Γνωρίζοντας τον Θεό 3

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 83

Ο Θεός χρησιμοποιεί τον λόγο για τη δημιουργία των πάντων

Γέν. 1:3-5 Και είπεν ο Θεός, Γενηθήτω φώς· και έγεινε φώς· και είδεν ο Θεός το φως ότι ήτο καλόν· και διεχώρισεν ο Θεός το φως από του σκότους· και εκάλεσεν ο Θεός το φως, Ημέραν· το δε σκότος εκάλεσε, Νύκτα. Και έγεινεν εσπέρα και έγεινε πρωΐ, ημέρα πρώτη.

Γέν. 1:6-7 Και είπεν ο Θεός, Γενηθήτω στερέωμα αναμέσον των υδάτων, και ας διαχωρίζη ύδατα από υδάτων. Και εποίησεν ο Θεός το στερέωμα, και διεχώρισε τα ύδατα τα υποκάτωθεν του στερεώματος από των υδάτων των επάνωθεν του στερεώματος. Και έγεινενούτω.

Γέν. 1:9-11 Και είπεν ο Θεός, Ας συναχθώσι τα ύδατα τα υποκάτω του ουρανού εις τόπον ένα, και ας φανή η ξηρά. Και έγεινεν ούτω. Και εκάλεσεν ο Θεός την ξηράν, γήν· και το σύναγμα των υδάτων εκάλεσε, Θαλάσσας· και είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν. Και είπεν ο Θεός, Ας βλαστήση η γη χλωρόν χόρτον, χόρτον κάμνοντα σπόρον, και δένδρον κάρπιμον κάμνον καρπόν κατά το είδος αυτού, του οποίου το σπέρμα να ήναι εν αυτώ επί της γης. Και έγεινενούτω.

Γέν. 1:14-15 Και είπεν ο Θεός, Ας γείνωσι φωστήρες εν τω στερεώματι του ουρανού, διά να διαχωρίζωσι την ημέραν από της νυκτός· και ας ήναι διά σημεία και καιρούς και ημέρας και ενιαυτούς· και ας ήναι διά φωστήρας εν τω στερεώματι του ουρανού, διά να φέγγωσιν επί της γης. Και έγεινενούτω.

Γέν. 1:20-21 Και είπεν ο Θεός, Ας γεννήσωσι τα ύδατα εν αφθονία νηκτά έμψυχα και πετεινά ας πέτωνται επάνωθεν της γης κατά το στερέωμα του ουρανού. Και εποίησεν ο Θεός τα κήτη τα μεγάλα και παν έμψυχον κινούμενον, τα οποία εγέννησαν εν αφθονία τα ύδατα κατά το είδος αυτών, και παν πετεινόν πτερωτόν κατά το είδος αυτού. Και είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν.

Γέν. 1:24-25 Και είπεν ο Θεός, Ας γεννήση η γη ζώα έμψυχα κατά το είδος αυτών, κτήνη και ερπετά και ζώα της γης κατά το είδος αυτών· και έγεινεν ούτω. Και έκαμεν ο Θεός τα ζώα της γης κατά το είδος αυτών, και τα κτήνη κατά το είδος αυτών, και παν ερπετόν της γης κατά το είδος αυτού. Και είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν.

Την πρώτη μέρα, έγιναν η μέρα και η νύχτα για την ανθρωπότητα και αυτά κρατούν γερά χάρη στην εξουσία του Θεού

Ας δούμε τι λέει το πρώτο χωρίο: «Και είπεν ο Θεός, Γενηθήτω φώς· και έγεινε φώς· και είδεν ο Θεός το φως ότι ήτο καλόν· και διεχώρισεν ο Θεός το φως από του σκότους· και εκάλεσεν ο Θεός το φως, Ημέραν· το δε σκότος εκάλεσε, Νύκτα. Και έγεινεν εσπέρα και έγεινε πρωΐ, ημέρα πρώτη» (Γέν. 1:3-5). Το χωρίο αυτό περιγράφει την πρώτη πράξη του Θεού στην αρχή της δημιουργίας και την πρώτη μέρα του Θεού στην οποία υπήρχε ένα απόγευμα και ένα πρωί. Αλλά ήταν μια εξαιρετική μέρα: ο Θεός άρχισε να ετοιμάζει το φως για όλα τα πράγματα και, επιπλέον, διαχώρισε το φως από το σκοτάδι. Εκείνη τη μέρα, ο Θεός άρχισε να μιλά και ο λόγος Του με τη εξουσία Του ήταν πλάι-πλάι. Η εξουσία Του άρχισε να ξεχωρίζει από όλα τα πράγματα και η δύναμή Του εξαπλώθηκε σε όλα τα πράγματα σαν αποτέλεσμα του λόγου Του. Από αυτή τη μέρα και μετά, δημιουργήθηκαν όλα τα πράγματα και κράτησαν γερά χάρη στον λόγο του Θεού, στην εξουσία του Θεού και στη δύναμη του Θεού και άρχισαν να λειτουργούν χάρη στον λόγο του Θεού, στην εξουσία του Θεού και στη δύναμη του Θεού. Όταν ο Θεός εκστόμισε τις λέξεις «Γενηθήτω φώς», έγινε φως. Ο Θεός δεν ξεκίνησε κάποιο εγχείρημα. Το φως εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα του λόγου Του. Αυτό ήταν το φως, το οποίο ο Θεός ονόμασε μέρα και από αυτό εξαρτάται η ανθρώπινη ύπαρξη ακόμα και σήμερα. Επειδή το πρόσταξε ο Θεός, η υπόσταση και η αξία του δεν έχουν αλλάξει ποτέ και αυτό δεν εξαφανίστηκε ποτέ. Η ύπαρξή του αποδεικνύει την εξουσία και τη δύναμη του Θεού και διακηρύσσει την ύπαρξη του Δημιουργού, και επιβεβαιώνει ξανά και ξανά την ταυτότητα και τη θέση του Δημιουργού. Δεν είναι απροσδιόριστο, ούτε απατηλό, αλλά είναι ένα αληθινό φως, ορατό από τον άνθρωπο. Από τη στιγμή εκείνη και μετά, σ’ αυτόν τον άδειο κόσμο στον οποίο «η δε γη ήτο άμορφος και έρημος· και σκότος επί του προσώπου της αβύσσου», παρήχθη το πρώτο υλικό αγαθό. Αυτό το πράγμα είναι αποτέλεσμα των λέξεων από το στόμα του Θεού και εμφανίστηκε στην πρώτη πράξη της δημιουργίας όλων των πραγμάτων από τη εξουσία και τον λόγο του Θεού. Λίγο μετά, ο Θεός πρόσταξε να ξεχωρίσει το φως από το σκοτάδι… Όλα άλλαξαν και ολοκληρώθηκαν χάρη στον λόγο του Θεού… Ο Θεός αποκάλεσε αυτό το φως «Μέρα» και το σκοτάδι «Νύχτα». Από τότε, το πρώτο απόγευμα και το πρώτο πρωινό δημιουργήθηκαν στον κόσμο που ο Θεός ήθελε να δημιουργήσει και ο Θεός είπε ότι αυτή ήταν η πρώτη μέρα. Αυτή η μέρα ήταν η πρώτη μέρα της δημιουργίας όλων των πραγμάτων από τον Δημιουργό, ήταν η αρχή της δημιουργίας όλων των πραγμάτων και η πρώτη φορά που φάνηκε η εξουσία και η δύναμη του Δημιουργού σ’ αυτόν τον κόσμο που Εκείνος δημιούργησε.

Μέσα από αυτές τις λέξεις, ο άνθρωπος μπορεί να δει την εξουσία του Θεού και την εξουσία του λόγου του Θεού και τη δύναμη του Θεού. Διότι μόνον ο Θεός μπορεί να έχει τέτοια δύναμη κι έτσι, μόνο ο Θεός έχει τέτοια εξουσία, κι επειδή μόνο ο Θεός έχει τέτοια εξουσία, μόνο ο Θεός έχει τέτοια δύναμη. Μπορεί ο οποιοσδήποτε άνθρωπος ή αντικείμενο να έχει τέτοια εξουσία και δύναμη σαν και αυτή; Υπάρχει μια απάντηση στην καρδιά σας; Εκτός από τον Θεό, υπάρχει κανένα δημιουργημένο ή μη δημιουργημένο ον που έχει τέτοια εξουσία; Έχετε ποτέ δει ανάλογο παράδειγμα σε κανένα άλλο βιβλίο ή δημοσίευση; Υπάρχει κάποια καταγραφή για κάποιον που να έχει δημιουργήσει τους ουρανούς και τη γη και όλα τα άλλα πράγματα; Δεν φαίνεται σε κανένα άλλο βιβλίο ή καταγραφή. Αυτά, βεβαίως, είναι τα μόνα αξιόπιστα και πανίσχυρα λόγια για την εκπληκτική δημιουργία του κόσμου από τον Θεό, που καταγράφονται στη Βίβλο, και αυτά τα λόγια αναφέρονται στη μοναδική εξουσία του Θεού και στη μοναδική ταυτότητα του Θεού. Μπορεί να ειπωθεί ότι αυτή η εξουσία και δύναμη συμβολίζουν τη μοναδική ταυτότητα του Θεού; Μπορεί να ειπωθεί ότι αυτά είναι γνωρίσματα του Θεού και μόνο του Θεού; Χωρίς αμφιβολία, μόνο ο ίδιος ο Θεός έχει τέτοια εξουσία και τόση δύναμη! Αυτή την εξουσία και τη δύναμη δεν μπορεί να έχει ούτε να αντικαταστήσει κανένα δημιουργημένο ή μη δημιουργημένο ον! Είναι αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά του ίδιου του Θεού του μοναδικού; Έχετε αυτή τη μαρτυρία; Αυτά τα λόγια, γρήγορα και ξεκάθαρα, επιτρέπουν στους ανθρώπους να κατανοήσουν το γεγονός ότι ο Θεός διαθέτει μοναδική εξουσία και μοναδική δύναμη και ότι Εκείνος διαθέτει υπέρτατη ταυτότητα και θέση. Από την παραπάνω συναναστροφή, μπορείτε να πείτε ότι ο Θεός στον οποίο πιστεύετε είναι ο ίδιος ο Θεός ο μοναδικός;

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 84

Τη δεύτερη μέρα, με τη εξουσία του Θεού διευθετούνται τα ύδατα, δημιουργείται το στερέωμα και εμφανίζεται ένας χώρος για την πιο θεμελιώδη ανθρώπινη επιβίωση

«Και είπεν ο Θεός, Γενηθήτω στερέωμα αναμέσον των υδάτων, και ας διαχωρίζη ύδατα από υδάτων. Και εποίησεν ο Θεός το στερέωμα, και διεχώρισε τα ύδατα τα υποκάτωθεν του στερεώματος από των υδάτων των επάνωθεν του στερεώματος. Και έγεινεν ούτω» (Γέν. 1:6-7). Τι αλλαγές συντελέστηκαν αφότου ο Θεός είπε «Γενηθήτω στερέωμα αναμέσον των υδάτων, και ας διαχωρίζη ύδατα από υδάτων»; Στις Γραφές λέει: «Και εποίησεν ο Θεός το στερέωμα, και διεχώρισε τα ύδατα τα υποκάτωθεν του στερεώματος από των υδάτων των επάνωθεν του στερεώματος». Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αφότου μίλησε ο Θεός και έπραξε αυτά; Την απάντηση θα τη βρούμε στο τελευταίο μέρος του χωρίου: «Και έγεινεν ούτω».

Αυτές οι δύο μικρές προτάσεις καταγράφουν ένα εκπληκτικό γεγονός και περιγράφουν μια εξαιρετική σκηνή —τη φοβερή διαδικασία κατά την οποία ο Θεός εξουσιάζει τα ύδατα και δημιουργεί ένα χώρο για να μπορεί να υπάρξει ο άνθρωπος…

Σ’ αυτή τη σκηνή, τα ύδατα και το στερέωμα εμφανίζονται μπροστά στα μάτια του Θεού σε μια στιγμή, και διαχωρίζονται με την εξουσία του λόγου του Θεού, διαχωρίζονται σε πάνω και σε κάτω, με τον τρόπο που υπέδειξε ο Θεός. Αυτό σημαίνει ότι το στερέωμα που δημιούργησε ο Θεός όχι μόνο κάλυψε τα κάτω ύδατα, αλλά και υποστήριξε τα ύδατα πάνω… Σε όλο αυτό, ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να γουρλώσει τα μάτια αποσβολωμένος και να του κοπεί η ανάσα από τον θαυμασμό μπρος στο μεγαλείο της σκηνής που ο Δημιουργός μετέφερε τα ύδατα και τα πρόσταξε και δημιούργησε το στερέωμα, αλλά και μπρος στην ισχύ της εξουσίας Του. Μέσα από τον λόγο του Θεού, τη δύναμη του Θεού και την εξουσία του Θεού, ο Θεός έκανε ακόμα ένα μεγάλο κατόρθωμα. Δεν είναι αυτή η ισχύς της εξουσίας του Δημιουργού; Ας χρησιμοποιήσουμε τις γραφές για να εξηγήσουμε τις πράξεις του Θεού: ο Θεός είπε τα λόγια Του και εξαιτίας αυτών των λόγων του Θεού δημιουργήθηκε ένα στερέωμα ανάμεσα στα ύδατα. Την ίδια στιγμή, στον χώρο συνέβη μια τεράστια αλλαγή εξαιτίας αυτών των λόγων του Θεού και δεν ήταν αυτή μια συνηθισμένη αλλαγή, αλλά ένα είδος αντικατάστασης από το τίποτα στο κάτι. Ήταν προϊόν της σκέψης του Δημιουργού και δημιουργήθηκε κάτι από το τίποτα χάρη στα λόγια που είπε ο Δημιουργός και, επιπλέον, αυτό από τότε και μετά θα υπήρχε και θα παρέμενε ακλόνητο, για χάρη του Δημιουργού και θα μετακινούταν, θα άλλαζε ή θα ανανεωνόταν, σύμφωνα με τις σκέψεις του Δημιουργού. Αυτό το χωρίο περιγράφει τη δεύτερη πράξη του Δημιουργού, όταν Εκείνος δημιουργούσε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό ήταν μια ακόμα έκφραση της εξουσίας και της δύναμης του Δημιουργού και ένα ακόμα πρωτοποριακό εγχείρημα του Δημιουργού. Αυτή η μέρα ήταν η δεύτερη μέρα που πέρασε ο Δημιουργός από την ίδρυση του κόσμου και ήταν μια ακόμη καταπληκτική μέρα για Εκείνον: Εκείνος περπατούσε μέσα στο φως, Εκείνος έφερε το στερέωμα, Εκείνος διευθέτησε και εξουσίασε τα ύδατα και οι πράξεις Του, η εξουσία Του και η δύναμή Του ήταν όλα ενεργά εκείνη την καινούργια μέρα…

Υπήρχε το στερέωμα ανάμεσα στα ύδατα πριν τον λόγο του Θεού; Βεβαίως και όχι! Και τι έγινε όταν ο Θεός είπε «Γενηθήτω στερέωμα αναμέσον των υδάτων»; Αυτά που ήθελε ο Θεός να γίνουν, εμφανίστηκαν. Δημιουργήθηκε το στερέωμα ανάμεσα στα ύδατα και τα ύδατα διαχωρίστηκαν επειδή ο Θεός είπε «ας διαχωρίζη ύδατα από υδάτων». Μ’ αυτόν τον τρόπο, μετά τα λόγια του Θεού, εμφανίστηκαν δύο νέα αντικείμενα, δύο πράγματα που μόλις δημιουργήθηκαν ανάμεσα σε όλα τα άλλα, ως αποτέλεσμα της εξουσίας και της δύναμης του Θεού. Και πώς βλέπετε την εμφάνιση αυτών των δύο νέων πραγμάτων; Νιώθετε τη μεγαλοσύνη της δύναμης του Δημιουργού; Νιώθετε τη μοναδική και εξαιρετική δύναμη του Δημιουργού; Η μεγαλοσύνη αυτής της δύναμης και της ισχύος είναι αποτέλεσμα της εξουσίας του Θεού, και αυτή η εξουσία είναι η εκπροσώπηση του ίδιου του Θεού και ένα μοναδικό χαρακτηριστικό του ίδιου του Θεού.

Δεν σας έδωσε αυτή η παράγραφος μια ακόμη βαθιά αίσθηση της μοναδικότητας του Θεού; Αλλά αυτό δεν είναι ούτε κατά διάνοια αρκετό. Η εξουσία και η δύναμη του Δημιουργού εκτείνονται ακόμα πιο πέρα. Η μοναδικότητά Του δεν οφείλεται μόνο στο ότι διαθέτει μια υπόσταση που δεν μοιάζει με κανενός άλλου δημιουργήματος, αλλά και στο ότι η εξουσία και η δύναμή Του είναι εξαιρετικές, χωρίς όριο, ξεπερνούν και ξεχωρίζουν απ’ όλα και, επιπλέον, επειδή η εξουσία Του και αυτό που έχει και είναι Αυτός μπορούν να δημιουργήσουν ζωή, να κάνουν θαύματα και να δημιουργούν κάθε εκπληκτικό και εξαιρετικό λεπτό και δευτερόλεπτο και, συγχρόνως, Εκείνος δύναται να κυβερνά τη ζωή που Εκείνος δημιουργεί και να κυριαρχεί πάνω στα θαύματα και σε κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο που Εκείνος δημιουργεί.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 85

Την τρίτη ημέρα, ο λόγος του Θεού γεννά τη γη και τις θάλασσες και η εξουσία του Θεού κάνει τον κόσμο να ξεχειλίζει από ζωή

Η πρώτη πρόταση στη Γένεση 1:9-11: «Και είπεν ο Θεός, Ας συναχθώσι τα ύδατα τα υποκάτω του ουρανού εις τόπον ένα, και ας φανή η ξηρά». Τι αλλαγές έγιναν αφού ο Θεός απλώς είπε: «Ας συναχθώσι τα ύδατα τα υποκάτω του ουρανού εις τόπον ένα, και ας φανή η ξηρά»; Και τι υπήρχε εκεί σε αυτόν τον χώρο εκτός από το φως και το στερέωμα; Στις Γραφές είναι γραμμένο: «Και εκάλεσεν ο Θεός την ξηράν, γην· και το σύναγμα των υδάτων εκάλεσε, Θαλάσσας· και είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν». Που σημαίνει, ότι σ’ αυτόν τον χώρο τώρα υπήρχαν ξηρά και θάλασσες και η ξηρά και οι θάλασσες είχαν διαχωριστεί. Η εμφάνιση αυτών των νέων πραγμάτων ήταν αποτέλεσμα της εντολής από το στόμα του Θεού «και έγεινεν ούτω». Μήπως η Γραφή περιγράφει τον Θεό να εργάζεται τριγύρω ενώ τα έκανε αυτά; Μήπως Τον περιγράφει να κάνει σωματική εργασία; Πώς λοιπόν τα έκανε όλα αυτά ο Θεός; Πώς έκανε ο Θεός να γίνουν αυτά τα νέα πράγματα; Είναι αυτονόητο, ο Θεός χρησιμοποίησε λόγια για να τα επιτύχει όλα αυτά, να τα δημιουργήσει όλα αυτά.

[…]

Ας συνεχίσουμε με την τελευταία πρόταση αυτού του εδαφίου: «Και είπεν ο Θεός, Ας βλαστήση η γη χλωρόν χόρτον, χόρτον κάμνοντα σπόρον, και δένδρον κάρπιμον κάμνον καρπόν κατά το είδος αυτού, του οποίου το σπέρμα να ήναι εν αυτώ επί της γης. Και έγεινεν ούτω». Καθώς ο Θεός μιλούσε, όλα αυτά τα πράγματα άρχισαν να δημιουργούνται με τη σκέψη και μόνο του Θεού και σε μια στιγμή, μια ποικιλία από λεπτεπίλεπτες μικρές μορφές ζωής έβγαλαν τα τρεμάμενα κεφαλάκια τους από το χώμα και πριν ακόμα τινάξουν τη σκόνη από πάνω τους, έγνεφαν ενθουσιωδώς χαιρετώντας το ένα το άλλο, κουνώντας τα κεφάλια τους και χαμογελώντας στον κόσμο. Ευχαρίστησαν τον Δημιουργό για τη ζωή που τους δόθηκε από Εκείνον κι ανήγγειλαν στον κόσμο ότι αυτά είναι μέρος όλων των πραγμάτων κι ότι το καθένα χωριστά θα αφιερώσει τη ζωή του στο να αναδεικνύει την εξουσία του Δημιουργού. Καθώς ο Θεός εκστόμιζε τα λόγια Του, η γη έγινε πλούσια και πράσινη, όλων των ειδών τα βότανα που μπορούσε να απολαύσει ο άνθρωπος φύτρωσαν στο χώμα και τα βουνά και οι πεδιάδες γέμισαν με δέντρα και δάση… Αυτός ο άγονος κόσμος, όπου δεν υπήρχε ίχνος ζωής, καλύφθηκε τάχιστα με μια αφθονία από χορτάρια, βότανα και δέντρα και ξεχείλισε από πρασινάδα… Η ευωδία από το χόρτο και το άρωμα από το χώμα σκόρπισαν στον αέρα και μια ποικιλία φυτών άρχισε να αναπνέει μαζί με τον αέρα που κυκλοφορούσε κι άρχισε η διαδικασία της ανάπτυξης. Την ίδια στιγμή, χάρη στον λόγο του Θεού και ως απόρροια της σκέψης του Θεού, όλα τα φυτά ξεκίνησαν τη διαδικασία του αέναου κύκλου της ζωής όπου μεγαλώνουν, ανθίζουν, καρποφορούν και πολλαπλασιάζονται. Άρχισαν να ακολουθούν πιστά την αντίστοιχη για το καθένα πορεία ζωής κι άρχισαν να παίζουν τους αντίστοιχους ρόλους τους ανάμεσα σε όλα τα πράγματα… Όλα γεννήθηκαν κι έζησαν εξαιτίας του λόγου του Δημιουργού. Θα λάμβαναν αδιάκοπα τα εφόδια και τη θρέψη του Δημιουργού και θα επιβίωναν πάντα πεισματικά σε κάθε γωνιά της γης για να αναδεικνύουν την εξουσία και τη δύναμη του Δημιουργού και πάντα θα αναδείκνυαν τη δύναμη της ζωής που τους δόθηκε από τον Δημιουργό…

Η ζωή του Δημιουργού είναι ιδιαίτερη, οι σκέψεις Του είναι ιδιαίτερες και η εξουσία Του είναι ιδιαίτερη κι έτσι, όταν εκστομιζόταν ο λόγος Του, το τελικό αποτέλεσμα ήταν «και έγεινεν ούτω». Σαφέστατα ο Θεός δεν χρειάζεται να εργάζεται με τα χέρια Του όταν ενεργεί. Απλώς χρησιμοποιεί τις σκέψεις Του για να διατάζει και τον λόγο Του για να δίνει εντολές και με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνονται τα πράγματα. Αυτήν την ημέρα, ο Θεός συγκέντρωσε όλα τα νερά μαζί σε ένα μέρος κι άφησε να εμφανιστεί η ξηρά, όπου μετά ο Θεός έκανε να βλαστήσει χόρτο από την ξηρά και εκεί αναπτύχτηκαν βότανα που έβγαλαν σπόρους και δέντρα που παρήγαγαν καρπούς κι ο Θεός τα κατέταξε το κάθε ένα κατά το είδος του και τα έκανε να έχουν το καθένα τον δικό του σπόρο. Όλα αυτά έγιναν πραγματικότητα σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού και με τις εντολές των λόγων του Θεού και το καθένα εμφανίστηκε το ένα μετά το άλλο, σε αυτόν τον νέο κόσμο.

Πριν ακόμα ξεκινήσει το έργο Του, ο Θεός είχε ήδη σχηματίσει μια εικόνα στο μυαλό Του του τι είχε πρόθεση να επιτύχει, κι όταν ο Θεός ξεκίνησε να δημιουργεί αυτά τα πράγματα, που ήταν και η στιγμή που ο Θεός άνοιξε το στόμα Του να μιλήσει για το περιεχόμενο αυτής της εικόνας, άρχισαν να πραγματοποιούνται αλλαγές σε όλα τα πράγματα χάρη στην εξουσία και τη δύναμη του Θεού. Ανεξάρτητα από ποιον τρόπο ο Θεός το έκανε αυτό, ή από το πώς άσκησε την εξουσία Του, όλα επετεύχθησαν σταδιακά, σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού και εξαιτίας του λόγου του Θεού και συντελέστηκαν σταδιακά αλλαγές μεταξύ του ουρανού και της γης χάρη στον λόγο και στην εξουσία του Θεού. Όλες αυτές οι αλλαγές και τα συμβάντα ανέδειξαν την εξουσία του Δημιουργού και το πόσο ιδιαίτερη και σπουδαία είναι η δύναμη της ζωής του Δημιουργού. Οι σκέψεις Του δεν είναι απλές ιδέες ή μια κενή εικόνα, αλλά είναι μια εξουσία που εμπεριέχει ζωτικότητα και εξαιρετική ενέργεια και συνιστά τη δύναμη που κάνει όλα τα πράγματα να αλλάζουν, να αναζωογονούνται, να ανανεώνονται και να χάνονται. Για τον λόγο αυτόν, όλα τα πράγματα λειτουργούν χάρη στις σκέψεις Του και, συγχρόνως, επιτυγχάνονται χάρη στα λόγια που βγαίνουν από το στόμα Του…

Πριν εμφανιστούν όλα τα πράγματα, ο Θεός είχε προ πολλού εκπονήσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο στις σκέψεις Του κι ένας νέος κόσμος είχε δημιουργηθεί προ πολλού. Παρότι την τρίτη ημέρα εμφανίστηκαν όλων των ειδών τα φυτά στη γη, ο Θεός δεν είχε κανένα λόγο να σταματήσει τα βήματα της δημιουργίας Του αυτού του κόσμου. Ήταν στις προθέσεις Του να συνεχίσει να εκστομίζει τον λόγο Του, να συνεχίσει να πραγματοποιεί τη δημιουργία κάθε νέου πράγματος. Μιλούσε, έδινε τις εντολές Του, ασκούσε την εξουσία Του και αναδείκνυε τη δύναμή Του και προετοίμαζε όλα όσα είχε σχεδιάσει να προετοιμάσει για όλα τα πράγματα και το ανθρώπινο είδος που προτίθετο να δημιουργήσει…

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 86

Την τέταρτη ημέρα, δημιουργούνται οι εποχές, οι ημέρες και τα χρόνια του ανθρώπινου είδους καθώς ο Θεός ασκεί την εξουσία Του για μια ακόμη φορά

Ο Δημιουργός χρησιμοποίησε τον λόγο Του για να πραγματοποιήσει το σχέδιό Του και με αυτόν τον τρόπο πέρασε τις τρεις πρώτες μέρες του σχεδίου Του. Κατά τη διάρκεια αυτών των τριών ημερών, ο Θεός δεν φάνηκε να σπεύδει ή να εξαντλείται, αντιθέτως πέρασε τρεις υπέροχες πρώτες μέρες από το σχέδιό Του και πέτυχε το σπουδαίο εγχείρημα της ριζικής μεταμόρφωσης του κόσμου. Ένας ολοκαίνουργιος κόσμος εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια Του και κομμάτι-κομμάτι, η υπέροχη εικόνα που ήταν σφραγισμένη στις σκέψεις Του επιτέλους φανερώθηκε μέσα από τον λόγο του Θεού. Η εμφάνιση κάθε καινούργιου πράγματος ήταν σαν τη γέννηση ενός νεογέννητου κι ο Δημιουργός ευχαριστήθηκε από αυτήν την εικόνα που ήταν κάποτε στη σκέψη Του και που τώρα είχε πάρει ζωή. Εκείνη τη στιγμή, η καρδιά Του αισθάνθηκε ένα ψήγμα ικανοποίησης, αλλά το σχέδιό Του είχε μόλις αρχίσει. Εν ριπή οφθαλμού, μια καινούργια μέρα είχε έρθει —και ποιο ήταν το επόμενο βήμα στο σχέδιο του Δημιουργού; Τι είπε Εκείνος; Και πώς άσκησε την εξουσία Του; Και συγχρόνως τι καινούργια πράγματα παρουσιάστηκαν σε αυτόν τον καινούργιο κόσμο; Ακολουθώντας τις οδηγίες του Δημιουργού, το βλέμμα μας πέφτει στην τέταρτη ημέρα της δημιουργίας όλων των πραγμάτων από τον Θεό, μια ημέρα που ήταν ένα ακόμα νέο ξεκίνημα. Βεβαίως, για τον Δημιουργό ήταν αναμφίβολα μια ακόμη υπέροχη μέρα, μια ακόμη μέρα μεγίστης σπουδαιότητας για το σημερινό ανθρώπινο είδος. Ήταν, βεβαίως, μια μέρα ανυπολόγιστης αξίας. Πώς ήταν τόσο υπέροχη, πώς ήταν τόσο σπουδαία και πώς είχε τέτοια ανυπολόγιστη αξία; Ας ακούσουμε πρώτα τον λόγο του Δημιουργού…

«Και είπεν ο Θεός, Ας γείνωσι φωστήρες εν τω στερεώματι του ουρανού, διά να διαχωρίζωσι την ημέραν από της νυκτός· και ας ήναι διά σημεία και καιρούς και ημέρας και ενιαυτούς· και ας ήναι διά φωστήρας εν τω στερεώματι του ουρανού, διά να φέγγωσιν επί της γης» (Γέν. 1:14-15). Αυτή ήταν μια ακόμη άσκηση της εξουσίας του Θεού που αναδείχθηκε από τα δημιουργήματα αφού Εκείνος δημιούργησε την ξηρά και τα φυτά της. Για τον Θεό, ένα τέτοιο έργο ήταν εξίσου εύκολο με εκείνο που είχε ήδη επιτελέσει, διότι ο Θεός έχει τέτοια δύναμη. Ο Θεός κρατάει τον λόγο Του κι ο λόγος Του θα πραγματοποιηθεί. Ο Θεός διέταξε να εμφανιστούν φωστήρες στον ουρανό κι αυτοί οι φωστήρες δεν έλαμψαν μόνο στον ουρανό και πάνω από τη γη, αλλά επίσης χρησίμευαν ως σημεία για την ημέρα και τη νύχτα, για τις εποχές, τις μέρες και τα χρόνια. Με αυτό τον τρόπο καθώς μίλησε ο Θεός, κάθε τι που θέλησε ο Θεός να πραγματοποιήσει το πέτυχε σύμφωνα με τη σημασία Του και με τον τρόπο που υπέδειξε ο Θεός.

Οι φωστήρες στον ουρανό είναι μια ύλη στον ουρανό που ακτινοβολεί φως. Μπορούν να φωτίζουν τον ουρανό και μπορούν να φωτίζουν τη γη και τις θάλασσες. Περιστρέφονται σύμφωνα με τον ρυθμό και τη συχνότητα που ορίζει ο Θεός, και φωτίζουν διαφορετικές χρονικές περιόδους επί της γης, και με αυτόν τον τρόπο οι κύκλοι των περιστροφών των φωστήρων δημιουργούν τη μέρα και τη νύχτα στα ανατολικά και στα δυτικά της γης και δεν είναι μόνο σημεία για τη νύχτα και τη μέρα, αλλά μέσα από αυτούς τους διαφορετικούς κύκλους σηματοδοτούν τις εορτές και τις διάφορες άλλες ιδιαίτερες μέρες της ανθρωπότητας. Συμπληρώνουν και συνοδεύουν τέλεια τις τέσσερις εποχές —άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο και χειμώνα— που έφτιαξε ο Θεός, μαζί με τις οποίες με αρμονικό τρόπο οι φωστήρες είναι τα τακτικά και ακριβή σημεία για τις σεληνιακές περιόδους, τις μέρες και τα χρόνια της ανθρωπότητας. Παρότι η ανθρωπότητα μόνο μετά την έλευση της καλλιέργειας άρχισε να καταλαβαίνει και να αντιμετωπίζει τον διαχωρισμό των σεληνιακών περιόδων, των ημερών και των χρόνων που ήταν το αποτέλεσμα των φωστήρων που δημιούργησε ο Θεός, στην πραγματικότητα, οι σεληνιακές περίοδοι, οι μέρες και τα χρόνια που σήμερα αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος άρχισαν να δημιουργούνται πολύ πιο πριν, από την τέταρτη ημέρα που ο Θεός δημιούργησε όλα τα πράγματα, το ίδιο και οι εναλλασσόμενοι κύκλοι άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο και χειμώνας που γνωρίζουν οι άνθρωποι και αυτοί ξεκίνησαν πολύ πιο πριν, την τέταρτη ημέρα της δημιουργίας όλων των πραγμάτων από τον Θεό. Οι φωστήρες που δημιούργησε ο Θεός έδωσαν στον άνθρωπο τη δυνατότητα να μπορεί τακτικά, επακριβώς και ξεκάθαρα να ξεχωρίζει τη μέρα από τη νύχτα, να μπορεί να μετρά τις μέρες και να μπορεί ξεκάθαρα να παρακολουθεί τις σεληνιακές περιόδους και τα χρόνια. (Η μέρα της πανσελήνου σηματοδοτούσε την ολοκλήρωση ενός μήνα κι από αυτό ο άνθρωπος ήξερε ότι η φώτιση των φωστήρων ξεκινούσε έναν νέο κύκλο. Η μέρα της ημισελήνου σηματοδοτούσε την ολοκλήρωση μισού μήνα, που σήμαινε για τον άνθρωπο ότι άρχιζε μια νέα σεληνιακή περίοδος, πράγμα από το οποίο μπορούσε να συμπεράνει κανείς πόσες μέρες και νύχτες υπήρχαν σε μια σεληνιακή περίοδο, πόσες σεληνιακές περίοδοι υπήρχαν στην κάθε εποχή, πόσες εποχές υπήρχαν μέσα σε έναν χρόνο και όλα αυτά επαναλαμβάνονταν τακτικά.) Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος μπορούσε με ευκολία να παρακολουθεί τις σεληνιακές περιόδους, τις μέρες και τα χρόνια που σηματοδοτούνταν από τις περιστροφές των φωστήρων. Από αυτό το σημείο και μετά, η ανθρωπότητα κι όλα τα πράγματα ζούσαν ασυνείδητα μέσα σε μια τακτική εναλλαγή της μέρας με τη νύκτα και την εναλλαγή των εποχών που ήταν απόρροια της περιστροφής των φωστήρων. Αυτό ήταν το νόημα της δημιουργίας των φωστήρων την τέταρτη ημέρα από τον Δημιουργό. Ομοίως, οι σκοποί και η σημασία αυτής της πράξης του Δημιουργού ήταν ακόμη αδιαχώριστες από την εξουσία Του και τη δύναμή Του. Έτσι λοιπόν, οι φωστήρες που δημιουργήθηκαν από τον Θεό και η αξία που θα έφεραν σύντομα στον άνθρωπο ήταν μια ακόμη αριστοτεχνική ενέργεια της άσκησης της εξουσίας του Δημιουργού.

Σε αυτόν τον καινούργιο κόσμο, όπου το ανθρώπινο είδος δεν είχε ακόμα εμφανιστεί, ο Δημιουργός είχε δημιουργήσει το βράδυ και το πρωί, το στερέωμα, την ξηρά και τις θάλασσες, το γρασίδι, τα βότανα και τα διάφορα είδη δέντρων, τους φωστήρες, τις εποχές, τις μέρες και τα χρόνια για την καινούργια ζωή που Εκείνος επρόκειτο να δημιουργήσει σύντομα. Η εξουσία και η δύναμη του Δημιουργού εκφραζόταν σε κάθε τι καινούργιο που Εκείνος δημιουργούσε κι ο λόγος Του και τα επιτεύγματά Του συνέβαιναν συγχρόνως, χωρίς την ελάχιστη αντίφαση και χωρίς κανένα απολύτως κενό. Η εμφάνιση και η γέννηση όλων αυτών των νέων πραγμάτων ήταν απόδειξη της εξουσίας και της δύναμης του Δημιουργού: κρατά τον λόγο Του κι ο λόγος Του θα εκτελεσθεί και αυτά που θα επιτευχθούν θα διαρκέσουν για πάντα. Αυτό το γεγονός δεν έχει αλλάξει ποτέ: έτσι ήταν στο παρελθόν, έτσι είναι σήμερα και έτσι θα είναι στον αιώνα τον άπαντα. Όταν δείτε για ακόμα μια φορά αυτά τα λόγια των γραφών, σας φαίνονται καινούργια; Έχετε δει να έχουν νέο περιεχόμενο ή έχετε ανακαλύψει κάτι καινούργιο; Αυτό συμβαίνει διότι οι πράξεις του Δημιουργού έχουν διεγείρει την καρδιά σας κι έχουν οδηγήσει την κατεύθυνση της γνώσης σας για την εξουσία Του και τη δύναμή Του και σας άνοιξαν την πόρτα για την κατανόηση του Δημιουργού, και οι πράξεις Του και η εξουσία Του έδωσαν ζωή σ’ αυτά τα λόγια. Έτσι, λοιπόν, μέσα από αυτά τα λόγια ο άνθρωπος έχει δει μια αληθινή και ζωντανή έκφραση της εξουσίας του Δημιουργού κι έχει γίνει αληθινός μάρτυρας της υπεροχής του Δημιουργού, έχει παρατηρήσει την ιδιαιτερότητα της εξουσίας και της δύναμης του Δημιουργού.

Η εξουσία και η δύναμη του Δημιουργού παράγουν το ένα θαύμα μετά το άλλο και Εκείνος προσελκύει την προσοχή του ανθρώπου κι ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα από το να κοιτάζει καθηλωμένος τα καταπληκτικά έργα που γεννιούνται από την άσκηση της εξουσίας Του. Η πρωτοφανής δύναμή Του φέρνει τη μία απόλαυση μετά την άλλη κι ο άνθρωπος μένει θαμπωμένος και εξαιρετικά χαρούμενος και με το στόμα ανοιχτό από θαυμασμό, καταλαμβάνεται από δέος και ζητωκραυγάζει. Και επιπλέον, ο άνθρωπος συγκινείται φανερά και του δημιουργούνται σεβασμός, ευλάβεια και δέσιμο. Η εξουσία και οι πράξεις του Δημιουργού έχουν μεγάλη επίδραση στο πνεύμα του ανθρώπου, εξαγνίζουν το πνεύμα του ανθρώπου και επιπλέον χορταίνουν το πνεύμα του ανθρώπου. Κάθε μία από τις σκέψεις Του, κάθε μία από τις ομιλίες Του και κάθε αποκάλυψη της εξουσίας Του είναι ένα αριστούργημα ανάμεσα σε όλα τα πράγματα και πρόκειται για ένα τεράστιο εγχείρημα που πραγματικά αξίζει τη βαθιά κατανόηση και γνώση του δημιουργημένου ανθρώπινου είδους.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 87

Την πέμπτη ημέρα, η ζωή διαφόρων και ποικίλων μορφών επιδεικνύει την εξουσία του Δημιουργού με διάφορους τρόπους

Η Γραφή λέγει: «Και είπεν ο Θεός, Ας γεννήσωσι τα ύδατα εν αφθονία νηκτά έμψυχα και πετεινά ας πέτωνται επάνωθεν της γης κατά το στερέωμα του ουρανού. Και εποίησεν ο Θεός τα κήτη τα μεγάλα και παν έμψυχον κινούμενον, τα οποία εγέννησαν εν αφθονία τα ύδατα κατά το είδος αυτών, και παν πετεινόν πτερωτόν κατά το είδος αυτού. Και είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν» (Γέν. 1:20-21). Η γραφή ξεκάθαρα μας λέγει ότι εκείνη την ημέρα ο Θεός δημιούργησε τα πλάσματα των υδάτων και τα πουλιά του αέρα, που σημαίνει ότι Εκείνος δημιούργησε τα διάφορα ψάρια και πουλιά και κατέταξε το καθένα κατά το είδος του. Με αυτόν τον τρόπο, η γη, οι ουρανοί και τα ύδατα εμπλουτίστηκαν από τη δημιουργία του Θεού…

Καθώς τα λόγια του Θεού εκστομίζονταν, καινούργια φρέσκια ζωή, με διαφορετικά μορφές η καθεμιά, έπαιρναν ζωή στη στιγμή μέσα από τα λόγια του Δημιουργού. Ερχόταν στον κόσμο σπρώχνοντας για μια θέση, πηδώντας, παιχνιδίζοντας από χαρά… Ψάρια όλων των σχημάτων και μεγεθών κολυμπούσαν στο νερό, οστρακοειδή όλων των ειδών ξεφύτρωσαν από την άμμο, πλάσματα με λέπια, με κέλυφος και ασπόνδυλα μεγάλωναν βιαστικά και με διαφορετικές μορφές, είτε μεγάλα ή μικρά, ψηλά ή κοντά. Κατά τον ίδιο τρόπο διάφορα είδη φυκιών άρχισαν να αναπτύσσονται ζωηρά, λικνιζόμενα με τον ρυθμό διαφόρων υδρόβιων ειδών, κυματίζοντας κι αναταράσσοντας τα στάσιμα ύδατα, σαν να τους λέγανε: Κουνήσου! Φέρε τους φίλους σου! Διότι δεν θα είσαι ποτέ πια μόνος! Από τη στιγμή που εμφανίστηκαν στα νερά τα διάφορα είδη των ζωντανών οργανισμών που δημιούργησε ο Θεός, κάθε καινούργια φρέσκια ζωή έφερνε ζωντάνια σε νερά που ήταν για πάρα πολύ καιρό ακίνητα και τα οδήγησαν στη νέα εποχή… Από αυτό το σημείο και μετά, φώλιαζαν μαζί και κρατούσαν συντροφιά το ένα στο άλλο και δεν διατηρούσαν απόσταση μεταξύ τους. Το νερό υπήρχε για τα πλάσματα που ζούσαν μέσα του, τρέφοντας την κάθε ζωή που υπήρχε στην αγκάλη του και η κάθε ζωή μπορούσε να υπάρχει χάρη στο νερό και την τροφή του. Το ένα έδινε στο άλλο ζωή και την ίδια ώρα το καθένα με τον ίδιο τρόπο, γινόταν μάρτυρας του θαύματος και του μεγαλείου της δημιουργίας του Δημιουργού και της αξεπέραστης δύναμης της εξουσίας του Δημιουργού…

Καθώς η θάλασσα δεν ήταν πλέον σιωπηλή, η ζωή άρχισε να γεμίζει και τους ουρανούς. Ένα-ένα τα πουλιά, μικρά και μεγάλα, πετούσαν στον ουρανό από το έδαφος. Αντίθετα από τα πλάσματα της θάλασσας, εκείνα είχαν φτερά και πούπουλα που σκέπαζαν τις λεπτές και χαριτωμένες φιγούρες τους. Χτυπούσαν τα φτερά τους με περηφάνια και επεδείκνυαν αγέρωχα το υπέροχο φτέρωμά τους και τις ειδικές λειτουργίες και ικανότητες που τους χάρισε ο Δημιουργός. Πετούσαν ψηλά με ευκολία και δεξιότητα, ανάμεσα στον ουρανό και στη γη και μέσα από αγρούς και δάση… Ήταν τα αγαπημένα πλάσματα του αέρα και τα αγαπημένα πλάσματα όλων. Σύντομα θα αποτελούσαν τον σύνδεσμο μεταξύ ουρανού και γης και θα μετέφεραν τα μηνύματα σε όλα τα πράγματα… Κελαηδούσαν, εφορμούσαν χαρωπά, σκόρπιζαν κέφι, γέλιο και παλμό σ’ αυτόν τον μέχρι τότε άδειο κόσμο… Χρησιμοποιούσαν το καθάριο τους μελωδικό κελάηδισμα και τα λόγια που είχαν στην καρδιά τους για να υμνούν τον Δημιουργό για τη ζωή που Εκείνος τους χάρισε. Χόρευαν χαρωπά για να δείξουν την τελειότητα και το θαύμα της δημιουργίας του Δημιουργού και θα αφιέρωναν ολόκληρη τη ζωή τους στο να γίνουν μάρτυρες της εξουσίας του Δημιουργού μέσα από την ιδιαίτερη ζωή που Εκείνος τους χάρισε…

Ανεξάρτητα από το αν ζούσαν στο νερό, ή στους ουρανούς, με την εντολή του Δημιουργού, αυτή η μεγάλη πληθώρα των έμβιων οργανισμών υπήρχε στις διαφορετικές μορφές της ζωής και κατόπιν εντολής του Δημιουργού, συναθροίζονταν με τα αντίστοιχα είδη τους —κι αυτός ο νόμος, αυτός ο κανονισμός δεν μπορούσε να αλλάξει από κανένα πλάσμα. Ποτέ δεν τόλμησαν αλλά ούτε και μπορούσαν να ξεπεράσουν τα όρια που τους έθετε ο Δημιουργός. Όπως πρόσταζε ο Δημιουργός, ζούσαν και πολλαπλασιάζονταν και ήταν πιστά προσκολλημένα στον τρόπο ζωής και στους νόμους που τους έθεσε ο Δημιουργός και τηρούσαν συνειδητά τις άγραφες εντολές και τα ουράνια διατάγματα και τους κανόνες που Εκείνος τους έθεσε, όλα τα χρόνια και μέχρι σήμερα. Συζητούσαν με τον Δημιουργό με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο και κατάφεραν να εκτιμήσουν το νόημα του Δημιουργού και να υπακούουν τις εντολές Του. Κανένα ποτέ δεν παραβίασε την εξουσία του Δημιουργού και η κυριαρχία Του και οι εντολές Του προς αυτά ασκούνταν στις σκέψεις Του. Εκείνος δεν μιλούσε, αλλά η εξουσία του Δημιουργού που ήταν μοναδική, έλεγχε όλα τα πράγματα με μια σιωπή που δεν είχε γλώσσα και που διέφερε από την ανθρώπινη. Η άσκηση της εξουσίας Του με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο έκανε τον άνθρωπο να αποκτήσει νέες γνώσεις και να δώσει μια νέα ερμηνεία της μοναδικής εξουσίας του Δημιουργού. Εδώ πρέπει να σας πω ότι αυτή τη νέα ημέρα, η άσκηση της εξουσίας του Δημιουργού απέδειξε για άλλη μια φορά τη μοναδικότητα του Δημιουργού.

Τώρα ας ρίξουμε μια ματιά στην τελευταία πρόταση αυτού του εδαφίου της γραφής: «είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν». Τι νομίζετε ότι σημαίνει αυτό; Σ’ αυτά τα λόγια περικλείονται τα συναισθήματα του Θεού. Ο Θεός παρακολουθούσε όλα όσα είχε δημιουργήσει να παίρνουν ζωή και να είναι δυνατά χάρη στον λόγο Του και σταδιακά να αρχίζουν να αλλάζουν. Σ’ εκείνο το σημείο, ο Θεός ήταν ικανοποιημένος με τα διάφορα πράγματα που είχε φτιάξει με τον λόγο Του και με τις διάφορες ενέργειες που είχε επιτελέσει; Η απάντηση είναι ότι «είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν». Τι βλέπετε εδώ; Τι αντιπροσωπεύει η φράση «είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν»; Τι συμβολίζει; Σημαίνει ότι ο Θεός είχε τη δύναμη και τη σοφία να πραγματοποιήσει αυτά που είχε προγραμματίσει και καθορίσει, να πετύχει τους σκοπούς που ήθελε να πετύχει. Όταν ο Θεός ολοκλήρωνε την κάθε εργασία, μήπως μετάνιωνε; Η απάντηση παραμένει ότι «είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν». Με άλλα λόγια, όχι μόνο δεν μετάνιωνε, αλλά αντιθέτως ήταν ικανοποιημένος. Τι σημαίνει δεν μετάνιωνε; Σημαίνει ότι το σχέδιο του Θεού είναι τέλειο, ότι η δύναμη και η σοφία Του είναι τέλειες και μια τέτοια τελείωση μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την εξουσία Του. Όταν ο άνθρωπος εκτελεί μια εργασία, μπορεί και αυτός, όπως ο Θεός, να δει ότι είναι καλή; Μπορεί ο άνθρωπος σε ό,τι κάνει να επιτύχει την τελείωση; Μπορεί ο άνθρωπος να ολοκληρώσει κάτι μια φορά και στον αιώνα τον άπαντα; Όπως ο άνθρωπος λέει: «τίποτε δεν είναι τέλειο, είναι μόνο καλύτερο», τίποτε από αυτά που κάνει ο άνθρωπος δεν μπορεί να φθάσει την τελείωση. Όταν ο Θεός είδε ότι όλα όσα είχε κάνει και επιτύχει ήταν καλά, όλα όσα έφτιαξε ο Θεός είχαν ορισθεί με τον λόγο Του, που σημαίνει ότι όταν «είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν», όλα όσα έφτιαξε είχαν πάρει μια μόνιμη μορφή, είχαν καταταγεί ανά είδος και τους είχε δοθεί μια σταθερή θέση, ένας σταθερός σκοπός και μια λειτουργία, μια για πάντα στους αιώνες. Επιπλέον, ο ρόλος τους ανάμεσα σε όλα τα πράγματα και το ταξίδι που πρέπει να κάνουν κατά τη διάρκεια της διαχείρισης όλων των πραγμάτων από τον Θεό είχε ήδη οριστεί από τον Θεό κι όλα αυτά δεν αλλάζουν. Αυτός είναι ο επουράνιος νόμος που ο Δημιουργός θέσπισε για όλα τα πράγματα.

«Είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν», αυτές οι απλές, υποεκτιμημένες λέξεις που τόσο συχνά αγνοούνται, είναι οι λέξεις του επουράνιου νόμου και του επουράνιου διατάγματος που δόθηκαν σε όλα τα πλάσματα του Θεού. Είναι μία ακόμη προσωποποίηση της εξουσίας του Θεού, μία προσωποποίηση που είναι πιο πρακτική και πιο βαθιά. Μέσα από τον λόγο Του, ο Δημιουργός όχι μόνο κατάφερε να κερδίσει ό,τι είχε αποφασίσει να κερδίσει και να επιτύχει ό,τι είχε αποφασίσει να επιτύχει, αλλά επίσης κατόρθωσε να έχει στα χέρια Του τον έλεγχο όλων εκείνων που είχε δημιουργήσει και να διοικεί όλα όσα είχε δημιουργήσει υπό την εξουσία Του και επιπλέον, όλα με τρόπο συστηματικό και τακτικό. Επίσης, όλα τα πράγματα πολλαπλασιάζονταν, υπήρχαν και χάνονταν σύμφωνα με τον λόγο Του και, επιπλέον, υπήρχαν υπό την εξουσία Του, σύμφωνα με τους νόμους που Εκείνος είχε θεσπίσει και δεν υπήρχε καμία εξαίρεση! Αυτός ο νόμος είχε άμεση ισχύ από τη στιγμή που «είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν» και θα υπάρχει, θα συνεχίσει και θα λειτουργεί σύμφωνα με το σχέδιο διαχείρισης του Θεού μέχρι τη μέρα που αυτό θα ανακληθεί από τον Δημιουργό! Η μοναδική εξουσία του Δημιουργού έχει εκδηλωθεί όχι μόνο από την ικανότητά Του να δημιουργήσει όλα τα πράγματα και να διατάξει να πάρουν ζωή, αλλά επίσης κι από την ικανότητά Του να διοικεί και να κυριαρχεί σε όλα τα πράγματα και να δίνει ζωή και ζωτικότητα σε όλα τα πράγματα και επιπλέον στην ικανότητά Του να κάνει μια για πάντα όλα τα πράγματα που θα δημιουργούσε με το σχέδιό Του να εμφανίζονται και να υπάρχουν στον κόσμο που Εκείνος έφτιαξε σε μία τέλεια μορφή, μια τέλεια δομή ζωής κι έναν τέλειο ρόλο. Επίσης, είχε εκδηλωθεί μέσω του τρόπου με τον οποίο οι σκέψεις του Δημιουργού δεν υπόκειντο σε κανέναν περιορισμό, δεν περιορίζονταν από τον χρόνο, τον χώρο, ούτε υπήρχαν γεωγραφικοί περιορισμοί. Όπως και η εξουσία Του, η μοναδική ταυτότητα του Δημιουργού θα παραμείνει αναλλοίωτη στους αιώνες των αιώνων. Η εξουσία Του θα είναι πάντα μια αναπαράσταση κι ένα σύμβολο της μοναδικής Του ταυτότητας και η εξουσία Του θα υπάρχει για πάντα πλάι στην ταυτότητά Του!

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 88

Την έκτη ημέρα, ο Δημιουργός μιλάει, και κάθε είδος ζώντος οργανισμού που έχει στο μυαλό Του κάνει την εμφάνισή του, το ένα μετά το άλλο

Ανεπαίσθητα, το έργο του Δημιουργού για τη δημιουργία όλων των πραγμάτων είχε συνεχιστεί για πέντε ημέρες, κι αμέσως μετά, ο Δημιουργός καλωσόρισε την έκτη ημέρα της δημιουργίας όλων των πραγμάτων. Αυτή η μέρα ήταν ένα ακόμα νέο ξεκίνημα και μια ακόμα εξαιρετική ημέρα. Ποιο ήταν, λοιπόν, το σχέδιο του Δημιουργού την παραμονή εκείνης της νέας ημέρας; Ποια καινούργια πλάσματα θα παρουσίαζε, θα δημιουργούσε; Ακούστε, αυτή είναι η φωνή του Δημιουργού…

«Και είπεν ο Θεός, Ας γεννήση η γη ζώα έμψυχα κατά το είδος αυτών, κτήνη και ερπετά και ζώα της γης κατά το είδος αυτών· και έγεινεν ούτω. Και έκαμεν ο Θεός τα ζώα της γης κατά το είδος αυτών, και τα κτήνη κατά το είδος αυτών, και παν ερπετόν της γης κατά το είδος αυτού. Και είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν» (Γέν. 1:24-25). Ποια έμψυχα ζώα συμπεριλαμβάνει αυτό; Οι Γραφές λένε: «κτήνη και ερπετά και ζώα της γης κατά το είδος αυτών». Που σημαίνει ότι εκείνη την ημέρα, όχι μόνο ήταν όλων των ειδών τα έμψυχα ζώα στη γη, αλλά όλα είχαν ταξινομηθεί και κατά το είδος τους και, ομοίως, «είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν».

Όπως και κατά τις προηγούμενες πέντε ημέρες, με τον ίδιο τόνο, την έκτη ημέρα ο Δημιουργός διέταξε τη γέννηση των έμψυχων ζώων που Εκείνος επιθυμούσε, κι αυτά εμφανίστηκαν πάνω στη γη, κατά το είδος αυτών. Όταν ο Δημιουργός ασκεί την εξουσία Του, κανένα από τα λόγια Του δεν εκφέρεται μάταια, κι έτσι, την έκτη ημέρα, το κάθε έμψυχο ζώο που Εκείνος είχε σκοπό να δημιουργήσει εμφανίστηκε την προκαθορισμένη στιγμή. Καθώς ο Δημιουργός είπε «Ας γεννήση η γη ζώα έμψυχα κατά το είδος αυτών», η γη αμέσως γέμισε ζωή, και πάνω στην ξηρά εμφανίσθηκαν ξαφνικά οι ανάσες από διάφορα είδη έμψυχων ζώων… Στους πράσινους χλοερούς αγριότοπους εμφανίστηκαν, η μία μετά την άλλη, παχιές αγελάδες που κουνούσαν την ουρά τους εδώ και κει, πρόβατα που βελάζανε συγκεντρώθηκαν σε κοπάδια κι άλογα που χλιμίντριζαν άρχισαν να καλπάζουν… Μέσα σε μια στιγμή, οι απέραντες εκτάσεις έρημων λιβαδιών έσκασαν από ζωή… Η εμφάνιση αυτών των διαφόρων αγροτικών ζώων ήταν ένα υπέροχο θέαμα πάνω στα ήρεμα λιβάδια, κι έφερε μαζί της απεριόριστη ζωντάνια… Αυτά θα ήταν οι σύντροφοι των λιβαδιών και οι άρχοντες των λιβαδιών, το καθένα αμοιβαία εξαρτώμενο από το άλλο. Και θα γίνονταν αυτά οι φύλακες και οι προστάτες αυτών των τόπων, που θα ήταν η μόνιμη κατοικία τους και θα τους παρείχε ό,τι χρειάζονταν, μια πηγή αιώνιας τροφής που χρειάζονται για την ύπαρξή τους…

Την ίδια μέρα που εμφανίστηκαν αυτά τα διάφορα αγροτικά ζώα, με τον λόγο του Θεού, εμφανίστηκε επίσης πλήθος εντόμων, το ένα μετά το άλλο. Παρότι ήταν τα μικρότερα σε μέγεθος ζωντανά ανάμεσα σε όλα τα πλάσματα, η δύναμη της ζωής τους αποτελούσε επίσης τη θαυμαστή δημιουργία του Δημιουργού, και δεν εμφανίστηκαν πολύ αργά… Μερικά φτεροκόπησαν τα μικρά φτερά τους, ενώ κάποια άλλα σύρθηκαν σιγά-σιγά. Μερικά πήδηξαν και χοροπήδησαν, κι άλλα τρέκλισαν. Μερικά κύλισαν προς τα μπρος, ενώ άλλα γρήγορα υποχώρησαν. Μερικά κινήθηκαν πλαγίως κι άλλα πήδηξαν ψηλά και χαμηλά… Όλα προσπάθησαν να βρουν κατοικία. Μερικά τρύπωσαν στο γρασίδι, μερικά άνοιξαν τρύπες στο έδαφος, μερικά πέταξαν πάνω στα δέντρα και κρύφτηκαν στα δάση… Παρότι μικρά σε μέγεθος, δεν θέλησαν να υποφέρουν το μαρτύριο της πείνας, κι αφού εξασφάλισαν κατοικία, έτρεξαν να βρουν τροφή για να τραφούν. Μερικά σκαρφάλωσαν στο γρασίδι για να φάνε τα τρυφερά φυλλαράκια, μερικά άρπαξαν μπουκιές από χώμα και γέμισαν το στομάχι τους, τρώγοντας με ενθουσιασμό και ευχαρίστηση (για αυτά, ακόμα και το χώμα είναι μια νόστιμη λιχουδιά). Μερικά κρύφτηκαν στα δάση, αλλά δεν σταμάτησαν να ξεκουραστούν, καθώς ο χυμός μέσα στα λαμπερά σκούρα πράσινα φύλλα ήταν γι’ αυτά ένα νόστιμο γεύμα… Αφού χόρτασαν, ακόμα και τότε τα έντομα δεν σταμάτησαν τη δραστηριότητά τους. Παρότι μικρά σε ανάστημα, είχαν τεράστια ενέργεια και απεριόριστη ζωντάνια, κι έτσι, από όλα τα πλάσματα, είναι τα πιο δραστήρια και τα πιο εργατικά. Δεν τεμπέλιασαν ποτέ και ποτέ δεν ξεκουράστηκαν. Ακόμα κι όταν είχαν χορτάσει, ασχολούνταν ακόμη με την εύρεση τροφής για το μέλλον, και δούλευαν και έτρεχαν για το αύριο, για την επιβίωσή τους… Ψιθύριζαν απαλούς σκοπούς σε διάφορες μελωδίες και ρυθμούς για να ενθαρρύνουν και να παρακινήσουν τους εαυτούς τους να συνεχίσουν. Κι αυτά τα πλάσματα επίσης έδωσαν χαρά στο γρασίδι, στα δέντρα και σε κάθε κομμάτι του εδάφους, κάνοντας την κάθε μέρα και τον κάθε χρόνο μοναδικά… Με τη δική τους γλώσσα και με τον τρόπο τους, περνούσαν πληροφορίες σε όλους τους ζώντες οργανισμούς της γης. Και με τη δική τους ιδιαίτερη πορεία ζωής, σημάδεψαν όλα τα πράγματα κι άφησαν τα ίχνη τους σε όλα τα πράγματα… Είχαν πολύ στενή σχέση με το έδαφος, το γρασίδι και τα δάση, κι έφερναν σφρίγος και ζωντάνια στο έδαφος, το γρασίδι και τα δάση, κι έφερναν τις παροτρύνσεις και τα χαιρετίσματα του Δημιουργού σε όλα τα ζωντανά πλάσματα…

Το βλέμμα του Δημιουργού πέρασε πάνω από όλα τα πράγματα που δημιούργησε, κι αυτή τη στιγμή η ματιά Του σταμάτησε πάνω από τα δάση και τα βουνά, και το μυαλό Του γυρόφερνε. Καθώς εκστόμιζε τα λόγια Του, στα πυκνά δάση και πάνω από τα βουνά, εμφανίστηκε ένα είδος πλασμάτων που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο από τα προηγούμενα: Ήταν τα άγρια ζώα, τα οποία είχε εκφέρει το στόμα του Θεού. Κατά πολύ αργοπορημένα, κουνούσαν τα κεφάλια τους και χτυπούσαν στον αέρα τις ουρές τους, το καθένα με το δικό του μοναδικό πρόσωπο. Κάποια είχαν γούνα, κάποια είχαν κελύφη, κάποια αποκάλυπταν δόντια, κάποια έκαναν μορφασμούς, κάποια είχαν μακριούς λαιμούς, κάποια είχαν κοντές ουρές, κάποια είχαν άγρια μάτια, κάποια είχαν άτολμο βλέμμα, κάποια έσκυβαν να φάνε γρασίδι, κάποια είχαν αίμα γύρω από το στόμα τους, κάποια χοροπηδούσαν σε δύο πόδια, κάποια περπατούσαν πάνω σε τέσσερις οπλές, κάποια κοιτούσαν μακριά πάνω από τα δέντρα, κάποια ήταν ξαπλωμένα και περίμεναν μέσα στα δάση, κάποια έψαχναν σπηλιές για να ξεκουραστούν, κάποια έτρεχαν και παιχνίδιζαν στους κάμπους, κάποια περιφέρονταν στα δάση… Κάποια βρυχούνταν, κάποια αλυχτούσαν, κάποια γαύγιζαν, κάποια έκλαιγαν… Κάποια ήταν υψίφωνα, κάποια βαρύτονα, κάποια είχαν χοντρή φωνή, κάποια είχαν φωνή καθαρή και μελωδική… Κάποια ήταν βλοσυρά, κάποια ήταν χαριτωμένα, κάποια ήταν απαίσια, κάποια ήταν αξιαγάπητα, κάποια ήταν τρομαχτικά, κάποια ήταν χαριτωμένα αφελή… Ένα-ένα, προχωρούσαν. Κοίτα πώς φούσκωναν, με ελεύθερο πνεύμα, παθητικώς αδιάφορα το ένα για το άλλο, δίχως να χαραμίζουν ούτε μια ματιά το ένα στο άλλο… Το καθένα έχοντας τη συγκεκριμένη ζωή που του χάρισε ο Δημιουργός και τη δική του αγριότητα και κτηνωδία, εμφανίστηκαν στα δάση και πάνω στα βουνά. Περιφρονώντας τα όλα, τόσο εντελώς αυταρχικά όντα —ποιος τα έκανε τους αληθινούς άρχοντες των βουνών και των δασών; Από τη στιγμή που διατάχτηκε η εμφάνισή τους από τον Δημιουργό, «διεκδίκησαν» τα δάση και «διεκδίκησαν» τα βουνά, καθώς ο Δημιουργός είχε ήδη βάλει όρια και είχε καθορίσει το πεδίο της ύπαρξής τους. Μόνο αυτά ήταν οι αληθινοί άρχοντες των βουνών και των δασών, και γι’ αυτό ήταν τόσο άγρια και τόσο περιφρονητικά. Ονομάστηκαν «άγρια ζώα», καθαρά επειδή, από όλα τα πλάσματα, ήταν εκείνα που ήταν αληθινά άγρια, κτηνώδη και αδάμαστα. Δεν μπορούσαν να εξημερωθούν, κι έτσι δεν μπορούσαν να εκτραφούν και δεν μπορούσαν να ζήσουν αρμονικά με το ανθρώπινο είδος ούτε να προσφέρουν εργασία στο ανθρώπινο είδος. Επειδή δεν μπορούσαν να εκτραφούν και δεν μπορούσαν να προσφέρουν εργασία στο ανθρώπινο είδος, έπρεπε να ζουν μακριά από το ανθρώπινο είδος, κι ο άνθρωπος δεν μπορούσε να τα προσεγγίσει. Με τη σειρά τους, επειδή ζούσαν μακριά από το ανθρώπινο είδος κι ο άνθρωπος δεν μπορούσε να τα προσεγγίσει, μπόρεσαν να εκπληρώσουν την ευθύνη που τους ανέθεσε ο Δημιουργός: να είναι φύλακες των βουνών και των δασών. Η αγριότητά τους προστάτευε τα βουνά και φύλαγε τα δάση, κι αυτή ήταν η καλύτερη προστασία και εξασφάλιση της ύπαρξής τους και του πολλαπλασιασμού τους. Συγχρόνως, η αγριότητά τους διατηρούσε και διασφάλιζε τις ισορροπίες μεταξύ όλων των πραγμάτων. Η άφιξή τους προσέδωσε υποστήριξη κι ασφάλεια στα βουνά και στα δάση. Η άφιξή τους προσέθεσε άφθονο σφρίγος και ζωτικότητα στα μέχρι τότε άψυχα κι άδεια βουνά και δάση. Από τότε και μετά, τα βουνά και τα δάση έγιναν η μόνιμη κατοικία τους, και δεν θα έχαναν ποτέ την κατοικία τους, διότι τα βουνά και τα δάση εμφανίστηκαν και υπήρξαν μόνο γι’ αυτά, και τα άγρια ζώα θα εκπλήρωναν το καθήκον τους και θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τα διαφυλάξουν. Έτσι, επίσης, τα άγρια ζώα θα υπάκουαν πιστά στις προτροπές του Δημιουργού να μην αφήνουν την περιοχή τους, και θα συνέχιζαν να χρησιμοποιούν την κτηνώδη φύση τους προκειμένου να διατηρηθούν οι ισορροπίες ανάμεσα σε όλα τα πράγματα που εποίησε ο Δημιουργός και θα αναδείκνυαν την εξουσία και τη δύναμη του Δημιουργού!

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 89

Υπό την εξουσία του Δημιουργού, όλα τα πράγματα είναι τέλεια

Όλα τα πράγματα που δημιούργησε ο Θεός, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που κινούνταν αλλά και εκείνων που δεν μπορούσαν να κινηθούν, όπως για παράδειγμα τα πτηνά και τα ψάρια, όπως τα δέντρα και τα λουλούδια, συμπεριλαμβανομένων και των ζώων της φάρμας, των εντόμων και των αγρίων ζώων που έπλασε την έκτη ημέρα —ήταν όλα καλά με τον Θεό και, επιπλέον, στα μάτια του Θεού, όλα αυτά, σύμφωνα με το σχέδιό Του, είχαν φθάσει στο απόγειο της τελειότητας και είχαν ανταποκριθεί στα πρότυπα που επιθυμούσε να επιτύχει ο Θεός. Βήμα-βήμα, ο Δημιουργός πραγματοποίησε το έργο που επιθυμούσε να κάνει, σύμφωνα με το σχέδιό Του. Το ένα μετά το άλλο, εμφανίστηκαν τα πράγματα που ήθελε να δημιουργήσει, και η εμφάνιση του καθενός από αυτά ήταν η απεικόνιση της εξουσίας του Δημιουργού και η αποκρυστάλλωση της εξουσίας Του, και εξαιτίας αυτής της αποκρυστάλλωσης, όλα τα πλάσματα δεν μπορούσαν παρά να είναι ευγνώμονα για τη χάρη του Δημιουργού και για τις παροχές Του. Καθώς εκδηλώνονταν οι θαυματουργές πράξεις του Θεού, αυτός ο κόσμος, κομμάτι-κομμάτι, γέμισε με όλα αυτά που δημιούργησε ο Θεός, κι από χαώδης και σκοτεινός, έγινε καθαρός και φωτεινός, κι από τη θανάσιμη ακινησία πέρασε στη ζωντάνια και την απεριόριστη ζωτικότητα. Από όλα τα δημιουργήματα, από τα μεγάλα έως τα μικρά, από τα μικρά έως τα μικροσκοπικά, κανένα δεν δημιουργήθηκε χωρίς την εξουσία και τη δύναμη του Δημιουργού, και υπήρχε μια μοναδική και έμφυτη ανάγκη και αξία στην ύπαρξη του κάθε πλάσματος. Ανεξάρτητα από τις διαφορές τους σε μορφή και διάπλαση, δεν έπρεπε παρά να φτιαχτούν από τον Δημιουργό για να υπάρχουν υπό την εξουσία του Δημιουργού. Κάποιες φορές, οι άνθρωποι θα δουν ένα έντομο, κάποιο ιδιαίτερα άσχημο, και θα πουν: «Αυτό το έντομο είναι τόσο απαίσιο, δεν υπάρχει περίπτωση κάτι τόσο άσχημο να πλάστηκε από τον Θεό· δεν υπάρχει περίπτωση να έπλαθε ο Θεός κάτι τόσο άσχημο». Τι ανόητη άποψη! Εκείνο που θα έπρεπε να πουν είναι «Παρότι αυτό το έντομο είναι τόσο άσχημο, το έφτιαξε ο Θεός, και σίγουρα θα έχει κάποιον ιδιαίτερο σκοπό». Στις σκέψεις του Θεού, υπήρχε η πρόθεση να δώσει κάθε λογής όψεις και κάθε είδους λειτουργίες και χρήσεις στα διάφορα ζωντανά όντα που δημιούργησε, κι έτσι, κανένα από αυτά που έπλασε ο Θεός δεν είναι από το ίδιο καλούπι. Από την εξωτερική τους εμφάνιση μέχρι και την εσωτερική τους σύσταση, από τις συνήθειες διαβίωσής τους μέχρι την περιοχή που ζουν —καθένα είναι διαφορετικό. Οι αγελάδες έχουν τη μορφή της αγελάδας, τα γαϊδούρια έχουν τη μορφή του γαϊδουριού, τα ελάφια έχουν τη μορφή του ελαφιού και οι ελέφαντες έχουν τη μορφή του ελέφαντα. Μπορείς εσύ να πεις ποιο είναι το πιο όμορφο και ποιο είναι το πιο άσχημο; Μπορείς να πεις ποιο είναι το πιο χρήσιμο και τίνος η ύπαρξη είναι η λιγότερο αναγκαία; Σε μερικούς ανθρώπους αρέσουν οι ελέφαντες, αλλά κανείς δεν χρησιμοποιεί ελέφαντες για να καλλιεργήσει τους αγρούς. Σε μερικούς αρέσουν τα λιοντάρια και οι τίγρεις, επειδή η εμφάνισή τους είναι η πιο εντυπωσιακή από όλα τα πράγματα, αλλά μπορείς να τα έχεις ως κατοικίδια; Εν συντομία, όταν έχει να κάνει με όλα τα πράγματα, ο άνθρωπος θα πρέπει να αποδέχεται την εξουσία του Δημιουργού, κι αυτό σημαίνει να αποδέχεται την τάξη που όρισε ο Δημιουργός σε όλα τα πράγματα. Αυτή είναι η πιο σοφή στάση. Μόνο μια στάση αναζήτησης και υπακοής στις αρχικές προθέσεις του Δημιουργού συνιστά αληθινή παραδοχή και βεβαιότητα για την εξουσία του Δημιουργού. Ο Θεός το βρίσκει καλό, επομένως, ποιον λόγο έχει ο άνθρωπος να το κατακρίνει;

Έτσι όλα τα πράγματα που είναι στην εξουσία του Θεού θα παίξουν μια νέα συμφωνία για την κυριαρχία του Δημιουργού, θα αρχίσουν ένα καταπληκτικό πρελούδιο για το έργο Του της νέας ημέρας και εκείνη τη στιγμή ο Δημιουργός θα ανοίξει επίσης μια καινούργια σελίδα στο έργο Του της διαχείρισης! Σύμφωνα με τον νόμο για τα βλαστάρια της άνοιξης, την ωρίμανση του καλοκαιριού, τη σοδειά του φθινοπώρου και την αποθήκευση του χειμώνα που ορίστηκε από τον Δημιουργό, όλα τα πράγματα πρέπει να ακολουθούν το σχέδιο διαχείρισης του Δημιουργού και πρέπει να καλωσορίζουν την καινούργια τους μέρα, το νέο ξεκίνημα και τη νέα πορεία ζωής, και σύντομα θα αναπαράγουν μια ατελείωτη σειρά για να καλωσορίζουν την κάθε μέρα υπό την κυριαρχία της εξουσίας του Δημιουργού…

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 90

Κανένα από τα δημιουργημένα και τα μη δημιουργημένα πλάσματα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ταυτότητα του Δημιουργού

Αφότου Εκείνος άρχισε τη δημιουργία όλων των πραγμάτων, άρχισε να εκφράζεται και να αποκαλύπτεται η δύναμη του Θεού, επειδή ο Θεός χρησιμοποίησε τον λόγο για να δημιουργήσει όλα τα πράγματα. Ανεξάρτητα από τον τρόπο που Εκείνος τα δημιούργησε, κι ανεξάρτητα από το γιατί τα δημιούργησε, όλα δημιουργήθηκαν και διατηρήθηκαν και υπήρξαν χάρη στον λόγο του Θεού και αυτή είναι η μοναδική εξουσία του Δημιουργού. Τον καιρό που δεν είχε ακόμα εμφανιστεί το ανθρώπινο είδος στον κόσμο, ο Δημιουργός χρησιμοποίησε τη δύναμή Του και την εξουσία Του για να δημιουργήσει όλα τα πράγματα για το ανθρώπινο είδος και χρησιμοποίησε τις μοναδικές Του μεθόδους για να φτιάξει ένα κατάλληλο περιβάλλον για να ζήσει η ανθρωπότητα. Όλα όσα έκανε Εκείνος έγιναν σε αναμονή για την ανθρωπότητα, που σύντομα θα απολάμβανε την πνοή Του. Που σημαίνει, τον καιρό πριν δημιουργηθεί η ανθρωπότητα, η εξουσία του Θεού είχε αναδειχθεί σε όλα τα πλάσματα που διαφέρουν από το ανθρώπινο είδος, σε πράγματα μεγάλα όπως οι ουρανοί, οι φωστήρες, οι θάλασσες και η ξηρά και σε πράγματα μικρά όπως τα ζώα και τα πτηνά, καθώς και σε όλων των ειδών τα έντομα και τους μικροοργανισμούς, συμπεριλαμβανομένων και των διαφόρων βακτηριδίων που δεν είναι ορατά με γυμνό οφθαλμό. Στο κάθε ένα από αυτά δόθηκε ζωή από τον λόγο του Δημιουργού και καθένα απ’ αυτά πολλαπλασιάστηκε χάρη στον λόγο του Θεού και καθένα απ’ αυτά έζησε υπό την κυριαρχία του Δημιουργού και χάρη στον λόγο του Δημιουργού. Παρότι δεν έλαβαν την πνοή του Δημιουργού, ανέδειξαν τη ζωή και τη ζωτικότητα που τους χάρισε ο Δημιουργός μέσα από διάφορα σχήματα και δομές. Παρότι δεν είχαν αποκτήσει την ικανότητα της ομιλίας που ο Δημιουργός χάρισε στο ανθρώπινο είδος, το καθένα είχε λάβει από τον Δημιουργό έναν τρόπο έκφρασης, που διέφερε από τη γλώσσα του ανθρώπου. Η εξουσία του Δημιουργού δεν δίνει μόνο το σφρίγος της ζωής σε φαινομενικά στατικά υλικά αντικείμενα ώστε αυτά να μην εξαφανιστούν ποτέ, αλλά επιπλέον δίνει το ένστικτο της αναπαραγωγής και του πολλαπλασιασμού σε όλα τα έμψυχα πλάσματα, ώστε να μην εξαφανιστούν ποτέ κι έτσι από γενιά σε γενιά να περάσουν τους νόμους και τις αρχές της επιβίωσης που τους χαρίστηκαν από τον Δημιουργό. Ο τρόπος με τον οποίο ο Δημιουργός ασκεί την εξουσία Του δεν εμμένει αυστηρά σε κάποια μάκρο- ή μίκρο- άποψη και δεν περιορίζεται σε καμία μορφή. Εκείνος μπορεί να διατάζει τις λειτουργίες του σύμπαντος και να κυριαρχεί πάνω στη ζωή και τον θάνατο όλων των πραγμάτων και επιπλέον, μπορεί να διαχειρίζεται όλα τα πράγματα με τέτοιο τρόπο ώστε να Τον υπηρετούν. Μπορεί να διαχειρίζεται όλες τις λειτουργίες των βουνών, των ποταμών και των λιμνών και να εξουσιάζει όλα τα πράγματα που βρίσκονται σ’ αυτά και επιπλέον μπορεί να παρέχει σε όλα τα πράγματα ό,τι τους χρειάζεται. Αυτή είναι η εκδήλωση της μοναδικής εξουσίας του Δημιουργού πάνω σε όλα τα πράγματα πέραν της ανθρωπότητας. Αυτή η εκδήλωση δεν είναι μόνο για μια ζωή και δεν θα σταματήσει ποτέ, ούτε θα ξεκουραστεί, και δεν μπορεί να αλλάξει ή να καταστραφεί από άνθρωπο ή πράγμα, ούτε μπορεί να αυξηθεί ούτε να μειωθεί από κανέναν άνθρωπο ή πράγμα —επειδή τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ταυτότητα του Δημιουργού και ως εκ τούτου η εξουσία του Δημιουργού δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κανένα δημιουργημένο πλάσμα και είναι ανέφικτη για οποιοδήποτε μη δημιουργημένο ον. Πάρτε για παράδειγμα τους αγγελιοφόρους του Θεού και τους αγγέλους. Αυτοί δεν διαθέτουν τη δύναμη του Θεού, πολύ δε περισσότερο δεν διαθέτουν την εξουσία του Δημιουργού κι ο λόγος που δεν διαθέτουν τη δύναμη και την εξουσία του Θεού είναι επειδή δεν διαθέτουν την ουσία του Δημιουργού. Τα μη δημιουργημένα όντα, όπως είναι οι αγγελιοφόροι του Θεού και οι άγγελοι, παρότι μπορούν να κάνουν κάποια πράγματα εκ μέρους του Θεού, δεν μπορούν να αντιπροσωπεύουν τον Θεό. Παρότι διαθέτουν κάποια δύναμη που δεν έχουν οι άνθρωποι, δεν διαθέτουν την εξουσία του Θεού, δεν διαθέτουν την εξουσία του Θεού για να δημιουργήσουν όλα τα πράγματα και να τα διατάζουν και να κυριαρχούν πάνω σ’ αυτά. Έτσι λοιπόν η μοναδικότητα του Θεού δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κανένα μη δημιουργημένο ον και ομοίως η εξουσία και η δύναμη του Θεού δεν μπορούν να αντικατασταθούν από κανένα μη δημιουργημένο ον. Στη Βίβλο έχεις διαβάσει για κανέναν αγγελιοφόρο του Θεού να έχει δημιουργήσει όλα τα πράγματα; Και γιατί ο Θεός δεν έχει στείλει κανέναν από τους αγγελιοφόρους Του ή τους αγγέλους Του να δημιουργήσει όλα τα πράγματα; Επειδή δεν διαθέτουν την εξουσία του Θεού κι έτσι δεν διαθέτουν την ικανότητα να ασκήσουν την εξουσία του Θεού. Όπως όλα τα πλάσματα είναι κι αυτά κάτω από την κυριαρχία του Δημιουργού και κάτω από την εξουσία του Δημιουργού κι έτσι με τον ίδιο τρόπο, ο Δημιουργός είναι επίσης ο Θεός τους και είναι ο Ηγεμόνας τους. Ανάμεσα σε όλους αυτούς, έναν προς έναν —είτε αυτοί είναι ευγενείς ή ταπεινοί, με μεγάλη ή μικρή δύναμη— δεν υπάρχει ούτε ένας που να μπορεί να υπερβεί την εξουσία του Δημιουργού κι έτσι ανάμεσά τους δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να αντικαταστήσει την ταυτότητα του Δημιουργού. Ποτέ δεν θα τους αποκαλέσει κανείς Θεό και ποτέ δεν θα μπορέσουν να γίνουν ο Δημιουργός. Αυτές είναι αλήθειες και γεγονότα που δεν αλλάζουν ποτέ!

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 91

Ο Θεός χρησιμοποιεί τον λόγο Του για να στήσει μια διαθήκη με τον άνθρωπο.

Γέν. 9:11-13 Και στήνω την διαθήκην μου προς εσάς· και δεν θέλει πλέον εξολοθρευθή πάσα σαρξ από των υδάτων του κατακλυσμού· ουδέ θέλει είσθαι πλέον κατακλυσμός διά να φθείρη την γην. Και είπεν ο Θεός, Τούτο είναι το σημείον της διαθήκης, την οποίαν εγώ κάμνω μεταξύ εμού και υμών και παντός εμψύχου ζώου το οποίον είναι με σας, εις γενεάς αιωνίους· Θέτω το τόξον μου εν τη νεφέλη, και θέλει είσθαι εις σημείον διαθήκης μεταξύ εμού και της γης.

Αφότου Εκείνος έφτιαξε όλα τα πράγματα, η εξουσία του Δημιουργού επιβεβαιώνεται και αναδεικνύεται για ακόμη μια φορά στη διαθήκη του ουράνιου τόξου

Η εξουσία του Δημιουργού συνεχώς αναδεικνύεται κι ασκείται σε όλα τα πλάσματα κι Εκείνος όχι μόνο εξουσιάζει τη μοίρα όλων των πραγμάτων, αλλά επίσης εξουσιάζει την ανθρωπότητα, αυτό το ιδιαίτερο πλάσμα που δημιούργησε με τα ίδια Του τα χέρια και που διαθέτει μια διαφορετική δομή ζωής και υπάρχει με μια διαφορετική μορφή ζωής. Αφού ο Δημιουργός έφτιαξε όλα τα πράγματα, δεν σταμάτησε να εκφράζει την εξουσία Του και τη δύναμή Του. Για Εκείνον η εξουσία με την οποία ήταν ο απόλυτος άρχοντας όλων των πραγμάτων και της μοίρας ολόκληρης της ανθρωπότητας, τυπικά άρχισε μόνο όταν το ανθρώπινο είδος πραγματικά γεννήθηκε από το χέρι Του. Εκείνος είχε την πρόθεση να διαχειρίζεται την ανθρωπότητα και να την εξουσιάζει, είχε την πρόθεση να σώσει την ανθρωπότητα, είχε την πρόθεση να κερδίσει πραγματικά την ανθρωπότητα, να κερδίσει μια ανθρωπότητα που θα μπορούσε να διοικήσει όλα τα πράγματα και είχε την πρόθεση να φτιάξει μια ανθρωπότητα που θα ζει υπό την εξουσία Του και θα γνωρίζει την εξουσία Του και θα υπακούει στην εξουσία Του. Έτσι ο Θεός άρχισε επισήμως να εκφράζει την εξουσία Του στους ανθρώπους χρησιμοποιώντας τον λόγο Του και άρχισε να χρησιμοποιεί την εξουσία Του για να πραγματοποιήσει τον λόγο Του. Βεβαίως η εξουσία του Θεού είχε αναδειχθεί παντού κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας. Απλώς έχω διαλέξει κάποια ειδικά, πολύ γνωστά παραδείγματα από τα οποία μπορείτε να καταλάβετε και να γνωρίσετε τη μοναδικότητα του Θεού και να καταλάβετε και να γνωρίσετε τη μοναδική εξουσία του Θεού.

Υπάρχει μια ομοιότητα μεταξύ της παραγράφου στη Γένεση 9:11-13 και των παραπάνω παραγράφων σχετικά με την καταγραφή της δημιουργίας του κόσμου από τον Θεό, υπάρχει όμως και μια διαφορά. Ποια είναι η ομοιότητα; H ομοιότητα βρίσκεται στη χρήση λέξεων από τον Θεό για να κάνει αυτά που είχε την πρόθεση να κάνει και η διαφορά είναι ότι αυτή η παράγραφος είναι η συνομιλία του Θεού με τον άνθρωπο, στην οποία κατάρτισε μια διαθήκη με τον άνθρωπο και είπε στον άνθρωπο τι περιέχει αυτή η διαθήκη. Αυτή η άσκηση της εξουσίας του Θεού επιτεύχθηκε κατά τον διάλογό Του με τον άνθρωπο, που θα πει ότι πριν τη δημιουργία του ανθρώπινου είδους, ο λόγος του Θεού ήταν οδηγίες και διαταγές προς τα πλάσματα που Εκείνος είχε πρόθεση να δημιουργήσει. Τώρα όμως υπήρχε κάποιος να ακούσει τον λόγο του Θεού κι έτσι ο λόγος Του ήταν τόσο ένας διάλογος με τον άνθρωπο, όσο και μια παρότρυνση και μια νουθεσία στον άνθρωπο και επιπλέον ήταν εντολές που δόθηκαν σε όλα τα πράγματα που ήταν υπό την εξουσία Του.

Ποια ενέργεια του Θεού καταγράφεται σ’ αυτήν την παράγραφο; Καταγράφει τη διαθήκη που έκανε ο Θεός με τον άνθρωπο αφού Εκείνος κατέστρεψε τον κόσμο με έναν κατακλυσμό, λέει στον άνθρωπο ότι ο Θεός δεν θα καταστρέψει ποτέ τον κόσμο ξανά κι ότι για τον σκοπό αυτόν, ο Θεός έφτιαξε ένα σημείο —και ποιο είναι αυτό το σημείο; Στις Γραφές λέει ότι: «Θέτω το τόξον μου εν τη νεφέλη, και θέλει είσθαι εις σημείον διαθήκης μεταξύ εμού και της γης». Αυτά είναι τα αρχικά λόγια που είπε ο Δημιουργός στο ανθρώπινο είδος. Καθώς έλεγε αυτά τα λόγια, εμφανίστηκε ένα ουράνιο τόξο μπροστά στα μάτια του ανθρώπου και παρέμεινε μέχρι σήμερα. Όλοι έχουν δει ένα τέτοιο ουράνιο τόξο κι όταν το βλέπεις, ξέρεις πώς αυτό εμφανίζεται; Η επιστήμη δεν μπορεί να το εξηγήσει, ούτε να βρει από πού προέρχεται ή να προσδιορίσει πού βρίσκεται. Επειδή το ουράνιο τόξο είναι ένα σημείο της διαθήκης που έχει καταρτισθεί μεταξύ του Δημιουργού και του ανθρώπου. Δεν απαιτεί επιστημονική βάση, δεν φτιάχτηκε από τον άνθρωπο, ούτε ο άνθρωπος μπορεί να το αλλάξει. Είναι η συνέχεια της εξουσίας του Δημιουργού, αφού Εκείνος εκστόμισε τον λόγο Του. Ο Δημιουργός χρησιμοποίησε τη δική Του ιδιαίτερη μέθοδο για να τηρήσει τη διαθήκη Του με τον άνθρωπο και την υπόσχεσή Του κι έτσι η χρήση του ουράνιου τόξου από Εκείνον σαν ένα σημείο της διαθήκης που Εκείνος κατάρτισε είναι ένα ουράνιο διάταγμα και νόμος που θα παραμείνει αναλλοίωτο για πάντα, είτε όσον αφορά στον Δημιουργό, είτε στο δημιουργημένο ανθρώπινο είδος. Παρόλα αυτά αυτός ο αμετάβλητος νόμος, πρέπει να ειπωθεί, είναι ακόμα μια αληθινή απόδειξη της εξουσίας του Δημιουργού αφότου δημιούργησε όλα τα πράγματα και πρέπει να ειπωθεί, ότι η εξουσία και η δύναμη του Δημιουργού δεν έχουν όρια. Η χρήση του ουράνιου τόξου από Εκείνον σαν ένα σημείο είναι μια συνέχεια και μια επέκταση της εξουσίας του Δημιουργού. Αυτό ήταν μια ακόμη πράξη που έκανε ο Θεός με χρήση του λόγου Του και ήταν ένα σημείο της διαθήκης που κατάρτισε ο Θεός με τον άνθρωπο χρησιμοποιώντας τον λόγο. Είπε στον άνθρωπο αυτό που ήθελε να κάνει και με ποιον τρόπο αυτό θα εκπληρωνόταν και θα πραγματοποιούνταν και με αυτόν τον τρόπο το θέμα επετεύχθη, σύμφωνα με τα λόγια από το στόμα του Θεού. Μόνο ο Θεός έχει τέτοια δύναμη και σήμερα, αρκετές χιλιάδες χρόνια αφότου είπε αυτά τα λόγια, ο άνθρωπος μπορεί ακόμα να βλέπει το ουράνιο τόξο που βγήκε από το στόμα του Θεού. Εξαιτίας αυτών των λόγων που ξεστόμισε ο Θεός, αυτό το πράγμα έμεινε αναλλοίωτο και αμετάβλητο μέχρι σήμερα. Κανένας δεν μπορεί να εξαφανίσει αυτό το ουράνιο τόξο, κανένας δεν μπορεί να αλλάξει τους νόμους του κι αυτό υπάρχει μόνο και μόνο εξαιτίας του λόγου του Θεού. Αυτή ακριβώς είναι η εξουσία του Θεού. «Ο Θεός κρατά τον λόγο Του κι ο λόγος Του θα πραγματοποιηθεί κι αυτό που θα πραγματοποιηθεί θα κρατήσει για πάντα». Αυτά τα λόγια είναι ξεκάθαρα εδώ κι αποτελούν ξεκάθαρο σημείο και χαρακτηριστικό της εξουσίας και της δύναμης του Θεού. Ένα τέτοιο σημείο ή χαρακτηριστικό δεν υπάρχει ούτε φαίνεται σε κανένα από τα δημιουργημένα όντα, ούτε φαίνεται σε κανένα από τα μη δημιουργημένα όντα. Είναι αποκλειστικότητα του μοναδικού Θεού και ξεχωρίζει την ταυτότητα και την ουσία που έχει μόνο ο Δημιουργός από αυτήν των πλασμάτων. Συγχρόνως, είναι ένα σημείο και ένα χαρακτηριστικό που εκτός από τον ίδιο τον Θεό, δεν μπορεί ποτέ να ξεπεραστεί από κανένα δημιουργημένο ή μη δημιουργημένο ον.

Η κατάρτιση της διαθήκης του Θεού με τον άνθρωπο ήταν μια πράξη μεγάλης σημασίας και μια πράξη με την οποία Εκείνος είχε σκοπό να επικοινωνήσει ένα γεγονός στον άνθρωπο και να ενημερώσει τον άνθρωπο για το θέλημά Του και για τον σκοπό αυτόν μεταχειρίστηκε μια μοναδική μέθοδο, χρησιμοποιώντας ένα ειδικό σημείο για να καταρτίσει μια διαθήκη με τον άνθρωπο, ένα σημείο που ήταν μια υπόσχεση της διαθήκης που είχε καταρτίσει με τον άνθρωπο. Ήταν λοιπόν αυτή η κατάρτιση της διαθήκης ένα σπουδαίο γεγονός; Και πόσο σπουδαίο γεγονός ήταν; Αυτό ακριβώς είναι που κάνει τη διαθήκη τόσο ιδιαίτερη: Δεν είναι μια διαθήκη μεταξύ ενός ανθρώπου και κάποιου άλλου ή μιας ομάδας και μιας άλλης ή μιας χώρας και μιας άλλης, αλλά είναι μια διαθήκη μεταξύ του Δημιουργού κι ολόκληρης της ανθρωπότητας και θα παραμείνει σε ισχύ μέχρι την ημέρα που ο Θεός θα καταργήσει όλα τα πράγματα. Ο εκτελεστής αυτής της διαθήκης είναι ο Δημιουργός και ο φύλακάς της είναι επίσης ο Δημιουργός. Εν συντομία, ολόκληρη η διαθήκη του ουράνιου τόξου που καταρτίσθηκε με τον άνθρωπο πραγματοποιήθηκε και επετεύχθη σύμφωνα με τον διάλογο μεταξύ του Δημιουργού και του ανθρώπου και έχει παραμείνει έτσι μέχρι σήμερα. Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν τα πλάσματα εκτός από το να υποκύπτουν και να υπακούουν και να πιστεύουν και να εκτιμούν και να βλέπουν αυτοπροσώπως και να υμνούν την εξουσία του Δημιουργού; Επειδή κανένας άλλος πέρα από τον μοναδικό Θεό δεν έχει τη δύναμη να κάνει μια τέτοια διαθήκη. Η εμφάνιση του ουράνιου τόξου, ξανά και ξανά, αναγγέλλει στην ανθρωπότητα και εφιστά την προσοχή της στη διαθήκη μεταξύ του Δημιουργού και της ανθρωπότητας. Στις συνεχείς εμφανίσεις της διαθήκης μεταξύ του Δημιουργού και της ανθρωπότητας, εκείνο που αποδεικνύεται στην ανθρωπότητα δεν είναι ένα ουράνιο τόξο ή η ίδια η διαθήκη, αλλά η αμετάβλητη εξουσία του Δημιουργού. Η εμφάνιση του ουράνιου τόξου, ξανά και ξανά, αποδεικνύει τα τρομακτικά και θαυματουργά έργα του Δημιουργού σε κρυφά μέρη και συγχρόνως είναι μια ζωηρή αντανάκλαση της εξουσίας του Δημιουργού που δεν θα ξεθωριάσει ποτέ και δεν θα αλλάξει ποτέ. Δεν είναι αυτό η ένδειξη μιας άλλης πλευράς της μοναδικής εξουσίας του Δημιουργού;

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 92

Οι Ευλογίες του Θεού

Γέν. 17:4-6 Εγώ, ιδού, η διαθήκη μου είναι προς σε· και θέλεις γείνει πατήρ πλήθους εθνών. Και δεν θέλει καλείσθαι πλέον το όνομά σου Άβραμ, αλλά το όνομά σου θέλει είσθαι Αβραάμ· διότι πατέρα πλήθους εθνών σε κατέστησα. Και θέλω σε αυξήσει σφόδρα σφόδρα, και θέλω σε καταστήσει εις έθνη, και βασιλείς θέλουσιν εξέλθει εκ σού.

Γέν. 18:18-19 Ο δε Αβραάμ θέλει εξάπαντος γείνει έθνος μέγα και δυνατόν· και θέλουσιν ευλογηθή εις αυτόν πάντα τα έθνη της γής· Επειδή γνωρίζω αυτόν ότι θέλει διατάξει προς τους υιούς αυτού και προς τον οίκον αυτού, μεθ’ εαυτόν, και θέλουσι φυλάξει την οδόν του Ιεχωβά, διά να πράττωσι δικαιοσύνην και κρίσιν, ώστε να επιφέρη ο Ιεχωβά επί τον Αβραάμ τα όσα ελάλησε προς αυτόν.

Γέν. 22:16-18 Ώμοσα εις εμαυτόν, λέγει Ιεχωβά, ότι, επειδή έπραξας το πράγμα τούτο και δεν ελυπήθης τον υιόν σου, τον μονογενή σου: ότι ευλογών θέλω σε ευλογήσει, και πληθύνων θέλω πληθύνει το σπέρμα σου ως τα άστρα του ουρανού και ως την άμμον την παρά το χείλος της θαλάσσης· και το σπέρμα σου θέλει κυριεύσει τας πύλας των εχθρών αυτού· και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου.

Ιώβ 42:12 Και ευλόγησεν ο Ιεχωβά τα έσχατα του Ιώβ μάλλον παρά τα πρώτα· ώστε απέκτησε δεκατέσσαρας χιλιάδας προβάτων και εξακισχιλίας καμήλους και χίλια ζεύγη βοών και χιλίας όνους.

Ο μοναδικός τρόπος και τα χαρακτηριστικά των ομιλιών του Δημιουργού είναι σύμβολα της μοναδικής ταυτότητας και εξουσίας του Δημιουργού

Πολλοί επιθυμούν να ζητήσουν και να λάβουν την ευλογία του Θεού, αλλά δεν μπορεί ο καθένας να λάβει αυτές τις ευλογίες, επειδή ο Θεός έχει τις δικές Του αρχές και δίνει την ευλογία Του στον άνθρωπο με τον δικό Του τρόπο. Οι υποσχέσεις που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο και το πόση χάρη Εκείνος θα δώσει στον άνθρωπο, δίνονται με βάση τις σκέψεις και τις πράξεις των ανθρώπων. Επομένως, τι δείχνουν οι ευλογίες του Θεού; Τι μπορούν να δουν σ’ αυτές οι άνθρωποι; Σ’ αυτό το σημείο, ας βάλουμε στην άκρη τη συζήτηση για το σε τι είδους ανθρώπους ο Θεός δίνει τις ευλογίες Του ή για τις αρχές του Θεού σύμφωνα με τις οποίες Εκείνος δίνει τις ευλογίες Του. Αντ’ αυτού, ας δούμε τις ευλογίες του Θεού προς τον άνθρωπο με σκοπό να γνωρίσουμε την εξουσία του Θεού, υπό το πρίσμα της γνώσης της εξουσίας του Θεού.

Οι τέσσερις παραπάνω παράγραφοι της γραφής είναι όλες καταγραφές της ευλογίας του Θεού προς τον άνθρωπο. Μας δίνουν μια λεπτομερή περιγραφή των αποδεκτών της ευλογίας του Θεού, όπως του Αβραάμ και του Ιώβ, καθώς και τους λόγους για τους οποίους ο Θεός έδωσε τις ευλογίες Του και τι περιείχαν αυτές οι ευλογίες. Ο τόνος κι ο τρόπος των ομιλιών του Θεού και η προοπτική και η θέση από την οποία Εκείνος μίλησε, επιτρέπουν στον άνθρωπο να καταλάβει ότι Εκείνος που δίνει τις ευλογίες και ο αποδέκτης αυτών των ευλογιών έχουν ξεκάθαρα διαφορετικές ταυτότητες, υπόσταση και ουσία. Ο τόνος κι ο τρόπος αυτών των ομιλιών και η θέση από την οποία εκστομίστηκαν είναι μοναδικές στον Θεό, ο οποίος διαθέτει την ταυτότητα του Δημιουργού. Εκείνος έχει την εξουσία και την ισχύ, καθώς και την τιμή του Δημιουργού και ένα μεγαλείο που δεν αμφισβητείται από κανέναν άνθρωπο.

Ας δούμε πρώτα στη Γένεση 17:4-6: «Εγώ, ιδού, η διαθήκη μου είναι προς σε· και θέλεις γείνει πατήρ πλήθους εθνών. Και δεν θέλει καλείσθαι πλέον το όνομά σου Άβραμ, αλλά το όνομά σου θέλει είσθαι Αβραάμ· διότι πατέρα πλήθους εθνών σε κατέστησα. Και θέλω σε αυξήσει σφόδρα σφόδρα, και θέλω σε καταστήσει εις έθνη, και βασιλείς θέλουσιν εξέλθει εκ σου». Τα λόγια αυτά ήταν η διαθήκη που κατάρτισε ο Θεός με τον Αβραάμ, καθώς και οι ευλογίες του Θεού προς τον Αβραάμ: ο Θεός θα έκανε τον Αβραάμ πατέρα των εθνών, θα τον έκανε εξαιρετικά γόνιμο και θα έκανε έθνη απ’ αυτόν και βασιλείς θα έβγαιναν από εκείνον. Βλέπεις την εξουσία του Θεού σ’ αυτά τα λόγια; Και πώς αντιλαμβάνεσαι αυτήν την εξουσία; Ποια πλευρά από την ουσία της εξουσίας του Θεού βλέπεις; Άμα εξετάσουμε από κοντά αυτά τα λόγια, δεν είναι δύσκολο να ανακαλύψουμε ότι η εξουσία και η ταυτότητα του Θεού αναδεικνύονται ξεκάθαρα στα λόγια των ομιλιών του Θεού. Για παράδειγμα, όταν ο Θεός λέγει «η διαθήκη μου είναι προς σε· και θέλεις […] σε κατέστησα […] Και θέλω σε […]», φράσεις όπως «και θέλεις» «και θέλω», η διατύπωση των οποίων φέρει τη διαβεβαίωση της ταυτότητας και της εξουσίας του Θεού, είναι κατά μία άποψη, μια ένδειξη της πίστης του Δημιουργού. Κατά μία άλλη άποψη, είναι ιδιαίτερες λέξεις που χρησιμοποίησε ο Θεός, ο οποίος έχει την ταυτότητα του Δημιουργού —αποτελούν επίσης, όμως, μέρος του συμβατικού λεξιλογίου. Αν κάποιος πει ότι ελπίζει κάποιο άλλο πρόσωπο να είναι εξαιρετικά γόνιμο, ότι θα γίνουν έθνη από εκείνον και ότι βασιλείς θα βγουν απ’ αυτόν, αυτό αναμφίβολα είναι ένα είδος ευχής και δεν είναι υπόσχεση ή ευλογία. Κι έτσι οι άνθρωποι δεν τολμούν να πουν «Θα σε κάνω το και το, θα γίνεις το και το […]», διότι ξέρουν ότι δεν διαθέτουν τέτοιου είδους δύναμη. Δεν είναι στο χέρι τους κι ακόμα κι αν πουν τέτοια πράγματα, αυτά θα είναι κούφια λόγια κι ανοησίες, παρακινούμενα από τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες τους. Τολμάει κανένας να μιλήσει με αυτόν τον πομπώδη τρόπο όταν νιώθει ότι δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του; Όλοι θέλουν το καλό για τους απογόνους τους κι ελπίζουν ότι θα διαπρέψουν και θα έχουν μεγάλες επιτυχίες. «Τι τεράστια τύχη θα ήταν αν ένας από αυτούς γινόταν αυτοκράτορας! Αν κάποιος κατάφερνε να γίνει κυβερνήτης θα ήταν επίσης καλό —αρκεί να γινόταν κάποιος σπουδαίος!» Αυτά είναι όλα ευχές των ανθρώπων, αλλά οι άνθρωποι μπορούν μόνο να εύχονται ευλογίες για τους απογόνους τους και δεν μπορούν να εκπληρώσουν ούτε να διασφαλίσουν ότι κάποια από τις ευχές αυτές θα πραγματοποιηθεί. Βαθιά μέσα του καθένας ξέρει καθαρά ότι δεν διαθέτει τη δύναμη να καταφέρει τέτοια πράγματα, επειδή όλα όσα τον αφορούν είναι εκτός του ελέγχου του κι έτσι με ποιον τρόπο θα μπορούσε να ελέγξει αυτός τη μοίρα των άλλων; Αντιθέτως, ο λόγος που ο Θεός μπορεί να πει τέτοια λόγια είναι επειδή ο Θεός διαθέτει τέτοια εξουσία και Εκείνος μπορεί να επιτελέσει και να πραγματοποιήσει όλες Του τις υποσχέσεις στους ανθρώπους και να υλοποιήσει όλες τις ευλογίες που τους έχει δώσει. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο και για τον Θεό το να κάνει κάποιον ιδιαίτερα γόνιμο είναι παιχνιδάκι. Μία Του μόνο λέξη είναι αρκετή για να κάνει τους απογόνους κάποιου να ευημερήσουν. Δεν θα χρειαστεί ποτέ να ιδρώσει για να το επιτύχει αυτό, ούτε να κουράσει το μυαλό Του ή να σκοτίζεται. Αυτή ακριβώς είναι η δύναμη και η εξουσία του Θεού.

Αφού διαβάσετε «ο δε Αβραάμ θέλει εξάπαντος γείνει έθνος μέγα και δυνατόν· και θέλουσιν ευλογηθή εις αυτόν πάντα τα έθνη της γης» στη Γένεση 18:18, μπορείτε να νιώσετε την εξουσία του Θεού; Μπορείτε να αισθανθείτε πόσο εξαιρετικός είναι ο Δημιουργός; Μπορείτε να αισθανθείτε την υπεροχή του Δημιουργού; Τα λόγια του Θεού είναι συγκεκριμένα. Ο Θεός δεν λέει αυτά τα λόγια λόγω ή σαν έκφραση της βεβαιότητας την οποία έχει για την επιτυχία Του. Αντιθέτως, είναι λόγια που αποδεικνύουν την εξουσία της ομιλίας του Θεού κι είναι μια εντολή που εκπληρώνει τον λόγο του Θεού. Υπάρχουν εδώ δύο εκφράσεις στις οποίες θα πρέπει να δώσετε σημασία. Όταν ο Θεός λέγει «ο δε Αβραάμ θέλει εξάπαντος γείνει έθνος μέγα και δυνατόν· και θέλουσιν ευλογηθή εις αυτόν πάντα τα έθνη της γης», υπάρχει κανένα στοιχείο ασάφειας σ’ αυτά τα λόγια; Υπάρχει κανένα στοιχείο ανησυχίας; Υπάρχει κανένα στοιχείο φόβου; Λόγω των λέξεων «θέλει εξάπαντος» και «θέλουσιν» στην ομιλία του Θεού, αυτά τα στοιχεία που είναι χαρακτηριστικά του ανθρώπου και που τα βλέπει κανείς συχνά σ’ αυτόν, δεν είχαν ποτέ καμία σχέση με τον Δημιουργό. Κανένας δεν θα τολμούσε να χρησιμοποιήσει τέτοια λόγια όταν εύχεται το καλό σε κάποιον, κανένας δεν θα τολμούσε να ευλογήσει κάποιον άλλον με ένα μεγάλο και σπουδαίο έθνος με τέτοια βεβαιότητα ή να υποσχεθεί ότι όλα τα έθνη στη γη θα ευλογηθούν από αυτόν. Όσο πιο βέβαια είναι τα λόγια του Θεού, τόσο πιο καλά αποδεικνύουν κάτι —και τι είναι αυτό το κάτι; Αποδεικνύουν ότι ο Θεός έχει τέτοια εξουσία, ότι η εξουσία Του μπορεί να κατορθώσει αυτά τα πράγματα κι ότι η εκπλήρωσή τους είναι αναπόφευκτη. Ο Θεός ήταν ενδόμυχα βέβαιος, χωρίς καμία επιφύλαξη, για όλες τις ευλογίες Του προς τον Αβραάμ. Επιπλέον, όλα αυτά θα πραγματοποιούνταν σύμφωνα με τον λόγο Του και καμία δύναμη δεν θα ήταν ικανή να αλλάξει, να εμποδίσει, να βλάψει ή να διαταράξει την εκπλήρωσή τους. Ανεξάρτητα από το τι συνέβη, τίποτα δεν θα μπορούσε να ακυρώσει ή να επηρεάσει την εκπλήρωση και την πραγματοποίηση του λόγου του Θεού. Αυτή είναι η απόλυτη ισχύς του λόγου που εκστομίστηκε από το στόμα του Δημιουργού και η εξουσία του Δημιουργού που δεν ανέχεται την άρνηση του ανθρώπου! Έχοντας διαβάσει αυτά τα λόγια, αμφιβάλεις ακόμα; Αυτά τα λόγια βγήκαν από το στόμα του Θεού και υπάρχει δύναμη, μεγαλοπρέπεια και εξουσία στον λόγο του Θεού. Τέτοια δύναμη και εξουσία και το αναπόφευκτο της εκπλήρωσης των γεγονότων είναι άπιαστα από οποιοδήποτε δημιουργημένο αλλά και μη δημιουργημένο πλάσμα κι αξεπέραστα από οποιοδήποτε δημιουργημένο αλλά και μη δημιουργημένο πλάσμα. Μόνο ο δημιουργός μπορεί να συνδιαλεχθεί με το ανθρώπινο είδος σε τέτοιο τόνο και τονισμό και τα γεγονότα έχουν αποδείξει ότι οι υποσχέσεις Του δεν είναι κούφια λόγια και επιπόλαιοι κομπασμοί, αλλά είναι η έκφραση της μοναδικής εξουσίας που δεν μπορεί να ξεπεράσει κανένας και κανένα πράγμα ή αντικείμενο.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 93

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του λόγου του Θεού κι αυτού του ανθρώπου; Όταν διαβάζεις αυτά τα λόγια που είπε ο Θεός, αντιλαμβάνεσαι τη δύναμη του λόγου του Θεού και την εξουσία του Θεού. Πώς αισθάνεσαι όταν ακούς τους ανθρώπους να λένε τέτοια λόγια; Νομίζεις ότι είναι εξαιρετικά υπερόπτες και γεμάτοι κομπασμό και ότι κάνουν επίδειξη; Διότι δεν έχουν αυτή τη δύναμη, δεν διαθέτουν τέτοια εξουσία κι έτσι είναι απολύτως ανίκανοι να επιτύχουν τέτοια πράγματα. Το ότι είναι τόσο σίγουροι για τις υποσχέσεις τους, αποδεικνύει μόνο πόσο απρόσεχτα είναι τα σχόλιά τους. Αν κάποιος λέει τέτοια λόγια, τότε αναμφίβολα είναι υπερόπτης και υπέρ το δέον σίγουρος και προωθεί τον εαυτό του σαν ένα κλασικό παράδειγμα της διάθεσης του αρχαγγέλου. Αυτά τα λόγια προήλθαν από το στόμα του Θεού. Βλέπεις κάποιο στοιχείο υπεροψίας; Νομίζεις ότι ο λόγος του Θεού είναι μόνο ένα αστείο; Ο λόγος του Θεού είναι εξουσία, ο λόγος του Θεού είναι γεγονός και πριν εκστομιστούν αυτά τα λόγια, δηλαδή όταν Εκείνος αποφασίζει να κάνει κάτι, τότε αυτό το πράγμα έχει ήδη επιτευχθεί. Μπορεί να ειπωθεί ότι όλα όσα είπε ο Θεός στον Αβραάμ ήταν μια διαθήκη που συνήψε ο Θεός με τον Αβραάμ και μια υπόσχεση που δόθηκε από τον Θεό στον Αβραάμ. Αυτή η υπόσχεση ήταν ένα διαπιστωμένο γεγονός, όπως επίσης και ένα γεγονός που έχει περατωθεί κι αυτά τα γεγονότα σταδιακά εκπληρώθηκαν στη σκέψη του Θεού, σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού. Κι έτσι, το ότι ο Θεός λέει αυτά τα λόγια, δεν σημαίνει ότι έχει μια αλαζονική διάθεση, διότι ο Θεός είναι ικανός να επιτύχει τέτοια πράγματα. Έχει αυτήν τη δύναμη και εξουσία κι είναι απολύτως ικανός να επιτύχει τέτοιες πράξεις και η επίτευξή τους είναι μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων Του. Όταν τέτοια λόγια εκστομίζονται από τον Θεό, αποτελούν μια αποκάλυψη και μια έκφραση της αληθινής διάθεσης του Θεού, μια τέλεια αποκάλυψη και απόδειξη της ουσίας και της εξουσίας του Θεού και τίποτε άλλο δεν είναι πιο αρμόζον και κατάλληλο για να αποδείξει την ταυτότητα του Δημιουργού. Ο τρόπος, ο τόνος και η διατύπωση αυτών των ομιλιών συνιστούν ακριβώς το σημάδι της ταυτότητας του Δημιουργού και αντιστοιχούν τέλεια στην έκφραση της ταυτότητας του ίδιου του Θεού και σ’ αυτές δεν υπάρχει προσποίηση ή ανηθικότητα. Είναι καθαρά και ξάστερα η τέλεια απόδειξη της ουσίας και της εξουσίας του Δημιουργού. Όσο για τα δημιουργήματα, αυτά δεν διαθέτουν ούτε αυτήν την εξουσία ούτε αυτήν την ουσία, πόσο μάλλον τη δύναμη που δίδεται από τον Θεό. Αν ο άνθρωπος προδώσει αυτήν τη συμπεριφορά, τότε οπωσδήποτε θα είναι η φραστική επίθεση της διεφθαρμένης του διάθεσης και θα οφείλεται στην επίδραση ενός συνονθυλεύματος της αλαζονείας και της τρελής φιλοδοξίας του ανθρώπου και της έκθεσης των κακόβουλων προθέσεων κανενός άλλου παρά μόνο του διαβόλου, του Σατανά, που επιθυμεί να παραπλανήσει τον άνθρωπο και να τον παρασύρει να προδώσει τον Θεό. Και πώς αντιμετωπίζει ο Θεός αυτό που αποκαλύπτεται από μια τέτοια γλώσσα; Ο Θεός θα έλεγε ότι εσύ θέλεις να σφετεριστείς τη θέση Του και θέλεις να Τον υποδυθείς και να Τον αντικαταστήσεις. Όταν μιμείσαι τον τόνο της ομιλίας του Θεού, η πρόθεσή σου είναι να αντικαταστήσεις τη θέση του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων και να οικειοποιηθείς το ανθρώπινο είδος, που εξ ορισμού ανήκει στον Θεό. Αυτός είναι ο Σατανάς, απλά και ξεκάθαρα. Αυτές είναι πράξεις των απογόνων του αρχαγγέλου κι αυτό δεν είναι αποδεκτό από τους Ουρανούς! Ανάμεσά σας, υπάρχει κανείς που έχει μιμηθεί τον Θεό με ένα συγκεκριμένο τρόπο, λέγοντας λίγα λόγια, με την πρόθεση να παραπλανήσει και να εξαπατήσει τους ανθρώπους και να τους κάνει να νομίσουν ότι τα λόγια και οι πράξεις αυτού του ανθρώπου διαθέτουν την εξουσία και τη δύναμη του Θεού, σαν να ήταν η ουσία και η ταυτότητα αυτού του ανθρώπου μοναδική κι ακόμα σαν ο τόνος των λόγων αυτού του ανθρώπου να ήταν παρόμοιος με αυτών του Θεού; Έχετε ποτέ κάνει κάτι τέτοιο; Έχετε ποτέ μιμηθεί τον τόνο του Θεού όταν μιλάτε, με χειρονομίες που παριστάνουν τη διάθεση του Θεού, με την υποτιθέμενη δύναμη και εξουσία; Μήπως οι περισσότεροι από σας έχετε κάποιες φορές δράσει, ή προγραμματίσατε να δράσετε με έναν τέτοιο τρόπο; Τώρα που αληθινά βλέπετε, διακρίνετε και γνωρίζετε την εξουσία του Δημιουργού και κοιτάτε πίσω σ’ αυτά που συνηθίζατε να κάνετε και τα μέσα που χρησιμοποιούσατε για να αποκαλυφθείτε, δεν νιώθετε άσχημα; Αναγνωρίζετε την ανεντιμότητά σας και την αδιαντροπιά σας; Έχοντας εξετάσει τη διάθεση και την ουσία αυτών των ανθρώπων, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι καταραμένοι και γεννήματα του διαβόλου; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλοι όσοι κάνουν αυτά τα πράγματα προσβάλλουν τον εαυτό τους; Αντιλαμβάνεστε τη σοβαρότητα αυτού του πράγματος; Και πόσο σοβαρό είναι αυτό; Η πρόθεση των ανθρώπων που δρουν με αυτόν τον τρόπο είναι να μιμηθούν τον Θεό. Θέλουν να γίνουν ο Θεός και να κάνουν τους ανθρώπους να τους λατρεύουν όπως τον Θεό. Θέλουν να ξεριζώσουν τη θέση του Θεού από τις καρδιές των ανθρώπων και να ξεφορτωθούν τον Θεό που εργάζεται ανάμεσα στους ανθρώπους, με σκοπό να κατορθώσουν να ελέγξουν τους ανθρώπους και να τους καταβροχθίσουν και να τους κυριεύσουν. Όλοι έχουν τέτοιου είδους υποσυνείδητες επιθυμίες και φιλοδοξίες, και όλοι ζουν σε μια τέτοια διεφθαρμένη σατανική ουσία και ζουν με μια τέτοια σατανική φύση, όπου είναι σε εχθρότητα με τον Θεό και προδίδουν τον Θεό κι επιθυμούν να γίνουν Θεός. Παρακολουθώντας τη συναναστροφή μου πάνω στο θέμα της εξουσίας του Θεού, ακόμα επιθυμείτε ή προσπαθείτε να υποδυθείτε τον Θεό ή να μιμηθείτε τον Θεό; Και επιθυμείτε ακόμα να γίνετε Θεός; Εύχεστε ακόμα να γίνετε Θεός; Ο άνθρωπος δεν μπορεί να μιμηθεί την εξουσία του Θεού και δεν μπορεί να υποδυθεί την ταυτότητα και την υπόσταση του Θεού. Παρότι μπορείς να μιμηθείς τον τόνο με τον οποίο μιλάει ο Θεός, δεν μπορείς να μιμηθείς την ουσία του Θεού. Παρότι μπορείς να πάρεις τη θέση του Θεού και να Τον υποδυθείς, ποτέ δεν θα μπορέσεις να κάνεις αυτό που προτίθεται να κάνει ο Θεός και ποτέ δεν θα μπορέσεις να διοικήσεις και να δώσεις εντολές σε όλα τα πράγματα. Στα μάτια του Θεού θα είσαι για πάντα ένα μικρό πλάσμα κι ανεξάρτητα από το πόσο σπουδαίες είναι οι ικανότητες και οι δεξιότητές σου κι ανεξάρτητα από τα χαρίσματα σου, η ύπαρξη είναι ολόκληρη υπό την κυριαρχία του Δημιουργού. Παρόλο που είσαι σε θέση να πεις μερικά άγρια λόγια, αυτό ούτε δείχνει ότι έχεις την ουσία του Δημιουργού, ούτε εκφράζει το ότι διαθέτεις την εξουσία του Δημιουργού. Η εξουσία και η δύναμη του Θεού είναι η ουσία του ίδιου του Θεού. Είναι κάτι που ούτε μαθαίνεται, ούτε μπορεί να προστεθεί εξωτερικά, αλλά είναι η έμφυτη ουσία του ίδιου του Θεού. Κι έτσι, η σχέση μεταξύ του Δημιουργού και των δημιουργημάτων δεν μπορεί να αλλάξει ποτέ. Όντας ένα από τα δημιουργήματα, ο άνθρωπος πρέπει να κρατά τη θέση του και να συμπεριφέρεται με συνείδηση και αίσθηση καθήκοντος και να διαφυλάσσει αυτό που του έχει εμπιστευτεί ο Δημιουργός. Κι ο άνθρωπος πρέπει να συμπεριφέρεται πάντα σωστά και να μην κάνει πράγματα που ξεπερνούν το εύρος των δυνατοτήτων του ή που είναι δυσάρεστα για τον Θεό. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να προσπαθεί να είναι σπουδαίος ή ξεχωριστός ή πάνω από τους άλλους, ούτε να προσπαθεί να γίνει Θεός. Αυτά είναι που δεν πρέπει να επιθυμεί ο άνθρωπος. Το να προσπαθεί κάποιος να γίνει σπουδαίος ή ξεχωριστός, είναι γελοίο. Το να ζητά να γίνει Θεός είναι ακόμη χειρότερο. Είναι αηδιαστικό και ποταπό. Εκείνο που είναι αξιέπαινο και που θα έπρεπε να ενδιαφέρει περισσότερο από οτιδήποτε τα δημιουργήματα, είναι να γίνουν αληθινά δημιουργήματα. Αυτός θα πρέπει να είναι ο μοναδικός στόχος τον οποίον όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να προσπαθούν να πετύχουν.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 94

Η εξουσία του Δημιουργού δεν περιορίζεται από τον χρόνο, τον χώρο ή τη γεωγραφία και η εξουσία του Δημιουργού είναι ανεκτίμητη

Ας δούμε στο Βιβλίο της Γένεσης, 22:17-18. Αυτό είναι άλλο ένα εδάφιο όπου μιλάει ο Ιεχωβά Θεός και στο οποίο είπε στον Αβραάμ «ότι ευλογών θέλω σε ευλογήσει, και πληθύνων θέλω πληθύνει το σπέρμα σου ως τα άστρα του ουρανού και ως την άμμον την παρά το χείλος της θαλάσσης· και το σπέρμα σου θέλει κυριεύσει τας πύλας των εχθρών αυτού· και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γής· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου». Ο Ιεχωβά Θεός ευλόγησε τον Αβραάμ πολλές φορές για να πολλαπλασιαστούν οι απόγονοί του —να πολλαπλασιαστούν μέχρι ποίου σημείου; Μέχρι του σημείου για το οποίο μιλάει στη Γραφή: «ως τα άστρα του ουρανού και ως την άμμον την παρά το χείλος της θαλάσσης». Που σημαίνει ότι ο Θεός θέλησε να χαρίσει στον Αβραάμ απογόνους τόσους πολλούς, όσα τα άστρα του ουρανού και τόσο άφθονους όση η άμμος στην παραλία. Ο Θεός μίλησε χρησιμοποιώντας ένα σχήμα λόγου, και απ’ αυτό το σχήμα λόγου δεν είναι δύσκολο να δει κανείς ότι ο Θεός δεν θα χάριζε μόνο έναν, δύο ή ακόμα και χιλιάδες απογόνους στον Αβραάμ, αλλά αμέτρητους, αρκετούς ώστε να γίνουν ένα μεγάλο πλήθος εθνών, διότι ο Θεός υποσχέθηκε στον Αβραάμ ότι θα γινόταν ο πατέρας πολλών εθνών. Κι αυτός ο αριθμός αποφασίστηκε από τον άνθρωπο ή από τον Θεό; Μπορεί ο άνθρωπος να ελέγξει πόσους απογόνους μπορεί να έχει; Εξαρτάται απ’ αυτόν; Ο άνθρωπος δεν είναι ικανός ούτε να κανονίσει αν θα έχει αρκετούς απογόνους, πόσο μάλλον να κανονίσει να αποκτήσει τόσους όσα «τα άστρα του ουρανού και ως την άμμον την παρά το χείλος της θαλάσσης». Και ποιος δεν εύχεται να είναι οι απόγονοί του τόσοι πολλοί όσα και τ’ άστρα; Δυστυχώς τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντα έτσι όπως τα θέλεις. Ανεξάρτητα από το πόσο επιδέξιος ή ικανός είναι ο άνθρωπος, αυτό δεν εξαρτάται απ’ αυτόν. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ αυτό που επιτάσσει ο Θεός. Θα έχεις τόσους, όσους Εκείνος σου επιτρέπει να έχεις. Αν ο Θεός σου δώσει λίγους, τότε ποτέ δεν θα έχεις πολλούς, κι αν ο Θεός σου δώσει πολλούς, δεν έχει κανένα νόημα να δυσανασχετείς με το πόσο πολλούς έχεις. Έτσι δεν είναι; Όλα αυτά εξαρτώνται από τον Θεό και όχι από τον άνθρωπο! Ο άνθρωπος κυβερνάται από τον Θεό και κανείς δεν εξαιρείται!

Όταν ο Θεός είπε «θέλω πληθύνει το σπέρμα σου», αυτό ήταν ένα συμβόλαιο που ο Θεός συνήψε με τον Αβραάμ και όπως το συμβόλαιο του ουράνιου τόξου, θα εκπληρώνονταν στην αιωνιότητα, ήταν δε επίσης μια υπόσχεση από τον Θεό προς τον Αβραάμ. Μόνο ο Θεός είναι αρμόδιος και ικανός να πραγματοποιήσει αυτήν την υπόσχεση. Ανεξάρτητα από το αν ο άνθρωπος το πιστεύει ή όχι, ανεξάρτητα από το αν ο άνθρωπος το δέχεται ή όχι και ανεξάρτητα από το πώς το βλέπει ο άνθρωπος και πώς το θεωρεί, όλο αυτό θα πραγματοποιηθεί κατά γράμμα, σύμφωνα με τον λόγο του Θεού. Ο λόγος του Θεού δεν θα διαφοροποιηθεί αν αλλάξουν οι άνθρωποι διάθεση ή ιδέες και δεν θα διαφοροποιηθεί εξαιτίας της αλλαγής σε κάποιον άνθρωπο, πράγμα ή αντικείμενο. Όλα τα πράγματα μπορεί να εξαφανιστούν, αλλά ο λόγος του Θεού θα παραμείνει ως έχει για πάντα. Αντιθέτως, η ημέρα που θα εξαφανιστούν τα πάντα είναι ακριβώς η μέρα που ο λόγος του Θεού θα έχει εκπληρωθεί εντελώς, επειδή Εκείνος είναι ο Δημιουργός και Εκείνος κατέχει την εξουσία του Δημιουργού και τη δύναμη του Δημιουργού, Εκείνος έχει τον έλεγχο όλων των πραγμάτων και όλης της δύναμης της ζωής. Εκείνος μπορεί να προκαλέσει τη δημιουργία εκ του μηδενός ή να μηδενίσει κάτι και Εκείνος ελέγχει τη μεταμόρφωση όλων των πραγμάτων από ζωντανά σε νεκρά κι έτσι για τον Θεό, τίποτε δεν θα ήταν απλούστερο από το να πολλαπλασιάσει το σπέρμα κάποιου. Αυτό στον άνθρωπο μοιάζει φαντασία, σαν ένα παραμύθι, αλλά για τον Θεό, αυτό που Εκείνος αποφασίζει να κάνει και υπόσχεται να κάνει δεν είναι φαντασία ούτε παραμύθι. Αντιθέτως είναι ένα γεγονός το οποίο ο Θεός έχει ήδη δει και είναι σίγουρο ότι αυτό θα πραγματοποιηθεί. Το αντιλαμβάνεστε αυτό; Αποδεικνύεται από τα γεγονότα ότι οι απόγονοι του Αβραάμ ήταν πολλοί; Και πόσο πολλοί; Τόσοι πολλοί όσα «τα άστρα του ουρανού και ως η άμμος η παρά το χείλος της θαλάσσης» όπως είπε ο Θεός; Εξαπλώθηκαν σε όλα τα έθνη και σε όλες τις περιοχές, σε κάθε μέρος του κόσμου; Και τι ήταν εκείνο που έκανε το γεγονός αυτό να πραγματοποιηθεί; Πραγματοποιήθηκε από την εξουσία του λόγου του Θεού; Διότι αρκετές εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια αφότου μίλησε ο Θεός, τα λόγια Του συνέχισαν να εκπληρώνονται και διαρκώς να γίνονται γεγονότα. Αυτή είναι η δύναμη του λόγου του Θεού και η απόδειξη της εξουσίας του Θεού. Όταν ο Θεός δημιούργησε όλα τα πράγματα στην αρχή, ο Θεός είπε γενηθήτω φως, και έγινε φως. Αυτό συνέβη πολύ γρήγορα, πραγματοποιήθηκε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και δεν υπήρξε καμία καθυστέρηση στην πραγματοποίηση και την εκπλήρωσή του. Τα αποτελέσματα του λόγου του Θεού ήταν άμεσα. Και τα δύο ήταν μια εκδήλωση της εξουσίας του Θεού, αλλά όταν ο Θεός ευλόγησε τον Αβραάμ, Εκείνος επέτρεψε στον άνθρωπο να δει μια άλλη πλευρά της ουσίας της εξουσίας του Θεού και επέτρεψε στον άνθρωπο να δει πόσο ανεκτίμητη είναι η εξουσία του Δημιουργού και επιπλέον επέτρεψε στον άνθρωπο να δει μια πιο αληθινή, πιο υπέροχη πλευρά της εξουσίας του Δημιουργού.

Από τη στιγμή που εκστομίστηκε ο λόγος του Θεού, η εξουσία του Θεού αναλαμβάνει αυτό το έργο και το γεγονός που υποσχέθηκε ο Θεός με το στόμα Του σταδιακά αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα είναι ότι αρχίζουν να γίνονται αλλαγές σε όλα τα πράγματα, όπως ακριβώς με την άφιξη της άνοιξης το γρασίδι γίνεται πράσινο, τα λουλούδια ανθίζουν, τα δέντρα βλασταίνουν, τα πουλιά αρχίζουν να κελαηδούν, οι χήνες επιστρέφουν και οι αγροί γεμίζουν με ανθρώπους… Με την άφιξη της άνοιξης όλα τα πράγματα αναζωογονούνται και αυτό είναι το θαυμαστό έργο του Δημιουργού. Όταν ο Θεός εκπληρώνει τις υποσχέσεις Του, όλα τα πράγματα στον ουρανό και στη γη ανανεώνονται και αλλάζουν σύμφωνα με τη σκέψη του Θεού —χωρίς καμία εξαίρεση. Όταν εκστομίζεται μια δέσμευση ή μια υπόσχεση από το στόμα του Θεού, όλα τα πράγματα εξυπηρετούν την εκπλήρωσή της και κινούνται γύρω από τον τελικό σκοπό και όλα τα δημιουργήματα ενορχηστρώνονται και διευθετούνται υπό το κράτος του Δημιουργού, παίζουν τους αντίστοιχους ρόλους τους και εξυπηρετούν τις αντίστοιχες λειτουργίες τους. Αυτό αποτελεί την εκδήλωση της εξουσίας του Θεού. Τι καταλαβαίνεις από αυτό; Πώς αντιλαμβάνεσαι την εξουσία του Θεού; Έχει κάποιο βεληνεκές η εξουσία του Θεού; Υπάρχει χρονικό όριο; Μπορεί να ειπωθεί ότι έχει συγκεκριμένο ύψος ή συγκεκριμένο μήκος; Μπορεί να ειπωθεί ότι έχει συγκεκριμένο μέγεθος ή δύναμη; Μπορεί να μετρηθεί με τις ανθρώπινες διαστάσεις; Η εξουσία του Θεού δεν αναβοσβήνει, δεν έρχεται και παρέρχεται και κανένας δεν μπορεί να μετρήσει ακριβώς πόσο μεγάλη είναι η εξουσία Του. Ανεξάρτητα από την πάροδο του χρόνου, όταν ο Θεός ευλογεί κάποιον, αυτή η ευλογία θα συνεχίζεται και η συνέχειά της θα γίνεται η μαρτυρία της ανεκτίμητης εξουσίας του Θεού και θα επιτρέψει στην ανθρωπότητα να βλέπει την επανεμφάνιση της άσβεστης δύναμης ζωής του Δημιουργού, ξανά και ξανά. Κάθε εκδήλωση της εξουσίας Του είναι η τέλεια απόδειξη του λόγου που βγήκε από το στόμα Του και αποδεικνύεται σε όλα τα πράγματα και στην ανθρωπότητα. Επιπλέον, όλα τα επιτεύγματα που είναι απόρροια της εξουσίας Του είναι έξοχα πέραν κάθε σύγκρισης και πέρα για πέρα άψογα. Μπορεί να ειπωθεί ότι η σκέψη Του, ο λόγος Του, η εξουσία Του και όλο το έργο που έχει κάνει συνιστούν μια απαράμιλλα όμορφη εικόνα και για τα δημιουργήματα, η ανθρώπινη γλώσσα δεν έχει λόγια για να περιγράψει τη σημασία και την αξία της. Όταν ο Θεός υπόσχεται κάτι σε κάποιον, είτε έχει να κάνει με το πού ζει ή με το τι κάνει, το παρελθόν του πριν ή αφού έλαβε την υπόσχεση, ή με το πόσο μεγάλες αναταραχές υπήρξαν στο περιβάλλον που ζει —όλα αυτά είναι πολύ γνωστά στον Θεό, τα ξέρει σαν την παλάμη του χεριού Tου. Όσος καιρός κι αν έχει περάσει απ’ όταν μίλησε ο Θεός, για Εκείνον είναι σαν να έχει μόλις εκστομίσει τον λόγο Του. Που σημαίνει ότι ο Θεός έχει τη δύναμη και τέτοια εξουσία που μπορεί να παρακολουθεί, να ελέγχει και να πραγματοποιεί κάθε υπόσχεση που δίνει στην ανθρωπότητα και ανεξάρτητα από το ποια είναι η υπόσχεση, ανεξάρτητα από το πόσο χρόνο θα πάρει αυτή για να πραγματοποιηθεί ολοκληρωτικά και επιπλέον ανεξάρτητα από την έκταση του πεδίου εφαρμογής της —για παράδειγμα στον χρόνο, γεωγραφικά, ως προς τη φυλή και ούτω καθεξής— αυτή η υπόσχεση θα εκπληρωθεί, θα πραγματοποιηθεί και επιπλέον η εκπλήρωση και η πραγματοποίησή της δεν θα χρειαστούν την παραμικρή προσπάθεια από Εκείνον. Και τι αποδεικνύει αυτό; Ότι το εύρος της εξουσίας του Θεού είναι αρκετό για να ελέγχει ολόκληρο το σύμπαν και ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ο Θεός είναι που δημιούργησε το φως, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός διαχειρίζεται μόνο το φως, ή ότι Εκείνος διαχειρίζεται μόνο το νερό επειδή δημιούργησε το νερό και ότι όλα τα άλλα πράγματα είναι άσχετα με τον Θεό. Δεν είναι αυτό μια παρεξήγηση; Παρότι η ευλογία του Θεού προς τον Αβραάμ σταδιακά έχει ξεθωριάσει στη μνήμη των ανθρώπων μετά από αρκετές εκατοντάδες χρόνια, για τον Θεό αυτή η υπόσχεση ακόμη παραμένει η ίδια. Ήταν ακόμη στη διαδικασία της εκπλήρωσης και ποτέ δεν είχε σταματήσει. Ο άνθρωπος ποτέ δεν γνώριζε ούτε είχε ακούσει πώς ο Θεός εξασκεί την εξουσία Του, πώς έχουν ενορχηστρωθεί και διευθετηθεί όλα τα πράγματα και πόσες θαυμάσιες ιστορίες υπάρχουν γύρω απ’ όλα τα πράγματα που δημιούργησε ο Θεός όλον αυτόν τον καιρό, αλλά κάθε υπέροχο κομμάτι της εκδήλωσης της εξουσίας του Θεού και της αποκάλυψης των πράξεών Του διαδόθηκε και δοξάστηκε απ’ όλα τα πράγματα, όλα τα πράγματα ανέδειξαν και μιλούσαν για τα θαυματουργά κατορθώματα του Δημιουργού και καθεμία απ’ αυτές τις πολυαναφερόμενες ιστορίες για την κυριαρχία του Δημιουργού σε όλα τα πράγματα θα πρέπει να διακηρύσσεται απ’ όλα τα πράγματα εις τους αιώνες των αιώνων. Η εξουσία με την οποία ο Θεός κυβερνά όλα τα πράγματα και η δύναμη του Θεού αποδεικνύουν σε όλα τα πράγματα πως ο Θεός είναι πανταχού και πάντοτε παρών. Όταν θα δεις την απανταχού παρουσία της εξουσίας και της δύναμης του Θεού, θα δεις ότι ο Θεός είναι παρών παντού και πάντα. Η εξουσία και η δύναμη του Θεού δεν περιορίζονται από τον χρόνο, τη γεωγραφία, τον χώρο, ή από κάποιο πρόσωπο, ύλη ή πράγμα. Το εύρος της εξουσίας και της δύναμης του Θεού ξεπερνούν τη φαντασία του ανθρώπου. Είναι ανεξιχνίαστο για τον άνθρωπο, ο άνθρωπος δεν μπορεί να το φανταστεί και δεν θα μπορέσει ποτέ να το γνωρίσει πλήρως.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 95

Σε κάποιους ανθρώπους αρέσει να βγάζουν συμπεράσματα και να φαντάζονται, αλλά πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η φαντασία του ανθρώπου; Μπορεί να πάει πέρα απ’ αυτόν τον κόσμο; Είναι ο άνθρωπος ικανός να βγάλει συμπεράσματα και να φανταστεί την αυθεντικότητα και την ακρίβεια της εξουσίας του Θεού; Είναι οι εικασίες και η φαντασία του ανθρώπου ικανές να του επιτρέψουν να επιτύχει τη γνώση της εξουσίας του Θεού; Μπορούν να κάνουν τον άνθρωπο ικανό να εκτιμήσει πραγματικά και να υποταχθεί στην εξουσία του Θεού; Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι οι εικασίες και η φαντασία του ανθρώπου είναι μόνο προϊόν της διανόησης του ανθρώπου, και δεν βοηθούν στο ελάχιστο ούτε εξυπηρετούν τον άνθρωπο να αντιληφθεί την εξουσία του Θεού. Κάποιοι μπορούν, αφού διαβάσουν κείμενα επιστημονικής φαντασίας, να φανταστούν το φεγγάρι και πώς είναι τα άστρα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος μπορεί να καταλάβει την εξουσία του Θεού. Η φαντασία του ανθρώπου είναι μόνο αυτό: φαντασία. Για τα δεδομένα αυτών των πραγμάτων, δηλαδή για τη σχέση τους με την εξουσία του Θεού, δεν καταλαβαίνει τίποτα απολύτως. Οπότε, τι κι αν έχεις πάει στο φεγγάρι; Μήπως αυτό σημαίνει ότι έχεις μια πολυδιάστατη κατανόηση της εξουσίας του Θεού; Μήπως σημαίνει ότι είσαι ικανός να φανταστείς το εύρος της εξουσίας και της δύναμης του Θεού; Από τη στιγμή που οι εικασίες και η φαντασία του ανθρώπου δεν είναι ικανές να κάνουν τον άνθρωπο να γνωρίσει την εξουσία του Θεού, τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος; Η πιο σοφή επιλογή είναι να μην εικάζει και να μη φαντάζεται, που θα πει ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να επαφίεται ποτέ στη φαντασία και να εξαρτάται από εικασίες, σε ό,τι έχει σχέση με τη γνώση της εξουσίας του Θεού. Τι είναι αυτό που θέλω να σας πω μ’ αυτό; Η γνώση της εξουσίας του Θεού, της δύναμης του Θεού, της ίδιας της ταυτότητας του Θεού και της ουσίας του Θεού δεν επιτυγχάνεται αν επαφίεσαι στη φαντασία σου. Μιας και δεν μπορείς να επαφίεσαι στη φαντασία σου για να γνωρίσεις την εξουσία του Θεού, τότε ποιος είναι ο τρόπος για να επιτύχεις την αληθινή γνώση της εξουσίας του Θεού; Τρώγοντας και πίνοντας τον λόγο του Θεού, μέσω των συναναστροφών και βιώνοντας τον λόγο του Θεού θα μπορέσεις να έχεις μια βαθμιαία εμπειρία και επιβεβαίωση της εξουσίας του Θεού κι έτσι θα κερδίσεις μια βαθμιαία κατανόηση και σταδιακή γνώση αυτής. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να επιτύχεις τη γνώση της εξουσίας του Θεού. Δεν υπάρχει πιο σύντομος δρόμος. Όταν σας ζητώ να μη φαντάζεστε δεν είναι το ίδιο σαν να σας ζητώ να περιμένετε παθητικά την καταστροφή ή να σας ζητώ να μην κάνετε τίποτα. Το να μη χρησιμοποιείς το μυαλό σου για να σκεφτείς και να φανταστείς σημαίνει να μη χρησιμοποιείς τη λογική για να βγάζεις συμπεράσματα, να μη χρησιμοποιείς τη γνώση για να κάνεις αναλύσεις, να μη βασίζεσαι στην επιστήμη, αλλά αντιθέτως να εκτιμάς, να επαληθεύεις και να επιβεβαιώνεις ότι ο Θεός στον οποίον πιστεύεις έχει εξουσία, να επιβεβαιώνεις ότι η μοίρα σου είναι υπό την κυριαρχία Του και ότι η δύναμή Του πάντα αποδεικνύει ότι Εκείνος είναι ο ίδιος ο αληθινός Θεός, μέσα από τον λόγο του Θεού, μέσα από την αλήθεια, μέσα από οτιδήποτε αντιμετωπίζεις στη ζωή. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί κάποιος να επιτύχει την κατανόηση του Θεού. Μερικοί λένε ότι επιθυμούν να βρουν έναν απλό τρόπο για να επιτύχουν αυτόν τον στόχο, αλλά μπορείτε να σκεφτείτε κανέναν τέτοιο τρόπο; Σου λέω, δεν υπάρχει λόγος να το σκέφτεσαι: δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι! Ο μόνος τρόπος είναι να γνωρίζεις και να επιβεβαιώνεις ευσυνειδήτως και σταθερά αυτό που έχει και είναι ο Θεός μέσα από κάθε λέξη που Εκείνος εκφράζει και από καθετί που κάνει. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να γνωρίσει κανείς τον Θεό. Επειδή αυτό που έχει και είναι ο Θεός και όλα όσα έχουν να κάνουν με τον Θεό δεν είναι κούφια και κενά —είναι αληθινά.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 96

Το γεγονός του ελέγχου και της κυριαρχίας του Δημιουργού σε όλα τα πράγματα και στους ζώντες οργανισμούς αποδεικνύει την αληθινή ύπαρξη της εξουσίας του Δημιουργού

Η ευλογία του Ιεχωβά προς τον Ιώβ καταγράφεται στο Βιβλίο του Ιώβ. Τι χάρισε ο Θεός στον Ιώβ; «Και ευλόγησεν ο Ιεχωβά τα έσχατα του Ιώβ μάλλον παρά τα πρώτα· ώστε απέκτησε δεκατέσσαρας χιλιάδας προβάτων και εξακισχιλίας καμήλους και χίλια ζεύγη βοών και χιλίας όνους» (Ιώβ 42:12). Από την ανθρώπινη σκοπιά, τι ήταν αυτά τα πράγματα που δόθηκαν στον Ιώβ; Ήταν ανθρώπινη περιουσία; Με τέτοια περιουσία θα ήταν ο Ιώβ πολύ πλούσιος εκείνη την εποχή; Και πώς απέκτησε τέτοια περιουσία; Τι προκάλεσε τον πλούτο του; Είναι προφανές ότι τα απέκτησε αυτά ο Ιώβ χάρη στην ευλογία του Θεού. Το πώς είδε ο Ιώβ αυτήν την περιουσία και πώς εξέλαβε τις ευλογίες του Θεού, είναι κάτι με το οποίο δεν θα ασχοληθούμε τώρα. Σε ό,τι έχει να κάνει με τις ευλογίες του Θεού, όλοι οι άνθρωποι λαχταρούν μέρα και νύχτα να ευλογηθούν από τον Θεό, αλλά παρόλα αυτά ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελέγξει πόση περιουσία μπορεί να αποκτήσει κατά τη διάρκεια της ζωής του ή κατά πόσο μπορεί να δεχτεί ευλογίες από τον Θεό —κι αυτό είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός! Ο Θεός έχει την εξουσία και τη δύναμη να χαρίσει οποιαδήποτε περιουσία στον άνθρωπο, να επιτρέψει στον άνθρωπο να αποκτήσει οποιαδήποτε ευλογία, παρόλα αυτά υπάρχει μια αρχή στις ευλογίες του Θεού. Τι είδους ανθρώπους ευλογεί ο Θεός; Τους ανθρώπους που Του είναι αρεστοί, βεβαίως! Ο Αβραάμ και ο Ιώβ ήταν και οι δύο ευλογημένοι από τον Θεό, παρόλα αυτά οι ευλογίες που δέχτηκαν δεν ήταν ίδιες. Ο Θεός ευλόγησε τον Αβραάμ με απογόνους τόσο πολλούς, όσο η άμμος και τα αστέρια. Όταν ο Θεός ευλόγησε τον Αβραάμ, έκανε τους απογόνους ενός ανθρώπου, ένα έθνος, να γίνουν δυνατοί και εύποροι. Με τον τρόπο αυτόν, η εξουσία του Θεού κυριάρχησε στο ανθρώπινο είδος, που εισέπνευσε την ανάσα του Θεού ανάμεσα σ’ όλα τα πράγματα και σ’ όλα τα ζωντανά πλάσματα. Κάτω από την κυριαρχία της εξουσίας του Θεού, αυτό το ανθρώπινο είδος πολλαπλασιάστηκε και έζησε με την ταχύτητα και μέσα στο πλαίσιο που αποφάσισε ο Θεός. Ειδικότερα, η βιωσιμότητα αυτού του έθνους, ο ρυθμός ανάπτυξης και το προσδόκιμο ζωής ήταν όλα μέρος της διευθέτησης που έκανε ο Θεός και η αρχή όλων αυτών βασίζονταν ολοκληρωτικά πάνω στην υπόσχεση που ο Θεός έδωσε στον Αβραάμ. Που σημαίνει ότι, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις, οι υποσχέσεις του Θεού θα προχωρούσαν χωρίς εμπόδια και θα πραγματοποιούνταν με τη μέριμνα της εξουσίας του Θεού. Στην υπόσχεση που ο Θεός έδωσε στον Αβραάμ, ανεξάρτητα από τις αναταραχές στον κόσμο, ανεξάρτητα από την εποχή, ανεξάρτητα από τις καταστροφές που υπέστη η ανθρωπότητα, οι απόγονοι του Αβραάμ δεν θα κινδύνευαν να εξολοθρευτούν και το έθνος τους δεν επρόκειτο να εξαφανιστεί. Η ευλογία του Θεού στον Ιώβ, εντούτοις, τον κατέστησε εξαιρετικά πλούσιο. Αυτό που του έδωσε ο Θεός, ήταν ζωντανά πλάσματα που ανέπνεαν, τα χαρακτηριστικά των οποίων —ο αριθμός τους, η ταχύτητα του πολλαπλασιασμού τους, οι ρυθμοί επιβίωσης, το ποσοστό του λίπους που διέθεταν κτλ.— επίσης ελεγχόταν από τον Θεό. Παρότι αυτά τα έμβια όντα δεν διέθεταν το χάρισμα της ομιλίας, ανήκαν και αυτά στις διευθετήσεις του Θεού και η αρχή των διευθετήσεων του Θεού ήταν σύμφωνη με την ευλογία που ο Θεός υποσχέθηκε στον Ιώβ. Στις ευλογίες που ο Θεός έδωσε στον Αβραάμ και στον Ιώβ, παρότι αυτά που υποσχέθηκε ήταν διαφορετικά, η εξουσία με την οποία ο Θεός κυβερνούσε όλα τα πράγματα και τα ζωντανά πλάσματα ήταν η ίδια. Κάθε λεπτομέρεια από την εξουσία και τη δύναμη του Θεού εκφράζεται στις διαφορετικές υποσχέσεις και ευλογίες προς τον Αβραάμ και τον Ιώβ και για ακόμα μια φορά δείχνει στην ανθρωπότητα ότι η εξουσία του Θεού είναι πολύ πέρα από τη φαντασία του ανθρώπου. Αυτές οι λεπτομέρειες δείχνουν για μια ακόμη φορά στην ανθρωπότητα ότι αν η ανθρωπότητα επιθυμεί να γνωρίσει την εξουσία του Θεού, μπορεί να το κάνει μόνο μέσω του λόγου του Θεού και βιώνοντας το έργο του Θεού.

Η εξουσία της κυριαρχίας του Θεού πάνω σ’ όλα τα πράγματα επιτρέπει στον άνθρωπο να δει ένα γεγονός: η εξουσία του Θεού δεν περιέχεται μόνο στις λέξεις «Και είπε ο Θεός, γενηθήτω φως και έγινε φως, γενηθήτω το στερέωμα και έγινε το στερέωμα, και να γίνει η γη και έγινε η γη» αλλά επίσης στο πώς κατόρθωσε να κάνει το φως να συνεχίζει να υπάρχει, εμπόδισε την εξαφάνιση του στερεώματος και διατήρησε τη γη για πάντα ξέχωρα από το νερό, καθώς και στις λεπτομέρειες του πώς κυβέρνησε και διαχειρίστηκε τα δημιουργήματα: το φως, το στερέωμα και τη γη. Τι άλλο βλέπετε στην ευλογία του Θεού προς την ανθρωπότητα; Ξεκάθαρα, αφότου ο Θεός ευλόγησε τον Αβραάμ και τον Ιώβ, τα βήματα του Θεού δεν σταμάτησαν, διότι Εκείνος μόλις είχε αρχίσει να ασκεί την εξουσία Του και είχε την πρόθεση να κάνει την κάθε Του λέξη πραγματικότητα και να πραγματοποιήσει την κάθε λεπτομέρεια για την οποία μίλησε κι έτσι, καθώς περνούσε ο καιρός, συνέχισε να κάνει καθετί που είχε σκοπό να κάνει. Επειδή ο Θεός έχει εξουσία, ίσως να νομίζει ο άνθρωπος ότι ο Θεός μόνο μιλάει και δεν χρειάζεται να κουνήσει το δαχτυλάκι Του για όλα όσα κάνει. Το να φαντάζεται κανείς κάτι τέτοιο είναι κάπως γελοίο! Εάν έχεις μόνο τη μονόπλευρη άποψη για το συμβόλαιο που συνήψε ο Θεός με τον άνθρωπο με χρήση του λόγου και για την πραγματοποίηση των πάντων από τον Θεό με χρήση του λόγου, και δεν είσαι ικανός να δεις τα διάφορα σημάδια και γεγονότα που δείχνουν ότι η εξουσία του Θεού έχει υπό το κράτος της την ύπαρξη όλων των πραγμάτων, τότε η κατανόησή σου για την εξουσία του Θεού είναι πολύ κούφια και γελοία! Αν έτσι φαντάζεται ο άνθρωπος ότι είναι ο Θεός, τότε πρέπει να ειπωθεί ότι η γνώση του ανθρώπου για τον Θεό έχει πέσει στα τάρταρα και έχει φτάσει σε αδιέξοδο, επειδή ο Θεός τον οποίο φαντάζεται ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο από μια μηχανή που δίνει εντολές και όχι ο Θεός που διαθέτει εξουσία. Τι έχεις δει από τα παραδείγματα του Αβραάμ και του Ιώβ; Έχεις δει την αληθινή πλευρά της εξουσίας και της δύναμης του Θεού; Αφότου ο Θεός ευλόγησε τον Αβραάμ και τον Ιώβ, ο Θεός δεν έμεινε όπως ήταν, ούτε έβαλε τους αγγελιοφόρους Του να δουλεύουν ενώ Εκείνος περίμενε να δει το αποτέλεσμα. Αντιθέτως, μόλις ο Θεός εκστόμισε τον λόγο Του, με την καθοδήγηση της εξουσίας του Θεού, όλα τα πράγματα άρχισαν να συμμορφώνονται με το έργο που ήθελε ο Θεός να κάνει και φτιάχτηκαν οι άνθρωποι, τα πράγματα και τα αντικείμενα που ζήτησε ο Θεός. Που σημαίνει ότι μόλις τα λόγια εκστομίστηκαν από το στόμα του Θεού, η εξουσία του Θεού άρχισε να ασκείται σε όλη τη γη και Εκείνος καθόρισε μια σειρά για να πραγματοποιήσει και να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του προς τον Αβραάμ και τον Ιώβ, κάνοντας επίσης και όλα τα κατάλληλα σχέδια και προετοιμασίες για όλα όσα χρειαζόταν για το κάθε βήμα και το κάθε βασικό στάδιο που προγραμμάτισε να επιτελέσει. Εκείνον τον καιρό δεν κατηύθυνε μόνο τους αγγελιοφόρους Του, αλλά και όλα τα πράγματα που Εκείνος είχε δημιουργήσει. Που σημαίνει ότι τα όρια μέσα στα οποία εξασκούνταν η εξουσία του Θεού δεν συμπεριλάμβανε μόνο τους αγγελιοφόρους, αλλά και όλα τα πράγματα που διευθετούσε για να συμμορφώνονται με το έργο που ήθελε να κάνει. Αυτός ήταν ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο εξασκούνταν η εξουσία του Θεού. Στις φαντασιώσεις σας, κάποιοι μπορεί να έχουν την παρακάτω αντίληψη για την εξουσία του Θεού: ο Θεός έχει εξουσία και ο Θεός έχει δύναμη κι έτσι ο Θεός δεν έχει παρά να παραμείνει στον τρίτο ουρανό, ή δεν έχει παρά να παραμείνει σε ένα σταθερό μέρος και δεν χρειάζεται να κάνει κάποιο ιδιαίτερο έργο, κι ολόκληρο το έργο Του ολοκληρώνεται στη σκέψη Του. Μερικοί μπορεί επίσης να πιστεύουν ότι παρότι ο Θεός ευλόγησε τον Αβραάμ, ο Θεός δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτα και ήταν αρκετό για Εκείνον απλώς να εκφράσει τον λόγο Του. Αληθινά αυτό είναι που συνέβη; Όχι βέβαια! Παρότι ο Θεός κατέχει εξουσία και δύναμη, η εξουσία Του είναι αληθινή και πραγματική, δεν είναι κενή. Η αυθεντικότητα και η πραγματικότητα της εξουσίας και της δύναμης του Θεού σταδιακά αποκαλύπτονται και περιέχονται στη δημιουργία όλων των πραγμάτων και στην κυριαρχία επί όλων των πραγμάτων και στη διαδικασία με την οποία κυβερνά και διαχειρίζεται την ανθρωπότητα. Κάθε μέθοδος, κάθε προοπτική και κάθε λεπτομέρεια της κυριαρχίας του Θεού στην ανθρωπότητα και σε όλα τα πράγματα και όλο το έργο που επιτέλεσε, καθώς και η κατανόησή Του για όλα τα πράγματα —στην κυριολεξία αποδεικνύουν όλα ότι η εξουσία και η δύναμη του Θεού δεν είναι κούφιες λέξεις. Η εξουσία και η δύναμή Του αναδεικνύονται και αποκαλύπτονται συνεχώς και σε όλα τα πράγματα. Αυτές οι εκδηλώσεις και αποκαλύψεις μιλούν για την πραγματική ύπαρξη της εξουσίας του Θεού, διότι Εκείνος χρησιμοποιεί την εξουσία και τη δύναμή Του για να συνεχίσει το έργο Του και να προστάζει όλα τα πράγματα και να κυβερνά όλα τα πράγματα κάθε στιγμή, και η δύναμη και η εξουσία Του δεν μπορεί να αντικατασταθούν από τους αγγέλους ή τους αγγελιοφόρους του Θεού. Ο Θεός αποφάσισε τι ευλογίες θα έδινε στον Αβραάμ και στον Ιώβ —αυτό εξαρτιόνταν από τον Θεό. Παρότι οι αγγελιοφόροι του Θεού επισκέφτηκαν προσωπικά τον Αβραάμ και τον Ιώβ, έπραξαν κατ’ εντολή του Θεού και υπό την εξουσία του Θεού και επίσης υπό την κυριαρχία του Θεού. Παρότι ο άνθρωπος βλέπει τους αγγελιοφόρους του Θεού να επισκέπτονται τον Αβραάμ και δεν έχει καμία μαρτυρία στις καταγραφές της Βίβλου ότι ο Ιεχωβά Θεός προσωπικά έχει κάνει κάτι, ο μόνος που αληθινά ασκεί δύναμη και εξουσία είναι ο ίδιος ο Θεός και αυτό δεν επιδέχεται καμία αμφιβολία από κανέναν άνθρωπο! Παρότι έχεις δει ότι οι άγγελοι και οι αγγελιοφόροι έχουν μεγάλη δύναμη και έχουν κάνει θαύματα ή έχουν κάνει κάποια πράγματα κατά παραγγελία του Θεού, οι πράξεις τους είναι μόνο για λόγους ολοκλήρωσης της παραγγελίας του Θεού και σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν ένδειξη της εξουσίας του Θεού —επειδή κανένας άνθρωπος ή αντικείμενο δεν έχει και δεν διαθέτει την εξουσία του Δημιουργού για να δημιουργήσει όλα τα πράγματα και να τα κυβερνήσει. Κι έτσι κανένας άνθρωπος και κανένα πράγμα δεν μπορεί να ασκήσει ή να αναδείξει την εξουσία του Δημιουργού.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 97

Η εξουσία του Δημιουργού είναι αμετάβλητη και απρόσβλητη

1. Ο Θεός χρησιμοποιεί τον λόγο για τη δημιουργία των πάντων

2. Ο Θεός χρησιμοποιεί τον λόγο Του για να στήσει μια διαθήκη με τον άνθρωπο

3. Οι Ευλογίες του Θεού

Τι έχετε δει σ’ αυτά τα τρία μέρη της γραφής; Έχετε δει ότι υπάρχει μια αρχή σύμφωνα με την οποία ο Θεός ασκεί την εξουσία Του; Για παράδειγμα, ο Θεός χρησιμοποίησε ένα ουράνιο τόξο για να συνάψει ένα συμβόλαιο με τον άνθρωπο, όπου τοποθέτησε ένα ουράνιο τόξο στα σύννεφα για να πει στον άνθρωπο ότι δεν θα χρησιμοποιήσει ποτέ ξανά έναν κατακλυσμό για να καταστρέψει τον κόσμο. Αυτό το ουράνιο τόξο που βλέπουν οι άνθρωποι σήμερα είναι το ίδιο εκείνο που ειπώθηκε από το στόμα του Θεού; Έχει αλλάξει η φύση και η σημασία του; Χωρίς καμία αμφιβολία, δεν έχουν αλλάξει. Ο Θεός χρησιμοποίησε την εξουσία Του για να επιτελέσει αυτήν την πράξη και το συμβόλαιό Του με τον άνθρωπο συνεχίζει να ισχύει μέχρι σήμερα και το πότε το συμβόλαιο αυτό μπορεί να αλλάξει, ασφαλώς εξαρτάται από τον Θεό. Αφού είπε ο Θεός «να τοποθετηθεί το τόξο μου στα σύννεφα», ο Θεός τήρησε αυτό το συμβόλαιο μέχρι και σήμερα. Τι σου λέει αυτό; Παρότι ο Θεός κατέχει εξουσία και δύναμη, είναι πολύ αυστηρός και οι πράξεις Του διακατέχονται από αρχές και παραμένει πιστός στον λόγο Του. Η αυστηρότητά Του και οι αρχές που διέπουν τις πράξεις Του, αποδεικνύουν το απρόσβλητο του Δημιουργού και το ανυπέρβλητο της εξουσίας του Δημιουργού. Παρότι έχει την υπέρτατη εξουσία και όλα τα πράγματα είναι υπό το κράτος Του και παρότι έχει τη δύναμη να κυβερνά όλα τα πράγματα, ο Θεός ποτέ δεν έβλαψε και ούτε αναστάτωσε το σχέδιό Του και κάθε φορά που ασκεί την εξουσία Του ακολουθεί πιστά τις δικές Του αρχές και τηρεί επακριβώς ό,τι έχει πει και ακολουθεί τα βήματα και τους στόχους του σχεδίου Του. Είναι αυτονόητο ότι όλα τα πράγματα που κυβερνούνται από τον Θεό υπακούουν επίσης στις αρχές που διέπουν την άσκηση της εξουσίας του Θεού και κανένας άνθρωπος ή πράγμα δεν εξαιρείται από τις ρυθμίσεις της εξουσίας Του, ούτε μπορεί να αλλάξει τις αρχές που διέπουν την άσκηση της εξουσίας Του. Στα μάτια του Θεού οι ευλογημένοι λαμβάνουν την καλή τύχη που προκαλεί η εξουσία Του και οι καταραμένοι τιμωρούνται από την εξουσία του Θεού. Κάτω από την κυριαρχία της εξουσίας του Θεού, κανένας άνθρωπος ή πράγμα δεν εξαιρείται από την άσκηση της εξουσίας Του, ούτε μπορεί να αλλάξει τις αρχές που διέπουν την άσκηση της εξουσίας Του. Η εξουσία του Δημιουργού δεν αλλάζει εξαιτίας κάποιας αλλαγής σε οτιδήποτε και ομοίως οι αρχές που διέπουν την άσκηση της εξουσίας Του δεν αλλάζουν για κανένα λόγο. Στη γη και στον ουρανό μπορεί να συμβούν μεγάλες αναταραχές, αλλά η εξουσία του Δημιουργού δεν θα αλλάξει. Όλα τα πράγματα μπορεί να εξαφανιστούν, αλλά η εξουσία του Δημιουργού δεν θα εξαφανιστεί ποτέ. Αυτή είναι η ουσία της αμετάβλητης και απρόσβλητης εξουσίας του Δημιουργού και αυτή είναι η ίδια η μοναδικότητα του Δημιουργού!

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 98

Η εντολή του Θεού στον Σατανά

Ιώβ 2:6 Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Ιδού, αυτός εις την χείρα σου· μόνον την ζωήν αυτού φύλαξον.

Ο Σατανάς δεν έχει ποτέ τολμήσει να καταστρατηγήσει την εξουσία του Δημιουργού και αυτός είναι ο λόγος που όλα τα πράγματα ζουν με τάξη

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ιώβ και το «αυτός» στον λόγο αυτόν αναφέρεται στον Ιώβ. Παρότι σύντομη, αυτή η φράση διασαφηνίζει πολλά θέματα. Περιγράφει μια συγκεκριμένη συνομιλία μεταξύ του Θεού και του Σατανά στον πνευματικό κόσμο και μας λέει ότι το αντικείμενο του λόγου του Θεού ήταν ο Σατανάς. Καταγράφει επίσης, τι ειδικά ελέχθη από τον Θεό. Ο λόγος του Θεού ήταν μια προσταγή και μια εντολή προς τον Σατανά. Οι συγκεκριμένες λεπτομέρειες αυτής της εντολής έχουν σχέση με το να χαριστεί η ζωή στον Ιώβ και το πού ο Θεός έθεσε τα όρια στη συμπεριφορά του Σατανά προς τον Ιώβ —και ο Σατανάς αναγκάστηκε να χαρίσει τη ζωή στον Ιώβ. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε απ’ αυτήν την πρόταση είναι ότι αυτά τα λόγια είπε ο Θεός στον Σατανά. Σύμφωνα με το αρχικό κείμενο από το Βιβλίο του Ιώβ, μας δίνει το υπόβαθρο αυτών των λέξεων: ο Σατανάς ήθελε να κατηγορήσει τον Ιώβ κι έτσι έπρεπε πρώτα να έχει τη συγκατάθεση του Θεού, πριν μπορέσει να τον βάλει σε πειρασμό. Όταν ο Θεός συναίνεσε στο αίτημα του Σατανά να βάλει τον Ιώβ σε πειρασμό, έθεσε στον Σατανά τον παρακάτω όρο: «Ιώβ εις την χείρα σου εστί· μόνον την ζωήν αυτού φύλαξον». Ποια είναι η φύση αυτών των λέξεων; Είναι σίγουρα μια προσταγή, μια εντολή. Έχοντας κατανοήσει τη φύση αυτών των λέξεων, πρέπει επίσης να κατάλαβες, βέβαια, ότι Εκείνος που έδωσε αυτήν την εντολή ήταν ο Θεός και εκείνος που του δόθηκε η εντολή και την υπάκουσε, ήταν ο Σατανάς. Είναι αυτονόητο ότι σ’ αυτήν την εντολή, η σχέση του Θεού με τον Σατανά είναι ολοφάνερη σ’ όποιον διαβάζει αυτά τα λόγια. Βεβαίως, αυτή επίσης είναι η σχέση του Θεού με τον Σατανά στον πνευματικό κόσμο και η διαφορά μεταξύ της ταυτότητας και της κατάστασης του Θεού και του Σατανά, που φαίνεται στις καταγραφές των συνομιλιών μεταξύ Θεού και Σατανά στις Γραφές και μέχρι σήμερα, είναι το συγκεκριμένο παράδειγμα και μια γραπτή καταγραφή από την οποία ο άνθρωπος μπορεί να μάθει για τη σαφή διαφορά ανάμεσα στην ταυτότητα και κατάσταση του Θεού και του Σατανά. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να πω ότι η καταγραφή αυτών των λέξεων είναι ένα σημαντικό τεκμήριο για τη γνώση της ανθρωπότητας ως προς την ταυτότητα και την κατάσταση του Θεού και παρέχει σημαντική πληροφόρηση για τη γνώση της ανθρωπότητας περί Θεού. Μέσα απ’ αυτήν τη συνομιλία μεταξύ του Δημιουργού και του Σατανά στον πνευματικό κόσμο, ο άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει ακόμη μία συγκεκριμένη πλευρά της εξουσίας του Δημιουργού. Αυτές οι λέξεις είναι μια ακόμη μαρτυρία της μοναδικής εξουσίας του Δημιουργού.

Φαινομενικά, ο Ιεχωβά Θεός συμμετάσχει σε έναν διάλογο με τον Σατανά. Η ουσία τους είναι ότι η στάση με την οποία μιλά ο Ιεχωβά Θεός και η θέση από την οποία Εκείνος μιλά, είναι υψηλότερες από του Σατανά. Που σημαίνει ότι ο Ιεχωβά Θεός διατάζει τον Σατανά με τόνο προσταγής και λέει στον Σατανά τι να κάνει και τι να μην κάνει, ότι ο Ιώβ είναι ήδη στα χέρια του, και είναι ελεύθερος να του συμπεριφερθεί όπως θέλει —δεν μπορεί όμως να του πάρει τη ζωή. Αυτό που υπονοείται είναι ότι, παρότι ο Ιώβ έχει τεθεί στα χέρια του Σατανά, η ζωή του δεν παραδόθηκε στον Σατανά. Κανένας δεν μπορεί να πάρει τη ζωή του Ιώβ από τα χέρια του Θεού, εάν δεν το επιτρέψει ο Θεός. Η διάθεση του Θεού περιγράφεται ξεκάθαρα σ’ αυτήν την εντολή προς τον Σατανά και αυτή η εντολή εκδηλώνει και αποκαλύπτει επίσης τη θέση από την οποία ο Ιεχωβά Θεός συνομιλεί με τον Σατανά. Σ’ αυτό, ο Ιεχωβά Θεός όχι μόνο διατηρεί το κύρος του Θεού που δημιούργησε το φως και τον αέρα και όλα τα πράγματα και τα έμβια όντα, του Θεού που είναι κυρίαρχος όλων των πραγμάτων και των έμβιων όντων, αλλά και του Θεού που προστάζει την ανθρωπότητα και προστάζει τον Άδη, του Θεού που ελέγχει τη ζωή και τον θάνατο όλων των ζώντων οργανισμών. Στον πνευματικό κόσμο, ποιος άλλος εκτός από τον Θεό θα τολμούσε να δώσει τέτοια διαταγή στον Σατανά; Και γιατί ο Θεός έδωσε προσωπικά τη διαταγή Του στον Σατανά; Επειδή η ζωή του ανθρώπου, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του Ιώβ, ελέγχεται από τον Θεό. Ο Θεός δεν επέτρεψε στον Σατανά να βλάψει ή να πάρει τη ζωή του Ιώβ, που θα πει ότι ο Θεός, μόλις πριν επιτρέψει στον Σατανά να βάλει σε πειρασμό τον Ιώβ, θυμήθηκε να του δώσει μια συγκεκριμένη εντολή και για μια ακόμη φορά απαγόρευσε στον Σατανά να πάρει τη ζωή του Ιώβ. Ο Σατανάς δεν τόλμησε ποτέ να καταστρατηγήσει την εξουσία του Θεού και επιπλέον, πάντα άκουγε πολύ προσεκτικά και υπάκουε στις εντολές και στα συγκεκριμένα προστάγματα του Θεού, μην τολμώντας ποτέ να τα αψηφήσει και βεβαίως μην τολμώντας ποτέ να αλλάξει μόνος του καμία από τις εντολές του Θεού. Αυτά είναι τα όρια που έθεσε ο Θεός στον Σατανά κι ο Σατανάς δεν τόλμησε ποτέ να ξεπεράσει αυτά τα όρια. Αυτό δεν είναι η δύναμη της εξουσίας του Θεού; Αυτό δεν είναι μια μαρτυρία της εξουσίας του Θεού; Ο Σατανάς καταλαβαίνει πολύ καλύτερα από τον άνθρωπο πώς να συμπεριφέρεται απέναντι στον Θεό και πώς να θεωρεί τον Θεό κι έτσι, στον πνευματικό κόσμο, ο Σατανάς βλέπει ξεκάθαρα το κύρος και την εξουσία του Θεού και μπορεί πολύ καλά να εκτιμήσει τη δύναμη της εξουσίας του Θεού και τις αρχές που διέπουν την άσκηση της εξουσίας Του. Δεν τολμά καθόλου να τις παραβλέψει, ούτε τολμά να τις παραβεί με κανένα τρόπο ή να κάνει κάτι που θα καταστρατηγήσει την εξουσία του Θεού και δεν τολμά με κανένα τρόπο να αμφισβητήσει την οργή του Θεού. Παρότι η φύση του είναι κακή και αλαζονική, ο Σατανάς δεν έχει τολμήσει ποτέ να ξεπεράσει τα όρια και τους περιορισμούς που του θέτει ο Θεός. Για εκατομμύρια χρόνια έχει παραμείνει αυστηρά μέσα σ’ αυτά τα όρια, έχει τηρήσει την κάθε διαταγή και εντολή του Θεού και ποτέ δεν έχει τολμήσει να ξεπεράσει το όριο. Παρότι μοχθηρός, ο Σατανάς είναι πολύ σοφότερος από τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Γνωρίζει την ταυτότητα του Δημιουργού και γνωρίζει τα όριά του. Από τις «πειθήνιες» πράξεις του Σατανά, φαίνεται ότι η εξουσία και η δύναμη του Θεού είναι ουράνια διατάγματα που δεν μπορούν να καταστρατηγηθούν από τον Σατανά και ότι ακριβώς λόγω της μοναδικότητας και της εξουσίας του Θεού, όλα τα πράγματα αλλάζουν και πολλαπλασιάζονται με τάξη, ότι η ανθρωπότητα μπορεί να ζει και να πολλαπλασιάζεται μέσα στα πλαίσια που έθεσε ο Θεός, χωρίς να υπάρχει άνθρωπος ή πράγμα που μπορεί να διαταράξει αυτήν την τάξη ούτε άνθρωπος ή πράγμα που μπορεί να αλλάξει αυτόν τον νόμο —επειδή όλα προέρχονται από τα χέρια του Δημιουργού κι από την τάξη και την εξουσία του Δημιουργού.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 99

Η ιδιάζουσα ταυτότητα του Σατανά έχει κάνει κάποιους ανθρώπους να δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για τις εκδηλώσεις του σε διάφορες μορφές. Υπάρχουν μάλιστα πολλοί ανόητοι άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο Σατανάς διαθέτει κι εκείνος εξουσία, όπως και ο Θεός, επειδή ο Σατανάς μπορεί να κάνει θαύματα και μπορεί να κάνει πράγματα που είναι αδύνατον να κάνουν οι άνθρωποι. Κι έτσι, πέρα από το να λατρεύουν τον Θεό, οι άνθρωποι κρατούν ένα μέρος στην καρδιά τους για τον Σατανά και φτάνουν στο σημείο να λατρεύουν τον Σατανά όπως τον Θεό. Αυτοί οι άνθρωποι είναι και αξιολύπητοι και απεχθείς. Είναι αξιολύπητοι εξαιτίας της άγνοιάς τους και απεχθείς επειδή είναι αιρετικοί και έχουν έμφυτη μοχθηρή φύση. Σ’ αυτό το σημείο πιστεύω ότι είναι απαραίτητο να σας πληροφορήσω για το τι είναι η εξουσία, τι συμβολίζει, και τι αντιπροσωπεύει. Γενικά μιλώντας, ο ίδιος ο Θεός είναι η εξουσία, η εξουσία Του συμβολίζει την υπεροχή και την ουσία του Θεού και η εξουσία του ίδιου του Θεού αντιπροσωπεύει το κύρος και την ταυτότητα του Θεού. Σε ποια περίπτωση λοιπόν, τολμά να πει ο Σατανάς ότι αυτός ο ίδιος είναι ο Θεός; Τολμά να πει ο Σατανάς ότι αυτός δημιούργησε όλα τα πράγματα και ότι κυριαρχεί σε όλα; Βεβαίως δεν τολμά! Διότι αυτός είναι ανίκανος να δημιουργήσει όλα τα πράγματα. Μέχρι τώρα, δεν έχει φτιάξει τίποτε απ’ ό,τι έχει δημιουργήσει ο Θεός και δεν έχει δημιουργήσει ποτέ τίποτε που να είναι έμψυχο. Επειδή δεν διαθέτει την εξουσία του Θεού, ποτέ δεν θα μπορέσει να αποκτήσει το κύρος και την ταυτότητα του Θεού και αυτό καθορίζεται από την ουσία του. Έχει την ίδια δύναμη με τον Θεό; Βεβαίως δεν την έχει! Πώς ονομάζουμε τις πράξεις του Σατανά και τα θαύματα που κάνει; Είναι δύναμη; Μπορούμε να τα πούμε εξουσία; Όχι βέβαια! Ο Σατανάς οδηγεί το ρεύμα της διαφθοράς και ενοχλεί, βλάπτει και εμποδίζει κάθε πλευρά του έργου του Θεού. Τα τελευταία αρκετές χιλιάδες χρόνια, εκτός από το να διαφθείρει και να βλάπτει την ανθρωπότητα και να παρασύρει και να πλανεύει τον άνθρωπο προς τη διαφθορά και την άρνηση του Θεού, έτσι ώστε ο άνθρωπος να πορεύεται προς τη σκοτεινή κοιλάδα του θανάτου, έχει κάνει τίποτε ο Σατανάς που να αξίζει και την παραμικρή μνεία, το παραμικρό εγκώμιο ή έπαινο από τον άνθρωπο; Αν ο Σατανάς είχε εξουσία και δύναμη θα είχε διαφθαρεί η ανθρωπότητα απ’ αυτόν; Αν ο Σατανάς είχε εξουσία και δύναμη θα είχε βλαφτεί η ανθρωπότητα απ’ αυτόν; Αν ο Σατανάς είχε εξουσία και δύναμη, θα είχε εγκαταλείψει η ανθρωπότητα τον Θεό και θα έκλινε προς τον θάνατο; Εφόσον ο Σατανάς δεν έχει ούτε εξουσία ούτε δύναμη, τι πρέπει να συμπεράνουμε για την ουσία όλων των πράξεών του; Υπάρχουν κάποιοι που ερμηνεύουν ό,τι κάνει ο Σατανάς ως απλά τεχνάσματα, ωστόσο εγώ πιστεύω ότι μια τέτοια ερμηνεία δεν είναι τόσο κατάλληλη. Είναι οι μοχθηρές του ενέργειες που διαφθείρουν την ανθρωπότητα απλά τεχνάσματα; Η μοχθηρή δύναμη με την οποία ο Σατανάς έβλαψε τον Ιώβ και η λυσσαλέα επιθυμία να τον βλάψει και να τον ρημάξει δεν θα μπορούσαν ποτέ να επιτευχθούν με απλά τεχνάσματα. Κοιτάζοντας πίσω, βλέπουμε ότι σε μια στιγμή, τα κοπάδια και οι αγέλες του Ιώβ σκορπίστηκαν πέρα για πέρα στους λόφους και στα βουνά και εξαφανίστηκαν. Μέσα σε μια στιγμή, η μεγάλη περιουσία του Ιώβ εξαφανίστηκε. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί μ’ ένα απλό τέχνασμα; Η φύση όλων των πράξεων του Σατανά αντιστοιχεί και ταιριάζει με αρνητικά χαρακτηριστικά, όπως η πρόκληση ζημιών, η παρεμπόδιση, η καταστροφή, η βλάβη, το κακό, η μοχθηρία και το σκοτάδι κι έτσι η εμφάνιση όλων αυτών που είναι άδικα και κακά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τις πράξεις του Σατανά και είναι αχώριστα από τη μοχθηρή φύση του Σατανά. Ανεξάρτητα από το πόσο «δυνατός» είναι ο Σατανάς, ανεξάρτητα από το πόσο θρασύς και φιλόδοξος είναι, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλη ικανότητα έχει να προξενεί ζημιές, ανεξάρτητα από το πόσο ευρείας κλίμακας είναι οι τεχνικές που χρησιμοποιεί για να διαφθείρει και να παρασύρει τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από το πόσο έξυπνα είναι τα κόλπα και τα σχέδια με τα οποία τρομοκρατεί τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από το πόσο ευμετάβλητη είναι η μορφή του, ποτέ δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ούτε ένα έμψυχο ον, ποτέ δεν μπόρεσε να θέσει νόμους και κανόνες για την ύπαρξη όλων των πραγμάτων και ποτέ δεν μπόρεσε να κυβερνήσει ή να ελέγξει κανένα αντικείμενο, είτε έμψυχο ή άψυχο. Στο σύμπαν και στο στερέωμα, δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος ή αντικείμενο που να έχει γεννηθεί από τον Σατανά, ή που να υπάρχει εξαιτίας του. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος ή αντικείμενο που αυτός κυβερνά ή ελέγχει. Αντιθέτως, ο Σατανάς όχι μόνο είναι αναγκασμένος να ζει υπό την κυριαρχία του Θεού, αλλά και πρέπει να υπακούει όλες τις εντολές και τις προσταγές του Θεού. Χωρίς την άδεια του Θεού, είναι δύσκολο για τον Σατανά να ακουμπήσει ακόμα και μια σταγόνα νερό ή έναν κόκκο άμμου πάνω στη γη. Χωρίς την άδεια του Θεού, ο Σατανάς δεν μπορεί ούτε να κινήσει τα μυρμήγκια πάνω στη γη —πόσο μάλλον τους ανθρώπους, που δημιουργήθηκαν από τον Θεό. Στα μάτια του Θεού, ο Σατανάς είναι κατώτερος και από τα κρινάκια στο βουνό, τα πουλιά που πετούν στον αέρα, τα ψάρια στη θάλασσα και τις κάμπιες στη γη. Ο ρόλος του περιορίζεται στο να υπηρετεί όλα τα πράγματα, να δουλεύει για την ανθρωπότητα και να υπηρετεί το έργο του Θεού και το σχέδιο διαχείρισής Του. Ανεξάρτητα από τη μοχθηρότητα της φύσης του και τη διαβολικότητα της ουσίας του, το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει είναι να συμμορφώνεται υπάκουα με το καθήκον του: δηλαδή να υπηρετεί τον Θεό και να αποτελεί ένα αντιθετικό στοιχείο προς τον Θεό. Αυτή είναι η ουσία και η θέση του Σατανά. Η ουσία του δεν συνδέεται με τη ζωή, δεν συνδέεται με τη δύναμη και δεν συνδέεται με την εξουσία. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα παιγνίδι στα χέρια του Θεού, μια απλή μηχανή που υπηρετεί τον Θεό!

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 100

Η ίδια η εξουσία μπορεί να εξηγηθεί ως η δύναμη του Θεού. Καταρχάς, μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα ότι τόσο η εξουσία όσο και η δύναμη είναι πράγματα θετικά. Δεν συνδέονται με τίποτε αρνητικό και δεν έχουν σχέση με οποιοδήποτε δημιουργημένο ή μη δημιουργημένο ον. Η δύναμη του Θεού μπορεί να δημιουργήσει πράγματα οποιασδήποτε μορφής που έχουν ζωή και ζωντάνια κι αυτό καθορίζεται από τη ζωή του Θεού. Ο Θεός είναι η ζωή κι έτσι Εκείνος είναι η πηγή όλων των έμβιων όντων. Επιπλέον, η εξουσία του Θεού μπορεί να κάνει όλα τα έμβια όντα να υπακούν την κάθε λέξη του Θεού, δηλαδή να δημιουργηθούν σύμφωνα με τα λόγια από το στόμα του Θεού και να ζουν και να πολλαπλασιάζονται με εντολή του Θεού, και στη συνέχεια ο Θεός προστάζει και δίνει εντολές σε όλα τα έμβια όντα και ποτέ δεν παρεκκλίνει τίποτε από αυτό, εις τους αιώνες των αιώνων. Κανένας άνθρωπος και κανένα αντικείμενο δεν διαθέτει αυτά τα χαρακτηριστικά. Μόνο ο Δημιουργός διαθέτει και φέρει τέτοια δύναμη, και αυτό καλείται εξουσία. Αυτή είναι η μοναδικότητα του Δημιουργού. Καθεμία από μόνη της, ανεξάρτητα από το αν είναι η ίδια η λέξη «εξουσία» ή η ουσία αυτής της εξουσίας, μπορεί να συσχετιστεί με τον Δημιουργό, επειδή είναι σύμβολο της μοναδικής ταυτότητας και ουσίας του Δημιουργού και αντιπροσωπεύει την ταυτότητα και το κύρος του Δημιουργού. Εκτός από τον Δημιουργό, κανένας άνθρωπος ή αντικείμενο δεν μπορεί να συσχετιστεί με τη λέξη «εξουσία». Αυτή είναι μια ερμηνεία της μοναδικής εξουσίας του Δημιουργού.

Παρότι ο Σατανάς έβλεπε πάντοτε τον Ιώβ ζηλόφθονα, χωρίς την άδεια του Θεού δεν θα τολμούσε να αγγίξει ούτε μια τρίχα από το κεφάλι του. Παρότι αυτός είναι έμφυτα κακός και σκληρός, αφότου ο Θεός του έδωσε την εντολή Του, ο Σατανάς δεν είχε άλλη επιλογή από το να συμμορφωθεί με την προσταγή του Θεού. Κι έτσι, παρόλο που ο Σατανάς ήταν τόσο τρελαμένος σαν τον λύκο ανάμεσα στα πρόβατα όταν συνάντησε τον Ιώβ, δεν τολμούσε να ξεχάσει τα όρια που του έθεσε ο Θεός, δεν τολμούσε να παραβιάσει τις εντολές του Θεού και ό,τι κι αν έκανε, ο Σατανάς δεν τολμούσε να παρεκκλίνει από τις αρχές και τα όρια του λόγου του Θεού —δεν είναι αυτό γεγονός; Από αυτό φαίνεται ότι ο Σατανάς δεν τολμά να παραβεί τίποτε από τον λόγο του Ιεχωβά Θεού. Για τον Σατανά, κάθε λέξη από το στόμα του Θεού είναι μια εντολή κι ένας επουράνιος νόμος και μια έκφραση της εξουσίας του Θεού —επειδή πίσω από την κάθε λέξη του Θεού υπάρχει και η ανάγνωση της τιμωρίας εκείνων που παραβιάζουν τις εντολές του Θεού και εκείνων που είναι ανυπάκουοι και αντιτίθενται στους επουράνιους νόμους. Ο Σατανάς ξεκάθαρα γνωρίζει ότι αν παραβιάσει τις εντολές του Θεού, θα πρέπει να δεχτεί τις συνέπειες της καταστρατήγησης της εξουσίας του Θεού και της αντίθεσης στους επουράνιους νόμους. Και ποιες είναι αυτές οι επιπτώσεις; Είναι βεβαίως αυτονόητο ότι είναι η τιμωρία του από τον Θεό. Οι πράξεις του Σατανά προς τον Ιώβ ήταν απλώς ένας μικρόκοσμος της διαφθοράς του ανθρώπου απ’ αυτόν, και όταν ο Σατανάς τα έκανε αυτά, τα όρια του Θεού και οι εντολές Του προς τον Σατανά ήταν απλώς ένας μικρόκοσμος των αρχών που διέπουν καθετί που κάνει αυτός. Επιπλέον, ο ρόλος και η θέση του Σατανά σ’ αυτό το θέμα ήταν απλώς ένας μικρόκοσμος του ρόλου και της θέσης του Σατανά, σε σχέση με το έργο της διαχείρισης του Θεού και η ολοκληρωτική υπακοή του Σατανά στον Θεό όταν έβαζε σε πειρασμό τον Ιώβ ήταν απλώς ένας μικρόκοσμος του πώς ο Σατανάς δεν τολμούσε να αντιτεθεί ούτε στο ελάχιστο στο έργο της διαχείρισης του Θεού. Τι είδος προειδοποίησης σας δίνουν αυτοί οι μικρόκοσμοι; Ανάμεσα σε όλα τα πράγματα, συμπεριλαμβανομένου και του Σατανά, δεν υπάρχει άνθρωπος ή πράγμα που μπορεί να καταστρατηγήσει τους επουράνιους νόμους και τα διατάγματα του Δημιουργού, και κανένας άνθρωπος ούτε κανένα πράγμα που τολμά να παραβιάσει αυτούς τους επουράνιους νόμους και τα διατάγματα, επειδή κανένας άνθρωπος και κανένα πράγμα δεν μπορεί να αλλάξει ή να αποφύγει την τιμωρία του Δημιουργού προς εκείνους που δεν τα υπακούν. Μόνο ο Δημιουργός μπορεί να θεσπίσει επουράνιους νόμους και διατάγματα, μόνο ο Δημιουργός έχει τη δύναμη να τα θέσει σε ισχύ και μόνο η δύναμη του Δημιουργού δεν μπορεί να καταστρατηγηθεί από κανέναν και από τίποτε. Αυτή είναι η μοναδική εξουσία του Δημιουργού, αυτή η εξουσία είναι υπέρτατη όλων κι έτσι είναι αδύνατον να πούμε ότι «ο Θεός είναι ο μέγιστος και ο Σατανάς νούμερο δύο». Εκτός από τον Δημιουργό που κατέχει τη μοναδική εξουσία, δεν υπάρχει άλλος Θεός!

Έχετε λοιπόν τώρα μια νέα γνώση για την εξουσία του Θεού; Καταρχάς, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην εξουσία του Θεού που μόλις αναφέρθηκε και στη δύναμη του ανθρώπου; Και ποια είναι αυτή η διαφορά; Μερικοί άνθρωποι λένε ότι δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ των δύο. Ακριβώς! Παρότι οι άνθρωποι λένε ότι δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ των δύο, στις σκέψεις και τις αντιλήψεις των ανθρώπων, η δύναμη του ανθρώπου συχνά συγχέεται με εξουσία, κι αυτά τα δύο συχνά συγκρίνονται μεταξύ τους. Τι συμβαίνει εδώ; Δεν κάνουν οι άνθρωποι το λάθος να αντικαθιστούν απρόσεκτα τη μία με την άλλη έννοια; Αυτές οι δύο έννοιες δεν συνδέονται και δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ τους, παρ’ όλα αυτά οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να μην τις μπερδεύουν. Πώς θα λυθεί αυτό; Αν στ’ αλήθεια επιθυμείς να βρεις τη λύση, ο μόνος τρόπος είναι να αντιληφθείς και να γνωρίσεις τη μοναδική εξουσία του Θεού. Αφού κατανοήσεις και γνωρίσεις την εξουσία του Δημιουργού, δεν θα ξαναμιλήσεις ταυτόχρονα για τη δύναμη του ανθρώπου και για την εξουσία του Θεού.

Σε τι αναφέρεται η δύναμη του ανθρώπου; Για να το πούμε απλά, είναι μια ικανότητα ή μια δεξιότητα που επιτρέπει στη διεφθαρμένη διάθεση, στις επιθυμίες και στις φιλοδοξίες του ανθρώπου να μεγαλώσουν ή να επιτευχθούν στον μέγιστο βαθμό. Αυτό θεωρείται εξουσία; Ανεξάρτητα από το πόσο διογκωμένες ή επικερδείς είναι οι φιλοδοξίες και οι επιθυμίες του ανθρώπου, αυτό το πρόσωπο δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι διαθέτει εξουσία. Στην καλύτερη περίπτωση, αυτή η διόγκωση και η επιτυχία δεν είναι παρά μόνο μια απόδειξη του γελοίου αστείου του Σατανά στους ανθρώπους, είναι το πολύ μια φάρσα στην οποία ο Σατανάς συμπεριφέρεται σαν τον ίδιο του τον πρόγονο, για να εκπληρώσει τη φιλοδοξία του να γίνει Θεός.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 101

Τι συμβολίζει η εξουσία του Θεού; Συμβολίζει την ταυτότητα του ίδιου του Θεού; Συμβολίζει τη δύναμη του ίδιου του Θεού; Συμβολίζει το μοναδικό κύρος του ίδιου του Θεού; Ανάμεσα σ’ όλα τα πράγματα, σε τι έχεις δει την εξουσία του Θεού; Πώς το είδες αυτό; Σε σχέση με τις τέσσερις εποχές που βιώνει ο άνθρωπος, μπορεί κανείς να αλλάξει τον νόμο της εναλλαγής μεταξύ άνοιξης, καλοκαιριού, φθινοπώρου και χειμώνα; Την άνοιξη τα δέντρα βλασταίνουν και ανθίζουν, το καλοκαίρι καλύπτονται από φύλλα, το φθινόπωρο καρποφορούν και τον χειμώνα πέφτουν τα φύλλα τους. Μπορεί κανείς ν’ αλλάξει αυτόν τον νόμο; Αυτό αντανακλά μια πλευρά της εξουσίας του Θεού; Ο Θεός είπε «Γενηθήτω φως» και έγινε φως. Αυτό το φως υπάρχει ακόμα; Ποιος είναι ο λόγος που υπάρχει; Υπάρχει βεβαίως εξαιτίας του λόγου του Θεού και εξαιτίας της εξουσίας του Θεού. Ο αέρας που δημιουργήθηκε από τον Θεό υπάρχει ακόμα; Ο αέρας που αναπνέει ο άνθρωπος προέρχεται από τον Θεό; Μπορεί κανένας να εξαφανίσει αυτά που προέρχονται από τον Θεό; Μπορεί κανένας ν’ αλλάξει την ουσία τους και τη λειτουργία τους; Μπορεί κανένας να μπερδέψει τη μέρα και τη νύχτα που καθόρισε ο Θεός και τον νόμο της νύχτας και της μέρας που κανόνισε ο Θεός; Μπορεί ο Σατανάς να κάνει ένα τέτοιο πράγμα; Ακόμα και αν δεν κοιμάσαι τη νύχτα και κάνεις τη νύχτα μέρα, εξακολουθεί αυτή να είναι η νύχτα. Εσύ μπορείς ν’ αλλάξεις την καθημερινή σου ρουτίνα, αλλά δεν έχεις τη δυνατότητα ν’ αλλάξεις τον νόμο της εναλλαγής μεταξύ νύχτας και μέρας —και το γεγονός αυτό δεν αλλάζει από κανέναν άνθρωπο, έτσι δεν είναι; Μπορεί κανένας να κάνει το λιοντάρι να οργώσει τη γη σαν βόδι; Μπορεί κανένας να μετατρέψει τον ελέφαντα σε γάιδαρο; Μπορεί κανένας να κάνει μια κότα να υψωθεί στον αέρα σαν τον αετό; Μπορεί κανένας να κάνει τον λύκο να τρώει χορτάρι όπως ένα πρόβατο; (Όχι.) Μπορεί κανένας να κάνει το ψάρι που ζει στο νερό να ζήσει στην ξηρά; Αυτό δεν μπορεί να γίνει από ανθρώπους. Και γιατί όχι; Διότι ο Θεός πρόσταξε τα ψάρια να ζουν στο νερό κι έτσι ζουν στο νερό. Δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν στη γη και θα πέθαιναν. Δεν μπορούν να καταστρατηγήσουν τα όρια των διαταγών του Θεού. Όλα τα πράγματα διέπονται από ένα νόμο και ένα όριο στη ζωή τους και το κάθε είδος έχει τα δικά του ένστικτα. Αυτά έχει επιτάξει ο Δημιουργός και είναι αναλλοίωτα και αξεπέραστα από οποιονδήποτε άνθρωπο. Για παράδειγμα, το λιοντάρι θα ζει πάντα στη ζούγκλα, σε απόσταση από τις κοινωνίες των ανθρώπων και δεν θα μπορέσει ποτέ να είναι τόσο πειθήνιο όπως το βόδι που ζει μαζί με τον άνθρωπο και εργάζεται για τον άνθρωπο. Παρότι και οι ελέφαντες και τα γαϊδούρια είναι και τα δύο ζώα, και έχουν και τα δύο τέσσερα πόδια και είναι πλάσματα που αναπνέουν, ανήκει το καθένα σε διαφορετικό είδος, διότι πλάστηκαν σε διαφορετικά είδη από τον Θεό, καθένα έχει τα δικά του ένστικτα και ποτέ δεν θα εναλλαχθούν μεταξύ τους. Παρότι η κότα έχει δύο πόδια και φτερά σαν τον αετό, ποτέ δεν θα μπορέσει να πετάξει στον αέρα. Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να πετάξει πάνω σ’ ένα δέντρο —κι αυτό καθορίζεται από το ένστικτό της. Είναι αυτονόητο ότι όλα αυτά είναι εξαιτίας των διαταγών της εξουσίας του Θεού.

Παρακολουθώντας την εξέλιξη της ανθρωπότητας σήμερα, μπορεί να ειπωθεί ότι η επιστήμη της ανθρωπότητας ακμάζει και οι επιστημονικές επιτεύξεις του ανθρώπου μπορεί να ειπωθεί ότι είναι εντυπωσιακές. Οι δυνατότητες του ανθρώπου, πρέπει να ομολογήσει κανείς, έχουν αυξηθεί ακόμη περισσότερο, αλλά υπάρχει μια επιστημονική ανακάλυψη που η ανθρωπότητα δεν έχει καταφέρει να επιτύχει: Ο άνθρωπος έχει κατασκευάσει αεροπλάνα, αεροπλανοφόρα και την ατομική βόμβα, έχει πάει στο διάστημα, περπάτησε στο φεγγάρι, ανακάλυψε το διαδίκτυο, έζησε μια ζωή υψηλής τεχνολογίας και παρ’ όλα αυτά δεν έχει την ικανότητα να δημιουργήσει ένα πλάσμα που ζει και αναπνέει. Τα ένστικτα κάθε ζώντος οργανισμού και οι νόμοι που διέπουν τις ζωές τους, ο κύκλος της ζωής και του θανάτου κάθε είδους των ζωντανών οργανισμών —όλα αυτά είναι ακατόρθωτα και αδύνατον να ελεγχθούν από την επιστήμη του ανθρώπου. Σ’ αυτό το σημείο, πρέπει να ειπωθεί ότι όσο ψηλά κι αν έφτασε η επιστήμη του ανθρώπου, δεν συγκρίνεται με καμία από τις σκέψεις του Δημιουργού και δεν είναι ικανή να διακρίνει το θαύμα της δημιουργίας του Δημιουργού και τη δύναμη της εξουσίας Του. Υπάρχουν τόσοι πολλοί ωκεανοί πάνω στη γη, αλλά ποτέ αυτοί δεν καταστρατήγησαν τα όριά τους για να καλύψουν τη γη κατά βούληση και αυτό έγινε επειδή ο Θεός έθεσε όρια για καθέναν απ’ αυτούς. Έμειναν εκεί που τους πρόσταξε Εκείνος και χωρίς την άδεια του Θεού δεν μπορούν να κινούνται ελεύθερα. Χωρίς την άδεια του Θεού δεν μπορούν να μπερδευτούν ο ένας ωκεανός με τον άλλο και μπορούν μόνο να κινηθούν όταν το λέει ο Θεός, και ποια είναι η κατεύθυνσή τους και πού θα μείνουν καθορίζεται από την εξουσία του Θεού.

Για να το πούμε απλά, «η εξουσία του Θεού» σημαίνει ότι εξαρτάται από τον Θεό. Ο Θεός έχει το δικαίωμα να αποφασίζει πώς θα κάνει κάτι, κι αυτό γίνεται με όποιον τρόπο Εκείνος επιθυμεί. Ο νόμος όλων των πραγμάτων εξαρτάται από τον Θεό και όχι από τον άνθρωπο και ούτε μπορεί ν’ αλλάξει από τον άνθρωπο. Δεν μπορεί ν’ αλλάξει με τη θέληση του ανθρώπου, τουναντίον αλλάζει με τη σκέψη του Θεού και τη σοφία του Θεού και τις εντολές του Θεού, κι αυτό είναι ένα γεγονός αναμφισβήτητο από οποιονδήποτε άνθρωπο. Οι ουρανοί και η γη και όλα τα πράγματα, το σύμπαν, ο έναστρος ουρανός, οι τέσσερεις εποχές του χρόνου, αυτά που είναι ορατά και αόρατα στον άνθρωπο —όλα υπάρχουν, λειτουργούν και αλλάζουν χωρίς το παραμικρό λάθος, με την εξουσία του Θεού, σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, σύμφωνα με τις προσταγές του Θεού και σύμφωνα με τους νόμους της αρχής της δημιουργίας. Ούτε ένας άνθρωπος ή αντικείμενο δεν μπορεί ν’ αλλάξει τους νόμους ή ν’ αλλάξει τη έμφυτη σειρά με την οποία λειτουργούν. Εμφανίστηκαν στη ζωή λόγω της εξουσίας του Θεού και πεθαίνουν λόγω της εξουσίας του Θεού. Αυτή είναι ακριβώς η εξουσία του Θεού. Τώρα που έχουμε πει όλα αυτά, μπορείς να νιώσεις ότι η εξουσία του Θεού είναι ένα σύμβολο της ταυτότητας και του κύρους του Θεού; Μπορεί να έχει την εξουσία του Θεού οποιοδήποτε δημιουργημένο ή μη δημιουργημένο ον; Αυτή η εξουσία μπορεί να τη μιμηθεί, να την υποδυθεί, ή να την αντικαταστήσει κάποιος άνθρωπος, κάποιο πράγμα ή αντικείμενο;

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 102

Η ταυτότητα του Δημιουργού είναι μοναδική κι εσύ δεν πρέπει να συμμορφώνεσαι με την ιδέα του πολυθεϊσμού

Παρότι οι δεξιότητες και οι δυνατότητες του Σατανά είναι μεγαλύτερες από εκείνες του ανθρώπου, παρότι μπορεί να κάνει πράγματα αδύνατα για τον άνθρωπο και ανεξάρτητα από το αν ζηλεύεις ή επιδιώκεις αυτό που κάνει ο Σατανάς, ανεξάρτητα από το αν αυτό το σιχαίνεσαι ή σου προκαλεί αηδία, ανεξάρτητα από το αν έχεις ή όχι την ικανότητα να το δεις και ανεξάρτητα από το τι μπορεί να κατορθώσει ο Σατανάς ή από το πόσους ανθρώπους έχει ξεγελάσει ώστε να τον λατρεύουν και να τον τιμούν με αφοσίωση και ανεξάρτητα από το πώς τον ορίζεις, δεν είναι δυνατόν να λες ότι έχει την εξουσία και τη δύναμη του Θεού. Πρέπει να ξέρεις ότι ο Θεός είναι ο Θεός, υπάρχει μόνο ένας Θεός και επιπλέον πρέπει να ξέρεις ότι μόνο ο Θεός έχει εξουσία και έχει τη δύναμη να ελέγχει και να κυβερνά όλα τα πράγματα. Επειδή ο Σατανάς έχει την ικανότητα να παραπλανά τους ανθρώπους και να υποδύεται τον Θεό, μπορεί να μιμηθεί τα σημάδια και τα θαύματα που έκανε ο Θεός, και έχει κάνει παρόμοια πράγματα με τον Θεό, εσύ πιστεύεις λανθασμένα ότι ο Θεός δεν είναι μοναδικός, ότι υπάρχουν πολλοί Θεοί, ότι έχουν απλώς μεγαλύτερες ή μικρότερες δεξιότητες και ότι υπάρχουν διαφορές στο εύρος της δύναμης που ασκούν. Εσύ κατατάσσεις το μεγαλείο τους με τη σειρά της άφιξης και σύμφωνα με την ηλικία τους, και πιστεύεις λανθασμένα ότι υπάρχουν άλλες θεότητες εκτός από τον Θεό, και νομίζεις ότι η δύναμη και η εξουσία του Θεού δεν είναι μοναδικές. Αν έχεις τέτοιες ιδέες, αν δεν αναγνωρίζεις τη μοναδικότητα του Θεού, αν δεν πιστεύεις ότι μόνο ο Θεός κατέχει αυτήν την εξουσία και αν συμμορφώνεσαι μόνο με τον πολυθεϊσμό, τότε σου λέω ότι είσαι το απόβρασμα των δημιουργημάτων, είσαι η αληθινή ενσάρκωση του Σατανά και είσαι ένα απόλυτο πρόσωπο του κακού! Αντιλαμβάνεστε τι προσπαθώ να σας διδάξω λέγοντας αυτές τις λέξεις; Ανεξάρτητα από τον χρόνο, το μέρος ή το υπόβαθρό σου, δεν πρέπει να συγχέεις τον Θεό με κανένα άλλο πρόσωπο, πράγμα, ή αντικείμενο. Ανεξάρτητα από το πόσο άγνωστη και απλησίαστη νιώθεις να είναι η εξουσία του Θεού και η ουσία του ίδιου του Θεού, ανεξάρτητα από το πόσο οι πράξεις και ο λόγος του Σατανά συμφωνούν με την αντίληψη και τη φαντασία σου, ανεξάρτητα από το πόσο σε ικανοποιούν, μην είσαι ανόητος, μη συγχέεις αυτές τις ιδέες, μην αρνείσαι την ύπαρξη του Θεού, μην αρνείσαι την ταυτότητα και το κύρος του Θεού, μη βγάζεις τον Θεό έξω από την πόρτα και φέρνεις τον Σατανά για ν’ αντικαταστήσει μέσα στην καρδιά σου τον Θεό, να γίνει ο Θεός σου. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι είστε ικανοί να φανταστείτε τις συνέπειες, αν το κάνετε αυτό!

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 103

Παρότι η ανθρωπότητα έχει διαφθαρεί, αυτός ακόμα ζει υπό την κυριαρχία της εξουσίας του Δημιουργού

Ο Σατανάς διαφθείρει την ανθρωπότητα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Έχει κάνει ανυπολόγιστο κακό, έχει καταδολιεύσει γενεές επί γενεών και έχει διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα στον κόσμο. Έχει κακομεταχειριστεί τον άνθρωπο, τον έχει παραπλανήσει, έχει δελεάσει τον άνθρωπο για να αντιτεθεί στον Θεό και έχει κάνει μοχθηρές πράξεις που έχουν αναστατώσει και ζημιώσει το σχέδιο διαχείρισης του Θεού, ξανά και ξανά. Ωστόσο, με την εξουσία του Θεού, όλα τα πράγματα και οι ζώντες οργανισμοί συνεχίζουν να ακολουθούν τις οδηγίες και τους νόμους του Θεού. Σε σχέση με την εξουσία του Θεού, η μοχθηρή φύση του Σατανά και η σφοδρότητά του είναι τόσο άσχημες, τόσο σιχαμένες και τόσο αξιοκαταφρόνητες και τόσο τιποτένιες και τόσο ευπρόσβλητες. Παρότι ο Σατανάς κυκλοφορεί ανάμεσα σ’ όλα τα πράγματα που έχει δημιουργήσει ο Θεός, δεν είναι ικανός να επιφέρει την παραμικρή αλλαγή στους ανθρώπους, στα πράγματα και στα αντικείμενα που προστάζονται από τον Θεό. Έχουν περάσει αρκετές χιλιάδες χρόνια και η ανθρωπότητα ακόμα χαίρεται το φως και τον αέρα που τους δόθηκε από τον Θεό και συνεχίζουν να αναπνέουν από την ανάσα του ίδιου του Θεού, συνεχίζουν να χαίρονται τα λουλούδια, τα πουλιά, τα ψάρια και τα έντομα που δημιούργησε ο Θεός και χαίρονται όλα τα πράγματα που τους παρέχει ο Θεός. Η μέρα και η νύχτα συνεχίζουν να αντικαθιστούν η μία την άλλη. Οι τέσσερεις εποχές εναλλάσσονται ως συνήθως. Οι χήνες που πετούν στον ουρανό μεταναστεύουν τον χειμώνα και πάλι επιστρέφουν την επόμενη άνοιξη. Τα ψάρια στο νερό δεν φεύγουν από τα ποτάμια και τις λίμνες —από το σπίτι τους. Τα τζιτζίκια στη γη τραγουδούν ακατάπαυστα το καλοκαίρι, οι γρύλοι στο χορτάρι σιγομουρμουρίζουν απαλά παρέα με τον άνεμο το φθινόπωρο, οι χήνες μαζεύονται σε κοπάδια ενώ οι αετοί παραμένουν μοναχικοί. Οι αγέλες των λιονταριών συντηρούνται με το κυνήγι. Τα ελάφια δεν ξεστρατίζουν από το γρασίδι και τα λουλούδια… Κάθε είδος ζωντανού οργανισμού ανάμεσα σ’ όλα τα πράγματα αναχωρεί και επιστρέφει, και πάλι αναχωρεί και ένα εκατομμύριο αλλαγές συντελούνται στο δευτερόλεπτο —αλλά εκείνο που δεν αλλάζει είναι τα ένστικτά τους και οι νόμοι της επιβίωσης. Όλα ζουν με τη μέριμνα και τη θρέψη του Θεού και κανένας δεν μπορεί ν’ αλλάξει τα ένστικτά τους και ούτε κανείς μπορεί να τους χαλάσει τους νόμους της επιβίωσης. Παρότι η ανθρωπότητα που ζει ανάμεσα σ’ όλα τα πράγματα έχει διαφθαρεί και παραπλανηθεί από τον Σατανά, ο άνθρωπος ακόμα δεν κατάφερε να απέχει από το νερό που δημιούργησε ο Θεός και από τον αέρα που δημιούργησε ο Θεός και απ’ όλα τα πράγματα που δημιούργησε ο Θεός, και ο άνθρωπος συνεχίζει να ζει και να πολλαπλασιάζεται στον χώρο αυτόν που δημιούργησε ο Θεός. Τα ένστικτα της ανθρωπότητας δεν έχουν αλλάξει. Ο άνθρωπος συνεχίζει να εξαρτάται από τα μάτια του για να βλέπει, από τ’ αυτιά του για ν’ ακούει, από το μυαλό του για να σκέφτεται, από την καρδιά του για να καταλαβαίνει, από τα πόδια του για να περπατά, από τα χέρια του για να εργάζεται και ούτω καθεξής. Όλα τα ένστικτα που δόθηκαν από τον Θεό στον άνθρωπο για να μπορέσει να δεχθεί την προσφορά του Θεού παραμένουν απαράλλαχτα, η ικανότητα του ανθρώπου να συνεργάζεται με τον Θεό δεν έχει αλλάξει, η ικανότητα των ανθρώπων να εκπληρώνουν τα καθήκοντα ενός δημιουργημένου όντος δεν έχει αλλάξει, οι πνευματικές ανάγκες της ανθρωπότητας δεν έχουν αλλάξει, η επιθυμία της ανθρωπότητας να βρει τις ρίζες της δεν έχει αλλάξει και δεν έχει αλλάξει και η λαχτάρα της ανθρωπότητας να σωθεί από τον Δημιουργό. Αυτές είναι οι παρούσες συνθήκες των ανθρώπων, που ζουν υπό την εξουσία του Θεού και που έχουν υποστεί την ανελέητη καταστροφή του Σατανά. Παρότι η ανθρωπότητα έχει υποστεί την καταδυνάστευση του Σατανά και δεν είναι πλέον ο Αδάμ και η Εύα της αρχής της δημιουργίας, αλλά έχει πάρα πολλά πράγματα ανταγωνιστικά με τον Θεό, όπως η γνώση, η φαντασία, οι απόψεις και ούτω καθεξής, και είναι γεμάτη από τη διεφθαρμένη σατανική διάθεση, στα μάτια του Θεού η ανθρωπότητα είναι πάντοτε η ίδια ανθρωπότητα που Εκείνος δημιούργησε. Η ανθρωπότητα ακόμα κυβερνάται και ενορχηστρώνεται από τον Θεό και ζει στην πορεία που καθόρισε ο Θεός και γι’ αυτό, στα μάτια του Θεού, η ανθρωπότητα που έχει διαφθαρεί από τον Σατανά απλώς είναι καλυμμένη με βρομιά, μ’ ένα στομάχι που γουργουρίζει, είναι νωχελική, έχει μια μνήμη που δεν είναι όσο καλή ήταν κάποτε, λίγο γερασμένη —αλλά όλες οι λειτουργίες και τα ένστικτα του ανθρώπου είναι εντελώς άφθαρτα. Αυτή είναι η ανθρωπότητα που προτίθεται ο Θεός να σώσει. Μόλις αυτή η ανθρωπότητα ακούσει το κέλευσμα του Δημιουργού και τη φωνή του Δημιουργού, θα σηκωθεί και θα τρέξει να εντοπίσει την πηγή αυτής της φωνής. Μόλις αυτή η ανθρωπότητα δει τη μορφή του Δημιουργού, ο άνθρωπος θα πάψει να προσέχει οτιδήποτε άλλο και θα τα εγκαταλείψει όλα για ν’ αφοσιωθεί στον Θεό και θα προσφέρει και τη ζωή του ακόμα για Εκείνον. Όταν η καρδιά του ανθρώπου καταλάβει τον από καρδιάς λόγο του Δημιουργού, ο άνθρωπος θα απαρνηθεί τον Σατανά και θα συνταχθεί με τον Δημιουργό. Όταν ο άνθρωπος ξεπλύνει εντελώς τη βρομιά από πάνω του και για μια ακόμη φορά δεχθεί την πρόνοια και την τροφή του Θεού, τότε η μνήμη του ανθρώπου θα αποκατασταθεί και τότε ο άνθρωπος θα έχει αληθινά επιστρέψει στην κυριαρχία του Δημιουργού.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 104

Γεν. 19:1-11 Ήλθον δε οι δύο άγγελοι εις τα Σόδομα το εσπέρας· και εκάθητο ο Λωτ παρά την πύλην των Σοδόμων· ιδών δε ο Λωτ, εσηκώθη εις συνάντησιν αυτών και προσεκύνησεν επί πρόσωπον έως εδάφους· και είπεν, Ιδού, κύριοί μου, εκκλίνατε, παρακαλώ, προς την οικίαν του δούλου σας, και διανυκτερεύσατε και πλύνατε τους πόδας σας· και σηκωθέντες πρωΐ, θέλετε υπάγει εις την οδόν σας· οι δε είπον, Ουχί, αλλ’ εν τη πλατεία θέλομεν διανυκτερεύσει. Αφού δε εβίασεν αυτούς πολύ, εξέκλιναν προς αυτόν και εισήλθον εις την οικίαν αυτού· και έκαμεν εις αυτούς συμπόσιον, και έψησεν άζυμα και έφαγον. Πριν δε κοιμηθώσιν, οι άνδρες της πόλεως, οι άνδρες των Σοδόμων, περιεκύκλωσαν την οικίαν, νέοι και γέροντες, άπας ο λαός ομού πανταχόθεν· και έκραζον προς τον Λωτ και έλεγον προς αυτόν, Που είναι οι άνδρες οι εισελθόντες προς σε την νύκτα; έκβαλε αυτούς προς ημάς, διά να γνωρίσωμεν αυτούς. Εξήλθε δε ο Λωτ προς αυτούς εις το πρόθυρον, και έκλεισε την θύραν οπίσω αυτού, και είπε, Μη, αδελφοί μου, μη πράξητε τοιούτον κακόν· ιδού, έχω δύο θυγατέρας αίτινες δεν εγνώρισαν άνδρα· να σας φέρω λοιπόν αυτάς έξω· και κάμετε εις αυτάς, όπως φανή εις εσάς αρεστόν· μόνον εις τους άνδρας τούτους μη πράξητε μηδέν, επειδή διά τούτο εισήλθον υπό την σκιάν της στέγης μου. Οι δε είπον, Φύγε απ’ εκεί. Και είπον, ούτος ήλθε διά να παροικήση· θέλει να γείνη και κριτής; τώρα θέλομεν καποποιήσει σε μάλλον παρά εκείνους. Και εβίαζον τον άνθρωπον τον Λωτ καθ’ υπερβολήν, και επλησίασαν διά να συντρίψωσι την θύραν· Εκτείναντες δε οι άνδρες τας χείρας αυτών έσυραν τον Λωτ προς εαυτούς εις την οικίαν, και έκλεισαν την θύραν· τους δε ανθρώπους, τους όντας εις την θύραν της οικίας, εκτύπησαν με αορασίαν από μικρού έως μεγάλου, ώστε απέκαμον ζητούντες την θύραν.

Γεν. 19:24-25 Και έβρεξεν ο Ιεχωβά επί τα Σόδομα και Γόμορρα θείον και πυρ παρά Ιεχωβά εκ του ουρανού· και κατέστρεψε τας πόλεις ταύτας, και πάντα τα περίχωρα και πάντας τους κατοίκους των πόλεων και τα φυτά της γης.

Από τα χωρία αυτά, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε ότι η ανομία και η διαφθορά των Σοδόμων είχαν ήδη φθάσει σε έναν απεχθή βαθμό και για τον άνθρωπο και για τον Θεό, και ότι, επομένως, στα μάτια του Θεού η πόλη άξιζε να καταστραφεί. Αλλά τι συνέβη μέσα στην πόλη προτού αυτή καταστραφεί; Ποια έμπνευση μπορούν να αντλήσουν οι άνθρωποι από τα γεγονότα εκείνα; Τι δείχνει στους ανθρώπους για τη διάθεση του Θεού η στάση Του απέναντι σε αυτά τα γεγονότα; Προκειμένου να κατανοήσουμε ολόκληρη την ιστορία, ας διαβάσουμε προσεκτικά αυτά που καταγράφηκαν στις Γραφές…

Η διαφθορά των Σοδόμων: εξοργιστική για τον άνθρωπο, εξαγριωτική για τον Θεό

Τη νύχτα εκείνη, ο Λωτ δέχτηκε την επίσκεψη δύο αγγελιαφόρων του Θεού, και ετοίμασε μια γιορτή προς τιμήν τους. Μετά το φαγητό, προτού πέσουν να κοιμηθούν, άνθρωποι από όλη την πόλη περικύκλωσαν την κατοικία του Λωτ και άρχισαν να του φωνάζουν. Οι Γραφές τούς καταγράφουν να λένε: «Πού είναι οι άνδρες οι εισελθόντες προς σε την νύκτα; έκβαλε αυτούς προς ημάς, διά να γνωρίσωμεν αυτούς». Ποιος είπε αυτά τα λόγια; Σε ποιον απευθύνονταν; Αυτά ήταν τα λόγια του λαού των Σοδόμων, που τα φώναζαν έξω από την κατοικία του Λωτ και απευθύνονταν στον ίδιο. Τι αισθάνεσαι, ακούγοντας αυτά τα λόγια; Νοιώθεις έξαλλος; Μήπως σε αρρωσταίνουν; Μήπως βράζεις από οργή; Τα λόγια αυτά δε «βρομάνε» Σατανά; Μπορείς, μέσα από αυτά, να αισθανθείς το κακό και το σκοτάδι σε εκείνην την πόλη; Μπορείς, μέσα από τα λόγια τους, να αισθανθείς τη σκληρότητα και τη βαρβαρότητα της συμπεριφοράς εκείνων των ανθρώπων; Μπορείς να αισθανθείς το βάθος της διαφθοράς τους μέσα από τη συμπεριφορά τους; Μέσα από το περιεχόμενο των λόγων τους, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε ότι η άνομη φύση και η κτηνώδης διάθεσή τους είχαν φτάσει σε ένα επίπεδο, πέρα από τον ίδιον τους τον έλεγχο. Εκτός από τον Λωτ, ακόμα και ο τελευταίος άνθρωπος στην πόλη αυτή δεν ήταν διαφορετικός από τον Σατανά· η θέα και μόνο ενός άλλου προσώπου ωθούσε αυτούς τους ανθρώπους να θέλουν να τον βλάψουν και να τον καταβροχθίσουν… Τα στοιχεία αυτά δεν δίνουν μόνο μια αίσθηση της φρικιαστικής και τρομακτικής φύσης της πόλης, αλλά και την αύρα του θανάτου γύρω από αυτήν· δίνουν επίσης μια αίσθηση της ανομίας και της αιματηρότητάς της.

Ευρισκόμενος πρόσωπο με πρόσωπο με μια συμμορία απάνθρωπων φονιάδων, ανθρώπων γεμάτων με μια φιλοδοξία που τους καταβρόχθιζε την ψυχή, πώς απάντησε ο Λωτ; Σύμφωνα με τις Γραφές: «Μη πράξητε δή τοιούτον κακόν· ιδού, έχω δύο θυγατέρας αίτινες δεν εγνώρισαν άνδρα· να σας φέρω λοιπόν αυτάς έξω· και κάμετε εις αυτάς, όπως φανή εις εσάς αρεστόν· μόνον εις τους άνδρας τούτους μη πράξητε μηδέν, επειδή διά τούτο εισήλθον υπό την σκιάν της στέγης μου». Με τα λόγια του, ο Λωτ εννοούσε το εξής: Ήταν πρόθυμος να εγκαταλείψει τις δύο κόρες του, προκειμένου να προστατεύσει τους αγγελιαφόρους. Αφού βρίσκονταν εκτός λογικής, εκείνοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να συμφωνήσουν με τους όρους του Λωτ, και να αφήσουν τους δύο αγγελιαφόρους ήσυχους· στο κάτω-κάτω, οι αγγελιαφόροι τούς ήταν τελείως άγνωστοι, άνθρωποι που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση μαζί τους· οι δύο αγγελιαφόροι δεν είχαν βλάψει ποτέ τα συμφέροντά τους. Εντούτοις, ωθούμενοι από την άνομη φύση τους, δεν άφησαν το ζήτημα εκεί. Αντιθέτως, ενέτειναν τις προσπάθειές τους. Εδώ, μία άλλη από τις λογομαχίες τους μπορεί αναμφισβήτητα να δώσει μια περαιτέρω εικόνα για την πραγματικά φαύλη φύση αυτών των ανθρώπων· ταυτόχρονα, μας επιτρέπει, επίσης, να μάθουμε και να κατανοήσουμε τον λόγο για τον οποίο ο Θεός επιθυμούσε να καταστρέψει αυτήν την πόλη.

Τι είπαν, λοιπόν, στη συνέχεια; Όπως αναφέρει η Βίβλος: «Φύγε απ’ εκεί. Και είπον, ούτος ήλθε διά να παροικήση· θέλει να γείνη και κριτής; τώρα θέλομεν καποποιήσει σε μάλλον παρά εκείνους. Και εβίαζον τον άνθρωπον τον Λωτ καθ’ υπερβολήν, και επλησίασαν διά να συντρίψωσι την θύραν». Γιατί ήθελαν να σπάσουν την πόρτα; Ο λόγος είναι ότι ανυπομονούσαν να κάνουν κακό στους δύο εκείνους αγγελιαφόρους. Τι έκαναν οι αγγελιαφόροι αυτοί στα Σόδομα; Είχαν έρθει με σκοπό να σώσουν τον Λωτ και την οικογένειά του· ωστόσο, οι άνθρωποι της πόλης πίστεψαν λανθασμένα ότι είχαν έρθει για να αναλάβουν επίσημες θέσεις. Χωρίς να ρωτήσουν τον σκοπό τους, οι κάτοικοι ήθελαν να βλάψουν με κτηνώδη τρόπο τους δύο αγγελιοφόρους βασισμένοι σε απλές εικασίες· ήθελαν να βλάψουν δύο ανθρώπους, που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση μαζί τους. Είναι ξεκάθαρο ότι οι άνθρωποι της πόλης αυτής είχαν χάσει εντελώς την ανθρώπινη φύση και τη λογική τους. Ο βαθμός της παραφροσύνης και της αγριότητάς τους δεν διέφερε από τη φαύλη φύση του Σατανά, που βλάπτει και καταβροχθίζει τους ανθρώπους.

Όταν απαίτησαν από τον Λωτ να τους δώσει αυτούς τους ανθρώπους, τι έκανε εκείνος; Από το κείμενο, γνωρίζουμε ότι ο Λωτ δεν τους παρέδωσε. Μήπως ο Λωτ γνώριζε τους δύο αγγελιαφόρους του Θεού; Φυσικά και όχι! Γιατί, όμως, ήταν ικανός να σώσει τους δύο αυτούς ανθρώπους; Μήπως γνώριζε τι είχαν έρθει να κάνουν; Αν και αγνοούσε τον λόγο του ερχομού τους, γνώριζε ότι ήταν υπηρέτες του Θεού, και έτσι τους δέχτηκε. Το ότι μπορούσε να αποκαλεί κυρίους, τους δύο υπηρέτες του Θεού, δείχνει ότι ο Λωτ ήταν συνήθως οπαδός του Θεού, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους μέσα στα Σόδομα. Επομένως, όταν οι αγγελιαφόροι του Θεού ήρθαν σε αυτόν, διακινδύνευσε την ίδια του τη ζωή προκειμένου να δεχτεί τους δύο αυτούς υπηρέτες στο σπίτι του· επιπλέον, ως αντάλλαγμα, προσέφερε, επίσης, τις δυο του κόρες προκειμένου να προστατεύσει τους δύο αυτούς υπηρέτες. Αυτή είναι η δίκαιη πράξη του Λωτ· αποτελεί, επίσης, απτή έκφραση της φύσης και της ουσίας του Λωτ, και είναι ακόμα ο λόγος για τον οποίο ο Θεός έστειλε τους υπηρέτες Του να σώσουν τον Λωτ. Όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον κίνδυνο, ο Λωτ προστάτεψε τους δύο αυτούς υπηρέτες, χωρίς να λάβει υπόψιν του τίποτα άλλο· επιχείρησε, μάλιστα, να ανταλλάξει τις δύο κόρες του με την ασφάλεια των υπηρετών. Εκτός από τον Λωτ, υπήρχε κάποιος άλλος μέσα στην πόλη που θα μπορούσε να έχει πράξει κάτι τέτοιο; Όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα —όχι! Επομένως, είναι αυτονόητο ότι, πλην του Λωτ, όλοι στα Σόδομα αποτελούσαν στόχο προς καταστροφή, καθώς και στόχο που άξιζε να καταστραφεί.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 105

Τα Σόδομα οδηγούνται στην καταστροφή επειδή ύβρισαν την οργή του Θεού

Όταν οι άνθρωποι των Σοδόμων είδαν τους δύο υπηρέτες, δεν ζήτησαν να μάθουν τον λόγο του ερχομού τους, ούτε ρώτησε κανείς αν είχαν έρθει για να διαδώσουν το θέλημα του Θεού. Αντιθέτως, σχημάτισαν όχλο και, χωρίς να περιμένουν εξηγήσεις, πήγαν να αρπάξουν τους δύο υπηρέτες, σαν να ήταν άγρια σκυλιά ή κακοί λύκοι. Ο Θεός παρακολουθούσε αυτά τα πράγματα καθώς συνέβαιναν; Τι σκεφτόταν μέσα Του ο Θεός για τη συγκεκριμένη ανθρώπινη συμπεριφορά, για αυτό το πράγμα; Ο Θεός αποφάσισε να καταστρέψει αυτήν την πόλη· δεν δίστασε, ούτε περίμενε, ούτε και συνέχισε να δείχνει υπομονή. Η ημέρα Του είχε έρθει, έτσι ξεκίνησε το έργο που επιθυμούσε να επιτελέσει. Γι’ αυτό, η Γένεση 19:24-25 λέει: «Και έβρεξεν Ιεχωβά επί τα Σόδομα και Γόμορρα θείον και πυρ παρά Ιεχωβά εκ του ουρανού· και κατέστρεψε τας πόλεις ταύτας, και πάντα τα περίχωρα και πάντας τους κατοίκους των πόλεων και τα φυτά της γης». Οι δύο αυτοί στίχοι λένε στους ανθρώπους τη μέθοδο με την οποία ο Θεός κατέστρεψε την πόλη· λέει επίσης στους ανθρώπους τι ήταν αυτό που κατέστρεψε ο Θεός. Πρώτα, η Αγία Γραφή εξιστορεί ότι ο Θεός έκαψε την πόλη με φωτιά, και ότι η έκταση της φωτιάς ήταν αρκετή ώστε να καταστρέψει όλους τους ανθρώπους και ό,τι μεγάλωνε στο έδαφος. Δηλαδή, η φωτιά που έπεσε από τον ουρανό δεν κατέστρεψε μόνο την πόλη· κατέστρεψε και όλους τους ανθρώπους και τα έμβια όντα μέσα σε αυτήν, τα πάντα, χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος. Μετά την καταστροφή της πόλης, η γη απέμεινε γυμνή από έμβια όντα. Δεν υπήρχε πλέον ζωή, ούτε και σημάδια αυτής. Η πόλη είχε γίνει έρημος, ένα άδειο μέρος γεμάτο νεκρική σιγή. Δεν θα υπήρχαν πλέον κακές πράξεις εναντίον του Θεού στον τόπο εκείνον· δεν θα υπήρχε πλέον σφαγή ή χυμένο αίμα.

Γιατί θέλησε ο Θεός να κάψει τελείως αυτήν την πόλη; Τι μπορείτε να κατανοήσετε εδώ; Άντεχε ο Θεός να παρακολουθεί την ανθρωπότητα και τη φύση, τις ίδιες Του τις δημιουργίες, να καταστρέφονται έτσι; Εάν μπορείς να διακρίνεις τον θυμό του Ιεχωβά Θεού από την πυρκαγιά που εξαπολύθηκε από τον ουρανό, τότε δεν είναι δύσκολο και να αντιληφθείς το επίπεδο της οργής Του από τον στόχο της καταστροφής Του, καθώς και από τον βαθμό καταστροφής της πόλης. Όταν ο Θεός περιφρονεί μια πόλη, θα αποδώσει την τιμωρία Του επάνω σε αυτήν. Όταν μια πόλη προκαλεί αηδία στον Θεό, Εκείνος στέλνει επανειλημμένες προειδοποιήσεις, που ενημερώνουν τους ανθρώπους για τον θυμό Του. Ωστόσο, όταν ο Θεός αποφασίζει να θέσει τέλος και να καταστρέψει μια πόλη —δηλαδή, όταν η οργή και η μεγαλοπρέπεια Του έχουν υποστεί ύβρι— δεν στέλνει περαιτέρω τιμωρίες ή προειδοποιήσεις. Αντίθετα, την καταστρέφει άμεσα. Την αφανίζει. Τούτη είναι η δίκαιη διάθεση του Θεού.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 106

Μετά την επανειλημμένη αντίσταση και εχθρότητα των Σοδόμων προς Εκείνον, ο Θεός τα ισοπεδώνει

Από ανθρώπινη άποψη, τα Σόδομα ήταν μια πόλη που μπορούσε να ικανοποιήσει πλήρως την επιθυμία του ανθρώπου και την κακία του. Θελκτική και μαγευτική, με μουσική και χορό τη μια νύχτα μετά την άλλη, η ευημερία της οδήγησε τους ανθρώπους στην εμμονή και την τρέλα. Το κακό της διέβρωσε τις καρδιές των ανθρώπων και τους προσέλκυσε στον εκφυλισμό. Ήταν μια πόλη, όπου τα ακάθαρτα και τα κακά πνεύματα δρούσαν ξέφρενα· ξεχείλιζε από αμαρτία και φόνο και ήταν γεμάτη από μια αιματηρή, σάπια οσμή. Ήταν μια πόλη που πάγωνε τους ανθρώπους ως το κόκαλο, μια πόλη από την οποία θα αποχωρούσαμε τρομοκρατημένοι. Κανείς στην πόλη αυτή —ούτε άντρας ούτε γυναίκα, ούτε νέος ούτε γέρος— δεν αναζητούσε τον αληθινό δρόμο· κανείς δεν λαχταρούσε το φως ούτε επιθυμούσε να απομακρυνθεί από την αμαρτία. Ζούσαν υπό τον έλεγχο, τη διαφθορά και τον δόλο του Σατανά. Είχαν χάσει την ανθρώπινη φύση τους· είχαν χάσει τα λογικά τους και είχαν χάσει τον πρωταρχικό στόχο της ύπαρξης του ανθρώπου. Διέπραξαν αναρίθμητες μοχθηρές πράξεις αντίστασης κατά του Θεού· αρνήθηκαν την καθοδήγησή Του και εναντιώθηκαν στο θέλημά Του. Οι κακές τους πράξεις ήταν εκείνες που οδήγησαν αυτούς τους ανθρώπους, την πόλη και όλα τα ζωντανά μέσα σε αυτήν, βήμα προς βήμα, στο κατηφορικό μονοπάτι της καταστροφής.

Αν και αυτά τα δύο χωρία δεν καταγράφουν τις λεπτομέρειες που περιγράφουν την έκταση της διαφθοράς του λαού των Σοδόμων, αλλά, αντίθετα καταγράφουν τη συμπεριφορά τους προς τους δύο υπηρέτες του Θεού αμέσως μετά την άφιξη των τελευταίων στην πόλη, μια απλή αλήθεια μπορεί να αποκαλύψει την έκταση της διαφθοράς, της κακίας και της αντίστασης στον Θεό του λαού των Σοδόμων. Μέσα από αυτό, εκτίθενται επίσης το αληθινό πρόσωπο και η ουσία του λαού της πόλης. Όχι μόνο δεν αποδέχτηκαν τις προειδοποιήσεις του Θεού, αλλά ούτε και φοβήθηκαν την τιμωρία Του. Αντιθέτως, χλεύαζαν τον θυμό του Θεού. Του αντιστάθηκαν χωρίς να καταλαβαίνουν. Ό,τι και αν έπραττε ή όπως και αν το έπραττε Εκείνος, η φαύλη φύση τους απλώς εντεινόταν, και εναντιώνονταν επανειλημμένα στον Θεό. Ο λαός των Σοδόμων ήταν εχθρικός προς την ύπαρξη του Θεού, τον ερχομό Του, την τιμωρία Του και, ακόμα περισσότερο, στις προειδοποιήσεις Του. Δεν έβλεπαν τίποτα άλλο γύρω τους που να αξίζει τον κόπο. Καταβρόχθιζαν και έβλαπταν όλους τους ανθρώπους που ήταν δυνατόν να καταβροχθιστούν και να βληθούν, και δεν αντιμετώπισαν διαφορετικά ούτε τους υπηρέτες του Θεού. Σε σχέση με το σύνολο των αισχρών πράξεων που διέπραξε ο λαός των Σοδόμων, η πρόκληση κακού στους υπηρέτες του Θεού αποτελούσε μόνο την κορυφή του παγόβουνου, και η κακή φύση τους που αυτό αποκάλυψε, στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά μια σταγόνα στον ωκεανό. Ως εκ τούτου, ο Θεός επέλεξε να τους καταστρέψει με φωτιά. Ο Θεός δεν χρησιμοποίησε πλημμύρα, ούτε τυφώνα, σεισμό, τσουνάμι ή οποιαδήποτε άλλη μέθοδο για να καταστρέψει την πόλη. Τι δηλώνει η χρήση της φωτιάς από τον Θεό, για να καταστρέψει την πόλη; Σήμαινε την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης· σήμαινε ότι η πόλη εξαφανίστηκε εξ ολοκλήρου από προσώπου γης και από την ύπαρξη. Εδώ, η λέξη «καταστροφή» δεν αναφέρεται μόνο στην εξαφάνιση της μορφής και της δομής της πόλης ή της εξωτερικής εμφάνισής της· σημαίνει επίσης και ότι οι ψυχές των ανθρώπων μέσα στην πόλη έπαψαν να υπάρχουν, έχοντας εξαλειφθεί απόλυτα. Με απλά λόγια, όλοι οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα πράγματα που σχετίζονταν με την πόλη, καταστράφηκαν. Δεν θα υπήρχε επόμενη ζωή ή μετενσάρκωση γι’ αυτούς· ο Θεός τους είχε εξαλείψει από την ανθρωπότητα, από τη δημιουργία Του, μια για πάντα. Η «χρήση της φωτιάς» σήμαινε παύση της αμαρτίας και σήμαινε το τέλος της αμαρτίας· η αμαρτία αυτή θα έπαυε να υπάρχει και να εξαπλώνεται. Σήμαινε ότι το κακό του Σατανά είχε χάσει το έδαφος που τον εξέτρεφε, καθώς και το νεκροταφείο που του παρείχε ένα μέρος για να μένει και να ζει. Στον πόλεμο μεταξύ Θεού και Σατανά, η χρήση της φωτιάς από τον Θεό είναι η σφραγίδα της νίκης Του, η οποία σημαδεύει τον Σατανά. Η καταστροφή των Σοδόμων αποτελεί σπουδαίο παραπάτημα στη φιλοδοξία του Σατανά να εναντιωθεί στον Θεό διαφθείροντας και καταβροχθίζοντας τους ανθρώπους, και αποτελεί επίσης ταπεινωτικό σημάδι μιας εποχής στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, όταν ο άνθρωπος απέρριψε την καθοδήγηση του Θεού και εγκατέλειψε εαυτόν στη φαυλότητα. Επιπλέον, είναι καταγραφή μιας πραγματικής αποκάλυψης της δίκαιης διάθεσης του Θεού.

Όταν η φωτιά που έστειλε ο Θεός από τον ουρανό είχε μετατρέψει τα Σόδομα σε τίποτα περισσότερο από στάχτες, τούτο σήμαινε ότι η πόλη με το όνομα Σόδομα θα έπαυε να υπάρχει, όπως και τα πάντα μέσα στην ίδια την πόλη. Καταστράφηκε από τον θυμό του Θεού· εξαφανίστηκε κάτω από την οργή και τη μεγαλοπρέπεια του Θεού. Χάρη στη δίκαιη διάθεση του Θεού, τα Σόδομα έλαβαν τη δίκαιη τιμωρία τους· χάρη στη δίκαιη διάθεση του Θεού, έλαβαν το δίκαιο τέλος τους. Το τέλος της ύπαρξης των Σοδόμων οφειλόταν στο κακό τους, και οφειλόταν επίσης στην επιθυμία του Θεού να μην κοιτάξει ποτέ ξανά αυτήν την πόλη, ούτε και κανέναν από τους ανθρώπους που είχαν ζήσει σε αυτήν ή και οποιαδήποτε ζωή που είχε ανατραφεί μέσα στην πόλη. Η «επιθυμία του Θεού να μην κοιτάξει ποτέ ξανά την πόλη» είναι η οργή Του, καθώς και η μεγαλοπρέπειά Του. Ο Θεός έκαψε την πόλη, επειδή η ανομία και η αμαρτία της Τον έκαναν να νοιώθει θυμό, αηδία και απέχθεια προς αυτήν, και να επιθυμεί να μην την κοιτάξει ποτέ ξανά, ούτε και κανέναν από τους ανθρώπους και τα έμβια όντα μέσα σε αυτήν. Μόλις η πόλη σταμάτησε πια να καίγεται, αφήνοντας μόνο στάχτες πίσω της, έπαψε και να υπάρχει στα μάτια του Θεού· ακόμη και οι αναμνήσεις Του από αυτήν είχαν χαθεί, σβηστεί. Τούτο σημαίνει ότι η φωτιά που εστάλη από τον ουρανό, δεν κατέστρεψε μονάχα ολόκληρη την πόλη των Σοδόμων και τους γεμάτους ανομία ανθρώπους μέσα σε αυτήν, ούτε κατέστρεψε απλώς ό,τι είχε κηλιδωθεί από την αμαρτία μέσα στην πόλη· περισσότερο ακόμα, η φωτιά αυτή κατέστρεψε τις αναμνήσεις του κακού και της αντίστασης της ανθρωπότητας ενάντια στον Θεό. Τούτο ήταν ο σκοπός του Θεού, όταν κατέκαψε την πόλη.

Μια ανθρωπότητα είχε διαφθαρεί στο έπακρο. Δεν γνώριζαν ποιος ήταν ο Θεός ή από πού προέρχονταν οι ίδιοι. Αν ανέφερες τον Θεό, αυτοί οι άνθρωποι θα επιτίθονταν, θα συκοφαντούσαν και θα βλασφημούσαν. Ακόμη και όταν οι υπηρέτες του Θεού ήρθαν να διαδώσουν την προειδοποίησή Του, οι διεφθαρμένοι αυτοί άνθρωποι όχι μόνο δεν επέδειξαν κανένα σημάδι μετάνοιας και δεν εγκατέλειψαν την κακή συμπεριφορά τους, μα, αντιθέτως, έβλαψαν θρασύτατα τους υπηρέτες του Θεού. Αυτά που εξέφρασαν και αποκάλυψαν, ήταν η φύση και η ουσία της ακραίας εχθρότητάς τους προς τον Θεό. Μπορούμε να καταλάβουμε ότι η αντίσταση των διεφθαρμένων αυτών ανθρώπων ενάντια στον Θεό ήταν κάτι περισσότερο από μια αποκάλυψη της διεφθαρμένης διάθεσής τους, ακριβώς όπως ήταν και κάτι περισσότερο από ένα περιστατικό συκοφαντίας ή χλευασμού, που απέρρεε από την έλλειψη κατανόησης της αλήθειας. Ούτε η βλακεία ούτε η άγνοια προκάλεσαν την κακή συμπεριφορά τους· δεν ήταν επειδή οι άνθρωποι αυτοί είχαν εξαπατηθεί, ούτε, βεβαίως, επειδή τους είχαν παραπλανήσει. Η συμπεριφορά τους είχε φτάσει στο επίπεδο του καταφανώς θρασύ ανταγωνισμού, της εναντίωσης και της οχλοβοής κατά του Θεού. Αναμφίβολα, η συγκεκριμένη ανθρώπινη συμπεριφορά εξόργισε τον Θεό και εξόργισε τη διάθεσή Του —μια διάθεση που δεν πρέπει να υβρίζεται. Γι’ αυτό και ο Θεός απελευθέρωσε άμεσα και ανοιχτά την οργή και τη μεγαλοπρέπειά Του· τούτη αποτελεί μια αληθινή αποκάλυψη της δίκαιης διάθεσής Του. Ευρισκόμενος αντιμέτωπος με μια πόλη που ξεχείλιζε από αμαρτία, ο Θεός επιθύμησε να την καταστρέψει με τον ταχύτερο δυνατό τρόπο· θέλησε να εξαφανίσει τους ανθρώπους μέσα σε αυτήν και το σύνολο των αμαρτιών τους με τον πλέον ολοκληρωτικό τρόπο, να κάνει τους ανθρώπους της πόλης να πάψουν να υπάρχουν και να σταματήσει τον πολλαπλασιασμό της αμαρτίας σε αυτόν τον τόπο. Ο ταχύτερος και πλέον ολοκληρωτικός τρόπος να το πράξει, ήταν να την κατακάψει με φωτιά. Η στάση του Θεού απέναντι στον λαό των Σοδόμων δεν ήταν η εγκατάλειψη ή η αμέλεια· αντίθετα, χρησιμοποίησε την οργή, τη μεγαλοπρέπεια και την εξουσία Του για να τιμωρήσει, να πλήξει και να καταστρέψει απόλυτα τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Η στάση Του απέναντί τους δεν ήταν μόνο η φυσική καταστροφή, αλλά και η καταστροφή της ψυχής, μια αιώνια εξάλειψη. Τούτη είναι και η πραγματική συνέπεια της επιθυμίας του Θεού να «πάψουν να υπάρχουν».

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 107

Αν και η οργή του Θεού είναι κρυφή και άγνωστη στον άνθρωπο, δεν ανέχεται καμία ύβρι

Η μεταχείριση του Θεού προς ολόκληρη την ανόητη και αδαή ανθρωπότητα βασίζεται πρωτίστως στο έλεος και την ανεκτικότητα. Η οργή Του, από την άλλη πλευρά, κρύβεται μέσα στη μεγάλη πλειονότητα του χρόνου και των πραγμάτων· είναι άγνωστη στον άνθρωπο. Ως αποτέλεσμα αυτού, είναι δύσκολο για τον άνθρωπο να βλέπει τον Θεό να εκδηλώνει την οργή Του, και του είναι επίσης δύσκολο να κατανοήσει την οργή Του. Ως εκ τούτου, ο άνθρωπος παίρνει αψήφιστα την οργή του Θεού. Όταν ο άνθρωπος βρεθεί αντιμέτωπος με το τελικό έργο και βήμα του Θεού για την ανεκτικότητα και τη συγχώρηση του ανθρώπου —δηλαδή, όταν φτάσει σε αυτούς η τελευταία προτροπή για έλεος και η τελευταία προειδοποίηση του Θεού— αν εκείνοι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους για να εναντιώνονται στον Θεό και δεν κάνουν καμία προσπάθεια να μετανοήσουν, να διορθώσουν τους τρόπους τους ή να δεχτούν το έλεός Του, ο Θεός δεν θα παραχωρήσει περαιτέρω την ανεκτικότητα και την υπομονή Του σε αυτούς. Αντίθετα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο Θεός θα αποσύρει το έλεός Του. Μετά από αυτό, θα στείλει μόνο την οργή Του. Μπορεί να εκφράζει την οργή Του με διαφορετικούς τρόπους, ακριβώς όπως μπορεί και χρησιμοποιεί διαφορετικές μεθόδους για να τιμωρήσει και να καταστρέψει τους ανθρώπους.

Η χρήση της φωτιάς από τον Θεό για να καταστρέψει την πόλη των Σοδόμων, είναι η πιο γρήγορη μέθοδος για να εκμηδενίσει ολοκληρωτικά μια ανθρωπότητα ή κάποιο πράγμα. Η καύση του λαού των Σοδόμων κατέστρεψε περισσότερα από τα φυσικά τους σώματα· κατέστρεψε την ολότητα του πνεύματος, της ψυχής και του σώματός τους, εξασφαλίζοντας ότι οι άνθρωποι μέσα σε αυτή την πόλη θα έπαυαν να υπάρχουν τόσο στον υλικό κόσμο όσο και στον κόσμο, που είναι αόρατος στον άνθρωπο. Τούτος είναι ένας τρόπος, μέσα από τον οποίο ο Θεός αποκαλύπτει και εκφράζει την οργή Του. Αυτός ο τρόπος αποκάλυψης και έκφρασης είναι μια πτυχή της ουσίας της οργής του Θεού, ακριβώς όπως είναι, φυσικά, και μια αποκάλυψη της ουσίας της δίκαιης διάθεσης του Θεού. Όταν ο Θεός στέλνει την οργή Του, παύει να αποκαλύπτει οποιοδήποτε έλεος ή στοργικότητα, ούτε επιδεικνύει περισσότερη από την ανεκτικότητα ή την υπομονή Του· δεν υπάρχει κανένα πρόσωπο, πράγμα ή λόγος που να Τον πείσουν να συνεχίσει να είναι υπομονετικός, να δώσει και πάλι το έλεός Του, να παραχωρήσει για άλλη μια φορά την ανεκτικότητά Του. Στη θέση των πραγμάτων αυτών, και χωρίς να διστάσει ούτε στιγμή, ο Θεός θα στείλει την οργή και τη μεγαλοπρέπειά Του, θα πράξει αυτό που επιθυμεί, και θα πράξει τα πράγματα αυτά με γρήγορο και καθαρό τρόπο και σύμφωνα με τις δικές Του επιθυμίες. Τούτος είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός στέλνει την οργή και τη μεγαλοπρέπειά Του, τις οποίες ο άνθρωπος δεν πρέπει να υβρίζει, και είναι επίσης έκφραση μιας πτυχής της δίκαιης διάθεσής Του. Όταν οι άνθρωποι παρακολουθούν τον Θεό να δείχνει ανησυχία και αγάπη προς τον άνθρωπο, είναι ανίκανοι να ανιχνεύσουν την οργή Του, να διακρίνουν τη μεγαλοπρέπειά Του ή να συναισθανθούν την έλλειψη ανεκτικότητάς Του προς την ύβρι. Τα στοιχεία αυτά οδηγούσαν πάντοτε τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι η δίκαιη διάθεση του Θεού είναι αποκλειστικά έλεος, ανεκτικότητα και αγάπη. Ωστόσο, όταν κάποιος παρακολουθεί τον Θεό να καταστρέφει μια πόλη ή να απεχθάνεται μια ανθρωπότητα, η οργή Του στην καταστροφή του ανθρώπου και η μεγαλοπρέπειά Του επιτρέπουν στους ανθρώπους να διακρίνουν την άλλη πλευρά της δίκαιης διάθεσής Του. Τούτη είναι η έλλειψη ανεκτικότητας του Θεού προς την ύβρι. Η διάθεση του Θεού που δεν ανέχεται την ύβρι, ξεπερνά τη φαντασία κάθε δημιουργημένου όντος και, μεταξύ των μη-δημιουργημένων όντων, κανένα δεν είναι ικανό να παρέμβει σε αυτήν ή να την επηρεάσει· ακόμα δε περισσότερο, είναι αδύνατον να την υποδυθεί ή να τη μιμηθεί κάποιος. Έτσι, η ανθρωπότητα πρέπει να γνωρίσει περισσότερο αυτήν ακριβώς την πτυχή της διάθεσης του Θεού. Μόνο ο ίδιος ο Θεός έχει τη συγκεκριμένη διάθεση, και μόνο ο ίδιος ο Θεός κατέχει τέτοιου είδους διάθεση. Ο Θεός κατέχει τη συγκεκριμένη δίκαιη διάθεση, διότι απεχθάνεται την κακία, το σκοτάδι, την επαναστατικότητα και τις μοχθηρές πράξεις του Σατανά —που διαφθείρει και καταβροχθίζει την ανθρωπότητα— διότι απεχθάνεται όλες τις αμαρτωλές πράξεις που Του εναντιώνονται, και διότι η ουσία Του είναι αγία και αμόλυντη. Εξαιτίας τούτου, δεν πρόκειται να ανεχθεί από κανένα από τα δημιουργημένα ή μη-δημιουργημένα όντα να Του εναντιωθούν ανοιχτά ή να Τον αμφισβητήσουν. Ακόμη και ένα άτομο, στο οποίο έχει δείξει κάποτε έλεος ή το έχει επιλέξει, αρκεί μονάχα να προκαλέσει τη διάθεσή Του και να παραβιάσει την αρχή Του για υπομονή και ανεκτικότητα, και Εκείνος θα απελευθερώσει και θα αποκαλύψει τη δίκαιη διάθεσή Του —μια διάθεση που δεν ανέχεται καμία απολύτως ύβρι— χωρίς το ελάχιστο έλεος ή δισταγμό.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 108

Η οργή του Θεού αποτελεί περιφρούρηση για όλες τις δίκαιες δυνάμεις και όλα τα θετικά πράγματα

Η έλλειψη ανεκτικότητας του Θεού προς την ύβριν είναι η αποκλειστικά δική Του ουσία· η οργή του Θεού είναι η αποκλειστικά δική Του διάθεση· η μεγαλοπρέπεια του Θεού είναι η αποκλειστικά δική Του ουσία. Η αρχή πίσω από την οργή του Θεού καταδεικνύει την ταυτότητα και τη θέση που κατέχει μόνο Εκείνος. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι αποτελεί και σύμβολο της ουσίας του ίδιου του μοναδικού Θεού. Η διάθεση του Θεού είναι η δική Του έμφυτη ουσία. Δεν αλλάζει καθόλου με το πέρασμα του χρόνου, ούτε μεταβάλλεται όποτε αλλάζει η τοποθεσία. Η έμφυτη διάθεσή του είναι η εγγενής ουσία Του. Ανεξάρτητα από το πάνω σε ποιους επιτελεί το έργο Του, η ουσία Του δεν αλλάζει, ούτε και η δίκαιη διάθεσή Του. Όταν κάποιος εξοργίζει τον Θεό, αυτό που στέλνει Εκείνος είναι η έμφυτη διάθεσή Του· τη δεδομένη στιγμή, η αρχή πίσω από τον θυμό Του δεν αλλάζει, ούτε και η μοναδική ταυτότητα και θέση Του. Ο θυμός Του δεν οφείλεται σε κάποια αλλαγή στην ουσία Του ή στο ότι η διάθεσή Του έχει παραγάγει διαφορετικά στοιχεία, αλλά στο ότι η αντίθεση του ανθρώπου εναντίον Του υβρίζει τη διάθεσή Του. Η κατάφωρη πρόκληση του Θεού από τον άνθρωπο αποτελεί σοβαρή αμφισβήτηση της ίδιας της ταυτότητας και θέσης του Θεού. Κατά την άποψη του Θεού, όταν ο άνθρωπος Τον αμφισβητεί, Τον θέτει υπό αίρεση και δοκιμάζει τον θυμό Του. Όταν ο άνθρωπος εναντιώνεται στον Θεό, όταν ο άνθρωπος θέτει υπό αίρεση τον Θεό, όταν ο άνθρωπος συνεχώς δοκιμάζει την οργή του Θεού —το οποίο συμβαίνει και όταν η αμαρτία δρα ανεξέλεγκτη— η οργή του Θεού φυσικά θα αποκαλυφθεί και θα κάνει την εμφάνισή της. Επομένως, η έκφραση της οργής του Θεού συμβολίζει ότι όλες οι δυνάμεις του κακού θα πάψουν να υπάρχουν· συμβολίζει ότι όλες οι εχθρικές δυνάμεις θα καταστραφούν. Τούτη είναι η μοναδικότητα της δίκαιης διάθεσης του Θεού, και είναι και η μοναδικότητα της οργής Του. Όταν η αξιοπρέπεια και η αγιότητα του Θεού τίθενται υπό αμφισβήτηση, όταν δίκαιες δυνάμεις παρεμποδίζονται και είναι αόρατες από τον άνθρωπο, ο Θεός στέλνει την οργή Του. Λόγω της ουσίας του Θεού, όλες οι δυνάμεις πάνω στη γη, που Τον αμφισβητούν, εναντιώνονται σε Αυτόν και Τον πολεμούν, είναι κακές, διεφθαρμένες και άδικες· προέρχονται από τον Σατανά και ανήκουν στον Σατανά. Επειδή ο Θεός είναι δίκαιος, φωτεινός και τέλεια άγιος, όλα τα κακά, διεφθαρμένα και ανήκοντα στον Σατανά πράγματα, θα εξαφανιστούν με την απελευθέρωση της οργής Του.

Αν και το ξέσπασμα της οργής του Θεού αποτελεί μια πτυχή της έκφρασης της δίκαιης διάθεσής Του, ο θυμός του Θεού ποτέ δε χτυπά αδιάκριτα και ποτέ δεν είναι άνευ αρχής. Αντιθέτως, ο Θεός δεν είναι καθόλου οξύθυμος, ούτε και βιάζεται να αποκαλύψει την οργή και τη μεγαλοπρέπειά Του. Επιπλέον, η οργή του Θεού βρίσκεται υπό σημαντικό έλεγχο και μέτρο· δε συγκρίνεται καθόλου με τον τρόπο που ο άνθρωπος γίνεται έξω φρενών ή δίνει διέξοδο στον θυμό του. Πολλές συνομιλίες μεταξύ ανθρώπου και Θεού βρίσκονται καταγεγραμμένες μέσα στη Βίβλο. Τα λόγια μερικών από αυτούς τους ανθρώπους ήταν ρηχά, αδαή και παιδαριώδη, αλλά ο Θεός δεν τους έπληξε, ούτε τους καταδίκασε. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας του Ιώβ, πώς μεταχειρίστηκε ο Ιεχωβάς Θεός τους τρεις φίλους του Ιώβ και τους υπόλοιπους, αφού άκουσε τα λόγια που είπαν στον Ιώβ; Τους καταδίκασε; Μήπως όρμησε καταπάνω τους εξοργισμένος; Δεν έκανε τίποτα τέτοιο! Αντ’ αυτού, είπε στον Ιώβ να παρακαλέσει, να προσευχηθεί γι’ αυτούς· ο Θεός, από την άλλη πλευρά, δεν πήρε τα λάθη τους κατάκαρδα. Όλα αυτά τα παραδείγματα αντιπροσωπεύουν τη βασική στάση με την οποία ο Θεός μεταχειρίζεται τη διεφθαρμένη, αδαή ανθρωπότητα. Επομένως, η απελευθέρωση της οργής του Θεού δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση έκφραση ή διέξοδο της διάθεσής Του. Η οργή του Θεού δεν είναι μια απόλυτη έκρηξη οργής, με τον τρόπο που το κατανοεί ο άνθρωπος. Ο Θεός δεν απελευθερώνει την οργή Του επειδή είναι ανίκανος να ελέγξει την ίδια Του τη διάθεση ή επειδή ο θυμός Του έχει φτάσει στο σημείο βρασμού και πρέπει να βρει διέξοδο. Αντίθετα, η οργή Του αποτελεί απεικόνιση και γνήσια έκφραση της δίκαιης διάθεσής Του· είναι μια συμβολική αποκάλυψη της άγιας ουσίας Του. Ο Θεός είναι οργή, που δεν ανέχεται καμία ύβρι —τούτο δε σημαίνει ότι ο θυμός του Θεού δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ των αιτιών ή ότι είναι ανήθικος· η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι εκείνη που έχει την αποκλειστική ειδικότητα στις ανήθικες, τυχαίες εκρήξεις οργής που δεν κάνουν διακρίσεις μεταξύ των αιτιών. Μόλις κάποιος άνθρωπος αποκτήσει θέση, το βρίσκει συχνά δύσκολο να ελέγχει τη διάθεσή του, και έτσι απολαμβάνει να αρπάζει τις ευκαιρίες για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του και να δώσει διέξοδο στα συναισθήματά του· συχνά εξοργίζεται χωρίς προφανή λόγο, έτσι ώστε να αποκαλύψει την ικανότητά του και να αφήσει τους άλλους να μάθουν ότι η θέση και η ταυτότητά του είναι διαφορετικές από εκείνες των απλών ανθρώπων. Φυσικά, και οι διεφθαρμένοι, χωρίς θέση, άνθρωποι χάνουν κι αυτοί συχνά τον έλεγχο. Ο θυμός τους συχνά προκαλείται από ζημία στα προσωπικά τους οφέλη. Προκειμένου να προστατεύσει την προσωπική θέση και αξιοπρέπειά της, η διεφθαρμένη ανθρωπότητα συχνά δίνει διέξοδο στα συναισθήματά της και αποκαλύπτει την αλαζονική φύση της. Ο άνθρωπος θα εξοργιστεί και θα δώσει διέξοδο στα συναισθήματά του, προκειμένου να υπερασπιστεί την ύπαρξη της αμαρτίας, και οι ενέργειες αυτές αποτελούν τους τρόπους, με τους οποίους ο άνθρωπος εκφράζει τη δυσαρέσκειά του· ξεχειλίζουν από ανηθικότητα, από σκευωρίες και μηχανορραφίες, από τη διαφθορά και την κακία του ανθρώπου και, πάνω απ’ όλα, βρίθουν από τις παράλογες φιλοδοξίες και επιθυμίες του ανθρώπου. Όταν η δικαιοσύνη αμφισβητεί την κακία, ο άνθρωπος δεν πρόκειται να εξοργιστεί προκειμένου να υπερασπιστεί την ύπαρξη της δικαιοσύνης· αντίθετα, απειλούνται, διώκονται και δέχονται επίθεση οι δυνάμεις της δικαιοσύνης, η στάση του ανθρώπου είναι η παράβλεψη, η υπεκφυγή ή η οπισθοχώρηση. Ωστόσο, όταν ο άνθρωπος βρεθεί αντιμέτωπος με τις δυνάμεις του κακού, θα προσπαθήσει να τις ικανοποιήσει και θα κάνει τεμενάδες προς αυτές. Επομένως, τα ξεσπάσματα του ανθρώπου αποτελούν διαφυγή από κακές δυνάμεις, μια έκφραση της αχαλίνωτης και ασταμάτητης κακής συμπεριφοράς του υλικού ανθρώπου. Ωστόσο, όταν ο Θεός στείλει την οργή Του, όλες οι δυνάμεις του κακού θα τερματιστούν· όλες οι αμαρτίες που βλάπτουν τον άνθρωπο θα τερματιστούν· όλες οι εχθρικές δυνάμεις που εμποδίζουν το έργο του Θεού, θα καταστούν προφανείς, θα διαχωριστούν και θα αφοριστούν· όλοι οι συνεργοί του Σατανά που εναντιώνονται στον Θεό θα τιμωρηθούν, θα εκριζωθούν. Στη θέση τους, το έργο του Θεού θα προχωρήσει, ελεύθερο από κάθε εμπόδιο· βήμα προς βήμα, το σχέδιο διαχείρισης του Θεού θα συνεχίσει να εξελίσσεται σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα· ο εκλεκτός λαός του Θεού θα είναι απαλλαγμένος από τη διατάραξη και τον δόλο του Σατανά· όσοι ακολουθούν τον Θεό θα απολαύσουν την ηγεσία και τη συνδρομή του Θεού μέσα σε ήσυχο και γαλήνιο περιβάλλον. Η οργή του Θεού αποτελεί ασπίδα, η οποία εμποδίζει όλες τις δυνάμεις του κακού από το να πολλαπλασιάζονται και να δρουν ανεξέλεγκτες, και είναι επίσης μια δικλείδα ασφαλείας η οποία προστατεύει την ύπαρξη και την εξάπλωση όλων των δίκαιων και θετικών πραγμάτων, διαφυλάσσοντάς τα αιώνια από την καταπίεση και την υπονόμευση.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 109

Μπορείτε να διακρίνετε την ουσία της οργής του Θεού στην καταστροφή των Σοδόμων; Υπάρχει κάτι αναμειγμένο μέσα στην οργή Του; Είναι η οργή του Θεού καθαρή; Για να χρησιμοποιήσω την ανθρώπινη διατύπωση, είναι η οργή του Θεού ανόθευτη; Μήπως υπάρχει κάποιο τέχνασμα πίσω από την οργή Του; Υπάρχει κάποια συνομωσία; Μήπως υπάρχουν τίποτε ακατονόμαστα μυστικά; Αυστηρά και επίσημα, μπορώ να σας πω το εξής: Δεν υπάρχει στοιχείο της οργής του Θεού που μπορεί να προκαλέσει αμφιβολία. Ο θυμός του είναι καθαρός και ανόθευτος, και δεν υποκρύπτει άλλες προθέσεις ή στόχους. Η αιτία για τον θυμό Του είναι καθαρή, άμεμπτη και πάνω από κάθε κριτική. Είναι μια φυσική αποκάλυψη και απεικόνιση της αγίας ουσίας Του· είναι κάτι που κανένα δημιούργημα δεν κατέχει. Τούτο είναι ένα μέρος της μοναδικής δίκαιης διάθεσης του Θεού και, επίσης, μια έντονη διαφορά μεταξύ των αντίστοιχων ουσιών του Δημιουργού και του δημιουργήματός Του.

Ανεξάρτητα από το αν κάποιος θυμώνει μπροστά στους άλλους ή πίσω από τις πλάτες τους, ο καθένας έχει διαφορετική πρόθεση και σκοπό. Ίσως χτίζουν το κύρος τους, ή ίσως υπερασπίζονται τα προσωπικά τους συμφέροντα, διατηρώντας την εικόνα τους ή τα προσχήματα. Ορισμένοι συγκρατούν τον θυμό τους, ενώ άλλοι είναι πιο απερίσκεπτοι και εξοργίζονται όποτε το επιθυμούν, χωρίς τον ελάχιστο περιορισμό. Εν ολίγοις, ο θυμός του ανθρώπου αντλείται από τη διεφθαρμένη διάθεσή του. Ανεξάρτητα από τον στόχο του, είναι υλικός και εκ της φύσεως· δεν έχει καμία σχέση με τη δικαιοσύνη ή την αδικία, διότι τίποτα στη φύση και την ουσία του ανθρώπου δεν αντιστοιχεί στην αλήθεια. Επομένως, η διεφθαρμένη ιδιοσυγκρασία της ανθρωπότητας και η οργή του Θεού δεν πρέπει να αναφέρονται στην ίδια πρόταση. Χωρίς εξαίρεση, η συμπεριφορά του ανθρώπου που έχει διαφθαρεί από τον Σατανά, ξεκινά από την επιθυμία της διαφύλαξης της διαφθοράς, και βασίζεται στη διαφθορά· έτσι, ο θυμός του ανθρώπου δεν είναι δυνατόν να αναφέρεται στην ίδια πρόταση με την οργή του Θεού, ανεξάρτητα από το πόσο σωστό μπορεί να φαίνεται θεωρητικώς. Όταν ο Θεός στέλνει την οργή του, οι κακές δυνάμεις εντοπίζονται, τα κακά πράγματα καταστρέφονται, ενώ τα δίκαια και θετικά πράγματα απολαμβάνουν τη φροντίδα και την προστασία του Θεού και τους επιτρέπεται να συνεχίσουν. Ο Θεός στέλνει την οργή Του επειδή άδικα, αρνητικά και κακά στοιχεία παρεμποδίζουν, διαταράσσουν ή καταστρέφουν την κανονική δραστηριότητα και την ανάπτυξη δίκαιων και θετικών στοιχείων. Ο στόχος του θυμού του Θεού δεν είναι να διαφυλάξει τη δική Του θέση και ταυτότητα, αλλά να διασφαλίσει την ύπαρξη δίκαιων, θετικών, όμορφων και καλών στοιχείων, να διαφυλάξει τους νόμους και την τάξη της κανονικής επιβίωσης του ανθρώπινου γένους. Τούτη είναι η βασική αιτία της οργής του Θεού. Η οργή του Θεού αποτελεί μια πολύ σωστή, φυσική και αληθινή αποκάλυψη της διάθεσής Του. Δεν υπάρχουν προθέσεις πίσω από τη οργή του, ούτε και δόλος ή συνωμοσία· ή ακόμα περισσότερο, η οργή Του δεν περιέχει τίποτα από την επιθυμία, την πανουργία, την κακεντρέχεια, τη βία, το κακό ή οτιδήποτε άλλο από εκείνα που μοιράζεται ολόκληρη η διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Προτού ο Θεός στείλει την οργή Του, έχει ήδη αντιληφθεί την ουσία όλων των ζητημάτων ξεκάθαρα και ολοκληρωτικά, και έχει ήδη διατυπώσει ακριβείς και σαφείς ορισμούς και συμπεράσματα. Έτσι, ο στόχος του Θεού σε κάθε ζήτημα με το οποίο ασχολείται, είναι απολύτως ξεκάθαρος, όπως και η στάση Του. Δεν είναι μπερδεμένος· δεν είναι τυφλός· δεν είναι παρορμητικός· δεν είναι απερίσκεπτος· ακόμα δε περισσότερο, δεν είναι ανήθικος. Τούτη είναι η πρακτική πτυχή της οργής του Θεού, και ακριβώς χάρη σε αυτή την πρακτική πτυχή της οργής του Θεού, η ανθρωπότητα έχει επιτύχει την κανονική της ύπαρξη. Χωρίς την οργή του Θεού, η ανθρωπότητα θα περιέπιπτε σε αφύσικες συνθήκες διαβίωσης· όλα τα δίκαια, όμορφα και καλά πράγματα θα καταστρέφονταν και θα έπαυαν να υπάρχουν. Χωρίς την οργή του Θεού, οι νόμοι και οι κανόνες της ύπαρξης για τα δημιουργημένα όντα θα παραβιάζονταν ή και θα ανατρέπονταν τελείως. Από τη δημιουργία του ανθρώπου, ο Θεός χρησιμοποιεί αδιαλείπτως τη δίκαιη διάθεσή Του για να διασφαλίσει και να διατηρήσει την κανονική ύπαρξη της ανθρωπότητας. Επειδή η δίκαιη διάθεσή Του περιέχει οργή και μεγαλοπρέπεια, όλα τα κακά —οι άνθρωποι, τα πράγματα, τα αντικείμενα— και όλα όσα διαταράσσουν και βλάπτουν την κανονική ύπαρξη της ανθρωπότητας τιμωρούνται, ελέγχονται και καταστρέφονται χάρη στην οργή Του. Κατά τη διάρκεια των διάφορων περασμένων χιλιετιών, ο Θεός χρησιμοποιεί αδιαλείπτως τη δίκαιη διάθεσή Του για να πλήξει και να καταστρέψει όλα τα ακάθαρτα και κακά πνεύματα που εναντιώνονται στον Θεό και που, στο έργο του Θεού για τη διαχείριση της ανθρωπότητας, δρουν ως συνεργοί και υπηρέτες του Σατανά. Έτσι, το έργο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου προχωρά πάντα σύμφωνα με το σχέδιό Του. Τούτο σημαίνει ότι, χάρη στην ύπαρξη της οργής του Θεού, ο πιο δίκαιος σκοπός μεταξύ των ανθρώπων δεν καταστράφηκε ποτέ.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 110

Παρόλο που ο Σατανάς μοιάζει φιλάνθρωπος, δίκαιος και ενάρετος, στην ουσία είναι σκληρός και κακός

Ο Σατανάς κερδίζει τη φήμη του, εξαπατώντας τους ανθρώπους. Συχνά εδραιώνει εαυτόν ως πρωτοπόρο και πρότυπο δικαιοσύνης. Υπό το λάβαρο της διαφύλαξης της δικαιοσύνης, βλάπτει τον άνθρωπο, καταβροχθίζει την ψυχή του και χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να τον ναρκώσει, να τον εξαπατήσει και να τον υποκινήσει. Σκοπός του είναι να κάνει τον άνθρωπο να εγκρίνει και να ακολουθήσει την κακή συμπεριφορά του, να τον κάνει να συνταχθεί με αυτόν στην εναντίωση της εξουσίας και της κυριαρχίας του Θεού. Ωστόσο, όταν κάποιος έχει μάθει πλέον να αντιλαμβάνεται τις σκευωρίες, τις συνωμοσίες και τα φαύλα χαρακτηριστικά του, και δεν επιθυμεί να συνεχίσει να τον τσαλαπατά και να τον ξεγελά ο Σατανάς ή να συνεχίσει να είναι σκλάβος του ή να τιμωρηθεί και να καταστραφεί μαζί του, τότε ο Σατανάς αλλάζει τα προηγούμενα άγια χαρακτηριστικά του, ξεσχίζοντας την ψεύτικη μάσκα του, για να αποκαλύψει το αληθινό κακό, φαύλο, άσχημο και άγριο πρόσωπό του. Δεν θα ήθελε τίποτα περισσότερο από το να εξοντώσει όλους όσους αρνούνται να τον ακολουθήσουν και όσους εναντιώνονται στις κακές δυνάμεις του. Στο σημείο αυτό, ο Σατανάς δεν μπορεί πλέον να προσλάβει μια αξιόπιστη, ευγενή εμφάνιση· αντίθετα, κάτω από την προβιά του αρνιού, αποκαλύπτονται τα πραγματικά άσχημα και διαβολικά χαρακτηριστικά του. Μόλις έρθουν στο φως οι σκευωρίες του Σατανά και εκτεθούν τα αληθινά χαρακτηριστικά του, αυτός θα εξοργιστεί και θα εκθέσει τη βαρβαρότητά του· η επιθυμία του να βλάψει και να καταβροχθίσει τους ανθρώπους απλώς θα ενταθεί. Τούτο οφείλεται στην οργή του εξαιτίας της αφύπνισης του ανθρώπου· αναπτύσσει μια ισχυρή εκδικητικότητα προς στον άνθρωπο, επειδή λαχταρά την ελευθερία και το φως και τη δραπέτευση από τη φυλακή του Σατανά. Η οργή του έχει στόχο την υπεράσπιση της κακίας του, και αποτελεί επίσης πραγματική αποκάλυψη της άγριας φύσης του.

Σε κάθε ζήτημα, η συμπεριφορά του Σατανά εκδηλώνει την κακή του φύση. Από όλες τις κακές πράξεις που έχει επιτελέσει ο Σατανάς στον άνθρωπο —από τις αρχικές του προσπάθειες να παραπλανήσει τον άνθρωπο για να τον ακολουθήσει, μέχρι την εκμετάλλευση του ανθρώπου, κατά την οποία σέρνει τον άνθρωπο στις κακές πράξεις του, και την εκδικητικότητα του Σατανά προς τον άνθρωπο αφότου έχουν εκτεθεί τα πραγματικά χαρακτηριστικά του και ο άνθρωπος τον έχει αναγνωρίσει και απορρίψει —καμία δεν αδυνατεί να εκθέσει την κακή ουσία του Σατανά· καμία δεν αδυνατεί να αποδείξει το γεγονός ότι ο Σατανάς δεν έχει ουδεμία σχέση με τα θετικά πράγματα· καμία δεν αδυνατεί να αποδείξει ότι ο Σατανάς είναι η πηγή όλων των κακών πραγμάτων. Κάθε μία από τις ενέργειές του διαφυλάσσει την κακία του, εξασφαλίζει τη συνέχιση των κακών πράξεών του, στρέφεται εναντίον δίκαιων και θετικών πραγμάτων, ενώ καταστρέφει τους νόμους και την τάξη της κανονικής ύπαρξης της ανθρωπότητας. Είναι εχθρικές προς τον Θεό, και αυτές πρόκειται να καταστρέψει η οργή του Θεού. Αν και ο Σατανάς έχει τη δική του οργή, η οργή του αποτελεί μέσο διεξόδου της κακής φύσης του. Ο λόγος, για τον οποίο ο Σατανάς είναι εξοργισμένος και έξαλλος είναι ο εξής: Οι αδιανόητες σκευωρίες του έχουν φανερωθεί· οι πλεκτάνες του δεν διαφεύγουν εύκολα την τιμωρία· η παράλογη φιλοδοξία και επιθυμία του να αντικαταστήσει τον Θεό και να ενεργεί ως Θεός, έχουν πληγεί και εμποδιστεί· ο στόχος του για τον έλεγχο ολόκληρης της ανθρωπότητας έχει πλέον καταλήξει στο μηδέν και δεν πρόκειται να επιτευχθεί ποτέ. Η επανειλημμένη σύγκληση της οργής του Θεού είναι εκείνη που εμπόδισε τις πλεκτάνες του Σατανά από το να καρποφορήσουν και σταμάτησε τη διάδοση και την αποχαλίνωση του κακού του Σατανά· επομένως, ο Σατανάς μισεί και φοβάται την οργή του Θεού. Κάθε χρήση της οργής του Θεού δεν αποκαλύπτει απλώς την αληθινή φαύλη εμφάνιση του Σατανά· εκθέτει επίσης τις κακές επιθυμίες του Σατανά στο φως. Ταυτόχρονα, οι λόγοι για την οργή του Σατανά κατά της ανθρωπότητας απομένουν πλήρως εκτεθειμένοι. Η έκρηξη της οργής του Σατανά αποτελεί πραγματική αποκάλυψη της κακής του φύσης, μια έκθεση των σκευωριών του. Φυσικά, κάθε φορά που εξοργίζεται ο Σατανάς, αναγγέλλει την καταστροφή κακών πραγμάτων· αναγγέλλει την προστασία και συνέχιση των θετικών πραγμάτων και αναγγέλλει τη φύση της οργής του Θεού —μιας οργής που είναι αδύνατον να υβρισθεί!

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 111

Δεν πρέπει να βασιζόμαστε στην εμπειρία και τη φαντασία για να γνωρίσουμε τη δίκαιη διάθεση του Θεού

Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την κρίση και το παίδεμα του Θεού, μπορείς να πεις ότι ο λόγος του Θεού είναι κίβδηλος; Μπορείς να ισχυριστείς ότι υπάρχει κάποιος μύθος πίσω από τη οργή του Θεού, και ότι η οργή Του είναι κίβδηλη; Θα συκοφαντήσεις τον Θεό, λέγοντας ότι η διάθεσή Του δεν είναι απαραιτήτως εντελώς δίκαιη; Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με κάθε μία από τις πράξεις του Θεού, πρέπει πρώτα να βεβαιώνεσαι ότι η δίκαιη διάθεση του Θεού είναι απαλλαγμένη από οποιαδήποτε άλλα στοιχεία, ότι είναι αγία και τέλεια· οι πράξεις αυτές περιλαμβάνουν το πλήγμα από τον Θεό, την τιμωρία και την καταστροφή της ανθρωπότητας. Χωρίς εξαιρέσεις, όλες οι πράξεις του Θεού τελούνται αυστηρώς σύμφωνα με την έμφυτη διάθεση και το σχέδιό Του —τούτο δεν συμπεριλαμβάνει τη γνώση, την παράδοση και τη φιλοσοφία της ανθρωπότητας— και όλες οι πράξεις του Θεού αποτελούν έκφραση της διάθεσης και ουσίας Του, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με οτιδήποτε ανήκει στο διεφθαρμένο ανθρώπινο γένος. Στις αντιλήψεις του ανθρώπου, μόνο η αγάπη, το έλεος και η ανεκτικότητα του Θεού προς την ανθρωπότητα είναι τέλεια, αναλλοίωτα και άγια. Ωστόσο, κανείς δεν γνωρίζει ότι η μήνις και η οργή του Θεού είναι εξίσου αναλλοίωτες· επιπλέον, κανείς δεν έχει μελετήσει ερωτήματα όπως, γιατί ο Θεός δεν ανέχεται καμία ύβρι ή γιατί η οργή Του είναι τόσο μεγάλη. Αντίθετα, κάποιοι συγχέουν την οργή του Θεού με τον θυμό της διεφθαρμένης ανθρωπότητας· θεωρούν τον θυμό του Θεού ως οργή του διεφθαρμένου ανθρώπινου γένους· μάλιστα, υποθέτουν λανθασμένα ότι η μήνις του Θεού είναι ακριβώς ίδια με τη φυσική αποκάλυψη της διεφθαρμένης διάθεσης της ανθρωπότητας. Πιστεύουν λανθασμένα ότι η έκλυση της οργής του Θεού είναι ακριβώς ίδια με τον θυμό του διεφθαρμένου ανθρώπινου γένους, ο οποίος προκύπτει από τη δυσαρέσκεια· πιστεύουν, μάλιστα, ότι η έκλυση της οργής του Θεού αποτελεί έκφραση της διάθεσής Του. Έπειτα από τη συναναστροφή αυτή, ελπίζω ότι κάθε ένας από εσάς δεν θα έχει πλέον καθόλου παρανοήσεις, φαντασιώσεις ή υποθέσεις ως προς τη δίκαιη διάθεση του Θεού, και ελπίζω ότι, αφού ακούσατε τα λόγια Μου, μπορείτε πλέον να αναγνωρίσετε πραγματικά μέσα σας την οργή της δίκαιης διάθεσης του Θεού, να βάλετε στην άκρη όλες τις προηγούμενες λανθασμένες κατανοήσεις της οργής του Θεού, και να αλλάξετε τις ίδιες τις λανθασμένες πεποιθήσεις και απόψεις σας ως προς την ουσία της οργής του Θεού. Επιπλέον, ελπίζω ότι μπορείτε να έχετε μέσα σας έναν ακριβή ορισμό της διάθεσης του Θεού, ότι δεν θα έχετε πλέον καμία αμφιβολία ως προς τη δίκαιη διάθεση του Θεού και ότι δεν πρόκειται να επιβάλετε κανέναν ανθρώπινο συλλογισμό ή φαντασίωση πάνω στην αληθινή διάθεση του Θεού. Η δίκαιη διάθεση του Θεού είναι η αληθινή ουσία του Θεού. Δεν είναι κάτι μορφοποιημένο ή γραμμένο από τον άνθρωπο. Η δίκαιη διάθεσή Του είναι η δίκαιη διάθεσή Του και δεν έχει καμία σχέση ή σύνδεση με οτιδήποτε από τη δημιουργία. Ο Θεός ο ίδιος είναι ο Θεός ο ίδιος. Δεν θα καταστεί ποτέ μέρος της δημιουργίας και, ακόμα και αν γίνει μέλος μεταξύ των δημιουργημένων όντων, η έμφυτη διάθεση και η ουσία Του δεν πρόκειται να αλλάξουν. Επομένως, γνώση του Θεού δε σημαίνει γνώση ενός αντικειμένου· δε σημαίνει ανάλυση κάποιου πράγματος, ούτε κατανόηση κάποιου ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τη γενική ιδέα του ή τη δική του μέθοδο για γνώση ενός αντικειμένου ή για κατανόηση ενός ατόμου προκειμένου να γνωρίσει τον Θεό, τότε δεν θα είσαι ποτέ ικανός να αποκτήσεις τη γνώση του Θεού. Η γνώση του Θεού δεν βασίζεται στην εμπειρία ή τη φαντασία και, επομένως, δεν πρέπει ποτέ να επιβάλλεις την εμπειρία ή τη φαντασία σου στον Θεό. Όσο πλούσιες και αν είναι η εμπειρία και η φαντασία σου, είναι ακόμα περιορισμένες· επιπλέον, η φαντασία σου δεν αντιστοιχεί σε γεγονότα, πολύ, δε, λιγότερο αντιστοιχεί στην αλήθεια, ενώ είναι ασύμβατη με την πραγματική διάθεση και ουσία του Θεού. Δεν θα επιτύχεις ποτέ, αν βασίζεσαι στη φαντασία σου προκειμένου να κατανοήσεις την ουσία του Θεού. Ο μοναδικός δρόμος έχει ως εξής: αποδοχή όλων όσων προέρχονται από τον Θεό και, στη συνέχεια, βαθμιαία βίωση και κατανόησή τους. Θα έρθει μια ημέρα, κατά την οποία, χάρη στη συνεργασία σου και στην πείνα και τη δίψα σου για την αλήθεια, ο Θεός θα σε διαφωτίσει, προκειμένου να Τον κατανοήσεις και να Τον γνωρίσεις πραγματικά.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 112

Η προειδοποίηση του Ιεχωβά Θεού φτάνει στους κατοίκους της Νινευή

Ας προχωρήσουμε στο δεύτερο χωρίο, στο τρίτο κεφάλαιο του Βιβλίου του Ιωνά: «Και ήρχισεν ο Ιωνάς να διέρχηται εις την πόλιν οδόν μιας ημέρας και εκήρυξε και είπεν, Έτι τεσσαράκοντα ημέραι και η Νινευή θέλει καταστραφή». Τούτα είναι τα λόγια που ο Θεός διαβίβασε απευθείας στον Ιωνά, για να τα πει στους κατοίκους της Νινευή. Φυσικά, είναι επίσης τα λόγια που ο Ιεχωβά ήθελε να πει στους κατοίκους της Νινευή. Τα λόγια αυτά λένε στους ανθρώπους ότι ο Θεός άρχισε να αποστρέφεται και να απεχθάνεται τον λαό της πόλης, επειδή η κακία τους είχε φτάσει στα μάτια Του, και έτσι θέλησε να καταστρέψει την πόλη αυτή. Ωστόσο, προτού ο Θεός καταστρέψει την πόλη, θα πραγματοποιούσε άγγελμα στους κατοίκους της Νινευή, ενώ, ταυτόχρονα, θα τους παρείχε την ευκαιρία να μετανοήσουν για την κακία τους και να ξεκινήσουν εκ νέου. Η ευκαιρία αυτή επρόκειτο να διαρκέσει σαράντα ημέρες. Με άλλα λόγια, εάν οι άνθρωποι μέσα στην πόλη δεν μετανοούσαν, δεν παραδέχονταν τις αμαρτίες τους ή δεν γονάτιζαν ενώπιον του Ιεχωβά Θεού εντός σαράντα ημερών, ο Θεός θα κατέστρεφε την πόλη, όπως είχε κάνει και με τα Σόδομα. Τούτο ήθελε να πει ο Ιεχωβά Θεός στους κατοίκους της Νινευή. Σαφώς, αυτό δεν ήταν μια απλή δήλωση. Δεν διαβίβαζε μόνο τον θυμό του Ιεχωβά Θεού, αλλά και τη στάση Του προς τους κατοίκους της Νινευή· ταυτόχρονα, η απλή αυτή δήλωση χρησίμευε και ως επίσημη προειδοποίηση προς τους ανθρώπους που ζούσαν μέσα στην πόλη. Η προειδοποίηση αυτή τους έλεγε ότι οι κακές τους πράξεις τούς είχαν κοστίσει την απέχθεια του Ιεχωβά Θεού και σύντομα θα τους έφερναν στο χείλος του αφανισμού τους· ως εκ τούτου, οι ζωές όλων στη Νινευή διέτρεχαν άμεσο κίνδυνο.

Η έντονη αντίθεση στην αντίδραση της Νινευή και των Σοδόμων στην προειδοποίηση του Ιεχωβά Θεού

Τι σημαίνει ανατρέπεται; Στην καθομιλουμένη, σημαίνει εξαφανίζεται. Αλλά με τι τρόπο; Ποιος θα μπορούσε να καταργήσει μια ολόκληρη πόλη; Φυσικά, είναι αδύνατο για τον άνθρωπο να εκτελέσει μια τέτοια πράξη. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν ανόητοι· αμέσως μόλις άκουσαν το άγγελμα, κατάλαβαν. Ήξεραν ότι είχε προέλθει από τον Θεό· ήξεραν ότι ο Θεός επρόκειτο να επιτελέσει το έργο Του· ήξεραν ότι η κακία τους είχε εξοργίσει τον Ιεχωβά Θεό, επιφέροντας πάνω τους τον θυμό Του, έτσι ώστε επρόκειτο να καταστραφούν σύντομα, μαζί με την πόλη τους. Πώς συμπεριφέρθηκε ο λαός της πόλης, αφού άκουσε την προειδοποίηση του Ιεχωβά Θεού; Η Βίβλος περιγράφει με ιδιαίτερες λεπτομέρειες το πώς αντέδρασαν οι άνθρωποι αυτοί, από τον βασιλιά τους έως τους κοινούς θνητούς. Όπως καταγράφεται στις Γραφές: «Και οι άνδρες της Νινευή επίστευσαν εις τον Θεόν και εκήρυξαν νηστείαν και ενεδύθησαν σάκκους από μεγάλου αυτών έως μικρού αυτών· διότι ο λόγος είχε φθάσει προς τον βασιλέα της Νινευή και εσηκώθη από του θρόνου αυτού και αφήρεσε την στολήν αυτού επάνωθεν εαυτού και εσκεπάσθη με σάκκον και εκάθησεν επί σποδού. Και διεκηρύχθη και εγνωστοποιήθη εν τη Νινευή διά ψηφίσματος του βασιλέως και των μεγιστάνων αυτού και ελαλήθη, οι άνθρωποι και τα κτήνη, οι βόες και τα πρόβατα, να μη γευθώσι μηδέν, μηδέ να βοσκήσωσι, μηδέ ύδωρ να πίωσιν· αλλ’ άνθρωπος και κτήνος να σκεπασθώσι με σάκκους και να φωνάξωσιν ισχυρώς προς τον Θεόν· και ας επιστρέψωσιν έκαστος από της οδού αυτού της πονηράς και από της αδικίας, ήτις είναι εν ταις χερσίν αυτών. […]»

Αφού άκουσαν το άγγελμα του Ιεχωβά Θεού, ο λαός της Νινευή επέδειξε μια στάση εντελώς αντίθετη προς εκείνη του λαού των Σοδόμων —ο λαός των Σοδόμων εναντιώθηκε ανοιχτά στον Θεό, προχωρώντας από κακό σε κακό· οι κάτοικοι της Νινευή, όμως, αφού άκουσαν τα λόγια αυτά, δεν αγνόησαν το θέμα, ούτε προέβαλαν αντίσταση· αντίθετα, πίστεψαν τον Θεό και κήρυξαν νηστεία. Σε τι αναφέρεται η λέξη «πίστεψαν» εδώ; Η ίδια η λέξη υποδηλώνει πίστη και υποταγή. Αν χρησιμοποιήσουμε την ίδια τη συμπεριφορά των κατοίκων της Νινευή για να εξηγήσουμε τη λέξη, τότε σημαίνει ότι πίστεψαν πως ο Θεός μπορούσε και θα έπραττε ό,τι είχε πει, και πως εκείνοι ήταν πρόθυμοι να μετανοήσουν. Μήπως ο λαός της Νινευή αισθάνθηκε φόβο εν όψει της επικείμενης καταστροφής; Η πίστη τους ήταν εκείνη που γέννησε τον φόβο στις καρδιές τους. Λοιπόν, τι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, για να αποδείξουμε την πίστη και τον φόβο των κατοίκων της Νινευή; Είναι, όπως τα λέει η Βίβλος: «και κήρυξαν νηστεία, και φόρεσαν σακιά, από τον πιο τρανό, μέχρι τον πιο ασήμαντο από αυτούς». Τούτο σημαίνει ότι οι κάτοικοι της Νινευή πίστεψαν αληθινά, και ότι από την πίστη αυτή γεννήθηκε φόβος, ο οποίος στη συνέχεια οδήγησε στη νηστεία και την ένδυση με σακιά. Έτσι έδειξαν την αρχή της μετάνοιάς τους. Σε απόλυτη αντίθεση με τους ανθρώπους των Σοδόμων, οι κάτοικοι της Νινευή όχι μόνο δεν εναντιώθηκαν στον Θεό, αλλά και κατέδειξαν σαφώς τη μετάνοιά τους μέσω της συμπεριφοράς και των ενεργειών τους. Φυσικά, τούτο δεν ίσχυσε μόνο για τους κοινούς θνητούς της Νινευή· ο βασιλιάς τους δεν αποτέλεσε εξαίρεση.

Η μετάνοια του βασιλιά της Νινευή κερδίζει την επιδοκιμασία του Ιεχωβά Θεού

Ακούγοντας τα νέα αυτά ο βασιλιάς της Νινευή, σηκώθηκε από τον θρόνο του, έβγαλε τον χιτώνα του, φόρεσε ένα σακί και κάθισε πάνω σε στάχτες. Στη συνέχεια, διακήρυξε ότι κανείς στην πόλη δεν επιτρεπόταν να φάει οτιδήποτε, και ότι κανένα ζωντανό, αρνιά και βοοειδή δεν θα βοσκούσε ούτε θα έπινε νερό. Άνθρωποι και ζωντανά έπρεπε να φορέσουν σακιά· οι άνθρωποι έπρεπε να ικετεύσουν θερμά τον Θεό. Ο βασιλιάς επίσης διακήρυξε ότι κάθε ένας από αυτούς έπρεπε να απομακρυνθεί από τους κακούς τρόπους του και να απαρνηθεί τη βία των χεριών του. Κρίνοντας από αυτή τη σειρά πράξεων, ο βασιλιάς της Νινευή απέδειξε την ειλικρινή του μετάνοια. Η σειρά ενεργειών που πραγματοποίησε —όταν σηκώθηκε από τον θρόνο του, πέταξε μακριά τον βασιλικό του χιτώνα, φόρεσε το σακί και κάθισε στις στάχτες— διδάσκει στους ανθρώπους ότι ο βασιλιάς της Νινευή έβαλε κατά μέρος τη βασιλική θέση του και φόρεσε σακί μαζί με τους κοινούς θνητούς. Τούτο σημαίνει ότι ο βασιλιάς της Νινευή, αφότου άκουσε το άγγελμα του Ιεχωβά Θεού, δεν κράτησε τη βασιλική του θέση για να συνεχίσει τον κακό δρόμο του ή τη βία των χεριών του· αντίθετα, έβαλε κατά μέρος την εξουσία που είχε στα χέρια του και μετανόησε ενώπιον του Ιεχωβά Θεού. Τη δεδομένη στιγμή, ο βασιλιάς της Νινευή δεν μετανοούσε ως βασιλιάς· είχε έρθει ενώπιον του Θεού, προκειμένου να ομολογήσει τις αμαρτίες του και να μετανοήσει για αυτές ως κοινός υποτελής Του. Επιπλέον, είπε και σε ολόκληρη την πόλη να ομολογήσει τις αμαρτίες της και να μετανοήσει για αυτές ενώπιον του Ιεχωβά Θεού, όπως και ο ίδιος· επιπροσθέτως, είχε και ένα συγκεκριμένο σχέδιο για το πώς να το πράξει, όπως φαίνεται και στις Γραφές: «Οι άνθρωποι και τα κτήνη, οι βόες και τα πρόβατα, να μη γευθώσι μηδέν, μηδέ να βοσκήσωσι, μηδέ ύδωρ να πίωσιν […] και να φωνάξωσιν ισχυρώς προς τον Θεόν· και ας επιστρέψωσιν έκαστος από της οδού αυτού της πονηράς και από της αδικίας, ήτις είναι εν ταις χερσίν αυτών». Ως κυβερνήτης της πόλης, ο βασιλιάς της Νινευή κατείχε ύπατη θέση και δύναμη, και μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε. Ερχόμενος αντιμέτωπος με το άγγελμα του Ιεχωβά Θεού, θα μπορούσε να αγνοήσει το θέμα ή απλώς να μετανοήσει και να ομολογήσει τις αμαρτίες του μόνο αυτός· όσο για το αν οι άνθρωποι στην πόλη επέλεγαν ή όχι να μετανοήσουν, θα μπορούσε να έχει αγνοήσει εντελώς το θέμα. Ωστόσο, ο βασιλιάς της Νινευή δεν έπραξε καθόλου αυτό. Όχι μόνο σηκώθηκε από τον θρόνο του, φόρεσε σακί, πασπάλισε εαυτόν με στάχτες, ομολογώντας τις αμαρτίες του και μετανοώντας για αυτές ενώπιον του Ιεχωβά Θεού, αλλά διέταξε και όλους τους ανθρώπους και τα ζωντανά της πόλης να πράξουν το ίδιο. Πρόσταξε, μάλιστα, τους ανθρώπους να «φωνάξουν δυνατά προς τον Θεό». Μέσα από αυτή τη σειρά ενεργειών, ο βασιλιάς της Νινευή εκπλήρωσε πραγματικά αυτό που πρέπει να εκπληρώνει ένας κυβερνήτης· η σειρά των ενεργειών του είναι τέτοια, που, όχι μόνο οποιοσδήποτε βασιλιάς της ιστορίας των ανθρώπων θα δυσκολευόταν να επιτύχει, αλλά και που κανείς δεν πέτυχε. Οι ενέργειες αυτές μπορούν να αποκληθούν πρωτοφανείς δεσμεύσεις στην ανθρώπινη ιστορία· αξίζουν να μνημονεύονται από την ανθρωπότητα και να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για αυτήν. Από τις απαρχές του ανθρώπινου γένους, κάθε βασιλιάς είχε οδηγήσει τους υπηκόους του στην αντίσταση και την εναντίωση προς τον Θεό. Κανείς ποτέ δεν είχε καθοδηγήσει τους υπηκόους του στο να ικετεύσουν τον Θεό να τους συγχωρέσει για την κακία τους, να λάβουν τη συγχώρηση του Ιεχωβά Θεού και να αποφύγουν την επικείμενη τιμωρία. Ο βασιλιάς της Νινευή, ωστόσο, κατάφερε να καθοδηγήσει τους υπηκόους του να στραφούν προς τον Θεό, να αφήσουν αμφότεροι τους κακούς τρόπους τους και να εγκαταλείψουν τη βία των χεριών τους. Επιπλέον, στάθηκε επίσης ικανός να βάλει κατά μέρος τον θρόνο του και, σε αντάλλαγμα, ο Ιεχωβά Θεός άλλαξε γνώμη και μετανόησε και ανακάλεσε την οργή Του, επιτρέποντας στους ανθρώπους της πόλης να επιζήσουν και προφυλάσσοντάς τους από την καταστροφή. Οι ενέργειες του βασιλιά μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο ως σπάνιο θαύμα στην ιστορία του ανθρώπου· μπορούν επίσης να χαρακτηριστούν ως πρότυπο μιας διεφθαρμένης ανθρωπότητας, που ομολογεί τις αμαρτίες της και μετανοεί για αυτές ενώπιον του Θεού.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 113

Ιων. 3 Και έγεινε λόγος Ιεχωβά προς Ιωνάν εκ δευτέρου, λέγων, Σηκώθητι, ύπαγε εις Νινευή, την πόλιν την μεγάλην, και κήρυξον προς αυτήν το κήρυγμα, το οποίον εγώ λαλώ προς σε. Και εσηκώθη ο Ιωνάς και υπήγεν εις Νινευή κατά τον λόγον του Ιεχωβά. Η δε Νινευνή ήτο πόλις μεγάλη σφόδρα, οδού τριών ημερών· Και ήρχισεν ο Ιωνάς να διέρχηται εις την πόλιν οδόν μιας ημέρας και εκήρυξε και είπεν, Έτι τεσσαράκοντα ημέραι και η Νινευή θέλει καταστραφή. Και οι άνδρες της Νινευή επίστευσαν εις τον Θεόν και εκήρυξαν νηστείαν και ενεδύθησαν σάκκους από μεγάλου αυτών έως μικρού αυτών· διότι ο λόγος είχε φθάσει προς τον βασιλέα της Νινευή και εσηκώθη από του θρόνου αυτού και αφήρεσε την στολήν αυτού επάνωθεν εαυτού και εσκεπάσθη με σάκκον και εκάθησεν επί σποδού. Και διεκηρύχθη και εγνωστοποιήθη εν τη Νινευή διά ψηφίσματος του βασιλέως και των μεγιστάνων αυτού και ελαλήθη, οι άνθρωποι και τα κτήνη, οι βόες και τα πρόβατα, να μη γευθώσι μηδέν, μηδέ να βοσκήσωσι, μηδέ ύδωρ να πίωσιν· αλλ’ άνθρωπος και κτήνος να σκεπασθώσι με σάκκους και να φωνάξωσιν ισχυρώς προς τον Θεόν· και ας επιστρέψωσιν έκαστος από της οδού αυτού της πονηράς και από της αδικίας, ήτις είναι εν ταις χερσίν αυτών. Τις εξεύρει αν επιστρέψη και μεταμεληθή ο Θεός και επιστρέψη από της οργής του θυμού αυτού και δεν απολεσθώμεν; Και είδεν ο Θεός τα έργα αυτών, ότι επέστρεψαν από της οδού αυτών της πονηράς· και μετεμελήθη ο Θεός περί του κακού, το οποίον είπε να κάμη εις αυτούς· και δεν έκαμεν αυτό.

Ο Θεός βλέπει την ειλικρινή μετάνοια μέσα στα βάθη της καρδιάς των κατοίκων της Νινευή

Αφού άκουσαν τη διακήρυξη του Θεού, ο βασιλιάς της Νινευή και οι υπήκοοί του εκπλήρωσαν μια σειρά ενεργειών. Ποια είναι η φύση της συμπεριφοράς και των ενεργειών τους; Με άλλα λόγια, ποια είναι η ουσία του συνόλου της διαγωγής τους; Για ποιον λόγο έπραξαν όσα έπραξαν; Στα μάτια του Θεού, είχαν μετανοήσει ειλικρινά —όχι μονάχα επειδή Τον ικέτευσαν με θέρμη και ομολόγησαν τις αμαρτίες τους ενώπιόν Του, αλλά και επειδή εγκατέλειψαν την κακή διαγωγή τους. Ενήργησαν κατ’ αυτόν τον τρόπο, διότι, ακούγοντας τα λόγια του Θεού, αισθάνθηκαν απίστευτο τρόμο και πίστεψαν ότι Εκείνος επρόκειτο να πράξει στ’ αλήθεια όσα είπε. Νηστεύοντας, φορώντας σακιά και καθήμενοι στις στάχτες, θέλησαν να δηλώσουν την προθυμία τους να αναμορφώσουν τους τρόπους τους και να απέχουν από την κακία, να προσευχηθούν στον Ιεχωβά Θεό ώστε να συγκρατήσει τον θυμό Του και να Τον ικετεύσουν να ανακαλέσει την απόφασή Του, καθώς και την καταστροφή που ετοιμαζόταν να πέσει πάνω τους. Εξετάζοντας το σύνολο της συμπεριφοράς τους, μπορούμε να δούμε ότι είχαν ήδη κατανοήσει πως οι προηγούμενες κακές πράξεις τους ήταν απεχθείς στον Ιεχωβά Θεό, καθώς και ότι είχαν κατανοήσει τον λόγο, για τον οποίο Εκείνος επρόκειτο να τους καταστρέψει σύντομα. Για τους λόγους αυτούς, όλοι ήθελαν να μετανοήσουν απόλυτα, να απομακρυνθούν από τους κακούς τους τρόπους και να εγκαταλείψουν τη βία των χεριών τους. Με άλλα λόγια, μόλις έμαθαν τη διακήρυξη του Ιεχωβά Θεού, ο κάθε ένας τους ένιωσε φόβο στην καρδιά του· δεν συνέχισαν περαιτέρω την κακή διαγωγή τους, ούτε εξακολούθησαν να διαπράττουν τις πράξεις που απεχθανόταν ο Ιεχωβά Θεός. Επιπροσθέτως, ικέτευσαν τον Ιεχωβά Θεό να συγχωρήσει τις προηγούμενες αμαρτίες τους και να μην τους μεταχειριστεί σύμφωνα με τις προηγούμενες ενέργειές τους. Ήταν πρόθυμοι να μην εμπλακούν ποτέ ξανά σε κακές πράξεις, και να ενεργούν σύμφωνα με τις οδηγίες του Ιεχωβά Θεού, προκειμένου να μην Τον εξοργίσουν ποτέ ξανά. Η μετάνοιά τους ήταν ειλικρινής και βαθιά. Πήγαζε από τα βάθη της καρδιάς τους και δεν ήταν προσποιητή, ούτε προσωρινή.

Μόλις ο λαός της Νινευή, από τον ανώτατο βασιλιά μέχρι τους υπηκόους του, έμαθαν ότι ο Ιεχωβά Θεός ήταν οργισμένος μαζί τους, κάθε μία από τις ενέργειές τους, το σύνολο της συμπεριφοράς τους, καθώς και όλες οι αποφάσεις και επιλογές τους ήταν ξεκάθαρες και άδολες μπροστά στα μάτια του Θεού. Βλέποντας τη συμπεριφορά τους, ο Θεός άλλαξε γνώμη. Τι μπορεί να σκεφτόταν ο Θεός εκείνη ακριβώς τη στιγμή; Η Βίβλος μπορεί να σου απαντήσει την ερώτηση αυτή. Όπως καταγράφεται στις Γραφές: «Και είδεν ο Θεός τα έργα αυτών, ότι επέστρεψαν από της οδού αυτών της πονηράς· και μετεμελήθη ο Θεός περί του κακού, το οποίον είπε να κάμη εις αυτούς· και δεν έκαμεν αυτό». Παρόλο που ο Θεός άλλαξε γνώμη, δεν υπήρχε τίποτα περίπλοκο ως προς τη σκέψη Του. Απλώς, μετέβη από την έκφραση του θυμού Του στον κατευνασμό του, και στη συνέχεια αποφάσισε να μην φέρει την καταστροφή στην πόλη της Νινευή. Ο λόγος για τον οποίο η απόφαση του Θεού —να απαλλάξει τους κατοίκους της Νινευή από την καταστροφή— ήταν τόσο γρήγορη, είναι ότι ο Θεός παρατήρησε την καρδιά του κάθε ανθρώπου της Νινευή. Είδε αυτό που έκρυβαν στα βάθη της καρδιάς τους: την ειλικρινή τους ομολογία και τη μετάνοια για τις αμαρτίες τους, την ειλικρινή πίστη τους σε Εκείνον, τη βαθιά συναίσθησή τους ότι οι κακές τους πράξεις είχαν εξοργίσει τη διάθεσή Του και τον απορρέοντα φόβο για την επικείμενη τιμωρία από τον Ιεχωβά Θεό. Την ίδια στιγμή, ο Ιεχωβά Θεός άκουσε και τις προσευχές από τα βάθη της καρδιάς τους, να τον ικετεύουν να παύσει τον θυμό Του εναντίον τους, ώστε να καταφέρουν να αποφύγουν την καταστροφή. Όταν ο Θεός παρατήρησε όλα αυτά τα γεγονότα, σιγά-σιγά ο θυμός Του χάθηκε. Ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλος ήταν πριν ο θυμός Του, βλέποντας την ειλικρινή μετάνοια στα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων αυτών, η καρδιά Του συγκινήθηκε και έτσι δεν μπορούσε να αντέξει να τους επιφέρει την καταστροφή, και έπαψε να είναι θυμωμένος μαζί τους. Αντ’ αυτού, συνέχισε να τείνει το έλεος και την ανεκτικότητά Του προς αυτούς, και εξακολούθησε να τους καθοδηγεί και να τους συνδράμει.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 114

Εάν η πίστη σου στον Θεό είναι αληθινή, θα λαμβάνεις συχνά τη φροντίδα Του

Η αλλαγή των προθέσεων του Θεού προς τον λαό της Νινευή, δεν εμπεριείχε δισταγμούς ή αμφισημίες. Μάλλον, ήταν μια μεταμόρφωση από τον καθαρό θυμό στην καθαρή ανεκτικότητα. Τούτη είναι μια πραγματική αποκάλυψη της ουσίας του Θεού. Ο Θεός δεν είναι ποτέ αμφίγνωμος ή διστακτικός στις πράξεις Του· οι αρχές και οι στόχοι πίσω από τις ενέργειές Του είναι όλα σαφή και ολοφάνερα, καθαρά και τέλεια, χωρίς την ανάμιξη κανενός απολύτως τεχνάσματος ή σκευωρίας. Με άλλα λόγια, η ουσία του Θεού δεν περιέχει σκοτάδι ή κακό. Ο Θεός θύμωσε με τους κατοίκους της Νινευή επειδή οι κακές τους πράξεις είχαν φτάσει στα μάτια Του· τη δεδομένη στιγμή, ο θυμός Του πήγαζε από την ουσία Του. Εντούτοις, όταν η οργή του Θεού χάθηκε, χαρίζοντας για άλλη μια φορά την ανεκτικότητά Του στον λαό της Νινευή, όλα όσα αποκάλυψε αποτελούσαν και πάλι τη δική Του ουσία. Το σύνολο της μεταβολής αυτής οφειλόταν σε μια αλλαγή στη στάση του ανθρώπου απέναντι στον Θεό. Κατά τη διάρκεια ολόκληρης αυτής της χρονικής περιόδου, η απρόσβλητη διάθεση του Θεού δεν άλλαξε· η ανεκτική ουσία του Θεού δεν άλλαξε· αλλά ούτε και η στοργική και ελεήμων ουσία Του. Όταν οι άνθρωποι διαπράττουν κακές πράξεις και υβρίζουν τον Θεό, Εκείνος επιφέρει σε αυτούς τον θυμό Του. Όταν οι άνθρωποι μετανοούν πραγματικά, η γνώμη του Θεού αλλάζει, και ο θυμός Του παύει. Όταν οι άνθρωποι συνεχίζουν πεισματικά να εναντιώνονται στον Θεό, η οργή Του είναι ακατάπαυστη· λίγο-λίγο, η οργή Του θα πέσει πάνω τους ώσπου να καταστραφούν. Τούτη είναι η ουσία της διάθεσης του Θεού. Ανεξάρτητα από το αν ο Θεός εκφράζει οργή ή έλεος και στοργικότητα, η διαγωγή, συμπεριφορά και στάση προς τον Θεό του ανθρώπου μέσα του υπαγορεύουν αυτό που δηλώνεται μέσα από την αποκάλυψη της διάθεσης του Θεού. Εάν ο Θεός υποβάλλει συνεχώς έναν άνθρωπο στην οργή Του, η καρδιά του συγκεκριμένου ανθρώπου αναμφισβήτητα εναντιώνεται στον Θεό. Επειδή ποτέ δεν μετανόησε αληθινά, δεν έσκυψε το κεφάλι του ενώπιον του Θεού ούτε και πίστεψε πραγματικά στον Θεό, ποτέ δεν κέρδισε το έλεος και την ανεκτικότητά Του. Εάν κάποιος λαμβάνει συχνά τη φροντίδα του Θεού και κερδίζει συχνά το έλεος και την ανεκτικότητά Του, τότε, αναμφίβολα, ο άνθρωπος αυτός έχει αληθινή πίστη για τον Θεό μέσα στην καρδιά του, και η καρδιά του δεν εναντιώνεται στον Θεό. Μετανοεί συχνά και ειλικρινά ενώπιον του Θεού· ως εκ τούτου, ακόμα κι αν η πειθαρχία του Θεού πέφτει συχνά πάνω σε αυτόν τον άνθρωπο, η οργή Του δεν πρόκειται.

Ο σύντομος αυτός απολογισμός επιτρέπει στους ανθρώπους να κοιτάξουν την καρδιά του Θεού, να δουν την πραγματικότητα της ουσίας Του, να κατανοήσουν ότι ο θυμός του Θεού και η αλλαγή της γνώμης Του δεν είναι χωρίς αιτία. Παρά την έντονη αντίφαση που επέδειξε ο Θεός όταν ήταν οργισμένος και όταν άλλαξε γνώμη, το οποίο ωθεί τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι ένα μεγάλο κενό ή μια μεγάλη αντίθεση φαίνεται να υπάρχει μεταξύ των δύο αυτών πτυχών της ουσίας του Θεού —του θυμού και της ανεκτικότητας Του— η στάση του Θεού απέναντι στη μετάνοια των κατοίκων της Νινευή, για μια ακόμα φορά, επιτρέπει στους ανθρώπους να δουν μια άλλη πλευρά της αληθινής διάθεσης του Θεού. Η αλλαγή της γνώμης του Θεού επιτρέπει πραγματικά στην ανθρωπότητα να δει για άλλη μια φορά την αλήθεια του ελέους και της στοργικότητας του Θεού, καθώς και την αληθινή αποκάλυψη της ουσίας Του. Η ανθρωπότητα δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι το έλεος και η στοργικότητα του Θεού δεν είναι μύθοι, ούτε κατασκευάσματα. Τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι, κατά τη δεδομένη στιγμή, τα συναισθήματα του Θεού ήταν αληθινά· όπως και η αλλαγή της γνώμης Του· ο Θεός παραχώρησε πράγματι, για άλλη μια φορά, το έλεος και την ανεκτικότητά Του στην ανθρωπότητα.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 115

Η αληθινή μετάνοια στις καρδιές των κατοίκων της Νινευή κερδίζει το έλεος του Θεού και αλλάζει την ίδια την κατάληξή τους

Υπήρξε κάποια αντίφαση μεταξύ της αλλαγής της γνώμης του Θεού και της οργής Του; Φυσικά και όχι! Τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι η ανεκτικότητα του Θεού τη συγκεκριμένη στιγμή είχε την αιτία της. Ποια μπορεί να είναι αυτή; Είναι αυτή που δίνεται στη Βίβλο: «Κάθε άνθρωπος απομακρύνθηκε από τον κακό δρόμο του» και «εγκατέλειψε τη βία των χεριών του».

Η έκφραση «κακός δρόμος» δεν αναφέρεται σε κάποια χούφτα κακών πράξεων, αλλά στην κακή πηγή πίσω από τη συμπεριφορά των ανθρώπων. «Η απομάκρυνση από τον κακό δρόμο» σημαίνει ότι οι εν λόγω άνθρωποι δεν θα διαπράξουν ποτέ ξανά τις συγκεκριμένες πράξεις. Με άλλα λόγια, ποτέ ξανά δεν θα συμπεριφερθούν με τον κακό αυτόν τρόπο· η μέθοδος, η πηγή, ο στόχος, η πρόθεση και η αρχή των ενεργειών τους έχουν όλα αλλάξει· ποτέ ξανά δεν θα χρησιμοποιήσουν εκείνες τις μεθόδους και αρχές για να χαρίσουν ευχαρίστηση και ευτυχία στις καρδιές τους. Το «εγκαταλείπουν» στο «εγκαταλείπουν τη βία των χεριών τους» σημαίνει να βάλουν κατά μέρος ή να πετάξουν, να χωρίσουν εντελώς από το παρελθόν και να μην γυρίσουν ποτέ πίσω. Όταν οι κάτοικοι της Νινευή εγκατέλειψαν τη βία των χεριών τους, τούτο απέδειξε, αλλά και αντιπροσώπευσε την αληθινή μετάνοιά τους. Ο Θεός παρατηρεί τόσο την εμφάνιση των ανθρώπων, όσο και την καρδιά τους. Όταν ο Θεός παρατήρησε πέρα από κάθε αμφιβολία την αληθινή μετάνοια στις καρδιές των κατοίκων της Νινευή, καθώς και ότι είχαν αφήσει τους κακούς τρόπους τους και είχαν εγκατέλειψαν τη βία των χεριών τους, άλλαξε γνώμη. Τούτο σημαίνει ότι η διαγωγή και συμπεριφορά των ανθρώπων αυτών και οι διάφοροι τρόποι τους να κάνουν τα πράγματα, καθώς και η αληθινή ομολογία και μετάνοια για τις αμαρτίες στην καρδιά τους, ώθησαν τον Θεό να αλλάξει τη γνώμη και τις προθέσεις Του, να ανακαλέσει την απόφασή Του και να μην τους τιμωρήσει ούτε να τους καταστρέψει. Έτσι, ο λαός της Νινευή πέτυχε ένα διαφορετικό τέλος. Εξαγόρασαν τις ίδιες τους τις ζωές και ταυτόχρονα κέρδισαν το έλεος και την ανεκτικότητα του Θεού, οπότε και ο Θεός ανακάλεσε την οργή Του.

Δεν σπανίζει το έλεος και η ανεκτικότητα του Θεού, όμως σπανίζει η αληθινή μετάνοια του ανθρώπου

Ανεξάρτητα από το πόσο θυμωμένος ήταν ο Θεός με τους κατοίκους της Νινευή, αμέσως μόλις εκείνοι κήρυξαν νηστεία, μετανοώντας εν σάκκω και σποδώ, η καρδιά Του σταδιακά μαλάκωσε, και Εκείνος άρχισε να αλλάζει γνώμη. Όταν τους διακήρυξε ότι επρόκειτο να καταστρέψει την πόλη τους —τη στιγμή που προηγήθηκε της ομολογίας και της μετάνοιάς τους για τις αμαρτίες τους— ο Θεός εξακολουθούσε να είναι θυμωμένος μαζί τους. Μετά την εκπλήρωση μιας σειράς από πράξεις μετανοίας, ο θυμός του Θεού για τον λαό της Νινευή μεταμορφώθηκε σταδιακά σε έλεος και ανεκτικότητα προς εκείνους. Δεν υπάρχει τίποτε αντιφατικό σχετικά με την συμπτωματική αποκάλυψη των δύο αυτών πτυχών της διάθεσης του Θεού στο ίδιο γεγονός. Πώς μπορεί κάποιος να κατανοήσει και να γνωρίσει αυτήν την έλλειψη αντιφατικότητας; Ο Θεός διατύπωσε και αποκάλυψε διαδοχικά τις δύο αυτές απολύτως αντίθετες ουσίες, καθώς οι άνθρωποι της Νινευή μετανοούσαν, επιτρέποντας στους ανθρώπους να δουν την πραγματικότητα και το απρόσβλητο της ουσίας του Θεού. Ο Θεός χρησιμοποίησε τη στάση Του, για να πει στους ανθρώπους τα εξής: Δεν είναι ότι ο Θεός δεν ανέχεται τους ανθρώπους, ή δεν θέλει να τους δείξει έλεος· είναι ότι σπανίως μετανοούν πραγματικά απέναντι στον Θεό, και είναι σπάνιο να απομακρυνθούν πραγματικά οι άνθρωποι από τους κακούς τρόπους τους και να εγκαταλείψουν τη βία των χεριών τους. Με άλλα λόγια, όταν ο Θεός είναι θυμωμένος με τον άνθρωπο, ελπίζει ότι ο άνθρωπος θα είναι ικανός να μετανοήσει αληθινά και ελπίζει να δει την πραγματική μετάνοια του ανθρώπου, οπότε και θα συνεχίσει να παρέχει ελεύθερα το έλεος και την ανεκτικότητά Του σε αυτόν. Τούτο σημαίνει ότι η κακή διαγωγή του ανθρώπου επισύρει την οργή του Θεού, ενώ το έλεος και η ανεκτικότητά Του απονέμονται σε όσους ακούν τον Θεό και μετανοούν πραγματικά ενώπιόν Του, σε όσους μπορούν να απομακρυνθούν από τους κακούς τρόπους τους και μπορούν να εγκαταλείψουν τη βία των χεριών τους. Η στάση του Θεού αποκαλύφθηκε πολύ καθαρά στη μεταχείρισή Του προς τους κατοίκους της Νινευή: Το έλεος και η ανεκτικότητα του Θεού δεν είναι καθόλου δύσκολο να επιτευχθούν· Εκείνος απαιτεί την αληθινή μετάνοια του ανθρώπου. Όσο οι άνθρωποι απομακρύνονται από τους κακούς τους τρόπους και εγκαταλείπουν τη βία των χεριών τους, ο Θεός αλλάζει τη γνώμη και τη στάση Του απέναντί τους.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 116

Η δίκαιη διάθεση του δημιουργού είναι πραγματική και ζωντανή

Όταν ο Θεός άλλαξε γνώμη για τον λαό της Νινευή, το έλεος και η ανεκτικότητά Του ήταν ένα ψεύτικο προκάλυμμα; Φυσικά και όχι! Τότε, τι σου επιτρέπει να κατανοήσεις η μεταβολή μεταξύ των δύο αυτών πτυχών της διάθεσης του Θεού πάνω στο ίδιο ζήτημα; Η διάθεση του Θεού αποτελεί ένα ολοκληρωμένο σύνολο· δεν είναι καθόλου διαιρεμένη. Ανεξάρτητα από το αν Εκείνος εκφράζει θυμό ή έλεος και ανεκτικότητα προς τους ανθρώπους, όλα αποτελούν εκφράσεις της δίκαιης διάθεσής Του. Η διάθεση του Θεού είναι πραγματική και ζωντανή. Αλλάζει τις σκέψεις και τη στάση Του ανάλογα με την εξέλιξη των πραγμάτων. Η μεταβολή της στάσης Του προς τους κατοίκους της Νινευή διδάσκει στην ανθρωπότητα ότι έχει τις δικές Του σκέψεις και ιδέες· δεν είναι ρομπότ ούτε πήλινο αγαλματάκι, αλλά ο ίδιος ο ζωντανός Θεός. Μπορούσε να είναι θυμωμένος με τους ανθρώπους της Νινευή, ακριβώς όπως μπορούσε να συγχωρήσει το παρελθόν τους ανάλογα με τη στάση τους· μπορούσε να αποφασίσει να φέρει δυστυχίες στους κατοίκους της Νινευή, και μπορούσε να αλλάξει την απόφασή Του χάρη στη μετάνοιά τους. Στους ανθρώπους αρέσει να εφαρμόζουν αυστηρά κανόνες και να χρησιμοποιούν αυτούς τους κανόνες για να οριοθετήσουν και να ορίσουν τον Θεό, όπως και τους αρέσει να χρησιμοποιούν τύπους προκειμένου να επιχειρήσουν να κατανοήσουν τη διάθεση του Θεού. Γι’ αυτό, και σύμφωνα με τη σφαίρα της ανθρώπινης σκέψης, ο Θεός δεν σκέφτεται, ούτε και διαθέτει καμιά ουσιαστική ιδέα. Στην πραγματικότητα, οι σκέψεις του Θεού μεταβάλλονται συνεχώς, ανάλογα με τις αλλαγές στα πράγματα και τα περιβάλλοντα· κατά τη διάρκεια της μεταβολής των σκέψεων αυτών, αποκαλύπτονται διαφορετικές πτυχές της ουσίας του Θεού. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας μεταβολής, τη στιγμή που ο Θεός αλλάζει γνώμη, αποκαλύπτει στο ανθρώπινο γένος την αλήθεια της ύπαρξης της ζωής Του, και αποκαλύπτει ότι η δίκαιη διάθεσή Του είναι πραγματική και ζωντανή. Επιπλέον, ο Θεός χρησιμοποιεί τις ίδιες τις αληθινές Του αποκαλύψεις, προκειμένου να αποδείξει στην ανθρωπότητα την αλήθεια της ύπαρξης της οργής, του ελέους, της στοργικότητας και της ανεκτικότητάς Του. Η ουσία Του αποκαλύπτεται ανά πάσα στιγμή και σε οποιοδήποτε μέρος, ανάλογα με την εξέλιξη των πραγμάτων. Κατέχει την οργή του λιονταριού και το έλεος και την ανεκτικότητα μιας μητέρας. Κανείς άνθρωπος δεν επιτρέπεται να αμφισβητήσει, να παραβιάσει, να αλλάξει ή να στρεβλώσει τη δίκαιη διάθεσή Του. Μεταξύ όλων των ζητημάτων και όλων των πραγμάτων, η δίκαιη διάθεση του Θεού, δηλαδή η οργή και το έλεός Του, μπορεί να αποκαλυφθεί ανά πάσα στιγμή και σε οποιοδήποτε μέρος. Εκφράζει έντονα τις πτυχές αυτές σε κάθε γωνιά της φύσης και τις πραγματοποιεί έντονα σε κάθε στιγμή. Η δίκαιη διάθεση του Θεού δεν περιορίζεται από τον χρόνο ή τον χώρο, ή με άλλα λόγια, η δίκαιη διάθεση του Θεού δεν εκφράζεται μηχανικά ούτε αποκαλύπτεται καθ’ υπαγόρευση των ορίων του χρόνου ή του χώρου. Αντίθετα, η δίκαιη διάθεση του Θεού εκφράζεται και αποκαλύπτεται ελεύθερα ανά πάσα στιγμή και παντού. Βλέποντας τον Θεό να αλλάζει γνώμη, και παύοντας να δηλώνει την οργή Του, αποφεύγοντας να καταστρέψει την πόλη της Νινευή, μπορείς να πεις ότι ο Θεός είναι απλώς φιλεύσπλαχνος και στοργικός; Μπορείς να πεις ότι η οργή του Θεού αποτελείται από κενές λέξεις; Όταν ο Θεός εκφράζει βίαιη οργή και αποσύρει το έλεός Του, μπορείς να πεις ότι δεν αισθάνεται αληθινή αγάπη προς την ανθρωπότητα; Ο Θεός εκφράζει βίαιη οργή ως απάντηση στις κακές πράξεις των ανθρώπων· η οργή Του δεν έχει ψεγάδια. Η καρδιά του Θεού συγκινείται από τη μετάνοια των ανθρώπων, και η μετάνοια αυτή είναι εκείνη που μεταβάλλει έτσι τη γνώμη Του. Η συγκίνηση, η αλλαγή της γνώμης Του, καθώς και το έλεος και η ανεκτικότητα Του προς τον άνθρωπο δεν έχουν κανένα απολύτως ψεγάδι· είναι καθαρά, αγνά, τέλεια και ανόθευτα. Η ανεκτικότητα του Θεού είναι αμιγώς ανεκτικότητα· το έλεός Του είναι αμιγώς έλεος. Η διάθεσή Του αποκαλύπτει οργή, καθώς και έλεος και ανεκτικότητα, ανάλογα με τη μετάνοια του ανθρώπου και τη διαφορετική διαγωγή του. Ανεξάρτητα από το τι αποκαλύπτει και εκφράζει Εκείνος, όλα είναι αγνά· όλα είναι ειλικρινή· η ουσία τους είναι διαφορετική από εκείνη οποιουδήποτε πράγματος στη δημιουργία. Οι αρχές των ενεργειών που εκφράζει ο Θεός, οι σκέψεις και οι ιδέες Του ή οποιαδήποτε συγκεκριμένη απόφαση, καθώς και κάθε μία ενέργεια, είναι απαλλαγμένες από οποιαδήποτε ψεγάδια ή ατέλειες. Όπως αποφασίζει ο Θεός και όπως πράττει, έτσι ολοκληρώνει και τα εγχειρήματά Του. Αυτά τα αποτελέσματα είναι ακριβή και αλάνθαστα, διότι και η πηγή τους είναι αψεγάδιαστη και τέλεια. Η οργή του Θεού είναι αψεγάδιαστη. Ομοίως, το έλεος και η ανεκτικότητα του Θεού, τα οποία δεν κατέχει κανένα δημιούργημα, είναι άγια και αψεγάδιαστα, και μπορούν να αντέξουν στη μελέτη και την εμπειρία.

Αφού κατανοήσατε την ιστορία της Νινευή, βλέπετε την άλλη πλευρά της ουσίας της δίκαιης διάθεσης του Θεού; Βλέπετε την άλλη πλευρά της μοναδικής δίκαιης διάθεσης του Θεού; Υπάρχει κάποιος μέσα στην ανθρωπότητα, που να διαθέτει το συγκεκριμένο είδος διάθεσης; Μήπως κάποιος διαθέτει οργή όμοια με του Θεού; Υπάρχει κάποιος με το έλεος και την ανεκτικότητα του Θεού; Ποιος, από τη δημιουργία, μπορεί να συγκεντρώσει τόσο μεγάλη οργή και να αποφασίσει να καταστρέψει ή να προκαλέσει καταστροφή στην ανθρωπότητα; Και ποιος έχει τα προσόντα να παραχωρήσει έλεος να ανεχτεί και να συγχωρήσει τον άνθρωπο, αλλάζοντας, έτσι, την απόφασή του να τον καταστρέψει; Ο Δημιουργός εκφράζει τη δίκαιη διάθεσή Του μέσα από τις δικές Του μοναδικές μεθόδους και αρχές· δεν υπόκειται στον έλεγχο ή τους περιορισμούς κανενός ανθρώπου, γεγονότος ή πράγματος. Χάρη στη μοναδική διάθεσή Του, κανείς δεν είναι ικανός να Του αλλάξει σκέψεις και ιδέες, ούτε και να Τον πείσει να αλλάξει οποιαδήποτε από τις αποφάσεις Του. Ολόκληρη η συμπεριφορά και οι σκέψεις της δημιουργίας υπάρχουν κάτω από την κρίση της δίκαιης διάθεσής Του. Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει κατά πόσο ασκεί οργή ή έλεος· μόνο η ουσία του Δημιουργού —ή με άλλα λόγια, η δίκαιη διάθεση του Δημιουργού— μπορεί να το αποφασίσει αυτό. Τούτη είναι η μοναδική φύση της δίκαιης διάθεσης του Δημιουργού!

Έχοντας αναλύσει και κατανοήσει τη μεταβολή της στάσης του Θεού προς τον λαό της Νινευή, είστε ικανοί να χρησιμοποιήσετε τη λέξη «μοναδικός», προκειμένου να περιγράψετε το έλεος που βρίσκεται μέσα στη δίκαιη διάθεση του Θεού; Είπαμε προηγουμένως ότι η οργή του Θεού αποτελεί μια πτυχή της ουσίας της μοναδικής δίκαιης διάθεσής Του. Τώρα θα ορίσω δύο πτυχές, την οργή του Θεού και το έλεός Του, ως τη δίκαιη διάθεσή Του. Η δίκαιη διάθεση του Θεού είναι αγία· είναι απρόσβλητη, όπως και αναμφισβήτητη· είναι κάτι που δεν κατέχει κανένα από τα δημιουργημένα ή μη-δημιουργημένα όντα. Ανήκει μόνο και αποκλειστικά στον Θεό. Τούτο σημαίνει ότι η οργή του Θεού είναι αγία και απρόσβλητη. Παρομοίως, η άλλη όψη της δίκαιης διάθεσης του Θεού —το έλεός Του— είναι άγιο και αδύνατον να υβρισθεί. Κανένα από τα δημιουργημένα ή μη-δημιουργημένα όντα δεν μπορεί να αντικαταστήσει ή να εκπροσωπήσει τον Θεό στις πράξεις Του, ούτε και μπορεί κανείς να τον αντικαταστήσει ή να τον εκπροσωπήσει στην καταστροφή των Σοδόμων ή τη σωτηρία της Νινευή. Τούτη είναι η αληθινή έκφραση της μοναδικής δίκαιης διάθεσης του Θεού.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 117

Τα ειλικρινή αισθήματα του Δημιουργού απέναντι στην ανθρωπότητα

Οι άνθρωποι λένε συχνά ότι δεν είναι εύκολο να γνωρίσεις τον Θεό. Εγώ, παρόλα αυτά, λέω ότι η γνώση του Θεού δεν είναι καθόλου δύσκολη υπόθεση, διότι ο Θεός επιτρέπει συχνά στον άνθρωπο να γίνεται μάρτυρας των έργων Του. Ο Θεός δεν σταμάτησε ποτέ τον διάλογό Του με το ανθρώπινο γένος· δεν απέκρυψε ποτέ τον εαυτόν Του από τον άνθρωπο, ούτε και κρύφτηκε. Οι σκέψεις, οι ιδέες, τα λόγια και τα έργα Του —τα πάντα αποκαλύπτονται στην ανθρωπότητα. Επομένως, όσο ο άνθρωπος επιθυμεί να γνωρίσει τον Θεό, μπορεί να φτάσει στην κατανόηση και τη γνώση Του μέσα από κάθε είδους τρόπο και μέθοδο. Ο λόγος για τον οποίο ο άνθρωπος σκέφτεται τυφλά ότι ο Θεός τον αποφεύγει επίτηδες, ότι έχει αποκρύψει σκοπίμως τον Εαυτόν Του από την ανθρωπότητα και ότι δεν έχει καμία πρόθεση να επιτρέψει στον άνθρωπο να Τον καταλάβει και να Τον γνωρίσει, είναι ότι δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Θεός, ούτε και επιθυμεί να Τον κατανοήσει· ακόμα δε περισσότερο, δεν τον απασχολούν οι σκέψεις, τα λόγια ή τα έργα του Δημιουργού… Ειλικρινά, αν κάποιος απλώς χρησιμοποιεί τον ελεύθερο χρόνο του για να εστιάσει και να κατανοήσει τα λόγια ή τα έργα του Δημιουργού, δίνοντας λίγη προσοχή στις σκέψεις του Δημιουργού και τη φωνή της καρδιάς Του, δεν θα του είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσει ότι οι σκέψεις, τα λόγια και τα έργα του Δημιουργού είναι ορατά και ξεκάθαρα. Ομοίως, ελάχιστη προσπάθεια θα χρειαστεί για να συνειδητοποιήσει ότι ο Δημιουργός βρίσκεται συνεχώς μεταξύ των ανθρώπων, πάντοτε σε διάλογο με τον άνθρωπο και το σύνολο της δημιουργίας και ότι καθημερινά επιτελεί νέα έργα. Η ουσία και η διάθεσή Του εκφράζονται μέσα από τον διάλογό Του με τον άνθρωπο· οι σκέψεις και ιδέες Του αποκαλύπτονται ολοκληρωτικά μέσα από τα έργα Του· συνοδεύει και παρατηρεί το ανθρώπινο γένος ανά πάσα στιγμή. Μιλά ήσυχα στην ανθρωπότητα και σε όλη τη δημιουργία με τα σιωπηλά λόγια Του: Βρίσκομαι στους ουρανούς, και βρίσκομαι ανάμεσα στη δημιουργία Μου. Παρακολουθώ· περιμένω· βρίσκομαι στο πλευρό σου… Τα χέρια Του είναι ζεστά και δυνατά· τα βήματά Του, ελαφρά· η φωνή Του, απαλή και χαριτωμένη· η μορφή Του πηγαινοέρχεται, αγκαλιάζοντας ολόκληρο το ανθρώπινο γένος· η φυσιογνωμία Του είναι ωραία και ευγενής. Δεν έφυγε ποτέ, ούτε και εξαφανίστηκε. Μέρα και νύχτα, είναι ο μόνιμος σύντροφος της ανθρωπότητας, ο οποίος δεν φεύγει ποτέ το πλευρό της. Η αφοσιωμένη φροντίδα και η ιδιαίτερη στοργή Του για την ανθρωπότητα, καθώς και η αληθινή ανησυχία και αγάπη Του για τον άνθρωπο, απεικονίστηκαν κομμάτι-κομμάτι, όταν έσωσε την πόλη της Νινευή. Συγκεκριμένα, ο διάλογος μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και του Ιωνά ξεγύμνωσε περισσότερο την ευσπλαχνία του Δημιουργού για την ανθρωπότητα που ο ίδιος δημιούργησε. Μέσα από τα λόγια αυτά, μπορείς να αποκτήσεις βαθιά κατανόηση των ειλικρινών αισθημάτων του Θεού για το ανθρώπινο γένος…

Τα παρακάτω καταγράφονται στο Βιβλίο του Ιωνά 4:10-11: «Και είπε Ιεχωβά, Συ ελυπήθης υπέρ της κολοκύνθης, διά την οποίαν δεν εκοπίασας, αλλ’ ουδέ έκαμες αυτήν να αυξήση, ήτις εγεννήθη εν μιά νυκτί και εν μιά νυκτί εχάθη. Και εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ υπέρ της Νινευή, της πόλεως της μεγάλης, εν ή υπάρχουσι πλειότεροι των δώδεκα μυριάδων ανθρώπων, οίτινες δεν διακρίνουσι την δεξιάν αυτών από της αριστεράς αυτών, και κτήνη πολλά;» Τούτα είναι τα πραγματικά λόγια του Ιεχωβά Θεού, ένας διάλογος μεταξύ του ιδίου και του Ιωνά. Αν και ο διάλογος είναι σύντομος, είναι γεμάτος από την έγνοια του Δημιουργού για την ανθρωπότητα, και την απροθυμία Του να την εγκαταλείψει. Τα λόγια αυτά εκφράζουν την αληθινή στάση και τα αισθήματα που κρατά ο Θεός μέσα στην καρδιά Του για τη δημιουργία Του, και με τα ξεκάθαρα αυτά λόγια, που όμοιά τους σπάνια ακούγονται από τον άνθρωπο, ο Θεός δηλώνει τις αληθινές προθέσεις Του για την ανθρωπότητα. Ο διάλογος αυτός αντιπροσωπεύει τη στάση, που κράτησε ο Θεός απέναντι στον λαό της Νινευή —αλλά τι στάση είναι αυτή; Είναι η στάση που κράτησε απέναντι στον λαό της Νινευή πριν και μετά τη μετάνοιά τους. Ο Θεός μεταχειρίζεται την ανθρωπότητα με τον ίδιο τρόπο. Μέσα από τα λόγια αυτά, μπορεί κανείς να βρει τις σκέψεις Του, αλλά και τη διάθεσή Του.

Ποιες σκέψεις του Θεού αποκαλύπτονται μέσα από αυτά τα λόγια; Μια προσεκτική ανάγνωση αποκαλύπτει αμέσως ότι χρησιμοποιεί το ρήμα «λυπάμαι»· η χρήση της λέξης αυτής δείχνει την πραγματική στάση του Θεού απέναντι στο ανθρώπινο γένος.

Από το επίπεδο της κυριολεκτικής σημασίας, οι άνθρωποι μπορούν να ερμηνεύσουν το ρήμα «λυπάμαι» με διάφορους τρόπους: πρώτον, αγαπώ και προστατεύω, νοιώθω τρυφερότητα για κάτι· δεύτερον, αγαπώ στοργικά· τέλος, είμαι τόσο απρόθυμος όσο και ανίκανος να αντέξω να βλάψω το αντικείμενο της αγάπης και στοργής μου. Εν ολίγοις, υπονοεί τρυφερή στοργή και αγάπη, καθώς και απροθυμία να εγκαταλειφθεί κάποιος ή κάτι· σημαίνει το έλεος και την ανεκτικότητα του Θεού προς τον άνθρωπο. Αν και ο Θεός χρησιμοποίησε μια λέξη που λέγεται συνεχώς μεταξύ των ανθρώπων, η χρήση της ξεγυμνώνει τη φωνή της καρδιάς του Θεού και τη στάση Του απέναντι στην ανθρωπότητα.

Ενώ η πόλη της Νινευή ήταν γεμάτη με ανθρώπους εξίσου διεφθαρμένους, κακούς και βίαιους με αυτούς των Σοδόμων, η μετάνοιά τους ώθησε τον Θεό να αλλάξει γνώμη και να αποφασίσει να μην τους καταστρέψει. Επειδή η αντίδρασή τους στα λόγια και τις εντολές του Θεού επέδειξε μια στάση που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με αυτή των πολιτών των Σοδόμων, και λόγω της έντιμης υποταγής τους στον Θεό και της έντιμης μετάνοιας για τις αμαρτίες τους, καθώς και της πραγματικής και ειλικρινούς από κάθε άποψη συμπεριφοράς τους, ο Θεός, για άλλη μια φορά, έδειξε το ειλικρινές έλεός Του και τους το παραχώρησε. Κανείς δεν μπορεί να αντιγράψει την ανταμοιβή και το έλεος του Θεού για την ανθρωπότητα· κανείς άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να διαθέτει το έλεος ή την ανεκτικότητα του Θεού, ούτε και τα ειλικρινή αισθήματά Του προς το ανθρώπινο γένος. Υπάρχει κάποιος που να θεωρείς σπουδαίο ή ακόμα και υπεράνθρωπο, ο οποίος, από κάπου ψηλά, και μιλώντας ως σπουδαίος άνθρωπος ή επί κάποιου ανώτατου σημείου, θα έκανε το συγκεκριμένο είδος δήλωσης στην ανθρωπότητα ή τη δημιουργία; Ποιος, από το ανθρώπινο γένος, μπορεί να γνωρίζει τις συνθήκες διαβίωσης της ανθρωπότητας όπως την παλάμη του; Ποιος μπορεί να φέρει το βάρος και την ευθύνη για την ύπαρξη της ανθρωπότητας; Ποιος έχει τα προσόντα να διακηρύξει την καταστροφή μιας πόλης; Και ποιος έχει τα προσόντα να συγχωρήσει μια πόλη; Ποιος μπορεί να πει ότι αγαπά τη δημιουργία του; Μόνο ο Δημιουργός! Μόνο ο Δημιουργός νοιώθει οίκτο γι’ αυτήν την ανθρωπότητα. Μόνο ο Δημιουργός δείχνει τρυφερότητα και στοργή στην ανθρωπότητα αυτή. Μόνο ο Δημιουργός διατηρεί μια αληθινή, αδιάρρηκτη στοργή για αυτήν την ανθρωπότητα. Ομοίως, μόνο ο Δημιουργός μπορεί να παραχωρεί έλεος σ’ αυτή την ανθρωπότητα και να αγαπά όλη τη δημιουργία Του. Η καρδιά του σκιρτά και πονά σε κάθε μία από τις πράξεις του ανθρώπου: Νοιώθει οργισμένος και συντετριμμένος, και θλίβεται εξαιτίας του κακού και της διαφθοράς του ανθρώπου· αισθάνεται ευχαριστημένος, περιχαρής, επιεικής και ευφρόσυνος για τη μετάνοια και την πίστη του ανθρώπου· κάθε μία από τις σκέψεις και τις ιδέες Του υπάρχει για το ανθρώπινο γένος και περιστρέφεται γύρω του· αυτό που είναι και έχει εκφράζεται εξ ολοκλήρου προς χάριν της ανθρωπότητας· το σύνολο των συναισθημάτων Του είναι συνυφασμένο με την ύπαρξή της. Προς χάριν της ανθρωπότητας, ταξιδεύει σπεύδοντας παντού· σιωπηλά, χαρίζει κάθε κομμάτι της ζωής Του· αφιερώνει κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο της ζωής Του… Ποτέ δεν ήξερε πώς να συμπονά τη δική Του ζωή, όμως πάντα σπλαχνιζόταν και αγαπούσε το ανθρώπινο γένος που ο ίδιος δημιούργησε… Δίνει όλα όσα έχει στην ανθρωπότητα αυτή… Χαρίζει άνευ όρων και χωρίς προσδοκία ανταμοιβής το έλεος και την ανεκτικότητά Του. Πράττει τούτο, αποκλειστικά και μόνο ώστε η ανθρωπότητα να μπορεί να συνεχίσει να επιβιώνει ενώπιον των οφθαλμών Του, λαμβάνοντας την πρόνοιά Του για τη ζωή· πράττει τούτο αποκλειστικά και μόνο ώστε η ανθρωπότητα να μπορέσει κάποτε να υποταχθεί ενώπιόν Του και να αναγνωρίσει ότι Εκείνος είναι Αυτός που τροφοδοτεί την ύπαρξη του ανθρώπου και συνδράμει τη ζωή ολόκληρης της δημιουργίας.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 118

Ιων. 4 Και ελυπήθη ο Ιωνάς λύπην μεγάλην και ηγανάκτησε. Και προσηυχήθη προς τον Ιεχωβά και είπεν, Ω Ιεχωβά, δεν ήτο ούτος ο λόγος μου, ενώ έτι ήμην εν τη πατρίδι μου; διά τούτο προέλαβον να φύγω εις Θαρσείς· διότι εγνώριζον ότι συ είσαι Θεός ελεήμων και οικτίρμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και μετανοών διά το κακόν. Και τώρα, Ιεχωβά, λάβε, δέομαί σου, την ψυχήν μου απ’ εμού· διότι είναι κάλλιον εις εμέ να αποθάνω παρά να ζω. Και είπε Ιεχωβά, Είναι καλόν να αγανακτής; Και εξήλθεν Ιωνάς από της πόλεως και εκάθησε κατά το ανατολικόν μέρος της πόλεως, και εκεί έκαμεν εις εαυτόν καλύβην και εκάθητο υποκάτω αυτής εν τη σκιά, εωσού ίδη τι έμελλε να γείνη εις την πόλιν. Και διέταξε ο Ιεχωβά Θεός κολοκύνθην και έκαμε να αναβή επάνωθεν του Ιωνά, διά να ήναι σκιά υπεράνω της κεφαλής αυτού, διά να ανακουφίση αυτόν από της θλίψεως αυτού. Και εχάρη ο Ιωνάς διά την κολοκύνθην χαράν μεγάλην. Και διέταξεν ο Θεός σκώληκα, ότε εχάραξεν η αυγή της επαύριον· και επάταξε την κολοκύνθην και εξηράνθη. Και καθώς ανέτειλεν ο ήλιος, διέταξεν ο Θεός άνεμον ανατολικόν καυστικόν· και προσέβαλεν ο ήλιος επί την κεφαλήν του Ιωνά, ώστε ώλιγοψύχησε· και εζήτησεν εν τη ψυχή αυτού να αποθάνη, και είπεν, Είναι κάλλιον εις εμέ να αποθάνω παρά να ζω. Και είπεν ο Θεός προς τον Ιωνάν, είναι καλόν να αγανακτής διά την κολοκύνθην; Και είπε, Καλόν είναι να αγανακτώ έως θανάτου. Και είπε Ιεχωβά, Συ ελυπήθης υπέρ της κολοκύνθης, διά την οποίαν δεν εκοπίασας, αλλ’ ουδέ έκαμες αυτήν να αυξήση, ήτις εγεννήθη εν μιά νυκτί και εν μιά νυκτί εχάθη. Και εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ υπέρ της Νινευή, της πόλεως της μεγάλης, εν ή υπάρχουσι πλειότεροι των δώδεκα μυριάδων ανθρώπων, οίτινες δεν διακρίνουσι την δεξιάν αυτών από της αριστεράς αυτών, και κτήνη πολλά;

Ο Δημιουργός εκφράζει τα πραγματικά Του αισθήματα για την ανθρωπότητα

Ο διάλογος αυτός μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και του Ιωνά αποτελεί, χωρίς καμία αμφιβολία, έκφραση των πραγματικών αισθημάτων του Δημιουργού για την ανθρωπότητα. Από τη μία πλευρά, ενημερώνει τους ανθρώπους για την κατανόηση του Δημιουργού προς όλη τη δημιουργία, που τελεί υπό την κυριαρχία Του· όπως είπε ο Ιεχωβά Θεός: «Και εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ υπέρ της Νινευή, της πόλεως της μεγάλης, εν ή υπάρχουσι πλειότεροι των δώδεκα μυριάδων ανθρώπων, οίτινες δεν διακρίνουσι την δεξιάν αυτών από της αριστεράς αυτών, και κτήνη πολλά;» Με άλλα λόγια, η κατανόηση της Νινευή από τον Θεό απέχει πολύ από το να είναι επιπόλαιη. Δεν γνώριζε απλώς τον αριθμό των έμβιων όντων μέσα στην πόλη (συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων και των ζώων), ήξερε και πόσοι δεν μπορούσαν να διακρίνουν το δεξί από το αριστερό χέρι τους —δηλαδή, πόσα παιδιά και νέοι βρίσκονταν εκεί. Τούτο αποτελεί ατράνταχτη απόδειξη της εξαιρετικής κατανόησης του Θεού προς το ανθρώπινο γένος. Από την άλλη πλευρά, ο διάλογος αυτός πληροφορεί τους ανθρώπους για τη στάση του Δημιουργού απέναντι στην ανθρωπότητα, δηλαδή το βάρος που ασκεί η ανθρωπότητα στην καρδιά του Δημιουργού. Ακριβώς όπως είπε και ο Ιεχωβά Θεός: «Συ ελυπήθης υπέρ της κολοκύνθης, διά την οποίαν δεν εκοπίασας, αλλ’ ουδέ έκαμες αυτήν να αυξήση, ήτις εγεννήθη εν μιά νυκτί και εν μιά νυκτί εχάθη. Και εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ υπέρ της Νινευή, της πόλεως της μεγάλης […];» Τούτα είναι τα λόγια μομφής του Ιεχωβά Θεού προς τον Ιωνά, αλλά είναι όλα αληθινά.

Παρόλο που στον Ιωνά είχε ανατεθεί να κηρύξει τα λόγια του Ιεχωβά Θεού στον λαό της Νινευή, εκείνος δεν κατανόησε τις προθέσεις του Ιεχωβά Θεού, ούτε κατανόησε τις ανησυχίες και τις προσδοκίες Του για τον λαό της πόλης. Με αυτή την επίπληξη, ο Θεός ήθελε να του πει ότι η ανθρωπότητα αποτελούσε προϊόν των ίδιων των χεριών Του, και ότι είχε καταβάλει σκληρή προσπάθεια για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά· κάθε άνθρωπος έφερε μαζί του τις ελπίδες του Θεού· κάθε άνθρωπος απολάμβανε τη συνδρομή της ζωής του Θεού· και για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ο Θεός είχε πληρώσει οδυνηρό κόστος. Η επίπληξη αυτή δίδαξε επίσης τον Ιωνά ότι ο Θεός αγαπούσε την ανθρωπότητα, το έργο των ίδιων των χεριών Του, όσο και ο ίδιος ο Ιωνάς αγαπούσε την κολοκύνθη. Και σε καμία περίπτωση δεν θα τους εγκατέλειπε πριν από την τελευταία δυνατή στιγμή· επιπλέον, υπήρχαν τόσα πολλά παιδιά και αθώα ζωντανά μέσα στην πόλη. Όταν ήρθε αντιμέτωπος με αυτά τα νεαρά και αδαή προϊόντα της δημιουργίας του Θεού, τα οποία δεν μπορούσαν καν να διακρίνουν το δεξί από το αριστερό τους χέρι, ο Θεός στάθηκε ακόμη περισσότερο ανίκανος να τερματίσει τη ζωή τους, καθορίζοντας το τέλος τους με τέτοιο βιαστικό τρόπο. Ο Θεός ήλπιζε να τα δει να μεγαλώνουν· ήλπιζε ότι δεν θα έπαιρναν τον ίδιο δρόμο με τους πρεσβυτέρους τους, ότι δεν θα χρειαζόταν να ακούσουν και πάλι την προειδοποίηση του Ιεχωβά Θεού και ότι θα γίνονταν μάρτυρες του παρελθόντος της Νινευή. Ακόμα περισσότερο, ο Θεός ήλπιζε να δει τη Νινευή μετά την μετάνοια και να παρακολουθήσει το μέλλον της μετά τη μετάνοια αυτής, και, το πιο σημαντικό, να δει για άλλη μια φορά τη Νινευή να ζει υπό το δικό Του έλεος. Γι’ αυτό, στα μάτια του Θεού, εκείνα τα όντα της δημιουργίας που δεν μπορούσαν να διακρίνουν το δεξί από το αριστερό χέρι τους, αποτελούσαν το μέλλον της Νινευή. Θα επωμίζονταν το άξιο καταφρόνησης παρελθόν της Νινευή, ακριβώς όπως θα αναλάμβαναν και το σημαντικό καθήκον να γίνουν μάρτυρες του παρελθόντος και του μέλλοντος της Νινευή, υπό την καθοδήγηση του Ιεχωβά Θεού. Διακηρύσσοντας τα πραγματικά αισθήματά Του, ο Ιεχωβά Θεός παρουσίασε το έλεος του Δημιουργού προς ολόκληρη την ανθρωπότητα. Έδειξε στο ανθρώπινο γένος ότι «το έλεος του Δημιουργού» δεν αποτελεί κενή φράση, ούτε κενή υπόσχεση· έχει συγκεκριμένες αρχές, μεθόδους και στόχους. Ο Θεός είναι αληθινός και πραγματικός, και δεν χρησιμοποιεί ψευδή αισθήματα ή προσωπεία, και με τον ίδιο τρόπο το έλεός Του χαρίζεται αιώνια στην ανθρωπότητα ανά πάσα στιγμή και εποχή. Ωστόσο, μέχρι σήμερα, ο διάλογος του Δημιουργού με τον Ιωνά αποτελεί τη μοναδική και αποκλειστική λεκτική δήλωση του Θεού ως προς το γιατί και πώς δείχνει έλεος στην ανθρωπότητα, πόσο ανεκτικός είναι προς την ανθρωπότητα, καθώς και ως προς τα πραγματικά αισθήματά Του γι’ αυτήν. Ο σαφής και σύντομος διάλογος του Ιεχωβά Θεού εκφράζει τις ολοκληρωμένες σκέψεις Του για το ανθρώπινο γένος· αποτελεί αληθινή έκφραση της στάσης της καρδιάς Του απέναντί του, καθώς και μια ατράνταχτη απόδειξη της παραχώρησης άφθονου ελέους σε αυτό. Το έλεός Του δεν αποδίδεται μονάχα στις πρεσβύτερες γενιές της ανθρωπότητας· δίδεται και στα νεότερα μέλη της, όπως γινόταν πάντοτε, από τη μια γενιά στην άλλη. Αν και η οργή του Θεού πέφτει συχνά πάνω σε συγκεκριμένες γωνιές και εποχές της ανθρωπότητας, το έλεος του Θεού παραμένει ακατάπαυστο. Μέσα από το έλεός Του, καθοδηγεί και οδηγεί, βοηθά και τροφοδοτεί τη μια μετά την άλλη, τις γενεές της δημιουργίας Του, επειδή τα πραγματικά Του αισθήματα προς την ανθρωπότητα δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ. Όπως είπε ο Ιεχωβά Θεός: «Και εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ υπέρ της Νινευή […];» Πάντοτε αγαπούσε το ίδιο Του το δημιούργημα. Τούτο είναι το έλεος της δίκαιης διάθεσης του Δημιουργού και είναι επίσης η καθαρή μοναδικότητά Του!

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 119

Πέντε τύποι ανθρώπων

Θα ταξινομήσω τους πιστούς του Θεού σε διάφορες κατηγορίες, ανάλογα με την κατανόησή τους ως προς τον Θεό και την κατανόηση και εμπειρία τους ως προς τη δίκαιη διάθεσή Του, έτσι ώστε να γνωρίζετε το στάδιο στο οποίο βρίσκεστε σήμερα, καθώς και το τρέχον ανάστημά σας. Όσον αφορά στη γνώση τους για τον Θεό και την κατανόησή τους ως προς τη δίκαιη διάθεσή Του, τα διαφορετικά στάδια και αναστήματα που καταλαμβάνουν οι άνθρωποι, μπορούν γενικά να χωριστούν σε πέντε τύπους. Το συγκεκριμένο θέμα βασίζεται στη γνώση του μοναδικού Θεού και της δίκαιης διάθεσής Του· ως εκ τούτου, καθώς θα διαβάζετε το ακόλουθο περιεχόμενο, πρέπει να επιχειρήσετε προσεκτικά να αντιληφθείτε πόση κατανόηση και γνώση έχετε σχετικά με τη μοναδικότητα του Θεού και τη δίκαιη διάθεσή Του και, στη συνέχεια, να το χρησιμοποιήσετε για να κρίνετε σε ποιο στάδιο ανήκετε πραγματικά, πόσο μεγάλο είναι στ’ αλήθεια το ανάστημά σας, και τι τύπος ανθρώπου είστε πραγματικά.

Τύπος πρώτος: Το στάδιο του βρέφους στις φασκιές

Τι είναι βρέφος στις φασκιές; Βρέφος σε φασκιές είναι εκείνο που μόλις έχει έρθει σε αυτόν τον κόσμο, το νεογέννητο. Είναι, όταν οι άνθρωποι είναι πιο μικροπρεπείς και ανώριμοι από ποτέ.

Οι άνθρωποι που βρίσκονται στο συγκεκριμένο στάδιο, δεν διαθέτουν καμιά ουσιαστική επίγνωση ή συνείδηση των θεμάτων της πίστης στον Θεό. Είναι μπερδεμένοι και έχουν άγνοια για τα πάντα. Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να πιστεύουν στον Θεό για μεγάλο χρονικό διάστημα ή και όχι, αλλά η μπερδεμένη και αδαής κατάστασή τους, καθώς και το πραγματικό τους ανάστημα τους τοποθετούν στο στάδιο του βρέφους στις φασκιές. Ο ακριβής ορισμός της κατάστασης του βρέφους στις φασκιές είναι ο ακόλουθος: Ανεξάρτητα από το πόσον καιρό πιστεύει στον Θεό, ο άνθρωπος αυτός θα είναι πάντοτε μπερδεμένος, συγχυσμένος και απλοϊκός· δεν ξέρει γιατί πιστεύει στον Θεό, ούτε ξέρει ποιος είναι ο Θεός ή ο Θεός ποιος είναι. Αν και ακολουθεί τον Θεό, δεν υπάρχει ακριβής ορισμός του Θεού μέσα στην καρδιά του, και δεν μπορεί να καθορίσει εάν αυτός που ακολουθεί είναι ο Θεός, πόσο δε μάλλον αν στ’ αλήθεια πρέπει να πιστεύει στον Θεό και να τον ακολουθεί. Τούτη είναι η πραγματική κατάσταση του συγκεκριμένου τύπου ανθρώπου. Οι σκέψεις των ανθρώπων αυτών είναι θολές και, για να το θέσουμε απλά, η πίστη τους τελεί σε σύγχυση. Βρίσκονται πάντα σε μια κατάσταση παραζάλης και κενού· η σύγχυση, το σάστισμα και η απλοϊκότητα συνοψίζουν την κατάστασή τους. Ποτέ δεν έχουν δει ούτε και αισθάνονται την ύπαρξη του Θεού και, ως εκ τούτου, μιλώντας τους για τη γνώση του Θεού, είναι τόσο χρήσιμο όσο και το να τους βάλει κανείς να διαβάσουν ένα βιβλίο γραμμένο στα ιερογλυφικά· δεν πρόκειται ούτε να το καταλάβουν ούτε να το δεχτούν. Για αυτούς, το να γνωρίσουν τον Θεό είναι ίδιο πράγμα με την ακρόαση μιας φανταστικής ιστορίας. Μπορεί οι σκέψεις τους να είναι θολές, αλλά πιστεύουν πραγματικά και ακράδαντα ότι η γνώση του Θεού αποτελεί απόλυτο χάσιμο χρόνου και προσπάθειας. Τούτος είναι ο πρώτος τύπος ανθρώπου: το βρέφος στις φασκιές.

Τύπος δεύτερος: Το δτάδιο του θηλάζοντος βρέφους

Σε σύγκριση με το βρέφος στις φασκιές, ο άνθρωπος αυτός έχει σημειώσει κάποια πρόοδο. Δυστυχώς, ακόμα δεν έχει καμία απολύτως κατανόηση του Θεού. Εξακολουθεί να μην έχει σαφή κατανόηση και επίγνωση του Θεού, και δεν έχει ξεκαθαρίσει απόλυτα τον λόγο για τον οποίο πρέπει να πιστεύει στον Θεό, αλλά μέσα στην καρδιά του έχει τον δικό του σκοπό και σαφείς ιδέες. Δεν τον απασχολεί το αν είναι σωστό να πιστεύουμε στον Θεό. Ο σκοπός και στόχος που επιδιώκει μέσω της πίστης στον Θεό είναι να απολαμβάνει τη χάρη Του, να έχει ευδαιμονία και ειρήνη, να διάγει άνετη ζωή, να έχει τη φροντίδα και την προστασία του Θεού και να ζει υπό τις ευλογίες Του. Δεν τον απασχολεί το πόσο καλά γνωρίζει τον Θεό· δεν νοιώθει καμία παρόρμηση να αναζητήσει μια κατανόηση του Θεού, ούτε τον απασχολεί το τι κάνει ο Θεός ή τι επιθυμεί να κάνει. Απλώς επιζητά στα τυφλά να απολαύσει τη χάρη Του και να αποκτήσει περισσότερες από τις ευλογίες Του· ζητά να λάβει τις εκατονταπλάσιες στην παρούσα εποχή, και αιώνια ζωή στην επόμενη. Οι σκέψεις, οι δαπάνες και η αφοσίωσή του, καθώς και οι δοκιμασίες του, έχουν όλες τον ίδιο στόχο: να αποκτήσει τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού. Δεν ανησυχεί για τίποτε άλλο. Ο τύπος αυτός του ανθρώπου είναι βέβαιος μόνο για το ότι ο Θεός μπορεί να τον κρατήσει ασφαλή και να του δώσει τη χάρη Του. Μπορούμε να πούμε ότι δεν ενδιαφέρεται ούτε είναι πολύ ξεκάθαρος ως προς το γιατί ο Θεός επιθυμεί να σώσει τον άνθρωπο ή ως προς το αποτέλεσμα που ο Θεός επιθυμεί να επιτύχει με τα λόγια και το έργο Του. Δεν κατέβαλε ποτέ προσπάθεια να γνωρίσει την ουσία και τη δίκαιη διάθεση του Θεού, ούτε και μπορεί να βρει το ενδιαφέρον για να το πράξει. Δεν έχει καμία όρεξη να δώσει προσοχή σε αυτά τα πράγματα, ούτε και θέλει να τα γνωρίσει. Δεν επιθυμεί να ρωτήσει για το έργο του Θεού, τις απαιτήσεις του Θεού για τον άνθρωπο, το θέλημά Του ή οτιδήποτε άλλο σχετίζεται με Αυτόν· ούτε θα μπορούσε να μπει στον κόπο να ρωτήσει για αυτά τα πράγματα. Τούτο συμβαίνει επειδή πιστεύει ότι τα συγκεκριμένα θέματα είναι άσχετα με την απόλαυση της χάριτος του Θεού· τον απασχολεί μόνο ο Θεός εκείνος που μπορεί να δώσει χάρη και σχετίζεται με τα προσωπικά του συμφέροντα. Δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο, και έτσι δεν μπορεί να εισέλθει στην πραγματικότητα της αλήθειας, ανεξάρτητα από το πόσα χρόνια πιστεύει στον Θεό. Χωρίς κανέναν να τον ταΐζει ή να τον ποτίζει συχνά, θα είναι δύσκολο να συνεχίσει στον δρόμο της πίστης στον Θεό. Εάν δεν μπορεί να απολαύσει την πρότερη ευδαιμονία και ειρήνη του ή τη χάρη του Θεού, είναι πολύ πιθανό να υπαναχωρήσει. Τούτος είναι ο δεύτερος τύπος ανθρώπου: αυτός που βρίσκεται στο στάδιο του θηλάζοντος βρέφους.

Τύπος τρίτος: Το στάδιο του απογαλακτισμένου βρέφους, ή το στάδιο του νηπίου

Η συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων κατέχει κάποιο βαθμό καθαρής επίγνωσης. Οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν ότι απόλαυση της χάριτος του Θεού δε σημαίνει και ότι οι ίδιοι έχουν πραγματική εμπειρία· γνωρίζουν ότι αν και δεν κουράζονται ποτέ να αναζητούν την ευδαιμονία και την ειρήνη, να επιζητούν τη χάρη ή αν και είναι ικανοί να γίνουν μάρτυρες είτε μιλώντας για τις εμπειρίες τους ως προς την απόλαυση της χάριτος του Θεού είτε εξυμνώντας τον Θεό για τις ευλογίες που Εκείνος τους έχει δώσει, αυτά τα πράγματα δεν σημαίνουν ότι κατέχουν τη ζωή, ούτε ότι κατέχουν την πραγματικότητα της αλήθειας. Ξεκινώντας από την επίγνωσή τους, παύουν να διατηρούν παράλογες ελπίδες, ότι θα τους συνοδεύει μόνο η χάρις του Θεού· αντίθετα, και ενώ απολαμβάνουν τη χάρη του Θεού, επιθυμούν ταυτόχρονα να κάνουν κάτι για Αυτόν· είναι πρόθυμοι να εκτελέσουν το καθήκον τους, να υπομείνουν κάποια δυσκολία και κόπωση, να έχουν κάποιο βαθμό συνεργασίας με τον Θεό. Ωστόσο, επειδή η επιδίωξή τους στην πίστη τους στον Θεό είναι υπερβολικά αλλοιωμένη, επειδή οι ατομικές προθέσεις και οι επιθυμίες που υποθάλπουν είναι υπερβολικά ισχυρές, και η διάθεσή τους παράλογα αλαζονική, τους είναι πολύ δύσκολο να ικανοποιήσουν την επιθυμία του Θεού ή να είναι πιστοί σε Αυτόν· γι’ αυτό, συχνά αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν τις ατομικές επιθυμίες τους ή να τιμήσουν τις υποσχέσεις τους προς τον Θεό. Συχνά βρίσκονται σε αντιφατικές καταστάσεις: Ενώ επιθυμούν διακαώς να ικανοποιήσουν τον Θεό στον μέγιστο δυνατό βαθμό, χρησιμοποιούν όλη τη δύναμή τους για να Του εναντιώνονται· συχνά ορκίζονται στον Θεό, αλλά γρήγορα αποφεύγουν τους όρκους τους. Ακόμα πιο συχνά βρίσκονται σε άλλες αντιφατικές καταστάσεις: Ενώ πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό, αρνούνται Εκείνον και όλα όσα προέρχονται από Αυτόν· ελπίζουν εναγωνίως ότι ο Θεός θα τους διαφωτίσει, θα τους οδηγήσει, θα τους συνδράμει και θα τους βοηθήσει, αλλά ακόμα αναζητούν την ίδια τους τη διέξοδο. Επιθυμούν να κατανοήσουν και να γνωρίσουν τον Θεό, κι όμως είναι απρόθυμοι να έλθουν κοντά Του. Αντ’ αυτού, συνεχώς αποφεύγουν τον Θεό· οι καρδιές τους είναι κλειστές σ’ Αυτόν. Ενώ διαθέτουν μια επιφανειακή κατανόηση και εμπειρία της κυριολεκτικής σημασίας των λόγων του Θεού και της αλήθειας, καθώς και μια επιφανειακή αντίληψη του Θεού και της αλήθειας, υποσυνείδητα ακόμα δεν μπορούν να επιβεβαιώσουν ή να καθορίσουν το εάν ο Θεός είναι η αλήθεια· δεν μπορούν να επιβεβαιώσουν εάν ο Θεός είναι πραγματικά δίκαιος· ούτε μπορούν να προσδιορίσουν την πραγματικότητα της διάθεσης και της ουσίας του Θεού, πόσο δε μάλλον την πραγματική Του ύπαρξη. Η πίστη τους στον Θεό περιέχει πάντα αμφιβολίες και παρεξηγήσεις καθώς και φαντασίες και αντιλήψεις. Καθώς απολαμβάνουν τη χάρη του Θεού, απρόθυμα βιώνουν ή κάνουν πράξη κάποιες από αυτές που θεωρούν ως εφικτές αλήθειες, προκειμένου να εμπλουτίσουν την πίστη τους, να αυξήσουν την εμπειρία τους και να επαληθεύσουν την κατανόησή τους ως προς την πίστη στον Θεό, καθώς και να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία τους ότι περπατούν στον δρόμο της ζωής, που οι ίδιοι δημιούργησαν, και ότι εκπληρώνουν έναν δίκαιο σκοπό της ανθρωπότητας. Ταυτόχρονα, πράττουν αυτά τα πράγματα και για να ικανοποιήσουν την προσωπική τους επιθυμία να κερδίσουν ευλογίες, για να βάλουν στοίχημα ότι θα μπορέσουν να φέρουν μεγαλύτερες ευλογίες για την ανθρωπότητα, για να επιτύχουν το φιλόδοξο ιδανικό και τη διά βίου επιθυμία να μην ξεκουραστούν μέχρι να έχουν αποκτήσει τον Θεό. Οι άνθρωποι αυτοί είναι σπανίως ικανοί να αποκτήσουν τη διαφώτιση του Θεού, διότι η επιθυμία και η πρόθεσή τους να κερδίσουν ευλογίες είναι υπερβολικά σημαντικές γι’ αυτούς. Δεν έχουν καμία επιθυμία ούτε και αντέχουν να τα παρατήσουν. Φοβούνται ότι, χωρίς την επιθυμία να κερδίσουν ευλογίες, χωρίς τη μακρόχρονη φιλοδοξία της μη ανάπαυσης μέχρι την απόκτηση του Θεού, θα χάσουν το κίνητρο της πίστης στον Θεό. Γι’ αυτό και δε θέλουν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Δε θέλουν να αντιμετωπίσουν τα λόγια ή το έργο του Θεού. Δε θέλουν να έρθουν αντιμέτωποι με τη διάθεση ή την ουσία του Θεού, πόσο δε μάλλον να αναφερθούν στο θέμα της γνώσης του Θεού. Τούτο συμβαίνει επειδή μόλις ο Θεός, η ουσία Του και η δίκαιη διάθεσή Του αντικαταστήσουν τις φαντασίες τους, τα όνειρά τους θα γίνουν καπνός· η αποκαλούμενη αγνή πίστη τους και τα «προσόντα» που συγκέντρωσαν μετά από χρόνια επίπονης δουλειάς, θα χαθούν, καταλήγοντας στο τίποτε· το «έδαφος» που έχουν κατακτήσει με τον ιδρώτα και το αίμα τους κατά τη διάρκεια των ετών, θα βρεθεί στο χείλος της κατάρρευσης. Τούτο θα δηλώνει ότι η πολυετής σκληρή δουλειά και προσπάθειά τους υπήρξαν μάταιες, ότι πρέπει να ξεκινήσουν ξανά από το μηδέν. Αυτός είναι ο πλέον ανυπόφορος πόνος για την καρδιά τους, και είναι το αποτέλεσμα, που δεν επιθυμούν καθόλου να δουν· ως εκ τούτου, βρίσκονται συνεχώς εγκλωβισμένοι σε αυτό το αδιέξοδο, αρνούμενοι να γυρίσουν πίσω. Τούτος είναι ο τρίτος τύπος ανθρώπου: αυτός που βρίσκεται στο στάδιο του απογαλακτισμένου βρέφους.

Οι τρεις τύποι ανθρώπων που περιέγραψα παραπάνω —με άλλα λόγια, οι άνθρωποι που υπάρχουν στα τρία αυτά στάδια— δεν διαθέτουν πραγματική πίστη στην ταυτότητα και τη θέση του Θεού ή στη δίκαιη διάθεσή Του, ούτε μπορούν ξεκάθαρα και οριστικά να αναγνωρίσουν ή να επιβεβαιώσουν αυτά τα πράγματα. Επομένως, είναι πολύ δύσκολο για αυτούς τους τρεις τύπους ανθρώπων να εισέλθουν στην πραγματικότητα της αλήθειας, και είναι επίσης δύσκολο για αυτούς να λάβουν το έλεος, τη διαφώτιση ή τη φώτιση του Θεού, επειδή ο τρόπος με τον οποίο πιστεύουν σε Αυτόν και η εσφαλμένη στάση τους απέναντί Του, καθιστούν αδύνατον για Εκείνον να επιτελέσει έργο μέσα στην καρδιά τους. Οι αμφιβολίες, οι παρανοήσεις και οι φαντασίες τους σχετικά με τον Θεό έχουν ξεπεράσει την πίστη και τη γνώση τους για Εκείνον. Πρόκειται για τρεις τύπους ανθρώπων, οι οποίοι διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο, όπως και πρόκειται για τρία πολύ επικίνδυνα στάδια. Όταν κάποιος διατηρεί μια στάση αμφιβολίας απέναντι στον Θεό, την ουσία και την ταυτότητά Του, καθώς και στο ζήτημα τού κατά πόσο ο Θεός είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα της ύπαρξής Του, και δεν μπορεί να είναι βέβαιος για αυτά τα πράγματα, πώς μπορεί να αποδεχθεί όλα όσα προέρχονται από τον Θεό; Πώς μπορεί να αποδεχθεί το γεγονός ότι ο Θεός είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή; Πώς μπορεί να αποδεχθεί το παίδεμα και την κρίση του Θεού; Πώς μπορεί να αποδεχθεί την εκ Θεού σωτηρία; Πώς μπορεί αυτός ο άνθρωπος να αποκτήσει την αληθινή καθοδήγηση και τη συνδρομή του Θεού; Όσοι βρίσκονται στα τρία αυτά στάδια μπορούν να εναντιωθούν στον Θεό, να κρίνουν τον Θεό, να Τον βλασφημήσουν ή να Τον προδώσουν ανά πάσα στιγμή. Μπορούν να εγκαταλείψουν την αληθινή οδό και να απαρνηθούν τον Θεό ανά πάσα στιγμή. Μπορεί να λεχθεί ότι οι άνθρωποι των τριών αυτών σταδίων βρίσκονται σε κρίσιμη περίοδο, επειδή δεν έχουν εισέλθει στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό.

Τύπος τέταρτος: Το στάδιο του ωριμάζοντος παιδιού, ή η παιδική ηλικία

Μετά τον απογαλακτισμό —δηλαδή, αφού έχει απολαύσει επαρκώς τη χάρη, ο άνθρωπος αρχίζει να διερευνά το τι σημαίνει να πιστεύει στον Θεό, να επιθυμεί να κατανοεί διαφορετικά ερωτήματα, όπως το γιατί ζει ο άνθρωπος, πώς πρέπει να ζει και γιατί ο Θεός επιτελεί το έργο Του πάνω σε αυτόν. Όταν αυτές οι ασαφείς σκέψεις και τα συγκεχυμένα πρότυπα σκέψης αναδύονται και υπάρχουν μέσα του, δέχεται συνεχές πότισμα, και είναι επίσης ικανός να εκτελέσει το καθήκον του. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης περιόδου, δεν έχει πλέον καμία αμφιβολία ως προς την αλήθεια της ύπαρξης του Θεού, ενώ διαθέτει και ακριβή κατανόηση του τι σημαίνει να πιστεύει κανείς στον Θεό. Βασιζόμενος σε αυτό, έχει μια σταδιακή γνώση του Θεού, και λαμβάνει βαθμιαία κάποιες απαντήσεις στις ασαφείς σκέψεις και στα συγκεχυμένα πρότυπα σκέψης του σχετικά με τη διάθεση και την ουσία του Θεού. Όσον αφορά στις αλλαγές στη διάθεσή τους καθώς και στη γνώση για τον Θεό, οι άνθρωποι στο συγκεκριμένο στάδιο αρχίζουν να μπαίνουν στον σωστό δρόμο και εισέρχονται σε μια μεταβατική περίοδο. Μέσα σε αυτό ακριβώς το στάδιο, οι άνθρωποι αρχίζουν να έχουν ζωή. Σαφείς ενδείξεις κατοχής της ζωής αποτελούν η σταδιακή επίλυση των διαφόρων ζητημάτων σχετικά με τη γνώση για τον Θεό, που οι άνθρωποι έχουν στις καρδιές τους —παρεξηγήσεις, φαντασίες, αντιλήψεις και ασαφείς ορισμούς του Θεού— και, όχι μόνο καταφέρνουν να πιστεύουν και να αναγνωρίζουν αληθινά την πραγματικότητα της ύπαρξης του Θεού, αλλά καταφέρνουν επίσης να κατέχουν έναν ακριβή ορισμό του Θεού και έχουν τη σωστή θέση για τον Θεό μέσα στην καρδιά τους, και το να ακολουθούν πραγματικά τον Θεό αντικαθιστά την ασαφή πίστη τους. Κατά τη διάρκεια του σταδίου αυτού, οι άνθρωποι φτάνουν σταδιακά να γνωρίσουν τις παρανοήσεις τους ως προς τον Θεό, καθώς και τις εσφαλμένες επιδιώξεις και τους λανθασμένους τρόπους πίστης τους. Αρχίζουν να ποθούν την αλήθεια, να λαχταρούν να βιώσουν την κρίση, τη συμμόρφωση και την πειθαρχία του Θεού, να ποθούν μια αλλαγή στη διάθεσή τους. Κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου σταδίου, εγκαταλείπουν βαθμιαία όλες τις αντιλήψεις και φαντασίες για τον Θεό· ταυτόχρονα, αλλάζουν και διορθώνουν την εσφαλμένη γνώση τους για Εκείνον, αποκτώντας κάποια σωστή βασική γνώση του Θεού. Αν και ένα μέρος της γνώσης που κατέχουν οι άνθρωποι σε αυτό το στάδιο δεν είναι ιδιαιτέρως συγκεκριμένο ή ακριβές, τουλάχιστον αρχίζουν σταδιακά να εγκαταλείπουν τις αντιλήψεις, τις λανθασμένες γνώσεις και τις παρανοήσεις τους για τον Θεό· δεν διατηρούν πλέον τις προσωπικές αντιλήψεις και φαντασίες τους απέναντί Του. Αρχίζουν να μαθαίνουν πώς να εγκαταλείπουν —να εγκαταλείπουν πράγματα που έχουν βρει ανάμεσα στις δικές τους αντιλήψεις, που προέρχονται από τη γνώση και από τον Σατανά· αρχίζουν να είναι πρόθυμοι να υποταχθούν σε σωστά και θετικά πράγματα, ακόμα και σε πράγματα που προέρχονται από τα λόγια του Θεού και συμμορφώνονται με την αλήθεια. Αρχίζουν επίσης να επιχειρούν να βιώνουν τα λόγια του Θεού, να γνωρίζουν προσωπικά και να εκτελούν τα λόγια Του, να δέχονται τα λόγια Του ως αρχές των πράξεών τους και ως θεμέλιο για την αλλαγή της διάθεσής τους. Κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής, οι άνθρωποι αποδέχονται ασυνείδητα την κρίση και το παίδεμα του Θεού, αποδέχονται ασυνείδητα τα λόγια του Θεού ως τη ζωή τους. Ενώ αποδέχονται την κρίση και το παίδεμα του Θεού, όπως και τα λόγια Του, ταυτόχρονα συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότερο και καθίστανται ικανοί να νοιώσουν ότι ο Θεός που πιστεύουν μέσα στην καρδιά τους υπάρχει πραγματικά. Μέσα από τα λόγια του Θεού, τις εμπειρίες τους και τη ζωή τους, αισθάνονται ολοένα και περισσότερο ότι ο Θεός πάντα ηγείτο της μοίρας του ανθρώπου, οδηγούσε και συνέδραμε τον άνθρωπο. Μέσω της σύνδεσής τους με τον Θεό, επιβεβαιώνουν σταδιακά την ύπαρξή Του. Επομένως, προτού καν το συνειδητοποιήσουν, υποσυνείδητα, έχουν ήδη εγκρίνει και πιστέψει ακράδαντα στο έργο του Θεού, και έχουν εγκρίνει τα λόγια Του. Έχοντας εγκρίνει τα λόγια και το έργο του Θεού, οι άνθρωποι απαρνούνται ακατάπαυστα τον εαυτό τους, τις ίδιες τις αντιλήψεις τους, την προσωπική γνώση τους και τις ατομικές τους φαντασιώσεις, ενώ, ταυτόχρονα, αναζητούν αδιάλειπτα την αλήθεια και το θέλημα του Θεού. Η γνώση των ανθρώπων για τον Θεό είναι αρκετά επιφανειακή κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης περιόδου εξέλιξης —είναι ανίκανοι ακόμα και να επεξεργαστούν σαφώς αυτή τη γνώση με λέξεις, ούτε μπορούν να την επεξεργαστούν ειδικά— ενώ η κατανόησή τους είναι αποκλειστικά αντιληπτική· ωστόσο, όταν αντιπαραβάλλονται με τα προηγούμενα τρία στάδια, οι ανώριμες ζωές των ανθρώπων αυτής της περιόδου, έχουν ήδη δεχθεί το πότισμα και τη συνδρομή των λόγων του Θεού και έχουν ήδη αρχίσει να βλασταίνουν. Είναι σαν σπόρος θαμμένος στο έδαφος· μετά τη λήψη υγρασίας και θρεπτικών συστατικών, θα διαπεράσει το χώμα· η βλάστησή του αντιπροσωπεύει τη γέννηση νέας ζωής. Η γέννηση αυτή μας επιτρέπει να ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στις ενδείξεις της ζωής. Με τη ζωή, οι άνθρωποι από εδώ και στο εξής θα αναπτυχθούν. Ως εκ τούτου, πάνω σε αυτά τα θεμέλια —σταδιακά ανοίγοντας τον δρόμο τους προς τη σωστή οδό της πίστης στον Θεό, εγκαταλείποντας τις προσωπικές τους αντιλήψεις και αποκτώντας την καθοδήγηση του Θεού— αναπόφευκτα και βήμα προς βήμα, η ζωή των ανθρώπων θα αναπτυχθεί. Επί ποιας βάσης μετριέται η ανάπτυξη αυτή; Μετριέται σύμφωνα με την εμπειρία τους ως προς τα λόγια του Θεού και την πραγματική τους αντίληψη για τη δίκαιη διάθεσή Του. Παρόλο που το βρίσκουν πολύ δύσκολο να χρησιμοποιήσουν δικά τους λόγια για να περιγράψουν με ακρίβεια τη γνώση τους για τον Θεό και την ουσία Του κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ανάπτυξης, η συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων δεν είναι πλέον υποκειμενικά πρόθυμη να επιδιώξει την ευχαρίστηση μέσω της απόλαυσης της χάριτος του Θεού ή να επιδιώξει κάποιον σκοπό πίσω από την πίστη στον Θεό, ο οποίος είναι να κερδίσει τη χάρη Του. Αντ’ αυτού, είναι πρόθυμοι να αναζητήσουν τη ζωή σύμφωνα με τον λόγο του Θεού, να καταστούν υποτελείς της εκ Θεού σωτηρίας. Επιπροσθέτως, διαθέτουν αυτοπεποίθηση και είναι έτοιμοι να δεχτούν την κρίση και το παίδεμα του Θεού. Τούτο είναι το σημάδι του ανθρώπου, που βρίσκεται στο στάδιο της ανάπτυξης.

Αν και οι άνθρωποι στο συγκεκριμένο στάδιο έχουν κάποια γνώση της δίκαιης διάθεσης του Θεού, η γνώση αυτή είναι πολύ θολή και ασαφής. Ενώ αδυνατούν να το επεξεργαστούν με σαφήνεια, νοιώθουν ότι έχουν ήδη κερδίσει κάτι εσωτερικά, επειδή έχουν αποκτήσει κάποιο μέτρο γνώσης και κατανόησης της δίκαιης διάθεσης του Θεού, μέσα από το παίδεμα και την κρίση Αυτού· ωστόσο, όλα είναι μάλλον επιφανειακά, και βρίσκονται ακόμα σε στοιχειώδες στάδιο. Η ομάδα αυτή των ανθρώπων έχει μια συγκεκριμένη άποψη, με την οποία αντιμετωπίζουν τη χάρη του Θεού. Η άποψη αυτή εκφράζεται μέσα από τις αλλαγές των στόχων που επιδιώκουν, και τον τρόπο με τον οποίο τους επιδιώκουν. Έχουν ήδη δει —στα λόγια και το έργο του Θεού, σε όλες τις απαιτήσεις και τις αποκαλύψεις Του για τον άνθρωπο— ότι, αν εξακολουθήσουν να μην ακολουθούν την αλήθεια, αν συνεχίσουν να μην επιδιώκουν να εισέλθουν στην πραγματικότητα, αν εξακολουθήσουν να μην προσπαθούν να ικανοποιήσουν και να γνωρίσουν τον Θεό καθώς βιώνουν τα λόγια Του, θα χάσουν τη σημασία της πίστης στον Θεό. Κατανοούν ότι, ανεξάρτητα από το πόσο απολαμβάνουν τη χάρη του Θεού, δεν μπορούν να αλλάξουν τη διάθεσή τους, να ικανοποιήσουν ή να γνωρίσουν τον Θεό, και ότι, ενώ οι άνθρωποι ζουν συνεχώς μέσα στη χάρη Του, δεν πρόκειται ποτέ να επιτύχουν ανάπτυξη, να αποκτήσουν ζωή ούτε να καταστούν ικανοί να λάβουν τη σωτηρία. Συνοπτικά, εάν δεν μπορούμε να βιώσουμε πραγματικά τα λόγια του Θεού και είμαστε ανίκανοι να γνωρίσουμε τον Θεό μέσα από τα λόγια Του, θα παραμείνουμε αιώνια στο στάδιο του βρέφους και ποτέ δεν θα κάνουμε ούτε βήμα προς την εξέλιξη της ζωής μας. Εάν βρίσκεσαι για πάντα στο στάδιο του βρέφους, εάν δεν εισέλθεις ποτέ στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού, εάν δεν θεωρείς τον λόγο του Θεού σημαντικό σαν τη ζωή σου, αν δεν έχεις αληθινή πίστη και γνώση του Θεού, έχεις καμιά πιθανότητα να οδηγηθείς στην τελείωση από Εκείνον; Επομένως, όποιος εισέρχεται στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού, όποιος θεωρεί τον λόγο του Θεού σημαντικό ως τη ζωή του, όποιος αρχίζει να αποδέχεται το παίδεμα και την κρίση του Θεού, ο καθένας του οποίου η διεφθαρμένη διάθεση αρχίζει να αλλάζει και όποιος έχει καρδιά που λαχταρά την αλήθεια, επιθυμεί να γνωρίσει τον Θεό και να αποδεχτεί τη σωτηρία Του —οι άνθρωποι αυτοί είναι εκείνοι που πραγματικά κατέχουν τη ζωή. Τούτος είναι πραγματικά ο τέταρτος τύπος ανθρώπου, αυτός του ωριμάζοντος παιδιού, ο άνθρωπος στο στάδιο της παιδικής ηλικίας.

Τύπος πέμπτος: Το στάδιο της ώριμης ζωής, ή στάδιο των ενηλίκων

Μετά την εμπειρία του νηπιακού σταδίου της παιδικής ηλικίας, αυτό το στάδιο ανάπτυξης που είναι γεμάτο επαναλαμβανόμενες ανατροπές, η ζωή των ανθρώπων έχει ήδη σταθεροποιηθεί, τα βήματά τους είναι πλέον συνεχόμενα, και δεν υπάρχει κανείς ικανός να τα εμποδίσει. Παρόλο που το μονοπάτι μπροστά είναι ακόμα τραχύ και απότομο, εκείνοι δεν είναι πλέον αδύναμοι ή φοβισμένοι· δεν πηγαίνουν πια ψηλαφιστά, ούτε χάνουν τα στηρίγματά τους. Τα θεμέλιά τους είναι ριζωμένα βαθιά μέσα στην πραγματική εμπειρία του Λόγου του Θεού. Τις καρδιές τους έχουν ελκύσει η αξιοπρέπεια και το μεγαλείο του Θεού. Λαχταρούν να ακολουθήσουν τα βήματα του Θεού, να γνωρίσουν την ουσία Του, να γνωρίσουν τον Θεό στην ολότητά Του.

Σε τούτο το στάδιο, οι άνθρωποι γνωρίζουν ήδη ξεκάθαρα σε ποιον πιστεύουν, και ξέρουν σαφώς γιατί πρέπει να πιστεύουν στον Θεό, καθώς και το νόημα της ζωής του καθένα από αυτούς· επίσης, γνωρίζουν καθαρά ότι όλα όσα εκφράζει ο Θεός είναι η αλήθεια. Με την πολυετή πείρα τους, συνειδητοποιούν ότι, χωρίς την κρίση και το παίδεμα του Θεού, κανείς δεν πρόκειται να είναι ποτέ ικανός να ικανοποιήσει ή να γνωρίσει τον Θεό, ούτε και θα είναι ποτέ πραγματικά ικανός να έρθει ενώπιόν Του. Μέσα στην καρδιά του καθένα από τους ανθρώπους αυτούς υπάρχει έντονη η επιθυμία να δοκιμαστεί από τον Θεό, προκειμένου, κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας, να δει τη δίκαιη διάθεση του Θεού, να επιτύχει μια αγνότερη αγάπη και, συγχρόνως, να καταστεί ικανός να κατανοήσει και να γνωρίσει πιο αληθινά τον Θεό. Όσοι ανήκουν στο συγκεκριμένο στάδιο έχουν ήδη αποχαιρετήσει ολοκληρωτικά το βρεφικό στάδιο, το στάδιο της απόλαυσης της χάριτος του Θεού και της κατανάλωσης ψωμιού και του κορεσμού. Δεν τρέφουν πλέον υπερβολικές ελπίδες να κάνουν τον Θεό να τους ανεχτεί και να τους δείξει έλεος· μάλλον, είναι σίγουροι ότι πρόκειται να δέχονται και ελπίζουν στην αδιάκοπη παίδευση και κρίση του Θεού, έτσι ώστε να διαχωριστούν από τη διεφθαρμένη τους διάθεση και να ικανοποιήσουν τον Θεό. Η γνώση τους για τον Θεό, οι επιδιώξεις τους ή οι τελικοί στόχοι των επιδιώξεών τους: αυτά τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα στην καρδιά τους. Ως εκ τούτου, οι άνθρωποι στο στάδιο των ενηλίκων έχουν ήδη αποχαιρετήσει ολοκληρωτικά το στάδιο της ασαφούς πίστης, το στάδιο, όπου, για να σωθούν βασίζονται στη χάρη, το στάδιο της ανώριμης ζωής που αδυνατεί να αντέξει στις δοκιμασίες, το στάδιο της ασάφειας, το στάδιο του ψηλαφίσματος, το στάδιο της συχνής έλλειψης της επιλογής δρόμου, την ασταθή περίοδο εναλλαγής μεταξύ απότομου ζεστού και κρύου, και το στάδιο όπου ακολουθούμε τον Θεό με δεμένα μάτια. Ο άνθρωπος αυτός λαμβάνει συχνά τη διαφώτιση και τη φώτιση του Θεού, και συχνά συμμετέχει σε πραγματική σύνδεση και επικοινωνία μ’ Αυτόν. Μπορεί να λεχθεί ότι οι άνθρωποι που ζουν στο συγκεκριμένο στάδιο, έχουν ήδη κατανοήσει μέρος του θελήματος του Θεού· είναι ικανοί να βρίσκουν τις αρχές της αλήθειας σε ό,τι κάνουν· ξέρουν πώς να ικανοποιούν την επιθυμία του Θεού. Επιπλέον, έχουν επίσης βρει τον δρόμο για τη γνώση του Θεού και έχουν αρχίσει να γίνονται μάρτυρες της γνώσης τους για τον Θεό. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της σταδιακής ανάπτυξης, έχουν βαθμιαία κατανόηση και γνώση του θελήματος του Θεού, του θελήματος του Θεού σχετικά με τη δημιουργία της ανθρωπότητας, του θελήματός Του σχετικά με τη διαχείρισή της· επιπροσθέτως, σταδιακά αποκτούν επίσης κατανόηση και γνώση για τη δίκαιη διάθεση του Θεού όσον αφορά στην ουσία. Καμιά ανθρώπινη αντίληψη ή φαντασία δεν δύναται να αντικαταστήσει τη γνώση αυτή. Ενώ δεν μπορούμε να πούμε ότι στο πέμπτο στάδιο η ζωή του ανθρώπου έχει ωριμάσει απόλυτα ή να αποκαλέσουμε τον άνθρωπο αυτόν δίκαιο ή ολοκληρωμένο, ο συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου έχει ήδη κάνει ένα βήμα προς το στάδιο της ωριμότητας στη ζωή· ο άνθρωπος αυτός είναι ήδη ικανός να έρθει ενώπιον του Θεού, να σταθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τον λόγο του Θεού και πρόσωπο με πρόσωπο με τον Θεό. Επειδή ο άνθρωπος αυτός έχει βιώσει τόσο πολλά από τα λόγια του Θεού, αναρίθμητες δοκιμασίες, καθώς και αμέτρητες περιπτώσεις πειθαρχίας, κρίσης και παιδέματος από τον Θεό, η υποταγή του σ’ Αυτόν δεν είναι σχετική, αλλά απόλυτη. Η γνώση του για τον Θεό έχει μετατραπεί από υποσυνείδητη σε σαφή και ακριβή γνώση, από επιφανειακή σε βαθιά, από θολή και ασαφή σε διεξοδική και απτή, ενώ έχει μεταβληθεί από επίπονο ψηλάφισμα και παθητική αναζήτηση σε αβίαστη γνώση και ενεργή μαρτυρία. Μπορεί να λεχθεί ότι οι άνθρωποι σε αυτό το στάδιο έχουν αποκτήσει την πραγματικότητα της αλήθειας του Λόγου του Θεού, ότι έχουν εισέλθει σε μια οδό προς την τελείωση, όμοια με εκείνη του Πέτρου. Τούτος είναι ο πέμπτος τύπος ανθρώπου, ο οποίος ζει σε κατάσταση ωρίμανσης —στο στάδιο των ενηλίκων.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού

Γνωρίζοντας τον Θεό 3

Ρυθμίσεις

Συμπαγή χρώματα

Θέματα

Γραμματοσειρά

Μέγεθος γραμματοσειράς

Διάστημα γραμμής

Διάστημα γραμμής

Πλάτος σελίδας

Περιεχόμενα

Αναζήτηση