Η Βίβλος αποκαλείται επίσης Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Γνωρίζετε σε τι αναφέρεται η «διαθήκη»; Η «διαθήκη» στην Παλαιά Διαθήκη προέρχεται από τη διαθήκη του Ιεχωβά με τον λαό του Ισραήλ, όταν Εκείνος θανάτωσε τους Αιγυπτίους και έσωσε τους Ισραηλίτες από τον Φαραώ. Φυσικά, η απόδειξη αυτής της διαθήκης ήταν το αίμα αρνιού στο ανώφλι, μέσω του οποίου ο Θεός σύναψε μια διαθήκη με τον άνθρωπο, κατά την οποία όλοι όσοι είχαν αλείψει με αίμα αρνιού το ανώφλι και τους παραστάτες της θύρας τους ήταν Ισραηλίτες, ήταν ο εκλεκτός λαός του Θεού, και ο Ιεχωβά θα τους διαφύλαττε όλους (διότι ο Ιεχωβά επρόκειτο τότε να θανατώσει όλους τους πρωτότοκους υιούς της Αιγύπτου και τα πρωτότοκα πρόβατα και βόδια). Αυτή η διαθήκη έχει δύο επίπεδα σημασίας. Ο Ιεχωβά δεν θα απολύτρωνε κανέναν από τους ανθρώπους και κανένα από τα ζώα της Αιγύπτου· θα θανάτωνε όλους τους πρωτότοκους υιούς τους και όλα τα πρωτότοκα πρόβατα και βόδια τους. Έτσι, σε πολλά βιβλία προφητείας είχε προλεχθεί ότι οι Αιγύπτιοι θα παιδεύονταν δριμύτατα ως αποτέλεσμα της διαθήκης του Ιεχωβά. Αυτό είναι το πρώτο επίπεδο σημασίας της διαθήκης. Ο Ιεχωβά θανάτωσε τους πρωτότοκους υιούς της Αιγύπτου και όλα τα πρωτότοκα ζώα της, και διαφύλαξε όλους τους Ισραηλίτες, πράγμα που σήμαινε ότι ο Ιεχωβά θεωρούσε πολύτιμους όλους όσοι ήταν από τη γη του Ισραήλ, όπως και σήμαινε ότι όλοι θα διαφυλάττονταν. Επιθυμούσε να επιτελέσει μακροχρόνιο έργο επ’ αυτών και σύναψε τη διαθήκη μαζί τους χρησιμοποιώντας το αίμα αρνιού. Από τότε κι έπειτα, ο Ιεχωβά δεν θα θανάτωνε τους Ισραηλίτες, και είπε ότι θα ήταν για πάντα οι εκλεκτοί Του. Μεταξύ των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, θα ξεκινούσε το έργο Του για ολόκληρη την Εποχή του Νόμου, θα αποκάλυπτε όλους τους νόμους Του στους Ισραηλίτες, από αυτούς θα επέλεγε προφήτες και κριτές, και αυτοί θα βρίσκονταν στο επίκεντρο του έργου Του. Ο Ιεχωβά σύναψε μια διαθήκη μαζί τους: Αν δεν άλλαζε η εποχή, θα εργαζόταν μόνο μεταξύ των εκλεκτών. Η διαθήκη του Ιεχωβά ήταν αμετάβλητη, διότι έγινε με αίμα και συνάφθηκε με τον εκλεκτό λαό Του. Το πιο σημαντικό ήταν ότι είχε επιλέξει ένα κατάλληλο πεδίο εφαρμογής και έναν κατάλληλο στόχο μέσω των οποίων θα ξεκινούσε το έργο Του για όλη την εποχή, οπότε οι άνθρωποι θεωρούσαν τη διαθήκη ιδιαίτερα σημαντική. Αυτό είναι το δεύτερο επίπεδο σημασίας της διαθήκης. Με εξαίρεση τη Γένεση, η οποία προηγήθηκε της σύναψης της διαθήκης, όλα τα υπόλοιπα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης καταγράφουν το έργο του Θεού μεταξύ των Ισραηλιτών μετά τη σύναψη της διαθήκης. Φυσικά, υπάρχουν περιστασιακές αναφορές στους Εθνικούς, αλλά, συνολικά, η Παλαιά Διαθήκη καταγράφει το έργο του Θεού στο Ισραήλ. Λόγω της διαθήκης του Ιεχωβά με τους Ισραηλίτες, τα βιβλία που γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της Εποχής του Νόμου ονομάζονται Παλαιά Διαθήκη. Πήραν το όνομά τους από τη διαθήκη του Ιεχωβά με τους Ισραηλίτες.

Η Καινή Διαθήκη πήρε το όνομά της από το αίμα που έχυσε ο Ιησούς στον σταυρό και από τη διαθήκη Του με όλους εκείνους που πίστευαν σε Αυτόν. Η διαθήκη του Ιησού είχε ως εξής: Οι άνθρωποι έπρεπε μονάχα να πιστεύουν σ’ Αυτόν ώστε να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους λόγω του αίματος που Εκείνος έχυσε, και έτσι θα σώζονταν και θα αναγεννιούνταν μέσω Εκείνου, και δεν θα ήταν πλέον αμαρτωλοί. Οι άνθρωποι έπρεπε μονάχα να πιστεύουν σ’ Αυτόν για να λάβουν τη χάρη Του, και δεν θα υπέφεραν στην κόλαση μετά θάνατον. Όλα τα βιβλία που γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της Εποχής της Χάριτος ήλθαν κατόπιν αυτής της διαθήκης, και όλα τους καταγράφουν το έργο και τις ομιλίες που περιέχονται σ’ αυτήν. Δεν προχωρούν πέρα από τη σωτηρία της σταύρωσης του Κυρίου Ιησού ή από τη διαθήκη. Είναι όλα τους βιβλία που γράφτηκαν από τους εν Κυρίω αδελφούς που είχαν βιώσει εμπειρίες. Συνεπώς, και αυτά τα βιβλία πήραν το όνομα μιας διαθήκης: Ονομάζονται Καινή Διαθήκη. Αυτές οι δύο διαθήκες περιλαμβάνουν μόνο την Εποχή του Νόμου και την Εποχή της Χάριτος, και δεν έχουν καμία σχέση με την τελική εποχή. Επομένως, η Βίβλος δεν έχει μεγάλη χρησιμότητα για τους σημερινούς ανθρώπους των εσχάτων ημερών. Το πολύ-πολύ να χρησιμεύσει ως προσωρινή αναφορά, αλλά ουσιαστικά έχει μικρή αξία χρήσεως. Ωστόσο, οι θρησκευόμενοι εξακολουθούν να την εκτιμούν στον μέγιστο βαθμό. Δεν γνωρίζουν τη Βίβλο· το μόνο που γνωρίζουν είναι το πώς να επεξηγούν τη Βίβλο, και έχουν απόλυτη άγνοια σχετικά με την προέλευσή της. Η στάση τους απέναντι στη Βίβλο είναι η εξής: Τα πάντα στη Βίβλο είναι σωστά, δεν υπάρχουν ανακρίβειες ούτε λάθη. Επειδή έχουν πρώτα αποφασίσει ότι η Βίβλος είναι σωστή και αλάνθαστη, τη μελετούν και την εξετάζουν με μεγάλο ενδιαφέρον. Το σημερινό στάδιο του έργου δεν είχε προλεχθεί στη Βίβλο. Δεν έγινε ποτέ αναφορά στο έργο της κατάκτησης στον σκοτεινότερο όλων των τόπων, διότι αυτό είναι το πιο πρόσφατο έργο. Επειδή διαφέρει η εποχή του έργου, ακόμη και ο ίδιος ο Ιησούς αγνοούσε ότι αυτό το στάδιο του έργου θα επιτελούνταν κατά τις έσχατες ημέρες —επομένως, πώς θα μπορούσαν οι άνθρωποι των εσχάτων ημερών να βρουν αυτό το στάδιο του έργου στη Βίβλο εξετάζοντάς την;

Οι περισσότεροι από όσους επεξηγούν τη Βίβλο χρησιμοποιούν τη λογική συναγωγή και δεν διαθέτουν πραγματικό υπόβαθρο. Απλώς χρησιμοποιούν τη λογική για να συνάγουν πολλά συμπεράσματα. Επί πολλά χρόνια, κανείς δεν τόλμησε να αναλύσει διεξοδικά τη Βίβλο ή να πει «όχι» στη Βίβλο, διότι αυτό το βιβλίο είναι το «άγιο βιβλίο» και οι άνθρωποι το λατρεύουν ως Θεό. Αυτό συμβαίνει επί αρκετές χιλιάδες έτη. Ο Θεός δεν έχει δώσει σημασία και κανείς δεν έχει ανακαλύψει την πραγματική ιστορία της Βίβλου. Λέμε ότι το να εκτιμά κανείς τη Βίβλο σαν θησαυρό συνιστά ειδωλολατρία, όμως κανένας από εκείνους τους αφοσιωμένους πιστούς δεν τολμά να το δει κατ’ αυτόν τον τρόπο, και θα σου πουν: «Αδελφέ! Μην το λες αυτό, είναι απαίσιο! Πώς μπορείς να βλασφημείς κατά του Θεού;» Στη συνέχεια, θα πάρουν μια πονεμένη έκφραση: «Αχ, ελεήμων Ιησού, Κύριε της σωτηρίας, Σε εκλιπαρώ να συγχωρέσεις τις αμαρτίες του, διότι είσαι ο Κύριος που αγαπάει τον άνθρωπο, και όλοι μας έχουμε αμαρτήσει, Σε παρακαλώ δείξε μας μεγάλη ευσπλαχνία, αμήν». Τόσο «ευσεβείς» είναι· πώς θα μπορούσαν να αποδεχθούν με ευκολία την αλήθεια; Αυτά τα λόγια σου θα τους κατατρομάξουν. Κανείς δεν θα τολμούσε να σκεφτεί ότι η Βίβλος θα μπορούσε να έχει μολυνθεί με ανθρώπινες ιδέες και ανθρώπινες αντιλήψεις, και κανείς δεν μπορεί να δει αυτήν την ατέλεια. Κάποια από τα πράγματα που περιέχει η Βίβλος αποτελούν τις εμπειρίες και τη γνώση ανθρώπων, κάποια αποτελούν τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος, ενώ υπάρχει, επίσης, νόθευση από την ανθρώπινη διάνοια και σκέψη. Ο Θεός δεν έχει παρέμβει ποτέ σε αυτά τα πράγματα, αλλά υπάρχει ένα όριο: Αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να υπερβούν το σκεπτικό των κανονικών ανθρώπων, και αν το κάνουν, παρεμβαίνουν στο έργο του Θεού και το διακόπτουν. Ό,τι υπερβαίνει το σκεπτικό των κανονικών ανθρώπων είναι έργο του Σατανά, διότι αφαιρεί από τους ανθρώπους το καθήκον τους, είναι το έργο του Σατανά, κατευθύνεται από τον Σατανά, και αυτήν τη στιγμή το Άγιο Πνεύμα δεν θα σου επιτρέψει να ενεργήσεις κατ’ αυτόν τον τρόπο. Μερικές φορές, κάποιοι αδελφοί και αδελφές ρωτούν: «Μπορώ να εργαστώ με τον τάδε τρόπο;» Κοιτάζω το ανάστημά τους και λέω: «Ναι!» Υπάρχουν, επίσης, ορισμένοι άνθρωποι που λένε: «Αν εργάζομαι με τον τάδε τρόπο, είναι κανονική η κατάστασή μου;» Κι Εγώ λέω: «Ναι! Είναι κανονική, ιδιαίτερα κανονική!» Άλλοι λένε: «Μπορώ να εργαστώ κατ’ αυτόν τον τρόπο;» Κι Εγώ λέω: «Όχι!» Αυτοί λένε: «Γιατί αυτός μπορεί κι εγώ όχι;» Κι Εγώ λέω: «Επειδή αυτό που κάνεις προέρχεται από τον Σατανά, προκαλεί αναστάτωση, και η πηγή των κινήτρων σου δεν είναι σωστή». Υπάρχουν, επίσης, στιγμές που το έργο δεν αναπτύσσεται αρκετά, και οι αδελφοί και οι αδελφές δεν το γνωρίζουν. Κάποιοι Με ρωτούν εάν μπορούν να εργαστούν με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο, και όταν βλέπω ότι οι πράξεις τους δεν θα διακόψουν το έργο του μέλλοντος, τους λέω ότι μπορούν. Το έργο του Αγίου Πνεύματος δίνει στους ανθρώπους ένα πεδίο εφαρμογής· οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να ακολουθούν τις επιθυμίες του Αγίου Πνεύματος κατά γράμμα, διότι οι άνθρωποι κατέχουν την κανονική σκέψη και αδυναμία, έχουν κάποιες σαρκικές ανάγκες, έχουν αληθινά προβλήματα, και στο μυαλό τους έχουν σκέψεις τις οποίες ουσιαστικά δεν έχουν τρόπο να ελέγξουν. Ό,τι ζητώ από τους ανθρώπους έχει ένα όριο. Ορισμένοι πιστεύουν ότι τα λόγια Μου είναι διφορούμενα, ότι τους λέω να ενεργήσουν όπως όπως —αυτό συμβαίνει επειδή δεν καταλαβαίνεις ότι υπάρχει ένα κατάλληλο πεδίο για τις απαιτήσεις Μου. Αν ήταν όπως φαντάζεσαι —εάν είχα τις ίδιες απαιτήσεις από όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως και απαιτούσα από όλους αυτούς να επιτύχουν το ίδιο ανάστημα— τότε αυτό δεν θα είχε αποτέλεσμα. Έτσι θα ζητούσα το ακατόρθωτο, και πρόκειται για την αρχή του ανθρώπινου έργου, όχι για την αρχή του έργου του Θεού. Το έργο του Θεού επιτελείται σύμφωνα με τις πραγματικές συνθήκες των ανθρώπων και βασίζεται στο έμφυτο επίπεδό τους. Αυτή είναι και η αρχή της διάδοσης του ευαγγελίου: Πρέπει να προχωράς αργά, αφήνοντας τα πράγματα να ακολουθήσουν τη φυσική τους πορεία· μόνο όταν πεις σε κάποιον την αλήθεια με σαφήνεια, εκείνος θα καταλάβει, και μόνο τότε θα μπορέσει να παραμερίσει τη Βίβλο. Εάν ο Θεός δεν έκανε αυτό το στάδιο του έργου, ποιος θα ήταν σε θέση να απομακρυνθεί από τις συμβάσεις; Ποιος θα ήταν σε θέση να επιτελέσει το νέο έργο; Ποιος θα ήταν σε θέση να βρει ένα νέο μονοπάτι εκτός της Βίβλου; Επειδή οι παραδοσιακές αντιλήψεις και η φεουδαρχική ηθική των ανθρώπων είναι τόσο εξωφρενικές, εκείνοι δεν έχουν την ικανότητα να αποτινάξουν αυτά τα πράγματα από μόνοι τους, ούτε έχουν το θάρρος να το κάνουν. Για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι οι σημερινοί άνθρωποι έχουν καταληφθεί από λίγα νεκρά λόγια της Βίβλου —λόγια τα οποία έχουν κυριεύσει την καρδιά τους. Πώς θα μπορούσαν να είναι πρόθυμοι να εγκαταλείψουν τη Βίβλο; Πώς θα μπορούσαν να αποδεχθούν τόσο εύκολα μια οδό που είναι εκτός της Βίβλου; Εκτός κι αν μπορέσεις να μιλήσεις ξεκάθαρα για την πραγματική ιστορία της Βίβλου και τις αρχές του έργου του Αγίου Πνεύματος, έτσι ώστε να πειστούν απόλυτα όλοι οι άνθρωποι —κάτι το οποίο είναι απολύτως αναγκαίο. Επειδή όλοι οι θρησκευόμενοι σέβονται ευλαβικά τη Βίβλο και τη λατρεύουν ως Θεό, προσπαθούν, επίσης, να περιορίσουν τον Θεό εντός της Βίβλου και αληθεύει, μάλιστα, ότι επιτυγχάνουν τους στόχους τους μόνο αφότου έχουν σταυρώσει ξανά τον Θεό.