Τα πάντα έχουν οργανωθεί από το χέρι Μου. Ποιος τολμά να κάνει ό,τι θέλει; Ποιος μπορεί να το αλλάξει εύκολα αυτό; Οι άνθρωποι αιωρούνται και κινούνται στον αέρα όπως η σκόνη, τα πρόσωπά τους είναι βρώμικα, κάνοντάς τους απωθητικούς από το κεφάλι ως τα πόδια. Παρακολουθώ ανάμεσα από τα σύννεφα με βαριά καρδιά: Γιατί ο άνθρωπος, που κάποτε ήταν γεμάτος ζωντάνια, έχει γίνει έτσι; Και γιατί δεν το συνειδητοποιεί αυτό και αδιαφορεί; Γιατί «εγκαταλείπει τον εαυτό του» και αφήνει να τον καλύπτει η βρωμιά; Σε τέτοιον βαθμό έχει φτάσει η έλλειψη αγάπης και σεβασμού για τον εαυτό του. Γιατί ο άνθρωπος πάντα αποφεύγει αυτό που ζητώ; Είμαι πραγματικά σκληρός και απάνθρωπος απέναντί του; Είμαι πραγματικά αυταρχικός και παράλογος; Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι πάντα Με αγριοκοιτάζουν; Γιατί πάντα Με μισούν; Τους έχω φέρει στο τέλος του δρόμου; Ο άνθρωπος δεν έχει ανακαλύψει ποτέ τίποτα στο παίδεμά Μου, διότι δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να πιάνει τον ζυγό γύρω από το λαιμό του και με τα δύο χέρια, να καρφώνει τα μάτια του πάνω Μου, σαν να παρακολουθεί έναν εχθρό —και μόνο τότε καταλαβαίνω πόσο αποστεωμένος είναι. Εξαιτίας αυτού λέω ότι κανένας δεν έχει σταθεί ποτέ ακλόνητος εν μέσω δοκιμασιών. Δεν είναι το ανάστημα του ανθρώπου έτσι ακριβώς; Μήπως χρειάζεται να του πω τα στοιχεία των «μετρήσεών» του; Το «ύψος» του ανθρώπου δεν είναι μεγαλύτερο από αυτό ενός μικρού σκουληκιού που σέρνεται στο έδαφος, και το «στήθος» του έχει το πλάτος του στήθους του φιδιού. Όταν τα λέω αυτά, δεν υποτιμώ τον άνθρωπο —αυτά δεν είναι τα ακριβή στοιχεία του αναστήματος του; Έχω υποβαθμίσει τον άνθρωπο; Ο άνθρωπος είναι σαν ένα παιχνιδιάρικο παιδί. Υπάρχουν ακόμη και στιγμές που παίζει με τα ζώα, αλλά παραμένει ευτυχισμένος. Και είναι σαν μια γάτα που ζει μια ζωή χωρίς έγνοιες ή ανησυχίες. Ίσως λόγω της επιρροής του Πνεύματος ή του ρόλου του Θεού στον ουρανό, νιώθω τεράστια αποστροφή προς τον εξωφρενικό τρόπο ζωής των ανθρώπων στη γη. Λόγω της ζωής του ανθρώπου —που μοιάζει σαν τη ζωή ενός παράσιτου— το «ενδιαφέρον» Μου στις λέξεις «ανθρώπινη ζωή» έχει αυξηθεί κάπως, και έτσι απέκτησα λίγο περισσότερο «φόβο» απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. Διότι φαίνεται ότι μόνο ο άνθρωπος είναι σε θέση να δημιουργήσει μια ζωή που έχει νόημα, ενώ Εγώ είμαι ανίκανος να το κάνω. Μπορώ, λοιπόν, να επιστρέψω στα «βουνά», γιατί δεν είμαι σε θέση να βιώσω και να παρατηρήσω τα δεινά ανάμεσα στους ανθρώπους. Κι όμως, ο άνθρωπος Με αναγκάζει επιτακτικά —δεν έχω επιλογή! Δεν μπορώ παρά να υπακούω στα σχέδια του ανθρώπου, να συνοψίζω τις εμπειρίες μαζί του και να διάγω την ανθρώπινη ζωή δίπλα του. Στον ουρανό, κάποτε γύρισα ολόκληρη την πόλη και κάτω από τον ουρανό κάποτε, γύρισα όλες τις χώρες. Ωστόσο, κανείς ποτέ δεν Με ανακάλυψε· απλώς άκουγαν τον ήχο καθώς τριγυρνούσα. Στα μάτια των ανθρώπων, πηγαινοέρχομαι χωρίς ίχνος ή σκιά. Σαν να έχω γίνει ένα αόρατο είδωλο στην καρδιά τους, εντούτοις οι άνθρωποι έχουν διαφορετική άποψη. Μήπως όλα αυτά δεν είναι γεγονότα που ομολογεί το στόμα του ανθρώπου; Σε αυτό το σημείο, ποιος δεν παραδέχεται ότι θα πρέπει να παιδευτούν; Θα μπορούσαν οι άνθρωποι να συνεχίζουν να κρατούν ψηλά το κεφάλι τους προτού έχουν απτές αποδείξεις;

Κάνω μια «επιχειρηματική συμφωνία» με τους ανθρώπους, καθαρίζω όλες τις ακαθαρσίες και την αδικία του και έτσι τον «επεξεργάζομαι», έτσι ώστε να γίνει κάποιος που επιθυμεί η καρδιά Μου. Ωστόσο, η συνεργασία του ανθρώπου είναι απαραίτητη σε αυτό το στάδιο του έργου, γιατί πάντα αναπηδά και σπαρταρά σαν το ψάρι που μόλις έχει πιαστεί. Έτσι, για να αποφύγω τυχόν ατυχήματα, σκότωσα όλα τα «ψάρια» που είχαν πιαστεί και, κατόπιν, τα ψάρια έγιναν υπάκουα και δεν είχαν το παραμικρό παράπονο. Όταν χρειάζομαι τον άνθρωπο, πάντα κρύβεται. Λες και δεν έχει δει εκπληκτικές σκηνές ποτέ, λες και γεννήθηκε στην ύπαιθρο και δεν γνωρίζει τίποτα για τα θέματα της πόλης. Προσθέτω τη σοφία Μου εκεί που ο άνθρωπος έχει ελλείψεις και τον αναγκάζω να Με γνωρίσει. Επειδή ο άνθρωπος είναι πάμπτωχος, έρχομαι Αυτοπροσώπως ανάμεσα στους ανθρώπους και του προσφέρω «το μονοπάτι προς τα πλούτη», αναγκάζοντάς τον να ανοίξει τα μάτια του. Μέσω αυτού, δεν τον σώζω; Δεν είναι αυτή η συμπόνια Μου για τον άνθρωπο; Δίδεται η αγάπη άνευ όρων; Το μίσος, συνεπώς, είναι το παίδεμα; Το έχω εξηγήσει στον άνθρωπο από διαφορετικές οπτικές γωνίες, αλλά το αντιμετωπίζει ως λόγια και δόγματα. Λες και οι ομιλίες Μου είναι ελαττωματικά αγαθά, τα οποία πωλούνται ως άχρηστα στα χέρια του ανθρώπου. Συνεπώς, όταν λέω στους ανθρώπους ότι μια μεγάλη καταιγίδα έρχεται να κατακλύσει το ορεινό χωριό, κανείς δεν το σκέφτεται, λίγοι μόνο παίρνουν τα υπάρχοντά τους, έχοντας αμφιβολίες στην καρδιά τους. Οι υπόλοιποι δεν μετακινούνται, σαν να αδιαφορούν, σαν να είμαι ένα χελιδόνι από τον ουρανό —δεν καταλαβαίνουν τίποτα από όσα λέω. Μόνο όταν τα βουνά γκρεμίζονται και η γη σκίζεται στα δύο, οι άνθρωποι σκέφτονται τα λόγια Μου, μόνο τότε ξυπνούν από τα όνειρά τους, αλλά έχει ήδη έρθει η ώρα, τους έχει σαρώσει η μεγάλη πλημμύρα, τα πτώματά τους επιπλέουν στην επιφάνεια του νερού. Βλέποντας τη δυστυχία στον κόσμο, άφησα έναν αναστεναγμό για την κακοτυχία του ανθρώπου. Ξόδεψα πολύ χρόνο και πλήρωσα μεγάλο τίμημα, χάριν της μοίρας του ανθρώπου. Στο μυαλό των ανθρώπων, δεν διαθέτω δακρυϊκούς πόρους —αλλά Εγώ, αυτό το «έκτρωμα» χωρίς δακρυϊκούς πόρους, έχω κλάψει πολύ για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος, ωστόσο, δεν το γνωρίζει καθόλου αυτό, απλώς παίζει με τα παιχνίδια του στη γη, σαν να μην υπάρχω. Τουτέστιν, στις σημερινές συνθήκες, οι άνθρωποι παραμένουν απαθείς και αργόστροφοι· εξακολουθούν να είναι «παγωμένοι» κατά βάση, σαν να βρίσκονται ακόμα σε μια σπηλιά. Όταν βλέπω τις πράξεις του ανθρώπου, η μόνη Μου επιλογή είναι να φύγω…

Στα μάτια των ανθρώπων, έχω κάνει πολλά καλά για τον άνθρωπο και έτσι Με κοιτούν ως πρότυπο για την παρούσα εποχή. Ωστόσο, δεν Με θεωρούσαν ποτέ Κυρίαρχο της μοίρας του ανθρώπου και Δημιουργό των πάντων. Λες και δεν Με καταλαβαίνουν. Παρόλο που οι άνθρωποι κάποτε φώναζαν «Ζήτω η κατανόηση», κανείς δεν έχει ξοδέψει πολύ χρόνο αναλύοντας τη λέξη «κατανόηση», κάτι που καταδεικνύει ότι οι άνθρωποι δεν έχουν καμία επιθυμία να Με αγαπήσουν. Στη σημερινή εποχή, οι άνθρωποι δεν Με λατρεύουν, δεν έχω θέση στην καρδιά τους. Θα μπορούσαν να δείξουν αληθινή αγάπη για Μένα στις ημέρες του πόνου που πρόκειται να έρθουν; Η δικαιοσύνη του ανθρώπου παραμένει κάτι άμορφο, κάτι που δεν μπορεί να δει ούτε να αγγίξει κανείς. Αυτό που θέλω είναι η καρδιά του ανθρώπου, διότι στο ανθρώπινο σώμα, η καρδιά είναι ό,τι πιο πολύτιμο. Δεν αξίζουν τα έργα Μου να ξεπληρωθούν με την καρδιά του ανθρώπου; Γιατί δεν Μου δίνουν οι άνθρωποι την καρδιά τους; Γιατί πάντοτε την αγκαλιάζουν στο στήθος τους, απρόθυμοι να την αφήσουν να φύγει; Μπορεί η καρδιά του ανθρώπου να εξασφαλίσει τη γαλήνη και την αγαλλίαση καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής των ανθρώπων; Γιατί, όταν εκφράζω απαιτήσεις από τους ανθρώπους, παίρνουν πάντα μια χούφτα χώμα από το έδαφος και το πετάνε κατά πάνω Μου; Αυτό είναι το πανούργο σχέδιο του ανθρώπου; Λες και προσπαθεί να ξεγελάσει έναν περαστικό που δεν έχει πουθενά να πάει, δελεάζοντάς τον να τον ακολουθήσει στο σπίτι του, όπου τον κακοποιεί και τον δολοφονεί. Ο άνθρωπος ήθελε να τα κάνει αυτά και σ’ Εμένα. Λες και είναι εκτελεστής που θα σκότωνε κάποιον εν ψυχρώ, λες και είναι ο βασιλιάς των διαβόλων, για τον οποίο είναι δεύτερη φύση του να σκοτώνει ανθρώπους. Τώρα, ωστόσο, οι άνθρωποι έρχονται ενώπιόν Μου, εξακολουθώντας να θέλουν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα μέσα —έχουν, όμως, τα σχέδιά τους και Εγώ έχω πάρει τα αντίμετρά Μου. Παρόλο που οι άνθρωποι δεν Με αγαπούν, πώς να μην γνωστοποιήσω τα αντίμετρά Μου στον άνθρωπο αυτή τη στιγμή; Έχω άπειρη, απεριόριστη ικανότητα στον χειρισμό του ανθρώπου. Κάθε μέρος του το χειρίζομαι Εγώ προσωπικά και το επεξεργάζομαι Εγώ προσωπικά. Τελικά, θα κάνω τον άνθρωπο να υπομείνει τον πόνο για να εγκαταλείψει αυτό που αγαπά και θα τον κάνω να υποταχθεί στα σχέδιά Μου, και όταν έρθει εκείνη η ώρα, για τι πράγμα θα παραπονιούνται οι άνθρωποι; Δεν είναι όλα όσα κάνω χάριν του ανθρώπου; Στο παρελθόν, ποτέ δεν είπα στον άνθρωπο τα στάδια του έργου Μου —σήμερα, όμως, σε μια εποχή που δεν μοιάζει με το παρελθόν, επειδή το περιεχόμενο του έργου Μου είναι διαφορετικό, έχω μιλήσει στους ανθρώπους για το έργο Μου εκ των προτέρων, για να τους αποτρέψω να καταρρεύσουν ως αποτέλεσμα αυτού. Δεν είναι αυτό το εμβόλιο που έχω εγχύσει στον άνθρωπο; Ανεξάρτητα από τους λόγους, οι άνθρωποι δεν έχουν σκεφτεί σοβαρά τα λόγια Μου· λες και πεινάνε και δεν τους νοιάζει τι τρώνε συγκεκριμένα, κάτι που έχει αποδυναμώσει το στομάχι τους. Εντούτοις, οι άνθρωποι θεωρούν την «υγιή κατάστασή» τους ως εξαιρετική και δεν λαμβάνουν υπόψιν τις επιπλήξεις «του γιατρού». Βλέποντας την αναλγησία τους, ανησυχώ για τους ανθρώπους. Επειδή οι άνθρωποι είναι ανώριμοι και δεν έχουν βιώσει την ανθρώπινη ζωή, δεν έχουν κανένα φόβο. Στην καρδιά τους, η φράση «ανθρώπινη ζωή» δεν υπάρχει, δεν την έχουν σε υπόληψη, και απλώς νιώθουν αποστροφή προς τα λόγια Μου, λες και έχω καταντήσει μια φλύαρη γριούλα. Εν ολίγοις, όποια κι αν είναι η περίπτωση, ελπίζω ότι οι άνθρωποι θα μπορέσουν να κατανοήσουν την καρδιά Μου, διότι δεν επιθυμώ επ’ ουδενί να στείλω τους ανθρώπους στη γη του θανάτου. Ελπίζω ότι ο άνθρωπος θα μπορέσει να καταλάβει ποια είναι η διάθεσή Μου αυτήν τη στιγμή και θα λάβει υπόψη του το βάρος που φέρω ακριβώς αυτήν τη σιγμή.

26 Απριλίου 1992