Από τη Ζέντσενγκ, Κίνα

Το 2008, έλαβα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Διαβάζοντας τον λόγο του Θεού κατάλαβα ότι ο σκοπός της ενσάρκωσης του Θεού τις έσχατες ημέρες και της έκφρασης της αλήθειας από Αυτόν είναι να καθάρει πλήρως την ανθρωπότητα, να σώσει τους ανθρώπους από την αμαρτία και να τους φέρει σε έναν όμορφο προορισμό. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη και ήθελα να δαπανήσω τον εαυτό μου για την εκτέλεση ενός καθήκοντος για τον Θεό. Σύντομα, μια εκκλησιαστική επικεφαλής κανόνισε να ποτίζω νεοφώτιστους και να αναλάβω ως υπεύθυνη μερικές ομάδες συνάθροισης. Προκειμένου να εκτελέσω καλά το καθήκον μου, έκλεισα την κλινική που διατηρούσα για πολλά χρόνια και περνούσα τις μέρες μου εργαζόμενη στην εκκλησία. Αργότερα, λόγω των συλλήψεων και των διώξεων που εκτελούσε το Κομμουνιστικό Κόμμα, ο σύζυγός μου με χώρισε. Εκείνα τα χρόνια, εκτελούσα πάντα το καθήκον μου μακριά από το σπίτι και, παρόλο που ένιωθα αδύναμη κατά καιρούς, μόλις σκεφτόμουν ότι τα βάσανα που υπέφερα μνημονεύονταν από τον Θεό, αποκτούσα πίστη και δύναμη.

Τον Απρίλιο του 2017, η εκκλησιαστική επικεφαλής, λαμβάνοντας υπόψη την υψηλή αρτηριακή μου πίεση και την κακή φυσική μου κατάσταση, με σταμάτησε για λίγο από την εκτέλεση του καθήκοντός μου για ξεκουραστώ. Αναστατώθηκα στ’ αλήθεια και σκέφτηκα: «Ο Θεός πρόκειται να ολοκληρώσει το έργο Του, οπότε τώρα είναι η κρίσιμη στιγμή να κάνω το καθήκον μου και να προετοιμάσω καλές πράξεις. Χωρίς να εκτελώ κάποιο καθήκον, θα έχω καλό προορισμό κι αποτέλεσμα; Αν δεν λάβω στο τέλος κάποια ευλογία, θα πάνε χαμένα όλα αυτά που εργαζόμουν σκληρά, που πλήρωνα το τίμημα;» Αργότερα, με φιλοξένησε μια αδελφή. Συναναστράφηκε μαζί μου πάνω στο θέλημα του Θεού και με βοήθησε, μα ζήλευα πολύ βλέποντάς την μονίμως απασχολημένη με το καθήκον της. Εγώ δεν μπορούσα να κάνω κάποιο καθήκον για λόγους υγείας. Χρησιμοποιούσε ο Θεός την κατάστασή μου για να μου στερήσει το προσόν του καθήκοντός μου, προσπαθούσε να με εκθέσει και να με αποκλείσει; Αυτή η σκέψη με κατέβαλε κι ένιωσα απολύτως δυστυχής και ανήμπορη. Ανέκυψαν επίσης παρανοήσεις και παράπονα για τον Θεό· σκέφτηκα πως κατά τα τελευταία αυτά χρόνια, είχα εγκαταλείψει τα πάντα κι υπέφερα τόσο χωρίς να παραπονεθώ ούτε μια φορά. Πώς είχα καταλήξει έτσι; Την περίοδο εκείνη, δεν μπορούσα να κατανοήσω πραγματικά τα λόγια του Θεού και δεν ήξερα τι να Του πω στην προσευχή. Έχασα την όρεξή μου και δεν μπορούσα να κοιμηθώ καλά. Η καρδιά μου είχε πλημμυρίσει σκοτάδι. Βλέποντάς με έτσι, η αδελφή με αντιμετώπισε με τα εξής λόγια: «Δεν διαβάζεις πραγματικά τα λόγια του Θεού, έχεις αλλάξει τελείως πλέον. Δεν αναζητάς την αλήθεια». Ήταν πολύ δύσκολο να ακούσω μια τέτοια αντιμετώπιση και προσευχήθηκα στον Θεό κατά την αναζήτησή μου: «Θεέ μου, δεν ξέρω πώς να χειριστώ αυτήν την κατάσταση, δεν κατανοώ το θέλημά Σου ούτε ξέρω ποιο μονοπάτι θα πρέπει να ακολουθήσω. Ζω στο σκοτάδι και είμαι πραγματικά δυστυχισμένη. Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με και καθοδήγησέ με».

Προσευχόμουν συνεχώς και αναζητούσα πολύ τις επόμενες μέρες. Ένα πρωί, μια φράση από τα λόγια του Θεού μού ήρθε στον νου: «Έχεις το πρόσωπο κάποιου που μπορεί να κερδίσει ευλογίες;» («Το να έχετε μια αμετάβλητη διάθεση σημαίνει πως είστε εχθρικοί προς τον Θεό» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Άνοιξα γρήγορα τον υπολογιστή για να βρω αυτό το χωρίο. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Έπειτα από χιλιάδες χρόνια διαφθοράς, ο άνθρωπος είναι αναίσθητος και αργόστροφος· έχει γίνει ένας δαίμονας που εναντιώνεται στον Θεό, σε σημείο που η επαναστατικότητα του ανθρώπου ενάντια στον Θεό έχει καταγραφεί σε ιστορικά βιβλία, και ακόμα κι ο ίδιος ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να δώσει μια πλήρη εικόνα της αντιδραστικής συμπεριφοράς του —διότι τον άνθρωπο τον έχει διαφθείρει βαθιά ο Σατανάς, τον έχει παρασύρει σε σημείο που ο άνθρωπος δεν ξέρει πού να στραφεί. Ακόμα και σήμερα, ο άνθρωπος εξακολουθεί να προδίδει τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος βλέπει τον Θεό Τον προδίδει, και όταν δεν Τον βλέπει κάνει το ίδιο. Ακόμη, υπάρχουν κι εκείνοι που έχοντας γίνει μάρτυρες των καταρών του Θεού και της οργής Του, συνεχίζουν και Τον προδίδουν. Και έτσι λέω πως η σύνεση του ανθρώπου έχει χάσει την αρχική της λειτουργία και πως το ίδιο συνέβη και στη συνείδηση του. Ο άνθρωπος που αντικρίζω είναι ένα κτήνος σε ανθρώπινη μορφή, είναι ένα δηλητηριώδες φίδι και όσο αξιοθρήνητος κι αν προσπαθεί να εμφανίζεται μπροστά στα μάτια Μου, ποτέ δεν θα είμαι ελεήμων προς αυτόν διότι ο άνθρωπος δεν έχει αντιληφθεί τη διαφορά μεταξύ του μαύρου και του άσπρου, την διαφορά μεταξύ αλήθειας και μη αλήθειας. Η σύνεση του ανθρώπου είναι τόσο μουδιασμένη, κι όμως αυτός επιθυμεί ακόμη να κερδίσει ευλογίες· η ανθρώπινη φύση του είναι τόσο ποταπή, κι όμως αυτός ακόμα επιθυμεί να αποκτήσει την κυριαρχία ενός βασιλιά. Με τέτοια λογική, ποιανού βασιλιάς θα μπορούσε να είναι; Πώς θα μπορούσε με τέτοια ανθρώπινη φύση να καθίσει σε θρόνο; Ο άνθρωπος πραγματικά δεν έχει καμία ντροπή! Είναι ένας αλαζονικός αχρείος! Σε όσους από εσάς επιθυμείτε να κερδίσετε ευλογίες, προτείνω πρώτα να κοιτάξετε σε έναν καθρέφτη τη δική σας άσχημη αντανάκλαση —εσύ έχεις ό,τι χρειάζεται για να γίνεις βασιλιάς; Έχεις το πρόσωπο κάποιου που μπορεί να κερδίσει ευλογίες; Δεν έχει σημειωθεί η παραμικρή αλλαγή στη διάθεσή σου και δεν έχεις εφαρμόσει καμία από τις αλήθειες στην πράξη, κι όμως συνεχίζεις να ελπίζεις για ένα υπέροχο αύριο. Πλανάσαι!» («Το να έχετε μια αμετάβλητη διάθεση σημαίνει πως είστε εχθρικοί προς τον Θεό» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Διάβασα, επίσης, ένα ακόμη χωρίο από τον λόγο του Θεού: «Κανείς πιστεύει στον Θεό για να λάβει ευλογίες —αυτό δεν είναι κάτι που βρίσκεται στην καρδιά όλων; […] Χωρίς αυτό το κίνητρο του να λάβετε ευλογίες, πώς θα νιώθατε; Με τι διάθεση θα εκτελούσατε το καθήκον σας; Αν εξαφανιζόταν αυτό το κίνητρο ή αν οι άνθρωποι οι ίδιοι έπαυαν να το θέλουν αυτό και το εγκατέλειπαν, τότε πολλοί εξ αυτών θα έκαναν το καθήκον τους χωρίς ενέργεια και θα ένιωθαν ότι δεν έχει κανένα νόημα η πίστη στον Θεό. Θα ήταν λες και τους είχαν πάρει την ψυχή. Αυτό το πράγμα είναι στο βαθύτερο κομμάτι της καρδιάς τους. Ίσως, καθώς εκτελούν το καθήκον τους ή βιώνουν τη ζωή της εκκλησίας, να νιώσουν ότι δεν έχουν πια μέσα τους το κίνητρο της λήψης ευλογιών. Μα ο Θεός δεν το πιστεύει αυτό. Οι άνθρωποι κοιτάζουν τον εαυτό τους επιφανειακά και αισθάνονται ότι είναι καλοί, και πιστεύουν ότι έχουν αλλάξει. Πιστεύουν ότι έχουν ήδη περάσει από το στάδιο του πάθους στο στάδιο της αναζήτησης της αλήθειας κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, ότι δεν βασίζονται πλέον στο πάθος ή σε μια στιγμιαία παρόρμηση για να το εκτελέσουν, μα ότι είναι σε θέση να αναζητήσουν την αλήθεια και να πασχίσουν για να εκτελέσουν το καθήκον τους σύμφωνα με τα σωστά πρότυπα· πιστεύουν, επίσης, ότι καθαίρουν συνεχώς τον εαυτό τους, ώστε να καταλήξουν να ικανοποιήσουν το θέλημα του Θεού και να θεωρηθούν αποδεκτά δημιουργημένα όντα, καθώς και ότι είναι κάπως σε θέση να υποταχθούν. Μα όταν προκύπτει κάτι που αφορά άμεσα τον προορισμό και το τέλος τους, τότε αποκαλύπτονται εντελώς τα αληθινά πρόσωπα των ανθρώπων μέσα από τη συμπεριφορά τους» («Έξι ενδείξεις της προόδου στη ζωή» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Δεν μπορούσα να κρυφτώ πουθενά από τα λόγια της κρίσης του Θεού. Παλιότερα, ήξερα θεωρητικά ότι η πίστη στον Θεό δεν είχε στόχο τις ευλογίες, μα δεν είχα στ’ αλήθεια το γνώθι σαυτόν. Αυτή η κατάσταση ξεγύμνωσε ξαφνικά το κίνητρό μου για απόκτηση ευλογιών. Είχα εγκαταλείψει το σπίτι και τη δουλειά μου τα τελευταία αυτά χρόνια για να εκτελώ το καθήκον μου ό,τι κι αν γινόταν. Σκεφτόμουν ότι πληρώνοντας τόσο μεγάλο τίμημα, σίγουρα θα κέρδιζα την έγκριση και τις ευλογίες του Θεού και ότι θα είχα έναν καλό προορισμό, οπότε είχα όντως κίνητρα στο καθήκον μου. Τώρα δεν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου λόγω της υγείας μου, οπότε σκεφτόμουν ότι είχα χάσει τον προορισμό μου και τα όνειρά μου για ευλογίες γκρεμίστηκαν. Όχι μόνο μετάνιωνα που τα εγκατέλειψα όλα, μα κατηγορούσα τον Θεό, προσπαθούσα να Τον λογικέψω και Του εναντιωνόμουν. Δεν μπορούσα να κουνηθώ απ’ την κατάθλιψη. Έβλεπα τις θυσίες ως κεφάλαιο που θα αντάλλασσα με τον Θεό για ευλογίες. Νόμιζα ότι ο Θεός μού χρωστούσε έναν καλό προορισμό κι αποτέλεσμα λόγω των δεινών και των συνεισφορών μου. Χωρίς αυτά, παραπονιόμουν και κατηγορούσα τον Θεό. Πίσω από την αρνητικότητά μου κρυβόταν το κίνητρο της ευλογίας. Αυτή η πλευρά της πίστης μου έκανε συναλλαγή με τον Θεό και Τον χρησιμοποιούσα για να αποκτήσω ευλογίες. Έτσι εξαπατούσα τον Θεό και Του αντιστεκόμουν. Οι συνεισφορές και οι δαπάνες του Παύλου αποσκοπούσαν στο να συνάψει μια συμφωνία με τον Θεό και απαιτούσε από Αυτόν το στέμμα της δικαιοσύνης. Έτσι πρόσβαλε σοβαρά τη διάθεση του Θεού και τιμωρήθηκε. Αφού έκανα κάποιες θυσίες και δαπάνες, απαίτησα κι εγώ ανταμοιβές, υποσχέσεις και ευλογίες από τον Θεό. Όταν δεν πήρα ό,τι ήλπιζα, παρανόησα και κατηγόρησα τον Θεό. Σκέφτηκα μέχρι και να Τον προδώσω. Σε τι διέφερα από τον Παύλο; Είχα έστω ίχνος λογικής και συνείδησης; Είχα ξοδέψει αρκετό χρόνο και είχα πληρώσει κάποιο τίμημα για το καθήκον μου, αλλά επειδή δεν καταλάβαινα τις αρχές της αλήθειας και ήμουν ακόμα γεμάτη διαφθορά και ακαθαρσίες, δεν μπορούσα να επιτύχω καλά αποτελέσματα στο καθήκον μου, και μερικές φορές προκαλούσα ακόμα και διαταράξεις. Με αυτόν τον τρόπο, χρησιμοποιούσα τις συνεισφορές και τις δαπάνες μου ως κεφάλαιο για να προσπαθήσω να κλείσω συμφωνίες με τον Θεό και να λάβω ευλογίες. Ήμουν τόσο αδιανόητα αναίσχυντη! Αν η υγεία μου δεν με εμπόδιζε να κάνω το καθήκον μου, ποτέ δεν θα είχα διαπιστώσει την ακατάλληλη επιδίωξη ευλογιών στην πίστη μου και θα συνέχιζα να βαδίζω σε λάθος μονοπάτι, καταλήγοντας όπως ο Παύλος. Με αυτές τις σκέψεις με κατέβαλε μεγάλος φόβος και συνειδητοποίησα ότι η ρύθμιση αυτής της κατάστασης από τον Θεό οφείλετο στην αγάπη και τη σωτηρία Του για μένα! Πλημμύρισα τύψεις και κατηγορούσα τον εαυτό μου μόλις κατάλαβα το θέλημα του Θεού, και γεμάτη δάκρυα, προσευχόμουν: «Θεέ μου! Σε ευγνωμονώ τόσο για τη σωτηρία Σου. Αν δεν είχα εκτεθεί έτσι, θα Σου εναντιωνόμουν χωρίς να ξέρω το γιατί. Θεέ μου, θέλω να μετανοήσω ενώπιόν Σου και να σταματήσω να επιδιώκω ευλογίες. Θέλω μόνο να επιδιώκω την αλήθεια, να αποτινάξω τη διεφθαρμένη μου διάθεση και να βιώσω την ανθρώπινη ομοιότητα».

Αφού προσευχήθηκα, διάβασα περισσότερα λόγια του Θεού, τα οποία συζητούσαν τις εμπειρίες και τον εξευγενισμό του Πέτρου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Τον υπέβαλα σε αμέτρητες δοκιμασίες —δοκιμασίες, φυσικά, που τον άφησαν μισοπεθαμένο— αλλά εν μέσω αυτών των εκατοντάδων δοκιμασιών, δεν έχασε ποτέ ούτε μία φορά την πίστη σ’ Εμένα ούτε ένιωσε απογοήτευση από Μένα. Ακόμα και όταν είπα ότι τον είχα εγκαταλείψει, και πάλι δεν αποθαρρύνθηκε και συνέχισε να Με αγαπάει με πρακτικό τρόπο, σύμφωνα με τις προηγούμενες αρχές της πρακτικής. Του είπα ότι Εγώ δεν θα τον επαινούσα, παρόλο που Με αγαπούσε, ότι θα τον παρέδιδα τελικά στα χέρια του Σατανά. Εντούτοις, εν μέσω αυτών των δοκιμασιών, που δεν έπληξαν τη σάρκα του αλλά αφορούσαν τα λόγια, εξακολουθούσε να προσεύχεται σ’ Εμένα κι έλεγε: “Θεέ μου! Μεταξύ ουρανού και γης και των πάντων, υπάρχει κάποιος άνθρωπος, κάποιο πλάσμα ή πράγμα που δεν είναι στα χέρια Σου, Παντοδύναμε; Όταν είσαι ελεήμων σ’ εμένα, η καρδιά μου νιώθει μεγάλη αγαλλίαση με το έλεός Σου. Όταν με κρίνεις, εμένα τον ανάξιο, νιώθω περισσότερο το ακατάληπτο των έργων Σου, επειδή είσαι γεμάτος εξουσία και σοφία. Αν και η σάρκα μου υποφέρει, το πνεύμα μου παρηγορείται. Πώς θα μπορούσα να μην εξυμνήσω τη σοφία και τα έργα Σου; Ακόμα κι αν πέθαινα αφού Σε γνώριζα, πώς να μην το έκανα με προθυμία κι ευχαρίστηση; […]”» «Εξαιτίας της πίστης του ενώπιόν Μου και εξαιτίας της ευλογίας Μου προς αυτόν, αποτελεί υπόδειγμα και πρότυπο για τον άνθρωπο εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αυτό ακριβώς δεν θα πρέπει να μιμείστε;» («Κεφάλαιο 6» του «Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Είδα στον λόγο του Θεού ότι ο Πέτρος δεν περιορίστηκε από τη μοίρα ή τον προορισμό του. Ακόμη και όταν ο Θεός είπε ότι δεν θα ενέκρινε τον Πέτρο, παρά την αγάπη του, και τελικά θα τον παρέδιδε στον Σατανά, ο Πέτρος συνέχισε να επιδιώκει να αγαπά τον Θεό και υποτάχθηκε μέχρι τον θάνατό του. Δεν υπήρχε κανενός είδους συναλλαγή ή ακαθαρσία στην αγάπη του Πέτρου για τον Θεό. Ήταν αληθινή αγάπη και υπακοή. Βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης από τον λόγο του Θεού και ήμουν πρόθυμη να προσπαθήσω να αγαπήσω τον Θεό όπως ο Πέτρος. Ανεξάρτητα από το πώς μου φέρεται ο Θεός, είτε έχω κάποιο αποτέλεσμα ή κάποιον προορισμό είτε όχι, θα υποταχθώ στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού. Παρόλο που εκείνη την περίοδο, δεν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου στην εκκλησία όπως πριν, απολάμβανα τη θρέψη του λόγου του Θεού τα τελευταία χρόνια και είχα κάποια εμπειρία, άρα μπορούσα να καταγράψω ό,τι είχα βιώσει από το έργο του Θεού για να καταθέσω μαρτυρία για Εκείνον. Με τον τρόπο αυτόν, κάνω επίσης το καθήκον ενός δημιουργήματος. Μετά απ’ αυτό, άρχισα να γαληνεύω πολύ ενώπιον του Θεού και να γράφω βιωματικές μαρτυρίες, έχοντας τα λόγια Του κατά νου. Ένιωσα πολύ πιο κοντά στον Θεό και σταμάτησα να ανησυχώ για το μέλλον και τις προοπτικές μου. Ένιωσα ότι απελευθερώθηκα και χαλάρωσα. Μετά από μια περίοδο ανάρρωσης, η πίεσή μου επανήλθε σε κανονικά επίπεδα και επέστρεψα στα καθήκοντά μου στην εκκλησία.

Θεωρούσα πως μετά απ’ αυτήν την εμπειρία, είχα αποκτήσει κάποια κατανόηση σχετικά με τις απόψεις μου ως προς την πίστη στον Θεό και πως δεν θα με περιόριζαν πλέον οι ελπίδες για ευλογίες. Μα μετά από λίγο, ένιωσα ξανά αυτήν την επιθυμία για ευλογίες.

Εκείνη την περίοδο, υπηρετούσα ως εκκλησιαστική επικεφαλής. Σε μια συνάθροιση, η επικεφαλής μας μας ζήτησε να ελέγξουμε την ικανότητα κάθε επικεφαλής ομάδας να επιτελεί πρακτικό έργο κι μας είπε ότι οι ύπουλοι ή όσοι δεν αποδέχονται την αλήθεια δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να επιλεγούν γι’ αυτήν τη θέση. Αφού το άκουσα αυτό, κατάλαβα ότι έπρεπε να το κάνω το συντομότερο δυνατόν, ότι η χρήση του λάθους ατόμου θα έβλαπτε το έργο της εκκλησίας, καθώς και τους αδελφούς και τις αδελφές. Σε αυτήν την περίπτωση, όχι μόνο θα μπορούσα να χάσω τη θέση μου, αλλά θα ήταν και παράβαση και μια κακή πράξη. Έναν μήνα αργότερα, είχαν γίνει οι απαραίτητες αλλαγές προσωπικού και ένιωθα πολύ χαρούμενη. Όμως, παραδόξως, η επικεφαλής μας σύντομα ανακάλυψε ότι μία από τις επιλογές μου ήταν ένα ύπουλο άτομο. Αναστατώθηκα πολύ. Ένιωσα ότι δεν είχα κάνει το καθήκον μου καλά και ότι διατάραξα το έργο της εκκλησίας. Αμέσως μετά, κάποιοι αδελφοί και αδελφές ανέφεραν ότι μία ακόμη από τις επιλογές μου είχε πολύ αλαζονική διάθεση. Ήταν αυταρχικός στα καθήκοντά του, δεν δεχόταν τις προτάσεις των άλλων και επέπληττε και περιόριζε τους αδελφούς και τις αδελφές. Όταν ήρθαν το ένα πρόβλημα μετά το άλλο στο έργο, ξαφνικά παρέλυσα. Ένιωθα ότι κατανοούσα επιφανειακά την αλήθεια, ότι μου έλειπε η πραγματικότητα της αλήθειας. Αν κάτι ακόμη πήγαινε στραβά και επηρέαζε το έργο της εκκλησίας, θα ήταν πολύ μεγάλο κακό. Δεν θα καταστρέφονταν τότε το μέλλον και ο προορισμός μου; Ένιωσα ότι έπρεπε αμέσως να αλλάξω καθήκον. Άρχισα να νιώθω ζάλη ένα πρωί και είδα ότι η πίεσή μου ήταν πολύ υψηλότερη απ’ ό,τι συνήθως. Είπα στην επικεφαλής μου για τη σωματική μου κατάσταση, θεωρώντας ότι εφόσον είχα πρόβλημα υγείας, θα ήταν υπέροχο αν μου άλλαζε καθήκον. Τότε δεν θα είχα τόσο μεγάλη ευθύνη. Είπα στην αδελφή που εργαζόταν μαζί μου: «Αν αναγκαστώ να επιστρέψω σπίτι, είμαι πρόθυμη να υπακούσω και θα κάνω οποιοδήποτε καθήκον μπορώ». Όταν το είπα αυτό, η αδελφή με αντιμετώπισε, λέγοντας ότι δείχνω αρνητικότητα και ότι θα πρέπει να κάνω την αυτοκριτική μου. Δεν ήθελα να το αποδεχτώ. Νόμιζα ότι ήμουν σε θέση να υπακούσω και πρόθυμη να κάνω ό,τι καθήκον μπορούσα. Πώς έδειχνα έτσι αρνητικότητα; Όμως, τότε σκέφτηκα ότι ο Θεός τής είχε επιτρέψει να το πει αυτό. Προσευχήθηκα έτσι στον Θεό για την καθοδήγησή Του, ώστε να γνωρίσω την κατάσταση μου.

Στη συνέχεια διάβασα το εξής χωρίο του λόγου του Θεού: «Ανεξάρτητα από το πώς δοκιμάζονται, η υποταγή εκείνων που έχουν τον Θεό στην καρδιά τους παραμένει αμετάβλητη, αλλά για εκείνους που δεν έχουν τον Θεό στην καρδιά τους, αφού το έργο του Θεού δεν είναι επωφελές για τη σάρκα τους, αλλάζουν την άποψή τους για τον Θεό, αλλά και απομακρύνονται από τον Θεό. Τέτοιοι είναι όσοι δεν παραμείνουν ακλόνητοι στο τέλος, οι οποίοι αναζητούν μόνο τις ευλογίες του Θεού και δεν έχουν καμία επιθυμία να δαπανηθούν για τον Θεό και να αφιερωθούν σ’ Αυτόν. Τέτοιου είδους χαμηλού επιπέδου άνθρωποι θα εκδιωχθούν όταν τελειώσει το έργο του Θεού και δεν είναι άξιοι οποιασδήποτε συμπάθειας. Εκείνοι που δεν έχουν ανθρώπινη φύση, είναι ανίκανοι να αγαπήσουν πραγματικά τον Θεό. Όταν το περιβάλλον είναι ασφαλές ή σταθερό, ή υπάρχουν οφέλη για να αποκομίσουν, υπακούουν πλήρως στον Θεό, αλλά μόλις αυτό που επιθυμούν υπονομεύεται ή τελικά αντικρούεται, αμέσως επαναστατούν. Ακόμη και μέσα σε μία μόνο νύχτα, μπορούν να μεταμορφωθούν από ένα χαμογελαστό, “καλοκάγαθο” άτομο σε έναν άσχημο και άγριο δολοφόνο, αντιμετωπίζοντας ξαφνικά τον μέχρι πρότινος ευεργέτη τους ως θανάσιμο εχθρό τους, χωρίς λόγο και αιτία. Εάν δεν εκδιωχθούν αυτοί οι δαίμονες, αυτοί οι δαίμονες που θα σκότωναν χωρίς δεύτερη σκέψη, δεν θα γίνουν κρυφός κίνδυνος;» («Το έργο του Θεού και οι πράξεις του ανθρώπου» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Τα λόγια της κρίσης του Θεού και η αποκάλυψη διαπέρασαν την καρδιά μου. Δεν ήμουν ακριβώς το είδος ατόμου που αποκάλυπτε; Ήμουν ενθουσιώδης και δούλευα σκληρά όταν πίστευα ότι το καθήκον θα μου απέφερε ευλογίες. Διαφορετικά, γινόμουν ξαφνικά εχθρική και δεν ήθελα να κάνω πια αυτό το καθήκον. Σκεφτόμουν μόνο το μέλλον και τον προορισμό μου. Όταν έκανα λάθη στο καθήκον μου, δεν έκανα αυτοκριτική ούτε αναζητούσα την αλήθεια υπό το πρίσμα των αποτυχιών μου, δεν αντιστάθμιζα τα ελαττώματά μου ούτε πάσχιζα να κάνω το καλύτερο δυνατόν για το καθήκον μου· αντίθετα, ήμουν ευθυνόφοβη και ριψοκινδύνευα το μέλλον μου. Ήθελα να αποφύγω αυτό το καθήκον και να το ανταλλάξω με λιγότερες ευθύνες, χρησιμοποιώντας την πίεσή μου ως δικαιολογία για να το κάνω. Φαινόμουν λογική εξωτερικά, όμως από πίσω κρύβονταν τα απεχθή μου κίνητρα. Ήμουν πολύ ύπουλη!

Άρχισα να αναλογίζομαι ποιος είναι ο βαθύτερος λόγος της διαρκούς επιδίωξης ευλογιών κατά την πίστη μου. Διάβασα το εξής στον λόγο του Θεού: «Όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι ζουν για τον εαυτό τους. Κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του και την πληρώνει πάντα ο πιο αδύναμος —αυτό είναι το συμπέρασμα της ανθρώπινης φύσης. Οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό προς ίδιον όφελος· εγκαταλείπουν πράγματα, δαπανούν τον εαυτό τους γι’ Αυτόν και είναι πιστοί σ’ Αυτόν, όμως τα κάνουν όλα αυτά προς ίδιον όφελος. Εν συντομία, όλα γίνονται με σκοπό την απόκτηση ευλογιών για τους ίδιους. Στην κοινωνία, όλα γίνονται για το προσωπικό όφελος· η πίστη στον Θεό γίνεται αποκλειστικά για να κερδίσει κανείς ευλογίες. Για να κερδίσουν ευλογίες απαρνιούνται οι άνθρωποι τα πάντα και υπομένουν τόσα βάσανα. Όλα αυτά αποτελούν εμπειρικές αποδείξεις της διεφθαρμένης φύσης του ανθρώπου» («Η διαφορά μεταξύ των εξωτερικών αλλαγών και των αλλαγών στη διάθεση» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Έμαθα από αυτά τα λόγια του Θεού ότι πάντα σκεφτόμουν το μέλλον και τον προορισμό μου επειδή είχα διαφθαρεί βαθύτατα από τον Σατανά. «Καθένας για την πάρτη του» και «Mην κουνάς ούτε το δαχτυλάκι σου χωρίς ανταμοιβή», αυτοί οι σατανικοί νόμοι επιβίωσης μού είχαν γίνει δεύτερη φύση εδώ και πολύ καιρό. Με έκαναν ακόμα πιο εγωίστρια, ποταπή και ιδιοτελή. Σκεφτόμουν το προσωπικό κέρδος ό,τι κι αν έκανα. Κοιτάζοντας το μονοπάτι της πίστης μου όλα αυτά τα χρόνια, η αφετηρία μου για να κάνω το καθήκον μου ήταν η ευλογία, η ανταμοιβή και τελικά η επίτευξη ενός καλού προορισμού με την είσοδο στη βασιλεία των ουρανών. Τα πολλά χρόνια σκληρής δουλειάς και δεινών που πέρασα δεν σήμαιναν ότι δαπανούσα ειλικρινά για τον Θεό ή ότι έκανα το καθήκον ενός δημιουργήματος. Όλα αποσκοπούσαν στο να χρησιμοποιώ τον Θεό, να Τον εξαπατώ, να συνάπτω συμφωνία μαζί Του. Όχι στο να τον αγαπώ ή να Τον ικανοποιώ καθόλου. Πώς ήταν δυνατόν να αποκαλούμαι άνθρωπος με πίστη; Ήμουν μη πιστή. Το ότι μπόρεσα να εκπαιδευτώ ως επικεφαλής οφειλόταν στη χάρη του Θεού —το θέλημα του Θεού ήταν να ασκηθώ στη χρήση της αλήθειας για την επίλυση προβλημάτων και να μάθω να διακρίνω και να είμαι διορατική, όμως, δεν αξιοποίησα αυτήν την ευκαιρία. Δεν εφοδιάστηκα με την αλήθεια και δεν εισήλθα σ’ αυτήν, ενώ σκεφτόμουν απλώς το μέλλον και τη μοίρα μου. Βάδιζα στο μονοπάτι ενός εχθρού του Θεού. Ήξερα πως έπρεπε να μετανοήσω και να επιδιώξω την αλήθεια, αλλιώς θα κατέληγα σίγουρα στην καταστροφή.

Διάβασα τα εξής λόγια του Θεού σε μία από τις πνευματικές μου ασκήσεις: «Ο μόνος λόγος που ο ενσαρκωμένος Θεός έχει ενσαρκωθεί, είναι λόγω των αναγκών του διεφθαρμένου ανθρώπου. Είναι εξαιτίας των αναγκών του ανθρώπου, όχι του Θεού, και όλες οι θυσίες και τα πάθη Του είναι για χάρη της ανθρωπότητας κι όχι προς όφελος του ίδιου του Θεού. Δεν υπάρχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα ή ανταμοιβές για τον Θεό. Δεν θα αποκομίσει κάποια μελλοντική συγκομιδή, αλλά μόνο εκείνη που υπάρχει αρχικά ως οφειλή προς Αυτόν. Ό,τι κάνει και όσα θυσιάζει για την ανθρωπότητα δεν γίνονται ώστε να κερδίσει μεγάλες ανταμοιβές, αλλά καθαρά για χάρη της ανθρωπότητας» («Αυτό που χρειάζεται περισσότερο η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι η σωτηρία του ενσαρκωμένου Θεού» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Με συγκίνησε βαθύτατα η αγάπη του Θεού όταν το αναλογίστηκα αυτό. Ο Θεός — ύψιστος, άγιος και σεβαστός— έχει ενσαρκωθεί δύο φορές για να σώσει τη βαθιά διεφθαρμένη ανθρωπότητα, υποφέροντας τρομερή ταπείνωση και πόνο. Ο Κύριος Ιησούς σταυρώθηκε για να λυτρώσει την ανθρωπότητα, με τίμημα τη ζωή Του. Ο Παντοδύναμος Θεός ήρθε στην Κίνα τις έσχατες ημέρες κι εξέφρασε αλήθειες για να καθάρει και να σώσει την ανθρωπότητα, ενώ διώχθηκε, κυνηγήθηκε και δυσφημήθηκε από το ΚΚΚ και τον θρησκευτικό κόσμο. Υποφέρει τα πάντα για να εργαστεί ανάμεσά μας, να μας δώσει τα λόγια Του χωρίς κανένα αντάλλαγμα, απλώς για να μας σώσει από την επιρροή του Σατανά. Ο Θεός πληρώνει πολύ μεγάλο τίμημα για να σώσει την ανθρωπότητα, χωρίς να σκέφτεται ποτέ το δικό Του κέρδος ή τη ζημία Του. Δεν ζητά τίποτα από εμάς ως αντάλλαγμα, δεν απαιτεί τίποτα. Η αγάπη του Θεού είναι ανιδιοτελής και αληθινή. Η ουσία του Θεού είναι τόσο όμορφη και καλή! Τότε, εξετάζοντας τον εαυτό μου, είχα πει ότι είχα πίστη και ότι ήθελα να ευχαριστήσω τον Θεό, μα δεν ήμουν καθόλου ειλικρινής προς Αυτόν. Έλεγα παντού ότι δαπανώ γι’ Αυτόν μόνο και μόνο ως απόπειρα να διεξάγω συναλλαγή για ευλογίες. Εκμεταλλευόμουν έτσι κι εξαπατούσα τον Θεό. Είδα πόσο εγωίστρια, ύπουλη, ανήθικη και επαίσχυντη ήμουν. Κάποιος σαν εμένα, δεν θα κέρδιζε ποτέ την έγκριση του Θεού, ανεξάρτητα από το μέγεθος της θυσίας του. Το διάβασα και στον λόγο του Θεού: «Ως πλάσμα του Θεού, ο άνθρωπος πρέπει να επιδιώξει να εκτελέσει το καθήκον ενός πλάσματος του Θεού και να επιδιώξει να αγαπά τον Θεό χωρίς να κάνει άλλες επιλογές, γιατί ο Θεός είναι άξιος της αγάπης του ανθρώπου. Όσοι επιδιώκουν να αγαπήσουν τον Θεό δεν θα πρέπει να αναζητούν οποιεσδήποτε προσωπικές απολαβές ή αυτό που αυτοί επιθυμούν προσωπικά· αυτό είναι το πιο σωστό μέσο επιδίωξης» («Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Είδα στα λόγια του Θεού ότι ως δημιουργήματα δεν θα πρέπει να έχουμε πίστη για χάρη των ευλογιών. Θα πρέπει να επιδιώκουμε αγάπη για τον Θεό και να προσπαθούμε να κάνουμε το καθήκον μας σωστά ως δημιουργήματα. Αυτός είναι ο τρόπος ζωής με το μεγαλύτερο νόημα. Είπα την εξής προσευχή στον Θεό: «Θεέ μου, θέλω να μετανοήσω σ’ Εσένα, να σταματήσω να αναζητώ ευλογίες. Ανεξάρτητα από τον τελικό μου προορισμό, θέλω απλώς να κάνω το καθήκον μου καλά για να ανταποδώσω την αγάπη Σου». Μόλις διόρθωσα την κατάστασή μου, η πίεσή μου σταθεροποιήθηκε.

Αργότερα, διάβασα επίσης κάποια χωρία του λόγου του Θεού: «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός είναι ευλογημένος ή καταραμένος. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Ευλογία είναι όταν κάποιος τελειώνεται και απολαμβάνει τις ευλογίες του Θεού αφότου κριθεί. Κατάρα είναι όταν η διάθεση κάποιου δεν αλλάζει αφότου παιδευτεί και κριθεί, είναι όταν δεν βιώνει την τελείωση, αλλά τιμωρείται. Όμως, ανεξάρτητα από το αν ευλογούνται ή δέχονται κατάρα, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις το καθήκον σου μόνο για να είσαι ευλογημένος και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να ενεργήσεις από φόβο μη γίνεις καταραμένος. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την παρακοή του. Ο άνθρωπος αλλάζει σταδιακά μέσα από τη διαδικασία της εκτέλεσης του καθήκοντός του, και μέσω αυτής της διαδικασίας επιδεικνύει την αφοσίωσή του. Ως εκ τούτου, όσο περισσότερο είσαι σε θέση να κάνεις το καθήκον σου, τόσο μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας θα λαμβάνεις και τόσο πιο πραγματική θα γίνεται η έκφρασή σου» («Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του Θεού ενσαρκωμένου και του καθήκοντος του ανθρώπου» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). «Το αν οι άνθρωποι μπορούν ή όχι να αποκτήσουν σωτηρία δεν εξαρτάται από το τι καθήκον εκπληρώνουν, μα από το αν έχουν κατανοήσει και κερδίσει την αλήθεια και από το αν μπορούν ή όχι να υποταχθούν στις ενορχηστρώσεις του Θεού και να είναι αληθινά δημιουργήματα. Ο Θεός είναι δίκαιος, και αυτή είναι η αρχή με την οποία μετρά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αυτή η αρχή είναι αμετάβλητη και πρέπει να τη θυμάσαι. Μη σκεφτείς να βρεις κάποιο άλλο μονοπάτι ή να επιδιώξεις κάτι εξωπραγματικό. Τα πρότυπα που απαιτεί ο Θεός από όλους όσοι αποκτούν σωτηρία είναι πάντα αμετάβλητα· παραμένουν τα ίδια όποιος κι αν είσαι» (Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών). Αυτά τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να καταλάβω ότι το καθήκον μας δεν έχει τελικά καμία σχέση με ευλογίες ή κατάρες. Κλειδί για την πλήρη σωτηρία είναι το κατά πόσον μπορούμε να επιδιώκουμε και να κερδίζουμε την αλήθεια και κατά πόσο μπορούμε να αλλάξουμε τη διάθεσή μας. Το τι καθήκον εκτελώ και πότε το εκτελώ καθορίζονται και τα δύο από τον Θεό, αλλά και το αποτέλεσμα και ο προορισμός μου υπόκεινται ακόμα περισσότερο στη διακυβέρνηση και τις ρυθμίσεις του Θεού. Θα πρέπει να αποδεχτώ τις ενορχηστρώσεις του Θεού και να εκτελώ πιστά το καθήκον μου. Συνειδητοποίησα επίσης ότι η υπηρεσία μου ως εκκλησιαστική επικεφαλής είναι η εξύψωση του Θεού και ότι ο Θεός μού δίνει την ευκαιρία να ασκηθώ, επιτρέποντάς μου να δω τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειές μου κατά τη διάρκεια των καθηκόντων μου. Η αναζήτηση της αλήθειας και η κατανόηση των αρχών της αλήθειας σε όλες τις πτυχές θα μπορούσε να ενισχύσει την ανάπτυξή μου στη ζωή. Όταν το κατανόησα αυτό, σταμάτησα να νιώθω περιορισμένη αναφορικά με το μέλλον και τη μοίρα μου και δεν ήθελα πλέον να αλλάζω καθήκοντα. Ήμουν σε θέση να υποταχθώ και να εκτελώ τα καθήκοντά μου με προσγειωμένο τρόπο, αναζητώντας την αλήθεια για να επιλύνω τα προβλήματα που προέκυπταν. Με την πάροδο του χρόνου, κατανόησα σιγά-σιγά μερικές αρχές και σταδιακά έκανα λιγότερα λάθη στο καθήκον μου. Με το να ασκούμαι σύμφωνα με τον λόγο του Θεού και να μην εκτελώ το καθήκον μου για χάρη των ευλογιών, πραγματικά απελευθερώθηκα. Τα καθήκοντά μου καθοδηγούνται από τον Θεό και έχουν όλο και καλύτερα αποτελέσματα. Να είναι δοξασμένη η σωτηρία του Παντοδύναμου Θεού!