ΙΙΙ. Σιχαίνονται τα λόγια του Θεού

Σήμερα συνεχίζουμε τη συναναστροφή πάνω στο δέκατο σημείο των διάφορων εκδηλώσεων των αντίχριστων: «Σιχαίνονται την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και περιφρονούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού» και εστιάζουμε στο τρίτο μέρος, δηλαδή ότι σιχαίνονται τα λόγια του Θεού. Στην προηγούμενη συνάθροιση, συναναστραφήκαμε πάνω σε δύο πτυχές αυτού του μέρους. Ποιες ήταν αυτές οι δύο πτυχές; (Η πρώτη ήταν ότι οι αντίχριστοι παραποιούν και ερμηνεύουν αυθαίρετα τα λόγια του Θεού. Η άλλη ήταν ότι οι αντίχριστοι αποποιούνται τα λόγια του Θεού όταν αυτά δεν συμφωνούν με τις αντιλήψεις τους.) Και οι δύο πτυχές σχετίζονται με το ότι οι αντίχριστοι σιχαίνονται τα λόγια του Θεού. Το ότι οι αντίχριστοι σιχαίνονται τα λόγια του Θεού γίνεται εμφανές με διάφορους τρόπους· συνδέεται με την ουσία τους, με τη στάση τους απέναντι στον Θεό και με το πώς αντιμετωπίζουν όλες τις πτυχές που σχετίζονται με τον Θεό. Τα λόγια του Θεού καλύπτουν ένα ευρύ περιεχόμενο, κι έτσι το γεγονός ότι οι αντίχριστοι σιχαίνονται τα λόγια του Θεού δεν είναι απλώς μια στάση που έχουν απέναντι στα λόγια Του. Οι λόγοι για τους οποίους σιχαίνονται τα λόγια Του είναι πολύπλευροι, δεν είναι μόνο ένας. Στην προηγούμενη συνάθροιση, συναναστραφήκαμε πάνω σε δύο συγκεκριμένες εκδηλώσεις του πώς οι αντίχριστοι σιχαίνονται τα λόγια του Θεού. Σήμερα, θα συναναστραφούμε πάνω σε μία ακόμα εκδήλωση.

Γ. Οι αντίχριστοι χώνουν τη μύτη τους για να μάθουν αν τα λόγια του Θεού βγαίνουν αληθινά

Οι αντίχριστοι σιχαίνονται τα λόγια του Θεού· πιστεύουν, άραγε, αληθινά σε όσα λέει ο Θεός, σε όλο το περιεχόμενο των λόγων Του; (Όχι.) Υπάρχουν και πραγματικές αποδείξεις γι’ αυτό. Εφόσον δεν πιστεύουν αληθινά, ποια είναι η στάση τους απέναντι στο αν όλα τα λόγια που λέει ο Θεός αντιστοιχούν στην πραγματικότητα, αν μπορούν να βγουν αληθινά ή αν είναι βάσιμα; Πιστεύουν αληθινά ή αμφιβάλλουν και παρατηρούν διστακτικά μέσα τους; Αμφιβάλλουν εντελώς και παρατηρούν διστακτικά μέσα τους. Σήμερα, θα συναναστραφούμε πάνω σ’ αυτήν την εκδήλωση των αντίχριστων: στο ότι χώνουν τη μύτη τους για να μάθουν αν τα λόγια του Θεού βγαίνουν αληθινά. Τι σημαίνει «χώνουν τη μύτη τους»; Γιατί χρησιμοποιείται η φράση «χώνουν τη μύτη τους»; (Θεέ μου, χώνω τη μύτη μου σημαίνει ότι παρατηρώ κρυφά, ότι κρυφοκοιτάζω.) Ουσιαστικά, είναι σωστή αυτή η εξήγηση. Τώρα όλοι κατανοούν τη σημασία της φράσης «χώνω τη μύτη μου»· σημαίνει ότι παρακολουθώ και παρατηρώ διστακτικά και στα κρυφά, ότι κοιτάζω κάτι μυστικά χωρίς να με εντοπίζουν οι άλλοι, ότι ενεργώ υπόγεια κι όχι φανερά, χωρίς να επιτρέπω στους άλλους να με δουν. Πρόκειται για έναν μικροπρεπή χειρισμό. Είναι ξεκάθαρο πως ο άνθρωπος που εκτελεί αυτόν τον χειρισμό δεν τον εκτελεί δημόσια, αλλά μυστικά. Από αυτές τις εκδηλώσεις και επεξηγήσεις, λοιπόν, τι είδους συμπεριφορά παρουσιάζουν οι αντίχριστοι όταν χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού; (Ότι σιχαίνονται την αλήθεια.) Από πού γίνεται προφανές ότι πρόκειται γι’ αυτήν τη συμπεριφορά, δηλαδή ότι σιχαίνονται την αλήθεια; Γιατί να μην μπορούν οι αντίχριστοι να διαβάσουν απλώς τα λόγια του Θεού με ειλικρίνεια, για τους σωστούς λόγους και δημόσια; Γιατί χώνουν τη μύτη τους; Το να χώνει κανείς τη μύτη του είναι πραγματικά ένα είδος δράσης; Από την επεξήγηση, φαίνεται ξεκάθαρα ότι το να χώνει κανείς τη μύτη του δεν είναι κάτι που γίνεται φανερά· δεν είναι κάτι που διακρίνεται από εξωτερικές εντυπώσεις, εκφράσεις ή ενέργειες. Αντίθετα, όλες αυτές οι σκέψεις είναι κρυμμένες, φυλαγμένες στην καρδιά, ανεπαίσθητες στους άλλους, ενώ είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς τι σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι από τις εκφράσεις και τις ενέργειές τους· αυτό σημαίνει να χώνει κανείς τη μύτη του. Πρόκειται για μια στάση απέναντι στα λόγια του Θεού που δεν μπορεί να τη δείξει κανείς φανερά και δημόσια· είναι ξεκάθαρα λανθασμένη. Είναι μια στάση αντιμετώπισης των λόγων του Θεού απ’ την οπτική ενός τρίτου, από εχθρική σκοπιά, από μια σκοπιά διστακτικής παρατήρησης, εξονυχιστικής εξέτασης, αμφισβήτησης και εναντίωσης. Κρίνοντας από αυτές τις συμπεριφορές, θα έλεγε κανείς πως το γεγονός ότι οι αντίχριστοι χώνουν τη μύτη τους για να μάθουν αν τα λόγια του Θεού θα βγουν αληθινά είναι μια σοβαρή, ως προς τη φύση της, εκδήλωση του ότι σιχαίνονται τα λόγια του Θεού; (Ναι.) Το ότι οι αντίχριστοι χώνουν τη μύτη τους για να μάθουν αν τα λόγια του Θεού θα βγουν αληθινά αντανακλά τη διάθεσή τους και την αληθινή στάση τους απέναντι στα λόγια του Θεού, οι οποίες αποκαλύπτονται μέσα στην καρδιά τους, στις σκέψεις τους και στις γνώμες που έχουν κρυφά.

Σε ποια από τα λόγια του Θεού χώνουν τη μύτη τους οι αντίχριστοι; Κατά τη γνώμη τους, ποια από τα λόγια του Θεού αξίζει να τα υποβάλουν σε μυστικοπαθή και εις βάθος εξονυχιστική εξέταση και ανάλυση; Με άλλα λόγια, για ποια συγκεκριμένα τμήματα του περιεχομένου για το οποίο μιλάει ο Θεός ενδιαφέρονται ιδιαίτερα οι αντίχριστοι, ενώ ταυτόχρονα μέσα τους πολλές φορές τα αμφισβητούν και τα παρατηρούν διστακτικά; Για ποια από τα λόγια του Θεού θεωρούν μέσα τους οι αντίχριστοι ότι αξίζει να ξοδέψουν χρόνο και ενέργεια για να χώσουν τη μύτη τους σ’ αυτά; (Για κάποιες από τις προφητείες του Θεού, για κάποια από τα μυστήριά Του και από τα λόγια Του σχετικά με τις προοπτικές, το πεπρωμένο και τον προορισμό των ανθρώπων.) Προφητείες, προορισμοί και μυστήρια· αυτά είναι που απασχολούν τους περισσότερους ανθρώπους και, ακόμα περισσότερο, αυτά που δεν μπορούν με τίποτα να εγκαταλείψουν οι αντίχριστοι στα βάθη της καρδιάς τους. Για ποια λόγια του Θεού, συγκεκριμένα, οι αντίχριστοι μέσα τους ανησυχούν κάπως και συχνά χώνουν τη μύτη τους σ’ αυτά; Εφόσον τίθεται το θέμα αν αυτά τα λόγια θα βγουν αληθινά, αν θα υλοποιηθούν, αν θα πραγματοποιηθούν στ’ αλήθεια και θα γίνουν γεγονότα, αυτό που απασχολεί τους αντίχριστους είναι αναμφίβολα οι υποσχέσεις που έδωσε ο Θεός στην ανθρωπότητα, σωστά; (Σωστά.) Το ίδιο και τα λόγια που αφορούν τις κατάρες και τις τιμωρίες των ανθρώπων απ’ τον Θεό, τις τιμωρίες των κακών ανθρώπων, τις τιμωρίες όλων αυτών που εναντιώνονται στα λόγια του Θεού. Κι έπειτα είναι και οι προφητείες για τις καταστροφές· κι αυτό δεν είναι ένα πεδίο που απασχολεί τους αντίχριστους; (Ναι.) Για τι άλλο; (Για τα λόγια που αφορούν το πότε θα αναχωρήσει ο Θεός από τη γη.) Για το πότε θα αναχωρήσει ο Θεός από τη γη, το πότε θα δοξαστεί ο Θεός, το πότε θα ολοκληρωθεί το σπουδαίο έργο του Θεού, το πότε θα βάλει τέλος ο Θεός σ’ αυτήν την ανθρωπότητα, σωστά; (Σωστά.) Πόσα σημεία είναι συνολικά; (Τέσσερα.) Το πρώτο είναι τα λόγια υπόσχεσης και ευλογίας του Θεού προς τον άνθρωπο. Το δεύτερο είναι τα λόγια κατάρας και τιμωρίας του Θεού προς τον άνθρωπο. Το τρίτο είναι τα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές. Το τέταρτο είναι τα λόγια του Θεού για το πότε θα αναχωρήσει από τη γη και το πότε θα ολοκληρωθεί το σπουδαίο έργο Του. Κι υπάρχει ακόμα ένα σημείο, και μάλιστα πάρα πολύ σημαντικό, μια κατηγορία λόγων του Θεού στην οποία οι αντίχριστοι χώνουν τη μύτη τους με ιδιαίτερο ενθουσιασμό, κι αυτή είναι τα λόγια του Θεού σχετικά με τη διάθεσή Του, την ταυτότητά Του και την ουσία Του. Γιατί να προστεθεί αυτό το τελευταίο σημείο; Οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν ότι τα λόγια του Θεού θα βγουν αληθινά· εφόσον χώνουν συχνά τη μύτη τους στα λόγια του Θεού, ποια είναι η κύρια αιτία των αμφιβολιών τους, που τους ωθεί να χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού; Η κύρια δυσπιστία τους είναι απέναντι στον Θεό. Ουσιαστικά, οι αντίχριστοι είναι άπιστοι, είναι διάβολοι· αμφισβητούν την ύπαρξη του Θεού, δεν πιστεύουν πως υπάρχει Θεός σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού ούτε και σε όλα όσα κάνει ο Θεός. Επομένως, αμφισβητούν απόλυτα τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Αφού αμφιβάλλουν, τι πρόκειται να κάνουν; Αν μπορούν να αμφισβητήσουν την ταυτότητα και την ουσία του Θεού, τότε άραγε, όταν τεθεί θέμα για τα λόγια που αφορούν τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού, απλώς θα τα διαβάσουν χωρίς καμία αντίληψη ή αντίδραση; Μπορούν να πιστέψουν ακράδαντα και να αποδεχθούν αυτά τα λόγια; (Όχι.) Αν, για παράδειγμα, κάποιος έχει συνεχώς την υποψία ότι είναι υιοθετημένος, μπορεί να πιστέψει ότι οι γονείς του είναι πράγματι οι βιολογικοί του γονείς; Μπορεί να πιστέψει ότι η αγάπη και η προστασία που του πρόσφεραν οι γονείς του, καθώς και όλες οι θυσίες που έκαναν γι’ αυτόν, είναι ειλικρινείς; (Όχι.) Αν τα αμφισβητεί όλα αυτά και δυσπιστεί απέναντί τους, δεν θα κάνει κάποια πράγματα στα κρυφά; Κάποιες φορές, για παράδειγμα, μπορεί να κρυφακούσει τις συζητήσεις των γονιών του για να δει μήπως και συζητούν ποιες είναι οι ρίζες του. Επίσης, θα δίνει συνήθως μεγάλη προσοχή και θα κάνει συνεχώς ανάκριση στους γονείς του για το πού γεννήθηκε, ποιος τον ξεγέννησε και τι βάρος είχε όταν γεννήθηκε· θα ρωτάει συνεχώς τέτοια πράγματα. Αν οι γονείς του τον χτυπήσουν ή τον πειθαρχήσουν, μόνο χειρότερες θα γίνουν οι υποψίες του. Ό,τι κι αν κάνουν οι γονείς του, εκείνος θα είναι συνεχώς σε επιφυλακή και γεμάτος αμφιβολία. Όσο καλά κι αν του φερθούν οι γονείς του, δεν θα μπορεί να εγκαταλείψει τις επιφυλάξεις που θα έχει μέσα του. Όλα αυτά, λοιπόν, δεν είναι επιφυλάξεις; Δεν είναι εσωτερικές διεργασίες, σκέψεις και στάσεις που συμβαίνουν στα κρυφά; Με το που θα αρχίσει να αμφιβάλλει ότι οι γονείς του είναι οι βιολογικοί του γονείς, είναι σίγουρο ότι θα κάνει κάποια πράγματα παρασκηνιακά. Συνεπώς, αφού οι αντίχριστοι έχουν τη φύση των απίστων, σε καμία περίπτωση δεν πιστεύουν στη διάθεση, στην ταυτότητα και στη φύση του Θεού, δεν τις αναγνωρίζουν ούτε και τις αποδέχονται. Έχοντας μια τέτοια στάση δυσπιστίας, μη αναγνώρισης και μη αποδοχής, άραγε πιστεύουν και αποδέχονται αληθινά, μέσα τους, τα λόγια που αφορούν τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού; Φυσικά και όχι. Σε ό,τι αφορά τα λόγια που σχετίζονται με τη διάθεση, την ταυτότητα και τη φύση του Θεού, τρέφουν μέσα τους αμφιβολίες, εναντιώνονται και παρατηρούν διστακτικά. Ας μην μπούμε τώρα στις λεπτομέρειες αυτής της πτυχής.

Οι πέντε εκδηλώσεις του γεγονότος ότι οι αντίχριστοι χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού οι οποίες μόλις συζητήθηκαν είναι, ουσιαστικά, πολύ περιεκτικές και αντιπροσωπευτικές. Οι αντίχριστοι χώνουν τη μύτη τους σε συγκεκριμένο περιεχόμενο και σε συγκεκριμένο σημείο εστίασης των λόγων του Θεού. Κι όσο για τα πολλά λόγια που αφορούν τη ζωή-είσοδο, λόγια στα οποία ο Θεός δίνει παρηγοριά στους ανθρώπους, εξηγεί κάποια μυστήρια ή εκθέτει τη διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου και ούτω καθεξής, μήπως οι αντίχριστοι ενδιαφέρονται γι’ αυτά τα λόγια; (Όχι.) Αυτά τα λόγια τούς είναι αδιάφορα. Γιατί; Οι αντίχριστοι, λόγω του ότι δεν αγαπούν την αλήθεια, δεν πιστεύουν πως τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και δεν έχουν σκοπό να αποδεχθούν την κρίση και την παίδευση του Θεού, ούτε και τη σωτηρία Του. Δεν έχουν κανένα τέτοιο σχέδιο, κι έτσι θεωρούν ότι τα λόγια που αφορούν τις αλλαγές της ανθρώπινης διάθεσης και τη ζωή-είσοδο είναι ασήμαντα, δεν αξίζει να τα διαβάσει κανείς, να τα σκεφτεί ή να τα πάρει σοβαρά. Δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου αυτά τα λόγια. Σκέφτονται: «Τι δουλειά έχουν αυτά τα λόγια με τις προοπτικές μας και το πεπρωμένο μας; Τι δουλειά έχουν με τον προορισμό μας; Αυτά τα λόγια αφορούν ευτελή ζητήματα, δεν αξίζει να τα διαβάσει ούτε να τα ακούσει κανείς. Αν κάποιος είναι στ’ αλήθεια αναστατωμένος και δεν έχει καμία άλλη λύση, τότε θα μπορούσε να διαβάσει προσωρινά αυτά τα λόγια για να γεμίσει το κενό μέσα του ή για να υπερβεί τυχόν εμπόδια που είναι ιδιαίτερα απαιτητικά και να λύσει τυχόν δυσεπίλυτα προβλήματα· αυτό είναι όλο. Αν πει κανείς πως αυτά τα λόγια μπορούν να αλλάξουν τη διάθεση κάποιου, πώς μπορεί να είναι τόσο απλό αυτό;» Ουσιαστικά, δεν έχουν καμία πρόθεση να αλλάξουν τη διάθεσή τους και δεν σχεδιάζουν καθόλου να αποδεχθούν τα λόγια του Θεού ως τη ζωή, την οδό ή την αλήθεια. Αυτό που θέλουν είναι οι προοπτικές τους και ο προορισμός τους, καθώς κι η εξουσία. Έτσι, λοιπόν, δεν δίνουν σημασία σ’ αυτά τα λόγια ούτε τα παίρνουν σοβαρά. Από την πλευρά τους, οι αντίχριστοι λένε εμμέσως πλην σαφώς ότι αυτά τα λόγια δεν αξίζουν να τα εξετάσουν εξονυχιστικά, κι ακόμα λιγότερο αξίζουν τον χρόνο που θα αφιέρωναν για να αναλύσουν και να ερευνήσουν αν είναι η αλήθεια ή αν μπορούν να αλλάξουν τους ανθρώπους. Για τους αντίχριστους, όλα τα λόγια που σχετίζονται με το πεπρωμένο και τον προορισμό τους, με τη δική τους ταυτότητα και θέση, με όλα τα προσωπικά τους ενδιαφέροντα και ούτω καθεξής, αυτά είναι τα σημαντικά, αυτά έχουν τη μέγιστη σημασία. Κάποιοι λένε: «Αφού οι αντίχριστοι θεωρούν αυτά τα κομμάτια των λόγων του Θεού τόσο σημαντικά και δίνουν σ’ αυτά τόση προσοχή, πώς μπορεί κανείς να πει ότι χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού; Δεν είναι λίγο άδικη αυτή η κατηγορία; Όλο αυτό δεν είναι λίγο τραβηγμένο και κάπως ανάρμοστο;» (Όχι. Οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν πως τα λόγια του Θεού θα βγουν σίγουρα αληθινά και θα πραγματοποιηθούν, δεν πιστεύουν πως ο Θεός εννοεί όσα λέει και πως ό,τι λέει Εκείνος θα γίνει. Δεν διαβάζουν τα λόγια του Θεού με μια νοοτροπία πίστης και αναγνώρισης, παρά μόνο παρατηρούν αν τα λόγια του Θεού μπορούν στ’ αλήθεια να βγουν αληθινά.) Ισχύει αυτό; (Ναι.) Οι αντίχριστοι εκτιμούν τα συγκεκριμένα λόγια επειδή αυτά μπορούν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους. Επιπλέον, αν πραγματοποιηθούν αυτά τα λόγια, κάτι τέτοιο θα ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες τους. Αν αντιληφθούν αυτά τα λόγια και πιαστούν από αυτά, τότε, μόλις τα λόγια βγουν αληθινά, εκείνοι θα έχουν ποντάρει σωστά, ενώ ακολουθώντας τον Θεό θα έχουν κάνει τη σωστή κίνηση. Το ότι εκτιμούν αυτά τα λόγια, όμως, δεν σημαίνει ότι μπορούν να τα αποδεχθούν ως την αλήθεια βαθιά μέσα τους, ως κάτι που προέρχεται απ’ τον Θεό, ούτε και μπορεί κανείς να πει ότι αποδέχονται μέσα τους αυτά τα λόγια ως λόγια του Θεού. Αντιθέτως, ενώ εκτιμούν αυτά τα λόγια, μέσα τους τρέφουν αμφιβολίες γι’ αυτά, απλώς παρατηρούν διστακτικά. Θα έλεγε ακόμα κανείς πως αυτά τα λόγια μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν ως αποδείξεις και μοχλό πίεσης για να απαρνηθούν, ανά πάσα στιγμή, οποτεδήποτε και οπουδήποτε, τον Θεό και αυτό το στάδιο του έργου του Θεού. Παρατηρούν συνεχώς και με μεγάλη προσοχή για να δουν αν, σε κάθε στάδιο του έργου του Θεού και σε κάθε περίοδο κατά την οποία ο Θεός καθοδηγεί τους ανθρώπους, υλοποιούνται και πραγματοποιούνται αυτά τα λόγια. Είναι ξεκάθαρο πως οι αντίχριστοι εστιάζουν μονίμως στο αν τα λόγια του Θεού βγαίνουν αληθινά. Ποτέ, μέσα σ’ αυτό το διάστημα, δεν έχει αλλάξει η στάση που τηρούν, δηλαδή μια στάση εχθρικότητας απέναντι στον Θεό, αντίστασης στον Θεό, καθώς και εξονυχιστικής εξέτασης και ανάλυσης του Θεού. Είναι εχθρικοί απέναντι στον Θεό και Τον εξετάζουν εξονυχιστικά, χώνοντας κατά βάθος συνεχώς τη μύτη τους σε όλες τις ενέργειες και τα λόγια του Θεού· ταυτόχρονα, προσπαθούν να καταδικάσουν τον Θεό και το έργο του Θεού. Αυτή δεν είναι μια σταθερή εκδήλωση του ότι οι αντίχριστοι αντιστέκονται στον Θεό; (Ναι.) Από αυτές τις εκδηλώσεις των αντίχριστων, υπάρχει έστω κι ένα ίχνος αποδοχής απέναντι στα λόγια του Θεού; Έστω κι ένα ίχνος υποταγής; Έστω και η ελάχιστη αντιμετώπιση του Θεού σαν να ήταν ο Θεός; (Όχι.) Στη συνέχεια, θα συναναστραφούμε πάνω σ’ αυτά τα σημεία ένα προς ένα.

1. Χώνουν τη μύτη τους στα λόγια υπόσχεσης και ευλογίας του Θεού προς τον άνθρωπο

Το πρώτο σημείο είναι ότι οι αντίχριστοι χώνουν τη μύτη τους στα λόγια υπόσχεσης και ευλογίας του Θεού. Απ’ τη στιγμή που ο Θεός άρχισε το έργο Του και μίλησε, έχει πει στην ανθρωπότητα, στον εκλεκτό λαό Του και σε όσους ακούν τα λόγια Του πολλά πράγματα σχετικά με το ποιες ευλογίες και ποια χάρη πρόκειται να δώσει στους ανθρώπους, ποιες ευλογίες τούς υπόσχεται και ούτω καθεξής. Σε διαφορετικές περιόδους, περιστάσεις ή πλαίσια, ο Θεός μιλάει στους ακόλουθούς Του για ευλογίες και υποσχέσεις, και τους πληροφορεί πως, αν πετύχουν ορισμένα πράγματα, ο Θεός θα τους ευλογήσει με συγκεκριμένους τρόπους, πως θα λάβουν ορισμένες ευλογίες και υποσχέσεις, και ούτω καθεξής. Σε όποια περίοδο κι αν είπε ο Θεός αυτά τα λόγια, σε όποιον και να έδωσε τέτοιες υποσχέσεις, τα λόγια αυτά ειπώθηκαν σε ένα ορισμένο πλαίσιο και σε ένα ορισμένο περιβάλλον. Επιπλέον, οι υποσχέσεις και οι ευλογίες που δίνει ο Θεός στους ανθρώπους σχετίζονται με τις θετικές τους εκδηλώσεις, όπως είναι η επιδίωξη της αλήθειας, οι αλλαγές διάθεσης και η πραγματική υποταγή στον Θεό. Εννοείται έμμεσα πως οι υποσχέσεις και οι ευλογίες του Θεού στους ανθρώπους δίνονται υπό όρους. Οι άνθρωποι δεν έχουν τον τελευταίο λόγο σ’ αυτούς τους όρους, ούτε και καθορίζονται αυτοί οι όροι σύμφωνα με ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες· αντίθετα, καθορίζονται σύμφωνα με τα πρότυπα και τις απαιτήσεις του Θεού, και ισχύουν γι’ αυτούς ορισμένες αρχές και κανόνες. Όσον αφορά το πώς βγαίνουν αληθινά τα λόγια του Θεού, πώς υλοποιούνται και πώς πραγματοποιούνται στους διάφορους ανθρώπους, δεν είναι σε καμία περίπτωση κάτι που κάνει ο Θεός τυχαία· αντίθετα, έχει κάποια βάση. Η ίδια πράξη, αν γίνει από διαφορετικούς ανθρώπους, μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετική αντιμετώπιση απ’ τον Θεό. Ας πούμε ότι υπάρχουν δύο άνθρωποι, που ο καθένας τους ηγείται μιας εκκλησίας. Ο ένας λαμβάνει συχνά διαφώτιση και φώτιση, και υποβάλλεται συχνά σε πειθάρχηση, με αποτέλεσμα το ανάστημά του να αναπτύσσεται γρήγορα. Ο άλλος, αντίθετα, ίσως να είναι σχετικά απαθής και να ανταποκρίνεται αργά, με αποτέλεσμα να έχει πιο αργή πρόοδο. Από μια ανθρώπινη σκοπιά, αυτοί οι δύο άνθρωποι, που εκτελούν το ίδιο έργο και εμφανίζουν παρόμοιες συμπεριφορές, θα πρέπει κανονικά να λάβουν τις ίδιες ευλογίες και την ίδια αντιμετώπιση απ’ τον Θεό. Όσον αφορά, όμως, τη ζωή-είσοδο που βιώνουν και κερδίζουν από την εκτέλεση των καθηκόντων τους κι απ’ τη ζωή τους, ή όσον αφορά την εξωτερική χάρη που λαμβάνουν, θα υπάρχουν σαφείς διαφορές. Αυτές οι «σαφείς διαφορές» δεν είναι, βέβαια, αναπόφευκτες. Πώς, λοιπόν, κατανέμει ο Θεός αυτές τις λεγόμενες ευλογίες και τις διαφορετικές αντιμετωπίσεις ή τη διαφώτιση, τη φώτιση και τα άλλα οφέλη που κερδίζουν οι άνθρωποι απ’ τον Θεό; Ο Θεός αντιμετωπίζει κάθε άνθρωπο με διαφορετικό τρόπο. Κάποιοι άνθρωποι είναι οκνηροί, ματαιόδοξοι, ανταγωνιστικοί και ζηλόφθονοι, και, ενώ επιφανειακά είναι πρόθυμοι να δαπανήσουν τον εαυτό τους και να αντέξουν κάποιες κακουχίες, δεν μπορούν με τίποτα να αποδεχθούν ούτε να κάνουν πράξη την αλήθεια. Κάποιοι άλλοι άνθρωποι, όμως, είναι επιμελείς· παρότι έχουν τις ίδιες διεφθαρμένες διαθέσεις, είναι σχετικά τίμιοι και ταπεινοί. Αποδέχονται την αλήθεια και δέχονται το κλάδεμα. Αποδέχονται ειλικρινά και αντιλαμβάνονται όλα όσα λέει ο Θεός και κάθε περιβάλλον που ορίζει ο Θεός γι’ αυτούς, και επιπλέον τα αντιμετωπίζουν όλα αυτά με τιμιότητα. Έτσι, μπορεί εξωτερικά δύο άνθρωποι να κάνουν το ίδιο έργο σε περιεχόμενο και ποσότητα, ο Θεός, όμως, θα τους χαρίσει διαφορετικές ευλογίες, αλλά και διαφορετική διαφώτιση και φώτιση, με βάση τις διαφορετικές τους διαθέσεις και επιδιώξεις. Επιφανειακά, ο άνθρωπος που λαμβάνει διαφώτιση και φώτιση μπορεί να υποφέρει περισσότερο και να υπομένει συχνά την πειθάρχηση, όμως έχει και μεγαλύτερο κέρδος. Αντίθετα, ο απαθής και ανόητος άνθρωπος υποβάλλεται σε πολύ λιγότερη πειθάρχηση, υποφέρει πολύ λιγότερο, κι έτσι η ανάπτυξη της ζωής του είναι πιο αργή και κερδίζει λιγότερα. Ουσιαστικά, ποιος από τους δύο ανθρώπους λαμβάνει στ’ αλήθεια τις ευλογίες και τις υποσχέσεις του Θεού; (Εκείνος που υποφέρει περισσότερο και πειθαρχείται πιο συχνά.) Μπορεί να φαίνεται πως ο άνθρωπος που λαμβάνει τις υποσχέσεις και τις ευλογίες του Θεού πειθαρχείται, αντιμετωπίζει συχνά αναποδιές, αποκαλύπτει διαφθορά και εκτίθεται, όμως λαμβάνει συχνά τη διαφώτιση και τη φώτιση του Θεού. Απεναντίας, ο άνθρωπος που δεν πειθαρχείται ζει μια άνετη, χαρούμενη και ελεύθερη ζωή. Όταν τεμπελιάζει, δεν αντιμετωπίζει πειθάρχηση. Όταν φθονεί, δεν αντιμετωπίζει πειθάρχηση. Όταν δείχνει ανευθυνότητα στο έργο του, δεν αντιμετωπίζει πειθάρχηση. Απολαμβάνει ακόμα και τα προνόμια της θέσης, και ζει πολύ ευχαριστημένος. Ποιον προτιμούν όσοι έχουν πνευματική κατανόηση, όσοι αντιλαμβάνονται τα πράγματα καθαρά και αγαπούν τα θετικά πράγματα; Προτιμούν τον άνθρωπο που υπομένει την πειθάρχηση, που αντιμετωπίζει συχνά αναποδιές, και μπορεί να λάβει διαφώτιση και φώτιση· θεωρούν πως ένας τέτοιος άνθρωπος έχει στ’ αλήθεια την ευλογία του Θεού. Όσοι επιδιώκουν την αλήθεια επιθυμούν να γίνουν τέτοιοι άνθρωποι. Είναι πρόθυμοι να ζουν συνεχώς ενώπιον του Θεού, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα υποβάλλονται συχνά σε πειθάρχηση και συμμόρφωση απ’ τον Θεό. Πιστεύουν πως αυτή είναι η ευλογία του Θεού κι η αληθινή Του υπόσχεση. Η απόκτηση αυτών των εμπειριών και των κερδών επιβεβαιώνει ότι οι ευλογίες και οι υποσχέσεις για τις οποίες μιλάει ο Θεός υπάρχουν. Τι γνώμη έχουν, όμως, γι’ αυτό οι αντίχριστοι; Οι αντίχριστοι δεν μετρούν τις υποσχέσεις και τις ευλογίες του Θεού με βάση το πόση αλήθεια κατανοεί ένας άνθρωπος, το πόση αλήθεια έχει κερδίσει ή το πόσα θετικά κέρδη έχει αποκομίσει. Απεναντίας, μετρούν τα κέρδη από τη σκοπιά των σαρκικών οφελών και των υλικών συμφερόντων. Ποιον άνθρωπο νομίζετε ότι φθονούν οι αντίχριστοι; (Εκείνον που δεν υπομένει την πειθάρχηση.) Οι αντίχριστοι φθονούν τον άνθρωπο που είναι οκνηρός και δεν δείχνει αφοσίωση, που δεν αντιμετωπίζει καμία πειθάρχηση και απολαμβάνει τα οφέλη της θέσης. Το ότι οι αντίχριστοι φθονούν τέτοιους ανθρώπους αποδεικνύει ότι υπάρχει πρόβλημα στον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα· αυτό καθορίζεται από τη φύση-ουσία τους.

Πώς χώνουν τη μύτη τους οι αντίχριστοι στο αν τα λόγια υπόσχεσης και ευλογίας του Θεού προς τον άνθρωπο βγαίνουν αληθινά; Όταν τα λόγια του Θεού δηλώνουν ποιον ευλογεί Εκείνος, ποιος λαμβάνει τις υποσχέσεις Του και ποιος μπορεί να λαμβάνει υποσχέσεις απ’ τον Θεό, πώς το παρατηρούν αυτό οι αντίχριστοι; Λένε: «Οι άνθρωποι που πληρώνουν κάποιο τίμημα για τον θεό λαμβάνουν διαφώτιση και φώτιση, δέχονται πειθάρχηση και καθοδήγηση απ’ τον θεό, κι αυτό τώρα θεωρείται ευλογία; Το να πειθαρχηθείς είναι η ευλογία του θεού; Μόνο ένας ανόητος θα πίστευε κάτι τέτοιο! Δεν ζημιώνεται κανείς όταν συμβαίνει αυτό; Δεν θίγεται η υπόληψή του; Κι αυτό λέγεται ευλογία του θεού; Έτσι βγαίνουν αληθινά και υλοποιούνται τα λόγια του θεού; Αν είναι έτσι, τότε δεν θέλω να γίνω τέτοιος άνθρωπος, δεν θέλω να επιδιώξω βάσανα και να πληρώσω κάποιο τίμημα. Δεν αποδέχομαι αυτήν τη μέθοδο εργασίας του θεού· τι είδους αλήθεια είναι αυτή; Πώς θα μπορούσε να θεωρηθεί κάτι τέτοιο σωτηρία των ανθρώπων;» Μέσα τους αναπτύσσεται εναντίωση· δεν αποδέχονται το να ευλογεί και να καθοδηγεί ο Θεός τους ανθρώπους μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν αποδέχονται το να χαρίζει ο Θεός ζωή στους ανθρώπους μ’ αυτόν τον τρόπο, και δεν αποδέχονται το να ενσωματώνει ο Θεός την αλήθεια στους ανθρώπους μ’ αυτόν τον τρόπο. Μπορεί, φυσικά, οι αντίχριστοι να έχουν γύρω τους τέτοιους ανθρώπους που, από τότε που πίστεψαν στον Θεό, βλέπουν τις επιχειρήσεις τους να ακμάζουν, βγάζουν περισσότερα χρήματα, αγόρασαν σπίτια κι αυτοκίνητα, βελτίωσαν τη ζωή τους ως προς τα υλικά αγαθά κι έγιναν πλούσιοι. Όταν οι αντίχριστοι δουν κάτι τέτοιο, σκέφτονται: «Αυτοί, από τότε που πίστεψαν στον θεό, έλαβαν ευλογίες και απόλαυσαν τη χάρη του θεού. Από αυτά τα γεγονότα, φαίνεται πως οι υποσχέσεις κι οι ευλογίες του θεού στον άνθρωπο υλοποιούνται για τέτοιους ανθρώπους· τα λόγια του θεού βγήκαν αληθινά. Φαίνεται πως τα λόγια του θεού έχουν όντως εξουσία· είναι σωστό να αποδεχθεί κανείς αυτό το στάδιο του έργου του θεού, μπορεί να λάβει σπουδαίες ευλογίες, όλα θα πηγαίνουν καλά και μπορεί να λάβει χάρη απ’ τον θεό». Οι αντίχριστοι, αφού γίνουν μάρτυρες τέτοιων γεγονότων, νιώθουν μέσα τους λίγη αναγνώριση και πίστη στις υποσχέσεις και τις ευλογίες του Θεού. Φυσικά, αυτή η αναγνώριση και η πίστη θα πρέπει να συνοδεύονται από μια σημείωση σε παρένθεση, που θα λέει: «εκκρεμεί περαιτέρω επαλήθευση». Στην καθημερινή τους ζωή, οι αντίχριστοι συνεχώς παρατηρούν και συγκεντρώνουν διάφορες αποδείξεις για να επαληθεύσουν αν οι ευλογίες και οι υποσχέσεις του Θεού βγαίνουν αληθινές και υλοποιούνται για πολλούς ανθρώπους. Αυτοί οι αντίχριστοι, ενώ παρατηρούν, συλλέγουν τις αποδείξεις αυτές και προσπαθούν να δουν ποιοι άνθρωποι έχουν λάβει τις ευλογίες και τις υποσχέσεις του Θεού, τι έχουν κάνει αυτοί οι άνθρωποι, ποια είναι η στάση τους απέναντι στον Θεό, πώς ακολουθούν τον Θεό και τι απόψεις έχουν. Φυσικά, όλο αυτό το διάστημα της συνεχούς παρατήρησης και συγκέντρωσης αποδείξεων, οι αντίχριστοι προσπαθούν επίσης να μιμηθούν τη συμπεριφορά, τις ενέργειες και τις απόψεις όσων έχουν λάβει τις ευλογίες και τις υποσχέσεις του Θεού. Αν λάβουν και οι ίδιοι κάποιες υλικές ευλογίες, κάποια υλική αντιμετώπιση και απόλαυση, κάνουν μέσα τους την εξής παραδοχή: «Οι ευλογίες και οι υποσχέσεις του θεού δεν είναι κενολογίες· μπορούν να υλοποιηθούν. Φαίνεται πως αυτός ο θεός είναι πράγματι θεός, έχει στ’ αλήθεια κάποια ικανότητα. Μπορεί να χαρίσει στους ανθρώπους ευλογίες και υποσχέσεις, να φέρει κάποια οφέλη και να ικανοποιήσει κάποιες απ’ τις ανάγκες που προκύπτουν από ορισμένα συμφέροντά τους. Μάλλον πρέπει να συνεχίσω να πιστεύω σ’ αυτόν και να τον ακολουθώ· δεν πρέπει να μείνω πίσω ούτε να χαλαρώσω». Απ’ την αρχή ως το τέλος, οι αντίχριστοι παρατηρούν διστακτικά. Το παίρνει κανείς είδηση, όμως, όταν το κάνουν αυτό; Άραγε, παρατηρούν διστακτικά εντελώς ανοιχτά και λένε σε όλους: «Δεν πιστεύω σ’ αυτές τις ευλογίες και τις υποσχέσεις του θεού»; (Όχι.) Επιφανειακά, δεν το καταλαβαίνεις. Τους βλέπεις στις ίδιες τάξεις που ανήκουν και όλοι οι άλλοι· απαρνούνται τις δουλειές τους, τον γάμο, τις οικογένειές τους και ούτω καθεξής, και επιπλέον κάνουν τα καθήκοντά τους πλάι σε όλους τους άλλους, σηκώνονται νωρίς και πηγαίνουν για ύπνο αργά, αντέχουν τις κακουχίες και πληρώνουν κάποιο τίμημα. Δεν λένε λόγια που προκαλούν αναστάτωση ούτε αρνητικά λόγια, δεν εκφράζουν κρίσεις, δεν κάνουν κακές πράξεις και δεν προκαλούν αναστάτωση οι ίδιοι. Υπάρχει, ωστόσο, και κάτι ακόμα: Όσο κρυφά κι αν ενεργούν εξωτερικά, οι εσωτερικές τους απόψεις και σκέψεις εξουσιάζουν και επηρεάζουν τη συμπεριφορά τους. Κατά βάθος, η διστακτική τους παρατήρηση και το ότι χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού δεν κρύβεται απ’ τον Θεό. Ποιες πτυχές των αντίχριστων, λοιπόν, μπορούν να κρυφτούν απ’ τους ανθρώπους αλλά όχι απ’ τον Θεό; Οι άνθρωποι βλέπουν μόνο τη συμπεριφορά των άλλων, βλέπουν μόνο όσα αποκαλύπτουν οι άλλοι· ο Θεός, αντίθετα, δεν κοιτάζει μόνο αυτό, αλλά, το πιο σημαντικό, παρατηρεί τις καρδιές και τις πιο βαθιές σκέψεις των ανθρώπων. Οι συμπεριφορές και οι αποκαλύψεις ενός ανθρώπου είναι σχετικά επιφανειακές, αλλά τα βάθη της καρδιάς ενός ανθρώπου είναι ένα βασίλειο που δεν είναι εύκολα αντιληπτό, μέσα στο οποίο είναι κρυμμένες οι βαθύτερες σκέψεις του και πολλά στοιχεία της φύσης του. Όταν οι αντίχριστοι χώνουν τη μύτη τους σε λόγια του Θεού όπως οι υποσχέσεις και οι ευλογίες Του, μπορεί εξωτερικά να αφιερώνουν τον χρόνο τους και να πληρώνουν ένα υλικό τίμημα, αλλά η καρδιά τους δεν έχει πλήρη αφοσίωση στον Θεό. Ποιες είναι οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις που δείχνουν ότι η καρδιά τους δεν έχει πλήρη αφοσίωση στον Θεό; Ό,τι κι αν κάνουν, όποιο καθήκον κι αν εκτελέσουν, δεν βάζουν όλη τους την ενέργεια και δεν το κάνουν χωρίς επιφυλάξεις· μοναδικός σκοπός τους είναι να βεβαιωθούν ότι δεν υπάρχουν εμφανή ελαττώματα και ότι η βασική κατεύθυνση της όλης διαδικασίας είναι σωστή. Γιατί μπορούν να το κάνουν αυτό; Βαθιά μέσα τους, στα βάθη της ύπαρξής τους, τρέφουν μια σκέψη: «Το αν τα λόγια του θεού θα βγουν ή δεν θα βγουν αληθινά καθορίζει και το αν ο θεός μπορεί ή δεν μπορεί να με σώσει και το αν είναι ή δεν είναι στ’ αλήθεια θεός μου. Αν δεν απαντηθεί αυτό το ερώτημα, ακόμα κι η πραγματικότητα της ταυτότητας και της ουσίας του θεού αξίζει να αμφισβητηθεί». Αν κάνει τέτοιες σκέψεις βαθιά μέσα του, μπορεί και πάλι η καρδιά του να είναι αληθινή απέναντι στον Θεό; Αυτές οι βαθιά ριζωμένες σκέψεις μέσα του τον εμποδίζουν και συνεχώς τον προειδοποιούν: Μη δίνεις την αληθινή σου καρδιά στον θεό, μην τα δίνεις όλα, ό,τι κάνεις να το κάνεις απλώς μηχανικά και να μην είσαι ανόητος· κρύψε και κάτι απ’ τον θεό, εξασφάλισε μια διέξοδο για τον εαυτό σου και μην εμπιστεύεσαι τη ζωή σου ούτε τα πράγματα που θεωρείς πιο σημαντικά σ’ αυτόν τον ακόμα άγνωστο θεό. Έτσι σκέφτονται μέσα τους. Το έχετε παρατηρήσει αυτό; (Όχι.) Αυτοί οι αντίχριστοι, κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων και των αλληλεπιδράσεων με τους άλλους, μπορεί εξωτερικά να είναι καλοσυνάτοι, να έχουν κανονικές επαφές, ακόμα και να συναναστρέφονται πάνω σε κάποια πράγματα που γνωρίζουν, που έχουν κατανοήσει και βιώσει, και μπορεί να εκδηλώνουν ρηχές, βασικές εξωτερικές συμπεριφορές που θα έπρεπε να έχει ένας πιστός· δεν υπάρχει, ωστόσο, καμία ανάπτυξη ούτε βελτίωση όσον αφορά τον φόβο Θεού που έχουν ή την τιμιότητά τους απέναντί Του. Ό,τι τίμημα κι αν πληρώσουν αυτοί οι άνθρωποι, όσα χρόνια κι αν κάνουν το καθήκον τους στον οίκο του Θεού, ένα πράγμα είναι βέβαιο: Η ζωή τους δεν αναπτύσσεται· δεν έχουν ζωή. Σε ποιους τομείς εκδηλώνεται αυτή η έλλειψη ζωής; Όταν αντιμετωπίζουν καταστάσεις, δεν αναζητούν καθόλου τις αρχές· είναι ευχαριστημένοι αν απλώς συνεχίζεται η δουλειά που είναι να γίνει, δεν υιοθετούν ποτέ τις αρχές για τις οποίες μιλάει ο Θεός ως πρότυπο για την άσκησή τους, αποδέχονται μόνο επιφανειακά την επίβλεψη, την επιτήρηση και την ηγεσία από τους άλλους, και δεν αποδέχονται την εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό. Αυτό σημαίνει ότι, μέχρι να είναι απολύτως σίγουροι για ποιον βγαίνουν όντως αληθινές οι υποσχέσεις και οι ευλογίες του Θεού, για ποια ομάδα ανθρώπων υλοποιούνται, και μέχρι να βεβαιωθούν πως αυτοί οι ίδιοι μπορούν στ’ αλήθεια να λάβουν απ’ τον Θεό τις υποσχέσεις και τις ευλογίες που δίνει στον άνθρωπο, δεν πρόκειται να αλλάξουν ούτε οι αρχές τους ούτε οι μέθοδοι δράσης τους, ούτε και η στάση τους απέναντι στα λόγια του Θεού. Κατά μία έννοια, κάνουν συνεχώς υπενθυμίσεις στον εαυτό τους, ενώ ταυτόχρονα σχεδιάζουν τη λογομαχία τους με τον Θεό. Πού εστιάζει η λογομαχία τους με τον Θεό; Σκέφτονται: «Οι υποσχέσεις κι οι ευλογίες σου δεν υλοποιήθηκαν. Δεν τις έχω δει να υλοποιούνται και δεν βλέπω πώς εργάζεσαι, οπότε δεν μπορώ και να επιβεβαιώσω την ταυτότητά σου. Αν δεν μπορώ να επιβεβαιώσω την ταυτότητά σου, τότε πώς να δω αυτά σου τα λόγια ως την αλήθεια, ως τα λόγια του θεού;» Δεν διαφωνούν μέσα τους με τον Θεό πάνω σ’ αυτό το ζήτημα; Λένε: «Αν τις ευλογίες που υπόσχεσαι να χαρίσεις στους ανθρώπους, καθώς και το ποικίλο περιεχόμενο των υποσχέσεών σου προς τους ανθρώπους, δεν μπορώ να τα επαληθεύσω εγώ ο ίδιος, τότε δεν μπορώ να πιστέψω σ’ εσένα εκατό τοις εκατό. Η πίστη μου θα έχει πάντα μέσα της κάποιες νοθείες και δεν μπορώ να πιστέψω πλήρως». Αυτή είναι η στάση των αντίχριστων. Είναι τρομακτική μια τέτοια στάση; (Ναι.) Μια τέτοια στάση έχει κάπως παρόμοια φύση με τη φράση που λένε μεταξύ τους οι άπιστοι: «Μην αφήνεις το γεράκι μέχρι να δεις τον λαγό». Λένε: «Είσαι ο θεός, θα έπρεπε να έχεις τη δύναμη να πραγματοποιείς τις υποσχέσεις και τις ευλογίες σου. Αν όσα λες δεν γίνεται να πραγματοποιηθούν, κι αν οι άνθρωποι που πιστεύουν σ’ εσένα δεν γίνεται να απολαύσουν σπουδαίες ευλογίες, δεν γίνεται να απολαύσουν δόξα, πλούτο και τιμή και δεν γίνεται να μπουν υπό τη σκέπη σου, τότε γιατί να σ’ ακολουθήσουν;» Στα μάτια των αντίχριστων, καθώς και στις σκέψεις και στις απόψεις τους, πρέπει να κερδίζει κανείς κάποια προνόμια αν ακολουθεί τον Θεό· χωρίς προνόμια, δεν θα μπουν στον κόπο να κάνουν τίποτα. Αν δεν υπάρχει φήμη, κέρδος ή θέση για να απολαύσουν, αν τίποτα από το έργο που κάνουν ή από τα καθήκοντα που εκτελούν δεν τους εξασφαλίζει τον θαυμασμό των άλλων, τότε δεν ωφελεί σε τίποτα να πιστεύουν στον Θεό ούτε να κάνουν τα καθήκοντά τους. Τα πρώτα προνόμια που πρέπει να κερδίσουν είναι οι υποσχέσεις και οι ευλογίες που αναφέρονται στα λόγια του Θεού, και πρέπει επιπλέον να απολαύσουν τη φήμη, το κέρδος και τη θέση εντός της εκκλησίας. Οι αντίχριστοι θεωρούν πως, όταν κανείς πιστεύει στον Θεό, πρέπει αναγκαστικά να είναι ανώτερος απ’ τους άλλους, να τον θαυμάζουν, να είναι ξεχωριστός· αν μη τι άλλο, όσοι πιστεύουν στον Θεό πρέπει να τα απολαμβάνουν όλα αυτά. Αν δεν τα απολαμβάνουν, τότε προκύπτουν ερωτήματα για το αν αυτός ο Θεός στον οποίο πιστεύουν είναι ο αληθινός Θεός. Άραγε, οι αντίχριστοι, σύμφωνα με τη λογική τους, δεν θεωρούν ότι η αλήθεια είναι η φράση: «Όσοι πιστεύουν στον θεό πρέπει να απολαμβάνουν τις ευλογίες και τη χάρη του θεού»; Για κάντε μια προσπάθεια να αναλύσετε αυτά τα λόγια: Είναι η αλήθεια; (Δεν είναι.) Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι αυτά τα λόγια δεν είναι η αλήθεια· είναι παραλογισμός, είναι η λογική του Σατανά και δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια. Είπε ποτέ ο Θεός: «Αν οι άνθρωποι πιστεύουν σ’ Εμένα, θα είναι σίγουρα ευλογημένοι και δεν πρόκειται ποτέ να περάσουν κακουχίες»; Ποιος στίχος απ’ τα λόγια του Θεού μιλάει γι’ αυτό; Ο Θεός δεν είπε ποτέ τέτοια λόγια ούτε έκανε κάτι τέτοιο. Όταν μιλάει κανείς για ευλογίες και κακουχίες, υπάρχει μια αλήθεια που πρέπει να αναζητηθεί. Ποιο σοφό ρητό πρέπει να τηρούν οι άνθρωποι; Είπε ο Ιώβ: «Τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή;» (Ιώβ 2:10). Αυτά τα λόγια είναι η αλήθεια; Αυτά είναι λόγια ενός ανθρώπου· δεν γίνεται να εξυψωθούν στο επίπεδο της αλήθειας, όμως μ’ έναν τρόπο συμμορφώνονται με την αλήθεια. Με ποιον τρόπο συμμορφώνονται αυτά τα λόγια με την αλήθεια; Το αν οι άνθρωποι θα είναι ευλογημένοι ή θα περάσουν κακουχίες βρίσκεται απόλυτα στο χέρι του Θεού, βρίσκεται απόλυτα κάτω από την κυριαρχία του Θεού. Αυτή είναι η αλήθεια. Οι αντίχριστοι, άραγε, το πιστεύουν αυτό; Όχι, δεν το πιστεύουν. Δεν το αναγνωρίζουν αυτό. Γιατί δεν το πιστεύουν και δεν το αναγνωρίζουν; (Πιστεύουν στον Θεό προκειμένου να είναι ευλογημένοι· το μόνο που θέλουν είναι να είναι ευλογημένοι.) (Επειδή είναι υπερβολικά εγωιστές και επιδιώκουν μόνο τα συμφέροντα της σάρκας.) Οι αντίχριστοι, κατά την πίστη τους, θέλουν μόνο ευλογίες και δεν θέλουν να περάσουν κακουχίες. Όταν βλέπουν κάποιον που είναι ευλογημένος, που έχει ωφεληθεί, που έχει δεχτεί τη χάρη και έχει λάβει περισσότερες υλικές απολαβές και σπουδαία πλεονεκτήματα, τότε πιστεύουν πως αυτό το έκανε ο Θεός· κι αν εκείνοι δεν λάβουν τέτοιες υλικές ευλογίες, τότε αυτό δεν είναι πράξη του Θεού. Αυτό που υπονοούν είναι: «Αν είσαι στ’ αλήθεια θεός, τότε μπορείς μόνο να ευλογείς τους ανθρώπους· πρέπει να αποτρέπεις τις κακουχίες και να μην επιτρέπεις να τους τύχουν βάσανα. Μόνο τότε έχει αξία και νόημα να πιστεύουν οι άνθρωποι σ’ εσένα. Αν σ’ ακολουθήσουν και συνεχίσουν να βασανίζονται απ’ τις κακουχίες, αν συνεχίσουν να υποφέρουν, τότε τι νόημα έχει να πιστεύει κανείς σ’ εσένα;» Δεν παραδέχονται πως όλα τα πράγματα και τα γεγονότα είναι στο χέρι του Θεού, πως ο Θεός κυριαρχεί επί των πάντων. Και γιατί δεν το παραδέχονται αυτό; Επειδή οι αντίχριστοι φοβούνται να περάσουν κακουχίες. Θέλουν μόνο να ωφελούνται, να εκμεταλλεύονται, να απολαμβάνουν ευλογίες· δεν έχουν επιθυμία να αποδεχθούν την κυριαρχία ούτε την ενορχήστρωση του Θεού, παρά μόνο να λάβουν προνόμια από Εκείνον. Αυτή είναι η εγωιστική και ποταπή οπτική των αντίχριστων. Πρόκειται για μια σειρά εκδηλώσεων που εμφανίζουν οι αντίχριστοι όσον αφορά λόγια του Θεού όπως οι υποσχέσεις και οι ευλογίες Του. Συνολικά, αυτές οι εκδηλώσεις αφορούν κυρίως την οπτική των αντίχριστων σχετικά με την επιδίωξή τους, καθώς και τις απόψεις, τις αξιολογήσεις και την κατανόηση που έχουν σχετικά με όσα κάνει ο Θεός για τους ανθρώπους. Μπορεί εξωτερικά να μη δυσφημίζουν τα λόγια του Θεού και να μην εναντιώνονται σ’ αυτά ανοιχτά, όμως, βαθιά μέσα τους, η προσέγγισή τους απέναντι σ’ αυτού του είδους τα λόγια απ’ τον Θεό και απέναντι στη μέθοδο με την οποία κάνει τέτοια πράγματα ο Θεός είναι μια προσέγγιση δυσφήμισης, αμφισβήτησης, καταδίκης και επιλεκτικότητας. Όταν τα λόγια υπόσχεσης και ευλογίας του Θεού βγαίνουν αληθινά για κάποιους ανθρώπους, εκείνοι δοξάζουν τη δύναμη του Θεού και εξυμνούν το όνομά Του και την αγάπη Του. Όταν, όμως, όσα κάνει ο Θεός δεν συμβαδίζουν με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες που έχουν για υποσχέσεις και ευλογίες, οι αντίχριστοι αρνούνται αμέσως μέσα τους την ύπαρξη του Θεού, καθώς και την ορθότητα όλων αυτών που κάνει ο Θεός, κι ακόμα περισσότερο αρνούνται την κυριαρχία του Θεού και το γεγονός ότι Εκείνος ενορχηστρώνει και διευθετεί την ανθρώπινη μοίρα. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις των αντίχριστων μπορεί να μην αποκαλύπτονται εξωτερικά και οι ίδιοι μπορεί να μη διαδίδουν ρητά τις απόψεις τους, όμως η οπτική από την οποία, μέσα τους, παρακολουθούν διστακτικά και χώνουν τη μύτη τους σ’ αυτά τα λόγια του Θεού δεν αλλάζει. Όπως κι αν συναναστρέφονται οι άλλοι πάνω σε ζητήματα ζωή-εισόδου ή πάνω στο πώς μπορούν να σωθούν οι άνθρωποι, οι αντίχριστοι δεν πρόκειται να αφήσουν κατά μέρος τη νοοτροπία και τη στάση που τους επιβάλλει να χώνουν τη μύτη τους στο αν βγαίνουν ή δεν βγαίνουν αληθινά και στο πώς υλοποιούνται τα λόγια του Θεού όπως οι υποσχέσεις και οι ευλογίες Του. Οι αντίχριστοι, όταν υλοποιούνται οι υποσχέσεις κι οι ευλογίες του Θεού, μπορεί να χειροκροτούν κατενθουσιασμένοι και να ζητωκραυγάζουν, δοξάζοντας τη δύναμή Του. Γρήγορα, όμως, όταν οι υποσχέσεις κι οι ευλογίες του Θεού δεν υλοποιούνται ή δεν βγαίνουν αληθινές σύμφωνα με τις αντιλήψεις τους, στα κρυφά βρίζουν και κακοποιούν μέσα τους τον Θεό, και δυσφημίζουν το όνομά Του. Γι’ αυτό και, στην καθημερινή ζωή, ακόμα κι όταν όλα είναι ήρεμα και δεν υπάρχουν προβλήματα, η κατάσταση κάποιων ανθρώπων έχει τρομερές διακυμάνσεις. Όταν είναι χαρούμενοι, ανεβαίνουν στον έβδομο ουρανό, όταν, όμως, είναι στα κάτω τους, βυθίζονται στην άβυσσο της απελπισίας. Άλλοτε είναι στα κέφια τους κι άλλοτε όχι, είναι απρόβλεπτο αυτό, κι έτσι οι άλλοι μένουν μπερδεμένοι και δεν ξέρουν τι συμβαίνει. Όταν είναι χαρούμενοι, λένε: «Ο θεός είναι στ’ αλήθεια θεός. Ο θεός είναι πολύ σπουδαίος, η εξουσία του θεού υπάρχει πραγματικά, ο θεός αγαπάει πάρα πολύ τους ανθρώπους!» Όταν, όμως, είναι λυπημένοι, τους είναι αφάνταστα δύσκολο ακόμα και να προφέρουν τη λέξη «θεός». Αυτός ο άνθρωπος που εξυμνεί δυνατά το όνομα του Θεού είναι ο ίδιος που δυσφημεί, αρνείται, βλασφημεί, κακοποιεί και βρίζει τον Θεό μέσα του. Σηκώνεται νωρίς και πέφτει για ύπνο αργά προκειμένου να κάνει το καθήκον του, πληρώνει ένα τίμημα που οι περισσότεροι δεν μπορούν να πληρώσουν, παράλληλα όμως είναι αυτός που ξεσπά τη δυσφορία του μέσα απ’ τα καθήκοντά του, που προδίδει να συμφέροντα του οίκου του Θεού, που αναστατώνει επίτηδες το έργο, και που διαχειρίζεται τα καθήκοντα και το έργο του με σκόπιμη αμέλεια. Εξωτερικά, όλα αυτά τα κάνει ο ίδιος άνθρωπος· κρίνοντας, όμως, απ’ τις συμπεριφορές του και τις διαθέσεις του, κάτι τέτοιες αντιφατικές εκδηλώσεις δίνουν την εντύπωση ότι πρόκειται για δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα. Από αυτές τις εκδηλώσεις των αντίχριστων, είναι προφανές ότι ουσιαστικά δεν αποδέχονται τα λόγια του Θεού ως την αλήθεια ούτε ως τα λόγια του Θεού. Επιπλέον, κρίνοντας από την ουσία των αντίχριστων, δεν πρόκειται ποτέ να δουν τα λόγια του Θεού ως την αλήθεια, ούτε ως τις αλήθεια-αρχές που πρέπει να τηρήσουν σε όλη τους τη ζωή. Αυτό είναι το πρώτο σημείο όσον αφορά το ότι οι αντίχριστοι χώνουν τη μύτη τους για να μάθουν αν τα λόγια του Θεού βγαίνουν αληθινά: χώνουν τη μύτη τους στα λόγια υπόσχεσης και ευλογίας του Θεού. Για τους αντίχριστους, οι υποσχέσεις κι οι ευλογίες του Θεού είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την υλική αντιμετώπιση, με την πνευματική αντιμετώπιση, με το περιβάλλον διαβίωσης και με άλλα τέτοια πράγματα που απολαμβάνουν σ’ αυτήν τη ζωή, και γι’ αυτόν τον λόγο δίνουν ιδιαίτερη προσοχή σ’ αυτήν την πτυχή. Μετράνε με βάση το αν εκπληρώνονται τα λόγια υπόσχεσης και ευλογίας του Θεού τη δύναμή Του, καθώς και τη γνησιότητα της ταυτότητάς Του. Αυτά τα αναλογίζονται και τα σκέφτονται στα κρυφά· αυτό σημαίνει «χώνουν τη μύτη τους». Οι αντίχριστοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τις διάφορες αλήθειες σχετικά με τη ζωή-είσοδο για τις οποίες μιλάει ο Θεός. Ωστόσο, μόλις αναφερθούν τα λόγια υπόσχεσης και ευλογίας του Θεού, τα μάτια τους αστράφτουν από απληστία και η επιθυμία τους σηκώνει κεφάλι. Επιφανειακά, λένε: «Πρέπει να δαπανούμε τον εαυτό μας για τον θεό άνευ όρων, πρέπει να κάνουμε τα καθήκοντά μας σύμφωνα με τις απαιτήσεις του θεού»· στην πραγματικότητα, όμως, πού εστιάζει το βλέμμα τους; Είναι καρφωμένο πάνω σε λόγια του Θεού όπως οι υποσχέσεις και οι ευλογίες Του. Μόλις τα πιάσουν όλα αυτά, δεν τα αφήνουν με τίποτα. Έτσι συμπεριφέρονται οι αντίχριστοι απέναντι στα λόγια υπόσχεσης και ευλογίας του Θεού.

2. Χώνουν τη μύτη τους στα λόγια κατάρας και τιμωρίας του Θεού προς τον άνθρωπο

Το δεύτερο σημείο είναι ότι οι αντίχριστοι χώνουν τη μύτη τους στα λόγια κατάρας και τιμωρίας του Θεού προς τον άνθρωπο. Απέναντι στις κατάρες και στην τιμωρία που αναφέρουν τα λόγια του Θεού, οι αντίχριστοι κρατούν την ίδια στάση όπως και απέναντι στο πρώτο σημείο. Πώς χώνουν τη μύτη τους σ’ αυτού του είδους τα λόγια; Όταν βλέπουν για ποιου είδους ανθρώπους προορίζονται οι κατάρες από τα λόγια του Θεού και ποιου είδους ανθρώπους σκοπεύουν να τιμωρήσουν, τι λόγια έχει πει ο Θεός για να καταραστεί τέτοιους ανθρώπους, με ποιον τρόπο τιμωρεί ο Θεός τέτοιους ανθρώπους, καθώς και με ποια μέθοδο και με ποια λόγια καταριέται τους ανθρώπους κάθε είδους, αρχίζουν να παρατηρούν στην καθημερινότητά τους, προσέχουν πώς υλοποιούνται αυτά τα λόγια του Θεού και αν έχουν υλοποιηθεί μέχρι τη στιγμή εκείνη. Υπάρχει, για παράδειγμα, ένας επικεφαλής της εκκλησίας που καταχράται τα χρήματα του οίκου του Θεού, τιμωρεί και καταπιέζει αυθαίρετα τους αδελφούς και τις αδελφές, ενεργεί τυραννικά και απερίσκεπτα στην εκκλησία, λειτουργεί χωρίς αρχές, δεν αναζητά τις προθέσεις του Θεού και δεν συνεργάζεται αρμονικά με τους άλλους. Τα λόγια του Θεού δηλώνουν ότι υπάρχουν κατάρες και τιμωρίες για ανθρώπους αυτού του είδους. Ένας αντίχριστος παρατηρεί τα εξής: «Ο θεός δεν αγαπάει τέτοιους ανθρώπους· τους αποστρέφεται και τους εγκαταλείπει. Αυτόν τον άνθρωπο, όμως, πώς τον αποστρέφεται και τον εγκαταλείπει; Αυτός ο άνθρωπος ζει πολύ άνετα στην καθημερινότητά του, και καταπιέζει τους αδελφούς και τις αδελφές χωρίς να δέχεται αποδοκιμασία· οι αδελφοί κι οι αδελφές είναι αναγκασμένοι απλώς να το αντέξουν. Πώς, λοιπόν, βγαίνουν αληθινά αυτά τα λόγια του θεού; Δεν βλέπω πώς μπορεί να βγαίνουν αληθινά· ίσως το ότι ο θεός καταριέται τέτοιους ανθρώπους να είναι απλώς ένα ρητό. Τα λόγια του θεού πρέπει να έχουν εξουσία και, αφού μιλήσει ο θεός, οι άνθρωποι πρέπει να νιώθουν αμηχανία και αποδοκιμασία στην καρδιά τους. Πρέπει να παρατηρήσω και να δω αν νιώθει άβολα μέσα του, πρέπει να κάνω μια κουβέντα μαζί του και να τον ψαρέψω». Έτσι, ο αντίχριστος ρωτάει τον άνθρωπο: «Πώς βιώνεις τα πράγματα τώρα τελευταία;» «Μια χαρά. Ο θεός μάς οδηγεί. Η ζωή της εκκλησίας δεν είναι κακή, όλοι οι αδελφοί κι οι αδελφές έχουν εισέλθει στον σωστό δρόμο, σε όλους αρέσει να διαβάζουν τα λόγια του θεού, ενώ το έργο του ευαγγελίου προοδεύει κι αυτό καλά». «Όταν το έργο δεν προοδεύει απρόσκοπτα, δεν νιώθεις αναστάτωση; Δεν γίνεσαι αρνητικός; Μήπως σε πειθαρχεί ο θεός; Μήπως νιώθεις μέσα σου αποδοκιμασία;» «Όχι, γιατί να νιώθω την οποιαδήποτε αποδοκιμασία όταν το έργο γίνεται τόσο καλά; Αν μη τι άλλο, ο θεός με ευλογεί». Ο αντίχριστος σκέφτεται: «Ο θεός δεν έχει καταραστεί έναν τέτοιον άνθρωπο, επομένως τα λόγια που είπε ο θεός για το ότι καταριέται τους κακούς ανθρώπους, εκείνους που αντιστέκονται στον θεό, δεν έχουν υλοποιηθεί! Αυτός ο επικεφαλής έχει διαπράξει τόσο προφανείς πράξεις αντίστασης προς τον θεό και διατάραξης του έργου της εκκλησίας· θα έπρεπε να τον έχουν χτυπήσει οι κατάρες του θεού. Πώς και δεν συνέβη κάτι τέτοιο; Είναι δύσκολο να πει κανείς αν μπορούν ή δεν μπορούν να υλοποιηθούν τα λόγια κατάρας του θεού εναντίον των ανθρώπων, οπότε θα συνεχίσω να παρατηρώ». Υπάρχει μια φράση στα λόγια του Θεού: «Η αντίσταση οδηγεί στον θάνατο!» Στα μάτια του αντίχριστου, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αντιστέκονται στον Θεό. Κάποιοι άνθρωποι, για παράδειγμα, όταν ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή μ’ αυτό το στάδιο του έργου του Θεού και δεν κατανοούσαν την αλήθεια, έλεγαν βλάσφημα και δυσφημιστικά λόγια εναντίον του Θεού, απορρίπτοντας αυτό το στάδιο του έργου του Θεού. Ο αντίχριστος σκέφτεται μέσα του: «Αυτοί είναι άνθρωποι που αντιστέκονται στον θεό; Αν είναι, τότε, σύμφωνα με τα λόγια του θεού, η αντίσταση οδηγεί στον θάνατο. Μετά από τόσα χρόνια, όμως, απ’ ό,τι φαίνεται, κανένας από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει πεθάνει· τα λόγια του θεού δεν βγήκαν αληθινά! Αυτοί οι άνθρωποι, αν δεν πεθάνουν, θα πρέπει τουλάχιστον να σπάσουν κανένα χέρι ή να χάσουν κανένα πόδι, ή και να περάσουν συμφορές στο οικογενειακό τους περιβάλλον, όπως να πεθάνει ένα μέλος της οικογένειας, να καταρρεύσει το σπίτι τους ή να πάθουν τροχαίο ατύχημα. Δεν έχει συμβεί καμία από αυτές τις κακοτυχίες· πώς μπορεί να πει κανείς, λοιπόν, ότι η αντίσταση οδηγεί στον θάνατο; Μπορεί να έχουμε περιορισμένη ικανότητα κατανόησης και να μην γνωρίζουμε ακόμα πώς βγαίνουν αληθινά και υλοποιούνται τα λόγια του θεού. Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν αν πρόκειται ή δεν πρόκειται να βγουν αληθινά τα λόγια του θεού· είναι δύσκολο να το προβλέψει κανείς». Ο αντίχριστος, μέσα από αυτά τα ευδιάκριτα γεγονότα κι από τη δική του νοητική ανάλυση, καθώς και από τη «μοναδική» του οπτική, βλέπει αν αυτά τα λόγια βγαίνουν ή δεν βγαίνουν αληθινά, αλλά και πώς βγαίνουν αληθινά. Βάζει πάντα ένα τεράστιο ερωτηματικό σ’ αυτό το ζήτημα· δεν γνωρίζει την τελική του έκβαση, ούτε πώς να εξηγήσει αυτά τα γεγονότα, ούτε πώς να αντιληφθεί αυτά τα φαινόμενα. Φυσικά, προσεύχεται συχνά σε σχέση μ’ αυτό: «Σε παρακαλώ, θεέ μου, διαφώτισέ με, δώσε μου να καταλάβω πώς καταριέσαι και τιμωρείς τους ανθρώπους, και πώς βγαίνουν αληθινά τα λόγια σου, έτσι ώστε κι εγώ να αποκτήσω μια καρδιά που έχει τον φόβο σου, έτσι ώστε να σε φοβάμαι και να μην κάνω πράγματα που σου αντιστέκονται». Είναι χρήσιμη αυτή η προσευχή; Θα εισακουστεί από τον Θεό; (Όχι.) Ο Θεός ούτε καν της δίνει σημασία· για Εκείνον, μια τέτοια προσευχή είναι σαν το ανούσιο βούισμα που κάνουν οι μύγες και τα ζουζούνια. Γιατί δεν εισακούει ο Θεός μια τέτοια προσευχή; Επειδή η κάθε πρόταση που ξεστομίζει ο αντίχριστος είναι γεμάτη δοκιμασία, πρόκληση, δυσφήμιση και βλασφημία. Όλα όσα κάνει ένας τέτοιος άνθρωπος, οι σκέψεις του, οι απόψεις και η στάση του είναι καταδικασμένες στα μάτια του Θεού, παρότι ο Θεός δεν τον έχει σκοτώσει ούτε τον έχει καταδικάσει ανοιχτά. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις του αντίχριστου είναι κρυμμένες στην καρδιά· τα κάνει όλα αυτά στα κρυφά και χώνει τη μύτη του σ’ αυτά τα πράγματα με μυστικότητα. Κι ο Θεός, φυσικά, με τη σειρά Του, καταδικάζει και καταριέται αυτόν τον άνθρωπο στην καρδιά Του.

Όσον αφορά τα λόγια κατάρας και τιμωρίας του Θεού προς τον άνθρωπο, οι αντίχριστοι ούτε τα πιστεύουν ούτε τα κατανοούν· συχνά εξετάζουν εξονυχιστικά και αναλύουν: «Πώς ακριβώς βγαίνουν αληθινά αυτά τα λόγια; Μπορούν στ’ αλήθεια να βγουν αληθινά; Για ποιον θα βγουν αληθινά; Αυτοί που τους καταριέται και τους τιμωρεί ο θεός υφίστανται στ’ αλήθεια κατάρες και τιμωρία; Είναι ορατό κάτι τέτοιο στο ανθρώπινο μάτι; Δεν πρέπει ο θεός να τα κάνει όλα αυτά ορατά στο ανθρώπινο μάτι;» Αναλογίζονται συνεχώς μέσα τους αυτά τα ζητήματα, τα αντιμετωπίζουν ως άξια λόγου και σημαντικά προβλήματα στην καθημερινή τους ζωή. Όποτε βρουν τον χρόνο ή την ευκαιρία, τα αναλογίζονται. Εφόσον είναι κατάλληλο το περιβάλλον και συμβαίνουν τέτοια γεγονότα ή εφόσον τίθενται τέτοια θέματα, αποκαλύπτονται ξεκάθαρα η στάση και η οπτική τους. Εξετάζουν εξονυχιστικά και δυσφημίζουν αυτά τα λόγια του Θεού, προσπαθώντας να κατανοήσουν αυτά τα λόγια από ανθρώπινη σκοπιά και με ανθρώπινο τρόπο, ενώ ταυτόχρονα ελέγχουν αν αυτά τα λόγια μπορούν ή δεν μπορούν να υλοποιηθούν, αν έχουν ή δεν έχουν βγει αληθινά στην καθημερινή ζωή και αν είχαν ή δεν είχαν πρακτικές συνέπειες. Γιατί το κάνουν αυτό; Γιατί μπορούν να τα υπεραναλύουν και να τα αναλογίζονται ακούραστα όλα αυτά μέσα τους; Επειδή, στην καρδιά των αντίχριστων, όσες αλήθειες κι αν εκφράσει ο Θεός, δεν είναι ποτέ αρκετές για να αποδείξουν την ταυτότητα ή την ουσία του Θεού. Το μόνο πράγμα που μπορεί να αποδείξει την ταυτότητα και την ουσία του Θεού είναι το αν βγαίνουν αληθινά και υλοποιούνται τα λόγια του Θεού. Σαν να λέμε, δηλαδή, ότι το αν υλοποιούνται και βγαίνουν αληθινά τα λόγια του Θεού είναι το μοναδικό κριτήριο με βάση το οποίο ελέγχουν την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Ομοίως, το αν βγαίνουν αληθινά τα λόγια κατάρας και τιμωρίας του Θεού προς τον άνθρωπο έχει γίνει κι αυτό κριτήριο με βάση το οποίο ελέγχουν την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Αυτή είναι η πιο σημαντική σκέψη και άποψη με τις οποίες αξιολογούν τον Θεό οι αντίχριστοι. Οι αντίχριστοι ελέγχουν και αξιολογούν τα λόγια κατάρας και τιμωρίας του Θεού προς τους ανθρώπους χρησιμοποιώντας ανθρώπινες οπτικές και μεθόδους κατανόησης, και βασιζόμενοι στην ανθρώπινη νοημοσύνη. Όταν, ανεξαρτήτως συνθηκών, δεν βλέπουν τα γεγονότα και δεν βλέπουν το θέαμα που επιθυμούν, τότε αρνούνται επανειλημμένα μέσα τους την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Όσο λιγότερα βλέπουν, με τόσο μεγαλύτερη ένταση αρνούνται τον Θεό και τόσο περισσότερο αμφιβάλλουν αν άξιζαν ή δεν άξιζαν τον κόπο όλα όσα έχουν επενδύσει και δαπανήσει. Όταν, ωστόσο, οι αντίχριστοι βλέπουν με τα μάτια τους κάποιους κακούς ανθρώπους που βρίσκονται στον οίκο του Θεού οι οποίοι δυσφημίζουν τον Θεό ή αναστατώνουν το έργο του οίκου του Θεού, ή εκείνους που βλασφημούν τον Θεό και Του αντιστέκονται, να λαμβάνουν, σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας, τιμωρία ή κατάρες, και βλέπουν τι απογίνονται αυτοί οι άνθρωποι, τότε αισθάνονται δέος για τον Θεό και νιώθουν κάτι ξαφνικά: «Ο θεός είναι στ’ αλήθεια αξιοθαύμαστος. Όλα όσα λέει πραγματοποιούνται. Προηγουμένως, αυτή η γυναίκα ήταν μια χαρά και ξαφνικά πέθανε, επειδή μόλις χτες κακολογούσε τον θεό! Ένας άλλος, που ήταν δυνατός σαν ταύρος, αρρώστησε ξαφνικά επειδή προκάλεσε σημαντικές ζημιές στο έργο του οίκου του θεού και ούτε καν το αναγνώρισε, προκαλώντας έτσι τις κατάρες του θεού. Άλλη, πάλι, επειδή διέπραξε κάποιο παράπτωμα και έκανε κακές πράξεις στην εκκλησία, είδε κακοτυχίες να πλήττουν την οικογένειά της και, από τότε, το σπιτικό της δεν έχει βρει ησυχία. Ένας άλλος άνθρωπος, που μιλούσε πάντοτε βλάσφημα για τον θεό, τρελάθηκε και τώρα ισχυρίζεται πως είναι θεός ο ίδιος. Καταλήφθηκε από δαίμονες· ο θεός τον παρέδωσε στον Σατανά, τοποθετώντας τον στην κατοικία των ακάθαρτων δαιμόνων. Η κατάληψη από κακά πνεύματα δεν είναι κάτι που μπορούν να του το προκαλέσουν οι άνθρωποι· μόνο ο θεός έχει την εξουσία να κάνει κάτι τέτοιο. Ο θεός βασιλεύει κυρίαρχος επί των πάντων· παρέδωσε αυτόν τον άνθρωπο στα κακά πνεύματα κι εκείνα τον κατέλαβαν, κάνοντάς τον να χάσει τα λογικά του και το αίσθημα της ντροπής, κι έτσι άρχισε να τρέχει γυμνός στους δρόμους. Κοίτα τι απέγιναν αυτοί οι άνθρωποι, τι τιμωρίες και κατάρες τούς έτυχαν· τι έκαναν όλοι αυτοί;» Οι αντίχριστοι, αφού συνοψίσουν, νιώθουν την καρδιά τους έτοιμη να σπάσει: «Σ’ αυτούς τους ανθρώπους συγκαταλέγονται όσοι κακολογούν ανοιχτά τον θεό, όσοι βλασφημούσαν και έκριναν ανοιχτά τον θεό, καθώς και όσοι προκαλούσαν επίτηδες αναστάτωση και διατάραξη στον οίκο του θεού. Φαίνεται ότι η εναντίωση στον θεό δεν βγαίνει ποτέ σε καλό! Ο θεός είναι στ’ αλήθεια αξιοθαύμαστος! Αν προσβάλεις κάποιον άλλον, δεν μπορεί να σου κάνει και πολλά· αν, όμως, προσβάλεις τον θεό, τότε τα πράγματα είναι σοβαρά. Πρέπει να έχεις την ευθύνη της συμπεριφοράς σου· το κόστος είναι υπερβολικά μεγάλο! Το λιγότερο που μπορείς να πάθεις είναι να τρελαθείς και ο θεός να σε παραδώσει σε ακάθαρτους δαίμονες, που σημαίνει ότι θα πας σίγουρα στην κόλαση· το χειρότερο που μπορείς να πάθεις είναι να ακυρώσει ο θεός τη σαρκική σου ύπαρξη σ’ αυτήν τη ζωή, καταστρέφοντάς σε, ενώ στον κόσμο που έρχεται, εννοείται πως δεν θα έχεις προορισμό, δεν θα μπορείς να εισέλθεις στη βασιλεία και δεν θα λάβεις ευλογίες. Κρίνοντας απ’ τους διάφορους τρόπους με τους οποίους αντιστάθηκαν στον θεό όλοι αυτοί, πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός και να θέσω στον εαυτό μου μερικές αρχές. Πρώτον, δεν πρέπει να κακολογώ ανοιχτά τον θεό· αν το κάνω, πρέπει να το κάνω σιωπηλά κι από μέσα μου. Δεύτερον, ακόμα κι αν έχω την επιθυμία και τη φιλοδοξία να γίνω θεός, δεν γίνεται να το αποκαλύψω ούτε να το πω στους άλλους. Τρίτον, πρέπει να συγκρατήσω τη συμπεριφορά μου, να μην κάνω τίποτα που να προκαλεί διαταράξεις. Αν προκαλούσα ζημίες στο έργο του οίκου του θεού και όργιζα τον θεό, κάτι τέτοιο θα ήταν τρομερό! Στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να χάσω τη ζωή μου· στη χειρότερη, θα ήμουν καταραμένος και θα έπεφτα στο πηγάδι της αβύσσου, κι αυτό θα ήταν το τέλος μου». Όταν οι αντίχριστοι βλέπουν να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, νιώθουν πως τα λόγια του Θεού έχουν βγει αληθινά, και πως ο Θεός είναι πολύ μεγάλος και αξιοθαύμαστος. Το πόσο μεγαλειώδης και αξιοθαύμαστος είναι ο Θεός το συνειδητοποιούν και το αναγνωρίζουν μέσω αυτών των γεγονότων. Όλες αυτές οι διανοητικές διαδικασίες στις καρδιές των αντίχριστων, καθώς κι οι αρχές δράσης που συνόψισαν αφού τα είδαν όλα αυτά, δεν είναι δραστηριότητες του εσωτερικού τους κόσμου; Με όλα όσα κάνουν μέσα τους απέναντι στον Θεό, θα έλεγε κανείς, αλλιώς, και ότι χώνουν τη μύτη τους.

Οι αντίχριστοι δεν λένε ανοιχτά: «Ο θεός δεν καταριέται τους ανθρώπους, τα λόγια του θεού δεν βγήκαν αληθινά» ούτε λένε ανοιχτά «Ο θεός τιμώρησε τον τάδε, ο θεός καταράστηκε τον δείνα. Τα λόγια του θεού βγήκαν αληθινά, ο θεός είναι στ’ αλήθεια μεγάλος». Αντίθετα, συνωμοτούν, σχεδιάζουν και αναλογίζονται αυτά τα ζητήματα βαθιά μες στην καρδιά τους. Με ποιο σκοπό αναλογίζονται; Σκέφτονται τι να κάνουν αν βγουν αληθινά τα λόγια του Θεού, και τι να κάνουν αν τα λόγια του Θεού δεν βγουν αληθινά ή δεν υλοποιηθούν. Χώνουν τη μύτη τους με σκοπό όχι να κατανοήσουν τις ενέργειες του Θεού, όχι να κατανοήσουν τη διάθεση του Θεού, πόσο μάλλον με σκοπό να κερδίσουν την αλήθεια και να γίνουν ένα δημιούργημα με τα απαραίτητα προσόντα· αντίθετα, το κάνουν για να αντιμετωπίσουν όλα αυτά τα ζητήματα, για να έρθουν αντιμέτωποι με τις κατάρες και την τιμωρία του Θεού χρησιμοποιώντας ανθρώπινες μεθόδους και στρατηγικές. Έτσι συνωμοτούν μέσα τους οι αντίχριστοι. Μπορεί αυτή η σειρά σκέψεων απέναντι στα λόγια του Θεού να αποδείξει ότι είναι εχθρικοί απέναντι σ’ Εκείνον; Μπορεί να αποδείξει ότι Τον δυσφημίζουν και βλασφημούν εναντίον Του συνεχώς; (Ναι.) Οπωσδήποτε! Αυτό κάνουν οι αντίχριστοι. Αν βγουν αληθινά τα λόγια του Θεού, έχουν έτοιμα τα αντίμετρα· αν δεν βγουν αληθινά τα λόγια Του, έχουν αντίμετρα και γι’ αυτό. Τα αντίμετρα που εφαρμόζουν εξαρτώνται από το αν θα βγουν ή δεν θα βγουν αληθινά τα λόγια του Θεού. Αν βγουν αληθινά τα λόγια του Θεού, οι αντίχριστοι συμπεριφέρονται σωστά, συμμετέχουν με προσοχή στις εργασίες μέσα στον οίκο του Θεού, διατηρούν χαμηλό προφίλ, δεν γίνονται απρεπείς ούτε αγενείς, και προσέχουν διαρκώς ώστε να μην κάνουν κανένα λάθος. Αν δεν βγουν αληθινά τα λόγια του Θεού, τότε ενεργούν εμφανώς επιπόλαια. Σε κάθε περίπτωση, είτε στα μάτια τους φαίνεται να βγαίνουν αληθινά τα λόγια του Θεού είτε όχι, μέσα τους δεν πρόκειται ποτέ να δουν τον Θεό ως Θεό, δεν πρόκειται ποτέ να δώσουν πλήρως στον Θεό την καρδιά τους. Δεν εκτελούν τα καθήκοντα και τις ενέργειές τους με την καρδιά τους, παρά χρησιμοποιώντας συνωμοσίες, κόλπα και προσποίηση, με εξαπάτηση, απόκρυψη και συγκάλυψη. Όσα σκέφτονται, αναλογίζονται και αμφισβητούν στα βάθη της καρδιάς τους δεν τα μοιράζονται ποτέ ανοιχτά με τους άλλους ούτε με τον Θεό. Αντίθετα, θεωρούν πεισματικά ότι οι δικές τους σκέψεις και ιδέες είναι η αλήθεια, ότι είναι η σωστή και η καλή κατεύθυνση, αλλά και ο στόχος που πρέπει να εκτελέσουν και να κάνουν πράξη. Στα μάτια των αντίχριστων, είναι πολύ σημαντικό το αν θα βγουν ή δεν θα βγουν αληθινά τα λόγια κατάρας και τιμωρίας του Θεού προς τον άνθρωπο, αφού αυτό καθορίζει το πώς ενεργούν και συμπεριφέρονται στην καθημερινότητα, το πώς αντιμετωπίζουν το έργο, και το πώς φέρονται στους αδελφούς και τις αδελφές· έχει, επίσης, αποφασιστική σημασία στις συμπεριφορές που αποκαλύπτουν, καθώς και στις ενέργειες και τις εκδηλώσεις τους. Όταν τα λόγια του Θεού βγαίνουν αληθινά, οι αντίχριστοι συμπεριφέρονται σωστά και άδολα, ενεργούν συγκρατημένα, προσπαθούν να μην κάνουν τίποτα που να προκαλεί διατάραξη και αναστάτωση, και προσπαθούν να μην λένε λόγια που διαταράσσουν και αναστατώνουν, που δυσφημίζουν τα λόγια του Θεού ή δυσφημίζουν το έργο Του. Αν αυτά τα λόγια του Θεού δεν βγουν αληθινά, θεωρούν πως μπορούν ελεύθερα να κρίνουν και να καταδικάζουν το έργο του Θεού χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Έτσι, οι αντίχριστοι εναντιώνονται και διαμαρτύρονται συνεχώς εναντίον του Θεού στα βάθη της καρδιάς τους· θα ήταν δυνατόν να μην αποκαλυφθούν και να μην αποκλειστούν; Αυτή τους η στάση, η διάθεση και η ουσία ταιριάζουν σ’ έναν αληθινό εχθρό του Θεού. Παρότι οι αντίχριστοι δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, δεν κρύβουν καθόλου όσα σκέφτονται, όσα σχεδιάζουν κι όσα αναλογίζονται ούτε όσες οπτικές έχουν στα βάθη της καρδιάς τους, επειδή δεν φοβούνται τον Θεό. Για ποιο λόγο δεν φοβούνται τον Θεό; Δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού ούτε πιστεύουν πως ο Θεός παρατηρεί τα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου. Γι’ αυτό και οι αντίχριστοι, σύμφωνα με τη λογική τους, θεωρούν πως η πιο ευφυής στρατηγική επιβίωσης είναι η εξής: «Όσα κάνω και δείχνω, όσα είναι ορατά στους άλλους, μπορούν να γίνουν πρότυπο αξιολόγησης για το τι είδους άνθρωπος είμαι. Όσα, όμως, σκέφτομαι μέσα μου, όσα σχεδιάζω και σκοπεύω να κάνω, το πώς είναι ο εσωτερικός μου κόσμος, το αν δυσφημίζω τον θεό και βλασφημώ απέναντί του, το αν κρίνω τον θεό ή αν πιστεύω στον θεό και τον εξυμνώ, αν όλα αυτά δεν τα πω εγώ, δεν θα τα μάθει κανένας σας. Για να δούμε αν θα μπορείτε να με καταδικάσετε τώρα! Αν δεν μιλήσω, κανένας σας δεν έχει ελπίδα να μάθει τι σκέφτομαι ούτε τι σχεδιάζω μέσα μου, ούτε ποια είναι η στάση και η οπτική μου απέναντι στον θεό, και κανένας δεν μπορεί να με κατηγορήσει για καμία αμαρτία». Αυτό είναι το σχέδιο των αντίχριστων. Θεωρούν πως αυτή είναι η υψηλότερη αρχή διαγωγής για τη ζωή και τις πράξεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Εφόσον η συμπεριφορά τους δεν είναι λανθασμένη και δεν υπάρχουν σφάλματα στις ενέργειές τους, κανένας δεν μπορεί να παρέμβει σε όσα σκέφτονται μέσα τους. Δεν είναι πολύ έξυπνοι αυτοί οι αντίχριστοι; (Όχι.) Γιατί δεν είναι έξυπνοι; Μεταμφιέζονται τόσο καλά. Όταν προσεύχονται, το κάνουν στις γωνιές του δρόμου, ενώ όλα τα λόγια που λένε μπροστά στους άλλους είναι σωστά, δεν βρίσκεις κανένα σφάλμα σ’ αυτά. Όσο περισσότερο καιρό πιστεύουν, τόσο πιο πνευματικοί γίνονται. Όσα σκέφτονται πραγματικά μέσα τους, τα λένε μόνο πίσω από κλειστές πόρτες με την οικογένειά τους· κάποιοι δεν τα λένε καν στην οικογένειά τους, κι έτσι κανείς δεν μπορεί να τους διακρίνει. Ξεχνάνε, όμως, ένα πράγμα: Τι σημασία έχει αν μπορούν ή δεν μπορούν να τους διακρίνουν οι άνθρωποι; Αυτό είναι ασήμαντο· κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ορίσει τη μοίρα κάποιου άλλου. Δεν έχει σημασία αν μπορούν ή δεν μπορούν να τον διακρίνουν οι άνθρωποι· δεν έχει καμία σχέση και δεν αποφασίζεται τίποτα βάσει αυτού. Το σημαντικό είναι πως ο Θεός δεν κοιτάζει μόνο την εξωτερική συμπεριφορά των ανθρώπων, αλλά παρατηρεί και τα βάθη της καρδιάς τους. Ακριβώς επειδή οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν και δεν γνωρίζουν πως ο Θεός παρατηρεί τα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου, σκέφτονται ανόητα και παράλογα: «Κανένας δεν μπορεί να παρέμβει σ’ αυτά που σκέφτομαι μέσα μου, ούτε οι άνθρωποι ούτε ο θεός». Ο Θεός μπορεί να παρατηρήσει τα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου, επομένως οι σκέψεις σου σχετίζονται με τον ορισμό που έχει για σένα ο Θεός. Ο Θεός δεν καταδικάζει τους ανθρώπους μόνο με βάση την εξωτερική τους συμπεριφορά· πιο σημαντικές είναι οι βαθύτερες σκέψεις τους. Εκεί φαίνονται ανόητοι οι αντίχριστοι· ενώ χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού, ξεχνούν ένα σημαντικό ζήτημα: Κι ο Θεός παρατηρεί κρυφά τις σκέψεις τους. Χώνουν τη μύτη τους για να μάθουν αν τα λόγια του Θεού βγαίνουν αληθινά, και το συμπέρασμα που βγάζουν είναι πως πρέπει να αρνηθούν τα λόγια του Θεού και την ύπαρξή Του. Ο Θεός τούς παρατηρεί στα κρυφά, και βλέπει τη στάση που τηρούν βαθιά μέσα τους απέναντι στον Θεό και στα λόγια του Θεού· βλέπει όλες τις αποδείξεις ότι δυσφημίζουν τον Θεό και βλασφημούν εναντίον Του, ότι Τον αρνούνται και Τον καταδικάζουν, κι επίσης παρατηρεί την εξωτερική συμπεριφορά που δημιουργείται υπό τον έλεγχο όλων αυτών των σκέψεων και απόψεων. Πώς προσδιορίζει έναν τέτοιο άνθρωπο ο Θεός, με βάση τις σκέψεις και τη συμπεριφορά του; Ως αντίχριστο, ως εχθρό του Θεού, που δεν πρόκειται ποτέ να σωθεί. Αυτό είναι το αποτέλεσμα. Είναι έξυπνοι οι αντίχριστοι; Πολύ απέχουν απ’ την εξυπνάδα· οδηγήθηκαν στη συντριβή. Θεωρούν πως έχουν ιδιαίτερη ικανότητα σκέψης, πως η σκέψη τους είναι πολύ λογική και πως είναι ιδιαίτερα επιδέξιοι στη συνωμοσία. Αφού συνωμοτήσουν, διαθέτουν αντίμετρα και μεθόδους για διάφορα απρόοπτα γεγονότα και για κάθε είδους ενέργεια του Θεού, που οδηγούν πάντα στα καλύτερα αποτελέσματα και στα μεγαλύτερα κέρδη. Νιώθουν συχνά ικανοποίηση και θαυμασμό για τον εαυτό τους, καθώς και εκτίμηση για τις ικανότητες και τις δεξιότητές τους. Θεωρούν πως είναι οι πιο έξυπνοι άνθρωποι του κόσμου: Κατανοούν από πού πηγάζουν τα λόγια του Θεού, σε ποιον απευθύνονται, ποιο είναι το πλαίσιο πίσω απ’ τα λόγια του Θεού, ποια στάση πρέπει να υιοθετήσουν αφού βγουν αληθινά τα λόγια του Θεού και τι αντίμετρα πρέπει να εφαρμόσουν αν τα λόγια του Θεού δεν βγουν αληθινά. Συγχαίρουν συχνά τον εαυτό τους για την εξυπνάδα και την τελειότητά τους, για το γεγονός ότι είναι πιο ευφυείς από τον μέσο άνθρωπο. Για ποιο πράγμα συγχαίρουν τον εαυτό τους; Θεωρούν πως είναι πολύ συναρπαστικό να εξετάζουν εξονυχιστικά τον Θεό, να Τον αναλύουν, να τα βάζουν μαζί Του και να χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού βαθιά μες στην καρδιά τους, πως είναι κάτι που τους δίνει μεγάλη αίσθηση επιτυχίας. Γι’ αυτό και θαυμάζουν πραγματικά τον εαυτό τους και τον συγχαίρουν, αφού είναι τέτοιοι άνθρωποι. Δεν είναι ανόητοι οι αντίχριστοι; Το να τα βάζεις με τους άλλους μπορεί όντως να σου δίνει τη δυνατότητα να ορίσεις ποιος από τους δυο σας είναι ανώτερος από τον άλλον, και μπορεί ακόμα και να σε κάνει να νιώσεις το πλεονέκτημά σου και το νόημα της ύπαρξής σου. Όταν, όμως, τα βάζεις με τον Θεό, όταν χώνεις τη μύτη σου στα λόγια του Θεού, στις ενέργειες του Θεού, σε όλα όσα κάνει ο Θεός, τότε πώς λέγεται αυτό; Και τι συνέπειες έχει; Λέγεται φλερτ με τον θάνατο! Μπορείς να χώνεις τη μύτη σου στη ζωή ηθοποιών, τραγουδιστών, διασήμων, μεγάλων προσωπικοτήτων, στη ζωή του οποιουδήποτε· ό,τι κι αν κάνεις, όμως, απαγορεύεται να χώνεις τη μύτη σου στις υποθέσεις του Θεού. Αν κάνεις κάτι τέτοιο, τότε επιλέγεις τον λάθος στόχο για να χώσεις τη μύτη σου. Στον σημερινό κόσμο της προηγμένης πληροφορίας, και με τα διάφορα εργαλεία που διευκολύνουν τη ροή των πληροφοριών, μπορεί να μην θεωρείται ντροπή το να χώνει κανείς τη μύτη του στο πού βρίσκεται ένας άλλος άνθρωπος, στις σκέψεις, τις απόψεις και την καθημερινή του ζωή. Για έναν άνθρωπο, όμως, που πιστεύει στον Θεό και Τον ακολουθεί, που κρατάει, τρώει και πίνει τα λόγια του Θεού κάθε μέρα, το να χώνει κανείς συνεχώς τη μύτη του σε όλες τις ενέργειες του Θεού, σε όλα τα λόγια του Θεού και σε όλο το έργο του Θεού βαθιά μέσα του, κάτι τέτοιο αποτελεί εξοργιστική ανυπακοή! Οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις· όταν αποκαλύπτεις τη διαφθορά σου ενώπιον του Θεού, Εκείνος μπορεί να σου προσφέρει την αλήθεια για να την κατανοήσεις και να τη μάθεις, και να σου δώσει χρόνο ώστε να πετύχεις μια μεταμόρφωση. Ο Θεός συγχωρεί και δεν πρόκειται να θυμάται τη διαφθορά, τις παραβάσεις και τις αμαρτίες των ανθρώπων. Το μόνο που δεν μπορεί να συγχωρέσει ούτε να ανεχθεί ο Θεός είναι ότι οι αντίχριστοι δεν έχουν σε καμία περίπτωση μια καρδιά που υποτάσσεται, ότι διαρκώς εξετάζουν σχολαστικά τον Θεό, καθώς και ότι, σε μόνιμη και συνεχή βάση, χώνουν τη μύτη τους στο έργο του Θεού και στα λόγια του Θεού, παντού και πάντα. Τι προσπαθείς να κάνεις; Θέλεις να δοκιμάσεις την ορθότητα του Θεού; Ποιον νομίζεις πως επιβλέπεις; Θέλεις να αναλύσεις την προέλευση και το κίνητρο των πράξεων του Θεού; Ποιος νομίζεις πως είσαι; Με όλα αυτά, ακόμα δεν θεωρείς τον εαυτό σου ξένο; Είναι δυνατόν ο Θεός να γίνεται αντικείμενο για να χώνεις εσύ τη μύτη σου; Είναι δυνατόν ο Θεός να γίνεται αντικείμενο της εξονυχιστικής σου εξέτασης; Το να αποδέχεσαι την εξονυχιστική εξέταση απ’ τον Θεό, το να αποδέχεσαι την κρίση και την παίδευση του Θεού, το να αποδέχεσαι να κλαδευτείς από Εκείνον, και όλες αυτές οι θετικές πρακτικές που έχουν να κάνουν με την αλλαγή διάθεσης, όλα αυτά είναι αποδεκτά. Ακόμα και τις φορές που παρεξηγείς τον Θεό, που είσαι αδύναμος και αρνητικός, και που παραπονιέσαι για τον Θεό, Εκείνος δεν σου το κρατάει ούτε και σε καταδικάζει. Υπάρχει, όμως, ένα πράγμα: Συνεχώς χώνεις τη μύτη σου στις υποθέσεις του Θεού, προσπαθώντας συνεχώς να διακρίνεις την ορθότητα των λόγων και του έργου του Θεού· αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να το συγχωρέσει ούτε να το ανεχθεί ο Θεός. Αυτή είναι η διάθεση του Θεού. Οι αληθινά διεφθαρμένοι άνθρωποι δεν είναι θηρία· δεν εναντιώνονται έτσι στον Θεό ούτε τηρούν τέτοιες απόψεις και στάσεις, ούτε και φέρονται στον Θεό μ’ αυτόν τον τρόπο. Υπάρχει μόνο ένα πράγμα, ένας ρόλος, που μπορεί να σταθεί απροκάλυπτα και δημόσια εναντίον του Θεού, κι αυτός είναι ο Σατανάς. Ο Θεός δεν θυμάται τις παραβάσεις και τη διαφθορά των ανθρώπων, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να συγχωρέσει την εναντίωση, την αντιπαράθεση, τη βλασφημία, και τη δυσφήμιση που γίνονται εναντίον Του. Ο Θεός σώζει μόνο τους διεφθαρμένους ανθρώπους, όχι τον Σατανά. Οι αντίχριστοι παραμένουν αμετάβλητοι ως προς τη φύση τους και έχουν την ουσία των αντίχριστων, κι έτσι μπορούν να αντιπροσωπεύουν τον Σατανά, να στέκονται αντί για τον Σατανά εναντίον του Θεού, να χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού. Ποια στάση κρατάει ο Θεός απέναντί τους; Μια στάση κατάρας και καταδίκης. Οι αντίχριστοι αναπόφευκτα ενεργούν έτσι και φλερτάρουν με τον θάνατο.

3. Χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές

Μόλις τώρα, συναναστραφήκαμε πάνω σε δύο σημεία σχετικά με το ότι οι αντίχριστοι χώνουν τη μύτη τους για να μάθουν αν βγαίνουν αληθινά τα λόγια του Θεού: Το ένα στοιχείο αφορούσε τα λόγια υπόσχεσης και ευλογίας του Θεού και το άλλο τα λόγια κατάρας και τιμωρίας του Θεού προς τους ανθρώπους. Στη συνέχεια, ας περάσουμε στο τρίτο σημείο, δηλαδή τα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές. Όπως και στα δύο προηγούμενα σημεία, η στάση των αντίχριστων απέναντι σ’ αυτού του είδους τα λόγια είναι η ίδια: Είναι περίεργοι, θέλουν να εξετάσουν εξονυχιστικά, να κατανοήσουν αυτά τα λόγια, αλλά και να δουν την μέρα που θα βγουν αληθινά, να δουν με τα μάτια τους τα γεγονότα να συμβαίνουν. Με την αντιμετώπισή τους απέναντι σ’ αυτού του είδους τα λόγια, οι αντίχριστοι συνωμοτούν κιόλας στα βάθη της καρδιάς τους· αναλογίζονται τυχόν αντίμετρα και αναπτύσσουν μέσα τους διάφορες αμφιβολίες. Παρατηρούν και ελέγχουν αν αυτού του είδους τα λόγια βγαίνουν ή δεν βγαίνουν αληθινά, προκειμένου να αναπτύξουν τα αντίστοιχα αντίμετρα. Όταν διαβάζουν οι αντίχριστοι τα λόγια που προφητεύουν καταστροφές, η καρδιά τους γεμίζει με προσμονή για τη μέρα που οι καταστροφές θα εκπληρωθούν κι οι ίδιοι γεμίζουν με διάφορες φαντασιοκοπίες. Ελπίζουν πως τα λόγια του Θεού θα βγουν αληθινά, αλλά και πως η έλευση των καταστροφών θα διευρύνει τους ορίζοντές τους, ικανοποιώντας τις ευχές και τις επιθυμίες τους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή όλες οι καταστροφές που προφητεύει ο Θεός σχετίζονται με την πραγματοποίηση του σπουδαίου έργου Του, με την ημέρα που ο Θεός θα δοξαστεί, με την αρπαγή των αγίων, με την είσοδο της ανθρωπότητας σ’ έναν θαυμαστό προορισμό και ούτω καθεξής. Γι’ αυτό και οι αντίχριστοι νιώθουν ακόμα μεγαλύτερη προσμονή και περιέργεια σχετικά μ’ αυτό το κομμάτι των λόγων του Θεού, αυτό που προφητεύει καταστροφές. Σε σύγκριση με τα δύο πρώτα σημεία, γι’ αυτού του είδους τα λόγια οι αντίχριστοι ενδιαφέρονται ακόμα περισσότερο. Οι αντίχριστοι πιστεύουν μέσα τους πως, αν κάποια οντότητα μπορεί να προκαλέσει μια καταστροφή, όπως για παράδειγμα σεισμό, επιδημία, επιδρομή εντόμων, πλημμύρα, λασπολίσθηση ή άλλη φυσική καταστροφή, τότε πρόκειται για ένα πολύ ισχυρό ον, που έχει μεγάλη ικανότητα και αξίζει να το ακολουθούν, να το λατρεύουν και να το εμπιστεύονται. Για παρόμοιους λόγους, επομένως, το αν λόγια όπως οι προφητείες του Θεού για τις καταστροφές βγαίνουν ή δεν βγαίνουν αληθινά είναι, για τους αντίχριστους, πρότυπο βάσει του οποίου κρίνουν αν ο Θεός είναι πράγματι ο Θεός. Μέσα τους, τηρούν κατά γράμμα αυτού του είδους το λογικό σκεπτικό, την ιδέα και την άποψη, και θεωρούν πως αυτή η άποψη είναι ορθή, έγκυρη και σωστή ως κίνηση. Έτσι, από τη μέρα που οι αντίχριστοι άρχισαν να ακολουθούν τον Θεό, απ’ τη στιγμή που είδαν τα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές, τους απασχολεί μέσα τους αυτό το ζήτημα. Ανησυχούν γι’ αυτά που αναφέρονται στα λόγια του Θεού: πότε θα έρθουν οι έσχατες ημέρες, πότε θα πραγματοποιηθεί το σπουδαίο έργο του Θεού, πώς θα υποβάλει ο Θεός την ανθρωπότητα σε παίδευση, τι είδους καταστροφές θα φέρει ο Θεός για να τιμωρήσει και να καταστρέψει την ανθρωπότητα, με ποια μέθοδο θα ρίξει ο Θεός την ανθρωπότητα στην καταστροφή και με ποιον τρόπο μόνο όσοι ακολουθήσουν τον Θεό και κερδίσουν την έγκρισή του θα μπορέσουν να αποφύγουν και να τη γλιτώσουν από τέτοιες καταστροφές, χωρίς να αναγκαστούν να υποστούν τα βάσανα αυτών των καταστροφών. Οι αντίχριστοι θεωρούν πολύ σημαντικά τα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές· τα αναλύουν μες στην καρδιά τους, τα απομνημονεύουν και τα λένε δυνατά μες στο μυαλό τους. Θυμούνται κάθε λέξη που αφορά τις καταστροφές, και φαντάζονται κιόλας πότε και πώς θα γίνει πραγματικότητα μια ορισμένη καταστροφή. Αναλογίζονται τι θα κάνουν αν γίνει πραγματικότητα, τι είδους καταστροφή προβλέπει μια ορισμένη προφητεία και πώς πρέπει να αντιδράσουν αν όντως βγει αληθινή. Από τότε που είδαν οι αντίχριστοι αυτές τις προφητείες, φαίνεται να βρήκαν σ’ αυτές έναν λόγο για να παλέψουν, μια κατεύθυνση κι έναν σκοπό μέσα στο πλαίσιο της πίστης τους στον Θεό. Ενώ περιμένουν να χτυπήσουν οι καταστροφές, ταυτόχρονα προετοιμάζονται με κάθε τρόπο. Προκειμένου να έχουν την προστασία του Θεού όταν έρθουν οι μεγάλες καταστροφές, διαδίδουν το ευαγγέλιο κι απαρνούνται τη δουλειά και την οικογένειά τους. Ταυτόχρονα, προκειμένου να επιβιώσουν όταν χτυπήσουν οι καταστροφές, συχνά προσεύχονται ταπεινά στον Θεό, με την ελπίδα πως τα λόγια Του θα βγουν σύντομα αληθινά, πως όλα όσα σκοπεύει να πετύχει ο Θεός θα πραγματοποιηθούν γρήγορα, πως σύντομα ο Θεός θα κερδίσει δόξα και θα αναπαυθεί, και πως οι ίδιοι μπορεί να απολαύσουν σύντομα τις ευλογίες της βασιλείας των ουρανών. Από όλες αυτές τις απόψεις των αντίχριστων, από τα λόγια και τις προσευχές που εκείνοι ξεστομίζουν συχνά, φαίνεται πως προσμένουν με ανυπομονησία να πραγματοποιηθεί το σπουδαίο έργο του Θεού και Εκείνος να αναπαυθεί μια ώρα αρχύτερα. Χωρίς, όμως, να το ξέρουν οι άλλοι, πίσω απ’ αυτές τις ελπίδες κρύβονται οι καταχθόνιες προθέσεις των αντίχριστων. Ελπίζουν πως, με τέτοιες προσευχές και με ψεύτικες εντυπώσεις, μπορούν να αποφύγουν τις καταστροφές και να βρουν καταφύγιο στον Θεό. Ενώ προετοιμάζονται για όλα αυτά, ελπίζουν ταυτόχρονα πως οι καταστροφές θα έρθουν γρήγορα και πως τα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές θα βγουν σύντομα αληθινά. Χωρίς να βγαίνουν απ’ τα όρια της αντοχής τους, συνεχίζουν να πληρώνουν ένα τίμημα, να δαπανούν τον εαυτό τους, να υποφέρουν και να υπομένουν όπως και πριν, ενώ σπάνε το κεφάλι τους για να δώσουν μια καλή παράσταση μπροστά σε όλους. Θέλουν να αναγνωρίσουν όλοι πόσο μεγάλο τίμημα πλήρωσαν οι ίδιοι για να διαδώσουν το ευαγγέλιο, πόσες διακρίσεις και διώξεις υπέμειναν, και πόσο μεγάλο ήταν το κόστος της αναμονής γι’ αυτήν τη μέρα. Ελπίζουν πως ο Θεός θα δει τα βάσανα που άντεξαν και το τίμημα που πλήρωσαν, κι έτσι, όταν χτυπήσει η καταστροφή, θα τους χαριστεί. Ταυτόχρονα, λόγω του τιμήματος που πλήρωσαν, ελπίζουν να είναι αρκετά τυχεροί ώστε να βρεθούν μεταξύ αυτών που θα αποκτήσουν έναν καλό προορισμό και θα ευλογηθούν μετά την καταστροφή. Βαθιά μέσα τους, οι αντίχριστοι τα υπολογίζουν όλα αυτά σιωπηλά και χωρίς να γίνονται αντιληπτοί. Στο τέλος, φτάνει μια μέρα που, εξαιτίας ενός ασήμαντου συμβάντος, οι αντίχριστοι βιώνουν κάποια αναποδιά, και οι ενέργειες και οι συμπεριφορές τους μοιάζουν καταδικασμένες. Αυτό σημαίνει πως οι ελπίδες και οι φαντασιώσεις τους πρόκειται σύντομα να γίνουν θρύψαλα, οι επιθυμίες τους πρόκειται να παραμείνουν ανεκπλήρωτες. Τη συγκεκριμένη στιγμή, ποια είναι η πρώτη σκέψη που εμφανίζεται στα βάθη της καρδιάς των αντίχριστων; «Έδωσα τόσο πολλά, υπέφερα τόσο πολύ, υπέμεινα πράγματα για τόσες μέρες, πίστεψα τόσα χρόνια, κι όμως δεν είδα κανένα απ’ τα λόγια του θεού που προφητεύουν καταστροφές να βγαίνει αληθινό. Άραγε, ο θεός θα φέρει όντως καταστροφές; Άραγε, θα εκπληρώσει ποτέ ο θεός αυτά που περιμέναμε, αυτά για τα οποία προσευχηθήκαμε; Πού ακριβώς βρίσκεται ο θεός; Πρόκειται όντως να μας σώσει ή όχι; Άραγε, είναι καν υπαρκτές οι καταστροφές που ανέφερε ο θεός; Αν δεν είναι υπαρκτές, τότε ας σηκωθούμε να φύγουμε από δω. Δεν γίνεται να πιστέψει κανείς σ’ αυτόν τον θεό, δεν υπάρχει θεός!» Αυτό είναι το όριο των αντίχριστων. Μια μικρή αναποδιά, ίσως μια εκούσια λέξη καταδίκης και έκθεσης από κάποιον άλλον, τους χτυπάει εκεί που πονάνε, και τότε ξεσπάνε σε μια έκρηξη οργής, μην μπορώντας ούτε να κρατηθούν ούτε να προσποιούνται άλλο. Το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να ξεσπάνε με μανία, δείχνοντας τα λόγια του Θεού και λέγοντας: «Αν τα λόγια σου δεν βγουν αληθινά, αν δεν συμβούν οι καταστροφές που ανέφερες, θα πάψω να πιστεύω σ’ εσένα. Απ’ την αρχή, μόνο χάρη σ’ αυτά τα λόγια που προφήτευαν καταστροφές κήρυττα το ευαγγέλιο, πλήρωνα το τίμημα και έκανα το καθήκον μου. Χωρίς αυτά τα λόγια, δεν θα πίστευα καθόλου σ’ εσένα! Χάρη σ’ αυτά τα λόγια, χάρη στις επικείμενες καταστροφές πίστεψα πως είσαι ο θεός. Τώρα, όμως, αφού υπέφερα τόσο πολύ, οι καταστροφές που ανέφερες δεν έχουν έρθει. Υπάρχουν τόσοι άπιστοι που κάνουν το κακό, κι όμως κανένας τους δεν έχει τιμωρηθεί· ούτε ένας απ’ αυτούς δεν έχει καταστραφεί. Ζουν ακόμα μες στην αμαρτία κι απολαμβάνουν τη ζωή τους, ενώ εγώ κάνω παραχωρήσεις εδώ και τόσα χρόνια, περιμένοντας απλώς τη μέρα που θα βγουν αληθινά τα λόγια σου που προφητεύουν καταστροφές. Κι εσύ, θεέ, τι έκανες; Ούτε μία φορά, ούτε καν από ενδιαφέρον για τη λαχτάρα και την ανυπομονησία μας, δεν έδειξες καθόλου σημεία και τέρατα, ούτε ποτέ έστειλες καταστροφές για να τις δούμε, για να δυναμώσεις την πίστη μας, για να ενισχύσεις την αφοσίωσή μας. Γιατί δεν κάνεις τέτοια πράγματα; Θεός δεν είσαι; Τόσο δύσκολο είναι να στείλεις καταστροφές για να τιμωρήσεις αυτόν τον κακό κόσμο, αυτήν την κακή ανθρωπότητα; Εμείς θέλουμε μόνο να εδραιώσουμε την πίστη μας μέσα απ’ την εκπλήρωση αυτών των πραγμάτων, κι εσύ δεν κάνεις τίποτα απολύτως. Αν δεν κάνεις τίποτα απολύτως, τότε δεν μπορούμε πια να πιστεύουμε στον θεό· δεν πρόκειται να κερδίσουμε τίποτα και δεν ωφελεί σε τίποτα να πιστεύουμε στον θεό. Δεν χρειάζεται να πιστεύουμε πια, δεν χρειάζεται να κάνουμε τα καθήκοντά μας, δεν χρειάζεται να διαδίδουμε το ευαγγέλιο». Μόλις οι αντίχριστοι πέσουν πάνω σε μια μικρή αναποδιά, μόλις έρθουν αντιμέτωποι με λίγες κακουχίες ή με λίγη δυσαρέσκεια στη ζωή τους, αποκαλύπτεται πλήρως το αληθινό τους πρόσωπο και οι βαθύτερες σκέψεις τους, ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου, κι αυτό είναι πολύ τρομακτικό. Το πότε θα χτυπήσουν οι καταστροφές, το αν θα βγουν ή δεν θα βγουν αληθινά τα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές, το πώς και το πότε θα βγουν αληθινά, όλα αυτά τα καθορίζει ο Θεός. Όταν ο Θεός μιλάει στους ανθρώπους γι’ αυτά τα πράγματα, το κάνει για να τους δώσει αξία, για να τους φερθεί όπως αρμόζει σε ανθρώπους, όχι για να χρησιμοποιήσει αυτά τα λόγια ως μέσο για να βρουν οι άνθρωποι κάποιο πάτημα έναντι του Θεού και να Τον κρίνουν. Οι αντίχριστοι πιστεύουν εσφαλμένα πως, αφού είπε αυτά τα λόγια ο Θεός, πρέπει να δώσει στους ανθρώπους και τη δυνατότητα να τα δουν να βγαίνουν αληθινά στη διάρκεια της ζωής τους κι ότι, σε αντίθετη περίπτωση, τα λόγια του Θεού θα ακυρώνονταν. Ένας θεός που τα λόγια του ακυρώνονται δεν πρέπει να θεωρείται θεός, δεν αξίζει να είναι θεός και δεν αξίζει να είναι ο δικός τους θεός· αυτήν τη λογική έχουν οι αντίχριστοι.

Απ’ την αρχή ως το τέλος, το μόνο που ήθελαν οι αντίχριστοι ήταν να εκμεταλλευτούν αυτά τα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές. Αυτά τα λόγια τούς έδωσαν έμπνευση, καθώς και την ιδέα να χρησιμοποιήσουν καλές ανθρώπινες συμπεριφορές, μαζί με όλες τις θυσίες τους και τα βάσανα της σάρκας, ως αντάλλαγμα για την ευλογία της αποφυγής των καταστροφών. Κάθε στιγμή, ο μόνος σκοπός τους ήταν να αποφύγουν τις καταστροφές και να αποκτήσουν ευλογίες. Ποτέ δεν αντιμετώπισαν αληθινά ως Θεό Εκείνον που εξέφραζε αυτά τα λόγια. Απ’ την αρχή ως το τέλος, οι αντίχριστοι στέκονταν πάντα ενάντια στον Θεό, δοκιμάζοντας και ζυγίζοντας τον Θεό προκειμένου να χώσουν τη μύτη τους στα λόγια Του. Αν τα λόγια του Θεού βγουν αληθινά και διευρύνουν τους ορίζοντές τους, και εφόσον βγουν αληθινά σύμφωνα με το δικό τους γούστο, τις απόψεις και τις ανάγκες τους, τότε βλέπουν τον Θεό ως Θεό. Αν, όμως, κάτι τέτοιο πηγαίνει ενάντια στις επιθυμίες, τις απόψεις και τις ανάγκες τους, τότε δεν θεωρούν Θεό Εκείνον που είπε αυτά τα λόγια. Αυτήν την άποψη έχουν οι αντίχριστοι. Είναι ξεκάθαρο πως, βαθιά μέσα τους, δεν αναγνώρισαν ποτέ πως ο Θεός είναι ο Δημιουργός ούτε αναγνώρισαν ως γεγονός το ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος των πάντων. Αφού πέρασαν μια σειρά από αγώνες, αφού υπέφεραν υπομονετικά και πάλεψαν με τις σκέψεις τους, οι αντίχριστοι πήραν ένα μάθημα: «Δεν πρέπει κανείς να οριοθετεί αστόχαστα τα λόγια του θεού ούτε μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί αστόχαστα κι ελαφρά την εκπλήρωση των λόγων του θεού ως μέτρο της ταυτότητας και της ουσίας του. Δεν έχουμε προετοιμαστεί αρκετά και πρέπει να συνεχίσουμε να υπομένουμε για να ανοίξει το μυαλό μας. Όπως λένε τα ρητά: “Η καρδιά ενός πρωθυπουργού χωράει μέχρι και καράβι” και “Όπου υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα”. Τι πειράζει αν δεν βγουν αληθινά αυτά τα λόγια; Δεν έγινε και τίποτα. Άντεξα στις κακουχίες όλα αυτά τα χρόνια· ίσως, αν υπομείνω λίγα ακόμα, να βγουν αληθινά τα λόγια του θεού και να κερδίσω κάτι. Θα αντέξω μόνο λιγάκι ακόμα, θα ρισκάρω άλλη μία φορά. Δεν πρέπει να θυμώσω, αλλιώς όλες οι προηγούμενες προσπάθειές μου θα πάνε χαμένες κι όλα τα βάσανα που πέρασα θα αποδειχθούν μάταια. Τι απώλεια θα ήταν αυτό! Αν αποκαλύψω τώρα τις σκέψεις μου, αν ορθώσω ανάστημα για να αρνηθώ, να αμφισβητήσω και να κατηγορήσω τον θεό, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν έξυπνη κίνηση. Πρέπει να συνεχίσω να πληρώνω το τίμημα και να υπομένω τις κακουχίες, και να υπομένω διαρκώς. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς τη φράση: “Θα σωθεί αυτός που θα υπομείνει ως το τέλος”. Αυτό το ρητό ισχύει πάντοτε και παραμένει η υπέρτατη αλήθεια. Πρέπει να τηρήσω αυτό το ρητό και να το έχω συνεχώς χαραγμένο στην καρδιά μου». Τελικά, μετά από ένα διάστημα αρνητικότητας και σιωπής, οι αντίχριστοι και πάλι «όρθωσαν το ανάστημά τους».

Οι αντίχριστοι, κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης των καθηκόντων τους στον οίκο του Θεού, αναλαμβάνουν κάθε είδους έργο ενώ υπηρετούν με διάφορους ρόλους. Εξωτερικά, φαίνεται σαν να μην υπάρχει καμία αλλαγή, όμως, όσο περισσότερο καιρό πιστεύουν στον Θεό και όσο περισσότερο καιρό Τον ακολουθούν, τόσο περισσότερο ψειρίζουν τα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές. Γιατί συμβαίνει αυτό; Όσο μεγαλύτερο είναι το διάστημα που πιστεύουν στον Θεό, τόσο περισσότερα σημαίνει ότι έχουν θυσιάσει και απαρνηθεί, και τόσο πιο δύσκολο είναι να επιστρέψουν στο κοσμικό περιβάλλον. Γι’ αυτό και, όσον αφορά τα λόγια που προφητεύουν καταστροφές, οι αντίχριστοι σκέφτονται ασυναίσθητα, σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό: «Ελπίζω να ισχύουν όλα αυτά. Όλα αυτά πρέπει να βγουν αληθινά». Θεωρούν πως αυτό το «πρέπει» και αυτό το σταθερό τους πιστεύω είναι η αληθινή πίστη τους στον Θεό. Αυτή η δήθεν «αληθινή πίστη» τούς δίνει κίνητρο να κάνουν τα καθήκοντά τους, να υποφέρουν και να πληρώνουν το τίμημα, να υπομένουν ξανά και ξανά, όπως ακριβώς λένε οι άπιστοι: «Πρέπει να ρισκάρεις τα πάντα για να κερδίσεις». Ενώ προσκολλώνται σ’ αυτό το πιστεύω, οι αντίχριστοι χώνουν τη μύτη τους για να μάθουν ποια μέρα θα βγουν αληθινά τα λόγια του Θεού. Στο τέλος, έρχεται εκείνη η μέρα· συμβαίνουν συνεχώς σ’ αυτόν τον κόσμο καταστροφές και συμφορές, σε κάθε του γωνιά, σε διάφορες χώρες και διάφορες εθνοτικές ομάδες. Αυτές οι καταστροφές, μεγάλες και μικρές, παίρνουν πολλές ζωές, μεταβάλλουν το περιβάλλον διαβίωσης πολλών ανθρώπων, αλλάζουν την οικολογία του περιβάλλοντος, μεταμορφώνουν πολλές διαφορετικές δομές και τρόπους ζωής στην κοινωνία, και ούτω καθεξής. Όπως και να ’χει, όμως, στα μάτια των αντίχριστων, και πάλι τα λόγια του Θεού βγαίνουν, σε μικρό βαθμό, αληθινά, κι αυτό είναι ό,τι πιο ικανοποιητικό στα βάθη της καρδιάς τους. Νιώθουν πως, μετά από όλα αυτά τα χρόνια, δεν υπέμεναν μάταια ούτε περίμεναν μάταια, και πως επιτέλους είδαν με τα μάτια τους τη μέρα και τη φάση κατά την οποία βγήκαν αληθινά τα λόγια του Θεού. Θεωρούν, όμως, πως δεν πρέπει ούτε να χάσουν το θάρρος τους ούτε να τα παρατήσουν· πρέπει να συνεχίσουν να υπομένουν και να περιμένουν. Τι βασανίζει πιο πολύ τους αντίχριστους βαθιά μέσα τους, όσο κι αν υπομένουν ή περιμένουν; «Έχουν βγει αληθινές κάποιες καταστροφές μικρής σημασίας: λιμοί, επιδημίες, διάλυση μερικών πολιτικών καθεστώτων· όλα αυτά βγαίνουν αληθινά σε κάποιο μικρό βαθμό. Οι μεγάλες καταστροφές, όμως, πότε θα βγουν αληθινές;» Από τη μία, οι αντίχριστοι πιστεύουν πως, κατά ένα μέρος τους, τα λόγια του Θεού βγαίνουν αληθινά αργά και σταδιακά· από την άλλη, όμως, αμφιβάλλουν: «Μήπως πρόκειται απλώς για φυσικές καταστροφές; Καταστροφές συνέβαιναν συνεχώς σε ολόκληρη την ιστορία. Όταν συμβαίνουν αυτές οι καταστροφές, εκπληρώνονται πράγματι τα λόγια του θεού; Αν όχι, περί τίνος πρόκειται; Δεν θα έπρεπε να σκέφτομαι έτσι· κάποιος που πιστεύει στον θεό πρέπει να πιστεύει και στα λόγια του θεού. Έτσι εύκολα εκπληρώνονται, όμως, τα λόγια του θεού; Πώς το έκανε αυτό ο θεός; Εγώ γιατί δεν τον είδα να το κάνει; Εγώ γιατί δεν γνωρίζω τίποτα γι’ αυτό; Αν το έχει κάνει ο θεός, οι πιστοί του πρέπει να το δουν, ο θεός πρέπει να τους το στείλει σε όραμα. Ούτε, όμως, είδαμε το χέρι του θεού, ούτε τη φωνή του ακούσαμε. Δεν θα μπορούσαν, λοιπόν, να είναι απλές συμπτώσεις αυτά τα γεγονότα; Δεν θα έπρεπε να σκέφτομαι έτσι· σκέψεις σαν κι αυτές μπορεί να με αποδυναμώσουν. Πρέπει να συνεχίσω να πιστεύω πως όλα αυτά είναι εκπλήρωση των λόγων του θεού· θα θεωρήσω ότι πρόκειται για την κυριαρχία του θεού, ότι είναι τα λόγια του που βγαίνουν αληθινά, και όχι συμπτώσεις. Έτσι νιώθω πιο άνετα μέσα μου». Θεωρούν πως ένα τέτοιο σκεπτικό είναι πολύ έξυπνο και πως έχουν αναλύσει σωστά την κατάσταση, αφού κατάφεραν να μην αμφισβητήσουν τον θεό και ταυτόχρονα να σταθεροποιήσουν την πίστη τους, και επίσης να κατευνάσουν την ακατανίκητη ανησυχία και τις επιθυμίες που είχαν μέσα τους. Οι αντίχριστοι, ενώ κάνουν προσωρινές παραχωρήσεις και συμβιβασμούς, περιμένουν να έρθουν οι μεγάλες καταστροφές. «Πότε θα έρθουν οι μεγάλες καταστροφές; Όταν έρθουν, θα γίνει η αρπαγή των αγίων στον ουρανό· πού, όμως, ακριβώς θα συμβεί αυτό; Πώς γίνεται η αρπαγή; Θα πετάξουν ή θα τους σηκώσει το χέρι του θεού; Όταν συμβούν οι μεγάλες καταστροφές, θα διατηρήσουν οι άνθρωποι το υλικό τους σώμα; Θα συνεχίσουν να φοράνε τα ρούχα που φοράνε και τώρα; Άραγε, θα πεθάνουν όλοι οι άπιστοι; Τι είδους κατάσταση θα είναι αυτή; Οι άνθρωποι δεν μπορούν καν να φανταστούν. Καλύτερα να μην το σκέφτομαι για την ώρα. Ας πιστέψω απλώς ότι τα λόγια του θεού θα βγουν σίγουρα αληθινά. Μπορούν, όμως, να βγουν πράγματι αληθινά; Πότε θα έρθει αυτή η μέρα;» Μέσα τους, κάνουν διαρκώς στον εαυτό τους αυτές τις ερωτήσεις και αμφιβάλλουν συνεχώς. Οι αντίχριστοι, επειδή αυτές οι καταστροφές σχετίζονται στενά και συνδέονται άρρηκτα με τις προοπτικές και τη μοίρα τους, πιστεύουν τα εξής: «Δεν πρέπει να χαλαρώνω ούτε στιγμή όσο αναζητώ και παρατηρώ την εκπλήρωση των καταστροφών. Δεν γίνεται να εγκαταλείψω αυτό το ζήτημα. Τι πρέπει να κάνω, λοιπόν; Πρέπει να διαδώσω ευρέως το ευαγγέλιο, να κάνω επιμελώς τα καθήκοντά μου, να μην προκαλώ διατάραξη και αναστάτωση ούτε να κάνω λάθη, και ταυτόχρονα να διατηρώ χαμηλό προφίλ και να μην έχω πομπώδη συμπεριφορά. Όσο δεν κάνω λάθη και δεν με αποβάλλουν από την εκκλησία, αυτό μάλλον αρκεί. Θα καταφέρω σίγουρα να φτάσω στο καταφύγιο· αφού αυτό υποσχέθηκε ο θεός, ποιος μπορεί να μου το στερήσει;» Όταν σιγά σιγά κατέρχονται μικρές καταστροφές, και συμφορές βρίσκουν ολόκληρη την ανθρωπότητα, οι αντίχριστοι γαληνεύουν και ηρεμούν κάπως βαθιά μέσα τους. Ταυτόχρονα, ανυπομονούν να έρθουν οι μεγάλες καταστροφές και η μέρα που θα γίνει η αρπαγή των αγίων. Ανεξάρτητα απ’ αυτό, οι αντίχριστοι συνεχίζουν να χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές. Κατά την άποψη του Θεού, όταν χώνουν τη μύτη τους αυτοί, είναι σαν να χώνει τη μύτη του ο Σατανάς. Ο Θεός βλέπει κάτι τέτοιο ως αμφισβήτηση, άρνηση, δυσφήμιση, καθώς και ως ανάλυση της ορθότητας του Θεού. Κάτι τέτοιο είναι αμφισβήτηση της ταυτότητας του Θεού, αμφιβολία για την εξουσία και την παντοδυναμία Του, καθώς και αμφιβολία για την αφοσίωσή Του. Ο Θεός δεν επιτρέπει να συμβούν τέτοια πράγματα ούτε επιτρέπει να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, ενώ σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να σώσει ανθρώπους σαν κι αυτούς. Οι αντίχριστοι θεωρούν πως τα αντίμετρά τους, τα οποία έχουν συλλάβει μυστικά και τα έχουν υπολογίσει μέσα τους, είναι ό,τι πιο έξυπνο και καλά συγκαλυμμένο. Δεν έχουν ιδέα πως ο Θεός βλέπει όλες τις σκέψεις τους και τους καταδικάζει. Ο Θεός λέει τα εξής: «Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Κατά Ματθαίον 7:22-23). Μέσα Του, ο Θεός λέει ήρεμα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους: Φύγετε από Εμένα, εσείς που κατεργάζεστε τη φαυλότητα. Χώνετε τη μύτη σας στις ενέργειες, χώνετε τη μύτη σας στα λόγια Μου. Άνθρωποι σαν κι αυτούς δεν γίνεται ποτέ να σωθούν. Είναι τρομακτικό το ότι οι αντίχριστοι αντιμετωπίζουν ως προσωπική τους επιδίωξη και ως μέτρο εξέτασης της ορθότητας του Θεού το αν θα βγουν αληθινά τα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές· επιπλέον, είναι και κακή πράξη.

Όσο για το αν θα βγουν ή δεν θα βγουν αληθινές ορισμένες πτυχές των λόγων του Θεού, πώς θα βγουν αληθινές, αλλά και πότε και πού θα βγουν αληθινές, αυτό είναι δουλειά του Θεού. Μόνο η χάρη του Θεού δίνει στους ανθρώπους τη μεγάλη τύχη να ακούνε αυτά τα λόγια απ’ τον Θεό. Ο σκοπός του Θεού όταν λέει αυτά τα λόγια δεν είναι να τα χρησιμοποιήσει η ανθρωπότητα για να δεσμεύσει τον Θεό, για να εξετάσει την ορθότητα του Θεού ή να επιβεβαιώσει την ταυτότητα του Θεού. Ο Θεός λέει αυτά τα λόγια μόνο και μόνο για να ενημερώσει την ανθρωπότητα ότι πρόκειται να κάνει τέτοια πράγματα, ποτέ Του όμως δεν είπε σε κανέναν: «Αυτό θα το κάνω έτσι, στους τάδε ανθρώπους, την τάδε στιγμή και με τον τάδε τρόπο». Όσον αφορά όσα δεν έχει πει ο Θεός στην ανθρωπότητα, είναι φως φανάρι: Η ανθρωπότητα ούτε χρειάζεται να τα μάθει ούτε έχει τα προσόντα για να τα μάθει. Γι’ αυτό, αν οι άνθρωποι χώνουν συνεχώς τη μύτη τους για να μάθουν αυτά τα ζητήματα, αν διαρκώς σκάβουν βαθιά, αν θέλουν συνεχώς να χρησιμοποιούν αυτά τα ζητήματα για να βρουν πάτημα απέναντι στον Θεό, για να Τον κρίνουν και να Τον καταδικάσουν, τότε, όταν συμβούν αυτά τα φαινόμενα, η ανθρωπότητα, χωρίς να το καταλάβει, θα βρεθεί να στέκεται ενάντια στον Θεό. Όταν στέκεσαι ενάντια στον Θεό, ο Θεός παύει να σε θεωρεί ανθρώπινο ον. Και τότε τι είσαι; Στα μάτια του Θεού, είσαι Σατανάς, εχθρός, διάβολος. Αυτό είναι το κομμάτι της διάθεσης του Θεού που δεν ανέχεται προσβολές από τον άνθρωπο. Αν οι άνθρωποι δεν το κατανοούν αυτό και κάνουν συχνά ζήτημα τα λόγια που προφητεύει ο Θεός, προσπαθώντας να βρουν πάτημα απέναντί Του, τότε, ακούστε Με, φλερτάρουν με τον θάνατο. Ανά πάσα στιγμή, οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν ποιοι είναι, καθώς και με ποιον τρόπο, με τι είδους λογική και από ποια οπτική πρέπει να αντιμετωπίζουν τον Θεό και όλα όσα Τον αφορούν. Μόλις οι άνθρωποι χάσουν την ταυτότητα και τη θέση που έχουν ως δημιουργήματα, τότε αλλάζει η ουσία τους. Αν γινόσουν ζώο, ο Θεός μπορεί να σε αγνοούσε, αφού θα ήσουν κάτι το ασήμαντο. Αν, όμως, γινόσουν διάβολος ή Σατανάς, τότε θα βρισκόσουν σε κίνδυνο. Το να γίνεις διάβολος ή Σατανάς σημαίνει να γίνεις εχθρός του Θεού, και τότε δεν θα έχεις ποτέ ελπίδα σωτηρίας. Γι’ αυτό και θέλω να πω σε όλους εδώ το εξής: Μη χώνεις τη μύτη σου στις ενέργειες του Θεού, μη χώνεις τη μύτη σου στα λόγια του Θεού, μη χώνεις τη μύτη σου στο έργο του Θεού και μη χώνεις τη μύτη σου σε οτιδήποτε αφορά τον Θεό. Είσαι άνθρωπος, είσαι δημιούργημα· μην αναλύεις, λοιπόν, την ορθότητα του Θεού. Μη βλέπεις τον Θεό ως αντικείμενο ανάλυσης και εξονυχιστικής εξέτασης ούτε ως κάτι στο οποίο μπορείς να χώνεις τη μύτη σου. Είσαι δημιούργημα, είσαι άνθρωπος, άρα ο Θεός είναι ο Θεός σου. Οτιδήποτε λέει ο Θεός, αυτό πρέπει να αποδέχεσαι. Οτιδήποτε σου λέει ο Θεός πρέπει να το αποδέχεσαι. Όσο γι’ αυτά που δεν σου λέει, τα ζητήματα που αφορούν μυστήρια και προφητείες, τα ζητήματα που αφορούν την ταυτότητα του Θεού, ένα είναι σίγουρο: Αυτά δεν χρειάζεται να τα γνωρίζεις. Δεν θα ωφελήσει τη ζωή-είσοδό σου να τα γνωρίζεις αυτά. Να αποδέχεσαι όσα κατανοείς. Μην αφήνεις αυτά τα πράγματα να γίνονται εμπόδιο στην επιδίωξή σου για αλλαγή διάθεσης και για τη σωτηρία. Αυτή είναι η ορθή οδός. Αν κάποιος στέκεται ενάντια στον Θεό και χώνει συνεχώς τη μύτη του σε θέματα που αφορούν τον Θεό, αν αρνείται επίμονα να αλλάξει, αν κολλάει με πείσμα σ’ όλα αυτά, αν φέρεται στον Θεό μ’ αυτόν τον τρόπο και με τέτοια στάση, τότε έχει πολύ λίγες ελπίδες να σωθεί. Οι αντίχριστοι χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές· ας ολοκληρώσουμε εδώ τη συναναστροφή μας πάνω σ’ αυτό το σημείο. Και τώρα, ας προχωρήσουμε στο επόμενο σημείο.

4. Χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού για το πότε θα αναχωρήσει από τη γη και πότε θα ολοκληρωθεί το σπουδαίο έργο Του

Το τέταρτο σημείο είναι ότι οι αντίχριστοι χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού για το πότε θα αναχωρήσει από τη γη και πότε θα ολοκληρωθεί το σπουδαίο έργο Του. Τα λόγια του Θεού δεν λένε και πολλά σχετικά μ’ αυτό. Αν ανάμεσα σ’ αυτά τα περιορισμένα λόγια το περιεχόμενο είναι ένα θέμα που ενδιαφέρει ιδιαίτερα τους ανθρώπους, τότε, όσο δυσδιάκριτα ή καλυμμένα κι αν είναι αυτά τα λόγια, εκείνοι θα τα βρουν. Αφού τα βρουν, τα σημειώνουν μ’ ένα στυλό και τα αντιμετωπίζουν ως σημαντικό ανάγνωσμα. Σε κάθε ευκαιρία, μοιράζονται και διαβάζουν αυτά τα λόγια ως προειδοποίηση και παρηγοριά προς τον εαυτό τους. Φυσικά, οι αντίχριστοι δεν ενδιαφέρονται και τόσο για το πότε θα αναχωρήσει ο Θεός από τη γη ή για το πότε θα ολοκληρωθεί το σπουδαίο έργο Του, αλλά για τα γεγονότα που έχει σκοπό να πραγματοποιήσει ο Θεός και κρύβονται πίσω απ’ αυτά τα λόγια. Αυτό που ελπίζουν περισσότερο μέσα τους οι αντίχριστοι είναι να δουν με τα μάτια τους το μεγαλειώδες θέαμα της αναχώρησης του Θεού από τη γη ενώ βρίσκονται εν ζωή. Αυτό θα σήμαινε πως ο Θεός που ακολούθησαν είναι ο σωστός, ότι δεν διάλεξαν τον λάθος θεό ούτε διάλεξαν το λάθος αντικείμενο για να ακολουθήσουν. Αν επιβεβαιωθούν όλα αυτά, εκείνοι πιστεύουν πως αυξάνονται κατακόρυφα οι πιθανότητες που έχουν να ευλογηθούν. Επιπλέον, αν δουν με τα μάτια τους όσο βρίσκονται εν ζωή το θέαμα της αναχώρησης του Θεού από τη γη και της ολοκλήρωσης του σπουδαίου έργου Του, αυτό σημαίνει ότι η πίστη τους θα γίνει ακόμα πιο ακλόνητη και θα ακολουθούν τον Θεό χωρίς να αμφιβάλλουν καθόλου. Αν έβλεπαν αυτήν τη σκηνή, το αποτέλεσμα θα ήταν να αφήσουν πίσω τους όλες τις αμφιβολίες και την ελλιπή κατανόηση που είχαν προηγουμένως για τον Θεό, καθώς και κάθε δυσφήμιση, κρίση και απόρριψη που δέχονταν απ’ τους άλλους· τίποτα απ’ αυτά δεν θα τους καταπίεζε πια. Από τη μία, οι αντίχριστοι ανυπομονούν να έρθει αυτή η μέρα· από την άλλη, παρακολουθούν τι κάνει την εκάστοτε στιγμή ο Θεός στη γη, αν το έργο Του έχει σχεδόν ολοκληρωθεί, αν τα λόγια που χρειάζεται να πει έχουν σχεδόν τελειώσει, αν οι άνθρωποι που Τον ακολουθούν είναι αληθινά αφοσιωμένοι και αν έχουν ολοκληρωθεί. Οι αντίχριστοι, καθώς παρατηρούν τους ανθρώπους που ακολουθούν τώρα τον Χριστό, αντιλαμβάνονται πως οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μια αδύναμη πίστη, πως κάνουν συχνά λάθη στα καθήκοντά τους, και πως πολλοί κλαδεύονται τακτικά επειδή αποκάλυψαν διεφθαρμένες διαθέσεις κάνοντας τα καθήκοντά τους. Μερικοί φτάνουν ακόμα και στο σημείο να σταλούν στην Ομάδα Β, να απομονωθούν ή να αποβληθούν. Από αυτά τα σημάδια, οι αντίχριστοι θεωρούν πως: «Η μέρα που θα ολοκληρωθεί το σπουδαίο έργο του θεού μοιάζει ακόμα μακρινή· τι απογοήτευση! Αλλά σε τι ωφελεί η ανυπομονησία; Ποιο πρόβλημα μπορεί να λύσει;» Οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν στα λόγια του Θεού, δεν αποδέχονται την αλήθεια, δεν έχουν πνευματική κατανόηση και δεν κατανοούν την αλήθεια· συνεπώς, δεν μπορούν να υπολογίσουν αν το έργο του Θεού έχει ή δεν έχει κανονική επίδραση στους ανθρώπους. Το μυαλό τους δεν φτάνει να καταλάβει αν οι ενέργειες του Θεού στους ανθρώπους είχαν όντως αποτέλεσμα, αν τα λόγια του Θεού μπορούν στ’ αλήθεια να σώσουν και να μεταμορφώσουν τους ανθρώπους, αν οι άνθρωποι άλλαξαν αποδεχόμενοι αυτά τα λόγια, αν κέρδισαν κάτι στ’ αλήθεια και αν έλαβαν την έγκριση του Θεού, ούτε αν αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών και να λάβουν ευλογίες· επιπλέον, δεν μπορούν να καταλάβουν ούτε να εξηγήσουν τα γεγονότα που παρατηρούν με τα ίδια τους τα μάτια. Κάθε γεγονός που βλέπουν, κάθε γεγονός που φέρνουν στον νου τους καλύπτεται από ομίχλη που είναι αδύνατο να διαλυθεί. «Όλα αυτά τα ζητήματα είναι ασύλληπτα, δυσδιάκριτα και δυσνόητα. Άραγε, υπάρχουν στ’ αλήθεια ως γεγονότα η αναχώρηση του θεού από τη γη και η ολοκλήρωση του σπουδαίου έργου του; Μπορούν στ’ αλήθεια να βγουν αληθινά;» Από τη μία, οι αντίχριστοι πιέζονται να πιστέψουν πως ο Θεός που ακολουθούν είναι ο Θεός, αλλά την ίδια στιγμή αναπόφευκτα αμφιβάλλουν: «Είναι αυτός ο θεός; Είναι άνθρωπος, έτσι; Δεν είναι καλό να σκέφτομαι έτσι. Οι περισσότεροι πιστεύουν πως είναι ο θεός, άρα θα πρέπει κι εγώ να κάνω το ίδιο. Όχι, όμως· δυσκολεύομαι να το πιστέψω! Από πού φαίνεται ότι είναι ο θεός; Μπορεί να φέρει την ολοκλήρωση του σπουδαίου έργου του θεού; Μπορεί να κάνει το έργο του θεού; Μπορεί να αντιπροσωπεύει τον θεό; Μπορεί να ολοκληρώσει το σχέδιο του θεού; Μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα; Μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους σ’ έναν όμορφο προορισμό;» Όλες αυτές οι σκέψεις και άλλες παρόμοιες γίνονται γόρδιος δεσμός στα βάθη της καρδιάς των αντίχριστων. Σκέφτονται: «Τι να κάνω; Υπάρχει, βέβαια, η πιο υψηλή αρχή: Να περιμένεις και να υπομένεις· θα σωθεί αυτός που θα υπομείνει ως το τέλος. Μπορεί να μην επιδιώκω την αλήθεια, αλλά έχω τους δικούς μου κανόνες. Αν δεν φύγουν οι άλλοι, δεν θα φύγω ούτε εγώ. Αν ακολουθήσουν οι άλλοι, θα ακολουθήσω κι εγώ. Θα πάω όπως πάει το ρεύμα. Αν όλοι λένε πως είναι ο θεός, θεό θα τον αποκαλώ κι εγώ. Αν όλοι πάψουν να πιστεύουν και απορρίψουν τον θεό, θα κάνω ακριβώς το ίδιο. Ο νόμος δεν μπορεί να εφαρμοστεί όταν όλοι είναι παραβάτες, σωστά;» Όταν βλέπουν την έκταση του έργου του Θεού να φτάνει στο απόγειό της, χαίρονται μέσα τους μυστικά: «Ευτυχώς που δεν έφυγα όταν κορυφώθηκαν η αμφιβολία κι η αδυναμία μου. Κοίτα τώρα τι έχει φέρει η πίστη μου. Η μέρα έφτασε σχεδόν, και όλο και περισσότεροι άνθρωποι ακολουθούν τον θεό. Ειδικά στο εξωτερικό, άνθρωποι από διάφορες χώρες ερευνούν την αληθινή οδό, και αυξάνεται ο αριθμός των πιστών. Ο οίκος του θεού παράγει όλο και περισσότερα βίντεο, ταινίες, ύμνους και μαρτυρίες, κι έτσι τραβάει περισσότερο την προσοχή. Τέτοια αποτελέσματα δεν μπορεί να τα πετύχει κανένας άνθρωπος· μόνο το έργο του θεού μπορεί να τα πραγματοποιήσει. Αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος είναι πιθανότατα ο χριστός, ο θεός. Αφού είναι ο χριστός κι ο θεός, τότε σίγουρα τα λόγια του θα βγουν αληθινά. Αν τα λόγια του δεν βγουν αληθινά, τότε δεν είναι θεός. Η λογική λέει πως αυτό είναι ένα συμπέρασμα που βγάζει νόημα και είναι σωστό. Αν είναι θεός, θα έρθει μια μέρα που θα αναχωρήσει από τη γη· αν είναι θεός, μπορεί να ολοκληρώσει το σπουδαίο έργο του. Κρίνοντας απ’ όλα αυτά τα σημάδια, οι άνθρωποι στην εκκλησία που ακολουθούν τον θεό κινούνται προς μια θετική κατεύθυνση, προς έναν καλό στόχο. Τα πάντα είναι εντελώς ιδανικά, όλα είναι πολύ θετικά και εποικοδομητικά. Καλύτερα αυτό παρά να ακολουθεί κανείς τις εγκόσμιες τάσεις· μια τέτοια επιδίωξη δεν έχει καμία ελπίδα, οδηγεί μόνο σε κακομεταχείριση και τελικά στην καταστροφή. Αν πίστευε κανείς στον θεό και του δινόταν η ευκαιρία να δει με τα μάτια του τη μέρα που εκείνος θα αναχωρήσει από τη γη και που θα ολοκληρωθεί το σπουδαίο έργο του, κι έτσι να μπορέσει να μοιραστεί τη δόξα του θεού, τι μεγάλη τιμή θα ήταν αυτό!» Όταν τα σκέφτονται αυτά, θεωρούν τα εξής: «Πώς γίνεται να είμαι τόσο έξυπνος; Εγώ το διάλεξα αυτό το μονοπάτι· φαίνεται πως εγώ έχω υψηλό IQ και κοφτερό μυαλό». Δεν το αποδίδουν αυτό στη χάρη του Θεού, αλλά στη δική τους εξυπνάδα και στη δική τους ευφυΐα. Μα, τι γελοία ιδέα!

Οι αντίχριστοι σκέφτονται: «Το ζήτημα της αναχώρησης του θεού από τη γη και της ολοκλήρωσης του σπουδαίου έργου του είναι διαφορετικό από ζητήματα όπως οι υποσχέσεις κι οι ευλογίες του θεού, οι κατάρες κι οι τιμωρίες του ή οι προφητείες του για τις καταστροφές· αυτό το ζήτημα δεν χωράει βιασύνη, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν 12/10 αντοχή και 20/10 υπομονή ενώ περιμένουν να έρθει εκείνη η μέρα. Γιατί, όταν έρθει εκείνη η μέρα, όλα θα πραγματοποιηθούν. Αν τώρα δεν μπορέσω να υπομείνω, δεν μπορέσω να αντέξω τη μοναξιά και δεν μπορέσω να υποφέρω αυτά τα βάσανα, τότε, όταν έρθει εκείνη η μέρα, θα μείνω απ’ έξω. Τώρα είναι η τελική ευθεία· μετά από τόσα βάσανα, θα ήμουν ανόητος αν δεν μπορούσα να υπομείνω λίγο ακόμα!» Για τους αντίχριστους, λοιπόν, υπάρχει μόνο μία πιθανή προσέγγιση για τον ερχομό εκείνης της μέρας: Περίμενε υπάκουα και υπομονετικά, μη βιάζεσαι και μάθε να αντέχεις. Σκέφτονται: «Αφού επέλεξα να ρισκάρω, πρέπει να μάθω να υπομένω, γιατί αυτή η υπομονή δεν είναι κάτι ασήμαντο. Αν υπομείνω ως το τέλος, αυτό που θα κερδίσω μόλις πραγματοποιηθεί αυτό το ζήτημα θα είναι μεγάλη ευλογία! Αν δεν υπομείνω αυτό το διάστημα, τότε θα με βρει μεγάλη συμφορά. Αυτό το ζήτημα έχει δύο πιθανές εκβάσεις: μπορεί να φέρει είτε μεγάλη ευλογία είτε μεγάλη συμφορά». Βλέπεις, οι αντίχριστοι δεν είναι χαζοί, έτσι; Δεν έχουν πνευματική κατανόηση και δεν πιστεύουν στην αλήθεια, είναι άπιστοι· τότε πώς, άραγε, αναλύουν αυτό το ζήτημα με τόσο μεγάλη ακρίβεια και λεπτομέρεια; Είναι σωστή αυτού του είδους η ανάλυση; (Όχι.) Πες Μου, οι άνθρωποι πρέπει να παίρνουν μια τόσο, ας την πούμε, «σοβαρή» στάση απέναντι στα λόγια του Θεού; Κάποιοι λένε: «Αυτό το ζήτημα είναι σημαντικό, έχει να κάνει με τις προοπτικές και τη μοίρα του καθενός, και αφορά την ολοκλήρωση του σπουδαίου έργου του θεού. Δεν είναι να το παίρνει κανείς αψήφιστα. Οι άνθρωποι πρέπει να υπολογίζουν με ακρίβεια τη χρονιά και τον μήνα της αναχώρησης του θεού από τη γη. Επιπλέον, πρέπει να αναλυθούν η μέθοδος και το σκηνικό της αναχώρησης του θεού που αποκαλύπτονται πίσω απ’ τα λόγια του θεού. Αν δεν τα πάρει κανείς όλα αυτά σοβαρά και δεν τα αναλύσει διεξοδικά, θα μετανιώνει για πάντα που έχασε κάτι τόσο καλό· ένα τέτοιο γεγονός δεν επαναλαμβάνεται. Ειδικά όσον αφορά το πότε θα ολοκληρωθεί το σπουδαίο έργο του θεού και πότε θα έρθει η μέρα και η στιγμή που θα δοξαστεί ο θεός, αυτό οι άνθρωποι χρειάζεται να το γνωρίζουν ακόμα περισσότερο». Ακούγοντάς το αυτό, ρωτάει κανείς: «Πώς να το γνωρίζουμε αν δεν το πει ο Θεός;» «Τότε πρέπει να προσευχηθείς να σου το αποκαλύψει ο θεός σε όνειρο, όπως ακριβώς έγινε με τον Ιωάννη στο Βιβλίο της Αποκάλυψης. Αν λάβεις όραμα, αν δεις τη μέρα που θα ολοκληρωθεί το σπουδαίο έργο του θεού στο όνειρο ή στο όραμά σου, κάτι τέτοιο θα δυναμώσει μονομιάς βαθιά την πίστη σου. Η υπομονή σου κι η αναμονή σου δεν θα είναι πια κάτι τυπικό ούτε μια απλή πράξη· αντίθετα, θα περιμένεις και θα υπομένεις πρόθυμα μ’ αυτόν τον τρόπο από τα βάθη της καρδιάς σου. Τι σπουδαίο που θα ήταν αυτό!» Είναι αποδεκτή αυτή η προσέγγιση; (Όχι.)

Για όσα χρόνια κι αν χρειαστεί η ανθρωπότητα τον ενσαρκωμένο Θεό, θα έρθει στο τέλος μια μέρα που το έργο Του στη σάρκα θα ολοκληρωθεί. Αυτό σημαίνει πως αυτό το άτομο θα εγκαταλείψει στο τέλος την ανθρωπότητα· είναι απλώς θέμα χρόνου. Το έργο του σχεδίου διαχείρισης των έξι χιλιάδων ετών του Θεού φτάνει στο τέλος του. Όσο για το αν αυτό το τέλος θα διαρκέσει δέκα χρόνια, είκοσι χρόνια, πενήντα χρόνια, ογδόντα χρόνια ή εκατό χρόνια, δεν χρειάζεται να εμβαθύνουμε σ’ αυτό. Απλώς έτσι μιλάει ο Θεός. Τι σημαίνει όταν λέμε πως έτσι μιλάει ο Θεός; Δείχνει πόσα χρόνια διαρκεί στην πραγματικότητα η έννοια του «τέλους» για τον Θεό· ο Θεός σίγουρα αντιλαμβάνεται τον χρόνο διαφορετικά απ’ ό,τι οι άνθρωποι. Είναι χρήσιμο να εξετάσει κανείς εξονυχιστικά για πόσα χρόνια πρόκειται; Όχι, δεν είναι. Γιατί όχι; Επειδή όλα αυτά βρίσκονται στο χέρι του Θεού, δεν είναι κάτι που οι άνθρωποι μπορούν να αποκτήσουν με το που το ζητήσουν ούτε κάτι που, μόλις το αποκτήσουν, μπορούν να το χρησιμοποιήσουν για να περιορίσουν τον Θεό. Ο Θεός ενεργεί όπως θέλει Εκείνος. Το μόνο που πρέπει να κάνουν οι ακόλουθοι του Θεού είναι να επιδιώκουν την αλήθεια, να κάνουν σωστά τα καθήκοντά τους, να κερδίζουν τη ζωή, να παίρνουν το μονοπάτι όπου θα έχουν φόβο Θεού και θα αποφεύγουν το κακό, και να γίνονται αληθινά κατάλληλα δημιουργήματα. Έτσι όντως θα ολοκληρωθεί πλήρως το σπουδαίο έργο του Θεού, κι ο Θεός θα αναπαυθεί. Τι σημαίνει ανάπαυση του Θεού; Σημαίνει ότι θα αναπαυθεί η ανθρωπότητα. Μόλις η ανθρωπότητα βρει τόπο ανάπαυσης, ο Θεός μπορεί να αναπαυθεί. Η ανάπαυση του Θεού είναι η ανάπαυση της ανθρωπότητας. Μόλις βρει η ανθρωπότητα ένα κανονικό περιβάλλον και τάξη διαβίωσης, κάτι τέτοιο θα φέρει ανάπαυση στον Θεό. Όσο για το πότε θα αποκτήσει η ανθρωπότητα ένα τέτοιο περιβάλλον διαβίωσης, για το πότε θα φτάσει σ’ αυτό το στάδιο και για το πότε θα ολοκληρώσει ο Θεός το σπουδαίο έργο Του και θα εισέλθει στον τόπο ανάπαυσής Του, όλα αυτά περιλαμβάνονται στο σχέδιο του Θεού· έχει Εκείνος χρονοδιάγραμμα. Σε ποια εποχή θα πέσει αυτό το χρονοδιάγραμμα του σχεδίου του Θεού, σε ποια χρονιά, ποιον μήνα, ποια ώρα και λεπτό, αυτό το γνωρίζει μόνο ο ίδιος ο Θεός. Οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να το γνωρίζουν και δεν ωφελεί σε τίποτα να σου το πω. Ακόμα κι αν μάθαινες την ακριβή χρονιά, τον μήνα, την ώρα και το λεπτό, θα μπορούσε αυτό να γίνει η ζωή σου; Είναι ζωή αυτό; Δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη ζωή. Το μόνο που πρέπει να κάνουν τα δημιουργήματα είναι να ακούνε τα λόγια του Θεού, να αποδέχονται τα λόγια του Θεού και να υποτάσσονται στα λόγια του Θεού, ώστε να γίνουν άνθρωποι που έχουν φόβο Θεού και αποφεύγουν το κακό. Αλλά το να θέλει κανείς να εξετάζει εξονυχιστικά τα λόγια του Θεού, να χώνει τη μύτη του για να μάθει αν θα βγουν ή δεν θα βγουν αληθινά τα λόγια του Θεού, να ελέγχει, να αναλύει και να εξετάζει εξονυχιστικά την ορθότητα των λόγων του Θεού; Αυτά δεν είναι πράγματα που πρέπει να κάνουν τα δημιουργήματα. Είναι ξεκάθαρο πως όσοι επιμένουν να παίρνουν αυτό το μονοπάτι και να κάνουν αυτά τα πράγματα δεν είναι τα δημιουργήματα που θέλει ο Θεός. Δεν ενεργούν σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του και δεν ζουν σύμφωνα με τους κανόνες και τους κανονισμούς που έχει ορίσει ο Θεός για τους ανθρώπους. Στα μάτια του Θεού, είναι εχθροί του Θεού· είναι διάβολοι και σατανάδες, και όχι αντικείμενο σωτηρίας από τον Θεό. Γι’ αυτό, όσον αφορά το πότε θα αναχωρήσει ο Θεός από τη γη, το πότε θα ολοκληρωθεί το σπουδαίο έργο Του και το πότε θα έρθει η μέρα που θα δοξαστεί ο Θεός, ποια θα πρέπει να είναι η σωστή θεώρηση της ανθρωπότητας απέναντι σ’ αυτά τα λόγια του Θεού και σ’ αυτό το ζήτημα; Θα πρέπει κανείς να πιστεύει πως όσα είπε ο Θεός θα βγουν σίγουρα αληθινά και, ταυτόχρονα, να ελπίζει στην ολοκλήρωση του σπουδαίου έργου του Θεού, στον ερχομό της βασιλείας του Θεού, στην ένδοξη εμφάνιση του Θεού σε όλα τα έθνη, καθώς και στην πρώιμη είσοδο του Θεού στην ανάπαυση. Σ’ αυτά πρέπει να ελπίζουν και γι’ αυτά πρέπει να προσεύχονται οι δημιουργημένοι άνθρωποι, εκείνοι που ακολουθούν τον Θεό. Αυτό είναι το σωστό, κι έτσι δεν χώνει κανείς τη μύτη του. Αλλά με το να χρησιμοποιεί κανείς συνεχώς το αν τα λόγια του Θεού θα βγουν αληθινά για να βρει πάτημα και να απειλήσει τον Θεό, για να βάλει όρους στον Θεό, έτσι χώνει κανείς τη μύτη του και αυτό κάνουν οι εχθροί του Θεού. Κάτι άλλο που κάνουν οι εχθροί του Θεού είναι να αποφασίζουν διαρκώς αν θα πληρώσουν το τίμημα, αν θα απαρνηθούν τα πάντα και αν θα κάνουν τα καθήκοντά τους με βάση το αν τα λόγια του Θεού θα βγουν αληθινά. Ένα πραγματικό δημιούργημα πρέπει να αντιμετωπίζει τα λόγια του Θεού, την ταυτότητα του Θεού, καθώς και όλα όσα λέει ο Θεός, από τη σκοπιά του δημιουργήματος, όχι από τη σκοπιά του Σατανά, των διαβόλων και των εχθρών του Θεού.

5. Χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού σχετικά με τη διάθεσή Του, την ταυτότητά Του και την ουσία Του

Το επόμενο σημείο πάνω στο οποίο θα συναναστραφούμε αφορά τα λόγια του Θεού σχετικά με τη διάθεσή Του, την ταυτότητά Του και την ουσία Του. Αυτά τα λόγια καλύπτουν μια τεράστια γκάμα περιεχομένου· τα περισσότερα από τα λόγια του Θεού θίγουν το θέμα της διάθεσης, της ταυτότητας και της ουσίας Του. Αφενός, ο τρόπος και ο τόνος του λόγου του Θεού, καθώς και το περιεχόμενό του, δίνουν στους ανθρώπους τη δυνατότητα να δουν τη διάθεση του Θεού, την ταυτότητα και την ουσία Του. Αφετέρου, ο Θεός λέει κάποια ξεκάθαρα λόγια με τα οποία αποκαλύπτει στην ανθρωπότητα τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία Του. Όσον αφορά αυτά τα δύο μέρη του περιεχομένου, από τη μία μπορεί κανείς, διαβάζοντας πίσω από τα λόγια του Θεού, από το περιεχόμενό τους, από τη φύση τους, καθώς και από τον τόνο του Θεού κι από το ακροατήριο του λόγου Του, να δει τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Από την άλλη, ο Θεός λέει στους ανθρώπους με ξεκάθαρα λόγια τι είδους διάθεση, ταυτότητα και ουσία έχει. Αυτά τα δύο μέρη του περιεχομένου είναι κάτι που οι αντίχριστοι αγνοούν εντελώς· δεν πρόκειται να συλλάβουν από αυτά τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού, και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να πιστέψουν σε όλα αυτά που αφορούν τον Θεό. Είναι δύσπιστοι, κι έτσι δεν πιστεύουν πως τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα του Θεού αντιπροσωπεύουν την ταυτότητα και την ουσία Του. Ένα σημείο, ωστόσο, δεν μπορούν να αρνηθούν: Τα λόγια του Θεού έχουν αποκαλύψει ξεκάθαρα στους ανθρώπους τι είδους διάθεση έχει ο Θεός, τι είδους ταυτότητα έχει ο Θεός και πώς είναι η ουσία Του· αυτό το μέρος των λόγων Του δεν μπορούν να το αρνηθούν. Το ότι δεν μπορούν να το αρνηθούν σημαίνει άραγε και ότι το αποδέχονται αληθινά και το αναγνωρίζουν ειλικρινά; Δεν τα αναγνωρίζουν αυτά τα λόγια. Απεναντίας, όσον αφορά το περιεχόμενο που αναφέρει ο Θεός σχετικά με τη διάθεσή Του, δηλαδή τη δικαιοσύνη, την αγιοσύνη, την αγάπη, την εξουσία και άλλες ιδιότητες που έχουν να κάνουν με τα υπάρχοντα και με το είναι Του, οι αντίχριστοι, εκτός του ότι δείχνουν περιφρόνηση, αδιαφορία και αμέλεια, βλέπουν επιπλέον αυτά τα λόγια θέλοντας να χώσουν τη μύτη τους. Για παράδειγμα, όταν λέει ο Θεός πως είναι δίκαιος, ένας αντίχριστος αρχίζει την εξονυχιστική εξέταση: «Δίκαιος είσαι; Ούτε ένας άνθρωπος στον κόσμο δεν έχει τολμήσει να ισχυριστεί πως είναι δίκαιος. Εφόσον εσύ τολμάς να το πεις, τότε ας το ελέγξουμε. Τι εννοείς πως είσαι δίκαιος; Ποιες πράξεις σου ως τώρα ήταν δίκαιες; Δεν με πείθεις! Αν υλοποιηθεί στ’ αλήθεια αυτή η δήλωση, αν κάνεις πράγματι κάποια δίκαιη πράξη που θα με πείσει, τότε θα παραδεχτώ πως είσαι δίκαιος. Αν, όμως, οι πράξεις σου δεν καταφέρουν να με πείσουν, τότε μη με κατηγορήσεις που τα λέω ωμά. Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να παραδεχθώ ότι έχεις δίκαιη διάθεση!» Έρχεται, τελικά, η μέρα που περίμεναν: Κάποιος επικεφαλής, παρόλο που πλήρωσε μεγάλο τίμημα και υπέφερε πολύ, στο τέλος θεωρήθηκε ψευδοπικεφαλής και απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά του, επειδή δεν ήταν ικανός να κάνει πραγματικό έργο. Αφού απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά του, έγινε αρνητικός, εμφάνισε παρανοήσεις, άρχισε να παραπονιέται και είχε πολλά πικρόχολα κι επικριτικά πράγματα να πει. Όταν αυτό το ζήτημα φτάνει στ’ αυτιά του αντίχριστου και πέφτει στην αντίληψή του, εκείνος λέει: «Αν γίνεται ακόμα και κάποιος σαν κι εσένα να απαλλαγεί από τα καθήκοντά του, τότε άνθρωποι σαν κι εμένα την έχουν ακόμα πιο άσχημα. Αν εσύ δεν έχεις καμία ελπίδα να σωθείς, αν εσύ δεν συμβαδίζεις με τις προθέσεις του θεού, τότε ποιος μπορεί να συμβαδίσει με τις προθέσεις του Θεού; Ποιος άλλος μπορεί να κερδίσει την εκτίμηση του Θεού;» Από τη μία, ο αντίχριστος υπερασπίζεται τον ψευδοεπικεφαλής και ζητάει δικαιοσύνη γι’ αυτόν· από την άλλη, αποδέχεται τα πικρόχολα και επικριτικά λόγια που είπε ο ψευδοεπικεφαλής. Ταυτόχρονα, τα βάζει κρυφά μέσα του με τον Θεό: «Είναι δίκαιος ο θεός; Τότε γιατί να απαλλάξει από τα καθήκοντά του κάποιον που έχει υποφέρει κι έχει πληρώσει ένα τίμημα για το έργο της εκκλησίας; Αυτός ο άνθρωπος σου είναι απόλυτα αφοσιωμένος. Δεν έχω δει κανέναν πιο αφοσιωμένο από αυτόν· δεν έχω δει κανέναν που να υπέφερε πιο πολύ ή να πλήρωσε μεγαλύτερο τίμημα. Σηκώνεται νωρίς και πηγαίνει για ύπνο αργά, υπομένει την αρρώστια, κάνει στην άκρη τα συναισθήματα που τρέφει για την οικογένειά του, κάνει στην άκρη και τις σαρκικές ανέσεις και τις προοπτικές της σάρκας, βάζοντας τη ζωή του σε κίνδυνο ώστε να εργαστεί για σένα. Μέχρι και στη φυλακή έχει βρεθεί, και δεν σε πρόδωσε. Κι όμως, εσύ τον απαλλάσσεις από τα καθήκοντά του έτσι απλά, τον αποκαλύπτεις έτσι απλά· άραγε, είσαι πραγματικά δίκαιος; Πού είναι η απόδειξη της δικαιοσύνης σου; Εγώ γιατί δεν τη βλέπω;» Ο αντίχριστος βρήκε, τελικά, ένα πάτημα στο έργο του Θεού και το άδραξε προκειμένου να αμφισβητήσει τη δικαιοσύνη της διάθεσης του Θεού. Σκέφτεται μέσα του: «Αν ο θεός είναι δίκαιος, τότε οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα μπορούν να τα βγάλουν πέρα· αν ο θεός είναι δίκαιος, τότε οι άνθρωποι πρέπει πραγματικά να προσέχουν, κι η ζωή θα γίνει πολύ δύσκολη. Σήμερα που βρήκα επιτέλους κάποιο πάτημα στο έργο του θεού, μπορώ να αποδείξω πως ο θεός δεν είναι δίκαιος, κι αυτό κάνει τα πράγματα πιο εύκολα». Μ’ αυτήν τη σκέψη, χαίρεται κρυφά μέσα του.

Ο εκλεκτός λαός του Θεού, ακολουθώντας τον Θεό, γινόταν πάντα αντικείμενο καταπίεσης, συλλήψεων και σκληρών διώξεων από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα. Σε διάφορες εκκλησίες σε κάθε μέρος, υπάρχουν συχνά άνθρωποι που ανήκουν στον εκλεκτό λαό του Θεού οι οποίοι συλλαμβάνονται και διώκονται. Είναι συχνό φαινόμενο κάποιοι να σκοντάφτουν ή να προδίδουν τον Θεό, με αποτέλεσμα να φεύγουν από την εκκλησία. Υπάρχουν, ωστόσο, και πολλοί που μέσα στις συλλήψεις και στις διώξεις μένουν ακλόνητοι στη μαρτυρία τους. Ο Θεός χρησιμοποιεί την υπηρεσία του μεγάλου κόκκινου δράκοντα για να αποκαλύπτει εκείνους τους δύσπιστους που έχουν παρεισφρήσει στον οίκο του Θεού ψάχνοντας ευλογίες, ενώ ταυτόχρονα οδηγεί στην τελείωση όσους ανήκουν στον εκλεκτό λαό Του και πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό. Αυτή είναι η παντοδυναμία και η σοφία του Θεού. Τι γνώμη έχουν, όμως, οι αντίχριστοι γι’ αυτό το ζήτημα; Αμφισβητούν διαρκώς τον Θεό: «Γιατί δεν σώζει ο θεός τον εκλεκτό λαό του από τις συλλήψεις και τις διώξεις του μεγάλου κόκκινου δράκοντα;» Αμφισβητούν τον ενσαρκωμένο Θεό και τρέφουν συνεχώς μέσα τους αντιλήψεις για τον Θεό: «Γιατί να υφίσταται τέτοια χτυπήματα και βασανιστήρια ο εκλεκτός λαός του θεού; Αυτό συμβαίνει εξαιτίας της πίστης αυτών των ανθρώπων, επειδή δεν είναι διατεθειμένοι να γίνουν Ιούδες. Όταν τους βασανίζουν, όμως, πού είναι ο θεός; Γιατί δεν τους σώζει ο θεός; Δεν αγαπάει τους ανθρώπους ο θεός; Πού είναι η αγάπη του θεού; Είναι δυνατόν να αντέχει ο θεός να αφήνει όσους πιστεύουν σ’ αυτόν να ταπεινώνονται έτσι αδιανόητα από τους σατανάδες και τους δαίμονες, και να υφίστανται σφοδρά βασανιστήρια; Αυτή είναι η αγάπη του θεού; Πού ακριβώς είναι η προστασία που παρέχει ο θεός στους ανθρώπους; Εγώ γιατί δεν τη βλέπω; Φαίνεται πως πρέπει να προσέχω περισσότερο. Δεν είναι μόνο ότι θεός δεν μπορεί να φυλάξει τους ανθρώπους απ’ τον πειρασμό κι απ’ τον κίνδυνο· απεναντίας, όσο περισσότερο επιδιώκει κανείς, όσο περισσότερη θέληση έχει και όσο περισσότερο ακολουθεί τον θεό, τόσο περισσότερες δοκιμασίες περνάει, και τόσο πιθανότερο είναι να πονέσει και να βασανιστεί. Αφού, λοιπόν, έτσι ενεργεί ο θεός, τότε θα εφαρμόσω κι εγώ τα αντίμετρά μου. Αυτοί οι άνθρωποι υφίστανται τέτοια αντιμετώπιση επειδή έκαναν θυσίες· αν εγώ δεν πληρώσω τέτοιο τίμημα, αν δεν επιδιώξω μ’ αυτόν τον τρόπο, τότε δεν θα αποφύγω αυτές τις δοκιμασίες; Χωρίς αυτές τις δοκιμασίες, δεν θα αποφύγω και τα αντίστοιχα βάσανα; Αν δεν βασανιστώ έτσι, δεν θα ζήσω με άνεση; Αν πρόκειται να λάβω ευλογίες ούτως ή άλλως, τότε γιατί να φανώ τόσο ανόητος και να υποβάλω τη σάρκα μου σε κάθε είδους βασανισμό και πόνο; Ο θεός λέει πως αγαπάει τους ανθρώπους, εγώ όμως δεν μπορώ να αποδεχθώ αυτό το είδος της αγάπης του! Μπορείτε όλοι σας να το ερμηνεύσετε αυτό όπως σας αρέσει· εμένα δεν με αφορά, δεν θα το αποδεχθώ. Πρέπει να κρατήσω χαμηλό προφίλ, πρέπει να αποφύγω ό,τι μπορώ, πρέπει να προσέχω και να είμαι σε ετοιμότητα· δεν πρέπει να αφήσω να με πιάσει ο θεός και να με βάλει να εργαστώ». Αυτά τρέφουν μέσα τους οι αντίχριστοι και όλα αυτά αποτελούν παρανοήσεις, εναντίωση, κρίση και αντίσταση απέναντι στον Θεό. Δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτα για το έργο του Θεού. Αυτά τα συμπεράσματα τα βγάζουν ενώ χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού και χώνουν τη μύτη τους στη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Οι αντίχριστοι θάβουν αυτά τα πράγματα βαθιά στην καρδιά τους και νουθετούν τον εαυτό τους: «Η προσοχή είναι η μήτηρ της ασφάλειας· καλύτερα να περνάς απαρατήρητος· το πουλί που βγάζει έξω το κεφάλι είναι αυτό που πυροβολείται. Έχει μοναξιά στην κορυφή. Ποτέ, σε καμία περίπτωση, να μην είσαι το πουλί που βγάζει έξω το κεφάλι, ποτέ να μη σκαρφαλώνεις πολύ ψηλά· όσο πιο ψηλά σκαρφαλώσεις, τόσο πιο δυνατή είναι η πτώση». Δεν πιστεύουν ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια, ούτε ότι η διάθεσή Του είναι δίκαιη και άγια. Όλα αυτά τα αντιλαμβάνονται μέσα από ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες και προσεγγίζουν το έργο του Θεού με ανθρώπινες προοπτικές, ανθρώπινες σκέψεις και ανθρώπινο δόλο, χρησιμοποιώντας τη λογική και τον τρόπο σκέψης του Σατανά για να οριοθετήσουν τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Προφανώς, οι αντίχριστοι όχι μόνο δεν αποδέχονται και δεν αναγνωρίζουν τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού· αντιθέτως, είναι γεμάτοι με αντιλήψεις, με εναντίωση και με επαναστατικότητα έναντι του Θεού και δεν έχουν το παραμικρό ίχνος αληθινής γνώσης Εκείνου. Ο ορισμός των αντίχριστων για το έργο, τη διάθεση και την αγάπη του Θεού αποτελεί ερωτηματικό —αμφιβολία, είναι γεμάτοι σκεπτικισμό και γεμάτοι άρνηση και δυσφήμιση γι’ αυτήν. Οπότε, ποια είναι η στάση τους απέναντι στην ταυτότητά Του; Η διάθεση του Θεού αντιπροσωπεύει την ταυτότητά Του· με τέτοια θεώρηση της διάθεσης του Θεού σαν τη δική τους, η κρίση τους για την ταυτότητα του Θεού είναι προφανής —ξεκάθαρη άρνηση. Αυτή είναι η ουσία των αντίχριστων.

Οι αντίχριστοι, όποιο μέρος από τα λόγια του Θεού κι αν προσεγγίσουν, όποιο μέρος από τις ενέργειες του Θεού κι αν προσεγγίσουν, είτε πρόκειται για τις ενέργειές Του σε όλα τα πράγματα είτε σε συγκεκριμένα άτομα, χρησιμοποιούν πάντα ανθρώπινη οπτική και τη λογική του Σατανά, καθώς και τις μεθόδους της γνώσης και της λογικής, ώστε να βγάλουν συμπεράσματα και κρίσεις, αντί να τα προσεγγίσουν όλα αυτά ως την αλήθεια και με έναν τρόπο που δείχνει αποδοχή. Γι’ αυτό, όσον αφορά τα λόγια σχετικά με τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού από τη μία, και όσον αφορά το Πνεύμα του Θεού και τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός από την άλλη, η προσέγγιση που ακολουθούν οι αντίχριστοι είναι στην πραγματικότητα η ίδια, δεν έχει καμία διαφορά. Γενικά, όλα όσα αφορούν τον ίδιο τον Θεό, τα πάντα σχετικά με τον Δημιουργό γίνονται αντικείμενο για να χώσουν τη μύτη τους, κι έπειτα να κάνουν εικασίες, εξονυχιστική εξέταση και ανάλυση, πριν καταλήξουν τελικά σε συμπεράσματα άρνησης και δυσφήμησης. Γιατί τα συμπεράσματα που βγάζουν οι αντίχριστοι, από όποια οπτική γωνία και με όποιον τρόπο κι αν προσεγγίσουν αυτά τα λόγια του Θεού, τελικά είναι πάντα καταδικαστικά και δυσφημιστικά; Γιατί καταλήγουν οι αντίχριστοι σε τέτοια συμπεράσματα; Μήπως ισχύει πράγματι πως, μέσα στη δημιουργημένη ανθρωπότητα, δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να θεωρήσει ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια; Μήπως είναι αναπόφευκτη αυτή η έκβαση; Μήπως είναι εξαιτίας του Θεού; (Όχι.) Τότε, ποιος ακριβώς είναι ο λόγος; (Ότι οι άνθρωποι έχουν μια φύση που αντιστέκεται στον Θεό.) Όλοι έχουν μια φύση που αντιστέκεται στον Θεό. Γιατί συμβαίνει μερικοί άνθρωποι, αφού διαβάσουν αυτά τα λόγια, να τα αναγνωρίζουν ως την αλήθεια και να αποδέχονται όσα λέει ο Θεός, ενώ άλλοι να τα αρνούνται, να τα καταδικάζουν και να τα δυσφημούν; Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι υπάρχει πρόβλημα, ότι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους διαφορετικές ουσίες. Οι αντίχριστοι, με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα λόγια του Θεού, στην πραγματικότητα, ουσιαστικά και υποκειμενικά, δεν τα αποδέχονται. Έρχονται να εναντιωθούν και να ελέγξουν: «Αφού λες πως είσαι θεός, τότε πρέπει να δω με ποια έννοια μοιάζεις στον θεό. Αφού λες πως έχεις τη διάθεση του θεού και έχεις θεϊκή φύση, τότε πρέπει να δω ποια λόγια σου επιβεβαιώνουν ότι έχεις θεϊκή φύση και τη διάθεση του θεού, ποιες πράξεις σου επιβεβαιώνουν ότι έχεις την ταυτότητα και την ουσία του θεού. Μήπως έκανες σημεία και τέρατα, μήπως γιάτρεψες τους αρρώστους και εξέβαλες τα δαιμόνια; Μήπως καταράστηκες κάποιον και τον έκανες να πεθάνει ακαριαία; Μήπως ανέστησες κανέναν εκ νεκρών; Τι ακριβώς έκανες που μπορεί να επιβεβαιώσει ότι έχεις τη διάθεση του θεού, την ταυτότητα και την ουσία του θεού;» Οι αντίχριστοι θέλουν διαρκώς να βλέπουν πράγματα, πράγματα πέρα απ’ την αλήθεια, την οδό και τη ζωή, και τα χρησιμοποιούν αυτά για να επιβεβαιώσουν την ταυτότητα του Θεού, να επιβεβαιώσουν πως Εκείνος που ακολουθούν είναι ο Θεός. Αυτή η αφετηρία είναι από μόνη της λανθασμένη. Ποιο είναι το πιο στοιχειώδες πράγμα που μπορεί να αντιπροσωπεύει την ταυτότητα και την ουσία του Θεού; (Ο Θεός είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή.) Αυτό είναι το πιο θεμελιώδες. Γιατί δεν καταφέρνουν οι αντίχριστοι να αντιληφθούν ούτε καν αυτό το στοιχειώδες πράγμα; Αυτό το θέμα χρειάζεται να συζητήσουμε. Οι αντίχριστοι σιχαίνονται την αλήθεια και τα θετικά πράγματα, αποστρέφονται την αλήθεια και τα θετικά πράγματα, μισούν την αλήθεια και τα θετικά πράγματα. Πουθενά σ’ όλα τα λόγια του Θεού δεν βλέπουν ποια λόγια είναι η αλήθεια και τα θετικά πράγματα. Μπορούν να το δουν αυτό τα δαιμονικά τους μάτια; Αν δεν το δουν, μπορούν να το αναγνωρίσουν; Αφού δεν μπορούν να αναγνωρίσουν ότι αυτά τα λόγια είναι η αλήθεια, δεν μπορούν να αναγνωρίσουν ούτε την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Αυτό είναι βέβαιο. Οι αντίχριστοι, όταν προσεγγίζουν τα λόγια του Θεού σχετικά με τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία Του, εφαρμόζουν την ίδια προσέγγιση όπως και με τα άλλα λόγια του Θεού· υπολογίζουν, σχεδιάζουν και αναλογίζονται μέσα στο μυαλό τους. Αν ο Θεός πει κάτι από την ταυτότητά Του ως Θεός κι αυτό βγει αμέσως αληθινό, η στάση τους αλλάζει στη στιγμή· αν ο Θεός, ως Θεός, πει ή κάνει κάτι που τους δίνει πάτημα, έχουν και γι’ αυτό το αντίστοιχο αντίμετρο, και η στάση τους αλλάζει και πάλι στη στιγμή. Αυτοί είναι που καταδικάζουν τον Θεό, αυτοί είναι που λένε κι ότι ο Θεός μοιάζει με τον Θεό. Όσο για το αν ο Θεός έχει, κατά τη γνώμη τους, τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού, καταλήγουν στα σχετικά συμπεράσματα με βάση αποκλειστικά τα όσα βλέπουν με τα ίδια τους τα μάτια και τη δική τους νοητική ανάλυση.

Τα τελευταία ένα-δυο χρόνια, η εκκλησία έχει γυρίσει κάποια βίντεο βιωματικής μαρτυρίας. Διαφορετικοί άνθρωποι έχουν δώσει διάφορες βιωματικές μαρτυρίες, που βοήθησαν να αποκτήσουν θεμέλια όσοι δεν είχαν γερές βάσεις και όσοι είχαν κάποιες αμφιβολίες. Φυσικά, για τους αντίχριστους, αυτό έπαιξε κάποιον ρόλο και στη δική τους σταθεροποίηση. Τα άτομα που καταθέτουν αυτές τις μαρτυρίες προέρχονται από διαφορετικές ηλικιακές ομάδες και διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, ορισμένα προέρχονται ακόμα κι από διαφορετικές χώρες και εθνικότητες. Από τις βιωματικές μαρτυρίες που μοιράστηκαν αυτοί οι άνθρωποι, είναι φανερό πως άλλαξαν μέσα από τα λόγια του Θεού, πως κέρδισαν την αλήθεια και ζωή και πως, αφότου αποδέχθηκαν τα λόγια του Θεού, αφότου αποδέχθηκαν αυτό το στάδιο του έργου του Θεού, κατανόησαν πολλές αλήθειες και επιβεβαίωσαν ότι η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός έχει την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Φυσικά, μόλις άκουσαν αυτές τις βιωματικές μαρτυρίες, οι αντίχριστοι ένιωσαν και κάποια κρυφή ικανοποίηση βαθιά μέσα τους: «Ευτυχώς που δεν έκρινα τον θεό δημόσια. Ευτυχώς που δεν βιάστηκα να αρνηθώ τον θεό. Κρίνοντας από τις μαρτυρίες τόσων ανθρώπων, αυτή η οδός φαίνεται να είναι η σωστή. Αυτός ο χριστός, αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος, μπορεί τελικά και να είναι ο θεός. Ίσως και να στοιχημάτισα σωστά. Αν συνεχίσω στο ίδιο μονοπάτι και αν μαρτυρήσουν κι άλλοι περί αυτού του ανθρώπου, αν έρθουν κι άλλοι ενώπιόν του, και αν επιβεβαιώσουν κι άλλοι την ταυτότητα και την ουσία του, τότε θα έχω όλο και περισσότερες ελπίδες και πιθανότητες να λάβω ευλογίες». Ενώ παρατηρούν διστακτικά, οι αντίχριστοι συνεχίζουν ασταμάτητα να ενθαρρύνουν τον εαυτό τους και να του δίνουν κουράγιο: «Μη βιάζεσαι. Συνέχισε να κάνεις υπομονή. Πρέπει μόνο να υπομείνεις. Θα σωθεί αυτός που θα υπομείνει ως το τέλος. Κρίνοντας από τα διάφορα σημεία που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή, από την κλίμακα και τη δυναμική που έχει τώρα η εκκλησία, όλο και περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να ορθώσουν ανάστημα και να μαρτυρήσουν περί αυτού του θεού, επιβεβαιώνοντας πως αυτή η οδός είναι σωστή. Γιατί να φανώ τόσο ανόητος και να βιαστώ να ξεχωρίσω και να το αρνηθώ; Μην το κάνεις αυτό, μην είσαι ανόητος. Περίμενε άλλα τρία με πέντε χρόνια. Αν κι άλλοι άνθρωποι, με περισσότερο κύρος και γνώσεις, άνθρωποι με κοινωνική θέση, δώσουν πιο ισχυρές αποδείξεις που θα επιβεβαιώνουν ότι αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος είναι ο χριστός, ή αν κι άλλοι γνωστοί άνθρωποι με θέση στο εγκόσμιο περιβάλλον γίνουν μέλη της εκκλησίας, και αν η εκκλησία επεκταθεί σε μεγαλύτερη κλίμακα παγκοσμίως, τότε δεν θα κερδίσω κάτι; Τότε δεν θα έχω κερδίσει μεγαλύτερο πλεονέκτημα; Αν έχει δύναμη η εκκλησία, δεν θα έχω κι εγώ; Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να φύγω! Αν όλα αυτά είναι σωστά, αν αυτός ο άνθρωπος είναι στ’ αλήθεια ο θεός, κι αν εγώ τώρα τον απορρίψω ή τον αρνηθώ, τότε θα τις χάσω όλες αυτές τις ευλογίες. Πρέπει να τα ποντάρω όλα για όλα σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Το ποιος είναι ως προς την ταυτότητα και την ουσία του, καθώς και το ποιον αντιπροσωπεύει η διάθεσή του, δεν με απασχολεί καθόλου. Αυτό που με απασχολεί είναι αν τον ακολουθούν όλο και περισσότεροι άνθρωποι, αν αυξάνεται η δύναμη και το μέγεθος της εκκλησίας. Αν εξελιχθεί προς μια καλή κατεύθυνση και έχει τη δυνατότητα να γίνει ακόμα μεγαλύτερη υπό κανονικές συνθήκες, τότε δεν χρειάζεται να ανησυχώ για τις προοπτικές μου. Αν πράγματι αυτή είναι η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο θεός, όπως προφητεύει η Βίβλος, τότε θα λάβω τεράστιες ευλογίες και θα έχω σπουδαία πλεονεκτήματα». Κάθε φορά που το σκέφτονται αυτό οι αντίχριστοι, βρίσκουν μέσα τους κάποια χαρά και παρηγοριά: «Για φαντάσου. Ακόμα και να μην πιστεύω πως τα λόγια του θεού είναι η αλήθεια, μπορώ να λάβω αυτές τις ευλογίες. Ακόμα και να μην πιστεύω πως όλες οι πράξεις του θεού είναι δίκαιες, μπορώ να μείνω ακλόνητος. Ακόμα και να μην πιστεύω πως ο θεός μπορεί να σώσει τους ανθρώπους, μπορώ να επιβιώσω. Ακόμα και να μην πιστεύω πως ο θεός παρατηρεί τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, μπορώ να κάνω κανονικά τα καθήκοντά μου στην εκκλησία. Δεν πιστεύω στην παντοδυναμία και την εξουσία του θεού, δεν πιστεύω πως όλα όσα κάνει ο θεός έχουν νόημα, και δεν πιστεύω πως ο θεός βασιλεύει στα πάντα και στη μοίρα ολόκληρης της ανθρωπότητας· τίποτα απ’ αυτά δεν πιστεύω, αλλά και τι έγινε; Δεν πιστεύω στην ταυτότητα και την ουσία του θεού, κι όμως μπορώ κι έτσι να συνεχίζω όπως όπως μέσα στην εκκλησία. Δεν είναι δίκαιος ο θεός; Απλώς θα συνεχίσω όπως όπως, θα αφήσω να με πηγαίνει έτσι το ρεύμα μέσα στην εκκλησία και απλώς θα υπομένω. Ποιος μπορεί να μου κάνει κάτι; Μπορώ να υπομείνω μέχρι το τέλος και να είναι βέβαιο ότι θα σωθώ;» Τι νομίζετε, γίνεται να πετύχουν οι ευσεβείς πόθοι των αντίχριστων; (Όχι.) Όταν έρθει η μέρα που θα δουν πραγματικά τη δίκαιη διάθεση του Θεού, πού θα βρίσκονται; Όταν θα αναγκαστούν να αναγνωρίσουν πραγματικά την ταυτότητα και την ουσία του Θεού, να παραδεχθούν πως ο Θεός είναι δίκαιος, όταν θα τους δείξουν πως ο Θεός είναι πράγματι δίκαιος, πού πρέπει να βρεθούν; Γίνεται πραγματικά να σωθούν; Μπορεί στ’ αλήθεια να έχει αποτέλεσμα το γεγονός ότι υπομένουν τόσα πράγματα; Μπορούν πραγματικά να τα καταφέρουν όπως όπως; Μπορούν πραγματικά τα όσα υπομένουν, οι συμβιβασμοί τους, το ότι υπομένουν σταθερά τις κακουχίες, η κοφτερή τους ευφυΐα, να ακυρώσουν την κακή πράξη που έκαναν χώνοντας τη μύτη τους για να μάθουν αν θα βγουν αληθινά τα λόγια του Θεού; Μπορούν στ’ αλήθεια οι ευσεβείς πόθοι τους, τα αντίμετρα, οι συνωμοσίες, τα σχέδια και όλα όσα έχουν καταστρώσει μέσα τους, μαζί με το γεγονός ότι χώνουν τη μύτη τους σε ό,τι αφορά τον Θεό, να αντικαταστήσουν την επιδίωξη της αλήθειας; Μπορεί να τους δώσει κάτι τέτοιο τη δυνατότητα να σωθούν; (Όχι.) Τότε, κρίνοντας από αυτές τις εκδηλώσεις, γιατί οι αντίχριστοι, που είναι τόσο ευφυείς και χειρίζονται κάθε ζήτημα χωρίς να αφήνουν κενά, και κάνουν τα πάντα με την υπέρτατη μυστικότητα, έχουν αυτήν την κατάληξη; Μόνο ένας λόγος υπάρχει: Δεν αντιμετωπίζουν στα ίσια τα λόγια του Θεού, δεν αποδέχονται τα λόγια του Θεού ως την αλήθεια, δεν υποτάσσονται στα λόγια του Θεού· αντίθετα, χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού. Αυτός είναι ο λόγος που οι αντίχριστοι έχουν τελικά αυτήν την κατάληξη. Το κατανοείτε όλοι σας αυτό, έτσι; Μπορεί να μην σας έχω πει πώς να ενεργείτε ούτε πώς να αντιμετωπίζετε τα λόγια του Θεού, αλλά μέσα από την αναφορά αυτών των γεγονότων, και από την ανάλυση της οπτικής των αντίχριστων και της στάσης τους απέναντι στα λόγια του Θεού, γνωρίζετε όλοι σας ποια στάση απέναντι στα λόγια του Θεού και ποια στάση κατανόησης για τα λόγια του Θεού είναι σωστή και είναι εκείνη που οφείλει να έχει ένα δημιούργημα, καθώς και ότι ένα δημιούργημα είναι υποχρεωμένο να έχει αυτές τις στάσεις.

22 Αυγούστου, 2020