Όταν άρχισα να εργάζομαι στο πότισμα των νεοφώτιστων στην εκκλησία το 2017, βιαζόμουν να μελετήσω και να αποκτήσω γνώση όλων των σχετικών αλήθεια-αρχών ώστε να γίνω ικανή στο έργο μου το συντομότερο δυνατό. Εργάστηκα σκληρά και πλήρωσα μεγάλο τίμημα για το καθήκον μου, και έτσι είχα όλο και καλύτερα αποτελέσματα. Μετά από περίπου έναν χρόνο, επιλέχθηκα να υπηρετήσω ως επικεφαλής ομάδας. Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές είπαν ότι, αφότου έγινα επικεφαλής ομάδας, σημειώθηκε ραγδαία πρόοδος και όλοι ερχόντουσαν σ’ εμένα για συναναστροφή όταν είχαν προβλήματα. Σκεφτόμουν: «Φαίνεται πως όλοι στ’ αλήθεια με εγκρίνουν. Εφόσον συνεχίζω να επιδιώκω την αλήθεια, σίγουρα στο μέλλον θα έχω την ευκαιρία να προαχθώ σε ακόμη υψηλότερη θέση. Όλοι θα με θαυμάζουν τότε».

Λίγο αργότερα, ο επόπτης της ομάδας μας απολύθηκε επειδή δεν έκανε αληθινό έργο. Εγώ σκέφτηκα: «Ήμουν πάντα πολύ ενεργητική στα καθήκοντά μου, έχω καταφέρει να λύσω κάποια από τα προβλήματα και τις δυσκολίες των αδελφών και ήμουν αποτελεσματική στο έργο μου. Τώρα που είμαι επικεφαλής ομάδας και σύντομα θα επιλέξουμε νέο επόπτη, σίγουρα θα είμαι η πρώτη επιλογή. Να μια μεγάλη ευκαιρία για να διακριθώ!». Ωστόσο, λίγες μόνο ημέρες μετά, ο επικεφαλής μας μετέθεσε μια αδελφή από άλλη εκκλησία για να γίνει επόπτριά μας, λέγοντας ότι εκείνη είχε καλό επίπεδο, ότι επιδίωκε την αλήθεια και ότι ήταν άξια να καλλιεργηθεί. Απογοητεύτηκα πολύ όταν άκουσα αυτά τα νέα. Σκέφτηκα: «Δηλαδή αυτή η αδελφή είναι καλή υποψήφια για καλλιέργεια και εγώ όχι;» Ωστόσο, τότε μου ήρθε στο μυαλό η σκέψη ότι αν η αδελφή μπορούσε όντως να κάνει αληθινό έργο, αυτό το αποτέλεσμα ήταν θετικό. Αφού το συνειδητοποίησα αυτό, ήμουν περισσότερο σε θέση να υπακούσω. Αργότερα, όταν στην αδελφή ανατέθηκαν άλλα καθήκοντα λόγω ορισμένων αναγκών του έργου της εκκλησίας, ενθουσιάστηκα πολύ και σκέφτηκα: «Αυτήν τη φορά σίγουρα θα με εξετάσουν για τη θέση της επόπτριας». Όμως, λίγες μόνο ημέρες μετά, ο επικεφαλής μας προήγαγε στη θέση της επόπτριας την αδελφή Αντέλ. Αυτή τη φορά δεν άκουσα τα νέα με τόση ψυχραιμία. Σκέφτηκα: «Εργάζομαι πολύ σκληρά στο καθήκον μου και είμαι σε θέση να λύσω κάποια πραγματικά προβλήματα. Γιατί δεν με προήγαγε ο επικεφαλής; Πιστεύει ότι δεν είμαι κατάλληλη για να καλλιεργηθώ; Δεν με εκτιμά αρκετά; Τι θα σκεφτούν οι αδελφοί και οι αδελφές για μένα τώρα που με έχουν αγνοήσει δύο φορές για προαγωγή; Η Αντέλ μόλις μετατέθηκε εδώ και συχνά έρχεται σ’ εμένα για προτάσεις επειδή δεν έχει συνηθίσει ακόμα το έργο. Κι όμως ο επικεφαλής μας την εκτιμά ιδιαίτερα και την καλλιεργεί;» Ένιωσα τόσο απογοητευμένη και αδικημένη όταν μου συνέβησαν όλα αυτά. Αργότερα, όταν η Αντέλ με αναζήτησε για να ενημερωθεί για το έργο και μου έκανε πολλές ερωτήσεις, έχασα την υπομονή μου. Σκέφτηκα: «Εσύ δεν είσαι η επόπτρια; Δεν μπορεί να έχεις τόσο καλό επίπεδο με τόσες ερωτήσεις που κάνεις, ενώ σου έχω ήδη απαντήσει!» Μερικές φορές, όταν οι αδελφοί και οι αδελφές πήγαιναν στην Αντέλ για ερωτήσεις και για δυσκολίες σχετικά με το πότισμα των νεοφώτιστων τις οποίες εκείνη δεν είχε αντιμετωπίσει στο παρελθόν, δεν ήξερε πώς να συναναστραφεί και πώς να τις λύσει, και ζητούσε τη βοήθειά μου. Εγώ απαντούσα σκόπιμα: «Αυτό είναι ένα απλό θέμα. Απλώς πρέπει να εντοπίσεις την ουσία του προβλήματος και να συναναστραφείς ξεκάθαρα πάνω στην αλήθεια του ζητήματος». Στη συνέχεια, της έδινα παραδείγματα για το πώς είχα λύσει παρόμοια προβλήματα. Σκεφτόμουν: «Πρέπει να δείξω σε όλους ότι έχω ταλέντο. Δεν είναι ότι μου λείπουν οι ικανότητες, αλλά δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία να γίνω επόπτρια». Αργότερα, η Αντέλ πρότεινε να συγκατοικήσουμε έτσι ώστε να μπορεί να με συμβουλεύεται όποτε προκύπτουν προβλήματα. Σκέφτηκα: «Να με συμβουλεύεσαι όποτε προκύπτουν προβλήματα; Μα τότε θα παίρνεις εσύ όλα τα εύσημα όταν λύνεται το πρόβλημα, όχι εγώ. Γιατί να είμαι εγώ η βοηθός σου στα παρασκήνια;» Όταν μου ήρθε αυτό στο μυαλό, αρνήθηκα με την αιτιολογία ότι «δεν είχα χρόνο να διαθέσω λόγω του πολυάσχολου προγράμματός μου να ποτίζω νεοφώτιστους». Η Αντέλ μού το ξαναζήτησε αρκετές φορές, αλλά ποτέ δεν συμφώνησα. Σταδιακά, παρατήρησα ότι η Αντέλ φαινόταν λίγο περιορισμένη από μένα και είχε γίνει λίγο παθητική όταν συζητούσε για το έργο. Εγώ όμως δεν έκανα αυτοκριτική και δεν γνώριζα τον εαυτό μου, αλλά, αντίθετα, σκεφτόμουν πως η Αντέλ απλώς δυσκολευόταν να υπηρετήσει ως επόπτρια. Επιπλέον, σκεφτόμουν ότι, αν συνεργαζόμουν ενεργά μαζί της και η κατάστασή της βελτιωνόταν, κι εκείνη επανερχόταν στον σωστό δρόμο στο έργο της, εγώ δεν θα είχα καμία πιθανότητα για προαγωγή. Αντίθετα, όταν βυθιζόταν στην αρνητικότητα, εντεινόταν ακόμη περισσότερο ο ενθουσιασμός μου και έπαιρνα περισσότερες πρωτοβουλίες. Έτσι, όταν συζητούσαμε για το έργο, ήμουν πολύ ενεργή και ενθουσιώδης, και αναλάμβανα πρωταγωνιστικό ρόλο για να ξεχωρίσω.

Αργότερα, επειδή όλο και περισσότεροι άνθρωποι αποδέχονταν το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες και μετατέθηκαν στην ομάδα μας μερικοί ακόμη ποτιστές, η Αντέλ με έβαλε να περνώ περισσότερο χρόνο βοηθώντας τους νεοαφιχθέντες αδελφούς και αδελφές. Εγώ χρησιμοποιούσα αυτές τις ευκαιρίες για να λέω στους ανθρώπους πώς επιδίωκα την αλήθεια για να ξεκαθαρίσω τις αντιλήψεις και τις συγχύσεις των νεοφώτιστων, περιγράφοντάς τους συστηματικά την προσωπική μου εμπειρία και τα μονοπάτια της άσκησης. Μετά από αυτό, όποτε οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν προβλήματα, με αναζητούσαν για συζήτηση. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, οι άνθρωποι έρχονταν σ’ εμένα με προβλήματα που η ίδια η Αντέλ δεν μπορούσε να λύσει. Αισθανόμουν πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου, και σκεφτόμουν: «Φαίνεται πως όλο μου το έργο αυτές τις μέρες αποδίδει και όλοι με εγκρίνουν. Μπορεί να μην είμαι επόπτρια, αλλά μπορώ να διεκπεραιώσω μεγάλο μέρος του έργου μιας επόπτριας. Την επόμενη φορά που θα γίνουν εκλογές για επικεφαλής και εργάτες, οι αδελφοί και οι αδελφές σίγουρα θα με ψηφίσουν».

Λίγο καιρό αργότερα, ήταν η ώρα για τις ετήσιες εκλογές και ένιωθα πολύ ενθουσιασμένη. Σκεφτόμουν: «Αν με επιλέξουν ως επικεφαλής, θα έχω τη δύναμη να παίρνω αποφάσεις για τα έργα της εκκλησίας. Εάν το έργο προοδεύσει υπό την επίβλεψή μου, οι αδελφοί και οι αδελφές θα με θεωρήσουν σίγουρα αντάξια της θέσης μου και θα με σέβονται ακόμη περισσότερο». Αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη, όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα, δεν ακούστηκε το όνομά μου. Κοκκίνισα και ένιωσα τεράστια αμηχανία. Και σαν να μη έφτανε αυτό, οι αδελφοί και οι αδελφές είπαν ότι είχα αλαζονική διάθεση, ότι συχνά περιόριζα τους ανθρώπους, ότι δεν έδινα προτεραιότητα στη ζωή-είσοδο, κι ότι σπάνια έκανα αυτοκριτική, αποκτούσα γνώσεις ή έπαιρνα μαθήματα από τα πράγματα. Με δυο λόγια, δεν επιδίωκα την αλήθεια. Όταν τα άκουσα όλα αυτά, ένιωσα απαίσια —τώρα όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές ήξεραν ότι δεν επιδίωκα την αλήθεια. Όχι μόνο δεν είχα καταφέρει να διακριθώ, αλλά είχα ντροπιαστεί. Εκείνες τις μέρες, φοβόμουν ότι οι αδελφοί και οι αδελφές θα με ρωτούσαν τι είχα μάθει από αυτή την κατάσταση, αλλά ανησυχούσα κιόλας ότι δεν θα μου μιλούσε κανείς, ότι με είχαν καταλάβει και θα με απέφευγαν. Συναισθηματικά ήμουν σε πλήρη σύγχυση και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν τι είχε συμβεί. Δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στο καθήκον μου, ένιωθα τεράστιο πόνο και βασανιζόμουν πολύ. Αναρωτιόμουν συνεχώς γιατί βρισκόμουν αντιμέτωπη με αυτήν τη δοκιμασία. Αργότερα, μερικοί αδελφοί και αδελφές με συναναστράφηκαν και με παρότρυναν να αφιερώσω περισσότερο χρόνο αναλογιζόμενη την απόδοσή μου στο καθήκον μου. Τόνισαν επίσης ότι παρά το γεγονός ότι έχω κάποιες ικανότητες στο έργο μου, δεν έδινα προτεραιότητα στην επιδίωξη της αλήθειας, αλλά επιζητούσα μόνο τη φήμη και τη θέση, και περπατούσα σε λάθος μονοπάτι. Ήξερα ότι οι συμβουλές και η βοήθεια των αδελφών προέρχονταν από τον Θεό και έτσι προσευχήθηκα σε Αυτόν, «Ω Θεέ μου, ήταν πολύ δύσκολο για μένα να αποκαλυφθώ έτσι, Θεέ μου, Σε παρακαλώ διαφώτισέ με και επίτρεψέ μου να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και να κατανοήσω την πρόθεσή Σου».

Μια μέρα, καθώς διάβαζα τον λόγο του Θεού, είδα κάποια αποσπάσματα στα οποία ο Θεός εκθέτει πώς επιδιώκουν οι αντίχριστοι τη φήμη και τη θέση. Ο λόγος του Θεού λέει: «Όποιο καθήκον κι αν κάνουν οι αντίχριστοι, θα προσπαθήσουν να τοποθετηθούν σε υψηλή θέση, σε θέση πρωτοκαθεδρίας. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι ικανοποιημένοι ως συνηθισμένοι ακόλουθοι. Και για ποιο πράγμα παθιάζονται περισσότερο; Είναι το να στέκονται μπροστά σε ανθρώπους και να δίνουν εντολές, να τους επιπλήττουν, αναγκάζοντάς τους να κάνουν ό,τι λένε αυτοί. Ποτέ δεν σκέφτονται πώς να κάνουν σωστά το καθήκον τους —πόσο μάλλον, ενώ κάνουν το καθήκον τους, αναζητούν τις αλήθεια-αρχές προκειμένου να κάνουν πράξη την αλήθεια και να ικανοποιήσουν τον Θεό. Αντιθέτως, στύβουν το μυαλό τους για να βρουν τρόπους να διακριθούν, να κάνουν τους επικεφαλής να τους εκτιμήσουν και να τους προαγάγουν, ώστε να γίνουν οι ίδιοι επικεφαλής ή εργάτες και να ηγηθούν άλλων ανθρώπων. Αυτό ακριβώς σκέφτονται και ελπίζουν όλη μέρα. Οι αντίχριστοι δεν είναι πρόθυμοι να καθοδηγηθούν από άλλους, ούτε είναι πρόθυμοι να γίνουν συνηθισμένοι ακόλουθοι, πόσο μάλλον να κάνουν το καθήκον τους ήσυχα και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Όποιο κι αν είναι το καθήκον τους, αν δεν μπορούν να είναι πρωταγωνιστές, αν δεν μπορούν να είναι πάνω από τους άλλους και να ηγηθούν των υπολοίπων, βρίσκουν βαρετό το να κάνουν το καθήκον τους, και γίνονται αρνητικοί και αρχίζουν να αδρανούν. Χωρίς τον έπαινο ή τη λατρεία των άλλων, ενδιαφέρονται ακόμα λιγότερο και έχουν ακόμη λιγότερη επιθυμία να κάνουν το καθήκον τους. Μα, αν μπορούν να είναι πρωταγωνιστές όσο κάνουν το καθήκον τους και να έχουν τον τελευταίο λόγο, αισθάνονται ενδυναμωμένοι και είναι πρόθυμοι να υποστούν την οποιαδήποτε δυσχέρεια. Την ώρα που εκτελούν το καθήκον τους, έχουν πάντοτε προσωπικές προθέσεις και θέλουν πάντα να διακριθούν, προκειμένου να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους να νικήσουν τους άλλους, αλλά και να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος έβδομο)]. «Για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση δεν αποτελούν κάποια επιπλέον απαίτηση, πόσο μάλλον κάτι εξωγενές χωρίς το οποίο θα άντεχαν. Αποτελούν μέρος της φύσης των αντίχριστων, βρίσκονται στα κόκαλά τους, στο αίμα τους, τα έχουν έμφυτα. Οι αντίχριστοι δεν αδιαφορούν για το αν έχουν φήμη και θέση· δεν είναι αυτή η στάση τους. Τότε, ποια είναι η στάση τους; Η φήμη και η θέση είναι στενά συνδεδεμένες με την καθημερινότητά τους, με την καθημερινή κατάστασή τους, με όσα επιδιώκουν σε καθημερινή βάση. Και έτσι για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση είναι η ζωή τους. Όπως κι αν ζουν, σε όποιο περιβάλλον κι αν ζουν, ό,τι έργο κι αν κάνουν, ό,τι κι αν επιδιώκουν, όποιος κι αν είναι ο στόχος τους, όποια κι αν είναι η κατεύθυνση της ζωής τους, όλα περιστρέφονται γύρω από την απόκτηση καλής φήμης και υψηλής θέσης. Κι αυτός ο στόχος δεν αλλάζει· δεν μπορούν ποτέ να παραβλέψουν τέτοια πράγματα. Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο των αντίχριστων και η ουσία τους. Θα μπορούσες να τους τοποθετήσεις σ’ ένα αρχέγονο δάσος βαθιά μέσα στα βουνά, και πάλι δεν θα άφηναν στην άκρη την επιδίωξη της φήμης και της θέσης. Μπορείς να τους τοποθετήσεις μέσα σε οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων και το μόνο που μπορούν να σκεφτούν εξακολουθεί να είναι η φήμη και η θέση. Μολονότι και οι αντίχριστοι πιστεύουν στον Θεό, βλέπουν την επιδίωξη της φήμης και της θέσης ως ισοδύναμα με την πίστη στον Θεό και της δίνουν την ίδια βαρύτητα. Δηλαδή, καθώς βαδίζουν στο μονοπάτι της πίστης στον Θεό, επιδιώκουν επίσης τη δική τους φήμη και θέση. Μπορεί να ειπωθεί πως στην καρδιά τους οι αντίχριστοι θεωρούν ότι η επιδίωξη της αλήθειας κατά την πίστη τους στον Θεό είναι η επιδίωξη της φήμης και της θέσης· η επιδίωξη της φήμης και της θέσης είναι επίσης η επιδίωξη της αλήθειας, και το να κερδίσει κανείς φήμη και θέση σημαίνει να κερδίσει την αλήθεια και ζωή. Αν νιώθουν ότι δεν έχουν φήμη, κέρδη ή θέση, ότι κανείς δεν τους θαυμάζει, δεν τους εκτιμά ούτε τους ακολουθεί, τότε απογοητεύονται πολύ, πιστεύουν ότι δεν υπάρχει λόγος ούτε αξία να πιστεύουν στον Θεό, και λένε στον εαυτό τους: “Η πίστη στον θεό είναι αποτυχία; Είναι απέλπιδα η προσπάθεια;” Συχνά συλλογίζονται τέτοια πράγματα μέσα τους, σκέφτονται πώς μπορούν να βρουν μια θέση στον οίκο του Θεού, πώς θα αποκτήσουν μια καλή φήμη στην εκκλησία, ώστε οι άνθρωποι να τους ακούνε όταν μιλάνε, και να τους υποστηρίζουν όταν ενεργούν, και να τους ακολουθούν όπου πάνε· θέλουν να έχουν τον τελευταίο λόγο μέσα στην εκκλησία, αλλά και φήμη, κέρδος και θέση· σε αυτά τα πράγματα εστιάζουν κατά βάθος. Αυτά επιδιώκουν τέτοιοι άνθρωποι» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Ο λόγος του Θεού αποκαλύπτει ότι οι αντίχριστοι δίνουν τεράστια σημασία στη φήμη και τη θέση. Δεν έχει σημασία πότε και πού, ο απώτερος στόχος τους είναι να αποκτήσουν καλή φήμη και υψηλή θέση. Πιστεύουν στον Θεό και εκτελούν τα καθήκοντά τους μόνο για να διακριθούν και να κερδίσουν τον σεβασμό των άλλων. Προσπαθούν πάντα να κατακτήσουν πόστα που τους προσδίδουν θέση, να έχουν την τελευταία λέξη και την εξουσία να παίρνουν αποφάσεις, καθώς και να εξουσιάζουν τους άλλους. Εάν δεν μπορούν να αποκτήσουν θέση και φήμη, αρχίζουν να πιστεύουν ότι η πίστη στον Θεό δεν έχει νόημα και ότι δεν υπάρχει λόγος να εκτελούν τα καθήκοντά τους. Εξετάζοντας τον λόγο του Θεού, συνειδητοποίησα ότι η διάθεση που αποκάλυπτα και η άποψή μου για την επιδίωξη δεν διέφεραν από εκείνες ενός αντίχριστου. Πάντα προσπαθούσα να γίνω επόπτρια ή επικεφαλής, επειδή πίστευα ότι οι επικεφαλής και οι εργάτες έχουν την τελευταία λέξη, μπορούν να παίρνουν σημαντικές αποφάσεις και οι άλλοι τους σέβονται, τους υποστηρίζουν και τους εκτιμούν πολύ. Ως επικεφαλής ομάδας, είχα περιορισμένη εξουσία και σπάνια κατάφερνα να ξεχωρίσω. Έτσι, όποτε είχα αποτελέσματα στο έργο μου, είχα μια ξαφνική παρόρμηση να αποκτήσω ακόμα περισσότερη δύναμη και εξουσία για να με σέβονται και να με περιστοιχίζουν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι. Όταν άκουσα ότι η εκκλησία θα επέλεγε νέο επόπτη, ανυπομονούσα πραγματικά για τις εκλογές, επειδή πίστευα ότι επιτέλους είχε φτάσει η ευκαιρία μου να ξεχωρίσω. Αλλά μετά, όταν ο επικεφαλής απλώς μετέθεσε μια επόπτρια από μια άλλη εκκλησία, απογοητεύτηκα πολύ και αρνήθηκα να αποδεχτώ αυτό το αποτέλεσμα, πιστεύοντας ότι ο επικεφαλής δεν ήθελε να μου δώσει την ευκαιρία να εκπαιδευτώ και ότι και είχε κάτι εναντίον μου. Για να αποδείξω ότι ήμουν καλύτερη από την τωρινή επόπτρια, της έκανα επίτηδες τη ζωή δύσκολη και την απέκλεια, γεγονός που την έκανε να περιορίζεται. Για να εξασφαλίσω ότι θα εκλεγώ ως επόπτρια, αξιοποιούσα κάθε ευκαιρία να βοηθήσω τους αδελφούς και τις αδελφές για να κάνω επίδειξη και να εδραιώσω τη θέση μου, έτσι ώστε να με εγκρίνουν περισσότεροι άνθρωποι και να με ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές. Το μόνο που επιδίωκα ήταν η θέση και η φήμη και όλα όσα έκανα ήταν για να αποκτήσω θέση. Περπατούσα στο μονοπάτι του αντίχριστου. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα τρομερή μεταμέλεια και έτσι προσευχήθηκα στον Θεό, «Ω Θεέ μου, δεν επιδιώκω την αλήθεια στα καθήκοντά μου, αγωνίζομαι να κερδίσω θέση και φήμη, και επαναστάτησα εναντίον Σου και Σου αντιστάθηκα. Θεέ μου, δεν είμαι πλέον πρόθυμη να συνεχίσω με αυτόν τον τρόπο και είμαι έτοιμη να μετανοήσω. Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με για να γνωρίσω τον εαυτό μου».

Μια φορά, στη διάρκεια των πνευματικών ασκήσεων, βρήκα αυτό το απόσπασμα από τον λόγο του Θεού: «Όταν μια σατανική διάθεση έχει ριζώσει στους ανθρώπους και έχει γίνει φύση τους, αυτό αρκεί για να φυτέψει το σκοτάδι και το κακό στην καρδιά τους, και να τους οδηγήσει να επιδιώξουν και να διαλέξουν το λάθος μονοπάτι. Υπό την κινητήρια δύναμη μιας διεφθαρμένης σατανικής διάθεσης, ποια είναι τα ιδανικά, οι ελπίδες, οι φιλοδοξίες και οι στόχοι και κατευθύνσεις ζωής των ανθρώπων; Δεν αντιβαίνουν σε θετικά πράγματα; Για παράδειγμα, οι άνθρωποι θέλουν πάντα να είναι γνωστοί ή επώνυμοι· επιθυμούν να αποκτήσουν μεγάλη φήμη και κύρος και να τιμήσουν τους προγόνους τους. Είναι αυτά τα πράγματα θετικά; Δεν συνάδουν καθόλου με θετικά πράγματα· επιπλέον, αντιβαίνουν στον νόμο σύμφωνα με τον οποίο η μοίρα της ανθρωπότητας βρίσκεται στο κράτος του Θεού. […] Θέλετε διαρκώς να ανοίγετε τα φτερά σας και να πετάτε, επιθυμείτε διαρκώς να πετάτε μόνοι σας, να είστε αετοί αντί πουλάκια; Τι διάθεση είναι αυτή; Είναι αυτή η θεμελιώδης αρχή της ανθρώπινης συμπεριφοράς; Η επιδίωξή σας ως προς την ανθρώπινη συμπεριφορά θα πρέπει να βασίζεται στα λόγια του Θεού, μόνο τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια. Εσείς έχετε διαφθαρεί πολύ βαθιά από τον Σατανά και θεωρείτε διαρκώς ότι η παραδοσιακή κουλτούρα —τα λόγια του Σατανά— είναι η αλήθεια, το αντικείμενο της επιδίωξής σας, κάτι που διευκολύνει το να πάρετε το λάθος μονοπάτι, να βαδίσετε το μονοπάτι της αντίστασης στον Θεό. Οι σκέψεις κι οι απόψεις της διεφθαρμένης ανθρωπότητας και τα πράγματα για τα οποία αγωνίζεται είναι αντίθετα προς το θέλημα του Θεού, προς την αλήθεια και προς τους νόμους της κυριαρχίας του Θεού επί των πάντων, την ενορχήστρωσή Του για τα πάντα και τον έλεγχό Του επί της μοίρας της ανθρωπότητας. Έτσι, ανεξάρτητα από το πόσο σωστή και λογική είναι αυτού του είδους η επιδίωξη σύμφωνα με τις ανθρώπινες σκέψεις και αντιλήψεις, από την οπτική γωνία του Θεού δεν είναι θετικά πράγματα και δεν συνάδουν με το θέλημά Του. Επειδή πηγαίνεις ενάντια στο γεγονός της κυριαρχίας του Θεού επί της μοίρας της ανθρωπότητας, αλλά και επειδή θέλεις να πηγαίνεις μόνος σου, παίρνοντας τη μοίρα στα χέρια σου, πέφτεις διαρκώς πάνω σε τοίχους, τόσο δυνατά που τρέχει αίμα από το κεφάλι σου και τίποτε δεν σου βγαίνει ποτέ σε καλό. Γιατί δεν σου βγαίνει τίποτε σε καλό; Επειδή οι νόμοι που θέσπισε ο Θεός δεν μπορούν να αλλοιωθούν από κανένα δημιουργημένο ον. Η εξουσία κι η δύναμη του Θεού είναι πάνω απ’ όλα, απαραβίαστες από κάθε δημιουργημένο ον. Οι άνθρωποι υπερεκτιμούν τις ικανότητές τους. Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να επιθυμούν συνεχώς να είναι ελεύθεροι από την κυριαρχία του Θεού, να επιθυμούν συνεχώς να έχουν τη μοίρα στα χέρια τους και να σχεδιάζουν το μέλλον τους, να επιθυμούν να ελέγχουν τις προοπτικές, την κατεύθυνση και τους στόχους της ζωής τους; Από πού προέρχεται αυτό το σημείο εκκίνησης; (Μια διεφθαρμένη σατανική διάθεση.) Τι φέρνει, λοιπόν, στους ανθρώπους η διεφθαρμένη σατανική διάθεση; (Εναντίωση στον Θεό.) Τι υφίστανται οι άνθρωποι που εναντιώνονται στον Θεό; (Πόνο.) Πόνο; Υφίστανται καταστροφή! Αυτό που βλέπεις ακριβώς μπροστά στα μάτια σου είναι πόνος, αρνητικότητα και αδυναμία, είναι αντίσταση και παράπονα —τι αποτέλεσμα θα φέρουν αυτά τα πράγματα; Αφανισμό! Δεν πρόκειται για κάποιο ασήμαντο θέμα και δεν είναι παιχνίδι» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μια διεφθαρμένη διάθεση μπορεί να διαλυθεί μόνο με την αποδοχή της αλήθειας). Μέσα απ’ την έκθεση του λόγου του Θεού, συνειδητοποίησα ότι όταν ο άνθρωπος διαφθαρεί από τον Σατανά, στη ζωή του κυριαρχεί μια σατανική διεφθαρμένη διάθεση που χαρακτηρίζεται από αλαζονεία και έπαρση, μοχθηρία και δολιότητα. Δεν μπορεί πλέον να υπακούσει στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού, και είναι πάντα γεμάτος φιλοδοξία και επιθυμία, επιδιώκοντας να γίνει μεγάλος και τρανός, να αποκτήσει υψηλή θέση και να γίνει μεγαλύτερος από όλους τους άλλους. Φιλοσοφίες του Σατανά, όπως «Ο άνθρωπος αγωνίζεται κόντρα στο ρεύμα» και «Οι στρατιώτες που δεν προσπαθούν να γίνουν στρατηγοί είναι κακοί στρατιώτες» είχαν ριζώσει στην καρδιά μου εδώ και πολύ καιρό, με αποτέλεσμα να έχω ως θεμιτό στόχο την αναζήτηση της φήμης και της θέσης. Στο σχολείο, προσπαθούσα να είμαι η καλύτερη μαθήτρια και αν δεν τα πήγαινα καλά στα διαγωνίσματα, στενοχωριόμουν για αρκετές μέρες. Όταν άρχισα να εργάζομαι μετά την αποφοίτησή μου, εργαζόμουν επιμελώς για να γίνω μία από τις καλύτερες υπαλλήλους —προσφερόμουν εθελοντικά να κάνω υπερωρίες και επέλεγα τις πιο δύσκολες δουλειές, για να κερδίσω την εύνοια του αφεντικού μου και μια ευκαιρία για προαγωγή. Όταν εισήλθα στην πίστη, πίστευα ότι θα μπορούσα να κερδίσω το σεβασμό και την υποστήριξη των άλλων αν γινόμουν επόπτρια ή επικεφαλής στην εκκλησία, και έτσι προσπάθησα να αποκτήσω υψηλή θέση. Ειδικά όταν έγινα επικεφαλής ομάδας και κέρδισα την έγκριση των αδελφών μου, η φιλοδοξία και η επιθυμία μου έφτασαν σε νέα ύψη. Έγινα όλο και πιο αλαζονική, νομίζοντας ότι είχα το κεφάλαιο και τα προσόντα για να προαχθώ σε επόπτρια ή ακόμη και επικεφαλής. Όταν ο επικεφαλής μου προήγαγε την Αντέλ αντί για μένα, ένιωσα αντίσταση και δυσαρέσκεια, και δεν ήμουν πρόθυμη να την υποστηρίξω και να συνεργαστώ μαζί της στο έργο μας. Επίσης, προσπαθούσα συνεχώς να την ανταγωνιστώ. Συχνά εκμεταλλευόμουν τις ευκαιρίες για να δείξω πώς μπορούσα να λύσω θέματα —από τη μία πλευρά ήθελα να κάνω την Αντέλ να πιστέψει ότι δεν ήταν στο επίπεδό μου και, από την άλλη, προσπαθούσα να δείξω στους αδελφούς και τις αδελφές ότι είχα περισσότερο ταλέντο από εκείνη. Με αυτόν τον τρόπο, ήλπιζα ότι όλοι θα ερχόντουσαν σ’ εμένα όταν είχαν προβλήματα και θα σκέφτονταν πρώτα εμένα αν γίνονταν άλλες εκλογές. Θεωρούσα τη θέση ως το πιο σημαντικό απ’ όλα και ποτέ δεν έκανα αυτοκριτική, ακόμη και όταν είχα επανειλημμένες αποτυχίες. Επιπλέον, ένιωθα πικρία κι αγανάκτηση, πιστεύοντας ότι είχα το επίπεδο επειδή μπορούσα να εκτελέσω καλά κάποιες εργασίες και ότι θα έπρεπε να είμαι επικεφαλής. Ήμουν απίστευτα αλαζονική και αδιάντροπη! Αναλογιζόμενη όλα αυτά, συνειδητοποίησα ότι πίστευα στον Θεό μόνο για να επιδιώξω τη θέση. Δεν έδινα προτεραιότητα στην επιδίωξη της αλήθειας και είχε πολύ λίγη αλήθεια-πραγματικότητα —οπότε δεν θα ήμουν σε θέση να κάνω κανένα ουσιαστικό έργο από αυτά που πρέπει να εκτελούν οι επικεφαλής και οι εργάτες. Επίσης, δεν είχα καλή ανθρώπινη φύση, πράγμα που με έκανε ακόμα λιγότερο ικανή για επικεφαλής. Αν είχα εκλεγεί επικεφαλής, αυτό θα είχε βλάψει τόσο τους αδελφούς και τις αδελφές όσο και την εκκλησία!

Στη συνέχεια, διάβασα άλλα δύο αποσπάσματα από τον λόγο του Θεού που με βοήθησαν να κατανοήσω καλύτερα τη φύση και τις συνέπειες της επιδίωξης της φήμης και της θέσης. Ο λόγος του Θεού λέει: «Εάν κάποιος λέει ότι αγαπά την αλήθεια και επιδιώκει την αλήθεια, αλλά στην ουσία ο στόχος που επιδιώκει είναι το να διακριθεί, να κάνει επίδειξη, να κάνει τους άλλους να τον εκτιμούν και να πετύχει τα δικά του συμφέροντα, η δε εκπλήρωση του καθήκοντός του δεν αφορά το να υποταχθεί στον Θεό ή να Τον ικανοποιήσει, αλλά, αντιθέτως, το να αποκτήσει φήμη, κέρδος και θέση, τότε η επιδίωξή του δεν είναι σωστή. Αφού έτσι είναι τα πράγματα, όσον αφορά το έργο της εκκλησίας, άραγε οι ενέργειές του αποτελούν εμπόδιο ή το βοηθούν να προχωρήσει; Σαφώς αποτελούν εμπόδιο, δεν το προχωράνε. Κάποιοι άνθρωποι ισχυρίζονται κομπάζοντας ότι κάνουν το έργο της εκκλησίας, αλλά επιδιώκουν την προσωπική τους φήμη, το δικό τους κέρδος και τη δική τους θέση, διοικούν τη δική τους επιχείρηση, δημιουργούν τη δική τους ομαδούλα, το δικό τους μικρό βασίλειο —τέτοιου είδους άνθρωποι κάνουν άραγε το καθήκον τους; Όλο το έργο που κάνουν ουσιαστικά διαταράσσει, αναστατώνει και βλάπτει το έργο της εκκλησίας. Ποια είναι η συνέπεια της επιδίωξης της φήμης, του κέρδους και της θέσης; Καταρχάς, κάτι τέτοιο επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο οι εκλεκτοί του Θεού τρώνε και πίνουν κανονικά τον λόγο του Θεού και κατανοούν την αλήθεια, παρεμποδίζει τη ζωή-είσοδό τους, τους εμποδίζει να εισέλθουν στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό και τους οδηγεί σε λάθος μονοπάτι, γεγονός το οποίο βλάπτει τους εκλεκτούς και τους φέρνει στην καταστροφή. Και τι προκαλεί τελικά στο έργο της εκκλησίας; Αναστάτωση, βλάβες και διακοπή. Αυτή είναι η συνέπεια που επιφέρει η επιδίωξη της φήμης, του κέρδους και της θέσης από τους ανθρώπους. Όταν κάνουν έτσι το καθήκον τους, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι βαδίζουν στο μονοπάτι ενός αντίχριστου; Όταν ο Θεός ζητά από τους ανθρώπους να παραμερίσουν τη φήμη, το κέρδος και τη θέση, δεν είναι ότι τους στερεί το δικαίωμα επιλογής· αντιθέτως, αυτό συμβαίνει επειδή, ενώ επιδιώκουν τη φήμη, το κέρδος και τη θέση, διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας και τη ζωή-είσοδο του εκλεκτού λαού του Θεού, και μάλιστα μπορεί και να επηρεάζουν το εάν οι άλλοι τρώνε και πίνουν τα λόγια του Θεού και κατανοούν την αλήθεια, άρα και το εάν θα φτάσουν στη σωτηρία του Θεού. Αυτό είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Όταν οι άνθρωποι επιδιώκουν τη δική τους φήμη, το δικό τους κέρδος και τη δική τους θέση, είναι βέβαιο ότι δεν θα επιδιώξουν την αλήθεια και ότι δεν θα κάνουν πιστά το καθήκον τους. Θα μιλούν και θα ενεργούν μόνο για χάρη της φήμης, του κέρδους και της θέσης, και όλο το έργο που κάνουν, χωρίς την παραμικρή εξαίρεση, είναι για χάρη αυτών των πραγμάτων. Το να συμπεριφέρεται και να ενεργεί κανείς με τέτοιον τρόπο σημαίνει, χωρίς αμφιβολία, ότι βαδίζει στο μονοπάτι των αντίχριστων· αποτελεί διαταραχή και αναστάτωση του έργου του Θεού, και όλες του οι διάφορες συνέπειες εμποδίζουν τη διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας και την εκτέλεση του θελήματος του Θεού μέσα στην εκκλησία. Έτσι, μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα ότι το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν εκείνοι που επιδιώκουν τη φήμη, το κέρδος και τη θέση είναι το μονοπάτι της αντίστασης ενάντια στον Θεό. Είναι σκόπιμη αντίσταση εναντίον Του, αρνητική στάση απέναντί Του· είναι συνεργασία με τον Σατανά για την αντίσταση στον Θεό και την εναντίωση σ’ Αυτόν. Αυτή είναι η φύση της επιδίωξης της φήμης, του κέρδους και της θέσης» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος πρώτο)]. «Τίποτα δεν σιχαίνεται περισσότερο ο Θεός από το να επιδιώκουν οι άνθρωποι τη θέση, καθώς η επιδίωξη θέσης συνιστά σατανική διάθεση, είναι λάθος δρόμος· γεννιέται από τη διαφθορά του Σατανά, είναι κάτι που καταδικάζει ο Θεός, είναι αυτό ακριβώς που κρίνει και εξαγνίζει. Ο Θεός δεν σιχαίνεται τίποτα περισσότερο από το να επιδιώκουν οι άνθρωποι τη θέση, κι όμως εσύ εξακολουθείς να ανταγωνίζεσαι πεισματικά για τη θέση, τη λατρεύεις και την προστατεύεις ανελλιπώς, προσπαθώντας πάντα να την αποκτήσεις. Και δεν δείχνουν όλα αυτά μια φύση ανταγωνιστική προς τον Θεό; Δεν ορίζει ο Θεός τη θέση για τους ανθρώπους· Ο Θεός παρέχει στους ανθρώπους την αλήθεια, την οδό και τη ζωή, και τελικά τους κάνει να γίνουν ένα αποδεκτό δημιούργημα, ένα μικρό και ασήμαντο δημιούργημα —όχι κάποιος που έχει θέση και κύρος και τον σέβονται χιλιάδες άνθρωποι. Και έτσι, ανεξάρτητα από την οπτική γωνία από την οποία το κοιτάζει κανείς, η επιδίωξη θέσης είναι αδιέξοδο. Όσο λογική κι αν είναι η δικαιολογία σου για την αναζήτηση θέσης, αυτό το μονοπάτι εξακολουθεί να μην είναι σωστό και ο Θεός δεν το εγκρίνει. Όσο σκληρά κι αν προσπαθείς ή όσο μεγάλο κι αν είναι το τίμημα που πληρώνεις, αν επιθυμείς θέση, δεν θα σου τη δώσει ο Θεός· αν δεν είναι δοσμένη από τον Θεό, θα αποτύχεις αγωνιζόμενος να την αποκτήσεις, κι αν συνεχίσεις να αγωνίζεσαι, μόνο μια κατάληξη θα υπάρξει: θα αποκαλυφθείς και θα αποκλειστείς, και θα βρεθείς σε αδιέξοδο. Το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι;» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Διαβάζοντας τον λόγο του Θεού και βλέποντας τον ανάλυση και τον χαρακτηρισμό Του για εκείνους που επιδιώκουν τη θέση και τη φήμη, στ’ αλήθεια σκίστηκε η καρδιά μου. Πραγματικά δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σοβαρή ήταν η φύση και οι συνέπειες της επιδίωξης της θέσης και της φήμης. Όταν οι άνθρωποι επιδιώκουν αυτά τα πράγματα, διαλύουν και καταστρέφουν άμεσα το έργο της εκκλησίας, και γίνονται υπηρέτες του Σατανά. Ο Θεός καταδικάζει αυτές τις πράξεις. Η επιδίωξη της θέσης αντιβαίνει στις απαιτήσεις του Θεού και δρα σε άμεση αντίθεση με Αυτόν —αυτή η συμπεριφορά είναι ο δρόμος προς την καταστροφή! Η προηγούμενη επόπτριά μας είχε απολυθεί επειδή δεν έκανε αληθινό έργο, άρα η άφιξη της Αντέλ ήταν πολύ ευεργετική για το έργο της εκκλησίας, επειδή εκείνη επιδίωκε την αλήθεια και έδινε πραγματικά προτεραιότητα στην αναζήτηση των αλήθεια-αρχών όταν της συνέβαιναν πράγματα, ενώ μπορούσε να κάνει αληθινό έργο. Έπρεπε να την είχα υποστηρίξει και να είχα συνεργαστεί μαζί της, αλλά επειδή είχα αποκτήσει τόση εμμονή με τη φήμη και τη θέση, δεν μπορούσα να δεχτώ ότι η Αντέλ είχε διοριστεί ως επόπτρια. Ξανά και ξανά, αρνήθηκα να συνεργαστώ μαζί της όταν μου πρότεινε να συζητήσουμε για το έργο. Αυτό έκανε την Αντέλ να νιώθει περιορισμένη και αρνητική, και επηρέαζε αρνητικά το έργο της εκκλησίας. Όχι μόνο δεν έκανα αυτοκριτική, αλλά δεν ανέλαβα και την ευθύνη για όσα της είχα κάνει, πιστεύοντας ότι είχε γίνει αρνητική μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν κατάλληλη για τον ρόλο της επόπτριας. Ανυπομονούσα μάλιστα για τη στιγμή που τελικά θα συνειδητοποιούσε ότι δεν μπορούσε να κάνει τη δουλειά και θα τα παρατούσε, γιατί τότε θα μπορούσα να πάρω εγώ τη θέση της. Δεν διατάρασσα και αναστάτωνα το έργο της εκκλησίας; Εκμεταλλευόμουν ακόμη και τις ευκαιρίες που είχα να συζητήσω για το έργο και να βοηθήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου προκειμένου να διακριθώ, έτσι ώστε να έρχονται σ’ εμένα όταν έχουν προβλήματα, κάνοντας την Αντέλ να φαίνεται διακοσμητική. Ενεργούσα ως υπηρέτης του Σατανά, αναστάτωνα και διέλυα το έργο της εκκλησίας. Έκανα κακό και αντιστεκόμουν στον Θεό! Ο λόγος του Θεού λέει: «Όσο σκληρά κι αν προσπαθείς ή όσο μεγάλο κι αν είναι το τίμημα που πληρώνεις, αν επιθυμείς θέση, δεν θα σου τη δώσει ο Θεός· αν δεν είναι δοσμένη από τον Θεό, θα αποτύχεις αγωνιζόμενος να την αποκτήσεις, κι αν συνεχίσεις να αγωνίζεσαι, μόνο μια κατάληξη θα υπάρξει: θα αποκαλυφθείς και θα αποκλειστείς, και θα βρεθείς σε αδιέξοδο». Συνειδητοποίησα ότι επιδιώκοντας τη θέση, περπατούσα στο μονοπάτι της αντίστασης στον Θεό και η μόνη έκβαση θα ήταν ο θάνατος. Αυτό με γέμισε φόβο. Η επιδίωξη της θέσης και της φήμης είχε γίνει σοβαρό πρόβλημα και αν συνέχιζα έτσι, η φιλοδοξία και η επιθυμία μου θα συνέχιζαν να διογκώνονται. Ποιος ξέρει τι κακές πράξεις θα έκανα αν πραγματικά αποκτούσα τη θέση. Αν δεν μετανοούσα σύντομα και συνέχιζα σε αυτό το λανθασμένο μονοπάτι της επιδίωξης, στο τέλος θα διέπραττα κάποιο μεγάλο κακό, και ο Θεός θα με απέκλειε και θα με τιμωρούσε.

Αργότερα, σε μια συνάθροιση, είδα αυτό το απόσπασμα από τον λόγο του Θεού: «Εφόσον ένας άνθρωπος αποτελεί μέλος της δημιουργημένης ανθρωπότητας, πρέπει να κρατά τη θέση του και να συμπεριφέρεται με συνείδηση. Να διαφυλάσσεις με αίσθημα καθήκοντος αυτό που σου έχει εμπιστευτεί ο Δημιουργός. Να μην παρεκτρέπεσαι ούτε να κάνεις πράγματα που ξεπερνούν το εύρος των δυνατοτήτων σου ή που είναι δυσάρεστα για τον Θεό. Μην προσπαθείς να είσαι σπουδαίος, να είσαι υπεράνθρωπος ή πάνω από τους άλλους, ούτε να προσπαθείς να γίνεις Θεός. Αυτά είναι που δεν πρέπει να επιθυμεί ο άνθρωπος. Το να προσπαθεί κάποιος να γίνει σπουδαίος ή υπεράνθρωπος είναι γελοίο. Το να ζητά να γίνει Θεός είναι ακόμη χειρότερο. Είναι αηδιαστικό και ποταπό. Εκείνο που είναι αξιέπαινο και που θα έπρεπε να ενδιαφέρει περισσότερο από οτιδήποτε τα δημιουργήματα, είναι να γίνουν αληθινά δημιουργήματα. Αυτός θα πρέπει να είναι ο μοναδικός στόχος τον οποίον όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να προσπαθούν να πετύχουν» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α΄). Μέσα από τον λόγο του Θεού συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι είμαστε απλά δημιουργήματα, και θα πρέπει να παραμένουμε εκεί που έχουμε τοποθετηθεί και να επικεντρωνόμαστε στα τρέχοντα καθήκοντά μας. Ο άνθρωπος, εξαιτίας της φιλοδοξίας, της επιθυμίας και της σατανικής διάθεσης του, πάντα επιθυμεί να γίνει ένα εξαιρετικό άτομο με μεγάλη θέση. Ο διορισμός κάποιου ως επικεφαλής εκκλησίας δεν έχει να κάνει με την απόκτηση θέσης, αλλά αντίθετα με την σωστή εκτέλεση των καθηκόντων του σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Ανεξάρτητα αν είχα ή δεν είχα θέση, έπρεπε να συνεχίσω να συμπεριφέρομαι ευσυνείδητα και να τηρώ τα καθήκοντά μου. Πήρα μια σιωπηλή απόφαση ότι ανεξάρτητα από το ποιος εκλεγόταν επικεφαλής, εγώ θα παρέμενα σταθερή στην τρέχουσα θέση μου και θα εκπλήρωνα τις ευθύνες μου με ευσυνειδησία. Ανεξάρτητα αν εκλεγόμουν ή αποκτούσα υψηλή θέση, θα υποστήριζα το έργο του επικεφαλής και θα έκανα σωστά τα καθήκοντά μου μαζί με όλους τους άλλους, ενωμένοι στην καρδιά και το μυαλό. Λίγες ημέρες αργότερα, όταν ο νεοεκλεγείς επικεφαλής ήρθε σ’ εμένα για να τον ενημερώσω σχετικά με το έργο μας, του εξήγησα τα πάντα όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένα, έτσι ώστε να αποκτήσει μια καλή εικόνα για το έργο και να μπορέσει να προχωρήσει αποτελεσματικά. Ενώ συζητούσαμε για το έργο, σκεφτόμουν ποιες ενέργειες θα ωφελούσαν περισσότερο το έργο μας και ανέφερα αμέσως όποια καλή πρόταση είχα. Ανεξάρτητα ποιος ήταν ο επικεφαλής, το σημαντικό ήταν να συνεργαζόμαστε για να εκτελούμε το έργο μας και να λύνουμε τα όποια προβλήματα προέκυπταν. Μόλις άρχισα να επικεντρώνομαι στο τρέχον έργο και στο πώς να συνεργαστώ με όλους για να κάνουμε πιο αποτελεσματικά το καθήκον μας, αισθάνθηκα πολύ πιο άνετα.

Δύο μήνες αργότερα, στον επικεφαλής ανατέθηκαν άλλα καθήκοντα και στις νέες εκλογές, τελικά επιλέχθηκα να υπηρετήσω ως επικεφαλής. Μια αδελφή μού είπε: «Στην πραγματικότητα, ήσουν πάντα μια ταλαντούχα εργάτρια και υπεύθυνη στα καθήκοντά σου, απλώς προηγουμένως δεν επιδίωκες την αλήθεια και έτσι δεν τολμούσαμε να σε ψηφίσουμε. Τώρα είδαμε ότι, αφού βίωσες την κρίση και την έκθεση του λόγου του Θεού, συνειδητοποίησες τη διεφθαρμένη σου διάθεση, έκανες κάποιες αλλαγές, έγινες πιο σταθερή και ήρεμη στα λόγια και τις πράξεις σου και μοιράστηκες πιο ενδόμυχες και πρακτικές σκέψεις στη συναναστροφή σου κατά τις συναθροίσεις. Μόλις έκανες αυτές τις μικρές αλλαγές, όλοι είδαμε τη διαφορά, και γι’ αυτό σε ψηφίσαμε». Όταν άκουσα τα καλά λόγια της αδελφής, ένιωσα μεγάλη ευγνωμοσύνη προς τον Θεό. Ήταν η κρίση και η έκθεση του λόγου του Θεού που με βοήθησε να συνειδητοποιήσω το πραγματικό μου ανάστημα, τη θέση και την ταυτότητά μου. Είμαι μόνο ένα απλό πλάσμα που έχει διαφθαρεί βαθιά από τον Σατανά και στερείται κάθε αλήθειας-πραγματικότητας. Ακόμα κι αν είχα ταλέντο και επίπεδο, δεν ήμουν καλύτερη από τους άλλους αδελφούς και αδελφές. Σταδιακά, η φιλοδοξία μου και η επιθυμία μου για θέση εξασθένησαν, και άρχισα να συμπεριφέρομαι πιο ταπεινά. Δεν καμάρωνα με αυτοϊκανοποίηση όταν επιλέχθηκα ως επικεφαλής —αντίθετα, ένιωθα το βάρος των καθηκόντων μου και μια αίσθηση ευθύνης. Μέσα από τη σωτηρία του Θεού μπόρεσα να κάνω αυτή τη μικρή μεταμόρφωση. Ευχαριστώ τον Παντοδύναμο Θεό!