Αφότου έγινα πιστή, είδα πως πολλοί επικεφαλής και εργάτες μπορούσαν στ’ αλήθεια να υπομείνουν πολλές κακουχίες. Συνέχιζαν να εργάζονται και να κάνουν το καθήκον τους βρέξει χιονίσει, και όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές τους ενέκριναν και τους θαύμαζαν. Εγώ τους φθονούσα πολύ και ήλπιζα να μπορέσω κάποτε να γίνω σαν κι αυτούς: κάποια που υποφέρει και πληρώνει κάποιο τίμημα και κερδίζει τον θαυμασμό των άλλων. Έτσι, είχα μεγάλο ενθουσιασμό στην επιδίωξή μου και αργότερα εκλέχτηκα επικεφαλής εκκλησίας. Καθημερινά, ήμουν πολυάσχολη στο καθήκον μου και οι άλλοι με επαινούσαν που ήμουν σε θέση να χειριστώ τις κακουχίες και έλεγαν πως επεδίωκα την αλήθεια. Ενθουσιαζόμουν κάθε φορά που το άκουγα κι ένιωθα πως όλη αυτή η ταλαιπωρία άξιζε τον κόπο. Αργότερα, το εύρος των ευθυνών μου μεγάλωσε όλο και περισσότερο και ο όγκος της δουλειάς αυξανόταν διαρκώς. Έβλεπα κάποιες αδελφές με τις οποίες συνεργαζόμουν να ταλαιπωρούνται πολύ και να πληρώνουν ένα τίμημα. Πάντα πήγαιναν για ύπνο πολύ αργά και μέσα στην ημέρα μερικές φορές πήγαιναν νηστικές στις συναθροίσεις, διότι δεν είχαν χρόνο να φάνε. Άκουγα τους αδελφούς και τις αδελφές να λένε ότι έφεραν ένα φορτίο στο καθήκον τους και ότι ήταν σε θέση να υπομένουν τις κακουχίες. Ένιωθα πως αν στους αδελφούς και τις αδελφές άρεσαν τέτοια άτομα, σίγουρα θα άρεσαν και στον Θεό. Έτσι άρχισα να κάνω το καθήκον μου αργά τη νύχτα. Όμως σύντομα, ο οργανισμός μου δεν άντεχε άλλο και άρχιζα να νυστάζω λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Κάθε φορά όμως που έβλεπα τις άλλες αδελφές να εργάζονται ακόμα, ντρεπόμουν να πάω για ύπνο, καθώς φοβόμουν πως θα έλεγαν ότι έδινα βάση στη σάρκα και ότι δεν έφερα φορτίο στο καθήκον μου. Έτσι, έκανα υπομονή, αλλά δεν μπορούσα να αποφύγω τη συνεχή υπνηλία και δεν έκανα πολλά. Παρ’ όλα αυτά, και πάλι δεν πήγαινα για ύπνο. Προέτρεπα σιωπηλά τον εαυτό μου, σκεπτόμενη πως δεν έπρεπε να δίνω βάση στη σάρκα μου και ότι δεν ήταν δυνατόν να με περιφρονούν. Μερικές φορές, επειδή ξενυχτούσα, όταν είχα να σηκωθώ νωρίς για κάποια συνάθροιση, πήγαινα σ’ αυτήν νυσταγμένη με το ηλεκτρικό μου ποδήλατό μου και νύσταζα και κατά τη διάρκειά της. Ήθελα να πάρω έναν μεσημεριανό υπνάκο, αλλά φοβόμουν πως οι άλλοι θα έλεγαν ότι λαχταρούσα τις σωματικές ανέσεις. Κάθε μέρα, πιεζόμουν να μένω ξύπνια ως αργά και να αντέξω. Μια μέρα, καθώς πήγαινα με το ηλεκτρικό μου ποδήλατο στη συνάθροιση, επειδή ήμουν τόσο νυσταγμένη, ζαλιζόμουν σε ολόκληρη την διαδρομή και τελικά τράκαρα σ’ ένα χαντάκι, κι απ’ τον φόβο μου, ξύπνησα αμέσως. Καθώς τσουλούσα το ηλεκτρικό μου ποδήλατο, σκεφτόμουν συνεχώς πως αυτός δεν ήταν σωστός τρόπος ζωής. Μέσα από ενδοσκόπηση, αντιλήφθηκα πως από τότε που εξελέγην επικεφαλής, το μόνο που σκεφτόμουν κάθε μέρα ήταν να υποφέρω εμφανώς και να κοπιάζω, φοβούμενη πάντα πως οι άλλοι θα έλεγαν ότι εστίαζα στη σάρκα και λαχταρούσα την άνεση. Έτσι, δεν είχα πρόγραμμα στη ζωή μου και δεν ξεκουραζόμουν καν με κανονικό τρόπο.

Μια μέρα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού που εξέθεταν τους Φαρισαίους και ταυτίστηκα μ’ αυτά. Τα λόγια του Θεού λένε: «Ξέρετε ποιοι είναι στην πραγματικότητα οι Φαρισαίοι; Υπάρχουν Φαρισαίοι γύρω σας; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ονομάζονται “Φαρισαίοι”; Πώς περιγράφονται οι Φαρισαίοι; Είναι άνθρωποι που είναι υποκριτικοί, τελείως ψευδείς και που σε ό,τι κάνουν, προσποιούνται. Τι θέατρο παίζουν; Παριστάνουν ότι είναι καλοί, ευγενικοί και θετικοί. Έτσι είναι στην πραγματικότητα; Φυσικά και όχι. Δεδομένου ότι είναι υποκριτές, όλα όσα εκδηλώνονται και αποκαλύπτονται σ’ αυτούς είναι ψευδή· όλα είναι προσχηματικά —δεν είναι αυτό το πραγματικό τους πρόσωπο. Πού είναι κρυμμένο το πραγματικό τους πρόσωπο; Είναι κρυμμένο βαθιά μέσα στην καρδιά τους, ώστε να μην το δουν ποτέ οι άλλοι. Όλα εξωτερικά είναι ένα θέατρο, είναι όλα ψευδή, αλλά μπορούν να ξεγελάσουν μόνο τους ανθρώπους· δεν μπορούν να ξεγελάσουν τον Θεό. Αν οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, αν δεν κάνουν πράξη και δεν βιώνουν τα λόγια του Θεού, τότε δεν μπορούν να κατανοήσουν πραγματικά την αλήθεια, κι έτσι, όσο ωραία κι αν ακούγονται τα λόγια τους, αυτά τα λόγια δεν είναι η πραγματικότητα της αλήθειας, μα είναι λόγια δόγματος. Κάποιοι άνθρωποι επικεντρώνονται μόνο στη στείρα αναπαραγωγή λόγων δόγματος, αντιγράφουν σαν πίθηκοι όποιον εκφωνεί τα υψηλότερα κηρύγματα, με αποτέλεσμα μέσα σε λίγα χρόνια μόνο να απαγγέλλουν όλο και περισσότερο δόγμα, και να τους θαυμάζουν και να τους τιμούν πολλοί άνθρωποι· κατόπιν αυτού, αρχίζουν να καμουφλάρονται και να δίνουν μεγάλη προσοχή σε αυτά που λένε και κάνουν, δείχνοντας ότι είναι ιδιαίτερα ευσεβείς και πνευματικοί. Χρησιμοποιούν αυτές τις λεγόμενες πνευματικές θεωρίες για να καμουφλαριστούν. Αυτό είναι το μόνο για το οποίο μιλάνε όπου κι αν πάνε, αληθοφανή πράγματα που ταιριάζουν με τις αντιλήψεις των ανθρώπων, αλλά δεν έχουν το παραμικρό ίχνος της πραγματικότητας της αλήθειας. Και κηρύττοντας αυτά τα πράγματα —πράγματα που είναι σύμφωνα με τις αντιλήψεις και τα γούστα των ανθρώπων— ξεγελούν πολλούς. Σε άλλους, τέτοιοι άνθρωποι φαίνονται πολύ ευσεβείς και ταπεινοί, αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι ψευδές· φαίνονται ανεκτικοί, διαλλακτικοί και στοργικοί, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια προσποίηση· λένε ότι αγαπούν τον Θεό, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για θέατρο. Άλλοι νομίζουν ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι άγιοι, αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι ψευδές. Πού μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος που είναι πραγματικά άγιος; Η ανθρώπινη αγιοσύνη είναι όλη ψεύτικη. Όλα είναι ένα θέατρο, μια προσποίηση. Εξωτερικά, φαίνονται πιστοί στον Θεό, αλλά στην πραγματικότητα απλώς δίνουν παράσταση για να τη δουν οι άλλοι. Όταν δεν κοιτάζει κανένας, δεν είναι πιστοί ούτε στο ελάχιστο και ό,τι κάνουν είναι επιπόλαιο. Επιφανειακά, δαπανούν εαυτόν για τον Θεό και έχουν εγκαταλείψει την οικογένεια και τη σταδιοδρομία τους. Αλλά τι κάνουν στα κρυφά; Κάνουν τη δική τους δουλειά και διευθύνουν τη δική τους επιχείρηση στην εκκλησία, επωφελούμενοι από την εκκλησία και κλέβοντας κρυφά τις προσφορές, με το πρόσχημα ότι εργάζονται για τον Θεό…. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι σύγχρονοι υποκριτικοί Φαρισαίοι» («Έξι ενδείξεις της προόδου στη ζωή» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Αυτό που αποκάλυψαν τα λόγια του Θεού ήταν πραγματικά σπαρακτικό και δύσκολο για μένα. Συμπεριφερόμουν ακριβώς όπως οι Φαρισαίοι. Τους άρεσε να χρησιμοποιούν την εξωτερική τους συμπεριφορά προκειμένου να προσποιούνται, να προσεύχονται εσκεμμένα στα σταυροδρόμια και να κηρύττουν συχνά τα λόγια του Θεού, ώστε οι άλλοι να νομίζουν πως ήταν πολύ ευσεβείς και πως αγαπούσαν πραγματικά τον Θεό. Όμως κατ’ ιδίαν, δεν έκαναν καθόλου πράξη τα λόγια του Θεού. Όλα όσα έκαναν ήταν απλώς για να επιδειχτούν και να κερδίσουν έγκριση και θαυμασμό. Κι εγώ το ίδιο ήμουν. Εστίαζα ιδιαιτέρως στην εξωτερικά καλή συμπεριφορά, ώστε οι αδελφοί και οι αδελφές να έχουν καλή γνώμη για μένα. Βλέποντας τους άλλους να είναι σε θέση να υποφέρουν και να πληρώνουν ένα τίμημα στο καθήκον τους και να κερδίζουν την έγκριση και τον σεβασμό όλων, αγωνιζόμουν να τους μοιάσω. Όταν εκλέχτηκα επικεφαλής, είδα τις αδελφές με τις οποίες συνεργαζόμουν να εργάζονται αργά τη νύχτα και ανάγκαζα τον εαυτό μου να μένω ξύπνια ως αργά, για να μην υστερώ σε σχέση μ’ αυτές. Συνέχιζα να καταπονούμαι παρά τη νύστα μου. Κατάργησα ακόμα και τον μεσημεριανό ύπνο, στην προσπάθειά μου να προβληθώ ως κάποια που άντεχε τις κακουχίες. Προσποιούμουν σε κάθε ευκαιρία, προσπαθώντας να κερδίσω τον θαυμασμό των αδελφών κάνοντας στα φανερά καλά πράγματα. Η ταλαιπωρία και η δαπάνη του εαυτού μου κατ’ αυτόν τον τρόπο ήταν τελείως ψεύτικες και παραπλανητικές. Ακολουθούσα το μονοπάτι των Φαρισαίων —και πώς να μην αηδιάζω έτσι τον Θεό; Μετά απ’ αυτό, απαρνήθηκα συνειδητά τον εαυτό μου, δεν έπαιζα θέατρο μπροστά στους άλλους και επίσης προσάρμοζα τις ώρες εργασίας και ανάπαυσης και πήγαινα για ύπνο μόλις τελείωνα τη δουλειά της ημέρας. Όταν ασκούμουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, ένιωθα πολύ πιο χαλαρή.

Έναν χρόνο αργότερα, πήγα στο εξωτερικό. Οι αδελφοί και οι αδελφές με τους οποίους εργαζόμουν μπορούσαν πραγματικά να υπομένουν κακουχίες στα καθήκοντά τους και εργάζονταν έως αργά κάθε βράδυ. Μερικές φορές, ήθελα να πάω για ύπνο νωρίς όταν τέλειωνα τη δουλειά μου, αλλά φοβόμουν πως θα σκέφτονταν πως έδινα βάση στη σάρκα μου. Επίσης, ήμουν επικεφαλής, άρα τι θα νόμιζαν όλοι για μένα αν πήγαινα για ύπνο νωρίτερα απ’ τους άλλους αδελφούς και αδελφές; Θα έλεγαν πως δεν μπορούσα να υπομείνω την ταλαιπωρία και δεν έφερα κάποιο φορτίο για το καθήκον μου; Όταν σκεφτόμουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν μπορούσα παρά να αρχίσω να προσποιούμαι ξανά και να μένω ξύπνια μαζί τους ως αργά. Όμως μετά τη 1 π.μ., άρχιζα να νυστάζω και να αποκοιμιέμαι. Με ενθάρρυναν να πηγαίνω για ύπνο νωρίτερα, όμως πίεζα τον εαυτό μου να ξυπνήσει και έλεγα: «Είμαι καλά, αντέχω. Θα πάω σε λίγο για ύπνο». Όμως μετά από λίγο, και πάλι αποχαυνωνόμουν. Μερικές φορές, πραγματικά δεν άντεχα την αϋπνία, κι έτσι ακουμπούσα το κεφάλι στο γραφείο κι έπαιρνα για λίγο έναν υπνάκο, όμως δεν ένιωθα καλά όταν το έκανα αυτό. Ανησυχούσα για το τι θα έλεγαν για μένα οι άλλοι, κι έτσι έσπευδα να απασχοληθώ ξανά με το έργο. Για να δείχνω ότι κουβαλώ ένα βάρος, μερικές φορές έστελνα επίτηδες ένα ομαδικό μήνυμα αργά τη νύχτα, για να δουν οι άλλοι πως έμεινα ξύπνια ως αργά, πως έκανα το καθήκον μου αργά τη νύχτα. Ήθελα να αγοράσω συμπληρώματα διατροφής λόγω κάποιων προβλημάτων υγείας, όμως ανησυχούσα για το τι θα έλεγαν όλοι οι άλλοι. Δεν θα νόμιζαν πως έδινα μεγάλη σημασία στη σάρκα μου; Έτσι, δεν τα αγόραζα. Μια φορά, σε μια συνάθροιση, έμαθα πως μια αδελφή δεν ήταν σε καλή κατάσταση και πως χρειαζόταν συναναστροφή και υποστήριξη. Όμως επειδή ήμουν σε μια άλλη χώρα με διαφορετική ζώνη ώρας και ήταν ήδη μεσάνυχτα για μένα, αρχικά σκέφτηκα να συναναστραφώ μαζί της την επομένη. Έπειτα όμως σκέφτηκα πως αν συναναστρεφόμουν μαζί της τη νύχτα, θα έδειχνα πως κουβαλούσα ένα φορτίο για την είσοδο των αδελφών στη ζωή. Έτσι, επικοινώνησα μαζί της και συναναστρεφόμουν μαζί της μέχρι τις 2 π.μ. περίπου. Εκείνη μου είπε: «Είναι τόσο αργά εκεί που είσαι, θα πρέπει να πας για ύπνο. Κάνεις κακό στην υγεία σου όταν δουλεύεις πάντα μέχρι αργά όπως και τώρα». Ικανοποιήθηκα πολύ όταν το είπε αυτό. Παρόλο που σωματικά ήταν δύσκολο, δεν ήταν μάταιο εφόσον σκέφτηκε πως έφερα ένα φορτίο και είχα αίσθημα ευθύνης. Μετά απ’ αυτό, άρχισα να έχω κάποια μικροπροβλήματα υγείας πάσης φύσεως και ο γιατρός μού είπε πως σχετίζονταν με χρόνια έλλειψη ύπνου. Τον αγνόησα και συνέχισα να κάνω τα ίδια. Εκείνη περίπου την περίοδο, μια ανώτερη επικεφαλής μού υπενθύμιζε πάντα πως δεν θα έπρεπε να μένω ξύπνια τόσο αργά, πως το έργο δεν θα παρακωλυθεί αν κοιμάμαι και ξυπνώ νωρίς. Εγώ σκεφτόμουν πως αν πήγαινα για ύπνο νωρίς, οι άλλοι θα νόμιζαν πως, ως επικεφαλής, δεν άντεχα όπως οι άλλοι τις κακουχίες, και σ’ αυτήν την περίπτωση, θα συνέχιζαν να με σέβονται; Δεν έπαιρνα τα λόγια της επικεφαλής στα σοβαρά. Μια αδελφή είδε πως δεν ήμουν καλά και είπε: «Πρέπει να έχεις πάρα πολλά στο μυαλό σου. Με τόσα προβλήματα να επιλύσεις όλη την ώρα και τόσο άγχος, βλάπτεις την υγεία σου. Ως επικεφαλής, έχετε πάρα πολλές έγνοιες». Ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση όταν το άκουσα αυτό. Ένιωθα πως η αποδοχή των άλλων άξιζε το τίμημα που πλήρωνα και την ταλαιπωρία που υπέμενα. Αυτό κράτησε έως ότου διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που με έκανε να καταλάβω σε έναν βαθμό πως βάδιζα στο λάθος μονοπάτι. Τα λόγια του Θεού λένε: «Οι αντίχριστοι ποτέ δεν ενεργούν σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας, ποτέ δεν κάνουν πράξη την αλήθεια —πράγμα που αποτελεί την πιο κραυγαλέα εκδήλωση ενός αντίχριστου. Πέρα από το κύρος και το γόητρο, καθώς και τις ευλογίες και τις ανταμοιβές, το μόνο πράγμα που επιδιώκουν είναι οι απολαύσεις της σάρκας και οι ανέσεις και τα στολίδια της κοινωνικής θέσης· και με αυτό το δεδομένο, είναι φυσικό να προκαλούν ενοχλήσεις. Αυτά τα γεγονότα δείχνουν ότι αυτό που επιδιώκουν, τη συμπεριφορά τους και αυτό που εκδηλώνεται σ’ αυτούς δεν τα αγαπάει ο Θεός. Και δεν είναι σε καμία περίπτωση οι τρόποι δράσης και οι συμπεριφορές των ανθρώπων που επιδιώκουν την αλήθεια. Για παράδειγμα, ορισμένοι αντίχριστοι που μοιάζουν με τον Παύλο έχουν την αποφασιστικότητα να υποφέρουν όταν εκτελούν το καθήκον τους, μπορούν να ξενυχτούν και να μένουν χωρίς φαγητό όταν κάνουν το έργο τους, μπορούν να νικούν τις σωματικές ανάγκες, μπορούν να ξεπερνούν ασθένειες και δυσφορία. Και ποιος είναι ο στόχος τους όταν τα κάνουν όλα αυτά; Είναι να δείξουν σε όλους ότι είναι ικανοί να βάλουν τον εαυτό τους στην άκρη —να δείξουν αυταπάρνηση— όταν πρόκειται για την αποστολή από τον Θεό· ότι γι’ αυτούς υπάρχει μόνο το καθήκον. Όλα αυτά τα εκδηλώνουν μπροστά σε άλλους ανθρώπους, τα επιδεικνύουν πλήρως, δεν ξεκουράζονται όταν πρέπει και, μάλιστα, παρατείνουν σκόπιμα τις ώρες εργασίας τους, ξυπνώντας νωρίς και πέφτοντας αργά για ύπνο. Τι γίνεται όμως με την αποδοτικότητα των αντίχριστων στο έργο και την αποτελεσματικότητά τους στο καθήκον, όταν μοχθούν έτσι από το πρωί μέχρι το βράδυ; Αυτά τα πράγματα είναι πέρα από το πεδίο των εκτιμήσεών τους. Η μόνη τους επιθυμία είναι να τα κάνουν όλα αυτά μπροστά στους άλλους, να τους βλέπουν οι άλλοι να υποφέρουν, καθώς και να βλέπουν πως δαπανούν για τον Θεό χωρίς να σκέφτονται τον εαυτό τους. Όσον αφορά το αν το καθήκον που εκτελούν και το έργο που κάνουν εκτελείται σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας, αυτό δεν το σκέφτονται καθόλου. Το μόνο που σκέφτονται είναι αν έχει γίνει αντιληπτή από όλους η εξωτερικά καλή συμπεριφορά τους, αν τη γνωρίζουν όλοι, αν τους έχουν εντυπωσιάσει όλους, και αν αυτή η εντύπωση θα τους φέρει θαυμασμό και επιδοκιμασία, αν αυτοί οι άνθρωποι θα τους δώσουν τα εύσημα όταν φύγουν και θα τους επαινέσουν, λέγοντας: “Πραγματικά μπορεί να αντέξει τις κακουχίες· το πνεύμα αντοχής και η εξαιρετική επιμονή του ξεπερνούν όλους εμάς. Πρόκειται για κάποιον που επιδιώκει την αλήθεια, που είναι ικανός να υποφέρει και να υπομείνει ένα βαρύ φορτίο, είναι στυλοβάτης στον οίκο του Θεού”. Ακούγοντάς το αυτό, οι αντίχριστοι ικανοποιούνται. Μέσα τους σκέφτονται: “Ήμουν πολύ έξυπνος που προσποιήθηκα έτσι, ήμουν πολύ έξυπνος που το έκανα αυτό! Ήξερα ότι όλοι θα έβλεπαν μόνο τα φαινόμενα, αυτό αρέσει στους ανθρώπους. Ήξερα ότι αν ενεργούσα έτσι, θα κέρδιζα την αποδοχή των ανθρώπων, θα μου έδιναν τα εύσημα, θα με θαύμαζαν από τα βάθη της καρδιάς τους, θα με έβλεπαν με καλό μάτι και κανείς δεν θα με περιφρονούσε ποτέ ξανά. Και αν έρθει μια μέρα που ο Άνωθεν ανακαλύψει ότι δεν έχω κάνει πραγματικό έργο και με αντικαταστήσει, αναμφίβολα θα υπάρξουν πολλοί άνθρωποι που θα με υπερασπιστούν, που θα κλάψουν για μένα, που θα με παροτρύνουν να παραμείνω και θα μιλήσουν για λογαριασμό μου”. Είναι κρυφά υπερήφανοι για την ψεύτικη συμπεριφορά τους —και αυτή η υπερηφάνεια δεν αποκαλύπτει, επίσης, τη φύση και την ουσία ενός αντίχριστου; Και τι ουσία είναι αυτή; (Κακία.) Ακριβώς —αυτή είναι η ουσία της κακίας» («Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος δέκατο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Ο Θεός εκθέτει τη φύση των αντίχριστων ως τρομερά κακή. Καταφεύγουν σε κάθε τακτική για να δώσουν ψεύτικη εντύπωση ώστε να επιτύχουν τον στόχο τους να ελέγχουν τους άλλους και οι άλλοι να τους θαυμάζουν. Για παράδειγμα, επεκτείνουν σκόπιμα τις ώρες εργασίας τους, μένουν ξύπνιοι ως αργά και σηκώνονται νωρίς, ώστε να δείχνουν αφοσιωμένοι στον Θεό. Μοχθούν στα καθήκοντά τους από το πρωί ως το βράδυ, δεν τρώνε, δεν κοιμούνται και παραμελούν τις σωματικές τους ανάγκες, ώστε οι άλλοι να τους θαυμάζουν και να τους λατρεύουν. Τελικά, καταλήγουν να φέρνουν τους ανθρώπους ενώπιόν τους. Ο Θεός μισεί και καταδικάζει αυτήν τη συμπεριφορά. Μπρος στα λόγια του Θεού, ένιωσα απαίσια, πολύ αμήχανα. Συμπεριφερόμουν ακριβώς όπως ένας αντίχριστος. Για να δουν οι άλλοι πως μπορούσα να υπομείνω κακουχίες, δεν έδινα βάση στη σάρκα μου και έφερα ένα φορτίο στο έργο μου, και για να με θαυμάζουν που ήμουν καλή επικεφαλής, την ώρα της δουλειάς, της ανάπαυσης, καθώς και σε όσα έτρωγα, προσπαθούσα με κάθε κόστος να επιδεικνύομαι. Δεν αναπαυόμουν όταν έπρεπε και έμενα σκόπιμα ξύπνια ως αργά ακόμα και όταν δεν ήταν απαραίτητο για το καθήκον μου. Το συνέχιζα αυτό ακόμα κι όταν απέκτησα κάποια προβλήματα υγείας. Φοβόμουν τόσο πολύ πως οι άλλοι θα έλεγαν ότι ενδιαφερόμουν πολύ για τη σάρκα και θα είχαν κακή εντύπωση για μένα, που δεν αγόραζα τα συμπληρώματα που χρειαζόμουν. Προέβαλα ύπουλα τον εαυτό μου με το να το παίζω φαινομενικά καλή, να ταλαιπωρούμαι και να πληρώνω ένα τίμημα, κάνοντας τους άλλους να νομίζουν πως επεδίωκα την αλήθεια, πως ήμουν εργατική και αφοσιωμένη στο καθήκον μου και πως ήμουν καλή επικεφαλής, κάνοντάς τους να με σέβονται. Οι προσπάθειές μου και οι δαπάνες μου ήταν εντελώς μολυσμένες με υποκρισία και απάτη. Τα έκανα όλα για να φαίνομαι καλή και να παραπλανώ τους άλλους με μια ψεύτικη εικόνα. Βρισκόμουν στο μονοπάτι ενός αντίχριστου. Δεν ήθελα να συνεχίζω να ενεργώ έτσι, γι’ αυτό προσευχήθηκα, έτοιμη να μετανοήσω στον Θεό και ν’ αλλάξω την εσφαλμένη κατάστασή μου.

Στη συνέχεια, αναλογιζόμουν γιατί εστίαζα τόσο στο να δείχνω ότι υπέμενα ταλαιπωρίες. Συνειδητοποίησα πως είχα λανθασμένη θεώρηση. Πάντα θεωρούσα πως με το να είμαι σε θέση να ταλαιπωρούμαι, να πληρώνω τίμημα και να δείχνω φαινομενικά πως κάνω καλά πράγματα, έκανα πράξη την αλήθεια και ικανοποιούσα τον Θεό, πως ο Θεός θα το ενέκρινε. Όμως μέσα απ’ την έκθεση των λόγων του Θεού, είδα πως αυτού του είδους η θεώρηση δεν ευσταθεί καθόλου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Τι αντιπροσωπεύουν οι επιφανειακές καλές πράξεις των ανθρώπων; Αντιπροσωπεύουν τη σάρκα και, ακόμη και οι καλύτερες εξωτερικές πράξεις, δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωή· μπορούν να δείξουν μόνο τη δική σου ατομική διάθεση. Οι εξωτερικές πράξεις της ανθρωπότητας δεν μπορούν να εκπληρώσουν την επιθυμία του Θεού. […] Αν οι πράξεις σου υπάρχουν πάντοτε μόνο στην εμφάνιση, τότε αυτό σημαίνει ότι είσαι άκρως ματαιόδοξος. Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που εκτελούν μόνο επιφανειακές καλές πράξεις, και στερούνται της πραγματικότητας; Τέτοιοι άνθρωποι είναι απλώς υποκριτές Φαρισαίοι και θρησκόληπτα πρόσωπα! Αν εσείς δεν απαλλαχθείτε από τις εξωτερικές πράξεις σας και δεν είστε σε θέση να αλλάξετε, τότε τα στοιχεία της υποκρισίας μέσα σας θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο. Όσο πιο πολλά τα στοιχεία της υποκρισίας σας, τόσο περισσότερη αντίσταση υπάρχει προς τον Θεό. Στο τέλος, τέτοιου είδους άνθρωποι σίγουρα θα εξαλειφθούν!» («Στην πίστη του, πρέπει κανείς να επικεντρώνεται στην πραγματικότητα — το να επιδίδεται σε θρησκευτικά τελετουργικά δεν είναι πίστη» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). «Σήμερα, υπάρχουν κάποιοι που, όταν εκτελούν το καθήκον τους, εργάζονται από το ξημέρωμα μέχρι το σούρουπο ή ξενυχτούν και τη βγάζουν χωρίς φαγητό. Είναι σε θέση να υποτάξουν τη σάρκα, να αγνοήσουν τις σωματικές ταλαιπωρίες —ακόμη και να εργάζονται όταν είναι άρρωστοι. Όμως, μολονότι έχουν αυτά τα πλεονεκτήματα κι είναι καλοί, σωστοί άνθρωποι, εξακολουθούν να υπάρχουν πράγματα στην καρδιά τους που δεν μπορούν να αφήσουν στην άκρη: η κοινωνική θέση, το κύρος και η ματαιοδοξία. Κι αν δεν τα παραμερίσουν ποτέ αυτά, είναι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Τίποτε δεν είναι δυσκολότερο από το να επιτύχεις αλλαγές στη διάθεση όταν πιστεύεις στον Θεό. Οι άνθρωποι μπορεί να μείνουν άγαμοι όλη τους τη ζωή, να μην φάνε ποτέ πλούσιο φαγητό ούτε να φορέσουν ωραία ρούχα, μπορεί ακόμη και να πουν: “Δεν έχει σημασία αν υποφέρω όλη μου τη ζωή ή αν νιώθω μοναξιά όλη μου τη ζωή, θα το ανεχθώ —για τον Θεό, αυτά τα πράγματα δεν σημαίνουν τίποτα”. Είναι εύκολο να ξεπεράσουν και να τα καταφέρουν με τον πόνο και τις κακουχίες της σάρκας. Τι δεν είναι εύκολο να ξεπεράσουν; Τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Οι διεφθαρμένες διαθέσεις δεν διορθώνονται απλώς ξεπερνώντας τες. Προκειμένου να εκτελέσουν σωστά το καθήκον τους, να ικανοποιήσουν το θέλημα του Θεού και να εισέλθουν στη βασιλεία, οι άνθρωποι μπορούν να υποφέρουν τον πόνο της σάρκας —όμως το να είναι σε θέση να υποφέρουν και να καταβάλουν ένα τίμημα συνεπάγεται ότι έχει υπάρξει αλλαγή στις διαθέσεις τους; Όχι. Όταν μετράτε εάν έχει υπάρξει αλλαγή στη διάθεση κάποιου, μην εξετάζετε πόσα βάσανα υπομένει και πόσο καλά συμπεριφέρεται εξωτερικά· αντιθέτως, πρέπει να εξετάζετε ποιο είναι το σημείο εκκίνησης, τα κίνητρα και οι προθέσεις που διέπουν τις ενέργειές του, ποιες είναι οι αρχές που διέπουν τη συμπεριφορά του και ποια είναι η στάση του έναντι της αλήθειας. Μόνο η μέτρηση σύμφωνα με αυτές τις πτυχές είναι σωστή» («Μόνο εκείνος που κάνει την αλήθεια πράξη μπορεί να έχει κανονική ανθρώπινη φύση» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Είδα από τα λόγια του Θεού ότι το να μπορεί κανείς να υποφέρει και να πληρώσει ένα τίμημα δεν ισοδυναμεί με την έγκριση του Θεού. Την Εποχή της Χάριτος, ο Παύλος μπορούσε φαινομενικά να υπομένει κακουχίες. Διέδωσε το ευαγγέλιο και δεν πρόδωσε τον Κύριο όταν φυλακίστηκε. Η συμπεριφορά του φαινόταν αξιοθαύμαστη. Όμως όλη η ταλαιπωρία του και η δαπάνη του ήταν μια συναλλαγή με τον Θεό. Ήθελε να ανταλλάξει την ταλαιπωρία του με ένα στέμμα και την ευλογία της βασιλείας του Θεού. Οι καλές του πράξεις δεν σήμαιναν πως είχε επιτύχει ήδη αλλαγή διάθεσης. Αντιθέτως, εξαιτίας αυτών των φαινομενικά καλών πράξεων, πάντα επιδεικνυόταν και κατέθετε μαρτυρία για τον εαυτό του και γινόταν όλο και πιο αλαζονικός. Μαρτυρούσε μάλιστα πως γι’ αυτόν η ζωή ήταν ο Χριστός, κι ο Θεός τελικά τον καταδίκασε και τον τιμώρησε. Κάνοντας αυτοκριτική, σκεφτόμουν μόνο να δείχνω ότι συμπεριφέρομαι καλά, ώστε να προσποιούμαι και να κάνω τους άλλους να με σέβονται, όμως δεν εστίαζα στο να κάνω πράξη την αλήθεια ούτε διέλυα τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου. Ως αποτέλεσμα, έγινα πιο υποκριτική και δεν άλλαξα καθόλου τη διάθεση της ζωής μου. Αν συνέχιζα μ’ αυτήν την επιδίωξη, σίγουρα δεν θα αποκτούσα καθόλου την αλήθεια. Θα κατέληγα απλώς αποκλεισμένη όπως ο Παύλος. Καθώς το σκεφτόμουν, ήθελα να αλλάξω τη λανθασμένη θεώρησή μου σχετικά με την επιδίωξη αμέσως.

Αργότερα, διάβασα το εξής χωρίο από τα λόγια του Θεού. «Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο αυτό το σώμα, και εντός συγκεκριμένων ορίων, παραμένει υγιές και λειτουργικό· αν ξεπεραστούν, όμως, αυτά τα όρια ή παραβιαστούν ορισμένοι νόμοι, τότε θα συμβούν πράγματα —οι άνθρωποι θα αρρωστήσουν. Μην παραβιάζεις τους νόμους που έχει θέσει ο Θεός για τον άνθρωπο. Αν το κάνεις, αυτό σημαίνει ότι δεν σέβεσαι τον Θεό και ότι είσαι ανόητος και αδαής. Αν παραβιάζεις αυτούς τους νόμους —αν βγαίνεις “εκτός δρόμου”— ο Θεός δεν θα σε προστατεύσει, ο Θεός δεν θα αναλάβει καμία ευθύνη για σένα· ο Θεός σιχαίνεται μια τέτοια συμπεριφορά. […] Όταν εκτελείς το καθήκον σου, είναι καλύτερο να ακολουθείς τους κανονικούς νόμους. Όταν έχεις πολύ φόρτο στο καθήκον σου, η σάρκα σου θα πρέπει να υπομένει λίγο πόνο, θα πρέπει να παραμερίζεις τις σωματικές σου ανάγκες, αλλά αυτό δεν πρέπει να συνεχίζεται για πολύ καιρό· αν συνεχιστεί, θα εξαντληθείς και η εκτέλεση του καθήκοντός σου θα γίνει αναποτελεσματική. Σε τέτοιες στιγμές, πρέπει να ξεκουράζεσαι αμέσως. Ποιος είναι ο στόχος της ξεκούρασης; Είναι να φροντίζεις το σώμα σου, ώστε να μπορείς να εκτελείς καλύτερα το καθήκον σου. Αν όμως δεν είσαι σωματικά κουρασμένος, μα ψάχνεις πάντα για μια ευκαιρία να ξεκουραστείς, ανεξάρτητα από το αν είσαι πιεσμένος στο καθήκον σου ή όχι, δεν έχεις καμία αφοσίωση. Εκτός από το να είσαι αφοσιωμένος και να εκτελείς σωστά το καθήκον που σου έχει εμπιστευτεί ο Θεός, πρέπει επίσης να μην εξαντλείς το σώμα σου. Πρέπει να αντιληφθείς αυτήν την αρχή. Όταν δεν είσαι πολύ απασχολημένος με το καθήκον σου, να κάνεις προγραμματισμένες ανάπαυλες. Όταν σηκώνεσαι το πρωί, κάνε πνευματική άσκηση, προσευχήσου, διάβασε τα λόγια του Θεού και συναναστρέψου μαζί με τους υπόλοιπους σχετικά με την αλήθεια των λόγων του Θεού ή μάθε ύμνους, ως συνήθως· όταν έχει πολλή δουλειά, επικεντρώσου στην εκτέλεση του καθήκοντός σου, ασκήσου και βίωσε τα λόγια του Θεού, και ενσωμάτωσέ τα στην πραγματική σου ζωή· αυτό θα σε διευκολύνει να εκτελείς το καθήκον σου σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Μόνο έτσι θα βιώσεις πραγματικά το έργο του Θεού. Αυτές είναι οι προσαρμογές που θα πρέπει να κάνεις» (Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, με φώτισαν πλήρως. Ο Θεός ήθελε να ζούμε σύμφωνα με τους κανόνες που έχει προκαθορίσει, να ζούμε και να αναπαυόμαστε σωστά και να κάνουμε το καθήκον μας βάσει αυτών. Όταν το έργο μας απαιτεί κάποια ταλαιπωρία και να πληρώσουμε κάποιο τίμημα, πρέπει να απαρνούμαστε τη σάρκα, να βάζουμε τα δυνατά μας για να το κάνουμε. Όταν το καθήκον μας δεν απαιτεί να μένουμε ξύπνιοι ως αργά, θα πρέπει να δουλεύουμε και να κοιμόμαστε σωστά και να διατηρούμε μια καλή ψυχική κατάσταση. Με αυτόν τον τρόπο, θα είμαστε αποτελεσματικοί στο καθήκον μας. Θυμήθηκα το εξής απ’ τη Βίβλο: «Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου. Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή» (Κατά Ματθαίον 22:37-38). Ο Θεός ελπίζει πως θα δίνουμε βάση στο θέλημά Του στο καθήκον μας, θα φέρουμε στ’ αλήθεια ένα φορτίο και θα κάνουμε το καθήκον μας ολόψυχα. Αυτό κερδίζει την έγκριση του Θεού. Αναλογιζόμενη το μονοπάτι που μας έχει δείξει ο Θεός, είδα πόσο ανόητη ήμουν στ’ αλήθεια. Τα λόγια του Θεού είναι πολύ σαφή, όμως ποτέ δεν τα έκανα πράξη. Ενεργούσα πάντα βάσει των αντιλήψεων και των φαντασιοκοπιών μου, και υποβαλλόμουν σε τόσο πολλή ταλαιπωρία χωρίς λόγο. Συνειδητοποίησα πως δεν γινόταν να συνεχίζω να εστιάζω στο να κάνω φαινομενικά καλές πράξεις και πως θα πρέπει να αποδέχομαι τη σχολαστική εξέταση του Θεού, να κάνω τα πάντα ενώπιον του Θεού χωρίς να λαμβάνω υπόψη τι σκέφτονται οι άλλοι και να εκτελώ το καθήκον μου επιμελώς. Αυτό πρέπει να κάνω.

Έπειτα, στις συναθροίσεις, ανέλυα πώς πήρα τον στραβό δρόμο και την εσφαλμένη θεώρησή μου, ώστε οι αδελφοί και οι αδελφές να αποκτήσουν διάκριση. Συνήθως, εστίαζα στο να κάνω πράξη τα λόγια του Θεού και αφιέρωνα την καρδιά μου στο πώς μπορώ να σηκώσω ένα φορτίο στο έργο μου και πώς μπορώ να εκτελέσω το καθήκον μου σύμφωνα με τις αρχές, και δεν επικεντρωνόμουν πλέον πάντα στο να υποφέρω φαινομενικά για να κερδίσω τον θαυμασμό των άλλων. Με τον καιρό, έπαψα ν’ ανησυχώ για το πώς με έβλεπαν οι άλλοι και δεν σκεφτόμουν να παίξω θέατρο ενώπιον των άλλων. Ένιωθα μεγάλη αίσθηση ελευθερίας. Μέσα από την εμπειρία, έμαθα πως μόνο τα λόγια του Θεού είναι η κατεύθυνση και το πρότυπο για τη συμπεριφορά και τις ενέργειες, και ότι η άσκηση σύμφωνα με τα λόγια του Θεού αποτελεί τόσο μεγάλη ανακούφιση και είναι τόσο λυτρωτική. Δεν χρειάζεται να προσποιούμαστε πάντοτε. Το να ζούμε με τέτοιον τρόπο δεν είναι τόσο κουραστικό ούτε οδυνηρό. Δόξα τω Θεώ!