Σήμερα δεν είναι πλέον η Εποχή της Χάριτος ούτε η εποχή του ελέους, αλλά η Εποχή της Βασιλείας κατά την οποία οι άνθρωποι του Θεού αποκαλύπτονται, η εποχή κατά την οποία ο Θεός πράττει απευθείας μέσω της θεϊκής Του φύσης. Συνεπώς, σε αυτό το κεφάλαιο του λόγου του Θεού, ο Θεός οδηγεί στο πνευματικό βασίλειο όλους όσοι κατανοούν τον λόγο Του. Στην πρώτη παράγραφο, πραγματοποιεί προκαταβολικά αυτές τις ετοιμασίες, και εάν κάποιος διαθέτει τη γνώση του λόγου του Θεού, θα ακολουθήσει το φυτό για να πάρει το πεπόνι και θα κατανοήσει άμεσα αυτό που ο Θεός επιθυμεί να επιτύχει στον λαό Του. Παλαιότερα, οι άνθρωποι δοκιμάζονταν μέσα από την εφαρμογή του τίτλου «πάροχοι υπηρεσιών» και σήμερα, αφού έχουν υποβληθεί στη δοκιμασία, ξεκινά επίσημα η εκπαίδευσή τους. Επιπρόσθετα, οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν το έργο του Θεού σε μεγαλύτερο βαθμό, με βάση το θεμέλιο των λόγων του παρελθόντος, και πρέπει να εκλαμβάνουν τα λόγια και το άτομο, και το Πνεύμα και το άτομο, ως ένα αδιαίρετο σύνολο —ως ένα στόμα, μία καρδιά, μία πράξη και μία πηγή. Αυτή είναι η μεγαλύτερη απαίτηση που έχει ο Θεός από τον άνθρωπο από τη στιγμή της δημιουργίας. Από αυτό μπορεί να διαπιστωθεί ότι ο Θεός επιθυμεί να δαπανήσει ένα μέρος των προσπαθειών Του για τον λαό Του, ότι επιθυμεί να φανερώσει ορισμένα σημεία και θαύματα σε αυτούς και, προπάντων, ότι επιθυμεί να κάνει όλους τους ανθρώπους να υποτάσσονται σε ολόκληρο το έργο και τον λόγο του Θεού. Από τη μία πλευρά, ο Θεός επικυρώνει ο ίδιος τη μαρτυρία Του και, από την άλλη πλευρά, έχει αξιώσεις από τον λαό Του και έχει εκδώσει ευθέως τα διοικητικά διατάγματα Του στα πλήθη: συνεπώς, εφόσον αποκαλείσθε ο λαός Μου, τα πράγματα δεν είναι όπως ήταν παλαιότερα. Οφείλετε να ακούτε με προσοχή και να υποτάσσεστε στις ομιλίες του Πνεύματός Μου και να ακολουθείτε το έργο Μου προσεκτικά· δεν επιτρέπεται να διαχωρίζετε το Πνεύμα Μου από τη σάρκα Μου, διότι είμαστε εγγενώς ένα και εκ φύσεως αδιαχώριστα. Σε αυτό το απόσπασμα, για να αποτραπούν οι άνθρωποι από την παραμέληση του ενσαρκωμένου Θεού, δίνεται για ακόμα μία φορά έμφαση στα λόγια «διότι είμαστε εγγενώς ένα και εκ φύσεως αδιαχώριστα». Καθώς αυτή η παραμέληση αποτελεί αποτυχία για τον άνθρωπο, αυτό αναγράφεται άλλη μια φορά στα διοικητικά διατάγματα του Θεού. Στη συνέχεια, ο Θεός ενημερώνει τους ανθρώπους για τις συνέπειες της προσβολής των διοικητικών διαταγμάτων Του, χωρίς να κρύβει τίποτα, λέγοντας ότι «θα υποστούν απώλεια και θα μπορούν να πιουν μονάχα από το δικό τους πικρό ποτήρι». Επειδή ο άνθρωπος είναι αδύναμος, όταν ακούει αυτά τα λόγια γίνεται αναπόφευκτα πιο επιφυλακτικός απέναντι στον Θεό μέσα στην καρδιά του, καθώς το «πικρό ποτήρι» είναι αρκετό για να κάνει τους ανθρώπους να αναλογιστούν για λίγο. Οι άνθρωποι ερμηνεύουν με πολλούς τρόπους αυτό το «πικρό ποτήρι» για το οποίο μιλά ο Θεός: να κριθεί κανείς μέσω του λόγου ή να εξοριστεί από τη βασιλεία, να απομονωθεί για ένα χρονικό διάστημα, η σάρκα του να διαφθαρεί από τον Σατανά και να κατακτηθεί από κακά πνεύματα, το Πνεύμα του Θεού να τον απαρνηθεί ή η σάρκα του να παύσει να υπάρχει και να εξοριστεί στον Άδη. Οι συγκεκριμένες ερμηνείες είναι αυτές που μπορεί να κατασκευάσει η ανθρώπινη σκέψη και συνεπώς οι άνθρωποι δεν δύνανται να προχωρήσουν πέρα από αυτές τις ερμηνείες με τη φαντασία τους. Όμως οι σκέψεις του Θεού διαφέρουν από εκείνες του ανθρώπου· δηλαδή, το «πικρό ποτήρι» δεν αναφέρεται σε τίποτα από τα παραπάνω, αλλά στον βαθμό στον οποίο οι άνθρωποι γνωρίζουν τον Θεό αφότου λάβουν το κλάδεμα του Θεού. Πιο συγκεκριμένα, όταν κάποιος διαχωρίζει αυθαίρετα το Πνεύμα του Θεού από τον λόγο Του ή όταν διαχωρίζει τον λόγο από το άτομο ή το Πνεύμα από τη σάρκα με την οποία ο Θεός ενδύει τον Εαυτό Του, αυτός ο άνθρωπος δεν είναι μονάχα ανίκανος να γνωρίσει τον Θεό μέσα από τον λόγο Του, αλλά επίσης, αν γίνει λίγο καχύποπτος απέναντι στον Θεό, θα τυφλώνεται συνεχώς. Δεν είναι όπως το φαντάζονται οι άνθρωποι, ότι αποκόβονται κατευθείαν. Αντιθέτως, γεύονται σταδιακά την παίδευση του Θεού —δηλαδή, πέφτουν σε μεγάλες καταστροφές και κανείς δεν μπορεί να είναι συμβατός με αυτούς, σαν να έχουν κυριευθεί από κακά πνεύματα, σαν να είναι μια μύγα χωρίς κεφάλι που χτυπά με δύναμη όπου βρει. Παρά το γεγονός αυτό, παραμένουν ανίκανοι να φύγουν. Στην καρδιά τους τα πράγματα είναι απερίγραπτα δύσκολα, σαν να βιώνουν ανείπωτο πόνο στην καρδιά τους —ωστόσο, δεν μπορούν να ανοίξουν το στόμα τους και περνούν όλη την ημέρα ονειροπολώντας, χωρίς να μπορούν να νιώσουν τον Θεό. Αυτές είναι οι συνθήκες υπό τις οποίες τα διοικητικά διατάγματα του Θεού απειλούν τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα εκείνοι να μην τολμούν να φύγουν από την εκκλησία, παρόλο που δεν λαμβάνουν καθόλου ευχαρίστηση —αυτή είναι η αποκαλούμενη «εσωτερική και εξωτερική επίθεση» και είναι τρομερά δύσκολο για τους ανθρώπους να την υφίστανται. Αυτά που ειπώθηκαν εδώ διαφέρουν από τις αντιλήψεις των ανθρώπων —διότι, υπό αυτές τις συνθήκες, εκείνοι γνωρίζουν ακόμη να αναζητούν τον Θεό, και αυτό συμβαίνει όταν ο Θεός γυρίζει την πλάτη Του σε αυτούς, ενώ το σπουδαιότερο είναι ότι, ακριβώς όπως οι άπιστοι, αυτοί οι άνθρωποι είναι εντελώς ανίκανοι να νιώσουν τον Θεό. Ο Θεός δεν σώζει άμεσα τέτοιους ανθρώπους. Όταν αδειάσει το πικρό ποτήρι τους, τότε φτάνει η έσχατη ημέρα τους. Ωστόσο, εκείνη τη στιγμή, αυτοί εξακολουθούν να αναζητούν το θέλημα του Θεού, επιθυμώντας να λάβουν λίγη ακόμα ευχαρίστηση —όμως αυτή η φορά είναι διαφορετική από το παρελθόν, εκτός εάν συντρέχουν ειδικές περιστάσεις.

Στη συνέχεια, ο Θεός εξηγεί σε όλους τις θετικές όψεις κι έτσι εκείνοι αποκτούν ζωή για άλλη μία φορά —διότι, σε περασμένες εποχές, ο Θεός έλεγε ότι οι πάροχοι υπηρεσιών δεν είχαν ζωή, όμως σήμερα ο Θεός μιλά ξαφνικά για τη «ζωή εντός». Μόνο μέσα από τα λόγια σχετικά με τη ζωή γνωρίζουν οι άνθρωποι ότι η ζωή του Θεού μπορεί να εξακολουθεί να υπάρχει μέσα τους. Με αυτόν τον τρόπο, η αγάπη τους για τον Θεό αυξάνεται σε μεγάλο βαθμό και εκείνοι αποκτούν μεγαλύτερη γνώση της αγάπης και του ελέους του Θεού. Συνεπώς, αφότου οι άνθρωποι αντικρίσουν αυτά τα λόγια, μετανοούν όλοι για τα λάθη που έκαναν στο παρελθόν και χύνουν κρυφά δάκρυα μεταμέλειας. Οι περισσότεροι, επίσης, αποφασίζουν αθόρυβα ότι πρέπει να ικανοποιούν τον Θεό. Μερικές φορές, τα λόγια του Θεού διαπερνούν τα εσώψυχα των ανθρώπων και είναι δύσκολο για εκείνους να τα αποδεχθούν και να είναι γαλήνιοι. Ορισμένες φορές, τα λόγια του Θεού είναι ειλικρινή και σοβαρά και ζεσταίνουν τις καρδιές των ανθρώπων και, αφού οι άνθρωποι τα διαβάσουν, νιώθουν σαν ένας αμνός που είχε χαθεί και ο οποίος ξαναβλέπει τη μητέρα του μετά από πολλά χρόνια. Τα μάτια τους γεμίζουν με δάκρυα, κατακλύζονται από συναισθήματα και λαχταρούν να πέσουν στην αγκαλιά του Θεού, κλαίγοντας με αναφιλητά, απελευθερώνοντας τον απερίγραπτο πόνο που κατοικούσε στις καρδιές τους για πολλά χρόνια, έτσι ώστε να δείξουν την αφοσίωσή τους στον Θεό. Λόγω της πολύμηνης δοκιμασίας έχουν γίνει λίγο υπερευαίσθητοι, σαν να έχουν μόλις υποστεί νευρικό κλονισμό, σαν ένας άνθρωπος που ήταν κατάκοιτος για χρόνια. Για να παγιωθεί η πίστη των ανθρώπων στα λόγια του Θεού, πολλές φορές ο Θεός τονίζει τα ακόλουθα: «Για να προχωρήσει ομαλά και απρόσκοπτα το επόμενο στάδιο του έργου Μου, αξιοποιώ τον εξευγενισμό των λόγων για να δοκιμάσω τους πάντες στον οίκο Μου». Εδώ ο Θεός λέει «για να δοκιμάσω τους πάντες στον οίκο Μου». Μια προσεκτική ανάγνωση μας δείχνει ότι όταν οι άνθρωποι δρουν ως πάροχοι υπηρεσιών, εξακολουθούν να είναι άνθρωποι εντός του οίκου του Θεού. Επιπλέον, αυτά τα λόγια δίνουν έμφαση στην ειλικρίνεια του Θεού αναφορικά με τον τίτλο «λαός του Θεού», προσφέροντας μια στοιχειώδη ανακούφιση στις καρδιές των ανθρώπων. Γιατί, λοιπόν, ο Θεός τονίζει επαναλαμβανόμενα τις πολλές ενδείξεις που δίνει στους ανθρώπους, αφότου εκείνοι έχουν διαβάσει τα λόγια του Θεού, ή χωρίς να έχει αποκαλυφθεί ακόμα ο τίτλος «λαός του Θεού»; Μήπως το κάνει μόνο και μόνο για να δείξει ότι Εκείνος είναι ο Θεός που κοιτάζει βαθιά μέσα στην καρδιά του ανθρώπου; Αυτός είναι εν μέρει ο λόγος και εδώ έχει μονάχα δευτερεύουσα σημασία. Ο Θεός το κάνει αυτό για να κάνει όλους τους ανθρώπους να πειστούν απόλυτα, έτσι ώστε μέσω του λόγου του Θεού κάθε άνθρωπος να έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει τα δικά του ελαττώματα και τις δικές του παρελθοντικές ατέλειες σε ό,τι αφορά τη ζωή και, το σπουδαιότερο, ο Θεός το κάνει αυτό για να θέσει τα θεμέλια για το επόμενο στάδιο του έργου Του. Οι άνθρωποι μπορούν να πασχίσουν να γνωρίσουν τον Θεό και να επιδιώξουν μίμηση του Θεού μονάχα εάν βασίζονται στην αυτογνωσία τους. Χάρη σε αυτά τα λόγια, οι άνθρωποι αλλάζουν και από αρνητικοί και παθητικοί γίνονται θετικοί και ενεργητικοί, και αυτό διευκολύνει το δεύτερο μέρος του έργου του Θεού. Μπορούμε να πούμε ότι, με αυτό το στάδιο του έργου ως θεμέλιο, το δεύτερο μέρος του έργου του Θεού γίνεται πολύ απλό και απαιτεί ελάχιστη προσπάθεια. Συνεπώς, όταν οι άνθρωποι αποβάλλουν τη θλίψη από τις καρδιές τους και γίνονται θετικοί και ενεργητικοί, ο Θεός δράττεται αυτής της ευκαιρίας ώστε να έχει άλλες αξιώσεις από τους ανθρώπους Του: «Τα λόγια Μου απελευθερώνονται και εκφράζονται οποιαδήποτε ώρα και σε οποιοδήποτε μέρος, και έτσι οφείλετε κι εσείς να γνωρίζετε διαρκώς τους εαυτούς σας ενώπιόν Μου. Διότι το σήμερα διαφέρει εν τέλει από ό,τι συνέβη στο παρελθόν, και δεν μπορείς πλέον να επιτυγχάνεις ό,τι επιθυμείς. Αντιθέτως, υπό την καθοδήγηση των λόγων Μου, πρέπει να είσαι ικανός να καθυποτάσσεις το σώμα σου· πρέπει να χρησιμοποιείς τα λόγια Μου ως το στήριγμά σου και δεν πρέπει να πράττεις απερίσκεπτα». Σε αυτό το απόσπασμα, ο Θεός τονίζει κυρίως «τα λόγια Μου». Στο παρελθόν μιλούσε επίσης πολλές φορές για «τα λόγια Μου» και συνεπώς, κάθε άνθρωπος θα έστρεφε αναπόφευκτα εν μέρει την προσοχή του σε αυτό. Επισημαίνεται έτσι ο πυρήνας του επόμενου σταδίου του έργου του Θεού: Όλοι οι άνθρωποι οφείλουν να στρέφουν την προσοχή τους στα λόγια του Θεού και δεν επιτρέπεται να αγαπούν οτιδήποτε άλλο. Όλοι πρέπει να λατρεύουν τα λόγια που εκφέρονται από το στόμα του Θεού και να μην τα παίρνουν αψήφιστα· έτσι θα παύσουν οι προηγούμενες συνθήκες που ίσχυαν στην εκκλησία, κατά τις οποίες ένας άνθρωπος διάβαζε τα λόγια του Θεού και πολλοί έλεγαν «Αμήν» και ήταν υπάκουοι. Εκείνη την εποχή, οι άνθρωποι δεν γνώριζαν τα λόγια του Θεού, αλλά τα χρησιμοποιούσαν ως όπλο με το οποίο υπερασπίζονταν τους εαυτούς τους. Για να το αντιστρέψει αυτό, ο Θεός έχει νέες, υψηλότερες απαιτήσεις από τον άνθρωπο στη γη. Για να αποτραπούν οι άνθρωποι από το να γίνουν αρνητικοί και παθητικοί αφότου δουν τις υψηλές απαιτήσεις του Θεού και τις αυστηρές προϋποθέσεις Του, πολλές φορές ο Θεός ενθαρρύνει τους ανθρώπους λέγοντας: «εφόσον τα πράγματα έχουν φτάσει σε μια τέτοια κατάσταση σήμερα, δεν χρειάζεται να αισθάνεστε υπερβολικά ανήσυχοι και μετανιωμένοι για τις παρελθοντικές σας ενέργειες και πράξεις. Η μεγαλοθυμία Μου είναι τόσο απεριόριστη όσο η θάλασσα και ο ουρανός —πώς θα ήταν δυνατόν να μη γνωρίζω τις ικανότητες και τη γνώση του ανθρώπου για Μένα σαν την παλάμη του χεριού Μου;» Αυτά τα σοβαρά και ειλικρινή λόγια ανοίγουν ξαφνικά το μυαλό των ανθρώπων και τους μεταφέρουν αμέσως από την απελπισία στην αγάπη προς τον Θεό, στη θετικότητα και στην ενεργητικότητα, διότι ο Θεός ομιλεί αντιλαμβανόμενος τις αδυναμίες στις καρδιές των ανθρώπων. Χωρίς οι άνθρωποι να το συνειδητοποιούν, αισθάνονται πάντοτε ντροπή ενώπιον του Θεού εξαιτίας των παρελθοντικών τους πράξεων και εκφράζουν τη μεταμέλειά τους ξανά και ξανά. Συνεπώς, ο Θεός αποκαλύπτει αυτά τα λόγια με ιδιαίτερη κανονικότητα και φυσικότητα, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μην αισθάνονται ότι τα λόγια του Θεού είναι σκληρά και πληκτικά, αλλά ότι είναι αυστηρά και ταυτόχρονα επιεική, και ότι είναι ζωηρά και γεμάτα ζωντάνια.

Από τη δημιουργία έως σήμερα, ο Θεός έχει κανονίσει σιωπηλά τα πάντα για τον άνθρωπο από το πνευματικό βασίλειο και δεν περιέγραψε ποτέ στον άνθρωπο την αλήθεια του πνευματικού βασιλείου. Ωστόσο, σήμερα ο Θεός ξαφνικά αναφέρεται συνοπτικά στη μάχη που μαίνεται μέσα σε αυτόν τον κόσμο, και αυτό φυσικά κάνει τους ανθρώπους να απορούν, εμβαθύνει την αίσθησή τους ότι ο Θεός είναι βαθύς και ακατάληπτος και καθιστά ακόμα δυσκολότερο τον εντοπισμό της πηγής των λόγων του Θεού. Μπορούμε να πούμε ότι η εμπόλεμη κατάσταση του πνευματικού βασιλείου φέρνει όλους τους ανθρώπους στο πνεύμα. Αυτό είναι το πρώτο κρίσιμο σημείο του μελλοντικού έργου και αποτελεί το στοιχείο το οποίο επιτρέπει στους ανθρώπους να μπορούν να εισέλθουν στο πνευματικό βασίλειο. Από αυτό μπορεί να διαπιστωθεί ότι το επόμενο στάδιο του έργου του Θεού στοχεύει κυρίως στο πνεύμα, του οποίου ο πρωταρχικός στόχος είναι να παράσχει σε όλους τους ανθρώπους μεγαλύτερη γνώση των θαυματουργών έργων του Πνεύματος του Θεού εντός της σάρκας και συνεπώς να παράσχει σε όλους όσοι είναι πιστοί στον Θεό μεγαλύτερη γνώση της ανοησίας και της φύσης του Σατανά. Παρόλο που αυτοί δεν γεννήθηκαν στο πνευματικό βασίλειο, αισθάνονται σαν να έχουν αντικρίσει τον Σατανά, και όταν αποκτούν τη συγκεκριμένη αίσθηση, ο Θεός χρησιμοποιεί αμέσως έναν άλλο τρόπο ομιλίας —και μόλις οι άνθρωποι υιοθετήσουν αυτόν τον τρόπο σκέψης, ο Θεός ρωτά: «Γιατί σας εκπαιδεύω με τόση επιμονή; Γιατί σας γνωστοποιώ τα στοιχεία του πνευματικού βασιλείου; Γιατί σας υπενθυμίζω και σας παροτρύνω ξανά και ξανά;» Και ούτω καθεξής —μια ολόκληρη σειρά ερωτήσεων οι οποίες γεννούν πολλά ερωτήματα στον νου των ανθρώπων: γιατί ο Θεός μιλά με αυτόν τον τόνο; Γιατί μιλά για τα ζητήματα του πνευματικού βασιλείου και όχι για τις απαιτήσεις Του από τους ανθρώπους την εποχή της δημιουργίας της εκκλησίας; Γιατί ο Θεός δεν ανατρέπει τις αντιλήψεις των ανθρώπων αποκαλύπτοντας μυστήρια; Εάν οι άνθρωποι σκεφτούν απλώς λίγο περισσότερο, αποκτούν λίγη γνώση σχετικά με τα στάδια του έργου του Θεού και, ως εκ τούτου, όταν συναντούν πειρασμούς στο μέλλον, γεννιέται μέσα τους μια αληθινή αίσθηση αποστροφής προς τον Σατανά. Και ακόμα κι όταν υποβάλλονται σε δοκιμασίες στο μέλλον, εξακολουθούν να είναι ικανοί να γνωρίζουν τον Θεό και να απεχθάνονται ακόμα περισσότερο τον Σατανά, και συνεπώς να καταριούνται τον Σατανά.

Στο τέλος, το θέλημα του Θεού αποκαλύπτεται ολοκληρωτικά στον άνθρωπο: «επιτρέποντας σε κάθε μία από τις λέξεις Μου να ριζώσουν, να ανθίσουν και να αποδώσουν καρπούς μέσα στο πνεύμα σας, και το σπουδαιότερο, να αποδώσουν περισσότερους καρπούς. Διότι αυτό που ζητώ δεν είναι φωτεινά, άφθονα λουλούδια, αλλά πλούσιους καρπούς —καρπούς που δεν χάνουν την ωρίμανσή τους». Αυτή είναι η πιο ολοκληρωμένη από όλες τις επαναλαμβανόμενες απαιτήσεις του Θεού προς τον λαό Του, είναι το κύριο σημείο και διατυπώνεται με σαφήνεια. Έχω μεταβεί από την πραγματοποίηση του έργου Μου μέσα από την κανονική ανθρώπινη φύση Μου στην πραγματοποίηση του έργου μου εξ ολοκλήρου μέσα από τη θεϊκή φύση Μου. Ως εκ τούτου, στο παρελθόν δεν χρειαζόταν να εξηγήσω περαιτέρω τα απλά λόγια Μου και οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούσαν να κατανοήσουν τη σημασία των λόγων Μου. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το μόνο που απαιτούνταν τότε από τους ανθρώπους ήταν να γνωρίζουν τα λόγια Μου και να μπορούν να μιλούν για την πραγματικότητα. Αυτό το στάδιο, ωστόσο, έχει τεράστια διαφορά. Η θεϊκή φύση Μου έχει πάρει εξ ολοκλήρου τον έλεγχο και δεν έχει αφήσει περιθώριο δράσης στην ανθρώπινη φύση Μου. Επομένως, εάν όσοι ανήκουν στον λαό Μου επιθυμούν να κατανοήσουν την αληθινή σημασία των λόγων Μου, θα συναντήσουν τη μέγιστη δυσκολία. Μόνο μέσα από τις ομιλίες Μου μπορούν να διαφωτιστούν και να φωτιστούν, και εάν δεν πορευθούν σε αυτό το μονοπάτι, οποιαδήποτε σκέψη τους περί κατανόησης του στόχου των λόγων Μου θα αποτελεί μονάχα νωθρή ονειροπόληση. Όταν όλοι οι άνθρωποι Με γνωρίσουν περισσότερο αφότου αποδεχθούν τις ομιλίες Μου, τότε θα είναι η ώρα που ο λαός Μου θα Με βιώσει, που το έργο Μου στη σάρκα θα ολοκληρωθεί και που η θεϊκή Μου φύση θα βιωθεί στη σάρκα καθ’ ολοκληρία. Εκείνη τη στιγμή, όλοι οι άνθρωποι θα Με γνωρίσουν στη σάρκα και θα μπορούν πράγματι να πουν ότι ο Θεός ενσαρκώνεται, και αυτός θα είναι ο καρπός. Αυτή είναι μια ακόμα απόδειξη ότι ο Θεός κουράστηκε να χτίζει την εκκλησία —με άλλα λόγια, «παρόλο που τα λουλούδια σε ένα θερμοκήπιο είναι αναρίθμητα όπως τα αστέρια και ελκύουν όλους τους επισκέπτες που τα θαυμάζουν, μόλις μαραθούν, γίνονται τόσο άθλια όσο τα απατηλά σχέδια του Σατανά και κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτά». Παρόλο που ο Θεός εργάσθηκε επίσης προσωπικά την εποχή της δημιουργίας της εκκλησίας, επειδή είναι ο Θεός που είναι πάντοτε νέος και ποτέ παλαιός, δεν νοσταλγεί τα ζητήματα του παρελθόντος. Για να κάνει τους ανθρώπους να σταματήσουν να σκέφτονται το παρελθόν, χρησιμοποίησε τις λέξεις «τόσο άθλια όσο τα απατηλά σχέδια του Σατανά», πράγμα που δείχνει ότι ο Θεός δεν προσκολλάται σε κανένα δόγμα. Μερικοί άνθρωποι ενδέχεται να παρερμηνεύσουν το θέλημα του Θεού και να ρωτήσουν: Γιατί, εφόσον πρόκειται για έργο που επιτέλεσε ο ίδιος ο Θεός, Εκείνος είπε ότι «μόλις τα λουλούδια μαραθούν, κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτά»; Αυτά τα λόγια κάνουν μια αποκάλυψη στους ανθρώπους. Το σπουδαιότερο είναι ότι επιτρέπουν σε όλους τους ανθρώπους να κάνουν μια νέα και ορθή αρχή· μόνο τότε εκείνοι θα είναι ικανοί να ικανοποιήσουν το θέλημα του Θεού. Τελικά, ο λαός του Θεού θα είναι ικανός να δοξάζει αληθινά τον Θεό, και όχι βεβιασμένα, και αυτό θα βγαίνει μέσα από την καρδιά των ανθρώπων. Αυτό είναι το στοιχείο που βρίσκεται στο επίκεντρο του σχεδίου διαχείρισης του Θεού, το οποίο έχει διάρκεια 6.000 έτη. Με άλλα λόγια, αυτή είναι η αποκρυστάλλωση αυτού του σχεδίου διαχείρισης των 6.000 ετών: να γνωρίσουν όλοι οι άνθρωποι τη σημασία της ενσάρκωσης του Θεού —να γνωρίσουν πρακτικά τον ενσαρκωμένο Θεό, δηλαδή τα έργα του ενσαρκωμένου Θεού— για να απαρνηθούν τον ασαφή Θεό και να γνωρίσουν τον Θεό του σήμερα και επίσης του χθες, και, ακόμη περισσότερο, του αύριο, ο Οποίος υπήρχε πράγματι παντοτινά. Μόνο τότε θα εισέλθει ο Θεός στην ανάπαυση!