Αγαπητή αδελφή,

Ελπίζω αυτό το γράμμα να σε βρίσκει καλά!

Στο τελευταίο σου γράμμα, ρώτησες τι αποκόμισα κάνοντας το καθήκον μου μακριά απ’ το σπίτι τη χρονιά που πέρασε. Βίωσα όντως κάποια πράγματα και κατανόησα κάπως τη διεφθαρμένη μου διάθεση. Σήμερα, θέλω να μοιραστώ μια εμπειρία που βίωσα το περασμένο καλοκαίρι.

Εκείνη την περίοδο, συνεργαζόμουν με την Αδελφή Μάλι στο καθήκον ποτίσματος. Η Μάλι είχε μόλις ξεκινήσει αυτό το καθήκον, αλλά ήταν επιμελής, διψούσε να μάθει κι ανοιγόταν τελείως για να επιζητά βοήθεια όταν συναντούσε προβλήματα που δεν καταλάβαινε. Στην αρχή, οι ερωτήσεις της Μάλι ήταν σχετικά απλές κι απαντούσα ενεργά και άμεσα. Η Μάλι με θαύμαζε κι έλεγε ότι κατανοούσα καλά τις αρχές, πράγμα που με ευχαριστούσε πολύ. Στη συνέχεια, καθώς η Μάλι εξοικειωνόταν περισσότερο με τις αρχές, έκανε ερωτήσεις που δεν καταλάβαινα πλήρως. Ακόμη κι όταν είχα κάποιες απόψεις, δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν σωστές. Φοβόμουν ότι αν έδινα λάθος απάντηση, η Μάλι μπορεί να με περιφρονούσε και να σκεφτόταν ότι δεν μπορούσα να δω ούτε τέτοια ζητήματα ξεκάθαρα κι ότι δεν κατανοούσα την αλήθεια ή τις αρχές, με αποτέλεσμα να αγχώνομαι όποτε μου έκανε ερωτήσεις. Όταν μου έκανε ερωτήσεις για πράγματα που δεν γνώριζα ξεκάθαρα, προσποιούμουν ότι δεν την είχα ακούσει επειδή φορούσα ακουστικά, προσηλωνόμουν στον υπολογιστή μου και κουνούσα το ποντίκι σαν να ήμουν βαθιά απορροφημένη απ’ το έργο μου. Οι άλλες αδελφές νόμιζαν ότι δεν άκουγα ή ότι ήμουν απασχολημένη με κάτι άλλο κι απαντούσαν εκείνες στις ερωτήσεις της Μάλι. Τότε, νόμιζα ότι ήμουν πολύ έξυπνη. Με αυτό που έκανα, οι άλλοι δεν θα πρόσεχαν τα ελαττώματά μου και δεν θα χρειαζόταν να ανησυχώ μήπως ρεζιλευόμουν αν έδινα μια λάθος απάντηση. Παρ’ όλα αυτά, ένιωθα λίγο ένοχη. Όταν η Μάλι έκανε ερωτήσεις, επιζητούσε ειλικρινά βοήθεια, αλλά εγώ την αγνοούσα σκόπιμα. Δεν ήταν δόλιο αυτό; Επιπλέον, ακόμη κι αν δεν καταλάβαινα κάτι, έπρεπε να είμαι ειλικρινής και να επιζητώ και να συναναστρέφομαι σχετικά με τις λύσεις μαζί με τους άλλους, πράγμα που θα ωφελούσε τόσο το έργο όσο και την είσοδό μου. Επειδή φοβόμουν, όμως, μήπως πω κάτι λάθος και ρεζιλευτώ, επέλεγα να παραμένω σιωπηλή.

Αδελφή, ξέρεις; Τότε, ένιωθα ότι ήμουν μεγάλη υποκρίτρια. Φορούσα κάθε μέρα μια μάσκα και δεν τολμούσα να δείξω τον πραγματικό μου εαυτό, επειδή φοβόμουν ότι τα ζητήματά μου θα ξεσκεπάζονταν κι ότι θα ταπεινωνόμουν.

Στη συνέχεια, συνάντησα κι εγώ δυσκολίες στο καθήκον μου. Όταν οι νεοφώτιστοι εξέφραζαν απορίες που δεν ήξερα πώς να λύσω, ένιωθα ανήσυχη. Ήθελα να ανοιχτώ σε συναναστροφή και να επιζητήσω βοήθεια απ’ τους αδελφούς και τις αδελφές, αλλά φοβόμουν ότι αν το έκανα, μπορεί να σκέφτονταν ότι δεν μπορούσα να λύσω τόσο στοιχειώδη προβλήματα κι ότι δεν κατανοούσα την αλήθεια. Η Μάλι, που με είχε επαινέσει παλιότερα για την κατανόηση των αρχών, μπορεί να σκεφτόταν ότι είχε πέσει έξω στην κρίση της. Ήξερα ότι αν δεν μιλούσα ανοιχτά, τα ζητήματα των νεοφώτιστων δεν θα λύνονταν κι αυτό θα είχε αντίκτυπο στη ζωή τους! Μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο, όμως, να μιλήσω ανοιχτά για τις δυσκολίες μου. Ένιωθα ότι θα φαινόμουν αδύναμη αν αποκάλυπτα προνοητικά τις ανεπάρκειές μου. Εν τέλει, δεν κατάφερα να μιλήσω ανοιχτά. Επειδή δεν τόλμησα να αποκαλύψω στους άλλους τις δυσκολίες μου, τα προβλήματα των νεοφώτιστων παρέμειναν άλυτα, κάποιοι σταμάτησαν ακόμη και να παρευρίσκονται σε συναθροίσεις κι ένιωσα ανεπαρκής στο καθήκον μου. Έπεσα σε μια αρνητική κατάσταση, πράγμα που ήταν πολύ επώδυνο. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, λαχταρούσα πολύ να μιλήσω ελεύθερα για τις δυσκολίες και την κατάστασή μου χωρίς ανησυχίες. Αναρωτιόμουν επίσης: «Γιατί είναι τόσο δύσκολο να πω την αλήθεια και πώς έχουν τα πράγματα και να ενεργήσω ευθέως;»

Μια φορά, συζητούσαμε με τη Μάλι για το αν μπορούσε μια αδελφή να καλλιεργηθεί για να ποτίζει τους νεοφώτιστους και μοιράστηκα την άποψή μου. Αργότερα, αναλογίστηκα τις αρχές και συνειδητοποίησα ότι η άποψή μου ήταν κάπως άστοχη και μπορεί να παραπλανούσε τη Μάλι. Πανικοβλήθηκα λίγο και σκέφτηκα: «Τι να κάνω τώρα; Να το διορθώσω; Αν δεν πω τίποτα, η Μάλι δεν θα καταλάβει ότι παρερμήνευσα τις αρχές και δεν θα ρεζιλευτώ μπροστά της. Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, μπορεί να καταλήξουμε να καλλιεργούμε έναν ακατάλληλο άνθρωπο. Δεν θα ήταν ανεύθυνο αυτό ως προς το έργο κι επιζήμιο για τους αδελφούς και τις αδελφές;» Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα παγιδευμένη σε ένα δίλημμα που δεν λυνόταν. Τότε, σκέφτηκα τα εξής λόγια του Θεού: «Είναι καλό να γίνεσαι ρεζίλι. Σε βοηθάει να δεις τις ελλείψεις σου και να αντιληφθείς πως αγαπάς τη ματαιοδοξία. Σου δείχνει πού εντοπίζονται τα προβλήματά σου και σε βοηθά να καταλάβεις ξεκάθαρα ότι δεν είσαι τέλειος. Δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι και είναι πολύ φυσιολογικό να γελοιοποιείσαι. Όλοι οι άνθρωποι γελοιοποιούνται ή ντροπιάζονται κάποια στιγμή στη ζωή τους. Όλοι αποτυγχάνουν, βιώνουν αναποδιές και έχουν αδυναμίες. Δεν είναι κακό να γελοιοποιείσαι. […] Ίσως γελοιοποιηθείς εσύ, ίσως γελοιοποιηθεί κάποιος άλλος· ο καθένας μπορεί να γελοιοποιηθεί. Τελικά θα διαπιστώσεις πως όλοι είναι ίδιοι, όλοι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, όλοι είναι θνητοί και κανείς δεν είναι ανώτερος ή καλύτερος από κανέναν άλλον. Όλοι γελοιοποιούνται μερικές φορές, οπότε κανείς δεν πρέπει να κοροϊδεύει κανέναν. Όταν θα έχεις βιώσει πολλές αποτυχίες, η ανθρώπινη φύση σου θα αρχίσει σταδιακά να ωριμάζει. Κι έτσι, όποτε συναντήσεις ξανά αυτά τα πράγματα, δεν θα σε περιορίσουν ούτε θα επηρεάσουν την κανονική εκτέλεση του καθήκοντός σου. Η ανθρώπινη φύση σου θα είναι κανονική, και όταν η ανθρώπινη φύση σου είναι κανονική, η λογική σου θα είναι κι αυτή κανονική» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (2)]. Τα λόγια του Θεού με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι κανείς μας δεν είναι τέλειος κι ότι όλοι έχουν ελαττώματα. Θα υπάρχουν πάντα φορές όπου παρεκκλίνουμε ή φαινόμαστε ανόητοι σε σχέση με αυτό που κάνουμε και με τον τρόπο που βλέπουμε τα προβλήματα. Αυτά τα πράγματα είναι απολύτως φυσιολογικά. Παρ’ όλα αυτά, δεν είδα τον εαυτό μου ως συνηθισμένο άνθρωπο και δεν μπόρεσα να αντιμετωπίσω σωστά τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μου. Δεν κατανόησα πλήρως τις αλήθεια-αρχές και η συμβουλή μου προς τη Μάλι περιείχε κάποιες παρεκκλίσεις και την παραπλάνησε, αλλά δίστασα να παραδεχτώ ειλικρινά τα ελαττώματά μου, επειδή φοβήθηκα μήπως σκεφτόταν ότι δεν κατανοούσα την αλήθεια και με περιφρονούσε. Προκειμένου να περισώσω την υπόληψή μου, προσπάθησα να κουκουλώσω τα προβλήματά μου, πράγμα που ήταν ανεύθυνο ως προς το εκκλησιαστικό έργο και τη ζωή-είσοδο των αδελφών. Ήμουν πραγματικά δόλια! Όταν το συνειδητοποίησα, μίλησα ανοιχτά στη Μάλι για τη διεφθαρμένη διάθεση που είχα αποκαλύψει σε σχέση με αυτό το ζήτημα, διόρθωσα τις λανθασμένες απόψεις που είχα μοιραστεί παλιότερα κι έπειτα πρότεινα να επιλέξουμε εκ νέου ανθρώπους με βάση τις αρχές. Αδελφή, ναι μεν ρεζιλεύτηκα εκείνη τη στιγμή, αλλά ενεργώντας σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, δεν έκανα τα πράγματα χειρότερα και είχα ήσυχη τη συνείδησή μου.

Στη συνέχεια, όταν συνοψίζαμε το έργο, βρήκα το θάρρος να συναναστραφώ σχετικά με την κατάστασή μου και τις δυσκολίες που είχα συναντήσει στο έργο μου. Οι αδελφές μού διάβασαν τα λόγια του Θεού για να με βοηθήσουν να βρω τη λύση για την κατάστασή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Τι διάθεση είναι εκείνη κατά την οποία οι άνθρωποι προσποιούνται διαρκώς, καλύπτουν μονίμως τις ατέλειές τους, κοκορεύονται ώστε οι άλλοι να τους έχουν σε μεγάλη εκτίμηση και δεν βλέπουν τα ελαττώματα ή τις αδυναμίες τους, ενώ προσπαθούν μονίμως να παρουσιάσουν την καλύτερη πλευρά τους στους ανθρώπους; Είναι αλαζονεία, προσποίηση, υποκρισία, είναι η διάθεση του Σατανά, είναι κάτι μοχθηρό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας). «Οι αντίχριστοι πιστεύουν ότι αν μιλούν πολύ, αν εκφράζουν συνεχώς τις απόψεις τους και συναναστρέφονται με τους άλλους, θα μπορέσουν όλοι να τους διακρίνουν. Θα θεωρούν τους αντίχριστους επιφανειακούς, απλώς συνηθισμένους ανθρώπους, και δεν θα τους σέβονται. Τι σημαίνει για τον αντίχριστο να χάσει τον σεβασμό των άλλων; Σημαίνει ότι θα χάσει την αξιοσέβαστη θέση του στις καρδιές των άλλων και θα φαίνεται μέτριος, ανίδεος και συνηθισμένος. Αυτό είναι που ελπίζουν να μη συμβεί οι αντίχριστοι. Επομένως, όταν οι αντίχριστοι βλέπουν τους άλλους στην εκκλησία να μιλούν πάντα ανοιχτά και να παραδέχονται την αρνητικότητά τους, την επανάστασή τους ενάντια στον Θεό, τα λάθη που έκαναν χθες, ή τον αβάσταχτο πόνο που νιώθουν επειδή δεν ήταν ειλικρινείς σήμερα, οι αντίχριστοι θεωρούν αυτούς τους ανθρώπους ανόητους και αφελείς, αφού οι ίδιοι δεν παραδέχονται ποτέ τέτοια πράγματα, αλλά κρατούν κρυφές τις σκέψεις τους. Κάποιοι άνθρωποι μιλούν σπάνια επειδή έχουν χαμηλό επίπεδο ή είναι απλοϊκοί, και δεν έχουν σύνθετες σκέψεις. Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που μιλούν σπάνια οι αντίχριστοι. Στην περίπτωσή τους, είναι πρόβλημα διάθεσης. Μιλούν σπάνια όταν συναντούν άλλους ανθρώπους και δεν εκφράζουν πρόθυμα τις απόψεις τους για διάφορα ζητήματα. Γιατί δεν εκφράζουν τις απόψεις τους; Καταρχάς, είναι βέβαιο ότι στερούνται την αλήθεια και δεν μπορούν να διακρίνουν τα πράγματα. Αν μιλήσουν, μπορεί να κάνουν λάθη και να τους διακρίνουν οι άλλοι. Φοβούνται μήπως τους περιφρονήσουν, οπότε προσποιούνται ότι είναι σιωπηλοί και παριστάνουν τους βαθυστόχαστους, με αποτέλεσμα να φαίνονται σοφοί και σπουδαίοι κι έτσι να είναι δύσκολο να τους αξιολογήσουν οι άλλοι. Με αυτό το προσωπείο, οι άνθρωποι δεν τολμούν να υποτιμήσουν τους αντίχριστους, κι όταν βλέπουν τη φαινομενικά ήρεμη κι ατάραχη όψη τους, τους έχουν σε ακόμη μεγαλύτερη εκτίμηση και δεν τολμούν να τους υποτιμήσουν. Αυτή είναι η πανούργα και μοχθηρή πτυχή των αντίχριστων. Δεν εκφράζουν πρόθυμα τις απόψεις τους επειδή οι περισσότερες από αυτές δεν συμβαδίζουν με την αλήθεια, αλλά είναι απλώς ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες που δεν αξίζει να αποκαλυφθούν δημοσίως. Οπότε, παραμένουν σιωπηλοί. Μέσα τους, ελπίζουν να αποκτήσουν λίγο φως για να μπορέσουν να το βγάλουν προς τα έξω ώστε να κερδίσουν τον θαυμασμό, αλλά αφού δεν το έχουν, παραμένουν σιωπηλοί και κρυμμένοι κατά τη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια, παραμονεύοντας στις σκιές σαν φαντάσματα που καιροφυλακτούν. Όταν βρίσκουν άλλους που εκφράζουν το φως, επινοούν τρόπους να το οικειοποιηθούν, και το εκφράζουν με άλλον τρόπο για να κάνουν επίδειξη. Τόσο πονηροί είναι οι αντίχριστοι. Ό,τι κι αν κάνουν, προσπαθούν να ξεχωρίζουν και να είναι ανώτεροι, αφού μόνο τότε νιώθουν ευχαριστημένοι. Αν δεν έχουν την ευκαιρία, πρώτα λουφάζουν και κρατούν τις απόψεις τους για τον εαυτό τους. Αυτή είναι η πονηριά των αντίχριστων» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έκτο). Είδα στην αποκάλυψη του Θεού για τους αντίχριστους ότι δεν κατανοούν την αλήθεια κι ότι δεν ξεγυμνώνουν ποτέ τους εαυτούς τους στις αλληλεπιδράσεις τους με τους άλλους, επειδή φοβούνται ότι θα ξεσκεπαστούν τα ελαττώματα και οι ελλείψεις τους κι ότι θα χάσουν τη θέση ή την εικόνα τους στις καρδιές των άλλων, οπότε προσποιούνται ότι είναι βαθυστόχαστοι κι αρχοντικοί και φτάνουν στα άκρα για να κρυφτούν και να μεταμφιεστούν, δυσκολεύοντας τους ανθρώπους να τους διακρίνουν. Ενεργούν πονηρά κι έχουν μοχθηρή διάθεση. Αυτή είναι η φύση-ουσία ενός αντίχριστου. Η κατάσταση και η συμπεριφορά μου δεν διέφεραν από ενός αντίχριστου. Μεταμφιεζόμουν συχνά για να περισώσω την υπόληψή μου και να προστατέψω τη θέση μου. Σκέφτηκα πως όταν πρωτοήρθε η Μάλι, έκανε σχετικά απλές ερωτήσεις. Οι απαντήσεις μου δεν ξεσκέπαζαν τα ελαττώματά μου, οπότε απαντούσα άμεσα, κερδίζοντας τον έπαινό της. Όταν η Μάλι κατέκτησε κάποιες αρχές, άρχισε να κάνει ερωτήσεις που δεν καταλάβαινα πλήρως. Φοβήθηκα ότι αν οι απαντήσεις μου ήταν άστοχες, οι αδελφοί και οι αδελφές θα με διέκριναν και θα έχανα την εικόνα που είχαν για εμένα. Για να μη ρεζιλευτώ, επιστράτευσα μια τακτική υπεκφυγής. Για να καλύπτω τα ελαττώματά μου, προσποιούμουν ότι ήμουν απασχολημένη ή ότι δεν είχα ακούσει την ερώτηση, επιχειρώντας μάλιστα να τα κουκουλώνω όταν οι απαντήσεις μου είχαν παρεκκλίσεις. Ακόμη κι όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες στο καθήκον μου και δεν μπορούσα να βρω τη λύση, με αποτέλεσμα να καθυστερεί το έργο και να γίνομαι παθητική κι αδύναμη, εξακολουθούσα να αποφεύγω να ανοίγομαι και να επιζητώ βοήθεια. Ανησυχούσα ότι αν οι αδελφοί και οι αδελφές γνώριζαν τα ελαττώματά μου, θα σκέφτονταν ότι δεν κατανοούσα την αλήθεια και θα με περιφρονούσαν. Η έλλειψη διαφάνειας στο έργο μου, η συνεχής προστασία της υπόληψης και της εικόνας μου, η προσποίηση ότι ήμουν βαθυστόχαστη και μεγαλοπρεπής και η μεταμφίεσή μου για να παραπλανώ τους άλλους, ήταν όλα εκδηλώσεις μιας αντίχριστης διάθεσης! Αδελφή, αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα πόσο υποκριτική και δόλια ήταν η φύση μου και πόσο σοβαρή ήταν η αντίχριστη διάθεσή μου. Ένιωσα φόβο κι αηδία για τη διεφθαρμένη μου διάθεση και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, μεταμφιέζομαι συνεχώς για να διατηρώ την εικόνα και τη θέση μου στις καρδιές των άλλων και δεν έχω καθόλου ανθρώπινη ομοιότητα, πράγμα που Σε κάνει να με απεχθάνεσαι. Θεέ μου, η διαφθορά μου είναι πολύ βαθιά. Προσεύχομαι να με σώσεις και να με βοηθήσεις να αναγνωρίσω τον εαυτό μου και να απαλλαγώ απ’ τη διεφθαρμένη μου διάθεση».

Μια μέρα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού και κατανόησα κάπως την αιτία της διεφθαρμένης μου διάθεσης. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όταν οι πρεσβύτεροι της οικογένειάς σου σου λένε συχνά ότι “Οι άνθρωποι χρειάζονται την υπερηφάνεια τους όπως ένα δέντρο χρειάζεται τον φλοιό του”, το κάνουν για να δίνεις σημασία στην καλή φήμη, στο να ζεις μια περήφανη ζωή και να μην κάνεις πράγματα που σε ντροπιάζουν. Καθοδηγεί, λοιπόν, αυτό το ρητό τους ανθρώπους θετικά ή αρνητικά; Μπορεί να σε οδηγήσει στην αλήθεια; Μπορεί να σε οδηγήσει στην κατανόηση της αλήθειας; (Όχι, δεν μπορεί να το κάνει.) Μπορείς να πεις με απόλυτη βεβαιότητα: “Όχι, δεν μπορεί να το κάνει!” Σκέψου το, ο Θεός λέει ότι οι άνθρωποι πρέπει να συμπεριφέρονται με ειλικρίνεια. Αν έχεις διαπράξει κάποια παράβαση ή έχεις κάνει ένα λάθος, αν έχεις κάνει κάτι που αποτελεί επανάσταση απέναντι στον Θεό και πηγαίνει κόντρα στην αλήθεια, πρέπει να παραδεχτείς το λάθος σου, να κατανοήσεις τον εαυτό σου και να συνεχίσεις να τον αναλύεις, προκειμένου να μετανιώσεις αληθινά, και στη συνέχεια να ενεργήσεις σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Αν, λοιπόν, οι άνθρωποι πρέπει να συμπεριφέρονται με ειλικρίνεια, μήπως αυτό έρχεται σε σύγκρουση με το ρητό “Οι άνθρωποι χρειάζονται την υπερηφάνεια τους όπως ένα δέντρο χρειάζεται τον φλοιό του”; (Ναι.) Πώς δηλαδή έρχεται σε σύγκρουση; Σκοπός του ρητού “Οι άνθρωποι χρειάζονται την υπερηφάνεια τους όπως ένα δέντρο χρειάζεται τον φλοιό του” είναι να δίνουν οι άνθρωποι σημασία στο να βιώνουν τη φωτεινή και χαρούμενη πλευρά τους, και να κάνουν περισσότερα πράγματα που θα τους κάνουν να φαίνονται καλοί, αντί να κάνουν πράγματα κακά ή ανέντιμα, ή που να εκθέτουν την άσχημη πλευρά τους. Σκοπός του είναι επίσης να μη να ζουν οι άνθρωποι χωρίς υπερηφάνεια ή αξιοπρέπεια. Για χάρη της φήμης, για χάρη της περηφάνιας και της τιμής, δεν μπορεί κανείς να ρίχνει λάσπη στον εαυτό του, πόσο μάλλον να μιλά για τη σκοτεινή πλευρά του και τις ντροπιαστικές πτυχές του· πρέπει να ζει με περηφάνια και αξιοπρέπεια. Για να έχει κανείς αξιοπρέπεια χρειάζεται καλή φήμη, και για να έχει καλή φήμη πρέπει να προσποιείται και να φοράει προσωπεία. Αυτό δεν έρχεται σε σύγκρουση με το να συμπεριφέρεται κανείς με ειλικρίνεια; (Ναι.) Όταν συμπεριφέρεσαι με ειλικρίνεια, αυτό που κάνεις έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το ρητό “Οι άνθρωποι χρειάζονται την υπερηφάνεια τους όπως ένα δέντρο χρειάζεται τον φλοιό του”. […] Όταν όμως δεν καταλαβαίνεις αυτήν την αλήθεια και τις προθέσεις του Θεού, τότε κυριαρχούν συνήθως αυτά που έχει διαμορφώσει μέσα σου η οικογένειά σου. Έτσι, όταν κάνεις κάτι λάθος, το συγκαλύπτεις και προσποιείσαι, ενώ σκέφτεσαι το εξής: “Δεν μπορώ να πω τίποτα γι’ αυτό, και δεν θα επιτρέψω ούτε σε κανέναν άλλον που το γνωρίζει να πει κάτι. Αν κάποιος από σας πει το παραμικρό, δεν θα του τη χαρίσω έτσι εύκολα. Προτεραιότητα έχει η φήμη μου. Δεν έχει νόημα να ζει κανείς αν δεν έχει φήμη, γιατί η φήμη είναι πιο σημαντική από οτιδήποτε άλλο. Αν κάποιος χάσει τη φήμη του, χάνει όλη του την αξιοπρέπεια. Επομένως, δεν μπορείς να λες τα πράγματα με το όνομά τους, πρέπει να προσποιείσαι, να τα συγκαλύπτεις, αλλιώς θα χάσεις τη φήμη και την αξιοπρέπειά σου, και η ζωή σου δεν θα έχει καμία αξία. Αν δεν σε σέβεται κανείς, τότε είσαι άχρηστος, ένα τιποτένιο σκουπίδι”. Είναι δυνατόν, αν ασκείσαι μ’ αυτόν τον τρόπο, να συμπεριφερθείς ως ειλικρινής άνθρωπος; Είναι δυνατόν να ανοιχτείς εντελώς και να αναλύσεις τον εαυτό σου; (Όχι, δεν είναι.) Προφανώς, μ’ αυτόν τον τρόπο τηρείς το ρητό “Οι άνθρωποι χρειάζονται την υπερηφάνεια τους όπως ένα δέντρο χρειάζεται τον φλοιό του”· ένα ρητό που έχει διαμορφώσει μέσα σου η οικογένειά σου. Ωστόσο, αν εγκαταλείψεις αυτό το ρητό για να επιδιώξεις την αλήθεια και να την κάνεις πράξη, θα πάψει να σε επηρεάζει και να είναι το σύνθημά σου ή η αρχή σου στο πώς ενεργείς, και αντ’ αυτού, θα κάνεις τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που λέει το ρητό “Οι άνθρωποι χρειάζονται την υπερηφάνεια τους όπως ένα δέντρο χρειάζεται τον φλοιό του”. Δεν θα ζεις για χάρη της φήμης σου ούτε για χάρη της αξιοπρέπειάς σου, αλλά αντίθετα, θα ζεις για χάρη της επιδίωξης της αλήθειας, θα συμπεριφέρεσαι ως ειλικρινής άνθρωπος, και θα προσπαθείς να ικανοποιήσεις τον Θεό και να ζήσεις ως αληθινό δημιουργημένο ον. Αν τηρήσεις αυτήν την αρχή, θα έχεις εγκαταλείψει τις διαμορφωτικές επιρροές που σου ασκεί η οικογένειά σου» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (12)]. Μέσα απ’ το ξεσκέπασμα των λόγων του Θεού, συνειδητοποίησα ότι ζούσα σύμφωνα με το απόφθεγμα «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την υπερηφάνεια του, όπως το δέντρο τον φλοιό του», κι ότι το έκανα σύνθημα της ζωής μου. Απ’ την παιδική μου ηλικία, οι γονείς μου με δίδαξαν ότι «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την υπερηφάνεια του, όπως το δέντρο τον φλοιό του», «Η υπόληψη είναι ανεκτίμητη» και «Ό,τι και να γίνει, δεν πρέπει να ρεζιλεύεσαι». Επηρεασμένη απ’ τις μακροχρόνιες διδασκαλίες και τις λανθασμένες ιδέες των γονιών μου, κατέληξα να βλέπω την υπόληψη ως το πιο σημαντικό πράγμα και να πιστεύω ότι το να ζεις με αξιοπρέπεια και σεβασμό σήμαινε να αποκτάς υπόληψη και να κερδίζεις τον θαυμασμό και τον έπαινο των ανθρώπων. Θυμήθηκα πως όταν πήγαινα σχολείο, κατά τη διάρκεια του μαθήματος της μουσικής, μου ζήτησαν να τραγουδήσω στη σκηνή. Μια συμμαθήτριά μου είπε ότι τραγούδησα σαν να διάβαζα κείμενο. Ένιωσα δημόσια ταπεινωμένη, σαν να με είχαν χαστουκίσει, κι ευχήθηκα να άνοιγε η γη και να με κατάπινε. Από τότε, δεν ξανατραγούδησα ποτέ, για να μην ανακαλύψουν οι άλλοι ότι τραγουδούσα φάλτσα. Αφού άρχισα να πιστεύω στον Θεό, ήξερα ότι ο Θεός εκτιμά την ειλικρίνεια, αλλά συνέχισα να ακολουθώ τη σατανική φιλοσοφία «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την υπερηφάνεια του, όπως το δέντρο τον φλοιό του». Ζύγιζα τις πράξεις και τα λόγια μου με βάση τον αντίκτυπο που είχαν στην υπόληψη και τη θέση μου. Αν αποκάλυπταν τα ελαττώματά μου και με έφερναν σε δύσκολη θέση, έφτανα στα άκρα για να κρυφτώ και να μεταμφιεστώ, προτιμώντας μάλιστα να καθυστερήσω το εκκλησιαστικό έργο και να ζημιώσω τους αδελφούς και τις αδελφές, παρά να ρεζιλευτώ. Έγινα πονηρή, δόλια κι εγωίστρια, και ζούσα χωρίς καμία αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα. Η ευκαιρία που μου έδωσε ο Θεός να εκτελώ τα καθήκοντά μου είχε στόχο να με βοηθήσει να αναζητήσω την αλήθεια και να λύσω πραγματικά ζητήματα. Παρά τα πολλά μου ελαττώματα, αν μπορούσα να ξεχάσω την υπερηφάνεια μου, να ανοιχτώ και να επιζητήσω συναναστροφή, θα κέρδιζα κάποια κατανόηση και είσοδο στην αλήθεια και θα κατακτούσα όλο και περισσότερο τις αρχές για να εκτελώ καλά τα καθήκοντά μου. Παρ’ όλα αυτά, ανησυχούσα υπερβολικά για την υπόληψη και τη θέση μου. Όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες, δεν ανοιγόμουν, δεν αναζητούσα, δεν συναναστρεφόμουν ανοιχτά σχετικά με τις λανθασμένες απόψεις μου, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα άλυτα ζητήματα καμία πρόοδο στην αλήθεια ή τις αρχές και πολλές χαμένες ευκαιρίες να κερδίσω την αλήθεια. Εκτιμούσα την υπόληψή μου περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο και για χάρη της εικόνας μου, δεν μπορούσα να πω ούτε μία ειλικρινή κουβέντα. Ζούσα χωρίς καθόλου αξιοπρέπεια, πράγμα που όχι μόνο καθυστερούσε τη ζωή-είσοδό μου, αλλά και ζημίωνε το έργο της εκκλησίας. Δεν ήθελα πια να ζω δέσμια των διεφθαρμένων διαθέσεών μου και ήμουν πρόθυμη να κάνω πράξη την αλήθεια και να γίνω ένας ειλικρινής άνθρωπος.

Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια των πνευματικών μου ασκήσεων, διάβασα τα λόγια του Θεού και βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Πρέπει να αναζητάς την αλήθεια για να επιλύεις οποιοδήποτε πρόβλημα προκύπτει, ανεξάρτητα από το τι είναι, και ποτέ να μη μεταμφιέζεσαι ή να φοράς προσωπείο. Για τα ελαττώματά σου, τις ελλείψεις σου, τις ατέλειές σου, τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου —να είσαι εντελώς ανοιχτός για όλα αυτά και να συναναστρέφεσαι σχετικά με όλα αυτά. Μην τα κρατάς μέσα σου. Το να μάθεις πώς να ανοίγεσαι είναι το πρώτο βήμα προς τη ζωή-είσοδο και είναι το πρώτο εμπόδιο, το οποίο είναι και το πιο δύσκολο να ξεπεραστεί. Μόλις το ξεπεράσεις, είναι εύκολη η είσοδος στην αλήθεια. Τι σημαίνει αυτό το βήμα; Σημαίνει ότι ανοίγεις την καρδιά σου και δείχνεις όλα όσα έχεις, καλά ή κακά, θετικά ή αρνητικά· ότι εκθέτεις τον εαυτό σου για να τον δουν οι άλλοι και ο Θεός· ότι δεν κρύβεις τίποτα από τον Θεό, δεν αποκρύπτεις τίποτα, δεν συγκαλύπτεις τίποτα, δεν ενεργείς με δόλο και απάτη, και ότι είσαι εξίσου ανοιχτός και ειλικρινής με τους άλλους ανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο, ζεις στο φως και όχι μόνο θα σε εξετάζει σχολαστικά ο Θεός, αλλά και οι υπόλοιποι άνθρωποι θα είναι σε θέση να δουν ότι ενεργείς βάσει αρχών και με έναν βαθμό διαφάνειας. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς καμία μέθοδο για να προστατεύσεις τη φήμη, την εικόνα και το κύρος σου ούτε χρειάζεται να καλύπτεις ή να υποκρύπτεις τα λάθη σου. Δεν χρειάζεται να εμπλακείς σε αυτές τις άχρηστες προσπάθειες. Εάν μπορείς να μην ασχολείσαι με αυτά, θα είσαι πολύ χαλαρός, θα ζεις χωρίς περιορισμούς ή πόνο, θα ζεις ολοκληρωτικά στο φως» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). «Αν θέλεις να συμπεριφέρεσαι ως ειλικρινής άνθρωπος, μη δίνεις σημασία στην περηφάνια· η περηφάνια ενός ανθρώπου δεν αξίζει δεκάρα. Απέναντι στην αλήθεια, θα πρέπει κανείς να εκτίθεται, όχι να προσποιείται ή να πλάθει μια ψεύτικη εικόνα. Πρέπει να αποκαλύπτει κανείς στον Θεό τις αληθινές σκέψεις του, τα λάθη του, τις πτυχές που παραβιάζουν τις αλήθεια-αρχές και κάθε τι παρόμοιο. Αυτά τα πράγματα πρέπει να τα αποκαλύπτει και στους αδελφούς και τις αδελφές του. Δεν είναι το θέμα να ζει κανείς για χάρη της φήμης του, αλλά αντίθετα, το θέμα είναι να ζει κανείς για να συμπεριφέρεται με ειλικρίνεια, να ζει για να επιδιώκει την αλήθεια, να ζει για να είναι ένα αληθινό δημιουργημένο ον και να ικανοποιεί τον Θεό, καθώς και για να σωθεί. […] Δεν θα ζεις για χάρη της φήμης σου ούτε για χάρη της αξιοπρέπειάς σου, αλλά αντίθετα, θα ζεις για χάρη της επιδίωξης της αλήθειας, θα συμπεριφέρεσαι ως ειλικρινής άνθρωπος, και θα προσπαθείς να ικανοποιήσεις τον Θεό και να ζήσεις ως αληθινό δημιουργημένο ον. Αν τηρήσεις αυτήν την αρχή, θα έχεις εγκαταλείψει τις διαμορφωτικές επιρροές που σου ασκεί η οικογένειά σου» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (12)]. Τα λόγια του Θεού με έκαναν να κατανοήσω τις αρχές άσκησης για τη διαγωγή ενός ανθρώπου. Ο Θεός συμπαθεί τους ειλικρινείς ανθρώπους. Είτε αλληλεπιδρούμε με τους άλλους είτε κάνουμε τα καθήκοντά μας, δεν πρέπει να μεταμφιέζουμε ή να κρύβουμε τα ελαττώματα και τις ελλείψεις μας για χάρη της υπόληψης και της θέσης μας. Ακόμη κι αν κάνουμε λάθη ή δεν κατανοούμε την αλήθεια και δεν βλέπουμε τα πράγματα ξεκάθαρα, δεν πρέπει να κρυβόμαστε ή να τα κουκουλώνουμε. Αντιθέτως, πρέπει να είμαστε ανοιχτοί και ειλικρινείς, να παραδεχόμαστε ό,τι δεν βλέπουμε ξεκάθαρα και να μιλάμε σύμφωνα με την κατανόησή μας. Αν οι προτάσεις ή οι απόψεις που προσφέρουμε έχουν παρεκκλίσεις, πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε ήρεμα και να αποδεχόμαστε την καθοδήγηση των αδελφών, αντί να ζούμε για χάρη της υπόληψής μας. Δεν είναι ντροπή να μιλάμε ανοιχτά για τις δυσκολίες και τα ελαττώματά μας, ούτε σημάδι αδυναμίας. Είναι εκδήλωση αναζήτησης της αλήθειας. Όταν αντιμετωπίζουμε σωστά τα ελαττώματά μας και ξεχνάμε την υπερηφάνεια μας για να κάνουμε πράξη την αλήθεια, ενεργούμε με ευθύτητα και μας δίνεται η δυνατότητα να εισέλθουμε πιο γρήγορα στην αλήθεια-πραγματικότητα. Αφού διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού, ένιωσα ότι είχα ένα μονοπάτι άσκησης. Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν είμαι ένας ειλικρινής άνθρωπος. Έχω κάνει πολλά υποκριτικά και δόλια πράγματα για να περισώσω την υπόληψή μου, πράγμα που Σε αρρωσταίνει και Σε αηδιάζει. Θέλω να μετανοήσω, να επιδιώξω την αλήθεια και να γίνω ένας ειλικρινής άνθρωπος».

Μια μέρα, ενώ έκανα το καθήκον μου με αρκετούς αδελφούς και αδελφές, η Μάλι έκανε μια ερώτηση, επιζητώντας συναναστροφή. Αφού την άκουσα, ένιωσα ότι η ερώτηση ήταν λίγο δύσκολη και δεν ήμουν σίγουρη αν η άποψή μου ήταν η κατάλληλη. Άρχισα να αγχώνομαι πάλι και σκέφτηκα: «Να απαντήσω ή όχι; Αν δεν δώσω μια καλή απάντηση, δεν θα ρεζιλευτώ; Καλύτερα να περιμένω να απαντήσουν οι άλλες αδελφές». Μετά, όμως, σκέφτηκα: «Αν παραμείνω σιωπηλή, υπεκφύγω και μεταμφιεστώ για να περισώσω την υπόληψή μου, θα συνεχίσω να ζω σύμφωνα με μια διεφθαρμένη διάθεση». Θυμήθηκα το εξής χωρίο των λόγων του Θεού: «Πώς προχωράει τώρα η εμπειρία σας όσον αφορά το να είστε ειλικρινείς; Έχετε πετύχει κάποια αποτελέσματα; (Κάποιες φορές κάνω πράξη την ειλικρίνεια, αλλά άλλες φορές το ξεχνάω.) Μπορείς να ξεχάσεις να κάνεις πράξη την αλήθεια; Αν μπορείς να το ξεχάσεις, τότε τι πρόβλημα δείχνει αυτό; Αγαπάτε ή δεν αγαπάτε την αλήθεια; Αν δεν αγαπάτε την αλήθεια, τότε θα δυσκολευτείτε να εισέλθετε στην αλήθεια-πραγματικότητα. Πρέπει να πάρετε στα σοβαρά την άσκηση της αλήθειας και την άσκηση της ειλικρίνειας. Πρέπει να συλλογίζεστε συχνά πώς να είστε ειλικρινείς και τι λογική θα πρέπει να διαθέτετε. Ο Θεός απαιτεί από τους ανθρώπους να είναι ειλικρινείς, και πρέπει να επιδιώκουν την ειλικρίνεια ως ζήτημα ύψιστης σημασίας. Θα πρέπει να έχουν ξεκαθαρίσει και να καταλάβουν ποιες αλήθειες πρέπει να διαθέτουν και σε ποιες πραγματικότητες πρέπει να εισέλθουν προκειμένου να είναι ειλικρινείς και να βιώνουν την ομοιότητα του Πέτρου, και πρέπει να βρουν μονοπάτι άσκησης. Μόνο τότε θα έχουν ελπίδα να γίνουν ειλικρινείς και να τους αγαπήσει ο Θεός» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Το μονοπάτι της διάλυσης μιας διεφθαρμένης διάθεσης). Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό, λέγοντάς Του ότι, εκείνη τη φορά, δεν θα με περιόριζε πια η υπερηφάνεια μου. Έπρεπε να είμαι ανοιχτή και ειλικρινής. Στη συνέχεια, μίλησα ανοιχτά και μοιράστηκα τις απόψεις και τη γνώμη μου. Αφού τελείωσα, οι άλλες αδελφές πρόσθεσαν τις σκέψεις τους με βάση ό,τι είχα συναναστραφεί. Μέσα απ’ τη συναναστροφή όλων, το πρόβλημα της Μάλι λύθηκε κι ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της. Εκείνη τη στιγμή, όταν μίλησα ανοιχτά σε συναναστροφή, ένιωσα μια πελώρια αίσθηση ανακούφισης. Ένιωσα σαν να είχα επιτέλους ελευθερωθεί απ’ τους περιορισμούς της ματαιοδοξίας και της υπερηφάνειας και να είχα κάνει ένα βήμα για να γίνω ένα ειλικρινής άνθρωπος. Στη συνέχεια, όταν η Μάλι έκανε κι άλλες ερωτήσεις, κάποιες φορές φοβόμουν ακόμη μην κάνω λάθος και ρεζιλευτώ. Όταν το συνειδητοποιούσα, προσευχόμουν στον Θεό να με βοηθήσει να επαναστατήσω εναντίον του εαυτού μου, να βάλω στην άκρη την υπερηφάνεια μου και να απαντήσω ενεργά στις ερωτήσεις της αδελφής. Κάποιες φορές, οι απόψεις μου ήταν λάθος ή υπήρχαν προβλήματα που δεν μπορούσα να δω ξεκάθαρα και οι απαντήσεις μου ήταν άστοχες, οπότε οι αδελφές προσέφεραν περαιτέρω συναναστροφή. Αυτό με έφερνε σε δύσκολη θέση κάποιες φορές, αλλά άκουγα προσεκτικά τη συναναστροφή τους, πράγμα που ξεκαθάριζε και βελτίωνε την κατανόησή μου. Όταν συναντούσα δυσκολίες ή προβλήματα στο καθήκον μου, επιζητούσα επίσης συναναστροφή απ’ τους αδελφούς και τις αδελφές. Δεν με περιφρονούσαν ούτε με ταπείνωναν. Συναναστρέφονταν υπομονετικά πάνω στην αλήθεια για να με βοηθήσουν. Ένιωσα την ανακούφιση και την ηρεμία που προκύπτει απ’ την άσκηση της ειλικρίνειας κι ανακάλυψα ότι ήταν πολύ καλύτερα να φέρομαι με αυτόν τον τρόπο. Ευχαριστώ τον Θεό!

Αδελφή, αυτές ήταν οι εμπειρίες μου. Ελπίζω να μου γράψεις κι εσύ για τις εμπειρίες σου και για τα όσα αποκόμισες τη χρονιά που πέρασε.

Με ειλικρίνεια,

Σιντζίνγκ

10 Ιουνίου 2023