Το τελευταίο διάστημα, συναναστρεφόμαστε κυρίως πάνω στο θέμα του «Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια». Συνοψίσαμε νωρίτερα δύο αρχές άσκησης για την επιδίωξη της αλήθειας. Ποια είναι η πρώτη αρχή; (Η πρώτη αρχή είναι η εγκατάλειψη διάφορων στοιχείων και η δεύτερη είναι η αφοσίωση.) Η πρώτη αρχή είναι η εγκατάλειψη και η δεύτερη είναι η αφοσίωση. Δεν έχουμε ολοκληρώσει τη συναναστροφή μας σχετικά με το θέμα της «εγκατάλειψης». Ποια είναι η πρώτη πτυχή της «εγκατάλειψης»; (Η εγκατάλειψη διάφορων αρνητικών συναισθημάτων.) Πού εστίασε η συναναστροφή μας σχετικά με την εγκατάλειψη των διάφορων αρνητικών συναισθημάτων; Αφορούσε κυρίως και αποκάλυψε τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνουν οι άνθρωποι. Με άλλα λόγια, μιλήσαμε για τα είδη των αρνητικών συναισθημάτων που συνοδεύουν συχνά τους ανθρώπους στην καθημερινότητά τους και στο μονοπάτι της ζωής τους, καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να τα εγκαταλείψουν. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα εκδηλώνονται στους ανθρώπους ως ένα είδος αισθήματος. Αυτό που τα πυροδοτεί, όμως, στην πραγματικότητα είναι οι διάφορες παράλογες σκέψεις και απόψεις τους. Οι διάφορες σκέψεις και απόψεις που έχουν οι άνθρωποι πυροδοτούν διάφορα αρνητικά συναισθήματα, τα οποία αποκαλύπτονται και εκδηλώνονται σ’ εκείνους. Συναναστραφήκαμε νωρίτερα σχετικά με τα αρνητικά συναισθήματα, τις διάφορες συμπεριφορές και τις διάφορες σκέψεις και απόψεις τους. Τι προβλήματα εντοπίζετε σε όλα αυτά; Με άλλα λόγια, έχοντας αναλύσει το πώς εκδηλώνονται εξωτερικά τα αρνητικά συναισθήματα, αντιλαμβάνεστε τη βαθύτερη ουσία των ανθρώπινων σκέψεων; Όταν ένας άνθρωπος παρουσιάζει κάποια αρνητικά συναισθήματα, αν εμβαθύνουμε σ’ αυτά και τα αναλύσουμε προσεκτικά, θα παρατηρήσουμε ότι μέσα σ’ αυτά τα αρνητικά συναισθήματα κρύβονται διάφορες λανθασμένες απόψεις, οπτικές και στάσεις που έχει απέναντι σε ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα. Μπορούμε, ακόμη, μέσα απ’ αυτά να δούμε πώς προσεγγίζει ο συγκεκριμένος άνθρωπος τον χειρισμό και την αντιμετώπιση διαφόρων ανθρώπων, ζητημάτων και πραγμάτων. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Επομένως, τώρα που έχουμε συναναστραφεί αρκετές φορές για να αναλύσουμε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, θα μπορούσαμε, άραγε, να πούμε ότι μέσα σ’ αυτά κρύβονται οι διάφορες λανθασμένες, παράλογες, μεροληπτικές, αρνητικές και ενάντιες σκέψεις και απόψεις των ανθρώπων; Μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο; (Μπορούμε, ναι.) Τι είπα μόλις τώρα; (Θεέ μου, είπες ότι οι διάφορες λανθασμένες, παράλογες, μεροληπτικές, αρνητικές και ενάντιες σκέψεις και απόψεις των ανθρώπων κρύβονται μέσα στα αρνητικά τους συναισθήματα.) Έχω γίνει απόλυτα κατανοητός; (Ναι, το κατάλαβα ξεκάθαρα.) Αν δεν συναναστραφούμε σχετικά με αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, μπορεί οι άνθρωποι να μη δίνουν μεγάλη σημασία στα αρνητικά τους συναισθήματα, είτε αυτά εκδηλώνονται για μια στιγμή είτε για πολύ καιρό. Αφού, όμως, αναλύσουμε τις διάφορες σκέψεις και απόψεις που κρύβονται μέσα στα αρνητικά συναισθήματα, το αναγνωρίζουν αυτό οι άνθρωποι ως γεγονός; Μέσα στα διάφορα αρνητικά συναισθήματα ενός ανθρώπου κρύβονται διάφορες αρνητικές σκέψεις και απόψεις. Με άλλα λόγια, όταν βιώνει κανείς αρνητικά συναισθήματα, μπορεί επιφανειακά να μοιάζουν με απλά αισθήματα. Μπορεί να ξεσπάει τα συναισθήματά του, να λέει στενάχωρα πράγματα, να δείχνει άτονος, να προκαλεί κάποια αρνητικά αποτελέσματα ή να κάνει ορισμένα σχετικά ακραία πράγματα. Αυτά αποκαλύπτει εξωτερικά. Ωστόσο, αυτό που κρύβεται πίσω από αυτές τις εκδηλώσεις αρνητικών συναισθημάτων και ακραίων συμπεριφορών είναι, στην πραγματικότητα, οι διάφορες αρνητικές σκέψεις και απόψεις που έχουν οι άνθρωποι. Παρόλο, λοιπόν, που το διάστημα αυτό συζητάμε για τα αρνητικά συναισθήματα, στην πραγματικότητα, εκθέτοντας και αναλύοντας τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα των ανθρώπων, αναλύουμε τις διάφορες αρνητικές σκέψεις και απόψεις τους. Γιατί εκθέτουμε αυτές τις σκέψεις και απόψεις; Είναι τα συναισθήματα των ανθρώπων το μόνο πράγμα που επηρεάζουν αυτές οι αρνητικές σκέψεις και απόψεις; Τις εκθέτουμε μονάχα επειδή προκαλούν αρνητικά συναισθήματα στους ανθρώπους; Όχι. Αυτές οι λανθασμένες σκέψεις και απόψεις δεν επηρεάζουν μόνο τα συναισθήματα και τις επιδιώξεις ενός ανθρώπου· το μόνο, όμως, που μπορούν να δουν και να αντιληφθούν οι άνθρωποι είναι τα συναισθήματα και οι εξωτερικές συμπεριφορές. Χρησιμοποιούμε, άρα, την απλή και εύχρηστη μέθοδο της ανάλυσης των αρνητικών συναισθημάτων για να εκθέσουμε τις διάφορες αρνητικές, ενάντιες και ανάρμοστες σκέψεις και απόψεις των ανθρώπων. Ο λόγος για τον οποίο εκθέτουμε αυτές τις σκέψεις, τις απόψεις και τα αρνητικά συναισθήματα είναι ότι οι σκέψεις και οι απόψεις αυτές σχετίζονται με την οπτική γωνία και στάση που έχει κανείς στην πραγματική ζωή για να βλέπει τους άλλους ανθρώπους και τα πράγματα, να συμπεριφέρεται και να ενεργεί. Έχουν, επίσης, να κάνουν με τους στόχους και την κατεύθυνση των ανθρώπων για την επιβίωσή τους, καθώς βέβαια και με τις απόψεις τους για τη ζωή. Γι’ αυτόν, λοιπόν, τον λόγο μπήκαμε στη διαδικασία να εκθέσουμε ορισμένα αρνητικά συναισθήματα. Σε κάθε περίπτωση, η συναναστροφή μας σχετικά με τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα στοχεύει κατά κύριο λόγο στην έκθεση, την ανάλυση και τη διόρθωση των διάφορων παράλογων, αρνητικών και ενάντιων σκέψεων και απόψεων που έχουν οι άνθρωποι. Αφού αποκαλύψουμε αυτές τις αρνητικές σκέψεις και απόψεις, οι άνθρωποι θα μπορέσουν να αναγνωρίσουν ξεκάθαρα τις λανθασμένες απόψεις, στάσεις και οπτικές που κρύβουν οι σκέψεις τους απέναντι σε διάφορους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα. Έτσι, θα μπορέσουν να διορθώσουν τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα που τους προκαλούν αυτές οι αρνητικές σκέψεις και απόψεις, με αποτέλεσμα να αναγνωρίσουν και να διακρίνουν αυτές τις παράλογες σκέψεις και απόψεις. Θα είναι τότε σε θέση να αναζητήσουν το σωστό μονοπάτι, να τις εγκαταλείψουν και να τις αφήσουν πίσω τους μια για πάντα. Ο απώτερος στόχος είναι να καταφέρουν να έχουν τις σωστές σκέψεις και απόψεις όταν αντιμετωπίζουν, προσεγγίζουν, χειρίζονται και διευθετούν τους διάφορους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που συναντούν στην καθημερινότητα και στη ζωή τους. Ποιο είναι, με δυο λόγια, το επιθυμητό αποτέλεσμα; Να είναι οι άνθρωποι σε θέση να αναγνωρίζουν και να διακρίνουν τις διάφορες αρνητικές σκέψεις που κρύβουν μέσα τους και, αφού το κάνουν αυτό, να προσπαθούν αδιάκοπα να αλλάζουν και να διορθώνουν αυτές τις λανθασμένες σκέψεις και απόψεις στη ζωή τους και στο μονοπάτι της ζωής τους· να αναζητούν και να αποδέχονται τις σωστές σκέψεις και απόψεις που συνάδουν με την αλήθεια και να υποτάσσονται σ’ αυτές, και τελικά να ζουν και να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τις σωστές σκέψεις και απόψεις. Αυτός είναι ο σκοπός. Συμφωνείτε μ’ αυτό; (Ναι.) Εκ πρώτης όψεως, εκθέτουμε τα αρνητικά συναισθήματα των ανθρώπων. Στην πραγματικότητα, όμως, εκθέτουμε τις παράλογες σκέψεις και απόψεις τους απέναντι σε διάφορους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα. Σκοπός είναι να καταφέρουν οι άνθρωποι να αντιμετωπίζουν και να χειρίζονται τους διάφορους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα που συναντούν με τις σωστές σκέψεις και απόψεις και τελικά να βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, να συμπεριφέρονται και να ενεργούν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Αυτό δεν μας φέρνει πίσω στο θέμα του «Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια;» (Ναι.)

Η συναναστροφή μας σχετικά με την εγκατάλειψη των διάφορων αρνητικών συναισθημάτων καταλήγει ξανά στο γενικότερο θέμα του «Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια», επομένως δεν έχουμε παρεκκλίνει από το κύριο θέμα, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Αρχικά, κάποιοι άνθρωποι μπορεί να σκεφτούν το εξής: «Η εγκατάλειψη των διάφορων αρνητικών συναισθημάτων δεν φαίνεται να έχει και μεγάλη σχέση με την επιδίωξη της αλήθειας. Ένα αρνητικό συναίσθημα δεν είναι παρά μια προσωρινή ψυχική κατάσταση ή μια στιγμιαία σκέψη ή ιδέα». Οι στιγμιαίες σκέψεις και οι προσωρινές ψυχικές καταστάσεις δεν περιλαμβάνονται στα αρνητικά συναισθήματα σχετικά με τα οποία συναναστρεφόμαστε. Τα αρνητικά αυτά συναισθήματα αφορούν ζητήματα αρχής και ουσίας σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο βλέπει ένας άνθρωπος τους ανθρώπους και τα πράγματα, συμπεριφέρεται και ενεργεί. Έχουν να κάνουν με τις σωστές απόψεις, στάσεις και αρχές που πρέπει να τηρεί κανείς στη ζωή, καθώς και τις απόψεις του για τη ζωή και τον τρόπο ζωής του. Συναναστρεφόμαστε σχετικά με αυτά με απώτερο σκοπό, όταν οι άνθρωποι συναντούν στο εξής διάφορα ζητήματα στη ζωή, να πάψουν πια να τα χειρίζονται με τρόπο φυσικό και θερμόαιμο ή να τα αντιμετωπίζουν σύμφωνα με τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Εννοείται πως αυτό σημαίνει ότι δεν θα χειρίζονται αυτά τα προβλήματα ούτε σύμφωνα με τις διάφορες σατανικές φιλοσοφίες που τους έχει ενσταλάξει η κοινωνία. Θα τα προσεγγίζουν, αντίθετα, με τρόπο σωστό και σύμφωνα με την ελάχιστη έστω συνείδηση και λογική που πρέπει να διαθέτει κάποιος όταν αντιμετωπίζει οποιοδήποτε πρόβλημα προκύπτει στη ζωή. Επιπλέον, εφόσον πληρούν τις βασικές προϋποθέσεις της κανονικής ανθρώπινης συνείδησης και λογικής, θα αντιμετωπίζουν τους διάφορους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που προκύπτουν στα πλαίσια της ζωής και της ύπαρξής τους σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, την αλήθεια και τις διάφορες αρχές που διδάσκει ο Θεός. Συναναστρεφόμαστε, λοιπόν, σχετικά με τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα και τα αναλύουμε προκειμένου να επιτευχθεί ο παραπάνω στόχος. Είναι κατανοητό αυτό; (Από μένα ναι, είναι.) Για πείτε Μου. (Ο Θεός συναναστρέφεται σχετικά με αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και τα αναλύει προκειμένου να μπορέσουν οι άνθρωποι να διακρίνουν και να ανατρέψουν τις λανθασμένες σκέψεις και απόψεις που κρύβονται μέσα στα αρνητικά τους συναισθήματα κι έτσι να τα εγκαταλείψουν και να χειρίζονται και να αντιμετωπίζουν τους κάθε λογής ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα που συναντούν στη ζωή τους σωστά και σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και τις αλήθεια-αρχές, βασιζόμενοι στη συνείδηση και τη λογική. Έτσι, θα καταφέρουν να αλλάξουν σταδιακά την άποψή τους για τη ζωή, να βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, αλλά και να συμπεριφέρονται και να ενεργούν σύμφωνα με την αλήθεια και να βιώνουν μια κανονική ανθρώπινη φύση.) Σε περίπτωση που δεν συναναστρεφόμουν σχετικά με αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και δεν τα ανέλυα, κι αν δεν συναναστρεφόμουν ούτε σχετικά με τις διάφορες αρνητικές σκέψεις και απόψεις των ανθρώπων και δεν τις εξέθετα, τότε όποτε οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν προβλήματα στην καθημερινότητά τους, θα υιοθετούσαν συχνά λανθασμένη στάση και οπτική γωνία απέναντί τους, ενώ θα βασίζονταν σε παράλογες σκέψεις και απόψεις προκειμένου να τα αντιμετωπίσουν, να τα χειριστούν και να τα λύσουν. Σ’ αυτήν την περίπτωση, δεν θα ήταν σπάνιο να τους περιορίζουν, να τους δεσμεύουν και να τους ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό αυτές οι αρνητικές σκέψεις, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να χειριστούν διάφορα προβλήματα που προκύπτουν στη ζωή σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού ή τις αρχές και τις μεθόδους που αποκαλύπτονται στα λόγια Του. Εννοείται πως όταν ένας άνθρωπος έχει τις σωστές σκέψεις και απόψεις, καθώς και τη σωστή οπτική και στάση απέναντι σε κάθε λογής ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα, αυτό θα τον βοηθήσει σημαντικά ώστε κάθε φορά που θα έρχεται σε επαφή με τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα αυτά, να τα χειρίζεται σύμφωνα με τη σωστή οπτική ή τουλάχιστον στα πλαίσια της κανονικής ανθρώπινης συνείδησης και λογικής· παράλληλα, θα τον αποτρέπει απ’ το να χειρίζεται διάφορα ζητήματα με θερμόαιμο τρόπο ή σύμφωνα με τις διεφθαρμένες διαθέσεις του, καθώς κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει σε περιττά προβλήματα και ανεπιθύμητες συνέπειες. Για παράδειγμα, σε ζητήματα όπως το μέλλον ενός ανθρώπου, οι αρρώστιες, η οικογένεια, ο γάμος, τα συναισθήματα, τα χρήματα, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, τα ταλέντα του, καθώς και η κοινωνική του θέση, η αξία του και άλλα παρόμοια, η προσέγγιση που υιοθετεί κάποιος βασίζεται σε όσα έχει ακούσει και μάθει ή σε όσα είχαν επιρροή και επίδραση πάνω του μέσα στην οικογένειά του ή την κοινωνία, προτού ακόμα αρχίσει να κατανοεί την αλήθεια. Εννοείται, βέβαια, πως η προσέγγισή του βασίζεται και σε κάποιες εμπειρίες ή μεθόδους στις οποίες έχει καταλήξει ο ίδιος. Ο καθένας προσεγγίζει το καθετί με τον δικό του μοναδικό τρόπο και εστιάζει στην αντιμετώπιση διάφορων ζητημάτων με συγκεκριμένη στάση. Υπάρχει, βέβαια, ένα κοινό στοιχείο στις διάφορες προσεγγίσεις των ανθρώπων: όλες τους ελέγχονται και κυβερνώνται από αρνητικές, ενάντιες, παράλογες ή προκατειλημμένες σκέψεις και απόψεις. Απώτερος στόχος των ανθρώπων είναι να αποκτήσουν φήμη και περιουσία και να ικανοποιήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα. Πιο συγκεκριμένα, αυτές οι σκέψεις και απόψεις προέρχονται από την κατήχηση και τις διδαχές του Σατανά. Θα έλεγε, επίσης, κανείς ότι προέρχονται από τις διάφορες παράλογες σκέψεις και απόψεις που διαδίδει, υποστηρίζει και καλλιεργεί ο Σατανάς σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Καθοδηγούμενοι από αυτές τις παράλογες σκέψεις και απόψεις, οι άνθρωποι τις χρησιμοποιούν ασυναίσθητα για να προστατεύσουν τον εαυτό τους και να βεβαιωθούν ότι θα ικανοποιήσουν στο μέγιστο βαθμό τα συμφέροντά τους. Κάνουν ό,τι μπορούν για να αξιοποιήσουν τις κάθε λογής σκέψεις και απόψεις που προέρχονται από την κοινωνία και τον κόσμο, προκειμένου να προστατεύσουν τον εαυτό τους, να πετύχουν τα μέγιστα δυνατά προσωπικά οφέλη και να ικανοποιήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα. Φυσικά, τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει καθώς κυνηγούν την επιτυχία, με αποτέλεσμα να ξεπερνούν κάθε ηθικό όριο, καθώς και τα πλαίσια της συνείδησης και της λογικής. Εφόσον, λοιπόν, καθοδηγείται κανείς από αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και αυτές τις αρνητικές σκέψεις και απόψεις, μόνο ένα τελικό αποτέλεσμα μπορεί να υπάρξει όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο βλέπει ένας άνθρωπος τους ανθρώπους και τα πράγματα, συμπεριφέρεται και ενεργεί: Οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται, εξαπατούν και βλάπτουν ο ένας τον άλλον και συγκρούονται μεταξύ τους. Στο τέλος, καθοδηγούμενοι, περιορισμένοι και παρασυρμένοι από τις διάφορες αρνητικές σκέψεις και απόψεις, θα απομακρυνθούν ακόμη περισσότερο από τις απαιτήσεις του Θεού, καθώς και από τις αρχές που τους υπαγορεύουν πώς να συμπεριφέρονται και να ενεργούν σύμφωνα με τις διδασκαλίες του Θεού. Θα έλεγε μάλιστα κανείς ότι, εφόσον οι άνθρωποι καθοδηγούνται και παρασύρονται από διάφορες αρνητικές σκέψεις, δεν πρόκειται να αποκτήσουν ποτέ πραγματικά την αλήθεια ούτε να εισέλθουν στην πραγματικότητα της άσκησης της αλήθειας, όπως απαιτεί ο Θεός. Δυσκολεύονται, επίσης, να τηρήσουν την αρχή που τους ζητά να βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, να συμπεριφέρονται και να ενεργούν σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριό τους την αλήθεια. Καθώς, άρα, λύνουν το θέμα των αρνητικών τους συναισθημάτων, στην πραγματικότητα πρέπει κιόλας να εγκαταλείψουν διάφορες αρνητικές σκέψεις και απόψεις. Μόνο αν αναγνωρίσουν τις διάφορες λανθασμένες σκέψεις και απόψεις που έχουν μέσα τους θα καταφέρουν να εγκαταλείψουν τα κάθε λογής αρνητικά συναισθήματα. Εννοείται, λοιπόν, πως καθώς οι άνθρωποι εγκαταλείπουν διάφορες αρνητικές σκέψεις και απόψεις, λύνεται σε μεγάλο βαθμό και το θέμα των αρνητικών τους συναισθημάτων. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τα καταθλιπτικά συναισθήματα πάνω στα οποία συναναστραφήκαμε προηγουμένως. Για να το θέσω όσο πιο απλά γίνεται, έστω πως ένας άνθρωπος εκδηλώνει αυτά τα αρνητικά συναισθήματα επειδή θεωρεί μονίμως ότι έχει κακή μοίρα. Αν, τώρα, εμμένει στη σκέψη και άποψη ότι η μοίρα του είναι κακή, θα βυθιστεί ασυνείδητα στο συναίσθημα της κατάθλιψης, ενώ η πεποίθηση αυτή θα ενισχύεται όλο και περισσότερο από την υποκειμενική του συνείδηση. Κάθε φορά που θα συναντά μια μικρή δυσκολία ή πρόκληση, θα σκέφτεται το εξής: «Αχ, έχω κακή μοίρα». Θα κατηγορεί για όλα την κακή του μοίρα, με αποτέλεσμα να ζει παγιδευμένος στα αρνητικά συναισθήματα της απόγνωσης, της παραίτησης και της κατάθλιψης. Αν οι άνθρωποι μπορούν να αντιμετωπίσουν σωστά τις διάφορες δυσκολίες που συναντούν στη ζωή, αν μπορούν να αναζητήσουν την αλήθεια όταν γεννιούνται μέσα τους αρνητικές σκέψεις και απόψεις και μπορούν να τις αντιμετωπίσουν σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, να αναγνωρίσουν τι ακριβώς είναι το ανθρώπινο πεπρωμένο και να πιστέψουν ότι η μοίρα τους είναι στα χέρια του Θεού και ότι Εκείνος έχει τον έλεγχο, τότε μπορούν να προσεγγίσουν σωστά αυτές τις αντιξοότητες, τις προκλήσεις, τα εμπόδια και τις δυσκολίες της ζωής και να κατανοήσουν σωστά όλες αυτές τις μάχες που καλούνται να δώσουν. Θα αλλάξει τότε καθόλου η σκέψη και η άποψή τους ότι έχουν κακή μοίρα; Θα αποκτήσουν, παράλληλα, τη σωστή στάση που χρειάζεται για να αντιμετωπίσουν αυτά τα προβλήματα; (Ναι.) Όταν κάποιος έχει τη σωστή στάση για να αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα, βελτιώνεται σταδιακά το αίσθημα της κατάθλιψης που νιώθει· από βαριά μορφή κατάθλιψης περνά σε ήπια και από ήπια σε ελαφριά, ώσπου η ελαφριά αυτή κατάσταση υποχωρεί εντελώς και εξαφανίζεται από μέσα του. Επομένως, η κατάθλιψη που ένιωθε παύει να υπάρχει. Πού οφείλεται αυτό; Η σκέψη και άποψη «Έχω κακή μοίρα» που είχε προηγουμένως αλλάζει τελείως. Εφόσον έχει διορθωθεί, δεν βλέπει πλέον τη μοίρα του καταθλιπτικά. Αντίθετα, προσεγγίζει κάθε ζήτημα με ενεργητική και αισιόδοξη στάση, σύμφωνα με τις μεθόδους που διδάσκει ο Θεός και από τη σκοπιά της ουσίας του πεπρωμένου που έχει αποκαλύψει ο Θεός στην ανθρωπότητα. Επομένως, αν βρεθεί ξανά αντιμέτωπος με το ίδιο πρόβλημα που είχε στο παρελθόν, δεν θα βλέπει πλέον το πεπρωμένο του σύμφωνα με τη σκέψη και την άποψη ότι η μοίρα του είναι κακή ούτε θα αντιστέκεται και θα επαναστατεί πλέον ενάντια σε τέτοια ζητήματα με αίσθημα κατάθλιψης. Αρχικά μπορεί να τα αγνοεί ή να τα αντιμετωπίζει με αδιαφορία. Όσο περνάει, όμως, ο καιρός, καθώς εμβαθύνει στην αναζήτηση της αλήθειας, καθώς αυξάνεται το ανάστημά του και αποκτά όλο και πιο σωστή οπτική και στάση απέναντι στους ανθρώπους και τα πράγματα, όχι μόνο εξαφανίζεται το αίσθημα κατάθλιψης, αλλά ο ίδιος γίνεται όλο και πιο ενεργητικός και αισιόδοξος. Τελικά, κατανοεί απόλυτα και αντιλαμβάνεται πλήρως τη φύση του πεπρωμένου των ανθρώπων και μπορεί να χειρίζεται και να προσεγγίζει σωστά αυτά τα ζητήματα, έχοντας στάση υποταγής ή δείχνοντας πραγματική υποταγή στην ενορχήστρωση του Θεού. Στο σημείο αυτό, έχει εγκαταλείψει τελείως το αίσθημα της κατάθλιψης. Αυτή η διαδικασία απαιτείται για να εγκαταλείψει κανείς τα αρνητικά του συναισθήματα και πρόκειται για ένα σημαντικό θέμα στη ζωή του. Με λίγα λόγια, όταν ένα αρνητικό συναίσθημα ριζώνει βαθιά μέσα στην καρδιά ενός ανθρώπου ή επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τους ανθρώπους και τα πράγματα, συμπεριφέρεται και ενεργεί, είναι δεδομένο πως πρόκειται για κάτι περισσότερο από ένα απλό αρνητικό συναίσθημα. Πίσω από αυτό κρύβεται μια λανθασμένη σκέψη ή άποψη σχετικά με το ένα, το άλλο ή το παράλλο θέμα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν αρκεί να αναλύσεις απλώς την πηγή των αρνητικών συναισθημάτων. Πρέπει, κυρίως, να εξετάσεις τον δολοφόνο που κρύβεται μέσα στα αρνητικά σου συναισθήματα. Αυτό το κρυμμένο στοιχείο είναι μια αρνητική σκέψη ή άποψη που έχει ριζώσει βαθιά μέσα στην καρδιά σου εδώ και πάρα πολύ καιρό· είναι μια λανθασμένη ή παράλογη σκέψη ή άποψη που αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεις τα πράγματα. Είναι παράλογη και αρνητική από την άποψη ότι η συγκεκριμένη σκέψη ή άποψη έρχεται οπωσδήποτε σε αντίθεση με την αλήθεια και πάει κόντρα σε αυτήν. Στο σημείο αυτό, δεν αρκεί απλώς να τη σκεφτείς, να την αναλύσεις και να τη αναγνωρίσεις. Πρέπει, πολύ περισσότερο, να κατανοήσεις σε βάθος τη ζημιά που σου κάνει, τον έλεγχο που σου ασκεί και τους περιορισμούς που σου επιβάλλει, καθώς και τις αρνητικές επιπτώσεις που έχει στην επιδίωξή σου για την αλήθεια. Αυτό, λοιπόν, που πρέπει να κάνεις είναι να εκθέσεις, να αναλύσεις και να αναγνωρίσεις τις διάφορες αρνητικές σκέψεις και απόψεις· ταυτόχρονα, πρέπει να αναζητήσεις τα λόγια του Θεού για να τις διακρίνεις και να τις αναγνωρίσεις σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές σχετικά με τις οποίες έχει συναναστραφεί ο Θεός, να αντικαταστήσεις τις λανθασμένες ή αρνητικές σκέψεις και απόψεις σου με την αλήθεια και να λύσεις μια για πάντα το θέμα των αρνητικών συναισθημάτων που σε έχουν κατακλύσει. Αυτό είναι το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσεις για να λύσεις το θέμα των αρνητικών συναισθημάτων.

Ορισμένοι άνθρωποι λένε το εξής: «Μέχρι στιγμής δεν έχω αντιληφθεί κανένα αρνητικό συναίσθημα μέσα μου». Μην ανησυχείς· αργά ή γρήγορα, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, όταν βρεθείς στο κατάλληλο περιβάλλον και φτάσεις στην κατάλληλη ηλικία ή σε μια ιδιαίτερα σημαντική καμπή της ζωής σου, είναι φυσικό αυτά τα αρνητικά συναισθήματα να βγουν στην επιφάνεια. Δεν υπάρχει λόγος να τα αναζητήσεις ή να τα σκαλίσεις συνειδητά· ως ένα βαθμό, υπάρχουν λίγο πολύ στην καρδιά του καθενός κι αυτό γιατί στον ανθρώπινο κόσμο όπου ζουν οι άνθρωποι κανείς δεν προσεγγίζει τα πράγματα σαν υπολογιστής, δηλαδή ανεξάρτητα από τις σκέψεις και τις απόψεις του. Οι σκέψεις των ανθρώπων είναι ενεργές κι ο νους τους είναι σαν ένα δοχείο που μπορεί να δεχθεί και θετικά και αρνητικά πράγματα. Δυστυχώς, πολύ πριν αρχίσουν οι άνθρωποι να δέχονται θετικές σκέψεις και απόψεις, είχαν ήδη δεχτεί κάθε λογής λανθασμένες και εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις από τον Σατανά, την κοινωνία και τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Όλες αυτές οι λανθασμένες σκέψεις και απόψεις έχουν κατακλύσει τα άδυτα της ψυχής τους, ενώ επιδρούν σημαντικά και παρεμβαίνουν στην καθημερινότητά τους και στο μονοπάτι της ζωής τους. Παράλληλα, λοιπόν, με τις διάφορες αρνητικές σκέψεις και απόψεις που συνοδεύουν την ανθρώπινη ζωή και ύπαρξη, υπάρχουν και διάφορα αρνητικά συναισθήματα που συνοδεύουν επίσης τη ζωή των ανθρώπων και το μονοπάτι της ύπαρξής τους. Όποιος, λοιπόν, κι αν είσαι, θα διαπιστώσεις μια μέρα ότι τα προσωρινά αρνητικά συναισθήματα που έχεις δεν είναι λίγα, μα πολλά. Δεν έχεις μία μόνο αρνητική σκέψη ή άποψη· αντίθετα, πολλές αρνητικές σκέψεις και απόψεις συνυπάρχουν ταυτόχρονα μέσα σου. Ναι μεν δεν έχουν αποκαλυφθεί ακόμη, αλλά αυτό συμβαίνει αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον, η κατάλληλη στιγμή ή το έναυσμα που θα σε έκανε να φανερώσεις τις λανθασμένες σκέψεις και απόψεις σου ή να ξεσπάσεις και να αποκαλύψεις τα αρνητικά σου συναισθήματα. Μπορεί κιόλας να μην έχει προκύψει ακόμη το κατάλληλο περιβάλλον ή η κατάλληλη στιγμή. Ένα απ’ αυτά τα πράγματα να μπει στο παιχνίδι και θα λειτουργήσει σαν φυτίλι που θα πυροδοτήσει τα αρνητικά σου συναισθήματα και τις αρνητικές σου σκέψεις και απόψεις, με αποτέλεσμα να εκραγούν. Χωρίς να το θες, αυτά τα πράγματα θα σε επηρεάζουν, θα σε ελέγχουν και θα σε δεσμεύουν, ενώ μπορεί μάλιστα να σταθούν εμπόδιο στον δρόμο σου και να επηρεάσουν τις επιλογές σου. Είναι απλώς θέμα χρόνου να γίνει κάτι τέτοιο, μια που τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα σχετικά με τα οποία έχουμε συναναστραφεί είναι ζητήματα που μπορεί να συναντήσει κάθε άνθρωπος στη ζωή του ή στο μονοπάτι της ύπαρξής του· είναι ρεαλιστικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας στη ζωή και την ύπαρξή του. Δεν είναι κάτι κούφιο, αλλά κάτι απόλυτα απτό. Τα αρνητικά συναισθήματα σχετίζονται άμεσα με τις αρχές που πρέπει να τηρεί κανείς και τη στάση που πρέπει να διατηρεί απέναντι στην επιβίωση, και γι’ αυτό ακριβώς είναι απαραίτητο να διερευνήσουμε και να αναλύσουμε προσεκτικά τα συγκεκριμένα ζητήματα.

Συναναστραφήκαμε νωρίτερα σχετικά με το αρνητικό συναίσθημα της «καταπίεσης». Πόσες φορές συναναστραφήκαμε σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα; (Δύο φορές.) Σχετικά με τι συναναστραφήκαμε την πρώτη φορά; (Στην πρώτη συναναστροφή, είπαμε ότι πολλές φορές οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και κάτι τέτοιο πυροδοτεί αρνητικά συναισθήματα καταπίεσης. Στη δεύτερη, μιλήσαμε για το ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να αξιοποιήσουν τις εξειδικευμένες γνώσεις τους, με αποτέλεσμα να ζουν συχνά σε μια κατάσταση καταπιεσμένων αρνητικών συναισθημάτων.) Αυτές είναι οι δύο πτυχές σχετικά με τις οποίες συναναστραφήκαμε. Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε τώρα ότι πίσω από τις δύο αυτές μορφές καταπίεσης υπάρχουν αντίστοιχα ορισμένες κρυμμένες σκέψεις και απόψεις σχετικά με το πώς προσεγγίζουν οι άνθρωποι τη ζωή; Με τι είδους σκέψη ή άποψη σχετίζεται η πρώτη μορφή καταπίεσης, που προκύπτει όταν κάποιος δεν είναι σε θέση να κάνει ό,τι θέλει; Είναι η νοοτροπία ενός ανθρώπου που θέλει συνέχεια να γίνεται το δικό του και να φέρεται ανεύθυνα, να ενεργεί παρορμητικά, ανάλογα με την ψυχική του κατάσταση, τα συναισθήματα και τα ενδιαφέροντά του, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Δεν είναι αυτό ένα είδος στάσης που υιοθετούν οι άνθρωποι απέναντι στη ζωή; (Ναι.) Είναι, επίσης, και μια μέθοδος επιβίωσης. Είναι θετική αυτή η στάση και μέθοδος επιβίωσης; (Όχι.) Δεν είναι θετική. Οι άνθρωποι θέλουν πάντα να ζουν όπως τους αρέσει και να γίνεται το δικό τους, ανάλογα με την ψυχική τους κατάσταση, τα ενδιαφέροντα και τα χόμπι τους. Δεν είναι σωστός αυτός ο τρόπος ζωής· είναι αρνητικός και πρέπει να διορθωθεί. Ακόμη περισσότερο πρέπει, βέβαια, να διορθωθούν τα αρνητικά συναισθήματα που προκύπτουν από αυτήν την αρνητική στάση και μέθοδο επιβίωσης. Η άλλη μορφή είναι τα αρνητικά συναισθήματα καταπίεσης που βγαίνουν στην επιφάνεια όταν κάποιος δεν μπορεί να αξιοποιήσει τις εξειδικευμένες γνώσεις του. Όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν επίδειξη των εξειδικευμένων γνώσεών τους, να προβάλουν τον εαυτό τους, να αναδείξουν την αξία τους, να λάβουν επιβεβαίωση από τους άλλους ή να ικανοποιήσουν τις προτιμήσεις τους, νιώθουν θλίψη, μελαγχολία και καταπίεση. Είναι σωστή μια τέτοια μέθοδος και οπτική για την ύπαρξη; (Όχι.) Ό,τι είναι λάθος πρέπει να αλλάξει. Μέσω της αναζήτησης της αλήθειας, πρέπει να διορθωθεί και να αντικατασταθεί με έναν τρόπο σωστό που να συνάδει με την αλήθεια και την κανονική ανθρώπινη φύση. Συναναστραφήκαμε νωρίτερα σχετικά με αυτές τις δύο αιτίες που πυροδοτούν τα συναισθήματα καταπίεσης, δηλαδή το να μην μπορεί κανείς να κάνει ό,τι θέλει και το να μην μπορεί να αξιοποιήσει τις εξειδικευμένες γνώσεις του. Υπάρχει μία ακόμα αιτία που προκαλεί αυτά τα συναισθήματα καταπίεσης. Έχετε καμιά ιδέα ποια μπορεί να είναι αυτή; Τι άλλο σχετίζεται με την οπτική ενός ανθρώπου για την ύπαρξή του και μπορεί να τον κάνει να νιώσει καταπιεσμένος; Δεν μπορείτε να σκεφτείτε κάτι; Μπορεί κάποιος να νιώθει καταπιεσμένος και να εκδηλώνει αρνητικά συναισθήματα καταπίεσης επειδή δεν μπορεί να εκπληρώσει τα ιδανικά και τις επιθυμίες του. Για σκεφτείτε το λιγάκι. Τίθεται όντως τέτοιο θέμα καταπίεσης; Αποτελεί πραγματικό πρόβλημα για τους ανθρώπους; (Ναι.) Οι άνθρωποι στους οποίους αναφερθήκαμε προηγουμένως και οι οποίοι θέλουν να κάνουν ό,τι τους αρέσει είναι συνήθως πιο εγωκεντρικοί και ισχυρογνώμονες. Όσον αφορά τη στάση που διατηρούν απέναντι στη ζωή, ενεργούν παρορμητικά και κάνουν ό,τι θέλουν. Προτιμούν να διαφεντεύουν τους άλλους και δεν μπορούν να προσαρμοστούν στην κοινότητα στην οποία ζουν. Η μέθοδος που ακολουθούν για να επιβιώσουν είναι να γίνονται το επίκεντρο και όλοι να περιστρέφονται γύρω τους· φέρονται εγωιστικά και είναι ανίκανοι να ζήσουν ή να συνεργαστούν αρμονικά με τους άλλους. Το δεύτερο είδος ανθρώπου που νιώθει καταπίεση είναι κάποιος που θέλει να κάνει συνέχεια επίδειξη και να αυτοπροβάλλεται· κάποιος που νομίζει ότι αυτός είναι κι άλλος κανένας και δεν αφήνει στους άλλους ζωτικό χώρο. Θέλει να επιδεικνύει τις εξειδικευμένες γνώσεις ή το λίγο ταλέντο που μπορεί να διαθέτει, άσχετα με το αν είναι κατάλληλο το περιβάλλον ή αν οι γνώσεις αυτές έχουν κάποια αξία και μπορούν να χρησιμοποιηθούν στον οίκο του Θεού. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν δίνει κιόλας μεγάλη έμφαση στον ατομικισμό; Σχετίζονται όλα αυτά με τις μεθόδους επιβίωσης των ανθρώπων; (Ναι.) Και οι δύο αυτές μέθοδοι διαβίωσης και επιβίωσης είναι λανθασμένες. Ας επιστρέψουμε τώρα στα αρνητικά συναισθήματα καταπίεσης που συζητήσαμε προηγουμένως και τα οποία προκύπτουν από το γεγονός ότι κάποιος δεν είναι σε θέση να εκπληρώσει τα ιδανικά και τις επιθυμίες του. Δεν παίζει ρόλο η περίσταση, το περιβάλλον ή η χρονική περίοδος ούτε και η εργασία με την οποία ασχολείται· ο στόχος στον οποίο επικεντρώνεται πάντοτε ο άνθρωπος αυτός είναι το να πραγματοποιήσει τα δικά του ιδανικά και επιθυμίες. Ο στόχος αυτός γίνεται το πρότυπό του. Αν δεν μπορεί να τον πραγματοποιήσει ή να τον πετύχει, νιώθει καταπίεση και θλίψη. Δεν είναι κι αυτή μια μέθοδος επιβίωσης για ένα ορισμένο είδος ανθρώπων; (Ναι.) Είναι κι αυτή μια μέθοδος επιβίωσης για ορισμένους ανθρώπους. Ποια είναι, λοιπόν, η κύρια σκέψη ή άποψη όσων ζουν σύμφωνα με αυτήν τη μέθοδο επιβίωσης; Εφόσον έχουν κάποια ιδανικά και κάποιες επιθυμίες, όπου κι αν πάνε κι ό,τι κι αν κάνουν, σκοπός τους είναι να πραγματοποιήσουν αυτά τα ιδανικά κι αυτές τις επιθυμίες. Αυτή είναι η μέθοδος επιβίωσής τους και ο στόχος τους. Όποιο τίμημα κι αν χρειαστεί να πληρώσουν κι όσες θυσίες κι αν πρέπει να κάνουν οι άλλοι για τα ιδανικά και τις επιθυμίες των ανθρώπων αυτών, όσοι κι αν χρειαστεί να σηκώσουν αυτό το φορτίο ή να θυσιάσουν τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα, εκείνοι δεν θα πάψουν ποτέ να επιδιώκουν τον στόχο τους να πραγματοποιήσουν τα ιδανικά και τις επιθυμίες τους. Είναι πρόθυμοι μέχρι και να πατήσουν πάνω σε άλλους ανθρώπους και δεν διστάζουν καθόλου να θυσιάσουν τα συμφέροντα των άλλων. Νιώθουν καταπιεσμένοι αν δεν καταφέρουν να πετύχουν αυτόν τον στόχο. Είναι σωστή μια τέτοια σκέψη ή άποψη; (Όχι.) Τι το κακό έχει; (Είναι πολύ εγωιστική!) Είναι θετικός ή αρνητικός ο όρος «εγωιστική»; (Αρνητικός.) Είναι κάτι αρνητικό και επιζήμιο, γι’ αυτό και πρέπει να διορθωθεί σύμφωνα με την αλήθεια.

Πώς γίνεται να λυθεί το θέμα αυτών των καταπιεσμένων συναισθημάτων που γεννιούνται από την αδυναμία ενός ανθρώπου να εκπληρώσει τα ιδανικά και τις επιθυμίες του; Ας εξετάσουμε πρώτα τα διάφορα ιδανικά και τις επιθυμίες που έχουν οι άνθρωποι. Τι θα λέγατε να ξεκινούσαμε τη συναναστροφή μας μ’ αυτά; (Εντάξει.) Αν συναναστραφούμε αρχικά σχετικά με τα ιδανικά και τις επιθυμίες τους, θα μπορέσουν οι άνθρωποι να κατανοήσουν και να ακολουθήσουν πιο εύκολα αυτόν τον ειρμό των σκέψεων. Ας ρίξουμε, λοιπόν, πρώτα μια ματιά στα ανθρώπινα ιδανικά και τις επιθυμίες. Υπάρχουν κάποια ιδανικά και επιθυμίες που είναι ρεαλιστικά και κάποια που δεν είναι. Κάποιοι άνθρωποι έχουν ιδεαλιστικά ιδανικά, ενώ άλλοι ρεαλιστικά. Με ποια πρέπει να ξεκινήσουμε τη συναναστροφή μας; Με τα ιδανικά ενός ιδεαλιστή ή με τα ρεαλιστικά; (Με τα ρεαλιστικά.) Με τα ρεαλιστικά. Και για τα μη ρεαλιστικά ιδανικά τι λέτε; Πρέπει να συναναστραφούμε σχετικά μ’ αυτά ή όχι; Θα αντιλαμβάνονται την ύπαρξή τους οι άνθρωποι αν δεν το κάνουμε; (Δεν θα την αντιλαμβάνονται, όχι.) Πρέπει, άρα, να συναναστραφούμε όντως σχετικά με αυτά, αν είναι να μην αντιλαμβάνονται την ύπαρξή τους χωρίς συναναστροφή. Τα ρεαλιστικά ιδανικά οι άνθρωποι πολλές φορές τα συνειδητοποιούν ακόμη και χωρίς συναναστροφή. Είναι κάτι που υπάρχει στις σκέψεις και τη συνείδηση όλων. Κάποια ιδανικά και επιθυμίες, άσχετα με το αν πραγματοποιούνται ή όχι, δεν αλλάζουν καθόλου από την παιδική ηλικία μέχρι την ενηλικίωσή τους. Άλλα, πάλι, αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου. Καθώς, δηλαδή, μεγαλώνουν οι άνθρωποι και διευρύνονται οι γνώσεις, οι ορίζοντες και οι εμπειρίες τους, αλλάζουν διαρκώς και τα ιδανικά και οι επιθυμίες τους. Γίνονται πιο ρεαλιστικά και συγκεκριμένα, πλησιάζοντας περισσότερο στην πραγματική ζωή. Κάποιοι άνθρωποι, για παράδειγμα, ήθελαν όταν ήταν μικροί να γίνουν τραγουδιστές. Μεγαλώνοντας, όμως, συνειδητοποίησαν ότι ήταν φάλτσοι και άρα το να γίνουν τραγουδιστές δεν ήταν καθόλου ρεαλιστικό. Τους ήρθε τότε η ιδέα να γίνουν ηθοποιοί. Μετά από μερικά χρόνια, κοιτάχτηκαν στον καθρέφτη και είδαν ότι δεν ήταν και τόσο ελκυστικοί. Ναι μεν είχαν ψηλώσει λιγάκι, αλλά δεν ήταν καλοί στην υποκριτική και οι εκφράσεις τους δεν έδειχναν πολύ φυσικές. Άρα, ούτε το να γίνουν ηθοποιοί ήταν ρεαλιστικό. Αποφάσισαν τότε να γίνουν αντί γι’ αυτό σκηνοθέτες και να σκηνοθετούν ταινίες για άλλους ηθοποιούς. Στα είκοσί τους, που έπρεπε να επιλέξουν μια ειδικότητα για τις σπουδές τους, το ιδανικό τους ήταν πλέον να γίνουν σκηνοθέτες. Αφού αποφοίτησαν και πήραν το δίπλωμά τους στη σκηνοθεσία, μπήκαν στον πραγματικό κόσμο κι εκεί συνειδητοποίησαν πως για να γίνει κανείς σκηνοθέτης πρέπει να έχει φήμη και κύρος, προσόντα και κεφάλαιο. Δεν είχαν, όμως, τίποτα από όλα αυτά, οπότε κανείς δεν θα τους προσλάμβανε ως σκηνοθέτες. Έπρεπε, λοιπόν, αναγκαστικά να συμβιβαστούν με κάτι λιγότερο και να βρουν τον δρόμο τους στη βιομηχανία του κινηματογράφου, ίσως ως επιμελητές σεναρίου ή συντονιστές παραγωγής. Όσο περνούσε ο καιρός, έκαναν τις εξής σκέψεις: «Μπορεί και να μου ταιριάζει ο ρόλος του παραγωγού. Μου αρέσει να έχω πολλή δουλειά και να βρίσκω χρηματοδότες, ξέρω να μιλάω καλά και είμαι αρκετά εμφανίσιμος. Δεν με βρίσκουν εκνευριστικό, είμαι καλός στην επικοινωνία και μπορώ να κερδίζω την εύνοια των άλλων. Μπορεί και να μου ταιριάζει η δουλειά του παραγωγού». Όπως βλέπεις, άλλαξε σιγά σιγά το ιδανικό τους. Γιατί έγινε αυτό; Κατ’ αρχάς, άλλαξε επειδή ωρίμασαν σταδιακά οι σκέψεις τους κι άρχισαν να αντιλαμβάνονται τα πράγματα με περισσότερη ακρίβεια, αντικειμενικότητα και πρακτικότητα. Στη συνέχεια, καθώς άρχισαν να ζουν στον πραγματικό κόσμο, σύμφωνα με τις συνθήκες της αληθινής ζωής και τις πρακτικές ανάγκες και πιέσεις της ζωής, το περιβάλλον αυτό άλλαξε σταδιακά τα ιδανικά που είχαν στο παρελθόν. Επειδή βρέθηκαν σε αδιέξοδο και δεν μπορούσαν να γίνουν σκηνοθέτες, επέλεξαν αντ’ αυτού να γίνουν παραγωγοί. Πραγματοποίησαν, όμως, πράγματι τα ιδανικά τους με το να γίνουν παραγωγοί ή όχι; Οι ίδιοι δεν ήταν και πολύ σίγουροι γι’ αυτό. Όπως και να ’χει, εφόσον το ξεκίνησαν, κάποιοι το έκαναν για καμιά δεκαριά χρόνια και άλλοι ακόμα και μέχρι να πάρουν σύνταξη. Αυτά είναι σε γενικές γραμμές τα ιδανικά των ρεαλιστών.

Μόλις είπαμε ότι τα ανθρώπινα ιδανικά χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: στα ιδανικά των ιδεαλιστών και στα ιδανικά των ρεαλιστών. Ας μιλήσουμε τώρα για τα ιδανικά των ιδεαλιστών. Λογικά, μπορεί εύκολα να διακρίνει κανείς τα ιδανικά των ρεαλιστών. Από την άλλη, τα ιδανικά των ιδεαλιστών δεν είναι πολύ συγκεκριμένα και απέχουν κάπως από την πραγματική ζωή. Απέχουν, επίσης, πολύ και από τα πρακτικά ζητήματα που αφορούν την ανθρώπινη επιβίωση, όπως οι καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων. Ναι μεν περιέχουν κάποιες συγκεκριμένες έννοιες, αλλά δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Θα έλεγε κανείς πως τα συγκεκριμένα ιδανικά και επιθυμίες είναι φαντασιώσεις, ότι είναι σχετικά κούφια και αποκομμένα από την ανθρώπινη φύση. Μπορεί κάποια να θεωρούνται αφηρημένα, ενώ ορισμένα ιδανικά και επιθυμίες είναι δημιουργήματα μιας κατακερματισμένης προσωπικότητας. Ποια είναι τα ιδανικά των ιδεαλιστών; Λογικά μπορεί να κατανοήσει εύκολα κάποιος τον ιδεαλισμό. Είναι μια ονειροπόληση, μια φαντασίωση, κάτι που δεν σχετίζεται με τα πρακτικά ζητήματα των καθημερινών αναγκών της αληθινής ζωής. Πάρτε, για παράδειγμα, κάποιον που θέλει να είναι ποιητής, ένας αθάνατος ποιητής που γυρίζει όλον τον κόσμο· ή να είναι ξιφομάχος, ένας περιπλανώμενος ιππότης, που επίσης γυρίζει όλη τη γη, χωρίς να παντρεύεται ή να κάνει παιδιά, χωρίς να τον απασχολούν τα ανούσια πράγματα της ζωής ή να ανησυχεί για τις ανάγκες της καθημερινότητας. Ζει μια άνετη και ξέγνοιαστη ζωή, περιπλανιέται εδώ κι εκεί, πασχίζοντας μονίμως να γίνει αθάνατος και να ξεφύγει από την πραγματική ζωή. Δεν είναι αυτό το ιδανικό ενός ιδεαλιστή; (Ναι.) Έχει κανείς σας τέτοιες σκέψεις; (Όχι.) Τι ισχύει για εκείνους τους διάσημους ποιητές στην Κίνα που κάποτε μεθούσαν και έγραφαν ποιήματα; Ήταν ιδεαλιστές ή ρεαλιστές; (Ιδεαλιστές.) Οι ιδέες που υποστήριζαν ήταν ιδεαλιστικές φαντασιώσεις και ονειροπολήσεις. Περιπλανιόντουσαν πάντα εδώ κι εκεί και μιλούσαν γενικά κι αόριστα· φαντασιώνονταν πόσο όμορφος ήταν ο κόσμος, πόσο ειρηνική θα μπορούσε να είναι η ανθρωπότητα, πώς θα μπορούσαν να συνυπάρχουν όλοι αρμονικά. Είχαν αποκοπεί από τη συνείδηση, τη λογική και τις βιοτικές ανάγκες της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Αποστασιοποιήθηκαν από αυτά τα ζητήματα της πραγματικής ζωής και φαντασιώνονταν μια σφαίρα ουτοπική, πλασματική, που δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Φαντάζονταν τον εαυτό τους μέσα σ’ αυτήν τη σφαίρα, να ζουν σ’ έναν τέτοιο χώρο. Δεν είναι αυτό το ιδανικό ενός ιδεαλιστή; Ένας από τους στίχους ενός παλιού ποιήματος λέει: «Τον άνεμο θέλω να καβαλήσω για να πετάξω ως το σπίτι». Πώς το λένε αυτό το ποίημα; («Η μελωδία του νερού».) Διαβάστε τους στίχους του. («Τον άνεμο θέλω να καβαλήσω για να πετάξω ως το σπίτι. Το παλάτι από νεφρίτη είναι τόσο ψηλά που φοβάμαι ότι θα κάνει παγωνιά στον ουρανό. Χορεύοντας με τη σκιά μου, δεν νιώθω πια τον δεσμό των θνητών».) Τι εννοεί όταν λέει: «Χορεύοντας με τη σκιά μου, δεν νιώθω πια τον δεσμό των θνητών»; Μήπως οι δύο αυτοί στίχοι εκφράζουν τα συναισθήματα καταπίεσης και αγανάκτησης ενός ιδεαλιστή ο οποίος δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει και να βιώσει τα ιδανικά του; Μήπως τους εξέφρασε επηρεασμένος από αυτό το συναίσθημα καταπίεσης; Πού πρέπει να εστιάσουμε; Ποια πρόταση μαρτυρά το περιβάλλον και το υπόβαθρο στο οποίο βρισκόταν την εποχή εκείνη ο ποιητής; Μήπως αυτή που λέει: «φοβάμαι ότι θα κάνει παγωνιά στον ουρανό»; (Ναι.) Ξεσκέπαζε έτσι το σκοτάδι και το κακό του χώρου των διοικητικών αξιωμάτων, που ήταν πολύ διεφθαρμένος. Ήθελε να γίνει αθάνατος, να ξεφύγει από αυτό το περιβάλλον και αυτήν την κατάσταση. Δεν μπορούσε απλώς να παραιτηθεί από θέση του ως κρατικού αξιωματούχου; Μήπως αυτό που ήθελε ήταν να αλλάξει αυτό το περιβάλλον; Τον δυσαρεστούσε και ένιωθε ότι δεν ταίριαζε με το περιβάλλον της ιδανικής ζωής που οραματιζόταν· ένιωθε να καταπιέζεται βαθιά μέσα του. Τέτοια ιδανικά έχουν οι ιδεαλιστές: Μοιάζουν περισσότερο με φαντασιώσεις, είναι μη ρεαλιστικά και αφηρημένα, αποκομμένα από την πραγματική ζωή, λες και οι ίδιοι ζουν σε άλλο κόσμο εκτός της υλικής σφαίρας, σε έναν χώρο ανεξάρτητο και αυτόνομο. Ζουν εκεί μες στις φαντασιώσεις και δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Είναι ακριβώς σαν κάποιους από τους ανθρώπους της σύγχρονης κοινωνίας, οι οποίοι θέλουν συνέχεια να ντύνονται και να χτενίζονται όπως οι αρχαίοι ή να μιλούν αρχαία, και σκέφτονται: «Αχ, πόσο ωραία είναι αυτή η ζωή! Νιώθω λες και είμαι αθάνατος· περιφέρομαι και περιπλανιέμαι, χωρίς να με απασχολούν τα προβλήματα του υλικού σώματος και οι διάφορες δυσκολίες της πραγματικής ζωής. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον διαβίωσης, δεν υπάρχει καταπίεση, εκμετάλλευση και άγχος. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, βοηθούν ο ένας τον άλλον και συμβιώνουν αρμονικά. Πόσο ωραίες και πολυπόθητες είναι αυτές οι ιδανικές συνθήκες ζωής!» Ορισμένοι άπιστοι επιδιώκουν αυτά τα πράγματα. Κάποιοι τραγουδούν παρόμοια τραγούδια, γράφουν παρόμοια ποιήματα ή ανεβάζουν παρόμοιες παραστάσεις, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να λαχταρούν ακόμη περισσότερο αυτόν τον άλλο κόσμο που ονειρεύονται οι ιδεαλιστές. Όταν, λοιπόν, κάποιοι τραγουδούν αυτά τα τραγούδια ή ανεβάζουν αυτές τις παραστάσεις, όσο περισσότερο τραγουδούν τόσο πιο πολύ μελαγχολούν και τόσο πιο πολύ λαχταρούν αυτόν τον ιδανικό κόσμο και βυθίζονται σ’ αυτόν. Πού καταλήγει όλο αυτό; Μερικοί άνθρωποι, παρότι τραγουδούν για πολύ καιρό, νιώθουν ότι δεν μπορούν ν’ απαλλαγούν από τις ανησυχίες τους. Όσο κι αν τραγουδούν, και πάλι δεν νιώθουν τη ζεστασιά του ανθρώπινου κόσμου. Όσο κι αν τραγουδούν, νιώθουν και πάλι ότι η ιδεαλιστική, φανταστική τους σφαίρα είναι καλύτερη. Αισθάνονται απογοητευμένοι από τον κόσμο, δεν θέλουν να ζουν πια σ’ αυτήν την ανθρώπινη σφαίρα και αποφασίζουν οριστικά και αμετάκλητα να πάνε σ’ αυτόν τον ιδανικό κόσμο με τον δικό τους τρόπο. Κάποιοι πίνουν δηλητήριο, άλλοι πηδούν από κτίρια, κάποιοι απαγχονίζονται με κάποιο ρούχο και άλλοι γίνονται μοναχοί και αφοσιώνονται στην πνευματική άσκηση. Σύμφωνα με τα δικά τους λόγια, έχουν διακρίνει την ψευδαίσθηση των εγκόσμιων δεσμεύσεων. Στην πραγματικότητα, δεν είναι ανάγκη να καταφύγουν σε τόσο ακραία μέτρα και μεθόδους για να ξεπεράσουν την απογοήτευσή τους από τον κόσμο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αντιμετωπιστούν αυτά τα προβλήματα και οι δυσκολίες. Επειδή, όμως, αδυνατούν να αντιληφθούν τη βαθύτερη ουσία αυτών των ζητημάτων, επιλέγουν τελικά να αντιμετωπίσουν αυτές τις δυσκολίες και να ξεφύγουν από αυτές με ακραίες μεθόδους, προκειμένου να πετύχουν τον στόχο τους και να πραγματοποιήσουν τα ιδανικά τους. Έτσι είναι μερικοί από τους ιδεαλιστές που ζουν ανάμεσα στους απίστους και αυτά είναι κάποια από τα προβλήματά τους.

Υπάρχουν άνθρωποι στον οίκο του Θεού, στην εκκλησία, που να έχουν παρόμοια ιδανικά; Σίγουρα υπάρχουν, απλώς δεν τους έχετε εντοπίσει ακόμα. Θα σου μιλήσω, λοιπόν, γι’ αυτούς. Κάποιοι άνθρωποι στα εγκόσμια κάνουν το ίδιο με τους άπιστους ιδεαλιστές· λαχταρούν, δηλαδή, μια ιδανική κοινωνία, μια κοινωνία ειρηνική, αρμονική και ήρεμη, στην οποία όλοι να είναι ίσοι. Αυτή η ιδανική κοινωνία μοιάζει με τις ουτοπίες που περιγράφουν ορισμένοι ποιητές και συγγραφείς. Τις περισσότερες, βέβαια, φορές μοιάζει με κάποια μέρη, κάποιους τρόπους ζωής ή κάποια περιβάλλοντα διαβίωσης που υπάρχουν στους ιδανικούς κόσμους των ανθρώπων. Επειδή αυτοί οι άνθρωποι παρασύρονται από αντίστοιχες ανάγκες και ιδανικά, ασυνείδητα αναζητούν κάποια πίστη που θα τους επιτρέψει να πραγματοποιήσουν τα ιδανικά τους. Καθώς ψάχνουν, διαπιστώνουν ότι το να πιστεύουν στον Θεό είναι ένα καλό μονοπάτι και μια καλή επιλογή πίστης. Εισέρχονται, λοιπόν, στον οίκο του Θεού μαζί με τα ιδανικά τους, με την ελπίδα ότι εκεί θα νιώσουν τη ζεστασιά, την προσοχή, την αγάπη και τη φροντίδα των ανθρώπων. Πολύ περισσότερο, βέβαια, ελπίζουν ότι θα νιώσουν τη μεγάλη αγάπη και προστασία του Θεού. Εισέρχονται, λοιπόν, στον οίκο του Θεού με τα ιδανικά τους και, είτε κάνουν τα καθήκοντά τους είτε όχι, τα ιδανικά τους δεν αλλάζουν ποτέ, ό,τι και να γίνει. Πάντα διατηρούν και φυλάνε μέσα τους τα ιδανικά τους. Τα ιδανικά αυτά, από την αρχή μέχρι το τέλος, έχουν πάνω κάτω ως εξής: Όταν εισέρχονται στον οίκο του Θεού, έχουν την ελπίδα ότι σ’ αυτό το μέρος θα νιώσουν ζεστασιά, ότι θ’ απολαύσουν ζεστασιά, ευτυχία και ευημερία. Ελπίζουν ότι σ’ αυτό το μέρος δεν υπάρχουν έριδες, καχυποψία ή διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων κι ότι εκεί οι άνθρωποι δεν εκφοβίζουν, δεν εξαπατούν, δεν βλάπτουν ούτε αποκλείουν ο ένας τον άλλον. Αυτά τα ιδανικά, επί της ουσίας, διατηρούν στις σκέψεις τους οι ιδεαλιστές. Φαντάζονται, δηλαδή, ένα μέρος όπου όλοι φέρονται ο ένας στον άλλον σαν μηχανές που δεν έχουν ζωή και δεν κάνουν τις παραμικρές σκέψεις. Όταν συναντιούνται, χαμογελούν, γνέφουν το κεφάλι και υποκλίνονται μηχανικά για να φανούν φιλικοί και να δείξουν ότι δεν υπάρχουν εχθρικά συναισθήματα. Σ’ αυτό το ιδανικό μέρος, όλοι οι άνθρωποι αγαπιούνται πολύ κι έτσι νοιάζονται, εκτιμούν, φροντίζουν, βοηθάνε, καταλαβαίνουν και διευκολύνουν ο ένας τον άλλον, αλλά και καλύπτουν και προστατεύουν αλλήλους. Τέτοια πράγματα θεωρούν ιδανικά και ονειρεύονται οι ιδεαλιστές. Όταν, για παράδειγμα, εισέρχονται στον οίκο του Θεού, το ιδανικό και η ελπίδα τους είναι ότι οι νεότεροι άνθρωποι θα σέβονται, θα εκτιμούν, θα φροντίζουν, θα προσέχουν και θα περιποιούνται ιδιαίτερα τους ηλικιωμένους. Πέρα απ’ το να τους σέβονται, ελπίζουν επίσης ότι οι άνθρωποι θα τους απευθύνονται με τιμητικούς τίτλους. Πιο συγκεκριμένα, θα απευθύνονται στους αδελφούς ως «Μεγάλε Θείε τάδε», «Θείε τάδε» ή «Θείε δείνα» και στις αδελφές τους ως «Γιαγιά τάδε», «Θεία τάδε» ή «Αδελφή τάδε». Ο καθένας θα έχει ουσιαστικά τη δική του προσφώνηση. Ελπίζουν ότι εξωτερικά οι άνθρωποι θα είναι ιδιαίτερα εγκάρδιοι, ευγενικοί και σε αρμονία μεταξύ τους και ότι κανείς δεν θα έχει ούτε στην επιφάνεια ούτε στα βάθη της καρδιάς του κακές προθέσεις ή άσχημα και κακά πράγματα. Ελπίζουν ότι αν κάποιος κάνει ένα λάθος ή συναντήσει κάποια δυσκολία, όλοι θα είναι σε θέση να βάλουν ένα χεράκι για να τον βοηθήσουν, καθώς και να δείξουν ουσιαστικό ενδιαφέρον και ανεκτικότητα. Ελπίζουν ακόμα περισσότερο πως όταν εισέρχονται στην εκκλησία, στον οίκο του Θεού, άνθρωποι που είναι αδύναμοι και απονήρευτοι, επιρρεπείς στον εκφοβισμό και την καταπίεση των άλλων στον κόσμο, ιδίως εκείνοι θα λάβουν ιδιαίτερη φροντίδα και προσοχή, καθώς και ειδική μεταχείριση. Όπως λένε οι ίδιοι οι ιδεαλιστές, όταν εισήλθαν στον οίκο του Θεού, εύχονταν να είναι όλοι χαρούμενοι, να είναι όλοι καλά, και ήλπιζαν ότι, αφού πίστευαν στον Θεό, θα γινόντουσαν όλοι μαζί μια μεγάλη οικογένεια, θα ήταν αδέλφια. Θεωρούν ότι δεν πρέπει να εκφοβίζει, να τιμωρεί ή να βλάπτει ο ένας τον άλλο. Θεωρούν ότι σε περίπτωση προβλήματος, οι άνθρωποι δεν πρέπει να διαφωνούν ή να θυμώνουν μεταξύ τους, αλλά να φέρονται στους άλλους με ηρεμία, να τους δείχνουν μεγάλη υπομονή και να είναι πρόθυμοι να τους βοηθήσουν. Θεωρούν πως ο καθένας πρέπει πάντα να κάνει τους άλλους να αισθάνονται άνετα και να τους δείχνει μόνο την καλύτερη και ευγενικότερη πλευρά του, κρατώντας την κακή ή μοχθηρή πλευρά του για τον εαυτό του. Πιστεύουν ότι πρέπει να φέρονται ο ένας στον άλλον σαν μηχανές, να μην έχουν αρνητική άποψη ή γνώμη για τους άλλους, ούτε βέβαια να κάνουν ο ένας στον άλλον τίποτα αρνητικό· θεωρούν ότι οι προθέσεις των ανθρώπων απέναντι στους άλλους πρέπει να είναι καλές και συμφωνούν απόλυτα με την παροιμία που λέει ότι «Οι καλοί έχουν μια ήσυχη ζωή». Έτσι μόνο θεωρούν ότι είναι ο αληθινός οίκος του Θεού και η αληθινή εκκλησία. Τα ιδανικά αυτών των ιδεαλιστών, όμως, δεν έχουν πραγματοποιηθεί ακόμη. Αντί γι’ αυτά, ο οίκος του Θεού εστιάζει στις αρχές και δίνει έμφαση στην αλληλοβοήθεια και την αλληλοϋποστήριξη των ανθρώπων, ενώ απαιτεί απ’ όλους να φέρονται στους ανθρώπους κάθε είδους με βάση τις αλήθεια-αρχές και τα λόγια του Θεού. Κάποιες μάλιστα από τις απαιτήσεις που έχει θέσει ο οίκος του Θεού, όπως για παράδειγμα η διάκριση μεταξύ διαφορετικών τύπων ανθρώπων και η διαφορετική μεταχείριση που λαμβάνουν, δείχνουν να «αδιαφορούν» για τους ανθρώπους. Ο οίκος του Θεού απαιτεί επίσης από τους ανθρώπους να ορθώνουν το ανάστημά τους για να ξεσκεπάζουν και να κλαδεύουν όποιον βλέπουν να βλάπτει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, να παραβιάζει τις εργασιακές ρυθμίσεις ή να αντιτίθεται στις αρχές, με στόχο τη διασφάλιση των συμφερόντων του. Παράλληλα, τους απαγορεύει να προστατεύουν ή να καλύπτουν τον οποιονδήποτε, επηρεασμένοι από τα συναισθήματά τους. Επιπλέον, εννοείται πως ο οίκος του Θεού έχει ορίσει και διάφορα επίπεδα ηγεσίας. Αφενός, ο οίκος του Θεού απαιτεί οι επικεφαλής κάθε επιπέδου να φροντίζουν το καθημερινό έργο της εκκλησίας. Αφετέρου, απαιτεί να επιβλέπουν, να διαχειρίζονται και να παρακολουθούν με αυστηρότητα τις διάφορες εργασίες, ενώ οφείλουν παράλληλα να ενημερώνονται για τις καταστάσεις και την εκκλησιαστική ζωή των διαφόρων ειδών ανθρώπων, να κατανοούν αυτά τα πράγματα και να τους δίνουν προσοχή ανά πάσα στιγμή, να παρατηρούν τις στάσεις και τις τάσεις που έχουν οι άνθρωποι όταν κάνουν τα καθήκοντά τους και, εφόσον κρίνεται απαραίτητο, να προβαίνουν σε λογικές και κατάλληλες προσαρμογές. Φυσικά, ο οίκος του Θεού απαιτεί, επίσης, από τους επικεφαλής και τους εργάτες να κλαδεύουν αυστηρά οποιονδήποτε ανακαλύπτουν ότι αντιτίθεται στις εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού ή παραβιάζει τις αρχές και διαταράσσει και αναστατώνει το έργο της εκκλησίας, προειδοποιώντας όσους κάνουν μικρά παραπτώματα και αντιμετωπίζοντας όπως πρέπει τις πιο σοβαρές περιπτώσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, ορισμένοι άνθρωποι έχουν εκκαθαριστεί, αποβληθεί ή διαγραφεί από τους εκκλησιαστικούς καταλόγους. Εννοείται πως όταν εισέρχονται στον οίκο του Θεού για να κάνουν διάφορα καθήκοντα και να ασχοληθούν με διάφορες εργασίες, πολλοί άνθρωποι ακούνε, βλέπουν ή βιώνουν την παίδευση και την κρίση που προέρχονται από τα λόγια του Θεού, αλλά και κλαδεύονται από τους επικεφαλής διαφόρων βαθμίδων. Όλα αυτά τα διαφορετικά περιβάλλοντα και ζητήματα που συναντά κανείς στον οίκο του Θεού διαφέρουν τελείως από τον ιδανικό οίκο του Θεού και την εκκλησία που οραματίζονται οι ιδεαλιστές, ουσιαστικά απέχουν παρασάγγας από τις προσδοκίες τους, με αποτέλεσμα εκείνοι να νιώθουν τεράστια πίεση βαθιά μέσα τους. Αφενός, θεωρούν αδιανόητα τα διάφορα περιστατικά που προκύπτουν στην εκκλησία ή τις μεθόδους και τις αρχές με βάση τις οποίες χειρίζεται η εκκλησία τα προβλήματα. Αφετέρου, λόγω των ιδανικών τους και των παράλογων αντιλήψεών τους για τα θετικά πράγματα, την εκκλησία και τον οίκο του Θεού, η καρδιά τους κατακλύζεται από συναισθήματα καταπίεσης. Αφού βγουν στην επιφάνεια αυτά τα συναισθήματα καταπίεσης, επειδή δεν καταφέρνουν να διορθώσουν εγκαίρως τις λανθασμένες σκέψεις και απόψεις τους ή να διακρίνουν και να αναγνωρίσουν ξεκάθαρα τα προβλήματα που σχετίζονται με τα ιδανικά τους, αρχίζουν ως αποτέλεσμα να αναδύονται μέσα τους πολλές αντιλήψεις. Επιπλέον, επειδή δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν την αλήθεια ή να τη χρησιμοποιήσουν για να διορθώσουν τις αντιλήψεις τους, αυτές αρχίζουν να ριζώνουν βαθιά μέσα στις σκέψεις τους και στην ψυχή τους, με αποτέλεσμα τα συναισθήματα καταπίεσης που νιώθουν να γίνονται όλο και πιο ισχυρά και έντονα. Στην πραγματικότητα, ο Θεός, ο οίκος του Θεού, η εκκλησία, οι πιστοί και οι χριστιανοί δεν συμβαδίζουν με τον ειδυλλιακό παράδεισο, τον ουρανό ή την ουτοπία που φαντάζονται αυτοί οι ιδεαλιστές στα ιδανικά τους. Γι’ αυτόν τον λόγο, νιώθουν διαρκώς όλο και μεγαλύτερη καταπίεση στα βάθη της καρδιάς τους και δεν έχουν τρόπο να απαλλαγούν από αυτήν. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στην εκκλησία; (Ναι.)

Μερικοί άνθρωποι αναρωτιούνται: «Αχ, γιατί ο οίκος του Θεού μιλάει συνέχεια για αποδοχή κρίσης και παίδευσης; Πώς γίνεται κάποιος που πιστεύει στον Θεό να εξακολουθεί να κλαδεύεται; Αχ, γιατί αποβάλλει κάποιους ανθρώπους ο οίκος του Θεού; Δεν υπάρχει ίχνος αγάπης εκεί μέσα! Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στον “επίγειο παράδεισο”; Πώς είναι δυνατόν να εμφανίζονται αντίχριστοι στην εκκλησία; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν περιστατικά αντίχριστων που καταπιέζουν και τιμωρούν τους άλλους; Είναι δυνατόν μέσα στην εκκλησία, μέσα στον οίκο του Θεού, να ξεσκεπάζει και να αναλύει ο ένας τον άλλον; Είναι δυνατόν να υπάρχουν διαφωνίες; Είναι δυνατόν να υπάρχουν αντιζηλίες και συγκρούσεις; Τι γίνεται εδώ πέρα; Από τη στιγμή που έχουμε εισέλθει στον οίκο του Θεού, πρέπει να είμαστε αγαπημένοι και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν ακόμη τέτοια πράγματα;» Είναι πολλοί αυτοί που συμμερίζονται τις παραπάνω ιδέες; Πολλοί άνθρωποι χτίζουν στο κεφάλι τους μια ορισμένη εικόνα για τον οίκο του Θεού. Πείτε Μου, τώρα, είναι αντικειμενικές αυτές οι φαντασιοκοπίες και οι ερμηνείες; (Δεν είναι αντικειμενικές, όχι.) Από ποια άποψη δεν είναι αντικειμενικές; (Η ανθρωπότητα έχει διαφθαρεί σε βάθος και όλοι όσοι σώζονται από τον Θεό έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, οπότε είναι αναπόφευκτο να αποκαλύψουν διαφθορά καθώς αλληλεπιδρούν ο ένας με τον άλλο. Θα υπάρξουν αντιζηλίες και συγκρούσεις, καθώς και περιστατικά εκφοβισμού και καταπίεσης. Είναι βέβαιο ότι θα συμβούν τέτοια πράγματα. Όσα φαντάζονται αυτοί οι ιδεαλιστές δεν υπάρχουν. Προκειμένου, επίσης, να διασφαλιστεί η ζωή και το έργο της εκκλησίας, εκείνη θα κλαδεύει κάποιους ανθρώπους με βάση τις αλήθεια-αρχές, θα μεταθέτει και θα αντικαθιστά κάποιους άλλους και θα αποπέμπει και θα αποβάλλει τους κακούς και τους δύσπιστους. Όλα αυτά συμφωνούν με τις αρχές και γίνονται γιατί, όταν οι άνθρωποι ενεργούν σύμφωνα με τις διεφθαρμένες τους διαθέσεις, διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας. Δεν θα ήταν, άρα, ρεαλιστικό να μην παίρνει η εκκλησία μέτρα όπως το κλάδεμα, η αντικατάσταση ή η απομάκρυνση τέτοιων ανθρώπων.) Δεν είναι ρεαλιστικό και γι’ αυτό, άλλωστε, οι ιδέες αυτών των ανθρώπων δεν είναι παρά ιδεαλιστικά ιδανικά. Καμία από αυτές δεν είναι ρεαλιστική, είναι όλες κούφιες και αποκυήματα της φαντασίας τους. Έτσι δεν είναι; Ακόμη και τώρα, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν γιατί πρέπει να πιστεύουν στον Θεό. Λένε μερικοί: «Είναι καλό να πιστεύεις στον Θεό. Δείχνει πως κάνεις καλά πράγματα και είσαι καλός άνθρωπος». Είναι σωστή αυτή η δήλωση; (Δεν είναι σωστή, όχι.) «Οι πιστοί στον Θεό πρέπει να έχουν καλές προθέσεις στην καρδιά τους». Είναι σωστή αυτή η δήλωση; (Δεν είναι σωστή, όχι.) Τι σόι δήλωση είναι αυτή, να έχει κανείς καλές προθέσεις στην καρδιά του; Μπορείς να έχεις καλές προθέσεις απλά και μόνο επειδή το θέλεις; Έχεις καλές προθέσεις; Το να έχει κανείς καλές προθέσεις είναι μία από τις αρχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς; Δεν είναι παρά ένα σύνθημα, ένα δόγμα· ένα κούφιο πράγμα. Όσο δεν επηρεάζονται τα δικά σου συμφέροντα, το λες πολύ άνετα και σκέφτεσαι: «Έχω καλές προθέσεις στην καρδιά μου· δεν εκφοβίζω, δεν βλάπτω, δεν εξαπατώ και δεν εκμεταλλεύομαι κανέναν». Αν, όμως, κάτι αφορά τα συμφέροντά σου, τη θέση και τον εγωισμό σου, μπορεί να σε συγκρατήσει η δήλωση «να έχει κανείς καλές προθέσεις στην καρδιά του»; Μπορεί να λύσει το πρόβλημα της διεφθαρμένης σου διάθεσης; (Δεν μπορεί, όχι.) Πρόκειται, επομένως, για μια κούφια δήλωση· δεν είναι η αλήθεια. Η αλήθεια μπορεί να ξεσκεπάσει την ουσία της διεφθαρμένης σου διάθεσης, μπορεί να ξεσκεπάσει και να αναλύσει την ουσία και την αληθινή φύση των πράξεών σου, καθώς και να προσδιορίσει και να καταδικάσει την ουσία των όσων κάνεις και της διάθεσης που αποκαλύπτεις. Σου παρέχει, έπειτα, το κατάλληλο μονοπάτι και τις κατάλληλες αρχές για να μπορέσεις ν’ αλλάξεις τον τρόπο ζωής σου και τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεσαι και ενεργείς. Έτσι, λοιπόν, αν οι άνθρωποι καταφέρουν να αποδεχτούν την αλήθεια και να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους, μπορούν να διορθώσουν και τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Μόνο η αλήθεια μπορεί να το πετύχει αυτό και όχι η παρότρυνση να έχουν οι άνθρωποι καλές προθέσεις στην καρδιά τους. Η αλήθεια διορθώνει τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων παρέχοντάς τους όχι συνθήματα, δόγματα ή κανονισμούς και κανόνες, αλλά αρχές, κριτήρια και κατευθύνσεις για το πώς να συμπεριφέρονται. Χρησιμοποιεί αυτές τις αρχές, τα κριτήρια και τις κατευθύνσεις για να υποκαταστήσει και να αντικαταστήσει τη διεφθαρμένη διάθεση των ανθρώπων. Μόλις αλλάξουν και διορθωθούν οι αρχές, τα κριτήρια και οι κατευθύνσεις για τη συμπεριφορά των ανθρώπων, θα αλλάξουν, όπως είναι φυσικό, και οι κάθε λογής στρεβλές ιδέες και λανθασμένες σκέψεις που έχουν στο μυαλό τους. Όταν κατανοεί κανείς και αποκτά την αλήθεια, αλλάζουν αντίστοιχα και οι σκέψεις του. Αυτό δεν έχει να κάνει με το αν έχει καλές προθέσεις στην καρδιά του, αλλά με το κατά πόσο άλλαξε η πηγή των σκέψεών του, η διάθεσή του και η ουσία του. Όσα αποκαλύπτει και βιώνει ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι πλέον θετικά. Αλλάζουν εξίσου η κατεύθυνση, ο τρόπος και η πηγή της συμπεριφοράς του. Η βάση και το κριτήριο για όσα λέει και κάνει είναι τα λόγια του Θεού και ο ίδιος μπορεί να βιώσει την κανονική ανθρώπινη φύση. Είναι, λοιπόν, ακόμη ανάγκη να του λέμε απλώς να «έχει καλές προθέσεις στην καρδιά του»; Είναι χρήσιμο; Είναι μια δήλωση κούφια, που δεν μπορεί να λύσει κανένα απολύτως πρόβλημα. Αφού οι ιδεαλιστές εισέλθουν στον οίκο του Θεού, στην εκκλησία, τα ιδανικά τους παραμένουν απραγματοποίητα κι αυτό τούς κάνει να καταπιέζονται μέσα τους. Είναι η ίδια περίπτωση με κάποιους ιδεαλιστές που εισχωρούν βαθιά μέσα στη κυβέρνηση ή την κοινωνία, αλλά διαπιστώνουν έπειτα ότι δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν ούτε να εκπληρώσουν τα ιδανικά τους, με αποτέλεσμα να νιώθουν συχνά αποκαρδιωμένοι. Κάποιοι άνθρωποι, μόλις γίνουν αξιωματούχοι ή αυτοκράτορες, νιώθουν πολύ ικανοποιημένοι από τον εαυτό τους και γίνονται ιδιαίτερα αλαζόνες, ακριβώς όπως εκείνος ο στίχος ενός ποιήματος που λέει: «Σηκώνεται αέρας δυνατός, τα σύννεφα σκορπίζονται». Πώς πάει ο επόμενος στίχος; («Τώρα που η δύναμή μου βασιλεύει σε όλες τις θάλασσες, επιστρέφω στην πατρίδα μου».) Όπως βλέπεις, μιλούν κάπως παράξενα. Διακατέχονται από ένα συναίσθημα που δυσκολεύονται να κατανοήσουν όσοι έχουν κανονική ανθρώπινη φύση και λογική. Αυτοί οι ιδεαλιστές μιλάνε πάντα αφ’ υψηλού. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως, ό,τι κι αν κάνουν, δεν αντιμετωπίζουν ποτέ την πραγματικότητα ούτε λύνουν πραγματικά προβλήματα. Δεν κατανοούν ποια είναι η πραγματικότητα κι έχουν πάντα ως γνώμονα το συναίσθημα. Όταν εισέρχονται στον οίκο του Θεού, όση αλήθεια και να ακούσουν, δεν κατανοούν τι σημαίνει να πιστεύει κανείς στον Θεό ούτε τη σημασία της πίστης σ’ Αυτόν. Δεν κατανοούν την αξία της αλήθειας, πόσο μάλλον την αξία της επιδίωξής της. Αιώνια επιδίωξή τους είναι τα ιδανικά των ιδεαλιστών. Το όνειρό τους είναι να γίνει μια μέρα ο οίκος του Θεού όπως τον οραματίζονται· ένα μέρος, δηλαδή, όπου οι άνθρωποι θα φέρονται ο ένας στον άλλον με σεβασμό, θα συμβιώνουν αρμονικά, θα τα πηγαίνουν πολύ καλά μεταξύ τους και θα λατρεύουν, θα φροντίζουν, θα υπεραγαπούν και θα βοηθούν ο ένας τον άλλον· ένα μέρος όπου οι άνθρωποι δεν θα παραλείπουν να λένε «ευχαριστώ» ο ένας στον άλλον, μαζί με άλλα ωραία λόγια και ευλογίες, και δεν θα ακούγονται δυσάρεστα ή προσβλητικά λόγια, λόγια που εκθέτουν τη διεφθαρμένη ουσία των ανθρώπων, ούτε θα υπάρχουν διαμάχες και άνθρωποι που ξεσκεπάζουν και κλαδεύουν ο ένας τον άλλον. Όση αλήθεια κι αν ακούσουν, οι άνθρωποι αυτοί και πάλι δεν καταλαβαίνουν το νόημα της πίστης στον Θεό, δεν καταλαβαίνουν τις απαιτήσεις του Θεού ούτε και τι είδους άνθρωποι θέλει ο Θεός να είναι. Δεν φτάνει που δεν τα καταλαβαίνουν όλα αυτά, ελπίζουν κιόλας ότι θα έρθει μια μέρα που θα μπορέσουν να απολαύσουν την ιδανική γι’ αυτούς μεταχείριση στον οίκο του Θεού. Αν δεν λάβουν τέτοια μεταχείριση, αισθάνονται ότι δεν υπάρχει χώρος για να πραγματοποιήσουν τα ιδανικά τους στον οίκο του Θεού ούτε κι έχουν την ευκαιρία να το κάνουν αυτό. Ορισμένοι, λοιπόν, άνθρωποι νιώθουν να καταπιέζονται και σκέφτονται συχνά να παραιτηθούν, οπότε λένε το εξής: «Η πίστη στον Θεό είναι βαρετή και ανούσια. Οι πιστοί του Θεού δεν βοηθούν, δεν υπεραγαπούν και δεν σέβονται ο ένας τον άλλον όπως οι Βουδιστές. Άσε που οι πιστοί στον Θεό μιλάνε συνέχεια για την αλήθεια και τις αρχές, κάνουν συχνά λόγο για διάκριση στις διαπροσωπικές σχέσεις, εκτίθενται πού και πού και δέχονται κριτική, ενώ έρχονται συχνά αντιμέτωποι και με κλάδεμα. Δεν θέλω να ζήσω μια τέτοια ζωή». Αν δεν είχαν τα ιδανικά τους και την ελπίδα ότι θα εισέλθουν στον παράδεισο, αυτοί οι ιδεαλιστές θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να εγκαταλείψουν την εκκλησία και να βρουν ένα άλλο μονοπάτι. Πείτε Μου, λοιπόν, ανήκουν αυτοί άνθρωποι στον οίκο του Θεού; Είναι κατάλληλοι για να παραμείνουν στον οίκο του Θεού; (Δεν είναι, όχι.) Πού πιστεύετε ότι πρέπει να πάνε; (Θα έκαναν για μοναχοί.) Θα μπορούσαν να πάνε σ’ έναν βουδιστικό ή ταοϊστικό ναό· και τα δύο θα τους ταίριαζαν μια χαρά. Δεν νιώθουν καταπιεσμένοι στα εγκόσμια· νιώθουν, όμως μεγάλη καταπίεση στον οίκο του Θεού. Αισθάνονται ότι δεν τους δίνεται η ευκαιρία να πραγματοποιήσουν τα ιδανικά τους ούτε και χώρος για να τα αξιοποιήσουν. Επομένως, οι άνθρωποι αυτοί ταιριάζουν μια χαρά σε μέρη που τα τυλίγει ο καπνός και καίγεται διαρκώς λιβάνι. Αυτά τα μέρη είναι ήσυχα και δεν σου μαθαίνουν πώς να συμπεριφέρεσαι. Δεν εκθέτουν τις κάθε λογής παράλογες σκέψεις και απόψεις σου· δεν εκθέτουν ούτε κλαδεύουν τη διεφθαρμένη σου διάθεση. Εκεί υπάρχει απόσταση και σεβασμός μεταξύ των ανθρώπων. Οι κουβέντες που ανταλλάσσουν οι άνθρωποι μες στη μέρα είναι μετρημένες και δεν υπάρχουν διαφωνίες. Δεν σε επιβλέπει ούτε σε ελέγχει κανένας. Εκεί μέσα θα ζεις με αυτάρκεια και θα συναντάς ελάχιστους αγνώστους μέσα στο έτος. Δεν θα χρειάζεται να ανησυχείς για θέματα της καθημερινότητας. Για να θρέψεις το σώμα σου, μπορείς να πάρεις ένα μπολάκι ή ένα κυπελάκι και να ζητιανέψεις ελεημοσύνη από τους υπόλοιπους πολίτες. Θα βρεις έτσι λίγο φαγητό για να φας, χωρίς να χρειαστεί να βγάλεις χρήματα. Σε αυτά τα μέρη, εξαφανίζεται κάθε κοσμικό πρόβλημα. Όλοι είναι πολύ ευγενικοί απέναντι στους άλλους και κανείς δεν τσακώνεται με κανέναν. Αν υπάρχουν τυχόν διαφωνίες, αυτές παραμένουν στις καρδιές τους. Κάθε μέρα περνά ήρεμα και άνετα. Ένα τέτοιο μέρος —η γη της υπέρτατης ευδαιμονίας, όπως ονομάζονται— είναι ιδανικό για έναν ιδεαλιστή, μια που εκεί μπορεί να πραγματοποιήσει τα ιδανικά του. Οι ιδεαλιστές δεν πρέπει να ζουν στην εκκλησία, αλλά στο μέρος που έχουν στη φαντασία τους. Τα πράγματα που έχουν να κάνουν στην εκκλησία είναι υπερβολικά πολλά για εκείνους. Κάθε μέρα, πρέπει να διαβάζουν τα λόγια του Θεού, να παρευρίσκονται σε συναθροίσεις, να μαθαίνουν ένα σωρό αρχές και να συναναστρέφονται όλη την ώρα πάνω στην αλήθεια και στην κατανόηση των διεφθαρμένων διαθέσεών τους. Όσοι ενεργούν σύμφωνα με τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και παραβαίνουν τις αρχές κλαδεύονται, πράγμα που σε κάποιους συμβαίνει συχνά. Αυτοί οι άνθρωποι νιώθουν μεγάλη καταπίεση και δυστυχία εδώ και η εκκλησία δεν είναι το ιδανικό περιβάλλον γι’ αυτούς. Θεωρούν ότι αντί να σπαταλούν τον χρόνο τους και να χαραμίζουν τα νιάτα τους σ’ αυτό το μέρος, καλό θα ήταν να πάνε λίγο πιο σύντομα να ζήσουν κάπου που να τους αρέσει. Δεν βρίσκουν τον λόγο να σπαταλούν τον χρόνο τους εδώ μέσα, να νιώθουν συνέχεια καταπίεση και να ζουν άβολα, μες στη θλίψη και τη δυστυχία. Αυτή είναι η μόνη χαρακτηριστική εκδήλωση των ιδανικών των ιδεαλιστών που καλύψαμε. Δεν έχουμε να πούμε πολλά γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Όσο και να συναναστραφείτε μαζί τους σχετικά με την αλήθεια, δεν πρόκειται να ακούσουν. Φαντάζονται πράγματα όλη μέρα και όλα όσα σκέφτονται δεν είναι καθόλου ρεαλιστικά· είναι τελείως αόριστα και απέχουν υπερβολικά από την κανονική ανθρώπινη φύση. Όλη μέρα σκέφτονται αυτά τα πράγματα και δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τους κανονικούς ανθρώπους. Οι κανονικοί άνθρωποι, με τη σειρά τους, δεν μπορούν να καταλάβουν από τι είναι φτιαγμένος ο κόσμος τους. Συνεπώς, ό,τι σκέψεις και απόψεις κι αν έχουν αυτοί οι άνθρωποι, τα ιδανικά τους είναι κούφια και γι’ αυτό, όπως είναι φυσικό, είναι κούφιες και οι σκέψεις και οι απόψεις τους. Δεν αξίζει να τις αναλύσουμε ή να τις διερευνήσουμε σε βάθος. Αφού είναι κούφιες, ας παραμείνουν ως έχουν. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ελεύθεροι να πάνε όπου θέλουν· ο οίκος του Θεού δεν πρόκειται να παρέμβει. Αν είναι πρόθυμοι να παραμείνουν στον οίκο του Θεού και να κάνουν κάποια από τα καθήκοντά τους ή απλώς να δουλεύουν, εφόσον δεν προκαλούν αναστάτωση και δεν κάνουν κακό, θα ικανοποιήσουμε τις ανάγκες τους και θα τους δώσουμε την ευκαιρία να μετανοήσουν. Με λίγα λόγια, εφόσον παραμένουν φιλικοί προς τους αδελφούς και τις αδελφές, προς τον οίκο του Θεού και προς την εκκλησία, δεν χρειάζεται να χειριστούμε αυτό το είδος ανθρώπων, εκτός κι αν εκφράσουν από μόνοι τους την επιθυμία να φύγουν. Σ’ αυτήν την περίπτωση, ας μην τους σταθούμε εμπόδιο, εντάξει; (Εντάξει.) Το ξεκαθαρίσαμε, λοιπόν.

Τα ιδανικά των ιδεαλιστών είναι συνήθως κούφια, ενώ αυτά των ρεαλιστών είναι πολύ πιο πρακτικά και ευθυγραμμισμένα με τη ζωή και το πραγματικό περιβάλλον των ανθρώπων. Βεβαίως, σχετίζονται και με πιο απτό τρόπο με κάποια ζητήματα της ανθρώπινης ζωής και ύπαρξης, όπως, για παράδειγμα, το να νοικοκυρευτεί κανείς και να ξεκινήσει τη ζωή του. Το πώς νοικοκυρεύονται οι άνθρωποι και ξεκινούν τη ζωή τους σχετίζεται με τις δεξιότητες, τις ικανότητες και τα ταλέντα που αποκτούν, τα διάφορα είδη εκπαίδευσης που λαμβάνουν, καθώς και τα χαρίσματα, τις δυνατότητες και τις εξειδικευμένες γνώσεις τους. Όλες αυτές οι πτυχές περιλαμβάνονται στα ιδανικά των ρεαλιστών. Τα ιδανικά ενός ρεαλιστή, είτε στοχεύουν στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής του είτε στην ικανοποίηση του πνευματικού του κόσμου, εκδηλώνονται με απτό τρόπο στην πραγματική ζωή ενός ανθρώπου. Ορισμένοι άνθρωποι, παραδείγματος χάρη, διαθέτουν ηγετικές ικανότητες και τους αρέσει να βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής. Μπορεί να είναι εξαιρετικοί στο να βγάζουν λόγους ή στην επικοινωνία, μπορεί να είναι πολύ καλοί στο να «διαβάζουν» τους ανθρώπους και να ξέρουν πώς να τους χρησιμοποιήσουν. Πιο εύστοχα, θα έλεγε κανείς πως το παίζουν αφεντικά στους άλλους. Κατά συνέπεια, στους ανθρώπους αυτούς αρέσει ιδιαίτερα να κατέχουν αξιώματα, να αναλαμβάνουν ηγετικούς ρόλους ή να εργάζονται σε κάποιο τμήμα προσωπικού. Με το που αντιληφθούν ότι έχουν κλίση σ’ αυτούς τους τομείς, φιλοδοξούν να αποκτήσουν ηγετικό ή οργανωτικό ρόλο μεταξύ των ανθρώπων, να επιβλέπουν εργασίες και προσωπικό ή να διευθύνουν ένα συγκεκριμένο έργο. Το βασικό τους ιδανικό είναι να γίνουν ηγέτες. Έτσι ακριβώς συμπεριφέρονται στην κοινωνία. Όταν εισέρχονται στον οίκο του Θεού, θεωρούν πως πρόκειται για μια θρησκευτική οργάνωση, μοναδική, μάλιστα, στο είδος της. Εισέρχονται, λοιπόν, στην εκκλησία, αλλά τα ιδανικά τους δεν έχουν αλλάξει, καθώς δεν επηρεάζονται από τις αλλαγές στο περιβάλλον ή στο πλαίσιο στο οποίο ζουν. Φέρνουν μαζί τους στον οίκο του Θεού το ιδανικό τους να γίνουν ηγέτες. Επιθυμία τους είναι να αναλάβουν κάποια ηγετική θέση στον οίκο του Θεού, όπως να γίνουν επικεφαλής εκκλησίας, υπεύθυνοι για ένα συγκεκριμένο επίπεδο ή επικεφαλής μιας ομάδας. Αυτό είναι το ιδανικό τους. Ωστόσο, οι εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού βασίζονται σε αρχές και κανονισμούς για την επιλογή των επικεφαλής και των εργατών και οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν τα απαραίτητα προσόντα. Έτσι, ακόμη και αν κατά καιρούς παίρνουν μέρος στη διαδικασία εκλογής επικεφαλής για ένα συγκεκριμένο επίπεδο, δεν μπορούν τελικά να εκπληρώσουν το ιδανικό και τη φιλοδοξία τους να γίνουν ηγέτες. Όσο δεν καταφέρνουν να αποκτήσουν ηγετική θέση ή να κάνουν τη δουλειά που ιδανικά θα ήθελαν τόσο φουντώνουν μέσα τους τα ιδανικά τους και λαχταρούν ακόμα περισσότερο να γίνουν επικεφαλής. Προκειμένου, λοιπόν, να προβάλουν τον εαυτό τους, να διακριθούν, να ξεχωρίσουν και να αναγνωρίσουν όλοι τα ταλέντα τους, πασχίζουν να φέρουν εις πέρας διάφορα εγχειρήματα, είτε μεταξύ των αδελφών τους είτε μπροστά στους ανώτερους επικεφαλής. Για να ικανοποιήσουν τις προτιμήσεις των αδελφών τους, φτάνουν, μάλιστα, σε σημείο να πάνε κόντρα στη συνείδησή τους. Κάνουν, δηλαδή, ή λένε ορισμένα πράγματα και εκδηλώνουν σκόπιμα ορισμένες συμπεριφορές προκειμένου να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις που ορίζουν οι εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού για τους επικεφαλής. Ωστόσο, και παρά τις επίμονες προσπάθειές τους, δεν καταφέρνουν να πετύχουν το ιδανικό τους να γίνουν επικεφαλής. Κάποιοι νιώθουν τότε απογοητευμένοι, χαμένοι, λες κι έχουν χάσει τον εαυτό τους. Τα αρνητικά συναισθήματα καταπίεσης που βίωναν προηγουμένως εντείνονται όταν πιστεύουν στον Θεό χωρίς να είναι σε θέση να αποδεχτούν την αλήθεια και να βρουν λύσεις στα προβλήματά τους. Ήθελαν ανέκαθεν να κατέχουν αξιώματα και ηγετικές θέσεις κι αυτά τα ιδανικά είχαν ήδη ξεφυτρώσει στην καρδιά τους πριν ακόμη αρχίσουν να πιστεύουν στον Θεό. Επειδή δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν τα ιδανικά τους, υπήρχε πάντα βαθιά μέσα τους ένα αδιόρατο αίσθημα καταπίεσης. Ακόμα και αφού εισέλθουν, λοιπόν, στον οίκο του Θεού, όπου τα ιδανικά τους παραμένουν απραγματοποίητα, το αίσθημα καταπίεσης που νιώθουν μέσα τους δυναμώνει και γίνεται όλο και πιο έντονο. Τους κακοφαίνεται που δεν αξιοποιούνται οι ηγετικές τους ικανότητες και νιώθουν άτυχοι, απογοητευμένοι και καταπιεσμένοι που δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν τα ιδανικά τους. Εφόσον δεν εκπληρώνονται τα ιδανικά τους, αισθάνονται αδικημένοι μέσα τους. Επειδή δεν μπορούν να αξιοποιήσουν τις ικανότητές τους, αποθαρρύνονται σε ό,τι αφορά τη ζωή και τη μελλοντική τους πορεία, με αποτέλεσμα στην καθημερινότητά τους να αισθάνονται συχνά καταπιεσμένοι κατά την ενασχόλησή τους με διάφορες εργασίες. Κάποιοι, παρότι κάνουν πολλές προσπάθειες και απόπειρες, δεν καταφέρνουν ποτέ να γίνουν επικεφαλής και να υλοποιήσουν το ιδανικό τους. Τότε, αρχίζουν να καταφεύγουν σε διάφορα μέσα για να εκτονώσουν τα συναισθήματά τους και να εκφράσουν την καταπίεση που νιώθουν. Υπάρχουν, βέβαια, και κάποιοι που πιστεύουν στον Θεό χωρίς να εγκαταλείπουν το ιδανικό τους να κατέχουν αξιώματα και κάποια στιγμή γίνονται επικεφαλής στην εκκλησία, εκπληρώνοντας τον διακαή πόθο τους. Ωστόσο, δεν είναι σε θέση να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους ως επικεφαλής σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού και τις διευθετήσεις του οίκου Του. Παράλληλα, διαπιστώνουν ότι εκπληρώνουν με απροθυμία τον ηγετικό τους ρόλο σύμφωνα με τις απαιτήσεις και υπό την εποπτεία του οίκου του Θεού και των αδελφών τους. Παρόλο που έχουν πετύχει τα ιδανικά τους και κάνουν όλα όσα επιθυμούσαν ιδανικά να κάνουν, εξακολουθούν να νιώθουν καταπιεσμένοι. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι εκτελούν τα ηγετικά τους καθήκοντα με βάση την επίτευξη των προσωπικών τους ιδανικών. Έτσι, παρόλο που εξωτερικά και επιφανειακά μπορεί να φαίνεται ότι εκπληρώνουν τα καθήκοντα που απαιτεί ο οίκος του Θεού, τα ιδανικά τους ξεπερνούν κατά πολύ αυτές τις ευθύνες. Οι φιλοδοξίες, τα ιδανικά, οι επιθυμίες και το όραμά τους ξεπερνούν κατά πολύ τον τρέχοντα ρόλο τους. Οι εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού και οι απαιτήσεις του Θεού δεσμεύουν και περιορίζουν τις πράξεις και τις σκέψεις τους, καθώς και τα σχέδια και τις προθέσεις τους, με αποτέλεσμα να νιώθουν καταπίεση ακόμη και αφού αναλάβουν τη θέση του επικεφαλής. Πού οφείλονται αυτά τα προβλήματα; Στο ότι, αν και έγιναν επικεφαλής, επιδιώκουν ακόμη να πραγματοποιήσουν τα ιδανικά τους και να τηρήσουν τη δέσμευσή τους σ’ αυτά. Κατά την υπηρεσία τους, όμως, ως επικεφαλής στον οίκο του Θεού και στην εκκλησία δεν πραγματοποιούν τα ιδανικά και τις επιθυμίες τους, με αποτέλεσμα να έχουν ανάμικτα και αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα. Εξαιτίας αυτών των συγκρούσεων και της αδυναμίας τους να εγκαταλείψουν τα ιδανικά και τις επιδιώξεις τους, νιώθουν συχνά να καταπιέζονται βαθιά μέσα τους και δεν μπορούν να λυτρωθούν. Αυτό είναι ένα είδος ανθρώπων. Στον οίκο του Θεού, κάποιοι από αυτούς τους ιδεαλιστές παλεύουν για τα ιδανικά τους, αλλά δεν μπορούν να τα πετύχουν. Κάποιοι άλλοι παλεύουν για τα ιδανικά τους και τελικά τα πραγματοποιούν, αλλά εξακολουθούν να νιώθουν καταπίεση. Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκονται, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν έχουν εγκαταλείψει τα ιδανικά τους κι εξακολουθούν να τα επιδιώκουν ενώ κάνουν τα καθήκοντά τους και ζουν τη ζωή τους στον οίκο του Θεού.

Υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν ταλέντο στη συγγραφή, στον προφορικό λόγο και στη λογοτεχνία. Ελπίζουν, λοιπόν, να αξιοποιήσουν τις συγγραφικές τους δεξιότητες για να εκφράσουν τις σκέψεις τους και, ταυτόχρονα, να αναδείξουν αυτές τις δεξιότητες ώστε όλοι να αναγνωρίσουν την ικανότητά τους, την αξία τους και τη συμβολή τους στον οίκο του Θεού. Το ιδανικό τους είναι να επιδιώξουν να γίνουν εξαιρετικοί και έγκριτοι συγγραφείς και διανοούμενοι. Όταν εισέρχονται στον οίκο του Θεού και αρχίζουν να κάνουν συγγραφικά καθήκοντα, αισθάνονται ότι βρήκαν ένα μέρος όπου μπορούν να αξιοποιήσουν τις ικανότητές τους. Προκειμένου να πραγματοποιήσουν το ιδανικό τους να γίνουν συγγραφείς και διανοούμενοι, επιδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία τα δυνατά σημεία και τα ταλέντα τους. Ναι μεν εξακολουθούν να κάνουν τα καθήκοντά τους, αλλά δεν εγκαταλείπουν τα ιδανικά τους. Θα έλεγε κανείς ότι το 80 με 90 τοις εκατό της εκτέλεσης των καθηκόντων τους βασίζεται στα ιδανικά τους· με άλλα λόγια, το κίνητρο για την εκτέλεση των καθηκόντων τους προέρχεται από την επιδίωξη αυτών των ιδανικών και την ελπίδα που τρέφουν γι’ αυτά. Συνεπώς, οι άνθρωποι αυτοί δεν εκτελούν τα καθήκοντά τους τελείως αγνά, οπότε δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στα πρότυπα της εκπλήρωσης των καθηκόντων σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές και τα απαιτούμενα πρότυπα του Θεού. Δεν εισέρχονται στον οίκο του Θεού με μοναδικό σκοπό να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους, αλλά ελπίζουν πως θα εκμεταλλευτούν την ευκαιρία που τους δίνεται να κάνουν τα καθήκοντά τους για να επιδείξουν τα ταλέντα τους, καθώς λαχταρούν έτσι να υλοποιήσουν τα ιδανικά τους και να αποδείξουν την αξία τους. Συνεπώς, αυτό που τους εμποδίζει κυρίως να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους σύμφωνα με τα πρότυπα είναι τα ιδανικά τους. Με άλλα λόγια, η διαδικασία κατά την οποία κάνουν τα καθήκοντά τους μπλέκεται με τις προσωπικές τους προτιμήσεις, τις σκέψεις τους και τις οπτικές τους για διάφορους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα. Μερικοί άνθρωποι διαθέτουν ορισμένες επαγγελματικές δεξιότητες ή κάποιο ταλέντο. Κάποιοι, για παράδειγμα, κατέχουν την πληροφορική και τους αρέσει να δουλεύουν ως μηχανικοί υπολογιστών. Φοράνε γυαλιά, επιλέγουν ένα επαγγελματικό ντύσιμο και το πιο αντιπροσωπευτικό είναι ότι έχουν μαζί τους μοναδικούς φορητούς υπολογιστές που σπάνια βλέπει κανείς. Όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, κάθονται εκεί με πάρα πολύ επαγγελματικό ύφος κι ανοίγουν τον υπολογιστή τους για να ελέγξουν πληροφορίες σε διάφορες ιστοσελίδες και να λύσουν διάφορα προβλήματα με τον υπολογιστή τους. Με λίγα λόγια, αυτό που απαιτούν από τον εαυτό τους και επιδεικνύουν στους άλλους είναι μια επαγγελματική προσέγγιση, συμπεριφορά, ομιλία και στάση, καθώς πασχίζουν να γίνουν επαγγελματίες στον κλάδο της μηχανικής υπολογιστών. Αφού εισέλθουν στον οίκο του Θεού, οι άνθρωποι αυτοί πραγματοποιούν τελικά το ιδανικό τους και ασχολούνται με εργασίες πληροφορικής. Μελετούν για την τεχνολογία και καταρτίζονται διαρκώς· εργάζονται σκληρά για να εντοπίζουν και να λύνουν διάφορα προβλήματα, με σκοπό να συμβαδίζουν με τις τάσεις του κλάδου και να ενημερώνονται για τις νέες πληροφορίες που προωθούνται και δημοσιεύονται στον τομέα τους. Εφόσον οι άνθρωποι αυτοί κατανοούν και ασχολούνται ιδιαίτερα με μια συγκεκριμένη επαγγελματική δεξιότητα, θεωρούνται επαγγελματίες και ειδήμονες. Το ιδανικό τους, άρα, είναι να γίνουν επαγγελματίες, ενώ ελπίζουν ότι ο οίκος του Θεού θα τους βάλει σε μια σημαντική θέση, θα τους δείξει εκτίμηση και θα βασιστεί πάνω τους. Φυσικά, οι περισσότεροι τέτοιοι άνθρωποι στον οίκο του Θεού τη δεδομένη χρονική στιγμή έχουν όντως αξιοποιήσει τα δυνατά τους σημεία κι έχουν πετύχει τα ιδανικά τους. Καθώς, όμως, πραγματοποιούν τα ιδανικά τους, άραγε σκέφτονται αν εργάζονται για να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους ή για να επιδιώξουν τα δικά τους ιδανικά; Δεν είναι απολύτως σαφές, έτσι δεν είναι; Η εργασία που κάνουν είναι εξειδικευμένη, πολύπλοκη και κοπιαστική. Ωστόσο, οι δεξιότητες που διαθέτουν υπολείπονται κατά πολύ των απαιτήσεων που έχει για τη συγκεκριμένη εργασία ο οίκος του Θεού. Καθώς, λοιπόν, επιδιώκουν τα ιδανικά τους και κάνουν τα καθήκοντά τους, νιώθουν κατά κάποιον τρόπο να συγκρατούνται και να ελέγχονται. Εξαιτίας των ιδανικών που έχουν στην καρδιά τους, όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις διάφορες αλήθειες της πίστης στον Θεό και τις αρχές της εκτέλεσης των καθηκόντων, μπορεί να νιώθουν κάπως καταπιεσμένοι. Έτσι είναι, λοιπόν, ορισμένοι άνθρωποι.

Μια άλλη ομάδα ανθρώπων ασχολείται με τη διάδοση του ευαγγελίου. Οι άνθρωποι αυτοί φιλοδοξούν να γίνουν επικεφαλής του κηρύγματος του ευαγγελίου, να είναι πρώτοι, καθώς και να ηγούνται και να διαπρέπουν σε κάθε εκκλησία στην οποία ανήκουν. Δεν τους αρέσει καθόλου να μένουν πίσω. Ναι μεν κάνουν τα καθήκοντά τους και εκτελούν το έργο τους, αλλά αυτό που επιδιώκουν είναι τα ιδανικά τους και οι στόχοι που σχεδιάζουν και οραματίζονται. Όλα αυτά δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την πίστη στον Θεό ή την αλήθεια. Όταν εκτίθενται και προσδιορίζονται οι στόχοι και τα ιδανικά τους ή συναντούν ορισμένα εμπόδια και συνειδητοποιούν ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν τα ιδανικά αυτά ούτε να αποδειχθεί η αξία τους, νιώθουν ιδιαίτερα καταπιεσμένοι και απογοητευμένοι. Πολλοί απ’ αυτούς επιδιώκουν τα ιδανικά τους θέλοντας να λάβουν μια μορφή επιβεβαίωσης και έγκρισης. Όταν δεν το πετυχαίνουν αυτό ή όταν δεν ξεπληρώνεται άμεσα το τίμημα για τις προσπάθειες που κατέβαλλαν, νιώθουν ότι δεν αξίζει τον κόπο και είναι άδικο, οπότε καταπιέζονται. Δεν συμπεριφέρονται όντως έτσι; (Ναι.) Κάποιοι από αυτούς που ασχολούνται με τη διάδοση του ευαγγελίου ήθελαν ανέκαθεν να γίνουν καταξιωμένοι και υποδειγματικοί ιεροκήρυκες ή ευαγγελιστές. Όταν ακούνε τον τάδε διάσημο ευαγγελιστή και ιεροκήρυκα, ζηλεύουν υπερβολικά και ελπίζουν ότι μια μέρα θα καταφέρουν κι εκείνοι να γίνουν σαν αυτόν, να τιμούν τη μνήμη τους και να τους επαινούν οι μελλοντικές γενιές και να τους θυμάται ο Θεός. Θέλουν πάντα να κηρύττουν με τον δικό τους εξιδανικευμένο τρόπο και χρησιμοποιούν το ιδανικό τους ως στόχο και κίνητρο για να γίνουν ιεροκήρυκες, να γίνουν διάσημοι στον οίκο του Θεού και να τους θυμούνται οι μελλοντικές γενιές. Αυτό είναι το ιδανικό τους. Στον οίκο του Θεού, όμως, για κάθε εργασία υπάρχουν αυστηρές απαιτήσεις και ο Θεός έχει πει στους ανθρώπους με βάση ποιες αρχές να την κάνουν. Έτσι, λοιπόν, οι άνθρωποι αυτοί καταπιέζονται, επειδή δεν μπορούν να γίνουν οι ιδανικοί ευαγγελιστές που είχαν πλάσει στο μυαλό τους και συχνά υπόκεινται σε επίβλεψη και έλεγχο, ενώ οι επικεφαλής και οι εργάτες παρακολουθούν και διερευνούν το έργο τους. Κάποιοι, μάλιστα, επειδή διαθέτουν ιδιαίτερες δεξιότητες ή ταλέντα, αφού εισέλθουν στον οίκο του Θεού, συνεχίζουν να επιδιώκουν τα ιδανικά τους. Ορισμένοι ηθοποιοί, για παράδειγμα, είναι πολύ καλοί στην υποκριτική και γνωρίζουν αντίστοιχα κάποιες βασικές τεχνικές. Φιλοδοξούν έτσι να γίνουν ιδανικοί ηθοποιοί κι ελπίζουν ότι μια μέρα θα καταφέρουν να μοιάσουν στους διάσημους ηθοποιούς που είναι δημοφιλείς μεταξύ των απίστων· να γίνουν, δηλαδή, σπουδαίοι, να γίνουν αστέρες, σαν άλλοι βασιλιάδες και βασίλισσες. Ο οίκος του Θεού, όμως, εκθέτει πάντα αυτήν τη διεφθαρμένη διάθεση και αυτήν την εκδήλωση διαφθοράς και θέτει συγκεκριμένες απαιτήσεις και αρχές για τους ηθοποιούς. Μπορεί, λοιπόν, να γίνουν κάπως γνωστοί ως ηθοποιοί, αλλά ούτε τότε είναι σε θέση να γίνουν διάσημοι που λατρεύονται και ακολουθούνται από τα πλήθη και έτσι νιώθουν καταπιεσμένοι και λένε: «Πολύ μας ταλαιπωρεί ο οίκος του Θεού. Όλο περιορισμούς θέτει στους ανθρώπους για τα πάντα. Πού είναι το κακό ν’ ακολουθούμε το παράδειγμα των διάσημων; Πού είναι το κακό να έχουμε μοναδικό στυλ, να δείχνουμε λίγο την προσωπικότητά μας και να έχουμε κάποιες απαιτήσεις στο ντύσιμό μας;» Επειδή ο οίκος του Θεού έχει κάποιες απαιτήσεις για τα κοστούμια των ηθοποιών και ορισμένες παραστάσεις, κατά τη δική τους άποψη αυτές οι απαιτήσεις έρχονται πάντα σε σύγκρουση με το ιδανικό τους να γίνουν μεγάλοι και τρανοί και δεν συμβαδίζουν μ’ αυτό. Νιώθουν έτσι βαθιά αναστατωμένοι μέσα τους και σκέφτονται: «Γιατί είναι τόσο δύσκολο να πραγματοποιήσω τα ιδανικά μου; Γιατί συναντώ παντού εμπόδια στον οίκο του Θεού;» Όταν σκέφτονται τέτοια πράγματα ή όταν δεν εκπληρώνονται οι προσδοκίες τους, νιώθουν καταπιεσμένοι. Νιώθουν αυτήν την καταπίεση επειδή πιστεύουν ότι τα ιδανικά τους είναι θεμιτά και έχουν αξία, καθώς και ότι δεν είναι καθόλου κακό να επιδιώκουν τα ιδανικά τους και είναι δικαίωμά τους να το κάνουν. Έτσι, γεννιούνται μέσα τους συναισθήματα καταπίεσης. Ορισμένοι σκηνοθέτες, για παράδειγμα, αφού σκηνοθετήσουν κάμποσες ταινίες, θεωρούν ότι έχουν αρκετή εμπειρία. Πιστεύουν ότι οι ταινίες τους αξίζουν να προβάλλονται και ότι, σε σχέση με το παρελθόν, έχουν βελτιωθεί όσον αφορά την κινηματογραφία, το μοντάζ, τις ερμηνείες των ηθοποιών και άλλες παρόμοιες πτυχές. Αφού λάβουν καθοδήγηση από τον Άνωθεν, οι ταινίες τους ανταποκρίνονται τελικά στα ενδεδειγμένα πρότυπα και κυκλοφορούν εγκαίρως. Κάτι τέτοιο φαίνεται να επιβεβαιώνει ότι η επιδίωξή τους να γίνουν αναγνωρισμένοι σκηνοθέτες είναι μια αρμόζουσα, θεμιτή και αναγκαία φιλοδοξία. Καθώς, όμως, επιδιώκουν τον στόχο τους να γίνουν αναγνωρισμένοι σκηνοθέτες, συχνά ορισμένες από τις ιδέες, τις απόψεις και τις ενέργειές τους που δεν ακολουθούν τις αρχές απορρίπτονται, ακυρώνονται και δεν αναγνωρίζονται. Ενδέχεται, μάλιστα, συχνά οι ίδιοι να κλαδεύονται, με αποτέλεσμα να νιώθουν καταπίεση βαθιά μέσα τους και να λένε: «Γιατί είναι τόσο δύσκολο να είναι κανείς σκηνοθέτης στον οίκο του Θεού; Κοιτάξτε πόση αίγλη έχουν οι σκηνοθέτες στον κόσμο των απίστων. Οι άλλοι τούς σερβίρουν το τσάι τους ή ό,τι άλλο πίνουν, ενώ τους πλένουν μέχρι και τα πόδια. Ένας σκηνοθέτης στον οίκο του Θεού δεν έχει ούτε κύρος ούτε αέρα· δεν μας εκτιμά και δεν μας θαυμάζει κανένας. Γιατί μας κλαδεύουν συνέχεια; Είναι τόσο καταπιεστικό να κάνουμε τόσα πράγματα και να μην είναι ποτέ κάτι σωστό! Έχουμε τις ιδέες μας, τις απόψεις μας και τις επαγγελματικές μας δεξιότητες. Πώς γίνεται να μας κλαδεύουν συνέχεια; Είναι λάθος να επιδιώκουμε τα ιδανικά μας; Είναι δυνατόν να μην είναι θεμιτό να επιδιώκουμε τα ιδανικά μας; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να τα πραγματοποιήσουμε; Πόσο καταπιεστικό είναι αυτό!» Όπως και να το σκεφτούν, δεν παύουν να νιώθουν καταπιεσμένοι. Υπάρχουν, επίσης, ορισμένοι τραγουδιστές που λένε το εξής: «Το μόνο που επιδιώκω στον οίκο του Θεού είναι να είμαι ένας καταξιωμένος τραγουδιστής, να τραγουδάω καλά αναδεικνύοντας το δικό μου στυλ και να με αγαπούν όλοι όσοι με ακούνε». Ο οίκος του Θεού, όμως, θέτει συχνά διάφορες απαιτήσεις και αρχές για την ψαλμωδία των ύμνων. Επειδή, λοιπόν, αυτοί οι τραγουδιστές παραβιάζουν συστηματικά τις απαιτήσεις αυτές, κλαδεύονται συχνά. Όταν δεν κλαδεύονται, νιώθουν ότι τίποτα δεν τους εμποδίζει να πραγματοποιήσουν τα ιδανικά τους. Όταν, όμως, κλαδεύονται και αντιμετωπίζουν κάποιες αναποδιές, νιώθουν ότι ακυρώνονται όλες οι προσπάθειες και τα επιτεύγματά τους το διάστημα εκείνο και ότι βρίσκονται πάλι στο μηδέν. Αναπτύσσεται, έτσι, μέσα τους ένα αίσθημα καταπίεσης και λένε: «Αχ, είναι πολύ δύσκολο να πραγματοποιήσω τα ιδανικά μου! Ο κόσμος είναι τόσο μεγάλος, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει πουθενά μια θέση για μένα. Το ίδιο συμβαίνει και στον οίκο του Θεού. Γιατί είναι τόσο δύσκολο ν’ ακολουθήσω την καριέρα μου; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κάνω όσα θέλω να κάνω; Κανείς δεν μου δίνει το πράσινο φως, σε κάθε μου βήμα συναντώ εμπόδια και όλο με κλαδεύουνε. Όλα αυτά είναι πολύ απαιτητικά και καταπιεστικά! Οι άπιστοι στον κόσμο τους ραδιουργούν και τσακώνονται συνέχεια μεταξύ τους και υπάρχουν παντού εμπόδια στην καριέρα τους, οπότε είναι φυσιολογικό να νιώθει κανείς καταπιεσμένος. Πώς γίνεται, όμως, να έχω εισέλθει στον οίκο του Θεού με τα ιδανικά μου και να νιώθω ακόμα καταπίεση;» Καθώς επιδιώκουν τα ιδανικά τους, όσοι ασχολούνται με διάφορες εργασίες στον οίκο του Θεού συχνά αντιμετωπίζουν αναποδιές, ακυρώνονται και κλαδεύονται, ενώ πολλές φορές δεν αναγνωρίζονται. Βιώνουν αυτά τα πράγματα παθητικά και, χωρίς να το καταλάβουν, γίνονται κακόκεφοι και νιώθουν σαν να έχει τελειώσει η ζωή τους και ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πραγματοποιήσουν τα ιδανικά τους. Πριν εισέλθουν στον οίκο του Θεού, σκέφτονταν το εξής: «Έχω τα ιδανικά και τις φιλοδοξίες μου. Έχω τις επιθυμίες μου και στον οίκο του Θεού υπάρχουν απεριόριστες προοπτικές. Μπορώ να γίνω καταξιωμένος σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας. Μέχρι και καταξιωμένος χορευτής, τραγουδιστής ή μουσικός μπορώ να γίνω». Καθώς δεν είχαν καταφέρει να αναδείξουν τα ταλέντα τους και να υλοποιήσουν τα ιδανικά τους, θεωρούσαν ότι ο οίκος του Θεού θα τους παρείχε τη δική τους, αποκλειστική σκηνή, έναν τεράστιο χώρο στον οποίο θα γινόντουσαν πραγματικότητα τα ιδανικά, τα όνειρα και οι φιλοδοξίες τους. Πίστευαν ότι η σκηνή στον οίκο του Θεού ήταν ιδιαίτερα μεγάλη. Ωστόσο, μετά από τόσα χρόνια, αναρωτιούνται: «Γιατί νιώθω τη σκηνή να συρρικνώνεται κάτω από τα πόδια μου; Γιατί συρρικνώνεται ο κόσμος μου; Η πιθανότητα να πραγματοποιήσω τα ιδανικά μου μοιάζει να απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο· φαντάζει μέχρι και αδύνατη. Τι συμβαίνει;» Στο σημείο αυτό, εξακολουθούν να μην εγκαταλείπουν τα ιδανικά τους, εξακολουθούν να μην αμφισβητούν το κατά πόσο είναι σωστά τα ιδανικά και οι επιθυμίες τους και συνεχίζουν να εκτελούν τα καθήκοντά τους διατηρώντας τα ιδανικά και τις επιθυμίες αυτές. Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτά τα συναισθήματα καταπίεσης τους συντροφεύουν παντού, τόσο κατά την επιδίωξη των ιδανικών και των επιθυμιών τους όσο και κατά την εκτέλεση των πραγματικών τους καθηκόντων. Όσοι τρέφουν συναισθήματα καταπίεσης και δεν μπορούν να τα εγκαταλείψουν δεν γίνεται να γεφυρώσουν την αντίφαση μεταξύ αυτών των δύο. Νιώθουν καταπίεση και όταν επιδιώκουν τα ιδανικά και τις επιθυμίες τους και όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους. Επομένως, ό,τι κι αν συμβεί, οι άνθρωποι πρέπει να προσαρμόζονται διαρκώς και, καθώς κάνουν τα καθήκοντά τους, επιδιώκουν συνεχώς τα ιδανικά και τα όνειρά τους. Θα έλεγε κανείς ότι οι άνθρωποι υιοθετούν μια αντιφατική στάση όταν κάνουν τα καθήκοντά τους κι έτσι νιώθουν συνεχώς καταπιεσμένοι και απρόθυμοι. Προκειμένου, όμως, να πραγματοποιήσουν τα ιδανικά και τις επιθυμίες τους, να αποδείξουν την αξία τους και να επιδιώξουν αυτά τα ιδανικά και τις επιθυμίες, η μόνη τους επιλογή είναι να κάνουν τα καθήκοντά τους. Δεν είναι σίγουροι γιατί το κάνουν, τι επιδιώκουν να κερδίσουν, ποιον σκοπό προσπαθούν να πετύχουν, να επιδιώξουν ή να πραγματοποιήσουν. Είναι όλο και λιγότεροι σίγουροι γι’ αυτό και ο δρόμος που απλώνεται μπροστά τους μοιάζει όλο και πιο ασαφής. Όταν βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση, δεν είναι δύσκολο να εγκαταλείψουν ή να διορθώσουν τα συναισθήματα καταπίεσης που νιώθουν; (Ναι.)

Στο σημείο που έχει φτάσει η συναναστροφή μας, θα συνεχίσουμε με το πώς πρέπει να κατανοεί και να αντιλαμβάνεται κανείς τη σχέση που έχουν τα ιδανικά και οι επιθυμίες του με τα καθήκοντά του. Ας ξεκινήσουμε με τα ιδανικά· θα μιλήσουμε ειδικότερα για τα ιδανικά των ανθρώπων που αναφέραμε προηγουμένως. Είναι σωστό να επιδιώκουν οι άνθρωποι να πραγματοποιήσουν τα ιδανικά τους στον οίκο του Θεού; (Δεν είναι σωστό, όχι.) Ποια είναι η φύση αυτού του ζητήματος; Γιατί δεν είναι σωστό; (Όταν επιδιώκουν να πραγματοποιήσουν τα ιδανικά τους ενώ κάνουν τα καθήκοντά τους, αντί να επιδιώκουν την εκπλήρωση των καθηκόντων τους ως δημιουργήματα, αυτοπροβάλλονται και ακολουθούν τη δική τους καριέρα.) Για πείτε Μου, δεν είναι ανάρμοστο να επιδιώκει κανείς να πραγματοποιήσει τα ιδανικά και τις επιθυμίες του; (Είναι όντως ανάρμοστο.) Εφόσον λέτε ότι είναι ανάρμοστο, στερεί μήπως από κάποιον τα ανθρώπινα δικαιώματά του; (Όχι.) Τι πρόβλημα υπάρχει τότε; (Όσοι πιστεύουν στον Θεό πρέπει να επιδιώκουν την αλήθεια και να ακολουθούν το μονοπάτι που τους υποδεικνύουν τα λόγια Του. Αν το μόνο που επιδιώκουν είναι οι επιθυμίες και τα ιδανικά τους, επιδιώκουν τότε τις σαρκικές τους επιθυμίες, δηλαδή μια ιδεολογία που τους έχει ενσταλάξει ο Σατανάς.) Tο να επιδιώκει κανείς να πραγματοποιήσει τα ιδανικά του θεωρείται σωστό στον κόσμο. Εφόσον τα ιδανικά που επιδιώκεις είναι νόμιμα και δεν ξεπερνούν κανένα ηθικό όριο, τότε όποια κι αν είναι αυτά, δεν υπάρχει πρόβλημα. Κανείς δεν αμφισβητεί τίποτα και εσύ δεν κάθεσαι ν’ ασχολείσαι με το τι είναι σωστό και τι λάθος. Επιδιώκεις, λοιπόν, οτιδήποτε εσύ επιθυμείς και, αν τα καταφέρεις, αν πετύχεις τον στόχο σου, θεωρείσαι επιτυχημένος. Αν, πάλι, δεν τα καταφέρεις, αν αποτύχεις, αυτό είναι δικό σου θέμα. Όταν, όμως, εισέρχεσαι στον οίκο του Θεού, ένα τόσο ιδιαίτερο μέρος, πρέπει να εγκαταλείψεις όλα τα ιδανικά και τις επιθυμίες που κουβαλάς μαζί σου. Γιατί; Άσχετα με το τι ακριβώς επιδιώκεις και εστιάζοντας αποκλειστικά και μόνο στην ίδια την επιδίωξη, όλες οι ενέργειες και το μονοπάτι της επιδίωξης των ιδανικών και των επιθυμιών καθοδηγούνται από τον εγωισμό, την ιδιοτέλεια, τη θέση και τη φήμη. Με όλα αυτά έχουν να κάνουν. Με άλλα λόγια, όταν επιδιώκει κανείς να πραγματοποιήσει τα ιδανικά του, ο μόνος που ωφελείται τελικά είναι ο ίδιος. Είναι δίκαιο να επιδιώκει κανείς την πραγματοποίηση των ιδανικών του για χάρη της θέσης, της φήμης, της ματαιοδοξίας και των υλικών συμφερόντων; (Όχι.) Για χάρη ενός ιδανικού, μια σκέψης ή μιας επιθυμίας που αφορά προσωπικά και αποκλειστικά τον ίδιο, ο άνθρωπος υιοθετεί μεθόδους και προσεγγίσεις που είναι όλες εγωκεντρικές και εστιάζουν στο προσωπικό κέρδος. Αν τις μετρήσουμε με βάση την αλήθεια, δεν είναι ούτε δίκαιες ούτε θεμιτές. Δεν είναι δεδομένο πως πρέπει να τις εγκαταλείψουν οι άνθρωποι; (Ναι.) Πρέπει να τις εγκαταλείψουν, να εγκαταλείψουν τον εγωισμό, να εγκαταλείψουν τα προσωπικά τους ιδανικά και τις προσωπικές τους επιθυμίες, πράγμα που φαίνεται μέσα από την ουσία των μονοπατιών που ακολουθούν οι άνθρωποι· δεν είναι, δηλαδή, θετικό να επιδιώκει κανείς την πραγματοποίηση των δικών του ιδανικών και επιθυμιών. Είναι κάτι αρνητικό. Αυτή είναι η μία πτυχή. Ας συζητήσουμε τώρα μία ακόμη πτυχή. Τι είδους χώρος είναι ο οίκος του Θεού, η εκκλησία, όπως κι αν, τέλος πάντων, ονομάζεται; Τι είδους μέρος είναι; Ποια είναι η ουσία της εκκλησίας, του οίκου του Θεού; Πρώτα απ’ όλα, σε θεωρητικό επίπεδο, δεν είναι ο κόσμος, η κοινωνία ή οποιοσδήποτε κοινωνικός οργανισμός ή οργάνωση των ανθρώπων. Δεν ανήκει στον κόσμο ή στην ανθρωπότητα. Γιατί ιδρύθηκε; Ποιος ο λόγος να εμφανιστεί και να υπάρχει; Δεν οφείλεται αυτό στον Θεό και το έργο Του; (Ναι.) Η εκκλησία, ο οίκος του Θεού, οφείλει την ύπαρξή της στην παρουσία του Θεού και το έργο Του. Είναι, άρα, η εκκλησία, ο οίκος του Θεού, ένα μέρος όπου μπορεί κανείς να αναδεικνύει προσωπικά ταλέντα και να εκπληρώνει προσωπικά ιδανικά, φιλοδοξίες και επιθυμίες; (Όχι, δεν είναι.) Προφανώς και δεν είναι. Η ύπαρξη της εκκλησίας, του οίκου του Θεού, οφείλεται στην παρουσία του Θεού και του έργου Του. Επομένως, δεν πρόκειται για ένα μέρος όπου μπορεί κανείς να επιδεικνύει προσωπικά ταλέντα ή να πραγματοποιεί προσωπικά ιδανικά, φιλοδοξίες και επιθυμίες. Δεν περιστρέφεται γύρω από τη σαρκική ζωή, τις σαρκικές προοπτικές, τη φήμη και την περιουσία, τη θέση, την υπόληψη και ούτω καθεξής, ούτε εργάζεται γι’ αυτά τα πράγματα. Δεν δημιουργήθηκε ούτε υπάρχει λόγω της υλικής φήμης, της θέσης, της ευχαρίστησης ή των προοπτικών των ανθρώπων. Για τι είδους μέρος πρόκειται, τότε; Από τη στιγμή που η ίδρυση της εκκλησίας, του οίκου του Θεού, οφείλεται στην παρουσία του Θεού και του έργου Του, δεν είναι χρέος της να εκτελεί το θέλημα του Θεού, να διακηρύσσει τα λόγια Του και να καταθέτει μαρτυρία γι’ Αυτόν; (Ναι.) Αυτή δεν είναι η αλήθεια; (Ναι.) Η ύπαρξη της εκκλησίας, του οίκου του Θεού, οφείλεται στην παρουσία του Θεού και του έργου Του. Το μόνο, λοιπόν, που μπορεί να κάνει είναι να εκτελεί το θέλημα του Θεού, να διακηρύσσει τα λόγια Του και να καταθέτει μαρτυρία γι’ Αυτόν. Δεν έχει καμία σχέση με τη θέση, τη φήμη, τις προοπτικές και τα άλλα συμφέροντα του καθενός. Οι αρχές που διέπουν κάθε εργασία που γίνεται στην εκκλησία, τον οίκο του Θεού, πρέπει να βασίζονται στα λόγια του Θεού, στις απαιτήσεις Του και στις διδαχές Του. Αν το θέσουμε πιο γενικά, μπορούμε να πούμε ότι εστιάζει στο θέλημα του Θεού και το έργο Του. Πιο συγκεκριμένα, θα λέγαμε ότι εστιάζει στη διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας και την κατάθεση μαρτυρίας για τον λόγο Του και τη διακήρυξη αυτού. Είναι όντως έτσι; (Ναι.) Πέρα από το να εκτελεί το θέλημα του Θεού, να διακηρύσσει τον λόγο Του και να καταθέτει μαρτυρία γι’ Αυτόν, υπάρχει κάτι ακόμη πιο σημαντικό για την εκκλησία, τον οίκο του Θεού; (Είναι το μέρος όπου ο εκλεκτός λαός του Θεού βιώνει το έργο Του, καθαίρεται και σώζεται.) Ακριβώς αυτό είναι. Η εκκλησία, ο οίκος του Θεού, είναι ένα μέρος όπου εκτελείται το θέλημα του Θεού, διακηρύσσεται ο λόγος Του, κατατίθεται μαρτυρία γι’ Αυτόν και, το σημαντικότερο, είναι ένα μέρος όπου οι άνθρωποι μπορούν να σωθούν. Το θυμάστε αυτό; (Το θυμάμαι, ναι.) Διαβάστε το. (Η εκκλησία, ο οίκος του Θεού, είναι ένα μέρος όπου εκτελείται το θέλημα του Θεού, διακηρύσσεται ο λόγος Του, κατατίθεται μαρτυρία γι’ Αυτόν και ο εκλεκτός λαός του Θεού καθαίρεται και σώζεται.) Η εκκλησία, ο οίκος του Θεού, είναι ένα μέρος όπου εκτελείται το θέλημα του Θεού, διακηρύσσεται ο λόγος Του, κατατίθεται μαρτυρία γι’ Αυτόν και ο εκλεκτός λαός Του καθαίρεται και σώζεται. Τέτοιο μέρος είναι, λοιπόν. Σ’ ένα τέτοιο μέρος, υπάρχει οποιαδήποτε εργασία ή οποιοδήποτε έργο που να συμβαδίζει με την εκπλήρωση των ιδανικών και επιθυμιών ενός ανθρώπου; Καμία απολύτως εργασία ή έργο δεν εξυπηρετεί τον σκοπό της εκπλήρωσης των προσωπικών ιδανικών και επιθυμιών κανενός. Καμία απολύτως πτυχή τους δεν αποσκοπεί στην πραγματοποίηση των προσωπικών ιδανικών και επιθυμιών κανενός. Πρέπει, άρα, να υπάρχουν προσωπικά ιδανικά και επιθυμίες στον οίκο του Θεού; (Δεν πρέπει να υπάρχουν, όχι.) Δεν πρέπει να υπάρχουν, επειδή τα προσωπικά ιδανικά και οι προσωπικές επιθυμίες έρχονται σε σύγκρουση με το έργο που θέλει να κάνει ο Θεός στην εκκλησία. Τα προσωπικά ιδανικά και οι προσωπικές επιθυμίες αντιτίθενται σε κάθε έργο που γίνεται στην εκκλησία. Αντιτίθενται στην αλήθεια, αποκλίνουν από το θέλημα του Θεού, από τη διακήρυξη των λόγων Του, από την κατάθεση μαρτυρίας γι’ Αυτόν και από το έργο της κάθαρσης και της σωτηρίας του Θεού για τον εκλεκτό λαό Του. Ό,τι ιδανικά κι αν έχει κανείς, από τη στιγμή που πρόκειται για προσωπικά ιδανικά και επιθυμίες, εμποδίζουν τους ανθρώπους να ακολουθήσουν το θέλημα του Θεού, ενώ επηρεάζουν ή εμποδίζουν τη διακήρυξη των λόγων Του και την κατάθεση μαρτυρίας γι’ Αυτόν. Από τη στιγμή που πρόκειται για προσωπικά ιδανικά και επιθυμίες, είναι φυσικά αδύνατο να καθαρθούν ή να σωθούν οι άνθρωποι. Δεν πρόκειται για μια απλή αντίφαση μεταξύ αυτών των δύο, αλλά για μια θεμελιώδη αντίθεση. Όσο επιδιώκεις τα ιδανικά και τις επιθυμίες σου, εμποδίζεις την εκτέλεση του θελήματος του Θεού, το έργο της διακήρυξης των λόγων Του και της κατάθεσης μαρτυρίας γι’ Αυτόν, καθώς και τη σωτηρία των ανθρώπων και, φυσικά, και τη δική σου. Με λίγα λόγια, ό,τι ιδανικά κι αν έχει κανείς, δεν πρόκειται μέσα από αυτά να ακολουθήσει το θέλημα του Θεού και να πετύχει πραγματικά το αποτέλεσμα της απόλυτης υποταγής στον Θεό. Όταν οι άνθρωποι επιδιώκουν τα ιδανικά και τις επιθυμίες τους, απώτερος σκοπός τους δεν είναι να κατανοήσουν την αλήθεια ή να καταλάβουν πώς να συμπεριφέρονται, πώς να ικανοποιούν τις προθέσεις του Θεού ή πώς να εκτελούν καλά τα καθήκοντά τους και να εκπληρώνουν τον ρόλο τους ως δημιουργημάτων. Δεν είναι ούτε να αποκτήσουν ειλικρινή φόβο Θεού και αληθινή υποταγή σ’ Αυτόν. Αντίθετα, όσο περισσότερο πραγματοποιούνται τα ιδανικά και οι επιθυμίες κάποιου τόσο περισσότερο απομακρύνεται από τον Θεό και τόσο πιο κοντά έρχεται στον Σατανά. Κατά τον ίδιο τρόπο, όσο περισσότερο επιδιώκει κανείς τα ιδανικά του και τα πετυχαίνει τόσο περισσότερο επαναστατεί η καρδιά του ενάντια στον Θεό και ο ίδιος απομακρύνεται από Εκείνον. Στο τέλος, αν κάποιος καταφέρει να εκπληρώσει τα ιδανικά του όπως θέλει και πραγματοποιήσει και ικανοποιήσει τις επιθυμίες του, θα περιφρονεί όλο και περισσότερο τον Θεό, την κυριαρχία Του και ό,τι έχει να κάνει μ’ Εκείνον, ενώ ίσως ακόμα και να βαδίσει στο μονοπάτι της άρνησης, της αντίστασης και της εναντίωσης στον Θεό. Αυτό είναι το τελικό αποτέλεσμα.

Μόλις κατανοήσουν οι άνθρωποι τι είναι ο οίκος του Θεού, η εκκλησία, θα πρέπει να κατανοήσουν και ποια στάση και συμπεριφορά πρέπει να υιοθετήσουν καθώς ζουν και επιβιώνουν ως μέλη του οίκου του Θεού. Κάποιοι άνθρωποι έχουν πει το εξής: «Δεν μας αφήνεις να επιδιώξουμε την πραγματοποίηση των ιδανικών μας ούτε να πραγματοποιήσουμε τις επιθυμίες μας». Δεν σας περιορίζω όσον αφορά την επιδίωξη των ιδανικών σας· σου λέω πώς πρέπει να ζεις στον οίκο του Θεού, πώς να υιοθετείς τη σωστή στάση και πώς να εκπληρώνεις σωστά τα καθήκοντα που έχεις στον οίκο του Θεού ως δημιούργημα. Αν εσύ επιμένεις να επιδιώκεις να πραγματοποιήσεις τα ιδανικά σου, τότε σου λέω ευθέως το εξής: Σε παρακαλώ, φύγε! Η εκκλησία δεν είναι ένα μέρος όπου μπορείς να επιδιώκεις να πραγματοποιήσεις τα ιδανικά σου. Έξω από τον οίκο του Θεού, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με τα ιδανικά σου· μπορείς να επιδιώκεις εκεί τα ιδανικά και τις φιλοδοξίες σου. Αρκεί να φύγεις από τον οίκο του Θεού και κανείς δεν πρόκειται να παρέμβει σε ό,τι κάνεις. Η εκκλησία, όμως, ο οίκος του Θεού, δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να επιδιώκεις να πραγματοποιήσεις τα ιδανικά σου. Για την ακρίβεια, σ’ αυτό το μέρος είναι αδύνατο να επιδιώξεις τα ιδανικά και τις επιθυμίες σου. Σε περίπτωση που μείνεις στον οίκο του Θεού, την εκκλησία, έστω και για μια μέρα, δεν πρέπει καν να σου περνάει απ’ το μυαλό να πραγματοποιήσεις ή να επιδιώξεις τα δικά σου ιδανικά. Είναι αποδεκτό να πεις το εξής: «Παραιτούμαι από τα ιδανικά μου. Είμαι πρόθυμος να κάνω τα καθήκοντά μου σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού και να αποκτήσω τα προσόντα που πρέπει να έχει ένα δημιούργημα». Θα μπορείς έτσι να κάνεις τα καθήκοντά σου σύμφωνα με τη θέση σου και τους κανόνες που ισχύουν στον οίκο του Θεού. Αν, όμως, δεν θες να ζήσεις μια μάταιη ζωή και γι’ αυτό επιμένεις να επιδιώκεις και να πραγματοποιείς τα δικά σου ιδανικά, μπορείς να παραιτηθείς από τα καθήκοντά σου και να εγκαταλείψεις τον οίκο του Θεού. Ή μπορείς κιόλας να γράψεις μια δήλωση που να λέει: «Αποχωρώ οικειοθελώς από την Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού για να επιδιώξω την πραγματοποίηση των δικών μου ιδανικών και επιθυμιών. Ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος και σίγουρα υπάρχει μια θέση για μένα σ’ αυτόν. Αντίο». Αυτός είναι ένας σωστός και ενδεδειγμένος τρόπος να αποχωρήσεις για να επιδιώξεις τα ιδανικά σου. Μπορούμε, όμως, να βρούμε μια κοινή βάση αν πεις το εξής: «Προτιμώ να εγκαταλείψω τα ιδανικά μου, να εκπληρώνω τα καθήκοντά μου στον οίκο του Θεού, να αποκτήσω τα προσόντα που πρέπει να έχει ένα δημιούργημα και να επιδιώξω τη σωτηρία». Αν θέλεις να παραμείνεις μέλος του οίκου του Θεού και να ζήσεις εκεί ειρηνικά, πρέπει πρώτα να μάθεις πώς να είσαι ένα καλό δημιούργημα και να εκπληρώνεις τα καθήκοντά σου σύμφωνα με τη θέση σου. Σ’ αυτήν περίπτωση, θα είσαι στον οίκο του Θεού κάποιος που αξίζει να αποκαλείται δημιούργημα. Ο όρος «δημιούργημα» είναι η εξωτερική σου ταυτότητα και η προσφώνησή σου και θα πρέπει να συνοδεύεται από συγκεκριμένες εκδηλώσεις και συγκεκριμένη ουσία. Δεν πρόκειται απλώς για έναν τίτλο που σου δίνεται· εφόσον είσαι δημιούργημα, οφείλεις να εκπληρώνεις τα καθήκοντα ενός δημιουργήματος. Εφόσον είσαι δημιούργημα, οφείλεις να ανταποκρίνεσαι στις αντίστοιχες ευθύνες. Τι, λοιπόν, καθήκοντα και ευθύνες έχει ένα δημιούργημα; Δεν ορίζει ξεκάθαρα ο λόγος του Θεού τα καθήκοντα, τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες ενός δημιουργήματος; Από σήμερα και στο εξής, είσαι πραγματικό μέλος του οίκου του Θεού· παραδέχεσαι, δηλαδή, πως είσαι ένα από τα δημιουργήματα του Θεού. Επομένως, από σήμερα κιόλας, θα πρέπει να αναθεωρήσεις τα σχέδια σου στη ζωή. Πρέπει να εγκαταλείψεις και να μην επιδιώκεις πλέον τα ιδανικά, τις επιθυμίες και τους στόχους που είχες θέσει παλιότερα στη ζωή σου. Πρέπει, δηλαδή, να αλλάξεις την ταυτότητα και την οπτική σου, προκειμένου να σχεδιάσεις τους στόχους και την κατεύθυνση της ζωής που οφείλει να έχει ένα δημιούργημα. Κατ’ αρχάς, δεν πρέπει να έχεις ως στόχο και κατεύθυνσή σου το να γίνεις επικεφαλής, να ηγηθείς ή να διαπρέψεις σε οποιονδήποτε κλάδο ή να γίνεις μια διάσημη προσωπικότητα που κάνει μια ορισμένη εργασία ή έχει μια ιδιαίτερη δεξιότητα. Πρέπει να θέσεις ως στόχο σου το να αποδεχθείς το καθήκον σου από τον Θεό· πρέπει, δηλαδή, να μάθεις ποιο έργο οφείλεις να κάνεις τώρα, τη δεδομένη στιγμή, και να καταλάβεις ποιο καθήκον πρέπει να εκτελείς. Πρέπει να ρωτήσεις ποια απαίτηση έχει από σένα ο Θεός και ποιο καθήκον έχει διευθετήσει για σένα ο οίκος Του. Πρέπει να κατανοήσεις και να ξεκαθαρίσεις τις αρχές που οφείλεις να κατανοείς, να τηρείς και να ακολουθείς για να κάνεις το συγκεκριμένο καθήκον. Αν δεν τις θυμάσαι, μπορείς να τις σημειώσεις σ’ ένα χαρτί ή να τις γράψεις στον υπολογιστή σου. Αφιέρωσε χρόνο για να τις ξανακοιτάξεις και να τις σκεφτείς προσεκτικά. Εφόσον είσαι κι εσύ ένα δημιούργημα, ο πρωταρχικός σου στόχος στη ζωή πρέπει να είναι το να εκπληρώνεις το καθήκον που έχεις ως δημιούργημα και να αποκτήσεις τα προσόντα που πρέπει να έχει ένα δημιούργημα. Αυτός είναι ο βασικότερος στόχος ζωής που πρέπει να έχεις. Δεύτερος και πιο συγκεκριμένος είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορείς να εκπληρώνεις το καθήκον που έχεις ως δημιούργημα και να αποκτήσεις τα προσόντα που πρέπει να έχει ένα δημιούργημα. Πρέπει, εννοείται, να εγκαταλείψεις κάθε στόχο ή κατεύθυνση που σχετίζεται με τη φήμη, τη θέση, τη ματαιοδοξία, το μέλλον σου και ούτω καθεξής. Μπορεί κάποιοι να αναρωτηθούν: «Γιατί πρέπει να τα εγκαταλείψουμε όλα αυτά;» Είναι πολύ απλό. Όσο επιδιώκεις τη φήμη, τα πλούτη και τη θέση, αυτό θα σε εμποδίζει να εκτελείς το θέλημα του Θεού, θα διαταράσσει ορισμένες εργασίες στον οίκο του Θεού ή στην εκκλησία, ενώ μπορεί και να υπονομεύει ορισμένες άλλες εκκλησιαστικές εργασίες. Θα επηρεάζει, επίσης, τη διάδοση του λόγου του Θεού, την κατάθεση μαρτυρίας για τον Θεό και, το σοβαρότερο, τη σωτηρία των ανθρώπων. Προκειμένου να εκπληρώνεις το καθήκον σου σύμφωνα με τα πρότυπα και να αποκτήσεις τα προσόντα που πρέπει να έχει ένα δημιούργημα, μπορείς να θέτεις στόχους και να συνοψίζεις τις εμπειρίες σου με όποιον τρόπο θέλεις. Δεν πρέπει, όμως, σε καμία περίπτωση να επιδιώκεις να πραγματοποιήσεις τα ιδανικά σου. Δεν πρέπει να μπλέκεις τα ιδανικά σου με καμία από τις αρχές ή τις προσεγγίσεις που ακολουθείς καθώς εκτελείς το καθήκον σου. Προκειμένου να εκτελέσεις το καθήκον σου καλά και σύμφωνα με τα πρότυπα και να γίνεις ένα καλό δημιούργημα, αντί να συνοψίζεις τις προσωπικές σου ιδέες και τις ευκαιρίες που έχεις έξω από τα λόγια του Θεού, πρέπει να αναζητάς τις αρχές που βρίσκονται μέσα στα λόγια του Θεού και ένα πιο ακριβές μονοπάτι άσκησης. Αυτές οι αρχές άσκησης εστιάζουν τελικά στο πώς να αποκτήσεις τα προσόντα που πρέπει να έχει ένα δημιούργημα και να εκπληρώσεις το καθήκον σου. Όλα έχουν να κάνουν με την κατανόηση της αλήθειας, την εκπλήρωση του καθήκοντός σου ως δημιούργημα και, τελικά, την κατανόηση των αρχών που πρέπει να τηρείς όταν συναντάς διάφορους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα ενώ εκτελείς το καθήκον σου ή στην καθημερινότητά σου. Είναι ξεκάθαρο αυτό; (Ναι.) Εννοείται ότι θα πετύχεις αυτά τα αποτελέσματα αν εκτελείς το καθήκον σου σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τις αρχές του οίκου του Θεού και πασχίζεις να αποκτήσεις τα προσόντα που πρέπει να έχει ένα δημιούργημα. Αν, όμως, επιδιώκεις να πραγματοποιήσεις τα ιδανικά σου, δεν θα λάβεις ποτέ την έγκριση του Θεού.

Αν οι άνθρωποι επιδιώκουν επίμονα να πραγματοποιήσουν τα ιδανικά τους και δεν ακολουθούν το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, θα γίνουν τελικά πιο αλαζόνες, εγωιστές, επιθετικοί, άγριοι και άπληστοι. Τι άλλο; Θα αποκτούν όλο και μεγαλύτερη ιδέα για τον εαυτό τους και θα νομίζουν ότι είναι κάποιοι. Αν, όμως, πάψουν να επιδιώκουν να πραγματοποιήσουν τα ιδανικά και τις επιθυμίες τους και, αντ’ αυτού, επιδιώκουν να κατανοήσουν τις διάφορες αλήθειες, τις διάφορες πτυχές των λόγων του Θεού και των κριτηρίων της αλήθειας σχετικά με το πώς να βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, να συμπεριφέρονται και να ενεργούν, θα ζουν με περισσότερη ανθρώπινη ομοιότητα. Όταν εκτελούν διάφορες εργασίες ή βιώνουν διαφορετικά περιβάλλοντα, δεν θα νιώθουν πλέον το ίδιο χαμένοι και μπερδεμένοι με πριν, ούτε θα είναι πλέον παγιδευμένοι σε αρνητικά συναισθήματα, όπως τους συνέβαινε συχνά στο παρελθόν, χωρίς να μπορούν να απεγκλωβιστούν απ’ αυτά. Δεν θα τους περιορίζουν ούτε θα τους δεσμεύουν πια αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα, που θα τους οδηγούσαν τελικά στο να ελέγχονται και να κατακλύζονται από κάθε λογής αρνητικά συναισθήματα. Όταν οι άνθρωποι επιδιώκουν να πραγματοποιήσουν τα ιδανικά και τις επιθυμίες τους, απομακρύνονται όλο και περισσότερο τόσο από τις αρχές των λόγων του Θεού όσο και από αυτές που τους δείχνουν πώς ακριβώς να αποκτήσουν τα προσόντα που πρέπει να έχει ένα δημιούργημα. Δεν αντιλαμβάνονται πώς να υποτάσσονται στις διευθετήσεις και τις ενορχηστρώσεις του Θεού και δεν κατανοούν καθόλου τι είναι η ζωή, τα γηρατειά, η ασθένεια και ο θάνατος του ανθρώπου. Δεν ξέρουν πώς να διαχειρίζονται το μίσος ούτε πώς να αντιμετωπίζουν τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα. Εννοείται πως δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το πώς να χειριστούν τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που εμφανίζονται στη ζωή τους. Όταν έρχονται αντιμέτωποι με διάφορους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα, νιώθουν αβοήθητοι, ολότελα μπερδεμένοι και πελαγωμένοι. Το μόνο που καταφέρνουν τελικά είναι να αφήσουν κάθε λογής αρνητικά συναισθήματα και αρνητικές σκέψεις και απόψεις να εξαπλώνονται και να αναπτύσσονται μέσα τους, με αποτέλεσμα όλα αυτά να τους ελέγχουν και να τους δεσμεύουν. Είναι επίσης πιθανό, καθοδηγούμενοι από αυτά τα αρνητικά συναισθήματα ή τις αρνητικές σκέψεις και απόψεις, να εκδηλώσουν ακραίες συμπεριφορές ή να κάνουν πράγματα που βλάπτουν τόσο τον εαυτό τους όσο και τους άλλους, με αδιανόητες συνέπειες. Τέτοιου είδους ενέργειες αποτελούν εμπόδιο για τις θεμιτές επιδιώξεις ενός ανθρώπου και βλάπτουν τη συνείδηση και τη λογική που πρέπει να έχει κανείς. Το σημαντικότερο, λοιπόν, σ’ αυτήν τη φάση είναι να εξετάσουν οι άνθρωποι ποια πράγματα εξακολουθούν να λαχταρούν βαθιά μέσα τους και ποια σαρκικά και κοσμικά πράγματα ή ποια σαρκικά συμφέροντα, όπως η φήμη, το γόητρο, η υπόληψη, η θέση, τα πλούτη και ούτω καθεξής, εξακολουθούν να λαχταρούν, να έχουν ανάγκη και να μην μπορούν να διακρίνουν· να εξετάσουν ποια απ’ αυτά τούς δεσμεύουν συχνά και τους βάζουν σε πειρασμό. Μπορεί, μάλιστα, να είναι τόσο παγιδευμένοι ή να τα θαυμάζουν τόσο πολύ που, με το παραμικρό παραστράτημα, να καταλήξουν πανεύκολα αιχμάλωτοί τους οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Αν έτσι έχει η κατάσταση, αυτά τα πράγματα είναι τα ιδανικά τους. Με το που πετύχουν, δε, αυτά τα ιδανικά, παίρνουν την κάτω βόλτα και οδεύουν στην καταστροφή τους. Τι σκέφτεστε για όλα αυτά; (Οι άνθρωποι πρέπει να εξετάσουν ποια πράγματα εξακολουθούν να θέλουν βαθιά μέσα τους. Πρέπει να διακρίνουν πράγματα όπως η φήμη, το κύρος, η υπόληψη, η θέση, τα πλούτη και άλλες σαρκικές και κοσμικές πτυχές· διαφορετικά, μπορεί εύκολα να καταλήξουν αιχμάλωτοί τους.) Μπορούν να καταλήξουν αιχμάλωτοί τους, έτσι δεν είναι; Όλα αυτά τα σαρκικά, λοιπόν, πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα. Αν δεν μπορείς να τα διακρίνεις, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να σε επηρεάσουν ή ακόμη και να σε αιχμαλωτίσουν. Επομένως, το σημαντικότερο που πρέπει να κάνετε τώρα είναι να αναλύσετε και να κατανοήσετε αυτά τα σαρκικά πράγματα που ανέφερα προηγουμένως σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και την αλήθεια. Αφού καταφέρετε να τα ανασύρετε και να τα διακρίνετε, πρέπει να τα εγκαταλείψετε και να αφιερώσετε το σώμα, το μυαλό και την ενέργειά σας στο να γίνετε συνηθισμένα δημιουργήματα, καθώς και στα καθήκοντα και το έργο που κάνετε τη δεδομένη στιγμή. Σταμάτα να πιστεύεις πως είσαι ξεχωριστός και ανίκητος, πως έχεις εξαιρετικά ταλέντα και ικανότητες. Δεν είσαι παρά ένας ασήμαντος άνθρωπος. Πόσο ασήμαντος είσαι; Είσαι απλώς ένα από όλα τα δημιουργήματα και τα πράγματα που έπλασε ο Θεός· το πιο συνηθισμένο απ’ όλα. Πόσο συνηθισμένος είσαι; Είσαι εξίσου συνηθισμένος με κάθε χορταράκι, κάθε δέντρο ή βουνό, κάθε σταγόνα νερού ή ακόμη και έναν κόκκο άμμου στην ακτή. Δεν έχεις κανένα λόγο να περηφανεύεσαι, δεν έχεις τίποτα που να αξίζει να θαυμάσει κανείς. Να, λοιπόν, πόσο συνηθισμένος είσαι. Επιπλέον, αν στα βάθη της καρδιάς σου υπάρχουν ακόμη είδωλα, μεγάλες προσωπικότητες, διάσημοι και σπουδαίοι άνθρωποι ή πράγματα που φθονείς, πρέπει να τα ξεφορτωθείς και να τα εγκαταλείψεις. Πρέπει να διακρίνεις τη φύση-ουσία τους και να επιστρέψεις στο μονοπάτι ενός συνηθισμένου δημιουργήματος. Το βασικότερο που πρέπει να κάνεις είναι να είσαι ένα συνηθισμένο δημιούργημα και να εκπληρώνεις τα καθήκοντά σου. Έπειτα, πρέπει να επανέλθεις στο θέμα της επιδίωξης της αλήθειας και να αγωνιστείς ακόμα περισσότερο για να την αποκτήσεις. Προσπάθησε να έχεις όσο λιγότερη επαφή γίνεται με εξωτερικές ειδήσεις, πληροφορίες, γεγονότα και προφίλ διάσημων ανθρώπων. Καλό θα ήταν να αποφεύγεις οτιδήποτε μπορεί να ξαναφουντώσει την επιθυμία σου να πραγματοποιήσεις τα ιδανικά σου. Πρέπει τώρα να απομακρυνθείς από ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα που δεν σου προσφέρουν κανένα όφελος και είναι αρνητικά. Προσπάθησε να απομονωθείς και να αποφύγεις όλα αυτά τα πράγματα που υπάρχουν σ’ αυτόν τον περίπλοκο και χαοτικό κόσμο. Πρέπει να κρατάς αποστάσεις απ’ αυτά, ακόμη κι αν δεν αποτελούν απειλή ή δεν σε βάζουν σε πειρασμό. Όπως ακριβώς έζησε και ο Μωυσής στην έρημο για σαράντα χρόνια· δεν κατάφερε να ζήσει καλά; Στο τέλος, ο Θεός τον επέλεξε παρότι δεν ήταν πολύ καλός στον προφορικό λόγο, και αυτή ήταν η μεγαλύτερη τιμή που έλαβε στη ζωή του. Δεν ήταν κάτι κακό. Πρώτα απ’ όλα, λοιπόν, βάλε πάλι την καρδιά σου βαθιά μέσα στις σκέψεις σου. Η νοοτροπία που κρύβεται βαθιά μέσα στις σκέψεις σου θα πρέπει να σε κάνει να πεινάς και να διψάς για δικαιοσύνη, καθώς και να επιδιώκεις την αλήθεια κατά την πίστη σου. Αντί να αναλώνεσαι διαρκώς στα ιδανικά σου ή να πασχίζεις μονίμως γι’ αυτά και να σκέφτεσαι συνέχεια αν μπορείς να τα πετύχεις ή όχι, πρέπει να έχεις ένα σχέδιο, μια θέληση και μια επιθυμία σαν αυτά που περιέγραψα μόλις. Θα πρέπει να ξεκόψεις τελείως από τα ιδανικά και τις επιθυμίες που είχες προηγουμένως και να πασχίσεις να αποκτήσεις τα προσόντα που πρέπει να έχει ένα δημιούργημα και να γίνεις ένα συνηθισμένο δημιούργημα. Δεν είναι κακό να είσαι ένα από τα συνηθισμένα δημιουργήματα. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί ουσιαστικά είναι κάτι καλό. Από τη στιγμή που αρχίζεις να εγκαταλείπεις τα ιδανικά και τις επιθυμίες της σάρκας σου και παίρνεις την οριστική απόφαση να γίνεις ένα συνηθισμένο δημιούργημα χωρίς ιδιαίτερο κύρος, θέση ή αξία, αυτό σημαίνει ότι είσαι πρόθυμος και αποφασισμένος να παραδοθείς πλήρως στο κράτος του Θεού, στο κράτος του Δημιουργού, και να αφήσεις τον Θεό να ενορχηστρώνει και να κυβερνά τη ζωή σου. Είσαι πρόθυμος να υποταχθείς, να εγκαταλείψεις και να παραμερίσεις τα προσωπικά σου ιδανικά και τις επιθυμίες σου, να αφήσεις τον Θεό να γίνει ο Κύριός σου και να κυβερνά το πεπρωμένο σου, να αποκτήσεις τα προσόντα και τη νοοτροπία που πρέπει να έχει ένα δημιούργημα και να εκπληρώνεις καλά το καθήκον σου με την αντίστοιχη νοοτροπία και στάση. Αυτήν τη στάση ζωής πρέπει να έχεις. Είναι σωστό αυτό; Είναι η αλήθεια; (Ναι.) Ποιοι είναι βασικά οι στόχοι και η κατεύθυνση της ζωής σου; (Να εκπληρώνω τα καθήκοντα ενός δημιουργήματος.) Αυτό είναι το βασικότερο. Τι άλλο; (Να επιδιώκω να γίνω ένα συνηθισμένο δημιούργημα.) Κάτι άλλο; (Να επιδιώκω την αλήθεια ώστε να σωθώ.) Είναι κι αυτό. Κάτι ακόμα; (Να εστιάζω στα λόγια του Θεού και να αγωνίζομαι ακόμα περισσότερο για την αλήθεια.) Αυτό είναι λίγο πιο συγκεκριμένο, έτσι δεν είναι; Όλοι οι στόχοι και η κατεύθυνση της ζωής σου θα πρέπει να εστιάζουν στα λόγια του Θεού και θα πρέπει να αγωνίζεσαι ακόμα περισσότερο για την αλήθεια. Όλον αυτόν τον ενθουσιασμό που είχες προηγουμένως για την επιδίωξη αόριστων ιδανικών χρησιμοποίησέ τον για να διαβάζεις τα λόγια του Θεού και να αναλογίζεσαι την αλήθεια και δες αν έχεις σημειώσει καθόλου πρόοδο στην αλήθεια. Αν όντως κάνεις πρόοδο, θα το εκδηλώσεις με συγκεκριμένους τρόπους. Όταν, δηλαδή, έρχεσαι αντιμέτωπος με διάφορους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα που έχουν να κάνουν με ανθρώπινες σκέψεις και απόψεις ή αρχές, δεν θα νιώθεις πια πελαγωμένος, μπερδεμένος, προβληματισμένος ή σαστισμένος. Θα προσεύχεσαι στον Θεό, θα σε καθοδηγούν τα λόγια Του, η καρδιά σου θα είναι ήρεμη και σταθερή και θα ξέρεις πώς να πράξεις έτσι ώστε να υποτάσσεσαι στον Θεό και να συμμορφώνεσαι με τις προθέσεις Του. Τότε θα είσαι πράγματι στο σωστό μονοπάτι της ζωής. Πολλοί άνθρωποι σημειώνουν αργή πρόοδο στη ζωή επειδή, καθώς κάνουν τα καθήκοντά τους, επιδιώκουν διαρκώς τα δικά τους ιδανικά, τη φήμη, τη θέση και τους στόχους ζωής που έχουν στο μυαλό τους, ενώ θέλουν να λαμβάνουν ευλογίες καθώς ικανοποιούν τις σαρκικές τους επιθυμίες. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν μπορούν να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους με προσγειωμένο τρόπο και δεν βιώνουν αληθινή ζωή-είσοδο. Από την αρχή μέχρι το τέλος, δεν είναι σε θέση να μοιραστούν μια ειλικρινή βιωματική μαρτυρία. Όσο καιρό, λοιπόν, κι αν κάνουν τα καθήκοντά τους, σημειώνουν ελάχιστη πρόοδο στη ζωή-είσοδό τους και στην αλήθεια και δεν έχουν πολλά αποτελέσματα. Αν είχες αφοσιωθεί πραγματικά στην εκτέλεση των καθηκόντων σου, αν αφιέρωνες όλη σου την ενέργεια στην επιδίωξη της αλήθειας και πάσχιζες να φτάσεις στην αλήθεια, δεν θα ήσουν σ’ αυτήν την κατάσταση τώρα, δεν θα είχες αυτό το ανάστημα ούτε θα βρισκόσουν σε τέτοιες συνθήκες. Αυτό συμβαίνει επειδή συνήθως οι άνθρωποι εστιάζουν μόνο σε απλές δουλειές, σε επαγγελματικές εργασίες και πρόχειρα καθήκοντα, και η ουσία που κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά είναι να εκπληρώσουν τις προσωπικές τους επιθυμίες και φιλοδοξίες και να πραγματοποιήσουν, παράλληλα, τα δικά τους ιδανικά. Ποια ιδανικά είναι αυτά; Οι άνθρωποι θέλουν πάντα μέσα απ’ τη δουλειά τους να βρίσκουν τον εαυτό τους. Παράλληλα, μέσα από κάποια πράγματα που καταφέρνουν, κάποια αποτελέσματα που πετυχαίνουν και την αναγνώριση που κερδίζουν από τους γύρω τους, θέλουν να πραγματοποιούν τα όνειρά τους και τους στόχους που επιδιώκουν ώστε να αποδεικνύουν την αξία τους. Έτσι αισθάνονται απόλυτη ικανοποίηση. Δεν επιδιώκουν, όμως, με αυτόν τον τρόπο την αλήθεια· γεμίζουν απλώς το κενό που νιώθουν μέσα τους και χρησιμοποιούν τη δουλειά για να δώσουν νόημα στη ζωή τους. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Επομένως, δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια πόσο καιρό εργάζεται κάποιος ή πόση δουλειά έχει κάνει. Ο άνθρωπος αυτός εξακολουθεί να μην κατανοεί την αλήθεια και απέχει πολύ από την επιδίωξή της. Εξακολουθεί, παράλληλα, να μην έχει καμία είσοδο στις αρχές που σχετίζονται με τις εργασιακές του υποχρεώσεις και να μην τις κατανοεί καθόλου. Το αποτέλεσμα είναι ότι νιώθετε εξαντλημένοι και αναρωτιέστε: «Γιατί κλαδευόμαστε συνέχεια; Προσπαθήσαμε τόσο πολύ, υπομείναμε τόσες κακουχίες και πληρώσαμε βαρύ τίμημα. Γιατί εξακολουθούμε να κλαδευόμαστε;» Επειδή δεν κατανοείς τις αρχές. Δεν έχεις κατανοήσει ούτε έχεις αντιληφθεί ποτέ σου τις αρχές και δεν έχεις πασχίσει καθόλου γι’ αυτές. Με άλλα λόγια, δεν έχεις πασχίσει καθόλου για την αλήθεια, για τα λόγια του Θεού. Το μόνο που κάνεις είναι ν’ ακολουθείς μερικούς κανόνες και να ενεργείς σύμφωνα με τη φαντασία σου. Ζεις μονίμως στον κόσμο των δικών σου ιδανικών και αντιλήψεων και καμία από τις πράξεις σου δεν έχει σχέση με την αλήθεια. Κυνηγάς τη δική σου καριέρα, δεν ακολουθείς το θέλημα του Θεού. Ούτε τώρα κατανοείς, άρα, τις αρχές στα λόγια του Θεού και, στο τέλος, κάποιοι άνθρωποι χαρακτηρίζονται ως απλοί δουλευτές και κάποιοι νιώθουν αδικημένοι. Γιατί νιώθουν έτσι; Γιατί νομίζουν ότι, επειδή υποφέρουν και πληρώνουν ένα τίμημα, κάνουν πράξη την αλήθεια. Στην πραγματικότητα, το ότι υποφέρουν και πληρώνουν ένα τίμημα σημαίνει απλώς πως υπομένουν κάποιες κακουχίες. Δεν κάνουν πράξη την αλήθεια ούτε ακολουθούν την οδό του Θεού. Για την ακρίβεια, κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σχέση με την άσκηση της αλήθειας· απλώς καταβάλλουν κάποια προσπάθεια και εργάζονται. Εκπληρώνεις σύμφωνα με τα πρότυπα τα καθήκοντά σου αν απλώς καταβάλλεις κάποια προσπάθεια και εργάζεσαι; Έχεις τα προσόντα που πρέπει να έχει ένα δημιούργημα; (Όχι.) Τα δύο αυτά πράγματα απέχουν πολύ το ένα από το άλλο.

Θα σταματήσουμε σ’ αυτό το σημείο τη σημερινή μας συναναστροφή για το θέμα της εγκατάλειψης των αρνητικών συναισθημάτων καταπίεσης. Βλέπετε ξεκάθαρα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όσοι νιώθουν καταπιεσμένοι επειδή δεν μπορούν να πετύχουν τα ιδανικά και τις επιθυμίες τους; (Ναι, είναι ξεκάθαρο αυτό.) Τι είναι ξεκάθαρο; Για να τα συνοψίσουμε λιγάκι. Ας μιλήσουμε αρχικά για το τι είναι τα ιδανικά. Τα ιδανικά που αναλύσαμε εδώ είναι πράγματα αρνητικά, δεν είναι ούτε θεμιτά ούτε θετικά. Τι είναι τα ιδανικά; Για ορίστε τα «ιδανικά» με συγκεκριμένους όρους. (Είναι κενές σκέψεις που αποκλίνουν από την κανονική ανθρώπινη συνείδηση και λογική, που φαντάζονται από μόνοι τους οι άνθρωποι, αλλά δεν συνάδουν με την πραγματικότητα. Δεν είναι πραγματικά.) Μόλις ανέφερες τα ιδανικά των ιδεαλιστών. Πώς θα ορίζατε γενικά τα ιδανικά; Μπορείτε να το κάνετε; Είναι δύσκολο να δώσετε έναν ορισμό; Τι είναι οι στόχοι που επιδιώκουν οι άνθρωποι για τη θέση, τη φήμη και τις προοπτικές τους; (Οι στόχοι που επιδιώκουν οι άνθρωποι για τη θέση, τη φήμη και τις προοπτικές τους είναι ιδανικά.) Είναι σωστός αυτός ο ορισμός; (Ναι.) Οι στόχοι που επιδιώκουν οι άνθρωποι για τη θέση, τη φήμη, τις προοπτικές και τα συμφέροντά τους είναι ιδανικά και επιθυμίες. Είναι αυτός ένας ευρύς ορισμός αυτού που αποκαλούν οι άπιστοι «ιδανικά»; Δεν τα ορίζουμε σύμφωνα με την ουσία που βρίσκεται μέσα τους; (Ναι.) Όλα τα ιδανικά, άσχετα με το είδος τους και είτε είναι υψηλά, είτε ταπεινά, είτε κάτι ενδιάμεσο, είναι στόχοι που επιδιώκουν οι άνθρωποι για το δικό τους συμφέρον. Αυτοί οι στόχοι είναι τα ιδανικά και οι επιθυμίες τους. Αυτό δεν είναι το ιδανικό των ανθρώπων σχετικά με τους οποίους συναναστραφήκαμε και τους οποίους αναλύσαμε στα προηγούμενα παραδείγματα; Οι στόχοι που επιδιώκουν οι άνθρωποι για τη θέση, τη φήμη, τις προοπτικές, τα συμφέροντά τους και ούτω καθεξής είναι ιδανικά και επιθυμίες. Όσοι επιδιώκουν κάποια ιδανικά και επιθυμίες, αλλά δεν μπορούν να τα πραγματοποιήσουν, νιώθουν συχνά καταπιεσμένοι μέσα στην εκκλησία. Αυτοί οι άνθρωποι αισθάνονται καταπίεση. Για στάσου ένα λεπτό και σκέψου. Μήπως βρίσκεσαι κι εσύ σε τέτοια κατάσταση και ζεις σε τέτοιες συνθήκες; Ζεις κι εσύ συχνά σε αντίστοιχη κατάσταση, έχεις συχνά τέτοια συναισθήματα; Αν έχεις τέτοια συναισθήματα, για ποια πράγματα αγωνίζεσαι; Για τη θέση, τη φήμη, τις προοπτικές και τα συμφέροντά σου. Τα ιδανικά που θέτεις και οι στόχοι που επιδιώκεις περιορίζονται και παρεμποδίζονται συχνά από την αλήθεια και τα θετικά πράγματα και δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Νιώθεις τότε δυστυχισμένος και ζεις μες στην καταπίεση. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Αυτό είναι το πρόβλημα των ανθρώπινων ιδανικών. Πρώτα, αναλύσαμε τα ανθρώπινα ιδανικά. Πάνω σε τι συναναστραφήκαμε έπειτα; Είπαμε πως η εκκλησία, ο οίκος του Θεού, δεν είναι ένα μέρος όπου μπορούν οι άνθρωποι να εκπληρώνουν τα ιδανικά τους. Συναναστραφήκαμε, έπειτα, σχετικά με τους σωστούς στόχους που πρέπει να επιδιώκουν οι άνθρωποι όταν πιστεύουν στον Θεό, σχετικά με το πώς μπορεί να αποκτήσει κανείς τα προσόντα που πρέπει να έχει ένα δημιούργημα και πώς να εκπληρώνει τα καθήκοντα ενός δημιουργήματος. Αυτά δεν είπαμε; (Ναι.) Συναναστραφήκαμε σχετικά με όλα αυτά κυρίως για να μάθουν οι άνθρωποι πώς να επιλέγουν και να αντιμετωπίζουν τα ιδανικά και τα καθήκοντά τους. Πρέπει όλοι να εγκαταλείψουν τα ανάρμοστα ιδανικά τους. Αυτό για το οποίο πρέπει πληρώσουν σ’ αυτήν τη ζωή και στο οποίο πρέπει να αφιερώσουν ολόκληρη τη ζωή τους είναι τα καθήκοντά τους. Τα καθήκοντα ενός δημιουργήματος είναι θετικά, ενώ τα ανθρώπινα ιδανικά όχι· επομένως, δεν πρέπει να εμμένει κανείς σ’ αυτά, αλλά να τα εγκαταλείπει. Αυτό στο οποίο θα πρέπει να εμμένουν και το οποίο θα πρέπει να επιδιώκουν οι άνθρωποι είναι να αποκτήσουν τα προσόντα που πρέπει να έχουν τα δημιουργήματα και να εκπληρώνουν τα καθήκοντα που έχουν ως δημιουργήματα. Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνουν οι άνθρωποι όταν τα ιδανικά τους έρχονται σε σύγκρουση με τα καθήκοντά τους; (Να εγκαταλείπουν και να παρατάνε τα ιδανικά τους.) Πρέπει να εγκαταλείπουν τα ιδανικά τους και να επιμένουν στα καθήκοντά τους. Οποτεδήποτε και σε οποιαδήποτε ηλικία κι αν φτάσουν οι άνθρωποι, αυτό που οφείλουν να κάνουν και να επιδιώκουν πρέπει να εστιάζει στο πώς να εκπληρώνουν τα καθήκοντα ενός δημιουργήματος και να υποτάσσονται στον Θεό, στα λόγια Του και στην αλήθεια. Μόνο αν ασκηθεί κανείς με τέτοιον τρόπο μπορεί να ζήσει μια ζωή γεμάτη νόημα και αξία. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Ωραία, ας ολοκληρώσουμε σ’ αυτό το σημείο τη σημερινή μας συναναστροφή. Αντίο!

10 Δεκεμβρίου 2022