Το πώς κάνουν οι άνθρωποι τα καθήκοντά τους στον οίκο του Θεού είναι εντελώς διαφορετικό από το πώς γίνονται τα πράγματα μεταξύ των απίστων. Ποια είναι η διαφορά; Οι αδελφοί και οι αδελφές διαβάζουν μαζί τον λόγο του Θεού και συνδέονται πνευματικά. Είναι σε θέση να ζουν αρμονικά μεταξύ τους και να λένε ο ένας στον άλλον τι πραγματικά σκέφτονται. Είναι σε θέση να συναναστρέφονται απλά και ανοιχτά την αλήθεια ο ένας με τον άλλον, να απολαμβάνουν τον λόγο του Θεού και να βοηθούν αλλήλους. Όποιος έχει δυσκολίες, αναζητούν μαζί του την αλήθεια για να επιλύσουν το θέμα, μπορούν να επιτύχουν ενότητα πνεύματος, μπορούν να υποταχθούν ενώπιον της αλήθειας και ενώπιον του Θεού. Οι άπιστοι είναι διαφορετικοί. Όλοι έχουν τα δικά τους μυστικά, δεν επικοινωνούν ανοιχτά, είναι επιφυλακτικοί ο ένας με τον άλλον, και μάλιστα μηχανορραφούν και ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον. Τελικά, οι δρόμοι τους χωρίζουν υπό κακές συνθήκες και ακολουθούν ο καθένας τον δρόμο του. Η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στο να είσαι στην εκκλησία και στον κόσμο των απίστων είναι ότι όσοι πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό μπορούν να αποδεχτούν την αλήθεια. Ανεξάρτητα από το ποιος έχει προβλήματα ή δυσκολίες, ο καθένας μπορεί να συναναστρέφεται ανοιχτά και να βοηθάει ο ένας τον άλλον και, αν κάποιος αποκαλύπτει διαφθορά, μπορεί να του ασκηθεί κριτική, να αντιμετωπιστεί και να κλαδευτεί, ώστε το άτομο αυτό να μπορέσει να μετανοήσει. Αυτό σημαίνει να αγαπάμε αλλήλους. Όλοι οι άνθρωποι βρίσκονται σε ίση σχέση μεταξύ τους και οι αρχές βάσει των οποίων συνεννοούνται οικοδομούνται επάνω στα θεμέλια του λόγου του Θεού. Εάν κάποιος εκθέτει διαφθορά, μιλά εσφαλμένα ή κάνει κάποιο λάθος, μπορούν να συναναστρέφονται ανοιχτά. Όταν ο καθένας αναζητά την αλήθεια, βοηθά τον άλλον και επιτυγχάνει κατανόηση της αλήθειας, επιτυγχάνεται πλήρης απελευθέρωση και ελευθερία. Με αυτόν τον τρόπο, οι άνθρωποι δεν αισθάνονται πλέον αποξενωμένοι ο ένας από τον άλλον, ούτε να συναγωνίζονται μεταξύ τους ή να είναι επιφυλακτικοί ο ένας με τον άλλον. Μπορούν επίσης να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον και να αγαπούν αλλήλους σαν να είναι ένα. Αυτά όλα είναι αποτέλεσμα του λόγου του Θεού. Μέσω της εκκλησιαστικής ζωής, όλοι όσοι πιστεύουν αληθινά στον Θεό καταφέρνουν να κατανοήσουν την αλήθεια, να αποτινάξουν τη διαφθορά τους, να συνεργάζονται αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές τους, να εκτελούν καλά τα καθήκοντά τους, να ζουν αρμονικά μεταξύ τους, να ζουν ενώπιον του Θεού.

Εάν θέλετε να εκπληρώνετε καλά τα καθήκοντά σας και να ικανοποιείτε το θέλημα του Θεού, τότε πρέπει καταρχάς να μάθετε να εργάζεστε αρμονικά με τους άλλους. Όταν συνεργάζεσαι με τους αδελφούς και τις αδελφές σου, θα πρέπει να εξετάζεις τα εξής: «Τι είναι αρμονία; Είναι ο λόγος μου σε αρμονία με αυτούς; Είναι οι σκέψεις μου σε αρμονία με αυτούς; Είναι ο τρόπος που πράττω σε αρμονία με αυτούς;» Σκεφτείτε το πώς θα συνεργάζεστε αρμονικά. Μερικές φορές, αρμονία σημαίνει μακροθυμία και ανεκτικότητα, σημαίνει όμως και να εμμένετε στις θέσεις σας και να υποστηρίζετε τις αρχές. Αρμονία δεν σημαίνει να συμβιβάζεστε ως προς τις αρχές για να εξομαλύνετε τα πράγματα, ούτε να προσπαθείτε να είστε «ο καλός» ή να ακολουθείτε το μονοπάτι της μετριοπάθειας —και σίγουρα δεν σημαίνει να κερδίζετε την εύνοια κάποιου. Αυτές είναι οι αρχές. Μόλις κατανοήσεις τις εν λόγω αρχές, χωρίς να το καταλάβεις, θα μιλάς και θα ενεργείς σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και θα βιώσεις την πραγματικότητα της αλήθειας και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, είναι εύκολο να επιτύχεις ενότητα. Στον οίκο του Θεού, αν οι άνθρωποι ζουν με βάση τις κοσμικές φιλοσοφίες τους και αν βασίζονται στις δικές τους αντιλήψεις, κλίσεις, επιθυμίες, εγωιστικά κίνητρα, στα δικά τους χαρίσματα και στην εξυπνάδα τους για να τα πάνε καλά μεταξύ τους, τότε αυτός δεν είναι τρόπος να ζουν ενώπιον του Θεού και είναι ανίκανοι να επιτύχουν ενότητα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή όταν οι άνθρωποι ζουν με σατανική διάθεση, δεν μπορούν να επιτύχουν ενότητα. Ποια είναι, λοιπόν, η τελική συνέπεια αυτού; Ο Θεός δεν εργάζεται πάνω τους. Χωρίς το έργο του Θεού, αν οι άνθρωποι βασίζονται στις δικές τους λιγοστές ικανότητες και εξυπνάδα, στη μικρή τους πείρα και στις λίγες γνώσεις και δεξιότητες που έχουν αποκτήσει, τότε θα δυσκολευτούν πολύ να αξιοποιηθούν στον οίκο του Θεού και θα δυσκολευτούν πολύ να ενεργούν σύμφωνα με το θέλημά Του. Χωρίς το έργο του Θεού, δεν μπορείς ποτέ να κατανοήσεις το θέλημα του Θεού, τις απαιτήσεις του Θεού ή τις αρχές της άσκησης. Δεν θα γνωρίσεις το μονοπάτι ή τις αρχές με βάση τις οποίες θα εκτελείς τα καθήκοντά σου και δεν θα μάθεις ποτέ πώς να ενεργείς σύμφωνα με το θέλημα του Θεού ή ποιες ενέργειες παραβιάζουν τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας και αντιστέκονται στον Θεό. Εάν δεν σου είναι σαφές κανένα από αυτά τα πράγματα, απλώς θα τηρείς και θα ακολουθείς κανόνες στα τυφλά. Όταν εκτελείς τα καθήκοντά σου με τέτοια σύγχυση, είναι βέβαιο ότι θα αποτύχεις. Δεν θα κερδίσεις ποτέ την έγκριση του Θεού, και είναι βέβαιο ότι θα κάνεις τον Θεό να σε απεχθάνεται και να σε απορρίψει, και θα εξαλειφθείς.

Όταν δύο άνθρωποι συνεργάζονται για να εκτελέσουν ένα καθήκον, μερικές φορές έχουν μια διαφωνία πάνω σε κάποιο θέμα αρχής. Έχουν διαφορετικές οπτικές και καταλήγουν να έχουν διαφορετικές γνώμες. Τι μπορεί να γίνει σ’ αυτήν την περίπτωση; Είναι ένα ζήτημα που προκύπτει συχνά; Πρόκειται για ένα φυσιολογικό φαινόμενο. Όλων μας το μυαλό, το επίπεδο, οι γνώσεις, η ηλικία και οι εμπειρίες διαφέρουν κι είναι αδύνατο δύο άνθρωποι να έχουν ακριβώς τις ίδιες σκέψεις και απόψεις, συνεπώς το ότι δύο άνθρωποι ίσως καταλήξουν να διαφωνούν στις γνώμες και στις απόψεις τους αποτελεί πολύ συχνό φαινόμενο. Τίποτε δεν θα μπορούσε να συμβαίνει συχνότερα. Δεν υπάρχει λόγος να κάνεις φασαρία. Το κρίσιμο ερώτημα είναι πώς, όταν προκύπτει ένα τέτοιο ζήτημα, να συνεργάζεσαι και να επιδιώκεις προκειμένου να επιτύχεις ενότητα ενώπιον του Θεού και ομοφωνία απόψεων και γνωμών. Ποιος είναι ο δρόμος προς την ενοποίηση απόψεων και γνωμών; Είναι η αναζήτηση της σχετικής πτυχής των θεμελιωδών αρχών της αλήθειας, και το να μην ενεργείς σύμφωνα με τις δικές σου προθέσεις ή αυτές κάποιου άλλου, αλλά να αναζητάς τις προθέσεις του Θεού. Αυτό είναι το μονοπάτι της αρμονικής συνεργασίας. Μόνο όταν αναζητάς τις προθέσεις του Θεού και τις αρχές που Εκείνος απαιτεί θα είσαι ικανός να επιτύχεις ενότητα. Διαφορετικά, εάν τα πράγματα πήγαιναν όπως εσύ θέλεις, το άλλο άτομο δεν θα ήταν ικανοποιημένο, ενώ αν πήγαιναν όπως θέλει εκείνος, θα αισθανόσουν εσύ δυσαρεστημένος και αμήχανος. Δεν θα μπορούσες να δεις τα πράγματα καθαρά, δεν θα μπορούσες ν’ αφήσεις τα πράγματα να εξελιχθούν και θα σκεφτόσουν διαρκώς: «Έτσι είναι σωστό να γίνονται τα πράγματα;» Δεν θα μπορούσες να δεις ποιος έχει πραγματικά τον σωστό τρόπο σκέψης, ταυτόχρονα όμως δεν θα ήσουν και διατεθειμένος να εγκαταλείψεις τις δικές σου ιδέες. Σε μια τέτοια κατάσταση, θα πρέπει να αναζητάς την αλήθεια, θα πρέπει να αναζητάς ποιες είναι οι αρχές και ποια πρότυπα απαιτεί ο Θεός. Αφού αναζητήσεις τα πρότυπα που απαιτεί ο Θεός, να συναναστρέφεσαι με εκείνο το άλλο άτομο. Εάν στη συνέχεια συναναστραφεί κι εκείνος λίγο όσον αφορά τις απόψεις και τις γνώσεις του, η καρδιά σου θα γίνει καθαρή και φωτεινή. Θα σκέφτεσαι μέσα σου: «Ο τρόπος σκέψης μου είναι λίγο μονομερής, λίγο ρηχός —ο τρόπος σκέψης του είναι καλύτερος, πιο κοντά στα πρότυπα που απαιτεί ο Θεός, οπότε θα αφήσω στην άκρη τον τρόπο σκέψης μου, θα αποδεχτώ τον δικό του και θα υποταχτώ σε αυτόν. Ας το κάνουμε όπως νομίζει εκείνος». Και, έχοντας μάθει κάτι από αυτόν, δεν είναι σαν να σου έδειξε εύνοια; Πρόσφερε κάπως, κι εσύ απόλαυσες κάτι έτοιμο. Αυτό ονομάζεται χάρη του Θεού, και για εσένα ήταν εύνοια. Πιστεύεις ότι είναι πραγματικά εύνοια μόνο όταν σε φωτίζει το Άγιο Πνεύμα; Όταν κάποιος έχει μια γνώμη ή κάποια διαφώτιση και τη μοιράζεται μαζί σου σε συναναστροφή, ή κάτι εφαρμόζεται στην πράξη σύμφωνα με τις δικές του αρχές, κι εσύ βλέπεις ότι το αποτέλεσμα δεν είναι κακό, δεν κερδίζεις κάτι έτσι; Αυτό είναι να σου δείχνουν εύνοια. Η συνεργασία ανάμεσα σε αδελφούς και αδελφές είναι μια διαδικασία αντιστάθμισης των αδυναμιών του ενός με τις δυνάμεις του άλλου. Χρησιμοποιείς τις δυνάμεις σου για να αντισταθμίσεις τα ελαττώματα των άλλων και οι άλλοι χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους για να αναπληρώσουν τις δικές σου ανεπάρκειες. Αυτό σημαίνει να αντισταθμίζει κανείς τις αδυναμίες του με τις δυνάμεις των άλλων και οι άνθρωποι να συνεργάζονται αρμονικά. Μόνο όταν συνεργάζονται αρμονικά, μπορούν οι άνθρωποι να ευλογηθούν ενώπιον του Θεού και, όσο περισσότερα από αυτά βιώνουν, τόσο περισσότερη πραγματικότητα διαθέτουν, το μονοπάτι τους γίνεται πιο φωτεινό καθώς βαδίζουν σε αυτό κι εκείνοι αισθάνονται ολοένα και πιο ήρεμοι. Εάν δεν συνεργάζεσαι αρμονικά, εάν είσαι διαρκώς σε διαμάχη με τους άλλους και ποτέ δεν δέχεσαι όσα λένε κι εκείνοι δεν θέλουν να σε ακούνε, εάν προσπαθείς να διαφυλάξεις την αξιοπρέπεια των άλλων, όμως εκείνοι δεν κάνουν το ίδιο για σένα και αισθάνεσαι άβολα, εάν τους στριμώχνεις στη γωνία για κάτι που είπαν, κι εκείνοι το θυμούνται και, την επόμενη φορά που προκύπτει κάποιο θέμα, κάνουν το ίδιο σε σένα —τότε, τι είδους πρόβλημα είναι αυτό; Δεν είσαι ευέξαπτος έτσι στη συμπεριφορά σου και δεν ανταγωνίζεστε ο ένας τον άλλον; Δεν ζεις έτσι με βάση μια διεφθαρμένη διάθεση; Εάν εκτελείς τα καθήκοντά σου κατ’ αυτόν τον τρόπο, σίγουρα δεν θα κερδίσεις την έγκριση ή τις ευλογίες του Θεού. Το μόνο που θα γίνει είναι να σε απεχθάνεται ο Θεός.

Πρέπει να συνεργάζεστε αρμονικά κατά την εκτέλεση των καθηκόντων σας. Μόνο τότε θα έχετε καλά αποτελέσματα και θα ανταποκρίνεστε στις απαιτήσεις του Θεού. Τι είναι η αρμονική συνεργασία; Ποιες συμπεριφορές δεν νοείται ότι συνιστούν αρμονική συνεργασία; Πες ότι έκανες εσύ το καθήκον σου κι εγώ το δικό μου. Ο καθένας μας εκτέλεσε τα καθήκοντά του, δεν υπήρξε όμως σιωπηρή κατανόηση μεταξύ μας, καμία επικοινωνία ή συναναστροφή. Δεν καταλήξαμε σε κανενός είδους αμοιβαία κατανόηση. Απλώς ξέραμε βαθιά μέσα μας ότι «εγώ εκτελώ το καθήκον μου κι εσύ εκτελείς το δικό σου. Ας μην παρεμβαίνουμε ο ένας στα θέματα του άλλου». Είναι αυτό αρμονική συνεργασία; Επιφανειακά, μπορεί να φαίνεται ότι δεν υπάρχει διαφωνία ή διαφορά απόψεων μεταξύ δύο τέτοιων ανθρώπων και δεν φαίνεται να παρεμβαίνει ο ένας στα θέματα του άλλου ή να περιορίζει ο ένας τον άλλον. Ωστόσο, πνευματικά δεν υπάρχει αρμονική συνεργασία μεταξύ τους. Δεν έχουν σιωπηρή κατανόηση, ούτε φροντίζουν ο ένας τον άλλον. Το μόνο που συμβαίνει είναι ο καθένας τους να κάνει τα δικά του και να καταβάλει μεμονωμένα προσπάθεια, χωρίς κανενός είδους συνεργασία. Είναι καλός αυτός ο τρόπος πράξης; Μπορεί να φαίνεται ότι κανείς δεν παρακολουθεί, δεν περιορίζει, δεν διατάζει ούτε υπακούει τυφλά σε κανέναν άλλον, κι αυτό μπορεί μάλιστα να φαίνεται λογικό, όμως υπάρχει ένα είδος διεφθαρμένης διάθεσης μέσα τους. Ο καθένας από αυτούς ανταγωνίζεται για να γίνει ήρωας, να είναι ανώτερος ή να αποδώσει καλύτερα από τους άλλους, γι’ αυτό και δεν αγαπά, δεν νοιάζεται ούτε βοηθά κανέναν άλλον. Υπάρχει κάποια αρμονική συνεργασία εδώ; (Όχι.) Χωρίς συνεργασία, δίνεις μια μοναχική μάχη και πολλά που θα κάνεις δεν θα είναι τέλεια ή ολοκληρωμένα. Δεν θέλει ο Θεός να βλέπει τους ανθρώπους σε αυτήν την κατάσταση. Δεν Τον ευχαριστεί.

Μερικοί άνθρωποι αρέσκονται στο να ενεργούν μόνοι τους, χωρίς να συζητούν τα πράγματα με κανέναν ή να τα λένε σε κανέναν. Απλώς κάνουν τα πράγματα όπως θέλουν, όπως και αν τα βλέπουν οι άλλοι. Σκέφτονται: «Εγώ είμαι ο επικεφαλής και εσείς είστε οι εκλεκτοί του Θεού, οπότε πρέπει να ακολουθείτε ό,τι κάνω εγώ. Κάντε ακριβώς ό,τι σας λέω —έτσι πρέπει να γίνεται». Δεν ενημερώνουν τους άλλους όταν ενεργούν και οι πράξεις τους δεν έχουν διαφάνεια. Πάντα προσπαθούν μόνοι τους για κάτι και ενεργούν κρυφά. Ακριβώς όπως ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας, που διατηρεί το μονοπώλιο της εξουσίας, επιθυμούν πάντα να εξαπατούν και να ελέγχουν τους άλλους, τους οποίους θεωρούν ασήμαντους και άχρηστους. Θέλουν πάντα να έχουν τον τελευταίο λόγο στα ζητήματα, χωρίς να συζητούν ή να επικοινωνούν με τους άλλους, και ποτέ δεν ζητούν τις γνώμες των άλλων. Πώς σας φαίνεται αυτή η προσέγγιση; Διακατέχεται από κανονική ανθρώπινη φύση; (Όχι.) Δεν είναι η φύση του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας είναι δικτατορικός και του αρέσει να ενεργεί με αυθαίρετο τρόπο. Αυτοί που έχουν αυτού του είδους τη διεφθαρμένη διάθεση δεν είναι απόγονοι του μεγάλου κόκκινου δράκοντα; Έτσι θα πρέπει να γνωρίζουν οι άνθρωποι τον εαυτό τους. Είστε ικανοί να συμπεριφέρεστε έτσι; (Ναι.) Όταν συμπεριφέρεστε κατ’ αυτόν τον τρόπο, το γνωρίζετε; Εάν το γνωρίζετε, τότε υπάρχει ακόμη ελπίδα για σας, αν όμως όχι, σίγουρα υπάρχει πρόβλημα και, σε αυτήν την περίπτωση, δεν είστε καταδικασμένοι; Τι πρέπει να κάνετε όταν δεν γνωρίζετε ότι συμπεριφέρεστε έτσι; (Χρειαζόμαστε οι αδελφοί και οι αδελφές μας να το επισημάνουν, να μας κλαδέψουν και να μας αντιμετωπίσουν.) Εάν λέτε πρώτα στους άλλους: «Είμαι άνθρωπος που από τη φύση μου μού αρέσει να καθοδηγώ τους άλλους και σας το λέω εκ των προτέρων ώστε, εάν και όταν συμβεί, να μην αντιτεθείτε. Πρέπει να με ανεχτείτε. Ξέρω ότι δεν είναι ωραίο και προσπαθώ να το αλλάξω σταδιακά, οπότε ελπίζω να είστε ανεκτικοί μαζί μου. Όταν συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, κάντε υπομονή απέναντί μου, συνεργαστείτε μαζί μου και ας προσπαθήσουμε μαζί να συνεργαστούμε αρμονικά». Είναι αποδεκτό να πράττουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο; (Όχι. Είναι παράλογο.) Γιατί λέτε ότι είναι παράλογο; Κάποιος που το λέει αυτό δεν σκοπεύει να αναζητήσει την αλήθεια. Γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι λάθος το να πράττει κατ’ αυτόν τον τρόπο, όμως επιμένει να το κάνει, ενώ ταυτόχρονα περιορίζει τους άλλους, απαιτώντας τη συνεργασία και την υποστήριξή τους. Δεν προτίθεται να κάνει πράξη την αλήθεια. Επίτηδες αντιτίθεται στην αλήθεια. Μια συνειδητή παραβίαση —αυτό αποστρέφεται περισσότερο ο Θεός. Κανείς άλλος εκτός από τους κακούς και τους αντίχριστους δεν είναι ικανός να κάνει κάτι τέτοιο, έτσι ακριβώς ενεργούν οι αντίχριστοι. Κινδυνεύει κανείς όταν αντιτίθεται σκόπιμα στην αλήθεια και αντιστέκεται στον Θεό. Βαδίζει έτσι στο μονοπάτι των αντίχριστων. Αυτά τα άτομα δεν κάνουν τα ίδια πράξη την αλήθεια, αλλά περιορίζουν και τους άλλους και τους παρασύρουν, προσπαθώντας να τους κάνουν να τους ακολουθήσουν στο να αντιτίθενται στην αλήθεια και να αντιστέκονται στον Θεό. Δεν τίθενται εσκεμμένα ενάντια στον Θεό; Ιδιαίτερα όταν ενεργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, όταν ενημερώνουν προληπτικά την ομάδα και ζητούν από τους άλλους να είναι επιεικείς μαζί τους, και στη συνέχεια τους εξαναγκάζουν όλους να τους υποστηρίξουν. Είναι ακόμη πιο πονηροί όταν το κάνουν αυτό. Τα λόγια αυτά είναι καθαρά επίδειξη δύναμης, ένα τελεσίγραφο. Αυτό που εννοούν είναι: «Άκου εδώ, καλό είναι να μην τα βάζεις μαζί μου. Οι απλοί άνθρωποι δεν είναι τίποτα για μένα. Αυτό που θέλω είναι να είμαι επικεφαλής. Καλύτερα να μην προσπαθήσει κανείς να συζητήσει κάτι μαζί μου —δεν υπάρχει περιθώριο για συζήτηση! Είναι δικό μου αυτό το θέμα: εάν με βάλεις να κάνω κάτι, τότε πρέπει να έχω τον τελευταίο λόγο και καλό θα είναι κανείς να μην προσπαθήσει να συνεργαστεί μαζί μου —δεν θα το αντέξεις, ακόμη κι αν το θέλεις!» Αποκαλύπτεται κατ’ αυτόν τον τρόπο; Όχι. Πράττει έτσι για λογαριασμό του Σατανά, δεν είναι απλά πρόβλημα ότι αποκαλύπτει μια διεφθαρμένη διάθεση. Θέλει πάραυτα να βασιλεύει, να γίνεται αμέσως ό,τι λέει, ώστε ο καθένας να κάνει αυτό που λέει, και μετά να τον ακολουθεί και να τον υπακούει. Δεν εκδηλώνεται έτσι ο διάβολος Σατανάς; Δεν πρόκειται απλώς για μια μεμονωμένη έκρηξη διεφθαρμένης διάθεσης. Οι πράξεις ενός αντίχριστου υπαγορεύονται από τη σατανική του φύση. Πιστεύει στον Θεό και έρχεται στην εκκλησία με την πρόθεση να ασκεί εξουσία. Εννοεί να έρχεται σε αντίθεση με τον Θεό, να οδηγεί τον εκλεκτό λαό του Θεού στον δρόμο της αντίστασης εναντίον Του. Είναι ίδιος με τους επικεφαλής όλων αυτών των θρησκευτικών δογμάτων που κυκλοφορούν. Όλοι έχουν την ουσία του αντίχριστου και, όπως ο Σατανάς, όλοι επιθυμούν να γίνουν ισότιμοι με τον Θεό. Εάν κάποιος από τον εκλεκτό λαό του Θεού δει έναν αντίχριστο να εκδηλώνεται, πώς θα πρέπει να τον προσεγγίσει; Θα πρέπει να τον βοηθήσει με αγάπη; Θα πρέπει να τον εκθέσει και να τον διακρίνει, και να αφήσει τους άλλους να δουν τη σατανική του όψη και, κατόπιν, να τον απαρνηθεί. Αυτή είναι μια αρχή που θα πρέπει να κατανοήσει και να αντιληφθεί ο εκλεκτός λαός του Θεού. Εάν κάποιο άτομο εκλάβει την εκδήλωση του αντίχριστου ως έκρηξη μιας διεφθαρμένης διάθεσης, μια στιγμιαία παράβαση, και εξακολουθήσει να παρασύρεται από τη λεγόμενη «αυτογνωσία» ενός αντίχριστου και τις ενέργειες με τις οποίες υποτίθεται ότι ανοίγεται και αποκαλύπτεται, και εξακολουθήσει να συναναστρέφεται μαζί του την αλήθεια, είναι εντελώς ανόητο και σαφώς δεν έχει καμία διάκριση. Πείτε Μου, όταν κάποιος σαν τον αντίχριστο ξεχειλίζει από διεφθαρμένη διάθεση, θα μπορούσε να ανοιχτεί και να αποκαλυφθεί στους άλλους; Ποτέ δεν κάνει αυτοκριτική ούτε έχει αυτογνωσία όταν κάνει κάποιο λάθος και το ότι αποκαλύπτεται είναι μια πράξη εξαπάτησης, τίποτε περισσότερο από μια αυτοδικαίωση. Πρέπει να διακρίνει κανείς τι σημαίνει πραγματικά να ανοίγεσαι και να αποκαλύπτεσαι. Εάν πει: «Είμαι ευέξαπτος, μη με προκαλείτε!», σημαίνει αυτό ότι αποκαλύπτεται; (Όχι.) Σε προειδοποιεί να μην τον προκαλείς, ότι με το να τον προκαλείς, πηγαίνεις γυρεύοντας. Τι θα σήμαινε αν έλεγε: «Στο σπίτι μου, ό,τι λέω γίνεται. Ακόμη και οι γονείς μου πρέπει να κάνουν αυτό που λέω. Έτσι είναι η ιδιοσυγκρασία μου κι εσείς θα πρέπει απλώς να με συγχωρείτε γι’ αυτή —δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Οι γονείς μου λένε ότι το μεγάλο ταλέντο συνοδεύεται από φοβερή ιδιοσυγκρασία, και γι' αυτό με συγχωρούν γι' αυτή»; Αποκαλύπτεται με τον τρόπο αυτό; (Όχι.) Σου λέει ότι όσοι έχουν μεγάλο ταλέντο, έχουν και φοβερή ιδιοσυγκρασία, επομένως πρέπει να τον συγχωρείς. Εάν πει: «Έχω αυτήν την ιδιοσυγκρασία από τότε που ήμουν παιδί. Ό,τι λέω γίνεται. Επιδιώκω την τελειότητα και αυτό που θέλω. Είμαι πολύ καλύτερα τώρα που πιστεύω στον Θεό και στα περισσότερα θέματα μπορώ να είμαι ανεκτικός και να κρατώ τον εαυτό μου υπό έλεγχο, όμως εξακολουθώ να επιδιώκω την τελειότητα. Εάν κάτι δεν είναι τέλειο, δεν μου κάνει καθόλου, δεν μπορώ να το δεχτώ». Αποκαλύπτεται με τον τρόπο αυτό; (Όχι.) Τι είναι λοιπόν αυτό; Επαινεί τον εαυτό του και επιδεικνύεται για να κάνει τους άλλους να τον θαυμάζουν, τους λέει πόσο τρομερός είναι, όπως οι τραμπούκοι και οι γκάνγκστερ που καυχιούνται αυθάδικα και κάνουν επίδειξη δύναμης όταν συναντιούνται, σαν να λένε: «Νομίζεις ότι μπορείς να μπλέξεις μαζί μας; Αν γίνει κάτι τέτοιο, για να δούμε τι έχουν να πουν οι γροθιές μας!» Δεν είναι αυτό ίδιο το πρόσωπο του Σατανά; Είναι ίδιο το πρόσωπο του Σατανά. Δεν είναι ίδιοι όλοι οι τρόποι που αποκαλύπτεται κανείς. Όταν οι αντίχριστοι αποκαλύπτονται, εννοούν να απειλήσουν, να εκφοβίσουν και να τρομοκρατήσουν τους άλλους. Πάντα θέλουν να υποτάσσουν τους άλλους. Αυτό είναι το πρόσωπο του Σατανά. Δεν είναι ένας κανονικός, απλός τρόπος να ανοίγεσαι. Για να βιώσει κανείς την κανονική ανθρώπινη φύση, πώς θα πρέπει να ανοίγεται και να αποκαλύπτεται; Με το να ανοίγεται σχετικά με τις εκρήξεις της διεφθαρμένης διάθεσής του, να επιτρέπει στους άλλους να δουν την πραγματικότητα της καρδιάς του και, στη συνέχεια, με βάση τα λόγια του Θεού, με το να αναλύει και να γνωρίζει την ουσία του προβλήματος και να μισεί και να απεχθάνεται τον εαυτό του από τα βάθη της καρδιάς του. Όταν αποκαλύπτεται, δεν θα πρέπει να προσπαθεί να δικαιολογήσει τον εαυτό του ή να δώσει εξηγήσεις, αντίθετα, θα πρέπει απλώς να κάνει πράξη την αλήθεια και να είναι έντιμος. Μερικοί άνθρωποι έχουν σαφώς κακές διαθέσεις, όμως διαρκώς παρουσιάζονται σαν να έχουν κακή ιδιοσυγκρασία. Αυτό δεν είναι απλώς ένα είδος δικαιολογίας; Μια κακή διάθεση είναι ακριβώς αυτό: μια κακή διάθεση. Όταν κάποιος έχει κάνει κάτι παράλογο ή κάτι που βλάπτει τους πάντες, το πρόβλημα έγκειται στη διάθεση και στην ανθρώπινη φύση του, όμως πάντα λέει ότι έχασε προσωρινά την ψυχραιμία του ή θύμωσε λίγο. Ποτέ δεν κατανοεί το πρόβλημα στην ουσία του. Αναλύει με τον τρόπο αυτό πραγματικά τον εαυτό του και αποκαλύπτεται; Πρώτον, για να εκτιμήσει κανείς ουσιαστικά τα προβλήματα και να αναλύσει και να αποκαλύψει ουσιαστικά τον εαυτό του, πρέπει να έχει έντιμη καρδιά και ειλικρινή στάση, αλλά και να μιλάει για το τι μπορεί να κατανοήσει ως προς τα προβλήματα στη διάθεσή του. Δεύτερον, εάν κάποιος αισθάνεται ότι μια διάθεσή του είναι εξωφρενική, πρέπει να πει σε όλους: «Εάν αποκαλύψω ξανά μια τέτοια διεφθαρμένη διάθεση, μη διστάσετε να με ειδοποιήσετε σχετικά και να με αντιμετωπίσετε και να με κλαδέψετε. Εάν δεν μπορώ να το αποδεχτώ, μη με εγκαταλείψετε. Αυτή η πλευρά της διεφθαρμένης διάθεσής μου είναι πολύ σοβαρή και χρειάζομαι να με εκθέσει πολλές φορές η συναναστροφή της αλήθειας. Δέχομαι ευχαρίστως να με κλαδέψουν και να με αντιμετωπίσουν όλοι, και ελπίζω ότι όλοι θα με παρακολουθούν, θα με βοηθούν και δεν θα με αφήσουν να παραστρατήσω». Τι λέτε για μια τέτοια στάση; Αυτή είναι η στάση της αποδοχής της αλήθειας. Μερικοί αισθάνονται λίγο άβολα όταν λένε αυτά τα πράγματα. Σκέφτονται μέσα τους: «Εάν όντως σηκωθούν όλοι και με εκθέσουν, τι θα κάνω τότε; Θα μπορέσω να το χωνέψω;» Εσείς θα φοβόσασταν μήπως σας εκθέσουν οι άλλοι; (Όχι.) Θα πρέπει να είστε γενναίοι μπροστά σε αυτό. Είναι ντροπή να φοβάστε να εκτεθείτε. Εάν αγαπούσες πραγματικά την αλήθεια, θα φοβόσουν μήπως ταπεινωθείς κατ’ αυτόν τον τρόπο; Θα φοβόσουν να σε αντιμετωπίσουν όλοι; Αυτός ο φόβος είναι θέμα αδυναμίας, αρνητικότητας και διαφθοράς. Όλοι αποκαλύπτουν διαφθορά, διαφέρει όμως η ουσία τού πώς την αποκαλύπτουν. Εφόσον κάποιος δεν κάνει εν γνώσει του παραβάσεις ή δεν προκαλεί διαταραχές ή αναστατώσεις, τότε αυτός αποκαλύπτει τη διαφθορά του με τον φυσιολογικό τρόπο, και όλοι θα μπορούν να την αντιμετωπίσουν σωστά. Εάν ο επιδιωκόμενος στόχος κάποιου είναι να προκαλέσει διαταραχή ή αναστάτωση ή να βλάψει εσκεμμένα το έργο της εκκλησίας, τότε αυτός είναι που φοβάται περισσότερο μην εκτεθεί από τους άλλους, επειδή η ουσία του συγκεκριμένου προβλήματος είναι πολύ σοβαρή και, τη στιγμή που εκτίθεται, αποκαλύπτεται και αποκλείεται. Αυτός του ο φόβος βαραίνει πολύ στο μυαλό του. Όπως κι αν εργάζεται ο Θεός σήμερα, τα πάντα γίνονται με σκοπό να εξαγνίσει τους ανθρώπους από τη διαφθορά τους και να τους σώσει. Εάν ανήκεις στο σωστό είδος ανθρώπου και προσπαθείς να εκτελείς καλά το καθήκον σου και να ολοκληρώσεις την αποστολή από τον Θεό, οι περισσότεροι άνθρωποι θα το δουν ξεκάθαρα αυτό. Μπορούν να το διακρίνουν αυτό σε σένα. Επίσης, η έκθεση, το κλάδεμα και η αντιμετώπιση των άλλων δεν ισοδυναμεί με το να τους δημιουργείς πρόβλημα. Αντιθέτως, γίνεται για να τους βοηθήσεις να λύσουν τα προβλήματά τους, ώστε να μπορούν να εκτελούν καλά τα καθήκοντά τους και να προστατεύουν το έργο της εκκλησίας. Αυτό είναι κάτι το θεμιτό. Ένα άτομο αποδέχεται να κλαδεύεται και να αντιμετωπίζεται έτσι ώστε να εξαγνιστεί η διεφθαρμένη διάθεσή του. Είναι επίσης μια στάση που θα πρέπει να έχει κανείς για να επιτύχει αλλαγή διάθεσης. Από τη στιγμή που κάποιος έχει αυτήν τη στάση, πρέπει να βρει κι ένα κατάλληλο μονοπάτι άσκησης, και όταν έλθει η ώρα να το κάνει, είναι απαραίτητο να υποφέρει. Όταν γίνεται μάχη, πρέπει να απαρνηθεί τη σάρκα και να αποτινάξει τους περιορισμούς της ματαιοδοξίας, της υπερηφάνειας και των συναισθημάτων του. Αφού ξεπεράσει τις δυσκολίες της σάρκας, τα πράγματα γίνονται πολύ ευκολότερα. Αυτό θα μπορούσε να το ονομάσει κανείς ελευθερία και απελευθέρωση. Αυτή είναι η διαδικασία άσκησης της αλήθειας. Πάντα υπάρχει κάποια ταλαιπωρία. Είναι αδύνατο να μην υποφέρετε καθόλου, επειδή η σάρκα είναι διεφθαρμένη και οι άνθρωποι έχουν ματαιοδοξία και υπερηφάνεια, και πάντοτε κοιτάζουν τα συμφέροντά τους. Αυτά είναι τα μεγαλύτερα εμπόδια των ανθρώπων στην άσκηση της αλήθειας. Επομένως, είναι αδύνατο να κάνετε πράξη την αλήθεια χωρίς να υποφέρετε λίγο. Όταν οι άνθρωποι γεύονται τη γλυκύτητα της άσκησης της αλήθειας και βιώνουν γνήσια ειρήνη και χαρά, γίνονται πρόθυμοι να κάνουν πράξη την αλήθεια και καθίσταται ευκολότερο γι’ αυτούς να αρνηθούν τον εαυτό τους, να απαρνηθούν τη σάρκα και να θριαμβεύσουν επί του Σατανά. Με αυτόν τον τρόπο απελευθερώνονται πλήρως και ζουν ελεύθεροι.

Τι είδους ατμόσφαιρα πρέπει να αναπτυχθεί στην εκκλησιαστική ζωή; Μια ατμόσφαιρα κατά την οποία, όταν κάτι συμβαίνει, εξετάζεται το θέμα και όχι το άτομο. Μερικές φορές οι διαφωνίες οδηγούν σε καβγάδες και τα πνεύματα οξύνονται, δεν υπάρχει όμως αποξένωση στην καρδιά. Όλα γίνονται για να αλλάξουν οι διαθέσεις των ανθρώπων και να εκτελούν καλά τα καθήκοντά τους. Όλα γίνονται για να κάνετε πράξη την αλήθεια ώστε να ικανοποιείτε το θέλημα του Θεού. Δεν υπάρχει μίσος μεταξύ των ανθρώπων. Αυτό συμβαίνει επειδή όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν επί του παρόντος να επιτύχουν τη σωτηρία. Όλοι έχουν τις ίδιες διεφθαρμένες διαθέσεις και, μερικές φορές, ίσως ένας λόγος να πέφτει κάπως σκληρά ή να είναι κάπως παρατραβηγμένος, ή κάποιος να έχει μια κάπως κακή στάση. Οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να κρατάνε κακία για αυτά τα πράγματα. Εάν και πάλι δεν μπορείτε να κατανοήσετε ή να αντιληφθείτε το θέμα, υπάρχει μία τελευταία λύση: προσευχηθείτε ενώπιον του Θεού και αναλογιστείτε το εξής: «Πιστεύουμε και ακολουθούμε τον ίδιο Θεό, οπότε ό,τι διαφωνίες ή διαφορές απόψεων κι αν έχουμε, ό,τι κι αν μας χωρίζει, είμαστε ενωμένοι ενώπιον του Θεού. Προσευχόμαστε στον ίδιο Θεό, άρα τι μπορεί να υπάρχει που δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε;» Εάν το σκεφτείτε προσεκτικά κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν θα ξεπεράσετε τους εν λόγω περιορισμούς; Ποιος είναι ο απώτερος σκοπός αυτού, σε τελική ανάλυση; Είναι να συνεργαζόμαστε αρμονικά, να επιδιώκουμε την ικανοποίηση του θελήματος του Θεού σε όλα τα ζητήματα και να επιτυγχάνουμε ενότητα —ενότητα αρχών, ενότητα σκοπού και ενότητα προθέσεων και πηγής δράσης. Αυτό είναι εύκολο στα λόγια, όχι όμως τόσο στην πράξη. Γιατί συμβαίνει αυτό; (Οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις.) Σωστά. Δεν οφείλεται σε διαφορές στην ιδιοσυγκρασία, στην προσωπικότητα ή στην ηλικία των ανθρώπων, ή στο ότι οι άνθρωποι προέρχονται από διαφορετικές οικογένειες, αλλά στο ότι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις. Αυτή είναι η βασική αιτία. Εάν όλοι μπορείτε να δείτε ξεκάθαρα ότι η βασική αιτία έγκειται στις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, μπορείτε να χειριστείτε τα πράγματα σωστά και το πρόβλημα θα είναι εύκολο να λυθεί. Χρειάζεται, λοιπόν, να συζητήσουμε εδώ εκτενώς πώς να επιλύσουμε το θέμα των διεφθαρμένων διαθέσεων; Όχι. Έχετε ακούσει πάρα πολλά κηρύγματα, ώστε όλοι γνωρίζετε κάτι για το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσετε, και όλοι έχετε κάποια εμπειρία από αυτήν την άποψη. Εφόσον οι άνθρωποι μπορούν να επιμένουν στην αναζήτηση της αλήθειας σε όλα τα θέματα προκειμένου να επιλύουν ζητήματα, να συλλογίζονται τα προβλήματα που υφίστανται μέσα τους και να συνεχίζουν να φέρονται στους άλλους δίκαια, τότε βασικά θα μπορούν να συνεργάζονται αρμονικά με τους άλλους. Εφόσον οι άνθρωποι είναι ικανοί να αποδεχτούν την αλήθεια, δεν είναι αλαζονικοί ούτε αυτάρεσκοι, και μπορούν να προσεγγίσουν σωστά τις υποδείξεις των άλλων, τότε είναι σε θέση να συνεργαστούν και, αν παρουσιαστούν προβλήματα, είναι ευκολότερο να συνεργαστούν αναζητώντας την αλήθεια για να τα επιλύσουν. Εφόσον κάποιος μπορεί να αποδεχτεί την αλήθεια και να ανοιχτεί σε συναναστροφή, ο συνεργάτης του εύκολα θα συγκινηθεί και θα μπορέσει να αποδεχτεί την αλήθεια. Έπειτα, η επίτευξη αρμονικής συνεργασίας δεν είναι και μεγάλο ζήτημα και είναι εύκολο να επιτευχθεί ο στόχος της ενότητας στην καρδιά και στο μυαλό.

5 Σεπτεμβρίου 2017