Όταν πρωτοξεκίνησα να πιστεύω στον Θεό, παρατήρησα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές που ήταν επικεφαλής συναναστρέφονταν συχνά με ανθρώπους σχετικά με τα λόγια του Θεού για να επιλύσουν τα προβλήματά τους και οι αδελφοί και οι αδελφές ήταν πρόθυμοι να τους αναζητήσουν για να συζητήσουν τα ζητήματά τους. Αυτό με έκανε να τους ζηλέψω πολύ και θεωρούσα ότι με το να κάνουν ένα τέτοιο καθήκον θα αποκτούσαν σεβασμό και θα τους θαύμαζαν όλοι. Νόμιζα ότι οι αδελφοί κι οι αδελφές που ασχολούνταν με τα καθήκοντα της φιλοξενία και των γενικών υποθέσεων μοχθούσαν απλώς από τα παρασκήνια κι ότι δεν θα μπορούσαν να διακριθούν, δεν θα τους έβλεπε ούτε και θα τους θαύμαζε κανείς. Πίστευα ότι θα ήταν πολύ ωραία αν είχα ένα καθήκον που θα μου επέτρεπε να ξεχωρίσω και να με θαυμάζουν όλοι στο μέλλον. Αργότερα, επιλέχθηκα ως επικεφαλής εκκλησίας και οι αδελφοί και οι αδελφές μου στις συναθροίσεις που προήδρευα ήταν όλοι πολύ θερμοί μαζί μου. Έβλεπα στο βλέμμα τους ότι με ζήλευαν και ένιωθα πολύ ωραία. Ένιωθα ότι ήμουν ανώτερη από τους άλλους. Το καθήκον του επικεφαλής ήταν πολύ πιο αγχωτικό και περιλάμβανε πολύ περισσότερο έργο, αλλά δεν με ένοιαζε πόσο υπέφερα ή κουραζόμουν και ποτέ δεν έκανα πίσω ούτε και παραπονέθηκα. Λίγο καιρό μετά, λόγω του χαμηλού μου επιπέδου, του ότι δεν χειριζόμουν τις υποθέσεις σύμφωνα με τις αρχές και συχνά ενεργούσα με βάση τις δικές μου απόψεις και κολλούσα στους κανονισμούς, ζημίωσα το έργο της εκκλησίας και με απάλλαξαν απ’ το καθήκον μου. Μετά την απαλλαγή μου, η επικεφαλής μου ήρθε και με ρώτησε αν ήμουν διατεθειμένη να αναλάβω ένα καθήκον στις γενικές υποθέσεις. Ένιωσα λίγο διστακτική και σκέφτηκα: «Στο έργο των γενικών υποθέσεων χειρίζεσαι απλώς διάφορες εργασίες στην εκκλησία και κάνεις μόνο βασικές, χειρωνακτικές εργασίες. Τι θα σκεφτούν για μένα οι αδελφοί και οι αδελφές μου αν μάθουν ότι ανέλαβα ένα τέτοιο καθήκον; Θα πουν, άραγε, ότι κάνω αυτό το καθήκον επειδή δεν κατέχω την αλήθεια-πραγματικότητα;» Ωστόσο, ήξερα ότι η ανάθεση ενός καθήκοντος είναι αποστολή από τον Θεό και πρέπει να την αποδεχόμαστε και να υποτασσόμαστε, κι έτσι συμφώνησα απρόθυμα.

Αργότερα, όταν έβγαινα για το καθήκον μου, συναντούσα συχνά αδελφούς και αδελφές που γνώριζα από πριν. Όταν με ρωτούσαν τι καθήκον είχα αναλάβει, ντρεπόμουν να τους πω, και ανησυχούσα ότι θα με περιφρονούσαν αν μάθαιναν ότι ασχολούμουν με γενικές υποθέσεις. Ο μεγαλύτερός μου φόβος έγινε μια φορά πραγματικότητα. Μια μέρα, πήγα στο σπίτι μιας αδελφής για να δανειστώ το μηχανάκι της και, ενώ κουβεντιάζαμε, της ανέφερα ότι το καθήκον μου αφορούσε τις γενικές υποθέσεις. Ξαφνιάστηκε και με ρώτησε: «Γιατί είσαι στις γενικές υποθέσεις τώρα; Νόμιζα ότι είχες καθήκον στο κειμενικό έργο». Ένιωσα μεγάλη αμηχανία, άλλαξα επίτηδες θέμα, άρχισα να μιλάω για κάτι ανούσιο κι έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Στον δρόμο για το σπίτι, έβλεπα συνέχεια στο μυαλό μου τη σοκαρισμένη έκφραση της αδελφής μου όταν άκουσε ότι ασχολούμουν με γενικές υποθέσεις. Ένιωσα απαίσια και αναρωτήθηκα τι θα σκεφτόταν η αδελφή μου για μένα. Θα σκεφτόταν, άραγε, ότι μου ανέθεσαν αυτό το καθήκον επειδή δεν κατέχω την αλήθεια-πραγματικότητα και δεν έχω καλό επίπεδο; Θα με περιφρονούσε; Έτσι, έγινα ακόμα πιο διστακτική απέναντι στο καθήκον μου. Μερικές φορές είχα να παραδώσω επείγουσες επιστολές κι εγώ έσερνα τα πόδια μου και δεν τις πήγαινα στους αδελφούς και τις αδελφές μου έγκαιρα. Μερικές φορές ξεχνούσα πράγματα και οι αδελφοί και οι αδελφές μου με κλάδευαν επειδή ήμουν επιπόλαιη και ανεύθυνη και μου θύμιζαν να είμαι πιο επιμελής στο καθήκον μου και να αφιερώνω περισσότερη σκέψη σ’ αυτό. Αντιμέτωπη με αυτή την κατάσταση, όχι μόνο δεν έκανα αυτοκριτική, έγινα ακόμα πιο διστακτική απέναντι στο καθήκον μου. Θυμήθηκα πως όταν ήμουν επικεφαλής, οι εργάτες στις γενικές υποθέσεις μού παρέδιδαν βιβλία με τα λόγια του Θεού και επιστολές, αλλά τώρα εγώ ήμουν αυτή που είχε αναλάβει να κάνει θελήματα και να παραδίδει πράγματα σε άλλους αδελφούς και αδελφές. Ένιωσα ότι, ξαφνικά, είχα χάσει τελείως τη θέση μου και γινόμουν όλο και πιο δυστυχισμένη και καταπιεσμένη.

Ένα πρωί, ενώ οδηγούσα το μηχανάκι μου, έμεινα από μπαταρία. Έπρεπε να σπρώξω το μηχανάκι με τα χέρια. Καθώς το έσπρωχνα, γύρισα κατά λάθος το γκάζι, αυτό εκτοξεύτηκε προς τα μπροστά κι εγώ δεν πρόλαβα ν’ αντιδράσω και έπεσα πάνω του. Χτύπησα το στόμα μου στο μπροστινό μέρος της μηχανής, χαλάρωσαν μερικά δόντια μου, γέμισα μώλωπες στο πρόσωπο και τραυματίστηκα στο πόδι. Όταν επέστρεψα σπίτι, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Τελευταία είμαι πολύ διστακτική απέναντι στο καθήκον γενικών υποθέσεων που έχω και δεν ξέρω πώς να επιλύσω αυτό το ζήτημα. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να αποκτήσω αυτογνωσία ώστε να μπορέσω να υποταχθώ». Μετά την προσευχή, διάβασα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού που έλεγαν: «Στον οίκο του Θεού αναφέρεται συνέχεια η αποδοχή της ανάθεσης από τον Θεό και η σωστή εκτέλεση του καθήκοντος. Πώς προκύπτει το καθήκον; Σε γενικές γραμμές, προκύπτει ως αποτέλεσμα του έργου διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας· πιο συγκεκριμένα, καθώς ξεδιπλώνεται το έργο διαχείρισης του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους, εμφανίζεται ποικίλο έργο που απαιτεί από τους ανθρώπους να συνεργαστούν και να το ολοκληρώσουν. Αυτό έχει δημιουργήσει ευθύνες και αποστολές που πρέπει να εκπληρώσουν οι άνθρωποι, και αυτές οι ευθύνες και οι αποστολές είναι τα καθήκοντα που αναθέτει ο Θεός στους ανθρώπους. Στον οίκο του Θεού, οι εργασίες που απαιτούν τη συνεργασία των ανθρώπων είναι τα καθήκοντα που εκείνοι οφείλουν να εκτελέσουν. Μήπως υπάρχουν, λοιπόν, διαφορές μεταξύ καθηκόντων ως προς το ποιο είναι καλύτερο και ποιο χειρότερο, ποιο είναι μεγαλόπνοο και ποιο ταπεινό ή ποιο είναι σπουδαίο και ποιο ασήμαντο; Δεν υπάρχουν τέτοιες διαφορές· εφόσον κάτι έχει να κάνει με το έργο διαχείρισης του Θεού, και απαιτείται από τη διάδοση του ευαγγελίου του Θεού, τότε αποτελεί το καθήκον ενός ατόμου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος;). «Όποιο κι αν είναι το καθήκον σου, μην κάνεις διάκριση μεταξύ μεγαλόπνοου και πιο ταπεινού. Ας υποθέσουμε πως λες: “Παρόλο που αυτή η εργασία είναι ανάθεση από τον Θεό και το έργο του οίκου του Θεού, αν το κάνω, οι άνθρωποι μπορεί να με περιφρονήσουν. Σε κάποιους άλλους ανατίθεται έργο που τους επιτρέπει να ξεχωρίσουν. Εμένα μου ανέθεσαν αυτήν την εργασία, η οποία δεν μου επιτρέπει να ξεχωρίσω, αλλά με αναγκάζει να αγωνίζομαι στα παρασκήνια. Είναι άδικο! Δεν θα κάνω αυτό το καθήκον. Το καθήκον μου πρέπει να με κάνει να ξεχωρίζω ενώπιον των άλλων και να μου επιτρέπει να κάνω όνομα —κι ακόμα κι αν δεν κάνω όνομα ή δεν ξεχωρίσω, πρέπει σε κάθε περίπτωση να ωφεληθώ απ’ αυτό και σωματικά να είμαι άνετα”. Είναι αποδεχτή αυτή η στάση; Όταν είσαι επιλεκτικός, δεν αποδέχεσαι πράγματα από τον Θεό· κάνεις επιλογές σύμφωνα με τις προτιμήσεις σου. Έτσι δεν αποδέχεσαι το καθήκον σου· έτσι το αρνείσαι, εκδηλώνεις την επαναστατικότητά σου ενάντια στον Θεό. Αυτή η επιλεκτικότητα νοθεύεται με τις ατομικές σου προτιμήσεις και επιθυμίες. Όταν λαμβάνεις υπόψη το δικό σου όφελος, τη δική σου υπόληψη και ούτω καθεξής, δεν έχεις στάση υποταγής προς το καθήκον σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος;). Τα λόγια του Θεού εξέθεσαν σαφώς την κατάστασή μου. Συνειδητοποίησα ότι είχα λανθασμένη στάση και άποψη για το καθήκον μου. Έκανα διάκριση μεταξύ σημαντικών και ασήμαντων καθηκόντων και τα χώριζα σε βαθμούς και τάξεις. Νόμιζα πως όταν είσαι επικεφαλής ή κάνεις κάποιο καθήκον που έχει να κάνει με κείμενα, είσαι ανώτερος απ’ τους άλλους και κερδίζεις τον θαυμασμό και τον σεβασμό όλων. Ήμουν πρόθυμη να υποφέρω και να κουραστώ όσο χρειαζόταν γι’ αυτό το καθήκον. Όσο για τα καθήκοντα που απαιτούσαν χειρωνακτική εργασία και δεν μου επέτρεπαν να ξεχωρίσω και να με δουν οι άλλοι, δεν ήμουν καθόλου πρόθυμη να τα κάνω και σκεφτόμουν ότι τέτοια καθήκοντα ήταν αρκετά ασήμαντα κι ότι οι άλλοι θα με περιφρονούσαν. Επηρεάστηκα απ’ αυτές τις παράλογες απόψεις και, όταν η επικεφαλής μου μου ανέθεσε το καθήκον των γενικών υποθέσεων, μου φάνηκε ότι το καθήκον αυτό ήταν κατώτερο και ότι θα έβλαπτε την υπόληψή μου, οπότε ήμουν διστακτική και απρόθυμη να υποταχθώ και έκανα το καθήκον μου ανεύθυνα κι επιπόλαια. Οι απόψεις μου ήταν γελοίες! Δεδομένου του πόσο διεφθαρμένη ήμουν και πόσο χαμηλό ήταν το επίπεδό μου, μόνο με την εξύψωση και τη χάρη του Θεού μπορούσα να επιτελέσω ένα καθήκον στον οίκο του Θεού, αλλά εγώ δεν σκέφτηκα καν τις προθέσεις του Θεού, δεν ήξερα πώς να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού, και σκεφτόμουν μόνο τα δικά μου συμφέροντα και την υπόληψή μου και έκανα ό,τι ήθελα στο καθήκον μου, με σκοπό να εξυπηρετήσω τα δικά μου συμφέροντα. Πού ήταν η ανθρώπινη φύση μου; Ο Θεός σίγουρα απεχθανόταν αυτήν τη διαγωγή!

Μια μέρα, διάβασα αυτό το χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Τι στάση θα πρέπει να έχεις προς το καθήκον; Πρώτον, δεν πρέπει να το αναλύεις ούτε να προσπαθείς να βεβαιωθείς ποιος σου το ανέθεσε· αντίθετα, θα πρέπει να το αποδέχεσαι από τον Θεό ως καθήκον που σου εμπιστεύθηκε Αυτός, και θα πρέπει να υπακούς στην ενορχήστρωση και στις ρυθμίσεις του Θεού, και να αποδέχεσαι το καθήκον σου από τον Θεό. Δεύτερον, μην κάνεις διάκριση μεταξύ υψηλού και χαμηλού και μη σε απασχολεί η φύση του, το αν σου επιτρέπει να ξεχωρίσεις ή όχι, το αν γίνεται κοινή θέα ή παρασκηνιακά. Μη σκέφτεσαι αυτά τα πράγματα. Υπάρχει κι ακόμα ένα είδος στάσης: η υποταγή και η ενεργή συνεργασία» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος;). Μέσα από τα λόγια του Θεού έμαθα ότι τα καθήκοντά μας είναι η ανάθεση από τον Θεό και είναι η υποχρέωση και ευθύνη μας να τα εκπληρώνουμε. Ανεξάρτητα από το αν το καθήκον μάς επιτρέπει να διακριθούμε, να μας δουν οι άλλοι και να κερδίσουμε τον σεβασμό και τον θαυμασμό των άλλων, ως δημιουργημένα όντα πρέπει να αποδεχόμαστε αυτά τα καθήκοντα, να υποτασσόμαστε και να δείχνουμε τη μέγιστη αφοσίωση. Αυτήν τη στάση κι αυτήν τη λογική πρέπει να έχουμε όλοι απέναντι στα καθήκοντά μας. Σκέφτηκα ότι οι γενικές υποθέσεις μπορεί να μην είναι κάποιο εξεζητημένο καθήκον, αλλά είναι μια απαραίτητη πτυχή του έργου του οίκου του Θεού. Αν δεν είχαμε ανθρώπους να παραδίδουν βιβλία και επιστολές, οι αδελφοί και οι αδελφές μας δεν θα μπορούσαν να διαβάσουν τα λόγια του Θεού εγκαίρως και ορισμένα έργα δεν θα ολοκληρώνονταν εγκαίρως, πράγμα που θα επηρέαζε το έργο της εκκλησίας. Δεδομένου ότι μου είχε ανατεθεί το καθήκον των γενικών υποθέσεων, θα έπρεπε να το είχα εκλάβει ως ευθύνη μου να ολοκληρώσω τις εργασίες που μου ανατέθηκαν. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ήμουν πια διατεθειμένη να αποδεχτώ το καθήκον μου και να υποταχθώ. Είτε με σέβονταν οι άλλοι είτε όχι, εγώ θα έκανα ό,τι μπορούσα για να εκπληρώσω το καθήκον μου. Στη συνέχεια, αφιέρωνα όλη μου την ενέργεια και σκέψη στο καθήκον μου. Κάθε μέρα, όταν ερχόταν η ώρα να στείλω και να λάβω επιστολές, τις έλεγχα επιμελώς και δούλευα με αφοσίωση. Όταν η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν έβγαινε έξω για άλλο έργο, εγώ προχωρούσα τη δική της δουλειά, ενώ προσπαθούσα να κάνω καλά και το δικό μου έργο. Ένιωθα πολύ άνετα να εργάζομαι με αυτήν την επιμέλεια και σχολαστικότητα. Όταν άλλοι αδελφοί και αδελφές με ρωτούσαν τι καθήκον είχα αναλάβει, δήλωνα ευθέως ότι εργαζόμουν στις γενικές υποθέσεις χωρίς να νιώθω πια αμηχανία.

Τον Ιούνιο του 2019, η επικεφαλής μου με αναζήτησε για να με ρωτήσει αν θα ήθελα να φιλοξενήσω μερικές αδελφές. Σκέφτηκα: «Είμαι πρόθυμη να αποδεχτώ το καθήκον, αλλά αν οι στενοί μου αδελφοί και αδελφές μάθουν ότι περνάω τις μέρες μου πλένοντας πιάτα και μαγειρεύοντας φαγητό σαν οικοδέσποινα, τι θα σκεφτούν, άραγε, για μένα; Θα με περιφρονήσουν;» Εγώ πρότεινα βιαστικά την αδελφή Γουανγκ Γιουν κι είπα ότι πίστευα πως ήταν πιο κατάλληλη γι’ αυτό το καθήκον, αλλά η επικεφαλής μού απάντησε ότι η αδελφή Γουανγκ Γιουν είχε αρρωστήσει πρόσφατα και δεν μπορούσε. Συνειδητοποίησα ότι η κυριαρχία και οι διευθετήσεις του Θεού έστειλαν αυτό το καθήκον σ’ εμένα, οπότε σταμάτησα να προσπαθώ να το αποφύγω. Όσο φιλοξενούσα κόσμο, παρατήρησα ότι οι αδελφές συχνά συναναστρέφονταν για τις δεξιότητες και τις γνώσεις που σχετίζονται με τα καθήκοντά τους και όσα κέρδισαν από τις εμπειρίες τους. Όταν ερχόταν η επόπτριά τους, συναναστρεφόταν κι εκείνη με τις αδελφές για το έργο τους. Τις ζήλευα που μπορούσαν να κάνουν αυτό το καθήκον, ενώ εγώ είχα κολλήσει στο να κρατώ το σπίτι μου ασφαλές ή να μαγειρεύω φαγητά στην κουζίνα. Αυτή η αίσθηση κατωτερότητας με έκανε πολύ δυστυχισμένη. Μερικές φορές, μαγείρευα και το μυαλό μου έτρεχε αλλού κι έβαζα πολύ αλάτι ή το ξεχνούσα και δεν έβαζα καθόλου. Ορισμένες αδελφές δεν έτρωγαν πικάντικα φαγητά, και μια αδελφή μού ζήτησε ευγενικά να βάζω στην άκρη λίγο φαγητό πριν προσθέτω τις καυτερές πιπεριές. Εγώ συμφώνησα, αλλά μέσα μου σκέφτηκα: «Όταν ήμουν επικεφαλής, έπαιρνα εγώ τις αποφάσεις. Τώρα που ανέλαβα να φιλοξενώ άλλους, όχι μόνο δεν με σέβεται κανείς, πρέπει να ακολουθώ και εντολές». Αυτό μου έριξε τη διάθεση και ένιωσα καταπιεσμένη. Όταν οι αδελφές ήταν απασχολημένες με τα καθήκοντά τους, μου ζητούσαν να τους αγοράσω είδη καθημερινής ανάγκης, κι αυτό με έκανε να νιώσω ότι με διατάζουν κι ότι έκανα απλώς τα θελήματά τους. Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι ήμουν σε μια κακή κατάσταση, αλλά ζούσα συχνά σ’ αυτήν την κατάσταση παρά τη θέλησή μου. Ένιωθα απαίσια και ίσως η καρδιά μου να είχε απομακρυνθεί από τον Θεό.

Μια μέρα, διάβασα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού που έλεγαν: «Έχοντας γεννηθεί σε τόσο βρόμικη γη, ο άνθρωπος έχει μολυνθεί από την κοινωνία σε πολύ μεγάλο βαθμό, έχει επηρεαστεί από φεουδαρχική δεοντολογία και έχει διδαχτεί σε “ιδρύματα υψηλής μόρφωσης”. Ο οπισθοδρομικός τρόπος σκέψης, η διεφθαρμένη ηθική, η μοχθηρή άποψη ζωής, η ελεεινή φιλοσοφία για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, η απολύτως ανάξια ύπαρξη κι ο διεφθαρμένος τρόπος ζωής και τα έθιμα, όλα έχουν εισβάλει βαθιά στην καρδιά του ανθρώπου και επιτίθενται άγρια και υπονομεύουν τη συνείδησή του. Ως αποτέλεσμα, ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί περισσότερο από τον Θεό και Του εναντιώνεται ακόμη περισσότερο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το να έχετε μια αμετάβλητη διάθεση σημαίνει πως είστε εχθρικοί προς τον Θεό). «Ο Σατανάς διαφθείρει τους ανθρώπους μέσα από την εκπαίδευση και την επιρροή των εθνικών κυβερνήσεων, και των διασήμων και των σπουδαίων. Τα διαβολικά λόγια τους έχουν γίνει η ζωή και η φύση του ανθρώπου. Το “ο σώζων εαυτόν σωθήτω” είναι ένα γνωστό σατανικό ρητό που έχει ενσταλαχθεί σε όλους, και το οποίο έχει γίνει η ζωή του ανθρώπου. Υπάρχουν και άλλα λόγια φιλοσοφιών για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις σαν κι αυτό. Ο Σατανάς χρησιμοποιεί την παραδοσιακή κουλτούρα κάθε έθνους για να εκπαιδεύσει, να παραπλανήσει και να διαφθείρει τους ανθρώπους, κι έτσι ωθεί την ανθρωπότητα να πέσει και να βυθιστεί μέσα σε μια απέραντη άβυσσο καταστροφής· τελικά, ο Θεός καταστρέφει τους ανθρώπους, επειδή υπηρετούν τον Σατανά και αντιστέκονται σ’ Αυτόν. […] Υπάρχουν πολλά ακόμα σατανικά δηλητήρια στη ζωή των ανθρώπων, στη διαγωγή και στη συμπεριφορά τους. Για παράδειγμα, οι φιλοσοφίες τους για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, ο τρόπος με τον οποίο ενεργούν και τα αξιώματά τους είναι όλα γεμάτα με τα δηλητήρια του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, και προέρχονται όλα από τον Σατανά. Άρα, όλα όσα ρέουν μέσα στο μεδούλι και στο αίμα τους προέρχονται απ’ τον Σατανά» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου). Μέσα από τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα τον λόγο που διέκρινα τα καθήκοντα σε σημαντικά και ασήμαντα και τα διαχώριζα σε βαθμούς και τάξεις: σατανικά δηλητήρια είχαν ενσταλαχθεί βαθιά μέσα μου και με είχαν διαφθείρει, όπως το «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Εκείνοι που μοχθούν με το μυαλό τους κυβερνούν τους άλλους, ενώ εκείνοι που μοχθούν με τα χέρια τους κυβερνώνται από άλλους», και «Ο άνθρωπος αγωνίζεται κόντρα στο ρεύμα». Ζούσα σύμφωνα με αυτά τα σατανικά δηλητήρια, κι αποζητούσα φήμη, κέρδη, θέση και σεβασμό. Νόμιζα ότι μόνο έτσι θα ζούσα αξιοπρεπώς και έντιμα. Έβλεπα τα καθήκοντα του οίκου του Θεού μέσα από σατανικές φιλοσοφίες και απόψεις, πίστευα ότι τα καθήκοντα που απαιτούσαν δεξιότητες και ταλέντο, όπως το να είσαι επικεφαλής, να κάνεις κειμενικό έργο και να παράγεις βίντεο τα σεβόταν ο κόσμος, και ότι ήταν κατώτερα τα καθήκοντα που είχαν να κάνουν με χειρωνακτική εργασία, όπως η φιλοξενία και οι γενικές υποθέσεις. Επειδή είχα επηρεαστεί από παράλογες απόψεις, έγινα επιπόλαιη στο καθήκον μου, δεν συγκεντρωνόμουν, συχνά ξεχνούσα να προωθήσω επιστολές και καθυστερούσα το έργο, επειδή πίστευα ότι κανείς δεν σεβόταν το καθήκον μου. Μαγείρευα φαγητά είτε άνοστα είτε πολύ αλμυρά και, αντί να σκεφτώ αν οι αδελφές μου θα το έτρωγαν ή όχι, έφτιαχνα το φαγητό όπως το ήθελα εγώ. Όταν οι αδελφές μού ζητούσαν να τους αγοράσω πράγματα, θεωρούσα ότι μου φέρονταν σαν το παιδί για όλες τις δουλειές και χρονοτριβούσα σκόπιμα. Είδα ότι τα σατανικά δηλητήρια είχαν ριζώσει βαθιά στην καρδιά μου και είχαν γίνει η ίδια μου η φύση, με έκαναν εγωίστρια, ποταπή και μου στερούσαν την ανθρώπινη φύση. Αντιμετώπιζα το καθήκον μου ως μέσο απόκτησης θέσης και υπόληψης κι έβλεπα το καθήκον μου σαν ευκαιρία να κερδίσω σεβασμό και επαίνους από τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Εξαπατούσα τον Θεό και Του αντιστεκόμουν! Συνειδητοποίησα ότι ήμουν σε μια επικίνδυνη κατάσταση, και προσευχήθηκα στον Θεό μετανοημένη: «Θεέ μου, δεν θέλω να επιδιώκω πλέον φήμη, κέρδη και θέση. Είμαι έτοιμη να μετανοήσω απέναντί Σου. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με ώστε να βρω ένα μονοπάτι άσκησης».

Αργότερα, διάβασα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού: «Όλοι είναι ίσοι απέναντι στην αλήθεια και δεν γίνονται διακρίσεις λόγω ηλικίας, ανωτερότητας ή κατωτερότητας εις βάρος των ανθρώπων που εκτελούν τα καθήκοντά τους στον οίκο του Θεού. Όλοι είναι ίσοι απέναντι στο καθήκον τους· κάνουν απλώς διαφορετικές δουλειές. Δεν γίνονται διακρίσεις εις βάρος τους με βάση το ποιος είναι πιο παλιός. Ενώπιον της αλήθειας, όλοι πρέπει να έχουν μια καρδιά ταπεινή, υποτακτική και δεκτική. Τέτοια λογική και τέτοια στάση πρέπει να έχουν οι άνθρωποι» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος όγδοο)]. «Όταν ο Θεός ζητά απ’ τους ανθρώπους να εκπληρώνουν καλά το καθήκον τους, δεν τους ζητά να ολοκληρώσουν έναν συγκεκριμένο αριθμό αναθέσεων ή να ολοκληρώσουν κάποια σπουδαία προσπάθεια, ούτε να εκτελέσουν κάποιο σπουδαίο εγχείρημα. Αυτό που θέλει είναι να μπορούν να κάνουν ό,τι μπορούν και να παραμένουν προσγειωμένοι, και να ζουν σύμφωνα με τον λόγο Του. Δεν Του χρειάζεται να είσαι σπουδαίος ή ευγενής ούτε να κάνεις κάποιο θαύμα, ούτε θέλει να δει σ’ εσένα κάποια ευχάριστη έκπληξη. Δεν χρειάζεται τέτοια πράγματα ο Θεός. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ασκείσαι σταθερά με βάση τα λόγια Του. Όταν ακούς τα λόγια του Θεού, κάνε ό,τι έχεις καταλάβει, εκτέλεσε ό,τι έχεις κατανοήσει, θυμήσου καλά ό,τι έχεις ακούσει, και τότε, όταν έρθει η ώρα να ασκηθείς, να το κάνεις σύμφωνα με τα λόγια Του. Μετάτρεψέ τα στη ζωή σου, στις πραγματικότητές σου και σ’ αυτά που βιώνεις. Έτσι, ο Θεός θα ικανοποιηθεί. […] Στην πραγματικότητα δεν είναι δύσκολο να εκτελέσεις το καθήκον σου, ούτε είναι δύσκολο να το κάνεις με αφοσίωση και σε αποδεκτό επίπεδο. Δεν χρειάζεται να θυσιάσεις τη ζωή σου ούτε κάνεις κάτι ιδιαίτερο ή δύσκολο· πρέπει απλώς να ακολουθείς τα λόγια και τις οδηγίες Του με ειλικρίνεια και σταθερότητα, χωρίς να προσθέτεις τις δικές σου ιδέες ή να λειτουργείς με τον δικό σου τρόπο, αλλά βαδίζοντας στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Εάν οι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν αυτό, ουσιαστικά θα έχουν ανθρώπινη ομοιότητα. Όταν αποκτήσουν πραγματική υποταγή στον Θεό και έχουν γίνει ειλικρινείς, τότε θα έχουν αποκτήσει την ομοιότητα ενός αληθινού ανθρώπινου όντος» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία). Στην πραγματικότητα, ανεξάρτητα από το καθήκον μας στον οίκο του Θεού, είτε είμαστε επικεφαλής, είτε κάνουμε κειμενικό έργο είτε υπηρετούμε σαν οικοδέσποινες ή δουλεύουμε στις γενικές υποθέσεις, κάνουμε απλώς διαφορετικές δουλειές και καμιά τους δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο σημαντική από τις άλλες. Ανεξάρτητα από το καθήκον μας, αποδεχόμαστε όλοι την ανάθεση από τον Θεό και υπηρετούμε τη λειτουργία που έχουμε ως δημιουργημένα όντα. Ο Θεός δεν εκτιμά παραπάνω κάποιον που απλώς έχει ταλέντο, δεξιότητες ή κάνει κάποιο ξεχωριστό καθήκον. Ομοίως, δεν θα περιφρονούσε κάποιον απλώς επειδή έχει ένα λιγότερο εξεζητημένο καθήκον. Αυτό που ενδιαφέρει τον Θεό είναι αν οι άνθρωποι επιδιώκουν την αλήθεια κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, αν υποτάσσονται και αν είναι πιστοί στα καθήκοντά τους. Η εκκλησία μού είχε αναθέσει να υπηρετήσω ως οικοδέσποινα, οπότε αυτήν την ευθύνη και αυτό το καθήκον έπρεπε να εκπληρώσω. Ανεξάρτητα από το αν με εκτιμούσαν οι άλλοι, έπρεπε να το αποδεχτώ αυτό και να υποταχθώ —μ’ αυτήν τη λογική έπρεπε να σκέφτομαι. Σκέφτηκα πώς από τα μυριάδες πράγματα που δημιούργησε ο Θεός, μεγάλα ή μικρά, όλα υπάρχουν σύμφωνα με την κυριαρχία και τον καθορισμό Του και υπηρετούν την όποια λειτουργία τούς έχει αναθέσει ο Θεός. Ένα μικρό χορταράκι δεν συγκρίνει το ύψος του με ένα πανύψηλο δέντρο ούτε συναγωνίζεται τα λουλούδια για το ποιο είναι πιο όμορφο· υπηρετεί απλώς τη λειτουργία του. Αν μπορούσα να ’μαι σαν αυτό το χορταράκι, να υποτάσσομαι στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, να φέρομαι με προσγειωμένο τρόπο και να επιζητώ να εκπληρώσω τον ρόλο μου ως δημιουργημένο ον, δεν θα υπέφερα τόσο πολύ που δεν είχα αποκτήσει κάποια θέση. Επιπλέον, το να είσαι επικεφαλής στον οίκο του Θεού δεν έχει να κάνει, όπως πίστευα, μόνο με το να διατάζεις τους άλλους, η θέση απαιτεί να είσαι υπηρέτης όλων, να συναναστρέφεσαι πάνω στην αλήθεια για να βοηθήσεις τους αδελφούς και τις αδελφές, να επιλύεις τα αληθινά ζητήματα που έχουν σχετικά με τη ζωή-είσοδο, και να τους καθοδηγείς στην πραγματικότητα των λόγων του Θεού. Το καθήκον της φιλοξενίας δεν είναι ένα κατώτερο καθήκον· απαιτεί να διατηρείς ένα φιλόξενο περιβάλλον ώστε οι αδελφοί και οι αδελφές να μπορούν να κάνουν το καθήκον τους με ηρεμία. Ο καθένας μας παίζει τον ρόλο του για την εξάπλωση του ευαγγελίου της βασιλείας. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, ένιωσα να απελευθερώνομαι. Ο οίκος του Θεού αναθέτει στους ανθρώπους καθήκοντα με βάση τις δεξιότητες, το επίπεδο και το ανάστημά τους. Προηγουμένως είχα υπηρετήσει ως επικεφαλής και είχα κάνει κειμενικό έργο, αλλά δεν είχα το απαιτούμενο επίπεδο και δεν ήμουν κατάλληλη να υπηρετήσω σ’ αυτές τις θέσεις. Ωστόσο, δεν είχα καταλάβει πραγματικά τον εαυτό μου, είχα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου και επιζητούσα τον σεβασμό των άλλων. Ήμουν εντελώς παράλογη! Η εκκλησία μού ανέθεσε το καθήκον της φιλοξενίας με βάση το επίπεδο και το περιβάλλον του σπιτιού μου· το καθήκον αυτό μου ταίριαζε πολύ. Ως οικοδέσποινα δεν θα κέρδιζα την εκτίμηση των άλλων, αλλά το καθήκον αυτό αποκάλυψε τις εσφαλμένες απόψεις που είχα για την επιδίωξη, καθώς και τη διεφθαρμένη μου διάθεση και με ώθησε να αναζητήσω την αλήθεια και να κατανοήσω τον εαυτό μου. Αυτό ήταν ό,τι πιο πολύτιμο μπορούσα να κερδίσω απ’ αυτό το καθήκον. Ευχαρίστησα τον Θεό μέσα από την καρδιά μου που ενορχήστρωσε αυτό το περιβάλλον για να με εξαγνίσει και να με μεταμορφώσει, και ήμουν πρόθυμη να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του, εκπληρώνοντας το καθήκον φιλοξενίας που είχα αναλάβει για να ανταποδώσω την αγάπη Του.

Αργότερα, άρχισα να επιζητώ να εισέλθω στις αρχές στον τρόπο που μαγείρευα για τις αδελφές μου και λάμβανα υπόψη ποια γεύματα θα ήταν καλύτερα για την υγεία τους. Όταν δεν ήταν απασχολημένες, με βοηθούσαν με τις δουλειές του σπιτιού και δεν με διέταζαν σαν να είμαι κατώτερή τους. Όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες στο καθήκον μου, συναναστρέφονταν υπομονετικά μαζί μου, με υποστήριζαν και όλες είχαμε τον ρόλο μας. Έτσι, άρχισα να έχω μια πιο αρμονική σχέση με τις αδελφές μου, κι έκανα με χαρά το καθήκον μου. Αυτά τα κέρδη κι αυτές οι αλλαγές ήταν το αποτέλεσμα της κρίσης και της παίδευσης των λόγων του Θεού.