Στα τέλη του Μαΐου το 2023, οι εκκλησίες για τις οποίες ήμουν υπεύθυνη αντιμετώπισαν συλλήψεις από το ΚΚΚ, και τα βιβλία με τα λόγια του Θεού έπρεπε να μεταφερθούν γρήγορα. Όταν οι ανώτεροι επικεφαλής το έμαθαν αυτό, έδωσαν εντολή σ’ εμένα και στην αδελφή Σονγκ Εν να συντονίσουμε επειγόντως τη μεταφορά των βιβλίων. Ωστόσο, η αστυνομία παρακολουθούσε τη μεταφορά, και κατέσχεσε όλα τα βιβλία. Όταν άκουσα τα νέα, δεν μπορούσα να το πιστέψω και ένιωθα σαν να είχα πέσει στον λάκκο της απόγνωσης. Ως επικεφαλής της εκκλησίας, είχα αποτύχει να προστατεύσω τα βιβλία με τα λόγια του Θεού και είχα προκαλέσει μια τεράστια απώλεια. Ήταν μεγάλη η καταστροφή. Είχα μείνει άναυδη. Ανησυχούσα μη με απάλλασσαν από τα καθήκοντά μου, αλλά ακόμη περισσότερο, μην έχανα τελείως την ευκαιρία να κάνω τα καθήκοντά μου. Αν συνέβαινε αυτό, δεν θα έχανα μια για πάντα την ευκαιρία μου να σωθώ; Και μόνο στη σκέψη, η καρδιά μου σφιγγόταν από άγχος. Συχνά αναστέναζα από απελπισία, και όταν σκεφτόμουν πόσο μεγάλη παράβαση είχα διαπράξει, ένιωθα πολύ αρνητική, και απλώς έκανα αναγκαστικά τα καθήκοντά μου. Μια μέρα, λέγαμε με την αδελφή Σονγκ Εν ότι η Γε Κιαν παραμελούσε τα καθήκοντά της ενώ ήταν επικεφαλής, γεγονός που είχε οδηγήσει στην κατάσχεση πολλών βιβλίων με τα λόγια του Θεού από την αστυνομία και στην απόπεμψή της. Έκανα ακόμα πιο βαριές σκέψεις. Σκεφτόμουν ότι κι εγώ ήμουν επικεφαλής εκκλησίας και άμεσα υπεύθυνη για τη μεταφορά των βιβλίων, άρα είχα αναμφίβολα τη μεγαλύτερη ευθύνη για όλο αυτό. Φαινόταν βέβαιο ότι θα με απάλλασσαν από τα καθήκοντά μου. Αν ήξερα ότι θα ερχόταν αυτή η μέρα, θα προτιμούσα να μην είχα γίνει επικεφαλής, ώστε να μην επωμίζομαι μια τόσο βαριά ευθύνη. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, όποτε το σκεφτόμουν αυτό, ένιωθα απελπισία, και συνεχώς με κατέκλυζε μια αίσθηση απόγνωσης. Παρόλο που δεν έδειξα να τα παρατάω, και μόνο η σκέψη ότι μπορεί να με απάλλασσαν με έκανε να χάσω την αίσθηση του φορτίου για τα καθήκοντά μου, και κατέληξα να τα εκτελώ μηχανικά.

Μέχρι τα μέσα Ιουλίου, οι ανώτεροι επικεφαλής είχαν εξετάσει την κατάσταση σχετικά με τα κατασχεθέντα βιβλία, και είπαν ότι επρόκειτο για μια ειδική περίσταση που δεν μπορούσαμε να είχαμε προβλέψει, και ότι δεν προκλήθηκε από ανθρώπινο λάθος, άρα δεν μας θεωρούσαν υπόλογους γι’ αυτό. Απλώς μας υπενθύμισαν να αναλογιστούμε σοβαρά τις εμπειρίες και τα διδάγματα που πήραμε, και να κάνουμε επιμελώς τα καθήκοντά μας στο εξής. Αν και ήξερα ότι έπρεπε να εκτιμώ το καθήκον μου, εξακολουθούσα να σκέφτομαι: «Αυτό ήταν ένα απροσδόκητο περιστατικό και δεν με θεώρησαν υπεύθυνη, αλλά η θέση του επικεφαλής απαιτεί πολλή δουλειά, και φέρει τεράστιες ευθύνες. Αν στο μέλλον δεν χειριστώ σωστά τα θέματα και προκαλέσω σημαντικές απώλειες, στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να με απαλλάξουν από τα καθήκοντά μου ή, στη χειρότερη, να με αποπέμψουν. Αυτό θα σήμαινε ότι θα έχανα κάθε ελπίδα σωτηρίας». Έχοντας αυτό κατά νου, ήθελα να μου ανατεθεί ένα καθήκον με λιγότερες ευθύνες και να εγκαταλείψω τον ηγετικό μου ρόλο. Ήξερα όμως ότι, αν εγκατέλειπα το καθήκον μου, θα πρόδιδα τον Θεό και ότι αυτό ήταν ένα ακόμη χειρότερο πρόβλημα. Αφού σκέφτηκα ορθολογικά, αναγκάστηκα να υποταχθώ και να συνεχίσω να κάνω το καθήκον μου. Στις αρχές Αυγούστου, κατά τη διάρκεια των εκκλησιαστικών εκλογών για ιεροκήρυκες, άκουσα ότι κάποιοι αδελφοί και αδελφές ήθελαν να προτείνουν εμένα και την αδελφή Γκου Ναν. Ξαφνικά η καρδιά μου σφίχτηκε και άρχισα να ανησυχώ: «Είμαι ήδη υπεύθυνη για μία εκκλησία και αυτό συνεπάγεται μεγάλη ευθύνη. Αν εκλεγώ ως ιεροκήρυκας και μου ανατεθεί να επιβλέπω πολλές εκκλησίες, αυτό δεν θα συνεπάγεται ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη και κίνδυνο; Τι θα συμβεί αν δεν κάνω καλά το έργο και προκαλέσω σημαντικές απώλειες; Αν αποπεμφθώ γι’ αυτόν τον λόγο, θα έχω άραγε καλή έκβαση και προορισμό;» Έχοντας αυτό κατά νου, με έπιανε τρόμος στη σκέψη ότι θα εκλεγώ. Συνειδητοποίησα ότι ήταν επικίνδυνο να μην αντιμετωπίζω την κατάστασή μου και ότι αυτό επηρέαζε την εκτέλεση του καθήκοντός μου. Έτσι, άρχισα να αναζητώ απαντήσεις στα λόγια του Θεού.

Μια μέρα, στη διάρκεια της πνευματικής μου άσκησης, βρήκα αυτό το χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Ήρθατε για να κάνετε το καθήκον σας. Όσο σκληρά κι αν εργάζεστε, όσο κι αν υποφέρετε κι όσο κι αν κλαδευτείτε, θα πρέπει να ευχαριστείτε τον Θεό. Ο Θεός σάς έδωσε αυτήν την ευκαιρία για να μπορέσετε να βιώσετε κάθε λογής διαφορετικές καταστάσεις και να καταφέρετε να έχετε κάθε λογής προσωπικές εμπειρίες και βιώματα. Αυτό είναι κάτι καλό, κι όλα γίνονται για να μπορέσετε να κατανοήσετε την αλήθεια. Επομένως, για ποιο πράγμα ανησυχείτε; Από ποιον φυλάγεστε; Δεν υπάρχει λόγος να είστε έτσι. Αρκεί απλώς να επιδιώκεις κανονικά την αλήθεια, να βρεις τη σωστή σου θέση και να κάνεις καλά το καθήκον σου και το έργο που σου ανατίθεται. Δεν σας ζητάω πολλά» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έβδομο: Είναι μοχθηροί, ύπουλοι και δόλιοι (Μέρος δεύτερο)]. «Σταματήστε να σκέφτεστε τη φυγή. Πρέπει να είστε αποφασισμένοι να ριζώσετε εδώ και να κάνετε καλά το καθήκον σας. Είτε μπορείτε να κάνετε καλά το καθήκον σας είτε όχι, τουλάχιστον κάντε το με την καρδιά σας και βεβαιωθείτε ότι στο τέλος έχετε ολοκληρώσει όλες τις εργασίες σας. Μη φυγομαχείτε. Κάποιοι λένε: “Έχω κακό επίπεδο, δεν είμαι πολύ μορφωμένος και δεν έχω κανένα ταλέντο. Έχω ελαττώματα όσον αφορά την προσωπικότητά μου και αντιμετωπίζω συνέχεια δυσκολίες στο καθήκον μου. Τι θα κάνω αν δεν μπορώ να κάνω καλά το καθήκον μου κι αντικατασταθώ;” Τι φοβάσαι; Μπορεί αυτό το έργο να ολοκληρωθεί μόνο από σένα; Έχεις αναλάβει απλώς έναν ρόλο, δεν σου ζητείται να αναλάβεις εξ ολοκλήρου το έργο. Αρκεί απλώς να επωμιστείς τα πράγματα που οφείλεις να κάνεις. Δεν θα έχεις εκπληρώσει έτσι τις ευθύνες σου; Είναι τόσο απλό. Γιατί είσαι πάντα τόσο επιφυλακτικός; Φοβάσαι ότι θα σου πέσουν φύλλα στο κεφάλι και θα το ανοίξουν στα δύο, και σκέφτεσαι πρώτα και κύρια τα δικά σου σχέδια έκτακτης ανάγκης. Δεν είσαι άρα ανεπρόκοπος; Τι σημαίνει “ανεπρόκοπος”; Σημαίνει ότι δεν προσπαθείς να κάνεις πρόοδο, δεν είσαι πρόθυμος να δώσεις όλο σου το είναι, θέλεις πάντα να τα έχεις όλα τζάμπα και να απολαμβάνεις καλά πράγματα. Τέτοιοι άνθρωποι είναι σκουπίδια. Κάποιοι άνθρωποι είναι υπερβολικά στενόμυαλοι. Πώς μπορούμε να τους περιγράψουμε; (Είναι εξαιρετικά μικροπρεπείς.) Ένας άνθρωπος που είναι εξαιρετικά μικροπρεπής είναι ελεεινός, και οποιοσδήποτε ελεεινός άνθρωπος μπορεί να αξιολογήσει τον χαρακτήρα ενός κυρίου σύμφωνα με τα δικά του ελεεινά πρότυπα και να θεωρεί τους άλλους εξίσου εγωιστές και ποταπούς με τον εαυτό του. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ανεπρόκοποι, κι ακόμη κι αν πιστεύουν στον Θεό, δεν μπορούν να αποδεχθούν εύκολα την αλήθεια. Για ποιον λόγο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος τόσο λίγη πίστη; Επειδή δεν κατανοεί την αλήθεια. Αν κατανοείς πολύ λίγες αλήθειες και τις κατανοείς πολύ επιφανειακά, κι έτσι δεν μπορείς να κατανοήσεις κάθε έργο που αναλαμβάνει ο Θεός, κάθε Του ενέργεια και κάθε απαίτηση που έχει από σένα, αν δεν μπορείς να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο κατανόησης, τότε θα ξεπηδήσουν στο μυαλό σου κάθε είδους υποψίες, φαντασιοκοπίες, παρερμηνείες και αντιλήψεις για τον Θεό. Αν η καρδιά σου είναι γεμάτη από αυτά τα πράγματα και τίποτε άλλο, μπορείς να έχεις πραγματική πίστη στον Θεό; Δεν έχετε πραγματική πίστη στον Θεό, και γι’ αυτό νιώθετε πάντοτε ανησυχία κι αγχώνεστε που δεν ξέρετε πότε μπορεί να αντικατασταθείτε. Φοβάστε και σκέφτεστε: “Ο Θεός θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να έρθει εδώ για να κάνει επιθεώρηση”. Απλώς χαλαρώστε. Εφόσον κάνετε καλά το έργο που σας έχει εμπιστευτεί ο οίκος του Θεού, τότε ακόμη κι αν έχετε κάποιες ελλείψεις στην επιδίωξη της αλήθειας και τη ζωή-είσοδο, θα τις παραβλέψω» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έβδομο: Είναι μοχθηροί, ύπουλοι και δόλιοι (Μέρος δεύτερο)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα βαθιά συγκίνηση, σαν να μου μιλούσε απευθείας Εκείνος. Ένιωσα ένα απερίγραπτο συναίσθημα, σαν να με άγγιξε μέχρι το μεδούλι. Ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά κάθε σκέψη και ιδέα που έχω, και γνώριζε ότι δεν καταλάβαινα τις αρχές σύμφωνα με τις οποίες η εκκλησία διαχειρίζεται τους ανθρώπους, και ότι πάντα είχα επιφυλάξεις και παρανοήσεις. Έτσι χρησιμοποίησε τα λόγια Του για να με διαφωτίσει και να με καθοδηγήσει, και μου έλεγε ειλικρινά να μην ανησυχώ και να μη φοβάμαι, ότι ο οίκος Του διαχειρίζεται τους ανθρώπους σύμφωνα με αρχές και ότι δεν θα αποπέμψει αυθαίρετα οποιονδήποτε γνήσιο πιστό εκτελεί τα καθήκοντά του. Ο Θεός μάς ενθαρρύνει να μη φοβόμαστε να αναλάβουμε ευθύνες, και να αντιμετωπίζουμε ήρεμα τις καταστάσεις της κάθε μέρας, αναζητώντας την αλήθεια για να κατανοήσουμε τις προθέσεις Του. Ο Θεός δεν έχει υψηλές απαιτήσεις από μένα. Ελπίζει μόνο να μπορώ να επωμιστώ τις ευθύνες που πρέπει, να είμαι πιστή στο καθήκον μου και να είμαι ένα έντιμο άτομο με ανθρώπινη φύση. Ο Θεός δεν θέλει να ζω με φόβο και άγχος, να νιώθω αναστάτωση. Ήμουν, όμως, πάρα πολύ δόλια, και μετά το περιστατικό της κατάσχεσης των βιβλίων με τα λόγια του Θεού, ανησυχούσα συνεχώς μήπως με απαλλάξουν ή με αποπέμψουν κι έχανα τις ελπίδες μου για μια καλή έκβαση και προορισμό. Αργότερα, όταν ο οίκος του Θεού δεν με θεώρησε υπεύθυνη, αντί να είμαι ευγνώμων για το έλεος του Θεού και να κάνω τα καθήκοντά μου για να ανταποδώσω την αγάπη Του, έγινα επιφυλακτική και Τον παρεξήγησα. Φοβόμουν ακόμα περισσότερο να κάνω τα καθήκοντά μου ως επικεφαλής, και ήθελα να μετατεθώ σε «ασφαλέστερα» καθήκοντα. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια των εκκλησιαστικών εκλογών για ιεροκήρυκες, πριν ακόμα καν εκλεγώ, άρχισα να ανησυχώ ότι με μεγαλύτερο εύρος εποπτείας, θα είχα περισσότερες ευθύνες και θα αποκαλυπτόμουν πιο γρήγορα, κι έτσι δεν ήθελα να συμμετάσχω στις εκλογές. Συνέχισα να Τον υποπτεύομαι και να είμαι επιφυλακτική απέναντί Του. Ήμουν τόσο δόλια!

Στη συνέχεια, διάβασα τα λόγια του Θεού για να λύσω τα προβλήματά μου. Συνάντησα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Ορισμένοι άνθρωποι φοβούνται να αναλάβουν την ευθύνη κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Αν η εκκλησία τούς αναθέσει μια δουλειά, θα εξετάσουν πρώτα αν η δουλειά απαιτεί να αναλάβουν ευθύνη, και αν ναι, δεν θα δεχτούν τη δουλειά. Οι όροι τους για την εκτέλεση ενός καθήκοντος είναι, πρώτον, ότι πρέπει να είναι μια χαλαρή δουλειά· δεύτερον, ότι δεν είναι φορτωμένη ή κουραστική· και τρίτον, πως ό,τι κι αν κάνουν, δεν θα επωμιστούν καμία ευθύνη. Αυτό είναι το μόνο είδος καθήκοντος που αναλαμβάνουν. Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός; Δεν είναι ένα πονηρό, δόλιο άτομο; Δεν θέλει να επωμιστεί ούτε την παραμικρή ευθύνη. Όταν τα φύλλα πέφτουν από τα δέντρα, φοβάται μάλιστα μη σπάσουν το κεφάλι τους. Ποιο καθήκον μπορεί να εκτελέσει ένα τέτοιο άτομο; Ποια είναι η χρησιμότητά του στον οίκο του Θεού; Το έργο του οίκου του Θεού έχει να κάνει με το έργο της καταπολέμησης του Σατανά, καθώς και με τη διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας. Ποιο καθήκον δεν συνεπάγεται ευθύνες; Θα λέγατε ότι το να είσαι επικεφαλής συνεπάγεται ευθύνη; Δεν είναι οι ευθύνες τους ακόμη μεγαλύτερες, και δεν πρέπει να φέρουν ευθύνη ακόμη περισσότερο; Δεν έχει σημασία αν διαδίδεις το ευαγγέλιο, καταθέτεις μαρτυρίες, φτιάχνεις βίντεο και τα λοιπά —ό,τι έργο κι αν κάνεις— εμπεριέχει ευθύνες εφόσον αφορά τις αλήθεια-αρχές. Εάν η εκτέλεση του καθήκοντός σου δεν έχει αρχές, αυτό θα επηρεάσει το έργο του οίκου του Θεού, και εάν φοβάσαι να αναλάβεις ευθύνες, τότε δεν μπορείς να εκτελέσεις κανένα καθήκον. Είναι δειλός κάποιος που φοβάται ν’ αναλάβει την ευθύνη κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του ή υπάρχει πρόβλημα με τη διάθεσή του; Πρέπει να μπορείς να ξεχωρίσεις τη διαφορά. Είναι γεγονός ότι δεν πρόκειται για θέμα δειλίας. Εάν το άτομο αυτό κυνηγούσε πλούτη, ή έκανε κάτι προς το συμφέρον του, εκεί πώς θα μπορούσε να είναι τόσο γενναίο; Θα έπαιρνε οποιοδήποτε ρίσκο. Όταν όμως πράττει για την εκκλησία, για τον οίκο του Θεού, δεν παίρνει κανένα απολύτως ρίσκο. Τέτοιοι άνθρωποι είναι εγωιστές και μοχθηροί, οι πιο ύπουλοι όλων. Όποιος δεν αναλαμβάνει την ευθύνη κατά την εκτέλεση ενός καθήκοντος δεν είναι στο ελάχιστο ειλικρινής προς τον Θεό, για να μη μιλήσω για την αφοσίωσή του. Ποιο είδος ατόμου τολμά ν’ αναλάβει την ευθύνη; Ποιο είδος ανθρώπου έχει το θάρρος να σηκώσει ένα βαρύ φορτίο; Κάποιος που πρωτοστατεί και βγαίνει με γενναιότητα μπροστά την πιο κρίσιμη στιγμή στο έργο του οίκου του Θεού, που δεν φοβάται να φέρει κάποια βαριά ευθύνη και να υπομείνει μεγάλες δυσκολίες όταν βλέπει το πλέον σημαντικό και κρίσιμο έργο. Αυτός είναι αφοσιωμένος στον Θεό, ένας καλός στρατιώτης του Χριστού. Είναι αλήθεια ότι όλοι όσοι φοβούνται ν’ αναλάβουν ευθύνες στο καθήκον τους το κάνουν επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια; Όχι· το πρόβλημα έγκειται στην ανθρώπινη φύση τους. Δεν έχουν κανένα αίσθημα δικαιοσύνης ή ευθύνης, είναι εγωιστές και μοχθηροί άνθρωποι που δεν πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό και δεν αποδέχονται στο ελάχιστο την αλήθεια. Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν μπορούν να σωθούν. […] Αν προστατεύεις τον εαυτό σου όποτε σου συμβαίνει κάτι και αφήνεις μια έξοδο διαφυγής για τον εαυτό σου, μια πίσω πόρτα, κάνεις πράξη την αλήθεια; Δεν κάνεις πράξη την αλήθεια —είναι ύπουλο αυτό. Εκτελείς το καθήκον σου στον οίκο του Θεού τώρα. Ποια είναι η πρώτη αρχή εκτέλεσης ενός καθήκοντος; Είναι καταρχάς ότι πρέπει να εκτελείς το καθήκον εκείνο με όλη σου την καρδιά και να προστατεύεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Αυτή είναι η αλήθεια-αρχή, μια αλήθεια που θα πρέπει να κάνεις πράξη. Το να προστατεύεις τον εαυτό σου αφήνοντας μια έξοδο διαφυγής, μια πίσω πόρτα, είναι η αρχή της πρακτικής που ακολουθούν οι άπιστοι, και η πιο υψηλή φιλοσοφία τους. Το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του πρώτο στα πάντα και το να θέτει τα συμφέροντά του πάνω από όλα, το να μην σκέφτεται τους άλλους, το να μην έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και τα συμφέροντα των άλλων, σκεπτόμενος πρώτα τα δικά του συμφέροντα και έπειτα σκεπτόμενος μια έξοδο διαφυγής —όλα αυτά ακριβώς δεν είναι ένας άπιστος; Έτσι ακριβώς είναι ένας άπιστος. Ένα τέτοιου είδους άτομο δεν είναι κατάλληλο να εκτελέσει καθήκον» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Ο Θεός εκθέτει ότι η ανθρώπινη φύση είναι πολύ εγωιστική, ποταπή, δόλια και ύπουλη, ότι ανεξάρτητα από το καθήκον, οι άνθρωποι σκέφτονται πρώτα το δικό τους συμφέρον, είναι πρόθυμοι να αναλάβουν ευθύνες για εργασίες που τους ωφελούν, αλλά απρόθυμοι να αναλάβουν εργασίες που ενέχουν ευθύνες ή κινδύνους. Όταν έκανα αυτοκριτική μέσα από το πρίσμα των λόγων του Θεού, είδα ότι η συμπεριφορά μου σε αυτό το θέμα ήταν πασιφανής. Για παράδειγμα, όταν κατασχέθηκαν τα βιβλία με τα λόγια του Θεού, δεν σκέφτηκα πώς να αντισταθμίσω τις απώλειες που υπέστησαν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, αλλά, αντίθετα, μετάνιωνα επειδή αν ήξερα ότι θα έπρεπε να επωμιστώ μια τόσο μεγάλη ευθύνη, δεν θα είχα αναλάβει τα καθήκοντα της επικεφαλής. Παρόλο που δεν φαινόταν σαν να αποφεύγω τα καθήκοντά μου, ένιωθα πραγματικά αποκαρδιωμένη. Δεν τολμούσα να εγκαταλείψω τα καθήκοντά μου μόνο και μόνο επειδή φοβόμουν μήπως προδώσω τον Θεό και δεν έχω καλή έκβαση ή προορισμό. Συνειδητοποίησα ότι ήμουν εντελώς εγωίστρια και ποταπή, και σίγουρα όχι ένας άνθρωπος που αγαπάει τον Θεό ή είναι πιστός σε Εκείνον. Επιπλέον, αφού έμαθα ότι ο οίκος του Θεού δεν με θεωρούσε υπεύθυνη για αυτά τα πράγματα, όχι μόνο δεν εκτίμησα τα καθήκοντά μου, αλλά έγινα ακόμη πιο επιφυλακτική απέναντι στον Θεό και Τον παρεξηγούσα. Ήμουν σαν τρομαγμένο πουλί, καθώς ήδη σκεφτόμουν να αποφύγω τα καθήκοντά μου πριν καν μου ανατεθούν. Είχα μόνο τα δικά μου συμφέροντα στο μυαλό μου, χωρίς να σκέφτομαι καθόλου αν οι συμπεριφορές μου ήταν σύμφωνες με τις αρχές ή τι θα συνέβαινε στο εκκλησιαστικό έργο. Συμπεριφερόμουν ακριβώς όπως μια δύσπιστη. Πώς περίμενα να σωθώ όταν πίστευα μ’ αυτόν τον τρόπο; Ήμουν συνεχώς επιφυλακτική απέναντι στον Θεό και απρόθυμη να αναλάβω ευθύνες, και είχα από καιρό θέσει τον εαυτό μου εκτός του οίκου του Θεού. Δεν ήθελε να με αποκλείσει ο Θεός, αλλά μάλλον εγώ η ίδια προκαλούσα τον αποκλεισμό μου. Όταν το σκέφτηκα αυτό, συνειδητοποίησα πόσο σοβαρό ήταν το πρόβλημά μου. Έτσι, προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Θεέ μου, σκέφτομαι συνεχώς τα δικά μου συμφέροντα και προσπαθώ να αφήνω στον εαυτό μου περιθώριο ελιγμών. Ήμουν τόσο δόλια. Θεέ μου, τώρα ξέρω ότι έκανα λάθος, και από τώρα και στο εξής, είτε εκλεγώ ως ιεροκήρυκας είτε όχι, είμαι πρόθυμη να υποταχθώ. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με για να κάνω αυτοκριτική και να αποκτήσω μεγαλύτερη αυτογνωσία».

Αργότερα, ενώ παρακολουθούσα ένα βίντεο βιωματικής μαρτυρίας, συνάντησα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που με έκανε να καταλάβω καλύτερα τα προβλήματά μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Αυτά τρέφουν μέσα τους οι αντίχριστοι και όλα αυτά αποτελούν παρανοήσεις, εναντίωση, κρίση και αντίσταση απέναντι στον Θεό. Δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτα για το έργο του Θεού. Αυτά τα συμπεράσματα τα βγάζουν ενώ χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού και χώνουν τη μύτη τους στη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Οι αντίχριστοι θάβουν αυτά τα πράγματα βαθιά στην καρδιά τους και νουθετούν τον εαυτό τους: “Η προσοχή είναι η μήτηρ της ασφάλειας· καλύτερα να περνάς απαρατήρητος· το πουλί που βγάζει έξω το κεφάλι είναι αυτό που πυροβολείται. Έχει μοναξιά στην κορυφή. Ποτέ, σε καμία περίπτωση, να μην είσαι το πουλί που βγάζει έξω το κεφάλι, ποτέ να μη σκαρφαλώνεις πολύ ψηλά· όσο πιο ψηλά σκαρφαλώσεις, τόσο πιο δυνατή είναι η πτώση”. Δεν πιστεύουν ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια, ούτε ότι η διάθεσή Του είναι δίκαιη και άγια. Όλα αυτά τα αντιλαμβάνονται μέσα από ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες και προσεγγίζουν το έργο του Θεού με ανθρώπινες προοπτικές, ανθρώπινες σκέψεις και ανθρώπινο δόλο, χρησιμοποιώντας τη λογική και τον τρόπο σκέψης του Σατανά για να οριοθετήσουν τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Προφανώς, οι αντίχριστοι όχι μόνο δεν αποδέχονται και δεν αναγνωρίζουν τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού· αντιθέτως, είναι γεμάτοι με αντιλήψεις, με εναντίωση και με επαναστατικότητα έναντι του Θεού και δεν έχουν το παραμικρό ίχνος αληθινής γνώσης Εκείνου. Ο ορισμός των αντίχριστων για το έργο, τη διάθεση και την αγάπη του Θεού αποτελεί ερωτηματικό —αμφιβολία, είναι γεμάτοι σκεπτικισμό και γεμάτοι άρνηση και δυσφήμιση γι’ αυτήν. Οπότε, ποια είναι η στάση τους απέναντι στην ταυτότητά Του; Η διάθεση του Θεού αντιπροσωπεύει την ταυτότητά Του· με τέτοια θεώρηση της διάθεσης του Θεού σαν τη δική τους, η κρίση τους για την ταυτότητα του Θεού είναι προφανής —ξεκάθαρη άρνηση. Αυτή είναι η ουσία των αντίχριστων» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δέκατο: Σιχαίνονται την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και περιφρονούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού (Μέρος έκτο)]. Ο Θεός φανερώνει ότι οι αντίχριστοι αρνούνται την ουσία του Θεού, ότι είναι γεμάτοι υποψίες προς τον Θεό, Τον αρνούνται και Τον συκοφαντούν. Οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος, ούτε ότι ο Θεός αγαπά και σώζει την ανθρωπότητα. Είχα κι εγώ μια έντονη διάθεση αντίχριστου. Ακριβώς όπως την τελευταία φορά που κατασχέθηκαν τα βιβλία με τα λόγια του Θεού, ζούσα συνεχώς σε μια κατάσταση αρνητικότητας και ανησυχίας. Φοβόμουν ότι θα με αποπέμψουν από την εκκλησία και δεν θα έχω καλή έκβαση ή προορισμό. Αργότερα, όταν άκουσα ότι η Γε Κιαν είχε αποπεμφθεί επειδή παραμελούσε τα καθήκοντά της και προκάλεσε σημαντικές απώλειες στον οίκο του Θεού, ένιωσα ότι το καθήκον του ιεροκήρυκα εμπεριείχε τεράστιες ευθύνες, και συνέχισα να έχω επιφυλάξεις και παρανοήσεις, γιατί φοβόμουν ότι θα με επιλέξουν ως ιεροκήρυκα, χωρίς καν να αναζητήσω το πλαίσιο ή τις αρχές που εφαρμόζει ο οίκος του Θεού όταν αντιμετωπίζει τους ανθρώπους. Στα δικά μου μάτια, ο οίκος του Θεού ήταν ακριβώς όπως ο κόσμος των απίστων, χωρίς δικαιοσύνη και αμεροληψία, και όσο σημαντικότερα ήταν τα καθήκοντά μου, τόσο μεγαλύτερη ήταν και η ευθύνη που έφερα, άρα τόσο πιο σοβαρές θα ήταν οι συνέπειες για μένα αν χειριζόμουν λανθασμένα τις καταστάσεις. Ζούσα με παράλογες πεποιθήσεις όπως «Υπάρχει μοναξιά στην κορυφή», «Όσο πιο μεγάλοι είναι, τόσο πιο σκληρό είναι το πέσιμο», και συνεχώς αμφισβητούσα τον Θεό και ήμουν επιφυλακτική απέναντί Του σε κάθε περίσταση. Αυτό έδειχνε έλλειψη κατανόησης της δίκαιης διάθεσης του Θεού, και ήταν μια μορφή βλασφημίας εναντίον Του. Στην πραγματικότητα, η Γε Κιαν αποπέμφθηκε κυρίως επειδή παραμελούσε το καθήκον της, καθώς αυτό είχε προκαλέσει την κατάσχεση πολλών βιβλίων με τα λόγια του Θεού από την αστυνομία του ΚΚΚ, με αποτέλεσμα σημαντικές απώλειες για τον οίκο του Θεού. Η εκκλησία δεν με αντιμετώπισε ανάλογα αυτήν τη φορά, κυρίως επειδή θεώρησε ότι οι απώλειες δεν οφείλονταν στην επιπολαιότητα ή την ανευθυνότητα κάποιου. Έτσι, κανείς δεν θεωρήθηκε υπεύθυνος γι’ αυτό. Αυτό έδειχνε ότι ο οίκος του Θεού αξιολογεί όντως τα θέματα με βάση το πλαίσιο και τους λόγους που κρύβονται πίσω από τις απώλειες, όταν αποδίδει ευθύνες. Εγώ, όμως, δεν αναζήτησα τις αλήθεια-αρχές, και όταν είδα ότι η Γε Κιαν είχε αποπεμφθεί, παρεξήγησα τον Θεό, λες και αν έκανα λάθος στα καθήκοντά μου και προκαλούσα αρνητικές συνέπειες, αυτό θα οδηγούσε στην αποπομπή και στον αποκλεισμό μου. Σε όλες τις σκέψεις μου αμφέβαλλα και αρνούμουν τη δικαιοσύνη του Θεού. Παρότι ήμουν επιφυλακτική απέναντι στον Θεό και Τον είχα παρεξηγήσει, Εκείνος δεν εστίασε στις ελλείψεις και στη διαφθορά μου, αλλά μου έδωσε και πάλι την ευκαιρία να εκτελέσω τα καθήκοντά μου, και χρησιμοποίησε ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα για να μου υπενθυμίσει να κάνω αυτοκριτική και να αποκτήσω αυτογνωσία, ώστε να μπορέσω να αφυπνιστώ και να αναλογιστώ το παρελθόν, ώστε να μην προχωρήσω παραπέρα στο μονοπάτι ενός αντίχριστου. Όταν τα σκέφτηκα αυτά, ένιωσα στ’ αλήθεια ένοχη και υποχρεωμένη απέναντι στον Θεό. Ένιωσα την ειλικρινή επιθυμία του Θεού να σώσει τους ανθρώπους και μίσησα ακόμα περισσότερο τον εγωισμό και τη δολιότητά μου. Δεν ήθελα πια να ζω σε μια κατάσταση επιφυλακής και παρανοήσεων, και αν εκλεγόμουν, ήμουν πρόθυμη να αναλάβω αυτό το καθήκον. Αργότερα, με εξέλεξαν ως ιεροκήρυκα, αλλά εξακολουθούσα να ανησυχώ λίγο, καθώς ένιωθα ότι δεν είχα κατανοήσει πολλές από τις αρχές και ότι η διεφθαρμένη μου διάθεση ήταν αρκετά σοβαρή. Τώρα που ήμουν υπεύθυνη για πολλές εκκλησίες, ένιωθα ότι αν έκανα κάποιο λάθος και προκαλούσα απώλειες στο εκκλησιαστικό έργο, θα έχανα την ευκαιρία μου να έχω καλή έκβαση και προορισμό. Όταν, όμως, αναλογίστηκα τις εμπειρίες μου εκείνη την περίοδο, συνειδητοποίησα ότι εφόσον μπορούσα να αποδεχτώ την αλήθεια, ακόμη και αν έκανα παραβάσεις, εφόσον μετανοούσα ειλικρινά, ο Θεός δεν θα με καταδίκαζε ούτε θα με απέκλειε εξαιτίας μιας στιγμιαίας παράβασης. Όταν το κατάλαβα αυτό, ήμουν πρόθυμη να παραμερίσω τον εαυτό μου και να υποταχθώ, και να αποδεχτώ αυτό το καθήκον με ηρεμία.

Αργότερα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι, στην πραγματικότητα, η πραγματοποίηση όλων όσα είναι έμφυτα στον άνθρωπο, δηλαδή, ό,τι είναι εφικτό για τον άνθρωπο. Κι είναι τότε που το καθήκον του εκπληρώνεται. Τα ελαττώματα του ανθρώπου κατά την υπηρεσία του σταδιακά μειώνονται μέσω της βαθμιαίας εμπειρίας και της διαδικασίας υποβολής του σε κρίση· δεν παρεμποδίζουν ούτε επηρεάζουν το καθήκον του ανθρώπου. Αυτοί που σταματούν να υπηρετούν ή υποκύπτουν και υποχωρούν από φόβο ότι μπορεί να υπάρχουν ελαττώματα κατά την υπηρεσία τους είναι οι πιο δειλοί απ’ όλους. […] Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός θα λάβει ευλογίες ή θα υποφέρει από κακοτυχία. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Το να λαμβάνει κανείς ευλογίες αναφέρεται στο να τελειώνεται και απολαμβάνει τις ευλογίες του Θεού αφότου κριθεί. Το να υποφέρει κακοτυχία κανείς αναφέρεται στο να μην αλλάζει η διάθεσή του αφότου παιδευτεί και κριθεί, είναι όταν δεν βιώνει την τελείωση, αλλά τιμωρείται. Όμως, ανεξάρτητα από το αν λαμβάνουν ευλογίες ή υποφέρουν από κακοτυχία, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις το καθήκον σου μόνο για να λαμβάνεις ευλογίες και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να ενεργήσεις από φόβο μην υποφέρεις από κακοτυχία. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την παρακοή του» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι φοβόμουν μονίμως να αναλάβω ευθύνες, να πάρω ρίσκα μήπως αποκλειστώ. Αυτό συνέβαινε κυρίως εξαιτίας της ακατανίκητης επιθυμίας μου για ευλογίες, και επειδή πάντα συνέδεα το καθήκον μου με την έκβαση και τον προορισμό μου. Μέσα από την έκθεση των λόγων του Θεού, κατάλαβα ότι το να κάνω το καθήκον μου δεν έχει καμία σχέση με το αν θα κερδίσω ευλογίες ή αν θα υποφέρω. Τα καθήκοντα είναι οι ευθύνες των δημιουργημένων όντων, και αυτές είναι οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις που πρέπει να εκπληρώνουν οι άνθρωποι. Καθώς εκτελούμε τα καθήκοντά μας, ταυτόχρονα γνωρίζουμε τόσο τον εαυτό μας όσο και τον Θεό, και κερδίζουμε την αλήθεια. Ακριβώς όπως σε αυτήν την εμπειρία, συνειδητοποίησα ότι το καθήκον της επικεφαλής συνοδεύεται από σημαντικές ευθύνες, και ο χειρισμός των επακόλουθων εργασιών δεν απαιτεί μόνο άμεση δράση και ταχύτητα, αλλά και να ενεργεί κανείς με αρχές, να έχει σοφία, να προσεύχεται και να αναζητά περισσότερο. Επιπλέον, μέσω αυτής της αποκάλυψης, συνειδητοποίησα ότι ήμουν στ’ αλήθεια εγωίστρια, ποταπή, δόλια και ύπουλη. Επιπλέον, όταν αντιμετώπιζα καταστάσεις, πάντα σκεφτόμουν τα δικά μου συμφέροντα και βάδιζα στο μονοπάτι της εναντίωσης στον Θεό. Όλα αυτά τα κέρδισα κάνοντας το καθήκον μου. Αν συνδέσω το καθήκον μου με την απόκτηση ευλογιών ή τα βάσανα, τότε όταν αντιμετωπίζω προβλήματα, θα διστάζω και θα θέλω να εγκαταλείψω το καθήκον μου. Έτσι, θα χάσω πολλές ευκαιρίες να κερδίσω την αλήθεια. Αυτό μου θυμίζει όντως την περίπτωση όπου κάποιος δεν τρώει από φόβο μήπως πνιγεί. Όποιος το κάνει αυτό είναι εντελώς ανόητος και δειλός. Αφού το συνειδητοποίησα αυτό, σταμάτησα να απορρίπτω το καθήκον μου εξαιτίας των ελλείψεών μου και, αντίθετα, το προσέγγιζα με ειλικρινή καρδιά. Κατόπιν, επικεντρώθηκα στον εντοπισμό των προβλημάτων στα καθήκοντά μου και στην αναζήτηση της αλήθειας για να τα λύσω. Αν και κατανοούσα επιφανειακά την αλήθεια, κατάφερνα να αναπληρώσω τις αδυναμίες μου συζητώντας τα πράγματα με όλους. Μερικές φορές, όταν ερχόμουν αντιμέτωπη με πράγματα που δεν μπορούσα να καταλάβω, έφερνα αυτά τα προβλήματα στο προσκήνιο και αναζητούσα λύσεις μαζί με όλους, και όταν δεν ήμουν σίγουρη για κάτι, ζητούσα καθοδήγηση από τους ανώτερους επικεφαλής. Αν είχαμε αποκλίσεις, τις διορθώναμε εγκαίρως, και αν αποτυγχάναμε, συνοψίζαμε αυτές τις αποτυχίες. Όταν έκανα το καθήκον μου με αυτόν τον τρόπο, δεν αισθανόμουν μεγάλη πίεση και ένιωθα πολύ πιο άνετα. Μέσα από αυτήν την εμπειρία, συνειδητοποίησα ότι μόνο αν επικεντρωθεί κανείς στην αναζήτηση της αλήθειας, αν υποταχθεί στις καταστάσεις που ενορχηστρώνει ο Θεός, και αν πάρει μαθήματα από αυτά τα πράγματα, μπορεί να αποκτήσει πραγματική ελευθερία και απελευθέρωση.