Το παίδεμά Μου επέρχεται σε όλους τους ανθρώπους, αλλά παραμένει επίσης μακριά από όλους τους ανθρώπους. Ολόκληρη η ζωή κάθε ανθρώπου είναι γεμάτη αγάπη και μίσος προς Εμένα, και κανείς δεν Με γνώρισε ποτέ —οπότε η στάση του ανθρώπου απέναντί Μου είναι πότε ζεστή και πότε ψυχρή, και είναι ανίκανος να φερθεί φυσιολογικά. Ωστόσο, πάντα φροντίζω και προστατεύω τον άνθρωπο, κι ο λόγος για τον οποίο δεν είναι σε θέση να δει όλα τα έργα Μου και να κατανοήσει τις ειλικρινείς προθέσεις Μου είναι αποκλειστικά και μόνο η ανοησία του. Είμαι ο Ηγέτης όλων των εθνών και είμαι ο Ύψιστος μεταξύ όλων των ανθρώπων. Απλώς ο άνθρωπος δεν Με γνωρίζει. Για πολλά χρόνια έχω ζήσει ανάμεσα στους ανθρώπους και έχω δοκιμάσει τη ζωή στον κόσμο του ανθρώπου, όμως εκείνος ανέκαθεν Με αγνοούσε και Μου συμπεριφερόταν σαν να ήμουν εξωγήινος. Κατά συνέπεια, λόγω των διαφορών στη διάθεση και τη γλώσσα, οι άνθρωποι Με αντιμετωπίζουν σαν έναν άγνωστο στον δρόμο. Η ένδυσή Μου, προφανώς, είναι επίσης πολύ ξεχωριστή, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να μην εμπιστεύεται να Με πλησιάσει. Τότε μόνο αισθάνομαι την απόγνωση της ζωής ανάμεσα στους ανθρώπους και τότε μόνο διαισθάνομαι την αδικία του ανθρώπινου κόσμου. Περπατώ ανάμεσα στους περαστικούς, παρατηρώντας τα πρόσωπα όλων. Είναι λες και ζουν εν μέσω μιας ασθένειας, μιας ασθένειας που γεμίζει τα πρόσωπά τους με μελαγχολία· και είναι λες και ζουν επίσης εν μέσω παιδέματος, το οποίο δεν τους αφήνει να ξεφύγουν. Ο άνθρωπος αυτοπεριορίζεται και κάνει επίδειξη μετριοφροσύνης. Οι περισσότεροι άνθρωποι δημιουργούν μια ψευδή εντύπωση για τον εαυτό τους ενώπιόν Μου μήπως κερδίσουν την επιδοκιμασία Μου, και οι περισσότεροι άνθρωποι εσκεμμένα παρουσιάζονται ενώπιόν Μου αξιολύπητοι μήπως κερδίσουν τη βοήθειά Μου. Πίσω από την πλάτη Μου, όλοι οι άνθρωποι Με καλοπιάνουν και επαναστατούν εναντίον Μου. Δίκιο δεν έχω; Δεν είναι αυτή η στρατηγική επιβίωσης του ανθρώπου; Ποιος Με βίωσε ποτέ στη ζωή του; Ποιος Με εξύμνησε ποτέ μεταξύ των άλλων; Ποιος έχει δεσμευτεί ποτέ ενώπιον του Πνεύματος; Ποιος έχει σταθεί ποτέ σταθερός στη μαρτυρία του για Μένα ενώπιον του Σατανά; Ποιος ήταν ποτέ ειλικρινής στην «αφοσίωσή» που έχει προς Εμένα; Ποιος έχει εξαλειφθεί ποτέ από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα εξαιτίας Μου; Οι άνθρωποι έχουν ταχθεί υπέρ του Σατανά και τώρα κυλιούνται μαζί του στον βούρκο· είναι ειδικοί στο να επαναστατούν εναντίον Μου, έχουν εφεύρει την εναντίωση προς Εμένα, και είναι «προχωρημένοι μαθητές» στο να Με αντιμετωπίζουν με επιπολαιότητα. Για χάρη του δικού του πεπρωμένου, ο άνθρωπος ερευνά εδώ κι εκεί στη γη και όταν του γνέφω να έρθει, εξακολουθεί να μην μπορεί να νιώσει την αξία Μου και εξακολουθεί να έχει «πίστη» στην αυτάρκειά του, μη θέλοντας να γίνει «βάρος» στους άλλους. Οι «φιλοδοξίες» του ανθρώπου είναι πολύτιμες, όμως κανείς δεν έχει επιτύχει ποτέ να υλοποιήσει πλήρως τις φιλοδοξίες του: όλοι σωριάζονται ενώπιόν Μου, καταρρέοντας σιωπηλά.

Παρόλο που πολλάκις έχω συγχωρήσει τον άνθρωπο για τις αμαρτίες του και του έχω δείξει ιδιαίτερη εύνοια λόγω της αδυναμίας του, πολλάκις του έδωσα, επίσης, την κατάλληλη «θεραπεία» για την άγνοιά του. Απλώς ο άνθρωπος δεν έχει μάθει ποτέ πώς να εκτιμάει την καλοσύνη Μου, συνεπώς έχει βυθιστεί στη σημερινή του κατάσταση: καλυμμένος με σκόνη, τα ρούχα του κουρελιασμένα, τα μαλλιά του σαν τζίβα, το πρόσωπό του καλυμμένο με βρωμιά, τα πόδια του τυλιγμένα σε πρόχειρα, αυτοσχέδια παπούτσια, τα χέρια του σαν τα νύχια ενός νεκρού αετού να κρέμονται αδύναμα στα πλευρά του. Όταν ανοίγω τα μάτια Μου και κοιτάζω, είναι λες και ο άνθρωπος μόλις βγήκε από το πηγάδι της αβύσσου. Δεν μπορώ παρά να οργίζομαι: ανέκαθεν ήμουν ανεκτικός απέναντι στον άνθρωπο, πώς, όμως, θα μπορούσα να επιτρέψω σε έναν διάβολο να πηγαινοέρχεται όποτε θέλει στην αγία βασιλεία Μου; Πώς θα μπορούσα να επιτρέψω σε έναν ζητιάνο να τρώει δωρεάν στην οικία Μου; Πώς θα μπορούσα να ανεχτώ ένα ακάθαρτο δαιμόνιο ως φιλοξενούμενο στην οικία Μου; Ο άνθρωπος ήταν πάντα «αυστηρός με τον εαυτό του» και «επιεικής προς τους άλλους», όμως ποτέ δεν ήταν στο ελάχιστο ευγενικός μαζί Μου, διότι είμαι ο Θεός στον ουρανό, οπότε Με αντιμετωπίζει διαφορετικά και δεν είχε ποτέ την παραμικρή αγάπη για Μένα. Λες και τα μάτια του ανθρώπου είναι ιδιαίτερα οξυδερκή: Μόλις Με συναντά, το βλέμμα στο πρόσωπό του αλλάζει αμέσως και η ψυχρή, αδιάφορη όψη του γίνεται λίγο πιο εκφραστική. Δεν επιβάλλω τις δέουσες κυρώσεις στον άνθρωπο ως αποτέλεσμα της στάσης του απέναντί Μου, αλλά απλώς κοιτάζω τους ουρανούς πάνω από τα σύμπαντα και από εκεί επιτελώ το έργο Μου επί γης. Στις αναμνήσεις του ανθρώπου, δεν έχω δείξει ποτέ καλοσύνη σε κανέναν, αλλά ούτε έχω φερθεί ποτέ άσχημα σε κανέναν. Επειδή ο άνθρωπος δεν αφήνει στην καρδιά του μια «κενή θέση» για Μένα, όταν ενεργώ απερίσκεπτα και μένω μέσα του, Με διώχνει πάραυτα και στη συνέχεια χρησιμοποιεί γλυκά λόγια και κολακείες για να δικαιολογηθεί, λέγοντας ότι έχει πάρα πολλές ελλείψεις και είναι ανίκανος να προσφέρει τον εαυτό του για να Με ευχαριστήσει. Καθώς μιλάει, το πρόσωπό του συχνά καλύπτεται από «μαύρα σύννεφα», λες και θα μπορούσε να επέλθει συμφορά ανάμεσα στους ανθρώπους ανά πάσα στιγμή. Εντούτοις, εξακολουθεί να Μου ζητάει να φύγω, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τους ενδεχόμενους κινδύνους. Παρόλο που παρέχω στον άνθρωπο με τα λόγια Μου και τη θαλπωρή της αγκαλιάς Μου, φαίνεται ότι δεν διαθέτει όργανο ακοής και έτσι δεν δίνει την παραμικρή προσοχή στη φωνή Μου, αντιθέτως κρατάει γερά το κεφάλι του καθώς κάνει γρήγορα την έξοδό του. Αναχωρώ από τους ανθρώπους νιώθοντας λίγο απογοητευμένος, αλλά και λίγο οργισμένος. Ο άνθρωπος, εν τω μεταξύ, εξαφανίζεται αμέσως εν μέσω της επέλασης θυελλωδών ανέμων και πανύψηλων κυμάτων. Μετά από λίγο, Με καλεί, αλλά πώς θα μπορούσε να επηρεάσει την κίνηση του ανέμου και των κυμάτων; Σταδιακά, όλα τα ίχνη του ανθρώπου χάνονται, μέχρι να εξαφανιστεί εντελώς.

Πριν από τις απαρχές του χρόνου, ατένιζα όλες τις εκτάσεις πάνω από τα σύμπαντα. Σχεδίασα ένα σπουδαίο εγχείρημα επί γης: τη δημιουργία μιας ανθρωπότητας που θα επιθυμούσε την καρδιά Μου, και την οικοδόμηση μιας βασιλείας επί γης σαν αυτή στον ουρανό, επιτρέποντας στη δύναμή Μου να γεμίζει τους ουρανούς και στη σοφία Μου να εξαπλώνεται σε όλο το σύμπαν. Συνεπώς, σήμερα, χιλιάδες χρόνια αργότερα, συνεχίζω να υλοποιώ το σχέδιο Μου. Ωστόσο, κανείς δεν γνωρίζει για το σχέδιο ή τη διαχείρισή Μου στη γη, πολύ λιγότερο δε, βλέπουν τη βασιλεία Μου στη γη. Ως εκ τούτου, ο άνθρωπος κυνηγάει φαντάσματα και έρχεται ενώπιόν Μου μήπως Με εξαπατήσει, θέλοντας να πληρώσει ένα «σιωπηρό τίμημα» για τις ευλογίες Μου στον ουρανό. Κατά συνέπεια, προκαλεί την οργή Μου και επιφέρω κρίση πάνω του, αλλά εξακολουθεί να κοιμάται. Λες και εργάζεται υπογείως, έχοντας παντελή άγνοια για ό,τι είναι πάνω από το έδαφος καθώς δεν επιδιώκει τίποτε άλλο από τις δικές του προοπτικές. Μεταξύ όλων των ανθρώπων, δεν έχω δει ποτέ κανέναν που να ζει υπό το λαμπρό φως Μου. Ζουν σε έναν κόσμο σκότους, και φαίνεται ότι έχουν συνηθίσει να ζουν μέσα στη ζοφερή ατμόσφαιρα. Όταν έρθει το φως παραμένουν μακριά, λες και το φως ενοχλεί το έργο τους. Ως εκ τούτου, φαίνεται ότι το αποστρέφονται, λες και το φως έχει καταστρέψει όλη τη γαλήνη τους και δεν τους έχει αφήσει να κοιμηθούν καλά. Κατά συνέπεια, ο άνθρωπος μαζεύει όλη τη δύναμή του για να διώξει το φως. Το φως, επίσης, φαίνεται να στερείται επίγνωσης, και έτσι ξυπνάει τον άνθρωπο από τον ύπνο του, και όταν ο άνθρωπος ξυπνά, κλείνει τα μάτια του οργισμένος. Είναι κάπως δυσαρεστημένος μαζί Μου, όμως μέσα Μου γνωρίζω τι συμβαίνει. Σταδιακά εντείνω το φως, κάνοντας όλους τους ανθρώπους να ζουν μέσα στο φως Μου, έτσι ώστε πολύ σύντομα να μπορέσουν να έρθουν σε επαφή με το φως και, επιπλέον, όλοι να αγαπήσουν το φως. Εκείνη τη στιγμή, η βασιλεία Μου έχει έλθει ανάμεσα στους ανθρώπους, όλοι χορεύουν με χαρά και γιορτάζουν, η γη ξαφνικά γεμίζει με πανηγυρισμούς και η σιωπή χιλιάδων ετών σπάει με την άφιξη του φωτός…

Το παίδεμά Μου επέρχεται σε όλους τους ανθρώπους, αλλά παραμένει επίσης μακριά από όλους τους ανθρώπους. Ολόκληρη η ζωή κάθε ανθρώπου είναι γεμάτη αγάπη και μίσος προς Εμένα, και κανείς δεν Με γνώρισε ποτέ —οπότε η στάση του ανθρώπου απέναντί Μου είναι πότε ζεστή και πότε ψυχρή, και είναι ανίκανος να φερθεί φυσιολογικά. Ωστόσο, πάντα φροντίζω και προστατεύω τον άνθρωπο, κι ο λόγος για τον οποίο δεν είναι σε θέση να δει όλα τα έργα Μου και να κατανοήσει τις ειλικρινείς προθέσεις Μου είναι αποκλειστικά και μόνο η ανοησία του. Είμαι ο Ηγέτης όλων των εθνών και είμαι ο Ύψιστος μεταξύ όλων των ανθρώπων. Απλώς ο άνθρωπος δεν Με γνωρίζει. Για πολλά χρόνια έχω ζήσει ανάμεσα στους ανθρώπους και έχω δοκιμάσει τη ζωή στον κόσμο του ανθρώπου, όμως εκείνος ανέκαθεν Με αγνοούσε και Μου συμπεριφερόταν σαν να ήμουν εξωγήινος. Κατά συνέπεια, λόγω των διαφορών στη διάθεση και τη γλώσσα, οι άνθρωποι Με αντιμετωπίζουν σαν έναν άγνωστο στον δρόμο. Η ένδυσή Μου, προφανώς, είναι επίσης πολύ ξεχωριστή, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να μην εμπιστεύεται να Με πλησιάσει. Τότε μόνο αισθάνομαι την απόγνωση της ζωής ανάμεσα στους ανθρώπους και τότε μόνο διαισθάνομαι την αδικία του ανθρώπινου κόσμου. Περπατώ ανάμεσα στους περαστικούς, παρατηρώντας τα πρόσωπα όλων. Είναι λες και ζουν εν μέσω μιας ασθένειας, μιας ασθένειας που γεμίζει τα πρόσωπά τους με μελαγχολία· και είναι λες και ζουν επίσης εν μέσω παιδέματος, το οποίο δεν τους αφήνει να ξεφύγουν. Ο άνθρωπος αυτοπεριορίζεται και κάνει επίδειξη μετριοφροσύνης. Οι περισσότεροι άνθρωποι δημιουργούν μια ψευδή εντύπωση για τον εαυτό τους ενώπιόν Μου μήπως κερδίσουν την επιδοκιμασία Μου, και οι περισσότεροι άνθρωποι εσκεμμένα παρουσιάζονται ενώπιόν Μου αξιολύπητοι μήπως κερδίσουν τη βοήθειά Μου. Πίσω από την πλάτη Μου, όλοι οι άνθρωποι Με καλοπιάνουν και επαναστατούν εναντίον Μου. Δίκιο δεν έχω; Δεν είναι αυτή η στρατηγική επιβίωσης του ανθρώπου; Ποιος Με βίωσε ποτέ στη ζωή του; Ποιος Με εξύμνησε ποτέ μεταξύ των άλλων; Ποιος έχει δεσμευτεί ποτέ ενώπιον του Πνεύματος; Ποιος έχει σταθεί ποτέ σταθερός στη μαρτυρία του για Μένα ενώπιον του Σατανά; Ποιος ήταν ποτέ ειλικρινής στην «αφοσίωσή» που έχει προς Εμένα; Ποιος έχει εξαλειφθεί ποτέ από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα εξαιτίας Μου; Οι άνθρωποι έχουν ταχθεί υπέρ του Σατανά και τώρα κυλιούνται μαζί του στον βούρκο· είναι ειδικοί στο να επαναστατούν εναντίον Μου, έχουν εφεύρει την εναντίωση προς Εμένα, και είναι «προχωρημένοι μαθητές» στο να Με αντιμετωπίζουν με επιπολαιότητα. Για χάρη του δικού του πεπρωμένου, ο άνθρωπος ερευνά εδώ κι εκεί στη γη και όταν του γνέφω να έρθει, εξακολουθεί να μην μπορεί να νιώσει την αξία Μου και εξακολουθεί να έχει «πίστη» στην αυτάρκειά του, μη θέλοντας να γίνει «βάρος» στους άλλους. Οι «φιλοδοξίες» του ανθρώπου είναι πολύτιμες, όμως κανείς δεν έχει επιτύχει ποτέ να υλοποιήσει πλήρως τις φιλοδοξίες του: όλοι σωριάζονται ενώπιόν Μου, καταρρέοντας σιωπηλά.

26 Μαρτίου 1992