Από την Ζάο Λιάνγκ, Κίνα

Στα 19 μου, συνελήφθην από την αστυνομία του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος λόγω της πίστης μου. Με υπέβαλαν σε βασανισμό και πλύση εγκεφάλου για 60 μέρες, για να αρνηθώ τον Θεό και να καταδώσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Η εμπειρία εκείνη χαράχτηκε στην καρδιά μου. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Εκείνο το πρωί, πήγαινα σε μια συνάθροιση, και καθώς πλησίαζα, είδα τρία αυτοκίνητα παρκαρισμένα εκεί κοντά. Ανησύχησα κάπως. Συνήθως, δεν υπήρχαν τόσα αυτοκίνητα εκεί. Όταν έφτασα, το είπα στους αδελφούς και τις αδελφές και αντιληφθήκαμε πως η συνάθροισή μας δεν ήταν πια ασφαλής. Αρχίσαμε να συζητάμε για την αλλαγή τοποθεσιών. Πολύ σύντομα, τέσσερις άγνωστοι μπήκαν στην αυλή λέγοντας πως ήταν από την Ταξιαρχία Εθνικής Ασφάλειας και επιθεωρούσαν το σπίτι για κρυμμένα εκρηκτικά. Μας ακινητοποίησαν στον καναπέ, μας έψαξαν και καθώς δεν βρήκαν τίποτα, έβαλαν εμένα κι έναν άλλον αδελφό σ’ ένα από τα αυτοκίνητά τους. Μας πήγαν στο αστυνομικό τμήμα, μας οδήγησαν στο υπόγειο και μας κράτησαν χωριστά. Αυτή η σύλληψη ήταν τόσο ξαφνική, που ένιωθα πως ονειρευόμουν. Δεν είχα ιδέα πώς θα με αντιμετώπιζε η αστυνομία. Ήμουν κάπως φοβισμένος και προσευχόμουν αδιάκοπα στον Θεό να μου δώσει πίστη. Θυμήθηκα έναν ύμνο με τα λόγια του Θεού που ψέλναμε συχνά: «Η υπερβατικότητα και το μεγαλείο του Παντοδύναμου». «Τα πάντα σ’ αυτόν τον κόσμο μεταβάλλονται γρήγορα με τις σκέψεις του Παντοδύναμου και υπό το βλέμμα Του. Πράγματα που η ανθρωπότητα δεν έχει ακούσει ποτέ καταφτάνουν ξαφνικά, ενώ πράγματα που η ανθρωπότητα έχει επί μακρόν στην κατοχή της, απομακρύνονται εν αγνοία της. Κανείς δεν μπορεί να συλλάβει πού βρίσκεται ο Παντοδύναμος, πολύ λιγότερο δε, μπορεί κανείς να αισθανθεί την υπερβατικότητα και το μεγαλείο της ζωτικής δύναμης του Παντοδύναμου» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια). Είπα την εξής προσευχή στον Θεό: «Παντοδύναμε Θεέ, Σε ευχαριστώ και Σε δοξάζω! Εσύ κυβερνάς τα πάντα στο σύμπαν και η μοίρα μου βρίσκεται στα χέρια Σου. Εσύ επέτρεψες στην αστυνομία να με συλλάβει σήμερα. Όπως κι αν με βασανίζουν κι όσο κι αν υποφέρω, θέλω να μείνω ακλόνητος στη μαρτυρία μου, να μη Σε προδώσω ποτέ και να μη γίνω Ιούδας».

Γύρω στις 4:00 μμ, η αστυνομία με πήγε σε ένα απομακρυσμένο κτιριακό συγκρότημα με μια σειρά τετραώροφων κτιρίων στο προαύλιο που έμοιαζε με ξενοδοχείο. Πολλοί αδελφοί και αδελφές είχαν πει πως η αστυνομία στέλνει σε ξενοδοχεία κρατούμενους για μυστική ανάκριση και βασανισμό. Δεν μπορούσα παρά να αναρωτιέμαι αν επρόκειτο να βασανίσουν κι εμένα. Το μέρος ήταν αρκετά ερημωμένο. Θα μπορούσαν να με σκοτώσουν και δεν θα το μάθαινε κανείς. Όσο το σκεφτόμουν, ο φόβος μου μεγάλωνε κι επικαλούμουν νοερά τον Θεό συνεχώς. Με πήγαν σ’ ένα δωμάτιο στον τέταρτο όροφο κι ο επικεφαλής των ποινικών ερευνών είπε κάνοντας τον καλό: «Πώς σε λένε; Πού μένεις;» Τον ρώτησα: «Γιατί με συλλάβατε; Γιατί με έχετε φέρει εδώ;» Είπε: «Είναι ένα σεμινάριο νομικής εκπαίδευσης, ειδικά για την εκπαίδευση και τη μεταστροφή των πιστών. Σε πιάσαμε γιατί ξέρουμε τα πάντα για σένα. Διαφορετικά, θα πιάναμε κάποιον άλλον. Η Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού είναι ο μείζων εθνικός στόχος. Πρέπει να εξοντωθεί. Οι πιστοί του Παντοδύναμου Θεού αργά ή γρήγορα θα συλληφθούν». Εγώ ρώτησα: «Το σύνταγμα δεν αναφέρεται σε ελευθερία πεποιθήσεων;» Μειδίασε και είπε: «Ελευθερία πεποιθήσεων; Αυτή έχει όρια. Για την πίστη σου, πρέπει να ακούς το Κόμμα και να ακολουθείς τους κανόνες του για να έχεις την υποστήριξή μας. Με την πίστη σου στον Παντοδύναμο Θεό, έρχεσαι αντιμέτωπος με το Κόμμα. Γίνεται να μη σε συλλάβουμε;» Εγώ απάντησα: «Απλώς διαβάζουμε τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού και διαδίδουμε το ευαγγέλιο για να δώσουμε μαρτυρία στον Θεό. Δεν ασχολούμαστε ποτέ με την πολιτική. Γιατί ισχυρίζεστε πως ερχόμαστε αντιμέτωποι με το Κόμμα; Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: “Ο Θεός δεν συμμετέχει στην πολιτική του ανθρώπου, όμως η μοίρα μιας χώρας ή ενός έθνους ελέγχεται από τον Θεό. Ο Θεός ελέγχει αυτόν τον κόσμο κι ολόκληρο το σύμπαν. Η μοίρα του ανθρώπου και τα σχέδια του Θεού είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένα, και κανένας άνθρωπος, χώρα ή έθνος δεν εξαιρείται από την κυριαρχία του Θεού. Αν ο άνθρωπος επιθυμεί να μάθει την μοίρα του, τότε πρέπει να παρουσιαστεί μπροστά στον Θεό. Ο Θεός θα επιφέρει ευημερία σε αυτούς που Τον ακολουθούν και Τον λατρεύουν, και θα φέρει παρακμή κι αφανισμό σε αυτούς που Του αντιστέκονται και Τον απορρίπτουν” («Ο Θεός προΐσταται της μοίρας όλης της ανθρωπότητας» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Τα λόγια του Θεού είναι ξεκάθαρα. Κυβερνά το σύμπαν και κρατά στα χέρια Του τη μοίρα όλων των εθνών και των λαών, όμως δεν μπλέκεται στην πολιτική. Ο ενσαρκωμένος Θεός έχει έρθει στη γη τις έσχατες ημέρες κυρίως για να εκφράσει την αλήθεια και να επιτελέσει το έργο της κρίσεως, για να κατανοήσουμε την αλήθεια, να αποτινάξουμε τις διεφθαρμένες σατανικές διαθέσεις μας και να σωθούμε». Ο αστυνομικός με διέκοψε ανυπόμονα πριν ολοκληρώσω και είπε κάθε λογής βλασφημίες για την Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού. Με συμβούλεψε να εγκαταλείψω την πίστη μου. Ό,τι κι αν έλεγε, εγώ παρέμενα ήρεμος ενώπιον του Θεού και Του ζητούσα νε με προστατεύσει από τα κόλπα του Σατανά.

Κατά το μεσημέρι της τρίτης μέρας, με κάλεσαν πάλι στην αίθουσα συσκέψεων. Ένας αστυνομικός μού συστήθηκε λέγοντας πως ήταν αρχηγός της Ταξιαρχίας Εθνικής Ασφάλειας και ασχολούνταν με την εκπαίδευση και τη μεταστροφή. Με ρώτησε το όνομά μου, την κατοικία μου και πληροφορίες για την εκκλησία. Αρνήθηκα να μιλήσω, κι έτσι άπλωσε το αριστερό μου χέρι στο τραπέζι, με την παλάμη πάνω και καθώς κάπνιζε, τίναξε στάχτες στο χέρι μου λέγοντας: «Πρέπει να ξέρεις πως με τη σύγχρονη τεχνολογία, θα μάθουμε είτε μιλήσεις είτε όχι. Είσαι ηλίθιος; Σου έδωσα μια ευκαιρία. Η καύτρα του τσιγάρου μου είναι γύρω στους 800 βαθμούς. Θέλεις να τη νιώσεις;» Πήρε δύο βαθιές τζούρες κι έκαψε την παλάμη του χεριού μου με την καύτρα του. Όταν το τράβηξα από τον πόνο, ένας άλλος αστυνομικός κράτησε δυνατά το χέρι μου κάτω. Καθώς ακουμπούσε την καύτρα στην παλάμη μου ξανά και ξανά, ένιωθα έντονους πόνους απ’ το κάψιμο. Κυλούσε ιδρώτας στο μέτωπό μου. Νιώθοντας λίγη αδυναμία, είπα το όνομά μου. Τότε, σταμάτησαν να με βασανίζουν, αλλά με έβαλαν να δω βίντεο και να διαβάσω μια φήμη που καταδίκαζε και βλασφημούσε την Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού.

Το μεσημέρι της πέμπτης μέρας, με έβαλαν να δω ειδήσεις για το περιστατικό στη Ζαογιουάν της Σανντόνγκ κι έπειτα ρώτησαν ποια ήταν η άποψή μου. Εγώ είπα: «Δεν ανήκουν στην Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού. Κανείς στην εκκλησία μας δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Έχουμε αρχές στη διάδοση του ευαγγελίου. Το διαδίδουμε με καλοκάγαθους ανθρώπους που πιστεύουν πως υπάρχει Θεός, όχι με μοχθηρούς. Απαίσιοι άνθρωποι όπως ο Ζανγκ Λιντόνγκ δεν πληρούν ούτε στο ελάχιστο τις προϋποθέσεις για τη διάδοση του ευαγγελίου. Ο Θεός δεν τους δέχεται ως πιστούς και η Εκκλησία δεν θα τους αναγνωρίσει ποτέ». Βλέποντας πως η πίστη μου δεν είχε κλονιστεί, είπε: «Έχουμε συλλάβει όλους τους επικεφαλής σου και θα μάθουμε τα πάντα όταν τους ανακρίνουμε. Δεν χρειάζεται να σπαταλάμε τον χρόνο μας μαζί σου. Βλέποντας πόσο νέος είσαι, θέλαμε να σε σώσουμε». Σκέφτηκα: «Λένε ψέματα. Απλώς προσπαθούν να με κάνουν να προδώσω τον Θεό. Ό,τι κι αν λένε, ποτέ δεν θα καταδώσω τους αδελφούς και τις αδελφές. Ποτέ δεν θα προδώσω τον Θεό!» Μετά τις 7 εκείνο το βράδυ, ένας ψυχολόγος στο μάθημα πλύσης εγκεφάλου με έβαλε να γράψω τις σκέψεις μου για το σεμινάριο. Έγραψα το εξής: «Το περιστατικό στη Ζαογιουάν δεν έγινε από κάποιον πιστό στον Παντοδύναμο Θεό, αλλά από κάποιον δαίμονα. Θα τιμωρηθεί από τον Θεό γι’ αυτό που έκανε».

Λίγο μετά τις 9, ο αρχηγός της Ταξιαρχίας Εθνικής Ασφάλειας ήρθε μέσα και δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένος με ό,τι είχα γράψει. Με το ένα χέρι, ήρθε και με σήκωσε από το σκαμνί, και με το άλλο, με χαστούκιζε επανειλημμένα, κι έπειτα με πέταξε με κλωτσιά στο πάτωμα. Στη συνέχεια, με έσυρε στο κρεβάτι κι άρχισε να με γρονθοκοπεί. Ύστερα από μερικές γροθιές, πήρε μια ξύλινη κρεμάστρα, με χτυπούσε μ’ αυτήν παντού κι απαιτούσε να του πω πληροφορίες για την εκκλησία. Παρέμεινα σιωπηλός. Αυτό τον εξαγρίωσε και με διέταξε να βγάλω όλα μου τα ρούχα. Βλέποντάς πόσο παράφρων ήταν, τρόμαξα. Προσευχόμουν από μέσα μου στον Θεό αδιάκοπα να μου δώσει πίστη και δύναμη. Με τράβηξε, με ανάγκασε να ξεντυθώ, με χτύπησε μερικές ακόμα φορές με την κρεμάστρα, κι έπειτα έβαλε δύο εκπαιδευτές να με κρατούν στο κρεβάτι. Πίστευα πως οι εκπαιδευτές είχα προσληφθεί από την αστυνομία, όμως είχαν συνείδηση και δεν θα δέχονταν να βασανίσουν έναν έφηβο μαζί τους. Έκανα λάθος. Με κράτησαν κάτω σφιχτά και με ακινητοποίησαν τελείως. Ο αρχηγός της Ταξιαρχίας Εθνικής Ασφάλειας έκαψε τις θηλές μου με το τσιγάρο του σαν παράφρων τσουρουφλίζοντάς τες σε χρόνο μηδέν και αφήνοντας στον αέρα μια μυρωδιά καμένης σάρκας. Ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα από τον πόνο και είχα σπασμούς στα πόδια. Έπειτα, επιτέθηκε στα γεννητικά μου όργανα ενώ φώναζε: «Θα μιλήσεις ή όχι;» Καθώς φώναζα δυνατά από τον πόνο, είχα κυριευτεί από μια μόνο σκέψη: «Δεν πρέπει να προδώσω τον Θεό». Μέσα μου προσευχόμουν στον Θεό ασταμάτητα και Τον εκλιπαρούσα να μου δώσει δύναμη και πίστη, ώστε να αντέξω τα μοχθηρά βασανιστήρια του αστυνομικού.

Παρέμενα σιωπηλός, έτσι ο αστυνομικός είπε μανιασμένα: «Αν δεν γίνω πιο σκληρός, δεν θα βάλεις μυαλό». Γύρισε, πήρε έναν θερμό και άδειασε πάνω μου ένα φλιτζάνι βραστό νερό. Ούρλιαξα απ’ τον πόνο. Είπε ψυχρά: «Θα μιλήσεις;» Είπα άφοβα: «Δεν ξέρω τίποτα!» Εξοργίστηκε όταν το άκουσε και πέταξε δύο ακόμα φλιτζάνια βραστό νερό στο στομάχι μου. Είδε πως δεν πόνεσα το ίδιο όπως πριν, κι έτσι άγγιξε το στομάχι μου και φώναξε πως το νερό δεν ήταν καυτό. Έπειτα, γύρισε και διέταξε να βράσουν μια κατσαρόλα νερό. Στη συνέχεια, με ένα μοχθηρό χαμόγελο στο πρόσωπο, είπε: «Σε λίγο, θα νιώσεις το καυτό νερό να χύνεται στο κορμί σου». Όταν το άκουσα, δεν μπορούσα παρά να νιώθω φόβο και σκέφτηκα πως προηγουμένως το καυτό νερό ήταν πιο κρύο απ’ αυτό. Αν έχυναν πολύ βρασμένο νερό πάνω μου, θα μπορούσα να το αντέξω; Αγχωμένος και φοβισμένος, προσευχήθηκα νοερά στον Θεό: «Παντοδύναμε Θεέ, Σε παρακαλώ, δώσε μου πίστη και δύναμη. Θέλω να μείνω σταθερός στη μαρτυρία μου, να μη Σε προδώσω ούτε να καταδώσω τους άλλους». Μετά την προσευχή, θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Η πίστη μοιάζει με γέφυρα που αποτελείται από έναν κορμό δέντρου: Όσοι προσκολλώνται επίμονα στη ζωή θα δυσκολευτούν να τη διασχίσουν, αλλά όσοι είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν, θα μπορέσουν να περάσουν απέναντι με σιγουριά και δίχως ανησυχία» («Κεφάλαιο 6» του «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού και κατάλαβα πως με το να έχω δειλές και φοβισμένες σκέψεις, έπεφτα θύμα στα κόλπα του Σατανά, και είδα πως δεν είχα αληθινή πίστη στον Θεό. Έπρεπε να διακινδυνεύω τη ζωή μου και να βασίζομαι στον Θεό κάθε στιγμή για να μένω σταθερός στη μαρτυρία μου. Η κατανόηση αυτή μου έδωσε την πίστη που χρειαζόμουν για να αντιμετωπίσω το βασανιστήριο που με περίμενε.

Τότε, άναψε ένα τσιγάρο, πήρε δύο βαθιές τζούρες, στάθηκε μπροστά μου και χαμογελώντας μοχθηρά, είπε: «Κάνε υπομονή, το νερό είναι σχεδόν έτοιμο!» Καθώς μιλούσε, έβαλε την καύτρα του τσιγάρου του στο σημείο ακριβώς του στήθους μου που με είχε ζεματίσει. Προσπαθούσα να τραβηχτώ από τον πόνο. Εφτά με οχτώ λεπτά αργότερα, το νερό έβραζε. Βλέποντάς το να κοχλάζει και να βγαίνει ατμός από τον βραστήρα, το τριχωτό του κεφαλιού μου μούδιασε, είχα ρίγη και ανατρίχιασα σε όλο μου το κορμί. Έφερε τον βραστήρα, άνοιξε το καπάκι και με πλησίασε. Ένιωθα τον ατμό στο σώμα μου. Έπειτα, πίεσε τον βραστήρα με το καυτό νερό στο στομάχι μου. Ένιωσα πόνο από το κάψιμο και ενστικτωδώς φώναξα. Άρπαξε την ευκαιρία και με ρώτησε ξανά αν θα μιλούσα, και βλέποντας πως παρέμενα σιωπηλός, άρπαξε ένα φλιτζάνι, το γέμισε νερό και το έριξε στο στήθος μου. Πόνεσα τόσο που αναπήδησα, ενώ εκείνος συνέχιζε να μου ρίχνει καυτό νερό έως ότου ο βραστήρας άδειασε. Έτρεμα συνεχώς κι όλο το σώμα μου μπροστά ήταν καλυμμένο με φουσκάλες από τα καψίματα. Οι μεγαλύτερες απ’ αυτές είχαν το μέγεθος αυγού. Οι εκπαιδευτές δεν άντεχαν στο θέαμα και ζήτησαν να φύγουν, έτσι εκείνος πήγε αμέσως στην πόρτα, τους κλείδωσε μέσα και φώναξε: «Μη φύγετε, μείνετε να δείτε πώς θα του μάθω πόσο κάνει ένα κι ένα». Έπειτα, τους είπε να βράσουν περισσότερο νερό. Όταν το άκουσα, δεν μπορούσα να πνίξω τον φόβο μου. Δεν είχε τελειώσει, κι αν η πρώτη κατσαρόλα με νερό με είχε αφήσει σε εκείνη την κατάσταση, τι θα γινόταν αν με έκαιγε κι άλλο; Θα παρέμενα δυνατός; Επικαλούμουν τον Θεό ασταμάτητα να μου δώσει πίστη και δύναμη. Τότε, ήρθαν στο μυαλό μου τα εξής λόγια του Θεού: «Εκείνοι που βρίσκονται στην εξουσία μπορεί να δείχνουν μοχθηροί εξωτερικά, αλλά μη φοβάστε, καθότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχετε πολλή πίστη. Εφόσον η πίστη σας μεγαλώσει, τίποτα δεν θα είναι υπερβολικά δύσκολο» («Κεφάλαιο 75» του «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Ο Θεός επέτρεπε τον βασανισμό μου από την αστυνομία. Ήθελε να τελειώσει την πίστη μου. Το πόσο κακοί και βάρβαροι ήταν βρισκόταν στα χέρια του Θεού. Όσο προσευχόμουν και βασιζόμουν σ’ Εκείνον, ήξερα πως θα με καθοδηγούσε να θριαμβεύσω απέναντι στον βασανισμό του Σατανά. Δεν ένιωθα πια τόσο φοβισμένος και είχα την πίστη να αντιμετωπίσω το μαρτύριο.

Λίγο μετά, το νερό στη δεύτερη κατσαρόλα είχε βράσει. Το έφερε, γέμισε ένα φλιτζάνι, το έφερε μπροστά μου κι άρχισε να το ρίχνει στο κάτω μέρος του σώματός μου. Φώναξα από τον πόνο και τραβήχτηκα πίσω. Πλησίασε μερικά βήματα και συνέχισε να με ανακρίνει, αλλά και πάλι αρνούμουν να απαντήσω. Κρατούσε ένα φλιτζάνι γεμάτο καυτό νερό κάτω από τα γεννητικά μου όργανα και με ρωτούσε: «Θα μιλήσεις ή όχι;» Δεν είπα τίποτα. Τράβηξε το φλιτζάνι προς τα πάνω, ώστε τα γεννητικά μου όργανα να βυθιστούν τελείως σ’ αυτό. Ούρλιαξα απ’ τον πόνο και τραβήχτηκα ενστικτωδώς τρέμοντας. Πραγματικά, δεν άντεχα άλλο και προσευχόμουν ασταμάτητα στον Θεό να μου δώσει δύναμη, να μη με αφήσει να Τον προδώσω. Τότε, θυμήθηκα κάτι που είπε ο Κύριος Ιησούς: «Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν» (Κατά Ματθαίον 16:25). Ήξερα πως αν κατέδιδα τους άλλους και πρόδιδα τον Θεό για να αποφύγω τον σωματικό πόνο, αυτό θα πρόσβαλε τη διάθεση του Θεού. Θα πήγαινα στην κόλαση και θα υπέφερα στην αιωνιότητα. Όταν το κατάλαβα, αποφάσισα πως όσο κι αν υπέφερα, θα έσφιγγα τα δόντια και δεν θα πρόδιδα ποτέ τον Θεό. Ο κακός αστυνομικός έχυσε άλλα δύο φλιτζάνια καυτό νερό στα γεννητικά μου όργανα και συνέχιζε να με ανακρίνει. Κοίταξα κάτω και είδα πως το εξωτερικό στρώμα του δέρματος στα γεννητικά μου όργανα είχε καεί και οι δύο εκπαιδευτές δεν άντεχαν να με κοιτάζουν. Είπαν απεγνωσμένα: «Γιέ μου, πρέπει να μιλήσεις. Αξίζει να υποφέρεις έτσι;» Δεν είπα λέξη. Τότε, ο βοηθός του αστυνομικού μπήκε μέσα. Μόλις με είδε, σοκαρίστηκε για μια στιγμή. Γύρισε το κεφάλι του από την άλλη, με πλησίασε και είπε: «Ομολόγησε. Έχουμε πιάσει πολλούς από εσάς. Ακόμα κι αν δεν μιλήσεις, θα το κάνει κάποιος άλλος. Σου δίνουμε μια ευκαιρία». Χαμήλωσα το κεφάλι και δεν είπα τίποτα. Βλέποντάς με σιωπηλό, ο αστυνομικός φώναξε εξοργισμένος: «Κάντε πίσω εσείς. Θα δούμε πόσο μπορεί να αντέξει!» Τότε, έβαλε ένα φλιτζάνι καυτό νερό και το έριξε ξανά στο στήθος μου, κάνοντάς με να φωνάζω και να αναπηδώ από τον πόνο. Μόλις έριξε πάνω μου το καυτό νερό, οι φουσκάλες στο σώμα μου έσκασαν και το δέρμα κόλλησε πάνω μου. Γρήγορα, εμφανίστηκαν νέες φουσκάλες. Ο πόνος ήταν αφόρητος. Άρχισα κάπως να λυγίζω. Σκέφτηκα: «Εχουν συλλάβει πολλούς αδελφούς και αδελφές. Ακόμα κι αν δεν μιλήσω, κάποιος άλλος ίσως το κάνει. Γιατί να το περνάω όλο αυτό; Μπορώ να τους πω λίγα πράγματα, ώστε να μη χρειάζεται να υποφέρω έτσι». Είδα πως ο αστυνομικός δεν σκόπευε να σταματήσει και δεν είχα ιδέα αν θα μπορούσα να αντέξω ό,τι μου επιφύλασσε. Όμως, αν μιλούσα, θα γινόμουν Ιούδας. Τότε, θυμήθηκα τα εξής λόγια του Θεού: «Σε όσους δεν Μου έδειξαν την παραμικρή πίστη κατά τη διάρκεια των δοκιμασιών, δεν θα είμαι πια ελεήμων, γιατί το έλεός Μου φτάνει μόνο μέχρι εκεί. Δεν Μου αρέσουν, επίσης, εκείνοι που κάποτε Mε πρόδωσαν, πολύ λιγότερο δε, Μ’ αρέσει να συναναστρέφομαι όσους ξεπουλούν τα συμφέροντα των φίλων τους. Αυτή είναι η διάθεσή Μου, ανεξαρτήτως ποιοι είναι οι άνθρωποι αυτοί» («Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Ο Θεός δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με όσους ξεπουλούν τα συμφέροντα των φίλων τους. Αν μιλούσα, αυτό δεν θα σήμαινε πως πρόδιδα τον Θεό; Δεν έπρεπε να πω τίποτα. Απολύτως τίποτα. Είπα μέσα μου την εξής προσευχή: «Θεέ μου, Σε ευχαριστώ που με διαφώτισες και με εμπόδισες να καταδώσω αδελφούς και αδελφές. Όσο κι αν υποφέρω, δεν θα γίνω ποτέ Ιούδας».

Βλέποντάς με σιωπηλό, ο αρχηγός της Ταξιαρχίας Εθνικής Ασφάλειας άναψε ένα τσιγάρο και είπε μ’ ένα μοχθηρό χαμόγελο: «Ας το πάμε αργά αργά. Έχουμε πολύ χρόνο», ενώ στο μεταξύ φυσούσε τον καπνό στη μύτη μου. Έπειτα, πήρε το φλιτζάνι και έχυσε καυτό νερό στο κεφάλι μου. Ενστικτωδώς, απομακρύνθηκα, και το νερό μπήκε στο δεξί μου αυτί κι έτρεξε στην πλάτη μου. Κραύγασα απ’ τον πόνο, ενώ η πλάτη μου φλεγόταν. Άφησε αρκετά ακόμα φλιτζάνια νερό να τρέξουν κάτω απ’ το στομάχι μου και έχυσε νερό στους μηρούς μου. Εκεί όπου είχε πετάξει νερό, εμφανίστηκαν αμέσως φουσκάλες. Όταν ο βραστήρας άδειασε, έβαλε τους εκπαιδευτές να βράσουν κι άλλο. Μετά από μερικά λεπτά, έβρασε και το τρίτο. Μόλις είδα τον ατμό να βγαίνει από τον βραστήρα, έτρεμα ασταμάτητα. Μ’ ένα πλατύ χαμόγελο, σήκωσε τον βραστήρα και είπε: «Τέλεια!» Έπειτα, τον ακούμπησε στο σώμα μου και είπε απειλητικά: «Λοιπόν, θα μιλήσεις ή όχι;» Δεν απάντησα, έτσι έχυνε πάνω μου τα φλιτζάνια με το βραστό νερό, το ένα μετά το άλλο. Ήμουν καταβεβλημένος απ’ τον πόνο. Έβλεπα πως δεν σκόπευε να σταματήσει και δεν γνώριζα πόσο ακόμα μπορούσα ν’ αντέξω. Πονούσα τόσο πολύ, που ήθελα μόνο να πεθάνω, έτσι, δεν θα χρειαζόταν να υποφέρω έτσι και δεν θα κατέδιδα κανέναν εξαιτίας της σαρκικής μου αδυναμίας. Κοίταξα τριγύρω για κάποιο σκληρό αντικείμενο με το οποίο θα μπορούσα να με αποτελειώσω, αλλά υπήρχε μόνο ένα τραπέζι και οι ξύλινοι τοίχοι. Πίστευα πως δεν θα πέθαινα με ένα μόνο χτύπημα στο κεφάλι, και μετά θα υπέμενα κι άλλον βασανισμό. Σκέφτηκα πως θα μπορούσα να πω ναι για την ώρα, κι έπειτα θα με πήγαιναν να αναγνωρίσω τα σπίτια των άλλων. Έξω, θα πηδούσα απ’ το αυτοκίνητο και θα σκοτωνόμουν. Καθώς το σκεφτόμουν, ο αστυνομικός με ρωτούσε συνεχώς αν θα μιλούσα κι εγώ έγνεψα καταφατικά. Νόμιζα πως θα με πήγαιναν να αναγνωρίσω τα σπίτια αμέσως, όμως, προς έκπληξή μου, με ρώτησε για την εκκλησία. Περισσότεροι από δέκα αστυνομικοί ήρθαν από κάτω. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα κάπως δειλός. Είχα πει ναι, κι έτσι αν δεν έλεγα τίποτα, δεν θα βασάνιζαν με πιο κτηνώδη τρόπο; Σκέφτηκα να πω μόνο το όνομα μιας εκκλησίας και κατά προσέγγιση την τοποθεσία της. Του έδωσα ένα δάχτυλο, αλλά ήθελε το χέρι. Με «πυροβολούσε» με περισσότερες ερωτήσεις για την εκκλησία και μετάνιωσα που είχα ανοίξει την όρεξη του Σατανά. Δεν θα ήμουν Ιούδας αν συνέχιζα έτσι; Όταν με ρώτησε για κάποια άλλα πράγματα, δήλωσα άγνοια. Δεν έβγαζε άκρη μαζί μου, κι έτσι με άφησε να γυρίσω στο δωμάτιό μου. Στο δωμάτιό μου, αναρωτήθηκα: «Γιατί προσπαθούσα να πεθάνω; Ο Θεός θέλει να πεθάνω; Δεν είναι αυτό σημάδι αδυναμίας;» Τότε, θυμήθηκα έναν ύμνο με τα λόγια του Θεού: «Επιδίωκε να αγαπάς τον Θεό όσο πολύ κι αν υποφέρεις». «Σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν αυτή τη γνώση. Πιστεύουν ότι η ταλαιπωρία δεν έχει αξία, ότι ο κόσμος τούς έχει απαρνηθεί, ότι η ζωή στο σπίτι τους είναι ταραγμένη, ότι δεν τους αγαπά ο Θεός και ότι οι προοπτικές τους είναι ζοφερές. Η ταλαιπωρία μερικών ανθρώπων φτάνει στα άκρα, και οι σκέψεις τους στρέφονται στον θάνατο. Αυτό δεν είναι πραγματική αγάπη προς τον Θεό. Οι άνθρωποι αυτοί είναι δειλοί, δεν έχουν επιμονή, είναι ασθενείς και αδύναμοι! […] Έτσι, κατά τις έσχατες αυτές ημέρες, πρέπει να γίνετε μάρτυρες του Θεού. Άσχετα από το πόσο υποφέρετε, θα πρέπει να προχωρήσετε μέχρι το τέλος και, ακόμα και στην τελευταία σας πνοή, πρέπει να είστε ακόμα πιστοί στον Θεό, να είστε στο έλεός Του. Μόνο έτσι αγαπά κανείς αληθινά τον Θεό και μόνο αυτή είναι η δυνατή και ηχηρή μαρτυρία» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια). Καθώς σκεφτόμουν τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πόσο δειλός και ανίκανος ήμουν. Ήθελα να πεθάνω εξαιτίας της σαρκικής μου αδυναμίας, επειδή φοβόμουν τον πόνο. Αυτό δεν δόξαζε τον Θεό. Δεν αποτελούσε αληθινή μαρτυρία. Πριν τη σύλληψή μου, είχα ορκιστεί ενώπιον του Θεού πως αν ποτέ το ΚΚΚ με συλλάμβανε και με δίωκε, θα έμενα σταθερός στην μαρτυρία μου όπως οι άλλοι αδελφοί και αδελφές. Ποτέ δεν θα πρόδιδα τον Θεό, δεν θα γινόμουν Ιούδας. Όμως, μόλις μου συνέβη κάτι, μπρος στο βασανιστήριο της αστυνομίας, σκεφτόμουν μόνο πώς να γλιτώσω από εκείνη την κατάσταση. Όχι πώς να μείνω σταθερός στη μαρτυρία μου και να ικανοποιήσω τον Θεό. Κατάλαβα πως δεν είχα αληθινή πίστη ούτε υποταγή στον Θεό. Οι αστυνομικοί με βασάνιζαν, ώστε να προδώσω τον Θεό και να χάσω τη μαρτυρία μου. Αν γλίτωνα μέσω του θανάτου, δεν θα γινόμουν περίγελος του Σατανά; Στη σκέψη αυτή, ήμουν γεμάτος τύψεις για την αδυναμία μου. Γιατί άνοιξα το στόμα μου; Ο Θεός μού έδωσε μια ευκαιρία να μείνω σταθερός στη μαρτυρία μου, αλλά δεν την άρπαξα. Αυτό πόνεσε και απογοήτευσε τον Θεό. Πήρα την απόφαση πως αν ήθελαν να αναγνωρίσω τα σπίτια, δεν θα πήγαινα. Όσο κι αν με βασάνιζαν, θα βασιζόμουν στον Θεό και θα έμενα σταθερός στη μαρτυρία μου!

Στις 6:30 το επόμενο πρωί, όταν ο διευθυντής της δημοτικής αντιαιρετικής υπηρεσίας είδε πόσο σοβαρά τραυματισμένος ήμουν, έβαλε κάποιον να με πάει στο νοσοκομείο, ώστε να μη θεωρηθούν υπεύθυνοι. Στον δρόμο για το νοσοκομείο, με απείλησε: «Μην πεις λέξη στο νοσοκομείο, αλλιώς εσύ θα ευθύνεσαι για τις συνέπειες!» Όταν το άκουσα, θύμωσα απίστευτα. Ακόμα και μετά από το κακό που μου προκάλεσαν, με φοβέριζαν και δεν με άφηναν να πω την αλήθεια. Ήταν μοχθηρό και ελεεινό! Ο γιατρός με ρώτησε πώς απέκτησα όλα αυτά τα καψίματα και ήξερα πως ακόμα κι αν του έλεγα την αλήθεια, δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα. Είπα πως προκλήθηκαν από το σπάσιμο ενός θερμού. Δεν με πίστεψε και ρώτησε: «Ένας σπασμένος θερμός προκάλεσε όλο αυτό;» Ο αστυνομικός τράβηξε τον γιατρό παράμερα και του ψιθύρισε δύο λόγια. Έπειτα, ο γιατρός άρχισε να επιδένει τις πληγές μου και είπε πως χρειαζόμουν νοσηλεία. Ο αστυνομικός είπε πως ήμουν ειδική περίπτωση και δεν μπορούσα να μείνω και με ανάγκασε να υπογράψω πως έπαιρνα την όλη ευθύνη. Έπειτα, με πήρε αμέσως πίσω στο κέντρο πλύσης εγκεφάλου. Τα τραύματά μου ήταν πολύ σοβαρά για να παρακολουθήσω τα μαθήματα, όμως αυτό δεν άρεσε στην αστυνομία, κι έτσι έστελναν καθημερινά δύο άτομα να με παρακολουθούν και να μου κάνουν πλύση εγκεφάλου. Δοκίμαζαν κάθε σκληρή και ήπια τακτική για να με κάνουν να αφήσω την πίστη μου.

Δεκαεφτά μέρες μετά, πριν επουλωθούν οι πληγές μου, με έστειλαν πίσω στα μαθήματα. Είχαν έναν καθηγητή πανεπιστημίου και έναν ψυχολόγο που έκαναν του φιλικούς, λέγοντας ωραία λόγια και προσπαθώντας να με προσεγγίσουν και να με κάνουν να μιλήσω. Επικαλούμουν τον Θεό συνεχώς για να με προστατεύσει από τα κόλπα του Σατανά. Μοιράστηκα μαζί τους τη μαρτυρία μου για τον Θεό. Θύμωσαν όταν είδαν πως δεν έπεφτα στην παγίδα. Για μερικές μέρες, με έβαζαν να διαβάζω βιβλία που είχαν γράψει όπου βλασφημούσαν την εκκλησία, και να παρακολουθώ κάποια βλάσφημα βίντεο. Όλα εκείνα τα ψέματα που είχαν επινοήσει, μου δημιουργούσαν αγανάκτηση και αηδία. Δεν άκουγα λέξη απ’ όσα έλεγαν.

Ένα πρωί, ο διευθυντής του τμήματος όρμησε μέσα στο δωμάτιό μου με μερικούς εκπαιδευτές. Βλέποντας το σκηνικό, τρόμαξα κάπως, κι έτσι προσευχήθηκα νοερά στον Θεό να μου δώσει σοφία για να αντιμετωπίσω εκείνους τους απαίσιους αστυνομικούς. Είπε απειλητικά: «Είχαμε μια συνάντηση χθες σχετικά με την εκατονταήμερη μάχη μας εναντίον της Εκκλησίας του Παντοδύναμου Θεού. Οι ποινές θα είναι βαριές. Θα είναι ακόμα χειρότερες για τους νέους κι ελεύθερους όπως εσύ. Ειδικά οι ανυποχώρητοι όπως εσύ, θα πάνε καρφί στο εκτελεστικό απόσπασμα. Θα σου τινάξουν τα μυαλά στον αέρα». Όταν το άκουσα, ένιωσα λίγο πανικό, έπειτα όμως σκέφτηκα τα λόγια του Κυρίου Ιησού: «Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν» (Κατά Ματθαίον 16:25). Ήξερα πως θα ήταν τιμή μου να γίνω μάρτυρας για τον Θεό κι ο Θεός θα το θυμόταν. Όμως, αν πρόδιδα τον Θεό επειδή φοβόμουν τον θάνατο, θα πρόσβαλα τη διάθεσή Του και θα Του προκαλούσα αηδία. Ακόμα κι αν το σώμα μου συνέχιζε να ζει, θα ήμουν νεκρός στα μάτια του Θεού. Θα εξάλειφε την ψυχή μου και θα τιμωρούμουν στην κόλαση. Μέσα στους αιώνες, αμέτρητοι πιστοί έχουν υποστεί διωγμό και μαρτύρησαν. Έμειναν σταθεροί στη μαρτυρία τους για τον Θεό. Αν γινόμουν μάρτυρας, ο Θεός θα με εξύψωνε. Ήμουν πρόθυμος να υποταχτώ στις ρυθμίσεις του Θεού και να μείνω σταθερός στη μαρτυρία μου, ακόμα κι αν πέθαινα. Καθώς παρέμενα σιωπηλός, ο αστυνομικός με απείλησε: «Θες να πας στο σπίτι σου ή στη φυλακή;» Ήθελα πολύ να πάω σπίτι μου, όμως ήξερα πως το τίμημα θα ήταν να υπογράψω δηλώσεις μετανοίας και διακοπής δεσμών με την εκκλησία. Είπα πολύ αποφασιστικά: «Φυλακή!» Τα μάτια του γούρλωσαν από τον θυμό. Με έδειξε και είπε: «Φαίνεται πως δεν έχεις υποφέρει πολύ!» Τότε, όρμησε έξω θυμωμένος.

Έπειτα, έφερε έναν πάστορα για μου κάνει πλύση εγκεφάλου. Μόλις μπήκε μέσα, είπε: «Γιέ μου, είσαι ακόμα νέος. Άκουσέ με, βαδίζεις στο λανθασμένο μονοπάτι». Άνοιξε τη Βίβλο στο Κατά Ματθαίον 24:23-24 και είπε: «Λες πως ο Κύριος Ιησούς έχει ήδη επιστρέψει, όμως κοίτα τι αναφέρει η Βίβλος: “Τότε εάν τις είπη προς υμάς· Ιδού εδώ είναι ο Χριστός ή εδώ, μη πιστεύσητε· διότι θέλουσιν εγερθή ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και θέλουσι δείξει σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε να πλανήσωσιν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς”. Όποιος λέει πως ο Κύριος έχει έρθει, κάνει λάθος. Δεν πρέπει να τον ακούς». Πήρα τη Βίβλος και απάντησα: «Ο Κύριος Ιησούς μάς προειδοποιούσε πως όταν επιστρέψει τις έσχατες ημέρες, ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες θα κάνουν μεγάλα σημεία και τέρατα για να παραπλανήσουν τους ανθρώπους. Μας είπε να αγρυπνούμε. Αν λέτε πως όλα τα νέα για την έλευση του Κυρίου είναι ψευδή, δεν αρνείστε το γεγονός της επιστροφής του Κυρίου; Οι ψευδόχριστοι δεν κατέχουν την αλήθεια. Απλώς παραπλανούν ανθρώπους με σημεία και τέρατα. Ο Παντοδύναμος Θεός δεν κάνει τέτοια πράγματα. Εκφράζει απλώς την αλήθεια και επιτελεί το έργο της κρίσεως για να μας καθάρει και να μας σώσει πλήρως. Ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο Κύριος Ιησούς που επέστρεψε, ο ένας, αληθινός Θεός». Βλέποντας πως δεν είχα πειστεί, είπε κάθε λογής βλασφημίες. Εγώ απάντησα θυμωμένος: «Η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος δεν θα συγχωρεθεί ούτε σ’ αυτήν ούτε στη μέλλουσα ζωή». Τότε, εκείνος μου είπε: «Είσαι στ’ αλήθεια πολύ πεισματάρικο παιδί. Έλα στα λογικά σου, γιέ μου. Πες αυτά που θέλουν και ομολόγησε. Αν σε φυλακίσουν, θα το μετανιώσεις!» Εγώ είπα: «Δεν θα το μετανιώσω, και σας συμβουλεύω να αναζητήσετε την αληθινή οδό. Σταματήστε να αντιστέκεστε στον Θεό. Θα είναι πολύ αργά αν διαπράξετε μια φριχτή αμαρτία». Εκείνος μου είπε αγανακτισμένος: «Είσαι αδιόρθωτος και πολύ ισχυρογνώμων». Έπειτα, σηκώθηκε απρόθυμα κι έφυγε.

Λίγες μέρες αργότερα, ο επικεφαλής των ποινικών ερευνών προσπάθησε να με αναγκάσει να επαναλάβω λόγια άρνησης και βλασφημίας για τον Θεό. Όταν αρνήθηκα, είπε επιθετικά: «Φοβάσαι την τιμωρία; Δεν υπάρχει Θεός, άρα από πού θα έρθει; Όσοι τα παράτησαν δεν είναι μια χαρά;» Εγώ είπα: «Το να μην πεθάνω για την ώρα δεν υποδηλώνει και καλό αποτέλεσμα. Ο Θεός δεν τιμωρεί αμέσως τους ανθρώπους». Με άρπαξε αγριεμένος και με χαστούκισε μερικές φορές, όμως και πάλι δεν είπα λέξη. Σκεφτόμουν κάτι που είπε ο Κύριος Ιησούς: «Πάσα αμαρτία και βλασφημία θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους, η κατά του Πνεύματος όμως βλασφημία δεν θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους» (Κατά Ματθαίον 12:31). Με την δύναμη αυτών των λόγων, δεν κλονίστηκα καθόλου. Πέρασαν δύο ώρες χωρίς να πω τίποτα. Έξαλλος, με έσυρε από τα μαλλιά πίσω στον κοιτώνα, κι έπειτα είπε απειλητικά: «Μην του δώσετε φαγητό μέχρι να μιλήσει». Προσευχήθηκα μέσα μου στον Θεό και ήρθαν στο μυαλό μου τα εξής λόγια του Κυρίου Ιησού: «Ο δε αποκριθείς είπεν· Είναι γεγραμμένον, Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού» (Κατά Ματθαίον 4:4). Τα λόγια του Θεού είναι η τροφή που μας κρατά στη ζωή. Ακόμα και χωρίς φαγητό, δεν θα πέθαινα αν ο Θεός δεν το επέτρεπε. Προς έκπληξή μου, εκείνη τη νύχτα, μια καθαρίστρια μού έδωσε στα κρυφά ένα κουλούρι στον ατμό. Ένιωσα πραγματικά πως οι καρδιές και οι ψυχές των ανθρώπων είναι στα χέρια του Θεού. Μετά απ’ αυτό, οι αστυνομικοί με έβαζαν να καθαρίζω τα γραφεία τους καθημερινά, και σ’ ένα γραφείο έτυχε να βρίσκεται ένα αντίτυπο του «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται». Κατά το καθημερινό καθάρισμα, του έριχνα κλεφτές ματιές και τα λόγια του Θεού μού έδιναν πίστη και δύναμη. Δεχόμουν καθημερινά έναν καταιγισμό αθεϊστικών πλανών από τους αστυνομικούς, όμως με την καθοδήγηση των λόγων του Θεού, δεν επηρεαζόμουν καθόλου.

Μια μέρα, δύο πανεπιστημιακοί καθηγητές δοκίμαζαν κάθε λογής πλύση εγκεφάλου και με έβαζαν σε πειρασμό, λέγοντας: «Αν δεν έρθεις να υπογράψεις τις τρεις δηλώσεις, θα φας πέντε χρόνια φυλακή, κι αργότερα, δεν θα μπορείς να βρεις σύζυγο. Γιατί χαραμίζεις έτσι τα νιάτα σου; Αξίζει;» Αυτό με επηρέασε. Σκεφτόμουν πως ήμουν νέος κι αναρωτιόμουν αν πράγματι θα υπέφερα εκεί για χρόνια. Καθώς το σκεφτόμουν, κατάλαβα πως έπεφτα στην παγίδα του Σατανά, κι έτσι έσπευσα να προσευχηθώ ως εξής: «Θεέ μου! Σχεδόν έπεσα στην παγίδα του Σατανά. Σε παρακαλώ, προστάτευσέ με, ώστε να μείνω σταθερός στη μαρτυρία μου». Μετά την προσευχή, θυμήθηκα έναν στίχο από έναν ύμνο με τα λόγια του Θεού: «Δεν θα πρέπει να μην έχουν την αλήθεια, ούτε θα πρέπει να υποθάλπουν την υποκρισία και την αδικία —θα πρέπει να παραμένουν σταθεροί στη σωστή στάση. Δεν θα πρέπει απλώς να περιφέρονται άσκοπα, αλλά να έχουν το πνεύμα να τολμούν να κάνουν θυσίες και να αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη και την αλήθεια» («Τι πρέπει να επιδιώκουν οι νέοι» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Ήξερα πως έπρεπε να υπομείνω κάθε οδύνη για να αποκτήσω την αλήθεια. Δεν έπρεπε να προδώσω τον Θεό για προσωρινές ανέσεις. Έπρεπε να μείνω σταθερός στη μαρτυρία μου και να ικανοποιήσω τον Θεό, ό,τι κι αν μου έκαναν. Καθώς δεν έλεγα τίποτα, έφυγαν ανήμποροι να κάνουν κάτι άλλο. Εκείνο το απόγευμα, ο ίδιος πάστορας επέστρεψε και είπε με ένα υποκριτικό χαμόγελο: «Άκουσα πως θα πας φυλακή. Δεν θα τα καταφέρεις. Η ζωή εκεί είναι απάνθρωπη. Πιστεύεις πως ένα μικρό παιδί όπως εσύ μπορεί να το αντέξει;» Έβγαλε το τηλέφωνό του, μου έδειξε φωτογραφίες χριστιανών που είχαν κακοποιηθεί και είπε: «Κοίταξέ τους. Κάποιοι απ’ αυτούς έφαγαν 10 χρόνια, κάποιοι άλλοι 20. Κάποιοι απ’ αυτούς πέθαναν στη φυλακή. Βλέπω πως είσαι αληθινός πιστός. Υπόγραψε ό,τι θέλουν να υπογράψεις και ασκείς την πίστη σου όταν βγεις έξω. Δεν χρειάζεται να υποφέρεις έτσι! Υπόγραψε και θα πω κι εγώ μερικά καλά λόγια για σένα. Διαφορετικά, δεν έχεις καμιά ελπίδα». Ανησύχησα, σκεπτόμενος πως αν όντως καταδικαζόμουν, η αστυνομία θα με βασάνιζε στη φυλακή με όποιον τρόπο ήθελε. Θα με υπέβαλλε σε πολύ περισσότερο πόνο. Δεν μπορούσα παρά να νιώθω φόβο, όμως ήξερα πως αν υπέγραφα εκείνες τις δηλώσεις, θα πρόδιδα τον Θεό και θα είχα το χάραγμα του θηρίου. Προσευχήθηκα και επικαλέστηκα τον Θεό μέσα μου να μου δώσει πίστη, ώστε να μείνω σταθερός στη μαρτυρία μου. Είπα στον πάστορα: «Δεν υπογράφω». Έφυγε αποθαρρυμένος.

Ο διευθυντής της δημοτικής αντιαιρετικής υπηρεσίας προσπάθησε κι εκείνος να με κάνει να υπογράψω τις τρεις δηλώσεις, λέγοντάς μου θυμωμένος: «Πέρασαν δύο μήνες χωρίς καμιά αλλαγή. Τώρα, περιμένω από σένα μια συγκεκριμένη στάση. Αν πεις πως δεν πιστεύεις πια, θα πας σπίτι σου, όμως αν πεις πως πιστεύεις, θα μπεις αμέσως στη φυλακή! Εξακολουθείς να πιστεύεις;» Ήμουν πολύ διχασμένος. Αν έλεγα ναι, θα έμπαινα φυλακή και ποιος ξέρει τι βασανιστήρια με περίμεναν εκεί. Όμως, αν έλεγα όχι, θα πρόδιδα τον Θεό. Προσευχήθηκα στον Θεό να μου δώσει κουράγιο κι ένιωσα έτοιμος να μείνω σταθερός στη μαρτυρία μου. Τότε, θυμήθηκα το εξής χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Ο Ιησούς ήταν ικανός να ολοκληρώσει την αποστολή του Θεού —το έργο της λύτρωσης όλης της ανθρωπότητας— επειδή αφιέρωσε κάθε φροντίδα Του στο θέλημα του Θεού, χωρίς να κάνει καθόλου σχέδια και διευθετήσεις για τον εαυτό Του. Ήταν ικανός να θέσει το σχέδιο της διαχείρισης του Θεού στο επίκεντρο, και πάντα προσευχόταν στον ουράνιο Πατέρα και επιζητούσε το θέλημα του ουράνιου Πατέρα. Προσευχόταν κι έλεγε: “Θεέ Πατέρα! Εκπλήρωσε αυτό που είναι μέσα το θέλημά Σου, και μην ενεργήσεις σύμφωνα με τις δικές Μου επιθυμίες, μα σύμφωνα με το σχέδιό Σου. Ο άνθρωπος μπορεί να είναι αδύναμος, όμως γιατί θα πρέπει να ενδιαφερθείς για κείνον; Πώς μπορεί ο άνθρωπος να είναι άξιος του ενδιαφέροντός Σου, ο άνθρωπος που είναι σαν ένα μυρμήγκι στο χέρι Σου; Μέσα στην καρδιά Μου, επιθυμώ μόνο να εκπληρώσω το θέλημά Σου, και θέλω να μπορείς να κάνεις αυτό που θέλεις να κάνεις σ’ Εμένα σύμφωνα με τις δικές Σου επιθυμίες”» («Μιμήσου τον Κύριο Ιησού» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Ο Κύριος Ιησούς υπέφερε όταν πήγαινε να σταυρωθεί. Είχε σαρκική αδυναμία, όμως μπόρεσε να εστιάσει στην ολοκλήρωση της αποστολής του Θεού. Παρά τον σωματικό πόνο, υποτάχτηκε στις ρυθμίσεις του Θεού. Κι ο Πέτρος ήταν πρόθυμος να υπακούει μέχρι θανάτου για την αγάπη του στον Θεό, να σταυρωθεί για Εκείνον. Η ασήμαντη ταλαιπωρία μου δεν ήταν τίποτα. Τα λόγια του Θεού ενίσχυσαν την πίστη μου και δεν ένιωθα πια φόβο. Αποφάσισα πως ακόμα κι αν έμπαινα φυλακή, θα έμενα σταθερός στη μαρτυρία μου για τον Θεό! Είπα ευθαρσώς: «Τότε θα μπω στη φυλακή». Εκείνος απάντησε θυμωμένος: «Μάζεψέ τα, αύριο πας στην φυλακή». Τότε, χτύπησε την πόρτα και έφυγε ξεφυσώντας. Προς έκπληξή μου, δύο μέρες μετά, τέσσερις αστυνομικοί από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου, ήρθαν για να με πάνε σπίτι μου. Εκείνη τη στιγμή, είδα πόσο θαυμαστό είναι το έργο του Θεού κι ένιωσα τη φροντίδα και το έλεός Του για μένα. Η αστυνομία με έφερε πίσω στην πόλη μου, μου πήρε μια προφορική κατάθεση, και μου είπε να παρουσιάζομαι στο τμήμα μια φορά τη βδομάδα. Μέσα από την καθοδήγηση του Θεού, έφυγα αργότερα από την περιοχή και έκανα ξανά το καθήκον μου.

Η σύλληψή μου και ο βασανισμός μου από την αστυνομία έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου. Είδα πόσο αιμοβόρο και απάνθρωπο είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα. Είδα καθαρά την ουσία του που αντιστέκεται στον Θεό. Μισώ βαθιά αυτούς τους δαίμονες. Βίωσα επίσης τη δύναμη και την εξουσία των λόγων του Θεού. Μέσα στις δοκιμασίες και τις κακουχίες, ο Θεός με καθοδηγούσε και μου έδινε πίστη και δύναμη συνεχώς με τα λόγια Του. Κατάλαβα πως μόνον ο Θεός μάς αγαπά και μόνο τα λόγια Του μπορούν να είναι ζωή μας. Η πίστη μου στον Θεό έγινε ακόμα μεγαλύτερη. Δόξα τω Παντοδύναμω Θεώ!