Ποτέ δεν έχει υπάρξει κανένα ίχνος Μου, ποτέ δεν έχει υπάρξει η καθοδήγηση των λόγων Μου, σε αυτό που βιώνει ο άνθρωπος. Ως αποτέλεσμα, κρατούσα πάντα τον άνθρωπο σε απόσταση και, αργότερα, τον εγκατέλειψα. Σιχαίνομαι την επαναστατικότητα των ανθρώπων. Δεν ξέρω γιατί· φαίνεται ότι μισούσα τον άνθρωπο εξαρχής, εντούτοις νιώθω βαθιά συμπόνια γι’ αυτόν. Έτσι, οι άνθρωποι πάντα τηρούσαν δύο στάσεις απέναντί Μου —διότι αγαπώ τον άνθρωπο, αλλά επίσης τον μισώ. Ποιος ανάμεσα στους ανθρώπους νοιάζεται πραγματικά για την αγάπη Μου; Και ποιος νοιάζεται για το μίσος Μου; Στα μάτια Μου, ο άνθρωπος είναι ένα νεκρό πράγμα, χωρίς ζωή, σαν ένα πήλινο άγαλμα ανάμεσα σε όλα τα πράγματα. Εξαιτίας της επαναστατικότητάς του, ο άνθρωπος προκαλεί περιστασιακά τον θυμό Μου. Όταν ζω ανάμεσα στους ανθρώπους, στο πρόσωπό τους εμφανίζεται ένα ισχνό χαμόγελο όταν φτάνω ξαφνικά, γιατί πάντα Με «αναζητούν» συνειδητά, σαν να έπαιζα με την ανθρωπότητα στη γη. Ποτέ δεν Με παίρνουν στα σοβαρά και, λόγω της στάσης τους απέναντί Μου, δεν έχω άλλη επιλογή παρά να «συνταξιοδοτηθώ» από τη «μονάδα εργασίας» της ανθρωπότητας. Μολαταύτα, επιθυμώ να δηλώσω ότι, παρόλο που «συνταξιοδοτούμαι», από τη «σύνταξή» Μου δεν μπορεί να λείπει ούτε μία δεκάρα. Λόγω της «παλαιότητάς» Μου στη «μονάδα εργασίας» της ανθρωπότητας, συνεχίζω να απαιτώ από τους ανθρώπους την πληρωμή που εξακολουθούν να Μου οφείλουν. Παρόλο που Με έχουν εγκαταλείψει, πώς μπορούν να ξεφύγουν από τα χέρια Μου; Κάποτε, χαλάρωσα τα χέρια Μου γύρω από τους ανθρώπους σε κάποιο βαθμό, επιτρέποντάς τους να επιδοθούν ελεύθερα στις σαρκικές επιθυμίες τους —και εξαιτίας αυτού τόλμησαν να δρουν με τρόπο αχαλίνωτο, χωρίς κανέναν περιορισμό, από το οποίο αποδεικνύεται ότι δεν Με αγαπούν πραγματικά, γιατί όλοι τους ζουν στη σάρκα. Μήπως η αληθινή αγάπη δίνεται ως αντάλλαγμα για τη σάρκα; Μήπως αυτό που ζητώ από τον άνθρωπο είναι απλώς η «αγάπη» της σάρκας; Εάν αυτό όντως ίσχυε, τότε ποια θα ήταν η αξία του ανθρώπου; Όλα τα ανθρώπινα όντα είναι άχρηστα σκουπίδια! Αν δεν ήταν οι «ειδικές δυνάμεις» της αντοχής Μου, θα είχα εγκαταλείψει την ανθρωπότητα εδώ και πολύ καιρό —γιατί να μπω στη διαδικασία να μείνω μαζί τους για να Με «εκφοβίζουν»; Εντούτοις, αντέχω. Θέλω να φτάσω στη ρίζα της «επιχειρηματικής δραστηριότητας» του ανθρώπου. Μόλις τελειώσει το έργο Μου επί γης, θα ανέλθω ψηλά στον ουρανό για να κρίνω τον «κύριο» των πάντων· αυτό είναι το πρωταρχικό έργο Μου, διότι η απέχθειά Μου προς τον άνθρωπο έχει ήδη φτάσει σε έναν ορισμένο βαθμό. Ποιος δεν θα μισούσε τον εχθρό του; Ποιος δεν θα εξόντωνε τον εχθρό του; Στον ουρανό, ο Σατανάς είναι ο εχθρός Μου· στη γη, ο άνθρωπος είναι ο αντίπαλός Μου. Λόγω της ένωσης ουρανού και γης, τους θεωρώ όλους ένοχους, μέχρι τον ένατο βαθμό συγγένειας, και ούτε ένας δεν θα πάρει άφεση αμαρτιών. Ποιος τους είπε να Μου αντισταθούν; Ποιος τους είπε να επαναστατήσουν εναντίον Μου; Γιατί είναι ανίκανοι οι άνθρωποι να αποκόψουν τους παρατεταμένους δεσμούς τους με την παλιά φύση τους; Γιατί η σάρκα τους ανθίζει διαρκώς μέσα τους; Όλα αυτά αποτελούν απόδειξη της κρίσης των ανθρώπων από Μένα. Ποιος τολμά να μην υποταχθεί στα γεγονότα; Ποιος τολμά να πει ότι η κρίση Μου είναι χρωματισμένη από συναίσθημα; Διαφέρω από τους ανθρώπους, και γι’ αυτό τους εγκαταλείπω, γιατί απλά δεν ανήκω στην ανθρώπινη φυλή.

Υπάρχει μια βάση, ένα θεμέλιο, για όλα όσα κάνω· όταν ο άνθρωπος «αποκαλύπτει» τα «αληθινά γεγονότα» σ’ Εμένα με το στόμα του, τον συνοδεύω στον «τόπο της εκτέλεσης», διότι η προσβολή της ανθρωπότητας αρκεί για να επισύρει την παίδευσή Μου. Και έτσι, δεν επιβάλλω τυφλά παίδευση, αλλά παιδεύω τους ανθρώπους σύμφωνα με τις αληθινές συνθήκες της προσβολής τους. Αν δεν το έκανα, εξαιτίας της παρακοής της, η ανθρωπότητα ποτέ δεν θα υπέκυπτε ούτε θα παραδεχόταν την ενοχή της σ’ Εμένα. Το ότι όλοι οι άνθρωποι σκύβουν απρόθυμα το κεφάλι τους οφείλεται μονάχα στο ότι έχουν φτάσει στην τρέχουσα κατάσταση πραγμάτων —αλλά στην καρδιά τους δεν έχουν πειστεί ακόμα. Έχω δώσει στους ανθρώπους να πιούν «υγρό βάριο», και έτσι τα εσωτερικά όργανα τους διαγράφονται ωραία και ξεκάθαρα κάτω από το «φθοροσκόπιο». Η βρωμιά και η ακαθαρσία δεν έχουν αφαιρεθεί από την κοιλιά των ανθρώπων· κάθε είδους βρόμικα πράγματα ρέουν μέσα στις φλέβες τους, κι έτσι το δηλητήριο μέσα στο σώμα τους αυξάνεται ακόμα περισσότερο. Επειδή οι άνθρωποι έχουν ζήσει υπό τέτοιες συνθήκες για τόσο πολλά χρόνια, έχουν συνηθίσει και δεν τις βρίσκουν πια περίεργες. Ως εκ τούτου, τα μικρόβια μέσα στο σώμα τους ωριμάζουν, γίνονται ένα με τη φύση τους και όλοι ζουν υπό την κυριαρχία τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι καλπάζουν εδώ κι εκεί σαν άγρια άλογα. Ωστόσο, δεν το αναγνωρίζουν ποτέ αυτό απόλυτα· απλώς κουνούν το κεφάλι τους για να δηλώσουν τη συναίνεσή τους. Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι δεν παίρνουν τα λόγια Μου στα σοβαρά. Εάν έπαιρναν τα λόγια Μου ως ένα καλό φάρμακο, τότε θα «ακολουθούσαν τις εντολές του γιατρού» και θα επέτρεπαν στο φάρμακο αυτό να θεραπεύσει την ασθένεια μέσα τους. Ωστόσο, κατά τη γνώμη Μου, ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται δεν μπορεί να εκπληρώσει αυτήν την επιθυμία, και άρα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να «σφίξω τα δόντια» και να συνεχίσω να τους μιλώ, ανεξάρτητα από το αν ακούν ή όχι: Εγώ κάνω μόνο το καθήκον Μου. Οι άνθρωποι δεν είναι πρόθυμοι να απολαύσουν τις ευλογίες Μου, αλλά θα προτιμούσαν να υποβληθούν στα μαρτύρια της κόλασης —οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να δεχτώ το αίτημά τους. Ωστόσο, για να μην ατιμαστεί το όνομα Μου και το Πνεύμα Μου στην κόλαση, πρώτα θα τους πειθαρχήσω και στη συνέχεια θα «υποταχθώ» στις επιθυμίες τους, φροντίζοντας ώστε να είναι «γεμάτοι ευχαρίστηση». Δεν προτίθεμαι να επιτρέψω στους ανθρώπους οποτεδήποτε ή οπουδήποτε να Με ατιμάζουν ενώ ανεμίζουν το δικό Μου λάβαρο, γι’ αυτό και τους πειθαρχώ ξανά και ξανά. Χωρίς τους περιορισμούς των αυστηρών ομιλιών Μου, πώς θα μπορούσε να ήταν σε θέση ο άνθρωπος να εξακολουθεί να στέκεται ενώπιόν Μου μέχρι σήμερα; Δεν αποφεύγουν οι άνθρωποι την αμαρτία μόνο και μόνο επειδή φοβούνται ότι θα φύγω; Δεν είναι αλήθεια ότι δεν διαμαρτύρονται μόνο και μόνο επειδή φοβούνται την παίδευση; Υπάρχουν κάποιοι των οποίων οι αποφάσεις παίρνονται αποκλειστικά χάριν του σχεδίου Μου; Όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν ότι διαθέτω μια θεϊκή φύση που στερείται «επιπέδου διάνοιας», αλλά ποιος μπορεί να αντιληφθεί ότι είμαι σε θέση να διακρίνω τα πάντα στην ανθρώπινη φύση Μου; Όπως λένε οι άνθρωποι: «Γιατί να χρησιμοποιήσει κανείς βαριοπούλα για να χτυπήσει ένα καρφί;» Οι άνθρωποι Με «αγαπούν», όχι επειδή η αγάπη τους για Μένα είναι έμφυτη, αλλά επειδή φοβούνται την παίδευση. Ποιος από τους ανθρώπους γεννήθηκε αγαπώντας Με; Υπάρχει κανείς που να Μου συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται στη δική του καρδιά; Συνεπώς, τα συνοψίζω όλα με έναν αφορισμό για τον ανθρώπινο κόσμο: Μεταξύ των ανθρώπων δεν υπάρχει κανείς που να Με αγαπά.

Μόνο επειδή επιθυμώ να φέρω το έργο Μου επί γης στο τέλος του, έχω έτσι επιταχύνει τον ρυθμό του έργου Μου, μην τυχόν και εκσφενδονιστούν οι άνθρωποι μακριά Μου, τόσο μακριά ώστε να πέσουν στον απέραντο ωκεανό. Ακριβώς επειδή τους έχω πει την αλήθεια του πράγματος εκ των προτέρων, είναι κάπως σε ετοιμότητα. Αν δεν το έκανα, υπάρχει κανείς που θα σήκωνε τα πανιά στα πρόθυρα καταιγίδας; Όλοι εργάζονται παίρνοντας προφυλάξεις. Λες και, στην καρδιά τους, έχω μετατραπεί σε ληστή. Φοβούνται ότι θα αρπάξω τα πάντα από τα σπίτια τους και έτσι όλοι σπρώχνουν πίσω από τις πόρτες τους με όλη τους τη δύναμη, τρέμοντας ότι θα εισβάλλω ξαφνικά. Βλέποντάς τους να συμπεριφέρονται σαν δειλοί αρουραίοι, αναχωρώ σιωπηλά. Στη φαντασία των ανθρώπων, φαίνεται ότι ο κόσμος πρόκειται να υποβληθεί σε μια αποκάλυψη, και έτσι όλοι τρέπονται σε άτακτη φυγή, έχοντας τρελαθεί από φόβο. Μόνο εκείνη τη στιγμή βλέπω τα φαντάσματα να περιπλανιούνται παντού στη γη. Δεν μπορώ παρά να γελάσω και μέσα στους ήχους του γέλιου Μου, ο άνθρωπος μένει έκπληκτος και τρομοκρατημένος. Τότε μόνο συνειδητοποιώ την αλήθεια του πράγματος και έτσι πνίγω το χαμόγελό Μου και παύω να κοιτώ τι συμβαίνει στη γη· αντιθέτως, επιστρέφω στο έργο σύμφωνα με το αρχικό Μου σχέδιο. Δεν θεωρώ πλέον τους ανθρώπους ως πρότυπα που χρησιμεύουν ως δείγματα της έρευνάς Μου, επειδή δεν είναι τίποτα περισσότερο από παλιοσίδερα. Μόλις τους ξεφορτωθώ, δεν θα χρησιμεύουν πια πουθενά —θα είναι απορρίμματα. Στην παρούσα συγκυρία, τους εξολοθρεύω και τους ρίχνω στην πυρά. Στο μυαλό των ανθρώπων, το έλεος και η στοργικότητά Μου εμπεριέχονται στην κρίση, τη μεγαλοπρέπεια και την οργή Μου. Εντούτοις, δεν γνωρίζουν ότι έχω παραβλέψει επί μακρόν τις αδυναμίες τους και ότι έχω από καιρό ανακαλέσει το έλεος και τη στοργικότητά Μου και γι’ αυτό βρίσκονται στην κατάσταση στην οποία βρίσκονται τώρα. Κανένας δεν είναι σε θέση να Με γνωρίζει ούτε μπορεί να κατανοήσει τα λόγια Μου ή να δει το πρόσωπό Μου, ούτε να καταλάβει το θέλημά Μου. Δεν είναι αυτές άραγε οι καταστάσεις στις οποίες βρίσκεται τώρα ο άνθρωπος; Τότε, πώς μπορεί να ειπωθεί ότι έχω έλεος και στοργικότητα; Δεν λαμβάνω υπόψη τις αδυναμίες του ανθρώπου ούτε «φροντίζω» τις ανεπάρκειές του. Θα μπορούσε άραγε αυτό να είναι ακόμη το έλεος και η στοργικότητά Μου; Ή θα μπορούσε να είναι ακόμη η αγάπη Μου για την ανθρωπότητα; Όλοι οι άνθρωποι νομίζουν ότι λέω «κενές ευχάριστες κουβέντες», κι έτσι δεν πιστεύουν τα όσα λέω. Αλλά υπάρχει κάποιος που να γνωρίζει το εξής: «Δεδομένου ότι αυτή είναι διαφορετική εποχή, το έλεος και η στοργικότητά Μου δεν υφίστανται τη σημερινή ημέρα· εντούτοις, είμαι για πάντα ένας Θεός που κάνει ό,τι λέει ότι θα κάνει»; Όταν είμαι ανάμεσα στους ανθρώπους, οι άνθρωποι Με βλέπουν στο μυαλό τους ως τον Ύψιστο, κι έτσι πιστεύουν ότι Μου αρέσει να μιλάω μέσα από τη σοφία Μου. Αυτό τους οδηγεί στο να αντιμετωπίζουν πάντα τον λόγο Μου με μια δόση αμφιβολίας. Υπάρχει, όμως, κανείς που να μπορεί να αντιληφθεί τους κανόνες πίσω από την ομιλία Μου; Ή την πηγή του λόγου Μου; Ή που να μπορεί να κατανοήσει σε βάθος τι είναι αυτό που επιθυμώ πραγματικά να επιτύχω; Ή που να μπορεί να διεισδύσει στις λεπτομέρειες του συμπεράσματος του σχεδίου διαχείρισής Μου; Ποιος είναι σε θέση να γίνει ο έμπιστός Μου; Μεταξύ των πάντων ποιος, εκτός από Μένα, μπορεί να ξέρει τι ακριβώς κάνω; Και ποιος μπορεί να γνωρίζει ποιος είναι ο απώτερος σκοπός Μου;

30 Απριλίου 1992