Εφόσον πιστεύετε στον Θεό εδώ και τόσα χρόνια, έχετε αισθανθεί τις συνεχείς αλλαγές που συντελούνται στους ανθρώπους και τα πράγματα γύρω σας, καθώς και στην κατάσταση στον έξω κόσμο; Ιδίως τα τελευταία χρόνια, έχετε δει να συμβαίνουν μεγάλες αλλαγές; (Ναι.) Τις έχετε δει, λοιπόν. Έχετε φτάσει σε κάποιο συμπέρασμα γι’ αυτό το θέμα; (Το έργο του Θεού πλησιάζει στο τέλος του.) Σωστά, το έργο του Θεού πλησιάζει όντως στο τέλος του και όλοι οι άνθρωποι, όλα τα γεγονότα, τα πράγματα και τα περιβάλλοντα γύρω σας βρίσκονται σε διαρκή κατάσταση αλλαγής. Για παράδειγμα, στην αρχή υπήρχαν δέκα άνθρωποι σ’ αυτήν την ομάδα, ενώ τώρα έχουν μείνει οχτώ. Τι απέγιναν οι άλλοι δύο; Τον έναν τον έδιωξαν και τον άλλον τον αντικατέστησαν. Όλα τα διαφορετικά είδη ανθρώπων στην εκκλησία βιώνουν συνεχείς αλλαγές και εκτίθενται διαρκώς. Κάποιοι άνθρωποι δείχνουν μεγάλο ενθουσιασμό στην αρχή, όμως μετά από λίγο καιρό γίνονται ξαφνικά αδύναμοι και τόσο αρνητικοί που δεν μπορούν να συνεχίσουν. Ο ενθουσιασμός, η παθιασμένη ενέργεια και η υποτιθέμενη αφοσίωση που είχαν στην αρχή έχουν εξαφανιστεί· η αποφασιστικότητα που είχαν να υπομείνουν ταλαιπωρίες έχει χαθεί, δεν τους ενδιαφέρει καθόλου να πιστεύουν στον Θεό και ξαφνικά φαίνονται λες και είναι τελείως διαφορετικοί άνθρωποι. Κανείς δεν ξέρει γιατί συμβαίνει αυτό. Συνεχείς αλλαγές συμβαίνουν και στα περιβάλλοντα. Ποιες αλλαγές συμβαίνουν στα περιβάλλοντα των ανθρώπων; Σε μερικά μέρη, το περιβάλλον είναι εχθρικό και οι διωγμοί σκληροί, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μην μπορούν να συναθροίζονται πια ούτε να έρχονται σε επαφή με τους αδελφούς και τις αδελφές τους. Σε κάποια άλλα μέρη, το περιβάλλον είναι κάπως καλύτερο και ασφαλέστερο. Σε άλλα μέρη, πάλι, το περιβάλλον στο οποίο εκτελεί κανείς το καθήκον του και οι συνθήκες διαβίωσης είναι κάπως πιο ευνοϊκά, ήρεμα και σταθερά απ’ ό,τι ήταν παλιά και οι άνθρωποι εκεί είναι πολύ καλύτεροι από εκείνους που βρίσκονταν εκεί παλιότερα· όλοι τους δαπανούν ειλικρινά τον εαυτό τους για τον Θεό, είναι περισσότεροι εκείνοι που είναι σε θέση να υπομείνουν ταλαιπωρίες και να πληρώσουν το τίμημα, όλες οι εργασίες προχωρούν πιο ομαλά, το έργο προχωρά πιο αποτελεσματικά και τα αποτελέσματα και οι επιδράσεις που παρατηρούνται είναι πιο αισιόδοξα και ικανοποιητικά. Εκτός αυτού, βελτιώνονται συνεχώς τα σχέδια, οι μορφές, οι τρόποι και οι μέθοδοι εκτέλεσης των εργασιών. Με λίγα λόγια, αν και οι άνθρωποι βλέπουν να εμφανίζονται συνεχώς κάθε λογής κακά και αρνητικά άτομα, γεγονότα και πράγματα, εμφανίζονται φυσικά διαρκώς και κάθε λογής καλά, σωστά και θετικά άτομα, γεγονότα και πράγματα. Στην πραγματικότητα, όταν οι άνθρωποι ζουν σ’ ένα τέτοιο κοινωνικό περιβάλλον, όπου γύρω τους εναλλάσσονται και αλλάζουν διαρκώς διάφορα θετικά και αρνητικά πράγματα, αυτοί που επωφελούνται τελικά είναι όσοι επιθυμούν έντονα τον Θεό, επιδιώκουν την αλήθεια και λαχταρούν την αλήθεια. Είναι εκείνοι που λαχταρούν το φως και τη δικαιοσύνη· από την άλλη, εκείνοι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια, που αφήνονται στην ανηθικότητα και αποστρέφονται την αλήθεια εκτίθενται, αποκλείονται και εγκαταλείπονται σε ό,τι αφορά διαφορετικά άτομα, γεγονότα, πράγματα και περιβάλλοντα. Καθώς εκτίθενται όλα αυτά τα διαφορετικά περιβάλλοντα, άτομα και γεγονότα, ενώ εμφανίζονται διαρκώς νέα περιβάλλοντα, άτομα και γεγονότα, ποιες είναι οι προθέσεις του Θεού; Εφόσον πιστεύετε στον Θεό εδώ και τόσα χρόνια, το κατανοείτε αυτό; Νιώθετε, τουλάχιστον, πως ο Θεός τα ενορχηστρώνει όλα αυτά και πως ο Θεός κατηύθυνε ανέκαθεν αυτά τα πράγματα; (Ναι.) Ο σκοπός και η σημασία όλων αυτών των πράξεων του Θεού είναι να μπορέσουν εκείνοι που Τον ακολουθούν να αντλήσουν διδάγματα, να αποκτήσουν μεγαλύτερη ενόραση και εμπειρία κι έτσι να εισέλθουν σταδιακά στην αλήθεια-πραγματικότητα. Εσείς το έχετε καταφέρει αυτό; Όσο απασχολημένοι κι αν είναι οι άνθρωποι με τη δουλειά τους και όσο ευνοϊκό ή εχθρικό κι αν είναι το περιβάλλον τους, ο στόχος τους κατά την πίστη τους στον Θεό είναι να επιδιώκουν την αλήθεια χωρίς αλλαγή. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να ξεχνούν να επιδιώκουν την αλήθεια επειδή είναι απασχολημένοι με τη δουλειά τους ή με άλλα πράγματα ή επειδή θέλουν να αποφύγουν το εχθρικό τους περιβάλλον· ούτε πρέπει να ξεχνούν πως όλες αυτές οι καταστάσεις διευθετούνται από τον Θεό και πως η πρόθεση του Θεού είναι να αντλήσουν διδάγματα από αυτές τις διάφορες καταστάσεις, να μάθουν πώς να διακρίνουν τα κάθε λογής άτομα, γεγονότα και πράγματα να κατανοήσουν την αλήθεια, να αποκτήσουν μεγαλύτερη ενόραση και να γνωρίσουν τον Θεό. Θα πρέπει όλοι σας να κάνετε έναν ειλικρινή απολογισμό και να δείτε αν έχετε πετύχει αυτά τα πράγματα.

Το έργο της εκκλησίας είναι εξαιρετικά φορτωμένο τα τελευταία χρόνια κι έτσι είναι σχετικά συχνά τα περιστατικά μετακίνησης και εκ νέου τοποθέτησης ατόμων, καθώς και αποκάλυψης, αποκλεισμού και εκκαθάρισης μελών από κάθε ομάδα. Κατά τη διαδικασία εκτέλεσης αυτού του έργου, οι μετακινήσεις μελών ομάδων είναι συχνές και έχουν ευρύ πεδίο εφαρμογής. Όσες, όμως, μετακινήσεις κι αν γίνουν, όσο κι αν αλλάξουν τα πράγματα, εκείνοι που πιστεύουν πραγματικά στον Θεό και Τον επιθυμούν δεν αλλάζουν ως προς την αποφασιστικότητά τους να επιδιώκουν την αλήθεια. Δεν αλλάζει η επιθυμία τους να σωθούν, δεν εξασθενεί η πίστη τους στον Θεό, πάντα αναπτύσσονται προς τη σωστή κατεύθυνση και εμμένουν μέχρι και σήμερα να εκτελούν τα καθήκοντά τους. Υπάρχουν και άνθρωποι που είναι πολύ καλύτεροι απ’ αυτούς: Μέσω των συνεχών μετακινήσεων και εκ νέου τοποθετήσεών τους, βρίσκουν τη σωστή τους θέση και μαθαίνουν πώς να αναζητούν τις αρχές και να εκτελούν το καθήκον τους. Εκείνοι, όμως, που δεν επιδιώκουν την αλήθεια, που δεν αγαπούν καθόλου τα θετικά πράγματα και αποστρέφονται την αλήθεια, δεν έχουν καλή επίδοση. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν άνθρωποι που πιέζουν τον εαυτό τους ώστε να συνεχίσουν να εκτελούν τα καθήκοντά τους, ενώ στην πραγματικότητα μέσα τους είναι ήδη σε μαύρα χάλια και απόλυτα βυθισμένοι στην κατάθλιψη και την αρνητικότητα. Παρόλα αυτά, δεν έχουν φύγει ακόμα από την εκκλησία και δίνουν την εντύπωση πως πιστεύουν στον Θεό και πως εξακολουθούν να εκτελούν τα καθήκοντά τους. Στην πραγματικότητα, όμως, η καρδιά τους έχει αλλάξει· έχουν φύγει από τον Θεό και Τον έχουν εγκαταλείψει. Κάποιοι άνθρωποι παντρεύονται και επιστρέφουν στο σπίτι τους για να ζήσουν τη ζωή τους. Λένε: «Δεν με παίρνει να σπαταλήσω τα νιάτα μου. Μία φορά είμαστε νέοι, δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να σπαταλήσω τα νιάτα μου! Μέσα μου πιστεύω πως υπάρχει Θεός, αλλά δεν μπορώ να είμαι τόσο αφελής όσο είστε εσείς, που θυσιάζετε τα νιάτα σας για να επιδιώξετε την αλήθεια. Πρέπει να παντρευτώ και να ζήσω τη ζωή μου. Η ζωή είναι μικρή και τα νιάτα διαρκούν μόνο λίγα χρόνια. Η ζωή τελειώνει εν ριπή οφθαλμού. Δεν μπορώ να σπαταλήσω εδώ τα νιάτα μου. Όσο είμαι ακόμα νέος, μπορώ να είμαι ανέμελος και να ζήσω τη ζωή στο έπακρο για λίγα χρόνια». Κάποιοι άνθρωποι συνεχίζουν να επιδιώκουν το όνειρό τους να γίνουν πλούσιοι· άλλοι συνεχίζουν να επιδιώκουν μια καριέρα αξιωματούχου και πραγματοποιούν το όνειρό τους όταν πράγματι γίνονται αξιωματούχοι ή γραφειοκράτες· άλλοι, πάλι, επιδιώκουν την ευημερία που φέρνει το να κάνεις παιδιά κι έτσι παντρεύονται μια γυναίκα που μπορεί να φέρει στον κόσμο τους γιους τους· κάποιοι καταδιώκονται λόγω της πίστης τους στον Θεό, διώκονται επί χρόνια, μέχρι που τελικά εξασθενούν και αρρωσταίνουν, οπότε και εγκαταλείπουν τα καθήκοντά τους και επιστρέφουν στο σπίτι τους για να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους. Η κατάσταση του καθενός είναι διαφορετική. Κάποιοι άνθρωποι φεύγουν οικειοθελώς και διαγράφονται, άλλοι είναι δύσπιστοι που αποπέμπονται, ενώ άλλοι, πάλι, κάνουν κάθε λογής μοχθηρές πράξεις και αποβάλλονται. Τι υπάρχει στον πυρήνα αυτών των ανθρώπων; Ποια είναι η ουσία τους; Την έχετε δει ξεκάθαρα; Μήπως συγκινείσαι βαθιά κάθε φορά που φτάνουν στ’ αυτιά σου οι ιστορίες αυτών των ανθρώπων; Ίσως σκέφτεσαι το εξής: «Μα πώς είναι δυνατόν να κατέληξαν έτσι; Πώς γίνεται να είναι αυτό το τέλος τους; Δεν ήταν έτσι παλιά· ήταν υπέροχοι άνθρωποι, άρα πώς γίνεται να άλλαξαν τόσο γρήγορα;» Όσο κι αν τα συλλογιστείς αυτά τα ερωτήματα, δεν είναι δυνατόν να βγάλεις άκρη ή να τα κατανοήσεις. Το συλλογίζεσαι λιγάκι και σκέφτεσαι: «Αυτός ο άνθρωπος δεν αγαπάει τα θετικά πράγματα, είναι δύσπιστος». Όταν περάσει λίγος καιρός, τα πράγματα που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι —η επίδοσή τους, η συμπεριφορά τους, κάποια από τα λόγια και τα σχόλιά τους, οι επιδιώξεις τους— ξεθωριάζουν από το μυαλό σου ή από τη συνείδηση των ανθρώπων. Έπειτα ξεχνάς αυτά τα πράγματα και σιγά σιγά εξαφανίζονται τα συναισθήματα που ένιωθες γι’ αυτούς. Όταν ξαναεμφανιστούν τέτοια άτομα, γεγονότα ή πράγματα, σκέφτεσαι και πάλι: «Αχ, είναι αδιανόητο! Πώς μπορούν να το κάνουν αυτό; Δεν ήταν έτσι παλιά. Δεν βγάζω άκρη». Νιώθεις και πάλι τα ίδια πράγματα και έχεις την ίδια κατανόηση. Πείτε Μου, είναι κρίμα να εκτίθενται και να αποκλείονται τέτοιοι άνθρωποι; (Όχι.) Δεν σας λείπουν αυτοί οι άνθρωποι; (Όχι.) Δεν τους υπερασπίζεστε; (Όχι.) Πρέπει να είστε πολύ αδίστακτοι. Πώς γίνεται να είστε όλοι τόσο άπονοι; Έχουν φύγει από την εκκλησία. Πώς είναι δυνατόν να μην τους υπερασπίζεσαι, να μη συμπάσχεις μαζί τους και να μην τους συμπονάς; Πώς είναι δυνατόν να μην τους λυπάσαι; Μήπως είσαι ανίκανος να νιώσεις συμπόνια; Μήπως είσαι αδίστακτος; (Όχι.) Πες Μου, λοιπόν, είναι σωστός ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει ο οίκος του Θεού αυτούς τους ανθρώπους; (Ναι.) Γιατί είναι σωστός; Πες Μου. (Αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό εδώ και τόσα χρόνια και έχουν ακούσει μεγάλο μέρος της αλήθειας. Το γεγονός, λοιπόν, πως συμπεριφέρονται τώρα έτσι, πως προδίδουν τον Θεό και Τον αφήνουν, δείχνει πως είναι δύσπιστοι. Άρα δεν αξίζει ούτε να τους λυπόμαστε ούτε να μας λείπουν.) Όταν πρωτάρχισαν να πιστεύουν στον Θεό, ήταν γεμάτοι ενθουσιασμό, παράτησαν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους, και έκαναν συχνά προσφορές και αναλάμβαναν επικίνδυνες δουλειές για τον οίκο του Θεού. Απ’ όποια σκοπιά κι αν τους έβλεπες, όλοι τους δαπανούσαν ειλικρινά τον εαυτό τους για τον Θεό. Άρα, λοιπόν, πώς γίνεται να άλλαξαν τώρα; Μήπως ο Θεός τούς αντιπαθούσε και τους χρησιμοποιούσε εξαρχής; (Όχι.) Ο Θεός φέρεται στους πάντες δίκαια και ισότιμα, δίνοντας ευκαιρίες σε όλους. Όλοι τους ζούσαν την εκκλησιαστική ζωή, έτρωγαν και έπιναν τα λόγια του Θεού, και είχαν στη ζωή τους την παροχή, το πότισμα και την ποίμανση του Θεού. Άρα, λοιπόν, πώς γίνεται να άλλαξαν τόσο πολύ; Αν έβλεπες τη συμπεριφορά τους όταν πρωτάρχισαν να πιστεύουν στον Θεό και τη συμπεριφορά τους τη στιγμή που έφυγαν από την εκκλησία, θα έλεγες πως ήταν δύο διαφορετικοί άνθρωποι. Μήπως ο Θεός τούς έκανε να χάσουν την ελπίδα τους; Μήπως ο οίκος του Θεού ή οι πράξεις του Θεού τούς έκαναν να νιώσουν τρομερά απογοητευμένοι; Μήπως ο Θεός, τα λόγια που λέει ο Θεός ή το έργο που κάνει ο Θεός πλήγωσαν την αξιοπρέπειά τους; (Όχι.) Τότε ποιος είναι ο λόγος; Ποιος μπορεί να το εξηγήσει αυτό; (Νομίζω πως, όταν άρχισαν να πιστεύουν στον Θεό, τους κυρίευε η επιθυμία τους για ευλογίες. Πίστευαν στον Θεό απλώς και μόνο για να λάβουν ευλογίες. Τη στιγμή που είδαν πως δεν είχαν ελπίδα να λάβουν ευλογίες, έφυγαν από τον Θεό.) Δεν υπάρχει μια ευλογία ακριβώς μπροστά τους; Δεν έχει έρθει ακόμα ο καιρός να σταματήσουν να εκτελούν τα καθήκοντά τους, οπότε γιατί βιάζονται τόσο πολύ; Πώς γίνεται να μην το καταλαβαίνουν αυτό; (Θεέ μου, νομίζω πως, όταν πρωτάρχισαν να πιστεύουν στον Θεό, στηρίζονταν στον ενθουσιασμό τους και στις καλές τους προθέσεις, κι έτσι μπορούσαν να κάνουν κάποια πράγματα. Τώρα, όμως, ο οίκος του Θεού αντιμετωπίζει κάθε έργο του με όλο και μεγαλύτερη σοβαρότητα. Απαιτεί οι άνθρωποι να ενεργούν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Αυτοί οι άνθρωποι, όμως, δεν αποδέχονται την αλήθεια, είναι εκτός ελέγχου και κάνουν ό,τι τους καπνίσει όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους, κι έτσι δέχονται συχνά κλάδεμα. Έτσι, νιώθουν όλο και περισσότερο πως δεν μπορούν να συνεχίσουν να τα κουτσοβολεύουν όπως έκαναν, μέχρι που τελικά φεύγουν από τον οίκο του Θεού. Νομίζω πως αυτός είναι ένας λόγος.) Δεν μπορούν να συνεχίσουν να τα κουτσοβολεύουν όπως έκαναν. Είναι ακριβές να το πούμε αυτό; (Ναι.) Δεν μπορούν να συνεχίσουν να τα κουτσοβολεύουν όπως έκαναν. Αυτό το λέμε για όσους κάνουν προχειροδουλειά στα πάντα. Κάποιοι άνθρωποι που αρχίζουν να πιστεύουν στον Θεό δεν κάνουν προχειροδουλειά, είναι πολύ ειλικρινείς και αντιμετωπίζουν το θέμα με μεγάλη σοβαρότητα. Πώς και τα παρατούν, λοιπόν; (Επειδή, εκ φύσεως, δεν αγαπούν την αλήθεια. Άρχισαν να πιστεύουν στον Θεό για να λάβουν ευλογίες. Βλέπουν πως ο οίκος του Θεού μιλάει συνεχώς για την αλήθεια, αρχίζουν να αποστρέφονται την αλήθεια και να νιώθουν αντίσταση απέναντι σ’ αυτήν, και χάνουν όλο και περισσότερο την όρεξή τους να πηγαίνουν σε συναθροίσεις και να ακούνε κηρύγματα. Όλα αυτά οδηγούν στην έκθεσή τους.) Αυτή είναι μια κατάσταση, και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι. Άλλοι, πάλι, θέλουν μονίμως να εκτελούν τα καθήκοντά τους με προχειρότητα και, όποιο καθήκον κι αν κάνουν, δεν το εκτελούν ποτέ καλά ούτε αναλαμβάνουν την ευθύνη γι’ αυτό. Το θέμα δεν είναι πως δεν είναι ικανοί ή πως υστερεί το επίπεδό τους, αλλά πως είναι ανυπάκουοι και δεν ενεργούν σύμφωνα με τις απαιτήσεις του οίκου του Θεού. Ενεργούν μονίμως όπως θέλουν οι ίδιοι, μέχρι που φτάνουν τελικά στο σημείο να προκαλέσουν διατάραξη και αναστάτωση, επειδή είναι εκτός ελέγχου και κάνουν ό,τι τους καπνίσει. Όπως κι αν τους κλαδέψουν, δεν μετανοούν. Στο τέλος, λοιπόν, τους διώχνουν. Αυτοί οι άνθρωποι που εκδιώκονται έχουν ιδιαίτερα απεχθή διάθεση και αλαζονική ανθρώπινη φύση. Όπου κι αν πάνε, θέλουν να έχουν τον τελευταίο λόγο, περιφρονούν τους πάντες και συμπεριφέρονται σαν τύραννοι. Στο τέλος καταλήγουν να απομακρύνονται. Αφού αντικατασταθούν και αποκλειστούν κάποιοι άνθρωποι, νιώθουν πως, όπου κι αν πάνε, τίποτα δεν κυλά ομαλά γι’ αυτούς, κανείς δεν τους εκτιμά ούτε τους δίνει πια προσοχή. Κανείς δεν τους έχει πλέον σε μεγάλη εκτίμηση, δεν μπορούν να έχουν πια τον τελευταίο λόγο, δεν μπορούν να πάρουν αυτό που θέλουν και δεν έχουν ελπίδα να αποκτήσουν οποιαδήποτε θέση, πόσο μάλλον να λάβουν ευλογίες. Νιώθουν πως δεν υπάρχει πια ελπίδα να συνεχίσουν να τα κουτσοβολεύουν στην εκκλησία, δεν τους ενδιαφέρει πια η εκκλησία, κι έτσι επιλέγουν να φύγουν. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι.

Υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι φεύγουν για τον ίδιο λόγο που αποκλείεται και η πλειονότητα των ανθρώπων. Όσο καιρό κι αν πιστεύουν στον Θεό, αυτό που βιώνουν και βλέπουν προσωπικά στον οίκο του Θεού είναι πως οι συναθροίσεις που γίνονται εκεί έχουν να κάνουν μονίμως με την ανάγνωση των λόγων Του και τη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια, με τη συζήτηση σχετικά με την αυτογνωσία, την άσκηση της αλήθειας, την αποδοχή της κρίσης και της παίδευσης, την αποδοχή του κλαδέματος, την εκτέλεση του καθήκοντος σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, καθώς και με τη συζήτηση σχετικά με την αλλαγή διάθεσης και την αποτίναξη των διεφθαρμένων διαθέσεων. Το περιεχόμενο που σχετίζεται με το έργο που κάνει ο Θεός, είτε γίνεται συναναστροφή πάνω σ’ αυτό στο πλαίσιο της εκκλησιαστικής ζωής είτε είναι κάποιο θέμα που καλύπτεται στα κηρύγματα και τη συναναστροφή που δίνει ο Άνωθεν, είναι στο σύνολό του η αλήθεια, τα λόγια του Θεού και κάτι θετικό. Αυτοί οι άνθρωποι, όμως, δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια. Ο λόγος για τον οποίο πρωτάρχισαν να πιστεύουν στον Θεό ήταν για να λάβουν ευλογίες και να εκμεταλλευτούν καταστάσεις. Αν εξετάσουμε τη φύση-ουσία τους θα δούμε πως, πέρα από το γεγονός ότι δεν αγαπούν τα θετικά πράγματα και την αλήθεια, το πιο σημαντικό είναι πως απεχθάνονται και εχθρεύονται πολύ τα θετικά πράγματα και την αλήθεια. Γι’ αυτό και όσο περισσότερο συναναστρέφεται ο οίκος του Θεού πάνω στην αλήθεια και όσο περισσότερο μιλάει για το να κάνει κανείς πράξη την αλήθεια, να επιδιώκει την αλήθεια και να ενεργεί σύμφωνα με τις αρχές τόσο μεγαλύτερη αμηχανία κι απέχθεια νιώθουν εκείνοι μέσα τους και τόσο λιγότερο διατεθειμένοι είναι να ακούσουν. Πείτε Μου, τι τους αρέσει να ακούνε; Γνωρίζετε; (Τους αρέσουν τα θέματα που αφορούν προορισμούς και το να λαμβάνουν ευλογίες, καθώς κι αυτά που λένε ότι το έργο της διάδοσης του ευαγγελίου φτάνει σε πρωτοφανή επίπεδα.) Αυτά είναι κάποια απ’ τα πράγματα που θέλουν να ακούνε. Τους αρέσει, επίσης, να φωνάζουν συνθήματα, να κηρύττουν δόγματα και να μιλάνε για τη θεολογία, τη θεωρία και τα μυστήρια. Πού και πού μιλάνε για το πότε θα φτάσει το έργο του Θεού στο τέλος του, πότε θα συμβούν οι μεγάλες καταστροφές, ποιος θα είναι ο μελλοντικός προορισμός της ανθρωπότητας, το ότι οι μοχθηρές δυνάμεις θα καταστραφούν σταδιακά όταν έρθουν οι καταστροφές, ότι ο Θεός θα εκτελέσει κάποια σημεία και τέρατα, ότι ο οίκος του Θεού θα επεκτείνεται και θα αναπτύσσεται συνεχώς τόσο σε δυνάμεις όσο και σε μέγεθος, καθώς επίσης και για το ότι θα περιφέρονται καμαρωτά κάνοντας φιγούρα. Πέρα απ’ αυτά, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία γι’ αυτούς είναι πως θα παίρνουν συνεχώς προαγωγές και θα αξιοποιούνται στον οίκο του Θεού. Έτσι, θα μπορούν να τα κουτσοβολεύουν στον οίκο του Θεού για κάποιο διάστημα. Όσο, όμως, τα κουτσοβολεύουν, κανένα από τα έργα που γίνεται από τον Θεό ή από τον οίκο του Θεού δεν είναι αυτό που θα ήθελαν και όλα όσα ακούνε και βλέπουνε είναι ζητήματα που αφορούν την αλήθεια. Μέσα στην καρδιά τους, λοιπόν, αρχίζουν να αποστρέφονται σε ακραίο βαθμό την εκκλησιαστική ζωή· δεν είναι κάτι που τους ενδιαφέρει, νιώθουν ανήσυχοι, δεν μπορούν να μείνουν και νιώθουν να τους βασανίζει. Κάποιοι άνθρωποι προβάλλουν κάποια δικαιολογία, αιτία και πρόφαση, κι έτσι βρίσκουν τον τρόπο να φύγουν απ’ την εκκλησία, λέγοντας: «Θα διαπράξω κάποια μοχθηρή πράξη, θα εκφράσω αρνητικότητα και θα κάνω κάτι κακό. Τότε η εκκλησία θα με αποπέμψει και θα με αποβάλει, οπότε θα είναι απόλυτα δικαιολογημένο που φεύγω απ’ την εκκλησία». Έπειτα υπάρχουν κι εκείνοι οι οποίοι παραδίδουν τα βιβλία των λόγων του Θεού που έχουν στην κατοχή τους και, ενώ υποτίθεται πως πηγαίνουν να τακτοποιήσουν την άδεια εισόδου τους ως αλλοδαπών, τα μαζεύουν και φεύγουν χωρίς να πούνε ούτε ένα «γεια». Αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν ταραξίες και πόρνοι και δεν ενεργούν όπως οι κανονικοί άνθρωποι. Όταν οι ενάρετες γυναίκες και οι κανονικοί άνθρωποι βρίσκονται με άλλους ανθρώπους, σκέφτονται και μιλούν για τα σοβαρά ζητήματα που αφορούν το πώς να ζει κανείς τη ζωή του. Σκέφτονται πράγματα όπως το πώς να ζήσουν μια καλή ζωή, πώς να διασφαλίσουν ότι ολόκληρη η οικογένειά τους θα τρώει καλά, θα έχει ρούχα της προκοπής και ένα καλό σπίτι να ζήσει, πώς να μεγαλώσουν τα παιδιά τους μέχρι να ενηλικιωθούν και πώς να τα κάνουν να ακολουθήσουν το σωστό μονοπάτι. Όμως εκείνοι οι ταραξίες και οι πόρνοι δεν σκέφτονται ποτέ αυτά τα πράγματα. Αν μιλήσεις μαζί τους γι’ αυτά τα σωστά ζητήματα, εκνευρίζονται μαζί σου, σε μισούν και αρχίζουν να κρατούν αποστάσεις από σένα. Ποια είναι, λοιπόν, τα πράγματα που σκέφτονται; Μήπως σκέφτονται διαρκώς το φαγητό, το ποτό και τη διασκέδαση; (Ναι.) Σκέφτονται διαρκώς το φαγητό, το ποτό και τη διασκέδαση, καθώς και λάγνα πράγματα. Όταν μιλάνε γι’ αυτά τα πράγματα σε κανονικούς ανθρώπους, δεν παίρνουν απάντηση· οι κανονικοί άνθρωποι δεν είναι σαν αυτούς, δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα και δεν βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος. Τα θέματα συζήτησης των κανονικών ανθρώπων είναι πράγματα τα οποία αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν μέσα στην καρδιά τους, δεν μπορούν να τα ανεχθούν ούτε θέλουν να τα ακούσουν. Θεωρούν πως, αν ζούσαν μια τέτοια ζωή, θα αδικούσαν απίστευτα τον εαυτό τους και θα ζούσαν δέσμιοι και χωρίς καμία ελευθερία. Θεωρούν πως το να είναι πάντα όμορφα ντυμένοι ώστε να προσελκύσουν κάποιο άτομο του αντίθετου φύλου είναι ένας συναρπαστικός και ανέμελος τρόπος ζωής· κατά τη γνώμη τους, αυτή είναι η τέλεια ζωή! Αυτοί οι άνθρωποι που φεύγουν απ’ την εκκλησία ζηλεύουν τον τρόπο ζωής των απίστων και τις αμαρτωλές απολαύσεις. Θεωρούν πως ο μόνος τρόπος για να ζήσουν μια συναρπαστική κι ευτυχισμένη ζωή χωρίς να απογοητεύσουν τον εαυτό τους είναι να περνούν τις μέρες τους και να ζουν όπως οι άπιστοι. Όπως ακριβώς και οι ταραξίες και οι πόρνοι, αυτοί οι δύσπιστοι δεν έχουν κανονική ανθρώπινη φύση και δεν είναι κανονικοί άνθρωποι. Αν τους ζητήσεις να κάνουν κάτι θετικό, αρνούνται κατηγορηματικά να το κάνουν· κι αυτό γιατί, μέχρι το μεδούλι και στη φύση-ουσία τους, δεν αγαπούν τα θετικά πράγματα και αποστρέφονται την αλήθεια. Τι είδους πράγματα κάνουν; Τι κάνουν στην εκκλησία, όταν βρίσκονται με τους αδελφούς και τις αδελφές, και ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους; Τα εκτελούν με προχειρότητα, διατυπώνουν βαρύγδουπες θεωρίες, φωνάζουν συνεχώς συνθήματα και στην ουσία δεν κάνουν τίποτα· αυτή είναι η κανονική συμπεριφορά τους. Δεν βάζουν ποτέ τα δυνατά τους όταν εκτελούν το καθήκον τους, είναι πάντα τσαπατσούληδες και ενεργούν απλώς μηχανικά, κάνουν πράγματα μόνο και μόνο για να τα δουν οι άλλοι, ενώ συναγωνίζονται ταυτόχρονα τους άλλους για γόητρο και οφέλη. Επιπλέον, αυτοί οι κακοί άνθρωποι καταπιέζουν τους άλλους και τους κάνουν να υποφέρουν· όπου υπάρχουν κακοί άνθρωποι, δεν υπάρχει γαλήνη και ηρεμία, μόνο χάος. Όταν υπάρχουν κακοί άνθρωποι σε υπεύθυνες θέσεις, το έργο όχι μόνο δεν προχωράει αποτελεσματικά, αλλά και παραλύει. Όταν ο έλεγχος μιας εκκλησίας βρίσκεται στα χέρια κακών ανθρώπων, οι καλοί άνθρωποι δέχονται εκφοβισμό, η εκκλησία γίνεται αφόρητα χαώδης, οι εκλεκτοί του Θεού γίνονται αρνητικοί και αδύναμοι και η πίστη τους εξασθενεί. Οι κακοί άνθρωποι προκαλούν αναστάτωση και καταστροφές όπου κι αν βρίσκονται. Η πιο φανερή εκδήλωσή τους είναι η απροθυμία τους να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους. Ακόμη κι αν τα εκτελούν, το κάνουν με προχειρότητα, χωρίς να τα αντιμετωπίζουν ποτέ σοβαρά· πέρα απ’ αυτό, ενοχλούν και τους υπόλοιπους καθώς εκτελούν τα δικά τους καθήκοντα. Υπάρχει και κάτι ακόμα που πρέπει να αναφέρουμε: Οι κακοί άνθρωποι δεν διαβάζουν ποτέ τα λόγια του Θεού, δεν προσεύχονται ποτέ, δεν συναναστρέφονται ποτέ τους άλλους σχετικά με την αλήθεια και δεν έχουν ανοίξει καν τα βιβλία των λόγων του Θεού που έχουν στην κατοχή τους. Κάποιοι άνθρωποι παρουσιάζουν ευλογοφανή επιχειρήματα υπέρ των κακών ανθρώπων και λένε: «Μπορεί να μην έχουν διαβάσει τα λόγια του Θεού, αλλά ακούνε κηρύγματα». Τα καταλαβαίνουν, όμως; Πολύ απλά δεν τα ακούνε με σοβαρότητα, δεν παρακολουθούν ποτέ τα βίντεο και τις ταινίες που παράγει ο οίκος του Θεού, δεν ακούνε ύμνους, ούτε ακούνε βιωματικές μαρτυρίες και ηχογραφήσεις κηρυγμάτων. Στις συναθροίσεις τούς πιάνει υπνηλία, ενώ υπάρχουν και κάποιοι που χαζεύουν στα κινητά τους και βλέπουν ψυχαγωγικές εκπομπές, ενώ υπάρχουν κι άλλοι που βλέπουν ακατάλληλες ταινίες. Τίποτε απ’ όσα κάνουν όλη μέρα δεν έχει σχέση με την πίστη στον Θεό ή την επιδίωξη της αλήθειας. Καθώς ο οίκος του Θεού συναναστρέφεται πάνω στην αλήθεια με όλο και περισσότερες λεπτομέρειες, η απέχθεια που νιώθουν για την αλήθεια και για τα θετικά πράγματα γίνεται όλο και πιο φανερή. Νιώθουν νευρικότητα και, εντός του χρονικού περιθωρίου που μπορούν να ανεχθούν, δεν είναι σε θέση να δουν τον καλό προορισμό, το καλό τέλος και τις μεγάλες καταστροφές που τόσο προσμένουν, και όλα αυτά τα πράγματα τα περιμένουν μάταια. Εφόσον τα περιμένουν μάταια, η καρδιά τους δεν βρίσκεται σε αναβρασμό; (Ναι.) Σε τι είδους αναβρασμό; Βαθιά μέσα τους δεν είναι πάντοτε συμφεροντολόγοι; Δεν είναι ποτέ προετοιμασμένοι να αποδεχθούν, οποτεδήποτε και οπουδήποτε, την κρίση και την παίδευση του Θεού, να αποδεχθούν την κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του, να υποταχθούν στις διευθετήσεις του οίκου του Θεού και να δοθούν ολόκαρδα στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Τι νοοτροπία έχουν; Είναι έτοιμοι να τα μαζέψουν και να φύγουν ανά πάσα ώρα και στιγμή. Πάει καιρός που είναι έτοιμοι να σηκωθούν και να φύγουν ανά πάσα στιγμή, να αποχαιρετήσουν την εκκλησία και τους αδελφούς και τις αδελφές, να κάνουν μια νέα αρχή και να κόψουν κάθε δεσμό. Φεύγουν όταν τελειώσει το χρονικό περιθώριο που μπορούν να ανεχθούν. Έτσι δεν είναι; (Ναι.)

Κάποιοι άνθρωποι, αφού αντικατασταθούν ή αποκλειστούν, εξακολουθούν για κάποιο λόγο να είναι σε θέση να εκτελούν το καθήκον τους όσο καλύτερα μπορούν. Κάποιοι δεν αναζητούν καθόλου την αλήθεια, οπότε αποφασίζουν να σταματήσουν να εκτελούν το καθήκον τους. Ενώ εκτελούσαν το καθήκον τους, έδειχναν ήδη απέχθεια και εκνευρισμό γι’ αυτό, και πάντα ήθελαν να ξεφύγουν από την εκκλησιαστική ζωή και να μην εκτελούν το καθήκον τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια, οπότε δεν τους αρέσει να ζουν την εκκλησιαστική ζωή και δεν είναι διατεθειμένοι να εκτελούν το καθήκον τους. Το μόνο που περιμένουν με ανυπομονησία είναι να έρθει η ημέρα του Θεού ώστε να λάβουν ευλογίες. Δεν μπορούν να συνεχίσουν να τα κουτσοβολεύουν όπως έκαναν, βλέπουν τις καταστροφές να γίνονται όλο και πιο μεγάλες και θεωρούν πως, αν δεν αναζητήσουν τώρα τις σαρκικές απολαύσεις, θα χάσουν την ευκαιρία να το κάνουν. Έτσι, λοιπόν, φεύγουν απ’ την εκκλησία χωρίς να κοιτάξουν καν πίσω τους, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Από εκεί και πέρα, εξαφανίζονται μέσα στο αχανές πλήθος των ανθρώπων και κανείς στην εκκλησία δεν ξαναμαθαίνει νέα τους· έτσι εκτίθενται και αποκλείονται αυτοί οι δύσπιστοι. Όσο περισσότερο συναναστρέφεται ο οίκος του Θεού πάνω στην αλήθεια και όσο περισσότερο απαιτεί οι άνθρωποι να κάνουν πράξη την αλήθεια και να εισέλθουν στην πραγματικότητα τόσο μεγαλύτερη απέχθεια νιώθουν εκείνοι και δεν θέλουν να ακούνε λέξη για όλα αυτά. Όχι μόνο δεν αποδέχονται αυτά τα πράγματα, αλλά αντιστέκονται κιόλας σ’ αυτά. Καταλαβαίνουν πολύ καλά την κατάσταση: Ξέρουν πως άνθρωποι σαν και τους ίδιους δεν έχουν θέση στον οίκο του Θεού, πως δεν δαπανούν αληθινά τον εαυτό τους για τον Θεό κατά την πίστη τους, πως δεν αφοσιώνονται πλήρως στην εκτέλεση του καθήκοντός τους, πως είναι πάντα τσαπατσούληδες στο καθήκον τους και πως νιώθουν τεράστια απέχθεια και αποστροφή για την αλήθεια. Ξέρουν, επίσης, πως αργά ή γρήγορα θα αποκλειστούν, πως αυτή θα είναι αναμφίβολα η κατάληξή τους. Πάει καιρός που έχουν καταστρώσει τα σχέδιά τους κι έχουν κάνει σκέψεις όπως: «Έτσι κι αλλιώς, ένας άνθρωπος σαν κι εμένα αποκλείεται να λάβει ευλογίες. Οπότε καλύτερα να φύγω τώρα, να απολαύσω τη ζωή στον κόσμο για λίγα χρόνια, να ζήσω καλά για λίγα χρόνια και να μην απογοητεύσω τον εαυτό μου». Τέτοια σχέδια δεν καταστρώνουν; (Ναι.) Μπορούν οι άνθρωποι που έχουν αυτές τις προθέσεις κι αυτά τα σχέδια να εκτελέσουν καλά το καθήκον τους; Όχι, δεν μπορούν. Άρα, λοιπόν, όσα χρόνια κι αν πιστεύουν στον Θεό, αυτοί οι άνθρωποι δεν διστάζουν καθόλου να αποχωριστούν τον Θεό, τον οίκο του Θεού, την εκκλησία, τους αδελφούς και τις αδελφές και την εκκλησιαστική ζωή. Τη μια μέρα λένε πως φεύγουν και την επόμενη φοράνε ρούχα σαν κι αυτά των απίστων, είναι ντυμένοι στην πένα και βαμμένοι έντονα· ντύνονται, μιλάνε και ενεργούν κατευθείαν όπως οι άπιστοι. Φοράνε εκκεντρικά ρούχα και σου φαίνονται παράξενοι. Εκείνοι, όμως, δεν έχουν επίγνωση της εντύπωσης που σου δίνουν. Πώς γίνεται να αλλάζουν τόσο γρήγορα; (Επειδή έχουν από καιρό καταστρώσει τα σχέδιά τους κι επειδή έτσι είναι η φύση τους.) Σωστά. Πάει καιρός που έχουν καταστρώσει τα σχέδιά τους· δεν τα σκέφτηκαν τις μέρες πριν από την αναχώρησή τους. Αντίθετα, είχαν αποφασίσει τι θα έκαναν πολύ καιρό πριν. Καταστρώνουν από καιρό πλάνα και σχέδια για τα φαγοπότια και τις διασκεδάσεις τους, για τη συμπεριφορά και τη ζωή τους. Δεν τους αρέσει να ζουν την εκκλησιαστική ζωή, να εκτελούν το καθήκον τους και να συναναστρέφονται σχετικά με την αλήθεια, πόσο μάλλον να ακούνε κηρύγματα και να πηγαίνουν καθημερινά σε συναθροίσεις. Βαριούνται μέχρι θανάτου αυτού του είδους την εκκλησιαστική ζωή και, αν δεν ήταν να λάβουν ευλογίες, να κερδίσουν έναν καλό προορισμό και να ξεφύγουν από τις μεγάλες καταστροφές, δεν θα μπορούσαν να συνεχίσουν ούτε για μία ημέρα· αυτό είναι το πραγματικό τους πρόσωπο. Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να χειριστείτε τέτοιους ανθρώπους όταν τους ξανασυναντήσετε; Θα προσπαθήσετε να τους μεταπείσετε με τακτ ή θα τους προσφέρετε περισσότερη στήριξη και βοήθεια; Ή μήπως θα στενοχωρηθείτε που φεύγουν και θα χρησιμοποιήσετε την αγάπη σας για να προσπαθήσετε να τους αλλάξετε; Πώς θα πρέπει να τους προσεγγίσετε; (Θα πρέπει να τους ζητήσουμε να φύγουν αμέσως και να πάνε στον κόσμο των απίστων.) Σωστά, ζητήστε τους να γυρίσουν στον κόσμο και μην ασχοληθείτε ξανά μαζί τους. Εσύ τους λες: «Σκέψου το καλά, ώστε να μη μετανιώσεις αργότερα για την απόφασή σου». Κι εκείνοι απαντούν: «Το σκέφτηκα καλά. Όποια δυσκολία κι αν αντιμετωπίσω στο μέλλον, δεν θα γυρίσω πίσω ούτε θα το μετανιώσω». Εσύ λες: «Πήγαινε, λοιπόν. Δεν σε εμποδίζει κανείς. Όλοι σου ευχόμαστε τα καλύτερα και ελπίζουμε να πετύχεις τα ιδανικά σου και να πραγματοποιήσεις τα όνειρα που επιθυμείς. Ελπίζουμε, επίσης, πως τη μέρα που θα δεις να σώζονται άλλοι άνθρωποι, να μη ζηλέψεις και να μην το μετανιώσεις. Αντίο». Δεν είναι απόλυτα σωστό να τους το πείτε αυτό; (Ναι.) Έτσι, λοιπόν, όταν μιλάμε για τέτοιους ανθρώπους, μία πτυχή είναι πως πρέπει να δείτε καθαρά τη φύση-ουσία τους, ενώ μια άλλη πτυχή είναι πως πρέπει να τους προσεγγίσετε με τον σωστό τρόπο. Αν είναι δύσπιστοι ή άπιστοι, οι οποίοι παρόλα αυτά είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν και μπορούν να είναι υπάκουοι και να υποτάσσονται, τότε μην τους ενοχλήσετε και μην τους αποπέμψετε, ακόμη κι αν δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Αντίθετα, αφήστε τους να συνεχίσουν να δουλεύουν. Αν μπορείτε, μάλιστα να τους βοηθήσετε, τότε βοηθήστε τους. Αν δεν θέλουν καν να δουλεύουν και αρχίσουν να είναι τσαπατσούληδες και να κάνουν μοχθηρές πράξεις, τότε έχουμε κάνει όλα όσα προβλέπονται. Αν θέλουν να φύγουν, αφήστε τους να φύγουν και μην τους πεθυμήσετε μετά. Έφτασε η ώρα να φύγουν. Τέτοιοι άνθρωποι δεν αξίζουν τον οίκτο σας, γιατί είναι δύσπιστοι. Το πιο αξιοθρήνητο είναι πως κάποιοι άνθρωποι είναι απίστευτα ανόητοι και τρέφουν πάντα συναισθήματα γι’ αυτούς που διώχνονται, τους πεθυμούν διαρκώς, μιλούν υπέρ τους, τους υπερασπίζονται και μάλιστα κλαίνε, προσεύχονται και κάνουν ικεσίες γι’ αυτούς. Τι γνώμη έχετε γι’ αυτές τις πράξεις τους; (Είναι πολύ ανόητες.) Γιατί είναι ανόητες; (Αυτοί που φεύγουν είναι δύσπιστοι, δεν αποδέχονται την αλήθεια και πολύ απλά δεν αξίζει να προσευχόμαστε γι’ αυτούς και να τους πεθυμούμε. Οι μόνοι που αξίζουν τα δάκρυα και τις προσευχές μας είναι εκείνοι στους οποίους ο Θεός δίνει ευκαιρίες και οι οποίοι έχουν την ελπίδα να σωθούν. Αν κάποιος προσεύχεται για έναν δύσπιστο ή έναν διάβολο, τότε είναι πολύ ανόητος και αδαής.) Μία πτυχή είναι πως δεν πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι υπάρχει Θεός, άρα είναι δύσπιστοι. Μια άλλη πτυχή είναι πως έχουν τη φύση-ουσία ενός απίστου. Τι υπονοείται στο σημείο αυτό; Ότι δεν είναι καν άνθρωποι· η φύση-ουσία τους είναι αυτή ενός διαβόλου, του Σατανά, και οι άνθρωποι αυτοί εναντιώνονται στον Θεό. Έτσι έχουν τα πράγματα όσον αφορά τη φύση-ουσία τους. Υπάρχει, όμως, και άλλη μια πτυχή: ότι ο Θεός επιλέγει ανθρώπους, όχι διαβόλους. Πείτε Μου, λοιπόν, είναι αυτοί οι διάβολοι οι εκλεκτοί του Θεού; Έχουν επιλεγεί από τον Θεό; (Όχι.) Δεν είναι οι εκλεκτοί του Θεού. Άρα, λοιπόν, αν είσαι μονίμως συναισθηματικά δεμένος μαζί τους και στενοχωριέσαι που φεύγουν, αυτό δεν σημαίνει πως είσαι ανόητος; Δεν σημαίνει πως εναντιώνεσαι στον Θεό; Αν δεν έχεις βαθιά αισθήματα για τους αληθινούς αδελφούς και τις αληθινές αδελφές σου, αλλά τρέφεις βαθιά αισθήματα γι’ αυτούς τους διαβόλους, τότε τι είσαι; Αν μη τι άλλο, είσαι μπερδεμένος, δεν βλέπεις τους ανθρώπους σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, δεν έχεις ακόμα τη σωστή στάση στη συμπεριφορά σου και δεν χειρίζεσαι τα ζητήματα βάσει αρχών. Είσαι ένας μπερδεμένος άνθρωπος. Αν έχεις αισθήματα για κάποιον απ’ αυτούς τους διαβόλους, τότε θα σκεφτείς: «Αχ, μα είναι τόσο καλός άνθρωπος! Έχουμε τόσο καλή σχέση! Τα πηγαίνουμε καλά και με βοηθάει πάρα πολύ! Όταν είμαι αδύναμος, μου δίνει μεγάλη παρηγοριά· και όταν κάνω κάποιο λάθος, είναι ανεκτικός και υπομονετικός μαζί μου. Είναι πολύ στοργικός!» Μόνο μαζί σου ήταν έτσι. Τι είσαι, λοιπόν; Δεν είσαι άλλο ένα συνηθισμένο διεφθαρμένο ανθρώπινο ον; Και πώς αντιμετωπίζει εκείνος ο άνθρωπος την αλήθεια, τον Θεό και το καθήκον που του εμπιστεύεται ο οίκος του Θεού; Γιατί δεν βλέπεις τα πράγματα απ’ αυτές τις σκοπιές; Είναι ακριβές το να βλέπεις τα πράγματα απ’ τη σκοπιά των προσωπικών σου συμφερόντων, χρησιμοποιώντας τα σαρκικά σου μάτια και συναισθήματα; (Όχι.) Σε καμία περίπτωση! Εφόσον δεν είναι ένας ακριβής τρόπος για να βλέπεις τα πράγματα, οφείλεις να τον εγκαταλείψεις και να αλλάξεις την οπτική και την άποψη από τις οποίες βλέπεις τον άνθρωπο αυτόν. Οφείλεις να προσπαθήσεις να τον προσεγγίσεις και να τον χειριστείς με βάση τα λόγια του Θεού· αυτή είναι η άποψη που θα πρέπει να υιοθετήσουν οι εκλεκτοί του Θεού και η στάση που θα πρέπει να έχουν. Μην είσαι χαζός! Νομίζεις πως είσαι πονετικός επειδή νιώθεις οίκτο για τους άλλους; Είσαι απίστευτα ανόητος και δεν έχεις καθόλου αρχές. Δεν αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους σύμφωνα με τα λόγια του Θεού· παίρνεις το μέρος του Σατανά και συμμερίζεσαι τον Σατανά και τους διαβόλους. Η συμπόνια σου δεν απευθύνεται ούτε στους εκλεκτούς του Θεού, ούτε σε εκείνους που θέλει να σώσει ο Θεός, ούτε στους αληθινούς αδελφούς και τις αληθινές αδελφές.

Αυτοί οι δύσπιστοι δεν είναι ποτέ διατεθειμένοι να εκτελέσουν το καθήκον τους και πάντα το εκτελούν όπως θέλουν οι ίδιοι. Όσο κι αν τους συναναστραφείς σχετικά με την αλήθεια, δεν τη δέχονται. Ακόμη κι αν όντως κατανοούν ένα μέρος της αλήθειας, δεν το κάνουν πράξη. Παρουσιάζουν και άλλη μία βασική εκδήλωση. Ποια είναι αυτή; Είναι πως ανέκαθεν εκτελούσαν το καθήκον τους με προχειρότητα, είναι πάντα τσαπατσούληδες και αρνούνται πεισματικά να μετανοήσουν. Όταν ασχολούνται με τις δικές τους υποθέσεις, δίνουν μεγάλη προσοχή, είναι πολύ σοβαροί και σχολαστικοί, και δεν τολμούν να τις αμελήσουν καθόλου. Έχουν αφιερώσει πολλή σκέψη στο φαγητό και τα ρούχα τους, στη θέση, τη φήμη, τον αυτοσεβασμό, τις σαρκικές απολαύσεις, τις ασθένειες, το μέλλον, τις προοπτικές και τη συνταξιοδότησή τους — μέχρι και σε θέματα που αφορούν τον θάνατό τους. Έχουν καλύψει τα πάντα. Σε ό,τι αφορά, όμως, τα ζητήματα που σχετίζονται με την εκτέλεση του καθήκοντός τους, δεν δίνουν καμία απολύτως προσοχή ούτε, βέβαια, επιδιώκουν την αλήθεια. Κάποιους ανθρώπους τούς πιάνει υπνηλία και τους παίρνει ο ύπνος κάθε φορά που πηγαίνουν σε μια συνάθροιση· νιώθουν, μάλιστα, απέχθεια όταν ακούνε τη φωνή Μου. Αισθάνονται πολύ άβολα, νιώθουν νευρικότητα, τεντώνονται και χασμουριούνται, ξύνουν τ’ αυτιά τους και τρίβουν τα μάγουλά τους. Συμπεριφέρονται σαν ζώα. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Τα κηρύγματα στις συναθροίσεις διαρκούν πολλή ώρα και κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να μείνουν στη θέση τους για τόση ώρα». Στην πραγματικότητα, κάποιες φορές η συνάθροιση έχει μόλις ξεκινήσει κι εκείνοι έχουν ήδη αρχίσει να κινούνται νευρικά, ενώ νιώθουν και απέχθεια καθώς ακούνε. Γι’ αυτό και δεν ακούνε ποτέ τα κηρύγματα ούτε διαβάζουν τα λόγια του Θεού. Τη στιγμή που ακούσουν κάποιον να συναναστρέφεται πάνω στην αλήθεια, νιώθουν απέχθεια. Έχουν σκυλοβαρεθεί να βλέπουν άλλους ανθρώπους να ακούνε με αμέριστη προσοχή. Ποια είναι η φύση-ουσία τέτοιων ανθρώπων; Μπορεί να τους περιβάλλει ανθρώπινο δέρμα, μπορεί εξωτερικά να μοιάζουν με ανθρώπους, αλλά αν τους αφαιρούσες αυτό το δέρμα, θα έβλεπες πως είναι διάβολοι, όχι άνθρωποι. Ο Θεός θέλει να σωθούν πολλοί, να σωθούν όσοι έχουν ανθρώπινη φύση. Δεν θέλει να σωθούν οι διάβολοι. Ο Θεός δεν σώζει διαβόλους! Αυτό πρέπει να το θυμάσαι πάντα και να μην το ξεχάσεις! Δεν πρέπει να έχεις σχέσεις με εκείνους που περιβάλλονται μεν από ανθρώπινο δέρμα, αλλά έχουν τη φύση-ουσία ενός διαβόλου. Αν δεν έχεις διακόψει κάθε δεσμό μ’ έναν τέτοιο άνθρωπο και προσπαθείς να τον ευχαριστήσεις και να τον κολακέψεις, τότε θα γίνεις περίγελος του Σατανά και ο Θεός θα νιώσει απέχθεια για σένα και θα πει: «Είσαι τυφλός και ανόητος! Δεν μπορείς να καταλάβεις κανέναν!» Ο Θεός δεν σώζει διαβόλους, το καταλαβαίνεις; (Ναι.) Ο Θεός δεν σώζει διαβόλους, ούτε επιλέγει διαβόλους. Οι διάβολοι δεν μπορούν ποτέ να αγαπήσουν την αλήθεια ούτε να την επιδιώξουν, πόσο μάλλον να υποταχθούν στον Θεό· δεν μπορούν ποτέ να υποταχθούν στον Θεό. Ο λόγος για τον οποίο πιστεύουν στον Θεό δεν είναι επειδή αγαπούν τη δικαιοσύνη και την αμεροληψία Του, ούτε ώστε να επιδιώξουν να επιτύχουν τη σωτηρία. Εκφράζουν απέχθεια και περιφρόνηση για το γεγονός ότι ο Ιώβ είχε φόβο Θεού και απέφευγε το κακό, και μέσα τους νιώθουν τεράστια απέχθεια και αντίσταση προς το ζήτημα της επιδίωξης της αλήθειας. Αν δεν Με πιστεύετε, τότε ρίξτε μια ματιά σ’ εκείνους γύρω σας που έχουν εκδιωχθεί και εκτεθεί. Δείτε τι υπάρχει βαθιά μέσα τους, τι συζητάνε όταν δεν τους ακούει κανείς, τι τους ενδιαφέρει, ποια στάση έχουν απέναντι στη ζωή τους, την επιβίωσή τους, και τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα γύρω τους, καθώς και τι κουβέντες λένε και τι απόψεις εκφράζουν. Από όλες αυτές τις εκφράσεις και εκφάνσεις, μπορείς να δεις τι ακριβώς είναι, γιατί είναι σε θέση να φύγουν και γιατί θέλει να τους αποπέμψει ο οίκος του Θεού. Δεν αξίζει να το μάθετε αυτό το μάθημα; (Ναι, αξίζει.) Και ποιο μάθημα έχετε μάθει; Τι έχετε καταλάβει; (Μάθαμε πώς να έχουμε διάκριση και καταλάβαμε πως αυτοί οι άνθρωποι, βαθιά μέσα τους, δεν αγαπούν την αλήθεια και την αποστρέφονται. Απλώς τα κουτσοβολεύουν στον οίκο του Θεού και αργά ή γρήγορα θα αποπεμφθούν.) Αν τα βλέπετε έτσι τα πράγματα, τότε αυτό δείχνει πως έχετε μάθει αυτό το μάθημα.

Μπορείς να δεις ότι οι διάβολοι και ο Σατανάς στο πνευματικό βασίλειο αποστρέφονται την αλήθεια και τη μισούν; Μπορείς να δεις ότι οι διάβολοι και ο Σατανάς αψηφούν και βλασφημούν τον Θεό; Μπορείς να δεις ποια λόγια, ρητά και μεθόδους χρησιμοποιούν οι διάβολοι και ο Σατανάς για να επιτεθούν στον Θεό; Μπορείς να δεις ποια πράγματα επιτρέπει ο Θεός να κάνουν οι διάβολοι και ο Σατανάς, πώς τα κάνουν και ποια είναι η στάση τους; (Όχι.) Δεν μπορείς να δεις αυτά τα πράγματα. Άρα, λοιπόν, οτιδήποτε λέει ο Θεός είναι μόνο μια φαντασιοκοπία ή μια εικόνα μες στην καρδιά σου· δεν είναι γεγονός. Επειδή δεν έχεις δει ο ίδιος αυτά τα πράγματα, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να στηριχθείς στη φαντασία σου και να πλάσεις μια τέτοια εικόνα ή να φανταστείς κάποια πράξη. Όταν, όμως, συναντήσεις αυτούς τους ζωντανούς διαβόλους και σατανάδες που περιβάλλονται από ανθρώπινο δέρμα, στην ουσία θα έρθεις σε επαφή με τα λόγια και τις πράξεις διαβόλων και σατανάδων, καθώς και με τα γεγονότα και τις αποδείξεις που καταδεικνύουν πως κρίνουν τον Θεό, Του επιτίθενται, Τον αψηφούν και Τον βλασφημούν. Τότε θα δεις πεντακάθαρα τη διάθεσή τους, η οποία είναι ότι αποστρέφονται την αλήθεια και τη μισούν. Αυτοί οι διάβολοι και σατανάδες που περιβάλλονται από ανθρώπινο δέρμα επιτίθενται στον Θεό με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που επιτίθενται στον Θεό οι διάβολοι και ο Σατανάς στο πνευματικό βασίλειο. Είναι ολόιδιοι, με μόνη διαφορά ότι οι διάβολοι και σατανάδες που περιβάλλονται από ανθρώπινο δέρμα έχουν υιοθετήσει μια διαφορετική μορφή επίθεσης ενάντια στον Θεό· η ουσία τους, όμως, παραμένει η ίδια. Περιβάλλονται από ανθρώπινο δέρμα και μεταμορφώνονται σε ανθρώπους, παρόλα αυτά, όμως, έρχονται για να κρίνουν τον Θεό, να Του επιτεθούν, να Τον αψηφήσουν και να Τον βλασφημήσουν. Αυτοί οι ενσαρκωμένοι διάβολοι και σατανάδες και αυτοί οι δύσπιστοι κρίνουν τον Θεό, Του επιτίθενται και Τον αψηφούν, καταστρέφουν το έργο Του και αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάνουν όλα αυτά τα πράγματα οι διάβολοι και ο Σατανάς στο πνευματικό βασίλειο. Άρα, λοιπόν, όταν βλέπεις πώς αψηφούν τον Θεό οι διάβολοι και σατανάδες στον κόσμο, στην ουσία βλέπεις πώς αψηφούν τον Θεό οι διάβολοι και σατανάδες στον πνευματικό κόσμο. Δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά. Κάνουν τα ίδια πράγματα επειδή προέρχονται από την ίδια πηγή και έχουν την ίδια φύση-ουσία. Όποια μορφή κι αν πάρουν, όλοι τους κάνουν τα ίδια πράγματα. Έτσι, λοιπόν, αυτοί οι διάβολοι και σατανάδες που περιβάλλονται από ανθρώπινο δέρμα αψηφούν τον Θεό και Του επιτίθενται και δείχνουν έντονη απέχθεια και αντίσταση απέναντι στην αλήθεια, τόσο εξαιτίας της φύσης τους όσο και επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Γιατί λέω πως δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς; Φαίνονται σαν άνθρωποι, ζουν μαζί με άλλους ανθρώπους, τρώνε τρία πλήρη γεύματα τη μέρα, μελετούν θέματα της ανθρώπινης εκπαίδευσης και γνώσης, και έχουν τις ίδιες δεξιότητες διαβίωσης και τους ίδιους τρόπους ζωής με τους άλλους ανθρώπους· παρόλα αυτά, όμως, δεν έχουν ούτε το ίδιο εσωτερικό πνεύμα με τους άλλους ανθρώπους ούτε την ίδια ουσία. Άρα, λοιπόν, αυτό που υπαγορεύει το ποιόν αυτών των ανθρώπων είναι η ουσία, η ρίζα και η πηγή πίσω απ’ τις απόψεις που έχουν και απ’ τα πράγματα που είναι ικανοί να κάνουν. Αν επιτίθενται στον Θεό και Τον βλασφημούν, τότε είναι διάβολοι, όχι άνθρωποι. Παρόλο που περιβάλλονται από ανθρώπινο δέρμα και ανεξάρτητα από το πόσο καλά ή σωστά ακούγονται τα λόγια τους, έχουν τη φύση-ουσία των διαβόλων. Οι διάβολοι λένε κουβέντες που ηχούν ωραία ώστε να παραπλανήσουν τους ανθρώπους, όμως δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια, ούτε, φυσικά, την κάνουν πράξη. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Για κοιτάξτε τους κακούς ανθρώπους, τους αντίχριστους κι εκείνους που αψηφούν τον Θεό και Τον προδίδουν· δεν είναι τέτοιου είδους άνθρωποι; Όλοι τους είναι ικανοί να λένε κουβέντες που ηχούν ωραία, αλλά δεν είναι ικανοί να κάνουν τίποτα το πρακτικό. Μπορούν να δείξουν λίγο σεβασμό και να πουν όμορφες κουβέντες σε ανθρώπους με θέση και δύναμη, και ιδίως στους αμέσως ανωτέρους τους ιεραρχικά· όταν, όμως, προσέρχονται ενώπιον του Θεού, δεν δείχνουν ούτε τον ελάχιστο σεβασμό για τον ενσαρκωμένο Θεό. Αν τους ζητήσεις να τακτοποιήσουν κάποιο ζήτημα για τον Θεό, δεν θέλουν με τίποτα να το κάνουν· κι αν τελικά το κάνουν, θα είναι με προχειρότητα. Γιατί είναι ικανοί να συμπεριφέρονται έτσι στον Θεό; Τους έχει απογοητεύσει η αλήθεια; Τους έχει απογοητεύσει ο Θεός; Έχει αλληλεπιδράσει ο Θεός μαζί τους παλιότερα; Η απάντηση σε όλα αυτά είναι αρνητική· ο Θεός δεν τους έχει συναντήσει καν. Πώς γίνεται, λοιπόν, να έχουν μια τέτοια στάση απέναντι στον Θεό και την αλήθεια; Ένας είναι ο λόγος: ότι η φύση-ουσία τους είναι εγγενώς αντίθετη από τον Θεό. Γι’ αυτό και δεν μπορούν παρά να κοροϊδεύουν τον Θεό, να Τον βλασφημούν και μες στην καρδιά τους να Τον σιχαίνονται, να Τον κρίνουν και να Του επιτίθενται, χωρίς μάλιστα τον παραμικρό ενδοιασμό· είναι κάτι που καθορίζεται από τη φύση-ουσία τους. Τα κάνουν όλα αυτά σχεδόν αβίαστα, ξεστομίζοντας τις λέξεις απερίσκεπτα κι επιπόλαια. Όλα αυτά τα πράγματα ξεχύνονται από μέσα τους με φυσικό τρόπο. Μπορούν να δείξουν σεβασμό σε άλλους ανθρώπους, σε άτομα με θέση και σε συνηθισμένους ανθρώπους, όμως σιχαίνονται παντελώς τον Θεό και την αλήθεια. Τι είναι αυτοί οι άνθρωποι; (Διάβολοι.) Σωστά. Ανεξαρτήτως ηλικίας, είναι διάβολοι, όχι άνθρωποι. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Μπορεί να μην καταλαβαίνουν τα πράγματα επειδή είναι νέοι». Νομίζεις πως δεν καταλαβαίνουν τα πράγματα επειδή είναι νέοι, αλλά όταν βλέπουν μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους στον κόσμο και στην κοινωνία, τους προσφωνούν πάντα όπως πρέπει. Για τον Θεό, όμως, δεν χρησιμοποιούν καμία προσφώνηση, μόνο λένε: «Ε» ή «Εσύ εκεί» ή απλώς «Εσύ». Δεν έχουν κάποια προσφώνηση για τον Θεό. Στην κοινωνία ξέρουν να σέβονται τους ηλικιωμένους και να φροντίζουν τους νέους και είναι πολιτισμένοι και ευγενικοί. Όταν, όμως, προσέρχονται ενώπιον του Θεού, δεν είναι σε θέση να κάνουν αυτά τα πράγματα και δεν καταλαβαίνουν πώς να Τον τιμήσουν. Τι είναι, λοιπόν; (Διάβολοι.) Είναι διάβολοι, κλασικοί διάβολοι! Μπορούν να δείξουν σεβασμό και να είναι ευγενικοί προς όσους έχουν κύρος και θέση στην κοινωνία, εκείνους που θαυμάζουν, αλλά και εκείνους από τους οποίους μπορούν να αποκομίσουν κάποια οφέλη. Όταν, όμως, προσέρχονται ενώπιον του Θεού, δεν δείχνουν κανένα σεβασμό και καμία ευγένεια· αντίθετα, προβάλλουν αμέσως αντίσταση, δείχνουν φανερά πως Τον σιχαίνονται και έχουν περιφρονητική στάση απέναντί Του. Τι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Είναι διάβολοι, κλασικοί διάβολοι! Τέτοιοι είναι αυτοί οι δύσπιστοι, αυτοί οι άνθρωποι που διεισδύουν στον οίκο του Θεού και έπειτα αποπέμπονται και διαγράφονται. Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία γι’ αυτό. Αντιστέκονται έτσι στον Θεό, Του συμπεριφέρονται περιφρονητικά και δεν δίνουν καμία προσοχή στο καθήκον που απαιτεί ο Θεός να εκτελούν οι άνθρωποι. Όποια κι αν είναι η θέση τους στην κοινωνία, όσο μορφωμένοι κι αν είναι και όποια κι αν είναι η ηλικία και το φύλο τους, η φύση-ουσία τους είναι η ίδια. Στον έξω κόσμο, όταν συναντούν κάποιον αξιωματούχο που τους ζητάει να κάνουν κάτι, σπεύδουν να συρθούν στα πόδια του και να του κάνουν τεμενάδες. Γίνονται μετά χαράς και με προθυμία οι δούλοι του αξιωματούχου και προσπαθούν να τον κολακέψουν με τον καλύτερο τρόπο που μπορούν να σκεφτούν. Νιώθουν μεγάλη τιμή αν τους σφίξει το χέρι ή τους αγκαλιάσει μια διασημότητα ή κάποιος πρόεδρος και μπορεί, μάλιστα, να μην πλύνουν ξανά τα χέρια τους ή να μην αλλάξουν τα ρούχα τους για το υπόλοιπο της ζωής τους. Θεωρούν αυτές τις διασημότητες κι αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους ως ανώτερους και σπουδαιότερους ακόμη κι από τον Θεό. Γι’ αυτό και είναι ικανοί να σιχαίνονται τον Θεό μες στην καρδιά τους. Ό,τι κι αν λέει ο Θεός, όποιο έργο κι αν κάνει, αυτοί οι άνθρωποι δεν το θεωρούν ως κάτι το αξιόλογο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θέλουν μονίμως να επεξεργαστούν τα λόγια του Θεού και να τα αλλάξουν, να προσθέσουν σ’ αυτά το δικό τους νόημα και να τα κάνουν να συμφωνούν απόλυτα με τα όσα σκέφτονται οι ίδιοι. Η φύση-ουσία όλων αυτών των ανθρώπων είναι προβληματική. Πείτε Μου, είναι σωστό να επιτρέψουμε σ’ αυτούς τους ανθρώπους που ανήκουν στους διαβόλους, που έχουν τη φύση-ουσία των διαβόλων, να παραμείνουν στον οίκο του Θεού; (Όχι, δεν είναι.) Δεν είναι σωστό. Δεν είναι ίδιοι με τους εκλεκτούς του Θεού: Οι εκλεκτοί του Θεού ανήκουν στον Θεό, ενώ αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν στους διαβόλους και τον Σατανά.

Τι είδους άνθρωποι πρέπει να συγκεντρωθούν όλοι μαζί ώστε να μπορούν να λέγονται «εκκλησία»; Τι είδους άνθρωποι είναι επιθυμητοί στον οίκο του Θεού; Σε τι είδους ανθρώπους ανήκει ο οίκος του Θεού; Πείτε Μου. (Οι άνθρωποι που πιστεύουν αληθινά στον Θεό και επιδιώκουν την αλήθεια.) Αυτό είναι πολύ αυστηρό. Κατά την άποψή Μου, πρέπει να πρόκειται για ανθρώπους που είναι τουλάχιστον διατεθειμένοι να δουλέψουν. Μπορεί να μην αγαπούν την αλήθεια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι την αποστρέφονται. Κάνουν αναντίρρητα αυτό που τους ζητά ο οίκος του Θεού, είναι υπάκουοι και μπορούν να υποταχθούν. Όσον αφορά τις προϋποθέσεις επιδίωξης της αλήθειας, κάποιοι άνθρωποι μπορεί να θεωρούν πως υστερούν σε επίπεδο, ενώ ούτε τους αρέσει ούτε τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα να επιδιώκουν την αλήθεια. Μπορεί να το βρίσκουν αποδεκτό να ακούνε αραιά και πού κάποιο κήρυγμα. Μερικές φορές, μάλιστα, τους παίρνει ο ύπνος όταν ακούνε κάποιο κήρυγμα κι όταν ξυπνούν αναρωτιούνται: «Τι άκουγα, άραγε; Δεν θυμάμαι. Καλύτερα να πιάσω δουλειά. Είναι αρκετό να κάνω απλώς τη δουλειά μου». Δεν είναι απείθαρχοι, δεν προκαλούν διατάραξη και εργάζονται σκληρά σε όποιο έργο τούς έχει ανατεθεί. Δείχνουν πραγματικά ειλικρινείς και είναι σαν γέρικα υποζύγια: ο ιδιοκτήτης τους τους λέει απλώς να εργαστούν και, είτε έχουν να γυρίσουν τη μυλόπετρα, να σύρουν το άροτρο, να δουλέψουν στα χωράφια ή να τραβήξουν το κάρο, πάντα δείχνουν πραγματικά ειλικρινείς και μπορούν να ολοκληρώσουν τις εργασίες τους χωρίς να δημιουργήσουν μπελάδες. Τι σκέφτονται; «Μου είπαν πως είμαι κάποιος που δουλεύει, οπότε θα δουλέψω. Δεν αξίζω τίποτα. Είμαι ασήμαντος, ένα μηδενικό. Εφόσον δουλεύω για τον Θεό, Εκείνος με εξυψώνει και δεν νιώθω καθόλου αδικημένος». Αυτή, βλέπεις, είναι η στάση τους. Άρα, λοιπόν, τέτοιοι άνθρωποι θα πρέπει να παραμείνουν στον οίκο του Θεού. Αν και μπορεί να έχουν ελαττώματα, ατέλειες και κακές συνήθειες, αν και μπορεί μάλιστα να υστερούν σε επίπεδο ή να είναι ανόητοι, μπορώ να τους ανεχθώ και να τους συμπεριλάβω όλους· δεν Μου είναι πρόβλημα, τους δίνω ευκαιρίες. Τι είδους ευκαιρίες; Τους δίνω την ευκαιρία να δουλέψουν ή να φτάσουν στη σωτηρία; Και τα δύο, φυσικά. Ως δημιουργήματα, είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν για τον Θεό, να δουλέψουν στον οίκο του Θεού, και αυτό αποτελεί δικαίωμά τους. Εκτός αυτού, εφόσον έχουν αυτήν την επιθυμία, θα πρέπει να τους δοθεί η ευκαιρία να φτάσουν στη σωτηρία. Υπάρχουν όμως κάποιοι που λένε: «Μα δεν επιζητούν να φτάσουν στη σωτηρία!» Αν δεν επιζητούν να φτάσουν στη σωτηρία, αυτό είναι δικό τους θέμα. Αν μη τι άλλο, όμως, μπορώ να δείξω ειδική εύνοια σ’ αυτούς τους ανθρώπους και να τους δώσω την ευκαιρία να φτάσουν στη σωτηρία· την έχουν αυτήν την ευκαιρία. Τι εννοώ όταν λέω πως την έχουν την ευκαιρία; Εννοώ πως πράγματι υστερούν σε επίπεδο, είναι κάπως ανόητοι, δεν μπορούν να αναλάβουν μεγάλα ή σημαντικά έργα ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους, μπορούν να κάνουν μόνο ένα συνηθισμένο καθήκον, δεν παίζουν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στον οίκο του Θεού, δεν αναλαμβάνουν σημαντικές δουλειές καθώς ο Θεός διευρύνει το έργο Του και δεν συνεισφέρουν ιδιαίτερα· παρόλα αυτά, όμως, τους δείχνω ειδική εύνοια και τους δίνω την ευκαιρία να σωθούν, επειδή θέλουν να δουλέψουν πρόθυμα για τον Θεό. Αυτή είναι, λοιπόν, η ειδική εύνοια που τους δίνεται. Ο Θεός δίνει πολλές ευκαιρίες σε κάθε άνθρωπο. Φέρεται δίκαια στους ανθρώπους; (Ναι.) Κι αυτό επειδή, όσο αδύναμοι κι αν είναι, όσο κι αν υστερούν σε επίπεδο και όσο ανόητοι κι αν είναι, δεν παύουν να είναι μέλη της συνηθισμένης και διεφθαρμένης ανθρώπινης φυλής· δεν επιδιώκουν πολύ ενεργά την αλήθεια, αλλά παραμένουν σωστοί ως άνθρωποι. Στο τέλος, κατά την άποψη του Θεού, άσχετα από το αν μπορέσουν να αποκτήσουν την αλήθεια και να φτάσουν στη σωτηρία, Εκείνος τους δείχνει καλοσύνη και ειδική εύνοια, γιατί το καλούπι και η ουσία αυτών των ανθρώπων είναι τελείως διαφορετικά από εκείνα των δύσπιστων και των διαβόλων που εναντιώνονται στον Θεό. Εκείνοι οι άνθρωποι είναι διάβολοι και εχθροί του Θεού, ενώ αυτοί, παρόλο που επιζητούν απλώς να δουλέψουν και αρκούνται σε κάτι τέτοιο, δεν αντιστέκονται στον Θεό μέσα στην καρδιά τους. Δεν θα επιτεθούν ποτέ ενεργά στον Θεό, δεν θα Τον κρίνουν ούτε θα Τον βλασφημήσουν. Η στάση τους απέναντι στον Θεό είναι θετική και σωστή, δηλαδή είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν για τον Θεό, είτε μπορέσουν να φτάσουν στη σωτηρία είτε όχι. Κάποιοι άλλοι είναι λίγο καλύτεροι απ’ αυτούς: Κατά το χρονικό διάστημα που δουλεύουν, είναι σε θέση να κάνουν πράξη κάποιο μέρος της αλήθειας στον βαθμό που μπορούν, αναζητούν ενεργά και θετικά κάποιες από τις αλήθεια-αρχές και αγωνίζονται να μην πάνε ενάντια στις αρχές. Αυτό επιθυμούν και αυτή είναι η στάση τους· γι’ αυτό και ο Θεός τούς δείχνει καλοσύνη. Ο Θεός δεν τους φέρεται άδικα, απλώς δεν τους ξεγράφει και τους δίνει συνεχώς ευκαιρίες. Όταν φτάσει τελικά στο τέλος του το έργο Του, αν έχουν καταφέρει να υποταχθούν στον Θεό και μπορούν να ξεφύγουν από την επιρροή του Σατανά, τότε ο Θεός θα τους οδηγήσει στη βασιλεία· αυτός πρέπει να είναι ο προορισμός τους. Ο Θεός θέλει να τους σώσει και δεν θα τους ξεγράψει· όσο για το πώς θα το κάνει αυτό και πώς θα εκπληρώσει αυτά τα λόγια ο Θεός, μια μέρα θα το μάθετε. Τι στάση έχει ο Θεός απέναντι στους διαβόλους και τους σατανάδες; (Τους αποστρέφεται.) Η στάση Του είναι ότι τους αποστρέφεται. Είναι περιττό να πούμε πως τους αποστρέφεται. Ο Θεός χρησιμοποιεί τους διαβόλους και τους σατανάδες ώστε να παρέχουν υπηρεσίες στον κατάλληλο χρόνο και τόπο, στην κατάλληλη κατάσταση και με τα κατάλληλα πράγματα. Μόλις έχουν παράσχει τις υπηρεσίες τους, εκδιώκονται χωρίς δεύτερη σκέψη. Η φύση-ουσία τους, με βάση την οποία δεν επιδιώκουν την αλήθεια και την αποστρέφονται, εκτίθεται συνεχώς σε κάθε λογής καταστάσεις. Ο Θεός δεν τους δείχνει καλοσύνη, διότι τους απεχθάνεται παράφορα και Τον αηδιάζουν υπερβολικά. Ωστόσο, αυτοί οι ανόητοι άνθρωποι που έχουν χαμηλό επίπεδο, κάποιοι εκ των οποίων μπορεί μάλιστα να είναι μπερδεμένοι, είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν για τον Θεό και έχουν τη στάση και την αποφασιστικότητα να «θέλουν να δουλέψουν για τον Θεό και να μην το μετανιώσουν ποτέ». Στην καθημερινή τους ζωή, λοιπόν, ο Θεός θα συγχωρεί πάντοτε την ανοησία τους και θα ανέχεται τις αδυναμίες τους, ενώ συγχρόνως θα τους προστατεύει και θα τους προσέχει. Τι εννοώ όταν λέω πως ο Θεός θα τους προστατεύει και θα τους προσέχει; Εννοώ πως θα τους διαφωτίζει σχετικά με το κυριολεκτικό νόημα του λιγοστού μέρους της αλήθειας το οποίο μπορούν να συλλάβουν και θα τους δίνει τη δυνατότητα να κατανοήσουν το μέρος της αλήθειας που είναι σε θέση να συλλάβουν. Ο Θεός είναι μαζί τους, δίνοντάς τους γαλήνη και χαρά· και όταν αντιμετωπίσουν κάποιον πειρασμό, ο Θεός θα διευθετήσει γι’ αυτούς τα κατάλληλα περιβάλλοντα ώστε να τους προστατέψει απ’ αυτόν. Ποιοι είναι οι κύριοι πειρασμοί; Οι πειρασμοί είναι πολλοί: Ο γάμος, οι ανάρμοστες σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, τα χρήματα, η θέση, η δόξα και τα κέρδη, η φήμη, μια καλή δουλειά κι ένας καλός μισθός, και άλλα τέτοια. Όλα αυτά είναι πειρασμοί. Και με ποιους άλλους τρόπους προστατεύει ο Θεός τους ανθρώπους; Θεραπεύει την ασθένειά σου για να μην υποφέρεις, φροντίζει να μη σε παγιδέψουν και να μη σου επιτεθούν κακοί άνθρωποι, και άλλα παρόμοια. Εκτός αυτού, όταν αντιμετωπίσεις κάποιες δυσκολίες ή κάποια πράγματα που φαίνονται καταστροφικά, ο Θεός θα κανονίσει να σε προστατέψουν απ’ τις εν λόγω καταστροφές και δυσκολίες κάποια άτομα, γεγονότα και πράγματα. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα σου δώσει τη δυνατότητα να δουλεύεις απρόσκοπτα για τον Θεό μέσα στον οίκο Του όπως επιθυμείς και μέχρι τέλους. Δεν είναι καλό αυτό; (Ναι, είναι.) Άρα, λοιπόν, όταν όλα κυλούν ομαλά και όπως τα θέλεις, από πού προέρχεται αυτό; (Από την προστασία του Θεού.) Σωστά, προέρχεται από την προστασία του Θεού, από το γεγονός ότι σε προσέχει, καθώς και από την καλοσύνη Του. Όμως οι άνθρωποι που ανήκουν στους διαβόλους δεν μπορούν παρά να κάνουν διαβολικά πράγματα. Όλο λάθη κάνουν και όλοι τους έχουν κακές προθέσεις. Είναι φυσιολογικό γι’ αυτούς να υποκύπτουν συχνά στους πειρασμούς· είναι αυτό ακριβώς που χρειάζονται, σαν να πέφτει ξαφνικά απ’ τον ουρανό ένας μεγάλος βράχος, να τους χτυπάει στο κεφάλι και να τους συνθλίβει, σκοτώνοντάς τους. Αυτά είναι πράγματα που θα αντιμετωπίσουν κι εκείνοι που είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν για τον Θεό· όμως, με τη θαυμαστή προστασία του Θεού, αυτή η καταστροφή δεν θα τους πλήξει, αλλά θα τους προσπεράσει. Έτσι, θα πουν από μέσα τους: «Ο Θεός με προστατεύει, δεν έχει έρθει η ώρα μου να πεθάνω!» Ο Θεός σε κρατά ζωντανό επειδή Του είσαι ακόμα χρήσιμος. Ο Θεός σού έδωσε τη ζωή σου. Γιατί να μη σε προστατεύει, εφόσον είσαι διατεθειμένος να δουλέψεις γι’ Αυτόν και να Του προσφέρεις τον εαυτό σου; Είναι βέβαιο πως θα σε προστατέψει. Ζητά πολλά ο Θεός από τους ανθρώπους; (Όχι.) Στην πραγματικότητα, αυτοί οι άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν για τον Θεό δεν είναι ιδιαίτερα ταλαντούχοι και το επίπεδό τους δεν είναι και τόσο σπουδαίο. Έχουν περιορισμένη κατανόηση της αλήθειας, σε σημείο μάλιστα που μπορούν να κατανοήσουν μόνο κάποια λόγια και δόγματα, και να μάθουν να μιλούν όπως οι άλλοι άνθρωποι. Πολύ απλά, όμως, δεν είναι σε θέση να συλλάβουν τις αλήθεια-αρχές, ούτε καταφέρνουν να επιδιώξουν την αλήθεια ή να φτάσουν στη σωτηρία. Η υποταγή τους στον Θεό φτάνει μόνο μέχρι το σημείο να κάνουν ό,τι τους λέει ο οίκος του Θεού και δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσουν να υποταχθούν στην αλήθεια. Αυτό είναι όλο κι όλο. Έτσι, λοιπόν, ο Θεός δεν τους απορρίπτει, επειδή δεν είναι παρά συνηθισμένα διεφθαρμένα ανθρώπινα όντα και επειδή είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν γι’ Αυτόν. Είναι, επομένως, σίγουρο πως οι άνθρωποι που εκκαθαρίζονται είναι τελείως άχρηστοι. Αν είσαι πραγματικά καλός άνθρωπος, αν είσαι πραγματικά κάποιος άνθρωπος που έχει επιλέξει ο Θεός, αν έχεις πραγματικά μια στάση υποταγής απέναντι στον Θεό, καθώς και την επιθυμία και τη στάση να είσαι διατεθειμένος να δουλέψεις για τον Θεό χωρίς να το μετανιώσεις ποτέ, τότε ο Θεός δεν θα σε απορρίψει σε καμία περίπτωση και, αντίθετα, θα σου δείξει καλοσύνη. Αυτό θα είναι ευλογία για σένα και ο Θεός θέλει τέτοιους ανθρώπους. Ο Θεός θέλει ανθρώπους οι οποίοι, αν και δεν επιδιώκουν την αλήθεια και δεν είναι σε θέση να την κατανοήσουν επειδή υστερούν σε επίπεδο, είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν για τον Θεό. Το άλλο είδος ανθρώπων που θέλει ο Θεός είναι εκείνοι που θέλουν να επιδιώξουν την αλήθεια, αγαπούν την αλήθεια, αγαπούν την αμεροληψία, τη δικαιοσύνη και τα θετικά πράγματα, θέλουν να υποταχθούν στην αλήθεια και, μόλις κατανοήσουν και συλλάβουν την αλήθεια, μόλις καταφέρουν να γνωρίσουν και να αντιληφθούν την αλήθεια, είναι σε θέση να υπακούν, να υποτάσσονται και να ασκούνται σύμφωνα μ’ αυτήν. Πέρα απ’ αυτό, οι άνθρωποι αυτοί είναι αποφασισμένοι να επιδιώξουν την αλήθεια και να φτάσουν στη σωτηρία και δεν έχουν αμφισβητήσει ποτέ τους τον Θεό. Είναι, φυσικά, οι άνθρωποι που αγαπά ο Θεός και θέλει να σώσει. Εσύ, όμως, μπορείς να ανταποκριθείς σ’ αυτό το πρότυπο; Και τι θα κάνεις αν δεν μπορέσεις να ανταποκριθείς σ’ αυτό; Αν μη τι άλλο, η στάση σου απέναντι στον Θεό και την αλήθεια δεν πρέπει να είναι εκείνη των διαβόλων και του Σατανά. Πρέπει, τουλάχιστον, να πλησιάσεις στο πρότυπο που εγκρίνει ο Θεός και να είσαι διατεθειμένος να δουλέψεις γι’ Αυτόν. Αν εναντιώνεσαι διαρκώς στον Θεό, αν οι πράξεις σου πηγαίνουν κόντρα στον Θεό και πάντα Του επιτίθεσαι και Τον βλασφημείς μέσα στην καρδιά σου, τότε θα βρεθείς σε μια δύσκολη και επικίνδυνη κατάσταση. Θα πρέπει να γνωρίζεις ξεκάθαρα μέσα στην καρδιά σου ποια στάση οφείλεις να έχεις απέναντι στον Θεό και θα πρέπει να κατηγοριοποιείς τον εαυτό σου σύμφωνα με τα διαφορετικά είδη ανθρώπων για τα οποία μιλάω εδώ.

Η επιδίωξη της αλήθειας είναι πολύ σημαντικό ζήτημα. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, πως, αν οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, δεν μπορούν να φτάσουν στο τέλος του δρόμου· αυτό δεν είναι απόλυτο. Όλοι οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα. Εφόσον δεν είναι διάβολοι ή σατανάδες, τότε δεν θα επιτίθενται ενεργά στον Θεό, ούτε θα Του επιτίθενται και θα Τον βλασφημούν συνειδητά. Άρα, λοιπόν, ο Θεός είναι δίκαιος και λογικός με τους συνηθισμένους διεφθαρμένους ανθρώπους και δίνει σε όλους τους την ευκαιρία να φτάσουν στη σωτηρία. Καθώς ο άνθρωπος βιώνει το να φτάνει στη σωτηρία, ο Θεός είναι ευγενικός μαζί του, τον προστατεύει και τον φροντίζει. Ποια είναι, λοιπόν, η στάση του Θεού απέναντι στους ανθρώπους που είναι διάβολοι και σατανάδες; Εκείνοι βλέπουν τον Θεό ως εχθρό τους, συνεχώς Τον κρίνουν, Του επιτίθενται και Τον βλασφημούν, καταστρέφουν το έργο Του και δεν λένε να μετανοήσουν ποτέ. Αν αλληλεπιδράσουν με άλλους ανθρώπους, όλο και με κάποιους θα τα πάνε καλά. Όταν, όμως, προσέρχονται ενώπιον του Θεού, δεν τα πηγαίνουν καθόλου καλά μαζί Του, ούτε για μια στιγμή. Δεν μπορούν να συνεργαστούν με τον Θεό, ούτε να συνυπάρξουν μαζί Του, ούτε και να φτάσουν σε κάποια συμφωνία μαζί Του για οποιοδήποτε θέμα. Αυτό δείχνει, λοιπόν, πως είναι κλασικοί διάβολοι και σατανάδες. Ο Θεός σε καμία περίπτωση δεν ανέχεται τέτοιους ανθρώπους και ο οίκος του Θεού σε καμία περίπτωση δεν τους κρατά. Όταν ανακαλυφθεί κάποιος τέτοιος, αποπέμπεται. Όταν ανακαλυφθεί ένα τέτοιο ζευγάρι, αποπέμπονται και οι δύο. Όσοι εκτεθούν τόσοι και θα απομακρυνθούν. Τη μέρα που εκτίθενται είναι και τελειωμένοι. Όπως βλέπεις, όταν οι καλοί άνθρωποι παίρνουν προαγωγές και αξιοποιούνται σε κάποια σημαντική θέση, τότε είναι που οδηγούνται και στην τελείωση, δέχονται ευλογίες και αποκομίζουν τα μεγαλύτερα οφέλη. Όταν παίρνουν προαγωγές και αξιοποιούνται κακοί άνθρωποι και διάβολοι, είναι φυσικό κι επόμενο να εκτεθούν και να αποκλειστούν· έχει φτάσει η τελευταία τους μέρα. Σκεφτείτε εκείνους γύρω σας που εκτέθηκαν, αποκλείστηκαν ή αποπέμφθηκαν είτε τώρα πρόσφατα είτε τον πρώτο καιρό, καθώς κι εκείνους που τελικά διαγράφηκαν: Αποκλείστηκαν όταν έφτασαν στο απόγειο της «καριέρας» τους στον οίκο του Θεού. Τότε έφτασε η τελευταία τους μέρα και μπήκε μια τεράστια τελεία στη ζωή της πίστης τους στον Θεό. Οι δύσπιστοι πάνε κι έρχονται στην εκκλησία, δεν μπορούν να βρουν κάποια κατάλληλη θέση για τον εαυτό τους ούτε να εκτελέσουν κάποιο καθήκον. Μόλις διαπράξουν κάποια μοχθηρή πράξη, εκτίθενται και αυτή είναι η τελευταία τους μέρα. Στους διαβόλους αρέσει να κάνουν σπουδαία πράγματα και να γίνονται γνωστοί, και η μέρα κατά την οποία βρίσκονται στο απόγειο της δόξας τους είναι και η τελευταία τους μέρα. Γιατί το λέω αυτό; Γνωρίζετε; Έτσι έχουν τα πράγματα. Όταν βρίσκονται στο απόγειο της δόξας τους, τότε είναι και πιο εφησυχασμένοι. Και όταν είναι πιο εφησυχασμένοι, δεν είναι τότε και πιο πιθανό να παρεκτραπούν; (Ναι.) Όταν δεν έχουν επιτυχίες και δόξα, οι διάβολοι αυτοί έχουν χαμηλωμένο το κεφάλι. Μόνο και μόνο επειδή λέω ότι έχουν χαμηλωμένο το κεφάλι, όμως, αυτό δεν σημαίνει πως είναι σε θέση να κάνουν πράξη την αλήθεια. Σημαίνει απλώς πως ενεργούν πολύ προσεκτικά και μετρημένα, και πως η καρδιά τους είναι πάντα επιφυλακτική και όχι θεοφοβούμενη. Τη στιγμή που δουν μια ευκαιρία ή αποκτήσουν κάποια δύναμη και θέση, και μπορούν να προστάζουν τον άνεμο και τη βροχή ώστε να κάνουν το θέλημά τους, τότε εφησυχάζουν και παρεκτρέπονται, λέγοντας μέσα τους: «Έχει έρθει η ώρα μου. Ήρθε ο καιρός να προβάλω τις ικανότητές μου και τα δυνατά μου σημεία, και να αξιοποιήσω τις δυνατότητές μου!» Και αναλαμβάνουν αμέσως δράση. Ποιο είναι το κίνητρο πίσω απ’ τις πράξεις τους και ποια η πηγή των ενεργειών τους; Από πού προέρχονται το κίνητρο και η πηγή των πράξεών τους; Από τους διαβόλους και τον Σατανά, καθώς και από τις εξωφρενικές φιλοδοξίες και επιθυμίες τους. Υπό τέτοιες συνθήκες, μπορούν οι πράξεις τους να είναι σύμφωνες με τις αλήθεια-αρχές; Μπορούν να έχουν θεοφοβούμενη καρδιά ενώ κάνουν πράγματα; Μπορούν να χειρίζονται τα ζητήματα σύμφωνα με τις απαιτήσεις του οίκου του Θεού; Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι αρνητική· δεν μπορούν. Και ποιες συνέπειες έχει αυτό; (Προκαλούν διατάραξη και αναστάτωση.) Σωστά, οι συνέπειες είναι πως προκαλούν σοβαρή διατάραξη και αναστάτωση, ενώ προκαλούν μάλιστα και σοβαρή αναστάτωση και ζημία στον οίκο του Θεού και το έργο της εκκλησίας. Σύμφωνα, λοιπόν, με τις αρχές για τον χειρισμό των ανθρώπων στον οίκο του Θεού, πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι που επιφέρουν τέτοιες συνέπειες στο έργο της εκκλησίας; Αν το θέμα είναι ασήμαντο, θα πρέπει να αντικατασταθούν· αν είναι σοβαρό, θα πρέπει να αποπεμφθούν. Όταν κάποιος προάγεται και αξιοποιείται σε κάποια σημαντική θέση ή του ανατίθεται κάποιο έργο, ο οίκος του Θεού πάντα θα συναναστραφεί μαζί του με σαφήνεια πάνω στις αρχές της εκτέλεσης του έργου. Του εξηγεί πολλές αρχές και λεπτομέρειες, και η διαδικασία μεταβίβασης καθηκόντων θεωρείται ολοκληρωμένη μόνο όταν τις έχει κατανοήσει, τις έχει συλλάβει και τις έχει καταγράψει όλες. Όταν, όμως, έρθει η ώρα να κάνει κάποιο έργο και να εκτελέσει το καθήκον του, βγάζει τα διαβολικά του νύχια, και αρχίζει να φανερώνει τον διάβολο που κρύβει μέσα του. Δεν ενεργεί καθόλου σύμφωνα με τις αρχές που απαιτεί ο οίκος του Θεού· αντίθετα, κάνει τελείως του κεφαλιού του, ενεργώντας όπως του αρέσει και όπως επιθυμεί. Κανείς δεν μπορεί να τον ελέγξει και δεν ακούει κανέναν. Σκέφτεται: «Ο οίκος του Θεού, ο Θεός και η αλήθεια να κάνουν πέρα! Εγώ κάνω κουμάντο εδώ μέσα!» Έτσι ενεργούν οι διάβολοι και αυτή είναι η στάση τους απέναντι στο καθήκον και στην αλήθεια. Αν έχεις αυτήν τη στάση απέναντι στην αλήθεια, τότε θα εκτεθείς. Αν θεωρείς το έργο του οίκου του Θεού και το καθήκον σου ως ασήμαντα ζητήματα και δεν ενεργείς σύμφωνα με τις αρχές τις οποίες σε έχει προστάξει να ακολουθείς ο οίκος του Θεού, τότε δεν θα έχεις ευγενική αντιμετώπιση. Ο οίκος του Θεού χειρίζεται τους ανθρώπους σύμφωνα με συγκεκριμένες αρχές. Όσοι θα πρέπει να απομακρυνθούν από το πόστο τους απομακρύνονται και όσοι θα πρέπει να αποπεμφθούν αποπέμπονται. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να πούμε πάνω σ’ αυτό. Έτσι δεν είναι; Αυτό δεν κάνει ο οίκος του Θεού; Έτσι δεν αποκαλύπτονται αυτοί οι διάβολοι; Αυτό δεν είναι το κίνητρο πίσω από τις πράξεις τους, η πηγή των πράξεών τους και ο τρόπος με τον οποίο ενεργούν; (Ναι.) Μήπως ο οίκος του Θεού τούς φέρεται άδικα όταν τους χειρίζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο; (Όχι.) Είναι κατάλληλος ο τρόπος με τον οποίο τους χειρίζεται; (Ναι.) Είναι πραγματικά πολύ κατάλληλος! Ένας κανονικός άνθρωπος αποδέχεται το καθήκον του, παίρνει προαγωγή και αξιοποιείται σε κάποια σημαντική θέση. Εκτελεί το έργο του σύμφωνα με τις δικές του ικανότητες και το δικό του επίπεδο και, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, σύμφωνα με τις αρχές του έργου τις οποίες κατανοεί ή τις οποίες τον έχει προστάξει να ακολουθεί ο οίκος του Θεού. Παρά το γεγονός πως αποκαλύπτει συχνά διεφθαρμένες διαθέσεις, αυτό δεν τον εμποδίζει να εκτελεί κανονικά το καθήκον του. Όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίσει, σε όποια εσφαλμένη κατάσταση κι αν βρεθεί ή όποια διατάραξη κι αν υπομείνει, στο τέλος θα πετύχει κάποια θετικά αποτελέσματα ενώ εκτελεί το καθήκον του, αποτελέσματα αποδεκτά από όλους. Οι δύσπιστοι, όμως, δεν πετυχαίνουν ποτέ τους κάποιο θετικό αποτέλεσμα, όσο καιρό κι αν εκτελούν το καθήκον τους. Κάνουν μονίμως κακές πράξεις και προσπαθούν να τα καταστρέψουν όλα. Αυτό όχι μόνο επηρεάζει το έργο της εκκλησίας, αλλά και βλάπτει τα συμφέροντά της, δημιουργώντας μια άσχημη ατμόσφαιρα γύρω από το έργο τους και βυθίζοντάς το στο χάος. Αν ένας διάβολος διαταράξει και καταστρέψει κάποιο έργο, τότε θα πρέπει παρασκηνιακά πολλοί άνθρωποι να κάνουν ξανά το έργο από την αρχή. Αυτό είναι σπατάλη των ανθρωπίνων και οικονομικών πόρων του οίκου του Θεού και εξοργίζει πολλούς από τους εκλεκτούς του Θεού. Μόλις απομακρυνθεί ο διάβολος αυτός, το έργο της εκκλησίας αποκτά στη στιγμή μια νέα, λαμπρή εμφάνιση και τα αποτελέσματά του είναι διαφορετικά. Ο διάβολος που προκάλεσε τη διατάραξη και την αναστάτωση αφορίζεται, οι άνθρωποι αποκτούν μια ελεύθερη και απελευθερωμένη νοοτροπία, η αποδοτικότητα του έργου αυξάνεται και όλοι εκτελούν κανονικά τα καθήκοντά τους. Άρα, λοιπόν, αυτά τα άτομα που ανήκουν στους διαβόλους και στον Σατανά φαίνονται εξωτερικά σαν άνθρωποι· ανεξαρτήτως της ηλικίας τους και του μορφωτικού τους επιπέδου, εφόσον είναι κακοί άνθρωποι, αυτό σημαίνει πως μπορούν να κάνουν μοχθηρές πράξεις. Επιπλέον, παίζουν τον ρόλο των διαβόλων και του Σατανά που διαφθείρουν και ενοχλούν τους ανθρώπους. Έστω, για παράδειγμα, πως φτιάχνεις κοτόσουπα. Όλοι ανυπομονούν να τη δοκιμάσουν, αλλά ξαφνικά πέφτει μέσα στην κατσαρόλα μια μύγα. Πείτε Μου, μπορεί να φαγωθεί αυτή η κοτόσουπα; Δεν σώζεται με τίποτα, πρέπει να την πετάξεις. Πάει, λοιπόν, χαμένος ο κόπος δύο ή τριών ωρών. Μετά πρέπει να πλύνεις πολλές φορές την κατσαρόλα· ακόμη κι αφού την πλύνεις, δεν σου φαίνεται καθαρή και σου μένει μια αίσθηση αηδίας. Τι σε ενόχλησε; (Η μύγα.) Αν και η μύγα είναι πολύ μικρή, η βρομερή της ουσία είναι πολύ αηδιαστική. Αυτοί οι άνθρωποι που ανήκουν στους διαβόλους είναι σαν τις μύγες. Βρίσκουν τον τρόπο να διεισδύσουν στην εκκλησία και προκαλούν σοβαρή διατάραξη στην κανονική τάξη της εκκλησιαστικής ζωής, ενώ αναστατώνουν και την κανονική πρόοδο του έργου της εκκλησίας. Έχετε πλέον σαφή αντίληψη των ανθρώπων που ανήκουν στους διαβόλους; Πιο εύκολα θα κάνατε μια αγελάδα να σκαρφαλώσει σ’ ένα δέντρο παρά αυτούς να παρέχουν λίγη υπηρεσία και να εκτελέσουν καλά το καθήκον τους. Είναι σαν να προσπαθείτε να κάνετε μια πάπια να κάτσει σε μια κούρνια. Το δυσκολότερο είναι να προσπαθήσετε να κάνετε τους διαβόλους και τους σατανάδες να κάνουν πράξη την αλήθεια, καθώς και τους δύσπιστους να εκτελέσουν το καθήκον τους με αφοσίωση. Έτσι έχουν τα πράγματα. Αν συναντήσετε ανθρώπους που ανήκουν στον Σατανά και στους δύσπιστους, και χρειαστεί να τους ζητήσετε να σας βοηθήσουν με κάτι προσωρινά, τότε έχει καλώς. Αν, όμως, κανονίσεις να εκτελέσουν κάποιο καθήκον ή να κάνουν κάποιο έργο, τότε είσαι τυφλός και πιάνεσαι κορόιδο. Αν, μάλιστα, τους ζητήσεις να κάνουν κάποιο σημαντικό έργο, τότε συμπεριφέρεσαι ακόμη πιο ανόητα. Αν πραγματικά δεν μπορείς να βρεις κάποιο κατάλληλο άτομο να σε βοηθήσει με κάτι κι έτσι τους ζητήσεις βοήθεια, τότε δεν πειράζει να τους ζητήσεις να κάνουν κάτι. Πρέπει, όμως, να τους προσέχεις και να μην πάρεις το θέμα αψήφιστα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι τελείως αναξιόπιστοι, αφού δεν είναι άνθρωποι, αλλά διάβολοι. Είναι τελείως αναξιόπιστοι. Τώρα, λοιπόν, πρέπει να ρίξεις μια ματιά σ’ εκείνους που είναι υπεύθυνοι ή επικεφαλής ομάδων, καθώς και σ’ εκείνους που εκτελούν καίρια καθήκοντα και σημαντικό έργο, για να δεις μήπως είναι σαν κι αυτούς τους διαβόλους. Αν μπορείς να τους αντικαταστήσεις, τότε κάν’ το το συντομότερο δυνατό. Αν δεν μπορείς να τους αντικαταστήσεις επειδή δεν υπάρχει κανένας κατάλληλος για να πάρει τη θέση τους, τότε πρέπει να τους έχεις από κοντά, να τους επιβλέπεις και να τους παρακολουθείς στενά. Δεν πρέπει να δίνεις σε διαβόλους και σατανάδες την ευκαιρία να προκαλούν αναστάτωση. Ο διάβολος θα είναι πάντα διάβολος· δεν έχει ανθρώπινη φύση, ούτε συνείδηση και λογική. Αυτό πρέπει να το θυμάσαι πάντα! Οι δύσπιστοι ανήκουν όλοι τους στους διαβόλους και τον Σατανά και δεν πρέπει να τους πιστεύεις! Ας ολοκληρώσουμε εδώ τη συναναστροφή πάνω σ’ αυτό το θέμα.

Όταν συναναστραφήκαμε προηγουμένως για το πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια, μιλήσαμε για δύο θέματα. Ποιο ήταν το πρώτο; (Η εγκατάλειψη πραγμάτων.) Το ένα ήταν η εγκατάλειψη πραγμάτων. Το δεύτερο; (Η αφοσίωση.) Η αφοσίωση. Μιλήσαμε τρεις φορές για το πρώτο θέμα, δηλαδή για την εγκατάλειψη πραγμάτων. Ποιο ήταν το θέμα της συναναστροφής μας την τελευταία φορά; (Θεέ μου, την τελευταία φορά ανέλυσες τους λόγους για τους οποίους γεννιούνται στους ανθρώπους τα αρνητικά συναισθήματα της οδύνης, του άγχους και της ανησυχίας, από τη σκοπιά των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν και από τη στάση τους απέναντι στο έργο του Θεού και την αλήθεια.) Τα αρνητικά συναισθήματα της οδύνης, του άγχους και της ανησυχίας μπορεί να προκύψουν για πολλούς λόγους. Γενικά, όμως, προκαλούνται από τον αντικειμενικό λόγο πως οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια. Ένας λόγος είναι αυτός. Ο βασικός λόγος, όμως, είναι πως οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Όταν οι άνθρωποι δεν κατανοούν ούτε επιδιώκουν την αλήθεια και δεν έχουν αληθινή πίστη στον Θεό, τότε δεν υποτάσσονται αληθινά. Είναι φυσικό κι επόμενο, λοιπόν, να γεννιούνται μέσα τους κάθε λογής αρνητικά συναισθήματα. Στην καθημερινή ζωή, οι πρακτικές δυσκολίες που βιώνουν οι άνθρωποι στη ζωή τους και όλα τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στον τρόπο σκέψης τους τους κάνουν να νιώθουν κάθε λογής αρνητικά συναισθήματα στο αντικειμενικό τους περιβάλλον. Πιο συγκεκριμένα, τα αρνητικά συναισθήματα της οδύνης, του άγχους και της ανησυχίας, για τα οποία μιλήσαμε την τελευταία φορά, προκύπτουν επειδή οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν κάθε λογής δυσκολίες και προβλήματα που σχετίζονται με τη σαρκική τους ζωή. Όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν αυτά τα προβλήματα, δεν αναζητούν την αλήθεια ούτε πιστεύουν τα όσα λέει ο Θεός, ούτε, βέβαια, αναζητούν στα λόγια του Θεού την αλήθεια που οφείλουν να κατανοήσουν και να κάνουν πράξη. Αυτό θα τους έδινε τη δυνατότητα να εγκαταλείψουν τις εσφαλμένες ιδέες τους, τις εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις που έχουν γι’ αυτά τα ζητήματα, καθώς και τους λανθασμένους τρόπους με τους οποίους χειρίζονται και προσεγγίζουν αυτά τα πράγματα. Επειδή, όμως, δεν το κάνουν, καθώς κυλούν οι μέρες και περνάει ο καιρός, οι διάφορες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινή τους ζωή γεννούν κάθε λογής σκέψεις που τους αναστατώνουν και τους περιορίζουν βαθιά μέσα στην καρδιά τους. Χωρίς να το συνειδητοποιούν, οι σκέψεις αυτές τούς δημιουργούν συναισθήματα οδύνης, άγχους και ανησυχίας σχετικά με τη σαρκική τους ζωή και τα διάφορα ζητήματα που αντιμετωπίζουν. Στην πραγματικότητα, όταν οι άνθρωποι δεν έχουν προσέλθει ακόμη ενώπιον του Θεού ή δεν κατανοούν καθόλου την αλήθεια, τα ζητήματα αυτά θα προκαλέσουν, σε διαφορετικό βαθμό σε κάθε άνθρωπο, συναισθήματα οδύνης, άγχους και ανησυχίας. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Όταν κάποιος ζει μια σαρκική ζωή, οτιδήποτε κι αν του συμβεί θα προκαλέσει κάποια αναστάτωση και θα έχει κάποιον αντίκτυπο στη ζωή και στις σκέψεις του. Όταν δεν μπορεί άλλο πια να υπομείνει και να αντέξει αυτήν την αναστάτωση και αυτόν τον αντίκτυπο, ή όταν τα ένστικτα, οι ικανότητες και η κοινωνική του θέση δεν αρκούν για να τον στηρίξουν ή να επιλύσουν και να εξαλείψουν αυτές τις δυσκολίες, είναι επόμενο να γεννηθούν στα βάθη της καρδιάς του αισθήματα οδύνης, άγχους και ανησυχίας, που σιγά σιγά θα διογκωθούν και θα φτάσουν να αποτελούν την κανονική του κατάσταση. Επειδή οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια και δεν πιστεύουν στον Θεό, όλοι τους ανησυχούν για διάφορα πράγματα, όπως τις μελλοντικές τους προοπτικές, τι θα φάνε και θα πιουν, τον γάμο, τη μελλοντική τους επιβίωση και υγεία, τα γηρατειά, καθώς και τη θέση και τη φήμη τους στην κοινωνία. Μόλις, όμως, αρχίσουν να πιστεύουν στον Θεό και κατανοήσουν ένα μέρος της αλήθειας, η αποφασιστικότητά τους να επιδιώκουν την αλήθεια θα ενισχύεται όλο και περισσότερο. Έτσι, θα μειωθούν σταδιακά οι πρακτικές δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, ενώ θα εξασθενήσουν και θα υποχωρήσουν σταδιακά τα αρνητικά συναισθήματα της οδύνης, του άγχους και της ανησυχίας. Αυτό είναι πολύ φυσικό, αφού, όταν οι άνθρωποι διαβάσουν πολλά από τα λόγια του Θεού και καταφέρουν να κατανοήσουν ένα μέρος της αλήθειας καθώς πιστεύουν στον Θεό, τότε πάντα θα ζυγίζουν και θα προσεγγίζουν την ουσία, την προέλευση και την πηγή των ζητημάτων που αντιμετωπίζουν στη ζωή τους σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Έτσι, θα καταφέρουν τελικά να δουν τη γενική εικόνα και να καταλάβουν πως η μοίρα τους και όλα τα πράγματα που βιώνουν στη ζωή τους βρίσκονται στα χέρια του Θεού, είναι υπό την κυριαρχία Του και τίποτε απ’ αυτά δεν εξαρτάται από τους ίδιους. Άρα, λοιπόν, το πιο απλό πράγμα που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι είναι να υποταχθούν· να υποταχθούν, δηλαδή, στις διευθετήσεις και την κυριαρχία του Ουρανού. Δεν θα πρέπει να αγωνίζονται ενάντια στη μοίρα τους. Αντίθετα, όταν αντιμετωπίζουν οποιοδήποτε ζήτημα, θα πρέπει πάντα να αναζητούν θετικά και ενεργά τις προθέσεις του Θεού, κι έπειτα να βρίσκουν τον πιο κατάλληλο τρόπο για να επιλύσουν το πρόβλημα. Αυτό είναι το πιο βασικό σημείο που θα πρέπει να κατανοήσουν οι άνθρωποι. Με άλλα λόγια, αφού αρχίσουν να πιστεύουν οι άνθρωποι στον Θεό, η οδύνη, το άγχος και η ανησυχία τους υποχωρούν σταδιακά επειδή κατανοούν μέρος της αλήθειας και επειδή υποτάσσονται ουσιαστικά στον Θεό. Αυτό σημαίνει ότι τα συναισθήματα αυτά δεν θα μπορούν να τους ενοχλούν πια τόσο έντονα, ούτε να τους κάνουν να νιώθουν μπερδεμένοι και σαστισμένοι, ούτε να νιώθουν πως το μέλλον τους είναι ζοφερό και αβέβαιο. Άρα δεν θα τους κάνουν, λοιπόν, να νιώθουν συχνά οδύνη, άγχος και ανησυχία γι’ αυτά τα πράγματα. Αντίθετα, τα αρνητικά συναισθήματα της οδύνης, του άγχους και της ανησυχίας που νιώθουν θα υποχωρήσουν σταδιακά, επειδή έχουν αρχίσει να πιστεύουν στον Θεό και κατανοούν ένα μέρος της αλήθειας, έχουν αποκτήσει κάποια διάκριση και αντίληψη για κάθε λογής θέματα στη ζωή και έχουν βρει έναν πιο κατάλληλο τρόπο να χειρίζονται αυτά τα πράγματα. Παρόλα αυτά, αν και πιστεύεις στον Θεό εδώ και πολλά χρόνια και έχεις ακούσει πολλά κηρύγματα, τα αρνητικά συναισθήματα της οδύνης, του άγχους και της ανησυχίας που νιώθεις ούτε έχουν εξαλειφθεί ούτε έχουν εξασθενήσει ακόμα. Με άλλα λόγια, δεν έχει αλλάξει η στάση με την οποία έβλεπες τους ανθρώπους και τα πράγματα και με την οποία συμπεριφερόσουν και ενεργούσες προτού αρχίσεις να πιστεύεις στον Θεό, ούτε έχουν αλλάξει οι σκέψεις και οι απόψεις σου και ο τρόπος με τον οποίο χειριζόσουν τα πράγματα. Αυτό σημαίνει πως, αφού άρχισες να πιστεύεις στον Θεό, αφού διάβασες τα λόγια του Θεού και άκουσες κηρύγματα, δεν αποδέχθηκες την αλήθεια, δεν την απέκτησες ούτε τη χρησιμοποίησες για να επιλύσεις αυτά τα ζητήματα, οπότε δεν διόρθωσες αυτά τα αρνητικά συναισθήματα της οδύνης, του άγχους και της ανησυχίας. Αν δεν αναζητάς ποτέ την αλήθεια για να διορθώσεις αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, αυτό δεν δείχνει πως έχεις πρόβλημα; (Ναι.) Ποιο πρόβλημα δείχνει ότι έχεις; Ενώ πιστεύεις στον Θεό εδώ και πολλά χρόνια, ακόμα έχεις την εντύπωση ότι το μέλλον σου είναι τελείως ζοφερό και δυσοίωνο. Μέσα στην καρδιά σου εξακολουθείς να νιώθεις συχνά κενός και αβοήθητος, ότι έχεις χάσει τον δρόμο σου και δεν ξέρεις πώς να προχωρήσεις. Δεν ξέρεις πού οδεύει η ζωή σου, εξακολουθείς να νιώθεις σαν να πηγαίνεις ψηλαφιστά μες στην ομίχλη, χωρίς κάποιο μονοπάτι και χωρίς κάποια κατεύθυνση για να προχωρήσεις. Τι σημαίνει αυτό; Αν μη τι άλλο, σημαίνει πως δεν έχεις αποκτήσει την αλήθεια, έτσι δεν είναι; Και αν δεν έχεις αποκτήσει την αλήθεια, τότε τι ακριβώς κάνεις τόσα χρόνια; Επιδίωκες την αλήθεια; (Όχι.) Αν, ενόσω εγκατέλειπες πράγματα, δαπανούσες τον εαυτό σου και εκτελούσες τα καθήκοντά σου, δεν επιδίωκες ταυτόχρονα και την αλήθεια και δεν τη χρησιμοποιούσες για να επιλύσεις πρακτικά προβλήματα, τι έκανες τόσο καιρό; (Χασομερούσα και τα έφερνα βόλτα όπως όπως.) Πολλοί άνθρωποι εκτελούν τα καθήκοντά τους με προχειρότητα· αυτοί οι άνθρωποι ουσιαστικά δουλεύουν. Αυτοί που απλώς δουλεύουν αρκούνται στο να μπορούν να εκτελούν τα καθήκοντά τους, να πληρώνουν κάποιο τίμημα και να υποφέρουν λιγάκι· δεν επιδιώκουν, όμως, την αλήθεια. Γι’ αυτό και, αν και πιστεύουν στον Θεό για πολλά χρόνια, δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Αυτοί οι άνθρωποι ουσιαστικά απλώς δουλεύουν. Για να το πούμε όπως το έλεγαν παλιά, ασχολούνται με θρησκευτικές δραστηριότητες. Για ρίξε μια ματιά στις θρησκευτικές δραστηριότητες στον θρησκευτικό κόσμο: τις Κυριακές, οι άνθρωποι πηγαίνουν να προσκυνήσουν και να κάνουν συναθροίσεις· τα πρωινά, συνήθως κάνουν δεήσεις, λένε την προσευχή τους, ευχαριστούν τον Θεό για τα πάντα και ευλογούν τους άλλους με τις προσευχές τους. Όταν βλέπουν άλλους ανθρώπους, λένε: «Ο Θεός σε ευλογεί, ο Θεός σε προστατεύει». Όταν βλέπουν κάποιον πιθανό υποψήφιο, του κηρύττουν το ευαγγέλιο και του διαβάζουν κάποιο εδάφιο της Βίβλου. Οι καλύτεροι ανάμεσά τους πηγαίνουν να καθαρίσουν την εκκλησία, ενώ όταν έρχεται κάποιος κήρυκας, τον φιλοξενούν στο σπίτι τους με μεγάλη προθυμία. Βοηθάνε τους ηλικιωμένους που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη ζωή τους και μάλιστα το κάνουν με ευχαρίστηση. Δεν είναι όλα αυτά θρησκευτικές δραστηριότητες; Τρώνε πασχαλινά αβγά το Πάσχα, γιορτάζουν τα Χριστούγεννα και τραγουδάνε χριστουγεννιάτικους ύμνους· αυτές είναι οι δραστηριότητες με τις οποίες ασχολούνται. Οι δραστηριότητες που κάνετε τώρα είναι κάπως πιο συχνές από εκείνες που κάνουν οι θρησκευόμενοι άνθρωποι. Πολλοί από εσάς αφήνετε τα σπίτια σας και αφοσιώνεστε αποκλειστικά στην εκτέλεση των καθηκόντων σας. Κάνεις τις πνευματικές σου ασκήσεις το πρωί, λίγο εκκλησιαστικό έργο κατά τη διάρκεια της ημέρας, πηγαίνεις στις τακτικές συναθροίσεις και διαβάζεις τα λόγια του Θεού. Προτού κοιμηθείς το βράδυ, προσεύχεσαι στον Θεό και Του ζητάς να σε προστατέψει και να σου χαρίσει έναν καλό ύπνο χωρίς εφιάλτες. Την επόμενη μέρα, τα κάνεις πάλι όλα από την αρχή. Η καθημερινότητά σου είναι εξαιρετικά τακτική, αλλά ταυτόχρονα είναι και εξαιρετικά άχρωμη και ανιαρή. Δεν αποκομίζεις τίποτα και δεν καταλαβαίνεις τίποτα για πολύ καιρό· ποτέ σου δεν συλλογίζεσαι και δεν αναγνωρίζεις αυτά τα πολύ βασικά αρνητικά συναισθήματα, ποτέ σου δεν τα έχεις ξεσκεπάσει ούτε τα έχεις διορθώσει. Στον ελεύθερό σου χρόνο ή όταν αντιμετωπίζεις κάτι που δεν σου αρέσει στο καθήκον σου, όταν παίρνεις κάποιο μήνυμα από το σπίτι σου που λέει πως οι γονείς σου δεν είναι καλά ή ότι έχει συμβεί κάποια άλλη αναποδιά, χάνεις την όρεξή σου να εκτελέσεις το καθήκον σου και νιώθεις αδύναμος για πολλές μέρες. Και ενώ νιώθεις αδύναμος, ξεχύνονται πάλι τα αρνητικά συναισθήματα που συσσωρεύονταν μέσα σου για τόσο καιρό. Τα σκέφτεσαι μέρα-νύχτα και σε ακολουθούν σαν σκιά. Σε κάποιους, μάλιστα, όταν νιώθουν αδύναμοι και αρνητικοί, προβάλλουν ξαφνικά οι ίδιες σκέψεις και απόψεις που είχαν πριν πιστέψουν στον Θεό και σκέφτονται πράγματα όπως: «Ίσως θα ήταν καλύτερα αν είχα πάει στο κολέγιο, αν είχα σπουδάσει κάτι και είχα βρει μια καλή δουλειά. Πού ξέρεις, μπορεί να είχα παντρευτεί κιόλας μέχρι τώρα. Ο τάδε συμμαθητής μου δεν φαινόταν κάτι το ιδιαίτερο όσο πηγαίναμε μαζί σχολείο, αλλά μετά το σχολείο πήγε στο κολέγιο. Έπιασε δουλειά, πήρε προαγωγή και τώρα έχει την τέλεια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή. Έχει σπίτι και αυτοκίνητο· η ζωή του είναι υπέροχη». Όταν σκέφτονται αυτά τα πράγματα και βυθίζονται σ’ αυτές τις αρνητικές καταστάσεις, προβάλλουν μεμιάς κάθε λογής αρνητικά συναισθήματα. Σκέφτονται το σπίτι τους και τη μητέρα τους και νοσταλγούν τον παλιό καιρό. Το μυαλό τους κατακλύζεται από ένα σωρό αναμνήσεις: καλές, κακές, επώδυνες, χαρούμενες, αξέχαστες. Και καθώς τα σκέφτονται όλα αυτά, γεμίζουν θλίψη και βάζουν τα κλάματα. Τι δείχνουν όλα αυτά; Δείχνουν ότι ο παλιός τρόπος ζωής σου, το πώς διαχειριζόσουν τη ζωή σου στο παρελθόν, καμιά φορά έρχεται και αναστατώνει τη σημερινή ζωή και κατάστασή σου. Όλα αυτά μπορεί μέχρι και να φτάσουν να εξουσιάζουν τον τρόπο με τον οποίο ζεις τώρα τη ζωή σου, τη στάση που έχεις στη ζωή, καθώς και τις απόψεις σου για τα πράγματα. Αναστατώνουν και εξουσιάζουν διαρκώς τη ζωή σου. Αυτό δεν το κάνεις εσκεμμένα. Απλώς βυθίζεσαι ως φυσική συνέπεια σ’ αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Μπορεί τώρα να νομίζεις πως δεν υπάρχουν μέσα σου αυτά τα συναισθήματα, αλλά αυτό συμβαίνει απλώς επειδή η στιγμή και οι συνθήκες δεν είναι κατάλληλες. Την κατάλληλη στιγμή και στις κατάλληλες συνθήκες, είναι πιθανό να βυθιστείς σ’ αυτά τα ίδια συναισθήματα οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Και όταν, λοιπόν, βυθίζεσαι σ’ αυτά τα συναισθήματα, κινδυνεύεις να ξαναγυρίσεις στον αρχικό τρόπο ζωής σου οποτεδήποτε και οπουδήποτε, καθώς και να βρεθείς υπό την κυριαρχία των αρχικών σου σκέψεων και απόψεων. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Αυτός ο κίνδυνος μπορεί, οποτεδήποτε και οπουδήποτε, να σου στερήσει την ευκαιρία και την ελπίδα να φτάσεις στη σωτηρία, να σε απομακρύνει από το μονοπάτι της πίστης στον Θεό. Άρα, λοιπόν, όσο μεγάλη κι αν είναι τώρα η αποφασιστικότητα και η επιθυμία σου να εκτελέσεις το καθήκον σου, όσο βαθιές και ανώτερες νομίζεις ότι είναι οι αλήθειες που κατανοείς και όσο μεγάλο κι αν είναι το ανάστημά σου, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα που κατευθύνονται απ’ τα συναισθήματα αυτά, δηλαδή οι σκέψεις σου, η άποψή σου για τη ζωή, ο τρόπος ζωής σου και τα πράγματα που επιθυμείς στη ζωή, τότε θα κινδυνεύεις πάντα και παντού. Όταν αυτές οι σκέψεις και οι απόψεις μπορούν να σε καταβροχθίσουν, να σε καταβάλουν και σε παρασύρουν οποτεδήποτε και οπουδήποτε, τότε βρίσκεσαι σε κίνδυνο. Άρα, λοιπόν, μην παίρνεις αψήφιστα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Μπορούν να σου στερήσουν οποτεδήποτε και οπουδήποτε την ευκαιρία σου να φτάσεις στη σωτηρία και να καταστρέψουν την ευκαιρία σου να σωθείς. Αυτό δεν είναι ασήμαντο θέμα.

Όλα τα αρνητικά συναισθήματα του ανθρώπου προκαλούνται από τις διάφορες λανθασμένες σκέψεις και απόψεις του, καθώς και τους λανθασμένους τρόπους ζωής και τις λανθασμένες σατανικές φιλοσοφίες ζωής που έχει. Το πώς φαίνονται κάποια πράγματα που συμβαίνουν στην πραγματική σου ζωή, ειδικά σε στιγμές που δεν μπορείς να συλλάβεις καθαρά την ουσία τους, μπορεί πολύ εύκολα να σε τρομάξει και να σε περιορίσει, κι εξίσου εύκολα να σε κάνει να βυθιστείς σε σύγχυση, με αποτέλεσμα να επιστρέψεις στον παλιό σου τρόπο ζωής· τότε, θα προστατέψεις υποσυνείδητα τον εαυτό σου, θα εγκαταλείψεις τον Θεό και την αλήθεια, και θα χρησιμοποιήσεις τις δικές σου μεθόδους και τους τρόπους που θεωρείς τους πλέον παραδοσιακούς και αξιόπιστους για να αναζητήσεις μια διέξοδο, να ψάξεις το πώς πρέπει να ζεις και να προσπαθήσεις να βρεις την ελπίδα να συνεχίσεις τη ζωή σου. Εκ πρώτης όψεως, αυτά τα αρνητικά συναισθήματα φαίνονται απλώς σαν συναισθήματα, και αν τα περιγράψουμε με λέξεις, η κυριολεκτική τους σημασία φαίνεται κάπως υποβαθμισμένη κι αυτά όχι τόσο σοβαρά. Παρόλα αυτά, όμως, κάποιοι άνθρωποι προσκολλώνται υπερβολικά σ’ αυτά και δεν τα εγκαταλείπουν, λες και πιάνονται απ’ την τελευταία ελπίδα που θα σώσει τη ζωή τους. Έτσι, αυτά τα πράγματα τούς έχουν σφιχτά δέσμιους και πολύ περιορισμένους. Για την ακρίβεια, ο πραγματικός λόγος για τον οποίο δεσμεύονται απ’ αυτά τα αρνητικά συναισθήματα είναι οι διάφοροι τρόποι στους οποίους στηρίζονται οι άνθρωποι για την επιβίωσή τους, οι διάφορες σκέψεις και απόψεις που τους εξουσιάζουν, καθώς και οι διάφορες στάσεις που έχουν απέναντι στη ζωή και την ύπαρξη. Άρα, λοιπόν, παρόλο που τα συναισθήματα της κατάθλιψης, της αγωνίας, του άγχους, της ανησυχίας, της κατωτερότητας, του μίσους, του θυμού και ούτω καθεξής είναι όλα τους αρνητικά, οι άνθρωποι εξακολουθούν να νομίζουν πως μπορούν να βασιστούν σ’ αυτά. Νιώθουν ασφαλείς μόνο όταν βυθιστούν σ’ αυτά τα συναισθήματα, όπως και νιώθουν πως έχουν βρει τον εαυτό τους και πως υπάρχουν. Στην πραγματικότητα, το να βυθίζονται οι άνθρωποι σ’ αυτά τα συναισθήματα έρχεται σε αντίθεση με την αλήθεια και αποκλίνει πολύ απ’ αυτήν, καθώς και από τους σωστούς τρόπους σκέψης, τις σωστές σκέψεις και απόψεις, και τη σωστή στάση και τις σωστές απόψεις για τα πράγματα που τους λέει να έχουν ο Θεός. Όποιο αρνητικό συναίσθημα κι αν βιώνεις, όσο πιο βαθιά βυθίζεσαι σ’ αυτό, τόσο πιο πολύ θα σε δεσμεύει· όσο περισσότερο σε δεσμεύει, τόσο περισσότερο θα νιώθεις την ανάγκη να προστατεύσεις τον εαυτό σου· και όσο περισσότερο νιώθεις την ανάγκη να προστατεύσεις τον εαυτό σου, τόσο περισσότερο θα ελπίζεις να γίνεις πιο δυνατός, πιο ικανός και πιο άξιος να κερδίσεις ευκαιρίες για να ζήσεις και να βρεις διάφορους τρόπους ζωής για να βρεθείς στην κορυφή του κόσμου, να υπερνικήσεις όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις στον κόσμο και να ξεπεράσεις κάθε δυσκολία και ταλαιπωρία της ζωής. Όσο περισσότερο βυθίζεσαι σ’ αυτά τα συναισθήματα, τόσο περισσότερο θέλεις πραγματικά να ελέγξεις και να επιλύσεις όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις στη ζωή. Έτσι δεν είναι; (Ναι, έτσι είναι.) Πώς προκύπτουν, λοιπόν, αυτές οι σκέψεις του ανθρώπου; Ας πάρουμε ως παράδειγμα τον γάμο. Νιώθεις αγωνία, άγχος και ανησυχία για τον γάμο, όμως ποιο είναι ακριβώς το πρόβλημα πίσω απ’ όλα αυτά; Τι είναι αυτό που σε ανησυχεί; Από πού πηγάζει αυτή η ανησυχία; Πηγάζει από το γεγονός πως δεν ξέρεις ότι τον γάμο αυτόν τον κανονίζει και τον προστάζει η μοίρα· δεν ξέρεις ότι τον κανονίζει και τον προστάζει ο Ουρανός. Και επειδή δεν το γνωρίζεις αυτό, θέλεις πάντα να παίρνεις μόνος σου αποφάσεις, να κάνεις σχέδια, προτάσεις και πλάνα, ενώ σκέφτεσαι επανειλημμένα πράγματα όπως: «Τι είδους σύντροφο να αναζητήσω; Πόσο ψηλός να είναι; Πώς να είναι η εμφάνισή του; Τι είδους προσωπικότητα θα πρέπει να έχει; Πόσο μορφωμένος να είναι; Από τι είδους οικογένεια να κατάγεται;» Όσο πιο σχολαστικά είναι τα σχέδιά σου, τόσο περισσότερο αγχώνεσαι, έτσι δεν είναι; Όσο μεγαλύτερες και όσο περισσότερες γίνονται οι απαιτήσεις σου, τόσο περισσότερο αγχώνεσαι, σωστά; Και τόσο πιο δύσκολη γίνεται και η εύρεση συντρόφου, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Όσο δεν γνωρίζεις αν κάποιος είναι κατάλληλος για σένα ή όχι, τόσο μεγαλύτερες γίνονται οι δυσκολίες σου· και όσο μεγαλύτερες γίνονται οι δυσκολίες σου, τόσο πιο έντονα γίνονται και τα συναισθήματα της αγωνίας και του άγχους που νιώθεις, έτσι δεν είναι; Όσο πιο έντονα γίνονται αυτά τα συναισθήματα, τόσο περισσότερο σε μπερδεύουν. Πώς θα το λύσεις, λοιπόν, αυτό το πρόβλημα; Έστω πως καταλαβαίνεις την ουσία του γάμου και καταλαβαίνεις ποιος είναι ο σωστός τρόπος να προχωρήσεις και ποια η σωστή κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να κινηθείς. Ποια είναι, λοιπόν, η σωστή προσέγγιση που πρέπει να υιοθετήσεις απέναντι στον γάμο; Λες: «Ο γάμος είναι σημαντικό γεγονός στη ζωή· ό,τι κι αν αποφασίσουν οι άνθρωποι, τα πάντα έχουν προκαθοριστεί από καιρό. Ο Θεός όρισε και κανόνισε πριν από πολύ καιρό ποιος θα ήταν ο σύζυγος ή η σύζυγός σου και τι εμφάνιση θα είχε. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να βιάζονται υπερβολικά, ούτε πρέπει να στηρίζονται στις φαντασιοκοπίες τους, πόσο μάλλον στις προτιμήσεις τους. Το να στηρίζεται κανείς στις φαντασιοκοπίες και τις προτιμήσεις του και να βιάζεται υπερβολικά είναι εκδηλώσεις άγνοιας και δεν συμφωνούν με την πραγματικότητα. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να αφήνουν αχαλίνωτη τη φαντασία τους, και οι φαντασιοπληξίες δεν συμβαδίζουν με την πραγματικότητα. Το πιο πρακτικό πράγμα που έχεις να κάνεις είναι να αφήσεις τα πράγματα να ακολουθήσουν τη φυσική τους πορεία και να περιμένεις το άτομο που έχει κανονίσει για σένα ο Θεός». Έχοντας, λοιπόν, αυτήν τη θεωρία και αυτήν την πρακτική κατανόηση ως βάση, πώς θα πρέπει να ασκηθείς σε ό,τι αφορά αυτό το ζήτημα; Θα πρέπει να έχεις πίστη, να περιμένεις τον καιρό του Θεού και τη διευθέτησή Του. Αν ο Θεός σού κανονίσει έναν κατάλληλο σύντροφο σ’ αυτήν τη ζωή, τότε το άτομο αυτό θα εμφανιστεί την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο μέρος και στο κατάλληλο περιβάλλον. Αυτό θα συμβεί όταν οι συνθήκες είναι ιδανικές. Το μόνο που έχεις να κάνεις εσύ εκείνη τη στιγμή, σε εκείνο το μέρος και σε εκείνο το περιβάλλον, είναι να είσαι συνεργάσιμος σχετικά με αυτό το ζήτημα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις· να περιμένεις αυτήν τη στιγμή, αυτό το μέρος κι αυτό το περιβάλλον, να περιμένεις να εμφανιστεί αυτό το άτομο, να περιμένεις να γίνουν όλα αυτά, χωρίς να είσαι ούτε ενεργός ούτε παθητικός. Πρέπει απλώς να περιμένεις να συμβούν και να έρθουν όλα αυτά τα πράγματα. Τι εννοώ όταν λέω «να περιμένεις»; Εννοώ πως πρέπει να έχεις υποτακτική στάση, χωρίς να είσαι ούτε ενεργός ούτε παθητικός. Αυτή η στάση φανερώνει αναζήτηση και υποταγή, χωρίς φορτικότητα. Όταν θα έχεις υιοθετήσει αυτήν τη στάση, θα εξακολουθείς να νιώθεις αγωνία, άγχος και ανησυχία για τον γάμο; (Όχι.) Θα εξαφανιστούν τα προσωπικά σου σχέδια, οι φαντασιοκοπίες, οι επιθυμίες και οι προτιμήσεις σου, καθώς και κάθε σκέψη σου που φανερώνει άγνοια και έρχεται σε αντίθεση με τα γεγονότα. Η καρδιά σου θα είναι τότε ήρεμη και δεν θα νιώθεις άλλα αρνητικά συναισθήματα για το θέμα του γάμου. Θα νιώθεις χαλαρός, απελευθερωμένος και ελεύθερος όσον αφορά το ζήτημα αυτό και θα αφήσεις τα πράγματα να ακολουθήσουν τη φυσική τους πορεία. Μόλις φτάσεις στο σημείο να αποκτήσεις τη σωστή στάση, όλα όσα κάνεις και όλα όσα εκφράζεις θα γίνουν λογικά και σωστά. Τα συναισθήματα που εκδηλώνονται με φυσικό τρόπο μέσα από την κανονική ανθρώπινη φύση σου δεν μπορούν να είναι αγωνία, άγχος και ανησυχία. Αντίθετα, θα είναι συναισθήματα γαλήνης και σταθερότητας. Περίμενε και θα δεις· δεν θα είναι ούτε καταθλιπτικά ούτε ακραία. Ο μόνος τρόπος άσκησης και η μόνη στάση που πρέπει να έχεις μέσα στην καρδιά σου σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα είναι να περιμένεις και να υποτάσσεσαι: «Θέλω να υποταχθώ σε όλα όσα κανονίζει για μένα ο Θεός. Δεν έχω προσωπικές απαιτήσεις ούτε προσωπικά σχέδια». Τότε δεν θα έχεις εγκαταλείψει αυτά τα αρνητικά συναισθήματα; Δεν ισχύει πως δεν θα κάνουν ξανά την εμφάνισή τους; Ακόμη κι αν όντως τα νιώσεις, δεν θα τα εγκαταλείψεις σταδιακά στη συνέχεια; Άρα, λοιπόν, τι είδους διαδικασία είναι η διαδικασία εγκατάλειψης αυτών των αρνητικών συναισθημάτων; Είναι μια εκδήλωση της επιδίωξης της αλήθειας; Δείχνει πως επιδιώκεις την αλήθεια και συγχρόνως την κάνεις πράξη. Το τελικό αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται μέσω της επιδίωξης της αλήθειας είναι η άσκηση της αλήθειας· εφαρμόζεται μέσω της άσκησης της αλήθειας. Όταν φτάσεις στο σημείο να κάνεις πράξη την αλήθεια, η αγωνία, το άγχος και η ανησυχία σου θα πάψουν να σε ακολουθούν σαν σκιά. Θα έχουν απομακρυνθεί τελείως από τα μύχια της καρδιάς σου. Είναι λοιπόν η διαδικασία της απομάκρυνσης αυτών των συναισθημάτων η διαδικασία της εγκατάλειψης; (Ναι.) Τόσο απλό είναι το να κάνεις πράξη την αλήθεια. Είναι εύκολο; Με την άσκηση της αλήθειας μεταμορφώνονται οι σκέψεις και οι απόψεις που έχει κανείς· ακόμη περισσότερο, όμως, μεταμορφώνεται η στάση που έχει απέναντι στα πράγματα. Για να εγκαταλείψει κανείς ένα απλό αρνητικό συναίσθημα, πρέπει να κάνει πράξη και να πετύχει αυτές τις διαδικασίες. Προτού αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο ασκείται κανείς, οι αρχές της άσκησής του και το μονοπάτι της άσκησής του, πρέπει πρώτα να μεταμορφωθούν οι σκέψεις και οι απόψεις του, κι έπειτα να μεταμορφωθεί η στάση που έχει απέναντι στην άσκηση. Αν το κάνεις αυτό, δεν θα έχεις εγκαταλείψει αυτό το αρνητικό συναίσθημα; Τόσο απλό είναι το θέμα. Το τελικό αποτέλεσμα που πετυχαίνεις μέσω της «εγκατάλειψης» πραγμάτων είναι πως παύει να σε ενοχλεί, να σε μπερδεύει και να σε ελέγχει πια αυτό το αρνητικό συναίσθημα. Ταυτόχρονα, δεν σε στοιχειώνουν πια οι διάφορες αρνητικές σκέψεις και απόψεις που προκαλεί αυτό το αρνητικό συναίσθημα. Έτσι, θα ζεις χαλαρός, ελεύθερος και απελευθερωμένος. Το να νιώθεις, φυσικά, χαλαρός, ελεύθερος και απελευθερωμένος δεν είναι παρά ανθρώπινα συναισθήματα. Το αληθινό όφελος που αποκομίζουν πραγματικά οι άνθρωποι είναι πως καταφέρνουν να κατανοήσουν την αλήθεια. Το θεμέλιο της ύπαρξης του ανθρώπου είναι η αλήθεια και τα λόγια του Θεού. Αν οι άνθρωποι στηρίζονται στις φαντασιοκοπίες τους για να ζουν με διάφορα αρνητικά συναισθήματα ώστε να προστατεύσουν τον εαυτό τους, αν στηρίζονται στον εαυτό τους και στις ικανότητες, τα μέσα και τις μεθόδους τους για να προφυλάξουν τον εαυτό τους, και αν βαδίζουν στο δικό τους μονοπάτι, τότε έχουν ξεστρατίσει από την αλήθεια και τον Θεό και θα καταλήξουν, φυσικά, να ζουν υπό την εξουσία του Σατανά. Άρα, λοιπόν, όποτε αντιμετωπίζεις αυτές τις ίδιες δυσκολίες και καταστάσεις, θα πρέπει να έχεις κατανόηση μες στην καρδιά σου και να είναι φυσικό για σένα να σκεφτείς: «Δεν χρειάζεται να ανησυχώ γι’ αυτά τα πράγματα. Δεν έχει νόημα. Όσοι είναι έξυπνοι και σοφοί στηρίζονται στον Θεό και εμπιστεύονται αυτά τα πράγματα στον Θεό· υποτάσσονται στην κυριαρχία Του, περιμένουν ό,τι κανονίζει ο Θεός, καθώς και την ώρα, το μέρος, το άτομο ή το πράγμα που κανονίζει ο Θεός. Αυτό που οφείλει και μπορεί να κάνει ο άνθρωπος είναι να συνεργάζεται και να υποτάσσεται· αυτή είναι η πιο συνετή επιλογή». Φυσικά, ακόμη κι αν δεν το κάνεις αυτό και δεν ασκηθείς κατ’ αυτόν τον τρόπο, και πάλι θα συμβούν τελικά όλα όσα κανονίζει ο Θεός. Η θέληση του ανθρώπου δεν μπορεί να αλλάξει κανέναν άνθρωπο, κανένα γεγονός και καμία κατάσταση. Η αγωνία, το άγχος και η ανησυχία του ανθρώπου δεν είναι παρά ανούσιες θυσίες· δεν είναι παρά οι ανόητες σκέψεις και οι εκδηλώσεις του αδαούς ανθρώπου. Όσο βαθιά ή έντονα κι αν είναι τα συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας που νιώθεις και όσο διεξοδικά κι αν σκεφτείς ένα ζήτημα, στο τέλος όλα είναι ανώφελα και πρέπει να απορριφθούν. Τα τελικά γεγονότα και αποτελέσματα δεν μπορούν να αλλάξουν απλώς επειδή το θέλει ο άνθρωπος. Στο τέλος ο άνθρωπος πρέπει να ζει υπό την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού· κανείς δεν μπορεί να αλλάξει αυτά τα πράγματα και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ αυτά. Έτσι δεν είναι; (Ναι.)

Ας μιλήσουμε τώρα για τις ασθένειες. Όταν μιλάμε για τη σάρκα του ανθρώπου, δεν έχει σημασία ποιες ασθένειες παθαίνουν οι άνθρωποι, αν μπορούν να γίνουν καλά ή πόσο υποφέρουν. Τίποτε απ’ αυτά δεν εξαρτάται από τους ίδιους, και όλα είναι στο χέρι του Θεού. Όταν αρρωστήσεις, είτε υποταχθείς στις ενορχηστρώσεις του Θεού και είσαι πρόθυμος να υπομείνεις και να αποδεχθείς αυτό το γεγονός είτε όχι, εσύ θα εξακολουθείς να είσαι άρρωστος και δεν θα μπορείς να απαλλαγείς απ’ την ασθένειά σου. Αυτό είναι γεγονός. Μπορείς είτε να αντιμετωπίσεις την ασθένειά σου με θετικότητα για μια μέρα είτε να την αντιμετωπίσεις με αρνητικότητα. Με άλλα λόγια, όποια κι αν είναι η στάση σου, δεν μπορείς να αλλάξεις το γεγονός πως είσαι άρρωστος. Τι επιλέγουν οι έξυπνοι άνθρωποι; Και τι επιλέγουν οι ανόητοι; Οι ανόητοι θα επιλέξουν να ζήσουν μες στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία. Μάλιστα θα βυθιστούν σ’ αυτά τα συναισθήματα και δεν θα θέλουν να απαλλαγούν απ’ αυτά. Δεν ακούνε καμία συμβουλή που τους δίνεται και αναρωτιούνται: «Αχ, πώς την έπαθα αυτήν την αρρώστια; Μήπως φταίει η κούραση; Ή η ανησυχία; Ή μήπως φταίνε οι περιορισμοί που επιβάλλω στον εαυτό μου;» Κάθε μέρα αναρωτιούνται πώς αρρώστησαν, πότε άρχισαν να αρρωσταίνουν, και σκέφτονται: «Καλά, γιατί δεν το παρατήρησα; Πώς γίνεται να είμαι τόσο ανόητος και να εκτελώ το καθήκον μου τόσο ευσυνείδητα; Οι άλλοι άνθρωποι κάνουν γενικές εξετάσεις κάθε χρόνο· μετρούν τουλάχιστον την πίεσή τους και κάνουν μια ακτινογραφία. Εγώ πώς γίνεται να μην κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω γενικές εξετάσεις; Οι άλλοι ζουν πολύ προσεκτικά τη ζωή τους. Εγώ γιατί κάνω βλακείες; Αρρώστησα και ούτε που το κατάλαβα. Αχ, πρέπει να κάνω κάποια θεραπεία! Τι, άραγε;» Έπειτα ψάχνουν στο Διαδίκτυο τον λόγο που έπαθαν αυτήν την ασθένεια, τι την προκάλεσε, πώς να τη θεραπεύσουν με φάρμακα της κινεζικής ή της δυτικής ιατρικής και τι είδους παραδοσιακά γιατροσόφια υπάρχουν. Ψάχνουν για όλα αυτά τα πράγματα. Στη συνέχεια, παίρνουν τα φάρμακα και της κινεζικής και της δυτικής ιατρικής στο σπίτι τους, και πάντα βλέπουν με μεγάλη σοβαρότητα, άγχος και εκνευρισμό το γεγονός ότι αρρώστησαν. Με τον καιρό, σταματάνε να εκτελούν το καθήκον τους, ξεχνούν την πίστη τους στον Θεό, παύουν να πιστεύουν και το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα θεραπεύσουν την αρρώστια τους· η θεραπεία της αρρώστιας τους έχει γίνει πλέον το καθήκον τους. Τους κυριεύει η αρρώστια τους και νιώθουν αγωνία κάθε μέρα για το γεγονός ότι αρρώστησαν. Όποτε βλέπουν κάποιον, του λένε: «Το και το συνέβη και αρρώστησα. Το πάθημά μου να σας γίνει μάθημα· άμα αρρωσταίνετε, να πηγαίνετε να κάνετε εξετάσεις και να παίρνετε φάρμακα. Η υγεία πάνω απ’ όλα. Πρέπει να έχετε μυαλό, να μην κάνετε βλακείες στη ζωή σας». Και τα λένε αυτά σε κάθε άνθρωπο που συναντάνε. Όταν αρρωσταίνουν, αποκτούν αυτό το βίωμα και παίρνουν αυτό το μάθημα. Όταν αρρωστήσουν, προσέχουν όταν τρώνε, προσέχουν όταν περπατούν και μαθαίνουν πώς να φροντίζουν την υγεία τους. Στο τέλος, καταλήγουν στο εξής συμπέρασμα: «Καθένας πρέπει μόνος του να προσέχει την υγεία του. Εγώ δεν πρόσεχα πολύ την υγεία μου τα τελευταία χρόνια. Μόλις έστρεψα αλλού την προσοχή μου, με χτύπησε η αρρώστια. Το καλό είναι ότι την πρόλαβα νωρίς. Αν είχα καθυστερήσει, θα ήμουν ξοφλημένος. Θα ήταν μεγάλη ατυχία να αρρωστήσω και να πεθάνω τόσο νέος. Δεν έχω προλάβει να απολαύσω ακόμα τη ζωή. Υπάρχουν τόσα νόστιμα φαγητά που δεν έχω δοκιμάσει, τόσα ωραία μέρη που δεν έχω δει ακόμα!» Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν όταν αρρωσταίνουν. Αρρωσταίνουν, αλλά δεν πεθαίνουν, οπότε θεωρούν τον εαυτό τους έξυπνο που πρόλαβε εγκαίρως την ασθένεια. Δεν λένε ποτέ τους πως όλα αυτά εξαρτώνται από την κυριαρχία του Θεού και πως έχουν προκαθοριστεί απ’ Αυτόν. Ούτε λένε πως, αν δεν έχει έρθει η ώρα κάποιου να πεθάνει, τότε δεν μπορεί να πεθάνει ακόμη κι αν αρρωστήσει βαριά, ενώ αν έχει έρθει η ώρα του να πεθάνει, τότε θα πεθάνει ακόμη κι αν δεν αρρωστήσει. Δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Θεωρούν πως η αρρώστια τούς έκανε έξυπνους, ενώ στην πραγματικότητα το παρατραβάνε με την «εξυπνάδα» τους και, τελικά, είναι ανόητοι. Πείτε Μου, όταν οι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια αντιμετωπίσουν κάποια ασθένεια, θα βυθιστούν στα συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας; (Όχι.) Ποια προσέγγιση θα υιοθετήσουν απέναντι στην ασθένεια; (Πρώτα απ’ όλα, είναι σε θέση να υποταχθούν. Έπειτα, ενώ είναι άρρωστοι, προσπαθούν να κατανοήσουν τις προθέσεις του Θεού και κάνουν την αυτοκριτική τους για να δουν ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις έχουν.) Μπορούν αυτά τα λίγα λόγια να λύσουν το πρόβλημα; Αρκεί να κάνουν μόνο αυτοκριτική; Δεν χρειάζονται και κάποια θεραπεία; (Θα ψάξουν και για την κατάλληλη θεραπεία.) Ναι, αν πρόκειται για μια ασθένεια που απαιτεί φαρμακευτική αγωγή, μια σοβαρή αρρώστια, μια αρρώστια που θα χειροτερέψει αν δεν αναζητήσεις την κατάλληλη θεραπεία γι’ αυτήν, τότε αυτό θα πρέπει να κάνεις· αυτό κάνουν οι έξυπνοι άνθρωποι. Όταν οι ανόητοι άνθρωποι είναι υγιείς, ανησυχούν μονίμως για το εξής: «Αχ, μήπως είμαι άρρωστος; Και αν είμαι όντως άρρωστος, μήπως θα επιδεινωθεί η υγεία μου; Άραγε θα πάθω την τάδε αρρώστια; Κι αν όντως την πάθω, θα πεθάνω πριν την ώρα μου; Θα είναι επώδυνος ο θάνατός μου; Θα ζήσω μια ευτυχισμένη ζωή; Αν πάθω αυτήν την αρρώστια, τότε μήπως θα πρέπει να τακτοποιήσω τα της κηδείας μου και να απολαύσω τη ζωή το συντομότερο δυνατό;» Οι ανόητοι άνθρωποι νιώθουν συχνά αγωνία, άγχος και ανησυχία για τέτοια πράγματα. Δεν αναζητούν ποτέ την αλήθεια ούτε αναζητούν το μέρος της αλήθειας που οφείλουν να κατανοήσουν πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Οι έξυπνοι άνθρωποι, από την άλλη, έχουν κάποια κατανόηση και γνώση του θέματος, είτε όταν αρρωστήσει κάποιος άλλος είτε όταν δεν έχουν αρρωστήσει ακόμα οι ίδιοι. Ποια είναι, λοιπόν, η κατανόηση και η γνώση που οφείλουν να έχουν; Ας αρχίσουμε απ’ αυτό: Μήπως η ασθένεια θα προσπεράσει κάποιον επειδή νιώθει αγωνία, άγχος και ανησυχία; (Όχι.) Για πες Μου, δεν είναι ήδη προαποφασισμένο το πότε θα αρρωστήσει κάποιος, πώς θα είναι η υγεία του όταν φτάσει σε μια συγκεκριμένη ηλικία και το αν αρρωστήσει βαριά ή σοβαρά; Είναι προαποφασισμένο, κι αυτό είναι βέβαιο. Δεν θα συζητήσουμε τώρα για το πώς προκαθορίζει ο Θεός τα πράγματα για σένα· η εμφάνιση των ανθρώπων, τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους, το σχήμα του σώματός τους και η ημερομηνία της γέννησής τους είναι πράγματα που γνωρίζουν όλοι ξεκάθαρα. Οι άπιστοι μάντεις, οι αστρολόγοι και εκείνοι που διαβάζουν τ’ άστρα και τις παλάμες μπορούν να καταλάβουν από την παλάμη, το πρόσωπο και την ημερομηνία γέννησης των ανθρώπων πότε θα τους συμβεί κάποια καταστροφή και πότε θα αντιμετωπίσουν κάποια κακοτυχία. Αυτά τα πράγματα έχουν ήδη καθοριστεί. Άρα, λοιπόν, όταν κάποιος αρρωστήσει, μπορεί να φαίνεται πως αρρώστησε λόγω κόπωσης ή λόγω του θυμού που νιώθει ή επειδή ζει φτωχικά και δεν τρέφεται σωστά. Εκ πρώτης όψεως, μπορεί να φαίνεται πως οφείλεται σ’ αυτά τα πράγματα. Αυτή η κατάσταση ισχύει για όλους. Γιατί, λοιπόν, κάποια άτομα της ίδιας ηλικιακής ομάδας παθαίνουν αυτήν την ασθένεια, ενώ άλλα όχι; Μήπως είναι γραφτό τους; (Ναι.) Με λαϊκούς όρους, είναι γραφτό τους. Πώς το λέμε με όρους που συμφωνούν με την αλήθεια; Όλα αυτά υπόκεινται στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Άρα, λοιπόν, το τι τρως και τι πίνεις, πού μένεις και πώς είναι το περιβάλλον στο οποίο ζεις δεν έχουν καμία σχέση με το πότε θα αρρωστήσεις ή ποια ασθένεια θα σε βρει. Οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Θεό ψάχνουν πάντα τους λόγους από μια αντικειμενική σκοπιά και τονίζουν μονίμως τα αίτια της ασθένειας, λέγοντας: «Πρέπει να γυμνάζεσαι περισσότερο, να τρως περισσότερα λαχανικά και λιγότερο κρέας». Είναι όντως έτσι; Ακόμη και οι άνθρωποι που δεν τρώνε ποτέ κρέας μπορεί να ανεβάσουν υψηλή πίεση και να εμφανίσουν διαβήτη. Ακόμη και οι χορτοφάγοι μπορεί να έχουν υψηλή χοληστερίνη. Η επιστήμη της ιατρικής δεν έχει δώσει ακόμα κάποια ακριβή ή λογική εξήγηση γι’ αυτά τα πράγματα. Να σου πω το εξής: Όλες οι διαφορετικές τροφές που έχει δημιουργήσει ο Θεός για τον άνθρωπο είναι τροφές που πρέπει ο άνθρωπος να τρώει. Πρέπει, απλώς, να μην τις τρως σε υπερβολικές ποσότητες, αλλά με μέτρο. Είναι αναγκαίο να μάθεις πώς να φροντίζεις την υγεία σου, αλλά είναι λάθος να θέλεις μονίμως να μελετάς πώς να προλαμβάνεις τις ασθένειες. Όπως είπαμε μόλις τώρα, το πώς θα είναι η υγεία κάποιου σε μια συγκεκριμένη ηλικία και το αν θα πάθει κάποια σοβαρή ασθένεια είναι πράγματα που κανονίζει ο Θεός. Οι άπιστοι δεν πιστεύουν στον Θεό κι έτσι πηγαίνουν να βρουν κάποιον που να μπορεί να δει τέτοια πράγματα από την ημερομηνία της γέννησής τους ή κοιτάζοντας την παλάμη ή το πρόσωπό τους. Τα πιστεύουν αυτά τα πράγματα. Εσύ πιστεύεις στον Θεό και ακούς συχνά κηρύγματα και συναναστροφές πάνω στην αλήθεια· άρα, λοιπόν, αν δεν το πιστεύεις αυτό, τότε δεν είσαι παρά ένας δύσπιστος. Αν πιστεύεις πραγματικά πως τα πάντα βρίσκονται στο χέρι του Θεού, τότε οφείλεις να πιστεύεις πως όλα αυτά τα πράγματα —οι σοβαρές ασθένειες, οι βαριές ασθένειες, οι ελαφρές ασθένειες, η υγεία γενικά— υπόκεινται στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Το πότε θα πάθει κάποιος μια σοβαρή αρρώστια και το πώς θα είναι η υγεία του σε μια συγκεκριμένη ηλικία δεν είναι πράγματα που συμβαίνουν τυχαία. Για να το καταλάβεις αυτό, πρέπει να έχεις θετική και ακριβή κατανόηση. Συμφωνεί αυτό με την αλήθεια; (Ναι.) Συμφωνεί με την αλήθεια, είναι η αλήθεια, θα πρέπει να το αποδεχθείς και η στάση και οι απόψεις σου πάνω σ’ αυτό το θέμα θα πρέπει να μεταμορφωθούν. Και τι διορθώνεται μόλις μεταμορφωθούν αυτά τα πράγματα; Δεν διορθώνονται τα συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας που έχεις; Αν μη τι άλλο, διορθώνονται στη θεωρία τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας που νιώθεις για την ασθένεια. Επειδή η κατανόησή σου έχει μεταμορφώσει τις σκέψεις και τις απόψεις σου, διορθώνει συνεπώς και τα αρνητικά σου συναισθήματα. Μία πτυχή είναι η εξής: Το αν θα αρρωστήσει κάποιος ή όχι, ποια σοβαρή αρρώστια θα πάθει και το πώς θα είναι η υγεία του σε κάθε στάδιο της ζωής του δεν είναι πράγματα που ο άνθρωπος μπορεί να τα αλλάξει επειδή το θέλει· προκαθορίζονται όλα τους από τον Θεό. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Άρα είναι εντάξει το να μη θέλω να αρρωστήσω; Είναι εντάξει αν ζητήσω από τον Θεό να με απαλλάξει από την αρρώστια μου; Είναι εντάξει αν θέλω να ζητήσω από τον Θεό να κρατήσει μακριά μου αυτήν την καταστροφή και την κακοτυχία»; Εσείς τι πιστεύετε; Είναι αποδεκτά αυτά τα πράγματα; (Όχι.) Το λέτε με μεγάλη βεβαιότητα, αλλά κανείς δεν είναι σε θέση να κατανοήσει ξεκάθαρα αυτά τα πράγματα. Ίσως κάποιος να εκτελεί το καθήκον του με αφοσίωση, να έχει την αποφασιστικότητα να επιδιώξει την αλήθεια και να είναι εξαιρετικά σημαντικός για κάποιο έργο στον οίκο του Θεού. Ίσως, λοιπόν, ο Θεός να τον απαλλάξει από αυτήν τη σοβαρή αρρώστια που επηρεάζει το καθήκον του, το έργο του και τη σωματική ενέργεια και δύναμή του, διότι ο Θεός αναλαμβάνει την ευθύνη για το έργο Του. Υπάρχει, όμως, τέτοιος άνθρωπος; Είναι κανείς έτσι; Δεν ξέρετε, σωστά; Ίσως να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Αν υπήρχαν πραγματικά τέτοιοι άνθρωποι, τότε δεν θα μπορούσε ο Θεός να τους απαλλάξει από την ασθένεια ή την κακοτυχία τους με μία και μόνο λέξη Του; Δεν θα μπορούσε να το κάνει με μία και μόνο σκέψη Του; Ο Θεός θα έκανε την εξής σκέψη: «Το άτομο αυτό θα αντιμετωπίσει μια ασθένεια τον τάδε μήνα και στην τάδε ηλικία. Τώρα είναι πολύ απασχολημένος με το έργο του, οπότε δεν θα πάθει αυτήν την ασθένεια. Δεν χρειάζεται να βιώσει αυτήν την ασθένεια. Ας τον προσπεράσει». Δεν υπάρχει λόγος να μη συνέβαινε αυτό, και θα απαιτούσε μονάχα μία λέξη από τον Θεό, έτσι δεν είναι; Ποιος θα μπορούσε, όμως, να λάβει μια τέτοια ευλογία; Όποιος έχει πραγματικά τέτοια αποφασιστικότητα και αφοσίωση και μπορεί πραγματικά να εξυπηρετήσει αυτήν τη λειτουργία στο έργο του Θεού, αυτός είναι και πιθανό να λάβει μια τέτοια ευλογία. Δεν είναι αυτό το θέμα για το οποίο πρέπει να μιλήσουμε, οπότε δεν θα το αναπτύξουμε τώρα. Τώρα μιλάμε για τις ασθένειες, κάτι που θα βιώσουν οι περισσότεροι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Άρα, λοιπόν, το ποια αρρώστια θα βρει τους ανθρώπους, πότε και σε ποια ηλικία και πώς θα είναι η κατάσταση της υγείας τους είναι όλα τους πράγματα που κανονίζει ο Θεός· δεν τα αποφασίζουν οι άνθρωποι, όπως και δεν αποφασίζουν το πότε θα γεννηθούν. Δεν είναι, λοιπόν, ανόητο να νιώθεις αγωνία, άγχος και ανησυχία για πράγματα που δεν αποφασίζεις εσύ ο ίδιος; (Ναι.) Οι άνθρωποι θα πρέπει να αρχίσουν να διορθώνουν τα πράγματα που μπορούν να διορθώσουν μόνοι τους· για εκείνα που δεν μπορούν να κάνουν μόνοι τους, θα πρέπει να περιμένουν τον Θεό. Θα πρέπει να υποτάσσονται σιωπηλά και να ζητούν από τον Θεό να τους προστατέψει· αυτή είναι η νοοτροπία που οφείλουν να έχουν. Και όταν οι άνθρωποι τελικά αρρωσταίνουν και βρίσκονται κοντά στον θάνατο, θα πρέπει να υποτάσσονται, να μην παραπονιούνται ούτε να επαναστατούν ενάντια στον Θεό, να μη λένε βλάσφημες κουβέντες εναντίον Του ούτε να Του επιτίθενται με τα λόγια τους. Αντίθετα, θα πρέπει να στέκονται ως δημιουργήματα, να βιώνουν και να εκτιμούν όλα όσα προέρχονται από τον Θεό, και να μην προσπαθούν να κάνουν τις δικές τους επιλογές. Αυτό θα πρέπει να είναι μια ξεχωριστή εμπειρία που εμπλουτίζει τη ζωή σου, και δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό, σωστά; Άρα, λοιπόν, όταν μιλάμε για τις ασθένειες, οι άνθρωποι θα πρέπει πρώτα να διορθώσουν τις εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις που έχουν σχετικά με την προέλευση της ασθένειας, κι έτσι να πάψουν να ανησυχούν γι’ αυτήν· εκτός αυτού, οι άνθρωποι ούτε έχουν το δικαίωμα ούτε είναι ικανοί να ελέγχουν τόσο τα γνωστά όσο και τα άγνωστα πράγματα, καθώς όλα τους βρίσκονται υπό την κυριαρχία του Θεού. Πρέπει, λοιπόν, να περιμένουν και να υποτάσσονται· αυτή είναι η στάση που οφείλουν να έχουν και η αρχή άσκησης που οφείλουν να ακολουθούν. Από την κατανόηση έως την πράξη, τα πάντα θα πρέπει να γίνονται σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Αυτό σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια.

Κάποιοι άνθρωποι ανησυχούν διαρκώς για την ασθένειά τους και λένε: «Θα μπορέσω να τ’ αντέξω αν χειροτερέψει πολύ; Αν επιδεινωθεί η υγεία μου, θα πεθάνω; Θα χρειαστώ εγχείρηση; Κι αν κάνω εγχείρηση, μήπως θα πεθάνω κατά τη διάρκεια του χειρουργείου; Έχω υποταχθεί. Θα μου πάρει ο Θεός τη ζωή λόγω της ασθένειας αυτής;» Τι νόημα έχει να σκέφτονται αυτά τα πράγματα; Αν τα σκέφτεσαι άθελά σου, τότε θα πρέπει να προσευχηθείς στον Θεό. Είναι ανώφελο να στηρίζεσαι στον εαυτό σου, αφού είναι βέβαιο πως δεν θα μπορέσεις να τ’ αντέξεις. Κανείς δεν θέλει να χρειαστεί να υπομείνει μια ασθένεια και κανείς δεν χαμογελάει, δεν νιώθει πανευτυχής και δεν το γιορτάζει όταν αρρωσταίνει. Δεν υπάρχει κανένας τέτοιος άνθρωπος, αφού δεν είναι αυτή η κανονική ανθρώπινη φύση. Όταν αρρωσταίνουν οι κανονικοί άνθρωποι, υποφέρουν και νιώθουν πεσμένοι διαρκώς, ενώ οι αντοχές τους έχουν τα όριά τους. Υπάρχει, όμως, και κάτι που πρέπει να τονίσουμε: Αν, όταν αρρώσταιναν οι άνθρωποι, στηρίζονταν πάντα στις δικές τους δυνάμεις ώστε να απαλλαγούν από την ασθένειά τους και να γίνουν καλά, ποιο θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα; Εκτός του ότι θα ήταν άρρωστοι, ταυτόχρονα δεν θα υπέφεραν περισσότερο και δεν θα ένιωθαν ακόμη πιο πεσμένοι; Γι’ αυτό και όσο περισσότερο καταβάλλονται οι άνθρωποι από κάποια ασθένεια τόσο περισσότερο θα πρέπει να αναζητούν την αλήθεια και τον τρόπο άσκησης που συμφωνεί με τις προθέσεις του Θεού. Όσο περισσότερο καταβάλλονται οι άνθρωποι από κάποια ασθένεια, τόσο περισσότερο θα πρέπει να προσέρχονται ενώπιον του Θεού και να γνωρίζουν τη διαφθορά τους και τις παράλογες απαιτήσεις που έχουν από τον Θεό. Όσο περισσότερο σε καταβάλλει κάποια ασθένεια, τόσο περισσότερο δοκιμάζεται η αληθινή υποταγή σου. Όταν, λοιπόν, είσαι άρρωστος, η ικανότητά σου να συνεχίζεις να υποτάσσεσαι στις ενορχηστρώσεις του Θεού και να επαναστατείς ενάντια στα παράπονα και στις παράλογες απαιτήσεις σου δείχνει πως είσαι άνθρωπος που επιδιώκει πραγματικά την αλήθεια και υποτάσσεται αληθινά στον Θεό· δείχνει, επίσης, πως καταθέτεις μαρτυρία, πως η αφοσίωση και η υποταγή σου στον Θεό είναι αληθινές και μπορούν να περάσουν τη δοκιμασία, καθώς και πως η αφοσίωση και η υποταγή σου στον Θεό δεν είναι μόνο συνθήματα και δόγματα. Αυτό οφείλουν να κάνουν πράξη οι άνθρωποι όταν αρρωσταίνουν. Όταν αρρωσταίνεις, αυτό συμβαίνει για να αποκαλύψεις όλες τις παράλογες απαιτήσεις και τις μη ρεαλιστικές φαντασιοκοπίες και αντιλήψεις που έχεις για τον Θεό, καθώς και για να δοκιμαστεί η πίστη και η υποταγή σου στον Θεό. Αν περάσεις τη δοκιμασία σ’ αυτά τα πράγματα, τότε έχεις πραγματική μαρτυρία και αληθινές αποδείξεις της πίστης, της αφοσίωσης και της υποταγής σου στον Θεό. Αυτό θέλει ο Θεός κι αυτό οφείλει να κατέχει και να βιώνει ένα δημιούργημα. Δεν είναι θετικά όλα αυτά τα πράγματα; (Ναι.) Όλα αυτά είναι πράγματα που οφείλουν να επιδιώκουν οι άνθρωποι. Εκτός αυτού, αν ο Θεός επιτρέψει να αρρωστήσεις, τότε δεν μπορεί επίσης να σε απαλλάξει από την ασθένειά σου οποτεδήποτε και οπουδήποτε; (Μπορεί.) Εφόσον ο Θεός μπορεί να σε απαλλάξει από την ασθένειά σου οποτεδήποτε και οπουδήποτε, δεν μπορεί επίσης να φροντίσει η ασθένειά σου να επιμείνει και να μη σε αφήσει ποτέ; (Μπορεί.) Και αν ο Θεός φροντίσει αυτή η ασθένεια να μη σε αφήσει ποτέ, εσύ μπορείς να συνεχίσεις να εκτελείς το καθήκον σου; Μπορείς να συνεχίσεις να πιστεύεις στον Θεό; Δεν πρόκειται για δοκιμασία; (Ναι.) Αν αρρωστήσεις κι έπειτα αναρρώσεις μετά από αρκετούς μήνες, τότε δεν δοκιμάζεται η πίστη σου στον Θεό, ούτε η αφοσίωση και η υποταγή σου σ’ Αυτόν, κι έτσι δεν έχεις μαρτυρία. Εύκολα υπομένεις μια ασθένεια για λίγους μήνες· αν, όμως, η ασθένειά σου επιμείνει για δυο-τρία χρόνια, και η πίστη και η επιθυμία σου να είσαι υποταγμένος και πιστός στον Θεό όχι μόνο δεν αλλάξουν, αλλά γίνουν μάλιστα πιο αληθινές, αυτό δεν θα δείξει πως έχεις αναπτυχθεί στη ζωή; Δεν θα αποκομίσεις αυτά τα οφέλη; (Ναι.) Άρα, λοιπόν, όσο είναι άρρωστος κάποιος που επιδιώκει πραγματικά την αλήθεια, απολαμβάνει και βιώνει προσωπικά τα μυριάδες οφέλη που φέρνει η ασθένειά του. Δεν προσπαθεί με αγωνία να ξεφύγει από την ασθένειά του ούτε τον ανησυχεί το ποια θα είναι η κατάληξη αν επιμείνει η ασθένειά του, ποια προβλήματα θα προκαλέσει, αν θα χειροτερέψει ή αν θα πεθάνει. Δεν ανησυχεί για τέτοια πράγματα. Εκτός του ότι δεν ανησυχεί για τέτοια πράγματα, μπορεί και να εισέλθει θετικά, να έχει αληθινή πίστη στον Θεό και να είναι πραγματικά υποταγμένος και αφοσιωμένος σ’ Αυτόν. Επειδή ασκείται κατ’ αυτόν τον τρόπο, καταφέρνει να αποκτήσει μαρτυρία, πράγμα που ωφελεί σημαντικά τη ζωή-είσοδό του και την αλλαγή της διάθεσής του και χτίζει μια γερή βάση ώστε να φτάσει στη σωτηρία. Πόσο υπέροχο είναι αυτό! Πέρα απ’ αυτό, μια ασθένεια μπορεί να είναι είτε σοβαρή είτε ελαφριά. Ό,τι κι αν είναι, όμως, πάντα εξευγενίζει τους ανθρώπους. Όταν οι άνθρωποι έχουν περάσει κάποια ασθένεια, δεν χάνουν την πίστη τους στον Θεό, είναι υποταγμένοι, δεν παραπονιούνται και η συμπεριφορά τους είναι ουσιαστικά αποδεκτή· όταν απαλλαχθούν από την ασθένειά τους, αποκομίζουν κάποια οφέλη και νιώθουν πολύ ευχαριστημένοι. Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν κάποια συνηθισμένη ασθένεια. Δεν είναι άρρωστοι για πολύ καιρό και μπορούν να το υπομείνουν· η ασθένειά τους δεν ξεπερνάει ουσιαστικά τα όσα μπορούν να αντέξουν. Κάποιες αρρώστιες, όμως, ενώ υποχωρούν αφού ο ασθενής υποβληθεί σε θεραπεία για κάποιο διάστημα, αργότερα επιστρέφουν και επιδεινώνονται. Αυτό συμβαίνει ξανά και ξανά, ώσπου τελικά η αρρώστια φτάνει στο σημείο να είναι πια ανίατη και όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της η σύγχρονη ιατρική είναι ανώφελα. Σε ποιο σημείο φτάνει η αρρώστια; Στο σημείο όπου το άρρωστος κινδυνεύει να πεθάνει οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Τι υποδηλώνει αυτό; Πως δεν του μένει πολύς καιρός. Τώρα ο άνθρωπος αυτός δεν διανύει μια περίοδο κατά την οποία έχει την υγεία του και ο θάνατος είναι μακριά και δεν έχει αίσθησή του· αντίθετα, διαισθάνεται πως πλησιάζει το τέλος του και πως βρίσκεται αντιμέτωπος με τον θάνατο. Όταν ένας άνθρωπος αντιμετωπίζει τον θάνατο, αυτό προαναγγέλλει την άφιξη της πιο δύσκολης και κρίσιμης περιόδου της ζωής του. Τι κάνεις, λοιπόν; Όσοι νιώθουν οδύνη, άγχος και ανησυχία θα νιώθουν μονίμως άγχος, οδύνη και ανησυχία για τον θάνατό τους, μέχρι που φτάνει τελικά η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής τους και το πράγμα που τους γεννά τα συναισθήματα αυτά γίνεται τελικά γεγονός. Όσο περισσότερο φοβούνται τον θάνατο τόσο περισσότερο πλησιάζει και τόσο λιγότερο θέλουν να τον αντιμετωπίσουν τόσο σύντομα. Παρόλα αυτά, σε απρόσμενο χρόνο, ο θάνατος τούς κάνει μια αιφνιδιαστική επίθεση. Τι μπορούν να κάνουν; Προσπαθούν να ξεφύγουν απ’ τον θάνατο, να τον απορρίψουν, να εναντιωθούν σ’ αυτόν, να παραπονεθούν γι’ αυτόν ή μήπως προσπαθούν να διαπραγματευτούν με τον Θεό; Ποια απ’ αυτές τις μεθόδους θα έχει αποτέλεσμα; Καμιά τους δεν θα έχει αποτέλεσμα και είναι ανώφελο να νιώθουν οδύνη και άγχος. Ποιο είναι το πιο θλιβερό πράγμα όταν φτάνει η στιγμή του θανάτου τους; Παλιά τους άρεσε πολύ η καραμελωμένη χοιρινή πανσέτα, αλλά τα τελευταία χρόνια δεν την έχουν φάει πολλές φορές· έχουν υποφέρει τρομερά και βρίσκονται στο τέλος της ζωής τους. Σκέφτονται το φαγητό αυτό και θέλουν να το φάνε ξανά, αλλά η υγεία τους δεν τους το επιτρέπει. Έχει πολλά λιπαρά, οπότε δεν κάνει να το τρώνε. Παλιά, τους άρεσε πολύ να καλλωπίζονται και να ντύνονται όμορφα. Τώρα βρίσκονται στο χείλος του θανάτου και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να κοιτάνε τα όμορφα ρούχα στην ντουλάπα τους, αφού δεν μπορούν πια να τα φορέσουν. Πόσο θλιβερός είναι ο θάνατος! Ο θάνατος είναι το πιο επώδυνο πράγμα. Όταν τον σκέφτονται, νιώθουν λες και τους στρίβουν ένα μαχαίρι στην καρδιά και τους κόβονται τα ήπατα. Όταν σκέφτονται τον θάνατο, νιώθουν βαθιά θλίψη και θέλουν να βάλουν τα κλάματα και να θρηνήσουν. Και πράγματι κλαίνε και θρηνούν και νιώθουν πληγωμένοι που πρόκειται να αντιμετωπίσουν τον θάνατο. Σκέφτονται: «Γιατί δεν θέλω να πεθάνω; Γιατί φοβάμαι τόσο πολύ τον θάνατο; Παλιά, όταν δεν ήμουν βαριά άρρωστος, δεν θεωρούσα τρομακτικό τον θάνατο. Ποιος δεν θα αντιμετωπίσει τον θάνατο; Ποιος δεν πεθαίνει; Ας πεθάνω τότε! Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι και τόσο εύκολο να το πεις αυτό. Όταν πράγματι έρχεται ο θάνατος, δεν είναι και τόσο εύκολο θέμα να το επιλύσεις. Γιατί νιώθω τόσο στενοχωρημένος;» Νιώθετε στενοχωρημένοι όταν σκέφτεστε τον θάνατο; Όποτε τον σκέφτεστε, νιώθετε θλίψη και πόνο, και καταφτάνει τελικά το πράγμα που σας προκαλεί το περισσότερο άγχος και τη μεγαλύτερη ανησυχία. Άρα, λοιπόν, όσο περισσότερο σκέφτεστε έτσι τόσο πιο φοβισμένοι κι αβοήθητοι νιώθετε και τόσο περισσότερο υποφέρετε. Η καρδιά σας δεν βρίσκει παρηγοριά και δεν θέλετε να πεθάνετε. Ποιος μπορεί να επιλύσει το ζήτημα του θανάτου; Κανείς, και σίγουρα όχι εσείς οι ίδιοι. Δεν θέλετε να πεθάνετε, οπότε τι μπορείτε να κάνετε; Και πάλι πρέπει να πεθάνετε· κανείς δεν ξεφεύγει απ’ τον θάνατο. Ο θάνατος περιορίζει τους ανθρώπους. Μέσα στην καρδιά τους, δεν θέλουν να πεθάνουν, όμως το μόνο που σκέφτονται είναι ο θάνατος. Άρα, λοιπόν, δεν είναι νεκροί προτού καν πεθάνουν; Μπορούν πραγματικά να πεθάνουν; Ποιος τολμά να πει με βεβαιότητα ότι ξέρει πότε θα πεθάνει ή ποια χρονιά θα πεθάνει; Ποιος μπορεί να τα γνωρίζει αυτά τα πράγματα; Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Μου είπανε τη μοίρα μου, οπότε ξέρω τη χρονιά, τον μήνα και την ημέρα του θανάτου μου. Ξέρω και πώς θα πεθάνω». Τολμάς να πεις κάτι τέτοιο με βεβαιότητα; (Όχι.) Δεν μπορείς να το ξέρεις με βεβαιότητα. Δεν ξέρεις πότε θα πεθάνεις, αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Αυτό που έχει σημασία είναι η στάση που θα υιοθετήσεις όταν η αρρώστια σου σε φέρει πραγματικά στο χείλος του θανάτου. Θα πρέπει να το συλλογιστείς και να το σκεφτείς σοβαρά αυτό το ζήτημα. Θα αντιμετωπίσεις τον θάνατο με στάση υποταγής ή θα τον προσεγγίσεις με στάση αντίστασης, απόρριψης και απροθυμίας; Ποια είναι η στάση που θα πρέπει να έχεις; (Στάση υποταγής.) Δεν γίνεται να επιτύχεις και να κάνεις πράξη αυτήν την υποταγή απλώς και μόνο επειδή το λες. Πώς μπορείς να επιτύχεις αυτήν την υποταγή; Ποια αντίληψη πρέπει να έχεις προτού μπορέσεις να επιτύχεις εθελούσια υποταγή; Δεν είναι απλό, σωστά; (Όχι, δεν είναι.) Πείτε Μου, λοιπόν, τι υπάρχει μέσα στην καρδιά σας. (Αν αρρώσταινα βαριά, θα σκεφτόμουν πως ακόμη κι αν όντως πέθαινα, τα πάντα θα ήταν υπό την κυριαρχία του Θεού και θα κανονίζονταν απ’ Αυτόν. Ο άνθρωπος είναι πολύ βαθιά διεφθαρμένος. Άρα αν πέθαινα, αυτό θα οφειλόταν στη δικαιοσύνη του Θεού. Δεν είναι πως πρέπει σώνει και καλά να ζήσω. Ο άνθρωπος δεν έχει τα προσόντα να απαιτήσει κάτι τέτοιο από τον Θεό. Εκτός αυτού, τώρα που πιστεύω στον Θεό, νομίζω πως ό,τι κι αν συμβεί, εφόσον έχω δει το σωστό μονοπάτι στη ζωή κι έχω κατανοήσει πολύ μεγάλο μέρος της αλήθειας, ακόμη κι αν ήταν να πεθάνω σύντομα, όλα θα άξιζαν τον κόπο.) Είναι σωστός αυτός ο τρόπος σκέψης; Αποτελεί μια κάποια υποστηρικτική θεωρία; (Ναι.) Ποιος άλλος θα μιλήσει; (Θεέ μου, όπως και να ’χει, αν μια μέρα αντιμετωπίσω στ’ αλήθεια μια αρρώστια και ίσως πεθάνω, δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγω από τον θάνατο. Είναι ο προκαθορισμός και η κυριαρχία του Θεού, και όσο κι αν αγχώνομαι κι ανησυχώ εγώ, είναι ανώφελο. Θα πρέπει να περάσω τον λίγο χρόνο που μου απομένει εστιάζοντας στο πώς μπορώ να εκτελέσω καλά το καθήκον μου. Ακόμη κι αν όντως πεθάνω, δεν θα μετανιώνω για τίποτα. Είναι πολύ καλύτερο να είσαι σε θέση να υποταχθείς στον Θεό και στις διευθετήσεις Του στο τέλος, παρά να ζεις μες στον φόβο και τον τρόμο.) Τι γνώμη έχεις γι’ αυτήν την αντίληψη; Δεν είναι κάπως καλύτερη; (Ναι.) Σωστά, έτσι θα πρέπει να βλέπεις το ζήτημα του θανάτου. Όλοι πρέπει να αντιμετωπίσουν τον θάνατο σ’ αυτήν τη ζωή· ο θάνατος είναι αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσει κάθε άνθρωπος στο τέλος του ταξιδιού του. Ο θάνατος, όμως, έχει πολλά διαφορετικά χαρακτηριστικά. Το ένα απ’ αυτά είναι πως, στον καιρό που έχει προκαθορίσει ο Θεός, έχεις ολοκληρώσει την αποστολή σου και ο Θεός βάζει μια τελεία στη σαρκική σου ζωή. Έτσι, η σαρκική σου ζωή φτάνει στο τέλος της, αν και αυτό δεν σημαίνει πως έχει τελειώσει η ζωή σου. Είναι σωστό να πούμε πως, όταν ο άνθρωπος δεν έχει πια σάρκα, τελειώνει η ζωή του; (Όχι.) Η μορφή στην οποία θα υφίσταται η ζωή σου μετά θάνατον εξαρτάται από το πώς αντιμετώπιζες το έργο και τα λόγια του Θεού ενώ ήσουν ζωντανός. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Η μορφή στην οποία θα υφίστασαι μετά θάνατον —ή το αν θα υφίστασαι καν— θα εξαρτηθεί από τη στάση που είχες απέναντι στον Θεό και στην αλήθεια ενώ ήσουν ζωντανός. Αν, όσο είσαι ζωντανός, τη στιγμή που αντιμετωπίζεις τον θάνατο και κάθε λογής ασθένειες, η στάση σου απέναντι στην αλήθεια είναι μια στάση επαναστατικότητας και εναντίωσης, καθώς και αποστροφής προς την αλήθεια, τότε όταν έρθει η ώρα να τελειώσει η σαρκική σου ζωή, με ποια μορφή θα υφίστασαι μετά θάνατον; Σίγουρα θα υφίστασαι με κάποια άλλη μορφή, και η ζωή σου είναι βέβαιο πως δεν θα συνεχιστεί. Αν, από την άλλη, όσο είσαι ζωντανός κι έχεις σαρκική επίγνωση, η στάση σου απέναντι στην αλήθεια και τον Θεό είναι μια στάση υποταγής και αφοσίωσης κι έχεις αληθινή πίστη, τότε παρόλο που η σαρκική σου ζωή φτάνει στο τέλος της, η ζωή σου θα συνεχίσει να υφίσταται με διαφορετική μορφή σ’ έναν άλλο κόσμο. Έτσι εξηγείται αφενός ο θάνατος. Πρέπει να αναφέρουμε και κάτι ακόμα: Το ζήτημα του θανάτου έχει την ίδια φύση με τα υπόλοιπα ζητήματα. Δεν είναι κάτι για το οποίο αποφασίζουν οι ίδιοι οι άνθρωποι, πόσο μάλλον κάτι που μπορεί να αλλάξει σύμφωνα με τα θέλω του ανθρώπου. Ο θάνατος είναι σαν οποιοδήποτε άλλο σημαντικό γεγονός στη ζωή: Υπόκειται εξ ολοκλήρου στον προκαθορισμό και την κυριαρχία του Δημιουργού. Αν κάποιος παρακαλούσε να πεθάνει, δεν θα πέθαινε απαραίτητα· αν παρακαλούσε να ζήσει, δεν θα ζούσε απαραίτητα. Όλα αυτά υπόκεινται στην κυριαρχία και τον προκαθορισμό του Θεού, αλλάζουν και αποφασίζονται με την εξουσία του Θεού, τη δίκαιη διάθεσή Του και την κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Αν, λοιπόν, σε βρει μια σοβαρή αρρώστια, μια ενδεχομένως θανατηφόρα ασθένεια, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα πεθάνεις. Ποιος αποφασίζει αν θα πεθάνεις ή όχι; (Ο Θεός.) Το αποφασίζει ο Θεός. Και εφόσον το αποφασίζει ο Θεός και οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποφασίσουν κάτι τέτοιο, για ποιο λόγο νιώθουν άγχος και οδύνη; Είναι σαν τα υπόλοιπα πράγματα που δεν μπορείς να επιλέξεις, όπως ποιοι θα είναι οι γονείς σου και πότε και πού θα γεννηθείς. Η σοφότερη επιλογή σ’ αυτά τα θέματα είναι να αφήσεις τα πράγματα να ακολουθήσουν τη φυσική τους πορεία, να υποταχθείς και να μην κάνεις τις δικές σου επιλογές, να μην αφιερώνεις σκέψη ή ενέργεια σ’ αυτό το ζήτημα, και να μη νιώθεις οδύνη, άγχος και ανησυχία γι’ αυτό. Εφόσον οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν τις δικές τους επιλογές, θα ήταν ανόητο και ασύνετο να αφιερώνουν πολλή ενέργεια και σκέψη σ’ αυτό το ζήτημα. Αυτό που οφείλουν να κάνουν όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με το άκρως σημαντικό ζήτημα του θανάτου δεν είναι να νιώσουν οδύνη, άγχος και φόβο γι’ αυτό, αλλά τι; Θα πρέπει να περιμένουν, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Σωστά; Το ότι περιμένουν σημαίνει ότι περιμένουν τον θάνατο; Ότι περιμένουν να πεθάνουν ενώ αντιμετωπίζουν τον θάνατο; Είναι σωστό αυτό; (Όχι, θα πρέπει να τον αντιμετωπίζουν θετικά και να υποτάσσονται.) Σωστά, δεν σημαίνει ότι περιμένουν τον θάνατο. Μη σε παραλύει ο θάνατος και μη χρησιμοποιείς όλη σου την ενέργεια στο να σκέφτεσαι τον θάνατο. Μην κάθεσαι και σκέφτεσαι όλη μέρα: «Θα πεθάνω; Πότε θα πεθάνω; Τι θα κάνω αφού πεθάνω;» Μην το σκέφτεσαι καθόλου. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Γιατί να μην το σκέφτομαι; Γιατί να μην το σκέφτομαι όταν πρόκειται να πεθάνω;» Επειδή δεν ξέρεις αν θα πεθάνεις ή όχι, ούτε ξέρεις αν ο Θεός θα σου επιτρέψει να πεθάνεις· αυτά τα πράγματα σου είναι άγνωστα. Ειδικότερα, δεν ξέρεις πότε θα πεθάνεις, πού θα πεθάνεις, τι ώρα θα πεθάνεις ή πώς θα νιώθεις σωματικά όταν πεθάνεις. Αν σπας το κεφάλι σου και σκέφτεσαι και συλλογίζεσαι πράγματα που δεν γνωρίζεις, αν ανησυχείς και αγχώνεσαι γι’ αυτά, αυτό δεν σημαίνει πως είσαι ανόητος; Εφόσον σημαίνει πως είσαι ανόητος, δεν θα πρέπει να σπας το κεφάλι σου γι’ αυτά τα πράγματα.

Όποιο ζήτημα κι αν αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, θα πρέπει πάντα να το προσεγγίζουν με ενεργή και θετική στάση. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο όταν μιλάμε για το ζήτημα του θανάτου. Το να έχει κανείς ενεργή και θετική στάση δεν σημαίνει να συμφωνεί με τον θάνατο, να τον περιμένει ή να τον επιδιώκει θετικά και ενεργά. Αν δεν σημαίνει να επιδιώκει τον θάνατο, να συμφωνεί με τον θάνατο ή να τον περιμένει, τότε τι σημαίνει; (Να υποτάσσεται.) Η υποταγή είναι ένα είδος στάσης που μπορεί να έχει κανείς απέναντι στο ζήτημα του θανάτου, ενώ ο καλύτερος τρόπος για να χειριστεί τον θάνατο είναι να τον εγκαταλείψει και να μην τον σκέφτεται. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Γιατί να μην τον σκέφτομαι; Αν δεν τον σκεφτώ καλά, θα μπορέσω να τον ξεπεράσω; Αν δεν τον σκεφτώ καλά, θα μπορέσω να τον εγκαταλείψω;» Ναι, θα μπορέσεις. Και γιατί θα μπορέσεις; Πες Μου, όταν σε έκαναν οι γονείς σου, δική σου ιδέα ήταν να γεννηθείς; Μήπως εσύ σκέφτηκες και όρισες την εμφάνισή σου, την ηλικία σου, τον κλάδο στον οποίο εργάζεσαι, το γεγονός πως κάθεσαι εδώ αυτήν τη στιγμή και το πώς νιώθεις τώρα ακριβώς; Δεν τα όρισες εσύ. Έφτασες εδώ που βρίσκεσαι σήμερα με το πέρασμα των ημερών και των μηνών και επειδή ζεις την κανονική σου ζωή καθημερινά, τη μία μέρα μετά την άλλη. Αυτό είναι κάτι πολύ φυσιολογικό. Το ίδιο ισχύει και με τον θάνατο. Χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, μεγαλώνεις ώσπου γίνεσαι ενήλικας, έπειτα μεσήλικας κι έπειτα ηλικιωμένος. Στη συνέχεια φτάνεις στα τελευταία σου χρόνια και, τέλος, έρχεται ο θάνατος. Μην το σκέφτεσαι. Δεν μπορείς να αποφύγεις τα πράγματα που δεν σκέφτεσαι απλώς και μόνο επειδή δεν τα σκέφτεσαι, ούτε και θα έρθουν νωρίτερα αν τα σκέφτεσαι. Η βούληση του ανθρώπου δεν μπορεί να τα αλλάξει, έτσι δεν είναι; Μην τα σκέφτεσαι. Τι εννοώ όταν λέω «μην τα σκέφτεσαι»; Αν αυτό το γεγονός πρόκειται όντως να συμβεί στο προσεχές μέλλον, τότε το γεγονός πως το σκέφτεσαι διαρκώς θα σου ασκεί μια αόρατη πίεση. Αυτή η πίεση θα σε κάνει να φοβάσαι να ζήσεις, να φοβάσαι τη ζωή την ίδια, δεν θα έχεις ενεργή και θετική στάση και, αντίθετα, θα πέσεις σε μεγαλύτερη κατάθλιψη. Επειδή ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει τον θάνατο δεν δείχνει ενδιαφέρον για τίποτα και δεν έχει θετική στάση απέναντι σε τίποτα, το μόνο που νιώθει είναι κατάθλιψη. Πρόκειται να πεθάνει, τα πάντα έχουν τελειώσει, δεν υπάρχει πλέον νόημα να επιδιώκει οτιδήποτε ή να κάνει οτιδήποτε, δεν έχει πια προοπτικές ή κίνητρο και όλα όσα κάνει είναι για να προετοιμαστεί για τον θάνατο και κινούνται προς την κατεύθυνση του θανάτου. Άρα, τι νόημα έχει οποιαδήποτε πράξη του; Όλα όσα κάνει, λοιπόν, έχουν στοιχεία και φύση αρνητικότητας και θανάτου. Μπορείς, λοιπόν, να μη σκέφτεσαι τον θάνατο; Είναι εύκολο να το καταφέρεις; Αν το θέμα δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της συλλογιστικής και της φαντασίας σου, τότε τζάμπα ανησυχείς και τρομάζεις τον εαυτό σου· πολύ απλά δεν πρόκειται να συμβεί στο προσεχές μέλλον, οπότε γιατί το σκέφτεσαι; Αυτό το καθιστά ακόμη πιο περιττό να το σκέφτεσαι. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει· ό,τι δεν είναι να γίνει δεν θα γίνει όσο κι αν το σκέφτεσαι. Είναι ανώφελο να το φοβάσαι και να ανησυχείς γι’ αυτό. Δεν μπορείς να ξεφύγεις απ’ τον θάνατο απλώς επειδή ανησυχείς γι’ αυτόν, ούτε και θα σε προσπεράσει απλώς επειδή τον φοβάσαι. Άρα, λοιπόν, μία πτυχή είναι πως θα πρέπει να εγκαταλείψεις το ζήτημα του θανάτου μέσα από την καρδιά σου και να μην το θεωρείς ως κάτι το σημαντικό· θα πρέπει να εμπιστευτείς τον θάνατο στον Θεό, σαν να μη σε αφορά καθόλου. Είναι κάτι που κανονίζει ο Θεός, οπότε άφησε τον Θεό να το κανονίσει. Δεν θα γίνει τότε απλό; Μια άλλη πτυχή είναι πως θα πρέπει να έχεις ενεργή και θετική στάση απέναντι στον θάνατο. Πες Μου, ποιος από τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που υπάρχουν σε όλον τον κόσμο είναι τόσο ευλογημένος ώστε να ακούσει τόσο πολλά από τα λόγια του Θεού, να κατανοήσει τόσο μεγάλο μέρος της αλήθειας που αφορά τη ζωή και να κατανοήσει τόσο πολλά μυστήρια; Ποιος απ’ αυτούς μπορεί να λάβει προσωπικά την καθοδήγηση, την παροχή, τη φροντίδα και την προστασία του Θεού; Ποιος είναι τόσο ευλογημένος; Πολύ λίγοι. Άρα, λοιπόν, για εσάς τους λίγους που είστε σε θέση να ζήσετε σήμερα στον οίκο του Θεού και να λάβετε τη σωτηρία και την παροχή Του, όλα αξίζουν τον κόπο, ακόμη κι αν πεθάνετε αυτήν τη στιγμή. Είστε απίστευτα ευλογημένοι, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Εξετάζοντάς το απ’ αυτήν τη σκοπιά, το ζήτημα του θανάτου δεν θα πρέπει να τρομοκρατεί τους ανθρώπους ούτε να τους περιορίζει. Μπορεί να μην έχεις απολαύσει τη δόξα και τα πλούτη του κόσμου, έχεις λάβει, όμως, τον οίκτο του Δημιουργού κι έχεις ακούσει πάρα πολλά από τα λόγια του Θεού. Δεν είναι ευτυχές αυτό; (Είναι.) Όσα χρόνια κι αν διαρκέσει η ζωή σου, όλα αξίζουν τον κόπο και δεν μετανιώνεις για τίποτα, επειδή εκτελείς αδιάκοπα το καθήκον σου για το έργο του Θεού, έχεις κατανοήσει την αλήθεια και τα μυστήρια της ζωής, και έχεις καταλάβει ποιο μονοπάτι και ποιους στόχους οφείλεις να επιδιώκεις στη ζωή. Έχεις κερδίσει πάρα πολλά! Έχεις ζήσει μια ζωή που αξίζει! Ακόμη κι αν δεν μπορείς να το εξηγήσεις πολύ καθαρά, είσαι σε θέση να κάνεις πράξη κάποιο μέρος της αλήθειας και να κατέχεις κάποιο μέρος της πραγματικότητας. Αυτό αποδεικνύει πως έχεις κερδίσει κάποια από την παροχή της ζωής και έχεις κατανοήσει ένα μέρος της αλήθειας από το έργο του Θεού. Έχεις κερδίσει πάρα πολλά, μια αληθινή αφθονία, κι αυτό είναι πραγματικά τεράστια ευλογία! Από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, κανείς στο διάβα των αιώνων δεν έχει απολαύσει αυτήν την ευλογία, κι όμως την απολαμβάνετε εσείς. Είστε διατεθειμένοι να πεθάνετε τώρα; Αν είστε διατεθειμένοι, η στάση σας απέναντι στον θάνατο θα ήταν πραγματικά υποτακτική, σωστά; (Ναι.) Μία πτυχή είναι πως οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν αληθινή κατανόηση, θα πρέπει να συνεργάζονται θετικά και ενεργά, να υποτάσσονται αληθινά και να έχουν τη σωστή στάση απέναντι στον θάνατο. Έτσι δεν μειώνονται κατά πολύ τα συναισθήματα της οδύνης, του άγχους και της ανησυχίας που νιώθουν για τον θάνατο; (Ναι.) Μειώνονται κατά πολύ. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Μόλις τώρα την άκουσα αυτήν τη συναναστροφή, αλλά δεν μου φαίνεται πως μειώθηκαν και πολύ αυτά τα συναισθήματα. Ίσως να χρειάζεται λίγος χρόνος. Ιδίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι και εκείνοι που πάσχουν από κάποια ασθένεια σκέφτονται πολύ τον θάνατο». Οι άνθρωποι γνωρίζουν τις δικές τους δυσκολίες. Όταν κάποιοι άνθρωποι είναι άρρωστοι για μεγάλο χρονικό διάστημα, κάνουν έναν απολογισμό και λένε: «Πιστεύω στον Θεό εδώ και τόσα χρόνια, και άτομα που έπαθαν την ίδια ασθένεια μ’ εμένα πέθαναν πριν από πολύ καιρό. Αν μετενσαρκώθηκαν, τώρα μπορεί να είναι εικοσάρηδες ή τριαντάρηδες. Το ότι έζησα τόσα χρόνια οφείλεται στη χάρη του Θεού, η οποία μου δόθηκε ελεύθερα. Αν δεν πίστευα στον Θεό, θα είχα πεθάνει εδώ και πολύ καιρό. Όταν πήγα να κάνω γενικές εξετάσεις στο νοσοκομείο, οι γιατροί έμειναν έκπληκτοι. Πόσο τεράστιο πλεονέκτημα έχω! Πόσο ευλογημένος είμαι! Αν είχα πεθάνει πριν από είκοσι χρόνια, τότε δεν θα είχα ακούσει αυτήν την αλήθεια κι αυτά τα κηρύγματα, ούτε θα τα είχα κατανοήσει. Αν είχα πεθάνει έτσι, δεν θα είχα κερδίσει τίποτα. Ακόμη κι ζούσα για πολλά χρόνια, όλα θα ήταν κενά και θα είχα σπαταλήσει τη ζωή μου. Τώρα έχω ζήσει όλα αυτά τα επιπλέον χρόνια και έχω ευνοηθεί πάρα πολύ. Δεν έχω σκεφτεί τον θάνατο όλα αυτά τα χρόνια, ούτε τον φοβάμαι». Αν οι άνθρωποι φοβούνται διαρκώς τον θάνατο, τότε θα σκέφτονται συνεχώς όλα τα ερωτήματα που αφορούν τον θάνατο. Αν οι άνθρωποι δεν φοβούνται να πεθάνουν και δεν τρέμουν τον θάνατο, αυτό δείχνει πως έχουν υποφέρει υπεραρκετά και δεν τρέμουν πια τον θάνατο. Κάποιοι άνθρωποι ρωτάνε το εξής: «Αν κάποιος δεν τρέμει τον θάνατο, αυτό σημαίνει πως τον αναζητάει;» Όχι, δεν είναι σωστό αυτό. Το να αναζητά κανείς τον θάνατο είναι ένα είδος αρνητικής στάσης, είναι μια στάση υπεκφυγής, ενώ αυτό που είπα Εγώ πριν —το να μη σκέφτεσαι, δηλαδή, τον θάνατο— είναι μια αντικειμενική και θετική στάση. Με άλλα λόγια, όσοι μπορούν να βλέπουν τον θάνατο με αδιαφορία, να μην τον θεωρούν ως κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, να μην τον σκέφτονται ως κάποιο θλιβερό και αγχωτικό γεγονός, να μην ανησυχούν πια γι’ αυτόν, να μην τους απασχολεί πια, να μην τους περιορίζει και να τον αφήνουν για τα καλά πίσω τους είναι άνθρωποι που έχουν κάποια προσωπική γνώση και εμπειρία του θανάτου. Αν κάποιος δεσμεύεται και περιορίζεται διαρκώς από την ασθένεια και τον θάνατο, αν βυθίζεται συνεχώς στα αρνητικά συναισθήματα της οδύνης, του άγχους και της ανησυχίας, αν δεν μπορεί να εκτελέσει κανονικά το καθήκον του ή να ζήσει κανονικά, τότε θα πρέπει να ακούει πιο συχνά βιωματικές μαρτυρίες που αφορούν τον θάνατο και να δει πώς βιώνουν και πώς κατανοούν εμπειρικά τον θάνατο εκείνοι που τον βλέπουν με αδιαφορία. Τότε θα μπορέσει να αποκομίσει κάτι πολύτιμο.

Ο θάνατος δεν είναι ένα πρόβλημα που λύνεται εύκολα· αποτελεί τη μεγαλύτερη δυσκολία του ανθρώπου. Μπορεί να νιώθεις ταραγμένος για καιρό αν κάποιος γυρίσει και σου πει: «Οι διεφθαρμένες διαθέσεις σου είναι βαθιά ριζωμένες και η ανθρώπινη φύση σου δεν είναι καλή. Αν δεν επιδιώξεις σοβαρά την αλήθεια και κάνεις πολλές κακές πράξεις στο μέλλον, τότε θα πας στην κόλαση και θα τιμωρηθείς!» Ίσως το συλλογιστείς και νιώσεις πολύ καλύτερα μετά από έναν καλό ύπνο, και τότε πάψεις να νιώθεις τόσο ταραγμένος. Αν, όμως, νοσείς από κάποια θανατηφόρα ασθένεια και δεν σου απομένει πολύς καιρός, αυτό δεν λύνεται με έναν καλό ύπνο και δεν είναι κάτι που μπορείς να εγκαταλείψεις τόσο εύκολα. Απαιτείται να σκληραγωγηθείς για λίγο καιρό σ’ αυτό το ζήτημα. Όσοι επιδιώκουν σοβαρά την αλήθεια μπορούν να αφήσουν πίσω τους το ζήτημα αυτό, να αναζητήσουν την αλήθεια στα πάντα και να επιλύσουν το ζήτημα χρησιμοποιώντας την αλήθεια· δεν υπάρχει πρόβλημα που δεν μπορούν να λύσουν. Αν, όμως, οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ανθρώπινους τρόπους, τότε τελικά θα μπορούν μονάχα να νιώθουν συνεχώς οδύνη, άγχος και ανησυχία για τον θάνατο. Όταν τα πράγματα δεν έχουν λύση, λαμβάνουν ακραία μέτρα για να προσπαθήσουν να τα λύσουν. Κάποιοι άνθρωποι τα προσεγγίζουν με κατάθλιψη κι αρνητισμό, κι έτσι λένε: «Εντάξει, λοιπόν, θα πεθάνω. Ποιος φοβάται τον θάνατο; Αφού πεθάνω, θα μετενσαρκωθώ και θα ξαναζήσω!» Μπορείς να το επαληθεύσεις αυτό; Ψάχνεις μονάχα κάποια λόγια παρηγοριάς κι αυτό δεν λύνει το πρόβλημα. Τα πάντα ανεξαιρέτως, είτε είναι ορατά είτε αόρατα, είτε είναι υλικά είτε άυλα, βρίσκονται υπό τον έλεγχο και την κυριαρχία του Δημιουργού. Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τη μοίρα του και η μόνη στάση που οφείλει να έχει ο άνθρωπος απέναντι στην ασθένεια και τον θάνατο είναι μια στάση κατανόησης, αποδοχής και υποταγής. Οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να στηρίζονται στις φαντασιοκοπίες και τις αντιλήψεις τους, δεν θα πρέπει να ψάχνουν κάποια διέξοδο απ’ αυτά τα πράγματα, ούτε, βέβαια, να τα απορρίπτουν ή να αντιστέκονται σ’ αυτά. Αν προσπαθήσεις να επιλύσεις στα τυφλά τα ζητήματα της ασθένειας και του θανάτου χρησιμοποιώντας τις δικές σου μεθόδους, τότε όσο περισσότερο ζεις, τόσο περισσότερο θα υποφέρεις, τόσο περισσότερο θα βυθίζεσαι στην κατάθλιψη και τόσο πιο παγιδευμένος θα νιώθεις. Τελικά, και πάλι θα πρέπει να βαδίσεις στο μονοπάτι του θανάτου και το τέλος σου θα είναι πραγματικά ίδιο με τον θάνατό σου: όντως θα πεθάνεις. Αν μπορείς να αναζητήσεις ενεργά την αλήθεια και, είτε σε ό,τι αφορά το να κατανοήσεις την ασθένεια που κανόνισε για σένα ο Θεός είτε το να αντιμετωπίσεις τον θάνατο, μπορείς να αναζητήσεις θετικά και ενεργά την αλήθεια, να αναζητήσεις τις ενορχηστρώσεις, την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Δημιουργού σχετικά μ’ αυτό το σημαντικό γεγονός και να καταφέρεις να υποταχθείς αληθινά, τότε αυτό θα συμφωνεί με τις προθέσεις του Θεού. Αν στηρίζεσαι στις δυνάμεις και τις μεθόδους του ανθρώπου για να αντεπεξέλθεις σε όλα αυτά τα πράγματα και προσπαθείς σκληρά να τα επιλύσεις ή να ξεφύγεις απ’ αυτά, τότε ακόμη κι αν δεν πεθάνεις και καταφέρεις προσωρινά να ξεφύγεις από τη δυσκολία του θανάτου, όταν αντιμετωπίσεις ξανά το ίδιο ζήτημα, θα αποτελεί και πάλι μεγάλη δοκιμασία για σένα. Κι αυτό επειδή δεν έχεις αληθινή κατανόηση, αποδοχή και υποταγή απέναντι στον Θεό και την αλήθεια, κι έτσι δεν καταθέτεις μαρτυρία γι’ αυτό το ζήτημα. Θα υπάρχει ακόμα η πιθανότητα να προδώσεις τον Θεό και να κάνεις κάποιο ολίσθημα, κι αυτό θα είναι αδιαμφισβήτητα κάτι το επικίνδυνο για σένα. Άρα, λοιπόν, αν όντως αντιμετωπίζεις τώρα κάποια ασθένεια ή τον θάνατο, τότε να σου πω το εξής: Είναι προτιμότερο να εκμεταλλευτείς τώρα αμέσως αυτήν την πρακτική κατάσταση ώστε να αναζητήσεις την αλήθεια και να επιλύσεις αυτό το ζήτημα από τη ρίζα του, παρά να περιμένεις να έρθει όντως ο θάνατος και να σε πιάσει στον ύπνο, να σε κάνει να νιώσεις χαμένος, μπερδεμένος και αβοήθητος, κι έτσι να σε οδηγήσει σε πράξεις για τις οποίες θα μετανιώνεις για όσο ζεις. Αν κάνεις πράγματα για τα οποία μετανιώνεις και μεταμελείσαι, τότε αυτό μπορεί να οδηγήσει στον χαμό σου. Άρα, λοιπόν, όποιο κι αν είναι το ζήτημα, θα πρέπει πάντα να ξεκινάς την είσοδό σου με την κατανόηση που οφείλεις να έχεις γι’ αυτό το ζήτημα και με το μέρος της αλήθειας που οφείλεις να κατανοείς. Αν νιώθεις διαρκώς οδύνη, άγχος και ανησυχία για πράγματα όπως η ασθένεια και ζεις κατακλυσμένος από τέτοιου είδους αρνητικά συναισθήματα, τότε θα πρέπει να αρχίσεις να αναζητάς την αλήθεια εδώ και τώρα και να επιλύσεις αυτά τα προβλήματα το συντομότερο δυνατό.

Τα αρνητικά συναισθήματα όπως η οδύνη, το άγχος και η ανησυχία έχουν την ίδια φύση με διάφορα άλλα είδη αρνητικών συναισθημάτων. Είναι όλα τους είδη αρνητικών συναισθημάτων που γεννιούνται μέσα στους ανθρώπους επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια και ζουν δέσμιοι των ποικίλων σατανικών διεφθαρμένων διαθέσεών τους ή αλλιώς επειδή ζουν πολιορκημένοι και επηρεασμένοι από κάθε λογής σατανικές σκέψεις. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα κάνουν τους ανθρώπους να ζουν πάντα με κάθε λογής εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις και να ελέγχονται διαρκώς από κάθε λογής εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις, οι οποίες τους επηρεάζουν και τους εμποδίζουν καθώς επιδιώκουν την αλήθεια. Φυσικά, τα αρνητικά συναισθήματα της οδύνης, του άγχους και της ανησυχίας διαταράσσουν και κατευθύνουν τη ζωή των ανθρώπων, τους επηρεάζουν καθώς επιδιώκουν την αλήθεια και τους εμποδίζουν να την επιδιώξουν. Άρα, λοιπόν, αν και αυτά τα αρνητικά συναισθήματα δεν είναι παρά συναισθήματα κατά μια απλή έννοια, η λειτουργία τους δεν πρέπει να υποτιμάται. Έχουν επικίνδυνη επίδραση στους ανθρώπους και επικίνδυνες συνέπειες στην επιδίωξή τους για την αλήθεια και στο μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν. Σε κάθε περίπτωση, όταν σε κάποιον αναδύονται συχνά κάθε λογής αρνητικά συναισθήματα και τον αναστατώνουν, θα πρέπει να εντοπίσει και να αναλύσει αμέσως τον λόγο για τον οποίο προκύπτουν και τον ενοχλούν συχνά. Εκτός αυτού, σε ένα ορισμένο ειδικό περιβάλλον, αυτά τα αρνητικά συναισθήματα τον ενοχλούν διαρκώς και τον αναστατώνουν τρομερά καθώς επιδιώκει την αλήθεια. Αυτά είναι πράγματα που οφείλουν να κατανοήσουν οι άνθρωποι. Μόλις τα κατανοήσουν, το επόμενο που έχουν να κάνουν είναι να σκεφτούν πώς θα αναζητήσουν και θα κατανοήσουν την αλήθεια σ’ αυτό το ζήτημα, να πασχίσουν να μην ενοχλούνται και να μην επηρεάζονται συνεχώς από αυτές τις εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις και να τις αντικαταστήσουν με τις αλήθεια-αρχές που τους δίδαξε ο Θεός. Μόλις κατανοήσουν τις αλήθεια-αρχές, το επόμενο βήμα είναι να ασκούνται σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές που τους δίδαξε ο Θεός. Καθώς το κάνουν αυτό, όλα τα αρνητικά τους συναισθήματα θα βγουν σταδιακά στην επιφάνεια για να τους αναστατώσουν. Παρόλα αυτά, θα διορθώσουν και θα επαναστατήσουν εναντίον καθενός απ’ αυτά ξεχωριστά, μέχρι που τελικά, χωρίς να το αντιληφθούν, θα τα αφήσουν όλα πίσω τους. Από τι εξαρτάται, λοιπόν, η διόρθωση των διαφόρων αρνητικών συναισθημάτων; Εξαρτάται από το αν θα τα αναλύσουν και θα τα κατανοήσουν οι άνθρωποι, από το αν θα αποδεχθούν την αλήθεια και, ακόμη περισσότερο, από το αν θα επιδιώξουν και θα κάνουν πράξη την αλήθεια. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Καθώς οι άνθρωποι επιδιώκουν και κάνουν σταδιακά πράξη την αλήθεια, διορθώνουν και εγκαταλείπουν σταδιακά τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα που νιώθουν. Όταν το εξετάζετε λοιπόν τώρα, ποιο πιστεύετε πως είναι ευκολότερο να εγκαταλείψετε και να διορθώσετε; Αυτά τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα ή τις διεφθαρμένες διαθέσεις; (Πιο εύκολο είναι να διορθωθούν τα αρνητικά συναισθήματα.) Πιστεύετε πως αυτά είναι πιο εύκολο να διορθωθούν; Αυτό διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Δεν είναι κάποιο πιο εύκολο ή πιο δύσκολο από το άλλο. Εξαρτάται από τον άνθρωπο. Σε κάθε περίπτωση, ξεκινώντας από τη συναναστροφή πάνω στην εγκατάλειψη των αρνητικών συναισθημάτων, έχουμε προσθέσει λίγο περιεχόμενο στην επιδίωξη των ανθρώπων για αλλαγή διάθεσης, και αυτό είναι η εγκατάλειψη των διαφόρων αρνητικών συναισθημάτων. Ο κύριος λόγος για τον οποίο εγκαταλείπει κανείς τα αρνητικά συναισθήματα είναι για να διορθωθούν κάποιες εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις του· από την άλλη, για να διορθώσει τις διεφθαρμένες διαθέσεις του απαιτείται να κατανοεί την ουσία των διεφθαρμένων διαθέσεων. Πες Μου, λοιπόν, ποιο είναι ευκολότερο; Η διόρθωση αρνητικών συναισθημάτων ή η διόρθωση διεφθαρμένων διαθέσεων; Στην πραγματικότητα, κανένα από τα δύο προβλήματα δεν λύνεται εύκολα. Αν είσαι πραγματικά αποφασισμένος και μπορείς να αναζητήσεις την αλήθεια, τότε όποιο πρόβλημα κι αν επιχειρήσεις να λύσεις δεν θα σου είναι πρόβλημα. Αν, όμως, δεν επιδιώκεις την αλήθεια και δεν μπορείς να διαισθανθείς πόσο σοβαρά είναι αυτά τα δύο προβλήματα, τότε όποιο πρόβλημα κι αν προσπαθήσεις να λύσεις, θα δυσκολευτείς. Όσον αφορά αυτά τα αρνητικά και δυσμενή πράγματα, πρέπει να αποδεχθείς την αλήθεια, να την κάνεις πράξη και να υποταχθείς σ’ αυτήν, έτσι ώστε να τα διορθώσεις και να τα αντικαταστήσεις με θετικά πράγματα. Αυτή είναι πάντοτε η διαδικασία και πάντα απαιτεί οι άνθρωποι να επαναστατούν απέναντι στα αρνητικά πράγματα και να δέχονται εκείνα που είναι θετικά και ενεργά, καθώς κι εκείνα που συμφωνούν με την αλήθεια. Η μία πτυχή είναι να φτιάξεις τις σκέψεις και τις απόψεις σου και η άλλη είναι να φτιάξεις τις διαθέσεις σου· η μία είναι να διορθώσεις τις σκέψεις και τις απόψεις σου και η άλλη να διορθώσεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου. Κάποιες φορές, φυσικά, αυτά τα δύο πράγματα εμφανίζονται ταυτόχρονα και σχετίζονται το ένα με το άλλο. Σε κάθε περίπτωση, η εγκατάλειψη των αρνητικών συναισθημάτων είναι κάτι που οφείλουν να κάνουν πράξη οι άνθρωποι όταν επιδιώκουν την αλήθεια. Ωραία, ας ολοκληρώσουμε εδώ τη σημερινή μας συναναστροφή.

29 Οκτωβρίου 2022