Ο ενσαρκωμένος Θεός υποφέρει για λογαριασμό του ανθρώπου με αντάλλαγμα τον όμορφο προορισμό του ανθρώπου στο μέλλον. Το στάδιο του έργου που εκτέλεσε ο Ιησούς ήταν να σταυρωθεί ως εικόνα ενός αμαρτωλού σώματος, να γίνει προσφορά περί αμαρτίας, να λυτρώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα και να θέσει τα θεμέλια για την είσοδο του ανθρώπου στον όμορφο προορισμό. Σταυρώθηκε και έφερε την αμαρτία του ανθρώπου και λύτρωσε την ανθρωπότητα από την αμαρτία. Με άλλα λόγια, χρησίμευσε ως απόδειξη ότι ο άνθρωπος συγχωρείται από τις αμαρτίες του και μπορεί να έλθει ενώπιον του Θεού, ήταν ένα διαπραγματευτικό χαρτί στη μάχη με τον Σατανά. Τώρα που έφτασαν οι έσχατες ημέρες, ο Θεός επιθυμεί να ολοκληρώσει το έργο Του, να τελειώσει αυτήν την εποχή και να οδηγήσει όσους παραμένουν σ’ έναν όμορφο προορισμό. Ο Θεός ενσαρκώθηκε για μία ακόμη φορά, και ταυτόχρονα με το να κατακτά, να κρίνει και να εξαγνίζει τον άνθρωπο, υποφέρει για λογαριασμό του ανθρώπου και το προσφέρει αυτό ως απόδειξη, αλλά και ως γεγονός, για την απαλλαγή του ανθρώπου από κάθε πόνο. Δηλαδή, ο Θεός καταθέτει τη δική Του μαρτυρία και χρησιμοποιεί αυτήν την απόδειξη, αυτήν τη μαρτυρία, για να νικήσει τον Σατανά, να ντροπιάσει τους διαβόλους, αλλά και ως αντάλλαγμα για τον όμορφο προορισμό του ανθρώπου.

Μερικοί άνθρωποι λένε: «Το ενσαρκωμένο σώμα που εργάζεται εξακολουθεί να είναι ο Θεός που εργάζεται. Δεν είναι το σαρκικό σώμα που εργάζεται, το Πνεύμα του Θεού Το ελέγχει από μέσα». Είναι αυτό σωστό; Όχι. Ειπώθηκε προηγουμένως ότι η ενσάρκωση του Θεού για να πραγματοποιήσει ένα στάδιο του έργου της κατάκτησης γίνεται με την κανονική ανθρώπινη φύση. Αυτό που βλέπεις είναι η κανονική ανθρώπινη φύση, όμως στην πραγματικότητα εργάζεται ο ίδιος ο Θεός. Όταν εργάζεται αυτό το σαρκικό σώμα, στην πραγματικότητα εργάζεται ο ίδιος ο Θεός. Μετά από αυτήν την εξήγηση και συναναστροφή, οι άνθρωποι συχνά πιστεύουν ότι αυτό το σαρκικό σώμα δεν είναι παρά ένα εργαλείο, ένα εξωτερικό κέλυφος, ότι ενεργεί μόνο όταν το Πνεύμα του Θεού μιλάει και Το ελέγχει από μέσα και ότι δεν ενεργεί χωρίς αυτόν τον έλεγχο. Το σαρκικό σώμα λέει ό, τι Του υποδεικνύει το Πνεύμα, και όταν δεν λαμβάνει τέτοιου είδους οδηγίες, δεν λέει τίποτα. Είναι έτσι τα πράγματα; Όχι. Όταν το Πνεύμα ενσαρκώνεται, Πνεύμα και σάρκα γίνονται ένα. Η σάρκα που ενεργεί είναι το Πνεύμα που ενεργεί, το Πνεύμα που ενεργεί είναι η σάρκα που ενεργεί —μόνο αυτό μπορεί να ονομαστεί ενσάρκωση. Σήμερα, μία από τις επικρατέστερες εξηγήσεις είναι η εξής: όταν ο Θεός ενσαρκώνεται τις έσχατες ημέρες, αφενός έρχεται να κάνει το έργο της κατάκτησης και να φέρει το τέλος αυτής της εποχής και, αφετέρου, το σαρκικό σώμα που έρχεται να βιώσει τον πόνο του ανθρώπου είναι ο ίδιος ο Θεός που έρχεται να βιώσει τον πόνο του ανθρώπου. Η σάρκα του Θεού κι ο Θεός ο ίδιος είναι ένα. Το σαρκικό σώμα δεν είναι το εργαλείο που πιστεύουν οι άνθρωποι ότι είναι, ούτε απλώς ένα κέλυφος —ούτε, όπως πιστεύουν οι άνθρωποι, κάποιο είδος ελεγχόμενης φυσικής οντότητας. Αυτή η σάρκα είναι η ενσάρκωση του ίδιου του Θεού. Η προηγούμενη κατανόηση των ανθρώπων ήταν πολύ επιφανειακή. Εάν οι συναναστροφές ακολουθούσαν τις αντιλήψεις του ανθρώπου, τότε οι άνθρωποι πιθανόν να διαχώριζαν τη σάρκα και το Πνεύμα, με τη σάρκα ως σάρκα και το Πνεύμα ως Πνεύμα. Αυτό είναι παρέκκλιση. Έτσι, θα ήταν εύκολο επίσης για τους ανθρώπους να έχουν αντιλήψεις.

Αυτό που πρέπει επίσης να κατανοήσουν οι άνθρωποι σήμερα είναι το εξής: ο Θεός ενσαρκώθηκε για να βιώσει τον πόνο του ανθρώπου, όμως ο πόνος και οι ασθένειες που υπέστη η ενσάρκωση δεν είναι πράγματα που θα έπρεπε να υποφέρει. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι εφόσον είναι από συνηθισμένη και κανονική σάρκα, και όχι κάποιο υπερφυσικό ον, αλλά ένα συνηθισμένο άτομο, τότε αυτός ο πόνος είναι αναπόφευκτος. Νομίζουν ότι θα πρέπει να υποφέρει τους πονοκεφάλους και τις κακουχίες του ανθρώπου, ότι θα πρέπει να ζεσταίνεται όταν ζεσταίνονται οι άνθρωποι και να υποφέρει από το κρύο μαζί με όλους τους άλλους όταν ο καιρός δεν είναι ζεστός. Εάν αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεσαι, τότε βλέπεις αυτό το συνηθισμένο και κανονικό σαρκικό σώμα ακριβώς το ίδιο με οποιοδήποτε άτομο, χωρίς διαφορές. Όμως το γεγονός είναι ότι υπάρχει νόημα στα βάσανα που υποφέρει αυτό το σώμα. Αυτό που οφείλουν να υποφέρουν οι άνθρωποι είναι οι κανονικές ανθρώπινες ασθένειες ή άλλα βάσανα, αυτές είναι οι κακουχίες που θα πρέπει να υποστεί η διεφθαρμένη ανθρωπότητα —είναι ένας συνήθης νόμος αυτός. Για ποιο σκοπό όμως να υποφέρει το σαρκικό σώμα του Θεού αυτές τις κακουχίες; Η σταύρωση του Ιησού ήταν κάτι που θα έπρεπε να Του συμβεί; Ο Ιησούς ήταν η ενσάρκωση, ήταν αναμάρτητος και, σύμφωνα με τους νόμους εκείνης της εποχής, και ό,τι έπραττε εκείνη την εποχή, δεν θα έπρεπε να είχε σταυρωθεί —γιατί λοιπόν Τον σταύρωσαν; Για να λυτρώσει όλη την ανθρωπότητα. Όλα τα βάσανα που υπέστη η παρούσα ενσάρκωση, όλες οι διώξεις που Του επιφύλαξαν —συνέβησαν τυχαία όλα αυτά; Ή μήπως τα διευθέτησε εσκεμμένα ο Θεός; Δεν διευθετήθηκαν εσκεμμένα, ούτε συνέβησαν τυχαία. Αντίθετα, εξελίχθηκαν σύμφωνα με τους συνήθεις νόμους. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή ο Θεός ήλθε ανάμεσα στους ανθρώπους, είχε το ελεύθερο να ενεργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο και, κατά τη διάρκεια αυτού του έργου, υπέφερε τον ίδιο πόνο με τον άνθρωπο. Εάν ο Θεός είχε διευθετήσει εσκεμμένα τον πόνο, τότε δεν θα είχε υποφέρει παρά λίγες μόνο ημέρες πόνου. Τον περισσότερο καιρό, δεν θα υπέφερε πράγματα. Και έτσι, τα βάσανα που βιώνει ο Θεός μεταξύ των ανθρώπων καθώς εργάζεται δεν έχουν διευθετηθεί εσκεμμένα, ούτε όμως υπέστη λίγες δυσκολίες ακούσια. Αντίθετα, βίωσε τα βάσανα του ανθρώπου, ήλθε ανάμεσα στους ανθρώπους, υπέφερε όπως υποφέρει ο άνθρωπος και Τον μεταχειρίστηκαν κατά τον ίδιο τρόπο, χωρίς καθόλου εξαιρέσεις. Ακριβώς όπως διώκουν εσάς, δεν διώκεται και ο Χριστός; Εσάς σας κυνηγούν. Δεν κυνηγούν και τον Χριστό; Οι άνθρωποι βασανίζονται από αρρώστιες. Υποφέρει λιγότερο ο Χριστός; Δεν εξαιρείται. Δεν είναι ευκολονόητο αυτό; Υπάρχουν κι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Θεός οφείλει να υποφέρει ερχόμενος να εργαστεί στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα —και δεν είναι λάθος κι αυτό; Για τον Θεό, δεν είναι θέμα αν θα πρέπει να υποφέρει ή όχι. Ο Θεός πληρώνει προσωπικά το τίμημα του πόνου μεταξύ των ανθρώπων, ώστε εκείνοι να μην υποφέρουν πια και, στη συνέχεια, οδηγεί τον άνθρωπο στον όμορφο προορισμό, αφήνοντας τον Σατανά απόλυτα πεπεισμένο. Για τον Θεό, είναι απαραίτητο να υποφέρει αυτά τα βάσανα. Εάν δεν ήθελε να υποφέρει αυτόν τον πόνο κατά το εν λόγω στάδιο του έργου, αλλά απλώς να κατανοήσει τον πόνο του ανθρώπου και τίποτα περισσότερο, και χρησιμοποιούσε λίγους αποστόλους ή τους ανθρώπους που χρησιμοποίησε το Άγιο Πνεύμα στη θέση Του, οι οποίοι στη συνέχεια θα ανέφεραν στον Θεό τους πόνους που είχαν υποστεί, ή αλλιώς εάν χρησιμοποιούσε μερικά ειδικά άτομα για να καταθέσουν μαρτυρία και τους έκανε να υποφέρουν τα πλέον οδυνηρά πράγματα μεταξύ των ανθρώπων, τότε, αν μπορούσαν να υποφέρουν αυτόν τον πόνο και να καταθέσουν την εν λόγω μαρτυρία, ο Σατανάς θα πειθόταν κι εκείνος απόλυτα, και αυτό, επίσης, θα μπορούσε να το ανταλλάξει με το να μην υποφέρει ο άνθρωπος στο μέλλον. Μπορούσε ο Θεός να το κάνει αυτό; Μπορούσε, όμως μόνο ο ίδιος ο Θεός κάνει το έργο του ίδιου του Θεού. Όσο μεγαλόπνοη κι αν είναι η μαρτυρία των ανθρώπων, δεν έχει απήχηση στον Σατανά, ο οποίος θα έλεγε: «Αφού ενσαρκώθηκες, γιατί να μη βιώσεις προσωπικά τον πόνο του ανθρώπου;» Δηλαδή, αν ο Θεός δεν εργαζόταν έτσι, τότε μια τέτοια μαρτυρία δεν θα ήταν πολύ ισχυρή. Το έργο του Θεού πρέπει να γίνεται από τον ίδιο τον Θεό, γιατί μόνο τότε θα είναι αληθινό και πρακτικό. Και από αυτό το στάδιο του έργου που έκανε ο Θεός, μπορεί και πάλι να φανεί ότι υπάρχει νόημα σε όλα όσα κάνει ο Θεός, ότι υπάρχει νόημα σε όλο τον πόνο που υπέστη η ενσάρκωση, ότι δεν κάνει τίποτα τυχαία, ούτε κάνει έργο που δεν έχει καμία χρησιμότητα. Η άφιξη της ενσάρκωσης με στόχο να εργαστεί και να βιώσει τον πόνο του ανθρώπου δεν είναι προαιρετική, αλλά απολύτως απαραίτητη: είναι υψίστης ανάγκης για την ανθρωπότητα και τον μελλοντικό προορισμό της ανθρωπότητας, διενεργείται και δαπανάται για να σωθεί ο άνθρωπος, για να κερδηθεί ο άνθρωπος και να έλθει στον όμορφο προορισμό.

Οι αλήθειες που σχετίζονται με την ενσάρκωση θα πρέπει να συζητούνται από διάφορες οπτικές γωνίες:

1. Την αναγκαιότητα της συνηθισμένης και κανονικής σάρκας.

2. Την πρακτική όψη του έργου της εν λόγω συνηθισμένης και κανονικής σάρκας.

3. Το νόημα —κάτι που σημαίνει, επίσης, και την αναγκαιότητα— της έλευσης του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους με στόχο να βιώσει τον πόνο του ανθρώπου.

Γιατί πρέπει ο Θεός να βιώσει προσωπικά τον πόνο του ανθρώπου; Δεν είναι εντάξει να μην το κάνει αυτό; Υπάρχει μια ακόμη πτυχή όσον αφορά το νόημα εδώ. Το έργο της εν λόγω συνηθισμένης και κανονικής σάρκας μπορεί να κατακτήσει και να τελειώσει τους ανθρώπους, όμως η ουσία των ανθρώπων και οι νόμοι της ανθρώπινης ύπαρξης συνεπάγονται ότι εξακολουθούν να ζουν στο κενό, τον πόνο, την αγωνία και τους αναστεναγμούς και ότι παραμένουν ανίκανοι να ξεφύγουν από τις ασθένειές τους. Για παράδειγμα, η αγάπη σου για τον Θεό έχει φτάσει σε ένα ορισμένο σημείο, έχεις κάποια εμπειρία ως προς την κατανόηση του Θεού, οι διεφθαρμένες σου διαθέσεις έχουν διορθωθεί και ο Θεός λέει ότι έχεις οδηγηθεί στην τελείωση και είσαι άνθρωπος που αγαπά τον Θεό. Εάν ο Θεός σώζει τους ανθρώπους σε αυτόν τον βαθμό και στη συνέχεια φεύγει —εάν το έργο της ενσάρκωσης τελειώνει έτσι— τότε οι ασθένειες των ανθρώπων, το κενό και οι θλίψεις και τα προβλήματα της σάρκας εξακολουθούν να υπάρχουν, κάτι που σημαίνει ότι το έργο του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων δεν έχει τελειώσει. Μπορεί κάποιος να έχει οδηγηθεί στην τελείωση και να γνωρίζει, να αγαπά και να λατρεύει τον Θεό, είναι όμως σε θέση να τα βγάλει πέρα με τις ασθένειες και τα προβλήματά του; Η κατοχή της αλήθειας δεν μπορεί να επιλύσει το πρόβλημα αυτό. Κανείς δεν είπε ποτέ ότι τώρα που κατέχει την αλήθεια, δεν τον ταλαιπωρούν πια οι ασθένειες της σάρκας, ούτε τον κάνουν να υποφέρει —κανείς δεν μπορεί να διορθώσει αυτού του είδους τον πόνο. Μπορείς μόνο να πεις: «Το να ζω έχει μεγάλη σημασία για μένα πλέον, όμως εξακολουθώ να πονάω όταν είμαι άρρωστος». Είναι έτσι τα πράγματα; Και είναι αληθινό αυτό το συναίσθημα; Άρα, εάν η ενσάρκωση έκανε μόνο το έργο της κατάκτησης και της τελείωσης του ανθρώπου, εάν η ενσάρκωση οδηγούσε απλώς τους ανθρώπους στην τελείωση και δεν επέλυε το πρόβλημα του πόνου που υπομένει η σάρκα τους, τότε όλος ο πόνος που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στη γη, οι ασθένειες των ανθρώπων, οι χαρές και οι θλίψεις και οι ατομικές ανησυχίες των ανθρώπων —όλα αυτά θα παρέμεναν άλυτα και, ακόμη κι αν μπορούσαν οι άνθρωποι να ζήσουν χίλια, δέκα χιλιάδες χρόνια στη γη, αυτά τα προβλήματα και τα θέματα της γέννησης, του γήρατος, της ασθένειας και του θανάτου δεν θα επιλύονταν. Ο Θεός βίωσε αυτόν τον πόνο του ανθρώπου και, με αυτήν την εμπειρία, χτυπάει το πρόβλημα στη ρίζα του, και μετά ο άνθρωπος δεν ενοχλείται από θέματα γέννησης, γήρατος, ασθένειας ή θανάτου. Ο Ιησούς βίωσε τον θάνατο. Αυτή η ενσάρκωση βιώνει μόνο τον πόνο της ζωής και της ασθένειας (το γήρας δεν χρειάζεται να βιωθεί και, στο μέλλον, οι άνθρωποι δεν θα γερνούν). Μόλις βιώσει όλον αυτόν τον πόνο, ο πόνος του ανθρώπου θα εξαλειφθεί τελικά. Αφού ο Θεός υποφέρει όλο τον πόνο για λογαριασμό του ανθρώπου, θα έχει ισχυρές αποδείξεις που τελικά ανταλλάσσονται με τον όμορφο προορισμό της ανθρωπότητας, εξαλείφοντας τη γέννηση, τα γηρατειά, την ασθένεια και τον θάνατο του ανθρώπου. Δεν έχει νόημα αυτό; Και έτσι, είτε αφορά τη ζωή, την ασθένεια, την κακουχία ή την αγωνία, η ενσάρκωση βιώνει τον πόνο του ανθρώπου, ανεξάρτητα δε από το ποια πτυχή αυτού του πόνου αφορά, η ενσάρκωση το πράττει αυτό για λογαριασμό του ανθρώπου, χρησιμεύοντας ως σύμβολο και ως προφητικό σημάδι. Έχει βιώσει όλον αυτόν τον πόνο, τον έχει υποστεί προσωπικά, έτσι ώστε η ανθρωπότητα να μη χρειάζεται να τον υποφέρει πια. Εδώ έγκειται η σημασία. Από τη στιγμή που οι άνθρωποι θα οδηγηθούν στην τελείωση, θα μπορούν να λατρεύουν τον Θεό και να Τον αγαπούν, θα είναι σε θέση να ενεργούν σύμφωνα με το θέλημά Του, να ενεργούν σύμφωνα με τον λόγο Του και τις απαιτήσεις Του και, στη συνέχεια, θα εξαλειφθούν τα προβλήματα και ο πόνος τους. Αυτή είναι η σημασία των δεινών του Θεού για λογαριασμό του ανθρώπου, επιτρέπει δε αυτό στους ανθρώπους όχι μόνο να λατρεύουν τον Θεό επάνω στη γη, αλλά και να ελευθερωθούν από το μαρτύριο και το βάρος αυτών των ασθενειών, να απαλλαγούν από τα θέματα της γέννησης, του γήρατος, της ασθένειας και του θανάτου, να απαλλαγούν από τους κύκλους της ζωής. Υποφέροντας και αντιλαμβανόμενος αυτόν τον πόνο κατά την τρέχουσα ενσάρκωση, ο Θεός φέρει αυτά τα πράγματα για λογαριασμό του ανθρώπου, και από τη στιγμή που τα φέρει, όσοι παραμένουν δεν χρειάζεται να υποφέρουν αυτόν τον πόνο —κι αυτό είναι το προφητικό σημάδι. Μερικοί παράλογοι ρωτούν: «Ώστε ο Θεός το κάνει αυτό για λογαριασμό του ανθρώπου εντελώς μόνος Του;» Αρκεί ότι ο Θεός ενσαρκώνεται και υποφέρει για λογαριασμό του ανθρώπου —ποιος άλλος χρειάζεται να το κάνει; Αυτό συμβαίνει επειδή ο Θεός μπορεί να κάνει τα πάντα μόνος Του, μπορεί να αντικαθιστά οτιδήποτε, μπορεί να αντιπροσωπεύει τα πάντα, μπορεί να συμβολίζει τα πάντα, όλα όσα είναι όμορφα, καλά και θετικά. Επιπλέον, τώρα που έχει βιώσει πραγματικά και πρακτικά τον πόνο του ανθρώπου, διαθέτει ακόμη περισσότερα προσόντα να χρησιμοποιήσει μια ακόμη πιο ισχυρή μαρτυρία και πιο ισχυρά στοιχεία για να εξαλείψει όλο τον μελλοντικό πόνο του ανθρώπου.

Με αυτόν τον τρόπο, ολοκληρώνεται το έργο των δύο σταδίων της ενσάρκωσης και γίνεται μια σαφής γραμμή: από το πρώτο στάδιο της ενσάρκωσης στο παρόν στάδιο, το έργο των δύο αυτών σταδίων επέλυσε το πρόβλημα όλου του πόνου της ανθρώπινης ύπαρξης και του ατομικού πόνου των ανθρώπων. Γιατί πρέπει να το κάνει αυτό προσωπικά ο Θεός ενσαρκωμένος; Καταρχάς, πρέπει να κατανοήσουν οι άνθρωποι από πού προέρχεται ο πόνος της γέννησης, του γήρατος, της ασθένειας και του θανάτου σε όλη τους τη ζωή και γιατί ο άνθρωπος υποφέρει αυτά τα πράγματα. Υπήρχαν όταν πρωτοδημιουργήθηκε ο άνθρωπος; Από πού προήλθαν αυτοί οι πόνοι; Προέκυψαν μετά τον πειρασμό του ανθρώπου από τον Σατανά και την πτώση του μετά τη διαφθορά του Σατανά. Ο πόνος της ανθρώπινης σάρκας, τα προβλήματα και το κενό, αλλά και όλα τα άθλια πράγματα στον κόσμο των ανθρώπων —όλα εμφανίστηκαν αφού ο Σατανάς διέφθειρε τον άνθρωπο. Αφού ο άνθρωπος διεφθάρη από τον Σατανά, ο Σατανάς άρχισε να βασανίζει τον άνθρωπο, και έτσι ο άνθρωπος έπεφτε όλο και περισσότερο, η ασθένειά του γινόταν όλο και πιο βαθιά, ο πόνος του όλο και μεγαλύτερος και είχε όλο και περισσότερο την αίσθηση ότι ο κόσμος είναι άδειος και μίζερος, ότι είναι αδύνατο να επιβιώσει σε αυτόν τον κόσμο, ότι η ζωή σε αυτόν τον κόσμο είναι ολοένα και πιο απελπιστική. Έτσι, όλος αυτός ο πόνος επιβλήθηκε στον άνθρωπο από τον Σατανά και την πτώση που προέκυψε από τη διαφθορά του ανθρώπου από τον Σατανά. Για να πάρει πίσω τους ανθρώπους από τα χέρια του Σατανά και να τους δώσει έναν όμορφο προορισμό, ο Θεός απαιτείται να βιώσει προσωπικά αυτόν τον πόνο. Ακόμη κι αν οι άνθρωποι είναι αναμάρτητοι, εξακολουθούν να υπάρχουν πράγματα που τους είναι οδυνηρά, ο Σατανάς εξακολουθεί να τους ελέγχει, μπορεί ακόμη να τους χειραγωγεί και να τους κάνει να υφίστανται τον απόλυτο πόνο και το απόλυτο μαρτύριο. Και έτσι, το ότι η ενσάρκωση βιώνει προσωπικά αυτούς τους πόνους και παίρνει πίσω τους ανθρώπους από τα νύχια του Σατανά και τους εμποδίζει να υποφέρουν κι άλλο πόνο —δεν είναι αυτό πολύ σημαντικό; Όταν ο Ιησούς ήλθε να κάνει το έργο της λύτρωσης, επιφανειακά φαινόταν ότι δεν συμμορφωνόταν με τον νόμο, όμως στην πραγματικότητα έτσι εκπλήρωνε τον νόμο, έφερε το τέλος της Εποχής του Νόμου και εγκαινίασε την Εποχή της Χάριτος, φέρνοντας έλεος και συμπόνια στον άνθρωπο, και κατόπιν, όταν σταυρώθηκε ο Ιησούς, δόθηκε άφεση σε όλη την αμαρτία του ανθρώπου. Ο Ιησούς χρησιμοποίησε το δικό Του πολύτιμο αίμα ώστε να δοθεί στον άνθρωπο το δικαίωμα να επιστρέψει ενώπιον του θρόνου του Θεού. Μπορεί να ειπωθεί ότι χρησιμοποίησε την απόδειξη και το γεγονός της σταύρωσης για να λυτρώσει τον άνθρωπο. Αν και οι αμαρτίες του ανθρώπου συγχωρήθηκαν από τον Θεό, ο άνθρωπος είχε ήδη διαφθαρεί πολύ βαθιά από τον Σατανά, εξακολουθούσε η αμαρτωλή φύση του και συνέχιζε να αμαρτάνει και να αψηφά τον Θεό. Αυτό είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός, και έτσι ο Θεός ενσαρκώθηκε για δεύτερη φορά για να κάνει το έργο της κάθαρσης του ανθρώπου από την αμαρτωλή φύση του, δηλαδή κρίνει και παιδεύει τον άνθρωπο για να τον εξαγνίσει από τη διεφθαρμένη διάθεσή του. Την πρώτη φορά που ενσαρκώθηκε ο Θεός, σταυρώθηκε για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας, λύτρωσε την ανθρωπότητα και ο άνθρωπος επέστρεψε ενώπιον του Θεού. Τη δεύτερη φορά που ενσαρκώθηκε ο Θεός, ήλθε να κατακτήσει τον άνθρωπο, να τον σώσει κατακτώντας τον. Αν και πολλοί έχουν αποδεχτεί το έργο του Θεού και συχνά τρώνε και πίνουν από τα λόγια Του, εξακολουθούν να έχουν άγνοια όσον αφορά τον Θεό, δεν ξέρουν πού βρίσκεται, δεν θα Τον αναγνώριζαν ακόμη κι αν ήταν ακριβώς μπροστά στα μάτια τους, είναι δε πιθανό επίσης να έχουν αντιλήψεις και παρανοήσεις για τον Θεό και, μερικές φορές, ο τρόπος που βλέπουν τα πράγματα είναι εχθρικός προς Εκείνον. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια και στερούνται αληθινής γνώσης του Θεού. Όταν οι άνθρωποι έχουν γνώση του Θεού, χαίρονται να υποφέρουν και να ζουν για τον Θεό, όμως ο Σατανάς εξακολουθεί να ελέγχει τις αδυναμίες μέσα τους, ο Σατανάς μπορεί ακόμη να τους κάνει να υποφέρουν, τα κακά πνεύματα είναι ακόμη ικανά να εργάζονται και να προκαλούν διαταραχή μέσα τους, να τους συνεπαίρνουν, να τους τρελαίνουν και να τους αρρωσταίνουν, να τους αναστατώνουν εντελώς. Υπάρχουν πράγματα στις σκέψεις και τη συνείδηση των ανθρώπων που τείνουν να ελέγχονται και να χειραγωγούνται από τον Σατανά. Επομένως, μερικές φορές είσαι άρρωστος ή προβληματισμένος, υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι ότι ο κόσμος είναι έρημος ή ότι δεν έχει νόημα να ζεις, υπάρχουν ακόμη και στιγμές που μπορεί να αναζητάς τον θάνατο και να θέλεις να αυτοκτονήσεις. Αυτούς λοιπόν τους πόνους χειρίζεται ο Σατανάς, και είναι η θνητή αδυναμία του ανθρώπου. Κάτι που έχει διαφθείρει και καταπατήσει ο Σατανάς, μπορεί να εξακολουθεί να το χρησιμοποιεί: αυτό εκμεταλλεύεται ο Σατανάς. Έτσι λοιπόν, ο Θεός ενσαρκώθηκε ξανά κατά τις έσχατες ημέρες για να κάνει το έργο της κρίσης, και ταυτόχρονα με το έργο της κατάκτησης, υποφέρει αντί του ανθρώπου, καταβάλλοντας το τίμημα του πόνου ενσαρκωμένος, πληρώνοντας αυτό το κόστος για να αντιμετωπίσει και να επιλύσει το πρόβλημα του πόνου και της θανάσιμης αδυναμίας στον άνθρωπο. Μόλις πάρει πίσω τον άνθρωπο πληρώνοντας το τίμημα του βασάνου μεταξύ των ανθρώπων, ο Σατανάς δεν θα μπορεί πλέον να έχει λαβή επί του ανθρώπου, και ο άνθρωπος θα επιστρέψει ολοκληρωτικά στον Θεό, και μόνο τότε θα ανήκει ολοκληρωτικά στον Θεό! Πώς και συμβαίνει να μπορείς να ζεις για τον Θεό και να Τον λατρεύεις, αλλά να μην ανήκεις απαραίτητα ολοκληρωτικά σε Εκείνον; Τα κακά πνεύματα εξακολουθούν να μπορούν να εκμεταλλεύονται τα αδύνατα σημεία σου, μπορούν ακόμη να παίζουν μαζί σου, μπορούν ακόμη να σε χρησιμοποιούν, επειδή οι άνθρωποι είναι πολύ ανόητοι. Μερικοί δεν μπορούν να διακρίνουν τη διαφορά ανάμεσα στο να συγκινούνται από το Άγιο Πνεύμα και να παρεμβαίνει στη δράση τους ένα κακό πνεύμα. Δεν μπορούν καν να διακρίνουν τη διαφορά μεταξύ του έργου του Αγίου Πνεύματος και του έργου των κακών πνευμάτων. Δεν είναι αυτό μια θανάσιμη αδυναμία; Όταν εργάζονται τα κακά πνεύματα, δεν υπάρχει κενό που δεν θα εκμεταλλευτούν. Μπορεί να μιλούν μέσα σου ή στο αυτί σου, ή μπορεί να αναστατώνουν το μυαλό σου και να διαταράσσουν τις σκέψεις σου, καθιστώντας σε αναίσθητο στο άγγιγμα του Αγίου Πνεύματος, εμποδίζοντάς σε από το να αισθάνεσαι, και τότε τα κακά πνεύματα θα αρχίσουν να παρεμβαίνουν στη δράση σου, να ρίχνουν τις σκέψεις σου στο χάος και να σε κάνουν να χάνεις τη σύνεσή σου, κάνοντας ακόμη και την ψυχή σου να εγκαταλείψει το σώμα σου. Αυτό είναι το έργο που κάνουν τα κακά πνεύματα μέσα στους ανθρώπους και οι άνθρωποι βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο αν δεν μπορούν να διακρίνουν τι πραγματικά συμβαίνει. Σήμερα, ο Θεός έχει υποστεί αυτόν τον πόνο για τον άνθρωπο, και από τη στιγμή που ο άνθρωπος έχει έναν όμορφο προορισμό, όχι μόνο θα ζει για τον Θεό, αλλά και δεν θα ανήκει πλέον στον Σατανά, ούτε θα έχει πλέον κάτι που να μπορεί να εκμεταλλευτεί ο Σατανάς. Οι σκέψεις, το πνεύμα, η ψυχή και το σώμα του ανθρώπου, όλα θα ανήκουν στον Θεό. Σήμερα, μπορεί η καρδιά σου να είναι στραμμένη προς τον Θεό, υπάρχουν όμως στιγμές που αναπόφευκτα σε χρησιμοποιεί ο Σατανάς, και έτσι, όταν οι άνθρωποι αποκτούν την αλήθεια, είναι μεν σε θέση να υπακούουν πλήρως και να λατρεύουν τον Θεό, θα ήταν όμως αδύνατο να απαλλαγούν εντελώς από τη διατάραξη του Σατανά, και ακόμη πιο αδύνατο να μην έχουν καμία ασθένεια, επειδή τα σώματα και τις ψυχές των ανθρώπων τα έχει ποδοπατήσει ο Σατανάς. Οι ψυχές των ανθρώπων είναι ένας βρώμικος τόπος, είναι ο τόπος όπου κατοικεί ο Σατανάς, ο τόπος που εκμεταλλεύεται ο Σατανάς. Ο Σατανάς εξακολουθεί να είναι ικανός να διαταράξει και να ελέγξει, να μην αφήσει το μυαλό σου να είναι καθαρό, να σε εμποδίσει ώστε να μην μπορείς να διακρίνεις την αλήθεια. Οπότε, η ενσάρκωση του Θεού ώστε να βιώσει τον πόνο του ανθρώπου και να υποφέρει για λογαριασμό του δεν είναι προαιρετική, αλλά άκρως αναγκαία!

Πρέπει να κατανοήσετε ότι ο Θεός ενσαρκώθηκε δύο φορές για να ολοκληρώσει το έργο της σωτηρίας της ανθρωπότητας. Εάν υπήρχε μόνο η πρώτη ενσάρκωση, δεν θα ήταν δυνατό να σωθεί εντελώς η ανθρωπότητα, γιατί η πρώτη ενσάρκωση έκανε το έργο της λύτρωσης και εμφανίστηκε κυρίως για να επιλύσει το πρόβλημα της άφεσης των αμαρτιών του ανθρώπου και να καταστήσει τον άνθρωπο άξιο να έλθει ενώπιον του Θεού. Η δεύτερη ενσάρκωση κάνει το έργο της κρίσης προκειμένου να καθαρθεί η διαφθορά του ανθρώπου και να διορθωθεί η διεφθαρμένη διάθεσή του, όμως και πάλι δεν θα ήταν δυνατό να επιλυθεί το πρόβλημα τού να ανήκει ο άνθρωπος πλήρως στον Θεό. Επιπλέον, πρέπει να υπάρχει και η εμπειρία της δεύτερης ενσάρκωσης όσον αφορά τον πόνο του ανθρώπου, ώστε να θεραπευτεί πλήρως το τμήμα του ανθρώπου που έχει διαφθαρεί από τον Σατανά —επιλύοντας πλήρως, από τη ρίζα, το πρόβλημα του πόνου και του βασάνου του ανθρώπου. Αυτά είναι τα στάδια του έργου των δύο ενσαρκώσεων. Κανένα από αυτά δεν είναι επουσιώδες. Οπότε, δεν πρέπει να παίρνεις αψήφιστα τον πόνο που υπέφερε η ενσάρκωση. Μερικές φορές κλαίει, μερικές φορές πονάει και αναστατώνεται, μερικές φορές φαίνεται αδύναμος και θλιμμένος. Δεν πρέπει να παίρνεις αψήφιστα τίποτα από αυτά, και πολύ περισσότερο δεν πρέπει να έχεις αντιλήψεις σχετικά. Εάν έχεις αντιλήψεις ως προς αυτό, τότε είσαι εξαιρετικά ανόητος και ανυπότακτος. Ούτε, επιπλέον, θα πρέπει να πιστεύεις ότι αυτό είναι που οφείλει να υφίσταται η κανονική σάρκα. Αυτό είναι ακόμη πιο εσφαλμένο και, αν το λες αυτό, τότε βλασφημείς εις βάρος του Θεού. Οι άνθρωποι πρέπει να κατανοήσουν ότι ο πόνος που υπέφεραν οι δύο ενσαρκώσεις είναι απαραίτητος. Δεν είναι απόλυτη ανάγκη για τον ίδιο τον Θεό, αλλά για την ανθρωπότητα. Η διαφθορά της ανθρωπότητας είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορεί να μη γίνει αυτό, πρέπει να γίνει για να σωθεί εντελώς η διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Ο τρόπος που εργάζεται ο Θεός είναι για να βλέπουν οι άνθρωποι με τα ίδια τους τα μάτια. Όλα όσα κάνει είναι δημόσια, δεν είναι κρυφά για κανέναν. Δεν υπομένει στα κρυφά, εντελώς μόνος Του, φοβούμενος ότι οι άνθρωποι θα δουν και θα έχουν αντιλήψεις. Δεν κρύβεται από κανέναν, ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό για πολύ ή λίγο καιρό, αν είναι γέροι ή νέοι ή αν είναι σε θέση να κατανοήσουν την αλήθεια ή όχι. Γιατί αυτό είναι απόδειξη, και ο καθένας μπορεί να αποδείξει ότι η ενσάρκωση του Θεού υπέστη τον υπέρτατο πόνο, ότι πραγματικά υπέφερε τον πόνο της ανθρωπότητας. Δεν υπέφερε απλώς μερικές ημέρες πόνου σε ένα μέρος που κανείς δεν γνωρίζει, δεν περνά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου Του στην άνεση της απόλαυσης —δεν ισχύει αυτό. Το έργο και τα βάσανα του Χριστού δεν είναι κρυφά για κανέναν. Δεν φοβάται ότι θα είσαι αδύναμος ή ότι θα έχεις αντιλήψεις ή ότι θα σταματήσεις να πιστεύεις. Και τι δείχνει ότι δεν είναι κρυφά για κανέναν; Ότι αυτό έχει το μέγιστο νόημα! Η ενσάρκωση δεν είναι ποτέ αδρανής. Βλέπεις ότι υπάρχουν στιγμές που δεν μιλάει ή δεν ακούγεται καν, εξακολουθεί όμως να εργάζεται, εξακολουθεί να υποφέρει μέσα Του! Το αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος αυτό; Ακόμη κι όταν το βλέπουν οι άνθρωποι αυτό, δεν το κατανοούν. Μερικοί γνωρίζουν ότι σήμερα, ο Θεός είναι από συνηθισμένη και κανονική σάρκα, γνωρίζεις όμως τι έργο κάνει σήμερα αυτή η συνηθισμένη και κανονική σάρκα; Δεν το γνωρίζεις. Τα μάτια σου βλέπουν μόνο το εξωτερικό, δεν μπορείς να δεις την εσωτερική ουσία. Και έτσι, ανεξάρτητα από το πόσα χρόνια φαίνεται να έχει εργαστεί επίσημα η ενσάρκωση, ο Θεός στην πραγματικότητα δεν είχε ποτέ μια στιγμή ανάπαυσης. Αν και υπάρχουν στιγμές που δεν μιλάει ή δεν ακούγεται, ούτε και εργάζεται σε μεγάλη κλίμακα, το έργο Του δεν έχει σταματήσει και εξακολουθεί να υποφέρει για λογαριασμό του ανθρώπου. Μερικοί άνθρωποι, όταν προσπαθούν να λογαριάσουν εάν ο Θεός ενσαρκώθηκε και αν είναι Χριστός ή όχι, εξετάζουν αν ο Θεός μιλάει: εάν δεν μιλήσει για δύο ή τρία χρόνια, τότε δεν είναι Θεός, κι έτσι βιάζονται και σταματούν να πιστεύουν σε Εκείνον. Οι άνθρωποι του είδους αυτού τηρούν μια στάση «βλέποντας και κάνοντας» ως προς την πίστη τους στον Θεό και δεν έχουν καμία γνώση Του. Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που ζουν «βλέποντας και κάνοντας» σήμερα, οι οποίοι, βλέποντας ότι ο Θεός δεν έχει μιλήσει για ένα χρονικό διάστημα, σκέφτονται μέσα τους: «Μήπως έφυγε το Πνεύμα του Θεού και ανήλθε στον ουρανό;» Είναι λάθος να σκεφτόμαστε έτσι; Μην κρίνεις τα πράγματα ελαφρά τη καρδία. Εάν έχεις αντιλήψεις ή αμφιβολίες, προσευχήσου στον Θεό, αναζήτησε την αλήθεια, διάβασε περισσότερο τον λόγο του Θεού και όλα αυτά τα προβλήματα θα επιλυθούν. Μην οριοθετείς στα τυφλά τα πράγματα με το «μπορεί αυτό ή ίσως εκείνο» —αυτά σου τα λόγια, τα «μπορεί» και τα «ίσως», είναι πλάνες, είναι οι απόψεις του διαβόλου Σατανά! Το έργο του Θεού δεν σταματά ούτε μια στιγμή. Εκείνος δεν επαναπαύεται, εργάζεται διαρκώς, και πάντα στην υπηρεσία της ανθρωπότητας!

Η ουσία του Χριστού πρέπει να γίνεται κατανοητή από όλες τις πλευρές. Πώς μπορείτε να γνωρίσετε την ουσία του Χριστού; Αυτό που είναι βασικό είναι ότι πρέπει να γνωρίζεις όλο το έργο που γίνεται από αυτό το σαρκικό σώμα. Εάν πιστεύεις μόνο ότι το Πνεύμα ενεργεί κάπως, και ότι η σάρκα δεν ενεργεί, ότι η σάρκα απλώς ελέγχεται από το Πνεύμα, τότε αυτό είναι λάθος. Γιατί λέμε ότι το να βασανίζεται, να σταυρώνεται, να κατακτά ολόκληρη την ανθρωπότητα και να βιώνει τα δεινά του ανθρώπου είναι έργο του Χριστού; Επειδή ο Θεός εξανθρωπίστηκε και εργάζεται ανάμεσα στους ανθρώπους. Το Πνεύμα και η σάρκα εργάζονται ταυτόχρονα. Δεν είναι όπως το φαντάζονται οι άνθρωποι, όπου η σάρκα δεν μιλάει και το Πνεύμα Την αναγκάζει να μιλήσει —δεν συμβαίνει αυτό. Αντίθετα, υπάρχει μεγάλη ελευθερία: το Πνεύμα και η σάρκα κάνουν το ίδιο πράγμα. Όταν η σάρκα βλέπει ένα θέμα να έχει σχεδόν ολοκληρωθεί, το Πνεύμα βλέπει κι εκείνο επίσης το θέμα με τον ίδιο τρόπο. Εργάζονται ταυτόχρονα. Έτσι, είναι λάθος και το να λέμε ότι το υλικό σώμα υπερισχύει. Τι θα σήμαινε το να «υπερισχύει το υλικό σώμα»; Υπάρχει συγκεκριμένο πλαίσιο ως προς αυτό: μόλις ο Θεός γίνει άνθρωπος, ό,τι βλέπει ο άνθρωπος είναι μια ενέργεια του σώματος και θεωρεί ότι το σώμα υπερισχύει κατά τη διάρκεια της ενσάρκωσης. Σε κάθε περίπτωση, το Πνεύμα και η σάρκα εργάζονται ταυτόχρονα. Ποτέ δεν θα μπορούσε το Πνεύμα να αναγκάζει τη σάρκα να μιλήσει, αλλά η σάρκα να μη θέλει, ή αλλιώς η σάρκα να θέλει να μιλήσει αλλά να μη δίνονται τα λόγια από το Πνεύμα. Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί. Εάν οι άνθρωποι το πιστεύουν αυτό, τότε κάνουν λάθος —και είναι και γελοίοι. Το Πνεύμα και η σάρκα είναι ένα. Το Πνεύμα ενσαρκώνεται, άρα πώς θα μπορούσε να συμβαίνει το Πνεύμα να θέλει να μιλήσει αλλά η σάρκα να μη μιλάει; Ή αλλιώς η σάρκα να θέλει να μιλήσει και να μη δίνει το Πνεύμα τα λόγια; Δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Η ενσάρκωση του Θεού είναι και ενσάρκωση του Πνεύματος. Όταν η σάρκα εργάζεται, μπορεί να μιλήσει οποιαδήποτε στιγμή και σε οποιοδήποτε τόπο, κάτι το οποίο είναι εντελώς διαφορετικό από το όταν το Άγιο Πνεύμα εργάζεται σε ένα άτομο. Μόνο το Άγιο Πνεύμα με σάρκα αποτελεί ενσάρκωση, και δεν τίθεται θέμα αποχώρησης του Αγίου Πνεύματος. Όταν το Άγιο Πνεύμα εργάζεται στους ανθρώπους, υπάρχει συγκεκριμένη επιλογή και πλαίσιο. Εάν οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, εάν ακολουθούν τον δικό τους δρόμο, τότε το Άγιο Πνεύμα τούς εγκαταλείπει, και θα το νιώσουν αυτό. Υπάρχει πάντα πλάνη στην κατανόηση των ανθρώπων. Νομίζουν ότι, έχοντας φτάσει το έργο του Θεού σε αυτό το στάδιο, Εκείνος δεν έχει άλλα λόγια και ότι δεν θα μπορούσε να μιλήσει ακόμη κι αν το ήθελε. Είναι έτσι τα πράγματα; Ο Θεός μπορεί να μιλήσει ανά πάσα στιγμή, δεν υπήρξε ποτέ κανένα διάλειμμα μεταξύ του Πνεύματος και του σώματος. Ανεξάρτητα από το έργο ή την πτυχή της αλήθειας που εκφράζεται, ανεξάρτητα από την πλευρά που το βλέπετε, είναι η ενσάρκωση του Πνεύματος, ο Θεός που εξανθρωπίστηκε, κάτι που σημαίνει ότι όλος ο πόνος που υπέστη η σάρκα είναι το ίδιο με το να βιώνει προσωπικά το Πνεύμα τον πόνο του ανθρώπου. Δεν πρέπει επ’ ουδενί να συζητούνται χωριστά το σώμα και το Πνεύμα. Η αλήθεια της ενσάρκωσης είναι η βαθύτερη όλων και απαιτεί από τους ανθρώπους να έχουν δέκα ή είκοσι χρόνια εμπειρίας, ή ακόμα και μια ζωή, προτού μπορέσουν να τη γνωρίσουν αληθινά.

Άνοιξη 1997