Σήμερα, συνεχίζουμε τη συναναστροφή μας πάνω στο δέκατο σημείο των διάφορων εκδηλώσεων των αντίχριστων: Σιχαίνονται την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και περιφρονούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού. Την προηγούμενη φορά, συναναστραφήκαμε συγκεκριμένα πάνω στο ότι σιχαίνονται την αλήθεια, οπότε ας κάνουμε αρχικά μια ανακεφαλαίωση. Πώς εξηγήσατε τη λέξη «σιχαίνονται» την προηγούμενη φορά; (Είπαμε ότι σημαίνει να μη δίνει κάποιος σημασία στην αλήθεια, να περιφρονεί, να χλευάζει και να υποτιμά την αλήθεια, να απαξιώνει την αλήθεια.) Εξηγήσατε με σαφήνεια την ουσία αυτής της λέξης χρησιμοποιώντας πρακτικούς όρους; (Η εξήγησή μας αποτελούνταν απλώς από συνώνυμα της λέξης «σιχαίνονται»· ήταν επιφανειακή και δεν διευκρίνιζε τις λεπτομέρειες πώς σιχαίνεται κανείς την αλήθεια, ούτε και τη στάση ή τις εκδηλώσεις μας απέναντι στην αλήθεια. Δεν καταφέραμε να εξηγήσουμε την ουσία της λέξης.) Ποια είναι η φύση μιας τέτοιας εξήγησης; Σε ποια κατηγορία εντάσσεται; (Στην κατηγορία «λόγια και δόγματα».) Τίποτα άλλο; Ανήκει στην κατηγορία της γνώσης; (Ναι.) Πώς αποκτήθηκε αυτή η γνώση; Αποκτήθηκε σε σχολεία, από δασκάλους, καθώς κι από λεξικά και βιβλία. Ποια είναι, λοιπόν, η διαφορά ανάμεσα στη δική Μου εξήγηση και στη δική σας; (Η συναναστροφή Σου, Θεέ μου, αφορά τη στάση κάθε ανθρώπου απέναντι στην αλήθεια, δηλαδή το ότι οι άνθρωποι, από τα βάθη της καρδιάς τους, αντιστέκονται στην αλήθεια, νιώθουν αποστροφή και αηδία γι’ αυτή, δεν την αποδέχονται, και φτάνουν μέχρι και στο σημείο να την καταδικάσουν, να την κρίνουν κακόβουλα και να τη συκοφαντήσουν. Η εξήγησή Σου προέρχεται από την ουσία της στάσης των ανθρώπων απέναντι στην αλήθεια.) Εγώ εξηγώ την ουσία της λέξης «σιχαίνονται» από την οπτική γωνία των διάφορων ουσιωδών συμπεριφορών, πρακτικών, στάσεων και απόψεων. Στην πραγματικότητα, ποια εξήγηση είναι η αλήθεια; (Η εξήγησή Σου, Θεέ μου, είναι η αλήθεια.) Σε τι υστερεί, λοιπόν, η δική σας εξήγηση; (Εμείς δεν κατανοούμε την αλήθεια. Βλέπουμε τα πράγματα μόνο επιφανειακά και τα ερμηνεύουμε κυριολεκτικά, ενώ βασίζουμε την οπτική μας στη γνώση και στα δόγματα.) Εσείς ερμηνεύετε αυτήν τη λέξη με βάση τις γνώσεις που έχετε αποκτήσει και σύμφωνα με το πώς κατανοείτε το κυριολεκτικό της νόημα, αλλά δεν έχετε ιδέα πώς συνδέεται αυτή η λέξη με τη φύση-ουσία και τη διεφθαρμένη διάθεση ενός ανθρώπου. Αυτή είναι η διαφορά που έχει η γνώση και τα δόγματα από την αλήθεια. Εφαρμόζετε συνήθως την ίδια μέθοδο, την ίδια οπτική και όταν διαβάζετε τα λόγια του Θεού και συναναστρέφεστε πάνω στην αλήθεια; (Ναι.) Δεν είναι να απορεί κανείς που οι περισσότεροι άνθρωποι, όσο κι αν διαβάζουν τα λόγια του Θεού, δεν κατανοούν ποια είναι ουσιαστικά η αλήθεια που βρίσκεται μέσα σ’ αυτά. Πολλοί άνθρωποι, λοιπόν, πιστεύουν στον Θεό εδώ και πολλά χρόνια χωρίς να κατανοούν την αλήθεια-πραγματικότητα και χωρίς να εισέρχονται σ’ αυτή. Γι’ αυτό λέγεται πάντα το εξής: «Οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια και δεν διαθέτουν την ικανότητα να τη συλλάβουν».

Θα συνεχίσουμε τη συναναστροφή μας πάνω στο δέκατο σημείο των εκδηλώσεων των αντίχριστων: Σιχαίνονται την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και περιφρονούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού. Στην τελευταία συνάθροιση, χωρίσαμε το γεγονός ότι σιχαίνονται την αλήθεια σε τρία σημεία. Ποια ήταν αυτά; (Πρώτον, σιχαίνονται την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Δεύτερον, σιχαίνονται τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός. Τρίτον, σιχαίνονται τα λόγια του Θεού.) Ας αναλύσουμε το θέμα «οι αντίχριστοι σιχαίνονται την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και περιφρονούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού» με βάση αυτά τα τρία σημεία. Την προηγούμενη φορά, βασικά καλύψαμε λίγο-πολύ το πρώτο σημείο, αλλά δεν συναναστραφήκαμε πολύ αναλυτικά πάνω στην αγιοσύνη και τη μοναδικότητα της ουσίας του Θεού, με σκοπό να σας μείνει χώρος για περισυλλογή και να συναναστραφείτε πιο συγκεκριμένα με βάση τις πτυχές της δικαιοσύνης και της παντοδυναμίας του Θεού, πάνω στις οποίες συναναστράφηκα Εγώ. Σήμερα, θα συναναστραφούμε πάνω στο δεύτερο σημείο, που περιλαμβάνει το πώς οι αντίχριστοι αντιμετωπίζουν τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, για να αναλύσουμε το θέμα ότι οι αντίχριστοι σιχαίνονται την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και περιφρονούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού.

ΙΙ. Σιχαίνονται τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός

Οι απόψεις και οι οπτικές των αντίχριστων για τον ενσαρκωμένο Θεό, δηλαδή τον Χριστό, καθώς και η σχέση τους μαζί Του, έχουν κι αυτές κάποιες συγκεκριμένες εκδηλώσεις και ουσιώδεις αποκαλύψεις. Αν απλώς αραδιάζαμε ξερά μερικές από τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις των ανθρώπων ή τις συγκεκριμένες πρακτικές ορισμένων από αυτούς, μπορεί να βρίσκατε την παρουσίαση κάπως ασαφή. Αντ’ αυτού, ας τη χωρίσουμε σε περισσότερα σημεία, ώστε από αυτά να κατανοήσουμε ποια ακριβώς είναι η στάση των αντίχριστων απέναντι στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, και να επαληθεύσουμε και να αναλύσουμε με ποιον τρόπο σιχαίνονται την αλήθεια οι αντίχριστοι. Το πρώτο σημείο είναι η δουλοπρέπεια, η κολακεία και τα όμορφα λόγια. Το δεύτερο είναι η εξονυχιστική εξέταση και ανάλυση, μαζί με την περιέργεια. Το τρίτο είναι ότι το πώς φέρονται στον Χριστό εξαρτάται από τα κέφια τους. Το τέταρτο είναι ότι ακούνε απλώς όσα λέει ο Χριστός, αλλά δεν υπακούν ούτε υποτάσσονται. Κρίνοντας από τις εκφράσεις καθενός από αυτά τα σημεία, καθώς και από τις απόψεις και τις εκδηλώσεις που καταλαβαίνετε από τις κυριολεκτικές τους σημασίες, υπάρχει κανένα που να είναι θετικό; Φαίνεται κανένα από τα σημεία πιο καταφατικό ή θετικό; Τι αφορούν οι όροι «καταφατικό» και «θετικό»; Αφορούν τουλάχιστον το να έχει κανείς ανθρώπινη φύση και λογική. Δεν χρειάζεται να εξυψωθεί στο επίπεδο του να έχει κανείς υποταγή, ούτε και στη στάση ή τη θέση που πρέπει να υιοθετεί ένα δημιούργημα. Με γνώμονα μόνο την ανθρώπινη λογική, ποιο από όλα αυτά τα σημεία είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο;

Ας δούμε, πρώτα, το πρώτο σημείο: δουλοπρέπεια, κολακεία και όμορφα λόγια. Αυτοί οι τρεις όροι θεωρούνται εγκωμιαστικοί, θετικοί ή καταφατικοί στη γλώσσα των ανθρώπων; (Όχι.) Τυπικά, ποιου είδους άνθρωποι μιλούν και συμπεριφέρονται όπως περιγράφουν αυτές οι λέξεις; (Οι δόλιοι και κακοί άνθρωποι, οι προδότες και οι κόλακες.) Προδότες, κακοί άνθρωποι και αποστάτες· το είδος ανθρώπου που συνδέεται με τη δολιότητα, την ευτέλεια και τη μοχθηρία. Στα μάτια των άλλων, οι ενέργειες ανθρώπων σαν κι αυτούς φαίνονται προπάντων ποταπές και ευτελείς, ανειλικρινείς απέναντι στους ανθρώπους και χωρίς καλοσύνη. Συχνά γίνονται δουλοπρεπείς και κόλακες, και λένε όμορφα λόγια, χαϊδεύοντας και κολακεύοντας όσους έχουν επιρροή ή υψηλή θέση. Οι άλλοι σιχαίνονται αυτού του είδους τους ανθρώπους, και συνήθως τους βλέπουν αρνητικά.

Ας δούμε το δεύτερο σημείο: εξονυχιστική εξέταση και ανάλυση, μαζί με περιέργεια. Αυτές οι λέξεις θεωρούνται επαινετικές ή υποτιμητικές; (Υποτιμητικές.) Υποτιμητικές; Για εξηγήστε Μου, γιατί θα τις κατατάσσατε στην κατηγορία των υποτιμητικών λέξεων; Χωρίς τα συμφραζόμενα, αυτές οι λέξεις είναι ουδέτερες και δεν μπορεί κανείς να τις χαρακτηρίσει επαινετικές ή υποτιμητικές. Για παράδειγμα, το να εφαρμόζει κανείς εξονυχιστική εξέταση για τους σκοπούς ενός επιστημονικού έργου, να αναλύει την ουσία ενός προβλήματος, να δείχνει περιέργεια για ορισμένα πράγματα —αυτές οι εκδηλώσεις δεν μπορούν να χαρακτηριστούν θετικές ή αρνητικές· είναι αρκετά ουδέτερες. Εδώ, ωστόσο, υπάρχουν συμφραζόμενα: Το αντικείμενο της εξονυχιστικής εξέτασης, της ανάλυσης και της περιέργειας των ανθρώπων δεν είναι κάποιο θέμα που προσφέρεται για ανθρώπινη έρευνα, αλλά η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός. Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, με την προσθήκη των συμφραζομένων και με βάση όσα κάνουν αυτού του είδους οι άνθρωποι, καθώς και με τις εκδηλώσεις και τις συμπεριφορές τους, ότι εδώ αυτές οι λέξεις έχουν υποτιμητικό νόημα. Συνήθως, τι είδους άνθρωποι εξετάζουν εξονυχιστικά και αναλύουν τη σάρκα στην οποία ενσαρκώθηκε ο Θεός; Πρόκειται γι’ αυτούς που επιδιώκουν την αλήθεια ή γι’ αυτούς που δεν την επιδιώκουν; Γι’ αυτούς που πιστεύουν αληθινά στον Χριστό με την καρδιά τους ή γι’ αυτούς που τηρούν στάση σκεπτικισμού απέναντί Του; Προφανώς και πρόκειται γι’ αυτούς που τηρούν στάση σκεπτικισμού. Δεν έχουν γνήσια πίστη στον Χριστό και, εκτός του ότι εξετάζουν εξονυχιστικά και αναλύουν, επιπλέον είναι και ιδιαίτερα περίεργοι. Τι ακριβώς τους εξάπτει την περιέργεια; Σε λίγο, θα συναναστραφούμε ειδικά πάνω στις λεπτομέρειες αυτών των εκδηλώσεων και ουσιών.

Στη συνέχεια, ας δούμε το τρίτο σημείο: Το πώς φέρονται στον Χριστό εξαρτάται από τα κέφια τους. Σ’ αυτό το σημείο δεν υπάρχουν συγκεκριμένες λέξεις προς ανάλυση όσον αφορά το επαινετικό ή υποτιμητικό τους νόημα. Ποιο γεγονός αποκαλύπτει αυτού του είδους η εκδήλωση και η συγκεκριμένη πρακτική ανθρώπων σαν κι αυτούς; Τι είδους διάθεση έχει κάποιος που κάνει τέτοια πράγματα και παρουσιάζει τέτοιες εκδηλώσεις; Πρώτον, φέρεται στους άλλους με αντικειμενικότητα; (Όχι.) Από ποια φράση βγαίνει αυτό το συμπέρασμα; («Εξαρτάται από τα κέφια τους».) Το νόημα αυτής της φράσης είναι ότι άνθρωποι σαν κι αυτούς ενεργούν και αντιμετωπίζουν τους άλλους ανθρώπους ή τα ζητήματα χωρίς αρχές, χωρίς βάσεις, και πάνω απ’ όλα χωρίς καμία συνείδηση ή λογική· τους καθοδηγούν αποκλειστικά και μόνο τα κέφια τους. Αν κάποιος φερθεί σ’ έναν συνηθισμένο άνθρωπο ανάλογα με τα κέφια του, μπορεί και να μην είναι σοβαρό το πρόβλημα· δεν θα παραβιάσει κάποιο διοικητικό διάταγμα ούτε θα προσβάλει τη διάθεση του Θεού —δείχνει απλώς ότι αυτός που κάνει κάτι τέτοιο είναι ισχυρογνώμων, δεν επιδιώκει την αλήθεια, ενεργεί χωρίς αρχές και κάνει ό,τι του αρέσει με βάση τα κέφια και τις προτιμήσεις του, λαμβάνοντας υπόψη μόνο τις δικές του σαρκικές επιθυμίες και αισθήματα και όχι τα αισθήματα των άλλων, και επιπλέον δεν δείχνει στους άλλους κανέναν σεβασμό. Αυτή η εξήγηση βασίζεται στο πώς φέρεται σ’ έναν συνηθισμένο άνθρωπο· εδώ, όμως, ποιος είναι ο αποδέκτης αυτής της συμπεριφοράς που βασίζεται στα κέφια του; Δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, αλλά η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός —με άλλα λόγια, ο Χριστός. Αν φέρεσαι στον Χριστό ανάλογα με τα κέφια σου, αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα, την έκταση του οποίου δεν θα συζητήσουμε τώρα.

Ας δούμε, τώρα, το τέταρτο σημείο: ακούνε απλώς όσα λέει ο Χριστός, αλλά δεν υπακούν ούτε υποτάσσονται. Δεν υπάρχουν εδώ συγκεκριμένοι όροι ώστε να προσδιοριστεί τι ακριβώς είναι αυτό. Είναι μια εκδήλωση, μια κατάσταση συνήθειας και μια συγκεκριμένη στάση όσον αφορά το πώς αντιμετωπίζουν τα πράγματα οι άνθρωποι· έχει να κάνει, όμως, με τη διάθεσή τους. Τι διάθεση έχουν άνθρωποι σαν κι αυτούς; Ακούνε, αλλά δεν υπακούν, ούτε και υποτάσσονται. Επιφανειακά, συνεχίζουν να ακούνε· όσα δείχνουν εξωτερικά, όμως, ταυτίζονται άραγε με όσα σκέφτονται ή με την αληθινή στάση που κρύβουν μέσα τους; (Όχι.) Εξωτερικά, μπορεί να φαίνεται ότι έχουν καλή συμπεριφορά και ότι ακούνε· μέσα τους, όμως, δεν είναι έτσι. Εσωτερικά, υιοθετούν μια νοοτροπία και μια στάση ανυπακοής, μαζί με μια νοοτροπία και μια στάση αντίστασης. Σκέφτονται: «Δεν σε υπακούω μέσα μου· πώς μπορώ να σου ξεκαθαρίσω ότι δεν υπακούω; Ίσα που ακούω τα λόγια που λες με τ’ αυτιά μου, αλλά δεν τα παίρνω καθόλου σοβαρά, ούτε και τα εφαρμόζω. Θα πάρω θέση εναντίον σου και θα σου εναντιωθώ!» Αυτό σημαίνει να μην υπακούει και να μην υποτάσσεται κανείς. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος έρθει σε επαφή και αλληλεπιδράσει με συνηθισμένα άτομα και αντιμετωπίσει όσα λένε με μια τέτοια κατάσταση, μια τέτοια οπτική και στάση, και ανεξάρτητα από το αν αυτή η εκδήλωση γίνεται προφανής ή αντιληπτή, τι διάθεση έχει αυτός ο άνθρωπος; Θεωρείται, όπως λένε οι άλλοι, «καλός άνθρωπος» με ανθρώπινη φύση και ορθολογισμό; Αντιμετωπίζεται θετικά ένας τέτοιος άνθρωπος; Ξεκάθαρα όχι. Και μόνο κρίνοντας από τη φράση «ακούνε απλώς, αλλά δεν υπακούν ούτε υποτάσσονται», αυτός ο άνθρωπος είναι αλαζόνας. Πόσο αλαζόνας είναι; Υπέρμετρα, σε βαθμό που χάνει τον ορθολογισμό του, γίνεται εντελώς διαταραγμένος, δεν υπακούει κανέναν και δεν δίνει σε κανέναν καμία σημασία. Κατά την αλληλεπίδραση με τους άλλους, η στάση του είναι η εξής: «Μπορώ να σου μιλήσω, μπορώ να κάνω παρέα μαζί σου, αλλά κανενός τα λόγια δεν μπορούν να εισέλθουν στην καρδιά μου, ούτε να γίνουν αρχές και καθοδήγηση για τις πράξεις μου». Στο μυαλό τους έχουν μόνο τις δικές τους σκέψεις και λαμβάνουν υπόψη μόνο την εσωτερική τους φωνή. Ούτε ακούνε ούτε αποδέχονται κάποια σωστή, καταφατική ή θετική δήλωση και αρχή· αντίθετα, αντιστέκονται μέσα τους σε όλα αυτά. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσα στις μάζες; Σε μια ομάδα, άνθρωποι σαν κι αυτούς θεωρούνται λογικοί ή παράλογοι; Οι άλλοι τους βλέπουν θετικά ή αρνητικά; (Αρνητικά.) Πώς, λοιπόν, τους βλέπουν και τους φέρονται τα περισσότερα μέλη μιας ομάδας; Με τι είδους μεθόδους τούς φέρονται; Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να έρθουν σε επαφή και να αλληλεπιδράσουν με τέτοια άτομα; (Όχι.) Στην εκκλησία, οι περισσότεροι δεν τα πηγαίνουν καλά με τέτοια άτομα· γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί όλοι νιώθουν απέχθεια και αποστροφή για ανθρώπους σαν κι αυτούς; Υπάρχουν δύο προτάσεις που εξηγούν αυτό το πρόβλημα. Πρώτον, αυτοί οι άνθρωποι δεν συνεργάζονται με κανέναν, θέλουν να έχουν τον τελευταίο λόγο και δεν ακούνε κανέναν· είναι απίστευτα δύσκολο να τους κάνεις να λάβουν υπόψη τα λόγια κάποιου άλλου, και τους είναι αδύνατο να ζητήσουν τη γνώμη και τις ιδέες των άλλων ή ν’ ακούσουν τα λόγια τους. Δεύτερον, δεν μπορούν να συνεργαστούν με τον οποιονδήποτε. Αυτές οι δύο προτάσεις δεν περιγράφουν τις πιο συγκεκριμένες εκδηλώσεις ενός τέτοιου ανθρώπου; Δεν είναι η ουσία ενός ανθρώπου αυτού του είδους; (Ναι.) Πρώτον, όσον αφορά τη διάθεσή του, δεν ακούει κανέναν και δεν υποτάσσεται σε κανέναν. Θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο, δεν θέλει ν’ ακούει τους άλλους και δεν είναι συνεργάσιμος απέναντί τους. Δεν έχει μέσα του θέση για τους άλλους, ούτε για την αλήθεια, ούτε και για τις αρχές της εκκλησίας· αυτήν τη διάθεση αντίχριστου έχουν αυτού του είδους οι άνθρωποι. Επιπλέον, δεν μπορεί να συνεργαστεί ή να τα πάει καλά με τον οποιονδήποτε και, ακόμα κι αν νιώθει μέσα του μια μικρή προθυμία για κάτι τέτοιο, και πάλι δεν μπορεί να συνεργαστεί με τους άλλους όταν έρθει η ώρα. Τι συμβαίνει, άραγε, εδώ; Δεν αφορά αυτό μια ορισμένη κατάσταση; Αυτός ο άνθρωπος περιφρονεί τους άλλους, δεν τους ακούει και δεν αποδέχεται τα λόγια τους, όσο κι αν αυτά συμφωνούν με τις αρχές. Όσο για τη συνεργασία του με τους άλλους, είναι εφικτή μόνο υπό τους δικούς του όρους. Είναι αρμονική συνεργασία αυτή; Αυτή δεν είναι συνεργασία· είναι μια αυθαίρετη ενέργεια, κατά την οποία κάνει κουμάντο ένας άνθρωπος. Αυτού του είδους τη διάθεση έχει ένας τέτοιος άνθρωπος όταν αλληλεπιδρά με τους άλλους, και με τον ίδιο τρόπο φέρεται και στον Χριστό. Αξίζει να το αναλύσουμε αυτό; Το πρόβλημα που έχουμε εδώ είναι σοβαρό και χρήζει ανάλυσης! Στη συνέχεια, ας μιλήσουμε για τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις και πρακτικές που εμφανίζουν οι αντίχριστοι σε κάθε σημείο, και μέσω αυτών των συγκεκριμένων εκδηλώσεων και πρακτικών θα κατανοήσουμε τελικά την ουσία των αντίχριστων, δηλαδή ότι σιχαίνονται την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και περιφρονούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού. Ας αρχίσουμε την ανάλυση από το πρώτο σημείο.

A. Δουλοπρέπεια, κολακεία και όμορφα λόγια

Δουλοπρέπεια, κολακεία και όμορφα λόγια: επιφανειακά, όλοι λογικά γνωρίζουν τι σημαίνουν αυτοί οι όροι, και τα άτομα που χαρακτηρίζουν βρίσκονται παντού. Πολύ συχνά, το να δείχνει κανείς δουλοπρέπεια και κολακεία και να λέει όμορφα λόγια είναι τρόποι ομιλίας που υιοθετεί κάποιος για να κερδίσει εύνοια, επαίνους ή κάποιου είδους όφελος από τους άλλους. Είναι ο πιο κοινότοπος τρόπος ομιλίας για όσους εφαρμόζουν την κολακεία και τη λεκτική θωπεία. Θα έλεγε κανείς ότι όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι, σε έναν βαθμό, παρουσιάζουν αυτήν την εκδήλωση, η οποία, ως σχήμα λόγου, ανήκει στη σατανική φιλοσοφία. Οι άνθρωποι, λοιπόν, παρουσιάζουν άραγε τις ίδιες εκδηλώσεις και πρακτικές ενώπιον του ενσαρκωμένου Θεού ίσως και για να δρέψουν κάποια οφέλη; Φυσικά και δεν είναι τόσο απλό. Όταν οι άνθρωποι φέρονται με δουλοπρέπεια και κολακεία απέναντι στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, ποια οπτική ή σκέψη που έχουν μέσα τους για τον Χριστό προκαλεί μια τέτοια συμπεριφορά; Μια τέτοια συμπεριφορά παρουσιάζουν συνήθως οι άνθρωποι απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Αν συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο και απέναντι στον ενσαρκωμένο Θεό, κάτι τέτοιο αποκαλύπτει, έμμεσα, ένα πρόβλημα: Θεωρούν ότι ο ενσαρκωμένος Θεός, δηλαδή ο Χριστός, είναι απλώς ένα συνηθισμένο μέλος της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Εξωτερικά, ο Χριστός έχει σάρκα και οστά, και ανθρώπινη εμφάνιση. Έτσι, οι άνθρωποι αποκτούν την ψευδαίσθηση και οδηγούνται στην πεποίθηση ότι ο Χριστός είναι απλώς και μόνο άνθρωπος, κι έτσι φέρονται αναίσχυντα στον Χριστό με βάση τη λογική και το σκεπτικό που διέπει τη συμπεριφορά μεταξύ των ανθρώπων. Σύμφωνα με αυτήν τη λογική και το σκεπτικό, συνήθως όταν έχει κανείς απέναντί του κάποιον με θέση και φήμη, η καλύτερη στρατηγική για να κάνει καλή εντύπωση και να κερδίσει εύκολα οφέλη ή προαγωγή στο μέλλον είναι να χρησιμοποιήσει λόγια ευχάριστα και διακριτικά, προκειμένου να εξασφαλίσει ότι ο ακροατής του θα νιώσει άνετα και θα χαρεί. Πρέπει κανείς να διατηρεί μια ήπια έκφραση στο πρόσωπό του, όχι άγρια ή βλοσυρή, και ο λόγος του να μην περιλαμβάνει έντονες, κακόβουλες ή σκληρές λέξεις, ούτε λέξεις που μπορεί να πληγώσουν τον εγωισμό κάποιου. Μόνο με τέτοιες εκδηλώσεις και λόγια μπορεί κανείς να αφήσει καλή εντύπωση σ’ έναν τέτοιο άνθρωπο, χωρίς να του προκαλέσει απέχθεια. Καθώς φαίνεται, το να μιλάει κανείς ευχάριστα και να χρησιμοποιεί κολακεία και λεκτική θωπεία θεωρείται η πιο αληθινή ένδειξη σεβασμού απέναντι στους άλλους. Με παρόμοιο τρόπο, οι άνθρωποι θεωρούν ότι, προκειμένου να δείξουν σεβασμό στον Χριστό και να διατηρήσουν αρμονικές σχέσεις, πρέπει να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να υιοθετήσουν μια τέτοια συμπεριφορά, φροντίζοντας τα λόγια τους να μην περιλαμβάνουν ενοχλητικές λέξεις ή νοήματα, και βέβαια τίποτα το προσβλητικό. Νομίζουν πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να αλληλεπιδρούν και να συζητούν με τον Χριστό. Φέρονται στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Χριστός σαν να ήταν ο πιο συνηθισμένος άνθρωπος με κανονική, διεφθαρμένη διάθεση, και θεωρούν ότι δεν υπάρχει καλύτερος ή εναλλακτικός τρόπος να Του συμπεριφερθούν ή να Του φερθούν. Γι’ αυτό, όταν ένας αντίχριστος προσέρχεται ενώπιον του Χριστού, αυτό που κρύβει μέσα του δεν είναι φόβος, σεβασμός ή πηγαία ειλικρίνεια, αλλά η επιθυμία να χρησιμοποιήσει ευχάριστες και διακριτικές λέξεις, ενώ καταφεύγει μέχρι και στις ψευδαισθήσεις προκειμένου να δείξει ανοιχτά δουλοπρέπεια και κολακεία απέναντι στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός. Θεωρεί πως όλοι οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς σ’ αυτήν την προσέγγιση και, αφού η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός είναι κι αυτή ανθρώπινη, τότε κι Εκείνος θα ανταποκριθεί σ’ αυτήν την προσέγγιση και θα Του δείξει εύνοια. Οι αντίχριστοι, επομένως, όταν βρίσκονται απέναντι στον Χριστό, δηλαδή στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, δεν αποδέχονται μέσα τους το γεγονός ότι ο Χριστός κατέχει την ουσία του Θεού. Αντίθετα, φέρονται στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός χρησιμοποιώντας ανθρώπινες τακτικές, ανθρώπινες φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, αλλά και τα συνήθη ανθρώπινα κόλπα με τα οποία φέρονται στους άλλους και τους χειραγωγούν. Η ουσία αυτών των συμπεριφορών δείχνει, άραγε, ότι οι αντίχριστοι σιχαίνονται τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός; (Ναι.)

Οι αντίχριστοι φέρονται στον Χριστό με τον ίδιο τρόπο που φέρονται στους διεφθαρμένους ανθρώπους: Λένε μόνο δουλοπρεπή και κολακευτικά λόγια με το που Τον βλέπουν, κι έπειτα παρατηρούν τις αντιδράσεις Του και προσπαθούν να ανταποκριθούν στις προτιμήσεις Του. Κάποιοι, με το που βλέπουν τον Χριστό, λένε: «Σε είδα από μακριά. Ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος. Έχεις φωτοστέφανο γύρω απ’ το κεφάλι σου που δεν το έχουν οι άλλοι. Αμέσως το κατάλαβα ότι δεν είσαι συνηθισμένος άνθρωπος. Και, στον οίκο του θεού, μόνο ο χριστός δεν είναι συνηθισμένος. Το κατάλαβα απ’ την πρώτη στιγμή που σε είδα, είναι αλήθεια, δεν υπάρχει ούτε μία αμφιβολία. Πράγματι, η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο θεός διαφέρει από τις άλλες». Όλα αυτά δεν είναι σκέτες ανοησίες; Η εμφάνισή Μου είναι συνηθισμένη και κοινή. Δεν κάνω τίποτα και δεν λέω τίποτα για να ξεχωρίσω από το πλήθος· μπορεί να μη Με αναγνωρίσει κανείς ακόμη και μετά από ένα ή δύο χρόνια. Σε κάθε ομάδα, είμαι απλώς ένα συνηθισμένο μέλος· κανένας δεν βλέπει τίποτα το ιδιαίτερο σ’ Εμένα. Αυτήν τη στιγμή, εργάζομαι στην εκκλησία και, λόγω της μαρτυρίας του Θεού, ακούτε όταν μιλάω ανάμεσά σας. Χωρίς, όμως, τη μαρτυρία του Θεού, πόσοι από σας θα Με ακούγατε ή θα προσέχατε τι λέω; Αυτό το ερώτημα παραμένει αναπάντητο, είναι άγνωστη η απάντηση. Κάποιοι λένε: «Μου φαίνεται ίδιος ο θεός. Πάντα ένιωθα ότι δεν ήταν συνηθισμένος και ότι διέφερε απ’ τους άλλους». Με ποιον τρόπο διαφέρω; Μήπως έχω τρία κεφάλια και έξι χέρια; Πού τη βλέπεις τη διαφορά; Ο Θεός είπε κάποτε: Επίτηδες δεν αφήνω τους ανθρώπους να αντιληφθούν ούτε ίχνος της θεϊκής φύσης Μου. Αν ο Θεός δεν αφήνει τους ανθρώπους να αντιληφθούν τη θεϊκή φύση Του, εσύ πώς τη βλέπεις; Δεν είναι προβληματικά όσα λένε αυτοί οι άνθρωποι; Ξεκάθαρα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ανοησίες από ποταπούς κόλακες, των οποίων τα λόγια δεν έχουν απολύτως καμία ουσία. Η εξωτερική εμφάνιση του ενσαρκωμένου Θεού είναι αυτή ενός συνηθισμένου ανθρώπου. Πώς μπορεί το ανθρώπινο μάτι να διακρίνει τη θεϊκή φύση του Χριστού; Αν ο Χριστός δεν εργαζόταν και δεν μιλούσε, κανείς δεν θα μπορούσε να Τον αναγνωρίσει, ούτε να γνωρίσει την ταυτότητα και την ουσία Του. Αυτό είναι γεγονός. Κι αυτοί που λένε: «Με την πρώτη ματιά κατάλαβα ότι είσαι η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο θεός, ότι ξεχωρίζεις απ’ τους άλλους» ή «Μόλις σε είδα, κατάλαβα ότι μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα»; Τι είναι αυτές οι δηλώσεις; Είναι σκέτες ανοησίες! Όταν ο Θεός δεν είχε δώσει ακόμα τη μαρτυρία Του, πώς δεν μπορούσες να το διακρίνεις όσες φορές κι αν κοίταξες; Μετά τη μαρτυρία του Θεού, όταν άρχισα το έργο Μου, πώς είναι δυνατόν να το είδες ξαφνικά με την πρώτη ματιά; Αυτά τα λόγια είναι ξεκάθαρα παραπλανητικά, σκέτη παράνοια.

Κάποιοι άνθρωποι, όταν Με συναντούν ή αλληλεπιδρούν μαζί Μου, θέλουν να προβάλουν τον εαυτό τους. Σκέφτονται: «Δεν συναντάει κανείς συχνά τον ενσαρκωμένο θεό —είναι η ευκαιρία της ζωής μου. Πρέπει να τα πάω καλά, να μεταφέρω τα αποτελέσματα από τα χρόνια που πιστεύω στον θεό, τα καλά επιτεύγματα που έχω καταφέρει από τότε που αποδέχθηκα το τωρινό στάδιο έργου του θεού· πρέπει να του τα πω». Τι εννοούν ότι πρέπει να Μου τα πουν; Ότι ελπίζουν σε μια ευκαιρία για προαγωγή. Στην εκκλησία, μπορεί να μην είχαν ποτέ στη ζωή τους την ευκαιρία να ξεχωρίσουν ή να πάρουν προαγωγή· κανείς δεν θα τους εξέλεγε. Νομίζουν ότι ήρθε πια η ευκαιρία, κι έτσι αναλογίζονται πώς πρέπει να μιλήσουν ώστε να μην αποκαλύψουν τυχόν προβλήματα και να μη δείξουν ότι προσπαθούν να προβάλουν τον εαυτό τους. Αναγκάζονται να είναι πιο διακριτικοί και επιδέξιοι, να εφαρμόσουν μηχανορραφίες και κόλπα και να καταφύγουν σε μικροπρεπή τεχνάσματα. Λένε: «Θεέ μου, έχουμε σίγουρα ωφεληθεί πολύ από την πίστη μας σ’ εσένα όλα αυτά τα χρόνια! Ολόκληρη η οικογένειά μας πιστεύει, όλοι μας έχουμε απαρνηθεί τα πάντα για να δαπανήσουμε τους εαυτούς μας για τον θεό. Αυτό όμως δεν είναι το πιο σημαντικό. Το πιο σημαντικό είναι ότι τα λόγια σου είναι τόσο σπουδαία, κι ότι έχεις κάνει τόσο πολύ έργο. Είμαστε όλοι διατεθειμένοι να κάνουμε τα καθήκοντά μας και να δαπανήσουμε τον εαυτό μας για τον θεό». Τότε, Εγώ απαντώ: «Μα δεν υπάρχει στ’ αλήθεια κάποιο όφελος απ’ αυτό». «Υπάρχει: η χάρη που έχει δώσει ο θεός είναι άφθονη. Με τα λόγια του θεού, έχουμε κερδίσει πολύ νέο φως, βαθιά γνώση και κατανόηση. Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές νιώθουν τόσο πολλή ενέργεια, και είναι όλοι τους διατεθειμένοι να δαπανήσουν τον εαυτό τους για τον θεό». «Υπάρχει κανείς που να είναι αδύναμος και αρνητικός; Κανείς που να προκαλεί διαταράξεις και αναστατώσεις;» «Όχι, η ζωή της εκκλησίας μας είναι πολύ καλή. Οι αδελφοί και οι αδελφές επιδιώκουν όλοι τους να αγαπήσουν τον θεό και να απαρνηθούν τα πάντα για να διαδώσουν το ευαγγέλιο. Όλα όσα λέει ο θεός είναι καλά. Έχουμε όλοι μας κίνητρο και δεν μπορούμε πια να πιστεύουμε όπως πριν, αναζητώντας τη χάρη και προσπαθώντας να χορτάσουμε ψωμί. Πρέπει να απαρνηθούμε τα πάντα για τον θεό, να προσφέρουμε τον εαυτό μας στον θεό και να δαπανήσουμε τον εαυτό μας για τον θεό». «Κατανοήσατε, λοιπόν, κάπως τα λόγια του Θεού αυτά τα λίγα τελευταία χρόνια;» «Ναι. Τα λόγια σου, θεέ μου, είναι τόσο σπουδαία· κάθε πρόταση θίγει απευθείας τα βασικά μας προβλήματα, εκθέτει τη φύση-ουσία μας! Έχουμε λάβει σπουδαίο φως από την κατανόηση του εαυτού μας κι από τα λόγια σου. Θεέ μου, έσωσες τη ζωή ολόκληρης της οικογένειάς μας, ολόκληρης της εκκλησίας μας. Χωρίς εσένα, θα είχαμε χαθεί, ποιος ξέρει πού, εδώ και πολύ καιρό. Χωρίς εσένα, δεν θα ξέραμε πώς να συνεχίσουμε. Όλοι στην εκκλησία ποθούν να σε δουν, προσεύχονται κάθε μέρα να σε συναντήσουν στα όνειρά τους, ελπίζουν να βρίσκονται μαζί σου κάθε μέρα!» Υπάρχουν στον λόγο τους καθόλου ουσιαστικά, ειλικρινή ή γνήσια λόγια; (Όχι.) Τι είναι, τότε, αυτά τα λόγια; Είναι υποκριτικά, κενά και άχρηστα. Όταν τους ζητώ να μιλήσουν για την αυτογνωσία, λένε: «Από τότε που αποδέχθηκα το έργο του θεού, νιώθω ότι είμαι διάβολος και Σατανάς, χωρίς ανθρώπινη φύση». «Τι εννοείς, χωρίς ανθρώπινη φύση;» «Ενεργώ χωρίς αρχές». «Σε ποιες ενέργειες δεν έχεις αρχές;» «Δεν μπορώ να συνεργαστώ αρμονικά με τους άλλους, οι αλληλεπιδράσεις μου με τους άλλους δεν έχουν αρχές, οι επαφές μου με τους άλλους δεν έχουν αρχές. Είμαι διάβολος και Σατανάς, προέρχομαι απ’ τον Σατανά, ο Σατανάς μ’ έχει διαφθείρει βαθιά. Αντιστέκομαι στον θεό με κάθε ευκαιρία· συνεχώς του εναντιώνομαι κι έρχομαι αντιμέτωπος μαζί του». Επιφανειακά, αυτά τα λόγια ακούγονται εντάξει. Όταν τους ρωτώ: «Πώς είναι τώρα ο τάδε στην εκκλησία σας;» λένε: «Είναι καλά τώρα πια. Αντικαταστάθηκε στο παρελθόν από την ηγεσία της εκκλησίας, έπειτα όμως μετανόησε, και οι αδελφοί κι οι αδελφές τον εξέλεξαν και πάλι». «Είναι άνθρωπος που επιδιώκει την αλήθεια;» «Αν ο θεός λέει ότι επιδιώκει την αλήθεια, τότε έτσι είναι· αν ο θεός λέει ότι δεν είναι έτσι, τότε δεν είναι». «Αυτός ο άνθρωπος φαίνεται ενθουσιώδης, αλλά το επίπεδό του είναι μάλλον χαμηλό, έτσι δεν είναι;» «Χαμηλό; Ναι, λίγο. Αν δεν ήταν, τότε γιατί να τον είχαν αντικαταστήσει οι αδελφοί και οι αδελφές την προηγούμενη φορά;» «Αν έχει χαμηλό επίπεδο, μπορεί να κάνει συγκεκριμένο έργο; Μπορεί να εκπληρώσει την υποχρέωση της ηγεσίας της εκκλησίας;» Ακούγοντας τα λόγια Μου, θεωρούν ότι υπονοώ πως κάποιος που έχει χαμηλό επίπεδο δεν μπορεί να εκπληρώσει την υποχρέωση, και λένε: «Τότε όχι, δεν μπορεί να την εκπληρώσει. Οι αδελφοί και οι αδελφές τον επέλεξαν ως μονόφθαλμο ανάμεσα στους τυφλούς· δεν υπήρχε κανένας καλύτερος, κι έτσι διάλεξαν αυτόν. Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές λένε ότι έχει μέτριο επίπεδο, αλλά μπορεί και πάλι να είναι επικεφαλής μας. Αν έχει χαμηλό επίπεδο, νομίζω ότι οι αδελφοί και οι αδελφές μπορεί και να μην τον επιλέξουν την επόμενη φορά. Θεέ μου, μήπως να προσπαθήσω να επηρεάσω τους αδελφούς και τις αδελφές;» «Αυτό το ζήτημα εξαρτάται απ’ το ανάστημα των αδελφών της εκκλησίας σου. Επιλέγουν κάποιον τον οποίον θεωρούν καλό με βάση τις αρχές· αυτή η διαδικασία είναι σωστή, αλλά κάποιοι είναι ανόητοι και δεν μπορούν να διακρίνουν ανθρώπους ούτε ζητήματα, και κάποιες φορές επιλέγουν τον λάθος άνθρωπο». Τι εννοούσα μ’ αυτό; Το είπα απλώς ως γεγονός, χωρίς να έχω πρόθεση να αντικαταστήσω αυτόν τον άνθρωπο. Πώς το αντιλήφθηκε, όμως, ο αντίχριστος μόλις το άκουσε; Δεν το είπε φωναχτά, αλλά μέσα του σκέφτηκε: «Μήπως ο θεός υπαινίσσεται ότι πρέπει να αντικαταστήσουμε αυτόν τον άνθρωπο; Ε, τότε, πρέπει να ερευνήσω σε μεγαλύτερο βάθος τι εννοεί πραγματικά ο θεός. Αν αντικατασταθεί αυτός ο άνθρωπος, ποιος άλλος μπορεί να ηγηθεί της εκκλησίας, ποιος μπορεί να κάνει αυτό το έργο;» Οι αντίχριστοι δεν βλέπουν τον Θεό, ο Θεός δεν έχει θέση στην καρδιά τους. Όταν αντικρίζουν τον Χριστό, δεν Τον αντιμετωπίζουν διαφορετικά από ό,τι έναν συνηθισμένο άνθρωπο, αντλώντας συνεχώς στοιχεία από την έκφραση και το ύφος Του, αλλάζοντας τον τόνο τους ανάλογα με την περίσταση, χωρίς ποτέ να λένε τι συμβαίνει πραγματικά, χωρίς ποτέ να λένε κάτι ειλικρινές, λέγοντας μόνο κενά λόγια και δόγματα, προσπαθώντας να εξαπατήσουν και να ξεγελάσουν τον πρακτικό Θεό που στέκεται μπροστά στα μάτια τους. Δεν έχουν σε καμία περίπτωση θεοφοβούμενη καρδιά. Δεν είναι καν ικανοί να μιλήσουν στον Θεό από καρδιάς, να πουν οτιδήποτε αληθινό. Μιλούν όπως σέρνονται τα φίδια, η πορεία των λόγων τους είναι γεμάτη στροφές και υπεκφυγές. Ο τρόπος και η κατεύθυνση των λόγων τους είναι σαν μια κληματσίδα πεπονιού που αναρριχάται πάνω σε κάποιον πάσσαλο. Για παράδειγμα, όταν λες πως κάποιος έχει καλό επίπεδο και θα μπορούσε να προαχθεί, μιλούν απευθείας για το πόσο καλός είναι και για τα όσα εκδηλώνονται και αποκαλύπτονται μέσα του· κι αν πεις πως κάποιος είναι κακός, σπεύδουν να μιλήσουν για το πόσο κακός και μοχθηρός είναι, για το πώς προκαλεί αναστατώσεις και διαταράξεις στην εκκλησία. Όταν ρωτάς για κάποιες πραγματικές περιστάσεις, δεν έχουν τίποτα να πουν· υπεκφεύγουν, περιμένοντας να βγάλεις εσύ ένα συμπέρασμα, περιμένοντας να ακούσουν το νόημα στα λόγια σου, έτσι ώστε να εναρμονίζουν τα λόγια τους με τις σκέψεις σου. Όλα όσα λένε είναι ωραία λόγια, κολακεία και δουλοπρέπεια· ούτε μία ειλικρινή λέξη δεν βγαίνει από το στόμα τους. Έτσι αλληλεπιδρούν με τους ανθρώπους και έτσι μεταχειρίζονται τον Θεό —είναι τόσο δόλιοι. Αυτή είναι η διάθεση ενός αντίχριστου.

Κάποιοι άνθρωποι έρχονται σ’ επαφή μαζί Μου, χωρίς να γνωρίζουν τι είδους λόγια ή ζητήματα Μου αρέσει ν’ ακούω· κι όμως, ακόμα και χωρίς να γνωρίζουν, βρίσκουν τρόπο. Διαλέγουν να συζητήσουν μαζί Μου ορισμένα θέματα, με τη σκέψη: «Αυτά τα θέματα μπορεί να σε ενδιαφέρουν, μπορεί να είναι αυτά που θέλεις να μάθεις ή ν’ ακούσεις, αλλά είσαι πολύ ευγενικός για να τα ρωτήσεις· θα πάρω, λοιπόν, πρωτοβουλία και θα σου τα πω». Όταν συναντιόμαστε, λένε: «Πρόσφατα έβρεξε καταρρακτωδώς στην περιοχή μας και πλημμύρισε όλη η πόλη. Η δημόσια τάξη καταρρέει κι αυτή· υπάρχουν πλέον πάρα πολλοί κλέφτες. Βγαίνει κανείς έξω και κινδυνεύει να πέσει θύμα κλοπής ή ληστείας. Άκουσα ότι, σε κάποια μέρη, πολλά παιδιά έπεσαν θύματα απαγωγής, και ο κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση πανικού. Οι άπιστοι λένε ότι η κοινωνία δεν είναι καθόλου κανονική, έχει γίνει σκέτο χάος. Οι άνθρωποι της θρησκείας κηρύσσουν ακόμα το ευαγγέλιο με τη Βίβλο στο χέρι, λέγοντας ότι έχουν έρθει οι έσχατες ημέρες, ότι σε λίγο θα κατέλθει ο θεός, κι ότι μας περιμένουν μεγάλες καταστροφές και συμφορές». Υπάρχουν κι αυτοί που, όταν Με συναντούν, λένε αμέσως: «Πριν λίγες μέρες, εμφανίστηκαν στον ουρανό τρία φεγγάρια στο ίδιο μέρος, και πολλοί τα φωτογράφισαν. Κάποιοι παραδοσιακοί μάντεις λένε πως θα εμφανιστούν στον ουρανό σπουδαία οράματα, ότι έχει εμφανιστεί ο αληθινός κύριος». Τέτοια πράγματα λένε· ενδιαφέρονται ιδιαίτερα και συλλέγουν πληροφορίες για την εμφάνιση τέτοιων φαινομένων κοινωνικού χάους, για καταστροφές και διάφορα ασυνήθιστα γεγονότα και αστρονομικά φαινόμενα. Όταν Με συναντούν, τα χρησιμοποιούν ως θέμα συζήτησης για να χτίσουν μια πιο στενή σχέση μαζί Μου. Κάποιοι πιστεύουν τα εξής: «Ο ενσαρκωμένος θεός είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτόν και τους άλλους είναι ότι εκείνος κάνει το έργο του θεού και εκπροσωπεί τον θεό. Έτσι, ενώ οι περισσότεροι ελπίζουν να υπάρξει παγκόσμια ειρήνη και οι άνθρωποι να ζουν αρμονικά και ευτυχισμένα, ο χριστός με σάρκα και οστά δεν μοιάζει με τους κανονικούς ανθρώπους. Ελπίζει να δημιουργηθεί μεγάλο χάος στον κόσμο, να έρθουν οράματα και μεγάλες καταστροφές, να πραγματοποιηθεί γοργά το σπουδαίο έργο του θεού και να ολοκληρωθεί γρήγορα το έργο διαχείρισής του, για να εκπληρωθούν τα λόγια του. Γι’ αυτά τα θέματα νοιάζεται και ενδιαφέρεται. Όταν, λοιπόν, τον συναντήσω, γι’ αυτά θα μιλήσω, κι εκείνος θα ικανοποιηθεί ιδιαίτερα. Μ’ αυτήν την ικανοποίηση μπορεί να κερδίσω κάποια προαγωγή, και ίσως έχω την ευκαιρία να περάσω περισσότερες μέρες πλάι του». Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Γνώρισα κάποτε ένα νεαρό κορίτσι που μιλούσε γλυκά· είχε ευφράδεια κι ευστροφία, ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να πει και σε ποιον, ήξερε πώς να κερδίζει τον θαυμασμό και να λάμπει παντού, κι ήταν ιδιαίτερα ικανή στο να αλληλεπιδρά με όσους είχαν εξουσία και θέση. Όταν αλληλεπιδρούσε μαζί Μου, με το που Με έβλεπε, έλεγε αμέσως: «Στο τάδε μέρος, ο υπόκοσμος είναι ανεξέλεγκτος· υπάρχουν μέλη συμμοριών ακόμα και μέσα στην αστυνομία. Ένας αρχηγός συμμορίας έκανε πολλά κακά πράγματα σε τοπικό επίπεδο. Μια μέρα, συνάντησε οδηγώντας έναν υψηλά ιστάμενο αξιωματούχο, έναν μεγάλο δαίμονα. Το αυτοκίνητό του προσπέρασε το αυτοκίνητο του μεγάλου δαίμονα, κι εκείνος είπε στον σωματοφύλακά του: ‘Ποιανού είναι αυτό το αυτοκίνητο; Να μην τον ξαναδώ μπροστά μου!’ Την επόμενη μέρα, τον είχαν βγάλει από τη μέση». Γίνονται τέτοια πράγματα στην κοινωνία; (Ναι.) Γίνονται, είναι όμως χρήσιμο να τα κάνει κάποιος κύριο θέμα συζήτησης όταν Με συναντάει; Δεν είναι αυτά τα θέματα που Με νοιάζουν ούτε και θέλω να τ’ ακούω, εκείνη όμως δεν το ήξερε. Νόμιζε πως Μου αρέσει ν’ ακούω αυτές τις συναρπαστικές ιστορίες. Πείτε Μου: οι καταστροφές, τα οράματα, οι συμφορές που προκαλούνται από τη φύση και από τον άνθρωπο, αυτά είναι τα θέματα που με νοιάζουν και θέλω ν’ ακούω; (Όχι.) Ωραία είναι να τ’ ακούει κανείς για να περνάει την ώρα του, αν όμως νομίζεις ότι πραγματικά απολαμβάνω να τ’ ακούω, τότε κάνεις λάθος. Δεν Με ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα, δεν έχω διάθεση να τ’ ακούω. Κάποιοι άνθρωποι ρωτάνε: «Ακούς όταν οι άλλοι σου μιλάνε γι’ αυτά τα πράγματα;» Δεν εναντιώνομαι στο να τα ακούσω, αυτό όμως δεν σημαίνει κι ότι Μου αρέσει, ούτε ότι θέλω να συλλέγω αυτές τις πληροφορίες, αυτές τις ιστορίες. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι, βαθιά μέσα Μου, δεν έχω καμία περιέργεια γι’ αυτά τα θέματα, κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται ακόμα και το εξής: «Μέσα σου, δεν μισείς ιδιαίτερα τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα; Αν μισείς τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, θα σου μιλήσω για μια τιμωρία που υπέστη ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας: Είχαν ξεσπάσει εσωτερικές διαμάχες μεταξύ υψηλά ιστάμενων αξιωματούχων του μεγάλου κόκκινου δράκοντα· οι διάφορες κλίκες πάλευαν μεταξύ τους, και παραλίγο να σκοτωθεί ένας συγκεκριμένος αρχιδαίμονας. Αυτοί οι αρχιδαίμονες έχουν γλιτώσει από αρκετές απόπειρες δολοφονίας, είναι πραγματικά επικίνδυνο! Θα χαιρόσουν αν το άκουγες αυτό;» Θα χαιρόσαστε όλοι εσείς ν’ ακούσετε κάτι τέτοιο; Αν χαιρόσαστε, τότε χαρείτε· αν δεν θέλετε να το ακούσετε, τότε μην το ακούτε, Εμένα δεν Με αφορά. Με δυο λόγια, όσον αφορά αυτά τα ζητήματα, είτε πρόκειται για επιδημία σε κάποια χώρα, πώς προέκυψε η επιδημία, πόσοι άνθρωποι πέθαναν, ποια χώρα αντιμετώπισε μια μεγάλη καταστροφή, ποια είναι η κατάσταση στην κυβέρνηση μιας χώρας, πόσο σκληρές είναι οι εσωτερικές διαμάχες στα υψηλά κλιμάκια μιας χώρας, είτε πρόκειται για κοινωνικές αναταραχές, μπορεί να τ’ ακούσω όλα αυτά αν τύχει, αλλά δεν θα κάνω καμία προσπάθεια να βρω συγκεκριμένα στοιχεία γι’ αυτά τα συμβάντα· δεν θ’ ακούσω ειδήσεις, ούτε θα διαβάσω εφημερίδες, ούτε θα ψάξω στο διαδίκτυο να βρω υλικό σχετικά μ’ αυτά τα συμβάντα επειδή Μου διαφεύγουν. Δεν πρόκειται να κάνω τέτοια πράγματα σε καμία περίπτωση, και δεν τα κάνω ποτέ. Δεν Με ενδιαφέρουν αυτά τα ζητήματα. Κάποιοι λένε: «Όλα αυτά βρίσκονται υπό τον έλεγχό Σου, τα έχεις κάνει όλα Εσύ, γι’ αυτό δεν Σε ενδιαφέρουν». Είναι σωστή αυτή η δήλωση; Είναι σωστή από άποψη δόγματος· ουσιαστικά, όμως, δεν ισχύει. Ο Θεός κυριαρχεί πάνω στο ανθρώπινο πεπρωμένο, σε κάθε φυλή, σε κάθε ομάδα ανθρώπων, σε κάθε εποχή. Είναι φυσιολογικό σε κάθε εποχή να συμβαίνουν κάποιες καταστροφές και ασυνήθιστα γεγονότα· όλα αυτά είναι στο χέρι του Θεού. Για οποιαδήποτε εποχή κι αν μιλάμε, είτε συμβαίνουν σημαντικά ή ασήμαντα γεγονότα, όταν έρθει η ώρα να αλλάξει η εποχή, τότε η προηγούμενη εποχή πρέπει να φύγει, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν μεταβολές ούτε σ’ ένα χορταράκι, ούτε σ’ ένα δέντρο. Είναι ζήτημα της κυριαρχίας του Θεού. Αν δεν είναι η ώρα μιας εποχής να τελειώσει, τότε, ακόμα κι αν συντελεστούν μεγάλες αλλαγές σε ουράνια φαινόμενα ή στο κάθε τι πάνω στη γη, η εποχή δεν πρέπει να τελειώσει. Όλα αυτά είναι υποθέσεις του Θεού, πέραν της ανθρώπινης παρέμβασης και βοήθειας. Τους ανθρώπους δεν πρέπει να τους απασχολούν αυτά τα ζητήματα· δεν πρέπει να συλλέγουν αποδείξεις και πληροφορίες γι’ αυτά τα γεγονότα ώστε να ικανοποιούν την περιέργειά τους. Όσον αφορά το τι κάνει ο Θεός, πρέπει να κατανοείς όσο περισσότερα μπορείς, αλλά να μην πιέζεσαι να κατανοήσεις ό,τι είναι αδύνατο. Μέσα στη διεφθαρμένη ανθρωπότητα, αυτά τα ζητήματα είναι όλα τόσο κανονικά, τόσο κοινότοπα. Όλα αυτά τα ζητήματα, η αλλαγή των εποχών, η μεταμόρφωση της παγκόσμιας τάξης, η μοίρα μιας φυλής, η διακυβέρνηση και η θέση ενός καθεστώτος και ούτω καθεξής, όλα τους είναι στο χέρι του Θεού, όλα βρίσκονται υπό την κυριαρχία Του. Οι άνθρωποι χρειάζεται μόνο να πιστεύουν, να αποδέχονται και να υποτάσσονται· αυτό αρκεί. Μη σκέφτεσαι να κατανοήσεις περισσότερα μυστήρια· μη νομίζεις ότι όσο περισσότερα μυστήρια κατανοείς, τόσο περισσότερο ακολουθείς τη μόδα, λες και η πίστη σου στον Θεό σού χαρίζει σπουδαίο ανάστημα και πνευματικότητα. Αν έχεις μια τέτοια νοοτροπία, αυτό σημαίνει ότι η άποψή σου για την πίστη στον Θεό είναι λανθασμένη. Αυτά τα ζητήματα δεν είναι σημαντικά. Το πραγματικά σημαντικό ζήτημα, αυτό που θα πρέπει να απασχολεί τους ανθρώπους περισσότερο απ’ όλα, είναι ο πυρήνας του σχεδίου διαχείρισης του Θεού: η σωτηρία της ανθρωπότητας, η δυνατότητα της ανθρωπότητας να σωθεί μέσα στο έργο του σχεδίου διαχείρισης του Θεού. Αυτό είναι το πιο σπουδαίο και το πιο βασικό ζήτημα. Αν κατανοήσεις τις αλήθειες και τα οράματα που σχετίζονται μ’ αυτό το ζήτημα κι έπειτα αποδεχθείς όσα κάνει ο Θεός μέσα σου, την αλήθεια που σου παρέχει, αλλά και να αποδεχτείς κάθε φορά που σε κλαδεύουν, σε κρίνουν και σε παιδεύουν, αν τα αποδεχθείς όλα αυτά, τότε αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό από το να ερευνάς τα ουράνια φαινόμενα, τα μυστήρια, τις καταστροφές ή την πολιτική.

Κάποιοι άνθρωποι μαθαίνουν λίγη ιστορία, κατανοούν κάπως την πολιτική και, από τη μία, τους αρέσει να επιδεικνύονται· από την άλλη, σκέφτονται: «Ο ενσαρκωμένος θεός κατέχει την ουσία του θεού και την αλήθεια. Γνωρίζει το γεγονός ότι ο θεός κυριαρχεί πάνω στα πάντα και κατανοεί τις λεπτομέρειες στα πάντα. Αν, λοιπόν, κατανοήσω την πολιτική και την ιστορία, μπορώ να ικανοποιήσω τις ανάγκες του; Μπορώ να ικανοποιήσω την περιέργειά του για όλα αυτά;» Κι Εγώ σου λέω ότι κάνεις λάθος! Τα πράγματα που Μου προκαλούν τη μεγαλύτερη αποστροφή είναι πρωτίστως η πολιτική και έπειτα η ιστορία. Αν μιλάς για την ιστορία με αστείες, ανεκδοτολογικές διηγήσεις ή ως χαλαρή κουβέντα για να περάσει η ώρα, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν, όμως, θεωρείς αυτά τα λόγια, αυτά τα ζητήματα, σοβαρό θέμα συζήτησης μαζί Μου για να Μου δείξεις δουλοπρέπεια και να χτίσεις μια σχέση, τότε κάνεις λάθος· δεν έχω καμία επιθυμία ν’ ακούσω τέτοια πράγματα. Κάποιοι άνθρωποι κάνουν την εξής λάθος σκέψη: «Συναναστρέφεσαι πάνω στην αλήθεια και κάνεις συναθροίσεις για τους ανθρώπους επειδή έτσι πρέπει να κάνεις· βαθιά μέσα σου, αυτό που αγαπάς πιο πολύ απ’ όλα είναι να επικρατεί στον κόσμο μέγα χάος. Φοβάσαι μήπως ο κόσμος δεν είναι αρκετά χαώδης. Όταν συμβεί μια καταστροφή, ποιος ξέρει πόσο χαίρεσαι στα παρασκήνια· μπορεί και να το γιορτάζεις με πυροτεχνήματα!» Μάθε από Εμένα ότι αυτό δεν ισχύει. Ακόμα κι αν ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας χαθεί και καταποντιστεί, Εγώ θα παραμείνω όπως είμαι. Κάποιοι άνθρωποι ρωτάνε: «Δεν θα χαιρόσουν αν καταποντιζόταν ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας; Όταν ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας καταστραφεί και τιμωρηθεί, δεν θα πρέπει να ρίξεις πυροτεχνήματα; Δεν θα πρέπει να οργανώσεις ένα μεγάλο γλέντι και να γιορτάσεις με τον εκλεκτό λαό του Θεού;» Πες Μου, αυτό πρέπει να κάνω; Είναι σωστό ή λάθος να κάνω κάτι τέτοιο; Συνάδει κάτι τέτοιο με την αλήθεια; Λένε κάποιοι: «Εδώ και καιρό, ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας καταδιώκει τόσο πολύ τον εκλεκτό λαό του Θεού, διαδίδει φήμες για τον Θεό, συκοφαντεί το όνομά Του, βλασφημεί εναντίον Του και Τον κρίνει. Δεν πρέπει να γιορτάσουμε λιγάκι όταν πάρει πίσω την τιμωρία που του αξίζει;» Σας επιτρέπω να το γιορτάσετε, επειδή έχετε τα κέφια σας. Είστε μες στη χαρά, μένετε ξάγρυπνοι για τρεις μέρες και τρεις νύχτες, συναθροίζεστε για να διαβάσετε τα λόγια του Θεού, να ψάλλετε ύμνους και να χορέψετε για να εξυμνήσετε τη δικαιοσύνη του Θεού, χαίρεστε που ο Θεός επιτέλους κατέστρεψε και ποδοπάτησε τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, τον εχθρό, κι ο εκλεκτός λαός του Θεού δεν θα υφίσταται πια την καταδίωξη και τα βασανιστήριά του, δεν θα τον κρατούν πια μακριά από το σπίτι του, ενώ θα μπορεί επιτέλους να επιστρέψει στην οικογένειά του· είναι κατανοητό να έχουν όλοι κέφια. Αν επιθυμείτε να γιορτάσετε και να χαλαρώσετε μ’ αυτόν τον τρόπο, σας δίνω τη συγκατάθεσή Μου. Εγώ, όμως, θα κάνω αυτό που οφείλω να κάνω· δεν συμμετέχω σ’ αυτές τις δραστηριότητες. Κάποιοι ρωτάνε: «Γιατί κρατάς τέτοια στάση; Κάτι τέτοιο δεν χαλάει το κέφι του κόσμου; Γιατί δεν δείχνεις λίγο ενθουσιασμό; Αν Εσύ δεν είσαι παρών την πιο κρίσιμη στιγμή, πώς μπορούμε να γιορτάσουμε;» Δεν είναι λάθος να γιορτάζει κανείς, πάνω σ’ ένα πράγμα, όμως, πρέπει να συναναστραφούμε ξεκάθαρα: Ας πούμε ότι ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας τιμωρήθηκε, ότι ο Θεός τον εξόντωσε, ότι αυτός ο βασιλιάς δαίμονας, που κάποτε υπηρετούσε την τελείωση του εκλεκτού λαού του Θεού, καταστράφηκε και εξαλείφθηκε· τι γίνεται, λοιπόν, με το ανάστημα του εκλεκτού λαού του Θεού; Πόση αλήθεια έχετε κατανοήσει; Αν όλοι σας κάνετε με επάρκεια τα καθήκοντά σας, αν είστε όλοι σας κατάλληλα δημιουργήματα, που έχουν φόβο Θεού και αποφεύγουν το κακό, αν ο καθένας έχει το ανάστημα του Ιώβ και του Πέτρου, και όλοι έχουν ήδη σωθεί, τότε πράγματι είναι μια στιγμή χαράς, κάτι που αξίζει να το γιορτάσει κανείς. Αν, ωστόσο, μια μέρα ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας καταρρεύσει και το δικό σας ανάστημα δεν έχει γίνει τέτοιο ώστε να κάνετε πιστά τα καθήκοντά σας, αν ακόμα δεν έχετε φόβο Θεού μέσα σας, αν δεν μπορείτε να αποφύγετε το κακό και απέχετε πάρα πολύ από το ανάστημα του Ιώβ και του Πέτρου, αν δεν μπορείτε να υποταχθείτε αληθινά στην κυριαρχία του Θεού και δεν γίνεται να θεωρηθείτε κατάλληλα δημιουργήματα, τότε έχετε κανέναν λόγο να χαίρεστε; Δεν σημαίνει ότι μάταια χαίρεστε και πανηγυρίζετε; Ένας τέτοιος εορτασμός θα ήταν ανούσιος και χωρίς καμία αξία. Κάποιοι λένε: «Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας μας καταδιώκει τόσο πολύ· σίγουρα δεν θα υπάρχει πρόβλημα αν τον μισούμε, έτσι δεν είναι; Είναι εντάξει αν αναγνωρίζουμε την ουσία του, σωστά; Μας έχει καταδιώξει τόσο πολύ· γιατί να μη χαρούμε αν εξοντωθεί;» Δεν είναι πρόβλημα να χαίρεσαι και να εκφράζεις τα συναισθήματά σου. Αν, ωστόσο, νομίζεις ότι η καταστροφή του μεγάλου κόκκινου δράκοντα σηματοδοτεί τη λήξη του σχεδίου διαχείρισης του Θεού, ότι η ανθρωπότητα σώθηκε, και θεωρείς ότι η καταστροφή του μεγάλου κόκκινου δράκοντα συνεπάγεται την ολοκλήρωση του σχεδίου διαχείρισης του Θεού, καθώς και τη δική σου σωτηρία και τελείωση, μήπως κάτι έχεις καταλάβει λάθος; (Ναι.) Τώρα, λοιπόν, τι καταλαβαίνεις; Όσον αφορά τον εχθρό του Θεού, τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, το πώς είναι και το πεπρωμένο του, αυτή είναι υπόθεση του Θεού, και δεν έχουν καμία σχέση με τη δική σου επιδίωξη για αλλαγή διάθεσης ή σωτηρία. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας είναι απλώς ένα αντιθετικό στοιχείο, ένα αντικείμενο υπηρεσίας που υπόκειται στις ενορχηστρώσεις του Θεού. Το τι κάνει και πώς τον χρησιμοποιεί ο Θεός για να παράσχει υπηρεσία είναι υπόθεση του Θεού, δεν αφορά τους ανθρώπους. Γι’ αυτό, αν ανησυχείς υπερβολικά για τη μοίρα του και αφήνεις κάτι τέτοιο να σε αποσπά μέσα σου, τότε έχεις μπελάδες, υπάρχει πρόβλημα. Ο Θεός κυριαρχεί πάνω στα πάντα, και σ’ αυτά συμπεριλαμβάνεται ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας και όλοι οι διάβολοι και σατανάδες· επομένως, ό,τι κι αν κάνουν οι διάβολοι κι οι σατανάδες, όπως κι αν είναι, αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη δική σου ζωή-είσοδο ούτε με την αλλαγή διάθεσής σου. Τι είναι αυτό που σε αφορά; Πρέπει να αναγνωρίσεις τη μοχθηρή και κακή ουσία της αντίστασής του στον Θεό, την ουσία της εχθρότητάς του απέναντι στον Θεό· αυτό πρέπει να κατανοήσεις. Όσο για τα υπόλοιπα, δηλαδή τι συμφορές τού στέλνει ο Θεός και πώς ενορχηστρώνει τη μοίρα του, αυτό δεν έχει καμία σχέση μ’ εσένα, και είναι εντελώς άχρηστο να το γνωρίζεις. Γιατί είναι εντελώς άχρηστο; Επειδή, ακόμα κι αν γνωρίζεις, δεν μπορείς να κατανοήσεις γιατί ο Θεός ενεργεί με τέτοιον τρόπο. Ακόμα κι αν το δεις, δεν θα ξέρεις γιατί ο Θεός επιλέγει να ενεργεί έτσι, δεν μπορείς να αντιληφθείς απόλυτα την αλήθεια που κρύβεται πίσω του. Θα ολοκληρώσω αυτό το θέμα εδώ, μόνο με τις σύντομες παρατηρήσεις που ακολουθούν.

Τις εκδηλώσεις των αντίχριστων που χρησιμοποιούν δουλοπρέπεια, κολακεία και όμορφα λόγια τις συναντάμε, φυσικά, και στους συνηθισμένους διεφθαρμένους ανθρώπους· τι διαφοροποιεί, όμως, τους αντίχριστους από τους συνηθισμένους διεφθαρμένους ανθρώπους; Στη δική τους δουλοπρέπεια, την κολακεία και τα όμορφα λόγια τους, δεν υπάρχει κανένας σεβασμός, καμία ειλικρίνεια. Αντίθετα, σκοπός τους είναι να παίξουν με τον ενσαρκωμένο Θεό, να Τον υποβάλουν σε δοκιμασίες και να Τον χρησιμοποιήσουν, κι έτσι προκύπτουν αυτές οι πρακτικές· έχουν, λοιπόν, τις δικές τους σκοπιμότητες. Προσπαθούν να παίξουν με τον συνηθισμένο άνθρωπο που έχουν μπροστά τους χρησιμοποιώντας δουλοπρέπεια, κολακεία και όμορφα λόγια, να ξεγελάσουν τον Χριστό, να μην Τον αφήσουν να διακρίνει ξεκάθαρα ποιοι πραγματικά είναι, τι είδους διεφθαρμένες διαθέσεις έχουν, τι είδους ακεραιότητα και ουσία διαθέτουν, και σε ποια κατηγορία ανθρώπων ανήκουν. Θέλουν να ξεγελάσουν και να εξαπατήσουν, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Υπάρχει έστω και μία ειλικρινής λέξη μέσα στη δουλοπρέπεια, την κολακεία και τα όμορφα λόγια τους; Ούτε μία. Η πρόθεση και ο σκοπός των αντίχριστων είναι να εξαπατήσουν, να ξεγελάσουν και να παίξουν με τους άλλους. Αυτές οι πρακτικές δεν είναι η ουσία του ότι οι αντίχριστοι σιχαίνονται την αλήθεια; (Ναι.) Νομίζουν ότι σε όλους τους συνηθισμένους ανθρώπους αρέσει να ακούνε ευχάριστα λόγια, ότι απολαμβάνουν την κολακεία και ότι θέλουν οι άλλοι να πέφτουν στα πόδια τους, πράγμα που τους δίνει μια αίσθηση σπουδαιότητας και κάνει τη θέση τους να φαίνεται πιο αξιοσέβαστη και μεγαλοπρεπής από αυτήν του μέσου ανθρώπου. Απεναντίας, όμως, αν κάποιος συμπεριφερθεί με υπερβολική δουλοπρέπεια μπροστά στον Χριστό, χωρίς ακεραιότητα και αξιοπρέπεια, μιλά με υπεκφυγές, προσπαθεί συνεχώς να εξαπατήσει και να συγκαλύψει γεγονότα, και αντιμετωπίζει τον Χριστό προσποιητά και ψεύτικα, ο Χριστός όχι μόνο δεν θα πιστέψει τίποτα απ’ αυτά, αλλά και θα ενοχληθεί, μέσα Του, μαζί σου. Σε τι βαθμό; Ο Θεός θα έλεγε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι αηδιαστικός, δεν ξεστομίζει ούτε μία αλήθεια, σκέφτεται μόνο πώς να γλείφει τους άλλους, δεν έχει τίποτα καλό και δεν έχει θετικό χαρακτήρα· ένας τέτοιος άνθρωπος δεν είναι ούτε φερέγγυος ούτε αξιόπιστος. Αφερέγγυος και αναξιόπιστος· να ο ορισμός που περιγράφει ανθρώπους σαν κι αυτούς. Επιφανειακά, είναι μόνο αυτές οι δύο λέξεις· στην πραγματικότητα, όμως, ένας τέτοιος άνθρωπος δεν αγαπάει την αλήθεια, δεν μπορεί να αποκτήσει την αλήθεια, και είναι μάλλον απίθανο να σωθεί. Τι σημασία και αξία έχει να πιστεύει ένας τέτοιος άνθρωπος στον Θεό, αν δεν μπορεί να κερδίσει την αλήθεια και είναι απίθανο να σωθεί; Αν δεν προκαλεί διαταράξεις ούτε αναστατώσεις, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να παίξει τον ρόλο του αντιθετικού στοιχείου ή του αντικειμένου υπηρεσίας στον οίκο του Θεού, όπως ακριβώς και ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας. Τι σημαίνει να παίζει κανείς έναν ρόλο; Σημαίνει ότι αυτό γίνεται προσωρινά, ότι πάει όσο μπορεί, σαν να σέρνει ένα καρότσι, προχωρά αρκεί να μην το αναποδογυρίσει. Γιατί εξαναγκάζεται να παίξει έναν ρόλο; Επειδή άνθρωποι σαν κι αυτόν δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Τόσο πολύ σιχαίνονται και χλευάζουν την αλήθεια μέσα τους, τόσο πολύ την περιγελούν και παίζουν μαζί της, που η κατάληξή τους θα είναι εγγυημένα όπως η κατάληξη του Παύλου, δηλαδή δεν θα μπορέσουν να φτάσουν ως το τέλος. Γι’ αυτό και το μόνο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος αυτού του είδους είναι να παίξει τον ρόλο ενός προσωρινού παρόχου υπηρεσιών στον οίκο του Θεού. Από μία άποψη, δίνει την ευκαιρία σε όσους πραγματικά επιδιώκουν την αλήθεια να αναπτύξουν μεγαλύτερη διάκριση και κατανόηση. Από μία άλλη, κάνει ό,τι μπορεί στον οίκο του Θεού, παρέχει υπηρεσίες όσο περισσότερο μπορεί, αφού τέτοιοι άνθρωποι δεν φτάνουν ως το τέλος του μονοπατιού.

Μια μέρα που βγήκα έξω, έπεσα πάνω σε μια παλιά γνωστή. Πριν προλάβω να μιλήσω, Μου είπε πρώτη εκείνη: «Πέρασε τόσος καιρός απ’ την τελευταία μας συνάντηση. Σε περίμενα εδώ κάθε μέρα, και μου έλειπες τόσο πολύ που δεν μπορούσα να μείνω σπίτι. Δεν σταματούσα να σε ψάχνω ανάμεσα στο πλήθος που πηγαινοέρχεται εδώ πέρα!» Σκέφτηκα μέσα Μου ότι αυτή η γυναίκα μπορεί να είναι κάπως διαταραγμένη διανοητικά. Έκλεισα κάποιο ραντεβού μαζί σου; Γιατί να Με περιμένεις εδώ κάθε μέρα; Αφού συναντηθήκαμε τυχαία, ας μιλήσουμε για κάτι ουσιώδες. Τη ρώτησα: «Πώς είσαι τελευταία;» Μου απάντησε: «Μην τα συζητάς. Από την τελευταία μας συνάντηση, με απασχολούν τόσο οι σκέψεις σχετικά μ’ εσένα, που δεν μπορώ ούτε να φάω ούτε να κοιμηθώ. Έλπιζα μόνο να σε δω μια μέρα». Είπα: «Ας μιλήσουμε για κάτι ουσιώδες. Πώς ήταν η κατάστασή σου αυτό το διάστημα;» «Πολύ καλή. Ήμουν μια χαρά». «Έγιναν εκλογές στην εκκλησία σας; Έχει ακόμα τον ίδιο επικεφαλής;» «Όχι, εξέλεξαν τον τάδε». «Πώς είναι;» «Είναι εντάξει». «Γιατί, λοιπόν, αντικατέστησαν τον προηγούμενο επικεφαλής της εκκλησίας;» «Δεν είμαι σίγουρη, εντάξει ήταν». «Μπορείς να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένη απ’ το ‘εντάξει’ που λες συνέχεια; Μήπως δεν μπορούσε να εκτελέσει συγκεκριμένο έργο;» «Εμένα μου φαινόταν εντάξει». «Και η ανθρώπινη φύση του επικεφαλής που εξελέγη πρόσφατα; Πώς είναι η αντίληψή του για την αλήθεια; Μπορεί να εκτελέσει συγκεκριμένο έργο;» «Είναι εντάξει». Ό,τι κι αν τη ρωτούσα, απαντούσε συνεχώς «εντάξει», πράγμα που έκανε αδύνατη τη συζήτηση μαζί της. Έτσι, λοιπόν, έφυγα. Τι γνώμη έχετε γι’ αυτήν την ιστορία; Ποιος πρέπει να είναι ο τίτλος της; («Εντάξει».) Ο τίτλος αυτής της ιστορίας είναι «Εντάξει». Στις αλληλεπιδράσεις που έχω με πολλούς ανθρώπους, λίγοι μιλάνε από τη θέση ανθρώπινης λογικής, κι ακόμα λιγότεροι μιλάνε σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Το στόμα των περισσότερων ανθρώπων είναι γεμάτο ψέματα, ανοησίες, παραλογισμούς και απρεπή λόγια· δεν υπάρχει ούτε μία αληθής δήλωση. Δεν έχω καν την απαίτηση κάθε πρόταση που λες να συμφωνεί με την αλήθεια ή να έχει αλήθεια-πραγματικότητα, αλλά θα έπρεπε τουλάχιστον να μπορείς να μιλάς σαν ανθρώπινο ον, να δείχνεις λίγη ειλικρίνεια, λίγο αληθινό αίσθημα. Μπορεί να υπάρξει διάλογος χωρίς αυτά; Δεν μπορεί. Λες συνεχώς κενά λόγια και ψέματα· όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με κάποιες περιστάσεις, ξεστομίζεις τα πάντα: ανοησίες, παραλογισμούς, προσβλητικά και απρεπή λόγια, ενώ μιλάς για να δικαιολογηθείς και να αμυνθείς, κι έτσι μετά είναι αδύνατο να τα πας καλά με τους άλλους ή να επικοινωνήσεις, έτσι δεν είναι; (Έτσι.)

Πολλοί άνθρωποι τρώνε και πίνουν τα λόγια του Θεού, πιστεύοντας ότι αυτά τα λόγια έχουν να κάνουν μόνο με τον Θεό τον εν τοις ουρανοίς, μόνο με το Πνεύμα του Θεού, και μόνο με τον Θεό που είναι αόρατος και άυλος. Επειδή αυτός ο Θεός είναι τόσο μακρινός, τα λόγια Του θεωρούνται αρκετά βαθυστόχαστα ώστε να τα αποκαλούν «αλήθεια». Θεωρούν, ωστόσο, ότι αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος που έχουν ενώπιόν τους, ένας άνθρωπος που τον βλέπουν και τον ακούν να μιλάει, δεν έχει και μεγάλη σχέση με την αλήθεια, τον Θεό ή την ουσία Του. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι ορατός και πολύ κοντά στους ανθρώπους, δεν έχει κανέναν αντίκτυπο στην καρδιά τους ούτε στα μάτια τους, και δεν αποπνέει γι’ αυτούς καμία αινιγματικότητα ούτε ερεθίζει την περιέργειά τους. Οι άνθρωποι θεωρούν ότι αυτός ο συνηθισμένος, απτός και ομιλών άνθρωπος είναι υπερβολικά διαφανής και ότι είναι υπερβολικά εύκολο να τον κατανοήσει κανείς. Νομίζουν μάλιστα και ότι μπορούν να διεισδύσουν μέσα Του και να τον διακρίνουν πλήρως με την πρώτη ματιά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι να φέρονται ασυναίσθητα στον Χριστό με τον ίδιο τρόπο που θα φέρονταν σ’ έναν άνθρωπο, με τον ίδιο τρόπο που θα φέρονταν σε οποιονδήποτε άνθρωπο έχει θέση ή εξουσία. Συμφωνεί κάτι τέτοιο με τις αλήθεια-αρχές; Πώς γίνεται να εξισώνει κανείς τον Θεό με τους διεφθαρμένους ανθρώπους που έχουν θέση και εξουσία; Όταν οι άνθρωποι φέρονται με δουλοπρέπεια και κολακεύουν διεφθαρμένα άτομα που έχουν θέση κι εξουσία, κερδίζουν οφέλη και την εκτίμηση αυτών των ατόμων. Οι διεφθαρμένοι άνθρωποι το απολαμβάνουν αυτό· επιθυμούν τη δουλοπρέπεια, την κολακεία και τα καλοπιάσματα των άλλων, επειδή κάνει τους ίδιους να φαίνονται ανώτεροι και πιο ευγενείς, υπογραμμίζοντας ακόμα περισσότερο τη θέση και την εξουσία τους. Ο Χριστός, όμως, που έχει την ουσία του Θεού, είναι το ακριβώς αντίθετο. Όταν κάποιος έχει θέση και δόξα, αυτό δεν συμβαίνει επειδή έχει ευγενή ουσία ή χαρακτήρα· έτσι, πρέπει να επιστρατεύσει κάθε είδους μέσο για να κάνει τους άλλους να τον λατρεύουν σαν θεό και να τον κολακεύουν, ώστε να επιδεικνύεται η δόξα και η θέση του. Απεναντίας ο Χριστός, που έχει την ουσία του Θεού, έχει έμφυτη την ταυτότητα και τη θέση του Θεού, πράγματα ανώτερα από την ουσία και τη θέση οποιουδήποτε δημιουργήματος. Η ταυτότητα και η ουσία Του υπάρχουν αντικειμενικά και δεν χρειάζονται τη λατρεία κανενός δημιουργήματος για επιβεβαίωση, ούτε κι Εκείνος χρειάζεται τη δουλοπρέπεια ή την κολακεία κανενός δημιουργήματος προκειμένου να δείξει την ταυτότητα, την ουσία ή την ευγενή θέση Του. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Χριστός κατέχει την ουσία του Θεού ως κάτι έμφυτο, ως γεγονός· δεν Του παραχωρήθηκε από κάποιον, και φυσικά δεν την κέρδισε με χρόνια εμπειρίας μέσα στην ανθρωπότητα. Με άλλα λόγια, ακόμα και χωρίς όλα τα δημιουργήματα, η ταυτότητα και η ουσία του Θεού παραμένουν ίδιες· ακόμα κι αν κανένα δημιούργημα δεν λατρεύει ή δεν ακολουθεί τον Θεό, η ουσία του Θεού παραμένει αμετάβλητη, κι αυτό είναι γεγονός που δεν αλλάζει. Οι αντίχριστοι έχουν την εσφαλμένη πεποίθηση πως, ό,τι κι αν πει ή κάνει ο Χριστός, οι άνθρωποι πρέπει να λένε όμορφα λόγια, να ζητωκραυγάζουν, να πηγαίνουν με τα νερά Του και να φέρονται με δουλοπρέπεια ώστε να ικανοποιούν τις προτιμήσεις Του και να μην πηγαίνουν κόντρα στις προθέσεις Του, θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο θα έκανε τον Χριστό να νιώσει την ύπαρξη της ταυτότητας και της θέσης Του. Αυτό είναι μέγα λάθος! Τα μέλη της διεφθαρμένης ανθρωπότητας που έχουν δόξα, εξουσία και θέση πώς κερδίζουν τη δόξα και την εξουσία τους; (Με δουλοπρέπεια και καλοπιάσματα.) Αυτή είναι μία πτυχή. Επιπλέον, αυτό γίνεται κυρίως με τον αγώνα και την προσπάθεια που κάνει κάποιος ανάμεσα στους ανθρώπους, ακόμα και με χειρισμούς, αλλά και χρησιμοποιώντας διάφορα μέσα για να τα κερδίσει ή να τ’ αρπάξει όλα αυτά. Δηλαδή φήμη, υψηλή θέση ή αξίωμα ανάμεσα στους ανθρώπους και τίποτα άλλο. Χάρη σ’ αυτήν τη μεγάλη φήμη, το σπουδαίο αξίωμα και την υψηλή θέση, μπορεί κανείς να ξεχωρίσει από το πλήθος, να γίνει επικεφαλής και να κάνει κουμάντο στη λήψη αποφάσεων. Ποια είναι, όμως, η ουσία αυτού του ανθρώπου που έχει θέση και δόξα και ξεχωρίζει ανάμεσα στους ανθρώπους; Υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σ’ αυτόν και στους άλλους; Η ταυτότητα και η ουσία του είναι ακριβώς ίδιες μ’ αυτές οποιουδήποτε άλλου συνηθισμένου διεφθαρμένου ανθρώπου· είναι ένα συνηθισμένο δημιούργημα που έχει διαφθαρεί υπό την εξουσία του Σατανά, ικανό να προδώσει την αλήθεια και τα θετικά πράγματα, να αντιστρέψει το σωστό και το λάθος, να πάει κόντρα στα γεγονότα, να διαπράξει το κακό, να αντισταθεί στον Θεό, να αψηφήσει και να καταραστεί τους ουρανούς. Η αληθινή ταυτότητα και ουσία του είναι αυτές ενός ανθρώπου που έχει διαφθαρεί από τον Σατανά, που μπορεί να αντισταθεί στον Θεό, κι έτσι η δόξα και η θέση του δεν θα είναι παρά κενοί τίτλοι. Όσοι είναι αρκετά αδίστακτοι, στυγνοί και κακόβουλοι, όσοι θα σκότωναν ή θα έβλαπταν τους άλλους για τη θέση και τη δόξα, αυτοί είναι που καταλαμβάνουν υψηλές θέσεις. Όσοι συνωμοτούν, έχουν μεθόδους και καταστρώνουν σχέδια, αυτοί γίνονται επικεφαλής των άλλων. Αυτά τα άτομα είναι πιο κακόβουλα, στυγνά και μοχθηρά από τους συνηθισμένους διεφθαρμένους ανθρώπους. Τους αρέσει να τους φέρονται αποκλειστικά και μόνο με όμορφα λόγια, καλοπιάσματα, δουλοπρέπεια και κολακεία. Αν τους πεις την αλήθεια, κινδυνεύει η ζωή σου. Οι αντίχριστοι φέρνουν αυτούς τους κοσμικούς κανόνες του παιχνιδιού και τις φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις στον οίκο του Θεού, και τα εφαρμόζουν στις αλληλεπιδράσεις τους με τον Χριστό. Θεωρούν δεδομένο πως, αν ο Χριστός θέλει να επιβληθεί, πρέπει κι Εκείνος να το απολαμβάνει όταν Του φέρονται με δουλοπρέπεια, Τον κολακεύουν και Του μιλούν με όμορφα λόγια. Με αυτόν τον τρόπο, φέρονται έμμεσα στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός σαν να ήταν απλώς ένα μέλος της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, κι αυτή είναι η προσέγγιση των αντίχριστων. Γι’ αυτό, η διάθεση που επιδεικνύουν οι αντίχριστοι στις αλληλεπιδράσεις τους με τον Χριστό είναι αδιαμφισβήτητα μοχθηρή. Έχουν μοχθηρή διάθεση, τους αρέσει να κάνουν εικασίες και να αναλογίζονται τις σκέψεις των άλλων, να ζυγίζουν τα λόγια και τις εκφράσεις των άλλων, καθώς και να χρησιμοποιούν ορισμένα μέσα και κάποιους κανόνες του παιχνιδιού που εφαρμόζουν οι κοσμικοί στον τρόπο με τον οποίο φέρονται στον Χριστό και στα ζητήματα που αφορούν τις αλληλεπιδράσεις τους μαζί Του. Ποιο είναι το πιο σοβαρό λάθος που διαπράττουν; Πώς μπορούν να ενεργούν μ’ αυτόν τον τρόπο; Ποια είναι η κύρια αιτία; Ο Θεός λέει πως ο ενσαρκωμένος Θεός είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Μόλις το ακούσουν αυτό οι αντίχριστοι, ενθουσιάζονται και λένε: «Ωραία, λοιπόν, τότε θα σου φερθώ όπως σ’ έναν συνηθισμένο άνθρωπο· τώρα ξέρω πού θα βασίσω τη συμπεριφορά μου απέναντί σου». Όταν ο Θεός λέει πως η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός έχει την ουσία του Θεού, οι αντίχριστοι απαντούν: «Την ουσία του θεού; Κι εγώ πώς δεν τη βλέπω; Πού είναι; Πώς εκδηλώνεται; Τι αποκαλύπτει εκείνος για να αποδείξει ότι έχει την ουσία του θεού; Εγώ ξέρω μόνο να φέρομαι με δουλοπρέπεια και να κολακεύω όσους έχουν θέση. Η δουλοπρέπεια και η κολακεία απέναντι στους άλλους δεν μου βγήκε ποτέ σε κακό· ήταν πάντα η σωστή επιλογή. Σε κάθε περίπτωση, είναι καλύτερο απ’ το να λες την αλήθεια». Αυτή είναι η μοχθηρία των αντίχριστων. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν και δεν αποδέχονται την αλήθεια, και ζουν αποκλειστικά με βάση τη φιλοσοφία του Σατανά.

Κάποιοι λένε: «Σε όλους αρέσουν όσοι φέρονται με δουλοπρέπεια, κολακεύουν και λένε όμορφα λόγια· μόνο στον Θεό δεν αρέσουν άνθρωποι σαν κι αυτούς. Τελικά, τι είδους άνθρωποι αρέσουν, λοιπόν, στον Θεό; Πώς πρέπει να αλληλεπιδράσει κανείς μαζί Του για να Του γίνει αρεστός;» Εσείς ξέρετε; (Στον Θεό αρέσουν οι ειλικρινείς άνθρωποι, εκείνοι που Του λένε όσα σκέφτονται μέσα τους, που ανοίγουν την καρδιά τους και συναναστρέφονται μαζί Του χωρίς δόλο.) Τίποτα άλλο; (Εκείνοι που έχουν θεοφοβούμενη καρδιά, που μπορούν να ακούσουν και να αποδεχθούν τα λόγια του Θεού.) (Εκείνοι που η καρδιά τους στρέφεται στον οίκο του Θεού, που έχουν σύμπνοια με τον Θεό.) Όλοι σας αναφέρατε πτυχές ενός έντιμου ανθρώπου, οι οποίες θα πρέπει να γίνονται πράξη. Το να είναι κανείς ειλικρινής αποτελεί απαίτηση του Θεού από τον άνθρωπο. Πρόκειται για μια αλήθεια που ο άνθρωπος πρέπει να κάνει πράξη. Ποιες είναι, λοιπόν, οι αρχές που πρέπει να τηρεί ο άνθρωπος στις σχέσεις του με τον Θεό; Να είσαι ειλικρινής: Αυτή είναι η αρχή που πρέπει να ακολουθείται κατά την αλληλεπίδραση με τον Θεό. Μην εμπλέκεσαι στην τακτική των απίστων που χρησιμοποιούν δουλοπρέπεια ή κολακεία· ο Θεός δεν έχει ανάγκη από τη δουλοπρέπεια και την κολακεία του ανθρώπου. Και τι σημαίνει να είσαι ειλικρινής; Πώς θα πρέπει να γίνει πράξη αυτό; (Απλώς να ανοίγεσαι στον Θεό, χωρίς να φοράς προσωπείο ή να κρύβεις κάτι, ή να κρατάς μυστικά, να αλληλεπιδράς με τον Θεό με ειλικρινή καρδιά και να είσαι ευθύς, χωρίς κακές προθέσεις ή τεχνάσματα.) Ακριβώς. Προκειμένου να είσαι ειλικρινής, πρέπει πρώτα να παραμερίσεις τις προσωπικές σου επιθυμίες. Αντί να επικεντρώνεσαι στο πώς σου φέρεται ο Θεός, να ξεγυμνώνεσαι στον Θεό και να λες ό,τι έχεις στην καρδιά σου. Μην αναλογίζεσαι και μην εξετάζεις τις συνέπειες των λόγων σου· να λες ό,τι κι αν σκέφτεσαι, να παραμερίζεις τα κίνητρά σου και να μην λες πράγματα απλώς και μόνο για την επίτευξη ενός στόχου. Διαθέτεις υπερβολικά πολλές προσωπικές προθέσεις και νοθεύσεις· προετοιμάζεις πάντα αυτά που θα πεις, σκεπτόμενος, «Θα πρέπει να μιλήσω γι’ αυτό και όχι για το άλλο, πρέπει να προσέχω τι λέω. Θα το θέσω με τρόπο που θα με ωφελήσει και θα καλύψει τις ελλείψεις μου, και που θα αφήσει καλή εντύπωση στον θεό». Αυτό δεν δείχνει ότι κρύβεις κίνητρα; Πριν ανοίξεις το στόμα σου, το μυαλό σου είναι γεμάτο με πονηρές σκέψεις, διορθώνεις αρκετές φορές αυτό που θέλεις να πεις, οπότε όταν τα λόγια βγαίνουν από το στόμα σου, δεν είναι πια τόσο αγνά, και δεν είναι καθόλου ειλικρινή, και περιέχουν τα δικά σου κίνητρα και τα σχέδια του Σατανά. Αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι ειλικρινής· αυτό σημαίνει ότι έχεις σκοτεινά κίνητρα και κακές προθέσεις. Επιπλέον, όταν μιλάς, αντλείς πάντα στοιχεία από τις εκφράσεις του προσώπου των ανθρώπων και το βλέμμα των ματιών τους: Αν έχουν θετική έκφραση στο πρόσωπό τους, συνεχίζεις να μιλάς· αν όχι, συγκρατείσαι και δεν λες τίποτα· αν το βλέμμα στα μάτια τους είναι κακό, και φαίνεται σαν να μην τους αρέσει αυτό που ακούν, το ξανασκέφτεσαι και λες από μέσα σου: «Λοιπόν, θα πω κάτι που σε ενδιαφέρει, που σε κάνει χαρούμενο, που θα σου αρέσει και που θα σε καταστήσει καλοπροαίρετο απέναντί μου». Είναι αυτή ειλικρινής στάση; Δεν είναι. Κάποιοι άνθρωποι, όταν δουν κάποιον να κάνει κακό και να προκαλεί αναστάτωση στην εκκλησία, δεν το αναφέρουν. Σκέφτονται: «Αν το ανέφερα εγώ πρώτος, θα πρόσβαλλα τον συγκεκριμένο άνθρωπο, κι αν τύχαινε να κάνω λάθος, θα έπρεπε να με κλαδέψουν. Θα περιμένω να το αναφέρουν οι άλλοι και θα πάω μαζί τους. Ακόμα κι αν κάνουμε λάθος, δεν έγινε και τίποτα· στο κάτω κάτω, δεν μπορεί κανείς να καταδικάσει ένα ολόκληρο πλήθος. Όπως λέει και το ρητό ‘το πουλί που βγάζει έξω το κεφάλι είναι αυτό που πυροβολείται’. Ε, λοιπόν, δεν θα είμαι εγώ αυτό το πουλί· πρέπει να είναι κανείς ανόητος για να θέλει οπωσδήποτε να παίρνει ρίσκα». Είναι ειλικρίνεια αυτό; Σε καμία περίπτωση. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι πράγματι πανούργος· αν γινόταν επικεφαλής στην εκκλησία, κατείχε υπεύθυνη θέση, δεν θα προκαλούσε απώλειες στο έργο της εκκλησίας; Οπωσδήποτε. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί σε καμία περίπτωση. Μπορείτε να διακρίνετε ανθρώπους αυτού του είδους; Ας πούμε, λόγου χάρη, ότι ένας επικεφαλής έκανε ορισμένες κακές πράξεις και αναστάτωσε το έργο της εκκλησίας, κι όμως κανείς δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει πραγματικά μ’ αυτόν τον άνθρωπο, ούτε και ο Άνωθεν γνωρίζει τι κάνει· ο μόνος που γνωρίζει τι πραγματικά συμβαίνει μ’ αυτόν είσαι εσύ. Υπό αυτές τις συνθήκες, θα μετέφερες το ζήτημα στον Άνωθεν με ειλικρίνεια; Αυτό το ζήτημα αποκαλύπτει τον άνθρωπο στον μέγιστο βαθμό. Αν το έκρυβες και δεν έλεγες τίποτα σε κανέναν, ούτε καν στον Θεό, και περίμενες μέχρι να έρθει η μέρα που αυτός ο επικεφαλής θα έκανε τόσο κακό που θα γινόταν άνω κάτω το έργο της εκκλησίας, και όλοι θα τον είχαν ήδη εκθέσει και χειριστεί, ώστε να σηκωθείς και να πεις: «Εγώ το ήξερα απ’ την αρχή ότι δεν είναι καλός άνθρωπος. Κάποιοι, όμως, θεωρούσαν ότι είναι· αν έλεγα τίποτα, δεν θα με πίστευε κανείς. Γι’ αυτό δεν μίλησα ανοιχτά. Τώρα που έκανε κάποιες κακές πράξεις και όλοι ξέρουν ποιος είναι, μπορώ να μιλήσω ανοιχτά για το τι πραγματικά συμβαίνει μ’ αυτόν», θα ήταν ειλικρίνεια αυτό; (Όχι.) Εσύ θα ήσουν ειλικρινής αν, κάθε φορά που εξέθεταν τα προβλήματα ενός ανθρώπου ή ανέφεραν ένα πρόβλημα, ακολουθούσες το πλήθος και ήσουν πάντα ο τελευταίος που θα μιλούσε για να τον εκθέσει ή να αναφέρει το πρόβλημα; Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι ειλικρίνεια. Αν τύχει να αντιπαθήσεις κάποιον ή κάποιος σε προσβάλει, και ξέρεις ότι δεν είναι κακός άνθρωπος, επειδή όμως είσαι μικροπρεπής, καταλήγεις να τον μισήσεις και θες να τον εκδικηθείς και να τον γελοιοποιήσεις, τότε μπορεί να σκεφτείς τρόπους και να αναζητήσεις ευκαιρίες να πεις κακά πράγματα γι’ αυτόν στον Άνωθεν. Μπορεί απλώς να αναφέρεις τα γεγονότα χωρίς να καταδικάζεις αυτόν τον άνθρωπο, καθώς όμως τα αναφέρεις, η πρόθεσή σου έχει αποκαλυφθεί: Θέλεις να εκμεταλλευτείς το χέρι του Άνωθεν ή να βάλεις τον Θεό να πει κάτι ώστε να χειριστεί αυτόν τον άνθρωπο. Αναφέρεις προβλήματα στον Άνωθεν γιατί προσπαθείς να πετύχεις τον σκοπό σου. Κάτι τέτοιο είναι προφανώς νοθευμένο με προσωπικές προθέσεις, και δεν είναι σε καμία περίπτωση ειλικρίνεια. Αν πρόκειται για έναν κακό άνθρωπο που αναστατώνει το έργο της εκκλησίας, κι εσύ το αναφέρεις στον Άνωθεν για να διαφυλάξεις αυτό το έργο, κι αν, πέραν αυτού, τα προβλήματα που αναφέρεις είναι εντελώς αντικειμενικά, κάτι τέτοιο είναι διαφορετικό από το να χειρίζεσαι τα πράγματα χρησιμοποιώντας σατανικές φιλοσοφίες. Αυτό προκύπτει από ένα αίσθημα δικαίου και ευθύνης, κι είναι η εκπλήρωση της αφοσίωσής σου· μ’ αυτόν τον τρόπο εκδηλώνεται η ειλικρίνεια.

Στον Θεό δεν αρέσουν όσοι είναι δουλοπρεπείς, κολακεύουν ή λένε όμορφα λόγια. Τι είδους άνθρωποι αρέσουν, λοιπόν, στον Θεό; Πώς αρέσει στον Θεό να αλληλεπιδρούν οι άνθρωποι και να συναναστρέφονται μαζί Του; Στον Θεό αρέσουν οι έντιμοι άνθρωποι, αυτοί που είναι ειλικρινείς απέναντί Του. Δεν χρειάζεται να λάβεις υπόψη τον τόνο της φωνής Του και την έκφρασή Του ούτε να κερδίσεις την εύνοιά Του· χρειάζεται μόνο να είσαι ειλικρινής, να έχεις ειλικρινή καρδιά, καρδιά που δεν κρύβει, δεν καλύπτει, ούτε μεταμφιέζει, και ν’ αφήνεις την εξωτερική σου εμφάνιση να εναρμονίζεται με τον εσωτερικό σου κόσμο. Με άλλα λόγια, στον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδράς με τον Χριστό και Του φέρεσαι, δεν χρειάζεται να καταβάλλεις προσπάθεια, να μελετάς, να προετοιμάζεσαι ή να κάνεις οτιδήποτε από πριν· τίποτα απ’ αυτά δεν είναι απαραίτητο. Στον Θεό αρέσει η ειλικρίνεια: η ειλικρινής, κανονική, φυσική συζήτηση και αλληλεπίδραση. Ακόμα κι αν πεις κάτι λάθος ή χρησιμοποιήσεις ακατάλληλες λέξεις, δεν υπάρχει πρόβλημα. Ας πούμε, λόγου χάρη, ότι πηγαίνω κάπου και ο μάγειρας Με ρωτάει: «Έχεις κάποιον διατροφικό περιορισμό; Ποια φαγητά τρως και ποια δεν τρως; Τι να ετοιμάσω;» Του λέω: «Όχι κάτι υπερβολικά αλμυρό, ούτε πικάντικο, ούτε λιπαρό, και όχι τηγανητά. Για βάση, μου αρέσει και το ρύζι και τα νουντλ». Υπάρχει κάτι το βαθυστόχαστο σ’ αυτές τις οδηγίες; (Όχι.) Οποιοσδήποτε ξέρει να μαγειρεύει θα τις κατανοούσε αμέσως, χωρίς να χρειαστεί να κάνει εικασίες, να σκεφτεί ή να πάρει ειδικές οδηγίες ή εξηγήσεις. Πρέπει απλώς να μαγειρέψεις σύμφωνα με την εμπειρία σου, δεν είναι περίπλοκο. Ακόμα και το πιο απλό πράγμα, όμως, είναι ανέφικτο για τους ανθρώπους, επειδή έχουν διεφθαρμένη διάθεση και είναι εγωιστές. Του λέω να μη φτιάξει κάτι υπερβολικά λιπαρό, αλλά ενώ μαγειρεύει βάζει μια μεγάλη κουταλιά λάδι σ’ ένα μικρό πιάτο με λαχανικά· στην ουσία τα τηγανίζει και τους δίνει πολύ λιπαρή γεύση. Του λέω να μην το κάνει υπερβολικά αλμυρό, και βάζει τόσο λίγο αλάτι που είναι σχεδόν άγευστο. Με τόσο πολύ λάδι και χωρίς νοστιμιά, μπορεί το φαγητό να είναι και πάλι λαχταριστό; Ο μάγειρας δεν μπορεί να κάνει σωστά ούτε αυτό το μικρό πραγματάκι, αλλά από πάνω λέει κιόλας: «Οι προθέσεις του θεού είναι δυσνόητες. Κάθε λέξη που λέει ο θεός είναι η αλήθεια· για τους ανθρώπους είναι δύσκολο να την κάνουν πράξη!» Τι σημαίνει «είναι δύσκολο να την κάνουν πράξη»; Δεν φταίει το ότι είναι δύσκολο να το κάνεις πράξη, φταίει το ότι εσύ δεν το κάνεις πράξη. Είσαι υπερβολικά εγωιστής· έχεις συνεχώς τις δικές σου προθέσεις και τις προσωπικές σου νοθείες. Κάνεις συνεχώς τα πράγματα όπως σου αρέσει, σύμφωνα με το δικό σου γούστο. Του λέω: «Μη φτιάχνεις πικάντικα φαγητά όταν μαγειρεύεις. Αν αρέσουν σε όλους σας τα πικάντικα, φτιάξε μερικά φαγητά χωρίς μπαχαρικά για Εμένα». Όταν μαγειρεύει, όμως, επιμένει να τα κάνει πικάντικα· τα τρώει και του φαίνονται υπέροχα. Του λέω: «Σου είπα να μη μαγειρέψεις πικάντικα. Γιατί το έκανες;» «Αυτό το πιάτο πρέπει να είναι πικάντικο. Δεν είναι νόστιμο χωρίς τα μπαχαρικά, χάνει τη γεύση του χωρίς αυτά». Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός; Έχει καλές προθέσεις; Σε ορισμένους αρέσει το κρέας. Του λέω: «Αν σου αρέσει το κρέας, φτιάξε ένα βαρύ πιάτο με κρέας για τον εαυτό σου. Βάλε λιγότερο κρέας στα πιάτα που φτιάχνεις για Εμένα ή απλώς φτιάξε Μου κάτι με λαχανικά». Συμφωνεί πρόθυμα, όμως, την ώρα που μαγειρεύει, αγνοεί το αίτημά Μου και προσθέτει μεγάλα κομμάτια κρέας στην κατσαρόλα, ακόμα και πιπεριές τσίλι. Το κρέας είναι ήδη λιπαρό, κι από πάνω το τηγανίζει κιόλας, φτιάχνοντας τα πάντα βαριά όπως του αρέσουν. Αν δεν τον αφήσω να το κάνει, δυσανασχετεί· φτάνει μέχρι και στο σημείο να πει: «Δύσκολα σε ικανοποιεί κανείς. Είναι πεντανόστιμο! Γιατί όλοι το τρώνε, εκτός από εσένα; Για εσένα δεν το φτιάχνω; Αν τρως περισσότερο, θα έχεις καλύτερη υγεία και ενέργεια. Αν είσαι υγιής, δεν θα μπορείς να κάνεις περισσότερα κηρύγματα; Σκέφτομαι και εσένα και τους αδελφούς και τις αδελφές στην εκκλησία». Δεν είναι φοβερά προβληματικός ένας τέτοιος άνθρωπος; Για τα πάντα έχει ισχυρές επιθυμίες, στα πάντα έχει τις δικές του απόψεις και ιδέες. Για να μην πω αν κατέχει ή δεν κατέχει καθόλου την αλήθεια, αφού δεν διαθέτει ούτε καν την πιο θεμελιώδη ανθρώπινη φύση. Είναι ειλικρίνεια αυτό; (Όχι.) Στην αρχή, όταν αυτός ο άνθρωπος Μου έκανε την ερώτηση, έμοιαζε να είναι αξιοπρεπής και να μαγειρεύει πολύ καλά. Μόλις, όμως, σερβιριστεί το γεύμα, καταλαβαίνω τι γίνεται: μιλάει όμορφα, φαίνεται καλός μαζί Μου, αλλά στην πραγματικότητα είναι απλώς εγωιστής και ποταπός.

Υπάρχει μια παρόμοια γυναίκα που συναντώ συχνά· είναι από φυσικού της υπολογίστρια και εύστροφη. Όταν αλληλεπιδρά μαζί Μου, μόλις πάρω το φάρμακό Μου, φέρνει ήδη το νερό· όταν πρόκειται να βγω, πάει και φέρνει αμέσως την τσάντα Μου, κι αν δει πως έξω έχει κρύο, φέρνει μαζί κασκόλ και γάντια. Σκέφτομαι: Είναι σβέλτη, γιατί νιώθω, όμως, ότι κάτι δεν πάει καλά; Είτε πηγαίνω είτε γυρίζω, είτε ντύνομαι, είτε βάζω τα παπούτσια Μου και το καπέλο Μου, πάντα κάποιος είναι πιο σβέλτος από Εμένα. Τι νομίζετε ότι αισθάνομαι; Θα έπρεπε να νιώθω χαρά ή ενόχληση; (Ενόχληση.) Εσάς θα σας ενοχλούσε μια τέτοια συμπεριφορά; (Ναι.) Αφού θα σας ενοχλούσε όλους, νομίζετε ότι Με ενοχλεί κι Εμένα; (Ναι.) Κάποιοι άνθρωποι, αφού κάνουν κάτι τέτοιο για Εμένα, νιώθουν μεγάλη ικανοποίηση και περηφάνια για τον εαυτό τους, και λένε: «Όταν δούλευα, το αφεντικό μου με συμπαθούσε. Όπου κι αν πάω, οι άνθρωποι με συμπαθούν γιατί είμαι εύστροφος». Το υπονοούμενο εδώ είναι ότι ξέρει πώς να καλοπιάνει, να φέρεται με δουλοπρέπεια και να κολακεύει. Δεν είναι ούτε χαζός, ούτε αργός, ούτε ανόητος· ενεργεί γρήγορα κι έχει κοφτερό μυαλό, κι έτσι τον συμπαθούν όπου κι αν πάει. Λέει ότι όλοι τον συμπαθούν, εννοώντας ότι θα έπρεπε κι Εγώ να κάνω το ίδιο. Άραγε τον συμπαθώ; Με εκνευρίζει πολύ! Αποφεύγω ανθρώπους σαν κι αυτόν όποτε τους βλέπω. Υπάρχουν κι άλλοι που, επειδή βλέπουν πώς οι σωματοφύλακες και τα τσιράκια των αφεντικών του υποκόσμου και των μεγάλων εγκληματιών στον κόσμο ανοίγουν τις πόρτες των αυτοκινήτων και σκεπάζουν το κεφάλι του κυρίου τους , κάνουν τα ίδια και σ’ Εμένα. Πριν ακόμα μπω στο αυτοκίνητο, πάνε ν’ ανοίξουν την πόρτα, έπειτα σκεπάζουν το κεφάλι Μου με το χέρι τους και Μου φέρονται όπως φέρονται οι άπιστοι σε ένα κυβερνητικό στέλεχος. Μου προκαλούν αηδία αυτοί οι άνθρωποι. Δεν επιδιώκουν την αλήθεια ούτε στο ελάχιστο, και έχουν μια ανθρώπινη φύση που είναι εγωιστική, ποταπή και πρόστυχη, ενώ δεν έχουν το παραμικρό αίσθημα ντροπής. Όταν, ενώ αλληλεπιδράς με τους άλλους, είσαι δουλοπρεπής και κολακεύεις όσους έχουν θέση και δόξα, και τους καλοπιάνεις ασταμάτητα, ακόμα και ορισμένοι σοβαροί άνθρωποι το βρίσκουν αποκρουστικό και περιφρονούν τέτοιους ανθρώπους. Αν κάνεις κάτι τέτοιο σ’ Εμένα, Εγώ το βρίσκω ακόμα πιο απωθητικό. Μην ενεργήσεις ποτέ έτσι μαζί Μου· δεν το χρειάζομαι, Με αηδιάζει. Δεν χρειάζομαι τη δουλοπρέπεια, την κολακεία και τα καλοπιάσματά σου. Αυτό που χρειάζομαι είναι να είσαι ειλικρινής μαζί Μου, να μιλάς ειλικρινά όταν συναντιόμαστε, να μιλάς για την κατανόηση, τα βιώματα και τα ελαττώματά σου, να συζητάς για τη διαφθορά που αποκαλύπτεις ενώ κάνεις το καθήκον σου, και για όσα σε κάνουν να νιώθεις ανεπαρκής στα βιώματά σου. Μπορείς να αναζητήσεις και να συναναστραφείς σχετικά με όλα αυτά, καθώς και να τα εξερευνήσεις. Πάνω σε όποιο θέμα κι αν συναναστραφούμε ή συζητήσουμε, πρέπει να είσαι ειλικρινής και να έχεις ανάλογη καρδιά και στάση. Μη νομίζεις ότι θα κάνεις καλή εντύπωση αν είσαι δουλοπρεπής, αν καλοπιάνεις, αν κολακεύεις ή προσπαθείς να κερδίσεις την εύνοια —όλα αυτά είναι εντελώς άχρηστα. Απεναντίας, μια τέτοια συμπεριφορά όχι μόνο δεν θα σε ωφελήσει τελικά, αλλά επιπλέον μπορεί να σε φέρει σε πολύ δύσκολη θέση και να εκθέσει την ανοησία σου.

Τι είδους άνθρωποι είναι όσοι δεν μπορούν να είναι ειλικρινείς ούτε καν με τον Χριστό; Αν φέρεσαι στους άλλους με ειλικρίνεια, φοβάσαι ότι μπορεί να μάθουν τις πραγματικές σου συνθήκες και να σε βλάψουν, φοβάσαι ότι μπορεί να σε ξεγελάσουν, να σε εκμεταλλευτούν, να σε γελοιοποιήσουν ή να σε σιχαθούν. Τι φοβάσαι, ωστόσο, όταν είσαι ειλικρινής με τον Χριστό; Είναι πρόβλημα να έχεις μέσα σου αυτές τις αμφιβολίες. Αν δεν μπορείς να είσαι ειλικρινής, και πάλι έχεις πρόβλημα· είναι ένας τομέας στον οποίο πρέπει να επιδιώξεις την αλήθεια και να πασχίσεις να αλλάξεις. Αν στ’ αλήθεια πιστεύεις και αναγνωρίζεις ότι ο άνθρωπος που έχεις μπροστά σου είναι ο Θεός που πιστεύεις, ο Θεός που ακολουθείς, τότε καλύτερα να μην αλληλεπιδράς μαζί Του με δουλοπρέπεια, κολακεία και όμορφα λόγια. Αντ’ αυτού, να είσαι ειλικρινής, να λες αυτό που σκέφτεσαι μέσα σου και να μιλάς αντικειμενικά. Να μη λες πράγματα με σκοπό να αποκρύψεις κάτι, ούτε να ξεστομίζεις ψέματα ή να συγκαλύπτεις την αλήθεια, ούτε να συμμετέχεις σε απάτες ή συνωμοσίες. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος αλληλεπίδρασης με τον Χριστό. Μπορείτε να πετύχετε κάτι τέτοιο; Ποιο από τα δύο είναι θετικό, το να είσαι ειλικρινής ή το να φέρεσαι με δουλοπρέπεια και να κολακεύεις; (Το να είσαι ειλικρινής.) Το να είσαι ειλικρινής είναι θετικό, ενώ το να φέρεσαι με δουλοπρέπεια και να κολακεύεις είναι αρνητικό. Αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να πετύχουν κάτι θετικό όπως το να είναι ειλικρινείς, αυτό υποδεικνύει ότι έχουν πρόβλημα μέσα τους, έχουν διεφθαρμένη διάθεση. Απαιτώ από σας κάτι υπερβολικό; Αν το θεωρείτε υπερβολικό, αν νομίζετε ότι δεν Μου αξίζει να Μου φέρεστε έτσι, ότι δεν αξίζω να αλληλεπιδράτε μαζί Μου με τόσο ειλικρινή τρόπο και τόσο ειλικρινή στάση, μήπως έχετε εσείς κάποια καλύτερη μέθοδο, κάποιον καλύτερο τρόπο; (Όχι.) Τότε, λοιπόν, κάντε πράξη αυτήν την προσέγγιση. Ας ολοκληρώσουμε εδώ τη συναναστροφή μας πάνω σ’ αυτό το σημείο.

Β. Εξονυχιστική εξέταση και ανάλυση, μαζί με περιέργεια

Στη συνέχεια, ερχόμαστε στο δεύτερο σημείο: εξονυχιστική εξέταση και ανάλυση, μαζί με περιέργεια. Είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς αυτό το σημείο; Οι κανονικοί άνθρωποι θα πρέπει να φέρονται σωστά απέναντι στις ενέργειες και στα λόγια του ενσαρκωμένου Θεού, καθώς και στην προσωπικότητα ή στη διάθεση που αποκαλύπτεται σε κάθε λέξη και πράξη Του, ή ακόμα και όσον αφορά τις προτιμήσεις Του. Όσοι ακολουθούν πραγματικά τον Θεό και επιδιώκουν την αλήθεια αντιμετωπίζουν αυτές τις εξωτερικές αποκαλύψεις του Χριστού ως την κανονική πλευρά της σάρκας Του. Όσον αφορά τα λόγια που λέει ο Χριστός, η στάση τους είναι ότι τα ακούνε και τα αντιλαμβάνονται ως αλήθεια· από αυτά τα λόγια κατανοούν τις προθέσεις του Θεού, κατανοούν τις αρχές άσκησης και βρίσκουν ένα μονοπάτι άσκησης για να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα. Οι αντίχριστοι, όμως, έχουν διαφορετική συμπεριφορά. Όταν παρατηρούν πώς μιλάει και ενεργεί ο Χριστός, μέσα τους δεν έχουν αποδοχή ή υποταγή, αλλά εξετάζουν εξονυχιστικά: «Από πού προέρχονται αυτά τα λόγια; Πώς εκφράζονται; Η μία πρόταση ακολουθεί την άλλη· είναι προσχεδιασμένα ή τα εμπνέει το άγιο πνεύμα; Τα μαθαίνει ή τα ετοιμάζει από πριν; Εγώ γιατί δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό; Κάποια απ’ τα λόγια αυτά ακούγονται πολύ συνηθισμένα, σαν μια απλή συζήτηση. Δεν φαίνεται να ταιριάζουν στον θεό· έτσι μιλάει πράγματι ο θεός, τόσο κανονικά, τόσο κοινότοπα; Δεν μπορώ να καταλάβω μέσω της εξονυχιστικής εξέτασης, ας παρατηρήσω, λοιπόν, τι κάνει στο παρασκήνιο. Διαβάζει εφημερίδες; Έχει διαβάσει κανένα διάσημο βιβλίο; Μελετάει γραμματική; Με τι είδους ανθρώπους αλληλεπιδρά συνήθως;» Δεν τηρούν στάση υποταγής ούτε στάση αποδοχής της αλήθειας· αντίθετα, εξετάζουν εξονυχιστικά τον Χριστό με τη στάση ενός ακαδημαϊκού που διεξάγει επιστημονική έρευνα ή μελετά ακαδημαϊκά αντικείμενα. Εξετάζουν εξονυχιστικά το περιεχόμενο των λόγων του Χριστού και τον τρόπο με τον οποίο μιλάει, τους ακροατές στους οποίους απευθύνεται, καθώς και τη στάση και τον σκοπό που έχει κάθε φορά που μιλάει. Κάθε φορά που μιλάει ή ενεργεί ο Χριστός, όλα όσα φτάνουν στ’ αυτιά τους, όλα όσα βλέπουν και όλα όσα ακούνε γίνονται αντικείμενο της εξονυχιστικής τους εξέτασης. Εξετάζουν εξονυχιστικά κάθε λέξη και πρόταση που λέει ο Χριστός, κάθε ενέργεια που κάνει, κάθε άτομο που χειρίζεται, τον τρόπο που φέρεται στους άλλους, την ομιλία και την όψη Του, το βλέμμα και τις εκφράσεις του προσώπου Του, ακόμα και τις συνήθειές Του και το καθημερινό Του πρόγραμμα, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρά με τους άλλους, και τη στάση που τηρεί απέναντί τους· όλα αυτά τα εξετάζουν εξονυχιστικά. Από αυτήν την εξονυχιστική εξέταση, οι αντίχριστοι συμπεραίνουν το εξής: Όπως κι αν κοιτάξω τον χριστό, φαίνεται να έχει κανονική ανθρώπινη φύση· είναι πολύ συνηθισμένος, χωρίς κανένα ιδιαίτερο γνώρισμα εκτός από την ικανότητά του να εκφράζει την αλήθεια. Μπορεί πράγματι να είναι ο ενσαρκωμένος θεός; Όσο εξονυχιστικά κι αν εξετάζουν, δεν βγάζουν ένα οριστικό συμπέρασμα· όσο εξονυχιστικά κι αν εξετάζουν, δεν μπορούν να βεβαιωθούν αν ο Χριστός είναι ο θεός που αναγνωρίζουν μέσα τους. Αυτοί εξετάζουν εξονυχιστικά τον Χριστό και δεν βιώνουν το έργο του Θεού —πώς είναι δυνατόν να γνωρίσουν τον Θεό;

Οι αντίχριστοι, ενώ εξετάζουν εξονυχιστικά τον Χριστό, δεν είναι σε θέση να δουν το μεγαλείο του Θεού, τη δικαιοσύνη Του, την παντοδυναμία και την εξουσία Του. Όσο εξονυχιστικά κι αν εξετάσουν, δεν θα βγάλουν το συμπέρασμα ότι ο Χριστός έχει την ουσία του Θεού· δεν είναι σε θέση να διακρίνουν και να κατανοήσουν κάτι τέτοιο. Κάποιοι λένε: «Εκεί που δεν μπορείς να διακρίνεις ούτε να κατανοήσεις, πρέπει να αναζητήσεις την αλήθεια». Σ’ αυτό, ένας αντίχριστος θα απαντούσε: «Δεν βλέπω εδώ καμία αλήθεια που πρέπει να αναζητήσω· μόνο ύποπτες λεπτομέρειες που αξίζει να τις εξετάσω εξονυχιστικά και σε βάθος». Μετά από εξονυχιστική εξέταση και ανάλυση, συμπεραίνει το εξής: Αυτός ο Χριστός λέει μόνο μερικά λόγια· πέραν αυτού, δεν έχει καμία διαφορά απ’ τους συνηθισμένους ανθρώπους. Δεν έχει ιδιαίτερα χαρίσματα, δεν έχει μοναδικές ικανότητες, δεν έχει καν υπερφυσικές δυνάμεις για να εκτελεί σημεία και τέρατα, όπως έκανε ο Ιησούς. Όσα λέει είναι λόγια ενός θνητού. Είναι πράγματι, λοιπόν, ο Χριστός; Για το πόρισμα χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση και εξονυχιστική εξέταση. Όπως κι αν κοιτάξει, δεν βλέπει στον Χριστό την ουσία του Θεού· όσο εξονυχιστικά κι αν εξετάσει, δεν συμπεραίνει ότι ο Χριστός έχει την ταυτότητα του Θεού. Στα μάτια ενός αντίχριστου, η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο θεός πρέπει να έχει ασυνήθιστες δυνάμεις, ιδιαίτερα χαρίσματα, την ικανότητα να κάνει θαύματα, καθώς και την ουσία και τη δυνατότητα να εκδηλώσει και να ασκήσει την εξουσία του θεού. Ο συνηθισμένος άνθρωπος που έχουν μπροστά τους, όμως, δεν έχει καμία απ’ αυτές τις ιδιότητες, ούτε έχει εξαιρετική ευφράδεια λόγου· ακόμα κι όταν περιγράφει πολλά πράγματα, χρησιμοποιεί καθημερινές εκφράσεις που δεν ταιριάζουν με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, δεν μιλάει καν σαν καθηγητής πανεπιστημίου. Όσο εξονυχιστικά κι αν εξετάσουν οι αντίχριστοι την ομιλία του Χριστού, όσο εξονυχιστικά κι αν εξετάσουν τις ενέργειές Του, τη στάση Του και το πώς κάνει τα πράγματα, δεν βλέπουν ότι ο Χριστός —αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος— έχει την ουσία του Θεού. Γι’ αυτό και, μέσα τους, ο πιο σημαντικός λόγος που αξίζει ν’ ακολουθήσουν αυτόν τον συνηθισμένο άνθρωπο είναι τα πολλά πράγματα, λόγια και φαινόμενα που δεν διακρίνουν ξεκάθαρα· αυτά αξίζουν την εξονυχιστική εξέταση και ανάλυσή τους και είναι το πιο σπουδαίο τους κίνητρο για ν’ ακολουθήσουν αυτόν τον άνθρωπο. Ποιο περιεχόμενο και ποια θέματα αξίζουν την εξονυχιστική εξέταση και ανάλυσή τους; Είναι αυτά τα λόγια που λέει ο Χριστός για τη ζωή-είσοδο· οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν μπορούν να πουν τέτοια πράγματα, στ’ αλήθεια δεν τα κατέχουν, και τέτοια λόγια όντως δεν τα έχει πει κανένα άλλο μέλος της ανθρωπότητας —είναι άγνωστης προέλευσης. Οι αντίχριστοι εξετάζουν εξονυχιστικά ξανά και ξανά, ποτέ όμως δεν φτάνουν σε κάποιο σχετικό συμπέρασμα. Για παράδειγμα, όταν μιλάω για το πώς είναι κάποιος, για το ποια είναι η ουσία και η διάθεσή του, οι συνηθισμένοι άνθρωποι αντιστοιχίζουν τα στοιχεία αυτά με το πραγματικό πρόσωπο και διασταυρώνουν το ζήτημα. Όταν οι αντίχριστοι ακούν αυτά τα λόγια, δεν υιοθετούν μια στάση αποδοχής για να αντιστοιχίσουν και να κατανοήσουν το ζήτημα, αλλά για να το αναλύσουν. Τι αναλύουν; «Πώς ξέρεις ποια είναι η κατάσταση αυτού του ανθρώπου; Πώς ξέρεις ότι έχει τέτοια διάθεση; Πώς τα ορίζεις αυτά; Δεν είχες και πολλή επαφή μαζί του, άρα πώς τον καταλαβαίνεις; Εμείς έχουμε επαφή μαζί του εδώ και τόσον καιρό, γιατί λοιπόν δεν τον διακρίνουμε ξεκάθαρα και δεν τον καταλαβαίνουμε; Πρέπει να τον παρατηρήσω· δεν μπορώ απλώς να εμπιστευτώ τα λόγια Σου. Όσα λες μπορεί να μην είναι ούτε ακριβή ούτε σωστά». Κατά τη διάρκεια των αλληλεπιδράσεων που έχουν κάποιοι άνθρωποι μαζί Μου, μπορεί να τους δώσω οδηγίες για μια ορισμένη δουλειά ή αντικείμενο. Αν ο τρόπος και η μέθοδος αυτών των οδηγιών ταιριάζουν με τις τεχνικές γνώσεις που έχουν κι αν τα βρουν όλα αυτά ικανοποιητικά, την εκτελούν απρόθυμα. Αν, όμως, δεν τα βρουν ικανοποιητικά, αντιστέκονται μέσα τους και αναλογίζονται: «Γιατί το κάνεις μ’ αυτόν τον τρόπο; Κάτι τέτοιο δεν είναι αντίθετο με τις μεθόδους του κλάδου; Γιατί να σε ακούσω; Αν όσα λες είναι λάθος, δεν γίνεται να σε ακούσω· πρέπει να το κάνω με τον δικό μου τρόπο. Αν έχεις δίκιο, πρέπει να κατανοήσω γιατί έχεις δίκιο, πώς έφτασες να το μάθεις αυτό. Σπούδασες το αντικείμενο; Αν δεν σπούδασες, πώς γίνεται να το γνωρίζεις; Αν δεν το σπούδασες, δεν είναι λογικό να το κατανοείς· αν όντως το κατανοείς, κάτι τέτοιο δεν είναι κανονικό. Πώς το κατανοείς; Σου το είπε κάποιος ή το έμαθες κρυφά μόνος σου;» Μέσα τους, αναλύουν και εξετάζουν εξονυχιστικά. Κάθε πρόταση που λέω, κάθε ζήτημα που χειρίζομαι πρέπει να περάσει από το φίλτρο των αντίχριστων, να το υποβάλουν σε έλεγχο. Μόνο αν περάσει τον έλεγχό τους, το αποδέχονται· αν δεν περάσει, τότε ασκούν κριτική, κρίνουν και αντιστέκονται.

Η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός είναι το μεγαλύτερο μυστήριο για όλους τους ανθρώπους. Κανείς δεν μπορεί να συλλάβει τι συμβαίνει πραγματικά ως προς αυτό, ούτε μπορεί να κατανοήσει κανείς πώς η ουσία του Θεού υλοποιείται σ’ αυτήν τη σάρκα· πώς ο Θεός έγινε άνθρωπος, πώς αυτός ο άνθρωπος εκφράζει τα λόγια από το στόμα του Θεού και εκτελεί το έργο Του, και πώς ακριβώς το Πνεύμα του Θεού καθοδηγεί και κατευθύνει αυτόν τον άνθρωπο. Σ’ όλο αυτό το έργο, οι άνθρωποι ούτε είδαν μεγαλοπρεπή οράματα ούτε παρατήρησαν σημαντικές κινήσεις απ’ αυτήν τη σάρκα· δεν φαίνεται να συμβαίνει τίποτα το ιδιαίτερο, όλα μοιάζουν κανονικά. Χωρίς να το καταλάβει κανείς, ο Θεός έφερε στην Ανατολή τη δόξα που βρισκόταν στο Ισραήλ. Έτσι, μέσα από τα λόγια και τα έργα αυτού του ανθρώπου, άρχισε μια νέα εποχή και τελείωσε η παλιά, χωρίς κανείς να συνειδητοποιεί πώς συνέβη αυτό. Όσοι, όμως, πιστεύουν στ’ αλήθεια στον Θεό, όσοι είναι απλοί και ανοιχτόκαρδοι και έχουν ανθρώπινη φύση και λογική δεν εξετάζουν εξονυχιστικά αυτά τα ζητήματα. Τι κάνουν αντί να εξετάζουν εξονυχιστικά; Κάθονται και περιμένουν παθητικά; Όχι. Βλέπουν πως αυτά τα λόγια είναι η αλήθεια, πιστεύουν πως όλα αυτά τα λόγια πηγάζουν από τον Θεό, κι έτσι αναγνωρίζουν ως γεγονός ότι αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος είναι ο Χριστός, και Τον αποδέχονται ως Κύριο και Θεό τους χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τίποτα άλλο. Οι αντίχριστοι, από την άλλη, δεν βλέπουν πως όλα αυτά τα λόγια και όλο αυτό το έργο προέρχονται από τον Θεό, ότι όλα αυτά τα λόγια και το έργο πηγάζουν από τον Θεό, και γι’ αυτό δεν αποδέχονται αυτόν τον συνηθισμένο άνθρωπο ως Κύριο και Θεό τους. Αντίθετα, εντείνουν την εξονυχιστική εξέτασή τους και αντιστέκονται μέσα τους. Σε τι αντιστέκονται; «Όσο κι αν μιλάς, όσο σπουδαίο κι αν είναι το έργο που κάνεις και όποια κι αν είναι η προέλευσή σου, αφού είσαι συνηθισμένος άνθρωπος, αφού ο τρόπος που μιλάς δεν συνάδει με τις αντιλήψεις μου, αφού η εμφάνισή σου δεν είναι αρκετά μεγαλοπρεπής ώστε να κερδίσει την προσοχή ή τον σεβασμό μου, θα συνεχίσω να σε εξετάζω εξονυχιστικά και να σε αναλύω. Είσαι το αντικείμενο της εξονυχιστικής μου εξέτασης· δεν μπορώ να σε αποδεχθώ ως κύριο και θεό μου». Οι αντίχριστοι, κατά τη διάρκεια της εξονυχιστικής εξέτασης και ανάλυσής τους, όχι μόνο δεν καταφέρνουν να απαλλαγούν από τις αντιλήψεις τους, την επαναστατικότητά τους και τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, αλλά επιπλέον οι αντιλήψεις τους μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα και γίνονται όλο και πιο σοβαρές. Λόγου χάρη, όταν αποκαλύπτεται ότι ένας επικεφαλής της εκκλησίας είναι αντίχριστος και προκαλεί αναστατώσεις και καταστροφές στην αντίστοιχη εκκλησία, η πρώτη αντίδραση των αντίχριστων όταν συμβεί κάτι τέτοιο είναι να ρωτήσουν: «Ο χριστός το ξέρει αυτό; Ποιος διόρισε αυτόν τον επικεφαλής της εκκλησίας; Πώς αντέδρασε σ’ αυτό ο χριστός; Πώς χειρίζεται το θέμα; Γνωρίζει ο χριστός αυτόν τον άνθρωπο; Είχε πει στο παρελθόν ότι αυτός ο άνθρωπος είναι αντίχριστος; Είχε προφητεύσει αυτό το συμβάν; Τώρα που προέκυψε ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα σ’ αυτήν την εκκλησία, το έμαθε πρώτος ο χριστός;» Εγώ λέω ότι δεν το ήξερα, ότι κι Εγώ τώρα το έμαθα. «Κάτι δεν πάει καλά εδώ —αφού είσαι ο θεός, είσαι ο χριστός· γιατί δεν το ήξερες; Θα έπρεπε να το ξέρεις». Ακριβώς επειδή είμαι ο Χριστός, ένας συνηθισμένος άνθρωπος, δεν είναι υποχρεωτικό να το ξέρω. Η εκκλησία έχει τα διοικητικά διατάγματα και τις αρχές της για να χειρίζεται τους ανθρώπους. Όταν εμφανίζονται αντίχριστοι, αποπέμπονται και αποβάλλονται σύμφωνα με τις αρχές της εκκλησίας. Αυτό δείχνει πως ο Θεός έχει εξουσία, πως η αλήθεια έχει εξουσία. Δεν χρειάζεται να ξέρω τα πάντα. Αν η εκκλησία δεν καταφέρει να χειριστεί τα ζητήματα σύμφωνα με τα διοικητικά διατάγματα και τις αρχές της για τη διαχείριση των ανθρώπων, τότε θα επέμβω. Αν, ωστόσο, οι αδελφοί και οι αδελφές κατανοούν τις αρχές που ισχύουν στον οίκο του Θεού για την αποπομπή και την αποβολή των ανθρώπων, δεν χρειάζεται να εμπλακώ. Εκεί που έχει εξουσία η αλήθεια, Εγώ δεν χρειάζεται να επεμβαίνω. Δεν είναι απολύτως κανονικό αυτό; (Ναι.) Οι αντίχριστοι, όμως, δημιουργούν προβλήματα και αναπτύσσουν αντιλήψεις πάνω σ’ αυτό το ζήτημα· φτάνουν ακόμα και στο σημείο να χρησιμοποιήσουν αυτές τις αντιλήψεις για να απαρνηθούν τον Χριστό και να καταδικάσουν το γεγονός ότι ο Χριστός έχει την ουσία του Θεού. Τέτοια ακριβώς κάνουν οι αντίχριστοι. Απλά και μόνο επειδή κάτι δεν ταιριάζει στις αντιλήψεις, τις φαντασιοκοπίες ή τις προσδοκίες τους, απαρνούνται την ουσία του Χριστού. Η εξονυχιστική εξέταση που κάνουν σε κάθε πτυχή του Χριστού τούς οδηγεί στο εξής συμπέρασμα: Δεν βλέπουν στον Χριστό την ουσία του Θεού· έτσι, δεν μπορούν να δουν ότι αυτός ο άνθρωπος έχει την ουσία και την ταυτότητα του Θεού. Κάτι τέτοιο οδηγεί σε μια κατάσταση όπου, όταν δεν συμβαίνει τίποτα, όλα είναι εντάξει, μόλις όμως συμβεί κάτι, πρώτοι οι αντίχριστοι πετάγονται, αρνούνται την ταυτότητα του Χριστού και Τον καταδικάζουν. Σε τι ακριβώς, λοιπόν, αποσκοπεί η εξονυχιστική εξέταση που κάνουν οι αντίχριστοι; Η εξονυχιστική εξέταση και ανάλυσή τους δεν έχει ως σκοπό να κατανοήσουν καλύτερα την αλήθεια, αλλά να βρουν αποδείξεις και να πάρουν το πλεονέκτημα, να αρνηθούν το γεγονός ότι ο Θεός ενσαρκώθηκε με σάρκα και οστά, να αρνηθούν το γεγονός ότι η σάρκα στην οποία ενσαρκώθηκε ο Θεός είναι ο Χριστός, άρα ο Θεός. Αυτό είναι το κίνητρο και ο στόχος πίσω από την εξονυχιστική εξέταση και ανάλυση του Χριστού που κάνουν οι αντίχριστοι.

Οι αντίχριστοι, ενώ ακολουθούν τον Χριστό και κάνουν τους ακόλουθους, τηρούν μια στάση εξονυχιστικής εξέτασης και ανάλυσης, και τελικά δεν καταφέρνουν να κατανοήσουν την αλήθεια ούτε να επιβεβαιώσουν το γεγονός ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος, ο Θεός. Γιατί, όμως, και πάλι ακολουθούν τόσο διστακτικά, τόσο απρόθυμα, και κατοικούν μέσα στον οίκο του Θεού; Ένα θέμα που έχουμε συζητήσει στο παρελθόν είναι ότι τρέφουν την πρόθεση να λάβουν ευλογίες· είναι φιλόδοξοι. Ένα άλλο θέμα είναι ότι οι αντίχριστοι έχουν μια περιέργεια που δεν έχουν οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Τι είδους περιέργεια; Τους γοητεύουν τα παράξενα και ασυνήθιστα φαινόμενα. Οι αντίχριστοι έχουν έντονη περιέργεια για όλα τα παράξενα και ασυνήθιστα φαινόμενα, για όλα τα γεγονότα που υπερβαίνουν τους νόμους της φύσης στον κόσμο. Έχουν μια επιθυμία να εμβαθύνουν σε πολλά πράγματα και να τα εξιχνιάσουν. Ποια είναι η ουσία αυτής της διερεύνησης; Είναι σκέτη αλαζονεία το να θέλουν να κατανοήσουν τα πάντα, να μάθουν την αλήθεια πίσω από τα πάντα, ώστε να μη φανούν ανίκανοι. Όποιο κι αν είναι το ζήτημα, θέλουν να το μαθαίνουν πρώτοι, να είναι οι καλύτερα ενημερωμένοι και οι πιο άριστοι γνώστες των λεπτομερειών του ζητήματος —θέλουν να γίνουν οι καλύτεροι από κάθε άποψη. Έτσι, δεν τους ξεφεύγει ούτε παρακάμπτουν το ζήτημα της ενσάρκωσης του Θεού με σάρκα και οστά. Λένε: «Η ενσάρκωση του θεού είναι το μεγαλύτερο μυστήριο στον ανθρώπινο κόσμο. Τι ακριβώς συμβαίνει μ’ αυτό το σπουδαίο μυστήριο, μ’ αυτό το πλέον υπέροχο πράγμα; Αφού ξεπερνά τις συνηθισμένες προσδοκίες και αφού αυτή η σάρκα είναι διαφορετική από αυτήν των συνηθισμένων ανθρώπων, πού βρίσκεται η διαφορά; Πρέπει να το δω και να το κατανοήσω ο ίδιος». Τι εννοούν όταν λένε «να το δω και να το κατανοήσω ο ίδιος»; Εννοούν: «Ταξίδεψα σε διάφορες χώρες του κόσμου, επισκέφτηκα διάσημα βουνά και ιστορικά μνημεία, και συνομίλησα με διάσημα και σοφά άτομα· όλα τους είναι απλώς συνηθισμένοι άνθρωποι. Ο μόνος που δεν συνάντησα και δεν έμαθα από εκείνον είναι αυτός ο χριστός. Ποια ακριβώς είναι η ουσία αυτού του χριστού; Πρέπει να τη δω και να την κατανοήσω ο ίδιος». Τι ακριβώς θέλει να δει και να κατανοήσει; «Άκουσα ότι ο θεός μπορεί να κάνει σημεία και τέρατα. Λένε ότι ο Ιησούς είναι ο κύριος, ο χριστός· τι σημεία και τέρατα έκανε για να ικανοποιήσει την περιέργεια του κόσμου; Θυμάμαι ένα περιστατικό· μια συκιά μαράζωσε αφού την καταράστηκε ο κύριος Ιησούς. Μπορεί να κάνει το ίδιο αυτός ο χριστός; Πρέπει να το δω και να το κατανοήσω και, αν μου δοθεί η ευκαιρία, να τον υποβάλω σε δοκιμασία και να δω αν μπορεί να εκτελέσει τέτοιες πράξεις. Λένε ότι ο ενσαρκωμένος θεός έχει την εξουσία του θεού· μπορεί να κάνει τους παράλυτους να περπατήσουν, τους τυφλούς να δουν, τους κουφούς να ακούσουν και τους άρρωστους να θεραπευτούν. Αυτά τα συμβάντα είναι θαυμαστά και πρωτοφανή· στον κόσμο των ανθρώπων, θεωρούνται εξαιρετικές ικανότητες τις οποίες δεν έχουν οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το δω με τα μάτια μου». Υπάρχει, επιπλέον, κι ένα άλλο, πιο σημαντικό ζήτημα που απασχολεί το μυαλό τους. Λένε: «Τι ακριβώς συμβαίνει με τις περασμένες και τις τωρινές ζωές και με τον κύκλο της μετενσάρκωσης σ’ αυτόν τον κόσμο των ανθρώπων; Οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν μπορούν να το εξηγήσουν ξεκάθαρα αυτό. Αφού ο θεός ενσαρκώθηκε και ο θεός εξουσιάζει τα πάντα, μήπως ο χριστός το ξέρει; Όταν βρω την ευκαιρία, πρέπει να του κάνω ερωτήσεις πάνω σ’ αυτό το ζήτημα· θα τον βάλω να εξετάσει την εμφάνισή μου και να δει αν έχω καλή μοίρα, τι ήμουν στην προηγούμενη ζωή μου, αν ήμουν άνθρωπος ή ζώο. Αν τα ξέρει όλα αυτά, θα εντυπωσιαστώ· κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι είναι ξεχωριστός, πάνω από τους συνηθισμένους ανθρώπους, και πιθανόν ο χριστός. Λένε, επίσης, ότι υπάρχει ο θρόνος και η κατοικία του θεού στους ουρανούς, άρα μήπως αυτός ο ενσαρκωμένος θεός ξέρει πού είναι η κατοικία του θεού και η βασιλεία των ουρανών; Λένε ότι στη βασιλεία των ουρανών οι δρόμοι είναι στρωμένοι με χρυσό, λαμπροί και απαστράπτοντες· αν αυτός ο ενσαρκωμένος θεός μπορούσε να μας ξεναγήσει εκεί, θα άξιζε η ζωή μας ολόκληρη και δεν θα πήγαινε χαμένη η πίστη μας. Έτσι δεν είναι; Επίσης, δεν θα χρειαζόταν να καλλιεργούμε τη γη· όταν θα πεινούσαμε, ο χριστός θα έκανε απλώς τις πέτρες ψωμί με μία του πρόταση. Με πέντε καρβέλια και δύο ψάρια, τάισε πέντε χιλιάδες ανθρώπους· δεν θα ήταν μεγάλο πλεονέκτημα αυτό για μας; Και τι γίνεται όταν μιλάει ο χριστός; Λένε ότι δίνει το «ζων ύδωρ», πού είναι όμως αυτό το «ζων ύδωρ»; Πώς παρέχεται, πώς ρέει; Όλα αυτά τα ζητήματα είναι εντελώς πρωτοφανή και αξίζει να διερευνηθούν. Αν μπορούσα να δω με τα μάτια μου μόνο ένα από αυτά, τότε θα ήμουν πια ένας άνθρωπος με διορατικότητα σ’ αυτήν τη ζωή· δεν θα ήμουν απλώς ένας συνηθισμένος άνθρωπος». Δεν πέφτουν έτσι θύματα της περιέργειάς τους; (Ναι.)

Κάποιοι άνθρωποι φτάνουν να πιστέψουν στον Θεό, να αποδεχθούν τον Χριστό και να Τον ακολουθήσουν όχι για να αποκτήσουν την αλήθεια, αλλά γιατί έχουν άλλα πράγματα στον νου τους. Κάποιοι άνθρωποι, μόλις Με συναντήσουν, Με ρωτάνε: «Τι σημαίνουν οι επτά φιάλες και οι επτά πληγές της Αποκάλυψης; Τι συμβολίζει το άσπρο άλογο; Έχει έρθει η συμφορά που θα κρατήσει τριάμιση έτη;» Τους απαντώ: «Τι είναι αυτά που ρωτάς; Τι είναι η Αποκάλυψη;» Απαντούν απότομα: «Δεν ξέρεις ούτε την Αποκάλυψη; Λένε πως είσαι ο θεός, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος!» Άλλοι ρωτάνε: «Κατά τη διάδοση του ευαγγελίου, συναντάμε ανθρώπους που ρωτάνε για μυστικιστικά θέματα. Τι πρέπει να κάνουμε σ’ αυτήν την περίπτωση;» Πριν καν τελειώσουν τη φράση τους, λέω: «Όποιος ρωτάει συνεχώς για τα μυστήρια αντί να αναζητά την αλήθεια δεν είναι κάποιος που αποδέχεται την αλήθεια και δεν θα μπορέσει να σωθεί στο μέλλον. Όσοι αναζητούν συνέχεια μυστήρια δεν είναι καλοί· μη διαδίδετε το ευαγγέλιο σε τέτοιους ανθρώπους». Γιατί το λέω αυτό; Ποιος κάνει αυτές τις ερωτήσεις, στο κάτω κάτω; Δεν είναι κάποιος άλλος, παρά αυτοί οι ίδιοι. Θέλουν να κάνουν αυτές τις ερωτήσεις και να μάθουν τις απαντήσεις, και νομίζουν ότι δεν ξέρω ποιος ρωτάει, λες και δεν μπορώ να τους διακρίνω! Μόλις το πω αυτό, το ακούνε και σκέφτονται: «Ο θεός είπε ότι δεν είμαι καλός, οπότε ας μην ξαναρωτήσω». Πώς σας φαίνεται η προσέγγισή Μου; Δεν τους έκλεισε το στόμα αποτελεσματικά; Αν τους είχα απαντήσει, δεν θα είχα πέσει ακριβώς μέσα στην παγίδα τους; Αν τους έδινα θάρρος, δεν θα μαζεύονταν με τίποτα και δεν θα σταματούσαν να κάνουν ερωτήσεις. Έχω καμία υποχρέωση να τους εξηγήσω αυτά τα πράγματα; Και τι θα έκανες καν μ’ αυτές τις γνώσεις; Ακόμα κι αν ξέρω, δεν πρόκειται να σου πω. Γιατί να σου πω; Είναι δουλειά Μου να ερμηνεύω τις γραφές; Έχεις έρθει εδώ για να σπουδάσεις θεολογία; Έρχεσαι για να Με εξετάσεις εξονυχιστικά, κι Εγώ θα πρέπει να ανοίξω την καρδιά Μου και να δεχτώ την εξονυχιστική σου εξέταση; Είναι σωστό αυτό; Έρχεσαι να Με υποβάλεις σε δοκιμασία, κι Εγώ πρέπει να σου το επιτρέψω; Είναι σωστό αυτό; Δεν έχεις έρθει εδώ για να αποδεχθείς την αλήθεια· έρχεσαι και κάνεις ερωτήσεις με εχθρική στάση, στάση αμφιβολίας και ανάκρισης. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να σου δώσω απαντήσεις. Κάποιοι λένε: «Δεν είναι απαραίτητο να απαντήσεις σε καμία ερώτηση;» Εξαρτάται από το θέμα. Αν αφορά την αλήθεια και το έργο της εκκλησίας, θα πρέπει και πάλι να λάβω υπόψη την κατάσταση. Αν σου έχω ήδη απαντήσει και συνεχίζεις να προσποιείσαι ότι δεν ξέρεις και ότι ρωτάς ταπεινά, τότε δεν θα σου απαντήσω. Θα σε κλαδέψω και, μετά από αυτό, θα καταλάβεις. Από την άποψη του πώς οι αντίχριστοι εξετάζουν εξονυχιστικά και αναλύουν τον Χριστό, καθώς και της περιέργειάς τους σχετικά με την ουσία του Χριστού και του Θεού, τι ακριβώς εξετάζουν εξονυχιστικά οι αντίχριστοι; Εξετάζουν εξονυχιστικά την αλήθεια. Αντιμετωπίζουν όλα όσα κάνει ο Θεός ως αντικείμενο της εξονυχιστικής εξέτασης και ανάλυσής τους, για να περάσουν έτσι τον χρόνο τους. Ακολουθούν τον Θεό σαν να ήταν ακαδημαϊκοί και να μελετούσαν έναν ορισμένο κλάδο ή ένα ορισμένο γνωστικό αντικείμενο, ακριβώς όπως οι δύσπιστοι που πάνε σε μια θεολογική σχολή. Μπορούν άνθρωποι σαν κι αυτούς να λάβουν τη διαφώτιση του Θεού; Μπορούν να λάβουν το φως; Μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια; (Όχι.)

Στην εκκλησία, υπάρχουν εργασίες που δεν έχετε συναντήσει ξανά, και κάποιες από αυτές περιλαμβάνουν επαγγελματικό έργο. Όταν καθοδηγώ ένα τέτοιο έργο, κάποιοι άνθρωποι ακούνε ειλικρινά και ταπεινά, συλλαμβάνοντας τις αρχές που πρέπει να τηρούνται κατά την εκτέλεση αυτών των καθηκόντων, καθώς και την αλήθεια-πραγματικότητα που πρέπει να γίνεται πράξη και στην οποία πρέπει να εισέλθουν. Κάποιοι, ωστόσο, σπάνε το κεφάλι τους και τα εξετάζουν εξονυχιστικά μέσα τους· σκέφτονται: «Δεν έχεις σπουδάσει αυτά τα αντικείμενα. Εξάλλου, μπορείς πράγματι να μάθεις τόσο πολλά αντικείμενα; Ποιος μπορεί να κατανοήσει και να μάθει τα πάντα; Πού βασίζεσαι για να μας καθοδηγήσεις; Γιατί θα πρέπει να σε ακούσουμε; Κάποιες φορές, όσα λες όταν μας καθοδηγείς είναι πράγματι λογικά, αλλά πώς τα γνωρίζεις όλα αυτά; Αν δεν σπουδάσω κάτι, δεν θα το μάθω. Πρέπει να αναλογιστώ, να πασχίσω να μάθω περισσότερα, να δω περισσότερα, ν’ ακούσω περισσότερα και να προσπαθήσω να φτάσω σ’ ένα σημείο όπου δεν θα χρειάζομαι την καθοδήγησή σου και θα μπορώ να ενεργήσω μόνος μου. Φαίνεται ότι εσύ μαθαίνεις πάνω στη δουλειά, τελειοποιώντας τη γνώση λίγο λίγο». Κοιτάζουν μόνο την εξωτερική εμφάνιση και δεν βλέπουν ότι, κατά μία έννοια, ό,τι κι αν λέει ή κάνει αυτός ο άνθρωπος, υπάρχουν αρχές· σε όποιο έργο κι αν υπάρχει καθοδήγηση, αυτό γίνεται σύμφωνα με τις αρχές, κι αυτές οι αρχές σχετίζονται με τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων και τα επιθυμητά αποτελέσματα του πραγματικού έργου. Κατά μία άλλη και πιο σημαντική έννοια, αυτός ο άνθρωπος δεν έχει μάθει τίποτα· οι γνώσεις, η μάθηση, η διορατικότητα και η εμπειρία Του δεν είναι αξιοσημείωτα. Υπάρχει, όμως, ένα πράγμα που δεν πρέπει να ξεχνούν οι άνθρωποι: Ανεξάρτητα από το αν έχει ή δεν έχει πλούσιες ή αξιοσημείωτες γνώσεις, διορατικότητα, εμπειρία και εξειδίκευση, η πηγή που ευθύνεται για την εκτέλεση του τωρινού έργου δεν είναι αυτή η εξωτερική σάρκα, αλλά η ουσία αυτής της σάρκας —δηλαδή ο Θεός ο ίδιος. Γι’ αυτό, αν κρίνεις με βάση την εμφάνιση αυτής της σάρκας —το ύψος και την όψη, τον τόνο, τον επιτονισμό και τον τρόπο ομιλίας— δεν θα μπορέσεις να εξηγήσεις ούτε να συλλάβεις το γιατί μπορεί να αναλάβει αυτές τις εργασίες και να τις εκτελέσει επάξια· δεν θα μπορέσεις να το διακρίνεις ξεκάθαρα αυτό. Το ότι δεν μπορείς να το διακρίνεις ξεκάθαρα σημαίνει ότι το ζήτημα δεν μπορεί να λυθεί; Όχι, μπορεί να λυθεί. Δεν χρειάζεται να το διακρίνεις ξεκάθαρα· χρειάζεται απλώς να γνωρίζεις, να θυμάσαι και να αναγνωρίζεις μόνο ένα πράγμα: Ο Χριστός είναι η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός. Οι αρχές, η θέση και η στάση που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι απέναντι στον Χριστό δεν είναι ούτε να εξετάζουν εξονυχιστικά, ούτε να αναλύουν, ούτε να ικανοποιούν την περιέργειά τους, παρά να αναγνωρίζουν, να αποδέχονται, να ακούνε και να υποτάσσονται. Αν εξετάζεις εξονυχιστικά και αναλύεις, αυτό θα σου επιτρέψει, στο τέλος, να δεις την ουσία του Θεού; Όχι. Ο Θεός δεν επιτρέπει σε κανέναν να Τον αναλύσει ούτε να Τον εξετάσει εξονυχιστικά· όσο περισσότερο εξετάζεις εξονυχιστικά και αναλύεις, τόσο περισσότερο θα σου κρύβεται ο Θεός. Τι νιώθουν οι άνθρωποι όταν ο Θεός κρύβεται; Η έννοια του Θεού μέσα τους γίνεται ασαφής, η έννοια της αλήθειας τούς γίνεται ασαφής, και οτιδήποτε αφορά το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσουν γίνεται θολό. Είναι σαν ένας τοίχος να εμποδίζει το οπτικό σου πεδίο· δεν μπορείς να δεις τι υπάρχει μπροστά, είναι όλα θαμπά. Πού είναι ο Θεός; Ποιος είναι ο Θεός; Υπάρχει στ’ αλήθεια Θεός; Αυτές οι ερωτήσεις μοιάζουν με μαύρο τοίχο που υψώνεται μπροστά σου, και είναι ο Θεός που σου κρύβει το πρόσωπό Του, φροντίζοντας να μην Τον βλέπεις. Όλα αυτά τα οράματα γίνονται ασαφή για σένα, χάνονται, και μέσα σου γεμίζεις σκοτάδι. Όταν σκοτεινιάζεις μέσα σου, έχεις και πάλι μονοπάτι μπροστά σου; Ξέρεις και πάλι τι πρέπει να κάνεις; Όχι, δεν ξέρεις. Όσο σαφής κι αν ήταν η αρχική σου κατεύθυνση κι οι αρχικοί σου στόχοι, όλα αυτά γίνονται ασαφή και σκοτεινά όταν εξετάζεις εξονυχιστικά και αναλύεις τον Θεό. Όταν οι άνθρωποι πέσουν σε μια τέτοια περίπτωση, σε μια τέτοια κατάσταση, τότε βρίσκονται σε κίνδυνο· αυτά συμβαίνουν σε όσους επικεντρώνονται στην εξονυχιστική εξέταση του Θεού. Οι αντίχριστοι βρίσκονται συνεχώς σε αυτές τις συνθήκες, με πίσσα σκοτάδι μπροστά τους· δεν μπορούν να διακρίνουν τι είναι τα θετικά πράγματα, τι είναι η αλήθεια. Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, δεν μπορούν να βεβαιωθούν ότι είναι πράγματι ο Θεός, ότι είναι ο Θεός ο ίδιος· όπως κι αν κοιτάξουν, βλέπουν μόνο την ενσάρκωση ως άνθρωπο, επειδή συνεχώς εξετάζουν εξονυχιστικά και αναλύουν, οπότε ο Θεός συνεχίζει να τους τυφλώνει. Τους βλέπεις με τα μάτια τους ορθάνοιχτα, λαμπερά και μεγάλα, όμως παραμένουν τυφλοί. Όταν ο Θεός κρύβει το πρόσωπό Του από τους ανθρώπους, είναι λες κι η καρδιά τους έχει σκληρύνει κι έχει βυθιστεί στο απόλυτο σκοτάδι. Βλέπουν μόνο τα επιφανειακά φαινόμενα, αδυνατούν να συλλάβουν το μονοπάτι που υπάρχει μέσα τους και δεν καταφέρνουν να κατανοήσουν την αλήθεια που κρύβεται από κάτω· ακόμα περισσότερο αδυνατούν να δουν την ουσία ή τη διάθεση του Θεού.

Το να υποβάλλει κανείς την εμφάνιση και το έργο του Θεού σε ανάλυση και εξονυχιστική εξέταση δεν πρόκειται να έχει κανένα αποτέλεσμα. Έχει ζωτική σημασία να μην πέσει κανείς σε μια κατάσταση ανάλυσης και εξονυχιστικής εξέτασης· αυτό είναι μονοπάτι αρνητικότητας. Ποιο είναι, λοιπόν, το θετικό μονοπάτι; Είναι να αποδεχθείς και να υποταχθείς άνευ όρων μόλις πιστέψεις ακράδαντα πως αυτό είναι το έργο του Θεού, πως αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος είναι η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός και έχει την ουσία του Θεού. Οι άνθρωποι θεωρούν ότι αυτή η σάρκα έχει πολλές δυσάρεστες πτυχές, πολλές πτυχές που πηγαίνουν ενάντια στις ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες· αυτό είναι πρόβλημα των ανθρώπων. Ο Θεός λειτουργεί μ’ αυτόν τον τρόπο, και αυτό που πρέπει ν’ αλλάξει είναι οι αντιλήψεις των ανθρώπων, οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους και η στάση τους απέναντι στον Θεό, όχι η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός. Οι άνθρωποι πρέπει εδώ να αναζητήσουν την αλήθεια, να αναζητήσουν τις προθέσεις του Θεού και να λάβουν τη σωστή οπτική και θέση, αντί να Τον αναγνωρίζουν ως Θεό και παρ’ όλα αυτά να επιμένουν να Τον εξετάζουν εξονυχιστικά ή να αναλύουν και να συζητούν όσα κάνει κι όσα λέει. Αυτό θα ήταν σοβαρό πρόβλημα. Όταν η θέση σου και η οπτική γωνία από την οποία αποδέχεσαι την αλήθεια είναι λανθασμένη, αλλάζει η έκβαση του πώς βλέπεις τα πάντα, επηρεάζοντας το μονοπάτι και την κατεύθυνση της επιδίωξής σου. Σε οτιδήποτε κάνει ή λέει ο Θεός, το αν ταιριάζει ή δεν ταιριάζει με τις ανθρώπινες αντιλήψεις δεν είναι παρά ένα προσωρινό πρόβλημα. Η συμβολή και η αξία όλων όσα κάνει ο Θεός για την ανθρωπότητα, η αξία που φέρνει στην ανθρώπινη ζωή, όλα αυτά είναι αιώνια. Δεν μπορεί να τα αλλάξει κανένας άνθρωπος, κανένας ακαδημαϊκός κλάδος, κανένα επιχείρημα ή θεωρία, καμία τάση. Αυτή είναι η αξία της αλήθειας. Μπορεί επί του παρόντος τα λόγια και οι ενέργειες αυτού του συνηθισμένου ανθρώπου να μην ικανοποιούν την περιέργεια ή τη ματαιοδοξία σου, ούτε και να σε πείθουν πλήρως ή να σε κερδίζουν μέσα σου και σε επίπεδο λόγου· η συμβολή, όμως, που έχουν όλα τα λόγια που λέει σήμερα κι όλο το έργο που κάνει αυτήν την εποχή και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, σε όλη την εποχή και στο συνολικό σχέδιο διαχείρισης του Θεού, όλα αυτά είναι απαράλλαχτα για την αιωνιότητα, και αυτό είναι γεγονός. Γι’ αυτό, μια μέρα θα συνειδητοποιήσεις το εξής: «Είκοσι ή τριάντα χρόνια πριν, εξέτασα εξονυχιστικά, παρερμήνευσα, αντιστάθηκα, έφτασα ακόμα και στο σημείο να κρίνω και να καταδικάσω μια ορισμένη δήλωση που έκανε αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος. Είκοσι ή τριάντα χρόνια μετά, όταν ξαναθυμάμαι αυτήν τη δήλωση, νιώθω μέσα μου πως είμαι υπόχρεος και αποδοκιμάζω τον εαυτό μου». Οι διεφθαρμένοι άνθρωποι είναι ταπεινοί και ασήμαντοι ενώπιον του Θεού, μένουν για πάντα νήπια, ανάξια λόγου. Όσο έργο κι αν κάνει κανείς, σε σύγκριση με τη συμβολή που έχει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα κάθε λέξη που λέει ο Θεός σε οποιαδήποτε περίοδο και σε οποιοδήποτε πλαίσιο, η διαφορά μεταξύ τους είναι σαν τη διαφορά μεταξύ ουρανού και γης! Πρέπει, λοιπόν, να καταλάβεις ότι ο Θεός δεν είναι αντικείμενο εξονυχιστικής εξέτασης, ανάλυσης και αμφισβήτησης από τους ανθρώπους. Το έργο του Θεού και η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός δεν είναι εδώ για να ικανοποιήσουν την περιέργεια των ανθρώπων. Εκείνος δεν κάνει όλο αυτό το έργο για να περάσει τον καιρό Του ή για να σκοτώσει την ώρα Του· η πρόθεσή Του είναι να σώσει τον λαό μιας εποχής, να σώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, και τα αποτελέσματα του έργου που σκοπεύει να πραγματοποιήσει πρόκειται να κρατήσουν για πάντα. Οι αντίχριστοι φέρονται στον Χριστό σαν να ήταν συνηθισμένος άνθρωπος τον οποίο μπορούν να εξετάσουν εξονυχιστικά, να αναλύσουν, και θέλουν να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους. Ποια είναι η φύση αυτής της πράξης; Μπορεί να γίνει κατανοητή ή να συγχωρεθεί; Είναι για πάντα αμαρτωλοί, καταραμένοι και ασυγχώρητοι στον αιώνα τον άπαντα! Αν ένας άνθρωπος έχει ανθρώπινη φύση, κατανοεί την αλήθεια και έχει την αλήθεια-πραγματικότητα, είναι πολύ αποκρουστικό ακόμα και να τον εξετάζει κανείς εξονυχιστικά. Για ποιον περνούν τον Χριστό όσοι Του φέρονται σαν να ήταν συνηθισμένος άνθρωπος και Τον εξετάζουν εξονυχιστικά μέσα τους, αντιμετωπίζουν όλα όσα κάνει με εχθρότητα και συκοφαντίες, και επιζητούν μόνο να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους σχετικά με τα λόγια που λέει; Ακόμα και κάποιοι άνθρωποι μόλις Με δουν, λένε: «Κάνε λίγη ακόμα συναναστροφή πάνω στην αλήθεια, κάνε κι άλλη συναναστροφή πάνω στη γλώσσα του τρίτου ουρανού, πες κι άλλα που δεν ξέρουμε». Θεωρούν ότι ο Χριστός θα τους ανακουφίσει από την πλήξη τους; Πώς ορίζει ο Θεός αυτό το ζήτημα; Δεν είναι βλασφημία εναντίον Του; Όταν κάτι τέτοιο απευθύνεται σε ανθρώπους, λέγεται κοροϊδία και γελοιοποίηση· όταν απευθύνεται στον Θεό, είναι βλασφημία.

Σ’ αυτήν την εκδήλωση που περιέχει την εξονυχιστική εξέταση, την ανάλυση και την περιέργεια, η φύση-ουσία των αντίχριστων αποκαλύπτεται ως μοχθηρία, ως αποστροφή προς την αλήθεια. Αγνοούν όλα τα θετικά πράγματα· τα σιχαίνονται και τα αντιμετωπίζουν με απαξιωτική στάση, χωρίς να κάνουν εξαίρεση ούτε καν για τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός. Έχουν ανάγκη να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους σε κάθε ζήτημα, υποβάλλοντας τα πάντα στην εξονυχιστική τους εξέταση, θέλοντας να βγάλουν συμπεράσματα και να διαλευκάνουν τα πάντα, να καταλάβουν τι συμβαίνει, ώστε να φανεί ότι ξέρουν πολλά και είναι έξυπνοι. Αυτή είναι η διεφθαρμένη διάθεση των ανθρώπων. Έχουν συνηθίσει να εξετάζουν εξονυχιστικά τα πάντα, και τώρα υποβάλλουν σ’ αυτήν την εξονυχιστική εξέταση τον Θεό. Και τι τους αποφέρει αυτό; Τελείωση και σωτηρία; Όχι, τους αποφέρει μόνο αιώνια απώλεια και καταστροφή! Έτσι ορίζονται οι αντίχριστοι. Είναι καταραμένοι και κατακριτέοι. Όταν προσεγγίζουν τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, δεν υιοθετούν ποτέ τη θέση των ακολούθων ή των δημιουργημάτων για να Τον αποδεχθούν και να Τον δουν· αντίθετα, Τον αντιλαμβάνονται και Τον προσεγγίζουν από την οπτική γωνία και τη θέση ενός ακαδημαϊκού, ενός ξερόλα, κάποιου που σκάει από περιέργεια, ενός αλαζονικού ατόμου που αδυνατεί να συλλάβει την αλήθεια και σιχαίνεται τα θετικά πράγματα. Είναι εντελώς ξεκάθαρο ότι άνθρωποι σαν κι αυτούς δεν είναι δυνατό να σωθούν.

6 Ιουνίου 2020