Τον Ιανουάριο του 2012, αποδέχθηκα το ευαγγέλιο των εσχάτων ημερών του Παντοδύναμου Θεού. Αφού πίστεψα, η σοβαρή οσφυϊκή καταπόνηση και ο παγωμένος ώμος από τα οποία υπέφερα λόγω της υπερκόπωσης στην επιχείρησή μου βελτιώθηκαν ως εκ θαύματος. Ο σύζυγός μου και ο γιος μου ενθουσιάστηκαν —προηγουμένως, τα χέρια μου πονούσαν τόσο πολύ που μετά βίας μπορούσα να τα σηκώσω, μου ήταν δύσκολο ακόμη και να βουρτσίσω τα μαλλιά μου ή να ντυθώ, και τα φάρμακα δεν είχαν κάνει καμία διαφορά. Βλέποντας ότι έγινα καλύτερα, υποστήριζαν πολύ την πίστη μου. Όμως, μερικούς μήνες αργότερα, ο σύζυγός μου είδε κάποια ψέματα που είχε διαδώσει το Κομμουνιστικό Κόμμα στο διαδίκτυο για να δυσφημίσει, να καταδικάσει και να επιτεθεί στην Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού και έκτοτε άρχισε να αντιτίθεται στην πίστη μου. Είπε: «Η κυβέρνηση είναι εναντίον του Θεού σου. Αν καταλήξεις να συλληφθείς γι’ αυτό, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να έχει αντίκτυπο στην καριέρα του γιου μας. Θα πρέπει να τα παρατήσεις». Μια φορά, έχοντας μόλις γυρίσει από τη διάδοση του ευαγγελίου, μου είπε με ένα σκοτεινό βλέμμα: «Η Ταξιαρχία Εθνικής Ασφάλειας με κάλεσε και με ρώτησε αν είσαι πιστή, κι αν ναι, πρέπει να παραδώσεις τα βιβλία σου σχετικά με τον Θεό. Μου ζήτησαν επίσης να αναγνωρίσω ανθρώπους από ένα μάτσο φωτογραφίες. Αν συνεχίσεις να πιστεύεις, αργά ή γρήγορα θα σε βάλουν μέσα». Εγώ απάντησα: «Η πίστη στον Θεό είναι το σωστό μονοπάτι στη ζωή και δεν έχω κάνει κάτι παράνομο. Δεν θα είχαν το δικαίωμα!» Εκείνος είπε: «Είσαι πολύ αφελής! Το ΚΚΚ έχει βάλει στο μάτι ιδίως εσάς τους πιστούς. Αν συνεχίσεις να πιστεύεις, θα σε συλλάβουν και θα σε χτυπήσουν, και τότε θα καταλάβεις πόσο ανελέητοι είναι. Δεν μπορείς να συνεχίσεις να πιστεύεις». Σκέφτηκα πως με τον σύζυγό μου να αντιτίθεται στην πίστη μου, θα ήταν σίγουρα πιο δύσκολο να βαδίσω σ’ αυτό το μονοπάτι. Προσευχήθηκα μέσα μου στον Θεό και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει να προχωρήσω στο μονοπάτι. Αποφάσισα επίσης πως όσο κι αν στεκόταν εμπόδιο ο σύζυγός μου, δεν θα εγκατέλειπα ποτέ την πίστη μου.

Μια μέρα τον Δεκέμβρη του ’12, με συνέλαβαν και με έθεσαν υπό κράτηση, διότι ένας μοχθηρός άνθρωπος με κατήγγειλε επειδή κήρυττα το ευαγγέλιο. Τη μέρα που με άφησαν ελεύθερη, ένας αστυνομικός με προειδοποίησε: «Όταν φτάσεις σπίτι, καλύτερα να εγκαταλείψεις την πίστη σου. Αν δεν το κάνεις, σίγουρα θα καταδικαστείς μόλις σε πιάσουν!» Μετά από μισή ώρα περίπου, ο σύζυγός μου ήρθε να με πάρει. Ήταν πολύ αναστατωμένος και είχε μια απαίσια έκφραση στο πρόσωπό του. Μπήκε κατευθείαν στο αστυνομικό τμήμα. Δεν είχα ιδέα τι συζητούσαν εκεί. Όταν φτάσαμε σπίτι, είδα τον αδελφό μου, την αδελφή μου και τον κουνιάδο μου να στέκονται όλοι τους στην αυλή. Ο αδελφός μου ήταν επικεφαλής στην κομητεία και είχε δει στο διαδίκτυο τα διάφορα ψέματα του Κομμουνιστικού Κόμματος που καταδίκαζαν και βλασφημούσαν την Εκκλησία. Προσπάθησε να με πείσει να εγκαταλείψω την πίστη μου και μου είπε ότι αν δεν την εγκατέλειπα, θα εμπλεκόταν τόσο ο γιος μου όσο και ο ίδιος και θα έχανε τη θέση του αξιωματούχου. Ήξερα πως σίγουρα ήταν εκεί για να με προσπαθήσουν να με αναγκάσουν να εγκαταλείψω την πίστη μου, κι έτσι προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό, ζητώντας Του να με προστατεύσει από τις ενοχλήσεις τους. Ο αδελφός μου είπε όλο χαμόγελο: «Θα πρέπει να αφήσεις αυτά τα περί Θεού. Μείνε σπίτι σου και συμπεριφέρσου σωστά. Το να φροντίζεις αυτήν την οικογένεια είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις. Ο γιος σου έχει μια καλή δουλειά, κι αν συνεχίσεις έτσι, μπορεί να τη χάσει. Θα σε μισεί για πάντα». Τότε, ο κουνιάδος μου μου φώναξε, κάνοντας χειρονομίες: «Πίστη στον Θεό; Πού είναι ο Θεός; Δεν πιστεύω σ’ Εκείνον κι έχω μια πολύ καλή ζωή!» Έπειτα, ο σύζυγός μου είπε θυμωμένος: «Ο γιος μας δυσκολεύτηκε να βρει μια καλή δουλειά και να ξεχωρίσει. Τι θα γίνει αν χάσει τη δουλειά του εξαιτίας της πίστης σου;» Η αδελφή μου ήρθε και με πίεσε: «Μην ασχολείσαι άλλο μ’ αυτό. Ο σύζυγός σου είναι πολύ καλός μαζί σου και ο γιος σου έχει μια καλή δουλειά. Δεν σου αρκούν αυτά; Να κοιτάς μόνο την οικογένειά σου». Όταν τα άκουσα όλα αυτά, σκέφτηκα: «Ο σύζυγός μου κι εγώ εργαστήκαμε πολύ σκληρά για να βγάλουμε αρκετά χρήματα για τη μόρφωση του γιου μας και τώρα είχε βρει μια καλή δουλειά, που δεν ήταν καθόλου εύκολο. Το ΚΚΚ χρησιμοποιεί τη δουλειά του γιου μου για να με εκφοβίσει ώστε αν προδώσω τον Θεό, κι αν πράγματι χάσει τη δουλειά του λόγω αυτού, δεν θα με μισεί για όλη του τη ζωή;» Μα αν εγκατέλειπα την πίστη μου, θα πρόδιδα έτσι τον Θεό! Ως πιστή, είχα μάθει ορισμένες αλήθειες και ήξερα πως η λατρεία του Θεού ως δημιουργημένο ον ορίστηκε από τον Ουρανό και αναγνωρίστηκε από τη γη και ήταν το σωστό μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθήσω. Ο Θεός είχε γιατρέψει τους τραυματισμούς μου. Έχοντας απολαύσει τόσες ευλογίες που δόθηκαν από τον Θεό, δεν έπρεπε να είμαι τόσο ασυνείδητη. Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Θεέ μου, η οικογένειά μου προσπαθεί να μ’ αναγκάσει να εγκαταλείψω την πίστη μου και νιώθω απαίσια. Σε παρακαλώ, δώσε μου πίστη και δύναμη». Τότε, θυμήθηκα τα εξής λόγια του Θεού: «Σε κάθε βήμα του έργου που επιτελεί ο Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους, εξωτερικά φαίνεται να είναι αλληλεπιδράσεις μεταξύ ανθρώπων, σαν να γεννήθηκαν από ανθρώπινες ρυθμίσεις ή από ανθρώπινη παρέμβαση. Αλλά στα παρασκήνια, κάθε στάδιο του έργου και ό,τι συμβαίνει είναι ένα στοίχημα του Σατανά ενώπιον του Θεού και απαιτεί από τους ανθρώπους να παραμείνουν σταθεροί στη μαρτυρία τους προς τον Θεό. Πάρε τη δοκιμασία του Ιώβ για παράδειγμα: Στα παρασκήνια, ο Σατανάς έβαζε ένα στοίχημα με τον Θεό και αυτό που συνέβη στον Ιώβ ήταν οι πράξεις των ανθρώπων και η παρέμβαση των ανθρώπων. Πίσω από κάθε βήμα του έργου που κάνει ο Θεός σε σας είναι το στοίχημα του Σατανά με τον Θεό —πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια μάχη» («Μόνο αγαπώντας τον Θεό πιστεύεις αληθινά στον Θεό» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Κατάλαβα πως πίσω από τη συσπείρωση της οικογένειάς μου εναντίον μου, βρισκόταν στην πραγματικότητα ο Σατανάς που με έβαζε σε πειρασμό και μου επιτίθετο. Η οικογένειά μου είχε εξαπατηθεί από τις φήμες και τα ψέματα του Κόμματος και χρησιμοποιούσε την εργασία του γιου μου για να με εκφοβίσει, ώστε να προδώσω τον Θεό. Δεν έπρεπε να πέσω στην παγίδα του Σατανά και έπρεπε να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου για τον Θεό. Ό,τι δουλειά κι αν είχε ο γιος μου, ο Θεός προΐστατο αποκλειστικά αυτής και τη διευθετούσε. Κανείς δεν μπορούσε να το αλλάξει αυτό. Έτσι είπα: «Η πίστη είναι το σωστό μονοπάτι στη ζωή και δεν έχω παρανομήσει σε τίποτα. Το ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα με συνέλαβε και έμπλεξε κι εσάς σ’ αυτό οφείλεται στη δική του κακία. Δεν θα πρέπει να με καταπιέζετε κι εσείς ή να εμποδίζετε την πίστη μου. Όλοι σας ξέρετε πως, πριν πιστέψω στον Θεό, οι τραυματισμοί μου ήταν τόσο σοβαροί που δεν μπορούσα ούτε τον εαυτό μου να φροντίσω. Μόλις απέκτησα πίστη, ανάρρωσα πλήρως κι αυτό οφειλόταν στη χάρη του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο αληθινός Θεός, η έλευση του Σωτήρα. Οι καταστροφές γίνονται όλο και πιο σοβαρές και ο Παντοδύναμος Θεός έχει εκφράσει πάρα πολλές αλήθειες. Το έχει κάνει για να σώσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες και τις καταστροφές, ώστε εν μέσω αυτών των καταστροφών να έχουμε την προστασία Του, να επιβιώσουμε και να εισέλθουμε στη βασιλεία Του. Αν αφήσω τη δίωξη του Κομμουνιστικού Κόμματος να με τρομάξει ώστε να πάψω να πιστεύω, θα χάσω την ευκαιρία μου για σωτηρία. Όσο κι αν αντιτίθεστε, είμαι αφοσιωμένη στο μονοπάτι της πίστης». Ο σύζυγός μου, εντελώς απηυδισμένος, με έδειξε, λέγοντας: «Είσαι χαμένη από χέρι!» Έπειτα, εκείνος κι ο αδελφός μου αντάλλαξαν ένα βλέμμα και κατευθύνθηκαν μαζί προς το πίσω μέρος του σπιτιού. Ήμουν σαστισμένη. Τι συζητούσαν τόσο μυστικά; Σύντομα, ο αδελφός μου επέστρεψε και έριξε μια ματιά στην αδελφή μου κι έπειτα είπε με ένα μυστηριώδες χαμόγελο: «Πάμε να φάμε κάτι!» Η αδελφή μου και ο γαμπρός της ήρθαν προς το μέρος μου, με άρπαξαν ο καθένας από ένα μπράτσο και με έσυραν προς το αμάξι. Ένιωσα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Έδιωξα από πάνω μου τα χέρια τους και είπα πως δεν ήθελα να πάω, όμως εκείνοι με έβαλαν με το ζόρι στο αμάξι. Μετά από μισή ώρα οδήγησης, το αμάξι σταμάτησε και προς έκπληξή μου, είδα πως ήμασταν σε μια ψυχιατρική κλινική. Ο αδελφός μου και ο σύζυγός μου βγήκαν απ’ το αμάξι. Ήθελα να τρέξω, μα με είχαν κλειδώσει στο αμάξι. Τους είδα να κατευθύνονται προς το γραφείο της κλινικής και ένιωσα θυμωμένη και αηδιασμένη. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως με είχαν πάει σ’ ένα τέτοιο μέρος. Πόσο άκαρδοι ήταν. Οι αγαπημένοι μου και καλά! Θυμήθηκα πως, όταν ο σύζυγός μου με συνάντησε στο αστυνομικό τμήμα, είχε συζητήσει για λίγο με τους αστυνομικούς μόνος του, και πώς οι συγγενείς μου είχαν ανταλλάξει ματιές όλο νόημα όταν είπαν πως πηγαίναμε να φάμε. Κατάλαβα πως πιθανότατα ήταν ένα σχέδιο που είχε καταστρώσει η αστυνομία. Το έκαναν ώστε να με κάνουν να προδώσω τον Θεό. Ήμουν απίστευτα αναστατωμένη και δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου. Είπα στην αδελφή μου, αγανακτισμένη: «Με φέρνετε εδώ για να με βασανίσουν, απλώς επειδή πιστεύω στον Θεό. Εσείς είστε οι τρελοί! Αυτό που κάνετε είναι προσβλητικό για τον Ουρανό και τη λογική. Θα τιμωρηθείτε όπως σας αξίζει!» Τότε, δύο νοσοκόμοι βγήκαν από την κλινική φέρνοντας να μου περάσουν δεσμά. Ο σύζυγός μου και ο αδελφός μου στέκονταν απλώς εκεί και κοιτούσαν αμίλητοι. Ήμουν συντετριμμένη και γεμάτη απελπισία. Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν είχα ποτέ φανταστεί πως ο αδελφός και ο σύζυγος μου, απλώς για να προστατεύσουν τα δικά τους συμφέροντα και να μην μπλέξουν, θα άκουγαν πράγματι τα ψέματα του Κομμουνιστικού Κόμματος και, αδιαφορώντας για το αν θα ζούσα ή θα πέθαινα, θα με έκλειναν σε ψυχιατρική κλινική, όπου θα τυραννιόμουν ενώ ήμουν εντελώς καλά. Δεν έβλεπα κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Αυτοί ήταν δαίμονες! Στη σκέψη αυτή, δεν μπορούσα πια να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Δεν ήθελα καν να τους κοιτάξω. Είπα στους νοσοκόμους με αγανάκτηση: «Είμαι μια χαρά! Με ξεγέλασαν να έρθω εδώ και να νοσηλευτώ ως ψυχικά ασθενής απλώς επειδή πιστεύω στον Θεό. Δεν έχετε διερευνήσει καν το θέμα. Γιατί μου περνάτε δεσμά;» Αλλά με αγνόησαν εντελώς. Με εισήγαγαν ως ασθενή με σοβαρές διαταραχές και με κλείδωσαν στην πτέρυγα 1.

Όλοι οι διάδρομοι, οι πόρτες και τα παράθυρα στην πτέρυγα 1 είχαν συγκολλημένα μεταλλικά κάγκελα. Το δωμάτιό μου ήταν 4 με 5 τετραγωνικά μέτρα και ήταν εντελώς άδειο. Υπήρχε μόνο ένα κρεβάτι, με ένα λερωμένο κάλυμμα που είχε πολλούς λεκέδες από ούρα. Η μυρωδιά των ούρων ήταν διάχυτη. Υπήρχε μόνο ένα μπάνιο για άνδρες και γυναίκες στον διάδρομο, που έμενε κλειδωμένο. Κάθε φορά που ήθελα να πάω στο μπάνιο, έπρεπε να βρίσκω έναν νοσοκόμο κι αν ήταν όλοι απασχολημένοι, δεν άνοιγαν την πόρτα. Έπρεπε αναγκαστικά να κρατιέμαι. Στην κλινική ακούγονταν συνεχώς τα ουρλιαχτά των ψυχασθενών. Κάποιες φορές τραγουδούσαν ή έκλαιγαν ή άρχιζαν να φωνάζουν: «Βγάλτε με έξω! Βγάλτε με έξω!» Επίσης, χτυπούσαν τα μεταλλικά κάγκελα ασταμάτητα. Ήταν λες και το μέρος αντηχούσε από τα ουρλιαχτά φαντασμάτων και λύκων. Έκαναν το αίμα μου να παγώνει. «Είναι αυτό μέρος για ανθρώπους; Αμέσως μόλις αφέθηκα ελεύθερη από την αστυνομία, η ίδια μου η οικογένεια με έκλεισε σε ψυχιατρείο για να βασανίζομαι. Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη. Πώς μπορώ να συνεχίσω να ζω έτσι; Αν δεν ήταν η δίωξη του ΚΚΚ, η οικογένειά μου δεν θα μου είχε φερθεί με αυτόν τον τρόπο.» Όσο το σκεφτόμουν, ένιωθα χειρότερα κι άρχισα να κλαίω από τη θλίψη. Καθώς έκλαιγα, σκέφτηκα εμάς, τους αδελφούς και τις αδελφές στις συναθροίσεις, να ψέλνουμε ύμνους και να δοξολογούμε τον Θεό. Ήθελα τόσο να διαβάσω τα λόγια του Θεού και να κάνω το καθήκον μου μαζί τους, αλλά δεν μπορούσα να βγω έξω και δεν είχα ιδέα πόσο καιρό θα με κρατούσαν εκεί. Πότε θα τελείωνε το μαρτύριό μου; Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, είμαι κλεισμένη με ψυχασθενείς. Είμαι πολύ δυστυχισμένη. Θεέ μου, δεν ξέρω πώς να το αντέξω. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με». Μετά την προσευχή, θυμήθηκα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Ίσως όλοι σας θυμάστε αυτά τα λόγια: “Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης”. Όλοι σας έχετε ακούσει αυτά τα λόγια παλιότερα, όμως κανείς σας δεν κατάλαβε το αληθινό τους νόημα. Σήμερα, γνωρίζετε πολύ καλά την αληθινή τους σημασία. Αυτά τα λόγια θα τα εκπληρώσει ο Θεός κατά τις έσχατες ημέρες, και θα εκπληρωθούν μέσα σε εκείνους που έχουν εκδιωχθεί βάναυσα από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα στη χώρα όπου βρίσκεται κουλουριασμένος. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας διώκει τον Θεό και είναι εχθρός Του, οπότε, σε αυτήν τη χώρα, επομένως, εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό υπόκεινται σε εξευτελισμό και καταπίεση, και ως αποτέλεσμα αυτού, τα λόγια αυτά εκπληρώνονται μέσα σας, σ’ αυτήν την ομάδα ανθρώπων. Επειδή το έργο ξεκινάει σε μια χώρα που εναντιώνεται στον Θεό, όλο το έργο του Θεού έρχεται αντιμέτωπο με φοβερά εμπόδια, και πολλά από τα λόγια Του χρειάζονται χρόνο για να πραγματοποιηθούν· συνεπώς, οι άνθρωποι ραφινάρονται ως αποτέλεσμα των λόγων του Θεού, κάτι το οποίο επίσης αποτελεί μέρος των δεινών. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον Θεό να πραγματοποιήσει το έργο Του στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα —αλλά μέσω αυτής της δυσκολίας ο Θεός πραγματοποιεί ένα στάδιο του έργου Του, εκδηλώνοντας τη σοφία Του και τις θαυμαστές πράξεις Του, και χρησιμοποιώντας αυτήν την ευκαιρία για να ολοκληρώσει αυτήν την ομάδα ανθρώπων» («Είναι το έργο του Θεού τόσο απλό όσο φαντάζεται ο άνθρωπος;» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Κατάλαβα πως στην Κίνα, οι πιστοί πρέπει να υποβληθούν σε πολλές διώξεις από το ΚΚΚ, επειδή το Κόμμα είναι θανάσιμος εχθρός του Θεού και δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να έχουν πίστη και να ακολουθούν τον Θεό. Το Κόμμα συλλαμβάνει και διώκει μανιασμένα τους πιστούς και διαδίδει κάθε λογής φήμες και ψέματα, και καταδικάζει την Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού, για να εξαπατήσει αυτούς που δεν γνωρίζουν την αλήθεια. Εμπλέκει τις οικογένειες των πιστών επί γενιές ολόκληρες, καταστρέφοντας τις δουλειές και τις προοπτικές της καριέρας τους, εγείροντας μίσος για τους πιστούς στις οικογένειές τους και χρησιμοποιώντας τις οικογένειες αυτές για να αναγκάσουν τους πιστούς να προδώσουν τον Θεό. Το Κόμμα είναι αισχρά μοχθηρό. Παρόλο που αυτό το είδος διώξεων από το Κόμμα μού προκάλεσε μεγάλο πόνο, μου έδωσε τη δυνατότητα να διακρίνω τη μοχθηρή ουσία του Κομμουνιστικού Κόμματος και επίσης ο Θεός δοκίμαζε έτσι την πίστη μου. Έπρεπε να βασιστώ σ’ Εκείνον και να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου για τον Θεό. Στη σκέψη αυτή, προσευχήθηκα στον Θεό, ζητώντας Του να μείνει μαζί μου και να με προστατεύσει από τη δοκιμασία του Σατανά και των μοχθηρών πνευμάτων. Όσο περισσότερο με καταπίεζε ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας, τόσο μεγαλύτερη θα ήταν η πίστη μου στον Θεό.

Την επόμενη μέρα, ένας νοσοκόμος μού έφερε να πάρω ένα φάρμακο. Εξοργισμένη, του είπα: «Είμαι μια χαρά. Είμαι τελείως φυσιολογική και δεν θα το πάρω». Επέμεινα ότι δεν θα το έπαιρνα. Την τρίτη μέρα, εισήχθη ένα σοβαρά διαταραγμένο άτομο κι εγώ μεταφέρθηκα στην πτέρυγα 3, επειδή στην πτέρυγα 1 δεν υπήρχαν ελεύθερα κρεβάτια. Σ’ εκείνην την πτέρυγα, ο έλεγχος δεν ήταν τόσο αυστηρός. Μπορούσα να βγαίνω από το δωμάτιο για κάποιες δραστηριότητες. Παρατήρησα πως τα παντελόνια κάποιων ασθενών ήταν τόσο φθαρμένα, που φαίνονταν τα οπίσθιά τους, το πρόσωπο και ο λαιμός τους ήταν βρώμικα και τα μαλλιά τους έμοιαζαν με άχυρα. Τα ρούχα κάποιων ήταν τόσο βρώμικα, που έμοιαζαν λαδωμένα. Ήταν εντελώς αηδιαστικά. Σ’ εκείνην την πτέρυγα, είχα δύο συγκρατούμενες. Η μία είχε απλανές και ανέκφραστο βλέμμα και, κάποιες φορές, ξαφνικά παραμιλούσε. Η άλλη κάθε πρωί βημάτιζε ασταμάτητα στον διάδρομο, καπνίζοντας. Πραγματικά, μου προκαλούσαν τρόμο. Φοβόμουν πως σε κάποια κρίση τους, ίσως με χτυπούσαν ή μου τραβούσαν τα μαλλιά όταν δεν πρόσεχα ή ίσως με στραγγάλιζαν ενώ κοιμόμουν, κι έτσι τις νύχτες ποτέ δεν κοιμόμουν βαθιά. Κάθε φορά, προσευχόμουν σιωπηλά στον Θεό ξανά και ξανά, ζητώντας Του να με προστατεύσει. Μόνο έτσι μπορούσα να χαλαρώσω κάπως και να κοιμηθώ λίγο για να ξεκουραστώ. Καθημερινά, περνούσε ένας νοσοκόμος και μας έδινε μία μία το φάρμακό μας. Μας παρακολουθούσαν, οπότε έπρεπε να το πάρω. Μερικές φορές, όταν δεν κοιτούσαν, το ξεφορτωνόμουν. Μια άλλη ασθενής με είδε να το κάνω αυτό και μου είπε: «Δεν πρέπει να το κάνεις αυτό. Μια φορά, ένας νοσοκόμος με έπιασε να πετάω φάρμακα. Μου έδωσε δυο χαστούκια, κι έπειτα χώνοντας ένα πλαστικό σωληνάκι στη μύτη μου, μου έδωσε τα φάρμακα με το ζόρι. Ήταν πολύ οδυνηρό». Ποτέ δεν έμαθα αν εκείνη η γυναίκα είπε στους νοσοκόμους πως πέταξα το χάπι μου, όμως, μετά απ’ αυτό, το προσωπικό παρακολουθούσε πιο στενά τους ασθενείς την ώρα της λήψης των φαρμάκων. Κάθε μέρα, οι νοσοκόμοι στέκονταν σ’ ένα τετράγωνο τραπέζι ύψους περίπου ενός μέτρου και μας επέβλεπαν, αναγκάζοντάς μας να ανοίξουμε το στόμα μας και χρησιμοποιώντας έναν φακό για να ελέγξουν πως είχαμε καταπιεί το φάρμακο. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να παίρνω τα χάπια.

Λίγες μέρες αργότερα, ο διευθυντής της κλινικής ήρθε να επιθεωρήσει τα δωμάτια και άξαφνα με ρώτησε: «Η μεγάλη καταστροφή είναι στις 21;» Σκέφτηκα πως ήταν πολύ περίεργο και είπα: «Μόνον ο Θεός ξέρει πότε θα έρθει η καταστροφή». Η απάντησή του ήταν: «Βλέπω πως δεν είσαι καθόλου καλά. Πρέπει να σου αυξήσουμε τη δοσολογία». Μετά απ’ αυτό, έπρεπε να παίρνω δύο χάπια αντί ενός. Ήμουν έξαλλη. Χωρίς να έχει ιδέα αν είχα όντως κάποιο πρόβλημα, ο διευθυντής μού διπλασίασε έτσι απλά τη δοσολογία. Δεν σεβόταν καθόλου την ανθρώπινη ζωή. Το νοσοκομείο θα έπρεπε να είναι ένα μέρος που θα θεραπεύει ασθένειες, όμως είχε γίνει ένα μέρος όπου το Κομμουνιστικό Κόμμα μπορούσε να διώξει τους χριστιανούς. Με έβλαπταν κακόβουλα μόνο και μόνο λόγω της πίστης μου. Μισούσα το Κόμμα με όλη μου την καρδιά.

Δέκα μέρες αφότου άρχισα να παίρνω τα φάρμακα, άρχισα να νιώθω πολύ αδύναμη και περπατούσα μάλιστα με δυσκολία. Σκέφτηκα ότι έπαιρνα τα φάρμακα εδώ και λίγες μόνο μέρες και ήμουν ήδη έτσι. Ανησυχούσα ότι αν συνέχιζα να τα παίρνω, θα με έκαναν να αρρωστήσω, παρόλο που δεν ήμουν άρρωστη εξαρχής. Καθώς είχα να κάνω καθημερινά με ψυχασθενείς και ήμουν μες στη θλίψη και τη δυστυχία, ένιωθα πως κόντευα να αποκτήσω ψυχολογικά προβλήματα από το μαρτύριο. Προσευχόμουν πολύ στον Θεό όσο βρισκόμουν σε αυτό το περιβάλλον, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει και να μου δώσει πίστη. Θυμάμαι μια φορά, μετά την προσευχή, θυμήθηκα που ο Κύριος Ιησούς είπε στον Λάζαρο να βγει από τον τάφο του. Ήταν νεκρός για τέσσερις μέρες και το σώμα του ήδη μύριζε, όμως ο Θεός τον επανέφερε στη ζωή με λίγες λέξεις. Ο Θεός είναι παντοδύναμος. Προΐσταται της μοίρας των ανθρώπων. Δεν ήταν και η δική μου ζωή στα χέρια του Θεού; Θυμήθηκα κάτι που είπε ο Θεός: «Από όσα συμβαίνουν στο σύμπαν, δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο δεν έχω τον τελικό λόγο. Υπάρχει κάτι που δεν βρίσκεται στα χέρια Μου;» («Κεφάλαιο 1» του «Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Το αν τα φάρμακα θα με έκαναν τρελή και το πότε θα έβγαινα έξω ήταν αποκλειστικά στα χέρια του Θεού. Έπρεπε να το ξεπεράσω μέσω της πίστης μου και στηριζόμενη στον Θεό. Η σκέψη αυτή μου έδωσε πίστη και δεν ένιωθα πια τόσο φοβισμένη.

Ένα απόγευμα, δύο εβδομάδες μετά, σκέφτηκα να καλέσω τους δικούς μου για να δω μήπως μπορούσα να βγω συντομότερα. Το επόμενο πρωί, ο σύζυγός μου ήρθε στην κλινική. Του είπα πως αυτό δεν ήταν μέρος για ανθρώπους και πως η μακρά παραμονή θα οδηγούσε και τον λογικό στην τρέλα και πως θα έπρεπε να βγάλει από εκεί. Κάλεσε τον αδελφό μου για να το συζητήσουν, και από την άλλη άκρη της γραμμής, άκουσα τον αδελφό μου να λέει: «Πρέπει να εγκαταλείψει την πίστη της! Πρώτα, βάλ’ την να υπογράψει μια διαβεβαίωση πως αφήνει την πίστη της, και μετά μπορεί να βγει. Αν συνεχίσει να πιστεύει, ας πεθάνει εκεί». Ποτέ δεν φανταζόμουν πως ο αδελφός μου θα έλεγε κάτι τέτοιο. Είχα στ’ αλήθεια ανατριχιάσει. Τι είδους οικογένεια ήταν αυτή; Δεν ήταν παρά ένας διάβολος! Βλέποντας πως ο σύζυγός μου δεν είχε πρόθεση να με βγάλει έξω, σκέφτηκα: «Αν με παρατήσει εδώ μέσα και δεν αφεθώ ποτέ ελεύθερη, τότε πώς θα ασκήσω την πίστη μου;» Έτσι προσποιήθηκα ότι συμφωνώ. Αφού με πήρε σπίτι, με ακολουθούσε καθημερινά όπου κι αν πήγαινα. Δεν με άφηνε να πηγαίνω σε συναθροίσεις ούτε να διαβάζω τα λόγια του Θεού. Καμιά φορά ερχόταν να δει αν διάβαζα τα λόγια του Θεού ακόμη και κατά την απογευματινή μου ανάπαυση. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ακόμα ήταν να διαβάζω κρυφά τα λόγια του Θεού στην MP5 συσκευή μου όταν εκείνος δεν πρόσεχε. Ένα πρωί, με έπιασε να τη φορτίζω. Την πήρε και μου φώναξε έξαλλος: «Πώς μπορείς να πιστεύεις ακόμα; Αν σε πιάσουν και πας φυλακή κι ο γιος μας χάσει τη δουλειά του εξαιτίας σου, με τι μούτρα θα τον αντικρίσεις; Στο εξής, σου απαγορεύω να ακολουθείς τον Θεό!» Μόλις το είπε, με έσπρωξε δυνατά και, με έναν γδούπο, το κεφάλι μου χτύπησε στην άκρη του κρεβατιού. Σκέφτηκα: «Απλώς πιστεύω στον Θεό. Δεν έχω κάνει κάτι κακό, αλλά μου συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Όχι μόνο με είχε κλείσει σε ψυχιατρείο, αλλά τώρα σηκώνει και χέρι πάνω μου και δεν με αφήνει να διαβάζω τα λόγια του Θεού». Νιώθοντας όλο και χειρότερα, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Ο σύζυγός μου με εκβιάζει φριχτά και είμαι αδύναμη. Δεν ξέρω πώς να μείνω σ’ αυτό το μονοπάτι. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με!» Αφού προσευχήθηκα, θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν αυτή τη γνώση. Πιστεύουν ότι η ταλαιπωρία δεν έχει αξία, ότι ο κόσμος τούς έχει απαρνηθεί, ότι η ζωή στο σπίτι τους είναι ταραγμένη, ότι δεν τους αγαπά ο Θεός και ότι οι προοπτικές τους είναι ζοφερές. Η ταλαιπωρία μερικών ανθρώπων φτάνει στα άκρα, και οι σκέψεις τους στρέφονται στον θάνατο. Αυτό δεν είναι πραγματική αγάπη προς τον Θεό. Οι άνθρωποι αυτοί είναι δειλοί, δεν έχουν επιμονή, είναι ασθενείς και αδύναμοι! Ο Θεός λαχταρά ο άνθρωπος να Τον αγαπά, αλλά όσο περισσότερο Τον αγαπά ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο υποφέρει, και όσο περισσότερο Τον αγαπά ο άνθρωπος, τόσο μεγαλύτερες είναι οι δοκιμασίες του. […] Έτσι, κατά τις έσχατες αυτές ημέρες, πρέπει να γίνετε μάρτυρες του Θεού. Άσχετα από το πόσο υποφέρετε, θα πρέπει να προχωρήσετε μέχρι το τέλος και, ακόμα και στην τελευταία σας πνοή, πρέπει να είστε ακόμα πιστοί στον Θεό, να είστε στο έλεός Του. Μόνο έτσι αγαπά κανείς αληθινά τον Θεό και μόνο αυτή είναι η δυνατή και ηχηρή μαρτυρία» («Την ομορφιά του Θεού μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Συλλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, μου έγινε σαφές πως παρόλο που ο εξαναγκασμός και τα δεινά που αντιμετώπιζα μου προκαλούσαν οδύνη, χωρίς την αποκάλυψη αυτών των καταστάσεων δεν θα έβλεπα το αληθινό μου ανάστημα ούτε θα μπορούσα να έχω αληθινή πίστη. Υπήρχε αξία στο να υποφέρω αυτές τις κακουχίες. Αλλά δεν καταλάβαινα το θέλημα του Θεού, και επειδή δεν μπορούσα να υπομείνω την οδύνη, γινόμουν αρνητική και αδύναμη. Κατάλαβα πόσο δειλή ήμουν. Η αποκάλυψη των γεγονότων μού επέτρεψε επίσης να δω κάποια πράγματα καθαρά. Προκειμένου να με πιέσει να εγκαταλείψω την πίστη μου στον Θεό, ο σύζυγός μου δεν νοιαζόταν αν θα ζούσα ή θα πέθαινα, πηγαίνοντάς με ο ίδιος σε ψυχιατρική κλινική και φτάνοντας τώρα σε σημείο να με χτυπήσει. Είδα πως ήταν όντως ένας αντίθεος δαίμονας που μισούσε τον Θεό. Θυμήθηκα τι είπε ο Θεός: «Οι πιστοί και οι άπιστοι δεν είναι συμβατοί· αντίθετα, αντιτίθενται ο ένας στον άλλο» («Ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Ο σύζυγός μου κι εγώ ήμασταν δύο διαφορετικά άτομα σε δύο διαφορετικά μονοπάτια. Όσο κι αν με καταπίεζε ο σύζυγός μου, εγώ θα συνέχιζα να ακολουθώ τον Θεό. Δεν θα με κρατούσε πια πίσω. Έτσι, του είπα: «Ας πάρουμε διαζύγιο. Εσύ είσαι σε επίγειο μονοπάτι κι επιδιώκεις το χρήμα, ενώ εγώ είμαι στο μονοπάτι της πίστης. Είμαστε σε διαφορετικά μονοπάτια και δεν έχουμε τίποτα κοινό. Φοβάσαι για τον γιο μας. Ας πάρουμε, λοιπόν, διαζύγιο. Έτσι, η πίστη μου δεν θα επηρεάσει εσάς τους δύο. Δεν θέλω τίποτα από τα περιουσιακά μας στοιχεία. Θέλω μόνο ένα δωμάτιο, κάπου να μείνω. Εφόσον ακολουθώ τον Θεό, θα είμαι μια χαρά». Είπε: «Ξέρω πως είσαι καλή γυναίκα. Δεν θέλω διαζύγιο». Εγώ του είπα: «Αν δεν θέλεις διαζύγιο, τότε δώσε μου την ελευθερία μου. Είμαι πιστή και δεν μπορείς να μου σταθείς εμπόδιο». Εκείνος είπε: «Μπορείς να έχεις την ελευθερία σου, αλλά πρώτα πρέπει να υπογράψεις ένα συμφωνητικό πως θα σταματήσεις να πιστεύεις στον Παντοδύναμο Θεό!» Είπα: «Πρέπει να κρατήσω την πίστη μου. Δεν μπορώ να υπογράψω τέτοιο συμφωνητικό». Είχε μείνει άφωνος. Έπειτα, βλέποντας πως δεν μπορούσε να με εμποδίσει να πιστεύω, δεν με εμπόδιζε τόσο να ασκώ την πίστη μου. Μπορούσα να διάγω μια εκκλησιαστική ζωή και να κάνω κανονικά το καθήκον μου.

Πέρασε λίγος καιρός. Τότε, ένα βράδυ πήγα να δω μια αδελφή που έμενε κοντά για να συζητήσουμε για το πότισμα των νεοφώτιστων. Με το που κάτσαμε, ήρθε αμέσως ο γιος μου και είπε εξοργισμένος στην αδελφή: «Εσύ είσαι αυτή που προσηλύτισε τη μαμά μου!» Έπειτα, προσπάθησε να τη χτυπήσει. Έτρεξα και τύλιξα τα χέρια μου γύρω του για να τον συγκρατήσω. Με έσυρε πίσω στο σπίτι εν βρασμώ ψυχής και είπε θυμωμένος: «Πρέπει να τα παρατήσεις. Κοίτα τι λένε για την Εκκλησία σου στο διαδίκτυο!» Τότε, επανέλαβε μερικά από τα ψέματα του Κομμουνιστικού Κόμματος που συκοφαντούσαν την Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού. Έπειτα, φώναξε: «Μπαμπά, κάλεσε την ψυχιατρική κλινική και στείλ’ την πίσω!» Όταν τον άκουσα να το λέει αυτό, ένιωσα πως το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να εκραγεί. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως, μόνο και μόνο για χάρη της δουλειάς του, ο γιος μου θα έστελνε την ίδια του τη μητέρα στην ψυχιατρική κλινική. Ήταν απάνθρωπο! Άκουσα τον σύζυγό μου να καλεί την κλινική κι τους άκουσα από το τηλέφωνο να λένε πως ήταν γεμάτοι. Ο σύζυγός μου έκλεισε και είπε: «Ας καλέσουμε την αστυνομία να έρθει και να την πάρει από εδώ». Ο γιος μου απάντησε: «Δεν γίνεται να μπει στη φυλακή. Τι λες να την κλείσουμε στο σκοτεινό δωμάτιο όπου εκτρέφαμε κουνέλια;» Τότε, οι δυο τους με μετέφεραν κακήν κακώς σ’ εκείνο το δωμάτιο, κλείδωσαν τη σιδερένια πόρτα κι έφυγαν. Το να βλέπω τον σύζυγό μου και τον γιο μου να έχουν εξαπατηθεί από το Κόμμα σε σημείο που να μου φέρονται τόσο απάνθρωπα ήταν ανατριχιαστικό και μίσησα ακόμη περισσότερο το Κομμουνιστικό Κόμμα από τα βάθη της καρδιάς μου. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Επί χιλιάδες έτη, αυτή η χώρα είναι η γη του αίσχους. Είναι αφόρητα βρομερή, η μιζέρια βρίθει παντού, φαντάσματα τρέχουν παντού ανεξέλεγκτα, ξεγελούν και εξαπατούν, εγείρουν ανυπόστατες κατηγορίες, αδίστακτα και μοχθηρά ποδοπατούν αυτόν τον στοιχειωμένο τόπο και τον αφήνουν γεμάτο πτώματα. Η δυσωδία από την αποσύνθεση καλύπτει τη γη και διαποτίζει τον αέρα, και φρουρείται αυστηρά. Ποιος μπορεί να δει τον κόσμο πέρα από τους ουρανούς; Ο διάβολος κρατά σφιχτά δεμένο ολόκληρο το κορμί του ανθρώπου, του σκεπάζει και τα δύο μάτια και του σφαλίζει καλά το στόμα. Ο βασιλιάς των δαιμόνων προβαίνει σε βιαιοπραγίες εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια, μέχρι σήμερα, καθώς εξακολουθεί να παρακολουθεί στενά την πόλη-φάντασμα, σαν να ήταν ένα απόρθητο παλάτι δαιμόνων. […] Προπάτορες των αρχαίων; Πολυαγαπημένοι ηγέτες; Όλοι τους αντιτίθενται στον Θεό! Η ανάμειξή τους έχει αφήσει τα πάντα κάτω από τους ουρανούς σε μια κατάσταση σκότους και χάους! Θρησκευτική ελευθερία; Τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών; Όλα είναι κόλπα συγκάλυψης της αμαρτίας!» («Έργο και είσοδος (8)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Το Κόμμα συλλαμβάνει και διώκει χριστιανούς, διαδίδει κάθε λογής φήμες και συκοφαντίες για την Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού και εμπλέκει τα μέλη των οικογενειών τους. Έτσι, οι δικοί μου παραπλανήθηκαν από το Κόμμα και συμφώνησαν να εκβιάσουν την πίστη μου μαζί του, πηγαίνοντάς με μάλιστα οι ίδιοι στην ψυχιατρική κλινική, όπου τυραννήθηκα, και τώρα με κρατούσαν κλειδωμένη. Πώς κατάντησε έτσι μια τόσο ευτυχισμένη οικογένεια; Το Κόμμα ήταν ο πραγματικός εγκέφαλος και μισούσα αυτόν τον διάβολο από τα βάθη της καρδιάς μου.

Σύντομα, ο γιος μου πήρε ένα σκαμνί, κάθισε έξω από τη σιδερένια πόρτα και είπε: «Μαμά, θα πρέπει να πάψεις να πιστεύεις στον Θεό. Δούλεψες πολύ σκληρά όσο ήσουν στην επιχείρηση και δεν ήταν εύκολο να πληρώνεις για την εκπαίδευσή μου. Τώρα, εργάζομαι και έχω κάποια χρήματα. Τι θα ’λεγες να σε έστελνα για ένα ταξίδι;» Όταν το είπε αυτό, κατάλαβα πως ήταν ένα κόλπο του Σατανά κι έτσι του είπα: «Πριν πιστέψω, ήθελα απλώς να βγάζω χρήματα. Ήταν ένας δύσκολος και εξοντωτικός τρόπος ζωής. Τώρα που έχω βρει τον Θεό και έχω κατανοήσει κάποιες αλήθειες, είμαι πολύ πιο ελεύθερη κι ευτυχισμένη στη ζωή μου. Δεν μπορείτε να με αφήσετε ήσυχη και οι δυο σας; Θα κρατήσω την πίστη μου ακόμα κι αν με αρνηθείς για μητέρα σου κι ο πατέρας σου με χωρίσει. Είμαι αφοσιωμένη σ’ αυτό το μονοπάτι». Εκείνος έφυγε χωρίς να δώσει καμία απάντηση. Ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό που ενδυνάμωσε την πίστη μου και ένιωσα πραγματικά ακλόνητη και γαλήνια. Άρχισα να ψάλλω τον εξής ύμνο: «Παντοδύναμε αληθινέ Θεέ, η καρδιά μου Σου ανήκει. Η φυλάκιση μπορεί να ελέγξει μόνο το σώμα μου. Δεν μπορεί να με σταματήσει από το να Σε ακολουθώ. Οδυνηρό μαρτύριο, κακοτράχαλος δρόμος, με την καθοδήγηση των λόγων Σου η καρδιά μου δεν φοβάται, με τη συντροφιά της αγάπης Σου η καρδιά μου είναι κορεσμένη» («Μια επιλογή για την οποία δεν μετανιώνω» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Ψάλλοντας αυτόν τον ύμνο, ένιωθα πως ο Θεός ήταν δίπλα μου. Ακόμα και σ’ εκείνο το σκοτεινό μικρό δωμάτιο όπου δεν έβλεπα τίποτα γύρω μου, δεν ένιωθα θλιμμένη. Το επόμενο πρωί, ο γιος μου απρόσμενα άνοιξε την πόρτα, με άφησε να βγω και είπε: «Μαμά, θα σε αφήσουμε ήσυχη. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις». Όταν το είπε αυτό, ήξερα πως ο Σατανάς είχε ντροπιαστεί και νικηθεί και ευχαρίστησα τον Θεό.

Η σύλληψή μου από το Κομμουνιστικό Κόμμα και η καταπίεση από την οικογένειά μου με βοήθησαν να δω καθαρά τη δαιμονική, αντίθεη ουσία του Κόμματος. Συλλαμβάνει και διώκει πιστούς, διαδίδει κάθε λογής φήμες και ψέματα για να εξαπατά ανθρώπους, κάνοντας τους πιστούς να υποφέρουν από τον εξαναγκασμό και την παρεμπόδιση των οικογενειών τους. Είναι ο εγκέφαλος πίσω από την καταστροφή των οικογενειών των χριστιανών. Για τα δικά τους συμφέροντα, ο σύζυγος και ο γιος μου συμφώνησαν με το Κόμμα, εκβιάζοντας την πίστη μου και μάλιστα με έκλεισαν οι ίδιοι σε ψυχιατρείο χωρίς να τους νοιάζει αν θα ζούσα ή θα πέθαινα. Είδα καθαρά ότι η ουσία τους αντιστέκεται στον Θεό και δεν θα τους αφήσω ποτέ ξανά να με εμποδίσουν. Η εμπειρία αυτή μού έδειξε πως μόνον ο Θεός μάς αγαπά και μόνον ο Θεός μπορεί να μας σώσει. Όταν ήμουν απόλυτα δυστυχισμένη και αβοήθητη, με τα λόγια Του, ο Θεός με διαφώτισε, με παρηγόρησε, με ενθάρρυνε και με καθοδήγησε κατά τις δύσκολες εκείνες μέρες. Τώρα, έχω βιώσει προσωπικά πως μόνο η αγάπη του Θεού είναι αληθινή. Είμαι πρόθυμη να ακολουθώ τον Θεό και να κάνω το καθήκον μου καλά και δεν θα το μετανιώσω ποτέ.