Ⅰ

Ταπεινός και κρυμμένος, συνοδεύεις τους ανθρώπους μέσα στις κακουχίες τους,

χαρίζοντάς τον δρόμο στην αιώνια ζωή.

Αγαπάς τους ανθρώπους ως δική Σου σάρκα κι αίμα.

Κι Είσαι άξιος της αγάπης τους.

Η παίδευση κι η κρίση Σου είναι όλα για τη σωτηρία του ανθρώπου.

Και βρέχεις ζωή πάνω τους.

Η καρδιά Σου είναι όμορφη,

Είσαι τόσο δίκαιος κι άξιος της δοξολογίας.

Τα λόγια Σου με κατακτούν. Η κρίση Σου με εξαγνίζει.

Μόνο Εσύ μπορείς να με σώσεις.

Με κλαδεύεις και με αντιμετωπίζεις, με δοκιμάζεις και με εξευγενίζεις.

Εσύ μπορείς να με τελειοποιήσεις, μόνο Εσύ.

Ⅱ

Ο λόγος Σου με οδηγεί καθώς τον δρόμο των δοκιμασιών περνώ,

και γεύομαι γλυκύτητα.

Γνωρίζοντας πως ο άνθρωπος είν’ αδύναμος, Εσύ, με τον λόγο Σου, του παρέχεις.

Πώς θα μπορούσ' ο άνθρωπος να Σε ξεχάσει ποτέ;

Ζεις με τους ανθρώπους και τους οδηγείς αυτοπροσώπως,

δίνοντάς τους κάτι, να βασίζονται (να βασίζονται).

Υποφέρεις πρώτος, δρώντας ως το τέλειο παράδειγμα.

Κι είσαι πιστός κι αξιαγάπητος.

Τα λόγια Σου με κατακτούν. Η κρίση Σου με εξαγνίζει.

Μόνο Εσύ μπορείς να με σώσεις.

Με κλαδεύεις και με αντιμετωπίζεις, με δοκιμάζεις και με εξευγενίζεις.

Μόνο Εσύ μπορείς να με τελειοποιήσεις.

Ⅲ

Η αγάπη Σου είν' πολύτιμη. Η αγάπη Σου είναι όμορφη.

Έχεις αφήσει τ' αληθινά Σου συναισθήματα στον άνθρωπο.

Αν πίστευα σε Σένα, μα να Σ’ αγαπήσω ή τον έπαινό Σου να κερδίσω δεν μπορούσα,

θα περνούσα τη ζωή μου μετανιώνοντας.

Άν πίστευα σε Σένα, αλλά δεν μπορούσα να είμαι πιστός, τότε πώς θα 'μουν άνθρωπος;

(Α … α ... α … α …)

Τα λόγια Σου με κατακτούν. Η κρίση Σου με εξαγνίζει.

Μόνο Εσύ μπορείς να με σώσεις.

Με κλαδεύεις και με αντιμετωπίζεις, με δοκιμάζεις και με εξευγενίζεις.

Μόνο Εσύ μπορείς να με τελειοποιήσεις.

Η αγάπη Σου είν' πολύτιμη. Η αγάπη Σου είναι όμορφη.

Έχεις αφήσει τ' αληθινά Σου συναισθήματα στον άνθρωπο.

Μόνο Εσύ μπορείς να με σώσεις. Μόνο Εσύ να με τελειοποιήσεις.