II. Σιχαίνονται τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός

Στην προηγούμενη συναναστροφή, συναναστραφήκαμε πάνω στο δεύτερο επιμέρους θέμα της δέκατης εκδήλωσης των αντίχριστων, στο ότι, δηλαδή, σιχαίνονται τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός. Σε ποιο σημείο είχαμε μείνει στη συναναστροφή μας; (Στο πώς αντιμετωπίζουν τον Χριστό οι αντίχριστοι ανάλογα με τα κέφια τους.) Φτάσαμε μέχρι το σημείο «Το πώς αντιμετωπίζουν τον Χριστό οι αντίχριστοι εξαρτάται απ’ τα κέφια τους». Ας κάνουμε πρώτα μια ανακεφαλαίωση των πτυχών πάνω στις οποίες έχουμε συναναστραφεί. Πόσες καταστάσεις αναλύθηκαν ως προς την πτυχή «ανάλογα με τα κέφια τους»; (Υπήρχαν πέντε καταστάσεις: η συμπεριφορά τους όταν έρχονται αντιμέτωποι με το κλάδεμα, η συμπεριφορά τους απέναντι στον Χριστό όταν Τον κυνηγούσαν, όταν γεννιούνται μέσα τους αντιλήψεις σχετικά με τον ενσαρκωμένο Θεό, όταν τους δίνουν προαγωγή ή τους απαλλάσσουν από τα καθήκοντά τους, και όταν έρχονται αντιμέτωποι με διαφορετικά περιβάλλοντα.) Πάνω κάτω, αυτές είναι όλες. Όταν ακούτε το περιεχόμενο αυτών των πτυχών, απλώς ακούτε τα γεγονότα που περιλαμβάνουν ή βρίσκετε και αντιστοιχίες τους με τον εαυτό σας ώστε μέσα από αυτά τα γεγονότα να κερδίσετε και να κατανοήσετε την αλήθεια; Ποια είναι η οπτική σας όταν ακούτε; (Όταν ο Θεός εκθέτει κι αναλύει αυτές τις καταστάσεις και εκδηλώσεις, βρίσκω αντιστοιχίες τους με τον εαυτό μου. Μερικές φορές, μπορεί να μη συμπεριφέρομαι ακριβώς όπως συμβαίνει στις εκδηλώσεις των αντίχριστων, αλλά η διάθεση και η φύση-ουσία που αποκαλύπτονται είναι οι ίδιες.) Οι καταστάσεις, οι εκδηλώσεις και οι ουσίες που εκτίθενται υπάρχουν μέσα σ’ όλους, στον καθένα σε διαφορετικό βαθμό. Όταν οι άνθρωποι πιστεύουν για πρώτη φορά στον Θεό, τους είναι δύσκολο να παρατηρήσουν τις εκδηλώσεις αυτών των διεφθαρμένων διαθέσεων που έχουν οι ίδιοι· καθώς, όμως, αποκτούν βαθύτερη εμπειρία πίστης στον Θεό, αρχίζουν εν αγνοία τους να αντιλαμβάνονται ορισμένες διαθέσεις και συμπεριφορές. Γι’ αυτό, είτε σε αφορούν είτε δεν σε αφορούν οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις που αναφέρουμε σε όσα συζητάμε αυτήν τη στιγμή, είτε έχεις είτε δεν έχεις υιοθετήσει τέτοιες συμπεριφορές στο παρελθόν, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σ’ αφορούν τα αντίστοιχα προβλήματα· δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνεις κάτι παρόμοιο στο μέλλον, ούτε σημαίνει ότι δεν έχεις τέτοιες διαθέσεις και συμπεριφορές. Εδώ και πάνω από έναν χρόνο, συναναστρεφόμαστε πάνω στις διάφορες εκδηλώσεις των αντίχριστων και τις εκθέτουμε. Αφού έχουμε αφιερώσει πάνω από έναν χρόνο στη συναναστροφή ενός θέματος και δεν την έχουμε ολοκληρώσει ακόμα, θεωρείτε ότι το περιεχόμενο της συναναστροφής μας είναι συγκεκριμένο και αναλυτικό; (Είναι αναλυτικό.) Είναι εξαιρετικά συγκεκριμένο και αναλυτικό! Παρότι η συναναστροφή έχει φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο, πολλοί άνθρωποι εκδηλώνουν ακόμα τις αρχικές τους συμπεριφορές και δεν έχουν αλλάξει ούτε στο ελάχιστο. Αυτό σημαίνει ότι δεν παίρνουν ούτε την παραμικρή βοήθεια από τα λόγια που λέγονται ούτε απ’ τις καταστάσεις, τις διαθέσεις και τις ουσίες που εκτίθενται. Σ’ αυτό το διάστημα, κάποιοι συνεχίζουν να συμπεριφέρονται απερίσκεπτα και αδίστακτα, να ενεργούν αυθαίρετα και αυταρχικά, και να δείχνουν πείσμα και ιδιοτροπία. Μένουν όπως ήταν πριν ή, αφού κερδίσουν κάποια θέση, μπορεί και να γίνονται ακόμα πιο ανεξέλεγκτοι και να αποκαλύπτονται σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό. Επιπλέον, πάντα υπάρχουν κάποιοι που αντικαθίστανται και αποπέμπονται· γιατί συμβαίνει αυτό; (Επειδή αυτοί οι άνθρωποι δεν αποδέχθηκαν ποτέ την αλήθεια· έχουν ακούσει πάρα πολλά κηρύγματα, αλλά δεν τα πήραν σοβαρά.) Ένας απ’ τους λόγους είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν αποδέχονται ποτέ την αλήθεια· αποστρέφονται την αλήθεια και δεν αγαπούν τα θετικά πράγματα. Ένας άλλος λόγος είναι ότι έχουν έμφυτη την ουσία των αντίχριστων και δεν είναι σε θέση ν’ αποδεχθούν ούτε την αλήθεια ούτε τα θετικά πράγματα. Γι’ αυτό, παρότι έχω συναναστραφεί πάνω στις διάφορες ουσίες και εκδηλώσεις των αντίχριστων και τις έχω εκθέσει με τόσο συγκεκριμένο τρόπο, αυτοί οι αντίχριστοι και οι κακοί άνθρωποι συνεχίζουν να ενεργούν χωρίς κανένα φραγμό και φόβο, και κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν το καθορίζει η ουσία τους αυτό; Είναι στ’ αλήθεια αδύνατο να αλλάξουν τη φύση τους αυτοί οι άνθρωποι· όσα κηρύγματα κι αν ακούσουν, ούτε επηρεάζονται απ’ αυτά ούτε και μετανοούν. Αν κρίνουμε απ’ την καθημερινή τους ζωή, από τη στάση τους απέναντι στην εκτέλεση των καθηκόντων τους κι απ’ τον τρόπο με τον οποίο τα εκτελούν, δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια, και η διάθεσή τους δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο. Αυτά τα λόγια δεν έχουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα· στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα. Αυτά τα λόγια δεν επηρεάζουν τους αντίχριστους, μήπως, όμως, εσάς σας εμπνέουν μια κάποια αυτοσυγκράτηση; Μήπως συνέβαλαν ώστε να περιορίσετε ορισμένες συμπεριφορές και να βάλετε ψηλότερα τον πήχη της συνείδησης και της ηθικής σας; (Σε κάποιο βαθμό.) Αν σε κάποιον δεν έχουν αυτήν την επίδραση, τότε αυτός ο κάποιος μπορεί ακόμα να λέγεται άνθρωπος; Όχι· είναι διάβολος. Οι περισσότεροι άνθρωποι, φυσικά, αφού άκουσαν αυτά τα λόγια, έχουν μάθει να διακρίνουν κάπως τις διάφορες διάθεση-ουσίες των αντίχριστων, και έχουν φτάσει σε σημείο να μισούν τις διαθέσεις των αντίχριστων βαθιά μέσα τους, ενώ έχουν επίσης κατανοήσει και αντιληφθεί τις δικές τους διεφθαρμένες διάθεση-ουσίες. Αυτό είναι κάτι καλό, ένα καλό σημάδι. Υπάρχουν, όμως, άνθρωποι που, όσο περισσότερο ακούνε, τόσο πιο αρνητικοί γίνονται; Όταν ακούνε αυτά τα λόγια, σκέφτονται: «Πάει, τέλειωσε. Κάθε φορά που εκτίθενται οι εκδηλώσεις, οι καταστάσεις και οι διαθέσεις των αντίχριστων, είναι ακριβώς ίδιες με τις δικές μου. Δεν υπάρχει φορά που να μη με αφορούν. Πότε θα μπορέσω να διαχωρίσω εντελώς τη θέση μου από τη διάθεση των αντίχριστων; Πότε θα μπορέσω να εμφανίσω εκδηλώσεις του λαού του Θεού, των αγαπημένων υιών του Θεού;» Όσο περισσότερο ακούνε, τόσο πιο αρνητικοί γίνονται, τόσο περισσότερο νιώθουν ότι δεν έχουν μονοπάτι να ακολουθήσουν. Είναι κανονική αυτή η αντίδραση; (Όχι.) Εσείς νιώθετε αρνητικότητα; (Όχι.) Πληγώνεστε ή αισθάνεστε άβολα κάθε φορά που Με ακούτε να εκθέτω αυτές τις εκδηλώσεις και τα γεγονότα των αντίχριστων; Νιώθετε ντροπή; (Πληγωνόμαστε, νιώθουμε ντροπή.) Ό,τι αισθήματα και να έχετε, το γεγονός ότι αυτό δεν σας κάνει αρνητικούς είναι καλό· έχετε μείνει ακλόνητοι. Δεν αρκεί, ωστόσο, να μην είναι κανείς αρνητικός· δεν επιτυγχάνεται έτσι ο σκοπός, δεν είναι αυτός ο τελικός στόχος. Πρέπει να αποκτήσετε αυτογνωσία μέσα απ’ αυτά τα λόγια. Το θέμα δεν είναι να κατανοήσετε μία πτυχή συμπεριφοράς, αλλά να μάθετε ποια είναι η δική σας διάθεση και ουσία. Μ’ αυτήν την κατανόηση θα πρέπει να βρείτε τον τρόπο άσκησης στη ζωή σας και στην εκτέλεση του καθήκοντός σας, αφού θα γνωρίζετε ποιες ενέργειες συμβαδίζουν με τη συμπεριφορά των αντίχριστων, ποιες ενέργειες αποκαλύπτουν τη διάθεση ενός αντίχριστου, και ποιες ενέργειες είναι σύμφωνες με τις αρχές. Αν το πετύχεις αυτό, τότε δεν θα έχεις ακούσει μάταια αυτά τα λόγια· θα έχουν ασκήσει κάποια επίδραση πάνω σου. Στη συνέχεια, θα συνεχίσουμε τη συναναστροφή πάνω στην τέταρτη εκδήλωση του πώς φέρονται οι αντίχριστοι στον ενσαρκωμένο Θεό, ότι, δηλαδή, ακούνε απλώς όσα λέει ο Χριστός, αλλά ούτε υπακούν ούτε υποτάσσονται.

Δ. Ακούνε απλώς όσα λέει ο Χριστός, αλλά ούτε υπακούν ούτε υποτάσσονται

Οι αντίχριστοι ακούνε απλώς όσα λέει ο Χριστός, αλλά ούτε υπακούν ούτε υποτάσσονται· πώς ακούνε, λοιπόν; Η στάση που υιοθετούν όταν ακούνε συνοψίζεται, ουσιαστικά, στην εξής φράση: Καμία συμμόρφωση, καμία ειλικρινής υποταγή· δεν αποδέχονται μέσα απ’ την καρδιά τους, ακούνε απλώς με τ’ αυτιά τους, και ούτε ακούνε ούτε αντιλαμβάνονται μέσα από την καρδιά τους. Υπό την κυριολεκτική έννοια, αυτά τα βασικά στοιχεία συνοψίζουν τη συμπεριφορά και τη διάθεση των αντίχριστων. Όσον αφορά τη διάθεση-ουσία των αντίχριστων, τέτοιου είδους άνθρωποι ούτε υπακούν ούτε υποκύπτουν σε οτιδήποτε προέρχεται απ’ τον Θεό ούτε σε οτιδήποτε θεωρεί καλό και θετικό ο Θεός ή οι άνθρωποι, ούτε και σε τίποτα που να συμβαδίζει με τους φυσικούς νόμους· αντίθετα, τα περιφρονούν όλα αυτά και έχουν τη δική τους οπτική και τις δικές τους απόψεις. Συμβαδίζει η οπτική τους με τους κανόνες και τους νόμους των θετικών πραγμάτων; Όχι. Η οπτική τους συνοψίζεται σε δύο πτυχές: Η μία είναι οι νόμοι του Σατανά, ενώ η άλλη συμβαδίζει με τα συμφέροντα και τη φύση-ουσία του Σατανά. Συνεπώς, όσον αφορά τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, η οπτική και η στάση των αντίχριστων συνοψίζονται ουσιαστικά σε δύο πράγματα: Το ένα είναι η λογική και οι νόμοι του Σατανά, και το άλλο είναι η διάθεση-ουσία του Σατανά. Ο Χριστός είναι ο εκπρόσωπος του Θεού καθώς εκτελεί ένα στάδιο του έργου στη γη· είναι η έκφραση και η ενσάρκωση του Θεού καθώς εκτελεί ένα στάδιο του έργου στη γη. Απέναντι σ’ έναν τέτοιο ρόλο, οι αντίχριστοι δεν δείχνουν μέσα τους καμία ειλικρινή πίστη ή υποστήριξη, ούτε φυσικά αληθινή αγάπη ή υποταγή, παρά μόνο περιέργεια, μια συμπάθεια προς την εξονυχιστική εξέταση, καθώς και μια συμπεριφορά δουλοπρέπειας και κολακείας προς το πρόσωπό Του, την οποία θα είχαν απέναντι σε κάθε άνθρωπο με θέση. Όσον αφορά τον Χριστό, που ως μορφή φαίνεται ασήμαντος στα μάτια της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, η εμφάνισή Του είναι συνηθισμένη και κανονική· ο λόγος, η συμπεριφορά και το φέρσιμό Του, όπως και κάθε άλλη πτυχή της ανθρώπινης φύσης Του, είναι κι αυτά συνηθισμένα και κανονικά. Ακόμα περισσότερο, η μορφή, ο τρόπος και η μέθοδος του έργου που κάνει φαίνονται στα μάτια όλων εξαιρετικά συνηθισμένα, κανονικά και πρακτικά. Δεν είναι υπερφυσικά, ούτε κούφια, ασαφή ή αποκομμένα απ’ την αληθινή ζωή. Με δυο λόγια, ο Χριστός δεν έχει εξωτερικά κάτι το πομπώδες. Ο λόγος Του, οι ενέργειές Του και το φέρσιμό Του δεν έχουν βάθος ούτε είναι αφηρημένα. Αν παρατηρήσει κανείς μέσα από τα ανθρώπινα μάτια, δεν θα δει κανένα μυστήριο ούτε κάτι το ακατανόητο· είναι απλώς υπερβολικά πρακτικός, υπερβολικά κανονικός. Προτού συζητήσουμε την ουσία και τη φύση του έργου που εκτελεί συνολικά ο ενσαρκωμένος Θεός, ας λάβουμε υπόψη όλα τα στοιχεία που αφορούν αυτόν τον ρόλο του ενσαρκωμένου Θεού και είναι εξωτερικά ορατά στους ανθρώπους: Είναι ο λόγος, η συμπεριφορά, το φέρσιμό Του, το καθημερινό Του πρόγραμμα, η προσωπικότητα, τα ενδιαφέροντα, το μορφωτικό Του επίπεδο, τα προβλήματα που Τον ενδιαφέρουν και για τα οποία συζητάει, ο τρόπος με τον οποίο φέρεται στους ανθρώπους και αλληλεπιδρά μαζί τους, καθώς κι αυτά για τα οποία διατυπώνει κάποιες γνώσεις, και ούτω καθεξής. Όλα αυτά, κατά την άποψη του ανθρώπου, δεν είναι υπερφυσικά, πομπώδη ή κούφια, αλλά ιδιαιτέρως πρακτικά. Όλες αυτές οι πτυχές είναι μια δοκιμασία για όλους εκείνους που ακολουθούν τον Χριστό· όποιος, όμως, πιστεύει αληθινά στον Θεό κι έχει συνείδηση και λογική, μόλις κατανοήσει μερικές αλήθειες, συνοψίζει όλες εκείνες τις κανονικές και πρακτικές εξωτερικές εκδηλώσεις του Χριστού που ανήκουν στην κατηγορία του ενσαρκωμένου Θεού ώστε να κατανοήσει, να συλλάβει και να υποταχθεί. Οι αντίχριστοι, ωστόσο, είναι οι μόνοι που δεν το κάνουν αυτό· δεν μπορούν να το κάνουν. Βαθιά μέσα τους, τους φαίνεται ότι μια τόσο υπερβολικά συνηθισμένη μορφή όπως ο Χριστός έχει κάποια έλλειψη. Τι λείπει, ακριβώς; Συχνά, οι αντίχριστοι νιώθουν βαθιά μέσα τους ότι ένας τέτοιος συνηθισμένος άνθρωπος δεν μοιάζει για θεός. Επίσης, συχνά απαιτούν ένας τέτοιος συνηθισμένος άνθρωπος να μιλάει, να ενεργεί και να φέρεται μ’ έναν τρόπο που, κατά τη γνώμη τους, θα ταίριαζε στον αληθινό θεό, στον χριστό που έχουν φανταστεί. Γι’ αυτό, αν κοιτάξει κανείς βαθιά μέσα στις καρδιές των αντίχριστων, θα δει ότι δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν έναν τέτοιο συνηθισμένο άνθρωπο ως κύριο και θεό τους. Όσο πιο κανονική, πρακτική και συνηθισμένη είναι μια πτυχή του Χριστού, τόσο περισσότερο τη σιχαίνονται, την περιφρονούν ή ακόμα και την εχθρεύονται οι αντίχριστοι. Έτσι, όσον αφορά κάθε πτυχή της συμπεριφοράς του Χριστού, μαζί και τα λόγια Του, οι αντίχριστοι δεν μπορούν να τα αποδεχθούν όλα αυτά βαθιά μέσα τους και φτάνουν ακόμα και στο σημείο να τους αντισταθούν.

Τι περιλαμβάνει ο λόγος του Χριστού; Μερικές φορές αφορά εργασιακές ρυθμίσεις, άλλες φορές επισημαίνει τις ανεπάρκειες που έχει κάποιος, άλλες φορές εκθέτει τη διεφθαρμένη ουσία ενός ορισμένου είδους ανθρώπου, άλλες φορές εξετάζει την ουσία και όλες τις λεπτομέρειες ενός ζητήματος για να αναλύσει τα σχετικά προβλήματα, άλλες φορές κρίνει τι είναι καλό και τι είναι κακό σ’ ένα ζήτημα, άλλες φορές προσδιορίζει την έκβαση ενός ορισμένου είδους ανθρώπου, άλλες φορές δίνει προαγωγή σε κάποιους, άλλες φορές απαλλάσσει κάποιους απ’ τα καθήκοντά τους, άλλες φορές κλαδεύει κάποιους, κι άλλες φορές παρηγορεί και παρακινεί. Φυσικά, εκτός απ’ τις αλήθειες σχετικά με τη ζωή-διάθεση των ανθρώπων που αναφέρει ο Χριστός κατά τη διάρκεια του έργου Του, συχνά θίγει επιπλέον κάθε είδους ζήτημα, καθώς και μερικά θέματα που αφορούν την ανθρώπινη γνώση και διάφορους επαγγελματικούς τομείς. Ο Χριστός είναι κανονικός και πρακτικός άνθρωπος· δεν ζει απομονωμένος απ’ όσα συμβαίνουν. Κάνει σκέψεις και έχει άποψη για όλα τα θέματα που αφορούν την ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή, και προσεγγίζει αυτά τα ζητήματα σύμφωνα με τις αρχές. Αν αυτές οι αρχές σχετίζονται με το θέμα της επιβίωσης των ανθρώπων, της ζωή-εισόδου των ανθρώπων, της λατρείας του Θεού, μπορεί να πει κανείς πως όλα αυτά είναι αλήθειες; (Ναι.) Τα λόγια που αφορούν την ανθρώπινη γνώση και φιλοσοφία, καθώς και κάποια επαγγελματικά ζητήματα για τα οποία μιλάει ο Χριστός, δεν μπορεί να πει κανείς ευθέως ότι είναι η αλήθεια, αλλά διαφέρουν ως προς την οπτική γωνία, τη στάση και τις αρχές από όσα γνωρίζουν οι άνθρωποι γι’ αυτά τα θέματα. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι μπορεί να υιοθετήσουν μια στάση ευσέβειας απέναντι σε κάποια γνώση και να βασίσουν τη ζωή τους σ’ αυτήν, ενώ ο Χριστός μπορεί να αναλύσει και να διακρίνει κάθε είδους γνώση και να την αντιμετωπίσει σωστά. Πάρτε για παράδειγμα την εξειδίκευσή σας σ’ ένα ορισμένο επάγγελμα και το πόσο καλά κατέχετε τις σχετικές γνώσεις. Τι μπορείτε να πετύχετε αν εφαρμόσετε αυτές τις γνώσεις; Πώς εφαρμόζετε αυτές τις γνώσεις ενώ κάνετε το καθήκον σας; Εμπεριέχονται σ’ αυτό κάποιες αλήθεια-αρχές; Αν δεν κατανοείς την αλήθεια, τότε δεν υπάρχουν αρχές, και βασίζεσαι αποκλειστικά στις γνώσεις για να κάνεις το καθήκον σου. Μπορεί να μην είμαι ειδήμων σ’ αυτό το επάγγελμα και να μην κατανοώ βαθιά αυτές τις γνώσεις, να αντιλαμβάνομαι μόνο τη γενική ιδέα και να γνωρίζω μόνο μερικά βασικά στοιχεία, όμως ξέρω πώς να εφαρμόζω αυτές τις γνώσεις με τρόπο και αρχές που τις θέτουν αποτελεσματικά στην υπηρεσία του έργου του Θεού. Αυτή είναι η διαφορά. Οι αντίχριστοι, επειδή δεν αποδέχονται την αλήθεια, δεν πρόκειται να το καταλάβουν ποτέ αυτό ούτε και να κατανοήσουν ποια είναι στ’ αλήθεια η ουσία του Χριστού. Ο Χριστός έχει την ουσία του Θεού· πού ακριβώς υλοποιείται και εκδηλώνεται αυτή η δήλωση, πώς πρέπει να την αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, ποια οφέλη και ποια κέρδη αποκομίζουν απ’ αυτήν; Οι αντίχριστοι δεν πρόκειται να δουν ποτέ αυτήν την πτυχή. Για ποιο λόγο; Υπάρχει ένας πολύ σημαντικός λόγος: Όπως κι αν κοιτάξουν οι αντίχριστοι τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Χριστός, το μόνο που βλέπουν είναι ένας άνθρωπος. Μετράνε από ανθρώπινη σκοπιά, κοιτάζοντας σύμφωνα με τις γνώσεις, την εμπειρία, τη νοημοσύνη, τις μηχανορραφίες και τα τεχνάσματα ενός ανθρώπου· όπως κι αν κοιτάξουν, όμως, δεν βλέπουν τίποτα το ιδιαίτερο σ’ αυτόν τον άνθρωπο ούτε διακρίνουν ότι έχει την ουσία του Θεού. Πείτε Μου, μπορούν να το δουν αυτό με γυμνό μάτι; (Όχι.) Κι αν χρησιμοποιούσαν μικροσκόπιο ή ακτινογραφία; Θα είχαν ακόμα λιγότερες πιθανότητες να το δουν. Κάποιοι άνθρωποι ρωτάνε: «Αφού δεν είναι ορατό ούτε με γυμνό μάτι ούτε με μικροσκόπιο, μήπως το βλέπουν όσοι βρίσκονται σε επαφή με το πνευματικό βασίλειο;» (Όχι.) Όσοι βρίσκονται σε επαφή με το πνευματικό βασίλειο βλέπουν μέσα σ’ αυτό το βασίλειο και αντιλαμβάνονται τα πνεύματα· γιατί, λοιπόν, δεν διακρίνουν τον ενσαρκωμένο Θεό; Νομίζετε πως ο Σατανάς βλέπει τον Θεό στο πνευματικό βασίλειο; (Ναι.) Όπως ο Θεός, έτσι κι ο Σατανάς βρίσκεται στο πνευματικό βασίλειο· αναγνωρίζει, όμως, τον Θεό ως Θεό; (Όχι.) Ακολουθεί τον Θεό; Πιστεύει σ’ Αυτόν; (Όχι.) Ο Σατανάς βλέπει τον Θεό κάθε μέρα, αλλά ούτε πιστεύει σ’ Αυτόν ούτε Τον ακολουθεί. Άρα, λοιπόν, όσοι βρίσκονται σε επαφή με το πνευματικό βασίλειο, ακόμα κι αν έβλεπαν το Πνεύμα του Θεού, θα αναγνώριζαν αυτό το Πνεύμα ως Θεό; (Όχι.) Αυτή η εξήγηση λύνει το πρόβλημα στη ρίζα του; (Ναι.) Και ποια είναι η ρίζα του; (Ότι δεν αναγνωρίζουν τον Θεό και δεν έχουν τον φόβο Του.) Οι αντίχριστοι, βαθιά μέσα τους, δεν αναγνωρίζουν τον Θεό. Ούτε οι πρόγονοί τους, οι ρίζες τους οι ίδιες, αναγνώριζαν τον Θεό. Ακόμα κι όταν έχουν τον Θεό μπροστά στα μάτια τους, ούτε Τον αναγνωρίζουν ούτε Τον λατρεύουν. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσαν να λατρεύουν τον ενσαρκωμένο Θεό, που μοιάζει τόσο συνηθισμένος και ασήμαντος; Δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση. Συνεπώς, με όποια μέσα κι αν κοιτάξουν οι αντίχριστοι, είναι μάταιο. Ο Θεός, από τη στιγμή που άρχισε το έργο του μέχρι τώρα, έχει πει πάρα πολλά λόγια κι έχει κάνει πάρα πολύ σπουδαίο έργο. Δεν είναι αυτό ένα απ’ τα σπουδαιότερα σημεία και τέρατα στον κόσμο των ανθρώπων; Αν το αναγνώριζαν αυτό οι αντίχριστοι, θα είχαν πιστέψει προ πολλού· δεν θα περίμεναν μέχρι τώρα. Μήπως κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται: «Απλώς οι αντίχριστοι δεν έχουν δει αρκετές απ’ τις πραγματικές πράξεις του Θεού, κι έτσι συνεχίζουν να μην πείθονται· αν ο Θεός έδειχνε μερικά σημεία και τέρατα, αν τους άφηνε να δουν πώς μοιάζει πραγματικά το πνευματικό βασίλειο, κι αν έβλεπαν το αληθινό πρόσωπο του Θεού και ότι το καθετί που λέει εκπληρώνεται, μήπως τότε θα αναγνώριζαν και θα ακολουθούσαν τον Θεό;» Έτσι έχουν τα πράγματα; Οι αντίχριστοι τα έχουν βάλει με τον Θεό στο πνευματικό βασίλειο εδώ και τόσα χρόνια και δεν έχουν πειστεί. Θα υποτάσσονταν ξαφνικά μέσα σε λίγα μόλις χρόνια; Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο· η φύση-ουσία τους είναι αμετάβλητη. Ο ενσαρκωμένος Θεός έχει κάνει πάρα πολύ έργο κι έχει πει πάρα πολλά λόγια, κι όμως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να τους κατακτήσει ούτε μπορούν να αναγνωρίσουν την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Αυτή είναι η εγγενής φύση τους. Τι υποδεικνύει αυτή η φύση; Ότι άνθρωποι όπως οι αντίχριστοι θα πολεμούν πάντα εναντίον του Θεού, της αλήθειας και των θετικών πραγμάτων, θα παλεύουν μέχρι τέλους και δεν θα σταματήσουν μέχρι να πεθάνουν. Δεν θα ήταν δίκαιο να τους καταστρέψει κανείς; Τι σημαίνει «δεν θα σταματήσουν μέχρι να πεθάνουν»; Σημαίνει ότι προτιμούν να πεθάνουν παρά να αναγνωρίσουν τα λόγια του Θεού ως την αλήθεια· προτιμούν να πεθάνουν παρά να υποταχθούν στον Θεό. Κάτι τέτοιο αξίζει τον θάνατο.

Τον Χριστό, αυτόν τον συνηθισμένο άνθρωπο, οι αντίχριστοι Τον εξετάζουν εξονυχιστικά όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά. Έτσι, όταν ο Χριστός μιλάει και ενεργεί, οι αντίχριστοι εκδηλώνουν διάφορες συμπεριφορές. Ας εκθέσουμε τη φύση-ουσία των αντίχριστων μέσα από τις διάφορες εκδηλώσεις που εμφανίζουν ως αντίδραση στον λόγο και τις ενέργειες του Χριστού. Όταν, λόγου χάρη, ο Χριστός συναναστρέφεται με τους ανθρώπους πάνω στο έργο και τις αλήθεια-αρχές, αναφέρεται σε κάποιες συγκεκριμένες πρακτικές. Αυτές αφορούν το πώς ακριβώς πρέπει οι άνθρωποι να εκτελούν και να φέρνουν σε πέρας μια εργασία κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Γενικά μιλώντας, καμία εργασία δεν σημαίνει να συζητάς θεωρίες, να φωνάζεις συνθήματα, να εμψυχώνεις τους πάντες κι έπειτα να τους βάζεις να ορκιστούν και τέλος· κάθε εργασία που σχετίζεται με το καθήκον είναι περίπλοκη και περιλαμβάνει ορισμένα επιμέρους στοιχεία. Για παράδειγμα: Πώς να επιλέξει κανείς τον κατάλληλο άνθρωπο, πώς να διαχειριστεί και να αντιμετωπίσει τις διαφορετικές καταστάσεις διάφορων ανθρώπων, πώς να χειριστεί σύμφωνα με τις αρχές διάφορα προβλήματα που προκύπτουν κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, πώς να πετύχει μια αρμονική συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων χωρίς να ενεργεί αυθαίρετα και αυταρχικά ούτε να φέρεται με πείσμα και ιδιοτροπία και ούτω καθεξής· καλύπτονται έτσι διάφορα θέματα. Όταν ο Χριστός συναναστρέφεται πάνω σε συγκεκριμένο έργο που πρέπει να υλοποιηθεί και για το οποίο απαιτείται κάποιος υπεύθυνος, είναι πιθανό κάποια άτομα να αντιμετωπίσουν δυσκολίες. Είναι εύκολο να φωνάζεις συνθήματα και να κηρύττεις δόγματα, όμως η ίδια η υλοποίηση δεν είναι και τόσο απλό ζήτημα. Το ελάχιστο που έχουν να κάνουν οι άνθρωποι είναι να καταβάλουν προσπάθεια, να πληρώσουν κάποιο τίμημα και να διαθέσουν χρόνο προκειμένου να πάνε και να εκτελέσουν αυτές τις εργασίες. Από τη μία, κάτι τέτοιο απαιτεί να βρουν τα κατάλληλα άτομα και, από την άλλη, να ενημερωθούν για το σχετικό επάγγελμα, να ερευνήσουν τις ευρέως διαδεδομένες γνώσεις και θεωρίες που σχετίζονται με τις διάφορες πτυχές του επαγγέλματος, αλλά και τις συγκεκριμένες μεθόδους και διαδικασίες. Επιπλέον, μπορεί να έρθουν αντιμέτωποι με κάποια απαιτητικά προβλήματα. Γενικά, οι κανονικοί άνθρωποι τρομάζουν λίγο όταν ακούνε γι’ αυτές τις δυσκολίες, και πιέζονται κάπως· όσοι, όμως, είναι αφοσιωμένοι και υποτακτικοί απέναντι στον Θεό, όταν έρχονται αντιμέτωποι με δυσκολίες και πιέζονται, προσεύχονται μέσα τους σιωπηλά, ζητούν απ’ τον Θεό να τους καθοδηγήσει, να μεγαλώσει την πίστη τους, να τους δώσει διαφώτιση και βοήθεια. Ζητάνε, επίσης, προστασία ώστε να μην κάνουν σφάλματα, κι έτσι να δείξουν όλη τους την αφοσίωση και να καταβάλουν τη μέγιστη προσπάθεια προκειμένου να έχουν τη συνείδησή τους καθαρή. Οι άνθρωποι που είναι αντίχριστοι, όμως, δεν είναι έτσι. Όταν μαθαίνουν ότι ο Χριστός επέβαλε συγκεκριμένες ρυθμίσεις στο έργο, τις οποίες πρέπει να εφαρμόσουν, καθώς και ότι η δουλειά έχει μερικές δυσκολίες, τότε αρχίζουν μέσα τους να αντιστέκονται και είναι απρόθυμοι να προχωρήσουν. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της απροθυμίας; Λένε: «Γιατί δεν μου τυχαίνουν ποτέ καλά πράγματα; Γιατί μου φορτώνουν συνεχώς προβλήματα και απαιτήσεις; Με θεωρούν αργόσχολο ή μήπως σκλάβο και με διατάζουν έτσι; Δεν υποκύπτω τόσο εύκολα στη χειραγώγηση! Έτσι εύκολα που τα λες, για δοκίμασε να το κάνεις μόνος σου!» Είναι υποταγή αυτό; Είναι στάση αποδοχής; Τι είναι αυτό που κάνουν; (Αντίσταση, εναντίωση.) Πώς προκύπτει μια τέτοια αντίσταση κι εναντίωση; Αν τους έλεγαν, λόγου χάρη: «Πήγαινε ν’ αγοράσεις λίγο κρέας και φτιάξε χοιρινό μαγειρευτό για όλους», θα πρόβαλλαν αντίσταση σ’ αυτό; (Όχι.) Αν, όμως, τους έλεγαν: «Σήμερα, πήγαινε να οργώσεις εκείνο το χωράφι· ενώ θα οργώνεις, πρέπει πρώτα να βγάλεις όλες τις πέτρες και μετά μπορείς να κάτσεις να φας», τότε θα έδειχναν απροθυμία. Αν τίθεται θέμα σωματικής καταπόνησης, δυσκολίας ή πίεσης, τότε βγαίνει στην επιφάνεια η δυσαρέσκειά τους, και δεν είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν, ενώ αρχίζουν να αντιστέκονται και να παραπονιούνται: «Γιατί δεν μου συμβαίνουν ποτέ καλά πράγματα; Γιατί με προσπερνάνε όταν έρχεται η ώρα για εύκολες ή ελαφριές εργασίες; Γιατί με διαλέγουν για τις δύσκολες, τις κουραστικές και τις βρόμικες δουλειές; Μήπως επειδή φαίνομαι άδολος και δεκτικός στην καταπίεση;» Σε αυτό το σημείο αρχίζει η εσωτερική αντίσταση. Γιατί αντιστέκονται τόσο; Για ποια «βρόμικη και κουραστική δουλειά» μιλάνε; Για ποιες «δυσκολίες»; Μέρος του καθήκοντός τους δεν είναι όλα αυτά; Σε όποιον ανατεθεί, αυτός πρέπει να το κάνει· δεν τίθεται θέμα επιλογής εδώ. Μήπως προσπαθεί κανείς να τους κάνει επίτηδες τη ζωή δύσκολη; (Όχι.) Εκείνοι, όμως, πιστεύουν ότι κάποιος προσπαθεί να τους κάνει επίτηδες τη ζωή δύσκολη, να τους φέρει σε δύσκολη θέση, κι έτσι δεν αποδέχονται αυτό το καθήκον απ’ τον Θεό ούτε και είναι διατεθειμένοι να το αποδεχθούν. Τι συμβαίνει, άραγε, εδώ; Μήπως εκδηλώνουν αντίσταση όταν έρχονται αντιμέτωποι με δυσκολίες, όταν πρέπει να αντέξουν τη σωματική καταπόνηση και χρειάζεται να αποχωριστούν την άνεσή τους; Είναι, άραγε, αυτό υποταγή άνευ όρων και χωρίς παράπονα; Εκδηλώνουν απροθυμία με την παραμικρή δυσκολία. Αντιστέκονται σθεναρά, αντιδρούν και αρνούνται οτιδήποτε δεν θέλουν να κάνουν, οποιαδήποτε δουλειά θεωρούν δύσκολη, ανεπιθύμητη, ταπεινωτική ή υποδεέστερη στα μάτια των άλλων. Όταν οι αντίχριστοι έρχονται αντιμέτωποι με τα λόγια του Χριστού, τις εντολές Του ή τις αρχές πάνω στις οποίες συναναστρέφεται, και μόλις όλα αυτά τούς προκαλέσουν δυσκολίες ή απαιτήσουν από αυτούς να υποφέρουν ή να πληρώσουν κάποιο τίμημα, η πρώτη τους αντίδραση είναι η αντίσταση κι η άρνηση, ενώ μέσα τους νιώθουν αποστροφή. Όταν, όμως, προκύπτουν πράγματα που είναι πρόθυμοι να κάνουν ή που τους ωφελούν, τότε δεν έχουν την ίδια στάση. Στους αντίχριστους αρέσει να απολαμβάνουν τις ανέσεις και να ξεχωρίζουν· όταν, όμως, καλούνται να αντιμετωπίσουν τα βάσανα της σάρκας, την ανάγκη να πληρώσουν κάποιο τίμημα ή ακόμα και το ρίσκο να προσβάλουν τους άλλους, ενθουσιάζονται και το αποδέχονται με προθυμία και χαρά; Άραγε υποτάσσονται απόλυτα τότε; Ούτε κατά διάνοια· υιοθετούν μια στάση απόλυτης ανυπακοής και απειθαρχίας. Όταν άνθρωποι όπως οι αντίχριστοι έρχονται αντιμέτωποι με όσα δεν θέλουν να κάνουν, όσα δεν συμβαδίζουν με τις προτιμήσεις, τα γούστα ή τα προσωπικά τους συμφέροντα, τότε υιοθετούν απέναντι στον Χριστό μια στάση απόλυτης άρνησης και αντίστασης, χωρίς ίχνος υποταγής.

Κάποιοι άνθρωποι, όταν ακούνε τον Χριστό να μιλάει, αρχίζουν να κάνουν σκέψεις: «Γιατί το λέει αυτό ο Χριστός; Πώς μπορεί να αντιμετωπίζει μ’ αυτήν την άποψη το ζήτημα; Πώς μπορεί να έχει αυτήν τη γνώμη, πώς μπορεί να δίνει αυτόν τον ορισμό; Είναι κι αυτό η αλήθεια; Είναι κι αυτά λόγια του Θεού; Δεν νομίζω. Ο τρόπος με τον οποίο έχει καταγραφεί να μιλάει ο Θεός στη Βίβλο είναι διαφορετικός, έχει έναν κάποιο ορθολογισμό και δεν υπεισέρχεται αναλυτικά σ’ αυτά τα επουσιώδη ζητήματα. Γιατί μιλάει έτσι ο Χριστός; Αναφέρει και αναλύει συνεχώς λεπτομέρειες· μπορεί στ’ αλήθεια να μιλάει έτσι ο Θεός;» Δεν έχουν αντιλήψεις κάθε φορά που διαβάζουν τα λόγια του Θεού, και σκέφτονται τα εξής: «Αυτά είναι τα λόγια του Θεού· πρέπει να βασιστώ σ’ αυτά για να ζήσω, να σωθώ και ν’ αποκτήσω ευλογίες». Όταν, όμως, αλληλεπιδρούν πραγματικά με τον Χριστό και ακούνε τις απόψεις, τα σχόλια και τη στάση Του για μερικά ζητήματα, καθώς και το πώς χειρίζεται ορισμένους ανθρώπους, τότε αρχίζουν να σχηματίζουν απόψεις, τις οποίες θα θεωρούσε κανείς ανθρώπινες αντιλήψεις. Οι αντίχριστοι, όταν γεννιούνται μέσα τους αντιλήψεις, υπάρχει περίπτωση να προσευχηθούν στον Θεό για να τους κλαδέψει αυτές τις αντιλήψεις; Καμία περίπτωση. Μετράνε συνεχώς τα λόγια του Χριστού σύμφωνα με τις δικές τους αντιλήψεις και δεν έχουν σε καμία περίπτωση μια καρδιά που υποτάσσεται. Έτσι, όταν αναπτύσσουν αντιλήψεις σχετικά με τον Χριστό, αρχίζουν να νιώθουν αντίσταση μέσα τους και, σταδιακά, γίνονται εχθρικοί απέναντί Του. Όταν προκύπτει μια τέτοια εχθρότητα, οι αντίχριστοι έχουν ακόμα σκοπό να υποταχθούν; Έχουν ακόμα σκοπό να δείξουν αποδοχή; Μέσα τους, αρχίζουν να αντιστέκονται, και σκέφτονται: «Χμ, τώρα βρίσκομαι σε πλεονεκτική θέση απέναντί σου. Υποτίθεται ότι είσαι ο θεός, έτσι δεν είναι; Όλα τα λόγια σου είναι η αλήθεια, έτσι δεν είναι; Φαίνεται, όμως, πως ενεργείς και με βάση τη λογική, και πως κρίνεις τα πράγματα με βάση όσα βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια. Οι ενέργειές σου δεν συμβαδίζουν με την ουσία του θεού!» Αρχίζουν να νιώθουν μέσα τους ανυπακοή. Όταν προκύπτει αυτή η ανυπακοή, αποκαλύπτεται και εξωτερικά. Μπορεί να πουν: «Αυτό που λες φαίνεται σωστό, αλλά πρέπει να ελέγξω τα λόγια θεού για να δω τι λέει εκείνος γι’ αυτό. Πρέπει να προσευχηθώ στον θεό για να δω πού θα με οδηγήσει. Πρέπει να περιμένω και να αναζητήσω, για να δω πώς θα με καθοδηγήσει και θα με διαφωτίσει ο θεός. Όσο γι’ αυτά που είπες, δεν τα σκέφτομαι πια και δεν μπορώ να βασίσω πάνω τους τις ενέργειές μου». Τι είδους εκδήλωση είναι αυτή; (Άρνηση του Χριστού.) Εφόσον αρνούνται τον Χριστό, γιατί συνεχίζουν να διαβάζουν το Ο Λόγος Ενσαρκώνεται; (Νομίζω, Θεέ μου, ότι αναγνωρίζουν μόνο τον ασαφή Θεό τον εν τοις ουρανοίς και αρνούνται ανοιχτά τον Χριστό επί της γης.) Οι αντίχριστοι ζουν σταθερά μέσα σε κούφια λόγια και δόγματα, ενώ σέβονται έναν πομπώδη και αόρατο Θεό. Γι’ αυτό τρέφουν σεβασμό και εκτίμηση για τα λόγια που έχουν καταγραφεί σε γραπτή μορφή ως ρητά του Χριστού, αλλά θεωρούν ότι ο Χριστός, που είναι όσο συνηθισμένος μπορεί να είναι κανείς, δεν έχει καμία απολύτως θέση στην καρδιά τους. Δεν είναι αντίφαση αυτό; Όταν τρέφουν αντιλήψεις σχετικά με τον Χριστό, λένε: «Πρέπει να προσευχηθώ και να αναζητήσω για να δω τι λένε τα λόγια του θεού». Ποιοι είναι αυτοί που αναγνωρίζουν μόνο τα λόγια του Θεού αλλά όχι τον Χριστό; (Οι αντίχριστοι.) Όσο σημαντικές ή βαθυστόχαστες κι αν είναι οι αντιλήψεις τους για τα λόγια του Χριστού, εξαφανίζονται με το που θα τυπωθούν αυτά τα λόγια. Μόλις τα λόγια γίνουν γραπτό κείμενο, τα λατρεύουν σαν να ήταν ο Θεός. Το ίδιο λάθος δεν έκαναν κι οι Φαρισαίοι, καθώς και όσοι ανήκουν σε θρησκευτικούς κύκλους; Όταν κάποιος αδυνατεί να κατανοήσει την αλήθεια, είναι εύκολο να προκύψουν αυτές οι εκδηλώσεις κι οι αντιλήψεις. Οι αντίχριστοι, αφού αναπτύξουν αντιλήψεις, δεν μπορούν να υποταχθούν απ’ την καρδιά τους· δεν δείχνουν υποταγή, μόνο αντίσταση.

Υπό ποιες συνθήκες αναπτύσσουν αντιλήψεις οι συνηθισμένοι άνθρωποι; Εναλλακτικά, τι είδους άνθρωποι έχουν την τάση να αναπτύσσουν αντιλήψεις; Ένα είδος είναι όσοι δεν κατανοούν τα λόγια του Θεού, κι ένα άλλο είδος είναι όσοι δεν έχουν πνευματική κατανόηση και δεν αποδέχονται την αλήθεια· αυτοί έχουν την τάση να αναπτύσσουν αντιλήψεις. Μόλις προκύψουν αντιλήψεις, αρχίζουν να αντιστέκονται μέσα τους. Μπορεί, για παράδειγμα, να πω στους ανθρώπους να κάνουν κάτι με έναν ορισμένο τρόπο, με βάση το εκάστοτε υπόβαθρο, το εκάστοτε περιβάλλον και τις εκάστοτε ανθρώπινες ανάγκες. Αργότερα, καθώς περνάει ο καιρός και αλλάζουν οι καταστάσεις, μπορεί επίσης να αλλάξουν και ο τρόπος και η μέθοδος χειρισμού του συγκεκριμένου ζητήματος. Αυτή η αλλαγή, όμως, δίνει στους αντίχριστους την ευκαιρία να αναπτύξουν αντιλήψεις: «Πιο πριν έλεγες έτσι, δήλωνες ότι αυτή ήταν η αλήθεια κι έλεγες στους ανθρώπους να το κάνουν πράξη μ’ αυτόν τον τρόπο. Το κατανοήσαμε, τελικά, και καταφέραμε να το κάνουμε πράξη και να το τηρήσουμε, θεωρώντας ότι μπορούσαμε να ελπίζουμε σε ευλογίες· και τώρα μας λες να το κάνουμε αλλιώς· τι σημαίνει αυτό; Μας βασανίζεις, έτσι δεν είναι; Μας φέρεσαι λες και είμαστε υπάνθρωποι, έτσι δεν είναι; Ποιος, λοιπόν, είναι ο σωστός τρόπος να το κάνουμε;» Υπάρχουν κάποιοι που εξοργίζονται με οποιαδήποτε αλλαγή προκύπτει ως προς τη μέθοδο, την προσέγγιση ή τη δήλωση· πρόκειται για όσους δεν κατανοούν καθόλου την αλήθεια και δεν μπορούν να τη συλλάβουν. Μετράνε όλα όσα κάνει ο Θεός από παλιές οπτικές γωνίες, χρησιμοποιώντας παλιές θεωρίες, κάποια ανθρώπινα ηθικά πρότυπα, πρότυπα συνείδησης, ακόμα και κάποιου είδους λογική σκέψη και ανθρώπινες γνώσεις. Όταν όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με όσα είπε ο Χριστός ή βγαίνουν στη μέση ασυμφωνίες, δεν ξέρουν πώς να χειριστούν το ζήτημα. Οι κανονικοί άνθρωποι, όταν δεν είναι σίγουροι για το πώς πρέπει να προχωρήσουν, θα πρέπει να είναι πρώτα σε θέση να ηρεμήσουν και να δείξουν αποδοχή, κι έπειτα να προσπαθήσουν σταδιακά να κατανοήσουν. Οι αντίχριστοι, όμως, δεν είναι έτσι. Πρώτα αντιστέκονται και μετά προσεύχονται ενώπιον του ασαφούς Θεού, και μοιάζει τότε σαν να κάνουν πράξη την αλήθεια και ν’ αγαπούν πάρα πολύ τον Θεό. Με ποιον σκοπό προσεύχονται; Με σκοπό να βρουν αρκετές αποδείξεις ώστε να αρνηθούν τα λόγια του Χριστού, να καταδικάσουν και να κατακρίνουν όσα είπε ο Χριστός, και να ησυχάσει το κεφάλι τους. Έτσι απαλλάσσονται από τις αντιλήψεις τους. Μπορούν να απαλλαγούν έτσι από τις αντιλήψεις τους; (Όχι.) Γιατί όχι; (Επειδή δεν αποδέχονται την αλήθεια. Δεν αναζητούν την αλήθεια στα λόγια του Θεού· αντίθετα, προσπαθούν να αρνηθούν τον Θεό.) Ακριβώς, δεν απαλλάσσονται απ’ τις αντιλήψεις τους με μια στάση αποδοχής της αλήθειας ούτε με κάποια μέθοδο αποδοχής της αλήθειας. Οι αντιλήψεις τους δεν παραμερίζονται· συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα στην καρδιά τους. Γι’ αυτό και μια τέτοια προσέγγιση δεν πρόκειται ποτέ να τους απαλλάξει απ’ τις αντιλήψεις τους, δεν πρόκειται ποτέ να τους αφήσει να τις εγκαταλείψουν. Ίσα-ίσα, αυτές οι αντιλήψεις συσσωρεύονται με την πάροδο του χρόνου· όσο περνάει ο καιρός και όσο περισσότερα χρόνια πιστεύουν στον Θεό, τόσο αυξάνονται οι αντιλήψεις κι οι φαντασιοκοπίες τους. Συνεπώς, και η στάση τους απέναντι στον Χριστό, αυτόν τον συνηθισμένο άνθρωπο, αναπόφευκτα επιβαρύνεται όλο και περισσότερο από αντιλήψεις. Ταυτόχρονα, μεγαλώνει το φράγμα που χωρίζει την καρδιά τους απ’ τον Χριστό, αλλά και η δυσαρέσκεια που νιώθουν απέναντί Του. Τι κερδίζουν στο τέλος αν κουβαλάνε μαζί τους αυτά τα φράγματα και τις αντιλήψεις την ώρα που κάνουν τα καθήκοντά τους, παρίστανται σε συναθροίσεις και τρώνε και πίνουν τα λόγια του Θεού; Τίποτα δεν κερδίζουν· μονάχα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα η επιθυμία τους για ευλογίες.

Εσείς έχετε καθόλου αντιλήψεις σχετικά με τον Χριστό; Οι απαιτήσεις που έχουν οι άνθρωποι από τον Θεό διαμορφώνουν και τις αντιλήψεις τους σχετικά με τον Χριστό. Από πού προέρχονται αυτές οι απαιτήσεις; Προκύπτουν απ’ τις φιλοδοξίες, τις επιθυμίες, τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες των ανθρώπων. Τι είδους αντιλήψεις αναπτύσσουν, λοιπόν, οι άνθρωποι; Πιστεύουν ότι ο Χριστός θα πρέπει να λέει αυτό ή εκείνο, ότι πρέπει να μιλάει και να ενεργεί μ’ έναν ορισμένο τρόπο. Όταν, για παράδειγμα, κάποιος νιώθει αρνητικότητα και αδυναμία, μπορεί να σκεφτούν: «Ο Θεός δεν είναι αγάπη; Ο Θεός είναι σαν στοργική μητέρα, σαν συμπονετικός πατέρας· ο Θεός πρέπει να παρηγορεί τους ανθρώπους. Ξέχνα τον Θεό τον εν τοις ουρανοίς· Αυτός είναι απλησίαστος. Τώρα που ο Θεός έχει κατέβει στη γη, οι άνθρωποι έχουν αποκτήσει εύκολη πρόσβαση. Αφού νιώθω αρνητικότητα, πρέπει να προσέλθω ενώπιον του Θεού και να ανοίξω την καρδιά μου». Ανοίγουν, λοιπόν, την καρδιά τους και βάζουν τα κλάματα, μιλάνε για τις δυσκολίες και τις αδυναμίες τους, και συζητάνε ανοιχτά για τη διεφθαρμένη διάθεσή τους. Τι είναι αυτό που αναζητούν στην πραγματικότητα οι άνθρωποι μέσα τους; Θέλουν να βρουν παρηγοριά, θέλουν ν’ ακούσουν ευχάριστα λόγια, θέλουν να πει ο Θεός λόγια που θα απαλύνουν τη στεναχώρια τους, θα τους φτιάξουν το κέφι, θα τους παρηγορήσουν και θα βάλουν τέλος στην αρνητικότητα που νιώθουν. Δεν ισχύει αυτό; Ειδικά ένας ορισμένος τύπος ανθρώπου τρέφει την εξής φαντασιοκοπία: «Για τους ανθρώπους η αδυναμία και η αρνητικότητα είναι απλώς αδυναμία και αρνητικότητα· ο Θεός, όμως, με μία μόνο πρόταση μπορεί να αναζωογονήσει εντελώς έναν άνθρωπο και να εξαφανίσει αμέσως όλα τα προβλήματα και τις στεναχώριες που έχει μέσα του. Η αδυναμία κι η αρνητικότητα γίνονται καπνός, κι ο άνθρωπος μπορεί να αντιμετωπίσει με σθένος το οτιδήποτε, χωρίς να είναι πια αδύναμος και χωρίς να βουλιάζει πια στην αρνητικότητα, ενώ παραμένει σταθερός στη μαρτυρία του. Ορίστε, λοιπόν, ας μιλήσει ο Χριστός!» Πείτε Μου, τι πρέπει να πω αν έρθω αντιμέτωπος με μια τέτοια κατάσταση; Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να μάθω γιατί νιώθει αρνητικότητα αυτός ο άνθρωπος και ποιο είναι το καθήκον που κάνει· έπειτα, πρέπει να συναναστραφώ πάνω στις αρχές που πρέπει να τηρεί κανείς ενώ κάνει το καθήκον του. Είναι ξεκάθαρη αυτή η διατύπωση; Για όσους είναι ανόητοι και πεισματάρηδες και δεν αποδέχονται την αλήθεια, πρέπει οπωσδήποτε να ειπωθεί κάτι σχετικό με την πειθαρχία, ώστε να τους δώσει ένα κίνητρο και να τους ενθαρρύνει. Ταυτόχρονα, είναι επίσης αναγκαίο να εκτεθεί η φύση-ουσία ανθρώπων σαν κι αυτούς, ώστε να κατανοήσουν τι σημαίνει να είναι κάποιος συνεχώς αρνητικός, καθώς και γιατί εκείνοι είναι μονίμως αρνητικοί. Αν πω ότι όσοι είναι διαρκώς αρνητικοί είναι άνθρωποι που δεν αποδέχονται την αλήθεια, που δεν αγαπούν την αλήθεια, θα βρουν παρηγοριά όταν το ακούσουν αυτό; (Όχι.) Ας υποθέσουμε πως λέω το εξής: «Το να είσαι συνεχώς αρνητικός είναι κάτι το κανονικό. Είναι μια παιδαριώδης εκδήλωση· σαν ένα παιδί να κουβαλάει το φορτίο ενός ενήλικα, και να καταλήγει να είναι μονίμως αρνητικό λόγω αυτού του βάρους. Έχεις μικρό ανάστημα, είσαι νέος και δεν έχεις βιώσει και πολλά, άρα χρειάζεται να μάθεις λίγο λίγο. Επιπλέον, οι γονείς σου φέρουν κι αυτοί ευθύνη· δεν σε δίδαξαν σωστά, άρα δεν φταις εσύ». Έπειτα, μπορεί οι άνθρωποι αυτοί να ρωτήσουν: «Τι είναι, λοιπόν, αυτή η διεφθαρμένη διάθεσή μου;» «Δεν πρόκειται για διεφθαρμένη διάθεση· απλώς είσαι πολύ νέος και κατάγεσαι από ένα καλό οικογενειακό περιβάλλον· είσαι κακομαθημένος και παραχαϊδεμένος. Σε μερικά χρόνια, καθώς μεγαλώνεις, τα πράγματα θα βελτιωθούν». Θα έβρισκαν παρηγοριά όταν θα το άκουγαν αυτό; Αν πρόσθετα και μια μεγάλη αγκαλιά και τους μετέδιδα θετική ενέργεια, δεν θα ένιωθαν ζεστασιά μέσα τους; Μ’ αυτόν τον τρόπο, θα ένιωθαν ότι έχουν βιώσει την αγάπη και τη ζεστασιά του Θεού. Ο Χριστός, όμως, δεν ενεργεί έτσι συνήθως. Στην πραγματικότητα, μπορεί να συμπεριφερθεί έτσι σε μεγαλύτερα παιδιά για να τους δώσει κάποιου είδους παρηγοριά, όμως δεν θα ενεργούσε έτσι για κανέναν ενήλικα· κάτι τέτοιο θα έλεγε κανείς ότι είναι εξαπάτηση κάποιου ανόητου. Αντίθετα, μπαίνει αμέσως στο θέμα, σου δείχνει ένα μονοπάτι, διευκρινίζει τι συμβαίνει πραγματικά και σ’ αφήνει να διαλέξεις ελεύθερα. Το τι είδους άνθρωπος είσαι καθορίζει και το μονοπάτι που θα πάρεις. Ο Χριστός, αν κοιτάξει κανείς την ουσία όλων των πράξεών Του, δεν εξαπατά τους ανθρώπους ούτε παίζει μαζί τους· εκείνοι, όμως, δεν το αποδέχονται αυτό. Δεν αποδέχονται τα γεγονότα, κι όμως αυτή ακριβώς είναι η ουσία του Χριστού· μόνο έτσι μπορεί να ενεργεί. Αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να το αποδεχθούν αυτό, τότε δεν δημιουργείται σύγκρουση ανάμεσα σ’ αυτούς και τον Θεό; Αν δεν μπορούν να πετύχουν τον στόχο τους και επιπλέον δεν αποδέχονται την αλήθεια, τότε δεν δημιουργείται ένα φράγμα; (Ναι.) Αυτό το φράγμα σφηνώνεται στις καρδιές των ανθρώπων. Αρχικά, οι άνθρωποι πίστευαν ότι ο Θεός ήταν πολύ στοργικός, καλοσυνάτος σαν μητέρα ή σαν γιαγιά. Τώρα, όμως, επειδή βλέπουν ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι και δεν νιώθουν ούτε λίγη ζεστασιά, αποκαρδιώνονται. Μπορεί να πραγματοποιηθεί η φαντασιοκοπία που έχουν ότι «μία και μόνο πρόταση του Χριστού αρκεί για να με βγάλει από την αρνητικότητα»; «Αρκεί να έρθει ο Χριστός για να λύσει τα προβλήματά μου, κι εγγυώμαι πως αμέσως θα νιώσω μέσα μου ζεστασιά, και δεν θα δείξω αρνητικότητα ποτέ ξανά· τα πάντα θα ξεκαθαρίσουν, και θα ανοίξει ένα μονοπάτι». Είναι ρεαλιστική αυτή η φαντασιοκοπία; Μπορεί να επιτευχθεί αυτός ο στόχος; (Όχι.) Γι’ αυτό και, σ’ αυτό το ζήτημα, δεν θα βγει τίποτα αν οι άνθρωποι βασίζονται διαρκώς στις αντιλήψεις και στις φαντασιοκοπίες τους· πρέπει να αναζητήσουν την αλήθεια για να λύσουν το πρόβλημα.

Κάποιοι άνθρωποι κάνουν ορισμένα πράγματα στο παρασκήνιο και, όταν Με συναντούν, Μου λένε: «Διέπραξα το αμάρτημα της ακολασίας στα εφηβικά μου χρόνια». Εγώ τους λέω: «Σε παρακαλώ, μη Μου μιλάς γι’ αυτό. Προσευχήσου ιδιωτικά με ειλικρίνεια και μετανόησε πραγματικά, και τότε το πρόβλημα θα λυθεί, κι ο Θεός δεν θα το θυμάται. Δεν είναι ανάγκη να Μου το πεις κατά πρόσωπο· δεν τα σκαλίζω αυτά τα πράγματα». Όταν τους εμποδίζω να μιλήσουν, αρχίζουν να κάνουν σκέψεις: «Είσαι πράγματι ο Θεός; Η καρδιά μου είναι τόσο ειλικρινής, φλέγεται, κι Εσύ την περιέλουσες μ’ έναν κουβά κρύο νερό. Εγώ ήθελα απλώς να κάνω μια ειλικρινή κουβέντα μαζί Σου· γιατί, άραγε, δεν θέλεις να μ’ ακούσεις; Καλά θα ήταν να άκουγες· έχω να πω κι άλλες λεπτομέρειες». Λέω: «Όταν εξομολογείσαι τις αμαρτίες σου, ο απώτερος στόχος είναι να μετανοήσεις κι όχι να διηγηθείς πολλές λεπτομέρειες». Αν βαθιά μέσα σου έχεις μετανοήσει αληθινά, το πώς δεν έχει σημασία· είναι ανώφελο να ακολουθήσεις αυτήν τη διαδικασία. Το να Μου διευκρινίσεις όλες τις λεπτομέρειες και τις περιστάσεις δεν σημαίνει και ότι μετανόησες. Αν έχεις μετανοήσει αληθινά, και πάλι έχεις μετανοήσει ακόμα κι αν δεν πεις τίποτα. Κι αν δεν έχεις μετανοήσει, ακόμα κι αν μιλούσες γι’ αυτό, θα ήταν μάταιο». Κάποιοι άνθρωποι δεν κατανοούν, νομίζουν πως θέλω να ακούω τα πάντα, όπως το ότι, προτού αρχίσουν να πιστεύουν στον Θεό, ήταν ακόλαστοι, έκλεβαν ή καταδίκαζαν τους άλλους και τους έστηναν πλεκτάνες. Νομίζουν πως είμαι διατεθειμένος ν’ ακούσω όλα αυτά τα ζητήματα που αφορούν την προσωπική τους ζωή, ότι θέλω να μάθω και να αντιληφθώ τις πιο μύχιες σκέψεις του καθενός και όλες τις ενέργειες που έχει κάνει, καλές ή κακές. Δεν είναι ανθρώπινη αντίληψη αυτό; Κάνουν λάθος. Τα μόνα πράγματα που χρειάζεται να ξέρω είναι οι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, η ουσία τους και το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν· αυτά αρκούν για να αντιμετωπιστεί το σημαντικό θέμα της σωτηρίας τους. Δεν είναι ανάγκη να μάθω πώς είναι η ζωή κάποιου στο παρόν ούτε πώς θα είναι στο μέλλον· δεν χρειάζονται τέτοιες λεπτομέρειες. Οι άνθρωποι υποθέτουν τα εξής: «Επιπλέον, είσαι κανονικός και πρακτικός. Υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν τα ξέρεις· ίσως, λοιπόν, να θέλεις να κατανοήσεις το οικογενειακό υπόβαθρο του κάθε ανθρώπου, το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε, καθώς κι εκείνες τις ιδιαίτερες εμπειρίες που είχε μεγαλώνοντας, προκειμένου να τον γνωρίσεις σε βάθος για τους σκοπούς του έργου, για να έχεις το πλεονέκτημα ώστε να τον κρίνεις και να τον εκθέτεις». Έτσι έχουν τα πράγματα; (Όχι.) Κάποιοι άνθρωποι, που κουβαλάνε αυτές τις αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, θέλουν διαρκώς να μοιράζονται μαζί Μου, όταν Με συναντούν, τις πράξεις που έκαναν στο παρελθόν, και λένε: «Αχ, δεν ξέρεις πώς ήταν η οικογένειά μου…» Εγώ λέω: «Μη συζητάς τα ζητήματα της οικογένειάς σου· μοιράσου μερικές εμπειρίες από την πίστη στον Θεό». Άλλοι λένε: «Αχ, δεν ξέρεις πόσο πολλούς συντρόφους είχα στο παρελθόν» ή «Δεν ξέρεις ποιον παγίδευσα στο παρελθόν». Ωφελεί να τα λέει κανείς αυτά; (Όχι.) Νομίζουν πως ο ενσαρκωμένος Θεός είναι στ’ αλήθεια πρόθυμος να τα μάθει όλα αυτά, πως ανυπομονεί να κατανοήσει όλες τις επαίσχυντες συμπεριφορές των ανθρώπων, καθώς και τις διάφορες αναλυτικές πτυχές της έκπτωτης ζωής τους. Όταν συναντώ τέτοιους ανθρώπους, τους λέω: «Αν θέλεις να εξομολογηθείς και να μετανοήσεις, προσευχήσου ιδιωτικά ενώπιον του Θεού, μην τα λες σ’ Εμένα. Εγώ είμαι υπεύθυνος μόνο για να σου διδάξω πώς να κάνεις καλά το καθήκον σου και πώς να λατρεύεις τον Θεό στην αληθινή ζωή, για να σε βοηθήσω να σωθείς. Ας μιλάμε για ό,τι σχετίζεται μ’ αυτά τα θέματα όταν συναντιόμαστε, αλλά είναι καλύτερα να μην αναφερόμαστε σε άσχετα ζητήματα». Κάποιοι άνθρωποι, όταν το ακούν αυτό, αρχίζουν να σκέφτονται: «Ο Θεός στ’ αλήθεια δεν έχει αγάπη, ο Θεός δεν είναι ανεκτικός». Κατά τη γνώμη τους, τι είδους άνθρωποι έχουν αγάπη; Ο επίτροπος μιας γειτονιάς, κάποιος που ασχολείται ειδικά με τα καθημερινά και ασήμαντα ζητήματα των άλλων. Είναι δική Μου δουλειά να ασχολούμαι με τέτοια πράγματα; Δεν μ’ απασχολούν καθόλου αυτά τα ζητήματα! Δεν παρεμβαίνω στο πώς ζεις τη ζωή σου, στο τι τρως και φοράς, στο πώς κερδίζεις χρήματα, στην οικονομική σου κατάσταση, στο πώς τα πας με τους γείτονές σου. Αυτήν τη στάση έχουν οι άνθρωποι απέναντι στον Χριστό όταν τρέφουν αντιλήψεις. Ειδικά όταν αναπτύσσουν αντιλήψεις απέναντι στα λόγια του Χριστού ή όταν τα λόγια του Χριστού έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις δικές τους αντιλήψεις, οι αντίχριστοι δεν εγκαταλείπουν τις αντιλήψεις τους και δεν αποδέχονται την αλήθεια, ούτε αναλύουν τις αντιλήψεις τους ή αναζητούν την αλήθεια· αντίθετα, μένουν προσκολλημένοι στις αντιλήψεις τους και καταδικάζουν κρυφά μέσα τους όσα λέει ο Χριστός.

Αυτό το τελευταίο διάστημα, ο Θεός εκτελεί το έργο της κρίσεως τις έσχατες ημέρες. Καθώς το ευαγγέλιο του Θεού για τη βασιλεία διαδίδεται, έχουν προκύψει στον οίκο του Θεού αρκετές εργασίες που σχετίζονται με διαφορετικά επαγγέλματα, όπως αυτές που σχετίζονται με τη μουσική, τη συγγραφή, τις ταινίες και ούτω καθεξής. Κατά τη διάρκεια αυτών των εργασιών, έχει συμμετάσχει και ο Χριστός σε μερικά έργα που σχετίζονται μ’ αυτά τα επαγγέλματα, κυρίως, φυσικά, παρέχοντας καθοδήγηση και καθορίζοντας την πορεία των διάφορων εργασιών· το έργο Του εντάσσεται σ’ αυτό το πλαίσιο. Αναπόφευκτα, ο Χριστός δεν θα είναι εξοικειωμένος με κάποιες γνώσεις ή γενικές πληροφορίες που αφορούν αυτούς τους κλάδους, και κάποια πράγματα ίσως να μην τα κατανοεί. Δεν είναι άκρως κανονικό αυτό; Οι περισσότεροι άνθρωποι το θεωρούν αυτό απολύτως κανονικό και δεν το κάνουν θέμα, επειδή όλοι βρίσκονται σε διαδικασία μάθησης και, υπό την καθοδήγηση του Θεού, κάθε είδους έργο μπορεί μόνο να βελτιώνεται συνεχώς, ενώ παράγονται όλο και περισσότερα ολοκληρωμένα προϊόντα, όλο και περισσότερα ποιοτικά αποτελέσματα. Για τους αντίχριστους, όμως, αυτό δεν είναι κάτι ασήμαντο. Λένε: «Δεν έχεις καμία εξοικείωση με έναν συγκεκριμένο τομέα, για να μην πω πως είσαι αδαής. Με ποιο δικαίωμα συμμετέχεις, μας διευθύνεις και μας καθοδηγείς; Γιατί να έχεις εσύ τον τελευταίο λόγο; Γιατί να ακούμε όλοι εσένα; Το να σε ακούμε είναι απαραίτητα και το σωστό; Δεν θα πάρουμε το λάθος μονοπάτι και δεν θα κάνουμε λάθη στο έργο μας αν ακούσουμε εσένα; Δεν είμαι και τόσο σίγουρος γι’ αυτό». Όταν ο Χριστός παρέχει καθοδήγηση στο έργο, κάποιοι άνθρωποι το αντιμετωπίζουν αυτό με μια στάση σκεπτικισμού: «Ας δούμε πρώτα αν όσα λέει είναι λογικά, αν εντάσσονται στο συγκεκριμένο γνωστικό πεδίο κι αν είναι ανώτερα απ’ τις δικές μας ιδέες. Σε περίπτωση που είναι, θα αποδεχθούμε και θα ακολουθήσουμε την καθοδήγησή Του· αν δεν είναι, θα επιλέξουμε κάτι άλλο, θα βρούμε άλλον τρόπο». Οι αντίχριστοι, όμως, κρύβουν μέσα τους μια νοοτροπία απόλυτης ανυπακοής: «Είμαστε επαγγελματίες και δουλεύουμε σ’ αυτόν τον κλάδο εδώ και πολλά χρόνια. Θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτήν την εργασία με κλειστά τα μάτια. Αν ακολουθούσαμε την καθοδήγησή σου, απλώς θα το κάναμε μηχανικά, έτσι δεν είναι; Γιατί ν’ ακούσουμε εσένα; Οι συστάσεις σου δεν είναι απλώς επίσημα λόγια; Αν σε ακούγαμε, δεν θα φαινόμασταν απλώς ανίκανοι έτσι; Τώρα, όμως, ακούνε όλοι, κι εγώ δεν μπορώ να υψώσω ανάστημα και να σου εναντιωθώ, καθώς κάτι τέτοιο μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να με αντιμετωπίσουν ως αντίχριστο. Θα προσποιηθώ για λίγο, θα υποκριθώ ότι ακούω, θα ενεργήσω μηχανικά και, αργότερα, θα συνεχίσω ως συνήθως, χωρίς να αλλάξει τίποτα». Επομένως, όπως κι αν συναναστραφεί ο Χριστός πάνω στις αλήθεια-αρχές, όσο ξεκάθαρα κι αν εξηγήσει τα πράγματα, οι αντίχριστοι έχουν πάντα τις δικές τους προκαθορισμένες ιδέες και πιστεύουν συνεχώς ότι κατανοούν το επάγγελμα, ότι είναι ειδήμονες στον κλάδο, κι έτσι δεν καταφέρνουν να κατανοήσουν ποιες είναι οι αλήθεια-αρχές πάνω στις οποίες συναναστρέφεται ο Χριστός. Οι αντίχριστοι, κάθε φορά που ο Χριστός δίνει καθοδήγηση για κάποιο έργο που σχετίζεται με το επάγγελμά τους, βρίσκουν ευκαιρία να συγκριθούν μαζί του ως προς τις ικανότητες και τα ταλέντα τους. Ακόμα χειρότερα, κάποιες φορές, όταν ο Χριστός μιλάει για ζητήματα που σχετίζονται με το επάγγελμά τους, θεωρούν ότι δείχνει άγνοια, και Τον κοροϊδεύουν και Τον περιφρονούν κρυφά, και χωρίς να το θέλουν νιώθουν ακόμα μεγαλύτερη αντίσταση και αποστροφή απέναντι στην καθοδήγηση του Χριστού κατά το έργο τους. Μέσα τους, είναι εντελώς αμετάπειστοι και λένε: «Μας λες να κάνουμε αυτό κι εκείνο, τι ξέρεις, όμως, εσύ; Κατανοείς καν τα διάφορα βήματα που υπάρχουν σ’ αυτούς τους κλάδους; Γνωρίζεις τις συγκεκριμένες λεπτομέρειες της λειτουργίας τους; Όταν μας δίνεις οδηγίες για το πώς να γυρίζουμε ταινίες, γνωρίζεις άραγε πώς παίζει κάποιος φυσικά ή πώς γίνεται η εγγραφή ήχου;» Κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωποι μ’ αυτά τα ζητήματα, οι αντίχριστοι δεν ακούνε ειλικρινά μέσα τους τις αλήθεια-αρχές που αφορούν το κάθε επάγγελμα. Αντίθετα, ανταγωνίζονται κρυφά με τον Χριστό μέσα τους, φτάνουν στο σημείο ακόμα και να στέκονται σαν απλοί παρατηρητές για να γελοιοποιήσουν και να κοροϊδέψουν τον Χριστό, ενώ η καρδιά τους είναι γεμάτη ανυπακοή. Όταν πηγαίνουν να εκτελέσουν το έργο τους, ακολουθούν φαινομενικά τη διαδικασία· πρώτα, ξανακοιτάζουν τις σημειώσεις από τη συναναστροφή του Θεού για να δουν τι είπε Εκείνος, και έπειτα απλώς αρχίζουν τη δουλειά και κάνουν τα πράγματα όπως τα έκαναν και πριν. Αν πει κάποιος: «Δεν είπε αυτό ο Θεός, γιατί το κάνεις έτσι;» εκείνοι απαντούν: «Ο θεός δεν το είπε, αλλά γνωρίζει ο θεός πώς είναι πραγματικά η κατάσταση; Σ’ εμάς δεν πέφτει τελικά ο κλήρος να κάνουμε τη δουλειά; Τι ξέρει ο θεός; Ο θεός έδωσε απλώς μια αρχή, εμείς, όμως, πρέπει να το χειριστούμε σύμφωνα με την πραγματική κατάσταση. Ακόμα κι αν ήταν εδώ ο θεός, και πάλι έτσι θα έπρεπε να το χειριστούμε. Ακούμε τα λόγια του θεού όταν αφορούν την αλήθεια· όταν, όμως, πρόκειται για επαγγελματικό έργο και δεν έχει σχέση η αλήθεια, τις αποφάσεις τις παίρνουμε εμείς». Άκουσαν τις αλήθεια-αρχές πάνω στις οποίες συναναστράφηκε ο Θεός, κράτησαν σημειώσεις και όλοι τους ακολούθησαν τη διαδικασία και ξανακοίταξαν τις σημειώσεις. Όσον αφορά, όμως, το πώς πρέπει να γίνουν τα πράγματα, ποιος έχει τον τελευταίο λόγο; Στη δική τους περίπτωση, την εξουσία δεν την έχει η αλήθεια, πόσο μάλλον ο Χριστός. Ποιος έχει την εξουσία, λοιπόν; Την εξουσία την έχει ένας αντίχριστος· τον τελευταίο λόγο τον έχει ένας άνθρωπος. Όπως το βλέπουν εκείνοι, η αλήθεια είναι σαν αέρας, μόνο δόγματα και συνθήματα που αναφέρονται έτσι αδιάφορα κι ύστερα ξεχνιούνται· οι άνθρωποι συνεχίζουν να κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν, με όποιον τρόπο θέλουν. Εκείνη τη στιγμή, συμφώνησαν πολύ ευγενικά, και η στάση τους έμοιαζε εξαιρετικά ειλικρινής. Στην αληθινή ζωή, όμως, όλα αλλάζουν· τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονταν.

Οι αντίχριστοι, επειδή έχουν συνεχώς αντιλήψεις και αντίσταση απέναντι στον ενσαρκωμένο Θεό και εσωτερικά είναι αμετάπειστοι, μέσα τους δεν αναγνωρίζουν καθόλου τον ενσαρκωμένο Θεό· πιστεύουν μόνο στον Θεό τον εν τοις ουρανοίς. Είναι ακριβώς σαν τον Παύλο: Δεν είχε πειστεί ειλικρινά από τον ενσαρκωμένο Ιησού· αντίθετα, ήταν γεμάτος αντιλήψεις. Γι’ αυτό και, σε όλες τις επιστολές που έγραψε, δεν μαρτύρησε ποτέ περί του Ιησού, δεν μαρτύρησε ποτέ ότι τα λόγια του Ιησού ήταν η αλήθεια, και δεν συζήτησε ποτέ αν είχε καθόλου αγάπη στο πρόσωπο του Ιησού. Αυτά τα πράγματα τα βλέπει ο κόσμος· ο Παύλος είναι πραγματικός αντίχριστος. Τώρα αναγνωρίζετε όλοι σας ότι ο Παύλος είναι κλασικό παράδειγμα αντίχριστου. Μπορούν όσοι ανήκουν στην κατηγορία των αντίχριστων να αποδεχθούν την αλήθεια, ακόμα κι αν παραδεχθούν ότι τα λόγια που εκφράζει ο Θεός είναι η αλήθεια; Μπορούν να υποταχθούν στον Χριστό; Μπορούν να μαρτυρήσουν περί του Χριστού; Αυτό είναι άλλο ζήτημα. Μπορούν να υποταχθούν σε όλα όσα κάνει ο Χριστός; Αν ο Χριστός διευθετήσει ή αναθέσει κάποιο έργο και καθοδηγήσει τους ανθρώπους ως προς το πώς θα το κάνουν, μπορούν να υπακούσουν οι αντίχριστοι; Αυτό το ζήτημα αποκαλύπτει εντελώς ξεκάθαρα τους ανθρώπους. Οι αντίχριστοι δεν είναι ικανοί να υπακούσουν· περιφρονούν και ευτελίζουν τα λόγια του Χριστού. Γι’ αυτό, όποια συγκεκριμένη καθοδήγηση κι αν δώσει ο Χριστός, όποιες εργασίες κι αν αναθέσει για κάποιο έργο, οι αντίχριστοι δεν πρόκειται ποτέ να τα εφαρμόσουν όλα αυτά. Απλούστατα, οι αντίχριστοι δεν είναι διατεθειμένοι να υποταχθούν στον Χριστό. Όπως κι αν διευθετήσει Εκείνος το έργο, αυτοί δεν είναι διατεθειμένοι να το εκτελέσουν· θεωρούν πάντα ότι οι δικές τους ιδέες είναι πιο συνετές και νομίζουν πως το καλύτερο είναι να ακολουθήσουν τα δικά τους σχέδια. Θα ακούσουν αν τους πεις το εξής: «Όταν έρχεστε αντιμέτωποι με καταστάσεις, πρέπει να συνεργαστείτε με τρεις-τέσσερις ακόμα, να συζητήσετε μαζί, να συναναστραφείτε περισσότερο πάνω στις αλήθεια-αρχές και να ενεργήσετε σύμφωνα μ’ αυτές τις αρχές χωρίς να τις παραβιάσετε»; Καθόλου δεν ακούνε· έχουν πετάξει από καιρό αυτά τα λόγια στο πίσω μέρος του μυαλού τους και θέλουν να έχουν αυτοί τον τελευταίο λόγο. Τους λες: «Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα που δεν λύνεται, μπορείτε να αναζητήσετε από τον Άνωθεν». Όταν, όμως, υπάρχει πραγματικά πρόβλημα και όλοι σκέφτονται να αναζητήσουν από τον Άνωθεν, οι αντίχριστοι λένε: «Γιατί να ρωτήσουμε για ένα τόσο ασήμαντο ζήτημα; Το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να ενοχλήσουμε τον άνωθεν. Ας το χειριστούμε μόνοι μας, δεν χρειάζεται να ρωτήσουμε! Εγώ έχω τον τελευταίο λόγο, και θα υποστώ εγώ τις συνέπειες αν κάτι πάει στραβά!» Τι όμορφα που ηχούν αυτά τα λόγια· μπορούν, όμως, να υποστούν τις συνέπειες όταν πραγματικά πάει κάτι στραβά; Αν το έργο της εκκλησίας υποστεί κάποια απώλεια, μπορούν να υποστούν τα επακόλουθα; Αν, για παράδειγμα, οι επικεφαλής και οι εργάτες προγραμμάτιζαν απρόσεκτα τις συναθροίσεις και, λόγω αυτού, οι αδελφοί κι οι αδελφές συλλαμβάνονταν κατά τη διάρκεια μιας συνάθροισης, με αποτέλεσμα κάποιοι να γίνουν αρνητικοί και αδύναμοι και να κλονιστούν, τότε ποιος θα μπορούσε να αναλάβει την ευθύνη για κάτι τέτοιο; Είναι υπεύθυνοι οι αντίχριστοι για τα λόγια που λένε; Είναι απολύτως ανεύθυνοι! Αυτή είναι η στάση των αντίχριστων απέναντι στο έργο. Πείτε Μου, μπορούν στ’ αλήθεια οι αντίχριστοι να αποδεχθούν τα λόγια που λέει ο Χριστός και να υποταχθούν σ’ αυτά; (Όχι.) Στην καρδιά των αντίχριστων, ποια είναι η στάση τους απέναντι στην άσκηση της αλήθειας και την υποταγή στον Χριστό; Μια λέξη: εναντίωση. Συνέχεια εναντιώνονται. Και ποια είναι η διάθεση που εμπεριέχεται σ’ αυτήν την εναντίωση; Τι την προκαλεί; Αυτό που την προκαλεί είναι η ανυπακοή. Από την άποψη της διάθεσης, πρόκειται για αποστροφή απέναντι στην αλήθεια, πρόκειται για ανυπακοή στην καρδιά τους, πρόκειται για απροθυμία να υποταχθούν. Και έτσι, τι σκέφτονται οι αντίχριστοι, μέσα τους, όταν ο οίκος του Θεού ζητάει από τους επικεφαλής και τους εργάτες να μάθουν να συνεργάζονται αρμονικά, αντί να κάνει ένα άτομο κουμάντο, και να μάθουν να συζητούν με τους άλλους; «Είναι πάρα πολύ δύσκολο να συζητάμε τα πάντα με τους ανθρώπους! Μπορώ να πάρω εγώ τις αποφάσεις γι’ αυτά τα πράγματα. Να συνεργάζομαι με άλλους, να τα συζητώ μαζί τους, να κάνω τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές —πόση αδυναμία πια, πόση ντροπή!» Οι αντίχριστοι νομίζουν ότι κατανοούν την αλήθεια, ότι όλα είναι ξεκάθαρα γι’ αυτούς, ότι έχουν τις δικές τους γνώσεις και τρόπους να ενεργήσουν, και έτσι είναι ανίκανοι να συνεργαστούν με άλλους, δεν συζητούν τίποτα με τους ανθρώπους, κάνουν τα πάντα με τον δικό τους τρόπο και δεν υποκύπτουν σε κανέναν άλλον! Παρόλο που στα λόγια οι αντίχριστοι δηλώνουν ότι είναι πρόθυμοι να υποταχθούν και ότι είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν με τους άλλους, όσο καλές κι αν φαίνονται οι απαντήσεις τους εξωτερικά, όσο ωραία κι αν ακούγονται τα λόγια τους, δεν είναι σε θέση να αλλάξουν την επαναστατική τους κατάσταση, δεν είναι σε θέση να αλλάξουν τις σατανικές τους διαθέσεις. Εσωτερικά, ωστόσο, εναντιώνονται με σθένος —σε τι βαθμό; Αν το εξηγήσουμε βάσει της γλώσσας της γνώσης, πρόκειται για ένα φαινόμενο που συμβαίνει όταν δύο πράγματα διαφορετικής φύσης τοποθετούνται μαζί: αποστροφή, την οποία μπορούμε να ερμηνεύσουμε ως «εναντίωση». Αυτή ακριβώς είναι η διάθεση των αντίχριστων: εναντίωση προς τον Άνωθεν. Αρέσκονται να εναντιώνονται στον Άνωθεν και δεν υπακούν σε κανέναν.

Οι αντίχριστοι, όταν έρχονται αντιμέτωποι με τα λόγια του Χριστού, έχουν μόνο μία στάση, αυτήν της ανυπακοής, και η μόνη προσέγγιση που υιοθετούν είναι η εναντίωση. Μπορεί, ας πούμε, να πω το εξής: «Ο περίβολός μας είναι πολύ μεγάλος και δεν έχει σκιά. Τον χειμώνα, ο ήλιος τον λούζει από παντού, κι έτσι οι άνθρωποι μπορούν να απολαύσουν τη λιακάδα, αλλά το καλοκαίρι κάνει λίγη ζέστη. Ας αγοράσουμε μερικά δέντρα, από αυτά που μεγαλώνουν γρήγορα και θα προσφέρουν άφθονη σκιά στο μέλλον, και που θα είναι σχετικά καθαρά και ευχάριστα στην όψη». Πόσες αρχές υπάρχουν εδώ; (Τρεις.) Η μία είναι τα δέντρα να μεγαλώσουν γρήγορα, η άλλη τα δέντρα να είναι καθαρά και σχετικά όμορφα, και η τρίτη να προσφέρουν άφθονη σκιά στο μέλλον, δηλαδή να έχουν πυκνά κλαδιά και φύλλα. Οι άνθρωποι πρέπει να εφαρμόσουν μόνο αυτές τις τρεις αρχές· τους έδωσα, επίσης, πληροφορίες για το πόσα να αγοράσουν, πού να τα φυτέψουν και τι είδη δέντρων να πάρουν. Είναι εύκολο να υλοποιηθεί αυτή η εργασία; (Ναι.) Μήπως θεωρείται δύσκολη εργασία; (Όχι.) Δεν είναι δύσκολη εργασία. Γιατί δεν είναι δύσκολη; Υπάρχουν μέρη όπου πωλούνται δέντρα, τους πόρους τους παρέχει ο οίκος του Θεού, κι έτσι πληρούνται όλες οι βασικές προϋποθέσεις για την αγορά δέντρων. Μένει μόνο να εκτελέσουν οι άνθρωποι την εργασία, που δεν έχει τίποτα το δύσκολο. Για έναν αντίχριστο, όμως, υπάρχει μια δυσκολία: «Τι; Να αγοράσουμε δέντρα; Να ξοδέψουμε χρήματα μόνο για σκιά και για να κάνουμε το περιβάλλον πιο όμορφο; Αυτό δεν είναι απόλαυση των σαρκικών ανέσεων; Αυτά τα χρήματα είναι προσφορά στον θεό, πώς θα ξοδευτούν τόσο απρόσεχτα; Τι πειράζει λίγη ζέστη; Τον ήλιο τον δημιούργησε ο θεός· θα πάθεις τίποτα αν κάτσεις να λιαστείς; Αυτό θα πει να χαίρεσαι τον ήλιο και να απολαμβάνεις τη βροχή. Αν δεν θέλεις να βγεις στον ήλιο, κάτσε μέσα. Και τώρα θέλεις να ξοδέψεις χρήματα γι’ αυτήν την άνεση· ονειρεύεσαι, μου φαίνεται!» Αναλογίζονται τα εξής: «Δεν έχω μόνο εγώ τον τελευταίο λόγο σ’ αυτό το ζήτημα· δεν θα ήταν καλό να εναντιωθώ ευθέως. Οι άλλοι μπορεί να μη συμφωνήσουν, και ίσως με καταδικάσουν. Θα το αναφέρω, λοιπόν, στην ομάδα λήψης αποφάσεων. Το καλύτερο θα ήταν, επιπλέον, να αφήσω τους αδελφούς και τις αδελφές να εκφράσουν κι αυτοί τη γνώμη τους. Αν το εγκρίνει η ομάδα λήψης αποφάσεων, θα αγοράσουμε τα δέντρα· αν δεν το εγκρίνει, τότε δεν θα τα αγοράσουμε, ακόμα κι αν συμφωνούν οι αδελφοί κι οι αδελφές». Τους καλούν όλους σε συνάθροιση, αναφέρονται στο ζήτημα, κι έπειτα τους αφήνουν όλους να συζητήσουν και να εκφράσουν τη γνώμη τους. Όλοι λένε: «Είναι καλό να αγοράσουμε δέντρα· μας ωφελεί όλους». Το ακούει αυτό ο αντίχριστος και λέει: «Πού το βλέπετε το καλό; Θεωρείται εντάξει απλώς και μόνο επειδή τους ωφελεί όλους; Σε ποιον ανήκουν τα χρήματα απ’ τα οποία ωφελούνται όλοι; Τα χρήματα που θα ξοδευτούν είναι του θεού· αυτό δεν είναι σπατάλη των προσφορών; Συμφωνεί κάτι τέτοιο με τις αρχές;» Αναλογίζονται όλοι: «Το να γίνεται σπατάλη των προσφορών για όφελος όλων, για το συμφέρον των ανθρώπων, μοιάζει όντως κάπως απρεπές». Μετά από ανταλλαγή απόψεων, η τελική απόφαση είναι να μην αγοραστούν τα δέντρα. Τα χρήματα πρέπει να αποταμιευτούν· όποιος κι αν δίνει την εντολή, δεν γίνεται. Μετά από μια τέτοια συζήτηση, βγαίνει ένα συμπέρασμα. Ποιο είναι το συμπέρασμα; «Όσον αφορά την εντολή του χριστού αυτήν τη φορά, η τελική μας απόφαση είναι να εναντιωθούμε σ’ αυτήν· δεν πρόκειται να ξοδέψουμε τις προσφορές ούτε να σπαταλήσουμε έστω και ένα σεντ από τα χρήματα του οίκου του θεού. Πιο συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται να αγοράσουμε τα δέντρα, δεν θα βάλουμε πράσινο στον περίβολο». Αυτήν την απόφαση πήραν. Μερικές μέρες αργότερα, παρατηρώ ότι δεν έχουν αγοράσει ακόμα τα δέντρα, κι έτσι ρωτάω: «Γιατί δεν αγόρασες τα δέντρα;» «Α, θα το κάνουμε σύντομα». Έρχεται, λοιπόν, η εποχή που τα δέντρα των άλλων έχουν αρχίσει να βγάζουν φύλλα. Εκείνοι γιατί δεν έχουν αγοράσει ακόμα δέντρα; Ρωτάω και ανακαλύπτω ότι, κατόπιν συζήτησης, δεν συμφώνησαν να αγοράσουν τα δέντρα· τα λόγια Μου πήγαν στράφι. Μετά από σύσκεψη, συζήτηση και ανάλυση, αποφάσισαν όλοι συλλογικά να απορρίψουν την εντολή Μου, και ήταν σαν να υπονοούν το εξής: «Εμείς παίρνουμε τις αποφάσεις εδώ. Εσύ κάνε στην άκρη. Εδώ είναι το σπίτι μας, εσύ δεν έχεις καμία δουλειά». Τι είδους προσέγγιση είναι αυτή; Δεν είναι εναντίωση αυτό; Σε ποιο βαθμό εναντιώνονται; Το βασίζουν κάπου, ισχυρίζονται ότι δεν σπαταλούν δεκάρα απ’ τα χρήματα του οίκου του Θεού, ότι δεν ξοδεύουν τις προσφορές του Θεού. Τι γνώμη έχετε γι’ αυτήν τη βάση; Είναι σωστά αυτά τα λόγια; (Όχι.) Συχνά, αυτοί οι ίδιοι αντίχριστοι είναι εκείνοι που σπαταλούν και καταχρώνται τις προσφορές. Θέλουν να έχουν τον τελευταίο λόγο, κι έτσι εφευρίσκουν αυτές τις θεωρίες για να παραπλανήσουν όσους είναι ανόητοι, αδαείς και δεν έχουν διάκριση. Και πράγματι, κάποιοι άνθρωποι την πατάνε και ενεργούν σύμφωνα με τα λόγια τους, ενώ τα λόγια του Χριστού τα ενοχλούν και τα σαμποτάρουν οι αντίχριστοι, με αποτέλεσμα να καθυστερεί η υλοποίησή τους. Ποια είναι η καρδιά αυτού του προβλήματος; Το σημαντικότερο είναι ότι ο εκλεκτός λαός του Θεού δεν διακρίνει την υποκρισία των αντίχριστων, παραπλανιέται πάντα από την επιφανειακή πλευρά των ζητημάτων και δεν αντιλαμβάνεται την ουσία των πραγμάτων. Με τυραννικό τρόπο, οι αντίχριστοι προκαλούν εμπόδια σ’ αυτόν τον λαό, με αποτέλεσμα συχνά να παραπλανούν και να ελέγχουν κάποιους απ’ τους εκλεκτούς του Θεού που δεν έχουν διάκριση.

Κάθε συγκεκριμένη εργασιακή ρύθμιση και εντολή που δίνει ο Χριστός στην εκκλησία μπορεί να υλοποιηθεί γρήγορα αν δεν υπάρχουν αντίχριστοι για να προκαλέσουν αναστατώσεις. Μόλις, όμως, παρέμβει ένας αντίχριστος, η εργασία καθυστερεί και δεν γίνεται να υλοποιηθεί. Μερικές φορές, τις ρυθμίσεις και τις εντολές που προορίζει ο Χριστός για εκτέλεση απ’ τους ανθρώπους τις απορρίπτουν ευθέως οι αντίχριστοι με κάποιο πρόσχημα. Όταν το κάνουν αυτό, υιοθετούν ένα σύστημα λήψης αποφάσεων στο οποίο συμμετέχουν όλοι, και λένε: «Αυτό ψηφίστηκε από τους αδελφούς και τις αδελφές· είναι αποτέλεσμα μιας συλλογικής απόφασης, δεν είναι δική μου γνώμη». Τι υπονοεί με αυτό; Πως οι αποφάσεις που παίρνουν οι αδελφοί κι οι αδελφές συμφωνούν με την αλήθεια και πως, όταν προκύπτει ένα πρόβλημα, η συλλογική απόφαση που παίρνουν οι αδελφοί κι οι αδελφές σημαίνει ότι την εξουσία την έχει η αλήθεια. Όταν, όμως, ένας αντίχριστος που έχει τον ρόλο του υπεύθυνου εναντιώνεται σε όσα λέει ο Χριστός, τότε την εξουσία την έχει όντως η αλήθεια; Είναι ξεκάθαρο ότι, στην πραγματικότητα, την εξουσία την έχει ο αντίχριστος. Δεν είναι παράλογο και δόλιο να πει κανείς πως η αλήθεια έχει την εξουσία, τη στιγμή που ένας αντίχριστος ελέγχει την όλη κατάσταση; Οι αντίχριστοι είναι όντως επιδέξιοι στη μεταμφίεση! Όταν ο Χριστός τούς ζητάει να υλοποιήσουν κάτι, και γίνεται γνωστό σε όλους ότι πρόκειται για ενέργεια του Θεού, ότι Εκείνος ενεργεί από ενδιαφέρον για όλους, και όλοι νιώθουν ευγνωμοσύνη για τη χάρη του Θεού, κάτι τέτοιο κάνει τους αντίχριστους να νιώθουν δυσαρέσκεια και δυσφορία. Στύβουν τότε το μυαλό τους για να βρουν τρόπους να προκαλέσουν αναστάτωση και δολιοφθορά. Αν, ωστόσο, κάτι γίνει με δική τους πρωτοβουλία και στο τέλος όλοι νιώσουν βαθιά ευγνωμοσύνη και εκτίμηση γι’ αυτούς, προχωρούν στην υλοποίηση πιο ενεργά απ’ όλους και είναι διατεθειμένοι να υπομείνουν κάθε βάσανο. Άνθρωποι όπως οι αντίχριστοι δεν είναι αηδιαστικοί; (Ναι.) Τι είδους διάθεση είναι αυτή; (Μοχθηρή διάθεση.) Οι αντίχριστοι έχουν την ικανότητα να μεταμφιέζονται, να προσποιούνται ότι είναι καλοί άνθρωποι για να παραπλανήσουν και να παρασύρουν τους άλλους, να προσποιούνται ακόμα και ότι κάνουν πράξη την αλήθεια. Αυτό είναι μοχθηρία. Ποια αλήθεια κάνεις πράξη; Απορρίπτεις τα λόγια και τις εντολές που έχει δώσει ο Χριστός, και δεν είσαι σε θέση να υποταχθείς και να τα υλοποιήσεις. Πού είναι αυτή η αλήθεια που ισχυρίζεσαι ότι κάνεις πράξη; Πιστεύεις εσύ στον Θεό; Αντιμετωπίζεις εσύ τον Θεό ως Θεό; Ο Θεός στον οποίο πιστεύεις δεν είναι συνεργάτης σου, ούτε συνάδελφός σου, ούτε φίλος σου· είναι ο Χριστός, είναι ο Θεός! Δεν το αναγνωρίζεις αυτό; Συνεχώς αναλύεις κι εξετάζεις εξονυχιστικά τα λόγια του Χριστού, προσπαθείς να διακρίνεις την ορθότητά τους, ζυγίζεις τα υπέρ και τα κατά· δεν παίρνεις τη λάθος θέση μ’ αυτά που κάνεις; Οι αντίχριστοι είναι επιδέξιοι στο να εξετάζουν εξονυχιστικά και να αναλύουν τα λόγια των ανθρώπων, και καταλήγουν να εφαρμόζουν αυτήν τη δίχως τέλος εξονυχιστική εξέταση στον Χριστό. Είναι ακόλουθοι του Θεού αν εξετάζουν εξονυχιστικά τον Χριστό και Του φέρονται μ’ αυτόν τον τρόπο; Δεν είναι απλώς δύσπιστοι; Διαρκώς εξετάζουν εξονυχιστικά τον Χριστό, κατανοούν, όμως, άραγε τη θεϊκή ουσία Του; Όσο περισσότερο εξετάζουν εξονυχιστικά τον Χριστό, τόσο περισσότερες αμφιβολίες έχουν, και στο τέλος καταλήγουν να θεωρήσουν τον Χριστό συνηθισμένο άνθρωπο. Έχει μείνει μέσα τους καθόλου αληθινή πίστη ή υποταγή; Ούτε ίχνος. Ένας αντίχριστος βλέπει μέσα του τον Χριστό απλώς ως έναν συνηθισμένο άνθρωπο. Το βρίσκει φυσικό να φέρεται στον Χριστό λες και είναι άνθρωπος, κι έτσι θεωρεί ότι μπορεί να αγνοεί τα λόγια και τις εντολές του Χριστού, δεν τα παίρνει σοβαρά, απλώς τα θέτει προς συζήτηση και εξονυχιστική εξέταση κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων. Στο τέλος, αυτός που αποφασίζει πώς θα γίνουν τα πράγματα είναι ο αντίχριστος, κι όχι ο Θεός. Πώς έχει καταντήσει αυτός ο άνθρωπος τον Χριστό; Τον βλέπει ως συνηθισμένο επικεφαλής, δεν αντιμετωπίζει σε καμία περίπτωση τον Χριστό ως Θεό. Κάτι τέτοιο δεν έχει την ίδια φύση με την πίστη του Παύλου στον Θεό; Ο Παύλος δεν αντιμετώπισε ποτέ τον Κύριο Ιησού ως Θεό, δεν έφαγε και δεν ήπιε ποτέ τα λόγια Του ούτε προσπάθησε να υποταχθεί στον Κύριο Ιησού. Πίστευε πάντα ότι για εκείνον το ζην είναι χριστός, επιχείρησε να αντικαταστήσει τον Κύριο Ιησού, και στο τέλος ο Θεός τον τιμώρησε. Εφόσον έχεις αποδεχθεί ότι ο Χριστός είναι ο ενσαρκωμένος Θεός, πρέπει να υποταχθείς στον Χριστό. Ό,τι κι αν λέει ο Χριστός, εσύ πρέπει να δείχνεις αποδοχή και να υποτάσσεσαι, όχι να εξετάζεις εξονυχιστικά τα λόγια του Θεού ούτε να συζητάς αν είναι σωστά ή αν συμβαδίζουν με την αλήθεια. Τα λόγια του Θεού δεν είναι για να τα αναλύεις και να τα εξετάζεις εξονυχιστικά, αλλά για να υποτάσσεσαι σ’ αυτά και να τα υλοποιείς. Το αντικείμενο της συναναστροφής και της συζήτησης που κάνετε είναι να βρείτε πώς πρέπει να κάνετε τα πράγματα και πώς να προσδιορίζετε τα βήματα προς υλοποίηση. Επειδή, μέσα τους, οι αντίχριστοι πάντα αμφιβάλλουν για τη θεϊκή ουσία του Χριστού και έχουν πάντα ανυπάκουη διάθεση, όταν ο Χριστός τούς ζητά να κάνουν πράγματα, πάντα τα εξετάζουν εξονυχιστικά και τα συζητούν, και ζητούν από τους ανθρώπους να προσδιορίσουν αν είναι σωστά ή λάθος. Δεν είναι τεράστιο πρόβλημα αυτό; (Ναι.) Δεν προσεγγίζουν αυτά τα πράγματα από τη σκοπιά της υποταγής στην αλήθεια· αντίθετα, τα προσεγγίζουν με μια στάση εναντίωσης απέναντι στον Θεό. Αυτή είναι η διάθεση των αντίχριστων. Όταν ακούν τις εντολές και τις εργασιακές ρυθμίσεις του Χριστού, δεν τις αποδέχονται και δεν υποτάσσονται σ’ αυτές· αντίθετα, αρχίζουν να συζητούν. Και τι είναι αυτό που συζητούν; Συζητούν μήπως πώς να κάνουν πράξη την υποταγή; (Όχι.) Συζητούν αν τα λόγια και οι εντολές του Χριστού είναι σωστά ή λάθος, και εξετάζουν αν θα πρέπει να εκτελεστούν ή όχι. Είναι η στάση τους τέτοια που να θέλουν πραγματικά να εκτελούν αυτά τα πράγματα; Όχι· θέλουν να ενθαρρύνουν περισσότερους ανθρώπους να είναι σαν κι αυτούς, να μην κάνουν αυτά τα πράγματα. Και το να μην τα κάνουν είναι άσκηση της αλήθειας της υποταγής; Προφανώς και όχι. Τι κάνουν, λοιπόν; (Εναντιώνονται.) Όχι μόνο εναντιώνονται οι ίδιοι στον Θεό, αλλά επιδιώκουν και τη συλλογική εναντίωση. Αυτή είναι η φύση των πράξεών τους, έτσι δεν είναι; Συλλογική εναντίωση: να κάνουν τους πάντες ίδιους με αυτούς, να κάνουν τους πάντες να σκέφτονται το ίδιο με αυτούς, να λένε το ίδιο με αυτούς, να αποφασίζουν το ίδιο με αυτούς, να εναντιώνονται συλλογικά στην απόφαση και τις εντολές του Χριστού. Αυτός είναι ο τρόπος δράσης των αντίχριστων. Οι αντίχριστοι πιστεύουν το εξής: «Δεν είναι έγκλημα αν το κάνουν όλοι». Κι έτσι, παροτρύνουν τους άλλους να εναντιωθούν μαζί τους στον Θεό, νομίζοντας ότι με αυτό το σκεπτικό, ο οίκος του Θεού δεν θα μπορεί να τους κάνει τίποτα. Δεν είναι ανόητο αυτό; Η ικανότητα των ίδιων των αντίχριστων να εναντιωθούν στον Θεό είναι εξαιρετικά περιορισμένη, είναι ολομόναχοι. Έτσι, προσπαθούν να επιστρατεύσουν ανθρώπους για να εναντιωθούν συλλογικά στον Θεό και σκέφτονται μέσα τους: «Θα παραπλανήσω μια ομάδα ανθρώπων και θα τους κάνω να σκέφτονται και να ενεργούν όπως κι εγώ. Μαζί θα απορρίψουμε τα λόγια του χριστού, θα εμποδίσουμε τα λόγια του θεού και δεν θα τα αφήσουμε να καρποφορήσουν. Και όταν κάποιος έρθει να ελέγξει το έργο μου, θα πω ότι όλοι αποφάσισαν να το κάνουν έτσι —και τότε θα δούμε πώς θα το χειριστείς. Δεν πρόκειται να το κάνω για σένα, δεν πρόκειται να το εκτελέσω αυτό —για να δούμε τι θα μου κάνεις τότε!» Νομίζουν πως έχουν εξουσία, πως ούτε ο οίκος του Θεού ούτε ο Χριστός μπορούν να τους αντιμετωπίσουν με κάποιον τρόπο. Πιστεύετε πως είναι εύκολο να αντιμετωπίσει κανείς έναν τέτοιο άνθρωπο; Πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται αυτός ο τύπος ανθρώπου; Η απλούστερη μέθοδος είναι να τον απαλλάξει κανείς απ’ τα καθήκοντά του και να διεξαγάγει έρευνα γι’ αυτόν. Μόλις αποκαλυφθεί ένας διάβολος, πρέπει να τον αποκλείει κανείς με ένα μόνο χτύπημα, και τέλος. Ο οίκος του Θεού σού επιτρέπει να είσαι επικεφαλής, αλλά εσύ δεν υποτάσσεσαι και τολμάς ακόμα και να εναντιώνεσαι στον Θεό· μα, δεν είσαι διάβολος; Ο οίκος του Θεού σού αναθέτει την ηγεσία ώστε να κάνεις πραγματικό έργο, να υποταχθείς στις εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού και να κάνεις καλά το καθήκον σου. Θα πρέπει να αποδεχθείς τα λόγια του Θεού και να υποταχθείς σ’ αυτά· ό,τι κι αν λέει ο Θεός, εσύ θα πρέπει να αποδέχεσαι και να υλοποιείς τα λόγια Του, όχι να Του εναντιώνεσαι. Έχεις κάνει καθήκον σου την εναντίωση στον Θεό· συγγνώμη, δηλαδή, αλλά η απλούστερη λύση είναι να απαλλαγείς απ’ τα καθήκοντά σου. Ο οίκος του Θεού έχει την εξουσία να σε χρησιμοποιήσει, αλλά και την εξουσία να σε απαλλάξει απ’ τα καθήκοντά σου. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Τα πήγαινα μια χαρά ως επικεφαλής, γιατί με απάλλαξαν απ’ τα καθήκοντά μου; Δεν θα έλεγε κανείς ότι με χρησιμοποίησαν και μετά με πέταξαν, σαν να σκοτώνει κάποιος τον γάιδαρό του αφού αλέσει καλά-καλά το στάρι;» Στ’ αλήθεια τα πήγαινες μια χαρά όταν σε απάλλαξαν απ’ τα καθήκοντά σου; Ένας γάιδαρος που κλωτσάει και δαγκώνει όποτε λάχει, και δεν επικεντρώνεται στις σωστές εργασίες όπως κι αν τον εκπαιδεύσει κανείς, θα πρέπει όντως να θανατωθεί «αφού αλέσει καλά-καλά το στάρι». Όσο για το πότε πρέπει να θανατωθεί, αυτό εξαρτάται από την απόδοσή του. Πείτε Μου, θα ξεφορτωνόταν ποτέ κανείς με προθυμία έναν καλό γάιδαρο; Στο άλεσμα, ο γάιδαρος είναι ο πιο σημαντικός βοηθός με την πιο καίρια συμβολή. Ποιος θα ήταν τόσο ανόητος ώστε να σκοτώσει τον γάιδαρο την ώρα που τον έχει περισσότερο ανάγκη, να σταματήσει το άλεσμα και να μείνει χωρίς στάρι; Υπάρχει κανείς που θα έκανε κάτι τέτοιο; (Όχι.) Αυτό θα συνέβαινε μόνο σε μία περίπτωση: Μπορεί ο γάιδαρος να μην παίρνει από εκπαίδευση και να συνεχίσει να κλωτσάει και να δαγκώνει με μανία, έτσι που είναι αδύνατο να αλέσεις οτιδήποτε. Τότε θα πρέπει να σταματήσεις το άλεσμα και να σκοτώσεις τον γάιδαρο, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Όσοι έχουν διάκριση σ’ αυτό το ζήτημα μπορούν να το δουν ξεκάθαρα. Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να αντιμετωπίζονται όσοι αντίχριστοι είναι ανυπάκουοι και απείθαρχοι, και δεν καταφέρνουν να υλοποιήσουν καμία δουλειά; Η απλούστερη μέθοδος είναι, σε πρώτη φάση, η απομάκρυνση από τη θέση τους. Κάποιοι άνθρωποι ρωτάνε: «Μ’ αυτήν την απομάκρυνση τελειώνουν όλα;» Γιατί βιάζεσαι; Παρατήρησε τη συμπεριφορά τους. Μόλις απαλλαγούν απ’ τα καθήκοντά τους και χάσουν την εξουσία τους, αν εξακολουθήσουν να είναι στη δούλεψη του οίκου του Θεού, τότε δεν θα αποβληθούν. Αν, όμως, δεν παραμείνουν στη δούλεψή του, αλλά αντίθετα επιδεινώσουν περαιτέρω τα πράγματα με το να διαδίδουν αντιλήψεις, να κάνουν κακό και να προκαλούν παντού αναστάτωση, τότε, σύμφωνα με τις αρχές, πρέπει να αποβληθούν. Αυτά τα πράγματα που εκδηλώνονται στους αντίχριστους δεν είναι μισητά; (Είναι εξαιρετικά μισητά.) Και τι τα κάνει μισητά; Αυτοί οι αντίχριστοι επιθυμούν να καταλάβουν την εξουσία στον οίκο του Θεού· δεν μπορούν να εκτελέσουν τα λόγια του Χριστού, δεν τα εκτελούν. Φυσικά, θα μπορούσε να εμπλέκεται και ένα άλλο είδος κατάστασης όταν οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να υποταχθούν στα λόγια του Χριστού: Μερικοί άνθρωποι είναι χαμηλού επιπέδου, δεν μπορούν να καταλάβουν τα λόγια του Θεού όταν τα ακούνε και δεν ξέρουν πώς να τα εκτελέσουν· ακόμη κι αν τους διδάξεις πώς να το κάνουν, πάλι δεν μπορούν. Αυτό είναι άλλο θέμα. Το θέμα σχετικά με το οποίο συναναστρεφόμαστε τώρα είναι η ουσία των αντίχριστων, το οποίο δεν σχετίζεται με το αν οι άνθρωποι είναι ικανοί να κάνουν πράγματα ή με το ποιο είναι το επίπεδό τους· σχετίζεται με τη διάθεση και ουσία των αντίχριστων. Εναντιώνονται απόλυτα στον Χριστό, στις εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού και στις αλήθεια-αρχές. Δεν δείχνουν καμία υποταγή, παρά μόνο εναντίωση. Αυτό ακριβώς είναι ένας αντίχριστος.

Για σκέψου και διάκρινε σε ποια κατηγορία εκδηλώσεων των αντίχριστων από όσες αναφέρθηκαν προηγουμένως ανήκει η κατάσταση που ακολουθεί. Ήταν κάποτε ένας επικεφαλής που εργαζόταν καθημερινά απ’ το πρωί ως το βράδυ και φαινόταν πολύ υπεύθυνος. Κι όμως, σπάνια τον έβλεπε κανείς, κι έτσι έδινε την εντύπωση ότι ήταν πολύ απασχολημένος με τη δουλειά και μάλλον δεν τεμπέλιαζε· φαινομενικά, πλήρωνε το τίμημα για να κάνει το καθήκον του. Αργότερα, όταν χρειάστηκε να γίνουν κάποιες εργασίες στο κατάλυμα που έμεναν και τον περίβολό του, κανονίσαμε να τους καθοδηγήσει κάποιος σ’ αυτές. Όταν εμείς δεν ήμασταν παρόντες, εκείνος θα έπρεπε να είχε προσφερθεί να συμβάλει στην καθοδήγηση και να αναλάβει την ευθύνη των εργασιών· θα έπρεπε να είχε πάρει την πρωτοβουλία. Αυτό δεν είναι το λογικό και το σωστό; Πρέπει πάντα να είμαι εκεί για να επιβλέπω τις δουλειές και τις εργασίες του σπιτιού; (Όχι.) Τις περισσότερες φορές, τέτοιου είδους κοπιαστικές εργασίες δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με την αλήθεια. Το μόνο που έχουν να κάνουν οι άνθρωποι είναι να εργάζονται με επιμέλεια, να μην προκαλούν καταστροφές, να συμμορφώνονται και να κάνουν ό,τι τους ζητάνε· κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται απλά και εύκολα. Αργότερα, λοιπόν, όταν οι εργασίες σ’ εκείνη την περιοχή είχαν τελειώσει ουσιαστικά, αλλά χρειαζόταν ακόμα συνεχής διαχείριση, παρέδωσα την ευθύνη στον συγκεκριμένο επικεφαλής. Του ζήτησα να διατηρήσει την περιοχή καθαρή και να εξασφαλίσει πως οτιδήποτε χρειαζόταν συντήρηση θα το φρόντιζε με προσοχή. Δύο ήταν τα βασικά: Πρώτον, έπρεπε να διατηρεί όλους τους επισκευασμένους χώρους και τα δωμάτια εσωτερικά και εξωτερικά καθαρά και τακτοποιημένα. Δεύτερον, έπρεπε να φροντίζει προσεκτικά τα φυτά· για παράδειγμα, να ποτίζει τα φρεσκοφυτεμένα για να μην πεθάνουν, να τα κλαδεύει όπως πρέπει ανάλογα με την εποχή και την ανάπτυξή τους, και να τους ρίχνει λίπασμα όταν χρειαστεί. Δύο εργασίες μόνο· το βρίσκετε πολύ αυτό; Θα μπορούσε να θεωρηθεί κουραστικό; (Όχι.) Αυτές οι δύο εργασίες δεν είναι κάτι φοβερό· θα μπορούσε κανείς να τις τελειώσει σ’ έναν περίπατο μετά το φαγητό. Εξάλλου, δεν πρέπει και να φροντίζεις το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζεις; Βασικά έτσι είναι η ζωή ενός ανθρώπου· αυτού του είδους οι εργασίες είναι ουσιώδεις για μια κανονική ανθρώπινη ζωή. Πρέπει να διαχειρίζεσαι το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζεις. Αν δεν το κάνεις αυτό, τότε δεν διαφέρεις από τα ζώα. Σ’ αυτήν την περίπτωση, θα συνέχιζες να αποκαλείσαι άνθρωπος; Τα ζώα δεν διαχειρίζονται το περιβάλλον τους· δεν έχουν ειδικό μέρος για τις σωματικές τους ανάγκες, ούτε έχουν συγκεκριμένους χώρους για να τρώνε και να κοιμούνται. Ως προς αυτό, οι άνθρωποι είναι ανώτεροι απ’ τα ζώα· οι άνθρωποι διαχειρίζονται το περιβάλλον τους, νοιάζονται για την καθαριότητα και έχουν πρότυπα για τον περιβάλλοντα χώρο τους. Άρα, δεν ήταν υπερβολικό αυτό που του ζήτησα, σωστά; (Σωστά.) Αφού ανάθεσα αυτές τις εργασίες, έφυγα και πήγα κάπου αλλού, και υποτίθεται πως ο επικεφαλής θα εκτελούσε τη συγκεκριμένη δουλειά. Μια μέρα, πήγα να ελέγξω πώς γινόταν η διαχείριση του περιβάλλοντος και όπως προχωρούσα στον δρόμο, με κατέλαβε θλίψη, ενόχληση και θυμός! Τι νομίζετε πως έγινε; Τι μπορεί να προκάλεσε τέτοια συναισθήματα; (Ο επικεφαλής δεν εκτέλεσε τις εντολές και τις ρυθμίσεις του Θεού.) Ακριβώς, μόνο έτσι μπορεί να το θέσει κανείς· δεν τα υλοποίησε. Κατά την απουσία Μου, δεν επικρατούσε ιδιαίτερη ξηρασία, όμως σε πολλά από τα φρεσκοφυτεμένα δενδρύλλια υπήρχαν κιτρινισμένα φύλλα, μερικά μάλιστα έπεφταν κιόλας. Το εξοργιστικό ήταν ότι τα φύλλα δύο διάσημων ανθοφόρων δέντρων, από ζωηρά πράσινα είχαν γίνει πορφυροκόκκινα, σχεδόν κίτρινα. Σας προκαλεί θυμό αυτό που ακούτε; Ακόμα πιο εξοργιστικό ήταν ότι η καθαρή τσιμεντένια πλατφόρμα της εισόδου ήταν γεμάτη καλάθια, πλαστικές σακούλες, σκουπίδια, πριονίδι από δουλειές που είχαν τελειώσει, καρφιά, εργαλεία· τα πάντα σκορπισμένα ολόγυρα, δημιουργώντας μια εικόνα απόλυτης βρομιάς και ακαταστασίας! Και ποιος δεν θα θύμωνε στη θέα όλων αυτών; Μόνο ένα είδος ανθρώπου δεν θα θύμωνε: Όσοι είναι ίδιοι με τα ζώα, χωρίς πρότυπα ούτε ευαισθησία για τον περιβάλλοντα χώρο τους, χωρίς να νοιάζονται για τις οσμές, την καθαριότητα ή την άνεση, και με πλήρη άγνοια του καλού και του κακού. Οποιοσδήποτε έχει κανονική ανθρώπινη φύση, όποιος έχει πρότυπα για το περιβάλλον του και ικανότητα σκέψης, θα θύμωνε στη θέα μιας τέτοιας κατάστασης. Ζούσε σ’ εκείνο το μέρος μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων, που όμως δεν μπορούσε να χειριστεί ούτε καν αυτήν τη μικρή εργασία. Για τι είδους ανθρώπους πρόκειται; Αφού έδωσα οδηγίες, να πώς αντιμετώπισαν το μέρος, να τι του έκαναν. Δεν είναι δα και εξαντλητικό να διαχειρίζεται κανείς το περιβάλλον εδώ και να φροντίζει αυτά τα λίγα πράγματα, έτσι δεν είναι; Δεν εμποδίζει κάποια απ’ τις ασχολίες σου, σωστά; Δεν επηρεάζει τις συναθροίσεις σου, τις προσευχές σου ή την ανάγνωση του λόγου του Θεού, σωστά; Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να μη γίνεται; Όταν είμαι παρών, όσο επιβλέπω και παρατηρώ, αυτοί οι άνθρωποι κάνουν λίγη δουλειά· μόλις φύγω, όμως, σταματάνε και κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη. Τι συμβαίνει, άραγε, εδώ; Το θεωρούν αυτό το μέρος σπίτι τους; (Όχι.) Συνεχίζουν να λένε ότι η βασιλεία του Χριστού είναι το ζεστό τους σπίτι· αυτό, όμως, πιστεύουν στ’ αλήθεια; Ενεργούν στ’ αλήθεια σαν να το πίστευαν; Όχι. Δεν διαχειρίζονται καν το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν. Ακόμα και αφού τους έδωσα οδηγίες, κανείς τους δεν αναλαμβάνει την ευθύνη και κανείς δεν νοιάζεται. Όταν τους λένε να δουλέψουν, το κάνουν για λίγο, αλλά αφού τελειώσουν, παρατάνε απρόσεχτα τα εργαλεία με την εξής σκέψη: «Ας ασχοληθεί όποιος νοιάζεται, δεν είναι δουλειά μου. Όσο έχω τροφή και στέγη, είμαι μια χαρά». Τι είδους ανθρώπινη φύση είναι αυτή; Τι είδους ηθική; Ένας τέτοιος άνθρωπος κατέχει έστω και ένα ίχνος κανονικής ανθρώπινης φύσης; Είναι αδιανόητο να πιστεύει κανείς στον Θεό για τόσα χρόνια χωρίς να αλλάζει καθόλου! Καταβάλλω πάρα πολλή προσπάθεια για να τα κάνω όλα αυτά για σας και να διευθετήσω τα πάντα τόσο καλά. Δεν μένω εδώ, δεν απολαμβάνω τίποτα απ’ αυτά· όλα για σας είναι. Δεν χρειάζεται να δείχνετε ευγνωμοσύνη, παρά μόνο να διαχειρίζεστε το περιβάλλον διαβίωσής σας, κι αυτό αρκεί. Γιατί σας είναι τόσο δύσκολο; Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι υπάρχει αιτία γι’ αυτήν τη συμπεριφορά. Οι άνθρωποι έρχονται στον οίκο του Θεού, είτε αφήνοντας πίσω την οικογένεια και την καριέρα τους είτε εγκαταλείποντας τις σπουδές τους και τα σχέδιά τους για το μέλλον, για να κάνουν το καθήκον τους, όχι για να γίνουν μακροχρόνια εργάτες για Εμένα. Γιατί; Δεν παίρνουν δεκάρα· γιατί, λοιπόν, να Με ακούσουν; Γιατί να διαχειριστούν το περιβάλλον για χάρη Μου; Γιατί να δαπανήσουν αυτήν την προσπάθεια για χάρη Μου; Αυτός είναι ο τρόπος σκέψης τους. Θεωρούν πως το να κάνουν καλά τη δουλειά τους και να εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους είναι αρκετό, πως οι υποχρεώσεις τους ολοκληρώνονται με το να φροντίζουν ζητήματα που ανήκουν στο αντικείμενο της δουλειάς τους. Οτιδήποτε άλλο ζητάω, εφόσον ανήκει στα καθήκοντα και το επάγγελμά τους, μπορεί να το εξετάσουν ως ενδεχόμενο· για τα υπόλοιπα, όμως, πρέπει να βρω κάποιον άλλον να τα κάνει. Το υπονοούμενο μήνυμα είναι το εξής: «Είμαστε ο λαός της βασιλείας· πώς είναι δυνατό να κάνουμε τόσο βρόμικη και κοπιαστική δουλειά; Είμαστε ανώτεροι άνθρωποι· χαλάει η δημόσια εικόνα μας όταν κάνουμε συνέχεια ταπεινές και εξευτελιστικές δουλειές! Ως άνθρωποι, έχουμε μια ορισμένη ταυτότητα, γιατί επιμένεις να μας κάνεις τη ζωή δύσκολη;» Αφού το κατανόησα αυτό, αντιλήφθηκα κάπως γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι αποστρέφονται τη δουλειά, αντιστέκονται σ’ αυτήν και δεν είναι διατεθειμένοι να την κάνουν, γιατί συγκρίνουν τον εαυτό τους με τους άλλους και καταφεύγουν σε τεχνάσματα για να λουφάρουν απ’ τα καθήκοντά τους όταν εργάζονται· οφείλεται στο ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Λέγεται συχνά ότι κάποιος δεν επιδιώκει την αλήθεια· στην πραγματικότητα, όμως, πολλοί άνθρωποι έχουν την φυσική τάση να αγαπούν την άνεση και να σιχαίνονται τη δουλειά. Ταυτόχρονα, τους ελέγχει μια νοοτροπία που τους υπαγορεύει ίσα-ίσα να τα βγάζουν πέρα, κι έτσι θεωρούν πως επιδίωξη της αλήθειας σημαίνει να κάθονται παρέα, να μιλάνε και να συζητάνε, ακριβώς όπως στο έθνος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, όπου οι άνθρωποι συνεχώς κάνουν συναντήσεις, διαβάζουν εφημερίδα και πίνουν το τσάι τους. Νομίζουν πως αυτό σημαίνει να πιστεύει κανείς στον Θεό και να κάνει το καθήκον του. Μόλις έρθει στην κουβέντα το θέμα του να δουλεύει και να μοχθεί κανείς σαν αγρότης, πολλοί νομίζουν πως αυτός ο τρόπος ζωής δεν έχει καμία σχέση μ’ εμάς τους χριστιανούς. Η ζωή ενός χριστιανού είναι μια ζωή απαλλαγμένη από τις «ταπεινές απολαύσεις». Χωρίς να το λένε, πιστεύουν πως δεν τους αφορούν οι πεζές εργασίες του κόσμου, πως το καθάρισμα, η εξόντωση των παρασίτων, η γεωργία, το κλάδεμα, το φύτεμα λουλουδιών και ούτω καθεξής δεν τους αφορούν καθόλου· έχουν ξεπεράσει από καιρό έναν τέτοιο ταπεινό τρόπο ζωής. Αυτή δεν είναι η κατάσταση των περισσότερων ανθρώπων; (Ναι.) Είναι εύκολο να διορθωθεί μια τέτοια κατάσταση; Κάποιοι άνθρωποι, όταν τους ζητούν να μάθουν πώς να χειρίζονται μηχανήματα, δεν το παίρνουν σοβαρά· φτάνουν μέχρι και να χρησιμοποιήσουν λανθασμένα τα μηχανήματα επίτηδες, κι έτσι τα καταστρέφουν μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Πρόσφατα αγορασμένα μηχανήματα σπάνε, και το κόστος επισκευής δεν είναι μικρό. Σκέφτονται: «Δεν μου ζήτησες να μάθω; Τώρα που έσπασα το μηχάνημα και δεν έμεινε τίποτα απ’ αυτό, έχω μια δικαιολογία για να ξεκουραστώ, σωστά; Δεν χρειάζεται να δουλέψω άλλο, έτσι δεν είναι; Μου ζητούσες επίμονα να μάθω, και να το αποτέλεσμα. Αυτό ήθελες να δεις;» Για κάποια μηχανήματα, το κόστος επισκευής είναι σχεδόν τόσο υψηλό όσο και το κόστος αγοράς νέου μηχανήματος. Κάποιοι άνθρωποι δεν νιώθουν καθόλου άσχημα ούτε καθόλου ένοχοι αφού κάνουν τέτοια λάθη. Όταν το συγκρίνεις αυτό με την αντίληψη που αναφέρθηκε προηγουμένως, «να μη χαλάς δεκάρα απ’ τα χρήματα του οίκου του θεού επειδή είναι προσφορά προς τον θεό», ποια δήλωση γίνεται με ειλικρίνεια και ποια συμπεριφορά είναι η πραγματικότητα; Καταστρέφουν το μηχάνημα, και το κόστος για μια-δυο επιδιορθώσεις αρκεί για την αγορά ενός νέου μηχανήματος. Αυτή η σπάταλη συμπεριφορά είναι η πραγματικότητα, ενώ η δήλωση σχετικά με τη σπατάλη των προσφορών είναι ψευδής, δόλια και παραπλανητική. Ας αναφερθούμε στο παράδειγμα που συζητήσαμε νωρίτερα· αν θεωρούσαμε ότι ανήκει στην κατηγορία της διάθεσης ή της ουσίας ενός αντίχριστου, με ποια πτυχή της σημερινής συζήτησης θα σχετιζόταν; Σε ποια πτυχή θα ανήκε; Λένε: «Είμαι εδώ για να κάνω το καθήκον μου, όχι για να είμαι απλώς μακροχρόνια στη δούλεψή σου». Είναι σωστή αυτή η δήλωση; Είσαι εδώ για να κάνεις το καθήκον σου, ποιος, όμως, έχει ορίσει τι περιλαμβάνει και τι δεν περιλαμβάνει αυτό το καθήκον; Αυτές οι εργασίες δεν είναι μέρος των υποχρεώσεών σου; Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην καθημερινή ζωή, ευθύνη σου είναι να βγεις να κερδίσεις χρήματα για να ζήσεις την οικογένειά σου. Αν θέλεις λαχανικά και αποφασίσεις να τα καλλιεργήσεις μόνος σου, είναι επιλογή σου, όμως αυτό σημαίνει, άραγε, ότι οι άλλες δουλειές του σπιτιού δεν είναι δική σου ευθύνη; Η δήλωση που λέει ότι είσαι εδώ για να κάνεις το καθήκον σου είναι σωστή, το να λες, όμως, ότι δεν είσαι εδώ για να είσαι μακροχρόνια απλός δουλευτής δημιουργεί πρόβλημα. Τι σημαίνει να είσαι «μακροχρόνια απλός δουλευτής»; Ποιος σου φέρεται σαν να συμβαίνει αυτό; Κανείς δεν θεωρεί ότι είσαι ένας μακροχρόνια απλός δουλευτής, και το ότι κάνεις αυτές τις εργασίες ή καταβάλλεις λίγη προσπάθεια δεν συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Εγώ δεν θεωρώ ότι είσαι ένας μακροχρόνια απλός δουλευτής, ούτε κι ο οίκος του Θεού σε χρησιμοποιεί σαν να ίσχυε κάτι τέτοιο. Εκτελείς το έργο για το οποίο είσαι υπεύθυνος· όλα αυτά εντάσσονται στο αντικείμενο του καθήκοντός σου. Σε μικρότερη κλίμακα, κάτι τέτοιο διασφαλίζει την καθημερινότητά σου, εξασφαλίζει τη σωματική σου ευεξία και τη φυσιολογική λειτουργία των οργάνων σου, σου εξασφαλίζει μια καλή ζωή. Σε ευρύτερη κλίμακα, κάθε εργασία σχετίζεται με την επέκταση του έργου του Θεού. Γιατί, λοιπόν, κάποιες από αυτές τις εργασίες είσαι διατεθειμένος να τις κάνεις, ενώ άλλες όχι; Γιατί ενεργείς επιλεκτικά; Γιατί θεωρείς ότι το να καταβάλλεις λίγη προσπάθεια, να καθαρίζεις και να διαχειρίζεσαι το περιβάλλον είναι ταπεινωτική δουλειά, δουλειά ενός μακροχρόνια απλού δουλευτή; Να ένας λόγος: Όσον αφορά τις εντολές του Χριστού και όλες Του τις απαιτήσεις, οι άνθρωποι θεωρούν μέρος του καθήκοντός τους τις εργασίες που είναι διατεθειμένοι να κάνουν, ενώ εκείνες που δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν ή εκείνες στις οποίες αντιστέκονται τις θεωρούν εργασίες που αρμόζουν σ’ έναν μακροχρόνια απλό δουλευτή. Κάτι τέτοιο δεν είναι διαστρέβλωση των γεγονότων; Αυτή είναι μια μεροληπτική κατανόηση των πραγμάτων. Τι προκαλεί αυτήν τη μεροληπτική κατανόηση των πραγμάτων; Οι προτιμήσεις των ανθρώπων. Και προς τα πού κλίνουν αυτές οι προτιμήσεις; Εξαρτώνται απ’ το αν η σάρκα υποφέρει ή όχι. Αν η σάρκα δεν απολαμβάνει ανέσεις, αν υποφέρει από κακουχίες ή κόπωση, οι άνθρωποι αντιστέκονται. Τις εργασίες που είναι διατεθειμένοι να κάνουν, εκείνες που έχουν αίγλη και χαίρουν σεβασμού, τις αποδέχονται απρόθυμα και τις θεωρούν μέρος του καθήκοντός τους. Αυτή η στάση θα μπορούσε να θεωρηθεί εναντίωση στον Χριστό; Οι άνθρωποι εναντιώνονται με σθένος και αρνούνται να κάνουν εργασίες για τις οποίες είναι απρόθυμοι· όσο καλά κι αν επιχειρηματολογήσεις, εκείνοι απλώς αρνούνται και εναντιώνονται. Είναι εύκολο να βρεθεί λύση γι’ αυτές τις καταστάσεις και τα προβλήματα των ανθρώπων; Όλα εξαρτώνται από το πόσο αγαπάει κανείς την αλήθεια. Αν κάποιος δεν αγαπάει καθόλου την αλήθεια και την αποστρέφεται, τότε δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ποτέ. Αν, όμως, έχεις τη θέληση να υποφέρεις, αν μπορείς να επαναστατήσεις ενάντια στη σάρκα, αν δείξεις ειλικρινή υποταγή και υιοθετήσεις μια στάση υποταγής, τότε αυτά τα προβλήματα είναι εύκολο να διορθωθούν, σωστά; (Σωστά.) Ένας άνθρωπος, κατά τη διάρκεια της ζωής του, δεν γίνεται να μην εργαστεί καθόλου. Κάποιοι λένε: «Στο παρελθόν, οι αυτοκράτορες δεν εργάζονταν καθόλου». Ισχύει πράγματι αυτό; Οι περισσότεροι αυτοκράτορες δεν περνούσαν τον καιρό τους απολαμβάνοντας τη ζωή στο παλάτι. Κάποιοι άρχισαν από μικρή ηλικία να μελετούν ποίηση και λογοτεχνία, και εργάζονταν απ’ το πρωί ως το βράδυ. Αφού ανέβαιναν στον θρόνο, επισκέπτονταν τον κόσμο χωρίς να αποκαλύπτουν την ταυτότητά τους για να κατανοήσουν τα βάσανά του, ενώ, σε καιρούς εθνικής κρίσης, κάποιοι έβγαιναν ακόμα και στο πεδίο της μάχης. Μπορεί να μην υπήρξαν πολλοί τέτοιοι αυτοκράτορες, όμως υπήρξαν όντως μερικοί. Ακόμα κι αν υπήρξαν αυτοκράτορες που δεν έκαναν σχεδόν τίποτα, όπως λένε μερικοί, αυτοί ήταν ελάχιστοι. Όταν κάποιος δεν συμμετέχει σε καμία πραγματική δραστηριότητα αλλά συνεχίζει να ονειρεύεται τις πιο εκλεκτές απολαύσεις, είναι απλώς φαντασιόπληκτος.

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν πάντα ότι ο μόχθος της χειρωνακτικής εργασίας είναι κάτι το αναξιοπρεπές. Είναι σωστή αυτή η άποψη; Υπάρχουν κι εκείνοι που βλέπουν αυτόν τον μόχθο ως απλή δουλειά, και θεωρούν ότι μόνο οι επικεφαλής και εργάτες που κάνουν έργο για την εκκλησία εκτελούν το καθήκον τους· άραγε κατανοούν σωστά το θέμα; (Όχι.) Πρέπει να κατανοήσεις αυτό το ζήτημα ως εξής: Οι άνθρωποι πρέπει να εκτελέσουν όλα όσα απαιτεί ο Θεός απ’ τους ανθρώπους, καθώς και όλα τα διαφορετικά είδη έργου στον οίκο του Θεού· όλα αυτά υπολογίζονται ως καθήκον των ανθρώπων. Ό,τι έργο κι αν κάνουν οι άνθρωποι, αυτό είναι το καθήκον που πρέπει να εκτελέσουν. Τα καθήκοντα καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα αντικειμένων και πολλούς τομείς· για να το θέσουμε απλά, όμως, όποιο καθήκον κι αν εκτελείς, αυτό είναι υποχρέωσή σου και κάτι που οφείλεις να κάνεις. Εφόσον πασχίζεις με την καρδιά σου να το εκτελείς καλά, ο Θεός θα σε εγκρίνει και θα σε αναγνωρίζει ως κάποιον που πιστεύει αληθινά σ’ Εκείνον. Όποιος κι αν είσαι, αν προσπαθείς διαρκώς να αποφύγεις το καθήκον σου ή να κρυφτείς απ’ αυτό, τότε υπάρχει πρόβλημα. Για να το θέσουμε ευγενικά, είσαι υπερβολικά τεμπέλης, υπεκφεύγεις υπερβολικά, είσαι ακαμάτης, αγαπάς την άνεση και αποστρέφεσαι τη δουλειά. Για να το θέσουμε πιο σοβαρά, δεν είσαι διατεθειμένος να εκτελέσεις το καθήκον σου, και δεν δείχνεις ούτε αφοσίωση ούτε υποταγή. Αν δεν μπορείς ούτε καν να καταβάλεις σωματική προσπάθεια για να φέρεις σε πέρας αυτό το λίγο έργο, τότε τι μπορείς να κάνεις; Τι είσαι ικανός να κάνεις σωστά; Αν ένας άνθρωπος αντιμετωπίζει στ’ αλήθεια το καθήκον του με αφοσίωση και αίσθημα ευθύνης, τότε, όσο το απαιτεί ο Θεός και όσο το χρειάζεται ο οίκος του Θεού, αυτός ο άνθρωπος θα κάνει ό,τι του ζητάνε, χωρίς να κάνει προσωπικές επιλογές. Δεν είναι μία απ’ τις αρχές της εκτέλεσης του καθήκοντος να αναλαμβάνει κάποιος και να κάνει σωστά αυτό που μπορεί και οφείλει να κάνει; (Ναι.) Κάποιοι από αυτούς που κάνουν χειρωνακτική εργασία σε εξωτερικούς χώρους διαφωνούν, και λένε: «Περνάτε όλη σας τη μέρα κάνοντας το καθήκον σας στο δωμάτιό σας, προφυλαγμένοι απ’ τον αέρα και τον ήλιο. Δεν αντιμετωπίζετε καμία κακουχία, το καθήκον σας είναι πολύ πιο ξεκούραστο απ’ το δικό μας. Για ελάτε στη θέση μας, και θα δούμε αν αντέχετε να δουλεύετε σε εξωτερικό χώρο για τόσες ώρες, και να είστε έξω στον αέρα και τη βροχή». Στην πραγματικότητα, σε κάθε καθήκον υπάρχουν κάποιες κακουχίες. Στη σωματική δουλειά οι κακουχίες είναι σωματικές, και στη διανοητική δουλειά οι κακουχίες είναι διανοητικές· το καθένα με τη δυσκολία του. Πάντα είναι πιο εύκολο να λες κάτι παρά να το κάνεις. Όταν οι άνθρωποι αναλαμβάνουν πραγματικά μια εργασία, παίζει κρίσιμο ρόλο, απ’ τη μια μεριά, ο χαρακτήρας τους, κι απ’ την άλλη το αν αγαπούν ή δεν αγαπούν την αλήθεια. Ας μιλήσουμε πρώτα για τον χαρακτήρα. Αν κάποιος έχει καλό χαρακτήρα, βλέπει στα πάντα τη θετική τους πλευρά, και μπορεί να αποδέχεται και να αντιλαμβάνεται τα πράγματα από μια θετική οπτική και με βάση την αλήθεια· μέσα του, δηλαδή, όσον αφορά τον χαρακτήρα και το πνεύμα του είναι έντιμος. Αυτά απ’ τη σκοπιά του χαρακτήρα. Στη συνέχεια, ας μιλήσουμε για μια άλλη πτυχή: για το αν κάποιος αγαπάει ή δεν αγαπάει την αλήθεια. Το να αγαπάς την αλήθεια έχει να κάνει με την ικανότητά σου να την αποδεχθείς. Με άλλα λόγια, ανεξάρτητα απ’ το αν κατανοείς ή δεν κατανοείς τα λόγια του Θεού και απ’ το αν κατανοείς ή δεν κατανοείς την πρόθεση του Θεού, ανεξάρτητα απ’ το αν η άποψη, η γνώμη και η οπτική σου πάνω στη δουλειά, πάνω στο καθήκον που πρέπει να εκτελέσεις, συμβαδίζουν με την αλήθεια, πρέπει να μπορείς και πάλι να το αποδεχθείς απ’ τον Θεό· αν είσαι υποτακτικός και ειλικρινής, αυτό αρκεί και δείχνει ότι διαθέτεις τα προσόντα για να εκτελέσεις το καθήκον σου, ενώ αποτελεί και την ελάχιστη απαίτηση. Αν είσαι υποτακτικός και τίμιος, τότε, όταν εκτελείς μια εργασία, δεν θα είσαι επιπόλαιος και δεν θα λουφάρεις· αντίθετα, θα την κάνεις με όλη σου την καρδιά και με όλη σου τη δύναμη. Αν η εσωτερική κατάσταση ενός ανθρώπου είναι λανθασμένη και γεννηθεί μέσα του αρνητικότητα, τότε χάνει την ώθησή του και γίνεται επιπόλαιος· ξέρει πολύ καλά μέσα του πως η κατάστασή του δεν είναι σωστή, κι όμως συνεχίζει να μην αναζητά την αλήθεια ώστε να διορθώσει αυτήν την κατάσταση. Άνθρωποι σαν κι αυτούς δεν αγαπούν καθόλου την αλήθεια, κι είναι μόνο ελαφρώς διατεθειμένοι να εκτελέσουν το καθήκον τους· δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να καταβάλουν προσπάθεια ή να υποφέρουν κακουχίες, ενώ προσπαθούν πάντα να λουφάρουν. Στην πραγματικότητα, ο Θεός τα έχει ήδη εξετάσει εξονυχιστικά όλα αυτά. Γιατί, λοιπόν, δεν δίνει καμία προσοχή σ’ αυτούς τους ανθρώπους; Ο Θεός περιμένει απλώς να ξυπνήσει ο εκλεκτός λαός Του για να διακρίνει, να εκθέσει και να αποκλείσει αυτούς τους ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι, όμως, συνεχίζουν να σκέφτονται μέσα τους: «Μα τι έξυπνος που είμαι. Το ίδιο φαγητό τρώμε, αλλά μετά τη δουλειά εσείς είστε εντελώς εξαντλημένοι κι εγώ ούτε που έχω κουραστεί. Εγώ είμαι ο έξυπνος. Δεν δουλεύω και τόσο σκληρά· όποιος δουλεύει σκληρά είναι βλάκας». Είναι σωστό να έχουν αυτήν τη θεώρηση για τους τίμιους ανθρώπους; Όχι. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι που εργάζονται σκληρά όταν εκτελούν το καθήκον τους κάνουν πράξη την αλήθεια και ικανοποιούν τον Θεό, άρα είναι οι πιο έξυπνοι απ’ όλους. Γιατί είναι έξυπνοι; Λένε: «Δεν κάνω τίποτα που να μη μου το ζητάει ο Θεός, και κάνω όλα όσα μου ζητάει ο Θεός. Κάνω ό,τι ζητήσει Εκείνος, με όλη μου την καρδιά και με όλη μου την ενέργεια, και δεν ενεργώ σε καμία περίπτωση μηχανικά. Δεν το κάνω αυτό για κάποιον άνθρωπο, το κάνω για τον Θεό. Ο Θεός μ’ αγαπάει τόσο πολύ· οφείλω να το κάνω αυτό για να Τον ικανοποιήσω». Αυτή είναι η σωστή ψυχική κατάσταση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, όταν η εκκλησία απομακρύνει ανθρώπους, όλοι εκείνοι που συνεχώς ελίσσονται ενώ εκτελούν το καθήκον τους να αποκλείονται, ενώ όσοι είναι τίμιοι και αποδέχονται την εξονυχιστική εξέταση του Θεού να παραμένουν. Η κατάσταση αυτών των τίμιων ανθρώπων βελτιώνεται συνεχώς, και ο Θεός τούς προστατεύει σε ό,τι κι αν τους τύχει. Και πώς κέρδισαν αυτήν την προστασία; Χάρη στην τιμιότητα που έχουν μέσα στην καρδιά τους. Δεν φοβούνται τις κακουχίες ούτε την εξάντληση όταν εκτελούν το καθήκον τους, και δεν είναι επιλεκτικοί με οτιδήποτε τους ανατίθεται· δεν ρωτάνε το γιατί, απλώς κάνουν ό,τι τους λένε, υπακούν χωρίς να διεξάγουν έρευνες ούτε αναλύσεις και χωρίς να λαμβάνουν τίποτε άλλο υπόψη τους. Δεν κάνουν υπολογισμούς, και έχουν την ικανότητα να υπακούν στα πάντα. Η εσωτερική τους κατάσταση είναι πάντα πολύ κανονική. Όταν έρχονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο, ο Θεός τούς προστατεύει, το ίδιο κάνει κι όταν τους βρίσκουν αρρώστιες ή λοιμοί, και στο μέλλον αυτοί οι άνθρωποι θα απολαμβάνουν μόνο ευλογίες. Κάποιοι δεν μπορούν με τίποτα να δουν αυτό το ζήτημα ξεκάθαρα. Όταν βλέπουν τίμιους ανθρώπους να αντέχουν πρόθυμα τις κακουχίες και την εξάντληση ενώ εκτελούν το καθήκον τους, θεωρούν αυτούς τους τίμιους ανθρώπους ανόητους. Πείτε Μου, είναι ανοησία αυτό; Αυτό είναι ειλικρίνεια και αληθινή πίστη. Όταν κάποιος δεν έχει αληθινή πίστη, υπάρχουν πολλά που δεν θα μπορέσει ποτέ να κατανοήσει ούτε να εξηγήσει πραγματικά. Μόνο όσοι κατανοούν την αλήθεια, όσοι ζουν διαρκώς ενώπιον του Θεού και έχουν κανονική σχέση μαζί Του, καθώς και όσοι υποτάσσονται αληθινά σ’ Εκείνον και έχουν ειλικρινά φόβο Θεού γνωρίζουν μέσα τους με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τι πραγματικά συμβαίνει. Γιατί εκείνοι γνωρίζουν, ενώ οι άλλοι όχι; Χάρη στην εμπειρία που έχουν κερδίσει οι πρώτοι επειδή έκαναν πράξη την αλήθεια και υπήρξαν τίμιοι άνθρωποι. Αυτήν την εμπειρία δεν μπορεί να τη δώσει κανείς, ούτε μπορεί κανείς να την κλέψει ή να την αφαιρέσει. Δεν είναι ευλογία αυτό; Μια τέτοια κατάσταση ευλογίας δεν μπορούν να την αποκτήσουν οι κοινοί άνθρωποι. Και γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή οι άνθρωποι είναι υπερβολικά δόλιοι και μοχθηροί· τους λείπει η τιμιότητα, δεν μπορούν να είναι τίμιοι, δεν έχουν ειλικρίνεια στην καρδιά τους, κι έτσι υπάρχει περιορισμός σε όσα λαμβάνουν. Όσο για τους αντίχριστους, είναι ακόμα πιο περιττό να τους αναφέρουμε. Με βάση τη στάση τους απέναντι σε διάφορα ζητήματα, καθώς και τη φύση-ουσία τους, ειδικά, όμως, με βάση τη στάση τους απέναντι στον Χριστό, άνθρωποι όπως οι αντίχριστοι δεν πρόκειται ποτέ να λάβουν αυτήν την ευλογία. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή έχουν μέσα τους υπερβολική μοχθηρία και πονηριά! Φέρονται στους ανθρώπους διαφορετικά ανάλογα με το ποιοι είναι, αλλάζουν πρόσωπα όπως οι χαμαιλέοντες τα χρώματά τους, και η σκέψη τους τρέχει μονίμως· ενεργούν μόνο όταν είναι σίγουροι για την επιτυχία τους, δεν είναι ειλικρινείς απέναντι στον Θεό, δεν υποτάσσονται καθόλου σ’ Εκείνον, και κάνουν μόνο συναλλαγές μαζί Του. Σε τι οδηγούν τέτοιες στάσεις και μια τέτοια ουσία; Στο να μην μπορούν να διακρίνουν ούτε να κατανοήσουν σε κανένα ζήτημα την ουσία των διάφορων ανθρώπων και καταστάσεων, ούτε και τις αλήθειες που αφορούν αυτές τις καταστάσεις. Έχουν τα λόγια του Θεού απλωμένα μπροστά τους, είναι μορφωμένοι, ξέρουν να διαβάζουν και να αναλύουν, έχουν νοημοσύνη και ξέρουν πώς να εξετάζουν εξονυχιστικά· γιατί, λοιπόν, δεν μπορούν να κατανοήσουν; Σε όποια ηλικία κι αν φτάσουν, ακόμα κι αν φτάσουν τα ογδόντα, και πάλι δεν πρόκειται να κατανοήσουν. Γιατί δεν πρόκειται να κατανοήσουν; Ο κυριότερος λόγος είναι ότι τα μάτια τους είναι καλυμμένα. Κάποιοι λένε: «Μα δεν είδαμε να τους καλύπτει κανείς τα μάτια». Αυτό που έχει καλυφθεί είναι η καρδιά τους. Τι σημαίνει ότι έχει καλυφθεί; Σημαίνει ότι η καρδιά τους δεν έχει διαφωτιστεί· είναι αιωνίως καλυμμένη μ’ ένα πέπλο. Στο παρελθόν, έχει ειπωθεί ότι «επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου». Ποιος πάχυνε, λοιπόν, την καρδιά των αντίχριστων; Στην πραγματικότητα, ο Θεός είναι Αυτός που δεν τους διαφώτισε. Δεν σκοπεύει να τους οδηγήσει στην τελείωση ούτε να τους σώσει. Απλώς επεμβαίνει την κατάλληλη στιγμή, σε κρίσιμα και σημαντικά σημεία, για να τους συγκρατήσει κάπως και να εμποδίσει τυχόν ζημιά στα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Τις περισσότερες φορές, όμως, σε ζητήματα που αφορούν τα λόγια του Θεού, την αλήθεια, την υποταγή σ’ Εκείνον, την αυτογνωσία τους και τη γνώση τους για Εκείνον, δεν τους διαφωτίζει ποτέ. Μπορεί να πουν κάποιοι: «Δεν ισχύει αυτό. Πώς μπορείς και λες ότι δεν τους διαφωτίζει; Μερικοί άνθρωποι που χαρακτηρίζονται πλέον αντίχριστοι είναι πολύ ευφυείς. Μετά από ένα κήρυγμα, αν εσύ μίλησες για τρεις ώρες, εκείνοι μπορούν να μιλήσουν για έξι. Δεν είναι αυτό διαφώτιση;» Για όσες ώρες κι αν μιλήσουν, και τριάντα να είναι, λένε μόνο ένα μάτσο λόγια και δόγματα. Οι Φαρισαίοι και οι γραφείς μιλούσαν καλύτερα απ’ αυτούς τους ανθρώπους; Όλοι τους ήταν ειδήμονες στο κήρυγμα και όλοι τους μιλούσαν με ευφράδεια, αλλά τι νόημα είχε αυτό; Όταν ήρθε ο Θεός, και πάλι Του αντιστέκονταν και Τον καταδίκαζαν. Και τι τους έφερε αυτό; Τους έφερε καταστροφή, αιώνια απώλεια και μεγάλη συμφορά. Εξωτερικά, οι πάντες μέσα στον οίκο του Θεού φαίνεται να εκτελούν το καθήκον τους· όλοι τρώνε τρία γεύματα τη μέρα, εκτελούν το καθήκον τους κατά τη διάρκεια της μέρας και ξεκουράζονται τη νύχτα. Μετά από κάποια χρόνια, όμως, οι διαφορές ανάμεσα στα διάφορα είδη ανθρώπων είναι σημαντικές, και οι εκβάσεις των διαφορετικών τύπων ανθρώπων αποκαλύπτονται και διαχωρίζονται. Κάποιοι διακηρύσσουν στα λόγια ότι πιστεύουν στον Θεό, αλλά δεν ακολουθούν το σωστό μονοπάτι· αντίθετα, οδεύουν τρέχοντας προς την κόλαση. Άλλοι αγαπούν την αλήθεια και πασχίζουν διαρκώς γι’ αυτήν, κι έτσι εισέρχονται λίγο λίγο στην αλήθεια-πραγματικότητα. Κάποιοι θέλουν διαρκώς να ζουν με άνεση και εκτελούν το καθήκον τους με όλο και μεγαλύτερη πονηριά, και στο τέλος αποκλείονται. Κάποιοι αποδέχονται την αλήθεια, γίνονται μέσα τους όλο και πιο τίμιοι, βιώνουν μια αλλαγή στη ζωή-διάθεσή τους, και κερδίζουν την αγάπη τόσο του Θεού όσο και των ανθρώπων. Κάποιοι επικεντρώνονται συνεχώς στο να κηρύσσουν λόγια και δόγματα και, μετά από όλα αυτά τα κηρύγματα, ο Θεός τούς αποστρέφεται και τους απορρίπτει, κι έτσι καταστρέφονται. Κάποιοι δεν έχουν πνευματική κατανόηση και, όσο περισσότερα κηρύγματα ακούνε, τόσο περισσότερο μπερδεύονται, τόσο λιγότερο τους ενδιαφέρει η αλήθεια, τόσο λιγότερο υποτακτικοί γίνονται· θέλουν να ενεργούν με πείσμα και ιδιοτροπία, προσπαθούν διαρκώς να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους και επιζητούν τη δόξα, τα κέρδη και τη θέση. Αυτό είναι επικίνδυνο. Κάποιοι ακολουθούν τον Θεό για αρκετά χρόνια και, αφού φάνε και πιουν τα λόγια Του και βιώσουν πολλά πράγματα, καταφέρνουν να κατανοήσουν πολλές αλήθειες, ν’ αποκτήσουν όλο και μεγαλύτερη πίστη στον Θεό, και να κερδίσουν την έγκρισή Του. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό, ζουν τη ζωή της εκκλησίας και εκτελούν τα καθήκοντά τους· γιατί, λοιπόν, μετά από οκτώ ή δέκα χρόνια, πετυχαίνουν διαφορετικά αποτελέσματα, ο καθένας ανάλογα με το είδος στο οποίο ανήκει; Τι δείχνει αυτό; Δεν υπάρχουν διαφορές στη φύση-ουσία των ανθρώπων; (Υπάρχουν.)

Ακούστε κι άλλο ένα ζήτημα και αναλογιστείτε σε ποια κατηγορία από τις εκδηλώσεις των αντίχριστων που έχουμε συζητήσει ανήκει. Σε κάποιες εκκλησίες, υπάρχουν ξεκάθαρα κακοί άνθρωποι που ενεργούν τυραννικά και παράλογα. Δεν μπορούν να κάνουν καμία συγκεκριμένη δουλειά, κι όμως θέλουν πάντα να έχουν εξουσία. Σε οποιαδήποτε δουλειά αναλαμβάνουν, προκαλούν αναστάτωση και καταστροφή και δεν τηρούν τις αρχές, ενώ, σε οτιδήποτε κάνουν, δεν θέλουν ποτέ να πληρώνουν το τίμημα, κι όμως θέλουν πάντα να τους ακούνε οι άλλοι. Με δυο λόγια, ένας τέτοιος άνθρωπος θα ενοχλεί πολλούς άλλους όσο βρίσκεται σε μια εκκλησία, ενώ το έργο του οίκου του Θεού και η τάξη της εκκλησίας θα επηρεάζονται και θα πλήττονται. Αυτού του είδους οι άνθρωποι μπορεί να μην έχουν διαπράξει απροκάλυπτα κάποια πολύ κακή πράξη ούτε να έχουν βλάψει τους αδελφούς και τις αδελφές· όταν, όμως, κοιτάζεις την ανθρώπινη φύση τους, την ουσία τους, την οπτική τους σε διάφορα ζητήματα, καθώς και τη στάση τους απέναντι στους αδελφούς και τις αδελφές, στο έργο του οίκου του Θεού και στα καθήκοντά τους, κατανοείς ότι ανήκουν ξεκάθαρα στις τάξεις των κακών. Πώς πρέπει να χειριστώ έναν τέτοιο άνθρωπο αν έρθω αντιμέτωπος μαζί του πριν το αντιληφθούν οι αδελφοί κι οι αδελφές; Πρέπει να περιμένω να κάνει κάποιο σοβαρό λάθος ή να προκαλέσει κάποια μεγάλη καταστροφή και να τον αποπέμψω, να τον διώξω, δηλαδή, όταν προκαλέσει μεγάλο «ντόρο»; Είναι απαραίτητο αυτό; (Όχι.) Τι να κάνω, τότε; Αν μη τι άλλο, πρέπει να τον απαλλάξω από το καθήκον του. Έπειτα, πρέπει να τον απομονώσω ή να τον αποπέμψω, κι έτσι να μην τον αφήσω να κάνει το καθήκον του ώστε να μην επηρεαστούν άλλοι άνθρωποι. Στο ζωτικής σημασίας έργο του οίκου του Θεού, δεν επιτρέπεται η παρουσία τέτοιων κακών ανθρώπων. Είναι σωστή αυτή η αρχή; Αν δεν έχουν αποκαλυφθεί, τότε εντάξει· μόλις, όμως, αποκαλυφθούν, γίνουν ξεκάθαρα ορατοί και ταξινομηθούν ως κακοί άνθρωποι, είναι σωστό να τους απομακρύνω; (Ναι.) Μπορεί να πουν κάποιοι: «Αυτό δεν θα λειτουργήσει. Εσύ τους έχεις διακρίνει ξεκάθαρα, οι άλλοι όμως όχι. Αν τους απομακρύνεις, οι άλλοι θα επηρεαστούν. Αν τους απομακρύνεις απλώς και μόνο επειδή τους έχεις διακρίνει ξεκάθαρα εσύ, αυτό δεν θα σημαίνει ότι παίρνεις μόνος σου την απόφαση; Αφήνεις πραγματικά την εξουσία στην αλήθεια μ’ αυτόν τον τρόπο; Πρέπει να συναθροιζόμαστε και να συναναστρεφόμαστε με τους αδελφούς και τις αδελφές, να αναλύουμε μαζί τους, να κάνουμε ιδεολογικό έργο σ’ αυτούς, να συγκεντρώνουμε υλικό και να λαμβάνουμε έγκριση απ’ όλους πριν προχωρήσουμε. Χρειάζεται να ακολουθείς τις διαδικασίες· αν δεν το κάνεις, τότε δεν παραβιάζεις τις εργασιακές ρυθμίσεις της εκκλησίας; Δεν θα ήταν λάθος κάτι τέτοιο; Εσύ ο ίδιος οφείλεις πρώτος να συμμορφώνεσαι με τις εργασιακές ρυθμίσεις της εκκλησίας· δεν είναι δυνατό να τις σαμποτάρεις. Επιπλέον, ό,τι κι αν γίνεται δεν γίνεται από ενδιαφέρον για τους αδελφούς και τις αδελφές; Αφού ισχύει όντως αυτό, είναι ανάγκη να ενημερώσεις πλήρως όλους τους αδελφούς και τις αδελφές γι’ αυτό το θέμα και να τους ξεκαθαρίσεις απόλυτα αυτήν την πτυχή της αλήθειας. Δεν μπορείς να τους αφήσεις μπερδεμένους· πρέπει να δώσεις σε όλους τους αδελφούς και τις αδελφές τη δυνατότητα να διακρίνουν». Αν δεν ακολουθούνταν αυτές οι διαδικασίες κι Εγώ έλεγα να αποπεμφθεί κάποιος, πώς θα προχωρούσατε; Δεν θα ξέρατε τι να κάνετε, έτσι δεν είναι; Το γεγονός ότι θα μπλοκάρατε αποδεικνύει ότι κάποιοι από σας έχουν τέτοιες οπτικές. Αυτά που λέω έχουν συμβεί. Σε ένα εργασιακό περιβάλλον ζωτικής σημασίας, υπήρχε ένας διάβολος με κακή ανθρώπινη φύση, που λούφαρε με δολιότητα ενώ έκανε το καθήκον του, και προσπαθούσε να αποφεύγει τις κακουχίες και την εξάντληση. Διατάρασσε και αναστάτωνε το έργο της εκκλησίας με κάθε ευκαιρία και, όταν κλαδεύτηκε, έγινε απείθαρχος και απέρριψε εντελώς την αλήθεια. Ήθελε πάντα να έχει κάποιο αξίωμα, να κάνει κουμάντο και ταυτόχρονα να δίνει εντολές και στους άλλους, ενώ δεν λάμβανε ποτέ υπόψη τα συμφέροντα της εκκλησίας ούτε τηρούσε τις αρχές· ενεργούσε μόνο με βάση τις προτιμήσεις του. Όσο ήταν υπεύθυνος για το έργο, αγνοούσε αρκετά από αυτά που του υποδείκνυα να κάνει, και φερόταν λες και τα λόγια Μου του έμπαιναν από το ένα αυτί και του έβγαιναν απ’ το άλλο. Εκτός του ότι δεν έκανε τις εργασίες του, προκαλούσε και αναστάτωση. Η εκκλησία είναι ένας σημαντικός χώρος εργασίας για την εκτέλεση των καθηκόντων· αν νόμιζε ότι είχε έρθει όχι για να κάνει το καθήκον του, αλλά για να ζει με πριγκιπικές ανέσεις ή για να χαρεί μια πρόωρη συνταξιοδότηση, έκανε λάθος. Ο οίκος του Θεού δεν είναι ούτε κοινωφελές ίδρυμα ούτε ξενώνας αστέγων. Καθάρματα σαν αυτόν τον άνθρωπο είναι άχρηστα όπου κι αν πάνε· δεν δείχνουν ποτέ αφοσίωση σε κανένα απ’ τα καθήκοντά τους, φέρονται πάντα επιπόλαια και απλώς ζουν, έτσι, χωρίς κανέναν σκοπό. Είπα, λοιπόν, να τον αποπέμψουν αμέσως. Θα ήταν εύκολο να γίνει πράξη αυτό; (Ναι.) Για έναν ορισμένο τύπο ανθρώπου, όμως, είναι δύσκολη η υλοποίηση ακόμα και μιας τόσο απλής υπόθεσης. Απ’ τη στιγμή που μίλησα, πέρασαν τρεις μήνες μέχρι να εκδιωχθεί, τελικά, με τη βία αυτός ο κακός άνθρωπος. Ποιος ήταν ο λόγος; Αφού έδωσα την εντολή να αποπεμφθεί αυτός ο άνθρωπος, ο επικεφαλής εκείνης της εκκλησίας άρχισε να «υλοποιεί» την εργασία. Και πώς την υλοποίησε; Συγκάλεσε μια συνάθροιση για να ψηφίσουν όλοι σχετικά με την απόφαση. Μετά από πολλή συζήτηση, η πλειοψηφία συμφώνησε τελικά να αποπεμφθεί, όμως υπήρχε μία ψήφος κατά, κι έτσι το ζήτημα πήρε αναβολή. Αυτός ο επικεφαλής είπε ότι ήταν ανάγκη να κάνει έργο στον άνθρωπο που διαφωνούσε, να συζητήσει μαζί του και να ζητήσει τη συγκατάθεσή του. Στο μεταξύ, Εγώ ρώτησα δύο φορές αν αυτός ο άνδρας είχε αποπεμφθεί, και ο επικεφαλής απάντησε πως αυτό δεν είχε συμβεί, πως ακόμα συγκέντρωναν και συνόψιζαν πληροφορίες. Πίσω απ’ την πλάτη Μου, είπε και τα εξής: «Εφόσον έστω κι ένας άνθρωπος διαφωνεί, δεν μπορούμε να τον αποπέμψουμε». Αυτό που εννοούσε με τα λόγια του ήταν ότι εκείνος δεν ήθελε να αποπέμψει αυτόν τον άνθρωπο, κι έτσι βρήκε αυτήν την παράλογη αιτία. Στην πραγματικότητα, εξαπατούσε τους άλλους· φοβόταν μήπως προσβάλει αυτόν τον άνθρωπο και δεν τολμούσε να τον αποπέμψει. Στο τέλος, ήρθε τελεσίγραφο από τον Άνωθεν: «Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να αποπεμφθεί. Αν δεν φύγει, θα φύγεις εσύ. Ένας απ’ τους δυο σας πρέπει να φύγει· διάλεξε ποιος θα είναι!» Όταν το άκουσε αυτό ο επικεφαλής, σκέφτηκε: «Δεν γίνεται να φύγω, δεν έχω χαρεί αρκετά τη θέση μου!» Και μόνο τότε έδιωξε τον διάβολο. Πείτε Μου, γιατί προστάτευε τον διάβολο αυτός ο επικεφαλής; Αυτή δεν είναι η προσέγγιση ενός αντίχριστου; Αυτή είναι επακριβώς η συμπεριφορά ενός αντίχριστου.

Κάποιοι άνθρωποι διακηρύσσουν συνεχώς την πίστη τους στον Θεό, αλλά όταν τους τυχαίνει κάτι, ζητούν τη γνώμη κάθε αδελφού και αδελφής· ποτέ, όμως, δεν ζητούν τη γνώμη του Χριστού. Δεν ρωτούν να μάθουν τι λέει ο Χριστός, ποιο είναι το συμπέρασμά Του, γιατί θέλει να κάνει αυτήν την ενέργεια ή πώς πρέπει να υποταχθούν οι άνθρωποι. Έχουν ζητήσει τη γνώμη καθενός απ’ τους αδελφούς και τις αδελφές και είναι σε θέση να σεβαστούν όλες τις γνώμες και τις σκέψεις τους, αλλά δεν αποδέχονται ούτε μία πρόταση που έχει πει ο Χριστός, κι έτσι δείχνουν ότι δεν έχουν καμία πρόθεση να υποταχθούν. Ποια είναι η φύση αυτής της πράξης; Δεν πρόκειται για αντίχριστους; (Ναι.) Τι συμβαίνει στην προκειμένη κατάσταση; Γιατί δεν υλοποιούν αυτήν την υπόθεση; Γιατί τους είναι τόσο δύσκολο να την υλοποιήσουν; Υπάρχει λόγος. Σκέφτονται: «Ο χριστός κατέχει την αλήθεια και την ουσία του θεού, αλλά αυτά είναι όλα επίσημα λόγια, σκέτα δόγματα και συνθήματα. Όσον αφορά τα αληθινά ζητήματα, δεν μπορείς να διακρίνεις ξεκάθαρα κανέναν. Τα λόγια σου τα λες απλώς για να τα ακούμε, για να τυπώνονται σε βιβλία, και καμία σχέση δεν έχουν με τις πραγματικές σου ικανότητες. Αν, λοιπόν, προσδιορίσεις κάποιον ως κακό άνθρωπο ή αντίχριστο, μπορεί αυτός ο προσδιορισμός να μην είναι ακριβής. Εγώ γιατί δεν πήρα είδηση ότι είναι κακός ή αντίχριστος; Εγώ γιατί δεν κατανοώ αυτό το ζήτημα;» Έτσι δεν σκέφτονται; Πιστεύουν τα εξής: «Μόνο δύο φορές τον έχεις συναντήσει αυτόν τον άνθρωπο, τον έχεις δει να λέει κάποια λίγα λόγια και να κάνει ένα πράγμα, και τον ορίζεις ως κακό. Οι αδελφοί κι οι αδελφές δεν έχουν αυτήν τη γνώμη· εσύ πώς μπορείς και την έχεις; Γιατί να έχουν τόσο μεγάλη βαρύτητα τα λόγια σου; Δεν έχω δει αυτόν τον άνθρωπο να κάνει κακές πράξεις ούτε ξέρω τι άσχημα πράγματα έχει κάνει στο παρελθόν, κι έτσι δεν μπορώ να πω ‘‘Αμήν’’ σε όσα λες. Έχω αντιλήψεις και επιφυλάξεις όσον αφορά αυτό που κάνεις. Παρότι έχω αντιλήψεις, όμως, δεν μπορώ να τις εκφράσω ευθέως, κι έτσι πρέπει να καταφύγω σε πλάγιες μεθόδους: Θα αφήσω ν’ αποφασίσουν οι αδελφοί κι οι αδελφές γι’ αυτό το θέμα με ψηφοφορία. Αν οι αδελφοί κι οι αδελφές διαφωνήσουν, τότε δεν μπορεί να γίνει τίποτα· θα τους κλαδέψεις μήπως κι όλους αυτούς; Εξάλλου, δεν έχεις αλληλεπιδράσει μ’ αυτόν τον άνθρωπο παρά μόνο λίγες φορές, κι έπειτα τον όρισες ως κακό. Γιατί δεν του δίνεις ούτε μία ευκαιρία; Κοίτα πόσο ανεκτικοί και στοργικοί είναι οι αδελφοί κι οι αδελφές. Δεν μπορώ να γίνω εγώ ο κακός· πρέπει κι εγώ να είμαι στοργικός και να δίνω ευκαιρίες στους ανθρώπους· όχι σαν κι εσένα, που βγάζεις γρήγορα συμπεράσματα γι’ αυτούς. Δεν είναι απλό πράγμα ν’ αποπέμψεις κάποιον· κι αν γίνει αδύναμος μετά; Όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα, ο χριστός πρέπει να προστατεύει τους αδελφούς και τις αδελφές. Πρέπει να ανέχεται την όποια ανοησία, επαναστατικότητα ή άγνοια που θα δείξουν οι αδελφοί κι οι αδελφές, και να μην είναι τόσο αποφασιστικός και άσπλαχνος. Δεν υποτίθεται ότι το έλεος του θεού είναι άφθονο; Πού πήγε αυτό το έλεος; Το να ορίζεις όποιον δεν σου αρέσει ως κακό και να θέλεις να τον διώξεις δεν συμβαδίζει καθόλου με τους κανόνες!» Αυτά είναι αντιλήψεις, σωστά; (Ναι.) Όταν ο Χριστός κάνει κάτι ή παίρνει μια απόφαση, αν δεν συμφωνούν μ’ αυτήν, τότε είναι δύσκολο να την υλοποιήσουν. Χασομερούν, βρίσκουν διάφορες προφάσεις και μεθόδους για να εναντιωθούν· πολύ απλά, αρνούνται να την υλοποιήσουν ή να υπακούσουν. Η πρόθεσή τους είναι η εξής: «Αν εγώ δεν το υλοποιήσω, τότε η εργασία σου δεν θα πραγματοποιηθεί!» Άκου, λοιπόν: Αν δεν το υλοποιήσεις εσύ, τότε θα βρω για επικεφαλής κάποιον που να μπορεί να το κάνει, κι εσύ μπορείς να πας από κει που ήρθες! Αυτός δεν πρέπει να είναι ο τρόπος χειρισμού του ζητήματος; (Ναι.) Έτσι απλά τον έδιωξα, με ευθύτητα και αποτελεσματικότητα· δεν χρειάστηκε να το συζητήσω με κανέναν.

Κάποιοι άνθρωποι δεν κατανοούν ποτέ την αλήθεια, ενώ έχουν πάντα αμφιβολίες για τα λόγια του Θεού. Λένε: «Είναι το ίδιο να έχει εξουσία η αλήθεια και να έχει εξουσία ο χριστός; Τα λόγια του χριστού δεν είναι κατ’ ανάγκη και πάντα σωστά, επειδή υπάρχει μια πτυχή του που είναι ανθρώπινη». Δεν μπορούν να αποδεχθούν το γεγονός ότι ο Χριστός έχει εξουσία. Αν επρόκειτο για την εξουσία του Πνεύματος του Θεού, τότε δεν θα είχαν καθόλου αντιλήψεις. Ποιο πρόβλημα υπάρχει εδώ; Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία για τον Θεό τον εν τοις ουρανοίς, όμως αμφιβάλλουν πάντα για τον ενσαρκωμένο Θεό. Ο Χριστός έχει εκφράσει τόσο πολλή αλήθεια, κι όμως εκείνοι δεν Τον αναγνωρίζουν ως ενσαρκωμένο Θεό. Μπορούν, λοιπόν, να αναγνωρίσουν ότι ο Χριστός είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή; Είναι δύσκολο να πει κανείς με βεβαιότητα. Άνθρωποι σαν κι αυτούς, ακόμα κι αν ακολουθούν τον Χριστό, μπορούν να μαρτυρήσουν περί Αυτού; Είναι σε σύμπνοια με τον Χριστό; Δεν υπάρχει οριστική απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα. Αβέβαιο είναι, επίσης, και το αν τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να ακολουθήσουν το μονοπάτι μέχρι τέλους. Κάποιοι άνθρωποι αναγνωρίζουν πλήρως μέσα τους ότι, στον οίκο του Θεού, η αλήθεια έχει εξουσία. Πώς, όμως, κατανοούν το γεγονός ότι η αλήθεια έχει εξουσία; Θεωρούν ότι, όποια δουλειά και να γίνεται, εφόσον σχετίζεται με τον οίκο του Θεού, τότε όλοι θα πρέπει να συζητούν και να αποφασίζουν από κοινού. Εφόσον παρθεί μια ομόφωνη απόφαση, όποια κι αν είναι η έκβαση, πρέπει να εφαρμοστεί. Πιστεύουν πως αυτό σημαίνει να έχει εξουσία η αλήθεια. Είναι σωστή αυτή η άποψη; Πρόκειται για μια θλιβερή παρανόηση· είναι η πλέον παράλογη και εξωφρενική δήλωση. Από πού προέρχεται η αλήθεια; Εκφράζεται από τον Χριστό. Μόνο ο Χριστός είναι η αλήθεια, ενώ η διεφθαρμένη ανθρωπότητα δεν έχει καθόλου αλήθεια· πώς, λοιπόν, οι άνθρωποι να βγάλουν την αλήθεια μέσα απ’ τη συζήτηση; Αν οι άνθρωποι μπορούσαν να βγάλουν την αλήθεια μέσα απ’ τη συζήτηση, κάτι τέτοιο θα συνεπαγόταν ότι η διεφθαρμένη ανθρωπότητα κατέχει την αλήθεια. Αυτό δεν είναι ό,τι πιο παράλογο; Γι’ αυτό, το να έχει εξουσία η αλήθεια σημαίνει να έχει εξουσία ο Χριστός, σημαίνει να έχουν εξουσία τα λόγια του Θεού, όχι να έχουν όλοι εξουσία και γνώμη. Είναι σωστό να γίνονται συναθροίσεις με σκοπό τη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια και τα λόγια του Θεού· αυτή είναι η ζωή της εκκλησίας. Ποια επίδραση έχει, όμως, αυτός ο τρόπος άσκησης; Να έχουν όλοι τη δυνατότητα να κατανοήσουν την αλήθεια και να μάθουν τα λόγια του Θεού, να γίνουν τα πράγματα έτσι ώστε όλοι να μπορέσουν να υποταχθούν στα λόγια του Θεού και να εργαστούν σύμφωνα μ’ αυτά. Οι άνθρωποι συναθροίζονται για να συναναστραφούν πάνω στην αλήθεια ακριβώς επειδή δεν την κατανοούν. Αν κατανοούσαν την αλήθεια, θα υποτάσσονταν απευθείας στον Χριστό και στα λόγια του Θεού· αυτή θα ήταν ειλικρινής υποταγή. Αν μια μέρα ολόκληρος ο εκλεκτός λαός του Θεού κατανοήσει την αλήθεια, τότε θα υποταχθεί απευθείας σύσσωμος στον Χριστό, θα Τον εξυψώσει και θα μαρτυρήσει περί Αυτού· αυτό θα σημάνει την ολοκλήρωση του εκλεκτού λαού του Θεού. Ακόμα περισσότερο, θα μαρτυρά ότι ο οίκος του Θεού κυβερνάται από την αλήθεια, από τον Χριστό. Μόνο τέτοια γεγονότα και μαρτυρίες θα αποδείκνυαν ότι ο Θεός έχει κυριαρχήσει στη γη ως βασιλιάς, και ότι έχει εμφανιστεί η βασιλεία του Χριστού. Πώς κατανοούν, όμως, κάποιοι αντίχριστοι και ψευδοεπικεφαλής την έννοια του να έχει εξουσία η αλήθεια; Σύμφωνα με την υλοποίησή τους, το να έχει εξουσία η αλήθεια σημαίνει να έχουν εξουσία οι αδελφοί κι οι αδελφές. Όποια δουλειά κι αν κάνουν, αν την αντιλαμβάνονται καλά, την κάνουν σύμφωνα με τη βούλησή τους· αν δεν την αντιλαμβάνονται, συναναστρέφονται με μερικούς ανθρώπους και αφήνουν την απόφαση στην ομάδα. Μπορεί κάτι τέτοιο να αποδείξει ότι γίνεται πράξη η αλήθεια; Είναι βέβαιο ότι η απόφαση της ομάδας συμβαδίζει με τις προθέσεις του Θεού; Μπορεί μια τέτοια άσκηση να εξασφαλίσει ότι την εξουσία την έχει η αλήθεια; Μπορεί να μαρτυρήσει ότι ο Χριστός έχει εξουσία στον οίκο του Θεού; Θεωρούν πως το γεγονός ότι επιτρέπεται στους αδελφούς και τις αδελφές να εκφράζουν τη γνώμη τους, να συζητούν την άποψή τους και, τέλος, να καταλήγουν ομόφωνα κάπου και να παίρνουν αποφάσεις σημαίνει ότι την εξουσία την έχει η αλήθεια, δηλαδή, ότι οι αδελφοί κι οι αδελφές είναι εκπρόσωποι της αλήθειας, είναι η ίδια η αλήθεια. Είναι σωστή μια τέτοιου είδους κατανόηση; Είναι ξεκάθαρο πως δεν είναι, αλλά μερικοί αντίχριστοι και ψευδοεπικεφαλής ενεργούν πράγματι μ’ αυτόν τον τρόπο, και αυτό εφαρμόζουν. Θεωρούν ότι, εφόσον το κάνουν αυτό, ασκούν τη δημοκρατία, ότι παίρνουν μια δημοκρατική απόφαση και ότι έτσι πρέπει να γίνουν τα πράγματα, είτε αυτό συμβαδίζει με την αλήθεια είτε όχι. Ποια είναι η ουσία μιας τέτοιας ενέργειας; Συμβαδίζει αυτόματα με την αλήθεια ένα ζήτημα που έχει αποφασιστεί δημοκρατικά; Εκπροσωπεί αυτόματα και τον Θεό; Αν η δημοκρατία ήταν η αλήθεια, τότε δεν θα υπήρχε λόγος να εκφράζει την αλήθεια ο Θεός· δεν θα αρκούσε να αφήσει κανείς την κυριαρχία στη δημοκρατία; Όπως κι αν ασκεί τη δημοκρατία η διεφθαρμένη ανθρωπότητα, δεν μπορεί να βγάλει την αλήθεια μέσα από την άσκηση της δημοκρατίας. Η αλήθεια προέρχεται απ’ τον Θεό, απ’ τις εκφράσεις του Χριστού. Όσο κι αν συμβαδίζει μια ανθρώπινη μέθοδος με τις ιδέες ή τα γούστα των ανθρώπων, δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει την αλήθεια. Αυτό είναι γεγονός. Η ουσία των προσεγγίσεων που εφαρμόζουν οι ψευδοεπικεφαλής και οι αντίχριστοι είναι ο πλήρης παραγκωνισμός του Χριστού, η αντικατάσταση του Χριστού με τη δημοκρατία και η αντικατάσταση της κυριαρχίας του Χριστού με τη μέθοδο της δημόσιας συναναστροφής και με την κυριαρχία της δημοκρατίας, κι όλα αυτά με την πρόφαση ότι η αλήθεια πρέπει να έχει εξουσία. Μπορεί να διακρίνει εύκολα κανείς τη φύση και τις συνέπειες που έχει κάτι τέτοιο; Λογικά, όσοι είναι οξυδερκείς έχουν τη δυνατότητα να τα δουν όλα αυτά. Ψευδοεπικεφαλής και αντίχριστοι δεν είναι όσοι υποτάσσονται στον Χριστό, αλλά όσοι Τον αρνούνται και Τον αψηφούν. Σχετικά με ό,τι κι αν συναναστρέφεται ο Χριστός στην εκκλησία, ακόμα κι αν το ακούσουν και το κατανοήσουν, οι άνθρωποι το αντιμετωπίζουν σαν κάτι που περνάει από δίπλα τους χωρίς να τους αγγίζει και δεν είναι διατεθειμένοι να το εφαρμόσουν. Αντίθετα, δίνουν προσοχή σε όσα λένε οι ψευδοεπικεφαλής και οι αντίχριστοι· τελικά, τα δικά τους λόγια μετράνε. Το κατά πόσο οι άνθρωποι μπορούν να ασκηθούν σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού εξαρτάται απ’ τις αποφάσεις αυτών των ψευδοεπικεφαλής και των αντίχριστων, και οι περισσότεροι άνθρωποι αυτούς τείνουν να ακολουθούν. Οι αντίχριστοι παρακολουθούν στενά το έργο της εκκλησίας, δεν επιτρέπουν σε κανέναν άλλο εκτός απ’ τους ίδιους να πάρει αποφάσεις, και δεν αφήνουν τον Θεό να έχει γνώμη ή εξουσία. Σκέφτονται: «Ο χριστός είναι εδώ μόνο για να επιτηρεί το έργο. Μπορείς να πεις αυτό που έχεις να πεις και να ρυθμίσεις το έργο, αλλά το πώς θα υλοποιηθεί είναι δική μας δουλειά. Μην επεμβαίνεις στη δουλειά μας». Αυτό δεν κάνουν οι αντίχριστοι; Οι αντίχριστοι λένε συνεχώς: «στη συναναστροφή συμμετείχαν όλοι οι αδελφοί κι οι αδελφές» ή «όλοι οι αδελφοί κι οι αδελφές κατέληξαν σε ομόφωνη γνώμη». Όσοι λένε τέτοια πράγματα κατανοούν, άραγε, πράγματι την αλήθεια; Ποιοι είναι οι αδελφοί κι οι αδελφές; Δεν είναι απλώς μια ομάδα ανθρώπων που τους έχει διαφθείρει βαθιά ο Σατανάς; Πόση αλήθεια κατανοούν και πόση απ’ την αλήθεια-πραγματικότητα κατέχουν; Μπορούν να εκπροσωπήσουν τον Χριστό; Είναι αυτοί η προσωποποίηση της αλήθειας; Μπορούν να γίνουν εκπρόσωποι της αλήθειας; Έχουν καμία σχέση με την αλήθεια; (Όχι.) Αφού δεν υπάρχει καμία σχέση, γιατί όσοι λένε τέτοια πράγματα θεωρούν διαρκώς τους αδελφούς και τις αδελφές κάτι το ανώτερο; Γιατί δεν εξυψώνουν τον Θεό και δεν μαρτυρούν περί Αυτού; Γιατί δεν μιλάνε και δεν ενεργούν σύμφωνα με την αλήθεια; Δεν είναι παράλογοι άνθρωποι όσοι μιλούν μ’ αυτόν τον τρόπο; Διαβάζουν τα λόγια του Θεού και ακούνε κηρύγματα εδώ και πάρα πολλά χρόνια, και δεν κατανοούν καμία αλήθεια ούτε και βλέπουν τι είναι οι αληθινοί αδελφοί και αδελφές. Δεν είναι τυφλοί; Πλέον, όλοι έχουν ταξινομηθεί κατά είδη· πολλοί έχουν αποκαλύψει τον πραγματικό τους χαρακτήρα, ανήκουν όλοι τους στο σινάφι του Σατανά, δεν είναι τίποτα άλλο από θηρία. Δεν το βλέπετε ξεκάθαρα αυτό; Δεν κατέχετε καμία αλήθεια! Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να Με ακούνε να αναλύω τους αντίχριστους. Λένε: «Αχ, μη μιλάς συνεχώς για τέτοια ασήμαντα θέματα όπως οι αντίχριστοι· μας φέρνεις σε αμηχανία. Γιατί αναλύεις συνεχώς τους αντίχριστους;» Θα ήταν σωστό να μην τους αναλύσω; Πρέπει να αναλύονται μ’ αυτόν τον τρόπο, ώστε να μάθουν οι άνθρωποι να διακρίνουν. Αλλιώς, με το που θα εμφανιστούν οι αντίχριστοι, θα εξαπολύσουν πολλές αιρέσεις και πλάνες, θα παραπλανήσουν πολλούς ανθρώπους, θα φτάσουν ακόμα και στο σημείο να ελέγξουν την εκκλησία και να εγκαθιδρύσουν το δικό τους ανεξάρτητο βασίλειο. Βλέπετε ξεκάθαρα πόσο σοβαρές συνέπειες έχει αυτό το ζήτημα; Μόλις τώρα, συναναστραφήκαμε πάνω στο τι σημαίνει να έχει εξουσία η αλήθεια. Μέσα απ’ τη συναναστροφή, οι άνθρωποι είδαν τις παράλογες μεθόδους και τις εξωφρενικές απόψεις των αντίχριστων. Οι αντίχριστοι θέλουν πάντα να κρατάνε την εξουσία για τον εαυτό τους και δεν θέλουν να έχει εξουσία ο Χριστός, κι έτσι δίνουν στην κυριαρχία της αλήθειας τη μορφή της δημοκρατίας, και διακηρύσσουν πως η αλήθεια έχει εξουσία όταν όλοι συζητούν τα ζητήματα από κοινού. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτό η εξαπάτηση του Σατανά; Άραγε, η αλήθεια είναι κάτι στο οποίο μπορούν να καταλήξουν όλοι μέσα απ’ τη συζήτηση; Η αλήθεια εκφράζεται από τον Θεό και προέρχεται από τον Θεό. Γιατί δεν μπορείτε να κάνετε απευθείας πράξη τα λόγια του Θεού, να υποταχθείτε απευθείας στον Θεό και να υποταχθείτε απευθείας στις διευθετήσεις του Θεού; Γιατί πρέπει οι εντολές του Χριστού να καθορίζονται μέσα από μια συζήτηση στην οποία συμμετέχουν όλοι; Αυτό δεν είναι μηχανορραφία του Σατανά; Συχνά, οι αντίχριστοι εξαπολύουν μια σειρά από θεωρίες για να παραπλανήσουν τους ανθρώπους και, στην υλοποίηση οποιασδήποτε εργασίας, έχουν εκείνοι τον τελευταίο λόγο, κι έτσι παραβιάζουν εντελώς τις αλήθεια-αρχές. Αν κοιτάξει κανείς το ζήτημα απ’ τη σκοπιά των εκδηλώσεων των αντίχριστων, ποια ακριβώς είναι η διάθεσή τους; Πρόκειται για ανθρώπους που αγαπούν τα θετικά πράγματα και αγαπούν την αλήθεια; Δείχνουν αληθινή υποταγή απέναντι στον Θεό; (Όχι.) Η ουσία τους είναι ουσία αποστροφής και μίσους απέναντι στην αλήθεια. Επιπλέον, είναι τόσο αλαζόνες που χάνουν κάθε ορθολογισμό, δεν έχουν καν τη στοιχειώδη συνείδηση και λογική που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι. Σε ανθρώπους σαν κι αυτούς δεν αξίζει να αποκαλούνται άνθρωποι. Μπορεί να πει κανείς μόνο ότι ανήκουν στο σινάφι του Σατανά· είναι διάβολοι. Οποιοσδήποτε δεν αποδέχεται καθόλου την αλήθεια είναι διάβολος, πέραν πάσης αμφιβολίας.

Υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που υιοθετούν μια στάση απέναντι στα λόγια του Χριστού η οποία δεν είναι ούτε ταπεινή ούτε αλαζονική. Ούτε εκφράζουν την πλήρη αποδοχή τους ούτε και εναντιώνονται. Όταν ο Χριστός μιλάει, όταν συναναστρέφεται πάνω στην αλήθεια, όταν διακρίνει ένα άτομο ή αναθέτει μια εργασία, φαίνεται επιφανειακά να ακούνε και να κρατούν σημειώσεις, και δείχνουν σοβαρότητα και συνεργατικό πνεύμα. Κρατούν αναλυτικές σημειώσεις για τα πάντα, κάνουν διάφορες επισημάνσεις στις σημειώσεις τους, φαίνεται να δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για την αλήθεια και να εκτιμούν βαθιά όσα λέει ο Χριστός· είναι σαν να αγαπούν ιδιαίτερα την αλήθεια και να έχουν ακλόνητη πίστη στον Χριστό. Γίνεται, όμως, να κριθούν από τέτοια επιφανειακά φαινόμενα η στάση αυτών των ανθρώπων απέναντι στην αλήθεια, η διάθεσή τους και η ουσία τους; Δεν γίνεται. Άνθρωποι σαν κι αυτούς φαίνεται εξωτερικά να κρατούν σημειώσεις και να ακούνε, όμως τι σκέφτονται πραγματικά μέσα τους; Όταν βλέπουν όσα έχουν σημειώσει, σκέφτονται: «Τι είναι όλα αυτά; Ούτε μία γραμμή χρήσιμη, τίποτα που να μοιάζει μεγαλειώδες ή σύμφωνο με την αλήθεια, τίποτα που να μου φαίνεται λογικό. Δεν τα σκίζω καλύτερα;» Είναι κι αυτό μια στάση, έτσι; Έχω δει πολλούς να κουνάνε καταφατικά το κεφάλι, με τα πρόσωπά τους να παίρνουν διάφορες εκφράσεις όταν ακούνε κηρύγματα, ενώ ταυτόχρονα κρατούν και σημειώσεις· μετά, όμως, δεν τα παίρνουν καθόλου σοβαρά όλα αυτά. Δεν θυμούνται τι πρέπει να εφαρμόσουν, ούτε τα κρατούν μέσα τους, ούτε ενεργούν σύμφωνα με αυτά. Όσο για το αν κάνουν πράξη όσα οφείλουν να κάνουν πράξη, αυτό είναι ακόμη πιο απίθανο να συμβεί. Όσα οφείλουν να εφαρμόσουν σχετίζονται με το έργο του οίκου του Θεού και με το καθήκον τους, κι αυτά στα οποία οφείλουν να εισέλθουν αφορούν την προσωπική τους είσοδο. Δεν εφαρμόζουν αυτά που οφείλουν να εφαρμόσουν, και παίρνουν ακόμα πιο αψήφιστα την προσωπική τους είσοδο. Λένε: «Έχει ειπωθεί πως κάθε πρόταση που έχει πει και εκφράσει ο χριστός είναι η αλήθεια, είναι αυτό στο οποίο οφείλουν να εισέλθουν οι άνθρωποι, είναι όλη η αλήθεια, η οδός και η ζωή· εγώ, όμως, δεν βλέπω καμία αλήθεια και καμία οδό σε όσα σημειώνω κάθε φορά, ούτε και νιώθω ότι αυτά είναι η ζωή. Πώς μπορεί, λοιπόν, να εκπληρωθεί η δήλωση που λέει ότι ο χριστός έχει την ουσία του θεού; Πώς μπορεί να υλοποιηθεί; Πώς ταιριάζει μ’ αυτό που βλέπω εγώ; Δεν ταιριάζει εύκολα». Κάποιοι λένε: «Αν τηρούν αυτήν τη στάση αφού ακούσουν, τότε για ποιον ακριβώς λόγο κρατούσαν σημειώσεις; Έμοιαζαν να έχουν μια σωστή, σοβαρή και υπεύθυνη στάση· τι συμβαίνει;» Υπάρχει μόνο ένας λόγος. Ας πούμε ότι κάποιος δεν αγαπάει την αλήθεια και την αποστρέφεται υπερβολικά· αν αυτός ο άνθρωπος φαίνεται ιδιαίτερα σοβαρός και προσεκτικός όταν μιλάει ο Χριστός, δεν έχει καμία άλλη πρόθεση παρά μόνο να ενεργήσει μηχανικά και με μισή καρδιά, και όχι να δείξει ειλικρινή αποδοχή. Κάθε φορά που διαβάζει τα λόγια του Θεού ή έρχεται σε επαφή με τον Χριστό και συζητάει μαζί Του, αυτό που αντιλαμβάνεται δεν είναι το λεγόμενο μεγαλείο, το ασύλληπτο ή το θαυμαστό του Θεού, αλλά η πρακτικότητα, η κανονικότητα και η ασημαντότητά Του. Έτσι, από τη δική του οπτική γωνία και θέση, του είναι αδύνατο να συσχετίσει τα λόγια αυτού του συνηθισμένου ανθρώπου με την αλήθεια, την οδό ή τη ζωή. Όπως κι αν κοιτάξει αυτόν τον άνθρωπο, το μόνο που βλέπει είναι ένα ανθρώπινο ον· δεν μπορεί να Τον δει ως Θεό ή Χριστό. Επομένως, δεν θα μπορούσε με τίποτα να αντιμετωπίσει αυτά τα υπερβολικά συνηθισμένα λόγια ως την αλήθεια που πρέπει να τηρήσει, να κάνει πράξη και να χρησιμοποιήσει ως οδηγό για τη ζωή του, ως σκοπό της ύπαρξής του και ούτω καθεξής· του προκαλεί δυσφορία όλο αυτό. Λέει: «Πώς γίνεται να μη βλέπω καμία αλήθεια σ’ αυτά τα συνηθισμένα λόγια; Όλοι εσείς πώς τη βλέπετε; Δεν είναι απλώς συνηθισμένα λόγια; Είναι ανθρώπινος λόγος, ανθρώπινο κείμενο, ανθρώπινη γραμματική, χρησιμοποιεί ακόμα και ανθρώπινες φράσεις και λεξιλόγιο, και επιπλέον αναλύει κάποιες ανθρώπινες παροιμίες και πτυχές της ανθρώπινης κουλτούρας. Πώς γίνεται αυτά τα λόγια να περιέχουν την αλήθεια; Εγώ γιατί δεν τη βλέπω; Αφού λέτε όλοι σας πως είναι η αλήθεια, τότε απλώς θα πάω με τα νερά σας και θα παπαγαλίζω όσα λένε όλοι οι άλλοι· θα κρατάω σημειώσεις γιατί έτσι κάνουν όλοι. Ενώ, όμως, όλοι σας θεωρείτε πως εκείνος είναι η αλήθεια, εγώ σίγουρα έχω άλλη γνώμη. Η λέξη ‘‘αλήθεια’’ είναι πολύ ιερή, πρέπει να είναι κάτι απίστευτα μεγαλειώδες! Η αλήθεια, από τη μεριά της, αφορά τον θεό, κι όταν κάτι αφορά τον θεό, δεν μπορεί να είναι τόσο συνηθισμένο, τόσο ασήμαντο, τόσο κοινό. Εγώ, λοιπόν, όσο κι αν εξετάζω εξονυχιστικά, όσο κι αν αναλύω, δεν βρίσκω ούτε ίχνος του θεού μέσα σ’ εκείνον. Αν δεν υπάρχει ούτε ίχνος του θεού μέσα του, τότε πώς θα μας σώσει; Είναι αδύνατον. Αν τα λόγια του δεν μπορούν να μας σώσουν ούτε να μας ωφελήσουν, τότε γιατί να τον ακολουθήσουμε; Γιατί να εφαρμόσουμε τα λόγια του; Γιατί να βασίσουμε τη ζωή μας στα λόγια του;» Τώρα έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο, το πρόσωπο του αντίχριστου, έτσι δεν είναι; Απ’ την αρχή ως το τέλος, η στάση του απέναντι στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός είναι μια στάση εξονυχιστικής εξέτασης. Δεν υπάρχει ούτε αποδοχή ούτε υποταγή στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τα λόγια του Θεού, και βέβαια σε καμία περίπτωση δεν τα κάνει πράξη, δεν ασχολείται μ’ αυτά και δεν τα βιώνει. Αντίθετα, αντιμετωπίζει τα λόγια του Θεού με μια στάση αντίστασης, εναντίωσης και απόρριψης. Κρατάει απρόθυμα μερικές σημειώσεις όταν ο Χριστός συζητάει με τους ανθρώπους· βαθιά μέσα του, όμως, δεν αποδέχεται το παραμικρό από αυτά. Αφού αλληλεπιδράσουν με τον Χριστό, κάποιοι λένε: «Το να μιλάει και να συναναστρέφεται κανείς με τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο είναι πολύ ευχάριστο». Ο αντίχριστος λέει: «Θα δοκιμάσω κι εγώ. Θα μιλήσω πρόσωπο με πρόσωπο με τον χριστό για να δω πώς είναι πραγματικά οι εκφράσεις του προσώπου του χριστού, οι ενέργειές του και ο λόγος του όταν μιλάει στους ανθρώπους. Θα δω τι μπορεί να κερδίσει ή να ανακαλύψει κανείς απ’ αυτό, κι αν είναι ωφέλιμο για τους ανθρώπους να βάλουν θεμέλια και να ομολογήσουν ότι πιστεύουν σ’ εκείνον ως τον αληθινό θεό». Με μια τέτοια στάση απέναντι στον Χριστό και τα λόγια Του, μπορεί αυτός ο άνθρωπος να ασκηθεί και να εφαρμόσει κάτι αληθινά; Όχι, δεν μπορεί. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά θεατής που ήρθε να δει την ενθουσιώδη ατμόσφαιρα· δεν τον ενδιαφέρει καθόλου να αναζητήσει την αλήθεια. Πιστεύετε ότι η στάση με την οποία αντιμετωπίζουν τέτοιοι άνθρωποι τον Χριστό και συζητούν μαζί Του μοιάζει λίγο μ’ αυτήν που έχουν οι γειτόνισσες όταν τα λένε μεταξύ τους στην αυλή, όπου το περιβάλλον δεν απαιτεί σοβαρότητα απέναντι στον συνομιλητή και ο καθένας μπορεί απλώς να λέει ό,τι θέλει; Αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τον Χριστό με τον ίδιο τρόπο: «Εσύ εκφράζεις τις απόψεις σου, κι εγώ θα κρατήσω τις δικές μου. Ας καταλήξουμε στο ότι διαφωνούμε· εσύ μην περιμένεις να με πείσεις, κι εγώ φυσικά δεν πρόκειται ν’ αποδεχθώ όσα λες». Για μια τέτοια στάση δεν πρόκειται; Ποια είναι αυτή η στάση; (Μια στάση περιφρόνησης και ασέβειας.) Αυτοί οι άνθρωποι είναι παράξενοι. Αφού δεν αναγνωρίζεις τον Χριστό ως τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, τότε γιατί πιστεύεις σ’ Αυτόν και Τον ακολουθείς; Αν δεν πιστεύεις, τότε γιατί δεν φεύγεις απλώς, να τελειώνεις; Σε αναγκάζει κανένας να πιστεύεις; Κανείς δεν σ’ αναγκάζει να πιστεύεις στον Θεό· επιλογή σου είναι.

Κάποιοι άνθρωποι, όταν ακούνε τη συναναστροφή Μου πάνω σ’ ένα ζήτημα, σχηματίζουν γρήγορα διαφορετική γνώμη: «Εσύ το βλέπεις έτσι, αλλά εγώ το βλέπω αλλιώς. Εσύ έχεις τις ιδέες σου για κάθε ζήτημα, κι εγώ έχω τις δικές μου· καθένας έχει τις δικές του ιδέες». Τι είδους πλάσμα θα έλεγε κάτι τέτοιο; Το ότι ο Θεός παρέχει την αλήθεια στους ανθρώπους αποτελεί κάποιου είδους επιχείρημα; Τα λόγια του Θεού είναι κάποια ακαδημαϊκή θεωρία; (Όχι.) Τότε τι είναι; (Είναι η αλήθεια.) Πιο συγκεκριμένα; (Είναι οι αρχές και η κατεύθυνση για την ανθρώπινη διαγωγή, τα αναγκαία για τις ζωές των ανθρώπων.) Γιατί λέμε ότι ο Θεός παρέχει την αλήθεια στους ανθρώπους; Έχει ειπωθεί ποτέ ότι παρέχει γνώση; (Όχι.) Γιατί λέμε ότι τα λόγια του Θεού προορίζονται για να τα τρώνε και να τα πίνουν οι άνθρωποι; Τα λόγια του Θεού είναι σαν τροφή για τους ανθρώπους· συντηρούν το σώμα σου και σου επιτρέπουν να ζήσεις, και επιπλέον, σου δίνουν τη δυνατότητα να ζήσεις καλά, σου επιτρέπουν να ζήσεις με ανθρώπινη όψη. Είναι ζωή για τους ανθρώπους! Τα λόγια του Θεού δεν είναι μια μορφή γνώσης, ένα επιχείρημα ή ένα ρητό. Η γνώση, τα επιχειρήματα και η παραδοσιακή ανθρώπινη κουλτούρα μπορούν μόνο να διαφθείρουν τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν και μ’ αυτά και χωρίς αυτά· αν, όμως, θέλει κανείς να ζήσει και να γίνει ένα δημιούργημα που ανταποκρίνεται στα πρότυπα και έχει τα απαραίτητα προσόντα, δεν μπορεί να το κάνει αυτό χωρίς την αλήθεια. Τι ακριβώς, λοιπόν, είναι η αλήθεια; (Είναι το κριτήριο με βάση το οποίο συμπεριφέρεται, ενεργεί και λατρεύει κανείς τον Θεό.) Σωστά, αυτό είναι πιο συγκεκριμένο. Το βλέπουν έτσι οι αντίχριστοι; Δεν αποδέχονται αυτό το γεγονός. Αντιτίθενται σ’ αυτό το γεγονός, του αντιστέκονται και το καταδικάζουν, κι έτσι δεν μπορούν να κερδίσουν την αλήθεια. Σύμφωνα με τις σκέψεις και τις απόψεις τους, πιστεύουν τα εξής: «Είσαι απλώς ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Λες κάτι κι οι άλλοι πηγαίνουν και ασκούνται σύμφωνα με τα λόγια σου. Γιατί, λοιπόν, να μη μπορώ εγώ να πω κάτι σωστό κι οι άνθρωποι να πάνε να το κάνουν πράξη; Γιατί όσα λες εσύ να είναι πάντα σωστά και όσα λέω εγώ να είναι πάντα λάθος; Γιατί τα δικά σου λόγια θεωρείται ότι είναι η αλήθεια, ενώ τα δικά μου θεωρούνται γνώσεις και δόγματα;» Δεν βασίζεται σε κάτι· είναι γεγονός, κι αυτό το καθορίζει η ουσία. Ο Χριστός είναι η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, και η ουσία Του είναι ο Θεός. Δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς αυτό· ακόμα κι αν οι αντίχριστοι αρνούνται να το αναγνωρίσουν ή να το αποδεχθούν, δεν μπορούν να το αρνηθούν. Η στιγμή που ο άνθρωπος γυρίζει την πλάτη του στον Χριστό και Τον απορρίπτει είναι η στιγμή της καταστροφής του ανθρώπου. Χωρίς τον Χριστό και τα λόγια Του, κανείς δεν σώζεται. Δεν είναι γεγονός αυτό; (Ναι.) Πώς μπορούν να διαπλάσουν τους ανθρώπους αυτά τα λόγια κι οι θεωρίες των αντίχριστων; Αν οι άνθρωποι δεν τα αποδεχθούν, θα έχουν κάποια απώλεια; Όχι, καμία απώλεια δεν θα έχουν. Τα λόγια των αντίχριστων δεν έχουν καμία θετική επιρροή σε κανέναν· αντίθετα, έχουν πολλές αρνητικές επιδράσεις. Αν ο Χριστός δεν έλεγε ούτε μία πρόταση και ερχόταν απλώς να ζήσει μια κανονική ζωή για όσα χρόνια προτού φύγει, τότε τι θα κέρδιζε η ανθρωπότητα; Τι άλλο θα κέρδιζε η ανθρωπότητα εκτός του ότι θα κουβαλούσε τον σταυρό; Θα συνέχιζε να ζει μες στην αμαρτία, να εξομολογείται και να μετανοεί, παγιδευμένη στην αμαρτία χωρίς καμία δυνατότητα απόδρασης, θα εκφυλιζόταν όλο και περισσότερο και, στο τέλος, όταν το έργο του Θεού θα τελείωνε, αυτή θα καταστρεφόταν ολοσχερώς. Να τι θα μπορούσε ν’ απογίνει η ανθρωπότητα. Ο Χριστός, όμως, ήρθε, εξέφρασε όλα τα λόγια που είχε ο Θεός την πρόθεση να πει στον άνθρωπο, παρείχε όλη την αλήθεια που χρειάζεται ο άνθρωπος και του αποκάλυψε αυτό που έχει και είναι ο Θεός. Δεν ήταν αυτή μια κρίσιμη καμπή για τον άνθρωπο; Τα λόγια του Χριστού, δηλαδή, δεν δημιούργησαν μια κρίσιμη καμπή για τον άνθρωπο; (Ναι.) Ποια είναι αυτή η κρίσιμη καμπή; Είναι, κυρίως, η μετάβαση από μια κατάσταση όπου οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν την καταδίκη και την καταστροφή σε μια άλλη, όπου έχουν την ευκαιρία και την ελπίδα να σωθούν. Δεν είναι μια κρίσιμη καμπή αυτή; Ήρθε η ελπίδα για τους ανθρώπους· βλέπουν την αυγή και ελπίζουν να σωθούν και να επιβιώσουν. Όταν ο Θεός καταστρέψει και τιμωρήσει την ανθρωπότητα, εκείνοι μπορούν να αποφύγουν την καταστροφή και την τιμωρία. Για μια τέτοια ανθρωπότητα, λοιπόν, που μπορεί να επιβιώσει, ο Χριστός και τα λόγια Του είναι κάτι καλό ή κάτι κακό; (Κάτι καλό.) Είναι κάτι καλό. Το ότι οι αντίχριστοι είναι τόσο εχθρικοί και δείχνουν τέτοια αποστροφή απέναντι σε έναν τέτοιο Χριστό, έναν τόσο συνηθισμένο άνθρωπο, αυτό πια καθορίζεται από την ουσία τους.

Οι αντίχριστοι εκδηλώνουν και κάτι ακόμα όπως αντιμετωπίζουν τον ενσαρκωμένο Θεό. Λένε: «Μόλις είδα ότι ο χριστός ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος, γεννήθηκαν αντιλήψεις στο μυαλό μου. Το «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται» είναι μια έκφραση του θεού· είναι η αλήθεια και το παραδέχομαι. Έχω ένα αντίτυπο του Ο Λόγος Ενσαρκώνεται κι αυτό αρκεί. Δεν μου χρειάζεται να έρθω σε επαφή με τον χριστό. Αν έχω αντιλήψεις, αρνητικότητα ή είμαι αδύναμος, μπορώ να απαλλαγώ απ’ αυτά διαβάζοντας τον λόγο του θεού. Είναι εύκολο να σχηματίσω αντιλήψεις αν έρθω σε επαφή με τον ενσαρκωμένο θεό, και κάτι τέτοιο θα αποδείξει ότι είμαι πολύ βαθιά διεφθαρμένος. Αν τυχόν με καταδικάσει ο θεός, δεν θα έχω καμία ελπίδα σωτηρίας. Καλύτερα, λοιπόν, απλώς να διαβάζω μόνος μου τον λόγο του θεού. Ο θεός ο εν τοις ουρανοίς είναι αυτός που σώζει τους ανθρώπους». Τα τωρινά λόγια και η τωρινή συναναστροφή του Θεού, ειδικά τα λόγια που εκθέτουν τη διάθεση και την ουσία των αντίχριστων, είναι εκείνα που πληγώνουν περισσότερο την καρδιά των αντίχριστων και τους πονάνε πιο πολύ. Αυτά τα λόγια δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να τα διαβάσουν οι αντίχριστοι. Γι’ αυτό και εύχονται μέσα τους ο Θεός να φύγει σύντομα απ’ τη γη, έτσι ώστε εκείνοι να χρησιμοποιήσουν την εξουσία τους για να κυβερνήσουν στη γη. Πιστεύουν πως αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος, δηλαδή η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, τους είναι εντελώς περιττή. Αναλογίζονται συνεχώς τα εξής: «Πριν ακούσω τα κηρύγματα του χριστού, θεωρούσα πως κατανοούσα τα πάντα, κι ήμουν καλά από κάθε άποψη· αφού άκουσα, όμως, τα κηρύγματα του χριστού, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τώρα νιώθω σαν να μην έχω τίποτα, νιώθω πως είμαι πάρα πολύ ασήμαντος κι αξιοθρήνητος». Έτσι, καταλήγουν στο ότι τα λόγια του Χριστού δεν εκθέτουν τους ίδιους, αλλά τους άλλους, και νομίζουν πως δεν χρειάζεται να ακούνε τα κηρύγματα του Χριστού, πως αρκεί να διαβάζουν το Ο Λόγος Ενσαρκώνεται. Η κύρια πρόθεση που έχουν στην καρδιά τους οι αντίχριστοι είναι να αρνηθούν το γεγονός της ενσάρκωσης του Θεού, να αρνηθούν το γεγονός ότι ο Χριστός εκφράζει την αλήθεια, γιατί θεωρούν πως μ’ αυτόν τον τρόπο έχουν ελπίδα να σωθούν μέσω της πίστης τους στον Θεό, και πως μπορούν να κυβερνήσουν στην εκκλησία ως βασιλιάδες, κι έτσι να ικανοποιήσουν την αρχική τους πρόθεση κατά την πίστη τους στον Θεό. Η εγγενής φύση των αντίχριστων είναι η αντίσταση στον Θεό· είναι τόσο ασύμβατοι με τον ενσαρκωμένο Θεό όσο και η φωτιά με το νερό, βρίσκονται σε αιώνια διαμάχη. Θεωρούν πως κάθε μέρα ύπαρξης του Χριστού είναι μια μέρα που εκείνοι δυσκολεύονται να διαπρέψουν, και κινδυνεύουν να καταδικαστούν, να αποκλειστούν, να καταστραφούν και να τιμωρηθούν. Όσο ο Χριστός δεν μιλάει και δεν εργάζεται, και όσο ο εκλεκτός λαός του Θεού δεν θαυμάζει τον Χριστό, οι αντίχριστοι έχουν την ευκαιρία τους. Τους δίνεται η ευκαιρία να κάνουν επίδειξη των ικανοτήτων τους. Με μια κίνηση του χεριού τους, πλήθος κόσμου θα αυτομολήσει στις τάξεις τους, και οι αντίχριστοι θα κυβερνήσουν ως βασιλιάδες. Η φύση-ουσία των αντίχριστων είναι να αποστρέφονται την αλήθεια και να μισούν τον Χριστό. Ανταγωνίζονται τον Χριστό για να δουν ποιος έχει μεγαλύτερο ταλέντο και ποιος είναι πιο ικανός· ανταγωνίζονται τον Χριστό για να δουν ποιανού τα λόγια έχουν μεγαλύτερη ισχύ και ποιος έχει περισσότερες ικανότητες. Όσο κάνουν τα ίδια πράγματα με τον Χριστό, ο στόχος τους είναι να δείξουν στους άλλους ότι, παρότι και αυτοί και Εκείνος είναι άνθρωποι, οι ικανότητες και οι γνώσεις του Χριστού δεν ξεπερνούν αυτές ενός συνηθισμένου ανθρώπου. Οι αντίχριστοι ανταγωνίζονται τον Χριστό με κάθε τρόπο, διεκδικούν τα πρωτεία και προσπαθούν να αρνηθούν από κάθε άποψη το γεγονός ότι ο Χριστός είναι ο Θεός, ότι Αυτός είναι η προσωποποίηση του Πνεύματος του Θεού, και ότι Αυτός είναι η προσωποποίηση της αλήθειας. Σκαρφίζονται, επίσης, διάφορα μέσα και τρόπους, σε κάθε τομέα, για να εμποδίσουν τον Χριστό να αποκτήσει εξουσία εντός του εκλεκτού λαού του Θεού, για να μην αφήσουν τα λόγια του Χριστού να διαδοθούν και να εφαρμοστούν στον εκλεκτό λαό του Θεού, ακόμα και για να εμποδίσουν την υλοποίηση, μέσα στον εκλεκτό λαό του Θεού, όσων κάνει ο Χριστός, των απαιτήσεών Του απ’ τους ανθρώπους και των ελπίδων που έχει γι’ αυτούς. Είναι λες και όταν είναι παρών ο Χριστός, εκείνοι υφίστανται την περιφρόνηση και η εκκλησία τούς καταδικάζει και τους απορρίπτει· μια ομάδα ανθρώπων που την παρατάνε σε μια σκοτεινή γωνιά. Βλέπουμε στις διάφορες εκδηλώσεις των αντίχριστων ότι όσον αφορά την ουσία και τη διάθεσή τους είναι ασυμβίβαστοι με τον Χριστό· δεν μπορούν να μοιραστούν τον κόσμο μαζί Του! Οι αντίχριστοι είναι εκ γενετής εχθρικοί απέναντι στον Θεό· έχουν βάλει συγκεκριμένα στόχο να αντισταθούν στον Θεό, και θέλουν να νικήσουν και να κατατροπώσουν τον Χριστό. Θέλουν όλο το έργο που κάνει ο Χριστός να είναι μάταιο και ανώφελο, έτσι ώστε, στο τέλος, ο Χριστός να μην κερδίσει πολλούς ανθρώπους, κι έτσι ώστε, όπου κι αν εργαστεί, και πάλι να μην πετύχει κανένα αποτέλεσμα. Μόνο τότε θα χαρούν οι αντίχριστοι. Όταν ο Χριστός εκφράζει αλήθειες και οι άνθρωποι διψούν γι’ αυτές, τις αναζητούν, τις αποδέχονται με χαρά, είναι διατεθειμένοι να δαπανήσουν τον εαυτό τους για τον Χριστό, να απαρνηθούν τα πάντα και να διαδώσουν το ευαγγέλιό Του, τότε οι αντίχριστοι αποκαρδιώνονται και νιώθουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα για το αύριο, ότι δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να διαπρέψουν, λες και τους έχουν ρίξει στην κόλαση. Κρίνοντας από αυτές τις εκδηλώσεις των αντίχριστων, άραγε αυτήν την ουσία που έχουν, δηλαδή να πολεμούν τον Θεό και να τον αντιμετωπίζουν εχθρικά, τους την έχει εμφυσήσει κάποιος άλλος; Σε καμία περίπτωση· έτσι γεννήθηκαν. Συνεπώς, οι αντίχριστοι είναι ένας τύπος ανθρώπου ο οποίος εκ γενετής είναι η μετενσάρκωση του διαβόλου, ο διάβολος επί της γης. Δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να αποδεχθούν την αλήθεια ούτε πρόκειται ποτέ να αποδεχθούν τον Χριστό, να εξυψώσουν τον Χριστό ή να καταθέσουν μαρτυρία για τον Χριστό. Εξωτερικά, μπορεί να μη δεις ποτέ τους αντίχριστους να κρίνουν ή να καταδικάζουν δημόσια τον Χριστό, και μπορεί να συμμορφώνονται και να καταβάλλουν κάποια προσπάθεια και να πληρώνουν κάποιο τίμημα· μόλις, όμως, τους δοθεί η ευκαιρία, την κατάλληλη στιγμή, η ασυμβατότητά τους με τον Θεό θα κάνει την εμφάνισή της. Το γεγονός ότι οι αντίχριστοι πολεμούν τον Θεό και εγκαθιδρύουν ένα ανεξάρτητο βασίλειο θα δημοσιοποιηθεί. Όλα αυτά έχουν ξανασυμβεί σε μέρη όπου υπάρχουν αντίχριστοι, και είναι πολύ συχνό φαινόμενο στα χρόνια που ο Θεός εκτελεί το έργο Του για την κρίση των έσχατων ημερών· πολλοί άνθρωποι τα έχουν βιώσει και τα έχουν παρατηρήσει.

27 Ιουνίου 2020