Από τον Σινντάον, Νότια Κορέα

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ο Θεός έχει έλθει να εργαστεί στη γη για να σώσει τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα· δεν υπάρχει αναλήθεια σε αυτό. Αν υπήρχε, τότε σίγουρα δεν θα είχε έλθει να επιτελέσει το έργο Του αυτοπροσώπως. Στο παρελθόν, τα μέσα της σωτηρίας Του περιλάμβαναν την επίδειξη υπέρτατης αγάπης και συμπόνιας, σε βαθμό που Εκείνος έδωσε όλο Του το Είναι στον Σατανά σε αντάλλαγμα για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το παρόν δεν μοιάζει καθόλου με το παρελθόν: Η σωτηρία που σας παραχωρείται σήμερα λαμβάνει χώρα κατά τις έσχατες ημέρες, κατά τη διάρκεια της ταξινόμησης του καθενός ανά είδος· τα μέσα της σωτηρίας σας δεν είναι η αγάπη ή η συμπόνια, αλλά η παίδευση και η κρίση, ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να σωθεί πιο επισταμένως. Έτσι, όλα όσα λαμβάνετε είναι παίδευση, κρίση και ανηλεή πάταξη, αλλά να γνωρίζετε το εξής: Σε αυτήν την άσπλαχνη πάταξη δεν υπάρχει η παραμικρή τιμωρία. Όσο σκληρά κι αν είναι τα λόγια Μου, αυτά που σας πλήττουν δεν είναι παρά μερικά λόγια που ίσως σας φαίνονται εντελώς άσπλαχνα και, όσο οργισμένος κι αν είμαι, αυτά που πέφτουν πάνω σας σαν βροχή είναι και πάλι λόγια διδασκαλίας, και δεν θέλω να σας βλάψω ούτε να σας θανατώσω. Δεν αποτελούν όλα αυτά γεγονός; Να ξέρετε ότι, τη σήμερον ημέρα, είτε πρόκειται για δίκαιη κρίση είτε για άσπλαχνο εξευγενισμό και παίδεμα, όλα γίνονται για χάρη της σωτηρίας. Σήμερα, είτε ταξινομηθεί ο καθένας ανά είδος είτε αποκαλυφθούν οι κατηγορίες του ανθρώπου, ο σκοπός όλων των λόγων και όλου του έργου του Θεού είναι η σωτηρία εκείνων που αγαπούν αληθινά τον Θεό. Η δίκαιη κρίση γίνεται για τον εξαγνισμό του ανθρώπου και ο άσπλαχνος εξευγενισμός γίνεται για την κάθαρσή του· τα σκληρά λόγια ή η σκληρή συμμόρφωση γίνονται αμφότερα με σκοπό τον εξαγνισμό και για χάρη της σωτηρίας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Θα πρέπει να αφήσετε κατά μέρος τις ευλογίες του κύρους και να κατανοήσετε το θέλημα του Θεού, το οποίο είναι να φέρει σωτηρία στον άνθρωπο). Τα λόγια του Θεού με συγκινούν πολύ και με κάνουν να σκεφτώ την αξέχαστη εμπειρία μου 20 χρόνια πριν, κατά τη δοκιμασία του θανάτου. Αναγνώρισα πραγματικά ότι η κρίση και η παίδευση του Θεού είναι η αγάπη και η σωτηρία Του για τον άνθρωπο. Όσο σκληρά ή επίπονα κι αν είναι τα λόγια του Θεού, σκοπεύουν μόνο να μας καθάρουν και να μας μεταμορφώσουν.

Ήταν Φεβρουάριος του 1992. Μετά τη δοκιμασία των παρόχων υπηρεσιών, ο Θεός μάς εξύψωσε για να γίνουμε ο λαός της Εποχής της Βασιλείας και μας έθεσε τις απαιτήσεις Του: να εστιάζουμε στο να διαβάζουμε τα λόγια Του και να τα κάνουμε πράξη, να επιζητούμε να γνωρίσουμε τον Θεό, να καταθέτουμε μαρτυρία για τον Θεό μέσω δοκιμασιών και να επιτύχουμε το πρότυπο του λαού της βασιλείας το συντομότερο δυνατό. Εκείνη την εποχή, τα λόγια του Θεού συχνά ανέφεραν τις φράσεις «οι άνθρωποι του οίκου Μου» και «οι άνθρωποι της βασιλείας Μου». Αυτά τα λόγια με έκαναν ανέκαθεν να νιώθω ότι ο Θεός μάς έβλεπε ως οικογένειά Του. Είχα μια αίσθηση ζεστασιάς κι ενθάρρυνσης, οπότε άρχισα να επιδιώκω το πρότυπο για να ενταχθώ στον λαό του Θεού. Προσευχόμουν διαβάζοντας τα λόγια του Θεού κι αναλογιζόμουν το θέλημά Του μέσα από τα λόγια Του. Έκανα το καθήκον μου όσο καλύτερα μπορούσα κι αποφάσισα να ακολουθώ τον Θεό για όσο ζω. Ήμουν 22 χρονών. Οι περισσότεροι συνομήλικοί μου είχαν ήδη παντρευτεί κι είχαν κάνει παιδιά. Η άπιστη οικογένειά μου έψαχνε συνεχώς να μου βρει μια σύζυγο, αλλά εγώ τις απέρριπτα όλες.

Μου άρεσε πολύ να ψέλνω το «Ο ύμνος της βασιλείας», ειδικά αυτό το κομμάτι: «Στον ήχο του χαιρετισμού της βασιλείας, η βασιλεία του Σατανά καταρρέει, καταστρέφεται υπό τη βροντή του ύμνου της βασιλείας, και δεν πρόκειται να εγερθεί ποτέ ξανά! Ποιος στη γη τολμά να ξεσηκωθεί και να αντισταθεί; Καθώς κατέρχομαι στη γη, φέρνω πυρ, φέρνω οργή, φέρνω καταστροφές κάθε είδους. Τα γήινα βασίλεια είναι τώρα η βασιλεία Μου!» («Ο ύμνος της βασιλείας (Ι) Η βασιλεία έχει κατέλθει στον κόσμο» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Όποτε έψελνα αυτόν τον ύμνο, σκεφτόμουν πώς θα εκδηλωθεί η βασιλεία του Θεού στη γη, και όταν τελειώσει το έργο του Θεού, θα έρθουν οι μεγάλες καταστροφές και όποιος αντιτίθεται στον Θεό θα καταστραφεί. Εμείς, όμως, που ακολουθούμε τον Θεό, θα επιβιώσουμε κι ο Θεός θα μας οδηγήσει στη βασιλεία για να απολαύσουμε αιώνιες ευλογίες. Ήταν υπέροχο που τα σκεφτόμουν όλα αυτά. Εκείνη την εποχή, νόμιζα ότι το να αποδεχτώ το όνομα του Παντοδύναμου Θεού και να εξυψωθώ για να συμμετάσχω στον λαό της βασιλείας σήμαινε ότι η είσοδος στη βασιλεία του Θεού σε αυτήν τη ζωή ήταν προδικασμένη και κανείς δεν μπορούσε να μου τη στερήσει. Ήμουν κατενθουσιασμένος. Το πνεύμα μας αναζωογονήθηκε και πλημμυρίσαμε από χαρά. Δαπανούσαμε τον εαυτό μας ακούραστα για τον Θεό.

Μα ο Θεός είναι δίκαιος και άγιος, βλέπει ως τα βάθη της καρδιάς μας, και ξέρει τις αντιλήψεις, τις φαντασιοκοπίες και τις αχαλίνωτες επιθυμίες μας. Στα τέλη Απριλίου, ο Θεός εξέφρασε νέα λόγια, οδηγώντας μας όλους στη δοκιμασία του θανάτου.

Μια μέρα, ένας επικεφαλής της εκκλησίας σε μια συνάθροιση διάβασε τα εξής λόγια του Θεού: «Ενώ οι άνθρωποι ονειρεύονται, ταξιδεύω στις χώρες του κόσμου διαχέοντας τη “μυρωδιά του θανάτου” από τα χέρια Μου ανάμεσα στους ανθρώπους. Όλοι οι άνθρωποι αμέσως αφήνουν πίσω τους τη ζωντάνια και εισέρχονται στο επόμενο επίπεδο της ανθρώπινης ζωής. Ανάμεσα στους ανθρώπους, δεν μπορεί πλέον να δει κανείς τίποτα ζωντανό, τα πτώματα είναι διάσπαρτα παντού, ό,τι έχει ζωντάνια αμέσως εξαφανίζεται χωρίς ίχνος, και η αποπνικτική οσμή των πτωμάτων κυριαρχεί στη γη. […] Σήμερα, εδώ, τα πτώματα όλων των ανθρώπων κείτονται εδώ κι εκεί διάσπαρτα. Χωρίς να το γνωρίζουν οι άνθρωποι, αφήνω τον λοιμό από τα χέρια Μου, και τα σώματα των ανθρώπων αποσυντίθενται, χωρίς να αφήνουν ίχνος σάρκας από το κεφάλι ως τα πόδια, και φεύγω μακριά από τους ανθρώπους. Δεν θα συναθροιστώ ποτέ ξανά με τους ανθρώπους, δεν θα έλθω ποτέ ξανά ανάμεσα στους ανθρώπους, διότι το έσχατο στάδιο της συνολικής Μου διαχείρισης έχει έρθει εις πέρας και δεν θα ξαναδημιουργήσω την ανθρωπότητα, ούτε θα ξαναδώσω προσοχή στον άνθρωπο. Αφού ανέγνωσαν τα λόγια από το στόμα Μου, όλοι οι άνθρωποι απελπίζονται, γιατί δεν θέλουν να πεθάνουν —αλλά ποιος δεν θέλει να “πεθάνει” ώστε να “έρθει στη ζωή”; Όταν λέω στους ανθρώπους ότι δεν διαθέτω τη μαγεία που τους κάνει να έρθουν στη ζωή, ξεσπούν και φωνάζουν με πόνο. Πράγματι, παρόλο που είμαι ο Δημιουργός, έχω μόνο τη δύναμη να κάνω τους ανθρώπους να πεθαίνουν και δεν έχω την ικανότητα να τους φέρω στη ζωή. Γι’ αυτό, ζητώ συγγνώμη από τον άνθρωπο. Έτσι, είπα στον άνθρωπο εκ των προτέρων ότι “του οφείλω ένα μη πληρωτέο χρέος” —εκείνος, όμως, νόμισε ότι το είπα από ευγένεια. Σήμερα, με την έλευση των γεγονότων, συνεχίζω να λέω το ίδιο. Δεν θα προδώσω τα γεγονότα όταν μιλώ. Στις αντιλήψεις τους, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι υπάρχουν πολλά μέσα με τα οποία μιλάω και συνεπώς, πάντα κρατάνε σφικτά τα λόγια που τους δίνω ενώ ελπίζουν για κάτι άλλο. Αυτά δεν είναι άραγε τα εσφαλμένα κίνητρα του ανθρώπου; Υπό αυτές τις συνθήκες, τολμώ να λέω “θαρραλέα” ότι ο άνθρωπος δεν Με αγαπάει πραγματικά. Δεν θα γυρίσω την πλάτη Μου στη συνείδηση ούτε θα παραποιήσω τα γεγονότα, διότι δεν θα έπαιρνα τους ανθρώπους στη γη της επαγγελίας. Στο τέλος, όταν ολοκληρωθεί το έργο Μου, θα τους οδηγήσω στη γη του θανάτου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 40). Όταν διάβασα «Πράγματι, παρόλο που είμαι ο Δημιουργός, έχω μόνο τη δύναμη να κάνω τους ανθρώπους να πεθαίνουν και δεν έχω την ικανότητα να τους φέρω στη ζωή», ένιωσα τόσο μπερδεμένος. «Γιατί λέει ο Θεός κάτι τέτοιο;» σκέφτηκα. «Η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου είναι στα χέρια του Θεού. Γιατί να πει ότι δεν έχει την “ικανότητα” να φέρει στη ζωή τον άνθρωπο; Εμείς οι πιστοί όντως θα πεθάνουμε στο τέλος; Είμαστε ο λαός της βασιλείας, άρα πώς θα ήταν δυνατό να πεθάνουμε; Αδύνατον! Αλλά ο Θεός δεν θα αστειευόταν μαζί μας. Τα λόγια Του αναφέρουν σαφώς: “Όταν ολοκληρωθεί το έργο Μου, θα τους οδηγήσω στη γη του θανάτου”. Αυτό δεν σημαίνει ότι τελικά θα αντικρίσουμε τον θάνατο; Τι νόημα έχουν όλα αυτά;» Απλώς δεν καταλάβαινα γιατί θα έλεγε κάτι τέτοιο ο Θεός. Και οι άλλοι αδελφοί και αδελφές γύρω μου τα είχαν χάσει. Τότε ο επικεφαλής της εκκλησίας μάς συναναστράφηκε ως εξής: «Η σάρκα μας έχει διαφθαρεί πολύ βαθιά από τον Σατανά. Είναι γεμάτη σατανικές διαθέσεις. Είμαστε αλαζονικοί, δόλιοι, εγωιστές και άπληστοι, και επιδιδόμαστε συνεχώς σε ψέματα και απάτες. Μπορεί να πιστεύουμε στον Θεό και να δαπανούμε τον εαυτό μας γι’ Αυτόν, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τα λόγια Του πράξη. Ακόμα Τον κρίνουμε και να Τον κατηγορούμε όταν έρχονται δοκιμασίες και δεινά. Αυτό δείχνει ότι η σάρκα μας ανήκει στον Σατανά και αντιστέκεται στον Θεό. Η διάθεση του Θεού είναι δίκαιη, άγια και απρόσβλητη. Πώς θα μπορούσε να αφήσει ανθρώπους που ανήκουν στον Σατανά να εισέλθουν στη βασιλεία Του; Άρα όταν ολοκληρωθεί το έργο Του, θα έρθουν οι μεγάλες καταστροφές, και αν εμείς ως πιστοί δεν έχουμε κερδίσει την αλήθεια, εάν οι διαθέσεις της ζωής μας δεν έχουν αλλάξει, τότε θα πεθάνουμε».

Ακούγοντας αυτήν τη συναναστροφή από τον επικεφαλής, πλημμύρισα από συναισθήματα και δεν ήξερα πώς έπρεπε να νιώσω. Ένιωσα σαν να κατέρρευσε ξαφνικά ο ουρανός —είχα πάθει σοκ. Σύγχυση και πίκρα κατέλαβαν το μυαλό μου, και σκέφτηκα: «Ως τελευταία γενιά, δεν είμαστε οι πιο ευλογημένοι; Ο Θεός μάς έχει εξυψώσει για να γίνουμε ο λαός της Εποχής της Βασιλείας. Είμαστε οι πυλώνες της βασιλείας του Θεού. Πώς είναι δυνατόν να πεθάνουμε στο τέλος; Θυσίασα τη νιότη μου κι εγκατέλειψα την ελπίδα ενός γάμου για να ακολουθήσω τον Θεό. Έχω κοπιάσει, έχω δαπανήσει τον εαυτό μου για τον Θεό κι έχω υποφέρει πολύ. Με έχει συλλάβει και καταδιώξει το ΚΚΚ, με έχουν χλευάσει και συκοφαντήσει οι άπιστοι. Γιατί πρέπει και να πεθάνω στο τέλος; Μάταια ήταν όλα τα βάσανά μου;» Αυτή η σκέψη με πλήγωσε πολύ. Ένιωθα μεγάλο βάρος πάνω μου και με δυσκολία ανέπνεα. Παρατήρησα ότι όλοι γύρω μου ένιωθαν το ίδιο. Κάποιοι έκλαιγαν σιωπηλά, ενώ άλλοι έκρυβαν το πρόσωπό τους στα χέρια τους και θρηνούσαν. Μετά τη συνάθροιση, η μητέρα μου είπε αναστενάζοντας: «Εγώ είμαι πάνω από 60 ετών και έχω αποδεχτεί τον θάνατο. Μα εσύ είσαι τόσο νέος, η ζωή σου μόλις ξεκίνησε…» Όταν την άκουσα να το λέει αυτό, αναστατώθηκα πιο πολύ και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Στριφογύριζα στο κρεβάτι μου εκείνο το βράδυ, χωρίς να κλείσω μάτι. Δεν μπορούσα να το καταλάβω. Είχα δαπανήσει τον εαυτό μου για τον Θεό με τόσο πάθος και είχα εγκαταλείψει τα πάντα για να Τον ακολουθήσω, άρα γιατί έπρεπε να πεθάνω στις μεγάλες καταστροφές; Δεν μπορούσα να το αποδεχτώ, οπότε άρχισα να ξεφυλλίζω τα λόγια του Θεού ελπίζοντας να βρω μια ένδειξη, να δω αν ήταν δυνατό να αλλάξει η κατάληξή μας. Μα δεν βρήκα τις απαντήσεις που ζητούσα. Εμβρόντητος, σκέφτηκα: «Μάλλον ο Θεός όντως μας έχει καταδικάσει και θα πεθάνουμε στα σίγουρα. Κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει. Αυτό έχουν ορίσει τα Ουράνια».

Τις επόμενες μέρες, ένιωθα πολύ πεσμένος. Ίσα που ακουγόμουν όταν μιλούσα και δεν ήθελα να κάνω τίποτα. Κάποτε εργαζόμουν επί ώρες μεταγράφοντας τα λόγια του Θεού μέχρι να πονέσει το χέρι μου, αλλά δεν με ένοιαζε. Ήθελα μόνο οι αδελφοί και οι αδελφές να διαβάζουν τις νέες ομιλίες του Θεού το συντομότερο δυνατόν, μα είχα χάσει πια αυτήν την αίσθηση ευθύνης. Ο ένθερμος ζήλος μου είχε ξαφνικά εξασθενήσει. Όταν πλέον μετέγραφα τα λόγια του Θεού, σκεφτόμουν: «Είμαι ακόμα νέος και δεν έχω απολαύσει τις ευλογίες της βασιλείας των ουρανών. Πραγματικά δεν θέλω να πεθάνω έτσι!» Άρχισα να κλαίω μόλις τα συλλογίστηκα όλα. Η καρδιά μου ήταν βαριά εκείνον τον καιρό, και πονούσε σαν να την είχε διαπεράσει μαχαίρι. Στα μάτια μου, ο κόσμος είχε χάσει την ομορφιά του. Ένιωθα λες και οι μεγάλες καταστροφές θα έρχονταν ανά πάσα στιγμή, και δεν ήξερα πότε θα πέθαινα. Ένιωθα θαρρείς κι ο κόσμος είχε τελειώσει.

Διάβασα τα λόγια του Θεού και απέκτησα κάποια αυτογνωσία, και σιγά σιγά, με την πάροδο του χρόνου, ένιωσα ελεύθερος. Διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Σήμερα, τη στιγμή της προσέγγισης της πύλης της βασιλείας, όλοι οι άνθρωποι αρχίζουν να προχωρούν μπροστά —αλλά όταν φτάνουν μπροστά στην πύλη, κλείνω την πύλη, κλείνω τους ανθρώπους έξω και απαιτώ να δείξουν τις άδειες εισόδου. Την περίεργη αυτή κίνηση δεν την περίμεναν οι άνθρωποι και όλοι μένουν έκθαμβοι. Γιατί η πύλη —που ήταν πάντοτε ορθάνοιχτη— έχει ξαφνικά κλείσει ερμητικά σήμερα; Οι άνθρωποι χτυπούν τα πόδια τους και βηματίζουν πάνω-κάτω. Φαντάζονται ότι μπορούν να τα καταφέρουν να μπουν μέσα, αλλά όταν Μου δίνουν τις ψεύτικες άδειες εισόδου τους, τις πετώ στη φωτιά επί τόπου —και, βλέποντας τις “επίπονες προσπάθειές” τους μέσα στις φλόγες, χάνουν την ελπίδα τους. Πιάνουν το κεφάλι τους, κλαίνε, παρακολουθούν τις όμορφες σκηνές μέσα στη βασιλεία αλλά δε μπορούν να εισέλθουν. Και όμως δεν τους αφήνω να μπουν λόγω της αξιολύπητης κατάστασής τους —ποιος μπορεί να διαταράξει το σχέδιό Μου όπως εκείνος θέλει; Δίνονται οι ευλογίες του μέλλοντος σε αντάλλαγμα του ανθρώπινου ζήλου; Μήπως το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης έγκειται στην είσοδο του ανθρώπου στη βασιλεία Μου όπως εκείνος επιθυμεί; […] Από καιρό έχω χάσει την πίστη Μου στον άνθρωπο. Από καιρό έχω χάσει την ελπίδα Μου στους ανθρώπους, γιατί δεν έχουν φιλοδοξίες, γιατί ποτέ δεν κατάφεραν να Μου δώσουν μια καρδιά που να αγαπάει τον Θεό, αλλά αντίθετα Μου δίνουν τα κίνητρά τους. Είπα πολλά στον άνθρωπο, αλλά επειδή οι άνθρωποι ακόμα αγνοούν τις συμβουλές Μου μέχρι και σήμερα, τους λέω την άποψή Μου για να μην παρεξηγήσουν την καρδιά Μου στο μέλλον. Το αν πεθάνουν ή ζήσουν στις επερχόμενες μέρες είναι δική τους υπόθεση. Δεν έχω κανέναν έλεγχο επ’ αυτού. Ελπίζω να βρουν τον δρόμο τους για την επιβίωση, και δεν έχω καμία δύναμη επ’ αυτού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 46). «Όταν οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, όλα γίνονται ασήμαντα και κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει. Τι θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό από τη ζωή; Έτσι, ο Σατανάς δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτα μέσα στους ανθρώπους, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει με τον άνθρωπο. Αν και στον ορισμό της “σάρκας” λέγεται ότι η σάρκα έχει διαφθαρεί από τον Σατανά, εάν οι άνθρωποι προσφέρουν πραγματικά τον εαυτό τους και δεν καθοδηγούνται από τον Σατανά, τότε κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει —και εκείνη τη στιγμή, η σάρκα θα εκπληρώσει τον άλλο της ρόλο και θα αρχίσει να λαμβάνει επίσημα την κατεύθυνση του Πνεύματος του Θεού. Πρόκειται για μια απαραίτητη διαδικασία, πρέπει να γίνει σταδιακά. Διαφορετικά, ο Θεός δεν θα είχε κανένα μέσο για να εργαστεί στην επίμονη σάρκα. Αυτή είναι η σοφία του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 36). Ήμουν πολύ στενοχωρημένος καθώς συλλογιζόμουν τα λόγια του Θεού. Δεν ένιωθα τόσο αρνητικός και πληγωμένος επειδή φοβόμουν τον θάνατο και επιθυμούσα ευλογίες σε υπερβολικό βαθμό; Στην αρχή, πίστευα στον Θεό για να λάβω ευλογίες και να μπω στη βασιλεία των ουρανών. Αν και είχα περάσει τη δοκιμασία των παρόχων υπηρεσιών, και μπορούσα να απαλλαγώ κάπως από την επιθυμία μου για ευλογίες και είχα αποφασίσει να υπηρετήσω τον Θεό, η δόλια και κακή σατανική μου φύση ήταν βαθιά ριζωμένη. Μόλις ο Θεός μάς έκανε λαό Του, η καρδιά μου ρίγησε ξανά με προσμονή. Σκέφτηκα ότι σίγουρα θα μπορούσα να μπω στη βασιλεία των ουρανών αυτήν τη φορά. Σκέφτηκα ότι αν αποδεχόμουν το όνομα του Θεού, εξυψωνόμουν από τον Θεό για να ενταχθώ στον λαό της βασιλείας, τα εγκατέλειπα όλα και δαπανούσα τον εαυτό μου, τότε σίγουρα θα έμπαινα στη βασιλεία των ουρανών. Ήταν τελειωμένη υπόθεση. Όταν το έργο του Θεού διέλυσε τις αντιλήψεις μου και μου πήρε τις προοπτικές και τον προορισμό μου, έγινα αδύναμος και αρνητικός και διαμαρτυρήθηκα στον Θεό. Μετάνιωσα μάλιστα για τις θυσίες που είχα κάνει στο παρελθόν. Είδα ότι όλες οι προσπάθειές μου είχαν στόχο να πάρω σε αντάλλαγμα τις ευλογίες της βασιλείας των ουρανών. Δεν έκανα συμφωνίες με τον Θεό; Δεν Τον εξαπατούσα και Τον χρησιμοποιούσα; Δεν αποκάλυπτα τίποτε παρά παρακοή και παράπονα εν όψει κάθε δοκιμασίας. Ήθελα να Τον υπακούσω μα ήταν αδύνατο, και δεν μπορούσα να κάνω πράξη τις αλήθειες που ήξερα καλά. Συνειδητοποίησα ότι αντιστεκόμουν στον Θεό εκ φύσεως, ότι ανήκα στον Σατανά. Κάποιος σαν εμένα, που έβριθε από σατανικές διαθέσεις, έπρεπε να πεθάνει και να καταστραφεί. Ήμουν εντελώς ακατάλληλος να εισέλθω στη βασιλεία του Θεού. Αυτό καθόρισε η δίκαιη διάθεσή Του. Το ότι είχα την ευκαιρία να ακολουθήσω τον Θεό και να γνωρίσω τη δίκαιη διάθεσή Του σήμαινε ότι δεν είχα χαραμίσει τη ζωή μου! Τότε προσευχήθηκα στον Θεό: «Δεν θέλω πλέον να ζω για τη σάρκα μου, αλλά να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Σου. Όποιο κι αν είναι το τέλος μου, ακόμα κι αν πεθάνω, θα δοξάζω τη δικαιοσύνη Σου». Όταν έπαψα να σκέφτομαι το τέλος και τον προορισμό μου και θέλησα να υπακούσω στις ρυθμίσεις του Θεού, ακόμη και με τίμημα τη ζωή μου, ένιωσα μια υπέροχη αίσθηση απελευθέρωσης.

Αλλά εκείνη την εποχή, αν και μπορούσαμε να υπακούμε και να ακολουθούμε τον Θεό ανεξάρτητα από την κατάληξή μας, δεν επιδιώκαμε κανέναν στόχο. Αλλά τον Μάιο του 1992, ο Θεός εξέφρασε περισσότερα λόγια, και μας είπε να επιζητούμε να αγαπάμε τον Θεό όσο ζούμε και να βιώνουμε μια ουσιαστική ζωή. Ο Θεός μάς εισήγαγε στην εποχή της αγάπης για τον Θεό, και η δοκιμασία του θανάτου τελείωσε. Μέσω της ανάγνωσης του λόγου του Θεού, τις συναθροίσεις και τη συναναστροφή, κατάλαβα ότι αν και η μοίρα του ανθρώπου είναι στα χέρια του Θεού και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον θάνατο, το θέλημα του Θεού δεν είναι να βλέπουμε αρνητικά τον θάνατο. Θέλει να επιζητούμε να Τον αγαπάμε όσο ζούμε, να μπορούμε να κάνουμε πράξη την αλήθεια, να αποτινάξουμε τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας και να σωθούμε πλήρως. Μόνο τότε θα είμαστε κατάλληλοι να εισέλθουμε στη βασιλεία Του. Τελικά κατάλαβα ότι οδηγώντας μας στη δοκιμασία του θανάτου, ο Θεός δεν μας οδηγούσε στον θάνατο, αλλά μας αποκάλυπτε τη δίκαιη διάθεσή Του. Το έκανε αυτό για να καταλάβουμε ποιον σώζει, ποιον καταστρέφει, και ποιος είναι κατάλληλος να εισέλθει στη βασιλεία Του. Είδα, επίσης, πόσο με είχε διαφθείρει ο Σατανάς και μπόρεσα να απαλλαγώ από τις αντιλήψεις, τις φαντασιοκοπίες και την επιθυμία μου για ευλογίες. Μπόρεσα να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού και άρχισα να επιδιώκω πραγματικά την αλήθεια. Αυτή ήταν η σωτηρία του Θεού για μένα! Επιπλέον, είδα ότι ο Θεός δεν κρίνει ούτε παιδεύει τους ανθρώπους επειδή μας μισεί ή θέλει να μας βασανίσει, αλλά επειδή θέλει να μας οδηγήσει στον σωστό δρόμο της επιδίωξης της αλήθειας και της σωτηρίας! Ό,τι κάνει ο Θεός μέσα μας δεν είναι μέσω της έλευσης των γεγονότων. Πετυχαίνει τον στόχο Του απλά και μόνο εκφράζοντας λόγια που μας κρίνουν, μας παιδεύουν, μας δοκιμάζουν και μας εξευγενίζουν. Το έργο του Θεού είναι πάνσοφο κι η αγάπη και η σωτηρία Του για τον άνθρωπο είναι τόσο αληθινές!