Στη φαντασία των ανθρώπων, ο Θεός είναι Θεός και οι άνθρωποι είναι άνθρωποι. Ο Θεός δεν μιλάει τη γλώσσα των ανθρώπων ούτε αυτοί μπορούν να μιλήσουν τη γλώσσα του Θεού. Για τον Θεό, οι απαιτήσεις της ανθρωπότητας από Αυτόν είναι παιχνιδάκι —κερδίζει εύκολα πόντους κάθε φορά— ενώ οι απαιτήσεις του Θεού από την ανθρωπότητα είναι ανέφικτες και αδιανόητες για τους ανθρώπους. Εντούτοις, η αλήθεια είναι ακριβώς το αντίθετο: Ο Θεός ζητάει μόνο το «0,1 τοις εκατό» από τους ανθρώπους. Αυτό όχι μόνο προκαλεί έκπληξη στους ανθρώπους, αλλά τους κάνει και να σαστίζουν πολύ, σαν να τα έχουν όλοι χαμένα. Μόνο χάρη στη διαφώτιση και τη χάρη του Θεού, έχουν αποκτήσει οι άνθρωποι λίγη γνώση σχετικά με το θέλημα του Θεού. Την 1^η Μαρτίου, ωστόσο, όλοι οι άνθρωποι, για άλλη μια φορά, σάστισαν και έξυναν το κεφάλι τους· ο Θεός ζήτησε από τους ανθρώπους Του να είναι σαν το αστραφτερό χιόνι, κι όχι σαν τα παρασυρόμενα σύννεφα. Πού αναφέρεται, λοιπόν, η έκφραση «χιόνι»; Και τι υποδεικνύει η έκφραση «παρασυρόμενα σύννεφα»; Σε αυτό το σημείο, ο Θεός σκόπιμα δεν αποκαλύπτει τίποτα για το βαθύτερο νόημα αυτών των φράσεων. Αυτό βυθίζει τους ανθρώπους στη σύγχυση και, ως εκ τούτου, αυξάνει την πίστη τους ενόσω αναζητούν τη γνώση —διότι αυτή είναι μια συγκεκριμένη απαίτηση από τον λαό του Θεού και τίποτα άλλο· συνεπώς, όλοι οι άνθρωποι βρίσκονται άθελά τους να περνάνε περισσότερο χρόνο αναλογιζόμενοι αυτά τα ασύλληπτα λόγια. Ως αποτέλεσμα, διάφορες ιδέες ξεφυτρώνουν στο μυαλό τους, παρασυρόμενες χιονονιφάδες αστράφτουν μπροστά στα μάτια τους και παρασυρόμενα σύννεφα στον ουρανό εμφανίζονται αμέσως στο μυαλό τους. Γιατί ο Θεός ζητάει από τον λαό Του να είναι σαν το χιόνι, κι όχι σαν παρασυρόμενα σύννεφα; Ποιο είναι το πραγματικό νόημα εδώ; Πού αναφέρονται συγκεκριμένα αυτά τα λόγια; Το «χιόνι» όχι μόνο ομορφαίνει τη φύση, αλλά κάνει και καλό στην καλλιεργήσιμη γη· συντελεί στην εξόντωση των βακτηρίων. Μετά από μια έντονη χιονόπτωση, όλα τα βακτήρια καλύπτονται από αστραφτερό χιόνι και ολόκληρη η περιοχή αμέσως ξεχειλίζει από ζωή. Παρομοίως, ο λαός του Θεού δεν πρέπει να γνωρίζει μόνο τον ενσαρκωμένο Θεό, αλλά και να πειθαρχείται βάσει του γεγονότος της ενσάρκωσης του Θεού· κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα βιώσει την κανονική ανθρώπινη φύση. Έτσι κάνει το χιόνι τη φύση να φαίνεται όμορφη. Τελικά, η ωρίμανση του λαού του Θεού θα αποτελειώσει τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, εδραιώνοντας τη βασιλεία του Θεού στη γη και διαδίδοντας και δοξάζοντας το άγιο όνομα του Θεού, ώστε όλη η βασιλεία επί της γης να γεμίσει με τη δικαιοσύνη του Θεού, να εκπέμπει την ακτινοβολία Του και να λάμπει με τη δόξα Του. Παντού θα υπάρχουν σκηνές γαλήνης και αγαλλίασης, ευτυχίας και ολοκλήρωσης, καθώς και διαρκώς ανανεούμενης ομορφιάς. Οι διάφορες μάστιγες που υπάρχουν επί του παρόντος —οι διεφθαρμένες σατανικές διαθέσεις, όπως η αδικία, η ατιμία και η δολιότητα, οι χθόνιες επιθυμίες και ούτω καθεξής— θα εξαλειφθούν όλες, κι έτσι, θα ανανεωθούν και ο ουρανός και η γη. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της φράσης «μετά από μια έντονη χιονόπτωση». Όσοι είναι σαν παρασυρόμενα σύννεφα μοιάζουν με το είδος των ανθρώπων που ακολουθεί το κοπάδι το οποίο αναφέρει ο Θεός. Αν υπάρχουν πειρασμοί από τον Σατανά ή δοκιμασίες από τον Θεό, αυτοί αμέσως θα παρασυρθούν και θα πάψουν να υπάρχουν. Ούτε το παραμικρό ίχνος της ουσίας τους δεν θα επιβιώσει, γιατί θα έχουν αφανιστεί εδώ και πολύ καιρό. Αν οι άνθρωποι είναι σαν παρασυρόμενα σύννεφα, τότε όχι μόνο δεν είναι ικανοί να βιώσουν την εικόνα του Θεού, αλλά επίσης ντροπιάζουν το όνομά Του, διότι αυτοί οι άνθρωποι διατρέχουν κίνδυνο να απαχθούν οποτεδήποτε ή οπουδήποτε· είναι η τροφή που καταναλώνει ο Σατανάς —και όταν τους αιχμαλωτίσει ο Σατανάς, θα προδώσουν τον Θεό και θα υπηρετήσουν τον Σατανά. Αυτό ξεκάθαρα ντροπιάζει το όνομα του Θεού, και είναι αυτό που ο Θεός μισεί περισσότερο απ’ όλα· αυτοί οι άνθρωποι είναι εχθροί του Θεού. Συνεπώς, δεν έχουν ούτε την ουσία των κανονικών ανθρώπων ούτε καμία πρακτική αξία. Αυτός είναι ο λόγος που ο Θεός έχει τέτοιες απαιτήσεις από τον λαό Του. Αφού καταλάβουν κάτι από αυτά τα λόγια, ωστόσο, οι άνθρωποι νιώθουν σύγχυση σχετικά με το τι να κάνουν στη συνέχεια, διότι το θέμα των λόγων του Θεού έχει επιστρέψει στον ίδιο τον Θεό, και αυτό τους βάζει σε δύσκολη θέση: «Επειδή προέρχομαι από τους αγίους τόπους, δεν είμαι σαν το νούφαρο, το οποίο έχει απλώς ένα όνομα και καμία ουσία, διότι προέρχεται από τη λάσπη και όχι από τους αγίους τόπους». Γιατί, αφότου μίλησε για τις απαιτήσεις Του από τον λαό Του, ο Θεός περιγράφει τη δική Του γέννηση; Μήπως υπάρχει κάποια σύνδεση ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο; Όντως, υπάρχει κάποια έμφυτη σύνδεση ανάμεσά τους· αν δεν υπήρχε, ο Θεός δεν θα το έλεγε αυτό στους ανθρώπους. Ανάμεσα στα πράσινα φύλλα, το νούφαρο λικνίζεται μπρος πίσω στο απαλό αεράκι. Είναι ευχάριστο θέαμα και χαίρει μεγάλης εκτίμησης. Οι άνθρωποι απλώς δεν χορταίνουν να το κοιτάνε και τρώγονται να πέσουν στο νερό για να κόψουν ένα άνθος και να το δουν από πιο κοντά. Ωστόσο, ο Θεός λέει ότι το νούφαρο προέρχεται από τη λάσπη και ότι έχει μόνο όνομα αλλά καμία ουσία· φαίνεται ότι ο Θεός δεν δίνει καμία σημασία στα νούφαρα, και τα λόγια Του δηλώνουν σαφέστατα ότι τα αποστρέφεται. Ανά τους αιώνες, πολλοί έχουν πλέξει το εγκώμιο των νούφαρων, επειδή αναδύονται άσπιλα μέσα από τη λάσπη, και μάλιστα φαίνεται ότι υπονοούν ότι τα νούφαρα είναι πέραν κάθε σύγκρισης και απερίγραπτα υπέροχα. Στα μάτια του Θεού, ωστόσο, τα νούφαρα είναι άχρηστα —κι αυτή ακριβώς είναι η διαφορά ανάμεσα στον Θεό και στους ανθρώπους. Συνεπώς, είναι εμφανές πως η διαφορά μεταξύ Θεού και ανθρώπων είναι τόσο εκτενής όσο η απόσταση μεταξύ του θόλου του ουρανού και των θεμελίων της γης. Επειδή το νούφαρο προέρχεται από τη λάσπη, τα θρεπτικά συστατικά που απαιτεί έρχονται όλα από εκεί, επίσης. Απλώς το νούφαρο έχει την ικανότητα να μεταμφιέζεται και να γίνεται χάρμα οφθαλμών. Πολλοί άνθρωποι βλέπουν μόνο την ωραία εξωτερική εμφάνιση του νούφαρου, αλλά κανένας τους δεν βλέπει ότι η ζωή που κρύβεται μέσα του είναι λερή και ακάθαρτη. Γι’ αυτό ο Θεός λέει ότι έχει μόνο όνομα κι όχι ουσία —το οποίο είναι απολύτως σωστό και αληθές. Έτσι ακριβώς δεν είναι και ο λαός του Θεού σήμερα; Η υποταγή και η πίστη του στον Θεό είναι μόνο επιφανειακή. Ενώπιον του Θεού, Τον καλοπιάνουν και παρελαύνουν, προκειμένου να Τον ευχαριστήσουν. Μέσα τους, όμως, είναι παραγεμισμένοι με μια διεφθαρμένη, σατανική διάθεση, και οι κοιλιές τους είναι γεμάτες ακαθαρσίες. Γι’ αυτό, ο Θεός θέτει ερωτήματα στους ανθρώπους, ρωτώντας αν η αφοσίωσή τους στον Θεό έχει σπιλωθεί από ακαθαρσίες ή αν είναι αγνή και ολόψυχη. Όταν ήταν πάροχοι υπηρεσίας, πολλοί άνθρωποι δόξαζαν τον Θεό προφορικά, αλλά Τον καταριούνταν μέσα τους. Με τα λόγια τους υποτάσσονταν στον Θεό, αλλά μέσα τους επαναστατούσαν εναντίον Του. Το στόμα τους εκστόμιζε αρνητικά λόγια, και στην καρδιά τους έτρεφαν εναντίωση στον Θεό. Υπήρχαν μάλιστα κι εκείνοι των οποίων οι ενέργειες ήταν συντονισμένες: Από το στόμα τους έρεαν αισχρόλογα, και έκαναν χειρονομίες, παντελώς ακόλαστοι, κι έδιναν μια ζωηρή και ρεαλιστική έκφραση του πραγματικού προσώπου του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν πραγματικά να αποκαλούνται γόνος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Σήμερα, ωστόσο, βρίσκονται στη θέση των αφοσιωμένων παρόχων υπηρεσίας και ενεργούν σαν να είναι πιστοί του Θεού —τι ξεδιάντροποι! Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, ωστόσο· προέρχονται από τη λάσπη, οπότε δεν μπορούν να κρύψουν το πραγματικό πρόσωπό τους. Επειδή ο Θεός είναι άγιος και αγνός, αληθινός και πραγματικός, η σάρκα Του προέρχεται από το Πνεύμα. Αυτό είναι οριστικό και αδιαμφισβήτητο. Όχι μόνο είναι σε θέση να καταθέσει μαρτυρία για τον ίδιο τον Θεό, αλλά είναι επίσης σε θέση να ακολουθήσει το θέλημα του Θεού με απόλυτη αφοσίωση: αυτά αντιπροσωπεύουν τη μία πλευρά της ουσίας του Θεού. Το γεγονός ότι η σάρκα προέρχεται από το Πνεύμα με μια εικόνα, σημαίνει ότι η σάρκα με την οποία ενδύεται το Πνεύμα είναι ουσιωδώς διαφορετική από τη σάρκα των ανθρώπων, και αυτή η διαφορά έγκειται κατά κύριο λόγο στο πνεύμα τους. Το «Πνεύμα με μια εικόνα» αφορά στο πώς, ως αποτέλεσμα της κάλυψής Του με την κανονική ανθρώπινη φύση, η θεϊκή φύση είναι σε θέση να εργάζεται κανονικά εκ των έσω. Αυτό δεν είναι ούτε κατά διάνοια υπερφυσικό και δεν περιορίζεται από την ανθρώπινη φύση. Η «εικόνα του Πνεύματος» αφορά στην πλήρη θεϊκή φύση και δεν περιορίζεται από την ανθρώπινη φύση. Έτσι, η έμφυτη διάθεση του Θεού και η αληθινή εικόνα Του μπορούν να βιωθούν πλήρως μέσα από την ενσάρκωση, η οποία δεν είναι μόνο κανονική και αμετάβλητη, αλλά διακατέχεται από μεγαλοπρέπεια και οργή. Η πρώτη ενσάρκωση μπορούσε μόνο να παρουσιάσει τον Θεό που μπορούσαν να συλλάβουν οι άνθρωποι· δηλαδή, Εκείνος ήταν σε θέση μόνο να εκτελεί σημεία και τέρατα και να κάνει προφητείες. Συνεπώς, Εκείνος δεν βίωσε πλήρως την πρακτικότητα του Θεού, οπότε δεν ήταν η ενσωμάτωση του Πνεύματος με μια εικόνα· δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά η απευθείας εμφάνιση της θεϊκής φύσης. Επιπλέον, επειδή υπερέβη την κανονική ανθρώπινη φύση, δεν αποκαλούνταν πλήρης πρακτικός ο Θεός ο ίδιος, αλλά είχε κάτι από τον αόριστο Θεό στον ουρανό· ήταν ο Θεός στις αντιλήψεις των ανθρώπων. Αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στις δύο ενσαρκώσεις.

Από το υψηλότερο σημείο του σύμπαντος, ο Θεός παρακολουθεί την κάθε κίνηση της ανθρωπότητας και όλα όσα λένε και κάνουν οι άνθρωποι. Παρατηρεί ακόμα και όλες τις πιο ενδόμυχες σκέψεις τους με απόλυτη διαύγεια, χωρίς ποτέ να τις παραβλέπει· έτσι, τα λόγια Του διαπερνούν απευθείας την καρδιά των ανθρώπων, χτυπούν κάθε σκέψη τους, και τα λόγια του Θεού είναι εύστοχα και αλάνθαστα. «Αν και οι άνθρωποι “γνωρίζουν” το Πνεύμα Μου, εξακολουθούν να προσβάλλουν το Πνεύμα Μου. Τα λόγια Μου ξεμπροστιάζουν την άσχημη όψη όλων των ανθρώπων καθώς και τις πιο ενδόμυχες σκέψεις τους, και κάνουν τους πάντες επάνω στη γη να καταρρεύσουν εν μέσω του εξονυχιστικού ελέγχου Μου». Εξ αυτού είναι έκδηλο ότι παρόλο που οι απαιτήσεις του Θεού από την ανθρωπότητα δεν είναι πολύ υψηλές, οι άνθρωποι εξακολουθούν να μην είναι σε θέση να υπομείνουν τον εξονυχιστικό έλεγχο από το Πνεύμα του Θεού. «Ωστόσο, παρόλο που καταρρέουν, η καρδιά τους δεν τολμά να απομακρυνθεί από Εμένα. Απ’ όλα τα αντικείμενα της πλάσης, ποιος δεν έχει καταφέρει να Με αγαπήσει ως αποτέλεσμα των πράξεών Μου;» Αυτό είναι ακόμα πιο ενδεικτικό της πλήρους σοφίας και παντοδυναμίας του Θεού, και συνεπώς αποκαλύπτει όλα όσα σκεφτόταν ο λαός του Θεού, όταν ήταν στη θέση των παρόχων υπηρεσίας: Μετά από μια «συναλλαγή» που κατέληξε σε αποτυχία, οι «εκατοντάδες χιλιάδες» ή τα «εκατομμύρια» μέσα στο μυαλό τους εκμηδενίστηκαν. Εντούτοις, λόγω των διοικητικών διαταγμάτων του Θεού και λόγω της μεγαλοπρέπειας και της οργής του Θεού —παρόλο που έσκυβαν το κεφάλι σκυθρωποί— εξακολουθούσαν να υπηρετούν τον Θεό με αρνητική νοοτροπία, και όλες οι παλιές πρακτικές τους κατέληξαν να γίνουν αερολογίες και ξεχάστηκαν εντελώς. Αντιθέτως, για να συνεχίσουν να διασκεδάζουν, για να περνούν την ώρα τους ή να τεμπελιάζουν, έκαναν πράγματα κατά βούληση για τη δική τους την ευτυχία και την ευτυχία όλων των άλλων… Αυτό συνέβαινε στην πραγματικότητα ανάμεσα στους ανθρώπους. Έτσι, ο Θεός ανοίγεται στην ανθρωπότητα και λέει: «Ποιος δεν Με έχει λαχταρήσει ως αποτέλεσμα των λόγων Μου; Σε ποιον δεν γεννιούνται αισθήματα δεσμού εξαιτίας της αγάπης Μου;» Για είμαστε ειλικρινείς, όλοι οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να αποδεχθούν τα λόγια του Θεού και δεν υπάρχει ούτε ένας ανάμεσά τους που να μην του αρέσει να διαβάζει τα λόγια του Θεού· απλώς δεν είναι σε θέση να κάνουν τα λόγια του Θεού πράξη, διότι τους εμποδίζει η φύση τους. Αφότου διαβάσουν τα λόγια του Θεού, πολλοί άνθρωποι δεν αντέχουν να τα αποχωριστούν, και η αγάπη τους για τον Θεό αναβλύζει μέσα τους. Έτσι, για άλλη μια φορά, ο Θεός καταριέται τον Σατανά και, για άλλη μια φορά, εκθέτει το άσχημο πρόσωπό του. «Αυτή η εποχή στην οποία ο Σατανάς δρα ανεξέλεγκτα και είναι άκρως δεσποτικός» είναι επίσης η ίδια εποχή όπου ο Θεός ξεκινά το επίσημο, σπουδαίο έργο Του επάνω στη γη. Στη συνέχεια, ξεκινά το έργο του αφανισμού του κόσμου. Με άλλα λόγια, όσο πιο πολύ παθαίνει αμόκ ο Σατανάς, τόσο πιο σύντομα θα καταφτάσει η ημέρα του Θεού. Οπότε, όσο περισσότερο μιλάει ο Θεός για την ακολασία του Σατανά, τόσο πιο πολύ πλησιάζει η ημέρα κατά την οποία ο Θεός θα αφανίσει τον κόσμο. Αυτή είναι η εξαγγελία του Θεού προς τον Σατανά.

Γιατί ο Θεός λέει επανειλημμένα: «[…] επιπλέον, πίσω από την πλάτη Μου, επιδίδονται σε εκείνες τις “αξιέπαινες” βρόμικες δοσοληψίες. Πιστεύεις ότι η σάρκα, με την οποία είμαι ενδεδυμένος, δεν γνωρίζει τίποτα για τις ενέργειές σου, τη συμπεριφορά σου και τα λόγια σου;» Δεν έχει πει αυτά τα λόγια απλώς μία και δύο φορές. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μόλις οι άνθρωποι δεχθούν την παρηγοριά του Θεού και μάθουν για τη θλίψη που νιώθει ο Θεός για την ανθρωπότητα, τους είναι εύκολο να ξεχάσουν το παρελθόν καθώς αγωνίζονται να προχωρήσουν. Παρ’ όλ’ αυτά, ο Θεός δεν είναι διόλου επιεικής απέναντι στους ανθρώπους: Συνεχίζει να στοχεύει τις σκέψεις τους. Συνεπώς, λέει ξανά και ξανά στους ανθρώπους να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να σταματήσουν τις ακολασίες, να μην επιδίδονται πια σε τέτοιες «αξιέπαινες» βρόμικες δοσοληψίες, και να μην εξαπατήσουν ποτέ ξανά τον ενσαρκωμένο Θεό. Παρόλο που η φύση των ανθρώπων δεν αλλάζει, ωφελεί να τους το υπενθυμίζει μερικές φορές. Μετά απ’ αυτό, ο Θεός μιλάει από ανθρώπινη οπτική, ώστε να αποκαλύψει τα μυστήρια στην καρδιά τους: «Για πολλά χρόνια υπέμεινα τον άνεμο και τη βροχή, οπότε κι Εγώ έχω βιώσει την πίκρα του κόσμου των ανθρώπων· ωστόσο, κατόπιν πιο προσεκτικού λογισμού, καμία ταλαιπωρία, όσο μεγάλη κι αν είναι, δεν μπορεί να κάνει τους ένσαρκους ανθρώπους να χάσουν την ελπίδα τους σ’ Εμένα, πόσο μάλλον μπορεί οποιαδήποτε γλυκύτητα να κάνει τους ένσαρκους ανθρώπους να ψυχρανθούν, να απογοητευτούν ή να Μου φερθούν απαξιωτικά. Η αγάπη τους για Εμένα περιορίζεται πραγματικά είτε στην έλλειψη πόνου είτε στην έλλειψη γλυκύτητας;» «Όλα υπό τον ήλιο είναι κενά» —αυτά τα λόγια έχουν όντως βαθύτερο νόημα. Γι’ αυτό, ο Θεός λέει ότι τίποτα δεν μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να χάσουν την ελπίδα τους σ’ Αυτόν ή να ψυχρανθούν απέναντί Του. Αν οι άνθρωποι δεν αγαπούν τον Θεό, τότε θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι νεκροί· αν δεν αγαπούν τον Θεό, τότε τα βάσανά τους είναι μάταια και η ευτυχία που απολαμβάνουν είναι κενή, και προστίθεται στις αμαρτίες τους. Επειδή δεν υπάρχει ούτε ένας που να αγαπάει αληθινά τον Θεό, Εκείνος λέει: «Η αγάπη τους για Εμένα περιορίζεται πραγματικά είτε στην έλλειψη πόνου είτε στην έλλειψη γλυκύτητας;» Στον κόσμο της ανθρωπότητας, πώς θα μπορούσε να υπάρχει κανείς χωρίς πόνο ή γλυκύτητα; Ξανά και ξανά ο Θεός λέει: «Ούτε ένας άνθρωπος δεν έχει δει ποτέ πραγματικά το πρόσωπό Μου ούτε έχει ακούσει ποτέ πραγματικά τη φωνή Μου, διότι οι άνθρωποι δεν Με γνωρίζουν πραγματικά». Ο Θεός λέει ότι οι άνθρωποι δεν Τον γνωρίζουν πραγματικά, αλλά γιατί ζητά από τους ανθρώπους να Τον γνωρίσουν; Δεν είναι αυτό αντίφαση; Κάθε ένα από τα λόγια του Θεού έχει συγκεκριμένο σκοπό. Επειδή οι άνθρωποι έχουν γίνει απαθείς, ο Θεός επιστρατεύει μια αρχή, σύμφωνα με την οποία επιτελεί το 100% του έργου Του μέσω των ανθρώπων, προκειμένου να καταλάβει, τελικά, 0,1 τοις εκατό στην καρδιά κάθε ανθρώπου. Αυτή είναι η μέθοδος με την οποία εργάζεται ο Θεός, και ο Θεός πρέπει να ενεργεί με αυτόν τον τρόπο, ώστε να πετύχει τους στόχους Του. Αυτή ακριβώς είναι η σοφία στα λόγια του Θεού. Το έχετε αντιληφθεί αυτό;

Ο Θεός λέει: «Όταν αποκαλύπτω ευθέως τα μυστήριά Μου και καθιστώ ολοφάνερο το θέλημά Μου ως ενσαρκωμένος, εσείς ούτε που δίνετε σημασία· ακούτε τους ήχους, αλλά δεν καταλαβαίνετε το νόημά τους. Με έχει κατακλύσει η στενοχώρια. Παρόλο που είμαι ενσαρκωμένος, δεν είμαι σε θέση να κάνω το έργο της διακονίας εν σαρκί». Από μία άποψη, αυτά τα λόγια κάνουν τους ανθρώπους, εξαιτίας της απάθειάς τους, να πάρουν την πρωτοβουλία και να συνεργαστούν με τον Θεό· από μια άλλη άποψη, ο Θεός αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο της θεϊκής Του φύσης μέσα από την ενσάρκωση. Επειδή το ανάστημα των ανθρώπων είναι υπερβολικά μικρό, η αποκάλυψη της θεϊκής φύσης, κατά τη διάρκεια της περιόδου που ο Θεός είναι ενσαρκωμένος, συμφωνεί απόλυτα με την ικανότητά τους να το αποδεχτούν. Κατά το στάδιο αυτό του έργου, οι περισσότεροι άνθρωποι παραμένουν ανίκανοι να το αποδεχτούν πλήρως, το οποίο καταδεικνύει πόσο μη δεκτικοί είναι. Έτσι, κατά τη διάρκεια αυτού του έργου, η θεϊκή φύση δεν επιτελεί ολόκληρη την αρχική της λειτουργία· επιτελεί μόνο ένα μικρό μέρος της. Αυτό δείχνει ότι στο μελλοντικό έργο, η θεϊκή φύση θα αποκαλυφθεί σταδιακά, σύμφωνα με την κατάσταση της ανάκτησης της ανθρωπότητας. Εντούτοις, η θεϊκή φύση δεν εξελίσσεται σταδιακά· αντιθέτως είναι αυτό που κατέχει ο ενσαρκωμένος Θεός στην ουσία και διαφέρει από το ανάστημα των ανθρώπων.

Υπήρχε σκοπός και νόημα στη δημιουργία των ανθρώπων από τον Θεό, γι’ αυτό ο Θεός είπε: «Αν η ανθρωπότητα είχε καταστραφεί ολόκληρη από την οργή Μου, τι σημασία θα είχε να δημιουργήσω τον ουρανό και τη γη;» Αφότου οι άνθρωποι διεφθάρησαν, ο Θεός σχεδίαζε να αποκτήσει ένα μέρος τους για δική Του απόλαυση· δεν είχε πρόθεση να καταστρέψει όλους τους ανθρώπους ούτε να τους εξολοθρεύσει με την παραμικρή παραβίαση των διοικητικών διαταγμάτων του Θεού. Δεν είναι αυτό το θέλημα του Θεού. Όπως είπε ο Θεός, αυτό θα ήταν ανούσιο. Ακριβώς εξαιτίας αυτής της «ανουσιότητας» έχει γίνει ολοφάνερη η σοφία του Θεού. Δεν υπάρχει ακόμα μεγαλύτερο νόημα όταν ο Θεός μιλάει και εργάζεται με πολλά διαφορετικά μέσα, προκειμένου να παιδεύσει, να κρίνει και να πατάξει όλους τους ανθρώπους, επιλέγοντας τελικά μόνο όσους Τον αγαπάνε αληθινά; Μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο αποκαλύπτονται οι πράξεις του Θεού, οπότε και η δημιουργία των ανθρώπων αποκτά μεγαλύτερο νόημα. Γι’ αυτό, ο Θεός εκφράζει τα περισσότερα λόγια Του για να μπαίνουν από το ένα αυτί και να βγαίνουν από το άλλο· αυτό γίνεται προκειμένου να επιτευχθεί ένας στόχος, και αυτή ακριβώς είναι η πραγματικότητα ενός μέρους του λόγου Του.