Μεγάλωσα σε μια καθολική οικογένεια, και μαζί της πίστευα κι εγώ στον Κύριο από μικρός. Καθώς μεγάλωνα, συνειδητοποίησα ότι κάποιοι πιστοί πήγαιναν απλώς στην εκκλησία τις Κυριακές, μα εξακολουθούσαν να καπνίζουν, να πίνουν και να διασκεδάζουν τακτικά σαν τους άπιστους. Μου φαινόταν ότι δεν ακολουθούσαν τις απαιτήσεις του Κυρίου, ότι αμάρταναν. Κι εγώ ζούσα συχνά στην αμαρτία. Έλεγα ψέματα, έχανα την ψυχραιμία μου και ζήλευα. Ακόμα κι όταν εξομολογούμουν τις αμαρτίες μου στον ιερέα, δεν μπορούσα με τίποτα να ξεφύγω από τον φαύλο κύκλο του να αμαρτάνω κι έπειτα να εξομολογούμαι, και πάλι απ’ την αρχή. Τα είχα εντελώς χαμένα. Γι’ αυτό αποφάσισα να φύγω από την εκκλησία μας και να ενταχθώ σε μια άλλη εκκλησία για να αναζητήσω διέξοδο ώστε να ξεφύγω από την αμαρτία.

Αργότερα, καθώς εργαζόμουν, γνώρισα τον αδελφό Ραούλ, χριστιανό εδώ και πολλά χρόνια. Είπε ότι είχε πάει σε πολλές διαφορετικές εκκλησίες, αλλά είχε σταματήσει, γιατί τα κηρύγματα των παστόρων δεν ήταν διορατικά, κι εκείνοι ζητούσαν διαρκώς προσφορές. Ενδιαφέρονταν μόνο για τα χρήματα, και όταν οι αδελφοί κι οι αδελφές ζητούσαν τη βοήθειά τους για κάποιο πρόβλημα, έλεγαν απλώς: «Πήγαινε ρώτα τον ιερέα πρώτα και πες μου αν εξακολουθείς να μην το καταλαβαίνεις». Είχα μπερδευτεί πολύ με αυτό. Γιατί να συμβαίνουν τέτοια πράγματα σε μια εκκλησία; Κατόπιν, πήγα σε πέντε έξι άλλες χριστιανικές εκκλησίες και είδα ότι ήταν όπως ακριβώς τις είχε περιγράψει ο αδελφός Ραούλ. Θυμήθηκα ότι σε μια λειτουργία κάποιοι πιστοί έπαιζαν μια παρτίδα σκάκι και έκαναν συμπόσιο. Είδα ότι οι εκκλησίες δεν διέθεταν το έργο του Αγίου Πνεύματος, και έμοιαζαν περισσότερο με χώρους ψυχαγωγίας για θρησκευόμενους. Δεν ήθελα να πηγαίνω πλέον στην εκκλησία. Μα θυμήθηκα ότι η Βίβλος λέει: «Μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινάς, αλλά προτρέποντες αλλήλους, και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν» (Προς Εβραίους 10:25). Έτσι, ένιωσα πραγματικά χαμένος. Πού να πάω για να παρακολουθήσω κάποια συνάθροιση; Υπάρχουν πάνω από χίλια χριστιανικά δόγματα, οπότε θα ήταν υπερβολικά δύσκολο να βρω κάποιο που να διέθετε πραγματικά την καθοδήγηση του Θεού και το έργο του Αγίου Πνεύματος. Ούτε ο αδελφός Ραούλ ήξερε πού να πάει. Οπότε, αποφασίσαμε να φύγουμε από το εκκλησίασμά μας και να αξιοποιήσουμε τον ελεύθερό μας χρόνο μελετώντας τη Βίβλο. Αφιερώναμε πολλή ώρα στην ανάγνωση της Βίβλου από κοινού και συζητούσαμε τι καταλαβαίναμε, βοηθώντας και στηρίζοντας ο ένας τον άλλον.

Πέρασαν αρκετά χρόνια έτσι, και παρόλο που προσευχόμουν και μελετούσα τις Γραφές καθημερινά, αυτό που με ενοχλούσε πολύ ήταν ότι εξακολουθούσα να μην μπορώ να ελέγξω τον θυμό μου όταν συνέβαινε κάτι που δεν μου άρεσε ή όταν πλήττονταν τα συμφέροντά μου. Μερικές φορές, όταν εργαζόμουν με τον αδελφό Ραούλ, αν μου ζητούσε να κάνω κάτι κι εγώ δεν τον καταλάβαινα απόλυτα, μου μιλούσε αρκετά σκληρά και εγώ εξοργιζόμουν. Σκεφτόμουν πως ήταν ξεκάθαρο το ότι δεν επικοινωνούσε σωστά, μα μου φώναζε και μου φερόταν σαν να ήμουν ηλίθιος, κι εγώ δεν έπρεπε να το ανεχθώ. Γι’ αυτό του φώναζα κι εγώ. Εκνευριζόμασταν και δεν ελέγχαμε τον θυμό μας με τίποτα. Στο τέλος, το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να φύγουμε έξαλλοι. Δεν ήμουν πρόθυμος να τον ακούσω ούτε να του εξηγήσω τίποτα. Μα όταν ηρεμούσαμε, παραδεχόμασταν τα λάθη μας και ζητούσαμε συγγνώμη ο ένας στον άλλο. Ήξερα ότι δεν είχα απαλλαγεί από την αμαρτία, ότι θα συνέχιζα να αμαρτάνω και να επαναστατώ κατά του Θεού, γι’ αυτό προσευχόμουν και εξομολογούμουν σ’ Εκείνον και ήθελα να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Μα όσο σκληρά κι αν προσπαθούσα, συνέχιζα απλώς να αποτυγχάνω, να αμαρτάνω τη μέρα και να εξομολογούμαι τη νύχτα. Είχα βουλιάξει στη μιζέρια και στις ενοχές σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο και είχα απογοητευτεί πολύ από τον εαυτό μου. Αναρωτιόμουν γιατί δεν μπορούσα να σταματήσω να αμαρτάνω. Ο αδελφός Ραούλ κι εγώ το είχαμε συζητήσει πολλές φορές και ξέραμε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς και ότι η αυταρέσκεια, η αλαζονεία και η υπεροψία μας έβγαζε μάτι, και πως δεν είχαμε ξεφύγει από τα δεσμά της αμαρτίας.

Μια φορά, καθώς μελετούσαμε μαζί τη Βίβλο, είδαμε τα λόγια του Θεού: «Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος» (Α΄ Πέτρου 1:16). «Χωρίς αγιασμού ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον» (Προς Εβραίους 12:14). Συλλογιζόμασταν αυτούς τους στίχους. Ο Κύριος μάς είπε πως πρέπει να είμαστε άγιοι, αλλά εμείς ζούσαμε μέσα στην αμαρτία. Πώς θα αποκτούσαμε αγιοσύνη; Δεν είχαμε κάποιο μονοπάτι. Ρώτησα έναν πάστορα γι’ αυτό, και μου είπε: «Όσο ζούμε εν σαρκί, δεν θα αποκτήσουμε ποτέ αγιοσύνη. Μα ο Κύριος Ιησούς μάς λύτρωσε από τις αμαρτίες μας. Οι αμαρτίες μας έχουν ήδη συγχωρεθεί, και ο Κύριος δεν μας βλέπει ως αμαρτωλούς. Όταν θα κατέλθει επί νεφέλης, θα μας πάρει στη βασιλεία των ουρανών». Καθησυχάστηκα αρκετά όταν το άκουσα αυτό, αλλά ήμουν ακόμα μπερδεμένος: Ο Κύριος είναι άγιος, κι όμως αυτήν τη στιγμή εμείς ζούμε διαρκώς μέσα στην αμαρτία. Θα μας πάρει πράγματι στη βασιλεία Του όταν επιστρέψει;

Μια μέρα, τον Ιούλιο του 2019, ο αδελφός Ραούλ κι εγώ μελετούσαμε τη Βίβλο όπως συνήθως. Αναζητήσαμε τη λέξη «Βίβλος» στο διαδίκτυο και βρήκαμε μια ταινία της Εκκλησίας του Παντοδύναμου Θεού με τίτλο «Πρόλαβα το Τελευταίο Τρένο». Αφού παρακολουθήσαμε την ταινία, ήμουν ιδιαίτερα έκπληκτος. Ήταν σπουδαία ταινία και οι αλήθειες σχετικά με τις οποίες γινόταν συναναστροφή ήταν πολύ διαφωτιστικές, ειδικά εκεί που έλεγε μια αδελφή: «Ο Κύριος Ιησούς έκανε το έργο της λύτρωσης. Απλώς συγχώρησε τις αμαρτίες των ανθρώπων, μα δεν διέλυσε την αμαρτωλή φύση μας, άρα συνεχίζουμε να αμαρτάνουμε και να αντιστεκόμαστε στον Θεό. Εξετάζοντας όλους αυτούς που πιστεύουν στον Κύριο, από τον κλήρο ως τους κοινούς πιστούς, ποιοι απ’ αυτούς μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν απαλλαγεί από την αμαρτία; Ούτε ένας. Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως δεσμεύονται και περιορίζονται από την αμαρτία. Είμαστε γεμάτοι αλαζονεία, πονηριά και απληστία. Και να μη θέλουμε, αμαρτάνουμε. Κάποιοι φαίνονται ταπεινοί και ευγενείς, αλλά η καρδιά τους είναι γεμάτη διαφθορά. Δεν είμαστε οι άνθρωποι που κάνουν το θέλημα του Θεού και δεν πληρούμε τα κριτήρια ώστε να εισέλθουμε στη βασιλεία των ουρανών. Γι’ αυτό πρέπει ο Θεός να συνεχίσει το έργο Του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας τις έσχατες ημέρες σύμφωνα με το σχέδιό Του, να κάνει ένα στάδιο του έργου της κρίσεως στα θεμέλια της άφεσης των αμαρτιών, για να μας καθάρει και να μας σώσει πλήρως, ώστε να ξεφύγουμε από την αμαρτία και να γίνουμε αγνοί, κι ύστερα να εισέλθουμε στη βασιλεία του Θεού και να κερδίσουμε την αιώνια ζωή». Όλα όσα έλεγαν στην ταινία ήταν αλήθεια. Ήμουν κατενθουσιασμένος, γιατί ποτέ δεν είχα ακούσει κάτι παρόμοιο. Πώς ήταν σε θέση να μοιράζονται τόση νέα διαφώτιση; Πώς την απέκτησαν; Είδα ότι διάβαζαν ένα βιβλίο με τίτλο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται». Το περιεχόμενό του ήταν γεμάτο δύναμη και εξουσία και πράγματα που δεν είχα ακούσει ποτέ πριν. Ήθελα στ’ αλήθεια να το διερευνήσω περισσότερο. Μετά την ταινία, επικοινωνήσαμε με την Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού και ξεκινήσαμε να συμμετέχουμε σε διαδικτυακές συναθροίσεις, να διαβάζουμε και να συναναστρεφόμαστε πάνω στα λόγια του Παντοδύναμου Θεού.

Μια μέρα, διάβασα το εξής στα λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «Προτού λυτρωθεί ο άνθρωπος, πολλά από τα δηλητήρια του Σατανά είχαν ήδη φυτευτεί μέσα του και, μετά από χιλιάδες έτη διαφθοράς από τον Σατανά, έχει μέσα του μια καθιερωμένη φύση που αντιστέκεται στον Θεό. Επομένως, όταν λυτρωθεί ο άνθρωπος, αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από λύτρωση κατά την οποία ο άνθρωπος αγοράζεται έναντι υψηλού τιμήματος, αλλά η δηλητηριώδης φύση μέσα του δεν έχει εξαλειφθεί. Ο άνθρωπος, που είναι τόσο μιαρός, πρέπει να υποβληθεί σε αλλαγή προτού γίνει άξιος να υπηρετήσει τον Θεό. Μέσω αυτού του έργου της κρίσης και της παίδευσης, ο άνθρωπος θα καταφέρει να γνωρίσει πλήρως την ακάθαρτη και διεφθαρμένη ουσία μέσα του και θα μπορέσει να αλλάξει εντελώς και να γίνει καθαρός. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί ο άνθρωπος να αξιωθεί να επιστρέψει ενώπιον του θρόνου του Θεού. Όλο το έργο που επιτελείται σήμερα έχει σκοπό να γίνει ο άνθρωπος καθαρός και να αλλάξει. Μέσω της κρίσης και της παίδευσης του λόγου, και μέσω του εξευγενισμού, ο άνθρωπος μπορεί να αποβάλει τη διαφθορά του και να γίνει αγνός. Αντί να θεωρηθεί πως αυτό το στάδιο του έργου είναι εκείνο της σωτηρίας, θα ήταν πιο κατάλληλο να ειπωθεί ότι είναι το έργο του εξαγνισμού. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το στάδιο της κατάκτησης, καθώς και το δεύτερο στάδιο του έργου της σωτηρίας» («Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). «Ο Χριστός των εσχάτων ημερών χρησιμοποιεί ένα πλήθος από αλήθειες για να διδάξει τον άνθρωπο, να εκθέσει την ουσία του ανθρώπου και να αναλύσει τα λόγια και τις πράξεις του ανθρώπου. Αυτά τα λόγια εμπεριέχουν διάφορες αλήθειες, όπως το καθήκον του ανθρώπου, πώς θα πρέπει να υπακούει τον Θεό, πώς θα πρέπει να είναι πιστός σ’ Εκείνον, πώς οφείλει να βιώνει την κανονική ανθρώπινη φύση, καθώς και τη σοφία και τη διάθεση του Θεού, και ούτω καθεξής. Όλα αυτά τα λόγια απευθύνονται στην ουσία του ανθρώπου και στη διεφθαρμένη διάθεσή του. Συγκεκριμένα, τα λόγια που εκθέτουν το πώς ο άνθρωπος αποστρέφεται τον Θεό, λέγονται σε σχέση με το πώς ο άνθρωπος αποτελεί ενσάρκωση του Σατανά και μια εχθρική δύναμη απέναντι στον Θεό. Αναλαμβάνοντας το έργο της κρίσης Του, ο Θεός δεν καθιστά απλώς σαφή τη φύση του ανθρώπου με λίγα λόγια· εκθέτει, αντιμετωπίζει και κλαδεύει μακροπρόθεσμα. Όλες αυτές οι διαφορετικές μέθοδοι έκθεσης, αντιμετώπισης και κλαδέματος δεν μπορούν να αντικατασταθούν με συνηθισμένα λόγια, αλλά με την αλήθεια της οποίας ο άνθρωπος στερείται εντελώς. Μονάχα τέτοιου είδους μέθοδοι σαν κι αυτές θεωρούνται ως κρίση· μόνο μέσω μιας τέτοιας κρίσης μπορεί ο άνθρωπος να υποταχθεί και να πειστεί για τον Θεό και, επιπλέον, να αποκτήσει αληθινή γνώση του Θεού. Αυτό που αποφέρει το έργο της κρίσης είναι η κατανόηση του ανθρώπου για το αληθινό πρόσωπο του Θεού και για την αλήθεια σχετικά με τη δική του παρακοή. Το έργο της κρίσης δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να κατανοήσει μεγάλο μέρος από το θέλημα του Θεού, τον σκοπό του έργου του Θεού, και τα μυστήρια που παραμένουν ακατανόητα γι’ αυτόν. Επίσης, δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να αναγνωρίσει και να μάθει τη διεφθαρμένη ουσία του και τις ρίζες της διαφθοράς του, καθώς επίσης και να ανακαλύψει την ασχήμια του. Αυτές οι επιδράσεις προκαλούνται από το έργο της κρίσης, διότι η ουσία αυτού του έργου είναι στην πραγματικότητα το έργο του ανοίγματος της αλήθειας, της οδού και της ζωής του Θεού σε όλους όσοι πιστεύουν σ’ Εκείνον. Αυτό το έργο είναι το έργο της κρίσης που επιτελεί ο Θεός» («Ο Χριστός επιτελεί το έργο της κρίσης με την αλήθεια» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Όταν τα διάβασα τα λόγια του Θεού, διαπίστωσα ότι ο Κύριος Ιησούς είχε κάνει το έργο της λύτρωσης, κατά το οποίο λυτρωθήκαμε ώστε να μην είμαστε πια αμαρτωλοί, μα η αμαρτωλή φύση της ανθρωπότητας δεν εξαφανίστηκε. Γι’ αυτό συνεχίζουμε να λέμε ψέματα και να αμαρτάνουμε, καθώς και να αποκαλύπτουμε διαφθορά. Καθώς το σκεφτόμουν, συνειδητοποίησα πως ήταν αλήθεια. Κάθε φορά που έχανα την ψυχραιμία μου, αργότερα το μετάνιωνα. Αλλά όποτε συνέβαινε κάτι που δεν μου άρεσε, εξακολουθούσα αναπόφευκτα να χάνω αμέσως την ψυχραιμία μου. Συνειδητοποίησα πως, αν δεν διέλυα την αμαρτωλή μου φύση, θα ήμουν πάντα δέσμιος της αμαρτίας και θα αντιτασσόμουν στον Θεό με τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις. Από τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού, διαπίστωσα επίσης ότι τις έσχατες ημέρες ο Θεός έχει εκφράσει την αλήθεια για να εκθέσει και να καθάρει την ανθρωπότητα. Γεμάτος περιέργεια για το έργο της κρίσεως του Θεού, διάβασα αργότερα πολλά ακόμη λόγια του Παντοδύναμου Θεού και διαπίστωσα ότι αποκαλύπτει τα πάντα όσον αφορά την αμαρτωλή φύση της ανθρωπότητας. Μας δείχνει πώς διαφθείρει ο Σατανάς τους ανθρώπους, πώς να ξεφύγουμε από την αμαρτία και να καθαρθούμε, ποιος μπορεί να εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών, ποιος θα τιμωρηθεί, και το αποτέλεσμα διαφόρων τύπων ανθρώπων. Τα λόγια του Θεού που κρίνουν και εκθέτουν την ανθρωπότητα περιέχουν την αγάπη και τη σωτηρία Του. Όσο σκληρά κι αν ακούγονται, τα λέει όλα για να καταλάβουμε την αλήθεια, για να δούμε καθαρά πώς μας έχει διαφθείρει ο Σατανάς, να σιχαθούμε τον εαυτό μας, κι ύστερα να μετανοήσουμε και να αλλάξουμε. Μόλις τα αντιλήφθηκα όλα αυτά, πλημμύρησα με χαρά και λαχταρούσα κι άλλα λόγια του Παντοδύναμου Θεού. Απολάμβανα, επίσης, σε μεγάλο βαθμό να παρευρίσκομαι σε συναθροίσεις και να συναναστρέφομαι πάνω στα λόγια του Θεού με αδελφούς και αδελφές και ήλπιζα ότι θα μπορούσα να βιώσω την κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού, ώστε να μπορέσω να επιλύσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση.

Αργότερα, εκλέχθηκα εκκλησιαστικός επικεφαλής. Μια φορά, με έψαχνε μια αδελφή που ήθελε βοήθεια για κάτι προβλήματα που είχε αντιμετωπίσει κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός της, κι εγώ της έδωσα κάποιες συμβουλές πάνω στο τι θα πρέπει να κάνει. Αφού αυτή και μια άλλη αδελφή άκουσαν τη συμβουλή μου, συμφώνησαν να πράξουν αναλόγως. Τότε, μια επικεφαλής μάς φώναξε και οι δύο αδελφές μού ζήτησαν να μοιραστώ τις ιδέες μου και μαζί της. Αφού το εξήγησα, η επικεφαλής δεν είπε τίποτα, και απλώς μας έδωσε ένα έγγραφο να το εξετάσουμε και μετά μας είπε πώς να το κάνουμε. Ενοχλήθηκα λιγάκι. Νόμιζα ότι δεν είχε πραγματικά καταλάβει τι εννοούσα. Είχα ήδη συζητήσει με τις δύο αδελφές τι να κάνουν, και είχα ξοδέψει πολύ χρόνο να σκεφτώ πώς θα έπρεπε να εκτελεστεί το καθήκον. Άδικα έκανα τόσο κόπο; Ανυπόμονα, είπα στην επικεφαλής: «Κατάλαβες τι είπα; Έχουμε ήδη συμφωνήσει και καταλήξει από κοινού». Η επικεφαλής μού είπε: «Η λύση που πρότεινες δεν είναι κακή, αλλά δεν θα είναι πολύ αποτελεσματική». Κατόπιν, μας είπε έναν πιο γρήγορο και απλό τρόπο για να γίνει το καθήκον. Πράγματι πίστευα πως η λύση της ήταν καλή, αλλά δεν ήμουν ιδιαίτερα ευχαριστημένος. Αναρωτιόμουν τι θα σκέφτονταν οι δύο αδελφές για μένα αν δεν χρησιμοποιούσαμε την προσέγγιση που μου πήρε τόση ώρα να σκεφτώ. Δεν θα σκέφτονταν ότι ήμουν πραγματικά άχρηστος και ανίκανος να διευθετήσω ένα απλούστατο έργο; Θα ήταν μεγάλη ντροπή. Όσο το σκεφτόμουν τόσο πιο άσχημα ένιωθα. Αργότερα, η επικεφαλής μού ζήτησε να κάνω το καθήκον με αυτές τις δύο αδελφές. Δεν ήμουν καθόλου πρόθυμος να το κάνω και δεν της μίλησα πολύ ευγενικά. Αργότερα, ολοκλήρωσα μεν το καθήκον, αλλά κατά τη διαδικασία αυτή, είχα επιδείξει διαφθορά σ’ αυτό κι έτσι ένιωθα ανήσυχος και ένοχος. Στη συνέχεια, σκέφτηκα πως η επικεφαλής αναλάμβανε την ευθύνη και μας πρόσφερε κάποιες καλές προτάσεις για να βελτιώσουμε την αποτελεσματικότητα του έργου μας. Αυτό ήταν καλό για το έργο της εκκλησίας. Μα δεν μπορούσα να το αποδεχθώ, και μάλιστα εξοργίστηκα μ’ αυτό. Αναρωτήθηκα γιατί δεν μπορούσα να αποδεχθώ ενδεδειγμένες απόψεις και μάλιστα με εκνεύριζαν. Έπρεπε να βρω την αιτία για να απαλλαγώ από αυτήν την κατάσταση το συντομότερο δυνατόν.

Εκείνο το απόγευμα, ερεύνησα τον ιστότοπο της εκκλησίας για να βρω χωρία των λόγων του Θεού σχετικά με τον θυμό, και βρήκα το εξής: «Μόλις κάποιος άνθρωπος αποκτήσει θέση, το βρίσκει συχνά δύσκολο να ελέγχει τη διάθεσή του, και έτσι απολαμβάνει να αρπάζει τις ευκαιρίες για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του και να δώσει διέξοδο στα συναισθήματά του· συχνά εξοργίζεται χωρίς προφανή λόγο, έτσι ώστε να αποκαλύψει την ικανότητά του και να αφήσει τους άλλους να μάθουν ότι η θέση και η ταυτότητά του είναι διαφορετικές από εκείνες των απλών ανθρώπων. Φυσικά, και οι διεφθαρμένοι, χωρίς θέση, άνθρωποι χάνουν κι αυτοί συχνά τον έλεγχο. Ο θυμός τους συχνά προκαλείται από ζημία στα προσωπικά τους συμφέροντα. Προκειμένου να προστατεύσουν την προσωπική θέση και αξιοπρέπειά τους, συχνά δίνουν διέξοδο στα συναισθήματά τους και αποκαλύπτουν την αλαζονική φύση τους. Ο άνθρωπος θα εξοργιστεί και θα δώσει διέξοδο στα συναισθήματά του, προκειμένου να υπερασπιστεί και να στηρίξει την ύπαρξη της αμαρτίας, και οι ενέργειες αυτές αποτελούν τους τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος εκφράζει τη δυσαρέσκειά του· ξεχειλίζουν από ανηθικότητα, από σκευωρίες και μηχανορραφίες, από τη διαφθορά και την κακία του ανθρώπου και, πάνω απ’ όλα, βρίθουν από τις παράλογες φιλοδοξίες και επιθυμίες του ανθρώπου» («Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β΄» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού είδα ότι υπάρχει λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι τείνουν να εξοργίζονται. Όταν διακυβεύονται τα συμφέροντα ή η φήμη μας, ξεσπάμε συχνά τη δυσαρέσκειά μας, εκτονώνουμε τον θυμό μας και στερούμαστε κανονικής ανθρώπινης λογικής. Δείχνουμε σατανικές διαθέσεις, αρνητικά πράγματα. Κάνοντας αυτοκριτική υπό το πρίσμα των λόγων του Θεού, αντιλήφθηκα ότι όταν απέρριπταν τις ιδέες μου, γινόμουν πολύ απρόθυμος. Ήξερα ξεκάθαρα ότι η προσέγγιση της επικεφαλής ήταν καλύτερη από τη δική μου, ότι θα ήταν γρήγορη και απλή, αλλά και πάλι θύμωνα και ανησυχούσα ότι οι άλλοι θα με θεωρούσαν πραγματικά άχρηστο. Γι’ αυτό μίλησα με αγένεια στην επικεφαλής. Τότε, διαπίστωσα ότι ήμουν πολύ αλαζόνας και ότι εστίαζα υπερβολικά στη φήμη και το κύρος μου. Πάντα θεωρούσα ότι η άποψή μου ήταν σπουδαία και δεν ήθελα να ακούσω κανέναν. Δεν σκεφτόμουν καθόλου τι θα ωφελούσε το συμφέρον της εκκλησίας. Διαπίστωσα ότι ήμουν αλαζόνας πέραν κάθε λογικής και δυσκολευόμουν τόσο να αποδεχθώ σοφές συμβουλές. Μόλις το συνειδητοποίησα αυτό, με πλημμύρισαν τύψεις. Προσευχήθηκα στον Θεό για να μετανοήσω, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει να γνωρίσω τον εαυτό μου και να αποβάλω την αλαζονεία μου.

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού: «Η αλαζονεία είναι η ρίζα της διεφθαρμένης διάθεσης του ανθρώπου. Όσο πιο αλαζονικοί είναι οι άνθρωποι, τόσο πιο παράλογοι είναι· και όσο πιο παράλογοι είναι, τόσο πιο επιρρεπείς είναι στο να αντιστέκονται στον Θεό. Πόσο σοβαρό είναι αυτό το πρόβλημα; Οι άνθρωποι με αλαζονικές διαθέσεις όχι μόνο θεωρούν όλους τους άλλους κατώτερούς τους αλλά, το χειρότερο από όλα, είναι και απαξιωτικοί απέναντι στον Θεό, και δεν έχουν φόβο Θεού στην καρδιά τους. Αν και μπορεί να φαίνεται ότι πιστεύουν στον Θεό και Τον ακολουθούν, δεν Τον αντιμετωπίζουν καθόλου ως Θεό. Πάντοτε αισθάνονται ότι κατέχουν την αλήθεια και έχουν τεράστια ιδέα για τον εαυτό τους. Αυτή είναι η ουσία και η ρίζα της αλαζονικής διάθεσης, και προέρχεται από τον Σατανά. Επομένως, το πρόβλημα της αλαζονείας πρέπει να επιλυθεί. Το να αισθάνεται κάποιος ότι είναι καλύτερος από τους άλλους είναι ασήμαντο θέμα. Το κρίσιμο ζήτημα είναι πως η αλαζονική του διάθεση τον παρεμποδίζει να υποταχθεί στον Θεό, στη διακυβέρνηση και τις ρυθμίσεις Του: ένας τέτοιος άνθρωπος έχει συνεχώς την τάση να ανταγωνίζεται τον Θεό για την εξουσία έναντι των άλλων. Ο άνθρωπος αυτού του είδους δεν σέβεται στο παραμικρό τον Θεό, πόσο μάλλον Τον αγαπά και υποτάσσεται σε Αυτόν. Οι άνθρωποι που είναι αλαζονικοί και επηρμένοι, ιδιαίτερα όσοι είναι τόσο αλαζονικοί που έχουν χάσει τη σύνεσή τους, δεν μπορούν να υποταχθούν στον Θεό κατά την πίστη τους σ’ Αυτόν, και μάλιστα εξυμνούν και καταθέτουν μαρτυρία για τον εαυτό τους. Αυτοί οι άνθρωποι αντιστέκονται στον Θεό περισσότερο απ’ όλους και δεν έχουν καθόλου φόβο Θεού. Αν οι άνθρωποι επιθυμούν να φτάσουν στο σημείο να σέβονται τον Θεό, τότε πρέπει να διορθώσουν πρώτα τις αλαζονικές τους διαθέσεις. Όσο πιο σχολαστικά διορθώσεις την αλαζονική σου διάθεση, τόσο περισσότερο σεβασμό θα αποκτήσεις για τον Θεό, και μόνο τότε μπορείς να υποταχθείς σ’ Αυτόν και να καταφέρεις να αποκτήσεις την αλήθεια και να Τον γνωρίσεις. Μόνον όσοι κερδίζουν την αλήθεια είναι πραγματικά άνθρωποι» (Η συναναστροφή του Θεού). Αναλογίστηκα λιγάκι αυτό το χωρίο και συνειδητοποίησα ότι ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούσα να διαχειριστώ τις προτάσεις των άλλων όπως έπρεπε ήταν πως είχα αλαζονική διάθεση. Ήθελα να με ακούν οι άλλοι, μα δεν ήμουν πρόθυμος να ακούω ή να δέχομαι τις συμβουλές τους. Έτσι ήμουν όταν συνεργαζόμουν με τον αδελφό Ραούλ. Εφόσον ήμουν τόσο αλαζόνας, δεν ήμουν πρόθυμος να ακολουθώ τις υποδείξεις του, πολύ λιγότερο δε ανεχόμουν να μου μιλάει τόσο σκληρά. Και κατά την επικοινωνία μου με τη γυναίκα μου και τους άλλους στην καθημερινότητα, πάντα νόμιζα ότι είχα τις καλύτερες ιδέες, ότι είχα δίκιο, γι’ αυτό θα έπρεπε να με ακούν και να κάνουν ό,τι τους λέω. Αφού απέκτησα την πίστη μου και ανέλαβα κάποιο καθήκον με τους αδελφούς και τις αδελφές, συνέχιζα να ζω μέσα στην αλαζονεία και δεν ήθελα να δεχθώ τις προτάσεις των άλλων. Ακόμα κι όταν ήξερα ότι δεν είχα την καλύτερη προσέγγιση, και πάλι ήθελα να κάνω το δικό μου και να το επιβάλω στους άλλους. Ήμουν τόσο αλαζόνας που ουσιαστικά δεν διέθετα ίχνος ορθολογισμού. Εξαιτίας της αλαζονικής μου φύσης, δεν έβλεπα τα πράγματα λογικά. Νόμιζα ότι είχα πάντα δίκιο, αλλά συχνά, οι άλλοι είχαν στην πραγματικότητα καλύτερες ιδέες και πιο ολοκληρωμένη εικόνα από μένα. Για παράδειγμα, θεωρώντας πάντα ότι είχα δίκιο, πολλές φορές έβαζα τη γυναίκα μου να ενεργεί σύμφωνα με το σχέδιό μου, αλλά τα πράγματα κατέληγαν άσχημα. Το ίδιο γινόταν και τώρα. Η προσέγγιση που πρότεινε η επικεφαλής ήταν απλή, μας γλίτωνε χρόνο και ήταν πιο αποτελεσματική, ενώ η προσέγγιση πάνω στην οποία είχα συναναστραφεί με τις δύο αδελφές ήταν περίπλοκη, μα και χρονοβόρα. Τα γεγονότα μού έδειξαν ότι δεν υπήρχε λόγος να είμαι τόσο αλαζόνας. Έπρεπε να είμαι προσγειωμένος και χαμηλών τόνων, και να γνωρίζω ποια είναι η θέση μου. Αν συνέχιζα να ζω με τέτοια αλαζονεία, θα καταντούσα σαν τον αρχάγγελο που δεν υπολόγιζε καθόλου τον Θεό, Του αντιστεκόταν και προσέβαλλε τη διάθεσή Του, και γι’ αυτό ο Θεός θα με τιμωρούσε και θα με καταριόταν. Μόλις το συνειδητοποίησα, προσευχήθηκα αμέσως στον Θεό. «Θεέ μου, δεν θέλω να ζω πια με αλαζονική διάθεση. Θέλω να βιώνω την κανονική ανθρώπινη φύση, να ακούω τις προτάσεις των αδελφών κατά το καθήκον μου, να συνεργάζομαι καλά μαζί τους, και να κάνω το καθήκον μου ώστε να ικανοποιώ το θέλημά Σου».

Έπειτα, διάβασα κάνα δύο ακόμα χωρία των λόγων του Θεού. «Μια αλαζονική φύση σε κάνει ισχυρογνώμονα. Αν έχεις αλαζονική φύση, θα συμπεριφέρεσαι αυθαίρετα και πρόχειρα, χωρίς να προσέχεις τι λέει ο καθένας. Πώς, λοιπόν, επιλύεις το πρόβλημα της αυθαιρεσίας και της προχειρότητάς σου; Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι σου συμβαίνει κάτι και έχεις τις δικές σου ιδέες και τα δικά σου σχέδια· πριν καταλήξεις στο τι πρέπει να κάνεις, πρέπει να αναζητήσεις την αλήθεια και πρέπει, τουλάχιστον, να συναναστραφείς με όλους σχετικά με το τι σκέφτεσαι και το τι πιστεύεις γι’ αυτό, ζητώντας από όλους να σου πουν αν οι σκέψεις και τα σχέδιά σου είναι σωστά και σύμφωνα με την αλήθεια, και ζητώντας από όλους να κάνουν τις τελικές επαληθεύσεις για σένα. Αυτή είναι η καλύτερη μέθοδος επίλυσης της αυθαιρεσίας και της προχειρότητας. Καταρχάς, μπορείς να ρίξεις φως στην άποψή σου και να αναζητήσεις την αλήθεια· αυτό είναι το πρώτο βήμα που κάνεις πράξη ώστε να διορθώσεις την αυθαιρεσία και την προχειρότητα. Το δεύτερο βήμα έρχεται όταν άλλοι άνθρωποι εκφράζουν αντίθετες απόψεις —ποια πρακτική μπορείς να εφαρμόσεις ώστε να μην είσαι παρορμητικός κι απερίσκεπτος; Πρέπει, καταρχάς, να τηρήσεις στάση ταπεινοφροσύνης, να αφήσεις κατά μέρος αυτό που πιστεύεις ότι είναι σωστό και να τους αφήσεις όλους να συναναστραφούν. Ακόμα κι αν πιστεύεις ότι ο δικός σου τρόπος είναι ο σωστός, δεν θα πρέπει να επιμένεις σ’ αυτόν. Αυτό αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ένα βήμα προς τα εμπρός· δείχνει μια στάση αναζήτησης της αλήθειας, απάρνησης του εαυτού σου και εκπλήρωσης του θελήματος του Θεού. Μόλις αποκτήσεις αυτήν τη στάση, την ίδια στιγμή που δεν επιμένεις στη γνώμη σου, θα πρέπει να προσεύχεσαι, να αναζητάς την αλήθεια από τον Θεό, και στη συνέχεια να αναζητάς μια βάση στα λόγια του Θεού —να αποφασίζεις πώς να ενεργείς με βάση τα λόγια του Θεού. Αυτή είναι η πιο κατάλληλη και ακριβής άσκηση» (Η συναναστροφή του Θεού). «Το δυσκολότερο πρόβλημα που καλείται να επιλύσει η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι ότι κάνει τα ίδια και τα ίδια λάθη. Για να αποφευχθεί αυτό, οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουν ότι δεν έχουν ακόμη αποκτήσει την αλήθεια, ότι δεν έχει υπάρξει αλλαγή στη διάθεση της ζωής τους και ότι, παρόλο που πιστεύουν στον Θεό, εξακολουθούν να ζουν υπό το κράτος του Σατανά και δεν έχουν σωθεί· είναι πιθανό να προδώσουν τον Θεό και να παραστρατίσουν από τον Θεό ανά πάσα στιγμή. Αν έχουν αυτήν την αίσθηση της κρίσιμης κατάστασης στην καρδιά τους —αν, όπως λένε, είναι προετοιμασμένοι για πόλεμο εν καιρώ ειρήνης— τότε θα μπορέσουν να χαλιναγωγήσουν κάπως τον εαυτό τους και, όταν όντως τους συμβεί κάτι, θα προσευχηθούν στον Θεό, θα βασιστούν στον Θεό και θα μπορέσουν να αποφύγουν να κάνουν τα ίδια και τα ίδια λάθη. Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι η διάθεσή σας δεν έχει αλλάξει, ότι η φύση της προδοσίας προς τον Θεό εξακολουθεί να είναι βαθιά ριζωμένη μέσα σας και δεν έχει εκδιωχθεί, ότι εξακολουθείτε να κινδυνεύετε να προδώσετε τον Θεό και ότι αντιμετωπίζετε τη συνεχή πιθανότητα να υποστείτε απώλεια και να καταστραφείτε. Αυτό είναι αληθινό, άρα πρέπει να είστε προσεκτικοί. Υπάρχουν τρία ιδιαιτέρως σημαντικά σημεία που πρέπει να έχετε κατά νου: Πρώτον, εξακολουθείτε να μη γνωρίζετε τον Θεό· δεύτερον, δεν έχουν υπάρξει αλλαγές στη διάθεσή σας· και τρίτον, δεν έχετε ακόμη βιώσει την αληθινή εικόνα του ανθρώπου. Αυτά τα τρία πράγματα συνάδουν με τα γεγονότα, είναι αληθινά και πρέπει να τα κατανοήσετε καλά, πρέπει να έχετε αυτογνωσία. Αν έχετε τη θέληση να επιλύσετε αυτό το πρόβλημα, τότε θα πρέπει να επιλέξετε το δικό σας σύνθημα: για παράδειγμα, “Είμαι η κοπριά στο έδαφος”, ή “Είμαι ο διάβολος”, ή “Επιστρέφω συχνά στις παλιές μου συνήθειες” ή “Βρίσκομαι πάντοτε σε κίνδυνο”. Οποιοδήποτε από αυτά είναι κατάλληλο για να χρησιμεύσει ως το προσωπικό σας σύνθημα, και θα σας βοηθήσει το να το υπενθυμίζετε στον εαυτό σας ανά πάσα στιγμή. Nα το επαναλαμβάνετε συνεχώς από μέσα σας, να το αναλογίζεστε, και τότε ενδεχομένως να καταφέρετε να κάνετε λιγότερα λάθη ή να σταματήσετε να κάνετε λάθη —αλλά το πιο σημαντικό είναι να αφιερώνετε περισσότερο χρόνο στην ανάγνωση των λόγων του Θεού και στην κατανόηση της αλήθειας, στο να γνωρίσετε τη φύση σας και να ξεφεύγετε από τη διεφθαρμένη σας διάθεση· μόνο τότε θα είστε ασφαλείς» («Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να καταλάβω ότι για να διαλύσω την αλαζονεία μου, θα πρέπει να μάθω να συνεργάζομαι με τους άλλους, να αναζητώ και να συναναστρέφομαι. Θα πρέπει να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με τους αδελφούς και τις αδελφές μέσω συζητήσεων για το έργο και να αναζητώ ταπεινά τις απόψεις των άλλων. Ανεξάρτητα από το αν διαφέρουν από αυτό που προτείνω, θα πρέπει να βάζω στην άκρη το τι θεωρώ σωστό εγώ. Θα πρέπει να προσεύχομαι και να αναζητώ βάσει των όσων έχουν πει οι άλλοι και να αφήσω τον Θεό να με καθοδηγήσει και να με διαφωτίσει, για να μου δείξει τι είναι σωστό ή κατάλληλο και να δω τις ελλείψεις και τα ψεγάδια μου. Ακόμη και όταν νομίζω ότι αυτό που λέω είναι σωστό, δεν γίνεται να προσκολλώμαι στις δικές μου ιδέες, πρέπει να αναζητώ την αλήθεια και το θέλημα του Θεού. Και όταν βλέπω ότι κάποιος έχει μια καλύτερη, μια πιο σωστή ιδέα από μένα, θα πρέπει να μάθω να βάζω στην άκρη τον εαυτό μου και να δέχομαι την πρότασή του. Αυτό συνάδει με το θέλημα το Θεού, κι έτσι θα αποφύγω τα λάθη. Επιπλέον, έγραψα ένα ρητό για την αλαζονική φύση μου. «Δεν είμαι παρά κοπριά και δεν πρέπει να είμαι αλαζόνας. Η έλλειψη αυτοελέγχου εκ μέρους μου με θέτει πάντα σε κίνδυνο». Αυτό με βοήθησε να θυμηθώ την ντροπή των αλαζονικών μου καταστάσεων και μου υπενθύμισε τον κίνδυνο και τις συνέπειες του να ζω αλαζονικά. Κατόπιν, άρχισα να εστιάζω στο να κάνω πράξη τα λόγια του Θεού και να ακούω τις ιδέες των άλλων. Όταν κάποιος είχε διαφορετική πρόταση ή άποψη από μένα, είτε στο σπίτι είτε στην εκκλησία κατά το καθήκον με κάποιους αδελφούς και αδελφές, άρχισα να παραμερίζω τον εγωισμό μου. Διαπίστωσα ότι οι άλλοι είχαν όντως πιο ολοκληρωμένες ιδέες από μένα κι έμαθα να δέχομαι ολόψυχα τις ιδέες τους και να εφαρμόζω τις ενδεδειγμένες προτάσεις. Αφού το έκανα πράξη, διαπίστωσα ότι έχανα την ψυχραιμία μου με τους αδελφούς και τις αδελφές πιο σπάνια και άκουγα και αποδεχόμουν τι είχαν να πουν οι άλλοι. Επιπλέον, ένιωθα πολύ πιο ήρεμος από πριν. Ευγνωμονούσα τον Θεό από τα βάθη της καρδιάς μου!

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Οι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν την ίδια τη διάθεσή τους· πρέπει να υποστούν την κρίση και την παίδευση, τον πόνο και το ραφινάρισμα του λόγου του Θεού, ή να αντιμετωπιστούν, να πειθαρχηθούν και να κλαδευτούν από τον λόγο Του. Μόνο τότε μπορούν να επιτύχουν υπακοή και πίστη στον Θεό, και δεν θα είναι πλέον επιπόλαιοι απέναντί Του. Υπό το ραφινάρισμα του λόγου του Θεού αλλάζει η διάθεση των ανθρώπων. Μόνον μέσω της έκθεσης, της κρίσης, της πειθαρχίας και της αντιμετώπισης του λόγου Του δεν θα τολμούν πια να ενεργούν με απερισκεψία, αλλά αντ’ αυτού θα γίνουν σταθεροί και συγκροτημένοι. Το πιο σημαντικό είναι ότι είναι σε θέση να υποτάσσονται στον τωρινό λόγο του Θεού και στο έργο Του. Ακόμα κι αν δεν συμφωνεί με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, είναι σε θέση να παραμερίσουν αυτές τις αντιλήψεις και να υποταχθούν πρόθυμα» («Οι άνθρωποι η διάθεση των οποίων έχει αλλάξει είναι εκείνοι που έχουν εισέλθει στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού μού έδειξαν ότι δεν μπορούμε να βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις ή στο δικό μας πείσμα για να ελέγξουμε ή να αλλάξουμε τη διάθεσή μας. Όλη αυτή η προσπάθεια για αυτοέλεγχο μπορεί να αλλάξει κάποιες μόνο συμπεριφορές, και αυτές οι αλλαγές δεν διαρκούν πολύ. Αν θέλουμε να υποβληθούμε σε πραγματική αλλαγή της διάθεσή μας, πρέπει να δεχόμαστε την κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού, την αντιμετώπιση και το κλάδεμα, τη συμμόρφωση και την πειθαρχία, καθώς και τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό. Μόνο έτσι θα γνωρίσουμε πραγματικά τη σατανική μας φύση και θα δούμε καθαρά τις επικίνδυνες συνέπειες του να ζούμε σύμφωνα με τις σατανικές μας διαθέσεις. Τότε, θα μισήσουμε και θα απαρνηθούμε τον εαυτό μας πραγματικά, και θα επιτύχουμε αληθινή μετάνοια και αλλαγή.

Είμαι ευγνώμων στον Παντοδύναμο Θεό που μου έδωσε την ευκαιρία να βιώσω την κρίση και την παίδευσή Του τις έσχατες ημέρες, για να μάθω αλήθειες, να καταφέρω να γνωρίσω τον εαυτό μου και να διαλύσω τη διαφθορά μου. Νιώθω απίστευτα τυχερός. Δεν νιώθω πια τόσο χαμένος και μπερδεμένος, γιατί τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού έχουν αποκαλύψει την αιτία της αμαρτίας μας και τις εκδηλώσεις των διάφορων διεφθαρμένων μας διαθέσεων. Εκείνος μας έδωσε επίσης ένα μονοπάτι ώστε να απαλλαγούμε από την αμαρτία και να επιτύχουμε αλλαγές στη διάθεση της ζωής. Τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού είναι πλούσια και άφθονα και μας προσφέρουν ό,τι χρειαζόμαστε. Μας δίνουν απαντήσεις σε όλες τις απορίες και τις δυσκολίες μας. Αν διαβάζουμε και αποδεχόμαστε τα λόγια του Θεού ολόψυχα, μπορούμε να κατανοήσουμε τη διαφθορά και την παρακοή μας και να βρούμε ένα μονοπάτι ώστε να διαλύσουμε τη διεφθαρμένη διάθεσή μας. Δόξα Σοι ο Παντοδύναμος Θεός!