Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το έργο Μου ως κάτι το συμπληρωματικό· δεν απέχουν από το φαγητό ή τον ύπνο για χάρη του, οπότε δεν έχω άλλη επιλογή παρά να θέσω τις κατάλληλες απαιτήσεις στον άνθρωπο, όπως αρμόζει στη στάση του απέναντί Μου. Θυμάμαι ότι κάποτε έδωσα στον άνθρωπο μεγάλη χάρη και πολλές ευλογίες, αλλά αφού τα άρπαξε, έφυγε αμέσως. Ήταν σαν να του τα είχα δώσει ασυνείδητα. Συνεπώς, ο άνθρωπος Με αγαπούσε ανέκαθεν μέσω των αντιλήψεών του. Θέλω ο άνθρωπος να Με αγαπάει αληθινά· σήμερα όμως, οι άνθρωποι εξακολουθούν να χασομερούν, ανίκανοι να Μου προσφέρουν αληθινή αγάπη. Στις φαντασιοπληξίες τους πιστεύουν ότι αν Μου προσφέρουν αληθινή αγάπη, δεν θα τους μείνει τίποτα. Όταν προβάλλω αντιρρήσεις, ολόκληρο το σώμα τους τρέμει —εντούτοις, παραμένουν απρόθυμοι να Μου προσφέρουν αληθινή αγάπη. Είναι σαν να περιμένουν κάτι, οπότε κοιτάζουν μπροστά, χωρίς να Μου λένε ποτέ την αλήθεια γι’ αυτό που συμβαίνει. Είναι λες και το στόμα τους είναι σφραγισμένο με αυτοκόλλητο, οπότε πάντα τραυλίζουν όταν μιλούν. Ενώπιον του ανθρώπου, όπως φαίνεται, έχω γίνει ανελέητος καπιταλιστής. Οι άνθρωποι ανέκαθεν Με φοβόνταν: με το που Με βλέπουν, γίνονται καπνός, τρομοκρατημένοι από τις ερωτήσεις που θα τους κάνω σχετικά με τις περιστάσεις τους. Δεν γνωρίζω γιατί οι άνθρωποι είναι ικανοί να προσφέρουν ειλικρινή αγάπη στους «συγχωριανούς τους», αλλά αδυνατούν να αγαπήσουν Εμένα, που είμαι πνευματικά ανώτερος. Για τον λόγο αυτό αναστενάζω: Γιατί οι άνθρωποι προσφέρουν συνεχώς την αγάπη τους στον κόσμο των ανθρώπων; Γιατί δεν μπορώ να δοκιμάσω Εγώ την αγάπη του ανθρώπου; Μήπως επειδή δεν είμαι άνθρωπος; Οι άνθρωποι Με αντιμετωπίζουν συνεχώς σαν αγριάνθρωπο από τα βουνά. Λες και δεν διαθέτω κανένα από τα χαρακτηριστικά ενός κανονικού ατόμου, και έτσι ενώπιόν Μου οι άνθρωποι πάντα παίρνουν τάχα έναν υψηλό ηθικό τόνο. Συχνά Με σέρνουν ενώπιόν τους για να Με επιπλήξουν, κατσαδιάζοντάς Με σαν να ήμουν παιδί προσχολικής ηλικίας· οι άνθρωποι παίζουν πάντα τον ρόλο του εκπαιδευτικού απέναντί μου διότι, στις αναμνήσεις των ανθρώπων, είμαι κάποιος που είναι παράλογος και αμόρφωτος. Δεν παιδεύω τους ανθρώπους εξαιτίας των αποτυχιών τους, αλλά τους παρέχω την κατάλληλη βοήθεια, επιτρέποντάς τους να λαμβάνουν ένα τακτικό «οικονομικό βοήθημα». Επειδή ο άνθρωπος ζούσε ανέκαθεν εν μέσω καταστροφής και δυσκολεύεται να ξεφύγει, και εν μέσω αυτής της καταστροφής πάντα Με καλούσε, παραδίδω εγκαίρως στα χέρια του «προμήθειες σιτηρών», επιτρέποντας σε όλους τους ανθρώπους να ζήσουν στη μεγάλη οικογένεια της νέας εποχής και να βιώσουν τη θαλπωρή της μεγάλης οικογένειας. Όταν παρατηρώ το έργο ανάμεσα στον άνθρωπο, ανακαλύπτω τα πολλά ελαττώματά του και, ως εκ τούτου, του παρέχω βοήθεια. Ακόμη και τότε, εξακολουθεί να υπάρχει εξαιρετική φτώχεια μεταξύ των ανθρώπων, οπότε χορήγησα την κατάλληλη φροντίδα στις «εξαθλιωμένες περιοχές», βγάζοντάς τους από τη φτώχεια. Αυτά είναι τα μέσα με τα οποία εργάζομαι, επιτρέποντας σε όλους τους ανθρώπους να απολαμβάνουν τη χάρη Μου όσο μπορούν περισσότερο.

Οι άνθρωποι στη γη υφίστανται ασυνείδητα το παίδεμα, οπότε ανοίγω το μεγάλο χέρι Μου και τους τραβώ στο πλευρό Μου, επιτρέποντάς τους την ευτυχία να απολαύσουν τη χάρη Μου επί γης. Στη γη, τι δεν είναι κενό και άνευ αξίας; Περιδιαβαίνω όλα τα μέρη του ανθρώπινου κόσμου, και παρόλο που υπάρχουν πολυάριθμα διάσημα μνημεία και φυσικά τοπία που είναι ευχάριστα στον άνθρωπο, όπου κι αν πηγαίνω έχει χαθεί η ζωντάνια εδώ και πολύ καιρό. Τότε μόνο αισθάνομαι ότι η γη είναι ζοφερή και ερημωμένη: Στη γη, η ζωή έχει εξαφανιστεί εδώ και πολύ καιρό. Υπάρχει μόνο η οσμή του θανάτου και έτσι έχω καλέσει τον άνθρωπο να βιαστεί και να φύγει από αυτή τη χώρα της δυστυχίας. Όλα όσα βλέπω θυμίζουν κενό. Έχω την ευκαιρία να εκσφενδονίσω τη ζωή στο χέρι Μου προς όσους έχω επιλέξει. Στη στιγμή, φαίνεται ένα πράσινο μπάλωμα πάνω στη γη. Οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να απολαύσουν ό,τι είναι γεμάτο ζωντάνια πάνω στη γη, αλλά αυτό δεν Μου δίνει ευχαρίστηση· οι άνθρωποι ανέκαθεν αγαπούσαν τα πράγματα πάνω στη γη, και ποτέ δεν έβλεπαν ότι ήταν κενά, συνεπώς, έχοντας φθάσει σ’ αυτό το σημείο σήμερα, ακόμα δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν υπάρχει ζωή πάνω στη γη. Σήμερα, καθώς περιδιαβαίνω το σύμπαν, όλοι οι άνθρωποι είναι σε θέση να απολαύσουν τη χάρη του τόπου όπου βρίσκομαι, και το χρησιμοποιούν αυτό ως περιουσία, χωρίς να επιδιώκουν ποτέ την πηγή της ζωής. Όλοι χρησιμοποιούν αυτό που προσφέρω ως περιουσία, όμως κανείς τους δεν προσπαθεί να εκπληρώσει τον αρχικό ρόλο της ζωντάνιας. Δεν γνωρίζουν πώς να χρησιμοποιούν ή να αναπτύσσουν φυσικούς πόρους, και έτσι ζουν στη φτώχεια. Κατοικώ ανάμεσα στους ανθρώπους, ζω ανάμεσα στους ανθρώπους, όμως σήμερα οι άνθρωποι εξακολουθούν να μη Με γνωρίζουν. Αν και οι άνθρωποι Με έχουν βοηθήσει πολύ εξαιτίας του ότι βρίσκομαι τόσο μακριά από το σπίτι Μου, είναι λες και δεν έχω ακόμα δημιουργήσει δεσμούς καλής φιλίας με τον άνθρωπο, οπότε αισθάνομαι ακόμα την αδικία του ανθρώπινου κόσμου· στα μάτια Μου, η ανθρωπότητα, τελικά, είναι κενή και δεν υπάρχει κανένας θησαυρός οποιασδήποτε αξίας μεταξύ των ανθρώπων. Δεν ξέρω τι άποψη έχουν οι άνθρωποι για την ανθρώπινη ζωή, αλλά συνολικά, η δική Μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη λέξη «κενή». Ελπίζω ότι οι άνθρωποι δεν θα σχηματίσουν άσχημη άποψη για Μένα εξαιτίας αυτού —γιατί είμαι αρκετά ειλικρινής και δεν προσπαθώ να είμαι ευγενικός. Ωστόσο, θα συμβούλευα τους ανθρώπους να δίνουν μεγαλύτερη προσοχή σ’ αυτό που σκέφτομαι, διότι τα λόγια Μου, τελικά, τους βοηθούν. Δεν ξέρω αν κατανοούν οι άνθρωποι τον όρο «κενή». Ελπίζω ότι θα καταβάλουν κάποια προσπάθεια σ’ αυτό το έργο. Θα έκαναν καλά να βιώσουν την ανθρώπινη ζωή με τρόπο πρακτικό και να δουν αν μπορούν να βρουν οποιαδήποτε πολύτιμα «ορυκτά» μέσα της. Δεν προσπαθώ να μειώσω τη θετική στάση των ανθρώπων· θέλω μόνο να αποκτήσουν κάποιες γνώσεις από τα λόγια Μου. Συνεχώς τρέχω πέρα δώθε για χάρη των ανθρώπινων θεμάτων, αλλά τώρα, έτσι όπως έχουν φτάσει τα πράγματα, οι άνθρωποι δεν έχουν ακόμα πει ούτε ένα ευχαριστώ, λες και ήταν υπερβολικά απασχολημένοι και το έχουν ξεχάσει. Ακόμα και σήμερα, δεν καταλαβαίνω τι αποτέλεσμα έχει το διαρκές καθημερινό τρέξιμο του ανθρώπου. Ακόμα και σήμερα, δεν υπάρχει καμία θέση για Μένα στην καρδιά των ανθρώπων, οπότε πέφτω και πάλι σε βαθιά περισυλλογή. Έχω ξεκινήσει να ερευνώ «γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν μια καρδιά που να Με αγαπά πραγματικά». Θα βάλω τον άνθρωπο πάνω στο «χειρουργικό τραπέζι», θα κάνω ανατομία στην «καρδιά» του και θα δω τι τον εμποδίζει στην καρδιά του από το να Με αγαπήσει πραγματικά. Κάτω από την επίδραση του «νυστεριού», οι άνθρωποι σφίγγουν τα μάτια τους, περιμένοντας να ξεκινήσω, διότι εκείνη τη στιγμή έχουν λυγίσει εντελώς· στην καρδιά τους βρίσκω πολλές άλλες αλλοιώσεις. Κυρίαρχη θέση ανάμεσά τους έχουν τα θέματα των ανθρώπων. Παρόλο που μπορεί να έχουν ελάχιστα μόνο πράγματα έξω από το σώμα τους, όσα είναι μέσα στο σώμα τους είναι αναρίθμητα. Λες και η καρδιά του ανθρώπου ήταν ένα μεγάλο κουτί αποθήκευσης, γεμάτο πλούτη, οτιδήποτε θα είχαν ανάγκη ποτέ οι άνθρωποι. Μόνο αυτή τη στιγμή καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι δεν Μου δίνουν ποτέ καμιά σημασία: Επειδή είναι πολύ αυτάρκεις —τι ανάγκη έχουν τη βοήθεια Μου; Έτσι, αναχωρώ από τους ανθρώπους, διότι οι άνθρωποι δεν χρειάζονται τη βοήθειά Μου. Γιατί να «ενεργώ αδιάντροπα» και να προκαλώ την αηδία τους;

Ποιος ξέρει γιατί, ανέκαθεν ήθελα να μιλήσω ανάμεσα στους ανθρώπους —σαν να μην μπορώ να κάνω αλλιώς. Συνεπώς, οι άνθρωποι θεωρούν πως δεν αξίζω δεκάρα· δεν Με αντιμετωπίζουν ως κάποιον άξιο σεβασμού. Δεν Με αγαπούν, και Με τραβάνε στο σπίτι τους όποτε θέλουν και στη συνέχεια Με πετούν και πάλι έξω, «εκθέτοντάς» Με ενώπιον του κοινού. Νιώθω τη μέγιστη απέχθεια για την επαίσχυντη συμπεριφορά του ανθρώπου και γι’ αυτό λέω με τόλμη ότι ο άνθρωπος δεν διαθέτει συνείδηση. Αλλά οι άνθρωποι είναι αδιάλλακτοι· παίρνουν τα «σπαθιά και τα δόρατά τους» και μάχονται εναντίον Μου, λέγοντας ότι τα λόγια Μου έρχονται σε αντίθεση με την πραγματικότητα, λέγοντας ότι τους διασύρω —αλλά δεν προβαίνω σε αντίποινα εξαιτίας της βίαιης συμπεριφοράς τους. Απλώς χρησιμοποιώ τις αλήθειες Μου για να κερδίσω τους ανθρώπους και να τους κάνω να νιώσουν ντροπή για τον εαυτό τους, οπότε κατόπιν υποχωρούν σιωπηλά. Δεν ανταγωνίζομαι τον άνθρωπο, γιατί δεν υπάρχει κανένα όφελος. Θα συμμορφωθώ με το καθήκον Μου και ελπίζω ότι ο άνθρωπος θα μπορέσει επίσης να συμμορφωθεί με το δικό του και να μην δρα εναντίον Μου. Δεν θα ήταν καλύτερο να ζήσουμε έτσι ειρηνικά; Γιατί να χαλάσουμε τη σχέση μας; Τα πηγαίναμε καλά όλα αυτά τα χρόνια —γιατί να προκαλούμε προβλήματα και στους δυο μας; Δεν θα ήταν αυτό εντελώς άνευ οφέλους για τη φήμη μας; Εμείς διατηρούμε μια «παλιά φιλία», μια «παλιά γνωριμία» εδώ και χρόνια —γιατί να χωρίσουμε με πικρία; Θα ήταν καλό αυτό; Ελπίζω οι άνθρωποι να δώσουν προσοχή στις συνέπειες, να ξέρουν τι είναι καλό γι’ αυτούς. Η στάση Μου απέναντι στον άνθρωπο σήμερα αρκεί για μια συζήτηση που μπορεί να διαρκέσει μια ζωή —γιατί οι άνθρωποι παραλείπουν συνεχώς να αναγνωρίσουν την καλοσύνη Μου; Μήπως επειδή δεν διαθέτουν εκφραστική δύναμη; Δεν διαθέτουν επαρκές λεξιλόγιο; Γιατί χάνουν διαρκώς τα λόγια τους; Ποιος αγνοεί το πώς Εγώ ο ίδιος συμπεριφέρομαι; Οι άνθρωποι έχουν πλήρη επίγνωση των πράξεών Μου —απλώς θέλουν πάντα να εκμεταλλεύονται τους άλλους, οπότε δεν είναι ποτέ πρόθυμοι να παραμερίσουν τα δικά τους συμφέροντα. Αν μία φράση αγγίξει τα συμφέροντά τους, αρνούνται να υποχωρήσουν μέχρις ότου έχουν το πάνω χέρι —και τι νόημα έχει αυτό; Οι άνθρωποι δεν μπορούν να συναγωνίζονται για το πόσα μπορούν να προσφέρουν, μα παλεύουν για το πόσα μπορούν να αποκτήσουν. Παρόλο που δεν υπάρχει τίποτα το απολαυστικό στην θέση τους, την αγαπούν πάρα πολύ, θεωρώντας την ακόμα ως ανεκτίμητο θησαυρό —κι έτσι προτιμούν να υπομένουν το παίδεμά Μου παρά να παραιτηθούν από τα οφέλη της θέσης τους. Οι άνθρωποι έχουν μεγάλη άποψη για τον εαυτό τους, οπότε δεν είναι ποτέ πρόθυμοι να παραμερίσουν τον εαυτό τους. Ίσως υπάρχουν κάποιες μικρές ανακρίβειες στην εκτίμησή Μου σχετικά με τον άνθρωπο ή ίσως να του έχω βάλει μια ταμπέλα μήτε σκληρή μήτε επιεική, αλλά, γενικά, ελπίζω ότι οι άνθρωποι θα το εκλάβουν αυτό ως προειδοποίηση.

21 Μαΐου 1992