Το 2013, ορίστηκα ψευδοεπικεφαλής και απαλλάχθηκα όταν ανακαλύφθηκε ότι δεν αναζητούσα αρχές στο καθήκον μου και άφηνα την αλαζονική μου διάθεση να υπαγορεύει τις πράξεις μου. Όλα αυτά διατάραξαν και αναστάτωσαν το ευαγγελικό έργο της εκκλησίας. Την περίοδο που είχα απαλλαγεί από τα καθήκοντά μου, ένιωθα μεγάλη αρνητικότητα και μεταμέλεια. Γνώρισα κάπως τη διεφθαρμένη μου διάθεση διαβάζοντας τα λόγια του Θεού και κάνοντας αυτοκριτική, αλλά βαθιά μέσα μου εξακολουθούσα να νιώθω επιφυλακτική απέναντι στον Θεό και σκεφτόμουν ότι, αφού είχα τόσο διεφθαρμένη διάθεση και είχα διαπράξει μια πολύ σοβαρή παράβαση, δεν έπρεπε να αναλάβω άλλο σημαντικό καθήκον στο μέλλον. Αν διέπραττα κι άλλη παράβαση, στην καλύτερη θα απαλλασσόμουν και στη χειρότερη θα αποκαλυπτόμουν πλήρως, θα αποκλειόμουν και θα έχανα την ευκαιρία μου να κερδίσω τη σωτηρία. Είδα κιόλας ότι κάποιοι που ήταν ταλαντούχοι, είχαν επίπεδο και εκτελούσαν σημαντικά καθήκοντα τελικά αποκαλύπτονταν ως ψευδοεπικεφαλής και απαλλάσσονταν ή μάλιστα ορίζονταν ως αντίχριστοι και αποβάλλονταν επειδή δεν αναζητούσαν την αλήθεια. Πάσχιζαν συνεχώς για θέση και φήμη, ενεργώντας με βάση τις αλαζονικές τους διαθέσεις χωρίς να μετανοούν, πράγμα που διατάρασσε και αναστάτωνε το έργο της εκκλησίας. Τότε, σιγουρεύτηκα ότι σκεφτόμουν σωστά. Στο εξής, θα έκανα απλώς καθήκοντα χωρίς μεγάλες ευθύνες και χωρίς σοβαρό ρίσκο. Έτσι θα είχα την ευκαιρία να επιβιώσω όταν το έργο του Θεού θα έφτανε στο τέλος του. Αργότερα, η επικεφαλής μου μου ανέθεσε το εκκλησιαστικό έργο της κάθαρσης. Σκέφτηκα: «Στο παρελθόν, ορισμένες αδελφές που έκαναν το έργο της κάθαρσης είχαν απαλλαγεί, επειδή ενεργούσαν σύμφωνα με τις διεφθαρμένες τους διαθέσεις και δεν τηρούσαν τις αρχές, πράγμα που διατάρασσε και αναστάτωνε το έργο της εκκλησίας. Ωστόσο, εγώ γνωρίζω λιγότερο την αλήθεια από εκείνες κι έχω μια έντονα αλαζονική διάθεση. Αν προκαλούσα κι εγώ διαταραχή ή αναστάτωση, θα διέπραττα κακό!» Το ξανασκέφτηκα και αποφάσισα να απορρίψω την εργασία. Μετά από αυτό, η επικεφαλής μού ανέθεσε κειμενικό έργο, και ήμουν πολύ ευχαριστημένη. Πίστευα ότι το κειμενικό έργο δεν θα απαιτούσε να πάρω σημαντικές αποφάσεις για την εκκλησία και δεν θα οδηγούσε σε επικίνδυνες καταστάσεις, και το δέχτηκα ευχαρίστως. Το 2017, η επικεφαλής μου με αναζήτησε για άλλη μια φορά και με ενημέρωσε ότι το έργο της κάθαρσης της εκκλησίας χρειαζόταν επειγόντως εργάτες. Εξέφρασε την ελπίδα ότι θα λάμβανα υπόψη την πρόθεση του Θεού και θα αναλάμβανα έναν ρόλο στην ομάδα κάθαρσης. Εγώ ένιωθα ακόμα λίγο διστακτική, αλλά σκέφτηκα ότι είχα ήδη απορρίψει μία εργασία, κι αν σκεφτόμουν το μέλλον και τις προοπτικές μου κι απέρριπτα κι άλλη, θα πρόδιδα τον Θεό. Δεν έπρεπε να φανώ τόσο ασυνείδητη! Αν και υπέφερα, προσευχήθηκα στον Θεό και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει για να απελευθερωθώ από αυτήν την ανάρμοστη κατάσταση.

Αργότερα, διάβασα αυτό το χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Κάποιοι άνθρωποι δεν αναζητούν την αλήθεια για να απαλλαγούν από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, όσες κι αν είναι αυτές. Έτσι, ακόμη κι αν πιστεύουν στον Θεό για πολλά χρόνια, οι διαθέσεις τους παραμένουν αμετάβλητες. Σκέφτονται ως εξής: “Κάθε φορά που κάνω κάτι, αποκαλύπτω τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου· αν δεν κάνω τίποτα, τότε δεν θα τις αποκαλύψω. Δεν λύνεται έτσι το πρόβλημα;” Αυτό δεν είναι σαν να μην τρως για να μην πνιγείς; Πού θα οδηγήσει αυτή η νοοτροπία; Στη λιμοκτονία και πουθενά αλλού. Όταν κάποιος δεν διορθώνει τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτει, αυτό, ως πράξη, ισοδυναμεί με μη αποδοχή της αλήθειας και αιφνίδιο θάνατο. Τι θα πάθεις αν πιστεύεις στον Θεό και δεν επιδιώκεις την αλήθεια; Θα είναι σαν να σκάβεις τον ίδιο σου τον τάφο. Οι διεφθαρμένες διαθέσεις είναι ο εχθρός της πίστης σου στον Θεό· δεν σ’ αφήνουν να ασκηθείς στην αλήθεια, να βιώσεις το έργο του Θεού και να υποταχθείς σ’ Αυτόν. Κατά συνέπεια, δεν θα αποκτήσεις, τελικά, τη σωτηρία που σου προσφέρει ο Θεός. Δεν σκάβεις, λοιπόν έτσι, τον ίδιο σου τον τάφο; Οι σατανικές διαθέσεις δεν σ’ αφήνουν να αποδεχτείς την αλήθεια και να ασκηθείς σε αυτήν. Δεν γίνεται να τις αποφύγεις· πρέπει να τις αντιμετωπίσεις. Αν δεν τις υπερνικήσεις, θα σε εξουσιάζουν. Αν, όμως, το πετύχεις, αυτές δεν θα σε περιορίζουν πλέον και εσύ θα είσαι ελεύθερος» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Όταν αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι κι εγώ δεν έτρωγα από φόβο μήπως πνιγώ. Είχα απαλλαγεί επειδή δεν αναζητούσα την αλήθεια, ενεργούσα με βάση την αλαζονική μου διάθεση και διατάρασσα και αναστάτωνα το ευαγγελικό έργο της εκκλησίας, έγινα επιφυλακτική και παρεξηγούσα τα πάντα. Ήμουν απρόθυμη να αναλάβω σημαντικό καθήκον και δεχόμουν ευχάριστα κάθε ασήμαντο καθήκον. Νοιαζόμουν μόνο να μην κάνω λάθη και να μην έχω προβλήματα. Όταν μου ανέθεταν ένα σημαντικό καθήκον, ασυνείδητα έμπαινα σε λειτουργία αυτοπροστασίας. Φοβόμουν ότι αν η αλαζονική μου διάθεση υπαγόρευε τις πράξεις μου και διατάρασσα κι αναστάτωνα ξανά το έργο της εκκλησίας, πιθανότατα θα απαλλασσόμουν και θα αποκλειόμουν. Ήθελα συνεχώς να απορρίπτω κάθε εργασία, και νόμιζα ότι έτσι προστατεύω τον εαυτό μου. Απέφευγα να αντιμετωπίσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση και δεν αναζητούσα την αλήθεια για να τη διορθώσω. Αν συνέχιζα έτσι, όχι μόνο δεν θα μεταμορφωνόταν καθόλου η ζωή-διάθεσή μου, μα θα ήταν και εντελώς αβέβαιο το αν θα κέρδιζα τη σωτηρία. Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν ένα μονοπάτι άσκησης, και μου έδειξαν ότι δεν έπρεπε να αποφεύγω να αντιμετωπίσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση και ότι έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια για να τη διορθώσω.

Αργότερα, αναλογίστηκα τι μου προκαλούσε η διεφθαρμένη φύση μου. Ήμουν συνέχεια επιφυλακτική με τον Θεό και απέρριπτα τα καθήκοντα που μου ανέθεταν. Μια μέρα, διάβασα αυτό το χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Πολύ χαίρομαι με όσους δεν είναι καχύποπτοι για τους άλλους και συμπαθώ πολύ αυτούς που δέχονται εύκολα την αλήθεια· δείχνω μεγάλη στοργή σε αυτά τα δύο είδη ανθρώπων, διότι στα μάτια Μου είναι έντιμοι άνθρωποι. Εάν είστε ανειλικρινείς, τότε θα είστε επιφυλακτικοί και καχύποπτοι σχετικά με όλους τους ανθρώπους και όλα τα θέματα, και έτσι η πίστη σας προς Εμένα θα οικοδομηθεί σε θεμέλια καχυποψίας. Δεν θα μπορούσα να αναγνωρίσω ποτέ μια τέτοια πίστη. Αν υπολείπεστε αληθινής πίστης, θα στερηθείτε περισσότερο της αληθινής αγάπης. Και αν είστε επιρρεπείς στο να αμφισβητείτε τον Θεό και να κάνετε εικασίες για Αυτόν ηθελημένα, τότε χωρίς αμφιβολία είστε οι πιο δόλιοι απ’ όλους τους ανθρώπους. Κάνεις εικασίες για το αν ο Θεός μπορεί να είναι σαν τον άνθρωπο: ασυγχώρητα αμαρτωλός, μικροπρεπής, στερούμενος αμεροληψίας και λογικής, χωρίς αίσθηση της δικαιοσύνης, παραδομένος σε φαύλες τακτικές, ύπουλος και πονηρός, απολαμβάνοντας το κακό και το σκοτάδι, και ούτω καθεξής. Δεν είναι η αιτία για την οποία οι άνθρωποι έχουν τέτοιες σκέψεις για τον Θεό το ότι δεν έχουν την παραμικρή γνώση για Αυτόν; Μια τέτοια πίστη δεν είναι τίποτα λιγότερο από αμαρτία!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς να γνωρίσετε τον Θεό στη γη). Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού και συνειδητοποίησα ότι είχα δόλια και μοχθηρή φύση. Έκανα σκέψεις ενός άδικου ανθρώπου, έκανα συνεχώς εικασίες σχετικά με τον Θεό, και ήμουν επιφυλακτική απέναντί Του όπως θα ήμουν και μ’ έναν κακό άνθρωπο. Νόμιζα ότι μου ανέθετε σημαντικά καθήκοντα με σκοπό να με αποκαλύψει και να με αποκλείσει. Είχα ήδη στιγματιστεί για μια παράβαση στο παρελθόν επειδή είχα ενεργήσει με αλαζονική διάθεση, και είχα διαταράξει και αναστατώσει το έργο της εκκλησίας, και φοβόμουν ότι αν στιγματιζόμουν και με άλλη παράβαση, θα κινδύνευα να αποκλειστώ. Έτσι, ήμουν συνέχεια επιφυλακτική και παρερμήνευα τον Θεό. Όταν η επικεφαλής μου μου ανέθεσε να επιβλέψω το εκκλησιαστικό έργο της κάθαρσης, φοβήθηκα ότι θα έκρινα λανθασμένα τους ανθρώπους. Αν έκανα λάθος κι αδικούσα έναν καλό άνθρωπο ή αν επέτρεπα σε έναν κακό άνθρωπο ή αντίχριστο να παραμείνει στην εκκλησία, φορτώνοντας έτσι στην εκκλησία έναν κρυφό κίνδυνο, αυτό θα θεωρούνταν σημαντική παράβαση και πιθανότατα θα αποκλειόμουν. Αυτά σκεφτόμουν, κι έβρισκα δικαιολογίες για να ξεφύγω και να απορρίψω κάθε εργασία. Τώρα που έκανα την αυτοκριτική μου, είδα ότι αν δεν είχα βιώσει την απαλλαγή μου, δεν θα είχα συνειδητοποιήσει ποτέ ότι είχα τόσο αλαζονική διάθεση ούτε θα είχα συνειδητοποιήσει ότι δεν αναζητούσα την αλήθεια κι ότι ενεργούσα σύμφωνα με τη δική μου βούληση στο έργο μου και ότι βάδιζα στο μονοπάτι ενός αντίχριστου. Η έγκαιρη συμμόρφωση κι η πειθαρχία που μου επέβαλε ο Θεός με οδήγησαν στην αυτοκριτική και με έβγαλαν από το λάθος μονοπάτι που είχα πάρει. Χωρίς τις ενέργειες του Θεού, ποιος ξέρει τι τρομερό κακό θα είχα διαπράξει όσο με έλεγχε η αλαζονική και επηρμένη φύση μου. Παρά το ότι υπέφερα λίγο όταν απαλλάχτηκα από το καθήκον μου, ο Θεός μ’ αυτόν τον τρόπο με προστάτευσε και με έσωσε κι έδειξε τις ειλικρινείς Του προθέσεις. Αυτή η αποτυχία μου μου άφησε βαθύ σημάδι. Μου έδειξε πόσο σοβαρές είναι οι συνέπειες της αλαζονικής μου διάθεσης και μου επέτρεψε να βιώσω πως η δίκαιη διάθεση του Θεού δεν ανέχεται καμία προσβολή. Στο εξής, στο καθήκον μου, υπενθύμιζα στον εαυτό μου να μην αφήνει την αλαζονική μου διάθεση να υπαγορεύει τις πράξεις μου, αλλά να έχω μέσα μου θεοφοβούμενη καρδιά. Όταν αντιμετώπιζα προβλήματα, ζητούσα προτάσεις από άλλους και αναζητούσα τις αλήθεια-αρχές, ώστε να αποφύγω μεγάλα λάθη. Η διάθεση του Θεού είναι δίκαιη και καλή, και η αγάπη και η σωτηρία Του είναι πρακτικές και πραγματικές χωρίς το παραμικρό ψεύδος. Αν έκανα αυτοκριτική και συνειδητοποιούσα πράγματα, ο Θεός θα μου έδινε ευκαιρίες να ασκηθώ, αλλά εγώ έκανα συνεχώς εικασίες σχετικά με τον Θεό κι ήμουν επιφυλακτική απέναντί Του και πίστευα ότι ήταν μικροπρεπής και αναίσθητος σαν απλός άνθρωπος, ότι δεν είχε αμεροληψία και δικαιοσύνη. Νόμιζα ότι ο Θεός χρησιμοποιούσε το καθήκον για να με αποκαλύψει και να με αποκλείσει. Δεν συκοφαντούσα, άραγε, τον Θεό; Τι δόλια που ήμουν! Στον Θεό αρέσουν οι ειλικρινείς άνθρωποι, και οι ειλικρινείς άνθρωποι αποδέχονται και κάνουν πράξη την αλήθεια. Όσο για μένα, η δόλια διάθεσή μου με έκανε καχύποπτη κι επιφυλακτική απέναντι στον Θεό. Επανειλημμένα απέρριπτα τα καθήκοντα που μου ανέθεταν, και δεν εκπλήρωνα τις ευθύνες και το καθήκον μου με ανοιχτή και ειλικρινή καρδιά. Αν συνέχιζα έτσι, δεν θα έκανα κακό στον εαυτό μου; Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, μετάνιωσα πολύ και προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό. Ήμουν πρόθυμη να τιμήσω την ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου, να βασιστώ στον Θεό για το έργο της κάθαρσης και να σταματήσω να αντιστέκομαι και να απορρίπτω όσα μου ανέθεταν.

Στη συνέχεια, άρχισα να εκτελώ το έργο της κάθαρσης στην εκκλησία. Μια μέρα, τράβηξε την προσοχή μου η αποβολή ενός ατόμου. Υποψήφια για αποβολή ήταν η κυρία Λι, η οποία παλιότερα με είχε φιλοξενήσει. Φιλοξενούσε ανέκαθεν κόσμο και τη ζήλευα που έκανε ένα λιγότερο σημαντικό καθήκον γιατί πίστευα ότι ήταν λιγότερο πιθανό να διαπράξει μια μεγάλη παράβαση. Η άσκηση της πίστης με αυτόν τον τρόπο είχε μικρότερο ρίσκο. Ωστόσο, η πραγματικότητα διέψευσε την αντίληψή μου. Παρ’ όλο που η κυρία Λι δεν έκανε σημαντικό καθήκον, η αλαζονική διάθεσή της δεν είχε αλλάξει ποτέ. Χρησιμοποιούσε και χειραγωγούσε μάλιστα την κόρη της, που ήταν επικεφαλής εκκλησίας, σε μια μάταιη προσπάθεια να ασκήσει έλεγχο στην εκκλησία, κι αυτό είχε επιφέρει χάος στην εκκλησία. Συνειδητοποίησα, επίσης, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που είχαν αποκαλυφθεί ως δύσπιστοι και κακοί άνθρωποι δεν έκαναν κάποιο σημαντικό καθήκον, αλλά είχαν αποκλειστεί επειδή δεν επιδίωκαν την αλήθεια, ενεργούσαν απερίσκεπτα και άσκοπα σύμφωνα με τη σατανική τους διάθεση, δεν μετανοούσαν, και διέπρατταν κάθε είδους κακές πράξεις. Ξαφνιάστηκα όταν το συνειδητοποίησα αυτό και αργότερα, βρήκα αυτό το χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Κάποιοι σκέφτονται: “Όποιος είναι επικεφαλής είναι ανόητος και ανίδεος και βαδίζει προς την καταστροφή, επειδή αν ενεργεί ως επικεφαλής αναπόφευκτα θα αποκαλύψει διαφθορά την οποία βλέπει ο Θεός. Θα αποκαλυπτόταν τόση διαφθορά εάν δεν έκανε αυτό το έργο;” Τι παράλογη ιδέα! Εάν δεν ενεργείς ως επικεφαλής, δεν θα αποκαλύψεις διαφθορά; Αν δεν είσαι επικεφαλής, ακόμη και αν δείχνεις λιγότερη διαφθορά, σημαίνει ότι έχεις σωθεί; Σύμφωνα με αυτό το επιχείρημα, όλοι όσοι δεν υπηρετούν ως επικεφαλής θα μπορούν να επιβιώσουν και να σωθούν; Δεν είναι εντελώς γελοία αυτή η δήλωση; Όσοι υπηρετούν ως επικεφαλής καθοδηγούν τον εκλεκτό λαό του Θεού να φάει και να πιει τον λόγο του Θεού και να βιώσει το έργο Του. Αυτή η απαίτηση και το πρότυπο είναι υψηλού επιπέδου, επομένως είναι αναπόφευκτο οι επικεφαλής να αποκαλύπτουν κάποιες διεφθαρμένες καταστάσεις όταν ξεκινούν για πρώτη φορά την κατάρτιση. Αυτό είναι φυσιολογικό, και ο Θεός δεν το καταδικάζει. Ο Θεός όχι μόνο δεν το καταδικάζει, αλλά και διαφωτίζει, φωτίζει και καθοδηγεί αυτούς τους ανθρώπους και τους αναθέτει επιπλέον βάρη. Εφόσον μπορούν να υποταχθούν στην καθοδήγηση και το έργο του Θεού, θα προοδεύσουν γρηγορότερα στη ζωή από τους συνηθισμένους ανθρώπους. Αν είναι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια, μπορούν να μπουν στο μονοπάτι της τελείωσης από τον Θεό. Αυτό ευλογεί περισσότερο ο Θεός. Κάποιοι δεν μπορούν να το δουν αυτό και διαστρεβλώνουν τα γεγονότα. Σύμφωνα με την ανθρώπινη κατανόηση, όσο κι αν αλλάξει ένας επικεφαλής, ο Θεός δεν θα νοιαστεί. Θα εξετάσει μόνο πόση διαφθορά αποκαλύπτουν οι επικεφαλής και οι εργάτες και θα τους καταδικάσει μόνο με βάση αυτό, ενώ όσους δεν είναι επικεφαλής και εργάτες, επειδή αποκαλύπτουν ελάχιστη διαφθορά, ακόμη και αν δεν αλλάξουν, ο Θεός δεν θα τους καταδικάσει. Δεν είναι παράλογο αυτό; Δεν είναι βλασφημία κατά του Θεού; Εάν αντιστέκεσαι στον Θεό τόσο σθεναρά μέσα σου, μπορείς να σωθείς; Δεν μπορείς να σωθείς. Ο Θεός καθορίζει την έκβαση των ανθρώπων κυρίως με βάση το αν κατέχουν την αλήθεια και αληθινή μαρτυρία, και αυτό εξαρτάται κυρίως από το αν είναι άτομα που επιδιώκουν την αλήθεια. Εάν όντως επιδιώκουν την αλήθεια και μπορούν πραγματικά να μετανοήσουν αφού κριθούν και παιδευθούν επειδή διέπραξαν μια παράβαση, τότε, εφόσον δεν λένε λόγια ή δεν κάνουν πράγματα που βλασφημούν τον Θεό, σίγουρα θα είναι ικανοί να σωθούν. Σύμφωνα με τις φαντασιοκοπίες σας, όλοι οι συνηθισμένοι πιστοί που ακολουθούν τον Θεό μέχρι τέλους μπορούν να σωθούν, ενώ όλοι όσοι υπηρετούν ως επικεφαλής πρέπει να αποκλειστούν. Εάν σας ζητούσαν να γίνετε επικεφαλής, θα σκεφτόσασταν ότι δεν θα μπορούσατε να μην το κάνετε, εάν όμως υπηρετούσατε ως επικεφαλής, θα αποκαλύπτατε διαφθορά χωρίς να το θέλετε, και αυτό θα ήταν σαν να στέλνατε τον εαυτό σας στην γκιλοτίνα. Δεν προκαλούνται από τις παρανοήσεις σας για τον Θεό όλα αυτά; Εάν η έκβαση των ανθρώπων καθοριζόταν με βάση τη διαφθορά που αποκαλύπτουν, κανείς δεν θα μπορούσε να σωθεί. Σε αυτήν την περίπτωση, τι νόημα θα είχε να κάνει ο Θεός το έργο της σωτηρίας; Εάν όντως ίσχυε αυτό, πού θα ήταν η δικαιοσύνη του Θεού; Η ανθρωπότητα δεν θα μπορούσε να δει τη δίκαιη διάθεσή Του. Επομένως, έχετε παρανοήσει όλοι τις προθέσεις του Θεού, κάτι που δείχνει ότι δεν Τον γνωρίζετε αληθινά» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Μέσα από τα λόγια του Θεού έμαθα ότι ο Θεός δεν καθορίζει την έκβαση των ανθρώπων με βάση το καθήκον τους ή τη διαφθορά που έχουν αποκαλύψει, αλλά κυρίως με βάση το αν επιδιώκουν ή όχι την αλήθεια και αν εστιάζουν στο να διορθώσουν τη διεφθαρμένη τους διάθεση αφού αποκαλυφθεί η διαφθορά τους. Ο Θεός σώζει όσους έχουν διαφθαρεί από τον Σατανά· εάν ο Θεός αποφάσιζε την έκβαση των ανθρώπων με βάση τη διαφθορά που αποκαλύπτουν, τότε θα αποκλειόμασταν όλοι. Ποιος, άραγε, θα μπορούσε να σωθεί τότε; Αυτή η πεποίθησή μου ήταν γελοία. Συνειδητοποίησα ότι παρόλο που οι επικεφαλής και οι επιβλέποντες συχνά αποκαλύπτουν τη διαφθορά και τις ανεπάρκειές τους, εφόσον επιδιώκουν την αλήθεια, κάνουν συχνά αυτοκριτική και αναζητούν την αλήθεια για να επιλύσουν τα ζητήματά τους, θα κατανοούν όλο και περισσότερη αλήθεια και θα προχωρά η ζωή-είσοδός τους όλο και πιο γρήγορα. Σκέφτηκα ότι οι ψευδοεπικεφαλής και αντίχριστοι που είχαν αποκαλυφθεί και αποκλειστεί δεν είχαν αυτήν τη μοίρα επειδή υπηρετούσαν ως επικεφαλής και επιβλέποντες, αλλά επειδή αποστρέφονταν την αλήθεια, αναζητούσαν συνεχώς φήμη και θέση, διέπρατταν κακές πράξεις που διατάρασσαν το έργο της εκκλησίας και δεν μετανοούσαν ακόμη και μετά από πολλά κλαδέματα. Σκέφτηκα, επίσης, ότι ο λόγος για τον οποίο είχα απαλλαγεί προηγουμένως από το καθήκον μου ως επικεφαλής ήταν ότι δεν επιδίωκα την αλήθεια και δεν βάδιζα στο σωστό μονοπάτι. Δεν είχε καμία σχέση ότι έκανα ένα σημαντικό καθήκον. Ωστόσο, δεν είχα κατανοήσει αυτό το γεγονός, δεν είχα αναλογιστεί την αιτία της πτώσης και της αποτυχίας μου, δεν άντλησα διδάγματα με τα οποία θα μπορούσα να προοδεύσω, και είχα μια παράλογη άποψη με την οποία έκανα εικασίες και αξιολογούσα τον Θεό. Δεν ήταν αυτό βλασφημία προς τον Θεό; Σκέφτηκα τον Πέτρο, ο οποίος απολάμβανε την κρίση και την παίδευση του Θεού. Ένιωθε πανικό και ανησυχούσε όταν η κρίση και η παίδευση του Θεού έφευγαν από το πλευρό του, και δεν ήθελε να ζήσει άλλο. Είδα ότι ο Πέτρος αγαπούσε την αλήθεια με όλη του την καρδιά, λαχταρούσε θετικά πράγματα, και λάτρευε την κρίση, την παίδευση, τη συμμόρφωση και την πειθαρχία του Θεού. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ήταν σε θέση να αναλογιστεί τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του, να αναζητήσει την αλήθεια και να επιδιώξει τη μεταμόρφωση. Όσο για μένα, μετά την αποτυχία και την αποκάλυψή μου, βυθίστηκα σε μια κατάσταση επιφυλακτικότητας, παρερμηνείας, αρνητικότητας και αντίστασης. Φοβόμουν ότι αν αναλάμβανα κι άλλο σημαντικό καθήκον, θα αποκαλυπτόμουν και πάλι, και έτσι απέρριπτα κάθε τι που μου ανέθεταν. Είδα ότι αποστρεφόμουν την αλήθεια. Ήθελα διαρκώς να κρύβω τη διεφθαρμένη μου διάθεση, αλλά έτσι δεν μπορούσα να αποκτήσω αυτογνωσία ούτε να αναζητήσω την αλήθεια και να επιλύσω τα ζητήματά μου εγκαίρως. Στο τέλος, θα έχανα απλώς την ευκαιρία μου να σωθώ αφού η διάθεσή μου δεν θα μεταμορφωνόταν ποτέ. Μέσα από τις εμπειρίες του Πέτρου βρήκα κάποια μονοπάτια άσκησης: Όταν αποκάλυπτα διαφθορά, έπρεπε να επικεντρωθώ στην αυτογνωσία και στην αναζήτηση της αλήθειας για να τη διορθώσω, κι έπρεπε να διδαχτώ από τις αποτυχίες των άλλων ως προειδοποίηση για το τι με περιμένει.

Τον Αύγουστο του 2021, επιλέχθηκα από τους αδελφούς και τις αδελφές μου να υπηρετήσω ως επικεφαλής της εκκλησίας. Είχα ακόμα τις επιφυλάξεις μου σχετικά με την ανάθεση αυτή, γι’ αυτό προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, θέλω να αναλάβω αυτό το καθήκον και να συνεισφέρω, αλλά δεν μπορώ να μην ανησυχώ. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με και κατεύθυνέ με». Μετά την προσευχή, σκέφτηκα ότι, ενώ έτρωγα και έπινα τα λόγια του Θεού, έμαθα ότι ο Θεός δίνει καθήκοντα στους ανθρώπους όχι με σκοπό να τους αποκλείσει, αλλά να τους επιτρέψει να αναζητήσουν την αλήθεια, να μεταμορφώσουν τη διάθεσή τους και να σωθούν καθώς κάνουν τα καθήκοντά τους. Σκέφτηκα, επίσης, ότι η εκκλησία είχε διασπαστεί και το έργο της εκκλησίας απαιτούσε πολλά χέρια. Εκείνη την κρίσιμη στιγμή, δεν έπρεπε να σκέφτομαι μόνο τα δικά μου συμφέροντα. Αν απέρριπτα ξανά την ανάθεση, θα έδειχνα τρομερή έλλειψη ανθρώπινης φύσης! Έπρεπε να λάβω υπόψη την πρόθεση του Θεού και να κάνω το καθήκον μου. Αργότερα, συνέχισα να αναρωτιέμαι: «Γιατί δειλιάζω και φοβάμαι κάθε φορά που μου αναθέτουν ένα σημαντικό καθήκον; Ποιες ανάρμοστες προθέσεις κρύβονται πίσω από αυτό;» Όσο το αναζητούσα αυτό, διάβασα το εξής χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Οι αντίχριστοι ποτέ δεν υπακούν στις διευθετήσεις του οίκου του Θεού και πάντα συνδέουν στενά το καθήκον, τη φήμη το κέρδος και τη θέση τους με την ελπίδα τους να κερδίσουν ευλογίες και με τον μελλοντικό τους προορισμό, σαν να μην έχουν καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες και ανταμοιβές μόλις χάσουν τη φήμη και τη θέση τους, και αυτό τούς φαντάζει σαν να χάνουν τη ζωή τους. Σκέφτονται: “Πρέπει να είμαι προσεκτικός, δεν πρέπει να είμαι απρόσεκτος! Ο οίκος του θεού, οι αδελφοί και οι αδελφές, οι επικεφαλής και οι εργάτες, ακόμα και ο θεός —κανείς τους δεν είναι αξιόπιστος, δεν μπορώ να εμπιστευθώ κανέναν τους. Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι κανέναν περισσότερο από τον εαυτό σου, αυτός είναι ο πιο αξιόπιστος. Αν δεν κάνεις εσύ τα σχέδιά σου, ποιος θα σε νοιαστεί; Ποιος θα σκεφτεί το μέλλον σου; Ποιος θα σκεφτεί αν λάβεις ευλογίες ή όχι; Επομένως, πρέπει να κάνω προσεκτικά τα σχέδιά μου και τους υπολογισμούς μου για την πάρτη μου. Δεν γίνεται να κάνω λάθη ούτε να δείξω την παραμικρή απροσεξία, γιατί τι θα κάνω αν προσπαθήσει κάποιος να με εκμεταλλευτεί;” Φυλάγονται, λοιπόν, από τους επικεφαλής και τους εργάτες του οίκου του Θεού, καθώς φοβούνται ότι κάποιος θα τους διακρίνει και θα τους καταλάβει, και τότε θα τους απαλλάξουν από τα καθήκοντά τους και θα πάει χαμένο το όνειρό τους για ευλογίες. Θεωρούν ότι πρέπει να διατηρήσουν τη φήμη και τη θέση τους ώστε να έχουν ελπίδες να κερδίσουν ευλογίες. Ένας αντίχριστος θεωρεί ότι το να ευλογηθεί είναι σπουδαιότερο κι από τους ουρανούς, σπουδαιότερο από τη ζωή, πιο σημαντικό από την επιδίωξη της αλήθειας, την αλλαγή διάθεσης ή την προσωπική σωτηρία και πιο σημαντικό από το να κάνει καλά το καθήκον του και να είναι ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα. Νομίζει ότι το να είναι κανείς ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα, να κάνει καλά το καθήκον του και να σωθεί είναι όλα ασήμαντα πράγματα που δεν χρήζουν ιδιαίτερης αναφοράς ή σχολιασμού, ενώ η απόκτηση ευλογιών είναι το μόνο πράγμα σε ολόκληρη τη ζωή του που δεν μπορεί ποτέ να ξεχαστεί. Ό,τι κι αν συναντήσει, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι, το συσχετίζει με το να ευλογηθεί, είναι απίστευτα επιφυλακτικός και προσεκτικός και πάντα αφήνει μια διέξοδο για τον εαυτό του. Έτσι, όταν το καθήκον του αναπροσαρμόζεται, αν πρόκειται για προαγωγή, ένας αντίχριστος θα σκεφτεί ότι έχει ελπίδα να ευλογηθεί. Αν πρόκειται για υποβιβασμό, από επικεφαλής ομάδας σε βοηθό επικεφαλής ομάδας ή από βοηθό επικεφαλής ομάδας σε απλό μέλος της ομάδας, προβλέπει ότι αυτό αποτελεί μεγάλο πρόβλημα και πιστεύει ότι οι ελπίδες του να κερδίσει ευλογίες είναι ελάχιστες. Τι είδους οπτική είναι αυτή; Είναι μια σωστή οπτική; Σε καμία περίπτωση. Αυτή η άποψη είναι παράλογη!» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δωδέκατο: Θέλουν να οπισθοχωρήσουν όταν δεν υπάρχει καμία θέση και καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες). Τα λόγια του Θεού φανέρωσαν πως οι αντίχριστοι πιστεύουν στον Θεό μόνο για να κερδίσουν ευλογίες. Έχουν ως ύψιστη προτεραιότητα στο καθήκον τους τα δικά τους συμφέροντα και πιστεύουν ότι το σημαντικότερο πράγμα όλων είναι να κερδίσουν ευλογίες. Αναλογίστηκα τη συμπεριφορά μου και είδα ότι φερόμουν ακριβώς όπως ένας αντίχριστος. Δεν σκέφτηκα πώς να κάνω καλύτερα το καθήκον μου ως δημιούργημα, και αντ’ αυτού έδινα προτεραιότητα στην απόκτηση ευλογιών. Στο καθήκον μου, ήμουν πάντα άτολμη και προσεκτική, ανησυχούσα ότι αν παραστρατούσα και στιγματιζόμουν για κάποια παράβαση, θα έχανα την ευκαιρία μου να κερδίσω ευλογίες. Συνειδητοποίησα ότι η συμπεριφορά μου ήταν αποτέλεσμα σατανικών φιλοσοφιών όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και «Μην αναζητάς επιβράβευση, αλλά πώς να γλιτώσεις την ευθύνη» που είχαν ριζώσει βαθιά στην καρδιά μου και λειτουργούσαν ως αρχές της ζωής μου. Πίστευα ότι οι άνθρωποι πρέπει να ζουν μόνο για τον εαυτό τους και ότι ήταν σωστό να πιστεύουμε στον Θεό για να κερδίσουμε ευλογίες. Όταν η εκκλησία μού ζητούσε να εκτελέσω τα καθήκοντά μου, ζύγιζα ποιο καθήκον θα μου επέτρεπε να κερδίσω ευλογίες, χωρίς να αποκαλυφθούν οι ελλείψεις και η διαφθορά μου, ενώ απέφευγα να βρεθώ σε συνθήκες όπου θα μπορούσα να κάνω σημαντικά λάθη. Ήμουν πρόθυμη να κάνω καθήκοντα που ικανοποιούσαν μόνο αυτές τις προϋποθέσεις. Αντίθετα, αντιστεκόμουν και απέρριπτα κάθε καθήκον που δεν μου επέτρεπε να κερδίσω ευλογίες. Το να κερδίσω ευλογίες ήταν προτεραιότητά μου και ήμουν επιλεκτική σχετικά με τα καθήκοντα που αποδεχόμουν. Δεν σκεφτόμουν καθόλου το έργο της εκκλησίας. Πού ήταν η υποταγή και η αφοσίωσή μου στον Θεό; Ζούσα με βάση σατανικές φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, επιζητούσα ανταλλάγματα από τον Θεό και απέρριπτα το καθήκον μου για χάρη των προοπτικών και του προορισμού μου. Δεν πρόδιδα έτσι τον Θεό; Όσο το αναλογιζόμουν, τόσο ένιωθα ότι πίστευα στον Θεό με ποταπές προθέσεις. Αν δεν έλυνα αυτό το ζήτημα, θα γινόταν εμπόδιο που δεν θα με άφηνε να βαδίσω στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό. Πράγματι, αν συνέχιζα έτσι και η ζωή-διάθεσή μου δεν μεταμορφωνόταν, ο Θεός θα αηδίαζε μαζί μου και θα με απέκλειε. Σκέφτηκα τον Παύλο, ο οποίος πέρασε τη ζωή του δαπανώντας τον εαυτό του για τον Θεό μόνο και μόνο για να κερδίσει στεφάνι και ανταμοιβές. Σε όλο το έργο του, δεν επιδίωξε την αλήθεια ούτε τη μεταμόρφωση της διάθεσής του, και παρά το γεγονός ότι εργάστηκε για πολλά χρόνια, η σατανική του διάθεση παρέμεινε ανέγγιχτη. Τελικά, τιμωρήθηκε από τον Θεό επειδή Του αντιστάθηκε. Περπατούσα στο ίδιο μονοπάτι με τον Παύλο κι αν δεν μετανοούσα, ο Θεός θα αηδίαζε μαζί μου που δεν επιδίωκα την αλήθεια και τελικά θα με απέκλειε! Γονάτισα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα σε Αυτόν: «Θεέ μου, μόλις συνειδητοποίησα πόσο εγωίστρια και ποταπή ήμουν. Απ’ όταν εισήλθα στην πίστη, επιζητώ μόνο ευλογίες. Δεν θέλω να συνεχίσω να βαδίζω σε αυτό το λανθασμένο μονοπάτι. Θέλω μόνο να κάνω το καθήκον μου καλά και να βαδίσω στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας».

Αργότερα, βρήκα το εξής χωρίο από τα λόγια του Θεού, που με βοήθησε να κατανοήσω καλύτερα το νόημα και την αξία του να κάνει κάποιος τα καθήκοντά του. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όποιο κι αν είναι το καθήκον που εκτελεί κανείς, αυτό είναι ό,τι πιο σωστό θα μπορούσε να κάνει, ό,τι πιο όμορφο και δίκαιο ανάμεσα στην ανθρωπότητα. Οι άνθρωποι, ως δημιουργήματα, οφείλουν να εκτελούν το καθήκον τους· μόνο τότε μπορούν να πάρουν την έγκριση του Δημιουργού. Τα δημιουργήματα ζουν υπό την κυριαρχία του Δημιουργού και αποδέχονται όλα όσα τους παρέχει ο Θεός και όλα όσα προέρχονται από Εκείνον, γι’ αυτό και πρέπει να εκπληρώνουν τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους. Κάτι τέτοιο είναι απόλυτα φυσικό και δικαιολογημένο, και το έχει ορίσει ο Θεός. Αυτό δείχνει ότι, όταν οι άνθρωποι εκτελούν το καθήκον ενός δημιουργήματος, αυτό είναι ό,τι πιο δίκαιο, πιο όμορφο και πιο ευγενές από οτιδήποτε άλλο κατά τη διάρκεια της ζωής τους στη γη· τίποτα μέσα στην ανθρωπότητα δεν έχει περισσότερο νόημα ή αξία και τίποτα δεν δίνει μεγαλύτερο νόημα και μεγαλύτερη αξία στη ζωή ενός δημιουργημένου ανθρώπου από το να εκτελεί το καθήκον ενός δημιουργήματος. Στη γη, οι μόνοι που υποτάσσονται στον Δημιουργό είναι η ομάδα των ανθρώπων που εκτελούν αληθινά και ειλικρινά το καθήκον τους ως δημιουργήματα. Αυτή η ομάδα δεν ακολουθεί τις κοσμικές τάσεις· υποτάσσεται στην ηγεσία και την καθοδήγηση του Θεού, ακούει μόνο τα λόγια του Δημιουργού, αποδέχεται τις αλήθειες που εκφράζει ο Δημιουργός και ζει με βάση τα λόγια του Δημιουργού. Αυτή είναι η πιο αληθινή και ηχηρή μαρτυρία, και αποτελεί την καλύτερη μαρτυρία πίστης στον Θεό. Αν ένα δημιούργημα μπορέσει να εκπληρώσει το καθήκον του ως δημιούργημα, μπορέσει να ικανοποιήσει τον Δημιουργό, είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει στην ανθρωπότητα και κάτι που πρέπει να διαδοθεί σαν μια ιστορία που αξίζει τον έπαινο όλων. Τα δημιουργήματα πρέπει να αποδέχονται χωρίς όρους οτιδήποτε τους εμπιστεύεται ο Δημιουργός· για την ανθρωπότητα, είναι ζήτημα και ευτυχίας και προνομίου, ενώ για όλους εκείνους που εκπληρώνουν το καθήκον ενός δημιουργήματος, τίποτα δεν είναι πιο όμορφο ή πιο αξιομνημόνευτο· είναι κάτι θετικό. […] Όταν κάποιος, ως δημιούργημα, προσέρχεται ενώπιον του Δημιουργού, οφείλει να εκτελεί το καθήκον του. Αυτό είναι κάτι πολύ πρέπον, και οφείλει να εκπληρώσει αυτήν την ευθύνη. Υπό την προϋπόθεση ότι τα δημιουργήματα εκτελούν τα καθήκοντά τους, ο Δημιουργός έχει κάνει ακόμα μεγαλύτερο έργο ανάμεσα στην ανθρωπότητα, έχει εκτελέσει ένα περαιτέρω βήμα έργου στους ανθρώπους. Και τι έργο είναι αυτό; Προσφέρει στους ανθρώπους την αλήθεια, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να αποκτήσουν την αλήθεια από τον Θεό όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους, με αποτέλεσμα να αποβάλουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και να εξαγνιστούν, να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις προθέσεις του Θεού και να βαδίσουν στο σωστό μονοπάτι στη ζωή και, τελικά, να είναι σε θέση να έχουν φόβο Θεού και να αποφεύγουν το κακό, να επιτύχουν πλήρη σωτηρία και να μην υποβάλλονται πλέον στα δεινά του Σατανά. Αυτό είναι το αποτέλεσμα που σκοπεύει τελικά να επιτύχει ο Θεός βάζοντας τους ανθρώπους να εκτελούν τα καθήκοντά τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος έβδομο)]. Πράγματι, ακριβώς όπως τα παιδιά έχουν την υποχρέωση και την ευθύνη να είναι ευσεβή προς τους γονείς τους, έτσι και τα δημιουργήματα έχουν την ευθύνη να εκτελούν τα καθήκοντά τους. Η εκτέλεση του καθήκοντος δεν αφορά καμία απολύτως ανταλλαγή. Είμαι δημιούργημα, και ο Θεός μού έδωσε ζωή, μου παρείχε όλα όσα χρειάζομαι και μου επέτρεψε με τη χάρη Του να έρθω ενώπιόν Του για να εφοδιαστώ με τα λόγια Του και να εκτελέσω ένα καθήκον. Αυτό είναι σημάδι της αγάπης και του ελέους του Θεού. Ο Θεός ελπίζει ότι θα αναζητήσω την αλήθεια και θα επιδιώξω τη ζωή-είσοδο μέσα από το καθήκον μου. Επιθυμεί μέσα από τις καταστάσεις που ενορχηστρώνει για μένα, να κάνω αυτοκριτική, να αποκτήσω αυτογνωσία, να διορθώσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση, να μπω στο μονοπάτι όπου θα έχω φόβο Θεού και θα αποφεύγω το κακό, να αποτινάξω τη διαφθορά μου και να αποκτήσω τη σωτηρία Του. Έπρεπε να παραμερίσω την πρόθεση και την επιθυμία μου να κερδίσω ευλογίες, να δώσω την καρδιά μου στον Θεό, και να εκπληρώσω τις ευθύνες και τα καθήκοντά μου ειλικρινά για να παρηγορήσω την καρδιά του Θεού. Μετά ένιωσα πιο απελευθερωμένη στο καθήκον μου. Αν κι ένιωθα ακόμα επιφυλακτική και παρερμήνευα τον Θεό πού και πού, άρχισα συνειδητά να αναζητώ την αλήθεια, να επαναστατώ ενάντια στον εαυτό μου, έδινα προτεραιότητα στα συμφέροντα της εκκλησίας, έκανα το καθήκον μου σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές και προσπαθούσα να μην είμαι δειλή και διστακτική. Μόλις άρχισα να ασκούμαι με αυτόν τον τρόπο, ένιωσα πολύ πιο γαλήνια και πιο άνετα.

Τώρα που σκέφτομαι όλη αυτήν την εμπειρία, είτε αν εργαζόμουν ως επικεφαλής είτε αν με απάλλασσαν, ήξερα ότι ο Θεός είχε ενορχηστρώσει σχολαστικά όλες αυτές τις καταστάσεις, ώστε να αποκτήσω αυτογνωσία και να αποτινάξω τη διαφθορά μου. Η διαφώτιση και η φώτιση των λόγων του Θεού μού επέτρεψαν να αναγνωρίσω τις παράλογες απόψεις μου και τη διαφθορά και την ακαθαρσία στο καθήκον μου, να κατανοήσω την ειλικρινή πρόθεση του Θεού να σώσει την ανθρωπότητα, και τελικά να απελευθερωθώ από την παρανόηση και την επιφυλακτικότητά μου.