Ποιο είναι το πιο κατάλληλο είδος επιδίωξης, καθώς βαδίζεις στο σημερινό μονοπάτι; Στην επιδίωξή σου, ως τι είδους άνθρωπο θα πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου; Σε ωφελεί το να γνωρίσεις πώς να προσεγγίζεις το καθετί που σου συμβαίνει σήμερα, είτε πρόκειται για δοκιμασίες και κακουχίες είτε για ανηλεή παίδευση και κατάρες. Αντιμετωπίζοντας όλα αυτά τα πράγματα, θα πρέπει, σε κάθε περίπτωση, να τα αναλογίζεσαι προσεκτικά. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή τα πράγματα που σου συμβαίνουν σήμερα είναι, εν τέλει, δοκιμασίες σύντομης διάρκειας που λαμβάνουν χώρα κατ’ επανάληψιν· ίσως κατά τη δική σου γνώμη να μην είναι ιδιαίτερα απαιτητικές, κυρίως από την άποψη του πνεύματος, κι έτσι να αφήνεις τα πράγματα να πάρουν φυσικά τον δρόμο τους, δίχως να τις θεωρείς ως πολύτιμο απόκτημα στην επιδίωξη της προόδου. Μα πόσο απερίσκεπτος είσαι! Τόσο μάλιστα που βλέπεις αυτό το πολύτιμο απόκτημα λες και είναι ένα σύννεφο που κυλάει μπρος στα μάτια σου, και δεν εκτιμάς σαν θησαυρό αυτά τα σκληρά πλήγματα που πέφτουν επανειλημμένα σαν βροχή —πλήγματα που είναι μικρής διάρκειας και τα οποία σου φαίνονται ασήμαντα— αλλά, αντιθέτως, τα κοιτάζεις με ψυχρή αδιαφορία, δίχως να τα παίρνεις στα σοβαρά, και τα αντιμετωπίζεις απλώς ως τυχαίο πλήγμα. Είσαι τόσο αλαζονικός! Το μόνο που επιδεικνύεις απέναντι σε αυτές τις σφοδρές επιθέσεις, επιθέσεις που μοιάζουν με καταιγίδες, οι οποίες σημειώνονται ξανά και ξανά, είναι επιπόλαιη αδιαφορία· ενίοτε, μάλιστα, φτάνεις και μέχρι το σημείο να χαμογελάς ψυχρά, αποκαλύπτοντας μια έκφραση παντελούς αδιαφορίας —διότι ποτέ σου δεν αναρωτήθηκες ούτε μία φορά τον λόγο για τον οποίο βιώνεις συνεχώς τέτοιες «ατυχίες». Μήπως είμαι υπερβολικά άδικος με τον άνθρωπο; Ασχολούμαι με το να σε κατακρίνω; Παρόλο που τα προβλήματα που αφορούν τη νοοτροπία σου μπορεί να μην είναι τόσο σοβαρά όσο τα έχω περιγράψει, πάει καιρός που, μέσω της ψυχραιμίας που εκδηλώνεις προς τα έξω, έχεις ζωγραφίσει ένα τέλειο πορτραίτο του εσωτερικού σου κόσμου. Δεν χρειάζεται να σου πω Εγώ πως τα μόνα πράγματα που κρύβονται στα βάθη της καρδιάς σου είναι παράλογα υβριστικά λόγια και αμυδρά ίχνη θλίψης που μόλις και μετά βίας τα διακρίνουν οι άλλοι. Βρίζεις επειδή θεωρείς εξαιρετικά άδικο το γεγονός ότι βίωσες τέτοιες δοκιμασίες και επειδή αυτές οι δοκιμασίες σε κάνουν να νιώσεις την απόγνωση του κόσμου, είσαι μες στη μελαγχολία. Αντί να θεωρείς αυτά τα επαναλαμβανόμενα πλήγματα και τις πράξεις πειθαρχίας ως την καλύτερη δυνατή προστασία, εσύ τα βλέπεις ως τους ανούσιους μπελάδες που προκαλεί ο Ουρανός ή, διαφορετικά, ως την κατάλληλη τιμωρία για σένα. Είσαι τόσο αδαής! Περιορίζεις ανηλεώς τις καλές στιγμές στο σκότος· θεωρείς, ξανά και ξανά, τις υπέροχες δοκιμασίες και τις πράξεις πειθαρχίας ως επιθέσεις από τους εχθρούς σου. Δεν γνωρίζεις πώς να προσαρμοστείς στο περιβάλλον σου, πολύ λιγότερο δε, είσαι πρόθυμος να προσπαθήσεις να το κάνεις, διότι είσαι απρόθυμος να κερδίσεις οτιδήποτε από αυτήν την επαναλαμβανόμενη —και, κατά τη γνώμη σου, σκληρή— παίδευση. Δεν κάνεις καμία προσπάθεια είτε να ψάξεις είτε να εξερευνήσεις, και αφήνεσαι απλώς στη μοίρα σου, πηγαίνοντας όπου σε πάει. Αυτά που στα μάτια σου φαντάζουν σαν βάναυσες πράξεις συμμόρφωσης, δεν έχουν αλλάξει την καρδιά σου, ούτε την έχουν κυριεύσει· αντιθέτως, σε μαχαιρώνουν στην καρδιά. Θεωρείς αυτήν την «άσπλαχνη παίδευση» απλώς ως εχθρό σου σε αυτήν τη ζωή, και έτσι δεν έχεις κερδίσει τίποτε. Είσαι τόσο αυτάρεσκος! Σπάνια πιστεύεις πως βιώνεις τέτοιες δοκιμασίες επειδή είσαι αξιοκαταφρόνητος· απεναντίας, θεωρείς τον εαυτό σου άτυχο, λέγοντας, επιπλέον, πως σε κατακρίνω συνεχώς. Και τώρα που τα πράγματα έφτασαν εδώ, πόσα γνωρίζεις στ’ αλήθεια σχετικά με τα όσα λέω και κάνω; Μη νομίζεις πως είσαι παιδί-θαύμα, ελάχιστα κατώτερος από τους ουρανούς αλλά εξαιρετικά ανώτερος από τη γη. Απέχεις πολύ από το να είσαι εξυπνότερος από κανέναν άλλον —και θα μπορούσε, μάλιστα, να ειπωθεί πως είναι αξιολάτρευτο το πόσο πιο ανόητος είσαι από κάθε άνθρωπο στη γη που διακατέχεται από λογική, διότι έχεις πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου και δεν ένιωσες ποτέ σου ένα αίσθημα κατωτερότητας, λες και διακρίνεις τις ενέργειές Μου μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Στην πραγματικότητα, είσαι κάποιος που στερείται πάσας λογικής, διότι δεν έχεις ιδέα τι σκοπεύω να κάνω, και μάλιστα γνωρίζεις ακόμα λιγότερο τι κάνω επί του παρόντος. Κι έτσι, λέω πως δεν είσαι ισάξιος ούτε καν με έναν γερο-αγρότη που δουλεύει σκληρά τη γη, έναν αγρότη που δεν έχει ούτε την παραμικρή αντίληψη περί ανθρώπινης ζωής, κι όμως βασίζεται εξ ολοκλήρου στις ευλογίες από τον Ουρανό καθώς καλλιεργεί τη γη. Δεν αφιερώνεις ούτε ένα δευτερόλεπτο για να σκεφτείς τη ζωή σου, δεν γνωρίζεις τίποτα το δοξασμένο, πόσο μάλλον δε, έχεις αυτογνωσία. Είσαι τόσο «ανώτερος»! Ανησυχώ, στ’ αλήθεια, για σας τους φίνους δανδήδες και για σας τις φίνες δεσποινιδούλες: Πώς θα μπορέσετε να υπομείνετε την επέλαση ακόμα μεγαλύτερων καταιγίδων; Αυτοί οι δανδήδες αδιαφορούν παντελώς για το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται. Αυτό τους φαίνεται ασήμαντο ζήτημα, οπότε δεν το λογαριάζουν καθόλου, ούτε νιώθουν ότι είναι αρνητικοί, ούτε θεωρούν τον εαυτό τους ποταπό· απεναντίας, συνεχίζουν, όπως πριν, να τριγυρίζουν στους δρόμους, κάνοντας αέρα με τις βεντάλιες τους. Αυτοί οι αδαείς «σημαίνοντες άνθρωποι», οι οποίοι δεν μαθαίνουν τίποτα και παραμένουν αδαείς, δεν έχουν ιδέα γιατί στο καλό θα τους έλεγα αυτά τα πράγματα· με την ενόχληση να διαγράφεται στο πρόσωπό τους, απλώς επιθεωρούν τον εαυτό τους πρόχειρα και, στη συνέχεια, συνεχίζουν χωρίς να αλλάζουν την κακή συμπεριφορά τους· μόλις Με αφήσουν, αρχίζουν και πάλι να παθαίνουν αμόκ στον κόσμο, κάνοντας και πάλι μαγκιές και απάτες. Μα πόσο γρήγορα αλλάζει η έκφραση του προσώπου σου. Έτσι, για μία ακόμη φορά, προσπαθείς να Με εξαπατήσεις κατ’ αυτόν τον τρόπο —μα πόσο θρασύς είσαι! Εκείνες οι φίνες δεσποινιδούλες είναι ακόμα πιο γελοίες. Όταν ακούν τις επιτακτικές ομιλίες Μου, και βλέπουν τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκονται, τα δάκρυα κυλούν απρόκλητα στο πρόσωπό τους, το σώμα τους στριφογυρίζει μπρος-πίσω, και φαίνεται πως κάνουν σκηνή —τι αηδιαστικό! Συνειδητοποιώντας το ανάστημά τους, σωριάζονται στο κρεβάτι τους και μένουν ξαπλωμένες εκεί, κλαίγοντας χωρίς σταματημό, σχεδόν λες και πνέουν τα λοίσθια. Και, όταν αυτά τα λόγια τούς φανερώσουν τη δική τους ανωριμότητα και ποταπότητα, στη συνέχεια, τους βαραίνει τόσο πολύ η αρνητικότητα που χάνεται το φως από τα μάτια τους και, δίχως να παραπονιούνται για Μένα ή να Με μισούν, παραμένουν εντελώς ακίνητες μέσα στην αρνητικότητά τους και επιπλέον δεν καταφέρνουν να μάθουν τίποτα και παραμένουν αδαείς. Αφού Με αφήσουν, παιχνιδίζουν και χαζολογούν, και το κουδουνιστό τους γέλιο είναι σαν εκείνο της «πριγκίπισσας με το ασημένιο κουδουνάκι». Μα πόσο ευαίσθητες είναι και πόσο ελάχιστα αγαπούν τον εαυτό τους! Όλοι εσείς, οι ελαττωματικοί παρίες της ανθρωπότητας, πόσο πολύ υστερείτε σε ανθρώπινη φύση! Δεν γνωρίζετε ούτε πώς να αγαπάτε ούτε πώς να προστατεύετε τον εαυτό σας, δεν διαθέτετε σύνεση, δεν αναζητάτε την αληθινή οδό, δεν αγαπάτε το αληθινό φως και, επιπλέον, δεν γνωρίζετε πώς να λατρεύετε τον εαυτό σας. Όσον αφορά τις διδασκαλίες που σας έχω δώσει, ξανά και ξανά, πάει καιρός που τις έχετε βάλει σε δεύτερη μοίρα, μέχρι και το σημείο που τις αντιμετωπίζετε σαν παιχνιδάκια για να απασχολείστε όταν βαριέστε. Όλες αυτές πάντα τις θεωρείτε ως το προσωπικό σας «φυλακτό». Όταν σας κατηγορεί ο Σατανάς, προσεύχεστε· όταν είστε αρνητικοί, πέφτετε σε βαθύ ύπνο· όταν είστε ευτυχισμένοι, τρέχετε τριγύρω με μανία· όταν σας επιπλήττω, υποκλίνεστε και κάνετε τεμενάδες· και όταν απομακρύνεστε από την παρουσία Μου, γελάτε με κακόβουλη χαρά. Αισθάνεσαι ανώτερος από τους άλλους, ωστόσο δεν θεωρείς ποτέ ότι είσαι ο αλαζονικότερος όλων και είσαι πάντα υψηλόφρων, αυτάρεσκος και υπεροπτικός, που δεν περιγράφεται με λόγια. Πώς θα μπορούσαν τέτοιοι «νεαροί κύριοι», «νεαρές δεσποινίδες», «άρχοντες» και «αρχόντισσες», οι οποίοι δεν μαθαίνουν τίποτα και παραμένουν αδαείς, να θεωρήσουν τα λόγια Μου πολύτιμο θησαυρό; Τώρα θα σε ξαναρωτήσω: Τι έχεις μάθει ακριβώς από τα λόγια Μου και το έργο Μου καθ’ όλη τη μακρά αυτή χρονική περίοδο; Μήπως έχεις αποκτήσει μεγαλύτερες δεξιότητες στην εξαπάτησή σου; Ή μεγαλύτερη επιτήδευση στη σάρκα σου; Ή περισσότερη ασέβεια στη στάση σου απέναντί Μου; Σου το λέω ευθέως: Όλο αυτό το έργο που έχω επιτελέσει σε έχει κάνει πιο τολμηρό, εσένα που κάποτε είχες το θάρρος ενός ποντικού. Το δέος που νιώθεις για Μένα μειώνεται κάθε μέρα που περνά, διότι είμαι υπερβολικά ελεήμων, και δεν έχω επιβάλει ποτέ κυρώσεις στη σάρκα σου με τη βία. Ίσως, όπως νομίζεις εσύ, να λέω απλώς σκληρά λόγια —μα πολύ πιο συχνά σου δείχνω τη χαμογελαστή όψη Μου, ενώ σχεδόν ποτέ δεν σε επιπλήττω κατά πρόσωπο. Επιπλέον, πάντοτε συγχωρώ τις αδυναμίες σου, και μόνο και μόνο λόγω αυτού Μου φέρεσαι όπως φέρθηκε το φίδι στον καλόκαρδο αγρότη. Πόσο θαυμάζω τον υπέρτατο βαθμό ικανότητας και οξυδέρκειας της παρατηρητικότητας της ανθρώπινης φυλής! Επίτρεψέ Μου να σου πω μία αλήθεια: Τη σήμερον ημέρα δεν έχει καθόλου σχεδόν σημασία εάν διαθέτεις ή όχι φόβο στην καρδιά σου· αυτό ούτε Με αγχώνει ούτε Με ανησυχεί. Μα πρέπει να σου πω και το εξής: Εσύ, ο «ταλαντούχος», που δεν μαθαίνεις τίποτα και παραμένεις αδαής, θα καταστραφείς, εν τέλει, εξαιτίας της αυτάρεσκης, μηδαμινής ευφυΐας σου —εσύ θα είσαι αυτός που θα υποφέρει και θα παιδευτεί. Δεν θα είμαι τόσο ανόητος ώστε να σε συντροφεύσω καθώς συνεχίζεις να υποφέρεις στην κόλαση, διότι δεν ανήκω στο ίδιο είδος με εσένα. Μην ξεχνάς πως είσαι δημιουργημένο ον, το οποίο έχω καταραστεί Εγώ και το οποίο, όμως, διδάσκω και σώζω Εγώ, και δεν υπάρχει τίποτε σ’ εσένα το οποίο θα δίσταζα να αποχωριστώ. Όποτε και αν κάνω το έργο Μου, δεν περιορίζομαι ποτέ από κανέναν άνθρωπο, κανένα συμβάν και κανένα αντικείμενο. Η στάση Μου και η άποψή Μου απέναντι στην ανθρωπότητα έχουν παραμείνει ανέκαθεν οι ίδιες. Δεν είμαι ιδιαίτερα θετικά διακείμενος απέναντί σου, διότι αποτελείς παράρτημα στη διαχείρισή Μου, και δεν είσαι σε καμία περίπτωση πιο ιδιαίτερος από οποιοδήποτε άλλο ον. Ορίστε η συμβουλή Μου για σένα: Πρέπει να θυμάσαι συνεχώς πως δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένα δημιούργημα! Αν και μοιράζεσαι την ύπαρξή σου μαζί Μου, θα πρέπει να γνωρίζεις τη δική σου ταυτότητα· μην έχεις πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου. Ακόμη κι αν δεν σε επιπλήττω ούτε σε κλαδεύω, μα σε χαιρετώ με χαμογελαστό πρόσωπο, αυτό δεν αρκεί για να αποδείξει πως ανήκεις στο ίδιο είδος με Εμένα. Θα πρέπει να γνωρίζεις πως είσαι κάποιος που επιδιώκει την αλήθεια, όχι η ίδια η αλήθεια! Πρέπει πάντα να είσαι έτοιμος να αλλάξεις σύμφωνα με τον λόγο Μου. Δεν μπορείς να το αποφύγεις αυτό. Σε παροτρύνω κατά τη διάρκεια αυτής της πολύτιμης περιόδου, όταν έχεις αυτή τη σπάνια ευκαιρία, να προσπαθήσεις να μάθεις κάτι. Μη Με κοροϊδέψεις· δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις κολακεία για να προσπαθήσεις να Με εξαπατήσεις. Όταν Με αναζητάς, δεν το κάνεις εξ ολοκλήρου για δική Μου χάρη, αλλά αντίθετα για δική σου!