Ένα πρωί του Απριλίου του 2009, γύρω στις 9, μαζί με την αδελφή Ντινγκ Νινγκ δεχθήκαμε επίθεση από οκτώ άντρες την ώρα που βγαίναμε στον δρόμο μετά από μια συνάθροιση. Χωρίς να πουν ούτε λέξη, μας πέρασαν αμέσως τα χέρια πίσω απ’ τις πλάτες και κατάσχεσαν τις τσάντες μας μαζί με πάνω από 40.000 γουάν απ’ το ταμείο της εκκλησίας. Πιάστηκα εντελώς εξαπίνης και πριν προλάβω να αντιδράσω, με είχαν ήδη πάει στο αυτοκίνητό τους. Αμέσως μετά, άκουσα μια γυναίκα να λέει: «Οι ύποπτες είναι υπό κράτηση». Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι μας είχε συλλάβει η αστυνομία. Εξοργίστηκα που είχαν κλέψει τόσα λεφτά απ’ το ταμείο της εκκλησίας μας και σκέφτηκα: «Οι αστυνομικοί μάς συνέλαβαν με το έτσι θέλω και μας πήραν τα λεφτά μέρα-μεσημέρι. Πού είναι το κράτος δικαίου;» Φοβόμουν λίγο και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, οπότε προσευχήθηκα ξανά και ξανά στον Θεό, ζητώντας Του να προστατεύσει την καρδιά μου, έτσι ώστε, όσο και αν με βασάνιζαν και με ανέκριναν οι αστυνομικοί, να μην πρόδιδα τον Θεό όπως ο Ιούδας και να έμενα ακλόνητη στη μαρτυρία μου γι’ Αυτόν. Μετά την προσευχή, με κατέλαβε μια αίσθηση ηρεμίας.

Οι αστυνομικοί μάς πήγαν σε ένα απόμακρο μέρος και μας χώρισαν για να μας ανακρίνουν. Η αίθουσα ανάκρισης απέπνεε μια ζοφερή και δυσοίωνη αίσθηση, και οι αστυνομικοί φαίνονταν καταχθόνιοι και μοχθηροί. Ένας αστυνομικός άρχισε την ανάκριση ρωτώντας: «Είσαι επικεφαλής εκκλησίας; Ποια είναι η σχέση σου με την Ντινγκ Νινγκ; Πώς γνωριστήκατε; Είναι η ανώτερη επικεφαλής σου;» Απάντησα: «Δεν είμαι επικεφαλής και δεν ξέρω ποια είναι αυτή η ‘Ντινγκ Νινγκ’». Ο αστυνομικός εξοργίστηκε. Με χαστούκισε και με κλότσησε δύο φορές, και μετά φώναξε: «Απ’ ό,τι φαίνεται, θα πρέπει να σε ζορίσω για να ομολογήσεις». Στη συνέχεια, άρχισε να μου ρίχνει πολλές γροθιές στο πρόσωπο. Έχασα το μέτρημα στα χτυπήματα. Αίμα έτρεξε απ’ τα χείλια μου, το πρόσωπό μου πρήστηκε και παραμορφώθηκε, ενώ ο πόνος ήταν αφόρητος. Αυτός, όμως, δεν σταμάτησε και συνέχισε με γροθιές κεφάλι, προκαλώντας μου ένα πρήξιμο στο μέτωπο που πόναγε πολύ. Είπα μέσα μου: «Χτυπάνε τόσο ανελέητα. Κι αν πάθω διάσειση απ’ τα βάναυσα χτυπήματα; Αν πάθω σοβαρή εγκεφαλική βλάβη απ’ τα χτυπήματα; Πώς θα συνεχίσω να πιστεύω στον Θεό τότε;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο φοβόμουν. Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό, ζητώντας Του να προστατεύσει την καρδιά μου. Μετά την προσευχή, θυμήθηκα το παρακάτω χωρίο των λόγων του Θεού: «Ποιος από ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν λαμβάνει φροντίδα στα μάτια του Παντοδύναμου; Ποιος δεν ζει εν τω μέσω του προκαθορισμού του Παντοδύναμου; Η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου συμβαίνουν από δική του επιλογή; Ελέγχει άραγε ο άνθρωπος τη μοίρα του;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 11). Ο Θεός είναι ο Δημιουργός και εξουσιάζει τα πάντα. Η ζωή μου ήταν στα χέρια Του και δεν έπεφτε λόγος στον Σατανά αν θα έμενα ανάπηρη ή αν θα πάθαινα εγκεφαλική βλάβη απ’ τα χτυπήματα. Ήμουν πρόθυμη να εναποθέσω τη ζωή μου στα χέρια του Θεού. Όταν το συνειδητοποίησα, ηρέμησα λιγάκι και σκέφτηκα: «Αυτοί οι διάβολοι κακώς πιστεύουν ότι θα μου αποσπάσουν έστω και την παραμικρή πληροφορία. Δεν θα ενδώσω ποτέ!».

Στη συνέχεια, οι αστυνομικοί με πήγαν σε ένα ξενοδοχείο και συνέχισαν να με ανακρίνουν. Μια αστυνομικός με ανέκρινε εξαντλητικά με διαπεραστική φωνή. Ρωτούσε: «Πώς σε λένε; Σε πόσες οικογένειες έχεις φιλοξενηθεί; Ποιους ξέρεις; Πού έχει το ταμείο της η εκκλησία σου;» Όταν δεν απάντησα, στάθηκε μπροστά μου, μου έδωσε δύο χαστούκια, με ανάγκασε να βγάλω τα παπούτσια μου και μου πάτησε τα δάχτυλα των ποδιών με τα δερμάτινα παπούτσια της. Αφόρητος πόνος διαπέρασε αμέσως όλο μου το κορμί και δεν άντεξα να μη φωνάξω απ’ τον πόνο. Ποδοπάτησε τα ματωμένα δάχτυλα των ποδιών μου και είπε: «Αν δεν αντέχεις τον πόνο, πες μας αυτό που θέλουμε να ακούσουμε!». Ο πόνος ήταν πραγματικά αβάστακτος, οπότε απευθύνθηκα στον Θεό: «Ω Θεέ μου! Αν δεν πάρουν αυτό που θέλουν, δεν θα μου δείξουν επιείκεια. Φοβάμαι ότι δεν θα αντέξω τα βασανιστήρια. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με». Μετά την προσευχή, θυμήθηκα ξαφνικά ότι ο Θεός ήταν η ασπίδα μου και ότι δεν φοβόμουν τίποτα με τον Θεό να μου δείχνει τον δρόμο. Όσο και αν με βασάνιζε η αστυνομία, δεν θα πρόδιδα τον Θεό ούτε θα πουλούσα την εκκλησία. Ένας αστυνομικός, την ώρα που με ανέκρινε, αφού εξακολουθούσα να μη μιλάω, μου έδεσε τα χέρια πίσω απ’ την πλάτη και τα τράβηξε βίαια προς τα πάνω. Πόνεσα αμέσως σαν να είχε εξαρθρωθεί ο βραχίονάς μου. Πολύ σύντομα, τα χέρια μου άρχισαν να πρήζονται πολύ. Ένας αστυνομικός με απείλησε: «Αν δεν αρχίσεις να μιλάς, θα σε γδύσουμε, θα σου κρεμάσουμε μια ταμπέλα στον λαιμό, θα σε βάλουμε πάνω σε ένα περιπολικό και θα σε κάνουμε παρέλαση σε όλη την πόλη. Θα δούμε αν θα σου μείνει καθόλου αξιοπρέπεια μετά απ’ αυτό!». Όταν τον άκουσα, ανησύχησα πολύ και σκέφτηκα: «Αυτοί οι διάβολοι είναι πραγματικά κακοί. Απ’ ό,τι φαίνεται, είναι ικανοί για τα πάντα. Αν όντως με γδύσουν και με κάνουν παρέλαση σε όλη την πόλη, μετά πώς θα μπορέσω να εμφανιστώ ξανά δημόσια και να συνεχίσω να ζω;» Πάνω που ένιωθα πάρα πολύ αδύναμη και στενοχωρημένη, θυμήθηκα τον ύμνο των λόγων του Θεού «Ο Θεός υποφέρει μεγάλο βάσανο για την σωτηρία του ανθρώπου». Λέει ότι: «Αυτήν τη φορά, ο Θεός έχει ενσαρκωθεί για να εκτελέσει το έργο που δεν έχει ακόμα ολοκληρώσει, να κρίνει αυτήν την εποχή και να την οδηγήσει στο τέλος της, να σώσει τον άνθρωπο από τον ωκεανό των βασάνων, να κατακτήσει ολοκληρωτικά την ανθρωπότητα και να αλλάξει τις διαθέσεις της ζωής των ανθρώπων. Πόσες άγρυπνες νύχτες άντεξε ο Θεός για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τα βάσανα και από τις σκοτεινές δυνάμεις που είναι μαύρες σαν τη νύχτα, αλλά και για χάρη του έργου της ανθρωπότητας. Κατέβηκε από τα πιο υψηλά μέρη στα πιο χαμηλά για να ζήσει σ’ αυτήν την ανθρώπινη κόλαση και να περάσει τις ημέρες Του με τον άνθρωπο. Ο Θεός δεν παραπονέθηκε ποτέ για την αθλιότητα ανάμεσα στους ανθρώπους ούτε ζήτησε ποτέ Του πάρα πολλά από τον άνθρωπο· αντίθετα, έχει υπομείνει τη μέγιστη ντροπή καθώς εκτελεί το έργο Του. Προκειμένου όλη η ανθρωπότητα να απολαύσει σύντομα ανάπαυση, ο Θεός υπέμεινε τον εξευτελισμό και την αδικία για να προσέλθει στη γη και εισήλθε ο ίδιος στη φωλιά της τίγρης, για να σώσει την ανθρωπότητα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος). Καθώς αναλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, συγκινήθηκα βαθιά. Ο Θεός είναι άγιος. Προκειμένου να σώσει την ανθρωπότητα, η οποία είχε διαφθαρεί βαθιά απ’ τον Σατανά, ενσαρκώθηκε δύο φορές. Πρώτα, ήρθε για να λυτρώσει την ανθρωπότητα και σταυρώθηκε, υπομένοντας αβάστακτο μαρτύριο. Στις έσχατες ημέρες, έχει ενσαρκωθεί ξανά στην Κίνα και έχει υπομείνει διώξεις και ανθρωποκυνηγητά απ’ το ΚΚΚ, αλλά και καταδίκη, συκοφαντία και απόρριψη απ’ όλο τον θρησκευτικό κόσμο, προκειμένου να σώσει μια και καλή την ανθρωπότητα απ’ την αμαρτία. Ο Θεός τα έχει υπομείνει όλα αυτά σιωπηλά, και συνεχίζει να εκφράζει αλήθειες και να εκτελεί το έργο για να μας σώσει. Η αγάπη Του για εμάς είναι πραγματικά πολύ μεγάλη. Είχα την τύχη να αποδεχθώ το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες και να απολαύσω τον εφοδιασμό των λόγων του Θεού, οπότε κατάλαβα ότι έπρεπε να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού. Μόλις τα συνειδητοποίησα αυτά, κατάλαβα ότι ο πόνος και η ταπείνωση είχαν νόημα και αξία. Έπρεπε να αντέξω τις διώξεις στο όνομα της δικαιοσύνης. Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Ω Θεέ μου! Όσο και αν με ταπεινώσουν οι αστυνομικοί, θα μείνω ακλόνητη στη μαρτυρία μου για να Σε ικανοποιήσω!». Μετά την προσευχή, δεν φοβόμουν πια τόσο. Στη συνέχεια, όσο και αν με απείλησαν οι αστυνομικοί, δεν είπα λέξη και δεν είχαν άλλη επιλογή απ’ το να φύγουν.

Λίγες μέρες αργότερα, όταν κατάλαβαν ότι δεν θα κατάφερναν να μου αποσπάσουν καμία πληροφορία, με έστειλαν σε ένα κέντρο κράτησης. Μόλις έφτασα, μια αστυνομικός με ταπείνωσε σκόπιμα, διατάζοντάς με να βγάλω όλα μου τα ρούχα και να γυρίζω γύρω απ’ τον εαυτό μου, και να κάτσω σε βαθύ κάθισμα με τα χέρια πίσω απ’ το κεφάλι κάνοντας πηδηματάκια. Σαράντα δύο μέρες αργότερα, με κατηγόρησαν ψευδώς για «χρήση αίρεσης με στόχο την υπονόμευση της επιβολής του νόμου» και με καταδίκασαν σε ενάμιση χρόνο αναμόρφωσης μέσω καταναγκαστικής εργασίας. Θα ήταν απίστευτα δύσκολο να περάσω πάνω από έναν χρόνο χωρίς να διαβάζω τα λόγια του Θεού, να συναθροίζομαι, να συναναστρέφομαι και να κάνω το καθήκον μου, σκέφτηκα. Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Ω Θεέ μου! Δεν ξέρω τι μαρτύριο με περιμένει ούτε αν θα καταφέρω να το αντέξω. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να κατανοήσω την πρόθεσή Σου, για να μείνω δυνατή σε αυτό το περιβάλλον». Μετά την προσευχή, θυμήθηκα το παρακάτω χωριό των λόγων του Θεού: «Μην αποκαρδιώνεσαι, μην είσαι αδύναμος, κι Εγώ θα σου διασαφηνίσω τα πράγματα. Ο δρόμος για τη βασιλεία δεν είναι τόσο ομαλός· τίποτα δεν είναι τόσο απλό! Θέλεις οι ευλογίες να σου έρχονται εύκολα, έτσι δεν είναι; Σήμερα, όλοι θα έχουν να αντιμετωπίσουν πικρές δοκιμασίες. Χωρίς τέτοιες δοκιμασίες, η στοργική καρδιά που έχετε για Μένα δεν θα δυναμώσει κι εσείς δεν θα έχετε αληθινή αγάπη για Μένα. Ακόμη κι αν αυτές οι δοκιμασίες αποτελούνται απλώς από περιστάσεις ήσσονος σημασίας, όλοι πρέπει να τις περάσουν· απλώς η δυσκολία των δοκιμασιών θα ποικίλλει από άτομο σε άτομο. Οι δοκιμασίες αποτελούν ευλογία από Εμένα, και πόσοι από εσάς έρχεστε συχνά ενώπιόν Μου και ικετεύετε γονυπετείς για τις ευλογίες Μου; Ανόητα παιδιά! Πάντα νομίζετε ότι μερικά ευοίωνα λόγια λογίζονται ως ευλογία Μου, όμως δεν αναγνωρίζετε ότι η πίκρα είναι μία από τις ευλογίες Μου. Όσοι μοιράζονται την πίκρα Μου, σίγουρα θα μοιραστούν τη γλυκύτητα Μου. Αυτή είναι η υπόσχεσή Μου και η ευλογία Μου σ’ εσάς» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 41). Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω ότι αυτό το περιβάλλον θα με βοηθούσε να οδηγήσω την πίστη μου στην τελείωση και θα ενίσχυε τη θέλησή μου να υπομείνω τα δεινά. Μόνο μέσα απ’ τα δεινά θα κατάφερνα να προσευχηθώ και να βασιστώ στον Θεό περισσότερο και να Τον πλησιάσω. Μολονότι δεν θα μπορούσα να διαβάζω τα λόγια του Θεού, ούτε να συναθροίζομαι και να συναναστρέφομαι με αδελφούς και αδελφές για τον επόμενο ενάμιση χρόνο, ο Θεός θα παρέμενε μαζί μου, οπότε έπρεπε να βασιστώ στον Θεό και να μείνω ακλόνητη στη μαρτυρία μου για να ταπεινώσω τον Σατανά. Αφού κατανόησα την πρόθεση του Θεού, ένιωσα μια ανανεωμένη αίσθηση πίστης και δύναμης. Όσο έμεινα στο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, προσευχόμουν συχνά στον Θεό και αναλογιζόμουν τα λόγια Του. Χάρη στην καθοδήγηση των λόγων του Θεού, κατάφερα να αντέξω τις ατέλειωτες μέρες του εγκλεισμού μου.

Όταν αποφυλακίστηκα, άρχισα να κάνω ξανά το καθήκον μου, αλλά τον Οκτώβριο του 2013, με συνέλαβαν ξανά. Εκείνη τη μέρα, γύρω στις τέσσερις το απόγευμα, επέστρεφα απ’ τη διάδοση του ευαγγελίου και κατέβαινα απ’ το λεωφορείο, όταν δέχθηκα επίθεση από τρεις ανθρώπους που με ξάπλωσαν στο έδαφος. Ένας είπε: «Έχουν περάσει κάμποσα χρόνια. Με αναγνωρίζεις; Πάμε μια βολτίτσα;» Πανικοβλήθηκα αμέσως και σκέφτηκα: «Την πάτησα. Τώρα που με συνέλαβε ξανά η αστυνομία, δεν θα τη γλιτώσω εύκολα». Με ανάγκασαν να μπω στο περιπολικό τους και κάθισαν δεξιά και αριστερά μου, κρατώντας μου τα χέρια κάτω για να μην μπορώ να κουνηθώ. Στη συνέχεια, με έστειλαν σε ένα κέντρο πλύσης εγκεφάλου, όπου ήταν συνεχώς μαζί μου δύο «συνοδοί». Σε εκείνο το μέρος, απ’ τις 7:30 το πρωί μέχρι τις 7:00 το απόγευμα, για να με κάνουν να προδώσω τον Θεό, με ανάγκαζαν να βλέπω βίντεο που βλασφημούσαν τον Θεό και δυσφημούσαν την εκκλησία, μαζί με βίντεο που εκθείαζαν το ΚΚΚ. Οι συνοδοί με παρακολουθούσαν 24 ώρες τη μέρα και δεν μου επέτρεπαν να προσεύχομαι, ούτε καν να κλείνω την πόρτα όταν πήγαινα στο μπάνιο. Πνιγόμουν απ’ τις πολλές ώρες πλύσης εγκεφάλου και τη συνεχή παρακολούθηση. Ένιωθα ανήσυχη και νευρική κάθε μέρα. Φοβόμουν ότι αν δεν πρόσεχα, θα υπέκυπτα στη δολοπλοκία του Σατανά. Προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό και Τον εκλιπαρούσα να προστατεύσει την καρδιά μου.

Μια μέρα, ο Τσεν, που επόπτευε την πλύση εγκεφάλου, μου έφερε ένα αντίτυπο του «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται» και είπε: «Αυτό είναι το βιβλίο της εκκλησίας σου. Πιστεύεις ακόμη ότι είναι ο λόγος του Θεού; Είναι ξεκάθαρο ότι το έχει γράψει απλός άνθρωπος». Πήρα το βιβλίο των λόγων του Θεού και σκέφτηκα: «Κάθε λόγος του Θεού είναι η αλήθεια· αφού εσείς οι διάβολοι δεν πιστεύετε στον Θεό, πώς θα μπορούσατε να κατανοήσετε τα λόγια Του;» Άνοιξα το βιβλίο και είδα το παρακάτω χωρίο: «Σ’ αυτό το στάδιο του έργου, αυτό που απαιτείται από εμάς είναι υπέρτατη πίστη και αγάπη. Μπορεί να παραπατήσουμε με την παραμικρή απροσεξία, διότι αυτό το στάδιο του έργου είναι διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα: Αυτό που ο Θεός οδηγεί στην τελείωση είναι η πίστη της ανθρωπότητας, η οποία είναι και αόρατη και άυλη. Αυτό που κάνει ο Θεός είναι να μετατρέπει τα λόγια σε πίστη, σε αγάπη και σε ζωή» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μονοπάτι… (8)]. Διαβάζοντας αυτά τα λόγια, ένιωσα την εμψύχωση και την παρηγοριά του Θεού. Το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες είναι το έργο των λόγων. Ο Θεός διευθετεί διάφορες καταστάσεις για να βιώσουν οι άνθρωποι τα λόγια Του, κι επιτρέπει σε αυτά τα λόγια να γίνουν κομμάτι τους, να γίνουν η ζωή τους. Έτσι σώζει και οδηγεί στην τελείωση ο Θεός την ανθρωπότητα. Σκέφτηκα ότι τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη και δύναμη να ξεπεράσω την κακοποίηση των διαβόλων την ώρα που βασανιζόμουν και μαρτυρούσα στην πρώτη μου σύλληψη. Σε αυτήν τη σύλληψη, όταν ένιωθα να βασανίζομαι, να αγωνιώ και να πνίγομαι απ’ τη συνεχή παρακολούθηση και την πλύση εγκεφάλου με αιρέσεις και παραλογισμούς, ο Θεός έβαλε τον αστυνομικό να μου δείξει ένα αντίτυπο των λόγων Του, πράγμα που με γέμισε πίστη και δύναμη. Παρά τις επικίνδυνες δοκιμασίες που υπέμενα μέσα στην κολασμένη φυλακή, δεν ένιωθα καθόλου μόνη, γιατί ήξερα ότι ο Θεός με προστάτευε συνεχώς και με καθοδηγούσε με τα λόγια Του. Στη συνέχεια, όσο και αν προσπαθούσαν οι αστυνομικοί να μου κάνουν πλύση εγκεφάλου με τις αιρέσεις και τους παραλογισμούς του Σατανά, αποσιωπούσα συνειδητά τις σκέψεις μου ενώπιον του Θεού, και προσευχόμουν και βασιζόμουν σε Αυτόν, έτσι ώστε να μην υποκύψω στις δολοπλοκίες του Σατανά. Ένας αστυνομικός μού έδειξε τη φωτογραφίας μιας αδελφής και με ρώτησε αν την αναγνώριζα. Όταν δεν απάντησα, προσπάθησε να με εκφοβίσει και να με ξεγελάσει λέγοντας: «Οι άλλοι σε πούλησαν ήδη. Μας είπαν ότι είσαι επικεφαλής. Εσύ, όμως, προσπαθείς ακόμη να τους προστατεύσεις. Έχουν ήδη ομολογήσει και έχουν πάει σπίτι τους. Είσαι ανόητη που δεν μιλάς. Σε περιμένει πολύς καιρός στη φυλακή! Όσο συντομότερα αρχίσεις να μιλάς, τόσο συντομότερα θα μπορέσουμε να σε στείλουμε σπίτι σου». Σοκαρίστηκα όταν το άκουσα και σκέφτηκα: «Με πούλησαν; Τότε, οι αστυνομικοί πρέπει να ξέρουν τα πάντα για μένα! Αν δεν αρχίσω να μιλάω, μπορεί όντως να με περιμένει πολύς καιρός στη φυλακή. Θα μπορούσα ίσως να τους πω κάποιες ασήμαντες λεπτομέρειες, έτσι ώστε αν όντως πάω φυλακή, να έχω τουλάχιστον μειωμένη ποινή και να μην υποφέρω τόσο πολύ». Έπειτα, όμως, σκέφτηκα: «Αν τους πω λεπτομέρειες, δεν θα προδώσω τον Θεό και δεν θα πουλήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου; Αυτό δεν γίνεται. Δεν μπορώ να τους πω τίποτα!». Τότε, θυμήθηκα τα λόγια του Θεού που λένε: «Στο μέλλον θα φέρω την τιμωρία στον καθένα ανάλογα με το τι έχει κάνει. Έχω πει όλα όσα υπάρχουν για να ειπωθούν, διότι αυτό ακριβώς είναι το έργο που κάνω» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι πονηροί θα τιμωρηθούν σίγουρα). Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να καταλάβω ότι ο Θεός φέρεται στους ανθρώπους σύμφωνα με το τι έχουν κάνει. Αν πουλούσα τους αδελφούς και τις αδελφές μου, θα ενεργούσα σαν ένας αισχρός Ιούδας, και ο Θεός θα με αναθεμάτιζε και θα με τιμωρούσε. Αν με είχαν πουλήσει οι άλλοι, κακό δικό τους. Εγώ, όμως, δεν μπορούσα να προδώσω τον Θεό ούτε να πουλήσω άλλους αδελφούς και αδελφές. Θυμήθηκα μια αδελφή που είχε συλληφθεί, είχε βασανιστεί βάναυσα και είχε καταδικαστεί σε εννιά χρόνια φυλακή, αλλά δεν ενέδωσε ποτέ στον Σατανά και, όταν αποφυλακίστηκε, συνέχισε να κάνει το καθήκον της. Αν και είχε βιώσει δεινά, είχε μείνει ακλόνητη στη μαρτυρία της και ο Θεός την ενέκρινε. Υπήρχε επίσης ο Πέτρος, ο οποίος, την Εποχή της Χάριτος, σταυρώθηκε ανάποδα όταν συνελήφθη και κατέθεσε μαρτυρία για την αγάπη του για τον Θεό. Όταν θυμήθηκα αυτές τις ιστορίες, ένιωσα μεγάλη εμψύχωση και η καρδιά μου γέμισε πίστη και δύναμη. Πήρα μια σιωπηλή απόφαση: Όσο και αν μείνω στη φυλακή, δεν θα προδώσω ποτέ τον Θεό ούτε θα πουλήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου!

Στη συνέχεια, συνέχισαν να με ανακρίνουν, ρωτώντας: «Με ποιους έχεις επαφές; Ποιος είναι ο ανώτερος επικεφαλής σου; Πού μένει;» Όταν δεν απάντησα, με ανάγκασαν να σταθώ κοιτάζοντας τον τοίχο και με δίωρες βάρδιες, με δύο αστυνομικούς σε κάθε βάρδια, φρόντισαν να μην κοιμηθώ επί 24 ώρες. Όταν με έβλεπαν να κλείνω τα μάτια, φώναζαν: «Μην τολμήσεις να κλείσεις τα μάτια σου ή να προσευχηθείς στον Θεό σου!». Μετά από μια ολόκληρη μέρα όρθια, τα πόδια μου είχαν πρηστεί τόσο πολύ που ήταν τεντωμένα και γδαρμένα, και δεν μου χωρούσαν πια τα παπούτσια μου, οπότε αναγκάστηκα να περπατάω ξυπόλητη. Η πλάτη μου επίσης πονούσε τόσο, που νόμιζα ότι είχα σπάσει κάτι. Με βασάνισαν με αυτόν τον τρόπο για εφτά ολόκληρα μερόνυχτα. Ήμουν εντελώς εξουθενωμένη σωματικά και ψυχικά, και το σώμα μου ήταν έτοιμο να καταρρεύσει, οπότε απηύθυνα μια σιωπηλή προσευχή στον Θεό, ζητώντας Του να μου δώσει πίστη και δύναμη να ξεπεράσω την αγριότητα αυτών των διαβόλων. Μετά την προσευχή, θυμήθηκα τα λόγια του Θεού που λένε: «Κατά τις έσχατες αυτές ημέρες, πρέπει να γίνετε μάρτυρες του Θεού. Άσχετα από το πόσο υποφέρετε, θα πρέπει να προχωρήσετε μέχρι το τέλος και, ακόμα και στην τελευταία σας πνοή, πρέπει να είστε ακόμα πιστοί στον Θεό, να είστε στο έλεός Του. Μόνο έτσι αγαπά κανείς αληθινά τον Θεό και μόνο αυτή είναι η δυνατή και ηχηρή μαρτυρία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Την ομορφιά του Θεού μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες). Τα λόγια του Θεού με γέμισαν πίστη. Όσο και αν με βασάνιζε η αστυνομία, δεν μπορούσε να ελέγξει την καρδιά μου. Όσο ζούσα και ανέπνεα, θα έμενα ακλόνητη στη μαρτυρία μου για να ταπεινώσω τον Σατανά. Στη συνέχεια, ένας αστυνομικός έφερε μια δήλωση που βλασφημούσε τον Θεό και μου ζήτησε να υπογράψω. Όταν δεν υπέγραψα, με χαστούκισαν πολλές φορές στο πρόσωπο και είπαν μοχθηρά: «Δεν είσαι τίποτε άλλο από ένα κομμάτι κρέας και μπορούσε να σε κόψουμε όπως θέλουμε. Κάθε μέρα που δεν υπογράφεις και δεν μας λες αυτό που θέλουμε να μάθουμε, θα βασαζίνεσαι. Έχουμε δεκαοχτώ διαφορετικά βασανιστήρια για να “απολαύσεις”. Μπορούμε να σε σκοτώσουμε χωρίς να το μάθει ποτέ κανείς!». Στη συνέχεια, άρχισαν τις κλοτσιές και τις μπουνιές. Με χτυπούσαν για πάνω από 10 λεπτά. Ζαλίστηκα. Το πρόσωπό μου είχε πρηστεί, το κεφάλι μου γύριζε, τα αφτιά μου κουδούνιζαν δυνατά και έτρεχε αίμα απ’ το στόμα μου. Το πρόσωπό μου πονούσε τόσο πολύ, που ένιωθα σαν κάποιος να είχε πετάξει αλάτι σε φρέσκο έγκαυμα. Φοβήθηκα ότι αν συνέχιζαν να με χτυπούν έτσι, αναπόφευκτα θα πέθαινα. Τότε, θυμήθηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, όλα γίνονται ασήμαντα και κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει. Τι θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό από τη ζωή;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ερμηνείες των μυστηρίων των λόγων του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 36). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη και δύναμη. Η ζωή και ο θάνατός μου ήταν στα χέρια του Θεού. Χωρίς την άδειά Του, ο Σατανάς δεν μπορούσε να μου πάρει τη ζωή. Ακόμη και αν βασανιζόμουν μέχρι θανάτου, αυτό θα γινόταν με την άδεια του Θεού. Ήμουν έτοιμη να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού, και θα έμενα ακλόνητη στην μαρτυρία μου για να Τον ικανοποιήσω ακόμη και αν χρειαζόταν να πεθάνω.

Στη συνέχεια, με πίεσαν αμείλικτα και προσπάθησαν να μου επιβάλουν να υπογράψω μια δήλωση που βλασφημούσε τον Θεό. Όταν δεν την υπέγραψα, με ανάγκασαν να κάτσω σε βαθύ κάθισμα ενώ με χτυπούσαν με έναν μεταλλικό λοστό στα πόδια και την πλάτη. Μια άλλη φορά, ένας αστυνομικός με χτύπησε τόσο δυνατά στην πλάτη, που ένιωσα ότι κάτι είχε σπάσει και φώναξα χωρίς να το θέλω. Τότε, άναψε ένα τσιγάρο και φύσηξε τον καπνό στα μάτια μου, αναγκάζοντάς με ταυτόχρονα να τα κρατήσω ανοιχτά. Ένιωσα τα μάτια μου να καίγονται. Γέμισα δάκρυα και μύξες. Δεν μπορούσα να σταματήσω να βήχω απ’ τον καπνό και προσπάθησα να γυρίσω το κεφάλι μου, αλλά ο αστυνομικός με άρπαξε απ’ τα μαλλιά για να το κρατήσει ίσιο και συνέχισε να φυσάει καπνό. Γελώντας μανιακά, είπε: «Σ’ αρέσει; Αν δεν το αντέχεις, υπόγραψε το χαρτί και πες μας τι ξέρεις. Αν δεν μιλήσεις, θα σε βασανίσουμε. Αύριο, θα αγοράσω άλλο ένα πακέτο τσιγάρα και θα σε καπνίσω ξανά». Μέχρι να καεί εκείνο το τσιγάρο, τα ρούχα μου είχαν γίνει μούσκεμα απ’ τον ιδρώτα. Έπειτα, ο αστυνομικός με ανάγκασε να κάτσω πάλι σε στάση καθίσματος, αλλά ήμουν εντελώς εξουθενωμένη. Όλο μου το κορμί έτρεμε και ήμουν τόσο αδύναμη, που ένιωθα έτοιμη να καταρρεύσω από στιγμή σε στιγμή. Συνέχισαν να με βασανίζουν με αυτόν τον τρόπο για άλλες δύο ώρες. Αργότερα, φύσηξαν καπνό στο πρόσωπό μου με άλλα δύο τσιγάρα. Σφάδαζα από τον πόνο. Ένιωθα ένα φριχτό πλάκωμα στο στήθος και την κοιλιά μου, και τα δάχτυλά μου κοκάλωσαν και στράβωσαν. Μου άρπαξαν το χέρι και προσπάθησαν να με αναγκάσουν να υπογράψω το έγγραφο, αλλά εγώ προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό και δεν τους άφησα να μου κουνήσουν το χέρι ούτε εκατοστό. Στο τέλος, δεν υπέγραψα εκείνο το έγγραφο που βλασφημούσε τον Θεό, αλλά οι αστυνομικοί δεν είχαν τελειώσει μαζί μου. Ένας αστυνομικός, για να με αναγκάσει να υπογράψω, με άρπαξε απ’ τα μαλλιά και κοπάνησε το κεφάλι μου σε έναν τοίχο, με αποτέλεσμα να βγάλω ένα μεγάλο καρούμπαλο. Στη συνέχεια, με χτύπησε δυνατά στο πρόσωπο και με κλότσησε στα πόδια και το στομάχι, αφήνοντάς με ζαλισμένη και μουδιασμένη σε όλο μου το κορμί. Μόλις κουράστηκε να με χτυπάει, άρπαξε ένα ηλεκτρικό γκλοπ και άρχισε να μου κάνει ηλεκτροσόκ στο πρόσωπο, το στήθος και άλλα μέρη του σώματός μου. Ένιωσα σαν να τρυπούσαν βελόνες όλο μου το κορμί. Προσευχήθηκα ξανά και ξανά στον Θεό, ζητώντας Του να με γεμίσει πίστη και δύναμη για να μείνω ακλόνητη. Καθώς μου έκανε ηλεκτροσόκ, ο αστυνομικός απείλησε μοχθηρά: «Θα σε βασανίσω μέχρι να πάθεις εσωτερική βλάβη. Όταν φύγεις από δω, θα είσαι γεμάτη ασθένειες και θα πεθάνεις αργά και βασανιστικά!». Όσο περισσότερο μιλούσαν, τόσο περισσότερο τους μισούσα. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού που λένε: «Πώς μπορεί αυτός ο διάβολος, ο οποίος είναι έξω φρενών, να επιτρέψει στον Θεό να έχει υπό τον έλεγχό Του την αυτοκρατορική του αυλή στη γη; Πώς μπορεί να υποκλιθεί με προθυμία μπροστά στην ανώτερη δύναμή Του; Η αποκρουστική του όψη έχει αποκαλυφθεί, ούτως ώστε ο άνθρωπος δεν ξέρει αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει, ενώ είναι πολύ δύσκολο να γίνει λόγος γι’ αυτήν. Αυτή δεν είναι η ουσία του; Η ψυχή του είναι άσχημη, κι όμως αυτός εξακολουθεί να πιστεύει πως είναι απίστευτα όμορφος. Αυτή η συμμορία συνεργών στο έγκλημα! Κατέρχονται στο θνητό βασίλειο για να ενδώσουν σε απολαύσεις και να προκαλέσουν αναστάτωση, δημιουργώντας τέτοια αναταραχή που ο κόσμος γίνεται ένας άστατος και ασταθής τόπος και η καρδιά του ανθρώπου καταλαμβάνεται από πανικό και ανησυχία, και έχουν παίξει τόσο πολύ με τον άνθρωπο, που μοιάζει με ένα μη ανθρώπινο ζώο του αγρού, υπέρμετρα άσχημος, έχοντας χάσει και το τελευταίο ίχνος του αρχικού άγιου ανθρώπου. Επιπλέον, επιθυμούν, μάλιστα, να είναι η κυρίαρχη δύναμη πάνω στη γη. Παρεμποδίζουν το έργο του Θεού τόσο πολύ που μετά βίας μπορεί να σημειώσει πρόοδο, και περικλείουν τον άνθρωπο πολύ ερμητικά, σαν τοίχοι από χαλκό και ατσάλι. Έχοντας διαπράξει τόσο πολλές σοβαρές αμαρτίες και έχοντας προξενήσει τόσο πολλές καταστροφές, εξακολουθούν να προσμένουν σε κάτι άλλο πέραν της παίδευσης;» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (7)]. Το ΚΚΚ είναι ο διάβολος που μισεί τον Θεό και Του αντιστέκεται. Όσο περισσότερο με βασάνιζαν, τόσο πιο καθαρά έβλεπα πόσο άσχημοι και αποκρουστικοί ήταν πραγματικά. Τους μίσησα με όλο μου το είναι, επαναστάτησα εναντίον τους και απέκτησα ακόμη μεγαλύτερο κίνητρο να ακολουθώ και να ικανοποιώ τον Θεό. Στη συνέχεια, ο αστυνομικός προσπάθησε να με εκφοβίσει ξανά λέγοντας: «Ακόμη και αν δεν μιλήσεις, θα καταδικαστείς και θα πας φυλακή για πάνω από δέκα χρόνια!». Εξοργίστηκα και σκέφτηκα: «Αν πρέπει να πάω φυλακή, ας πάω. Όσα χρόνια και αν καταδικαστώ, δεν θα ενδώσω ποτέ σε εσάς τους διαβόλους!». Τελικά, δεν κατάφεραν να μου αποσπάσουν οποιαδήποτε πληροφορία και τον Ιούλιο του 2014, με κατηγόρησαν ψευδώς για «χρήση αίρεσης με στόχο την υπονόμευση της επιβολής του νόμου» και με καταδίκασαν σε φυλάκιση τεσσάρων ετών.

Σκέφτομαι πλέον τις δύο φορές που με συνέλαβαν και με φυλάκισαν. Το ΚΚΚ χρησιμοποίησε διάφορες μεθόδους για να με κάνει να προδώσω τον Θεό, όπως άγριους ξυλοδαρμούς, εκφοβισμό, πλύση εγκεφάλου και ταπείνωση. Σε κάθε μια απ’ αυτές τις δοκιμασίες, αν δεν είχα την προστασία του Θεού, και την πίστη και δύναμη που μου ενστάλαξαν τα λόγια Του, θα με είχαν βασανίσει προ πολλού μέχρι θανάτου οι αστυνομικοί. Μέσα απ’ αυτές τις δοκιμασίες, βίωσα από πρώτο χέρι την αγάπη του Θεού, και έγινα μάρτυρας της εξουσίας και της δύναμης των λόγων Του. Τα λόγια του Θεού με καθοδήγησαν μέσα απ’ αυτά τα δεινά. Όσο και αν με καταδιώξει το ΚΚΚ, θα συνεχίσω να ακολουθώ τον Θεό και να κάνω το καθήκον μου για να ανταποδώσω την αγάπη Του.