I

Καλές προθέσεις, συμβουλές των εσχάτων ημερών, μας ξυπνούν από τον ύπνο τον βαθύ.

Κι από επώδυνες μνήμες, στίγματα από παλιά τυραννούν τη συνείδηση.

Μες στη ζάλη προσεύχομαι με φόβο. Με το χέρι στην καρδιά μετανοώ.

Είσ’ αγαθός, αλλά 'γω, σ' εξαπατώ με ψευτιές.

Η ψυχή μου η κακιά τύψη καμμιά.

Στην αμαρτία ζούσα χωρίς φόβο, δίχως έγνοια για Σε.

Ζητώντας χάρη θεϊκή με αυτολύπηση και άγχος.

Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ. Η αυταπάτη δεν κρύβεται.

Ⅱ

Μη γνωρίζοντας ότι Εσύ είσαι πιστός,

έψαχνα μια διέξοδο.

Σαν το έργο Σου γενεί, ποιος θα Σε δεσμεύσει;

Μένουν μονάχα θρήνοι κι αναστεναγμοί.

Στην αμαρτία ζω και τη διαφθορά. Τύψεις γεμίζουν την καρδιά.

Η ειλικρίνεια επιζεί. Μισώ το πόσο φαύλος ήμουν.

Μ’ άδεια χέρια τον λόγο Σου θωρώ. Πόσο ντρέπομαι όταν Σε θωρώ.