Τον χειμώνα του 2015, πολύ αργά μια νύχτα, πήγαινα με το αυτοκίνητο να παραδώσω κάποια βιβλία με τα λόγια του Θεού. Σε μια στροφή σε έναν ορεινό δρόμο, είδα ότι γύρω στο ένα χιλιόμετρο μπροστά μου υπήρχαν τρία σταματημένα περιπολικά και κάποιοι αστυνομικοί που ήλεγχαν οχήματα. Με έπιασε ταχυπαλμία: «Ωχ όχι! Έχω πάνω από εκατό βιβλία στο φορτηγό. Αν τα βρουν οι αστυνομικοί, χάθηκα». Αλλά οι προβολείς βγάζουν μάτι τη νύχτα, οπότε αν σταματούσα και έκανα αναστροφή, σίγουρα οι αστυνομικοί θα ερχόντουσαν να με ελέγξουν. Έτυχε, επίσης, να χιονίζει· ο ορεινός δρόμος ήταν ολισθηρός και στενός, γεγονός που καθιστούσε πολύ δύσκολη την αναστροφή —δεν είχα άλλη επιλογή από το να συνεχίσω προς τα εμπρός. Ήμουν πολύ αγχωμένος, έτσι είπα γρήγορα μια προσευχή στον Θεό, ζητώντας Του να προσέχει την καρδιά μου και να με βοηθήσει να ηρεμήσω. Θυμήθηκα ότι είχα μαζί μου και τους αριθμούς των κινητών τηλεφώνων κάποιων αδελφών, οπότε επιβράδυνα αμέσως, κατέστρεψα το κινητό μου και την κάρτα SIM, και στη συνέχεια τα πέταξα από το παράθυρο. Όταν έφτασα στο σημείο όπου βρίσκονταν οι αστυνομικοί, ένας από αυτούς με ρώτησε τι είχα στο φορτηγό. Είπα «Πατάτες». Τότε, δύο ακόμη αστυνομικοί ήρθαν προς το μέρος μου και ανέβηκαν στην καρότσα του φορτηγού. Παρακολουθώντας από τον καθρέφτη, τους είδα να σηκώνουν τη μία σακούλα με τις πατάτες μετά την άλλη, να ανακαλύπτουν τα κουτιά που ήταν κρυμμένα από κάτω τους και να βγάζουν διάφορα βιβλία. Διάφορες σκέψεις άρχισαν να τριβελίζουν το μυαλό μου: «Αυτό ήταν. Αυτήν τη φορά με έπιασαν. Αυτά τα βιβλία με τα λόγια του Θεού μάς είναι τόσο σημαντικά, τόσο πολύτιμα για την επιδίωξη της αλήθειας. Πρέπει να τα προστατέψω, ακόμα κι αν αυτό μου κοστίσει τη ζωή μου —δεν μπορώ να τα αφήσω να πέσουν στα χέρια της αστυνομίας». Έτσι, έβαλα πρώτη και πάτησα τέρμα το γκάζι για να φύγω γρήγορα. Αλλά επειδή το χιόνι έκανε τον δρόμο πολύ ολισθηρό, οι ρόδες γλίστρησαν και κόλλησα. Εκείνη τη στιγμή, ένας αστυνομικός πήρε κάτι από ένα περιπολικό, το πέταξε στο παρμπρίζ μου και το έσπασε. Οι δύο αστυνομικοί που στέκονταν σε κάθε πλευρά του φορτηγού άρπαξαν τις πόρτες, έσπασαν και τα δύο παράθυρα, έπειτα τις άνοιξαν και άρχισαν να με χτυπούν σαν τρελοί με τα γκλομπ τους στο κεφάλι και σε όλο το σώμα, ενώ προσπαθούσαν να με βγάλουν από το όχημα. Ένας από αυτούς μπήκε μέσα και με κλότσησε, με έριξε στο έδαφος, μου έδεσε με χειροπέδες το κάθε χέρι με το αντίστοιχο πόδι, και στη συνέχεια με ξυλοκόπησε άγρια. Επειδή ήταν χειμώνας, όλοι οι αστυνομικοί φορούσαν πολύ σκληρές, χοντρές αστυνομικές αρβύλες. Όταν με κλοτσούσαν, ένιωθα σαν να μου ξεριζώνουν τη σάρκα. Στη συνέχεια, με φόρτωσαν σ’ ένα περιπολικό ενώ ήμουν ακόμα δεμένος χειροπόδαρα με χειροπέδες, και με έβαλαν στον χώρο ανάμεσα στα μπροστινά και τα πίσω καθίσματα με το κεφάλι μου στραμμένο προς τα κάτω. Ένιωθα ότι ο λαιμός μου θα έσπαγε —πονούσα πάρα πολύ και τα ρούχα μου ήταν μούσκεμα από τον ιδρώτα.

Μέσα μου επικρατούσε ένα χάος. Δεν ήξερα σε τι είδους βασανιστήρια θα με υπέβαλλαν οι αστυνομικοί. Θα με ξυλοκοπούσαν μέχρι θανάτου ή θα με άφηναν ανάπηρο; Θα με καταδίκαζαν σε φυλάκιση; Θα έβλεπα ποτέ ξανά την οικογένειά μου; Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ φοβόμουν. Καθώς τα συλλογιζόμουν όλα αυτά, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι αντιμέτωπος με την καταπίεση και τις κακουχίες, το μόνο πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν η σάρκα μου και η ασφάλειά μου, και όχι το πώς να παραμείνω σταθερός στη μαρτυρία μου για να ικανοποιήσω τον Θεό. Είπα γρήγορα μια προσευχή: «Θεέ μου, φοβάμαι μήπως με χτυπήσουν και με στείλουν στη φυλακή. Σε παρακαλώ, δώσε μου πίστη. Θέλω να παραμείνω σταθερός στη μαρτυρία μου για Σένα». Μετά την προσευχή μου, θυμήθηκα έναν ύμνο με τα λόγια του Θεού:

1  Όταν οι άνθρωποι υποβάλλονται σε δοκιμασίες, είναι φυσιολογικό να είναι αδύναμοι, ή να έχουν αρνητικότητα μέσα τους, ή να στερούνται διαύγειας όσον αφορά το θέλημα του Θεού ή το μονοπάτι άσκησής τους. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, πρέπει να έχεις πίστη στο έργο του Θεού και να μην Τον αρνείσαι, όπως ακριβώς έκανε κι ο Ιώβ. […]

2  […] Η πίστη των ανθρώπων απαιτείται όταν κάτι δεν είναι ορατό δια του γυμνού οφθαλμού. Η πίστη σου απαιτείται όταν δεν μπορείς να αποχωριστείς τις ίδιες σου τις αντιλήψεις. Όταν δεν έχεις διαύγεια σχετικά με το έργο του Θεού, αυτό που απαιτείται από σένα είναι να έχεις πίστη και να τηρείς σθεναρή στάση και να παραμένεις σταθερός στη μαρτυρία σου. Όταν ο Ιώβ έφτασε σ’ αυτό το σημείο, ο Θεός τού εμφανίστηκε και του μίλησε. Τουτέστιν, μόνο μέσα από την πίστη σου θα είσαι σε θέση να δεις τον Θεό και όταν έχεις πίστη θα σε οδηγήσει ο Θεός στην τελείωση.

Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια, Οι δοκιμασίες απαιτούν πίστη

Τότε σκέφτηκα ότι ήθελα να ακολουθήσω το παράδειγμα του Ιώβ και να αφήσω τα πάντα στα χέρια του Θεού. Αν και είχα πέσει στα δίχτυα της αστυνομίας, χωρίς την άδεια του Θεού, δεν μπορούσαν να μου πάρουν τη ζωή. Έπρεπε να έχω πίστη στον Θεό, και όσο μεγάλος κι αν ήταν ο πόνος μου και ακόμη κι αν κατέληγα να πεθάνω, έπρεπε να παραμείνω σταθερός στη μαρτυρία μου για τον Θεό και να ταπεινώσω τον Σατανά.

Με πήγαν σ’ ένα αστυνομικό τμήμα, όπου δύο αστυνομικοί με έσυραν προς τα εμπρός από τα πόδια. Ολόκληρη η πλάτη μου ήταν στραμμένη προς το πάτωμα και το βάρος ολόκληρου του σώματός μου έπεφτε στις χειροπέδες, οι οποίες έκοβαν τη σάρκα των καρπών και των αστραγάλων μου. Ένιωθα λες και οι καρποί μου θα έσπαγαν από την πίεση. Με έσυραν σε ένα δωμάτιο και με πέταξαν άγρια σαν σάκο σε μια γωνιά. Κάθε σημείο του σώματός μου πονούσε αφόρητα και πάσχιζα να αναπνεύσω. Μετά από λίγο, ήρθαν δύο αστυνομικοί, οι οποίοι άρχισαν να με κλοτσάνε άγρια στο κεφάλι και να με ποδοπατούν. Ο ένας από αυτούς είπε έξαλλος: «Νομίζεις ότι είσαι τόσο σπουδαίος που τολμάς να παραδίδεις θρησκευτικά βιβλία; Μπορεί να σε σκοτώσω στο ξύλο!» Στις ώρες που ακολούθησαν, διάφοροι αστυνομικοί έμπαιναν μέσα συνεχώς, με χτυπούσαν και με κλοτσούσαν, φωνάζοντας χυδαία πράγματα. Με αυτές τις χοντρές αρβύλες, κάθε κλοτσιά ήταν τρομερά επώδυνη. Με τα χέρια και τα πόδια δεμένα με χειροπέδες, δεν υπήρχε τρόπος να τους αποφύγω —έπρεπε απλώς να το υπομείνω. Θυμήθηκα κάτι από τη Βίβλο: «Ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη;» (Α΄ Πέτρου. 5:8). Το κινεζικό σύνταγμα παρέχει σαφώς την ελευθερία της πίστης κι εγώ το μόνο που έκανα ήταν να παραδίδω βιβλία με τα λόγια του Θεού. Δεν είχα παραβιάσει κανέναν νόμο, αλλά οι αστυνομικοί με είχαν προσαγάγει και απειλούσαν τη ζωή μου με τους ξυλοδαρμούς τους. Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι πραγματικά ένας δαίμονας που αντιστέκεται στον Θεό! Με χτυπούσαν έτσι για να γίνω Ιούδας και να προδώσω τον Θεό —δεν έπρεπε να ξεγελαστώ από τα κόλπα του Σατανά. Όσο κι αν υπέφερα, έπρεπε να στηριχθώ στον Θεό, να παραμείνω σταθερός στη μαρτυρία μου για τον Θεό και να ντροπιάσω τον Σατανά.

Με χτύπησαν τόσο πολύ, που την περισσότερη ώρα ήμουν σε ημιλιπόθυμη κατάσταση. Δεν ξέρω πότε μου έβγαλαν τις χειροπέδες οι αστυνομικοί, αλλά όταν συνήλθα, παρατήρησα ότι το αριστερό μου χέρι και το αριστερό μου πόδι ήταν δεμένα μεταξύ τους, όπως και το δεξί μου χέρι και το δεξί μου πόδι. Επίσης, είχα ένα σχοινί περασμένο πίσω από τον λαιμό μου και τυλιγμένο γύρω από τους μηρούς μου αρκετές φορές. Με είχαν δέσει σαν κόμπο, και με είχαν να στηρίζομαι στη γωνία. Πονούσε όλο μου το σώμα, δυσκολευόμουν να αναπνεύσω και το κεφάλι μου ήταν πολύ πρησμένο. Οι αστυνομικοί εξακολουθούσαν να έρχονται και να με χτυπούν χωρίς σταματημό. Μερικές φορές, δύο απ’ αυτούς στέκονταν ο καθένας στην κάθε πλευρά μου και με κλοτσούσαν μπρος-πίσω σαν μπάλα ποδοσφαίρου. Είχα ζαλιστεί. Όταν με χτυπούσαν πιο ελαφρά, δεν το ένιωθα πια. Όταν με χτυπούσαν πολύ δυνατά ή σε κάποιο σημείο που με είχαν ήδη τραυματίσει, ένιωθα ένα μικρό ρίγος, σαν να με διαπερνούσε ηλεκτρικό ρεύμα. Όταν κατά καιρούς συνερχόμουν, συνειδητοποιούσα ότι πονούσε κάθε σημείο του σώματός μου. Ξαπλωμένος στο παγωμένο πάτωμα, διψασμένος, πεινασμένος και με πόνους παντού, αναρωτιόμουν πότε θα σταματούσαν οι αστυνομικοί αυτόν τον ατελείωτο ξυλοδαρμό. Ένιωθα ότι ο θάνατος θα ήταν προτιμότερος από αυτό το μαρτύριο, γιατί τουλάχιστον δεν θα χρειαζόταν να υποφέρω έτσι. Μες στη θολούρα και τη σύγχυσή μου, μου ήρθε ξαφνικά πολύ καθαρά στο μυαλό ένας ύμνος με τίτλο «…» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια).

Σωστά. Το πόσα μονοπάτια πρέπει να βαδίσουμε και το πόσο υποφέρουμε σε αυτή τη ζωή είναι όλα προκαθορισμένα από τον Θεό —κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό. Η υποβολή σε αυτού του είδους την καταπίεση και τις κακουχίες φαινόταν εκ πρώτης όψεως κάτι κακό, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ωφέλιμο για την ανάπτυξή μου στη ζωή και μπορούσε να βοηθήσει στην τελείωση της πίστης μου. Είχα ξεπεράσει αρκετές επικίνδυνες καταστάσεις στο παρελθόν, οπότε πίστευα ότι είχα ήδη ανάστημα και πίστη, ότι μπορούσα να υποφέρω και να δαπανώ εαυτόν για τον Θεό. Αλλά όταν ήρθα αντιμέτωπος με τα βάναυσα βασανιστήρια των αστυνομικών, φοβήθηκα ότι θα με χτυπούσαν μέχρι θανάτου ή μέχρι να μείνω ανάπηρος· φοβήθηκα ότι θα με καταδίκαζαν σε φυλάκιση. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τα δικά μου σαρκικά συμφέροντα και η δική μου ασφάλεια. Όταν άρχισα να πονάω υπερβολικά, ευχήθηκα μάλιστα να πεθάνω για να ξεφύγω από αυτό. Σε εκείνο το σημείο συνειδητοποίησα πόσο αξιοθρήνητη ήταν η πίστη μου, ότι στερούμουν αληθινό ανάστημα και, ακόμη περισσότερο, ότι δεν είχα αγάπη για τον Θεό. Αυτές οι κακουχίες και η καταπίεση με έκαναν επίσης να δω πιο καθαρά τη μοχθηρή και κτηνώδη δαιμονική φύση του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα καυχιέται στους ξένους για την ελευθερία της πίστης, αλλά στην πραγματικότητα συλλαμβάνει και διώκει μανιωδώς τους πιστούς, και τους συμπεριφέρεται σαν εχθρούς. Όλοι μας δημιουργηθήκαμε από τον Θεό, οπότε το να έχουμε πίστη και να λατρεύουμε τον Θεό είναι σωστό και φυσικό, όμως αυτοί οι αστυνομικοί συλλαμβάνουν τους πιστούς και μας οδηγούν στο κατώφλι του θανάτου. Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι πραγματικά ένας δαίμονας που αντιστέκεται στον Θεό! Είχα διακρίνει καλύτερα την ουσία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Σκέφτηκα κάτι που είπε ο Θεός: «Ο Θεός αψήφησε κινδύνους χιλιάδες φορές μεγαλύτερους από εκείνους κατά την Εποχή της Χάριτος, προκειμένου να κατεβεί στη γη όπου διαμένει ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας για να φέρει εις πέρας το έργο Του, αφιερώνοντας όλη Του τη σκέψη και τη φροντίδα, για να λυτρώσει αυτήν την ομάδα εξαθλιωμένων ανθρώπων, αυτήν την ομάδα ανθρώπων που έχουν βουλιάξει μέσα σε έναν σωρό κοπριάς» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (4)). Το είχα διαβάσει αυτό στο παρελθόν, αλλά δεν το είχα κατανοήσει πρακτικά. Μέχρι τη σύλληψη αυτή δεν είχα εκτιμήσει σε προσωπικό επίπεδο πόσο τρομερά δύσκολο ήταν για τον Θεό να εργαστεί στην Κίνα για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ως ένας απλός πιστός που ακολουθούσε τον Θεό και έκανε το καθήκον του, υποβαλλόμουν σε αυτού του είδους τη βάναυση κακομεταχείριση από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Πόσο μακριά θα έφτανε αυτή η συμμορία δαιμόνων την κτηνωδία της εναντίον του ενσαρκωμένου Θεού; Αλλά ακόμη και σε ένα τόσο επικίνδυνο περιβάλλον, ο Θεός εξακολουθεί να εκφράζει αλήθειες, κάνοντας ό,τι μπορεί για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Η αγάπη Του για εμάς είναι τόσο μεγάλη! Το να συλλογίζομαι την αγάπη του Θεού με συγκίνησε και με ενθάρρυνε απίστευτα. Αποφάσισα σιωπηλά ότι όποια τακτική κι αν χρησιμοποιούσε ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας για να με βασανίσει, θα στηριζόμουν στον Θεό και θα παρέμενα σταθερός· αν κατάφερνα κάποια μέρα να βγω ζωντανός από αυτό, θα συνέχιζα να ακολουθώ τον Θεό και θα έκανα το καθήκον μου για να Τον ικανοποιήσω. Αισθάνθηκα πολύ πιο ήρεμος με την πίστη και τη δύναμη που μου έδωσαν τα λόγια του Θεού. Η φαντασία μου δεν οργίαζε πλέον, και παρόλο που υπέφερα σωματικά, ένιωθα γαλήνη μες στην καρδιά μου.

Μετά από κάποια ώρα —δεν έχω ιδέα πόση ακριβώς— ήρθε προς το μέρος μου ένας αστυνομικός και με κλότσησε δύο φορές για να δει αν ήμουν ακόμα ζωντανός. Ήμουν ακόμα δεμένος και κουλουριασμένος στη γωνία και δεν μπορούσα καν να σηκώσω το κεφάλι μου. Το μόνο που έβλεπα ήταν τα πόδια του. Ο αστυνομικός με ρώτησε: «Γνωρίζεις τι βιβλία παρέδιδες;» Είπα, «Ναι». Τότε με ρώτησε: «Είσαι πιστός;» Απάντησα, «Είμαι». Έπειτα, άρχισε να απαιτεί ξανά και ξανά να μάθει από πού προέρχονταν τα βιβλία, πού τα πήγαινα, πώς ερχόμουν σε επαφή με τους άλλους, πόσες παρτίδες βιβλίων είχα παραδώσει και ούτω καθεξής. Βλέποντας ότι αρνιόμουν να πω οτιδήποτε, ήρθε κοντά μου, με κλότσησε μερικές φορές και μου είπε: «Μίλα! Πες μας τα πάντα και θα σε αφήσουμε να φύγεις —τέρμα οι ξυλοδαρμοί!» Τις επόμενες μέρες, με ανέκριναν ασταμάτητα με εκείνες τις ερωτήσεις, και όταν δεν έπαιρναν απαντήσεις, με χτυπούσαν ξανά και ξανά. Θυμάμαι που μια φορά, ενώ με ανέκριναν, σήκωσα το κεφάλι μου για να δω τα πρόσωπά τους. Τότε, ένας αστυνομικός με γρονθοκόπησε στο πρόσωπο και στη συνέχεια άρπαξε ένα γκλομπ που βρισκόταν πάνω σε ένα τραπέζι και με χτύπησε με αυτό στον λαιμό. Λιποθύμησα στη στιγμή. Δεν έχω ιδέα πόσες φορές λιποθύμησα τις ημέρες που ήμουν εκεί. Όχι μόνο με χτυπούσαν, αλλά και με εξευτέλιζαν, καθώς δεν μου επέτρεπαν να πηγαίνω στην τουαλέτα. Μια φορά τους φώναξα να με αφήσουν να πάω στην τουαλέτα, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να φάω κι άλλο ξύλο. Ένας αστυνομικός μού είπε με κακία: «Κάν’ τα πάνω σου! Κατουρήσου πάνω σου!» Μετά έφυγε. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να κρατηθώ. Η κοιλιά μου ήταν πρησμένη και πονούσε, και αργότερα μούδιασε, σε σημείο που δεν είχα καθόλου αίσθηση. Δεν κατάλαβα πότε έχασα τον έλεγχο της κύστης μου —απλώς ένιωσα το κάτω μέρος του σώματός μου να βρέχεται και να παγώνει. Ήταν τρομερά εξευτελιστικό, απίστευτα ταπεινωτικό.

Δεν μου έδωσαν τίποτε να φάω από τότε που με προσήγαγαν. Στην αρχή πεινούσα πάρα πολύ, αλλά αργότερα δεν είχα καμία όρεξη για φαγητό —το μόνο που ένιωθα ήταν πόνος και δυσφορία. Τα μάτια μου πρήστηκαν τόσο πολύ που δεν μπορούσα να τα ανοίξω, αλλά ένιωσα κάποιον να μου κρατάει το στόμα ανοιχτό και να μου ρίχνει κρύο νερό. Στην αρχή διψούσα, αλλά μετά από λίγο δεν κατέβαινε το νερό, οπότε μου έδιναν να το πιω με το ζόρι. Δεν είχα καθόλου δυνάμεις, και όταν με το ζόρι άνοιξα ελάχιστα τα μάτια μου, μπόρεσα να διακρίνω αμυδρά έναν αστυνομικό. Με γρονθοκόπησε στο στήθος και μου γρύλισε: «Θα μιλήσεις ή όχι;» Απάντησα: «Σας είπα όλα όσα είχα να σας πω. Τι άλλο θέλετε να ακούσετε;» Τότε, άρχισε να με χτυπάει και να με κλοτσάει με μανία. Ένιωθα σαν να μου ξεριζώνει τη σάρκα. Αφού με χτύπησε καμιά δεκαριά φορές, με κλότσησε στο στήθος· ένιωσα σαν κάποιος να είχε αρπάξει την καρδιά μου, και πόνεσα τόσο πολύ, που μου κόπηκε η ανάσα. Μετά, με άρπαξε από τον γιακά, με έσπρωξε στη γωνία και με χτύπησε επανειλημμένα δυνατά στο κεφάλι, στο στήθος και στην κοιλιά. Δεν έχω ιδέα πόσες φορές με χτύπησε ή για πόση ώρα με χτυπούσε. Απλώς ένιωθα ότι ο χρόνος περνούσε πολύ αργά. Τρελαινόταν όλο και πιο πολύ καθώς έχανα και ανακτούσα τις αισθήσεις μου, ναρκωμένος πλέον από τον πόνο. Άρχισα να νιώθω κάτι να ανεβαίνει από το στομάχι μου και τελικά δεν μπορούσα να το συγκρατήσω άλλο και άρχισα να ξερνάω. Άκουσα αμυδρά τον αστυνομικό να φωνάζει: «Κάποιος να έρθει εδώ, φτύνει αίμα!» Μετά από αυτό, λιποθύμησα και δεν είχα ιδέα τι συνέβη. Όταν συνήλθα, είδα ότι τα ρούχα μου ήταν γεμάτα αίμα. Ήμουν θολωμένος και δεν κατάλαβα πότε λιποθύμησα ξανά. Όταν ανέκτησα τις αισθήσεις μου, δεν είχα τη δύναμη να κουνηθώ καθόλου —ένιωθα ότι θα κατέρρεα. Σκέφτηκα ότι μάλλον δεν θα έβγαινα από αυτό ζωντανός, πράγμα που με αναστάτωσε πολύ. Ακριβώς τότε, κάποια λόγια του Θεού ήρθαν πολύ καθαρά στο μυαλό μου. Ο Θεός λέει: «Εγώ είμαι το στήριγμά σου και η ασπίδα σου και τα πάντα βρίσκονται στα χέρια Μου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 9). Σωστά. Τα πάντα είναι στα χέρια του Θεού και ο Θεός αποφασίζει το αν θα ζήσω ή θα πεθάνω. Θυμήθηκα ότι όταν δοκιμαζόταν ο Ιώβ, ο Σατανάς τού επιτέθηκε, κάνοντας εξαιρετικά επώδυνα έλκη να εμφανιστούν σε ολόκληρο το σώμα του, αλλά ο Θεός δεν επέτρεψε στον Σατανά να αφαιρέσει τη ζωή του Ιώβ, και ο Σατανάς δεν τόλμησε να ξεπεράσει αυτό το όριο. Αναλογίστηκα τις ημέρες που πέρασαν από τη σύλληψή μου. Παρόλο που οι αστυνομικοί με χτυπούσαν ασταμάτητα και ούτε ήξερα πόσες φορές είχα λιποθυμήσει, ήμουν ακόμα ζωντανός, αποκλειστικά χάρη στη φροντίδα και την προστασία του Θεού. Είδα πραγματικά και αληθινά ότι η ζωή και ο θάνατός μας είναι εξ ολοκλήρου στα χέρια του Θεού και ότι αν Εκείνος δεν το επιτρέψει, ο Σατανάς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει τη ζωή. Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη και δύναμη, και προσευχήθηκα σιωπηλά: «Θεέ μου, είμαι έτοιμος να εναποθέσω τη ζωή μου στα χέρια Σου και να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Σου».

Εκείνες τις ημέρες, ακροβατούσα μεταξύ ζωής και θανάτου. Αυτό που με ανησυχούσε περισσότερο ενώ αντιμετώπιζα τον επικείμενο θάνατο ήταν η γυναίκα και η κόρη μου. Το 2012, η αστυνομία πήγε στο σπίτι μου για να με συλλάβει για την πίστη μου, αλλά ευτυχώς δεν ήμουν στο σπίτι εκείνη την ημέρα. Από τότε, δεν είχα τολμήσει να επιστρέψω, και είχαν περάσει ήδη τρία χρόνια από την τελευταία φορά που τις είχα δει. Σκεφτόμουν ότι αν πέθαινα, δεν θα μπορούσα ποτέ να τις ξαναδώ. Για χρόνια, δεν μπορούσα να είμαι στο σπίτι για να τις φροντίζω. Δεν ήξερα πώς τα πήγαιναν και η κόρη μας ήταν ακόμα άρρωστη. Πώς θα τα έβγαζαν πέρα στο μέλλον; Μ’ αυτή τη σκέψη ήθελα να κλάψω, αλλά δεν είχα καν τη δύναμη για κάτι τέτοιο. Αργότερα, σκέφτηκα έναν ύμνο που έψαλλα συχνά, με τίτλο «Θρήνος για έναν τραγικό κόσμο»

«» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια).

Αυτός ο ύμνος με συγκίνησε πραγματικά και κατάλαβα πόσο υποχρεωμένος ήμουν στον Θεό. Ο Θεός έχει ενσαρκωθεί, εμφανίζεται και εργάζεται σε αυτήν τη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα για τη σωτηρία μας. Καταπιέζεται και καταδιώκεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα, απορρίπτεται από αυτήν τη γενιά και δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι Του. Ο Θεός είναι ο Κύριος της δημιουργίας —είναι τόσο υπέρτατος και αξιότιμος, αλλά υπομένει τεράστια ταπείνωση για τη σωτηρία μας, πληρώνοντας ένα τόσο τεράστιο τίμημα για χάρη μας. Η αγάπη Του για την ανθρωπότητα είναι πολύ μεγάλη! Ήμουν πιστός όλα αυτά τα χρόνια και είχα απολαύσει τόσο πολύ πότισμα και θρέψη από τα λόγια Του, αλλά όταν αντιμετώπισα καταπίεση και δυσχέρειες, δεν είχα θέση για τον Θεό στην καρδιά μου. Δεν σκεφτόμουν πώς να παραμείνω σταθερός στη μαρτυρία μου για τον Θεό και να ντροπιάσω τον Σατανά· σκεφτόμουν μόνο τη σάρκα και την οικογένειά μου. Ένιωθα ακόμη και αδικημένος από αυτά τα βασανιστήρια. Είδα ότι δεν έδινα καμία απολύτως σημασία στο θέλημα του Θεού, ήμουν πραγματικά εγωιστής και κατάπτυστος. Στην πραγματικότητα, αυτή η ταλαιπωρία ήταν ωφέλιμη για τη ζωή μου, μου επέτρεψε να δω τη διαφθορά και τα ελαττώματά μου, και θα βοηθούσε να αυξηθεί η πίστη μου στον Θεό. Καθώς αναλογιζόμουν την αγάπη του Θεού, ένιωσα πολύ συγκινημένος και ενθαρρυμένος, και ορκίστηκα ότι θα ζούσα αυτήν τη ζωή για τον Θεό, ότι θα ζούσα για να ικανοποιώ τον Θεό. Όσο κι αν έπρεπε να υποφέρω, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε τον θάνατό μου, θα στηριζόμουν στον Θεό και θα παρέμενα σταθερός στη μαρτυρία μου γι’ Αυτόν.

Η αστυνομία χρησιμοποίησε τόσο σκληρές, όσο και ήπιες τακτικές στην προσπάθειά της να μου αποσπάσει κάτι. Θυμάμαι μια μέρα, ένας αστυνομικός μού έφερε ένα μισογεμάτο μπολ με ρύζι και άλλο ένα μισογεμάτο με ντομάτες και μου είπε: «Δεν έχεις φάει τίποτα εδώ και μέρες. Ποιο το νόημα όλης αυτής της ταλαιπωρίας και του τόσου ξύλου; Δεν είναι δα ότι σκότωσες κανέναν ή έβαλες καμιά φωτιά. Έχεις φάει τόσο ξύλο —δεν αξίζει τον κόπο. Βρομάς χειρότερα κι από ζητιάνο στους δρόμους. Απλώς πες μας τι ξέρεις και δεν θα χρειαστεί να υποφέρεις άλλο. Θα μπορέσεις να γυρίσεις στο σπίτι σου και να είσαι με τη γυναίκα και το παιδί σου». Συνέχισε λέγοντας: «Από πού πήρες αυτά τα βιβλία; Πού τα πήγαινες; Αν απαντήσεις σε μία από αυτές τις ερωτήσεις, θα σε αφήσουμε να φύγεις αμέσως». Εγώ εξακολουθούσα να μη λέω λέξη, οπότε με κλότσησε μερικές φορές και φώναξε: «Βρομερό κάθαρμα! Μάλλον χρειάζεσαι ένα γερό χέρι ξύλο! Ακόμα και τώρα που μετά βίας μπορείς να αρθρώσεις λέξη, εξακολουθείς να αντιστέκεσαι». Σκέφτηκα πως ό,τι και να γινόταν, δεν μπορούσα με τίποτα να πουλήσω τους αδελφούς και τις αδελφές. Δεν μπορούσα να γίνω Ιούδας και να προδώσω τον Θεό. Βλέποντας ότι δεν επρόκειτο να μου αποσπάσει τίποτα, απλώς έκανε μεταβολή και έφυγε. Τα χέρια και τα πόδια μου ήταν συνεχώς δεμένα· ήμουν κουλουριασμένος στη γωνία, υπομένοντας τις προσβολές και τους ξυλοδαρμούς τους. Μετά από λίγο, άρχισα να αισθάνομαι εξαιρετικά δυστυχισμένος και αδύναμος. Είχα τραυματιστεί σοβαρά από το ξύλο και συχνά έχανα τις αισθήσεις μου. Όταν είχα τις αισθήσεις μου, προσευχόμουν στον Θεό και συχνά ήμουν σε θέση να σκεφτώ μερικά αποσπάσματα από τα λόγια Του. Υπήρχαν δύο αποσπάσματα από τα λόγια του Θεού που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Ο Θεός λέει: «Το μονοπάτι στο οποίο μας καθοδηγεί ο Θεός δεν είναι μια ευθεία, αλλά ένας ελικοειδής και γεμάτος λακκούβες δρόμος· ο Θεός λέει, επιπλέον, πως όσο πιο κακοτράχαλο είναι το μονοπάτι, τόσο περισσότερο δύναται να αποκαλύψει τη στοργική καρδιά μας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μονοπάτι… (6)). «Μη φοβάσαι· ο Παντοδύναμος Θεός των δυνάμεων θα είναι σίγουρα μαζί σου· φυλάει τα νώτα σας και είναι η ασπίδα σας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 26). Όταν σκέφτηκα τα λόγια του Θεού, ένιωσα ότι ήταν εκεί μαζί μου και με καθοδηγούσε. Τα λόγια του Θεού ήταν αυτά που μου έδωσαν πίστη και δύναμη, επιτρέποντάς μου να συνεχίσω. Είπα μια σιωπηλή προσευχή: «Θεέ μου! Μόνο και μόνο χάρη στη φροντίδα και την προστασία Σου είμαι ακόμα ζωντανός. Σε ευχαριστώ!»

Την επόμενη μέρα, οι αστυνομικοί είδαν ότι έφτανα στα όριά μου, οπότε με μετέφεραν σε ένα δωμάτιο, με ξέπλυναν με μια μάνικα και μετά μου έφεραν ένα χαρτί για να υπογράψω. Η όρασή μου ήταν πολύ θολωμένη και μπορούσα να διακρίνω μόνο μία από τις γραμμές. Τα εγκλήματα για τα οποία με κατηγορούσαν ήταν: μεταφορά λαθραίων εμπορευμάτων, πίστη σε αίρεση και διατάραξη της κοινωνικής τάξης. Όταν αρνήθηκα να υπογράψω, ένας αστυνομικός μού έπιασε το χέρι και μου απέσπασε με το ζόρι ένα δακτυλικό αποτύπωμα. Μετά από κάποια ώρα, δεν ξέρω πόση, μου έβαλαν μια κουκούλα στο κεφάλι, με έβαλαν με το ζόρι σε ένα περιπολικό, με πήγαν κάπου και μετά με πέταξαν έξω από το όχημα. Μέχρι να σηκωθώ και να βγάλω την κουκούλα, το περιπολικό είχε ήδη απομακρυνθεί. Έκανα μερικά βήματα και μετά δεν είχα τη δύναμη να προχωρήσω παραπέρα. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να καθίσω στην άκρη του δρόμου. Μετά από πολλές αντιξοότητες, κατέληξα πίσω στην πόλη μου. Δυσκολευόμουν πάρα πολύ να περπατήσω, και όταν πήγα να επιβιβαστώ σε ένα αυτοκίνητο, έπρεπε να το κάνω σιγά-σιγά. Είχαν μεγαλώσει και τα γένια μου, οπότε ο οδηγός με πέρασε για ηλικιωμένο και προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Όταν αργότερα κοίταξα ένα ημερολόγιο, συνειδητοποίησα ότι με βασάνιζαν στο αστυνομικό τμήμα επί οκτώ ημέρες. Χωρίς την προστασία του Θεού, δεν υπήρχε περίπτωση να είχα επιβιώσει από αυτό. Όταν επέστρεψα στο μέρος που έμενα, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ξαπλώσω στο κρεβάτι —όλο μου το σώμα σφάδαζε από τους πόνους. Το σώμα μου είχε παντού μπλε και μοβ σημάδια, που τα ένιωθα σαν όγκους όταν τα άγγιζα. Η παραμικρή πίεση σε όλα αυτά τα εξογκώματα πονούσε φρικτά. Απλώς παρέμενα ξαπλωμένος εκεί, και μόλις τη δέκατη ημέρα μπόρεσα να σηκωθώ και να περπατήσω, και μόλις τη δέκατη πέμπτη ημέρα είχα τη δύναμη να πιάσω ένα βιβλίο με τα λόγια του Θεού για να διαβάσω. Στην αρχή, δεν μπορούσα να διαβάσω ούτε μια ολόκληρη σελίδα, επειδή όταν καθόμουν πονούσε την πλάτη μου, και όταν ήμουν ξαπλωμένος δεν είχα τη δύναμη να κρατήσω το βιβλίο ψηλά. Μπορούσα να διαβάσω μόνο τρία ή τέσσερα λεπτά τη φορά.

Μετά την αποφυλάκισή μου, βρισκόμουν υπό συνεχή παρακολούθηση και η αστυνομία μού τηλεφωνούσε και με παρενοχλούσε διαρκώς. Θυμάμαι μια φορά, η μητέρα μου αρρώστησε και επέστρεψα στη γενέτειρά μου για να τη δω. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την επόμενη μέρα να με πάρει τηλέφωνο η αστυνομία και να με ρωτήσει γιατί είχα επιστρέψει στη γενέτειρά μου. Το να σκέφτομαι πόσο σοβαρά τραυματισμένος ήμουν, καθώς και ότι δεν μπορούσα να έχω καμία επαφή με τους αδελφούς και τις αδελφές μου ή να κάνω οποιοδήποτε καθήκον, ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Δεν ήξερα πώς θα μπορούσα να συνεχίσω έτσι. Εκεί που ένιωθα πραγματικά δυστυχισμένος, διάβασα κάτι στα λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Εκείνοι στους οποίους αναφέρεται ο Θεός ως “νικητές” είναι εκείνοι που εξακολουθούν να μπορούν να παραμείνουν σταθεροί στη μαρτυρία τους και να διατηρούν την εμπιστοσύνη και την αφοσίωσή τους στον Θεό όταν είναι υπό την επιρροή του Σατανά και ενώ τελούν υπό την πολιορκία του Σατανά, δηλαδή όταν βρίσκονται εν μέσω των δυνάμεων του σκότους. Αν εξακολουθείς να μπορείς να διατηρείς την καρδιά σου αγνή ενώπιον του Θεού και να διατηρείς γνήσια αγάπη για τον Θεό ό,τι κι αν γίνει, τότε παραμένεις σταθερός στη μαρτυρία σου ενώπιον του Θεού, και σ’ αυτό αναφέρεται ο Θεός όταν μιλά για κάποιον που είναι “νικητής”. […] Η προσφορά ενός άγιου πνευματικού σώματος και ενός αγνού παρθένου στον Θεό σημαίνει να διατηρείς ειλικρινή καρδιά ενώπιον του Θεού. Για την ανθρωπότητα, η ειλικρίνεια είναι αγνότητα και το να είναι κανείς ικανός να είναι ειλικρινής προς τον Θεό σημαίνει να διατηρεί την αγνότητα. Αυτό είναι που θα πρέπει να κάνεις πράξη. Όταν οφείλεις να προσευχηθείς, προσευχήσου· όταν οφείλεις να συμμετάσχεις σε συναθροίσεις συναναστροφής, κάν’ το· όταν οφείλεις να ψάλλεις ύμνους, ψάλλε ύμνους· κι όταν οφείλεις να απαρνηθείς τη σάρκα, απαρνήσου τη σάρκα. Όταν εκτελείς το καθήκον σου, μην το κάνεις όπως να ‘ναι· όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με δοκιμασίες, μείνε ακλόνητος. Αυτό σημαίνει αφοσίωση στον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Θα πρέπει να διατηρήσεις την αφοσίωσή σου στον Θεό). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη και δύναμη και φώτισαν την καρδιά μου. Ανεξάρτητα από τις διώξεις του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, ανεξάρτητα από το αν θα μπορούσα να έχω επαφή με άλλα μέλη της εκκλησίας ή να κάνω ένα καθήκον, και ανεξάρτητα από την έκβαση που θα είχα, θα ακολουθούσα τον Θεό μέχρι τέλους.

Τα βάναυσα βασανιστήρια των αστυνομικών μού προκάλεσαν πολλά προβλήματα υγείας. Ένας γιατρός είπε ότι είχα βλάβη στις βαλβίδες της καρδιάς, είχα μειωμένη ροή αίματος στην καρδιά και προβλήματα στο συκώτι, στη χοληδόχο κύστη, στη σπλήνα και στα νεφρά. Είπε ότι ήμουν ένα χάλι. Προηγουμένως ήμουν πολύ καλά στην υγεία μου, αλλά πλέον όταν ανεβαίνω μια μόνο σκάλα, ακόμη και με άδεια χέρια, λαχανιάζω και πονάει η καρδιά μου. Τον πρώτο καιρό μετά την αποφυλάκισή μου, ένιωθα σαν να μου είχαν κόψει το πάνω μέρος του κεφαλιού μου. Πονούσε πάρα πολύ και με το παραμικρό άγγιγμα πονούσε ακόμα περισσότερο. Αφού ήπια πάνω από 80 πακέτα κινέζικου φαρμάκου, ο πονοκέφαλος τελικά υποχώρησε λίγο. Είχα επίσης διάρροια όλη την ώρα, και ένιωθα λες και θα έβγαινε το στομάχι μου από μέσα μου. Πονούσε τρομερά και για δύο μέρες ουρούσα συνέχεια αίμα. Εκείνη την εποχή, δεν είχα χρήματα για να πάω σε γιατρό, και σκέφτηκα ότι μάλλον δεν θα επιβιώσω, οπότε είπα αυτή την προσευχή στον Θεό: «Θεέ μου, το αν θα ζήσω ή θα πεθάνω είναι αποκλειστικά στα χέρια Σου. Είτε τα καταφέρω είτε όχι, Σε ευχαριστώ». Προς έκπληξή μου, ανάρρωσα αφού πήρα αντιφλεγμονώδη φάρμακα για τρεις ημέρες.

Παρόλο που υπέφερα όταν συνελήφθην και βασανίστηκα από το Κομμουνιστικό Κόμμα, κέρδισα πάρα πολλά. Αυτές οι οκτώ ημέρες στην κόλαση μου έδειξαν ξεκάθαρα ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ένας δαίμονας που αντιτίθεται στον Θεό. Είμαι απλώς ένας κανονικός, σεμνός χριστιανός, που τηρεί τον νόμο και κοιτάζει τη δουλειά του. Το μόνο που θέλω είναι να ασκώ την πίστη μου, να επιδιώκω την αλήθεια, να κερδίζω τη σωτηρία του Θεού και να κάνω το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος όσο καλύτερα μπορώ. Ακόμα κι έτσι, η αστυνομία του Κομμουνιστικού Κόμματος με συνέλαβε και παραλίγο να με σκοτώσει. Το Κομμουνιστικό Κόμμα θέλει να χρησιμοποιήσει βίαιες, βάναυσες διώξεις για να εκφοβίσει τους πιστούς, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μην τολμούν να έχουν πίστη και να ακολουθούν τον Θεό, και έτσι να καταστρέψει το έργο του Θεού για τη σωτηρία. Όσο περισσότερο όμως πραγματοποιεί αυτού του είδους τις διώξεις, τόσο περισσότερο βλέπουμε την κακία και τη βαναυσότητά του, το σιχαινόμαστε και το απορρίπτουμε, και τόσο περισσότερο λαχταρούμε το φως και τον ερχομό της βασιλείας του Θεού, την ημέρα που η δικαιοκρισία και η δικαιοσύνη θα κυριαρχήσουν στη γη. Μέσα από αυτό, βίωσα επίσης την αγάπη του Θεού. Χωρίς την προστασία του Θεού και την καθοδήγηση των λόγων Του, δεν υπάρχει περίπτωση να είχα βγει ζωντανός από εκείνο το άντρο των δαιμόνων. Είμαι ευγνώμων στον Θεό από τα βάθη της καρδιάς μου και θέλω να επιδιώκω την αλήθεια και να κάνω καλά το καθήκον μου για να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού.