Από την Γιονγκσούι, Νότια Κορέα

Μια μέρα, σε μια συνάθροιση στα τέλη Μαρτίου, ένας επικεφαλής μίλησε για έναν αδελφό που είχε συλληφθεί και βασανιστεί βάναυσα. Σε μια στιγμή εξαιρετικής αδυναμίας, είχε πουλήσει δύο άλλα μέλη της εκκλησίας. Μετάνιωσε βαθιά και, διαβάζοντας τα λόγια της κρίσης και της αποκάλυψης του Θεού, κατάλαβε τη ρίζα της αποτυχίας του και μετανόησε ειλικρινά. Ο επικεφαλής μάς ρώτησε ποια ήταν η άποψή μας γι’ αυτήν την εμπειρία κι αν μετρούσε ως αληθινή μαρτυρία. Ζήτησε, επίσης, από όλους μας να πούμε τις σκέψεις μας. Αυτό με άγχωσε πολύ κι άρχισα να κάνω εικασίες: Γιατί ήθελε να το συζητήσουμε; Μήπως για να ελέγξει αν αντιληφθήκαμε το πρόβλημα σωστά; Σκέφτηκα: «Αυτός ο αδελφός πούλησε τους άλλους απλά σε μια στιγμή αδυναμίας. Αυτό αποτελούσε παράβαση. Όμως, απέκτησε γνώση του εαυτού του και μετανόησε πραγματικά, οπότε η εμπειρία του θα έπρεπε να μετρά ως μαρτυρία». Όμως, στη συνέχεια, καθώς δεν ήμουν βέβαιη, σκέφτηκα: «Θα δω πρώτα τι έχουν να πουν οι άλλοι, ώστε να μην τα θαλασσώσω ή πω κάτι πολύ αόριστο και δώσω κακή εντύπωση». Οι άλλοι μπήκαν στη συζήτηση λέγοντας τις σκέψεις τους. Κατ’ αρχάς, μια αδελφή είπε κάτι παρόμοιο με αυτό που σκεφτόμουν, έτσι ένιωσα επιβεβαιωμένη. Όμως, αμέσως μετά, μια άλλη αδελφή είπε πως ο αδελφός εκείνος ήταν ένας Ιούδας που πρόδιδε τον Θεό, κι έτσι, αυτού του είδους η μαρτυρία δεν θα μπορούσε να αποτελεί κατάθεση μαρτυρίας για τον Θεό. Στη συνέχεια, κάποιοι άλλοι είπαν με μεγάλη αυτοπεποίθηση πως η εμπειρία του δεν μετρούσε ως μαρτυρία. Όταν είδα πόσοι επαναλάμβαναν και υποστήριζαν αυτήν την άποψη, άρχισα να αμφιταλαντεύομαι και δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Τότε ακριβώς, ο επικεφαλής είπε: «Αν νομίζετε πως δεν αποτελεί μαρτυρία, σηκώστε το χέρι σας». Αρκετοί σήκωσαν το χέρι τους, όμως εγώ δεν ήμουν σίγουρη, κι έτσι δεν το σήκωσα. Σκεφτόμουν: «Δεν μπορώ να σηκώσω το χέρι μου τη λάθος στιγμή. Αυτό δεν θα έδειχνε πως στερούμαι επίπεδο και κατανόηση;» Καθώς το σκεφτόμουν, ο επικεφαλής με ρώτησε: «Γιατί δεν σήκωσες το χέρι σου;» Σκέφτηκα: «Ωχ όχι, γιατί με ρωτά; Μήπως θα έπρεπε να το είχα σηκώσει;» Σήκωσα μεμιάς το χέρι μου. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά γρήγορα και ένιωθα πολύ αμήχανα. Ήταν σωστό ή όχι να σηκώσω το χέρι μου; Μέσα μου ένιωθα πως θα μπορούσε να αποτελεί μαρτυρία, όμως σήκωσα το χέρι μου χωρίς να το καλοσκεφτώ. Σκέφτηκα πως είχα ήδη σηκώσει το χέρι μου, κι έτσι, άρχισα να ακούω τις ιδέες των άλλων. Όλοι έλεγαν τις σκέψεις τους, κι έτσι άρχισα να το σκέφτομαι ήρεμα. Αυτός ο αδελφός είχε μετανοήσει ειλικρινά, κι επομένως θα ’πρεπε να μετρά η μαρτυρία του. Ένιωθα πως μάλλον δεν θα έπρεπε να είχα σηκώσει το χέρι μου. Ήθελα να πω τι πραγματικά σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή, έπειτα, όμως, σκέφτηκα πως δεν είχα μια ολοκληρωμένη κατανόηση, οπότε, καλά να είχα δίκιο. Σε αντίθετη περίπτωση, όμως, τι θα σκεφτόταν ο επικεφαλής για μένα; Μήπως θα έλεγε πως δεν είχα επίπεδο ούτε κάποιο βάθος στην εμπειρία μου; Αν ο επικεφαλής έβλεπε αυτό σ’ εμένα, θα νόμιζε πως δεν άξιζα να εκπαιδευτώ και δεν θα είχα μέλλον στον οίκο του Θεού. Εκτός αυτού, υπήρχαν πολλοί αδελφοί και αδελφές εκεί, επομένως, θα ήταν πολύ εξευτελιστικό να κάνω λάθος. Αμφιταλαντευόμουν και, αρκετές φορές, ήθελα να πω κάτι, αλλά τελικά παρέμεινα σιωπηλή.

Μετά, ο επικεφαλής συναναστράφηκε πως φυσικά και μετρούσε ως μαρτυρία, και πως η προδοσία του Θεού σε μια στιγμή αδυναμίας, και η μετέπειτα βίωση κρίσης και παίδευσης και η ειλικρινής μετάνοια αποτελούσαν μαρτυρία. Αποτελούσε κίνητρο για πολλούς άλλους και έδειχνε πως ο Θεός απονέμει μεγάλο έλεος σε όσους έχουν αληθινή πίστη. Ο Θεός γνωρίζει πόσο διεφθαρμένοι είμαστε, κι αν μετανιώσουμε ειλικρινά και επιστρέψουμε σ’ Εκείνον, θα μας δώσει την ευκαιρία να μετανοήσουμε, και μια τέτοια μαρτυρία δοξάζει τον Θεό και ντροπιάζει τον Σατανά περισσότερο από καθετί. Ο επικεφαλής συνέχισε εξηγώντας πως η κατανόησή μας ήταν νοθευμένη και είπε πως ήμασταν δόλιοι και ανέντιμοι, πως οι απόψεις μας δεν βασίζονταν στα λόγια του Θεού. Υποθέσαμε πως έπρεπε να συζητήσουμε το ζήτημα επειδή κάτι δεν πήγαινε καλά με την εμπειρία του αδελφού. Προσπαθήσαμε να μαντέψουμε τι σκεφτόταν ο επικεφαλής και δεν είπαμε ούτε μια ειλικρινή λέξη. Ο επικεφαλής συναναστράφηκε υπομονετικά μαζί μας πως πρέπει να σκεφτόμαστε μόνοι μας, να έχουμε τις δικές μας απόψεις σε όλα και να λέμε την αλήθεια, είτε έχουμε δίκιο είτε όχι. Αυτό είναι το ελάχιστο προαπαιτούμενο στη συμπεριφορά μας. Ακούγοντας αυτά τα λόγια ένιωσα πραγματικά αμήχανα. Σκέφτηκα: «Έχει δίκιο. Το να λέω τις σκέψεις μου, ακόμα κι αν κάνω λάθος, είναι καλύτερο από το να ακολουθώ το πλήθος. Τουλάχιστον, θα είναι η δική μου οπτική και θα είμαι ειλικρινής». Μισούσα τον εαυτό μου που δεν είπα αυτό που πραγματικά σκεφτόμουν. Μέσα σε μόλις δέκα λεπτά στα οποία έπρεπε να είχα τοποθετηθεί, έγινα δόλια και δεν έκανα πράξη την αλήθεια, καθώς δεν είχα καν το ελάχιστο προαπαιτούμενο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Όχι μόνο είπα και έκανα το λάθος πράγμα, αλλά απέτυχα και να συμπεριφερθώ σωστά.

Μετά τη συνάθροιση, κατά την πνευματική μου άσκηση, διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Όσον αφορά την πίστη τους στον Θεό και τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται, οι άνθρωποι πρέπει να ακολουθούν το σωστό μονοπάτι· μην χρησιμοποιείτε διεστραμμένους, απεχθείς τρόπους και μέσα. Ποιοι είναι οι διεστραμμένοι, απεχθείς τρόποι και μέσα; Είναι η πίστη στον Θεό που βασίζεται μονίμως σε μικροπρεπείς εξυπνάδες, οι περίτεχνες εξαπατήσεις και τα φθηνά κόλπα· προσπαθούν να αποκρύψουν τη διαφθορά σας και κρύβουν τέτοιου είδους προβλήματα όπως τα μειονεκτήματα, τα ελαττώματα και το χαμηλό επίπεδό σας. Διαχειρίζονται μονίμως τα πράγματα χρησιμοποιώντας σατανικές φιλοσοφίες, προσπαθώντας να κερδίσουν την εύνοια του Θεού και των επικεφαλής της εκκλησίας σε ολοφάνερα ζητήματα, αλλά χωρίς να κάνουν πράξη την αλήθεια, χωρίς να χειρίζονται τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές και δίνοντας συνεχώς μεγάλη προσοχή στους ανθρώπους· ρωτούν, “Πώς τα πηγαίνω τελευταία; Με υποστηρίζετε όλοι; Γνωρίζει ο Θεός για τα καλά πράγματα που έχω κάνει; Κι αν το γνωρίζει, θα με επαινέσει; Ποια είναι η θέση μου στην καρδιά του Θεού; Επηρεάζω καθόλου τον Θεό;” Αυτό που πραγματικά ρωτούν είναι αν μπορούν να ευλογηθούν κατά την πίστη τους στον Θεό. Οι συνεχείς μηρυκασμοί τέτοιων πραγμάτων δεν είναι διεστραμμένοι, απεχθείς τρόποι και μέσα; Δεν είναι αυτό το σωστό μονοπάτι. Ποιο είναι, λοιπόν, το σωστό μονοπάτι; Το σωστό μονοπάτι είναι όταν επιδιώκουν οι άνθρωποι την αλήθεια κατά την πίστη τους, όταν είναι σε θέση να κερδίσουν την αλήθεια και να επιτύχουν αλλαγές στη διάθεσή τους» («Έξι ενδείξεις της προόδου στη ζωή» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Ο Θεός μάς υπενθυμίζει και μας προειδοποιεί να πάρουμε το σωστό μονοπάτι συμπεριφοράς ως πιστοί. Πρέπει να επιδιώκουμε και να κάνουμε πράξη την αλήθεια. Αν δεν καταβάλλουμε προσπάθεια στο να κάνουμε αυτά τα θετικά πράγματα, αν ασχολούμαστε με το πώς να συγκαλύψουμε τα ελαττώματά μας, πώς να επιδειχτούμε, πώς να έχουμε καλές σχέσεις με τους επικεφαλής, πώς να έχουμε κύρος στην εκκλησία, και ανησυχούμε πολύ για το τι σκέφτονται ο Θεός και οι επικεφαλής για μας, τότε βαδίζουμε στο μονοπάτι του κακού. Κατάλαβα πως όσα έκανα ήταν ακριβώς αυτά που αποκάλυψε ο Θεός. Δεν ήμουν σίγουρη αν η εμπειρία εκείνου του αδελφού αποτελούσε αληθινή μαρτυρία ή όχι, όμως δεν μίλησα από καρδιάς. Αντιθέτως, διερεύνησα τις απόψεις των άλλων, έπαιξα τα χαρτιά μου και υπολόγισα τι μπορεί να σκέφτονταν. Όταν ο επικεφαλής με ρώτησε γιατί δεν είχα σηκώσει το χέρι μου, σκέφτηκα πως είχα κάνει τη λάθος κίνηση, κι όταν οι περισσότεροι θεώρησαν πως η εμπειρία του αδελφού δεν αποτελούσε μαρτυρία, βιάστηκα να ακολουθήσω το πλήθος. Ήμουν μικροπρεπής, κοιτούσα κατά πού φυσούσε ο άνεμος. Δεν έδειξα τίποτε άλλο παρά μια δόλια σατανική διάθεση. Αναρωτήθηκα γιατί ήταν τόσο δύσκολο να προβώ στην παραμικρή ειλικρινή δήλωση. Ήταν επειδή φοβόμουν πως θα ρεζιλευόμουν λέγοντας κάτι λάθος· πως ο επικεφαλής δεν θα με είχε σε εκτίμηση και υπόληψη ούτε θα με εκπαίδευε· πως θα με απάλλασσε από το καθήκον μου αν κάτι τέτοιο συνέχιζε να συμβαίνει. Ήθελα απλώς να προστατεύσω το δικό μου κύρος και να διατηρήσω τη θέση μου, να αποκρύψω το φτωχό επίπεδό μου και να βάλω τα δυνατά μου να δώσω μια καλή εντύπωση. Ήθελα να συμπεριφερθώ σαν κάποια με υψηλό επίπεδο που κατανοούσε την αλήθεια και είχε καλή αντίληψη των πραγμάτων. Πάντα ήθελα να έχω τη σωστή απάντηση σε κάθε ερώτηση, η οποία θα ταίριαζε με τη γνώμη του επικεφαλής, ώστε να έχει καλύτερη γνώμη για μένα και να του κάνω καλή εντύπωση. Τότε, θα με ενέκριναν και οι αδελφοί και οι αδελφές και θα με είχαν σε υπόληψη. Είδα δόλο και μηχανορραφίες στην προσέγγισή μου. Δεν μπορούσα να είμαι ξεκάθαρη ακόμα και σε κάτι τόσο απλό. Μου ήταν δύσκολο να πω έστω και μια ειλικρινή, ανυπόκριτη λέξη. Διερευνούσα πάντα με πονηρία τις απόψεις των άλλων, προκειμένου να διατηρήσω τη θέση μου στον οίκο του Θεού. Έπαιρνα το μονοπάτι του κακού, όχι το σωστό μονοπάτι. Τα αντιλήφθηκα όλα αυτά, αλλά δεν έκανα κάποια βαθύτερη ενδοσκόπηση.

Έπειτα, τρεις μήνες αργότερα, άκουσα την εξής συναναστροφή από τον Θεό: Ο Θεός λέει: «Οι αντίχριστοι προσεγγίζουν τον Χριστό με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται και στους ανθρώπους, μιμούμενοι το παράδειγμα του Χριστού σε όλα όσα λένε και κάνουν, ακούγοντας τον τόνο Του και περιμένοντας να ακούσουν το νόημα στα λόγια Του. Όταν μιλούν, ούτε μια λέξη από όσα λένε δεν είναι αληθινή ή ειλικρινής· ξέρουν μόνο να διατυπώνουν λόγια κενά και δόγμα. Προσπαθούν να εξαπατήσουν και να ξεγελάσουν αυτό το άτομο το οποίο στα μάτια τους είναι απλώς ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Μιλούν όπως σέρνονται τα φίδια, η πορεία των λόγων τους είναι γεμάτη στροφές και υπεκφυγές. Ο τρόπος και η κατεύθυνση των λόγων τους μοιάζει με μια κληματσίδα πεπονιού που αναρριχάται πάνω σε κάποιον πάσσαλο. Όταν λες Εσύ πως κάποιος έχει καλό επίπεδο και θα μπορούσε να προαχθεί, μιλούν απευθείας για το πόσο καλός είναι και για τα όσα εκδηλώνονται και αποκαλύπτονται μέσα του· κι αν πεις πως κάποιος είναι κακός, σπεύδουν να μιλήσουν για το πόσο κακός και μοχθηρός είναι, για το πώς προκαλεί αναστάτωση και διακοπές στην εκκλησία. Όταν θες να μάθεις την αλήθεια σχετικά με κάτι, δεν έχουν τίποτα να πουν· υπεκφεύγουν, περιμένοντας να πάρεις Εσύ μια απόφαση, περιμένοντας να ακούσουν το νόημα στα λόγια Σου, προσπαθώντας να αντιληφθούν τις προθέσεις Σου. Όλα όσα λένε είναι κολακεία, ραγιαδισμός και δουλοπρέπεια· ούτε μία λέξη αλήθειας δεν βγαίνει απ’ το στόμα τους» («Σιχαίνονται την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και περιφρονούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού (Μέρος δεύτερο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Τα λόγια αυτά του Θεού με πλήγωσαν βαθιά. Θυμήθηκα όλες τις φορές που υπήρξα ανέντιμη και προσάρμοζα τις ενέργειές μου στα θέλω των άλλων. Αν και δεν είχα άμεση επαφή με τον Χριστό, δεν αποδεχόμουν τον έλεγχο του Θεού στο περιβάλλον που είχε δημιουργήσει. Ήθελα απλώς να επιδεικνύομαι και να κάνω τον επικεφαλής να με συμπαθήσει, κι έτσι μετρούσα τα λόγια μου και έλεγα ό,τι ήθελε εκείνος να ακούσει χωρίς να είμαι ειλικρινής στο ελάχιστο. Όλα ήταν ένα προπέτασμα καπνού. Ο τρόπος που μιλούσα και ενεργούσα ήταν ακριβώς όπως ένα φίδι, κι αυτό ήταν αποκρουστικό στον Θεό. Νόμιζα πως με το «βλέποντας και κάνοντας», θα ξεγελούσα τον επικεφαλής και πως θα του έκανα καλή εντύπωση αν έδινα καλή απάντηση στην ερώτησή του, κι έτσι θα σιγούρευα τη θέση και το μέλλον μου στον οίκο του Θεού. Ήταν πολύ ανόητο, και βασικά προσπαθούσα να ξεγελάσω τον Θεό. Δεν πίστευα πραγματικά πως ο Θεός διερευνά εξονυχιστικά τα πάντα. Το επίπεδό μου, το ανάστημά μου, τις σκέψεις μου, τη συμπεριφορά μου και τις αντιλήψεις μου σε κάθε κατάσταση —Εκείνος τα βλέπει όλα αυτά ξεκάθαρα. Ακόμα κι αν ξεγελούσα τους άλλους, δεν θα μπορούσα ποτέ να ξεγελάσω τον Θεό. Στην πραγματικότητα, ο Θεός δεν κοιτά τι λέω ή τι κάνω μπροστά σε άλλους, αλλά πώς προσεγγίζω την αλήθεια. Κοιτά τι κάνω πράξη και τι βιώνω καθημερινά και πώς συμπεριφέρομαι στο καθήκον μου. Ο Θεός διερευνά έτσι εξονυχιστικά το παραμικρό. Κοιτά αν αγαπώ και κάνω πράξη την αλήθεια, κι αυτή η ψεύτικη εικόνα μου δεν θα μπορούσε να Τον ξεγελάσει καθόλου. Τότε, τελικά κατάλαβα πως δεν ήμουν μόνο ύπουλη, αλλά αρνιόμουν και τη δικαιοσύνη του Θεού και το γεγονός πως Εκείνος παρατηρεί το καθετί. Ενεργούσα ως μη πιστή. Παλιά, όταν άκουγα την ανάλυση του Θεού για τους αντίχριστους που περιφρονούν τον Χριστό και Τον κολακεύουν, δεν θεωρούσα πως είχε κάποια σχέση μ’ εμένα. Δεν συνάντησα ποτέ τον Χριστό προσωπικά, έτσι θεωρούσα πως δεν θα επιδείκνυα τέτοια σατανική διάθεση. Τελικά, κατάλαβα πως έκανα λάθος· πως δεν χρειάζεται να έρθεις σε επαφή με τον Χριστό για να αποκαλύψεις αυτήν τη σατανική διάθεση. Προσπαθούσα να κερδίσω την εύνοια του επικεφαλής και να τον εντυπωσιάσω και ήμουν πρόθυμη να κάνω τέτοια πράγματα για να διατηρήσω τη θέση μου στον οίκο του Θεού. Επιδείκνυα αυτήν ακριβώς τη σατανική διάθεση. Αν ερχόμουν ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο με τον Χριστό, σίγουρα θα γινόταν ακόμα πιο αισθητή. Δεν θα μπορούσα να σταματήσω να προσπαθώ να ξεγελάσω Τον Θεό και να Του αντιταχθώ.

Για μερικές μέρες, σκεφτόμουν συνεχώς πως παρόλο που είχαμε δώσει λάθος απάντηση, ο επικεφαλής δεν μας είχε κλαδέψει και δεν μας είχε αντιμετωπίσει όπως νόμιζα· δεν είπε πως το επίπεδό μας ήταν ελλιπές, δεν μας αντικατέστησε ούτε αρνήθηκε να μας εκπαιδεύσει. Απλώς μας ζήτησε να πούμε τις σκέψεις μας, ώστε να καταλάβει τις ελλείψεις μας προτού μας συναναστραφεί πάνω στην αλήθεια και μας καθοδηγήσει σε αυτές τις αρχές. Επίσης, εξέθεσε τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας και μας είπε να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Αυτό που έκανε ήταν να μας βοηθήσει και να μας στηρίξει. Δεν χρειάζεται να κάνουμε εικασίες στον οίκο του Θεού, ούτε μεταξύ αδελφών. Αυτό με έκανε να σκεφτώ τα λόγια του Θεού: «Στην ουσία, ο Θεός είναι πιστός, επομένως τα λόγια Του είναι πάντοτε άξια εμπιστοσύνης. Οι πράξεις Του, επιπλέον, είναι αλάνθαστες και αδιαμφισβήτητες και γι’ αυτό στον Θεό αρέσουν όσοι είναι απόλυτα ειλικρινείς μαζί Του» («Οι τρεις νουθεσίες» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Τα λόγια κι οι πράξεις του Θεού είναι άξια της εμπιστοσύνης μας, κι Εκείνος μας φέρεται με ειλικρίνεια. Όταν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, του είπε ποιον καρπό στον κήπο μπορούσε να φάει και ποιον δεν μπορούσε. Μίλησε απλά και άμεσα. Δεν χρειαζόταν καμιά εικασία. Την Εποχή της Χάριτος, ο Κύριος Ιησούς έλεγε: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω» συνέχεια. Και σε αυτό το στάδιο του έργου του Θεού, μπορούμε να νιώσουμε πόσο ειλικρινή και αληθινά είναι τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού. Στο μεγαλύτερο μέρος τους, είναι λόγια εντελώς ανυπόκριτα, ζεστά και ευγενικά, και παρόλο που τα σημεία που εκθέτουν τις διεφθαρμένες μας διαθέσεις μοιάζουν σκληρά, όλα βασίζονται στην πραγματικότητα κι έχουν σκοπό να μας εξαγνίσουν και να μας σώσουν. Ο Θεός είναι ειλικρινής και ανοιχτός μαζί μας. Δεν υπάρχει η παραμικρή προσποίηση. Όμως εγώ, σ’ εκείνη την κατάσταση, έκανα υπολογισμούς και μηχανορραφίες χωρίς ίχνος ειλικρίνειας. Ένιωσα πως ήμουν υπερβολικά δόλια και ελεεινή.

Τότε, θυμήθηκα κάποια λόγια του Θεού. «Πολύ χαίρομαι με όσους δεν είναι καχύποπτοι για τους άλλους και συμπαθώ πολύ αυτούς που δέχονται εύκολα την αλήθεια· δείχνω μεγάλη στοργή σε αυτά τα δύο είδη ανθρώπων, διότι στα μάτια Μου είναι έντιμοι άνθρωποι. Εάν είστε ανειλικρινείς, τότε θα είστε επιφυλακτικοί και καχύποπτοι σχετικά με όλους τους ανθρώπους και όλα τα θέματα, και έτσι η πίστη σας προς Εμένα θα οικοδομηθεί σε θεμέλια καχυποψίας. Δεν θα μπορούσα να αναγνωρίσω ποτέ μια τέτοια πίστη» («Πώς να γνωρίσετε τον Θεό στη γη» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Δεν είχα καταλάβει ποτέ πριν γιατί ο Θεός είπε πως όσοι δεν είναι καχύποπτοι κι αποδέχονται πρόθυμα την αλήθεια, είναι ειλικρινείς στα μάτια Του. Όμως τώρα, συλλογιζόμενη τα λόγια Του, άρχισα να καταλαβαίνω. Οι ειλικρινείς άνθρωποι δεν τρέφουν υποψίες για τον Θεό ή τον άνθρωπο. Είναι αθώοι. Δεν προσπαθούν να καταλάβουν πράγματα με το ανθρώπινο μυαλό τους, αλλά προσέρχονται ενώπιον του Θεού προς αναζήτηση της αλήθειας. Αποδέχονται και κάνουν πράξη όσα μπορούν να κατανοήσουν και κάνουν ό,τι λέει ο Θεός. Προσεγγίζουν την αλήθεια με ειλικρινή καρδιά, κι αυτού του είδους η καρδιά είναι ανεκτίμητη. Αυτό σημαίνει να είναι κανείς σαν παιδί. Ο Θεός τούς ευλογεί, το Άγιο Πνεύμα εργάζεται σ’ αυτούς, τους καθοδηγεί και τους διαφωτίζει. Τότε, καταλαβαίνουν και αποκτούν την αλήθεια ευκολότερα. Όμως, ακόμα κι αν κάποιος μπορεί να λέει κάποια αληθινά πράγματα και να κάνει λίγο το καθήκον του, αν το μυαλό του είναι όπως ένας λαβύρινθος, αν είναι πάντα καχύποπτος και σε επιφυλακή, και μάλιστα καχύποπτος απέναντι στον αξιαγάπητο, ευγενικό Θεό, τότε είναι το πιο δόλιο, ανέντιμο είδος ατόμου. Τότε, άρχισα να καταλαβαίνω γιατί ο Θεός λέει πως οι δόλιοι άνθρωποι δεν μπορούν να σωθούν. Από τη μία είναι γιατί ο Θεός είναι πολύ ειλικρινής, μισεί τους δόλιους ανθρώπους και δεν τους σώζει. Από την άλλη έχει να κάνει με την υποκειμενική επιδίωξή μας. Οι δόλιοι άνθρωποι είναι πολύ πολύπλοκοι. Πάντα μαντεύουν, αναλύουν και προφυλάσσονται από τους ανθρώπους, τα πράγματα και τον Θεό. Επίσης, ξέρουν καλά πώς να διαβάζουν τους ανθρώπους. Οι σκέψεις τους έχουν κυριευτεί από αυτά τα πράγματα και δεν αναζητούν καθόλου την αλήθεια. Το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να κάνει κανένα έργο σ’ αυτούς. Γι’ αυτό δεν θα καταλάβουν ποτέ την αλήθεια. Όπως λέει ο Θεός: «Ο Θεός δεν οδηγεί στην τελείωση όσους είναι δόλιοι. Αν η καρδιά σου δεν είναι ειλικρινής —αν δεν είσαι έναν ειλικρινής άνθρωπος— τότε δεν θα κερδηθείς ποτέ από τον Θεό. Ομοίως, δεν θα κερδίσεις ποτέ την αλήθεια και θα είσαι, επίσης, ανίκανος να κερδίσεις τον Θεό» («Έξι ενδείξεις της προόδου στη ζωή» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Έτσι, εκείνη τη στιγμή, εξέτασα και πάλι τον εαυτό μου με αυστηρότητα. Όταν αντιμετώπιζα ένα ζήτημα, δεν αναζητούσα την αλήθεια ενώπιον του Θεού με ειλικρινή καρδιά, αλλά, αντιθέτως, ασχολιόμουν συνέχεια με την εκτίμηση της γνώμης των άλλων. Ήμουν έτσι ακόμα και σε άτυπες συζητήσεις με τους αδελφούς και τις αδελφές. Μερικές φορές, δεν καταλάβαινα εντελώς κάτι, όμως συμφωνούσα με την όποια κατανόηση είχαν οι περισσότεροι. Μερικές φορές, είχα τη δική μου γνώμη, αλλά φοβόμουν μήπως πω κάτι λάθος, κι έτσι συγκρατιόμουν, άκουγα πρώτα όλους τους άλλους και μιλούσα μόνο αν ήξερα πως είχα δίκιο. Διαφορετικά, σκεφτόμουν πως δεν χρειαζόταν να πω τίποτα, ώστε να μη ρεζιλευτώ. Είδα πόσο δόλια και ανειλικρινής ήμουν. Απλώς ακολουθούσα το κοπάδι όταν δεν καταλάβαινα κάτι και παρακολουθούσα και συμφωνούσα με ό,τι έκαναν οι άλλοι. Αυτό με εμπόδιζε να κατανοήσω πραγματικά την αλήθεια. Όμως, δεν είναι ανησυχητικό το να μην έχει κάποιος επίπεδο και να μη γνωρίζει την αλήθεια. Ανησυχητικό είναι όταν οι άνθρωποι πάντα καλύπτουν όσα δεν καταλαβαίνουν. Έτσι, δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν την αλήθεια. Ένιωθα πως ήταν επικίνδυνο να συνεχίζω αυτό το βιολί και πως ήταν πολύ σημαντικό να είμαι ειλικρινής.

Άρχισα να αναζητώ πώς να είμαι ειλικρινής όταν αντιμετωπίζω καταστάσεις στο μέλλον και σε τι αρχές θα έπρεπε να εμμένω. Διάβασα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού, μια απαγγελία των οποίων μπορούμε να δούμε στο βίντεο. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Προκειμένου να είσαι ειλικρινής, πρέπει πρώτα να παραμερίσεις τις προσωπικές σου επιθυμίες. Αντί να επικεντρώνεσαι στο πώς σου συμπεριφέρεται ο Θεός, να λες αυτό που είναι στην καρδιά σου και να μην συλλογίζεσαι, ούτε να σκέφτεσαι τις συνέπειες των λόγων σου· να λες ό,τι κι αν σκέφτεσαι, να παραμερίζεις τα κίνητρά σου και να μην λες πράγματα απλώς και μόνο για την επίτευξη ενός στόχου. Όταν διαθέτεις υπερβολικά πολλές προσωπικές προθέσεις, προετοιμάζεις πάντα αυτά που θα πεις, σκεπτόμενος, “Θα πρέπει να πω αυτό, όχι το άλλο, πρέπει να προσέχω τι λέω, πρέπει να επιτύχω τον στόχο μου” —υπάρχουν προσωπικά κίνητρα εδώ; Στο μυαλό σου, επαναλαμβάνεις ήδη τα λόγια σου ξανά και ξανά πριν καν τα ξεστομίσεις, έχεις επεξεργαστεί πολλές φορές αυτό που θα πεις και το έχεις φιλτράρει πολλές φορές μέσα στο κεφάλι σου. Μόλις τα ξεστομίσεις, αυτά τα λόγια φέρουν τις δόλιες μηχανορραφίες του Σατανά. Δηλαδή, τα λόγια από το στόμα σου κρύβουν κίνητρα και προσωπικές επιδιώξεις· τέτοια λόγια δεν είναι ειλικρινή και δεν προέρχονται από την καρδιά σου. Δεν είναι ειλικρίνεια αυτό το πράγμα» («Σιχαίνονται την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και περιφρονούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού (Μέρος δεύτερο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). «Σε όλα τα θέματα, θα πρέπει να ανοίγεσαι στον Θεό και θα πρέπει να ανοίγεις την καρδιά σου —αυτή είναι η μοναδική κατάσταση που θα πρέπει να διατηρούν οι άνθρωποι ενώπιον του Θεού. Ακόμα και όταν δεν είσαι ανοιχτός, είσαι ανοιχτός ενώπιον του Θεού. Ο Θεός γνωρίζει αν είσαι ανοιχτός ή όχι. Αν δεν μπορείς να το δεις αυτό, τότε δεν είσαι ανόητος; Πώς, λοιπόν, μπορείς να γίνεις σοφός; Ξέρεις πως ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά και γνωρίζει τα πάντα, άρα μην νομίζεις πως ίσως δεν γνωρίζει· εφόσον είναι βέβαιο πως ο Θεός βλέπει κρυφά τις σκέψεις των ανθρώπων, θα ήταν φρόνιμο οι άνθρωποι να είναι λίγο πιο ανοιχτόκαρδοι, λίγο πιο αγνοί και να είναι ειλικρινείς —αυτή είναι η έξυπνη κίνηση. […] Μπορείς να χρησιμοποιείς κάποιες τεχνικές κατά την αλληλεπίδρασή σου με τους ανθρώπους, μα είναι καλύτερο να είσαι ανοιχτός με τον Θεό· κι αν κρύβεις προθέσεις και χρησιμοποιείς τεχνικές, τότε θα προκύψουν προβλήματα. Μονίμως σκέφτεσαι, “Τι μπορώ να πω για να κάνω τον Θεό να με εκτιμήσει και να μην γνωρίζει τι σκέφτομαι μέσα μου; Τι είναι σωστό να πω; Πρέπει να είμαι πιο εσωστρεφής, πρέπει να είμαι λίγο πιο διακριτικός, πρέπει να έχω κάποια συγκεκριμένη μέθοδο· ίσως τότε ο Θεός να με εκτιμήσει”. Πιστεύεις πως δεν θα το καταλάβει ο Θεός αν σκέφτεσαι μονίμως με αυτόν τον τρόπο; Ο Θεός γνωρίζει ό,τι και να σκέφτεσαι. Είναι εξουθενωτικό να σκέφτεσαι με αυτόν τον τρόπο. Είναι πολύ πιο απλό να μιλάς έντιμα και ειλικρινά· διευκολύνει τη ζωή σου. Ο Θεός θα πει πως είσαι ειλικρινής και αγνός, πως είσαι ανοιχτόκαρδος —κι αυτό είναι απείρως πολύτιμο. Αν έχεις ανοιχτή καρδιά και ειλικρινή στάση, τότε ακόμη κι αν κάποιες φορές το παρακάνεις και ενεργείς ανόητα, αυτό ο Θεός δεν το θεωρεί παράβαση· είναι καλύτερο από τα ευτελή σου τεχνάσματα και καλύτερο από τη διαρκή σου περισυλλογή και ανάλυση» («Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Στα λόγια του Θεού, αναφέρεται πως το πιο σημαντικό και θεμελιώδες στο πώς προσεγγίζουμε τον Θεό και τις καταστάσεις που δημιουργεί, είναι να είμαστε ειλικρινείς. Πρέπει να απογυμνώσουμε την καρδιά μας στον Θεό χωρίς συγκάλυψη ή καμουφλάζ, χωρίς να προσπαθούμε να μελετήσουμε ή να επεξεργαστούμε τα πράγματα. Δεν πρέπει να κρύβουμε κίνητρα πίσω από τις λέξεις μας ή να χρησιμοποιούμε τακτικές, αλλά απλώς να λέμε τις σκέψεις μας με πνεύμα ειλικρινείας. Πρέπει να παραδεχόμαστε πως δεν κατανοούμε πράγματα που δεν μπορούμε να συλλάβουμε, κι έπειτα, να παρουσιάζομαι ενώπιον του Θεού για να αναζητήσω την αλήθεια με αθώα, ειλικρινή καρδιά. Αυτό είναι σοφία. Ο Θεός τα βλέπει όλα και μας γνωρίζει όπως την παλάμη του χεριού Του. Το επίπεδό μου, πόση αλήθεια κατανοώ, το βάθος της εμπειρίας μου, αν κατανοώ κάτι —αυτά είναι πράγματα που γνωρίζει καλά ο Θεός. Απογυμνώθηκα ενώπιον του Θεού. Σε τι ωφελεί να καλύπτω τα λάθη μου και να προσποιούμαι πως κατανοώ τα πάντα; Στην πραγματικότητα, το να κάνω πάντα εικασίες, να παρατηρώ τους άλλους, να κάνω υποθέσεις για το τι σκέφτονταν και να σπάω το κεφάλι μου για το τι να πω, ήταν εξαντλητικό τόσο πνευματικά όσο και συναισθηματικά· και ο Θεός το μισούσε. Τότε τελικά κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να είναι κανείς αθώος και ειλικρινής από καρδιάς. Ο Θεός το εκτιμά και είναι επίσης ένας πιο ελεύθερος και πιο χαλαρός τρόπος να ζει κανείς. Κατάλαβα, επίσης, πως ο Θεός δεν κοιτά απλώς το επίπεδο των ανθρώπων ή αν οι απόψεις τους είναι σωστές. Κοιτά την καρδιά μας, τη στάση μας απέναντι στην αλήθεια και τι διαθέσεις εκδηλώνουμε στην πορεία. Ακόμα κι αν κάνουμε λάθος μερικές φορές, αν είμαστε ανοιχτοί και ειλικρινείς, ο Θεός δεν θα νοιαστεί για το αν είμαστε ανόητοι ή υστερούμε σε επίπεδο, και δεν θα μας καταδικάσει γι’ αυτό. Αντιθέτως, το να είναι κανείς πάντα δόλιος είναι αυτό που ο Θεός βρίσκει αποκρουστικό και απεχθές. Τότε, αποφάσισα ότι θα έκανα πράξη την αλήθεια και θα ήμουν ειλικρινής. Με το να είμαι ανοιχτή στον Θεό στο περιβάλλον που δημιουργεί, ειλικρινής κατά την επαφή μου με άλλους, με το να μιλώ από καρδιάς και να ανοίγομαι σχετικά με το τι καταλαβαίνω, μπορώ σιγά-σιγά να διορθώσω την υποκριτική, δόλια διεφθαρμένη διάθεσή μου.

Θυμάμαι μια φορά, προσεγγίσαμε τον επικεφαλής για έναν εκκλησιαστικό ύμνο που είχε κάνα δυο στίχους που μας φαίνονταν ανούσιοι. Δεν είπε τίποτα σχετικά με αυτούς τους στίχους, αλλά είπε πως ο ύμνος δεν είχε νόημα, πως δεν ήταν καθόλου καλός. Μου ξέφυγε η λέξη «Ναι». Συνειδητοποίησα αμέσως πως ήμουν και πάλι δόλια. Δεν είχα δει τα προβλήματα που είχε δει εκείνος σ’ αυτόν. Ήμουν μια δουλοπρεπής που προσποιούνταν πως καταλάβαινε. Μισούσα που με το που άνοιξα το στόμα μου, ξεστόμισα ψέμα και δεν ήθελα να μπλοφάρω γι’ αυτό. Εφόσον δεν κατάλαβα, δεν κατάλαβα. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Το να είσαι ειλικρινής σημαίνει να είσαι αγνός στις πράξεις και στα λόγια σου» («Οι τρεις νουθεσίες» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Ήξερα πως έπρεπε να διορθώσω το ψέμα μου και να ’μαι ειλικρινής. Έτσι, είπα στον επικεφαλής: «Νόμιζα πως υπήρχε πρόβλημα με δύο στίχους. Δεν κατάλαβα πως ο ύμνος δεν είχε νόημα». Εκείνος συναναστράφηκε μαζί μας με υπομονή πάνω στα προβλήματα του ύμνου κι αυτό μου άνοιξε κάπως τα μάτια σχετικά με το τραγούδι. Ένιωσα μια αίσθηση γαλήνης. Πραγματικά, δεν χρειάζεται να ωραιοποιούμε τα λόγια, τις πράξεις και τις απόψεις μας, αλλά μπορούμε απλώς να είμαστε ειλικρινείς, πρακτικοί και ρεαλιστές. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές στην ομάδα μου συζητούσαν διάφορα θέματα, άρχισα επίσης να κάνω πράξη την ειλικρίνεια. Είτε είχα δίκιο είτε άδικο, απλώς έλεγα την πραγματική μου γνώμη. Ήμουν ειλικρινής για όλα όσα δεν καταλάβαινα, κι αν έκανα λάθος, το διόρθωνα. Αυτό μου έφερε μεγάλη γαλήνη. Απέχω ακόμα πολύ από το πρότυπο του αληθινά ειλικρινούς ατόμου, όμως έχω πραγματικά νιώσει τη σπουδαιότητα του να είμαστε ειλικρινείς και ξέρω πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να σωθούμε από τον Θεό. Αγωνίζομαι πραγματικά να γίνω ένας ειλικρινής άνθρωπος και θέλω να συνεχίσω να το προσπαθώ, να το επιδιώκω. Δοξασμένος να είναι ο Θεός!