Ⅰ

Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος δίκαιος, που τον λέγαν Ιώβ,

που τον Θεό σεβόταν και το κακό απέφευγε,

τις πράξεις του ο Θεός επαινούσε, ο άνθρωπος τις θυμόταν.

Του Ιώβ η ζωή νόημα είχε κι αξία.

Ο Θεός τον ευλόγησε,

μα ο Σατανάς τον έβαλε σε πειρασμό, κι ο Θεός τον δοκίμασε.

Αφού κατέθεσε μαρτυρία για τον Θεό που σεβόταν,

άξιζε ν’ αποκαλείται δίκαιος άνθρωπος.

Ανεξαρτήτως από ό,τι είχε περάσει ο Ιώβ,

η ζωή του ήταν όλο χαρά, δεν υπήρχε πόνος.

Ευτυχής ήταν ο Ιώβ, όχι μόνο επειδή τον ευλόγησε ο Θεός ή τον ενέκρινε,

αλλά και λόγω της επιδίωξής του,

τον σεβασμό για τον Θεό επειδή επεδίωξε.

Ο Ιώβ ήταν ευτυχής.

Ⅱ

Τις δεκαετίες μετά του Ιώβ τη δοκιμασία,

ήταν η ζωή του σταθερή και με νόημα.

Αναγνώριση επιδίωξε και πίστη,

κι ακόμη, υποταγή στου Θεού την κυριαρχία.

Η επιδίωξη αυτή, της ζωής του τις καμπές σημάδεψε.

Μ’ αυτή έζησε προς το τέλος

εν ειρήνη και με χαρά το δέχτηκε.

Ανεξαρτήτως από ό,τι είχε περάσει ο Ιώβ,

η ζωή του ήταν όλο χαρά, δεν υπήρχε πόνος.

Ευτυχής ήταν ο Ιώβ, όχι μόνο επειδή τον ευλόγησε ο Θεός ή τον ενέκρινε,

αλλά και λόγω της επιδίωξής του,

τον σεβασμό για τον Θεό επειδή επεδίωξε.

Ο Ιώβ ήταν ευτυχής.

Σεβόμενος τον Θεό κι αποφεύγοντας το κακό,

ο Ιώβ την κυριαρχία Του είχε γνωρίσει.

Είδε, μ’ αυτή την εμπειρία, πόσο θαυμάσιες

ήταν οι πράξεις του Δημιουργού.

Ευτυχής ο Ιώβ απ’ τον συσχετισμό

και την κατανόηση μεταξύ αυτού και του Θεού.

Ο Ιώβ ήταν ευτυχής.

Ευτυχής ήταν ο Ιώβ, όχι μόνο επειδή τον ευλόγησε ο Θεός ή τον ενέκρινε,

αλλά και λόγω της επιδίωξής του,

τον σεβασμό για τον Θεό επειδή επεδίωξε.

Ο Ιώβ ήταν ευτυχής.

Ο Ιώβ ευτυχής απ’ τη χαρά και την παρηγοριά

που πήγαζε απ’ τη γνώση του θελήματός Του,

χάρη στον φόβο Θεού που είχε, αφού είδε

τι πιστός, υπέροχος κι αγαπητός είναι.

Ο Ιώβ ήταν ευτυχής.

Διασκευασμένο από το «Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄