Η σημερινή συναναστροφή σχετικά με τις διάφορες εκδηλώσεις των αντίχριστων είναι πάνω στο δωδέκατο σημείο: Θέλουν να αποσυρθούν όταν δεν έχουν καμία θέση ούτε καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες. Το σημείο αυτό πραγματεύεται, επίσης, τις διαθέσεις των αντίχριστων και είναι μία από τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις τους. Από επιφανειακή σκοπιά, ένας αντίχριστος θα θελήσει να αποσυρθεί αν δεν έχει θέση και αν δεν έχει καμία ελπίδα να κερδίσει ευλογίες. Μόλις χάσει αυτά τα δύο πράγματα, θα θελήσει να αποσυρθεί. Το επιφανειακό νόημα μοιάζει πολύ ευκολονόητο· δεν φαίνεται ιδιαίτερα περίπλοκο ή αφηρημένο, αλλά ποιες είναι οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις εδώ; Με άλλα λόγια, τι είδους καταστάσεις κάνουν έναν αντίχριστο να θέλει να αποσυρθεί εξαιτίας μιας επίπτωσης στη θέση του ή στην ελπίδα του να αποκτήσει ευλογίες; Αξίζει αυτό συναναστροφή σε βάθος; Αν σας ζητούσαν να συναναστραφείτε σχετικά με αυτό το θέμα, τι θα είχατε να πείτε για τις συγκεκριμένες λεπτομέρειες και εκδηλώσεις του; Κάποιοι μπορεί να πουν: «Έχουμε συναναστραφεί γι’ αυτό πάρα πολλές φορές. Οι αντίχριστοι λατρεύουν τη θέση και την εξουσία, απολαμβάνουν το να έχουν γόητρο και στόχος τους στην πίστη τους είναι να αποκτήσουν ευλογίες, στεφάνια και ανταμοιβές. Αν αυτές οι ελπίδες εξαφανιστούν και χαθούν, τότε θα χάσουν το ενδιαφέρον τους στην πίστη στον Θεό και δεν θα θέλουν πια να πιστεύουν». Τόσο απλή όσο αυτά τα λίγα λόγια θα ήταν η συναναστροφή σας σχετικά με το θέμα; (Ναι.) Αν έτσι είχε το πράγμα, αν ήταν δυνατόν αυτή η συναναστροφή να ολοκληρωθεί με αυτές τις λίγες δηλώσεις, τότε η συγκεκριμένη πτυχή των εκδηλώσεων των αντίχριστων δεν θα άξιζε να έχει τη δική της ενότητα στη σειρά των συναναστροφών μας σχετικά με τις εκδηλώσεις των αντίχριστων ούτε θα αφορούσε καμία ιδιαίτερη φύση-ουσία. Ωστόσο, εφόσον αυτό το σημείο σχετίζεται με την ουσία και τη διάθεση των αντίχριστων, καθώς και με τις προσωπικές τους επιδιώξεις και οπτικές αναφορικά με την ύπαρξη, πρέπει να ισχύει ότι πρόκειται για πολύπλευρο ζήτημα. Επομένως, με τι ακριβώς έχει να κάνει; Δηλαδή, ποια ζητήματα που συναντούν οι αντίχριστοι έχουν να κάνουν με τη θέση τους και την ελπίδα τους να κερδίσουν ευλογίες; Ποιες είναι οι οπτικές, οι σκέψεις και οι στάσεις τους απέναντι σε αυτά τα ζητήματα; Όπως είναι φυσικό, θα υπάρχουν κάποια κοινά σημεία ανάμεσα στη συναναστροφή μας γι’ αυτά τα ζητήματα και τις προηγούμενες συναναστροφές μας σχετικά με τις οπτικές των αντίχριστων για διάφορα θέματα· το επίκεντρο της σημερινής συναναστροφής, όμως, είναι διαφορετικό και προσεγγίζει το θέμα από διαφορετική σκοπιά. Σήμερα θα συναναστραφούμε συγκεκριμένα για τις εκδηλώσεις που παρουσιάζονται όταν οι αντίχριστοι χάνουν τη θέση τους και τις ελπίδες τους να κερδίσουν ευλογίες, εκδηλώσεις που αποδεικνύουν ότι οι αντίχριστοι έχουν εσφαλμένη οπτική όσον αφορά την επιδίωξη και ότι η πίστη τους στον Θεό δεν είναι αληθινή· επίσης, επιβεβαιώνουν ότι αυτοί οι άνθρωποι πράγματι διαθέτουν την ουσία ενός αντίχριστου.

1. Η προσέγγιση των αντίχριστων στο κλάδεμα

Κατ’ αρχάς, οφείλουμε να ρίξουμε μια ματιά στις συμπεριφορές που εκδηλώνουν οι αντίχριστοι όταν κλαδεύονται, στο πώς χειρίζονται τέτοιες καταστάσεις, στο τι στάσεις, σκέψεις και οπτικές έχουν αναφορικά με το κλάδεμα, και στο τι λένε και κάνουν συγκεκριμένα —αυτά τα ζητήματα αξίζουν να τα εξετάσουμε και να τα αναλύσουμε. Έχουμε συναναστραφεί αρκετά για θέματα που αφορούν το κλάδεμα· πρόκειται για ένα σύνηθες θέμα με το οποίο είστε όλοι εξοικειωμένοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν κάποια αλλαγή μόνο μετά από αρκετά κλαδέματα· μπορούν να αναζητήσουν την αλήθεια και να χειρίζονται τα ζητήματα σύμφωνα με τις αρχές όταν κάνουν το καθήκον τους, ενώ μόνο τότε κάνει η πίστη τους μια νέα αρχή και αλλάζει κάπως προς το καλύτερο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κάθε περίσταση στην οποία ένας άνθρωπος κλαδεύεται σκληρά μένει βαθιά χαραγμένη στην καρδιά του, αφήνοντας μια ανεξίτηλη ανάμνηση. Βέβαια, και στους αντίχριστους αφήνει μια ανεξίτηλη ανάμνηση κάθε περίσταση στην οποία κλαδεύονται σκληρά, αλλά ποιες διαφορές υπάρχουν εδώ; Η στάση ενός αντίχριστου απέναντι σε αυτό, καθώς και οι σχετικές εκδηλώσεις του, οι σκέψεις, οι οπτικές, οι ιδέες και οτιδήποτε άλλο αφορά αυτήν την κατάσταση, όλα τους διαφέρουν από ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Όταν ένας αντίχριστος κλαδεύεται, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να αντιστέκεται και να το απορρίπτει βαθιά μέσα στην καρδιά του. Το πολεμά. Και γιατί συμβαίνει αυτό; Αυτό συμβαίνει επειδή οι αντίχριστοι, από την ίδια τους τη φύση-ουσία, αποστρέφονται την αλήθεια και τη μισούν, και δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια. Φυσικά, η ουσία και η διάθεση ενός αντίχριστου τον εμποδίζουν να αναγνωρίσει τα λάθη του ή να αναγνωρίσει τη διεφθαρμένη του διάθεση. Με βάση αυτά τα δύο γεγονότα, η στάση ενός αντίχριστου απέναντι στο κλάδεμα είναι να το απορρίπτει και να το αψηφά, απόλυτα και ολοκληρωτικά. Το απεχθάνεται και του αντιστέκεται από τα βάθη της καρδιάς του, και δεν έχει την παραμικρή ένδειξη αποδοχής ή υποταγής, πόσο μάλλον οποιουδήποτε γνήσιου προβληματισμού ή μετάνοιας. Όταν κλαδεύεται ένας αντίχριστος —ανεξάρτητα από το ποιος το κάνει, τι αφορά, σε ποιον βαθμό φταίει ο ίδιος για το θέμα, πόσο κραυγαλέο είναι το σφάλμα του, πόσο κακό διαπράττει ή τι συνέπειες έχει για το έργο της εκκλησίας το κακό που κάνει— ο αντίχριστος δεν εξετάζει τίποτα από αυτά. Για έναν αντίχριστο, αυτός που τον κλαδεύει τον ξεχωρίζει ή βρίσκει σφάλματα για να τον ταλαιπωρήσει. Ο αντίχριστος μπορεί ακόμη και να πιστέψει ότι εκφοβίζεται και ταπεινώνεται, ότι δεν του συμπεριφέρονται σαν να είναι άνθρωπος και ότι τον υποβιβάζουν και τον περιφρονούν. Αφού κλαδευτεί ένας αντίχριστος, δεν αναλογίζεται ποτέ τι ήταν αυτό που πραγματικά έκανε λάθος, τι διεφθαρμένη διάθεση αποκάλυψε και αν αναζήτησε τις αρχές που θα έπρεπε να τηρεί, αν ενήργησε σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές και αν ανταποκρίθηκε στις ευθύνες του στο ζήτημα για το οποίο τον κλαδεύουν. Δεν τα εξετάζει όλα αυτά τα θέματα ούτε στοχάζεται σχετικά, δεν τα ξανασκέφτεται ούτε τον προβληματίζουν. Αντ’ αυτού, προσεγγίζει το κλάδεμα σύμφωνα με τη δική του θέληση και με θερμοαιμία. Κάθε φορά που ένας αντίχριστος κλαδεύεται, ξεχειλίζει από θυμό, ανυπακοή και πικρία και δεν ακούει τις συμβουλές κανενός. Αρνείται ν’ αποδεχτεί το κλάδεμα και δεν μπορεί να επιστρέψει ενώπιον του Θεού για να κάνει αυτοκριτική και να αποκτήσει αυτογνωσία, αρνείται να αντιμετωπίσει τις πράξεις του που παραβιάζουν τις αρχές, όπως το να είναι επιπόλαιος ή να βγαίνει εκτός ελέγχου στο καθήκον του, ούτε αξιοποιεί αυτήν την ευκαιρία για να διορθώσει τη διεφθαρμένη διάθεσή του. Αντίθετα, βρίσκει δικαιολογίες για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, να δικαιωθεί, ενώ θα φτάσει μέχρι και να πει πράγματα για να προκαλέσει διχόνοια και να παρακινήσει και άλλους. Με λίγα λόγια, όταν οι αντίχριστοι κλαδεύονται, οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις τους είναι ανυπακοή, δυσαρέσκεια, αντίσταση και αψηφισιά, ενώ στην καρδιά τους γεννιούνται κάποια παράπονα: «Πλήρωσα τόσο μεγάλο τίμημα και έκανα τόσο έργο. Αν και δεν ακολούθησα τις αρχές ούτε αναζήτησα την αλήθεια σε κάποια πράγματα, όλα αυτά δεν τα έκανα για μένα! Ακόμα κι αν έβλαψα κάπως το έργο της εκκλησίας, δεν το έκανα επίτηδες! Ποιος είναι αλάνθαστος; Δεν μπορεί να αρπάζεσαι από τα λάθη μου και να με κλαδεύεις συνέχεια, χωρίς να λαμβάνεις υπόψη τις αδυναμίες μου και χωρίς να νοιάζεσαι για την ψυχική μου κατάσταση ή την αυτοεκτίμησή μου. Ο οίκος του θεού δεν αγαπά τους ανθρώπους, είναι μεγάλη αδικία αυτό! Επιπλέον, με κλαδεύεις που έκανα ένα μικρό λαθάκι· δεν σημαίνει αυτό ότι με αντιμετωπίζεις αρνητικά και θέλεις να με αποκλείσεις;» Όταν κλαδεύονται οι αντίχριστοι, το πρώτο που περνάει από το μυαλό τους είναι όχι να αναλογιστούν τι έκαναν λάθος ή ποια διεφθαρμένη διάθεση αποκάλυψαν, αλλά να φέρουν αντίρρηση, να εξηγηθούν και να δικαιολογηθούν, και να κάνουν εικασίες. Τι είδους εικασίες; «Έχω πληρώσει πολύ μεγάλο τίμημα κάνοντας το καθήκον μου στον οίκο του θεού κι όμως κλαδεύομαι. Μάλλον δεν έχω και πολλές ελπίδες να κερδίσω ευλογίες. Μήπως ο θεός δεν θέλει να δώσει ανταμοιβές στους ανθρώπους, οπότε χρησιμοποιεί αυτήν τη μέθοδο για να αποκαλύπτει τους ανθρώπους και να τους αποκλείει; Γιατί να καταβάλω οποιαδήποτε προσπάθεια αν δεν έχω ελπίδα να κερδίσω ευλογίες; Γιατί να υφίσταμαι κακουχίες; Αφού δεν υπάρχει ελπίδα να κερδίσω ευλογίες, ας μην πιστεύω καθόλου! Δεν είναι ο σκοπός της πίστης στον θεό να αποκτάμε ευλογίες; Αν δεν υπάρχει ελπίδα για κάτι τέτοιο, γιατί να δαπανώ τον εαυτό μου; Μήπως να σταματήσω να πιστεύω και να τελειώνω; Αν δεν πιστεύω, μπορείς και τότε να με κλαδέψεις; Αν δεν πιστεύω, δεν μπορείς να με κλαδέψεις». Οι αντίχριστοι δεν μπορούν να αποδεχτούν καθόλου το κλάδεμα από τον Θεό. Δεν μπορούν να αποδεχτούν και να υπακούσουν υιοθετώντας μια σωστή άποψη και στάση. Δεν μπορούν μέσα από αυτό να κάνουν αυτοκριτική και να κατανοήσουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, ώστε αυτές να καθαρθούν. Αντ’ αυτού, κάνουν υποθέσεις και μελετούν με κακία και στενομυαλιά για ποιον σκοπό κλαδεύτηκαν. Παρακολουθούν προσεκτικά την εξέλιξη της κατάστασης, παρατηρούν τον τόνο της φωνής των άλλων όταν μιλούν, παρακολουθούν πώς τους κοιτάζουν οι άνθρωποι γύρω τους, πώς τους μιλούν, καθώς και τη στάση τους, και χρησιμοποιούν αυτά τα πράγματα για να επιβεβαιώσουν αν έχουν κάποια ελπίδα να ευλογηθούν ή αν στ’ αλήθεια αποκαλύπτονται και αποκλείονται. Μία φορά αρκεί να κλαδευτούν οι αντίχριστοι για να γεννηθεί στην καρδιά τους μεγάλος αναβρασμός και προβληματισμός. Όποτε κλαδεύονται, η πρώτη τους αντίδραση είναι η απέχθεια, ενώ μέσα τους το αποστρέφονται, το απορρίπτουν και το πολεμούν· μετά, εξετάζουν τη γλώσσα και την όψη των άλλων, και κατόπιν αρχίζουν να κάνουν εικασίες. Παρακολουθούν την εξέλιξη της κατάστασης επιστρατεύοντας το μυαλό τους, τη σκέψη τους και την κουτοπονηριά τους, παρατηρούν πώς τους κοιτάζουν οι γύρω τους και παρατηρούν τη στάση που τηρούν απέναντί τους οι ανώτεροι επικεφαλής. Από αυτά τα πράγματα, κρίνουν πόσες ελπίδες έχουν ακόμα να ευλογηθούν, αν έχουν έστω και μια τοσοδά ελπίδα να ευλογηθούν ή αν στ’ αλήθεια αποκαλύπτονται και αποκλείονται. Οι αντίχριστοι, όταν τους έχουν στριμώξει στη γωνία, και πάλι αρχίζουν να ερευνούν τα λόγια του Θεού, προσπαθώντας στα λόγια του Θεού να βρουν μια σταθερή βάση, μια αχτίδα ελπίδας και μια σανίδα σωτηρίας. Αν, αφού κλαδευτούν, κάποιους τους παρηγορήσει, τους στηρίξει και τους βοηθήσει με καρδιά γεμάτη αγάπη, αυτά τα πράγματα τους κάνουν να νιώσουν ότι ακόμα θεωρούνται μέλη του οίκου του Θεού, πιστεύουν ότι έχουν ακόμη ελπίδες να ευλογηθούν, ότι η ελπίδα τους είναι ακόμα δυνατή, και διώχνουν μακριά κάθε σκέψη για απόσυρση. Ωστόσο, μόλις η κατάσταση αναστραφεί και δουν τις ελπίδες τους για ευλογίες να σβήνουν και να χάνονται, η πρώτη τους αντίδραση είναι η εξής: «Αν δεν μπορώ να κερδίσω ευλογίες, τότε δεν πρόκειται να συνεχίσω να πιστεύω στον θεό. Όποιου του αρέσει να πιστεύει στον θεό ας πιστεύει σ’ αυτόν· σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν πρόκειται να ανεχτώ να με κλαδεύεις εσύ· ό,τι λες όταν με κλαδεύεις είναι λάθος· δεν θέλω να τ’ ακούσω, δεν είμαι διατεθειμένος να τ’ ακούσω και δεν πρόκειται να αποδεχτώ να με κλαδεύεις, κι ας λες πως είναι ό,τι πιο ωφέλιμο για τον άνθρωπο!» Βλέποντας τις ελπίδες τους για ευλογίες να εξανεμίζονται, βλέποντας ότι η θέση που τόσον καιρό επιδιώκουν και τα όνειρά τους να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών καταρρέουν και χάνονται, δεν σκέφτονται ν’ αλλάξουν τρόπο επιδίωξης ούτε τους στόχους που επιδιώκουν· αντ’ αυτού, σκέφτονται να φύγουν και να αποσυρθούν, δεν θέλουν πια να πιστεύουν στον Θεό και θεωρούν ότι δεν έχουν πια καμία ελπίδα να ευλογηθούν κατά την πίστη τους στον Θεό. Για τους αντίχριστους, μόλις χαθούν οι φαντασιώσεις και οι ελπίδες τους για τις ανταμοιβές, τις ευλογίες και τα στεφάνια που ήθελαν να κερδίσουν μόλις πρωτάρχισαν να πιστεύουν στον Θεό, χάνεται και το κίνητρο της πίστης τους στον Θεό, καθώς και το κίνητρό τους για να δαπανούν εαυτόν για τον Θεό και να κάνουν το καθήκον τους. Όταν χαθεί το κίνητρό τους, δεν επιθυμούν πια να παραμείνουν στην εκκλησία, δεν επιθυμούν να συνεχίσουν να τα κουτσοβολεύουν μ’ αυτόν τον τρόπο, και θέλουν να εγκαταλείψουν το καθήκον τους και να φύγουν από την εκκλησία. Αυτό μόνο σκέφτονται οι αντίχριστοι όταν κλαδεύονται και φανερώνεται ολόκληρη η φύση-ουσία τους. Συνολικά, τόσο στα λόγια όσο και στις πράξεις τους, οι αντίχριστοι δεν αποδέχονται ποτέ την αλήθεια. Τι διάθεση είναι αυτή που έχει κανείς όταν δεν αποδέχεται την αλήθεια; Δεν είναι αποστροφή προς την αλήθεια; Ακριβώς αυτό είναι. Πολύ εύκολα μπορεί να αποδεχτεί κανείς την απλή ενέργεια του κλαδέματος από μόνη της. Πρώτον, ο άνθρωπος που τους κλαδεύει δεν έχει κακή πρόθεση. Δεύτερον, είναι σίγουρο ότι, κρίνοντας από τα ζητήματα για τα οποία κλαδεύονται οι αντίχριστοι, πρέπει να πήγαν κόντρα στις διευθετήσεις του οίκου του Θεού και στις αλήθεια-αρχές· είναι σίγουρο ότι στο έργο τους υπήρξε κάποιο λάθος ή κάποια παράβλεψη που προκάλεσε διατάραξη και αναστάτωση στο έργο της εκκλησίας. Κλαδεύονται επειδή η ανθρώπινη θέλησή τους είναι νοθευμένη, επειδή έχουν διεφθαρμένη διάθεση, επειδή, καθώς δεν κατανοούν τις αλήθεια-αρχές, ενεργούν ασυγκράτητα. Αυτό είναι κάτι πολύ φυσιολογικό. Σε ολόκληρο τον κόσμο, κάθε μεγάλος οργανισμός, κάθε όμιλος ή εταιρεία έχει κανόνες και κανονισμούς, και όποιος παραβιάζει αυτούς τους κανόνες και τους κανονισμούς πρέπει να τιμωρηθεί και να συνετιστεί. Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό και απολύτως σωστό. Ωστόσο, ένας αντίχριστος, όταν τον συνετίζουν όπως πρέπει όταν παραβιάζει τους κανόνες και τους κανονισμούς, θεωρεί ότι οι άλλοι του κάνουν τη ζωή δύσκολη, τον τιμωρούν άδικα, τον επικρίνουν και του δημιουργούν προβλήματα. Είναι αυτή στάση αποδοχής της αλήθειας; Προφανώς και όχι. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος δεν έχει στάση αποδοχής της αλήθειας, είναι δυνατόν να αποφύγει να κάνει λάθη και να προκαλέσει διατάραξη και αναστάτωση καθώς εκτελεί το καθήκον του; Όχι βέβαια. Είναι κατάλληλος ένας τέτοιος άνθρωπος για να κάνει κάποιο καθήκον; Για την ακρίβεια, δεν είναι. Είναι απίθανο ένας τέτοιος άνθρωπος να είναι επαρκής σε οποιαδήποτε εργασία.

Η εκτέλεση ενός καθήκοντος είναι μια ευκαιρία που παρέχει ο Θεός στον εκλεκτό λαό Του για να εκπαιδευτεί, όμως οι άνθρωποι δεν ξέρουν να το εκτιμήσουν. Αντ’ αυτού, όταν κλαδεύονται, παθαίνουν υστερία· το πολεμούν διαμαρτύρονται γι’ αυτό· αγανακτούν και αρνούνται να πειθαρχήσουν. Είναι λες και είναι άγιοι που δεν κάνουν ποτέ λάθη. Από όλους τους διεφθαρμένους ανθρώπους, ποιος δεν κάνει λάθη; Είναι πολύ φυσιολογικό να κάνει κάποιος λάθη. Ο οίκος του Θεού απλώς σε κλαδεύει με τα λόγια, δεν σε θεωρεί υπεύθυνο ούτε σε καταδικάζει γι’ αυτό και ούτε, βέβαια, σε αναθεματίζει. Μπορεί κάποιες φορές το κλάδεμα να είναι αρκετά σκληρό, τα λόγια να ακούγονται απότομα ή δυσάρεστα, και να πληγωθούν τα αισθήματά σου. Όσοι έχουν ζημιώσει τα οικονομικά ή τον εξοπλισμό του οίκου του Θεού θα πειθαρχηθούν από τον οίκο του Θεού με πρόστιμα ή καταβάλλοντας αποζημιώσεις —θεωρείται σκληρό κάτι τέτοιο; Ή μπορεί να θεωρηθεί σωστό; Κανείς δεν σου ζητάει να καταβάλεις διπλή αποζημίωση, κανείς δεν σε εκβιάζει οικονομικά· χρειάζεται μόνο να βάλεις πίσω το ίδιο ποσό. Δεν είναι πολύ σωστό αυτό; Είναι πολύ πιο επιεικές από τα πρόστιμα που επιβάλλονται σε κάποιες χώρες του κόσμου. Σε κάποιες πόλεις, θα σου βάλουν μεγάλο πρόστιμο απλώς και μόνο επειδή έφτυσες κάτω ή πέταξες ένα χαρτάκι. Θα μπορούσες να το αψηφήσεις αυτό, να αρνηθείς να πληρώσεις το πρόστιμο; Αν το έκανες, πιθανότατα θα πήγαινες φυλακή και θα αντιμετώπιζες ακόμα σκληρότερες νομικές κυρώσεις. Έτσι είναι το σύστημα. Κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό και θεωρούν ότι είναι πολύ σκληρό να κλαδεύει έτσι τους ανθρώπους ο οίκος του Θεού, ότι αποτελεί δρακόντειο μέτρο το να τους συνετίζει έτσι. Αν τέτοιοι άνθρωποι κλαδευτούν με κάπως πιο σκληρό τρόπο, και πληγωθεί η περηφάνια τους και ταραχτεί η σατανική φύση τους, το θεωρούν αβάσταχτο και κάτι τέτοιο δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις τους. Πιστεύουν ότι, εφόσον πρόκειται για τον οίκο του Θεού, οι άνθρωποι δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται έτσι, ότι ο οίκος του Θεού πρέπει πάντα να δείχνει ανοχή και υπομονή, επιτρέποντας στους ανθρώπους να ενεργούν ασυγκράτητα και να κάνουν ό,τι τους καπνίσει. Θεωρούν πως ό,τι κάνουν οι άνθρωποι είναι καλό και ο Θεός πρέπει να το τιμά. Είναι λογικό αυτό; (Όχι.) Τι φύση-ουσία έχουν οι άνθρωποι; Είναι στ’ αλήθεια άνθρωποι; Για να το πούμε πιο καλαίσθητα, είναι σατανάδες και διάβολοι. Για να το πούμε πιο ωμά, είναι ζώα. Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν από κανόνες συμπεριφοράς, είναι βρομεροί, καθώς και τεμπέληδες, καλοπερασάκηδες και φυγόπονοι, ενώ θέλουν να βγαίνουν εκτός ελέγχου, κάνοντας κακά πράγματα. Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι πολλοί που κάνουν κάποιο καθήκον στον οίκο του Θεού θέλουν πάντα να φέρνουν μαζί τους τις φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, τις μεθόδους και τις κακές τάσεις της κοσμικής κοινωνίας. Φτάνουν μέχρι του σημείου να διοχετεύουν την ενέργειά τους στο να ερευνούν, να μαθαίνουν και να μιμούνται αυτά τα πράγματα, με αποτέλεσμα να προκαλούν χάος και αναταραχή σε ένα κομμάτι του έργου του οίκου του Θεού. Αυτό είναι αβάσταχτο για όλους, ενώ κάποιοι νεοφώτιστοι αδελφοί και αδελφές λένε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ευσεβείς, ότι οι πράξεις τους είναι επηρεασμένες από τις κοσμικές τάσεις και δεν θυμίζουν σε τίποτα τις πράξεις ενός χριστιανού. Ακόμη κι αυτοί οι νέοι πιστοί δεν μπορούν να αποδεχθούν τις πράξεις αυτών των ανθρώπων. Αυτοί οι άνθρωποι πληρώνουν ένα μικρό τίμημα, έχουν λίγο ενθουσιασμό και ελάχιστη ενεργητικότητα και καλή θέληση, και φέρνουν στον οίκο του Θεού την κάθε ανοησία που έχουν μάθει και την εφαρμόζουν στο καθήκον και το έργο τους. Αποτέλεσμα; Προκαλούν διατάραξη και αναστάτωση στο έργο της εκκλησίας, και τελικά κλαδεύονται. Κάποιοι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν αυτό: «Δεν λέει ο Θεός ότι θα τιμήσει τις καλές πράξεις των ανθρώπων; Γιατί, λοιπόν, με κλαδεύουν που κάνω το καθήκον μου; Γιατί δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό; Πώς εκπληρώνονται τα λόγια του Θεού; Μήπως τελικά είναι όλα κούφιες μεγαλοστομίες;» Μήπως καλύτερα να αναλογιστείς αν οι ενέργειές σου είναι καλές πράξεις που αξίζουν να τις τιμά κάποιος; Τι απαίτησε από σένα ο Θεός; Το καθήκον που εκτέλεσες, το έργο που έκανες, οι ιδέες και οι προτάσεις που παρείχες —συνάδουν όλα αυτά με την ευπρέπεια των αγίων; Συμφωνούν με τα απαιτούμενα πρότυπα του οίκου του Θεού; Έχεις σκεφτεί καθόλου τη μαρτυρία του Θεού και το όνομα του Θεού; Έχεις λάβει υπόψη σου τη φήμη του οίκου του Θεού; Έχεις λάβει υπόψη σου την ευπρέπεια των αγίων; Αναγνωρίζεις ότι είσαι χριστιανός; Τίποτε από όλα αυτά δεν έχεις λάβει υπόψη σου· οπότε, τι έχεις κάνει, τελικά; Αξίζουν οι πράξεις σου να τις τιμήσει κανείς; Τα έκανες σαλάτα με το έργο της εκκλησίας, ενώ ο οίκος του Θεού απλώς σε κλάδεψε, χωρίς να ανακαλέσει το δικαίωμά σου να εκτελείς κάποιο καθήκον. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αγάπη, η πιο αληθινή αγάπη —κι όμως εσύ είσαι ενοχλημένος. Υπάρχει λόγος γι’ αυτό; Είσαι τελείως παράλογος!

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό για δυο-τρία χρόνια μόνο και οι πράξεις τους, ο τρόπος που μιλούν και γελούν, οι απόψεις που αποκαλύπτουν, ακόμη και οι εκφράσεις του προσώπου τους και οι κινήσεις τους όταν μιλούν με τους άλλους είναι δυσάρεστες και δείχνουν ότι είναι τελείως άπιστοι και δύσπιστοι. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να συνετίζονται, πρέπει να κλαδεύονται και πρέπει να τους επιβάλλονται κανόνες, έτσι ώστε να γνωρίσουν ποια είναι η κανονική ανθρώπινη φύση, ποια είναι η ευπρέπεια ενός αγίου και πώς οφείλει να είναι ένας χριστιανός, κι έτσι ώστε να μάθουν πώς να είναι άνθρωποι και να μπορέσουν να αποκτήσουν ανθρώπινη ομοιότητα. Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν στον Θεό οχτώ ή δέκα χρόνια ή και ακόμη περισσότερο, αλλά κρίνοντας από τις σκέψεις και τις οπτικές τους, από τα λόγια και τις πράξεις τους, καθώς και από τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται τα πράγματα και από τις ιδέες που κατεβάζουν όποτε τους συμβαίνει κάτι, είναι σαφές ότι πρόκειται οπωσδήποτε για άπιστους και δύσπιστους. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ακούσει κάμποσα κηρύγματα και διαθέτουν κάποια εμπειρία και διορατικότητα· έχουν αλληλεπιδράσει αρκετά με τους αδελφούς και τις αδελφές τους, και θα έπρεπε να έχουν τη δική τους γλώσσα συνεννόησης, όμως οι περισσότεροι από αυτούς δεν μπορούν να μοιραστούν μαρτυρία, ενώ όταν μιλούν και εκφράζουν τις απόψεις τους, η γλώσσα τους είναι υπεραπλουστευτική και δεν μπορούν να εξηγήσουν τίποτα με σαφήνεια. Είναι στ’ αλήθεια φτωχοί, αξιολύπητοι και τυφλοί· ξεκάθαρα έχουν μια τελείως θλιβερή όψη. Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος κάνει κάποιο καθήκον και αναλαμβάνει μια μικρή ευθύνη, πάντοτε κλαδεύεται. Είναι αναπόφευκτο αυτό. Γιατί κλαδεύεται; Επειδή οι πράξεις του παραβιάζουν υπερβολικά τις αλήθεια-αρχές· δεν μπορεί καν να αποκτήσει τη συνείδηση και τη λογική ενός κανονικού ανθρώπου, ενώ μιλά και ενεργεί σαν άπιστος, σαν να έχουν προσλάβει έναν άπιστο για να έρθει να κάνει το έργο του οίκου του Θεού. Τι ποιότητα έχει, λοιπόν, το έργο που παράγουν αυτοί οι άνθρωποι κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους; Τι αξία έχει; Έχουν κάποια υποτακτική πλευρά; Ή μήπως έχουν υπερβολικά πολλά προβλήματα και προκαλούν μόνο διαταράξεις και αναστάτωση; (Ναι.) Δεν πρέπει, λοιπόν, να κλαδευτούν αυτοί οι άνθρωποι; (Ναι.) Κάποιοι άνθρωποι γράφουν σενάρια για τη ζωή ενός χριστιανού, για το ότι ο πρωταγωνιστής υφίσταται διώξεις, δεινά και διάφορες άλλες καταστάσεις και για το ότι αντιλαμβάνεται και βιώνει τα λόγια του Θεού. Ωστόσο, στη διάρκεια ολόκληρης της ιστορίας, ο πρωταγωνιστής δεν προσεύχεται σχεδόν ποτέ, ενώ κάποιες φορές, όταν αντιμετωπίζει κάτι, δεν ξέρει καν τι να πει στην προσευχή του. Παλιότερα, κάποιοι έγραφαν το ίδιο, κοινότοπο πράγμα για κάθε προσευχή· όταν συνέβαινε κάτι στον πρωταγωνιστή, εκείνος προσευχόταν με αυτά τα λόγια: «Ω Θεέ μου, είμαι πολύ συγχυσμένος τώρα! Είμαι δυστυχισμένος, πόσο βαθιά δυστυχισμένος είμαι! Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με και διαφώτισέ με». Τέτοιες κοινοτοπίες έγραφαν· όμως όταν ο πρωταγωνιστής βρισκόταν αντιμέτωπος με κάποιο διαφορετικό γεγονός, μια διαφορετική κατάσταση, μια διαφορετική διάθεση, δεν ήξερε πώς να προσευχηθεί και δεν είχε τίποτε να πει. Αναρωτιέμαι, λοιπόν: Αν αυτοί οι άνθρωποι δεν βάζουν τους πρωταγωνιστές τους να προσεύχονται όταν συναντούν προβλήματα, άραγε έχουν οι ίδιοι τη συνήθεια να προσεύχονται; Αν δεν προσεύχονται όταν τους συμβαίνει κάτι, τότε σε τι στηρίζονται στην καθημερινή τους ζωή και κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους; Τι σκέφτονται; Έχουν τον Θεό στην καρδιά τους; (Δεν έχουν τον Θεό στην καρδιά τους. Στηρίζονται στις δικές τους σκέψεις και τα δικά τους χαρίσματα σε ό,τι κάνουν.) Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να κλαδεύονται. Πώς πιστεύετε ότι θα αξιολογήσω αυτό το ζήτημα; Τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να κλαδεύονται. Αυτοί οι άνθρωποι, που δεν σημειώνουν πρόοδο, που έχουν μυαλό αλλά όχι καρδιά, πιστεύουν πολλά χρόνια, όμως δεν έχουν ιδέα τι να πουν στις προσευχές τους όταν αντιμετωπίζουν κάποιο ζήτημα· δεν έχουν να πουν τίποτα στον Θεό, δεν ξέρουν πώς να εκμυστηρευτούν το οτιδήποτε στον Θεό και δεν Του μιλούν εκ βαθέων. Ο Θεός είναι Εκείνος που βρίσκεται πιο κοντά σου από όλους, Εκείνος που αξίζει περισσότερο να Τον εμπιστεύεσαι και να στηρίζεσαι σε Αυτόν, κι όμως εσύ δεν έχεις να Του πεις απολύτως τίποτα. Για ποιον, λοιπόν, κρατάς τις πιο ενδόμυχες σκέψεις σου; Όποιος κι αν είναι, αν δεν έχεις να πεις τίποτα στον Θεό, τι άνθρωπος είσαι; Δεν είσαι κάποιος που δεν έχει καθόλου ανθρώπινη φύση; Αν στο σενάριο δεν υπάρχει τίποτα για την ανθρώπινη φύση του πρωταγωνιστή, για τη ζωή του ως πιστού και για τον τρόπο με τον οποίο βιώνει και αντιλαμβάνεται τα λόγια του Θεού και ούτω καθεξής, αν δεν είναι παρά ένα κούφιο κέλυφος σεναρίου, τότε τι θέλεις να δείξεις στους ανθρώπους κάνοντας αυτήν την ταινία; Σε τι χρησιμεύει αυτό το σενάριο που γράφεις; Στον Θεό καταθέτεις μαρτυρία ή στην ελάχιστη γνώση και μόρφωση που έχεις; Η καλύτερη απτή απόδειξη μαρτυρίας στον Θεό είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεύχεται και αναζητά κάποιος, και το πώς αλλάζουν οι ιδέες, η στάση, οι οπτικές και οι σκέψεις του για τον Θεό όταν τους συμβαίνει κάτι ή όταν συναντούν δυσκολίες. Δυστυχώς, κάποιοι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν αυτό ούτε στο ελάχιστο. Ακόμη και μετά από αρκετά χρόνια που πιστεύουν, δεν ξέρουν πώς να προσευχηθούν· δεν είναι παράξενο που δεν έχουν σημειώσει πρόοδο ακόμα. Οι επαγγελματικές τους δεξιότητες δεν έχουν βελτιωθεί και δεν έχουν σημειώσει καμία πρόοδο στη ζωή-είσοδό τους. Δεν πρέπει να κλαδεύονται τέτοιοι άνθρωποι; Και, βεβαίως, υπάρχει προηγούμενο στο κλάδεμα των ανθρώπων. Αν αρνείστε να αποδεχθείτε το κλάδεμα ή αν δεν κλαδευτείτε, η συνέπεια αυτού του πράγματος και η έκβασή σας θα είναι επικίνδυνες. Είστε τυχεροί που έχετε ανθρώπους να σας κλαδεύουν και να σας πειθαρχούν τώρα. Αυτό το θαυμάσιο, ωφέλιμο πράγμα είναι κάτι που οι αντίχριστοι δεν μπορούν να αποδεχτούν. Θεωρούν ότι, όταν τους κλαδέψουν, σημαίνει ότι είναι τελειωμένοι, ότι δεν έχουν ελπίδα πια, ότι μπορούν να δουν ποια θα είναι η έκβασή τους. Θεωρούν ότι το κλάδεμα αποδεικνύει πως δεν τους εκτιμούν πια, πως δεν είναι πλέον ευνοούμενοι του Άνωθεν και πως το πιθανότερο είναι να αποκλειστούν. Κι ύστερα χάνουν το κίνητρό τους να πιστεύουν και αρχίζουν να σχεδιάζουν να βγουν στον κόσμο και να βγάλουν πολλά λεφτά, να ακολουθήσουν τις κοσμικές τάσεις, να τρωγοπίνουν και να διασκεδάζουν, και οι δολοπλοκίες τους αρχίζουν να έρχονται στο φως. Αυτό τους βάζει σε κίνδυνο και το επόμενο βήμα τους θα τους οδηγήσει να διαβούν το κατώφλι και να αναχωρήσουν από τον οίκο του Θεού.

Όταν ένας αντίχριστος έχει θέση και εξουσία στον οίκο του Θεού, όταν μπορεί να εκμεταλλεύεται και να κεφαλαιοποιεί κάθε ευκαιρία, όταν οι άνθρωποι τον θαυμάζουν και τον κολακεύουν, καθώς και όταν πιστεύει ότι έχει τις ευλογίες, τις ανταμοιβές και έναν όμορφο προορισμό σε απόσταση αναπνοής, τότε επιφανειακά μοιάζει να ξεχειλίζει από πίστη στον Θεό, στα λόγια του Θεού και τις υποσχέσεις Του προς την ανθρωπότητα, καθώς και στο έργο και τις προοπτικές του οίκου του Θεού. Ωστόσο, μόλις κλαδευτεί, μόλις απειληθεί η επιθυμία του για ευλογίες, τότε μέσα του γεννιέται η καχυποψία και οι παρανοήσεις απέναντι στον Θεό. Εν ριπή οφθαλμού, η φαινομενικά αστείρευτη πίστη του εξαφανίζεται, χάνεται ολοκληρωτικά. Δεν μπορεί σχεδόν να βρει την ενέργεια ούτε καν για να περπατήσει ή να μιλήσει, χάνει το ενδιαφέρον του για την εκτέλεση του καθήκοντός του, μαζί με όλο του τον ενθουσιασμό, την αγάπη και την πίστη του. Έχει χάσει εκείνη την ελάχιστη καλή θέληση που είχε και, όποιος κι αν του μιλάει, δεν δίνει καμία σημασία. Μέσα σε μια στιγμή, έχει γίνει εντελώς άλλος άνθρωπος. Αποκαλύφθηκε, έτσι δεν είναι; Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος διατηρεί τις ελπίδες του να ευλογηθεί, μοιάζει να έχει αστείρευτη ενέργεια, να είναι αφοσιωμένος στον Θεό. Ξυπνάει νωρίς και εργάζεται μέχρι αργά τη νύχτα, είναι σε θέση να υποφέρει και να πληρώνει τίμημα. Όμως, όταν χάσει την ελπίδα του να ευλογηθεί, μοιάζει με ξεφούσκωτο μπαλόνι. Θέλει να αλλάξει σχέδια, να βρει άλλο μονοπάτι και να εγκαταλείψει την πίστη του στον Θεό. Αποκαρδιώνεται και απογοητεύεται από τον Θεό, γεμίζει παράπονα. Είναι αυτή η έκφραση ενός ανθρώπου που επιδιώκει και αγαπά την αλήθεια, ενός ανθρώπου που έχει ανθρώπινη φύση και ακεραιότητα; (Όχι.) Αυτός ο άνθρωπος κινδυνεύει. Όταν συναντάτε έναν τέτοιο άνθρωπο, αν μπορεί να παρέχει υπηρεσίες, να τον κλαδεύετε με καλοσύνη και να βρίσκετε κάποια ευχάριστα λόγια για να τον παινέψετε. Αν τον κολακεύετε και τον παραφουσκώνετε σαν μπαλόνι, θα είναι γεμάτος κέφι και ζωντάνια. Μπορείτε να του λέτε πράγματα σαν κι αυτά: «Είσαι πολύ ευλογημένος, τα μάτια σου λάμπουν και βλέπω ότι έχεις αστείρευτη ενέργεια· σίγουρα θα γίνεις στυλοβάτης του οίκου του Θεού. Η βασιλεία του Θεού δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς εσένα και χωρίς εσένα το έργο του οίκου του Θεού θα ζημιωθεί. Μόνο που έχεις ένα τοσοδά ελαττωματάκι. Μπορείς να το ξεπεράσεις με λίγη προσπάθεια και, μόλις διορθωθεί αυτό, όλα θα είναι μια χαρά· τότε σίγουρα θα γίνει δικό σου το σπουδαιότερο στεφάνι απ’ όλα». Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος κάνει κάτι λάθος, μπορείτε να τον κλαδέψετε ευθέως. Και πώς θα το κάνετε αυτό; Απλώς πείτε: «Είσαι πάρα πολύ έξυπνος —πώς έκανες ένα τόσο στοιχειώδες λάθος; Δεν έπρεπε να είχε συμβεί αυτό! Έχεις το καλύτερο επίπεδο και είσαι ο πιο μορφωμένος στην ομάδα μας, κι έχεις και το υψηλότερο γόητρο απ’ όλους μας. Δεν θα έπρεπε εσύ να κάνεις ένα τέτοιο λάθος —τι ντροπή! Φρόντισε να μην ξανακάνεις ένα τέτοιο λάθος, γιατί αυτό σίγουρα θα πληγώσει τον Θεό. Αν το ξανακάνεις, θα βλάψει την υπόληψή σου. Δεν θα σου το πω αυτό μπροστά σε όλους· σου το λέω κατ’ ιδίαν, ώστε να μην μπουν στο μυαλό των αδελφών τίποτα ιδέες για σένα. Εγώ προσπαθώ μόνο να βεβαιωθώ ότι δεν θα γίνεις ρεζίλι και λαμβάνω υπόψη μου τα αισθήματά σου, το καταλαβαίνεις, ε; Βλέπεις πόση μεγάλη αγάπη δείχνει ο οίκος του Θεού;» Κι αυτός θα απαντήσει: «Ναι». «Οπότε, τι θα γίνει τώρα;» Κι εκείνος θα πει: «Συνεχίζουμε την καλή δουλειά!» Πώς σας φαίνεται να του φερθείτε έτσι; Ένας τέτοιος άνθρωπος θέλει μόνο να κερδίσει ευλογίες απλώς δουλεύοντας· δεν αναζητά ποτέ τις αλήθεια-αρχές στα λόγια και τις πράξεις του, ενώ δεν αποδέχεται καθόλου την αλήθεια. Ποτέ δεν σκέφτεται αν είναι σωστό να πει αυτά που λέει ή να κάνει αυτά που κάνει, δεν υπολογίζει τις συνέπειες των πράξεών του, δεν προσεύχεται, δεν αναλογίζεται, δεν αναζητά και δεν συναναστρέφεται. Πράττει μόνο σύμφωνα με τις δικές του ιδέες και κάνει ό,τι θέλει. Όταν κάποιος θίξει τον εγωισμό ή τα συμφέροντά του με τα λόγια ή τις πράξεις του, όταν εκθέσει τα ελαττώματα ή τα προβλήματά του ή του κάνει κάποια λογική σύσταση, εκείνος γίνεται έξαλλος, κρατάει κακία και θέλει να εκδικηθεί, ενώ στις πιο σοβαρές περιπτώσεις, θέλει να εγκαταλείψει την πίστη του και να πάει να καταγγείλει την εκκλησία στον μεγάλο κόκκινο δράκοντα. Έχουμε συγκεκριμένο τρόπο να χειριζόμαστε τους ανθρώπους αυτού του είδους: Αποφεύγουμε να τους κλαδεύουμε και προτιμάμε να τους κανακεύουμε.

Πριν λίγο συναναστραφήκαμε σχετικά με το ότι, όταν οι αντίχριστοι κλαδεύονται, το βλέπουν πάντα σε σχέση με τις ελπίδες τους να κερδίσουν ευλογίες. Αυτή η στάση και άποψη είναι λανθασμένη και επικίνδυνη. Όταν κάποιος επισημαίνει τα ελαττώματα ή τα προβλήματα ενός αντίχριστου, αυτός αισθάνεται ότι έχει χάσει την ελπίδα του να κερδίσει ευλογίες· και όταν κλαδεύεται, πειθαρχείται ή επιπλήττεται, αισθάνεται, επίσης, ότι έχει χάσει την ελπίδα του να κερδίσει ευλογίες. Μόλις κάτι δεν πάει όπως το θέλει ή δεν είναι σύμφωνο με τις αντιλήψεις του, αμέσως μόλις εκτεθεί και κλαδευτεί, νιώθοντας ότι η αυτοεκτίμησή του έχει υποστεί πλήγμα, οι σκέψεις του πηγαίνουν αμέσως στο αν δεν έχει πλέον ελπίδα να κερδίσει ευλογίες. Δεν είναι αυτό υπερβολικά ευαίσθητο εκ μέρους του; Δεν επιθυμεί υπερβολικά έντονα να κερδίσει ευλογίες; Πείτε Μου, δεν είναι αξιολύπητοι αυτοί οι άνθρωποι; (Είναι.) Είναι πράγματι αξιολύπητοι! Και με ποιον τρόπο είναι αξιολύπητοι; Έχει σχέση το αν μπορεί κανείς να αποκτήσει ευλογίες με το κλάδεμά του; (Όχι.) Δεν έχουν σχέση. Γιατί, λοιπόν, οι αντίχριστοι, όταν κλαδεύονται, αισθάνονται ότι έχουν χάσει την ελπίδα τους να κερδίσουν ευλογίες; Δεν έχει αυτό κάποια σχέση με την επιδίωξή τους; Τι επιδιώκουν; (Να κερδίσουν ευλογίες.) Δεν εγκαταλείπουν ποτέ την επιθυμία και την πρόθεσή τους να κερδίσουν ευλογίες. Έχουν την πρόθεση να κερδίσουν ευλογίες από την αρχή της πίστης τους στον Θεό, και παρόλο που έχουν ακούσει πολλά κηρύγματα, δεν αποδέχτηκαν ποτέ την αλήθεια. Ποτέ δεν εγκατέλειψαν την επιθυμία και τον στόχο τους να κερδίσουν ευλογίες. Δεν έχουν διορθώσει ούτε έχουν αλλάξει τις απόψεις τους σχετικά με την πίστη στον Θεό, ενώ δεν έχει εξαγνιστεί ο στόχος τους κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Σε ό,τι κάνουν, ελπίζουν και αποσκοπούν απελπισμένα να κερδίσουν ευλογίες και στο τέλος, όταν καταρρέουν οι ελπίδες τους να κερδίσουν ευλογίες, γίνονται έξαλλοι και διαμαρτύρονται πικρά, αποκαλύπτοντας τελικά την άσχημη κατάσταση της αμφιβολίας τους για τον Θεό και της άρνησής τους για την αλήθεια. Δεν φλερτάρουν έτσι με τον θάνατο; Αυτή είναι η αναπόφευκτη συνέπεια του ότι οι αντίχριστοι δεν δέχονται ούτε στο ελάχιστο την αλήθεια ούτε δέχονται το κλάδεμα. Στην εμπειρία τους από το έργο του Θεού, όλοι όσοι ανήκουν στον εκλεκτό λαό του Θεού μπορούν να γνωρίζουν ότι η κρίση, η παίδευση και το κλάδεμα του Θεού είναι η αγάπη και οι ευλογίες Του· όμως οι αντίχριστοι πιστεύουν ότι αυτό είναι απλώς κάτι που λένε οι άνθρωποι και δεν πιστεύουν ότι είναι η αλήθεια. Έτσι, δεν βλέπουν το κλάδεμα ως ένα μάθημα από το οποίο πρέπει να διδαχθούν, δεν αναζητούν την αλήθεια ούτε κάνουν αυτοκριτική. Αντιθέτως, πιστεύουν ότι το κλάδεμα είναι προϊόν της ανθρώπινης θέλησης, ότι είναι σκόπιμο βάσανο, φορτισμένο με ανθρώπινες προθέσεις, και ότι σίγουρα δεν προέρχεται από τον Θεό. Επιλέγουν να αντιστέκονται και να το αγνοούν, ενώ μελετούν και γιατί κάποιος τους συμπεριφέρεται έτσι. Δεν υποτάσσονται καθόλου. Συνδέουν ό,τι συμβαίνει κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους με την απόκτηση ευλογιών και ανταμοιβών, ενώ θεωρούν την απόκτηση ευλογιών ως την πιο σημαντική επιδίωξη στη ζωή τους, καθώς και ως τον απόλυτο και ύψιστο στόχο της πίστης τους στον Θεό. Προσκολλώνται απελπισμένα στον στόχο τους να κερδίσουν ευλογίες, με οποιονδήποτε τρόπο κι αν συναναστρέφεται ο οίκος του Θεού σχετικά με την αλήθεια, και δεν τον εγκαταλείπουν, θεωρώντας ότι η πίστη στον Θεό που δεν αποσκοπεί στην απόκτηση ευλογιών είναι ηλιθιότητα και ανοησία, ότι είναι μεγάλη απώλεια. Νομίζουν ότι όποιος εγκαταλείπει τον στόχο του να κερδίσει ευλογίες έχει εξαπατηθεί, ότι μόνο ένας ανόητος θα εγκατέλειπε την ελπίδα να κερδίσει ευλογίες και ότι το να δέχεσαι το κλάδεμα φανερώνει ηλιθιότητα και ανικανότητα, κάτι που δεν θα έκανε ένας έξυπνος άνθρωπος. Αυτό είναι το σκεπτικό και η λογική ενός αντίχριστου. Έτσι, όταν κλαδεύεται ένας αντίχριστος, βαθιά μέσα του αντιστέκεται σθεναρά και είναι δεινός στις σοφιστείες και την προσποίηση· δεν δέχεται την αλήθεια ούτε στο ελάχιστο, ούτε υποτάσσεται. Αντίθετα, ξεχειλίζει από ανυπακοή και απείθεια. Αυτό πιθανότατα θα τον οδηγήσει να εναντιωθεί στον Θεό, να Τον κρίνει, να Τον πολεμήσει και, στο τέλος, να αποκαλυφθεί και να αποκλειστεί.

2. Πώς προσεγγίζουν οι αντίχριστοι τις αναπροσαρμογές του καθήκοντός τους

Οι αντίχριστοι έχουν εξαιρετικά πεισματάρικη στάση όσον αφορά την απόκτηση ευλογιών. Προσκολλώνται απελπισμένα στον στόχο τους να κερδίσουν ευλογίες και, όταν τους κλαδεύουν, νιώθουν αντίσταση μέσα τους και προσπαθούν με όλη τους τη δύναμη να το αμφισβητήσουν και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Από αυτό, μπορούμε να αποφανθούμε ότι οι αντίχριστοι δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια. Όταν απαλλάσσονται από τα καθήκοντά τους ή όταν τα τελευταία αναπροσαρμόζονται, νιώθουν μεγάλη ευαισθησία αναφορικά με το θέμα της απόκτησης ευλογιών. Γιατί νιώθουν ευαισθησία γι’ αυτό; Επειδή η καρδιά τέτοιων ανθρώπων είναι γεμάτη με την επιθυμία και τη φιλοδοξία να αποκτήσουν ευλογίες. Όλα όσα κάνουν είναι για να αποκτήσουν ευλογίες και για κανέναν άλλο σκοπό. Η μεγαλύτερη επιθυμία τους στη ζωή είναι να αποκτήσουν ευλογίες. Γι’ αυτό, λοιπόν, όταν απαλλάσσονται από τα καθήκοντά τους ή όταν τα τελευταία αναπροσαρμόζονται, νιώθουν ότι έχασαν την ελπίδα τους να αποκτήσουν ευλογίες και, όπως είναι φυσικό, αρνούνται να υποταχθούν και συνεχίζουν να επιχειρηματολογούν υπέρ του εαυτού τους. Λαμβάνουν υπόψη μόνο τα δικά τους συμφέροντα και δεν νοιάζονται για το έργο του οίκου του Θεού. Για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι επιδέξιοι στον γραπτό λόγο, γι’ αυτό απαιτούν επίμονα να κάνουν κάποιο σχετικό καθήκον. Φυσικά, ο οίκος του Θεού δεν θα τους απογοητεύσει· ο οίκος του Θεού εκτιμά τα ταλαντούχα άτομα. Όποια χαρίσματα ή δυνατά σημεία έχουν οι άνθρωποι, ο οίκος του Θεού θα τους δώσει περιθώριο να τα χρησιμοποιήσουν, οπότε η εκκλησία κανονίζει να κάνουν έργο που σχετίζεται με κείμενα. Όμως, αφού περάσει λίγος καιρός, διαπιστώνεται ότι στην πραγματικότητα δεν κατέχουν αυτήν τη δεξιότητα και δεν είναι σε θέση να κάνουν σωστά αυτό το καθήκον· είναι εντελώς αναποτελεσματικοί. Το ταλέντο και το επίπεδό τους τους καθιστούν εντελώς ανίκανους γι’ αυτήν τη δουλειά. Τι θα πρέπει, λοιπόν, να γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις; Είναι δυνατόν απλά να τους ανεχτούμε και να πούμε: «Έχεις πάθος και, μολονότι δεν έχεις πολύ ταλέντο κι είσαι μετρίου επιπέδου, εφόσον είσαι πρόθυμος και δεν έχεις αντίρρηση να εργάζεσαι σκληρά, ο οίκος του Θεού θα σε ανεχτεί και θα σ’ αφήσει να συνεχίσεις να κάνεις αυτό το καθήκον. Δεν πειράζει αν δεν το κάνεις καλά. Ο οίκος του Θεού θα κάνει τα στραβά μάτια, οπότε δεν χρειάζεται ν’ αντικατασταθείς»; Αυτή είναι η αρχή βάσει της οποίας χειρίζεται τα θέματα ο οίκος του Θεού; Προφανώς και όχι. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, συνήθως κανονίζεται ν’ αναλάβουν τα κατάλληλα γι’ αυτούς καθήκοντα με βάση το επίπεδο και τα δυνατά τους σημεία. Αυτή είναι η μία πλευρά του ζητήματος. Δεν αρκεί, όμως, να βασιζόμαστε μόνο σ’ αυτό, γιατί σε πολλές περιπτώσεις οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν ξέρουν ποιο καθήκον είναι κατάλληλοι να κάνουν και, ακόμη κι αν πιστεύουν ότι είναι καλοί σ’ αυτό, μπορεί να μην έχει έτσι το πράγμα, οπότε πρέπει να το δοκιμάσουν και να εκπαιδευτούν για κάποιο διάστημα. Το σωστό είναι να παρθεί η απόφαση με βάση το αν είναι αποτελεσματικοί ή όχι. Αν εκπαιδευτούν για ένα διάστημα και δεν φέρουν αποτελέσματα ή δεν σημειώσουν πρόοδο και επιβεβαιωθεί ότι δεν αξίζει να καλλιεργούνται, το καθήκον τους θα πρέπει να αναπροσαρμοστεί και να τους ανατεθεί εκ νέου ένα καθήκον που να είναι κατάλληλο γι’ αυτούς. Το σωστό είναι τα καθήκοντα των ανθρώπων να αναπροσαρμόζονται και να ανατίθενται εκ νέου κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αυτό, επίσης, εναρμονίζεται με τις αρχές. Κάποιοι άνθρωποι, όμως, δεν μπορούν να υπακούσουν στις διευθετήσεις του οίκου του Θεού και, αντ’ αυτού, πάντα ακολουθούν τις σαρκικές προτιμήσεις τους στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι κάποιος λέει: «Το μεγαλύτερό μου όνειρο ήταν να γίνω διανοούμενος ή δημοσιογράφος, αλλά δεν μπόρεσα να το κάνω πραγματικότητα εξαιτίας των συνθηκών στην οικογένειά μου και για άλλους λόγους. Τώρα, όμως, κάνω έργο σχετικό με κείμενα στον οίκο του Θεού. Επιτέλους, πήρα αυτό που ήθελα!» Ωστόσο, δεν διαθέτει αρκετή κατανόηση της αλήθειας ούτε ιδιαίτερη πνευματική κατανόηση και δεν είναι ικανός να κάνει έργο σχετικό με κείμενα. Έτσι, αφού κάνει το καθήκον του για ένα διάστημα, μεταφέρεται σε κάποιο άλλο. Διαμαρτύρεται τότε: «Μα γιατί δεν μπορώ να κάνω το έργο που θέλω; Δεν μου αρέσει κανένα άλλο έργο!» Τι πρόβλημα υπάρχει εδώ; Εφόσον ο οίκος του Θεού αναπροσάρμοσε το έργο του σύμφωνα με τις αρχές, γιατί δεν μπορεί να δεχτεί την αλλαγή; Δεν είναι πρόβλημα που έχει να κάνει με την ανθρώπινη φύση του αυτό; Δεν μπορεί να αποδεχτεί την αλήθεια και δεν υποτάσσεται στον Θεό· αυτό είναι έλλειψη λογικής, απλά. Κάνει πάντα το καθήκον του με βάση τις προσωπικές του προτιμήσεις και θέλει πάντα να κάνει τις δικές του επιλογές. Δεν είναι διεφθαρμένη διάθεση αυτό; Άραγε, το γεγονός ότι σου αρέσει να κάνεις κάτι εγγυάται και ότι μπορείς να το κάνεις καλά; Το γεγονός ότι σου αρέσει να κάνεις ένα συγκεκριμένο καθήκον σημαίνει και ότι μπορείς να το κάνεις επαρκώς; Απλώς και μόνο επειδή σου αρέσει να κάνεις κάτι δεν σημαίνει ότι είσαι και κατάλληλος γι’ αυτό· επιπλέον, ίσως να μην μπορείς να διακρίνεις για ποιο πράγμα είσαι κατάλληλος. Κατά συνέπεια, πρέπει να αποκτήσεις λογική και να μάθεις να υπακούς. Πώς οφείλεις, λοιπόν, να κάνεις πράξη την υπακοή όταν αναπροσαρμόζεται το καθήκον σου; Από μια άποψη, πρέπει να πιστέψεις ότι ο οίκος του Θεού έχει αναπροσαρμόσει το καθήκον σου με βάση τις αλήθεια-αρχές και όχι με βάση τις προτιμήσεις σου ή τις προκαταλήψεις οποιουδήποτε επικεφαλής ή εργάτη. Πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη ότι η αναπροσαρμογή του καθήκοντός σου αποφασίστηκε με βάση τα χαρίσματά σου, τα προτερήματά σου και άλλες πραγματικές περιστάσεις, και δεν ήταν αποτέλεσμα των ιδεών ενός μεμονωμένου ανθρώπου. Οφείλεις να μάθεις να υπακούς όταν αναπροσαρμόζεται το καθήκον σου. Αφού εκπαιδευτείς στο νέο σου καθήκον για λίγο και φέρεις αποτελέσματα κατά την εκτέλεσή του, θα διαπιστώσεις ότι είσαι πιο κατάλληλος να εκτελείς το συγκεκριμένο καθήκον και θα συνειδητοποιήσεις ότι ήταν λάθος να επιλέγεις καθήκοντα με βάση τις δικές σου προτιμήσεις. Δεν επιλύεται έτσι το ζήτημα; Το πιο σημαντικό είναι ότι ο οίκος του Θεού κανονίζει οι άνθρωποι να εκτελούν καθήκοντα όχι με βάση τις προτιμήσεις τους, αλλά με βάση τις ανάγκες του έργου και το αν το να εκτελέσει κάποιος ένα συγκεκριμένο καθήκον μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Εσείς θα λέγατε ότι ο οίκος του Θεού οφείλει να αναθέτει τα καθήκοντα με βάση τις ατομικές προτιμήσεις; Οφείλει να χρησιμοποιεί τους ανθρώπους με βάση την προϋπόθεση να ικανοποιούνται οι προσωπικές τους προτιμήσεις; (Όχι.) Ποιο από αυτά συνάδει με τις αρχές κατά τις οποίες χρησιμοποιεί τους ανθρώπους ο οίκος του Θεού; Ποιο απ’ αυτά συνάδει με τις αλήθεια-αρχές; Η επιλογή ανθρώπων σύμφωνα με τις ανάγκες του έργου στον οίκο του Θεού και τα αποτελέσματα των ανθρώπων που εκτελούν τα καθήκοντά τους. Έχεις μεν κάποιες κλίσεις και κάποια ενδιαφέροντα, έχεις μια κάποια επιθυμία να εκτελείς τα καθήκοντά σου, όμως πρέπει, άραγε, οι επιθυμίες, τα ενδιαφέροντα και οι κλίσεις σου να έχουν προτεραιότητα έναντι του έργου του οίκου του Θεού; Αν επιμένεις πεισματικά και λες: «Αυτό το έργο πρέπει να κάνω· αν δεν με αφήσουν να το κάνω, δεν τη θέλω τη ζωή, δεν θέλω να εκτελώ το καθήκον μου. Αν δεν με αφήσουν να κάνω αυτό το έργο, δεν θα έχω ενθουσιασμό για οτιδήποτε άλλο ούτε θα αφοσιωθώ πλήρως σε οτιδήποτε άλλο», τότε άραγε αυτό δεν δείχνει ότι η στάση σου απέναντι στην εκτέλεση καθηκόντων είναι προβληματική; Δεν δείχνει πλήρη έλλειψη συνείδησης και λογικής; Για να ικανοποιήσεις τις προσωπικές σου επιθυμίες και κλίσεις, και τα προσωπικά σου ενδιαφέροντα, δεν διστάζεις να επηρεάσεις και να καθυστερήσεις το έργο της εκκλησίας. Συμφωνεί αυτό με την αλήθεια; Πώς πρέπει να χειρίζεται κάποιος όσα δεν συμφωνούν με την αλήθεια; Λένε κάποιοι: «Πρέπει να θυσιάζει κανείς τον ατομικό εαυτό για χάρη του συλλογικού εαυτού». Είναι σωστό αυτό; Είναι η αλήθεια; (Όχι.) Τι δήλωση είναι αυτή; (Είναι μια σατανική πλάνη.) Είναι μια παράλογη δήλωση, παραπλανητική και συγκαλυμμένη. Αν εφαρμόσεις τη φράση «Πρέπει να θυσιάζει κανείς τον ατομικό εαυτό για χάρη του συλλογικού εαυτού» στο πλαίσιο της εκτέλεσης των καθηκόντων σου, τότε πας κόντρα στον Θεό και Τον βλασφημείς. Γιατί είναι βλασφημία του Θεού αυτό; Επειδή επιβάλλεις τη δική σου θέληση στον Θεό —κι αυτό είναι βλασφημία! Προσπαθείς να ανταλλάξεις τη θυσία του ατομικού εαυτού σου με την τελείωση και τις ευλογίες του Θεού· πρόθεσή σου είναι να κάνεις συμφωνία με τον Θεό. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη να θυσιάσεις τίποτε δικό σου· αυτό που απαιτεί ο Θεός είναι οι άνθρωποι να κάνουν πράξη την αλήθεια και να επαναστατούν ενάντια στη σάρκα. Αν δεν μπορείς να κάνεις πράξη την αλήθεια, τότε επαναστατείς ενάντια στον Θεό και Του πας κόντρα. Εκτέλεσες ανεπαρκώς το καθήκον σου επειδή είχες λάθος προθέσεις και λάθος απόψεις για τα πράγματα, ενώ οι δηλώσεις σου ήταν τελείως αντίθετες με την αλήθεια. Όμως, ο οίκος του Θεού δεν σου στέρησε το δικαίωμα να εκτελείς καθήκοντα, απλώς τα αναπροσάρμοσε, αφού δεν ήσουν κατάλληλος για το τελευταίο που έκανες, και σου ανατέθηκε ένα νέο καθήκον το οποίο να σου ταιριάζει. Αυτό είναι πολύ φυσιολογικό και ευκολονόητο. Οφείλεις να χειριστείς σωστά αυτό το ζήτημα. Και ποιος είναι ο σωστός τρόπος να χειριστείς το ζήτημα σωστά; Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, κατ’ αρχάς πρέπει να αποδεχθείς την αξιολόγησή σου από τον οίκο του Θεού. Αν και υποκειμενικά μπορεί να σου αρέσει το καθήκον σου, στην πραγματικότητα δεν έχεις ούτε τις ικανότητες ούτε τις δεξιότητες γι’ αυτό, επομένως δεν μπορείς να κάνεις το συγκεκριμένο έργο. Αυτό σημαίνει ότι το καθήκον σου πρέπει να αναπροσαρμοστεί. Οφείλεις να υπακούσεις και να αποδεχθείς το νέο καθήκον σου. Εκπαιδεύσου πρώτα σ’ αυτό για ένα διάστημα· αν συνεχίζεις να θεωρείς ότι δεν τα καταφέρνεις αρκετά καλά και ότι το επίπεδό σου δεν επαρκεί, οφείλεις να πεις στην εκκλησία: «Δεν μπορώ να τα καταφέρω στο συγκεκριμένο καθήκον. Αν συνεχιστεί αυτό, θα παρεμποδιστεί το έργο». Αυτός είναι ένας πολύ λογικός τρόπος δράσης! Σε καμία περίπτωση μην προσπαθήσεις να παραμείνεις στο συγκεκριμένο καθήκον. Αν το κάνεις, θα παρεμποδιστεί το έργο. Αν αναφέρεις εγκαίρως το ζήτημα, η εκκλησία θα σου αναθέσει ένα κατάλληλο καθήκον με βάση τις συνθήκες σου. Ο οίκος του Θεού δεν αναγκάζει τους ανθρώπους να εκτελούν καθήκοντα. Δεν είναι καλό για σένα να βιώσεις την αναπροσαρμογή του καθήκοντός σου; Κατ’ αρχάς, σου δίνει τη δυνατότητα να προσεγγίσεις με ορθολογικό τρόπο τις προτιμήσεις και τις επιθυμίες σου. Μπορεί παλιότερα να είχες μια κλίση σχετικά μ’ αυτό και να σου αρέσει η λογοτεχνία και η συγγραφή, όμως το έργο που έχει να κάνει με κείμενα απαιτεί και πνευματική κατανόηση. Αν μη τι άλλο, πρέπει να καταλαβαίνεις την πνευματική ορολογία. Αν δεν διαθέτεις ίχνος κατανόησης της αλήθειας, δεν φτάνει να έχεις κάποιες μικρές δεξιότητες στον γραπτό λόγο. Θα πρέπει να κατακτήσεις την πνευματική κατανόηση, να καταλάβεις το πνευματικό λεξιλόγιο και να αποκτήσεις τη γλώσσα της πνευματικής ζωής μέσα από μια περίοδο εμπειρίας. Τότε μόνο θα είσαι σε θέση να εκτελείς έργο σχετικό με κείμενα στον οίκο του Θεού. Μέσα από μια περίοδο εμπειρίας και καθώς σου συμβαίνουν κάποια πράγματα, θα διαπιστώσεις ότι δεν διαθέτεις τη γλώσσα της εμπειρίας της ζωής, θα δεις την τεράστια ανεπάρκειά σου, θα γνωρίσεις το πραγματικό ανάστημά σου και θα δώσεις τη δυνατότητα στον οίκο του Θεού και στους αδελφούς και τις αδελφές σου να διακρίνουν ξεκάθαρα το επίπεδο και το ανάστημά σου. Είναι καλό για σένα αυτό. Αν μη τι άλλο, θα δεις έτσι πόσο υψηλό ή χαμηλό επίπεδο έχεις και θα μπορέσεις να μεταχειριστείς σωστά τον εαυτό σου. Δεν θα έχεις πια φαντασιοκοπίες για το επίπεδο και τις κλίσεις σου. Θα γνωρίσεις το πραγματικό ανάστημά σου, θα δεις με μεγαλύτερη ακρίβεια και σαφήνεια για ποια πράγματα είσαι ή δεν είσαι κατάλληλος και θα είσαι πιο σταθερός και πρακτικός ενώ εκτελείς το καθήκον σου. Αυτή είναι μία πτυχή. Η άλλη —και σημαντικότερη— είναι ότι, όποιον βαθμό κατανόησης κι αν αποκτήσεις, είτε μπορείς να κατανοήσεις αυτά τα πράγματα είτε όχι, όταν ο οίκος του Θεού κάνει ορισμένες διευθετήσεις για σένα, πρέπει, τουλάχιστον, να υιοθετήσεις αρχικά στάση υπακοής και να μην είσαι επιλεκτικός ή ιδιότροπος ούτε να έχεις τα δικά σου σχέδια και τις δικές σου επιλογές. Αυτήν τη λογική πρέπει να διαθέτεις πάνω απ’ όλα. Αν δεν είσαι ικανός να στοχαστείς σχετικά με τις προσμείξεις που υπάρχουν στην εκτέλεση του καθήκοντός σου, δεν πειράζει. Το μόνο που έχει σημασία είναι να έχεις υποταγή στην καρδιά σου και να μπορείς να αποδέχεσαι την αλήθεια, να παίρνεις στα σοβαρά το καθήκον σου και να δείχνεις την αφοσίωσή σου, κι όταν ανακύπτουν προβλήματα ή όταν αποκαλύπτεις διαφθορά, να μπορείς να κάνεις αυτοκριτική, να καταλαβαίνεις τις ανεπάρκειες και τα ελαττώματά σου, και να αναζητάς την αλήθεια για να επιλύσεις τα προβλήματά σου ή τις αποκαλύψεις της διαφθοράς σου. Έτσι, χωρίς να το καταλάβεις, η ζωή και το ανάστημά σου σταδιακά θα αναπτυχθούν καθώς εκτελείς το καθήκον σου, και τελικά θα μπορείς να εκτελείς επαρκώς το καθήκον σου. Εφόσον δαπανάς ειλικρινά για τον Θεό και δεν σταματάς ποτέ να αναζητάς την αλήθεια για να λύνεις τα προβλήματά σου καθώς βιώνεις το έργο του Θεού, θα λάβεις τις ευλογίες Του και Εκείνος δεν θα σε κακομεταχειριστεί.

Οι άνθρωποι, όταν αναπροσαρμόζονται τα καθήκοντά τους, αν ήταν απόφαση της εκκλησίας, τότε οφείλουν να την αποδεχθούν και να υπακούσουν· πρέπει να κάνουν αυτοκριτική και να κατανοήσουν την ουσία του προβλήματος, καθώς και ποια είναι τα ελαττώματά τους. Είναι κάτι πολύ ωφέλιμο για τους ανθρώπους, κάτι που πρέπει να γίνεται πράξη. Οι συνηθισμένοι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν και να χειριστούν σωστά κάτι τόσο απλό, χωρίς να συναντούν ιδιαίτερες δυσκολίες ή ανυπέρβλητα εμπόδια. Όταν τα καθήκοντά τους αναπροσαρμόζονται, οι άνθρωποι πρέπει τουλάχιστον να υποτάσσονται, να επωφελούνται από την αυτοκριτική τους και να αξιολογούν με ακρίβεια το κατά πόσον η εκτέλεση των καθηκόντων τους είναι επαρκής. Αυτό, όμως, δεν ισχύει για τους αντίχριστους. Αυτό που εκδηλώνουν είναι διαφορετικό από των κανονικών ανθρώπων, ό,τι κι αν τους συμβαίνει. Πού έγκειται η διαφορά; Δεν υπακούν, δεν συνεργάζονται ενεργά ούτε αναζητούν την αλήθεια στο ελάχιστο. Αντίθετα, είναι εχθρικοί απέναντι στην αναπροσαρμογή και της αντιστέκονται, την αναλύουν, την αναλογίζονται και σπάνε το κεφάλι τους κάνοντας διάφορες υποθέσεις: «Γιατί δεν μου επιτρέπεται να κάνω αυτό το καθήκον; Γιατί με μεταθέτουν σε ένα ασήμαντο καθήκον; Είναι αυτό ένα μέσο για να με αποκαλύψουν και να με αποκλείσουν;» Συνεχίζουν να κλωθογυρίζουν στο μυαλό τους αυτό που συνέβη, δεν σταματούν να το αναλύουν και να το αναμασούν. Όποτε δεν συμβαίνει τίποτα, είναι απολύτως καλά, αλλά όταν συμβαίνει κάτι, μέσα τους ξεσπάει ταραχή και φουρτούνα και το κεφάλι τους γεμίζει ερωτήματα. Μπορεί εξωτερικά να φαίνεται ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους στο να στοχάζονται διάφορα ζητήματα, αλλά στην πραγματικότητα οι αντίχριστοι είναι απλώς πιο μοχθηροί από τους κανονικούς ανθρώπους. Πώς εκδηλώνεται αυτή η μοχθηρία; Οι σκέψεις τους είναι ακραίες, πολύπλοκες και μυστικοπαθείς. Πράγματα που δεν θα περνούσαν από το μυαλό ενός κανονικού ανθρώπου, ενός ανθρώπου με συνείδηση και λογική, αποτελούν κοινή υπόθεση για έναν αντίχριστο. Όταν γίνεται μια απλή αναπροσαρμογή στο καθήκον τους, οι άνθρωποι θα πρέπει να ανταποκρίνονται με στάση υπακοής, να κάνουν ό,τι τους λέει ο οίκος του Θεού και να κάνουν ό,τι μπορούν, ενώ ό,τι και να κάνουν να το κάνουν όσο καλύτερα μπορούν, με όλη τους την καρδιά και όλη τους τη δύναμη. Ο Θεός δεν σφάλλει σε ό,τι κάνει. Μια τέτοια απλή αλήθεια μπορεί να γίνει πράξη από ανθρώπους με λίγη συνείδηση και λογική, αλλά αυτό είναι πέρα από τις ικανότητες των αντίχριστων. Όταν πρόκειται για την αναπροσαρμογή των καθηκόντων τους, οι αντίχριστοι αμέσως αντιδρούν με διαφωνίες, σοφιστείες και απείθεια και βαθιά μέσα τους αρνούνται να την αποδεχτούν. Τι ακριβώς υπάρχει στην καρδιά τους; Καχυποψία και αμφιβολία· στη συνέχεια εξετάζουν τους άλλους χρησιμοποιώντας κάθε είδους μεθόδους. Βολιδοσκοπούν την κατάσταση με τα λόγια και τις πράξεις τους, ενώ μπορεί και να εξαναγκάζουν ή να παρασύρουν με αδίστακτα μέσα τους ανθρώπους να πουν την αλήθεια και να μιλήσουν ειλικρινά. Προσπαθούν να καταλάβουν γιατί μετατέθηκαν —γιατί δεν τους άφησαν να κάνουν το καθήκον τους; Ποιος ακριβώς κινούσε τα νήματα; Ποιος προσπαθούσε να τους κάνει τη ζωή δύσκολη; Μέσα τους, συνεχίζουν να αναρωτιούνται, συνεχίζουν να προσπαθούν να καταλάβουν τι πραγματικά συμβαίνει, ώστε να μπορέσουν να βρουν με ποιον να τα βάλουν ή να κλείσουν παλιούς λογαριασμούς. Δεν ξέρουν να έλθουν ενώπιον του Θεού και να κάνουν την αυτοκριτική τους, να δουν ποιο είναι το πρόβλημα μέσα τους· δεν αναζητούν την αιτία μέσα τους ούτε προσεύχονται στον Θεό κάνοντας την αυτοκριτική τους και λέγοντας: «Ποιο ήταν το πρόβλημα με τον τρόπο που έκανα το καθήκον μου; Μήπως ήμουν επιπόλαιος και δεν είχα αρχές; Υπήρξε κανένα αποτέλεσμα;» Αντί να αναρωτηθούν γι’ αυτά τα θέματα, συνεχώς αμφισβητούν μέσα τους τον Θεό: «Γιατί αναπροσαρμόστηκε το καθήκον μου; Γιατί με αντιμετωπίζουν έτσι; Γιατί είναι τόσο άκαρδοι; Γιατί με αδικούν; Γιατί δεν σκέφτονται την περηφάνια μου; Γιατί μου επιτίθενται και με αποκλείουν;» Όλα αυτά τα «γιατί» αποκαλύπτουν ολοφάνερα τη διεφθαρμένη διάθεση και τον χαρακτήρα των αντίχριστων. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι για ένα τόσο ασήμαντο θέμα όπως μια μετάθεση σχετική με τα καθήκοντα οι αντίχριστοι θα κάνουν τόση φασαρία, θα προκαλέσουν τέτοια αναστάτωση και θα προσπαθήσουν με κάθε διαθέσιμο μέσο να δημιουργήσουν τόσο μεγάλα προβλήματα. Γιατί να κάνουν ένα απλό πράγμα τόσο περίπλοκο; Υπάρχει ένας μόνο λόγος: Οι αντίχριστοι ποτέ δεν υπακούν στις διευθετήσεις του οίκου του Θεού και πάντα συνδέουν στενά το καθήκον, τη φήμη το κέρδος και τη θέση τους με την ελπίδα τους να κερδίσουν ευλογίες και με τον μελλοντικό τους προορισμό, σαν να μην έχουν καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες και ανταμοιβές μόλις χάσουν τη φήμη και τη θέση τους, και αυτό τούς φαντάζει σαν να χάνουν τη ζωή τους. Σκέφτονται: «Πρέπει να είμαι προσεκτικός, δεν πρέπει να είμαι απρόσεκτος! Ο οίκος του θεού, οι αδελφοί και οι αδελφές, οι επικεφαλής και οι εργάτες, ακόμα και ο θεός —κανείς τους δεν είναι αξιόπιστος, δεν μπορώ να εμπιστευθώ κανέναν τους. Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι κανέναν περισσότερο από τον εαυτό σου, αυτός είναι ο πιο αξιόπιστος. Αν δεν κάνεις εσύ τα σχέδιά σου, ποιος θα σε νοιαστεί; Ποιος θα σκεφτεί το μέλλον σου; Ποιος θα σκεφτεί αν λάβεις ευλογίες ή όχι; Επομένως, πρέπει να κάνω προσεκτικά τα σχέδιά μου και τους υπολογισμούς μου για την πάρτη μου. Δεν γίνεται να κάνω λάθη ούτε να δείξω την παραμικρή απροσεξία, γιατί τι θα κάνω αν προσπαθήσει κάποιος να με εκμεταλλευτεί;» Φυλάγονται, λοιπόν, από τους επικεφαλής και τους εργάτες του οίκου του Θεού, καθώς φοβούνται ότι κάποιος θα τους διακρίνει και θα τους καταλάβει, και τότε θα τους απαλλάξουν από τα καθήκοντά τους και θα πάει χαμένο το όνειρό τους για ευλογίες. Θεωρούν ότι πρέπει να διατηρήσουν τη φήμη και τη θέση τους ώστε να έχουν ελπίδες να κερδίσουν ευλογίες. Ένας αντίχριστος θεωρεί ότι το να ευλογηθεί είναι σπουδαιότερο κι από τους ουρανούς, σπουδαιότερο από τη ζωή, πιο σημαντικό από την επιδίωξη της αλήθειας, την αλλαγή διάθεσης ή την προσωπική σωτηρία και πιο σημαντικό από το να κάνει καλά το καθήκον του και να είναι ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα. Νομίζει ότι το να είναι κανείς ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα, να κάνει καλά το καθήκον του και να σωθεί είναι όλα ασήμαντα πράγματα που δεν χρήζουν ιδιαίτερης αναφοράς ή σχολιασμού, ενώ η απόκτηση ευλογιών είναι το μόνο πράγμα σε ολόκληρη τη ζωή του που δεν μπορεί ποτέ να ξεχαστεί. Ό,τι κι αν συναντήσει, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι, το συσχετίζει με το να ευλογηθεί, είναι απίστευτα επιφυλακτικός και προσεκτικός και πάντα αφήνει μια διέξοδο για τον εαυτό του. Έτσι, όταν το καθήκον του αναπροσαρμόζεται, αν πρόκειται για προαγωγή, ένας αντίχριστος θα σκεφτεί ότι έχει ελπίδα να ευλογηθεί. Αν πρόκειται για υποβιβασμό, από επικεφαλής ομάδας σε βοηθό επικεφαλής ομάδας ή από βοηθό επικεφαλής ομάδας σε απλό μέλος της ομάδας, προβλέπει ότι αυτό αποτελεί μεγάλο πρόβλημα και πιστεύει ότι οι ελπίδες του να κερδίσει ευλογίες είναι ελάχιστες. Τι είδους οπτική είναι αυτή; Είναι μια σωστή οπτική; Σε καμία περίπτωση. Αυτή η άποψη είναι παράλογη! Το αν κάποιος θα κερδίσει την έγκριση του Θεού ή όχι δεν βασίζεται στο καθήκον που κάνει, αλλά στο αν κατέχει την αλήθεια, αν υποτάσσεται πραγματικά στον Θεό και αν είναι αφοσιωμένος. Αυτά είναι τα σημαντικότερα. Κατά την περίοδο της σωτηρίας τους από τον Θεό, οι άνθρωποι πρέπει να υποστούν πολλές δοκιμασίες. Ειδικά κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, πρέπει να γνωρίσουν πολλές αποτυχίες κι αναποδιές, όμως τελικά, αν κατανοήσουν την αλήθεια κι έχουν γνήσια υποταγή στον Θεό, θα εξασφαλίσουν την έγκρισή Του. Στο ζήτημα της μετάθεσης που σχετίζεται με το καθήκον τους, είναι σαφές ότι οι αντίχριστοι δεν κατανοούν την αλήθεια, δεν έχουν καμία ικανότητα κατανόησης.

Ανάμεσα σε όλους όσοι κάνουν κάποιο καθήκον, πάντα θα υπάρχουν και μερικοί που δεν κάνουν τίποτα καλά. Δεν είναι καλοί στο να γράφουν άρθρα, καθώς δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια, ενώ δεν αντιλαμβάνονται καν την πνευματική ορολογία, τη γλώσσα που χρησιμοποιούν συχνά οι χριστιανοί. Μπορεί να έχουν κάποιες δεξιότητες στο γράψιμο και κάποια μόρφωση, αλλά δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις αυτής της εργασίας. Αν τους βάλεις να διορθώνουν έγγραφα, μετά από λίγο φαίνεται ξεκάθαρα ότι ούτε αυτό μπορούν να κάνουν καλά. Υπολείπονται σε επίπεδο και πάντα τους ξεφεύγουν πράγματα, οπότε τους μεταθέτεις ξανά. Λένε ότι έχουν δεξιότητες στους υπολογιστές, αλλά, αφού κάνουν για ένα διάστημα, ένα καθήκον σ’ αυτόν τον τομέα ούτε και σ’ αυτό είναι καλοί. Φαίνεται ότι είναι καλοί μάγειρες, οπότε τους βάζεις να φτιάχνουν φαγητό για τους αδελφούς και τις αδελφές. Στο τέλος, όλοι αναφέρουν ότι τα γεύματα που ετοιμάζουν είναι ή πολύ αλμυρά ή πολύ άνοστα και είτε φτιάχνουν πολύ λίγο είτε πάρα πολύ. Βλέποντας ότι δεν είναι κατάλληλοι για το μαγείρεμα, κανονίζεις να διαδίδουν το ευαγγέλιο, αλλά μόλις ακούσουν ότι θα ενταχθούν στην ομάδα του ευαγγελίου, αποκαρδιώνονται και σκέφτονται: «Αυτό ήταν· με παροπλίζουν, τέρμα οι ελπίδες να ευλογηθώ. Μόνο να κλαίω μου μένει». Ύστερα, πεσμένοι και μέσα στην αρνητικότητα, πάνε από το κακό στο χειρότερο και δεν μπορούν να συγκεντρωθούν στη διάδοση του ευαγγελίου και την κατάθεση μαρτυρίας για το νέο έργο του Θεού. Αντ’ αυτού, σκέφτονται διαρκώς: «Πότε θα γυρίσω πάλι σε καθήκοντα σχετικά με κείμενα; Πότε θα μπορώ να κρατάω πάλι ψηλά το κεφάλι; Πότε θα μπορώ να μιλάω ξανά με τον άνωθεν ή να συμμετέχω στη λήψη αποφάσεων στο υψηλότερο επίπεδο; Πότε θα καταλάβουν όλοι και πάλι ότι είμαι επικεφαλής;» Περιμένουν μερικά χρόνια χωρίς να επιστρέψουν στα προηγούμενα καθήκοντά τους, ύστερα αρχίζουν και σκέφτονται: «Δεν έχει νόημα να πιστεύω στον θεό. Είμαι σαν όλους αυτούς εκεί έξω στον κόσμο που συναντούν ένα σωρό αναποδιές στο μονοπάτι τους για να γίνουν αξιωματούχοι, έτσι δεν είναι;» Σκέφτονται όλες αυτές τις αναποδιές και αποκαρδιώνονται ακόμα περισσότερο, χάνουν τελείως το κουράγιο τους. Λένε: «Τόσα χρόνια είμαι πιστός και δεν έχω γίνει ανώτερος επικεφαλής ούτε μία φορά. Αφού κατάφερα να υπηρετήσω ως επικεφαλής ομάδας, με απάλλαξαν από τα καθήκοντά μου, κι ούτε σε άλλα καθήκοντα έχω κάνει καλή δουλειά. Τι ατυχία με δέρνει —όλα στραβά μού πάνε πάντα. Είναι ακριβώς σαν να παλεύω με αμέτρητες αναποδιές στο μονοπάτι για να γίνω αξιωματούχος. Γιατί δεν μου δίνει προαγωγή ο οίκος του θεού; Η θέση και η υπόληψή μου έχουν πιάσει πάτο, αλήθεια. Κανείς δεν θυμάται ποιος είμαι και ο άνωθεν δεν με αναφέρει ποτέ. Περασμένα μεγαλεία, που λέμε. Τι θα κάνω που δεν έχω πετύχει πουθενά; Αγαπώ πάρα πολύ τον θεό, αγαπώ στ’ αλήθεια την εκκλησία και τον οίκο του θεού, επομένως γιατί δεν είμαι επιτυχημένος; Δεν έχει νόημα να πιστεύω στον θεό. Ήθελα πραγματικά να υλοποιήσω τα μεγαλεπήβολα σχέδιά μου εδώ, στον οίκο του θεού, να αξιοποιήσω την ενέργεια και τα προτερήματά μου, όμως ο θεός ούτε με βάζει σε σημαντικές θέσεις ούτε με βλέπει. Δεν έχει κανένα νόημα». Τι εννοούν με τις συνεχείς διαμαρτυρίες τους ότι δεν έχει κανένα νόημα; Εννοούν ότι δεν έχει νόημα να κάνουν το καθήκον τους, να επιδιώκουν την αλλαγή διάθεσης, να ακούνε την αλήθεια και να ακούνε κηρύγματα, να διαβάζουν τα λόγια του Θεού και να αναζητούν τις αλήθεια-αρχές. Επομένως, για κείνους, τι έχει νόημα να κάνουν; Να έχουν μια επίσημη θέση, να κερδίσουν ευλογίες, να εκπληρωθεί η επιθυμία και η φιλοδοξία τους για ευλογίες, να κάνουν επίδειξη με κάθε ευκαιρία, να τους θαυμάζουν οι άλλοι και να έχουν γόητρο. Για εκείνους, τίποτε άλλο δεν έχει νόημα. Όταν νιώθουν ότι δεν έχει κανένα νόημα, όταν είναι αποκαρδιωμένοι, τότε βλέπουν τα πόδια τους να οδεύουν προς την έξοδο σαν από μόνα τους. Θέλουν να φύγουν από τον οίκο του Θεού, να αποσυρθούν. Αυτό σημαίνει ότι κινδυνεύουν. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κάνουν ένα καθήκον, ιδίως εκείνοι που κάνουν κάποιο ασήμαντο καθήκον που τους φέρνει συχνά σε επαφή με τους άπιστους· κάποιοι από αυτούς είναι με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να αποσυρθούν ανά πάσα στιγμή και, αν καταρρεύσει και η τελευταία γραμμή της άμυνάς τους, τότε το άλλο πόδι θα κάνει ένα αποφασιστικό βήμα προς τα έξω και θα φύγουν μια και καλή από τον οίκο του Θεού και θα εγκαταλείψουν οριστικά την εκκλησία. Όταν αναπροσαρμόζονται τα καθήκοντά τους, πράγματα όπως το πού μετατίθενται, το τι καθήκον κάνουν, το αν το καθήκον ικανοποιεί τις προσωπικές τους επιθυμίες ή όχι, το αν τους επιτρέπει να χαίρουν της εκτίμησης των άλλων και το ποια είναι η θέση και η ιεραρχία του νέου τους καθήκοντος, όλα αυτά οι συγκεκριμένοι άνθρωποι τα συνδέουν με τον σκοπό και την επιθυμία τους να αποκτήσουν ευλογίες. Με βάση τη στάση και την άποψη που έχουν οι αντίχριστοι σχετικά με την αναπροσαρμογή των καθηκόντων τους, πού έγκειται το πρόβλημα; Είναι ή δεν είναι σοβαρό πρόβλημα; (Είναι.) Ποιο είναι το πρόβλημα; (Συνδέουν τη φυσιολογική αναπροσαρμογή των καθηκόντων τους με τη θέση τους στην εκκλησία και με το αν μπορούν να κερδίσουν ευλογίες ή όχι. Όταν αναπροσαρμόζονται τα καθήκοντά τους, αντί να αποδεχθούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού και να υπακούσουν σ’ αυτές, θεωρούν ότι χάνουν τη θέση τους και πλέον δεν θα μπορούν να αποκτήσουν ευλογίες. Ύστερα, νιώθουν ότι η πίστη στον Θεό δεν έχει νόημα και θέλουν να φύγουν από τον οίκο του Θεού.) Το μεγαλύτερο λάθος τους εδώ είναι το ότι συνδέουν την αναπροσαρμογή των καθηκόντων τους με την απόκτηση ευλογιών. Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να είχαν κάνει. Στην πραγματικότητα, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση αυτά τα δύο, αλλά επειδή η καρδιά των αντίχριστων είναι γεμάτη με την επιθυμία να αποκτήσουν ευλογίες, όποιο καθήκον κι αν κάνουν το συνδέουν με την απόκτηση ευλογιών, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον να κάνουν καλά οποιοδήποτε καθήκον και, τελικά, να αποκαλύπτονται και να αποκλείονται. Απλώς δημιουργούν προβλήματα στον εαυτό τους και μπαίνουν σε ένα καταδικασμένο μονοπάτι.

Πώς οφείλεις να χειρίζεσαι το ζήτημα της εκτέλεσης του καθήκοντός σου; Πρέπει να έχεις τη σωστή στάση, πράγμα που αποτελεί προϋπόθεση για να εκτελείς καλά το καθήκον σου. Το ποιο καθήκον είναι το κατάλληλο για σένα θα πρέπει να βασίζεται στα δυνατά σου σημεία. Αν μερικές φορές το καθήκον που σου έχει ανατεθεί από την εκκλησία δεν είναι κάτι στο οποίο είσαι καλός ή κάτι που επιθυμείς να κάνεις, μπορείς να θίξεις το ζήτημα και να το επιλύσεις με την επικοινωνία. Αλλά αν μπορείς να εκτελέσεις το καθήκον και είναι ένα καθήκον που οφείλεις να εκτελέσεις, αλλά δεν θέλεις να το κάνεις μόνο και μόνο επειδή φοβάσαι να υποφέρεις, τότε έχεις πρόβλημα. Εάν είσαι πρόθυμος να υπακούσεις και μπορείς να επαναστατήσεις ενάντια στη σάρκα σου, τότε μπορεί να ειπωθεί ότι είσαι σχετικά λογικός. Ωστόσο, αν προσπαθείς πάντα να υπολογίζεις ποια καθήκοντα έχουν μεγαλύτερο γόητρο και υποθέτεις ότι ορισμένα καθήκοντα θα κάνουν τους άλλους να σε περιφρονήσουν, αυτό αποδεικνύει ότι έχεις διεφθαρμένη διάθεση. Γιατί είσαι τόσο προκατειλημμένος απέναντι στην κατανόηση των καθηκόντων σου; Μήπως μπορείς να εκτελέσεις καλά ένα καθήκον αν το επιλέξεις με βάση τις δικές σου ιδέες; Αυτό δεν ισχύει απαραίτητα. Το σημαντικότερο εδώ είναι να απαλλαγείς από τη διεφθαρμένη διάθεσή σου· αλλιώς, δεν θα είσαι σε θέση να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου, ακόμη και αν είναι κάτι που σου αρέσει. Μερικοί άνθρωποι εκτελούν τα καθήκοντά τους χωρίς αρχές και η εκτέλεση του καθήκοντός τους βασίζεται πάντα στις δικές τους προτιμήσεις, οπότε δεν είναι ποτέ σε θέση να επιλύσουν τις δυσκολίες, κάνουν όπως όπως κάθε καθήκον που εκτελούν και τελικά αποκλείονται. Μπορούν να σωθούν άνθρωποι σαν κι αυτούς; Πρέπει να επιλέγεις το καθήκον που σου ταιριάζει, να το εκτελείς καλά και να είσαι σε θέση να αναζητάς την αλήθεια για να απαλλάσσεσαι από τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου. Μόνο τότε θα μπορέσεις να εισέλθεις στην αλήθεια-πραγματικότητα. Αν διαρκώς επιδιώκεις τις σαρκικές ανέσεις και επιζητάς να δείχνεις μια καλή εικόνα στο καθήκον σου, δεν θα μπορείς να το εκτελέσεις καλά. Και αν δεν μπορείς να εκτελέσεις καλά κανένα καθήκον, θα πρέπει να αποκλειστείς. Ορισμένοι άνθρωποι δεν είναι ικανοποιημένοι όποιο καθήκον κι αν εκτελούν· θεωρούν όλα τα καθήκοντα προσωρινά, είναι επιπόλαιοι και δεν αναζητούν την αλήθεια για να απαλλαγούν από τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτουν. Αποτέλεσμα; Εκτελούν τα καθήκοντά τους για αρκετά χρόνια χωρίς να κερδίσουν ζωή-είσοδο. Γίνονται απλοί δουλευτές και αποκλείονται. Εκείνοι το προκάλεσαν αυτό στον εαυτό τους, έτσι δεν είναι; Οι κακοί άνθρωποι και οι αντίχριστοι δεν έχουν ποτέ τη σωστή στάση στα καθήκοντά τους. Τι σκέφτονται όταν μετατίθενται; «Νομίζετε ότι είμαι ένας απλός πάροχος υπηρεσιών; Όταν με χρησιμοποιείτε, με βάζετε να σας παρέχω υπηρεσίες και, όταν τελειώσετε μαζί μου, με διώχνετε έτσι απλά; Ε λοιπόν, δεν πρόκειται να παρέχω υπηρεσίες έτσι! Θέλω να γίνω επικεφαλής ή εργάτης, γιατί αυτή είναι η μόνη αξιοσέβαστη δουλειά εδώ. Αν δεν με αφήνετε να γίνω επικεφαλής ή εργάτης και εξακολουθείτε να θέλετε να μοχθώ, ξεχάστε το!» Τι είδους στάση είναι αυτή; Είναι στάση υποταγής; Σε ποια βάση προσεγγίζουν μια μετάθεση που αφορά το καθήκον τους; Στη βάση της παρορμητικότητας, των ιδεών τους και της διεφθαρμένης διάθεσής τους, σωστά; Και ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της προσέγγισης; Πρώτα απ’ όλα, θα μπορέσουν να είναι αφοσιωμένοι και ειλικρινείς στο επόμενο καθήκον τους; Όχι, δεν θα μπορέσουν. Θα έχουν θετική στάση; Σε τι κατάσταση θα είναι; (Σε κατάσταση απόγνωσης.) Ποια είναι η ουσία της απόγνωσης; Η αντιπαλότητα. Και ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας διάθεσης αντιπαλότητας και απόγνωσης; Μπορεί κάποιος που αισθάνεται έτσι να κάνει καλά το καθήκον του; (Όχι.) Αν κάποιος είναι πάντα αρνητικός και νιώθει αντιπαλότητα, είναι ικανός να κάνει ένα καθήκον; Όποιο καθήκον και αν κάνει, δεν μπορεί να το κάνει καλά. Πρόκειται για φαύλο κύκλο και δεν θα έχει καλό τέλος. Γιατί συμβαίνει αυτό; Τέτοιοι άνθρωποι δεν βρίσκονται σε καλό μονοπάτι· δεν αναζητούν την αλήθεια, δεν είναι υποτακτικοί και δεν μπορούν να κατανοήσουν σωστά τη στάση και την προσέγγιση του οίκου του Θεού απέναντί τους. Αυτό αποτελεί πρόβλημα, έτσι δεν είναι; Είναι μια απολύτως κατάλληλη αλλαγή καθήκοντος, όμως οι αντίχριστοι λένε ότι γίνεται για να τους βασανίσουν, ότι δεν τους φέρονται ανθρώπινα, ότι δεν υπάρχει αγάπη στον οίκο του Θεού, ότι τους φέρονται σαν να ήταν μηχανές, τους καλούν όταν τους χρειάζονται και μετά τους παραμερίζουν. Δεν είναι αυτό ένα στρεβλό επιχείρημα; Έχουν συνείδηση ή λογική όσοι λένε κάτι τέτοιο; Δεν έχουν ανθρώπινη φύση! Διαστρεβλώνουν ένα απολύτως σωστό θέμα, μετατρέπουν μια εντελώς κατάλληλη πρακτική σε κάτι αρνητικό —δεν είναι αυτή η μοχθηρία ενός αντίχριστου; Μπορεί κάποιος που είναι τόσο μοχθηρός να κατανοήσει την αλήθεια; Σε καμία περίπτωση. Αυτό είναι το πρόβλημα των αντίχριστων: Ό,τι τους συμβαίνει το σκέφτονται με στρεβλό τρόπο. Και γιατί σκέφτονται με στρεβλό τρόπο; Επειδή έχουν εξαιρετικά μοχθηρή φύση-ουσία. Η φύση-ουσία των αντίχριστων είναι κατά κύριο λόγο μοχθηρή, έπεται δε η φαυλότητά τους, και αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά τους. Η μοχθηρή φύση των αντίχριστων τους εμποδίζει να κατανοήσουν σωστά οτιδήποτε· αντ’ αυτού, διαστρεβλώνουν τα πάντα, φτάνουν στα άκρα, διυλίζουν τον κώνωπα και δεν μπορούν να χειριστούν τα πράγματα σωστά ή να αναζητήσουν την αλήθεια. Στη συνέχεια, αντιστέκονται ενεργά στα πράγματα και ζητούν εκδίκηση, φτάνοντας μέχρι του σημείου να διαδίδουν αντιλήψεις και να εκτονώνουν αρνητικότητα, παρακινώντας και παρασύροντας τους άλλους να αναστατώσουν το έργο της εκκλησίας. Διαδίδουν κρυφά κάποια παράπονα, κρίνουν τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζεται ο οίκος του Θεού τους ανθρώπους, κάποιους από τους διοικητικούς κανόνες του, τον τρόπο με τον οποίο ενεργούν ορισμένοι επικεφαλής και καταδικάζουν αυτούς τους επικεφαλής. Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Είναι φαύλη. Οι αντίχριστοι όχι μόνο αντιστέκονται και δείχνουν απείθεια, αλλά παρασύρουν κι άλλους ανθρώπους να δείξουν απείθεια μαζί τους, να ταχτούν στο πλευρό τους και να τους ενθαρρύνουν. Τέτοια είναι η φύση-ουσία των αντίχριστων. Δεν μπορούν να χειριστούν σωστά ούτε καν την απλή αναπροσαρμογή του καθήκοντός τους ούτε να την αποδεχθούν και να υποταχθούν σε αυτή ορθολογικά. Αντ’ αυτού, κάνουν φασαρία και προβάλλουν διάφορες δικαιολογίες, κάποιες από τις οποίες είναι ανάρμοστες και προκαλούν αποστροφή και απέχθεια στους άλλους. Αφού διαδώσουν διάφορες πλάνες και αιρέσεις, οι αντίχριστοι θα επιχειρήσουν να σώσουν ό,τι σώζεται για τον εαυτό τους και να κάνουν τους άλλους να πιστέψουν σ’ αυτούς. Αν αυτά τα μέτρα δεν πετύχουν, θα είναι σε θέση οι αντίχριστοι να αναστρέψουν την πορεία τους; Αν δεν μπορούν να προχωρήσουν σ’ αυτό το μονοπάτι, θα είναι σε θέση να αναζητήσουν την αλήθεια; Θα διαθέτουν καθόλου θέληση να μετανοήσουν; Σε καμία περίπτωση. Θα πουν: «Αν με εμποδίσεις να αποκτήσω ευλογίες, εγώ θα σας εμποδίσω όλους σας να τις αποκτήσετε! Αν δεν μπορώ να αποκτήσω ευλογίες, θα σταματήσω να πιστεύω!» Έχω μιλήσει παλιότερα για το ότι οι αντίχριστοι είναι τελείως παράλογοι· η φύση-ουσία πίσω από αυτόν τον παραλογισμό είναι ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι εξαιρετικά μοχθηροί και φαύλοι. Το σημείο για το οποίο συναναστρεφόμαστε τώρα είναι οι εκδηλώσεις και οι αποκαλύψεις που φανερώνουν εξολοκλήρου αυτήν τη φύση-ουσία, ένα σημείο που αποτελεί την πιο αυθεντική απόδειξη της συγκεκριμένης φύσης-ουσίας. Κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους θυμώνουν αν τα καθήκοντά τους αναπροσαρμοστούν έστω και μία φορά, ενώ ορισμένοι, αφότου μετατεθούν αρκετές φορές και περάσουν από το ένα καθήκον στο άλλο, δεν είναι σε θέση να κάνουν κανένα απ’ αυτά καλά και, τελικά, σκέφτονται ότι δεν έχουν καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες και θέλουν να αποσυρθούν. Με λίγα λόγια, ανεξάρτητα από το πώς αναπροσαρμόζονται τα καθήκοντά τους, αν γίνουν τυχόν αναπροσαρμογές, αυτοί οι άνθρωποι μέσα τους θα τις αναλύσουν, θα τις κρίνουν και θα τις στριφογυρίσουν στο κεφάλι τους, και θα ησυχάσουν μόνο αν διαπιστώσουν ότι οι αναπροσαρμογές δεν έχουν σχέση με το αν θα αποκτήσουν ευλογίες. Αν τυχόν διαπιστώσουν ότι οι αναπροσαρμογές έχουν την παραμικρή σχέση με την απόκτηση ευλογιών ή επηρεάζουν τις ελπίδες τους να αποκτήσουν ευλογίες, αμέσως θα ξεσηκωθούν και θα δείξουν απείθεια, εκθέτοντας τη φύση-ουσία τους. Αν αυτή η απείθειά τους αποτύχει και οι ίδιοι εκτεθούν και απορριφθούν, θα καταστρώσουν σχέδια έκτακτης ανάγκης για τον εαυτό τους και θα φύγουν από τον οίκο του Θεού αποφασιστικά και χωρίς δισταγμό, έχοντας πάψει να πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού και έχοντας πάψει να αναγνωρίζουν ότι πιστεύουν στον Θεό. Η καθημερινή ζωή τους αλλάζει αμέσως και εξαφανίζεται απ’ αυτούς κάθε ομοιότητα πιστού στον Θεό. Ξαναρχίζουν αμέσως να πίνουν, να καπνίζουν, να φορούν ασυνήθιστα ρούχα και βαρύ μακιγιάζ, και να ντύνονται στην τρίχα. Εφόσον δεν μπορούσαν να τα απολαύσουν όλα αυτά ως πιστοί στον Θεό, σπεύδουν να αναπληρώσουν τον χαμένο χρόνο. Όταν τους μπαίνει στο μυαλό η ιδέα να αποσυρθούν, αμέσως σκέφτονται τα επόμενα βήματά τους, πώς θα δουλέψουν σκληρά στον κόσμο για να πάνε μπροστά, να βρουν τη θέση τους και να ζήσουν μια καλή ζωή, καθώς και πού βρίσκεται η διέξοδός τους. Σύντομα βρίσκουν μια διέξοδο, εντοπίζουν μια θέση για τον εαυτό τους ανάμεσα σ’ αυτές τις κακές τάσεις και μέσα σ’ αυτόν τον κακό κόσμο, και αποφασίζουν με τι θα ασχοληθούν —με τις επιχειρήσεις, την πολιτική ή κάποιο άλλο εγχείρημα, που θα τους επιτρέψει να ζήσουν μια καλύτερη ζωή από τους άλλους, να έχουν ευτυχία και χαρά για τον χρόνο που τους απομένει στη γη, να είναι πιο άνετη η σάρκα τους, που θα τους επιτρέψει να απολαύσουν πλήρως τη ζωή και να συμμετέχουν σε διασκεδάσεις και ψυχαγωγίες.

Όταν κλαδεύεται ένας αντίχριστος και όταν αναπροσαρμόζεται το καθήκον του, αυτό που σκέφτεται είναι το αν θα λάβει ευλογίες που σχετίζονται πολύ στενά με τον ίδιο. Όταν πιστέψει ότι δεν έχει πια ελπίδες για κάτι τέτοιο, θα θελήσει να αποσυρθεί, να φύγει από τον οίκο του Θεού και να ξαναγυρίσει στη ζωή ενός άπιστου. Με βάση αυτό, είναι προφανές ότι, εφόσον η φύση-ουσία ενός ανθρώπου είναι εξαιρετικά σημαντική, δεν είναι πολύ σημαντικές και οι επιλογές και η επιδίωξή του; Μία σκέψη κάνει τη διαφορά: Μία σωστή απόφαση και ίσως τελικά συνεχίσεις να αποδέχεσαι τη σωτηρία του Θεού, ενώ μία λάθος απόφαση μπορεί να σε κάνει άπιστο απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, να γίνεις κάποιος που δεν έχει καμία σχέση με τον οίκο του Θεού, με το έργο του Θεού ή με το καθήκον του. Μία και μοναδική σκέψη, μια στιγμή ή ένα μικρό ζήτημα μπορεί να αλλάξει εντελώς τη μοίρα κάποιου. Μια ασυλλόγιστη απόφαση, μια μικρή, ασυλλόγιστη σκέψη ή μια απλή οπτική μπορεί να επηρεάσει το πεπρωμένο κάποιου και να καθορίσει το πού θα καταλήξει την επόμενη στιγμή. Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν συναντήσει κανένα πρόβλημα, όταν δεν έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με καμία απόφαση, έχουν την αίσθηση ότι καταλαβαίνουν πολλές αλήθειες, έχουν ανάστημα και μπορούν να παραμείνουν σταθεροί. Όταν, όμως, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με κάποια απόφαση, μια θεμελιώδη αρχή ή ένα σημαντικό ζήτημα, αυτό που θα επιλέξεις τελικά, η στάση σου απέναντι στον Θεό, καθώς και η οπτική και η στάση σου απέναντι στο θέμα θα καθορίσουν το πεπρωμένο σου και το αν θα μείνεις ή θα φύγεις. Οι επιλογές που έχουν την τάση να κάνουν οι αντίχριστοι, καθώς και οι υποκειμενικές επιθυμίες που έχουν βαθιά μέσα στην καρδιά τους, όλες τους πάνε κόντρα στην αλήθεια. Δεν υπάρχει υποταγή μέσα σ’ αυτά τα πράγματα, μόνο αντιπαλότητα· δεν υπάρχει αλήθεια ούτε ανθρώπινη φύση, μόνο ανθρώπινες διεφθαρμένες διαθέσεις, ανθρώπινες πλάνες και αιρέσεις. Αυτά τα πράγματα συχνά γεννούν σκέψεις όπως το να εγκαταλείψουν τον οίκο του Θεού και να βυθιστούν στις κακές τάσεις, ενώ ανά πάσα στιγμή μπορεί να τους κάνουν να σκεφτούν: «Αν δεν έχω ελπίδα να ευλογηθώ, γιατί να μη φύγω από τον οίκο του θεού; Αν έτσι έχει το πράγμα, δεν θα συνεχίσω να πιστεύω ούτε να κάνω το καθήκον μου. Αν έτσι μου φέρονται στον οίκο του θεού, τότε δεν θα αναγνωρίζω πια τον θεό». Τέτοιες εξωφρενικά επαναστατικές σκέψεις, τέτοιες αιρέσεις και πλάνες, τέτοιες μοχθηρές ιδέες υπάρχουν συχνά και παραμένουν στην καρδιά ενός αντίχριστου. Γι’ αυτό και, ακόμη κι αν δεν αποσυρθούν στα μισά της πορείας τους καθώς ακολουθούν τον Θεό, τους είναι πολύ δύσκολο να ακολουθήσουν το μονοπάτι μέχρι τέλους και οι περισσότεροι από αυτούς θα αποπεμφθούν και θα αποβληθούν από την εκκλησία, επειδή έχουν κάνει πολύ κακό και έχουν προκαλέσει διατάραξη και αναστάτωση. Ακόμη κι αν εξαναγκάσουν τον εαυτό τους να παραμείνουν μέχρι τέλους, από τη φύση-ουσία των αντίχριστων βλέπουμε ότι, στην πραγματικότητα, είναι αναπόφευκτο να αποσυρθούν από την εκκλησία. Βαθιά μέσα τους μπορεί ακόμη και να σκέφτονται: «Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να εγκαταλείψω τον οίκο του θεού. Ακόμη κι αν κάνω τέτοιες σκέψεις, δεν γίνεται να φύγω. Θα μείνω εδώ μέχρι να πεθάνω. Θα παραμείνω στον οίκο του θεού και θα ακολουθήσω τον θεό μέχρι τέλους». Όσο κι αν η υποκειμενική τους θέληση τους υποχρεώνει να μην εγκαταλείψουν τον οίκο του Θεού, όσο κι αν επιμένουν ότι πρέπει να παραμείνουν με την υποκειμενική τους θέληση, η τελική τους μοίρα είναι να γνωρίσουν την αποστροφή και την απόρριψη του Θεού, και να εγκαταλείψουν τον οίκο του Θεού από μόνοι τους, μια που αποστρέφονται την αλήθεια και είναι μοχθηροί μέχρι το κόκαλο.

3. Η προσέγγιση των αντίχριστων στην απαλλαγή από τα καθήκοντά τους

Συναναστραφήκαμε πριν λίγο σχετικά με δύο από τις εκδηλώσεις των αντίχριστων: η μία αφορά το όταν αντιμετωπίζουν το κλάδεμα και η άλλη το όταν γίνονται αναπροσαρμογές στο καθήκον τους. Η συναναστροφή μας επικεντρώθηκε στο τι στάση έχουν οι αντίχριστοι όταν τους συμβαίνουν τέτοια πράγματα και τι αποφάσεις παίρνουν. Φυσικά, άσχετα από το τι οπτική και στάση έχει ένας αντίχριστος όταν κλαδεύεται ή όταν αναπροσαρμόζονται τα καθήκοντά του, πάντα συνδέει αυτά τα πράγματα με το αν θα λάβει ευλογίες ή όχι. Αν είναι βέβαιος ότι δεν θα ευλογηθεί, ότι δεν έχει καμία ελπίδα, τότε, όπως είναι φυσικό, θα αποσυρθεί. Για έναν φυσιολογικό άνθρωπο, κάποιον που δεν έχει φιλοδοξίες και επιθυμίες, δεν είναι και τίποτα σπουδαίο ούτε το κλάδεμα ούτε η αναπροσαρμογή του καθήκοντός του. Κανένα από τα δύο δεν θα τον επηρεάσει ιδιαίτερα. Δεν έχει στερηθεί το δικαίωμά του να κάνει κάποιο καθήκον ούτε έχει χάσει την ελπίδα του να σωθεί, επομένως, ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν έχει ανάγκη να αντιδράσει υπερβολικά, να φοβηθεί, να πληγωθεί ή να αρχίσει να κάνει σχέδια έκτακτης ανάγκης. Δεν ισχύει το ίδιο, όμως, και για έναν αντίχριστο. Εκείνος όλα αυτά τα ζητήματα τα θεωρεί πολύ σοβαρά, καθώς τα συνδέει με την απόκτηση ευλογιών, κι αυτό στο τέλος γεννάει μέσα του κάθε είδους επαναστατικές απόψεις και συμπεριφορές, οι οποίες με τη σειρά τους γεννούν ιδέες και σχέδια απόσυρσης και εγκατάλειψης του Θεού. Στο μυαλό των αντίχριστων μπορεί να σχηματιστεί η ιδέα της απόσυρσης ακόμη και όταν τους συμβαίνουν πράγματα όπως αυτά, που είναι εξαιρετικά συνηθισμένα. Άραγε, λοιπόν, κάποιος που έχει θέση και είναι υπεύθυνος για σημαντικό έργο στον οίκο του Θεού τι είδους στάση θα είχε όταν αντιμετώπιζε την απαλλαγή από τα καθήκοντά του; Πώς θα τη χειριζόταν, ποια απόφαση θα έπαιρνε; Τέτοια πράγματα είναι ακόμα πιο ενδεικτικά. Για έναν αντίχριστο, συμφέροντα όπως η θέση, η εξουσία και το γόητρο είναι τα πιο σημαντικά, πράγματα που τα εξισώνει με την ίδια του τη ζωή. Γι’ αυτόν τον λόγο, όταν ένας αντίχριστος απαλλάσσεται από τα καθήκοντά του, όταν χάνει τον τίτλο του «επικεφαλής» και δεν έχει πια θέση, συνεπώς έχει χάσει την εξουσία και το γόητρό του, και δεν απολαμβάνει πια την ειδική μεταχείριση της εκτίμησης, της υποστήριξης και του θαυμασμού, καθώς ο αντίχριστος βλέπει τη θέση και την εξουσία σαν την ίδια τη ζωή του, το θεωρεί αυτό εντελώς απαράδεκτο. Όταν ένας αντίχριστος απαλλάσσεται από τα καθήκοντά του, η πρώτη του αντίδραση είναι να νιώσει ότι τον χτύπησε κεραυνός, σαν να έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι του και ο κόσμος του να έχει καταρρεύσει. Χάθηκε αυτό στο οποίο είχε εναποθέσει τις ελπίδες του, μαζί με την ευκαιρία του να απολαμβάνει όλα τα οφέλη της θέσης στη ζωή του, καθώς και την παρόρμηση που τον κάνει να βγαίνει εκτός ελέγχου και να κάνει άσχημα πράγματα. Αυτό θεωρεί το πιο απαράδεκτο από όλα. Η πρώτη του σκέψη είναι: «Τώρα που έχασα τη θέση μου, πώς θα με βλέπουν οι άλλοι; Τι θα σκέφτονται για μένα οι αδελφοί και οι αδελφές από το χωριό; Πώς θα με βλέπουν όλοι όσοι με γνωρίζουν; Θα συνεχίσουν να με καλοπιάνουν; Θα μου φέρονται το ίδιο φιλικά; Θα συνεχίζουν να με υποστηρίζουν πάντα και παντού; Θα συνεχίσουν να με ακολουθούν όπου κι αν πάω; Θα συνεχίζουν να φροντίζουν όλα τα πράγματα που χρειάζομαι στη ζωή μου; Όταν τους μιλάω, θα συνεχίσουν να είναι ευγενικοί και να με υποδέχονται μ’ ένα χαμόγελο; Πώς θα τα βγάλω πέρα χωρίς τη θέση μου; Πώς θα βαδίσω στο μονοπάτι που έπεται; Πώς θα εδραιωθώ ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους; Τώρα που έχασα τη θέση μου, δεν σημαίνει αυτό ότι έχω λιγότερες ελπίδες να ευλογηθώ; Θα μπορέσω να αποκτήσω σπουδαίες ευλογίες; Θα λάβω κάποια μεγάλη ανταμοιβή ή ένα μεγάλο στεφάνι;» Όταν σκέφτεται ότι έχουν χαθεί ή ότι έχουν μειωθεί κατά πολύ οι ελπίδες του να ευλογηθεί, νιώθει το κεφάλι του έτοιμο να εκραγεί, η καρδιά του χτυπάει σαν τρελή και πονάει σαν να τον μαχαιρώνουν. Όταν πρόκειται να χάσει την ευλογία της εισόδου στη βασιλεία των ουρανών που τόσον καιρό, λαχταρούσε μέρα-νύχτα, νιώθει ότι άκουσε αναπάντεχα και φριχτά νέα. Για έναν αντίχριστο, το να μην έχει θέση ισούται με το να μην έχει καμία ελπίδα να ευλογηθεί και είναι σαν όρθιο πτώμα, το σώμα του μοιάζει με άδειο κουφάρι, χωρίς ψυχή, χωρίς τίποτα να καθοδηγεί τη ζωή του. Δεν έχει καμία ελπίδα και τίποτα στο οποίο να προσβλέπει. Όταν ένας αντίχριστος έρχεται αντιμέτωπος με την έκθεση και την απαλλαγή από τα καθήκοντά του, το πρώτο πράγμα που σκέφτεται είναι ότι έχει χάσει κάθε ελπίδα να ευλογηθεί. Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, θα τα παρατούσε; Θα ήταν διατεθειμένος να υποταχθεί; Θα εκμεταλλευόταν αυτήν την ευκαιρία για να εγκαταλείψει την επιθυμία του για ευλογίες, να εγκαταλείψει τη θέση, να γίνει με τη θέλησή του ένας απλός ακόλουθος, να κάνει απλή δουλειά για τον Θεό και να κάνει καλά το καθήκον του; (Όχι.) Θα μπορούσε να είναι αυτή μια κρίσιμη καμπή για κείνον; Αυτή η κρίσιμη καμπή θα τον έκανε να αναπτυχθεί προς μια καλή κατεύθυνση και με θετικό τρόπο ή θα τον έκανε να αναπτυχθεί προς μια χειρότερη κατεύθυνση και με αρνητικό τρόπο; Με βάση τη φύση-ουσία ενός αντίχριστου, είναι προφανές ότι η απαλλαγή από τα καθήκοντα δεν είναι σε καμία περίπτωση η αφορμή για να εγκαταλείψει την επιθυμία του για ευλογίες ή να αρχίσει να αγαπά και να αναζητά την αλήθεια. Αντ’ αυτού, θα εργαστεί ακόμα πιο σκληρά για να πολεμήσει για την ευκαιρία και την ελπίδα να ευλογηθεί· θα προσκολληθεί σε κάθε ευκαιρία που μπορεί να του φέρει ευλογίες, που μπορεί να τον βοηθήσει να οργανώσει την επιστροφή του και να του δώσει τη δυνατότητα να ανακτήσει τη θέση του. Γι’ αυτό και, όταν ένας αντίχριστος βρεθεί αντιμέτωπος με την απαλλαγή από τα καθήκοντά του, όχι μόνο θα νιώσει σύγχυση, απογοήτευση και αντιπαλότητα, αλλά και θα πολεμήσει με νύχια και με δόντια ενάντια σε αυτήν την απαλλαγή, θα πασχίσει να αναστρέψει την κατάσταση και να την αλλάξει. Θα αγωνιστεί με όλη του τη δύναμη να διατηρήσει την ελπίδα του να ευλογηθεί και να κρατήσει ακέραια τη θέση, το γόητρο και την εξουσία του. Πώς θα αγωνιστεί; Επιχειρώντας να δικαιωθεί, προβάλλοντας δικαιολογίες και αιτιολογήσεις, και μιλώντας για το πώς έκανε ό,τι έκανε, τι τον οδήγησε στο σφάλμα, πώς ξαγρυπνά όλη νύχτα για να βοηθήσει τους άλλους και να συναναστραφεί μαζί τους, και τι ήταν αυτό που τον οδήγησε να δείξει αμέλεια στο συγκεκριμένο ζήτημα. Θα διευκρινίσει και θα εξηγήσει και την παραμικρή λεπτομέρεια του ζητήματος, ώστε να μπορέσει να σώσει την κατάσταση και να γλιτώσει από τη συμφορά της απαλλαγής από τα καθήκοντά του.

Σε ποια πλαίσια και ζητήματα υπάρχουν οι μεγαλύτερες πιθανότητες να φανερώσουν και να αποκαλύψουν οι αντίχριστοι τη σατανική τους φύση; Όταν εκτίθενται και απαλλάσσονται από τα καθήκοντά τους, δηλαδή όταν χάνουν τη θέση τους. Η κύρια εκδήλωση των αντίχριστων είναι ότι κάνουν το παν για να δικαιωθούν και καταφεύγουν σε σοφιστείες. Όσο κι αν συναναστραφείς μαζί τους για την αλήθεια, εκείνοι αντιστέκονται και αρνούνται να αποδεχθούν αυτό που λες. Όταν έρχονται αντιμέτωποι με την έκθεση του εκλεκτού λαού του Θεού για όλα τα γεγονότα του κακού που κάνουν, δεν τα παραδέχονται καθόλου, καθώς φοβούνται ότι, αν το κάνουν, θα κριθούν ένοχοι για όλες αυτές τις κατηγορίες και θα αποπεμφθούν ή θα αποβληθούν. Την ίδια στιγμή που αρνούνται να αποδεχθούν τις κατηγορίες που τους αποδίδονται, φτάνουν μέχρι και το σημείο να μεταθέτουν σε άλλους τα λάθη και τις ευθύνες τους. Αυτό το γεγονός αρκεί για να αποδείξει ότι οι αντίχριστοι ποτέ δεν αποδέχονται την αλήθεια, δεν παραδέχονται τα λάθη τους και δεν αποκτούν πραγματική αυτογνωσία, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι η φύση τους είναι αλαζονική και αυτάρεσκη, ότι αποστρέφεται την αλήθεια, μισεί την αλήθεια και δεν την αποδέχεται καθόλου, κι έτσι δεν υπάρχει σωτηρία γι’ αυτούς. Όσοι διαθέτουν μια κάποια ανθρώπινη φύση και λογική μπορούν να ομολογήσουν και να παραδεχτούν τα λάθη τους, να σκύψουν το κεφάλι όταν έρχονται αντιμέτωποι με τα γεγονότα και να μετανιώσουν για τα κακά πράγματα που έχουν κάνει· οι αντίχριστοι, όμως, είναι ανίκανοι για όλα αυτά, πράγμα που δείχνει ότι δεν διαθέτουν ίχνος συνείδησης ή λογικής και στερούνται οποιασδήποτε ανθρώπινης φύσης. Στην καρδιά τους, οι αντίχριστοι εξισώνουν πάντα το πόσο υψηλή ή χαμηλή είναι η κοινωνική τους θέση με το πόσο μεγάλες ή μικρές θα είναι οι ευλογίες τους. Είτε πρόκειται για τον οίκο του Θεού είτε για οποιαδήποτε άλλη ομάδα, γι’ αυτούς η θέση και η τάξη των ανθρώπων είναι αυστηρά οριοθετημένες, όπως και η τελική τους έκβαση· το πόσο υψηλή είναι η θέση κάποιου και το πόση εξουσία ασκεί στον οίκο του Θεού σε αυτήν τη ζωή είναι ισοδύναμο με το μέγεθος των ευλογιών, των ανταμοιβών και του στεφανιού που θα λάβει στον κόσμο που έπεται· αυτά τα πράγματα συνδέονται. Ευσταθεί αυτή η άποψη; Ο Θεός δεν το είπε ποτέ αυτό ούτε υποσχέθηκε ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά αυτό είναι το είδος της σκέψης που γεννιέται στο μυαλό ενός αντίχριστου. Επί του παρόντος, δεν θα ασχοληθούμε με τους λόγους για τους οποίους κάνουν οι αντίχριστοι τέτοιες σκέψεις. Ωστόσο, όσον αφορά τη φύση-ουσία τους, έχουν γεννηθεί με την αγάπη για τη θέση κι επίσης ελπίζουν ότι σ’ αυτήν τη ζωή θα έχουν επιφανή θέση και υψηλό γόητρο, ότι θα ασκούν εξουσία, και θέλουν να συνεχίσουν να τα απολαμβάνουν όλα αυτά και στον κόσμο που έπεται. Πώς, λοιπόν, θα τα πετύχουν όλα αυτά; Όπως το σκέφτονται οι αντίχριστοι, θα τα πετύχουν κάνοντας κάποια πράγματα που είναι ικανοί να κάνουν, πράγματα που θέλουν και αγαπούν να κάνουν, ενώ θα έχουν θέση, εξουσία και γόητρο σ’ αυτήν τη ζωή, κι έπειτα θα ανταλλάξουν αυτά τα πράγματα με ευλογίες, στεφάνια και ανταμοιβές στο μέλλον. Αυτή είναι η φιλοσοφία των αντίχριστων για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, με αυτόν τον τρόπο πιστεύουν στον Θεό και αυτήν τη σκοπιά υιοθετούν κατά την πίστη τους στον Θεό. Οι σκέψεις και οι απόψεις τους, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο πιστεύουν στον Θεό, δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τα λόγια και τις υποσχέσεις του Θεού —είναι τελείως άσχετα. Πείτε μου: Είναι στα καλά τους αυτοί οι αντίχριστοι; Δεν είναι ακραία μοχθηροί; Αγνοούν και αρνιούνται να αποδεχθούν οτιδήποτε λένε τα λόγια του Θεού, θεωρούν ότι είναι σωστός ο τρόπος που σκέφτονται και πιστεύουν στον Θεό, και τα απολαμβάνουν όλα αυτά, νιώθοντας χαρά και θαυμασμό για τον εαυτό τους. Δεν αναζητούν ποτέ την αλήθεια ούτε εξετάζουν τα λόγια του Θεού για να δουν αν λένε τέτοια πράγματα ή δίνουν τέτοιες υποσχέσεις. Οι αντίχριστοι το θεωρούν δεδομένο ότι είναι από τη φύση τους εξυπνότεροι απ’ τους άλλους, σοφοί, ταλαντούχοι και εξαιρετικά χαρισματικοί. Νιώθουν ότι πρέπει να ξεχωρίζουν ανάμεσα στους άλλους, να είναι αφεντικά, να αποτελούν αντικείμενο θαυμασμού για τους άλλους, να ασκούν εξουσία, να διαφεντεύουν τους άλλους, λες και όλοι οι πιστοί στον Θεό πρέπει να τους αφήνουν να κάνουν κουμάντο και να βρίσκονται υπό την καθοδήγησή τους. Όλα αυτά θέλουν να τα αποκτήσουν σ’ αυτήν τη ζωή. Επιπλέον, θέλουν στον κόσμο που έπεται να αποκτήσουν ευλογίες τις οποίες δεν μπορούν να αποκτήσουν οι άλλοι άνθρωποι και αυτό το θεωρούν αυτονόητο. Δεν είναι τελείως ξεδιάντροποι οι αντίχριστοι που έχουν τέτοιες σκέψεις και απόψεις; Δεν κωφεύουν κάπως στη λογική; Από πού κι ως πού σκέφτεσαι έτσι; Από πού κι ως πού θέλεις να χαίρεις μεγάλης εκτίμησης από τους άλλους; Από πού κι ως πού θέλεις να κάνεις κουμάντο στους άλλους; Από πού κι ως πού θέλεις να έχεις εξουσία και να κατέχεις υψηλά αξιώματα ανάμεσα στους ανθρώπους; Το προκαθόρισε ο Θεός ή μήπως εσύ έχεις την αλήθεια και έχεις ανθρώπινη φύση; Δικαιούσαι να επιβάλλεις τη θέση σου και να γίνεις επικεφαλής των άλλων μόνο και μόνο επειδή έχεις κάποια μόρφωση και λίγες γνώσεις κι επειδή είσαι κάπως ψηλός και όμορφος; Αυτό σου δίνει το δικαίωμα να δίνεις διαταγές; Αυτό σου δίνει το δικαίωμα να ελέγχεις τους άλλους; Σε ποια λόγια του Θεού λέει Εκείνος: «Είσαι όμορφος, έχεις δυνατά σημεία και χαρίσματα, οπότε πρέπει να κάνεις κουμάντο στους άλλους και να έχεις μόνιμη θέση»; Σου έδωσε ο Θεός αυτήν την εξουσία; Το προκαθόρισε αυτό ο Θεός; Όχι. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές σε επιλέγουν για να γίνεις επικεφαλής ή εργάτης, σου δίνουν μήπως κάποια θέση; Είναι μια ευλογία που σου αξίζει σ’ αυτήν τη ζωή; Ορισμένοι άνθρωποι ερμηνεύουν το να απολαμβάνουν αυτά τα πράγματα ως ισοδύναμο με το να λαμβάνουν εκατονταπλάσιες ανταμοιβές σ’ αυτήν τη ζωή και θεωρούν ότι, εφόσον έχουν θέση και εξουσία, μπορούν να δίνουν διαταγές και να διαφεντεύουν πολλούς ανθρώπους, πρέπει να περιβάλλονται από μια κουστωδία ακολούθων, και να έχουν πάντα ανθρώπους να τους υπηρετούν και να τους περιτριγυρίζουν όπου πηγαίνουν. Από πού κι ως πού θέλεις να απολαμβάνεις αυτά τα πράγματα; Οι αδελφοί και οι αδελφές σε επιλέγουν να γίνεις επικεφαλής ώστε να κάνεις αυτό το καθήκον, όχι για να παραπλανάς τους ανθρώπους, να χαίρεις μεγάλης εκτίμησης και θαυμασμού από τους αδελφούς και τις αδελφές ή, ακόμα λιγότερο, για να ασκείς εξουσία και να απολαμβάνεις τα οφέλη της θέσης. Όχι· το κάνουν ώστε να μπορείς να κάνεις το καθήκον σου σύμφωνα με τις εργασιακές ρυθμίσεις και τις αλήθεια-αρχές. Επιπλέον, ο Θεός δεν έχει προκαθορίσει ότι δεν μπορεί να απαλλαγεί από τα καθήκοντά του κάποιος που έχουν επιλέξει οι αδελφοί και οι αδελφές να γίνει επικεφαλής. Νομίζεις ότι είσαι κάποιος που χρησιμοποιείται από το Άγιο Πνεύμα; Νομίζεις ότι κανείς δεν μπορεί να σε απαλλάξει από τα καθήκοντά σου; Και τι πειράζει αν απαλλαγείς από τα καθήκοντά σου; Δεν σε αποβάλλουν επειδή σε λυπούνται και σου δίνουν μια ευκαιρία να μετανοήσεις, αλλά εσύ και πάλι δεν είσαι ικανοποιημένος. Τι γκρινιάζεις; Αν θέλεις να αποσυρθείς και δεν πιστεύεις πια στον Θεό επειδή έσβησαν οι ελπίδες σου να ευλογηθείς, είσαι ελεύθερος να αποσυρθείς! Νομίζεις ότι ο οίκος του Θεού δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα χωρίς εσένα; Ότι χωρίς εσένα η γη θα σταματήσει να γυρίζει; Ότι χωρίς εσένα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί το έργο του οίκου του Θεού; Ε, λοιπόν, λάθος νομίζεις! Η γη δεν θα σταματήσει να γυρίζει, ο ήλιος δεν θα σταματήσει να ανατέλλει όποιος άνθρωπος κι αν λείψει —κανένας άνθρωπος δεν είναι αναντικατάστατος, μόνο ο Θεός— το έργο της εκκλησίας θα συνεχίσει να πραγματοποιείται κανονικά. Όποιος νομίζει ότι η εκκλησία δεν μπορεί να κάνει χωρίς αυτόν και ότι ο οίκος του Θεού δεν μπορεί να κάνει χωρίς αυτόν άραγε δεν είναι αντίχριστος; Έχεις συνηθίσει να απολαμβάνεις τα οφέλη της θέσης, έτσι δεν είναι; Έχεις συνηθίσει να απολαμβάνεις τον θαυμασμό των άλλων, να σε έχουν σε μεγάλη εκτίμηση και να σε καλοπιάνουν, έτσι δεν είναι; Τι σου δίνει το δικαίωμα να απολαμβάνεις τον θαυμασμό των άλλων; Τι σου δίνει το δικαίωμα να σε υποδέχονται οι άλλοι με χαμόγελα; Μήπως θέλεις και να σου κάνουν τεμενάδες οι άλλοι και να σε λατρεύουν; Αν ναι, αυτό άραγε δεν σημαίνει ότι είσαι τελείως ξεδιάντροπος; Κάποιοι άνθρωποι, όταν απαλλάσσονται από τα καθήκοντά τους, στενοχωριούνται και υποφέρουν περισσότερο κι απ’ το αν είχε πεθάνει ένα μέλος της οικογένειάς τους. Σκαλίζουν τα πάντα και τσακώνονται με τον οίκο του Θεού, λες και κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να είναι επικεφαλής στην εκκλησία, λες και μόνο εκείνοι στήριζαν μέχρι τώρα το έργο της εκκλησίας. Αυτό είναι τεράστιο λάθος. Το ότι οι εκλεκτοί του Θεού δεν εγκαταλείπουν τον Θεό είναι αποτέλεσμα των λόγων Του· πηγαίνουν στις συναθροίσεις και ζουν την εκκλησιαστική ζωή επειδή πιστεύουν στον Θεό κι έχουν αληθινή πίστη σ’ Εκείνον. Δεν ισχύει ότι οι εκλεκτοί του Θεού παραμένουν σταθεροί και συμμετέχουν κανονικά στις συναθροίσεις επειδή εκείνοι οι άνθρωποι κατάλαβαν την αλήθεια και τους πότισαν καλά. Οι επικεφαλής της εκκλησίας αντικαθίστανται ξανά και ξανά, πολλοί ψευδοεπικεφαλής και ψευδοεργάτες απαλλάσσονται από τα καθήκοντά τους, και οι εκλεκτοί του Θεού συνεχίζουν να πηγαίνουν στις συναθροίσεις και να τρώνε και να πίνουν τα λόγια του Θεού όπως πάντα· αυτό δεν έχει καμία σχέση με τους ψευδοεπικεφαλής και τους ψευδοεργάτες. Ποιο είναι το νόημα να φέρνεις εκείνα τα επιχειρήματα; Δεν φέρνεις απλώς παράλογα και μπερδεμένα επιχειρήματα; Αν όντως έχεις την αλήθεια-πραγματικότητα και έχεις λύσει πολλά από τα θέματα που αντιμετωπίζει ο εκλεκτός λαός του Θεού με ζωή-είσοδο, τότε ο εκλεκτός λαός του Θεού θα το γνωρίζει αυτό βαθιά μέσα του. Αν δεν έχεις την αλήθεια-πραγματικότητα και δεν μπορείς να συναναστραφείς σχετικά με την αλήθεια για να λύσεις προβλήματα, τότε η κανονική ανάπτυξη του έργου της εκκλησίας δεν έχει καμία σχέση μ’ εσένα. Πάρα πολλοί ψευδοεπικεφαλής και ψευδοεργάτες, μόλις απαλλαγούν από τα καθήκοντά τους, όλο δικαιολογούνται, σαν να είχαν τεράστια συνεισφορά στην εκκλησία, ενώ στην πραγματικότητα δεν έκαναν καθόλου αληθινό έργο, ενώ η κανονική τάξη της εκκλησιαστικής ζωής δεν διατηρήθηκε χάρη στη δική τους συμμετοχή. Χωρίς αυτούς, οι εκλεκτοί του Θεού συνεχίζουν να πηγαίνουν στις συναθροίσεις κανονικά και να κάνουν τα καθήκοντά τους ως συνήθως. Αν δεν έχεις την αλήθεια-πραγματικότητα και δεν κάνεις καθόλου αληθινό έργο, τότε πρέπει να απαλλαγείς από τα καθήκοντά σου ώστε να μη συνεχίσεις να επηρεάζεις και να καθυστερείς τόσο το εκκλησιαστικό έργο όσο και τη ζωή-είσοδο του εκλεκτού λαού του Θεού. Ο οίκος του Θεού δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει ψευδοεπικεφαλής και ψευδοεργάτες —πίστεψες μήπως ότι ο οίκος του Θεού δεν έχει τη δύναμη να σε απαλλάξει από τα καθήκοντά σου; Τα έκανες θάλασσα στο έργο σου, προξένησες μεγάλες φασαρίες και ζημιές στο εκκλησιαστικό έργο, προκάλεσες πολλές έγνοιες στον Άνωθεν· η χρησιμοποίησή σου είναι μεγάλος μπελάς και προκαλεί μεγάλη αηδία, αποστροφή και απέχθεια στους ανθρώπους. Είσαι εξαιρετικά ανόητος, αδαής και πεισματάρης, δεν σου αξίζει καν να κλαδευτείς· επομένως, ο οίκος του Θεού θέλει να σε πετάξει έξω με τις κλωτσιές, να σε αποκλείσει άμεσα και να τελειώνει με το θέμα. Κι εσύ θέλεις παρ’ όλα αυτά να σου δώσει ο Άνωθεν άλλη μια ευκαιρία να συνεχίσεις να είσαι επικεφαλής; Ξέχασέ το! Οι ψευδοεπικεφαλής και οι αντίχριστοι που δεν έχουν ούτε συνείδηση ούτε λογική, που κάνουν κακό και προκαλούν αναστάτωση, άπαξ και αποκλειστούν, αποκλείονται διά παντός. Αν μπορείς να κάνεις αληθινό έργο, τότε θα χρησιμοποιηθείς· αν δεν μπορείς να κάνεις αληθινό έργο, ενώ ταυτόχρονα κάνεις κακό και προκαλείς αναστάτωση, τότε θα αποκλειστείς αμέσως· αυτή είναι η αρχή του οίκου του Θεού για τη χρησιμοποίηση των ανθρώπων. Κάποιοι αντίχριστοι δεν υποχωρούν και λένε: «Με απαλλάσσετε από τα καθήκοντά μου επειδή δεν έκανα αληθινό έργο· γιατί δεν μου δίνετε μια ευκαιρία να μετανοήσω;» Δεν είναι στρεβλό επιχείρημα αυτό; Απαλλάσσεσαι από τα καθήκοντά σου επειδή έχεις κάνει μεγάλο κακό, κι απαλλάσσεσαι μόνο μετά από πάρα πολλά κλαδέματα κι αφού αρνήθηκες κάθετα να μετανοήσεις. Ποια άλλα επιχειρήματα μπορείς να φέρεις, λοιπόν; Επιδίωξες τη φήμη, το κέρδος και τη θέση, και δεν έκανες αληθινό έργο· έριξες σε τέλμα το εκκλησιαστικό έργο, τα προβλήματα συσσωρεύτηκαν και δεν έκανες τίποτα —πόσες έγνοιες προκάλεσες στον Άνωθεν; Ενώ ο Άνωθεν σε στήριζε και σε βοηθούσε στο έργο σου, εσύ ενεργούσες υπόγεια, έκανες ένα σωρό πράγματα που παραβιάζουν τις αρχές, πράγματα που δεν είναι να τα βλέπει κανείς, πίσω από την πλάτη του Άνωθεν, ξοδεύοντας αυθαίρετα τις προσφορές του Θεού για να αγοράσεις ένα σωρό πράγματα που δεν είχες καμία δουλειά ν’ αγοράζεις, προξενώντας μεγάλη ζημιά στα συμφέροντα του οίκου του Θεού και προκαλώντας τεράστια καταστροφή στο εκκλησιαστικό έργο! Γιατί δεν μιλάς ποτέ γι’ αυτές τις κακές πράξεις; Όταν ο οίκος του Θεού θέλει να σε απαλλάξει από τα καθήκοντά σου, εσύ λες τελείως αναίσχυντα: «Μπορείτε να μου δώσετε άλλη μια ευκαιρία;» Γιατί να σου δώσει κι άλλη ευκαιρία ο οίκος του Θεού; Για να συνεχίσεις να βγαίνεις εκτός ελέγχου και να κάνεις κακά πράγματα; Πώς ζητάς από τον οίκο του Θεού να σου δώσει κι άλλη ευκαιρία —τσίπα δεν έχεις πάνω σου; Πώς είναι δυνατόν να σου δώσουν κι άλλη ευκαιρία, ενώ ούτε τη φύση σου γνωρίζεις καθόλου ούτε, βέβαια, νιώθεις μέσα σου τύψεις; Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν ντροπή, δεν έχουν φιλότιμο, είναι κακοί και αντίχριστοι!

Ορισμένοι επικεφαλής και εργάτες δεν μπορούν να κάνουν καθόλου αληθινό έργο ούτε καν μετά από καθοδήγηση και βοήθεια από τον Άνωθεν για αρκετό καιρό. Δεν μπορούν καν να χειριστούν καλά το έργο των γενικών υποθέσεων και αυτό δείχνει ότι υπολείπονται πάρα πολύ σε επίπεδο. Ο Άνωθεν πρέπει, επίσης, να παίρνει πληροφορίες και να κάνει επιθεωρήσεις σχετικά με κάθε πτυχή του έργου, καθώς και να ζητά από τους αδελφούς και τις αδελφές να αναφέρουν άμεσα τυχόν προβλήματα. Επιπλέον, ο Άνωθεν πρέπει να διεξάγει ελέγχους, να προσφέρει καθοδήγηση και να συναναστρέφεται για τις αρχές που αφορούν όλες τις πτυχές του έργου. Αφότου ο Άνωθεν ολοκληρώσει τις συναναστροφές για τις αρχές, κάποιοι ακόμα δεν ξέρουν πώς πρέπει να κάνουν διάφορα πράγματα και δεν τα κάνουν σωστά, ενώ κάποιοι βγαίνουν και εκτός ελέγχου, κάνοντας κακά πράγματα· ό,τι έργο κι αν κάνουν, δεν αναζητούν ποτέ με τον Άνωθεν, δεν αναφέρουν ποτέ στον Άνωθεν τυχόν προβλήματα και προτιμούν να ενεργούν κρυφά. Τι πρόβλημα είναι αυτό; Ποια είναι η φύση αυτών των ανθρώπων; Αγαπούν την αλήθεια; Τους αξίζει να καλλιεργηθούν; Τους αξίζει ακόμα να είναι επικεφαλής και εργάτες; Πρώτον, δεν αναζητούν πριν κάνουν κάτι· δεύτερον, δεν υποβάλλουν καμία αναφορά ενώ το κάνουν· και τρίτον, δεν κάνουν καμία ενημέρωση αφότου το έχουν ολοκληρώσει. Ενεργούν τόσο επαίσχυντα, αλλά και πάλι δεν θέλουν να απαλλαγούν από τα καθήκοντά τους, ενώ ούτε υποχωρούν αφότου απαλλαγούν —κανείς δεν μπορεί να τους βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους, έτσι δεν είναι; Πείτε Μου: Δεν είναι τελείως αναίσχυντοι και δεν κωφεύουν στη λογική οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν μπορεί να τους βοηθήσει κανείς; Δεν κάνουν τίποτα καλά, είναι καλοπερασάκηδες και τεμπέληδες. Όταν κάνουν κάποιο έργο, απλώς ανοίγουν το στόμα τους για να δώσουν διαταγές και, αφού μιλήσουν, δεν κάνουν τίποτ’ άλλο. Ποτέ δεν εποπτεύουν, δεν επιθεωρούν και δεν ελέγχουν σε δεύτερο χρόνο το έργο, ενώ νιώθουν εχθρότητα και δυσαρέσκεια απέναντι σε όποιον κάνει αυτά τα πράγματα και θέλουν να τον κάνουν να υποφέρει —δεν είναι κλασικοί αντίχριστοι αυτοί; Τόσο επαίσχυντοι είναι οι αντίχριστοι· δεν γνωρίζουν τι είναι, ενεργούν έτσι επαίσχυντα και παρ’ όλα αυτά θέλουν να ευλογηθούν, παρ’ όλα αυτά θέλουν να ανταγωνίζονται με τον οίκο του Θεού και τον Άνωθεν για το ποιος είναι ανώτερος και παρ’ όλα αυτά θέλουν να διαφωνούν —δεν φλερτάρουν με τον θάνατο ενεργώντας έτσι; Όταν τέτοια σκουπίδια απαλλάσσονται από τα καθήκοντά τους, είναι πολύ αγανακτισμένοι και ανυπάκουοι. Πραγματικά είναι αναίσχυντοι και δεν διαθέτουν ίχνος λογικής! Όταν κάνουν το καθήκον τους, βγαίνουν εκτός ελέγχου και κάνουν κακά πράγματα, διαταράσσοντας και αναστατώνοντας το έργο της εκκλησίας, ενώ όταν απαλλάσσονται από τα καθήκοντά τους, όχι μόνο αρνούνται να παραδεχτούν τα λάθη τους, αλλά και ρίχνουν την ευθύνη στους άλλους και ψάχνουν κάποιον να την πληρώσει στη θέση τους, λέγοντας: «Αυτός έκανε το τάδε πράγμα και δεν είμαι μόνο εγώ υπεύθυνος που έγινε το δείνα. Το συζητήσαμε όλοι μαζί και δεν ήμουν εγώ επικεφαλής». Δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη, λες και, αν αναλάβουν την ευθύνη, θα καταδικαστούν, θα αποκλειστούν και θα χάσουν κάθε ελπίδα να ευλογηθούν. Επομένως, προτιμούν να πεθάνουν παρά να αναγνωρίσουν τα λάθη τους και να παραδεχτούν ότι είναι άμεσα υπεύθυνοι· αντ’ αυτού, επιμένουν να ρίχνουν τις ευθύνες στους άλλους. Κρίνοντας από τη νοοτροπία τους, θα πολεμήσουν τον Θεό μέχρι τέλους! Είναι αυτοί άνθρωποι που αποδέχονται την αλήθεια; Είναι αυτοί άνθρωποι που αποδέχονται την κρίση και την παίδευση του Θεού; Για να μπορούν να πολεμούν έτσι τον οίκο του Θεού, πάει να πει ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στη διάθεσή τους. Όσον αφορά το πώς προσεγγίζουν τα λάθη τους, πρώτον, δεν αναζητούν την αλήθεια και δεύτερον, δεν κάνουν αυτοκριτική. Επιπλέον, αποποιούνται τις ευθύνες και, όταν ο οίκος του Θεού τούς ορίζει με συγκεκριμένο τρόπο και τους απαλλάσσει από το καθήκον τους, πολεμούν τον οίκο του Θεού και διαδίδουν παντού τα παράπονα και την αρνητικότητά τους, προσπαθώντας να κερδίσουν τη συμπαράσταση του εκλεκτού λαού του Θεού. Πιστεύουν στον Θεό, αλλά εναντιώνονται σ’ Αυτόν —δεν φλερτάρουν με τον θάνατο; Αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά κωφεύουν στη λογική! Και τι έγινε αν απαλλάχθηκαν από το καθήκον τους και έχασαν τη θέση τους; Δεν αποβλήθηκαν ούτε στερήθηκαν το δικαίωμα να ζήσουν· μπορούν να μετανοήσουν, να κάνουν μια καινούργια αρχή και, όπου έκαναν λάθος και απέτυχαν, να προσπαθήσουν ξανά. Οι αντίχριστοι δεν μπορούν ούτε ένα τόσο απλό πράγμα να αποδεχθούν· πραγματικά δεν υπάρχει σωτηρία γι’ αυτούς! Κάποιοι αντίχριστοι, βέβαια, όταν απαλλάσσονται από τα καθήκοντά τους, επιφανειακά υπακούνε απρόθυμα και δεν δείχνουν ιδιαίτερη απόγνωση ή αντιπαλότητα· σημαίνει αυτό, όμως, ότι αποδέχονται την αλήθεια και υποτάσσονται στον Θεό; Όχι, δεν σημαίνει κάτι τέτοιο. Ο αντίχριστος έχει διάθεση και ουσία αντίχριστου και αυτά είναι που τον διακρίνουν από έναν κανονικό άνθρωπο. Αν και εξωτερικά δεν θα πει τίποτα όταν απαλλαγεί από τα καθήκοντά του, μέσα του συνεχίζει να αντιστέκεται. Δεν παραδέχεται καθόλου τα λάθη του και, όσος καιρός κι αν περάσει, δεν θα είναι ποτέ ικανός να αποκτήσει πραγματική αυτογνωσία. Αυτό έχει αποδειχθεί από καιρό. Είναι και κάτι άλλο που δεν αλλάζει ποτέ σ’ έναν αντίχριστο: Όπου κι αν κάνει ό,τι κάνει, θέλει να διαφέρει, να τον θαυμάζουν και να τον εκτιμούν οι άλλοι. Ακόμη κι αν δεν έχει επίσημο πόστο και τίτλο ως επικεφαλής της εκκλησίας ή ως επικεφαλής ομάδας, και πάλι θέλει να είναι σκάλες ανώτερος από τους άλλους όσον αφορά το κύρος και την αξία του. Ασχέτως του αν μπορεί να κάνει το έργο ή όχι, ασχέτως του τι είδους ανθρώπινη φύση ή εμπειρία ζωής έχει, θα επιστρατεύσει κάθε είδους μέσο και θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να βρει ευκαιρίες να κάνει επίδειξη, να εξασφαλίσει την εύνοια των άλλων, να τους πάρει με το μέρος του, καθώς και να δελεάσει και να παραπλανήσει τους ανθρώπους για να κερδίσει την εκτίμησή τους. Ποιο πράγμα θέλουν οι αντίχριστοι να θαυμάζουν σ’ αυτούς οι άλλοι; Παρόλο που έχουν απαλλαγεί από τα καθήκοντά τους, θεωρούν ότι «μια αποδυναμωμένη αρκούδα παραμένει πιο δυνατή από ένα ελάφι» και ότι οι ίδιοι παραμένουν αετοί που πετάνε πάνω από τις κότες. Δεν είναι αυτή η αλαζονεία και η αυταρέσκεια των αντίχριστων; Τι διαφορετικό έχουν; Δεν μπορούν να συμβιβαστούν με το γεγονός ότι δεν έχουν θέση, ότι είναι απλοί πιστοί και συνηθισμένοι άνθρωποι, με το να κάνουν απλώς το καθήκον τους καλά, πατώντας στη γη, με το να μένουν στη θέση τους ή με το να κάνουν απλώς καλά τη δουλειά τους, δείχνοντας την αφοσίωσή τους και κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούν στο έργο που τους ανατίθεται. Αυτά τα πράγματα δεν τους ικανοποιούν ούτε κατά διάνοια. Δεν είναι διατεθειμένοι να είναι τέτοιοι άνθρωποι ή να κάνουν τέτοια πράγματα. Ποια είναι η «μεγάλη προσδοκία» τους; Να τους εκτιμούν και να τους θαυμάζουν, αλλά και να έχουν εξουσία. Έτσι, ο αντίχριστος, ακόμη κι αν δεν διαθέτει κάποιον συγκεκριμένο τίτλο στο όνομά του, θα αγωνιστεί για τον εαυτό του, θα μιλήσει για τον εαυτό του και θα δικαιολογηθεί, θα κάνει ό,τι μπορεί για να επιδειχθεί, καθώς φοβάται ότι οι άνθρωποι δεν θα τον προσέξουν ή ότι κανείς δεν θα του δώσει σημασία. Θα αδράξει κάθε ευκαιρία να γίνει πιο γνωστός, να αυξήσει το γόητρό του, να κάνει περισσότερους ανθρώπους να δουν τα χαρίσματα και τα προτερήματά του, και να δείξει ότι είναι ανώτερος απ’ τους άλλους. Κάνοντας αυτά τα πράγματα, ο αντίχριστος είναι διατεθειμένος να πληρώσει οποιοδήποτε τίμημα απαιτείται για να επιδειχθεί και να παινέψει τον εαυτό του, για να κάνει τους πάντες να πιστέψουν ότι, παρόλο που δεν είναι επικεφαλής και δεν έχει θέση, εντούτοις είναι ανώτερος από τους συνηθισμένους ανθρώπους. Τότε ο αντίχριστος θα έχει πετύχει τον στόχο του. Δεν είναι διατεθειμένος να είναι ένας απλός άνθρωπος, ένας συνηθισμένος άνθρωπος· θέλει εξουσία και γόητρο, αλλά και να είναι σκάλες ανώτερος απ’ τους άλλους. Λένε κάποιοι: «Αυτό είναι αδιανόητο. Σε τι ωφελεί να έχει κανείς θέση, γόητρο και εξουσία;» Για κάποιον που διαθέτει λογική, η εξουσία και η θέση είναι άχρηστες, δεν είναι πράγματα που οφείλει να επιδιώκει. Για τους αντίχριστους, όμως, που είναι φιλόδοξοι στο έπακρο, η θέση, η εξουσία και το γόητρο είναι ζωτικής σημασίας. Κανείς δεν μπορεί ν’ αλλάξει την οπτική τους και κανείς δεν μπορεί ν’ αλλάξει τον τρόπο ζωής τους και τους στόχους της ύπαρξής τους· αυτή είναι η φύση-ουσία των αντίχριστων. Επομένως, αν δεις κάποιον που κάνει ενεργά το καθήκον του και προστατεύει τη θέση του όσο την έχει, ενώ συνεχίζει να θέλει να κάνει ό,τι μπορεί για να προστατέψει την υπόληψή του όταν δεν έχει θέση —ένας τέτοιος άνθρωπος δεν έχει σωτηρία, είναι αντίχριστος πέρα για πέρα.

Πριν και αφότου απαλλαγεί από τα καθήκοντά του ένας αντίχριστος, όταν δεν καταφέρνει, παρότι προσπαθεί ξανά και ξανά, να αποκτήσει θέση, καθώς και τη δύναμη και το γόητρο που επιθυμεί, δεν εννοεί να εγκαταλείψει τη θέση και την επιθυμία του για ευλογίες. Δεν εννοεί να παραμερίσει αυτά τα πράγματα και να αναστρέψει την πορεία του, να αρχίσει να επιδιώκει την αλήθεια ή να κάνει το καθήκον του καλά, με προσγειωμένο και κόσμιο τρόπο. Ποτέ δεν θα μετανοήσει αληθινά για όποιο λάθος έκανε, αλλά ξανά και ξανά θα κάνει αξιολογήσεις σαν κι αυτές: «Θα έχω καμιά ελπίδα να αποκτήσω θέση στο μέλλον; Χωρίς θέση, έχω καμιά ελπίδα να ευλογηθώ; Θα ικανοποιηθεί η επιθυμία μου για ευλογίες; Σε ποιο σκαλί της ιεραρχίας βρίσκομαι στον οίκο του θεού, στην εκκλησία; Πού κατατάσσομαι;» Όταν καταλήξει ότι δεν έχει ιδιαίτερο γόητρο στην εκκλησία, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τον βλέπουν ευνοϊκά, ενώ πολλοί τον χρησιμοποιούν ακόμη και ως παράδειγμα προς αποφυγήν, νιώθει ότι το γόητρό του στην εκκλησία έχει καταστραφεί, ότι δεν έχει τη στήριξη των περισσότερων ανθρώπων και δεν είναι δυνατόν να έχει ξανά την έγκριση των περισσότερων, καθώς και ότι η ελπίδα του να ευλογηθεί είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Όταν τα βλέπει όλα αυτά, όταν βγάζει αυτά τα συμπεράσματα στην αξιολόγησή του, ούτε τότε η σκέψη και η στάση του θα είναι να αφήσει στην άκρη τις προθέσεις και τις επιθυμίες του και να μετανοήσει πραγματικά στον Θεό ή να δεσμευθεί πλήρως στο να είναι απλώς στη δούλεψη του Θεού και να κάνει το καθήκον του με αφοσίωση. Δεν έχει κάτι τέτοιο στο μυαλό του —τι έχει, λοιπόν, στο μυαλό του; «Αφού δεν πρόκειται να εκπληρωθούν οι προσδοκίες μου και να έχω κάποια θέση στον οίκο του θεού, στην εκκλησία, γιατί να συνεχίσω να βαδίζω σ’ αυτό το αδιέξοδο μονοπάτι; Η αλλαγή τόπου μπορεί να ωφελήσει τους ανθρώπους. Ίσως τα πράγματα ν’ αλλάξουν προς το καλύτερο για μένα αν πάω κάπου αλλού. Γιατί να μη φύγω απ’ αυτό το μέρος που μου ράγισε την καρδιά; Γιατί να μην αφήσω πίσω μου αυτό το μέρος όπου δεν εκπληρώνονται οι προσδοκίες μου, όπου είναι δύσκολο να εκπληρωθούν οι προσδοκίες μου;» Όταν σκέφτεται αυτά τα πράγματα ένας αντίχριστος, δεν σημαίνει αυτό ότι ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την εκκλησία; Εσείς θα θέλατε ένας τέτοιος άνθρωπος να φύγει ή να μείνει; Θα έπρεπε να πειστεί να μείνει; (Δεν θα έπρεπε να πειστεί και, ακόμη κι αν οι άλλοι προσπαθήσουν να τον πείσουν, δεν πρόκειται να μείνει.) Κανείς δεν μπορεί να τον κάνει να μείνει· αλήθεια είναι αυτό. Και τι το προκαλεί αυτό; Σε τελική ανάλυση, οι αντίχριστοι δεν αγαπούν την αλήθεια, οπότε μόνο πόνο θα νιώθουν μένοντας στον οίκο του Θεού. Θα είναι σαν να προσπαθεί κάποιος να κάνει μια πόρνη, μια παλιογυναίκα, να βοηθάει τον άντρα της και να μορφώνει τα παιδιά της, να είναι ενάρετη γυναίκα, καλή σύζυγος και στοργική μητέρα. Θα μπορούσε να τα κάνει αυτά τα πράγματα; (Όχι.) Είναι θέμα της φύσης του καθενός. Επομένως, αν δεις ότι ένας αντίχριστος θέλει να αποσυρθεί, σε καμία περίπτωση μην προσπαθήσεις να τον μεταπείσεις —εκτός, βέβαια, αν είναι αλλιώς η κατάσταση κι εκείνος λέει: «Αν και είμαι αντίχριστος, θέλω να είμαι στη δούλεψη του οίκου του θεού. Θα αναγκάσω τον εαυτό μου να μην κάνω κακό και θα επαναστατήσω ενάντια στον Σατανά». Σε μια τέτοια περίπτωση, χρειάζεται να τον διώξουμε σαν μύγα; (Όχι.) Σε μια τέτοια περίπτωση, μπορούμε να αφήσουμε τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους. Ωστόσο, πρέπει να εφαρμοστεί μια συγκεκριμένη διαδικασία: Αυτόν τον αντίχριστο πρέπει να τον εποπτεύουν και να τον παρακολουθούν περισσότεροι άνθρωποι και, με το πρώτο σημάδι μπελάδων, όπως το να θέλει να κάνει κακό, πρέπει να απομακρύνεται ταχύτατα. Αν δεν μπορεί να αντέξει την εποπτεία και την παρακολούθηση των άλλων, αν νιώθει ότι τον κακομεταχειρίζονται και δεν είναι διατεθειμένος απλώς να δουλεύει, τι μεταχείριση πρέπει να έχει ένας τέτοιος άνθρωπος; Πρέπει να τον βοηθήσεις να πάρει τον δρόμο του, λέγοντας: «Έχεις ταλέντο, και πρέπει να βγεις στον κόσμο των απίστων και να υλοποιήσεις τα μεγαλεπήβολα σχέδιά σου. Είσαι πολύ σπουδαίος για να βρίσκεσαι εδώ, δεν σου ταιριάζει η εκκλησία. Δεν μπορείς ν’ απλώσεις τα φτερά σου εδώ· αυτό το έργο είναι πολύ λίγο για τα ταλέντα σου. Αν επιστρέψεις στον κόσμο, μπορεί να πάρεις προαγωγή, να βγάλεις πολλά λεφτά και να γίνεις πλούσιος. Μπορεί να γίνεις ακόμη και διάσημος!» Να τον ενθαρρύνεις γρήγορα να φύγει. Αν επιδιώκει τον πλούτο και τη θέση, αν λαχταρά τα οφέλη της θέσης, τότε άφησέ τον να γυρίσει πίσω στον κόσμο για να δουλέψει και να βγάλει λεφτά, να γίνει αξιωματούχος και να απολαύσει τη ζωή της σάρκας. Κάποιοι ίσως ρωτήσουν μήπως αυτή η μεταχείριση προέρχεται από μια καρδιά χωρίς αγάπη. Στην πραγματικότητα, οι αντίχριστοι, ακόμη κι αν δεν τους πεις τέτοια πράγματα, θα σκεφτούν μέσα τους: «Χμμμ —τη μία μου δίνουν προαγωγή και την άλλη μ’ απαλλάσσουν από τα καθήκοντά μου. Μου δίνουν θέση, αλλά με παρακολουθούν, με εποπτεύουν και με κλαδεύουν —τι ενοχλητικό που είναι αυτό! Δεν θα ήταν δύσκολο να βρω θέση αυτού του είδους και, αν δεν πίστευα στον θεό, θα ήμουν πλούσιος και θα είχα ανέβει ψηλά στην κοινωνική ιεραρχία του κόσμου πια, θα ήμουν τουλάχιστον δημοτικό στέλεχος. Γεννήθηκα για να γίνω αξιωματούχος. Είμαι εξαιρετικός ό,τι κι αν κάνω έξω στον κόσμο, σε όλα τα καταφέρνω, μπορώ να κάνω όνομα σε οποιονδήποτε τομέα και κόβει το μυαλό μου». Ακόμη κι αν δεν τους πεις τέτοια πράγματα, εκείνοι αυτά θα λένε, και γι’ αυτό εσύ πρέπει γρήγορα να πεις κάποια ευχάριστα λόγια που θέλουν εκείνοι ν’ ακούσουν και να τους ενθαρρύνεις να φύγουν γρήγορα από την εκκλησία· αυτό θα είναι ωφέλιμο για όλους. Οι αντίχριστοι επιδιώκουν τη θέση, την εξουσία και το γόητρο. Δεν θέλουν να είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, αλλά θέλουν πάντα να είναι σκάλες ανώτεροι απ’ τους άλλους, μέχρι που στο τέλος καταστρέφουν την υπόληψη και το κύρος τους, και ο Θεός τούς αναθεματίζει. Είστε διατεθειμένοι, λοιπόν, να είστε συνηθισμένοι άνθρωποι; (Ναι.) Είναι σημαντικό να είναι κανείς συνηθισμένος άνθρωπος. Να μην επιδιώκει τη φήμη και το κέρδος, αλλά αντίθετα να αρκείται στην πραγματική ζωή, να ζει με ηρεμία και χαρά, να είναι προσγειωμένος μέσα του· αυτό είναι το σωστό μονοπάτι στη ζωή. Αν κάποιος θέλει συνέχεια να είναι ανώτερος, σκάλες πιο πάνω από τους άλλους, τότε αυτό ισοδυναμεί με το να ψήνεται στη φωτιά και να πέφτει στη μηχανή του κιμά· πάει γυρεύοντας για μπελάδες. Γιατί έχει τέτοια αισθήματα; Είναι καλό να είναι κάποιος σκάλες ανώτερος απ’ τους άλλους; (Όχι, δεν είναι.) Δεν είναι καλό. Κι όμως, οι αντίχριστοι επιμένουν να επιλέγουν αυτό το μονοπάτι. Εσείς μην ακολουθήσετε αυτό το μονοπάτι σε καμία περίπτωση!

Όταν η πίστη στον Θεό ενός συνηθισμένου διεφθαρμένου ανθρώπου ακόμα δεν έχει γερά θεμέλια, όταν αυτός ο άνθρωπος δεν έχει αναπτύξει ακόμα αληθινή πίστη στον Θεό, τότε έχει ελάχιστη πίστη και ανάστημα. Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος αντιμετωπίσει κάποια αναποδιά, θα έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και θα σκέφτεται ότι ο Θεός δεν τον αγαπά, ότι τον απεχθάνεται. Βλέποντας ότι κάθε φορά συναντά αδιέξοδο και αποτυγχάνει, ότι δεν μπορεί να ικανοποιήσει τον Θεό, θα νιώσει αποκαρδιωμένος. Θα βιώσει, επίσης, κάποια αδυναμία και αρνητικότητα, ενώ μπορεί κάποιες φορές να σκεφτεί να εγκαταλείψει την εκκλησία. Όμως αυτό δεν είναι το ίδιο με την απείθεια. Τέτοιες σκέψεις κάνει κάποιος όταν είναι σε απόγνωση και νιώθει καταπτοημένος, κι αυτό είναι τελείως διαφορετικό από την απόσυρση ενός αντίχριστου. Όταν ένας αντίχριστος θέλει να αποσυρθεί, προτιμάει να πεθάνει παρά να μετανοήσει· όταν, όμως, ένας συνηθισμένος διεφθαρμένος άνθρωπος νιώθει αποκαρδιωμένος και σκέφτεται να εγκαταλείψει την εκκλησία, τότε με τη βοήθεια και τη συναναστροφή των άλλων, καθώς και με τη δική του ενεργή συνεργασία, με προσευχή και αναζήτηση, αλλά και με την ανάγνωση των λόγων του Θεού, τα λόγια του Θεού μπορούν σιγά σιγά να τον επηρεάσουν, να τον αλλάξουν, να αλλάξουν το αν θα μείνει ή θα φύγει, καθώς και την απόφαση και τη γνώμη του. Ταυτόχρονα, τα λόγια του Θεού μπορούν, επίσης, να τον βοηθήσουν να αναπτύξει σταδιακά μεταμέλεια, θετική στάση, καθώς και τη θέληση να επιμείνει, δίνοντάς του τη δυνατότητα να γίνει σιγά σιγά δυνατός. Αυτή είναι μια εκδήλωση της διαδικασίας της ζωής-εισόδου για έναν κανονικό άνθρωπο. Ένας αντίχριστος, από την άλλη, θα πολεμήσει μέχρις εσχάτων. Δεν θα μετανοήσει ποτέ και προτιμάει να πεθάνει από το να παραδεχτεί ότι έσφαλε, από το να αποκτήσει αυτογνωσία, από το να εγκαταλείψει την επιθυμία του για ευλογίες. Δεν διαθέτει ούτε στο ελάχιστο ζωή-είσοδο. Επομένως, έναν τέτοιον άνθρωπο, που δεν είναι διατεθειμένος απλώς να δουλεύει ή δεν το κάνει σωστά, απλώς συμβούλεψέ τον να φύγει από την εκκλησία. Είναι σοφή αυτή η απόφαση, είναι ο πιο σοφός τρόπος να χειριστείς ένα τέτοιο θέμα. Ακόμη κι αν δεν τον συμβουλέψεις να φύγει, θα μπορέσεις να τον πείσεις να μείνει; Μπορείς να αλλάξεις τη μέθοδο της επιδίωξής του ή την οπτική του; Ποτέ δεν θα καταφέρεις να τα αλλάξεις αυτά. Κάποιους ανθρώπους ο οίκος του Θεού τούς παροτρύνει να μείνουν, τους βοηθάει και τους στηρίζει, επειδή η αρνητικότητα και η αδυναμία τους, καθώς και οι διεφθαρμένες διαθέσεις που έχουν αποκαλύψει, είναι κοινές σε όλους τους συνηθισμένους διεφθαρμένους ανθρώπους και εντάσσονται στο πλαίσιο της κανονικότητας. Μέσα από τη συναναστροφή για τα λόγια του Θεού, με τη βοήθεια και την υποστήριξη των άλλων, σταδιακά μπορούν να δυναμώσουν, να αποκτήσουν ανάστημα, να αναπτύξουν πίστη στον Θεό και να κάνουν το καθήκον τους με ειλικρίνεια. Τέτοιους ανθρώπους πρέπει να τους βοηθάμε και να τους παροτρύνουμε να μείνουν. Ωστόσο, τους αντίχριστους που δεν επιθυμούν να είναι απλοί δουλευτές ή που δεν δουλεύουν καλά να τους ενθαρρύνεις να φύγουν, μια που, πολύ πριν τους συμβουλεύσεις να φύγουν, ήδη το έχουν θελήσει ή είναι έτοιμοι να φύγουν ανά πάσα στιγμή. Αυτές είναι οι διάφορες εκδηλώσεις και σκέψεις που έχουν οι αντίχριστοι όταν αντιμετωπίζουν την απαλλαγή από τα καθήκοντά τους και επιθυμούν να αποσυρθούν.

4. Η συμπεριφορά των αντίχριστων όταν δεν παίρνουν προαγωγή

Υπάρχει κι άλλο ένα είδος ανθρώπου που δεν επιδιώκει την αλήθεια. Επειδή αυτοί οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, δεν κάνουν σημαντικά καθήκοντα και, κατά συνέπεια, σπάνια βιώνουν το κλάδεμα στον οίκο του Θεού, δεν έχουν βιώσει ποτέ την απαλλαγή από τα καθήκοντά τους και, φυσικά, σπανίως μετατίθενται σε διαφορετικό καθήκον. Ωστόσο, όταν μετά από αρκετά χρόνια πίστης στον Θεό δεν έχουν πάρει ακόμα προαγωγή, αρχίζουν να αξιολογούν συχνά το πόσες ελπίδες έχουν να ευλογηθούν. Ιδίως όταν βλέπουν τα λόγια του Θεού που λένε: «Όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια δεν μπορούν να φτάσουν στη σωτηρία», θεωρούν ότι έχουν ελάχιστες ελπίδες να ευλογηθούν και αρχίζουν να σκέφτονται την απόσυρση. Ορισμένοι από αυτούς τους ανθρώπους που δεν επιδιώκουν ποτέ την αλήθεια έχουν κάποιες γνώσεις και κάποια προτερήματα και, επειδή δεν έχουν πάρει προαγωγή, νιώθουν δυσαρεστημένοι και αρχίζουν να διαμαρτύρονται. Θέλουν να αποσυρθούν, αλλά φοβούνται ότι θα χάσουν την ευκαιρία τους να ευλογηθούν· αν, όμως, δεν αποσυρθούν, και πάλι δεν θα πάρουν προαγωγή —είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα γι’ αυτούς. Τι σκέφτεστε γι’ αυτό το ζήτημα; Παρόλο που αυτοί οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, κάποιοι από αυτούς είναι σχετικά επιμελείς και δυναμικοί. Όποιο καθήκον κι αν κάνουν, πάντα είναι πρόθυμοι να αποκτήσουν τις σχετικές επαγγελματικές γνώσεις, θέλουν πάντα να τους δώσει προαγωγή ο οίκος του Θεού και ανυπομονούν να έρθει η μέρα που θα διακριθούν, και, κατά συνέπεια, θα κερδίσουν τη θέση και τα διάφορα πλεονεκτήματα που θέλουν. Επιφανειακά, οι άνθρωποι αυτού του είδους μοιάζουν ήσυχοι, περνούν απαρατήρητοι και δείχνουν επιμελείς και ευσυνείδητοι όταν βρίσκονται μαζί με άλλους, όμως η καρδιά τους είναι γεμάτη φιλοδοξία και επιθυμία. Ποιο είναι το σύνθημά τους; Η ευκαιρία έρχεται σε όσους την περιμένουν. Επιφανειακά, περνούν εντελώς απαρατήρητοι και δεν επιδεικνύονται καθόλου, δεν ανταγωνίζονται ούτε αρπάζουν ό,τι θέλουν, όμως στην καρδιά τους έχουν μια «μεγάλη προσδοκία». Γι’ αυτό και, όταν βλέπουν κάποιον να παίρνει προαγωγή και να γίνεται επικεφαλής ή εργάτης στην εκκλησία, νιώθουν λίγο περισσότερη σύγχυση και απογοήτευση. Όποιος κι αν είναι αυτός που παίρνει προαγωγή, καλλιεργείται ή αναλαμβάνει κάποιον σημαντικό ρόλο, για κείνους πάντοτε είναι πλήγμα. Ακόμη και όταν κάποιον τον εκτιμούν ιδιαίτερα, τον εγκωμιάζουν και τον υποστηρίζουν οι αδελφοί και οι αδελφές, εκείνοι μέσα τους νιώθουν ζήλια και δυστυχία, ενώ κάποιοι μπορεί και να κλάψουν όταν είναι μόνοι τους και συχνά αναρωτιούνται: «Πότε θα με εκτιμήσουν και θα με προτείνουν κι εμένα; Πότε θα μάθει για μένα ο Άνωθεν; Πότε θα δει κάποιος επικεφαλής τα προτερήματά μου, τις αρετές μου, τα χαρίσματα και τα ταλέντα μου; Πότε θα πάρω προαγωγή και θα καλλιεργηθώ;» Νιώθουν αγωνία και αρνητικότητα, αλλά δεν θέλουν να συνεχίζουν έτσι, οπότε κατ’ ιδίαν παροτρύνουν τον εαυτό τους να μην είναι αρνητικοί, να έχουν τη δύναμη της θέλησης για να επιμείνουν, να μην πτοούνται από τις αναποδιές και να μην τα παρατήσουν ποτέ. Συχνά, προειδοποιούν τον εαυτό τους: «Είμαι ένας άνθρωπος με μια μεγάλη προσδοκία. Δεν πρέπει να έχω την προθυμία να είμαι ένας συνηθισμένος, απλός άνθρωπος· δεν πρέπει να έχω την προθυμία να συμβιβαστώ με μια πολυάσχολη, μέτρια ζωή. Η πίστη μου στον Θεό πρέπει να είναι εξαιρετική και να παράγει σπουδαία επιτεύγματα. Αν συνεχίσω να ζω αυτήν την ήσυχη και μέτρια ζωή, αυτό δείχνει μεγάλη δειλία και είναι καταπιεστικό! Δεν μπορώ να είμαι ένας τέτοιος άνθρωπος. Θα δουλέψω δυο φορές πιο σκληρά, θα εκμεταλλευτώ την κάθε στιγμή, θα διαβάζω και θα απαγγέλλω τα λόγια του Θεού περισσότερο, θα αποκτήσω γνώσεις και να μελετήσω περισσότερο αυτό το επάγγελμα. Πρέπει να επιτύχω ό,τι κι οι άλλοι και πρέπει να μπορώ να συναναστρέφομαι για εκείνα που μπορούν να συναναστραφούν κι οι άλλοι». Αφού δουλέψουν σκληρά για ένα διάστημα, γίνονται εκλογές στην εκκλησία, αλλά και πάλι δεν εκλέγονται. Κάθε φορά που η εκκλησία ψάχνει κάποιον για να τον καλλιεργήσει, να του δώσει προαγωγή και να του αναθέσει κάποιον σημαντικό ρόλο, δεν επιλέγονται αυτοί· κάθε φορά που θεωρούν ότι έχουν ελπίδες να πάρουν προαγωγή, τελικά απογοητεύονται και κάθε απογοήτευση τους κάνει να νιώθουν απόγνωση και αρνητικότητα. Πιστεύουν ότι απέχουν πολύ από το να ευλογηθούν κατά την πίστη τους στον Θεό, οπότε γεννιέται στο μυαλό τους η ιδέα να αποσυρθούν. Εντούτοις, δεν είναι διατεθειμένοι να αποσυρθούν, αλλά προτιμούν να αρχίσουν πάλι να αγωνίζονται σκληρά και να πασχίζουν. Όσο αγωνίζονται έτσι σκληρά και πασχίζουν, τόσο λαχταρούν να τους προτείνει κάποιος, να πάρουν προαγωγή. Η λαχτάρα τους δυναμώνει όλο και περισσότερο και στο τέλος αυτό που παίρνουν γι’ αντάλλαγμα είναι απογοήτευση· έτσι τους βασανίζει η ματαιοδοξία τους και η επιθυμία τους να ευλογηθούν. Κάθε απογοήτευση τη νιώθουν σαν να τους καίνε και να τους σκληραγωγούν στη φωτιά. Δεν μπορούν να αποκτήσουν αυτό που θέλουν· θέλουν να αποσυρθούν, αλλά νιώθουν ότι δεν μπορούν. Δεν μπορούν να αρπάξουν αυτό που επιθυμούν και το μόνο που τους απομένει είναι η απογοήτευση, η απόγνωση και η ατελείωτη αναμονή. Θέλουν να αποσυρθούν, αλλά φοβούνται ότι θα χάσουν μεγάλες ευλογίες και όσο θέλουν απελπισμένα να αδράξουν ευλογίες, τόσο λιγότερο είναι ικανοί να το καταφέρουν. Αποτέλεσμα; Πέφτουν σε μια κατάσταση στην οποία διαρκώς πασχίζουν ανάμεσα στην ελπίδα τους για ευλογίες και το μαρτύριο της απογοήτευσης, κι αυτό τους προκαλεί μεγάλο πόνο μέσα τους. Προσεύχονται, όμως, στον Θεό γι’ αυτό το ζήτημα; Όχι. Σκέφτονται: «Σε τι θα ωφελήσει η προσευχή; Οι αδελφοί και οι αδελφές δεν με παινεύουν και οι επικεφαλής δεν με έχουν σε εκτίμηση, οπότε γίνεται να κάνει ο θεός μια εξαίρεση και να μου δώσει έναν σημαντικό ρόλο;» Ξέρουν ότι εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στους άλλους θα απογοητευτούν, καθώς και ότι δεν είναι ασφαλές να εναποθέσουν τις ελπίδες τους για ευλογίες στον Θεό. Έχουν δει τα λόγια του Θεού που λένε «Όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια δεν μπορούν να φτάσουν στη σωτηρία», οπότε νιώθουν απόγνωση και απογοήτευση. Στην εκκλησία, κανείς δεν τους δίνει σημασία και δεν βλέπουν ελπίδα πουθενά. Κοιτάζουν το πρόσωπό τους και συνεχίζουν να μη βλέπουν κάποια ελπίδα ότι θα κερδίσουν ευλογίες, οπότε σκέφτονται: «Να αποσυρθώ ή να μείνω; Στ’ αλήθεια δεν έχω καμιά ελπίδα να ευλογηθώ;» Τα χρόνια περνούν, ενώ εκείνοι διστάζουν και αναλογίζονται ξανά και ξανά αυτά τα πράγματα κι ακόμα δεν καταφέρνουν να πάρουν προαγωγή ούτε να τοποθετηθούν σε κάποιο σημαντικό πόστο. Θέλουν να συναγωνιστούν για τη θέση, αλλά πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι ιδιαίτερα ορθολογικό ή σωστό, ντρέπονται να το κάνουν· αν, όμως, δεν συναγωνιστούν για τη θέση, θα πάρουν ποτέ προαγωγή; Θα τους δοθεί κάποιος σημαντικός ρόλος; Σκέφτονται τους ανθρώπους που πιστεύουν πλάι τους στον Θεό, που πηγαίνουν στις συναθροίσεις και κάνουν διάφορα καθήκοντα μαζί τους. Τόσοι από αυτούς έχουν πάρει προαγωγή και έχουν αναλάβει σημαντικούς ρόλους, ενώ οι ίδιοι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν κάποιον σημαντικό ρόλο όσο σκληρά κι αν προσπαθούν· νιώθουν σαστισμένοι, καθώς και ότι δεν έχουν ένα μονοπάτι για να προχωρήσουν. Ποτέ δεν συναναστρέφονται ούτε ανοίγονται σε οποιονδήποτε για τις ιδέες τους, τις καταστάσεις τους, τις σκέψεις και τις απόψεις τους, τις παρεκκλίσεις και τις ανεπάρκειές τους· είναι τελείως αποκομμένοι. Μοιάζουν να μιλάνε αρκετά λογικά και να ενεργούν με μάλλον ορθολογικό τρόπο, όμως οι εσωτερικές τους φιλοδοξίες και επιθυμίες είναι πολύ ισχυρές. Αγωνίζονται σκληρά και πασχίζουν, υπομένουν βάσανα και πληρώνουν τίμημα για να πραγματοποιήσουν τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες τους, ενώ μπορούν να δαπανήσουν τα πάντα για χάρη της ελπίδας τους να ευλογηθούν. Ωστόσο, όταν δεν βλέπουν το αποτέλεσμα που θέλουν να πετύχουν, γεμίζουν εχθρότητα και θυμό απέναντι στον Θεό, τον οίκο του Θεού, ακόμη και απέναντι σε όλους μέσα στην εκκλησία. Μισούν τους πάντες που δεν βλέπουν πόσο σκληρά προσπαθούν, που δεν βλέπουν τα προτερήματά τους και τα θετικά τους, αλλά μισούν και τον Θεό που δεν τους δίνει ευκαιρίες, που δεν τους προάγει ή που δεν τους δίνει κάποιον σημαντικό ρόλο. Κουβαλώντας τέτοια τεράστια ζήλια και μίσος στην καρδιά τους, μπορούν ν’ αγαπήσουν τους αδελφούς και τις αδελφές τους; Μπορούν να δοξάσουν τον Θεό; Μπορούν να εγκαταλείψουν τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες τους για να αποδεχθούν την αλήθεια, να κάνουν το καθήκον τους καλά και πατώντας γερά στη γη, και να είναι συνηθισμένοι άνθρωποι; Μπορούν να πάρουν μια τέτοια απόφαση; (Όχι.) Όχι μόνο δεν διαθέτουν αυτήν την αποφασιστικότητα, αλλά δεν έχουν καν την επιθυμία να μετανοήσουν. Κρύβονται κατ’ αυτόν τον τρόπο πολλά χρόνια και ολοένα και δυναμώνει το μίσος τους για τον οίκο του Θεού, για τους αδελφούς και τις αδελφές, ακόμη και για τον Θεό. Πόσο δυνατό γίνεται το μίσος τους; Ελπίζουν ότι οι αδελφοί και οι αδελφές δεν θα μπορούν να κάνουν καλά τα καθήκοντά τους· ελπίζουν ότι το έργο του οίκου του Θεού θα πέσει σε τέλμα και ότι το σχέδιο διαχείρισης του Θεού θα αποτύχει· ελπίζουν μέχρι και ότι ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας θα πιάσει τους αδελφούς και τις αδελφές τους. Μισούν τους αδελφούς και τις αδελφές τους, και μισούν και τον Θεό. Διαμαρτύρονται ότι ο Θεός δεν είναι δίκαιος, αναθεματίζουν τον κόσμο που δεν έχει σωτήρα και εκτίθεται πέρα για πέρα η δαιμονική τους όψη. Αυτό το είδος του ανθρώπου συνήθως κρύβεται πολύ καλά και έχει μεγάλη ικανότητα στο να διατηρεί επιφανειακά τα προσχήματα, να προσποιείται ότι είναι ταπεινός, ευγενικός και γεμάτος αγάπη, ενώ στην πραγματικότητα είναι λύκος με περιβολή προβάτου. Δεν αποκαλύπτουν ποτέ τους μυστικούς, κακόβουλους στόχους τους, κανείς δεν μπορεί να διακρίνει τι κρύβουν μέσα τους και κανείς δεν γνωρίζει ποιοι είναι στην πραγματικότητα και τι σκέφτονται. Όσοι έχουν επαφές μαζί τους για κάποιο διάστημα βλέπουν ότι είναι πολύ ζηλιάρηδες, ότι διαρκώς ανταγωνίζονται τους άλλους και επιδιώκουν να βρίσκονται στο προσκήνιο, ότι έχουν αγωνία να ξεπερνούν τους άλλους και ότι πραγματικά θέλουν να είναι πρώτοι σε ό,τι κάνουν. Έτσι μοιάζουν απέξω, αλλά είναι έτσι στην πραγματικότητα; Το γεγονός είναι ότι η επιθυμία τους για ευλογίες είναι ακόμα πιο δυνατή· ελπίζουν ότι, ενώ εργάζονται σκληρά, και δαπανούν τον εαυτό τους και πληρώνουν τιμήματα κρατώντας χαμηλούς τόνους, οι άλλοι θα προσέξουν τα θετικά τους στοιχεία και τις εργασιακές τους ικανότητες, οπότε θα τους δοθεί κάποιος σημαντικός ρόλος στον οίκο του Θεού. Και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αν αναλάβουν κάποιον σημαντικό ρόλο; Όλοι θα τους έχουν σε μεγάλη εκτίμηση και οι ίδιοι θα κάνουν επιτέλους πραγματικότητα τη μεγάλη προσδοκία τους: Θα αποτελούν εξέχουσες μορφές ανάμεσα στους άλλους, όλοι θα τους έχουν σε μεγάλη εκτίμηση και θα τους θαυμάζουν, και όλη η σκληρή δουλειά τους, κάθε τίμημα που πλήρωσαν και οι αγώνες που έδωσαν τόσα χρόνια δεν θα πάνε χαμένα. Αυτές είναι οι φιλοδοξίες και οι επιθυμίες που κρύβουν στα βάθη της καρδιάς τους αυτοί οι άνθρωποι.

Οι άνθρωποι αυτού του είδους δεν επιδιώκουν την αλήθεια, εντούτοις θέλουν πάντα να παίρνουν προαγωγές και να αναλαμβάνουν σημαντικούς ρόλους στον οίκο του Θεού. Μέσα τους πιστεύουν ότι όσο περισσότερες εργασιακές ικανότητες έχει κάποιος, τόσο περισσότερες σημαντικές θέσεις αναλαμβάνει, τόσο περισσότερες προαγωγές παίρνει, τόσο περισσότερο τον εκτιμούν στον οίκο του Θεού και τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να λάβει ευλογίες, στεφάνι και ανταμοιβές. Πιστεύουν ότι, αν κάποιος δεν είναι ιδιαίτερα ικανός στο έργο του ή δεν έχει ένα συγκεκριμένο φόρτε, δεν δικαιούται να ευλογηθεί. Θεωρούν ότι τα χαρίσματα, τα φόρτε, οι ικανότητες, οι δεξιότητες, το μορφωτικό επίπεδο, οι εργασιακές ικανότητες, καθώς και τα υποτιθέμενα προτερήματα και θετικά στοιχεία που έχει η ανθρώπινη φύση του και θεωρούνται σημαντικά έξω στον κόσμο, όπως η αποφασιστικότητά του να ξεπερνά τους άλλους και η ακατάβλητη στάση του, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως κεφάλαιο με αντάλλαγμα να λάβει ευλογίες και ανταμοιβές. Τι είδους πρότυπο είναι αυτό; Είναι ένα πρότυπο που συμφωνεί με την αλήθεια; (Όχι.) Δεν συμφωνεί με τα πρότυπα της αλήθειας. Επομένως, δεν είναι η λογική του Σατανά αυτή; Δεν είναι η λογική μιας μοχθηρής εποχής και των μοχθηρών κοσμικών τάσεων; (Είναι.) Κρίνοντας από τη λογική, τις μεθόδους και τα κριτήρια με τα οποία αξιολογούν τα πράγματα τέτοιοι άνθρωποι, μαζί με τη στάση και την προσέγγισή τους σε αυτά τα πράγματα, είναι σαν να μην έχουν ακούσει ούτε να έχουν διαβάσει ποτέ τα λόγια του Θεού, σαν να τα αγνοούν παντελώς. Στην πραγματικότητα, όμως, ακούνε, διαβάζουν και προσεύχονται διαβάζοντας τα λόγια του Θεού καθημερινά. Και γιατί δεν αλλάζει ποτέ η οπτική τους; Ένα είναι σίγουρο: Όσο κι αν ακούνε ή διαβάζουν τα λόγια του Θεού, ποτέ δεν θα είναι βέβαιοι μέσα τους ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και ότι είναι το κριτήριο με βάση το οποίο μετριούνται τα πάντα. Δεν θα καταλάβουν ούτε θα αποδεχθούν αυτό το γεγονός μέσα στην καρδιά τους. Γι’ αυτό και, όσο παράλογη και προκατειλημμένη κι αν είναι η οπτική τους, θα επιμείνουν σ’ αυτήν για πάντα και, όσο σωστά κι αν είναι τα λόγια του Θεού, θα τα απορρίπτουν και θα τα καταδικάζουν. Αυτή είναι η φαύλη φύση των αντίχριστων. Μόλις δεν καταφέρουν να αναλάβουν κάποιον σημαντικό ρόλο και παραμείνουν ανεκπλήρωτες οι επιθυμίες και οι φιλοδοξίες τους, αποκαλύπτονται οι διχαλωτές οπλές τους, φανερώνεται η φαύλη φύση τους και εκείνοι θέλουν να αρνηθούν την ύπαρξη του Θεού. Στην πραγματικότητα, ακόμη και πριν αρνηθούν την ύπαρξη του Θεού, αρνούνται ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια. Ακριβώς επειδή η φύση-ουσία τους αρνείται την αλήθεια κι αρνείται ότι τα λόγια του Θεού είναι το κριτήριο με βάση το οποίο μετριούνται τα πάντα, είναι ικανοί να ατενίζουν τον Θεό με τέτοια εχθρότητα και να σκέφτονται να αρνηθούν, να προδώσουν και να απορρίψουν τον Θεό, καθώς επίσης και να εγκαταλείψουν τον οίκο του Θεού όταν, μετά από όλους αυτούς τους υπολογισμούς, τις μηχανορραφίες και τη σκληρή δουλειά που έχουν κάνει, ακόμα δεν καταλαμβάνουν κάποια σημαντική θέση. Αν και δεν φαίνεται να συγκρούονται με τους άλλους για εξουσία και κέρδη, να χαράζουν τον δικό τους δρόμο, να οργανώνουν ανοιχτά το δικό τους ανεξάρτητο βασίλειο ή να διαχειρίζονται τη δική τους θέση, από τη φύση-ουσία τους βλέπουμε ότι είναι πέρα για πέρα αντίχριστοι. Θεωρούν ότι όλες ανεξαιρέτως οι επιδιώξεις τους είναι σωστές και, ό,τι κι αν λένε τα λόγια του Θεού, για κείνους αυτά τα λόγια δεν αξίζουν ούτε να τ’ αναφέρουν ούτε να τ’ ακούν και οπωσδήποτε δεν αξίζουν να τα χρησιμοποιήσουν. Τι σκουπίδια που είναι αυτοί οι άνθρωποι! Τα λόγια του Θεού δεν έχουν καμία επίδραση πάνω τους· δεν τους συγκινούν, δεν αγγίζουν την καρδιά τους και δεν τους αρέσουν. Τι εκτιμούν, λοιπόν; Τα χαρίσματα, τα ταλέντα, τις ικανότητες, τις γνώσεις και τις στρατηγικές των ανθρώπων, καθώς και τις φιλοδοξίες, τα μεγαλεπήβολα σχέδια και εγχειρήματά τους. Αυτά εκτιμούν. Τι είναι όλα αυτά τα πράγματα; Είναι πράγματα που εκτιμά ο Θεός; Όχι. Είναι πράγματα που θαυμάζουν και έχουν σε εκτίμηση οι διεφθαρμένοι άνθρωποι, ενώ είναι επίσης πράγματα που έχει σε εκτίμηση και λατρεύει ο Σατανάς. Είναι εντελώς αντίθετα με την οδό του Θεού, με τα λόγια Του και με ό,τι Εκείνος απαιτεί από τους ανθρώπους που σώζει. Όμως, οι άνθρωποι αυτού του είδους δεν έχουν σκεφτεί ποτέ ότι αυτά είναι πράγματα του Σατανά, ότι είναι μοχθηρά και πάνε κόντρα στην αλήθεια. Αντίθετα, τα θεωρούν πολύτιμα όλα αυτά και προσκολλώνται σε αυτά με σταθερότητα και αποφασιστικότητα, τα θεωρούν ανώτερα από οτιδήποτε άλλο και τα χρησιμοποιούν στη θέση της επιδίωξης και της αποδοχής της αλήθειας. Δεν είναι εξωφρενικά επαναστατικό αυτό; Και στο τέλος, ποια θα είναι η μοναδική έκβαση της εξωφρενικής επαναστατικότητάς τους, του γεγονότος ότι δεν διαθέτουν καμία λογική; Οι άνθρωποι αυτοί δεν θα γίνεται να σωθούν και κανείς δεν θα μπορεί να τους αλλάξει. Το πεπρωμένο τους θα είναι να έχουν αυτήν την έκβαση. Πείτε Μου: Δεν είναι άνθρωποι που απλώς περιμένουν κρυφά πότε θα γίνουν αρκετά ισχυροί, πότε θα έρθει η κατάλληλη στιγμή; Η αρχή που τηρούν είναι ότι ο χρυσός αργά ή γρήγορα θα λάμψει, ότι πρέπει να μάθουν να αυξάνουν σιγά σιγά τη δύναμή τους, να κάνουν υπομονή και να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή και την κατάλληλη ευκαιρία, ενώ στο μεταξύ προετοιμάζονται και σχεδιάζουν το μέλλον, τις επιθυμίες και τα όνειρά τους. Κρίνοντας από τις αρχές που τηρούν, τις αρχές της επιβίωσής τους, τους στόχους που επιδιώκουν και αυτό που λαχταρούν στη βαθύτερη ουσία τους, αυτοί οι άνθρωποι είναι αντίχριστοι πέρα για πέρα. Λένε κάποιοι: «Μα οι αντίχριστοι δεν οργανώνουν τα δικά τους ανεξάρτητα βασίλεια και πολεμούν για τη θέση;» Είναι οι άνθρωποι αυτού του είδους ικανοί να ιδρύσουν ένα ανεξάρτητο βασίλειο αφότου αποκτήσουν εξουσία; Είναι ικανοί να βασανίσουν τους ανθρώπους; (Ναι.) Αν αποκτούσαν εξουσία, θα ήταν ικανοί να ενεργήσουν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές; Θα ήταν ικανοί να επιδιώξουν την αλήθεια; Θα ήταν ικανοί να φέρουν τους ανθρώπους ενώπιον του Θεού; (Όχι.) Τι θα συνέβαινε αν αναλάμβαναν κάποια σημαντική θέση οι άνθρωποι αυτού του είδους; Θα έδιναν προαγωγή σε ανθρώπους με χαρίσματα, ευφράδεια και γνώσεις, άσχετα από το αν αυτοί οι άνθρωποι μπορούσαν να κάνουν το έργο. Θα έδιναν προαγωγή σε ανθρώπους σαν και τους ίδιους, ενώ ταυτόχρονα θα κρατούσαν πίσω όλους όσοι είναι κατάλληλοι, όσοι διαθέτουν πνευματική κατανόηση, επιδιώκουν την αλήθεια και είναι ειλικρινείς. Όταν προκύψει μια τέτοια κατάσταση, δεν εκτίθεται η ουσία των αντίχριστων που έχουν αυτοί οι άνθρωποι; Δεν γίνεται πασιφανής; Όταν είπα στην αρχή ότι είναι αντίχριστοι όσοι θέλουν να αποσυρθούν όταν δεν αναλαμβάνουν κάποιον σημαντικό ρόλο και δεν έχουν ελπίδες να ευλογηθούν, κάποιοι δεν το κατάλαβαν πραγματικά. Όμως, τώρα βλέπετε ότι είναι αντίχριστοι; (Ναι.)

Όταν κάποιοι άνθρωποι απομακρύνονται από το πόστο τους ως επικεφαλής και ακούνε τον Άνωθεν να λέει ότι δεν θα καλλιεργηθούν ούτε θα χρησιμοποιηθούν ξανά, νιώθουν απίστευτη θλίψη και κλαίνε πικρά, λες και αποκλείονταν. Τι πρόβλημα είναι αυτό; Άραγε, το ότι δεν θα καλλιεργηθούν ούτε θα χρησιμοποιηθούν ξανά σημαίνει ότι αποκλείονται; Σημαίνει ότι πλέον δεν μπορούν να σωθούν; Είναι στ’ αλήθεια η φήμη, το κέρδος και η θέση τόσο σημαντικά γι’ αυτούς; Αν είναι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια, τότε οφείλουν να κάνουν αυτοκριτική όταν χάνουν τη φήμη, το κέρδος και τη θέση τους, και να νιώσουν πραγματική μεταμέλεια. Οφείλουν να επιλέξουν το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, να γυρίσουν σελίδα και να μη στενοχωριούνται τόσο ούτε να κλαίνε έτσι. Αν μέσα στην καρδιά τους ξέρουν ότι ο οίκος του Θεού τούς έχει απαλλάξει από τα καθήκοντά τους επειδή δεν κάνουν πραγματικό έργο και δεν επιδιώκουν την αλήθεια, κι ακούσουν και τον οίκο του Θεού να λέει ότι δεν πρόκειται να πάρουν ξανά προαγωγή, τότε οφείλουν να νιώσουν ντροπή, να νιώσουν υπόχρεοι απέναντι στον Θεό και να νιώσουν ότι απογοήτευσαν τον Θεό· οφείλουν να γνωρίζουν ότι δεν τους αξίζει να τους χρησιμοποιεί ο Θεός, κι έτσι, μπορεί να θεωρηθεί ότι διαθέτουν ένα ίχνος λογικής. Ωστόσο, γίνονται αρνητικοί και συγχίζονται όταν ακούνε ότι ο οίκος του Θεού ούτε θα τους καλλιεργήσει ούτε θα τους χρησιμοποιήσει ξανά, πράγμα που αποδεικνύει ότι επιδιώκουν τη φήμη, το κέρδος και τη θέση, και δεν είναι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια. Τόσο δυνατή είναι η επιθυμία τους για ευλογίες και τόσο πολύτιμη είναι γι’ αυτούς η θέση, ενώ δεν κάνουν πραγματικό έργο. Συνεπώς, πρέπει να απαλλαχθούν από τα καθήκοντά τους, να αναλογιστούν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και τελικά να τις κατανοήσουν. Πρέπει να μάθουν ότι το μονοπάτι που ακολουθούν είναι λανθασμένο, ότι επιδιώκοντας τη θέση, τη φήμη και το κέρδος βαδίζουν στο μονοπάτι των αντίχριστων, ότι ο Θεός όχι μόνο δεν θα τους εγκρίνει, αλλά και θα προσβάλουν τη διάθεσή Του και, αν διαπράττουν κάθε είδους κακό, ο Θεός επιπλέον θα τους τιμωρήσει. Δεν έχετε κι εσείς αυτό το πρόβλημα; Δεν θα στενοχωριόσασταν αν έλεγα τώρα ότι δεν διαθέτετε πνευματική κατανόηση; (Ναι.) Μερικοί άνθρωποι, όταν ακούνε κάποιον ανώτερο επικεφαλής να λέει ότι δεν έχουν πνευματική κατανόηση, νιώθουν ότι δεν είναι ικανοί να κατανοήσουν την αλήθεια, ότι σίγουρα ο Θεός δεν τους θέλει, ότι δεν έχουν ελπίδες να ευλογηθούν. Κι όμως, παρότι νιώθουν θλίψη, είναι σε θέση να συνεχίσουν να κάνουν το καθήκον τους κανονικά· τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν λίγη λογική. Ορισμένοι άνθρωποι, όταν ακούνε κάποιον να λέει ότι δεν διαθέτουν πνευματική κατανόηση, γίνονται αρνητικοί και δεν θέλουν πια να κάνουν το καθήκον τους. Σκέφτονται το εξής: «Λες ότι δεν έχω πνευματική κατανόηση —δεν σημαίνει αυτό ότι δεν έχω και ελπίδες να ευλογηθώ; Αφού δεν πρόκειται να λάβω ευλογίες στο μέλλον, γιατί συνεχίζω να πιστεύω; Δεν πρόκειται να δεχτώ να με βάλεις να παρέχω υπηρεσίες. Ποιος θα ήθελε να μοχθεί για σένα αν δεν έπαιρνε τίποτα ως αντάλλαγμα; Δεν είμαι τόσο ανόητος!» Έχουν αυτοί οι άνθρωποι συνείδηση και λογική; Τόση χάρη απολαμβάνουν από τον Θεό, όμως δεν εννοούν να την ξεπληρώσουν, κι ούτε να παρέχουν υπηρεσίες θέλουν. Τέτοιοι άνθρωποι είναι τελειωμένοι. Δεν μπορούν ούτε υπηρεσίες να παρέχουν μέχρι τέλους, ενώ δεν έχουν αληθινή πίστη στον Θεό· είναι δύσπιστοι. Αν έχουν ειλικρινή καρδιά για τον Θεό και αληθινή πίστη στον Θεό, τότε όσο κι αν αξιολογούνται, αυτό απλώς θα τους επιτρέψει να αποκτήσουν πιο αληθινή και ακριβή αυτογνωσία. Θα πρέπει να προσεγγίσουν αυτό το ζήτημα σωστά και να μην το αφήσουν να τους επηρεάσει στο ότι ακολουθούν το Θεό και κάνουν το καθήκον τους. Ακόμη κι αν δεν μπορούν να λάβουν ευλογίες, θα συνεχίσουν να είναι διαθέσιμοι να παρέχουν υπηρεσίες για τον Θεό μέχρι τέλους και θα το κάνουν με χαρά και αδιαμαρτύρητα, ενώ θα αφήνουν τον Θεό να τους ενορχηστρώνει στα πάντα. Μόνο τότε θα είναι άνθρωποι με συνείδηση και λογική. Στα χέρια του Θεού είναι το αν κάποιος θα λάβει ευλογίες ή θα υποστεί καταστροφές· ο Θεός κυριαρχεί σε αυτό και το διευθετεί, δεν είναι κάτι που οι άνθρωποι μπορούν να το ζητήσουν ή να εργαστούν για να το πετύχουν. Όχι· εξαρτάται από το αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος μπορεί να υπακούσει στα λόγια του Θεού, να αποδεχθεί την αλήθεια και να κάνει καλά το καθήκον του σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού —ο Θεός θα ξεπληρώσει τον καθένα ανάλογα με τις πράξεις του. Αν κάποιος διαθέτει αυτήν την ελάχιστη ειλικρίνεια και αφιερώνει όλη τη δύναμη που μπορεί να επιστρατεύσει στο καθήκον που οφείλει να κάνει, αυτό είναι αρκετό, και θα κερδίσει την έγκριση και την ευλογία του Θεού. Αντίστροφα, αν κάποιος δεν κάνει επαρκώς το καθήκον του, ενώ κάνει και κάθε είδους κακό, αλλά παρ’ όλα αυτά θέλει να λάβει ευλογίες από τον Θεό, τότε αυτές του οι ενέργειες δεν είναι εντελώς χωρίς λογική; Αν πιστεύεις ότι δεν τα έχεις πάει αρκετά καλά, ότι έχεις δαπανήσει πολύ κόπο, αλλά ακόμα δεν μπορείς να χειριστείς τα ζητήματα με βάση τις αρχές, αν νιώθεις υπόχρεος στον Θεό κι όμως Εκείνος σε ευλογεί και σου δείχνει χάρη, δεν σημαίνει αυτό ότι ο Θεός σε ευνοεί; Αν ο Θεός θέλει να σε ευλογήσει, κανείς δεν μπορεί να σου το στερήσει αυτό. Εσύ μπορεί να νομίζεις ότι δεν τα έχεις πάει πολύ καλά, όμως ο Θεός στην αξιολόγησή Του λέει ότι είσαι ειλικρινής και έκανες τα αδύνατα δυνατά κι Εκείνος επιθυμεί να σου δείξει χάρη και να σε ευλογήσει. Ο Θεός δεν σφάλλει ποτέ κι εσύ πρέπει να δοξάσεις τη δικαιοσύνη Του. Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός είναι πάντοτε σωστό και, ακόμη κι αν τρέφεις αντιλήψεις για όσα κάνει ο Θεός, αν θεωρείς ότι τα όσα κάνει δεν λαμβάνουν υπόψη τα ανθρώπινα αισθήματα, ότι δεν σου αρέσουν, και πάλι οφείλεις να δοξάσεις τον Θεό. Και γιατί να το κάνεις αυτό; Δεν ξέρετε γιατί, έτσι; Εξηγείται πολύ εύκολα, πάντως: Ο λόγος είναι ότι ο Θεός είναι ο Θεός κι εσύ είσαι άνθρωπος· Εκείνος είναι ο Δημιουργός κι εσύ είσαι δημιούργημα. Δεν δικαιούσαι να απαιτείς να ενεργεί ο Θεός με συγκεκριμένο τρόπο ούτε να σου φέρεται με συγκεκριμένο τρόπο· ο Θεός, όμως, δικαιούται να έχει απαιτήσεις από σένα. Οι ευλογίες, η χάρη, οι ανταμοιβές, τα στεφάνια —από τον Θεό εξαρτάται πώς θα δοθούν όλα αυτά και σε ποιον. Γιατί εξαρτάται από τον Θεό; Αυτά τα πράγματα είναι του Θεού· δεν είναι περιουσιακά στοιχεία που ανήκουν από κοινού στον άνθρωπο και τον Θεό, και μπορούν να διαμοιραστούν εξίσου μεταξύ τους. Είναι του Θεού και ο Θεός τα χαρίζει σ’ εκείνους στους οποίους Αυτός υπόσχεται να τα χαρίσει. Ακόμη κι αν ο Θεός δεν σου υποσχεθεί ότι θα σου τα χαρίσει, εσύ οφείλεις να υποταχθείς σε Αυτόν. Τι προβλήματα θα λυθούν αν σταματήσεις να πιστεύεις στον Θεό γι’ αυτόν τον λόγο; Θα πάψεις να είσαι δημιούργημα; Θα γλιτώσεις από την κυριαρχία του Θεού; Ο Θεός δεν παύει να είναι κυρίαρχος των πάντων· είναι ένα αμετάβλητο γεγονός αυτό. Η ταυτότητα, η θέση και η ουσία του Θεού δεν γίνεται ποτέ να εξισωθούν με την ταυτότητα, τη θέση και την ουσία του ανθρώπου ούτε πρόκειται ποτέ ν’ αλλάξουν αυτά τα πράγματα —ο Θεός πάντα θα είναι Θεός και ο άνθρωπος πάντα θα είναι άνθρωπος. Αν ένας άνθρωπος είναι σε θέση να το καταλάβει αυτό, τι οφείλει να κάνει τότε; Οφείλει να υποταχθεί στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού· αυτός είναι ο πιο ορθολογικός τρόπος να ενεργεί κανείς και, εξάλλου, δεν υπάρχει κάποιο άλλο μονοπάτι που μπορεί να επιλέξει. Αν δεν υποταχθείς, είσαι επαναστατικός, κι αν δείχνεις απείθεια και φέρνεις αντιρρήσεις, είσαι εξωφρενικά επαναστατικός και πρέπει να καταστραφείς. Το να μπορείς να υποταχθείς στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού σημαίνει ότι διαθέτεις λογική· αυτήν τη στάση πρέπει να έχουν οι άνθρωποι και αυτή είναι η μόνη στάση που οφείλουν να έχουν τα δημιουργήματα. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι έχεις ένα γατάκι ή ένα σκυλάκι· δικαιούται αυτό το ζωάκι να απαιτεί να του αγοράζεις διάφορες νόστιμες λιχουδιές ή ωραία παιχνίδια; Υπάρχουν γάτες ή σκύλοι τόσο παράλογοι ώστε να έχουν απαιτήσεις από τους ιδιοκτήτες τους; (Όχι.) Και υπάρχει κανένας σκύλος που να επιλέγει να μην είναι με τον ιδιοκτήτη του όταν δει ότι ένας σκύλος σε κάποιο άλλο σπίτι έχει καλύτερη ζωή από τον ίδιο; (Όχι.) Το φυσικό του ένστικτο είναι να σκέφτεται: «Ο ιδιοκτήτης μου μου δίνει τροφή και ένα μέρος για να μείνω, επομένως πρέπει να φυλάω το σπίτι του ιδιοκτήτη μου. Ακόμη κι αν ο ιδιοκτήτης μου δεν μου δίνει φαγητό ή μου δίνει φαγητό που δεν είναι πολύ νόστιμο, και πάλι πρέπει να φυλάω το σπίτι του». Ο σκύλος δεν κάνει άλλες, ανάρμοστες σκέψεις να υπερβεί τη θέση του. Είτε ο ιδιοκτήτης του του φέρεται καλά είτε όχι, ο σκύλος είναι τρισευτυχισμένος όταν ο ιδιοκτήτης του γυρίζει σπίτι, κουνάει συνέχεια την ουρά του και είναι μες στην τρελή χαρά. Είτε ο ιδιοκτήτης του τον συμπαθεί είτε όχι, είτε ο ιδιοκτήτης του του αγοράζει λιχουδιές είτε όχι, ο σκύλος έχει πάντα την ίδια συμπεριφορά απέναντι στον ιδιοκτήτη του και πάντα φυλάει το σπίτι του. Κρίνοντας με βάση αυτό, είναι ή δεν είναι οι άνθρωποι χειρότεροι κι από σκυλιά; (Είναι.) Οι άνθρωποι έχουν συνέχεια απαιτήσεις από τον Θεό και διαρκώς επαναστατούν εναντίον Του. Ποια είναι η ρίζα αυτού του προβλήματος; Ότι οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, δεν μπορούν να παραμείνουν στη θέση των δημιουργημάτων και, κατά συνέπεια, χάνουν τα ένστικτά τους και γίνονται σατανάδες· τα ένστικτά τους μετατρέπονται σε ένα σατανικό ένστικτο να εναντιωθούν στον Θεό, να απορρίψουν την αλήθεια, να διαπράξουν κακά και να μην υποταχθούν στον Θεό. Πώς μπορούν να ανακτήσουν τα ανθρώπινα ένστικτά τους; Πρέπει να αναγκαστούν να αποκτήσουν συνείδηση και λογική, να κάνουν αυτά που οφείλουν να κάνουν οι άνθρωποι, να κάνουν το καθήκον που οφείλουν να κάνουν. Είναι σαν τον σκύλο που φυλάει το σπίτι και τη γάτα που πιάνει ποντίκια: Όπως κι αν τους φέρεται ο ιδιοκτήτης τους, εκείνα αφιερώνουν όλη τους την ενέργεια σε αυτά τα πράγματα, πέφτουν με τα μούτρα σ’ αυτά τα καθήκοντα, και παραμένουν στη θέση τους και αξιοποιούν πλήρως τα ένστικτά τους, οπότε ο ιδιοκτήτης τους τα συμπαθεί. Αν μπορούσαν οι άνθρωποι να το καταφέρουν αυτό, ο Θεός δεν θα χρειαζόταν να λέει όλα αυτά τα λόγια ή να διατυπώνει όλες αυτές τις αλήθειες. Οι άνθρωποι είναι βαθύτατα διεφθαρμένοι, στερούνται λογικής και συνείδησης, και έχουν ελάχιστη ακεραιότητα. Οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους διαρκώς προκαλούν προβλήματα, καθώς αποκαλύπτονται μέσα τους, επηρεάζοντας τις επιλογές και τη σκέψη τους, οδηγώντας τους να επαναστατούν ενάντια στον Θεό και να μην μπορούν να υποταχθούν σ’ Αυτόν, πράγμα που τους οδηγεί να έχουν πάντα τις δικές τους, υποκειμενικές επιθυμίες, ιδέες και προτιμήσεις, και δεν αφήνει ποτέ την αλήθεια να κυριαρχήσει μέσα τους και δεν την αφήνει να γίνει η ζωή τους. Εξαιτίας όλων αυτών ο Θεός πρέπει να τους κρίνει, να τους δοκιμάζει και να τους εξευγενίζει με τα λόγια Του, έτσι ώστε να σωθούν. Από την άλλη, οι αντίχριστοι πάντα παίζουν αρνητικούς ρόλους ανάμεσα στους ανθρώπους. Είναι δαίμονες και σατανάδες πέρα για πέρα· όχι μόνο δεν αποδέχονται την αλήθεια, αλλά και δεν αναγνωρίζουν ότι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, ενώ ταυτόχρονα είναι βίαια πλεονέκτες, καθώς θέλουν να αποκτήσουν ευλογίες, στεφάνι και ανταμοιβές από τον Θεό. Μέχρι πού θα φτάσουν στις προσπάθειές τους; Μέχρι του σημείου να είναι εντελώς ξεδιάντροποι και τελείως παράλογοι. Αν, αφού κάνουν κάθε λογής κακά πράγματα, αποκαλυφθούν και αποκλειστούν, μέσα τους θα κρατήσουν κακία. Θα αναθεματίζουν τον Θεό, θα καταριούνται τους επικεφαλής και τους εργάτες, και θα μισήσουν την εκκλησία και όλους τους αληθινούς πιστούς. Έτσι φανερώνεται ολοκληρωτικά η άσχημη όψη όλων των κακών ανθρώπων και των αντίχριστων.

Το δωδέκατο σημείο των διάφορων εκδηλώσεων των αντίχριστων είναι ότι θέλουν να αποσυρθούν όταν δεν έχουν καμία θέση και καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες. Θα μιλήσουμε με απλά λόγια αναφορικά με το τι σημαίνει απόσυρση. Η κυριολεκτική σημασία της απόσυρσης είναι το να αποσύρεται κανείς από ένα μέρος πηγαίνοντας σε ένα άλλο· αυτό θα πει απόσυρση. Στον οίκο του Θεού υπάρχουν πάντα κάποιοι άνθρωποι που δεν αγαπούν την αλήθεια και εγκαταλείπουν οικειοθελώς την εκκλησία και τους αδελφούς και τις αδελφές, επειδή αποστρέφονται το να συμμετέχουν σε συναθροίσεις και να ακούνε κηρύγματα, ενώ δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν το καθήκον τους· αυτό θα πει απόσυρση. Αυτή είναι απόσυρση με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Ωστόσο, στα μάτια του Θεού κάποιος θεωρείται ότι έχει πραγματικά αποσυρθεί όχι όταν έχει μόνο εγκαταλείψει τον οίκο Του, όταν δεν τον βλέπουν πια ή όταν έχει διαγραφεί από τους καταλόγους της εκκλησίας. Το γεγονός είναι ότι, αν κάποιος δεν διαβάζει τα λόγια του Θεού, τότε ανεξάρτητα από το μέγεθος της πίστης του, ανεξάρτητα από το αν αυτοπροσδιορίζεται ως πιστός στον Θεό, αυτό αποδεικνύει ότι δεν αναγνωρίζει στην καρδιά του ότι υπάρχει ο Θεός και ότι τα λόγια Του είναι η αλήθεια. Για τον Θεό, ο άνθρωπος αυτός έχει ήδη αποσυρθεί και δεν μετράει πια για μέλος του οίκου Του. Όσοι δεν διαβάζουν τα λόγια του Θεού αποτελούν ένα είδος ανθρώπων που έχουν αποσυρθεί. Ένα άλλο είδος είναι οι άνθρωποι που δεν συμμετέχουν ποτέ στην εκκλησιαστική ζωή και δεν παίρνουν ποτέ μέρος σε δραστηριότητες που σχετίζονται με την εκκλησιαστική ζωή, όπως όταν οι αδελφοί και οι αδελφές ψάλλουν ύμνους, προσεύχονται διαβάζοντας τα λόγια του Θεού και συναναστρέφονται όλοι μαζί σχετικά με τα προσωπικά τους βιώματα και την κατανόησή τους. Στα μάτια του Θεού, αυτοί οι άνθρωποι έχουν ήδη αποσυρθεί. Υπάρχει ένα ακόμη είδος: όσοι αρνούνται να κάνουν καθήκοντα. Ό,τι κι αν τους ζητήσει ο οίκος του Θεού, όποιο έργο κι αν τους αναθέσει, ό,τι καθήκον κι αν τους βάλει να κάνουν, τόσο σε μεγάλα όσο και σε μικρά ζητήματα, ακόμη και για κάτι τόσο απλό όπως το να τους αναθέσει περιστασιακά να μεταφέρουν κάποιο μήνυμα, δεν θέλουν να το κάνουν. Αυτοί, που αυτοαποκαλούνται πιστοί στον Θεό, δεν μπορούν καν να κάνουν καθήκοντα για τα οποία θα μπορούσε κανείς να ζητήσει βοήθεια από έναν άπιστο. Αρνούνται έτσι ν’ αποδεχτούν την αλήθεια, αρνούνται να κάνουν ένα καθήκον. Όπως κι αν τους παροτρύνουν οι αδελφοί κι οι αδελφές, εκείνοι αρνούνται και δεν το δέχονται. Όταν η εκκλησία κανονίζει να κάνουν κάποιο καθήκον, το αγνοούν και προβάλλουν ένα σωρό δικαιολογίες για να μην το κάνουν. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που αρνούνται να κάνουν καθήκοντα. Για τον Θεό, οι άνθρωποι αυτοί έχουν ήδη αποσυρθεί. Και έχουν αποσυρθεί όχι επειδή τους απέπεμψε ο οίκος του Θεού ή επειδή τους διέγραψε από τους καταλόγους του, αλλά επειδή οι ίδιοι δεν έχουν αληθινή πίστη· δεν αυτοπροσδιορίζονται ως πιστοί στον Θεό. Όποιος εμπίπτει σε μία από τις τρεις αυτές κατηγορίες είναι άνθρωπος που έχει ήδη αποσυρθεί. Είναι ακριβής ο ορισμός αυτός; (Ναι.) Αν δεν διαβάζεις τα λόγια του Θεού, άραγε μετράς για πιστός στον Θεό; Αν δεν ζεις την εκκλησιαστική ζωή, αν δεν αλληλεπιδράς ή δεν έχεις επαφές με τους αδελφούς και τις αδελφές σου, άραγε μετράς για πιστός; Ακόμα λιγότερο. Επιπλέον, αν αρνείσαι να κάνεις το καθήκον σου και δεν εκπληρώνεις καν τις υποχρεώσεις που έχεις ως δημιούργημα, αυτό είναι ακόμα σοβαρότερο. Στα μάτια του Θεού, αυτοί οι τρεις τύποι ανθρώπων έχουν ήδη αποσυρθεί. Δεν τους απέβαλε ούτε τους απέπεμψε ο οίκος του Θεού· όχι, από μόνοι τους αποσύρθηκαν, από μόνοι τους τα παράτησαν. Η συμπεριφορά τους αποκαλύπτει πέρα ως πέρα ότι δεν αγαπούν ούτε αποδέχονται την αλήθεια και ότι είναι κλασικά παραδείγματα ανθρώπων που απλώς θέλουν να χορτάσουν με ψωμιά και ελπίζουν για ευλογίες.

17 Οκτωβρίου, 2020