Όταν οι άνθρωποι συναθροίζονται μαζί Μου, η καρδιά Μου ευφραίνεται. Αμέσως, προσφέρω τις ευλογίες που έχω στο χέρι Μου στους ανθρώπους, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να συναντηθούν μαζί Μου και να μην είναι εχθροί που επαναστατούν εναντίον Μου, αλλά φίλοι που είναι σε σύμπνοια με Εμένα. Συνεπώς, φέρομαι στον άνθρωπο με εγκάρδιο τρόπο. Στο έργο Μου, ο άνθρωπος θεωρείται μέλος μιας οργάνωσης υψηλού επιπέδου, επομένως του δίνω μεγαλύτερη προσοχή, διότι αποτελούσε πάντα το αντικείμενο του έργου Μου. Έχω εδραιώσει τη θέση Μου στην καρδιά των ανθρώπων, έτσι ώστε η καρδιά τους να μπορεί να Με υπολήπτεται, ωστόσο εξακολουθούν να μην έχουν την παραμικρή ιδέα γιατί το κάνω αυτό και δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να περιμένουν. Παρόλο που έχω εδραιώσει μια θέση στην καρδιά των ανθρώπων, εκείνοι δεν Μου ζητούν να κατοικώ εκεί. Αντ’ αυτού, περιμένουν να έρθει ξαφνικά ο «Πανάγιος» που έχουν μες στην καρδιά τους. Επειδή η ταυτότητά Μου είναι πολύ «ασήμαντη», δεν ανταποκρίνομαι στις απαιτήσεις των ανθρώπων και γι’ αυτό Με εξοβελίζουν. Θέλουν τον «εαυτό Μου» που είναι μέγας και δυνατός, αλλά όταν ήλθα δεν εμφανίστηκα κατ’ αυτόν τον τρόπο στον άνθρωπο, κι έτσι εκείνοι συνέχισαν να ατενίζουν τον ορίζοντα, περιμένοντας αυτόν που έχουν στην καρδιά τους. Όταν ήλθα ενώπιον των ανθρώπων, Με απέρριψαν μπροστά στα πλήθη. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να σταθώ σε μια πλευρά, περιμένοντας την «αντιμετώπισή Μου» από τον άνθρωπο, παρακολουθώντας τους ανθρώπους για να δω τι θα έκαναν εν τέλει με Εμένα, με αυτό το ελαττωματικό «προϊόν». Δεν κοιτάω τις ουλές των ανθρώπων, αλλά το μέρος τους που δεν έχει ουλές, και από αυτό παίρνω ικανοποίηση. Στα μάτια των ανθρώπων, δεν είμαι παρά ένα «μικρό αστέρι» που έχει κατέλθει από τον ουρανό· είμαι μονάχα ο πιο ασήμαντος στον ουρανό, και η άφιξή Μου επί γης σήμερα έγινε με εντολή Θεού. Ως εκ τούτου, οι άνθρωποι έχουν καταλήξει σε περισσότερες ερμηνείες των λέξεων «Εμένα» και «Θεός», γεμάτοι φόβο μήπως θεωρήσουν τον Θεό κι Εμένα ως ένα και το αυτό. Επειδή η εικόνα Μου δεν θυμίζει τίποτα από την εμφάνιση του Θεού, όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είμαι υπηρέτης που δεν ανήκει στην οικογένεια του Θεού, και λένε ότι δεν είναι αυτή η εικόνα του Θεού. Ίσως να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δει τον Θεό —αλλά λόγω της έλλειψης των γνώσεών Μου επί γης, ο Θεός να μην «εμφανίστηκε» ποτέ σε Εμένα. Ίσως η «πίστη» Μου να είναι πολύ λίγη, κι έτσι οι άνθρωποι να Με θεωρούν ασήμαντο. Οι άνθρωποι φαντάζονται ότι αν κάποιος είναι πραγματικά ο Θεός, τότε θα κατέχει σίγουρα τη γλώσσα του ανθρώπου, διότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός. Αλλά τα γεγονότα δείχνουν ακριβώς το αντίθετο: Όχι μόνο δεν κατέχω τη γλώσσα του ανθρώπου, αλλά υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ καν να «μεριμνήσω» για τις «ελλείψεις» του ανθρώπου. Ως εκ τούτου, αισθάνομαι λίγο «ένοχος», διότι δεν ενεργώ όπως «απαιτούν» οι άνθρωποι, αλλά απλώς προετοιμάζω τα υλικά και εργάζομαι σύμφωνα με τις «ελλείψεις» τους. Οι απαιτήσεις που θέτω στον άνθρωπο δεν είναι σε καμία περίπτωση μεγάλες, εντούτοις οι άνθρωποι πιστεύουν το αντίθετο. Έτσι, η «ταπεινοφροσύνη» τους αποκαλύπτεται στην κάθε κίνησή τους. Πάντα υπάρχει η πιθανότητα να περπατήσουν μπροστά Μου, δείχνοντάς Μου τον δρόμο, φοβούμενοι βαθιά ότι θα χαθώ, τρομοκρατημένοι ότι θα περιπλανηθώ στα αρχαία δάση βαθιά μέσα στα βουνά. Ως εκ τούτου, οι άνθρωποι ανέκαθεν Με καθοδηγούσαν, τρομοκρατημένοι ότι θα μπω στο μπουντρούμι. Έχω μια κάπως «ευνοϊκή εντύπωση» για την πίστη των ανθρώπων, διότι έχουν «μοχθήσει» για Μένα χωρίς να σκέφτονται το φαγητό ή τον ύπνο, σε σημείο που οι κόποι τους για Μένα να τους αφήσουν άγρυπνους επί μερόνυχτα και να κάνουν μέχρι και τα μαλλιά τους να ασπρίσουν —αυτό αρκεί για να δείξει ότι η πίστη τους έχει «υπερβεί» τα σύμπαντα και «έχει ξεπεράσει» τους αποστόλους και τους προφήτες όλων των εποχών.

Δεν χειροκροτώ με χαρά λόγω της μεγάλης δεξιοτεχνίας των ανθρώπων, και ούτε τους κοιτάω ψυχρά εξαιτίας των ελαττωμάτων τους. Κάνω απλώς ό,τι περνάει από το χέρι Μου. Δεν επιφυλάσσω σε κανέναν ιδιαίτερη μεταχείριση, παρά απλώς εργάζομαι σύμφωνα με το σχέδιό Μου. Ωστόσο, οι άνθρωποι αγνοούν το θέλημά Μου και προσεύχονται συνεχώς για να τους δώσω πράγματα, θαρρείς και τα πλούτη που τους έχω δώσει δεν είναι ικανά να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις τους, θαρρείς και η ζήτηση υπερβαίνει την προσφορά. Εντούτοις, στη σημερινή εποχή, όλοι οι άνθρωποι αισθάνονται ότι υπάρχει «πληθωρισμός» —ως εκ τούτου, τα χέρια τους είναι γεμάτα με αυτά που τους έχω δώσει για να απολαύσουν. Εξαιτίας αυτού, νιώθουν αποστροφή απέναντί Μου, κι έτσι η ζωή τους γεμίζει χάος και εκείνοι αγνοούν τι θα πρέπει να τρώνε και τι όχι. Κάποιοι, μάλιστα, κρατούν σφιχτά αυτά που τους έχω δώσει για να απολαύσουν, και τα προσέχουν καλά. Επειδή στο παρελθόν οι άνθρωποι υπέφεραν από την πείνα και επειδή δεν τους είναι εύκολο το γεγονός ότι σήμερα τούς έχουν βρει απολαύσεις, είναι όλοι «αιώνια ευγνώμονες», και έχει υπάρξει κάποια αλλαγή στη στάση τους απέναντί Μου. Συνεχώς κλαίνε ενώπιόν Μου. Επειδή τους έχω δώσει τόσο πολλά, συνεχώς παίρνουν το χέρι Μου και βγάζουν «ήχους ευγνωμοσύνης». Κινούμαι πάνω από τα σύμπαντα και, καθώς περπατώ, παρατηρώ τους ανθρώπους σε ολόκληρο το σύμπαν. Ανάμεσα στα πλήθη των ανθρώπων στη γη, δεν υπήρξε ποτέ κανείς που να είναι κατάλληλος για το έργο Μου ή που να Με αγαπάει αληθινά. Έτσι, εκείνη τη στιγμή, αναστενάζω απογοητευμένος, και οι άνθρωποι αμέσως διασκορπίζονται, δεν συναθροίζονται πλέον, τρέμοντας ότι θα τους «πιάσω όλους με ένα δίχτυ». Δράττομαι αυτής της ευκαιρίας για να έλθω ανάμεσα στους ανθρώπους, για να επιτελέσω το έργο Μου —το κατάλληλο έργο— ανάμεσα σε αυτούς τους διασκορπισμένους ανθρώπους, επιλέγοντας εκείνους που είναι κατάλληλοι για να εργαστώ μέσα τους. Δεν θέλω να «θέσω υπό κράτηση» τους ανθρώπους εν μέσω του παιδέματός Μου έτσι ώστε να μην μπορέσουν να ξεφύγουν ποτέ. Απλώς επιτελώ το έργο που πρέπει. Έχω έλθει για να ζητήσω τη «βοήθεια» του ανθρώπου. Επειδή η διαχείρισή Μου στερείται τις πράξεις του ανθρώπου, δεν είναι δυνατόν να ολοκληρώσω με επιτυχία το έργο Μου, γεγονός που εμποδίζει το έργο Μου να προχωρήσει αποτελεσματικά. Ελπίζω μόνο οι άνθρωποι να έχουν την αποφασιστικότητα να συνεργαστούν μαζί Μου. Δεν ζητώ να Μου μαγειρέψουν ωραία φαγητά ή να κανονίσουν ένα κατάλληλο κατάλυμα για να κλίνω την κεφαλή Μου ή να Μου φτιάξουν όμορφα ρούχα —δεν Με ενδιαφέρουν καθόλου αυτά τα πράγματα. Όταν οι άνθρωποι μπορέσουν να κατανοήσουν το θέλημά Μου και να προχωρήσουν μαζί Μου, δίπλα-δίπλα, θα ευφρανθεί η καρδιά Μου.

Ποιος Με έχει δεχτεί ποτέ ολόκαρδα στη γη; Ποιος Με έχει αγαπήσει ποτέ ολόκαρδα; Η αγάπη των ανθρώπων είναι πάντα αραιωμένη· ακόμα κι Εγώ «δεν γνωρίζω» γιατί η αγάπη τους δεν μπορεί να είναι στεγνή και αδιάλυτη. Συνεπώς, υπάρχουν και πολλά «μυστήρια» μες στον άνθρωπο. Μεταξύ των δημιουργημένων όντων, ο άνθρωπος θεωρείται ο «θαυμαστός» και ο «ασύλληπτος», κι έτσι διαθέτει «προσόντα» ενώπιόν Μου, θαρρείς και η θέση του είναι ισότιμη με τη δική Μου —αλλά δεν βλέπει τίποτα παράξενο σχετικά με αυτήν τη «θέση» του. Όσον αφορά αυτό, δεν είναι ότι δεν επιτρέπω στους ανθρώπους να βρίσκονται σε αυτήν τη θέση και να την απολαμβάνουν, αλλά ότι επιθυμώ να έχουν μια αίσθηση ευπρέπειας, να μην έχουν τεράστια ιδέα για τον εαυτό τους. Υπάρχει μια απόσταση μεταξύ ουρανού και γης, για να μην αναφέρουμε την απόσταση μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Η απόσταση μεταξύ Θεού και ανθρώπου δεν είναι ακόμα μεγαλύτερη; Στη γη, ο άνθρωπος κι Εγώ είμαστε «στην ίδια βάρκα» και «αντιμετωπίζουμε τη θύελλα μαζί». Η ταυτότητά Μου δεν Με απαλλάσσει από το να βιώνω τα δεινά του ανθρώπινου κόσμου, και αυτός είναι ο λόγος που έχω περιέλθει στην κατάσταση που βρίσκομαι σήμερα. Ποτέ δεν είχα ένα μέρος όπου να μπορώ να κατοικήσω ειρηνικά στη γη, γι’ αυτό οι άνθρωποι λένε: «Ο Υιός του ανθρώπου δεν είχε ποτέ πού την κεφαλήν κλίνη». Ως εκ τούτου, οι άνθρωποι έχουν χύσει δάκρυα συμπόνιας για Μένα και έχουν βάλει στην άκρη για Μένα αρκετές δεκάδες γουάν για να σχηματιστεί ένα «ταμείο αρωγής». Μόνο εξαιτίας αυτού έχω έναν τόπο ανάπαυσης. Χωρίς τη «βοήθεια» των ανθρώπων, ποιος ξέρει πού θα είχα καταλήξει!

Όταν τελειώσει το έργο Μου, δεν θα αναζητώ πια αυτήν την «οικονομική βοήθεια» από τον άνθρωπο. Αντ’ αυτού, θα επιτελέσω τον έμφυτο ρόλο Μου και θα κατεβάσω όλα τα «πράγματα του οίκου Μου» στους ανθρώπους ώστε να τα απολαύσουν. Σήμερα, όλοι δοκιμάζονται εν μέσω των δοκιμασιών Μου. Όταν το χέρι Μου κατέλθει επίσημα πάνω στους ανθρώπους, οι άνθρωποι δεν θα Με κοιτούν πλέον με θαυμασμό στα μάτια, αλλά θα Με αντιμετωπίζουν με μίσος, και εκείνη τη στιγμή θα τους βγάλω αμέσως την καρδιά για να τη χρησιμοποιήσω ως δείγμα. Εξετάζω εξονυχιστικά την καρδιά του ανθρώπου κάτω από ένα «μικροσκόπιο» —δεν υπάρχει πραγματική αγάπη για Μένα εκεί. Επί χρόνια, οι άνθρωποι Με εξαπατούν και Με εμπαίζουν —αποδεικνύεται ότι τόσο ο αριστερός καρδιακός κόλπος τους όσο και η δεξιά κοιλία περιέχουν το δηλητήριο του μίσους για Εμένα. Δεν είναι, επομένως, άξιο απορίας ότι κρατώ αυτήν τη στάση απέναντί τους. Και όμως, το αγνοούν παντελώς και ούτε καν το αναγνωρίζουν. Όταν τους παρουσιάζω τα αποτελέσματα της έρευνάς Μου, συνεχίζουν να μην αφυπνίζονται. Είναι θαρρείς και, μες στο μυαλό τους, όλα αυτά τα πράγματα ανήκουν στο παρελθόν και δεν πρέπει να αναφέρονται πάλι σήμερα. Συνεπώς, οι άνθρωποι κοιτούν απλώς τα «εργαστηριακά αποτελέσματα» με αδιαφορία. Δίνουν πίσω το χαρτί και φεύγουν. Επιπλέον, λένε πράγματα όπως: «Αυτά δεν είναι σημαντικά, δεν έχουν καμία επίδραση στην υγεία μου». Σκάνε ένα μικρό χαμόγελο περιφρόνησης, κι έπειτα το βλέμμα τους υποδηλώνει κάτι ελαφρώς απειλητικό, σαν να υπονοούν ότι δεν θα έπρεπε να είμαι τόσο αφελής, ότι πρέπει να είμαι επιπόλαιος. Είναι θαρρείς και η αποκάλυψη των ενδότερων μυστικών τους από Μένα έχει παραβιάσει τους ανθρώπινους «νόμους», κι έτσι μεγαλώνει το μίσος τους για Μένα. Τότε μόνο βλέπω την πηγή του μίσους των ανθρώπων. Αυτό συμβαίνει επειδή όταν παρακολουθώ, το αίμα τους ρέει και, αφού διέλθει από τις αρτηρίες του σώματός τους, εισέρχεται στην καρδιά, και μόνο τότε κάνω μια νέα «ανακάλυψη». Ωστόσο, οι άνθρωποι το θεωρούν ασήμαντο. Είναι εντελώς απρόσεκτοι και δεν σκέφτονται καθόλου τι κερδίζουν και τι χάνουν, πράγμα που αρκεί για να δείξει το πνεύμα της «ανιδιοτελούς» αφοσίωσής τους. Δεν δίνουν καμία σημασία στην κατάσταση της δικής τους υγείας, και «μοχθούν» για Μένα. Αυτή είναι και η «πίστη» τους και ό,τι είναι «αξιέπαινο» πάνω τους, οπότε, για ακόμα μια φορά, τους στέλνω μία επιστολή για να τους «επαινέσω», για να τους δώσω χαρά. Αλλά όταν διαβάζουν αυτήν την «επιστολή», νιώθουν αμέσως κάπως ενοχλημένοι, γιατί όλα όσα κάνουν απορρίπτονται από τη σιωπηρή Μου επιστολή. Ανέκαθεν κατεύθυνα τις ενέργειες των ανθρώπων, αλλά φαίνεται ότι εκείνοι απεχθάνονται τα λόγια Μου. Έτσι, μόλις ανοίξω το στόμα Μου, κλείνουν ερμητικά τα μάτια τους και καλύπτουν με τα χέρια τα αυτιά τους. Δεν Με κοιτούν με σεβασμό λόγω της αγάπης Μου, παρά ανέκαθεν Με μισούσαν, διότι επεσήμανα τις ελλείψεις τους, αποκαλύπτοντας όλα τα αγαθά στην κατοχή τους, κι έτσι έχουν υποστεί ζημίες στην επιχείρησή τους κι έχουν χαθεί τα μέσα διαβίωσής τους. Ως εκ τούτου, το μίσος τους για Μένα αυξάνεται.

14 Απριλίου 1992