Από την Τσενγκ Νούο, Γαλλία

Πέρσι, ήμουν υπεύθυνη για το έργο δύο εκκλησιών. Μερικές φορές, κάποιοι από τις εκκλησίες μας έπρεπε να μετατεθούν ώστε να κάνουν κάποιο καθήκον αλλού. Στην αρχή, χαιρόμουν για τη συνεργασία και παρείχα άτομα αμέσως. Μα μετά από λίγο, κατάλαβα ότι ήταν πιο δύσκολο να κάνω το έργο μου όταν μεταφέρονταν αλλού καλοί άνθρωποι. Ανησυχούσα μήπως πέσει η απόδοσή μου, μη με διώξουν οι επικεφαλής γιατί δεν ήμουν αποτελεσματική στο έργο μου, και μήπως κινδυνεύσουν η αξιοπρέπεια και η κοινωνική μου θέση. Αργότερα, δεν ήμουν και πολύ διατεθειμένη και πρόθυμη να παρέχω ανθρώπους. Πιο συγκεκριμένα, είχα παρατηρήσει πως μια νέα πιστή, η αδελφή Ράνα, είχε καλό επίπεδο και ήταν πρόθυμη στις επιδιώξεις της. Συχνά διάβαζε τα λόγια του Θεού και παρακολουθούσε εκκλησιαστικά βίντεο, και με ρωτούσε συνέχεια πώς να κάνει πράξη την αλήθεια και να εισέλθει στην πραγματικότητά της. Σκέφτηκα ότι η εκκλησία μας χρειαζόταν ποτιστή και θα έπρεπε να την προετοιμάσω γι’ αυτό αμέσως. Με αυτόν τον τρόπο, δεν θα πότιζα μόνο νέους πιστούς, μα θα φαινόμουν και αποτελεσματική στο καθήκον μου, και οι επικεφαλής θα έβλεπαν πως είμαι πολύ ικανή. Όλοι θα κερδίζαμε έτσι. Για τον λόγο αυτό, της παρείχα πολλή βοήθεια, ώστε να κατανοήσει περισσότερες αλήθειες και να είναι σε θέση να αναλάβει το έργο του ποτίσματος. Δεν περίμενα ότι θα ερχόταν η μέρα που μια επικεφαλής θα μου έλεγε ότι μια άλλη εκκλησία χρειαζόταν κάποιον να αναλάβει το δικό της έργο ποτίσματος και ήθελε η αδελφή Ράνα να αναλάβει αυτό το καθήκον εκεί. Όταν το άκουσα αυτό, εξοργίστηκα πολύ και ένιωσα πολύ απρόθυμη να το κάνω, θεωρώντας ότι δεν χρειαζόταν μόνο η άλλη εκκλησία άτομα. Λίγες μέρες αργότερα, η επικεφαλής πρότεινε για ακόμα μία φορά την ιδέα της μετάθεσης της αδελφής Ράνα, λέγοντας ότι είχε καλό επίπεδο και θα μπορούσε ίσως να εκπαιδευτεί για περισσότερες ευθύνες. Όσο περισσότερο το άκουγα, τόσο πιο απρόθυμη γινόμουν και σκεφτόμουν: «Έτσι απλά θες να την πάρεις; Αν το έργο της εκκλησίας μας συνεχίσει να δέχεται πλήγματα, θα με διώξουν». Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ξέσπασα, λέγοντας: «Σκεφτόμουν μήπως να έμενε εδώ και να την καλλιεργούσαμε για μια θέση επικεφαλής». Στην πραγματικότητα, ήξερα ότι η άλλη εκκλησία είχε αρκετούς νεοφώτιστους, οι οποίοι είχαν μεγαλύτερη ανάγκη από πότισμα. Δεν τολμούσα να πω ευθέως ότι δεν θα την άφηνα να φύγει, αλλά μέσα μου έβραζα από θυμό κι ένιωθα απαίσια και απλώς δεν μπορούσα να το αποδεχθώ. Η επικεφαλής είχε μεταθέσει πρόσφατα δύο επικεφαλής ομάδας από τις εκκλησίες μας, κι έτσι εγώ καλλιεργούσα διαρκώς νέους πιστούς και κάλυπτα κενά, και το βασικό ήταν πως δεν ήταν εύκολο να βρεθούν καλοί υποψήφιοι. Αν δεν ήμουν αποτελεσματική στο έργο μου, δεν θα είχα ποτέ την ευκαιρία να ξεχωρίσω, να δείξω τι μπορώ να κάνω. Ένιωθα ότι απλώς δεν μπορούσα να κάνω αυτό το καθήκον κι αισθανόμουν όλο και πιο δυστυχισμένη. Ένιωθα αδικημένη και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Βλέποντάς με έτσι, η επικεφαλής συναναστράφηκε μαζί μου πάνω στο θέλημα του Θεού και τις εκκλησιαστικές αρχές για τη ρύθμιση των καθηκόντων, αλλά εμένα αυτά από το ένα αυτί μού έμπαιναν κι από το άλλο έβγαιναν. Κατόπιν, είπε ότι έτσι όπως φερόμουν, εμπόδιζα το έργο της εκκλησίας, μα εγώ δεν το δεχόμουν καθόλου. Σκεφτόμουν: «Δεν το κάνω αυτό επειδή ακριβώς λαμβάνω υπόψη το έργο της εκκλησίας; Αν νομίζεις ότι είμαι εμπόδιο, τότε κάν’ το. Διώξε με, ώστε να μην προκαλώ άλλα προβλήματα». Ένιωσα άσχημα όταν το σκέφτηκα έτσι, οπότε, προσευχήθηκα στον Θεό λέγοντας: «Θεέ μου, δεν μπορώ να υποταχθώ σ’ ό,τι συμβαίνει τώρα. Νιώθω τόσο αδικημένη. Θεέ μου, καθοδήγησέ με, Σε παρακαλώ, ώστε να καταλάβω τι μου συμβαίνει».

Μετά την προσευχή, αναλογίστηκα γιατί, όταν η επικεφαλής έπρεπε να κάνει συνήθεις αλλαγές, οι άλλοι τις δέχονταν μια χαρά, ενώ εγώ είχα πρόβλημα. Έπρεπε απλώς να το καταπολεμήσω και να συγκρατηθώ. Ένιωθα τόσο μεγάλη αντίσταση μέσα μου. Και δεν ήταν η μοναδική φορά που φερόμουν έτσι. Γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο να υποταχθώ; Τότε, θυμήθηκα τα εξής λόγια του Θεού: «Το καθήκον δεν το διαχειρίζεσαι εσύ —δεν είναι η δική σου καριέρα ή το δικό σου έργο· αντίθετα, είναι το έργο του Θεού. Το έργο του Θεού απαιτεί τη συνεργασία σου, η οποία αποτελεί έναυσμα για το καθήκον σου. Το μέρος του έργου του Θεού στο οποίο πρέπει να συνεργαστεί ο άνθρωπος είναι το καθήκον του. Το καθήκον αποτελεί μέρος του έργου του Θεού —δεν είναι η καριέρα σου, δεν είναι οι οικογενειακές ούτε οι προσωπικές σου υποθέσεις στη ζωή. Είτε το καθήκον σου αφορά την αντιμετώπιση εξωτερικών είτε εσωτερικών υποθέσεων, είτε αφορά πνευματικό είτε σωματικό μόχθο, πρόκειται για το καθήκον που οφείλεις να εκτελέσεις, πρόκειται για το έργο της εκκλησίας, αποτελεί ένα μέρος του σχεδίου διαχείρισης του Θεού και είναι η αποστολή που σου έχει δώσει ο Θεός. Δεν είναι προσωπική σου υπόθεση. Έτσι, λοιπόν, πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζεις το καθήκον σου; Τουλάχιστον, δεν πρέπει να εκτελείς το καθήκον σου όπως εσύ επιθυμείς, δεν πρέπει να ενεργείς απρόσεκτα» («Μόνο αν αναζητά κανείς τις αρχές της αλήθειας μπορεί κανείς να εκτελέσει καλά το καθήκον του» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Τι ακριβώς είναι το καθήκον; Είναι μια αποστολή που ανατέθηκε από τον Θεό στους ανθρώπους, είναι μέρος του έργου του οίκου του Θεού, καθώς και ευθύνη και υποχρέωση που πρέπει να φέρει κάθε ένας από τον εκλεκτό λαό του Θεού. Είναι το καθήκον ένα είδος εγχειρήματος; Είναι προσωπική οικογενειακή υπόθεση; Είναι δίκαιο να πούμε ότι από τη στιγμή που σου έχει ανατεθεί ένα καθήκον, το καθήκον αυτό γίνεται προσωπική σου υπόθεση; Αυτό δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Πώς οφείλεις, λοιπόν, να εκπληρώνεις το καθήκον σου; Ενεργώντας σύμφωνα με τις απαιτήσεις, τα λόγια και τα πρότυπα του Θεού και βασίζοντας τη συμπεριφορά σου στις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας και όχι στις ανθρώπινες υποκειμενικές επιθυμίες. Κάποιοι άνθρωποι λένε: “Από τη στιγμή που μου έχει ανατεθεί ένα καθήκον, δεν είναι δική μου υπόθεση; Το καθήκον μου είναι ευθύνη μου· δεν είναι δική μου υπόθεση αυτό που μου ανατέθηκε; Αν αντιμετωπίσω το καθήκον μου ως δική μου υπόθεση, αυτό δεν σημαίνει ότι θα το κάνω σωστά; Θα το έκανα καλά αν δεν το αντιμετώπιζα ως δική μου υπόθεση;” Είναι σωστά ή λάθος αυτά τα λόγια; Είναι λάθος, είναι αντίθετα με την αλήθεια. Το καθήκον δεν είναι δική σου προσωπική υπόθεση, είναι υπόθεση του Θεού, είναι μέρος του έργου του Θεού, και πρέπει να κάνεις αυτό που ζητάει ο Θεός· μόνο αν εκτελείς το καθήκον σου με καρδιά υπάκουη στον Θεό θα πληροίς τις προϋποθέσεις. Αν εκτελείς πάντα το καθήκον σου σύμφωνα με τις δικές σου αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, και σύμφωνα με τις δικές σου ροπές, τότε ποτέ δεν θα ανταποκριθείς στα πρότυπα. Αν εκτελείς πάντα το καθήκον σου όπως επιθυμείς, αυτό δεν αποτελεί εκτέλεση του καθήκοντός σου, διότι αυτό που κάνεις δεν εμπίπτει στο πεδίο της διαχείρισης του Θεού, δεν είναι έργο του οίκου του Θεού· αντίθετα, διευθύνεις τη δική σου επιχείρηση, εκτελείς τις δικές σου εργασίες, κι έτσι αυτό δεν μνημονεύεται από τον Θεό» («Μόνο αν αναζητά κανείς τις αρχές της αλήθειας μπορεί κανείς να εκτελέσει καλά το καθήκον του» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Ξανασκέφτηκα τα λόγια του Θεού και κατάλαβα ότι το καθήκον δεν είναι καριέρα και πως είναι αποστολή από τον Θεό για τους ανθρώπους. Άρα, θα πρέπει να εκτελείται σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Δεν θα πρέπει να κάνω ό,τι θέλω, βάσει των δικών μου επιθυμιών και σχεδίων. Αν έπραττα έτσι, ίσως να φαινόταν ότι έκανα πολύ έργο, μα αυτό δεν θα σήμαινε ότι κάνω κάποιο καθήκον· θα ήταν σαν να διοικώ τη δική μου επιχείρηση και να αντιστέκομαι στον Θεό. Αναλογιζόμενη τη συμπεριφορά μου, όποτε μου ζητούσαν να παράσχω ανθρώπους, ανησυχούσα ότι αν άφηνα να φύγουν τα μέλη της εκκλησίας που ήταν τα πιο αποτελεσματικά στην εκπλήρωση των καθηκόντων τους, τότε οι εκκλησίες μας δεν θα ήταν αποτελεσματικές, και πιθανότατα θα έχανα τη θέση μου. Προκειμένου να διαφυλάξω τη φήμη και την κοινωνική μου θέση, δεν ήθελα να παραχωρήσω κανέναν. Ήξερα θεωρητικά ότι το καθήκον μου μου είχε δοθεί από τον Θεό και ήταν η δική μου ευθύνη, αλλά στην πράξη, το έβλεπα σαν δική μου επιχείρηση, σαν δική μου δουλειά. Εφόσον μου είχε ανατεθεί αυτή η εργασία, θεωρούσα πως ήταν δουλειά μου, άρα είχα τον τελευταίο λόγο. Ήμουν διατεθειμένη να βοηθώ παρέχοντας ανθρώπους μόνο αν αυτό δεν επηρέαζε τα αποτελέσματα του έργου μου, αλλά όταν αυτό δεν ίσχυε, οπωσδήποτε στύλωνα τα πόδια και δεν άφηνα κανέναν να φύγει. Έτσι, όταν έμαθα ότι η αδελφή Ράνα θα έπαιρνε μετάθεση, ένιωθα συντετριμμένη και δεν ήθελα να την αφήσω να φύγει. Ένιωθα απίστευτα αδικημένη και ήθελα μάλιστα να ξεσπάσω, να σταματήσω να κάνω το καθήκον μου. Μα έκανα έτσι το καθήκον μου; Διέκοπτα και εμπόδιζα ξεκάθαρα το έργο της εκκλησίας. Δεν σκεφτόμουν τη γενικότερη εικόνα καθώς εκπλήρωνα το καθήκον μου ούτε υποστήριζα τα συμφέροντα της εκκλησίας· αντ’ αυτού, σκευωρούσα προς όφελός μου, χρησιμοποιώντας το καθήκον μου ως ευκαιρία να εργαστώ για χάρη της φήμης και της κοινωνικής μου θέσης. Δεν διοικούσα τη δική μου επιχείρηση; Ανεξάρτητα από το πόσο έργο έκανα, ο Θεός δεν θα μνημόνευε ποτέ μια τέτοια συμπεριφορά. Όφειλα να συνεργάζομαι μ’ ενθουσιασμό όποτε η εκκλησία χρειαζόταν κάποιον. Δεν μπορούσα να σκέφτομαι μόνο τα προσωπικά μου συμφέροντα.

Σε μια συνάθροιση την επομένη, μια επικεφαλής ανέφερε ότι είναι δουλειά των εκκλησιαστικών επικεφαλής να ποτίζουν τους αδελφούς και τις αδελφές, και να καλλιεργούν παράλληλα άλλους, ώστε να κάνουν όλοι το καθήκον που τους ταιριάζει. Όταν το άκουσα, ήταν σαν να ξύπνησα από όνειρο. Είχε δίκιο. Το να ποτίζω τους αδελφούς και τις αδελφές και να τους βοηθώ να βρουν το σωστό καθήκον ήταν μέρος της δουλειάς μου. Μα όταν μια άλλη εκκλησία χρειαζόταν κάποιον, επιφανειακά δεν τολμούσα να αρνηθώ, όμως αντιστεκόμουν μέσα μου, βρίσκοντας πλήθος δικαιολογιών για να μην τον μεταθέσω. Δεν έκανα έτσι το καθήκον μου. Δεν εκπλήρωνα τις ευθύνες μου στον ρόλο αυτόν και κατηγορούσα μάλιστα την επικεφαλής που με έφερνε σε δύσκολη θέση. Ούτε αναλογιζόμουν τι έκανα, αλλά αντ’ αυτού στεκόμουν εμπόδιο στο έργο της εκκλησίας. Δεν παρακώλυα εσκεμμένα την κατάσταση με αυτού του είδους τη συμπεριφορά, όπως ακριβώς είχε πει η αδελφή; Θυμήθηκα όταν πρωτοανέλαβα το καθήκον μου, ήθελα απλώς να συμβάλλω ταπεινά στο ευαγγελικό έργο. Αλλά τώρα είχα γίνει εμπόδιο, πρόσκομμα. Τότε, ένιωσα λίγες τύψεις και είπα στον εαυτό μου ότι την επόμενη φορά πρέπει να κάνω πράξη την αλήθεια, ότι δεν είναι δυνατόν να νοιάζομαι μόνο για τον εαυτό μου με έναν τόσο εγωιστικό και ποταπό τρόπο.

Λίγες μέρες αργότερα, η επικεφαλής έστειλε μήνυμα και μου ζητούσε να μεταφέρω δύο μέλη της ευαγγελικής ομάδας σ’ άλλη εκκλησία. Ήμουν απολύτως ήρεμη όταν διάβασα αυτό το μήνυμα κι αντιλήφθηκα ότι αυτή η περίσταση προέκυψε ως ευκαιρία προκειμένου να κάνω πράξη την αλήθεια. Μα όταν αξιολογούσα τα μέλη της ομάδας, ένιωσα πράγματι κάποιον δισταγμό και αναρωτήθηκα αν έπρεπε πράγματι να αφήσω τις δύο καλύτερες αδελφές στην ομάδα να φύγουν ή ίσως να μεταθέσω δύο που δεν ήταν τόσο καλές. Αυτή η σκέψη μού έδειξε ότι ήμουν εγωίστρια κι ότι έκανα πάλι το ίδιο λάθος. Τότε, διάβασα ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού. «Οι καρδιές των ανθρώπων που είναι δόλιοι και μοχθηροί ξεχειλίζουν από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, σχέδια και δολοπλοκίες. Είναι εύκολο να τα παραμερίσει κανείς αυτά τα πράγματα; (Όχι.) Τι θα πρέπει να κάνεις αν εξακολουθείς να επιθυμείς να εκτελείς σωστά το καθήκον σου, αλλά δεν μπορείς να παραμερίσεις αυτά τα πράγματα; Υπάρχει ένα μονοπάτι εδώ: Η φύση αυτού που κάνεις πρέπει να σου είναι ξεκάθαρη. Αν κάτι αφορά τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και είναι ιδιαίτερης σημασίας, τότε δεν πρέπει να το αναβάλεις, δεν πρέπει να κάνεις λάθη, δεν πρέπει να βλάπτεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ούτε να αναστατώνεις το έργο του οίκου του Θεού. Αυτή είναι η θεμελιώδης αρχή που θα πρέπει να ακολουθείς κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου. Αν δεν θίγονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, παραμέρισε πρώτα τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες σου· τα συμφέροντά σου πρέπει κάπως να θιγούν, να παραμεριστούν, αλλά καλύτερα να υποστείς μια μικρή δυσχέρεια παρά να προσβληθεί η διάθεση του Θεού, πράγμα που θα αποτελούσε κόκκινη γραμμή. Αν καταστρέφεις το έργο της εκκλησίας για να ικανοποιήσεις τις αξιολύπητες φιλοδοξίες και τη ματαιοδοξία σου, ποια θα είναι η τελική συνέπεια για σένα; Θα αντικατασταθείς, και μπορεί να αποκλειστείς. Θα έχεις κερδίσει την οργή της διάθεσης του Θεού, και μπορεί να μην έχεις άλλες ευκαιρίες να σωθείς. Υπάρχει όριο στις ευκαιρίες που δίνει ο Θεός στους ανθρώπους. Πόσες ευκαιρίες έχουν οι άνθρωποι να δοκιμαστούν από τον Θεό; Αυτό καθορίζεται ανάλογα με την ουσία τους. Εάν αξιοποιείς στο έπακρο τις ευκαιρίες που σου δίνονται και είσαι σε θέση να θέτεις την ολοκλήρωση του έργου της εκκλησίας πάνω από τη δική σου υπερηφάνεια και ματαιοδοξία, τότε έχεις τη σωστή νοοτροπία» («Μόνο αν αναζητά κανείς τις αρχές της αλήθειας μπορεί κανείς να εκτελέσει καλά το καθήκον του» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Όταν το διάβασα αυτό, συνειδητοποίησα ότι το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να μην επηρεάζω ούτε να παρακωλύω το έργο της εκκλησίας, ακόμη και αν πλήττονταν η προσωπική μου αξιοπρέπεια και το προσωπικό μου όφελος. Παλιότερα, ανησυχούσα διαρκώς ότι αν τα καλύτερα μέλη της εκκλησίας μετατίθεντο αλλού, το έργο των εκκλησιών μας θα ζημιωνόταν, κι εγώ θα έχανα τη θέση μου. Ποιον όμως θα έδιωχναν επειδή υποστηρίζει τα συμφέροντα της εκκλησίας και νοιάζεται για το θέλημά Του; Κανέναν. Από την άλλη, κάποιος που είναι εγωιστής και ποταπός, που αρνείται να αφήσει τα καλά μέλη της εκκλησίας κι επηρεάζει το έργο της εκκλησίας και τα συμφέροντά της, αυτός θα απομακρυνόταν και θα αποκλειόταν. Ακόμα και να κρατούσα αυτές τις αδελφές, αυτό δεν σημαίνει ότι οι εκκλησίες μας θα τα πήγαιναν απαραίτητα καλά. Αν είχα λανθασμένα κίνητρα και προστάτευα το δικό μου όνομα και την κοινωνική μου θέση, δεν θα αποκτούσα τότε το έργο του Αγίου Πνεύματος, άρα πώς θα είχα καλά αποτελέσματα στο καθήκον μου χωρίς την καθοδήγηση του Θεού; Αυτές οι σκέψεις με καθησύχασαν κάπως κι είπα στον Θεό από μέσα μου: «Θεέ μου, θέλω να κάνω πράξη την αλήθεια και να Σε ικανοποιήσω, και να σταματήσω να προστατεύω το όνομα και την κοινωνική μου θέση». Κατόπιν, πρόσφερα στην άλλη εκκλησία τα δύο μέλη της ευαγγελικής ομάδας με την καλύτερη απόδοση. Μόλις το έκανα αυτό πράξη, ένιωσα πραγματική γαλήνη. Ένιωθα ωραία που ήμουν τέτοιος άνθρωπος.

Μετά απ’ αυτήν την εμπειρία νόμιζα ότι είχα αλλάξει λίγο, αλλά προς έκπληξή μου, αρκετά σύντομα ξεγυμνώθηκα ξανά τελείως. Μία μέρα, μια επικεφαλής είπε ότι ήθελε να παράσχω λίγο ακόμη προσωπικό ποτίσματος γιατί είχαμε κάποιους δίγλωσσους νεοφώτιστους στις εκκλησίες μας. Εφόσον ήταν έτσι τα πράγματα, έπρεπε να παραχωρήσω σχεδόν όλους όσοι ήταν δίγλωσσοι κι είχαν καλό επίπεδο. Εκείνη τη στιγμή, άρχισα ξανά να ανησυχώ για την αξιοπρέπεια και την κοινωνική μου θέση. Αν έφευγαν αυτοί, φοβόμουν ότι το ευαγγελικό έργο των εκκλησιών μας θα επηρεαζόταν σίγουρα. Το ίδιο απόγευμα, η επικεφαλής μού έστειλε μήνυμα να ρωτήσει τι γίνεται. Ένιωθα πολύ απρόθυμη μέσα μου. Για κάθε όνομα που ανέφερε, έδινα μονολεκτικές απαντήσεις: «Μάλιστα», «Εντάξει». Όταν μου ζήτησε λεπτομέρειες, δεν ήθελα να πω τίποτα. Σκεφτόμουν: «Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να αφήσω αυτά τα άτομα εξαρχής, αλλά συνεχίζεις να μου κάνεις ερωτήσεις. Στερείς τις εκκλησίες μας από άτομα που μπορούν να κάνουν το καθήκον τους. Πώς να κάνω έτσι τη δουλειά μου;» Ήμουν πολύ απρόθυμη και δεν μπορούσα να υποταχθώ.

Αργότερα, σε μια συνάθροιση, είδα ένα βίντεο με μια απαγγελία από τα λόγια του Θεού που με βοήθησε να καταλάβω τη διαφθορά μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Η ουσία του εγωισμού και της μοχθηρίας των αντίχριστων είναι προφανής· οι εκδηλώσεις τους αυτού του είδους είναι ιδιαίτερα εμφανείς. Η εκκλησία τούς εμπιστεύεται ένα έργο, κι αν αυτό το έργο δεν τους δίνει την ευκαιρία να προβληθούν, δεν ενδιαφέρονται· αν αποφέρει φήμη και οφέλη, και τους αφήνει να προβληθούν, ενδιαφέρονται πολύ και είναι πρόθυμοι να το δεχτούν. Εάν πρόκειται για έργο που είναι άχαρο ή αφορά το να προσβάλλεις ανθρώπους, ή δεν προσφέρει κανένα όφελος στην κοινωνική θέση ή στη φήμη τους, δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον και δεν το δέχονται, λες και το έργο αυτό δεν έχει καμία σχέση μαζί τους, δεν είναι το έργο που οφείλουν να κάνουν. Όταν συναντούν δυσκολίες, δεν υπάρχει περίπτωση να αναζητήσουν την αλήθεια για να τις επιλύσουν, πόσο μάλλον να δώσουν την παραμικρή προσοχή στο έργο της εκκλησίας και να προσπαθήσουν να δουν τη συνολική εικόνα. Για παράδειγμα, στο πλαίσιο του έργου του οίκου του Θεού, με βάση τις συνολικές ανάγκες του έργου, ενδέχεται να υπάρξουν ορισμένες μεταθέσεις προσωπικού. Εάν υπάρχει ένα σημαντικό έργο που απαιτεί την προσεκτική επιλογή κάποιου από μια εκκλησία —και αυτό το άτομο είναι η καλύτερη επιλογή— τότε ποια είναι η εκδήλωση του επικεφαλής της εκκλησίας που προσεγγίζει με σύνεση το θέμα αυτό; Όπως αρμόζει στις περιστάσεις, ο επικεφαλής θα πρέπει να βρει αντικαταστάτη για να καλύψει την κενή θέση. Μόλις βρεθεί το κατάλληλο άτομο, το αρχικό άτομο θα πρέπει να αποδεσμευθεί και να του επιτραπεί να πάει όπου απαιτείται από το έργο της εκκλησίας. Επειδή κανείς δεν είναι προσωπική ιδιοκτησία ενός επικεφαλής, εργάτη ή εκκλησίας και όλοι είναι το αντικείμενο του έργου σωτηρίας του Θεού, θα πρέπει να υποτάσσονται άνευ όρων στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Εκείνου και στις κεντρικές διευθετήσεις και τον συντονισμό του οίκου Του. Όταν απαιτείται από το έργο του οίκου του Θεού, θα πρέπει ο καθένας, όποιος κι αν είναι, να υποτάσσεται στον συντονισμό και τις ρυθμίσεις του οίκου του Θεού, και δεν θα πρέπει επ’ ουδενί να ελέγχεται από κανέναν επικεφαλής ή εργάτη, λες και ανήκει σε αυτόν. Η υπακοή των εκλεκτών του Θεού στις κεντρικές διευθετήσεις του οίκου Του ορίζεται από τον Ουρανό και αναγνωρίζεται από τη γη, και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. Εκτός της περίπτωσης κατά την οποία ένας μεμονωμένος επικεφαλής ή εργάτης προβαίνει σε μια παράλογη μετάθεση που δεν συνάδει με τις θεμελιώδεις αρχές —οπότε μπορούν να μην υπακούσουν— όλοι οι εκλεκτοί του Θεού θα πρέπει να υπακούουν και κανένας επικεφαλής ή εργάτης δεν έχει το δικαίωμα ή κανέναν λόγο να προσπαθεί να ελέγξει κανέναν. Θα λέγατε ότι υπάρχει κάποιο έργο που δεν είναι έργο του οίκου του Θεού; Υπάρχει κάποιο έργο που δεν αφορά την επέκταση του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού; Είναι όλα έργο του οίκου του Θεού, κάθε έργο είναι ίσο και δεν υπάρχει “δικό σου” και “δικό μου”. […] Οι εκλεκτοί του Θεού θα πρέπει να κατανέμονται κεντρικά από τον οίκο Του. Αυτό δεν έχει να κάνει με κανέναν επικεφαλής, υπεύθυνο ομάδας ή άτομο. Όλοι πρέπει να ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές· αυτός είναι ο κανόνας του οίκου του Θεού. Δεν είναι εγωιστικό και ποταπό όταν οι αντίχριστοι δεν ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές του οίκου του Θεού, όταν μηχανορραφούν συνεχώς για χάρη της κοινωνικής τους θέσης και των συμφερόντων τους, και κάνουν αδελφούς και αδελφές καλού επιπέδου να τους υπηρετούν για να εδραιώσουν τη δύναμη και την κοινωνική τους θέση; Εξωτερικά, με το να κρατούν δίπλα τους ανθρώπους καλού επιπέδου και να μην τους αφήνουν να μετατεθούν από τον οίκο του Θεού, φαίνεται σαν να σκέφτονται το εκκλησιαστικό έργο, όμως στην πραγματικότητα σκέφτονται μόνο τη δική τους δύναμη και κοινωνική θέση, και καθόλου το έργο της εκκλησίας. Φοβούνται ότι θα τα πάνε άσχημα στο έργο τους, θα αντικατασταθούν και θα χάσουν την κοινωνική τους θέση. Όταν οι αντίχριστοι δεν νοιάζονται για το ευρύτερο έργο του οίκου του Θεού, σκέφτονται μόνο τη δική τους θέση και την προστατεύουν χωρίς καθόλου τύψεις όσον αφορά το κόστος για τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και υπερασπίζονται την κοινωνική τους θέση και τα συμφέροντά τους εις βάρος του έργου της εκκλησίας, αυτό είναι εγωιστικό και ποταπό. Όταν κάποιος αντιμετωπίζει μια τέτοια κατάσταση, πρέπει με τη συνείδησή του να σκεφτεί τουλάχιστον τα εξής: “Αυτοί οι άνθρωποι είναι όλοι του οίκου του Θεού, δεν είναι προσωπική μου ιδιοκτησία. Κι εγώ είμαι μέλος του οίκου του Θεού. Με ποιο δικαίωμα παρεμποδίζω τον οίκο του Θεού να μεταθέτει ανθρώπους; Οφείλω να λαμβάνω υπόψη τα γενικά συμφέροντα του οίκου του Θεού, αντί να επικεντρώνομαι απλώς στις εργασίες στο πλαίσιο των δικών μου ευθυνών”. Τέτοιες θα έπρεπε να είναι οι σκέψεις των ανθρώπων που έχουν συνείδηση και σύνεση, αλλά και η σύνεση που θα έπρεπε να έχουν όσοι πιστεύουν στον Θεό. Όταν ο οίκος του Θεού έχει μια ιδιαίτερη ανάγκη, το σημαντικότερο είναι να υπακούει κανείς στις ρυθμίσεις του οίκου Του. Οι ψευδείς επικεφαλής και οι αντίχριστοι δεν έχουν αυτήν τη συνείδηση και σύνεση. Είναι όλοι εγωιστές, σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους, και όχι το έργο της εκκλησίας. Λαμβάνουν υπόψη μόνο τα προφανή οφέλη, δεν εξετάζουν το ευρύτερο έργο του οίκου του Θεού, κι έτσι είναι απολύτως ανίκανοι να υπακούσουν στις ρυθμίσεις του οίκου Του. Είναι εξαιρετικά εγωιστές και μοχθηροί. Στον οίκο του Θεού, μάλιστα, έχουν το θράσος να στέκονται εμπόδιο, ακόμη και να τολμούν να στυλώνουν τα πόδια τους· σε αυτούς τους ανθρώπους λείπει περισσότερο η ανθρώπινη φύση, είναι κακοί άνθρωποι. Τέτοιου είδους άνθρωποι είναι οι αντίχριστοι. Αντιμετωπίζουν διαρκώς το έργο της εκκλησίας και τους αδελφούς και τις αδελφές, ακόμη και τα περιουσιακά στοιχεία του οίκου του Θεού —ό,τι βρίσκεται υπό την εξουσία τους— σαν δική τους ιδιοκτησία. Είναι στο χέρι τους το πώς θα κατανεμηθούν, θα μεταβιβασθούν και θα χρησιμοποιηθούν αυτά τα πράγματα, και ο οίκος του Θεού δεν επιτρέπεται να παρεμβαίνει. Μόλις βρεθούν στα χέρια τους, είναι σαν να βρίσκονται στην κατοχή του Σατανά, κανείς δεν επιτρέπεται να τα αγγίξει. Είναι τα μεγάλα μυαλά, οι κορυφαίοι, και όποιος εισέρχεται στην επικράτειά τους πρέπει να υπακούει στις εντολές και τις διευθετήσεις τους, και να ακολουθεί το παράδειγμά τους. Αυτή είναι η εκδήλωση του εγωισμού και της μοχθηρίας μέσα στον χαρακτήρα του αντίχριστου» (Εκθέτοντας τους αντίχριστους). Τα λόγια του Θεού αποκάλυψαν την κατάστασή μου. Το ότι ήθελα να κρατώ τους αδελφούς και τις αδελφές υπό τον έλεγχό μου και δεν τους έδινα σε άλλες εκκλησίες ήταν εγωιστικό και ποταπό, και επιδείκνυα τη διάθεση ενός αντίχριστου. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, ένιωθα απρόθυμη και αντιδραστική κάθε φορά που η επικεφαλής ήθελε να μεταθέσει κάποιον από τις εκκλησίες μας. Έφτανα σε σημείο να ξεσπάω, να παθαίνω εκρήξεις θυμού κι ένιωθα τόσο αδικημένη που κόντευα να κλάψω. Δεν συμφωνούσα ώσπου η επικεφαλής συναναστράφηκε μαζί μου για να με βοηθήσει να αλλάξω το σκεπτικό μου και μου είπε κάποια όμορφα λόγια. Ήμουν σαν τα κορυφαία άτομα που ξεγύμνωσε ο Θεός, θέλοντας να έχω λόγο στις μεταθέσεις στις εκκλησίες όπου ήμουν υπεύθυνη. Όταν ζητούνταν άτομα, αν έδινα το πράσινο φως, μπορούσαν να φύγουν, μα χωρίς την άδειά μου δεν μπορούσε να τους αγγίξει κανείς. Κανείς δεν μετακινούνταν χωρίς την άδειά μου. Κρατούσα τις εκκλησίες υπό τον αυστηρό έλεγχό μου, έκανα κουμάντο στα πάντα. Δεν όριζε ο Χριστός τις εκκλησίες, αλλά εγώ. Σαν να μου ανήκαν οι νεοφώτιστοι που είχαν καλλιεργηθεί. Ήθελα να πατάω στα επιτεύγματά τους κατά το καθήκον τους για να εδραιώσω τη δική μου θέση. Τι ξεδιάντροπο εκ μέρους μου! Δεν βάδιζα στο μονοπάτι ενός αντίχριστου ενάντια στον Θεό; Αυτή η κατάσταση με έκανε επίσης να σκεφτώ τους πάστορες και τους πρεσβύτερους στον θρησκευτικό κόσμο. Ξέρουν ότι η Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού καταθέτει μαρτυρία ότι ο Κύριος έχει επιστρέψει κι έχει εκφράσει πολλές αλήθειες, αλλά φοβούνται ότι το εκκλησίασμά τους θα ακολουθήσει τον Παντοδύναμο Θεό όταν δει αυτές τις αλήθειες, και θα χάσουν την κοινωνική θέση, τη φήμη και τα προς το ζην τους. Έτσι, εμποδίζουν τους πιστούς με κάθε δυνατό τρόπο από την αληθινή οδό. Ισχυρίζονται ευθέως ότι τα πρόβατα είναι δικά τους και δεν τα αφήνουν να ακούσουν τη φωνή του Θεού και να Τον ακολουθήσουν. Φέρονται στους πιστούς σαν ατομική τους ιδιοκτησία, ελέγχοντάς τους αυστηρά και πολεμώντας για εκείνους με τον Θεό. Αυτοί οι πάστορες και οι πρεσβύτεροι είναι οι κακοί υπηρέτες, οι αντίχριστοι που εκτίθενται τις έσχατες ημέρες. Πώς διέφερε η ουσία των ενεργειών μου από των παστόρων και των πρεσβυτέρων; Έλεγχα τους άλλους για να προστατεύσω την αξιοπρέπεια και τη θέση μου. Ήξερα πως αν δεν μετανοούσα, στο τέλος ο Θεός θα με καταδίκαζε και θα με τιμωρούσε μαζί με τους αντίχριστους. Ο εκλεκτός λαός του Θεού ανήκει στον Θεό, όχι σε ανθρώπους. Οποιοσδήποτε χρειάζεται για ένα καθήκον σε άλλες εκκλησίες μπορεί να μετατίθεται σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες. Δεν είχα κανένα δικαίωμα να κρατάω κανέναν στις εκκλησίες που διαχειριζόμουν. Όταν οι επικεφαλής κανονίζουν έργο και μεταθέτουν ανθρώπους, ζητούν τη συμβολή μου χάριν σεβασμού, καθώς και ομαλότερης συνεργασίας. Στην πραγματικότητα, θα ήταν δικαιολογημένο κάποιος να μετατεθεί άμεσα ακόμα και χωρίς τη συγκατάθεσή μου. Δεν είχα δικαίωμα να κρατάω άτομα υπό τον έλεγχό μου. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω να ζω τόσο εγωιστικά. Ο Θεός μού είχε δώσει πνοή, οπότε γιατί αγωνιζόμουν για τον εαυτό μου; Μπορεί να μην είμαι σε θέση να συμβάλω πολύ στην εκκλησία, μα τουλάχιστον δεν θα πρέπει να παρεμβάλλομαι. Έπρεπε να κάνω περισσότερα ώστε να ωφελήσω το έργο της εκκλησίας. Κατόπιν, όποτε ήταν αναγκαίο, βοηθούσα ενεργά στις μεταθέσεις και έπαψα να σκέφτομαι το δικό μου όνομα και τη δική μου θέση.

Αργότερα, μου έστειλε μήνυμα μια αδελφή που μετέθεσα σ’ άλλη εκκλησία, λέγοντας ότι αυτή και άλλοι αδελφοί και αδελφές είχαν πάρει πάρα πολλά από το έργο τους στη διάδοση του ευαγγελίου εκεί. Ένιωσα ταυτόχρονα μεγάλη χαρά και ντροπή. Χαιρόμουν πολύ που μπορούσαν να συμβάλουν στη διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας. Όμως αυτό που με έκανε να ντρέπομαι ήταν το ότι, αν είχα παράσχει με προθυμία άτομα χωρίς να σταθώ εμπόδιο, τότε θα είχαν εκπαιδευτεί νωρίτερα. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό. Δεν ήθελα να ζω πια με τη διεφθαρμένη μου διάθεση, μα αντ’ αυτού ήθελα να παρέχω καλούς υποψήφιους, να συμβάλλω στο ευαγγελικό έργο και να εκπληρώνω το καθήκον μου.