Ⅰ

Άσκοπα μέσα στον χρόνο, η ζωή περνά. Τα χρόνια φεύγουν σαν όνειρο,

τρέχοντας πίσω απ’ τη φήμη και τον πλούτο.

Ζωές ξοδεύτηκαν για πράγματα της σάρκας, τίποτα δεν δόθηκε στην αλήθεια.

Έτσι απλά πέρασαν τα νιάτα.

Καμία σκέψη για τα βάσανα του Θεού ή το κάλλος Του.

Περνούν αδρανείς άδειες μέρες, ούτε μία δεν έζησαν για τον Θεό.

Ποτέ δεν Τον έκαναν να χαμογελάσει. Κενοί και απλοί.

Ποιος κατάλαβε την καρδιά του Θεού;

Ποιος μπορεί να μοιραστεί μαζί Του ζωή και θάνατο;

Ποιος λάτρεψε όλα Του τα λόγια;

Ποιος αφιέρωσε στον Θεό όλο του το είναι;

Πότε θα σταματήσουν τα ανοιξιάτικα λουλούδια να ανθίζουν;

Η αληθινή αγάπη είν’ εδώ, σε αυτόν τον κόσμο.

Λύπη και χαρά, σκαμπανεβάσματα. Ο κύκλος των εποχών, διαρκώς.

Ο Θεός εγκαταλείπεται χρόνο με τον χρόνο. Τι κόσμος τραγικός !

Ⅱ

Ο άνθρωπος έχει ένα σπίτι άνετο, μα ο Θεός ούτε πού την κεφαλήν κλίναι.

Πόσοι προσφέρονται; Έχει κρυώσει πολύ,

έχει αντέξει τα βάσανα όλου του κόσμου. Κι όμως, κανείς δεν έχει δείξει τη συμπόνοια του.

Ανησυχώντας για τους ανθρώπους, ανάμεσά τους εργάζεται ακούραστα.

Έρχονται εποχές και φεύγουν, μα Αυτός τα δίνει όλα για την ανθρωπότητα.

Ποιος σκέφτεται τον Θεό, έστω και λίγο; Ποιος ρώτησε για την άνεσή Του;

Πώς απαιτούν οι άνθρωποι απ’ τον Θεό! Ποτέ δεν σκέφτονται το θέλημά Του.

Χαίρονται την οικογενειακή ζωή, μα γιατί Τον κάνουν να δακρύζει;

Ποιος κατάλαβε την καρδιά του Θεού;

Ποιος μπορεί να μοιραστεί μαζί Του ζωή και θάνατο;

Ποιος λάτρεψε όλα Του τα λόγια;

Ποιος αφιέρωσε στον Θεό όλο του το είναι;

Πότε θα σταματήσουν τα ανοιξιάτικα λουλούδια να ανθίζουν;

Η αληθινή αγάπη είν’ εδώ, σε αυτόν τον κόσμο.

Λύπη και χαρά, σκαμπανεβάσματα. Ο κύκλος των εποχών, διαρκώς.

Ο Θεός εγκαταλείπεται χρόνο με τον χρόνο. Τι κόσμος τραγικός!