Οι άνθρωποι παρατηρούν την κάθε Μου κίνηση, σαν να πρόκειται να γκρεμίσω τον ουρανό, και οι πράξεις Μου τους προκαλούν συνεχώς σύγχυση, λες και τα έργα Μου είναι εντελώς ασύλληπτα γι’ αυτούς. Έτσι, παίρνουν το σήμα από Μένα για ό,τι κάνουν, τρέμοντας ότι θα υβρίσουν τον Ουρανό και θα ριχτούν στον «κόσμο των θνητών». Δεν προσπαθώ να βρω κάτι για να το χρησιμοποιήσω εναντίον των ανθρώπων ούτε να κάνω τις ελλείψεις τους τον στόχο του έργου Μου. Αυτή τη στιγμή, είναι πολύ ευτυχισμένοι και βασίζονται σ’ Εμένα. Όταν προσφέρω στον άνθρωπο, οι άνθρωποι Με αγαπούν όπως αγαπούν τη ίδια τη ζωή τους, αλλά όταν τους ζητώ κάτι, Με αποφεύγουν. Για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό; Δεν μπορούν να κάνουν πράξη «τη δικαιοσύνη και τη λογική» του ανθρώπινου κόσμου; Γιατί θέτω αυτές τις απαιτήσεις στους ανθρώπους ξανά και ξανά; Είναι άραγε αλήθεια ότι δεν έχω τίποτα; Οι άνθρωποι Μου φέρονται σαν να είμαι ζητιάνος. Όταν τους ζητώ να Μου δώσουν κάτι, φέρνουν τα «αποφάγια τους» ενώπιόν Μου για να τα «απολαύσω», και μάλιστα λένε ότι Με φροντίζουν ιδιαίτερα. Κοιτάω τα άσχημα πρόσωπα και τις περίεργες καταστάσεις τους, και για άλλη μια φορά, αναχωρώ από τους ανθρώπους. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι άνθρωποι παραμένουν ακατανόητοι, και για άλλη μια φορά, παίρνουν πίσω τα πράγματα που τους αρνήθηκα, περιμένοντας την επιστροφή Μου. Έχω ξοδέψει πολύ χρόνο και έχω πληρώσει ένα μεγάλο τίμημα για χάρη του ανθρώπου —αλλά αυτή τη φορά, για άγνωστο λόγο, η συνείδηση των ανθρώπων αδυνατεί να εκπληρώσει τον αρχικό της ρόλο. Ως εκ τούτου, κατατάσσω αυτήν την «επίμονη αμφιβολία» μεταξύ των «μυστηριακών λόγων», ώστε να χρησιμεύσουν ως «αναφορά» για τις μελλοντικές γενιές, διότι αυτά είναι τα «αποτελέσματα της επιστημονικής έρευνας» που προέρχονται από τον «μόχθο» των ανθρώπων· πώς θα μπορούσα να τα διαγράψω απερίσκεπτα; Δεν θα αποτελούσε αυτό «αποτυχία» των καλών προθέσεων των ανθρώπων; Τελικά, έχω πράγματι συνείδηση, άρα δεν συμμετέχω σε πονηρές, ύπουλες ενέργειες με τον άνθρωπο —δεν είναι τα έργα Μου έτσι; Γι’ αυτήν «την δικαιοσύνη και την λογική» δεν μιλάει άραγε ο άνθρωπος; Έχω εργαστεί ακατάπαυστα ανάμεσα στους ανθρώπους μέχρι σήμερα. Με την έλευση περιόδων όπως της σημερινής, οι άνθρωποι ακόμα δεν Με γνωρίζουν, εξακολουθούν να Μου φέρονται σαν να είμαι ξένος και, επειδή τους έφερα σε ένα «αδιέξοδο», το μίσος τους για Μένα αυξάνεται ακόμα περισσότερο. Αυτή τη στιγμή, η αγάπη στην καρδιά τους έχει εξαφανιστεί εδώ και καιρό χωρίς ίχνος. Δεν κομπάζω, πολύ λιγότερο δε, υποτιμώ τον άνθρωπο. Μπορώ να αγαπώ τον άνθρωπο αιωνίως, και μπορώ επίσης να τον μισώ αιωνίως και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ, διότι διαθέτω επιμονή. Εντούτοις, ο άνθρωπος δεν διαθέτει αυτή την επιμονή, πάντα Μου φέρεται μια ψυχρά και μια εγκάρδια, Μου δίνει πάντοτε ελάχιστη προσοχή όταν ανοίγω το στόμα Μου, και όταν κλείνω το στόμα Μου και δεν λέω τίποτα, χάνεται μεμιάς ανάμεσα στα κύματα του μεγάλου κόσμου. Επομένως, συνοψίζω τα παραπάνω με μια άλλη ρήση: Οι άνθρωποι δεν έχουν επιμονή και έτσι, δεν είναι σε θέση να ικανοποιήσουν την καρδιά Μου.

Ενώ οι άνθρωποι ονειρεύονται, Εγώ ταξιδεύω στις χώρες του κόσμου σκορπίζοντας τη «μυρωδιά του θανάτου» από τα χέρια Μου ανάμεσα στους ανθρώπους. Όλοι οι άνθρωποι αμέσως αφήνουν πίσω τους τη ζωντάνια και εισέρχονται στο επόμενο επίπεδο της ανθρώπινης ζωής. Ανάμεσα στους ανθρώπους, δεν μπορεί πλέον να δει κανείς τίποτα ζωντανό, τα πτώματα είναι διάσπαρτα παντού, ό,τι έχει ζωντάνια αμέσως εξαφανίζεται χωρίς ίχνος, και η αποπνικτική οσμή των πτωμάτων κυριαρχεί στη γη. Καλύπτω αμέσως το πρόσωπό Μου και αναχωρώ από τους ανθρώπους, διότι ξεκινώ το επόμενο στάδιο του έργου, προσφέροντας σε όσους ζωντάνεψαν ένα μέρος για να ζήσουν και κάνοντας όλους τους ανθρώπους να ζήσουν σε μια ιδανική γη. Αυτή είναι η ευλογημένη γη —μια γη χωρίς λύπη ή στεναγμούς— την οποία έχω προετοιμάσει για τον άνθρωπο. Το νερό που αναβλύζει από τις πηγές της κοιλάδας είναι κρυστάλλινο ως τον πυθμένα, ρέει αδιάκοπα και ποτέ δεν στερεύει· οι άνθρωποι ζουν σε αρμονία με τον Θεό, τα πουλιά κελαηδούν και στο απαλό αεράκι και τον ζεστό ήλιο, ο ουρανός και η γη αναπαύονται. Σήμερα, εδώ, τα πτώματα όλων των ανθρώπων κείτονται εδώ κι εκεί διάσπαρτα. Χωρίς να το γνωρίζουν οι άνθρωποι, αφήνω τον λοιμό από τα χέρια Μου, και τα σώματα των ανθρώπων αποσυντίθενται, χωρίς να αφήνουν ίχνος σάρκας από το κεφάλι ως τα πόδια, και φεύγω μακριά από τους ανθρώπους. Δεν θα συναθροιστώ ποτέ ξανά με τους ανθρώπους, δεν θα έλθω ποτέ ξανά ανάμεσα στους ανθρώπους, διότι το έσχατο στάδιο της συνολικής Μου διαχείρισης έχει έρθει εις πέρας και δεν θα ξαναδημιουργήσω την ανθρωπότητα, ούτε θα ξαναδώσω προσοχή στον άνθρωπο. Αφού ανέγνωσαν τα λόγια από το στόμα Μου, όλοι οι άνθρωποι απελπίζονται, γιατί δεν θέλουν να πεθάνουν —αλλά ποιος δεν θέλει να «πεθάνει» ώστε να «έρθει στη ζωή»; Όταν λέω στους ανθρώπους ότι δεν διαθέτω τη μαγεία που τους κάνει να έρθουν στη ζωή, ξεσπούν και φωνάζουν με πόνο. Πράγματι, παρόλο που είμαι ο Δημιουργός, έχω μόνο τη δύναμη να κάνω τους ανθρώπους να πεθαίνουν και δεν έχω την ικανότητα να τους φέρω στη ζωή. Γι’ αυτό, ζητώ συγγνώμη από τον άνθρωπο. Έτσι, είπα στον άνθρωπο εκ των προτέρων ότι «του οφείλω ένα μη πληρωτέο χρέος» —εκείνος, όμως, νόμισε ότι το είπα από ευγένεια. Σήμερα, με την έλευση των γεγονότων, συνεχίζω να λέω το ίδιο. Δεν θα πάω ενάντια στα γεγονότα όταν μιλώ. Στις αντιλήψεις τους, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι υπάρχουν υπερβολικά πολλοί τρόποι με τους οποίους μιλάω και συνεπώς, πάντα κρατάνε σφικτά τα λόγια που τους δίνω ενώ ελπίζουν για κάτι άλλο. Αυτά δεν είναι άραγε τα εσφαλμένα κίνητρα του ανθρώπου; Υπό αυτές τις συνθήκες, τολμώ να λέω «θαρραλέα» ότι ο άνθρωπος δεν Με αγαπάει πραγματικά. Δεν θα γυρίσω την πλάτη Μου στη συνείδηση ούτε θα παραποιήσω τα γεγονότα, διότι δεν θα έπαιρνα τους ανθρώπους στη γη της επαγγελίας. Στο τέλος, όταν ολοκληρωθεί το έργο Μου, θα τους οδηγήσω στη γη του θανάτου. Γι’ αυτό, καλύτερα να μην παραπονιούνται οι άνθρωποι για Μένα. Δεν συμβαίνει αυτό γιατί οι άνθρωποι Με «αγαπούν»; Δεν συμβαίνει αυτό γιατί η επιθυμία τους για ευλογίες είναι υπερβολικά έντονη; Αν οι άνθρωποι δεν αναζητούσαν ευλογίες, πώς θα μπορούσε να υπάρχει αυτή η «κακοτυχία»; Λόγω της «πίστης» των ανθρώπων προς Εμένα, επειδή Με ακολουθούσαν για πολλά χρόνια, εργάζονταν σκληρά, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν έκαναν οποιαδήποτε συνεισφορά, τους αποκαλύπτω λίγα από αυτά που συμβαίνουν στη «μυστική αίθουσα»: Δεδομένου ότι, σήμερα, το έργο Μου δεν έχει φτάσει ακόμα σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο και οι άνθρωποι δεν έχουν ριχτεί ακόμα μέσα στον πύρινο λάκκο, τους συμβουλεύω να φύγουν όσο πιο σύντομα μπορούν —όλοι όσοι παραμείνουν, πιθανότατα θα βιώσουν κακοτυχία και ατυχία, και δεν θα μπορέσουν να αποφύγουν τον θάνατο στο τέλος. Ανοίγω διάπλατα την «πόρτα προς τα πλούτη» γι’ αυτούς· όποιος είναι πρόθυμος να φύγει θα πρέπει να ξεκινήσει τη διαδρομή το συντομότερο δυνατόν —αν περιμένει μέχρι την έλευση του παιδέματος, θα είναι πολύ αργά. Αυτά τα λόγια δεν είναι κοροϊδία —είναι πραγματικά γεγονότα. Εκφράζω τα λόγια Μου στους ανθρώπους με καθαρή συνείδηση, και αν δεν φύγετε τώρα, πότε θα το κάνετε; Είναι οι άνθρωποι όντως σε θέση να εμπιστεύονται τα λόγια Μου;

Δεν έχω σκεφτεί ποτέ διεξοδικά τη μοίρα του ανθρώπου. Απλώς ακολουθώ το δικό Μου θέλημα, χωρίς να περιορίζομαι από τους ανθρώπους. Πώς θα μπορούσα να αποσύρω το χέρι Μου εξαιτίας των φόβων τους; Καθ’ όλη τη διάρκεια του σχεδίου διαχείρισής Μου, ποτέ δεν έκανα καμία επιπλέον διευθέτηση για τις εμπειρίες του ανθρώπου. Ενεργώ μόνο σύμφωνα με το αρχικό Μου σχέδιο. Στο παρελθόν, οι άνθρωποι Μου «προσφέρθηκαν» και δεν Μου έκανε ούτε ζέστη ούτε κρύο. Σήμερα, έχουν «θυσιαστεί» για Μένα και δεν πάλι δεν Μου κάνει ούτε ζέστη ούτε κρύο. Δεν εφησυχάζω επειδή οι άνθρωποι θυσιάζουν τη ζωή τους για Μένα, ούτε Με κυριεύει απίστευτη χαρά, αλλά συνεχίζω να τους στέλνω στον τόπο εκτέλεσης σύμφωνα με το σχέδιο Μου. Δεν δίνω καθόλου προσοχή στη στάση τους κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης —πώς θα μπορούσε να συγκινηθεί η ψυχρή Μου καρδιά από την καρδιά των ανθρώπων; Είμαι ένα από τα συναισθηματικά ζώα της ανθρωπότητας; Πολλές φορές έχω υπενθυμίσει στους ανθρώπους ότι δεν διαθέτω σαρκικά αισθήματα, αλλά αυτοί απλώς χαμογελούν, και νομίζουν ότι το λέω έτσι. Έχω πει ότι «αγνοώ τις φιλοσοφίες του ανθρώπινου γένους για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις», αλλά οι άνθρωποι δεν το πίστεψαν ποτέ και είπαν ότι τα μέσα με τα οποία μιλάω είναι πάρα πολλά. Λόγω των περιορισμών αυτής της αντίληψης του ανθρώπου, δεν ξέρω με ποιον τόνο και με ποιο μέσο να μιλήσω στους ανθρώπους —και έτσι, χωρίς καμία άλλη επιλογή, δεν μπορώ παρά να μιλήσω ωμά. Τι άλλο να κάνω; Τα μέσα με τα οποία οι άνθρωποι μιλούν είναι τόσο πολλά —λένε «δεν θα πρέπει να βασιζόμαστε στα συναισθήματά μας, αλλά να κάνουμε πράξη τη δικαιοσύνη», που είναι το είδος του συνθήματος που φώναζαν για πολλά χρόνια, αλλά δεν μπορούν να ενεργήσουν σύμφωνα με τα λόγια τους, τα λόγια τους είναι κενά —έτσι λέω ότι οι άνθρωποι στερούνται της ικανότητας να κάνουν «τα λόγια και τα επιτεύγματά τους να συμβαίνουν ταυτόχρονα». Στην καρδιά τους, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι το να ενεργούν έτσι Με μιμούνται —εντούτοις, δεν με ενδιαφέρει καθόλου η μίμησή τους, την αποστρέφομαι. Γιατί οι άνθρωποι στρέφονται πάντοτε ενάντια σε Αυτόν που τους θρέφει; Άραγε έχω προσφέρει ελάχιστα στον άνθρωπο; Γιατί οι άνθρωποι μονίμως λατρεύουν κρυφά τον Σατανά πίσω από την πλάτη Μου; Λες και εργάζονται για Μένα και ο μηνιαίος μισθός που τους δίνω δεν αρκεί για να καλύψουν τα έξοδα διαβίωσής τους, έτσι αναζητούν κι άλλη δουλειά εκτός ωραρίου για να διπλασιάσουν τον μισθό τους —διότι τα έξοδα των ανθρώπων είναι υπερβολικά και φαίνεται ότι δεν ξέρουν πώς να τα βγάλουν πέρα. Αν ήταν όντως έτσι, θα τους ζητούσα να εγκαταλείψουν το «εργοστάσιό» Μου. Πριν από πολύ καιρό, εξήγησα στον άνθρωπο ότι αν εργαστεί για Μένα δεν θα έχει καμία ειδική μεταχείριση: Ανεξαιρέτως, συμπεριφέρομαι στους ανθρώπους δίκαια και λογικά, υιοθετώντας ένα σύστημα στο οποίο «αν εργάζεται κανείς σκληρά, κερδίζει περισσότερα, αν εργάζεται λιγότερο, κερδίζει λιγότερα, και αν δεν εργάζεται καθόλου, δεν κερδίζει τίποτα». Όταν μιλώ, δεν κρύβω τίποτα. Αν κάποιος πιστεύει ότι οι «κανόνες στο εργοστάσιό» Μου είναι υπερβολικά αυστηροί, θα πρέπει να φύγει αμέσως, θα του πληρώσω το «εισιτήριο» για να βγει απ’ την πόλη. Είμαι «επιεικής» όταν χειρίζομαι τους ανθρώπους αυτούς, δεν τους αναγκάζω να μείνουν. Ανάμεσα στους αμέτρητους ανθρώπους, δεν θα μπορούσα να βρω έναν «εργάτη» που να επιθυμεί η καρδιά Μου; Οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να Με υποτιμούν! Εάν οι άνθρωποι εξακολουθούν να επαναστατούν εναντίον Μου και θέλουν να αναζητήσουν αλλού «εργασία», δεν θα τους κρατήσω με τη βία —θα το δεχόμουν με χαρά, δεν έχω άλλη επιλογή! Δεν συμβαίνει αυτό άραγε επειδή έχω πάρα πολλούς «κανόνες και κανονισμούς»;

8 Μαΐου 1992