Ίσως το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν δείξει «μεγάλο ενδιαφέρον» στα λόγια Μου να οφείλεται αποκλειστικά στα διοικητικά Μου διατάγματα. Εάν δεν κυβερνούνταν από τα διοικητικά Μου διατάγματα, όλοι θα βρυχιόνταν σαν τίγρεις που κάποιος τις έχει μόλις ενοχλήσει. Καθημερινά, περιπλανιέμαι ανάμεσα στα σύννεφα, παρακολουθώντας τους ανθρώπους που καλύπτουν τη γη καθώς τρέχουν πέρα δώθε, υποκείμενοι στον περιορισμό Μου μέσω των διοικητικών Μου διαταγμάτων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η ανθρώπινη φυλή διατηρείται σε τάξη, κι Εγώ διαιωνίζω τα διοικητικά Μου διατάγματα. Από τώρα κι εφεξής, όσοι βρίσκονται στη γη λαμβάνουν κάθε είδους παίδευση λόγω των διοικητικών Μου διαταγμάτων, και καθώς αυτή η παίδευση κατέρχεται πάνω τους, όλοι οι άνθρωποι βγάζουν δυνατές κραυγές και τρέπονται σε φυγή προς πάσα κατεύθυνση. Εκείνη τη στιγμή, τα έθνη της γης χάνονται αμέσως, τα όρια μεταξύ των εθνών παύουν να υφίστανται, ο ένας τόπος δεν διακρίνεται πια από τον άλλο και δεν υπάρχει πλέον αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων. Αρχίζω να επιτελώ «ιδεολογικό έργο» μεταξύ των ανθρώπων, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να συνυπάρχουν ειρηνικά μεταξύ τους, να μην πολεμούν πια και, καθώς χτίζω γέφυρες και δημιουργώ σχέσεις εν μέσω της ανθρωπότητας, οι άνθρωποι ενώνονται. Θα γεμίσω τα ουράνια με τις εκδηλώσεις των ενεργειών Μου και θα κάνω τα πάντα στη γη να προσπέσουν υπό τη δύναμή Μου, εφαρμόζοντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο, το σχέδιό Μου για «παγκόσμια ενότητα» και εκπληρώνοντας τη μία αυτή επιθυμία Μου, έτσι ώστε η ανθρωπότητα να μην «τριγυρνάει» πλέον «άσκοπα» πάνω στη γη, αλλά να βρει έναν κατάλληλο προορισμό χωρίς καθυστέρηση. Ενδιαφέρομαι για την ανθρώπινη φυλή με κάθε τρόπο, φροντίζοντας ώστε όλοι οι άνθρωποι να καταφέρουν σύντομα να ζήσουν σε έναν τόπο γαλήνης και ευτυχίας, έτσι ώστε οι ημέρες της ζωής τους να μην είναι πλέον γεμάτες θλίψη και δυστυχία, και έτσι ώστε το σχέδιό Μου να μην αποτύχει στη γη. Επειδή ο άνθρωπος βρίσκεται εκεί, θα οικοδομήσω το έθνος Μου επί γης, γιατί ένα μέρος της δόξας Μου εκδηλώνεται επί γης. Πάνω στον ουρανό, θα αποκαταστήσω την πόλη Μου και θα κάνω τα πάντα νέα τόσο πάνω όσο και κάτω. Θα ενοποιήσω ό,τι υπάρχει τόσο πάνω όσο και κάτω από τον ουρανό, έτσι ώστε τα πάντα επί γης να ενωθούν με όλα όσα είναι στον ουρανό. Αυτό είναι το σχέδιό Μου· αυτό θα επιτύχω κατά την έσχατη εποχή —κανείς να μην παρέμβει σ’ αυτό το μέρος του έργου Μου! Η διάδοση του έργου Μου στα έθνη των Εθνικών είναι το τελευταίο μέρος του έργου Μου επί γης. Κανείς δεν είναι σε θέση να κατανοήσει το έργο που θα επιτελέσω και, λόγω αυτού, οι άνθρωποι είναι σε πλήρη κατάσταση σύγχυσης. Και επειδή είμαι ιδιαίτερα απασχολημένος με το έργο Μου στη γη, οι άνθρωποι βρίσκουν την ευκαιρία να «χαζολογήσουν». Προκειμένου να μη γίνουν υπερβολικά απείθαρχοι, τους έθεσα πρώτα υπό την παίδευσή Μου για να υπομείνουν την πειθαρχία της λίμνης της φωτιάς. Αυτό συνιστά ένα στάδιο στο έργο Μου, και θα χρησιμοποιήσω τη δύναμη της λίμνης της φωτιάς για να επιτύχω αυτό το στάδιο του έργου Μου· διαφορετικά, θα ήταν αδύνατο να επιτελέσω το έργο Μου. Θα κάνω τους ανθρώπους σε όλο το σύμπαν να παραδοθούν ενώπιον του θρόνου Μου, χωρίζοντάς τους σε διαφορετικές κατηγορίες σύμφωνα με την κρίση Μου, ταξινομώντας τους σύμφωνα με αυτές τις κατηγορίες και κατατάσσοντάς τους περαιτέρω στις οικογένειές τους, έτσι ώστε ολόκληρη η ανθρωπότητα να πάψει να επαναστατεί εναντίον Μου, μα να εμπίπτει, αντιθέτως, σε μια οργανωμένη κι εύτακτη διευθέτηση σύμφωνα με τις κατηγορίες που έχω ορίσει —κανείς να μη μετακινείται στα κουτουρού! Σ’ ολόκληρο το σύμπαν, έχω επιτελέσει νέο έργο· σ’ ολόκληρο το σύμπαν, όλοι οι άνθρωποι μένουν εμβρόντητοι και άναυδοι λόγω της ξαφνικής Μου εμφάνισης και οι ορίζοντές τους επεκτείνονται κατά πολύ λόγω της δημόσιας εμφάνισής Μου. Έτσι ακριβώς δεν είναι η κατάσταση σήμερα;

Έχω κάνει το πρώτο Μου βήμα ανάμεσα σε όλα τα έθνη και όλους τους λαούς, κι έχω ξεκινήσει το πρώτο μέρος του έργου Μου. Δεν θα διακόψω το σχέδιό Μου για να ξεκινήσω εκ νέου: Η ακολουθία του έργου μεταξύ των εθνών των Εθνικών βασίζεται στη διαδικασία του έργου Μου στον ουρανό. Όταν όλα τα ανθρώπινα όντα υψώνουν τα μάτια τους για να δουν την κάθε χειρονομία και πράξη Μου, τότε καλύπτω τον κόσμο με ομίχλη. Η όραση των ανθρώπων θαμπώνει αμέσως, κι εκείνοι δεν είναι σε θέση να διακρίνουν καμία κατεύθυνση, σαν τα πρόβατα στην έρημο, και, όταν αρχίζει να μαίνεται η θύελλα, οι κραυγές τους καλύπτονται από το ουρλιαχτό του ανέμου. Εν μέσω των ριπών του ανέμου, αχνοφαίνονται ανθρώπινες μορφές, αλλά δεν ακούγεται καμία ανθρώπινη φωνή και, παρόλο που οι άνθρωποι φωνάζουν με όλη τη δύναμή τους, η προσπάθεια είναι μάταιη. Εκείνη τη στιγμή, οι άνθρωποι κλαίνε και οδύρονται, ελπίζοντας ότι ένας σωτήρας θα πέσει ξαφνικά από τον ουρανό για να τους οδηγήσει έξω από την απέραντη έρημο. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλη είναι η πίστη τους, ο σωτήρας παραμένει αμετακίνητος, και οι ελπίδες του ανθρώπου εξανεμίζονται: Η φλόγα της πίστης που έχει ανάψει, σβήνει από τη θύελλα στην έρημο, και ο άνθρωπος ξαπλώνει μπρούμυτα σε έναν άγονο και ακατοίκητο τόπο, χωρίς να μπορεί ποτέ ξανά να σηκώσει έναν αναμμένο πυρσό, και πέφτει αναίσθητος… Δράττοντας την ευκαιρία, κάνω μια όαση να εμφανιστεί μπροστά στα μάτια του ανθρώπου. Εντούτοις, ενώ η καρδιά του ανθρώπου μπορεί να είναι πανευτυχής, το σώμα του δεν έχει τη δύναμη να ανταποκριθεί, είναι ανίσχυρο και τα άκρα του αδύναμα· και παρόλο που βλέπει τα όμορφα φρούτα που μεγαλώνουν στην όαση, δεν έχει τη δύναμη να τα κόψει, επειδή όλοι οι «εσωτερικοί πόροι» του ανθρώπου έχουν εξαντληθεί εξ ολοκλήρου. Παίρνω όσα χρειάζεται ο άνθρωπος και του τα προσφέρω, αλλά το μόνο που κάνει εκείνος είναι να χαμογελάσει στιγμιαία, ενώ το πρόσωπό του είναι τελείως αγέλαστο: Κάθε στάλα ανθρώπινης δύναμης έχει εξαφανιστεί δίχως ίχνος, την έχει πάρει ο άνεμος. Για τον λόγο αυτό, το πρόσωπο του ανθρώπου είναι τελείως ανέκφραστο, και μόνο μία αχτίδα στοργής ακτινοβολείται από τα κοκκινισμένα μάτια του, με μια τρυφερή αγαθοσύνη όπως εκείνη μιας μητέρας που προσέχει το παιδί της. Πότε πότε, τα ξηρά, σκασμένα χείλη του ανθρώπου σαλεύουν, θαρρείς και πάει να μιλήσει αλλά δεν έχει τη δύναμη να το κάνει. Προσφέρω στον άνθρωπο λίγο νερό, αλλά εκείνος κουνά μονάχα το κεφάλι. Από αυτές τις αλλοπρόσαλλες και απρόβλεπτες ενέργειες, μαθαίνω ότι ο άνθρωπος έχει ήδη χάσει κάθε ελπίδα στον ίδιο του τον εαυτό και απλώς κρατά σταθερό το ικετευτικό του βλέμμα πάνω Μου, σαν να εκλιπαρεί για κάτι. Εντούτοις, αγνοώντας τα ήθη και τα έθιμα των ανθρώπων, οι εκφράσεις του προσώπου τους και οι ενέργειές τους Με μπερδεύουν. Τότε μόνο ανακαλύπτω ξαφνικά ότι οι ημέρες της ύπαρξης του ανθρώπου πλησιάζουν γρήγορα στο τέλος τους, και του ρίχνω ένα συμπονετικό βλέμμα. Και μόνο τότε ο άνθρωπος σχηματίζει ένα χαμόγελο ευχαρίστησης, γνέφοντας με το κεφάλι του προς Εμένα, θαρρείς κι εκπληρώθηκε κάθε επιθυμία του. Η ανθρωπότητα δεν είναι πλέον λυπημένη· στη γη, οι άνθρωποι δεν διαμαρτύρονται πλέον για την κενότητα της ζωής και διακόπτουν κάθε δοσοληψία με τη «ζωή». Στο εξής δεν υπάρχουν πλέον αναστεναγμοί στη γη, και η ζωή της ανθρώπινης φυλή θα γεμίσει με ευχαρίστηση…

Θα κλείσω δεόντως τις υποθέσεις του ανθρώπου προτού προχωρήσω στο δικό Μου έργο, από φόβο μήπως η ανθρωπότητα αναστατώνει συνεχώς στο έργο Μου. Για Μένα, οι υποθέσεις του ανθρώπου δεν είναι το κύριο ζήτημα· οι υποθέσεις της ανθρωπότητας είναι επουσιώδεις. Επειδή ο άνθρωπος είναι τόσο μικρόψυχος —φαίνεται ότι η ανθρωπότητα δεν είναι πρόθυμη να δείξει έλεος ούτε και σε ένα μυρμήγκι, ή ότι τα μυρμήγκια είναι οι εχθροί της ανθρωπότητας— υπάρχει πάντα διχόνοια μεταξύ των ανθρώπων. Ακούγοντας τη διχόνοια των ανθρώπων, φεύγω για άλλη μια φορά και δεν δίνω περαιτέρω προσοχή στις ιστορίες τους. Στα μάτια της ανθρωπότητας, είμαι μια «επιτροπή κατοίκων» που ειδικεύεται στην επίλυση «οικογενειακών διαφορών» μεταξύ των «κατοίκων». Όταν οι άνθρωποι έρχονται ενώπιόν Μου, κουβαλούν μαζί τους πάντοτε τους προσωπικούς λόγους τους και, με υπερβάλλουσα προθυμία, αφηγούνται τις δικές τους «ασυνήθιστες εμπειρίες», προσθέτοντας τα δικά τους σχόλια στην πορεία. Κοιτάζω την ασυνήθιστη συμπεριφορά των ανθρώπων: Τα πρόσωπά τους είναι καλυμμένα με σκόνη —μια σκόνη που, υπό τη «διαβροχή» από τον ιδρώτα, χάνει την «ανεξαρτησία» της καθώς αναμειγνύεται αμέσως με τον ιδρώτα, και τα πρόσωπα των ανθρώπων «εμπλουτίζονται» κι άλλο, όπως η αμμώδης επιφάνεια σε μια παραλία, στην οποία είναι ενίοτε ορατές πατημασιές. Τα μαλλιά τους μοιάζουν με εκείνα των φαντασμάτων, θαμπά, στέκονται όρθια, σαν άχυρα κολλημένα σε μια σφαίρα. Επειδή είναι υπερβολικά οξύθυμος, σε σημείο που τα ίδια τα μαλλιά του αγριεύουν οργισμένα, το πρόσωπό του βγάζει σποραδικά «ατμούς», θαρρείς και «βράζει» ο ιδρώτας του. Εξετάζοντάς τον προσεκτικά, βλέπω ότι το πρόσωπο του ανθρώπου καλύπτεται από «φλόγες» σαν ένας φλεγόμενος ήλιος, γι’ αυτό αναδύεται θερμό αέριο απ’ αυτό, και ανησυχώ πραγματικά μήπως ο θυμός του κάψει το πρόσωπό του, αν και ο ίδιος δεν δίνει καμία σημασία σε αυτό. Στο σημείο αυτό, παροτρύνω τον άνθρωπο να κατευνάσει λίγο τον θυμό του, διότι σε τι ωφελεί εξάλλου; Γιατί να βασανίζεσαι έτσι; Επειδή είναι θυμωμένος, οι τούφες άχυρου στην επιφάνεια αυτής της «σφαίρας» έχουν σχεδόν καεί από τις φλόγες του ήλιου· σε τέτοιες περιπτώσεις, ακόμα και η «σελήνη» γίνεται κόκκινη. Προτρέπω τον άνθρωπο να μετριάσει τον θυμό του —είναι σημαντικό να διαφυλαχθεί η υγεία του. Αλλά ο άνθρωπος δεν ακούει τη συμβουλή Μου· αντιθέτως, συνεχίζει να Μου «υποβάλλει καταγγελίες». Σε τι ωφελεί αυτό; Η γενναιοδωρία Μου δεν είναι αρκετή για να την απολαύσει ο άνθρωπος; Ή μήπως ο άνθρωπος αρνείται αυτό που του δίνω; Σε μια ξαφνική έκρηξη θυμού, αναποδογυρίζω το τραπέζι, και ο άνθρωπος δεν τολμά να συνεχίσει την αφήγηση συναρπαστικών επεισοδίων από την ιστορία του· τρέμει μήπως τον οδηγήσω σε κάποιο «κέντρο κράτησης» για να ηρεμήσει για λίγες μέρες, και αρπάζει την ευκαιρία που του προσφέρει το ξέσπασμά Μου για να φύγει διακριτικά. Σε διαφορετική περίπτωση, ο άνθρωπος δεν θα ήταν ποτέ πρόθυμος να εγκαταλείψει τέτοια πράγματα, μα θα συνέχιζε να φλυαρεί για τις δικές του ανησυχίες. Ακόμη και ο ήχος του Με ενοχλεί. Γιατί η ανθρωπότητα είναι τόσο περίπλοκη στα μύχια της καρδιάς της; Μήπως έχω εγκαταστήσει υπερβολικά πολλά «εξαρτήματα» στον άνθρωπο; Γιατί πάντοτε παίζει θέατρο μπροστά Μου; Δεν μπορεί να είμαι «σύμβουλος» για την επίλυση «αστικών διαφορών», σωστά; Ζήτησα από τον άνθρωπο να έρθει σ’ Εμένα; Δεν μπορεί να είμαι ο ειρηνοδίκης της κομητείας, σωστά; Γιατί οι υποθέσεις μεταξύ των ανθρώπων υποβάλλονται πάντοτε ενώπιόν Μου; Ελπίζω ότι ο άνθρωπος θα κρίνει σκόπιμο να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του και να μη Με ενοχλεί, διότι έχω πάρα πολύ έργο να επιτελέσω.

18 Μαΐου 1992