Στα γυμνά μάτια του ανθρώπου δεν φαίνεται να υπάρχει αλλαγή στις ομιλίες του Θεού κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πράγμα που συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να κατανοήσουν τους νόμους με τους οποίους μιλάει ο Θεός και δεν καταλαβαίνουν το συγκείμενο των λόγων Του. Αφού διαβάσουν τα λόγια του Θεού, οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι υπάρχουν νέα μυστήρια σε αυτά τα λόγια. Συνεπώς, είναι ανίκανοι να διάγουν μια ζωή που είναι εξαιρετικά ανανεωμένη, και αντ’ αυτού διάγουν μια ζωή που είναι στάσιμη και άτονη. Εντούτοις, στις ομιλίες του Θεού, βλέπουμε ότι υπάρχει ένα βαθύτερο επίπεδο νοήματος, το οποίο είναι τόσο ακατανόητο όσο και απρόσιτο για τον άνθρωπο. Σήμερα, το να έχει την τύχη ο άνθρωπος να διαβάσει αυτά τα λόγια του Θεού συνιστά τη μεγαλύτερη από όλες τις ευλογίες. Αν δεν διάβαζε κανείς αυτά τα λόγια, ο άνθρωπος θα παρέμενε για πάντα αλαζονικός, αυτάρεσκος, δίχως να γνωρίζει τον εαυτό του και δίχως να γνωρίζει πόσα ελαττώματα έχει. Αφού διαβάσουν τα βαθιά, ακατανόητα λόγια του Θεού, οι άνθρωποι τα θαυμάζουν κρυφά, και υπάρχει πραγματική σιγουριά στην καρδιά τους, αμόλυντη από το ψεύδος· η καρδιά τους είναι αυθεντική, όχι προϊόν απομίμησης. Αυτό συμβαίνει πραγματικά στην καρδιά των ανθρώπων. Όλοι έχουν την δική τους ιστορία στην καρδιά τους. Είναι σαν να λένε στον εαυτό τους: «Πιθανότατα αυτό το είπε ο ίδιος ο Θεός —αν όχι ο Θεός, ποιος άλλος θα μπορούσε να εκφράσει αυτά τα λόγια; Γιατί δεν μπορώ να τα πω εγώ; Γιατί είμαι ανίκανος να κάνω αυτό το έργο; Φαίνεται ότι ο ενσαρκωμένος Θεός για τον οποίο μιλάει ο Θεός είναι πραγματικός και είναι ο ίδιος ο Θεός! Δεν θα αμφιβάλλω πια. Διαφορετικά, όταν φτάσει το χέρι του Θεού, μπορεί να είναι πολύ αργά για συγγνώμη!…» Αυτό συλλογίζονται οι περισσότεροι άνθρωποι ενδόμυχα. Δικαίως θα έλεγε κανείς ότι, από τότε που ο Θεός άρχισε να μιλάει μέχρι σήμερα, όλοι οι άνθρωποι θα χάνονταν χωρίς την υποστήριξη των λόγων του Θεού. Γιατί λέγεται ότι όλο αυτό το έργο γίνεται από τον ίδιο τον Θεό και όχι από τον άνθρωπο; Εάν ο Θεός δεν χρησιμοποιούσε λόγο για να στηρίξει τη ζωή της εκκλησίας, όλοι θα εξαφανίζονταν χωρίς ίχνος. Δεν είναι αυτή άραγε η δύναμη του Θεού; Αυτή είναι όντως η ευγλωττία του ανθρώπου; Αυτά είναι άραγε τα ιδιαίτερα ταλέντα του ανθρώπου; Ασφαλώς όχι! Χωρίς τη βοήθεια της ανατομίας, κανείς δεν θα ήξερε τι τύπος αίματος περνά μέσα από τις φλέβες του, δεν θα γνώριζε πόσες καρδιές ή πόσους εγκέφαλους έχει, και όλοι θα νόμιζαν ότι γνωρίζουν τον Θεό. Δεν γνωρίζουν ότι εξακολουθεί να υπάρχει εναντίωση στη γνώση τους; Δεν είναι απορίας άξιον που λέει ο Θεός: «Κάθε άνθρωπος στην ανθρωπότητα οφείλει να αποδεχτεί να τον εξετάζει εξονυχιστικά το Πνεύμα Μου, να επιθεωρεί καθετί που λέει και πράττει και, επιπλέον, να κοιτάζει τα θαυμαστά έργα Μου». Αυτό δείχνει ότι τα λόγια του Θεού δεν είναι άσκοπα και αβάσιμα. Ο Θεός δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ κάποιον άνθρωπο άδικα· ακόμα και ο Ιώβ, με όλη του την πίστη, δεν γλίτωσε —έγινε και η δικιά του ανατομία, και δεν είχε πουθενά να κρυφτεί από την ντροπή του. Για να μην μιλήσουμε για τους ανθρώπους του σήμερα. Έτσι, ο Θεός ρωτά αμέσως: «Πώς νιώθετε τη στιγμή της έλευσης της βασιλείας στη γη;» Η ερώτηση του Θεού δεν έχει πολλή σημασία, αλλά δημιουργεί σύγχυση στους ανθρώπους: «Τι νιώθουμε; Δεν γνωρίζουμε ακόμα πότε θα φθάσει η βασιλεία, πώς θα μπορούσαμε να μιλάμε για συναισθήματα; Εκτός αυτού, δεν έχουμε ιδέα. Αν έπρεπε να αισθανθώ κάτι, θα ήταν “έκπληξη” και τίποτα άλλο». Στην πραγματικότητα, τα λόγια του Θεού δεν στοχεύουν σε αυτό το ερώτημα. Κυρίως, μόνο και μόνο η πρόταση: «Όταν οι υιοί και ο λαός Μου συρρέουν στον θρόνο Μου, ξεκινώ επίσημα την κρίση ενώπιον του μεγάλου λευκού θρόνου», συνοψίζει τις εξελίξεις ολόκληρου του πνευματικού βασιλείου. Κανείς δεν ξέρει τι θέλει να κάνει ο Θεός στο πνευματικό βασίλειο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, και μόνο αφού εκφράσει ο Θεός αυτά τα λόγια παρατηρείται μια μικρή αφύπνιση στους ανθρώπους. Επειδή υπάρχουν διαφορετικά στάδια στο έργο του Θεού, το έργο του Θεού σε όλο το σύμπαν επίσης διαφέρει. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Θεός σώζει κυρίως τους υιούς και τον λαό του Θεού, τουτέστιν με την καθοδήγηση των αγγέλων, οι υιοί και ο λαός του Θεού αρχίζουν να αποδέχονται το κλάδεμα και το σπάσιμο, αρχίζουν επίσημα να διαλύουν τις σκέψεις και τις αντιλήψεις τους και να αποχαιρετούν κάθε ίχνος αυτού του κόσμου. Με άλλα λόγια, η «κρίση ενώπιον του μεγάλου λευκού θρόνου», για την οποία μίλησε ο Θεός, αρχίζει επίσημα. Επειδή είναι η κρίση του Θεού, ο Θεός πρέπει να εκφράσει τη φωνή Του —και παρόλο που το περιεχόμενο διαφέρει, ο στόχος είναι πάντα ίδιος. Σήμερα, κρίνοντας από τον τόνο με τον οποίο μιλάει ο Θεός, φαίνεται ότι τα λόγια Του απευθύνονται σε μια ορισμένη ομάδα ανθρώπων. Στην πραγματικότητα, πάνω απ’ όλα, αυτά τα λόγια αφορούν τη φύση όλης της ανθρωπότητας. Κάνουν απευθείας τομή στον νωτιαίο μυελό του ανθρώπου, δεν λυπούνται τα συναισθήματα του ανθρώπου και αποκαλύπτουν το σύνολο της ουσίας του, χωρίς να παραλείπουν τίποτα, χωρίς να αφήνουν τίποτα να περάσει. Αρχής γενομένης σήμερα, ο Θεός αποκαλύπτει επίσημα το αληθινό πρόσωπο του ανθρώπου και έτσι λέει: «απελευθερώνω τη φωνή του Πνεύματός Μου σε ολόκληρο το σύμπαν». Το αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται τελικά είναι: «Με τα λόγια Μου, θα ξεπλύνω από τις ακαθαρσίες όλους τους ανθρώπους και όλα όσα είναι στον ουρανό και επί γης, έτσι ώστε η γη να μην είναι πλέον ακάθαρτη και έκφυλη, αλλά μια αγία βασιλεία». Αυτά τα λόγια παρουσιάζουν το μέλλον της βασιλείας, το οποίο αποτελείται εξ ολοκλήρου από τη βασιλεία του Χριστού, όπως είπε και ο Θεός: «Όλοι είναι καλοί καρποί, όλοι είναι εργατικοί αγρότες». Φυσικά, αυτό θα συμβεί σε όλο το σύμπαν, και δεν θα περιοριστεί μόνο στην Κίνα.

Μόνο όταν ο Θεός αρχίζει να μιλάει και να ενεργεί αποκτούν οι άνθρωποι λίγη γνώση γι’ Αυτόν στις αντιλήψεις τους. Στην αρχή, αυτή η γνώση υπάρχει μόνο στις αντιλήψεις τους, αλλά όσο περνάει ο καιρός, οι σκέψεις των ανθρώπων γίνονται όλο και πιο μάταιες και ακατάλληλες για χρήση από τον άνθρωπο. Έτσι, αρχίζουν να πιστεύουν όλα όσα λέει ο Θεός, «δημιουργώντας μια θέση για τον πρακτικό Θεό στη συνείδησή τους». Μόνο στη συνείδησή τους έχουν μια θέση για τον πρακτικό Θεό οι άνθρωποι. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, δεν γνωρίζουν τον Θεό και δεν εκφράζουν παρά λόγια του αέρα. Ωστόσο, σε σύγκριση με το παρελθόν, έχουν σημειώσει τεράστια πρόοδο, αν και εξακολουθεί να υπάρχει τεράστια διαφορά από τον ίδιο τον πρακτικό Θεό. Γιατί λέει πάντα ο Θεός: «Κάθε μέρα περπατώ ανάμεσα στη συνεχή ροή των ανθρώπων και κάθε μέρα εργάζομαι μέσα σε κάθε άνθρωπο»; Όσο περισσότερο λέει ο Θεός αυτά τα πράγματα, τόσο περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να τα συγκρίνουν με τις πράξεις του ίδιου του πρακτικού Θεού σήμερα, και άρα μπορούν να γνωρίσουν καλύτερα τον πρακτικό Θεό στην πραγματικότητα. Επειδή τα λόγια του Θεού λέγονται από την οπτική της σάρκας και εκφράζονται μέσω της γλώσσας της ανθρώπινης φύσης, οι άνθρωποι είναι σε θέση να εκτιμήσουν τα λόγια του Θεού συγκρίνοντάς τα με υλικά πράγματα, και κατ’ αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται καλύτερο αποτέλεσμα. Επιπλέον, ο Θεός μιλάει επανειλημμένα για την εικόνα του «Εγώ» στην καρδιά των ανθρώπων και του «Εγώ» στην πραγματικότητα, γεγονός που κάνει τους ανθρώπους πιο πρόθυμους να αποπλύνουν την εικόνα του Θεού στις καρδιές τους, και ως εκ τούτου πρόθυμους να γνωρίσουν και να έρθουν σε επαφή με τον ίδιο τον πρακτικό Θεό. Αυτή είναι η σοφία των λόγων του Θεού. Όσο περισσότερο λέει ο Θεός αυτά τα πράγματα, τόσο μεγαλύτερο είναι το όφελος των ανθρώπων όσον αφορά τη γνώση του Θεού, οπότε ο Θεός λέει: «Εάν δεν είχα ενσαρκωθεί, ο άνθρωπος δεν θα Με γνώριζε ποτέ, και ακόμα κι αν κατόρθωνε να Με γνωρίσει, δεν θα εξακολουθούσε αυτή η γνώση να είναι αντίληψη;» Πράγματι, εάν οι άνθρωποι ήταν υποχρεωμένοι να γνωρίζουν τον Θεό σύμφωνα με τις δικές τους αντιλήψεις, θα ήταν εύκολο γι’ αυτούς, θα ήταν χαλαροί και ευτυχείς, οπότε ο Θεός θα παρέμενε για πάντα αόριστος και όχι πρακτικός στην καρδιά των ανθρώπων, πράγμα που θα αποδείκνυε ότι ο Σατανάς, και όχι ο Θεός, κυριαρχεί σε ολόκληρο το σύμπαν. Έτσι, τα λόγια του Θεού ότι «έχω πάρει πίσω τη δύναμή Μου» θα παρέμεναν για πάντα λόγια του αέρα.

Όταν η θεϊκή φύση αρχίζει να δρα άμεσα, τότε είναι και η εποχή που η βασιλεία κατέρχεται επισήμως στον κόσμο των ανθρώπων. Εντούτοις, αυτό που λέγεται εδώ είναι ότι η βασιλεία κατέρχεται ανάμεσα στους ανθρώπους, όχι ότι η βασιλεία υλοποιείται ανάμεσα στους ανθρώπους —και επομένως αυτό που λέγεται σήμερα αφορά την οικοδόμηση της βασιλείας και όχι τον τρόπο με τον οποίο υλοποιείται. Γιατί ο Θεός λέει συνεχώς «τα πάντα σιωπούν»; Μήπως τα πάντα παύουν να κινούνται και μένουν σταθερά; Μήπως τα ψηλά βουνά πράγματι σιωπούν; Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι δεν το αισθάνονται αυτό; Μήπως ο λόγος του Θεού είναι εσφαλμένος; Ή μήπως υπερβάλλει ο Θεός; Επειδή όλα όσα κάνει ο Θεός διεξάγονται εντός συγκεκριμένου περιβάλλοντος, κανείς δεν το γνωρίζει ούτε μπορεί να το αντιληφθεί ιδίοις όμμασι και το μόνο που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι είναι να ακούν τον Θεό να μιλάει. Λόγω της μεγαλοπρέπειας με την οποία ενεργεί ο Θεός, όταν Αυτός καταφτάνει, είναι σαν να γίνεται μια τεράστια αλλαγή στον ουρανό και στη γη. Και στον Θεό φαίνεται ότι όλοι παρακολουθούν αυτή τη στιγμή. Σήμερα, τα γεγονότα δεν έχουν επέλθει ακόμη. Οι άνθρωποι απλώς έχουν μάθει ελάχιστα από ένα μέρος της κυριολεκτικής σημασίας των λόγων του Θεού. Το αληθινό νόημα περιμένει την ώρα που θα αποπλυθούν από τις αντιλήψεις τους· μόνο τότε θα συνειδητοποιήσουν τι κάνει ο ενσαρκωμένος Θεός στη γη και στον ουρανό σήμερα. Ο λαός του Θεού στην Κίνα δεν έχει μόνο το δηλητήριο του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Και η φύση του μεγάλου κόκκινου δράκοντα αποκαλύπτεται πιο έντονα και ξεκάθαρα μέσα τους. Ωστόσο, ο Θεός δεν μιλάει άμεσα γι’ αυτό, αναφέροντας απλώς ελάχιστα το δηλητήριο του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν αποκαλύπτει άμεσα τις ουλές του ανθρώπου, κάτι που ωφελεί πιο πολύ την πρόοδο του ανθρώπου. Ο σπόρος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα δεν θέλει να αποκαλείται απόγονοι του μεγάλου κόκκινου δράκοντα μπροστά σε άλλους. Λες και η φράση «μεγάλος κόκκινος δράκοντας» τους κάνει να ντρέπονται· κανένας από αυτούς δεν είναι πρόθυμος να μιλήσει για αυτά τα λόγια, και έτσι ο Θεός λέει απλώς: «Αυτό το στάδιο του έργου Μου εστιάζεται κυρίως σ’ εσάς, και αυτή είναι μια πτυχή της σημαντικότητας της ενσάρκωσής Μου στην Κίνα». Πιο συγκεκριμένα, ο Θεός έχει έλθει κυρίως να κατακτήσει τους αρχέτυπους εκπροσώπους του σπόρου του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, και εκεί έγκειται η σημαντικότητα της ενσάρκωσης του Θεού στην Κίνα.

«Όταν έρχομαι αυτοπροσώπως μεταξύ των ανθρώπων, οι άγγελοι αρχίζουν ταυτόχρονα το έργο της καθοδήγησης». Στην πραγματικότητα, δεν έχει κυριολεκτική σημασία ότι το Πνεύμα του Θεού φτάνει μόνο στον κόσμο του ανθρώπου όταν οι άγγελοι αρχίζουν το έργο τους μεταξύ όλων των λαών. Αντ’ αυτού, αυτά τα δύο μέρη του έργου —της θεϊκής φύσης και της καθοδήγησης των αγγέλων— επιτελούνται ταυτόχρονα. Στη συνέχεια, ο Θεός μιλάει λίγο για την καθοδήγηση των αγγέλων. Όταν λέει ότι «όλοι οι υιοί και ο λαός όχι μόνο λαμβάνουν δοκιμασίες και καθοδήγηση, αλλά είναι επίσης σε θέση να βλέπουν ιδίοις όμμασι την εμφάνιση κάθε είδους οραμάτων», η φαντασία των περισσότερων ανθρώπων οργιάζει σχετικά με τη λέξη «οράματα». Τα οράματα αναφέρονται στα υπερφυσικά συμβάντα στη φαντασία των ανθρώπων. Αλλά το περιεχόμενο του έργου παραμένει η γνώση του ίδιου του πρακτικού Θεού. Τα οράματα είναι τα μέσα με τα οποία εργάζονται οι άγγελοι. Μπορούν να προσφέρουν στους ανθρώπους συναισθήματα ή όνειρα, επιτρέποντάς τους να αντιληφθούν την ύπαρξη των αγγέλων. Αλλά οι άγγελοι παραμένουν αόρατοι στον άνθρωπο. Η μέθοδος με την οποία εργάζονται μεταξύ των υιών και του λαού του Θεού είναι να τους διαφωτίζουν και να τους φωτίζουν άμεσα, και επιπλέον να τους κλαδεύουν και να τους σπάνε. Σπάνια κάνουν κηρύγματα. Φυσικά, η κοινωνία μεταξύ των ανθρώπων αποτελεί εξαίρεση· αυτό είναι που συμβαίνει σε χώρες εκτός της Κίνας. Τα λόγια του Θεού εμπεριέχουν την αποκάλυψη των συνθηκών της ζωής όλης της ανθρωπότητας —φυσικά, αυτά απευθύνονται κατά κύριο λόγο προς τον σπόρο του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Από τις διάφορες καταστάσεις όλης της ανθρωπότητας, ο Θεός επιλέγει όσες είναι αντιπροσωπευτικές για να λειτουργήσουν ως πρότυπα. Έτσι, τα λόγια του Θεού απογυμνώνουν τους ανθρώπους, και εκείνοι δεν νιώθουν ντροπή, ή αλλιώς δεν έχουν χρόνο να κρυφτούν από το λαμπερό φως, και ηττούνται στο δικό τους παιχνίδι. Οι πολλές συμπεριφορές του ανθρώπου είναι μια πληθώρα εικόνων, τις οποίες ο Θεός ζωγράφισε από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα, και τις οποίες θα ζωγραφίσει από σήμερα έως αύριο. Το μόνο που ζωγραφίζει είναι η ασχήμια του ανθρώπου: κάποιοι κλαίνε στο σκοτάδι, φαινομενικά λυπημένοι για την όραση που χάνεται από τα μάτια τους, κάποιοι γελούν, μερικοί χτυπιούνται από μεγάλα κύματα, κάποιοι περπατούν πάνω σε κακοτράχαλες ορεινές οδούς, κάποιοι ψάχνουν μέσα στην τεράστια έρημο, τρέμοντας από φόβο, σαν ένα πουλί που αιφνιδιάστηκε από τον απλό ήχο ενός τόξου, τρέμοντας μήπως φαγωθούν από τα άγρια ζώα στα βουνά. Στα χέρια του Θεού, αυτές οι πολλές άσχημες συμπεριφορές γίνονται συγκινητικές, ρεαλιστικές εικόνες, οι περισσότερες από τις οποίες είναι πάρα πολύ φρικτές στην όψη, ή κάνουν τις τρίχες των ανθρώπων να σηκωθούν και τους αφήνουν σε σύγχυση και σε αμηχανία. Στα μάτια του Θεού, ό,τι εκδηλώνεται στον άνθρωπο δεν είναι τίποτε άλλο παρά ασχήμια, και παρόλο που θα μπορούσε να προκαλέσει συμπόνια, εξακολουθεί να είναι ασχήμια. Η κύρια διαφορά του ανθρώπου από τον Θεό είναι ότι η αδυναμία του ανθρώπου έγκειται στην τάση του να δείχνει καλοσύνη προς τους άλλους. Ο Θεός, εντούτοις, ήταν πάντα ο ίδιος προς τον άνθρωπο, πράγμα που σημαίνει ότι είχε πάντα την ίδια στάση. Δεν είναι πάντα τόσο καλόκαρδος όσο φαντάζονται οι άνθρωποι, σαν μια έμπειρη μητέρα, τα παιδιά της οποίας βρίσκονται πάντα στο επίκεντρο του μυαλού της. Στην πραγματικότητα, αν ο Θεός δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει μια σειρά μεθόδων για να κατακτήσει τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, δεν υπήρχε περίπτωση να υποβληθεί σε μια τέτοια ταπείνωση, επιτρέποντας στον εαυτό Του να υποβληθεί στους περιορισμούς του ανθρώπου. Σύμφωνα με τη διάθεση του Θεού, όλα όσα κάνουν οι άνθρωποι προκαλούν την οργή του Θεού, και οι άνθρωποι θα πρέπει να παιδεύονται. Στα μάτια του Θεού, κανένας από αυτούς δεν ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές και όλοι τους είναι εκείνοι που θα παταχθούν από τον Θεό. Λόγω των αρχών του έργου του Θεού στην Κίνα και, επιπλέον, λόγω της φύσης του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, μαζί με το γεγονός ότι η Κίνα είναι η χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα και η χώρα στην οποία κατοικεί ο ενσαρκωμένος Θεός, ο Θεός πρέπει να καταπιεί τον θυμό Του και να κατακτήσει όλον τον σπόρο του μεγάλου κόκκινου δράκοντα· εντούτοις, πάντοτε θα απεχθάνεται τον σπόρο του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, δηλαδή θα απεχθάνεται πάντα όλα όσα προέρχονται από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα —και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.

Κανείς δεν έχει ποτέ γνωρίσει καμία από τις πράξεις του Θεού, ούτε έχει δει τις πράξεις Του ποτέ κανείς. Όταν ο Θεός επέστρεψε στη Σιών, για παράδειγμα, ποιος το γνώριζε αυτό; Έτσι, λόγια όπως «Έρχομαι ήσυχα ανάμεσα στους ανθρώπους, και έπειτα απομακρύνομαι. Με έχει δει ποτέ κανείς;» δείχνουν ότι ο άνθρωπος πράγματι στερείται των ικανοτήτων να αποδεχτεί τα συμβάντα του πνευματικού βασιλείου. Κατά το παρελθόν, ο Θεός είπε ότι όταν επιστρέφει στη Σιών «ο ήλιος είναι φλογερός, το φεγγάρι είναι λαμπερό». Επειδή οι άνθρωποι εξακολουθούν να ασχολούνται με την επιστροφή του Θεού στη Σιών —επειδή δεν το έχουν αφήσει κατά μέρος— ο Θεός εκφράζει άμεσα τη φράση «ο ήλιος είναι φλογερός και το φεγγάρι είναι λαμπερό» για να συμμορφωθεί με τις αντιλήψεις των ανθρώπων. Ως εκ τούτου, όταν οι αντιλήψεις των ανθρώπων πλήττονται από τα λόγια του Θεού, εκείνοι βλέπουν ότι οι πράξεις του Θεού είναι τόσο θαυμαστές και βλέπουν ότι τα λόγια Του είναι βαθιά και ακατανόητα, και αδιανόητα σε όλους. Συνεπώς, παραμερίζουν εντελώς αυτό το ζήτημα και αισθάνονται μια μικρή διαύγεια στο πνεύμα τους, σαν να έχει ήδη επιστρέψει ο Θεός στη Σιών, οπότε οι άνθρωποι δεν δίνουν μεγάλη προσοχή σ’ αυτό το θέμα. Από εκείνη την εποχή και μετά, αποδέχονται τα λόγια του Θεού ομόψυχα και ομόφωνα και δεν ανησυχούν πλέον ότι η συμφορά θα χτυπήσει μετά την επιστροφή του Θεού στη Σιών. Μόνο τότε είναι εύκολο για τους ανθρώπους να αποδεχτούν τα λόγια του Θεού, εστιάζοντας ολόκληρη την προσοχή τους στα λόγια του Θεού, χωρίς να επιθυμούν να εξετάσουν οτιδήποτε άλλο.