Τον Νοέμβριο του 2017, εκλέχτηκα επικεφαλής εκκλησίας. Όταν άρχισα να πηγαίνω σε συναθροίσεις ή να συζητώ με αδελφούς και αδελφές, μπορούσα να μοιραστώ τις απόψεις μου και η συναναστροφή μου είχε λίγο φως. Οι αδελφοί και οι αδελφές με εκτιμούσαν πολύ και μου μιλούσαν με σεβασμό. Έτσι, ένιωθα ότι με εκτιμούσαν και ήμουν αρκετά ευχαριστημένη με τον εαυτό μου. Μετά από ένα χρονικό διάστημα, παρατήρησα ότι ο τρόπος που μου μιλούσε η συνεργάτιδά μου, η αδελφή Γουέντι, ήταν αρκετά ευθύς, και μερικές φορές ανέφερε τα προβλήματά μου τη στιγμή που τα παρατηρούσε. Για παράδειγμα, όταν παραμέριζα τις γενικές υποθέσεις της εκκλησίας, εκείνη μου τις ανέφερε και μου έλεγε να επικεντρωθώ σε αυτές. Ντρεπόμουν λίγο γι’ αυτό κι έλεγα ότι θα εστιάσω στο θέμα στη συνέχεια, για να μη σχηματίσει ο κόσμος κακή εντύπωση για μένα. Ήμουν, όμως, αρκετά ανεπαρκής σε αυτόν τον τομέα —είτε δεν μπορούσα να σκεφτώ ορισμένα πράγματα, είτε τα σκεφτόμουν και δεν ήξερα πώς να τα κάνω. Αργότερα, μετά από μερικές ακόμα αναφορές της Γουέντι για το θέμα, έλεγα ότι θα ασχολούμουν στη συνέχεια, μα στην πραγματικότητα σκεφτόμουν: «Όλοι έλεγαν πάντα ότι φέρω φορτίο στο καθήκον μου. Η Γουέντι, όμως, μου ασκεί κριτική. Τι θα πουν, άραγε, οι άλλοι για μένα τώρα;» Ένιωθα ότι η Γουέντι παρακολουθούσε στενά τα θέματά μου κι ότι με περιφρονούσε, κι έτσι την απέφευγα. Μερικές φορές, όταν συζητούσαμε για το έργο και ανέφερα μια ιδέα, η Γουέντι έλεγε ευθέως ότι δεν τη θεωρούσε σωστή. Μερικές φορές ο τόνος της ήταν ακατάλληλος και με έφερνε σε δύσκολη θέση. Ένιωθα ότι ήταν υπερβολικά επιθετική και ότι δεν σεβόταν την αξιοπρέπειά μου. Ένιωθα ότι είχε κακή ανθρώπινη φύση και ότι θα ήταν δύσκολο να τα πάει κανείς καλά μαζί της. Μερικές φορές, προσπαθούσα να της μιλήσω ή της έλεγα να έρθει να φάει ενώ μιλούσε στο τηλέφωνο, κι εκείνη δεν απαντούσε αμέσως. Έτσι, πείστηκα ακόμα περισσότερο ότι είχε κακή ανθρώπινη φύση κι ότι ήταν πολύ ψυχρή. Οπότε, ήθελα να επικοινωνώ μαζί της ακόμα λιγότερο. Με τις άλλες δύο αδελφές συνεργαζόμουν πολύ πιο εύκολα. Αισθανόμουν ότι με εκτιμούσαν. Μιλούσαμε για το έργο ή για την κατάστασή μας και μου απευθύνονταν με σεβασμό. Όταν είχαν προβλήματα, έρχονταν σ’ εμένα για συμβουλές και σπάνια επισήμαιναν τα προβλήματά μου. Ένιωθα πολύ άνετα κάθε φορά που κουβεντιάζαμε ή συζητούσαμε για το έργο. Όσο περισσότερο επικοινωνούσα μ’ εκείνες, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να τα πάω καλά με τη Γουέντι. Οπότε, την απέφευγα όσο το δυνατόν περισσότερο. Βασικά, είχα την αίσθηση ότι η Γουέντι ήταν πρόθυμη να συνεργαστεί μαζί μου. Με αναζητούσε για να συζητήσουμε πράγματα, αλλά εγώ απαντούσα επιπόλαια και δεν ήμουν πρόθυμη να την πλησιάσω, επειδή ένιωθα ότι είχε κακή ανθρώπινη φύση. Μερικές φορές, μου περνούσαν από το μυαλό κάποιες κακές σκέψεις: «Θα ήταν καλύτερα αν η Γουέντι δεν ήταν στην ομάδα μας. Τότε κανείς δεν θα έψαχνε τα ελαττώματά μου».

Θυμάμαι ότι μια φορά, κατά τη διάρκεια των ετήσιων εκλογών για τους επικεφαλής της εκκλησίας, παρακολουθούσα στενά τα αποτελέσματα της Γουέντι στις εκλογές. Σκέφτηκα: «Αποκλείεται να εκλεγεί με τόσο κακή ανθρώπινη φύση που έχει». Προς έκπληξή μου, όμως, όλοι είπαν ότι έφερε φορτίο στο καθήκον της κι ότι ήταν πολύ υπεύθυνο άτομο. Κανείς δεν μίλησε για τα κραυγαλέα προβλήματα που είχε η ανθρώπινη φύση της. Οι ανώτεροι επικεφαλής είπαν επίσης ότι η Γουέντι ήταν το ιδανικό άτομο. Ένιωσα πολύ μπερδεμένη: «Μα κανείς δεν έχει διακρίνει τη Γουέντι; Είναι πολύ αλαζονική και της αρέσει να εκθέτει τις αδυναμίες των άλλων —αυτά είναι σαφή σημάδια κακής ανθρώπινης φύσης». Δεν ήθελα να συνεργαστώ ξανά μαζί της, αλλά όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, εκλεγήκαμε και οι δύο επικεφαλής. Ένιωσα μεγάλο βάρος όταν σκέφτηκα ότι έπρεπε να συνεργαστώ ξανά με τη Γουέντι. Μετά από αυτό, σπάνια αναζητούσα τη Γουέντι για να συζητήσουμε για το έργο. Συνήθως η Γουέντι ερχόταν σε εμένα και εγώ ανέβαλα όσο μπορούσα τις συναντήσεις μας. Συζητούσα μαζί της μόνο όταν δεν μπορούσα να το αναβάλλω άλλο, και δεν έδειχνα πρόθυμη να ανοιχτώ και να της πω τι πραγματικά πιστεύω. Μια φορά, δύο αδελφοί ανέφεραν ένα πρόβλημα της Γουέντι. Είπαν ότι συναναστρεφόταν σπάνια σχετικά με τη ζωή-είσοδο κι ότι εστίαζε περισσότερο στο έργο. Συνειδητοποίησα κι εγώ ότι όσο καιρό συνεργαζόμασταν σπάνια μιλούσε για τη ζωή-είσοδο κι ότι δεν συναναστρεφόταν ενεργά στις συναθροίσεις. Δεν μπήκα καν στον κόπο να κατανοήσω την πραγματική της κατάσταση ή να συναναστραφώ μαζί της κι ανέφερα αμέσως το θέμα σε δύο διακόνους. Φαινομενικά, απλώς συζητούσα το ζήτημά της, αλλά, στην πραγματικότητα, αυτό που έλεγα ήταν: «Η Γουέντι είναι επικεφαλής εκκλησίας. Αν εστιάζει μόνο στο έργο και δεν δίνει έμφαση στο να συναναστραφεί πάνω στην αλήθεια για να επιλύσει ζητήματα, δεν είναι κατάλληλη γι’ αυτόν τον ρόλο». Τα είπα όλα αυτά για να εξυπηρετήσω τις δικές μου προσωπικές προθέσεις. Οι διάκονοι συμφώνησαν μαζί μου ότι η Γουέντι δεν εκτιμούσε τη ζωή-είσοδο και ότι δεν ήταν κατάλληλη για επικεφαλής εκκλησίας. Τους είπα επίσης: «Η Γουέντι είναι αρκετά αυταρχική. Μιλάει χωρίς να λαμβάνει υπόψη τα συναισθήματα των άλλων και μπορεί πολλοί να νιώσουν περιορισμένοι». Μόλις το είπα αυτό, ένας από τους διακόνους έσπευσε να πει ότι η Γουέντι ανέφερε πρόσφατα τα ελαττώματά της κι ότι ένιωθε αρκετά άβολα. Αυτό με έκανε να πειστώ ακόμα περισσότερο ότι η Γουέντι είχε πρόβλημα με την ανθρώπινη φύση της. Στη συνέχεια, είπα: «Η Γουέντι έχει κακή ανθρώπινη φύση και είναι αρκετά ψυχρή». Ανέφερα και μερικά παραδείγματα. Παρόλο που όσα είπα με έκαναν να νιώσω κάποιες ενοχές, σκέφτηκα πόσο περιορισμένη με είχε κάνει να νιώσω η Γουέντι και ήμουν σίγουρη ότι εκείνη ήταν το πρόβλημα. Αφού άκουσαν αυτά που είχα να πω, οι δύο διάκονοι συμφώνησαν κι αυτοί ότι η Γουέντι είχε κακή ανθρώπινη φύση. Θα επέκριναν κι αυτοί ιδιωτικά τη Γουέντι, και στις διαδικτυακές μας συναθροίσεις, την ώρα που θα συναναστρεφόταν η Γουέντι, θα στέλναμε μηνύματα μεταξύ μας όπου θα λέγαμε πόσο κακή είναι η ζωή-είσοδος και η συναναστροφή της. Μια φορά ένας διάκονος και μια άλλη αδελφή ήρθαν να κουβεντιάσουμε για την κατάστασή μου. Όταν με ρώτησαν πώς πάει η συνεργασία μου με τη Γουέντι, είπα: «Είναι αρκετά αυταρχική, μιλάει με λάθος τόνο και μερικές φορές αγνοεί αυτά που της λέω. Φαίνεται αρκετά ψυχρή και με κάνει να νιώθω περιορισμένη». Εκείνη την περίοδο, αυτές οι δύο αδελφές δεν είχαν καμία διάκριση για μένα και είπαν ότι θα μιλούσαν με την ανώτερη επικεφαλής. Εξάλλου, η Γουέντι ήταν επικεφαλής εκκλησίας, κι αν είχε προβλήματα, αυτά σίγουρα θα επηρέαζαν το έργο της εκκλησίας. Αφού το άκουσα αυτό, σκέφτηκα: «Αν η ανώτερη επικεφαλής την απαλλάξει από τα καθήκοντά της, δεν θα είμαι αναγκασμένη να συνεργάζομαι πια μαζί της».

Την επόμενη μέρα είχαμε μια συνάντηση με την ανώτερη επικεφαλής και εκεί ανέφερα πολλά από τα θέματα της Γουέντι. Μίλησα για την κακή ζωή-είσοδο και ανθρώπινη φύση της κι είπα ότι με έκανε να νιώθω περιορισμένη. Οι δύο άλλες αδελφές πρόσθεσαν επίσης τα δικά τους σχόλια. Η ανώτερη επικεφαλής ξαφνιάστηκε λίγο όταν τα άκουσε όλα αυτά —είπε πως γνώριζε τη Γουέντι και πως δεν είχε καταλάβει ότι πρόκειται για τέτοιο άτομο. Υποσχέθηκε, λοιπόν, να εξετάσει περαιτέρω το θέμα. Λίγες μέρες αργότερα, η ανώτερη επικεφαλής με ενημέρωσε ότι με βάση τον τρόπο που αντιμετώπισα τη Γουέντι, που την κατηγόρησα, που προσπάθησα κρυφά να την υπονομεύσω, που την έκρινα χωρίς να βρω κάτι θετικό να κάνω, ήταν ξεκάθαρο ότι εγώ είχα κακή ανθρώπινη φύση, ότι δεν άξιζα να καλλιεργηθώ, κι ότι σύμφωνα με τις αρχές, έπρεπε να απαλλαχθώ από τα καθήκοντά μου. Έπαθα σοκ —δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο. «Κατηγόρησα», «υπονόμευσα κρυφά», «έκρινα», «είχα κακή ανθρώπινη φύση», «δεν άξιζα να καλλιεργηθώ». Αυτές οι φράσεις με χτύπησαν σαν κεραμίδα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, πόσο μάλλον να το αποδεχτώ. Δεν μπορούσα να καταλάβω: Από τότε που ήμουν μικρή, όλος ο κόσμος είχε πάντα καλή άποψη για μένα. Πώς γίνεται τώρα να μου λένε ότι έχω κακή ανθρώπινη φύση; Μήπως δεν άκουσα καλά; Αυτή η διαδικασία έκθεσης και ανάλυσης έμοιαζε μ’ εφιάλτη. Ένιωσα τρομερή οδύνη. Αφού απαλλάχθηκα, δεν θέλησα να αντιμετωπίσω αυτό που είχε συμβεί. Δεν μπορούσα να αποδεχτώ αυτήν την κριτική για την ανθρώπινη φύση μου. Δεν πίστευα ότι ήμουν τέτοιος άνθρωπος και δεν μπήκα καν στον κόπο να κάνω αυτοκριτική. Όταν συζήτησα για την απαλλαγή μου, απέκρυψα την άθλια φύση της κατάστασης, κι είπα πως όλος ο κόσμος μού έλεγε ότι έχω καλή ανθρώπινη φύση, κι ότι έχω καλοσύνη και κατανόηση. Ήθελα να πω ότι το όλο θέμα ήταν ένα τυχαίο γεγονός που δεν αντικατόπτριζε την πραγματική ανθρώπινη φύση μου. Στη συνέχεια, η επικεφαλής σκέφτηκε αρκετές φορές να μου αναθέσει κάποιο σημαντικό καθήκον, αλλά τελικά δίσταζε λόγω της κακής ανθρώπινης φύσης μου. Ένιωθα απαίσια, και στράφηκα κλαίγοντας στον Θεό: «Θεέ μου, δεν υπάρχει σωτηρία για μένα; Είναι όντως τόσο κακή η ανθρώπινη φύση μου; Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να γνωρίσω τον εαυτό μου. Είμαι πρόθυμη να κάνω αυτοκριτική». Αφού προσευχήθηκα, διάβασα αυτό το χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Σε ποια ζητήματα της καθημερινότητάς σας έχετε θεοφοβούμενη καρδιά; Και σε ποια ζητήματα δεν έχετε; Μπορείς να μισήσεις κάποιον όταν σε προσβάλλει ή θίγει τα συμφέροντά σου; Και όταν μισείς κάποιον, μπορείς να τον τιμωρήσεις και να τον εκδικηθείς; (Ναι.) Τότε είσαι πολύ τρομακτικός! Αν δεν έχεις θεοφοβούμενη καρδιά και είσαι ικανός να κάνεις κακά πράγματα, τότε έχεις μια πάρα πολύ σοβαρή φαύλη διάθεση! Η αγάπη και το μίσος συνιστούν πράγματα που θα πρέπει να διαθέτει η κανονική ανθρώπινη φύση· πρέπει, όμως, να κάνεις σαφή διάκριση μεταξύ των πραγμάτων που αγαπάς και μισείς. Στην καρδιά σου, θα πρέπει να αγαπάς τον Θεό, την αλήθεια, τα θετικά πράγματα και τους αδελφούς και τις αδελφές σου, ενώ θα πρέπει να μισείς τον Σατανά και τους διαβόλους, τα αρνητικά πράγματα, τους αντίχριστους και τους κακούς ανθρώπους. Αν είσαι ικανός λόγω μίσους να καταπιέζεις και να εκδικείσαι τους αδελφούς και τις αδελφές σου, κάτι τέτοιο είναι πολύ τρομακτικό· είναι η διάθεση ενός κακού ανθρώπου. Κάποιοι άνθρωποι έχουν μόνο κάποιες σκέψεις και ιδέες που είναι γεμάτες μίσος· έχουν μεν κακές ιδέες, αλλά ποτέ δεν θα έκαναν τίποτα κακό. Αυτοί δεν είναι κακοί άνθρωποι, καθώς όταν συμβαίνει κάτι, μπορούν να αναζητήσουν την αλήθεια, και φέρονται και αντιμετωπίζουν τα πράγματα λαμβάνοντας υπόψη τις αρχές. Στην αλληλεπίδρασή τους με άλλους ανθρώπους, δεν τους ζητάνε περισσότερα από όσα πρέπει· αν τα πάνε καλά με κάποιον, θα συνεχίσουν να έχουν σχέσεις μαζί του, αλλά αν δεν τα πάνε καλά, τότε θα διακόψουν. Κάτι τέτοιο δεν επηρεάζει σχεδόν καθόλου το πώς εκτελούν το καθήκον τους ούτε και τη ζωή-είσοδό τους. Έχουν τον Θεό στην καρδιά τους και μια θεοφοβούμενη καρδιά. Δεν θέλουν να προσβάλουν τον Θεό, αλλά φοβούνται κιόλας να το κάνουν. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί μεν να έχουν μέσα τους κάποιες λανθασμένες σκέψεις και ιδέες, αλλά μπορούν να επαναστατήσουν απέναντι σ’ αυτές και να τις εγκαταλείψουν. Οι πράξεις τους δείχνουν αυτοσυγκράτηση, δεν ξεστομίζουν ούτε μια κουβέντα που να είναι ανάρμοστη ή να προσβάλλει τον Θεό. Όποιος μιλάει και ενεργεί μ’ αυτόν τον τρόπο έχει αρχές και κάνει πράξη την αλήθεια. Μπορεί η προσωπικότητά σου να μην ταιριάζει με την προσωπικότητα κάποιου άλλου, μπορεί να μην τον συμπαθείς· όταν, όμως, συνεργάζεσαι μαζί του, παραμένεις αμερόληπτος και δεν εκτονώνεις τη δυσαρέσκειά σου όταν εκτελείς το καθήκον σου ούτε την ξεσπάς στα συμφέροντα της οικογένειας του Θεού· μπορείς να χειρίζεσαι τις υποθέσεις σύμφωνα με τις αρχές. Και τι είναι αυτό που εκδηλώνεται εδώ; Αυτό αποτελεί εκδήλωση μιας στοιχειωδώς θεοφοβούμενης καρδιάς. Αν έχεις κάτι παραπάνω από αυτό, όταν βλέπεις ότι κάποιος άλλος έχει κάποιες ανεπάρκειες ή αδυναμίες, τότε, ακόμη και αν σε έχει προσβάλει ή έχει μια προκατάληψη απέναντί σου, εσύ παραμένεις ικανός να του συμπεριφερθείς σωστά και να τον βοηθήσεις με αγάπη. Αυτό σημαίνει ότι έχεις αγάπη μέσα σου, ότι έχεις ανθρώπινη φύση, ότι είσαι ευγενικός και μπορείς να κάνεις πράξη την αλήθεια, ότι είσαι ένας άνθρωπος ειλικρινής που διαθέτει τις αλήθεια-πραγματικότητες και ότι έχεις θεοφοβούμενη καρδιά. Εάν το ανάστημά σου παραμένει μικρό, αλλά έχεις θέληση, και είσαι πρόθυμος να πασχίσεις για την αλήθεια και για να ενεργείς σύμφωνα με τις αρχές, αν μπορείς να αντιμετωπίζεις τα πράγματα και να φέρεσαι στους άλλους με βάση τις αρχές, τότε κι αυτό λογίζεται κατά κάποιον τρόπο ως θεοφοβούμενη καρδιά· αυτό είναι το πιο βασικό. Αν ούτε αυτό δεν μπορείς να πετύχεις και δεν μπορείς να συγκρατηθείς, τότε κινδυνεύεις πολύ και είσαι πολύ τρομακτικός. Αν έπαιρνες κάποια θέση, ίσως να τιμωρούσες και να ταλαιπωρούσες τους ανθρώπους· τότε μπορεί ανά πάσα στιγμή να γινόσουν αντίχριστος» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι πέντε προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για την είσοδο στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό). Μέσα από τα λόγια του Θεού έμαθα ότι οι άνθρωποι που έχουν θεοφοβούμενη καρδιά δεν μιλούν και δεν ενεργούν επιπόλαια. Ακόμα κι αν άλλα άτομα απειλούν τα συμφέροντά τους, δεν επιτίθενται ούτε εξοστρακίζουν κόσμο, επειδή φοβούνται μήπως προσβάλλουν τον Θεό. Εκείνοι που δεν έχουν φόβο Θεού δεν έχουν θέση στην καρδιά τους γι’ Αυτόν, οπότε κάνουν και λένε ό,τι τους αρέσει. Τιμωρούν και εκδικούνται όποιον απειλεί τα συμφέροντά τους. Ο Θεός λέει ότι αυτή είναι η διάθεση ενός κακού ανθρώπου. Η φράση «η διάθεση ενός κακού ανθρώπου» με συντάραξε και πλημμύρισαν το μυαλό μου μία μία οι σκηνές των αλληλεπιδράσεών μου με τη Γουέντι. Η Γουέντι μιλούσε με σχετική ειλικρίνεια και συχνά μου έδινε συμβουλές και μου επισήμαινε τις ελλείψεις μου στο καθήκον μου. Αυτό με έκανε να νιώσω ότι είχα χάσει την υπόληψή μου. Γι’ αυτό, ένιωσα ότι η Γουέντι είχε κακή ανθρώπινη φύση και δυσκολευόμουν να τα πάω καλά μαζί της. Κάποιες φορές μιλούσα στη Γουέντι και δεν μου απαντούσε αμέσως. Έτσι κι εγώ πείστηκα ακόμα περισσότερο ότι είχε κακή ανθρώπινη φύση και την αντιπάθησα ακόμα πιο πολύ. Όταν μου είπαν ότι δεν εστίαζε στη ζωή-είσοδο, δεν έψαξα το γενικότερο πλαίσιο και δεν αναλογίστηκα τη γενικότερη συμπεριφορά της. Άδραξα απλώς την ευκαιρία να το αναφέρω αυτό στους συνεργάτες μου. Τους είπα ότι η Γουέντι επικεντρώνεται στο έργο και όχι στη ζωή-είσοδο, και ότι δεν είναι κατάλληλη για επικεφαλής. Θέλησα να τους φέρω στην πλευρά μου και να απομονώσω τη Γουέντι. Τώρα που το σκέφτομαι, η Γουέντι πιεζόταν πολύ ως επιβλέπουσα του ευαγγελικού έργου της εκκλησίας. Το έργο που παρακολουθούσε ήταν μεγάλο, και μερικές φορές ταραζόταν όταν υπήρχαν προβλήματα και όταν το έργο δεν είχε αποτελέσματα. Το να μιλάει μόνο για το έργο και να μη συναναστρέφεται πάνω στις αλήθεια-αρχές ήταν μια απόκλιση στο καθήκον της. Αυτό, όμως, δεν σήμαινε ότι δεν ήταν κατάλληλη. Εγώ έκρινα τη Γουέντι, επειδή ήθελα να απαλλαχθεί ώστε να μη χρειάζεται να συνεργάζομαι πια μαζί της. Δεν προσπαθούσα να την τιμωρήσω; Επιπλέον, όλοι έχουν κακή διάθεση μερικές φορές. Ποιος μπορεί να είναι χαρούμενος όλη την ώρα; Εξάλλου, η Γουέντι ήταν απασχολημένη με το έργο κι ήταν φυσιολογικό να μην έχει χρόνο να αφιερώσει σ’ εμένα. Ήταν λογικό. Εγώ, όμως, είπα ότι με αγνοούσε και το έκανα μεγάλο θέμα, και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είχε κακή ανθρώπινη φύση κι ότι ήταν ψυχρή. Δεν ήταν αυτή, όμως, η πραγματικότητα. Της είχα κολλήσει τυφλά κι αδικαιολόγητα μια ταμπέλα και την κατηγορούσα. Επίσης, διέδωσα τις ιδέες μου και σε άλλες αδελφές, πράγμα που τις έκανε ακόμα πιο προκατειλημμένες απέναντι στη Γουέντι. Με ακολούθησαν κι αυτές στο να την κρίνουμε πίσω από την πλάτη της και σταμάτησαν να εστιάζουν στα καθήκοντά τους. Για να κάνω τέτοια πράγματα, πρέπει η διάθεσή μου να ήταν πολύ φαύλη. Όταν οι πράξεις και τα λόγια της Γουέντι απείλησαν τα συμφέροντα και τη φήμη μου, την καταδίκασα, της επιτέθηκα και την εκδικήθηκα. Είδα ότι δεν είχα τον παραμικρό φόβο για τον Θεό στην καρδιά μου. Ως επικεφαλής εκκλησίας, όχι μόνο απέτυχα να συνεργαστώ καλά με τους αδελφούς και τις αδελφές μου και να κάνω το καθήκον μου σύμφωνα με τις αρχές, αλλά πήρα και την πρωτοβουλία να κάνω κακό και να διαταράξω το έργο της εκκλησίας. Δεν ήμουν άξια να κάνω ένα τόσο σημαντικό καθήκον. Πίστευα ότι έχω σπουδαία ανθρώπινη φύση, ότι έχω καλοσύνη και κατανόηση. Αυτό, όμως, ίσχυε όσο δεν απειλούσε κανείς τα συμφέροντά μου. Μόλις μου απείλησε κάποιος τα συμφέροντά μου, εκτέθηκε η φαύλη μου φύση κι ήμουν έτοιμη να τον κρίνω, να του επιτεθώ και να πάρω εκδίκηση. Μόνο όταν το συνειδητοποίησα αυτό, είδα ότι είχα κακή ανθρώπινη φύση. Ο Θεός, όμως, είναι δίκαιος και απαλλάχθηκα. Μου άξιζε αυτή η μοίρα.

Μετά από αυτό, μίλησα ανοιχτά στους αδελφούς και τις αδελφές μου, ανέλυσα τις προθέσεις πίσω από τις ενέργειές μου και μοιράστηκα όσα σκεφτόμουν και γνώριζα για τον εαυτό μου. Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές μου μου έδωσαν κουράγιο. Είπαν: «Μπορείς να αποκτήσεις αυτογνωσία μέσα από την απαλλαγή σου. Είναι καλό αυτό!» Μέσα από αυτήν την εμπειρία μπόρεσα να γνωρίσω κάπως τον εαυτό μου κι ένιωσα λιγότερο αποκαρδιωμένη. Μπόρεσα, επίσης να αποδεχτώ την έκθεσή μου σε έναν βαθμό. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό: «Θεέ μου, έχω κάνει πραγματικά κακό. Είμαι πρόθυμη να μετανοήσω». Μετά από αυτό, κάθε φορά που αλληλεπιδρούσα με άλλους και αποκάλυπτα τη διεφθαρμένη μου διάθεση προσευχόμουν στον Θεό, έκανα αυτοκριτική και προσπαθούσα να συνεργαστώ αρμονικά με όλους. Έγινα, επίσης, πιο δραστήρια στο καθήκον μου και οι μέρες μου ήταν γεμάτες και πλούσιες. Μετά από λίγες μέρες, η ανώτερη επικεφαλής μου ήρθε και μου είπε ότι στο παρελθόν είχα πολύ αλαζονική συμπεριφορά, δεν δεχόμουν τις συμβουλές των άλλων και δεν φερόμουν στους ανθρώπους σύμφωνα με τις αρχές. Μετά, όμως, από την απαλλαγή μου, είχα μάθει να κάνω αυτοκριτική και είχα γνωρίσει τον εαυτό μου. Έτσι, είχαν συμφωνήσει όλοι να επιστρέψω στη θέση της επικεφαλής. Ξαφνιάστηκα όταν το άκουσα αυτό. Δεν μπορούσα να φανταστώ καν ότι θα έχω άλλη μία ευκαιρία να υπηρετήσω ως επικεφαλής. Δεν μπορούσα να εκφράσω πόσο συγκινημένη και γεμάτη ευγνωμοσύνη για τον Θεό ήμουν. Ταυτόχρονα, μετάνιωνα για όλα όσα είχα κάνει στο παρελθόν. Προσευχήθηκα στον Θεό μέσα από την καρδιά μου και αποφάσισα να μετανοήσω, να μην επαναλάβω τα λάθη του παρελθόντος, να συνεργαστώ καλά με όλους και να κάνω το καθήκον μου με όλη μου την καρδιά.

Αργότερα, έκανα ξανά αυτοκριτική: «Γιατί ήμουν τόσο προκατειλημμένη με τη Γουέντι; Γιατί την έκρινα πίσω από την πλάτη της και την υπονόμευσα;» Μια φορά, στη διάρκεια της πνευματικής μου άσκησης, διάβασα αυτό το χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Πρώτα πρώτα, οι αντίχριστοι, όσον αφορά το ζήτημα του κλαδέματος, δεν μπορούν να τ’ αποδεχτούν. Και υπάρχουν λόγοι που δεν μπορούν να τ’ αποδεχτούν, και ο κυριότερος είναι ότι όταν τους κλαδεύουν, αισθάνονται ότι έχουν ρεζιλευτεί, ότι έχουν χάσει τη φήμη, τη θέση και την αξιοπρέπειά τους, ότι δεν μπορούν πλέον να σηκώσουν το κεφάλι τους μπροστά σε όλους. Αυτά τα πράγματα έχουν επίδραση στην καρδιά τους, κι έτσι δυσκολεύονται να δεχτούν να τους κλαδέψουν, και νιώθουν ότι όποιος τους κλαδεύει τους τη φύλαγε και είναι εχθρός τους. Αυτή είναι η νοοτροπία των αντίχριστων όταν τους κλαδεύουν. Γι’ αυτό να είστε σίγουροι. Στην ουσία, στο κλάδεμα αποκαλύπτεται περισσότερο το αν κάποιος μπορεί ν’ αποδεχτεί την αλήθεια κι αν μπορεί να υποταχθεί αληθινά. Το ότι οι αντίχριστοι αντιστέκονται τόσο πολύ στο κλάδεμα αρκεί για να καταδείξει ότι αποστρέφονται την αλήθεια και δεν την αποδέχονται στο ελάχιστο. Αυτή, λοιπόν, είναι η ουσία του προβλήματος. Δεν είναι η υπερηφάνειά τους η ουσία του θέματος, είναι το ότι δεν αποδέχονται την αλήθεια. Όταν τους κλαδεύουν, οι αντίχριστοι απαιτούν να γίνεται σε ωραίο τόνο και με ωραία στάση. Εάν αυτός που το κάνει έχει σοβαρό τόνο κι η στάση του είναι αυστηρή, ο αντίχριστος θα αντισταθεί, θα γίνει απειθής και θα εξαγριωθεί απ’ τη ντροπή του. Δεν δίνει καμία σημασία στο αν αυτό που εκτίθεται μέσα του είναι σωστό, αν είναι γεγονός· δεν αναλογίζεται πού έχει σφάλει ή αν θα πρέπει να αποδεχθεί την αλήθεια. Σκέφτεται μόνο αν έχει υποστεί κάποιο πλήγμα η ματαιοδοξία και η υπερηφάνειά του. Οι αντίχριστοι είναι εντελώς ανίκανοι να αναγνωρίσουν ότι το κλάδεμα είναι χρήσιμο για τους ανθρώπους, ότι προσφέρει αγάπη και σωτηρία, ότι είναι ωφέλιμο. Δεν μπορούν καν να το δουν αυτό. Δεν είναι κάπως παράλογο εκ μέρους τους ετούτο, δεν δείχνει έλλειψη λογικής; Άρα, όταν έρχεται απέναντι στο κλάδεμα, τι διάθεση αποκαλύπτει ο αντίχριστος; Αναμφίβολα τη διάθεση κάποιου που βαριέται την αλήθεια, αλλά και αλαζονεία και αδιαλλαξία. Αυτό αποκαλύπτει ότι η φύση-ουσία των αντίχριστων είναι να αποστρέφονται την αλήθεια και να τη μισούν» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος όγδοο)]. Ο Θεός αποκαλύπτει ότι οι αντίχριστοι ενδιαφέρονται υπερβολικά για την προστασία της θέσης και της φήμης τους. Όταν τους κλαδεύουν, δεν κάνουν αυτοκριτική ώστε να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Αντίθετα, αντιστέκονται, αρνούνται τα πάντα και πιστεύουν ότι οι άλλοι τα έχουν βάλει μαζί τους. Ακόμη, επιτίθενται σε ανθρώπους και ζητούν εκδίκηση —όλες αυτές οι συμπεριφορές είναι εκφράσεις της διάθεσή τους, που είναι η αποστροφή και το μίσος για την αλήθεια. Εφάρμοσα την αποκάλυψη των λόγων του Θεού στην κατάστασή μου κι είδα πως το ότι έκρινα, υπονόμευσα, εκδικήθηκα τη Γουέντι και της επιτέθηκα ήταν εκφράσεις της διάθεσης ενός αντίχριστου. Όσο συνεργαζόμασταν, η Γουέντι μού έδινε συχνά συμβουλές και επεσήμανε τις ελλείψεις μου, αλλά δεν με κλάδευε. Εγώ δεν έκανα αυτοκριτική για να δω αν ήταν αλήθεια όσα έλεγε η Γουέντι, δεν έβλεπα αν είχα κάνει λάθος ή αν θα μπορούσα να μάθω κάτι απ’ όσα μου είχε πει. Αντίθετα, κρατούσα το βλέμμα μου καρφωμένο πάνω της και νόμιζα ότι με είχε βάλει στο μάτι κι ότι με περιφρονούσε. Κατέληξα μάλιστα στο συμπέρασμα ότι είχε κακή ανθρώπινη φύση. Δεν μπορούσα ν’ αναγνωρίσω τα προβλήματά μου. Εκείνη την περίοδο, υπηρετούσα ως επικεφαλής εκκλησίας και ταυτόχρονα επέβλεπα τις γενικές υποθέσεις. Αλλά επειδή ένιωθα ότι δεν ήμουν καλά καταρτισμένη στις γενικές υποθέσεις, δεν έμπαινα στον κόπο να τις διαχειριστώ ή να ρωτήσω για αυτό το έργο, ούτε ζήτησα βοήθεια από άλλους που ήταν πιο ειδικευμένοι σε αυτόν τον χώρο. Είχα αποτύχει να κάνω πραγματικό έργο —η Γουέντι είχε δίκιο που μου ανέφερε αυτό το θέμα! Όταν η Γουέντι ανέφερε αποκλίσεις στο έργο μου και μου έκανε κάποιες προτάσεις, με βοηθούσε να βελτιωθώ. Εγώ, όμως, σκεφτόμουν μόνο τη φήμη και τη θέση μου. Πίστευα ότι αμφισβητούσε την εργασιακή μου ικανότητα. Ένιωσα μάλιστα προσβεβλημένη από τις υπενθυμίσεις και τη βοήθειά της, προσπάθησα να την εκδικηθώ παίρνοντας και άλλους στο πλευρό μου κι έβαλα ανθρώπους να κρίνουν και να εξοστρακίσουν τη Γουέντι. Πήγα να κάνω κακό στη Γουέντι. Δημιουργήθηκε, επίσης, μια ατμόσφαιρα αμφισβήτησης που δεν επέτρεπε σε κανέναν να εστιάσει στο καθήκον του και διατάραξε το έργο της εκκλησίας. Δεν έπαιζα τον ρόλο του Σατανά; Έπρεπε να με καταραστούν και να με τιμωρήσουν! Σκέφτηκα τους κακούς ανθρώπους και τους αντίχριστους που είχαν αποπεμφθεί από την εκκλησία. Απεχθάνονταν και μισούσαν την αλήθεια, δεν αποδέχονταν καταστάσεις από τον Θεό, και είχαν εμμονή με ανθρώπους που απειλούσαν τα συμφέροντά τους, αφού νόμιζαν ότι τους κυνηγούσαν, και υπερανέλυαν τις ενέργειές τους· δεν έκαναν καθόλου αυτοκριτική ούτε και αποκτούσαν αυτογνωσία όταν οι άλλοι τους έκαναν υπενθυμίσεις, τους βοηθούσαν ή τους κλάδευαν. Επιπλέον, μισούσαν όποιον προσπαθούσε να τους διορθώσει. Επιτίθονταν σ’ αυτούς τους ανθρώπους και τους εξοστράκιζαν, ενοχλούσαν τους γύρω τους, διατάρασσαν το έργο της εκκλησίας και, αφού έκαναν τόσο κακό, αποπέμφθηκαν. Όλα αυτά είχαν συμβεί, επειδή δεν αποδέχονταν και αποστρέφονταν την αλήθεια —όλοι τους πήραν αυτό που τους άξιζε! Δεδομένων των χαρακτηριστικών αυτών, δεν συμπεριφερόμουν κι εγώ σαν κακός άνθρωπος και αντίχριστος; Συνειδητοποίησα ότι ήμουν πραγματικά διεφθαρμένη και ότι είχα κακή ανθρώπινη φύση. Ένιωσα πολύ φοβισμένη. Βρισκόμουν σε μια τρομερά επισφαλή κατάσταση κι αν δεν μετανοούσα, ο Θεός θα με απεχθανόταν και θα με απέκλειε. Έπρεπε να αδράξω την ευκαιρία να μετανοήσω και να κάνω ό,τι μπορώ για να επιδιώξω την αλήθεια. Έπρεπε να προσεγγίζω καταστάσεις με θεοφοβούμενη καρδιά, να αναζητώ την αλήθεια, να κάνω αυτοκριτική και να γνωρίσω τον εαυτό μου, να είμαι συνετή στον τρόπο που μιλώ και να έχω καλές προθέσεις στις αλληλεπιδράσεις μου. Προσευχήθηκα και προσήλθα ενώπιον του Θεού, και είπα ότι θα αλλάξω τον τρόπο που ενεργώ. Ήμουν πρόθυμη να αποδεχτώ την εξονυχιστική εξέταση του Θεού και να μετανοήσω πραγματικά.

Αργότερα, είδα άλλο ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού, που με βοήθησε να καταλάβω πώς να κρίνω την ανθρώπινη φύση κάποιου και πώς να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους που μιλούν με ειλικρίνεια και μου δίνουν συμβουλές. Ο Θεός λέει: «Πρέπει να πλησιάζεις αυτούς που σου μιλάνε ειλικρινά· είναι μεγάλο πλεονέκτημα να έχεις τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου. Πιο συγκεκριμένα, αν έχεις γύρω σου ανθρώπους τόσο καλούς που έχουν το θάρρος να σε επικρίνουν και να σε εκθέσουν αν ανακαλύψουν κάποιο πρόβλημά σου, μπορεί και να σε αποτρέψουν από το να παρεκκλίνεις από τον σωστό δρόμο. Δεν τους ενδιαφέρει ποια είναι η θέση σου, και μόλις ανακαλύψουν ότι έκανες κάτι που αντιβαίνει στις αλήθεια-αρχές, θα σε επικρίνουν και θα σε εκθέσουν αν χρειαστεί. Μόνο τέτοιοι άνθρωποι είναι έντιμοι, άνθρωποι με αίσθημα δικαιοσύνης· με όποιον τρόπο κι αν σε εκθέσουν ή σε επικρίνουν, και πάλι σε βοηθούν, κι αυτό που κάνουν είναι να σε επιβλέπουν και να σου δίνουν ώθηση προς τα εμπρός. Πρέπει να πλησιάζεις ανθρώπους σαν αυτούς· όταν έχεις τέτοιους ανθρώπους στο πλάι σου να σε βοηθούν, είσαι πολύ πιο ασφαλής —αυτό σημαίνει να έχεις την προστασία του Θεού. Αν έχεις πλάι σου ανθρώπους που κατανοούν την αλήθεια, τηρούν τις αρχές και σε επιβλέπουν καθημερινά, θα ωφεληθείς πολύ για να κάνεις καλά το καθήκον και το έργο σου. […] Όταν κάνεις κάτι που πηγαίνει κόντρα στις αρχές, θα σε εκθέσουν, θα πουν τη γνώμη τους για τα ζητήματά σου και θα υποδείξουν τα προβλήματα και τα σφάλματά σου με τιμιότητα και ειλικρίνεια· δεν πρόκειται να σε βοηθήσουν να περισώσεις την αξιοπρέπειά σου, ούτε καν θα σου δώσουν την ευκαιρία να ξεφύγεις από τη δύσκολη θέση μπροστά σε πολλούς ανθρώπους. Πώς πρέπει να φέρεσαι σε τέτοιους ανθρώπους; Πρέπει να τους τιμωρείς ή να τους πλησιάζεις; (Να τους πλησιάζω.) Πολύ σωστά. Πρέπει να ανοίγεις την καρδιά σου και να συναναστρέφεσαι μαζί τους, λέγοντας: “Είχες δίκιο που μου υπέδειξες αυτό το πρόβλημα που έχω. Εκείνη τη στιγμή, ήμουν γεμάτος ματαιοδοξία και σκεφτόμουν τη θέση. Θεωρούσα ότι ήμουν επικεφαλής τόσα χρόνια, κι εσύ όχι μόνο δεν με βοήθησες να περισώσω την αξιοπρέπειά μου, αλλά μάλιστα υπέδειξες τα προβλήματά μου μπροστά σε τόσο κόσμο, κι αυτό δεν μπορούσα να το αποδεχθώ. Τώρα, όμως, βλέπω πως όσα έκανα ήταν πράγματι ασύμβατα με τις αρχές και την αλήθεια, κι ότι δεν έπρεπε να ενεργήσω έτσι. Και τι σημασία έχει που είμαι επικεφαλής; Δεν είναι απλώς το καθήκον μου; Όλοι το καθήκον μας κάνουμε, κι όλοι έχουμε την ίδια θέση. Η μόνη διαφορά είναι ότι εγώ επωμίζομαι λίγο μεγαλύτερη ευθύνη, αυτό είναι όλο. Αν ανακαλύψεις κανένα πρόβλημα στο μέλλον, τότε πες αυτό που πρέπει να πεις, και δεν θα σου κρατήσω καθόλου κακία. Αν κατανοούμε διαφορετικά την αλήθεια, τότε μπορούμε να συναναστραφούμε μαζί. Στον οίκο του Θεού και ενώπιον Εκείνου και της αλήθειας, πρέπει να είμαστε ενωμένοι, όχι να απομακρυνόμαστε”. Με αυτήν τη στάση αγαπάς και κάνεις πράξη την αλήθεια. Τι πρέπει να κάνεις αν θέλεις να φύγεις μακριά από το μονοπάτι ενός αντίχριστου; Πρέπει με δική σου πρωτοβουλία να πλησιάσεις ανθρώπους που αγαπούν την αλήθεια και είναι έντιμοι, να πλησιάσεις ανθρώπους που μπορούν να υποδείξουν τα προβλήματά σου, να μιλήσουν ειλικρινά και να σε επικρίνουν όταν ανακαλύψουν τα προβλήματά σου, και ειδικά τους ανθρώπους που μπορούν να σε κλαδέψουν σε αυτήν την περίπτωση· αυτοί οι άνθρωποι σε ωφελούν πολύ, και θα πρέπει να τους αγαπάς πολύ. Αν αποκλείεις και ξεφορτώνεσαι καλούς ανθρώπους σαν κι αυτούς, τότε θα χάσεις την προστασία του Θεού, και σιγά σιγά θα σε βρει η καταστροφή. Αν βρεθείς κοντά σε καλούς ανθρώπους και ανθρώπους που κατανοούν την αλήθεια, θα βρεις τη γαλήνη και τη χαρά, και θα κρατήσεις μακριά την καταστροφή· αν βρεθείς κοντά σε ανθρώπους ελεεινούς και ξεδιάντροπους, ανθρώπους που θα σε κολακεύουν, τότε θα βρεθείς σε κίνδυνο. Όχι μόνο θα είναι εύκολο να σε παραπλανήσουν και να σε ξεγελάσουν, αλλά μπορεί και να σε βρει ανά πάσα στιγμή η καταστροφή. Πρέπει να ξέρεις τι είδους άνθρωποι σε ωφελούν πιο πολύ: εκείνοι που σε προειδοποιούν όταν κάνεις κάποιο λάθος ή όταν εξυψώνεις τον εαυτό σου και μαρτυράς περί αυτού και παραπλανάς τους άλλους· εκείνοι σε ωφελούν πιο πολύ. Όταν βρίσκεσαι κοντά σε τέτοιους ανθρώπους, είσαι στο σωστό μονοπάτι» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο: Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους). Μέσα από τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι άτομα με αίσθημα δικαιοσύνης που υποστηρίζουν την αλήθεια-αρχή μπορούν να επισημαίνουν πότε οι αδελφοί και οι αδελφές τους έχουν προβλήματα ή ελλείψεις, και μπορούν να κλαδεύουν, να εκθέτουν και να αναλύουν ανθρώπους όταν οι πράξεις τους έρχονται σε αντίθεση με τις αρχές. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν καλή ανθρώπινη φύση και πρέπει να είμαι κοντά τους. Όταν κάποιος εξωτερικεύει την αγάπη που νιώθει, και τα πάει καλά με τους ανθρώπους, και δεν προσβάλλει κανέναν και είναι συμπαθής, αλλά, όποτε παρατηρεί ότι κάτι δεν είναι σύμφωνο με την αρχή ή ότι κάνει κακό στα συμφέροντα της εκκλησίας, τότε επιλέγει να προστατεύσει τις σχέσεις του κι όχι να υψώσει ανάστημα, να εκθέσει και να σταματήσει το πρόβλημα, σε μια τέτοια περίπτωση είναι εγωιστής και δόλιος, και δεν προστατεύει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Σκέφτηκα ότι εγώ έκρινα πάντα την ανθρώπινη φύση των άλλων με βάση το αν είναι προσηνείς και αν μιλάνε με αξιοπρεπή τρόπο. Αυτή η κρίση μου, όμως, δεν ήταν σύμφωνη με την αλήθεια. Συνειδητοποίησα ότι η Γουέντι επισήμαινε συχνά τα ζητήματα και τις ελλείψεις μου. Μπορεί η Γουέντι να μιλούσε με πολύ ευθύ τρόπο, αλλά έλεγε την αλήθεια και μπορούσε να επισημάνει τα προβλήματά μου. Με βοηθούσε έτσι να εκπληρώσω το καθήκον μου και να βελτιώσω τη ζωή-είσοδό μου. Πρέπει να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί της και να ακούω τις προτάσεις της. Όταν κάποιος αποδέχεται την αλήθεια, δεν νοιάζεται για τον τόνο που χρησιμοποιεί εκείνος που του επισημαίνει τα ζητήματά του· αν είναι έστω εν μέρει αλήθεια αυτό που ακούει, πρέπει να το αποδεχτεί, να αναζητήσει την αλήθεια και να αντλήσει διδάγματα. Έτσι θα βελτιωθεί. Στη συνέχεια, ζήτησα συγγνώμη από τη Γουέντι. Ήξερα ότι η ζημιά που της είχα προκαλέσει ήταν ανεπανόρθωτη, αλλά ήθελα πολύ να έχω ξανά την ευκαιρία να συνεργαστώ μαζί της.

Αργότερα, συνεργάστηκα με τον αδελφό Λέοναρντ. Ο Λέοναρντ είχε καλό επίπεδο και ήταν αρκετά υπεύθυνος στο καθήκον του. Όταν με έβλεπε να αποκλίνω από το καθήκον μου, μου το επεσήμανε ακόμα και μπροστά σε άλλους. Στην αρχή, παρά το ότι ένιωθα λίγο αμήχανα, μπορούσα να δεχτώ την κριτική του ως δίδαγμα από τον Θεό. Αλλά καθώς περνούσε ο καιρός, και συνεχιζόταν το ίδιο μοτίβο, άρχισα να κουράζομαι λίγο. Μερικές φορές, ο Λέοναρντ γινόταν λίγο περιφρονητικός στην κριτική του κι όλο έβρισκε λάθη στο έργο μου. Εγώ ένιωθα ντροπή, λες κι είχε καταλάβει τι είδους άνθρωπος είμαι, και δεν ήθελα πια να συνεργάζομαι μαζί του. Πίστευα ότι ήταν πολύ αλαζόνας και ότι ο τόνος της φωνής του ήταν απαράδεκτος. Μερικές φορές που συζητούσα με άλλους για τη συνεργασία μας, μου ερχόταν να κακολογήσω τον Λέοναρντ. Μα μόλις ετοιμαζόμουν να πω κάτι, συνειδητοποιούσα το λάθος μου —υπήρχαν πολλά πράγματα στην κριτική του Λέοναρντ στα οποία μπορούσα να εισέλθω. Οπότε, προσευχήθηκα στον Θεό, έδειξα καλή πρόθεση και έψαξα πώς να συνεργαστώ με τον Λέοναρντ με τρόπο σύμφωνο με την πρόθεση του Θεού. Δεν έπρεπε να τον κρίνω με κακές προθέσεις. Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που με βοήθησε αρκετά. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όταν ανακαλύπτεις ότι κάνεις κάτι λάθος ή αποκαλύπτεις μια διεφθαρμένη διάθεση, αν μπορέσεις να ανοιχτείς και να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους, αυτό θα βοηθήσει τους γύρω σου να σε προσέχουν. Σίγουρα είναι απαραίτητο να δέχεσαι την επίβλεψη, αλλά το κυριότερο είναι να προσεύχεσαι στον Θεό και να στηρίζεσαι σ’ Αυτόν, υποβάλλοντας τον εαυτό σου σε συνεχή εξέταση. Ιδιαίτερα όταν έχεις πάρει λάθος δρόμο ή έχεις κάνει κάποιο λάθος, ή όταν είσαι έτοιμος να ενεργήσεις αυθαίρετα και μονόπλευρα, και κάποιος κοντινός σου το αναφέρει και σε προειδοποιήσει, πρέπει να το αποδεχτείς αυτό και να σπεύσεις να κάνεις αυτοκριτική, να παραδεχτείς το λάθος σου και να το διορθώσεις. Αυτό μπορεί να σε αποτρέψει από το να βαδίσεις στο μονοπάτι των αντίχριστων. Εάν υπάρχει κάποιος που σε βοηθάει και σε προειδοποιεί με αυτόν τον τρόπο, μήπως δεν προστατεύεσαι εν αγνοία σου; Προστατεύεσαι. Αυτή είναι η προστασία σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία). Τα λόγια του Θεού μού θύμισαν ότι το να έχω κάποιον με αίσθημα δικαιοσύνης δίπλα μου, κάποιον που έχει την αυτοπεποίθηση, και μιλάει ευθέως κι επισημαίνει τις ελλείψεις μου, ήταν μια μορφή προστασίας που με εμπόδιζε από το να παρεκκλίνω και ήταν και η αγάπη του Θεού. Το σωστό ήταν να αποδεχτώ αυτήν την κατάσταση! Εκείνη την περίοδο, μου αρκούσε απλώς να κάνω κάποιο επουσιώδες έργο. Δεν είχα καταφέρει, όμως, να πληρώσω τίμημα και να βοηθήσω ουσιαστικά το έργο του ποτίσματος των νέων πιστών. Οι συχνές υπενθυμίσεις του Λέοναρντ με έκαναν λίγο πιο πραγματίστρια στο καθήκον μου. Είχα, επίσης, κερδίσει πολλά από τα μονοπάτια άσκησης που μου είχε προτείνει ο Λέοναρντ. Συνειδητοποίησα ότι η βοήθεια και οι συμβουλές του ήταν πραγματικά πολύτιμες. Ήταν δεδομένο ότι δεν κατείχα την αλήθεια, εξακολουθούσα να έχω έντονα διεφθαρμένες διαθέσεις και μπορούσα να κάνω λάθος ανά πάσα στιγμή. Γι’ αυτό, το ότι είχα τον Λέοναρντ να με προσέχει μου έδινε μια πραγματική ώθηση και δεν με άφηνε να κάνω πολύ κακό. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα έτοιμη να επιλύσω τις αποκλίσεις στο καθήκον μου και απέκτησα μια καλύτερη στάση απέναντι στις συμβουλές του Λέοναρντ. Του έστειλα ένα μήνυμα που έλεγε: «Στο εξής, θέλω να με ενημερώνεις όταν βλέπεις κάποιο πρόβλημα πάνω μου. Μπορεί να ντραπώ λίγο, αλλά σίγουρα θα με βοηθήσεις πολύ». Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ο Θεός είχε τοποθετήσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους στο πλευρό μου τα τελευταία χρόνια, κι εγώ ήθελα συνεχώς να τους αποφεύγω, επειδή νόμιζα ότι θα ήταν δύσκολο να τα πάμε καλά. Στην πραγματικότητα, ήμουν κακός κριτής των ανθρώπων, δεν ήξερα να αξιολογώ ούτε να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους, κι άθελά μου έχανα ευκαιρίες να μάθω από τους συνεργάτες μου. Όταν ο Θεός ενορχήστρωσε ξανά αυτήν την κατάσταση, κατάφερα τελικά να κατανοήσω την πρόθεσή Του, μπόρεσα να αντιμετωπίσω τους ανθρώπους με αρχές κι ένιωσα πολύ πιο απελευθερωμένη! Ευχαριστώ τον Θεό μέσα από την καρδιά μου!