Ⅰ

Τα παιδιά του Μωάβ κλαίνε απ’ το μαρτύριο,

θλιμμένα πρόσωπα γεμάτα δάκρυα.

Στην κρίση των λόγων του Θεού

τρέμω απ’ το φόβο μου.

Με μάτια δακρυσμένα,

η σάρκα μου παραδίδεται στη φωτιά της κρίσης.

Τα παιδιά του Μωάβ κλαίνε απ’ το μαρτύριο.

Η ανελέητη κρίση με στέλνει στην κόλαση.

Πόνος και παίδευση έρχονται πάνω μου.

Στις δοκιμασίες, φωνάζω και Σε ζητώ.

Μες στην απελπισία, τον εαυτό μου πιο πολύ μισώ.

Μια τραγωδία εξελίσσεται, πιστεύω μα δεν ανήκω σ’ Εσένα.

Νιώθω ένοχος, μετανιωμένος τον εαυτό μου καταριέμαι.

Η δοκιμασία στο καμίνι βασανίζει την καρδιά.

Τα παιδιά του Μωάβ κλαίνε απ’ το μαρτύριο,

η επιθυμία να ευλογηθούν

χάνεται τελείως στην κρίση του Θεού,

η διαφθορά σβήνει απ’ την παίδευση.

Μετανοώντας, αποφασίζω να κατευθύνω τον εαυτό μου και ν’ αγαπάω τον Θεό.

Τα παιδιά του Μωάβ δοξολογούν αγνά.

Ο Θεός είναι τόσο αγαπητός, και θα Τον αγαπώ πάντα.

Ⅱ

Πιστεύω μα δεν Σ’ ευαρεστώ,

ανάξιος να λέγομαι άνθρωπος.

Αν έχω συνείδηση, πρέπει να εξυψωθώ, να γίνω μάρτυρας για Σένα.

Κι αν με απεχθάνεσαι, εγώ θα Σ’ αγαπώ, ανεπαίσχυντος.

Αν και είμαι παιδί του Μωάβ,

δεν θ’ αλλάξει η καρδιά μου που Σ’ αγαπά.

Τόσοι ψάχνουν να καταλάβουν το θέλημά Σου.

Πολλοί ποθούν να Σ’ αγαπήσουν τέλεια.

Tόσοι θέλουν να Σ’ ευχαριστήσουν με τη μαρτυρία τους.

Τόσοι θέλουν να ξεπληρώσουν την αγάπη Σου με τις ζωές τους.

Τα παιδιά του Μωάβ κλαίνε απ’ το μαρτύριο,

η επιθυμία να ευλογηθούν

χάνεται τελείως στην κρίση του Θεού,

η διαφθορά σβήνει απ’ την παίδευση.

Μετανοώντας, αποφασίζω να κατευθύνω τον εαυτό μου και ν’ αγαπάω τον Θεό.

Τα παιδιά του Μωάβ δοξολογούν αγνά.

Ο Θεός είναι τόσο αγαπητός, και θα Τον αγαπώ πάντα.