Από τον Τζενσίν, ΗΠΑ

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Στην πίστη τους στον Θεό, αυτό που οι άνθρωποι επιζητούν είναι να αποκτήσουν ευλογίες για το μέλλον· αυτός είναι ο σκοπός της πίστης τους. Όλοι έχουν αυτή την πρόθεση και ελπίδα, αλλά η διαφθορά στη φύση τους πρέπει να επιλυθεί μέσω δοκιμασιών. Σε όποιες πτυχές δεν εξαγνιστείς, αυτές είναι οι πτυχές στις οποίες πρέπει να εξευγενιστείς —αυτή είναι το σχέδιο του Θεού. Ο Θεός δημιουργεί για σένα ένα περιβάλλον, αναγκάζοντάς σε να εξευγενιστείς εκεί, έτσι ώστε να μπορείς να γνωρίσεις τη δική σου διαφθορά. Τελικά, φτάνεις σε ένα σημείο που θα προτιμούσες να πεθάνεις και να εγκαταλείψεις τις μηχανορραφίες και τις επιθυμίες σου, και να υποταχθείς στην κυριαρχία και στα σχέδια του Θεού. Επομένως, αν οι άνθρωποι δεν εξευγενίζονται για αρκετά χρόνια, αν δεν υποφέρουν σε κάποιον βαθμό, δεν θα μπορέσουν ποτέ να απαλλαχθούν από τα δεσμά της διαφθοράς της σάρκας στη σκέψη και στην καρδιά τους. Στις πτυχές στις οποίες βρίσκεσαι ακόμα υπό τα δεσμά του Σατανά, και στις πτυχές στις οποίες έχεις ακόμα δικές σου επιθυμίες και δικές σου απαιτήσεις, αυτές είναι οι πτυχές στις οποίες θα πρέπει να υποφέρεις. Μόνο μέσα από τα βάσανα μπορεί να πάρει κανείς μαθήματα, πράγμα που σημαίνει ότι είναι σε θέση να αποκτήσει την αλήθεια και να κατανοήσει το θέλημα του Θεού. Μάλιστα, πολλές αλήθειες γίνονται κατανοητές με τη βίωση επίπονων δοκιμασιών. Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει το θέλημα του Θεού, να αναγνωρίσει την παντοδυναμία και τη σοφία Του, ή να εκτιμήσει τη δίκαιη διάθεσή Του σε ένα άνετο και βολικό περιβάλλον, ή όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Αυτό θα ήταν αδύνατον!» («Πώς θα πρέπει να ικανοποιήσει κανείς τον Θεό εν μέσω δοκιμασιών» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα, θυμήθηκα την εμπειρία μου με μια ασθένεια. Πονούσα και έκλαιγα τότε, μα κατάλαβα ορισμένες αλήθειες, σταμάτησα να αναζητώ τις ευλογίες στην πίστη μου, και πήρα ορισμένα μαθήματα από το βάσανό μου, νιώθοντας πως αυτό ήταν επίσης μια ευλογία από τον Θεό.

Το 2010, αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Τότε ακόμα πήγαινα στο λύκειο. Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό και ότι η πίστη στον Θεό και η λατρεία Του είναι το σωστό μονοπάτι —το μονοπάτι με τη μεγαλύτερη αξία και σημασία. Άρχισα να πηγαίνω σε συναθροίσεις στην εκκλησία, και δεν έχασα ούτε μία, ανεξαρτήτως καιρού. Επίσης, έκανα ό,τι μπορούσα, για να κηρύξω το ευαγγέλιο σε φίλους και συγγενείς. Ένιωθα ολοκληρωμένος κάθε μέρα, και ήμουν γαλήνιος.

Έναν χρόνο μετά, πήγα στο νοσοκομείο για τσεκ-απ και έμαθα ότι είχα ηπατίτιδα Β. Ο γιατρός είπε ότι ήταν δύσκολη η θεραπεία της και ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε καρκίνο, αν επιδεινωνόταν. Στο άκουσμα της ξαφνικής είδησης της ασθένειας, παρέλυσα. Το πρόσωπό μου πάγωσε και τα χέρια μου έτρεμαν. Ξαφνικά, το μέλλον μου φάνταζε τόσο αβέβαιο. Εκείνη τη μέρα, ήμουν πολύ θλιμμένος στον δρόμο προς το σπίτι. Απλώς έκλαιγα συνεχώς. Αναρωτιόμουν συνέχεια: «Πώς μπορεί να κόλλησα αυτή την ασθένεια; Γιατί δεν μπορώ να είμαι υγιής όπως όλοι οι άλλοι;» Συνήθιζα να νομίζω ότι αν πίστευα στον Θεό, θα με προστάτευε από τις ασθένειες. Η εκπλήρωση του καθήκοντός μου γαλήνια στον οίκο του Θεού θα ήταν υπέροχη! Μα τώρα ήμουν άρρωστος, χωρίς να ξέρω αν θα γινόμουν καλύτερα, και με μια επιδείνωση μπορεί ακόμα και να έχανα τη ζωή μου. Αυτές οι σκέψεις με τάραξαν πολύ, και βρέθηκα ενώπιον του Θεού πολλές φορές, για να προσευχηθώ. Ζήτησα από τον Θεό πίστη και δύναμη, να με καθοδηγήσει και να με διαφωτίσει, για να κατανοήσω το θέλημά Του, και να ξέρω πώς να αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση.

Μόλις το έμαθαν οι αδελφοί κι οι αδελφές μου, ήρθαν να με στηρίξουν και μου διάβασαν ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Όταν επέρχεται κάποια αρρώστια, οφείλεται στην αγάπη του Θεού, και πίσω από αυτήν βρίσκονται σίγουρα οι καλές Του προθέσεις. Ακόμα κι όταν το σώμα σου υποφέρει λίγο, μη σου περνάνε από το μυαλό ιδέες του Σατανά. Να αινείς τον Θεό εν μέσω ασθένειας και να απολαμβάνεις τον Θεό εν μέσω του αίνου σου. Μην αποθαρρύνεσαι εν όψει της ασθένειας, συνέχισε να αναζητάς ξανά και ξανά και μην τα παρατάς. Τότε ο Θεός θα σε φωτίσει με το φως Του. Πώς ήταν η πίστη του Ιώβ; Ο Παντοδύναμος Θεός είναι ένας πανίσχυρος γιατρός! Αν παραμένεις στην αρρώστια, είσαι άρρωστος, αλλά αν παραμένεις στο πνεύμα, είσαι καλά. Αν σου έχει μείνει μονάχα μια ανάσα, ο Θεός δεν θα σε αφήσει να πεθάνεις» («Κεφάλαιο 6» του «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα, ήξερα μέσα μου ότι το αν θα γινόμουν καλύτερα ή χειρότερα ήταν στα χέρια του Θεού —ο Θεός εξουσιάζει τα πάντα! Όλη η ανησυχία και το άγχος μου ήταν μάταια. Τώρα που είχα την ασθένεια, έπρεπε πραγματικά να βασιστώ και να στραφώ στον Θεό. Είτε γινόμουν καλύτερα είτε όχι, δεν μπορούσα να κατηγορήσω τον Θεό, μα έπρεπε να υποταχθώ στην κυριαρχία Του. Έτσι, από τότε άρχισα να προσεύχομαι πολύ στον Θεό για την ασθένειά μου και πήγα να λάβω αγωγή. Έξι μήνες μετά, πήγα στο νοσοκομείο για νέο τσεκ-απ. Ο γιατρός μού είπε ότι η κατάστασή μου βελτιωνόταν και ότι πλέον ήταν υπό έλεγχο, επομένως δεν χρειαζόμουν πλέον αγωγή. Όταν το άκουσα αυτό, ενθουσιάστηκα και έλεγα συνεχώς: «Δόξα τω Θεώ! Δόξα τω Θεώ!» Πραγματικά δεν ήξερα τι να πω στον Θεό, μα ήξερα ότι αυτό ήταν η ευγένεια και η ευλογία Του!

Το 2012 πήγα στο κολέγιο, μα με ανέφεραν, επειδή μοιραζόμουν το ευαγγέλιο εντός του κολεγίου. Έτσι, με έδιωξαν. Αυτή ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος για εμένα. Άλλωστε, είχα περάσει 12 χρόνια σκληρής μελέτης, για να βρεθώ εκεί. Όμως τότε σκέφτηκα τον Θεό ως ενσαρκωμένο, να εκφράζει την αλήθεια και να εργάζεται για να σώσει τον άνθρωπο. Και μπορούμε να σωθούμε μόνο αν πιστεύουμε στον Θεό και κυνηγούμε την αλήθεια. Οι μεγάλες καταστροφές θα εμφανίζονταν σύντομα, έτσι φοβόμουν ότι θα παρασυρόμουν, αν δεν εκτελούσα το καθήκον μου και δεν έκανα καλές πράξεις. Σκέφτηκα: «Ξέχνα το κολέγιο. Θα κάνω απλώς ό,τι καλύτερο μπορώ, για να κυνηγήσω την αλήθεια και να κάνω το καθήκον μου στην εκκλησία». Λίγες ημέρες αργότερα, έφυγα από το σπίτι και άρχισα να ασκώ το καθήκον μου στην εκκλησία. Ό,τι καθήκον και να μου ανατέθηκε, το δέχτηκα με χαρά και χωρίς παράπονα. Ακόμα κι αν ερχόμουν αντιμέτωπος με τη μανιασμένη καταστολή και τις συλλήψεις από το ΚΚΚ, κι ενώ κόντεψα να συλληφθώ δύο φορές από την αστυνομία, δεν φοβόμουν, μα συνέχισα να διαδίδω το ευαγγέλιο και να καταθέτω μαρτυρία για τον Θεό. Ένιωσα πως ο Θεός θα με προστάτευε μόνο αν έκανα το καθήκον μου κι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να αποκτήσω έναν καλό προορισμό.

Τον Φεβρουάριο του 2015, μεταφέρθηκα εκτός πόλης, για να ασκήσω το καθήκον μου. Μια μέρα, η επικεφαλής μού ζήτησε να πάω στο νοσοκομείο για ένα τσεκ-απ ως μέτρο προφύλαξης κατά της επιμόλυνσης άλλων. Μόλις το άκουσα αυτό, σκέφτηκα: «Έχουν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια από το τελευταίο μου τσεκ-απ. Η ασθένειά μου θα μπορούσε να έχει επιδεινωθεί μέσα σε αυτό το διάστημα. Αν έγινε όντως πολύ μεταδοτική ή μετατράπηκε σε καρκίνο, δεν θα μπορώ πλέον να ασκώ το καθήκον μου». Αυτό με στενοχώρησε πολύ. Επίσης, φοβόμουν πολύ και ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να το δεχτώ. Την επομένη, πήγα στο νοσοκομείο, μα ήμουν πολύ ανήσυχος, όταν έφτασα εκεί. Σκέφτηκα: «Αν τώρα μετατράπηκε σε καρκίνο ή έχει γίνει πολύ μεταδοτική, θα μπορέσουν να με θεραπεύσουν εδώ; Τι θα κάνω, αν δεν μπορούν;» Εκείνη τη στιγμή, προσευχήθηκα στον Θεό και είπα ότι θα υπάκουα ό,τι και να γινόταν. Μα τότε ο γιατρός είπε ότι έχω αρρυθμία κι εγώ αγχώθηκα πάλι και σκέφτηκα: «Είναι αυτό σημάδι ότι αρρωσταίνω; Για ποιον άλλον λόγο να έχω αρρυθμία;» Κοιτώντας το ανήσυχο πρόσωπο του γιατρού πολύ προσεκτικά, συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα δεν ήταν καλά για εμένα. Ο γιατρός δεν είπε πολλά, απλώς μου πήρε αίμα και μου είπε να πάω σπίτι και να περιμένω.

Καθώς πλησίαζε η μέρα των αποτελεσμάτων μου, το άγχος μου επέστρεψε. Φοβόμουν ότι θα πάρω άσχημα νέα και ένιωθα πως δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω αυτό. Απλώς ήθελα να γίνω και πάλι καλά. Πήγα στο νοσοκομείο για να πάρω τα αποτελέσματά μου μία εβδομάδα αργότερα. Ο γιατρός είπε ότι το αίμα μου ήταν πλέον γεμάτο από ηπατίτιδα Β και ότι η ασθένεια είχε εξελιχθεί σε οξεία ηπατίτιδα. Είπε ότι ήταν πολύ μεταδοτική και ότι χρειαζόμουν επειγόντως αγωγή. Σκέφτηκα: «Τελείωσε. Θα μπορέσω τώρα να φέρω εις πέρας το καθήκον μου; Θα μπορώ να παρίσταμαι σε συναθροίσεις και να ζω τη ζωή μου στην εκκλησία;» Πηγαίνοντας σπίτι, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η ασθένειά μου, και το να κάνω ποδήλατο μού φάνηκε εξαντλητικό. Αφού επέστρεψα και έψαχνα για αγωγές στο ίντερνετ, διάβασα πως η οξεία ηπατίτιδα μπορεί να ρίξει ανθρώπους σε κώμα, και να τους οδηγήσει στον θάνατο μέσα σε λίγες ημέρες. Τρομοκρατήθηκα και σκέφτηκα: «Αυτό θα μου συμβεί; Αν όντως πεθάνω έτσι, δεν θα σημαίνει αυτό το τέλος της πίστης μου; Όλοι οι άλλοι αδελφοί και οι αδελφές είναι τόσο υγιείς. Γιατί μόνο εγώ αρρώστησα; Γιατί να διαφέρω τόσο απ’ όλους τους άλλους;» Άρχισα να ζηλεύω όλο και περισσότερο τους άλλους. Αυτοί δεν ταλαιπωρούνταν από κάποια ασθένεια και μπορούσαν να ασκήσουν τα καθήκοντά τους με ηρεμία. Προετοίμαζαν καλές πράξεις και ο Θεός θα τους έσωζε. Κι από την άλλη ήμουν εγώ. Ήμουν άρρωστος, χωρίς να ξέρω αν θα ασκούσα ποτέ ξανά το καθήκον μου. Αν όχι, θα με εγκατέλειπαν βουτηγμένο μέσα στις συμφορές; Με έδιωξαν από το κολέγιο λόγω της πίστης μου και εγκατέλειψα το μέλλον μου στον κόσμο. Δεν θα είχα ποτέ μια κοπέλα και άφησα το σπίτι μου για χάρη του καθήκοντος. Αν ο Θεός με εγκατέλειπε και με εξάλειφε έτσι κι αλλιώς, αυτό δεν θα σήμαινε ότι αφιέρωσα τόσα χρόνια στην πίστη μου για το τίποτα; Αν πήγαινα τώρα σπίτι, το ΚΚΚ θα με συνελάμβανε. Σίγουρα θα είχα συλληφθεί και οδηγηθεί στη φυλακή… Αυτές οι σκέψεις με άγχωναν και με αποκάρδιωναν όλο και περισσότερο. «Θεέ μου, χρησιμοποιείς αυτή την ασθένεια για να με εκθέσεις και να με εξαλείψεις;» αναρωτήθηκα. Τα δάκρυά μου έτρεχαν ασταμάτητα. Ένιωθα πολύ αδύναμος, χωρίς διάθεση να κάνω το καθήκον μου ή οτιδήποτε άλλο. Δεν ήθελα να φάω τίποτα. Ένιωθα απόλυτα εξαντλημένος. Μέσα στον πόνο μου, στάθηκα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Παντοδύναμε Θεέ, νιώθω τόσο αδύναμος και πονάω τόσο. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι το μέλλον μου. Νιώθω πως δεν έχω πια κανέναν προορισμό. Αγαπημένε Θεέ, γνωρίζω πως Εσύ επέτρεψες να αρρωστήσω από αυτή την ασθένεια. Σε παρακαλώ, διαφώτισε και καθοδήγησέ με, για να καταλάβω το θέλημά Σου».

Τότε, θυμήθηκα ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Για όλους τους ανθρώπους ο εξευγενισμός είναι επώδυνος και πολύ δύσκολα γίνεται αποδεκτός —κι όμως, κατά τον εξευγενισμό ο Θεός διασαφηνίζει τη δίκαιη διάθεσή Του στον άνθρωπο, γνωστοποιεί τις απαιτήσεις Του από τον άνθρωπο, και προσφέρει μεγαλύτερη διαφώτιση και περισσότερο πραγματικό κλάδεμα και αντιμετώπιση· μέσω της σύγκρισης μεταξύ των γεγονότων και της αλήθειας, προσφέρει στον άνθρωπο μεγαλύτερη γνώση του εαυτού του και της αλήθειας, και προσφέρει στον άνθρωπο μεγαλύτερη κατανόηση του θελήματος του Θεού, επιτρέποντας έτσι στον άνθρωπο να έχει πιο αληθινή και πιο αγνή αγάπη για τον Θεό. Αυτοί είναι οι στόχοι του Θεού όταν εκτελεί τον εξευγενισμό. Όλο το έργο που πραγματοποιεί ο Θεός στον άνθρωπο έχει τους δικούς του στόχους και τη δική του σημασία· ο Θεός δεν εκτελεί έργο άνευ σημασίας, ούτε και πραγματοποιεί έργο που δεν έχει όφελος για τον άνθρωπο. Ως εξευγενισμός δεν νοείται η απομάκρυνση των ανθρώπων από τον Θεό, ούτε νοείται η καταστροφή τους στην κόλαση. Αντιθέτως, νοείται η αλλαγή της διάθεσης του ανθρώπου κατά τον εξευγενισμό, η αλλαγή των προθέσεών του, των παλαιών του απόψεων, της αγάπης του για τον Θεό και η αλλαγή ολόκληρης της ζωής του» («Μόνο βιώνοντας τον εξευγενισμό μπορεί ο άνθρωπος να κατέχει αληθινή αγάπη» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Σκεπτόμενος αυτά τα λόγια, κατάλαβα ότι η καλή θέληση του Θεού υπήρχε μέσα σε αυτή την ασθένεια. Χρησιμοποιούσε το περιβάλλον αυτό, για να εκθέσει τη διαφθορά μου, και να με βοηθήσει να γνωρίσω τον εαυτό μου και να πάρω ένα μάθημα. Σκέφτηκα πως ο Θεός είχε επιτρέψει αυτές τις δοκιμασίες να συμβούν στον Ιώβ. Παρότι υπέφερε από φυσικό πόνο, ο Θεός δεν τον προκαλούσε, για να του πάρει τη ζωή, μα για να οδηγήσει την πίστη του στην τελείωση και να επιτρέψει στον Ιώβ να μάθει καλύτερα τον Θεό. Ο Θεός επέτρεψε να αρρωστήσω όχι για να με εκθέσει και να με εξαλείψει, μα για να εξαγνίσει τα στίγματα της πίστης μου και να με κάνει να Τον υπακούσω πραγματικά. Δεν μπορούσα να κατηγορήσω τον Θεό, μα έπρεπε να εξετάσω τα λανθασμένα κίνητρα της πίστης μου και τους τρόπους με τους οποίους παράκουα και αντιστεκόμουν στον Θεό. Όταν κατάλαβα το θέλημα του Θεού, ήμουν πολύ πιο αισιόδοξος. Είπα άλλη μια προσευχή στον Θεό, ηρέμησα και προχώρησα σε σωστό αναστοχασμό.

Κατά την αναζήτησή μου αυτή, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να τους θεραπεύσω. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις Μου και να βγάλω τα ακάθαρτα πνεύματα από το σώμα τους και τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα απλώς και μόνο για να λάβουν ειρήνη και χαρά από Εμένα. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να απαιτήσουν από Εμένα μεγαλύτερο υλικό πλούτο. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να περάσουν τη ζωή αυτή με ειρήνη και να είναι σώοι και αβλαβείς στον κόσμο που έρχεται. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να αποφύγουν τα δεινά της κόλασης και να λάβουν τις ευλογίες του ουρανού. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για προσωρινή άνεση, αλλά δεν αποζητούν να κερδίσουν τίποτα από τον κόσμο που έρχεται. Όταν έστρεψα το μένος Μου στον άνθρωπο και απομάκρυνα όλη τη χαρά και την ειρήνη που είχε κάποτε, ο άνθρωπος άρχισε να αμφιβάλει. Όταν έδωσα στον άνθρωπο τα δεινά της κόλασης και πήρα πίσω τις ευλογίες του ουρανού, η ντροπή του ανθρώπου μετατράπηκε σε θυμό. Όταν ο άνθρωπος Μού ζήτησε να τον θεραπεύσω, Εγώ δεν του έδωσα καμία σημασία και ένιωσα αποστροφή για εκείνον· ο άνθρωπος αναχώρησε από Εμένα για να αναζητήσει, αντ’ αυτού, την οδό της κακής ιατρικής και της μαγείας. Όταν πήρα όλα όσα ο άνθρωπος είχε απαιτήσει από Εμένα, όλοι εξαφανίστηκαν χωρίς ίχνος. Συνεπώς, λέω ότι ο άνθρωπος πιστεύει σ’ Εμένα, γιατί δίνω μεγάλη χάρη και γιατί έχει πάρα πολλά να κερδίσει» («Τι γνωρίζεις περί πίστης;» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). «Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι απλά και μόνο σχέση συμφέροντος. Είναι σχέση μεταξύ κάποιου που δέχεται και κάποιου που δωρίζει ευλογίες. Για να το πούμε απλά, είναι παρόμοια με τη σχέση μεταξύ εργαζομένου και εργοδότη. Ο εργαζόμενος δουλεύει μόνο για να λαμβάνει τις ανταμοιβές που παρέχει ο εργοδότης. Δεν υπάρχει στοργή σε μια τέτοια σχέση, μόνο συναλλαγή. Δεν αγαπάει ούτε αγαπιέται κανείς, υπάρχει μόνο φιλανθρωπία και έλεος. Δεν υπάρχει κατανόηση, μόνο καταπιεσμένη αγανάκτηση και εξαπάτηση. Δεν υπάρχει οικειότητα, μόνο ένα αδιαπέραστο χάσμα» («Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τη διαχείριση του Θεού» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι δεν αντιμετώπιζα τον Θεό ως Θεό στην πίστη μου. Απλώς νόμιζα ότι ο Θεός ήταν αυτόματο μηχάνημα ευλογίας. Γι’ αυτό όταν αρρώστησα, οι πρώτες μου σκέψεις ήταν οι μελλοντικές μου προοπτικές και το αν θα γινόμουν καλά ή όχι. Έτσι, έψαξα στο ίντερνετ να μάθω για την ασθένεια και το πώς αντιμετωπίζεται. Έχασα κάθε διάθεση να κάνω το καθήκον μου. Όταν επιδεινώθηκε η κατάσταση, κατηγόρησα τον Θεό ότι ήταν άδικος, ότι δεν με προστάτευσε, ότι επέτρεψε να αρρωστήσω. Μέχρι που μετάνιωσα που παράτησα τις σπουδές μου, την οικογένειά μου και τα νιάτα μου για το καθήκον. Σκεπτόμενος τον εαυτό μου, αναρωτήθηκα: «Πώς μπόρεσα να εγκαταλείψω τα πάντα, για να κάνω το καθήκον μου μέσα σε αυτά τα χρόνια πίστης;» Συνειδητοποίησα ότι το έκανα, επειδή είχα λανθασμένη προοπτική. Νόμιζα ότι εφόσον έκανα θυσίες για τον Θεό και εκτελούσα σωστά το καθήκον μου, ο Θεός θα έπρεπε να με ευλογήσει. Θα γιάτρευε την ασθένειά μου και θα προστάτευε από κινδύνους. Τότε θα διέφευγα των καταστροφών και δεν θα πέθαινα. Θα επιβίωνα και θα είχα ένα καλό τέλος και προορισμό. Αυτός είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο ήμουν πρόθυμος να υποφέρω και να πληρώσω το τίμημα κάνοντας το καθήκον μου. Το κίνητρό μου για την πίστη μου στον Θεό και την εκτέλεση του καθήκοντός μου ήταν ότι θα λάμβανα ευλογίες. Όταν η κατάστασή μου έγινε σοβαρή, οι ελπίδες μου για ευλογία εξανεμίστηκαν. Η απόφασή μου να κυνηγήσω την αλήθεια και το κίνητρό μου να κάνω το καθήκον μου εξαφανίστηκαν. Μέχρι που λογομαχούσα με τον Θεό μέσα μου. Συνειδητοποίησα ότι αναζητούσα μόνο ευλογίες στην πίστη μου. Όταν αρρώστησα, σκέφτηκα μόνο τις μελλοντικές μου προοπτικές και τα συμφέροντά μου —δεν αναζήτησα καθόλου το θέλημα του Θεού, μα μέχρι που κατηγόρησα, παρεξήγησα και πρόδωσα τον Θεό. Ήμουν τόσο εγωιστής και άθλιος! Όλες αυτές οι σκέψεις μου είχαν πραγματικά πληγώσει και απογοητεύσει τον Θεό. Τα δεδομένα μού έδειξαν ότι η πίστη μου δεν ήταν να εκτελέσω το καθήκον ενός δημιουργήματος ή να κυνηγήσω την αλήθεια. Ήταν μόνο να έχω μια ήρεμη ζωή και να έχω ένα καλό τέλος και προορισμό. Ήθελα να ανταλλάξω τον πόνο μου με τον Θεό, με αντάλλαγμα μελλοντικούς επαίνους και ευλογίες. Δεν χρησιμοποιούσα τον Θεό, προσπαθώντας να Τον εξαπατήσω; Ο Παύλος εργαζόταν για πολλά χρόνια και υπέφερε πολύ, και στο τέλος μαρτύρησε, μα δεν εργαζόταν, για να εκτελέσει το καθήκον ενός δημιουργήματος. Το έκανε για τον έπαινο, και για να στεφθεί. Τελικά, συνειδητοποίησα ότι σκεφτόμουν όντας στο ίδιο μονοπάτι με τον Παύλο. Ο Θεός είναι άγιος και δίκαιος. Πώς θα μπορούσε να επιτρέψει σε κάποιον με την πρόθεση να διαπραγματευτεί και να Τον εξαπατήσει, σαν εμένα, να εισέλθει στη βασιλεία Του; Σκεπτόμενος αυτά, κατάλαβα τελικά ότι αυτή η ασθένεια που με είχε καταβάλει εξέθετε το κίνητρό μου να κερδίζω ευλογίες. Χωρίς αυτή, ακόμα δεν θα γνώριζα όλα τα κίνητρα και στίγματα της πίστης μου, και το ότι βάδιζα στο μονοπάτι του Παύλου, ένα μονοπάτι καταδικασμένο από τον Θεό. Κάνοντας αυτή τη σκέψη, δεν ήμουν πια τόσο αγχωμένος που είχα αυτή την ασθένεια, μα ευχαρίστησα τον Θεό που με εξέθεσε και με έσωσε με αυτόν τον τρόπο. Επιφανειακά, ήταν μια ασθένεια, ένα κακό πράγμα, μα η αληθινή αγάπη του Θεού και η σωτηρία Του για εμένα ήταν κρυμμένες μέσα της. Ο Θεός με καθοδηγούσε προς το σωστό μονοπάτι της πίστης, για να εξαγνίσει όλα τα στίγματα της πίστης μου.

Όταν το περιεργάστηκα αυτό, σκέφτηκα: «Ο Θεός ενσαρκώθηκε και εκφράζει την αλήθεια, για να εξαγνίσει και να σώσει τον άνθρωπο. Μας δίνει ζωή με αυταπάρνηση και δεν ζητά τίποτα ως αντάλλαγμα». Ένιωσα πόσο όμορφη και καλή είναι η καρδιά του Θεού. Μετά σκέφτηκα τον εαυτό μου: ότι απολάμβανα τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού, τα λόγια Του με πότιζαν και με συντηρούσαν, μα δεν σκέφτηκα ποτέ να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού, και προσπαθούσα να διαπραγματευτώ μαζί Του κατά το καθήκον μου. Και μετά, όταν αρρώστησα, κατηγορούσα και παρεξηγούσα τον Θεό. Ένιωσα τόση ντροπή και αμηχανία κάνοντας αυτή τη σκέψη. Μισούσα τον εαυτό μου που ήμουν εγωιστής και άθλιος! Ο Θεός ήλεγχε συνεχώς και εξονυχιστικά τις πιο μύχιες σκέψεις μου, ενώ ο Σατανάς παρακολουθούσε τη συμπεριφορά μου. Δεν μπορούσα να είμαι ο περίγελος του Σατανά. Έπρεπε να σταθώ στο πλάι του Θεού, να υποταχθώ στα σχέδιά Του, να μάθω καλά τα μαθήματα. Τότε είπα μια προσευχή στον Θεό. «Θεέ μου, θέλω να εγκαταλείψω την επιθυμία μου για ευλογίες και να μη σκέφτομαι πλέον το μέλλον μου. Είτε γίνω καλά είτε όχι, θέλω να Σε υπακούω και να σταθώ μάρτυρας για Εσένα, όταν θα ντροπιάζεις τον Σατανά». Ένιωσα πολύ πιο ήρεμος μετά από την προσευχή μου και δεν σκεφτόμουν πλέον τόσο τον εαυτό μου. Μετά, διάβασα ένα εδάφιο με λόγια του Θεού: «Ο Θεός μάς επιτρέπει να ζήσουμε, άρα οφείλουμε να εκτελούμε καλά τα καθήκοντά μας. Κάθε μέρα που ζούμε αποτελεί καθήκον μιας ημέρας που πρέπει να εκτελέσουμε. Θα πρέπει να θεωρούμε την αποστολή από τον Θεό ως την κύρια εργασία μας και να εκπληρώνουμε τα καθήκοντά μας σαν να ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή. Αν και μπορεί να μην επιδιώκουμε την τέλεια ολοκλήρωση των καθηκόντων μας, ενεργούμε σύμφωνα με τη συνείδησή μας, αφήνοντας τον Σατανά ανίκανο να μας κατηγορήσει και, χωρίς ενοχές στη συνείδησή μας, μπορούμε να φτάσουμε σε σημείο να ικανοποιήσουμε τον Θεό και να μην έχουμε καθόλου τύψεις. Αυτή είναι η στάση σύμφωνα με την οποία οφείλει να αντιμετωπίζει το καθήκον του κάποιος που πιστεύει στον Θεό» («Οι πέντε καταστάσεις που έχουν οι άνθρωποι πριν εισέλθουν στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Δεν ήξερα αν θα γινόμουν καλά ή όχι, μα αυτό που μπορούσα να κάνω ήταν να μείνω πιστός στο καθήκον που μου ανέθεσε ο Θεός. Η ασθένειά μου δεν με κράτησε πίσω μετά από αυτό, και μπορούσα να εκτελέσω το καθήκον μου ολόψυχα.

Αργότερα, επέστρεψα στο νοσοκομείο, για να δω την πορεία της ασθένειάς μου. Ο γιατρός μού είπε ότι πήγαινα καλά και ότι το ήπαρ μου λειτουργούσε φυσιολογικά. Το αίμα μου ήταν μολυσμένο σε υψηλό επίπεδο, μα όλα τα άλλα ήταν καλά. Μου είπε να μην ανησυχώ και ότι χρειαζόμουν μόνο μια συνηθισμένη αγωγή. Όταν ο γιατρός το είπε αυτό, μέσα μου ευχαρίστησα τον Θεό! Ένιωσα πως ο Θεός με λυπήθηκε. Ήμουν τόσο εγωιστής και κακός, κυνηγώντας μόνο το κέρδος, επιθυμώντας κάτι από τον Θεό ως αντάλλαγμα για την εκτέλεση του καθήκοντός μου, εξαπατώντας και αηδιάζοντάς Τον, μα παρέβλεψε την επαναστατικότητά μου. Συνέχισε να χρησιμοποιεί τα λόγια Του, για να με διαφωτίσει και να με καθοδηγήσει, ώστε να βιώσω το έργο Του και να κατανοήσω τα λανθασμένα κίνητρα και τις απόψεις στην πίστη μου. Πραγματικά ένιωσα πόσο μεγάλη είναι η αγάπη του Θεού! Μετά απ’ αυτό, εκτέλεσα το καθήκον μου με όλο μου το είναι. Πίστευα πως θα έπαιρνα ορισμένα μαθήματα μέσα από αυτή την ασθένεια, και ότι το ανάστημά μου είχε ορθωθεί λίγο. Έτσι, εξεπλάγην, όταν εκτέθηκα σε άλλη μία δοκιμασία του Θεού για εμένα.

Έναν μήνα αργότερα, η επικεφαλής μου μου ζήτησε να πάω στο νοσοκομείο για ένα ακόμα τσεκ-απ. Είπε ότι αν η ασθένειά μου ήταν υψηλά μεταδοτική, τότε θα έπρεπε να μείνω μόνος μου, μακριά από τους άλλους. Ακούγοντάς την να το λέει αυτό, ταράχτηκα πολύ, λες και ένας γιγάντιος βράχος πίεζε το στήθος μου. Το μυαλό μου άρχισε να παίρνει στροφές: «Αν με απομακρύνουν από τους άλλους,‏ δεν θα μπορώ να παρίσταμαι σε συναθροίσεις ή να ζω τη ζωή μου στην εκκλησία. Και τότε τι θα κάνω, αν μία ημέρα αρρωστήσω σοβαρά και κανείς δεν το ξέρει; Όταν έρχονται οι μεγάλες καταστροφές, οι αδελφοί και οι αδελφές μπορούν να συγκεντρωθούν όλοι μαζί, να συναναστραφούν, να βοηθήσουν και να στηρίξουν ο ένας τον άλλον. Μα εγώ θα είμαι εντελώς μόνος μου. Θα μπορέσω να μείνω πιστός στις απόψεις μου;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο θλιβόμουν. Η επικεφαλής με συναναστράφηκε και μου είπε να μάθω να υποτάσσομαι στην κυριαρχία του Θεού. Είπε ότι έπρεπε να αναζητήσω το θέλημα του Θεού περισσότερο σε αυτή την κατάσταση και, όπως ο Ιώβ, να επαινέσω τον Θεό, είτε συναντήσω την ευλογία Του είτε συναντήσω την καταστροφή Του. Στο άκουσμα αυτού, συγκινήθηκα, και θυμήθηκα την εμπειρία μου την τελευταία φορά. Συνειδητοποίησα ότι αυτό είχε επιτραπεί από τον Θεό, και αυτό που έπρεπε να κάνω πρώτα απ’ όλα ήταν να υποταχθώ. Μετά, είδα ένα βίντεο με λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ο Ιώβ δεν μιλούσε για συναλλαγές με τον Θεό και δεν υπέβαλε αιτήματα ούτε έθετε απαιτήσεις στον Θεό. Δοξολογούσε το όνομα του Θεού εξαιτίας της μεγάλης δύναμης και της εξουσίας του Θεού να κυβερνά τα πάντα, και αυτό δεν εξαρτιόταν από το αν είχε κερδίσει ευλογίες ούτε αν είχε πληγεί από συμφορές. Πίστευε ότι, ανεξάρτητα από το αν ο Θεός ευλογεί τους ανθρώπους ή τους φέρνει συμφορές, η δύναμη και η εξουσία του Θεού δεν αλλάζουν, επομένως, ανεξάρτητα από τις συνθήκες ενός ατόμου, το όνομα του Θεού θα έπρεπε να δοξολογείται. Αυτός ο άνθρωπος είναι ευλογημένος από τον Θεό εξαιτίας της κυριαρχίας του Θεού, και όταν η συμφορά πλήττει τον άνθρωπο, και αυτό οφείλεται στην κυριαρχία του Θεού. Η δύναμη και η εξουσία του Θεού κυριαρχούν και ρυθμίζουν τα πάντα γύρω από τον άνθρωπο. Οι ιδιοτροπίες της τύχης του ανθρώπου είναι η εκδήλωση της δύναμης και της εξουσίας του Θεού και, ανεξάρτητα από την άποψη καθενός, το όνομα του Θεού θα πρέπει να δοξολογείται. Αυτά βίωσε και κατάφερε να μάθει ο Ιώβ κατά τη διάρκεια της ζωής του. Όλες οι σκέψεις και οι πράξεις του Ιώβ έφτασαν στα αυτιά του Θεού και έφτασαν ενώπιον του Θεού και θεωρήθηκαν σημαντικές από τον Θεό. Ο Θεός αγάπησε αυτή τη γνώση του Ιώβ και εκτίμησε πολύ τον Ιώβ που είχε τέτοια καρδιά. Αυτή η καρδιά προσδοκούσε παντού και πάντοτε την εντολή του Θεού, και ανεξάρτητα από τον χρόνο ή τον τόπο, καλωσόριζε όποιο πλήγμα τον έβρισκε. Ο Ιώβ δεν απαιτούσε τίποτα από τον Θεό. Αυτό που απαιτούσε από τον ίδιο του τον εαυτό ήταν να περιμένει, να αποδέχεται, να αντιμετωπίζει και να υπακούει σε όλες τις ρυθμίσεις που προέρχονταν από τον Θεό. Ο Ιώβ πίστευε ότι αυτό ήταν το καθήκον του και ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε ο Θεός» («Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Όσο το έβλεπα, ένιωσα ντροπή για τον εαυτό μου. Ο έπαινος του ονόματος του Θεού από τον Ιώβ δεν ήταν κενά λόγια. Ο έπαινος αυτός ήρθε από τα βάθη της καρδιάς του. Ο Ιώβ γνώριζε την εξουσία του Θεού, την Παντοδυναμία και την κυριαρχία Του, κι έτσι φοβόταν τον Θεό μέσα του και μπορούσε πραγματικά να αντιμετωπίσει τον Θεό ως Θεό. Γι’ αυτό δεν παραπονέθηκε και δεν είχε απαιτήσεις, ό,τι κι αν είχε σχεδιάσει και οργανώσει ο Θεός. Ο Ιώβ δεν προσπάθησε να διαπραγματευτεί με τον Θεό. Απλώς υπάκουσε, είτε συνάντησε την ευλογία Του είτε συνάντησε τη συμφορά Του. Θεώρησε την υπακοή του στον Θεό πιο σημαντική από την ίδια του τη ζωή. Σκέφτηκα για τον εαυτό μου: Γιατί προσπάθησα να διαπραγματευτώ ξανά και ξανά με τον Θεό, επιζητώντας με πείσμα τις ευλογίες; Επειδή ο Θεός δεν είχε θέση στην καρδιά μου, και μέσα μου δεν φοβόμουν τον Θεό. Έδωσα πάρε πολύ σημασία στο μέλλον μου και τις μελλοντικές ευλογίες, και γι’ αυτό δεν υποτάχθηκα καθόλου στον Θεό, όταν αρρώστησα. Μπορούσα να απολαύσω ορισμένες ευλογίες της χάριτος του Θεού, και η κυριαρχία του Θεού ήταν αυτού που έριξε πάνω μου αυτή την ασθένεια. Είναι αλήθεια ότι ο Θεός μού είχε δώσει όλα όσα είχα, επομένως αν τα πήρε όλα πίσω, αυτό θα ήταν επίσης η δικαιοσύνη του Θεού! Τι έκανε εμένα, που είμαι πιο ταπεινός κι από ένα μυρμήγκι, να μπορώ να λογομαχήσω με τον Θεό; Έτσι, υποσχέθηκα στον Θεό ότι θα ήμουν πρόθυμος να υποταχθώ στα σχέδια και τα πλάνα Του. Αν έπρεπε να απομονωθώ από τους άλλους, τότε αυτό θα έκανα. Όπου και να με έβαζε ο Θεός, ακόμα κι αν με χτυπούσε η συμφορά, δεν θα παραπονιόμουν. Όπου και να βρισκόμουν, θα εκτελούσα το καθήκον μου, για να επιστρέψω την αγάπη του Θεού. Αργότερα, πήγα στο νοσοκομείο για το τσεκ-απ μου. Στον δρόμο, ένιωθα λίγο αγχωμένος. Απλώς συνέχισα να προσεύχομαι στον Θεό σιωπηλά και περιεργαζόμενος τα λόγια Του. Διένυσα πολύ εύκολα την απόσταση μέχρι το νοσοκομείο με το ποδήλατο. Όταν έφτασα, ο γιατρός είπε: «Συγχαρητήρια! Τον προηγούμενο μήνα, είχες 1,7 δισ. αντίγραφα του ιού/ml αίματος. Τώρα, υπάρχουν μόνο 560.000 και η ασθένεια δεν είναι πολύ μεταδοτική». Επίσης, είπε πόσο τέλειο ήταν που είδε μια τέτοια μείωση σε μόλις έναν μήνα. Στο άκουσμα αυτού, ήμουν γεμάτος ευγνωμοσύνη απέναντι στον Θεό. Ήταν ακριβώς δίπλα μου, κανονίζοντας και οργανώνοντας τα πάντα. και εκτίμησα το πόσο θαυμάσιες και πρακτικές είναι οι καταστάσεις που σχεδιάζει ο Θεός για καθέναν από εμάς!

Η αντιμετώπιση αυτής της ασθένειας κατέστησε σαφή την επιθυμία μου για ευλογίες και τα άθλια κίνητρά μου. Κατανόησα τις λανθασμένες απόψεις μου περί επιδίωξης και τις διεφθαρμένες μου διαθέσεις. Επίσης, εκτίμησα πρακτικά την κυριαρχία του Θεού. Όλα αυτά προέκυψαν από τη βίωση της κρίσης και της παίδευσης. Τώρα δεν σκέφτομαι το πότε θα θεραπευτώ από την ηπατίτιδα. Απλώς θέλω να υποταχθώ στα σχέδια και τα πλάνα του Θεού, και να εκτελέσω καλά το καθήκον μου εν μέσω αυτής της κατάστασης. Δόξα τω Θεώ!