Ποια πτυχή της αλήθειας θέλετε περισσότερο να ακούσετε σήμερα; Θα σας πω μερικά θέματα να διαλέξετε, και θα συναναστραφούμε πάνω σε όποιο θέλετε. Πρώτο ερώτημα: Πώς φτάνεις στην αυτογνωσία; Με ποιον τρόπο φτάνεις στην αυτογνωσία; Για ποιον λόγο θα πρέπει να φτάσεις στην αυτογνωσία; Το δεύτερο ερώτημα είναι: Σε τι βασίζουν τη ζωή τους οι άνθρωποι όλα αυτά τα χρόνια που πιστεύουν στον Θεό; Βασίζετε τη ζωή σας στον λόγο του Θεού και στην αλήθεια ή τη βασίζετε σε σατανικές διαθέσεις και φιλοσοφίες; Ποια συμπεριφορά δείχνει ότι βασίζεις τη ζωή σου στον λόγο του Θεού και στην αλήθεια; Αν τη βασίζεις σε σατανικές διαθέσεις και φιλοσοφίες, πώς θα εκδηλωθεί και θα αποκαλυφθεί η διαφθορά σου; Το τρίτο ερώτημα είναι: Τι είναι διεφθαρμένη διάθεση; Στο παρελθόν, συζητήσαμε έξι πτυχές των διεφθαρμένων διαθέσεων, οπότε θα μιλήσω για τις καταστάσεις που αποτελούν τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις αυτών των διεφθαρμένων διαθέσεων. Τώρα, η επιλογή είναι δική σας. Ποιο είναι το ερώτημα που κατανοείτε λιγότερο, αλλά θέλετε να κατανοήσετε περισσότερο και θεωρείτε δυσκολότερο απ’ όλα να το αντιληφθείτε; (Επιλέγουμε το δεύτερο ερώτημα.) Τότε θα συναναστραφούμε πάνω σ’ αυτό το θέμα. Αναλογιστείτε για μια στιγμή. Σε τι βασίζουν τη ζωή τους οι άνθρωποι όλα αυτά τα χρόνια που πιστεύουν στον Θεό; Επίσης, ποια στοιχεία περιλαμβάνει αυτό το θέμα; Το κύριο μέρος αυτής της πρότασης είναι η λέξη «τι». Τι περιλαμβάνει το πλαίσιο που ορίζει αυτή η λέξη; Ποια στοιχεία της μπορείτε να κατανοήσετε; Το πλαίσιο αυτής της λέξης, αυτού του «τι», περιλαμβάνει όσα θεωρείτε τα πιο σημαντικά, όσα πιστεύετε ότι θα πρέπει να γίνονται πράξη κατά την πίστη στον Θεό και ότι θα πρέπει να τα διαθέτουν τα ανθρώπινα όντα. Όλα αυτά με τα οποία έρχεστε σε επαφή στην καθημερινότητά σας, όλα όσα σας επιτρέπει να καταλάβετε το επίπεδο και η ικανότητα κατανόησής σας, όσα θεωρείτε θετικά, όσα θεωρείτε ότι πλησιάζουν την αλήθεια και συμφωνούν μ’ αυτήν, καθώς και ότι αποτελούν την πραγματικότητα των θετικών πραγμάτων και συμφωνούν με τις προθέσεις του Θεού, σε όλα αυτά βασίζετε τη ζωή σας αυτά τα χρόνια, ενώ ακολουθείτε τον Θεό και εκτελείτε το καθήκον σας. Μπορούμε, λοιπόν, να τα υπογραμμίσουμε και να συναναστραφούμε πάνω σ’ αυτά. Ποια τέτοια πράγματα μπορείτε να σκεφτείτε; (Νομίζω πως, κατά την πίστη μου στον Θεό, πρέπει απλώς να υποφέρω, να πληρώνω κάποιο τίμημα και να φέρνω αποτελέσματα στο καθήκον μου, ώστε ν’ αποκτήσω τη σωτηρία Του.) Αυτή η άποψη είναι κάτι που θεωρείς θετικό. Ποια είναι, λοιπόν, η διαφορά αυτής της άποψης με την άποψη του Παύλου; Δεν έχουν την ίδια ουσία; (Ναι.) Η ουσία είναι ίδια. Δεν είναι άραγε μονάχα μια φαντασιοκοπία η ουσία αυτής της άποψης; (Ναι.) Μέσα στα χρόνια, έχεις βασίσει τη ζωή σου σ’ αυτήν τη φαντασιοκοπία και σε όσα θεωρείς σωστά. Επίσης, έχεις βασιστεί σ’ αυτήν για να πιστέψεις στον Θεό, να εκτελέσεις το καθήκον σου και να βιώσεις την εκκλησιαστική ζωή. Αυτή είναι μία κατάσταση. Πρώτον, πρέπει να βεβαιωθείς ότι οι σκέψεις και οι απόψεις σου είναι σωστές και ότι βασίζονται στον λόγο του Θεού. Στη σημερινή μας συναναστροφή θα συζητήσουμε το ενδεχόμενο να πιστεύεις πως όλα αυτά είναι σωστά και βάσιμα, και πως όσα κάνεις είναι άσκηση της αλήθειας, αλλά στην πραγματικότητα να κάνεις λάθος.

Ο πιο απλός τρόπος για να συναναστραφούμε πάνω στην πτυχή της αλήθειας που περιγράφει σε τι ακριβώς βασίζουν τη ζωή τους οι άνθρωποι ως τώρα είναι να αρχίσουμε μ’ ένα θέμα που μπορούν να το κατανοήσουν όλοι, δηλαδή την περίπτωση του Παύλου, κι έπειτα να το συσχετίσουμε με τη δική σας κατάσταση. Γιατί να μιλήσουμε για τον Παύλο; Οι περισσότεροι γνωρίζουν την ιστορία του. Ποιες ιστορίες ή θέματα της Βίβλου έχουν να κάνουν με τον Παύλο; Για παράδειγμα, ποια είναι τα διάσημα ρητά του; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του και τα ταλέντα του; Πώς ήταν η προσωπικότητά του; Πείτε Μου. (Ο Παύλος ήταν μαθητής του νομοδιδάσκαλου Γαμαλιήλ, πράγμα που του έδινε κύρος, σαν να είχε αποφοιτήσει από κάποιο μεγάλο πανεπιστήμιο.) Με σημερινούς όρους, ο Παύλος ήταν ένας μελετητής της θεολογίας που είχε τελειώσει μια θεολογική σχολή υψηλού κύρους. Αυτό είναι το πρώτο κάπως αντιπροσωπευτικό θέμα σχετικά με τον Παύλο, και αφορά το παρελθόν του, το μορφωτικό του επίπεδο και την κοινωνική του θέση. Όσον αφορά το δεύτερο θέμα, ποιο είναι το πιο γνωστό ρητό του Παύλου; [«Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος» (Προς Τιμόθεον Β΄ 4:7-8).] Αυτό είναι το κίνητρο για όλους τους κόπους του. Με σημερινούς όρους, ο Παύλος υπέφερε και πλήρωσε το τίμημα, εργάστηκε και κήρυξε το ευαγγέλιο, όμως το κίνητρό του ήταν να κερδίσει ένα στεφάνι. Αυτό είναι το δεύτερο θέμα. Συνεχίστε. [Ο Παύλος είπε: «Διότι εις εμέ το ζην είναι ο Χριστός και το αποθανείν κέρδος» (Φιλιππησίους 1:21).] Κι αυτό είναι ένα από τα κλασικά ρητά του Παύλου, και αποτελεί το τρίτο θέμα. Μόλις αναφέραμε τρία θέματα. Το πρώτο ήταν ότι ο Παύλος ήταν μαθητής του νομοδιδάσκαλου Γαμαλιήλ, ήταν δηλαδή σαν να είχε αποφοιτήσει σήμερα από θεολογική σχολή. Είναι βέβαιο ότι γνώριζε καλύτερα τη Βίβλο από τον μέσο άνθρωπο. Αφού είχε αποφοιτήσει από μια τέτοια σχολή, γνώριζε την Παλαιά Διαθήκη. Αυτό ήταν το μορφωτικό του υπόβαθρο. Πώς τον επηρέασε αυτό όταν στο μέλλον έκανε κηρύγματα και φρόντιζε τις εκκλησίες; Μπορεί να τον ωφέλησε κάπως, μήπως όπως τον έβλαψε; (Ναι, τον έβλαψε.) Συμφωνεί η θεολογική μόρφωση με την αλήθεια; (Όχι, δεν συμφωνεί.) Η θεολογική μόρφωση είναι γεμάτη αληθοφανή πράγματα, γεμάτη κενή θεωρία. Δεν είναι πρακτική. Ποιο ήταν το δεύτερο θέμα; [Ο Παύλος είπε: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος».] Ο Παύλος βάσισε τη ζωή του σ’ αυτά τα λόγια· σ’ αυτά βάσισε και τις επιδιώξεις του. Μήπως θα μπορούσαμε, λοιπόν, να πούμε ότι με αυτήν την πρόθεση και αυτόν τον σκοπό ταλαιπωρήθηκε και πλήρωσε τίμημα; (Ναι.) Για να το θέσουμε απλά, η πρόθεσή του ήταν να ανταμειφθεί, πράγμα που σημαίνει ότι πορεύτηκε, πλήρωσε το τίμημά του και έκανε τον καλό αγώνα του με σκοπό να τα ανταλλάξει όλα αυτά με ένα στεφάνι δικαιοσύνης. Αυτό αποδεικνύει ότι ο Παύλος, όλα τα χρόνια των επιδιώξεών του, είχε σκοπό ν’ ανταμειφθεί και ν’ αποκτήσει ένα στεφάνι δικαιοσύνης. Αν δεν είχε αυτήν την πρόθεση κι αυτόν τον σκοπό, άραγε θα είχε υποφέρει τόσο; Θα είχε πληρώσει ένα τέτοιο τίμημα; Θα είχε κάνει το έργο που έκανε; Θα είχε πληρώσει το τίμημα που πλήρωσε αν ήταν μόνο για τις δικές του ηθικές αρχές, για τη φιλοδοξία του και για τις επιθυμίες του; (Όχι.) Ας υποθέσουμε ότι ο Κύριος Ιησούς τού είχε πει εκ των προτέρων: «Όταν εργαζόμουν στη γη, Με καταδίωκες. Άνθρωποι σαν κι εσένα υφίστανται τιμωρίες και κατάρες. Ό,τι κι αν κάνεις, τέτοια λάθη δεν διορθώνονται· όσο κι αν μετανοήσεις, δεν πρόκειται να σε σώσω». Τι στάση θα υιοθετούσε ο Παύλος; (Θα εγκατέλειπε τον Θεό και δεν θα πίστευε πια.) Όχι μόνο δεν θα πίστευε πια στον Θεό, αλλά επιπλέον θα Τον αρνούνταν, θα αρνούνταν ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Χριστός και ότι υπάρχει Θεός στους ουρανούς. Σε τι βάσιζε, λοιπόν, τη ζωή του ο Παύλος; Δεν αγαπούσε ειλικρινά τον Θεό και δεν υποτασσόταν σ’ Αυτόν· πώς, λοιπόν, μπόρεσε να υπομείνει τόσα δεινά καθώς κήρυττε το ευαγγέλιο; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το κύριο στήριγμά του ήταν η επιθυμία του για ευλογίες· αυτό του έδωσε τη δύναμη. Επίσης, τότε που ο Παύλος είδε το μέγα φως του Θεού στην πορεία προς τη Δαμασκό, τυφλώθηκε. Έπεσε με το πρόσωπο στο έδαφος κι έτρεμε σύγκορμος. Είχε αισθανθεί το μεγαλείο και την επιβλητικότητα του Θεού, και φοβόταν μήπως δεχτεί την πάταξή Του. Γι’ αυτό, δεν τόλμησε να αρνηθεί την αποστολή που του έδωσε Εκείνος. Έπρεπε να συνεχίσει να κηρύττει το ευαγγέλιο, όσο μεγάλες κι αν ήταν οι δυσκολίες. Δεν θα διακινδύνευε να δείξει αμέλεια. Αυτό ήταν ένα μέρος του όλου πράγματος. Το μεγαλύτερο μέρος, όμως, ήταν η υπερβολική του επιθυμία για ευλογία. Θα είχε κάνει τα ίδια αν δεν επιθυμούσε την ευλογία, αυτήν την ακτίνα ελπίδας; Φυσικά και όχι. Το τρίτο θέμα ήταν η μαρτυρία του Παύλου πως, γι’ αυτόν, η ζωή είναι ο Χριστός. Ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στο έργο του Παύλου. Ο Παύλος είχε πολλές γνώσεις σχετικά με τα θρησκευτικά θέματα· επίσης, είχε μια κάποια φήμη και αρκετά ξεχωριστό μορφωτικό υπόβαθρο. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν πιο μορφωμένος από τον μέσο άνθρωπο. Σε τι βασιζόταν, λοιπόν, για να κάνει το έργο του; (Στα χαρίσματα και στα ταλέντα του, και στη γνώση της Βίβλου που είχε.) Φαινομενικά, ναι μεν διέδιδε το ευαγγέλιο και κατέθετε μαρτυρία για τον Κύριο Ιησού, όμως κατέθετε μαρτυρία μόνο στο όνομα του Κυρίου Ιησού· δεν μαρτυρούσε πραγματικά ότι ο Κύριος Ιησούς ήταν ο Θεός που είχε εμφανιστεί και εργαζόταν, ότι ήταν ο ίδιος ο Θεός. Για ποιον κατέθετε, λοιπόν, μαρτυρία ο Παύλος; [Κατέθετε μαρτυρία για τον εαυτό του. Είπε: «Διότι εις εμέ το ζην είναι ο Χριστός και το αποθανείν κέρδος».] Τι υπονοούνταν σ’ αυτά τα λόγια; Ότι ο Παύλος, και όχι ο Κύριος Ιησούς, ήταν ο Χριστός, ο Κύριος και ο Θεός. Οι προθέσεις και οι φιλοδοξίες του είναι που του επέτρεψαν να τρέχει πέρα-δώθε και να κάνει κήρυγμα μ’ αυτόν τον τρόπο. Ποια ήταν η φιλοδοξία του; Να κάνει όλους τους ανθρώπους, εκείνους που άκουγαν το κήρυγμά του ή γνώριζαν την ύπαρξή του, να νομίζουν ότι εκείνος ζούσε ως Χριστός και Θεός. Αυτή είναι μία πτυχή, το ότι βάσιζε τη ζωή του στις επιθυμίες του. Επίσης, το έργο του Παύλου βασιζόταν στη γνώση του για τη Βίβλο. Όλο το κήρυγμά του και τα λόγια του έδειχναν ότι είχε αυτήν τη γνώση. Δεν μιλούσε για το έργο και τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος ούτε για τις αλήθεια-πραγματικότητες. Αυτά τα θέματα δεν βρίσκονται πουθενά στις επιστολές του, και σίγουρα δεν είχε τέτοιου είδους εμπειρία. Σε κανένα σημείο του έργου του δεν κατέθεσε μαρτυρία για τα λόγια που είπε ο Κύριος Ιησούς. Αν σκεφτούμε, λόγου χάρη, τις διδαχές του Κυρίου Ιησού για το πώς να ασκούν οι άνθρωποι την εξομολόγηση και τη μεταμέλεια ή τα τόσα διδακτικά λόγια που είπε Εκείνος στους ανθρώπους, ο Παύλος δεν τα κήρυξε ποτέ αυτά. Κανένα μέρος του έργου του Παύλου δεν είχε καμία σχέση με τα λόγια του Κυρίου Ιησού· όλα όσα κήρυττε προέρχονταν από τη θεολογική γνώση και θεωρία που είχε σπουδάσει. Από τι αποτελείται αυτή η θεολογική γνώση και θεωρία; Από ανθρώπινες αντιλήψεις, φαντασιοκοπίες, φιλοσοφίες και συμπεράσματα, εμπειρίες και μαθήματα που συνοψίζουν οι άνθρωποι και ούτω καθεξής. Με δυο λόγια, όλα αυτά προκύπτουν από τον ανθρώπινο τρόπο σκέψης και αντανακλούν ανθρώπινες σκέψεις και απόψεις· τίποτα από αυτά δεν είναι η αλήθεια, πόσο μάλλον συμφωνεί μ’ αυτήν. Όλα αυτά έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την αλήθεια.

Τώρα που ακούσατε το παράδειγμα του Παύλου, συγκρίνετε τον εαυτό σας μαζί του. Το θέμα που συζητάμε σήμερα —δηλαδή «Σε τι βασίζουν τη ζωή τους οι άνθρωποι όλα αυτά τα χρόνια που πιστεύουν στον Θεό;» — σας θυμίζει μήπως κάποιες από τις δικές σας καταστάσεις και συμπεριφορές; (Σκέφτομαι την άποψή μου ότι, αν δεν αποκτήσω ποτέ οικογένεια, αν δεν προδώσω ποτέ την ανάθεση απ’ τον Θεό και δεν κάνω παράπονα εναντίον Του όταν με βρουν μεγάλες δοκιμασίες, τότε, στο τέλος, δεν θα μ’ αφήσει να πεθάνω.) Αυτό είναι ζωή με ευσεβείς πόθους, πράγμα που προσεγγίζει κάπως το θέμα της σημερινής συναναστροφής και αφορά μια πραγματική κατάσταση. Είναι μια άποψη σχετικά με την πρακτική επιδίωξη στην πραγματική ζωή. Τίποτα άλλο; (Έχω μια άποψη: Θεωρώ ότι, εφόσον ακολουθήσω μέχρι τέλους τον Θεό στην πίστη μου, σίγουρα θα λάβω ευλογίες, και θα αποκτήσω μια υπέροχη έκβαση κι έναν υπέροχο προορισμό.) Πολλοί άνθρωποι έχουν αυτήν την άποψη, έτσι δεν είναι; Βασικά, είναι μια άποψη με την οποία μπορούν πάνω-κάτω να συμφωνήσουν όλοι. Έχει κανείς άλλη άποψη; Ας την ακούσουμε. Θα σας επιστήσω την προσοχή σε κάτι: Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό για πολλά χρόνια και, με βάση τα προσωπικά τους βιώματα, τις φαντασιοκοπίες ή κάποιου είδους εμπειρία και κάποια παραδείγματα που βρήκαν διαβάζοντας πνευματικά βιβλία, συνοψίζουν ορισμένες προσεγγίσεις που αφορούν την πρακτική, όπως για παράδειγμα το τι πρέπει να κάνουν όσοι πιστεύουν στον Θεό για να γίνουν πνευματικοί άνθρωποι, πώς να ενεργούν προκειμένου να κάνουν πράξη την αλήθεια και ούτω καθεξής. Νομίζουν πως αυτό που κάνουν είναι η άσκηση της αλήθειας και πως με τέτοιες πράξεις θα ικανοποιήσουν τις προθέσεις του Θεού. Λόγου χάρη, όταν κάποιος πάσχει από κάποια αρρώστια, αυτό το θέμα απαιτεί να αναζητήσει την πρόθεση του Θεού και την αλήθεια. Αυτό είναι ένα απ’ τα πιο βασικά πράγματα που πρέπει να ξέρουν όσοι πιστεύουν στον Θεό. Πώς ασκούνται, όμως; Λένε: «Αυτήν την αρρώστια την ενορχήστρωσε ο Θεός, κι εγώ πρέπει να βασίσω τη ζωή μου στην πίστη. Άρα δεν θα πάρω φάρμακα, ούτε θα κάνω ενέσεις ούτε και θα πάω στο νοσοκομείο. Τι γνώμη έχεις για την πίστη μου; Δεν είναι πολύ δυνατή;» Έχει πίστη ένας τέτοιος άνθρωπος; (Ναι.) Συμφωνείτε μ’ αυτήν την άποψη, και έτσι ασκείστε κι εσείς. Νομίζετε ότι, όταν αρρωσταίνετε, το να μην κάνετε ενέσεις, να μην παίρνετε φάρμακα ή να μην πηγαίνετε στον γιατρό ισοδυναμεί με το να κάνετε πράξη την αλήθεια για να ικανοποιήσετε τις προθέσεις του Θεού. Σε τι βασίζεστε, λοιπόν, και λέτε ότι αυτό είναι άσκηση της αλήθειας; Είναι σωστό να ασκείστε μ’ αυτόν τον τρόπο; Πού το βασίζετε; Έχετε δει να επαληθεύεται; Δεν είστε σίγουροι. Αφού δεν γνωρίζετε αν συμφωνεί ή δεν συμφωνεί με την αλήθεια, γιατί επιμένετε να ασκείστε μ’ αυτόν τον τρόπο; Αν είστε άρρωστοι, επιμένετε μόνο να προσεύχεστε στον Θεό, να μην κάνετε ενέσεις, να μην παίρνετε φάρμακα και να μην πηγαίνετε στον γιατρό, και μέσα σας απλώς βασίζεστε και προσεύχεστε σ’ Αυτόν, ζητώντας Του να απαλλαγείτε απ’ αυτήν την αρρώστια ή θέτοντας τον εαυτό σας στο έλεός Του. Είναι σωστό να ασκείστε μ’ αυτόν τον τρόπο; (Όχι.) Μόνο τώρα νομίζετε ότι είναι λάθος ή το είχατε συνειδητοποιήσει από πριν; (Παλιότερα, όταν αρρώσταινα, θεωρούσα ότι το να πάω στον γιατρό ή να πάρω φάρμακα ήταν μια εξωτερική μέθοδος, και ότι αποτελούσε έκφραση απιστίας. Γι’ αυτό, για να χειριστώ το ζήτημα βασιζόμουν στην προσευχή ή σε άλλες μεθόδους.) Μ’ αυτό υπονοείς ότι, αν ο Θεός σού στείλει μια αρρώστια κι εσύ θεραπευτείς, τότε Τον προδίδεις και δεν υποτάσσεσαι στις ρυθμίσεις που έκανε για σένα; (Αυτή ήταν η άποψή μου.) Πιστεύεις, λοιπόν, ότι αυτή η άποψη είναι σωστή ή λάθος; Ή μήπως είσαι ακόμα μπερδεμένος και δεν ξέρεις αν είναι σωστή ή λάθος; Μήπως νομίζεις ότι, στο κάτω κάτω, έτσι έκανες πάντα, και κανένας άλλος δεν είπε ότι είναι λάθος, άρα, αφού δεν αισθάνεσαι τύψεις, συνεχίζεις να ασκείσαι μ’ αυτόν τον τρόπο; (Έτσι ασκούμουν πάντα και δεν είχα κανένα ιδιαίτερο συναίσθημα.) Επομένως, νιώθεις λίγο μπερδεμένος που το κάνεις αυτό; Ας αφήσουμε στην άκρη το αν έχεις δίκιο ή άδικο· τουλάχιστον, όμως, μπορούμε να βεβαιωθούμε για ένα πράγμα, δηλαδή για το ότι αυτός ο τρόπος άσκησης δεν συμφωνεί με την αλήθεια. Επειδή, αν συμφωνούσε με την αλήθεια, τουλάχιστον θα γνώριζες ποια αλήθεια-αρχή ακολουθούσες και στο πλαίσιο ποιας αρχής εντασσόταν μια τέτοια άσκηση. Όταν, όμως, εξετάζουμε τώρα το θέμα, βλέπουμε ότι οι άνθρωποι ενεργούν μ’ αυτόν τον τρόπο με βάση τις φαντασιοκοπίες τους. Πρόκειται για έναν περιορισμό που επιβάλλουν στον εαυτό τους. Επιπλέον, οι άνθρωποι το ορίζουν αυτό ως πρότυπο για τον εαυτό τους με βάση τις φαντασιοκοπίες τους και πιστεύουν ότι πρέπει να το κάνουν αυτό όταν είναι άρρωστοι, κι όμως δεν γνωρίζουν ακριβώς τι απαιτεί ή τι εννοεί ο Θεός. Ενεργούν απλώς σύμφωνα με μια μέθοδο την οποία οι ίδιοι φαντάζονται και καθορίζουν, χωρίς να γνωρίζουν ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αν ενεργήσουν μ’ αυτόν τον τρόπο. Σε τι βασίζουν τη ζωή τους οι άνθρωποι όταν βρίσκονται σ’ αυτήν την κατάσταση; (Στις φαντασιοκοπίες τους.) Υπάρχει κάποια αντίληψη μέσα σ’ αυτές τις φαντασιοκοπίες; Ποια είναι η αντίληψη αυτών των ανθρώπων; (Ότι αν ασκούνται μ’ αυτόν τον τρόπο, μπορούν να κερδίσουν την έγκριση του Θεού.) Αυτή είναι μια αντίληψη. Καταλαβαίνουν σωστά το ζήτημα; (Όχι.) Υπάρχει εδώ ένας ορισμός κι ένα αποτέλεσμα: όταν βασίζεις τη ζωή σου σε μια τέτοια αντίληψη και σε τέτοιες φαντασιοκοπίες, δεν κάνεις πράξη την αλήθεια.

Μέχρι τώρα, θα έχετε αναλογιστεί αρκετά πάνω στο θέμα «Τι ακριβώς είναι αυτό στο οποίο βασίζονται οι άνθρωποι για να ζήσουν;» και λίγο-πολύ γνωρίζετε ποιο θα είναι το περιεχόμενο της συναναστροφής πάνω σ’ αυτό. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για κάποια είδη καταστάσεων. Ακούστε προσεκτικά και σκεφτείτε βαθιά ενώ ακούτε. Ποιος είναι ο σκοπός αυτής της βαθιάς σκέψης; Να συγκρίνετε τις καταστάσεις για τις οποίες μιλάω με τις δικές σας, να τις αντιληφθείτε και να μάθετε ότι έχετε τέτοιες καταστάσεις και προβλήματα και, στη συνέχεια, να αναζητήσετε την αλήθεια για ν’ απαλλαγείτε απ’ αυτά, να πασχίσετε να βασίσετε τη ζωή σας στην αλήθεια και όχι σε διάφορα άλλα πράγματα που ουδεμία σχέση έχουν μ’ αυτήν. Το «Τι ακριβώς είναι αυτό στο οποίο βασίζονται οι άνθρωποι για να ζήσουν;» είναι ένα θέμα που αφορά πολλά επιμέρους θέματα· ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με τα χαρίσματα. Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να μιλάνε με σαφήνεια και ευφράδεια. Είναι εύγλωττοι στον λόγο και στην αλληλεπίδρασή τους με τους άλλους, πειστικοί και πολύ εύστροφοι. Ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να πουν σε κάθε κατάσταση. Στον οίκο του Θεού, επίσης, εκτελούν τα καθήκοντά τους με την πειστικότητα και την ευστροφία που τους διακρίνει. Με τα ψεύτικα, γλυκά τους λόγια, τα συνηθισμένα προβλήματα φαίνονται ανύπαρκτα. Φαινομενικά, μπορούν να λύσουν πολλά προβλήματα. Το κοφτερό τους μυαλό, σε συνδυασμό με την εμπειρία τους στην κοινωνία και τη διορατικότητά τους, τους δίνει τη δυνατότητα να κατανοούν τι συμβαίνει σε οποιοδήποτε συνηθισμένο συμβάν τούς τύχει· το μόνο που χρειάζεται για να λύσουν το πρόβλημα είναι να πουν λίγα λόγια. Οι άλλοι τους θαυμάζουν και σκέφτονται: «Αυτός αντιμετωπίζει τα πράγματα τόσο εύκολα. Εγώ γιατί να μην μπορώ;» Επίσης, αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους. Σκέφτονται: «Για κοίτα! Ο Θεός μού έδωσε τέτοια ευφράδεια και ευγλωττία, τέτοιο έξυπνο μυαλό, διορατικότητα και ικανότητα να αντιδράω γρήγορα, που δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορώ να χειριστώ!» Και τότε είναι που προκύπτει το πρόβλημα. Κάποιος που είναι εύγλωττος και εύστροφος μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ταλέντα και τις ικανότητές του για να εκτελέσει ορισμένα καθήκοντα και, ενώ εκτελεί αυτά τα καθήκοντα, να λύσει ορισμένα προβλήματα ή να κάνει λίγα πράγματα για τον οίκο του Θεού· αν, όμως, εξετάσεις με λεπτομέρεια όλα όσα κάνει, θα σου μείνει μόνο ένα ερωτηματικό για το αν αυτά συμφωνούν με την αλήθεια και με τις αλήθεια-αρχές, και αν ικανοποιούν τις προθέσεις του Θεού. Συχνά, αυτού του είδους οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια, ούτε πώς να ενεργούν σύμφωνα μ’ αυτήν, κι όμως συνεχίζουν να εκτελούν τα καθήκοντά τους. Όσο καλά, όμως, κι αν εκτελούν τα καθήκοντά τους, σε τι βασίζονται; Από πού ξεκινάνε όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους; Απ’ τον τρόπο σκέψης τους, τη διορατικότητα και την πειθώ τους. Υπάρχει κανένας τέτοιος άνθρωπος ανάμεσά σας; (Ναι.) Ο άνθρωπος που βασίζει τη ζωή του στο μυαλό του, την υψηλή του νοημοσύνη ή την ευγλωττία του ξέρει, άραγε, αν όσα κάνει συμφωνούν με τις αλήθεια-αρχές; (Όχι.) Εσείς έχετε αρχές όταν ενεργείτε; Ή, για να το θέσω αλλιώς, βασίζετε τις ενέργειές σας σε σατανικές φιλοσοφίες, στο μυαλό σας, στην εξυπνάδα και τη σοφία σας ή ενεργείτε σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και τις αλήθεια-αρχές; Αν βασίζετε συνεχώς τις ενέργειές σας σε σατανικές φιλοσοφίες, στις προτιμήσεις και τις ιδέες σας, τότε αυτές οι ενέργειες δεν έχουν αρχές. Αν, όμως, μπορέσετε να αναζητήσετε την αλήθεια και να ενεργήσετε σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και τις αλήθεια-αρχές, τότε οι ενέργειές σας έχουν αρχές. Υπάρχει κάτι στον τρόπο με τον οποίο μιλάτε και ενεργείτε αυτήν τη στιγμή που να εναντιώνεται στην αλήθεια; Εναντιώνεστε στις αρχές; Όταν το κάνετε αυτό, το αναγνωρίζετε; (Κάποιες φορές.) Και τι κάνετε εκείνες τις φορές; (Προσευχόμαστε στον Θεό, ατσαλώνουμε την αποφασιστικότητά μας να μετανοήσουμε και ορκιζόμαστε στον Θεό ότι δεν πρόκειται να το ξανακάνουμε.) Και την επόμενη φορά που θα σας συμβεί κάτι παρόμοιο, κάνετε ξανά τα ίδια, ατσαλώνετε και πάλι την αποφασιστικότητά σας; (Ναι.) Όποτε σας συμβαίνει κάτι, πάντα καταφεύγετε σ’ αυτήν τη μέθοδο· ωραία, λοιπόν, αφού ατσαλώσετε τη θέλησή σας, κάνετε πράγματι πράξη την αλήθεια; Ενεργείτε πράγματι με αρχές; Σας είναι ξεκάθαρο αυτό; Πολλοί άνθρωποι δεν αναζητούν την αλήθεια όταν τους συμβαίνει κάτι· αντίθετα, βασίζουν τη ζωή τους στις μικροπρεπείς τακτικές τους, στα χαρίσματά τους. Το να έχεις μυαλό στο κεφάλι σου και να μιλάς πειστικά είναι, άραγε, το μόνο χάρισμα που υπάρχει; Πώς αλλιώς εκδηλώνεται το φαινόμενο να βασίζει κάποιος τη ζωή του στα χαρίσματά του; Για παράδειγμα, σε κάποιους αρέσει πολύ να τραγουδάνε, και μπορούν να πουν ένα ολόκληρο τραγούδι μετά από δυο-τρεις φορές που θα το ακούσουν. Τους ανατίθενται, λοιπόν, καθήκοντα σ’ αυτόν τον τομέα και θεωρούν ότι αυτό το καθήκον τούς το έδωσε ο Θεός. Αυτή η θεώρηση είναι σωστή και ακριβής. Μέσα στα χρόνια, μαθαίνουν πολλούς ύμνους και, όσο περισσότερο τραγουδάνε, τόσο καλύτεροι γίνονται. Ωστόσο, υπάρχει ένα πρόβλημα που δεν αντιλαμβάνονται. Ποιο είναι αυτό; Τραγουδάνε όλο και καλύτερα, και θεωρούν ότι αυτό το χάρισμα είναι όλη τους η ζωή. Δεν είναι λάθος αυτό; Κάθε μέρα, βασίζουν τη ζωή τους στο χάρισμά τους και, καθώς τραγουδούν ύμνους καθημερινά, πιστεύουν ότι κέρδισαν τη ζωή· δεν είναι μόνο μια ψευδαίσθηση όλο αυτό; Ακόμα κι αν το να τραγουδάς σε συγκινεί, ακόμα κι αν οι άλλοι το απολαμβάνουν και ωφελούνται απ’ αυτό, μπορεί κάτι τέτοιο να αποδείξει ότι κέρδισες τη ζωή; Δεν μπορεί κανείς να πει με σιγουριά. Εξαρτάται απ’ το πόσο κατανοείς την αλήθεια, απ’ το αν μπορείς να την κάνεις πράξη, αν βάζεις αρχές στις ενέργειες και στο καθήκον σου, και αν έχεις πραγματική βιωματική μαρτυρία. Μόνο απ’ αυτές τις πτυχές μπορείς να κρίνεις αν οι άνθρωποι έχουν τις αλήθεια-πραγματικότητες. Αν έχουν τις αλήθεια-πραγματικότητες, τότε πρόκειται για ανθρώπους που έχουν ζωή, ιδιαίτερα δε εκείνοι που σέβονται τον Θεό και αποφεύγουν το κακό, καθώς κι εκείνοι που στ’ αλήθεια Τον αγαπούν και υποτάσσονται σ’ Εκείνον. Ας πούμε ότι κάποιος έχει χαρίσματα και ταλέντα, και επίσης πετυχαίνει καλά αποτελέσματα όσον αφορά το καθήκον του, όμως δεν επιδιώκει την αλήθεια και βασίζει τη ζωή του μόνο στα χαρίσματά του, επιδεικνύει τα προσόντα του και δεν υπακούει ποτέ κανέναν· μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να έχει τη ζωή; Το κλειδί για να κατανοήσεις αν κάποιος έχει ή δεν έχει τη ζωή είναι να διαπιστώσεις αν έχει τις αλήθεια-πραγματικότητες. Πώς μπορεί να κερδίσει την αλήθεια ένας άνθρωπος που έχει ταλέντα και χαρίσματα; Πώς μπορεί να ζήσει χωρίς να βασίζεται στα χαρίσματα; Πώς μπορεί να ξεφύγει από μια τέτοια ζωή; Πρέπει να αναζητήσει την αλήθεια. Πρέπει πρώτα να μάθει ξεκάθαρα τη διαφορά ανάμεσα στα χαρίσματα και τη ζωή. Όταν κάποιος είναι χαρισματικός ή έχει ένα ταλέντο, αυτό σημαίνει ότι έχει μια έμφυτη ευχέρεια σε κάτι ή ότι υπερέχει με κάποιον τρόπο έναντι των άλλων. Λόγου χάρη, μπορεί να έχεις πιο γρήγορες αντιδράσεις απ’ τους άλλους, να καταλαβαίνεις πιο γρήγορα απ’ τους υπόλοιπους, να έχεις κατακτήσει ορισμένες επαγγελματικές δεξιότητες ή να μπορείς να μιλήσεις με ευφράδεια και ούτω καθεξής. Αυτά είναι κάποια χαρίσματα και ταλέντα που μπορεί να έχει κανείς. Αν έχεις ορισμένα ταλέντα και δυνατότητες, είναι πολύ σημαντικό το πώς τα κατανοείς και τα χειρίζεσαι. Αν νομίζεις ότι είσαι αναντικατάστατος επειδή κανένας άλλος δεν έχει τα δικά σου ταλέντα και χαρίσματα, και ότι αν τα χρησιμοποιείς για να εκτελέσεις το καθήκον σου, τότε κάνεις πράξη την αλήθεια, είναι άραγε σωστή η λάθος αυτή η άποψη; (Είναι λάθος.) Γιατί λες ότι είναι λάθος; Τι ακριβώς είναι τα ταλέντα και τα χαρίσματα; Πώς θα πρέπει να τα κατανοήσεις, να τα χρησιμοποιήσεις και να τα αντιμετωπίσεις; Το γεγονός είναι ότι, όποιο κι αν είναι το χάρισμα ή το ταλέντο σου, δεν σημαίνει ότι έχεις την αλήθεια και ζωή. Αν οι άνθρωποι έχουν ορισμένα χαρίσματα και ταλέντα, είναι σωστό να εκτελούν ένα καθήκον που αξιοποιεί αυτά τα χαρίσματα και τα ταλέντα· αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι κάνουν πράξη την αλήθεια ούτε και ότι ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές. Λόγου χάρη, αν γεννηθείς με το χάρισμα να τραγουδάς, αντιπροσωπεύει αυτή σου η ικανότητα την άσκηση της αλήθειας; Σημαίνει ότι τραγουδάς σύμφωνα με τις αρχές; Όχι. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι έχεις ένα φυσικό ταλέντο με τις λέξεις και γράφεις καλά. Αν δεν κατανοήσεις την αλήθεια, τότε τα γραπτά σου θα συμφωνούν μ’ αυτήν; Σημαίνει αυτό απαραίτητα ότι έχεις και βιωματική μαρτυρία; (Όχι, δεν σημαίνει κάτι τέτοιο.) Επομένως, τα χαρίσματα και τα ταλέντα είναι διαφορετικά απ’ την αλήθεια και δεν συγκρίνονται μαζί της. Όποιο κι αν είναι το χάρισμά σου, αν δεν επιδιώξεις την αλήθεια, τότε δεν πρόκειται να εκτελέσεις σωστά το καθήκον σου. Κάποιοι άνθρωποι επιδεικνύουν συχνά τα χαρίσματά τους και γενικά θεωρούν ότι είναι καλύτεροι απ’ τους άλλους, κι έτσι τους περιφρονούν και δεν είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν μαζί τους όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους. Θέλουν πάντα να έχουν το γενικό πρόσταγμα, κι αυτό τους οδηγεί να παραβιάζουν συχνά τις αρχές όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους, ενώ έχουν και χαμηλή απόδοση στο έργο τους. Εξαιτίας των χαρισμάτων τους, έχουν γίνει αλαζόνες και αυτάρεσκοι, περιφρονούν τους άλλους, θεωρούν πάντα ότι είναι καλύτεροι απ’ τους υπόλοιπους και ότι κανένας δεν τους φτάνει· έτσι, έχουν γίνει ξιπασμένοι. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καταστραφεί, άραγε, απ’ τα χαρίσματά τους; Πράγματι, έχουν καταστραφεί. Οι άνθρωποι που είναι χαρισματικοί κι έχουν ταλέντα είναι πολύ πιθανότερο να γίνουν αλαζόνες και αυτάρεσκοι. Αν δεν επιδιώξουν την αλήθεια και βασίζουν διαρκώς τη ζωή τους στα χαρίσματά τους, κινδυνεύουν. Όποιο καθήκον κι αν εκτελεί κάποιος στον οίκο του Θεού, ό,τι ταλέντο κι αν έχει, αν δεν επιδιώξει την αλήθεια, τότε σίγουρα δεν πρόκειται να καταφέρει να εκπληρώσει το καθήκον του. Όποιο χάρισμα και ταλέντο κι αν έχει κανείς, θα πρέπει να εκτελεί σωστά το αντίστοιχο καθήκον. Αν μπορεί, επιπλέον, να κατανοήσει την αλήθεια και να ενεργήσει σύμφωνα με τις αρχές, τότε τα χαρίσματα και τα ταλέντα του θα παίξουν έναν ρόλο στην εκτέλεση αυτού του καθήκοντος. Εκείνοι που δεν αποδέχονται την αλήθεια, που δεν αναζητούν τις αλήθεια-αρχές και για να κάνουν κάτι βασίζονται μόνο στα χαρίσματά τους, δεν πρόκειται να πετύχουν αποτελέσματα ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους, και διακινδυνεύουν να αποκλειστούν. Ορίστε ένα παράδειγμα: κάποιοι έχουν ταλέντο στη συγγραφή, αλλά δεν κατανοούν την αλήθεια, και δεν υπάρχει καθόλου αλήθεια-πραγματικότητα σε τίποτα απ’ όσα γράφουν. Πώς μπορούν να γίνουν εποικοδομητικά για τους άλλους τα όσα γράφουν; Έχουν μικρότερο αντίκτυπο από τα λόγια κάποιου αμόρφωτου, ο οποίος όμως κατανοεί την αλήθεια και μιλάει για τη μαρτυρία του. Πολλοί άνθρωποι ζουν μέσα στα χαρίσματα και θεωρούν ότι είναι χρήσιμοι στον οίκο του Θεού. Πείτε Μου, όμως. Αν δεν καταφέρουν ποτέ να επιδιώξουν την αλήθεια, είναι και τότε πολύτιμοι; Αν κάποιος έχει χαρίσματα και ταλέντα, αλλά δεν έχει τις αλήθεια-αρχές, τότε μπορεί να εκτελέσει καλά ένα καθήκον; Οποιοσδήποτε διακρίνει πραγματικά αυτό το ζήτημα, και κατανοεί το νόημά του, γνωρίζει πώς πρέπει να χειρίζεται κανείς τα χαρίσματα και τα ταλέντα. Τι πρέπει να κάνεις αν η κατάστασή σου είναι τέτοια που συνεχώς καυχιέσαι για τα χαρίσματά σου και νομίζεις ότι έχεις την αλήθεια-πραγματικότητα, ότι είσαι καλύτερος απ’ τους άλλους και μέσα σου τους περιφρονείς; Χρειάζεται να αναζητήσεις την αλήθεια· πρέπει να διακρίνεις την ουσία που κρύβεται στο να καυχιέται κανείς για τα χαρίσματα. Δεν είναι το αποκορύφωμα της ανοησίας και της άγνοιας να καυχιέσαι για τα χαρίσματα; Αν κάποιος είναι καλός στα λόγια, αυτό σημαίνει ότι έχει την αλήθεια-πραγματικότητα; Όποιος έχει χαρίσματα σημαίνει ότι έχει την αλήθεια και ζωή; Δεν είναι ξεδιάντροπος κάποιος που επιδεικνύεται με τα χαρίσματά του, παρότι δεν έχει την παραμικρή πραγματικότητα; Αν μπορούσε να τα διακρίνει όλα αυτά, δεν θα καυχιόταν. Να ένα άλλο ερώτημα: Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν αυτοί οι αρκετά χαρισματικοί και ταλαντούχοι άνθρωποι; Έχετε παρόμοια εμπειρία; Έχετε εκτεθεί σε κάτι τέτοιο; (Η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν είναι ότι θεωρούν συνεχώς πως είναι καλύτεροι απ’ τους άλλους, ότι είναι καλοί σε όλα. Είναι τόσο αλαζόνες και επηρμένοι, που περιφρονούν τους πάντες. Δεν είναι εύκολο για ανθρώπους σαν κι αυτούς να αποδεχθούν και να κάνουν πράξη την αλήθεια.) Αυτό είναι ένα μέρος του ζητήματος. Τι άλλο; (Δυσκολεύονται να εγκαταλείψουν τα χαρίσματα και τα ταλέντα τους. Θεωρούν συνεχώς ότι με τα χαρίσματα και τα ταλέντα τους μπορούν να λύσουν πολλά απ’ τα προβλήματά τους. Δεν έχουν ιδέα πώς να δουν τα πράγματα σύμφωνα με την αλήθεια.) (Οι χαρισματικοί άνθρωποι θεωρούν πάντα ότι μπορούν να χειριστούν μόνοι τους τα πράγματα. Έτσι, όταν τους συμβαίνει κάτι, δυσκολεύονται να βασιστούν στον Θεό και δεν είναι πρόθυμοι να αναζητήσουν την αλήθεια.) Αυτά που λέτε είναι γεγονότα και μόνο γεγονότα. Οι άνθρωποι που είναι χαρισματικοί και έχουν ταλέντα νομίζουν ότι είναι πολύ έξυπνοι, ότι καταλαβαίνουν τα πάντα —αλλά δεν γνωρίζουν ότι τα χαρίσματα και τα ιδιαίτερα ταλέντα δεν αντιπροσωπεύουν την αλήθεια, ότι αυτά τα πράγματα δεν συνδέονται καθόλου με την αλήθεια. Όταν οι άνθρωποι βασίζουν τις πράξεις τους στα χαρίσματα και στις φαντασιοκοπίες τους, τότε οι σκέψεις και οι απόψεις τους έρχονται συχνά σε αντίθεση με την αλήθεια —αλλά αυτοί δεν το βλέπουν αυτό, εξακολουθούν να πιστεύουν το εξής: «Κοίτα πόσο έξυπνος είμαι· έχω κάνει τόσο έξυπνες επιλογές! Έχω πάρει τόσο σοφές αποφάσεις! Κανείς από σας δεν με φτάνει». Ζουν διαρκώς σε μια κατάσταση ναρκισσισμού και μεγάλης εκτίμησης για τον εαυτό τους. Δυσκολεύονται να γαληνέψουν την καρδιά τους και να αναλογιστούν αυτά που τους ζητά ο Θεός, αλλά και το ποια είναι η αλήθεια και ποιες είναι οι αλήθεια-αρχές. Δυσκολεύονται να κατανοήσουν την αλήθεια, και παρόλο που εκτελούν καθήκοντα, δεν είναι σε θέση να κάνουν πράξη την αλήθεια, κι έτσι, επίσης, είναι πολύ δύσκολο να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα. Με λίγα λόγια, αν κάποιος δεν μπορεί να επιδιώξει και να αποδεχθεί την αλήθεια, τότε, όποια κι αν είναι τα χαρίσματα ή τα ταλέντα του, δεν θα μπορέσει να εκτελέσει καλά το καθήκον του· δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτό.

Μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι τα χαρίσματα και τα ταλέντα είναι το ίδιο πράγμα. Ποια ταλέντα υπάρχουν; Κάποιοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να χειρίζονται καλά ορισμένες τεχνολογίες. Για παράδειγμα, σε κάποιους άνδρες αρέσει να ασχολούνται με τα γκάτζετ, ενώ άλλοι είναι πολύ καλοί στα ηλεκτρονικά, και όταν χρησιμοποιούν προγράμματα λογισμικού ή εκείνους τους κώδικες που βρίσκονται στο εσωτερικό των υπολογιστών, βρίσκονται στο στοιχείο τους. Τα μαθαίνουν άριστα όλα αυτά και τα θυμούνται στο λεπτό, δηλαδή έχουν αξιοσημείωτη ικανότητα να τα κατανοούν και να τα απομνημονεύουν. Αυτό είναι ένα ταλέντο. Κάποιοι είναι καλοί στις ξένες γλώσσες. Μαθαίνουν οποιαδήποτε γλώσσα πολύ γρήγορα και έχουν καλύτερη μνήμη απ’ τους συνηθισμένους ανθρώπους. Κάποιοι είναι καλοί στο τραγούδι, τον χορό ή τα εικαστικά· άλλοι στο μακιγιάζ και την υποκριτική, άλλοι στη σκηνοθεσία και ούτω καθεξής. Όποιο ταλέντο κι αν έχει κάποιος, όταν ασχολείται με κάποιου είδους δουλειά, αυτό αφορά το «Τι ακριβώς είναι αυτό στο οποίο βασίζονται οι άνθρωποι για να ζήσουν». Γιατί χρειάζεται να αναλύσουμε τα ανθρώπινα χαρίσματα και ταλέντα; Επειδή στους ανθρώπους αρέσει να βασίζουν τη ζωή τους στα χαρίσματα και τα ταλέντα τους, και τα βλέπουν ως κεφάλαιο, ως πηγή βιοπορισμού, ως ζωή· επίσης, θεωρούν ότι αυτά είναι ο σκοπός των επιδιώξεών τους, αλλά και η αξία και η σημασία της ζωής τους. Το θεωρούν φυσικό να βασίζονται σ’ αυτά για να ζήσουν, και τα βλέπουν ως αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης ζωής. Σήμερα, σχεδόν όλοι βασίζουν τη ζωή τους στα χαρίσματα και τα ταλέντα τους. Σε τι χαρίσματα βασίζει τη ζωή του ο καθένας από σας; (Εγώ νομίζω πως έχω ταλέντο στη χρήση της γλώσσας. Έτσι, μ’ αυτό το ταλέντο διαδίδω το ευαγγέλιο· όταν μιλάω με κάποιον που ερευνά την αληθινή οδό, μπορώ να τον προσεγγίσω, κι εκείνος θέλει να ακούσει τα λόγια μου.) Λοιπόν, είναι ή δεν είναι καλό που έχεις αυτό το χάρισμα; (Τώρα που άκουσα τη συναναστροφή του Θεού, νομίζω ότι αυτό το χάρισμα θα με εμπόδιζε να αναζητήσω τις αλήθεια-αρχές.) Λες, λοιπόν, ότι δεν είναι καλό να έχει κανείς χάρισμα με τη χρήση της γλώσσας και ότι δεν θέλεις πια να χρησιμοποιείς αυτό το χάρισμα, σωστά; (Όχι.) Τι λες, τότε; Τώρα χρειάζεται να καταλάβετε πού εστιάζει η σημερινή συζήτηση, ποια απ’ τα προβλήματά σας θα λύσει, ποιο είναι το πρόβλημα όταν βασίζει κανείς τη ζωή του σ’ αυτά τα χαρίσματα, και τι σωστό υπάρχει σ’ αυτόν τον τρόπο ζωής. Όλα αυτά πρέπει να τα γνωρίζετε ξεκάθαρα. Αν δεν τα κατανοήσετε, και αν, στο τέλος, μετά από τόση συζήτηση, θεωρείτε λάθος τα σωστά πράγματα, και πιστεύετε πως τα λάθος πράγματα είναι κι αυτά λάθος, και πως όλα όσα κάνετε είναι λάθος, τότε μπορείτε να λύσετε το πρόβλημα του ότι βασίζετε τη ζωή στα χαρίσματά σας; (Όχι. Νομίζω πως η πρόθεσή μου όταν βασίζομαι στο χάρισμα που έχω στη χρήση της γλώσσας για να διαδώσω το ευαγγέλιο, δεν είναι να εκτελέσω σωστά το καθήκον μου για να ικανοποιήσω τον Θεό, αλλά να κάνω επίδειξη, να αυτοθαυμάζομαι και να αισθάνομαι καλά για τον εαυτό μου.) Μόλις εξέφρασες γιατί είναι λάθος να βασίζεις τη ζωή στα χαρίσματά σου. Θεωρείς ότι το χάρισμά σου είναι το κεφάλαιό σου, μια υλοποίηση της αξίας σου. Αυτές οι σκέψεις, αυτό το σημείο εκκίνησης, είναι λάθος. Και πώς μπορείς να λύσεις αυτό το πρόβλημα; (Χρειάζεται να μάθω ότι το χάρισμά μου είναι απλώς ένα εργαλείο για να εκτελέσω το καθήκον μου. Όταν χρησιμοποιώ το χάρισμά μου, ο σκοπός είναι να εκτελώ καλά το καθήκον μου και να εκπληρώνω την ανάθεση απ’ τον Θεό.) Και θα μπορείς ξαφνικά, μόλις σκεφτείς μ’ αυτόν τον τρόπο, να κάνεις πράξη την αλήθεια; (Όχι.) Πώς θα καταφέρεις, λοιπόν, να κάνεις πράξη την αλήθεια και να μη βασίζεις τη ζωή σου σ’ αυτά τα χαρίσματα; Αν, την ώρα που εκτελείς το καθήκον σου, χρησιμοποιείς τα χαρίσματά σου για να επιδεικνύεις τις δεξιότητες και τις ικανότητές σου, τότε βασίζεις τη ζωή σου στα χαρίσματά σου. Αν, ωστόσο, χρησιμοποιείς τα χαρίσματα και τις γνώσεις σου για να εκτελέσεις σωστά το καθήκον σου και να δείξεις την αφοσίωσή σου, και έπειτα καταφέρνεις να ικανοποιήσεις τις προθέσεις του Θεού και να πετύχεις τα αποτελέσματα που απαιτεί Εκείνος, και αν αναλογίζεσαι πώς πρέπει να μιλήσεις και τι να πεις ώστε να καταθέσεις καλύτερη μαρτυρία για τον Θεό, και αν γίνεις καλύτερος στο να βοηθάς τους ανθρώπους να κατανοήσουν και να ξεκαθαρίσουν τι έργο κάνει Εκείνος, και αν, τέλος, βοηθάς τους ανθρώπους να αποδεχθούν το έργο του Θεού, τότε κάνεις πράξη την αλήθεια. Υπάρχει κάποια διαφορά σ’ αυτά; (Ναι.) Σου έχει συμβεί ποτέ να παρασυρθείς ενώ μόστραρες ξεδιάντροπα τα χαρίσματα, τα ταλέντα ή τις ικανότητές σου, με αποτέλεσμα να ξεχάσεις ότι εκτελείς το καθήκον σου και, αντί γι’ αυτό, να αρχίσεις να επιδεικνύεσαι μπροστά στους άλλους, ακριβώς σαν τους απίστους; Σου έχει συμβεί ποτέ αυτό; (Ναι.) Σ’ αυτές τις καταστάσεις, λοιπόν, ποια είναι η εσωτερική κατάσταση ενός ανθρώπου; Είναι μια κατάσταση απόλαυσης, μέσα στην οποία ο άνθρωπος δεν έχει θεοφοβούμενη καρδιά, δεν έχει περιορισμούς ούτε ενοχές, δεν έχει στόχους ούτε αρχές στο μυαλό του ενώ ενεργεί, και έχει ήδη χάσει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια και το φιλότιμο που πρέπει να έχει μια χριστιανική ψυχή. Τι έχει συμβεί σ’ αυτήν την περίπτωση; Αυτός ο άνθρωπος επιδεικνύει τις δεξιότητές του και πουλάει την προσωπικότητά του. Ενώ εκτελείς το καθήκον σου, βιώνεις άραγε συχνά καταστάσεις στις οποίες το μόνο που σε νοιάζει είναι να κάνεις επίδειξη των ταλέντων και των χαρισμάτων σου, χωρίς να αναζητάς την αλήθεια; Όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια κατάσταση, το συνειδητοποιείς από μόνος σου; Μπορείς να αντιστρέψεις την πορεία σου; Αν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις αυτό και να αντιστρέψεις την πορεία σου, τότε θα μπορέσεις να κάνεις πράξη την αλήθεια. Αν, όμως, είσαι συνέχεια έτσι και βιώνεις αυτήν την κατάσταση ξανά και ξανά για πολύ καιρό, τότε είσαι κάποιος που βασίζει απόλυτα τη ζωή του στα χαρίσματά του και δεν κάνει καθόλου πράξη την αλήθεια. Από πού θεωρείτε ότι προέρχονται οι περιορισμοί σας; Τι καθορίζει πόσο ισχυροί είναι αυτοί οι περιορισμοί; Αυτό το καθορίζει το πόσο πολύ αγαπάς την αλήθεια και το πόσο μισείς το κακό ή τα αρνητικά πράγματα. Όταν θα έχεις κατανοήσει την αλήθεια, δεν θα θέλεις να κάνεις κακό, κι όταν μισήσεις τα αρνητικά πράγματα, και πάλι δεν θα θέλεις να κάνεις κακό· κι έτσι ακριβώς, προκύπτει ένα αίσθημα περιορισμού. Όσοι δεν αγαπούν την αλήθεια είναι αδύνατο να μισήσουν το κακό. Γι’ αυτό και δεν έχουν αίσθημα περιορισμού· χωρίς αυτό, έχουν την τάση να είναι ακόλαστοι και δεν έχουν περιορισμούς. Είναι παρορμητικοί και απερίσκεπτοι, και δεν τους νοιάζει καθόλου πόσο κακό κάνουν.

Υπάρχει κι άλλη μια κατάσταση που βιώνουν όσοι βασίζονται στα χαρίσματά τους. Κάποιοι, όποια ταλέντα, χαρίσματα ή δεξιότητες κι αν έχουν, απλώς κάνουν πράγματα και μοχθούν χωρίς να έχουν αναζητήσει ποτέ την αλήθεια, ενώ δεν έχουν προσπαθήσει να συλλάβουν τις προθέσεις του Θεού, σαν να μην είχαν καν στο μυαλό τους την έννοια της άσκησης της αλήθειας, και το μόνο που τους ωθεί είναι να τελειώσουν τη δουλειά τους και να ολοκληρώσουν αυτό που κάνουν. Αυτό άραγε δεν δείχνει ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι βασίζουν εντελώς τη ζωή τους στα χαρίσματα και στα ταλέντα τους, στις ικανότητες και στις δεξιότητές τους; Το μόνο που θέλουν στην πίστη τους στον Θεό είναι να μοχθούν ώστε να κερδίζουν ευλογίες, και ανταλλάζουν τα χαρίσματα και τις δεξιότητές τους με τις ευλογίες του Θεού. Σ’ αυτήν την κατάσταση βρίσκονται οι περισσότεροι άνθρωποι. Οι πιο πολλοί υιοθετούν αυτήν την οπτική ειδικά όταν ο οίκος του Θεού τούς αναθέτει κάποια δουλειά ρουτίνας· κι έτσι, απλώς μοχθούν. Με άλλα λόγια, θέλουν να πραγματοποιήσουν τους στόχους τους βασισμένοι στον μόχθο. Κάποιες φορές το κάνουν μιλώντας ή ρίχνοντας μια ματιά σε κάτι· άλλες φορές δουλεύοντας με τα χέρια τους ή τρέχοντας σε δουλειές. Νομίζουν ότι, αν τα κάνουν αυτά, σημαίνει ότι έχουν συνεισφέρει πολύ. Αυτό σημαίνει να βασίζει κανείς τη ζωή του στα χαρίσματά του. Γιατί λέμε ότι το να βασίζεις τη ζωή σου στα χαρίσματα και στα ταλέντα σου είναι σκέτος μόχθος και όχι εκτέλεση του καθήκοντός σου, πόσο μάλλον άσκηση της αλήθειας; Υπάρχει διαφορά. Ας πούμε, λόγου χάρη, ότι ο οίκος του Θεού σού αναθέτει μια εργασία, και αφού την αναλάβεις, σκέφτεσαι πώς να την ολοκληρώσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται, ώστε να το αναφέρεις στον επικεφαλής σου και να σε επιδοκιμάσει. Μπορεί ακόμα και να το αντιμετωπίσεις με στάση επιμέλειας και να βάλεις σε λειτουργία ένα σχέδιο με συγκεκριμένα βήματα, όμως να σε ενδιαφέρει μόνο να φέρεις σε πέρας την εργασία και να τη δουν οι άλλοι. Μπορεί επίσης να θέσεις ένα πρότυπο για τον εαυτό σου ενώ κάνεις την εργασία, και να σκέφτεσαι πώς να την εκτελέσεις με τρόπο που θα σε ικανοποιήσει, θα σου δώσει χαρά και θα ανταποκρίνεται στο πρότυπο τελειότητας που αναζητάς. Ό,τι πρότυπο κι αν θέσεις, αν αυτό που κάνεις δεν σχετίζεται με την αλήθεια, αν δεν αναζητήσεις πρώτα την αλήθεια, και δεν κατανοήσεις και δεν επιβεβαιώσεις τις απαιτήσεις του Θεού και αν, αντί για όλα αυτά, ενεργήσεις τυφλά και με το μυαλό σου μπερδεμένο, τότε απλώς μοχθείς. Αυτό δείχνει ότι, για όσα κάνεις, βασίζεσαι στο μυαλό, στα χαρίσματα, στις ικανότητες και στις δεξιότητές σου, υιοθετώντας μια νοοτροπία ευσεβών πόθων. Τι αποτέλεσμα έχει αυτή η μέθοδος; Μπορεί να ολοκληρώσεις την εργασία και να μην κάνει κανείς καμία παρατήρηση για προβλήματα. Ναι μεν είσαι πολύ χαρούμενος, αλλά, πρώτον, όσο έκανες την εργασία, δεν κατανόησες την πρόθεση του Θεού. Δεύτερον, δεν την έκανες με όλη σου την καρδιά, το μυαλό και τη δύναμη· μέσα σου, δεν αναζητούσες την αλήθεια. Αν είχες αναζητήσει τις αλήθεια-αρχές και την πρόθεση του Θεού, τότε θα είχες εκτελέσει την εργασία σύμφωνα με τα πρότυπα. Επίσης, θα είχες εισέλθει στις αλήθεια-πραγματικότητες, και θα είχες κατανοήσει σωστά ότι όσα έκανες συμφωνούσαν με την πρόθεση του Θεού. Αν, ωστόσο, δεν κάνεις την εργασία με όλη σου την καρδιά, αλλά με το μυαλό σου μπερδεμένο, τότε ακόμα κι αν την ολοκληρώσεις και τελειώσεις τη δουλειά, μέσα σου δεν θα ξέρεις πόσο καλά το έκανες, δεν θα έχεις πρότυπα και δεν θα γνωρίζεις αν η εργασία έγινε σύμφωνα με την πρόθεση του Θεού και με την αλήθεια. Σε αυτήν την περίπτωση, δεν εκτελείς το καθήκον σου· απλώς μοχθείς.

Όλοι όσοι πιστεύουν στον Θεό θα πρέπει να κατανοούν τις προθέσεις Του. Μόνο εκείνοι που εκτελούν καλά τα καθήκοντά τους μπορούν να ικανοποιήσουν τον Θεό και μόνο με την ολοκλήρωση της ανάθεσης από τον Θεό μπορούν να εκτελέσουν ικανοποιητικά τα καθήκοντά τους. Υπάρχει κάποιο πρότυπο για να πετύχεις την ανάθεση από τον Θεό. Ο Κύριος Ιησούς είπε: «Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου». Η «αγάπη για τον Θεό» είναι μία πτυχή αυτού που απαιτεί ο Θεός από τους ανθρώπους. Πού θα πρέπει να εκδηλωθεί αυτή η απαίτηση; Στο ότι πρέπει να εκπληρώσεις την ανάθεση από τον Θεό. Για να το θέσουμε πρακτικά, αφορά τη σωστή εκτέλεση του καθήκοντος που έχεις ως άνθρωπος. Ποιο είναι, λοιπόν, το πρότυπο για να κάνεις σωστά το καθήκον σου; Ο Θεός απαιτεί να κάνεις το καθήκον σου ως δημιούργημα με όλη σου την καρδιά, την ψυχή, το μυαλό και τη δύναμη. Δεν είναι δύσκολο να το κατανοήσει κανείς αυτό. Για να εκπληρώσεις την απαίτηση του Θεού, χρειάζεται κυρίως να κάνεις το καθήκον σου με την καρδιά σου. Αν μπορείς να το κάνεις με την καρδιά σου, τότε θα μπορέσεις εύκολα να ενεργήσεις με όλη σου την ψυχή, όλο σου το μυαλό και όλη σου τη δύναμη. Αν, για να εκτελέσεις το καθήκον σου, βασίζεσαι απλώς στις φαντασιοκοπίες του μυαλού σου και στα χαρίσματά σου, μπορείς τότε να εκπληρώσεις την απαίτηση του Θεού; Σε καμία περίπτωση. Οπότε, ποιο είναι το πρότυπο που πρέπει να επιτευχθεί προκειμένου να εκπληρώνεις την ανάθεση από τον Θεό και να εκτελείς το καθήκον σου με αφοσίωση και με σωστό τρόπο; Με το να κάνεις το καθήκον σου με όλη σου την καρδιά, την ψυχή, τον νου και τη δύναμη. Αν προσπαθήσεις να κάνεις το καθήκον σου χωρίς μια καρδιά που να αγαπά τον Θεό, δεν θα έχει αποτέλεσμα. Αν αναπτύξεις μια καρδιά που αγαπάει τον Θεό πιο δυνατή από ποτέ και πιο γνήσια, τότε είναι φυσικό να μπορείς να εκτελείς το καθήκον σου σωστά με όλη σου την καρδιά, με όλη σου την ψυχή, με όλο σου το νου και με όλη σου τη δύναμη. Με όλη σου την καρδιά, όλη σου την ψυχή, όλο σου το μυαλό, όλη σου τη δύναμη· τελευταία είναι η φράση «όλη σου τη δύναμη», ενώ πρώτη είναι η φράση «όλη σου την καρδιά». Αν δεν κάνεις το καθήκον σου με όλη σου την καρδιά, τότε πώς είναι δυνατόν να το κάνεις με όλη σου τη δύναμη; Γι’ αυτό και αν προσπαθείς να κάνεις το καθήκον σου μόνο με όλη σου τη δύναμη, δεν πρόκειται να πετύχεις κανένα αποτέλεσμα ούτε και να ικανοποιήσεις τις αρχές. Ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα που απαιτεί ο Θεός; (Να ενεργεί κανείς με όλη του την καρδιά.) Όποιο καθήκον κι αν σου εμπιστευτεί, αν το μόνο που κάνεις είναι να μοχθείς, να τρέχεις πέρα-δώθε και να καταβάλλεις προσπάθεια, τότε μπορείς να ενεργείς σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές; Μπορείς να ενεργείς σύμφωνα με τις προθέσεις του Θεού; (Όχι.) Πώς, λοιπόν, θα συμβαδίσεις με τις προθέσεις του Θεού; (Αν ενεργούμε με όλη μας την καρδιά.) Είναι εύκολο να πει κανείς τη φράση «με όλη σου την καρδιά», κι οι άνθρωποι τη λένε συχνά· πώς, λοιπόν, θα ενεργήσεις με όλη σου την καρδιά; Κάποιοι λένε: «Όταν κάνεις κάτι με λίγο περισσότερη προσπάθεια και ειλικρίνεια, όταν σκέφτεσαι παραπάνω, όταν δεν αφήνεις τίποτ’ άλλο να πιάσει χώρο στο μυαλό σου, και απλώς συγκεντρώνεσαι στο πώς να κάνεις ό,τι κάνεις εκείνη τη στιγμή. Σωστά;» Τόσο απλό είναι; (Όχι.) Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για μερικές θεμελιώδεις αρχές της άσκησης. Σύμφωνα με τις αρχές που ασκείτε ή παρατηρείτε συνήθως, ποιο θα πρέπει να είναι το πρώτο σας βήμα για να ενεργήσετε με όλη σας την καρδιά; Πρέπει να χρησιμοποιήσετε όλο σας το μυαλό, όλη σας την ενέργεια, και να ενεργήσετε με την καρδιά σας, χωρίς να είστε επιπόλαιοι. Αν κάποιος δεν μπορεί να ενεργήσει με όλη του την καρδιά, αυτό σημαίνει ότι έχει χάσει την καρδιά του, που είναι σαν να έχει χάσει την ψυχή του. Την ώρα που εκείνος μιλάει, η σκέψη του πετάει· δεν κάνει ποτέ τίποτα με την καρδιά του, και κάνει τα πάντα απρόσεκτα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να χειριστεί καλά τα πράγματα. Αν δεν εκτελέσεις το καθήκον σου με όλη σου την καρδιά και δεν το κάνεις ολόψυχα, τότε δεν πρόκειται να το εκτελέσεις σωστά. Ακόμα κι αν εκτελείς το καθήκον σου για αρκετά χρόνια, δεν θα μπορείς να το εκτελέσεις επαρκώς. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα σωστά αν δεν το κάνεις με την καρδιά σου. Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι επιμελείς εργάτες, είναι πάντα ασταθείς και ιδιότροποι, θέτουν υπερβολικά υψηλούς στόχους και δεν ξέρουν πού έχουν αφήσει την καρδιά τους. Έχουν καρδιά αυτοί οι άνθρωποι; Πώς μπορείτε να διακρίνετε αν κάποιος έχει ή δεν έχει καρδιά; Αν κάποιος που πιστεύει στον Θεό διαβάζει σπάνια τα λόγια Του, τότε έχει καρδιά; Αν, ό,τι κι αν συμβεί, δεν προσεύχεται ποτέ στον Θεό, τότε έχει καρδιά; Αν, όποια δυσκολία κι αν αντιμετωπίσει, δεν αναζητά ποτέ την αλήθεια, τότε έχει καρδιά; Κάποιοι εκτελούν τα καθήκοντά τους για πολλά χρόνια χωρίς σαφή αποτελέσματα· αυτοί έχουν καρδιά; (Όχι.) Μπορούν όσοι δεν έχουν καρδιά να εκτελέσουν σωστά τα καθήκοντά τους; Πώς μπορεί κανείς να εκτελέσει τα καθήκοντά του με όλη του την καρδιά; Πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να σκέφτεσαι υπεύθυνα. «Αυτή είναι η ευθύνη μου και πρέπει να την επωμισθώ. Δεν μπορώ να το βάλω στα πόδια τώρα που με χρειάζονται περισσότερο. Πρέπει να εκτελέσω σωστά το καθήκον μου και να λογοδοτήσω γι’ αυτό στον Θεό». Αυτό σημαίνει ότι έχεις μια θεωρητική βάση. Το να έχεις, όμως, μια θεωρητική βάση σημαίνει από μόνο του ότι κάνεις το καθήκον σου με όλη σου την καρδιά; (Όχι.) Απέχεις πολύ ακόμα απ’ το να εκπληρώσεις τις απαιτήσεις του Θεού ή απ’ το να εισέλθεις στην αλήθεια-πραγματικότητα και να κάνεις το καθήκον σου με όλη σου την καρδιά. Τι σημαίνει, λοιπόν, να κάνεις το καθήκον σου με όλη σου την καρδιά; Πώς θα καταφέρουν οι άνθρωποι να κάνουν το καθήκον τους με όλη τους την καρδιά; Πρώτα απ’ όλα, χρειάζεται να σκεφτείς: «Για ποιον εκτελώ αυτό το καθήκον; Το κάνω για τον Θεό, για την εκκλησία ή για κάποιον άνθρωπο;» Αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσεις καλά. Επίσης, να σκεφτείς: «Ποιος μου ανέθεσε αυτό το καθήκον; Ο Θεός, κάποιος επικεφαλής ή η εκκλησία;» Κι αυτό χρειάζεται να το ξεκαθαρίσεις. Μπορεί να μη φαίνεται πολύ σημαντικό, και πάλι όμως πρέπει να αναζητήσεις την αλήθεια για να το λύσεις. Πείτε Μου, το καθήκον σας σας το ανέθεσε κάποιος επικεφαλής ή εργάτης, ή κάποια εκκλησία; (Όχι.) Ωραία, αρκεί να είσαι μέσα σου σίγουρος γι’ αυτό. Πρέπει να βεβαιωθείς ότι το καθήκον σου σου το ανέθεσε ο Θεός. Μπορεί, φαινομενικά, να σου το έδωσε κάποιος επικεφαλής της εκκλησίας. Στην πραγματικότητα, όμως, όλα προέρχονται από τη ρύθμιση του Θεού. Μπορεί κάποιες φορές να προέρχονται ξεκάθαρα από ανθρώπινη βούληση, αλλά ακόμα και τότε πρέπει πρώτα να το αποδεχθείς από τον Θεό. Αυτός είναι ο σωστός τρόπος να το βιώσεις. Αν το αποδεχθείς από τον Θεό, αν υποταχθείς συνειδητά στη ρύθμισή Του και προσφερθείς να αποδεχθείς την ανάθεση απ’ Αυτόν, αν υποβληθείς σ’ αυτήν τη διαδικασία, τότε θα έχεις την καθοδήγηση και το έργο του Θεού. Αν πιστεύεις συνεχώς ότι όλα τα κάνει ο άνθρωπος και ότι απ’ τον άνθρωπο προέρχονται όλα, αν βιώνεις έτσι τα πράγματα, τότε δεν θα έχεις την ευλογία του Θεού ούτε το έργο Του, γιατί είσαι πολύ ύπουλος για κάτι τέτοιο, έχεις μεγάλη έλλειψη πνευματικής κατανόησης. Δεν έχεις τη σωστή νοοτροπία. Αν αντιμετωπίζεις κάθε ζήτημα με ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, τότε δεν θα έχεις το έργο του Αγίου Πνεύματος, γιατί σε όλα τα ζητήματα κυριαρχεί ο Θεός. Σε όποιον κι αν αναθέσει ο οίκος του Θεού την κάθε είδους εργασία, αυτό προέρχεται από την κυριαρχία και τη ρύθμιση του Θεού, και περιέχει την καλή θέλησή Του. Αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να μάθεις. Είναι πολύ σημαντικό να το δεις ξεκάθαρα· δεν ωφελεί να κατανοήσεις μόνο το δόγμα. Πρέπει να βεβαιωθείς μέσα σου: «Αυτό το καθήκον μού το εμπιστεύθηκε ο Θεός. Το καθήκον μου το εκτελώ για τον Θεό, όχι για τον εαυτό μου ούτε και για κανέναν άλλον. Αυτό είναι το καθήκον μου ως δημιούργημα, και ο Θεός είναι που μου το εμπιστεύθηκε». Αφού αυτό το καθήκον σού το εμπιστεύθηκε ο Θεός, πώς σου το εμπιστεύθηκε; Μήπως έχει να κάνει με το ότι πρέπει να ενεργήσεις με όλη σου την καρδιά; Είναι απαραίτητο να αναζητήσεις την αλήθεια; Πρέπει να αναζητήσεις την αλήθεια, τις απαιτήσεις, τα πρότυπα και τις αρχές του καθήκοντος που σου εμπιστεύθηκε ο Θεός, καθώς και το τι λέει ο λόγος Του. Αν τα λόγια Του είναι ξεκάθαρα, τότε έχει έρθει η ώρα να αναλογιστείς πώς να τα κάνεις πράξη και να τα πραγματοποιήσεις. Θα πρέπει επίσης να συναναστραφείς με ανθρώπους που κατανοούν την αλήθεια, κι έπειτα να ενεργήσεις σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Αυτό θα πει να ενεργείς με όλη σου την καρδιά. Ας πούμε ακόμα ότι, πριν εκτελέσεις το καθήκον σου, αναζητάς την πρόθεση του Θεού, κατανοείς την αλήθεια και ξέρεις τι να κάνεις, όταν όμως έρχεται η ώρα να δράσεις, εμφανίζονται ασυνέπειες κι αντιφάσεις ανάμεσα στις σκέψεις σου και στις αλήθεια-αρχές. Τι πρέπει να κάνεις όταν συμβεί αυτό; Πρέπει να τηρήσεις την αρχή του να κάνεις το καθήκον σου με όλη σου την καρδιά, και να προσπαθήσεις ολόψυχα να υποταχθείς στον Θεό και να Τον ικανοποιήσεις, χωρίς προσωπικές νοθείες και σίγουρα χωρίς να ενεργείς όπως θέλεις εσύ. Κάποιοι λένε: «Δεν με νοιάζουν αυτά. Στο κάτω κάτω, σ’ εμένα ανατέθηκε αυτό το καθήκον, άρα εγώ θα πρέπει να έχω και τον τελευταίο λόγο. Έχω το δικαίωμα να ενεργώ με δική μου πρωτοβουλία, και θα κάνω ό,τι νομίζω πως πρέπει να γίνει. Αφού κάνω το καθήκον μου με όλη μου την καρδιά, τι ελάττωμα θα μπορέσετε να βρείτε;» Και τότε, καταβάλλουν κάποια προσπάθεια για να κατανοήσουν τι πρέπει να κάνουν. Ναι μεν η δουλειά γίνεται στο τέλος, είναι όμως σωστή αυτή η μέθοδος άσκησης και αυτή η κατάσταση; Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν το καθήκον τους με όλη τους την καρδιά; (Όχι.) Τι πρόβλημα υπάρχει εδώ; Πρόκειται για αλαζονεία, οι άνθρωποι αυτοί φτιάχνουν τους δικούς τους νόμους, είναι παρορμητικοί και απερίσκεπτοι. Εκτελούν το καθήκον τους όσοι ενεργούν έτσι; (Όχι.) Δεν εκτελούν το καθήκον τους· αντίθετα, ασχολούνται με προσωπικές τους υποθέσεις. Κάνουν μόνο ό,τι τους ικανοποιεί και τους αρέσει με βάση τη βούλησή τους· δεν κάνουν το καθήκον τους με όλη τους την καρδιά.

Μόλις τώρα μίλησα κυρίως για τα ταλέντα και τα χαρίσματα. Σ’ αυτά τα ταλέντα και τα χαρίσματα περιλαμβάνεται και η γνώση; Υπάρχει άραγε διαφορά ανάμεσα στη γνώση και στα ταλέντα; Το ταλέντο αφορά μια δεξιότητα. Μπορεί να αφορά έναν τομέα στον οποίο κάποιος διαπρέπει περισσότερο απ’ τους άλλους, ένα κομμάτι του επιπέδου του που ξεχωρίζει, αυτό στο οποίο είναι καλύτερος ή μια δεξιότητα στην οποία έχει σχετικές ικανότητες και καλή γνώση. Όλα αυτά τα λέμε ταλέντα και χαρίσματα. Η γνώση τι είναι και σε τι ακριβώς αναφέρεται; Όταν ένας διανοούμενος έχει σπουδάσει για πολλά χρόνια, όταν έχει διαβάσει πολλά κλασικά έργα, κι έχει μελετήσει σε μεγάλο βάθος ένα ορισμένο επάγγελμα ή κλάδο της γνώσης, και έχει πετύχει αποτελέσματα και έχει άριστη γνώση, εξειδικευμένη και βαθιά, όλα αυτά έχουν καμία σχέση με τα ταλέντα και τα χαρίσματα; Μπορεί να συμπεριληφθεί η γνώση στην κατηγορία του ταλέντου; (Όχι.) Αν κάποιος χρησιμοποιεί ταλέντα για να κάνει τη δουλειά του, πιθανό να είναι άξεστος και αγροίκος, να μην έχει ανώτερη μόρφωση, να μην έχει διαβάσει κανένα φημισμένο βιβλίο ή να μην μπορεί καν να κατανοήσει τη Βίβλο, αλλά ίσως παρ’ όλα αυτά να έχει κάποιο επίπεδο και ευφράδεια λόγου. Είναι ταλέντο αυτό; (Ναι.) Αυτός ο άνθρωπος διαθέτει αυτό το ταλέντο. Αυτό σημαίνει ότι έχει και γνώση; (Όχι.) Οπότε, τι σημαίνει γνώση; Πώς ορίζεται; Ας το θέσουμε ως εξής: αν κάποιος έχει σπουδάσει εκπαιδευτικός, λόγου χάρη, έχει γνώση αυτού του επαγγέλματος; Γνωρίζει, ας πούμε, πώς να διδάσκει, πώς να μεταδίδει τη γνώση, ποια γνώση πρέπει να μεταδίδει και ούτω καθεξής; Εφόσον έχει γνώση του αντικειμένου, θεωρείται γνώστης στον τομέα του; Μπορεί να θεωρηθεί ένας ταλαντούχος άνθρωπος που διαθέτει γνώσεις σ’ αυτόν τον κλάδο; (Ναι.) Ας κρατήσουμε αυτό ως παράδειγμα· αν κάποιος είναι γνώστης του κλάδου της εκπαίδευσης, ποια θα είναι συνήθως η ασχολία του όταν γίνει εργάτης ή επικεφαλής στην εκκλησία; Πώς θα ασκείται συνήθως; Θα μιλάει σε όλους όπως μιλάει ο δάσκαλος στους μαθητές; Δεν έχει σημασία ο τόνος της φωνής του· σημασία έχει το τι εμφυσά και τι διδάσκει στους άλλους. Έχει βασίσει τη ζωή του σ’ αυτήν τη γνώση εδώ και πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα να έχει γίνει ουσιαστικά μέρος της ζωής του, σε τέτοιο βαθμό που, σε κάθε πτυχή της συμπεριφοράς του ή της ζωής του, φαίνεται ότι έχει αυτήν τη γνώση και βιώνει τη γνώση που έχει αποκτήσει. Αυτό είναι ένα πολύ φυσιολογικό φαινόμενο. Σε τι βασίζονται, λοιπόν, τέτοιοι άνθρωποι για να κάνουν τη δουλειά τους; Στη γνώση που έχουν αποκτήσει. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι ακούνε κάποιον να λέει: «Δεν μπορώ να διαβάσω τα λόγια του Θεού. Τα κρατώ εδώ, αλλά δεν ξέρω πώς διαβάζονται. Πώς θα μάθω ποια είναι η αλήθεια αν δεν μπορώ να διαβάσω τα λόγια του Θεού; Πώς θα κατανοήσω τις προθέσεις Του αν δεν μπορώ να διαβάσω τα λόγια Του;» Τότε, εκείνοι λένε: «Εγώ ξέρω πώς, έχω γνώση και μπορώ να σε βοηθήσω. Αυτό το κεφάλαιο χωρίζεται σε τέσσερις παραγράφους. Συνήθως, αν το άρθρο είναι αφηγηματικό, υπάρχουν έξι επιμέρους στοιχεία: ο χρόνος, ο τόπος, οι χαρακτήρες, η αιτία του συμβάντος, η εξέλιξη και το συμπέρασμα. Στο τέλος αυτού του κεφαλαίου του λόγου του Θεού βρίσκεται ο χρόνος έκδοσης: Οκτώβριος 2011. Αυτό είναι το πρώτο στοιχείο. Όσον αφορά τους χαρακτήρες, σ’ αυτό το κεφάλαιο αναφέρεται το «Εγώ», άρα το πρώτο πρόσωπο είναι ο Θεός, κι έπειτα ο Θεός αναφέρεται στο «εσείς», δηλαδή σ’ εμάς. Στη συνέχεια, το κεφάλαιο αναλύει τις καταστάσεις μερικών ανθρώπων· κάποιες καταστάσεις είναι επαναστατικές και αλαζονικές, πράγμα που αναφέρεται στους ανθρώπους που είναι επαναστατικοί και αλαζόνες, που δεν κάνουν πραγματικό έργο, αλλά πονηριές, στους κακούς και τους κακόβουλους ανθρώπους. Η πορεία των πραγμάτων είναι ότι οι άνθρωποι κάνουν κακές πράξεις. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα σχετικά με διαφορετικές πτυχές». Τι γνώμη έχετε γι’ αυτήν τη μέθοδο εργασίας; Καλό είναι που βοηθούν τους ανθρώπους με τόση στοργή, όμως πού βασίζονται οι ενέργειές τους; (Στη γνώση.) Γιατί έφερα αυτό το παράδειγμα; Για να δώσω στους ανθρώπους να καταλάβουν πιο ξεκάθαρα τι είναι γνώση. Κάποιοι δεν ξέρουν πώς να διαβάζουν τον λόγο του Θεού, όμως έλαβαν κάποια μόρφωση και ίσως ήταν καλοί στα θεωρητικά μαθήματα στο σχολείο· έτσι, μπορεί να ανοίξουν σε μια σελίδα του λόγου του Θεού, να τη διαβάσουν και να πουν: «Αυτό το κεφάλαιο του λόγου του Θεού έχει τόσο ωραία έκφραση! Στην πρώτη ενότητα, ο Θεός μιλάει ευθέως, ενώ στη δεύτερη, ο τόνος δείχνει κάποια μεγαλοπρέπεια και οργή. Στην τρίτη ενότητα, όλα ξεσκεπάζονται με συγκεκριμένο και ξεκάθαρο τρόπο. Έτσι θα έπρεπε να είναι ο λόγος του Θεού. Η τέταρτη ενότητα, η γενική σύνοψη, δίνει στους ανθρώπους το μονοπάτι της άσκησης. Ο λόγος του Θεού είναι τέλειος!» Το συμπέρασμα και η σύνοψη που βγάζουν από τον λόγο του Θεού προέρχεται από τη γνώση; (Ναι.) Αν και μπορεί αυτό το παράδειγμα να μην είναι και το πιο κατάλληλο, τι είναι αυτό που θέλω να κατανοήσετε όταν το λέω; Θέλω να δείτε ξεκάθαρα πόσο άσχημο είναι να προσεγγίζει κανείς τον λόγο του Θεού με τη γνώση. Είναι αηδιαστικό. Τέτοιοι άνθρωποι, εφόσον βασίζονται στη γνώση για να διαβάσουν τον λόγο του Θεού, μπορούν να βασιστούν στην αλήθεια για να κάνουν κάτι; (Όχι.) Σε καμία περίπτωση.

Ποια χαρακτηριστικά έχουν οι ενέργειες των ανθρώπων που βασίζουν τη ζωή τους στη γνώση; Πρώτα απ’ όλα, ποια πλεονεκτήματα θεωρούν ότι έχουν; Τη γνώση και τη μόρφωσή τους, το γεγονός ότι είναι διανοούμενοι, καθώς και το ότι έχουν εργαστεί σε κλάδους που βασίζονται στη γνώση. Οι διανοούμενοι, όταν κάνουν κάτι, ακολουθούν το ύφος, τα χαρακτηριστικά και τα μοτίβα των διανοούμενων, κι έτσι αναπόφευκτα ενεργούν με έναν αέρα διανόησης, πράγμα που κάνει τους άλλους να τους θαυμάζουν. Έτσι, λοιπόν, ενεργούν οι διανοούμενοι· εστιάζουν πάντα σ’ αυτόν τον αέρα διανόησης. Όσο αδύναμοι και ευγενικοί κι αν φαίνονται εξωτερικά, μέσα τους δεν είναι σε καμία περίπτωση ούτε αδύναμοι ούτε ευγενικοί, και έχουν πάντα μια άποψη για το κάθε τι. Θέλουν σε κάθε ζήτημα να κάνουν συνεχώς επίδειξη, να χρησιμοποιούν τις μικροπρεπείς τακτικές τους, αλλά και να αναλύουν και να χειρίζονται τα πράγματα με βάση τις απόψεις, τις στάσεις και τον τρόπο σκέψης της γνώσης. Γι’ αυτούς, η αλήθεια είναι κάτι περιττό, κάτι που δυσκολεύονται πολύ να αποδεχθούν. Επομένως, η πρώτη αντίδραση ενός τέτοιου ανθρώπου απέναντι στην αλήθεια είναι να την αναλύσει. Και πού βασίζεται η ανάλυσή του; Στη γνώση. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Κάποιος που έχει σπουδάσει σκηνοθεσία έχει γνώσεις σκηνοθεσίας; Είτε σπούδασες σκηνοθεσία συστηματικά με βιβλία, είτε σπούδασες πρακτικά και έχεις κάνει μια τέτοια δουλειά, με δυο λόγια, διαθέτεις κάποια γνώση σ’ αυτόν τον κλάδο. Είτε σπούδασες σκηνοθεσία σε βάθος είτε επιφανειακά, αν ασχολήθηκες με το επάγγελμα στον κόσμο των άπιστων, τότε η γνώση που απέκτησες σ’ αυτόν τον τομέα ή η εμπειρία σου σ’ αυτό θα ήταν πολύτιμη και πολύ χρήσιμη. Ωστόσο, το ότι έχεις τέτοιες γνώσεις σημαίνει και ότι σίγουρα θα συνεισφέρεις σωστά στο έργο της εκκλησίας που έχει να κάνει με την κινηματογράφηση; Η γνώση που απέκτησες μπορεί στ’ αλήθεια να σε βοηθήσει να δώσεις μαρτυρία στον Θεό χρησιμοποιώντας τις ταινίες; Όχι απαραίτητα. Αν επιμένεις να δίνες έμφαση σ’ αυτά που σου έμαθαν τα βιβλία, καθώς και στους κανόνες και στις απαιτήσεις που απαρτίζουν τη γνώση του κλάδου, τότε μπορείς να κάνεις σωστά το καθήκον σου; (Όχι.) Δεν υπάρχει εδώ ένα σημείο αντιπαράθεσης ή σύγκρουσης; Όταν οι αλήθεια-αρχές συγκρούονται μ’ αυτήν την πτυχή της γνώσης, πώς λύνεις το πρόβλημα; Αποδέχεσαι ως οδηγό τη γνώση σου ή τις αλήθεια-αρχές; Μπορείς να εγγυηθείς ότι κάθε λήψη, κάθε σκηνή και κάθε ταινία που γυρίζεις δεν έχει καμία νοθεία ή τουλάχιστον έχει πολύ λίγες νοθείες από τη γνώση σου, αλλά και ότι βρίσκεται σε πλήρη συμφωνία με τα πρότυπα και τις αρχές που απαιτεί ο οίκος του Θεού; Αν δεν γίνεται αυτό, τότε κανένα μέρος της γνώσης που απέκτησες δεν χρησιμεύει στον οίκο του Θεού. Σκέψου: σε τι χρησιμεύει η γνώση; Ποια γνώση είναι χρήσιμη; Ποιου είδους γνώση αντιτίθεται στην αλήθεια; Τι προσφέρει στους ανθρώπους η γνώση; Όταν αποκτούν περισσότερη γνώση, γίνονται πιο ευσεβείς και αποκτούν πιο θεοφοβούμενη καρδιά ή γίνονται πιο αλαζόνες και αυτάρεσκοι; Όταν οι άνθρωποι αποκτούν πολλή γνώση, γίνονται περίπλοκοι, δογματικοί και αλαζόνες. Υπάρχει κι άλλη μια μοιραία εξέλιξη που μπορεί να μην έχουν συνειδητοποιήσει: όταν αποκτήσουν πολλή γνώση σε άριστο βαθμό, δημιουργείται μέσα τους ένα χάος, αδειάζουν από αρχές, και όσο περισσότερη γνώση αποκτούν, τόσο μεγαλώνει αυτό το χάος. Μέσω της γνώσης, είναι δυνατό να απαντηθούν τα ερωτήματα γιατί ζουν οι άνθρωποι και ποια είναι η αξία και το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης; Μπορούν να βγουν συμπεράσματα για την προέλευση και τον προορισμό των ανθρώπων; Μπορεί η γνώση να σου πει ότι προέρχεσαι από τον Θεό και ότι Εκείνος σε δημιούργησε; (Όχι.) Τι είναι, λοιπόν, αυτό που καλύπτουν οι σπουδές των γνωστικών αντικειμένων ή αυτό που εμφυσά η γνώση στους ανθρώπους; Υλικά πράγματα και πράγματα που αφορούν την αθεΐα, πράγματα που μπορούν να δουν και πράγματα του μυαλού που μπορούν να αναγνωρίσουν· πολλά, μάλιστα, απ’ αυτά προκύπτουν από τις φαντασιοκοπίες τους και, πολύ απλά, δεν είναι πρακτικά. Επίσης, παρόλο που η γνώση εμφυσά στους ανθρώπους φιλοσοφίες, ιδεολογίες, θεωρίες, φυσικούς νόμους και ούτω καθεξής, υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μπορεί να εξηγήσει ξεκάθαρα. Κάποια απ’ αυτά είναι το πώς δημιουργείται ο κεραυνός κι η αστραπή ή γιατί αλλάζουν οι εποχές. Μπορεί η γνώση να σου δώσει αληθινές απαντήσεις σ’ αυτά; Για ποιον λόγο αλλάζει αυτήν τη στιγμή το κλίμα και γίνεται αφύσικο; Μπορεί αυτό να το εξηγήσει ξεκάθαρα η γνώση; Μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα; (Όχι.) Η γνώση δεν μπορεί να σου μιλήσει για θέματα που αφορούν την προέλευση των πάντων, άρα δεν μπορεί να λύσει αυτά τα προβλήματα. Υπάρχουν κι εκείνοι που ρωτάνε: «Γιατί κάποιοι άνθρωποι επιστρέφουν στη ζωή μετά τον θάνατό τους;» Σου απάντησε η γνώση αυτό το ερώτημα; (Όχι.) Τι είναι, λοιπόν, αυτό που σου λέει η γνώση; Περιγράφει πολλά έθιμα και κανονισμούς. Για παράδειγμα, η ιδέα ότι οι άνθρωποι πρέπει να ανατρέφουν παιδιά και να δείχνουν ευσέβεια προς τους γονείς τους είναι ένα είδος γνώσης που αφορά την ανθρώπινη ζωή. Από πού προέρχεται αυτή η γνώση; Τη διδάσκει η παραδοσιακή κουλτούρα. Τι προσφέρει, λοιπόν, στους ανθρώπους όλη αυτή η γνώση; Ποια είναι η ουσία της; Σ’ αυτόν τον κόσμο, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν διαβάσει τα κλασικά έργα, έχουν λάβει υψηλή μόρφωση, έχουν πολλές γνώσεις ή έχουν αριστεύσει σε έναν εξειδικευμένο τομέα της γνώσης. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, στο μονοπάτι της ζωής έχουν τη σωστή κατεύθυνση και τους σωστούς στόχους; Έχουν κάποιο πρότυπο και αρχές για τη διαγωγή τους; Επιπλέον, ξέρουν πώς να λατρεύουν τον Θεό; (Όχι, δεν ξέρουν.) Για να πάμε ένα βήμα παραπέρα, κατανοούν κανένα στοιχείο της αλήθειας; (Όχι.) Επομένως, τι είναι η γνώση; Τι δίνει η γνώση στους ανθρώπους; Πιθανότατα οι άνθρωποι έχουν κάποια εμπειρία πάνω σ’ αυτό. Στο παρελθόν, όταν δεν είχαν γνώση, οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν απλές· παραμένουν απλές τώρα που οι άνθρωποι έχουν αποκτήσει γνώση; Η γνώση κάνει τους ανθρώπους πιο περίπλοκους και δεν είναι πια αγνοί. Η γνώση τούς αφαιρεί ακόμα περισσότερη από την κανονική ανθρώπινη φύση τους και τους αδειάζει από στόχους ζωής. Όσο περισσότερη γνώση αποκτούν, τόσο περισσότερο απομακρύνονται απ’ τον Θεό. Όσο περισσότερα γνωρίζουν, τόσο περισσότερο αρνούνται την αλήθεια και τον λόγο Του. Όσο περισσότερη γνώση έχουν, τόσο πιο ακραίοι, ισχυρογνώμονες και παράλογοι γίνονται. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Σιγά σιγά, ο κόσμος γίνεται όλο και πιο σκοτεινός, όλο και πιο κακός.

Μόλις αναφέραμε πώς πρέπει να επιλύονται, όταν προκύπτουν, οι συγκρούσεις ή οι αντιφάσεις ανάμεσα στην εφαρμογή της γνώσης και τις αλήθεια-αρχές. Εσείς τι κάνετε κάθε φορά που βρίσκεστε σε παρόμοια κατάσταση; Κάποιοι από σας μιλάτε για δόγμα: «Πού είναι η δυσκολία στο να ασκείσαι σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές; Τι είναι αυτό που δεν μπορείς να εγκαταλείψεις;» Όταν, όμως, κάτι συμβεί σ’ εσάς, συνεχίζετε όπως και πριν· ακολουθείτε τη βούληση, τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες σας και, παρότι μερικές φορές θα θέλατε να κάνετε πράξη την αλήθεια και να ενεργήσετε σύμφωνα με τις αρχές, για κάποιο λόγο δεν μπορείτε με τίποτα να το κάνετε. Όλοι γνωρίζουν ότι, όσον αφορά το δόγμα, είναι σωστό να ενεργεί σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές· γνωρίζουν επίσης πως η γνώση σίγουρα δεν θα συμβαδίζει απόλυτα μ’ αυτές και πως, όταν αυτά τα δύο έρθουν σε σύγκρουση ή διαμάχη, αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να ασκηθούν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές και να εγκαταλείψουν τη γνώση που έχουν. Όμως είναι, άραγε, τόσο απλό στην πραγματικότητα; (Όχι.) Όχι, δεν είναι τόσο απλό. Τι δυσκολίες υπάρχουν, λοιπόν, κατά την άσκηση; Πώς πρέπει να ασκηθεί κανείς ώστε να ενεργεί σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές; Πρόκειται για πρακτικά προβλήματα, έτσι δεν είναι; Πώς λύνονται αυτά; Πρώτα απ’ όλα, πρέπει κανείς να υποτάσσεται. Οι άνθρωποι, όμως, έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, και κάποιες φορές δεν καταφέρνουν να υποταχθούν. Λένε: «Μπορείς να πας το άλογο στην πηγή, αλλά δεν μπορείς να το αναγκάσεις να πιει. Έτσι κι εμένα δεν μπορείς να μ’ αναγκάσεις να υποταχθώ, σωστά; Πού είναι το κακό αν εκμεταλλευτώ τη δύναμη που μου προσφέρει η γνώση; Αν επιμείνεις να ενεργήσω σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, τότε εγώ δεν θα υποταχθώ». Τι κάνεις σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όταν μια επαναστατική διάθεση είναι έτοιμη να δημιουργήσει πρόβλημα; (Προσεύχομαι.) Κάποιες φορές, η προσευχή δεν αρκεί για να λυθεί το ζήτημα. Μπορεί με την προσευχή να βελτιωθεί λίγο η στάση και η νοοτροπία σου μπορεί, κι έτσι να αλλάξεις εν μέρει την κατάστασή σου· αν όμως δεν κατανοήσεις, και μάλιστα ξεκάθαρα, τις σχετικές αλήθεια-αρχές, η υποταγή σου ίσως καταλήξει να είναι μια σκέτη τυπική διαδικασία. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζεται να κατανοήσεις την αλήθεια, ν’ αναζητήσεις τις σχετικές πτυχές της, και να πασχίσεις να μάθεις με ποιον τρόπο αυτά που κάνεις ωφελούν το έργο του οίκου του Θεού, τη μαρτυρία για Εκείνον και τη διάδοση του λόγου Του. Όλα αυτά πρέπει να τα ξεκαθαρίσεις. Όποιο κι αν είναι το καθήκον σου, ό,τι κι αν κάνεις, πρέπει πρώτα να σκεφτείς το έργο και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, τη διάδοση του λόγου Του, αλλά και το τι θέλεις να πετύχεις όταν εκτελείς το καθήκον σου. Αυτό προέχει. Δεν χωράει ποτέ αμφιβολία ως προς αυτό ούτε και κανένας συμβιβασμός. Αν συμβιβαστείς σε τέτοιες στιγμές, τότε δεν εκτελείς το καθήκον σου με ειλικρίνεια ούτε κάνεις πράξη την αλήθεια· και το χειρότερο είναι ότι ασχολείσαι με τη δική σου επιχείρηση, θα έλεγε κανείς και δεν θα είχε άδικο. Aντί να εκτελείς το καθήκον ενός δημιουργήματος, κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου. Αν κάποιος θέλει να εκπληρώσει την ανάθεση απ’ τον Θεό και να εκτελέσει σωστά το καθήκον του ως άνθρωπος, η αλήθεια που πρέπει να κατανοήσει και να κάνει πράξη πρώτα απ’ όλα είναι ότι πρέπει να ικανοποιήσει τις προθέσεις του Θεού. Πρέπει να έχεις αυτό το όραμα. Το να εκτελείς ένα καθήκον δεν σημαίνει να ασχολείσαι με τον εαυτό σου ή να ασχολείσαι με τη δική σου επιχείρηση, πόσο μάλλον να καταθέτεις μαρτυρία για τον εαυτό σου και να τον προωθείς· ούτε έχει να κάνει με τη φήμη, το κέρδος και τη θέση σου. Δεν είναι αυτός ο στόχος σου. Αντίθετα, σημαίνει να εκτελείς σωστά το καθήκον σου και να καταθέτεις μαρτυρία για τον Θεό, να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου και να Τον ικανοποιείς· σημαίνει να βιώνεις τη συνείδηση και τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης, να ζεις με την ομοιότητα του ανθρώπινου όντος, να ζεις ενώπιον του Θεού. Με μια τέτοια σωστή νοοτροπία, μπορεί κανείς εύκολα να ξεπεράσει το εμπόδιο του να ζεις με βάση τη γνώση. Ακόμα κι αν παραμείνουν λίγες δυσκολίες, θα αλλάξουν σιγά σιγά κατά τη διαδικασία αυτή και θα βελτιωθούν οι συνθήκες. Πώς είναι, λοιπόν, η εμπειρία σας αυτόν τον καιρό; Βελτιώνεται ή είναι στάσιμη; Αν ενεργείτε διαρκώς με βάση τη γνώση και το μυαλό σας, και δεν αναζητάτε ποτέ τις αλήθεια-αρχές, τότε θα μπορέσετε να αναπτυχθείτε στη ζωή σας; Έχετε βγάλει κάποιο συμπέρασμα σχετικά μ’ αυτό; Φαίνεται πως ακόμα είστε όλοι πολύ μπερδεμένοι όσον αφορά τη ζωή-είσοδο και δεν έχετε συγκεκριμένες αρχές γι’ αυτήν, πράγμα που σημαίνει ότι δεν βιώνετε πιο βαθιά και πιο αληθινά τις αρχές ούτε έχετε ένα μονοπάτι για να κάνετε πράξη την αλήθεια. Κάποιοι άνθρωποι ενεργούν πάντα με βάση τη γνώση τους, οτιδήποτε κι αν τους συμβεί. Τηρούν μόνο λίγες αλήθεια-αρχές, πολύ χοντρικά και σε απλά ζητήματα, ενώ αφήνουν συνέχεια τη γνώση να κυριαρχήσει, και δίνουν μόνο δευτερεύοντα ρόλο στις αλήθεια-αρχές. Ασκούνται με τρόπο κάπως έμμεσο και με συμβιβασμούς· δεν απαιτούν αυστηρά από τον εαυτό τους να δείξει πλήρη υποταγή ούτε να ενεργήσει σε απόλυτη συμφωνία με τις αλήθεια-αρχές. Είναι ή δεν είναι σωστό αυτό που κάνουν; Ποιον κίνδυνο εγκυμονεί μια τέτοιου είδους άσκηση; Δεν κινδυνεύει να εκτραπεί από την πορεία του; Να δημιουργήσει αντίσταση απέναντι στον Θεό και να προσβάλει τη διάθεσή Του; Αυτό είναι το κυριότερο πρόβλημα που θα πρέπει να αναλογιστούν οι άνθρωποι. Έχετε ξεκαθαρίσει πλέον ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο να εκτελείτε ένα καθήκον στον οίκο του Θεού και στο να πιάνετε μια δουλειά και να ζείτε όπως όπως τη ζωή σας στον έξω κόσμο; Έχετε σαφή εικόνα μέσα σας για όλ’ αυτά; Θα πρέπει να το σκέφτεστε και να το αναλογίζεστε συχνά αυτό το ζήτημα. Ποια είναι, λοιπόν, η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο; Γνωρίζετε; (Το να εκτελείς ένα καθήκον στον οίκο του Θεού σημαίνει να αποκτάς την αλήθεια και να αλλάζεις τη διεφθαρμένη σου διάθεση· το να πιάνεις μια δουλειά στον έξω κόσμο αφορά τη ζωή της σάρκας.) Είσαι πολύ κοντά, υπάρχει όμως κάτι που δεν ανέφερες: Το να εκτελείς ένα καθήκον στον οίκο του Θεού σημαίνει να βασίζεις τη ζωή σου στην αλήθεια. Και γιατί είναι σημαντικό να βασίζεις τη ζωή σου στην αλήθεια; Για τους ανθρώπους, είναι σημαντικό γιατί έτσι μπορούν να αλλάξουν τη διάθεσή τους, κι έτσι, τελικά, να σωθούν· για τον Θεό, είναι σημαντικό ώστε να σε κερδίσει, εσένα που είσαι δημιούργημά Του, και να σε αναγνωρίσει ως τέτοιο. Και όταν πιάνουν δουλειά στον έξω κόσμο οι άνθρωποι πού βασίζουν τη ζωή τους; (Στις φιλοσοφίες του Σατανά.) Σωστά, στις φιλοσοφίες του Σατανά. Αυτό σημαίνει ότι ζουν γενικά σύμφωνα με τη διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά. Είτε κυνηγάς τη φήμη, το κέρδος, και τη θέση είτε τον πλούτο, είτε προσπαθείς να περάσεις όπως-όπως τις μέρες σου και να επιβιώσεις, βασίζεις τη ζωή σου σε διεφθαρμένες διαθέσεις. Όταν πιάνεις μια δουλειά στον έξω κόσμο, πρέπει να στύψεις το μυαλό σου στην προσπάθεια να βγάλεις χρήματα. Για να ανέβεις τα σκαλιά της φήμης, του κέρδους και της θέσης, θα εξαρτάσαι πλήρως από πράγματα όπως ο ανταγωνισμός, οι διαμάχες, η πάλη, η αδίστακτη συμπεριφορά, η κακία και οι σφαγές· μόνο έτσι θα μπορέσεις να μείνεις όρθιος. Για να εκτελέσεις ένα καθήκον στον οίκο του Θεού, πρέπει να βασίσεις τη ζωή σου στα λόγια του Θεού και να κατανοήσεις την αλήθεια. Τα αρνητικά του Σατανά δεν είναι μόνο άχρηστα, αλλά κάτι απ’ το οποίο πρέπει ν’ απαλλαγείς. Δεν υπάρχει τίποτα σατανικό που να είναι και εύλογο. Όποιος βασίζει τη ζωή του σε σατανικά πράγματα πρέπει να υποβληθεί σε κρίση και παίδευση· αν, πάλι, είναι ορκισμένα αμετανόητος, πρέπει να τον αποκλείσουν και να τον εγκαταλείψουν. Αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στο να εκτελείς ένα καθήκον στον οίκο του Θεού και στο να πιάνεις μια δουλειά στον έξω κόσμο.

Σε τι κατάσταση ζει κάποιος που βασίζει τη ζωή του στις γνώσεις του; Ποιο είναι το πιο βαθύ του βίωμα; Μόλις μάθεις κάτι σε έναν τομέα, νομίζεις ότι είσαι ικανός, ότι είσαι καταπληκτικός, κι έτσι γίνεσαι δέσμιος της ίδιας σου της γνώσης. Έχεις κάνει τη γνώση ζωή σου και, όταν σου συμβαίνει κάτι, αυτή εμφανίζεται και σου υποδεικνύει να ενεργήσεις με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Θα ήθελες να απαλλαγείς από αυτήν, αλλά δεν μπορείς, επειδή έχει χαραχθεί μέσα σου, και τίποτα δεν μπορεί να την αντικαταστήσει. Αυτό σημαίνει και η φράση «η πρώτη εντύπωση είναι που μετράει». Υπάρχουν ορισμένοι κλάδοι της γνώσης που θα ήταν προτιμότερο να μην τους έχει μελετήσει κανείς. Για όποιον τους έχει μάθει, αποτελούν εμπόδιο και ενόχληση. Η γνώση καλύπτει πολλά πεδία: εκπαίδευση, δίκαιο, λογοτεχνία, μαθηματικά, ιατρική, βιολογία και ούτω καθεξής· ολ’ αυτά προέρχονται από την πρακτική ανθρώπινη εμπειρία. Είναι μορφές πρακτικής γνώσης, χωρίς τις οποίες οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν, και πρέπει να τις μελετούν. Υπάρχουν, όμως, και μορφές γνώσης που δηληρηριάζουν την ανθρωπότητα· είναι δηλητήρια που προέρχονται από τον Σατανά. Ένα παράδειγμα είναι οι κοινωνικές επιστήμες, που διδάσκουν, μεταξύ άλλων, την αθεΐα, τον υλισμό και τον Δαρβινισμό· άλλα παραδείγματα είναι ο Κομφουκιανισμός, ο κομουνισμός και οι φεουδαρχικές προλήψεις. Όλες αυτές οι μορφές γνώσης είναι αρνητικές και προέρχονται από τον Σατανά· ο κύριος σκοπός τους είναι να μολύνουν, να φθείρουν και να διαστρεβλώσουν την ανθρώπινη σκέψη, να δεσμεύσουν και να ελέγξουν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων, με απώτερο στόχο να τους διαφθείρουν, να τους βλάψουν και να τους καταστρέψουν. Ας δούμε μερικές από τις διδασκαλίες της παραδοσιακής κουλτούρας· διαιώνιση του οικογενειακού ονόματος, ευσέβεια προς τους γονείς, εκθειασμός της οικογένειας, καθώς και η εξής συνταγή: «καλλιέργησε τον εαυτό σου, τακτοποίησε την οικογένειά σου, κυβέρνησε το έθνος και φέρε την ειρήνη σε όλους». Πέρα απ’ όλα αυτά, υπάρχουν και οι διάφορες θεολογικές θεωρίες, που είναι της μόδας στην αστική κοινωνία, δηλαδή ο Βουδισμός, ο Ταοϊσμός και η σύγχρονη θρησκεία. Ανήκουν κι εκείνες σ’ αυτό που αποκαλούμε «γνώση». Κάποιοι άνθρωποι, για παράδειγμα, έχουν υπηρετήσει ως πάστορες ή ιεροκήρυκες, ή έχουν σπουδάσει θεολογία. Τι κέρδισαν απ’ τη γνώση που απέκτησαν; Είναι ευλογία ή κατάρα; (Κατάρα.) Πώς καταλήγει να είναι κατάρα; Όταν αυτοί οι άνθρωποι δεν μιλούν, δεν υπάρχει πρόβλημα· όταν, όμως, ανοίξουν το στόμα τους, όλο για θρησκευτικό δόγμα μιλάνε. Προσπαθούν όλη την ώρα να κηρύξουν πνευματικά δόγματα· αντί να δώσουν στους ανθρώπους την ευκαιρία να κατανοήσουν την αλήθεια, τους εμφυσούν την υποκρισία των Φαρισαίων. Η θεολογική γνώση αφορά κυρίως τη θεολογική θεωρία. Και ποιο είναι το βασικότερο χαρακτηριστικό της θεολογικής θεωρίας; Εμφυσά στους ανθρώπους πράγματα που θεωρούν πνευματικά· εκείνοι, μόλις αποδεχτούν όλα αυτά τα ψευδο-πνευματικά που περιλαμβάνει, τα κρατούν ως πρώτη και τελευταία τους εντύπωση. Ακόμα κι αν έχεις ακούσει τα λόγια που εκφράζει ο Θεός, δεν θα μπορείς να τα κατανοήσεις όταν σου συμβεί αυτό, και θα σε περιορίζουν η γνώση και οι θεωρίες των Φαρισαίων. Αυτό είναι κάτι πολύ επικίνδυνο. Ένας άνθρωπος που το έχει πάθει αυτό δεν θα δυσκολευτεί να αποδεχθεί την αλήθεια; Για να συνοψίσουμε, αν βασίζεις τη ζωή σου στο δόγμα και στη γνώση, και εκτελείς το καθήκον σου ενώ εξαρτάσαι από τα χαρίσματά σου, μπορεί να καταφέρεις να κάνεις λίγες πράξεις που θα φαίνονται καλές στους άλλους. Όταν, όμως, ζεις σε μια τέτοια κατάσταση, το καταλαβαίνεις; Μπορείς να αναγνωρίσεις ότι βασίζεις τη ζωή σου στη γνώση; Καταλαβαίνεις τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό; Δεν θα καταλήξεις, άραγε, με ένα αίσθημα κενού μέσα σου, και με την αίσθηση ότι μια τέτοια ζωή δεν έχει καμία σημασία; Και γιατί ακριβώς συμβαίνει αυτό; Όλα αυτά τα ερωτήματα πρέπει να διευκρινιστούν. Σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε όσον αφορά το ζήτημα της γνώσης.

Μόλις συζητήσαμε τα θέματα της γνώσης και των χαρισμάτων. Υπάρχει κι ακόμα ένα: Πολλοί άνθρωποι, από την ώρα που πρωτοπίστεψαν στον Θεό μέχρι τώρα δεν έμαθαν ποτέ τι είναι η αλήθεια ή πώς πρέπει να την κάνουν πράξη και να την επιδιώξουν. Τόσον καιρό, βασίζουν τη ζωή τους σε μια ισχυρή πεποίθηση ή σε ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Με απλά λόγια, βασίζουν τη ζωή τους σε πράγματα που θεωρούν σωστά. Γυρίζουν εδώ κι εκεί τηρώντας τα όλ’ αυτά με εμμονή· μέχρι και για αλήθεια τα θεωρούν. Νομίζουν πως, αν επιμείνουν στην άσκησή τους μέχρι τέλους, θα βγουν νικητές και, στη συνέχεια, θα επιβιώσουν. Μια τέτοια αντίληψη τους κάνει να πιστεύουν στον Θεό. Μπορούν να υποφέρουν, να εγκαταλείψουν την οικογένειά τους, την καριέρα τους και όσα αγαπούν, και έπειτα να συνοψίσουν τα πάντα με λίγους κανονισμούς, που τους κάνουν πράξη σαν να ήταν η αλήθεια. Για παράδειγμα, όταν δουν κάποιον να αντιμετωπίζει δυσκολίες ή μια οικογένεια να τα βγάζει πέρα δύσκολα, το θεωρούν χρέος τους ν’ απλώσουν το χέρι και να τους βοηθήσουν. Ρωτάνε γι’ αυτούς, τους νοιάζονται και τους φροντίζουν. Όπου υπάρχει βρώμικη ή απαιτητική δουλειά, προσφέρονται οι ίδιοι να την κάνουν. Δεν τους πειράζει ούτε η βρωμιά ούτε η δυσκολία. Δεν είναι ιδιότροποι. Δεν διαφωνούν στις συναλλαγές τους με τους άλλους και κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να εξασφαλίσουν τη σύμπνοια και τη φιλία με όλους. Δεν τσακώνονται, αλλά μαθαίνουν να είναι καλοσυνάτοι και ανεκτικοί, έτσι ώστε όσοι τους συναντούν να λένε ότι είναι καλοί άνθρωποι και πραγματικοί πιστοί. Όσον αφορά τον Θεό, κάνουν ό,τι τους ζητήσει και πηγαίνουν όπου τους στείλει Εκείνος. Δεν αντιστέκονται. Πού βασίζουν τη ζωή τους; (Στον ζήλο.) Δεν πρόκειται για απλό ζήλο· βασίζουν τη ζωή τους σε μια ισχυρή πεποίθηση που τη θεωρούν σωστή. Τέτοιοι άνθρωποι δεν πρόκειται να κατανοήσουν την αλήθεια ακόμα κι αν πιστέψουν στον Θεό για χρόνια· δεν πρόκειται να μάθουν τι σημαίνει να κάνεις πράξη την αλήθεια, τι σημαίνει να υποτάσσεσαι στον Θεό ή να Τον ικανοποιείς ούτε τι σημαίνει να αναζητάς την αλήθεια ή ποιες είναι οι αλήθεια-αρχές. Τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να μάθουν. Δεν πρόκειται να μάθουν καν τι σημαίνει ειλικρινής άνθρωπος ή πώς γίνεται κανείς ειλικρινής. Πιστεύουν το εξής: «Το μόνο που χρειάζεται να κάνω είναι να ζω μ’ αυτόν τον τρόπο και να συνεχίσω ν’ ακολουθώ. Ό,τι κηρύγματα και ν’ ακούσω στον οίκο του Θεού, θα παραμείνω προσηλωμένος στις μεθόδους μου· όπως κι αν μου φερθεί ο Θεός, δεν πρόκειται να σταματήσω να πιστεύω σ’ Αυτόν ούτε και να Τον εγκαταλείψω. Μπορώ να εκτελέσω οποιοδήποτε καθήκον μου ζητηθεί». Έχουν την εντύπωση ότι αν συνεχίσουν να ασκούνται μ’ αυτόν τον τρόπο, μπορούν να σωθούν. Τι κρίμα, όμως, να μην υπάρχει κανένα μεγάλο πρόβλημα ως προς τη στάση τους, αλλά παρ’ όλα αυτά να μην κατανοούν καμία αλήθεια, ακόμα και μετά από τόσα κηρύγματα που ακούνε εδώ και χρόνια. Δεν κατανοούν ποια είναι η αλήθεια της υποταγής ούτε και πώς να την κάνουν πράξη, δεν κατανοούν την αλήθεια του να είσαι ειλικρινής ή την αλήθεια του να εκτελείς το καθήκον σου με αφοσίωση ούτε τι σημαίνει να είσαι επιπόλαιος. Δεν ξέρουν αν αυτοί οι ίδιοι λένε ψέματα ή αν είναι δόλιοι. Δεν είναι αξιολύπητοι τέτοιοι άνθρωποι; (Είναι.) Πού βασίζουν τη ζωή τους; Θα μπορούσε κανείς να πει πως τη βασίζουν στη γυμνή και παιδική καρδιά τους; Αν ναι, γιατί; Επειδή πιστεύουν τα εξής: «Ορίστε η καρδιά μου, τη βλέπει όλο το σύμπαν. Στους ανθρώπους δεν φαίνεται ξεκάθαρα, αυτοί δεν την βλέπουν· τη γνωρίζουν, όμως, οι ουρανοί». Τόσο «ειλικρινής» είναι η καρδιά τους. Κανείς δεν την καταλαβαίνει, κανείς δεν τη φτάνει. Γιατί, λοιπόν, την αποκαλούμε γυμνή και παιδική; Επειδή αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια κάποια προδιάθεση, ένα συναίσθημα, το οποίο χρησιμοποιούν μαζί με τους ευσεβείς πόθους τους για να ερμηνεύσουν τι πρέπει να κάνει κάποιος που πιστεύει στον Θεό και τι σημαίνει το καθήκον. Τα ίδια συναισθήματα χρησιμοποιούν και για να κωδικοποιήσουν τις απαιτήσεις του Θεού. Πιστεύουν, επίσης, κι αυτό: «Ο Θεός δεν απαιτεί πραγματικά από τους ανθρώπους να κάνουν τίποτα ούτε να έχουν και τόσες δεξιότητες ή να κατανοήσουν και μεγάλος μέρος της αλήθειας. Αρκεί κανείς να έχει μια γυμνή και παιδική καρδιά. Τόσο απλό είναι να πιστεύεις στον Θεό· το μόνο που χρειάζεται είναι να συνεχίσεις να ενεργείς με τη δύναμη μιας γυμνής και παιδικής καρδιάς». Κι όμως, δεν έχουν σταματημό τα ψέματά τους ούτε η αντίστασή τους, η παρακοή τους, οι αντιλήψεις τους και η προδοσία τους. Ό,τι κι αν κάνουν, νιώθουν ότι δεν έγινε και τίποτα· αντίθετα, σκέφτονται: «Έχω μια καρδιά που αγαπά τον Θεό. Κανείς δεν μπορεί να με φέρει σε ρήξη μαζί Του ούτε να μειώσει την αγάπη μου γι’ Αυτόν, ούτε και να πλήξει την αφοσίωσή μου σ’ Αυτόν». Τι είδους νοοτροπία είναι αυτή; Μάλλον παράλογη, έτσι δεν είναι; Είναι όντως παράλογη και αξιολύπητη. Το πνεύμα ενός τέτοιου ανθρώπου βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη κατάσταση· είναι στεγνό απ’ τη δίψα, εξαθλιωμένο και αξιοθρήνητο. Γιατί «στεγνό απ’ τη δίψα»; Επειδή, όταν βρεθούν αντιμέτωποι με κάτι απλό —ας πούμε, με το ότι είπαν ένα ψέμα— δεν το γνωρίζουν και δεν το συνειδητοποιούν. Δεν κατηγορούν τον εαυτό τους, δεν έχουν κανένα συναίσθημα. Μέχρι τώρα, ακολουθούσαν τον Θεό χωρίς να εφαρμόζουν αυστηρά κριτήρια για καμία από τις πράξεις τους. Δεν ξέρουν τι άνθρωποι είναι ούτε αν είναι δόλιοι, ή αν υπήρξαν ποτέ τους στ’ αλήθεια ειλικρινείς ή αν μπορούν να υποταχθούν στις απαιτήσεις του Θεού. Τίποτα από αυτά δεν ξέρουν. Τόσο αξιοθρήνητοι είναι, και το πνεύμα τους είναι στεγνό από τη δίψα. Γιατί λέμε ότι το πνεύμα τους είναι στεγνό από τη δίψα; Επειδή δεν ξέρουν τι απαιτεί ο Θεός από αυτούς ούτε γιατί πιστεύουν σ’ Εκείνον, ούτε τι άνθρωποι πρέπει να επιδιώξουν να γίνουν. Δεν ξέρουν ποιες πράξεις είναι παράλογες ή ποιες παραβιάζουν τις αλήθεια-αρχές. Δεν ξέρουν τι συμπεριφορά να υιοθετήσουν απέναντι στους κακούς και στους καλούς ανθρώπους, με ποιον να αλληλεπιδράσουν ή ποιον να πλησιάσουν. Όταν πέφτουν στην αρνητικότητα, δεν ξέρουν καν σε τι κατάσταση έχουν περιέλθει. Αυτό σημαίνει να είναι στεγνό το πνεύμα σου απ’ τη δίψα. Σας συμβαίνει εσάς αυτό; (Ναι.) Δεν Μου αρέσει που σας ακούω να το λέτε, αλλά αυτή είναι η κατάστασή σας. Είστε συνεχώς συναισθηματικοί, και κανείς δεν ξέρει πότε θ’ αλλάξει αυτό.

Τι σημαίνει να είναι κανείς συναισθηματικός; Ας δούμε ένα παράδειγμα. Κάποιοι άνθρωποι νιώθουν μέσα τους ότι αγαπούν πολύ τον Θεό. Συγκεκριμένα, νιώθουν μεγάλη τιμή και διπλή ευλογία που γεννήθηκαν τις έσχατες ημέρες, που αποδέχθηκαν αυτό το στάδιο του έργου του Θεού, και που αξιώθηκαν ν’ ακούσουν τα λόγια Του με τα ίδια τους τ’ αυτιά και να βιώσουν το έργο Του αυτοπροσώπως. Όλα αυτά τους κάνουν να νομίζουν ότι πρέπει να βρουν τρόπο να εκφράσουν τη γυμνή και παιδική καρδιά τους. Και πώς το κάνουν αυτό; Τα συναισθήματά τους βγαίνουν στην επιφάνεια, κοντεύουν να σκάσουν απ’ την ένταση, γίνονται λίγο παράλογοι, και τα συναισθήματά τους γίνονται αφύσικα. Και όλη αυτή η κατάσταση δημιουργεί μια ασχήμια. Όταν ζούσαν στο εσωτερικό της Κίνας, αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονταν σ’ ένα περιβάλλον που ήταν τρομακτικό για όποιον πίστευε στον Θεό και βίωναν ένα καθεστώς καταπίεσης. Είχαν και τότε ένταση, και ήθελαν να φωνάξουν: «Παντοδύναμε Θεέ, Σ’ αγαπώ!» Όμως δεν μπορούσαν να κάνουν πουθενά κάτι τέτοιο, από φόβο μήπως τους συλλάβουν. Τώρα, δεν είναι πια στην Κίνα, και μπορούν να πιστεύουν ελεύθερα· επιτέλους, υπάρχει ένας τόπος όπου μπορεί να εκτονωθεί η γυμνή και παιδική καρδιά τους. Έχουν ανάγκη να εκφράσουν πόσο πολύ αγαπούν τον Θεό. Έτσι, βγαίνουν στον δρόμο και βρίσκουν ένα μέρος χωρίς πολύ κόσμο, όπου θα μπορούν να φωνάξουν όσο θέλουν. Πριν το κάνουν, όμως, νιώθουν λες και δεν έχουν αρκετή αυτοπεποίθηση για να προχωρήσουν. Κοιτάζουν γύρω τους, και η κραυγή τους δεν βγαίνει. Τι να περνάει απ’ το μυαλό τους; «Δεν φτάνει αυτό. Δεν είναι αρκετό να έχεις μια γυμνή και παιδική καρδιά. Δεν έχω ακόμα μια καρδιά που αγαπά τον Θεό. Λογικό είναι που δεν έχω κραυγή να βγάλω». Κι έτσι, μέσα στη λύπη και τον πόνο, πηγαίνουν στο σπίτι και προσεύχονται με δάκρυα στον Θεό, λέγοντας: «Θεέ μου, δεν τόλμησα να φωνάξω ‘Σ’ αγαπώ’ όταν βρέθηκα σε περιβάλλον που δεν το επέτρεπε. Τώρα, βρίσκομαι σε περιβάλλον που το επιτρέπει, αλλά και πάλι δεν έχω την ανάλογη αυτοπεποίθηση. Η κραυγή μου δεν βγαίνει. Φαίνεται ότι έχω απίστευτα μικρό ανάστημα και αυτοπεποίθηση. Δεν έχω τη ζωή». Από τότε και στο εξής, προσεύχονται γι’ αυτό το ζήτημα, κάνουν προετοιμασίες και δίνονται σ’ αυτό. Διαβάζουν συχνά τα λόγια του Θεού και συγκινούνται μέχρι δακρύων, και όλ’ αυτά τα συναισθήματα και ο ενθουσιασμός που έχουν σιγοβράζουν και συσσωρεύονται μέσα τους. Συνεχίζουν κατά τον ίδιο τρόπο, μέχρι που μια μέρα νιώθουν ότι έχουν μέσα τους αρκετό συναίσθημα ώστε να πάνε σε μια πλατεία που χωράει χιλιάδες άτομα και να φωνάξουν μπροστά στο πλήθος: «Σ’ αγαπώ, Παντοδύναμε Θεέ». Κι όμως, όταν φτάσουν στην πλατεία και δουν όλον αυτόν τον κόσμο, η κραυγή τους δεν βγαίνει. Μπορεί ακόμα να μην έχουν καταφέρει να το φωνάξουν δυνατά, μέχρι και σήμερα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, έχει καμία σημασία; Κάνει πράξη την αλήθεια κάποιος που φωνάζει μ’ αυτόν τον τρόπο; Καταθέτει μαρτυρία για τον Θεό; (Όχι.) Γιατί, λοιπόν, είναι αποφασισμένοι να φωνάξουν; Επειδή έχουν την πεποίθηση ότι αυτή τους η κραυγή θα είναι πιο δυνατή και πιο αποτελεσματική από κάθε άλλη μέθοδο για τη διάδοση του λόγου του Θεού και την κατάθεση μαρτυρίας γι’ Αυτόν. Αυτό σημαίνει να έχει κανείς γυμνή και παιδική καρδιά. Είναι καλό ή κακό να έχει κάποιος τέτοια συναισθήματα; Είναι φυσιολογικό ή αφύσικο; Μπορεί να θεωρηθεί ότι βρίσκεται μέσα στο πλαίσιο της κανονικής ανθρώπινης φύσης; (Όχι.) Γιατί όχι; Με ποιον σκοπό βάζει ο Θεός τους ανθρώπους να εκτελούν καθήκοντα, και να κατανοούν και να κάνουν πράξη την αλήθεια; Θέλει ν’ αυξήσει την αγάπη τους γι’ Αυτόν ή τα συναισθήματα που έχουν ενώ εκτελούν το καθήκον τους; (Όχι.) Εσείς έχετε τέτοια συναισθήματα καμιά φορά ή και συχνά; (Ναι.) Όταν συμβαίνει αυτό, σας φαίνεται ότι έρχονται ξαφνικά και με αφύσικο τρόπο, και ότι είναι δύσκολο να τα καταπιέσετε; Πρέπει να τα περιορίσετε, όσο δύσκολα κι αν καταπιέζονται. Εκτός όλων των άλλων, δεν είναι τίποτε άλλο από συναισθήματα· δεν είναι τα επιτεύγματα που έρχονται αφού κάποιος κατανοήσει και κάνει πράξη την αλήθεια ή αφού ακολουθήσει τον δρόμο του Θεού. Είναι μια αφύσικη κατάσταση. Θα μπορούσε, λοιπόν, κανείς να θεωρήσει ότι πρόκειται για ένα είδος ακραίας ισχυρογνωμοσύνης; Αυτό αλλάζει απ’ τη μια περίπτωση στην άλλη. Ανάλογα με την περίπτωση· ορισμένοι ανήκουν στην κατηγορία της ακραίας ισχυρογνωμοσύνης, ενώ άλλοι φτάνουν στο επίπεδο του παραλογισμού. Είναι φυσιολογικό κάποιος να βγάζει πού και πού λίγη τέτοια διάθεση. Ποιες εκδηλώσεις της, λοιπόν, είναι αφύσικες; Αφύσικο είναι το να κάνεις κάτι εξαιτίας ενός συναισθήματος που δεν μπορείς να περιορίσεις. Πρόβλημα υπάρχει όταν κάποιος, εξαιτίας αυτού του συναισθήματος, ζει την κάθε του μέρα και τρέχει γύρω γύρω, και πάλι εξαιτίας του διαβάζει τα λόγια του Θεού, διαδίδει το ευαγγέλιο και εκτελεί όλα του τα καθήκοντα· όταν, με δυο λόγια, τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτό, και στο τέλος γίνεται η αξία και το μόνο πράγμα που έχει σημασία στη ζωή και την ύπαρξή του. Ο σκοπός και η κατεύθυνση ενός τέτοιου ανθρώπου παραμορφώνονται. Οι άνθρωποι που βασίζουν τη ζωή τους στη γυμνή και παιδική τους καρδιά έχουν μια ασχήμια. Τους διακρίνει μια ισχυρογνωμοσύνη, και τα συναισθήματά τους δεν είναι φυσιολογικά. Αν κάποιος βασίζει τη ζωή του σ’ αυτά τα πράγματα και ζει συχνά σε μια τέτοια κατάσταση, τότε μπορεί να κατανοήσει την αλήθεια; (Όχι.) Κι αν δεν μπορεί να κατανοήσει την αλήθεια, ποια είναι η ψυχολογική του κατάσταση όταν ακούει τα κηρύγματα; Ποια είναι η πρόθεσή του όταν διαβάζει τα λόγια του Θεού; Μπορεί να κατανοήσει και να κερδίσει την αλήθεια κάποιος που πιστεύει πάντα στον Θεό με μια γυμνή και παιδική καρδιά, και με θρησκευτική εθιμοτυπία; (Όχι.) Γιατί όχι; Επειδή όλα όσα κάνει δεν βασίζονται στην αλήθεια, αλλά στη θρησκευτική θεωρία, σε αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Δεν αφορούν την επιδίωξη και την άσκηση της αλήθειας. Δεν τον νοιάζει καν τι πραγματικά είναι η αλήθεια ούτε τι λένε τα λόγια του Θεού. Δεν τον νοιάζουν όλ’ αυτά· λες και το μόνο που θα χρειαζόταν κανείς για να πιστέψει στον Θεό θα ήταν μια γυμνή και παιδική καρδιά. Λες και το μόνο που θα χρειαζόταν θα ήταν να διαχειρίζεται τα πράγματα και να καταβάλλει προσπάθεια στην εκκλησία. Τόσο απλό του φαίνεται. Δεν μπορεί να συλλάβει τι σημαίνει να κατανοείς και να κάνεις πράξη την αλήθεια ούτε τι πρέπει να επιδιώξεις ώστε να σωθείς. Ίσως να τα σκέφτεται όλ’ αυτά καμιά φορά, δεν μπορεί όμως να βγάλει νόημα. Σκέφτεται συνεχώς: «Όσο έχω ζήλο και τα συναισθήματα μου φτάσουν σε ανεβασμένο επίπεδο, και αν υπομείνω ως το τέλος, μπορεί και να σωθώ»· έτσι, παρασύρεται από τα έντονα συναισθήματά του και κάνει μόνο ανόητες πράξεις, πράξεις που εναντιώνονται στις αλήθεια-αρχές. Στο τέλος, αποκαλύπτεται και αποκλείεται. Φαίνεται, τελικά, πως τα έντονα συναισθήματα δεν είναι και ό,τι καλύτερο.

Άλλη μια εξωφρενική κατάσταση που δημιουργείται όταν βασίζει κανείς τη ζωή του στη γυμνή και παιδική καρδιά είναι ότι κάποιοι, για να πιστέψουν στον Θεό, στηρίζονται πάντα στον ενθουσιασμό. Η φωτιά μέσα τους δεν σβήνει ποτέ, και νομίζουν ότι το μόνο που χρειάζονται για να πιστέψουν στον Θεό είναι μια γυμνή και παιδική καρδιά. «Δεν χρειάζεται να κατανοήσω την αλήθεια, να εξετάσω τον εαυτό μου ή να προσέλθω ενώπιον του Θεού για να εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου και να μετανοήσω, πόσο μάλλον να αποδεχτώ καμία κρίση, παίδευση, κλάδεμα ή μομφή και κριτική από κανέναν». Αυτό πιστεύουν. «Δεν τα χρειάζομαι όλ’ αυτά. Το μόνο που χρειάζομαι είναι μια γυμνή και παιδική καρδιά». Αυτή είναι η αρχή που ορίζει την πίστη τους στον Θεό. Σκέφτονται: «Δεν χρειάζεται να αποδεχτώ την κρίση και την παίδευση. Μου αρκεί να νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι σίγουρα ο Θεός θα είναι ευχαριστημένος αν το κάνω αυτό. Αν χαίρομαι εγώ, θα χαίρεται κι Εκείνος. Αυτό είναι όλο. Θα σωθώ αν πιστεύω έτσι στον Θεό». Δεν είναι τρομερά αφελές αυτό το σκεπτικό; Κι εσείς βρισκόσασταν κάποτε σε μια τέτοια κατάσταση, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Αν ζήσετε έτσι μέχρι το τέλος της ζωής σας, χωρίς να καταφέρετε να διορθωθείτε καθόλου, δεν θα ήταν άδικο να πει κανείς ότι δεν κατανοείτε την αλήθεια ούτε στο παραμικρό. Η αλήθεια δεν έχει καμία σχέση μ’ εσάς. Δεν γνωρίζετε τον σκοπό ούτε τη σημασία της σωτηρίας του ανθρώπου από τον Θεό, ούτε κατανοείτε το νόημα της πίστης σ’ Εκείνον. Ποια η διαφορά ανάμεσα στην πίστη στον Θεό και στην πίστη στη θρησκεία; Όπως το καταλαβαίνουν όλοι, η πίστη στη θρησκεία υπάρχει επειδή ο άνθρωπος αυτός δεν έχει μέσα βιοπορισμού ή ίσως έχει προβλήματα στο σπίτι. Άλλος λόγος είναι ότι θέλει να βρει κάτι να στηριχθεί, να βρει πνευματική υποστήριξη. Η πίστη στη θρησκεία πολλές φορές δεν είναι τίποτε περισσότερο από το να κάνεις τους ανθρώπους να είναι καλοί, καλοσυνάτοι, να βοηθούν τους άλλους, να είναι ευγενικοί απέναντι στους άλλους, να μαζευτούν και να γίνουν περισσότερες οι καλές πράξεις και η αρετή τους, να μη διαπράττουν φόνο ή εμπρησμό, να μην παραβαίνουν τον νόμο ούτε να διαπράττουν εγκλήματα, να μην κάνουν κακά πράγματα, να μη χτυπούν ανθρώπους ή να μην τους βρίζουν, να μην κλέβουν ούτε να ληστεύουν, και να μην εξαπατούν ούτε να ξεγελούν. Αυτή είναι η έννοια της «πίστης στη θρησκεία» που υπάρχει στο μυαλό όλων. Πόση απ’ αυτήν την έννοια της πίστης στη θρησκεία υπάρχει σήμερα στην καρδιά σας; Συμφωνούν, άραγε, με την αλήθεια όσα η θρησκεία συσχετίζει με την πίστη; Από πού ακριβώς προέρχονται; Το γνωρίζετε αυτό; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αν πιστεύετε στον Θεό με μια καρδιά που υποστηρίζει την πίστη στη θρησκεία; Είναι αυτός ο σωστός τρόπος να πιστεύει κανείς στον Θεό; Υπάρχει διαφορά μεταξύ της κατάστασης πίστης στη θρησκεία και της κατάστασης του να έχεις πίστη στον Θεό; Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της πίστης στη θρησκεία και της πίστης στον Θεό; Όταν πρωτοπίστεψες στον Θεό, πιθανόν να θεωρούσες ότι η πίστη στη θρησκεία και η πίστη στον Θεό ήταν το ίδιο πράγμα. Όμως σήμερα, που πιστεύεις στον Θεό τόσα χρόνια, τι ακριβώς νομίζεις ότι είναι στ’ αλήθεια το να έχεις πίστη; Υπάρχει καμία διαφορά από την πίστη στη θρησκεία; Η πίστη στη θρησκεία σημαίνει ν’ ακολουθεί κανείς κάποια θρησκευτικά τελετουργικά για να φέρει ευτυχία και ανακούφιση στο πνεύμα του. Δεν σχετίζεται με ερωτήματα όπως σε τι μονοπάτι βαδίζουν οι άνθρωποι ή πώς ζουν τη ζωή τους. Δεν υπάρχει αλλαγή στον εσωτερικό σου κόσμο· ο ίδιος παραμένεις, ίδια παραμένει και η φύση-ουσία σου. Δεν έχεις αποδεχτεί τις αλήθειες που προέρχονται από τον Θεό και δεν τις έχεις μετατρέψει σε ζωή σου· έχεις απλώς κάνει κάποιες καλές πράξεις ή έχεις ακολουθήσει τελετουργίες και κανονισμούς. Έχεις απλώς εμπλακεί σε κάποιες δραστηριότητες που σχετίζονται με την πίστη στη θρησκεία —αυτό είν’ όλο. Άρα, σε τι αναφέρεται η πίστη στον Θεό; Σημαίνει αλλαγή στον τρόπο ζωής, σημαίνει ότι έχει αλλάξει η αξία της ύπαρξής σου και οι στόχοι σου στη ζωή. Αρχικά ζούσες για πράγματα όπως το να τιμάς τους προγόνους σου, να ξεχωρίζεις από το πλήθος, να έχεις μια καλή ζωή και να πασχίζεις για να κερδίσεις φήμη και περιουσία. Σήμερα, τα έχεις εγκαταλείψει όλα αυτά. Δεν ακολουθείς πλέον τον Σατανά, μα επιθυμείς να τον απαρνηθείς, να απαρνηθείς αυτήν την κακή τάση. Ακολουθείς τον Θεό, αποδέχεσαι την αλήθεια και βαδίζεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Η κατεύθυνση της ζωής σου έχει αλλάξει ολοκληρωτικά. Από τότε που πίστεψες στον Θεό, προσεγγίζεις αλλιώς τη ζωή, έχεις διαφορετικό τρόπο ζωής, ακολουθείς τον Δημιουργό, αποδέχεσαι την κυριαρχία και στις διευθετήσεις του Δημιουργού και υποτάσσεσαι σ’ αυτές, αποδέχεσαι τη σωτηρία του Δημιουργού και τελικά γίνεσαι πραγματικό δημιούργημα. Δεν είναι αυτό αλλαγή του τρόπου ζωής σου; Είναι το εντελώς αντίθετο από αυτό που επιδίωκες προηγουμένως, από τον προηγούμενο τρόπο ζωής σου, καθώς και από τα κίνητρα κρύβονταν πίσω απ’ όλα όσα έκανες και τη σημασία τους —είναι εντελώς αντίθετα, η μέρα με τη νύχτα. Δεν θα πούμε άλλα σχετικά με τη διαφορά μεταξύ της πίστης στον Θεό και της πίστης στην θρησκεία. Μπορείτε να αναγνωρίσετε στον εαυτό σας την κατάσταση κάποιου που έχει μια «γυμνή και παιδική καρδιά», σαν αυτήν που λέγαμε πριν; (Ναι.) Βασίζετε, λοιπόν, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σας στη γυμνή και παιδική καρδιά ή βιώνετε αυτήν την κατάσταση περιστασιακά; Αν συμβαίνει περιστασιακά, αυτό αποδεικνύει ότι έχεις ήδη απαλλαγεί από αυτήν την κατάσταση και έχεις αρχίσει να επιδιώκεις την αλήθεια, ότι έχεις αρχίσει να ξεφεύγεις. Αν, τον περισσότερο καιρό, βασίζεις ακόμα τη ζωή σου στη γυμνή και παιδική καρδιά, και δεν ξέρεις πώς να τη βασίζεις στα λόγια του Θεού και στην αλήθεια ούτε πώς να απαλλαγείς από τους περιορισμούς της γυμνής και παιδικής καρδιάς και να ξεφύγεις από αυτήν την κατάσταση, τότε αυτό αποδεικνύει ότι δεν ζεις ενώπιον του Θεού, ότι δεν γνωρίζεις ακόμα τι είναι η αλήθεια ούτε πώς να την αναζητήσεις. Δεν είναι σημαντικός αυτός ο διαχωρισμός; (Ναι.) Αν συνεχίσεις να ζεις έτσι, χωρίς να κατανοείς την αλήθεια ούτε στο ελάχιστο, τότε κινδυνεύεις· αργά ή γρήγορα, θα χρειαστεί ν’ αποκλειστείς. Όσο για το πώς προκύπτει αυτή η κατάσταση της γυμνής και παιδικής καρδιάς, θα πρέπει ν’ αναζητήσεις την αλήθεια, ν’ αναλύσεις την κατάσταση και να την αλλάξεις. Πρέπει να μάθεις ξεκάθαρα μέσα σου την απάντηση στα εξής ερωτήματα: γιατί να έχει κάποιος μια γυμνή και παιδική καρδιά, ποιες είναι οι συνέπειες όταν στηρίζεσαι στο πάθος σου για να πιστέψεις στον Θεό, αν μπορείς να κερδίσεις την αλήθεια πιστεύοντας στον Θεό μ’ αυτόν τον τρόπο, και αν κάτι τέτοιο δυναμώνει πραγματικά την πίστη σου σ’ Εκείνον. Για να γίνει αυτό, πρέπει να τα αντιπαραβάλεις όλα αυτά με τον εαυτό σου, να κάνεις την αυτοκριτική σου και ν’ αναζητήσεις τη λύση.

Υπάρχει ένα είδος ανθρώπου που νιώθει μέσα του ενθουσιασμό για την πίστη του στον Θεό. Δεν έχει πρόβλημα με κανένα καθήκον ούτε και με λίγη δυσκολία, όμως η ιδιοσυγκρασία του είναι ασταθής· είναι συναισθηματικός, ιδιότροπος και απρόβλεπτος. Πράττει ανάλογα με τα κέφια του. Όταν είναι χαρούμενος, κάνει σωστά τη δουλειά που του έχουν αναθέσει, και τα πάει καλά με όποιον συνεργάζεται και με όποιον συνδέεται. Είναι, επίσης, πρόθυμος να αναλάβει και μεγαλύτερο μέρος του καθήκοντος· όποιο καθήκον κι αν εκτελεί, το αντιμετωπίζει με αίσθημα ευθύνης. Έτσι ενεργεί όταν βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Μπορεί να υπάρχει κάποιος λόγος που βρίσκεται σε καλή κατάσταση: Ίσως κάποιος τον επαίνεσε που έκανε καλά το καθήκον του, κι έτσι κέρδισε την εκτίμηση και την έγκριση της ομάδας. Μπορεί, ακόμα, πολλοί άλλοι να εκτίμησαν τη δουλειά του, κι έτσι να φούσκωσε σαν το κοκόρι, και να φουσκώνει ακόμα περισσότερο με κάθε νέο έπαινο. Έτσι, συνεχίζει να εκτελεί το ίδιο καθήκον κάθε μέρα, όμως δεν συλλαμβάνει ποτέ τις προθέσεις του Θεού ούτε αναζητά τις αλήθεια-αρχές. Ενεργεί πάντα με τη δύναμη που του δίνει η εμπειρία του. Η εμπειρία, όμως, είναι η αλήθεια; Είναι αξιόπιστη μέθοδος το να ενεργεί κανείς βάσει εμπειρίας; Συμφωνεί κάτι τέτοιο με τις αλήθεια-αρχές; Το να ενεργεί κανείς βάσει εμπειρίας δεν συμφωνεί με τις αρχές και σίγουρα κάποιες φορές θα αποτύχει ως μέθοδος. Έρχεται μια μέρα, λοιπόν, που αυτός ο άνθρωπος δεν εκτελεί σωστά το καθήκον του. Πολλά πράγματα πάνε στραβά, και κλαδεύεται. Η ομάδα δεν είναι ικανοποιημένη μαζί του. Τότε, πέφτει στην αρνητικότητα και λέει: «Δεν θα εκτελέσω ξανά αυτό το καθήκον. Δεν το κάνω καλά. Είστε όλοι σας καλύτεροι από μένα. Εγώ φταίω. Όποιος θέλει να το κάνει, ορίστε, ας το κάνει!» Κάποιος συναναστρέφεται μαζί του σχετικά με την αλήθεια, όμως δεν καταφέρνει να του τη μεταδώσει· έτσι, εκείνος δεν καταλαβαίνει και λέει: «Τι συναναστροφή να κάνουμε για το ζήτημα; Δεν με ενδιαφέρει αν είναι ή δεν είναι η αλήθεια. Όταν είμαι χαρούμενος, θα κάνω το καθήκον μου· όταν δεν είμαι, δεν θα το κάνω. Γιατί κάνετε τα πράγματα τόσο περίπλοκα; Τώρα δεν το κάνω. Θα περιμένω μια μέρα που θα είμαι χαρούμενος». Έτσι είναι πάντα αυτοί οι άνθρωποι. Είτε εκτελούν το καθήκον τους, είτε διαβάζουν τα λόγια του Θεού, είτε ακούνε κηρύγματα και παρίστανται σε συναθροίσεις, είτε αλληλεπιδρούν με τους άλλους, σε οτιδήποτε αφορά τη ζωή τους, όλα όσα αποκαλύπτουν είναι πότε έτσι πότε αλλιώς. Τη μια στιγμή είναι ανεβασμένοι και την άλλη πεσμένοι, τη μια ζέστη, την άλλη κρύο, άλλοτε αρνητικοί κι άλλοτε θετικοί. Με δυο λόγια, είτε καλή είτε κακή, η κατάστασή τους είναι πάντα πολύ αισθητή. Τη βλέπεις με μια ματιά. Είναι απρόβλεπτοι σε ό,τι κάνουν, αφού απλώς αφήνονται στον έλεγχο απ’ την ιδιοσυγκρασία τους. Όταν είναι χαρούμενοι, κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους· όταν, όμως, δεν είναι, την κάνουν πρόχειρα, ενώ μπορεί ακόμα και να την εγκαταλείψουν και να παραιτηθούν. Ό,τι κι αν κάνουν, πρέπει οπωσδήποτε να το κάνουν ανάλογα με τα κέφια τους, το περιβάλλον και τις απαιτήσεις τους. Δεν έχουν καμία θέληση να υπομείνουν δυσκολίες· είναι παραχαϊδεμένοι και κακομαθημένοι, υστερικοί, έχουν ανοσία στη λογική και δεν κάνουν τίποτα για να τα διορθώσουν όλα αυτά. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους προσβάλει· όποιος το κάνει γίνεται στόχος του οξύθυμου χαρακτήρα τους που πέφτει σαν καταιγίδα και, μόλις περάσει, τους αφήνει συναισθήματα αρνητισμού και λύπης. Επιπλέον, κάνουν τα πάντα με βάση τις προτιμήσεις τους. «Αν μου αρέσει αυτή η δουλειά, θα την κάνω· αν δεν μου αρέσει, δεν θα την κάνω, ούτε τώρα ούτε ποτέ. Όποιος από σας θέλει ας την κάνει. Δεν με αφορά καθόλου». Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός; Όταν είναι χαρούμενος και σε καλή κατάσταση, νιώθει ενθουσιασμό μέσα του και λέει ότι θέλει ν’ αγαπήσει τον Θεό. Είναι τόσο ενθουσιασμένος, που κλαίει με δυνατά αναφιλητά, και τα καυτά του δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό του. Άραγε η καρδιά του αγαπάει στ’ αλήθεια τον Θεό; Το ν’ αγαπάς μέσα σου τον Θεό είναι μια κανονική κατάσταση· όταν όμως βλέπεις τη διάθεση, τις συμπεριφορές και τις αποκαλύψεις ενός τέτοιου ανθρώπου, νομίζεις ότι είναι δέκα χρονών παιδάκι. Αυτή του η διάθεση και ο τρόπος ζωής του δείχνουν ιδιοτροπία. Είναι απρόβλεπτος, δεν είναι αφοσιωμένος, είναι ανεύθυνος και άβουλος σε οτιδήποτε κάνει. Δεν υπομένει ποτέ τις δυσκολίες και δεν θέλει ποτέ να αναλάβει ευθύνες. Όταν είναι χαρούμενος, κάνει ευχαρίστως τα πάντα· δεν τον πειράζει αν έχει λίγες δυσκολίες ή και όταν θίγονται τα συμφέροντά του. Αν, όμως, είναι λυπημένος, δεν θέλει να κάνει τίποτα. Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός; Είναι φυσιολογική μια τέτοια κατάσταση; (Όχι.) Το ζήτημα ξεπερνά τα όρια μιας αφύσικης κατάστασης· είναι μια εκδήλωση ακραίας ιδιοτροπίας, ανοησίας και άγνοιας, μια ακραία παιδιάστικη συμπεριφορά. Και ποιο είναι το πρόβλημα αν είναι κανείς ιδιότροπος; Κάποιοι μπορεί να πουν: «Είναι μια αστάθεια της ιδιοσυγκρασίας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ νέοι και έχουν αντιμετωπίσει ελάχιστες δυσκολίες· η προσωπικότητά τους δεν έχει κατασταλάξει ακόμα, κι έτσι η συμπεριφορά τους είναι συχνά ιδιότροπη». Η αλήθεια είναι πως η ιδιοτροπία δεν συνδέεται με την ηλικία: κάποιες φορές, φέρονται ιδιότροπα και οι σαραντάχρονοι κι οι εβδομηντάχρονοι. Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό; Στην πραγματικότητα, η ιδιοτροπία είναι πρόβλημα της διάθεσης κάποιου, και μάλιστα πολύ σοβαρό! Αν αυτός ο άνθρωπος εκτελεί ένα σημαντικό καθήκον, η ιδιοτροπία μπορεί να προκαλέσει καθυστέρηση στο καθήκον και στην πρόοδο του έργου, πλήττοντας τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Το ίδιο συμβαίνει και με τα συνηθισμένα καθήκοντα· τα επηρεάζει κι αυτά και βάζει εμπόδια. Καμία πτυχή της δεν ωφελεί τους άλλους ούτε τον άνθρωπο που την εμφανίζει, ούτε το έργο της εκκλησίας. Όλες οι μικρές εργασίες που κάνει αυτός ο άνθρωπος και το τίμημα που πληρώνει αποτελούν καθαρή ζημία. Όσοι είναι ιδιαιτέρως ιδιότροποι δεν είναι κατάλληλοι για την εκτέλεση καθηκόντων στον οίκο του Θεού, και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι. Η ιδιοτροπία είναι η πιο συνηθισμένη εκδήλωση ανάμεσα στις διεφθαρμένες διαθέσεις. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουν μια τέτοια διάθεση. Και ποια είν’ αυτή; Κάθε διεφθαρμένη διάθεση είναι από τη φύση της μια κατηγορία των διαθέσεων του Σατανά, και η ιδιοτροπία είναι μία διεφθαρμένη διάθεση. Αν το θέσουμε ήπια, δείχνει ότι κάποιος δεν αγαπάει ή δεν αποδέχεται την αλήθεια· αν το θέσουμε πιο αυστηρά, δείχνει ότι κάποιος αποστρέφεται την αλήθεια και τη μισεί. Μπορούν οι ιδιότροπος άνθρωποι να υποταχθούν στον Θεό; Φυσικά και όχι. Ίσως για λίγο, όταν είναι χαρούμενοι και έχουν κέρδη· όταν, όμως, είναι λυπημένοι και δεν έχουν κέρδη, γίνονται έξαλλοι και τολμούν να αντισταθούν στον Θεό και να Τον προδώσουν. Λένε στον εαυτό τους: «Δεν με νοιάζει αν είναι ή δεν είναι η αλήθεια· αυτό που έχει σημασία είναι να είμαι χαρούμενος και ευχαριστημένος. Αν είμαι λυπημένος, δεν πρόκειται να βοηθήσουν τα λόγια κανενός! Τι σημασία έχει η αλήθεια; Τι σημασία έχει ο Θεός; Εγώ κάνω κουμάντο!» Τι είδους διεφθαρμένη διάθεση είν’ αυτή; (Είναι μίσος για την αλήθεια.) Είναι μια διάθεση μίσους και αποστροφής για την αλήθεια. Ενέχει ένα στοιχείο αλαζονείας και έπαρσης; Ένα στοιχείο αδιαλλαξίας; (Ναι.) Να, λοιπόν, άλλη μια εξωφρενική κατάσταση. Όταν αυτός ο άνθρωπος έχει καλή ψυχική διάθεση, είναι καλός με όλους και εκτελεί υπεύθυνα το καθήκον του· οι άλλοι νομίζουν ότι υποτάσσεται, είναι καλός, πρόθυμος να πληρώσει το τίμημα, και ότι αγαπάει την αλήθεια. Μόλις, όμως, δείξει αρνητισμό, εγκαταλείπει και παραπονιέται· καταλήγει ακόμα και να αναπτύξει ανοσία στη λογική. Τότε κάνει την εμφάνισή της η κακή του πλευρά. Κανείς δεν επιτρέπεται να τον κατηγορήσει. Φτάνει μέχρι και στο σημείο να πει: «Κατανοώ όλες τις αλήθειες, απλώς δεν τις κάνω πράξη. Μου αρκεί να τα έχω καλά με τον εαυτό μου!» Τι διάθεση είν’ αυτή; (Διάθεση κακίας.) Αυτοί οι κακοί άνθρωποι όχι μόνο είναι έτοιμοι να περάσουν στην αντεπίθεση απέναντι σε όποιον τους κλαδέψει, αλλά είναι και πρόθυμοι να τον πληγώσουν και να τον βλάψουν, σαν να ήταν κακοί δαίμονες. Κανείς δεν θα τολμούσε να τα βάλει μαζί τους. Δεν δείχνουν, λοιπόν, κακία και ιδιοτροπία; Αυτό το πρόβλημα έχει σχέση με τα νιάτα; Δεν θα ήταν ιδιότροποι αυτοί οι άνθρωποι αν ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία; Θα ήταν πιο συμπονετικοί και ορθολογικοί αν ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία; Όχι. Δεν είναι ζήτημα της προσωπικότητας ή της ηλικίας τους. Κρύβεται εκεί μια βαθιά ριζωμένη διεφθαρμένη διάθεση. Μια διεφθαρμένη διάθεση κυριαρχεί πάνω τους και σε μια διεφθαρμένη διάθεση βασίζουν τη ζωή τους. Έχει μέσα του υποταγή κάποιος που ζει μέσα σε μια διεφθαρμένη διάθεση; Μπορεί ν’ αναζητήσει την αλήθεια; Υπάρχει κανένα κομμάτι του που ν’ αγαπάει την αλήθεια; (Όχι.) Όχι, δεν υπάρχει κανένα τέτοιο κομμάτι. Βρεθήκατε όλοι σας στο παρελθόν σε μια κατάσταση ιδιοτροπίας; (Ναι.) Αν δεν συναναστρεφόμασταν σχετικά μ’ αυτήν, θα τη θεωρούσατε πρόβλημα; (Όχι.) Τώρα που συναναστραφήκαμε σχετικά μ’ αυτήν, τη θεωρείτε αρκετά σοβαρό πρόβλημα; (Ναι.) Κάποια περιστασιακή ιδιοτροπία μπορεί να προκύψει από αντικειμενικές αιτίες. Αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα διάθεσης. Όλα τα προβλήματα διάθεσης, καθώς και όσα αποκαλύπτουν μια διεφθαρμένη διάθεση στις ενέργειες ενός ανθρώπου, έχουν αρνητικές συνέπειες. Ορίστε ένα παράδειγμα αντικειμενικής αιτίας: Ας πούμε ότι σήμερα κάποιος υποφέρει από φοβερό πόνο στο στομάχι. Πονάει τόσο, που σχεδόν ούτε να μιλήσει δεν έχει τη δύναμη. Το μόνο που θέλει είναι να ξαπλώσει λιγάκι. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, κάποιος έρχεται και συζητάει λίγο μαζί του, κι εκείνος του απαντά σε κάπως αυστηρό τόνο. Έχει πρόβλημα η διάθεση αυτού του ανθρώπου; Όχι. Φέρεται έτσι μόνο επειδή είναι άρρωστος και πονάει. Πρόβλημα διάθεσης θα υπήρχε αν αυτός ο άνθρωπος φερόταν έτσι σε κανονικές συνθήκες, αν ήταν το είδος ανθρώπου που μιλάει έτσι. Σ’ αυτήν την περίπτωση, μιλάει σε άσχημο τόνο επειδή ο πόνος του έχει ξεπεράσει ένα συγκεκριμένο όριο. Αυτό είναι φυσιολογικό να συμβεί. Αν υπάρχει αντικειμενική αιτία και όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι λογικό και υπό τις δεδομένες συνθήκες συγχωρείται να μιλάει ή να φέρεται κανείς μ’ αυτόν τον τρόπο, καθώς και ότι απλώς έτσι είναι η ανθρώπινη φύση, τότε πρόκειται για συμπεριφορά και αποκάλυψη της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Πάρτε για παράδειγμα κάποιον που έχασε έναν συγγενή του κι αρχίζει να κλαίει από θλίψη. Αυτό είναι πολύ φυσιολογικό. Κι όμως, υπάρχουν κάποιοι που θα τον κατέκριναν και θα έλεγαν: «Αυτός ο άνθρωπος είναι συναισθηματικός. Πιστεύει στον Θεό όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ακόμα δεν μπορεί να εγκαταλείψει τη στοργή που νιώθει για την οικογένειά του. Ξεσπάει σε κλάματα ακόμα και όταν πεθάνει κάποιος συγγενής του. Τι ανόητος!» Όταν, όμως, αυτός που μιλάει έτσι χάσει τη μητέρα του, κλαίει πιο γοερά απ’ όλους. Πώς θα πρέπει να το βλέπει κανείς αυτό; Δεν μπορείτε τυφλά να εφαρμόζετε κανονισμούς ή να κάνετε γενικεύσεις γι’ αυτό· κάποια πράγματα έχουν αντικειμενική αιτία, και αποτελούν συμπεριφορές και αποκαλύψεις της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Το τι αποτελεί και τι δεν αποτελεί συμπεριφορά και αποκαλύψεις της κανονικής ανθρώπινης φύσης ποικίλλει ανάλογα με τις περιστάσεις. Όποτε γίνεται αναφορά στο πού βασίζουν τη ζωή τους οι άνθρωποι, αυτά που λέγονται αφορούν από τη μια τα προβλήματα στη διάθεσή τους, από την άλλη τα προβλήματα στις απόψεις τους, καθώς και τους τρόπους και τα μονοπάτια της επιδίωξής τους. Δεν τίθεται καθόλου το ζήτημα της ιδιοσυγκρασίας ή της προσωπικότητάς τους, ούτε των τρόπων με τους οποίους ενεργούν εξωτερικά.

Υπάρχει μια άλλου είδους κατάσταση, δηλαδή το να βασίζει κανείς τη ζωή του σε φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις. Στους περισσότερους ανθρώπους αρέσει κατά την πίστη τους στον Θεό να επιδιώκουν τη φήμη, το κέρδος και τη θέση, χωρίς να επικεντρώνονται στην επιδίωξη της αλήθειας. Εφόσον κάποιος έχει λίγο επίπεδο και μερικές ιδέες, έχει και μια σειρά από φιλοσοφίες και κανόνες για τη ζωή που ανήκουν στον Σατανά. Καθένας από αυτούς έχει τους δικούς του άσους στο μανίκι όσον αφορά το πώς να ζήσει χαρούμενα, με τρόπο που θα τον κάνει να ξεχωρίσει, να τιμήσει το οικογενειακό όνομα και να κερδίσει τον έπαινο όλων. Ποιοι είναι αυτοί οι άσοι; Είναι οι «ανώτερες» φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να το θεωρήσουν αστείο αυτό: Η λέξη «ανώτερες» και η φράση «φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις» δεν πάνε μαζί. Είναι παράξενο ζευγάρι. Γιατί, λοιπόν, χρησιμοποιείται εδώ η λέξη «ανώτερες»; Γενικά, κάποιος που υιοθετεί μια φιλοσοφία για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις θεωρεί ότι, προκειμένου να ζήσει, πρέπει να εξοπλιστεί με ορισμένους κανόνες ύπαρξης, δηλαδή με ορισμένα μυστικά επιβίωσης. Νομίζει πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να πετύχει τους στόχους του στη ζωή. Τηρεί αυτούς τους κανόνες ύπαρξης, που αποτελούν φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, ως ύψιστα αξιώματα, όπως ακριβώς εκείνα τα συνθήματα που λένε συχνά οι άνθρωποι. Τηρούν τη φιλοσοφία τους για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις και προσκολλώνται πάνω της σαν να ήταν η αλήθεια, χωρίς να εξαιρούν από αυτήν τη συμπεριφορά ούτε τον εκλεκτό λαό του Θεού. Σκέφτονται: «Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αποχωριστεί τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις. Πιστεύετε στον Θεό, έτσι δεν είναι; Ακολουθείτε τις αρχές, σωστά; Κατανοείτε την αλήθεια, δεν την κατανοείτε; Ε, λοιπόν, κι εγώ έχω μια φιλοσοφία για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις προκειμένου να σας χειριστώ. Είστε σχολαστικοί, έτσι δεν είναι; Τηρείτε τις αλήθεια-αρχές, σωστά; Ε, λοιπόν, εγώ δεν κατανοώ τις αλήθεια-αρχές, αλλά και πάλι μπορώ να κερδίσω τη συμπάθειά σας και να σας κάνω ό,τι θέλω. Θα σας κάνω όλους δορυφόρους μου· θα λέτε ότι είμαι καλός άνθρωπος και δεν θα με σχολιάζετε αρνητικά πίσω από την πλάτη μου. Θα κάνω ακόμα και κρίσεις για σας όταν δεν είστε παρόντες, θα σας βλάπτω και θα σας ξεπουλάω, κι ούτε που θα το πάρετε χαμπάρι». Έτσι είναι ένας άνθρωπος που βασίζει τη ζωή του σε φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις. Τι περιέχουν αυτές οι φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις; Τεχνάσματα, απάτες και τακτικές, προσεγγίσεις και μεθόδους. Λόγου χάρη, όταν ένας τέτοιος άνθρωπος δει κάποιον που έχει θέση και που θα μπορούσε να του φανεί χρήσιμος, τότε γίνεται πολύ ευγενής, όλο υποκλίσεις, καλοπιάσματα και επαίνους. Όσο για κείνους που θεωρεί ότι δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν και είναι κατώτεροί του, τους μιλάει πάντα με συγκατάβαση και τους περιφρονεί, κι έτσι εκείνοι πιστεύουν ότι είναι ανώτερος και πρέπει πάντα να τον θαυμάζουν. Βαθιά μέσα του, έχει ένα σύστημα για να παίζει με τους άλλους και να τους χειραγωγεί, καθώς κι έναν τρόπο συμπεριφοράς για κάθε είδος ανθρώπου. Όταν συναντά κάποιον, καταλαβαίνει με μια ματιά τι άνθρωπος είναι, πώς να του φερθεί και πώς να τον προσεγγίσει. Το μυαλό του βρίσκει αμέσως τη φόρμουλα. Είναι προχωρημένος και έχει εξασκηθεί σ’ αυτό. Δεν χρειάζεται καν να σκεφτεί για να εφαρμόσει αυτές τις φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις· δεν έχει ανάγκη από προσχέδια ούτε από τις οδηγίες κανενός· έχει τις δικές του μεθόδους. Κάποιες από αυτές τις έχει επινοήσει ο ίδιος· κάποιες τις έχει μάθει απ’ τους άλλους ή τους έχει δει να τις εφαρμόζουν, ή τις έχει αποκτήσει μέσω της επιρροής που του ασκούν οι άλλοι. Ίσως δεν του έχει μιλήσει κανείς γι’ αυτές τις μεθόδους, όμως καταλαβαίνει τι παίζει, κι έτσι μαθαίνει τις φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, τις τεχνικές, τις προσεγγίσεις και τις μεθόδους, τις μηχανορραφίες και τους υπολογισμούς. Έχουν την αλήθεια όσοι βασίζουν τη ζωή τους σε τέτοια πράγματα; Μπορούν να βασίσουν τη ζωή τους στην αλήθεια; (Όχι.) Δεν μπορούν. Τι αντίκτυπο έχουν, λοιπόν, πάνω στους άλλους; Συχνά τους εξαπατούν και τους ξεγελούν, τους χρησιμοποιούν, τους κάνουν παιχνίδι τους και ούτω καθεξής. Αυτές οι φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις δεν είναι αποκλειστικότητα των διανοούμενων ή μιας ομάδας ανθρώπων· είναι γεγονός ότι υπάρχουν μέσα σ’ όλους.

Με ποιους άλλους τρόπους εκδηλώνονται οι σατανικές φιλοσοφίες; Κάποιοι άνθρωποι είναι δεινοί ομιλητές. Προκαλούν αίσθημα χαράς και ικανοποίησης στους άλλους, που φεύγουν ανακουφισμένοι από τις ομιλίες τους, όμως δεν κάνουν καθόλου πρακτικό έργο. Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί; Άνθρωποι που χειραγωγούν τους άλλους με όμορφα λόγια. Κάποιοι επικεφαλής και εργάτες εργάζονται για λίγο, κι έπειτα αναρωτιούνται: «Άραγε με καταλαβαίνει ο Άνωθεν; Γνωρίζει ο Θεός την ύπαρξή μου; Πρέπει να αναφέρω μερικά προβλήματα, ώστε να ξέρει ο Άνωθεν ότι εργάζομαι. Αν δει ότι τα προβλήματα που αναφέρω είναι πραγματικά, ουσιαστικά και θεμελιώδη, ο Άνωθεν ίσως να με έχει μετά σε εκτίμηση, αφού καταλάβει ότι μπορώ να κάνω πρακτικό έργο». Έτσι, βρίσκουν μια ευκαιρία να αναφέρουν προβλήματα. Δικαιολογούνται να τα αναφέρουν· είναι κοινή λογική, και το έργο το απαιτεί. Όμως αυτή η διαδικασία δεν θα πρέπει να μολύνεται από τις προσωπικές τους προθέσεις. Καταλαβαίνετε ποια πρόθεση έχει ένας τέτοιος άνθρωπος όταν αναφέρει αυτά τα προβλήματα; Τι πρόβλημα υπάρχει πραγματικά το στην πρόθεσή του; Αυτό το ερώτημα απαιτεί σκέψη και διάκριση. Αν ανέφερε τα ζητήματα προκειμένου να εκτελέσει σωστά το καθήκον του και να ευχαριστήσει τον Θεό, τότε η πράξη του θα ήταν δικαιολογημένη· θα σήμαινε ότι είναι ένας υπεύθυνος άνθρωπος που έκανε πρακτικό έργο. Ωστόσο, υπάρχουν αυτήν τη στιγμή κάποιοι επικεφαλής και εργάτες που δεν κάνουν πρακτικό έργο, αλλά αντίθετα είναι καιροσκόποι και κάνουν περικοπές, λένε ψέματα στους ανωτέρους τους και κρύβουν πράγματα από τους υφισταμένους τους. Απ’ την άλλη, όμως, τους αρέσει να είναι γοητευτικοί κι επιδέξιοι και να ικανοποιούν τους πάντες. Εφόσον ασκούνται μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν βασίζουν τη ζωή τους σε σατανικές φιλοσοφίες; Αν είναι έτσι, πώς θα πρέπει να λυθεί το πρόβλημα; Ποιες αλήθειες πρέπει να αναζητήσει κανείς, πώς πρέπει να αποκτήσει γνώση και διάκριση για το θέμα; Αυτά πρέπει να διευκρινιστούν προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα της διεφθαρμένης πρόθεσης αυτών των ανθρώπων. Να άλλο ένα παράδειγμα. Δύο άνθρωποι ορίζονται ως ζευγάρι για να εκτελέσουν ένα καθήκον. Πρόκειται να επισκεφθούν μια εκκλησία σε άλλη περιοχή για να χειριστούν ένα πρόβλημα που υπάρχει εκεί. Οι συνθήκες διαβίωσης σ’ εκείνη την περιοχή είναι σχετικά κακές, η δημόσια ασφάλεια δεν είναι και η καλύτερη· το μέρος είναι κάπως επικίνδυνο. Ο ένας απ’ τους δύο λέει: «Οι άνθρωποι εκείνης της εκκλησίας δεν με συμπαθούν. Ακόμα κι αν πήγαινα, δεν είναι σίγουρο ότι θα έλυνα το πρόβλημα που υπάρχει εκεί. Εσένα, όμως, σε συμπαθούν όλοι τους. Θα ήταν παραγωγικό να πας εσύ να λύσεις το πρόβλημα». Ο άλλος το βρίσκει σωστό αυτό και ξεκινάει. Πέρα απ’ οτιδήποτε άλλο, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα μ’ εκείνον που βρήκε λόγους και δικαιολογίες για να μην πάει; Είτε ισχύουν είτε δεν ισχύουν οι δικαιολογίες και οι λόγοι που προβάλλει, ρωτάω: κάνει πράξη την αλήθεια μ’ αυτόν τον τρόπο; Σκέφτεται τους αδελφούς και τις αδελφές του; Όχι. Λέει ψέματα. Λέει όμορφα λόγια για να πετύχει τους σκοπούς του. Δεν είναι τεχνική αυτό; Αν σκέφτεσαι και ενεργείς έτσι, δεν έχεις επαναστατήσει ενάντια στη σάρκα. Βασίζεις ακόμα τη ζωή σου σε σατανικές φιλοσοφίες. Τι θα γινόταν, άραγε, αν μπορούσες να επαναστατήσεις ενάντια στον εαυτό σου και δεν βάσιζες τη ζωή σου σε σατανικές φιλοσοφίες; Στην αρχή, δεν θα ήθελες να πας σ’ εκείνη την εκκλησία για να χειριστείς τα προβλήματά της, αλλά θα το συλλογιζόσουν: «Δεν είναι σωστό. Το γεγονός ότι σκέφτηκα έτσι σημαίνει ότι είμαι κακός άνθρωπος, ότι είμαι ανήθικος. Πρέπει να πάρω πίσω όσα είπα, όσο πιο γρήγορα μπορώ. Πρέπει να ζητήσω συγγνώμη από τον άλλον και να είμαι ανοιχτός ως προς τη διαφθορά που αποκάλυψα. Πρέπει να πάω σ’ εκείνο το μέρος σήμερα κιόλας, κι ας πεθάνω εκεί». Στην πραγματικότητα, δεν είναι και σίγουρο ότι θα πεθάνεις εκεί. Από πού κι ως πού είναι τόσο εύκολο να πεθάνει κανείς; Η ζωή κι ο θάνατος είναι προκαθορισμένα απ’ τον Θεό. Γενικά, σε μια τέτοια περίπτωση, πρέπει να είσαι αποφασιστικός και να μπορείς να επαναστατήσεις ενάντια στον εαυτό σου. Μόνο τότε θα μπορέσεις να βασίσεις τη ζωή σου στην αλήθεια. Θα σας δώσω άλλο ένα παράδειγμα. Δύο άνθρωποι ορίζονται ως ζευγάρι για να εκτελέσουν ένα καθήκον. Φοβούνται κι οι δύο να αναλάβουν την ευθύνη, κι έτσι προσπαθούν να ξεγελάσουν ο ένας τον άλλον. Λέει ο ένας: «Πήγαινε εσύ να το κανονίσεις». Λέει ο άλλος: «Θα ήταν καλύτερα να το χειριστείς εσύ. Εγώ έχω χαμηλότερο επίπεδο από σένα». Στην πραγματικότητα, σκέφτονται: «Αν εκτελέσω σωστά αυτό το καθήκον, δεν θα πάρω καμία ανταμοιβή· κι αν το εκτελέσω λάθος, θα με κλαδέψουν. Δεν πάω· χαζός είμαι; Ξέρω τι έχεις βαλθεί να κάνεις. Σταμάτα να προσπαθείς να με κάνεις να πάω εγώ». Τι συμβαίνει, λοιπόν, στο τέλος αυτού του πέρα-δώθε μεταξύ τους; Δεν πηγαίνει κανένας απ’ τους δύο, κι έτσι το έργο καθυστερεί. Δεν είναι ανήθικο αυτό; (Είναι.) Δεν είναι σοβαρή συνέπεια η καθυστέρηση του έργου; Είναι ένα άσχημο αποτέλεσμα. Πού βασίζουν, λοιπόν, τη ζωή τους αυτοί οι δύο άνθρωποι; Κι οι δύο βασίζουν τη ζωή τους σε σατανικές φιλοσοφίες· οι σατανικές φιλοσοφίες και τα ίδια τους τα κόλπα τούς περιορίζουν και τους δεσμεύουν. Απέτυχαν να κάνουν πράξη την αλήθεια, κι έτσι δεν εκτελούν το καθήκον τους σύμφωνα με το πρότυπο. Το εκτελούν επιπόλαια, χωρίς καμία μαρτυρία. Ας πούμε ότι δύο άνθρωποι ορίζονται ως ζευγάρι για να εκτελέσουν ένα καθήκον. Ο ένας προσπαθεί να κάνει κουμάντο στα πάντα και θέλει συνεχώς να έχει τον τελευταίο λόγο, και ο άλλος ίσως σκέφτεται: «Αυτός είναι ο πιο σκληρός από τους δυο μας· του αρέσει να παίρνει τα ηνία. Ε, λοιπόν, ας πάρει τα ηνία σε όλα, κι όταν κάτι πάει στραβά, εκείνος θα κλαδευτεί. Το πουλί που βγάζει έξω το κεφάλι είναι αυτό που πυροβολείται! Εγώ, λοιπόν, δεν θα βγάλω έξω το κεφάλι. Τα έφερε η ζωή να έχω χαμηλό επίπεδο, και δεν μ’ αρέσει να σκάω για τίποτα. Εκείνου του αρέσει να παίρνει τα ηνία, έτσι δεν είναι; Αν, λοιπόν, υπάρχει κάτι που πρέπει να γίνει, ας το κάνει αυτός!» Κάποιος που λέει τέτοια πράγματα απολαμβάνει να ευχαριστεί τους άλλους, να ακολουθεί. Ποια η γνώμη σας για τον τρόπο με τον οποίο εκτελεί ένα καθήκον; Πού βασίζει τη ζωή του; (Σε φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις.) Αυτός ο άνθρωπος κάνει και μια άλλη σκέψη. «Δεν θα θυμώσει μαζί μου ο άλλος αν του κλέψω τη δόξα; Δεν θα δημιουργηθεί διχόνοια μεταξύ μας στο μέλλον; Αν αυτό επηρεάσει τη σχέση μας, δεν θα τα πάμε καλά. Θα ήταν καλύτερα για μένα να τον αφήσω να κάνει ό,τι θέλει». Δεν είναι αυτή μια φιλοσοφία για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις; Ο τρόπος με τον οποίο ζει αυτός ο άνθρωπος τον γλιτώνει απ’ τους μπελάδες. Μ’ αυτόν τον τρόπο, μπορεί να αποφεύγει τις ευθύνες. Ό,τι κι αν τον βάλουν να κάνει, αυτός ακολουθεί, χωρίς να χρειαστεί να πάρει τα ηνία ή να «βγάλει το κεφάλι», και χωρίς να χρειαστεί να αναλογιστεί κανένα πρόβλημα. Κάποιος άλλος κάνει τα πάντα, κι έτσι αυτός δεν κουράζεται. Η προθυμία του να είναι ακόλουθος αποδεικνύει ότι δεν έχει καθόλου αίσθημα ευθύνης. Βασίζει τη ζωή του σε φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις. Δεν αποδέχεται την αλήθεια ούτε και τηρεί τις αρχές. Αυτό δεν είναι αρμονική συνεργασία· είναι στάση κατά την οποία ακολουθείς και ευχαριστείς τους άλλους. Γιατί δεν είναι συνεργασία κάτι τέτοιο; Γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν ανταποκρίνεται στις ευθύνες του σε κανέναν τομέα. Δεν ενεργεί με όλη του την καρδιά και το μυαλό, και πιθανότατα ούτε και με όλη του τη δύναμη. Γι’ αυτό είπα ότι βασίζει τη ζωή του σε φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, και όχι στην αλήθεια. Να άλλο ένα παράδειγμα: Κάποιος κάνει κάτι κακό ενώ εκτελεί το καθήκον του, κάτι που βλάπτει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Εσύ το βλέπεις, αλλά σκέφτεσαι: «Δεν είναι δική μου δουλειά. Δεν έβλαψε τα δικά μου συμφέροντα. Εξάλλου, δεν είμαι εγώ υπεύθυνος. Τι δουλειά έχω να χώνω τη μύτη μου στις δουλειές των άλλων; Ας το φροντίσει κάποιος άλλος, όποιος είναι πρόθυμος να το κάνει. Η μόνη μου υποχρέωση είναι να έχω το δικό μου έργο υπό έλεγχο. Δεν με αφορά καθόλου αν κάποιος άλλος κάνει κάτι κακό. Δεν με νοιάζει αν το δω ούτε αν ο άλλος παραστράτησε· κι αν έβλαψε το έργο της εκκλησίας, δεν είναι δική μου δουλειά». Δεν είναι αυτή μια φιλοσοφία για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις; (Είναι.) Έχει καλές προθέσεις αυτός ο άνθρωπος; (Όχι.) Βασίζει τη ζωή του σε σατανικές φιλοσοφίες. Κάποιοι άνθρωποι ενεργούν περιστασιακά έτσι σε κάποια ζητήματα, κι άλλοι το κάνουν συχνά, χωρίς ποτέ να αναζητήσουν την αλήθεια ή να κάνουν αυτοκριτική, και χωρίς να απαλλαγούν απ’ τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Αυτά τα δύο είδη ανθρώπων βρίσκονται σε διαφορετικές καταστάσεις. Ανεξάρτητα, όμως, από το αν συμβαίνει σε μεμονωμένα περιστατικά ή σε όλα τα ζητήματα, αυτή η συμπεριφορά αφορά το πρόβλημα μιας διεφθαρμένης διάθεσης. Δεν είναι ένα απλό πρόβλημα των μεθόδων που εφαρμόζει κανείς· είναι ότι βασίζει τη ζωή του σε σατανικές φιλοσοφίες. Ποιες άλλες φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις βλέπουν συχνά οι άνθρωποι και έρχονται σε επαφή μαζί τους; (Το να δωροδοκεί κανείς τους άλλους με μικρές χάρες, να ικανοποιεί τις προτιμήσεις τους, να τους επαινεί, και να ικανοποιεί τα κατώτερα ένστικτά τους.) Το να ικανοποιεί κανείς τις προτιμήσεις των άλλων είναι μια τεχνική, ένα είδος φιλοσοφίας για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις. Τι άλλο; (Το να μην μιλάει κανείς αμέσως μόλις δει κάποιον να παραβιάζει τις αρχές, από φόβο μην τον πληγώσει.) Το να μιλάει κανείς πλάγια, να γυροφέρνει συνεχώς το ζήτημα και να διαλέγει πάντα ευχάριστα λόγια που δεν έχουν σχέση με τις αρχές ή με την ουσία του προβλήματος· αυτό είναι άλλο ένα είδος φιλοσοφίας για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις. Τίποτα άλλο; (Το να κολακεύεις οποιονδήποτε έχει κάποια θέση και να κερδίζεις την εύνοιά του.) Το να πασχίζεις για την εύνοια κάποιου είναι κι αυτό ένα είδος φιλοσοφίας για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που, απ’ τη φύση τους, πασχίζουν συνεχώς να χειραγωγήσουν και να εκμεταλλευτούν τους άλλους. Είναι πάρα πολύ δόλιοι. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι γοητευτικοί και επιδέξιοι όπου κι αν βρεθούν. Το τι θα πουν εξαρτάται από το ποιος είναι ο συνομιλητής τους. Το μυαλό τους είναι πολύ εύστροφο: Ξέρουν πώς να χειριστούν κάποιον απ’ την πρώτη στιγμή που θα συναντηθεί το βλέμμα τους. Αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι απίστευτα δόλιοι· δεν μπορούν να βασίσουν τη ζωή τους στην αλήθεια. Με ποιους άλλους τρόπους εκδηλώνονται οι φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις; (Με το να μην τολμάς να μιλήσεις ανοιχτά όταν βλέπεις ένα πρόβλημα, από φόβο μη σου ρίξουν το φταίξιμο αν τελικά κάνεις λάθος, και με το να παρατηρείς τι λένε και τι κάνουν οι άλλοι, αλλά να μην εκφράζεις άποψη μέχρι να μιλήσουν οι περισσότεροι.) Οι άνθρωποι έχουν την τάση να ακολουθούν τη μάζα· νομίζουν ότι ο νόμος δεν μπορεί να εφαρμοστεί όταν όλοι είναι παραβάτες. Τι είδους πρόβλημα είν’ αυτό; Τι είδους διάθεση; Δεν είναι μια απατηλή διάθεση; Βρίσκεσαι σε φοβερό δίλημμα όταν δεν τολμάς να τηρήσεις τις αλήθεια-αρχές επειδή θέλεις συνεχώς να ευχαριστείς τους άλλους και φοβάσαι μήπως τους προσβάλεις, αλλά την ίδια στιγμή φοβάσαι και ότι θα εκτεθείς και θα αποκλειστείς επειδή δεν κάνεις πράξη την αλήθεια! Αυτό είναι το αξιοθρήνητο μαρτύριο των ανθρωπάρεσκων. Τέτοιες άσχημες καταστάσεις βιώνουν οι άνθρωποι όταν δεν κάνουν πράξη την αλήθεια· όλοι τους έχουν μια δαιμονική ομοιότητα με τον Σατανά. Κάποιοι από αυτούς είναι προδοτικοί, άλλοι είναι δόλιοι, άλλοι ποταποί, άλλοι άθλιοι, άλλοι ταπεινοί κι άλλοι αξιοθρήνητοι. Εσείς βασίζετε τη ζωή σας σε σατανικές φιλοσοφίες; Κολακεύετε όλους τους τωρινούς επικεφαλής, ενώ αγνοείτε τους επικεφαλής που αντικαταστάθηκαν και αποκλείστηκαν; Πασχίζετε να κερδίσετε την εύνοια οποιουδήποτε έχει εκλεγεί επικεφαλής, όποιος κι αν είναι αυτός; Λέτε ένα σωρό εμετικές ατάκες, όπως «Αχ, τι όμορφη που είσαι, και πόσο ωραίο σώμα έχεις· είσαι η ομορφιά προσωποποιημένη. Έχεις φωνή για ραδιόφωνο και τραγουδάς γλυκά σαν αηδόνι», ψάχνοντας τρόπους να κερδίσετε την εύνοια αυτών των ανθρώπων; Τους κολακεύετε με κάθε ευκαιρία; Τους δωροδοκείτε με μικρές χάρες; Παρακολουθείτε γενικά τι κάνουν και τι λένε, και σκαρφίζεστε τρόπους για να τους ικανοποιήσετε όταν δείτε ότι κάτι τους αρέσει; Εφαρμόζετε αυτές τις τακτικές; (Ναι. Κάποιες φορές βλέπω ότι ένας επικεφαλής ή ένας εργάτης έχει μερικά προβλήματα ή ελαττώματα, αλλά δεν τολμάω να πω τίποτα, από φόβο μήπως με κατηγορήσει και με αντιμετωπίζει εχθρικά μετά.) Αυτό δείχνει έλλειψη αρχών. Ξέρεις, λοιπόν, αν έχεις αναγνωρίσει σωστά αυτά τα προβλήματα και αν θα ήταν προς όφελος του έργου της εκκλησίας να μιλήσεις ανοιχτά γι’ αυτά; (Λίγο.) Το ξέρεις λίγο· τι πρέπει να κάνεις, λοιπόν, προκειμένου να συμβαδίσεις με τις αλήθεια-αρχές; Αν είσαι σίγουρος ότι ανακάλυψες κάποιο πρόβλημα και καταλαβαίνεις μέσα σου ότι πρόβλημα πρέπει να λυθεί, αλλιώς θα καθυστερήσει το έργο, αλλά δεν τολμάς να τηρήσεις τις αρχές και φοβάσαι μην προσβάλεις τους άλλους, τότε ποιο είναι το πρόβλημα; Γιατί να φοβάσαι να τηρήσεις τις αρχές; Πρόκειται για ένα ζήτημα σοβαρής φύσης, και έχει σχέση το κατά πόσο αγαπάς την αλήθεια και κατά πόσο έχεις αίσθημα δικαιοσύνης. Θα πρέπει να εκφράζεις τη γνώμη σου, ακόμη κι αν δεν ξέρεις αν είναι σωστή. Αν έχεις μια γνώμη ή μια ιδέα, θα πρέπει να τη λες και να αφήνεις τους άλλους να την αξιολογήσουν. Με τον τρόπο αυτόν, θα υπάρξουν οφέλη για σένα και αυτό θα συμβάλει σε κάποιο βαθμό στην επίλυση του προβλήματος. Δεν είναι εγωιστικό και ποταπό εκ μέρους σου αν σκέφτεσαι: «Δεν πρόκειται να εμπλακώ. Αν αυτό που λέω είναι σωστό, δεν θα πάρω τα εύσημα, και αν είναι λάθος, θα κλαδευτώ. Δεν αξίζει τον κόπο»; Οι άνθρωποι σκέφτονται πάντα τα δικά τους συμφέροντα και δεν μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια. Αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα σχετικά με τους ανθρώπους. Δεν έχετε όλοι μέσα σας πολλές τέτοιες φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις και σχέδια; Υπάρχουν αρκετά στοιχεία από τις φιλοσοφίες του Σατανά μέσα σε κάθε άνθρωπο, και από καιρό έχουν κατακλυστεί από αυτές. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο που ακούνε για χρόνια κηρύγματα χωρίς να καταλαβαίνουν την αλήθεια, και που η είσοδός τους στην αλήθεια-πραγματικότητα είναι αργή, ενώ το ανάστημά τους παραμένει πάντα πολύ μικρό. Ο λόγος είναι ότι τέτοια διεφθαρμένα πράγματα τους εμποδίζουν και τους αναστατώνουν. Πού βασίζουν τη ζωή τους οι άνθρωποι όταν χρειάζεται να κάνουν πράξη την αλήθεια; Τη βασίζουν σ’ αυτές τις διεφθαρμένες διαθέσεις, σε αντιλήψεις, φαντασιοκοπίες και φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, καθώς και στα χαρίσματα. Αν οι άνθρωποι ζουν με βάση αυτά τα πράγματα, είναι πολύ δύσκολο να προσέλθουν ενώπιον του Θεού. Γιατί; Το φορτίο τους είναι πολύ μεγάλο και ο ζυγός τους πολύ βαρύς. Το να ζει ο άνθρωπος με βάση αυτά τα πράγματα απέχει πολύ από την αλήθεια. Αυτά τα πράγματα σε εμποδίζουν από το να κατανοήσεις την αλήθεια και από το να κάνεις πράξη την αλήθεια. Αν δεν κατανοήσεις την αλήθεια, θα αυξηθεί η πίστη σου στον Θεό; (Όχι.) Σίγουρα δεν θα αυξηθεί η πίστη σου στον Θεό, πόσο μάλλον η γνώση σου γι’ Αυτόν. Αυτό είναι πολύ θλιβερό και τρομακτικό.

Το πού βασίζουν οι άνθρωποι τη ζωή τους έχει να κάνει με τις απόψεις τους για τα πράγματα, καθώς και με τις διαθέσεις τους. Κάποιοι άνθρωποι πασχίζουν συνεχώς να πετύχουν τα όνειρα και τις επιθυμίες τους. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν όνειρα. Κάποιοι βασίζουν διαρκώς τη ζωή τους στις επιθυμίες τους. Τι περιλαμβάνουν αυτές οι επιθυμίες; Υπάρχει η επιθυμία να εργαστεί κανείς και να γίνει γνωστός, αλλά και η επιθυμία να επιδεικνύεται. Ας πάρουμε για παράδειγμα εκείνους που απολαμβάνουν τη θέση. Αν δεν έχουν θέση, δεν πιστεύουν στον Θεό· αν δεν έχουν θέση, δεν αποφασίζουν να κάνουν τίποτα και βρίσκουν την πίστη στον Θεό βαρετή. Βασίζουν τη ζωή τους στην επιδίωξη της θέσης, και περνούν τις μέρες τους, τη μία μετά την άλλη, υπό την κυριαρχία αυτής της επιθυμίας. Η όποια θέση έχουν τούς είναι πολύτιμη. Καμία από τις πράξεις τους δεν έχει άλλο σκοπό εκτός από τη θέση: να διατηρήσουν τη θέση τους, να ενισχύσουν τη θέση τους, να επεκτείνουν τη δικαιοδοσία τους· όλα όσα κάνουν, από κάθε άποψη, αφορούν αυτή τους την επιθυμία. Βασίζουν τη ζωή τους στην επιθυμία. Άλλοι ζουν αξιοθρήνητες ζωές στον έξω κόσμο. Πρόκειται για άδολους ανθρώπους που συνεχώς δέχονται εκφοβισμό, προέρχονται από κακές οικογένειες και από ακατάλληλο κοινωνικό υπόβαθρο, δεν έχουν κανέναν να βασιστούν. Είναι μόνοι και χωρίς φροντίδα, μέχρι τη στιγμή που πιστεύουν στον Θεό, και τότε νιώθουν ότι βρήκαν, τελικά, ένα στήριγμα. Έχουν μια φιλοδοξία, κι αυτή τους δίνει ώθηση κατά την πίστη τους στον Θεό. Η φιλοδοξία τους δεν άλλαξε ποτέ, είναι ίδια ακόμα και σήμερα. Σκέφτονται: «Εφόσον πιστεύω στον Θεό, ζω με αξιοπρέπεια και ισχυρό χαρακτήρα· εφόσον πιστεύω στον Θεό, μπορώ να εξυψωθώ ολόκληρος πάνω από τους άλλους και να ζήσω μια ζωή ανώτερη από των άλλων. Όταν πάω στους ουρανούς, όλοι θ’ αναγκαστείτε να μ’ έχετε σε εκτίμηση. Κανείς δεν θα με περιφρονεί πια». Αυτή η επιθυμία, η ελπίδα που έχουν, είναι πολύ κούφια και ασαφής. Θεωρούν ότι η ζωή τους στον έξω κόσμο ήταν εντελώς άθλια, λόγω της οικογενειακής τους κατάστασης ή για κάποια άλλη αιτία. Τώρα που ζουν στον οίκο του Θεού, έχουν κάπου να βασίζονται. Οι αδελφοί και οι αδελφές δεν τους εκφοβίζουν. Δεν είναι πια εξαθλιωμένοι· έχουν ένα στήριγμα. Επιπλέον, η μεγαλύτερη ελπίδα τους είναι να κερδίσουν έναν υπέροχο προορισμό μετά θάνατον, ή και σ’ αυτήν τη ζωή, όπου θα μπορούν να βαδίζουν με το κεφάλι ψηλά. Αυτός είναι ο στόχος τους. Βασίζουν τη ζωή τους σ’ αυτήν τη φιλοδοξία, και παντού, ό,τι κι αν κάνουν, έχουν για κίνητρό τους αυτήν τη σκέψη, αυτήν την ευχή. Δυσκολεύονται πολύ να βασίσουν τη ζωή τους στην αλήθεια. Τέτοιοι άνθρωποι ζουν αξιοθρήνητα. Υπάρχουν άλλοι που έχουν την επιθυμία να επιδεικνύονται ή να γίνουν γνωστοί. Γι’ αυτό και απολαμβάνουν πολύ τη ζωή σε ομάδες και κάνουν ένα σωρό πράγματα για να κερδίσουν τον σεβασμό των άλλων μελών της ομάδας, πράγμα που ικανοποιεί τη ματαιοδοξία τους. Πιστεύουν τα εξής: «Μπορεί να μην είμαι επικεφαλής, εφόσον όμως μπορώ να παρουσιάζω τα ταλέντα μου στην ομάδα και να λάμπω μέσα στην αίγλη με το φωτοστέφανό μου, αξίζει τον κόπο να πιστεύω στον Θεό. Αυτό είναι όλη μου η ζωή και δεν είναι χειρότερο απ’ το να βρίσκεται κανείς στον έξω κόσμο». Αυτός είναι, λοιπόν, ο σκοπός της ζωής τους στο εξής. Μ’ αυτόν τον τρόπο ζουν όλες τους τις μέρες και τα χρόνια, χωρίς καμία αλλαγή στις αρχικές τους προθέσεις. Βασίζουν έτσι τη ζωή τους στην αλήθεια; Φυσικά και όχι. Βασίζουν τη ζωή τους σε όνειρα και επιθυμίες, όπως οι άπιστοι. Αυτό το πρόβλημα αφορά τις απόψεις που έχει κανείς για τα πράγματα, καθώς και τις διεφθαρμένες διαθέσεις. Αν παραμείνει άλυτο, δεν υπάρχει τρόπος να κατανοήσει κανείς την αλήθεια ούτε να την κάνει πράξη, και τότε είναι δύσκολο να βασίσει τη ζωή του στην αλήθεια.

Επίσης, υπάρχουν γυναίκες που βασίζουν τη ζωή τους στην εμφάνισή τους· θεωρούν πάντα πως είναι όμορφες και πως, όπου κι αν πάνε, αρέσουν σε όλους, όλοι τις εκτιμούν βαθιά και τις εγκρίνουν. Όπου κι αν βρεθούν, ακούνε τα κομπλιμέντα και βλέπουν τα χαμόγελα των άλλων. Ζώντας μ’ αυτόν τον τρόπο, είναι πολύ ευχαριστημένες με τον εαυτό τους και έχουν μεγάλη αυτοπεποίθηση. Θεωρούν, λοιπόν, ότι αυτός ο τρόπος ζωής τούς εξασφαλίζει ένα κεφάλαιο, ότι η ζωή τους έχει μεγάλη αξία, και ότι τουλάχιστον πολλοί άνθρωποι τις εκτιμούν. Δεν υπάρχουν, παρομοίως, και άντρες που βασίζουν τη ζωή τους στην εμφάνιση; Ας πούμε ότι είσαι όμορφος και ότι, όταν μιλάς με τις αδελφές σου στην εκκλησία, είσαι πνευματώδης, γοητευτικός και ρομαντικός. Είσαι πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό σου, αφού όλοι σε εκτιμούν και ο κόσμος περιστρέφεται γύρω σου. «Δεν είναι ότι ψάχνω σύντροφο. Απλώς ζω τη ζωή μου έτσι, και είναι τέλεια! Να κάνω πράξη την αλήθεια; Βαρετό!» Υπάρχουν κι άλλοι που ζουν από κάποιου είδους κεφάλαιο· για να έχουν, όμως, κεφάλαιο, σημαίνει φυσικά ότι έχουν στην κατοχή τους και κάτι πραγματικό. Τι μπορεί να είναι αυτό; Κάποιοι, για παράδειγμα, θεωρούν ότι πίστευαν στον Θεό απ’ την κοιλιά της μάνας τους. Πιστεύουν στον Θεό εδώ και πενήντα χρόνια ή και περισσότερο, κι αυτό είναι το κεφάλαιό τους. Όταν βλέπουν έναν αδελφό ή μια αδελφή, ρωτάνε: «Εσύ πόσα χρόνια πιστεύεις στον Θεό;» «Πέντε χρόνια», του απαντάει. Εκείνοι πιστεύουν στον Θεό για δέκα φορές μεγαλύτερο διάστημα και έτσι, σκέφτονται μέσα τους: «Ούτε καν πλησιάζεις τα χρόνια που πιστεύω εγώ στον Θεό. Είσαι τόσο νέος. Πρόσεχε τη συμπεριφορά σου, έχεις ακόμα πολύ δρόμο μπροστά σου!» Έτσι, λοιπόν, ζουν από το κεφάλαιό τους. Τι άλλα κεφάλαια υπάρχουν; Κάποιοι άνθρωποι έχουν υπηρετήσει ως επικεφαλής και εργάτες σε όλα τα επίπεδα. Έχουν περάσει πολύ καιρό στον έξω κόσμο, κάνοντας έργο και τρέχοντας εδώ κι εκεί και πηγαίνοντας από εκκλησία σε εκκλησία, κι έτσι έχουν πολλή εμπειρία. Γνωρίζουν αρκετά καλά τις εργασιακές ρυθμίσεις από τον Άνωθεν, καθώς και τους κάθε λογής ανθρώπους και τομείς έργου της εκκλησίας. Πιστεύουν, λοιπόν: «Είμαι βετεράνος επικεφαλής και έχω το αντίστοιχο κεφάλαιο. Εργάζομαι εδώ και πολύ καιρό, και διαθέτω εμπειρία. Τι ξέρετε όλοι εσείς; Παιδιά είστε. Πόσες μέρες έχετε εργαστεί; Είστε εντελώς άπειροι. Δεν ξέρετε τίποτα. Ναι, ακούστε με που σας λέω, έτσι είναι!» Περνούν, λοιπόν, όλη τη μέρα κάνοντας κήρυγμα, χωρίς τίποτα το πρακτικό, όλο λόγια και δόγματα. Βρίσκουν, ωστόσο, δικαιολογίες: «Δεν έχω όρεξη σήμερα. Είναι ένας αντίχριστος που προκαλεί διατάραξη και αναστάτωση, κι αυτό μ’ έχει καταβάλει. Θα κάνω σωστό κήρυγμα την άλλη φορά». Έτσι φαίνεται το αληθινό τους πρόσωπο, σωστά; Ζουν από το κεφάλαιο που διαθέτουν ως βετεράνοι, και μάλιστα με απέραντη ματαιοδοξία. Τι αηδιαστικό, αλήθεια, τι σιχαμερό! Αυτό είναι ένα είδος κεφαλαίου. Άλλοι έχουν φυλακιστεί για την πίστη τους στον Θεό ή είχαν κάποια άλλη σπάνια εμπειρία, ή έχουν εκτελέσει με εξαιρετικό τρόπο τα καθήκοντά τους. Έχουν υποφέρει, κι αυτό λειτουργεί επίσης ως ένα είδος κεφαλαίου. Γιατί θέλουν διαρκώς οι άνθρωποι να ζουν απ’ το κεφάλαιό τους; Υπάρχει εδώ ένα πρόβλημα: Πιστεύουν ότι ένα τέτοιο κεφάλαιο είναι ολόκληρη η ζωή τους. Εφόσον ζουν από το κεφάλαιό τους, μπορούν συχνά να θαυμάζουν τον εαυτό τους και να πανηγυρίζουν γι’ αυτόν· χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο κεφάλαιο για να δίνουν οδηγίες στους άλλους και να τους επηρεάζουν, πράγμα χρήσιμο ώστε να κερδίζουν τον έπαινο. Θεωρούν ότι, με το κεφάλαιό τους ως βάση, εφόσον επιδιώκουν ένα μικρό μέρος της αλήθειας ή κάνουν καλά το καθήκον τους και έχουν μερικές καλές πράξεις στο ενεργητικό τους, τότε κι εκείνους, όπως τον Παύλο, μπορεί να τους περιμένει ένα στεφάνι δικαιοσύνης. Είναι σίγουροι ότι θα επιβιώσουν· είναι σίγουροι ότι θα φτάσουν σ’ έναν καλό προορισμό. Όσο ζουν από το κεφάλαιό τους, πολλές φορές βρίσκονται σε μια κατάσταση αυταρέσκειας και απέραντης ματαιοδοξίας, όπου εφησυχάζουν με ικανοποίηση. Θεωρούν ότι ο Θεός είναι ευχαριστημένος με το κεφάλαιό τους, ότι τους απολαμβάνει και ότι θα τους επιτρέψει να παραμείνουν ως το τέλος. Δεν ζουν απ’ το κεφάλαιό τους; Αποκαλύπτουν αυτήν τη νοοτροπία όπου σταθούν κι όπου βρεθούν. Το πώς σκέφτονται είναι ξεκάθαρο σε όσα αποκαλύπτουν, στα πράγματα με βάση τα οποία ζουν, και σε όσα κηρύσσουν στους άλλους με κάθε ευκαιρία. Υπάρχουν κι εκείνοι που έλαβαν κάποια ειδική χάρη ή φροντίδα απ’ τον Θεό, κάτι που δεν έχει κανένας άλλος, παρά μόνο αυτοί. Νομίζουν, λοιπόν, ότι είναι ξεχωριστοί, ότι διαφέρουν απ’ όλους τους άλλους. Λένε: «Η πίστη σας στον Θεό διαφέρει απ’ τη δική μου. Στην αρχή, ο Θεός σάς δίνει πολλή χάρη και σας καθοδηγεί. Έπειτα, μόλις σιγά σιγά καταφέρετε να κατανοήσετε λίγες αλήθειες, σας κλαδεύει, σας κρίνει και σας παιδεύει. Αυτό ισχύει για όλους εσάς. Για μένα, όμως, όχι: εμένα ο Θεός μού δίνει ιδιαίτερη χάρη. Μου δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση, η οποία είναι και το κεφάλαιό μου, η κάρτα και το εισιτήριό μου για το βασίλειο». Τι αισθάνεστε όταν τους ακούτε να τα λένε αυτά; Γνωρίζουν το έργο του Θεού; Γνωρίζουν τον εαυτό τους; Καθόλου. Δίκαια θα λέγαμε πως δεν κατανοούν την αλήθεια και πως νομίζουν ότι μπορούν να σωθούν χωρίς να την επιδιώξουν, χωρίς να την αναζητήσουν, και χωρίς να αποδεχθούν την κρίση και την παίδευση. Ποιοι άνθρωποι βρίσκονται σε τέτοιες καταστάσεις; Εκείνοι που έχουν δει οράματα, που έχουν λάβει ιδιαίτερη προστασία και έχουν γλιτώσει από τις συμφορές. Μπορεί επίσης να έχουν πεθάνει και να έχουν επιστρέψει στη ζωή, και να έχουν κάποια ιδιαίτερη μαρτυρία ή εμπειρία. Θεωρούν ότι τα συγκεκριμένα πράγματα είναι ολόκληρη η ζωή τους, βασίζουν τη ζωή τους πάνω σ’ αυτά και τα χρησιμοποιούν ως υποκατάστατο της άσκησης της αλήθειας. Επιπλέον, τα θεωρούν σημεία και πρότυπα της σωτηρίας. Αυτό είναι το κεφάλαιο. Εσείς έχετε κάτι τέτοιο; Μπορεί να μη διαθέτετε τέτοια ιδιαίτερη εμπειρία· αν, όμως, έχετε εκτελέσει ένα συγκεκριμένο καθήκον για πολύ καιρό και έχετε πετύχει αποτελέσματα, θα θεωρείτε δεδομένο ότι διαθέτετε κεφάλαιο. Ας πούμε ότι έχεις εκτελέσει καθήκοντα διευθυντή για πολύ καιρό, και έχεις στο ενεργητικό σου αρκετά καλά έργα. Αυτό μπορεί να μετατραπεί σε κεφάλαιο για σένα. Μπορεί να μην έχεις ακόμα κεφάλαιο, γιατί δεν έχεις κάνει έργα. Μπορεί, επίσης, να έχεις γυρίσει δύο ταινίες και να τις θεωρείς καλούτσικες, αλλά να μην τολμάς ακόμα να τις αντιμετωπίσεις ως κεφάλαιό σου. Δεν τους έχεις και μεγάλη εμπιστοσύνη· θεωρείς ότι δεν έχεις ακόμα αρκετή εμπειρία ή κεφάλαιο, κι έτσι είσαι προσεκτικός, συγκρατημένος και κρατάς χαμηλό προφίλ. Δεν τολμάς να μπεις στα χωράφια κανενός, πόσο μάλλον να γίνεις υπερόπτης και να επιδεικνύεσαι. Ακόμα κι έτσι, όμως, νιώθεις απέραντη ικανοποίηση για τον εαυτό σου και αυτοθαυμάζεσαι συνεχώς, και σ’ αυτά τα πράγματα βασίζεις τη ζωή σου. Αυτό δεν είναι το αξιοθρήνητο μαρτύριο της διεφθαρμένης ανθρωπότητας;

Κάποιοι άνθρωποι έχουν πολύ απειλητική εμφάνιση. Είναι ψηλοί, μεγαλόσωμοι και δυνατοί, και ψάχνουν συνέχεια ευκαιρίες για να εκφοβίζουν τους άλλους. Μιλάνε πολύ αυταρχικά και υπεροπτικά, και είναι ανυποχώρητοι σε οποιονδήποτε έχουν απέναντί τους. Έτσι, λοιπόν, όσοι τους βλέπουν φοβούνται λίγο και τους φέρονται υποτακτικά, προσπαθώντας να κερδίσουν την εύνοιά τους. Όλο αυτό χαρίζει σ’ αυτούς τους ανθρώπους απέραντη υπερηφάνεια. Θεωρούν ότι η ζωή είναι παιχνιδάκι, και πιστεύουν ότι όλα αυτά είναι ένα ταλέντο που διαθέτουν· ότι, με τον τρόπο ζωής που έχουν, κανείς δεν θα τολμούσε να τους κάνει τον νταή. Το αξίωμά τους στη ζωή είναι: αν θέλεις να μένεις ακλόνητος μέσα στο πλήθος, πρέπει να είσαι αυτάρκης, να έχεις τον έλεγχο της ζωής σου, να είσαι δυνατός και σκληρός. Προκειμένου να μείνουν ακλόνητοι ανάμεσα στους άλλους και να μην τολμάει κανένας να τους κάνει τον νταή, να παίξει μαζί τους, να τους εξαπατήσει και να τους εκμεταλλευτεί, απλουστεύουν τα πράγματα συνοψίζοντάς τα σε αξιώματα, όπως: «Αν θέλω να ζήσω καλά, πρέπει να είμαι δυνατός και σκληρός. Όσο πιο άγριος είμαι, τόσο το καλύτερο. Έτσι, ούτε που θα περάσει απ’ το μυαλό κανενός να μου κάνει τον νταή». Ζουν, λοιπόν, μ’ αυτόν τον τρόπο για μερικά χρόνια, και πράγματι, τελικά, κανείς δεν τολμάει να τους κάνει τον νταή. Επιτέλους, έχουν πραγματοποιήσει τον σκοπό τους. Σε όποια ομάδα κι αν βρεθούν, παίρνουν ένα σοβαρό κι ανέκφραστο ύφος, τονίζοντας τη σοβαρότητά τους και κοιτάζοντας τους άλλους σκυθρωπά, ψυχρά και περιφρονητικά. Κανείς δεν τολμάει να μιλήσει όσο είναι παρόντες· τα παιδιά κλαίνε και μόνο που τους βλέπουν. Αναγεννημένοι δαίμονες, αυτό είναι! Επιβάλλουν το δίκαιο του ισχυρού· τι διάθεση είν’ αυτή; Είναι διάθεση κακίας. Όπου κι αν βρεθούν, το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να μάθουν πώς θα χειραγωγήσουν και θα εκμεταλλευτούν τους άλλους. Θέλουν, επίσης, να ελέγχουν και να υποτάσσουν τους ανθρώπους. Ψάχνουν τρόπους να επιπλήξουν αυστηρά όποιον τους δείχνει ασέβεια, και δεν χάνουν ευκαιρία να τιμωρήσουν όποιον τους μιλάει με αγένεια και σκληρά λόγια. Δεν είναι κακία το να βασίζει κάποιος τη ζωή του σε τέτοια πράγματα; Το να λύνει κανείς τα πάντα με τις γροθιές, όπως αυτός, έχει ένα αποτέλεσμα: τόσο που τον φοβούνται όλοι, ο δρόμος είναι ανοιχτός μπροστά του. Μπορούν, όμως, τέτοιοι άνθρωποι να αποδεχθούν την αλήθεια, δεδομένου ότι βασίζουν τη ζωή τους στην παρορμητικότητα και στην κακεντρεχή διάθεση; Μπορούν, άραγε, να μετανοήσουν στ’ αλήθεια; Κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο, γιατί εγκρίνουν τις σατανικές φιλοσοφίες και τη χρήση βίας. Μόνο στις σατανικές φιλοσοφίες και στη χρήση βίας βασίζουν τη ζωή τους· κάνουν τους πάντες να τους φοβούνται και να τους υπακούν, ώστε να μπορούν να τριγυρίζουν άσκοπα, εκτός ελέγχου, κάνοντας ό,τι θέλουν. Δεν ανησυχούν μήπως αποκτήσουν κακή φήμη· το ακριβώς αντίθετο, ανησυχούν μήπως δεν αποκτήσουν τη φήμη του κακού. Αυτή είναι η αρχή τους. Μόλις πραγματοποιήσουν τον σκοπό τους μ’ αυτόν τον τρόπο, σκέφτονται: «Κατόρθωσα να μείνω ακλόνητος στον οίκο του Θεού και μέσα σ’ αυτές τις ομάδες. Όλοι με φοβούνται και κανείς δεν θα τολμούσε να τα βάλει μαζί μου. Όλοι μου φέρονται με υποταγή». Νομίζουν ότι κέρδισαν. Ισχύει όντως ότι κανείς δεν θα τολμούσε να τα βάλει μαζί τους; Το να μην τολμάς να τα βάλεις με κάποιον είναι κάτι το εξωτερικό. Πώς, όμως, βλέπουν όλοι αυτούς τους ανθρώπους βαθιά μες στην καρδιά τους; Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Είναι αγανακτισμένοι μαζί τους, αηδιασμένοι, τους μισούν, τους κάνουν πέρα και τους αποφεύγουν. Θα είχατε πρόθυμα πάρε-δώσε μ’ έναν τέτοιο άνθρωπο; (Όχι.) Γιατί όχι; Γιατί θα έψαχνε συνεχώς τρόπους για να σε βασανίσει. Θα άντεχες κάτι τέτοιο; Κάποιες φορές, αντί να σε απειλήσει με βία, θα εφαρμόσει τεχνικές για να σε μπερδέψει και μετά να σε απειλήσει. Κάποιοι άνθρωποι δεν αντέχουν τις απειλές, κι έτσι εκλιπαρούν για έλεος και παραδίδονται στον Σατανά. Οι κακοί άνθρωποι μιλάνε και ενεργούν με κάθε μέσο που χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν. Οι άτολμοι και οι τρομαγμένοι τους παραδίδονται, και ακολουθούν τα λόγια και τις ενέργειές τους. Έτσι γίνονται συνεργοί του κακού ανθρώπου, σωστά; Τι θα κάνετε όταν δείτε έναν τέτοιον κακό άνθρωπο; Πρώτον, μη φοβηθείτε. Πρέπει να βρείτε τρόπο να τον αντιμετωπίσετε και να τον εκθέσετε. Μπορείτε επίσης να βρείτε κι άλλους αδελφούς και αδελφές που πιστεύουν πραγματικά στον Θεό, και όλοι μαζί να τον καταγγείλετε. Ο φόβος είναι ανώφελος· όσο περισσότερο τον φοβάστε, τόσο περισσότερο θα σας εκφοβίζει και θα σας απειλεί. Ο μόνος τρόπος να τον κάνετε να τρομάξει και να ντραπεί είναι να τον καταγγείλετε όλοι μαζί. Αν είστε πολύ άτολμοι και δεν έχετε σοφία, τότε σίγουρα αυτός ο κακός άνθρωπος θα σας κατασπαράξει. Πόσο λίγη πίστη έχουν οι άνθρωποι· τι αξιοθρήνητο! Βασικά, ακόμα κι αν ένας κακός άνθρωπος τα δώσει όλα για όλα, τι μπορεί να κάνει στους ανθρώπους; Θα τολμούσε ποτέ, έτσι απλά, να γρονθοκοπήσει κάποιον μέχρι θανάτου; Ζούμε πλέον σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Δεν θα το τολμούσε. Επιπλέον, οι διαβολικά κακόβουλοι άνθρωποι είναι μια μικρή και απομονωμένη μειοψηφία. Αν τύχει κάποιος να έχει το θράσος να κάνει τον νταή, αδιαφορώντας πλήρως για την εκκλησία, το μόνο που χρειάζεται είναι να μαζευτούν δυο-τρία άτομα για να τον καταγγείλουν και να τον εκθέσουν. Μ’ αυτόν τον τρόπο, θα τον κανόνιζαν. Έτσι δεν είναι; Μια χούφτα άνθρωποι από τον εκλεκτό λαό του Θεού, αν αποφασίσουν και ενεργήσουν σαν μια γροθιά, μπορούν εύκολα να κανονίσουν έναν κακό. Πρέπει να πιστέψεις ότι ο Θεός είναι δίκαιος και παντοδύναμος, ότι Τον αηδιάζουν οι κακοί άνθρωποι και ότι στηρίζει τον εκλεκτό λαό Του. Εφόσον κάποιος έχει πίστη, δεν πρέπει να φοβάται έναν κακό άνθρωπο· με λίγη σοφία και στρατηγική, αν σχηματιστεί μια ομάδα, αυτός ο άνθρωπος θα υποκύψει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Αν δεν πιστεύεις πραγματικά στον Θεό, αλλά φοβάσαι τους κακούς ανθρώπους και νομίζεις ότι μπορούν να σε πιάσουν στα χέρια τους και να ορίσουν τη μοίρα σου, τότε είσαι ξοφλημένος. Δεν θα έχεις μαρτυρία ούτε και τίποτα να προσφέρεις, και θα ζεις μια ζωή γεμάτη δειλία και αθλιότητα. Τι πρέπει να γίνει σε μια τέτοια περίσταση; Κάποιοι άνθρωποι βασίζουν τη ζωή τους στην κουτοπονηριά και σκέφτονται: «Δεν ξέρω πού είναι ο Θεός, και δεν είμαι σίγουρος ότι ο Άνωθεν είναι ενήμερος γι’ αυτό το ζήτημα. Αν κάνω καταγγελία και ο κακός άνθρωπος το μάθει, δεν θα με βασανίσει ακόμα περισσότερο εξαιτίας της;» Όσο περισσότερο το σκέφτεται, τόσο περισσότερο φοβάται, και θέλει να χωθεί κάτω από ένα τραπέζι για ασφάλεια. Είναι δυνατόν κάποιος που ενεργεί έτσι να κάνει πράξη την αλήθεια και να τηρήσει τις αρχές; (Όχι.) Ένα δειλό ανθρωπάκι δεν είναι; Έτσι είστε οι περισσότεροι από σας. Πριν λίγο καιρό, υπήρχε ένας αντίχριστος που βασάνιζε κάποιους, ανθρώπους οι οποίοι ήταν αρκετά δειλοί ώστε να του το επιτρέψουν. Είναι καλό ή κακό να βασανίζεσαι; Είναι κακό, από τη σκοπιά του ανθρώπου: σημαίνει ότι κάποιος τον αδικεί και του προκαλεί πόνο. Όμως μπορεί κανείς να πάρει ένα μάθημα από μια τέτοια συνθήκη και να ωφεληθεί απ’ αυτό, και τότε είναι καλό, όχι κακό. Υπάρχουν, ωστόσο, άνθρωποι που δεν έχουν σοφία και σθένος. Όταν κάποιος τους βασανίζει και τους κάνει τον νταή, δεν αντιστέκονται, κι ας έχουν δίκιο. Ξέρουν ότι πρόκειται για έναν ψευδο-επικεφαλής, για έναν αντίχριστο, αλλά δεν τον καταγγέλλουν ούτε και τολμούν να τον αψηφήσουν και να τον εκθέσουν. Δειλά σκουπίδια! Αν κάποιος περιορίζεται σε τέτοια θέματα, αυτό δείχνει πόσο μικρό ανάστημα έχει και πόσο αξιοθρήνητη είναι η πίστη του: δεν ξέρει πώς να βασιστεί στον Θεό ούτε και σκέφτεται να προστατεύσει το έργο της εκκλησίας. Δεν κατανοεί τις προθέσεις του Θεού. Ο εκλεκτός λαός του Θεού έχει το δικαίωμα να πάρει θέση ενάντια στους κακούς ανθρώπους και στους αντίχριστους. Κάτι τέτοιο το εγκρίνει και το ευλογεί ο Θεός. Δεν είναι αξιοθρήνητο το ότι δεν πολεμάτε τον Σατανά για να τον νικήσετε; Αυτός ο άνθρωπος είναι ξεκάθαρα κακοποιός, είναι μια αρνητική δύναμη· είναι ο Σατανάς, ένας διάβολος, είναι ένα βρόμικο, κακό πνεύμα, κι όμως, εσένα σε βασανίζει. Κι όχι μόνο εσένα· βασανίζει και τόσους άλλους. Δεν είναι δειλία αυτό; Γιατί δεν ενώνεστε για να τον πολεμήσετε; Σε τέτοιο βαθμό, πια, σας λείπει η εξυπνάδα και η σοφία; Βρείτε μερικούς ανθρώπους που έχουν διάκριση και κατανοούν την αλήθεια, για να αναλύσετε τη συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου. Αν το κάνετε αυτό, οι περισσότεροι από τον εκλεκτό λαό του Θεού θα μπορέσουν να δουν τα πράγματα όπως είναι και να ξεσηκωθούν. Και τότε δεν θα είναι εύκολο να λυθεί το πρόβλημα; Την επόμενη φορά που θα σας τύχει κάτι τέτοιο, θα μπορέσετε να ξεσηκωθείτε και να δώσετε μάχη ενάντια στους αντίχριστους; (Ναι.) Θα ήθελα να δω πόσους αντίχριστους μπορείτε να αντιμετωπίσετε και να κανονίσετε. Αυτή είναι η μαρτυρία των νικητών. Τώρα λέτε ότι μπορείτε, θα καταφέρετε όμως να τηρήσετε τις αρχές όταν συμβεί πραγματικά; Μπορεί και πάλι να τρομάξετε τόσο πολύ και να χωθείτε κάτω από το τραπέζι. Πόσο αξιοθρήνητες και θλιβερές φιγούρες είναι εκείνοι που δεν κατανοούν την αλήθεια όταν τους συμβαίνει κάτι· είναι οδυνηρό να τους βλέπεις! Εντελώς αξιοθρήνητο! Δεν τολμάνε να πουν τίποτα όταν τους βασανίζουν, και μετέπειτα ο φόβος μένει μέσα τους. Τους καταλαμβάνει πλήρως ο τρόμος. Πόσο μικρό ανάστημα πρέπει να έχει κανείς για να μην μπορεί να διακρίνει έναν κακό άνθρωπο όταν τον βλέπει. Δεν κατανοεί καμία αλήθεια. Δεν είναι αξιοθρήνητος ένας τέτοιος άνθρωπος; Οι κακοί άνθρωποι βασίζουν τη ζωή τους στο δίκαιο του ισχυρού, στην καταπίεση, στον εκφοβισμό των καλών ανθρώπων και στο κέρδος εις βάρος των άλλων. Βασίζουν τη ζωή τους στην κακόβουλη φύση τους και τις κακές τους διαθέσεις, κάνοντας τους άλλους να τους φοβούνται, να πασχίζουν για την εύνοιά τους και να τους σέβονται. Και νομίζουν ότι είναι υπέροχο να ζει κανείς έτσι. Δεν είναι αρχι-εγκληματίες; Δεν είναι κλέφτες και ληστές; Εσείς δεν είστε κακοί άνθρωποι· βρίσκεστε, όμως, σε τέτοιες καταστάσεις; Κι εσείς δεν βασίζετε τη ζωή σας σε τέτοια πράγματα; Κάποιοι από σας, όταν σας βάζουν να συνεργαστείτε με κάποιον και δείτε ότι είναι νεαρός σε ηλικία, σκέφτεστε: «Δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Μπορώ να σου κάνω τον νταή, κι εσύ δεν μπορείς να αντιδράσεις καθόλου. Είμαι δυνατότερος από σένα, και σε πλεονεκτικότερη θέση. Είμαι πιο μεγαλόσωμος, και οι γροθιές μου πιο δυνατές. Γι’ αυτό, λοιπόν, μπορώ να σου κάνω τον νταή». Πού βασίζει τη ζωή του όποιος σκέφτεται έτσι; Βασίζει τη ζωή του στο δίκαιο του ισχυρού· ζει και ενεργεί σύμφωνα με μια κακή διάθεση. Όταν βλέπει έναν άδολο άνθρωπο, τον εκφοβίζει· όταν δει έναν τρομακτικό τύπο, κρύβεται. Κυνηγάει τους αδύναμους και φοβάται τους δυνατούς. Κάποιοι κακοί άνθρωποι, από φόβο μήπως απομονωθούν όταν βλέπουν ότι οι άλλοι τους αποφεύγουν, διαλέγουν μερικούς άδολους και δειλούς ανθρώπους για να πιάσουν φιλίες μαζί τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο αυξάνουν τη δύναμή τους, κι έπειτα χρησιμοποιούν αυτόν τον κύκλο για να βασανίσουν τους καλούς ανθρώπους· επιτίθενται σε όσους επιδιώκουν την αλήθεια και βασανίζουν όσους είναι δυσαρεστημένοι και δεν τους υποτάσσονται. Είναι προφανές από τα παραπάνω ότι όταν ένας κακός άνθρωπος προσεγγίζει φιλικά κάποιους άδολους ανθρώπους, έχει κάποια πρόθεση και κάποιον σκοπό. Με δυο λόγια, αν δεν μπορείς να αποδεχθείς την αλήθεια ή να αναλογιστείς αν διαπράττεις το κακό ή αν κάνεις το καλό με τη συμπεριφορά και τις ενέργειές σου, τότε δεν πρόκειται να μετανοήσεις αληθινά, είτε είσαι καλός είτε κακός άνθρωπος, όσα χρόνια κι αν πιστεύεις στον Θεό. Ίσως δεν έχεις κακή διάθεση, αλλά απλώς βασίζεις τη ζωή σου σε σατανικές φιλοσοφίες. Ναι μεν δεν έχεις κάνει κακό, ίσως έχεις και μερικές καλές πράξεις στο ενεργητικό σου, αλλά και πάλι δεν βασίζεις τη ζωή σου στην αλήθεια. Τη βασίζεις σε πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια. Συνοπτικά, εφόσον έχεις μια διεφθαρμένη σατανική διάθεση, τότε μπορεί να βασίζεις τη ζωή σου σε πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια, όσα χρόνια κι αν πιστεύεις στον Θεό. Αυτά τα πράγματα μπορεί να είναι χειροπιαστά ή μπορεί να είναι αφηρημένα· μπορεί να τα γνωρίζεις ή μπορεί να μην έχεις ιδέα ότι υπάρχουν· μπορεί να προέρχονται από το εξωτερικό σου περιβάλλον ή μπορεί να είναι βαθιά και γερά ριζωμένα στη διάθεσή σου· σε κάθε περίπτωση, τίποτα από αυτά δεν είναι η αλήθεια. Όλα προκύπτουν από την ίδια τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα· μάλλον, για να είμαι ακριβείς, προέρχονται από τον Σατανά. Σε ποια οδό ακριβώς βαδίζουν, λοιπόν, οι άνθρωποι όταν βασίζουν τη ζωή τους σ’ αυτά τα σατανικά πράγματα; Ακολουθούν την οδό του Θεού; Φυσικά και όχι. Αν κάποιος δεν κάνει πράξη την αλήθεια με τις ενέργειες και τις συμπεριφορές του, τότε, ακριβολογώντας, δεν εκτελεί το καθήκον ενός δημιουργήματος. Μπορεί φαινομενικά να εκτελεί ένα καθήκον, αλλά υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ αυτού και του προτύπου για την εκτέλεση ενός καθήκοντος, κυρίως λόγω της νοθείας που έχουν οι προθέσεις του και οι ανταλλακτικές σχέσεις. Ναι μεν εκτελεί ένα καθήκον, αλλά ούτε αφοσιωμένος είναι, ούτε έχει αρχές, και σίγουρα δεν φέρνει πρακτικά αποτελέσματα. Αυτό αποδεικνύει ότι, ενώ εκτελεί το καθήκον του, στην πραγματικότητα, κάνει πολλά πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια. Τίποτα από αυτά δεν αφορά τις αλήθεια-αρχές· γίνονται όλα σύμφωνα με τις φαντασιοκοπίες και τις προτιμήσεις του. Πώς θα μπορούσε να εγκρίνει ο Θεός έναν τέτοιο τρόπο εκτέλεσης του καθήκοντος;

Έχουμε συναναστραφεί πάνω σε όλες τις πτυχές αυτών των καταστάσεων. Μπορείτε πλέον να εκτιμήσετε σε τι βασίζετε τη ζωή σας; Βασίζετε άραγε συχνά τη ζωή σας στην αλήθεια, είτε στην εκτέλεση του καθήκοντός σας, είτε στην καθημερινότητά σας; (Όχι.) Στη συναναστροφή μας σας εκθέτω συνεχώς μέχρι το κόκαλο, κι έτσι θεωρείτε ότι ζείτε τη ζωή σας άδοξα. Έχετε χάσει την αυτοπεποίθησή σας· δεν είστε πια τόσο εντυπωσιακοί. Και υπάρχουν πολλά που ντρέπεστε να τα πείτε· δεν νομίζετε πια ότι υπάρχουν τόσοι λόγοι να λάβετε μελλοντικά ευλογίες ή να φτάσετε σε έναν καλό προορισμό. Τι μπορεί να γίνει γι’ αυτό; Είναι καλό που εξέθεσα τον πραγματικό σας εαυτό; (Ναι.) Σε τι αποσκοπεί, λοιπόν, αυτό το ξεσκέπασμα που σας έκανα μέχρι το κόκαλο; Οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν ξεκάθαρα τα είδη των καταστάσεων στις οποίες ζουν και μέσα σε ποιες καταστάσεις ζουν· πρέπει να γνωρίζουν ξεκάθαρα σε ποιον δρόμο πορεύονται, ποιος είναι ο τρόπος ζωής τους, ποιες είναι οι αφύσικες συμπεριφορές τους, ποια ανάρμοστα πράγματα κάνουν, καθώς και αν, με τέτοια ζωή που ζουν, μπορούν να κερδίσουν την αλήθεια και να προσέλθουν ενώπιον του Θεού. Αυτά είναι τα πιο σημαντικά. Μπορεί να πεις: «Σε σχέση με το πώς ζω, έχω τη συνείδησή μου καθαρή. Ποτέ δεν ανησύχησα ούτε λυπήθηκα γι’ αυτό, και ποτέ δεν ένιωσα κενός». Μα τι προκαλεί αυτό; Τη δυσαρέσκεια του Θεού. Δεν ακολουθείς την οδό Του. Ο δρόμος στον οποίο πορεύεσαι δεν είναι ο αληθινός δρόμος της ανθρώπινης ζωής, δεν είναι αυτός που σου δείχνει ο Θεός· αντίθετα, έχεις πάρει έναν δρόμο που βρήκες με τις φαντασιοκοπίες σου, μες στους ευσεβείς πόθους σου. Μπορεί τόσον καιρό να τριγυρνάς χαρούμενος και να τρέχεις πολύ· ποια θα είναι όμως, στο τέλος, η έκβασή σου; Αυτά που θα σε βλάψουν και θα σε οδηγήσουν στην καταστροφή είναι αυτές οι προθέσεις και οι επιθυμίες σου, αλλά και ο δρόμος όπου πορεύεσαι· η πίστη σου στον Θεό είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Τι σημαίνει να αποτύχει η πίστη ενός ανθρώπου στον Θεό; (Ότι δεν θα έχει καμία έκβαση.) Αν το δεις τώρα, θα είναι συνέπεια του ότι δεν έχεις κερδίσει την αλήθεια. Θα έχεις πιστέψει στον Θεό για χρόνια, χωρίς όμως να εστιάζεις στην απόκτηση της αλήθειας, κι έτσι θα έρθει μια μέρα που, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, θα αποκαλυφθείς και θα αποκλειστείς. Και τότε, θα είναι πολύ αργά για να μετανοήσεις. Λες: «Είναι λογικός αυτός ο τρόπος ζωής μου! Νιώθω αυτοπεποίθηση όταν ζω έτσι, και μέσα μου αισθάνομαι πλήρης και πλούσιος». Θα βοηθήσει σε κάτι αυτό; Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος: το αν είναι σωστός ο τρόπος που πορεύεσαι στον δρόμο της πίστης στον Θεό, ο τρόπος που ζεις, και αυτά στα οποία βασίζεις τη ζωή σου. Όλα εξαρτώνται, δηλαδή, απ’ το αν στο τέλος θα κερδίσεις την αλήθεια και θα αποκτήσεις αληθινή μαρτυρία, απ’ το αν έχει αλλάξει η ζωή-διάθεσή σου και αν έχεις ζήσει μια άξια ζωή. Αν έχεις πετύχει όλα αυτά τα αποτελέσματα, τότε θα λάβεις την έγκριση του Θεού και τον έπαινο απ’ τον εκλεκτό λαό Του, πράγμα που αποδεικνύει ότι βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο. Αν δεν έχεις πετύχει αυτά τα θετικά αποτελέσματα και δεν έχεις ούτε αληθινή βιωματική μαρτυρία ούτε αληθινή αλλαγή στη ζωή-διάθεσή σου, αυτό αποδεικνύει ότι δεν βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο. Είναι κατανοητό έτσι που το θέτω; Με δυο λόγια, όπως κι αν ζεις, όσο άνετη κι αν είναι η ζωή σου, όσο κι αν σε επαινούν οι άλλοι, δεν κρίνεται εκεί το ζήτημα. Λες: «Ο τρόπος με τον οποίο ζω και ασκούμαι έχει πάρα πολλές απολαύσεις. Έχω ένα υπέροχο αίσθημα ευεξίας, νιώθω ότι με τιμούν, και όλα αυτά με αποδείξεις». Δεν κοροϊδεύεις άραγε τον εαυτό σου; Πες ότι κάποιος σε ρωτάει: «Έχεις ασκηθεί στο να είσαι ειλικρινής; Τι βρήκες δύσκολο σ’ αυτήν την άσκηση; Σε ποιες περιστάσεις σού είναι δύσκολο να είσαι ειλικρινής; Μίλησε λίγο γι’ αυτό, αν το έχεις βιώσει. Έχεις μαρτυρία για την αγάπη σου στον Θεό; Έχεις βιώσει το να αγαπάς τον Θεό και να υποτάσσεσαι σ’ Αυτόν; Έχεις βιώσει το να αλλάζει η διάθεσή σου μόλις αποδέχθηκες την κρίση, την παίδευση και το κλάδεμα; Τι το ιδιαίτερο βίωσες στο μονοπάτι της ανάπτυξής σου στη ζωή, που κράτησε τη ζωή σου σε συνεχή αλλαγή, και σε έφερε όλο και πιο κοντά στον στόχο που όρισε για σένα ο Θεός, τον στόχο που Εκείνος απαιτεί να εκπληρώσεις;» Αν δεν έχεις ξεκάθαρες απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα, αν δεν γνωρίζεις, αυτό αποδεικνύει ότι δεν βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο. Είναι ηλίου φαεινότερο.

Τα παραπάνω λόγια συναναστροφής δεν είναι παρά απλές δηλώσεις. Υπάρχουν κάποια σημεία που έχουν μικρή σημασία και δεν χρειάζεται να αναλυθούν με λεπτομέρεια. Λόγου χάρη, οι άνθρωποι ενεργούν με βάση την επιμονή τους, την καλοσύνη που έχουν μέσα τους, την προθυμία τους να υποφέρουν, τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους, και ούτω καθεξής· σε καμία απ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν βασίζουν τη ζωή τους στην αλήθεια. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι άνθρωποι βασίζουν τη ζωή τους στους ευσεβείς πόθους τους, στις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, στην ανθρώπινη καλοσύνη τους και στις φιλοσοφίες του Σατανά. Όλα αυτά προέρχονται από το ανθρώπινο μυαλό και, ακόμη παραπέρα, από τον Σατανά. Όταν κανείς βασίζει τη ζωή του σε τέτοια πράγματα, αυτό δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ικανοποιεί τον Θεό. Ο Θεός δεν θέλει τέτοια πράγματα, όσο καλά κι αν είναι, επειδή δεν είναι αυτό η άσκηση της αλήθειας. Βασίζοντας κανείς τη ζωή του σε τέτοια πράγματα, τη βασίζει στις φιλοσοφίες του Σατανά και στις διεφθαρμένες διαθέσεις, πράγμα που αποτελεί προσβολή απέναντι στον Θεό και δεν είναι αληθινή μαρτυρία. Αν έλεγες: «Ξέρω ότι αυτές οι πράξεις προέρχονται μόνο από καλοσύνη, κι αυτό δεν συμφωνεί με τις αλήθεια-αρχές· δεν πρέπει να ασκούμαι μ’ αυτόν τον τρόπο» και το καταλάβαινες αληθινά μέσα σου αυτό, δηλαδή είχες το αίσθημα ότι είναι λάθος να ενεργείς έτσι, τότε θα είχες γνώση. Η οπτική σου θα άλλαζε. Αυτό το αποτέλεσμα επιθυμεί ο Θεός. Πρέπει να ξέρεις πού είναι οι στρεβλώσεις σου. Άλλαξε την οπτική σου και εγκατάλειψε τις αντιλήψεις σου, έτσι ώστε να κατανοήσεις την αλήθεια και τις προθέσεις του Θεού. Μόλις τα κατανοήσεις, ασκήσου βήμα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση και μπες στο σωστό μονοπάτι. Αυτή είναι η μόνη σου ελπίδα να πετύχεις τον στόχο που σου έδωσε ο Θεός. Δεν θα σε βοηθήσει άραγε πουθενά το να μην ασκηθείς και να μην εισέλθεις στο μονοπάτι που απαιτεί ο Θεός, αλλά αντίθετα πεις: «Εγώ αυτό κάνω. Δεν είμαι και αδρανής: τόσον καιρό εκτελώ το καθήκον μου. Είμαι βέβαιος ότι είμαι δημιούργημα, και έχω αναγνωρίσει τον Δημιουργό μου»; Όχι, δεν πρόκειται να σε βοηθήσει. Αντιστέκεσαι στον Θεό, αδιάλλακτε άνθρωπε! Τώρα είναι η ώρα να διαλέξεις έναν δρόμο στη ζωή. Και το πιο σημαντικό είναι όλα όσα πρέπει να κάνεις για να ακολουθήσεις τον δρόμο όπου απαιτεί ο Θεός να πορευτείς. Πρώτον, μη λειτουργείς με βάση τις ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Δεύτερον, μη λειτουργείς με βάση την ανθρώπινη φιλοδοξία. Τρίτον, μη λειτουργείς με βάση τις ανθρώπινες προτιμήσεις και, τέταρτον, μη λειτουργείς με βάση τον ανθρώπινο συναισθηματισμό. Ακόμα πιο σημαντικό είναι να μη λειτουργείς με βάση μια διεφθαρμένη διάθεση. Μη χάνεις χρόνο· πρέπει να απαλλαγείς αμέσως απ’ όλα αυτά. Όποιο κι αν είναι το κεφάλαιό σου, για τον Θεό δεν έχει καμία αξία· είναι όλα φτηνοπράματα που δεν πλησιάζουν καν την πραγματικότητα. Πρέπει να τα πετάξεις, ένα προς ένα, να τα εγκαταλείψεις όλα, και μόλις το κάνεις, θα αρχίσεις να κατανοείς όλο και καλύτερα πως μόνο όσα αποκτάς με βάση την άσκηση της αλήθειας έχουν αξία και συνάδουν με τα πρότυπα των απαιτήσεων του Θεού απ’ τον άνθρωπο. Ό,τι προέρχεται απ’ τον άνθρωπο είναι στο τέλος ασήμαντο και άχρηστο, όσο καλά κι αν το μάθεις. Είναι όλα φτηνοπράματα, σκουπίδια· μόνο η αλήθεια που χαρίζει ο Θεός στον άνθρωπο είναι θησαυρός, μόνο αυτό είναι η ζωή. Έχει αιώνια αξία. Εσύ κολλάς σ’ αυτά που έχεις, και σκέφτεσαι: «Για να αποκτήσω τις δεξιότητές μου, μελετούσα εντατικά για χρόνια. Οι γονείς μου έκαναν τόσες προσπάθειες και ξόδεψαν τόσα χρήματα για μένα, πλήρωσαν τόσο μεγάλο τίμημα σε αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα· πώς μπορώ έτσι απλά να το εξετάσω αυτό σε βάθος και να το καταδικάσω; Είναι κάτι πολύ σημαντικό, ζήτημα ζωής και θανάτου! Σε τι θα βασίσω τη ζωή μου χωρίς όλα αυτά;» Πόσο ανόητος είσαι. Αν βασίσεις τη ζωή σου σ’ αυτά, τότε πας γραμμή για την κόλαση. Πρέπει να τη βασίσεις στα λόγια του Θεού. Άλλαξε τρόπο ζωής· άσε να μπουν στη ζωή σου τα λόγια του Θεού, και άδειασέ την απ’ όλα αυτά τα παλιά που έχεις. Πρέπει να τα αναλύσεις και να τα γνωρίσεις, να εκφραστείς ανοικτά και να τα δείξεις σε όλους, ώστε η ομάδα να αποκτήσει διάκριση. Χωρίς να το καταλάβεις, θα καταλήξεις να απεχθάνεσαι αυτά τα πράγματα, εκείνα που κάποτε αγαπούσες, εκείνα απ’ τα οποία κάποτε εξαρτώνταν η επιβίωσή σου, εκείνα που κάποτε θεωρούσες ότι ήταν η ζωή σου, εκείνα που θεωρούσες τα πιο πολύτιμα. Έτσι θα τα απομονώσεις και θα τα αποκόψεις εντελώς απ’ τον εαυτό σου, έτσι θα κατανοήσεις πραγματικά την αλήθεια και θα προχωρήσεις στον δρόμο της άσκησης της αλήθειας. Φυσικά, αυτή η διαδικασία είναι περίπλοκη, δύσκολη, αλλά και επώδυνη. Είναι, όμως, μια διαδικασία στην οποία πρέπει να υποβληθεί ο άνθρωπος. Δεν ωφελεί να μην το κάνει. Όταν βιώνεις το έργο του Θεού, είναι σαν να υποβάλλεσαι σε θεραπεία για κάποια ασθένεια: αν έχεις έναν όγκο, ο μόνος τρόπος να τον αντιμετωπίσεις είναι το χειρουργείο. Αν δεν ξαπλώσεις στο χειρουργικό τραπέζι, αν δεν υποταχθείς στο μαχαίρι που κόβει και αφαιρεί τον όγκο, τότε η ασθένειά σου θα μείνει αγιάτρευτη και η υγεία σου δεν θα βελτιωθεί.

Πολλοί θεωρούν ανόητους τους ειλικρινείς, και σκέφτονται: «Αυτοί ακολουθούν ό,τι λέει ο Θεός. Λέει να είσαι ειλικρινής, και εκείνοι το κάνουν πραγματικά· λένε την αλήθεια χωρίς ούτε ένα ψεματάκι. Δεν είναι ανόητοι; Ας είσαι ειλικρινής, αρκεί μόνο η ειλικρίνεια να μη σου προκαλεί απώλειες και ζημιές. Δεν μπορείς να τα λες και όλα! Δεν είναι ανοησία να δείξεις όλα σου τα φύλλα;» Θεωρούν ανοησία την ειλικρίνεια. Έχουν όμως δίκιο; Ο ειλικρινής είναι ο πιο έξυπνος απ’ όλους, γιατί πιστεύει τα εξής: «Όλα τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια, και η ειλικρίνεια είναι η αλήθεια· για να κερδίσουν, λοιπόν, οι άνθρωποι την έγκριση του Θεού, θα πρέπει να είναι ειλικρινείς. Κι εγώ, λοιπόν, κάνω ό,τι λέει ο Θεός· πάω όσο μακριά θέλει Εκείνος να πάω. Αφού απαιτεί να υποταχθώ, υποτάσσομαι και θα συνεχίσω να υποτάσσομαι για πάντα. Δεν με νοιάζει αν με πει κανείς ανόητο· μου αρκεί η έγκριση του Θεού». Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν είναι ο πιο έξυπνος απ’ όλους; Έχει καταλάβει με ακρίβεια τι είναι και τι δεν είναι σημαντικό. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κρυφούς σκοπούς και σκέφτονται: «Δεν θα ήταν ανόητο να υποταχθεί κανείς στα πάντα; Θα σήμαινε ότι δεν έχει αυτονομία, έτσι δεν είναι; Έχει κανείς αξιοπρέπεια όταν δεν έχει καν τον έλεγχο του εαυτού του; Σίγουρα επιτρέπεται να διατηρήσουμε λίγη αξιοπρέπεια για τον εαυτό μας, σωστά; Δεν γίνεται να υποταχθούμε πλήρως, έτσι δεν είναι;» Κι έτσι, κάνουν ελάχιστα πράξη την υποταγή. Μπορεί κάτι τέτοιο να ανταποκριθεί στα πρότυπα άσκησης της αλήθειας; Όχι, ούτε καν τα πλησιάζει! Αν δεν κάνεις πράξη την αλήθεια σύμφωνα με τις αρχές, αλλά αντίθετα επιλέγεις συνεχώς συμβιβαστικές λύσεις που δεν τείνουν ούτε προς την αλήθεια ούτε προς τον Σατανά, αλλά ακολουθείς τη μέση οδό, αυτό είναι άσκηση της αλήθειας; Πρόκειται για φιλοσοφία του Σατανά, κι αυτό αποστρέφεται περισσότερο απ’ όλα ο Θεός. Ο Θεός απεχθάνεται μια τέτοια στάση του ανθρώπου απέναντι στην αλήθεια· απεχθάνεται να έχουν οι άνθρωποι συνέχεια αμφιβολίες για την αλήθεια και για τα λόγια Του, να είναι δύσπιστοι απέναντι σ’ αυτά ή να υιοθετούν συνέχεια μια στάση προκατάληψης, περιφρόνησης και θράσους. Μόλις ο άνθρωπος υιοθετήσει αυτήν τη στάση απέναντι στον Θεό και Τον αμφισβητήσει, Του δείξει δυσπιστία, αμφιβολία και αναλυτικότητα, και Τον παρανοήσει, και αρχίσει να Τον μελετάει συνεχώς και να προσπαθεί να τον ζυγίσει με το μυαλό του, τότε Εκείνος θα του κρυφτεί. Και άραγε μπορείς ακόμα να κερδίσεις την αλήθεια όταν σου κρυφτεί ο Θεός; «Μπορώ!», λες. «Διαβάζω κάθε μέρα τα λόγια του Θεού, είμαι συνεχώς σε συναθροίσεις, ακούω τα κηρύγματα κάθε βδομάδα και έπειτα τα αναλογίζομαι και κρατάω σημειώσεις κάθε μέρα. Επίσης, τραγουδάω ύμνους και προσεύχομαι. Θεωρώ ότι το Άγιο Πνεύμα με κατεργάζεται». Θα σε ωφελήσει αυτό; Δεν υπάρχει πρόβλημα να πιστεύεις έτσι στον Θεό, αλλά δεν είναι εκεί το κρίσιμο σημείο· κρίσιμο είναι το αν είσαι σωστός άνθρωπος κι αν είσαι σωστός στην καρδιά, επειδή μόνο τότε δεν θα σου κρύβει ο Θεός το πρόσωπό Του. Τότε είναι που θα λάβεις μεγάλη ευλογία, όταν δηλαδή ο Θεός δεν θα σου κρύβει το πρόσωπό Του, αλλά αντίθετα θα σε διαφωτίζει και θα σε καθοδηγεί κάθε στιγμή, και θα σου δίνει να καταλάβεις τις προθέσεις Του και την αλήθεια στα πάντα, έτσι ώστε, στο τέλος, να κερδίσεις την αλήθεια. Αν, όμως, δεν είσαι σωστός στην καρδιά και αμφισβητείς συνεχώς τον Θεό, αν υιοθετείς αμυντική στάση απέναντί Του, αν Τον δοκιμάζεις και Τον παρανοείς με την τιποτένια ευφυΐα σου και τις μικροπρεπείς σου απόψεις ή με τη μάθησή σου και τις σατανικές φιλοσοφίες σου, τότε υπάρχει πρόβλημα. Κάποιοι άνθρωποι προχωρούν και πιο πέρα απ’ την αμυντική στάση, τη δοκιμασία, την αμφισβήτηση και την παρανόηση του Θεού, φτάνοντας στο σημείο να Του αντισταθούν και να Τον ανταγωνιστούν. Έχουν γίνει σατανάδες και έχουν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα. Δεν πρόκειται να κατανοήσεις την αλήθεια αν καταλάβεις μόνο το κυριολεκτικό νόημα που έχουν τα λόγια της και το απλό δόγμα. Δεν είναι εύκολο να κατανοήσεις την αλήθεια. Οι περισσότεροι άνθρωποι κοπιάζουν στο πλαίσιο αυτής της παρανόησης, και δεν αλλάζουν γνώμη ακόμα κι αν κάποιος τους το τονίσει ξανά και ξανά. Σκέφτονται: «Κάθε μέρα διαβάζω τα λόγια του Θεού, ακούω κηρύγματα και συναναστροφή, και εκτελώ το καθήκον μου χρόνο με τον χρόνο. Είμαι σαν τον σπόρο στο χωράφι: ακόμα και χωρίς νερό και χωρίς λίπασμα, σιγά σιγά θα μεγαλώσει μόνος του με τη βροχή, και το φθινόπωρο θα δώσει καρπούς». Δεν είναι έτσι, όμως. Το σημαντικό είναι η συνεργατική πτυχή ενός ανθρώπου, ο τρόπος με τον οποίο συνεργάζεται, το πώς είναι μέσα του, αλλά και η στάση του απέναντι στην αλήθεια και τον Θεό. Αυτά έχουν ζωτική σημασία. Δεν είναι κι αυτά μέρος των πραγμάτων στα οποία βασίζει κανείς τη ζωή του; (Είναι.) Αν βασίζεις διαρκώς τη ζωή σου στις ανθρώπινες προτιμήσεις και τις σατανικές φιλοσοφίες, αν φυλάγεσαι συνέχεια απ’ τον Θεό και δεν πιστεύεις ότι τα λόγια Του είναι η αλήθεια, τότε Εκείνος δεν πρόκειται ν’ ασχοληθεί άλλο μαζί σου. Και τότε, πια, τι θα μπορείς να κερδίσεις, όταν ο Θεός δεν θα ασχολείται μαζί σου; Αν ο Κύριος της Δημιουργίας σε αγνοεί, τότε δεν είσαι πια το δημιούργημά Του. Αν σε βλέπει ως έναν διάβολο, ως τον Σατανά, θα μπορείς άραγε παρ’ όλα αυτά να προσέλθεις ενώπιόν Του; Θα είσαι ακόμα αντικείμενο της σωτηρίας Του; Θα έχεις ακόμα ελπίδα να σωθείς; Θα ήταν αδύνατο. Άρα, δεν έχει σημασία πώς είναι τα πράγματα στο σπίτι, ποιο είναι το επίπεδό σου ή πόσο υπέροχα είναι τα χαρίσματά σου ούτε έχει σημασία τι έργο κάνεις στην εκκλησία, τι καθήκον εκτελείς ή τι ρόλο έχεις. Δεν έχει σημασία τι παραβάσεις έχεις κάνει παλιότερα, σε τι κατάσταση βρίσκεσαι τώρα, σε ποιον βαθμό έχεις ωριμάσει στη ζωή ή πόσο μεγάλο είναι το ανάστημά σου. Τίποτα από αυτά δεν είναι το πιο σημαντικό. Το πιο σημαντικό είναι η σχέση σου με τον Θεό, το αν Τον αμφισβητείς και Τον παρανοείς διαρκώς ή Τον μελετάς συνέχεια, αν η καρδιά σου είναι στη σωστή θέση. Αυτά τα πράγματα έχουν τεράστια σημασία. Πώς μπορούν να μάθουν οι άνθρωποι αυτά τα κρίσιμης σημασίας πράγματα; Για να τα μάθουν, πρέπει να εξετάζουν συνέχεια τον εαυτό τους και όχι να τριγυρνούν μπερδεμένοι σαν τους άπιστους, που βλέπουν κοσμικά βίντεο, παίζουν και χαζολογούν όταν δεν έχουν τίποτα να κάνουν. Πώς μπορεί κανείς να εκτελέσει ένα καθήκον αν δεν μπορεί η καρδιά του να προσέλθει ενώπιον του Θεού; Αν δεν κάνεις προσπάθεια να προσέλθεις ενώπιον του Θεού, τότε Εκείνος δεν πρόκειται να σ’ αναγκάσει, γιατί ο Θεός δεν αναγκάζει τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα. Ο Θεός εκφράζει την αλήθεια ώστε οι άνθρωποι να την κατανοήσουν και να την αποδεχθούν. Αν οι άνθρωποι, παρ’ όλα αυτά, δεν προσέλθουν ενώπιον του Θεού, τότε πώς θα αποδεχθούν την αλήθεια; Αν είναι συνεχώς παθητικοί, αν δεν ψάχνουν τον Θεό και δεν Τον έχουν ανάγκη μέσα τους, τότε πώς θα λειτουργήσει μέσα τους το Άγιο Πνεύμα; Αφού, λοιπόν, πιστεύεις στον Θεό, δεν έχει άραγε τεράστια σημασία να Τον αναζητήσεις μόνος σου και να συνεργαστείς μαζί Του; Αυτή είναι η δουλειά σου! Αν για σένα η πίστη στον Θεό είναι μόνο ένα πάρεργο, ένα εξωσχολικό χόμπι, τότε υπάρχει πρόβλημα! Υπάρχουν άνθρωποι που παραμένουν πιστοί αυτήν τη στιγμή, κι όμως πιστεύουν ότι πίστη στον Θεό είναι η πίστη στη θρησκεία και ότι είναι ένα χόμπι για τον ελεύθερο χρόνο τους. Πόσο αψήφιστα παίρνουν την πίστη στον Θεό! Ακόμα και τώρα, σ’ αυτό το στάδιο, έχουν αυτήν την άποψη. Κατά την πίστη τους στον Θεό, απέτυχαν όχι μόνο να χτίσουν μια κανονική σχέση μαζί Του, αλλά και να αποκτήσουν οποιαδήποτε σχέση μ’ Αυτόν. Αν ο Θεός δεν σε αναγνωρίζει ως ακόλουθό Του, τότε έχεις καμία ελπίδα να σωθείς; Όχι, δεν έχεις. Γι’ αυτό και είναι σημαντικό να χτίσεις μια κανονική σχέση με τον Θεό! Ποιο είναι, λοιπόν, το θεμέλιο αυτής της κανονικής σχέσης; Η συνεργασία των ανθρώπων. Άρα, τι στάση και τι οπτική πρέπει να υιοθετήσουν οι άνθρωποι; Ποια πρέπει να είναι η κατάστασή τους; Τι θέληση πρέπει να έχουν; Πώς αντιμετωπίζεις την αλήθεια μέσα σου; Με αμφισβήτηση; Με μελέτη; Με δυσπιστία; Με απόρριψη; Είσαι σωστός στην καρδιά αν τα κάνεις αυτά; (Όχι.) Αν θέλεις να είσαι σωστός στην καρδιά, τότε τι στάση πρέπει να υιοθετήσεις; Πρέπει να έχεις υποταγμένη καρδιά. Ό,τι πει ο Θεός, ό,τι απαιτήσει, πρέπει να είσαι αποφασισμένος να υποταχθείς σ’ αυτό, χωρίς αμφισβήτηση και χωρίς αιτιολόγηση. Αυτή είναι η σωστή στάση. Πρέπει να πιστεύεις, να αποδέχεσαι και να υποτάσσεσαι, χωρίς εκπτώσεις. Είναι δυνατόν να σταματήσεις αμέσως να κάνεις εκπτώσεις; Όχι, αλλά πρέπει να προσπαθήσεις να εισέλθεις σ’ αυτήν την κατάσταση. Φαντάσου να σου έλεγε ο Θεός: «Είσαι άρρωστος», κι εσύ να έλεγες «Όχι, δεν είμαι». Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα· ίσως να μην το πιστεύεις. Μετά, όμως, ο Θεός λέει: «Είσαι σοβαρά. Πάρε φάρμακα», κι εσύ λες: «Δεν είμαι άρρωστος, αλλά γιατί να μην πάρω φάρμακα όπως μου λες; Δεν θα πάθω τίποτα, ενώ αν είμαι όντως άρρωστος, θα είναι για το καλό μου. Θα πάρω, λοιπόν». Παίρνεις τα φάρμακα και, σωματικά, αισθάνεσαι διαφορετικά από πριν· συνεχίζεις να τα παίρνεις στη δόση που πρέπει και, σε λίγο καιρό, νιώθεις όλο και πιο καλά. Τότε, πιστεύεις ότι η αρρώστια για την οποία μιλούσε ο Θεός υπήρχε πραγματικά. Τι αποτέλεσμα έχει μια τέτοια άσκηση; Θεραπεύτηκες απ’ την ασθένειά σου, επειδή πίστεψες τα λόγια του Θεού και υποτάχθηκες σ’ αυτά. Την πρώτη φορά, όμως, δεν πήρες όσο φάρμακο σου είπε ο Θεός· αντίθετα, έκανες μόνος σου μια μικρή έκπτωση και έδειξες λίγη δυσπιστία και απροθυμία. Στο τέλος όμως κατέληξες να πάρεις το φάρμακο όπως σου είπε ο Θεός, και μετά ένιωσες τα οφέλη. Έτσι, συνέχισες να παίρνεις το φάρμακο και, όσο περισσότερο έπαιρνες, τόσο μεγάλωνε η πίστη σου, και καταλάβαινες όλο και περισσότερο πως τα λόγια του Θεού ήταν σωστά κι εσύ είχες άδικο, και πως δεν πρέπει να τα αμφισβητείς. Και στο τέλος, αφού πήρες όλο το φάρμακο που απαίτησε να πάρεις ο Θεός, έγινες καλά. Σ’ αυτό το σημείο, η πίστη σου στον Θεό δεν θα γινόταν πιο ειλικρινής από ποτέ; Θα μάθαινες ότι τα λόγια του Θεού είναι σωστά, ότι θα πρέπει να υποτάσσεσαι σ’ Αυτόν χωρίς εκπτώσεις και επίσης να κάνεις πράξη τα λόγια Του χωρίς εκπτώσεις. Ποιο είναι το νόημα αυτού του παραδείγματος; Η ασθένεια που έχεις στο παράδειγμα είναι η διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου· το φάρμακο είναι η αποδοχή της κρίσης και της παίδευσης του Θεού. Το κύριο μήνυμα είναι ότι, αν οι άνθρωποι αποδεχθούν την κρίση και την παίδευση του Θεού, μπορεί να καθαρθεί η διαφθορά τους και να σωθούν. Αυτό είναι που επιτυγχάνεται όταν βιώνει κανείς το έργο του Θεού. Φοβάστε την αποτυχία; Μπορεί να πεις: «Πρέπει να βάλω στόχο την τελειότητα. Ο Θεός είπε ότι πρέπει να υποταχθώ πλήρως, χωρίς εκπτώσεις. Πρέπει, λοιπόν, την πρώτη φορά που θα κάνω πράξη τα λόγια Του, να πετύχω την πλήρη υποταγή σ’ αυτά. Αν δεν τα καταφέρω αυτήν τη φορά, θα περιμένω την επόμενη ευκαιρία· απλώς δεν θα κάνω αυτήν τη φορά πράξη την υποταγή». Καλή δεν είναι αυτή η συμπεριφορά; (Όχι.) Ο Θεός βλέπει πως υπάρχει μια διαδικασία για να κάνουν πράξη την αλήθεια οι άνθρωποι. Εκείνος τους δίνει ευκαιρίες. Όταν κάποιος έχει μια διεφθαρμένη κατάσταση, τότε ο Θεός την εκθέτει και λέει: «Έκανες εκπτώσεις, δεν υποτάσσεσαι, είσαι επαναστατικός». Με ποιον σκοπό εκθέτει, λοιπόν, ο Θεός αυτήν την κατάσταση; Σκοπό έχει να κάνεις όλο και λιγότερες εκπτώσεις, αλλά και να κάνεις πράξη την υποταγή όλο και περισσότερο· επίσης, να γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη η κατανόησή σου και να προσεγγίζει όλο και περισσότερο την αλήθεια, ώστε να υποταχθείς πλήρως στον Θεό. Σε τιμώρησε ο Θεός ενώ σε εξέθετε; Όταν σε κλαδεύει και σε περνάει από δοκιμασίες, απλώς σε πειθαρχεί και σε συμμορφώνει. Λίγο σε εκθέτει, λίγο σε επιπλήττει, λίγο σε πονάει· σου αφαίρεσε, όμως, τη ζωή σου; (Όχι.) Δεν σου αφαίρεσε τη ζωή σου και δεν σε παρέδωσε στον Σατανά. Εκεί φαίνεται η πρόθεσή Του. Και ποια είναι η πρόθεσή Του; Να σε σώσει. Κάποιες φορές οι άνθρωποι, μετά από λίγες δυσκολίες, γίνονται απρόθυμοι και σκέφτονται: «Ο Θεός δεν με συμπαθεί. Δεν έχω καμία ελπίδα». Αν παρανοείς πάντα έτσι τον Θεό, υπάρχει πρόβλημα. Καθυστερεί πάρα πολύ η ανάπτυξή σου στη ζωή. Επομένως, όποια κι αν είναι η στιγμή, είτε είσαι δυνατός είτε αδύναμος, είτε βρίσκεσαι σε καλή είτε σε κακή κατάσταση, σε όποιον βαθμό κι αν έχεις αναπτυχθεί στη ζωή, δεν είναι ανάγκη να σε απασχολήσουν τώρα αυτά τα πράγματα. Το μόνο που πρέπει να σε απασχολεί είναι να κάνεις πράξη τα λόγια που είπε ο Θεός, ακόμα κι αν μείνεις στην προσπάθεια. Κι αυτό καλό είναι. Προσπάθησε σκληρά να συνεργαστείς, και κάνε αυτό που μπορείς. Να εισέλθεις στην κατάσταση που περιγράφουν τα λόγια του Θεού. Να δεις πώς νιώθεις όταν κάνεις πράξη τις αλήθειες που έχει εκφράσει ο Θεός, αν σε ωφέλησε αυτό, και αν απέκτησες είσοδο στη ζωή. Πρέπει να μάθεις να πασχίζεις για την αλήθεια. Οι άνθρωποι δεν κατανοούν τη διαδικασία της ανάπτυξης στη ζωή. Ελπίζουν πάντα να πετύχουν γρήγορα αποτελέσματα, και σκέφτονται: «Αν είναι να μην πετύχω την πλήρη υποταγή, ας μην υποταχθώ καθόλου. Θα υποταχθώ μόνο όταν θα μπορώ να υποταχθώ πλήρως. Δεν θα φερθώ ξεδιάντροπα. Αυτό δείχνει τα κότσια μου, τον χαρακτήρα και την αξιοπρέπειά μου!» Τι είδους «κότσια» είναι αυτά; Εδώ πρόκειται για επαναστατικότητα και αδιαλλαξία!

Σκεφτείτε καλά αυτά για τα οποία συναναστραφήκαμε. Ολοκληρώσαμε τη συναναστροφή μας πάνω σε τέσσερις υπότιτλους του ερωτήματος «Σε τι βασίζουν τη ζωή τους οι άνθρωποι όλα αυτά τα χρόνια που πιστεύουν στον Θεό;» Λοιπόν, βασίζουν τη ζωή τους στα χαρίσματά τους, στη γνώση τους, στις γυμνές και παιδικές καρδιές τους, και στις φιλοσοφίες του Σατανά. Κατανοήσατε όσα ακούσατε σχετικά μ’ αυτές τις τέσσερις καταστάσεις; Βλέπετε ποια κομμάτια τους έχετε μέσα σας; Έχετε την ικανότητα να το καταλάβετε αυτό; Έχουμε συναναστραφεί πιο παλιά πάνω σ’ αυτά; Ίσως κατανοείτε μερικές καταστάσεις και γνωρίζετε λίγα πράγματα γι’ αυτές, όχι όμως με τρόπο που να σχετίζεται με την άσκηση της αλήθειας ή με το θέμα της σημερινής συναναστροφής. Σήμερα, συναναστραφήκαμε σχετικά μ’ αυτές τις καταστάσεις στο πλαίσιο του θέματος «Σε τι βασίζουν τη ζωή τους οι άνθρωποι όλα αυτά τα χρόνια που πιστεύουν στον Θεό;» και από αυτήν τη σκοπιά. Αυτό πλησιάζει λίγο παραπάνω στην άσκηση της αλήθειας και στο να βασίσει κανείς τη ζωή του σ’ αυτήν. Έχω ακόμα ένα ερώτημα. Σημειώστε το: Ποια πράγματα αγαπάτε περισσότερο απ’ όλα; Ποια είναι η στάση του Θεού απέναντι σ’ αυτά που αγαπάτε περισσότερο απ’ όλα; Θα συναναστραφούμε στο μέλλον πάνω σ’ αυτό το ερώτημα με την ησυχία μας. Σήμερα, κυρίως εκθέσαμε μερικές αρνητικές καταστάσεις που προκύπτουν από αυτά στα οποία βασίζουν τη ζωή τους οι άνθρωποι· δεν συναναστραφήκαμε πάνω στο πώς να κάνει κάποιος πράξη την αλήθεια συγκεκριμένα σχετικά μ’ αυτές τις αρνητικές καταστάσεις. Παρότι δεν συναναστραφήκαμε πάνω σ’ αυτό, γνωρίζετε τι λάθος υπάρχει σ’ αυτές τις καταστάσεις; Από πού πηγάζουν τα προβλήματα; Σε ποιες διαθέσεις ανήκουν; Πώς θα πρέπει κανείς να κάνει πράξη την αλήθεια; Όταν προκύπτουν τέτοια πράγματα, όταν έχεις τέτοιες καταστάσεις και τέτοιες μεθόδους, ξέρεις πώς θα πρέπει να τις αντικαταστήσεις με την αλήθεια; Ποιες αλήθειες θα πρέπει να κάνεις πράξη; Το σημαντικό πράγμα που πρέπει να κάνεις τώρα, σε πρώτο στάδιο, είναι να αρχίσεις να κατανοείς αυτές τις καταστάσεις και να αυτοαναλύεσαι. Όταν ζεις σε τέτοιες καταστάσεις, θα πρέπει τουλάχιστον να γνωρίζεις μέσα σου ότι είναι λάθος. Και μόλις μάθεις ότι είναι λάθος, το επόμενο βήμα είναι να τις αντιστρέψεις. Αν δεν γνωρίζεις αν είναι σωστές ή λάθος, αλλά ούτε και τι λάθος έχουν, τότε πώς θα τις αλλάξεις; Το πρώτο βήμα, λοιπόν, είναι να μπορέσεις να διακρίνεις αν αυτές οι καταστάσεις είναι σωστές ή λανθασμένες. Μόνο μόλις το καταφέρεις αυτό θα μπορέσεις να μάθεις πώς να κάνεις πράξη το επόμενο βήμα. Σήμερα, συναναστραφήκαμε μόνο πάνω σε λίγες από τις διάφορες διεφθαρμένες καταστάσεις του ανθρώπου, και είχαμε τόσα πράγματα να πούμε. Όσον αφορά, λοιπόν, το πώς ακριβώς θα καταφέρετε να βασίσετε τη ζωή σας στην αλήθεια, σκεφτείτε λίγο το ζήτημα μόνοι σας. Λογικά, θα έχετε κάποιο αποτέλεσμα.

5η Σεπτεμβρίου 2017