Ⅰ

Όταν η οργή Του σείσει βουνά και ποτάμια,

ο Θεός δεν θα συντρέξει τους ανθρώπους τους δειλούς.

Περιθώριο για μετάνοια ο θυμός Του δεν θα αφήσει,

δίχως πια σ’ αυτούς να ελπίζει, ο Θεός τούς τιμωρεί.

Βροντή θα ακουστεί, σαν κύματα μανιασμένα,

σαν όρη χιλιάδες να πέφτουνε στη γη.

Για την παρακοή του ο άνθρωπος θα σβήσει

και κάθε πλάσμα θα χαθεί υπό κεραυνού και αστραπής.

Η ανθρωπότητα απ’ τον Θεό μακραίνει, εξαιτίας της οργής Του.

Γιατί ο άνθρωπος έχει αμαρτήσει εις βάρος της ουσίας του Πνεύματός Του,

η επανάσταση του ανθρώπου έχει προσβάλει τον Θεό.

Ⅱ

Βυθίζεται το σύμπαν απότομα στο χάος,

δεν ανακτά η πλάση την πρώτη πνοή ζωής.

Απ’ τη βροντή δεν μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει·

μες στις αστραπές, των ανθρώπων οι ορδές

πέφτουν στους χειμάρρους, στα ορμητικά νερά,

που χύνονται απ’ τα βουνά.

Και ξαφνικά, στου ανθρώπου τον «προορισμό»,

είν’ ένας κόσμος «ανθρώπων», πτώματα μες στα νερά.

Η ανθρωπότητα απ’ τον Θεό μακραίνει, εξαιτίας της οργής Του.

Γιατί ο άνθρωπος έχει αμαρτήσει εις βάρος της ουσίας του Πνεύματός Του,

η επανάσταση του ανθρώπου έχει προσβάλει τον Θεό.

Η ανθρωπότητα απ’ τον Θεό μακραίνει, εξαιτίας της οργής Του.

Γιατί ο άνθρωπος έχει αμαρτήσει εις βάρος της ουσίας του Πνεύματός Του,

η επανάσταση του ανθρώπου έχει προσβάλει τον Θεό.

Μα αλλού, ασφαλείς, κάποιοι τραγουδάνε,

με γέλια και ωδές·

τις υποσχέσεις χαίρονται

που τήρησε γι’ αυτούς ο Θεός.

Διασκευασμένο από το «Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 17