Κάποτε κάλεσα τον άνθρωπο ως επισκέπτη στον οίκο Μου, όμως έτρεχε εδώ και εκεί εξαιτίας των εκκλήσεων Μου —σαν να μην τον προσκάλεσα ως επισκέπτη, αλλά να τον έφερα σε τόπο εκτέλεσης. Συνεπώς, ο οίκος Μου έμεινε άδειος, διότι ο άνθρωπος πάντοτε Με απέφευγε και ήταν πάντα επιφυλακτικός απέναντί Μου. Εξαιτίας αυτού, δεν Μου έμεινε κανένα μέσο για να διεξάγω μέρος του έργου Μου, τουτέστιν, η κατάσταση είναι τέτοια ώστε ακύρωσα το πλουσιοπάροχο δείπνο που είχα προετοιμάσει γι’ αυτόν, διότι ο άνθρωπος δεν ήθελε να απολαύσει το δείπνο αυτό, οπότε δεν τον ανάγκασα να το κάνει. Εντούτοις, ο άνθρωπος ξαφνικά κυριεύεται από πείνα, κι έρχεται να χτυπήσει την πόρτα Μου ζητώντας τη βοήθεια Μου. Βλέποντάς τον σε τόσο δύσκολη κατάσταση, πώς θα μπορούσα να μην τον σώσω; Έτσι λοιπόν, στρώνω για άλλη μια φορά το τραπέζι για τον άνθρωπο, ώστε να το απολαύσει, και μόνο τότε αισθάνεται πόσο θαυμαστός είμαι και έτσι αρχίζει να εξαρτάται από Μένα. Σταδιακά, λόγω της στάσης Μου απέναντί του, αρχίζει να Με αγαπά «ανεπιφύλακτα» και δεν υποπτεύεται πλέον ότι θα τον στείλω στη «γη της αποτέφρωσης», διότι αυτό δεν είναι το θέλημά Μου. Επομένως, μόνο αφού δει την καρδιά Μου, ο άνθρωπος πραγματικά εξαρτάται από Μένα, πράγμα που δείχνει πόσο «προσεκτικός» είναι. Ωστόσο, Εγώ δεν είμαι επιφυλακτικός απέναντι στον άνθρωπο λόγω της δολιότητάς του, αντίθετα συγκινώ τις καρδιές των ανθρώπων με τη θερμή αγκαλιά Μου. Αυτό δεν κάνω τώρα; Αυτό δεν εκδηλώνεται στους ανθρώπους στο παρόν στάδιο; Γιατί είναι σε θέση να κάνουν αυτά τα πράγματα; Γιατί διακατέχονται από τέτοια συναισθήματα; Μήπως επειδή Με ξέρουν πραγματικά; Μήπως επειδή έχουν πραγματικά απεριόριστη αγάπη για Μένα; Δεν αναγκάζω κανέναν να Με αγαπά, αλλά απλώς τους δίνω την ελεύθερη βούληση να κάνουν τις δικές τους επιλογές. Δεν παρεμβαίνω σ’ αυτό, ούτε τους βοηθώ να κάνουν επιλογές για τη μοίρα τους. Οι άνθρωποι έθεσαν την αποφασιστικότητά τους ενώπιόν Μου, την έφεραν μπροστά Μου για να την επιθεωρήσω και όταν άνοιξα την τσάντα που περιείχε «την αποφασιστικότητα του ανθρώπου», είδα πράγματα μέσα τα οποία, παρότι ανακατεμένα, ήταν «άφθονα». Οι άνθρωποι Με κοίταζαν με ορθάνοιχτα μάτια, τρεμάμενοι ότι θα ξεριζώσω την αποφασιστικότητά τους. Αλλά λόγω της αδυναμίας του ανθρώπου, δεν προέβη σε κρίση εξαρχής και, αντ’ αυτού, έκλεισα την τσάντα και συνέχισα να επιτελώ το έργο που έπρεπε να κάνω. Ο άνθρωπος, ωστόσο, δεν εισέρχεται στην καθοδήγησή Μου στον απόηχο του έργου Μου, αλλά εξακολουθεί να ασχολείται με το αν έχω εγκωμιάσει την αποφασιστικότητά του. Έχω επιτελέσει πάρα πολύ έργο κι έχω πει πάρα πολλά λόγια, αλλά μέχρι σήμερα, ο άνθρωπος αδυνατεί να κατανοήσει το θέλημά Μου, και έτσι, η κάθε αλλόκοτη πράξη που κάνει Μου φέρνει ζάλη. Γιατί αδυνατεί συνεχώς να κατανοήσει το θέλημά Μου και κάνει τα πράγματα βιαστικά όπως εκείνος θέλει; Άραγε έχει υποστεί σοκ ο εγκέφαλός του; Μήπως δεν κατανοεί τα λόγια που εκφράζω; Γιατί μονίμως ενεργεί κοιτώντας μπροστά, αλλά είναι ανίκανος να φτιάξει ένα μονοπάτι και να γίνει υπόδειγμα για τους ανθρώπους του μέλλοντος; Υπήρχε κάποιος που να έγινε υπόδειγμα πριν από τον Πέτρο; Ο Πέτρος δεν επιβίωσε υπό την καθοδήγησή Μου; Γιατί οι σημερινοί άνθρωποι αδυνατούν να το κάνουν αυτό; Γιατί, εφόσον υπάρχει ένα υπόδειγμα, το οποίο μπορούν να ακολουθήσουν, εξακολουθούν να μην είναι σε θέση να ικανοποιήσουν το θέλημά Μου; Αυτό δείχνει ότι ο άνθρωπος ακόμα δεν Μου δείχνει εμπιστοσύνη, γεγονός που έχει οδηγήσει στις σημερινές δυστυχείς συνθήκες.

Ευχαριστιέμαι να παρατηρώ τα πουλάκια να πετούν στον ουρανό. Παρόλο που δεν έχουν θέσει την αποφασιστικότητά τους ενώπιόν Μου και δεν έχουν λόγια να Μου «προσφέρουν», απολαμβάνουν τον κόσμο που τους έδωσα. Ο άνθρωπος, ωστόσο, είναι ανίκανος γι’ αυτό, και το πρόσωπό του είναι γεμάτο μελαγχολία —μήπως άραγε του οφείλω κάποιο απλήρωτο χρέος; Γιατί κυλούν συνεχώς δάκρυα στο πρόσωπό του; Θαυμάζω τους ανθισμένους κρίνους στα λόφους, τα λουλούδια και το γρασίδι καλύπτουν τις πλαγιές, αλλά τα κρίνα προσθέτουν λάμψη στη δόξα Μου επί γης πριν από την άφιξη της άνοιξης —μπορεί ο άνθρωπος να τα επιτύχει τέτοια πράγματα; Θα μπορούσε να γίνει μάρτυράς Μου στη γη πριν από την επιστροφή Μου; Θα μπορούσε να αφοσιωθεί χάριν του ονόματός Μου στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα; Είναι λες και οι ομιλίες Μου περιέχουν απαιτήσεις προς τον άνθρωπο —Με απεχθάνεται λόγω αυτών των απαιτήσεων. Φοβάται τα λόγια Μου επειδή το σώμα του είναι υπερβολικά αδύναμο και είναι ουσιαστικά ανίκανο να επιτύχει αυτό που ζητώ. Όταν ανοίγω το στόμα Μου, βλέπω τους ανθρώπους στη γη να φεύγουν τρέχοντας προς κάθε κατεύθυνση, σαν να προσπαθούν να ξεφύγουν από την πείνα. Όταν καλύπτω το πρόσωπό Μου και γυρίζω την πλάτη Μου, οι άνθρωποι αμέσως πανικοβάλλονται Δεν ξέρουν τι να κάνουν, διότι φοβούνται την αναχώρησή Μου. Στις αντιλήψεις τους, η ημέρα που θα φύγω θα είναι η ημέρα κατά την οποία έρχεται καταστροφή από τον ουρανό, η ημέρα κατά την οποία αρχίζει η τιμωρία τους. Ωστόσο, αυτό που κάνω είναι ακριβώς το αντίθετο από τις αντιλήψεις του ανθρώπου, ποτέ δεν έχω ενεργήσει σύμφωνα με τις αντιλήψεις του ανθρώπου, και ποτέ δεν επέτρεψα οι αντιλήψεις του να συμφωνούν μ’ Εμένα. Ο χρόνος που ενεργώ είναι ακριβώς όταν ο άνθρωπος θα έχει απογυμνωθεί. Με άλλα λόγια, οι πράξεις Μου δεν μπορούν να μετρηθούν με τις ανθρώπινες αντιλήψεις. Από τη στιγμή της δημιουργίας μέχρι σήμερα, κανείς δεν έχει ανακαλύψει ποτέ μια «νέα ήπειρο» στα πράγματα που κάνω, κανείς δεν έχει κατανοήσει ποτέ τους νόμους με τους οποίους ενεργώ, κανείς δεν έχει ανοίξει ποτέ μια νέα διέξοδο. Συνεπώς, οι άνθρωποι σήμερα παραμένουν ανίκανοι να εισέλθουν στον σωστό δρόμο —αυτό ακριβώς τους λείπει και εκεί πρέπει να εισέλθουν. Από τη στιγμή της δημιουργίας μέχρι σήμερα, ποτέ δεν έχω ξεκινήσει ένα τέτοιο εγχείρημα, απλώς έχω προσθέσει μερικά νέα κομμάτια στο έργο Μου τις έσχατες ημέρες. Εντούτοις, ακόμα και κάτω από τέτοιες προφανείς συνθήκες, οι άνθρωποι εξακολουθούν να αδυνατούν να κατανοήσουν το θέλημά Μου —αυτό ακριβώς δεν τους λείπει;

Αφού εισέλθω στο νέο έργο, έχω νέες απαιτήσεις από τον άνθρωπο. Για τον άνθρωπο, είναι λες και οι απαιτήσεις του παρελθόντος δεν ισχύουν, γι’ αυτό τις ξεχνά. Ποια είναι τα νέα μέσα με τα οποία εργάζομαι; Τι ζητώ από τον άνθρωπο; Οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι σε θέση να μετρούν εάν αυτά που έκαναν στο παρελθόν συμφωνούσαν με το θέλημά Μου και αν οι πράξεις τους ήταν εντός των ορίων των όσων ζήτησα. Δεν χρειάζεται να ελέγξω τα πάντα ξεχωριστά. Κατανοούν το δικό τους ανάστημα και έτσι στο μυαλό τους γνωρίζουν σαφώς μέχρι ποιο όριο μπορούν να ενεργήσουν και δεν χρειάζεται να τους το πω ρητά. Όταν μιλώ, ίσως, κάποιοι άνθρωποι μπερδεύονται. Έτσι, έχω αποφύγει να μιλήσω για αυτό το μέρος των λόγων Μου, ώστε να αποτρέψω τους ανθρώπους από το να γίνουν τελικά αδύναμοι. Δεν είναι αυτό το μεγαλύτερο όφελος για την επιδίωξη του ανθρώπου; Δεν είναι αυτό το μεγαλύτερο όφελος για την πρόοδο του ανθρώπου; Ποιος δεν θέλει να ξεχάσει το παρελθόν του και να προχωρήσει; Εξαιτίας της «απερισκεψίας» Μου, δεν γνωρίζω αν οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι τα μέσα με τα οποία μιλάω έχουν ήδη εισέλθει σε μια νέα σφαίρα. Επιπλέον, επειδή το έργο Μου Με «απασχολεί» τόσο, δεν είχα χρόνο να ρωτήσω αν οι άνθρωποι κατανοούν τον τόνο με τον οποίο μιλώ. Επομένως, ζητώ απλώς οι άνθρωποι να δείχνουν μεγαλύτερη κατανόηση απέναντί Μου. Επειδή το έργο Μου Με «απασχολεί» τόσο, δεν είμαι σε θέση να επισκέπτομαι προσωπικά τους σταθμούς του έργου Μου για να κατευθύνω τους ανθρώπους και, επομένως, τους «κατανοώ ελάχιστα». Εν ολίγοις, όπως και να ’χει, έχω αρχίσει πια να καθοδηγώ τον άνθρωπο για να εισέλθει επίσημα σε μια νέα αρχή και σε μια νέα μέθοδο. Σε όλες τις ομιλίες Μου, οι άνθρωποι έχουν δει ότι υπάρχει ευθυμία, χιούμορ και ένας ιδιαίτερα έντονος τόνος σαρκασμού σε ό,τι λέω. Έτσι, η αρμονία ανάμεσα σ’ Εμένα και τον άνθρωπο διακόπτεται ανοικειοθελώς, προκαλώντας πυκνά νέφη που καλύπτουν τα πρόσωπα των ανθρώπων. Ωστόσο, δεν Με περιορίζει αυτό, αλλά συνεχίζω το έργο Μου, γιατί όλα όσα λέω και κάνω αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του σχεδίου Μου, ό,τι εκφράζει το στόμα Μου βοηθάει τον άνθρωπο και τίποτα από όσα κάνω δεν είναι ασήμαντο, όλα όσα κάνω είναι παιδαγωγικά για όλους τους ανθρώπους. Επειδή ο άνθρωπος έχει ελλείψεις, χαλαρώνω και συνεχίζω να μιλάω. Μερικοί άνθρωποι, ίσως, περιμένουν απεγνωσμένα να τους θέσω νέες απαιτήσεις. Αν το κάνω, ικανοποιώ τις ανάγκες τους. Ωστόσο, υπάρχει κάτι που πρέπει να σας υπενθυμίσω: Όταν μιλώ, ελπίζω ότι οι άνθρωποι αποκτούν μεγαλύτερη διορατικότητα, ελπίζω ότι αποκτούν καλύτερη ικανότητα διάκρισης, ώστε να μπορούν να κερδίσουν περισσότερα από τα λόγια Μου και έτσι να εκπληρώσουν τις απαιτήσεις Μου. Στο παρελθόν, στις εκκλησίες, οι άνθρωποι εφιστούσαν την προσοχή τους στο να δέχονται να κλαδεύονται και να σπάνε. Η βρώση και η πόση του λόγου Μου γίνονταν επί τη βάση της κατανόησης των στόχων και της πηγής τους. Αλλά το σήμερα διαφέρει από το παρελθόν και οι άνθρωποι είναι παντελώς ανίκανοι να κατανοήσουν την πηγή των ομιλιών Μου και, συνεπώς, δεν έχουν καμία πιθανότητα να τους κλαδέψω και να τους σπάσω, διότι έχουν διοχετεύσει όλη την ενέργειά τους μόνο στη βρώση και την πόση του λόγου Μου. Αλλά ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες, εξακολουθούν να αδυνατούν να εκπληρώσουν τις απαιτήσεις Μου, γι’ αυτό θέτω νέες απαιτήσεις από αυτούς: Ζητώ να εισέρχονται στις δοκιμασίες μαζί Μου, να εισέρχονται σε παίδεμα. Ωστόσο, επιτρέψτε Μου να σας υπενθυμίσω κάτι: Αυτό δεν αποτελεί τη θανάτωση του ανθρώπου, αλλά μάλλον αυτό που απαιτείται από το έργο Μου, γιατί στο παρόν στάδιο τα λόγια Μου είναι εντελώς ακατάληπτα από τον άνθρωπο και ο άνθρωπος είναι ανίκανος να συνεργαστεί μαζί Μου. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει! Μπορώ μόνο να κάνω τον άνθρωπο να εισέλθει στη νέα μέθοδο μαζί Μου. Τι άλλο μπορεί να γίνει; Λόγω των ελλείψεων του ανθρώπου, πρέπει κι Εγώ να εισέλθω στο ρεύμα στο οποίο εισέρχεται ο άνθρωπος —Εγώ δεν είμαι αυτός που θα οδηγήσει τους ανθρώπους στην τελείωση; Εγώ δεν είμαι αυτός που επινόησε αυτό το σχέδιο; Παρόλο που η άλλη απαίτηση δεν είναι δύσκολη, δεν είναι δευτερεύουσας σημασίας προς την πρώτη. Το έργο Μου στην ομάδα των ανθρώπων των εσχάτων ημερών είναι ένα άνευ προηγουμένου εγχείρημα και, συνεπώς, για να μπορέσει η δόξα Μου να γεμίσει το σύμπαν, όλοι οι άνθρωποι πρέπει να υποστούν τα έσχατα δεινά για χάρη Μου. Κατανοείτε το θέλημά Μου; Αυτή είναι η τελική απαίτηση που έχω από τον άνθρωπο, τουτέστιν, ελπίζω ότι όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να γίνουν δυνατοί, ηχηροί μάρτυρές Μου ενώπιον του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, θα μπορούν να προσφέρουν τον εαυτό τους για χάρη Μου για τελευταία φορά και θα εκπληρώσουν τις απαιτήσεις Μου για τελευταία φορά. Μπορείτε πράγματι να το κάνετε αυτό; Εσείς αδυνατούσατε να ικανοποιήσετε την καρδιά Μου στο παρελθόν, θα μπορούσατε να αλλάξετε αυτή τη συμπεριφορά την τελευταία στιγμή; Δίνω στους ανθρώπους τη δυνατότητα να προβληματιστούν, τους αφήνω να στοχαστούν προσεκτικά πριν τελικά Μου δώσουν μια απάντηση. Είναι άραγε λάθος αυτό; Περιμένω την απάντηση του ανθρώπου, αναμένω την «απαντητική επιστολή» του. Διαθέτετε την πίστη να εκπληρώσετε τις απαιτήσεις Μου;

20 Απριλίου 1992