Μια μέρα το 2016, έλαβα ξαφνικά μια επιστολή αναφοράς που αφορούσε εμένα. Την έγραψαν δύο αδελφές που είχα αποπέμψει παλαιότερα. Ανέφεραν πως είχα ενεργήσει αυταρχικά και αυθαίρετα στα καθήκοντά μου στην εκκλησία τους, είχα προωθήσει δύο ανθρώπους που κατέληξαν ως ψευδείς επικεφαλής, και μια απ’ αυτούς με το επώνυμο Ζανγκ ήταν κακοποιός, η οποία διατάρασσε και αναστάτωνε το εκκλησιαστικό έργο αφού έγινε επικεφαλής και σχεδόν παρέλυσε το έργο ολόκληρης της εκκλησίας. Η επιστολή έλεγε, επίσης, πως αν είχα ακούσει τη συμβουλή τους τότε ή αν είχα αφιερώσει περισσότερο χρόνο ρωτώντας τους αδελφούς και τις αδελφές, δεν θα είχα επιλέξει αυτούς τους δύο ψευδείς επικεφαλής ούτε θα είχα προκαλέσει τόσο μεγάλη ζημιά στο έργο της εκκλησίας. Διαβάζοντας την επιστολή, έμεινα άναυδη και φοβήθηκα λιγάκι. Σκεφτόμουν: «Πώς είναι δυνατόν; Θα πρόκειται για λάθος». Δεν μπορούσα να το αποδεχθώ στ’ αλήθεια. Είχα κακή γνώμη για τις δύο αδελφές που έγραψαν την επιστολή και σκέφτηκα πως προσπαθούσαν να με εκδικηθούν. Αρχικά, ήταν επικεφαλής αυτής της εκκλησίας, όμως είχαν κακό επίπεδο και δεν έκαναν αληθινό έργο. Προφύλασσαν και προστάτευαν ψευδείς επικεφαλής και καταδίκαζαν και επιτίθεντο σε όσους τις ανέφεραν, κι έτσι τελικά αντικαταστάθηκαν. Θυμήθηκα πως είχα ζητήσει τη γνώμη τους όταν είχα προάγει τη Ζανγκ —το μόνο που είπαν ήταν πως είχε κακή ανθρώπινη φύση και δεν συνεργαζόταν με τους άλλους. Ποτέ δεν είπαν συγκεκριμένα πως ήταν κακοποιός. Όμως τώρα που η Ζανγκ είχε αποκαλυφθεί, ανέφεραν εμένα. Δεν εξέφραζαν απλώς την πικρία τους που τις είχα απομακρύνει; Εξάλλου τότε, οι συλλήψεις του ΚΚΚ είχαν ενταθεί πολύ και η κατάσταση ήταν τόσο δύσκολη, που δεν ήταν δυνατόν να κάνουμε κανονικές εκλογές και για κάποιο διάστημα δεν βρίσκαμε κατάλληλους υποψηφίους. Η Ζανγκ κατείχε κάπως καλύτερο επίπεδο και περισσότερη διάκριση από τους άλλους, άρα, σε μια τέτοια περίπτωση, ποιον άλλον να επέλεγα; Κάποιος έπρεπε να εκλεγεί επικεφαλής. Επίσης, ρώτησα πολλούς αδελφούς και αδελφές όταν την προήγαγα, και κανείς δεν μου είχε πει πως ήταν κακοποιός. Όλοι κάνουν λάθη στα καθήκοντά τους. Ποιος μπορεί να αντιληφθεί την ουσία κάποιου με την πρώτη ματιά; Είναι φυσιολογικό να επιλέγονται ακατάλληλοι επικεφαλής. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως πάντα θα επιλέγεται το σωστό άτομο; Δεν σκάλιζαν απλώς τα πράγματα για να βρουν κάτι; Προσπαθούσα συνεχώς να δικαιολογηθώ μέσα μου. Προέβαλα μεγάλη αντίσταση στην επιστολή αναφοράς. Όμως, τα δύο άτομα που αναφέρονταν στην επιστολή είχαν πράγματι αποκαλυφθεί ως ψευδείς επικεφαλής και η Ζανγκ ως κακοποιός. Ως επικεφαλής, προκάλεσαν σοβαρή ζημιά στο εκκλησιαστικό έργο και στην είσοδο του εκλεκτού λαού του Θεού στη ζωή. Δεν υπήρχε τρόπος να αποφύγω τα γεγονότα όταν ήρθα αντιμέτωπη με αυτά. Παραδέχτηκα διστακτικά πως ήμουν ανίκανη να διακρίνω τους ανθρώπους, πως ήμουν αλαζονική, αυτάρεσκη και τυφλή ως προς τη χρήση ανθρώπων. Όμως δεν κατάλαβα πραγματικά ούτε αναλογίστηκα τα προβλήματά μου, και τελικά το ζήτημα πέρασε.

Προς έκπληξή μου, όταν ο επικεφαλής μου έμαθε γι’ αυτό, με εξέθεσε κι αυτός που χρησιμοποίησα μια κακοποιό ως επικεφαλής, που δεν άκουσα τις υπενθυμίσεις και ήμουν αλαζονική και αυτάρεσκη. Μόνο τότε κατάλαβα κάποια πράγματα. Είχα όντως κάνει λάθος; Ήμουν όντως τόσο αλαζονική και αυτάρεσκη; Όμως, σ’ αυτήν την περίπτωση, τι άλλο θα μπορούσα να είχα κάνει; Δεν καταλάβαινα που είχα κάνει λάθος. Καθώς αναζητούσα, θυμήθηκα τον λόγο του Θεού: «Όσο περισσότερο αισθάνεσαι ότι τα έχεις πάει καλά ή ότι έχεις πράξει το σωστό, και όσο περισσότερο νομίζεις ότι μπορείς να ικανοποιήσεις το θέλημα του Θεού ή ότι είσαι σε θέση να καυχιέσαι για συγκεκριμένους τομείς, τόσο περισσότερο αξίζει τον κόπο να γνωρίσεις τον εαυτό σου σε εκείνους τους τομείς και τόσο περισσότερο αξίζει τον κόπο να σκάψεις βαθιά μέσα τους για να δεις τι ανηθικότητες υπάρχουν μέσα σου, καθώς και ποια πράγματα μέσα σου δεν μπορούν να ικανοποιήσουν το θέλημα του Θεού. […] Αυτό συμβαίνει επειδή αυτό που νομίζεις ότι είναι καλό είναι αυτό που θα προσδιορίσεις ως σωστό, και δεν θα το αμφισβητήσεις, δεν θα το αναλογιστείς ούτε θα αναλύσεις αν υπάρχει σε αυτό κάτι που αντιστέκεται στον Θεό» («Μόνο αναγνωρίζοντας τις πλανεμένες απόψεις σου, μπορείς να γνωρίσεις τον εαυτό σου» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Ο λόγος του Θεού με αφύπνισε και μου έδωσε ένα μονοπάτι άσκησης. Όποτε είχα χρόνο, συλλογιζόμουν το ζήτημα, και μέσω αναζήτησης, κατάλαβα πως ήμουν πράγματι πολύ αλαζονική και αυτάρεσκη. Από τη στιγμή που έλαβα την επιστολή, πρόβαλλα τις δικαιολογίες μου —η κατάσταση τότε ήταν πολύ δύσκολη, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κανονικές εκλογές, δεν υπήρχαν κατάλληλοι υποψήφιοι. Η Ζανγκ ήταν η καλύτερη διαθέσιμη υποψήφια, και στο πλαίσιο αυτό, δεν ήταν λάθος που την επέλεξα. Κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει πως αργότερα θα αποκαλυπτόταν ως κακοποιός. Σίγουρα, δεν όρισα εσκεμμένα μια κακοποιό να διαταράξει το έργο της εκκλησίας. Έτσι, ένιωσα πως δεν είχα κάνει κάτι κακό και δεν έκανα αυτοκριτική ούτε προσπάθησα να γνωρίσω τον εαυτό μου, και προέβαλα μεγάλη αντίσταση και αντιπάθησα τις αδελφές που έγραψαν την επιστολή αναφοράς, και μάλιστα έκρινα μέσα μου πως προσπαθούσαν να με επικρίνουν εσκεμμένα. Τώρα που το σκέφτομαι, όταν είχα επιλέξει τη Ζανγκ, αυτές οι δύο αδελφές μού είχαν επισημάνει πράγματι πως είχε κακή ανθρώπινη φύση. Ήξερα, επίσης, ότι ανησυχούσαν πως η επιλογή ενός κακοποιού ως επικεφαλής θα έβλαπτε το έργο της εκκλησίας. Όμως τότε δεν έβλεπαν ξεκάθαρα την ουσία της Ζανγκ, κι έτσι δεν τολμούσαν να την καταδικάσουν ευθέως ως κακοποιό. Όμως εγώ ήμουν πολύ αλαζονική και αυτάρεσκη, και τις περιφρονούσα. Ένιωθα πως οι περισσότεροι άνθρωποι που είχαν επιλέξει όσο ήταν επικεφαλής ήταν ανεπαρκείς —αν δεν μπορούσαν να αξιολογήσουν τους ανθρώπους, σε τι χρησίμευε συμβουλή τους; Όταν, μετά από πολλή προσπάθεια, βρήκα τελικά κάποιον να αναλάβει το έργο τους, δεν συμφωνούσαν μ’ αυτό. Θεωρούσα πως σκάλιζαν επίτηδες το θέμα για να βρουν κάτι, κι έτσι δεν τις άκουσα καθόλου. Τώρα, έχοντας παραμερίσει τον εαυτό μου, έχοντας κάνει περισυλλογή και έχοντας αναζητήσει την αλήθεια, συνειδητοποίησα πως όντως υπήρχαν προβλήματα στον τρόπο με τον οποίο επέλεγα επικεφαλής. Αν και οι κανονικές εκλογές δεν ήταν επιλογή, όφειλα, πριν επιλέξω επικεφαλής, να ζητήσω τη συναίνεση όσων κατανοούσαν την αλήθεια. Εγώ το συζήτησα απλώς με την αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν και ρώτησα μερικούς πώς ένιωθαν για τη Ζανγκ. Απ’ αυτούς, οι δύο αδελφές που έγραψαν την επιστολή διαφώνησαν με την επιλογή μου, και παρ’ όλα αυτά, λόγω της προκατάληψής μου εναντίον τους, δεν το έψαξα περαιτέρω. Βασίστηκα απλώς στις υποκειμενικές μου εικασίες, θεωρώντας τη Ζανγκ κατάλληλη για επικεφαλής. Στο ζήτημα αυτό, είχα παραβιάσει σαφώς τις αρχές της προαγωγής ανθρώπων σε θέσεις επικεφαλής στον οίκο του Θεού. Δεν είχα αναζητήσει περαιτέρω όσους γνώριζαν, ώστε να αποκτήσω κατανόηση και να διευκρινίσω τη συνήθη απόδοση της Ζανγκ, ούτε αναζήτησα από εκείνους που κατανοούσαν την αλήθεια. Και κυρίως, όταν εκφράστηκαν διαφορετικές απόψεις, υπήρξα αλαζονική και αυτάρεσκη. Αρνήθηκα και αγνόησα τις προτάσεις των άλλων, και με δική μου πρωτοβουλία όρισα αυταρχικά και αυθαίρετα τη Ζανγκ ως επικεφαλής. Πραγματικά ενεργούσα εξωφρενικά. Ο οίκος του Θεού τόνιζε επανειλημμένα πως το μεγαλύτερο ταμπού στην επιλογή επικεφαλής είναι η επιλογή κακοποιών και δόλιων. Όταν οι δύο αδελφές μου είπαν πως η Ζανγκ είχε κακή ανθρώπινη φύση, αν είχα στ’ αλήθεια φόβο Θεού στην καρδιά μου, πριν να την επιλέξω, θα είχα ρωτήσει κι άλλους που ήξεραν ακριβώς τι γινόταν, θα αποσαφήνιζα την κατάσταση της ανθρώπινης φύσης της Ζανγκ και θα αποφάσιζα αν ήταν κακοποιός. Αν μετά την έρευνα εξακολουθούσα να μην είμαι σίγουρη και δεν υπήρχε κανένας άλλος κατάλληλος, θα μπορούσα να τη χρησιμοποιήσω υπό επιτήρηση, κι έπειτα, μόλις ανακάλυπτα πως δεν ήταν καλός άνθρωπος και δεν βάδιζε στο σωστό μονοπάτι, να την απέπεμπα. Αυτό δεν θα είχε προκαλέσει διαταραχή στο έργο της εκκλησίας. Αν είχα λίγο φόβο Θεού στην καρδιά μου, δεν υπήρχε περίπτωση να είχα επιλέξει απλώς κάποιον ως επικεφαλής και μετά να σκεφτώ ότι όλα θα ήταν μια χαρά και να νίψω τας χείρας μου για το θέμα. Έβλεπα τώρα πως αυτό που θεωρούσα ως σωστό, αυτό που έκρινα ως σωστό, βασιζόταν αποκλειστικά στις δικές μου ιδέες, επρόκειτο για δικές μου αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Ήμουν αυτάρεσκη και ενέμενα πεισματικά στις ιδέες μου, κι ως αποτέλεσμα, άφησα μια κακοποιό να υπηρετεί ως επικεφαλής για πάνω από έναν χρόνο, γεγονός που σχεδόν παρέλυσε όλο το έργο της εκκλησίας. Τότε κατάλαβα επιτέλους πως δεν είχα κάνει ένα μικρό λάθος στην επιλογή επικεφαλής, είχα κάνει κακό, κάτι που αντιστεκόταν σοβαρά στον Θεό. Ο εκλεκτός λαός του Θεού πρέπει να έχει καλό επικεφαλής για να ακολουθεί τον Θεό, να επιδιώκει την αλήθεια και να επιτύχει σωτηρία, όμως εγώ δεν αντιμετώπισα καθόλου την επιλογή επικεφαλής ως κάτι σοβαρό. Δεν είχα καθόλου φόβο Θεού στην καρδιά μου. Όχι μόνο απέτυχα να επιλέξω καλό επικεφαλής για τους αδελφούς και τις αδελφές μου, αλλά τοποθέτησα μια κακοποιό και της επέτρεψα να βλάψει τον εκλεκτό λαό του Θεού. Δεν νοιαζόμουν καθόλου ούτε αναλάμβανα την παραμικρή ευθύνη για τη ζωή των αδελφών μου. Με μια τέτοια στάση απέναντι στο καθήκον μου, έκανα για επικεφαλής; Κατά την επιλογή επικεφαλής, ήμουν τόσο απερίσκεπτη, απρόσεκτη και αδιάφορη, καθώς και τόσο αλαζονική και αυτάρεσκη, που παρά τις προσπάθειες των άλλων για υπενθύμιση, εγώ δεν έδινα καμία σημασία. Ήμουν αυταρχική και αυθαίρετη, κι ως αποτέλεσμα, το έργο της εκκλησίας και η είσοδος των αδελφών μου στη ζωή υπέστησαν σοβαρή ζημιά. Δεν υπήρχε τρόπος να επανορθώσω γι’ αυτήν τη ζημιά. Είχα επιλέξει μια κακή επικεφαλής για τους αδελφούς και τις αδελφές μου και είχα κάνει μεγάλο κακό, και όταν οι δύο αδελφές μου με ανέφεραν και με εξέθεσαν, δεν ένιωσα καθόλου τύψεις και ενοχές, αλλά αντ’ αυτού, διαμαρτυρήθηκα και αμύνθηκα. Ήμουν πολύ ισχυρογνώμων και απεχθής!

Έπειτα, άρχισα να στοχάζομαι αναφορικά με το γιατί ήμουν τόσο αλαζονική και αυταρχική και δεν δεχόμουν συμβουλές ούτε αναζητούσα τις αρχές της αλήθειας. Τι σόι διάθεση ήταν αυτή; Πώς το έβλεπε ο Θεός; Μια μέρα, βρήκα το εξής χωρίο του λόγου του Θεού: «Οι άνθρωποι έχουν αλαζονικές και αυτάρεσκες διαθέσεις, πιστεύουν πάντα ότι έχουν δίκιο, και σε όλα όσα σκέφτονται, σε όλα όσα λένε και σε όλα αυτά για τα οποία έχουν άποψη, πάντα πιστεύουν ότι η δική τους οπτική και νοοτροπία είναι η σωστή, ότι τίποτα από όσα λένε οι άλλοι δεν είναι τόσο καλό ή τόσο σωστό όσο αυτά που λένε οι ίδιοι. Επιμένουν πάντα στις δικές τους απόψεις και δεν ακούνε τίποτα απ’ όσα λέει κάποιος άλλος· ακόμη και όταν αυτά που λένε οι άλλοι είναι σωστά και συνάδουν με την αλήθεια, δεν τα αποδέχονται, απλώς δείχνουν να ακούνε, μα δεν ενστερνίζονται τίποτα. Όταν έρχεται η ώρα να δράσουν, συνεχίζουν να ακολουθούν τον δικό τους δρόμο· πάντα νομίζουν ότι είναι σωστοί κι ότι έχουν δίκιο. Μπορεί να είσαι σωστός και να έχεις δίκιο, και μπορεί να κάνεις το σωστό, χωρίς προβλήματα, αλλά ποια είναι η διάθεση που αποκαλύπτεις; Δεν είναι η αλαζονεία και η αυταρέσκεια; Εάν δεν είσαι σε θέση να αποβάλεις αυτήν την αλαζονική και αυτάρεσκη διάθεση, θα επηρεαστεί η εκτέλεση του καθήκοντός σου; Θα επηρεαστεί η ικανότητά σου να κάνεις πράξη την αλήθεια; Αν δεν καταφέρεις να επιλύσεις αυτού του είδους την αλαζονική και αυτάρεσκη διάθεση, είναι πιθανό να αντιμετωπίσεις μεγάλες αναποδιές στο μέλλον; Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό, είναι αναπόφευκτο. Βλέπει ο Θεός αυτά τα πράγματα που εκδηλώνονται στους ανθρώπους; Τα βλέπει, και πολύ καλά μάλιστα· ο Θεός όχι μόνο ερευνά το εσωτερικό του ανθρώπου, αλλά και παρακολουθεί πάντα κάθε του ομιλία και πράξη. Και τι θα πει ο Θεός όταν δει να εκδηλώνονται σ’ εσένα αυτά τα πράγματα; Ο Θεός θα πει: “Είσαι ανυποχώρητος! Είναι κατανοητό να επιμένεις στα επιχειρήματά σου όταν δεν ξέρεις ότι κάνεις λάθος, αλλά αν εξακολουθείς να επιμένεις στα επιχειρήματά σου όταν ξέρεις πολύ καλά ότι κάνεις λάθος, και αρνείσαι να μετανοήσεις, τότε είσαι ένας πεισματάρης γερο-ανόητος και έχεις πρόβλημα. Αν, ανεξαρτήτως του από ποιον έρχεται η πρόταση, αντιδράς με αρνητική και ανταγωνιστική στάση και δεν αποδέχεσαι καθόλου την αλήθεια, αν η καρδιά σου είναι ανταγωνιστική, κλειστή και αρνητική —τότε είσαι γελοίος, ένας παράλογος ανόητος! Είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστείς”. Ποιο είναι το πρόβλημα μ’ εσένα που καθιστά τόσο δύσκολο το να αντιμετωπιστείς; Το πρόβλημα είναι ότι η συμπεριφορά σου δεν αποτελεί λανθασμένο τρόπο δράσης ή λανθασμένο είδος διαγωγής· αντίθετα, αποκαλύπτει ένα συγκεκριμένο είδος διάθεσης. Τι είδους διάθεση αποκαλύπτει; Αρρωσταίνεις με την αλήθεια και αντιμετωπίζεις την αλήθεια με μίσος. Μόλις οριστεί ότι αντιμετωπίζεις την αλήθεια με μίσος, τότε, όπως το βλέπει ο Θεός, έχεις πρόβλημα· ο Θεός σε αποστρέφεται και σε εγκαταλείπει, δεν σου δίνει σημασία. Με τους ανθρώπους, το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι να πουν: “Η διάθεση αυτού του ανθρώπου δεν είναι καλή —είναι ξεροκέφαλος, αδιάλλακτος και θρασύς! Είναι δύσκολο να συνεννοηθείς μαζί του και δεν αγαπάει την αλήθεια ούτε θα την αποδεχτεί ούτε θα την κάνει ποτέ πράξη”. Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι να σε αξιολογήσουν όλοι έτσι, μα θα μπορούσε μια τέτοια αξιολόγηση να καθορίσει τη μοίρα σου; Δεν θα μπορούσαν οι άνθρωποι να καθορίσουν τη μοίρα σου με μια αξιολόγηση, αλλά υπάρχει κάτι που δεν θα πρέπει να ξεχνάς, και αυτό είναι ότι ο Θεός διακρίνει την ανθρώπινη καρδιά, και επίσης παρακολουθεί ταυτόχρονα όλα όσα κάνει και λέει ένας άνθρωπος. Αν ο Θεός έχει κάνει αυτήν τη διαπίστωση για σένα και λέει ότι αντιμετωπίζεις την αλήθεια με μίσος, αντί να πει απλώς ότι έχεις κάπως διεφθαρμένη διάθεση και είσαι κάπως ανυπάκουος —είναι αυτό σοβαρό πρόβλημα; (Είναι.) Σε αυτήν την περίπτωση, σε περιμένουν προβλήματα. Αυτά τα προβλήματα έχουν να κάνουν όχι με το πώς σε βλέπουν ή πώς σε αξιολογούν οι άνθρωποι, αλλά με το πώς βλέπει ο Θεός αυτήν τη διεφθαρμένη διάθεσή σου που αντιμετωπίζει την αλήθεια με μίσος. Πώς θα σε έβλεπε, λοιπόν, ο Θεός; Θα σε κατατάξει ο Θεός απλώς ως κάποιον που μισεί και δεν αγαπά την αλήθεια, και τίποτε περισσότερο; Είναι τόσο απλό; Από πού προέρχεται η αλήθεια; Ποιον αντιπροσωπεύει η αλήθεια; (Αντιπροσωπεύει τον Θεό.) Τότε, λοιπόν, κάντε μια προσπάθεια να εμβαθύνετε σ’ αυτό: αν κάποιος βλέπει την αλήθεια με μίσος, πώς θα φαινόταν αυτό στον Θεό; (Ότι είναι εχθρός του Θεού.) Δεν θα ήταν σοβαρό ζήτημα; Κάποιος που αντιμετωπίζει την αλήθεια με μίσος κατά βάθος θα αντίκριζε τον Θεό με μίσος. Γιατί λέω ότι αντικρίζει τον Θεό με μίσος; Μήπως αυτό το άτομο καταράστηκε τον Θεό; Του εναντιώθηκε κατά πρόσωπο; Τον έκρινε ή Τον καταδίκασε πίσω από την πλάτη Του; Όχι απαραίτητα. Γιατί, λοιπόν, λέγεται ότι το να αποκαλύπτει κανείς μια τέτοια διάθεση —μια διάθεση μίσους προς την αλήθεια— ισοδυναμεί με μίσος προς τον Θεό; Δεν κάνουμε την τρίχα τριχιά —είναι γεγονός. Όπως οι υποκριτές Φαρισαίοι σταύρωσαν τον Κύριο Ιησού επειδή μισούσαν την αλήθεια, οι συνέπειες αυτού θα είναι τρομερές. Δηλαδή, όταν ένα άτομο έχει τη διάθεση να αρρωσταίνει με την αλήθεια και να την εχθρεύεται, τότε είναι ικανό να αποκαλύψει αυτού του είδους τη διάθεση ανά πάσα στιγμή και σε οποιοδήποτε μέρος, και αν συνεχίσει να ζει σε μια κατάσταση εξάρτησης από αυτήν, θα εναντιωθεί ή όχι στον Θεό; Όταν αντιμετωπίζει ένα ζήτημα που αφορά την αλήθεια, που αφορά τις επιλογές που κάνει, αν δεν μπορεί να δεχτεί την αλήθεια, μα συνεχίζει να ζει σε μια κατάσταση εξάρτησης από τη διεφθαρμένη του διάθεση, τότε φυσικά θα εναντιωθεί στον Θεό και θα Τον προδώσει. Αυτό συμβαίνει επειδή αυτού του είδους η διεφθαρμένη διάθεση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια διάθεση που αντικρίζει τον Θεό και την αλήθεια με μίσος» («Όσοι δεν μπορούν να ζουν πάντα ενώπιον του Θεού είναι άπιστοι» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Ο λόγος του Θεού επισήμανε την ουσία και την καρδιά του προβλήματος, ειδικά τα εξής λόγια: «Η συμπεριφορά σου δεν αποτελεί λανθασμένο τρόπο δράσης ή λανθασμένο είδος διαγωγής· αντίθετα, αποκαλύπτει ένα συγκεκριμένο είδος διάθεσης. Τι είδους διάθεση αποκαλύπτει; Αρρωσταίνεις με την αλήθεια και αντιμετωπίζεις την αλήθεια με μίσος». Το απόσπασμα αυτό διαπέρασε την καρδιά μου και με πλήγωσε πολύ. Δεν περίμενα πως η αλαζονική διάθεση που είχα φανερώσει σήμαινε για τον Θεό πως αποστρεφόμουν, απεχθανόμουν και δεν αποδεχόμουν την αλήθεια. Αυτή είναι η διάθεση ενός κακοποιού και ενός αντίχριστου! Αν ο Θεός με όριζε ως κάποια που αποστρέφεται και απεχθάνεται την αλήθεια, τότε θα ήμουν ένας διάβολος, ένας Σατανάς και ανήμπορη να σωθώ. Φοβήθηκα πολύ. Παρόλο που ήξερα πως είχα αλαζονική και αυτάρεσκη διάθεση, πως δεν δεχόμουν εύκολα τη συμβουλή των άλλων και πως διέπραττα μερικές παραβάσεις εξαιτίας αυτού, απλώς το παραδεχόμουν. Μερικές φορές μάλιστα, σκεφτόμουν πως η αλαζονεία και η αυταρέσκεια ήταν κοινά γνωρίσματα των διεφθαρμένων ανθρώπων και δεν αλλάζαν εύκολα, κι έτσι μου έκανα τη χάρη και δεν το αντιμετώπιζα ως σοβαρό πρόβλημα που έπρεπε να επιλύσω. Εξαιτίας αυτού, στο καθήκον μου, συχνά φανέρωνα την αλαζονική και αυτάρεσκή μου διάθεση, αλλά δεν το έπαιρνα στα σοβαρά. Ένιωθα αναστάτωση και τύψεις μόνον όταν κλαδευόμουν και αντιμετωπιζόμουν, και τότε περιόριζα συνειδητά τον εαυτό μου, μα συχνά συνέχιζα να τη φανερώνω ακούσια και μετά. Όσοι με ήξεραν με αξιολογούσαν ως αλαζονική και αυτάρεσκη, και στο έργο που μου ανέθετε ο επικεφαλής μου, μου υπενθύμιζε και μου παράγγελνε συχνά να μην είμαι αλαζονική και αυτάρεσκη και να ακούω περισσότερο τη γνώμη των άλλων, ώστε η αλαζονεία και η αυταρέσκειά μου να μην προκαλέσουν κακό στο έργο της εκκλησίας. Τώρα, μέσα απ’ όσα αποκάλυψε ο λόγος του Θεού, αντιλήφθηκα πως ήμουν αλαζονική και αυτάρεσκη και δεν αποδεχόμουν την αλήθεια, κι έτσι, όσο σωστή ή ωφέλιμη κι αν ήταν η συμβουλή των άλλων για το έργο της εκκλησίας, εγώ προσκολλιόμουν πεισματικά στις δικές μου ιδέες. Αν κάποιος συναναστρεφόταν πάνω στις αρχές της αλήθειας ή πρότεινε κάτι, τον αντιπαθούσα και του αντιστεκόμουν. Μισούσα και αρνιόμουν να ανεχτώ όποιον με εξέθετε. Αυτό έδειχνε πως είχα τη διάθεση του αντίχριστου που μισεί και απεχθάνεται την αλήθεια. Στην αρχή, οι δύο αδελφές μου μου είχαν υπενθυμίσει πως μια επικεφαλής που επέλεξα δεν ήταν κατάλληλη, από φόβο μην αφήσω μια κακοποιό να βλάψει την εκκλησία, κι όμως εγώ δεν άκουσα καθόλου τη συμβουλή τους και ενέμεινα πεισματικά στις απόψεις μου. Τώρα που οι δύο αδελφές δεν ένιωθαν πια να περιορίζονται απ’ τη θέση μου, έγραψαν μια επιστολή για να με εκθέσουν και να αναφέρουν τα προβλήματά μου. Το έκαναν αυτό για να προστατέψουν το έργο της εκκλησίας, όμως ήταν και μια προειδοποίηση για μένα. Ωστόσο, όχι μόνο αρνήθηκα να το δεχθώ ή να κάνω αυτοκριτική και να προσπαθήσω να γνωρίσω τον εαυτό μου, μα μέσα μου, τις απεχθανόμουν και τις απέρριπτα και μάλιστα τις έκρινα και τις καταδίκασα, λες και προσπαθούσαν να βρουν κάτι εναντίον μου. Δεν ήταν η στάση μου ξεκάθαρα στάση αποστροφής και μίσους προς την αλήθεια; Μου ήρθε στο μυαλό ένα χωρίο του λόγου του Θεού: «Τι είδους άνθρωποι πιστεύετε ότι είναι αυτοί που απεχθάνονται την αλήθεια; Είναι αυτοί που αντιστέκονται στον Θεό και Του αντιτίθενται; Μπορεί να μην αντιστέκονται φανερά στον Θεό, αλλά η φύση και η ουσία τους είναι να αρνούνται τον Θεό και να Του αντιστέκονται, πράγμα που ισοδυναμεί με το να λένε φανερά στον Θεό: “Δεν μου αρέσει να ακούω αυτά που λες, δεν τα αποδέχομαι, και επειδή δεν αποδέχομαι ότι τα λόγια Σου είναι η αλήθεια, δεν πιστεύω σ’ Εσένα. Πιστεύω σε όποιον μου αποφέρει κέρδος και όφελος”. Αυτή είναι η στάση των άπιστων; Αν αυτή είναι η δική σου στάση απέναντι στην αλήθεια, δεν είσαι φανερά εχθρικός προς τον Θεό; Και αν είσαι φανερά εχθρικός προς τον Θεό, θα σε σώσει Αυτός; Δεν θα σε σώσει. Αυτός είναι ο λόγος της οργής του Θεού απέναντι σε όλους όσοι Τον αρνούνται και Του αντιστέκονται. Η ουσία των ανθρώπων σαν κι αυτούς, που απεχθάνονται την αλήθεια, είναι ουσία εχθρότητας απέναντι στον Θεό. Ο Θεός δεν αντιμετωπίζει τους ανθρώπους που έχουν μια τέτοια ουσία ως ανθρώπους. Στα μάτια Του, αυτοί είναι εχθροί και διάβολοι. Δεν θα τους έσωζε ποτέ· στο τέλος, θα βυθιστούν στη συμφορά και θα καταστραφούν» («Η κατανόηση της αλήθειας είναι κρίσιμης σημασίας για την ορθή εκπλήρωση του καθήκοντος» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Ο Θεός λέει πως η στάση μας απέναντι στην αλήθεια είναι η στάση μας απέναντι σ’ Εκείνον, έτσι αν μισούσα κι απεχθανόμουν την αλήθεια, δεν απεχθανόμουν τον Θεό και δεν Τον αντιμετώπιζα ως εχθρό μου; Επρόκειτο για μια ολοφάνερη εκδήλωση κάποιας σατανικής διάθεσης! Όσοι μισούν την αλήθεια είναι κακοποιοί, διάβολοι και Σατανάδες! Αν η συμβουλή των αδελφών μου προερχόταν από τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος, συμφωνούσε με την αλήθεια και ωφελούσε το έργο της εκκλησίας, μα εγώ ήμουν τόσο αλαζονική και αυτάρεσκη, που δεν αναζητούσα, δεν αποδεχόμουν ούτε υποτασσόμουν, τότε εναντιωνόμουν στη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος και αντιστεκόμουν στον Θεό. Μόλις το κατάλαβα, τρόμαξα ακόμη περισσότερο, επειδή ήξερα πως το πρόβλημά μου ήταν πολύ σοβαρό. Δεν ήμουν απλά, όπως νόμιζα, κάπως αλαζονική και αυτάρεσκη και κάποια που δεν δεχόταν τη συμβουλή των άλλων. Το πρόβλημα σχετιζόταν με τη στάση μου απέναντι στο έργο του Αγίου Πνεύματος και στον Θεό, καθώς και την αντίστασή μου στον Θεό.

Αργότερα, ο επικεφαλής μου με ανέλυσε διεξοδικά αναφορικά με αυτό το θέμα και είπε: «Όταν προήγαγες την κακοποιό, οι άλλοι σού υπενθύμισαν πως είχε σοβαρά προβλήματα. Εσύ όμως, δεν τους άκουσες και εμπιστεύτηκες μόνο τις απόψεις σου. Αν οι απόψεις σου βασίζονται στον λόγο του Θεού, τότε να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου. Αν όμως όχι, αν είναι μόνο δικές σου παράλογες αντιλήψεις, τότε η εμπιστοσύνη σου στον εαυτό σου είναι πρόβλημα της ανθρώπινης φύσης σου. Δεν ενεργούσες σύμφωνα με τις αρχές και στερείσαι του παραμικρού αισθήματος δικαιοσύνης. Ήσουν ανορθολογική και παράλογη». Η συναναστροφή του επικεφαλής μου διαπέρασε στ’ αλήθεια την καρδιά μου. Ήταν αλήθεια, όχι μόνο είχα αλαζονική και αυτάρεσκη διάθεση, αλλά είχα και προβληματική ανθρώπινη φύση και δεν μπορούσα να φέρομαι δίκαια στους άλλους. Όταν επέλεξα κάποια και σκόπευα να τη χρησιμοποιήσω, δεν δέχθηκα την κριτική των άλλων, ιδιαίτερα τις υποδείξεις που προέρχονταν από άτομα που περιφρονούσα ή είχα αποπέμψει. Τους σνόμπαρα και δεν έδινα σημασία στη συμβουλή τους. Θεωρούσα πως εφόσον είχαν αποπεμφθεί επειδή δεν έκαναν καλά το καθήκον τους, δεν θα μου έδιναν καλή συμβουλή. Μέσα μου, είχα απορρίψει εντελώς αυτές τις δύο αδελφές. Αντιμετώπιζα και επέλεγα άτομα βάσει των αισθημάτων και των ιδεών μου. Δεν μπορούσα να τους αντιμετωπίσω δίκαια σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας. Αυτό δείχνει πως η ανθρώπινη φύση μου, ο χαρακτήρας και η διάθεσή μου είχαν όλα πρόβλημα. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο πιο σοβαρό μου φαινόταν το πρόβλημά μου. Εξαιτίας της αλαζονείας και της αυταρέσκειάς μου, δεν άκουσα τη συμβουλή των αδελφών μου πάνω στο σημαντικό έργο στην εκκλησία, κι αυτό προκάλεσε μεγάλη ζημιά στην εκκλησία. Κατά την πορεία της πίστης μου στον Θεό, αυτό ήταν μια ακόμα κακή πράξη, ένα ακόμα μελανό σημείο. Ένιωθα μεγάλη στεναχώρια και ενοχές, κι άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί ακούσια έκανα πάντα κακό και αντιστεκόμουν στον Θεό; Ποια ήταν η αιτία; Ο λόγος του Θεού μού έδωσε την απάντηση: «Αν, μέσα στην καρδιά σου, κατανοείς πραγματικά την αλήθεια, τότε θα γνωρίζεις πώς να κάνεις πράξη την αλήθεια και να υπακούς στον Θεό, και θα εισέλθεις φυσικά στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Αν το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις είναι το σωστό και συμφωνεί με το θέλημα του Θεού, τότε το έργο του Αγίου Πνεύματος δεν θα σε εγκαταλείψει —και σε μια τέτοια περίπτωση θα υπάρχουν όλο και λιγότερες πιθανότητες να προδώσεις τον Θεό. Χωρίς την αλήθεια, είναι εύκολο να πράξεις το κακό, και θα το κάνεις άθελά σου. Για παράδειγμα, αν έχεις αλαζονική και επηρμένη διάθεση, τότε το να σου λένε να μην εναντιώνεσαι στον Θεό δεν έχει καμία σημασία, δεν μπορείς να συγκρατηθείς, είναι πέρα από τον έλεγχό σου. Δεν θα το έκανες σκόπιμα, θα το έκανες υπό την κυριαρχία της αλαζονικής και επηρμένης φύσης σου. Η αλαζονεία και η έπαρσή σου θα σε ανάγκαζαν να κοιτάζεις τον Θεό αφ’ υψηλού και να Τον βλέπεις ως ανάξιο· θα σε έκαναν να εξυμνείς τον εαυτό σου, να επιδεικνύεσαι μονίμως· θα σε έκαναν να περιφρονείς τους άλλους, δεν θα άφηναν κανέναν στην καρδιά σου παρά μόνο τον εαυτό σου· θα σου στερούσαν τη θέση του Θεού στην καρδιά σου και τελικά θα σε έκαναν να καθίσεις στη θέση του Θεού και να απαιτείς από τους ανθρώπους να υποταχθούν σε σένα, θα σε έκαναν να τιμάς τις δικές σου σκέψεις, ιδέες και αντιλήψεις ως την αλήθεια. Τόσο κακό γίνεται από τους ανθρώπους όταν αυτοί κυριαρχούνται από την αλαζονική και υπεροπτική τους φύση!» («Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Ήταν αλήθεια. Η φύση μου ήταν πολύ αλαζονική και εξωφρενικά παράλογη. Πίστευα πάντα πως είχα δίκιο, λες και οι απόψεις και η γνώμη μου ήταν η αλήθεια, και δεν επέτρεπα στους άλλους να με αμφισβητήσουν, πόσο μάλλον να προτείνουν κάτι διαφορετικό. Στο θέμα της επιλογής επικεφαλής, για παράδειγμα, ο οίκος του Θεού ορίζει ρητά πως μοχθηρά και δόλια άτομα δεν πρέπει να επιλέγονται. Αυτό απαγορεύεται και είναι σοβαρό ζήτημα. Όταν οι δύο αδελφές μου μου υπενθύμισαν την κακή ανθρώπινη φύση της Ζανγκ, ρώτησα απλώς τυπικά μερικά άτομα, και μαζί και με τις υποκειμενικές μου εικασίες, αρνήθηκα τυφλά τη συμβουλή τους. Δεν αναζήτησα συμβουλές από τους αδελφούς και τις αδελφές που κατανοούσαν την αλήθεια, δεν αποσαφήνισα τη διαφορά ανάμεσα σε κάποιον με κακή ανθρώπινη φύση και κάποιον με ουσία κακοποιού ούτε προσπάθησα να μάθω συγκεκριμένα τον λόγο για τον οποίο η Ζανγκ δεν συνεργαζόταν με τους άλλους —αν επρόκειτο για πρόβλημα διεφθαρμένης διάθεσης ή μοχθηρής ανθρώπινης φύσης. Αν είχε απλώς διεφθαρμένη διάθεση και μπορούσε να αποδεχτεί την αλήθεια, τότε θα μπορούσε να αλλάξει και δεν θα οριζόταν ως κακή. Αν είχε μοχθηρή ανθρώπινη φύση και αποστρεφόταν και απεχθανόταν την αλήθεια, ήταν κακοποιός. Όπως κι αν αντιμετωπιζόταν για τα κακά που έκανε, δεν θα το αποδεχόταν ούτε θα μετανοούσε ποτέ ειλικρινά. Αν είχα αναζητήσει την αλήθεια τότε και αξιολογούσα τη συνήθη συμπεριφορά της Ζανγκ με βάση την ουσία και τα χαρακτηριστικά των κακοποιών, θα είχα κάποια διάκριση σχετικά μ’ εκείνη, δεν θα είχα επιμείνει να τη χρησιμοποιήσω και θα μπορούσα να είχα αποφύγει την πρόκληση τόσης ζημιάς στο έργο της εκκλησίας. Οι επακόλουθες συνέπειες οφείλονταν αποκλειστικά στο ότι ήμουν υπερβολικά αλαζονική και δεν αναζητούσα την αλήθεια. Αν είχα έστω και λίγο φόβο Θεού και υπακοή στον Θεό, δεν θα είχα κάνει ένα τόσο μεγάλο λάθος ούτε τόσο κακό. Αλλά ήμουν αλαζονική και αυτάρεσκη, και σε αυτό το σοβαρό θέμα της επιλογής ενός επικεφαλής δεν είχα αναζητήσει την αλήθεια ούτε είχα ακούσει τις υποδείξεις των αδελφών μου. Είχα επιλέξει ένα κακό πρόσωπο ως επικεφαλής και είχα θέσει ολόκληρο το έργο της εκκλησίας σε κατάσταση παράλυσης. Τόσοι αδελφοί και αδελφές μου υπέφεραν και η ζωή τους δέχθηκε πλήγμα, κι εγώ είχα κάνει μια ανεπανόρθωτη παράβαση. Ήμουν πολύ αδιάλλακτη και ισχυρογνώμων! Με απεχθανόμουν και με καταριόμουν με όλη μου την καρδιά. Προσευχήθηκα στον Θεό, επιθυμώντας να μετανοήσω αληθινά.

Διάβασα ένα άλλο χωρίο του λόγου του Θεού και βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Ο Θεός λέει: «Πώς πρέπει να αυτοστοχαστείς και να προσπαθήσεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου, όταν έχεις κάνει κάτι που παραβιάζει τις αρχές της αλήθειας και δυσαρεστεί τον Θεό; Όταν επρόκειτο να κάνεις αυτό το πράγμα, προσευχήθηκες σ’ Αυτόν; Σκέφτηκες ποτέ: “Αυτός ο τρόπος με τον οποίο κάνω τα πράγματα συμφωνεί με την αλήθεια; Πώς θα έβλεπε το θέμα αυτό ο Θεός αν παρουσιαζόταν ενώπιόν Του; Θα χαιρόταν ή θα εκνευριζόταν αν το γνώριζε; Θα το απεχθανόταν ή θα αηδίαζε;” Δεν το έψαξες, έτσι δεν είναι; Ακόμα κι αν σου το υπενθύμιζαν άλλοι, εσύ θα εξακολουθούσες να πιστεύεις ότι δεν ήταν κανένα σπουδαίο ζήτημα, ότι δεν αντέκειτο σε καμία αρχή και δεν αποτελούσε αμαρτία. Ως αποτέλεσμα αυτού, προσέβαλες τη διάθεση του Θεού και Τον έκανες να θυμώσει, ακόμη και σε σημείο που να σε περιφρονεί. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της παρακοής των ανθρώπων. Επομένως, θα πρέπει να αναζητάς την αλήθεια στα πάντα. Αυτό πρέπει να ακολουθείς. Αν καταφέρεις να έρθεις εκ των προτέρων με σοβαρότητα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθείς και, στη συνέχεια, να αναζητήσεις την αλήθεια σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, δεν θα κάνεις λάθος. Μπορεί να έχεις κάποιες αποκλίσεις στο πώς ασκείσαι στην αλήθεια, αλλά αυτό είναι δύσκολο να αποφευχθεί, και αφότου αποκτήσεις κάποια εμπειρία, θα είσαι σε θέση να ασκείσαι σωστά. Ωστόσο, αν γνωρίζεις πώς να ενεργείς σύμφωνα με την αλήθεια, αλλά δεν την κάνεις πράξη, το πρόβλημα είναι ότι αντιπαθείς την αλήθεια. Όσοι δεν αγαπούν την αλήθεια δεν θα την αναζητήσουν ποτέ, ό,τι κι αν τους συμβεί. Μόνον όσοι αγαπούν την αλήθεια έχουν στην καρδιά τους φόβο Θεού, και όταν συμβαίνουν πράγματα που δεν κατανοούν, είναι σε θέση να αναζητήσουν την αλήθεια. Αν δεν μπορείς να αντιληφθείς το θέλημα του Θεού και δεν ξέρεις πώς να ασκηθείς, τότε θα πρέπει να αναζητήσεις την αλήθεια μέσω της συναναστροφής με κάποιον που κατανοεί την αλήθεια. Αν δεν μπορείς να βρεις κάποιον που κατανοεί την αλήθεια, θα πρέπει να βρεις μερικούς ανθρώπους για να προσευχηθείτε μαζί στον Θεό με ομοψυχία, να επιζητήσεις από τον Θεό, να περιμένεις την ώρα του Θεού και να περιμένεις τον Θεό να σου ανοίξει μια οδό. Εφόσον όλοι σας λαχταράτε την αλήθεια, αναζητάτε την αλήθεια και συναναστρέφεστε μαζί πάνω στην αλήθεια, μπορεί να έρθει η στιγμή που ένας από εσάς θα βρει μια καλή λύση. Αν όλοι σας θεωρήσετε κατάλληλη τη λύση και υπάρχει μια καλή οδός, τότε αυτό μπορεί να οφείλεται στη διαφώτιση και στη φώτιση του Αγίου Πνεύματος. Αν, κατόπιν, συνεχίσετε να συναναστρέφεστε μαζί για να καταλήξετε σε ένα πιο ακριβές μονοπάτι άσκησης, αυτό σίγουρα θα είναι σύμφωνο με τις αρχές της αλήθειας. Κατά την άσκησή σας, αν ανακαλύψετε ότι ο τρόπος άσκησής σας εξακολουθεί να είναι κάπως ακατάλληλος, τότε πρέπει να τον διορθώσετε γρήγορα. Αν κάνεις ένα μικρό σφάλμα, ο Θεός δεν θα σε καταδικάσει, επειδή οι προθέσεις σου είναι σωστές, και ασκείσαι σύμφωνα με την αλήθεια. Απλώς είσαι λίγο μπερδεμένος σχετικά με τις αρχές και έχεις κάνει κάποιο λάθος στην άσκησή σου, πράγμα που συγχωρείται. Μα οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν κάνουν πράγματα, τα κάνουν με βάση το πώς φαντάζονται ότι πρέπει να γίνουν. Δεν χρησιμοποιούν τα λόγια του Θεού ως βάση για να συλλογιστούν πώς να ασκηθούν σύμφωνα με την αλήθεια ή πώς να κερδίσουν την έγκριση του Θεού. Αντ’ αυτού, σκέφτονται μόνο πώς θα ωφεληθούν οι ίδιοι, και πώς θα κάνουν τους άλλους να τους σέβονται και να τους θαυμάζουν. Κάνουν πράγματα που βασίζονται εξ ολοκλήρου στις δικές τους ιδέες και καθαρά για να ικανοποιήσουν τον εαυτό τους, πράγμα που αποτελεί πρόβλημα. Τέτοιοι άνθρωποι δεν θα κάνουν ποτέ τα πράγματα σύμφωνα με την αλήθεια, και ο Θεός πάντοτε θα τους μισεί. Αν είσαι πραγματικά κάποιος με συνείδηση και λογική, τότε ό,τι κι αν συμβαίνει, θα πρέπει να είσαι σε θέση να έρχεσαι ενώπιον του Θεού για να προσεύχεσαι και να αναζητάς, να είσαι σε θέση να εξετάζεις σοβαρά τα κίνητρα πίσω από τις πράξεις σου και το πόσο αγνές είναι, να είσαι σε θέση να προσδιορίζεις πώς να ενεργείς κατάλληλα σύμφωνα με τα λόγια και τις απαιτήσεις του Θεού, και να σταθμίζεις και να συλλογίζεσαι επανειλημμένα ποιες πράξεις ευχαριστούν τον Θεό, ποιες πράξεις Του προκαλούν αηδία και ποιες πράξεις κερδίζουν την έγκρισή Του. Πρέπει να επανεξετάζεις αυτά τα θέματα ξανά και ξανά στο μυαλό σου μέχρι να τα κατανοήσεις ξεκάθαρα. Αν γνωρίζεις ότι έχεις τα δικά σου κίνητρα όταν κάνεις κάτι, τότε πρέπει να σκεφτείς ποια είναι τα κίνητρά σου, αν στοχεύεις να ικανοποιήσεις τον εαυτό σου ή να ικανοποιήσεις τον Θεό, αν αυτό είναι προς όφελος του εαυτού σου ή του εκλεκτού λαού του Θεού και ποιες συνέπειες θα έχει… Αν αναζητάς και συλλογίζεσαι περισσότερο κατ’ αυτόν τον τρόπο στις προσευχές σου, και κάνεις περισσότερες ερωτήσεις στον εαυτό σου για να αναζητήσεις την αλήθεια, τότε οι αποκλίσεις στις πράξεις σου θα γίνονται όλο και μικρότερες. Μόνο εκείνοι που μπορούν να αναζητήσουν την αλήθεια με αυτόν τον τρόπο είναι άνθρωποι που λαμβάνουν υπόψη τους το θέλημα του Θεού και έχουν φόβο Θεού, επειδή αναζητάς σύμφωνα με τις απαιτήσεις των λόγων του Θεού και με υπάκουη καρδιά, και τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγεις αναζητώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο θα είναι σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας» («Η αναζήτηση του θελήματος του Θεού είναι για χάρη της εφαρμογής της αλήθειας» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Ο λόγος του Θεού μού έδωσε τις αρχές της άσκησης: Σ’ ό,τι κι αν κάνω, πρέπει να ’χω φόβο Θεού στην καρδιά μου και να αναζητώ την αλήθεια και τις αρχές σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να ενεργώ. Ειδικά σε ζητήματα που αφορούν το έργο και τα συμφέροντα της εκκλησίας, δεν πρέπει να βασίζομαι τυφλά στις ιδέες μου. Διαφορετικά, αν βλάψω σοβαρά την εκκλησία ή διαταράξω το έργο της, θα έχω κάνει κακό και θα έχω αμαρτήσει απέναντι στον Θεό. Επιπλέον, δεν πρέπει να παίρνω μόνη μου αποφάσεις όταν εκτελώ τα καθήκοντά μου ούτε να πράττω όπως νομίζω και να είμαι αυταρχική. Πρέπει να συζητώ με τους αδελφούς και τις αδελφές με τους οποίους συνεργάζομαι, να αναζητώ περισσότερο και να συναναστρέφομαι μαζί με όσους αδελφούς και αδελφές κατανοούν την αλήθεια και να ακούω απόψεις διαφορετικές από τη δική μου. Ανεξάρτητα από το αν κάποιος έχει κύρος, ειδικά χαρίσματα ή ταλέντα, θα πρέπει να ακούω με ταπεινότητα τις συμβουλές τους. Σε ζητήματα που δεν κατανοώ, θα πρέπει να αναζητώ καθοδήγηση από τον επικεφαλής μου αμέσως, να αποσαφηνίζω τις σχετικές αρχές και να μάθω να ενεργώ σύμφωνα με την αλήθεια και χωρίς να προσβάλλω τον Θεό πριν αναλάβω δράση. Πρέπει, επίσης, να μάθω να απαρνούμαι τον εαυτό μου. Όσο περισσότερο θεωρώ ότι κάτι είναι σωστό, τόσο λιγότερο πρέπει να προσκολλώμαι σ’ αυτό και πρέπει να αναζητώ αν αυτό συμφωνεί με τις αρχές της αλήθειας. Αυτό μπορεί να επιλύσει το πρόβλημα της αλαζονείας και της αυταρέσκειας και μπορεί να με προστατεύσει από το να κάνω κακό και να προσβάλω τη διάθεση του Θεού. Παλαιότερα, δεν είχα αυτογνωσία, καθόλου αυτοεπίγνωση και ήμουν υπερβολικά σίγουρη για τον εαυτό μου. Μόνο μετά απ’ αυτήν την επώδυνη αποτυχία είδα πως όταν ήμουν σίγουρη για τον εαυτό μου, όταν πίστευα πως δεν ήταν δυνατόν να κάνω λάθος, κι ακόμη κι όταν είχα στέρεο έρεισμα να θεωρώ πως έχω δίκιο, τα γεγονότα έδειχναν πως όχι μόνο έκανα λάθος, αλλά και πως το λάθος μου ήταν φριχτό, παράλογο και απεχθές, και οι συνέπειές του καταστροφικές. Στο παρελθόν, διέπραττα πάρα πολλές παραβάσεις εξαιτίας της αλαζονείας μου. Τότε, νόμιζα πραγματικά πως είχα δίκιο, και μερικές φορές, χρησιμοποιούσα μάλιστα τα λόγια του Θεού ως βάση. Όμως αργότερα, τα γεγονότα αποκάλυπταν πως είχα άδικο, επειδή δεν είχα κατανοήσει πραγματικά τον λόγο του Θεού ούτε είχα αντιληφθεί τις αρχές. Αντ’ αυτού, χρησιμοποιούσα τον λόγο του Θεού αδιάκριτα και εφάρμοζα κανόνες στα τυφλά. Μόλις το αντιλήφθηκα, παραδέχτηκα από καρδιάς πως μου έλειπαν οι πραγματικότητες της αλήθειας, δεν έβλεπα καθαρά τους ανθρώπους και τα ζητήματα και κάποιες απόψεις μου ήταν παράλογες και γελοίες. Εκτός αυτού, είχα χαμηλό επίπεδο, ήμουν αφελής και δεν σκεφτόμουν καθαρά ούτε κατανοούσα την αλήθεια. Ήξερα μόνο κάποια δόγματα και ακολουθούσα αυστηρά κάποιους κανόνες. Τότε, πείστηκα πως ήμουν εντελώς άχρηστη, ανεπαρκής κι αξιολύπητη και δεν ήθελα πια να εμμένω στις απόψεις μου.

Μετά απ’ αυτό, όταν οι άλλοι έκαναν προτάσεις διαφορετικές απ’ τη δική μου, όποτε ήθελα να εμμείνω στον δικό μου τρόπο, σκεφτόμουν αυτά τα επώδυνά μαθήματα. Θυμάμαι πώς πολλές απόψεις που πίστευα πως ήταν σίγουρα σωστές τελικά αποδείχθηκαν όλες λάθος σε σύγκριση με την αλήθεια και καταδικάστηκαν απ’ τον Θεό. Δεν τολμώ πια να εμμένω στις απόψεις μου, και γυρεύω άμεσα τις απόψεις και τις συμβουλές των άλλων. Μερικές φορές, στις συζητήσεις, ασυνείδητα αρνούμαι τις προτάσεις των άλλων, όμως μόλις αντιλαμβάνομαι τι έχω κάνει, αμέσως ζητώ τη γνώμη της πλειονότητας, μην τυχόν και δεν ακολουθήσω τη σωστή συμβουλή και βλάψω το έργο της εκκλησίας. Σε ζητήματα που θεωρώ πως έχω δίκιο, δεν τολμώ πια να αποφασίζω μόνη μου και ζητώ συνειδητά συμβουλές από τους αδελφούς και τις αδελφές με τους οποίους συνεργάζομαι ή αναζητώ καθοδήγηση από τον επικεφαλής μου. Ενεργώντας έτσι, νιώθω περισσότερο άνετα κι επίσης, αποφεύγω να βλάψω το έργο της εκκλησίας φερόμενη αυταρχικά. Σήμερα, αν και μπορώ ακόμα να φανερώσω μια αλαζονική και αυτάρεσκη διάθεση, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα από ό,τι στο παρελθόν.

Είμαι ένα εξαιρετικά αλαζονικό και αυτάρεσκο άτομο. Όταν νομίζω ότι έχω δίκιο, δυσκολεύομαι να αρνηθώ τον εαυτό μου ή να ακούσω τις προτάσεις των άλλων. Χωρίς την κρίση και την αποκάλυψη των λόγων του Θεού, τις αναφορές και την έκθεση των αδελφών μου και την επανειλημμένη έκθεση και αντιμετώπισή μου από τον Θεό, ποτέ δεν θα ήμουν σε θέση να γνωρίσω τον εαυτό μου και να τον απαρνηθώ. Η μικρή αλλαγή που έχω επιτύχει τώρα, το ότι έχω κάποια λογική και ανθρώπινη ομοιότητα, οφείλεται αποκλειστικά στο ενδελεχές έργο του Θεού και είναι ο καρπός της διαφώτισης και της καθοδήγησης των λόγων Του. Ευχαριστώ τον Θεό από τα βάθη της καρδιά μου που με έσωσε.