Πριν πολλά χρόνια, ένας ανώτερος επικεφαλής μού είπε πως επικεφαλής και εργάτες σε μια κοντινή εκκλησία είχαν συλληφθεί. Έπρεπε να αντιμετωπιστεί το θέμα της παρακολούθησης του έργου της, και κανείς δεν στήριζε τα μέλη της. Κάποιοι ήταν δειλοί, αρνητικοί κι αδύναμοι, χωρίς εκκλησιαστική ζωή. Με ρώτησε αν ήθελα να επιβλέπω το έργο της εκκλησίας. Όταν με ρώτησε, ένιωσα κάπως διχασμένος. Κάποιοι αδελφοί και αδελφές σ’ αυτήν είχαν συλληφθεί. Αν αναλάμβανα τα ηνία της εκκλησίας, τι θα μου συνέβαινε αν με συλλάμβαναν; Δεν είμαι πια νέος. Θα άντεχε το σώμα μου τον βασανισμό και τον ξυλοδαρμό του μεγάλου κόκκινου δράκοντα; Αν δεν άντεχα τον βασανισμό, γινόμουν Ιούδας και πρόδιδα τον Θεό, όλα τα χρόνια μου στην πίστη δεν θα ήταν μάταια; Όμως τότε σκέφτηκα πως λόγω των αντίξοων συνθηκών, το έργο της εκκλησίας χρειαζόταν κάποιον να παρουσιαστεί την κρίσιμη στιγμή, έτσι δέχτηκα διστακτικά.

Η αδελφή Γουάνγκ Σίνζινγκ μου είπε μόλις έφτασα πως κάποιοι επικεφαλής, εργάτες, αδελφοί και αδελφές είχαν συλληφθεί, και μπορούσε να έρθει σε επαφή μόνο με λίγα μέλη σ’ όλη την εκκλησία. Δεν μπορούσε να βρει τους περισσότερους, κι έτσι δεν συναθροίζονταν. Όταν το άκουσα, σκέφτηκα: «Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας μάς παρακολουθεί μέσω των γειτόνων μας. Τι θα γίνει αν όταν πάω να στηρίξω τους αδελφούς και τις αδελφές οι γείτονες το προσέξουν και με αναφέρουν; Επίσης, πολλοί αδελφοί και αδελφές συνελήφθησαν. Αν κάποιος απ’ αυτούς δεν άντεξε τον βασανισμό και κάρφωσε άλλους, η αστυνομία θα τους παρακολουθεί. Αν λοιπόν πάω να τους δω, δεν θα πέσω αμέσως στην παγίδα τους; Αν με συλλάβουν, δεν αντέξω τον βασανισμό και γίνω Ιούδας, οι μέρες μου ως πιστός δεν θα είναι μετρημένες; Και τότε σίγουρα δεν θα σωθώ». Όσο το σκεφτόμουν, φοβόμουν και έβλεπα πως ήταν πολύ επικίνδυνο να κάνω εκεί το καθήκον μου. Ένιωθα πως βάδιζα σ’ ένα ναρκοπέδιο. Ένα λάθος βήμα κι όλα θα τελείωναν. Τότε, μετάνιωσα πολύ που πήγα να επιτηρήσω το έργο αυτής της εκκλησίας και δεν είχα κίνητρο για να εκπληρώσω το καθήκον μου. Τότε σκέφτηκα: «Η Σίνζινγκ είναι μέλος της εκκλησίας και πιο εξοικειωμένη με την όλη κατάσταση εδώ, άρα θα ήταν πιο βολικό αν εκείνη επισκεπτόταν τους άλλους. Εγώ μόλις ήρθα και δεν έχω ακόμα ενημερωθεί. Θα βάλω τη Σίνζινγκ να τους επισκεφτεί, κι έτσι εγώ δεν θα κινδυνέψω». Έπειτα όμως σκέφτηκα: «Η Σίνζινγκ δεν έχει καλή αντίληψη πολλών αρχών και δεν έχει εμπειρία. Άρα, μπορεί να κάνει καλά το έργο της παρακολούθησης; Θα μπορεί να επιλύσει τα προβλήματα των αδελφών; Όμως αν πάω αυτοπροσώπως, δεν θα υπογράψω την καταδίκη μου;» Αφού εξέτασα καλά το ζήτημα, αποφάσισα να βάλω τη Σίνζινγκ να εκτελέσει το έργο. Όμως πέρασαν κάποιες μέρες και δεν είχε κάνει κάποια πρόοδο. Βλέποντάς το, ήξερα πως έπρεπε να πάω να στηρίξω τους αδελφούς και τις αδελφές. Αλλιώς, τα προβλήματά τους δεν θα επιλύνονταν και η είσοδός τους στη ζωή θα ζημιωνόταν. Όμως δεδομένων των επισφαλών συνθηκών, θα κινδύνευα να με συλλάβουν όποτε ερχόμουν σε επαφή μαζί τους. Έτσι, δεν τολμούσα να κάνω το έργο ο ίδιος. Ως αποτέλεσμα αυτού, μετά από έναν μήνα δεν κάναμε μεγάλη πρόοδο στο έργο της εκκλησίας. Τότε, η Σίνζινγκ έγινε αρνητική. Το ήξερα, όμως ζούσα στη δειλία και τον φόβο εκείνες τις μέρες, έτσι δεν τολμούσα να συνεργαστώ μαζί της.

Μια μέρα, ένιωσα έναν πόνο στο αριστερό μου γόνατο, και μέσα σε λίγες μέρες, είχε πρηστεί σαν μπαλόνι και ήταν μελανιασμένο. Πονούσε τόσο που δεν μπορούσα να περπατήσω. Τότε, αντιλήφθηκα πως ίσως ο Θεός με πειθαρχούσε, κι έτσι προσευχήθηκα να με διαφωτίσει, ώστε να μάθω τις προθέσεις Του. Μετά την προσευχή, είδα τα εξής λόγια Του: «Η θλίψη Του οφείλεται στον άνθρωπο, για τον οποίο έχει ελπίδες αλλά αυτός έχει περιπέσει στο σκότος, στο ότι το έργο Του για τον άνθρωπο δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες Του και στο ότι το ανθρώπινο γένος που αγαπά δεν μπορεί να ζει εξ ολοκλήρου υπό το φως. Αισθάνεται θλίψη για το αθώο ανθρώπινο γένος, για τον ειλικρινή αλλά αδαή άνθρωπο και για τον άνθρωπο που είναι καλός αλλά στερείται των δικών του απόψεων. Η θλίψη Του αποτελεί σημάδι της καλοσύνης και του ελέους Του, σημάδι του ωραίου και της αγαθότητας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Είναι πολύ σημαντική η κατανόηση της διάθεσης του Θεού). Τα λόγια του Θεού με επηρέασαν βαθιά. Ειδικά όταν διάβασα τα εξής: «Η θλίψη Του οφείλεται στον άνθρωπο, για τον οποίο έχει ελπίδες αλλά αυτός έχει περιπέσει στο σκότος», Ένιωσα πολύ ένοχος. Εξαιτίας των συλλήψεων, τα μέλη δεν ζούσαν μια κανονική εκκλησιαστική ζωή, κι έτσι βυθίζονταν στην κατάθλιψη και το σκοτάδι και η ζωή τους καταστρεφόταν. Έτσι, ο Θεός ανησυχούσε, στενοχωριόταν και ήλπιζε σθεναρά να υπολογίσει κάποιος το θέλημά Του και να βοηθήσει τους αδελφούς και τις αδελφές να ζουν μια κανονική εκκλησιαστική ζωή. Όμως εγώ, φόρτωσα το έργο μου στη Σίνζινγκ για να διαφυλάξω την ασφάλειά μου και κλείστηκα στο καβούκι μου για να παρατείνω την ποταπή μου ζωή. Ήξερα πως οι αδελφοί και οι αδελφές δεν ζούσαν μια εκκλησιαστική ζωή, και πως η ζωή τους είχε καταστραφεί, μα δεν το επέλυα. Πού ήταν η ανθρώπινη φύση μου; Ήμουν εγωιστής και απεχθής! Σκέφτηκα πως συνήθως, όταν δεν κινδύνευα, πίστευα πως αγαπούσα τον Θεό και μπορούσα να κάνω θυσίες και να δαπανώ τον εαυτό μου. Συχνά συναναστρεφόμουν τους άλλους πως πρέπει να αγαπάμε και να ικανοποιούμε τον Θεό. Όμως όταν αντιμετώπισα αυτήν την κατάσταση, σκέφτηκα μόνο τη δική μου ασφάλεια. Δεν σκέφτηκα το θέλημα του Θεού ούτε αν η ζωή των αδελφών καταστρεφόταν. Είδα πως απλώς μιλούσα για δογματική γνώση και εξαπατούσα τον Θεό και τους ανθρώπους. Αυτό ήταν οδυνηρό και βδελυρό για τον Θεό. Όταν το αντιλήφθηκα, ένιωσα βαθιά τύψεις και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεούλη μου, πάντα προστατεύω τα συμφέροντά μου και δεν υπολογίζω το θέλημά Σου. Δεν έχω καθόλου συνείδηση και λογική. Είμαι έτοιμος να υπολογίσω το θέλημά Σου και να στηρίξω όσο μπορώ τους αδελφούς και τις αδελφές».

Έπειτα, άρχισα να βοηθώ και να στηρίζω τους αδελφούς και τις αδελφές και να επιλύω τα προβλήματά τους. Μια μέρα, άκουσα μια αδελφή να λέει: «Πριν δύο χρόνια, πάνω από δέκα αδελφοί και αδελφές απ’ την εκκλησία συνελήφθησαν. Κάποιοι απ’ αυτούς, δεν έχουν ακόμα αφεθεί ελεύθεροι. Η αστυνομία μάλιστα απείλησε πως θα ισοπεδώσει την εκκλησία μας». Θύμωσα πολύ όταν το άκουσα. Αυτοί οι δαίμονες ήταν αλαζονικοί και τυραννικοί! Όμως ασυνείδητα φοβήθηκα κιόλας. Μέσα σε μόλις δύο χρόνια, είχαν συλλάβει ακόμα περισσότερα μέλη. Και απειλούσαν την εκκλησία πως θα την ισοπέδωναν. Αν η αστυνομία μάθαινε πως ήμουν επικεφαλής, δεν θα γινόμουν ο βασικός τους στόχος; Στη σκέψη πως οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν βασανιστεί μετά τη σύλληψή τους, έτρεμα από φόβο. Αν με συλλάμβαναν, θα άντεχα τον βασανισμό τους; Αν με έδερναν μέχρι θανάτου ή γινόμουν Ιούδας, δεν θα ήταν το τέλος μου; Όταν άκουσα πως ακόμη περισσότεροι αδελφοί και αδελφές είχαν συλληφθεί, είδα πως ήταν πολύ επικίνδυνο να κάνω το καθήκον μου σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Πως η αστυνομία μπορούσε να με συλλάβει ανά πάσα στιγμή κι ένιωθα απίστευτα δειλός και φοβισμένος. Μια μέρα, είδα τα εξής λόγια του Θεού: «Ανεξάρτητα από το πόσο “δυνατός” είναι ο Σατανάς, ανεξάρτητα από το πόσο θρασύς και φιλόδοξος είναι, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλη ικανότητα έχει να προξενεί ζημιές, ανεξάρτητα από το πόσο ευρείας κλίμακας είναι οι τεχνικές που χρησιμοποιεί για να διαφθείρει και να παρασύρει τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από το πόσο έξυπνα είναι τα κόλπα και τα σχέδια με τα οποία τρομοκρατεί τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από το πόσο ευμετάβλητη είναι η μορφή του, ποτέ δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ούτε ένα έμψυχο ον, ποτέ δεν μπόρεσε να θέσει νόμους και κανόνες για την ύπαρξη όλων των πραγμάτων και ποτέ δεν μπόρεσε να κυβερνήσει ή να ελέγξει κανένα αντικείμενο, είτε έμψυχο ή άψυχο. Στο σύμπαν και στο στερέωμα, δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος ή αντικείμενο που να έχει γεννηθεί από τον Σατανά, ή που να υπάρχει εξαιτίας του. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος ή αντικείμενο που αυτός κυβερνά ή ελέγχει. Αντιθέτως, ο Σατανάς όχι μόνο είναι αναγκασμένος να ζει υπό την κυριαρχία του Θεού, αλλά και πρέπει να υπακούει όλες τις εντολές και τις προσταγές του Θεού. Χωρίς την άδεια του Θεού, είναι δύσκολο για τον Σατανά να ακουμπήσει ακόμα και μια σταγόνα νερό ή έναν κόκκο άμμου πάνω στη γη. Χωρίς την άδεια του Θεού, ο Σατανάς δεν μπορεί ούτε να κινήσει τα μυρμήγκια πάνω στη γη, πόσο μάλλον τους ανθρώπους, που δημιουργήθηκαν από τον Θεό. Στα μάτια του Θεού, ο Σατανάς είναι κατώτερος και από τα κρινάκια στο βουνό, τα πουλιά που πετούν στον αέρα, τα ψάρια στη θάλασσα και τις κάμπιες στη γη. Ο ρόλος του περιορίζεται στο να υπηρετεί όλα τα πράγματα, να δουλεύει για την ανθρωπότητα και να υπηρετεί το έργο του Θεού και το σχέδιο διαχείρισής Του» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α΄). Μέσα απ’ τα λόγια του Θεού, αντιλήφθηκα πως τα πάντα τα ελέγχει ο Θεός. Όσο βάναυσος κι αν είναι ο Σατανάς, βρίσκεται στο κράτος του Θεού. Χωρίς τη συγκατάθεση του Θεού, δεν θα τολμούσε να κάνει λάθος κινήσεις. Θυμήθηκα πως όταν ο Ιώβ δοκιμάστηκε, χωρίς τη συγκατάθεση του Θεού, ο Σατανάς μπορούσε μόνο να βλάψει τη σάρκα του, όμως δεν μπορούσε να του πάρει τη ζωή. Στην κατάσταση όπου βρέθηκα, δεν εξαρτιόταν απ’ τον Θεό το αν θα με συλλάμβαναν; Όσο βάναυσος και αιμοβόρος κι αν ήταν ο Σατανάς, χωρίς τη συγκατάθεση του Θεού, ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας δεν θα τα κατάφερνε να με πιάσει. Αν συμφωνούσε ο Θεός, τότε δεν θα μπορούσα να ξεφύγω. Η ζωή μου ήταν στα χέρια του Θεού και ο Σατανάς δεν είχε λόγο πάνω σ’ αυτό. Αναλογιζόμενος τα λόγια του Θεού, απέκτησα κάποια γνώση της εξουσίας και κυριαρχίας Του κι ένιωθα λιγότερο δειλός και πιο απελευθερωμένος. Ήθελα να κανονίσω οι αδελφοί και οι αδελφές να αρχίσουν αμέσως να ζουν την εκκλησιαστική ζωή. Εκείνη την περίοδο, με τη Σίνζινγκ προσευχόμασταν και βασιζόμασταν στον Θεό. Ερχόμασταν σε επαφή με αδελφούς και αδελφές και τους στηρίζαμε. Ως αποτέλεσμα αυτού, σταδιακά άρχισαν να συναθροίζονται, να ζουν την εκκλησιαστική ζωή και να κάνουν τα καθήκοντά τους όσο μπορούσαν.

Αργότερα, μια αδελφή που είχε συλληφθεί, όταν αφέθηκε ελεύθερη, μου έγραψε σε ένα γράμμα πως με είχαν καρφώσει. Η αστυνομία ήξερε ήδη πως ήμουν επικεφαλής και σε ποιο χωριό έμενα, και μάλιστα είπαν πως η Υπηρεσία Ασφαλείας θα εξέδιδε ένταλμα για μένα. Για να με εντοπίσουν, είχαν φέρει την αδελφή στο χωριό μου για να με αναγνωρίσει, όμως το υλικό ασφαλείας χάθηκε κι έτσι το σχέδιό τους απέτυχε. Όταν το έμαθα, η καρδιά μου πήγε στην Κούλουρη κι ένιωθα αγχωμένος και φοβισμένος. Η αστυνομία είχε ήδη πολλές πληροφορίες για μένα, έτσι ανά πάσα στιγμή μπορούσε να με συλλάβει. Κι αν με συλλάμβανε, σίγουρα θα περνούσα μαρτύρια και βασανιστήρια. Όσο το σκεφτόμουν, τρόμαζα κι ένιωθα μια προσωρινή αδυναμία. Πιστεύοντας στον Θεό στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντας ήταν σαν να βάδιζα σε λεπτό πάγο με έναν θανάσιμο κίνδυνο σε κάθε βήμα. Τότε, σκέφτηκα: «Ίσως πρέπει να κρυφτώ για λίγο στο σπίτι συγγενών μου. Μόλις ηρεμήσουν τα πράγματα, θα συνεχίσω το καθήκον μου». Όμως τότε θυμήθηκα πως κάποιοι αδελφοί και αδελφές ένιωθαν δειλοί, αρνητικοί κι αδύναμοι κι είχαν ανάγκη από πότισμα και υποστήριξη. Αν εγκατέλειπα τη θέση μου αυτήν την κρίσιμη στιγμή, δεν θα επαναστατούσα ενάντια στον Θεό και θα Τον πλήγωνα; Αγωνιούσα και βασανιζόμουν, και δεν ήξερα τι να κάνω, έτσι προσευχήθηκα στον Θεό να μου δώσει δύναμη και πίστη για να εκπληρώνω το καθήκον μου. Μετά την προσευχή, είδα το εξής στα λόγια Του: «Στην ηπειρωτική Κίνα, ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας συνεχίζει τη βάναυση καταστολή, τις συλλήψεις και τις διώξεις των πιστών του Θεού, οι οποίοι συχνά αντιμετωπίζουν ορισμένες επικίνδυνες περιστάσεις. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση διεξάγει έρευνες υπό διάφορα προσχήματα για τα άτομα που πιστεύουν. Όταν βρίσκουν μια περιοχή στην οποία ζει ένας αντίχριστος, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεται αυτός; Δεν σκέφτεται να διευθετήσει σωστά το έργο της εκκλησίας, αλλά πώς να ξεφύγει από αυτήν την επικίνδυνη και δύσκολη θέση. Όταν η εκκλησία αντιμετωπίζει καταπίεση ή συλλήψεις, ένας αντίχριστος δεν παρέχει ποτέ έργο για να χειριστεί τον απόηχο. Δεν κάνει σχέδια για σημαντικούς πόρους ή για το προσωπικό της εκκλησίας. Αντίθετα, σκέφτεται κάθε είδους προφάσεις και δικαιολογίες για να βρει ένα ασφαλές μέρος για τον εαυτό του και, αφού καταφύγει εκεί, το θέμα έχει λήξει για κείνον. […] Στα βάθη της καρδιάς ενός αντίχριστου, η προσωπική του ασφάλεια είναι υψίστης σημασίας και το κεντρικό ζήτημα που υπενθυμίζει συνεχώς στον εαυτό του να λαμβάνει υπόψη. Σκέφτεται μέσα του: “Δεν πρέπει ν’ αφήσω τίποτα να μου συμβεί. Δεν πρέπει να συλλάβουν εμένα, όποιος άλλος κι αν συλληφθεί. Πρέπει να συνεχίσω να ζω. Εξακολουθώ να περιμένω τη δόξα που θα κερδίσω από τον Θεό όταν ολοκληρωθεί το έργο Του. Εάν με πιάσουν, θα γίνω Ιούδας —και αν γίνω Ιούδας, τελείωσα. Δεν θα πετύχω κάποιο αποτέλεσμα και θα τιμωρηθώ όπως μου αξίζει”. […] Μόλις ένας αντίχριστος τακτοποιηθεί με ασφάλεια και νιώσει ότι δεν πρόκειται να του συμβεί τίποτα κακό, ότι δεν απειλείται, μόνο τότε κάνει κάποιο επιφανειακό έργο. Ένας αντίχριστος κανονίζει τα πράγματα πολύ προσεκτικά, εξαρτάται όμως από το πρόσωπο για το οποίο εργάζεται. Εάν το έργο είναι ωφέλιμο για τον εαυτό του, τότε το σκέφτεται διεξοδικά, όταν όμως πρόκειται για το έργο της εκκλησίας ή οτιδήποτε έχει να κάνει με το καθήκον του, δείχνει τον εγωισμό και την κακία του, την ανευθυνότητά του, δεν έχει ίχνος συνείδησης ή λογικής. Λόγω αυτής της συμπεριφοράς, τον χαρακτηρίζουμε αντίχριστο» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος δεύτερο)]. Ο Θεός αποκάλυψε πως οι αντίχριστοι είναι εγωιστές χωρίς ανθρώπινη φύση. Νοιάζονται μόνο για τα συμφέροντα και την ευημερία τους και δεν σκέφτονται καθόλου το έργο της εκκλησίας. Σε περιόδους ηρεμίας, δίνουν την ψευδή εντύπωση πως είναι παθιασμένοι με τα καθήκοντά τους, όμως στον παραμικρό κίνδυνο ή σε μια κατάσταση όπου διακυβεύεται η ασφάλειά τους, κλείνονται στο καβούκι τους κι αφήνουν το καθήκον τους. Όση ζημιά κι αν προκαλεί αυτό στο έργο της εκκλησίας και στους αδελφούς και τις αδελφές, οι αντίχριστοι δεν νοιάζονται. Αντιλήφθηκα πως οι ενέργειές μου δεν διέφεραν από αυτές ενός αντίχριστου. Όταν δεν υπήρχε κίνδυνος, εξωτερικά έδειχνα να υποφέρω και να δαπανώ τον εαυτό μου στο καθήκον μου, όμως όταν τα πράγματα έγιναν επικίνδυνα, έκανα πίσω, σκέφτηκα μόνο να προστατευτώ και φόρτωσα το επικίνδυνο καθήκον στην αδελφή μου. Παρακολουθούσα παθητικά το έργο της εκκλησίας να μην κάνει πρόοδο και τα μέλη της χωρίς εκκλησιαστική ζωή. Δεν έκανα το έργο της εκκλησίας και συνήλθα μόνον όταν πειθαρχήθηκα. Όταν άκουσα πως με είχαν καρφώσει και η αστυνομία με αναζητούσε, ήθελα να εγκαταλείψω τη θέση μου και δεν σκέφτηκα καθόλου το έργο της εκκλησίας. Ήμουν πολύ εγωιστής και απεχθής και δεν συμπεριφερόμουν ως πιστός. Πού ήταν η πίστη μου στον Θεό; Αυτή η κατάσταση αποκάλυψε πως ήμουν το ίδιο εγωιστής με έναν αντίχριστο και δεν είχα καθόλου συνείδηση ή λογική. Όποτε ένιωθα ότι κινδύνευα, ήθελα να εγκαταλείψω το καθήκον μου και να διασφαλίσω την ασφάλειά μου. Δεν είχα την παραμικρή αφοσίωση στον Θεό κι αυτό ήταν απεχθές σ’ Εκείνον. Όταν το αντιλήφθηκα αυτό για τον εαυτό μου, ένιωσα τύψεις κι ενοχές. Είδα κάποια λόγια του Θεού: «Ίσως όλοι σας θυμάστε αυτά τα λόγια: “Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης”. Όλοι σας έχετε ακούσει αυτά τα λόγια παλιότερα, όμως κανείς σας δεν κατάλαβε το αληθινό τους νόημα. Σήμερα, γνωρίζετε πολύ καλά την αληθινή τους σημασία. Αυτά τα λόγια θα τα εκπληρώσει ο Θεός κατά τις έσχατες ημέρες, και θα εκπληρωθούν μέσα σε εκείνους που έχουν εκδιωχθεί βάναυσα από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα στη χώρα όπου βρίσκεται κουλουριασμένος. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας διώκει τον Θεό και είναι εχθρός Του, οπότε, σε αυτήν τη χώρα, όσοι πιστεύουν στον Θεό υπόκεινται σε εξευτελισμό και καταπίεση, και ως αποτέλεσμα, τα λόγια αυτά εκπληρώνονται μέσα σας, σ’ αυτήν την ομάδα ανθρώπων. Επειδή το έργο ξεκινάει σε μια χώρα που εναντιώνεται στον Θεό, όλο το έργο του Θεού έρχεται αντιμέτωπο με φοβερά εμπόδια, και πολλά από τα λόγια Του χρειάζονται χρόνο για να πραγματοποιηθούν· συνεπώς, οι άνθρωποι ραφινάρονται ως αποτέλεσμα των λόγων του Θεού, κάτι το οποίο επίσης αποτελεί μέρος των δεινών. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον Θεό να πραγματοποιήσει το έργο Του στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα —αλλά μέσω αυτής της δυσκολίας ο Θεός πραγματοποιεί ένα στάδιο του έργου Του, εκδηλώνοντας τη σοφία Του και τις θαυμαστές πράξεις Του, και χρησιμοποιώντας αυτήν την ευκαιρία για να ολοκληρώσει αυτήν την ομάδα ανθρώπων. Μέσω του πόνου των ανθρώπων, μέσω του επιπέδου τους και μέσω όλων των σατανικών διαθέσεων του λαού αυτής της ακάθαρτης χώρας, ο Θεός πραγματοποιεί το έργο του εξαγνισμού και της κατάκτησης, έτσι ώστε μέσω αυτού να κερδίσει δόξα και έτσι ώστε να μπορέσει να κερδίσει εκείνους που θα καταθέσουν μαρτυρία για τις πράξεις Του. Αυτή είναι ολόκληρη η σημασία όλων των θυσιών που έχει κάνει ο Θεός για αυτήν την ομάδα ανθρώπων» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Είναι το έργο του Θεού τόσο απλό όσο φαντάζεται ο άνθρωπος;). Αναλογιζόμενος τα λόγια του Θεού, κατάλαβα τις προθέσεις Του. Ήταν αναπόφευκτο και προκαθορισμένο απ’ τον Θεό όσοι ζούσαμε υπό τη σφαίρα επιρροής του ΚΚΚ να υπομείνουμε διωγμό και κακουχίες. Ο Θεός χρησιμοποιούσε τον διωγμό του μεγάλου κόκκινου δράκοντα για να οδηγήσει στην τελείωση την πίστη και την αγάπη μας. Όμως σε μια επικίνδυνη κατάσταση, δεν αναζήτησα το θέλημα του Θεού, ήμουν δειλός και φοβισμένος, νοιαζόμουν μόνο για την ασφάλειά μου και δεν ήθελα να κάνω το καθήκον μου. Είδα πως η πίστη μου ήταν πολύ αδύναμη κι αντί να δώσω μαρτυρία ενώπιον του Θεού, είχα γίνει περίγελος του Σατανά. Όταν το αντιλήφθηκα, ένιωσα μετανιωμένος και υπόχρεος και δεν ήθελα πια να αφήσω τη θέση μου και να ’μαι μια ποταπή ύπαρξη. Ήμουν έτοιμος να υποταχτώ και να αφήσω τον εαυτό μου στα χέρια του Θεού. Χάρηκα που άφησα τον Θεό να κανονίσει αν θα με συλλάμβαναν κι αν θα ζούσα ή θα πέθαινα. Αν ο κόκκινος μεγάλος δράκοντας με συλλάμβανε, θα ήταν με τη συγκατάθεση του Θεού, κι ακόμα κι αν πέθαινα, θα έδινα μαρτυρία για Εκείνον. Αν δεν με συλλάμβανε, θα οφειλόταν στο έλεος και την προστασία του Θεού και θα είχα κίνητρο στο καθήκον μου. Όταν το αντιλήφθηκα, ένιωσα λίγο πιο γαλήνιος και το προηγούμενο άγχος και ο φόβος μου διαλύθηκαν.

Έπειτα, αναλογίστηκα: Μπροστά στον κίνδυνο, γιατί σκεφτόμουν μόνο τα συμφέροντά μου, αντί να υπολογίζω το θέλημα του Θεού; Μια μέρα, βρήκα κάποια λόγια του Θεού. «Όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι ζουν για τον εαυτό τους. Κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του και την πληρώνει πάντα ο πιο αδύναμος —αυτό είναι το συμπέρασμα της ανθρώπινης φύσης. Οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό προς ίδιον όφελος· όταν απαρνούνται πράγματα και δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό, το κάνουν προκειμένου να ευλογηθούν, και όταν είναι πιστοί σ’ Αυτόν, το κάνουν προκειμένου να ανταμειφθούν. Εν συντομία, όλα γίνονται με σκοπό να ευλογηθούν, να ανταμειφθούν και να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών. Στην κοινωνία, οι άνθρωποι εργάζονται για δικό τους όφελος, και στον οίκο του Θεού, εκτελούν κάποιο καθήκον προκειμένου να ευλογηθούν. Ο λόγος που οι άνθρωποι απαρνιούνται τα πάντα και μπορούν να υπομείνουν πολλά βάσανα είναι για να κερδίσουν ευλογίες. Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη της σατανικής φύσης του ανθρώπου. Οι άνθρωποι των οποίων οι διαθέσεις έχουν αλλάξει είναι διαφορετικοί, αισθάνονται ότι το νόημα προέρχεται από το να ζει κανείς σύμφωνα με την αλήθεια, ότι η βάση του να είσαι άνθρωπος είναι η υποταγή στον Θεό, ο σεβασμός στον Θεό και η αποφυγή του κακού, ότι η αποδοχή της αποστολής από τον Θεό αποτελεί ευθύνη που έχει οριστεί από τον Ουρανό και αναγνωριστεί από τη γη, ότι μόνο οι άνθρωποι που εκπληρώνουν τα καθήκοντα ενός δημιουργήματος του Θεού είναι ικανοί να αποκαλούνται άνθρωποι —και αν δεν είναι ικανοί να αγαπήσουν τον Θεό και να ανταποδώσουν την αγάπη Του, είναι ακατάλληλοι να αποκαλούνται άνθρωποι— γι’ αυτούς, το να ζει κανείς για τον εαυτό του είναι κενό και χωρίς νόημα. Νιώθουν πως οι άνθρωποι θα πρέπει να ζουν για να ικανοποιούν τον Θεό, να εκτελούν ορθά τα καθήκοντά τους και να ζουν ζωές με νόημα, ώστε, ακόμη κι όταν έρθει η ώρα να πεθάνουν, να νιώθουν ικανοποιημένοι και να μην έχουν την παραμικρή μεταμέλεια —και ώστε να μην έχουν ζήσει μάταια» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Μέσα απ’ τα λόγια του Θεού, είδα πως στις επικίνδυνες καταστάσεις προστάτευα τον εαυτό μου και ήθελα να παρατήσω το καθήκον μου επειδή η σκέψη μου κυριαρχούνταν από σατανικές φιλοσοφίες όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Μην ανακατεύεσαι σε ό,τι δεν σε αφορά», «Μην κάνεις τίποτε χωρίς ανταμοιβή» κι άλλες. Αυτές οι φιλοσοφίες έγιναν μέρος της φύσης μου και πάντα ενεργούσα ιδιοτελώς στο οτιδήποτε. Θα πρόδιδα τον Θεό όποτε θίγονταν τα συμφέροντά μου. Σκέφτηκα πως από τότε που πήγα σ’ εκείνη την εκκλησία, σκεφτόμουν πάντα την ασφάλειά μου όποτε ήμουν σε επικίνδυνη κατάσταση. Παρόλο που ήξερα πως έπρεπε να στηρίξω τους αδελφούς και τις αδελφές γρήγορα, ώστε να ζουν μια κανονική εκκλησιαστική ζωή, κρυβόμουν επειδή φοβόμουν μη συλληφθώ και βασανιστώ, και φόρτωνα το έργο μου στην αδελφή μου χωρίς να σκεφτώ καθόλου το έργο της εκκλησίας ή την ασφάλεια της αδελφής. Ακόμα κι όταν είδα πως ήταν δύσκολο για την αδελφή να εργάζεται μόνη, και οι αδελφοί και οι αδελφές δεν ζούσαν μια εκκλησιαστική ζωή, δεν σηκώθηκα να κάνω το καθήκον μου. Ζούσα σύμφωνα με τις φιλοσοφίες του Σατανά. Ενεργούσα εγωιστικά και φρικτά και δεν είχα ανθρώπινη φύση, συνείδηση ή λογική. Ο Θεός σώζει όσους είναι αφοσιωμένοι και υπάκουοι σ’ Εκείνον, όσους εγκαταλείπουν τα συμφέροντά τους και προστατεύουν το έργο της εκκλησίας στις κρίσιμες στιγμές. Μόνον αυτούς επιδοκιμάζει ο Θεός. Όμως στις κρίσιμες στιγμές, εγκατέλειπα το καράβι και δεν ήμουν ειλικρινής απέναντι στον Θεό. Βλέποντας πόσο εγωιστής και απεχθής ήμουν, ακόμα κι αν διέφευγα απ’ την αστυνομία και παρέτεινα την ποταπή ζωή μου, γιατί ο Θεός να επέλεγε να με σώσει; Σκέφτηκα πως προκειμένου να σώσει την ανθρωπότητα, ο Θεός ενσαρκώθηκε στην Κίνα και υπέμεινε απίστευτο εξευτελισμό και πόνο, κινδύνεψε για να εκφράσει τα λόγια Του και να κάνει το έργο Του, δέχτηκε συνεχή διωγμό και καταδίωξη από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, και την απόρριψη και συκοφαντία του θρησκευτικού κόσμου, όμως πότε δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια να μας σώσει. Ο Θεός έχει δώσει τα πάντα στον ανυποχώρητο στόχο Του να μας σώσει. Η ουσία του Θεού είναι πολύ ανιδιοτελής και καλή. Όσο για μένα, δεν ήμουν καθόλου ειλικρινής απέναντι στον Θεό και ζούσα σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Σατανά στην ιδιοτέλεια, την αθλιότητα και τη δολιότητα. Σκεφτόμουν μόνο την ασφάλειά μου όσο έκανα το καθήκον μου και δεν διαφύλασσα το έργο της εκκλησίας. Αν δεν μετανοούσα, ο Θεός θα κουραζόταν και θα με εξάλειφε.

Στην πνευματική μου άσκηση, είδα το εξής χωρίο: «Αυτοί που υπηρετούν τον Θεό θα πρέπει να είναι οι οικείοι του Θεού, θα πρέπει να είναι ευάρεστοι στον Θεό και να είναι ικανοί για την απόλυτη πίστη στον Θεό. Είτε ενεργείς ιδιωτικά είτε δημόσια, είσαι ικανός ν’ αποκτήσεις τη χαρά του Θεού μπροστά στον Θεό, είσαι ικανός να παραμείνεις σταθερός μπροστά στον Θεό και, ανεξάρτητα με το πώς σου φέρονται οι άλλοι άνθρωποι, πάντα βαδίζεις στο μονοπάτι όπου θα πρέπει να βαδίζεις και αφιερώνεις κάθε σου φροντίδα στο φορτίο του Θεού. Μόνο τέτοιοι άνθρωποι είναι οικείοι του Θεού. Το γεγονός ότι οι οικείοι του Θεού είναι ικανοί να Τον υπηρετήσουν άμεσα συμβαίνει επειδή τους έχει δοθεί η μεγάλη αποστολή του Θεού και το φορτίο του Θεού, είναι ικανοί να κάνουν την καρδιά του Θεού δική τους και να πάρουν το φορτίο του Θεού ως δικό τους, και δεν δίνουν καθόλου σημασία στις μελλοντικές τους προοπτικές: Ακόμα κι όταν δεν θα έχουν προοπτικές και δεν περιμένουν να κερδίσουν τίποτα, πάντα θα πιστεύουν στον Θεό με μια καρδιά γεμάτη αγάπη. Έτσι, λοιπόν, αυτό το είδος ανθρώπου είναι ο οικείος του Θεού. Οι άνθρωποι που έχουν οικειότητα με τον Θεό είναι και οι έμπιστοί Του· μόνο οι έμπιστοι του Θεού μπορούν να μοιραστούν την ανησυχία Του και τις σκέψεις Του, και αν και η σάρκα τους πονά και είναι αδύναμη, είναι ικανοί να αντέξουν τον πόνο και να απαρνηθούν αυτό που αγαπούν για να ικανοποιήσουν τον Θεό. Ο Θεός δίνει περισσότερα βάρη σε τέτοιους ανθρώπους και οι άνθρωποι καταθέτουν μαρτυρία γι’ αυτό που επιθυμεί να κάνει ο Θεός. Έτσι, αυτοί οι άνθρωποι είναι ευάρεστοι στον Θεό, είναι υπηρέτες του Θεού που επιθυμεί η καρδιά του Θεού, και μόνο άνθρωποι σαν κι αυτούς μπορούν να κυβερνήσουν μαζί με τον Θεό. Όταν πραγματικά γίνεις οικείος του Θεού, τότε ακριβώς θα κυβερνήσεις μαζί με τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς να υπηρετήσεις σε αρμονία με το θέλημα του Θεού). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως ο Θεός αγαπά όσους υπολογίζουν το θέλημά Του και φέρουν τα φορτία Του. Ό,τι κατάσταση κι αν προκύψει, όσο πόνο κι αν υπομένουν, ακόμα κι αν το μέλλον είναι δυσοίωνο, αντέχουν κάθε μαρτύριο για να ικανοποιήσουν τον Θεό και δεν σκέφτονται τα συμφέροντά τους. Μόνο αυτοί τελικά θα αποκτηθούν από τον Θεό. Σε μια κρίσιμη στιγμή, όταν η εκκλησία αντιμετώπιζε διωγμό, ήξερα πως έπρεπε να υπολογίσω το θέλημα του Θεού, να με απασχολήσει ό,τι απασχολεί τον Θεό, να προστατέψω το έργο της εκκλησίας και να εκπληρώσω τις ευθύνες και τα καθήκοντά μου. Όταν το αντιλήφθηκα, πήρα μια απόφαση: Ό,τι κίνδυνο κι αν αντιμετώπιζα, θα έκανα το καθήκον μου καλά για να παρηγορήσω τον Θεό.

Μια μέρα, άκουσα πως ο επικεφαλής μιας κοντινής εκκλησίας είχε συλληφθεί. Τα βιβλία της εκκλησίας έπρεπε να μεταφερθούν γρήγορα αλλού, αλλιώς θα έπεφταν στα χέρια του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Έτσι, επικοινώνησα αμέσως με την αδελφή Ζανγκ Γι για να τα μεταφέρουμε μαζί. Όταν έφτασα στο σημείο συνάντησης, εκείνη έτρεξε προς το μέρος μου με ανήσυχο βλέμμα και μου είπε πως την ακολουθούσαν. Ήταν δύσκολο να τους ξεφύγει και μου είπε να μεταφέρω τα βιβλία το συντομότερο. Όταν το άκουσα, η καρδιά μου πήγε στην Κούλουρη και ήμουν νευρικός και φοβισμένος. Σκέφτηκα: «Η αστυνομία κρύβεται, ενώ εμείς είμαστε πλήρως εκτεθειμένοι. Αν με εντοπίσει και με συλλάβει, ίσως με χτυπήσει μέχρι θανάτου». Όσο το σκεφτόμουν, φοβόμουν και ήθελα να μεταφέρει κάποιος άλλος τα βιβλία. Όμως τότε θυμήθηκα πως η Ζανγκ Γι είχε ήδη ορίσει μια ώρα συνάντησης με τον διαχειριστή των βιβλίων και δεν υπήρχε χρόνος να βρούμε αντικαταστάτη. Επίσης, όσο περισσότερες καθυστερήσεις υπήρχαν στη μεταφορά, τόσο μεγαλύτερο το ρίσκο. Ενώ αμφιταλαντευόμουν μέσα μου, κατάλαβα πως ήμουν δειλός, κι έτσι συνέχισα να επικαλούμαι τον Θεό να μου δώσει πίστη και δύναμη. Τότε, θυμήθηκα κάποια άλλα λόγια του Θεού: «Όταν όσοι είναι πιστοί στον Θεό γνωρίζουν σαφέστατα ότι ένα περιβάλλον είναι επικίνδυνο, και πάλι αντιμετωπίζουν με θάρρος το ρίσκο που συνεπάγεται το έργο του χειρισμού του απόηχου και περιορίζουν τις απώλειες του οίκου του Θεού στο ελάχιστο πριν αποσυρθούν οι ίδιοι. Δεν δίνουν προτεραιότητα στη δική τους ασφάλεια. Πες Μου, σ’ αυτήν την κακή χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, ποιος θα μπορούσε να διασφαλίσει ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος στο να πιστεύεις στον Θεό και να εκτελείς ένα καθήκον; Όποιο καθήκον και αν αναλάβει κανείς, ενέχει κάποιο ρίσκο —όμως η εκτέλεση του καθήκοντος είναι αποστολή από τον Θεό, και ενώ ακολουθεί κανείς τον Θεό, πρέπει να αναλάβει το ρίσκο της εκτέλεσης του καθήκοντός του. Θα πρέπει να ασκείται κανείς με σοφία και χρειάζεται να λαμβάνει μέτρα για την ασφάλειά του, αλλά δεν θα πρέπει να βάζει την προσωπική του ασφάλεια πάνω απ’ όλα. Θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του το θέλημα του Θεού, δίνοντας προτεραιότητα στο έργο του οίκου Του και στη διάδοση του ευαγγελίου. Η ολοκλήρωση της αποστολής σου από τον Θεό είναι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία, και αυτό προηγείται» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος δεύτερο)]. Όσοι είναι αφοσιωμένοι στον Θεό, υπολογίζουν το θέλημά Του. Όσο επικίνδυνες κι αν είναι οι συνθήκες, τα διακινδυνεύουν όλα για να ολοκληρώσουν το έργο της παρακολούθησης και να εκπληρώσουν τις ευθύνες τους. Σκέφτηκα πως όσα χρόνια πίστευα, είχα απολαύσει το πότισμα και την παροχή των λόγων του Θεού, έτσι τώρα που ήταν η ώρα να εκπληρώσω το καθήκον μου, δεν έπρεπε να προδώσω τη συνείδησή μου και να περιμένω ενώ θίγονταν τα συμφέροντα της εκκλησίας. Όσο επικίνδυνες κι αν ήταν οι συνθήκες, έπρεπε να βρω έναν τρόπο να μεταφέρω τα βιβλία από εκεί. Δεν έπρεπε να πέσουν στα χέρια του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Θυμήθηκα τα λόγια του Κυρίου Ιησού: «Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν ομού, ούτος θέλει σώσει αυτήν» (Κατά Λουκάν 9:24). Ακόμα κι αν με συλλάμβαναν και με χτυπούσαν μέχρι θανάτου ενώ εκτελούσα τα καθήκοντά μου, θα είχε νόημα και θα το επιδοκίμαζε ο Θεός. Σκέφτηκα πως ο Πέτρος σταυρώθηκε ανάποδα για τον Θεό και δεν νοιαζόταν για τη ζωή του, δίνοντας ηχηρή μαρτυρία για τον Θεό. Ήξερα πως έπρεπε να μιμηθώ τον Πέτρο, να είμαι αφοσιωμένος στον Θεό ό,τι κατάσταση κι αν προέκυπτε, και να κάνω το καθήκον μου για να παρηγορήσω τον Θεό. Έπειτα, συνεργάστηκα με τους άλλους αδελφούς και αδελφές, με σύνεση αποφύγαμε τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα και με την προστασία του Θεού, μεταφέραμε επιτυχώς τα βιβλία.