ΙΙ. Σιχαίνονται τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός

Το θέμα της τελευταίας συναναστροφής ήταν η δέκατη εκδήλωση των αντίχριστων: σιχαίνονται την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και περιφρονούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού. Αυτό το σημείο χωρίζεται περαιτέρω σε τρεις επιπλέον ενότητες που χρήζουν αναλυτικής συναναστροφής. Η πρώτη ενότητα αφορά το ότι σιχαίνονται την ταυτότητα και την ουσία του Θεού, η δεύτερη το ότι σιχαίνονται τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός και η τρίτη το ότι σιχαίνονται τα λόγια του Θεού. Αυτές οι τρεις ενότητες χρησιμοποιούνται για την ανάλυση του δέκατου σημείου των διάφορων εκδηλώσεων των αντίχριστων. Η συναναστροφή για την πρώτη ενότητα έχει ήδη γίνει· η δεύτερη ενότητα, με τίτλο «σιχαίνονται τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός», χωρίζεται σε τέσσερα μέρη που χρήζουν συναναστροφής. Ποια είναι αυτά τα τέσσερα μέρη; (Πρώτον, η δουλοπρέπεια, η κολακεία και τα όμορφα λόγια. Δεύτερον, η εξονυχιστική εξέταση και ανάλυση, μαζί με την περιέργεια. Τρίτον, ότι το πώς φέρονται στον Χριστό εξαρτάται από τα κέφια τους και τέταρτον, ακούνε απλώς όσα λέει ο Χριστός αλλά δεν υπακούν ούτε υποτάσσονται.) Πάνω στα δύο πρώτα μέρη συναναστραφήκαμε την περασμένη φορά· αυτήν τη φορά, θα συναναστραφούμε πάνω στο τρίτο μέρος.

Γ. Το πώς φέρονται στον Χριστό εξαρτάται από τα κέφια τους

Το τρίτο μέρος έχει τίτλο «το πώς φέρονται στον Χριστό εξαρτάται από τα κέφια τους»· αυτή η απλή φράση φανερώνει ξεκάθαρα τις διάφορες εκδηλώσεις των αντίχριστων. Από την εντύπωση που έχετε ή απ’ όσα έχετε δει και βιώσει, δεν θα υπάρχουν, λογικά, μερικά παραδείγματα σχετικά μ’ αυτό το μέρος; Κάποιοι λένε: «Δεν έχω έρθει ποτέ σε επαφή με τον Χριστό· μόνο τα κηρύγματά Του έχω ακούσει. Δεν έχω πραγματική εμπειρία αυτής της εκδήλωσης ούτε έχω δει να την εμφανίζει κανείς στην πραγματικότητα». Όσοι από εσάς έχετε πραγματική εμπειρία από το θέμα αυτού του μέρους, έχετε κάποια συναισθήματα ή κάποια πράγματα που κατανοείτε σχετικά μ’ αυτό; Τίποτα; Τότε μάλλον χρειάζεται να συναναστραφούμε σε βάθος, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Επιφανειακά, αυτό το μέρος αφορά διάφορες στάσεις και εκδηλώσεις που έχουν οι άνθρωποι όταν έρχονται σε επαφή με τον Χριστό. Στην πραγματικότητα, σ’ αυτό το μέρος, όχι μόνο βλέπει κανείς τις διάφορες εκδηλώσεις και στάσεις των ανθρώπων απέναντι στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, αλλά επιπλέον, ανάλογα με το πώς φέρονται οι άνθρωποι στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, διακρίνει κανείς τις αληθινές τους στάσεις και εκδηλώσεις απέναντι στον Θεό. Από αυτό, δηλαδή, φαίνονται ξεκάθαρα αφενός η στάση με την οποία αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τον Θεό τον ίδιο, που έχει την ταυτότητα και την ουσία του Θεού, αφετέρου το αν έχουν θεοφοβούμενη καρδιά, ειλικρινή πίστη και αληθινή υποταγή. Όταν οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με διάφορες καταστάσεις, η στάση τους απέναντι στον Χριστό αποκαλύπτει τη στάση τους απέναντι στον Θεό στον οποίο πιστεύουν. Στη συμπεριφορά σου απέναντι σ’ αυτόν τον συνηθισμένο άνθρωπο, τον Χριστό, το αν έχεις αντιλήψεις, ειλικρινή πίστη ή αληθινή υποταγή δείχνει αν έχεις ειλικρινή πίστη και αληθινή υποταγή απέναντι στον Θεό στον οποίο πιστεύεις, στον Θεό τον ίδιο. Η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στον Θεό τον εν τοις ουρανοίς —με άλλα λόγια, η στάση τους, οι απόψεις τους και όσα πιστεύουν στ’ αλήθεια— είναι πολύ ασαφή και δεν αποκαλύπτουν την αληθινή τους στάση απέναντι στον Θεό. Όταν, όμως, οι άνθρωποι συναντήσουν πραγματικά τον Θεό και δουν το απτό σώμα με σάρκα και οστά στο οποίο είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, θα αποκαλυφθεί πλήρως η αληθινή τους στάση απέναντι σ’ Εκείνον. Τα λόγια που λένε οι άνθρωποι, οι σκέψεις που έχουν στο μυαλό τους, οι απόψεις που σχηματίζουν και διατηρούν μέσα τους, ακόμα και οι σκέψεις και στάσεις που έχουν μέσα τους απέναντι στον Χριστό, είναι στην πραγματικότητα οι διάφορες εκδηλώσεις του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον Θεό. Εφόσον ο Θεός ο εν τοις ουρανοίς είναι αόρατος και άυλος, δεν υπάρχει ουσιαστικά κάποιο πρότυπο μεταξύ των ανθρώπων ως προς το πώς Τον σκέφτονται, πώς Τον αντιμετωπίζουν, πώς Τον ορίζουν και αν είναι υποτακτικοί, με βάση το οποίο θα μπορούσε να μετρηθεί αν οι εκδηλώσεις τους είναι σωστές ή συνάδουν με την αλήθεια. Όλα αυτά, όμως, αλλάζουν όταν ο Θεός ενσαρκώνεται ως Χριστός: Δημιουργείται ένα πρότυπο για τη μέτρηση όλων αυτών των εκδηλώσεων και στάσεων που έχουν οι άνθρωποι απέναντι στον Θεό, πράγμα που φανερώνει την αληθινή τους στάση απέναντι στον Θεό. Οι άνθρωποι νομίζουν συχνά ότι έχουν μεγάλη πίστη στον Θεό, ότι πιστεύουν αληθινά, και νιώθουν ότι ο Θεός είναι σπουδαίος, ύψιστος και αξιαγάπητος. Όλα αυτά, όμως, αντανακλούν άραγε το αληθινό τους ανάστημα ή δείχνουν απλώς τα εκάστοτε κέφια τους; Είναι δύσκολο να το προσδιορίσει κανείς αυτό. Όταν οι άνθρωποι δεν βλέπουν τον Θεό, όσο καλές προθέσεις κι αν έχουν κατά την αντιμετώπισή τους απέναντί Του, αυτή η αντιμετώπιση είναι πάντα νοθευμένη με ασάφεια, κενότητα και έλλειψη πρακτικότητας, κι είναι πάντα γεμάτη κούφιες φαντασιοκοπίες. Όταν τελικά Τον δουν και έρθουν σε επαφή μαζί Του, τότε αποκαλύπτεται πλήρως η έκταση της πίστης τους στον Θεό, ο βαθμός υποταγής τους σ’ Αυτόν και το κατά πόσο Τον αγαπούν αληθινά. Γι’ αυτό, όταν ο Θεός ενσαρκώνεται, και ειδικά όταν γίνεται όσο το δυνατόν πιο συνηθισμένος ως άνθρωπος, τότε αυτή η σάρκα, αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος, γίνεται για όλους μια δοκιμασία και αποκαλύπτει την πίστη και το αληθινό ανάστημα του καθενός. Ίσως ήσουν σε θέση να ακολουθήσεις τον Θεό όταν αναγνώρισες για πρώτη φορά την ύπαρξή Του· μόλις, όμως, αποδεχθείς τον ενσαρκωμένο Θεό και Τον δεις να γίνεται ένας συνηθισμένος άνθρωπος, τότε το μυαλό σου γεμίζει αντιλήψεις. Εκείνη τη στιγμή, ο Χριστός στον οποίο πιστεύεις, αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος, γίνεται η μεγαλύτερη πρόκληση για την πίστη σου. Σήμερα, λοιπόν, ας συναναστραφούμε σχετικά με τον αντίκτυπο που έχει αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος, η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, δηλαδή ο Χριστός, πάνω στους άλλους ανθρώπους, και σχετικά με τις αληθινές εκδηλώσεις που εμφανίζουν οι άνθρωποι απέναντι σ’ αυτόν τον συνηθισμένο άνθρωπο, τον Χριστό —εκδηλώσεις που αποκαλύπτουν τις διάφορες αληθινές τους στάσεις και απόψεις για τον Θεό.

Το τρίτο μέρος αφορά κυρίως το γεγονός ότι οι άνθρωποι φέρονται στον Χριστό ανάλογα με τα κέφια τους. Το τι ακριβώς αφορούν αυτά τα κέφια είναι το κεντρικό σημείο στο οποίο εστιάζει η σημερινή συναναστροφή. Φυσικά, ο όρος «κέφια» είναι απλώς ένα σχήμα λόγου, μια γενίκευση. Δεν είναι τα κέφια κάποιου· πίσω απ’ τον όρο αυτόν κρύβονται διάφορες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες των ανθρώπων, καθώς και κάθε είδους διεφθαρμένη διάθεση που μπορεί να έχουν, ακόμα και η σατανική τους φύση-ουσία. Όταν ένας άνθρωπος δεν αντιμετωπίζει εμπόδια κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του στον οίκο του Θεού, τίποτα δεν επηρεάζει το κέφι του· όλα βαίνουν καλώς, προσεύχεται συχνά ενώπιον του Θεού και ζει μια άκρως κανονική ζωή, γεμάτη χαρά και γαλήνη. Το περιβάλλον γύρω του είναι κι αυτό ομαλό, οι περισσότεροι αδελφοί και αδελφές τα πηγαίνουν καλά μεταξύ τους, ο Θεός τούς καθοδηγεί συχνά στην εκτέλεση των καθηκόντων τους και στην εκμάθηση ορισμένων τεχνικών αντικειμένων, παρέχοντας διαφώτιση και φώτιση, ενώ οι αρχές άσκησης είναι σχετικά σαφείς· όλα είναι πολύ κανονικά και κυλάνε πολύ ομαλά. Εκείνο το διάστημα, οι άνθρωποι θεωρούν ότι έχουν μεγάλη πίστη στον Θεό, νιώθουν μέσα τους ιδιαίτερα κοντά Του, προσέρχονται συχνά ενώπιόν Του για να προσευχηθούν και να Του εκμυστηρευτούν πράγματα, νιώθουν στενή σύνδεση μαζί Του και Τον βρίσκουν ιδιαίτερα αξιαγάπητο. Τα κέφια τους εκείνο το διάστημα είναι πολύ καλά· βιώνουν συχνά τη γαλήνη και τη χαρά, μιλάνε ενεργά στις συναθροίσεις, προσεύχονται διαβάζοντας τα λόγια του Θεού και μαθαίνουν συστηματικά ύμνους κάθε μέρα. Όταν όλα πηγαίνουν τόσο καλά και ομαλά, οι άνθρωποι ευχαριστούν συνεχώς τον Θεό μέσα τους, προσεύχονται σιωπηλά σ’ Αυτόν και είναι αποφασισμένοι να δαπανήσουν τον εαυτό τους για Εκείνον για όλη τους τη ζωή, να Του προσφέρουν όλα όσα έχουν, να υπομείνουν τις δυσκολίες και να πληρώσουν το τίμημα για να εκπληρώσουν σωστά τα καθήκοντά τους. Νιώθουν πως ο Θεός είναι τόσο σπουδαίος και αξιαγάπητος, και έχουν την αποφασιστικότητα και την προθυμία να Του προσφέρουν τον εαυτό τους και να Του αφοσιωθούν για όλη τους τη ζωή. Αυτή η κατάσταση είναι ιδιαίτερα ενεργητική και θετική, έτσι δεν είναι; Εδώ, λοιπόν, βλέπουμε απ’ ό,τι φαίνεται την αφοσίωση των ανθρώπων, την αγάπη τους για τον Θεό και τις θυσίες που κάνουν. Όλα μοιάζουν τόσο υπέροχα, γαλήνια και ομαλά. Απ’ όλες αυτές τις εκδηλώσεις, φαίνεται ότι οι άνθρωποι προσπαθούν ενεργά από πλευράς τους, συνεργάζονται με το έργο και τις απαιτήσεις του Θεού, και όλα είναι ευνοϊκά. Έτσι, ευχαριστούν συνεχώς μέσα τους τον Θεό, ευχαριστούν τον Θεό τον εν τοις ουρανοίς και τον Χριστό επί της γης, και πλημμυρίζουν από ατέλειωτη αγάπη και σεβασμό για τον Χριστό. Όποτε τραγουδούν ύμνους και αναφέρουν τη φράση «αυτόν τον ασήμαντο άνθρωπο», συγκινούνται απερίγραπτα και σκέφτονται: «Πράγματι, αυτός ο ασήμαντος άνθρωπος με έσωσε, μου έδωσε αυτήν την ευκαιρία και μου επέτρεψε να κάνω σήμερα το καθήκον μου ως δημιούργημα στον οίκο του Θεού!» Κάποιοι άνθρωποι προσεύχονται ακόμα και απευθείας: «Αχ, πρακτικέ Θεέ, ενσαρκωμένε Θεέ, Χριστέ μου, Σ’ ευχαριστώ, Σε εξυμνώ, γιατί μου έδωσες όλες αυτές τις ευλογίες, μου έδωσες τη χάρη. Εσύ είσαι ο Θεός μέσα μου, Εσύ είσαι ο Δημιουργός, Εσύ είσαι Αυτός που θέλω να ακολουθήσω. Είμαι διατεθειμένος να δαπανήσω τον εαυτό μου για Εσένα για όλη μου τη ζωή». Όλες αυτές οι σκηνές είναι τόσο γαλήνιες, τόσο όμορφες, και φαίνονται απόλυτα αρμονικές, λες και μπορεί κανείς να σωθεί τόσο εύκολα και αβίαστα. Μπορεί, όμως, αυτή η αρμονία και η γαλήνη να κρατήσουν στ’ αλήθεια για πάντα; Μπορούν να μείνουν απαράλλαχτες; Δεν είναι τόσο απλό.

1. Η συμπεριφορά τους όταν έρχονται αντιμέτωποι με το κλάδεμα

Οι άνθρωποι, ενώ κάνουν τα καθήκοντά τους, αναπόφευκτα αποκαλύπτουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, διαμαρτύρονται για τις περιστάσεις που συναντούν, έχουν τις απόψεις τους και, ακόμα περισσότερο, κάνουν πράγματα με πείσμα και βιασύνη. Σε τέτοιες καταστάσεις, έρχονται αναπόφευκτα αντιμέτωποι με το κλάδεμα. Όταν έρχεται αντιμέτωπος με το κλάδεμα κάποιος που είναι γεμάτος ενθουσιασμό, γεμάτος φαντασιοκοπίες και αντιλήψεις για τον Θεό, έχει πραγματικά το ανάστημα να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά, να τα βιώσει με ειλικρίνεια και να βρει με επιτυχία τον δρόμο του μέσα σε τέτοιες συνθήκες; Αυτό δημιουργεί ένα ερώτημα, κι εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Οι άνθρωποι, όταν νιώθουν πως όλα είναι τόσο υπέροχα, όταν νιώθουν πως ο Θεός είναι τόσο αξιαγάπητος, ότι ο Θεός αγαπάει τόσο πολύ τους ανθρώπους, ότι η αγάπη Του είναι τόσο μεγάλη και τόσο αληθινή, κι έπειτα έρχονται αντιμέτωποι με το κλάδεμα και αποκαλύπτονται, τότε όσοι από αυτούς δεν κατανοούν την αλήθεια νιώθουν συχνά σαστισμένοι, μπερδεμένοι, φοβισμένοι και τρομαγμένοι. Ξαφνικά, νιώθουν σαν να έπεσαν στο σκοτάδι, δεν βλέπουν το μονοπάτι που απλώνεται μπροστά τους και δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν την τρέχουσα κατάσταση. Όταν προσέρχονται ενώπιον του Θεού, αναζητούν τα ίδια συναισθήματα που είχαν πριν, προσεύχονται με το ίδιο κέφι, τις ίδιες σκέψεις, τις ίδιες απόψεις και την ίδια στάση που είχαν και πριν. Δεν μπορούν, όμως, να διαισθανθούν πια τον Θεό. Μόλις αντιληφθούν ότι δεν μπορούν να διαισθανθούν πια τον Θεό, αρχίζουν να σκέφτονται: «Δεν με θέλει πια ο Θεός; Με αποστρέφεται και με απορρίπτει; Μήπως δεν με συμπαθεί πια ο Θεός εξαιτίας της διεφθαρμένης διάθεσής μου; Πρόκειται να με αποκλείσει; Αν είναι έτσι, ξόφλησα, σωστά; Τι νόημα έχει τώρα η ύπαρξή μου; Τι νόημα έχει να πιστεύω στον Θεό; Το ίδιο κάνει αν δεν πιστεύω. Αν δεν πίστευα, μπορεί να είχα μια καλή δουλειά τώρα, μια όμορφη οικογένεια, ένα λαμπρό μέλλον! Μέχρι τώρα, η πίστη μου στον Θεό δεν μου έφερε κάτι· αν, όμως, σταματήσω στ’ αλήθεια να πιστεύω, κάτι τέτοιο δεν θα σήμαινε ότι όλες οι προσπάθειές μου ως τώρα πήγαν χαμένες, ότι όλες οι δαπάνες και οι θυσίες μου ως τώρα ήταν μάταιες;» Μόλις τα αναλογίζονται αυτά, ξαφνικά νιώθουν πλήρη απόγνωση και αμηχανία, και σκέφτονται: «Ο Θεός ο εν τοις ουρανοίς είναι τόσο μακρινός, κι αυτός ο Θεός επί της γης σε τι μπορεί να με βοηθήσει, εκτός απ’ το να συναναστρέφεται πάνω στην αλήθεια και να μου την παρέχει; Τι άλλο μπορεί να μου δώσει; Μοιάζει τόσο ασήμαντος και τόσο αδιάφορος. Και τι έγινε, δηλαδή, αν έχει κανείς λίγη διεφθαρμένη διάθεση; Αν ο χειρισμός αυτού του θέματος γινόταν με ανθρώπινες μεθόδους, ο Θεός θα το παρέβλεπε αν οι άνθρωποι είχαν λίγη διεφθαρμένη διάθεση· θα το χειριζόταν με επιείκεια και δεν θα ψείριζε τα ασήμαντα ελαττώματά τους. Γιατί με κλαδεύει και με πειθαρχεί έτσι ο Θεός, φτάνοντας ακόμα και να με αγνοεί, για ένα τόσο ασήμαντο ζήτημα; Δεν έγινε και τίποτα αν αποκαλύψει κανείς τέτοιες διεφθαρμένες διαθέσεις σ’ αυτού του είδους τις καταστάσεις, αλλά ο Θεός με απεχθάνεται πραγματικά. Αγαπάει στ’ αλήθεια τους ανθρώπους ή όχι; Πού αποκαλύπτεται η αγάπη του; Με ποιον τρόπο ακριβώς αγαπάει τους ανθρώπους; Όπως και να ’χει, αυτήν τη στιγμή, δε νιώθω πια την αγάπη του Θεού». Όταν δεν νιώθουν πια την αγάπη του Θεού, αμέσως απομακρύνονται πολύ απ’ τον Θεό τον εν τοις ουρανοίς, κι απομακρύνονται ακόμα περισσότερο από τον Χριστό επί της γης, από αυτόν τον συνηθισμένο άνθρωπο. Όταν νιώθουν μέσα τους αυτήν την απόγνωση, προσεύχονται επανειλημμένα και παρηγορούν ξανά και ξανά τον εαυτό τους: «Μη φοβάσαι, εναπόθεσε τις ελπίδες σου στον Θεό τον εν τοις ουρανοίς. Ο Θεός είναι η ασπίδα μου, ο Θεός είναι η δύναμή μου, ο Θεός αγαπάει ακόμα τους ανθρώπους». Εκείνη τη στιγμή, πού βρίσκεται ο Θεός για τον οποίο μιλάνε; Στους ουρανούς, μεταξύ όλων των άλλων, εκείνος ο Θεός είναι Αυτός που αγαπάει στ’ αλήθεια τους ανθρώπους, ο Θεός που θαυμάζουν και λατρεύουν οι άνθρωποι, που μπορεί να γίνει η ασπίδα τους και η πάντα παρούσα βοήθειά τους, και που μπορεί να τους παρηγορήσει. Είναι το αποκούμπι για το πνεύμα, την καρδιά και τη σάρκα τους. Με δεδομένα, όμως, αυτά που μπορεί να κάνει αυτός ο Θεός ο επί της γης, οι άνθρωποι δεν έχουν πια αποκούμπι στην καρδιά τους. Η στάση τους αλλάζει. Υπό ποιες συνθήκες αλλάζει; Όταν έρχονται αντιμέτωποι με το κλάδεμα και την αποκάλυψη και συναντούν εμπόδια, αποκαλύπτεται η αληθινή τους πίστη.

Μόλις οι άνθρωποι έρθουν αντιμέτωποι με το κλάδεμα, η υποτιθέμενη αληθινή πίστη τους βρίσκει αμέσως αποκούμπι στον ασαφή Θεό εν τοις ουρανοίς. Όσο για τον ορατό Θεό επί της γης, ποια είναι η στάση τους; Η πρώτη αντίδρασή τους είναι να Τον απορρίψουν και να Τον εγκαταλείψουν, να μη στηρίζονται πλέον πάνω Του ούτε να πιστεύουν σ’ Αυτόν, αλλά να Τον αποφεύγουν, να κρύβονται και να απομακρύνονται από Αυτόν. Τέτοια είναι τα κέφια των ανθρώπων. Όταν έρχονται αντιμέτωποι με το κλάδεμα, τότε η αλήθεια που κατανοούν, η υποτιθέμενη αληθινή πίστη τους, η αφοσίωσή τους, η αγάπη τους και η υποταγή τους, όλα αυτά είναι πλέον τόσο εύθραυστα. Όταν όλες αυτές οι περιστάσεις αλλάζουν, αλλάζει ανάλογα κι η στάση τους απέναντι στον ενσαρκωμένο Θεό. Εκείνη τη στιγμή, αποκαλύπτεται ότι οι προηγούμενες θυσίες τους —η υποτιθέμενη αφοσίωσή τους, οι δαπάνες τους και το τίμημα που πλήρωσαν, καθώς και η υποτιθέμενη υποταγή τους— δεν είναι σε καμία περίπτωση αφοσίωση ούτε αληθινή υποταγή, αλλά ένας σκέτος ενθουσιασμός. Και με τι είναι ανάμεικτος αυτός ο ενθουσιασμός; Είναι νοθευμένος με ανθρώπινα συναισθήματα, ανθρώπινη καλοσύνη και ανθρώπινη προσκόλληση. Αυτή η προσκόλληση μπορεί να θεωρηθεί και θερμοαιμία, του τύπου: «Αν ακολουθώ κάποιον, πρέπει να δείχνω αληθινή, αδερφική προσκόλληση, να είμαι διατεθειμένος να δώσω και τη ζωή μου γι’ αυτόν, να ξεπεράσω τον εαυτό μου, να καταβάλλω προσπάθειες γι’ αυτόν, να δώσω τα πάντα γι’ αυτόν», πράγμα που είναι εκδήλωση ανθρώπινης θερμοαιμίας. Τέτοιες ανθρώπινες εκδηλώσεις αποκαλύπτονται εκείνη τη στιγμή. Γιατί αποκαλύπτονται; Επειδή οι άνθρωποι, στις σκέψεις και τις απόψεις τους, φαίνεται να έχουν αποδεχθεί ότι αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος είναι ο ενσαρκωμένος Θεός, ότι είναι ο Χριστός, ο Θεός, και ότι έχει την ταυτότητα του Θεού· αν κοιτάξει κανείς, όμως, το πραγματικό τους ανάστημα, την αλήθεια που κατανοούν και τις γνώσεις τους για τον Θεό, δεν έχουν αποδεχθεί στ’ αλήθεια αυτόν τον συνηθισμένο άνθρωπο ούτε και Του φέρθηκαν ποτέ σαν να ήταν ο Χριστός και ο Θεός. Όταν όλα πηγαίνουν καλά, όταν όλα είναι όπως τα θέλει ο καθένας, όταν οι άνθρωποι νιώθουν πως ο Θεός τούς ευλογεί, τους φωτίζει, τους καθοδηγεί και τους δίνει χάρη, και όταν όσα λαμβάνουν από Εκείνον συμφωνούν με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους, τότε μπορούν προσωπικά να αποδεχθούν τον συνηθισμένο άνθρωπο που, κατά τη μαρτυρία του Θεού, είναι ο Θεός του ανθρώπου. Όταν, όμως, όλες αυτές οι περιστάσεις αλλάζουν, όταν ο Θεός τα παίρνει πίσω όλα αυτά και οι άνθρωποι δεν έχουν αληθινή κατανόηση ούτε αληθινό ανάστημα, αποκαλύπτονται τα πάντα σχετικά μ’ αυτούς, και αυτά που εκφράζουν είναι ακριβώς η αληθινή τους στάση απέναντι στον Θεό. Πώς προκύπτει αυτή η αληθινή στάση; Από πού προέρχεται; Προέρχεται από τη διεφθαρμένη διάθεση των ανθρώπων και από το γεγονός ότι δεν γνωρίζουν τον Θεό. Γιατί το λέω αυτό; Τι είναι αυτή η διεφθαρμένη διάθεση στους ανθρώπους; (Οι άνθρωποι, αφού τους διαφθείρει ο Σατανάς, φυλάγονται μέσα τους απ’ τον Θεό και υψώνουν ανάμεσα σ’ αυτούς και Εκείνον ένα φράγμα. Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, εκείνοι συνεχώς αναρωτιούνται: «Θα με βλάψει ο Θεός;») Το μόνο ζήτημα στη σχέση των ανθρώπων με τον Θεό είναι το αν υπάρχει κάποιο φράγμα; Τόσο απλό είναι; Δεν είναι το μόνο ζήτημα αν υπάρχει κάποιο φράγμα· το πρόβλημα αφορά δύο διαφορετικές ουσίες. Οι άνθρωποι έχουν μια διεφθαρμένη διάθεση· ο Θεός έχει διεφθαρμένη διάθεση; (Όχι.) Γιατί, λοιπόν, υπάρχει διχόνοια μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού; Γιατί οι άνθρωποι είναι εχθρικοί απέναντι στον Θεό; Ποιος είναι ο λόγος; Αφορά τον Θεό ή τους ανθρώπους; (Τους ανθρώπους.) Για παράδειγμα, αν δύο άνθρωποι μαλώσουν και σταματήσουν να μιλάνε μεταξύ τους, ακόμα κι αν μιλήσουν, θα το κάνουν μόνο επιφανειακά, θα έχει υψωθεί μέσα τους ένα φράγμα. Πώς προκύπτει αυτό το φράγμα; Προκύπτει επειδή έχουν διαφορετικές απόψεις που δεν μπορούν να τις συμβιβάσουν, και κανένας απ’ τους δύο δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει την άποψή του, κι έτσι δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα. Έτσι υψώνονται τα φράγματα μεταξύ των ανθρώπων. Αν περιγράψουμε, όμως, τη σχέση μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού μόνο ως ζήτημα φράγματος, μήπως υποτιμάμε τη σοβαρότητα της κατάστασης και αστοχούμε; Είναι αλήθεια ότι υπάρχει ένα φράγμα· αν, όμως, χρησιμοποιούσαμε απλώς τον όρο «φράγμα» για να εξηγήσουμε το πρόβλημα της διεφθαρμένης διάθεσης των ανθρώπων, κάτι τέτοιο θα ήταν υπερβολικά ήπιο. Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι, αφού τους διαφθείρει ο Σατανάς, έχουν σατανική διεφθαρμένη διάθεση και ουσία, και η έμφυτη φύση τους είναι εχθρική προς τον Θεό. Ο Σατανάς είναι εχθρικός προς τον Θεό. Βλέπει άραγε τον Θεό ως Θεό; Έχει πίστη και υποταγή απέναντί Του; Δεν έχει ούτε αληθινή πίστη ούτε αληθινή υποταγή· έτσι είναι ο Σατανάς. Οι άνθρωποι είναι όπως ο Σατανάς· έχουν τη διεφθαρμένη φύση και ουσία του Σατανά, και επιπλέον δεν έχουν αληθινή πίστη και υποταγή προς τον Θεό. Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε ότι υπάρχει ένα φράγμα μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού εξαιτίας αυτής της έλλειψης αληθινής πίστης και υποταγής; (Όχι.) Αυτό υποδεικνύει μόνο ότι οι άνθρωποι είναι εχθρικοί προς τον Θεό. Όταν όσα κάνει ο Θεός συμφωνούν με τα γούστα, τα κέφια και τις ανάγκες των ανθρώπων, ικανοποιούν τις προτιμήσεις τους και επιτρέπουν να κυλούν τα πάντα ομαλά και όπως εκείνοι επιθυμούν, τότε οι άνθρωποι νιώθουν ότι ο Θεός είναι πολύ αξιαγάπητος. Είναι, όμως, ειλικρινές σε τέτοιες στιγμές το συναίσθημα ότι ο Θεός είναι αξιαγάπητος; (Όχι.) Απλώς οι άνθρωποι το εκμεταλλεύονται αυτό, λέγοντας λίγα όμορφα λόγια για αντάλλαγμα· όπως λέμε, καρπώνονται τα οφέλη και μετά κάνουν τους καλούς. Σε τέτοιες περιπτώσεις, τα λόγια που λένε οι άνθρωποι αντανακλούν αληθινή γνώση του Θεού; Αυτή η γνώση του Θεού είναι πραγματική ή ψεύτικη; (Ψεύτικη.) Αυτή η γνώση δεν συμφωνεί με την αλήθεια ούτε με την ουσία του Θεού. Δεν είναι αληθινή γνώση αλλά φαντασιοκοπία, μια αντίληψη που προκύπτει από ανθρώπινα συναισθήματα και θερμοαιμία. Όταν αυτή η αντίληψη γκρεμίζεται, εκτίθεται και αποκαλύπτεται, οι άνθρωποι νιώθουν απογοήτευση· κάτι τέτοιο σημαίνει ότι τους πήραν όλα όσα επιθυμούσαν να κερδίσουν. Η αντίληψη που είχαν παλιότερα οι άνθρωποι ότι ο Θεός είναι αξιαγάπητος και καλός δεν έχει επικριθεί και καταδικαστεί με διάφορους τρόπους; Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο απ’ ό,τι πίστευαν στο παρελθόν. Μπορούν να αποδεχθούν οι άνθρωποι αυτό το γεγονός; (Όχι.) Όταν ο Θεός δεν σου δίνει τίποτα, σ’ αφήνει απλώς να βασίζεις τη ζωή σου στα λόγια Του, να μιλάς και να ενεργείς, να κάνεις το καθήκον σου, να υπηρετείς τον Θεό, να τα πηγαίνεις καλά με τους άλλους και ούτω καθεξής, πάντα σύμφωνα με τα λόγια Του. Όταν βασίσεις πράγματι τη ζωή σου στα λόγια Του και αισθανθείς τη φιλόπονή Του φροντίδα και μπορέσεις να Του δείξεις ειλικρινή αγάπη και υποταγή, τότε οι νοθείες μέσα σου θα είναι λιγότερες, και το κάλλος και η ουσία του Θεού που νιώθεις θα είναι αληθινά.

Όταν οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την πειθαρχεία και το κλάδεμα, τότε αναπτύσσουν αντιλήψεις, παράπονα και παρανοήσεις σχετικά με τον Θεό. Όταν κάνουν την εμφάνισή τους αυτά τα πράγματα, οι άνθρωποι νιώθουν ξαφνικά πως ο Θεός δεν τους νοιάζεται και δεν είναι τόσο αξιαγάπητος όσο φαντάζονταν: «Αφού όλοι λένε πως ο Θεός είναι αξιαγάπητος, εγώ γιατί δεν το νιώθω; Αν είναι πράγματι αξιαγάπητος, πρέπει να με ευλογεί και να με παρηγορεί. Όταν πρόκειται να κάνω κάποιο λάθος, πρέπει να με προειδοποιεί αντί να μ’ αφήνει να γελοιοποιηθώ ή να σφάλω· όλα αυτά θα πρέπει να τα κάνει προτού σφάλω, εμποδίζοντάς με έτσι να κάνω λάθος ή να πάρω το λάθος μονοπάτι!» Τέτοιες αντιλήψεις και σκέψεις στριφογυρίζουν στο μυαλό των ανθρώπων όταν έρχονται αντιμέτωποι με αντιξοότητες. Σε τέτοιες στιγμές, μιλάνε κι ενεργούν λιγότερο ανοιχτά. Όταν οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με το κλάδεμα, όταν αντιμετωπίζουν αντιξοότητες, τα κέφια τους χειροτερεύουν· αρχίζουν να νιώθουν πως ο Θεός δεν τους αγαπάει και τόσο, ούτε τους φέρεται πια με τόση χάρη, πως δεν τους ευνοεί πια το ίδιο. Σκέφτονται μέσα τους: «Αν δεν μ’ αγαπάει ο Θεός, εγώ γιατί να Τον αγαπώ; Θα σταματήσω κι εγώ ν’ αγαπώ τον Θεό». Στο παρελθόν, όταν συζητούσαν με τον Θεό, ό,τι κι αν τους ρωτούσε ο Θεός, εκείνοι απαντούσαν· ήταν πολύ ενεργοί. Ήθελαν διαρκώς να μοιραστούν περισσότερα, δεν ξέμεναν ποτέ από θέματα συζήτησης, ήθελαν να εκφράσουν και να μεταφέρουν όλα όσα είχαν μέσα τους, κι είχαν τη φιλοδοξία να γίνουν οι έμπιστοι του Θεού. Όταν, όμως, έρχονται αντιμέτωποι με το κλάδεμα, νιώθουν πως ο Θεός δεν είναι πια τόσο αξιαγάπητος, ότι δεν τους αγαπάει και τόσο, και δεν θέλουν κι εκείνοι να Τον αγαπούν. Όταν ο Θεός ρωτήσει κάτι, εκείνοι απλώς δίνουν σύντομες, επιπόλαιες και μονολεκτικές απαντήσεις. Αν ρωτήσει ο Θεός: «Πόσο καλά εκτελείς τα καθήκοντά σου τον τελευταίο καιρό;» εκείνοι απαντούν: «Καλά». «Αντιμετωπίζεις καμιά δυσκολία;» «Καμιά φορά». «Συνεργάζεσαι αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές;» Μέσα τους, σκέφτονται: «Χμ, εδώ δεν μπορώ καλά-καλά να φροντίσω τον εαυτό μου, πώς να συνεργάζομαι αρμονικά με τους άλλους;» «Έχεις κάποια αδυναμία;» «Εντάξει είμαι». Δεν είναι πια πρόθυμοι να μιλήσουν παραπάνω και δείχνουν μια στάση πλήρους αρνητικότητας και παραπόνων. Όλο τους το είναι αποθαρρύνεται και αποκαρδιώνεται, είναι γεμάτοι παράπονα, αισθάνονται αδικημένοι και, πέρα από τα απαραίτητα, δεν είναι διατεθειμένοι να πουν τίποτα περισσότερο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή αυτήν τη στιγμή δεν έχουν τα κέφια τους, βρίσκονται σε κατάσταση σχετικής απόγνωσης, και δεν έχουν κέφι να μιλήσουν με κανέναν. Αν τους ρωτήσει κανείς: «Έχεις προσευχηθεί τελευταία;» εκείνοι απαντάνε: «Στις προσευχές μου λέω συνεχώς τα ίδια λόγια και μόνο αυτά». «Δεν είσαι σε καλή κατάσταση τελευταία· αναζήτησες την αλήθεια όταν αντιμετώπισες δυσκολίες;» «Κατανοώ τα πάντα, απλώς δεν μπορώ να πράξω ενεργά». «Έχεις αναπτύξει παρανοήσεις σχετικά με τον Θεό. Βλέπεις πού έγκειται το πρόβλημά σου; Ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις σ’ εμποδίζουν να προσέλθεις ενώπιον του Θεού; Τι σε κάνει να είσαι τόσο αρνητικός ώστε να μην έχεις καν όρεξη να προσέλθεις ενώπιον του Θεού για να προσευχηθείς;» «Δεν ξέρω». Τι είδους στάση είναι αυτή; (Στάση αρνητικότητας και αντιπαράθεσης.) Σωστά, δεν υπάρχει ούτε ψήγμα υποταγής· αντίθετα, αυτός ο άνθρωπος είναι γεμάτος παράπονα και διαμαρτυρίες. Στον πνευματικό και ψυχικό του κόσμο, αντιλαμβάνεται τον θεό ως μορφή παρόμοια με Βούδα ή Μποντισάτβα, όπως εμφανίζονται στις ανθρώπινες περιγραφές. Ανεξάρτητα απ’ το τι κάνουν οι άνθρωποι ή το πώς ζουν, αυτές οι μορφές Βούδα ή Μποντισάτβα ποτέ δεν λένε λέξη, απλώς υποτάσσονται στην ανθρώπινη χειραγώγηση. Οι άνθρωποι θεωρούν ότι ο θεός δεν θα πρέπει να τους κλαδέψει, ούτε φυσικά να τους βλάψει· όποιο λάθος κι αν κάνουν, ο θεός πρέπει μόνο να τους καθησυχάζει κι όχι να τους κλαδεύει ούτε να τους εκθέτει, ούτε και να τους αποκαλύπτει, και σίγουρα δεν πρέπει να τους πειθαρχεί. Θέλουν να πιστεύουν στον Θεό και να κάνουν το καθήκον τους ανάλογα με τα κέφια και τις διαθέσεις τους, όπως τους αρέσει, θεωρώντας πως, ό,τι κι αν κάνουν, ο Θεός πρέπει να δείχνει ικανοποίηση, χαρά και αποδοχή. Τα πράγματα, όμως, δεν πάνε όπως θέλουν αυτοί· ο Θεός δεν ενεργεί μ’ αυτόν τον τρόπο. Τότε, οι άνθρωποι σκέφτονται: «Αν εκείνος δεν ενεργεί όπως φανταζόμουν, παραμένει θεός; Αξίζει ακόμα την επένδυση, τη δαπάνη και τη θυσία μου; Αν δεν τα αξίζει όλα αυτά, τότε θα ήταν ανοησία εκ μέρους μου να Του προσφέρω με ειλικρίνεια την καρδιά μου, έτσι δεν είναι;» Επομένως, όταν έρθει η ώρα να κλαδευτούν, η αρχική αντίδραση των ανθρώπων δεν είναι να ακούσουν, από την οπτική ενός δημιουργήματος, αυτά που λέει ο Θεός και ποιες είναι οι απαιτήσεις Του, ούτε ποια είναι τα ανθρώπινα προβλήματα, οι καταστάσεις ή οι διαθέσεις που εκθέτει ο Θεός, ούτε πώς θα πρέπει να αποδέχεται, να λαμβάνει υπόψη ή να υποτάσσεται ο άνθρωπος σε αυτά τα πράγματα. Οι άνθρωποι δεν έχουν τέτοια πράγματα στο μυαλό τους. Όπως κι αν μιλά ο Θεός στους ανθρώπους κι όπως κι αν τους καθοδηγεί, εάν ο τόνος ή ο τρόπος ομιλίας Του δεν είναι αδιάφορος —εάν τα κέφια, η αυτοεκτίμηση και η αδυναμία τους δεν λαμβάνονται υπόψη— τότε οι άνθρωποι σχηματίζουν αντιλήψεις και δεν θέλουν να φερθούν στον Θεό ως Θεό, ούτε θέλουν να είναι δημιουργήματα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα εδώ είναι ότι όταν ο Θεός τούς προσφέρει ωραίες στιγμές και κάνει τα πάντα να πηγαίνουν όπως τα θέλουν εκείνοι, οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να ενεργούν ως δημιουργήματα· όταν, όμως, ο Θεός δίνει αντιξοότητες για να πειθαρχήσει και να αποκαλύψει τους ανθρώπους, να τους δώσει ένα μάθημα και να τους επιτρέψει να κατανοήσουν την αλήθεια και να γνωρίσουν την πρόθεσή Του —αυτές τις στιγμές, οι άνθρωποι Του γυρνούν αμέσως την πλάτη τους και δεν επιθυμούν πλέον να είναι δημιουργήματα. Όταν κάποιος δεν θέλει να είναι δημιούργημα, θα είναι σε θέση να υποταχθεί στον Θεό από μια τέτοια οπτική και θέση; Θα είναι σε θέση να αποδεχτεί την ταυτότητα και την ουσία του Θεού; Όχι. Όταν την περίοδο του κεφιού, των ωραίων καταστάσεων και του ενθουσιασμού —εκείνη την περίοδο όπου οι άνθρωποι θέλουν να γίνουν έμπιστοι του Θεού— τη διαδέχεται μια περίοδος όπου οι άνθρωποι θέλουν να Τον εγκαταλείψουν μόλις βρεθούν αντιμέτωποι με το κλάδεμα και τα περιβάλλοντα που ορίζει ο Θεός, αυτή είναι μια πολύ δραματική αλλαγή! Πού, ακριβώς, βρίσκεται η αλήθεια σ’ αυτό το θέμα; Τι θα πρέπει να γνωρίζουν οι άνθρωποι; Δεν πρέπει να γνωρίζει κανείς τι είδους στάση θα πρέπει να έχει απέναντι στον Θεό ως δημιούργημα; Ποιες είναι οι αρχές που πρέπει να ακολουθήσει κανείς; Ως άνθρωπος —ως ένα διεφθαρμένο ανθρώπινο ον— ποια οπτική και θέση θα πρέπει να υιοθετήσει κανείς απέναντι σε όσα προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο και τα περιβάλλοντα που διευθετεί; Ποια στάση θα πρέπει να υιοθετήσουν οι άνθρωποι απέναντι στο κλάδεμά τους από τον Θεό; Πώς θα πρέπει να το βλέπουν αυτό; Δεν θα πρέπει οι άνθρωποι να στοχάζονται αυτά τα θέματα; (Ναι.) Οι άνθρωποι πρέπει να αναλογίζονται και να στοχάζονται αυτά τα πράγματα. Ανεξάρτητα από το πότε και ανεξάρτητα από το πώς φέρεται κανείς στον Θεό, στην πραγματικότητα, η ταυτότητα του ανθρώπου δεν αλλάζει· οι άνθρωποι παραμένουν πάντα δημιουργήματα. Εάν δεν έχεις συμφιλιωθεί με τη θέση σου ως δημιούργημα, αυτό σημαίνει ότι είσαι επαναστατικός και απέχεις πάρα πολύ από το να αλλάξεις τη διάθεσή σου, απέχεις πάρα πολύ από το να έχεις φόβο Θεού και να αποφεύγεις το κακό. Εάν έχεις συμφιλιωθεί με τη θέση σου ως δημιούργημα, τότε τι είδους στάση θα πρέπει να έχεις απέναντι στον Θεό; (Άνευ όρων υποταγή.) Πρέπει, τουλάχιστον, να διακατέχεσαι από ένα πράγμα μόνο: την άνευ όρων υποταγή. Αυτό σημαίνει ότι όποια στιγμή κι αν κάνει κάτι ο Θεός, αυτό δεν είναι ποτέ λάθος· μόνο οι άνθρωποι σφάλλουν. Ανεξάρτητα από τα περιβάλλοντα που ανακύπτουν —ειδικά ενόψει αντιξοοτήτων, και ειδικά όταν ο Θεός αποκαλύπτει ή εκθέτει τους ανθρώπους— το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνει κάποιος είναι να προσέλθει ενώπιον του Θεού για να κάνει αυτοκριτική και να εξετάσει τα δικά του λόγια, τις δικές του πράξεις, καθώς και τη δική του διεφθαρμένη διάθεση, αντί να εξετάζει, να μελετά και να κρίνει εάν τα λόγια και οι ενέργειες του Θεού είναι σωστές ή λανθασμένες. Εάν παραμείνεις στη σωστή θέση σου, θα πρέπει να γνωρίζεις ακριβώς τι οφείλεις να κάνεις. Οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένη διάθεση και δεν κατανοούν την αλήθεια. Αυτό το πρόβλημα δεν είναι τόσο μεγάλο. Όταν, όμως, οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένη διάθεση και δεν κατανοούν την αλήθεια, κι όμως εξακολουθούν να μην αναζητούν την αλήθεια —τότε έχουν μεγάλο πρόβλημα. Έχεις διεφθαρμένη διάθεση και δεν κατανοείς την αλήθεια, και μπορείς να κρίνεις τον Θεό αυθαίρετα, καθώς και να Τον προσεγγίζεις και να αλληλεπιδράς μαζί Του κατά πώς υπαγορεύει το κέφι, οι προτιμήσεις και τα συναισθήματά σου. Εντούτοις, αν δεν αναζητάς και δεν κάνεις πράξη την αλήθεια, τα πράγματα δεν θα είναι τόσο απλά. Όχι μόνο δεν θα είσαι σε θέση να υποταχθείς στον Θεό, αλλά θα μπορούσες και να Τον παρεξηγήσεις και να παραπονεθείς για Αυτόν, να Τον καταδικάσεις, να Του εναντιωθείς, μέχρι και να Τον επιπλήξεις και να Τον απορρίψεις στην καρδιά σου, λέγοντας ότι δεν είναι δίκαιος, ότι δεν είναι απαραίτητα σωστά όλα όσα κάνει. Δεν είναι επικίνδυνο το ότι μπορεί να προκαλέσεις τέτοια πράγματα; (Είναι.) Είναι πολύ επικίνδυνο. Το να μην αναζητά κανείς την αλήθεια μπορεί να του κοστίσει τη ζωή! Κι αυτό μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Όσο ενθουσιώδη κι αν είναι τώρα τα συναισθήματα, οι προσδοκίες, οι επιθυμίες ή τα ιδανικά σου, και όσο κι αν αγαπάς τον Θεό στην καρδιά σου αυτήν τη στιγμή, είναι όλα παροδικά. Συμβαίνει ακριβώς το ίδιο όπως όταν ένας πάστορας τελεί έναν γάμο και ρωτάει το ζευγάρι: «Τον (ή την) δέχεσαι ως σύζυγό σου; Στην υγεία και στην αρρώστια, στην καταστροφή, στη φτώχεια και ούτω καθεξής, είσαι διατεθειμένος (ή διατεθειμένη) να περάσεις τη ζωή σου μαζί του (ή μαζί της);» Και τα δύο μέλη του ζευγαριού, με βουρκωμένα μάτια και καρδιά κατακλυσμένη από συναισθήματα, παίρνουν όρκο να αφιερώσουν τη ζωή τους ο ένας στον άλλον, και ο καθένας τους αναλαμβάνει διά βίου ευθύνη απέναντι στον άλλον. Εκείνη τη στιγμή, τι είναι αυτοί οι ιεροί όρκοι; Τίποτα περισσότερο απ’ τα φευγαλέα συναισθήματα και επιθυμίες των ανθρώπων. Διαθέτουν, όμως, πραγματικά τέτοια ακεραιότητα και τα δύο μέλη του ζευγαριού; Έχουν στ’ αλήθεια τέτοια ανθρώπινη φύση; Αυτό παραμένει άγνωστο· η αλήθεια θα αποκαλυφθεί μέσα στα επόμενα δέκα, είκοσι ή τριάντα χρόνια. Κάποια ζευγάρια παίρνουν διαζύγιο μετά από τρία ή πέντε χρόνια, κάποια μετά από δέκα, άλλα μετά από τριάντα· βάζουν τέλος έτσι απλά. Πού πήγαν, λοιπόν, οι αρχικές τους επιθυμίες; Τι συνέβη στους ιερούς όρκους τους; Τους είχαν ήδη ξεχάσει από καιρό. Τι ρόλο παίζουν αυτοί οι ιεροί όρκοι; Κανέναν απολύτως· είναι απλώς επιθυμίες, στιγμιαία συναισθήματα, και τα συναισθήματα και οι επιθυμίες δεν καθορίζουν τίποτα. Τι απαιτείται προκειμένου ένα ζευγάρι να περάσει στ’ αλήθεια μαζί μια ολόκληρη ζωή, να γεράσει ενωμένο; Σε ιδανικές συνθήκες, πρέπει και τα δύο άτομα να έχουν τουλάχιστον ακεραιότητα και έντιμο χαρακτήρα. Η χειροπιαστή πραγματικότητα είναι ότι, στη διάρκεια της ζωής τους, θα τους τύχουν πολλά πράγματα —μικρά και μεγάλα, καλά και άσχημα, κακουχίες, εμπόδια, δυσκολίες, ως επί το πλείστον ανεπιθύμητες καταστάσεις. Γι’ αυτό απαιτείται και τα δύο μέλη του ζευγαριού να έχουν ειλικρινή ανεκτικότητα, υπομονή, αγάπη, ενδιαφέρον, φροντίδα και άλλα μάλλον θετικά πράγματα στην ανθρώπινη φύση τους ώστε να υποστηρίξουν ο ένας τον άλλον ως το τέλος της διαδρομής. Αν δεν έχουν αυτά τα γνωρίσματα και βασίζονται μονάχα στους όρκους και στα ιδανικά, τις επιθυμίες και τις φαντασιώσεις που είχαν όταν παντρεύτηκαν, δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αντέξουν μέχρι τέλους. Το ίδιο ισχύει και για την πίστη στον Θεό· αν κανείς δεν αναζητά την αλήθεια, αλλά βασίζεται μόνο σε λίγο ενθουσιασμό κι επιθυμία, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να μείνει σταθερός και δεν μπορεί επ’ ουδενί να ακολουθήσει τον Θεό μέχρι τέλους.

Πώς μπορεί κανείς να πιστέψει στον Θεό και να Τον ακολουθήσει χωρίς να εξαρτάται από τα κέφια του και χωρίς να επηρεάζεται από τα κέφια και το περιβάλλον του; Πώς άραγε το πετυχαίνει κανείς αυτό; Ποια είναι η ελάχιστη απαίτηση για την πίστη στον Θεό; Η πίστη απαιτεί να έχει κανείς μια στάση σύμφωνα με την οποία θ’ αγαπάει και θ’ αναζητά την αλήθεια. Κάποιοι άνθρωποι ρωτάνε: «Είναι σημαντικό να έχει κανείς αποφασιστικότητα και να παίρνει όρκους;» Αυτά είναι απαραίτητα, αλλά εξαρτώνται από το στάδιο της πίστης. Αν κάποιος πιστεύει εδώ και ένα ή δύο χρόνια, τότε, χωρίς αυτά, δεν μπορεί να πυροδοτηθεί ο ενθουσιασμός του. Χωρίς τον ενθουσιασμό, ένας άνθρωπος που αρχίζει να πιστεύει στον Θεό μπορεί να είναι χλιαρός· να μην επιδιώκει με μεγάλο ζήλο ούτε και να αποσύρεται, αλλά να κάνει απλώς ό,τι του ζητάνε. Ένας τέτοιος άνθρωπος παλεύει για να σημειώσει πρόοδο, και δεν έχει ξεκάθαρη στάση. Γι’ αυτό οι νέοι πιστοί χρειάζονται αυτόν τον ενθουσιασμό. Μ’ αυτόν τον ενθουσιασμό μπορεί κανείς ν’ αποκτήσει πολλά θετικά πράγματα και να καταφέρει να κατανοήσει γρήγορα την αλήθεια, το όραμα και τον σκοπό του έργου του Θεού, καθώς και να χτίσει γρήγορα θεμέλια. Επιπλέον, όταν οι άνθρωποι δαπανούν τον εαυτό τους και πληρώνουν το τίμημα με ενεργητικότητα κι ενθουσιασμό, εισέρχονται πιο γρήγορα στην αλήθεια-πραγματικότητα. Αρχικά, χρειάζεται κανείς αυτόν τον ενθουσιασμό, και πρέπει να έχει αποφασιστικότητα και ιδανικά. Αν, όμως, πιστεύει κανείς στον Θεό για πάνω από τρία χρόνια και παραμένει στο στάδιο του ενθουσιασμού, πιθανότατα υπάρχει κάποιος κίνδυνος. Πού εντοπίζεται αυτός ο κίνδυνος; Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν συνεχώς την πίστη στον Θεό και τα ζητήματα της αλλαγής διάθεσης με βάση τις φαντασιοκοπίες και τις αντιλήψεις τους. Προσπαθούν να γνωρίσουν τον Θεό και να κατανοήσουν το έργο και τις απαιτήσεις που έχει απ’ τους ανθρώπους με βάση τις φαντασιοκοπίες και τις αντιλήψεις τους. Μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να εισέλθει στην αλήθεια-πραγματικότητα ή να κατανοήσει τις προθέσεις του Θεού; (Όχι.) Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει την αλήθεια, τότε προκύπτουν προβλήματα. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει στον Θεό και να ζει ολόκληρη τη ζωή του σ’ ένα εντελώς προστατευμένο περιβάλλον, που να ζει μονίμως μέσα στη χάρη και τις ευλογίες; Όχι· αργά ή γρήγορα, όλοι καλούνται να αντιμετωπίσουν την αληθινή ζωή και τα διάφορα περιβάλλοντα που έχει δημιουργήσει ο Θεός γι’ αυτούς. Όταν αντιμετωπίσεις αυτά τα διαφορετικά περιβάλλοντα και έρθεις αντιμέτωπος με τα διάφορα προβλήματα της αληθινής ζωής, τι ρόλο μπορεί να παίξει ο ενθουσιασμός σου; Μπορεί μόνο να σου δώσει ώθηση ώστε να συγκρατηθείς, να πληρώσεις κάποιο τίμημα και να υποφέρεις, αλλά δεν μπορεί να σε οδηγήσει στην κατανόηση της αλήθειας ή των προθέσεων του Θεού. Αν, όμως, αναζητήσεις την αλήθεια και την κατανοήσεις, τότε το πράγμα αλλάζει. Τι αλλάζει; Όταν κατανοήσεις την αλήθεια και έρθεις αντιμέτωπος μ’ αυτές τις καταστάσεις, δεν τις αντιμετωπίζεις πλέον με βάση τον ενθουσιασμό ή τις αντιλήψεις σου. Κάθε φορά που αντιμετωπίζεις το οτιδήποτε, προσέρχεσαι πρώτα ενώπιον του Θεού για να αναζητήσεις και να προσευχηθείς, για να βρεις τις αλήθεια-αρχές. Έπειτα, μ’ αυτήν την επίγνωση κι αυτήν τη στάση, μπορείς να υποταχθείς. Αυτή η στάση κι αυτή η επίγνωση έχουν καθοριστική σημασία. Υπάρχει περίπτωση, σε μια συγκεκριμένη δοκιμασία, να μην κερδίσεις τίποτα, να μην εισέλθεις και πολύ βαθιά στην αλήθεια και να μην κατανοήσεις επακριβώς την πραγματικότητα της αλήθειας. Αν, όμως, κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας, υιοθετήσεις μια τέτοια επίγνωση υποταγής και μια τέτοια στάση υποταγής, τότε θα βιώσεις αληθινά το πώς πρέπει να ενεργούν οι άνθρωποι ως δημιουργήματα και τι πρέπει να κάνουν προκειμένου να είναι όσο το δυνατόν πιο κανονικοί και σωστοί ενώπιον του Θεού. Μπορεί να μην κατανοείς την πρόθεση του Θεού ούτε να γνωρίζεις ακριβώς τι θέλει Εκείνος να πετύχεις ή να κερδίσεις σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, όμως νιώθεις ότι μπορείς να υποταχθείς στον Θεό και σ’ αυτές τις περιστάσεις. Από τα βάθη της καρδιάς σου, αποδέχεσαι το περιβάλλον που έχει δημιουργήσει για σένα ο Θεός. Νιώθεις ότι έχεις διατηρήσει τη σωστή σου θέση ως δημιούργημα, χωρίς να επαναστατήσεις εναντίον του Θεού, χωρίς να Του εναντιωθείς, και μέσα σου νιώθεις ασφαλής. Όσο νιώθεις ασφαλής, η στήριξή σου στον Θεό τον εν τοις ουρανοίς δεν είναι ασαφής, και δεν νιώθεις να έχεις απομακρυνθεί από τον Θεό επί της γης ούτε Τον απορρίπτεις. Αντίθετα, από τα βάθη της καρδιάς σου βγαίνει λίγος παραπάνω φόβος αλλά και λίγη παραπάνω εγγύτητα. Δες τη διαφορά ανάμεσα σε κάποιον που αναζητά την αλήθεια και μπορεί να υποταχθεί και σε κάποιον που βασίζεται στον ενθουσιασμό κι έχει μόνο λίγη αποφασιστικότητα· είναι σημαντική αυτή η διαφορά; Είναι τεράστια. Ένας άνθρωπος που βασίζεται στον ενθουσιασμό κι έχει μόνο αποφασιστικότητα, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τις εκάστοτε περιστάσεις, αντιστέκεται, τσακώνεται, παραπονιέται και νιώθει αδικημένος. Ίσως να σκεφτεί: «Γιατί μου φέρεται έτσι ο Θεός; Ακόμα νέος είμαι, γιατί δεν με καλοπιάνει; Γιατί δεν υπολογίζει όσα πέτυχα στο παρελθόν; Γιατί να με τιμωρεί αντί να με ανταμείβει; Είμαι ακόμα τόσο νέος, δεν ξέρω και πολλά. Ούτε οι γονείς μου στο σπίτι δεν μου φέρθηκαν ποτέ έτσι· πάντα με λάτρευαν κι ήμουν γι’ αυτούς το πολυαγαπημένο τους παιδί, το μωράκι τους. Τώρα που έχω ωριμάσει τόσο από τότε που ήρθα στον οίκο του Θεού, Εκείνος δείχνει υπερβολική αδιαφορία όταν μου φέρεται μ’ αυτόν τον τρόπο!» Τέτοιους προβληματικούς συλλογισμούς κάνουν. Πώς προκύπτει ένας τέτοιος προβληματικός συλλογισμός; Μπορεί κάποιος που αναζητά και κατανοεί την αλήθεια να έχει και πάλι αυτούς τους προβληματικούς συλλογισμούς; Μπορεί κάποιος που κατανοεί και γνωρίζει αυτές τις αλήθειες, κι έχει αυτήν τη γνώση ενώ κάνει τα καθήκοντά του ως συνήθως, να τρέφει και πάλι τέτοια παράπονα και τέτοια παρορμητικότητα όταν έρχεται αντιμέτωπος με τις καταστάσεις; (Όχι.) Δεν θα υπήρχε καμία περίπτωση να μιλήσει έτσι. Αντίθετα, θα έβλεπε τον εαυτό του ως συνηθισμένο δημιούργημα και θα προσερχόταν ενώπιον του Θεού, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, υπόληψης και θέσης· απλώς θα υποτασσόταν και θα άκουγε τα λόγια του Θεού. Όταν οι άνθρωποι ακούνε τα λόγια που λέει ο Θεός και τις απαιτήσεις που έχει, τότε νιώθουν μέσα τους υποταγή. Όταν κάποιος υποτάσσεται συνειδητά, όταν έχει μια στάση υποταγής, τότε παίρνει στ’ αλήθεια τη θέση ενός δημιουργήματος, το οποίο έχει αγάπη, υποταγή και φόβο Θεού, και δεν βασίζεται πια στα κέφια ούτε στα συναισθήματά του. Αυτές είναι μερικές αντιδράσεις που έχουν οι άνθρωποι όταν έρχονται αντιμέτωποι με το κλάδεμα. Ποιες είναι οι κύριες αντιδράσεις; Νιώθουν άσχημα, νιώθουν απογοητευμένοι, αδικημένοι, και χρειάζονται παρηγοριά. Αν δεν πάρουν παρηγοριά και ζεστασιά, αρχίζουν να τρέφουν μέσα τους παράπονα και παρανοήσεις σχετικά με τον Θεό. Δεν θέλουν πλέον να προσεύχονται σ’ Εκείνον και, βαθιά μέσα τους, εξετάζουν το ενδεχόμενο να Τον εγκαταλείψουν, θέλουν να πάρουν αποστάσεις από Αυτόν, τόσο από τον Θεό τον εν τοις ουρανοίς όσο και από τον Θεό επί της γης. Κάποιοι άνθρωποι, αν τους κλαδέψω λίγο, Με αποφεύγουν όταν ξανασυναντηθούμε και δεν θέλουν να αλληλεπιδράσουν μαζί Μου. Συνήθως, όταν δεν τους κλαδεύω, είναι διαρκώς γύρω Μου, Μου προσφέρουν τσάι, ρωτάνε μήπως χρειάζομαι κάτι, έχουν τα κέφια τους, είναι επιμελείς, ομιλητικοί και έχουν στενή σχέση με τον Θεό. Μόλις τους κλαδέψω, όμως, αλλάζει το πράγμα· δεν προσφέρουν πια τσάι ούτε στέλνουν χαιρετισμούς, και αν τους κάνω κι άλλες ερωτήσεις απλώς φεύγουν, εξαφανίζονται.

Όταν βρισκόμουν ακόμα στην ηπειρωτική Κίνα, έμενα στα σπίτια κάποιων αδελφών. Κάποιοι από αυτούς είχαν κακή ανθρώπινη φύση, κάποιοι ήταν νέοι πιστοί, κάποιοι ανέπτυξαν ένα σωρό αντιλήψεις κατά την πρώτη μας επαφή και δεν κατανοούσαν την αλήθεια, ενώ άλλοι ούτε καν την επιδίωκαν. Όταν έβλεπα αυτούς τους ανθρώπους να αποκαλύπτουν τη διαφθορά τους, δεν μπορούσα να τους κλαδέψω· έπρεπε να τους μιλάω με ευγένεια και διακριτικότητα. Αν τους κλάδευες αληθινά, θα ανέπτυσσαν αντιλήψεις και επαναστατικότητα, κι έτσι θα χρειαζόταν να τους καλοπιάσεις και να είσαι διπλωματικός μαζί τους, και να συναναστραφείς περισσότερο πάνω στην αλήθεια για να τους καθοδηγήσεις. Αν δεν ήσουν διπλωματικός ούτε συναναστρεφόσουν, και απλώς απαιτούσες ευθέως πράγματα, δεν θα πετύχαινες απολύτως τίποτα. Για παράδειγμα, θα μπορούσες να πεις: «Αυτό το γεύμα είναι κάπως αλμυρό· μήπως την επόμενη φορά να έβαζες λιγότερο αλάτι; Δεν είναι καλό για την υγεία σου να τρως πολύ αλάτι. Ως άνθρωποι που πιστεύετε στον Θεό, πρέπει επίσης να έχετε κοινή λογική και να μην είστε αδαείς· πρέπει να αποδέχεστε τα θετικά πράγματα. Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε κάποιον που ασκεί την παραδοσιακή Κινέζικη ιατρική να σας πει τι επίδραση έχει το πολύ αλάτι στα νεφρά». Βρίσκουν αποδεκτή μια τέτοια προσέγγιση. Αν, όμως, πεις: «Αυτό το φαγητό είναι υπερβολικά αλμυρό, να μας σκοτώσεις θες; Γιατί τα κάνεις πάντα τόσο αλμυρά; Είναι τόσο αλμυρό που δεν τρώγεται! Πώς είναι δυνατό να είσαι τόσο αδαής; Την επόμενη φορά μην το κάνεις τόσο αλμυρό!» κάτι τέτοιο δεν θα είχε αποτέλεσμα. Στο επόμενο γεύμα, μπορεί να μη βάλουν καθόλου αλάτι. Λες, λοιπόν: «Γιατί είναι τόσο άνοστο;» «Άνοστο; Εσύ δεν είπες ότι ήταν πολύ αλμυρό; Το πολύ αλάτι βλάπτει τα νεφρά, δεν είναι καλύτερα, λοιπόν, να μη βάζουμε καθόλου αλάτι; Έτσι το φαγητό δεν θα βλάψει τα νεφρά μας». Αν φερθείς πολύ σκληρά, δεν θα πετύχεις τίποτα· πρέπει να είσαι διπλωματικός και να τους καλοπιάσεις. Πολλοί άνθρωποι είναι αρκετά προβληματικοί· όταν τους μιλάς, πρέπει να προσέχεις τον τρόπο σου και να διαλέγεις προσεκτικά την κατάλληλη στιγμή, και επίσης να λαμβάνεις υπόψη τα κέφια τους. Πρέπει να είσαι κάπως διπλωματικός μαζί τους. Καμιά φορά, αν μιλήσεις κατά λάθος πολύ σκληρά, μπορεί να τους πληγώσεις και να αντισταθούν μέσα τους. Επιφανειακά, μπορεί να μη φανεί σημαντικό, μέσα τους, όμως, είναι διαφορετικά. Συνήθως, όταν τους ζητάς να κάνουν κάτι, το κάνουν αμέσως· αν όμως τους πληγώσεις, κάνουν τα πράγματα με λιγότερο ενθουσιασμό, σέρνονται και δείχνουν πλήρη απροθυμία. Λένε: «Πώς να σου φερθώ καλά όταν δεν έχω κέφια; Θα φερθώ πιο όμορφα όταν έχω κέφια· όταν, όμως, δεν έχω, αρκεί να τα βγάζω πέρα». Τι είδους πλάσμα είναι αυτό τέλος πάντων; Δεν είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους; (Ναι.) Έτσι ακριβώς είναι οι άνθρωποι: έχουν ανοσία στη λογική, τους ξεπερνάει. Όταν αργότερα κάνουν την αυτοκριτική τους, μπορεί να σκύψουν το κεφάλι, να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους και να κλάψουν με μαύρο δάκρυ· όταν, όμως, έρθουν ξανά αντιμέτωποι με τέτοια θέματα και κλαδευτούν, τότε έχουν και πάλι την ίδια αντίδραση. Αναζητά την αλήθεια ένας τέτοιος άνθρωπος; (Όχι.) Τι είδους άνθρωπος είναι; Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ισχυρογνώμων και δεν αποδέχεται καθόλου την αλήθεια. Τέτοια στάση έχουν οι άνθρωποι απέναντι στον Θεό όταν έρχονται αντιμέτωποι με το κλάδεμα και όταν αντιμετωπίζουν αντιξοότητες. Με δυο λόγια, δεν είναι υποτακτικοί, δεν αποδέχονται την αλήθεια και, όταν πληγώνονται, φέρονται στον Θεό ανάλογα με την παρορμητικότητά τους. Δεν είναι σοβαρό πρόβλημα αυτό; Συναντώ κάποιους ανθρώπους που, πριν καν τους κλαδέψω, αν μιλήσω απλώς για το εκάστοτε θέμα, κατεβάζουν τα μούτρα τους, μιλάνε κακόκεφα, έχουν κακή στάση, φτάνουν ακόμα και σε σημείο να πετάξουν πράγματα. Σ’ αυτούς δεν μπορείς να μιλήσεις ειλικρινά· πρέπει να τους το φέρεις γύρω-γύρω και να είσαι διακριτικός. Μπορώ να μιλήσω τόσο έμμεσα, όπως κάνουν οι άνθρωποι; Είτε το αποδέχεσαι είτε όχι, πρέπει να πω την αλήθεια· τα πράγματα πρέπει να γίνονται σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές που ισχύουν στον οίκο του Θεού. Κάποιοι άνθρωποι δεν αντιδρούν εξωτερικά όταν τους κλαδέψουν, μέσα τους, όμως, μουτρώνουν. Μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να κάνει σωστά το καθήκον του; (Όχι.) Αν δεν μπορεί να κάνει σωστά το καθήκον του και κάνει συνέχεια λάθη, η εκκλησία πρέπει να τον χειριστεί σύμφωνα με τις αρχές.

2. Η συμπεριφορά τους απέναντι στον Χριστό όταν τον κυνηγούσαν και δεν είχε πού την κεφαλήν κλίνη

Στην ηπειρωτική Κίνα, όποιος πιστεύει στον Θεό και Τον ακολουθεί διατρέχει καθημερινά κίνδυνο. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά σκληρό περιβάλλον, στο οποίο μπορεί κανείς να συλληφθεί ανά πάσα στιγμή. Όλοι σας έχετε βιώσει κάποιο περιβάλλον καταδίωξης —μήπως δεν το έχω βιώσει κι εγώ αντίστοιχα; Εγώ κι εσείς ζήσαμε στο ίδιο περιβάλλον, και σ’ εκείνο, λοιπόν, το περιβάλλον δεν μπορούσα παρά να κρύβομαι συχνά. Υπήρχαν φορές που έπρεπε να αλλάξω τοποθεσία δύο ή τρεις φορές μέσα σε μια μέρα· υπήρχαν ακόμη και φορές που έπρεπε να πάω κάπου που δεν είχα καν φανταστεί ότι θα πήγαινα. Οι πιο δύσκολες στιγμές ήταν εκείνες που δεν είχα πουθενά να πάω· πραγματοποιούσα συνάθροιση κατά τη διάρκεια της ημέρας, και τη νύχτα δεν ήξερα πού ήταν ασφαλές να μείνω. Μερικές φορές, μετά από μεγάλο κόπο να βρω ένα μέρος, αναγκαζόμουν την επόμενη μέρα να φύγω, επειδή πλησίαζε ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας. Τι σκέφτονται οι άνθρωποι που πιστεύουν αληθινά στον Θεό όταν βλέπουν μια τέτοια σκηνή; «Το ότι ο Θεός ήρθε στη γη ενσαρκωμένος για να σώσει τον άνθρωπο είναι το τίμημα που πλήρωσε. Αυτό είναι ένα από τα βάσανα που έχει υποστεί, και εκπληρώνει πλήρως τα λόγια Του που λένε: “Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας, ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει που να κλίνη την κεφαλήν” (Κατά Ματθαίον 8:20). Όντως έτσι είναι τα πράγματα —και ο ενσαρκωμένος Χριστός υπομένει αυτοπροσώπως τέτοια βάσανα, όπως και ο άνθρωπος». Όλοι όσοι πιστεύουν πραγματικά στον Θεό μπορούν να δουν πόσο επίπονο είναι το έργο Του για τη σωτηρία του ανθρώπου, και γι’ αυτό θα αγαπήσουν τον Θεό και θα Τον ευχαριστήσουν για το τίμημα που πληρώνει για χάρη της ανθρωπότητας. Όσοι έχουν ιδιαίτερα κακή ανθρώπινη φύση, όσοι είναι κακόβουλοι και απορρίπτουν κατηγορηματικά την αλήθεια, καθώς και όσοι ακολουθούν τον Χριστό από καθαρή περιέργεια ή θέλουν να δουν με τα μάτια τους θαύματα, δεν σκέφτονται έτσι όταν βλέπουν μια τέτοια σκηνή. Σκέφτονται μέσα τους: «Δεν έχεις πού να μείνεις; Είσαι ο θεός, εργάζεσαι για τη σωτηρία των ανθρώπων, κι όμως δεν μπορείς ούτε τον εαυτό σου να σώσεις ούτε ξέρεις πού θα μείνεις αύριο. Τώρα δεν μπορείς ούτε καταφύγιο να βρεις· πώς είναι δυνατόν να πιστέψω σ’ εσένα ή να σε ακολουθήσω;» Όσο πιο επικίνδυνες είναι οι περιστάσεις, τόσο περισσότερο χαίρονται, και σκέφτονται: «Πάλι καλά που δεν απαρνήθηκα εντελώς τα πάντα· πάλι καλά που είχα εναλλακτικό σχέδιο. Βλέπεις; Τώρα δεν έχεις ούτε σπίτι να μείνεις! Το ήξερα πως θα γινόταν αυτό· δεν έχεις πού την κεφαλήν κλίνης, κι από πάνω πρέπει εγώ να βοηθήσω να βρεις καταφύγιο». Αυτοί οι άνθρωποι έχουν αποκαλυφθεί, έτσι δεν είναι; Αν αυτού του είδους οι άνθρωποι έβλεπαν με τα μάτια τους τη σκηνή της σταύρωσης του Κυρίου Ιησού, πώς θα φέρονταν; Όταν ο Κύριος Ιησούς κουβαλούσε τον σταυρό ανεβαίνοντας τον Γολγοθά, αυτοί πού ήταν; Ήταν σε θέση να συνεχίσουν να Τον ακολουθούν; (Όχι.) Αρνήθηκαν την ταυτότητα του Θεού, την ουσία Του, ακόμα και την ύπαρξή Του. Τράπηκαν σε φυγή, έτρεξαν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους κι έπαψαν να ακολουθούν τον Θεό. Όσα κηρύγματα κι αν είχαν ακούσει στο παρελθόν, εξαφανίστηκαν όλα από μέσα τους χωρίς ν’ αφήσουν κανένα ίχνος. Πίστευαν πως όλα όσα έβλεπαν μπροστά τους ήταν αληθινά και είχαν ανθρώπινη προέλευση, και δεν είχαν καμία σχέση με τον Θεό. Σκέφτονταν: «Αυτός ο άνθρωπος είναι απλώς ένας άνθρωπος· πού έχει μέσα Του την ταυτότητα ή την ουσία του Θεού; Αν ήταν ο Θεός, θα κρυβόταν όπως κρύβεται, κυνηγημένος απ’ τον Σατανά, χωρίς να έχει πού την κεφαλήν κλίνη, χωρίς ένα μέρος να καταφύγει; Αν ήταν ο θεός, όταν τον κυνηγούσαν, θα μεταμορφωνόταν ξαφνικά και θα εξαφανιζόταν μπροστά στα μάτια όλων, έτσι ώστε να μην μπορεί να τον δει κανείς, και θα ήξερε πώς να γίνει αόρατος· τότε θα ήταν θεός!» Στο επικίνδυνο περιβάλλον της ηπειρωτικής Κίνας, μερικοί αδελφοί και αδελφές, όταν Με είδαν να έρχομαι στο σπίτι τους, έβαλαν σε κίνδυνο την ασφάλειά τους για να Με φιλοξενήσουν και να Με προστατεύσουν, ενώ άλλοι τράπηκαν σε φυγή και εξαφανίστηκαν χωρίς ν’ αφήσουν κανένα ίχνος. Υπήρχαν ακόμα κι αυτοί που διασκέδαζαν καθώς παρακολουθούσαν αμέτοχοι. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Είναι οι δύσπιστοι, οι αντίχριστοι. Όταν είδαν ότι δεν έχω πού να κρυφτώ, πώς αντιλήφθηκαν την κατάσταση; Πώς την κατανόησαν; «Και ο Χριστός διατρέχει κίνδυνο, σε λίγο θα τον συλλάβουν. Αλίμονο, πάει, τελείωσε η εκκλησία, ξόφλησε το έργο του οίκου του θεού. Αυτό το στάδιο του έργου είναι ένα σφάλμα, όσα μαρτύρησε ο θεός είναι λάθος· δεν μαρτύρησε αυτά ο θεός. Πρέπει να ζήσω τη ζωή μου το συντομότερο δυνατόν· πάω να κάνω περιουσία!» Αυτή είναι η συμπεριφορά ενός αντίχριστου. Όταν ο Χριστός αντιμετώπισε τη δίωξη και δεν είχε ούτε μέρος να κρυφτεί ούτε πού την κεφαλήν κλίνη, εκείνοι, αντί να ενώσουν τις καρδιές τους για να υποφέρουν μαζί με τον Θεό και να συνεχίσουν μαζί Του το έργο της εκκλησίας σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, στάθηκαν να Τον κοιτούν και να Τον χλευάζουν ως απλοί θεατές. Έφτασαν ακόμα και στο σημείο να παρακινήσουν άλλους να προκαλέσουν καταστροφή, διαταράξεις και αναστατώσεις· επιπλέον, υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που, όταν Με είδαν να μην έχω πουθενά να κρυφτώ ούτε και μέρος να εγκατασταθώ, άδραξαν την ευκαιρία να αναστατώσουν το έργο της εκκλησίας και να αρπάξουν την περιουσία του οίκου του Θεού. Ακριβώς το ίδιο συνέβη όταν σταυρώθηκε ο Ιησούς· πολλοί δύσπιστοι και αντίχριστοι σκέφτηκαν: «Όλα τέλειωσαν για την εκκλησία, το έργο του θεού ξόφλησε, καταστράφηκε ολοσχερώς από τον Σατανά. Καλύτερα να το σκάσουμε το συντομότερο δυνατόν και ν’ αρχίσουμε να μοιράζουμε τα αγαθά!» Όποιες περιστάσεις κι αν αντιμετωπίζουν, αυτοί οι δύσπιστοι και οι αντίχριστοι πάντα θα αποκαλύπτουν τις φαύλες διαθέσεις τους, θα αποκαλύπτουν τα αληθινά χαρακτηριστικά ενός δύσπιστου. Κάθε φορά που η εκκλησία έρχεται αντιμέτωπη με το παραμικρό σημάδι προβλήματος ή αντίξοων περιστάσεων, θέλουν να τραπούν αμέσως σε φυγή, επιθυμούν διακαώς όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές να διαλυθούν, να αποσυρθούν και να μην ακολουθούν πια τον Χριστό. Εύχονται ειλικρινά αυτό το ρεύμα να είναι λάθος, και το έργο του Θεού να μείνει ανολοκλήρωτο. Αυτά είναι τα αληθινά χαρακτηριστικά ενός αντίχριστου. Αυτή είναι η στάση των αντίχριστων απέναντι στον Χριστό όταν αντιμετωπίζουν τέτοιες περιστάσεις.

3. Η συμπεριφορά τους όταν τους γεννιούνται αντιλήψεις σχετικά με τον Χριστό

Ένα άλλο σημείο είναι οι εκδηλώσεις των αντίχριστων όταν έχουν αντιλήψεις σχετικά με τη σάρκα του ενσαρκωμένου Θεού. Για παράδειγμα, όταν βλέπουν τον ενσαρκωμένο Θεό να κάνει ορισμένα πράγματα ή να λέει ορισμένα λόγια που μοιάζουν πολύ ανθρώπινα, κι εκείνοι δεν αντιλαμβάνονται το παραμικρό ίχνος θεϊκής φύσης, αρχίζουν να αντιστέκονται και στα βάθη της καρδιάς τους γεννιούνται αντιλήψεις και καταδίκη, και σκέφτονται: «Όπως κι αν τον κοιτάξω, αυτός ο άνθρωπος δεν μοιάζει με θεό· μοιάζει να είναι απλώς ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Αν μοιάζει με άνθρωπο, τότε μπορεί και πάλι να είναι θεός; Αν είναι άνθρωπος, δεν θα ήταν απίστευτα ανόητο να τον ακολουθεί κανείς μ’ αυτόν τον τρόπο; Γεννιούνται μέσα τους αντιλήψεις σχετικά με τις ομιλίες και τις ενέργειες του Χριστού, σχετικά με τον τρόπο ζωής Του, το ντύσιμο και την εμφάνισή Του, ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο μιλάει, τον τόνο Του, τις λέξεις που επιλέγει και ούτω καθεξής· για όλ’ αυτά γεννιούνται μέσα τους αντιλήψεις. Όταν προκύπτουν αυτές οι αντιλήψεις, πώς ανταποκρίνονται εκείνοι; Τρέφουν αυτές τις σκέψεις και δεν τις εγκαταλείπουν, και πιστεύουν ότι το να συλλαμβάνουν αυτές τις αντιλήψεις είναι σαν να αποκτούν το κλειδί. Θεωρούν πως αυτό το «κλειδί» έρχεται πάνω στην ώρα, πως, μόλις αποκτήσουν αυτές τις αντιλήψεις, κάτι τέτοιο θα τους δώσει πλεονέκτημα, και μόλις αποκτήσουν το πλεονέκτημα, θα τους είναι εύκολο να το διαχειριστούν. Έτσι σκέφτονται οι αντίχριστοι· θεωρούν πως το να έχουν αντιλήψεις είναι σαν να έχουν κάποιο πλεονέκτημα, κι ότι έτσι μπορούν να απαρνηθούν τον Χριστό ανά πάσα στιγμή, σε οποιοδήποτε μέρος, καθώς και να αρνηθούν το γεγονός ότι η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός κατέχει την ουσία του Θεού. Κάποιοι ρωτάνε: «Γιατί τρέφουν τέτοιες προθέσεις οι αντίχριστοι;» Πείτε Μου, οι αντίχριστοι, που ανήκουν στην κουστωδία του Σατανά, ελπίζουν ή δεν ελπίζουν στην επιτυχή ολοκλήρωση του έργου του Θεού; (Δεν ελπίζουν.) Γιατί δεν ελπίζουν σ’ αυτήν; Τι το προδίδει αυτό; Οι αντίχριστοι έχουν έμφυτη αποστροφή προς την αλήθεια, και όλα τα λόγια που εκφράζει ο Θεός είναι η αλήθεια, κι αυτό το βρίσκουν μέσα τους εντελώς αποκρουστικό, και δεν είναι διατεθειμένοι ούτε να το ακούσουν ούτε να το αποδεχθούν. Τα λόγια του Θεού που εκθέτουν και κρίνουν την ανθρωπότητα καταδικάζουν αυτούς τους αντίχριστους και τους κακούς ανθρώπους, και γι’ αυτούς τα συγκεκριμένα λόγια είναι μορφές καταδίκης και κρίσης ή κατάρες, που τους κάνουν να νιώθουν άβολα και αμήχανα όταν τις ακούνε. Τι σκέφτονται μέσα τους; «Όλα αυτά τα λόγια που λέει ο θεός με κρίνουν και με καταδικάζουν. Απ’ ό,τι φαίνεται, κάποιος σαν εμένα δεν μπορεί να σωθεί· είμαι ο τύπος ανθρώπου που αποκλείεται και απορρίπτεται. Αφού δεν έχω καμία ελπίδα σωτηρίας, σε τι ωφελεί να πιστεύω στον θεό; Η αλήθεια, όμως, είναι ότι παραμένει θεός, είναι η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο θεός, αυτός που έχει πει τόσα λόγια και έχει τόσους ακόλουθους. Τι να κάνω γι’ αυτό;» Αυτό το ζήτημα τους προκαλεί ανησυχία· αν εκείνοι δεν μπορούν να κερδίσουν κάτι, δεν θέλουν να το έχει κανένας άλλος. Αν οι άλλοι μπορούν να το κερδίσουν κι εκείνοι όχι, τότε νιώθουν έντονο μίσος και δυστυχία. Ελπίζουν ο ενσαρκωμένος Θεός να μην ήταν ο Θεός, και το έργο που κάνει να ήταν ψευδές και να μην το έκανε ο Θεός. Αν ήταν όντως έτσι, θα ένιωθαν ισορροπημένοι μέσα τους, και το πρόβλημα θα λυνόταν από τη ρίζα. Σκέφτονται μέσα τους: «Αν αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ο ενσαρκωμένος θεός, αυτό δεν θα σήμαινε πως αυτοί που τον ακολουθούν θα πιάνονταν κορόιδα; Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε, αργά ή γρήγορα, όλοι αυτοί θα διαλύονταν. Αν διασκορπίζονταν και κανείς τους δεν κέρδιζε τίποτα, τότε θα μπορούσα κι εγώ να ησυχάσω και να νιώσω ισορροπημένος γνωρίζοντας ότι δεν κέρδισα τίποτα, έτσι δεν είναι;» Αυτή είναι η νοοτροπία τους· δεν μπορούν να κερδίσουν τίποτα, κι έτσι δεν θέλουν να κερδίσει τίποτα και κανένας άλλος. Ο καλύτερος τρόπος να εμποδίσουν τους άλλους να κερδίσουν οτιδήποτε είναι να απαρνηθούν τον Χριστό, να απαρνηθούν την ουσία του Χριστού, να απαρνηθούν το έργο που έχει κάνει ο Χριστός και όλα τα λόγια που έχει πει. Έτσι, δεν θα είναι καταδικασμένοι, θα το πάρουν απόφαση ότι δεν θα κερδίσουν τίποτα και θα είναι εντάξει μ’ αυτό, και δεν θα χρειάζεται πια να τους απασχολεί αυτό το ζήτημα. Αυτή είναι η φύση-ουσία ανθρώπων σαν τους αντίχριστους. Έχουν, λοιπόν, αντιλήψεις σχετικά με τον Χριστό; Και όταν έχουν αντιλήψεις, απαλλάσσονται απ’ αυτές; Μπορούν να τις εγκαταλείψουν; Όχι, δεν μπορούν. Πώς γεννιούνται οι αντιλήψεις τους; Τους είναι εύκολο να γεννηθούν μέσα τους αντιλήψεις: «Όταν εσύ μιλάς, εγώ σε εξετάζω εξονυχιστικά, προσπαθώντας να κατανοήσω από πού προέρχονται τα λόγια σου και ποιο κίνητρο βρίσκεται πίσω απ’ αυτά. Είναι κάτι που άκουσες ή έμαθες, ή μήπως κάποιος σου έδωσε εντολή να τα πεις; Σου υπέβαλε κανείς κάποια αναφορά ή κάποιο παράπονο; Ποιον εκθέτεις;» Μ’ αυτόν τον τρόπο εξετάζουν εξονυχιστικά. Μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια; Δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσουν την αλήθεια· της αντιστέκονται μέσα τους. Αποστρέφονται την αλήθεια, της αντιστέκονται και τη μισούν, και με μια τέτοια φύση-ουσία ακούνε τα κηρύγματα. Εκτός από τις θεωρίες και τα δόγματα, το μόνο που πιάνουν τελικά είναι αντιλήψεις. Τι είδους αντιλήψεις; «Ο Χριστός μιλάει μ’ αυτόν τον τρόπο, κάποιες φορές κάνει και αστεία· αυτό δεν δείχνει ευσέβεια! Καμιά φορά χρησιμοποιεί αλληγορίες· αυτό δεν δείχνει σοβαρότητα! Δεν έχει ευγλωττία στον λόγο του· δεν είναι ιδιαίτερα μορφωμένος! Κάποιες φορές χρειάζεται να αναλογιστεί και να σκεφτεί τις λέξεις που επιλέγει· δεν πήγε στο πανεπιστήμιο, έτσι δεν είναι; Κάποιες φορές με τον λόγο του στοχεύει κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο· ποιον; Έκανε κανείς παράπονα; Ποιος; Γιατί ο χριστός μού ασκεί συνεχώς κριτική όταν μιλάει; Μήπως με παρακολουθεί και με παρατηρεί όλη μέρα; Αναλογίζεται όλη μέρα τους ανθρώπους; Τι σκέφτεται μέσα του ο χριστός; Όταν μιλάει ο ενσαρκωμένος θεός, δεν ακούγεται σαν τη βροντερή φωνή του θεού του εν τοις ουρανοίς, με την αδιαμφισβήτητη εξουσία της· γιατί άραγε όσα εκδηλώνει μοιάζουν τόσο ανθρώπινα; Είναι απλώς ένας άνθρωπος, όπως κι αν τον κοιτάξω. Έχει καμία αδυναμία ο ενσαρκωμένος Θεός; Μισεί μέσα του τους ανθρώπους; Έχει καμία φιλοσοφία για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις όταν έρχεται σε επαφή με τους ανθρώπους;» Δεν υπάρχουν ένα σωρό τέτοιες αντιλήψεις; (Ναι.) Οι σκέψεις των αντίχριστων είναι γεμάτες από πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια, που όλα τους προέρχονται από το σκεπτικό και τη λογική του Σατανά, από τη φιλοσοφία του Σατανά για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις. Βαθιά μέσα τους, ξεχειλίζουν από μοχθηρία, είναι γεμάτοι από μια κατάσταση και μια διάθεση αποστροφής απέναντι στην αλήθεια. Δεν έρχονται για να αναζητήσουν ούτε να κερδίσουν την αλήθεια, αλλά για να εξετάσουν εξονυχιστικά τον Θεό. Οι αντιλήψεις τους μπορεί να προκύψουν οπουδήποτε, ανά πάσα στιγμή, και γεννιούνται μέσα τους αντιλήψεις την ώρα που παρατηρούν, την ώρα που εξετάζουν εξονυχιστικά. Οι αντιλήψεις τους σχηματίζονται την ώρα που κρίνουν και καταδικάζουν, και μέσα τους παραμένουν απόλυτα προσκολλημένοι σ’ αυτές τις αντιλήψεις. Όταν παρατηρούν την ανθρώπινη πλευρά του ενσαρκωμένου Θεού, γεννιούνται μέσα τους αντιλήψεις. Όταν βλέπουν τη θεϊκή πλευρά, εξάπτεται η περιέργειά τους και εκπλήσσονται, πράγμα που επίσης οδηγεί στο να γεννηθούν αντιλήψεις. Η στάση τους απέναντι στον Χριστό και στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος δεν είναι στάση υποταγής ή ειλικρινούς αποδοχής από τα βάθη της καρδιάς τους. Αντίθετα, στέκονται απέναντι από τον Χριστό, παρατηρούν και εξετάζουν εξονυχιστικά το βλέμμα, τις σκέψεις και το φέρσιμό Του· φτάνουν μέχρι και στο σημείο να παρατηρούν και να εξετάζουν εξονυχιστικά κάθε έκφραση του Χριστού, ν’ ακούνε τον τόνο της φωνής Του, τον επιτονισμό της ομιλίας Του, τις λέξεις που επιλέγει, τις αναφορές που κάνει στον λόγο Του και ούτω καθεξής. Όταν οι αντίχριστοι παρατηρούν και εξετάζουν εξονυχιστικά τον Χριστό μ’ αυτόν τον τρόπο, η στάση τους δεν δείχνει ότι έχουν πρόθεση να αναζητήσουν την αλήθεια και να την κατανοήσουν ώστε να αποδεχθούν τον Χριστό ως Θεό τους ούτε να αποδεχθούν να γίνει ο Χριστός η αλήθεια και η ζωή τους. Απεναντίας, θέλουν να εξετάσουν εξονυχιστικά αυτόν τον άνθρωπο με τον πλέον σχολαστικό τρόπο και να Τον κατανοήσουν. Τι προσπαθούν να κατανοήσουν; Εξετάζουν εξονυχιστικά σε τι μοιάζει αυτός ο άνθρωπος με τον Θεό και, αν μοιάζει στ’ αλήθεια με τον Θεό, τότε Τον αποδέχονται. Σε περίπτωση που, όσο εξονυχιστικά κι αν Τον εξετάζουν, Αυτός δεν μοιάζει με τον Θεό, τότε ξεχνάνε εντελώς το θέμα και συνεχίζουν να προσκολλώνται σε αντιλήψεις σχετικά με τον ενσαρκωμένο Θεό ή ψάχνουν ευκαιρία να φύγουν γρήγορα, καθώς θεωρούν ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα να λάβουν ευλογίες.

Είναι πολύ φυσιολογικό να γεννιούνται μέσα σ’ έναν αντίχριστο αντιλήψεις σχετικά με τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός. Λόγω της ουσίας που έχουν ως αντίχριστοι, της ουσίας τους που αποστρέφεται την αλήθεια, είναι αδύνατο αυτοί οι άνθρωποι να εγκαταλείψουν τις αντιλήψεις τους. Όταν δεν συμβαίνει τίποτα, διαβάζουν από το βιβλίο με τα λόγια του Θεού και θεωρούν ότι αυτά τα λόγια είναι ο Θεός· όταν, όμως, έρθουν σε επαφή με τον ενσαρκωμένο Θεό και ανακαλύψουν ότι δεν μοιάζει με τον Θεό, αμέσως γεννιούνται μέσα τους αντιλήψεις, και η στάση τους αλλάζει. Όταν δεν βρίσκονται σε επαφή με τον ενσαρκωμένο Θεό, απλώς κρατούν στα χέρια τους το βιβλίο με τα λόγια του Θεού και θεωρούν ότι τα λόγια Του είναι ο Θεός, ενώ μπορεί ακόμα να τρέφουν μια ασαφή φαντασίωση και μια πρόθεση να λάβουν ευλογίες, με αποτέλεσμα να καταβάλλουν απρόθυμα κάποια προσπάθεια, να κάνουν ορισμένα καθήκοντα και να παίζουν έναν ρόλο στον οίκο του Θεού. Μόλις, όμως, έρθουν σε επαφή με τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, το μυαλό τους γεμίζει με αντιλήψεις. Ακόμα κι αν δεν κλαδευτούν, ο ενθουσιασμός με τον οποίο κάνουν τα καθήκοντά τους μπορεί να μειωθεί σημαντικά. Έτσι αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι τα λόγια του Θεού και τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός. Συχνά διαχωρίζουν τα λόγια του Θεού από τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, και αντιμετωπίζουν τα λόγια του Θεού σαν να ήταν Θεός, ενώ φέρονται στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός σαν να ήταν άνθρωπος. Όταν η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός δεν συνάδει με τις αντιλήψεις τους ή τις παραβιάζει, στρέφονται γρήγορα στα λόγια του Θεού και προσεύχονται διαβάζοντάς τα, προσπαθώντας να καταπνίξουν βίαια τις αντιλήψεις τους και να τις κλειδαμπαρώσουν. Στη συνέχεια, λατρεύουν τα λόγια του Θεού σαν να λάτρευαν τον Θεό τον ίδιο, και δείχνουν να έχουν απαλλαγεί απ’ τις αντιλήψεις τους. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν έχουν απαλλαγεί καθόλου από την εσωτερική τους απείθεια και περιφρόνηση απέναντι στον Χριστό. Όταν οι αντίχριστοι αντιμετωπίζουν τον Χριστό, γεννιούνται διαρκώς μέσα τους αντιλήψεις, στις οποίες προσκολλώνται πεισματικά μέχρι θανάτου. Όταν δεν έχουν αντιλήψεις, εξετάζουν εξονυχιστικά και αναλύουν· όταν έχουν αντιλήψεις, τότε όχι μόνο εξετάζουν εξονυχιστικά και αναλύουν, αλλά επίσης προσκολλώνται πεισματικά στις αντιλήψεις αυτές. Ούτε απαλλάσσονται απ’ τις αντιλήψεις τους ούτε αναζητούν την αλήθεια· είναι πεπεισμένοι ότι έχουν δίκιο. Δεν ανήκουν στον Σατανά; (Ναι.) Αυτές είναι οι εκδηλώσεις των αντίχριστων όταν έχουν αντιλήψεις σχετικά με τον ενσαρκωμένο Θεό.

4. Η συμπεριφορά τους όταν τους δίνουν προαγωγή ή τους απαλλάσσουν από τα καθήκοντά τους

Στην εκκλησία, κάποιοι άνθρωποι έχουν κάποιο επίπεδο και κάποια ικανότητα να εκτελούν έργο. Όταν τους δίνουν προαγωγή, ενθουσιάζονται πολύ, εκτελούν ενεργά τα καθήκοντά τους, αναλαμβάνουν ευθύνες, είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το τίμημα και επιπλέον δείχνουν αφοσίωση. Όταν, όμως, τους απαλλάσσουν απ’ τα καθήκοντά τους επειδή δεν είχαν την ικανότητα να εκτελέσουν το έργο κι έτσι χάνουν τη θέση τους, η στάση τους απέναντι στον Θεό αλλάζει. Όταν είχαν θέση, μιλούσαν στον Θεό ως εξής: «Οι αδελφοί και οι αδελφές στην οικογένειά μας είναι έτσι κι έτσι, το κτίριο της οικογένειάς μας χρειάζεται ανακαίνιση, η αυλή της οικογένειάς μας χρειάζεται συμμάζεμα...» Τα πάντα αφορούν την «οικογένειά μας». Όταν πήραν προαγωγή, έγιναν μέλη του οίκου του Θεού, φαινομενικά έδειχναν να είναι σε σύμπνοια με τον Θεό, σαν οικογένεια, ήταν σε θέση να φροντίζουν το έργο του οίκου του Θεού πλάι σ’ Εκείνον και λαμβάνοντας υπόψη τις επιθυμίες Του, και να αλληλεπιδρούν μαζί Του ως ίσοι. Όταν τους έδωσαν προαγωγή και τους τοποθέτησαν σε σημαντική θέση, ένιωσαν τιμή και, την ίδια στιγμή, αντιλήφθηκαν το αίσθημα της ευθύνης τους. Είτε μιλούσαν σ’ Εμένα είτε στους αδελφούς ή τις αδελφές, έλεγαν συχνά «η οικογένειά μας». Ακούγοντας κάτι τέτοιο, θα νόμιζες ότι ένας τέτοιος άνθρωπος δεν είναι κακός, ότι έχει καλοσύνη μέσα του και μια ζεστή καρδιά, ότι αντιμετωπίζει τον οίκο του Θεού λες και είναι το σπίτι του, ότι νοιάζεται πάρα πολύ για τα πάντα κι έχει πολύ μεγάλη ευθύνη για όλα, ότι σκέφτεται τα πάντα εκ των προτέρων, και ότι φαίνεται να είναι κάποιος που επιδιώκει την αλήθεια και πληρώνει το τίμημα με ενθουσιασμό. Συνεχίζει, όμως, να μιλάει μ’ αυτόν τον τρόπο αφού τον απαλλάξουν απ’ τα καθήκοντά του; Με το που θα τον απαλλάξουν, δεν έχει πια τα ίδια κέφια· πάει εκείνη η στάση που είχε. Δεν λέει πια «η οικογένειά μας», ενώ, όταν του ζητήσουν να κάνει κάτι, δεν έχει πια τον ίδιο ενθουσιασμό. Τι σκέφτεται; «Στο παρελθόν, όταν μου έδωσες προαγωγή, είχα θέση και ήμουν ολόψυχα με το μέρος σου. Τώρα που δεν έχω πια θέση, δεν είμαστε πια οικογένεια, οπότε κάν’ το μόνος σου. Μη ζητάς τη γνώμη μου για το πώς θα το κάνεις και μη μου μιλάς γι’ αυτό· δεν με αφορά καθόλου. Θα μεταφέρω μηνύματα για σένα κι αυτό είναι όλο. Θα κάνω σε ένα βαθμό ό,τι μου ζητήσεις να κάνω, αλλά δεν είμαι σε σύμπνοια μαζί σου». Στο εξής, σου φέρεται λες και είσαι ξένος. Αν του ζητήσεις να κάνει κάτι, εργάζεται σαν να κάνει μια δουλειά για κάποιον άλλον, μηχανικά κι επιφανειακά. Στο παρελθόν, μπορεί να έφερνε σε πέρας πέντε εργασίες, τώρα όμως κάνει μόνο κάνα-δυο, εντελώς μηχανικά, όπως-όπως, εργάζεται επιφανειακά κι αυτό είναι όλο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Λέει: «Στο παρελθόν, ήμουν ολόψυχα με το μέρος σου, σε βοηθούσα με το καθετί, αντιμετώπιζα τα ζητήματά σου σαν να ήταν δικά μου, σαν δουλειά που μοιραζόμασταν από κοινού, και εργαζόμουν για λογαριασμό σου. Μετά, όμως, με απάλλαξες απ’ τα καθήκοντά μου έτσι απλά, χωρίς να σε νοιάζει καθόλου πώς νιώθω! Αδιαφορείς για τα συναισθήματά μου· πώς είναι δυνατόν να εργαστώ για σένα; Αν μου δώσεις ξανά προαγωγή και θέση, τότε εντάξει. Αν, όμως, δεν μου δώσεις θέση, ξέχνα το. Αν θες να μου αναθέσεις ξανά πράγματα, δεν πρόκειται να πάει τόσο καλά όσο παλιά. Για να με χρησιμοποιήσεις, πρέπει να μου δώσεις φήμη και θέση. Αν δεν υπάρχει θέση, κι εσύ αντ’ αυτού, μου δίνεις απλώς μια εντολή και περιμένεις να κάνω έργο, πού είναι η αναγνώριση; Χρειάζονται κάποιες εξηγήσεις!» Τώρα πλέον, όταν μιλάς, δεν γίνεται τίποτα. Όταν ζητάς σε τέτοιους ανθρώπους να κάνουν κάτι, δεν είναι πια τόσο αφοσιωμένοι όσο πριν, ούτε δίνουν πια όλη την καρδιά και τον νου τους· έχει αλλάξει η στάση τους. Αν τους ζητήσεις να ξανακάνουν κάτι ή αν ο οίκος του Θεού τούς ζητήσει να κάνουν κάτι, το αντιμετωπίζουν ως επιπλέον εργασία, ως ζήτημα κάποιου ξένου, λες και ήδη σου κάνουν μεγάλη τιμή που θα το φέρουν σε πέρας. Νιώθουν πως θα φαινόταν αδικαιολόγητο να μην το κάνουν, ειδικά από τη στιγμή που πιστεύουν στον Θεό. Αν, όμως, τελικά το κάνουν, αυτό γίνεται απρόθυμα και εντελώς μηχανικά. Γιατί το κάνουν αυτό; Σκέφτονται: «Στο παρελθόν, σε εμπιστευόμουν 100%, αντιμετώπιζα τα ζητήματά σου σαν να ήταν δικά μου, αλλά μετά εσύ με πέταξες έτσι απλά, κι αυτό με πλήγωσε και έπληξε την αυτοεκτίμησή μου· με αγνόησες. Ωραία, λοιπόν, από τη στιγμή που είσαι σκληρός απέναντί μου, μη με κατηγορείς που είμαι άκαρδος. Αν με χρησιμοποιήσεις ξανά, δεν γίνεται με τίποτα να είμαι όπως πριν, αφού η σχέση μας έχει ήδη χαλάσει. Δεν δέχομαι τόσο εύκολα διαταγές, ώστε να έρχομαι όταν με φωνάζουν και να φεύγω όταν με διώχνουν. Ποιος είμαι, δηλαδή; Αν δεν πίστευα στον θεό, θα άφηνα τους άλλους να με χειραγωγούν μ’ αυτόν τον τρόπο;» Όταν οι αντίχριστοι απαλλάσσονται απ’ τα καθήκοντά τους και χάνουν τη θέση τους, η στάση τους μπορεί να υποστεί μια τόσο σημαντική αλλαγή. Όταν είχαν θέση, παρότι αποκαλούσαν τον οίκο του Θεού «η οικογένειά μας» και μιλούσαν συχνά γι’ αυτόν, δεν αντιμετώπιζαν στ’ αλήθεια τα ζητήματα του οίκου του Θεού σαν να ήταν δικά τους. Αφότου απαλλάχθηκαν απ’ τα καθήκοντά τους και έχασαν τη θέση τους, αν ο οίκος του Θεού τούς ζητήσει να κάνουν το καθήκον τους, δεν είναι διατεθειμένοι να το κάνουν αδιαπραγμάτευτα, ενώ, ακόμα κι έτσι, απαιτούν μια εξήγηση ή κάποιου είδους αναγνώριση. Κάποιοι φτάνουν ακόμα και στο σημείο να πουν: «Την περασμένη φορά με απάλλαξες απ’ τα καθήκοντά μου και με πέταξες έτσι απλά. Αν θες να κάνω κάτι τώρα, πρέπει να μου μιλήσει προσωπικά ο άνθρωπος τον οποίο χρησιμοποιεί το άγιο πνεύμα ή να έρθει να μου μιλήσει ο ίδιος ο ενσαρκωμένος θεός, αλλιώς ξέχνα το!» Πόσο θράσος έχουν! Πείτε Μου, πρέπει να χρησιμοποιεί τέτοιους ανθρώπους ο οίκος του Θεού; (Όχι.) Νομίζουν πως είναι σημαντικοί, στην πραγματικότητα, όμως, ο οίκος τους Θεού δεν εκτιμά τέτοιους ανθρώπους. Όσο ταλαντούχος, ικανός ή επιδέξιος κι αν είσαι στην ηγεσία, ο οίκος του Θεού δεν πρόκειται να σε χρησιμοποιήσει. Κάποιοι ίσως ρωτήσουν: «Αυτό συμβαίνει επειδή Εσύ δεν πρόκειται να υποκλιθείς σε κακούς ανθρώπους;» Όχι· αυτή είναι η κανονιστική διάταξη του οίκου του Θεού, και η αρχή που εφαρμόζει για τη χρήση των ανθρώπων. Αν επιτρεπόταν να έχουν εξουσία οι αντίχριστοι στον οίκο του Θεού, αυτό θα ήταν καλό ή κακό για τους αδελφούς και τις αδελφές, για την εκκλησία; (Κακό.) Μπορεί να κάνει τέτοιο κακό πράγμα ο οίκος του Θεού; Σε καμία περίπτωση. Πριν αποκαλυφθούν ακόμα ως αντίχριστοι, ο οίκος του Θεού τούς έδωσε απρόθυμα προαγωγή ώστε να παράσχουν υπηρεσία. Αφού αποκαλύφθηκαν ως αντίχριστοι, θα ήταν δυνατόν ο οίκος του Θεού να τους δώσει προαγωγή; Δεν θα ήταν δυνατόν. Έχουν φαντασιώσεις και ευσεβείς πόθους. Κάποιοι αντίχριστοι σκέφτονται ως εξής: «Χμ, ο οίκος του θεού δεν λειτουργεί χωρίς εμένα. Κανείς στον οίκο του Θεού δεν μπορεί να αναλάβει αυτό το έργο εκτός από μένα. Ποιος μπορεί να με αντικαταστήσει;» Αυτός ο ισχυρισμός αρέσει στους αντίχριστους. Ας τους δείξουμε αν μπορεί το έργο του Θεού να προχωρήσει απρόσκοπτα και να φτάσει στην ολοκλήρωση χωρίς αυτούς τους αντίχριστους στον οίκο του Θεού.

Η απρόσκοπτη πρόοδος και εξέλιξη διάφορων ειδών έργου στον οίκο του Θεού αυτήν τη στιγμή έχει καμία σχέση με την αποπομπή και την αποβολή κάθε είδους αντίχριστων και κακών ανθρώπων από την εκκλησία; Έχει σχέση, και μάλιστα μεγάλη! Οι αντίχριστοι δεν το συνειδητοποιούν αυτό· αγνοούν ότι, ακριβώς επειδή οι ίδιοι αποπέμφθηκαν, αποβλήθηκαν και περιορίστηκαν, το έργο του οίκου του Θεού μπορεί να προχωρήσει απρόσκοπτα· κι αυτοί φτάνουν ακόμα και στο σημείο να κοκορεύονται και να παραπονιούνται! Για ποιο πράγμα παραπονιέσαι; Νομίζεις ότι έχεις ταλέντο και μυαλό, ότι έχεις επίπεδο και την ικανότητα να κάνεις έργο· τι μπορείς, όμως, να κάνεις στον οίκο του Θεού; Ο ρόλος αυτών των ανθρώπων είναι απλώς να παίζουν τα τσιράκια του Σατανά, να αναστατώνουν και να σαμποτάρουν το έργο του Θεού. Αν δεν ήταν παρόντες, η ζωή του εκλεκτού λαού του Θεού στην εκκλησία, η ζωή του στην εκτέλεση των καθηκόντων του και η καθημερινή του ζωή θα ήταν πιο γαλήνια, πιο απρόσκοπτη και πιο ήσυχη· κι αυτό οι αντίχριστοι δεν το συνειδητοποιούν. Αυτοί οι αντίχριστοι υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους και δεν συνειδητοποιούν ποιοι είναι στην πραγματικότητα. Νομίζουν πως χωρίς αυτούς ο οίκος του Θεού δεν λειτουργεί, πως χωρίς αυτούς το έργο δεν εκτελείται και οι διάφορες τεχνικές εργασίες δεν προχωρούν. Δεν κατανοούν ότι στον οίκο του Θεού εξουσία έχει η δικαιοσύνη και η αλήθεια. Γιατί δεν το γνωρίζουν αυτό; Γιατί δεν καταλαβαίνουν οι αντίχριστοι ένα τόσο απλό ζήτημα; Αυτό αποδεικνύει περίτρανα ότι οι αντίχριστοι έχουν μια ουσία που αποστρέφεται και εχθρεύεται την αλήθεια. Ακριβώς επειδή αποστρέφονται την αλήθεια και εχθρεύονται την αλήθεια, δεν γνωρίζουν τι είναι η αλήθεια ούτε τι είναι τα θετικά πράγματα. Απεναντίας, νομίζουν πως οι μοχθηρές, κακόβουλες συμπεριφορές τους που αντιστέκονται στον Θεό είναι καλές και σωστές, χωρίς κανένα σφάλμα. Θωρούν πως μόνο εκείνοι κατανοούν την αλήθεια και είναι αφοσιωμένοι στον Θεό, και πως μόνο εκείνοι αξίζουν να έχουν εξουσία στον οίκο του Θεού. Λάθος κάνουν! Στον οίκο του Θεού εξουσία έχει η αλήθεια. Όλοι οι αντίχριστοι πρέπει να καταδικάζονται, να απορρίπτονται και να αποκλείονται· δεν είναι δυνατό να έχουν θέση στον οίκο του Θεού, παρά μόνο να απορριφθούν για πάντα.

Κάποιοι αντίχριστοι έχουν μερικά χαρίσματα, λίγο επίπεδο και μια κάποια ικανότητα, και είναι επιδέξιοι στα παιχνίδια εξουσίας. Νομίζουν ότι, στον οίκο του Θεού, αυτοί θα πρέπει να παίρνουν προαγωγές και να τοποθετούνται σε σημαντικές θέσεις. Όπως φαίνεται σήμερα, όμως, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αυτοί οι άνθρωποι καταδικάστηκαν, περιορίστηκαν και απορρίφθηκαν· κάποιοι μάλιστα αποπέμφθηκαν ή αποβλήθηκαν από την εκκλησία. Δεν φαντάζονταν ποτέ ότι τέτοιες «ευγενείς» φυσιογνωμίες όπως οι ίδιοι, με μεγάλες ικανότητες και ανώτερα ταλέντα, θα σκόνταφταν στον οίκο του Θεού και θα απορρίπτονταν. Δεν καταλαβαίνουν καν το γιατί. Πρέπει, λοιπόν, να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε σ’ αυτούς; Δεν χρειάζεται. Μπορείς να λογικεύσεις τους σατανάδες; Το να προσπαθείς να λογικεύσεις τους σατανάδες είναι σαν να κάνεις κήρυγμα σε κωφούς· ο μόνος τρόπος να περιγράψεις τους σατανάδες είναι να πεις ότι έχουν ανοσία στη λογική. Όπως λένε κάποιοι: «Ο Θεός ζητάει από τους ανθρώπους να είναι ειλικρινείς, αλλά τι το σπουδαίο έχει το να είναι κανείς ειλικρινής; Πού είναι το κακό στο να λέει κανείς λίγα ψέματα και να εξαπατά τους ανθρώπους; Πού είναι το κακό στο να είναι κανείς διεστραμμένος και δόλιος; Πού είναι το κακό στο να μην είναι κανείς αφοσιωμένος; Πού είναι το κακό στο να είναι κανείς επιτήδειος, στο να είναι κανείς επιπόλαιος; Πού είναι το κακό στο να κρίνει κανείς τον θεό; Πού είναι το κακό στο να έχει κανείς αντιλήψεις σχετικά με τον θεό; Πού είναι το κακό στο να επαναστατεί κανείς απέναντι στον θεό, πόσο μεγάλο λάθος είναι; Δεν είναι δα και ζήτημα αρχής!» Κάποιοι φτάνουν ακόμα και στο σημείο να πουν: «Δεν είναι άκρως φυσιολογικό ένας ικανός άνθρωπος να εγκαθιδρύσει το δικό του ανεξάρτητο βασίλειο; Σ’ αυτόν τον κόσμο, το μεγάλο ψάρι τρώει πάντα το μικρό· ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου ο δυνατός εκμεταλλεύεται τον αδύναμο. Αν έχεις τις ικανότητες, πρέπει να μη διστάσεις και να δημιουργήσεις το βασίλειό σου· πού είναι το κακό; Η εξουσία που έχει ο καθένας καθορίζεται από τις ικανότητές του, και πρέπει να κυβερνά κανείς όσους ανθρώπους του επιτρέπει η εξουσία του!» Άλλοι λένε: «Πού είναι το κακό στο να είναι κανείς ακόλαστος; Τι πρόβλημα υπάρχει στην ακολασία; Πού είναι το κακό στο να ακολουθεί κανείς μοχθηρές τάσεις;» και ούτω καθεξής. Τι νιώθετε αφού ακούσετε αυτά τα λόγια; (Αηδία.) Μόνο αηδία; Αφού ακούσει κανείς αυτά τα λόγια, σκέφτεται: «Όλοι μας έχουμε το ίδιο ανθρώπινο σαρκίο, γιατί λοιπόν κάποιοι άνθρωποι όχι μόνο δεν απεχθάνονται αυτά τα αρνητικά πράγματα, αλλά τα λατρεύουν κι από πάνω; Και γιατί κάποιοι άνθρωποι απεχθάνονται αυτά τα πράγματα; Γιατί υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους; Πώς γίνεται όσοι αποστρέφονται την αλήθεια και τα θετικά πράγματα να μην αγαπούν τα θετικά πράγματα; Γιατί λατρεύουν τόσο πολύ τα αρνητικά πράγματα, και τα θεωρούν μάλιστα θησαυρούς; Γιατί δεν αναγνωρίζουν πόσο μοχθηρά και άθλια είναι αυτά τα αρνητικά πράγματα;» Τέτοιοι συλλογισμοί γεννιούνται μέσα στους ανθρώπους. Όταν ακούνε αυτά τα λόγια από τους αντίχριστους, οι άνθρωποι από τη μία νιώθουν αηδία κι από την άλλη μένουν άφωνοι. Η φύση τέτοιων ανθρώπων είναι αμετάβλητη· δεν μπορούν ν’ αλλάξουν, γι’ αυτό και ο Θεός λέει ότι δεν σώζει διαβόλους ή σατανάδες. Ο Θεός προορίζει τη σωτηρία Του για την ανθρωπότητα, όχι για θηρία ούτε για δαίμονες. Άνθρωποι όπως αυτοί οι αντίχριστοι είναι ακριβώς αυτοί στους οποίους αναφέρεται ο Θεός με τους όρους «διάβολοι» και «θηρία»· δεν λογίζονται ως μέλη της ανθρωπότητας. Αυτό είναι ξεκάθαρο, έτσι δεν είναι;

5. Η συμπεριφορά τους απέναντι στην εκκλησία καθώς αλλάζουν οι συνθήκες που επικρατούν εκεί

Το πώς αντιμετωπίζουν τον Χριστό οι αντίχριστοι εξαρτάται απ’ τα κέφια τους· πάνω σε πόσες πτυχές αυτού του σημείου συναναστραφήκαμε μόλις; Αντιμετωπίζουν τον Χριστό μ’ έναν ορισμένο τρόπο όταν έρχονται αντιμέτωποι με το κλάδεμα· αυτή είναι μία πτυχή. Πότε άλλοτε; (Όταν γεννιούνται μέσα τους αντιλήψεις σχετικά με τον ενσαρκωμένο Χριστό, όταν τους δίνουν προαγωγή ή τους απαλλάσσουν από τα καθήκοντά τους, και όταν ο Χριστός καταδιωκόταν.) Σε τέσσερις, λοιπόν, πτυχές συνολικά. Ας συνεχίσουμε τη συναναστροφή. Οι αντίχριστοι αποστρέφονται την αλήθεια, άρα πιστεύουν στον Θεό όχι για να κερδίσουν την αλήθεια, αλλά για να λάβουν ευλογίες· έχουν τα δικά τους σχέδια, τις δικές τους προθέσεις και τους δικούς τους σκοπούς. Επιπλέον, τους αρέσει η εξουσία και η επιρροή, κι έτσι πιστεύουν στον Θεό με μια στάση «βλέποντας και κάνοντας». Τι σημαίνει «βλέποντας και κάνοντας»; Σημαίνει ότι, ενώ πιστεύουν, παρατηρούν επίσης για να δουν αν αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων στον οίκο του Θεού, πώς επεκτείνεται το ευαγγελικό έργο, αν προχωράει ή δεν προχωράει απρόσκοπτα, και αν η επιρροή του οίκου του Θεού μεγαλώνει συνεχώς. Επιπλέον, παρατηρούν και αν αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που κάνουν τα καθήκοντά τους στον οίκο του Θεού, αν υπάρχουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι που παρέχουν πρόθυμα υπηρεσία στον Θεό, και αν όλο και περισσότεροι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να κάνουν πράγματα για τον οίκο του Θεού. Παρατηρούν επίσης το κοινωνικό και μορφωτικό υπόβαθρο όσων κάνουν καθήκοντα στον οίκο του Θεού, ποια είναι πραγματικά η ταυτότητα και η θέση τους στην κοινωνία. Μέσω της παρατήρησης, βλέπουν πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό, ο αριθμός των ανθρώπων στον οίκο του Θεού αυξάνεται, και όλο και περισσότεροι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να απαρνηθούν την οικογένεια, τη δουλειά και τις προοπτικές τους για να κάνουν τα καθήκοντά τους στον οίκο του Θεού. Όταν τα προσέχουν αυτά, νιώθουν πως δεν μπορούν πλέον να παραμείνουν αδιάφοροι και θα έπρεπε κι εκείνοι να αφοσιωθούν στο έργο του οίκου του Θεού, στις τάξεις όσων κάνουν αυτά τα καθήκοντα, να γίνουν μέλη ώστε κι αυτοί να αποκτήσουν ίσως μερίδιο απ’ τις μελλοντικές ευλογίες. Παρότι μπορούν να κάνουν τα καθήκοντά τους στον οίκο του Θεού και να παίξουν έναν ρόλο εκεί, δεν εγκαταλείπουν ποτέ τις προοπτικές τους και το πεπρωμένο τους, και συνεχίζουν να είναι μονίμως υστερόβουλοι μέσα τους. Το γεγονός ότι αυτή η ομάδα, αυτοί οι αντίχριστοι, έχουν τέτοιες φιλοδοξίες και διαθέσεις καθορίζει ότι η στάση τους απέναντι στον Χριστό και τον Θεό θα αλλάζει όσο ο οίκος του Θεού συνεχίζει να αποκτά υψηλότερη θέση και περισσότερη φήμη. Γι’ αυτό, ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους, από τη μία είναι πολύ ενεργοί στο να σχεδιάζουν, να υπολογίζουν και να διαχειρίζονται τα πάντα για τις δικές τους προοπτικές και το δικό τους πεπρωμένο, από την άλλη παρακολουθούν και την εξέλιξη του οίκου του Θεού, την επιρροή που έχει στο εξωτερικό και στο εσωτερικό της χώρας, το αν αυξάνεται σταδιακά ο αριθμός των ανθρώπων, αν η εκκλησία δρα σε όλο και μεγαλύτερη κλίμακα, αν έχει δημιουργήσει διασυνδέσεις με διάσημα μέλη της κοινωνίας, αν έχει κερδίσει μια κάποια φήμη στη Δύση, και αν έχει θέσει γερά θεμέλια. Συνεχώς παρακολουθούν και ρωτάνε γι’ αυτά τα ζητήματα. Ακόμα και κάποιοι άνθρωποι που δεν συμμετέχουν στο έργο της εκκλησίας και δεν κάνουν τα καθήκοντά τους κάνουν συνεχώς υπολογισμούς για τις προοπτικές και το πεπρωμένο τους, δείχνοντας μεγάλη περιέργεια για την εξέλιξη της εκκλησίας. Ψάχνουν, λοιπόν, αυτές τις πληροφορίες στον ιστότοπο της εκκλησίας και ρωτάνε γι’ αυτά τα ζητήματα εντός της εκκλησίας. Όταν ανακαλύπτουν ότι το έργο του οίκου του Θεού επεκτείνεται απρόσκοπτα στο εξωτερικό και γίνεται όλο και πιο πολλά υποσχόμενο, ότι το έργο στη Δύση επεκτείνεται καλύτερα και η κατάσταση βελτιώνεται, νιώθουν μέσα τους μια επιβεβαίωση. Άραγε αυτό το αίσθημα επιβεβαίωσης σημαίνει ότι έχουν αλλάξει πραγματικά μέσα τους; (Όχι.) Ενώ νιώθουν αυτήν την επιβεβαίωση, η στάση τους απέναντι στον ενσαρκωμένο Θεό, απέναντι στον Χριστό, δεν έχει παρά λίγο παραπάνω «σεβασμό» και θαυμασμό, χωρίς ίχνος πραγματικής υποταγής.

Όταν ο Χριστός έκανε έργο στην ηπειρωτική Κίνα, οι αντίχριστοι αναρωτιόντουσαν συχνά: «Μα μπορεί να συλληφθεί ο ενσαρκωμένος θεός; Μπορεί να πέσει στα χέρια των κυβερνητικών αρχών;» Κάνοντας τέτοιες σκέψεις, ανέπτυξαν μια κάποια περιφρόνηση γι’ αυτόν τον «ασήμαντο άνθρωπο». Όταν άκουσαν ότι ο ενσαρκωμένος Θεός συχνά δεν είχε σπίτι να μείνει ούτε πού την κεφαλήν κλίνη, και κρυβόταν όπου μπορούσε προκειμένου να μη συλληφθεί, η ελάχιστη περιέργεια και ο πολύ απρόθυμος «σεβασμός» που ένιωθαν για τον ενσαρκωμένο Θεό έγιναν χίλια κομμάτια. Όταν, όμως, άκουσαν ότι ο ενσαρκωμένος Θεός, ο Χριστός, ήταν στην Αμερική, στη γη της ελευθερίας που λαχταρά η ανθρωπότητα, ένιωσαν ζήλια απέναντι στον ενσαρκωμένο Θεό· όχι σεβασμό, αλλά ζήλια. Όταν, όμως, οι αντίχριστοι άκουσαν ότι ο ενσαρκωμένος Θεός βρισκόταν στη Δύση, έχοντας απορριφθεί, συκοφαντηθεί, καταδικαστεί και κριθεί από τους ανθρώπους, κύματα αναστάτωσης κατέκλυσαν τα βάθη της καρδιάς τους: «Αφού είσαι ο θεός, γιατί δεν σε αποδέχονται οι άνθρωποι; Αφού είσαι ο θεός, γιατί η θρησκευτική κοινότητα, αντί να σε αποδέχεται, διαδίδει τόσες φήμες για σένα; Γιατί δεν βγαίνεις να υπερασπιστείς τον εαυτό σου; Πρέπει να προσλάβεις μια ομάδα δικηγόρων! Κοίτα όλα αυτά τα δυσφημιστικά και συκοφαντικά λόγια στο διαδίκτυο, τις φήμες που δημιουργεί η θρησκευτική κοινότητα και σε κάνουν να φαίνεσαι τόσο απαίσιος! Ντρεπόμαστε να σ’ ακολουθούμε, νιώθουμε αμήχανα ακόμα και να αναφέρουμε αυτά τα πράγματα. Σε καταδικάζουν σε Ανατολή και Δύση, σε απορρίπτει η θρησκευτική κοινότητα, η ανθρωπότητα, ο κόσμος όλος. Νιώθουμε ατιμασμένοι που σ’ ακολουθούμε». Αυτή είναι η νοοτροπία των αντίχριστων. Ενώ νιώθουν ατιμασμένοι μέσα τους, αρχίζουν επίσης να νιώθουν απαξίωση και συμπόνια —μια συμπόνια εντελώς απρόθυμη— γι’ αυτόν τον «ασήμαντο άνθρωπο», όπως Τον είδαν με τα μάτια και την καρδιά τους. Πώς προέκυψε αυτή η συμπόνια; Σκέφτηκαν: «Κάνεις τόσο σπουδαίο έργο χωρίς να ανησυχείς για το προσωπικό κέρδος ή την απώλεια, και κάτι τέτοιο μπορεί να θεωρηθεί ανιδιοτελής αφοσίωση. Ποιος είναι ο στόχος σου και υπομένεις τόσο μεγάλα βάσανα και τόση ταπείνωση; Η λογική λέει ότι πρέπει να είσαι καλός άνθρωπος· πώς αλλιώς θα άντεχες τόσο μεγάλη ταπείνωση και θα υπέφερες τόσο πολύ πόνο; Είναι πολύ κρίμα και δεν είναι εύκολο· πρέπει να νιώθεις πολύ αδικημένος μέσα σου». Ένιωσαν, λοιπόν, λίγη συμπόνια για τον Χριστό. Αναλογίστηκαν: «Εγώ, στη θέση του, δεν θα άντεχα τόσο μεγάλα βάσανα· θα υπερασπιζόμουν με επιχειρήματα τον εαυτό μου στην ανθρωπότητα. Αφενός θα προσλάμβανα μια ομάδα δικηγόρων να εξαλείψει αυτές τις ψευδείς φήμες στο διαδίκτυο, αφετέρου θα έδειχνα σημεία και τέρατα στη θρησκευτική κοινότητα για να δει ποιος είναι ο θεός, ποιος, δηλαδή, είναι αληθινός και ποιος ψεύτικος, για να κλείσω τα στόματα όσων συκοφαντούν και καταδικάζουν, να τους τιμωρήσω και να τους δώσω ένα μάθημα. Να δούμε, θα τολμούσαν να το ξανακάνουν τότε; Γιατί δεν κάνεις κάτι τέτοιο; Γιατί δεν υπερασπίζεσαι ποτέ τον εαυτό σου; Μήπως σου λείπει η δύναμη, το θάρρος ή η γενναιότητα; Τι συμβαίνει στ’ αλήθεια; Μήπως πρόκειται για δειλία; Αχ, κρύβεις τόσα πολλά μέσα σου, υπομένεις τόσο μεγάλη αδικία χωρίς να λες κουβέντα, συνεχίζεις να επεκτείνεις το έργο και να μιλάς υπομονετικά και ειλικρινά στους ανθρώπους της εκκλησίας, να τους εφοδιάζεις, κι όμως εκείνοι διαρκώς έχουν αντιλήψεις και είναι επαναστατικοί. Λογικά θα υποφέρεις μέσα σου! Αφού τα αντέχεις όλα αυτά, τότε είσαι πράγματι πολύ καλός άνθρωπος και αξίζεις συμπόνια». Έτσι, λοιπόν, προέκυψε η συμπόνια τους. Αυτή είναι η συμπόνια των αντίχριστων. Από όταν άρχισε η έκθεση των αντίχριστων μέχρι τώρα, αυτό είναι το μόνο «καλό» που έκαναν. Πόσο καλά γίνεται αυτό το «καλό»; Είναι ειλικρινές; (Όχι.)

Οι αντίχριστοι ακολουθούν τον Χριστό και αποδέχονται τα λόγια που λέει ο Χριστός εδώ και πολλά χρόνια, κι όμως δεν ένιωσαν ποτέ τιμή για το γεγονός ότι είναι σε θέση να αποδεχθούν τον Χριστό ως Σωτήρα τους σ’ αυτήν τη ζωή, ούτε ένιωσαν τιμή που υποφέρουν όπως υπέφερε ο Χριστός, που καταδικάζονται κι απορρίπτονται από τον κόσμο ακριβώς όπως ο Χριστός. Αντίθετα, βλέπουν τα βάσανα του Χριστού ως πάτημα και απόδειξη για να σιχαθούν και ν’ απαρνηθούν τον Χριστό. Δεν έχουν ούτε την προθυμία ούτε τη στάση να μοιραστούν όλα αυτά τα βάσανα με τον Χριστό. Αντ’ αυτού, στέκονται σαν απλοί θεατές, παρατηρούν όλα τα βάσανα που υπομένει ο Χριστός και το πώς Του φέρεται η ανθρωπότητα, και αντιμετωπίζουν τον Χριστό με βάση αυτές τις παρατηρήσεις. Όταν διακηρύσσεται το όνομα του Θεού και το ευαγγελικό έργο επεκτείνεται σταδιακά σε όλη την ανθρωπότητα, και οι προοπτικές του ευαγγελικού έργου φαίνονται πολλά υποσχόμενες, οι αντίχριστοι πλησιάζουν σταδιακά τον ενσαρκωμένο Θεό και νιώθουν λίγο σεβασμό και κάποια ζήλια απέναντί Του. Ταυτόχρονα, καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια να πλησιάσουν τον οίκο του Θεού και πασχίζουν να γίνουν μέλη του οίκου του Θεού και μέρος της επέκτασης του έργου του Θεού. Αυτό είναι όλο; Τόσο απλό είναι; Όχι· αλλάζουν τη στάση τους απέναντι στον οίκο του Θεού και στον Χριστό ανάλογα με την επέκταση διάφορων εργασιακών πλάνων στον οίκο του Θεού, κι αυτό το κάνουν οπουδήποτε και ανά πάσα στιγμή. Αν οι αντίχριστοι ακούσουν ότι μια ορισμένη φυλή ανθρώπων μέσα στην ανθρωπότητα, και ειδικά στη Δύση, λέει: «Αυτά τα λόγια είναι στ’ αλήθεια τα λόγια του Θεού, έχουν πράγματι εξουσία! Από τα λόγια του Θεού, βλέπουμε την ουσία Του, είμαστε σίγουροι ότι αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος είναι ο Θεός, κι ότι αυτή η οδός είναι η αληθινή οδός», τότε χαίρονται κρυφά μέσα τους: «Ευτυχώς που δεν έφυγα· είναι πράγματι η αληθινή οδός! Κοίτα να δεις που ακόμα και οι Δυτικοί μιλούν για το πού βρίσκεται ο ενσαρκωμένος θεός. Πρέπει ν’ ακούω περισσότερο τα λόγια του, να πάω γρήγορα ν’ ακούσω τα κηρύγματα!» Εκείνη τη στιγμή, οι αντίχριστοι θεωρούν τη φωνή του Θεού τόσο όμορφη, τόσο εξαγνιστική για την ψυχή τους, και θεωρούν ότι πρέπει να τη λατρεύουν. Όταν, όμως, ο οίκος του Θεού αντιμετωπίζει μερικά περιστασιακά εμπόδια κατά την επέκταση του έργου του στο εξωτερικό και στην ανθρωπότητα, ή όταν το έργο του οίκου του Θεού αναστατώνεται, επηρεάζεται ή δέχεται παρεμβολές από εξωτερικές δυνάμεις, ή ακόμα όταν ο οίκος του Θεού αντιμετωπίζει ορισμένες δυσκολίες, οι αντίχριστοι νιώθουν και πάλι ανήσυχοι μέσα τους: «Πού είναι ο ενσαρκωμένος θεός; Μιλάει; Πώς αντιμετωπίζεται αυτό το ζήτημα; Το τακτοποιεί όπως πρέπει ο θεός; Έχει τρομάξει ο εκλεκτός λαός του θεού; Έχει εγκαταλείψει κανείς τον οίκο του θεού; Υπάρχουν καθόλου διάσημοι ή υψηλά ιστάμενοι άνθρωποι από τον έξω κόσμο που μιλάνε ανοιχτά ή αναλαμβάνουν δράση υπέρ του οίκου του θεού και τον υπερασπίζονται; Εγώ άκουσα πως δεν υπάρχει κανείς. Τι πρέπει να γίνει, λοιπόν; Ξόφλησε η εκκλησία του θεού; Να αποχωρήσω όσο ακόμα μπορώ;» Είναι σημαντική αυτή η αναστάτωση; Εκείνη τη στιγμή, όταν ακούνε ξανά τα κηρύγματα του Θεού, σκέφτονται: «Μη μιλάς γι’ αυτά τα κενά λόγια, και μη μιλάς πια τόσο μεγαλόστομα. Δεν σ’ ακούω πια. Τον οίκο του θεού μπορεί να τον καταπιεί ο κόσμος από στιγμή σε στιγμή· τι νόημα έχουν αυτά τα λόγια; Μπορούν να σώσουν τους ανθρώπους; Η επιρροή του οίκου του θεού μπορεί να εξαφανιστεί εν ριπή οφθαλμού· οι άνθρωποί του θα διασκορπιστούν έτσι απλά». Δεν θέλουν πια ν’ ακούνε αυτά που λέω. Έχει μείνει κανένας σεβασμός; Καμία συμπόνια; (Τίποτα.) Τι απομένει; Μόνο η επιθυμία τους να παρατηρούν και να χλευάζουν. Κάποιοι άνθρωποι λένε άσχημα πράγματα παρασκηνιακά, λένε βλαβερά λόγια, και δείχνουν χαιρεκακία για τις κακοτυχίες του οίκου του Θεού: «Νομίζω ότι έρχονται μπελάδες, δεν νομίζω ότι μπορείς να μείνεις σταθερός. Τι νόημα έχουν αυτές οι αλήθειες; Είναι αποτελεσματικά τα λόγια σου; Και τώρα τι; Άρχισαν τα προβλήματα, έτσι δεν είναι;» Αναδύεται η δαιμονική τους πλευρά. Όλα αυτά που κάνουν οι αντίχριστοι δεν είναι ακριβώς ό,τι θα έκαναν οι διάβολοι; Δεν έχουν ούτε καν την πιο στοιχειώδη ανθρώπινη ηθική· είναι πέρα για πέρα μοχθηροί και δαγκώνουν το χέρι που τους ταΐζει! Τρώνε απ’ τον οίκο του Θεού, απολαμβάνουν τη θρέψη που τους παρέχουν τα λόγια του Θεού, απολαμβάνουν την προστασία και τη χάρη του Θεού, αλλά με το που φανούν τα πρώτα προβλήματα, παίρνουν το μέρος των ξένων, προδίδουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και δείχνουν χαιρεκακία για τις κακοτυχίες του. Αν δεν είναι διάβολοι, τότε τι είναι; Είναι πέρα για πέρα διάβολοι! Όταν βλέπουν τον οίκο του Θεού να κερδίζει έδαφος, πέφτουν αμέσως στα γόνατα ενώπιον του ενσαρκωμένου Θεού, λες και είναι ακόλουθοι του Θεού. Όταν, όμως, βλέπουν τον Σατανά να πολιορκεί και να καταδικάζει τον οίκο του Θεού, δεν πέφτουν πια πρηνείς ενώπιον του Θεού. Αντίθετα, στέκουν περήφανοι κι αγέρωχοι, θεωρώντας ότι παραείναι αξιοπρεπείς για να γονατίσουν ενώπιον του οποιοδήποτε, περιμένοντας με ανυπομονησία να σε χλευάσουν. Όταν σου μιλάνε, ο τόνος και η ένταση του λόγου τους γίνονται κι αυτά δυνατότερα· αρχίζουν να μιλάνε παρεμβατικά, να ενεργούν αφύσικα, αναδύεται η δαιμονική συμπεριφορά τους και αλλάζουν γρήγορα. Πείτε Μου, πρόκειται αυτοί οι άνθρωποι να αποκτήσουν ποτέ φόβο Θεού; (Ποτέ.) Πολύ σωστά, αυτή η δήλωση ισχύει απόλυτα. Αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν στο σινάφι του Σατανά· δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν φόβο Θεού, επειδή δεν αποδέχονται την αλήθεια. Ανήκουν στον Σατανά. Αυτή είναι η φύση-ουσία όσων ανήκουν στον Σατανά· αυτό είναι το αποκρουστικό πρόσωπο των αντίχριστων, που ανήκουν στον Σατανά. Είναι πάντα πρόθυμοι να χλευάσουν τον οίκο του Θεού, πάντα ψάχνουν τρόπο να γελοιοποιήσουν τον ενσαρκωμένο Θεό, συνεχώς προετοιμάζονται και συγκεντρώνουν υλικό με βάση το οποίο θα μπορέσουν να απαρνηθούν τον Χριστό και την ουσία του Θεού, κι είναι πάντα έτοιμοι να πάρουν το μέρος των ξένων και να προδώσουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Όσο περισσότερα προβλήματα αντιμετωπίζει ο οίκος του Θεού, τόσο περισσότερο χαίρονται και το ευχαριστιούνται. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές κάνουν κανονικά τα καθήκοντά τους και όλα όσα αφορούν το έργο του οίκου του Θεού είναι όπως πρέπει να είναι, εκείνοι νιώθουν αμηχανία και δυσαρέσκεια, εύχονται ο οίκος του Θεού να αντιμετωπίσει προβλήματα το συντομότερο δυνατόν, ελπίζουν το έργο του να μην προχωρήσει απρόσκοπτα και να συναντήσει δυσκολίες και εμπόδια. Με δυο λόγια, αν όλα πηγαίνουν καλά στον οίκο του Θεού, και οι αδελφοί κι οι αδελφές είναι σε θέση να κάνουν κανονικά τα καθήκοντά τους και να ενεργούν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, τότε οι αντίχριστοι δεν νιώθουν μέσα τους καμία χαρά. Όταν οι αδελφοί κι οι αδελφές ακούνε τα λόγια του Θεού, ασκούνται σύμφωνα με τα λόγια Του, τιμούν τον Θεό και τον Χριστό ως μεγάλους και μπορούν να καταθέσουν μαρτυρία για τον Χριστό και να Τον εξυψώσουν, τότε οι αντίχριστοι βιώνουν την πιο ανυπόφορη στιγμή τους, τη στιγμή που υφίστανται τη μεγαλύτερη κρίση και το μεγαλύτερο βασανιστήριο.

Οι αντίχριστοι ρωτάνε για τα διάφορα νέα του οίκου του Θεού. Αν για μεγάλο διάστημα δεν καταφέρουν να μάθουν πώς προχωράει η επέκταση του ευαγγελικού έργου στον οίκο του Θεού, πώς εξελίσσονται οι διάφορες επαγγελματικές εργασίες στον οίκο του Θεού, αν προχωρούν απρόσκοπτα, αν αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων στο εξωτερικό, αν η εκκλησία δρα σε όλο και μεγαλύτερη κλίμακα, αν έχουν ιδρυθεί εκκλησίες σε διάφορες χώρες, και σε περίπτωση που δεν ακούσουν να εισέρχονται στον οίκο του Θεού περισσότερα φιλόδοξα άτομα ή άνθρωποι με κοινωνική επιφάνεια, τότε θεωρούν ότι το να πιστεύει κανείς στον ενσαρκωμένο Θεό είναι βαρετό και δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Παύουν να δίνουν προσοχή στον ενσαρκωμένο Θεό, ενώ εξετάζουν ακόμα και το ενδεχόμενο να προσχωρήσουν σε δόγματα που είναι πιο δραστήρια ή έχουν μεγαλύτερη επιρροή. Αν, όμως, ακούνε περιστασιακά κάποια καλά νέα σχετικά με τον οίκο του Θεού, όπως ότι μερικά βίντεο με μαρτυρίες αδελφών κεντρίζουν το ενδιαφέρον και τραβούν την ιδιαίτερη προσοχή ορισμένων οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε η καρδιά τους γεμίζει ευτυχία, ελπίδα και χαρά. Για παράδειγμα, αν ο οίκος του Θεού τραβήξει την προσοχή και προβληθεί από έναν γνωστό όμιλο, αυτό τους χαροποιεί και τους ενθουσιάζει ακόμα περισσότερο: «Φαίνεται πως αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος δεν είναι καθόλου απλοϊκός· μάλλον πρόκειται να πραγματοποιήσει κάτι σπουδαίο!» Αν το όνομα της εκκλησίας έχει την τύχη να αναφερθεί από κάποια εξέχουσα φυσιογνωμία ή ακόμα κι από κάποιον ηγέτη, τότε οι αντίχριστοι διεγείρονται ακόμα περισσότερο: «Σ’ αυτήν τη ζωή, έκανα την πιο σημαντική και ορθή επιλογή, δηλαδή να ακολουθήσω τον παντοδύναμο θεό. Αποφάσισα, από δω και στο εξής, να μην αφήσω ποτέ τον παντοδύναμο θεό, να τον αντιμετωπίζω ως θεό και να τον σέβομαι μέσα μου, επειδή αυτόν τον θεό σέβεται ο τάδε ηγέτης. Εφόσον τον σέβεται αυτός, τότε πρέπει να τον σέβομαι κι εγώ. Αυτόν τον θεό κατονόμασαν και αναγνώρισαν οι ηγέτες· πώς θα μπορούσα, λοιπόν, να μετανιώσω που πιστεύω σ’ εκείνον και τον ακολουθώ; Δεν πρέπει να τον ακολουθήσω ακόμα πιο αποφασιστικά; Από δω και στο εξής, είμαι αποφασισμένος να μη μου περάσει ποτέ απ’ το μυαλό η σκέψη να εγκαταλείψω την εκκλησία του παντοδύναμου θεού. Πρέπει να έχω καλές επιδόσεις, να αντέχω περισσότερα βάσανα, να πληρώνω μεγαλύτερο τίμημα, να συζητώ περισσότερο με τους αδελφούς και τις αδελφές όταν κάνω κάτι, και ν’ ακολουθώ οτιδήποτε λέει η εκκλησία. Στο μέλλον, καθώς η εκκλησία θα επεκτείνεται και θα κερδίζει μεγαλύτερη φήμη, ίσως αποκτήσω υψηλότερο τίτλο στην ιεραρχία και ξεχωρίσω!» Ενώ τα σκέφτονται αυτά, νιώθουν μέσα τους μεγάλη ευχαρίστηση: «Τι καλή και ορθή επιλογή που έκανα! Πόσο έξυπνος είμαι! Στο παρελθόν, σκέφτηκα ακόμα και να φύγω· τι ανόητος κι αδαής που ήμουν τότε! Ήμουν νέος και παρορμητικός, επιρρεπής στις λάθος αποφάσεις και κρίσεις. Τώρα που μεγάλωσα, έχω γίνει πιο σταθερός και ξέρω πώς να κρύβομαι, και επιτέλους βλέπω κάποια ελπίδα. Ευτυχώς που δεν έφυγα, που δεν πίστεψα εκείνες τις φήμες ούτε και παραπλανήθηκα ή ταλαντεύτηκα εξαιτίας τους. Αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο! Πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός στο μέλλον. Απ’ ό,τι φαίνεται, αυτός ο άνθρωπος είναι εξαιρετικός, και πρέπει να του φέρομαι όμορφα!» Μες στον ενθουσιασμό και την παρορμητικότητά τους, θέλησαν να αγοράσουν και να προσφέρουν μερικά προϊόντα υγείας και άλλα όμορφα πράγματα, γράφοντας επάνω: «Αυτά είναι αφιερωμένα στον αγαπημένο μου Θεό». Κάτω κάτω, υπέγραψαν: «Με ιδιαίτερη φροντίδα και σεβασμό, από τον Τάδε την δείνα ημερομηνία». Το δώρο ήταν ιδιαίτερο και πολύτιμο, όμως κρύβεται μια ολόκληρη ιστορία από πίσω, κάποιος απώτερος σκοπός. Έχοντας ακούσει κάτι τέτοιο, δεν θα λέγατε: «Ώστε έτσι, λοιπόν, αντιλαμβάνεσαι Εσύ τις προσφορές που δίνουν οι άνθρωποι στον Θεό;» Δεν είναι ότι κατανοώ έτσι το συγκεκριμένο θέμα, ούτε ενεργούν όλοι οι άνθρωποι μ’ αυτόν τον τρόπο, ούτε και έχουν όλες οι προσφορές τέτοιους σκοπούς. Αδιαμφισβήτητα, ωστόσο, ορισμένοι άνθρωποι πράγματι προσφέρουν πράγματα επηρεασμένοι και υποκινούμενοι από τέτοιες προθέσεις κι ένα τέτοιο υπόβαθρο. Δεν είναι αντικειμενική αυτή η θεώρηση; (Ναι.)

Όταν οι αντίχριστοι υπολογίζουν στο μυαλό τους τα πάντα, το πρωταρχικό τους μέλημα είναι το προσωπικό συμφέρον. Είναι εγωιστές και ποταποί, και κάνουν τους δικούς τους υστερόβουλους υπολογισμούς για τα πάντα. Όσον αφορά την πρόοδο των διάφορων εργασιών στον οίκο του Θεού, οι περισσότεροι από όσους επιδιώκουν την αλήθεια, καθώς κι η πλειοψηφία των συνηθισμένων πιστών, δεν επιθυμούν να μάθουν ούτε να ρωτήσουν για τέτοια ζητήματα, επειδή η γνώση γι’ αυτές τις γενικές υποθέσεις δεν έχει καμία συνάφεια με την επιδίωξη της αλήθειας. Το να τις γνωρίζεις δεν ωφελεί σε τίποτα, δεν σημαίνει ότι κατέχεις τη ζωή ούτε την αλήθεια· ούτε και το να μην τις γνωρίζεις συνεπάγεται ότι έχεις μικρό ανάστημα. Αυτά τα ζητήματα δεν σχετίζονται με την αλήθεια και δεν συμβάλλουν με κανέναν τρόπο στην κατανόηση της αλήθειας ούτε στο να αποκτήσει κανείς φόβο Θεού. Αυτό είναι ένα επίπεδο στο οποίο μπορούν να φτάσουν όσοι άνθρωποι διαθέτουν λογική. Οι αντίχριστοι, όμως, γαντζώνονται πεισματικά σ’ αυτά τα ζητήματα, και τα αντιμετωπίζουν λες και είναι η ανώτατη αλήθεια. Κάνουν ερωτήσεις και συλλέγουν πληροφορίες γι’ αυτά τα ζητήματα. Αφού συλλέξουν πληροφορίες γι’ αυτά τα ζητήματα, δεν τις κρατούν απλώς για τον εαυτό τους· τις διαδίδουν παντού, επειδή θεωρούν πως όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές έχουν περιέργεια γι’ αυτά τα πράγματα, ενώ, στην πραγματικότητα, πολλούς ανθρώπους δεν τους ενδιαφέρουν. Εγώ προσωπικά σπάνια ρωτάω γι’ αυτά τα ζητήματα. Αν τύχει να συναντήσω κάποιον που έχει σχέση μ’ αυτά, μπορεί να τα συζητήσω, όμως δεν ψάχνω ενεργά να βρω ανθρώπους για να τους ρωτήσω. Μόνο σε μία περίπτωση ρωτάω: σε ό,τι έχει να κάνει με το πώς πρέπει να γίνει κάποιο έργο, την πρόοδο του έργου σας, και το αν υπάρχουν προβλήματα ή παραλείψεις. Μόνο σ’ αυτήν την περίπτωση ρωτάω· πέρα απ’ αυτό, όμως, δεν ρωτάω ποτέ λόγω περιέργειας ή ανησυχίας. Οι ερωτήσεις Μου αφορούν μόνο το έργο, όχι την προέλευση των πληροφοριών ή κάποια περιέργεια. Οι αντίχριστοι, οι οποίοι δεν αγαπούν την αλήθεια, εντρυφούν με ενθουσιασμό σ’ αυτά τα ζητήματα, κι έχουν συγκεκριμένο σκοπό που το κάνουν αυτό. Χρησιμοποιούν εξωτερικές καταστάσεις και περιβάλλοντα, μεταξύ των οποίων και τις συνθήκες της εκκλησίας σε διάφορες περιόδους και διαφορετικά δόγματα, φυλές και εθνοτικές ομάδες, για να κρίνουν κατά πόσο είναι σωστό ή λάθος το έργο του Θεού, ακόμα και για να κρίνουν το αν ο Χριστός είναι ο Θεός. Τι είδους πλάσματα είναι αυτά; Δείχνουν πίστη στον Θεό; Είναι ξεκάθαρα δύσπιστοι. Όσο κι αν συναναστρέφεσαι πάνω στην αλήθεια, ούτε ακούνε ούτε την κατανοούν. Ρωτάνε, όμως, με κάθε λεπτομέρεια για τις εξωτερικές αξιολογήσεις της εκκλησίας και για τη θέση και τις συνθήκες της εκκλησίας σε διάφορες χώρες, χωρίς ουσιαστικά να διαφέρουν σε τίποτα απ’ τους δύσπιστους. Αυτές είναι οι εκδηλώσεις των δύσπιστων που έχουν κρυφή ατζέντα. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι γύρω σας; Μπορεί να μην τους έχετε αντιληφθεί. Κάθε φορά που συναθροιζόμαστε και εκθέτουμε τις διάφορες ουσίες των αντίχριστων, κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους καταδικάζονται. Μόλις εκτεθούν, ξεσκεπάζεται το πραγματικό τους πρόσωπο, και δεν τολμούν να εμφανιστούν. Ειδικά μετά από αυτήν τη συναναστροφή, κάποιοι άνθρωποι δεν θα τολμήσουν ξανά να κάνουν ερωτήσεις. Μπορεί να μην τολμήσουν να ρωτήσουν ξανά ευθέως, όμως συνεχίζουν να ρωτούν για να μάθουν φήμες στο παρασκήνιο. Παύουν να ρωτάνε τους αδελφούς και τις αδελφές, αλλά ρωτάνε κρυφά στο διαδίκτυο. Επιπλέον, κάνουν ό,τι μπορούν για να μάθουν τι νομίζουν και τι λένε οι άπιστοι, τα δόγματα και οι Δυτικές χώρες για την εκκλησία μας, κι είναι σχεδόν σαν να έχουν μανία μ’ αυτό. Δεν είναι κάπως ανισόρροπο αυτό; Έχουν εμμονή, δεν μπορούν να σταματήσουν. Οι άνθρωποι που δεν αγαπούν την αλήθεια και την αποστρέφονται δεν παίρνουν από λογικά επιχειρήματα.

Αυτό που μόλις εκθέσαμε είναι το πώς αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι την εκκλησία και τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες της εκκλησίας και την επέκταση του έργου του Θεού. Αυτή είναι μία πτυχή του πώς αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι τον Χριστό ανάλογα με τα κέφια τους. Αυτά για τα οποία μίλησα συμβαίνουν αυτήν τη στιγμή στην εκκλησία; Είναι σοβαρά ζητήματα; Είναι άξια αναφοράς; (Ναι.) Γιατί αξίζει να συναναστρεφόμαστε πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα; Μήπως κάποιοι άνθρωποι, αφού το ακούσουν αυτό, δεν θα τολμήσουν ξανά να ρωτήσουν γι’ αυτά τα ζητήματα, ούτε και να δείξουν περιέργεια για την κατάσταση και τις συνθήκες της εκκλησίας; Μόνο γι’ αυτό αξίζει; (Όχι.) Γιατί, λοιπόν, αξίζει να εκτίθενται όλα αυτά; Ποια είναι η αλήθεια που πρέπει να κατανοήσουν από αυτά οι άνθρωποι; Αν δεν το έχετε σκεφτεί ακόμα, μπορείτε να σωπάσετε. Θα συναναστραφώ στο τέλος μαζί σας πάνω σ’ αυτό. Απέχετε πολύ απ’ αυτά τα ζητήματα, κι έτσι μπορεί να δυσκολευτείτε να τα διατυπώσετε αμέσως. Πρέπει να βάλετε σε σειρά τις σκέψεις σας και να οργανώσετε τη διατύπωσή σας· ίσως να μην ξέρετε από πού ν’ αρχίσετε ή να μην μπορείτε να εκφραστείτε ξεκάθαρα. Είναι αξιοθρήνητο το πόσο ελάχιστα πράγματα κατανοούν οι άνθρωποι. Το να μην μπορεί κανείς να εξηγήσει ξεκάθαρα την ουσία και την αιτία ενός ζητήματος είναι σημάδι ότι δεν βλέπει τα πράγματα καθαρά.

Όταν οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό τον εν τοις ουρανοίς και δαπανούν τον εαυτό τους και κάνουν τα καθήκοντά τους για τον Θεό, μπορεί να πει κανείς πως γι’ αυτούς τους ανθρώπους η εκκλησία, ο οίκος του Θεού και ο Θεός είναι, ουσιαστικά, η ίδια έννοια. Όταν κάποιος κάνει το καθήκον του στην εκκλησία, δαπανά τον εαυτό του για τον Θεό· το να κάνει κάποιος πράγματα για τον Θεό είναι το ίδιο με το να κάνει πράγματα για την εκκλησία, ενώ δείχνει επίσης αφοσίωση στον Θεό και αποδέχεται την ανάθεση από τον Θεό. Μπορεί κανείς να αναφερθεί σε όλα αυτά χωρίς καμία διαφορά στο νόημα, και όλα γίνονται αντιληπτά ως μία έννοια. Όταν, ωστόσο, ο Θεός ενσαρκώνεται και εμφανίζεται ως συνηθισμένος άνθρωπος, τότε οι περισσότεροι άνθρωποι διαχωρίζουν εύκολα την εκκλησία, τον οίκο του Θεού και τον Θεό (δηλαδή τον Χριστό). Σκέφτονται: «Το να κάνει κάποιος πράγματα για την εκκλησία είναι το ίδιο με το να κάνει πράγματα για τον οίκο του Θεού, για τον Θεό· το να κάνει κάποιος πράγματα για τον οίκο του Θεού σημαίνει ότι κάνει το καθήκον του. Δεν είμαι, όμως, και τόσο σίγουρος για την περίπτωση που κάποιος κάνει πράγματα για τον Χριστό. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπηρετεί έναν άνθρωπο; Μοιάζει κάπως σαν να εργάζεται κανείς για έναν άνθρωπο». Πολλοί άνθρωποι, βαθιά μέσα τους, δυσκολεύονται να διαχωρίσουν και να συνδέσουν ξεκάθαρα αυτές τις τρεις έννοιες. Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν κάνουν τα καθήκοντά τους στον οίκο του Θεού, έχουν την εξής βασική θεώρηση όσον αφορά το για ποιον κάνουν τα καθήκοντά τους: Όταν κάνουν τα καθήκοντά τους εντός της εκκλησίας, τα κάνουν για χάρη αυτής της οντότητας που λέγεται εκκλησία, που έχει αυτόν τον τίτλο. Ποιος είναι, λοιπόν, ο λεγόμενος ανώτερος στην εκκλησία; Ο Θεός ο εν τοις ουρανοίς, φυσικά, κι αυτό είναι αδιαμφισβήτητο στο μυαλό όλων. Το να κάνει κάποιος πράγματα για τον οίκο του Θεού γίνεται αντιληπτό απ’ τους περισσότερους ανθρώπους ως υπηρεσία για την ομάδα που απαρτίζεται απ’ τους αδελφούς και τις αδελφές, για τον δικό τους τίτλο, κι αυτό μπορεί σίγουρα να ενταχθεί στην κατηγορία της εκτέλεσης του καθήκοντος· είναι όντως εκτέλεση του καθήκοντος, πράξη που, φυσικά, απευθύνεται επίσης στον Θεό. Γι’ αυτό, στο μυαλό των ανθρώπων, η εκκλησία, οι αδελφοί και οι αδελφές, και ο οίκος του Θεού είναι ισοδύναμα μεταξύ τους, και όλα στοχεύουν στον ασαφή Θεό τον εν τοις ουρανοίς. Τι συνεπάγεται αυτό; Οι περισσότεροι άνθρωποι στον οίκο του Θεού, είτε κάνουν τα καθήκοντά τους είτε διαχειρίζονται υποθέσεις, το κάνουν για την εκκλησία ως αφηρημένο θεσμό, για την απτή ομάδα που απαρτίζεται απ’ τους αδελφούς και τις αδελφές, και ειδικά για τον ασαφή και αόρατο Θεό τον εν τοις ουρανοίς —γι’ αυτές τις τρεις οντότητες κάνουν τα καθήκοντά τους. Όσο για τον ενσαρκωμένο Θεό, οι άνθρωποι Τον θεωρούν ίσως μέλος της εκκλησίας ή τον ανώτατο επικεφαλής ανάμεσα στους αδελφούς και τις αδελφές, και φυσικά υπάρχουν μερικοί που κατανοούν τον Χριστό ως εκπρόσωπο ή αντιπρόσωπο του οίκου του Θεού. Γι’ αυτό και, για πολλούς ανθρώπους, δεν είναι καθόλου σαφές το για ποιον κάνουν τα καθήκοντά τους στην εκκλησία. Για παράδειγμα, αν ζητηθεί από κάποιον να κάνει κάτι για τους αδελφούς και τις αδελφές ή να παράσχει μια υπηρεσία, εκείνος τότε νιώθει πως είναι απολύτως δικαιολογημένο να το κάνει αυτό. Αν πάλι του ζητηθεί να κάνει κάτι για την εκκλησία ή για τον οίκο του Θεού, το κάνει πρόθυμα επειδή το θεωρεί αδιαμφισβήτητο καθήκον του. Αν, όμως, τους αναθέσει ή τους εμπιστευτεί μια παρόμοια εργασία ο ενσαρκωμένος Χριστός, αποκαρδιώνονται: «Τι; Να κάνω έργο για κάποιον άνθρωπο; Δεν πίστεψα στον θεό για να υπηρετώ ανθρώπους· ήρθα για να κάνω το καθήκον μου. Δεν είμαι εδώ για να κάνω τον υπηρέτη, δεν είμαι εδώ για να υπηρετώ ή να παρέχω υπηρεσία σε κάποιον!» Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάνουν το καθήκον τους στην εκκλησία. Αν τους ζητήσεις να κάνουν κάτι για την εκκλησία, για τον οίκο του Θεού ή για τους αδελφούς και τις αδελφές, αποδέχονται αυτές τις εργασίες με χαρά, θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο είναι εντελώς βάσιμο. Πού βασίζεται; «Το αποδέχομαι αυτό απ’ τον θεό· είναι το καθήκον μου, η ευθύνη μου». Όταν, όμως, ο ενσαρκωμένος Θεός τούς ζητήσει να κάνουν κάτι, εξαφανίζεται αυτή η θεωρητική βάση που έχουν περί «αποδοχής αυτού απ’ τον θεό», γίνονται απρόθυμοι, δυσαρεστούνται και δεν είναι διατεθειμένοι να το κάνουν. Σκέφτονται: «Αν είναι για την εκκλησία, δεν υπάρχει θέμα, αφού είμαι άνθρωπος που κάνει έργο για την εκκλησία· αν είναι για τους αδελφούς και τις αδελφές, και πάλι δεν υπάρχει θέμα, αφού ανήκουν όλοι τους στον οίκο του θεού, στον θεό. Αν είναι για τον οίκο του θεού, εφόσον ο τίτλος «οίκος του θεού» είναι τόσο ιερός, τόσο μεγαλοπρεπής και ευγενής, το να κάνει κάποιος πράγματα γι’ αυτόν είναι απολύτως δικαιολογημένο και κάτι που φέρνει δόξα και αναγνώριση. Από πού κι ως πού, όμως, να κάνει κάποιος κάτι για έναν ασήμαντο άνθρωπο όπως εσύ; Είναι αυτό εκτέλεση του καθήκοντός μου; Δεν φαίνεται ούτε σωστό ούτε πρέπον. Αυτό δεν είναι ούτε εκτέλεση του καθήκοντός μου ούτε έργο. Πώς να το αντιμετωπίσω;» Έρχονται αντιμέτωποι μ’ ένα δίλημμα, που δεν είναι σίγουροι πώς να το χειριστούν. Αναλογίζονται: «Αυτό δεν είναι ούτε έργο ούτε εκτέλεση του καθήκοντός μου, και σίγουρα δεν ωφελεί τους αδελφούς και τις αδελφές. Αν μου ζητήσεις να το κάνω για σένα, εντάξει, απλώς θα το κάνω, αλλά χωρίς να νιώσω χαρά ή ικανοποίηση. Δεν φαίνεται ούτε σωστό ούτε πρέπον! Ποιος θα θυμάται ή θα ξέρει τι κάνω για σένα; Θα κερδίσω την εύνοια κανενός μ’ αυτήν την πράξη; Θα μου αποφέρει καμία ανταμοιβή; Μετράει ως εκτέλεση του καθήκοντός μου; Πρέπει να το κάνω σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές;» Δείχνουν απροθυμία μέσα τους, το θεωρούν ταλαιπωρία, το βρίσκουν περιττό, σαν να αποδέχονται μια εργασία που δεν πρέπει να αποδεχθούν. Προβληματίζονται και το κάνουν απρόθυμα, ελπίζοντας παράλληλα ότι θα αποκομίσουν κάποιο όφελος, ενώ εκφράζουν την τόση απροθυμία τους ακόμα και φωναχτά, λέγοντας: «Δεν θέλω να το κάνω». Ξέρεις τι λέω; Αν δεν θέλεις να το κάνεις, δεν είσαι υποχρεωμένος. Δεν εξαναγκάζω κανέναν να κάνει προσωπικές εργασίες για Εμένα. Αν θέλεις να το κάνεις, κάν’ το· αν δεν θέλεις, κάποιον άλλον θα βρω. Θα το ζητήσω από όποιον είναι διατεθειμένος να το κάνει. Απλό δεν είναι; Με τόσο πολλούς ακόλουθους στον οίκο του Θεού, είναι εύκολο να βρω κάποιον που είναι δεκτικός και πρόθυμος να κάνει την εργασία. Μπορώ να βρω έναν τέτοιον άνθρωπο. Δεν είναι απαραίτητο να επιλέξω εσένα· σιγά το δύσκολο! Είναι άραγε δύσκολο να βρω στον οίκο του Θεού κάποιον που είναι αξιόπιστος, άδολος και ικανός να χειριστεί τις εργασίες; (Όχι.) Μπορεί να μην έχω αναπτύξει ιδιαίτερα στενή ή καλή σχέση με κάποιο άτομο σε ιδιωτικό επίπεδο, ούτε να είχα ποτέ καμία προσωπική φιλία ή βαθιά συναισθηματική σύνδεση· σ’ αυτά τα τριάντα χρόνια, όμως, όλα τα μέλη της Εκκλησίας του Παντοδύναμου Θεού έχουν φάει, πιει και ακούσει όλα Μου τα λόγια. Αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν σ’ Εμένα και Με ακολουθούν, είτε στην ουσία είτε βαθιά μέσα τους, είτε επιφανειακά είτε στα λόγια. Μπορεί να μην έχω δώσει απευθείας σε κανέναν κάποιο ειδικό προνόμιο ή υπόσχεση, κάποιον έπαινο ή προαγωγή, όμως όλοι όσοι Μ’ ακολουθούν απ’ την αρχή ως τώρα έχουν φάει και πιει άφθονα απ’ τα λόγια του Θεού. Αυτοί οι άνθρωποι, μέσα απ’ όσα έχω πει, είτε κατανόησαν κάποιες αλήθειες είτε κατανόησαν δόγματα για το πώς να φέρονται, δεν έχουν αποκομίσει όλοι τους μεγάλο κέρδος; (Ναι.) Από αυτήν την άποψη, μάλλον δεν σας οφείλω τίποτα, έτσι δεν είναι; Δεν θα έπρεπε να το πω αυτό, αλλά σήμερα πρέπει να το αναφέρω εδώ. Μάλλον εσείς Μου οφείλετε κάτι, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Αν, λοιπόν, ζητήσω από κάποιον από εσάς προσωπικά να κάνει κάτι, δεν πρέπει να δείξετε απροθυμία, έτσι δεν είναι; (Είμαστε πρόθυμοι.) Όπως και να το δει κανείς, όταν σας ζητάω να κάνετε κάτι, είναι ανάγκη να σας καλοπιάσω, να σας πάρω με το καλό ή να σας πω ευχάριστα λόγια και υποσχέσεις; (Όχι.) Κάποιοι άνθρωποι, όμως, δείχνουν απροθυμία, και λένε: «Γιατί δεν με εμπνέει καθόλου το να κάνω κάτι για σένα; Όχι μόνο δεν υπάρχει κανένα όφελος, αλλά επιπλέον είναι κούραση και μπελάς!» Τι νιώθετε όταν το ακούτε αυτό; (Αγανάκτηση.) Αν ένας συνηθισμένος άνθρωπος, που δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο στα μάτια του κόσμου, δεχόταν επίσκεψη από κάποιον υψηλά ιστάμενο αξιωματούχο που θα του εμπιστευόταν μια εργασία, μπορεί να κατέβαλλε κάθε δυνατή προσπάθεια για να τον κολακέψει, θα ένιωθε μεγάλη χαρά και τιμή, και δεν θα ξεχνούσε ποτέ στη ζωή του ολόκληρη αυτό το μικρό συμβάν. Αν οι άνθρωποι φέρονται έτσι σε κάποιον που έχει θέση, γιατί δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο και για τον Χριστό; Γιατί τους φαίνεται ανέφικτο κάτι τέτοιο; Πώς κι έτσι; (Επειδή οι άνθρωποι έχουν έμφυτη εχθρότητα απέναντι στον Θεό.) Σωστά, κι αυτή είναι ξεκάθαρα η απόδειξη. Οι άνθρωποι μπορούν να είναι σε σύμπνοια με έναν Σατανά σε υψηλή θέση, αλλά σιχαίνονται τον Χριστό με όλη τους την καρδιά· Του αντιστέκονται, Τον απορρίπτουν, Τον απαρνούνται και Τον εγκαταλείπουν. Αν τους ζητούσαν να υποκλιθούν σ’ έναν διάβολο και να τον λατρέψουν, θα έπεφταν πρόθυμα στα γόνατα· σε ό,τι, όμως, αφορά τον Χριστό, αυτόν τον συνηθισμένο άνθρωπο, απ’ τον οποίο έχουν πάρει τόσο πολλά, δεν είναι διατεθειμένοι ούτε καν να σταθούν και να μιλήσουν ή να αλληλεπιδράσουν με τον Θεό ως ίσος προς ίσον. Τι είναι ένα τέτοιο πλάσμα; Είναι δαίμονας, όχι άνθρωπος. Αργότερα, ζήτησα από κάποιον άλλον να φέρει σε πέρας την εργασία, κι αυτό το άτομο ήταν μια χαρά. Ο άνθρωπος που μετέφερε το σχετικό μήνυμα είπε: «Το άτομο που χειρίζεται την εργασία αυτήν τη φορά χαίρεται πάρα πολύ, είναι πολύ πρόθυμο να κάνει κάτι για τον Θεό». Κι Εγώ είπα: «Ωραία, ευχάριστο που είναι πρόθυμο. Είναι, όμως, τόσο σπουδαίο που θα κάνει μια τόσο μικρή εργασία; Αναμενόμενο είναι, δεν υπάρχει λόγος να στείλεις μήνυμα και να το δηλώσεις». Ποια είναι η γνώμη σας για το μήνυμα που στάλθηκε; Τι νιώθετε όταν το ακούτε; Σας δημιουργεί ένα αίσθημα ψυχρότητας; (Ναι.) Γιατί σας δημιουργεί αίσθημα ψυχρότητας; (Είναι μια υποχρέωση που έχουν οι άνθρωποι, όμως προσπαθούν να κερδίσουν εύνοια ενώπιον του Θεού, σαν να Του έκαναν τεράστια χάρη κάνοντας κάτι γι’ Αυτόν.) Τι είδους άνθρωπος είναι, λοιπόν, αυτός που είπε κάτι τέτοιο; Τι χαρακτήρα έχει; (Έχει τιποτένιο χαρακτήρα, δεν έχει συνείδηση.) Δεν έχει ανθρώπινη φύση.

Κάποιοι άνθρωποι, με το που μαθαίνουν για τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού ή ότι ο Θεός εφοδιάζει τον άνθρωπο, νιώθουν μέσα τους βαθιά συγκίνηση, και ευχαριστούν ασταμάτητα τον Θεό: «Πόσο πολύ αγαπάει ο Θεός τον άνθρωπο!» Τους κατακλύζει ο ενθουσιασμός! Όποτε αναφέρονται αυτά τα θέματα, τα μάτια αυτών των ανθρώπων γεμίζουν δάκρυα, διεγείρονται και παίρνουν την απόφαση να δαπανήσουν φιλόπονα τον εαυτό τους για τον Θεό. Όταν, όμως, τους ζητηθεί να κάνουν κάτι μικρό γι’ αυτόν τον ορατό και απτό ενσαρκωμένο Θεό, τότε νιώθουν απέραντη ταπείνωση, δισταγμό και απροθυμία. Τι συμβαίνει, άραγε, εδώ; (Πιστεύουν σ’ έναν ασαφή Θεό και όχι στον ενσαρκωμένο Θεό. Θεωρούν σπουδαίο τον ασαφή Θεό τον εν τοις ουρανοίς, αλλά θεωρούν τον ενσαρκωμένο Θεό ασήμαντο.) Έχω ακούσει ότι κάποιοι άνθρωποι είναι πρόθυμοι και με το παραπάνω να καθαρίζουν τα παπούτσια, να πλένουν τις κάλτσες, ακόμα και να βάζουν πλυντήριο για τους αδελφούς και τις αδελφές, αλλά δείχνουν απροθυμία όταν τους ζητηθεί να κάνουν κάτι μικρό για τον Χριστό. Άλλοι δεν αντέχουν ούτε να βλέπουν κάτι τέτοιο, και λένε: «Κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Προτιμάει να κάνει πράγματα για τους αδελφούς και τις αδελφές παρά για τον Χριστό. Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός;» Κάποιοι άνθρωποι, όταν τους αναθέτω μια εργασία και τους ζητώ να ενεργήσουν σύμφωνα με τις αρχές του οίκου του Θεού και τους κανονισμούς της εκκλησίας, δεν παίρνουν σοβαρά το ζήτημα όταν το ακούνε. Λένε: «Δεν σε καταλαβαίνω. Πρέπει να ρωτήσω τους αδελφούς και τις αδελφές· πρέπει να τους λάβω υπόψη, ώστε να ωφεληθούν οι περισσότεροι απ’ αυτούς». Για παράδειγμα, ανέθεσα σε κάποιους ανθρώπους την ευθύνη να φυτέψουν οπωροφόρα δέντρα, και τους έδωσα την οδηγία να πάνε στην αγορά για να δουν τι είδους οπωροφόρα δέντρα είναι κατάλληλα προς καλλιέργεια στην περιοχή. Αφενός, πρέπει να είναι κατάλληλα για το κλίμα και το έδαφος της περιοχής· αφετέρου, πρέπει να δούμε ποιοι καρποί θεωρούν οι ντόπιοι ότι έχουν υψηλή θρεπτική αξία, κι αυτούς να επιλέξουμε για φύτευση στις κατάλληλες ποσότητες. Αφού ολοκλήρωσα αυτά που είχα να πω, πώς θα έπρεπε να ενεργήσουν όσοι Με άκουσαν; (Θα έπρεπε να εφαρμόσουν αμέσως όσα ζήτησες.) Πώς θα έπρεπε να τα εφαρμόσουν; (Θα έπρεπε να ψάξουν σχετικές πληροφορίες, να ρωτήσουν ανθρώπους που έχουν σχετικές γνώσεις, να μάθουν κάποιες λεπτομέρειες κι έπειτα να τα εφαρμόσουν.) Αν τα εφάρμοζαν μ’ αυτόν τον τρόπο, θα ακολουθούσαν τις οδηγίες Μου, που ήταν να λάβουν υπόψη το κλίμα της περιοχής αλλά και να ελέγξουν ποιοι καρποί είναι θρεπτικοί. Λοιπόν, θεωρείτε ότι οι σκέψεις Mου ήταν περιεκτικές και πρακτικές; Πώς, όμως, τις εφάρμοσαν όσοι άκουσαν τα λόγια Μου; Ζήτησαν τη γνώμη όλων των αδελφών της τοπικής εκκλησίας και, αφού ρώτησαν τον καθένα και την καθεμία ποια φρούτα τους αρέσουν, μέτρησαν όλα τα αγαπημένα τους φρούτα, ώστε να φυτέψουν δέντρα στις κατάλληλες ποσότητες και αναλογίες. Έτσι τα εφάρμοσαν όλα αυτά. Ζήτησαν τη γνώμη των αδελφών, θεωρώντας αυτήν την ομάδα, αυτόν τον τίτλο, ανώτερο στην καρδιά τους. Το να υπηρετούν τους αδελφούς και τις αδελφές είναι ο σκοπός και ο στόχος του καθήκοντός τους. Πιστεύουν πως το να υπηρετεί κανείς τους αδελφούς και τις αδελφές σημαίνει να υπηρετεί τον οίκο του Θεού, και το να υπηρετεί τον οίκο του Θεού σημαίνει να υπηρετεί τους αδελφούς και τις αδελφές. Αν οι αδελφοί κι οι αδελφές είναι χαρούμενοι και ικανοποιημένοι, τότε κι ο Θεός είναι χαρούμενος και ικανοποιημένος. Οι αδελφοί κι οι αδελφές έχουν αναλάβει την πλήρη εκπροσώπηση του Θεού, συμβολίζουν την αλήθεια και είναι οι αντιπρόσωποί Του. Οι αδελφοί κι οι αδελφές έχουν τον τελευταίο λόγο· αυτοί είναι το στήριγμα του οίκου του Θεού. Γι’ αυτό και τίποτα απ’ όσα γίνονται δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον τίτλο και την ομάδα των αδελφών. Όποιος κάνει πράγματα ή εκτελεί το καθήκον του στον οίκο του Θεού θεωρεί πως μόνο στους αδελφούς και τις αδελφές αρμόζει να παράσχει την υπηρεσία του. Έτσι, λοιπόν, τα εφάρμοσαν όλα· αυτά που είπα Εγώ δεν είχαν σημασία. Όσο αναλυτικές κι αν ήταν οι οδηγίες Μου, για εκείνους δεν ήταν παρά κούφια δόγματα και σκέτα συνθήματα. Θεώρησαν ότι η ύψιστη αλήθεια ήταν να επιτρέψουν στους αδελφούς και τις αδελφές να εκφράσουν πλήρως τις απόψεις τους, να τους παραχωρήσουν κάθε δικαίωμα να μιλήσουν και να λάβουν αποφάσεις, και να εφαρμόσουν δημοκρατικές διαδικασίες στον οίκο του Θεού. Ό,τι κι αν είπα Εγώ, εκείνοι είχαν την εξής θεώρηση: «Και που τα λες τζάμπα κόπος, κάνεις όλες τις τυπικές διαδικασίες, κι έπειτα το ζήτημα περνάει στους αδελφούς και τις αδελφές, δεν σε αφορά πια. Μπορείς να κάνεις πέρα! Το τι τρώμε και πίνουμε δεν σε αφορά καθόλου· πέσε, λοιπόν, τα λεφτά και τέλος. Έχουμε να φάμε και να πιούμε, κι αυτή είναι η ύψιστη αλήθεια. Το να υπηρετούμε τον οίκο του θεού, να υπηρετούμε τους αδελφούς και τις αδελφές, να τους κάνουμε χαρούμενους, να τους δίνουμε τη δυνατότητα να απολαμβάνουν πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία, αυτή είναι η ύψιστη αλήθεια». Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί; Κάτι τέτοιο δεν θα έκαναν οι αντίχριστοι; Η πρώτη εκδήλωση που δείχνει ότι οι αντίχριστοι αποστρέφονται την αλήθεια είναι ότι καταδικάζουν και απαρνούνται την αλήθεια· έπειτα, βρίσκουν και εφαρμόζουν ένα εναλλακτικό σύστημα θεωριών και συνθημάτων τα οποία θεωρούν πως είναι βιώσιμα και έχουν βάση, αψηφώντας δημόσια την αλήθεια, καταδικάζοντας και απορρίπτοντας δημόσια τον Χριστό. Σ’ ένα τέτοιο ασήμαντο ζήτημα αποκαλύπτονται οι αντίχριστοι. Είναι άνθρωποι που αποδέχονται την αλήθεια; (Όχι.)

Ακούω συχνά ανθρώπους να λένε: «Αχ, κοίτα πόσο ταραγμένοι είναι οι αδελφοί κι οι αδελφές» ή «Αχ, κοίτα τι χαρούμενοι που είναι οι αδελφοί κι οι αδελφές» ή «Αχ, κοίτα πόσο άσχημα χτύπησε η αρρώστια τους αδελφούς και τις αδελφές· υποφέρουν τόσο πολύ». Γιατί έχουν τόσο υψηλή θέση στην καρδιά τους οι αδελφοί κι οι αδελφές; Γιατί αγαπάνε τόσο πολύ τους αδελφούς και τις αδελφές; Πόσο μεγάλη καρδιά έχουν για ν’ αγαπάνε τόσο πολλούς ανθρώπους; Καλώς, λοιπόν, θα πω κάτι κι εσύ θα κάνεις αυτό που θα πω, εντάξει; Αφού μπορείς να βολέψεις τόσους ανθρώπους, μάλλον δεν είναι πρόβλημα να προσθέσεις κι έναν ακόμα, Εμένα ας πούμε, έτσι δεν είναι; Μάλλον μπορείς να Με βολέψεις κι Εμένα, σωστά; Απεναντίας, δεν μπορούν να ικανοποιήσουν το αίτημά Μου, ούτε και να Με βολέψουν. Μπορούν να βολέψουν όλους τους αδελφούς και τις αδελφές, μπορούν να βολέψουν όλα τα μέλη της εκκλησίας, αλλά τον Χριστό δεν μπορούν να Τον βολέψουν. Τι είδους πλάσματα είναι αυτά; Είναι ανθρώπινα όντα; Αξίζει ένας τέτοιος άνθρωπος να είναι ακόλουθος του Χριστού; (Όχι.) Ποιος ορισμός τού ταιριάζει, λοιπόν; (Διάβολος, αντίχριστος.) Δεν παρερμηνεύει την έννοια των δημοκρατικών εκλογών στον οίκο του Θεού; Εμπλέκει τους αδελφούς και τις αδελφές στις υποθέσεις του οίκου του Θεού, τους αφήνει να εκφράζουν τις απόψεις τους, να εκλέγουν και να αντικαθιστούν τους επικεφαλής, και να παίρνουν αποφάσεις· μήπως νομίζει ότι οι αδελφοί κι οι αδελφές είναι τα ανώτερα μέλη του οίκου του Θεού; Δεν είναι αυτό μια παρερμηνεία των δημοκρατικών εκλογών στον οίκο του Θεού; Σε ποια αρχή βασίζονται οι δημοκρατικές εκλογές; Το να επιτρέπεται στους αδελφούς και τις αδελφές να ψηφίσουν δημοκρατικά σημαίνει και ότι έχουν τον τελευταίο λόγο; Σημαίνει ότι επιτρέπεται να έχουν τον τελευταίο λόγο οι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων; Σημαίνει ότι επιτρέπεται να έχουν την εξουσία οι διάβολοι και οι σατανάδες; Όχι, σημαίνει ότι επιτρέπεται να έχει την εξουσία η αλήθεια που έχουν κατανοήσει μέσα τους οι αδελφοί κι οι αδελφές, όχι οι ίδιοι οι αδελφοί κι οι αδελφές, που είναι εκ φύσεως διεφθαρμένοι άνθρωποι. Δεν σημαίνει ότι επιτρέπεται να έχει την εξουσία η παρορμητικότητα, ούτε να έχουν την εξουσία οι ανθρώπινες αντιλήψεις, ούτε να έχουν την εξουσία η ανθρώπινη επαναστατικότητα και αντίσταση, ούτε να έχουν την εξουσία οι μοχθηρές διαθέσεις των ανθρώπων, αλλά ότι επιτρέπεται να έχει την εξουσία η αλήθεια. Κάποιοι άνθρωποι ρωτάνε: «Γιατί σε ορισμένες εκλογές της εκκλησίας καταλήγουν να εκλέγονται αντίχριστοι; Γιατί οι επικεφαλής και οι εργάτες της εκκλησίας παίρνουν λάθος αποφάσεις;» Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι έχουν υπερβολικά μικρό ανάστημα· δεν κατανοούν την αλήθεια και δεν μπορούν να διακρίνουν τους ανθρώπους. Η αρχή των εκλογών της εκκλησίας, όμως, βασίζεται στις αλήθεια-αρχές· θεμέλιό της είναι η αλήθεια. Ποια είναι, λοιπόν, η λανθασμένη θεώρηση αυτών των αντίχριστων, των ανθρώπων που δεν έχουν πνευματική κατανόηση; Θεωρούν ότι στον οίκο του Θεού οι αδελφοί κι οι αδελφές τιμούνται ως μεγάλοι, ότι οι αδελφοί κι οι αδελφές εξυμνούνται, ότι ο τίτλος και η ομάδα των αδελφών θεωρούνται αξιότιμα στα μάτια του Θεού. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι αξιότιμοι οι αδελφοί κι οι αδελφές; Κατέχουν την αλήθεια; Οι περισσότεροι αδελφοί και αδελφές δεν κατέχουν την αλήθεια-πραγματικότητα, δεν ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές, ενώ προκαλούν ακόμα και χάος στα διάφορα έργα του οίκου του Θεού. Αν ο Άνωθεν δεν παρενέβαινε για να διορθώσει και να λύσει εγκαίρως τα προβλήματα, θα μπορούσαν αυτοί οι αδελφοί και αδελφές να κάνουν σωστά τα καθήκοντά τους; Όχι μόνο δεν θα μπορούσαν να κάνουν σωστά τα καθήκοντά τους, αλλά επιπλέον θα προκαλούσαν πολλές αναστατώσεις και διαταράξεις. Κατέχουν την αλήθεια αυτοί οι άνθρωποι; Τους αξίζει να τους τιμούν ως μεγάλους; Όχι, δεν τους αξίζει. Γιατί, λοιπόν, οι αντίχριστοι συνεχίζουν να ενεργούν μ’ αυτόν τον τρόπο; Είναι η εγγενής φύση τους. Βρίσκουν μια δικαιολογία για να απαρνηθούν την αλήθεια και να καταδικάσουν τον Χριστό —αυτή δεν είναι η εγγενής φύση τους; Έχουν τη φύση του Σατανά· χωρίς να το ελέγχουν, γίνονται έρμαια αυτής!

Η σημερινή συναναστροφή επικεντρώνεται κυρίως στο πώς αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι τον Χριστό ανάλογα με τα κέφια τους. Κάθε πτυχή των θεμάτων πάνω στα οποία συναναστρεφόμαστε σχετίζεται με τα κέφια των αντίχριστων. Έτσι φαίνεται επιφανειακά· στην πραγματικότητα, όμως, πώς προκύπτουν αυτά τα κέφια; Καθορίζονται από τη διεφθαρμένη διάθεση και ουσία των αντίχριστων. Επειδή έχουν την ουσία ενός αντίχριστου, γεννιούνται μέσα τους κάθε είδους σκέψεις και, υπό την κυριαρχία αυτών των ποικίλων σκέψεων, γεννιούνται μέσα τους διάφορες αντιλήψεις, σκοπιές, οπτικές και τοποθετήσεις, απ’ τις οποίες προκύπτουν και τα διάφορα κέφια. Αφού προκύψουν αυτά τα κέφια, οι αντίχριστοι αντιμετωπίζουν τον Θεό τον εν τοις ουρανοίς και τον Θεό επί της γης, δηλαδή τον Χριστό, με κάθε λογής τρόπους, υιοθετώντας διάφορες μεθόδους και στάσεις. Αυτοί οι τρόποι, οι μέθοδοι και οι στάσεις αρκούν για ν’ αποδείξει κανείς ότι η ουσία των αντίχριστων είναι να αποστρέφονται την αλήθεια, να εχθρεύονται την αλήθεια, ν’ απαρνούνται και να καταδικάζουν τον Χριστό. Κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωποι με ζητήματα που αφορούν την αλήθεια, καθώς και την ουσία και την ταυτότητα του ενσαρκωμένου Θεού, παίρνουν συνειδητά θέση εναντίον του Θεού και ενεργούν ως εχθροί Του. Όταν όλα βαίνουν καλώς, φωνάζουν το όνομα του Θεού· φτάνουν μέχρι και στο σημείο να αναφωνούν συνεχώς όταν μιλάνε «θεέ μου, θεέ μου». Κάθε τους φράση πρέπει αναγκαστικά ν’ αρχίζει με μια επίκληση: «Θεέ μου, κοίτα», «Θεέ μου, ξέρεις κάτι», «Θεέ μου, άκου», «Θεέ μου, έχω ένα θέμα προς αναζήτηση», «Θεέ μου, έτσι έχουν τα πράγματα» και ούτω καθεξής. Κι ενώ μέσα τους αναφωνούν «θεέ μου», είναι γεμάτοι αντιλήψεις, εχθρότητα και περιφρόνηση απέναντι στον Χριστό. Όταν η εκκλησία, ο οίκος του Θεού και ο Χριστός αντιμετωπίζουν ποικίλα περιβάλλοντα και περιστάσεις, η στάση των αντίχριστων απέναντι στον Χριστό και τον Θεό αλλάζει ξανά και ξανά και μεταβάλλεται με διάφορους τρόπους. Όταν ο Χριστός απαιτεί κάτι απ’ αυτούς και τους δείχνει καλοσύνη ή είναι φιλικός απέναντί τους, υιοθετούν μια στάση ευγένειας και πραότητας· όταν ο Χριστός τούς φέρεται αυστηρά και τους κλαδεύει, η στάση τους απέναντί Του γίνεται στάση απέχθειας, αποστροφής και περιφρόνησης ή ακόμα και αποφυγής ή απόρριψής Του. Όταν ο Χριστός τούς υπόσχεται ξεκάθαρα ανταμοιβές και ευλογίες, νιώθουν μέσα τους κρυφή αγαλλίαση, φτάνουν ακόμα και στο σημείο να παλεύουν για την εύνοιά Του, να Του δείχνουν δουλοπρέπεια και να Τον κολακεύουν, ενώ δεν διστάζουν να θυσιάσουν την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητά τους για ν’ αποκτήσουν αυτά τα προνόμια. Ανεξάρτητα απ’ τη στάση τους, όμως, δεν αποδέχονται ποτέ αληθινά τον Χριστό ούτε πιστεύουν αληθινά σ’ Αυτόν, ούτε βέβαια Του δείχνουν ειλικρινή υποταγή. Η στάση τους απέναντι στον Χριστό είναι πάντα μια στάση αποφυγής και καταδίκης, μια στάση «βλέποντας και κάνοντας»· Τον απορρίπτουν απ’ τα βάθη της καρδιάς τους. Όπου κι αν βρίσκονται, όπως κι αν είναι τα κέφια τους, η ουσία τους παραμένει αμετάβλητη. Ακόμα κι αν εμφανίσουν περιστασιακά κάποιες απρόσμενες αλλαγές ή μεταστροφές, είναι όλες προσωρινές. Αυτό συμβαίνει επειδή η φύση-ουσία των αντίχριστων είναι εχθρική απέναντι στον Χριστό, κι έτσι δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχθούν ειλικρινά αυτόν τον συνηθισμένο άνθρωπο ως Κύριο και Θεό τους.

Ουσιαστικά, το θέμα της συναναστροφής πάνω στις διάφορες πτυχές του πώς αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι τον Χριστό ανάλογα με τα κέφια τους έχει καλυφθεί. Το τελευταίο θέμα προς συζήτηση, για το οποίο σας ρώτησα προηγουμένως, είναι γιατί αξίζει να εκτίθενται αυτά τα ζητήματα και ποια είναι η αλήθεια που πρέπει να κατανοήσουν οι άνθρωποι. Η αξία της έκθεσης αυτών των ζητημάτων μπορεί να συνοψιστεί σε δύο πτυχές. Η μία πτυχή είναι ότι εκτίθεται η πραγματική ουσία της αληθινής στάσης των ανθρώπων απέναντι στον Θεό, κι έτσι οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να αναγνωρίσουν τις διάφορες εκδηλώσεις της διαφθοράς της ανθρωπότητας. Κάτι τέτοιο βοηθά τους ανθρώπους να αποκτήσουν αυτογνωσία και να γνωρίσουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Η άλλη πτυχή είναι ότι οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να μάθουν ποια είναι πραγματικά η σωστή στάση που πρέπει να έχει κανείς απέναντι στον Θεό. Μπορεί να νομίζεις ότι ήδη αντιμετωπίζεις τον Θεό ως Θεό, στην πραγματικότητα, όμως, αυτός σου ο τρόπος είναι πολύ νοθευμένος, περιέχει πολλά στοιχεία που ανήκουν στον Σατανά· αυτές είναι εκδηλώσεις των αντίχριστων, που ο Θεός ούτε τις αναγνωρίζει ούτε τις αποδέχεται. Αυτή η νοθεία πρέπει να καθαρθεί. Υπάρχει εδώ και θετική και αρνητική αξία: Αν μη τι άλλο, από μια αρνητική άποψη, έχεις την ευκαιρία να μάθεις ότι αυτά τα πράγματα είναι δυσμενή, ότι είναι εκδηλώσεις ενός αντίχριστου. Από μια θετική άποψη, έχεις τη δυνατότητα να μάθεις ότι στον Θεό δεν αρέσουν αυτά τα πράγματα, ότι δεν αποδέχεται να Τον αντιμετωπίζεις μ’ αυτόν τον τρόπο. Αυτό συνεπάγεται πως, όσο σωστή, όσο καλή, όσο λογική ή σύμφωνη με τα ανθρώπινα συναισθήματα κι αν θεωρούν οι άνθρωποι την αντιμετώπισή τους απέναντι στον Θεό, ο Θεός δεν πείθεται. Αν ο Θεός δεν πείθεται, τι πρέπει να κάνεις; Είναι αποδεκτό να πεις: «Θα το κάνω μ’ αυτόν τον τρόπο, τον θεωρώ καλό και θα επιμείνω σ’ αυτόν· είτε πείθεσαι είτε όχι, εγώ απλώς φέρομαι έντιμα»; (Όχι.) Δεν θα συζητήσουμε αν αυτή η στάση είναι σωστή όσον αφορά άλλα ζητήματα· ως προς την αντιμετώπιση του Θεού, το να ενεργείς μ’ αυτόν τον τρόπο είναι πολύ επικίνδυνο, και πρέπει να αντιστρέψεις την πορεία σου. Ποια πρέπει να είναι η στάση των ανθρώπων απέναντι σε ό,τι δεν αποδέχεται ο Θεός; Η μόνη στάση που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι είναι να αποδέχονται οτιδήποτε προέρχεται απ’ τον Θεό· είτε τους φαίνεται καλό είτε τους φαίνεται κακό, είτε ηχεί στ’ αυτιά τους ευχάριστο είτε σκληρό και δυσάρεστο, πρέπει να το αποδέχονται και να υποτάσσονται άνευ όρων, και να το αντιμετωπίζουν ως την αλήθεια ώστε να αλλάξουν και να εξαγνιστούν. Γιατί αξίζει να εκθέτουμε αυτά τα ζητήματα; Δεν καλύψαμε τόσο τις αρνητικές όσο και τις ευνοϊκές πτυχές του θέματος, τόσο από θετική όσο και από μη θετική σκοπιά; Ποια είναι, λοιπόν, η αλήθεια που πρέπει να κατανοήσουν οι άνθρωποι; (Ο Θεός είναι η αλήθεια, ο Θεός είναι ο Δημιουργός. Είτε είναι ενσαρκωμένος, με σάρκα και οστά, είτε εμφανίζεται με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, τα λόγια που λέει είναι η αλήθεια, και πρέπει να υποτασσόμαστε και να αποδεχόμαστε άνευ όρων.) Μπορούν όλοι να απαντήσουν «αμήν» σ’ αυτήν τη δήλωση; (Αμήν.) Αμήν λέω κι Εγώ· η αλήθεια είναι να αποδέχεσαι και να υποτάσσεσαι άνευ όρων. Με οποιαδήποτε μορφή και με οποιονδήποτε τρόπο κι αν εμφανίζεται και ζει ο Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους, με οποιαδήποτε μορφή κι αν υπάρχει, ο Θεός είναι πάντοτε Θεός. Αυτή είναι η αλήθεια, η αλήθεια που πρέπει να κατανοήσουν οι άνθρωποι πάνω από κάθε άλλη. Δεύτερον, η στάση που πρέπει να έχει ένα δημιούργημα απέναντι στον Θεό είναι μια στάση υποταγής άνευ όρων. Επιπλέον, υπάρχει ένα ακόμα σημείο που δεν κατανοούν οι άνθρωποι: Γιατί ακολουθούν οι άνθρωποι τον Θεό; Για να ανακουφιστούν απ’ την ανία; Για να γεμίσουν το μυαλό τους και να αντιμετωπίσουν το πνευματικό τους κενό; Μήπως για να λύσουν τα προβλήματα που επιφυλάσσει το πεπρωμένο τους για το μέλλον; Μήπως για να πετύχουν την κάθαρση ή για να φοιτήσουν στο πανεπιστήμιο της αλήθειας; Ποιο πρόβλημα επιζητούν να λύσουν οι άνθρωποι ακολουθώντας τον Θεό; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μάθουν οι άνθρωποι. (Ζητούν να απαλλαγούν απ’ τη διεφθαρμένη διάθεσή τους.) Σωστά. Οι άνθρωποι ακολουθούν τον Θεό για να απαλλαγούν απ’ τη διεφθαρμένη διάθεσή τους. Μπορούν οι άνθρωποι να απαλλαγούν από μόνοι τους απ’ τη διεφθαρμένη διάθεσή τους; Μπορούν να απαλλαγούν απ’ αυτήν οι άνθρωποι που έχουν φήμη, γνώσεις και μόρφωση; Υπάρχει κανένας μέσα στην ανθρωπότητα που να μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα; (Κανείς δεν μπορεί να το λύσει.) Ο Θεός έχει έρθει σήμερα για να λύσει αυτό το πρόβλημα· μόνο ο ενσαρκωμένος Θεός, ο Θεός ο ίδιος, μπορεί να το λύσει. Γιατί μπορεί να λύσει το πρόβλημα ο ενσαρκωμένος Χριστός, που φαινομενικά δεν διαφέρει απ’ τον άνθρωπο; Οι άνθρωποι έχουν γλώσσα, έχουν σκέψεις και ιδέες, γιατί λοιπόν δεν μπορούν να το λύσουν; Πού έγκειται η διαφορά; (Ο Θεός είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή· οι άνθρωποι δεν κατέχουν την αλήθεια.) Ο Θεός είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή. Μόνο αν οι άνθρωποι αποδεχθούν αυτό το γεγονός και αποδεχθούν ολοκληρωτικά τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός θα μπορέσουν να απαλλαγούν απ’ τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Αυτό συνεπάγεται ότι οι άνθρωποι πρέπει να προσέλθουν ενώπιον του Θεού για να απαλλαγούν απ’ τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, που σημαίνει να προσέλθουν ενώπιον του Θεού για να αποκτήσουν την αλήθεια. Μόνο αν οι άνθρωποι αποκτήσουν την αλήθεια θα μπορέσουν να απαλλαγούν απ’ τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Πώς γίνεται να απαλλαγείς απ’ αυτές χωρίς να αποκτήσεις την αλήθεια; Μήπως μπορούν τα δόγματα να σε απαλλάξουν από μια διεφθαρμένη διάθεση; Μήπως η γνώση; Μήπως οι αντιλήψεις και οι φαντασιοκοπίες; Όχι. Μόνο ο πρακτικός, ενσαρκωμένος Θεός μπορεί να σε βοηθήσει να απαλλαγείς. Γι’ αυτό και είναι ανώφελο να λατρεύεις οποιοδήποτε διάσημο πρόσωπο, σπουδαίο άνθρωπο ή σοφό· κανείς τους δεν μπορεί να σε απαλλάξει απ’ τις πραγματικές σου δυσκολίες ούτε να σε σώσει. Επιπλέον, η εκμάθηση κανενός αντικειμένου, επαγγέλματος ή πεδίου γνώσης δεν μπορεί να σε απαλλάξει απ’ τις πραγματικές σου δυσκολίες ούτε απ’ τα πραγματικά σου προβλήματα. Αν λες: «Απλώς περιφρονώ αυτόν τον συνηθισμένο άνθρωπο», τότε πρέπει ν’ αλλάξεις άποψη. Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα· έτσι έχει ενεργήσει ο Θεός. Αν θες να αποδεχθείς τον Θεό ως τη ζωή σου, πρέπει να αποδεχθείς κάθε πρόταση που λέει ο Θεός και κάθε πράξη που κάνει. Αν αναγνωρίσεις τον Θεό ως αλήθεια, πρέπει να πιστέψεις και να παραδεχθείς ως αδιαμφισβήτητο και απόλυτο γεγονός το ότι, με οποιονδήποτε τρόπο ή μορφή κι αν υπάρχει ή εμφανίζεται ο Θεός, Εκείνος είναι πάντοτε η αλήθεια. Αφού παραδεχθείς αυτό το γεγονός, με ποια στάση θα πρέπει να αντιμετωπίσεις στη συνέχεια τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, αυτόν τον συνηθισμένο άνθρωπο; Εκεί βρίσκεται η αλήθεια που πρέπει ν’ αναζητήσει κανείς.

Όταν εκτίθενται οι εκδηλώσεις του πώς αντιμετωπίζουν τον Χριστό οι αντίχριστοι ανάλογα με τα κέφια τους, ποια αλήθεια κρύβεται πίσω απ’ αυτές, την οποία πρέπει να κατανοήσουν οι άνθρωποι; Συνοψίστε ορισμένα σημεία, ώστε να διευκρινιστούν και να κατανοήσετε ξεκάθαρα αυτήν την αλήθεια. (Έχουμε συνοψίσει τέσσερα σημεία: Το πρώτο είναι ότι ο Θεός είναι πάντα ο Θεός, κι αυτή είναι η αλήθεια. Το δεύτερο είναι ότι η στάση που πρέπει να έχει ένα δημιούργημα απέναντι στον Θεό είναι μια στάση υποταγής άνευ όρων. Το τρίτο είναι ότι ο Θεός είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή, και μόνο αν οι άνθρωποι αποδεχθούν αυτό το γεγονός και αποδεχθούν ολοκληρωτικά τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός θα μπορέσουν να απαλλαγούν απ’ τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Το τέταρτο είναι ότι, αν οι άνθρωποι αναγνωρίσουν τον Θεό ως αλήθεια, πρέπει να πιστέψουν και να αναγνωρίσουν ως αδιαμφισβήτητο γεγονός το ότι, με οποιονδήποτε τρόπο ή μορφή κι αν υπάρχει ή εμφανίζεται ο Θεός, Εκείνος είναι πάντοτε η αλήθεια.) Είναι κρίσιμης σημασίας αυτά τα τέσσερα σημεία; (Ναι.) Στην πραγματικότητα, όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουν αυτά τα σημεία σε επίπεδο δόγματος, αλλά όσον αφορά το ποιες αλήθεια-αρχές περιλαμβάνονται στο ζήτημα της αντιμετώπισης του Χριστού, οι άνθρωποι παθαίνουν σύγχυση όταν έρχονται αντιμέτωποι με πραγματικές καταστάσεις. Δεν γνωρίζουν πώς να τις κάνουν πράξη, και οι αλήθειες που κατανοούσαν στο παρελθόν γίνονται σκέτα και ανεφάρμοστα δόγματα. Αυτό αρκεί για να δείξει πως όσα δόγματα κι αν κατανοήσουν οι άνθρωποι δεν ωφελούν· αν δεν κατανοήσουν την αλήθεια, τα προβλήματά τους θα παραμείνουν άλυτα.

20 Ιουνίου 2020