II. Η διαφορά ανάμεσα στον χαρακτήρα και στη διάθεση-ουσία

Την προηγούμενη φορά, συνοψίσαμε τον χαρακτήρα των αντίχριστων. Μπορείτε να αναφέρετε σε τι συνίσταται; (Το πρώτο σημείο είναι ότι ψεύδονται συστηματικά, το δεύτερο ότι είναι ύπουλοι και αδυσώπητοι, το τρίτο ότι δεν έχουν αίσθημα τιμής και είναι ξεδιάντροποι, το τέταρτο ότι είναι εγωιστές και ελεεινοί, το πέμπτο ότι προσκολλώνται στους ισχυρούς και καταπιέζουν τους αδύναμους και το έκτο ότι επιθυμούν τα υλικά πράγματα περισσότερο από ό,τι οι συνηθισμένοι άνθρωποι.) Υπάρχουν συνολικά έξι σημεία. Αν εξετάσει κανείς αυτά τα έξι σημεία, ο χαρακτήρας των αντίχριστων δεν έχει ανθρώπινη φύση, συνείδηση και λογική. Έχουν χαμηλή ακεραιότητα και ο χαρακτήρας τους είναι αποτρόπαιος. Ας πούμε ότι δεν γνωρίζεις ή δεν μπορείς να καταλάβεις τη διάθεση ενός ανθρώπου, το κατά πόσο είναι καλή ή κακή, αλλά μαθαίνοντας για τον χαρακτήρα του ανακαλύπτεις, για παράδειγμα, ότι έχει αποτρόπαιο χαρακτήρα, δηλαδή ότι ψεύδεται συστηματικά, δεν έχει αίσθημα τιμής ή είναι ύπουλος και αδυσώπητος. Τότε, μπορείς αρχικά να τον χαρακτηρίσεις ως άνθρωπο που δεν έχει συνείδηση, καλή καρδιά ή ευγενή χαρακτήρα και που, αντιθέτως, έχει κακή, εξαιρετικά ανεπαρκή και μοχθηρή ανθρώπινη φύση. Τέτοιοι άνθρωποι, αν δεν κατέχουν θέση, μπορούν προσωρινά να χαρακτηριστούν κακοί. Κρίνοντας από τον χαρακτήρα τους, μπορούν, άραγε, να χαρακτηριστούν εξ ολοκλήρου και απολύτως αντίχριστοι; Αν λάβουμε υπόψη μόνο αυτές τις εκδηλώσεις της ανθρώπινης φύσης τους, αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να χαρακτηριστούν αντίχριστοι με 80% βεβαιότητα. Δεν έχουν μόνο τη διάθεση των αντίχριστων και δεν πρόκειται απλώς για μια περίπτωση μοχθηρής, κακής και ανεπαρκούς ανθρώπινης φύσης, οπότε μπορούμε αρχικά να τους χαρακτηρίσουμε αντίχριστους. Επειδή κανένας από τους ανθρώπους που χαρακτηρίζονται αντίχριστοι δεν διαθέτει καλή ανθρώπινη φύση, τιμιότητα, καλοσύνη, απλότητα, χρηστό ήθος, ειλικρίνεια απέναντι στους άλλους ή αίσθημα τιμής, κανένας από τους ανθρώπους που διαθέτουν αυτές τις πτυχές στον χαρακτήρα τους δεν είναι αντίχριστος. Η ανθρώπινη φύση των αντίχριστων είναι πρωτίστως πολύ ανεπαρκής. Δεν έχουν συνείδηση και λογική και σε καμία περίπτωση δεν διαθέτουν τον χαρακτήρα των ανθρώπων που έχουν ανθρώπινη φύση και ανεπτυγμένη ακεραιότητα. Επομένως, κρίνοντας από τον χαρακτήρα των αντίχριστων, αν δεν έχουν θέση και είναι απλώς συνηθισμένοι ακόλουθοι ή απλά μέλη μιας ομάδας που κάνουν το καθήκον τους, αλλά ο χαρακτήρας τους είναι εξαιρετικά ανεπαρκής και διαθέτουν τα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα ενός αντίχριστου, μπορούμε αρχικά να τους χαρακτηρίσουμε αντίχριστους. Τι πρέπει να γίνει μ’ εκείνους που δεν μπορούμε να διακρίνουμε; Δεν πρέπει να προάγονται ούτε να αποκτούν θέση. Κάποιοι μπορεί να πουν: «Αν τους δώσουμε θέση, δεν θα μπορέσουμε τότε να προσδιορίσουμε το κατά πόσο είναι αντίχριστοι;» Είναι σωστή αυτή η δήλωση; (Όχι, δεν είναι.) Αν δώσουμε θέση σ’ αυτούς τους ανθρώπους, θα κάνουν αυτά που κάνουν οι αντίχριστοι και ό,τι είναι ικανοί να κάνουν οι αντίχριστοι. Κατ’ αρχάς, θα εγκαθιδρύσουν ανεξάρτητα βασίλεια και, επιπλέον, θα ελέγχουν τους ανθρώπους. Μήπως αυτοί οι άνθρωποι θα κάνουν πράγματα που ωφελούν τον οίκο του Θεού; (Όχι.) Μόλις αποκτήσουν θέση, θα μπορούν να εγκαθιδρύσουν ανεξάρτητα βασίλεια, να ενεργούν ασυλλόγιστα, να προκαλούν αναστατώσεις και διαταράξεις, να δημιουργήσουν κλίκες και να κάνουν όλες τις πράξεις των κακών ανθρώπων. Είναι σαν ν’ αμολάς μια αλεπού στο αμπέλι, να ρίχνεις τον εκλεκτό λαό του Θεού στα χέρια κακών ανθρώπων και να τον παραδίδεις στους διαβόλους και τους σατανάδες. Μόλις αποκτήσουν δύναμη αυτοί οι άνθρωποι, είναι γνωστό εκ προοιμίου ότι πρόκειται αναμφίβολα για αντίχριστους. Σε πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν γνώση των πραγματικών γεγονότων, που δεν κατανοούν ούτε μπορούν να διακρίνουν τη διάθεση-ουσία των αντίχριστων, μπορεί να φαίνεται λίγο υπερβολικό να προσδιορίζεται κάποιος ως αντίχριστος αποκλειστικά και μόνο με βάση τον χαρακτήρα του. Μπορεί να σκέφτονται: «Γιατί να ξεγράφεται εντελώς ή να καταδικάζεται κάποιος με βάση αυτό και μόνο; Μοιάζει άδικο να χαρακτηρίζουμε κάποιον αντίχριστο προτού κάνει το οτιδήποτε». Ωστόσο, κρίνοντας από τη διάθεση-ουσία των αντίχριστων, είναι αδιαμφισβήτητο ότι δεν έχουν καλή ανθρώπινη φύση. Πρώτον, είναι βέβαιο ότι δεν επιδιώκουν την αλήθεια· δεύτερον, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν αγαπούν την αλήθεια· επιπλέον, σε καμία περίπτωση δεν είναι άνθρωποι που υποτάσσονται στα λόγια του Θεού, έχουν φόβο Θεού και αποφεύγουν το κακό. Για όσους δεν έχουν τέτοιες ιδιότητες, είναι αρκετά εμφανές το κατά πόσο ο χαρακτήρας αυτών των ανθρώπων είναι ευγενής ή ευτελής, καλός ή κακός.

Στην προηγούμενη συνάθροιση, συναναστραφήκαμε, μεταξύ άλλων, πάνω στις διάφορες συμπεριφορές και τους τρόπους ομιλίας και χειρισμού των ζητημάτων που εκδηλώνονται μέσα από τον χαρακτήρα των αντίχριστων. Αν δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε με απόλυτη βεβαιότητα το κατά πόσο ένας άνθρωπος είναι αντίχριστος με βάση τον χαρακτήρα του, τότε είναι απαραίτητο να συναναστραφούμε περαιτέρω πάνω στη διάθεση-ουσία των αντίχριστων. Εξετάζοντας και διακρίνοντας, από τη μία πλευρά, τον χαρακτήρα των αντίχριστων και, από την άλλη, τη διάθεση-ουσία τους και συνδυάζοντας αυτά τα δύο, μπορούμε να προσδιορίσουμε το κατά πόσο ένας άνθρωπος έχει απλώς διάθεση αντίχριστου ή είναι όντως αντίχριστος. Σήμερα, ας συνοψίσουμε τι διάθεση-ουσίες έχουν οι αντίχριστοι. Αυτό είναι ένα πιο αποφασιστικό χαρακτηριστικό που μας επιτρέπει να εντοπίσουμε, να διακρίνουμε και να προσδιορίσουμε καλύτερα το κατά πόσο ένας άνθρωπος είναι αντίχριστος.

Προηγουμένως κάναμε μια συγκεκριμένη σύνοψη αναφορικά με τη διάθεση. Ποιες είναι οι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων; (Η αδιαλλαξία, η αλαζονεία, η δολιότητα, η αποστροφή απέναντι στην αλήθεια, η φαυλότητα και η μοχθηρία.) Πάνω κάτω είναι αυτές οι έξι, ενώ άλλες ερμηνείες διαθέσεων όπως ο εγωισμός και η ελεεινότητα σχετίζονται κάπως ή είναι παρόμοιες με μία από αυτές τις έξι. Πείτε Μου: Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον χαρακτήρα κάποιου και στη διάθεση-ουσία του; Ποια είναι η διαφορά; Ο χαρακτήρας αξιολογείται πρωτίστως με βάση τη συνείδηση και τη λογική. Σχετίζεται με το κατά πόσο ένας άνθρωπος έχει ακεραιότητα, κατά πόσο η ακεραιότητά του είναι ανεπτυγμένη, κατά πόσο έχει αξιοπρέπεια, κατά πόσο διαθέτει ανθρώπινη ηθική, ποιο είναι το επίπεδο της ηθικής του, κατά πόσο έχει όρια και αρχές για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται, κατά πόσο η ανθρώπινη φύση του είναι καλή ή κακή και κατά πόσο είναι απλός και τίμιος· αυτές οι πτυχές έχουν να κάνουν με τον ανθρώπινο χαρακτήρα. Ουσιαστικά, ο χαρακτήρας αποτελείται από τις επιλογές και τις τάσεις που εκδηλώνουν οι άνθρωποι στην καθημερινή τους ζωή όσον αφορά το καλό και το κακό, τα θετικά και τα αρνητικά πράγματα, καθώς και το σωστό και το λάθος· αυτά αφορά ο χαρακτήρας. Κατά βάση, αυτό δεν έχει να κάνει με την αλήθεια· αξιολογείται μόνο σύμφωνα με το πρότυπο της συνείδησης, καθώς και με γνώμονα την καλή και κακή ανθρώπινη φύση, και δεν φτάνει πραγματικά στο επίπεδο της αλήθειας. Αν εμπλέκεται η διάθεση, πρέπει ν’ αξιολογηθεί με βάση την ουσία του ανθρώπου. Το κατά πόσο προτιμά το καλό ή το κακό και —αναφορικά με τη δικαιοσύνη και τη μοχθηρία, καθώς και τα θετικά και τα αρνητικά πράγματα— τι εκδηλώνει, ποιες είναι πραγματικά οι επιλογές του και η διάθεση που αποκαλύπτει και ποιες μπορεί να είναι οι αντιδράσεις του —αυτά τα πράγματα πρέπει ν’ αξιολογούνται με γνώμονα την αλήθεια. Αν ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου είναι σχετικά καλοσυνάτος, αν έχει συνείδηση και λογική, μήπως θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν έχει διεφθαρμένη διάθεση; (Όχι.) Αν ένας άνθρωπος είναι πολύ καλοσυνάτος, άραγε έχει αλαζονεία; (Ναι.) Αν ένας άνθρωπος είναι πολύ τίμιος, άραγε έχει αδιάλλακτη διάθεση; (Ναι.) Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όσο καλός κι αν είναι ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου, όσο ανεπτυγμένη κι αν είναι η ακεραιότητά του, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει διεφθαρμένη διάθεση. Αν ένας άνθρωπος έχει συνείδηση και λογική, σημαίνει αυτό ότι δεν αντιστέκεται ποτέ στον Θεό ούτε επαναστατεί εναντίον Του; (Όχι.) Από πού, λοιπόν, προκύπτει αυτή η επανάσταση; Από το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένη διάθεση και ότι η διάθεση-ουσία τους εμπεριέχει αδιαλλαξία, αλαζονεία, μοχθηρία και ούτω καθεξής. Επομένως, όσο καλός κι αν είναι ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου, αυτό δεν σημαίνει ότι κατέχει την αλήθεια, ότι δεν έχει διεφθαρμένη διάθεση ή ότι μπορεί ν’ αποφύγει ν’ αντιστέκεται στον Θεό, να Τον προδώσει και να επαναστατήσει εναντίον Του και ότι μπορεί να υποταχθεί σ’ Αυτόν χωρίς να επιδιώκει την αλήθεια. Αν έχει καλό χαρακτήρα, αν είναι σχετικά απλός, τίμιος, χρηστός, καλόκαρδος και έχει αίσθημα τιμής, αυτό σημαίνει απλώς ότι μπορεί ν’ αποδεχθεί την αλήθεια, ν’ αγαπά την αλήθεια και να υποταχθεί σε ό,τι κάνει ο Θεός, επειδή έχει έναν χαρακτήρα που μπορεί ν’ αποδεχθεί την αλήθεια.

Ο καλός ή κακός χαρακτήρας αξιολογείται με βασικά κριτήρια όπως η συνείδηση, η ηθική και η ακεραιότητα. Ωστόσο, η διάθεση-ουσία κάποιου πρέπει ν’ αξιολογείται με γνώμονα τις έξι διεφθαρμένες διαθέσεις που αναφέρθηκαν πρωτύτερα. Αν ένας άνθρωπος έχει υψηλά ηθικά πρότυπα, ακεραιότητα, συνείδηση, λογική και καλή καρδιά, θα μπορούσε απλώς να ειπωθεί ότι ο χαρακτήρας του είναι σχετικά καλός. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος κατανοεί την αλήθεια, κατέχει την αλήθεια ή μπορεί να χειρίζεται τα ζητήματα σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Τι επιβεβαιώνει αυτό; Ότι, παρόλο που έχει καλό χαρακτήρα, σχετικά ανεπτυγμένη ακεραιότητα και υψηλότερα ηθικά πρότυπα στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται και ενεργεί, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει διεφθαρμένη διάθεση, ότι κατέχει την αλήθεια ή ότι η διάθεσή του είναι πλήρως εναρμονισμένη με τις απαιτήσεις του Θεού. Αν η διεφθαρμένη διάθεση ενός ανθρώπου δεν εμφανίζει καμία αλλαγή και ο άνθρωπος αυτός δεν κατανοεί την αλήθεια, τότε όσο καλός κι αν είναι ο χαρακτήρας του, δεν είναι γνήσια καλός άνθρωπος. Ας υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος βιώνει μια σχετική αλλαγή στη διάθεσή του, δηλαδή ότι αναζητά την αλήθεια στις πράξεις του, ακολουθεί ενεργά τις αλήθεια-αρχές στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται τα ζητήματα, υποτάσσεται στην αλήθεια και στον Θεό και, παρόλο που και πάλι βγαίνει κατά καιρούς στην επιφάνεια η διεφθαρμένη διάθεσή του, αποκαλύπτοντας αλαζονεία, δολιότητα και, σε σοβαρές περιπτώσεις, φαύλη διάθεση, συνολικά η πηγή, η κατεύθυνση και ο στόχος των πράξεών του συμφωνούν με τις αλήθεια-αρχές και, όταν ενεργεί, το κάνει με αναζήτηση και υποταγή. Θα μπορούσε, λοιπόν, να πει κάποιος ότι ο χαρακτήρας του είναι πιο ευγενής από τον χαρακτήρα εκείνων που δεν εμφανίζουν καμία αλλαγή διάθεσης; (Ναι.) Αν ένας άνθρωπος έχει απλώς από τη φύση του καλό χαρακτήρα και στα μάτια των άλλων η ανθρώπινη φύση του είναι καλή, αλλά δεν κατανοεί καθόλου την αλήθεια, ξεχειλίζει από αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες σε σχέση με τον Θεό, δεν ξέρει πώς να βιώσει τα λόγια του Θεού και δεν γνωρίζει πώς ν’ αποδεχθεί τις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού, πόσο μάλλον να υποταχθεί σε όλα όσα κάνει ο Θεός, άραγε είναι γνήσια καλός άνθρωπος; Υπό τη στενή έννοια του όρου, δεν είναι γνήσια καλός άνθρωπος, αλλά θα ήταν ακριβές να πει κανείς ότι έχει αρκετά καλό χαρακτήρα. Τι σημαίνει ότι έχει αρκετά καλό χαρακτήρα; Σημαίνει ότι έχει σχετική ακεραιότητα, είναι σχετικά δίκαιος και αμερόληπτος στον τρόπο με τον οποίο ενεργεί και αλληλεπιδρά με τους άλλους, δεν εκμεταλλεύεται τους άλλους, είναι σχετικά τίμιος, δεν πληγώνει ούτε βλάπτει τους άλλους, ενεργεί με συνείδηση και διαθέτει ορισμένα ηθικά πρότυπα που δεν περιορίζονται στην τήρηση του νόμου και τον σεβασμό των ηθικών σχέσεων· είναι κάτι λίγο υψηλότερο από αυτά τα δύο πρότυπα. Όταν οι άλλοι αλληλεπιδρούν μ’ έναν τέτοιο άνθρωπο, νιώθουν ότι αυτός ο άνθρωπος είναι σχετικά χρηστός και δεν χρειάζεται να είναι επιφυλακτικοί απέναντί του, επειδή δεν πληγώνει ούτε βλάπτει τους άλλους. Έχουν ήσυχο το κεφάλι τους όταν αλληλεπιδρούν μαζί του. Το γεγονός ότι έχει αυτές τις ιδιότητες είναι ενδεικτικό του ότι είναι αρκετά καλός άνθρωπος. Ωστόσο, σε σύγκριση μ’ εκείνους που κατανοούν την αλήθεια και μπορούν να την κάνουν πράξη και να υποταχθούν σ’ αυτήν, μια τέτοια ανθρώπινη φύση δεν είναι και τόσο ευγενής. Με άλλα λόγια, όσο καλή κι αν είναι η ανθρώπινη φύση κάποιου, δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει την κατανόηση ή την άσκηση της αλήθειας και σίγουρα δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει την αλλαγή διάθεσης.

Ο χαρακτήρας αναφέρεται στη συνείδηση, την ηθική και την ακεραιότητα των ανθρώπων. Για ν’ αξιολογήσει κάποιος τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, πρέπει να εκτιμήσει τη συνείδηση, την ηθική και την ακεραιότητά του. Όμως σε τι αναφέρεται η διάθεση και πώς μπορεί ν’ αξιολογηθεί; Αξιολογείται με γνώμονα την αλήθεια, με γνώμονα τα λόγια του Θεού. Ας υποθέσουμε ότι ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου είναι πολύ καλός σε όλες τις πτυχές του. Όλοι πιστεύουν ότι αυτός ο άνθρωπος είναι καλός· θα μπορούσε να πει κανείς ότι, στα μάτια της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, είναι τέλειος και ολοκληρωμένος, φαινομενικά χωρίς κάποιο ψεγάδι ή ελάττωμα. Όταν, όμως, αξιολογείται με βάση την αλήθεια, η λίγη δήθεν καλοσύνη του δεν αξίζει καν ν’ αναφερθεί. Αν εξετάσει κανείς τη διάθεσή του, μπορεί να εντοπίσει αλαζονεία, αδιαλλαξία, δολιότητα, μοχθηρία, ακόμη και αποστροφή απέναντι στην αλήθεια και, ακόμα περισσότερο, την εκδήλωση μιας φαύλης διάθεσης. Δεν είναι γεγονός αυτό; (Ναι.) Πώς αξιολογείται η διάθεση-ουσία ενός ανθρώπου; Αξιολογείται με βάση την αλήθεια, εξετάζοντας τη στάση ενός ανθρώπου απέναντι στην αλήθεια και στον Θεό. Έτσι αποκαλύπτεται πλήρως και λεπτομερώς η διεφθαρμένη διάθεση αυτού του ανθρώπου. Παρόλο που οι άλλοι μπορεί να πιστεύουν ότι έχει συνείδηση, ακεραιότητα και υψηλά ηθικά πρότυπα και να τον θεωρούν άγιο ή έναν τέλειο άνθρωπο ανάμεσα στους άλλους, όταν προσέρχεται ενώπιον της αλήθειας και του Θεού, ξεγυμνώνεται η διεφθαρμένη διάθεσή του, δεν έχει καμία αξία και γίνεται εμφανές ότι έχει και εκείνος τις ίδιες διεφθαρμένες διαθέσεις με την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Όταν ο Θεός εκφράζει την αλήθεια, εμφανίζεται στους ανθρώπους και εργάζεται, ο συγκεκριμένος άνθρωπος εκδηλώνει μία προς μία τις ίδιες διεφθαρμένες διαθέσεις με τους άλλους, δηλαδή αδιαλλαξία, αλαζονεία, δολιότητα, αποστροφή απέναντι στην αλήθεια, μοχθηρία και φαυλότητα. Είναι τέλειοι οι άνθρωποι σαν κι αυτόν; Είναι άγιοι; Είναι καλοί άνθρωποι; Είναι καλοί μόνο στα μάτια των άλλων. Επειδή οι άνθρωποι δεν κατέχουν την αλήθεια και έχουν τις ίδιες διεφθαρμένες διαθέσεις, το πρότυπο με γνώμονα το οποίο αξιολογούν ο ένας τον άλλο βασίζεται μόνο στη συνείδηση, την ακεραιότητα και την ηθική και όχι στην αλήθεια. Πώς φαίνεται ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου όταν δεν αξιολογείται με γνώμονα την αλήθεια; Άραγε, είναι γνήσια καλός άνθρωπος; Σαφέστατα και όχι, επειδή ένας άνθρωπος που έχει αξιολογηθεί και κριθεί από τους άλλους ανθρώπους ως καλός δεν παύει να έχει όλες τις διεφθαρμένες διαθέσεις. Πώς, λοιπόν, αναπτύσσονται και φανερώνονται οι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων; Όταν ο Θεός δεν εκφράζει την αλήθεια ούτε εμφανίζεται στην ανθρωπότητα, οι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων είναι σαν να μην υπάρχουν. Ωστόσο, όταν ο Θεός εκφράζει την αλήθεια και εμφανίζεται στους ανθρώπους, φανερώνονται πλήρως στα μάτια των άλλων οι διεφθαρμένες διαθέσεις των δήθεν άγιων ή τέλειων ανθρώπων. Από αυτήν την οπτική, οι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων συνυπάρχουν με τον χαρακτήρα τους. Δεν ισχύει ότι οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένη διάθεση μόνο όταν εμφανίζεται ο Θεός, αλλά ότι, όταν ο Θεός εκφράζει την αλήθεια και εμφανίζεται και εργάζεται ανάμεσα στους ανθρώπους, ξεγυμνώνεται η διεφθαρμένη διάθεση και η ασχήμια τους. Εκείνη τη στιγμή, οι άνθρωποι καταφέρνουν να συνειδητοποιήσουν και ν’ ανακαλύψουν ότι πίσω από έναν καλό χαρακτήρα υπάρχει μια διεφθαρμένη διάθεση. Οι άνθρωποι που στα μάτια των άλλων φαίνονται καλοί, τέλειοι ή άγιοι έχουν διεφθαρμένη διάθεση όπως όλοι οι άλλοι, και όχι λιγότερη από οποιονδήποτε άλλο. Οι διεφθαρμένες διαθέσεις αυτών των ανθρώπων είναι ακόμη πιο κρυφές και έχουν μεγαλύτερη ικανότητα να παραπλανούν σε σύγκριση με τις διεφθαρμένες διαθέσεις των άλλων. Τι ακριβώς είναι, λοιπόν, μια διεφθαρμένη διάθεση και τι είναι μια διάθεση-ουσία; Η διεφθαρμένη διάθεση ενός ανθρώπου είναι η ουσία του· ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου αντιπροσωπεύει απλώς και μόνο κάποιους επιφανειακούς κανόνες συμπεριφοράς και δεν αντικατοπτρίζει την ανθρώπινη φύση-ουσία του. Όταν μιλάμε για την ανθρώπινη φύση-ουσία κάποιου, αναφερόμαστε στη διάθεσή του. Όταν μιλάμε για τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, αναφερόμαστε σε εμφανείς πτυχές, όπως το κατά πόσο έχει καλές προθέσεις, κατά πόσο είναι καλόκαρδος, πώς είναι η ακεραιότητά του και αν έχει ηθικά πρότυπα. Καταλαβαίνετε τώρα τι σημαίνει χαρακτήρας και τι σημαίνει διάθεση-ουσία; Αυτό είναι ένα ζήτημα που μπορεί κανείς να το συλλάβει μόνο σιωπηρά μέσα του· δεν μπορεί να οριστεί με μία λέξη ή φράση. Είναι ένα πολύ περίπλοκο ζήτημα. Αν οριστεί και εξηγηθεί σε πολύ στενό πλαίσιο, μπορεί να φαίνεται κάτι τυποποιημένο, αλλά στην πραγματικότητα είναι ασαφές. Δεν θα διατυπώσω έναν ορισμό γι’ αυτό. Το εξήγησα μ’ αυτόν τον τρόπο και, αν το συλλάβετε σιωπηρά μέσα σας, θα το κατανοήσετε.

Υπάρχουν συνολικά έξι διεφθαρμένες διαθέσεις στον άνθρωπο: η αδιαλλαξία, η αλαζονεία, η δολιότητα, η αποστροφή απέναντι στην αλήθεια, η φαυλότητα και η μοχθηρία. Από αυτές τις έξι, ποιες είναι σχετικά σοβαρές και ποιες είναι πιο συνηθισμένες ή κοινές, ηπιότερες από πλευράς βαθμού και λιγότερο έντονες από πλευράς περιστάσεων; (Η αδιαλλαξία, η αλαζονεία και η δολιότητα είναι λίγο ηπιότερες.) Σωστά. Φαίνεται ότι έχετε κάποια αντίληψη και κατανόηση για τις διάφορες εκδηλώσεις των διεφθαρμένων διαθέσεων του ανθρώπου. Παρόλο που αυτές οι τρεις ανήκουν και στις διεφθαρμένες διαθέσεις που έχει η διεφθαρμένη από τον Σατανά ανθρωπότητα και παρόλο που, από πλευράς ουσίας, τις απεχθάνεται ο Θεός, δεν συνάδουν με την αλήθεια και αντιστέκονται στον Θεό, είναι σχετικά ήπιες και επιπόλαιες από πλευράς βαθμού, δηλαδή είναι λίγο πιο κοινές· ενυπάρχουν λίγο πολύ σε κάθε μέλος της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Εκτός από αυτές τις τρεις, η αποστροφή απέναντι στην αλήθεια, η φαυλότητα και η μοχθηρία είναι συγκριτικά πολύ πιο σοβαρές από πλευράς βαθμού. Αν οι τρεις πρώτες θεωρούνται συνηθισμένες διεφθαρμένες διαθέσεις, τότε οι τρεις τελευταίες είναι ιδιαίτερες διεφθαρμένες διαθέσεις, που είναι πιο σοβαρές από πλευράς βαθμού. Τι σημαίνει ότι είναι πιο σοβαρές; Σημαίνει ότι αυτές οι τρεις είναι πιο σοβαρές όσον αφορά τις περιστάσεις, την ουσία και τον βαθμό στον οποίο οι άνθρωποι αντιστέκονται στον Θεό, επαναστατούν εναντίον Του και Του εναντιώνονται. Αυτές οι τρεις είναι πιο σοβαρές διαθέσεις που εκδηλώνουν οι άνθρωποι όταν απαρνούνται ευθέως την αλήθεια, αποκηρύσσουν τον Θεό, διαμαρτύρονται εναντίον Του, Του επιτίθενται, Τον δοκιμάζουν, Τον κρίνουν και ούτω καθεξής. Σε τι διαφέρουν αυτές οι τρεις διεφθαρμένες διαθέσεις του ανθρώπου από τις τρεις πρώτες; Οι τρεις πρώτες είναι πιο κοινές, αποτελούν χαρακτηριστικά των διεφθαρμένων διαθέσεων που έχουν όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι· δηλαδή, κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, τόπου γέννησης, φυλής ή εθνικότητας, έχει αυτές τις τρεις διαθέσεις. Οι τρεις τελευταίες υπάρχουν σε διαφορετικούς βαθμούς και σε μεγαλύτερη ή μικρότερη έκταση σε κάθε άνθρωπο, ανάλογα με την ουσία του, αλλά μέσα στη διεφθαρμένη ανθρωπότητα μόνο οι αντίχριστοι έχουν στον πιο σοβαρό βαθμό αυτές τις τρεις διαθέσεις: τη μοχθηρία, την αποστροφή απέναντι στην αλήθεια και τη φαυλότητα. Πέρα από τους αντίχριστους, οι συνηθισμένοι διεφθαρμένοι άνθρωποι αποκαλύπτουν μόνο σε κάποιο βαθμό ή σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα ή σε ιδιαίτερα πλαίσια τις διαθέσεις της μοχθηρίας, της αποστροφής απέναντι στην αλήθεια και της φαυλότητας. Παρόλο που έχουν αυτές τις διαθέσεις, δεν είναι αντίχριστοι. Η ουσία τους δεν είναι ούτε μοχθηρή ούτε φαύλη και σίγουρα δεν αποστρέφεται την αλήθεια. Αυτό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σχετικά καλόκαρδοι, έχουν ακεραιότητα, χρηστό ήθος, αίσθημα τιμής και ούτω καθεξής· ο χαρακτήρας τους είναι σχετικά καλός. Επομένως, αποκαλύπτουν τις τρεις τελευταίες σοβαρές διεφθαρμένες διαθέσεις μόνο περιστασιακά ή μόνο σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα και πλαίσια. Ωστόσο, αυτές οι διαθέσεις δεν κυριαρχούν στην ουσία τους. Για παράδειγμα, όταν κάποιοι άνθρωποι με συνηθισμένες διεφθαρμένες διαθέσεις ενεργούν επιπόλαια κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους και αντιμετωπίζουν την πειθαρχία του Θεού, μπορεί ν’ αρνηθούν να υποκύψουν σ’ αυτήν και να σκέφτονται: «Και οι άλλοι είναι επιπόλαιοι. Γιατί δεν τους επιβάλλεται πειθαρχία; Γιατί εγώ είμαι αυτός που δέχεται πειθαρχία και συμμόρφωση;» Τι είδους διάθεση είναι αυτή η άρνηση να υποκύψουν; Είναι εμφανώς μια φαύλη διάθεση. Παραπονιούνται για αδικία και προκατειλημμένη αντιμετώπιση από τον Θεό και αυτό εμπεριέχει ένα κάποιο στοιχείο εναντίωσης και διαμαρτυρίας απέναντι στον Θεό· πρόκειται για φαύλη διάθεση. Η φαύλη διάθεση αυτών των ανθρώπων αποκαλύπτεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αλλά η διαφορά είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν καλή καρδιά, την επίγνωση της συνείδησης, ακεραιότητα και σχετικά χρηστό ήθος. Όταν παραπονιούνται εναντίον του Θεού και αποκαλύπτουν φαύλη διάθεση, ενεργοποιείται η συνείδησή τους. Όταν ενεργοποιείται η συνείδησή τους, συγκρούεται με τη φαύλη διάθεσή τους και αρχίζουν να γεννιούνται κάποιες σκέψεις στο μυαλό τους: «Δεν πρέπει να σκέφτομαι έτσι. Ο Θεός μ’ έχει ευλογήσει πολύ και μου έχει δείξει χάρη. Δεν είναι έλλειψη συνείδησης να σκέφτομαι έτσι; Δεν αντιστέκομαι στον Θεό και δεν Του ραγίζω την καρδιά έτσι;» Αυτή δεν είναι η συνείδησή τους που εργάζεται; Σ’ αυτό το σημείο, ενεργοποιείται ο καλός τους χαρακτήρας. Μόλις αρχίσει να εργάζεται η συνείδησή τους, ο θυμός τους, τα παράπονα και η άρνηση να υποκύψουν υποχωρούν, μπαίνουν στην άκρη και εξαλείφονται λίγο λίγο. Δεν είναι αυτή η επίδραση της συνείδησής τους; (Ναι.) Αποκαλύπτουν, λοιπόν, φαύλη διάθεση; (Ναι.) Αποκαλύπτουν φαύλη διάθεση, αλλά επειδή αυτοί οι άνθρωποι έχουν συνείδηση και ανθρώπινη φύση, η συνείδησή τους μπορεί να κάμψει τη φαύλη διάθεσή τους και να τους κάνει ν’ αποκτήσουν ορθολογισμό. Όταν αποκτήσουν ορθολογισμό και ηρεμήσουν, θα στοχαστούν και θα συνειδητοποιήσουν ότι και εκείνοι είναι ικανοί ν’ αντισταθούν στον Θεό. Εκείνη τη στιγμή, χωρίς να το συνειδητοποιήσουν, θα γεννηθεί μέσα τους ένα αίσθημα χρέους και μεταμέλειας: «Ήμουν πολύ παρορμητικός πριν λίγο, έτσι που αντιστάθηκα και επαναστάτησα ενάντια στον Θεό. Μήπως δεν μου δείχνει ο Θεός την αγάπη Του όταν με πειθαρχεί; Μήπως δεν είναι αυτή η χάρη Του; Γιατί ενήργησα τόσο παράλογα; Δεν θύμωσα τον Θεό; Δεν μπορώ να συνεχίσω να το κάνω αυτό· πρέπει να προσευχηθώ στον Θεό, να μετανοήσω, να σταματήσω το κακό που κάνω και να βάλω τέλος στην επανάστασή μου. Εφόσον παραδέχομαι ότι ενεργούσα επιπόλαια, πρέπει να σταματήσω να είμαι επιπόλαιος, να ενεργώ με σοβαρότητα και ν’ αναζητήσω πώς θα προσφέρω την αφοσίωσή μου μέσα από τις πράξεις μου, καθώς και ποιες είναι οι αρχές για να κάνω το καθήκον μου». Δεν είναι αυτή η επίδραση του καλού χαρακτήρα τους; Αναμφίβολα, και αυτοί οι άνθρωποι έχουν φαύλη διάθεση, αλλά μέσα από την επίδραση της συνείδησής τους και επειδή σταθμίζουν τα πράγματα με βάση τον ορθολογισμό τους, στο τέλος υπερισχύει ο καλός τους χαρακτήρας, που αγαπά την αλήθεια. Μία από τις διεφθαρμένες διαθέσεις αυτών των ανθρώπων είναι η φαυλότητα. Θα μπορούσε, λοιπόν, να πει κανείς ότι, κατά συνέπεια, έχουν φαύλη ουσία; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ουσία τους είναι φαύλη; Όχι. Αντικειμενικά μιλώντας, παρόλο που οι διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτουν συμπεριλαμβάνουν και τη φαυλότητα, επειδή έχουν συνείδηση, ορθολογισμό και σχετική αγάπη για την αλήθεια, η φαυλότητά τους είναι απλώς ένα είδος διεφθαρμένης διάθεσης και όχι η ουσία τους. Γιατί δεν είναι η ουσία τους; Επειδή αυτή η διεφθαρμένη διάθεσή τους μπορεί ν’ αλλάξει. Παρόλο που αποκαλύπτουν αυτήν τη διεφθαρμένη διάθεση και μπορούν ν’ αντιστέκονται και να επαναστατούν ενάντια στον Θεό, είτε για μεγάλο είτε για μικρό χρονικό διάστημα, η επίδραση της συνείδησής τους, της ακεραιότητάς τους, της λογικής τους και ούτω καθεξής στον χαρακτήρα τους δεν επιτρέπει στη φαύλη διάθεσή τους να κυριαρχήσει στη συμπεριφορά τους ή στη στάση τους απέναντι στην αλήθεια. Ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα; Μπορούν να ομολογήσουν τις αμαρτίες τους, να μετανοήσουν, να ενεργούν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, να υποταχθούν στην αλήθεια και ν’ αποδεχθούν την ενορχήστρωση του Θεού, χωρίς να παραπονιούνται για όλα αυτά. Παρόλο που αποκαλύπτουν μια φαύλη διάθεση, η τελική έκβαση είναι ότι δεν επαναστατούν ενάντια στον Θεό ούτε αντιτίθενται στην κυριαρχία Του· υποτάσσονται. Αυτή είναι η εκδήλωση ενός συνηθισμένου διεφθαρμένου ανθρώπου. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν απλώς διεφθαρμένες διαθέσεις· δεν έχουν τη διάθεση-ουσία των αντίχριστων. Αυτό είναι ακριβές.

Πάρτε για παράδειγμα τις μοχθηρές διαθέσεις: Ποια είναι η πιο μοχθηρή διάθεση που αποκαλύπτουν οι άνθρωποι ενώπιον του Θεού; Ότι δοκιμάζουν τον Θεό. Κάποιοι ανησυχούν ότι μπορεί να μην έχουν καλό προορισμό και ότι η έκβασή τους ίσως να μην είναι εξασφαλισμένη επειδή παραστράτησαν, έκαναν κακό και διέπραξαν πολλές παραβάσεις αφότου άρχισαν να πιστεύουν στον Θεό. Ανησυχούν ότι θα πάνε στην κόλαση και φοβούνται διαρκώς για την έκβαση και τον προορισμό τους. Είναι συνεχώς ανήσυχοι και μονίμως συλλογίζονται: «Θα είναι καλή ή κακή η μελλοντική μου έκβαση; Θα είναι καλός ή κακός ο προορισμός μου; Θα πάω στην κόλαση ή στον παράδεισο; Είμαι ένας από τους ανθρώπους του θεού ή ένας πάροχος υπηρεσιών; Θα χαθώ ή θα σωθώ; Πρέπει να μάθω ποια από τα λόγια του θεού αναφέρονται σ’ αυτό». Βλέπουν ότι όλα τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και ότι όλα εκθέτουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων· δεν βρίσκουν τις απαντήσεις που αναζητούν, οπότε συλλογίζονται διαρκώς πού αλλού να ψάξουν. Αργότερα, όταν βρίσκουν μια ευκαιρία να προαχθούν και να τοποθετηθούν σ’ έναν σημαντικό ρόλο, θέλουν να βολιδοσκοπήσουν τον Άνωθεν και σκέφτονται: «Ποια είναι η γνώμη του άνωθεν για μένα; Αν έχει ευνοϊκή γνώμη, αυτό αποδεικνύει ότι ο θεός δεν θυμάται το κακό που έκανα στο παρελθόν και τις παραβάσεις που διέπραξα. Αποδεικνύει ότι ο θεός και πάλι θα με σώσει, ότι εξακολουθώ να έχω ελπίδα». Τότε, εφαρμόζοντας τις ιδέες τους στην πράξη, λένε ευθέως: «Εδώ που είμαστε, οι περισσότεροι αδελφοί και αδελφές δεν είναι πολύ έμπειροι στα επαγγέλματά τους και πιστεύουν στον θεό μόνο εδώ και λίγο καιρό. Εγώ πιστεύω στον θεό περισσότερο καιρό από όλους. Έχω πέσει και έχω αποτύχει, είχα κάποια βιώματα και πήρα κάποια διδάγματα. Αν μου δοθεί η ευκαιρία, είμαι πρόθυμος να επωμισθώ βαρύ φορτίο και να δείξω ότι λαμβάνω υπόψη τις προθέσεις του θεού». Χρησιμοποιούν αυτά τα λόγια σαν δοκιμή, για να δουν αν ο Άνωθεν έχει οποιαδήποτε πρόθεση να τους προαγάγει ή αν ο Άνωθεν τούς έχει εγκαταλείψει. Στην πραγματικότητα, δεν θέλουν αληθινά ν’ αναλάβουν αυτήν την ευθύνη ή αυτό το φορτίο· λένε αυτά τα λόγια με μοναδικό σκοπό να βολιδοσκοπήσουν την κατάσταση και να δουν κατά πόσο έχουν ακόμα ελπίδα να σωθούν. Είναι μια δοκιμή. Ποια είναι η διάθεση που κρύβεται πίσω από αυτήν την προσέγγιση της δοκιμής; Είναι μια μοχθηρή διάθεση. Για όσο διάστημα κι αν αποκαλύπτεται αυτή η προσέγγιση, όπως κι αν την εφαρμόζουν ή όση από αυτήν κι αν υλοποιείται, σε κάθε περίπτωση, η διάθεση που αποκαλύπτουν είναι σίγουρα μοχθηρή, καθώς έχουν πολλές σκέψεις, επιφυλάξεις και ανησυχίες όσο ενεργούν μ’ αυτόν τον τρόπο. Όταν αποκαλύπτουν αυτήν τη μοχθηρή διάθεση, τι κάνουν που δείχνει ότι έχουν ανθρώπινη φύση και ότι μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια και που επιβεβαιώνει ότι διαθέτουν μόνο αυτήν τη μοχθηρή διάθεση και όχι μοχθηρή ουσία; Όσοι έχουν συνείδηση, λογική, ακεραιότητα και αξιοπρέπεια, αφού κάνουν και πουν τέτοια πράγματα, νιώθουν άσχημα και πονάει η καρδιά τους. Βασανίζονται και σκέφτονται: «Πιστεύω στον Θεό πολλά χρόνια. Πώς μπόρεσα να δοκιμάσω τον Θεό; Πώς είναι δυνατόν να εξακολουθεί να μ’ απασχολεί ο δικός μου προορισμός και πώς μπόρεσα να χρησιμοποιήσω μια τέτοια μέθοδο για να εκμαιεύσω κάτι από τον Θεό και να Τον κάνω να μου δώσει μια σαφή απάντηση; Αυτό είναι τελείως ελεεινό!» Νιώθουν άσχημα μέσα τους, αλλά ό,τι έγινε έγινε και ό,τι ειπώθηκε ειπώθηκε· δεν μπορούν να πάρουν τίποτε πίσω. Τότε, κατανοούν το εξής: «Παρόλο που μπορεί να έχω λίγη καλή θέληση και αίσθημα δικαιοσύνης, είμαι ικανός για τέτοια ελεεινά πράγματα· αυτές είναι οι αλληλεπιδράσεις ενός ελεεινού ανθρώπου! Δεν είναι αυτό μια απόπειρα να δοκιμάσω τον Θεό; Δεν είναι εκβιασμός απέναντι στον Θεό; Αυτό είναι πραγματικά ελεεινό και ξεδιάντροπο!» Σε μια τέτοια κατάσταση, ποιος θα ήταν ένας λογικός τρόπος δράσης; Μήπως να προσέλθει κανείς ενώπιον του Θεού για να προσευχηθεί και να εξομολογηθεί τις αμαρτίες του ή μήπως να παραμείνει πεισματικά προσκολλημένος στις δικές του προσεγγίσεις; (Να προσευχηθεί και να εξομολογηθεί.) Άρα, σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, από τη στιγμή που συνέλαβαν την ιδέα έως τη στιγμή που ανέλαβαν δράση —και κατόπιν όταν προσευχήθηκαν και εξομολογήθηκαν— σε ποιο στάδιο αποκαλύπτεται κανονικά η διεφθαρμένη διάθεση, σε ποιο στάδιο επενεργεί η συνείδηση και σε ποιο στάδιο γίνεται πράξη η αλήθεια; Το στάδιο από τη σύλληψη της ιδέας έως την ανάληψη δράσης καθοδηγείται από μια μοχθηρή διάθεση. Άρα, το στάδιο της ενδοσκόπησης δεν καθοδηγείται από την επενέργεια της συνείδησης; Αρχίζουν να εξετάζουν τον εαυτό τους και να νιώθουν ότι αυτό που έκαναν ήταν λάθος· αυτό καθοδηγείται από την επενέργεια της συνείδησής τους. Ακολουθούν η προσευχή και η εξομολόγηση, που επίσης καθοδηγούνται από την επενέργεια της ακεραιότητας, της συνείδησης και του χαρακτήρα τους· είναι σε θέση να νιώσουν μεταμέλεια, να μετανοήσουν και να νιώσουν υπόχρεοι απέναντι στον Θεό, ενώ είναι επίσης σε θέση να κάνουν αυτοκριτική, να κατανοήσουν την ανθρώπινη φύση τους και τη διεφθαρμένη διάθεσή τους και να φτάσουν στο σημείο όπου θα μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια. Τρία δεν είναι τα στάδια της διαδικασίας; Από την αποκάλυψη μιας διεφθαρμένης διάθεσης έως την επενέργεια της συνείδησής τους κι έπειτα έως την ικανότητα να σταματήσουν το κακό που κάνουν, να μετανοήσουν, να εγκαταλείψουν τις σαρκικές επιθυμίες και τις σκέψεις τους, να επαναστατήσουν ενάντια στη διεφθαρμένη διάθεσή τους και να κάνουν πράξη την αλήθεια, αυτά είναι τα τρία στάδια που πρέπει να ολοκληρώσουν με επιτυχία οι συνηθισμένοι άνθρωποι που έχουν ανθρώπινη φύση και διεφθαρμένες διαθέσεις. Χάρη στην επίγνωση της συνείδησής τους και τη σχετικά καλή ανθρώπινη φύση τους, αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια. Το γεγονός ότι μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια υποδηλώνει ότι έχουν ελπίδα να σωθούν. Με άλλα λόγια, όσοι έχουν καλή ανθρώπινη φύση έχουν και σχετικά μεγάλη πιθανότητα να σωθούν.

Σε τι διαφέρουν οι αντίχριστοι από όσους έχουν διάθεση αντίχριστου; Στο πρώτο στάδιο, αυτό που αποκαλύπτουν οι αντίχριστοι είναι κατά βάση ίδιο εξωτερικά με τις αποκαλύψεις οποιουδήποτε διεφθαρμένου ανθρώπου, όμως τα δύο επόμενα στάδια είναι διαφορετικά. Για παράδειγμα, όταν ένας άνθρωπος αποκαλύπτει φαύλη διεφθαρμένη διάθεση ενώ κλαδεύεται, στο επόμενο βήμα απαιτείται να επενεργήσει η συνείδησή του. Όμως οι αντίχριστοι δεν έχουν συνείδηση. Τι θα σκεφτούν, λοιπόν; Τι εκδηλώσεις θα έχουν; Θα παραπονεθούν ότι ο Θεός είναι άδικος και θα ισχυριστούν ότι ο Θεός προσπαθεί να τους βρει κάποιο λάθος και να τους προκαλέσει δυσκολίες και προβλήματα με κάθε ευκαιρία. Μετά, θα παραμείνουν πεισματικά αμετανόητοι, θα αρνούνται να παραδεχθούν ακόμα και τα πιο εξόφθαλμα λάθη τους ή τις πιο εξόφθαλμες διεφθαρμένες διαθέσεις τους, δεν θ’ αναγνωρίσουν ποτέ τα σφάλματά τους, ενώ θα πάνε κι ένα βήμα παραπέρα και θα δοκιμάσουν κάθε μέσο για να συνεχίσουν τις πράξεις τους στα κρυφά. Κρίνοντας από τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτουν οι αντίχριστοι, πώς είναι ο χαρακτήρας τους; Δεν έχουν συνείδηση, δεν ξέρουν να εξετάζουν τον εαυτό τους και αποκαλύπτουν φαυλότητα, κακεντρέχεια, επιθέσεις και αντεκδίκηση. Σκαρφίζονται ψέματα για να συγκαλύψουν τα γεγονότα, ρίχνοντας την ευθύνη στους άλλους· επινοούν πλεκτάνες για να παγιδεύσουν τους άλλους, αποκρύπτοντας τα πραγματικά γεγονότα από τους αδελφούς και τις αδελφές· και υπερασπίζονται και δικαιολογούν τον εαυτό τους σθεναρά, διαδίδοντας παντού τα επιχειρήματά τους. Αυτή είναι η διαιώνιση της φαύλης διάθεσής τους. Όχι μόνο δεν έχουν την επίγνωση της συνείδησης και αδυνατούν να εξετάσουν τον εαυτό τους, να κάνουν αυτοκριτική και να φτάσουν στην αυτογνωσία, αλλά κάνουν κι ένα βήμα παραπέρα και συνεχίζουν ν’ αποκαλύπτουν τη φαύλη διάθεσή τους: Διαμαρτύρονται ενάντια στον οίκο του Θεού, διαμαρτύρονται ενάντια στους αδελφούς και τις αδελφές και τους πηγαίνουν κόντρα και —το πιο σοβαρό από όλα— εναντιώνονται στον Θεό. Μετά από κάποιο διάστημα, όταν ηρεμήσουν τα πράγματα, άραγε θα μετανοήσουν και θα εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους; Παρόλο που το περιστατικό έχει λήξει, έχουν αποκαλυφθεί τα πραγματικά γεγονότα, είναι ευρέως γνωστό ότι η ευθύνη είναι δική τους και θα πρέπει να την αναλάβουν, άραγε μπορούν να το παραδεχθούν; Μπορούν να νιώσουν μεταμέλεια και αίσθημα χρέους; (Όχι.) Εμμένουν στην εναντίωσή τους και σκέφτονται: «Όπως και να ’χει, ποτέ δεν έκανα λάθος, αλλά ακόμα κι αν έκανα, οι προθέσεις μου ήταν καλές. Ακόμα κι αν έκανα λάθος, δεν είναι δυνατόν να κατηγορηθώ μόνο εγώ γι’ αυτό. Γιατί δεν κατηγορείτε τους άλλους; Γιατί με στοχοποιείτε; Πού έκανα λάθος; Δεν έκανα σκοπίμως κάτι λάθος. Όλοι σας έχετε κάνει λάθη. Γιατί, λοιπόν, δεν λογοδοτείτε; Επιπλέον, ποιος είναι αλάνθαστος στη ζωή του;» Έχουν μετανοήσει; Νιώθουν υπόχρεοι; Ούτε υπόχρεοι νιώθουν ούτε έχουν μετανοήσει. Κάποιοι, μάλιστα, λένε: «Πλήρωσα πολύ μεγάλο τίμημα. Γιατί δεν το παρατήρησε κανείς σας; Γιατί δεν μ’ έχει επαινέσει κανείς; Γιατί δεν έχω ανταμειφθεί; Όταν συμβαίνει κάτι, πάντα εμένα κατηγορείτε και κατακρίνετε. Μήπως απλώς ψάχνετε κάποιο μοχλό πίεσης για να τον χρησιμοποιήσετε εναντίον μου;» Αυτή είναι η νοοτροπία τους και η κατάστασή τους. Είναι σαφές ότι πρόκειται για φαύλη διάθεση· είναι πεισματικά αμετανόητοι, αρνούνται να παραδεχτούν τα γεγονότα όταν έρχονται αντιμέτωποι με αυτά και επιμένουν να εναντιώνονται. Παρόλο που μπορεί να μην αναθεματίζουν κανέναν ανοιχτά, μέσα τους ίσως το έχουν κάνει αμέτρητες φορές· καταριούνται τους επικεφαλής που είναι τυφλοί, καταριούνται τους αδελφούς και τις αδελφές που δεν είναι καλοί άνθρωποι και που τους καλόπιαναν όταν είχαν θέση, αλλά τώρα που έχασαν τη θέση τους δεν τους δίνουν σημασία, δεν συναναστρέφονται μαζί τους, δεν τους χαμογελούν καν. Μέσα τους, αναθεματίζουν ακόμη και τον Θεό και Τον κρίνουν, λέγοντας ότι δεν είναι δίκαιος. Από την αρχή έως το τέλος, η διάθεση που αποκαλύπτουν είναι φαύλη, χωρίς την παραμικρή επενέργεια της συνείδησης και χωρίς ίχνος μεταμέλειας ή μετάνοιας. Ασφαλώς δεν έχουν καμία πρόθεση να μεταστραφούν, ν’ αναζητήσουν τις αλήθεια-αρχές, να προσέλθουν ενώπιον του Θεού για να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους, να μετανοήσουν και να υποταχθούν στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού. Αντιθέτως, επιχειρηματολογούν, εναντιώνονται και παραπονιούνται διαρκώς. Τόσο οι αντίχριστοι όσο και οι άνθρωποι που είναι ικανοί να μετανοήσουν αποκαλύπτουν τις ίδιες διεφθαρμένες διαθέσεις. Δεν υπάρχει, όμως, διαφορά στη φύση αυτών των αποκαλύψεων; Από τους ανθρώπους που ανήκουν σ’ αυτές τις δύο κατηγορίες, ποιοι έχουν τη διάθεση ενός αντίχριστου και ποιοι έχουν την ουσία ενός αντίχριστου; (Εκείνοι που δεν μετανοούν έχουν την ουσία ενός αντίχριστου.) Ποιοι είναι ικανοί να μετανοήσουν; Οι διεφθαρμένοι άνθρωποι που έχουν τη διάθεση ενός αντίχριστου, αλλά δεν είναι αντίχριστοι. Όσοι έχουν την ουσία ενός αντίχριστου είναι αντίχριστοι, ενώ όσοι έχουν τη διάθεση ενός αντίχριστου είναι συνηθισμένοι διεφθαρμένοι άνθρωποι. Από τις δύο αυτές κατηγορίες, ποια αποτελείται από κακούς ανθρώπους; (Εκείνη που περιλαμβάνει ανθρώπους με ουσία ενός αντίχριστου.) Είστε σε θέση να το διακρίνετε αυτό, έτσι δεν είναι; Εξαρτάται από το ποιοι άνθρωποι δεν δείχνουν ίχνος τύψεων συνείδησης, επιμένουν να επιχειρηματολογούν χωρίς να μεταστρέφονται ή να κάνουν αυτοκριτική, κρίνουν αδίστακτα και διαδίδουν τα επιχειρήματά τους όταν κάνουν κάτι λάθος και αντιμετωπίζουν συνέπειες όπως το κλάδεμα, η αντικατάσταση ή η πειθαρχία και ούτω καθεξής. Άραγε, αν δεν υπήρχε κανείς να τους συγκρατήσει, θα σταματούσαν να ενεργούν έτσι; Όχι. Η καρδιά τους θα ξεχείλιζε από αρνητικότητα και εναντίωση και θα έλεγαν: «Εφόσον οι άλλοι μου φέρονται άδικα και ο θεός δεν μου δείχνει χάρη ούτε ενεργεί εκ μέρους μου, στο εξής απλώς θ’ ακολουθώ τις τυπικές διαδικασίες όταν κάνω το καθήκον μου. Ακόμη και αν κάνω καλά το καθήκον μου, δεν θα λάβω ανταμοιβές, κανείς δεν θα μ’ επαινέσει και θα κλαδευτώ και πάλι, οπότε απλώς θα το κάνω επιπόλαια. Μη σκεφτείτε καν να μου ζητήσετε να χειριστώ ζητήματα σύμφωνα με τις αρχές ή να συζητήσω και να συνεργαστώ με άλλους στο έργο μου ή ν’ αναζητήσω την αλήθεια! Θα παραμείνω αδιάφορος· ούτε υπεροπτικός ούτε ταπεινός. Αν μου ζητήσετε να κάνω κάτι, θα το κάνω. Αν δεν μου ζητήσετε να κάνω κάτι, απλώς θα φύγω. Κάντε ό,τι θέλετε· εγώ θα είμαι όπως είμαι. Μην απαιτείτε πάρα πολλά από μένα· αν έχετε μεγάλες απαιτήσεις, θα τις αγνοήσω». Δεν είναι αυτό η διαιώνιση μιας φαύλης διάθεσης; Είναι δυνατόν να μετανοήσουν αυτοί οι άνθρωποι; (Όχι.) Αυτή είναι μια εκδήλωση όσων έχουν την ουσία ενός αντίχριστου. Το ίδιο συμβαίνει και όταν ένας αντίχριστος αποκαλύπτει μια μοχθηρή διάθεση: Και πάλι δεν κάνει ποτέ αυτοκριτική, αφού δεν έχει συνείδηση. Όποια διεφθαρμένη διάθεση κι αν αποκαλύπτει και όποιες προθέσεις, επιθυμίες και φιλοδοξίες κι αν έχει όταν του συμβαίνει κάτι, ποτέ δεν τον συγκρατεί η συνείδησή του. Επομένως, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή και οι συνθήκες είναι ευνοϊκές γι’ αυτόν, κάνει ό,τι θέλει. Ανεξάρτητα από την έκβαση των πράξεών του, δεν μεταστρέφεται· παραμένει προσκολλημένος στις απόψεις του, διατηρεί τις φιλοδοξίες, τις επιθυμίες και τις προθέσεις του, καθώς και τα μέσα και τις μεθόδους με τα οποία ενεργούσε πάντα, χωρίς να κατηγορεί τον εαυτό του. Γιατί δεν κατηγορεί τον εαυτό του; Επειδή αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση, δεν έχουν αίσθημα τιμής και δεν νιώθουν ντροπή. Σε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση τους δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να συγκρατήσει τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και δεν υπάρχει τίποτε που να μπορούν να χρησιμοποιήσουν για ν’ αξιολογήσουν κατά πόσο οι διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτουν είναι σωστές ή λανθασμένες. Επομένως, όταν αυτοί οι άνθρωποι αποκαλύπτουν μια μοχθηρή διάθεση, ανεξάρτητα από το πώς τη βλέπουν οι άλλοι ή ποια μπορεί να είναι η διαδικασία και η έκβαση, από την αρχή έως το τέλος δεν κατηγορούν τον εαυτό τους, δεν νιώθουν θλίψη, μεταμέλεια και αίσθημα χρέους, και σίγουρα δεν μεταστρέφονται βαθιά μέσα τους. Έτσι είναι οι αντίχριστοι. Κρίνοντας από αυτά τα δύο παραδείγματα, ποιο είναι το πιο εμφανές χαρακτηριστικό των αντίχριστων; (Η έλλειψη συνείδησης και λογικής.) Σε τι είδους εκδήλωση οδηγεί αυτή η έλλειψη συνείδησης και λογικής; Ποιο είναι το αποτέλεσμα των διαθέσεων που αποκαλύπτουν; (Δεν μπορούν να κάνουν αυτοκριτική και να μετανοήσουν.) Άραγε, μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια όσοι δεν μπορούν να κάνουν αυτοκριτική και να μετανοήσουν; Ποτέ!

Ένα άτομο που έχει μόνο διάθεση αντίχριστου δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, επί της ουσίας, αντίχριστος. Μόνο όσοι έχουν φύση-ουσία αντίχριστων είναι πραγματικοί αντίχριστοι. Οπωσδήποτε υπάρχουν διαφορές στην ανθρώπινη φύση αυτών των δύο και, υπό την καθοδήγηση διαφορετικών ειδών ανθρώπινης φύσης, οι στάσεις που τηρούν αυτοί οι άνθρωποι απέναντι στην αλήθεια, αντίστοιχα, δεν είναι ίδιες. Και όταν οι στάσεις που τηρούν οι άνθρωποι απέναντι στην αλήθεια δεν είναι ίδιες, οι δρόμοι που επιλέγουν είναι διαφορετικοί. Και όταν οι δρόμοι που επιλέγουν οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, οι αρχές και οι συνέπειες των πράξεών τους έχουν, επίσης, τις διαφορές τους. Επειδή ένας άνθρωπος με μόνο διάθεση αντίχριστου έχει συνείδηση που εργάζεται, έχει λογική και αίσθημα τιμής και, τηρουμένων των αναλογιών, αγαπά την αλήθεια, όταν αποκαλύπτει τη διεφθαρμένη του διάθεση, στην καρδιά του υπάρχει αποδοκιμασία γι’ αυτήν. Σε τέτοιες στιγμές, μπορεί να κάνει αυτοκριτική, να αποκτήσει αυτογνωσία και να παραδεχτεί τη διεφθαρμένη του διάθεση και την αποκάλυψη της διαφθοράς του, γεγονός που του δίνει τη δυνατότητα να επαναστατήσει ενάντια στη σάρκα και τη διεφθαρμένη διάθεσή του και να καταφέρει να κάνει πράξη την αλήθεια και να υποταχθεί στον Θεό. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει με έναν αντίχριστο. Καθώς αυτός δεν έχει συνείδηση που εργάζεται ή συνειδητή επίγνωση ούτε, βέβαια, αίσθημα τιμής, όταν αποκαλύπτει τη διεφθαρμένη του διάθεση, δεν μετρά σύμφωνα με τα λόγια του Θεού αν αυτό που αποκαλύπτει είναι σωστό ή λάθος, αν η διάθεσή του είναι διεφθαρμένη ή η ανθρώπινη φύση του κανονική ή αν συμφωνεί με την αλήθεια. Δεν αναλογίζεται ποτέ αυτά τα πράγματα. Έτσι, πώς συμπεριφέρεται; Υποστηρίζει σταθερά ότι η διεφθαρμένη διάθεση που αποκαλύπτει και ο δρόμος που επιλέγει είναι τα σωστά. Νομίζει πως ό,τι κάνει είναι σωστό, πως ό,τι λέει είναι σωστό· είναι αποφασισμένος να διατηρήσει τις δικές του απόψεις. Και έτσι, όσο μεγάλο λάθος και αν κάνει, όσο σοβαρή και αν είναι η διεφθαρμένη διάθεση που αποκαλύπτει, δεν θα αναγνωρίσει τη σοβαρότητα του θέματος και σίγουρα δεν θα κατανοήσει τη διεφθαρμένη διάθεση που έχει αποκαλύψει. Ούτε, φυσικά, θα παραμερίσει τις επιθυμίες του ή θα επαναστατήσει ενάντια στη φιλοδοξία και τη διεφθαρμένη διάθεσή του ώστε να διαλέξει ένα μονοπάτι όπως αυτό της υποταγής στον Θεό και την αλήθεια. Μπορεί κανείς να δει από αυτά τα δύο διαφορετικά αποτελέσματα ότι, αν ένα άτομο με διάθεση αντίχριστου αγαπάει την αλήθεια στην καρδιά του, τότε έχει την ευκαιρία να την κατανοήσει και να την κάνει πράξη, καθώς και να επιτύχει τη σωτηρία, ενώ το άτομο που έχει ουσία αντίχριστου δεν μπορεί να κατανοήσει την αλήθεια ή να την κάνει πράξη, αλλά και ούτε να επιτύχει τη σωτηρία. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των δύο.

III. Η διάθεση-ουσία των αντίχριστων

Στη σημερινή συναναστροφή, ο στόχος είναι και πάλι να συνοψίσουμε πρωτίστως ποια ακριβώς είναι η διάθεση-ουσία των αντίχριστων. Από τις έξι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων που μόλις συζητήσαμε, ποιες τρεις χρησιμοποιούνται με μεγαλύτερη ακρίβεια για να χαρακτηριστούν οι άνθρωποι που έχουν τη διάθεση-ουσία των αντίχριστων; (Η αποστροφή απέναντι στην αλήθεια, η φαυλότητα και η μοχθηρία.) Εφόσον μειώσαμε το εύρος σ’ αυτές τις τρεις, δεν θ’ ασχοληθούμε σ’ αυτήν τη συναναστροφή με τις τρεις πρώτες. Άρα, μήπως οι άνθρωποι που έχουν τη διάθεση-ουσία των αντίχριστων δεν έχουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις της αδιαλλαξίας, της αλαζονείας και της δολιότητας; (Όχι.) Τότε γιατί δεν χρησιμοποιούμε τις τρεις πρώτες διαθέσεις για να χαρακτηρίσουμε τη διάθεση-ουσία των αντίχριστων; (Επειδή και οι συνηθισμένοι διεφθαρμένοι άνθρωποι διαθέτουν τις τρεις πρώτες διαθέσεις, οι οποίες δεν αντιπροσωπεύουν την ουσία ενός ανθρώπου.) Αυτή είναι μια πολύ ακριβής σύνοψη. Όσον αφορά το θέμα της διάθεσης-ουσίας, οι τρεις πρώτες διεφθαρμένες διαθέσεις είναι σχετικά ηπιότερες σε βαθμό, ενώ εκείνες που μπορούν πραγματικά να συνοψίσουν τη διάθεση-ουσία των αντίχριστων είναι οι τρεις τελευταίες: η αποστροφή απέναντι στην αλήθεια, η φαυλότητα και η μοχθηρία. Αυτές οι τρεις διεφθαρμένες διαθέσεις μπορούν να χαρακτηρίσουν με μεγαλύτερη ακρίβεια τη διάθεση-ουσία των αντίχριστων. Παρόλο που οι τρεις πρώτες διεφθαρμένες διαθέσεις δεν χρησιμοποιούνται για τον χαρακτηρισμό της ουσίας των αντίχριστων, καθεμιά τους ενυπάρχει στους αντίχριστους και είναι πιο σοβαρές από ό,τι στους κοινούς ανθρώπους. Η αποστροφή απέναντι στην αλήθεια, η φαυλότητα και η μοχθηρία μπορούν όλες να χρησιμοποιηθούν για να συνοψίσει και να χαρακτηρίσει κανείς την αδιαλλαξία τους και να περιγράψει τον βαθμό της αδιαλλαξίας τους. Ομοίως, οι τρεις τελευταίες διαθέσεις μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για να συνοψίσει και να χαρακτηρίσει κανείς την αλαζονεία και τη δολιότητά τους. Είναι εμφανές ότι τα κύρια χαρακτηριστικά της διάθεση-ουσίας των αντίχριστων είναι η αποστροφή απέναντι στην αλήθεια, η φαυλότητα και η μοχθηρία.

Α. Η μοχθηρία

Από τις τρεις αυτές διεφθαρμένες διαθέσεις —την αποστροφή απέναντι στην αλήθεια, τη φαυλότητα και τη μοχθηρία— η μοχθηρία είναι η πιο ολοκληρωμένη σύνοψη διάθεσης στη διάθεση-ουσία ενός αντίχριστου, καθώς και η πιο κοινή στη διάθεση-ουσία ενός αντίχριστου. Γιατί χρησιμοποιείται η μοχθηρία για να περιγραφεί η διάθεση-ουσία ενός αντίχριστου; Εφόσον λέγεται ότι οι αντίχριστοι είναι πολύ μοχθηροί, τότε κρίνοντας από τις σκέψεις τους, άραγε τι σκέφτονται, τι λένε και τι κάνουν καθημερινά που αποδεικνύει ότι είναι άνθρωποι με μοχθηρή ουσία; Δεν είναι αυτό ένα ερώτημα που πρέπει να αναλογιστούμε; (Ναι.) Τότε θα πρέπει να ξεκινήσουμε την ανάλυση και την παρατήρησή μας από τα όσα σκέφτονται, από την ομιλία τους και τους τρόπους τους, καθώς και από τη συμπεριφορά τους και τις αλληλεπιδράσεις τους με τον κόσμο, προκειμένου να κρίνουμε κατά πόσο αυτοί οι άνθρωποι πράγματι έχουν μοχθηρή ουσία. Πρώτα, ας ρίξουμε μια ματιά σε όσα σκέφτονται καθημερινά οι αντίχριστοι. Κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται μέσα τους: «Σ’ αυτήν την ομάδα ανθρώπων, δεν θεωρούμαι ο πιο ικανός ούτε έχω τα μεγαλύτερα χαρίσματα· πώς, λοιπόν, μπορώ ν’ αποκτήσω μεγαλύτερη δημοτικότητα, να κερδίσω την εκτίμηση όλων, να δοξάσω τους προγόνους μου και να έχω ένα φωτοστέφανο στο κεφάλι μου; Πώς μπορώ να πείσω τους άλλους και να τους κάνω να μ’ ακούνε και να με θαυμάζουν; Φαίνεται ότι είναι καλό πράγμα να έχει κανείς θέση. Κάποιοι άνθρωποι πραγματικά μιλάνε με κύρος και, όταν οι άλλοι αντιμετωπίζουν προβλήματα, πηγαίνουν σ’ αυτούς. Γιατί κανείς δεν έρχεται σ’ εμένα; Γιατί κανείς δεν μου δίνει σημασία; Έχω μυαλό, έχω ιδέες, μια μεθοδική προσέγγιση στον τρόπο με τον οποίο ενεργώ και είμαι ικανός να χρησιμοποιώ την κρίση μου σε διάφορα ζητήματα. Γιατί κανείς δεν μου δίνει σημασία ούτε μ’ έχει σε εκτίμηση; Πότε θα ξεχωρίσω από τους άλλους; Πότε θα έρχονται όλοι σ’ εμένα για βοήθεια και θα μ’ επιδοκιμάζουν;» Τι σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι; Σκέφτονται θετικά ή αρνητικά πράγματα; (Αρνητικά πράγματα.) Όταν κάποιοι άνθρωποι βλέπουν ότι οι άλλοι έχουν καλή σχέση μεταξύ τους, σκέφτονται: «Πώς και έχουν τόσο καλή σχέση; Πρέπει να βρω έναν τρόπο να σπείρω τη διχόνοια και να χαλάσω τη σχέση τους· έτσι δεν θα είμαι απομονωμένος και θα έχω μια παρέα». Τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι; Ανεξάρτητα από τη μέθοδο που χρησιμοποιούν, σε τελική ανάλυση σπέρνουν τη διχόνοια. Όταν βλέπουν κάποιον να κάνει το καθήκον του μ’ ενθουσιασμό και κέφι και ν’ αποκτά φως ό,τι κι αν κάνει όσο εκτελεί το καθήκον του, ζηλεύουν και συλλογίζονται πώς να υπονομεύσουν αυτόν τον άνθρωπο, πώς να του κόψουν τον ενθουσιασμό και να τον κάνουν να νιώσει αρνητικός. Αυτές οι σκέψεις, είτε γίνονται πράξεις είτε όχι, είναι αρνητικές σκέψεις. Είναι και εκείνοι που σκέφτονται: «Τι γνώμη έχει για μένα ο νεοεκλεγμένος επικεφαλής; Πρέπει να πλησιάσω περισσότερο αυτόν τον επικεφαλής. Δεν έχουμε και καταπληκτική σχέση και δεν είμαστε πολύ κοντά, οπότε πώς μπορώ να κερδίσω την εύνοιά του; Έχω κάποια χρήματα στην άκρη, οπότε θα μάθω τι χρειάζεται και θα του το αγοράσω. Όμως αν χρειάζεται υπολογιστή, δεν είμαι πρόθυμος να ξοδέψω τόσα χρήματα. Αν πάψει να είναι επικεφαλής στο μέλλον, δεν θα έχουν πάει χαμένα αυτά τα χρήματα; Αν χρειάζεται κάτι όπως γάντια ή ρούχα, έχω την οικονομική δυνατότητα και αξίζει τον κόπο η δαπάνη. Τα χρήματα πρέπει να ξοδεύονται στα κατάλληλα πράγματα, όχι άσκοπα. Επίσης, πρέπει να καλοπιάσω και να ικανοποιήσω αυτόν τον επικεφαλής όχι μόνο με κούφια λόγια, αλλά και με αληθινές πράξεις. Πρέπει να έχω τον νου μου για να μάθω τι αρέσει σ’ αυτόν τον επικεφαλής. Επιπλέον, θα σερβίρω καθημερινά στον επικεφαλής τη μερίδα του όταν είναι ώρα για φαγητό και θα πλένω τα πιάτα του όταν έχει τελειώσει το φαγητό του. Αν ο επικεφαλής επικρίνει κάποιον, θα κάνω το ίδιο και θα συμφωνώ με τα λεγόμενά του. Αν ο επικεφαλής επαινέσει κάποιον, θα σπεύσω να συστήσω κι εγώ αυτόν τον άνθρωπο και να επαινέσω τις αρετές του». Τι σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι; (Πώς θα ικανοποιήσουν και θα καλοπιάσουν τον επικεφαλής.) Είναι και εκείνοι που, ενώ εργάζονται στον οίκο του Θεού, σκέφτονται: «Οι άλλοι εργάζονται σκληρά και φιλότιμα. Εγώ πρέπει να είμαι έξυπνος· δεν γίνεται να είμαι ανόητος ούτε γίνεται να εργάζομαι τόσο σκληρά. Αν ο οίκος του θεού δεν με χρειάζεται στο μέλλον, δεν θα πάει στράφι όλη αυτή η προσπάθεια; Δεν θα έχω εργαστεί σκληρά για το τίποτα; Από την άλλη, αν δεν εργάζομαι καθόλου, θα με διώξουν από τον οίκο του θεού. Τι πρέπει να κάνω; Όταν είναι παρών ο επικεφαλής, θα βάζω τα δυνατά μου, θα ιδρώνω από την προσπάθεια, για να το βλέπει. Όταν δεν είναι μπροστά, θα πηγαίνω στην τουαλέτα, θα πίνω νερό, θα βγαίνω έξω για μια βόλτα ή θα βρίσκω μια γωνιά για να χαλαρώσω. Εκεί που οι άλλοι θα σκάβουν τρεις φτυαριές χώμα, εγώ θα σκάβω μισή. Εκεί που οι άλλοι θα πηγαινοέρχονται κουβαλώντας πράγματα τρεις ή πέντε φορές, εγώ θα το κάνω μόνο μία φορά. Θα ξεκουράζομαι και θα λουφάρω όποτε μπορώ. Δεν πρέπει να είμαι τόσο φιλότιμος. Αν τυχόν αρρωστήσω ή εξαντληθώ από τη σκληρή δουλειά, ποιος θα με λυπηθεί; Ποιος θα με φροντίσει; Μήπως θα με φροντίσει ο επικεφαλής; Μήπως θα με φροντίσει ο θεός; Άραγε, θα είναι ο θεός υπεύθυνος γι’ αυτά τα πράγματα; Επομένως, όταν δουλεύω, θα πρέπει να βρω πού μπορεί να φαίνομαι περισσότερο ότι δουλεύω. Όταν θέλω να λουφάρω, πρέπει να βρω πού είναι λιγότερο πιθανό να μ’ ανακαλύψουν, πού είναι λιγότερο πιθανό να τραβήξω την προσοχή». Τι σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι; (Πώς θα λουφάρουν και πώς θα ενεργήσουν με πανουργία.)

1. Τι κάνουν οι αντίχριστοι στους ανθρώπους

Πώς είναι ο χαρακτήρας των ανθρώπων που κάνουν μοχθηρές σκέψεις όλη μέρα; Είναι ένας τιποτένιος και ύπουλος χαρακτήρας. Κρίνοντας από τη διάθεσή τους, τι είναι αυτό; (Μοχθηρία.) Υπάρχει καμία εντιμότητα στη φύση των πραγμάτων που σκέφτονται; Υπάρχει τίποτα που να δείχνει ευγένεια, ειλικρίνεια και ακεραιότητα; Υπάρχει τίποτα καλό; (Όχι, τίποτα.) Άρα, εν ολίγοις, το πρώτο πράγμα που εκδηλώνεται στη μοχθηρή διάθεση των ανθρώπων που έχουν την ουσία ενός αντίχριστου είναι ότι το μόνο που σκέφτονται όλη μέρα είναι το κακό. Είτε αντιμετωπίζουν ένα σημαντικό είτε ένα ασήμαντο ζήτημα, οι σκέψεις τους ξεχειλίζουν από κακία. Συγκεκριμένα, κάνουν κάποια πράγματα στους ανθρώπους και επίσης έχουν διαφορετικές εκδηλώσεις και διαφορετικούς τρόπους άσκησης απέναντι στον Θεό. Τι κάνουν, λοιπόν, στους ανθρώπους; Τι τρόπους άσκησης αναπτύσσουν στις σκέψεις τους; Στα διάφορα παραδείγματα που μόλις ακούσατε, μπορείτε να διακρίνετε πώς αυτοί οι άνθρωποι μηχανορραφούν διαρκώς ενάντια στους άλλους; Μηχανορραφούν ασταμάτητα, και όποιος έχει αλληλεπιδράσεις ή επαφές μαζί τους πέφτει θύμα της πλεκτάνης τους. Δεύτερον, παρόλο που μερικές φορές δεν μιλάνε όταν ενεργούν, οι τρόποι τους, οι μέθοδοί τους και η αφετηρία των πράξεών τους δεν είναι ειλικρινή· δεν κάνουν πράξη την αλήθεια, απλώς δημιουργούν μια ψεύτικη εντύπωση. Τι φύση έχει αυτό και τι είναι αυτός ο τρόπος άσκησης; Είναι εξαπάτηση και προσποίηση, και επιπλέον βάζουν τους άλλους σε πειρασμό. Εφόσον μπορούν να προσποιούνται και να εξαπατούν τους άλλους, δεν μπορούν επίσης να τους παρασύρουν και να τους παραπλανούν; (Ναι, μπορούν.) Επιπλέον, αυτοί οι άνθρωποι εμπλέκονται σε συνεχείς διαμάχες με τους άλλους για τη θέση, τη φήμη, την υπόληψη και για τα δικά τους συμφέροντα. Παλεύουν για τη φήμη, για το ποιος θα έχει τον τελευταίο λόγο, ποιος έχει περισσότερες ιδέες, ποιανού οι απόψεις είναι σοφότερες και πιο λογικές, ποιον επικροτούν περισσότερο όλοι και ποιος μπορεί ν’ αποκτήσει περισσότερα οφέλη· γι’ αυτά ανταγωνίζονται. Ακόμα και χωρίς θέση, εξακολουθούν να μηχανορραφούν ενάντια στους ανθρώπους μ’ αυτόν τον τρόπο. Τι γίνεται, λοιπόν, όταν έχουν θέση; Τότε, βασανίζουν διαρκώς τους ανθρώπους που βρίσκονται υπό την κυριαρχία τους· προσελκύουν και παίρνουν με το μέρους τους όσους δεν αγαπούν την αλήθεια, ενώ επιτίθενται σε όσους μπορούν ν’ αποδεχθούν την αλήθεια και τους αποκλείουν, με στόχο να κάνουν τους πάντες ν’ ακούνε τους ίδιους και να τους υπακούν· σχηματίζουν μονίμως κλίκες και σπέρνουν τη διχόνοια στις ομάδες, και, στο τέλος, καταφέρνουν να τους ανήκουν όλοι. Όλα αυτά εμπίπτουν στο πλαίσιο του βασανισμού των άλλων. Οι αντίχριστοι σκέφτονται όλη μέρα το κακό και κάθε διάθεση που αποκαλύπτουν είναι κακή. Είναι, λοιπόν, ακριβές να πει κανείς ότι η διάθεση αυτών των ανθρώπων είναι μοχθηρή; (Ναι.) Σε μια ομάδα ανθρώπων όπου όλοι γνωρίζουν τη θέση τους, περιορίζονται στη δική τους δουλειά και κάνουν αυτό που οφείλουν να κάνουν, μόλις εμφανιστεί ένας αντίχριστος, σπέρνει τη διχόνοια από μέσα, κακολογεί τον άνθρωπο Α μπροστά στον άνθρωπο Β και αντιστρόφως, προκαλώντας διαμάχη μεταξύ τους. Αυτό δεν είναι το αποτέλεσμα όταν σπέρνει κανείς τη διχόνοια; Ποιες είναι, λοιπόν, κάποιες από τις εκδηλώσεις της μηχανορραφίας ενός αντίχριστου; Για παράδειγμα, όταν γίνονται εκλογές στην εκκλησία, οι συνηθισμένοι άνθρωποι που δεν έχουν φιλοδοξίες μπορεί να σκεφτούν: «Όποιος κι αν εκλεγεί, θα υποταχθώ σ’ αυτό· θα επικροτήσω όποιον επιτρέψει ο Θεός να γίνει επικεφαλής και δεν θα προκαλέσω μπελάδες ή φασαρίες». Όσοι, όμως, έχουν κακές προθέσεις δεν σκέφτονται μ’ αυτόν τον τρόπο. Αν δουν ότι δεν έχουν ελπίδα να κερδίσουν τις εκλογές, αρχίζουν να σκέφτονται υστερόβουλα μέσα τους: «Πρέπει ν’ αγοράσω για όλους κάποια καλά πράγματα. Τι λείπει στην εκκλησία αυτήν τη στιγμή; Θ’ αγοράσω έναν καθαριστή αέρα και θα τον τοποθετήσω στον χώρο συναθροίσεων, ώστε όταν όλοι αναπνέουν καθαρό αέρα να σκέφτονται εμένα. Έτσι, όταν έρθει η ώρα των εκλογών, θα είμαι ο πρώτος υποψήφιος που θα σκεφτούν, έτσι δεν είναι; Άρα, δεν θα ενεργήσω ούτε θα ξοδέψω χρήματα μάταια». Μ’ αυτήν τη σκέψη, σπεύδουν ν’ αγοράσουν τον φτηνότερο και πιο κομψό καθαριστή αέρα. Επιπλέον, σκέφτονται: «Αυτό το διάστημα, πρέπει να είμαι προσεκτικός. Δεν πρέπει να λέω λάθος πράγματα ούτε πράγματα που είναι αρνητικά και δεν είναι εποικοδομητικά για τους άλλους. Πρέπει να μιλάω με κολακευτικά λόγια όποτε συναντώ κάποιον και να επαινώ συχνά τους άλλους με λόγια όπως “Μια χαρά σε βλέπω! Πράγματι επιδιώκεις την αλήθεια! Παρόλο που δεν πιστεύεις στον Θεό τόσο καιρό όσο εγώ, έχεις επιδιώξει την αλήθεια περισσότερο από μένα. Η ανθρώπινη φύση σου είναι καλή και οι άνθρωποι με καλή ανθρώπινη φύση όπως εσύ μπορούν να σωθούν, σε αντίθεση μ’ εμένα”. Πρέπει να φαίνομαι ταπεινός, να παινεύω τους άλλους λέγοντας ότι είναι καλύτεροι από μένα από όλες τις απόψεις και να τους κάνω να νιώθουν ότι τους σέβομαι αρκετά». Δεν είναι μηχανορραφία αυτό; Οι αντίχριστοι κάνουν τέτοια πράγματα αβίαστα· οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν μπορούν να τους ξεπεράσουν στις μηχανορραφίες. Ποιο είναι το ρητό που έχουν οι άπιστοι; (Σε πούλησε κάποιος κι εσύ τον βοηθάς να μετρήσει τα λεφτά.) Οι αντίχριστοι κάνουν τέτοια πράγματα και οι περισσότεροι άνθρωποι πέφτουν θύματα της προδοσίας και της μηχανορραφίας τους.

Πείτε Μου, μήπως αποδέχονται οι αντίχριστοι το κλάδεμά τους; Μήπως παραδέχονται ότι έχουν διεφθαρμένη διάθεση; (Όχι, δεν το παραδέχονται.) Δεν παραδέχονται ότι έχουν διεφθαρμένη διάθεση, αλλά αφού κλαδευτούν, εξακολουθούν να προσποιούνται ότι έχουν αυτογνωσία. Λένε ότι είναι διάβολοι και σατανάδες, ότι δεν έχουν ανθρώπινη φύση και ότι έχουν χαμηλό επίπεδο, καθώς και ότι δεν είναι σε θέση να σκεφτούν τα πράγματα διεξοδικά, ότι είναι ακατάλληλοι για τις εργασίες που τους αναθέτει η εκκλησία και ότι δεν έχουν κάνει σωστά τα καθήκοντά τους. Τότε, μπροστά στους περισσότερους ανθρώπους, παραδέχονται ότι έχουν διεφθαρμένη διάθεση, παραδέχονται ότι είναι διάβολοι και, τελικά, λένε επίσης ότι έτσι τους εξευγενίζει και τους σώζει ο Θεός, δείχνοντας στους άλλους ότι είναι σε θέση ν’ αποδεχθούν το κλάδεμα και να υποταχθούν στην αλήθεια. Δεν αναφέρουν γιατί κλαδεύονται ή τη ζημιά και τις απώλειες που προκάλεσαν οι πράξεις τους στο έργο της εκκλησίας. Αποφεύγουν αυτά τα ζητήματα και λένε κούφια λόγια, δόγματα, σοφιστείες και επεξηγηματικά σχόλια για να κάνουν τους άλλους να παρερμηνεύσουν το κλάδεμα που δέχονται από τον οίκο του Θεού ως αδικαιολόγητο και άδικο, λες και έχουν υποστεί κάποια μεγάλη αδικία. Αφού κλαδευτούν, παραμένουν ανυποχώρητοι μέσα τους και δεν αναγνωρίζουν στο ελάχιστο καμία από τις κακές τους πράξεις. Τι είναι, λοιπόν, όλα αυτά τα λόγια που είπαν στη συναναστροφή, ότι δηλαδή παραδέχονται τη διεφθαρμένη διάθεσή τους, ότι είναι πρόθυμοι ν’ αποδεχθούν την αλήθεια και ότι είναι σε θέση να υποταχθούν στο κλάδεμα; Είναι αυτά τα πραγματικά τους αισθήματα; Σε καμία περίπτωση. Είναι όλα ψέματα, προσποίηση και λόγια του διαβόλου που έχουν ως στόχο να παραπλανήσουν τους άλλους και να τους παρασύρουν. Ποιος είναι ο στόχος τους όταν παραπλανούν τους άλλους; (Να τους κάνουν να τους λατρεύουν και να τους ακολουθούν.) Ακριβώς· παραπλανούν και παρασύρουν τους άλλους για να τους ακολουθούν και να τους ακούνε, κάνοντας τους πάντες να νομίζουν ότι είναι σωστοί και καλοί. Μ’ αυτόν τον τρόπο, κανείς δεν τους διακρίνει ούτε τους εναντιώνεται. Αντιθέτως, οι άλλοι τούς περνάνε για ανθρώπους που αποδέχονται την αλήθεια, που αποδέχονται το κλάδεμα και που μετανοούν. Γιατί, λοιπόν, δεν παραδέχονται τις κακές τους πράξεις ούτε αναγνωρίζουν τη ζημιά που έχουν προκαλέσει στο έργο του οίκου του Θεού; Γιατί δεν αναφέρουν ανοιχτά αυτά τα ζητήματα για συναναστροφή; (Αν έλεγαν αυτά τα πράγματα, οι άλλοι θα τους διέκριναν.) Αν οι άλλοι τους διέκριναν, αν τους καταλάβαιναν πέρα ως πέρα και έβλεπαν την ανθρώπινη φύση και τη διάθεση-ουσία τους, θα τους απαρνούνταν. Άραγε, θα εξακολουθούσαν να ξεγελιούνται από τα τεχνάσματά τους και να πέφτουν θύματα της παραπλάνησής τους; Άραγε, θα εξακολουθούσαν να τους έχουν σ’ εκτίμηση; Θα συνέχιζαν να τους ανεβάζουν στα ουράνια; Θα συνέχιζαν να τους λατρεύουν; Τίποτε από όλα αυτά δεν θα έκαναν. Οι αντίχριστοι προσποιούνται πως έχουν αυτογνωσία, αλλά στην πραγματικότητα είναι όλα σοφιστείες και δικαιολογίες, έχουν όλα στόχο να παραπλανήσουν τους άλλους και να τους κάνουν να τους υπερασπίζονται· αυτό είναι το απώτερο κίνητρό τους. Αποφεύγουν τα σημαντικά ζητήματα και λένε αβασάνιστα ότι έχουν αυτογνωσία και ότι αποδέχονται το κλάδεμα, προκειμένου να παραπλανήσουν και να παρασύρουν τους άλλους, να τους κάνουν να τους εκτιμούν και να τους λατρεύουν. Δεν είναι πολύ μοχθηρή αυτή η μέθοδος; Κάποιοι άνθρωποι την πατάνε πραγματικά και, αφού τους παραπλανήσουν οι αντίχριστοι, λένε: «Τι ωραία που τα λέει αυτός ο άνθρωπος, με ενέπνευσε πολύ. Έκλαψα πολλές φορές!» Εκείνη την περίοδο, αυτοί οι άνθρωποι τους λατρεύουν και τους εκτιμούν πολύ, αλλά στο τέλος αποδεικνύεται ότι είναι αντίχριστοι. Αυτό γίνεται όταν οι αντίχριστοι παραπλανούν και παρασύρουν τους άλλους. Οι αντίχριστοι μπορούν να παραπλανήσουν έτσι τους άλλους και ασφαλώς δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που την πατάνε και ξεγελιούνται. Για να μπορέσει κάποιος να διακρίνει τους αντίχριστους σ’ αυτό το ζήτημα, θα πρέπει να είναι άνθρωπος που κατανοεί την αλήθεια και έχει ικανότητα διάκρισης.

Οι αντίχριστοι συχνά βασανίζουν τους άλλους. Έχουν το εξής διάσημο ρητό: «Πουλάκια μου, αφού δεν υποκύπτετε σ’ εμένα, με μόνο δυο κινήσεις θα σας κάνω να πέσετε στα τέσσερα και να με λατρεύετε. Αν δεν υποκύψετε, θα σας καταδικάσω σε θάνατο!» Τι θέλουν να κάνουν οι αντίχριστοι; Θέλουν να βασανίζουν τους ανθρώπους. Τι είδους ανθρώπους θέλουν να βασανίζουν; Αν υπακούς σ’ αυτούς, τους κολακεύεις και τους λατρεύεις, θα σε βασανίσουν; Αν είσαι πειθήνιος και υπάκουος απέναντί τους, αν δεν σε βλέπουν σαν απειλή, αν θεωρούν ότι είσαι του κλότσου και του μπάτσου ή ένας σκλάβος, δεν θα μπουν στον κόπο να σε βασανίσουν. Αν κάνουν κάτι κακό ή διαπράξουν μοχθηρές πράξεις και βρουν κάποιον που τους διακρίνει, που θα τους εκθέσει και θα τους αποκαλύψει, που θα τους ρίξει από τη θέση τους, που θα καταστρέψει τη φήμη τους και θα υπονομεύσει τις ενέργειές τους, θα σκεφτούν πώς να τον βασανίσουν. Οι αντίχριστοι δεν βασανίζουν τους ανθρώπους από καπρίτσιο, αλλά παρατηρούν και δοκιμάζουν συνεχώς τους ανθρώπους, βλέπουν ποιος τους κακολογεί πίσω από την πλάτη τους, ποιος δεν υποκύπτει σ’ αυτούς, ποιος διακρίνει τις πράξεις τους, ποιος δεν τους δίνει σημασία και ποιος αρνείται να έρθει πιο κοντά τους. Αφού παρατηρήσουν για λίγο και εντοπίσουν δυο τρεις τέτοιους ανθρώπους, αρχίζουν να συναναστρέφονται στις συναθροίσεις για τα ζητήματα αυτών των ανθρώπων. Αν και αυτά που λένε φαίνονται επιφανειακά σωστά, στην πραγματικότητα είναι στοχευμένα, έχουν λόγο και σκοπό. Ποιος είναι ο λόγος; Έχουν ήδη κάνει σχολαστική έρευνα· οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν υποκύπτουν σ’ αυτούς και τους διακρίνουν, προσπαθούν συνεχώς να τους εκθέσουν και να τους αποκαλύψουν, να τους απομακρύνουν από τη θέση τους. Λένε αυτά τα πράγματα για να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου στους συγκεκριμένους ανθρώπους, να τους προειδοποιήσουν. Αν αυτοί οι άνθρωποι υποχωρήσουν και δεν τολμήσουν να συνεχίσουν και όλα πάνε κατ’ ευχή για τους αντίχριστους, τότε οι αντίχριστοι τους αγνοούν. Αν, όμως, αυτοί οι άνθρωποι συνεχίσουν όπως πριν, αν αρνηθούν να έρθουν πιο κοντά τους και έχουν και πάλι την πρόθεση να τους αποκαλύψουν, να τους αναφέρουν στον Άνωθεν και να τους απομακρύνουν από τη θέση τους, τότε γίνονται οι επόμενοι στόχοι βασανισμού των αντίχριστων. Οι αντίχριστοι σκέφτονται άλλες προσεγγίσεις και υιοθετούν πιο αποφασιστικές και αυστηρές μεθόδους, προσπαθώντας να σκεφτούν τρόπους για ν’ αποκτήσουν κάποιο μοχλό πίεσης εναντίον τους και να βρουν ευκαιρίες να τους βασανίσουν, και δεν σταματούν μέχρι να καταφέρουν να τους αποβάλουν από την εκκλησία. Οι αντίχριστοι υποβάλλουν τους διαφωνούντες σε τέτοια βασανιστήρια και δεν ησυχάζουν αν δεν πετύχουν τον σκοπό τους. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν οι αντίχριστοι για να βασανίζουν τους ανθρώπους είναι αδυσώπητες. Ξεκινούν βρίσκοντας ένα πρόσχημα και βάζοντας ταμπέλες στους ανθρώπους· έπειτα, αρχίζουν να τους βασανίζουν και δεν σταματούν μέχρι εκείνοι να υπακούσουν και να υποκύψουν εντελώς σ’ αυτούς, διαφορετικά, το ζήτημα δεν έχει τελειώσει. Στην εκκλησία, οι αντίχριστοι σπέρνουν συστηματικά τη διχόνοια και σχηματίζουν κλίκες, με στόχο να δημιουργήσουν μια φατρία και να πάρουν τον έλεγχο της εκκλησίας. Δεν είναι συχνό φαινόμενο αυτό; Οι αντίχριστοι σχηματίζουν κλίκες, σπέρνουν τη διχόνοια, συγκεντρώνουν δυνάμεις και συνωμοτούν με όσους μπορούν να τους ωφελήσουν, να τους υποστηρίξουν, να συγκαλύψουν τις κακές τους πράξεις και να τους υπερασπιστούν σε καίριες στιγμές. Βάζουν τους συγκεκριμένους ανθρώπους να κάνουν πράγματα γι’ αυτούς, ακόμη και ν’ αναφέρουν άλλους και να είναι οι αγγελιοφόροι τους. Αν έχουν θέση, αυτή η ομάδα γίνεται το ανεξάρτητο βασίλειό τους. Αν δεν έχουν θέση, δημιουργούν μαζί με την ομάδα τους μια δύναμη εντός της εκκλησίας, προκαλούν αναστάτωση και παρεμβαίνουν στην κανονική τάξη της εκκλησίας και αναστατώνουν την κανονική ζωή και το κανονικό έργο της εκκλησίας.

Η πιο κοινή εκδήλωση της μοχθηρής ουσίας των αντίχριστων είναι το γεγονός ότι είναι πολύ καλοί στην προσποίηση και στην υποκρισία. Παρά την ιδιαίτερα φαύλη, ύπουλη, αδυσώπητη και αλαζονική διάθεσή τους, παρουσιάζονται εξωτερικά ως εξαιρετικά ταπεινοί και καλοκάγαθοι. Δεν είναι προσποίηση αυτό; Αυτοί οι άνθρωποι συλλογίζονται καθημερινά μέσα τους και σκέφτονται: «Τι ρούχα πρέπει να φοράω για να φαίνομαι πιο Χριστιανός, πιο έντιμος, πιο πνευματικός, πιο φορτωμένος με βάρη και να μοιάζω περισσότερο με επικεφαλής; Πώς πρέπει να τρώω για να δείξω στους άλλους ότι είμαι αρκετά εξευγενισμένος, κομψός, αξιοπρεπής και ευγενής; Τι στάση πρέπει να έχω όταν βαδίζω για να έχω τον αέρα του ηγέτη και του χαρισματικού ανθρώπου, να φαίνομαι ιδιαίτερος και όχι συνηθισμένος; Στις συζητήσεις μου με τους άλλους, ποιο ύφος, ποιο λεξιλόγιο, ποιο βλέμμα και ποιες εκφράσεις του προσώπου μου μπορούν να κάνουν τους άλλους να πιστεύουν ότι ανήκω σε ανώτερη τάξη, όπως η κοινωνική ελίτ ή οι διανοούμενοι υψηλού επιπέδου; Πώς μπορούν η αμφίεσή μου, το στυλ μου, η ομιλία μου και η συμπεριφορά μου να κάνουν τους άλλους να μ’ έχουν σε εκτίμηση, να τους αφήσουν ανεξίτηλη εντύπωση και να διασφαλίσουν ότι θα παραμείνω για πάντα στην καρδιά τους; Τι πρέπει να λέω για να πάρω με το μέρος μου τους ανθρώπους, να ζεστάνω την καρδιά τους και να τους μείνω αξέχαστος; Πρέπει να κάνω περισσότερα για να βοηθάω τους άλλους και να τους επαινώ, ν’ αναφέρομαι τακτικά στα λόγια του θεού και να χρησιμοποιώ κάποιους πνευματικούς όρους μπροστά στους άλλους, να τους διαβάζω περισσότερα λόγια του θεού, να προσεύχομαι περισσότερο για εκείνους, να μιλάω χαμηλόφωνα για να τους κάνω ν’ ανοίγουν τ’ αυτιά τους και να με ακούνε, καθώς και να τους κάνω να πιστεύουν ότι είμαι πράος, τρυφερός και μεγαλόκαρδος, ότι νοιάζομαι και ξέρω να συγχωρώ». Δεν είναι προσποίηση αυτό; Αυτές είναι οι σκέψεις που καταλαμβάνουν την καρδιά των αντίχριστων. Οι σκέψεις τους είναι γεμάτες με τάσεις των άπιστων και τίποτε άλλο, πράγμα που δείχνει σαφώς ότι οι σκέψεις και οι απόψεις τους ανήκουν στον έξω κόσμο και στον Σατανά. Κάποιες γυναίκες μπορεί να ντύνονται στα κρυφά σαν γυναίκες ελευθέρων ηθών και πόρνες· τα ρούχα τους ακολουθούν πιστά τις πονηρές τάσεις και είναι ιδιαιτέρως μοντέρνα. Ωστόσο, όταν έρχονται στην εκκλησία, ανάμεσα στους αδελφούς και τις αδελφές ντύνονται και φέρονται εντελώς διαφορετικά. Δεν είναι πολύ επιδέξιες στην προσποίηση; (Ναι.) Όλα αυτά που συλλογίζονται μέσα τους οι αντίχριστοι, αυτά που κάνουν, οι διάφορες εκδηλώσεις τους και οι διαθέσεις που αποκαλύπτουν αποδεικνύουν ότι η διάθεση-ουσία τους είναι μοχθηρή. Οι αντίχριστοι δεν συλλογίζονται την αλήθεια, τα θετικά πράγματα, το σωστό μονοπάτι ή τις απαιτήσεις του Θεού. Οι σκέψεις τους, καθώς και οι προσεγγίσεις, οι μέθοδοι και οι στόχοι που επιλέγουν, είναι όλα μοχθηρά· όλα αποκλίνουν από το σωστό μονοπάτι και είναι ασύμβατα με την αλήθεια. Μάλιστα, αντιτίθενται στην αλήθεια και γενικά μπορούν να συνοψιστούν ως κακά. Κι επειδή η φύση αυτού του κακού είναι μοχθηρή, αναφέρονται συνολικά ως μοχθηρία. Δεν συλλογίζονται πώς θα είναι τίμιοι, αγνοί και ξεκάθαροι, ειλικρινείς και αφοσιωμένοι. Αντιθέτως, σκέφτονται μοχθηρές μεθόδους. Πάρτε, για παράδειγμα, έναν άνθρωπο που μπορεί να μιλήσει για τον εαυτό του αγνά και ανοιχτά, πράγμα που είναι θετικό και είναι άσκηση της αλήθειας. Το κάνουν αυτό οι αντίχριστοι; (Όχι.) Τι κάνουν; Προσποιούνται διαρκώς, και, μόλις κάνουν κάτι κακό και αρχίσουν να προδίδονται, σπεύδουν να το κρύψουν, να δικαιολογηθούν και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, να συγκαλύψουν τα γεγονότα και, στο τέλος, αναφέρουν τους λόγους τους. Συγκρίνεται κανένας από αυτούς τους τρόπους άσκησης με την άσκηση της αλήθειας; (Όχι.) Συνάδει κανένας τους με τις αλήθεια-αρχές; Ακόμα λιγότερο.

Στη συναναστροφή μας μόλις αναλύσαμε την πρώτη πτυχή της διάθεση-ουσίας των αντίχριστων: τη μοχθηρία. Ξεκινήσαμε με μια ανάλυση των όσων σκέφτονται οι αντίχριστοι όλη μέρα και αναλύσαμε τη μοχθηρή διάθεσή τους με βάση τις σκέψεις τους, τις απόψεις τους και τους τρόπους και τις μεθόδους που χρησιμοποιούν για ν’ αντιδράσουν στα διάφορα ζητήματα. Επίσης, αναλύσαμε τη φύση των διαφόρων πραγμάτων που κάνουν οι αντίχριστοι με βάση τα όσα υπάρχουν στις σκέψεις τους. Επιπλέον, δώσαμε κάποια παραδείγματα για ν’ αναλύσουμε τη διάθεση-ουσία που αποκαλύπτουν σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Με βάση αυτά τα παραδείγματα, έχετε δει κανέναν με σχετικά καλή ανθρώπινη φύση ανάμεσα σε όσους επιδεικνύουν αυτές τις συμπεριφορές και αποκαλύπτουν αυτές τις διαθέσεις; Οι άνθρωποι που έχουν τέτοιες αποκαλύψεις και εκδηλώσεις διαθέτουν στον χαρακτήρα τους τιμιότητα, καλοσύνη, απλότητα, ειλικρίνεια, ευθύτητα και ούτω καθεξής; (Όχι.) Είναι ξεκάθαρο ότι δεν διαθέτουν αυτές τις ιδιότητες. Αντιθέτως, ως προς τον χαρακτήρα τους είναι ύπουλοι, αδυσώπητοι, ψεύδονται συστηματικά, είναι εγωιστές, ελεεινοί και δεν έχουν αίσθημα τιμής. Αυτές οι πτυχές του χαρακτήρα τους είναι εμφανέστατες. Θα ήταν ακριβές να πει κανείς ότι όσοι κάνουν μοχθηρές σκέψεις όλη μέρα και όσοι μπορούν να κάνουν διάφορα μοχθηρά πράγματα έχουν όλοι πολύ κακό χαρακτήρα. Σε ποιον βαθμό είναι κακός; Δεν έχει συνείδηση, ακεραιότητα, και, ιδίως, κανονικό ορθολογισμό. Μπορούν να θεωρηθούν άνθρωποι όσοι δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά; Μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά ότι όσοι δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι άνθρωποι· απλώς φέρουν το εξωτερικό περίβλημα ενός ανθρώπου. Κάποιοι μπορεί να ρωτήσουν: «Δεν είναι σαν ένας λύκος ντυμένος πρόβατο;» Αυτή είναι μια μεταφορική έκφραση μόνο. Τι είναι οι λύκοι που είναι ντυμένοι πρόβατα; Λύκοι, στην ουσία. Μήπως υπάρχει κάποια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στους λύκους και τους διαβόλους ή τους αντίχριστους; Οι λύκοι κυνηγούν και τρώνε γελάδια και πρόβατα, όχι από απληστία, αλλά από τη φύση τους όπως την έχει ορίσει ο Θεός. Ωστόσο, οι λύκοι έχουν ένα χαρακτηριστικό που δεν έχουν οι αντίχριστοι: Αν κάποιος υιοθετήσει και μεγαλώσει έναν λύκο ή του σώσει τη ζωή, ο λύκος δεν θα τον βλάψει ποτέ και θα του δείξει την ευγνωμοσύνη του. Αντιθέτως, οι αντίχριστοι απολαμβάνουν τη χάρη και την καθοδήγηση του Θεού, καθώς και την παροχή των λόγων Του, αλλά μηχανορραφούν ενάντια στον Θεό στα πάντα, αντιτίθενται μονίμως στον Θεό και Τον εχθρεύονται. Δεν μπορούν να υποταχθούν σε τίποτα από όσα κάνει ο Θεός· δεν μπορούν να πουν «αμήν». Θέλουν να εναντιώνονται. Είναι σωστό να πούμε ότι οι αντίχριστοι είναι λύκοι ντυμένοι πρόβατα; Είναι ακριβής αυτή η μεταφορική έκφραση; (Όχι.) Στο παρελθόν, στη θρησκεία, όποιος χαρακτηριζόταν αντίχριστος ή πονηρός άνθρωπος θεωρούνταν λύκος ντυμένος πρόβατο. Αυτό δεν ήταν παρά μια μεταφορική έκφραση που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι όταν δεν κατανοούσαν την αλήθεια, την ανθρώπινη φύση-ουσία και τη διάθεση διαφόρων ατόμων. Ωστόσο, όταν γίνεται συναναστροφή σ’ αυτό το επίπεδο πάνω στην αλήθεια, η χρήση αυτής της μεταφορικής έκφρασης δεν ταιριάζει και τόσο. Οι διάβολοι είναι διάβολοι και οι αντίχριστοι ισοδυναμούν με διαβόλους και δεν αξίζουν να συγκριθούν με κανένα από τα έμβια όντα που δημιούργησε ο Θεός. Μήπως έχει αντισταθεί ή επαναστατήσει ενάντια στον Θεό κανένα από τα όντα που δημιούργησε Εκείνος, όπως οι λύκοι ή άλλα σαρκοφάγα ζώα; Μήπως θα διαμαρτύρονταν ποτέ ενάντια στον Θεό ή θα Του εναντιώνονταν; Μήπως θα έκριναν, θα καταδίκαζαν ή θα πρόσβαλαν οτιδήποτε λέει ο Θεός; Δεν κάνουν τέτοια πράγματα· ζουν μόνο σύμφωνα με τα ένστικτα και το περιβάλλον διαβίωσης που έχει ορίσει γι’ αυτά ο Θεός. Είναι όπως τα δημιούργησε ο Θεός, χωρίς καμία προσποίηση. Όμως, οι αντίχριστοι είναι διαφορετικοί: Έχουν τη φύση του Σατανά και είναι η ειδικότητά τους να ενεργούν ενάντια στα θετικά πράγματα και την αλήθεια. Είναι ακριβώς όπως ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας: Ειδικεύονται στις πράξεις αντίστασης ενάντια στον Θεό.

2. Τι κάνουν οι αντίχριστοι απέναντι στον Θεό

Αφού συναναστραφήκαμε πάνω στις διάφορες μοχθηρές εκδηλώσεις που εμφανίζουν οι αντίχριστοι απέναντι στους ανθρώπους, ας συναναστραφούμε πάνω στις εκδηλώσεις που εμφανίζουν οι αντίχριστοι απέναντι στον Θεό, σκεπτόμενοι μέσα τους μόνο μοχθηρά πράγματα όλη μέρα. Έχουμε καλύψει προηγουμένως αρκετά πάνω σ’ αυτό το θέμα, οπότε ας συνοψίσουμε. Θα ξεκινήσουμε από τις ηπιότερες περιπτώσεις κι έπειτα σταδιακά θα μεταβούμε στις πιο σοβαρές. Πρώτα είναι η αμφιβολία, ακολουθεί η εξονυχιστική εξέταση του Θεού, ενώ υπάρχουν επίσης η καχυποψία, η επιφυλακτικότητα, οι απαιτήσεις και το παζάρεμα. Υπάρχει κάτι άλλο; (Ότι δοκιμάζουν τον Θεό.) Η φύση αυτής της συμπεριφοράς είναι πολύ σοβαρή. Όσο προχωράμε, η φύση κάθε συμπεριφοράς γίνεται ολοένα και πιο σοβαρή: αποκήρυξη, καταδίκη, κρίση, βλασφημία, λεκτική επίθεση, επίθεση, κατακραυγή και εναντίωση. Ενώ επιφανειακά κάποιοι από αυτούς τους όρους μπορεί να φαίνεται ότι έχουν κάπως παρόμοιο νόημα, αν τους εξετάσει κανείς προσεκτικά, διαφέρουν ως προς το βάθος ή την έμφαση. Υιοθετώντας διάφορες οπτικές ή λαμβάνοντας υπόψη τις διαφορετικές προσεγγίσεις των αντίχριστων, μπορούμε να κάνουμε διαφοροποιήσεις στη φύση αυτών των όρων.

α. Η αμφιβολία

Η αμφιβολία, η εξονυχιστική εξέταση και η καχυποψία είναι σχετικά αρχικές εκδηλώσεις. Κάποιοι άνθρωποι απλώς τρέφουν αμφιβολίες μέσα τους και σκέφτονται: «Είναι ο ενσαρκωμένος πραγματικά ο Θεός; Μου μοιάζει με άνθρωπο. Είναι όλα τα λόγια Του η αλήθεια; Ποια από αυτά ακούγονται σαν την αλήθεια; Κάποια από αυτά που λέει μπορεί να υπερβαίνουν την ανθρώπινη ομιλία και γνώση. Οι άνθρωποι μπορεί να μην εξηγούν ξεκάθαρα τα μυστήρια και τις προφητείες. Δεν μπορούν, όμως, και οι προφήτες να λένε τέτοια πράγματα; Λέγεται ότι ο Θεός είναι δίκαιος. Πώς, όμως, είναι δίκαιος ο Θεός; Λέγεται ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος στα πάντα. Όμως τότε, γιατί ο Σατανάς κάνει μονίμως κακά πράγματα; Όταν ο Σατανάς μάς αιχμαλωτίζει και μας διώκει, όταν μας κακομεταχειρίζεται, γιατί δεν παρεμβαίνει ο Θεός; Πού είναι ο Θεός; Υπάρχει πράγματι Θεός;» Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν γνήσια πίστη, όταν δεν αναγνωρίζουν την κυριαρχία του Θεού, δεν γνωρίζουν τη διάθεση ή την ουσία του Θεού και δεν κατανοούν την αλήθεια, τότε θ’ αναδύονται τέτοιες αμφιβολίες μέσα τους. Ωστόσο, καθώς βιώνουν βαθμιαία το έργο του Θεού, όσο κατανοούν την αλήθεια και αναγνωρίζουν την κυριαρχία του Θεού, αυτές οι αμφιβολίες σταδιακά υποχωρούν και μετασχηματίζονται σε γνήσια πίστη. Αυτό είναι το αναπόφευκτο μονοπάτι για όλους εκείνους που ακολουθούν τον Θεό. Όμως, στην περίπτωση των αντίχριστων που διαθέτουν μοχθηρή ουσία, γίνεται ν’ αλλάξουν οι αμφιβολίες τους; (Όχι, δεν γίνεται ν’ αλλάξουν.) Γιατί δεν γίνεται ν’ αλλάξουν; (Οι αντίχριστοι είναι δύσπιστοι· δεν αναγνωρίζουν τον Θεό.) Θεωρητικά, είναι δύσπιστοι, οπότε επιμένουν να αμφιβάλλουν για τον Θεό. Ο αντικειμενικός λόγος είναι ότι τέτοιοι άνθρωποι αρνούνται από τη φύση τους ν’ αποδεχθούν την αλήθεια και τα θετικά πράγματα. Ωστόσο, όλα όσα κάνει ο Θεός είναι θετικά και είναι η αλήθεια. Επειδή οι αντίχριστοι αποστρέφονται την αλήθεια και είναι εχθρικοί απέναντί της, ακόμα και αν όλοι αναγνωρίζουν ότι το κάθε πράγμα που κάνει ο Θεός είναι γεγονός, ότι τα πάντα βρίσκονται υπό την κυριαρχία του Θεού και ότι η κυριαρχία του Θεού —όπως και ο ίδιος ο Θεός— υπάρχει χωρίς καμία αμφιβολία, οι αντίχριστοι δεν αναγνωρίζουν ούτε αποδέχονται ότι αυτά είναι γεγονότα. Βαθιά μέσα τους, οι αμφιβολίες για τον Θεό παραμένουν για πάντα. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτά είναι γεγονότα, τα καταμαρτυρούν όλοι· και ακόμα κι εκείνοι που έχουν συνήθως τη μικρότερη πίστη παύουν να έχουν αμφιβολίες για τον Θεό αφού βιώσουν το έργο Του για πολλά χρόνια και αναπτύσσουν γνήσια πίστη στον Θεό. Μόνο οι αντίχριστοι δεν μπορούν ν’ αλλάξουν τις αμφιβολίες τους για τον Θεό. Αντικειμενικά μιλώντας, στη θεωρία αυτά τα άτομα είναι δύσπιστοι που δεν αποδέχονται την αλήθεια, αλλά στην πραγματικότητα, αυτό συμβαίνει επειδή οι αντίχριστοι αποστρέφονται την αλήθεια και διαθέτουν μοχθηρή ουσία· αυτός είναι ο θεμελιώδης λόγος. Όσοι άνθρωποι κι αν επιβεβαιώνουν όσα έχει κάνει ο Θεός ή καταθέτουν μαρτυρία γι’ αυτά, όσο αδιάσειστα κι αν είναι τα αποδεικτικά στοιχεία που δείχνει κανείς στους αντίχριστους, εκείνοι αρνούνται και πάλι να πιστέψουν στην ουσία του Θεού ή ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος σε όλα τα πράγματα· αυτό είναι εξαιρετικά μοχθηρό. Αυτό καταδεικνύεται από το εξής ένα σημείο: Όταν οι αντίχριστοι βλέπουν το αδιάσειστο και προφανές γεγονός της κυριαρχίας του Θεού σε όλα τα πράγματα, ούτε το πιστεύουν ούτε το αναγνωρίζουν, ενώ μάλιστα αμφιβάλλουν και για τον Θεό. Ωστόσο, πιστεύουν αμέσως τις πράξεις του Βούδα ή των αθάνατων, όπως λέγονται, για τις οποίες μιλάνε οι άπιστοι, οι διάβολοι και τα πονηρά πνεύματα, πράξεις στις οποίες οι αντίχριστοι δεν έχουν υπάρξει μάρτυρες και για τις οποίες δεν υπάρχουν απτές αποδείξεις. Αυτό είναι μια ακραία επίδειξη μοχθηρίας. Όσο σπουδαίες ή συγκλονιστικές κι αν είναι οι ενέργειες του Θεού, οι αντίχριστοι τις αμφισβητούν και τις περιφρονούν, τρέφοντας διαρκώς αμφιβολίες μέσα τους. Ωστόσο, όταν οι διάβολοι ή ο Σατανάς κάνουν οτιδήποτε αξιοπερίεργο, τους κατακτούν και οι αντίχριστοι υποκλίνονται με θαυμασμό. Δεν μπορούν να νιώσουν φόβο Θεού ή γνήσια πίστη σ’ Αυτόν, όσο σπουδαία κι αν είναι τα πράγματα που κάνει ο Θεός. Αντιθέτως, πιστεύουν αμέσως όλες τις επινοήσεις του Σατανά και τις θαυμάζουν με όλη τους την καρδιά. Αυτό είναι επίδειξη μοχθηρίας. Είναι γεγονός ότι οι αντίχριστοι αμφιβάλλουν πάντα για τον Θεό. Ποτέ δεν πιστεύουν ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος σε όλα τα πράγματα, και ποτέ δεν αναγνωρίζουν ότι ο Θεός είναι η αλήθεια. Όσοι άνθρωποι κι αν καταθέτουν μαρτυρία γι’ αυτά τα πράγματα ή όσες σχετικές αποδείξεις κι αν παρουσιάζονται, εκείνοι δεν μπορούν ούτε να τα παραδεχθούν ούτε να τα πιστέψουν. Από τη μία πλευρά, αυτό οφείλεται στη μοχθηρή διάθεση-ουσία των αντίχριστων και, από την άλλη, υποδηλώνει ότι αυτά τα άτομα πράγματι δεν είναι άνθρωποι, επειδή δεν έχουν τις διαδικασίες σκέψης της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Τι σημαίνει ότι δεν έχουν τις διαδικασίες σκέψης της κανονικής ανθρώπινης φύσης; Σημαίνει ότι τους λείπει η ορθή κρίση και η κατανόηση των θετικών πραγμάτων, της αλήθειας και της ουσίας και της προέλευσης όλων των πραγμάτων. Παρόλο που διαβάζουν τα λόγια του Θεού, που ακούνε κηρύγματα και που βιώνουν και εκτιμούν τα λόγια του Θεού, δεν μπορούν να τα επιβεβαιώσουν ούτε να τα πιστέψουν, αλλά διατηρούν αμφιβολίες. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτά τα άτομα δεν έχουν τις διαδικασίες σκέψης της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Όσοι δεν έχουν τις κανονικές διαδικασίες σκέψης, όσοι δεν μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια, τα λόγια του Θεού και τα θετικά πράγματα και γεγονότα, άραγε εξακολουθούν να είναι άνθρωποι; (Όχι, δεν είναι άνθρωποι.) Δεν είναι άνθρωποι, αλλά δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι και ζώα, αφού τα ζώα δεν έχουν μοχθηρή διάθεση. Εφόσον αυτά τα άτομα έχουν μοχθηρή διάθεση, είναι βάσιμο να πει κανείς το εξής: Αυτά τα άτομα είναι όντως πραγματικοί αντίχριστοι και έχουν δαιμονική φύση. Η αμφιβολία είναι μια κατάσταση στις σκέψεις που εκδηλώνουν οι αντίχριστοι απέναντι στον Θεό, ενώ είναι επίσης ένα είδος διάθεση-ουσίας που αποκαλύπτεται στη συμπεριφορά τους· πρόκειται για την πιο επιφανειακή, θεμελιώδη, εξωτερική και κοινή εκδήλωση.

β. Η εξονυχιστική εξέταση

Βαθιά μέσα τους, οι αντίχριστοι είναι γεμάτοι αμφιβολία για τον Θεό. Αποδέχονται, λοιπόν, γνήσια τα λόγια του Θεού, τη διάθεσή Του και το έργο Του; Άραγε, υποτάσσονται αληθινά σε όλα αυτά; Μήπως ακολουθούν πραγματικά τον Θεό; Η απάντηση είναι σαφώς αρνητική. Και τι γίνεται μετά; Όταν αυτοί οι άνθρωποι έρχονται στον οίκο του Θεού, σκέφτονται: «Πού είναι ο θεός; Δεν τον βλέπω· ακούω μόνο τη φωνή του. Κρίνοντας από τη φωνή, φαίνεται να είναι γυναίκα· κρίνοντας από τα λόγια της, φαίνεται μορφωμένη, όχι αναλφάβητη. Κρίνοντας, όμως, από τον τρόπο ομιλίας της και από το περιεχόμενο των λεγομένων της, τι λέει; Γιατί ακούγονται τόσο μπερδεμένα όσα λέει; Πολλοί άνθρωποι, όταν τ’ ακούνε, λένε ότι είναι η αλήθεια. Γιατί, όμως, εμένα δεν μου ακούγονται έτσι; Έχουν όλα να κάνουν με ζητήματα της ανθρώπινης φύσης, της ανθρώπινης διάθεσης, των διαφόρων καταστάσεων που αποκαλύπτουν οι άνθρωποι με τις πράξεις τους. Υπάρχει η ζωή και η οδός σ’ αυτό; Πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Όλοι όσοι τ’ άκουσαν λένε ότι πρέπει να εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους με αφοσίωση, να ικανοποιούν τον θεό και να επιδιώκουν τη σωτηρία. Μάλιστα, πολλοί γράφουν και άρθρα βιωματικής μαρτυρίας και καταθέτουν μαρτυρία. Είναι αυτός ο άνθρωπος ο θεός; Μοιάζει με τον θεό; Δεν έχω δει το πρόσωπό της. Αν το είχα δει, ίσως να μπορούσα να διαβάσω τα χαρακτηριστικά της και να έχω μια οριστική απάντηση. Αυτήν τη στιγμή, εξακολουθώ να νιώθω λίγο αβέβαιος, αφού απλώς ακούω τη φωνή της και δίνω προσοχή σε όσα λέει». Τι είναι αυτό που κάνουν; Εξετάζουν εξονυχιστικά, βολιδοσκοπούν και προσπαθούν να συλλάβουν την πραγματική κατάσταση, προκειμένου να διαπιστώσουν αν είναι όντως ο Θεός κι έπειτα ν’ αποφασίσουν αν θα Τον ακολουθήσουν, πώς θα Τον ακολουθήσουν, και να εξακριβώσουν αν μπορούν να βρουν μια απάντηση σ’ αυτόν τον άνθρωπο για τις ευλογίες και τον προορισμό που θέλουν να κερδίσουν, καθώς και για τις επιθυμίες τους, και αν μπορούν να μάθουν επακριβώς μέσω αυτού του ανθρώπου πώς είναι ο Θεός στον ουρανό, κατά πόσο υπάρχει πραγματικά, ποια είναι η διάθεσή Του, ποια είναι η προσέγγιση και η στάση Του απέναντι στους ανθρώπους και τι είδους ικανότητες, δεξιότητες και εξουσία έχει. Δεν δείχνει αυτό ότι εξετάζουν εξονυχιστικά τον Θεό; Ξεκάθαρα αυτό δείχνει.

Εφόσον οι αντίχριστοι εξετάζουν εξονυχιστικά τον Θεό, άραγε μπορούν ν’ αποδεχθούν τα λόγια Του σαν ζωή τους και να τα έχουν ως οδηγό και στόχο για την καθημερινότητά τους και τη συμπεριφορά τους; (Όχι.) Ένας συνηθισμένος διεφθαρμένος άνθρωπος μπορεί να εξετάσει εξονυχιστικά τον Θεό για λίγο κι έπειτα θα σκεφτεί: «Αυτό το μονοπάτι είναι λανθασμένο. Νιώθω άσχημα μέσα μου. Δεν μπορώ να βρω απαντήσεις όταν εξετάζω εξονυχιστικά τον Θεό μ’ αυτόν τον τρόπο. Πώς είναι δυνατόν κάποιος που πιστεύει στον Θεό να Τον εξετάζει εξονυχιστικά; Τι μπορεί να κερδίσει κανείς όταν εξετάζει εξονυχιστικά τον Θεό; Όταν οι πιστοί εξετάζουν εξονυχιστικά τον Θεό, ο Θεός κρύβει το πρόσωπό Του από αυτούς και δεν μπορούν ν’ αποκτήσουν την αλήθεια. Λέγεται ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και ότι οι άνθρωποι μπορούν να βρουν την οδό και ν’ αποκτήσουν ζωή μέσα από τα λόγια Του. Δεν με ωφελεί να ενεργώ μ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν γίνεται να συνεχίσω να Τον εξετάζω εξονυχιστικά». Όσο ακούνε κηρύγματα και διαβάζουν τα λόγια του Θεού, βαθμιαία ανακαλύπτουν ότι οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις και, σιγά σιγά, συνειδητοποιούν ότι, αν δεν εξαλείψουν αυτές τις διεφθαρμένες διαθέσεις, δεν μπορούν να είναι σε σύμπνοια με τον Θεό, να εκπληρώνουν σωστά τα καθήκοντά τους ή να κάνουν οτιδήποτε καλά. Σταδιακά, ανακαλύπτουν ότι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι δεν μπορούν να εκπληρώσουν καλά τα καθήκοντά τους είναι επειδή τους εμποδίζουν οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους και η επαναστατικότητά τους, καθώς και επειδή ενεργούν σύμφωνα με τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και δεν είναι σε θέση να χειρίζονται τα ζητήματα σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Έπειτα, αρχίζουν να σκέφτονται: «Πώς μπορώ να ενεργώ σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές; Όταν αποκαλύπτονται οι διεφθαρμένες διαθέσεις μου, πώς μπορώ να τις εξαλείψω;» Η καλύτερη λύση για τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων είναι η αλήθεια και τα λόγια του Θεού. Ο πιο άμεσος τρόπος να εισέλθουν οι άνθρωποι στην αλήθεια είναι ν’ αναζητήσουν τις αλήθεια-αρχές και να βρουν τις αρχές για οτιδήποτε κάνουν. Έτσι ορίζουν στόχους, κατεύθυνση, μονοπάτια και μεθόδους άσκησης. Μόλις οριστούν αυτά, οι άνθρωποι έχουν ένα μονοπάτι ν’ ακολουθήσουν και, όταν ενεργούν, δεν είναι πιθανό να παραβιάζουν τα διοικητικά διατάγματα, ν’ αποκαλύπτουν διεφθαρμένες διαθέσεις ή να προκαλούν αναταράξεις και αναστατώσεις, πόσο μάλλον ν’ αντιστέκονται στον Θεό. Αφού βιώσουν μια τέτοια εμπειρία, νιώθουν ότι έχουν βρει ένα κατάλληλο μονοπάτι για την πίστη τους στον Θεό και ότι είναι το μονοπάτι που χρειάζονται, εκείνο στο οποίο πρέπει να εισέλθουν, το ορθό μονοπάτι για την πίστη στον Θεό και για τη ζωή, καθώς και ότι είναι πολύ καλύτερο από το να εξετάζουν εξονυχιστικά τον Θεό και να υιοθετούν μονίμως απέναντί Του την προσέγγιση του «βλέποντας και κάνοντας». Συνειδητοποιούν ότι είναι μάταιο να εξετάζουν εξονυχιστικά τον Θεό και ότι, όσο κι αν Τον εξετάζει κανείς εξονυχιστικά, δεν θα εξαλείψει τις διάφορες διεφθαρμένες διαθέσεις που ο ίδιος αποκαλύπτει ούτε θα λύσει τα προβλήματα που προκύπτουν όταν εκτελεί τα καθήκοντά του. Επομένως, βαθμιαία περνάνε από την εξονυχιστική εξέταση του Θεού στο μονοπάτι της αναζήτησης των αλήθεια-αρχών. Αυτός είναι ο κανονικός τρόπος εισόδου και αυτή είναι η κανονική βιωματική διαδικασία για τους συνηθισμένους διεφθαρμένους ανθρώπους. Ωστόσο, τα πράγματα είναι διαφορετικά για τους αντίχριστους. Από την πρώτη μέρα που εισέρχονται στον οίκο του Θεού και διασχίζουν το κατώφλι του, σκέφτονται: «Όλα στον οίκο του θεού είναι πολύ ενδιαφέροντα, όλα είναι τόσο καινούργια· είναι διαφορετικά από τον κόσμο των απίστων. Στον οίκο του θεού, όλοι πρέπει να είναι τίμιοι· είναι σαν μια μεγάλη οικογένεια, γεμάτη ζωντάνια!» Αφού εξετάσουν εξονυχιστικά τους αδελφούς και τις αδελφές τους, αφού εξοικειωθούν μαζί τους και τους κατανοήσουν λεπτομερώς, έρχεται η στιγμή να εξετάσουν εξονυχιστικά και τον Θεό. Σκέφτονται μέσα τους: «Πού είναι ο θεός; Τι κάνει ο θεός; Πώς το κάνει; Είναι δύσκολο να εξετάσει κανείς εξονυχιστικά τον θεό στον ουρανό· είναι δύσκολο να τον συλλάβει κανείς και υστερούμε σ’ αυτό. Όμως τώρα, υπάρχει μια βολική σύντομη οδός· ο θεός έχει έρθει στη γη, οπότε είναι εύκολο να τον εξετάσει κανείς εξονυχιστικά». Κάποιοι από αυτούς έχουν την τύχη να έρθουν σ’ επαφή με τον Θεό στη γη, να δουν αυτόν τον άνθρωπο με τα ίδια τους τα μάτια, κι έτσι είναι ακόμη πιο βολικό γι’ αυτούς να Τον εξετάσουν εξονυχιστικά. Πώς το κάνουν αυτό; Εξετάζουν εξονυχιστικά τις εύθυμες συζητήσεις του Θεού στη γη, σε ποια ζητήματα χρησιμοποιεί έναν τρόπο ομιλίας και σε ποια ζητήματα χρησιμοποιεί άλλον τρόπο ομιλίας, το πλαίσιο στο οποίο γελάει και είναι χαρούμενος και για ποιο πράγμα μιλάει εκείνες τις στιγμές, καθώς και για ποιο πράγμα μιλάει όταν δεν είναι χαρούμενος ή όταν είναι θυμωμένος. Εξετάζουν εξονυχιστικά σε ποιες περιπτώσεις αγνοεί τους ανθρώπους ή είναι αρκετά φιλικός μαζί τους, πότε κλαδεύει τους ανθρώπους και πότε όχι, σε ποια ζητήματα δίνει σημασία και για ποια ζητήματα δεν ενδιαφέρεται, καθώς και κατά πόσο αντιλαμβάνεται ότι οι άνθρωποι Τον εξετάζουν εξονυχιστικά, Τον ξεγελάνε ή Τον βλάπτουν πίσω από την πλάτη Του. Οι αντίχριστοι, αφού εξετάσουν εξονυχιστικά τις ευρύτερες πτυχές, εμβαθύνουν σε συγκεκριμένες λεπτομέρειες, όπως τι τρώει ο Θεός στη γη, τι φοράει και ποια είναι η καθημερινή Του ρουτίνα. Εξετάζουν εξονυχιστικά τι Του αρέσει, πού Του αρέσει να πηγαίνει, ακόμα και ποια χρώματα Του αρέσουν ή δεν Του αρέσουν, αν προτιμάει τη λιακάδα ή τη συννεφιά και αν βγαίνει έξω όταν έχει κακοκαιρία —όλες αυτές τις συγκεκριμένες λεπτομέρειες. Από την αρχή ως το τέλος, οι αντίχριστοι πάντα εξετάζουν εξονυχιστικά, αγνοώντας τι έχει έρθει να κάνει αυτός ο άνθρωπος που κατέχει την ταυτότητα του Θεού. Λένε: «Δεν με νοιάζει τι έχεις έρθει να κάνεις· όποτε σε βλέπω, θα σε περνάω από εξονυχιστική εξέταση». Για ποιον σκοπό εξετάζουν εξονυχιστικά; Σκέφτονται: «Αν μπορώ να επιβεβαιώσω ότι είσαι πράγματι ο θεός, τότε μπορώ ακλόνητα και ολόψυχα ν’ αφήσω τα πάντα πίσω μου και να σε ακολουθήσω. Επειδή η πίστη στον θεό είναι σαν ένα στοίχημα, και αφού ισχυρίζεσαι ότι είσαι ο θεός και η ενσάρκωση του θεού, αν πιστέψω σ’ εσένα είναι σαν να στοιχηματίζω πάνω σου. Πώς είναι δυνατόν να μη σ’ εξετάσω εξονυχιστικά; Αν δεν σ’ εξέταζα εξονυχιστικά, θα ήταν άδικο για μένα. Αν δεν σ’ εξέταζα εξονυχιστικά, δεν θ’ αναλάμβανα την ευθύνη για τον προορισμό, τις προοπτικές και το πεπρωμένο μου. Πρέπει να σ’ εξετάζω εξονυχιστικά μέχρι το τέλος». Ακόμα και σήμερα, μετά από όλη αυτήν την εξονυχιστική εξέταση, εξακολουθούν να μην είναι σίγουροι: «Είναι πράγματι αυτός ο άνθρωπος ο χριστός; Είναι πράγματι ο ενσαρκωμένος θεός; Δεν είναι πολύ ξεκάθαρο. Όπως και να ’χει, πολλοί άνθρωποι τον ακολουθούν και η κατάσταση της διάδοσης του ευαγγελίου είναι σχετικά ελπιδοφόρα. Φαίνεται ότι θα μπορούσε να διαδοθεί περαιτέρω, οπότε δεν πρέπει να επιτρέψω στον εαυτό μου να μείνει πίσω. Όμως και πάλι πρέπει να συνεχίσω να τον εξετάζω εξονυχιστικά». Είναι αδιόρθωτοι.

Οι αντίχριστοι έχουν μοχθηρή διάθεση-ουσία, οπότε δεν σταματούν ποτέ την εξονυχιστική εξέταση. Σε μια οργάνωση ή μια κοινότητα απίστων, εξετάζουν εξονυχιστικά και εκμεταλλεύονται όλα τα είδη ανθρώπων, βρίσκουν τι αρέσει στους ανωτέρους τους, εντοπίζουν τα ευάλωτα σημεία τους κι έπειτα προσαρμόζουν τις πράξεις τους και ικανοποιούν τα γούστα των ανωτέρων τους για να κερδίσουν την εύνοιά τους. Αφού εισέλθουν στον οίκο του Θεού, η φύση τους παραμένει αμετάβλητη· συνεχίζουν την εξονυχιστική εξέταση. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η εξονυχιστική εξέταση του Θεού δεν είναι το μονοπάτι που πρέπει ν’ ακολουθούν οι πιστοί. Εξετάζοντας εξονυχιστικά τον Θεό, δεν πρόκειται να κατανοήσουν ποτέ τις ενέργειες του Θεού ούτε να διαπιστώσουν ότι όλα όσα εκφράζει ο Θεός είναι η αλήθεια ούτε να κατανοήσουν ότι όλες αυτές οι αλήθειες και οι ενέργειες του Θεού σκοπό έχουν τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Οι αντίχριστοι δεν πρόκειται να κατανοήσουν ποτέ αυτό το σημείο. Το μόνο που βλέπουν είναι ότι ο εκλεκτός λαός του Θεού υφίσταται συνεχώς καταδίωξη και διωγμούς από τον Σατανά. Παρατηρούν μόνο πονηρούς ανθρώπους που διαπράττουν κακές πράξεις και προκαλούν αναστατώσεις εντός της εκκλησίας, καθώς και τις δυνάμεις των αντίχριστων στη θρησκευτική κοινότητα που συνεχώς συκοφαντούν και καταδικάζουν τον Θεό, ενώ ο Θεός δεν επιλύει ποτέ κανένα από αυτά τα ζητήματα. Έτσι, οι αντίχριστοι παραμένουν προσκολλημένοι στις δικές τους αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, αρνούμενοι κατηγορηματικά ν’ αποδεχθούν οποιεσδήποτε αλήθειες εκφράζει ο Θεός. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Οι αντιλήψεις και οι φαντασιοκοπίες τους γίνονται τα δικά τους αποδεικτικά στοιχεία για ν’ αντιστέκονται στον Θεό. Στα μάτια των αντίχριστων, αυτά τα δήθεν αποδεικτικά στοιχεία είναι οι λόγοι για τους οποίους δεν πιστεύουν και δεν αναγνωρίζουν την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Ακριβώς επειδή αρνούνται ν’ αποδεχθούν την αλήθεια, δεν πρόκειται να δουν ποτέ τις αλήθειες που εμπεριέχουν αυτά τα γεγονότα, τις αλήθειες που θα πρέπει να κατανοήσουν και να συλλάβουν οι άνθρωποι, καθώς και τις προθέσεις του Θεού. Αυτό το αποτέλεσμα έχει η εξονυχιστική τους εξέταση. Οι άνθρωποι που επιδιώκουν και αγαπούν την αλήθεια και έχουν γνήσια πίστη στον Θεό, όταν έρχονται αντιμέτωποι μ’ αυτά τα γεγονότα, μπορούν ν’ αποδεχθούν πράγματα από τον Θεό και ν’ αντιδράσουν σωστά ό,τι κι αν συμβεί στον οίκο του Θεού και μπορούν να περιμένουν τον Θεό, να ησυχάζουν ενώπιόν Του και να προσεύχονται σ’ Αυτόν, ν’ αναζητούν να συλλάβουν τις προθέσεις Του και επίσης να κατανοήσουν και ν’ αντιληφθούν ότι οι καλές προθέσεις του Θεού βρίσκονται πίσω από την έλευση όλων αυτών των πραγμάτων. Ο Θεός κάνει πολλά πράγματα που δεν θα σκέφτονταν οι άνθρωποι, με στόχο την αποκάλυψη και την απομάκρυνση των πονηρών ανθρώπων. Ταυτόχρονα, προκειμένου να οδηγήσει τον εκλεκτό λαό Του στην τελείωση και να του επιτρέψει ν’ αποκτήσει ικανότητα διάκρισης και ν’ αντλήσει διδάγματα, χρησιμοποιεί τους πονηρούς ανθρώπους και τις κακές τους πράξεις για παροχή υπηρεσίας. Από τη μία πλευρά, ο Θεός τούς αποκαλύπτει και τους απομακρύνει και, από την άλλη, επιτρέπει στον εκλεκτό λαό Του να δει ποια πράγματα είναι θετικά και ποια αρνητικά, ποιον εγκρίνει ο Θεός, ποιον απεχθάνεται, ποιον αποκλείει και ποιον ευλογεί. Αυτά είναι όλα διδάγματα που πρέπει ν’ αντλήσει ο εκλεκτός λαός του Θεού, είναι τα θετικά αποτελέσματα που πρέπει να πετύχουν όσοι επιδιώκουν την αλήθεια και οι αλήθειες που πρέπει να κατανοήσουν οι άνθρωποι. Ωστόσο, οι αντίχριστοι, λόγω της μοχθηρής διάθεση-ουσίας τους, δεν πρόκειται ν’ αποκτήσουν ποτέ αυτά τα εξαιρετικά πολύτιμα πράγματα. Επομένως, έχουν μόνο μία κατάσταση: Όσο βρίσκονται ενώπιον του Θεού, όχι μόνο αμφιβάλλουν γι’ Αυτόν, αλλά και Τον εξετάζουν εξονυχιστικά κάθε στιγμή. Ακόμη κι αν δεν καταφέρουν να βγάλουν άκρη, θα συνεχίσουν να Τον εξετάζουν εξονυχιστικά. Αν τους ρωτήσεις αν κουράστηκαν, θα πουν: «Καθόλου. Είναι διασκεδαστικό, συναρπαστικό, ενδιαφέρον και ευχάριστο να εξετάζω εξονυχιστικά τον θεό!» Δεν είναι λόγια του διαβόλου αυτά; Έχουν την όψη του Σατανά, έχουν τη φύση-ουσία των αντίχριστων. Δεν έχουν καμία πρόθεση ν’ αποδεχθούν την αλήθεια ούτε τη σωτηρία του Θεού. Είναι εδώ απλώς και μόνο για να εξετάζουν εξονυχιστικά τον Θεό.

γ. Η καχυποψία

Στη συνέχεια, θα συναναστραφούμε πάνω στην καχυποψία που τρέφουν οι αντίχριστοι απέναντι στον Θεό. Ποια είναι η κυριολεκτική σημασία της λέξης «καχυποψία»; Υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες εκδηλώσεις, σκέψεις και συμπεριφορές που αφορούν την εξονυχιστική εξέταση του Θεού και είναι απολύτως ορθό να πει κανείς ότι το ίδιο ισχύει και για τις υποψίες. Κάποιοι άνθρωποι, αφού εξετάσουν εξονυχιστικά τον Θεό, εξακολουθούν να μη γνωρίζουν ποια είναι πραγματικά η διάθεση του Θεού ή τι είδους συναισθήματα έχει ο Θεός, ενώ δεν είναι σίγουροι κατά πόσο υπάρχει πραγματικά Θεός. Είναι ακόμα λιγότερο ικανοί να επιβεβαιώσουν αν αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος είναι ο Χριστός ή αν έχει την ουσία του Θεού. Δεν κατανοούν και δεν έχουν ξεκαθαρίσει αυτά τα πράγματα. Μετά, όταν έχουν την ευκαιρία ν’ αλληλεπιδράσουν με τον Θεό, σκέφτονται: Ο χριστός συναναστράφηκε μαζί μου για τους ανθρώπους που κάνουν τα καθήκοντά τους επιπόλαια· μήπως είπε κάποιος ότι κάνω τα καθήκοντά μου επιπόλαια και το έμαθε ο χριστός; Γι’ αυτό το ανέφερε όταν συναντηθήκαμε; Σίγουρα κάποιος με κάρφωσε και, μόλις το έμαθε ο χριστός, με στοχοποίησε για να μ’ εκθέσει. Άραγε εξακολουθεί να με συμπαθεί ο χριστός, τώρα που ξέρει τι σόι άνθρωπος είμαι; Μήπως νιώθει αποστροφή απέναντί μου ή με περιφρονεί; «Μήπως ετοιμάζεται να μ’ αντικαταστήσει;» Αφού περιμένουν για λίγο και βλέπουν ότι δεν έχουν αντικατασταθεί, σκέφτονται: «Ουφ, φοβήθηκα πολύ. Σκεφτόμουν ότι ίσως ο χριστός να είναι μικροπρεπής, αλλά δεν το έκανε. Τώρα μπορώ να χαλαρώσω». Κάποιοι μπορεί να πουν: «Κατά την τελευταία μου συνάντηση με τον χριστό, μίλησα ασυνάρτητα, σαν αμόρφωτος, και αυτά που είπα ήταν λίγο εκτός θέματος. Εξέθεσα τον πραγματικό μου εαυτό. Άραγε σχημάτισε κακή εντύπωση ο χριστός για μένα; Μήπως θα με αποκλείσει αργότερα; Όλα είναι μια χαρά όταν δεν τον βλέπω. Τα προβλήματά μου εμφανίζονται μόνο όταν τον συναντώ. Δεν πρέπει να τον συναντήσω ξανά· πρέπει να τον αποφεύγω όταν τον βλέπω και να μείνω όσο το δυνατόν πιο μακριά του. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να έχω συναναστροφές, αλληλεπιδράσεις ή στενή επαφή με τον χριστό, διαφορετικά μπορεί να με περιφρονεί». Τι είδους σκέψεις και προσεγγίσεις είναι αυτές; (Υποψίες.) Είναι υποψίες. Είναι κι εκείνοι που λένε: «Στην τελευταία συνάθροιση, ο θεός έκανε μια απλή ερώτηση, αλλά δεν απάντησα καλά, με αποτέλεσμα να αποκαλυφθούν τα ελαττώματά μου. Μήπως θα πιστεύει ο θεός ότι δεν έχω καλό επίπεδο κι έτσι δεν θα με καλλιεργήσει στο μέλλον; Την τελευταία φορά, κάποιος εξέθεσε κάτι που έκανα, λέγοντας ότι ήμουν ανόητος και ότι ενήργησα απερίσκεπτα. Αν το μάθει αυτό ο θεός, θα με οδηγήσει στην τελείωση στο μέλλον; Άραγε τι θέση έχω στο μυαλό του θεού· υψηλή ή χαμηλή, ανώτερη ή κατώτερη; Σε ποια κατηγορία ανήκω; Στο εξής, όποτε μιλάω με τον θεό, πρέπει να προβάρω τα λόγια μου. Δεν γίνεται να μιλάω χαλαρά ή να λέω ό,τι έχω στο μυαλό μου. Πρέπει να συλλογίζομαι περισσότερο, ν’ αναλογίζομαι περισσότερο τα πράγματα, να τα εξετάζω περισσότερο, να οργανώνω σωστά τη γλώσσα που χρησιμοποιώ και να παρουσιάζω την πιο ξεχωριστή και επιδέξια πλευρά του εαυτού μου στον χριστό. Πόσο υπέροχο και τέλειο θα ήταν αυτό!» Είναι και αυτό καχυποψία.

Η καχυποψία είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό της μοχθηρής διάθεσης των αντίχριστων. Εκτός από την αμφιβολία και την εξονυχιστική εξέταση, οι αντίχριστοι τρέφουν και υποψίες. Με λίγα λόγια, όποια πτυχή κι αν κυριαρχεί στις σκέψεις τους, καμία δεν έχει την παραμικρή σχέση με την άσκηση και την αναζήτηση της αλήθειας. Μπορούν, λοιπόν, αυτές οι προσεγγίσεις, οι σκέψεις ή οι μέθοδοι να επιβεβαιώσουν ότι είναι μοχθηρή η διάθεση-ουσία των αντίχριστων; (Ναι.) Είτε οι αντίχριστοι αμφιβάλλουν για τον Θεό είτε Τον εξετάζουν εξονυχιστικά είτε τρέφουν υποψίες απέναντί Του, σε κάθε περίπτωση, πάντα αποτυγχάνουν να εστιάσουν στην αλήθεια, δεν μεταστρέφονται ποτέ και χρησιμοποιούν επίμονα αυτές τις μεθόδους για να συλλογίζονται ζητήματα που σχετίζονται με τον Θεό και να προσεγγίσουν τον Θεό, χωρίς ν’ αναζητούν καθόλου την αλήθεια. Όσο εξαντλητικές και δύσκολες κι αν είναι αυτές οι ενέργειες, συνεχίζουν ακούραστα να τις κάνουν και να τις επαναλαμβάνουν. Για όσο διάστημα κι αν έχουν εξετάσει εξονυχιστικά τον Θεό ή έχουν υποψίες γι’ Αυτόν, είτε έχουν καταφέρει αποτελέσματα είτε όχι, συνεχίζουν ν’ ακολουθούν αυτό το μονοπάτι όπως και πριν, συνεχίζουν να ενεργούν μ’ αυτόν τον τρόπο και να επαναλαμβάνουν τις πράξεις τους. Ποτέ δεν εξετάζουν τον εαυτό τους ούτε σκέφτονται: «Είναι αυτή η μέθοδος και η στάση με την οποία θα πρέπει ν’ αντιμετωπίζει τον Θεό ένα δημιουργημένο ον; Ποια είναι η φύση του τρόπου με τον οποίο φέρομαι στον Θεό; Τι είδους διάθεση αποκαλύπτω; Συμβαδίζει με την αλήθεια ο τρόπος με τον οποίο Του φέρομαι; Μήπως το απεχθάνεται αυτό ο Θεός; Αν συνεχίσω να κάνω πράγματα που απεχθάνεται ο Θεός, ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα; Άραγε θα μ’ εγκαταλείψει και θα με αποκλείσει ο Θεός; Εφόσον θα υπάρξουν αρνητικές συνέπειες, γιατί δεν μπορώ να ενεργώ και ν’ ασκούμαι σύμφωνα με τα λόγια και τις απαιτήσεις του Θεού;» Άραγε αναλογίζονται αυτά τα ζητήματα; (Όχι.) Γιατί δεν τ’ αναλογίζονται; Επειδή ο χαρακτήρας τους δεν έχει συνείδηση και ορθολογισμό. Δεν έχουν συνείδηση, οπότε κάνουν τέτοιες παράλογες και εξωφρενικές πράξεις χωρίς να έχουν επίγνωση. Επειδή δεν έχουν ορθολογισμό, δεν κατανοούν ποτέ ποιοι είναι ούτε ποια άποψη, οπτική και θέση πρέπει να έχουν. Δεν νιώθουν ποτέ ότι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, διεφθαρμένοι άνθρωποι ή το σινάφι και οι απόγονοι του Σατανά που απεχθάνεται ο Θεός. Τα πράγματα που θα πρέπει ν’ αποδέχονται οι άνθρωποι είναι τα λόγια του Θεού, οι απαιτήσεις Του και η αλήθεια που τους παρέχει Εκείνος· δεν θα πρέπει να εξετάζουν εξονυχιστικά τον Θεό σαν να ήταν ίσοι με Αυτόν ούτε να γελάνε και να μιλάνε με τον Θεό σαν ν’ αλληλεπιδρούσαν με έναν άλλον άνθρωπο. Αυτά δεν είναι πράγματα που θα έκανε κάποιος που δεν είναι άνθρωπος; Τη δεδομένη στιγμή, αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας των αντίχριστων και κυριαρχεί μέσα τους η μοχθηρή διάθεση-ουσία των αντίχριστων, με αποτέλεσμα να εμπλέκονται ακούραστα σ’ αυτές τις άχρηστες και ανούσιες πράξεις που βλάπτουν τους άλλους και δεν έχουν κανένα όφελος για τους ίδιους. Εντούτοις, δεν μπορούν να σταματήσουν· εξακολουθούν να μη συνειδητοποιούν το σφάλμα σ’ αυτό το μονοπάτι και τη φύση που κρύβεται πίσω από αυτές τις πράξεις. Όση προσπάθεια, ταλαιπωρία και αποτυχία κι αν συνεπάγεται αυτό το ζήτημα, δεν κατηγορούν τον εαυτό τους, δεν τον κατακρίνουν και δεν νιώθουν ότι είναι υπόχρεοι. Επιμένουν να τοποθετούν τον εαυτό τους στο ίδιο επίπεδο με τον Θεό και μάλιστα να εξετάζουν εξονυχιστικά και να απεχθάνονται τον Θεό αφ’ υψηλού, αμφιβάλλοντας γι’ Αυτόν και αντιμετωπίζοντάς Τον με καχυποψία ξανά και ξανά. Όσα χρόνια κι αν πιστεύουν στον Θεό, η στάση τους απέναντί Του και ο τρόπος με τον οποίο Του φέρονται δεν έχουν αλλάξει ποτέ. Αν δεν αμφιβάλλουν γι’ Αυτόν, τότε Τον εξετάζουν εξονυχιστικά, κι αν δεν Τον εξετάζουν εξονυχιστικά, τότε τρέφουν υποψίες γι’ Αυτόν. Είναι σαν να τους έχει κυριεύσει δαίμονας ή σαν να τους έχουν κάνει μάγια· αυτές είναι διάφορες εκδηλώσεις της μοχθηρής ουσίας των αντίχριστων. Οι αντίχριστοι είναι μοχθηροί από τη φύση τους. Κάποιοι άνθρωποι που δεν μπορούν να διακρίνουν την ουσία των αντίχριστων μπορεί να πουν: «Δεν μπορείς να πάψεις να εξετάζεις εξονυχιστικά τον Θεό; Δεν μπορείς να σταματήσεις να έχεις αμφιβολίες γι’ Αυτόν; Δεν μπορείς να σταματήσεις να Τον αντιμετωπίζεις με καχυποψία; Αν σταματήσεις να κάνεις αυτά τα πράγματα, θα είσαι σε θέση να κατανοήσεις την αλήθεια, ν’ αντιμετωπίζεις τον Θεό ως Θεό, ν’ αναπτύξεις γνήσια πίστη στον Θεό και να γίνεις δικαίως ένας από τους ανθρώπους του Θεού· θα έχεις μια ευκαιρία να γίνεις ένα επαρκές δημιουργημένο ον, οπότε θα σου αξίζει να ονομαστείς ένας από τους εκλεκτούς του Θεού, έτσι δεν είναι; Πόσο υπέροχο θα ήταν αυτό!» Ωστόσο, οι αντίχριστοι ανταπαντούν: «Δεν είμαι τόσο ανόητος. Ποιο το όφελος του να είμαι ένα επαρκές δημιουργημένο ον; Αυτό είναι βαρετό. Έχει ενδιαφέρον μόνο όταν αμφιβάλλω για τον θεό, τον εξετάζω εξονυχιστικά και είμαι καχύποπτος απέναντί του!» Αυτή η εκδήλωση των αντίχριστων είναι σαν αυτό που λέει ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας: «Η μάχη με τους άλλους ανθρώπους και με τον ουρανό είναι πηγή ατέλειωτης διασκέδασης». Αυτό είναι ένας ακριβής ορισμός και μια αληθινή αντανάκλαση της μοχθηρής φύση-ουσίας των αντίχριστων. Εν ολίγοις, οι αντίχριστοι είναι εξαιρετικά μοχθηροί, είναι μοχθηροί στο έπακρο. Όσοι πιστεύουν στον Θεό αλλά αρνούνται κατηγορηματικά ν’ αποδεχθούν την αλήθεια είναι μοχθηροί άνθρωποι. Πολλοί θέλουν πάντα να δίνουν στους αντίχριστους μια ευκαιρία να μετανοήσουν, πιστεύοντας ότι θα μετανοήσουν μια μέρα. Είναι σωστό αυτό το επιχείρημα; Όπως λένε τα ρητά: «Η τίγρη δεν μπορεί να αλλάξει τις ραβδώσεις της» και «Η λεοπάρδαλη δεν μπορεί να αλλάξει τις κηλίδες της». Επομένως, δεν μπορείς να χρησιμοποιείς τα πρότυπα και τις μεθόδους αντιμετώπισης των ανθρώπων για ν’ αντιμετωπίσεις τους αντίχριστους ή να απαιτήσεις κάτι από αυτούς. Είναι αυτό που είναι. Αν δεν εξετάζουν εξονυχιστικά τον Θεό, αν δεν αμφιβάλλουν γι’ Αυτόν ή αν δεν είναι καχύποπτοι απέναντί Του, νιώθουν άβολα, επειδή τους κυβερνά η μοχθηρή φύση τους.

δ. Η επιφυλακτικότητα

Στη συνέχεια, θα συναναστραφούμε πάνω στην επιφυλακτικότητα. Οι αντίχριστοι έχουν μία επικρατέστερη και πιο ξεκάθαρη σκέψη και άποψη. Λένε: «Οι άνθρωποι δεν πρέπει ν’ αφήνουν τον θεό να ελέγχει το πεπρωμένο τους ή να είναι κυρίαρχος σ’ αυτό. Αν ο θεός ελέγχει το πεπρωμένο ενός ανθρώπου, τότε όλα έχουν τελειώσει γι’ αυτόν. Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν οι ίδιοι τον έλεγχο, ώστε να βρουν την ευτυχία και να τρωγοπίνουν και να ξεφαντώνουν χωρίς ν’ ανησυχούν. Ο θεός δεν αφήνει τους ανθρώπους να τρωγοπίνουν και να ξεφαντώνουν, δεν τους αφήνει να ζούνε καλά· τους κάνει μόνο να υποφέρουν κακουχίες. Επομένως, πρέπει ν’ αναλάβουμε εμείς την ευθύνη για την ευτυχία μας. Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε το πεπρωμένο μας στον θεό ούτε να περιμένουμε παθητικά για τα πάντα ούτε ν’ αφήσουμε τον θεό να κάνει προετοιμασίες και να μας διαφωτίσει και να μας καθοδηγήσει· δεν γίνεται να είμαστε τέτοιοι άνθρωποι. Έχουμε ανθρώπινα δικαιώματα, έχουμε το δικαίωμα στην αυτόνομη δράση και ελεύθερη βούληση. Δεν χρειάζεται ν’ αναφέρουμε τα πάντα στον θεό και να αναζητάμε από τον θεό για τα πάντα. Αυτό θα μας έκανε να φαινόμαστε τελείως ανίκανοι· μόνο οι ανόητοι το κάνουν αυτό!» Τι είναι αυτό που κάνουν; (Είναι επιφυλακτικοί απέναντι στον Θεό.) Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Να προσέχεις όταν ορκίζεσαι ενώπιον του θεού· να σκέφτεσαι προσεκτικά τα λόγια σου. Όταν ο άνθρωπος ενεργεί, ο ουρανός παρακολουθεί!» Κάποιοι προσεύχονται λέγοντας: «Θεέ μου, αφιερώνω σ’ εσένα όλη μου τη ζωή και τα νιάτα μου. Δεν θ’ αναζητήσω σύντροφο ούτε θα παντρευτώ». Όμως, αφού το πουν αυτό, το μετανιώνουν και σκέφτονται: «Άραγε θα κάνει ο θεός πραγματικότητα τα λόγια μου; Τι θα γίνει αν έχω μεγάλη ανάγκη από έναν σύντροφο ή θελήσω να παντρευτώ; Θα με τιμωρήσει τότε ο θεός; Αυτό είναι κακό!» Από εκείνη τη στιγμή, παθαίνουν κατάθλιψη και χάνουν τη χαρά τους, αποφεύγουν το αντίθετο φύλο και φοβούνται την τιμωρία. Τι είναι αυτό που κάνουν; (Είναι επιφυλακτικοί απέναντι στον Θεό.) Ένας άνθρωπος άλλου είδους λέει: «Δεν είναι ούτε εύκολο ούτε απλό να δαπανά κανείς τον εαυτό του για τον θεό. Πρέπει να έχεις ένα εφεδρικό πλάνο· πρέπει να σχεδιάσεις έναν τρόπο διαφυγής προτού δαπανήσεις τον εαυτό σου για τον θεό. Διαφορετικά, όταν ξεμείνεις από πόρους, ο θεός δεν θα σε φροντίσει! Είναι δική σου δουλειά να δαπανάς τον εαυτό σου για τον θεό· το ότι ο θεός είναι κυρίαρχος σε όλα τα πράγματα είναι άλλο ζήτημα. Ο θεός είναι κυρίαρχος σε όλα τα πράγματα —σάμπως θα φροντίσει έναν ασήμαντο άνθρωπο σαν κι εσένα; Ο θεός φροντίζει μόνο για σημαντικά ζητήματα· δεν ασχολείται μ’ αυτά τα ασήμαντα πράγματα. Επομένως, πρέπει να σχεδιάσεις και να προετοιμάσεις τον τρόπο διαφυγής σου. Αν αργότερα ο θεός δεν σε θέλει πια και σε διώξει, δεν θα σου δείξει κανένα έλεος». Τι είδους σκεπτικό είναι αυτό; (Επιφυλακτικότητα απέναντι στον Θεό.) Οι άνθρωποι είναι πολύ υστερόβουλοι. Κάποιοι, αφού γίνουν επικεφαλής, πληρώνουν κάποια τιμήματα και πράγματι δαπανούν λίγο τον εαυτό τους, αλλά επειδή έχουν κακή ανθρώπινη φύση, αποτρόπαιη διάθεση και τη διάθεση των αντίχριστων, προκαλούν μεγάλη ζημιά στον οίκο του Θεού. Ως αποτέλεσμα, απομακρύνονται από τη θέση τους. Κατόπιν, μαθαίνουν να κάθονται φρόνιμα και να διατηρούν χαμηλό προφίλ, ενώ δεν εκμυστηρεύονται τίποτα σε κανέναν και λένε: «Παλιότερα, έλεγα πάντα τα μυστικά μου στους ανθρώπους, οπότε όλοι ήξεραν τι μου συνέβαινε πραγματικά, αλλά τότε κάποιος με ανέφερε στον οίκο του θεού και απομακρύνθηκα από τη θέση μου. Έτσι, τώρα πρέπει να μάθω να κλείνομαι στον εαυτό μου, να κρύβομαι και να υπερασπίζομαι και να προστατεύω τον εαυτό μου. Πρέπει να προσέχω τι εκμυστηρεύομαι στους ανθρώπους, ενώ ούτε στον θεό δεν πρέπει να λέω τα μυστικά μου. Δεν πιστεύω πλέον ότι ο θεός είναι η αλήθεια, ότι είναι πιστός. Έχω ακόμα λιγότερη εμπιστοσύνη στους αδελφούς και τις αδελφές. Κανείς δεν είναι άξιος της εμπιστοσύνης μου, ούτε καν τα μέλη της οικογένειάς μου και οι συγγενείς μου, πόσο μάλλον εκείνοι που επιδιώκουν την αλήθεια». Τι είναι αυτό που κάνουν; (Είναι επιφυλακτικοί.) Όταν οι αντίχριστοι βιώνουν κλάδεμα, αποτυχία, πτώσεις και αποκάλυψη, κάνουν απολογισμό και καταλήγουν στο εξής ρητό: «Να μη θέλεις ποτέ να βλάψεις τους άλλους, αλλά να είσαι πάντα επιφυλακτικός, γιατί μπορεί να θέλουν εκείνοι να βλάψουν εσένα». Στην πραγματικότητα, έχουν βλάψει πολύ τους άλλους και, στο τέλος, κρύβουν τον εαυτό τους και επινοούν αυτήν την πλάνη. Υπό κανονικές συνθήκες, οι άνθρωποι, αφού έχουν πιστέψει για πολλά χρόνια στον Θεό και έχουν βιώσει πολλές αποτυχίες και αναποδιές, καθώς και αποκάλυψη και κλάδεμα από τον Θεό, πρέπει να κάνουν αυτοκριτική και ν’ αποκτήσουν αυτογνωσία μέσα από τα διδάγματα που άντλησαν από αυτές τις αποτυχίες, ν’ αναζητήσουν την αλήθεια για να λύσουν τα προβλήματα και να βρουν στα λόγια του Θεού τους λόγους των αποτυχιών και των ολισθημάτων τους, καθώς και το μονοπάτι άσκησης που πρέπει ν’ ακολουθήσουν. Ωστόσο, οι αντίχριστοι δεν το κάνουν αυτό. Μετά από ένα σωρό ολισθήματα και αποτυχίες, κλιμακώνουν τη συμπεριφορά τους· οι αμφιβολίες τους για τον Θεό πληθαίνουν και γίνονται πιο σοβαρές, εξετάζουν εξονυχιστικά τον Θεό με μεγαλύτερη ένταση, η καχυποψία τους απέναντι στον Θεό βαθαίνει και, ομοίως, η καρδιά τους γεμίζει επιφυλακτικότητα απέναντί Του. Η επιφυλακτικότητά τους ξεχειλίζει από παράπονα, θυμό, απείθεια και αγανάκτηση, ενώ σταδιακά γεννιέται μέσα τους και αποκήρυξη, κρίση και καταδίκη του Θεού. Δεν κινδυνεύουν ολοένα και περισσότερο; (Ναι.)

Κρίνοντας από τη στάση των αντίχριστων απέναντι στον Θεό, απέναντι στα περιβάλλοντα και στους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που ρυθμίζει ο Θεός, απέναντι στην αποκάλυψη και την πειθαρχία που τους επιβάλλει ο Θεός και ούτω καθεξής, έχουν άραγε την παραμικρή πρόθεση ν’ αναζητήσουν την αλήθεια; Έχουν την παραμικρή πρόθεση να υποταχθούν στον Θεό; Έχουν την παραμικρή πίστη ότι όλα αυτά δεν είναι τυχαία, αλλά βρίσκονται υπό την κυριαρχία του Θεού; Έχουν αυτήν την κατανόηση και επίγνωση; Προφανώς όχι. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ρίζα της επιφυλακτικότητάς τους βρίσκεται στις αμφιβολίες που έχουν για τον Θεό. Θα μπορούσε επίσης να πει κανείς ότι η ρίζα της καχυποψίας τους απέναντι στον Θεό βρίσκεται στις αμφιβολίες που έχουν για τον Θεό. Τα αποτελέσματα στα οποία καταλήγουν όταν εξετάζουν εξονυχιστικά τον Θεό τούς κάνουν να έχουν μεγαλύτερη καχυποψία απέναντί Του, ενώ ταυτόχρονα γίνονται πιο επιφυλακτικοί απέναντί Του. Κρίνοντας από τις διάφορες σκέψεις και απόψεις που απορρέουν από το σκεπτικό των αντίχριστων, καθώς και από τις διάφορες προσεγγίσεις και συμπεριφορές που γεννιούνται υπό την κυριαρχία των συγκεκριμένων σκέψεων και απόψεων, αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ απλά παράλογοι· δεν μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια, δεν μπορούν ν’ αναπτύξουν γνήσια πίστη στον Θεό, δεν μπορούν να πιστέψουν και ν’ αναγνωρίσουν απόλυτα την ύπαρξη του Θεού και δεν μπορούν να πιστέψουν και ν’ αναγνωρίσουν ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος σε όλη τη δημιουργία, ότι είναι κυρίαρχος στα πάντα. Όλα αυτά οφείλονται στη μοχθηρή διάθεση-ουσία τους.

19 Δεκεμβρίου, 2020